1.0 PENGENALAN

Tidak dapat dinafikan bahawa sistem pendidikan pada masa kini bukan sahaja

merupakan satu elemen yang sangat penting dalam usaha membangunkan jati diri dan

pembangunan peribadi seseorang insan, malah ia juga merupakan penyumbang terbesar

dalam pembangunan modal sosial dan ekonomi sesebuah negara. Sistem pendidikan mampu

menggalakkan kreativiti dan memupuk inovasi dalam kalangan golongan muda, menyediakan

para pelajar dengan kemahiran yang diperlukan untuk bersaing dalam pasaran buruh moden

dan merupakan pemacu utama pertumbuhan ekonomi. Sedang Kerajaan mengatur langkah-

langkahnya untuk membangunkan ekonomi Malaysia di bawah Model Ekonomi Baru, pihak

kerajaan juga mestilah memastikan bahawa sistem pendidikan kita akan terus maju seiring

bersama.

Namun dalam usaha untuk memenuhi impian kita yang tinggi dalam persekitaran global

yang semakin kompetitif, kita tidak boleh hanya berdiam diri. Negara memerlukan satu

transformasi dalam keseluruhan sistem pendidikannya, selain perlu meningkatkan pencapaian

semua pelajar. Perubahan yang dimaksudkan bukanlah hanya sekadar menambah bilangan

kakitangan dan kemudahan, tetapi sekarang ini pihak kerajaan juga perlu juga memahami dan

meningkatkan keberkesanan proses pengajaran dan pembelajaran di sekolah.

Disebabkan itu, pihak kementerian pendidikan telah melancarkan Pelan Pembangunan

Pendidikan Malaysia di mana dalam rangka pelan tindakan ini, ia menyediakan satu pelan

pendidikan yang komprehensif bagi satu perubahan yang pesat dan kukuh yang mampu untuk

menambah baik sistem pendidikan di Malaysia yang bermula dari tahun 2013 sehingga tahun

2025. Dalam pelan ini, terdapat visi dan aspirasi yang perlu dicapai melalui pelan pendidikan ini.

Walaupun sasaran visi dan aspirasi pelan ini adalah tinggi, namun ianya boleh dicapai.

Antaranya termasuklah memastikan pendaftaran sejagat dari peringkat pra-sekolah

sehinggalah ke peringkat pendidikan menengah atas dalam tempoh 10 tahun; mengurangkan

sebanyak separuh jurang pencapaian antara golongan kaya dan miskin, bandar dan luar

bandar, dan antara negeri-negeri yang membentuk Malaysia dalam tempoh 8 tahun; meningkat

naik daripada negara yang tergolong dalam kumpulan pertiga terbawah ke pertiga teratas bagi

penilaian- penilaian antarabangsa seperti PISA dan TIMSS dalam tempoh 15 tahun; dan

membina satu sistem pendidikan yang mendidik anak-anak kita untuk menghargai identiti unik

kita sebagai rakyat Malaysia. Setiap usaha mestilah tertumpu ke arah meningkatkan

pencapaian pelajar.

Namun begitu, transformasi sistem pendidikan bukannya satu usaha yang mudah dan

kemungkinan besar warga pendidik akan menghadapi beberapa cabaran untuk menjayakan

Pelan Pembangunan Pendidikan ini. Ini kerana, untuk menjayakan sesuatu pelan yang baru, ia

mengambil masa untuk di terapkan dalam sistem pendidikan Malaysia. Diantara cabaran yang

mungkin akan dihadapi oleh guru dalam menjalankan pelan ini ialah dari segi integrasi nasional,

pendemokrasian pendidikan, melaksanakan tonggak pendidikan UNESCO, kepelbagaian

budaya dan latar belakang murid-murid dan lain-lain lagi. Namun, walaupun pelbagai cabaran

mungkin akan dihadapi oleh warga pendidik, tugas ini haruslah digalas bersama-sama iaitu dari

ibu bapa sehingga kepada masyarakat tempatan dan sektor swasta, kesemuanya mempunyai

peranan dan kepentingan peribadi dalam memastikan sistem pendidikan kita dapat diperbaiki

dan dinaiktaraf.

