Όταν η επίθεση γίνεται καθεστώς...

...η αντίσταση γίνεται καθήκον

Οι Εκλογές και οι Αγώνες

Οι φοιτητές έχουμε θέση στιςμάχες του λαού που θα ξεσπάσουναύριο. Πρέπει λοιπόν να μπούμεστους συλλόγους και στις συνε-λεύσεις, να παλέψουμε για το ανα-τρεπτικό αντισυνδιαχειριστικόφοιτητικό κίνημα. Να συνδέσουμετην πάλη μας για σπουδές με τηπάλη του λαού για την ανατροπήτων μέτρων ΕΕ-ΔΝΤ, για το σπά-σιμο των δεσμών της εξάρτησηςκαι της υποτέλειας. Οι Αγωνιστι-κές Κινήσεις παρεμβαίνουν για νασυμβάλλουν σε αυτή τη κατεύ-θυνση.

σελ. 3

Κάλεσμα των Αγωνιστικών Κινή-

σεων ΑΕΙ-ΤΕΙ

για τις φοιτητικές εκλογές του

2012Καλούμε τους φοιτητές να στηρί-ξουν τις Αγωνιστικές Κινήσειςστις φετινές φοιτητικές εκλογέςνα ενισχύσουν την κατεύθυνσητης ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ, της ΑΝΤΙΣΤΑ-ΣΗΣ και του ΑΓΩΝΑ που θέτουν,για σπουδές- δουλειά- ελευθε-ρίες, διεκδικώντας ένα καλύτεροαύριο και συμπορευόμενοι στοπλευρό του λαού!

σελ. 13

Ενισχύουμε την Πρωτοβουλία για

Αριστερή

Αντιιμπεριαλιστική ΣυνεργασίαΧαιρετίζει τη συγκρότηση τηςΠρωτοβουλίας για Αριστερή Αν-τιιμπεριαλιστική Συνεργασία πουτο πολιτικό πλαίσιο στόχων καιεκτιμήσεών της βρίσκει σύμφω-νες τις δυνάμεις των ΑΚ και θέλεινα συμβάλει στο δυνάμωμα καιπροώθηση αυτής της πρωτοβου-λίας στο χώρο των ΑΕΙ /ΤΕΙ ώστενα δυναμώσει το αντιιμπεριαλι-στικό-αντικαπιταλιστικό κίνημαστη χώρα.

σελ. 8-9

Περιοδική έκδοση των Αγωνιστικών Κινήσεων ΑΕΙ-ΤΕΙ Τεύχος 37 Μάϊος 2012 1,50€

εναυσμα

Έχουν περάσει έξι μήνες περίπου από τη προηγούμενη έκδοση του περιοδι-κού. Έξι μήνες ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων που στιγματίστηκαν από τη σφο-δρή επίθεση του ιμπεριαλισμού στην πλάτη των λαών παγκοσμίως. Τα τελευταίαδύο χρόνια, στη χώρα μας, ψηφίστηκαν αντιλαϊκά μέτρα. Μέτρα που μας φέρ-νουν όλο και πιο κοντά σε ένα σύγχρονο εργασιακό αλλά και κοινωνικό μεσαί-ωνα. Και το μόνο σίγουρο πλέον είναι, ότι οι ιμπεριαλιστές( Ευρωπαϊκή Ένωση-ΗΠΑ) αλλά και τα ντόπια τσιράκια τους (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και λοιποί συντρεχά-μενοι), δεν έχουν σκοπό να σταματήσουν να παίρνουν μέτρα μέχρι να πετύχουναυτόν το μεσαίωνα. Μια τέτοια έκρυθμη κατάσταση γέννησε λαϊκά ξεσπάσματατα οποία έδειξαν τη δύναμη και τη διάθεση του λαού να αγωνιστεί και να απο-τρέψει το μαύρο μέλλον που μας ετοιμάζουν.

Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, έρχονται και οι εκλογές, οι οποίες δεν έχουνκανέναν άλλο ρόλο από το να βρεθεί η νέα κυβέρνηση που θα συνεχίσει το ρόλοτης προηγούμενης (όπως δηλώνουν ξεκάθαρα άλλωστε, και οι ίδιοι).

Καμία αυταπάτη δεν πρέπει να έχουμε λοιπόν, για την οποιαδήποτε κυ-βέρνηση σχηματιστεί. Άλλωστε οι εντολές των Αμερικάνων και Ευρωπαίων

ιμπεριαλιστών προς τους ντόπιους υποτακτικούς τους, είναι ξεκάθαρες: Ταμνημόνια πρέπει να περάσουν. Ο λαός πρέπει να γονατίσει.

Σε μια τέτοια πολιτική συγκυρία οι Αγωνιστικές Κινήσεις εκδίδουν αυτό το

περιοδικό για να κάνουν, όσο πιο πλατιά μέσα στο φοιτητόκοσμο γίνεται, γνω-

στή την άποψη τους για τα τεκταινόμενα αλλά και την ερμηνεία τους για αυτές

τις εξελίξεις. Εξελίξεις που οφείλουμε να εξετάζουμε πάντα μέσα από το πρίσμα

του αγώνα και της αντίστασης.

Ένας άλλος στόχος του “Εναύσματος” άμεσα συνδεδεμένος με τον παραπάνω

είναι να αποτελέσει έναυσμα πολιτικών συζητήσεων και αντιπαραθέσεων. Κάτι

τέτοιο θα βοηθήσει στο ξεκαθάρισμα διαφόρων απόψεων που ακούγονται μέσα

στις σχολές μας (από τις πιο αντιδραστικές μέχρι εκείνες που φαντάζουν προ-

οδευτικές) και θα ενισχύσει την οικοδόμηση του φοιτητικού κινήματος. Και

αυτός είναι ο στόχος άλλωστε. Οι φοιτητές να πολιτικοποιηθούν, να χτίσουν ένα

κίνημα ισχυρό, ανεξάρτητο, πέρα από αυταπάτες για τις «καλές» πλευρές του

καπιταλισμού και να πετύχουν νίκες στο πλάι του υπόλοιπου αγωνιζόμενου λαού.

Χρήστος Μιχαήλ

Ηρακλής Τσοπελάκης

Φυσικό Ιωαννίνων

2

έναυσματεύχος 37/Μάϊος 2012

Έναυσμα - Περιοδική έκδοση των Αγωνιστικών Κινήσεων ΑΕΙ-ΤΕΙhttp://periodiko-enausma.blogspot.comwww.agonistikeskiniseis.org e-mail: admin@agonistikeskiniseis.orgΘεσσαλονίκη: resistenciaelotta.blogspot.com agonistikeskiniseis@gmail.comΓιάννενα: http://agonkiniseis-ioa.blogspot.com agonkiniseis_ioa@yahoo.comΓια εμβάσματα και συνδρομές:Εθνική Τράπεζα, αριθμός λογαριασμού: 711/743100-79 ΙΒΑΝ: GR6301107110000071174310079

εναυσμα

Μας λένε...

...Τους απαντάμε Ρεβέκκα Δημακοπούλου

Γεωλογικό Αθήνας

Φανή Καρύγιαννη

Χημικό Αθήνας

ΜΑΣ ΛΕΝΕ: Οι διαδηλώσεις αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό και πλήττουν τον τουρισμό.ΕΝΝΟΟΥΝ: Οι ευρωπαίοι και αμερικάνοι ιμπεριαλιστές δεν πρέπει να βλέπουν ότι ο ελληνικός λαός αντιδράσε αυτά, που πάνε να του φέρουν.ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ: Οι μαζικές κινητοποιήσεις δεν αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας αντίθετα καθιστούνσαφές στα ντόπια και ξένα αφεντικά ότι δεν είμαστε τελικά τόσο εύκολος στόχος και ότι τα σχεδία τους θαβρουν την αντίσταση μας! Για αυτό πρεπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε κόντρα στις συμφωνίες, που δίνουναντιπαροχή τους λαούς και τους οδηγούν στην εξαθλίωση.

ΜΑΣ ΛΕΝΕ: Οι απεργίες δείχνουν ανευθυνότητα και αμετροέπεια και βάζουν σε κίνδυνο την ανάπτυξη.ΕΝΝΟΟΥΝ: Να σωθούν οι επιχειρήσεις και ας πεθάνουν οι εργάτες.ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ: Το δικαίωμα στην απεργία είναι βασική κατάκτηση των εργαζομένων, αποτελούν έμπνευσηγια το σύνολο της εργατικής τάξης και πρέπει να τις στηρίζουμε. Οι εργαζόμενοι οδηγούνται στη φτώχεια καιτην εξαθλίωση. Οι αναπτυξιακές κενολογίες δε γίνονται προς όφελος του λαού. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τί-ποτα άλλο να χάσουν πια, οπότε στον εκβιασμό των αφεντικών τους απαντούν με το σημαντικότερο όπλοτους, την απεργία.

ΜΑΣ ΛΕΝΕ: Οι μαζικές κινητοποιήσεις αποτελούν πόλο δράσης των «μπαχαλάκιδων» και είναι πληγή για τις πόλεις. ΕΝΝΟΟΥΝ: Είναι καλύτερο ο κόσμος να κάθεται στην ασφάλεια του σπιτιού του και να παρακολουθεί από τηντηλεόραση «το κακό που θα μας βρει», αν το σύστημα χάσει τον έλεγχο.ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ: Ο πραγματικός κίνδυνος βρίσκεται στα παιχνίδια, που το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο παίζειστην πλάτη μας. Οι καταστροφές των καταστημάτων δεν μας βρίσκουν σύμφωνους, η πολιτική όμως του συ-στήματος οδηγεί καθημερινά εκατοντάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην καταστροφή. Το κίνημα πρέπει νασταθεί στα πόδια του, να αναγνωρίσει τους αληθινούς κινδύνους και να παλέψει κόντρα στην κρατική τρομο-κρατία, στη συντονισμένη δράση των μονάδων καταστολής και των προβοκατόρων.

ΜΑΣ ΛΕΝΕ: Οι καταλήψεις των πανεπιστημίων έχουν ως αποτέλεσμα το χάσιμο εξαμήνων και εξεταστικώνεις βάρος των ευσυνείδητων φοιτητώνΕΝΝΟΟΥΝ: Με το νέο νόμο, που θα εφαρμόσουν, δεν θα υπάρχει κανένα περιθώριο αντίστασης στην πολιτικήτους μες τα πανεπιστήμια.ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ: Απαιτούμε δημόσια δωρεάν παιδεία! Ο αγώνας μας είναι δίκαιος! Με την εφαρμογή τουνόμου δε θα χάσουμε μόνο ένα εξάμηνο, αλλά θα πεταχτούμε μια για πάντα έξω από τα πανεπιστήμια! Δενμπαίνουμε σε στημένο διάλογο, ούτε ελπίζουμε σε ατομικές λύσεις, μόνο μέσα από τη μαζική συμμετοχή στιςσυλλογικές διαδικασίες μπορούμε να ανατρέψουμε τον νομό!

ΜΑΣ ΛΕΝΕ: Να στηρίξουμε μια νέα δυνατή κυβέρνηση, που θα αλλάξει τα πράγματα!ΕΝΝΟΟΥΝ: Με την αυταπάτη μιας εκλογικής διεξόδου ο λαός να συμμετάσχει στο στήσιμο ενός πολιτικούπροσωπικού, που θα εφαρμόσει κατά γράμμα τις συμφωνίες και θα προωθήσει τα αντιλαϊκά μέτρα. ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ: Το μέλλον μας δεν βρίσκεται στις κάλπες τους, αλλά στον μαζικό οργανωμένο αγώνα καιδεν πρόκειται να τον ανακόψουμε ενόψει των εκλογών. Μέσα από πολλές δυσκολίες, αλλά με αποφασιστικό-τητα, ο λαός θα έχει τον τελευταίο λόγο.

ΜΑΣ ΛΕΝΕ: Μνημόνιο ή χρεοκοπία?ΕΝΝΟΟΥΝ: Μνημόνιο ή χρεοκοπία του συστήματος!ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ: Με την εφαρμογή του μνημονίου ο ελληνικός λαός οδηγείται σε χρεοκοπία. Για χάρη τουσυστήματος καλούμαστε να πληρώνουμε χαράτσια και δυσβάσταχτους φόρους, την ώρα, που πετσοκόβονταιοι μισθοί μας. Το μόνο, που μας μένει, είναι το δίκιο του αγώνα, αυτό είναι ο νόμος μας και με αυτό θα πο-ρευτούμε κόντρα σε όσους θέλουν να μας θυσιάσουν για την επιβίωση τους.

ΜΑΣ ΛΕΝΕ: Οι λαθρομετανάστες είναι υπεύθυνοι για την ανεργία, την εγκληματικότητα, την εξαθλίωση.ΕΝΝΟΟΥΝ: Τώρα, που δεν τους χρειάζεται το κεφάλαιο πια, πετάξτε τους στα σκουπίδια.ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ: Δεν θα επιτρέψουμε η κρίση του κεφαλαίου να γίνει πόλεμος μεταξύ του ελληνικού λαούκαι των μεταναστών. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Θα αγωνιστούμε μαζί για τα κοινά μας συμφέρονταενάντια στους κοινούς μας εχθρούς! Ο ρατσισμός και ο φασισμός δε θα περάσουν!

3

έναυσματεύχος 37/Μάϊος 2012

Οι Εκλογές και οι Αγώνες

Χαρτζουλάκης Νίκος

Μαθηματικό Ηρακλείου

Οι ηγεσίες των πολιτικών δυνά-μεων του συστήματος βάδιζανπρος τις εκλογές με σοβαρή

αδυναμία να διαχειριστούν την οργήτου κόσμου για τη πολιτική τους. Γνώ-ριζαν ότι μεγάλα κομμάτια του λαούτα τελευταία 2 χρόνια έχουν αποσύρειτην εμπιστοσύνη τους, ακόμα και τηνανοχή τους, στις βασικές δυνάμειςτης επίθεσης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, έχουν ξεφύ-γει από την άμεση επιρροή τους. Αυτότο αδιέξοδο προσπάθησαν να λύσουνπροκηρύσσοντας εκλογές (για αυτόμάλιστα πήραν και το ΟΚ απ' τουςαπέξω). Ήθελαν να ξαναμαντρώσουντον εχθρό-λαό, να τον εκβιάσουν νατους ξαναψηφίσει για να υποκλέψουντην νομιμοποίηση να συνεχίσουνακόμα πιο άγρια, αυτό που θα έκανανέτσι κι αλλιώς: τη πολιτική της φτώ-χειας, της ανεργίας, της υποτέλειας,τη πολιτική της βαρβαρότητας.

Ε λοιπόν ο λαός τελικά δε τουςέκανε τη χάρη! Τους μαύρισε δίνονταςσε ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ένα ποσοστό της τάξηςτου 32 τοις εκατό αντί για 77 των προ-ηγούμενων εκλογών. Απέκρουσε σεπρωτοφανή κλίμακα τους εκβιασμούςτων λοχαγών του ιμπεριαλισμού, Σα-μαρά-Βενιζέλο, για ''χρεοκοπία'', ''ακυ-βερνησία'' και ''καταστροφή''.Αρνήθηκε ο λαός μας, να βάλει τηνυπογραφή του στη νέα κόλαση πουείχαν προαποφασίσει να τον οδηγή-σουν, να συναινέσει στο νέο γύρο αν-τιλαϊκών μέτρων.

Και πως θα μπορούσε να συναινέ-σει? Αφού καθημερινά αναμετριέταιμε τη φτώχεια και τα χαράτσια. Τιςελαστικές σχέσεις εργασίες και τηνανεργία. Κυρίως τα τελευταία 2 χρό-νια έδωσε μεγάλες μάχες ενάντια στηπολιτική τους. Οι πλατείες, οι μαζικέςδιαδηλώσεις, ο χημικός πόλεμος τωνΜΑΤ δημιούργησαν τα ''αντισώματα''για να αχρηστευτούν οι προεκλογικοίεκβιασμοί του συστήματος,

Έτσι οι εκλογές κατέγραψαν μεηχηρό τρόπο τη πραγματική τάση απο-τοίχισης μεγάλου μέρους του λαούαπό την επιρροή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, το παλ-λαϊκό όχι στη πολιτική τους. Αυτό είναικαι το κύριο μήνυμα της κάλπης.

Από κει και πέρα, τα κόμματα-ανα-χώματα που έστησε το σύστημα άρον-άρον δεξιά και αριστερά κατάφεραννα λειτουργήσουν στη κάλπη, μετριά-ζοντας έτσι τον πονοκέφαλο των αστι-κών επιτελείων για την επόμενη μέρα.Όλοι αυτοί οι σχηματισμοί που μπόρε-

σαν να απορροφήσουν μέρος της λαϊ-κής οργής, είναι εξ ορισμού πρόθυμοινα δώσουν χείρα βοηθείας στις βασι-κές πολιτικές δυνάμεις όταν τους ζη-τηθεί. Άλλωστε τα περισσότεραστελέχη τους έχουν κολλήσει πολλάένσημα ψηφίζοντας αντιλαϊκούς νό-μους (Καμμένος) ή ακόμα και Μνημό-νια (Κατσέλη).

Ιδιαίτερα ανησυχητικό γεγονόςείναι η είσοδος της Χρυσής Αυγής στηΒουλή και μάλιστα με ποσοστό του 7τοις εκατό. Πρόκειται για ναζιστικήσυμμορία με παράσημα τις επιθέσειςενάντια σε μετανάστες. Παρουσιάζε-ται ως αντισυστημική (και από ταΜΜΕ) για να έχει πρόσβαση σταφτωχά λαϊκά στρώματα όμως η πραγ-ματικότητα είναι ότι με το καπιταλι-σμό-ιμπεριαλισμό την δένουν δεσμοίαίματος. Η φασιστική πολιτική των δύομεγάλων ''πολιτισμένων'' κομμάτων, ταστρατόπεδα συγκέντρωσης του Χρυ-σοχοΐδη, η απαγόρευση διαδηλώσεωντου Καμίνη καθώς και η αντιαριστερή-αντικομμουνιστική λασπολογία τουσυστήματος άνοιξαν τον δρόμο σταφασιστοειδή της Χρυσής Αυγής. Η Αρι-στερά έχει καθήκον να μπει στις λαϊκέςγειτονιές και να αποκαλύψει το φρικια-στικό αντιλαϊκό πρόσωπο της Χ.Α.

Ενισχυμένη από τις εκλογές βγή-καν τα σχήματα της Αριστεράς, επίση-μης και εξωκοινοβουλευτικής, πράγμασίγουρα θετικό. Βέβαια σε μια δεύ-τερη ανάγνωση αυτό που πρόβαλλε ηπλειοψηφία της Αριστεράς μας στηπροεκλογική περίοδο ήταν η άμεσηανάγκη για αριστερή κυβέρνηση,λαϊκή εξουσία, αντικαπιταλιστικό πρό-γραμμα κλπ. Παρουσιάστηκε δηλαδήως η Αριστερά της διαχείρισης και τηςαπογείωσης, ως η Αριστερά της ήττας.Τσιμουδιά για αυτό που πραγματικάαπαιτούν οι καιροί: την ανάγκη για ου-σιαστικό δυνάμωμα των αγώνων τουλαού, της ενίσχυσης του λαϊκού ερ-γατικού κινήματος, της ανάδειξης τηςαντιιμπεριαλιστικής κατεύθυνσης.

Φυσιολογικά όλα αυτά διότι η Αρι-στερά που κατέβηκε στις εκλογέςείναι η ίδια Αριστερά που εδώ και χρό-νια θεωρεί τη κάλπη μητέρα τωνμαχών. Που αποθεώνει τον κοινοβου-λευτισμό ως ανώτατη μορφή πάληςκαι τη συνδιαλλαγή με το σύστημα ωςσυνδικαλιστικό προσόν.

Κυριάρχησαν λοιπόν στο πολιτικόλόγο της αριστεράς οι...ανατροπές πουθα βγάλει η κάλπη.

Τώρα μάλιστα που τα ποσοστά τουΣΥΡΙΖΑ δημιουργούν ''ευκαιρία' 'γιααριστερή κυβέρνηση (με ανοχή μάλι-στα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) εντείνονται οι πιέσειςστο κόσμο για το πόσο αναγκασμένοςείναι να στηρίξει..ΣΥΡΙΖΑ. Για να κάνειμία κυβέρνηση που θα καταγγείλει τομνημόνιο με το λαό στη γωνία ανορ-γάνωτο, με το κίνημα περιττό βαρίδι.Για να κάνει μία κυβέρνηση που πρώτααπό όλα θα αποδεχτεί τους όρους ιμ-περιαλιστικής εξάρτησης της χώραςαπό ΗΠΑ-ΕΕ. Μόνο που ένας από τουςόρους είναι το μνημόνιο το ίδιο, όπωςμα θυμίζουν συνεχώς Λαγκάρντ -Σόιμ-πλε. Η ληστεία των λαών από τους ιμ-περιαλιστές δεν είναι από αυτά πουδιαπραγματεύονται. Ο ρεαλισμός τουρεφορμισμού σε νέα μεγαλεία!