2.0 CABARAN-CABARAN SEMASA YANG DIHADAPI OLEH GURU

Seperti yang diketahui, dalam Pelan Pembangunan Pendidikan Malaysia ini, terdapat visi dan

aspirasi yang perlu dijadikan landasan dan perlu dicapai bagi memastikan pelan ini berjaya.

Namun daripada visi dan aspirasi ini, kemungkinan besar pelbagai cabaran akan timbul ekoran

daripada apa yang ingin dicapai dalam pelan ini. Visi dan aspirasi pelan ini dibahagikan kepada

dua, iaity bagi sistem pendidikan Malaysia dan bagi setiap murid.

2.1 ASPIRASI BAGI SISTEM PENDIDIKAN DI MALAYSIA

Terdapat lima hasil yang ingin dicapai dalam aspirasi sistem pendidikan, iaitu akses, kualiti,

ekuiti, perpaduan dan kecekapan. Aspirasi ini dihasilkan daripada kandungan laporan

pendidikan sebelum ini yang masih relevan.

2.1.1 AKSES

Akses disini boleh dimaksudkan bahawa semua kanak-kanak warganegara Malaysia,

tanpa mengira kaum dan latar belakang serta tahap ekonomi keluarga berhak mendapatkan

peluang yang sama rata dalam pendidikan yang berkualiti dengan kanak-kanak yang lain.

Dalam aspirasi ini, seperti yang tertulis dalam Pelan Pembangunan Pendidikan Malaysia,

sistem pendidikan Malaysia berhasrat memastikan penyertaan sejagat dan enrolmen penuh

dari peringkat prasekolah sehinggalah ke peringkat sekolah menengah atas (tingkatan lima).

Cabaran yang terhasil daripada aspirasi ini ialah guru perlu memastikan tiada murid

yang tercicir dalam pelajaran dimana ia bermaksud, tiada murid yang akan berhenti sekolah

sehinggalah mereka tamat pembelajaran di sekolah menengah tinggi. Peratus keciciran pelajar

di Malaysia agak membimbangkan kerana dari tahun 2006 sehingga 2010, kira-kira 10.83

peratus keciciran murid di peringkat sekolah rendah dan menengah yang mengikuti sistem

persekolahan di bawah Kementerian Pelajaran Malaysia (KPM) dicatatkan. Bilangan keciciran

pelajar sekolah menengah mencatatkan jumlah tertinggi iaitu sebanyak 9.42 peratus

berbanding sekolah rendah kira-kira 1.41 peratus.(

http://www.malaysiaharmoni.com/v2/index.php/nasional/1256-1083-peratus-murid-tercicir- ).

Berdasarkan statistik diatas, boleh disimpulkan bahawa walaupun sistem pendidikan

Malaysia semakain maju kehadapan, namun masalah keciciran pelajar adalah antara cabaran

yang masih berlaku dan antara cabaran yang masih tidak dapat diatasi. Cabaran keciciran

pelajar ini sering terjadi di kawasan pendalaman di mana terdapat beberapa punca berlakunya

masalah ini dalam kalangan orang asli. Menurut Mazdi Marzuki dan rakan-rakan (2014)

http://www.ukm.my/geografia/images/upload/17a.geografia-apr2014-masdi%20et%20al-

edkatam.pdf di antara punca utama cabaran ini berlaku ialah aksesibiliti kepada sekolah itu

sendiri. Maksudnya, untuk mendapatkan akses kepada sekolah, pelbagai cabaran harus

dihadapi oleh anak-anak orang asli bagi mendapatkan pelajaran. Mereka terpaksa berjalan

sejauh beberapa kilometer ataupun terpaksa menyeberangi sungai untuk sampai ke sekolah. Di

sebabkan kepayahan ini, ia telah menyebabkan semangat ingin belajar mereka semakin hari

semakin luntur dan akhirnya mereka tercicir terus dari persekolahan.

2.1.2 KUALITI

Menurut Pelan Pembangunan Pendidikan Malaysia, semua murid berpeluang untuk

memperoleh pendidikan yang berkualiti dan setanding dengan sistem pendidikan berprestasi

tinggi dari negara-negara maju di dunia ini. Untuk mencapai visi dan aspirasi ini, sistem

pendidikan Malaysia perlulah menyediakan penambahbaikan prestasi yang lebih hebat dan

baik, berdasarkan tanda aras sistem pendidikan negara lain mengikut standard antarabangsa.

Ini bermaksud, golongan pendidik hendaklah meningkatkan mutu dan prestasi pengajaran

mereka agar sesi pengajaran dan pembelajaran di sekolah menjadi lebih berkualiti dan mampu

untuk bersaing dengan negara-negara lain. Namun begitu, untuk mecapai aspirasi ini, terdapat

cabaran yang perlu diatasi oleh guru-guru.

Cabaran tersebut datang dari dalam diri guru itu sendiri, adakah guru itu sudah

menyediakan diri dengan ilmu dan pedagogi yang mantap untuk menjalankan sesi pengajaran

dan pembelajaran yang berkualiti disekolah atau pun guru itu sekadar menjadi guru, tetapi

kekurangan ilmu?. Tahap ilmu guru boleh mempengaruhi tahap kualiti pendidikan di Malaysia,

namun begitu realiti guru pada waktu ini hanyalah indah khabar dari rupa. Kebanyakkan

daripada mereka masih lagi lemah dan kurang berkualiti untuk menjadi seorang pendidik dalam

melaksanakan tugas mereka dengan baik dan sistematik.

Pendekatan guru di dalam kelas masih lagi berada di tahap rendah. Terdapat beberapa

isu yang timbul dalam pendekatan guru iaitu guru masih lagi mengajar menggunakan kaedah

tradisional, guru kurang berilmu pengetahuan, bukan hanya dalam kandungan matapelajaran

yang dipelajari, malah juga kurang dari segi ilmu pengetahuan semasa. Selain itu, guru pada

masa kini kurang mahir dalam kemahiran teknologi, tidak dapat berinteraksi dengan baik di

dalam kelas, di samping mempunyai sikap yang tidak baik yang boleh memberikan kesan

negatif kepada pelajar.

Kebanyakkan guru-guru pada masa kini dikatakan tidak kreatif untuk menggunakan

kaedah yang sesuai untuk menarik minat pelajar ke sekolah. Hal ini sesuai dengan pernyataan

yang dikeluarkan oleh Mohd Ali Hasan, Presiden Permuafakatan Ibu Bapa Nasional (MAPIN)

dalam Utusan Online, (2004) bahawa guru-guru sekolah sekarang ini semakin hilang kreativiti

dalam menarik minat pelajar. Walaupun zaman sudah berubah,malah teknologi maklumat juga

sudah semakin maju, tetapi kita dapat lihat bahawa kebanyakan guru di negara kita masih lagi

di takuk lama. Mereka masih lagi bersikap seperti katak di bawah tempurung. Walaupun

terdapat pelbagai kaedah pengajaran yang boleh di aplikasikan di dalam bilik darjah, tetapi

mereka masih lagi cenderung untuk menggunakan kaedah tradisional iaitu menggunakan buku

teks dan papan hitam dalam proses pengajaran dan pembelajaran(P&P). Jika kualiti pengajaran

guru tidak ditingkatkan, bagaimana kualiti pendidikan di Malaysia dapat ditimgkatkan bagi

memenuhi aspirasi PPPM.

Apabila pelajar sudah berasa bosan di dalam kelas, maka secara tak langsung

mereka sudah tidak berminat lagi untuk belajar dan menumpukan perhatian kepada guru

mereka. Ng Ying (2004) dimana kajian beliau mendapati bahawa antara sebab pelajar

tidak berminat untuk mengikuti pelajaran dalam kelas adalah kerana corak dan pola

pengajaran yang membosankan mereka. Ramai di antara pelajar yang akan ponteng

kelas apabila mereka sudah tidak berminat untuk mempelajari subjek tersebut, kerana

dalam pemikiran mereka walaupun berada di dalam kelas, mereka tetap tidak faham apa

yang di ajari oleh guru mereka, lebih baik mereka melepaskan diri mereka dengan cara

ponteng kelas. Perkara ini turut dipersetujui oleh rokiah ahmad (2001) dimana beliau

mendapati bahawa antara salah satu sebab pelajar ponteng kelas adalah kerana mereka

tidak faham apa yang di ajar oleh guru mereka. Kesan dalam jangka masa panjang, jika

perkara ini tidak di atasi, maka prestasi akademik pelajar akan merosot,dan secara tidak

langsung, kualiti pendidikan di Malaysia secara perlahan-lahan akan menurun dan tidak

mampu untuk bersaing dengan tahap pendidikan negara lain, sebagaimana yang telah di

akui oleh Abu Hassan (2000) dimana kajian beliau mendapati bahawa pendekatan guru

merupakan faktor terbesar kenapa prestasi pelajar merudum.