Οι εκλογές ποτέ δε μπόρεσαν ναδώσουν λύση στα λαϊκά προβλήματα,δεν είναι ικανές να ανατρέψουν τηνυπό διαμόρφωση κόλαση που ετοιμά-ζουν οι ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι βα-λέδες τους. Έτσι και οι πρόσφατεςεκλογές ανέδειξαν εκκωφαντικά τααδιέξοδα της πολιτικής διαχείρισηςτου συστήματος, έγιναν καταγραφείςτης λαϊκής οργής, αλλά μέχρι εκεί.

Το σύστημα θα προσπαθήσει ναλύσει το πολιτικό του πρόβλημα και ναπροχωρήσει στη νέα αντιλαϊκή λαίλαπα.

Από την άλλη τα το πεδίο που μπο-ρούν να αντιμετωπιστούν τα ζητήματατου λαού είναι οι αγώνες και η προ-οπτική τους.

Εκεί μπορούν να υπερασπιστούν οιδημοκρατικές ελευθερίες, οι εργασια-κές καταχτήσεις του οκταώρου καιτης σταθερής δουλειάς, τα στοιχει-ώδη δικαιώματα της ασφάλισης καιτων σπουδών.

Στο γήπεδο των λαϊκών αντιστά-σεων, μπορεί να ανοίξει ο δρόμος τωναυριανών ανατροπών.

Λαός και νεολαία πρέπει να πάρουνθέση μάχης! Να υπερασπιστούν τη ζωήκαι το δίκιο τους στους χώρους δου-λειάς, στις γειτονιές, στα σχολεία καιστις σχολές. Να συνενώσουν τις επι-μέρους μάχες σε ένα μέτωπο αντί-στασης, να βάλουν φρένο στηνεπίθεση.

Οι φοιτητές έχουμε θέση στιςμάχες του λαού που θα ξεσπάσουναύριο. Πρέπει λοιπόν να μπούμε στουςσυλλόγους και στις συνελεύσεις, ναπαλέψουμε για το ανατρεπτικό αντι-συνδιαχειριστικό φοιτητικό κίνημα.Να συνδέσουμε την πάλη μας γιασπουδές με τη πάλη του λαού για τηνανατροπή των μέτρων ΕΕ-ΔΝΤ, για τοσπάσιμο των δεσμών της εξάρτησηςκαι της υποτέλειας. Οι Αγωνιστικές Κι-νήσεις παρεμβαίνουν για να συμβάλ-λουν σε αυτή τη κατεύθυνση.

4

έναυσματεύχος 37/Μάϊος 2012

Την περίοδο που η επίθεση τουσυστήματος έχει πάρει τις πιοάγριες διαστάσεις, την περίοδο

που οι μισθοί των γονιών μας θυσιά-ζονται στο βωμό της κρίσης και ηανεργία είναι το μέλλον που μας ετοι-μάζουν, την περίοδο που κλέβουν απότο λαό κάθε εργατικό δικαίωμα καιλαϊκή κατάκτηση, το πανεπιστήμιο καιη δημόσια και δωρεάν παιδία δε θαμπορούσαν να μείνουν στο απυρό-βλητο.

Το πανεπιστήμιο που θέλουν να δη-μιουργήσουν πρέπει να είναι πλήρωςεναρμονισμένο με τις απαιτήσεις τηςαγοράς. Ένα πανεπιστήμιο που θα ορ-θώνονται σε όλο το μήκος του ταξικοίφραγμοί, ένα πανεπιστήμιο για λίγουςκαι εκλεκτούς, ένα πανεπιστήμιο τοοποίο θα διαμορφώνει τον αυριανό ερ-γαζόμενο-λάστιχο, τον σύγχρονοδούλο του εργασιακού μεσαίωνα πουμας επιβάλουν. Με άλλα λόγια το πα-νεπιστήμιο του μνημονίου.

Σε αυτό το πανεπιστήμιο δεν υπάρ-χουν περιθώρια για δωρεάν παροχέςπρος τους φοιτητές, το δωρεάν και δη-μόσιο στοιχείο πρέπει να εξαλειφθεί! Ηδωρεάν σίτιση και στέγαση των φοιτη-τών καταργείται. Ήδη πολλές λέσχεςκλείνουν ή ζητούν χρήματα για το φα-γητό. Παρόμοια η κατάσταση και με τιςφοιτητικές εστίες, με τεράστια μείωσηστον αριθμό των δωματίων. Ακόμα τοδωρεάν σύγγραμμα όπως το γνωρί-ζαμε, αρχίζει να αποτελεί μακρινόόνειρο και όποια άλλη κατάκτηση είχετο φοιτητικό κίνημα καταργείται. Πα-ράλληλα, γίνεται λόγος για δίδακτρακαι εξέταστρα. Στο πανεπιστήμιο τουμνημονίου λοιπόν, δεν έχουν θέση ταπαιδιά των λαϊκών οικογενειών.Όποιος δεν έχει την οικονομική δυνα-τότητα να αγοράσει τα βιβλία του ή ναπληρώσει το νοίκι σε μια άλλη πόλη,πολύ απλά δεν είναι ¨άξιος¨ να σπου-δάζει. Αυτοί οι οικονομικοί-ταξικοίφραγμοί οδηγούν το μεγαλύτεροτμήμα της νεολαίας κατευθείαν στην

αμορφωσιά και την ανεργία και έρχον-ται για να διαιωνίσουν την ταξικότητααυτού του συστήματος. Ο γιος τουαγρότη θα γίνει αγρότης και του μεγα-λοβιομήχανου, μεγαλοβιομήχανος.

Η καθημερινότητα του φοιτητή θαείναι αβάσταχτη στο πανεπιστήμιο πουετοιμάζουν και θα καραδοκεί η δια-γραφή. Η εντατικοποίηση των σπου-δών θα ξεπεράσει κάθε προηγούμενομε προόδους, παρουσίες, εργασίες,αλυσίδες μαθημάτων και προαπαιτού-μενα και πάντα το ν+2 θα απειλεί μεδιαγραφή. Ο ελεύθερος χρόνος θαείναι πολυτέλεια, ενώ ήδη έχουν αρχί-σει να εμφανίζονται και φροντιστήριαγια φοιτητές. Θέλουν να μετατρέψουντο φοιτητή σε παθητικό μαθητή τρίτηςλυκείου, ο οποίος θα βρίσκεται συνε-χώς πάνω από ένα βιβλίο και δε θαασχολείται με γενικές συνελεύσεις, δεθα συζητά με τους συμφοιτητές τουκαι δε θα αντιδρά σε ότι του καταδυ-ναστεύει τη ζωή και όποιον του αρνεί-ται τις ελευθερίες του.

Στο πανεπιστήμιο του μνημονίουτο ενιαίο πτυχίο δεν έχει θέση. Τοπτυχίο εξασφαλίζει κάποια στοιχειώδηδικαιώματα στον εργαζόμενο και είναιένα εφόδιο όταν βγαίνει στην αγοράεργασίας, με το οποίο δικαιούται έναναξιοπρεπή μισθό, ένα σταθερό ωρά-ριο, μια σίγουρη και σταθερή εργασία.Αυτό προφανώς δεν συμφέρει το σύ-στημα και τη νέα αντεργατική πραγ-ματικότητα που δημιουργούν και έτσιδιαλύουν το πτυχίο και το αντικαθι-στούν με πιστωτικές μονάδες. Πιστω-τικές μονάδες που θα μαζεύουμε όλημας τη ζωή σε ένα φάκελο ¨προσόν-των¨ και ποτέ δε θα είναι αρκετές,γιατί πάντα ο εργοδότης θα ζητάει πε-ρισσότερα. Μας οδηγούν έτσι μέσααπό το δρόμο του ατομικισμού να πο-δοπατάμε τους διπλανούς μας και μεμακιαβελικές πρακτικές να αποδει-κνύουμε ότι είμαστε πιο ¨άξιοι¨. Απόποιους άλλους;; Από τους ίδιους μαςτους συναδέλφους, τους οποίουςπλέον θα τους βλέπουμε σαν ανταγω-νιστές. Δε θα μπορεί λοιπόν, ο νέος

Πανεπιστήμιο του μνημονίου - ο προθάλαμος

του εργασιακού μεσαίωνα Μόνη διέξοδος οι αγώνες μας!!

Κλειδί για τη συνέχιση της επίθεσης

στην τριτοβάθμια εκπαίδευση η δημιουργία

των συμβουλίων διοίκησης

Ησυγκρότηση των συμβουλίωνδιοίκησης παρά την εκλογή τουςσε ορισμένα ΤΕΙ, όπως Σερρών,

Καλαμάτας, Μεσολογγίου, Ηπείρου,Καβάλας και Λαμίας (σε κάποια απόαυτά μάλιστα χρειάστηκε η επέμβασητης αστυνομίας) δεν κατάφερε να ολο-κληρωθεί στο σύνολο των ΑΕΙ-ΤΕΙ.Ωστόσο η εφαρμογή του νόμου πλαίσιοπου ψηφίστηκε τον Αύγουστο είναι ζω-τικής σημασίας για την επίθεση στηνεκπαίδευση που εξαπολύει το σύστημα,διότι δεν γίνεται από την μια να έχουμεμια κοινωνία που ο λαός της να στενά-ζει από την φτώχεια, που πετιέται στηνελαστική εργασία και την ανεργία καιαπό την άλλη ένα μαζικό πανεπιστήμιοπου θα βγάζει απόφοιτους με επαγγελ-ματικά δικαιώματα, που θα υπάρχουνσυνδικαλιστικές ελευθερίες, άσυλοκτλ.

Ο νόμος αναφέρει ότι τα συμβούλιααυτά θα αποτελούνται από δεκαπέντεή έντεκα μέλη, ανάλογα με το ίδρυμα.Με οχτώ καθηγητές και ένα φοιτητή ήέξι καθηγητές και ένα φοιτητή αντί-στοιχα. Τα υπόλοιπα μέλη θα είναι εξω-

πανεπιστημιακοί, μεταξύ τους και οπρόεδρος του συμβουλίου. Ουσιαστικάπρόκειται για το ανώτερο όργανο τουπανεπιστημίου καθώς η οποιαδήποτεαπόφαση, από οικονομικό προϋπολογι-σμό ως τα προγράμματα σπουδών, θαπρέπει να έχει την έγκρισή του. Ο πραγ-ματικός στόχος του θα είναι η όσο γί-νεται πιο άμεση, αποτελεσματική καιχωρίς παρεκκλίσεις εφαρμογή όλωντων αντιδραστικών επιταγών του συ-στήματος για την παιδεία.

Βέβαια οι όποιες διαφωνίες ψέλλι-ζαν μέχρι τώρα για τον νόμο πλαίσιο ταδιοικητικά όργανα, Σύγκλητοι, πρυτα-νικά συμβούλια και τμήματα, για αντι-συνταγματικότητα και άλλα εμπριμέ,βασίζονταν σε συμφέροντα των μεγα-λοκαθηγητών που πλήττονται. Όμωςτο σύστημα στις σημερινές συνθήκεςδεν είναι διατεθειμένο να ανεχτεί ούτεκαν αυτά. Αντίθετα όσο αφορά τα φοι-τητικά δικαιώματα οι ίδιοι είναι κάτι πα-ραπάνω από πρόθυμοι να προωθήσουνολόκληρη την επίθεση. Σε σχολές ανά τηχώρα περνάνε ήδη μέτρα όπως η δια-γραφή από την σχολή άμα δεν εγγραφείς

για δύο συνεχόμενα εξάμηνα, οι πιστωτι-κές μονάδες-διάλυση του πτυχίου, υπο-χρεωτικές παρακολουθήσεις με απειλήγια αποκλεισμό από την εξεταστική, ταβιβλία που σιγά- σιγά καταργούνται(από φέτος δικαιούμαστε μόνο ένασύγγραμμα ανά μάθημα, τυπικά τουλά-χιστον και δεν είναι λίγα τα παραδείγ-ματα σχολών που δεν δίνονται καικαθόλου), μαζικά κοψίματα και καθη-γητική αυθαιρεσία να αλωνίζει. Το νέομοντέλο πραγματικά θα απογειώσειαυτή την κατάσταση σε νέα ύψη.

Οι κινητοποιήσεις που έγιναν μπορείνα κατάφεραν να εμποδίσουν τηνεκλογή των εσωτερικών μελών τωνσυμβουλίων ως τώρα, όμως δενπαύουν να υπάρχουν πολλές προβλη-ματικές. Το ζήτημα δεν ανοίχτηκε αρ-κετά στους φοιτητές, με αποτέλεσμανα συμμετέχουν κυρίως ενταγμένοιαγωνιστές. Εδώ βρίσκεται ένα ερώ-τημα, αν πρόκειται μόνο για ελλιπή πα-ρέμβαση των δυνάμεων ή για μιαπολιτική λογική που λέει ότι μπορούμεμόνοι μας με εντυπωσιακές κινήσεις,μακριά από το σύνολο των συμφοιτη-

τών μας να μπλοκάρουμε κάθε προ-σπάθεια εφαρμογής του νόμου. Λογικήπου βασίζεται σε αυταπάτες τόσο γιατο ρόλο στρωμάτων όπως οι πανεπι-στημιακοί καθηγητές, ευελπιστώντας

5

έναυσματεύχος 37/Μάϊος 2012

εργαζόμενος να διαπραγματεύε-ται συλλογικά τα εργασιακά τουδικαιώματα (αφού δε θα υπάρχειπλέον το πτυχίο να τον ενοποιείμε τους συναδέλφους του και οισυλλογικές συμβάσεις καταρ-γούνται) και θα είναι καταδικα-σμένος να ακολουθήσει τομονόδρομο της ανασφάλιστηςμαύρης εργασίας.

Σ’ αυτό το μαύρο μέλλον πουμας ετοιμάζουν πρέπει να αντιστα-θούμε! Πρέπει να οργανώσουμε τηνπάλη μας μέσα από τους φοιτητι-κούς μας συλλόγους, να δυναμώ-σουμε τις Γενικές μας Συνελεύσειςκαι με ανυποχώρητους αγώνεςδιαρκείας μέσα από καταλήψεις καιδιαδηλώσεις να διεκδικήσουμε ότιμας ανήκει. Στο πλευρό του λαούκαι όλων των αγωνιζόμενων κομμα-τιών της κοινωνίας παλεύουμε γιατην ανατροπή της αντιλαϊκής πολι-τικής, παλεύουμε για το μέλλον πουμας αξίζει!

Χρήστος Καραπαναγιώτης

Δημήτρης Κοτσιαρής

Φυσικό ΑΠΘ

σε συμμαχία μαζί τους, όσο και γιατη φύση μηχανισμών του συστήμα-τος (δικαστήρια, συνδιοίκηση).

Τέτοιες κινητοποιήσεις είναιαπαραίτητες, όμως πρέπει να γίνον-ται με μαζικούς όρους και να συζη-τούνται σε συνελεύσεις τωνσυλλόγων. Έτσι ώστε να βοηθούντη συγκρότηση φοιτητικού κινήμα-τος που θα βάζει ως ζήτημα πάληςτην συνολική ανατροπή του νόμου.Δεν υπάρχει περίπτωση να μείνειστα χαρτιά, ο νόμος ή θα ανατραπείή θα εφαρμοστεί. Θα βρούνε τρόπονα ψηφίσουν τα συμβούλια διοίκη-σης, είτε εκτός πανεπιστημίου είτεηλεκτρονικά. Κανένα κόλπο δε μπο-ρεί να δώσει τη λύση, παρά μόνο οπαρατεταμένος αγώνας . Ανάγκητων καιρών είναι να ξαναζωντανέ-ψουμε τις μαζικές μας διαδικασίες.Να γίνει υπόθεση κάθε φοιτητή ηανατροπή του νόμου πλαίσιο καιστο πλευρό του λαού ολόκληρηςτης επίθεσης.

Τους τελευταίους μήνες οι σχο-λές του κέντρου “απολαμβά-νουν” μια ιδιότυπη φύλαξη.

Ξεκινώντας από την περίοδο των γιορ-τών (Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά)μέχρι τώρα και με πρόσχημα την πά-ταξη του παραεμπορίου διμοιρίες ΜΑΤπερικυκλώνουν την ΑΣΟΕΕ και τη Νο-μική καταδιώκοντας και συλλαμβάνον-τας μετανάστες-μικροπωλητές. Τοκλίμα αστυνομοκρατίας έχει γίνει κα-θημερινότητα. Ρίψη δακρυγόνων καιχειροβομβίδων κρότου λάμψης στο γε-μάτο από φοιτητές προαύλιο, ασφαλί-τες να βγάζουν περίστροφο και νααπειλούν φοιτητές συνθέτουν το σκη-νικό που εξελίσσεται στην ΑΣΟΕΕ. Αν-τίστοιχα γεγονότα είχαμε και στηΝομική με αποκορύφωμα πρόσφατατην προσαγωγή δύο φοιτητριών έξωαπό το κτίριο της σχολής.

Με το ένα μνημόνιο να ψηφίζεταιμετά το άλλο και τη συνολικότερη επί-θεση του συστήματος να μαίνεται, τοΠανεπιστήμιο και το Άσυλο δε θα μπο-ρούσαν να μείνουν ανέπαφα· ούτε καιοι μετανάστες που κατονομάζονταιυπαίτιοι για τα δεινά της κρίσης και με-τατρέπονται σε εξιλαστήρια θύματαγια να εκτονωθεί η οργή του κόσμου.Χαρακτηριστικές ήταν οι δηλώσεις Κα-μίνη περί “καθαρής πόλης” και οι εξαγ-γελίες Χρυσοχοΐδη για στρατόπεδα“υποδοχής” μεταναστών (με το πρώτονα λειτουργεί ήδη στην Αμυγδαλέζα)και συνεχόμενες επιχειρήσεις-σκούπαστο κέντρο της πόλης και ειδικότεραστις σχολές του κέντρου για να “καθα-ρίσει επιτέλους το χάλι”. Συμπαραστά-της σε αυτό τον σχεδιασμό στέκεταικαι το καθηγητικό κατεστημένο. Απότη μία, οι πρυτανικές αρχές σε μια επί-δειξη στρουθοκαμηλισμού βάζουνλουκέτο στην κεντρική πύλη αδιαφο-ρώντας για το τι εκτυλίσσεται έξω απόαυτή. Από την άλλη, όπου σταθούν καιόπου βρεθούν τα μέλη ΔΕΠ ωρύονταιγια την απαξίωση του πανεπιστημίουεξαιτίας του παρακείμενου παραεμπο-ρίου και εμπορίου ναρκωτικών, κατα-θέτουν μηνύσεις ,απαιτούνεισαγγελικές έρευνες, ζητούν από τοσύστημα να δώσει λύση . Ταυτόχροναείναι οι ίδιοι που τρέχουν να εφαρμό-σουν το νόμο-πλαίσιο, με τις διαγρα-φές φοιτητών, τη διάλυση του πτυχίου,την εντατικοποίηση των σπουδών καιτη στοχοποίηση του Ασύλου.

Επιπλέον οι καθεστωτικές παρατάξειςΠΑΣΠ και ΔΑΠ, πλήρως ευθυγραμμισμέ-νες με τις επιταγές της συγκυβέρνησης,“απαξιούν” να ασχοληθούν με το συγκε-κριμένο ζήτημα ή κρατούν ανοιχτά αρ-νητική στάση τόσο απέναντι στουςμετανάστες όσο και στην υπεράσπισητου ασύλου. Εκμεταλλευόμενες την αυ-

τοδυναμία τους (στην ΑΣΟΕΕ η ΠΑΣΠ,στη Νομική η ΔΑΠ), σαμποτάρουν τηνοποιαδήποτε προσπάθεια διεξαγωγήςΓενικής Συνέλευσης, η οποία θα άνοιγετο θέμα στο Σύλλογο. Λογικό, αν σκεφτείκανείς ότι στην άποψη τους περί ακαδη-μαϊκού ασύλου, δε χωράνε οι αγώνεςτου δοκιμαζόμενου λαού και των μετα-ναστών. Απογοητευτική είναι και η στάσημερίδας δυνάμεων του κινήματος, πουπαρά τις αγωνιστικές κορώνες τους,καιρό τώρα απουσιάζαν από κάθε έμπρα-κτη προσπάθεια αλληλεγγύης στους με-τανάστες και υπεράσπισης του λαϊκούασύλου, με μια πρόσφατη διάθεση γιααλλαγή στάσης λόγω φοιτητικών εκλο-γών.