https://docs.google.com/document/d/1UzbTWibFVdfqeORSlnP3Pu2Ti_1EuAvOVLd1L56Q

w7I/edit

2.1.3 EKUITI

Menurut Kamus Dewan edisi ke-4, ekuiti telah didefinisikan sebagai pemilikan sama rata

dalam sesebuah organisasi, saksama dan adil. Jadi secara amnya, aspirasi ini menurut PPPM

boleh menghapuskan jurang dan membuka peluang kepada rakyat terutama pelajar yang

berbeza dari segi keperluan dan kebolehan bagi mendapatkan kemahiran, pengetahuan dan

pengalaman melalui pendidikan secara sama rata tanpa mengira latar belakang.

Selain itu, menurut PPPM, melalui aspirasi ekuiti ini, jurang pencapaian diantara bandar

dan luar bandar, sosioekonomi dan gender hendak dikurangkan sebanyak 50% menjelang

tahun 2020. Ia merupakan sesuatu yang bagus untuk pembangunan pendidikan di Malaysia,

namun di sebaliknya, terdapat cabaran yang perlu dihadapi oleh guru-guru sebelum aspirasi ini

dapat direalisasikan. Ini kerana, walaupun sistem pendidikan negara menyaksikan lonjakan

besar sejak tahun 1957, namun masih banyak yang perlu dibaiki untuk merapatkan jurang

perbezaan yang berlaku. Cabaran utama bagi golongan pendidik untuk aspirasi ini ialah jurang

diantara sekolah bandar dan luar bandar adalah besar walaupun sudah lebih 50 tahun

merdeka.

Sekolah-sekolah di bandar dibekalkan dengan kemudahan bangunan dan peralatan

yang baik dan lengkap, guru terlatih dan sumber mencukupi. Sebaliknya, peluang menikmati

pendidikan bagi penduduk di luar bandar dan pedalaman amat terhad. Malah sekolah luar

bandar mengalami pelbagai kekurangan daripada segi infrastruktur dan peralatan, kemudahan

asas, guru serta sokongan ibu bapa dan masyarakat. Kita juga sudah sedia maklum bahawa

sekolah di kawasan pedalaman, terutamanya di Sabah dan Sarawak masih ketinggalan dari

pelbagai segi. Antaranya ialah dari segi pemodenan (pembangunan), kemudahan teknologi

komunikasi maklumat (ICT) dan sebagainya. Ini disebabkan oleh faktor geografi, di mana

kawasan sekolah ini terletak di kawasan yang terpencil dan tercicir, menyukarkan perhubungan

atau komunikasi untuk berlaku, seterusnya menyukarkan untuk kemudahan infrastruktur

disalurkan. Ini akan meninggalkan impak yang negatif kepada para pelajar dari segi proses

pembelajaran.

Selain itu, bangunan sekolah di kawasan luar bandar dan pedalaman dibina daripada

kayu, tiada bekalan air bersih serta bekalan elektrik yang terhad. Realitinya, ia masih berlaku

sekarang dan keadaan ini masuh belum banyak yang berubah. Hampir 90 peratus sekolah di

pedalaman Serawak masih dalam keadaan asal ketika ia mula dibina dengan murid yang

kebanyakannya berasal daripada keluarga yang hidup di bawah paras kemiskinan terpaksa

bergantung kepada bantuan Rancangan Makanan Tambahan (RMT) bagi mendapatkan

makanan berzat. (Berita Harian Online: 6 Oktober 2009)

Oleh itu, pihak yang wajib terutamanya kerajaan haruslah menyediakan tempat dan

infrastruktur yang kondusif supaya para pelajar di kawasan pedalaman mendapat kemudahan

yang sama atau sekurang-kurangnya dapat belajar dalam keadaan yang selesa sama dengan

pelajar di bandar.

Cabaran yang kedua yang akan dihadapi oleh guru bagi ekuiti ialah tahap sosioekonomi

pelajar. Pada masa kini, walaupun Malaysia sudah lama merdeka, namun, masih terdapat

golongan-golongan yang tidak bernasib baik dari segi sosioekonomi dan ini boleh

mempengaruhi tahap pendidikan anak-anak mereka. Berbanding dengan pelajar yang

dilahirkan dalam keluarga yang tahap sosioekonominya lebih tinggi dan kukuh, pelajar-pelajar

ini mungkin akan tertinggal dalam pelajaran kerana memeng sudah diketahui, keluarga yang

mempunyai tahap sosioekonomi yang lebih tinggi lebih berpeluang untuk medapatkan

pendidikan yang lebih sempurna untuk anak-anak mereka.

Status sosioekonomi secara keseluruhannya ditentukan melalui gabungan tahap

pendidikan ibu bapa, status pekerjaan dan tahap pendapatan (Jeynes, 2002). Pelajar-

pelajar yang mempunyai status sosioekonomi yang rendah memperoleh skor kajian yang

lebih rendah berbanding pelajar-pelajar yang mempunyai status sosioekonomi yang

tinggi, dan lebih cenderung mengalami keciciran dalam persekolahan . Selain itu, status

ekonomi yang dimiliki mengelakkan akses terhadap sumber-sumber pelajaran yang

penting dan menyebabkan tekanan tambahan di rumah (Eamon, 2005).

https://docs.google.com/document/d/1zg-

rQjbnuwy1e5BwCzLa62hEUpAAq520RpwfVBPFetE/edit?hl=en_US

Selain itu, menurut Ishak Haron (1977) dalam kajiannya menyatakan terdapat

pengaruh taraf sosio-ekonomi yang berbeza ke atas pencapaian akademik pelajar di

kalangan kumpulan-kumpulan etnik, kelas sosial dan tempat tinggal mereka di kalangan

masyarakat di Malaysia. Pengaruh yang ketara ialah kelas sosial yang wujud di dalam

sesuatu komuniti atau masyarakat. Pelajar dari kelas sosio-ekonomi yang tinggi

memperolehi purata pencapaian yang tinggi berbanding dengan pelajar dari keluarga

yang berstatus sosio-ekonomi rendah. Perkara ini terserlah dalam kajian sekumpulan

penyelidik Universiti Malaya (Leong Yin Ching dan lain-lain, 1990) mengenaifaktor-faktor

yang mempengaruhi pencapaian pelajar. Kajian ini mendapati status sosio ekonomi

merupakan faktor utama bagi menentukan kejayaan seseorang pelajar terutama pada

peringkat sekolah rendah (29.0%) dan berkurangan pada peringkat menengah (PMR

16.0% dan SPM 9.0%). file:///C:/Users/Admin/Desktop/sosio.pdf

http://repo.uum.edu.my/1549/1/

MERITOKRASI_FAKTOR_SOSIO_EKONOMI_DAN_PELUANG.pdf

2.1.4 PERPADUAN

Visi dan aspirasi yang seterusnya adalah mengenai perpaduan yang ingin dipupuk

dalam diri murid-murid. Perpaduan adalah merupakan diantara aspirasi utama Malaysia

sebagai sebuah negara yang terkenal dengan kepelbagaian kaumnya yang hidup secara aman

dan harmoni. Ini kerana, dengan menghargai perpaduan, semua rakyat Malaysia terutamanya

para pelajar mampu untuk mewujudkan identiti nasional yang sama serta mendapatkan mutu

pendidikan yang lebih baik. Tujuan PPPM menyenaraikan perpaduan sebagai salah satu visi

dan aspirasinya adalah kerana murid menghabiskan satu perempat daripada masa mereka di

sekolah semasa mereka berumur 7 hingga 17 tahun dan ini menyebabkan sekolah adalah

sebuah tempat yang penting untuk menerapkan nilai perpaduan dalam diri mereka.

Pendidikan telah lama dianggap sebagai satu elemen dalam menyatupadukan rakyat.