Είναι προφανές ότι το ίδιο το καπιτα-λιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα πουγεννά τη μετανάστευση είναι αυτό πουεξαθλιώνει εδώ τους μετανάστες. Είναιπτυχές του ίδιου νομίσματος. Από τη μια,οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ξεριζώ-νουν τους λαούς από τις χώρες τους καιαπό την άλλη, όταν έρχονται εδώ, τουςεκμεταλλεύεται η ντόπια αστική τάξη.Τους χρησιμοποιεί με εξευτελιστικά με-ροκάματα και ανασφάλιστους, για νατους σπρώξει στο παραεμπόριο και σταναρκωτικά, όταν δεν τους χρειάζεται πια.Ακόμα, δε διστάζει να ρίξει πάνω τους ταδεινά της κρίσης, από την πτώση του τζί-ρου της αγοράς μέχρι τα υψηλά ποσοστάανεργίας. Παράλληλα, τα παιχνίδιατύπου…real estate, που παίζονται στιςπλάτες των μεταναστών χρόνια τώρα, μετην μετακίνησή τους από το Μοναστη-ράκι στο Γκάζι και από κει στον Άγιο Παν-

τελεήμονα, σπέρνουν την ξενοφοβίαστην τοπική κοινωνία και ευνοούν τηνανάπτυξη και δράση φασιστικών ομά-δων, όπως φάνηκε και από τα ανεβα-σμένα ποσοστά της “χρυσής αυγής”

Τελευταίο παράδειγμα αυτών τωνπρακτικών η συντεταγμένη επίθεση ΜΑΤκαι χρυσαυγητών σε μετανάστες στονπροαύλιο χώρο της ΑΣΟΕΕ με ρίψη χει-ροβομβίδων κρότου λάμψης στο άσυλοκαι ξύλο σε φοιτητές. Τα αιφνιδιαστικάλοκ-άουτ στις σχολές του κέντρου έρ-χονται να συμπληρώσουν την επίθεσηστο Άσυλο και στις λαϊκές αντιστάσεις καισυνδέονται με τη συζήτηση που έχει ανοί-ξει για απαγόρευση πορειών στο κέντρο,πορείες σε μια λωρίδα με την άδεια τηςαστυνομίας κλπ. Αυτές οι ενέργειες πουπροωθούνται από το σύστημα δεν έχουνσαν στόχο να λύσουν το όποιο μετανα-στευτικό “πρόβλημα” το ίδιο δημιούρ-γησε, αλλά επιδιώκουν να χτυπήσουν τοάσυλο και τους αγώνες του φοιτητικούκαι νεολαιίστικου κινήματος. Αποπροσα-νατολίζουν τον κόσμο από τις πραγ-ματικές αιτίες της εξαθλίωσης τουπου είναι η βάρβαρη επίθεση στα δι-καιώματά του από το ντόπιο καιξένο κεφάλαιο. Το άσυλο ανέκαθενήταν αγκάθι στις ορέξεις του συ-στήματος. Η όποια επίθεση εναντίοντου είναι πολιτική απόφαση του συ-στήματος και όχι η πρόφαση για τηνπάταξη του παραεμπορίου, των ναρ-κωτικών και των… μπάχαλων. Γιααυτό θα πρέπει να βρίσκει το φοιτη-τικό κίνημα απέναντι του, που θα τησπάει με την πάλη του.

Πογκρόμ στους μετανάστες με φόντο

το άσυλο Άσπα Βαρδάκη

Νομική Αθήνας

Χρήστος Τσίντζος

ΑΣΟΕΕ

Ματσούκας Νίκος

Ιατρική Αλεξανδρούπολης

6

έναυσματεύχος 37/Μάϊος 2012

Το φοιτητικό κίνημα αντιμέτωπο

με τις αδυναμίες του

Κραψίτη Μαρίζα

Παιδαγωγικό Αθήνας

Το φοιτητικό κίνημα κατά καιρούςέχει δείξει ότι μπορεί να αποτε-λέσει το πιο ζωντανό και κινημα-

τικό κομμάτι της κοινωνίας μας. Είναιεκείνο που πρωτοστάτησε σε αγώνεςόπως εκείνους του 06΄-07΄ όταν με μα-ζικές καταλήψεις επί έναν σχεδόνχρόνο και συνεχείς διαδηλώσεις κα-τάφερε μια μεγάλη νίκη για την ιστο-ρία του φοιτητικού κινήματος, μηεπιτρέποντας την αναθεώρηση τουάρθρου 16 του Συντάγματος και τηςσυνολικότερης αναθεώρησης πουδρομολογούταν. Είναι εκείνο πουέπαιξε πρωτοπόρο ρόλο στην νεολαι-ίστικη εξέγερση τον Δεκέμβρη του΄08. Είναι εκείνο που έδωσε το παρόνσυμμετέχοντας ενεργά σε μαζικέςαπεργίες κατανοώντας την ανάγκη γιαάμεση σύνδεση με το εργατικό κί-νημα.

Σήμερα, η επίθεση που δεχόμαστεγίνεται όλο και πιο έντονη και φαίνε-ται να μην έχει τέλος. Πρόκειται γιαμια επίθεση δίχως προηγούμενο πουέρχεται να καταπατήσει κάθε δι-καίωμα και κατάκτηση που το φοιτη-τικό, λαϊκό και εργατικό κίνημακέρδισε με αίμα και αγώνες. Μια επί-θεση που, ενώ θα περιμέναμε να οδη-γήσει στο ξέσπασμα ενός φοιτητικούκινήματος με διεκδικητικά χαρακτηρι-στικά που θα πορευτεί στο δρόμο τηςαντίστασης και του αγώνα, έχει οδη-γήσει τους νέους σε μια κατάστασηπου δεν τους επιτρέπει να βρουν τορόλο τους και να θέσουν τους στό-χους τους. Η εφαρμογή του νόμου –

πλαίσιο, τα βάναυσα μέτρα που έρχον-ται να εξαθλιώσουν εμάς και τις οι-κογένειες μας καθώς και το μαύρομέλλον στο οποίο καλούμαστε ναζήσουμε έχει οδηγήσει τους νέουςστην απογοήτευση, στον δρόμο τηςατομικότητας και της εντατικοποί-ησης, κρατώντας τους (προς τοπαρόν) μακριά από κάθε συλλογικήδιαδικασία που θα μπορούσε ναοδηγήσει στη δημιουργία φοιτητι-κού κινήματος το οποίο θα προβείσε αγώνες και διεκδικήσεις.

Από την σημερινή «αδράνεια» πουεμφανίζει το φοιτητικό κίνημα, έχουνπροηγηθεί διάφορα γεγονότα, όπου τοκαθένα (με διαφορετική βαρύτητα)έχει παίξει τον ρόλο του. Πρώτο, χρο-νικά τουλάχιστον, ήταν το κίνημα τωνπλατειών που αναπτύχθηκε το καλο-καίρι, όπου στα πλαίσια αυτής της βάρ-βαρης επίθεσης, μεγάλο τμήμα τουλαού εξέφρασε την αντίστασή του. Οιαπόψεις σχετικά με την απομάκρυνσηοποιασδήποτε συλλογικότητας, οργά-νωσης και σωματείου και η αποθέωσητης ατομικής δράσης που επικράτησανκυρίως από τη μεριά του συστήματος μέσααπό τα ΜΜΕ, δεν αντιμετωπίστηκαν απότις δυνάμεις τις αριστεράς. Αντιθέτωςη υποταγή της στις απόψεις αυτέςέφερε μεγάλη ευθύνη στην αδρανο-ποίηση και την μη συμμετοχή των φοιτητι-κών συλλόγων στις κινητοποιήσεις, τηνώρα που πλατιά κομμάτια του λαού αν-τιδρούσαν στους σχεδιασμούς και τηνεπίθεση του συστήματος με μια πρω-τοφανή μαζικότητα. Εμπόδισαν έτσι

τους φοιτητές να συζητήσουν, να απο-φασίσουν και να οργανώσουν πιο απο-τελεσματικά τη πάλη τους και μέσααπό τους συλλόγους τους να αποτε-λέσουν ένα ζωντανό κομμάτι στοναγώνα που εξελισσόταν .

Ο Σεπτέμβρης που ακολούθησεβρήκε τις σχολές κλειστές και τα αμ-φιθέατρα γεμάτα φοιτητές που προ-σπαθούσαν μέσω των συνελεύσεωννα εναντιωθούν στο νόμο – πλαίσιοπου ερχόταν να τους πετάξει έξω απότις σχολές τους, να καταργήσει πτυχίακαι δωρεάν συγγράμματα, να ισοπε-δώσει το άσυλο, να τσακίσει κάθε δι-καίωμα στις σπουδές. Η μαζικότητατων συνελεύσεων όμως ερχόταν σεμεγάλη αναντιστοιχία με την κατά-σταση που αντιμετωπίζονταν μέσαστις καταλήψεις και στις διαδηλώσεις.Ενώ ο αριθμός των φοιτητών που συγ-κεντρωνόταν στα αμφιθέατρα έφτανετη μαζικότητα των συνελεύσεων πουπραγματοποιήθηκαν στις κινητοποι-ήσεις του ΄06- ΄07, στις πορείες ηάμαζη εικόνα που εμφανιζόταν ήτανπρωτοφανής για τα ισχύοντα δεδο-μένα, ενώ οι καταλήψεις δεν είχανκαμία συμμετοχή.

Στην κατάσταση αυτή συνέβαλεσημαντικά η προπαγάνδα του συστή-ματος καθώς και η στάση που ακολου-θήθηκε από τις δυνάμεις του μέσαστις σχολές, οι οποίες αν μη τι άλλογνωρίζουν καλά το ρόλο τους. Έχον-τας όμως πλέον εμπειρία από το κί-νημα που ξέσπασε πριν τέσσεραχρόνια, αυτή τη φορά έπαιξαν έξυπνατο παιχνίδι τους, αρχίζοντας με τοντρόπο τους να δηλώνουν πως στέκον-ται στο πλευρό των φοιτητών καιενάντια στο νόμο-πλαίσιο. Το πραγμα-τικό τους όμως πρόσωπο δεν άργησενα φανεί. Σύντομα άρχισε η προσπά-θεια κλεισίματος των καταλήψεωνμέσω των πλαισίων αντικατάληψης μεπρόσχημα χαμένες εξεταστικές καιεξάμηνα. Συνηθισμένες τακτικές τρο-μοκρατίας που εμπόδισαν πολλούςαπό τους φοιτητές να βγουν στοδρόμο και να ανατρέψουν αυτό τονόμο που ερχόταν να υποθηκεύσει τομέλλον τους.

Δεν θα περίμενε κανείς κάτι διαφο-ρετικό από τις δύο παρατάξεις του συ-στήματος καθώς έχουν αποδείξειεπανειλημμένα τον αντιδραστικό τουςρόλο. Δεν ήταν όμως οι μοναδικοίυπαίτιοι για το θάψιμο του φοιτητικούκινήματος. Η αριστερά δεν κράτησε τη

στάση που θα έπρεπε μέσα στις σχο-λές και στις συνελεύσεις. Οι αριστε-ρές δυνάμεις όφειλαν να θέσουν τηκινηματική διέξοδο. Όφειλαν να πεί-σουν τους φοιτητές πως ο μόνος δρό-μος που έπρεπε να ακολουθήσουνείναι αυτός του αγώνα. Αντ΄αυτούάρχισαν να προωθούν τη λογική τηςανάθεσης και της κινηματικής εκ-προσώπησης.Κανένας αγώνας όμωςμέχρι σήμερα δεν έχει κερδηθεί με αν-τιπροσώπους. Δεν εξηγούσαν το λόγογια να κατέβουν οι φοιτητές στοδρόμο, δεν έπεισαν για κανέναν λόγοπάλης. Αντιθέτως, αναπαρήγαγαν από-ψεις περί αδυναμίας του φοιτητικούκινήματος να ανατρέψει το νόμο, ενώσυγχρόνως δημιουργούσαν κοινο-βουλευτικές αυταπάτες θέτονταςαποπροσανατολιστικά αιτήματα γιαανατροπή της κυβέρνησης, απομα-κρύνοντας τους φοιτητές από τονπραγματικό στόχο. Και ενώ το φοιτη-τικό κίνημα δεν εκφραζόταν μαζικάστους δρόμους, άρχισε να γίνεταιλόγος για το συντονισμό του! Η αδυ-ναμία συντονισμού αποτελούσε τοπρόβλημα κατά τη γνώμη τους και ηλύση δεν άργησε να βρεθεί : Συντονι-στικά «Σφραγίδα», που χωρίς καμίαδιεργασία και διαδικασία συζήτησηςέπαιρναν «αποφάσεις» κατά παραγγε-λία. Προέβαιναν σε καταλήψεις τηςΕΡΤ και του Υπουργείου Παιδείας μετη συμμετοχή 30 με 50 ατόμων καιτην υπογραφή πάντα των φοιτητικώνσυλλόγων της Αθήνας, με τη συντρι-πτική πλειοψηφία των συλλόγων ναέχει πλήρη άγνοια. Αυτά καθιέρωσαντην λογική που θέλει τον ρόλο τουφοιτητή στον αγώνα να περιορίζεταιστην ανάταση του χεριού την ώρα τηςψηφοφορίας, ενώ τα υπόλοιπα τα ανα-λαμβάνουν οι «εκπρόσωποι» του, είτεαιρετοί, είτε όχι.

Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν τοφοιτητικό κίνημα να κλείσει πρινακόμα προλάβει να αρχίσει. Οι φοιτη-τές δεν είδαν νίκη, απογοητεύτηκανμη βλέποντας καμία προοπτική καικαμία διέξοδο απέναντι στη μαυρίλαπου το σύστημα έχει στήσει πάνω απότα κεφάλια τους. Είναι αναγκαίοπλέον το κίνημα να ξεπεράσει εφήμε-ρους και ψεύτικους φίλους, επικίνδυ-νες και αδιέξοδες λογικές και ναακολουθήσει το μοναδικό δρόμο πουυπάρχει και μπορεί να οδηγήσει στηνίκη, το δρόμο του αγώνα! Δρόμο κα-κοτράχαλο αλλά και ελπιδοφόρο.

7

έναυσματεύχος 37/Μάϊος 2012

Σταύρος Δημητρόπουλος

Φωτεινή Σακελλάρη

Νηπιαγωγοί ΑΠΘΣτη σχολή τον τελευταίο καιρό δεν

υπάρχει μεγάλη κινητικότητα. Εκτόςαπό τα πλαφόν που υπάρχουν στα επι-λεγόμενα μαθήματα, τώρα εμφανίστη-καν υποχρεωτικές πρόοδοι καιπαρακολουθήσεις, πράγμα που δεν συ-νέβαινε στο παρελθόν. Η εντατικοποί-ηση που παρουσιάζεται από τοσύστημα ως εξυγίανση του ΕλληνικούΠανεπιστημίου και ανάδειξη της γνώ-σης και της αξιοκρατίας, στην ουσίαείναι ακόμα ένας ταξικός φραγμόςπου πετάει τα λαϊκά στρώματα έξω απότις σχολές. Σε συνδυασμό με τις υπό-λοιπες πτυχές του Νέου Νόμου πουεφαρμόζεται (κατάργηση ασύλου, σί-τισης, στέγασης) κάνουν την εμφά-νισή τους και οι διαγραφές. Στη σχολήμας διαγράφηκαν τέσσερις φοιτήτριεςτης ειδικής κατηγορίας, οι οποίεςείχαν φοιτήσει ήδη ένα εξάμηνο στησχολή και παρακολουθούσαν τα μαθή-ματα κανονικά. Το συγκεκριμένο ζή-τημα, καθώς και τα υπόλοιπαπροσπαθούμε να ανοίξουμε στο σύλ-λογο και να αντιμετωπίσουμε. Παρόλααυτά στις συνελεύσεις που ορίστηκανδεν υπήρχε απαρτία, αλλά έγινα συζη-τήσεις και κάποια άτομα έδειξαν εν-διαφέρον να συμμετέχουν στιςσυζητήσεις και δράσεις της πρωτο-βουλίας (Μέτωπο κοινής δράσης μεανεξάρτητους φοιτητές που, συμμε-τέχουν οι Αγωνιστικές Κινήσεις και ηΕΑΑΚ Νηπιαγωγών). Στις μάχες πουπεριμένουν τους φοιτητές και τη νεο-λαία πρέπει να συμβάλλουμε όλοι μαζίκαι να αναδείξουμε πάλι στην πρώτηγραμμή τους συλλόγους και το φοιτη-τικό κίνημα, στον αγώνα για τις σπου-δές και τις ζωές μας.

Γραβάνης Άλκης

Πανεπιστήμιο ΙωαννίνωνΗ κατάσταση στο Πανεπιστήμιο

Ιωαννίνων είναι υποτονική, χωρίς ου-σιαστικά να υπάρχουν Γενικές Συνε-λεύσεις ή διαδικασίες που νακινητοποιούν τους φοιτητές. Αντ’αυτού κυριαρχεί ο ρεβανσισμός τουσυστήματος για τις κινητοποιήσειςτου Σεπτέμβρη. Πολιτική που εκφρά-ζεται κυρίαρχα από τους καθηγητέςμε μαζικά κοψίματα στην εξεταστικήκαι την ολοένα αυξανόμενη εντατικο-ποίηση. Δημιουργείται, έτσι, έναασφυκτικό κλίμα για τους φοιτητέςστο οποίο δεν υπάρχουν περιθώρια ναασχοληθούν με κάτι διαφορετικό πέρααπό τις υποχρεωτικές παρακολουθή-σεις, τις εργασίες, τις προόδους.

Σχετικά με την εφαρμογή τουνόμου-πλαίσιο και την ψήφιση τωνΣυμβουλίων Διοίκησης, οι ΑγωνιστικέςΚινήσεις απεύθυναν πλατύ κάλεσμα

στους φοιτητές για το μπλοκάρισματης ψήφισής τους και την ανατροπήτου νόμου. Ως τώρα αναβλήθηκε η ψή-φισή τους με απόφαση της επιτροπής, λόγωτου “γενικότερου τεταμένου κλίματος”.

Αξίζει να σημειωθούν οι κινητοποι-ήσεις με αφορμή τη σύνοδο των πρυ-τάνεων στα Γιάννενα. Καλέστηκανδυο πορείες από συλλογικότητες. Την1η μέρα οι Αγωνιστικές Κινήσεις δεσυμμετείχαν στην πορεία, αφούυπήρχε πολιτική διαφωνία για το χα-ρακτήρα και το στόχο της κινητοποί-ησης, που κατέληξε σε συνδιαλλαγήκαθηγητών και πρυτάνεων χρησιμο-ποιώντας ως πλάτη τους φοιτητές καιστη βίαιη καταστολή της. Τη 2η μέραοι Αγωνιστικές Κινήσεις συμμετείχανσε πορεία μικρή σε μαζικότητα στηνπόλη.

Τέλος, ουσιαστική και θετική κρί-νεται η παρέμβαση των ΑγωνιστικώνΚινήσεων στις 12 Φλεβάρη με μαζικόμπλοκ νεολαίων και φοιτητών, καθώςκαι στις Γενικές Συνελεύσεις της ια-τρικής αλλά και του ιστορικού που εμ-φανίστηκαν πρώτη φορά.

Χριστίνα Παλησίδου

Μαθηματικό Κρήτης

Κωνσταντίνα Καλυβιανάκη

ΤΕΤΥ ΚρήτηςΠλήθος αντιδράσεων προκάλεσε η

προσπάθεια για εφαρμογή του Νόμουστην πλειοψηφία των τμημάτων τουΠανεπιστημίου Κρήτης. Στις κινητο-ποιήσεις αυτές συμμετείχε ενεργά τοΤμήμα Μαθηματικών Ηρακλείου μέσω24ωρης κατάληψης. Πολλές ήτανακόμη, οι παρεμβάσεις σε μαθήματαμε σκοπό τη μη πραγματοποίησή τους,προκειμένου οι φοιτητές να συμμετέ-χουν στην ομαδική δράση ενάντια στασυμβούλια διοίκησης. Οι ενέργειεςαυτές προτάθηκαν και ψηφίστηκανκατά την διεξαγωγή δύο συνελεύσεωνμεταξύ των σπουδαστών Μαθηματι-κού. Στην πρώτη συνέλευση τα σχή-ματα της αριστεράς ανάμεσά τους καιοι Αγωνιστικές Κινήσεις, πρότειναν τιςπαραπάνω δράσεις μέσω κοινού πλαι-σίου. Σε αντιδιαστολή, το σχήμα τηςΔ.Α.Π. πρότεινε την εκλογή ενός φοι-τητή που θα εκπροσωπεί τον σύλλογοφοιτητών στις διαδικασίες των συμ-βουλίων διοίκησης, επιδεικνύονταςδιάθεση παραίτησης και καταδικάζον-τας κάθε προσπάθεια αντίδρασης.Απέφυγαν επίσης να ξεκαθαρίσουν τηθετική ή αρνητική στάση τους, απαν-τώντας στο ερώτημα που τους τέθηκεεπανηλημένα περί της λειτουργίαςτων συμβουλίων μέσα σε πανεπιστη-μιακά ιδρύματα και Τ.Ε.Ι. Για άλλη μιαφορά, η πλειοψηφία των φοιτητών κα-ταστήσαμε σαφές ότι δε θα εγκατα-λείψουμε τον αγώνα ενάντια στιςαλλαγές που μας πλήττουν και τις απο-φάσεις που διεκπεραιώνονται γιαεμάς, χωρίς εμάς.