Selepas tercetusnya peristiwa berdarah pada 31 Mei 1969, sekolah aliran Inggeris telah ditukar

kepada sekolah aliran kebangsaan yang menggunakan bahasa Melayu. Ianya bukan sahaja

untuk memartabatkan bahasa Melayu tetapi juga cuba memupuk semangat perpaduan di

kalangan rakyat melalui penggunaan satu bahasa. Namun begitu, sekolah jenis kebangsaan

yang menggunakan bahasa pengantar bukan Melayu masih terus kekal bagi menjaga identiti

kaum Cina dan India. Sehingga kini, cabaran yang dihadapi oleh golongan pendidik sejak

dahulu lagi hingga kini ialah kita masih lagi berhadapan dengan kekangan untuk memupuk

integrasi nasional di kalangan rakyat Malaysia. Walaupun di peringkat sekolah rendah ataupun

menengah, kaum Melayu, Cina dan India serta kaum-kaum lain sama-sama mengikuti

pembelajaran, namun begitu masih tidak wujud semangat kekitaan yang menyeluruh untuk

perpaduan. Masih wujud budaya prejudis dan stereotaip diantara kaum yang menyebabkan

budaya ini berlanjutan hingga pelajar Melayu hanya bercampur dengan pelajar Melayu,

manakala pelajar lain terus bersama kaumnya. Jadi, tidak hairan jika kita terus mendapati

bahawa sehingga kini pengasingan kaum ini masih terus lagi wujud dan ia menjadi cabaran

yang besar kepada guru masa kini.

Integrasi nasional dan perpaduan diantara kaum merupakan satu tunjang utama bagi

meneruskan keamanan dan kemakmuran negara. Jika perpaduan dan integrasi nasional tidak

dapat dicapai sepenuhnya, maka akan timbul jurang yang besar diantara kaum dan negara

Malaysia memang sudah lama menghadapi halangan perpaduan. Menurut Maszurina, Salina,

Marina dan Hjh Rosnah dalam buku Guru Dan Cabaran Semasa (2014), halangan pemantapan

integrasi nasional telah wujud semenjak zaman penjajahan British lagi kerana pihak British telah

menjalankan dasar pecah dan perintah yang dimana ia telah mewujudkan jurang yang besar

diantara kaum dalam sektor ekonomi, politik, sosial dan yang paling utama dari segi pendidikan

dan cabaran ini masih berlaku pada zaman ini, seperti diwarisi daripada golongan pendidik

zaman dahulu.

2.1.5 KECEKAPAN

Aspirasi yang terakhir bagi sistem pendidikan di Malaysia yang perlu dipenuhi oleh guru-

guru dalam PPPM ialah kecekapan. Kecekapan disini boleh dtujukan kepada sistem atau dasar

yang digunakan oleh pihak kementerian pendidikan Malaysia bagi meningkatkan keberhasilan

dan mutu pelajaran murid mengikut peruntukan yang telah disediakan oleh pihak kerajaan

kepada sektor pendidikan. Pelbagai dasar dan sistem pendidikan telah diwujudkan dan yang

terbaru ialah Sistem Pentaksiran Berasaskan Sekolah, (PBS). Cabaran yang terhasil daripada

sistem atau dasar baru ini kepada guru ialah semestinya beban kerja guru akan meningkat.

Pihak guru ramai yang mengeluh apabila sistem ini mula dilancarkan pada tahun 2011 bermula

daripada sekolah rendah dan kemudian ke sekolah menengah.

Pelbagai kelemahan sistem tersebut telah didedahkan termasuk ia dikatakan

menambah beban guru selain menjadikan pelajar seperti ‘tikus makmal’. Setelah banyak

rungutan dibangkitkan, pihak Kementerian Pendidikan Malaysia (KPM) membuat

keputusan untuk menangguhkan capaian terhadap SPPBS sehingga 31 Disember ini

untuk penambahbaikan. Meskipun begitu, ia tidak dilihat sebagai jalan penyelesaian

kerana sistem PBS itu sendiri memberi kesan kepada pelajar dan kesan yang lebvih

besar semestinya akan dirasai oleh guru itu sendiri.

http://www.sinarharian.com.my/wawancara/sppbs-pbs-cantik-pada-kertas-tapi-1.227677

Kesan sistem ini dapat dilihat apabila ada guru yang terpaksa kerja lebih masa tidak kira

selepas sekolah mahupun semasa cuti untuk menyiapkan perkara yang berkaitan dengan

sistem ini. Ini telah memberikan kepada guru kerana beban tugas guru telah bertambah akibat

daripada sistem baru ini. Memang diakui sistem atau dasar baru ini mampu untuk memberikan

kebaikan kepada guru dan murid-muridnya serta mempunyai kecekapan untuk meningkatkan

tahap pendidikan di Malaysia. Namun keberkesanan sistem ini untuk meningkatkan tahap

pendidikan di Malaysia diragui kerana antara kelemahan terbesar PBS ialah ia memerlukan

penggunaan sistem dimana para guru perlu memasukkan data kedalam sistem PBS, namun

apabila semua guru memasukkan data tersebut, sistem ini akan menjadi berat lalu guru

terpaksa mencari waktu yang lebih sesuai iaitu waktu tengah malam sehingga awal pagi,

dimana tidak ramai guru lain yang akan memasukkan data pada waktu tersebut.

Disebabkan ini, mutu kerja guru akan jatuh merundum kerana guru akan menjadi

mengantuk pada waktu mengajar dan kualiti sesi pengajaran dan pembelajaran menjadi lemah.

Akhirnya, murid jugalah yang akan menerima kesan negatif hasil daripada visi dan aspirai yang

ingin dicapai dalam PPPM ini. Untuk mencapai kecekapan sistem ini, tugas guru sudah

bertambah, iaitu tugas perkeranian, bukan hanya pada tugas hakiki seorang guru sahaja. Ini

kerana selain sibuk memasukkan data, guru juga terpaksa mengemaskan rekod bagi anak-

anak murid dibawah seliaannya. Menurut Daeng Ramli Akil (1993), diantara faktor yang

menyebabkan berlakunya beban tugas di kalangan guru ialah tugas sampingan yang

dibebankan di bahu guru.

2.2 ASPIRASI BAGI SETIAP MURID

Menurut PPPM, sistem pendidikan Malaysia berhasrat untuk memastikan setiap murid

mencapai potensi mereka secara sepenuhnya. Dengan kata lain, melalui PPPM ini, setiap

murid akan dapat mengembangkan potensi-potensi yang ada dalam diri mereka agar mereka

dapat menjadi insan dan tenaga kerja yang berkualiti kelak.

2.2.1 GEJALA SOSIAL

Gejala sosial adalah satu masalah yang amat serius dan perlu ditangani semenjak

sekolah lagi. Ia merupakan cabaran yang besar kepada golongan pendidik kerana salah satu

aspirasi PPPM bagi setiap murid ialah etika dan kerohanian di mana di dalamnya terkandung

mengenai kerohanian, integriti dan juga tanggungjawab sivik. Bagaimana aspirasi ini ingin

diterapkan jika gejala sosial dalam kalangan murid masih berlaku dan semakin hari menjadi

semakin serius?. Arus globalisasi yang semakin maju banyak memberi impak negatif yang

boleh menyumbang kepada berlakunya gejala negatif.

Pelajar merupakan aset negara pada masa hadapan. Namun demikian, isu masalah

sosial di kalangan pelajar kerap diperkatakan kerana didapati masalah ini telah bertambah teruk

dari setahun ke setahun. Dan sudah semestinya gejala sosial ini boleh merosakkan pelajar dari

segi kerohanian, integriti dan juga sivik. Pihak yang boleh memainkan peranan utama dalam

menangani gejala sosial ialah ibu bapa dan keluarga. Kita sedia maklum bahawa kebanyakan

masa para pelajar banyak dihabiskan di rumah. Ibu bapa sewajarnya memberikan perhatian

dan kaslh sayang kepada anak-anak remaja.

Namun begitu, harus diingat, para pelajar menghabiskan satu pertiga masa

mereka di sekolah, dan ini menyebabkan guru juga adalah penting dalam menangani

cabaran ini daripada terus berlaku. Menurut Lokman Mohd Hashim (2009) dalam artikel di

blognya bertajuk Masalah Sosial Di Kalangan Remaja : Punca Dan Penyelesaian, antara

langkah penyelesaian yang boleh diambil dalam mengekang penularan masalah gejala

sosial ini ialah memperkasakan peranan pihak sekolah terutama dari aspek akademik. Ini

adalah seiring dengan visi dan aspirasi PPPM yang ingin melahirkan murid yang

mempunyai etika dan kerohanian yang tinggi yang secara tidak langsung dapat

menurunkan kadar gejala sosial dalam kalangan pelajar Malaysia.

https:/ /www.academia.edu/6648066/Lnagkah_Mengatasi_Gelaja_Sosial

2.2.2 PENDEMOKRASIAN PENDIDIKAN