Για τη νεολαία που δενείναι στα αμφιθέατρα

Μπροστά στην ισοπεδωτική επίθεση του συστήματος τον τελευταίο καιρό, ηνεολαία είναι ανάγκη να οργανωθεί και να αντισταθεί ενωμένη. Και αν η νεολαίαστις σχολές έχει την δυνατότητα να συναντιέται, να συζητάει και να παίρνειαποφάσεις, για να παλέψει για το μέλλον της μέσα στις συνελεύσεις και τα όρ-γανα της, υπάρχει ένα πολύ μεγαλύτερο κομμάτι της που δεν έχει αυτή την ευ-καιρία.

Υπάρχει η νεολαία που δεν μπήκε σε σχόλες, αλλά προσπαθεί να πάρει έναπτυχίο σε ΙΕΚ ή ΚΕΣ σε συνθήκες χειρότερες από αυτές του σχολείου πουάφησε πίσω της, πληρώνοντας μάλιστα και ένα σταθερό ποσό για να έχει αυτότο δικαίωμα. Υπάρχει η νεολαία που αναζητάει δουλειά σε μία χώρα που ο δεί-κτης ανεργίας συνεχώς μεγαλώνει. Η νεολαία που αν καταφέρει να βρει τελικάτην πρώτη της δουλειά, αυτή θα είναι στις χειρότερες συνθήκες, αυτές που δια-μορφώνονται συνεχώς στις πλάτες του ηττημένου εργατικού κινήματος πουδεν μπορεί να τις υπερασπιστεί.

Μέσα σε αυτή την κατάσταση, οι νέοι στην Ελλάδα οδηγούνται σε μία αντί-φαση. Να νιώθουν έντονα την ταξικότητα της πάλης και την ανάγκη για αγώνα,αλλά να μην αισθάνονται ότι έχουν ένα σημείο αναφοράς για να συζητήσουν, ναοργανώσουν τον αγώνα τους και να πετύχουν νίκες. Μέσα στην ενεργητικό-τητα που έχουν πάντα οι νέοι και στην δυναμική που νιώθουν, τους δημιουρ-γείται ένα κενό. Ένα κενό, προϊόν της απελπισίας που μπορεί να νιώθουν επειδήαισθάνονται μόνοι απέναντι στην κρεατομηχανή που λέγεται καπιταλισμός.

Αυτό το κενό ήταν πάντα υποχρέωση της αριστεράς να συμπληρώσει και ναδώσει πάτημα στη νεολαία, για να εκφραστεί στους αγώνες του σήμερα. Σε αυτότο καθήκον η αριστερά έχει αποτύχει, είτε γιατί δεν μπορεί, είτε γιατί δεν θέλει,να δει σοβαρά τον απαιτητικό αυτόν χώρο. Αντίθετα έρχονται κάθε είδους αν-τιδραστικές προτάσεις του συστήματος και των παρακρατικών του, που προ-σπαθούν να εκμεταλλευτούν αυτήν την κατάσταση.

Παρόλα αυτά, κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες, οι νέοι δεν μένουν άπραγοι.Από την θέση που βρίσκονται μπορούν να δουν πως η μόνη λύση απέναντι στηνισοπεδωτική επίθεση που αντιμετωπίζουν είναι να είναι ενωμένοι. Ενωμένοι στιςγειτονιές τους μαζί με άλλους ενάντια στα νέα μέτρα, ενωμένοι με τους υπό-λοιπους εργαζόμενους που αντιμετωπίζουν την ίδια επίθεση. Και με την δράσητους καθημερινά στον δρόμο, σε εστίες αντίστασης απέναντι στα μέτρα που κα-θημερινά πιέζουν το επίπεδο ζωής πιο χαμηλά και με την αγωνιστική τους άποψηνα ακούγεται σε εργατικές συνελεύσεις και συνδικάτα.

Χάρης Καπαγερίδης

Σπουδαστής ΙΕΚ

ανταποκρίσεις...

8

έναυσματεύχος 37/Μάϊος 2012

Η νεολαία αντιμέτωπη με τα αδιέξοδα του συστήματος

Αργεντινή 2002: Τα φθηνά και εύ-κολα προσβάσιμα ναρκωτικά"Πάκο" κατακλύζουν τις γειτο-

νιές. Οι χρήστες αλλά και οι θάνατοιαυξάνονται δραματικά σε στιγμές πολι-τικοοικονομικής κρίσης της χώρας.

Ελλάδα 2012: Τα ναρκωτικά τωνφτωχών κερδίζουν έδαφος. Οι νέοι χά-νουν συνεχώς. Χάνουν το δικαίωμαστην δωρεάν παιδεία , εργασιακά δι-καιώματα και ελευθερίες. Σχεδόν έναςστους δύο αντικρίζει κατάματα τηνανεργία. Τέλη Ιανουαρίου ψηφίζεταιστη Βουλή το νομοσχέδιο - "νομιμοποί-ηση" των ναρκωτικών με τη στήριξητου ΠΑΣΟΚ ,του ΣΥΡΙΖΑ και τηςΔΗΜΑΡ.

Ας δούμε συγκεκριμένα τη στάσηδεξιάς και αριστεράς για όλααυτά...Ν.Δ. και ΛΑ.Ο.Σ. καταψήφισανμεν το νομοσχέδιο, "ασφαλείς" πίσωαπό το συντηρητικό προφίλ τους,ωστόσο χωρίς κανένα ιδεολογικό υπό-βαθρο. Εξάλλου η αληθινή στάση τουςδιαφαίνεται και κρίνεται από τις πρά-ξεις τους : δεν είναι τυχαίο πως τις τε-λευταίες δεκαετίες πολλάπρογράμματα απεξάρτησης υποχρημα-τοδοτούνται...ενώ επί Ν.Δ.(συγκεκρι-μένα), αρκετά κέντρα θεραπείαςαναγκάστηκαν να κλείσουν.

Ιδιαίτερο προβληματισμό θα πρέπεινα προκαλεί η υπερπροσπάθεια μέρουςτης αριστεράς να υπερασπιστεί αυτήτην πολιτική- τροχοπέδη της αγωνιστι-κής στάσης ζωής. Ας δούμε λοιπόνσυγκεκριμένα τα κυριότερα ...επιχειρή-ματα τους :

"Έτσι ο χρήστης δεν θα πηγαίνει φυ-λακή !"

Ναι. Είναι ανεπίτρεπτο να φυλακί-ζονται οι χρήστες αλλά η εμμονή ναβλέπουμε μόνο το δέντρο είναι το λι-γότερο αφελής και καταντά επικίνδυνηαφού το ζήτημα είναι ότι οι χρήστεςέχουν ανάγκη θεραπεία και όχι φυλα-κές. Το σχετικό νομοσχέδιο κάνει ανα-φορά σε κάτι τέτοιο; Φυσικά και όχι.Καμιά αναφορά στην ανάπτυξη δομώνπρόληψης, θεραπείας και κοινωνικήςεπανένταξης. Πόσο εύκολο να "είσαιπροοδευτικός και δίπλα στο λαό" τηστιγμή που το σύστημα θα συνεχίσει ναπαίζει το θανατηφόρο κρυφτούλι με

τους μεγαλέμπορους ."Μα δεν θα υπάρχουν πια κυκλώματαπου θησαυρίζουν"

Ναι. Είναι αποκρουστικό πόσα εκα-τομμύρια βγάζουν ορισμένοι εις βάροςτων χρηστών , όμως που διαφαίνεταιστο νομοσχέδιο ότι το κράτος θα κάνεικάτι για να το σταματήσει; Ή μήπως ηαποποινικοποίηση -ως δια μαγείας- θαεξοντώσει τη διαπλοκή των κυκλωμά-των με το κράτος και την αστυνομία; Οιμηχανισμοί και οι συσχετισμοί θα συ-νεχίσουν να λειτουργούν υπέρ τους...

"Μα θα μειωθεί η χρήση του γιατί τοπαράνομο..σε ελκύει"

Καλά κανείς δε σκέφτεται πως καιτο τσιγάρο νομιμότατο είναι αλλά ηχρήση του αυξάνεται ραγδαία (ειδικάστη νεολαία)! Και μάλιστα για το τσι-γάρο υπάρχει μεγαλύτερη ενημέρωσηκαι εντονότερη αντικαπνιστική εκ-στρατεία. Για την οφθαλμοφανή στρα-τηγική να "ναρκώσουν" κάθε μορφήλαϊκής αντίστασης...κουβέντα. Ενώ οιπολιτικές λιτότητας είναι δεδομένο ότιφτωχοποιούν μεγαλύτερα κομμάτιατου λαού και βάζουν απροσπέλαστα εμ-πόδια. Δεν υπάρχουν υποδομές. Δενυπάρχει ψυχολογική υποστήριξη.Έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους -ασθενείς όχι με στατιστικές.

Έτσι ανήμποροι να απαντήσουν μεκάποια βαθύτερη ιδεολογικά σκέψη κα-ταλήγουν -στο απαράδεκτο- " Έχω δι-καίωμα ακόμα και να καταστρέψω τονεαυτό μου". Όμως η ίδια η εξάρτηση

αναιρεί την έννοια της ελεύθερης επι-λογής!

Όλα αυτά τα συγκλίνουν σε μία αδιά-σπαστη αυταπάτη για την προσχεδια-σμένη και στοχευμένη επίθεση τουσυστήματος να "κοιμίσει" το λαό και ει-δικότερα τη νεολαία. Γιατί τους νέους;Γιατί αποτελούν την ικανότερη μάζα αμ-φισβήτησης που μπορεί να παίξει καθο-ριστικό ρόλο στη συνειδητοποίηση καιτην αγωνιστικότητα των φτωχών και ερ-γατικών μαζών. Γιατί μπορούν να αντι-σταθούν κι αυτό τους τρομάζει..Καταλήγοντας με μερικά απλοϊκά αλλάαποκαλυπτικά στιχάκια...αναρωτιέμαιγια την ευθύνη μας από εδώ και πέρα:

"Μια φυλακή σε περιμένει στη γωνιά

εσύ δακρύζεις κι αυτή χαμογελά

Μ'ένα τσιγάρο αγκαλιά της θα βρεθείς

αυτοί διατάζουνε κι εσύ ακολουθείς"

(Μεθυσμένα Ξωτικά- Ενώ εσύ κοιμό-

σουν)

Η Αριστερά στο σύνολό της αλλά καικάθε προοδευτικός άνθρωπος ξεχωρι-στά δεν πρέπει να "ακολουθούν"...οφεί-λουμε να δοθούμε ολοκληρωτικά στηνπροσπάθεια της αντίστασης , της ουσια-στικά αγωνιστικής δράσης. Γιατί η νεο-λαία, μονάχα όταν δει τη διέξοδο στο ναπαλέψει συλλογικά για τα προβλήματάτης, όταν γίνει ουσιωδώς μέρος του λαϊ-κού κινήματος, θα μπορέσει να ελευθε-ρωθεί από "κάθε σκληρό" ή "μαλακό"ναρκωτικό...από κάθε μέσο καταστολής.

Ναρκωτικά και αποποινικοποίηση

ή ο εθισμός του συστήματος

να αποχαυνώνειΕ

δώ και δυο χρόνια, με πρόφαση την κρίση και το «χρέος» τηςΕλλάδας στους ιμπεριαλιστές, η ντόπια αστική τάξη ψηφίζεινόμους και συμφωνίες υποταγής (Μεσοπρόθεσμο, Μνημόνιο

1 και 2), οι οποίες οδηγούν το λαό της χώρας μας στη φτώχια καιτην εξαθλίωση. Με μειώσεις μισθών και συντάξεων (βασικός μισθός510 ευρώ και 480 για τους νέους κάτω των 25 ετών), με την κατάρ-γηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, της δημόσιας- δωρεάνυγείας και παιδείας και την ανεργία να ξεπερνάει το 48% στουςνέους κάτω των 25 ετών, η νεολαία οδηγείται συνεχώς σε μεγαλύ-τερο αδιέξοδο.

Η καθημερινότητα, την οποία καλούνται να αντιμετωπίσουν οινέοι, συνοψίζεται στις λέξεις: ανασφάλεια, απαισιοδοξία και οργή.Μετά από πολυετείς σπουδές, αναγκάζονται να εργαστούν σε άσχε-τες με το αντικείμενο των σπουδών τους δουλειές (στην καλύτερηπερίπτωση), απαξιώνοντας τα χρόνια σπουδών και τον κόπο τους.Όσοι εργάζονται, κατά κανόνα, σε άσχετες δουλειές με τις σπου-δές τους, με νομοθετική ρύθμιση δε μπορούν να πάρουν πάνω από400 ευρώ μισθό και ως επί το πλείστον είναι ανασφάλιστοι. Μεθο-δεύεται (ιδεολογικά και πολιτικά) λοιπόν, η μαζική μετανάστευσητων νέων ώστε να αποτελέσει βαλβίδα εκτόνωσης της κατάστασης,όπως συνέβη και σε άλλες εποχές. Χαρακτηριστικό είναι ότι στηχώρα μας, όταν ψηφιζόταν το Μεσοπρόθεσμο, 53.000 νέοι είχανκάνει αίτηση για εργασία στις Η.Π.Α, αναζητώντας το δικό τους

«αμερικάνικο όνειρο», ενώ προς άλλες χώρες της Ευρώπης περισ-σότεροι από 35.000 νέοι. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι το γεγο-νός πως τα βιογραφικά των Ελλήνων το 2008 (πριν η κρίση χτυπήσειτην πόρτα της Ελλάδας) δεν ξεπερνούσαν τα 2.200, ενώ μόνο το Σε-πτέμβριο του ’11 (με το Μεσοπρόθεσμο να έχει ήδη ψηφιστεί και τοΜνημόνιο να είναι προ των πυλών) κατέθεσαν αίτηση 13.300 νέοι.

Οι Έλληνες έχουν γνωρίσει και στο πρόσφατο παρελθόν τη με-τανάστευση. Αντίθετα με τη δεκαετία του ’60 που εγκατέλειψαν τηχώρα χιλιάδες άτομα για να απασχοληθούν σε θέσεις χαμηλών προ-σόντων, αυτή τη φορά όσοι φεύγουν είναι διπλωματούχοι και μάλι-στα υψηλής κατάρτισης. Παράλληλα, τη μετανάστευση ως λύση στοεργασιακό αδιέξοδο, που μας οδηγεί η ντόπια αστική υπό τις επιτα-γές των ιμπεριαλιστών, μεθοδεύει και η πρυτανεία του ΑΠΘ, διορ-γανώνοντας σεμινάρια ενημέρωσης της νεολαίας για τημετανάστευση. «Ενημερώνουν» λοιπόν τη νεολαία για τις δουλειέςπου την περιμένουν με «ανοιχτές αγκάλες» στο εξωτερικό, δίνονταςέτσι τη «λύση» τους στα αδιέξοδα που αυτοί μας έχουν οδηγήσει.Όμως τρέφουν αυταπάτες όσοι πιστεύουν, ότι με τον τρόπο αυτόθα λύσουν ατομικά το κοινωνικό πρόβλημα, αφού η κρίση έχει παγ-κόσμιο χαρακτήρα και τα προβλήματα προσαρμογής στη νέα χώραδε ξεπερνιούνται εύκολα. Και άλλωστε, ξέρουμε πολύ καλά ότι τοπρόβλημα της μετανάστευσης της νεολαίας δεν είναι ατομικό, ούτεαποκομμένο από την ευρύτερη επίθεση στα δικαιώματα και τις κα-

τακτήσεις του λαού. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι δεν έχουν όλοι τη

δυνατότητα να φεύγουν σε άλλη χώρα, λόγω του οικονομικού κό-στους που μια τέτοια κίνηση απαιτεί, αλλά και όσοι φεύγουν δε ση-μαίνει ότι θα τα βρουν ρόδινα. Ήδη σε διάφορες χώρες οι Έλληνεςπου μένουν στο εξωτερικό αντιμετωπίζονται ως «τεμπέληδες» καιδέχονται ρατσιστικές επιθέσεις, μιας και οι περισσότεροι έχουν«μασήσει» την προπαγάνδα του συστήματος. Ακόμα ένα χαρακτηρι-στικό παράδειγμα, που δείχνει το μέγεθος του προβλήματος, είναιότι ήδη στην Αυστραλία η ελληνική κοινότητα παρέχει στους οικο-νομικούς μετανάστες μικρά δωμάτια για να μείνουν μέχρι να βρουνδουλειά, στο καθένα από τα οποία στοιβάζονται μέχρι και δέκαάτομα.

Ποια πρέπει να είναι λοιπόν η απάντηση της νεολαίας, στη συνο-λικότερη αυτή επίθεση του συστήματος σε βάρος των δικαιωμάτωντης στην δουλειά, την παιδεία, την υγεία;

Σε αντίθεση με την πρόταση του ίδιου του συστήματος (που είναιαυτό που δημιουργεί και το πρόβλημα), η νεολαία πρέπει να προτά-ξει η ίδια τη δικιά της απάντηση. Αυτή της αντίστασης σ’ αυτό τοσάπιο πολιτικό σύστημα. Να καταλάβει πως η λύση του προβλήματοςδεν βρίσκεται στον ατομικό δρόμο αλλά στο κίνημα και στον διαρκήαγώνα. Στην οργάνωσή της στο πλευρό του λαού και στη ταξικήπάλη, που θα βάζει το πραγματικό ερώτημα: αγώνας ή υποταγή;

Ηβαρβαρότητα της επίθεσης τουσυστήματος στην κοινωνία δε θαμπορούσε να αφήσει ανέπαφο

και το δικαίωμα στις σπουδές. Με τηνψήφιση του νέου νόμου πλαισίου μπήκεκαι επίσημα το μνημόνιο στις σχολέςκαι είχε ως αποτέλεσμα να διαλύσει καιτα τελευταία υπολείμματα δημόσιας καιδωρεάν παιδείας. Αυτό οδηγεί ένα πολύμεγάλο ποσοστό της νεολαίας να πα-ραιτείται από τις σπουδές. Χαρακτηρι-στικό παράδειγμα είναι ότι ένα ποσοστότης τάξης του 18% στα ΑΕΙ και 50% σταΤΕΙ αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τοπανεπιστήμιο.

Πιο συγκεκριμένα, τα απανωτάμνημόνια, τα νέα μέτρα και ο νέοςνόμος πλαίσιο έχουνε δημιουργήσεινέα δεδομένα για το ελληνικό πανεπι-στήμιο. Τη στιγμή που μειώνονται οι μι-σθοί και οι συντάξεις, δεκάδες κόσμουχάνουν καθημερινά την δουλειά τουςκαι η ανεργία έχει ξεπεράσει κάθε προ-ηγούμενο, ο νέος νόμος πλαίσιο έρχε-ται να ορθώσει και άλλα εμπόδιακαταργώντας το δικαίωμα στο δωρεάνβιβλίο, τη σίτιση και τη στέγαση. Αυτό

καθιστά σχεδόν απαγορευτικές τιςσπουδές για τα παιδιά της μέσης οικο-γένειας.

Αν λοιπόν είναι μια φορά δύσκολονα συνεχίσει κάποιος τις σπουδές τουμε την κατάσταση που έχει διαμορφω-θεί, πόσο μάλλον με την εντατικοποί-ηση να έχει γίνει μέρος τηςκαθημερινότητας του φοιτητή. Οι υπο-χρεωτικές παρουσίες στα μαθήματα, οιτακτικές πρόοδοι αλλά και τα προαπαι-τούμενα μαθήματα αναγκάζουν τουςφοιτητές να είναι από το πρωί μέχρι τοβράδυ στη σχολή. Καθώς το οικονομικόβάρος των σπουδών είναι δυσβάσταχτοκαι η εργασία του φοιτητή θεωρείταιπλέον απαραίτητη για να ανταπεξέλθειστα έξοδα, το εντατικό πρόγραμμασπουδών βάζει άλλο ένα εμπόδιο στηδυνατότητα να ολοκληρώσει τις σπου-δές του. Έτσι αναπόφευκτα τίθεται τοδίλλημα «σπουδές ή δουλειά». Και δυ-στυχώς η απόφαση, πολλές φορέςείναι μονόδρομος αφού η ανάγκη γιαάμεση εργασία είναι επιτακτική.

Βέβαια, δεν είναι μόνο οι φοι-τητές που αναγκάζονται να παρατή-

σουν τις σπουδές τους, αλλά και οι μα-θητές. Βλέποντας τις οικονομικές δυ-σκολίες που αντιμετωπίζουν οιοικογένειές τους και το μαύρο μέλλονπου προμηνύεται για τη νεολαία, επιλέ-γουν τελειώνοντας το λύκειο να εγκα-ταλείψουν το όνειρο για σπουδές καινα εργαστούν προκειμένου να στηρί-ξουν την οικογένειά τους. Αποκλείον-ται λοιπόν από το πανεπιστήμιο πρινακόμα μπουν σ’ αυτό.

Οι κινήσεις αυτές του υπουρ-γείου υπό τις επιταγές της Τρόικας,μόνο τυχαίες δεν είναι. Τόσα χρόνια, τοπτυχίο συνοδευόταν και από κάποια ερ-γασιακά δικαιώματα. Στην προσπάθειάτους όμως να φέρουν τον εργασιακόμεσαίωνα στη χώρα μας, επιχειρούν μεκάθε μέσο να μειώσουν δραματικά τοναριθμό των πτυχιούχων. Ειδικά αν λά-βουμε υπ’ όψιν το ποσοστό ανεργίαςστις μέρες μας, μπορούμε εύκολα νακαταλάβουμε πως οι άνεργοι πτυχιού-χοι αποτελούν μια ωρολογιακή βόμβα,που πιθανόν να σταθεί εμπόδιο στηνολοκλήρωση της πολιτικής τους.

Με την επίθεση λοιπόν του συ-

στήματος να μην έχει τε-λειωμό και την κατά-σταση να έχει φτάσει στοαπροχώρητο, η απάντησηγια λαό και νεολαία μπο-ρεί να είναι μόνο μία.Αυτή του ξεσηκωμού, τηςαντίστασης και του μαζι-κού αγώνα. Οφείλουμενα οργανωθούμε μέσααπό τους συλλόγους καιτις γενικές συνελεύσεις,να διεκδικήσουμε τα δι-καιώματά μας και να πα-λέψουμε για τηνανατροπή του νόμου Δια-μαντοπούλου. Πρέπει ναεναντιωθούμε στο πανεπιστήμιο της«ελίτ» και να γίνει ξεκάθαρο ότι τα παι-διά των λαϊκών οικογενειών έχουνθέση στο πανεπιστήμιο και κανένας δενμπορεί να τους τη στερήσει. Η πάληενάντια στην εντατικοποίηση έχει ιδιαί-τερη σημασία, καθώς υπερασπίζεται τοδικαίωμα των εργαζόμενων φοιτητώνστις σπουδές, ταυτόχρονα με την πάληενάντια στους οικονομικούς φραγμούς.

Η ανάλυση της επίθεσης δεν έχειστόχο να αποθαρρύνει τους φοιτητέςαπό το να σπουδάσουν, αλλά για νααναγνωρίσουμε τη φύση του προβλή-ματος και να το αντιπαλέψουμε μεστόχο την δημόσια και δωρεάν παιδείαγια όλους. Η λύση στα προβλήματά μαςδεν ήρθε ποτέ με την παραίτηση αλλάμέσα από συλλογικούς αγώνες καιδιεκδικήσεις.

Όταν σε καταδικάζουν σε μια ζωή χωρίς προοπτική,

η λύση δεν είναι στη φυγή...

Δημήτρης Στουπάκης

ΣΔΟ ΤΕΙ Θεσσαλονίκης

Στέλλα Μαντά

Νηπιαγωγών Θεσσαλονίκης

Έυη Μακατουνάκη

Μουσικών σπουδών ΑΠΘ

9

έναυσματεύχος 37/Μάϊος 2012

Η νεολαία αντιμέτωπη με τα αδιέξοδα του συστήματος

Εδώ και δυο χρόνια, με πρόφαση την κρίση και το «χρέος» τηςΕλλάδας στους ιμπεριαλιστές, η ντόπια αστική τάξη ψηφίζεινόμους και συμφωνίες υποταγής (Μεσοπρόθεσμο, Μνημόνιο

1 και 2), οι οποίες οδηγούν το λαό της χώρας μας στη φτώχια καιτην εξαθλίωση. Με μειώσεις μισθών και συντάξεων (βασικός μισθός510 ευρώ και 480 για τους νέους κάτω των 25 ετών), με την κατάρ-γηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, της δημόσιας- δωρεάνυγείας και παιδείας και την ανεργία να ξεπερνάει το 48% στουςνέους κάτω των 25 ετών, η νεολαία οδηγείται συνεχώς σε μεγαλύ-τερο αδιέξοδο.

Η καθημερινότητα, την οποία καλούνται να αντιμετωπίσουν οινέοι, συνοψίζεται στις λέξεις: ανασφάλεια, απαισιοδοξία και οργή.Μετά από πολυετείς σπουδές, αναγκάζονται να εργαστούν σε άσχε-τες με το αντικείμενο των σπουδών τους δουλειές (στην καλύτερηπερίπτωση), απαξιώνοντας τα χρόνια σπουδών και τον κόπο τους.Όσοι εργάζονται, κατά κανόνα, σε άσχετες δουλειές με τις σπου-δές τους, με νομοθετική ρύθμιση δε μπορούν να πάρουν πάνω από400 ευρώ μισθό και ως επί το πλείστον είναι ανασφάλιστοι. Μεθο-δεύεται (ιδεολογικά και πολιτικά) λοιπόν, η μαζική μετανάστευσητων νέων ώστε να αποτελέσει βαλβίδα εκτόνωσης της κατάστασης,όπως συνέβη και σε άλλες εποχές. Χαρακτηριστικό είναι ότι στηχώρα μας, όταν ψηφιζόταν το Μεσοπρόθεσμο, 53.000 νέοι είχανκάνει αίτηση για εργασία στις Η.Π.Α, αναζητώντας το δικό τους

«αμερικάνικο όνειρο», ενώ προς άλλες χώρες της Ευρώπης περισ-σότεροι από 35.000 νέοι. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι το γεγο-νός πως τα βιογραφικά των Ελλήνων το 2008 (πριν η κρίση χτυπήσειτην πόρτα της Ελλάδας) δεν ξεπερνούσαν τα 2.200, ενώ μόνο το Σε-πτέμβριο του ’11 (με το Μεσοπρόθεσμο να έχει ήδη ψηφιστεί και τοΜνημόνιο να είναι προ των πυλών) κατέθεσαν αίτηση 13.300 νέοι.

Οι Έλληνες έχουν γνωρίσει και στο πρόσφατο παρελθόν τη με-τανάστευση. Αντίθετα με τη δεκαετία του ’60 που εγκατέλειψαν τηχώρα χιλιάδες άτομα για να απασχοληθούν σε θέσεις χαμηλών προ-σόντων, αυτή τη φορά όσοι φεύγουν είναι διπλωματούχοι και μάλι-στα υψηλής κατάρτισης. Παράλληλα, τη μετανάστευση ως λύση στοεργασιακό αδιέξοδο, που μας οδηγεί η ντόπια αστική υπό τις επιτα-γές των ιμπεριαλιστών, μεθοδεύει και η πρυτανεία του ΑΠΘ, διορ-γανώνοντας σεμινάρια ενημέρωσης της νεολαίας για τημετανάστευση. «Ενημερώνουν» λοιπόν τη νεολαία για τις δουλειέςπου την περιμένουν με «ανοιχτές αγκάλες» στο εξωτερικό, δίνονταςέτσι τη «λύση» τους στα αδιέξοδα που αυτοί μας έχουν οδηγήσει.Όμως τρέφουν αυταπάτες όσοι πιστεύουν, ότι με τον τρόπο αυτόθα λύσουν ατομικά το κοινωνικό πρόβλημα, αφού η κρίση έχει παγ-κόσμιο χαρακτήρα και τα προβλήματα προσαρμογής στη νέα χώραδε ξεπερνιούνται εύκολα. Και άλλωστε, ξέρουμε πολύ καλά ότι τοπρόβλημα της μετανάστευσης της νεολαίας δεν είναι ατομικό, ούτεαποκομμένο από την ευρύτερη επίθεση στα δικαιώματα και τις κα-

τακτήσεις του λαού. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι δεν έχουν όλοι τη

δυνατότητα να φεύγουν σε άλλη χώρα, λόγω του οικονομικού κό-στους που μια τέτοια κίνηση απαιτεί, αλλά και όσοι φεύγουν δε ση-μαίνει ότι θα τα βρουν ρόδινα. Ήδη σε διάφορες χώρες οι Έλληνεςπου μένουν στο εξωτερικό αντιμετωπίζονται ως «τεμπέληδες» καιδέχονται ρατσιστικές επιθέσεις, μιας και οι περισσότεροι έχουν«μασήσει» την προπαγάνδα του συστήματος. Ακόμα ένα χαρακτηρι-στικό παράδειγμα, που δείχνει το μέγεθος του προβλήματος, είναιότι ήδη στην Αυστραλία η ελληνική κοινότητα παρέχει στους οικο-νομικούς μετανάστες μικρά δωμάτια για να μείνουν μέχρι να βρουνδουλειά, στο καθένα από τα οποία στοιβάζονται μέχρι και δέκαάτομα.

Ποια πρέπει να είναι λοιπόν η απάντηση της νεολαίας, στη συνο-λικότερη αυτή επίθεση του συστήματος σε βάρος των δικαιωμάτωντης στην δουλειά, την παιδεία, την υγεία;

Σε αντίθεση με την πρόταση του ίδιου του συστήματος (που είναιαυτό που δημιουργεί και το πρόβλημα), η νεολαία πρέπει να προτά-ξει η ίδια τη δικιά της απάντηση. Αυτή της αντίστασης σ’ αυτό τοσάπιο πολιτικό σύστημα. Να καταλάβει πως η λύση του προβλήματοςδεν βρίσκεται στον ατομικό δρόμο αλλά στο κίνημα και στον διαρκήαγώνα. Στην οργάνωσή της στο πλευρό του λαού και στη ταξικήπάλη, που θα βάζει το πραγματικό ερώτημα: αγώνας ή υποταγή;

Ηβαρβαρότητα της επίθεσης τουσυστήματος στην κοινωνία δε θαμπορούσε να αφήσει ανέπαφο

και το δικαίωμα στις σπουδές. Με τηνψήφιση του νέου νόμου πλαισίου μπήκεκαι επίσημα το μνημόνιο στις σχολέςκαι είχε ως αποτέλεσμα να διαλύσει καιτα τελευταία υπολείμματα δημόσιας καιδωρεάν παιδείας. Αυτό οδηγεί ένα πολύμεγάλο ποσοστό της νεολαίας να πα-ραιτείται από τις σπουδές. Χαρακτηρι-στικό παράδειγμα είναι ότι ένα ποσοστότης τάξης του 18% στα ΑΕΙ και 50% σταΤΕΙ αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τοπανεπιστήμιο.

Πιο συγκεκριμένα, τα απανωτάμνημόνια, τα νέα μέτρα και ο νέοςνόμος πλαίσιο έχουνε δημιουργήσεινέα δεδομένα για το ελληνικό πανεπι-στήμιο. Τη στιγμή που μειώνονται οι μι-σθοί και οι συντάξεις, δεκάδες κόσμουχάνουν καθημερινά την δουλειά τουςκαι η ανεργία έχει ξεπεράσει κάθε προ-ηγούμενο, ο νέος νόμος πλαίσιο έρχε-ται να ορθώσει και άλλα εμπόδιακαταργώντας το δικαίωμα στο δωρεάνβιβλίο, τη σίτιση και τη στέγαση. Αυτό

καθιστά σχεδόν απαγορευτικές τιςσπουδές για τα παιδιά της μέσης οικο-γένειας.

Αν λοιπόν είναι μια φορά δύσκολονα συνεχίσει κάποιος τις σπουδές τουμε την κατάσταση που έχει διαμορφω-θεί, πόσο μάλλον με την εντατικοποί-ηση να έχει γίνει μέρος τηςκαθημερινότητας του φοιτητή. Οι υπο-χρεωτικές παρουσίες στα μαθήματα, οιτακτικές πρόοδοι αλλά και τα προαπαι-τούμενα μαθήματα αναγκάζουν τουςφοιτητές να είναι από το πρωί μέχρι τοβράδυ στη σχολή. Καθώς το οικονομικόβάρος των σπουδών είναι δυσβάσταχτοκαι η εργασία του φοιτητή θεωρείταιπλέον απαραίτητη για να ανταπεξέλθειστα έξοδα, το εντατικό πρόγραμμασπουδών βάζει άλλο ένα εμπόδιο στηδυνατότητα να ολοκληρώσει τις σπου-δές του. Έτσι αναπόφευκτα τίθεται τοδίλλημα «σπουδές ή δουλειά». Και δυ-στυχώς η απόφαση, πολλές φορέςείναι μονόδρομος αφού η ανάγκη γιαάμεση εργασία είναι επιτακτική.

Βέβαια, δεν είναι μόνο οι φοι-τητές που αναγκάζονται να παρατή-

σουν τις σπουδές τους, αλλά και οι μα-θητές. Βλέποντας τις οικονομικές δυ-σκολίες που αντιμετωπίζουν οιοικογένειές τους και το μαύρο μέλλονπου προμηνύεται για τη νεολαία, επιλέ-γουν τελειώνοντας το λύκειο να εγκα-ταλείψουν το όνειρο για σπουδές καινα εργαστούν προκειμένου να στηρί-ξουν την οικογένειά τους. Αποκλείον-ται λοιπόν από το πανεπιστήμιο πρινακόμα μπουν σ’ αυτό.

Οι κινήσεις αυτές του υπουρ-γείου υπό τις επιταγές της Τρόικας,μόνο τυχαίες δεν είναι. Τόσα χρόνια, τοπτυχίο συνοδευόταν και από κάποια ερ-γασιακά δικαιώματα. Στην προσπάθειάτους όμως να φέρουν τον εργασιακόμεσαίωνα στη χώρα μας, επιχειρούν μεκάθε μέσο να μειώσουν δραματικά τοναριθμό των πτυχιούχων. Ειδικά αν λά-βουμε υπ’ όψιν το ποσοστό ανεργίαςστις μέρες μας, μπορούμε εύκολα νακαταλάβουμε πως οι άνεργοι πτυχιού-χοι αποτελούν μια ωρολογιακή βόμβα,που πιθανόν να σταθεί εμπόδιο στηνολοκλήρωση της πολιτικής τους.

Με την επίθεση λοιπόν του συ-

στήματος να μην έχει τε-λειωμό και την κατά-σταση να έχει φτάσει στοαπροχώρητο, η απάντησηγια λαό και νεολαία μπο-ρεί να είναι μόνο μία.Αυτή του ξεσηκωμού, τηςαντίστασης και του μαζι-κού αγώνα. Οφείλουμενα οργανωθούμε μέσααπό τους συλλόγους καιτις γενικές συνελεύσεις,να διεκδικήσουμε τα δι-καιώματά μας και να πα-λέψουμε για τηνανατροπή του νόμου Δια-μαντοπούλου. Πρέπει ναεναντιωθούμε στο πανεπιστήμιο της«ελίτ» και να γίνει ξεκάθαρο ότι τα παι-διά των λαϊκών οικογενειών έχουνθέση στο πανεπιστήμιο και κανένας δενμπορεί να τους τη στερήσει. Η πάληενάντια στην εντατικοποίηση έχει ιδιαί-τερη σημασία, καθώς υπερασπίζεται τοδικαίωμα των εργαζόμενων φοιτητώνστις σπουδές, ταυτόχρονα με την πάληενάντια στους οικονομικούς φραγμούς.

Η ανάλυση της επίθεσης δεν έχειστόχο να αποθαρρύνει τους φοιτητέςαπό το να σπουδάσουν, αλλά για νααναγνωρίσουμε τη φύση του προβλή-ματος και να το αντιπαλέψουμε μεστόχο την δημόσια και δωρεάν παιδείαγια όλους. Η λύση στα προβλήματά μαςδεν ήρθε ποτέ με την παραίτηση αλλάμέσα από συλλογικούς αγώνες καιδιεκδικήσεις.

Όταν σε καταδικάζουν σε μια ζωή χωρίς προοπτική,

η λύση δεν είναι στη φυγή...

Βάσω Χαρίση

Νηπιαγωγών ΑΠΘ

Κωνσταντίνα Βαρνάβα

Οικονομικό ΑΠΘ

Παραίτηση ή αγώνας;

10

έναυσματεύχος 37/Μάϊος 2012

Χαλυβουργία και λαϊκες αντιστάσεις

Αγώνας για το δικαίωμα στη ζώη!

Φωτεινή Μακρηδάκι

Εφοδιαστική ΤΕΙ Θήβας

Νίκος Κουφάκης

ΣΤΕφ ΤΕΙ Πειραιά

Είναι πλέον ολοφάνερο, πως ολαός και η νεολαία δέχονται μίαεπίθεση άνευ προηγουμένου

στα δικαιώματα και τις κατακτήσειςτους. Επίθεση, που πλέον θέτει το ζή-τημα της επιβίωσης σε όλο και μεγα-λύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Μέσασε διάστημα δυόμιση χρόνων και μεπρόφαση το χρέος, η ξένη και ντόπιααστική τάξη έχουν προωθήσει μέτραεπί μέτρων για να εξασφαλίσουν ανεμ-πόδιστα την κερδοφορία τους, καταρ-γώντας όχι μόνο κάθε δικαίωμα, πουκατακτήθηκε με αγώνα και αίμα απότον λαό, αλλά αμφισβητώντας ακόμακαι το δικαίωμα στη ζωή. Διαμορφώ-νεται έτσι, με τάχιστο ρυθμό έναςνέος κοινωνικός και εργασιακός με-σαίωνας, που μόνο σκοπό και στόχοέχει να πλουτίζουν οι λίγοι και να πει-νούν οι πολλοί.

Μέσα από όλη αυτή την κατάστασηο λαός έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεταιότι η αντίσταση και ο αγώνας είναι ηαπαραίτητη προϋπόθεση για την ίδιατου την επιβίωση. Αρχίζει να αντιδράβγαίνοντας μαζικά στο δρόμο, οργα-νώνεται σε γειτονιές και πλατείες καισηκώνει το ανάστημά του στην εργο-δοσία με απεργίες διαρκείας. Σημαν-τικά τέτοια παραδείγματα είναι οιαπεργίες στα ναυπηγεία του Περάμα-τος και της Ελευσίνας, στη ΛουκίσσαΑΒΕΕ, στα ALEX PAK, στον ALTER,στην Ελευθεροτυπία και στην 3Ε εκτυ-πωτική.

Ακόμα, ένα από τα πιο φωτεινά πα-ραδείγματα αντίστασης της περιόδου

που διανύουμε, είναι η ελληνική Χα-λυβουργία, όπου μετά από περίπου έξιμήνες απεργία συνεχίζει τον μεγαλει-ώδη αγώνα της. Πρόκειται για έναναγώνα διαρκείας, που δεν κάνει πίσωστα αιτήματά του, δείχνοντας έτσι τοχαρακτήρα της εργατικής τάξης, ηοποία παράγει τον πλούτο αυτής τηςκοινωνίας και δέχεται τη μεγαλύτερηεκμετάλλευση και εξαθλίωση.

Η ελληνική Χαλυβουργία σήμερααποτελεί ένα από τα πιο λαμπρά δείγ-ματα ταξικού αγώνα στην Ελλάδα, πουόμοιο του έχουμε να δούμε πολλάχρόνια. Οι εργάτες χαλυβουργοί εδώκαι καιρό δίνουν ένα σημαντικόαγώνα, που έρχεται σε αντιπαράθεσηόχι μόνο με την εργοδοσία, αλλά καισυνολικά με το σύστημα και την πολι-τική του. Σαν κάθε «καλό» αφεντικό ηεργοδοσία της Χαλυβουργίας δενέχασε την ευκαιρία να εκμεταλλευτείπερισσότερο τους εργάτες της και δεδίστασε να μετακυλήσει το βάρος τηςχασούρας της λόγω της παγκόσμιαςκρίσης, για την οποία ευθύνεται τοίδιο το καπιταλιστικό- ιμπεριαλιστικόσύστημα, στις πλάτες τους.

Έτσι με βάση την προωθούμενη πολι-τική για κατάργηση συλλογικών συμβά-σεων και μείωση μισθών, η οικογένειαΜάνεση θέλησε να «μασήσει» τους μι-σθούς, το ωράριο και τη σύμβαση εργα-σίας των χαλυβουργών και ταυτόχροναεισηγήθηκε μείωση προσωπικού, για τηνοποία έλαβε ένα ηχηρό «όχι»από τους ερ-γάτες.

Σαν αποτέλεσμα αυτών στις 31Οκτωβρίου ξεκίνησε μια δυναμική

μάχη, που βρήκε όλους τους χαλυ-βουργούς του Ασπρόπυργου ενωμέ-νους κάτω από τα κοινά τους αιτήματα. Ηαπεργία τους ήταν και είναι μαζική,ζωντανή με τη διοργάνωση διαφόρωνεκδηλώσεων τόσο στο χώρο του ερ-γοστασίου, όσο και σε πανελλαδικήεμβέλεια δημιουργώντας έτσι ένα τε-ράστιο κίνημα αλληλεγγύης και συμ-παράστασης!

Είναι ένας καθαρά ταξικός αγώνας,που βάζει ξεκάθαρους στόχους πάλης,οι οποίοι αφενός προσπαθούν νααπαντήσουν στα άμεσα προβλήματαεπιβίωσης και αφετέρου έρχονται σεάμεση σύγκρουση με το σύστημα. Σεαυτήν την περίοδο, όπου το σύστημαβρίσκεται σε κρίση, αιτήματα όπως«μισθοί», «καλύτερες συνθήκες δου-λειάς», «η μη απόλυση ενός συναδέλ-φου», είναι αιτήματα, που δημιουργούνπραγματικά ερείσματα και έρχονται σεμετωπική σύγκρουση με τα συμφέ-ροντα και τις επιδιώξεις της ντόπιαςκαι ξένης αστικής τάξης.

Με αυτόν τον ξεκάθαρο και απλότρόπο οι χαλυβουργοί δίνουν τηναπάντηση σε όλους, όσους θεωρούνπως τέτοια αιτήματα είναι λίγα, πωςχρειαζόμαστε πιο προωθημένα όπως«κάτω η κυβέρνηση» και «διαγραφή

του χρέους» και πως μια αριστερή κυ-βέρνηση αποτελεί μια λύση για να πε-τύχουμε νίκες. Αντίθετα ο αγώναςαυτός αποδεικνύει ότι τα πραγματικάπροωθημένα αιτήματα είναι αυτά, πουσυσπειρώνουν τους εργάτες.

Η Χαλυβουργία, καθώς και όλες οιλαϊκές αντιστάσεις, που έχουν ξεσπά-σει τον τελευταίο καιρό, μόνο ως θε-τικές θα μπορούσε κανείς να τιςχαρακτηρίσει, μιας και ο λαός δείχνεινα αντιλαμβάνεται τη σαπίλα αυτούτου συστήματος και να εναποθέτει τιςελπίδες του στον αγώνα. Σιγά- σιγάμετά από χρόνια ο λαός κάνει ταπρώτα του βήματα, ώστε να δώσει ορ-γανωμένη απάντηση στην επίθεση πουδέχεται. Αντιλαμβάνεται ότι ο ατομι-κός δρόμος δεν αποτελεί λύση σε κα-νένα πρόβλημα και έτσι οργανώνεταιστις γειτονιές του ενάντια στα χαρά-τσια. Σταδιακά συνειδητοποιεί ότι ηαλληλεγγύη, αν δε μπολιαστεί με τηνάποψη για την ανατροπή των μέτρων,έχει κοντά ποδάρια, ενώ βγαίνει στοδρόμο μαζικά ξεπερνώντας τις ξεπου-λημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Ωστόσο, παρά τα θετικά του βή-ματα, το λαϊκό- εργατικό κίνημα φανε-ρώνει πως υπάρχει αρκετά μεγάλοκενό στη συνολικότερή συγκρότησηκαι ενοιοποίησή του. Χαρακτηριστικόείναι οι χαλυβουργοί του Βόλου, πουενώ αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλή-ματα με τους εργάτες του Ασπρόπυρ-γου, δε στήριξαν τον αγώνα τωνσυναδέλφων τους, επειδή φοβήθηκαντις απειλές της εργοδοσίας.

Παρά τη μαυρίλα της επίθεσης, όλοκαι περισσότερα είναι τα φωτεινά πα-ραδείγματα των λαϊκών αντιστάσεων.Από πλατείες μέχρι μαζικές απεργίεςο λαός κινείται και εκφράζει την αντί-θεσή του σε όλη αυτή τη βάρβαρη πο-λιτική, παίρνοντας τον αγώνα σταχέρια του. Υπάρχει λοιπόν αναγκαιό-τητα σήμερα να υπερασπιστούμε τιςκατακτήσεις μας, να απλωθεί ο αγώ-νας σε κάθε χώρο δουλειάς και όλοιμαζί πάνω στα κοινά μας αιτήματα ναπαλέψουμε ενιαία και παρατεταμέναενάντια στην καταδυνάστευση των δι-καιωμάτων μας.

Δεν είναι εύκολη πορεία, όμωςείναι σίγουρα αναγκαία. Καμιά μάχηδεν είναι ασήμαντη, αφού ακόμα και ηπιο μικρή αποτελεί προϋπόθεση γιατην ανάπτυξη κινήματος. Η λύση δεβρίσκεται ούτε σε κυβερνητικά προ-γράμματα ούτε σε αριστερές κυβερ-νήσεις, αλλά στο δρόμο και στιςμαζικές κινητοποιήσεις.

11

έναυσματεύχος 37/Μάϊος 2012

Προοπτική για την πάλη των φοιτητών

ο αγώνας στο πλευρό του λαού!

Έλενα Μόχλα

Ιστορικό-Αρχαιολογικό Ιωαννίνων

Μυρτώ Περάκη

Ιστορικό-Αρχαιολογικό Ιωαννίνων

Ελευθερία Τσακιροπούλου

Φυσικό Ιωαννίνων

Τα τελευταία μέτρα και μνημόνια που ψηφίστη-καν, συνθέτουν μια κατάσταση φτώχειας καιεξαθλίωσης. Με τον τρόπο αυτό, προωθείται

μια πρωτόγνωρη επίθεση σε δικαιώματα και κατα-κτήσεις του λαού και της νεολαίας. Μια επίθεση πουτο τελευταίο διάστημα οξύνεται και χτυπά ολοένακαι μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού, με αιτίακαι αφορμή την κρίση. Στόχος της επίθεσης είναιαφενός η διαμόρφωση νέων συνθηκών δουλείας καιεργασιακής ανασφάλειας, όπου η νεολαία δεν θαέχει κανένα εργασιακό δικαίωμα και αφετέρου η με-ταφορά κερδών στα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα.Αυτήν την κατεύθυνση ενισχύει και ο νέος νόμοςπλαίσιο, ο οποίος αποτελεί το μνημόνιο στην εκπαί-δευση προκειμένου να φτιάξουν το πανεπιστήμιοτων ταξικών φραγμών. Ένα πανεπιστήμιο για λίγουςκι εκλεκτούς.

Η εκπαίδευση στον καπιταλισμό

Η εκπαίδευση μέσα στον καπιταλισμό αποτελείέναν βασικό ιδεολογικό μηχανισμό, αφενός για τηναναπαραγωγή της ιδεολογίας της άρχουσας τάξης -ότι πάντα θα υπάρχουν τάξεις και κάποιοι θα είναι πιο

πλούσιοι από τους άλλους- και αφετέρου για την “δη-

μιουργία” γενιών εργαζομένων σύμφωνα με τιςανάγκες παραγωγής της κάθε εποχής. Το δικαίωμάμας στις σπουδές , όμως, δεν ήταν πάντοτε δεδο-μένο. Το γεγονός ότι μέσα στον καπιταλιστικό σύ-στημα, υπάρχουν παιδιά φτωχών λαϊκών στρωμάτων

που μπορούν και σπουδάζουν, είναι κεκτημένο. Είναινίκη της ταξικής πάλης.

Φοιτητές-κομμάτι του λαούΟι φοιτητές βέβαια, δεν αποτελούν κάποια τάξη

αλλά ένα στρώμα που ωστόσο, είναι άρρηκτα συνδε-δεμένο, τόσο με την εργατική τάξη και με το λαό,όσο και με τα προβλήματα που αυτοί αντιμετωπί-ζουν. Όλοι μας βιώνουμε στην καθημερινότητά μας,μέσω των οικογενειών μας, τις απολύσεις, τις μει-ώσεις στα μεροκάματα, που μας έχουν φέρει σε ση-μείο να παλεύουμε για την επιβίωσή μας. Πολλοί απόμας, καλούμαστε πλέον να παρατήσουμε τις σπου-δές μας, είτε γιατί δεν υπάρχει η οικονομική δυνα-τότητα να τις συνεχίσουμε, είτε προκειμένου νααναζητήσουμε μια δουλειά για να μπορέσουμε να ζή-σουμε. Φαίνεται λοιπόν, πως όλα αυτά που βιώνουμεεμείς οι νέοι, μαζί με τις οικογένειές μας, αλλά καιόλους τους εργαζόμενους, έχουν κοινό παρονομα-στή. Την αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων καιτων ιμπεριαλιστών και τον κοινό τους στόχο να μαςξεζουμίσουν και να επιβάλλουν την κυριαρχία τουςαπέναντι στην εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία,με πιο αντιλαϊκούς όρους.

Η προοπτική των αγώνων των φοιτητών

στο πλευρό της λαϊκής αντίστασηςΗ νεολαία σήμερα οφείλει να αντισταθεί και να

ανατρέψει αυτό το δυσοίωνο μέλλον που της ετοι-

μάζουν. Οι αγώνες και η πάλη των φοιτητών μπορούννα καταφέρουν νίκες και το έχουν αποδείξει και πα-λαιότερα. Απτό παράδειγμα το φοιτητικό κίνημα του2006-2007 όπου μέσα από μαζικές Γενικές Συνελεύ-σεις, καταλήψεις και διαδηλώσεις πανελλαδικά, κα-τάφεραν να μπλοκάρουν το νόμο της Γιαννάκου,καθώς και την αναθεώρηση του άρθρου 16. Σημαν-τική νίκη για το φοιτητικό κίνημα υπήρξε και η ανα-τροπή του ήδη ψηφισμένου νόμου 815.

Ωστόσο ένα φοιτητικό κίνημα σήμερα, ικανό να

καταφέρει νίκες, οφείλει να είναι μαζικό, πολιτικο-

ποιημένο, συγκροτημένο, ανεξάρτητο και που θα μά-

χεται συνολικά για όλα τα ζητήματα που απασχολούν

όχι μόνο τη νεολαία, αλλά όλο το λαό. Όπου οι φοι-

τητές θα μαζικοποιούν τα όργανά τους και θα συζη-

τάνε πολιτικά, όχι μόνο για τα ζητήματα που

ανοίγονται στις σχολές τους, αλλά και συνολικότερα

προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι και οι γονείς

τους.Αυτή η βάρβαρη πολιτική, όπως εκφράζεται μέσω

της επίθεσης και των μνημονίων, είναι λοιπόν κοινήγια το λαό και τη νεολαία και εντείνεται σε όλα ταεπίπεδα. Έχουν βάλει στόχο να μας πάρουν ταπάντα. Δικαιώματα και ελευθερίες που μέχρι καιχθες ήταν δεδομένα, πλέον αμφισβητούνται ή έχουνήδη καταργηθεί. Και για να δοθεί προοπτική στοναγώνα του φοιτητικού κινήματος, αυτός ο αγώναςοφείλει να δίνεται στο πλευρό του λαού. Με την έν-νοια της παραπέρα συγκρότησης και οργάνωσης τηςπάλης, για την ικανοποίηση των αναγκών της νεο-λαίας, σε σημείο που αυτή θα καταλήγει σε συμπό-ρευση με το λαϊκό κίνημα, και στον από κοινούσυντονισμό των αγώνων τους, όπως π.χ η συμμετοχήτων συλλόγων σε μια απεργιακή κινητοποίηση ή τοκοινό κάλεσμα σε ένα συλλαλητήριο. Για αυτόν τονλόγο, ο αγώνας των φοιτητών για Σπουδές-Δουλειά-Ελευθερίες δεν είναι ξεκομμένος αλλά είναι ανα-γκαίο να ενώνεται με τον αγώνα του λαού.

Κοινό πρόβλημα-Συλλογική απάντηση για την ικα-

νοποίηση των αναγκών μας

Η απάντηση λοιπόν στην συνολικότερη επίθεση

οφείλει να είναι συλλογική, προκειμένου το ρυάκι

του φοιτητικού κινήματος, να ενωθεί με εκείνο της

λαϊκής αντίστασης και της πρωτοπόρας εργατιάς, κα-

ταλήγοντας σε χείμαρρο, όχι μόνο για το σταμάτημα

της επίθεσης και την ανατροπή των μέτρων, αλλά και

για το σπάσιμο των αλυσίδων της εξάρτησης και του

ιμπεριαλισμού και για την συνολική ανατροπή του

ίδιου του συστήματος. Ένας χείμαρρος που θα κα-

ταλήγει στη θάλασσα της οικοδόμησης μιας κοινω-

νίας, που θα βασίζεται στις δικές μας ανάγκες.

12

έναυσματεύχος 37/Μάϊος 2012

Ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και οι

κίνδυνοι για τους λαούς

Κατσικάρης Δημήτρης

Φυσικό ΑΠΘ

Αρχικά, είναι σημαντικό να επισημάνουμε έναζήτημα σε σχέση με την οικονομική κρίση, τοοποίο είναι ιδιαίτερα χρήσιμο για να ερμηνεύ-

σουμε τα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια,τόσο στην Ελλάδα, όσο και παγκόσμια. Είναι το ζή-τημα των «αγορών» και του ανταγωνισμού που έχειξεσπάσει παγκόσμια για τον έλεγχο τους. Εδώ καιχρόνια βρισκόμαστε σε μια ιστορική φάση όπου ταισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη (ΗΠΑ, Ρωσία, Γερμανία,Γαλλία κτλ), έχουν ζωτική ανάγκη τον έλεγχο μιαςόσο το δυνατόν μεγαλύτερης σφαίρας επιρροής απόεξαρτημένες χώρες άρα και αγορές προς επένδυση.Όμως, όπως είναι λογικό, οι δυνατότητες επέκτα-σης είναι συγκεκριμένες και η διαδικασία αυτή γρή-γορα έπιασε τα όρια της. Από εκεί και πέρααποτέλεσαν διέξοδο σε μεγάλο βαθμό οι επενδύσειςστον χρηματοπιστωτικό τομέα, με αποτέλεσμα τηνυπερδιόγκωση του. Η οικονομική κρίση με αυτή τηνέννοια υπήρχε πολύ πριν το σκάσιμο της «χρηματι-στηριακής φούσκας» το 2008 και όσων ακολούθη-σαν. Το κλειδί για κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη είναιπλέον να χαράξει δική της στρατηγική, ώστε να αν-ταγωνιστεί τις υπόλοιπες στη μάχη για τον έλεγχοεξαρτημένων χωρών με όλους τους τρόπους: οικο-νομικό, πολιτικό και στρατιωτικό. Να συμμετάσχειμε όσο το δυνατόν καλύτερους όρους στη διαδικα-σία «ξαναμοιράσματος του κόσμου». Ταυτόχρονα,υπάρχει η προσπάθεια τους να απογυμνώσουν πολι-τικά τους λαούς και την εργατική τάξη παγκόσμιααπό κάθε δικαίωμα, να καταληστεύσουν πολύ πιοάγρια τις εξαρτημένες χώρες υποθηκεύοντας τομέλλον των λαών τους επ’ αόριστον.

Πρώτο ρόλο σε αυτή τη διαδικασία παίζουν οιΗΠΑ, παραμένοντας η ισχυρότερη ιμπεριαλιστικήδύναμη από στρατιωτική και οικονομική ισχύ, όπουκλιμακώνουν την παγκόσμια ένταση και αναγνωρί-ζουν στρατιωτικά (λόγω πυρηνικών) σαν κύριο αντί-παλο την Ρωσία. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται ηπροσπάθεια περικύκλωσης της, τόσο από τα Ανατο-λικά με την προσπάθεια έλεγχου χωρών κλειδιάόπως το Αφγανιστάν, αλλά και από τα δυτικά μέσωτου Αμερικάνικου στόλου. Από την άλλη η Ρωσίαλαμβάνει τα ανησυχητικά μηνύματα και προσπαθείνα ανασυγκροτηθεί, τόσο εσωτερικά, όσο και εξω-τερικά. Οι δύο υπερδυνάμεις έχουν μπει ταυτό-χρονα σε ανταγωνισμό ισχύος και τεχνολογίας τωνστρατιωτικών τους εξοπλισμών (πυρηνικά, ΝΑΤΟικήαντιπυραυλική ασπίδα κτλ). Στο οικονομικό πεδίο οιΗΠΑ μέσω του μηχανισμού του ΔΝΤ επεμβαίνουνκαι προσπαθούν να ελέγξουν οικονομικά και πολι-τικά, μια σειρά από χώρες, μεταξύ των οποίων καιευρωπαϊκές όπως η Ελλάδα και η Ισλανδία. Είναι φα-νερό ότι οι ΗΠΑ ασκούν πιέσεις και παρεμβαίνουνμέσα στην Ευρωπαϊκή ένωση, άλλωστε εκεί εντάσ-σεται και το δάνειο του ΔΝΤ στην Ευρωπαϊκή Κεν-τρική Τράπεζα. Το κλίμα έντασης αναγνωρίζουν οιευρωπαϊκές δυνάμεις (κύρια Γαλλία, Γερμανία) επι-μένοντας στο όχημα της ΕΕ και του ευρώ παρά τιςόποιες διαφωνίες φαίνεται να έχουν για το ποια θα

ηγεμονεύσει μέσα σε αυτό. Δεν πρέπει βέβαια ναπαραβλέπεται ότι υπάρχει η τάση που θέλει τηνκάθε δύναμη να κινείται για λογαριασμό της, με χα-ρακτηριστική περίπτωση την Γερμανία. Αυτή η τάσηόμως λόγω των κινήσεων των ΗΠΑ, αλλά και τωναδυναμιών σε στρατιωτικό επίπεδο, σε πρώτη φάσηπαραμερίζεται. Στο παγκόσμιο ταμπλό άρχισαν τατελευταία χρόνια να εμφανίζονται νέες δυνάμεις,που φαίνεται να αναζητούν ρόλο, χαρακτηριστικέςη Κίνα, η Ιαπωνία, η Ινδία και η Βραζιλία. Μέσα στηνδιαδικασία αναδιάταξης δυνάμεων προσπαθούν νααξιοποιήσουν την θέση και το ρόλο τους στα περι-θώρια που τους δίνονται.

Η περιοχή που αυτή τη στιγμή μοιάζει με καζάνιπου βράζει, είναι η Μέση Ανατολή και η περιοχή τηςΝοτιοανατολικής μεσογείου. Πρόκειται για μια πε-ριοχή ιδιαίτερα σημαντική, τόσο ενεργειακά λόγωτων κοιτασμάτων πετρελαίου, όσο και για την αμε-ρικάνικη στρατηγική σε σχέση με τη περικύκλωσητης Ρωσίας. Μια περιοχή όπου γίνονται έντονες ανα-κατατάξεις στα καθεστώτα λόγω των αραβικών εξε-γέρσεων. Το ερώτημα για τους ιμπεριαλιστές είναιμε τι όρους θα μπορέσουν να βάλουν πόδι σε αυτέςτις χώρες, ή να εδραιωθούν καλύτερα μέσα νέεςσυνθήκες και ποιανού τα συμφέροντα θα εκφρα-στούν καλύτερα.

Όσο αφορά το Ιράν, δέχεται εδώ και μήνες τηνπίεση του Ισραήλ σχετικά με το πυρηνικό του πρό-γραμμα. Είναι φανερό ότι το Ισραήλ ανεβάζει τουςτόνους εσκαμμένα. Δρα στη συγκεκριμένη περί-πτωση κυρίαρχα σαν εκφραστής της πιο ακραίαςστρατηγικής των ΗΠΑ στη περιοχή, δηλαδή αυτήςτων ρεπουμπλικάνων. Βασική επιδίωξη των ΗΠΑείναι η ευθυγράμμιση της ιρανικής αστικής-φεου-δαρχικής τάξης με τις επιδιώξεις τους. Εξ’ ου και ηεμφάνιση του αμερικάνικου στόλου στο περσικόκόλπο και οι κοινές ασκήσεις των δύο στρατών.Ωστόσο, το Ιράν δεν πρόκειται σε περίπτωση ανά-φλεξης να φανεί εύκολος στόχος και στρατιωτικά,αλλά και λόγω του ρόλου στο διεθνές εμπόριο πε-τρελαίου και την τεράστια διακίνηση από τα στενάτου Ορμούζ τα οποία ελέγχει. Να μην ξεχνάμε επί-σης, ότι τα μέτωπα σε Ιράκ και Αφγανιστάν δενέκλεισαν ποτέ επί της ουσίας, οπότε ένα νέο αποτε-λεί ρίσκο για τις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, η «Δύση» ετοι-μάζεται να επέμβει στα εσωτερικά της Συρίας, ότανκαταρρεύσει το καθεστώς Ασαντ, εξ ου και τα κρο-κοδείλια δάκρυα της, για τους νεκρούς και τηναπάνθρωπη βία που δέχεται ο εξεγερμένος λαόςτης.

Μέσα σε όλα η Ελλάδα στρατιωτικά ελεγχόμενηαπό το αμερικάνικο ιμπεριαλισμό μέσω των ΝΑΤΟι-κών βάσεων, αξιοποιείται στην στρατηγική του στηνευρύτερη περιοχή. Η στρατιωτική συμφωνία με τοΙσραήλ, οι κοινές ασκήσεις των δύο στρατών, δεί-χνουν πως η Ελλάδα μαζί και με τη Κύπρο θα παί-ξουν διπλό ρόλο στη περιοχή. Πρώτο και κύριο, ναυποβοηθήσουν λόγω θέσης τις αναβαθμισμένες επι-διώξεις των ΗΠΑ στη περιοχή. Δεύτερον ένας σκο-

πός του τριγώνου: Ισραήλ, Κύπρος, Ελλάδα είναι ναπιέσει τη Τουρκία, η οποία έχει βλέψεις για ένα πιοαναβαθμισμένο περιφερειακό ρόλο στη περιοχή.

Η διπλή εξάρτηση της Ελλάδας, οικονομικά καιπολιτικά, από Ευρωπαίους και Αμερικάνους ιμπερια-λιστές είναι που έχει οδηγήσει στο ξεπούλημα όλωντων πλουτοπαραγωγικών πηγών και δημόσιων υπη-ρεσιών (λιμάνια, ΟΤΕ κτλ), στην αποβιομηχάνιση καιστην διάλυση της αγροτικής παραγωγής. Ο κύριοςστόχος των ιμπεριαλιστών είναι η άμεση ροή «ζε-στού» χρήματος και η δημιουργία μιας «φτηνήςυπαλληλίας» εύκολα εκμεταλλεύσιμης. Για να μπο-ρέσουν να βρουν πρόσφορο έδαφος, και να επεν-δύσουν-ανοίξουν θυγατρικές τα Αμερικάνικα καιΕυρωπαϊκά (κυρίως Γερμανικά) μονοπώλια. Εδώ τί-θεται το ζήτημα του ποιος (ιμπεριαλιστής) θα ελέγ-χει με καλύτερους όρους την Ελλάδα. Για να είναισίγουρος ότι οι επενδύσεις του δεν θα «πάνεστράφι».

Ιμπεριαλιστική εξάρτηση για μια χώρα δεν σημαί-νει μόνο καταλήστευση του δημόσιου πλούτου καιμετατροπή των εργαζομένων σε δούλους του κεφα-λαίου, συχνά οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί οδηγούντέτοιες χώρες στον πόλεμο, το κομμάτιασμα τουςκτλ. Η μόνη δύναμη που μπορεί να σταματήσειαυτήν την εξέλιξη είναι οι λαοί, ενωμένοι σε κίνημαυπεράσπισης της ζωής, της ελευθερίας και της ανε-ξαρτησίας τους. Σε χώρες όπως η Ελλάδα είναι ανα-γκαίο το εθνικό ζήτημα, να τεθεί από ταξική σκοπιά.Από τη σκοπιά της πάλης των λαών για αυτοδιάθεσηκαι εθνική ανεξαρτησία, για να είναι οι ίδιοι κύριοιστον τόπο τους.

13

έναυσματεύχος 36/Νοέμβρης 2011

Κάλεσμα των Αγωνιστικών Κινήσεων ΑΕΙ-ΤΕΙ

για τις φοιτητικές εκλογές του 2012Ζουλούμη Βάσω

Μαθηματικό Αθήνα

Ηεποχή μας διακρίνεται από μιακατάσταση που μόνο ελπιδο-φόρα δεν μπορεί να είναι , αφού

η διπλή εξάρτηση της χώρας μας απόΑμερικάνους και Ευρωπαίους μαςοδηγεί στην πλήρη εξαθλίωση. Σε μιαχώρα που βουλιάζει, η ελληνική αστικήτάξη υπό τις επιταγές των ιμπεριαλι-στών, μας πετάει το «σωσίβιο» τουμνημονίου. Όταν λοιπόν τα μνημόνιαδιαδέχονται το ένα το άλλο, τα δυ-σβάσταχτα μέτρα που φέρουν, γονα-τίζουν ακόμα περισσότερο το λαόθέτοντας ζητήματα επιβίωσης. Η νεο-λαία και οι εργαζόμενοι βλέπουν όχιμόνο να καταπατούνται δικαιώματαπου αποκτήθηκαν με αγώνες αιώνωναλλά υφίστανται και μια άνευ προ-ηγούμενου επίθεση στο δρόμο για τηνυπεράσπισή τους.

Από αυτήν την οργανωμένη καιβάρβαρη επίθεση δεν θα μπορούσε ναξεφύγει το πιο δυναμικό κομμάτι τηςκοινωνίας , οι νέοι. Είτε αφορά την ερ-γαζόμενη νεολαία, που τελευταία «αναβαθμίστηκε» από γενιά των 700 σεγενιά των 400 ευρώ, με 1 στους 2 ναείναι άνεργοι, είτε αφορά την σπου-δάζουσα που έρχεται αντιμέτωπη μετο νέο νόμο πλαίσιο που μέρα με τημέρα εφαρμόζεται. Έτσι λοιπόν τοπανεπιστήμιο προσαρμόζεται στιςανάγκες του μνημονίου και έτσι δια-λύεται η δημόσια και δωρεάν παιδεία,θέτοντας ταξικούς φραγμούς και πε-τάγοντας έξω τα παιδιά των λαϊκών οι-κογενειών, με σκοπό ναδημιουργήσουν ένα εργατικό δυνα-μικό το οποίο δεν θα έχει κανέναεπαγγελματικό δικαίωμα και θα υπο-τάσσεται στην εκμετάλευση και στηναντιλαϊκή πολιτική ή θα αναγκάζεταινα εγκαταλείψει τον τόπο του, αναζη-τώντας καλύτερες συνθήκες ζωής καιεργασίας.

Στο μέλλον που χαράσσουν οιάλλοι για εμάς, τα όνειρα δεν έχουνθέση... Και το ερώτημα που πρέπει νααπαντήσουμε είναι αν θα τους αφή-σουμε να γκρεμίζουν τις ελπίδες μαςή αν θα πάρουμε την κατάσταση σταχέρια μας... Η απάντηση είναι μόνομία! Η νεολαία να διαλέξει τον δρόμοτης αντίστασης και του αγώνα. Ναβγει στο προσκήνιο, να παλέψει για τομαύρο μελλον που της ετοιμάζουν καινα δείξει για ακόμη μία φορά πως έχειτην δύναμη όχι μόνο να υπερασπίζεταιτα δικαίωματα της αλλα και να πυρο-δοτεί λαϊκές εξεγέρσεις. Αγώνας λοι-

πον για ένα καλύτερο μέλλον για μιαζώή με αξιοπρέπεια! Έναν αγώνα πουδεν χωράει την εκπροσώπηση καιτους μηχανισμούς της συνδιοίκησηςκαι της συνδιαλλαγής με τους καθη-γητές που υλοποιούν τις επιταγέςτου συστήματος. Τα μόνα όπλα μαςείναι οι σύλλογοι και γενικότερα ταόργανα του φοιτητικού κινήματος.

Οι γενικές συνελεύσεις, οι φοιτητι-κές εκλογές, το άσυλο είναι αποτέλε-σμα των σκληρων αγώνων τωνφοιτητών εδώ και δεκαετίες. Γι΄αυτόκαι αυτές τις κατακτήσεις έχουν βαλ-θεί να τις διαλύσουν αφού μέσωαυτών οργανώνεται και ανασυγκρο-τείται το φοιτητικό κίνημα που αποτε-λεί απειλή για το σύστημα. Γι’αυτό καιοφείλουμε να υπερασπιστούμε τιςσυνδικαλιστικές ελευθερίες και τα δη-μοκρατικά δικαίωματα μέσα στο πανε-πιστήμιο τα οποία τίθενται υποαμφισβήτηση απ΄τις δυνάμεις του συ-στήματος ΔΑΠ, ΠΑΣΠ και από το νέονόμο πλαίσιο.

Επειδή λοιπόν σ’αυτή την περίοδοόπου η επίθεση αυξάνεται και η εξάρ-τηση βαθαίνει όλο και περισσότερο,όπου οι σπουδές και η δουλειά αποτε-λούν « είδη πολυτελείας» αφού λίγοιείναι αυτοί που έχουν την δυνατότητανα έχουν πρόσβαση σε αυτά, όπουπροσπαθούν να συνθλίψουν το φοιτη-τικο κίνημα και τα όργανα του...ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝΧΑΡΗ,ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΟΤΑΧΘΟΥΜΕ!Θα ξαναζωντανέψουμε τους συλλό-γους μας. Θα τους υπερασπιστούμε,θα δώσουμε την πολιτική μας μάχη καισε αυτές τις φοιτητικές εκλογές πουως κεκτημένο του φοιτητικου κινήμα-τος και ανεξάρτητο από κάθε κρατικήπαρέμβαση θα αναδείξει στόχουςπάλης και θα βάλει σε μια κινηματικήδιαδικασία τον σύλλογο.

ΚΟΝΤΡΑ στις δυνάμεις που φρενά-ρουν οποιαδήποτε κινηματική διαδικα-σία, η κάθε μία με τον δικό της τρόποκαι για τον δικό της σκοπό.

Είτε αυτή είναι δύναμη του συστη-ματος και υπεύθυνη για την τωρινήμας κατάσταση, όπως:

Η ΠΑΣΠ η οποία στις περισσότερεςσχολές φοράει το προσωπείο της αγω-νιστικής δύναμης και δεν αποδέχεταιτην πραγματική και φανερή της ταυ-τότητα για να μην της χρεωθούν οι ευ-θύνες του ΠΑΣΟΚ,ενώ παράλληλααφήνει να περάσουν όλες οι επιταγέςτου συστήματος.

Η ΔΑΠ η οποία στο «Παιδεία 2020»που έχει βγάλει τον τελευταίο χρόνο,αναλύει και προτείνει ουσιαστικά όλοτο νέο νόμο πλαίσιο με τις δικές τηςμικροαλλαγές (προς όφελος του φοι-τητή πάντα!) ενώ δεν έχει λόγο καιδεν συμμετέχει (φυσικά) σε οτιδήποτεκινηματικό.

Είτε αυτή είναι δύναμη που έχει

αναφορά στο κίνημα, όπως:Το ΜΑΣ- ΚΝΕ που στο όνομα της

«ανασυγκρότησης του φοιτητικού κι-νήματος» καλεί τους φοιτητές να συμ-πορευτούν μαζί του απαξιώνονταςκινηματικές διαδικασίες αλλά και ταόργανα των φοιτητών ενώ παράλληλακατακρίνουν οτιδήποτε δεν συμμετέ-χουν. Μια δύναμη η οποία κάλει όπωςεκανε και πέρυσι σε αλλαγή της διαδι-κασίας και διεξαγωγής των εκλογών,θέλοντας να διασπάσει την πανελλα-δική ενότητα τους ώστε να κάνει τουςσυλλόγους τσιφλίκια της κάθε παρά-ταξης όπως ακριβώς την συμφέρει.

Η ΕΑΑΚ η οποία με τα αιτήματα τηςκαι γενικότερα με το πολιτικό τηςπλαίσιο σπέρνει αυταπάτες στονκόσμο για την ουσία του νέου νόμουπλαίσιο με την επιχειρηματοκεντρικήκαι οικονομίστικη τοποθέτηση πάνωσε αυτά τα ζητήματα,αποσυνδέοντας τααπό την βάρβαρη πο-λιτική του μνημονίουκαι από τις πραγματι-κές ανάγκες τουαγώνα. Επίσης είναιαυτή που σε κάθε ευ-καιρία φοράει «ωραι-ότατα καπέλα» σεσυλλόγους, με το«εναλλακτικό της πρό-γραμμα» διαχείρισηςτης «οικονομικής»κρίσης(διαγραφή τουχρέους, εθνικοποίησητραπεζών...)

Η ΑΡΕΝ συμπο-ρευόμενη με τηνΕΑΑΚ , αφού όλο τοπροήγούμενο διά-στημα έκαναν κοινάπλαίσια, με το πολύσημαντικό γι’αυτούςαίτημα «κάτω η κυ-βέρνηση» και τα λόγιατους πέρι «αριστερήςκυβέρνησης» πουαποπροσανατολίζειτον κόσμο και τον

απομακρύνει απ’τον δρόμο τουαγώνα,όπως ακριβώς κάνει ο ΣΥΡΙΖΑπου με τον φιλοευρωπαισμό που τονδιακρίνει και τις αυταπάτες που σπέρ-νει δεν στοχεύει στην οργάνωση καιτην αντίσταση του λαού αλλα στηνδιαχείριση αυτού του συστήματος.

Ο χώρος της Αναρχοαυτονομίαςπου απαξιώνει τα όργανα του φοιτητι-κού κινήματος αγνοώντας την αξία καιτην αναγκαιότητα τους ενώ στήνειπρωτοβούλιες έξω απ΄τις διαδικασίεςτου συλλόγου με σκοπό να τις παρα-κάμψει ή όταν συμμετεχει σ’αυτές ναγίνεται ουρά άλλων δυνάμεων αναπα-ράγοντας την λογική ανάθεσης πουαυτές βάζουν στο κίνημα.

Καλούμε τους φοιτητές να στηρί-ξουν τις Αγωνιστικές Κινήσεις στιςφετινές φοιτητικές εκλογές να ενι-σχύσουν την κατεύθυνση της ΟΡΓΑ-ΝΩΣΗΣ, της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και τουΑΓΩΝΑ που θέτουν, για σπουδές-δουλειά- ελευθερίες, διεκδικώνταςένα καλύτερο αύριο και συμπορευό-μενοι στο πλευρό του λαού!

14

έναυσματεύχος 37/Μάϊος 2012

Η ανάγκη για πατάτες και η αναγκαιότητα

του κινήματος

Μάριος Ασημινάκης

Πολυτεχνείο Κρήτης

Στέλιος Γιακουμάκης

Μαθηματικό Ηρακλείου

Τον καιρό που το σύστημα περ-νάει τα πιο αντιλαϊκά μέτρα, έρ-χεται το κίνημα της πατάτας.

Είναι μια προσπάθεια, που γίνεται σεμια συγκεκριμένη περίοδο, στην οποίαο λαός αντιμετωπίζει την πιο λυσσα-λέα επίθεση του συστήματος. Αυτή ηπροσπάθεια, όσο φιλότιμη και αν είναι,δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως κί-νημα, την στιγμή που δεν αφορά κί-νηση κόσμου. Δεν ξεφεύγει από ταόρια που βάζει το σύστημα, ούτε συγ-κρούεται με την πολιτική του. Όμως οκόσμος το βλέπει θετικά.

Η πολιτική του συστήματος έχειφέρει, και τους αγρότες και τους κα-ταναλωτές, σε δύσκολη θέση. Από τημια, η πολιτική των ιμπεριαλιστών τηςΕΕ και του κεφάλαιου έχουν τσακίσειτους αγρότες. Εδώ κι πολλά χρόνια, οιαγρότες πουλάνε τα προϊόντα τουςόλο και πιο φθηνά. Αυτή η πολιτικήβάζει, στην συντριπτική πλειοψηφίατων αγροτών, ζήτημα επιβίωσης. Απότην άλλη, η πολιτική των μνημονίωνσπρώχνει μεγάλο κομμάτι του λαούστην εξαθλίωση. Αναπόφευκτα ανα-ζητά, όλο και πιο εναγωνίως, το πιοφθηνό, γιατί αλλιώς «δεν βγαίνει». Σεένα τέτοιο κλίμα έρχεται το κίνηματης πατάτας.

Με βάση αυτό το κλίμα, είναι ανα-μενόμενη η θετική ανταπόκριση τουκόσμου. Οι αγρότες το βλέπουν ωςανάσα, μιας και τα προϊόντα τους δενθα μείνουν απούλητα. Την ίδια στιγμή,τα νοικοκυριά το βλέπουν επίσης ωςανάσα, αφού βρίσκουν φθηνό φαί.Είναι πράγματι μια ανάσα για πολύκόσμο. Θα μπορούσε να πει κανείς, ότιαπαντά στην αντιλαϊκή πολιτική τουσυστήματος. Είναι όμως έτσι;

Το ζητούμενο για το λαό δεν είναιμόνο η διασφάλιση της πατάτας. Τονπερασμένο αιώνα, ο λαός είχε κατα-κτήσει πολλά παραπάνω από αυτό.Είχε κατακτήσει να μην ζει στην εξα-θλίωση. Αλλά η εξαθλίωση, ακόμα καιαν υπάρχει «φθηνή πατάτα», είναι εξα-θλίωση. Η επίθεση του συστήματος,δεν στοχεύει στις «πατάτες», αλλάστα δικαιώματα μας. Το κίνημα της πα-τάτας όμως, δεν απαντά στο δίλημμα«ζωή με δικαιώματα ή εξαθλίωση»αλλά διαχειρίζεται την εξαθλίωση τουλαού. Για αυτό το λόγο, το σύστημαδεν ενοχλήθηκε ιδιαίτερα από αυτό τοκίνημα.

Ίσα - ίσα, το σύστημα το βρήκε ωςευκαιρία για να κρύψει (όσο μπορεί) τοπραγματικό του πρόσωπο. Πολλοί δή-

μαρχοι, μάλιστα, δεν παρέλειψαν νατο στηρίξουν. Φυσικά, αυτοί που εφαρ-μόζουν μνημόνια και καλληκράτηδες,δεν νοιάζονται για το λαό. Επίσης ταπαπαγαλάκια των ΜΜΕ το προβάλλουνως κάτι το υπερεπαναστατικό. Την ίδιαστιγμή φυσικά θάβουν τους αγώνεςτου λαού ενάντια στα μνημόνια, τιςαπολύσεις και την εξαθλίωση. Χαρα-κτηριστική είναι η σιγή που βγάζουνγια τον αγώνα των χαλυβουργών.Αυτό που θέλουν είναι να μας πείσουνείναι ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίςδικαιώματα. Θέλουν να μας κάνουν νααποδεχτούμε την αντιλαϊκή πολιτικήτους.

Την ίδια στιγμή όμως, το σύστημαβάζει όρια σε αυτό το κίνημα. Θέτειζητήματα πιστοποίησης, καθώς και φο-ροδιαφυγής. Προφανώς, το σύστημαδεν νοιάζεται για την υγεία μας. Το σύ-στημα δεν θέλει σε καμιά περίπτωσηνα χάσει τον έλεγχο αυτού του κινή-ματος.

Το νέο αυτό κίνημα δέχεται κάποιακριτική από την αριστερά. Ένα κομ-μάτι της υποστηρίζει πως αν δεν υπήρ-χαν μεσάζοντες μεταξύ παραγωγούκαι εμπόρου, η φτώχεια και η εξα-θλίωση στην οποία βρίσκεται σήμεραο λαός δεν θα υπήρχαν. Αυτό το υπο-στηρίζουν γιατί πιστεύουν ότι αν οι κα-ταναλωτές προμηθεύονται τα

προϊόντα σε χαμηλές τιμές, θα έχουντην δυνατότητα να τα αγοράζουν μετον πενιχρό μισθό που βγάζουν και οιπαραγωγοί θα βγάζουν κέρδος, με μο-ναδικό αποτέλεσμα την διαιώνισηαυτής της κατάστασης.  Λες και το σύ-στημα δεν θα βρει πώς να απαντήσεισε αυτό το πρόβλημα προς όφελοςτου. Μια άλλη άποψη που υπάρχειστον αναρχικό χώρο  είναι ότι η εξα-σφάλιση κάποιων καλλιεργησίμωνεκτάσεων, έτσι ώστε να παράγουν ταπροϊόντα και να τα διαθέτουν οι ίδιοισε αρκετά χαμηλές τιμές, θα μας οδη-γήσει σε μια μικρή σοσιαλιστική κοι-νωνία, που όμως θα εντάσσεται μέσαστον καπιταλισμό. Το μόνο όμως πουμπορούν να καταφέρουν είναι να συ-νεχίζουν να σπέρνουν αυταπάτες καινα εφησυχάζουν το λαό.   Ένα άλλομέρος της αριστεράς αναφέρεται στοΕΑΜ το οποίο οργάνωνε συσσίτια.Όμως δεν ήταν αυτός ο επαναστατι-κός του ρόλος. Όσοι ήταν στο ΕΑΜαγωνίζονταν για εθνική ανεξαρτησίακαι λαϊκή δημοκρατία και  χρησιμοποι-ούσαν τα συσσίτια για να μπορούν νααγωνιστούν.

Μάλλον όμως θα πρέπει να στρέ-ψουμε αλλού το βλέμμα μας, εφόσοντο ζήτημα της φτώχειας και της εξα-θλίωσης του λαού είναι ζήτημα ταξικό.Έτσι, η μόνη απάντηση που μπορεί να

δοθεί είναι μέσα από την οργανωμένηπάλη του λαού, και μάλιστα από τηναντίσταση του σε αυτή τη βάρβαρηεπίθεση του κεφαλαίου που γκρεμίζεισυθέμελα οποιαδήποτε κεκτημέναείχε κερδίσει από τους αγώνες του.Με κινήσεις όπως το κίνημα της πατά-τας, το λαϊκό κίνημα επαναπαύεται σετέτοιες λύσεις , που τελικά αν δεν αν-τισταθείς, το σύστημα εντείνει τηνεπίθεση του. Αν όμως κινήματα όπωςαυτό συνδυάζονται με την αντίστασητων εργαζομένων στους χώρους ερ-γασίας τους, με παρέμβαση των φοι-τητών στους συλλόγους, μεδιαδηλώσεις κτλ., τότε δρουν θετικάγια την συνέχιση και την ενδυνάμωσητων αγώνων.

Τελικά, το σύστημα δεν φοβάταιτην κατάργηση των μεσαζόντων η οτι-δήποτε άλλο, παρά μόνο την εξέγερσηκαι τους αγώνες του λαού. Έτσι κάθεφορά που κάτι πάει στραβά, και ο λαόςείναι έτοιμος να αντιδράσει και να αν-τισταθεί, προσπαθεί να του δώσει μιαεναλλακτική λύση έτσι ώστε να μηναρχίσει να μπαίνει σε διαδικασίες αγω-νιστικές. Και αυτό συμβαίνει γιατί ομόνος τρόπος για να μπουν φραγμοίστην επίθεση του ξένου και ντόπιουκεφαλαίου (ή ίσως και για την ανατρο-πής της επίθεσης), είναι η οργάνωσητου λαού και η πάλη του.

15

έναυσματεύχος 37/Μάϊος 2012

Οι τοίχοι είναι παντούΔημήτρης Στουπάκης

ΣΔΟ ΤΕΙ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ

Γιάννης Τζόλας

Νέος εργαζόμενος

Υπάρχουν πολλών ειδών τέχνες,αλλά μόνο μία δεν χωράει στακοσμικά μουσεία και στα δωμά-

τια των γκαλερί. Αυτή είναι η τέχνητου δρόμου. Είναι μια άτυπη μορφήτέχνης που άρχισε την δεκαετία του‘60 στην Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ καιγνώρισε την άνθιση της την τελευταίαεικοσαετία καθώς χρησιμοποιήθηκεαρχικά από πολιτικούς ακτιβιστές γιανα δημοσιοποιήσουν τις απόψεις τουςκαι από συμμορίες για να σημαδέψουντις περιοχές τους. Το street art είναιμια ευρύτατη μορφή έκφρασης πουπεριλαμβάνει το graffiti, το stencil, καιτο sticker bombing.

Μέχρι και σήμερα το street art απο-τελεί την πιο αμφιλεγόμενη μορφή έκ-φρασης καθώς δημιούργησε από τουςπιο πιστούς οπαδούς μέχρι και τουςπιο ορκισμένους εχθρούς που το κα-τηγορούν και το κατακρίνουν ως βαν-δαλισμό. Βέβαια το ζήτημα αυτής τηςκόντρας δεν συνοψίζεται εκεί. Το ζή-τημα είναι ξεκάθαρα ο ρόλος τουstreet art στην κοινωνία και τι πολιτικά

μηνύματα περνάει. Δηλαδή δεν τουςενδιαφέρει και δεν πολεμάνε το graffitiγιατί μουτζουρώνει το όμορφο γκριτου τοίχου αλλά γιατί δίνει τροφή γιασκέψη στον κόσμο. Αποτελεί μιαμορφή στρατευμένης τέχνης που προ-σπαθεί να περάσει κάποια κοινωνικο-πολιτικά μηνύματα και τον ωθεί νααντισταθεί. Η επαναστατική του αι-σθητική δεν χωράει στην κοινωνία τουσυστήματος όπως αυτό το φαντάζεταικαι για αυτό πολεμάτε τόσο πολύ. Άλ-λωστε, γνωρίζουν και οι ίδιοι ότι “μιαεικόνα ισούται με χίλιες λέξεις”. Πιοσυγκεκριμένα, για πολλούς πολιτικούςστο παρελθόν το graffiti θεωρήθηκεένα από τα πιο εξοργιστικά εγκλήματακαι χρησιμοποιήθηκε ως ο αποδιοπομ-παίος τράγος για να αποκρύψουν ταπραγματικά προβλήματα της κοινω-νιας. Χαρακτηριστικό παράδειγμαστην Αμερική το 1976, την ώρα που ηπολιτεία βάδιζε με γοργούς ρυθμούςπρος την χρεοκοπία, το κράτος επέν-δυε σαράντα πέντε εκατομμύρια στονπόλεμο ενάντια του graffiti και το κα-

τηγορούσε έμμεσα για την κρίσηστρέφοντας τον κόσμο εναντίον του.

Μουσείο ή δρόμος; Μπορεί ναεκτεθεί το graffiti σε αίθουσες τέχνης;Ακόμα ένα έντονο σημείο προβλημα-τισμού κάποιου που αναφέρεται στοstreet art. Σαν προσωπική μας άποψηείναι ότι το street art γεννήθηκε και άν-θισε στον δρόμο και δεν μπορούμε νατο οδηγούμε στην πλήρη ισοπέδωσητου βασικού του χαρακτηριστικού:αυτό της απόλυτης ελευθερίας και έκ-θεσης σε δημόσιους χώρους. Ούτως ήάλλως είναι μια τέχνη που δημιουρ-γείται από προβληματισμένους αν-θρώπους, απευθύνεται επίσης σεπροβληματισμένους ανθρώπους καιδεν χωράει τιμή πάνω της.

Κλείνοντας, παραθέτουμε και τηνάποψη ενός street artist που μας καλύ-πτει απόλυτα..

«Δεν δηλώνουμε καλλιτέχνες, δενμας νοιάζει η αναγνώριση από τουςνταβάδες, τους έχουμε γραμμένουςκαι αυτούς και την τέχνη τους. Ξανα-γυρνάμε στους τοίχους-όχι γιατί θέ-

λουμε την επιστροφή στην βαρβαρό-τητα, αλλά σαν απάντηση στην βαρβα-ρότητα που μας περιβάλλει. Δενδραπετεύουμε από την καθημερινό-τητα, αλλά μέσα σ΄αυτή αναζητούμετο στίγμα της επικοινωνίας. Δεν θέ-λουμε να βάλουμε χρώμα στην γκρίζαπραγματικότητα, θέλουμε να την αλ-λάξουμε».

Αλίντα Δημητρίου

Τα Κορίτσια της Βροχής

Σοφία Τσανακτσίδoυ

Πολιτικών Μηχανικών ΑΠΘ

Με τα Κορίτσια της Βροχής, η Αλίντα Δημητρίουολοκληρώνει την τριλογία της με θέμα τη συμμε-τοχή των γυναικών στους κοινωνικούς και πολιτι-

κούς αγώνες της Ελλάδας. Μετά τα Πουλιά στο Βάλτο, γιατις γυναίκες στην Αντίσταση, τη Ζωή στους Βράχους γιατον αγώνα στο ΔΣΕ, τις εξορίες και τις φυλακές, ο κύκλοςκλείνει με τις γυναίκες στον αντιδικτατορικό αγώνα.

Λαμπράκισες, νέες κοπέλες, κάποιες δεν είχαν καμίασχέση με την πολιτική και «μπήκαν» στο κίνημα μετά τη δο-λοφονία του Λαμπράκη και το πραξικόπημα. Οι περισσότε-ρες διηγούνται για πρώτη φορά την ιστορία τους δημόσια,ρίχνοντας φως στο ρόλο των γυναικών κατά τη Χούντα.Όχι μόνο των αγωνιστριών που φυλακίστηκαν, εξορίστη-καν, βασανίστηκαν, αλλά και αυτών που έμειναν πίσω. Μη-τέρες, σύζυγοι, αδερφές, που βοηθούσαν στα μετόπισθενκαι περνούσαν τα δικά τους βασανιστήρια, την αγωνία, τιςαπειλές, για τους αγαπημένους τους που βρίσκονταν σταχέρια της Χούντας.

Προκαλεί ρίγος και ανατριχίλα το πώς κατάφεραν να αν-τέξουν τα βασανιστήρια και τον εξευτελισμό που τα συνο-δεύει, που σε κάποιες στοίχισαν ακόμα και την ικανότητανα κάνουν παιδιά. Αποδεικνύουν όμως τη δύναμη της πί-στης τους στον αγώνα. Εδώ, η Αλίντα, αλλά και καθ’ όλη τη

διάρκεια του έργου, χειρίζεται με διακριτικότητα και τα-πεινότητα τις στιγμές που ζωντανεύουν οι μνήμες και δο-κιμάζουν ξανά τις αγωνίστριες. Όλες τους όμως, δηλώνουνπως αν ζούσαν ξανά, δε θα έκαναν τίποτα διαφορετικό.

Πέρα από την προσωπική ιστορία της καθεμιάς, που είναικοινό βίωμα για όλες τους και για πολλά άλλα γνωστά καιάγνωστα Κορίτσια της Βροχής, σχηματίζεται και το φόντοτων πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών. Το πώς την πα-ραμονή του πραξικοπήματος η ΕΔΑ δεν περίμενε το πραξι-κόπημα και έτσι κόσμος που θα αποτελούσε τηραχοκοκαλιά της αντίστασης πιάστηκε από την πρώτημέρα. Τις σχέσεις του καθεστώτος με τις ΗΠΑ, τους ανα-κριτές και τους αρχιβασανιστές με θητεία στις σχολές τηςCIA.

Τα Κορίτσια της Βροχής συνεχίζουν να συμμετέχουν ηκαθεμιά με τον τρόπο της και στους αγώνες του σήμερα.Ανάμεσα στην αφήγηση, μπαίνουν εμβόλιμα βίντεο και φω-τογραφίες από τις κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων,συνδέοντας έτσι τις Λαμπράκισες με τους νέους αγωνι-στές. Για άλλη μια φορά, η Α. Δημητρίου καταθέτει στο λαόένα έργο-παρακαταθήκη, τη ζωντανή ιστορία του τόπου.Ένα έργο για να εμπνεύσει τη νέα γενιά, που αναζητεί διε-ξόδους και πρότυπα αγώνα στις συνθήκες όξυνσης της τα-ξικής πάλης που ζούμε.

16

έναυσματεύχος 37/Μάϊος 2012

Για την Πρωτοβουλία για Αριστερή

Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία

Το γεγονός της όξυνσης της επί-θεσης με βάση την κρίση στα δι-καιώματα του λαού και της

νεολαίας αλλά και το εκρηκτικό σκη-νικό που στήνεται καθημερινά από τοσύστημα στους χώρους εργασίας καιστα πανεπιστήμια, απαιτούν πιο επιτα-κτικά και πιο απαιτητικά, ένα σαφέςαριστερό κινηματικό «ρεύμα» στουςκοινωνικούς χώρους. Ένα ρεύμα τοοποίο από κινηματική σκοπιά θα βάζειαναχώματα στην κυρίαρχη αστική ιδε-ολογία, θα προσπαθεί να συμβάλει στοδύσκολο έργο της συγκρότησης πλα-τιών λαϊκών αντιστάσεων και θα ανοί-γει το ζήτημα της κοινής δράσης σεανένταχτους αγωνιστές και οργανω-μένες δυνάμεις σαν εργαλείο παρέμ-βασης στους εργαζόμενους και τηνεολαία.

Την ίδια ώρα που η επίθεση στα κε-κτημένα του λαού και της νεολαίαςπαίρνει όλο και πιο άγρια χαρακτηρι-στικά. Το εργατικό, το λαϊκό και το νε-ολαιίστικο κίνημα βρίσκονταιπαροπλισμένα με τα συλλογικά τους

όργανα να έχουν διαβρωθεί από τουςίδιους τους μηχανισμούς του συστή-ματος. Την ίδια ώρα η αριστερά, στομεγαλύτερο κομμάτι της,δεν μπορείνα δώσει κινηματική απάντηση και ναεμπνεύσει τον λαό και τη νεολαία,προσκολλημένη σε αιτήματα συνδια-χείρισης και λογικές ανάθεσης. Πα-ρόλα αυτά ο λαός και η νεολαίαεξακολουθεί να βγαίνει στο δρόμο καινα αντιστέκεται δημιουργώντας μιαοξυμένη κατάσταση στην κοινωνία.Μια κατάσταση οπού από τις απεργίεςτων εκατοντάδων χιλιάδων στο Σύν-ταγμα και όλη την Ελλάδα, ως και τιςπρόσφατες παρελάσεις που μετατρά-πηκαν σε διαδηλώσεις,δείχνει έναπράγμα, ότι το σύστημα δεν μπορεί νασυνεχίσει να κυβερνάει με τον τρόποπου κυβερνούσε ως τώρα και ο λαόςδεν δέχεται να κυβερνιέται με τοντρόπο που κυβερνιόταν.

Όσον αφορά την νεολαία στα Πα-νεπιστήμια και τα ΤΕΙ, θεωρούμε ότι οισημαντικές μάχες του φοιτητικού κι-νήματος έμειναν το λιγότερο ανεκ-

πλήρωτες και μεγάλο μερίδιο ευθη-νής,πέρα από τις δυνάμεις του συστή-ματος έχουν οι δυνάμεις τιςαριστεράς που έσπευσαν να καναλιζά-ρουν σε ήρεμα μονοπάτια τη φοιτη-τική αγανάκτηση και δυσαρέσκεια,ενώ παρόπλισαν το φοιτητικό κίνημαμε αιτήματα του τύπου «να μείνει ονόμος πλαίσιο στα χαρτιά» και «ναπέσει η κυβέρνηση». Επιπλέων θεω-ρούμε πολύ προβληματικό το γεγονόςτης απουσίας του οργανωμένου φοι-τητικού κινήματος από τις μαζικότα-τες λαϊκές συγκεντρώσεις καιαπεργίες αλλά και τη φάση ύφεσηςπου υπάρχει αυτή τη στιγμή στουςφοιτητικούς χώρους , ενώ έχουν ανοί-ξει από το σύστημα μια σειρά ζητημά-των (εφαρμογή νόμου πλαίσιο,καταπάτηση ασύλου, επίθεση στο πτυ-χίο και τους όρους σπουδών κ.α.).

Σε αυτό το φόντο θεωρήσαμε ότιτο κάλεσμα της Πρωτοβουλίας για μιαΑριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργα-σία έχει στέρεες βάσεις και αναδει-κνύει τον «αντιιμπεριαλιστικό,

αντικαπιταλιστικό αγώνα ως το μόνοδρόμο που έχουν να διατρέξουν οιλαϊκές μάζες, ώστε να οικοδομηθείμέτωπο αντίστασης και ανατροπής,χωρίς αυταπάτες για εκλογικές διεξό-δους και κυβερνητικές λύσεις με αρι-στερά πρόσημα που θαεπανεγκλωβίσουν τις μάζες σε λογι-κές ανάθεσης και αποχώρησης απότον κινηματικό στίβο, βοηθά τοναγώνα των φοιτητών, των νέων εργα-ζόμενων.» Επιπλέων αναδεικνύει τονκινηματικό χαρακτήρα της απάντησηςπου πρέπει να δοθεί από το λαό και τηνεολαία αλλά και να ειδωθεί έναςάλλος δρόμος απάντησης έξω καιενάντια από λογικές εκπροσώπησηςκαι διόρθωσης του σάπιου καπιταλι-στικού συστήματος.

Οι Αγωνιστικές Κινήσεις έπειτα απόσυνεδριάσεις στα σχήματα τους και ταόργανα τους αποφάσισαν να συμμετέ-χουν στην Πρωτοβουλία και να τηνστηρίξουν με τις δυνάμεις τους σταΠανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Ακολουθεί ηανακοίνωση :

Ηνεολαία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια άνευπροηγουμένου επίθεση απογύμνωσή της απόκάθε δικαίωμα και κατάκτηση που οι προ-

ηγούμενες γενιές κατοχύρωσαν μέσα από σκληρούςαγώνες.

Όταν ένας στους δυο νέους βρίσκεται άνεργοςκαι έξω από το ταμείο ανεργίας.. Όταν ο μισθός τωννέων εργαζόμενων πέφτει στα 420 ευρώ επίσημαενώ στην πραγματικότητα χιλιάδες νέοι εργάζονταιή υποαπασχολούνται με πολύ λιγότερα ή μένουναπλήρωτοι για μήνες. Όταν η ασφάλιση, η υγεία, ηπαιδεία καταλήγουν να είναι εμπορεύματα απλησία-στα για την πλειοψηφία των νέων τότε γίνεται κα-τανοητό ότι όχι απλά μας κλέβουν το μέλλον αλλάτο εκτελούν μπροστά στην αδηφαγία του κεφαλαίουκαι του ιμπεριαλιστικού τους ανταγωνισμού μεστόχο τη μετατροπή των νέων γενιών σε σύγχρο-νους σκλάβους απόλυτα διαθέσιμους στην ανά-πτυξη της κερδοφορία τους.

Το νέο σχολείο που προωθείται θα εξαναγκάσειμεγάλη μάζα μαθητών από λαϊκά στρώματα να εγ-καταλείψουν ακόμη και τη στοιχειώδη εκπαίδευση.

Ο νέος νόμος πλαίσιο που ψήφισαν και προσπα-θούν να εφαρμόσουν στα ΑΕΙ /ΤΕΙ δημιουργεί μιαμάζα εκπαιδευμένης νεολαίας που δεν θα μπορεί ναέχει επαγγελματικά δικαιώματα και θα εναλλάσσε-

ται ανάμεσα στη ανεργία και στην ευκαιριακή απα-σχόληση. Ακόμη περισσότερο αποσυγκροτημένη καιεντατικοποιημένη σε ρυθμούς λυκείου, συμπιε-σμένη ανάμεσα στη διαγραφή και την υπόκλιση στιςεπιδιώξεις τους ή στη διεκδίκηση των δικαιωμάτωντης.

Οι Αγωνιστικές Κινήσεις παρεμβαίνοντας μέσαστις φοιτητικές μάζες παλεύουν να αναστρέψουντην κινηματική ύφεση που φαίνεται παροδικά νααπλώνεται στα αμφιθέατρα και να δημιουργήσουνόρους για ένα φοιτητικό κίνημα αντίστοιχο τωναπαιτήσεων που η επίθεση του συστήματος επιχει-ρεί. Έχουν βαθιά πίστη ότι ο όποιος φοιτητικός αγώ-νας για να έχει επιτυχία πρέπει να συνδεθεί με τιςλαϊκές αντιστάσεις που ξεσπούν κατά κύματα όπωςέδειξε όλο το προηγούμενο διάστημα. Κατανοούνότι για να αντιμετωπιστεί η επίθεση αυτή χρειάζεταιμέτωπο κινηματικό με την συμμετοχή κοινωνικώναλλά και πολιτικών συλλογικοτήτων που παλεύουνόχι για μια "διέξοδο" μέσα από φτιασίδωμα του σά-πιου καπιταλιστικού συστήματος αλλά έξω και ενάν-τια σε αυτό ώστε να οικοδομηθεί ένας άλλοςδρόμος. Αυτός του λαϊκού ξεσηκωμού που θα ανα-τρέψει τους δήμιους των ονείρων του, του μέλλον-τός της.

Εκτιμά ότι η προσπάθεια για την συγκρότηση μιαςκινηματικής συνεργασίας που αντιπαρατίθεται στον

ιμπεριαλισμό- κεφάλαιο, που αποσαφηνίζει τουςπραγματικούς υπαίτιους της επίθεσης που σήμεραβιώνει ο λαός και η νεολαία, που αναδεικνύει τον αν-τιιμπεριαλιστικό και αντικαπιταλιστικό αγώνα ως τονμόνο δρόμο που έχουν να διατρέξουν οι λαϊκέςμάζες ώστε να οικοδομηθεί μέτωπο αντίστασης καιανατροπής χωρίς αυταπάτες για εκλογικές διεξό-δους και κυβερνητικές λύσεις με αριστερά πρόσημαπου θα επανεγκλωβίσουν τις μάζες σε λογικές ανά-θεσης και αποχώρησης από τον κινηματικό στίβο,βοηθά τον αγώνα των φοιτητών, των νέων εργαζό-μενων.

Χαιρετίζει τη συγκρότηση της Πρωτοβουλίας γιαΑριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία που το πο-λιτικό πλαίσιο στόχων και εκτιμήσεών της βρίσκεισύμφωνες τις δυνάμεις των ΑΚ και θέλει να συμβά-λει στο δυνάμωμα και προώθηση αυτής της πρωτο-βουλίας στο χώρο των ΑΕΙ /ΤΕΙ ώστε να δυναμώσειτο αντιιμπεριαλιστικό-αντικαπιταλιστικό κίνημα στηχώρα.

Καλεί τον κόσμο που στηρίζει τις ΑΚ να πλαισιώ-σουν τόσο την εκδήλωση της Πρωτοβουλίας στηνΑθήνα στις 2/4 όσο και κάθε κινηματική δράση πουθα αναλάβει.

Θέλει η Πρωτοβουλία αυτή να παραμείνει ανοι-κτή σε όποιον επιθυμεί να ενταχθεί και θα επιδιώξειτην έκφρασή της στο πλαίσιο των σχολών ώστε νασυνδέσει τους φοιτητικούς αγώνες με τους ευρύ-τερους λαϊκούς.

Ανακοίνωση των Αγωνιστικών Κινήσεων

Ενισχύουμε την Πρωτοβουλία για Αριστερή

Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία