1
2
3
Legende van
een Nomade
Alex Mero
4
Originele titel: Legende van een Nomade
© Alex Mero, 2010
Auteur / Uitgever
ISBN 978 9 0813989 0 9
Officiële Website: http://www.alexmero.com
Officiële Blog: http://www.alexmeroblog.com
5
6
Synopsis
Voorwoord
1. Innerlijke Kracht
- Wonder
- Gewaarwording
- Beschouwing
- Keuze
2. Hogere Kennis
- Zoektocht
- Sein
- Oprechtheid
- Bewogenheid
3. Wonderlijke Mysterie
- Gewoonte
- Daad
- Nieuwsgierigheid
- Alternatief
4. Scheppende Kracht
- Waarneming
- Inspiratie
- Realiteit
- Energie
5. Natuurlijke Harmonie
- Samenhang
- Eenheid
- Herinnering
- Waakzaamheid
6. Stuwende Energie
- Openheid
- Relatie
- Stilte
- Verbeelding
7
7. Perfecte Eendracht
- Rede
- Opstand
- Lot
- Gedachte
8. Onbegrensd Vertrouwen
- Overtuiging
- Ontnuchtering
- Schoonheid
- Boodschap
9. Verhoogde Helderheid
- Betrokkenheid
- Geweten
- Diepste Wil
- Zuivere Staat
10. Oneindige Bron
- Aandacht
- Geduld
- Rust
- Opdracht
11. Allesomvattende Wijsheid
- Essentie
- Klaarheid
- Verandering
- Verbondenheid
12. Uiteindelijke Verlossing
- Belofte
Nawoord
Dankwoord
Auteur
8
Synopsis
"Legende van een Nomade" is een inspirerende zoektocht naar de
ware bezieling van het leven. Het is een fascinerend reisverhaal
waarmee, vanuit verscheidene culturele visies en bestaande
filosofieën, het begrip van de levensbestemming wordt toegelicht.
Dit boek beschrijft op bijzondere wijze het fenomeen dat tot stand
komt wanneer kennis en intuïtie samenvloeien, waardoor er een
mysterieuze energie verschijnt. Een kracht die ons zowel inzicht
als vertrouwen geeft in de dag van morgen.
Deze avonturenroman toont ons aan hoe deze kracht ons
bewustmaakt van de diepere betekenis van elke gebeurtenis en hoe
hij ons kan aansporen het onbekende te verkennen.
Wie door de essentie van dit boek wordt aangegrepen, zal de
boodschap op zijn eigen leven reflecteren en bewuster worden
gemaakt van zijn unieke plaats binnen het grote geheel. "Legende
van een Nomade" is een zeer bijzonder boek dat het vermogen
heeft om lezers te inspireren en levensbestemmingen
daadwerkelijk te beïnvloeden.
9
--- Nathan wordt op jeugdige leeftijd op wonderbaarlijke wijze
gered bij een schipbreuk in Zuidoost-Azië. Mauro, de vader van
een van de slachtoffers van de ramp, brengt Nathan naar Europa en
ontfermt zich over hem.
Al snel onderscheidt deze bijzondere jongeman zich door zijn
uitgesproken intuïtief vermogen en door zijn drang om kennis te
vergaren.
Als jong volwassene besluit hij een grote reis aan te vangen, op
zoek naar wat zijn leven waardevoller zou kunnen maken.
Geïnspireerd door zijn innerlijke stem en zijn bijzondere relatie
met het water ontvangt Nathan belangrijke inzichten van mensen
die zijn pad kruisen.
Naarmate hij ouder wordt, wordt Nathan zich bewust van de steeds
grotere invloed van zijn daden op zijn omgeving.
Zo zal hij zijn unieke rol op aarde ontdekken, een levensdoel dat
verder reikt dan zijn verbeelding! ---
Linguïstiek : Eline Hoskens - Jacob Visser
10
Voorwoord
Dit boek nodigt uit om even uit ons persoonlijk verhaal te stappen
en ons te verplaatsen in een ander verhaal. Daarvoor hebben we
onze verbeeldingskracht nodig, een gave waarover wij allen
beschikken en die ervoor kan zorgen dat elk van ons inspraak kan
hebben om dit verhaal te voltooien. Legendes brengen vaak
bijzondere boodschappen mee. Boodschappen die ons een bredere
kijk geven op moeilijk te verklaren. Gebeurtenissen die het diepste
in het menselijke bestaan kunnen raken.
Sinds mijn prille jeugd trachtte ik mijn kijk op het leven te
verruimen en toonde ik interesse voor de verschillende levensvisies
die onze wereld kent. Deze wereld verkennen en op zoek gaan naar
wat de mens bezielt, werden mijn grootste passies. De
ontdekkingen van nieuwe culturen met hun heel eigen
leefgewoonten werkten ontzettend stimulerend. Ik trachtte de zin
van de woorden van de mensen die ik ontmoette te begrijpen en de
oorzaken van hun daden te doorgronden. Door mij vrij in hun
plaatselijke culturele werkelijkheid te laten opgaan, werd ik
gedwongen mijn gedachten opnieuw te ordenen om te begrijpen
wat zich aan mij openbaarde.
Zo leerde ik steeds beter grote verbanden herkennen. En aandacht
te hebben voor verschillende verschijningsvormen van gevoelens
die aanleiding gaven tot de uitdrukkingen van de mensen die ik
ontmoette. Geleidelijk drong ik door tot in een mysterieuze wereld,
de wereld van de gevoelens. Ik leerde begrijpen hoe gevoelens tot
stand komen. Hoe gevoelens trachten te overleven. En vooral
welke relatie wij met onze gevoelens onderhouden.
Naarmate ik deze mysterieuze wereld leerde kennen, werd ik me
steeds bewuster van de oorzaak en de wijze waarop drijfveren,
angsten en vreugdes tot stand komen. Deze inzichten hielpen mij
om beter de diversiteit van het leven in de ruimste zin te begrijpen.
Ik maakte kennis met uiteenlopende vormen van aangeleerd gedrag
en in de eerste plaats met datgene waaraan ik zelf blootgesteld was
11
geweest. Het werd me vanaf toen steeds duidelijker hoe vindingrijk
de mens kan zijn wanneer hij de werkelijkheid tracht te ordenen.
Om de schat aan informatie die zich aan mij openbaarde op de
juiste manier te interpreteren, kon ik steeds terugvallen op een
innerlijke gids. Een gids die mij helderheid en vertrouwen gaf,
door mij telkens opnieuw aan te tonen hoe wonderlijk het leven
wel is.
Deze innerlijke gids was mijn intuïtie. Een kracht waar we
allemaal over beschikken en die ons de tekens die met alle
gebeurtenissen gepaard gaan, kan helpen begrijpen. Een kracht die
ons aanspoort om naar onze ware gevoelens te luisteren. Die ons
steeds dichter in de buurt brengt van datgene waartoe we geroepen
zijn.
Sindsdien ga ik er van uit dat gebeurtenissen nooit toevallig
plaatsvinden. Volgens mij heeft elke gebeurtenis een diepere reden
en beweegt zich steeds binnen een bepaalde cyclus. Zo word ik me
steeds meer bewust van de wonderlijke ordening die er binnen het
universum heerst. Wanneer ik mij over de diepere redenen van het
leven buig, ervaar ik dat we allen over een prachtig geschenk
beschikken. De innerlijke wens die we diep in onszelf koesteren
om op zoek te gaan naar onze levensbestemming.
Het was deze innerlijke wens die mij aanzette tot het schrijven van
dit boek. Een boek dat voortkomt uit een vermenging van oude
wijsheden en anekdotes uit de vele culturen waarmee ik in
aanraking kwam. Het is een verhaal geworden dat, naarmate we
ons tot in zijn kern verdiepen, aantoont hoe we in harmonie kunnen
leven met onze omgeving. Een verhaal dat ons kan helpen om de
reden van ons bestaan beter te leren vatten.
Ik ben verheugd dat ik dit met jullie kan delen en hoop elk van
jullie hiermee een beetje meer bewust te maken van het wonder
van ons bestaan.
12
13
- 1 -
Innerlijke Kracht
14
15
Wonder
Op een ochtend tijdens het regenseizoen, kreeg de kustwacht van
Zamboanga een melding van een ongeluk in de Suluzee. Een zee
die de natuurlijke grens tussen Maleisië en de Filippijnse archipel
vormt. Het schip, "Harap" genaamd, was afkomstig uit Sandakan
in Maleisië en op weg naar het Filippijnse Zamboanga. Een
ongekende storm woedde al enkele dagen. De zee was zeer
onrustig en de eigenwijze golfstromen hadden al verschillende
boten doen kapseizen. Het schip dat vandaag was vernield, was
van een grote omvang. Het was een passagiersboot uit Maleisië.
Het nieuws over de "Harap" ging snel rond en veroorzaakte een
golf van paniek bij de inwoners van Zamboanga en omstreken.
Velen hadden familieleden en kennissen aan boord. Enkele van
hen stelden zich beschikbaar om met de redders mee te gaan
helpen op de plaats van de ramp. Omstreeks negen uur naderden de
eerste fregatten de plaats waar het schip was gezonken. De redders
zagen talloze lijken op het water drijven en beseften dat dit geen
alledaagse storm moest zijn geweest.
In het rapport, dat later door de reddingschef werd opgesteld,
stonden de volgende notities: "Er heerste een mysterieuze sfeer op
de plaats van de ramp. Er was geen geschreeuw, geen noodkreet te
horen,… alleen maar een allesoverheersende en beangstigende
stilte. De lucht was mistig en het water was buitengewoon rustig
geworden. Met uitzondering van de drijvende lichamen deed niets
vermoeden dat er zich hier een ramp had voltrokken. Het leek alsof
de zee zich schaamde voor wat ze had veroorzaakt."
De duikers sprongen in het water om de plaats van het schip te
bepalen. De andere redders zochten naar overlevenden. Het schip
werd snel gevonden met daarin de vele levenloze lichamen. Op het
eerste gezicht waren alle opvarenden verdronken. De reddingschef
was een autoritaire man die al veel had meegemaakt, maar deze
ramp overtrof alles. Toch hield hij er de moed in en toonde geen
teken van zwakte. Hij bleef iedereen aansporen om te blijven
zoeken naar mogelijke overlevenden. De tijd verstreek en daarmee
verminderde ook de hoop op overlevenden. Zowel de redders als
de lokale hulpverleners wilden hun zoektocht staken. Velen waren
getraumatiseerd door het aantal slachtoffers. Ze herkenden
16
familieleden en kennissen. Maar de reddingschef benadrukte
telkens dat niemand mocht rusten voordat alle lichamen
gecontroleerd waren.
Het reddingsteam was al een hele tijd onophoudelijk bezig toen er
plots geroep klonk. Het geroep kwam van achter een van de
fregatten vandaan. Enkele redders haastten zich zwemmend naar
de plaats. Groot was hun verbazing toen ze een kleine jongen
zagen met halflang bruin haar. Hij was naakt en lag op een stuk
drijfhout, rillend van de kou. Aan zijn lichaamsbouw te zien moest
hij ongeveer vijf jaar zijn. Zijn hoofd werd ondersteund door de
hand van de redder die om hulp had geroepen. Diezelfde redder
sprak met tranen van vreugde:
─ Hij ademt, hij ademt nog,… hij leeft!
Enkele redders brachten het jongetje aan dek. Het kind ademde
inderdaad nog, hij was alleen bewusteloos. De reddingschef werd
er onmiddellijk bijgehaald. Hij keek verwonderd naar het jongetje
en controleerde zijn hartslag. Toen hij het hart van het jongetje
hoorde kloppen, riep hij alle redders bij elkaar.
─ Dit is waarvoor we ons hebben ingezet, schreeuwde hij… dit is
onze beloning! Harap! Dat de naam van deze boot voor altijd in
jullie geheugen gegrift moge blijven!
De reddingschef keek het jongetje nog even vluchtig aan en nam
dan een deken om het onderkoelde lichaam van het kind te
bedekken. De redders keken elkaar aan en voelden nu even lichte
blijdschap in deze grote ellende. Hun zoekwerk had iets
opgeleverd! Een van de redders merkte op dat de jongen niet van
hier was. Zijn gelaatstrekken waren anders en ook zijn huidskleur
was bleker. Ook andere redders keken aandachtig, zonder wijzer te
worden over zijn afkomst. Later zouden er meerdere lijken
gevonden worden die een nog veel blekere huid hadden.
De redders bleven verder zoeken, maar helaas werden er geen
levenden meer gevonden. De eerste fregatten keerden met het
jongetje naar de kustpost van Zamboanga terug. Eenmaal in
Zamboanga aangekomen, gaf de reddingschef het bevel het kind
aan te kleden. Daarna werd hij in zijn comateuze toestand naar een
plaatselijk ziekenhuis gebracht. In het rapport dat opgemaakt werd
na de ramp, beschreef de reddingschef verder dat het een wonder
was dat het jongetje als enige de ramp had overleefd. De
reddingschef maakte bewust geen melding van het feit dat het
jongetje naakt gevonden werd. Had hij zich uitgekleed? Was hij
zich aan het wassen op het moment van de ramp? Wat ook de
17
reden mocht zijn, de reddingschef dacht dat het beter was dat niet
te vermelden om niet voor opschudding te zorgen.
In de dagen die daarop volgden, bleef het jongetje in coma. Het
identificeren van de passagiers was volop aan de gang. Aan boord
zaten hoofdzakelijk mensen uit Maleisië en uit de Filippijnen. De
passagiers met het blekere huidtype waren afkomstig uit België en
Nederland. Het ging om een kleine groep kunsthistorici die aan
boord van de “Harap” de overtocht naar De Filippijnen wilde
maken.
De Belgische autoriteiten werden, samen met de Nederlandse,
geïnformeerd over de schipbreuk en over het jongetje dat de ramp
had overleefd. In het rapport zaten foto‟s en een duidelijke
beschrijving van de fysische kenmerken van het kind. De families
van alle slachtoffers werden ingelicht maar geen enkel familielid
herkende het jongetje!
Wie wel interesse toonde, was de vader van Dunia, een van de
overleden kunsthistorici. Mauro had zijn enige dochter verloren.
Dunia woonde al enkele jaren in het Maleisische Kuala Lumpur.
Mauro nam contact op met de Belgische instanties en zei dat hij
zijn dochter Dunia al enkele jaren niet meer had gezien. Misschien
was ze ondertussen wel moeder geworden. Daarom wilde hij graag
meer weten over het jongetje. Mauro kreeg enkele dagen later de
volledige informatie. Dat gebeurde op een vrijdag, precies om
twaalf uur. Enkele uren nadat hij de gegevens ontving, nam hij
contact op met het ziekenhuis in Zamboanga. De directie van het
ziekenhuis informeerde hem over het feit dat het jongetje een paar
uur daarvoor uit coma was ontwaakt. Toen Mauro vroeg naar het
exacte tijdstip dat het kind uit zijn coma was ontwaakt, kreeg hij
als antwoord dat dit net voor de middag had plaatsgevonden.
Mauro vond het opmerkelijk dat dat precies overeenkwam met het
tijdstip waarop hij de gegevens had ontvangen.
Mauro was een charismatische vijftiger die al veel van de wereld
had gezien. Hij besteedde veel aandacht aan ongewone feiten en
zag dit niet als een toevallig voorval. Hij besloot om naar de
Filippijnen te vertrekken en daar het jongetje op te zoeken. Om
geen argwaan te wekken, verklaarde Mauro aan het plaatselijke
ziekenhuispersoneel dat hij de grootvader van het jongetje was en
dat de moeder een van de overledenen aan boord van de "Harap"
was. Mauro verbleef enkele dagen naast het bed van het jongetje
en verzorgde hem als een liefdevolle vader. Hierdoor groeide er
steeds meer affiniteit tussen beiden. Mauro had ondertussen
18
uitsluitsel gekregen dat het jongetje onmogelijk zijn kleinkind kon
zijn. Zijn dochter Dunia was nooit zwanger geweest en van adoptie
was er ook geen sprake. Voor Mauro veranderde er niets.
Integendeel, de man groeide meer en meer in zijn rol van
grootvader en had het jongetje ondertussen zelfs een naam
gegeven, Nathan! Waar het kind vandaan kwam, had Mauro nog
steeds niet kunnen ontdekken, want het jongetje had nog geen
enkel woord uitgesproken. Nathan had geen moeite om klanken
voort te brengen, maar kon blijkbaar niets bij naam noemen.
Mauro vond dit wel zeer vreemd. Nathan leek helemaal niet
getraumatiseerd. En een kind van vijf jaar moest toch in staat zijn
om te spreken. Mauro zei er niets over en leerde Nathan enkele
Franse woorden om geen argwaan te wekken over zijn afkomst.
Nathan zelf voelde zich met de dag beter. Volgens de dokters had
hij geen enkele psychische of fysische verwonding aan de ramp
overgehouden. Langzaamaan merkte Mauro op wat voor een
levendig kind Nathan was. Een kind dat vooral opviel door zijn
grote nieuwsgierigheid. Er werd wel iets eigenaardig door een
verpleegster opgemerkt. Telkens als ze Nathan een kruik water
bracht, was de kruik al na enkele minuten leeg. De verpleegster
had Nathan in het oog gehouden en gezien hoe hij telkens de kruik
naar zijn mond bracht en langzaam dronk tot de kruik leeg was. Ze
sprak hierover met een collega. Toen de twee verpleegsters dit aan
Mauro meldden, nam hij de proef op de som. De volgende ochtend
kocht hij enkele flessen water in een kruidenierszaak. Hij schonk
steeds een groot glas in en gaf het aan Nathan. Dat deed hij een
keer of twintig achter elkaar. Elke keer dronk Nathan zijn glas
helemaal leeg. Mauro was hierdoor geïntrigeerd en observeerde
Nathan voor een lange tijd, maar kon dit niet verklaren. Om het
verplegende personeel niet te verontrusten, gaf hij de schuld aan de
hoge temperatuur in het ziekenhuis. Het was natuurlijk maar een
onbeduidende uitleg, maar Mauro had de verpleegsters in enkele
dagen zo kunnen overtuigen van zijn beschermende intenties ten
opzichte van Nathan dat ze er verder met niemand over spraken.
Ondertussen was Mauro met de lokale politiecommissaris bevriend
geraakt. Hij bleek bekend te staan als een invloedrijk man in
Zamboanga. Mauro had hem gevraagd om zo snel mogelijk alle
documenten in orde te brengen zodat hij Nathan naar België kon
repatriëren. Hij benadrukte dat hij zich niet te veel tijdverlies kon
veroorloven vanwege zijn zakelijke verplichtingen. Mauro stelde
19
de commissaris voor hem hiervoor te vergoeden als hij de
procedure kon bespoedigen.
─ Als u hiervan uw prioriteit maakt, zal ik u zeer dankbaar zijn",
knipoogde hij.
Twee dagen later kwam de politiecommissaris hem de nodige
documenten brengen. Mauro boekte de terugvlucht en reisde met
Nathan naar België.
Eenmaal in België zorgde Mauro ervoor dat hij aangeduid werd als
voogd van Nathan. In zijn kennissenkring vertelde Mauro dat
Nathan al eerder geadopteerd was geweest door Dunia, zijn
dochter. Aangezien zij overleden was, leek het voor iedereen
aannemelijk dat Mauro de voogdij op zich nam. Mauro werkte als
correspondent voor een belangrijke krant en moest soms lang in
het buitenland verblijven. Tijdens zijn afwezigheid schakelde hij
de hulp in van zijn jongere zus. Zij zorgde vaak voor Nathan.
Nathan groeide op in Brussel.
De economie in de Belgische hoofdstad had een hoogtepunt bereikt
en trok een groot aantal mensen uit het Middellandse-Zeegebied
aan. Velen kwamen hun geluk in de Belgische hoofdstad zoeken en
zouden er niet meer weggaan. Die verschillende nationaliteiten
gaven de stad een zuidelijke sfeer. Het was een boeiende tijd om in
deze stad te vertoeven. Vooral op latere leeftijd zou Nathan
beseffen in welke rijkdom aan talen en culturen hij was
opgegroeid. Nathan woonde samen met zijn vader op de hoogste
verdieping van een herenhuis dat uitzicht gaf op het
Weldoenersplein, een van de typische buurtpleinen die de stad rijk
is. Mauro zelf was afkomstig uit Andalusië in Zuid-Spanje en
woonde sinds lang in België. Hij was opgegroeid in Mojacar, een
dorp aan de Middellandse Zee.
Mauro keerde, zoals veel vreemdelingen uit Brussel, elk jaar naar
zijn geboortestreek terug. Nergens ter wereld voelde Mauro zich
beter dan in Andalusië. Ook al had hij zoveel gereisd, niets kon dat
gevoel evenaren. Nathan keek ook altijd uit naar de vakanties in
Andalusië. Hij verbleef er elke zomer een maand of langer. Het
werd zijn tweede thuisland. De lange autoritten naar Zuid-Spanje
waren op zich al onvergetelijk. De beelden van de landschappen,
versierd met oneindige rijen bomen met amandelen, sinaasappels
en olijven, zouden voor altijd in zijn geheugen gegrift staan. De
mooiste momenten vonden plaats wanneer ze in de verte de
witgekalkte huizen van Mojacar konden aanschouwen om dan
verwelkomd te worden door alle familieleden.
20
Mauro had in zijn jeugd de kans gekregen om in Granada te
studeren. Daar had hij lessen wijsbegeerte gevolgd en meerdere
talen geleerd. Al heel vroeg koesterde hij de ambitie om de wereld
te verkennen. Alvorens naar België te emigreren, had hij een tijd
als douanier gewerkt in de haven van Almeria. Vanuit zijn
grenspost had hij dagelijks boten heen en weer zien vertrekken.
Dat versterkte zijn droom om te reizen nog meer. Toen Mauro
genoeg had gespaard voor zijn eerste reis, vertrok hij naar België.
Hij had België uitgekozen omdat een van zijn ooms al in Brussel
woonde. Dat leek hem de ideale plek om de eerste maanden te
verblijven.
Voor zijn vertrek had Mauro zijn jongere zus beloofd dat ze mocht
volgen, nadat hij zelf een eigen plek zou hebben gevonden. Drie
maanden na zijn aankomst huurde Mauro een flat en liet hij zijn
zus naar België komen. Het toeval zorgde ervoor dat Mauro zou
trouwen met een vriendin van zijn zus. De twee leerden elkaar
kennen in België. Ze was afkomstig uit Leuven, een aangename
Belgische provinciestad met een groot aantal studenten uit alle
hoeken van de wereld. Dunia was hun enige kind. Enkele jaren
voor de dood van Dunia was Mauro‟s vrouw aan loodvergiftiging
overleden. Haar zenuwstelsel was zwaar aangetast door het lood
van de waterleidingen in haar ouderlijk huis, waaraan zij jarenlang
was blootgesteld. Mauro had het tijdens de maanden voor en na de
dood van zijn vrouw niet gemakkelijk gehad. Hij zocht zijn
toevlucht vooral in zijn werk. Dunia kon hem niet vergeven dat hij
zo weinig tijd had besteed aan haar zieke moeder. Daardoor was de
pijn nog groter geweest toen Mauro de dood van zijn dochter had
vernomen. Hij had het nog zo graag met haar willen uitpraten maar
had hiervan geen prioriteit gemaakt.
Mauro werkte nog steeds als correspondent en werd als een van de
specialisten op het gebied van de internationale politiek gezien. Hij
was een zeer goede spreker en gaf veel lezingen. Mauro werd
vooral geapprecieerd voor zijn scherpzinnigheid en zijn groot
overtuigingsvermogen. Twee eigenschappen die Nathan ook sterk
zou gaan ontwikkelen. Nathan kreeg een uiterst degelijke
opvoeding van Mauro, die hij als zijn vader beschouwde. Hij
ontwikkelde zich tot een buitengewoon intelligente jongen. Mauro
had Nathan ondertussen openlijk gezegd op welke manier hij hem
naar België had gebracht.
Nathan onderscheidde zich vooral van zijn vrienden en
klasgenoten door zijn vernuft en zijn altijd ontspannen houding.
21
Nathan beschikte ook over een bijzonder vermogen. Hij kon
namelijk ongewoon lang onder water blijven zonder verse lucht in
te ademen! Nathan was zich als klein kind niet eens bewust van
deze gave. Hij dacht dat er wel meer mensen waren die daartoe in
staat waren. Het gebeurde pas tijdens een vakantie in Italië dat
Nathan geconfronteerd werd met de uitzonderlijkheid van zijn
gave. Mauro had toen samen met vrienden een villa gehuurd in
Sorrento, een stad aan de Napolitaanse kust. Op een dag had
Gianni, een van de vaders die was meegereisd, voorgesteld om een
boottocht te maken langs de kust. Ze hadden toen voor een
volledige dag een boot met bestuurder gehuurd om de eilanden
Capri en Ischia te bezoeken. In volle zee maakten sommigen een
duik in het water. Zonder dat iemand het in de gaten kreeg sprong
Nathan in het water. Toen Anna, een vriendin, de lange
afwezigheid van Nathan opmerkte, brak er lichte paniek uit aan
boord. Iedereen ging meteen op zoek naar Nathan. Mauro en de
andere mannen doken het water in. Niemand zag Nathan, de
paniek steeg per seconde! Toen Nathan plots boven water kwam,
was hij zich niet eens bewust van de paniek die hij had
veroorzaakt. Iedereen was zo van slag dat er besloten werd om
meteen terug te keren.
Tijdens de terugweg werd aan Nathan gevraagd waar hij zo lang
was geweest. Hij antwoordde dat hij tot aan de bodem was
gedoken. De bestuurder van de boot zei dat hij dat moeilijk kon
geloven omdat de bodem wel vijftig meter diep was. Hij voegde
eraan toe dat het onwaarschijnlijk was dat een kind zo lang zonder
lucht kon blijven. Nathan bleef echter herhalen dat hij de waarheid
sprak. Mauro, die in de gaten kreeg dat dit geen gewone situatie
was, reageerde op een verrassende manier. Hij maakte zich voor de
ogen van zijn vrienden boos op Nathan en verweet hem op strenge
toon het spelletje dat hij had gespeeld om iedereen in paniek te
brengen. Mauro's ware bedoeling was, ervoor te zorgen dat zijn
vrienden verder geen vragen meer zouden stellen. Tegen hen zei
hij dat Nathan zich had verstopt en dat hij wel meer van zulke
streken uithaalde! Nathan begreep niet wat er juist gaande was
maar hij wist wel dat het beter was om op dit moment gewoon te
zwijgen.
Later op de avond, toen Mauro en Nathan alleen waren, vertelde
hij dat hij helemaal niet kwaad was geweest en hem geloofde. Hij
zei zijn kwaadheid te hebben geveinsd voor Nathan‟s eigen
bestwil. Mauro vroeg meer details over wat zich onder water had
22
afgespeeld. Nathan zei opnieuw dat hij naar beneden was
gezwommen en daar zo lang was gebleven omdat er een oude boot
op de bodem lag. Hij had rustig de tijd genomen om die te
bekijken. Wanneer Mauro vroeg hoe lang hij onder water was
gebleven alvorens terug naar boven te keren, merkte hij dat Nathan
niet begreep waarom dat zo belangrijk was! Mauro herhaalde zijn
vraag, waarop Nathan vreemd antwoordde:
─ Een minuut of tien, denk ik!
Pas nu drong het ten volle tot Mauro door dat Nathan een gave
had. Hij legde hem uit hoe bijzonder deze eigenschap wel niet was
en drukte Nathan op het hart, om dit voor zich te houden. Nathan
vroeg of Mauro wist hoe het kwam dat hij dat kon. Mauro moest
hem het antwoord schuldig blijven, maar zei dat het zo opmerkelijk
was, dat er zonder twijfel een bijzondere reden voor zou zijn.
Volgens Mauro was het een gave die iets goeds betekende. Nathan
moest zich niet ongerust maken. Hij vertelde hem dat het ooit
duidelijk zou worden waarom hij over die gave beschikte.
Wanneer Mauro de kamer wilde verlaten, stelde Nathan nog een
laatste vraag. Hij vroeg hem naar de betekenis van "Il Dono".
Mauro wist niet meteen wat het betekende maar hij ging ervan uit
dat het Italiaans was. Mauro vroeg waarom hij dat wilde weten.
Nathan antwoordde dat die naam te lezen was op de boot onder
water. De volgende dag reed Mauro alleen terug naar de kustplaats,
dicht bij de locatie waar het voorval zich had afgespeeld. Hij wilde
nagaan of de mensen daar iets wisten van een gezonken boot. Het
volledige verhaal kreeg Mauro te horen op het plaatselijke
gemeentehuis. Er was inderdaad jaren geleden een boot gezonken
rond de plaats waar Mauro gisteren met zijn vrienden was gaan
duiken. Het verhaal werd helemaal intrigerend toen hij de naam
van de boot vernam; "Il Dono". De gemeenteambtenaar voegde
eraan toe dat dat Italiaans was voor "De Gave"!
23
Gewaarwording
Het was nu bijna zeven jaar geleden dat Nathan van de "Harap"
gered was. Op de geboorteakte die Mauro later had laten opmaken,
had hij de dag dat Nathan uit de coma was ontwaakt als
geboortedag gekozen. Aangezien Nathan ongeveer vijf jaar werd
geschat op de dag van zijn redding, had Mauro het jaar van
geboorte op vijf jaar eerder laten registreren. Dat maakte dat
Nathan deze zomer officieel twaalf zou worden.
Het was een mooie zondagochtend. Via een klein dakraam straalde
de zon in Nathan‟s slaapkamer. Nathan werd gewekt door
zingende vogels die vrolijk in koor de lente verwelkomden. Het
was dan ook een lange winter geweest. Nathan moest nergens heen
en kon rustig in bed blijven liggen. Het was leuk om even aan niets
te hoeven denken en om nergens te hoeven te zijn. Nathan richtte
zijn blik op een poster die hij ooit op straat had gevonden en in zijn
kamer had opgehangen. Het was een afbeelding van een blauwe
zee met daarop een donkerblauwe zeilboot. Het beeld bracht
tijdens de kille winterse dagen een zomers gevoel in de kamer.
Nathan bekeek de poster aandachtiger en wilde plotseling weten of
er iets in de zeilboot lag. Een zonnestraal speelde hem parten en
verhinderde hem dat te kunnen zien. Om het na te kunnen gaan,
moest Nathan zijn bed uit, maar daar had hij weinig zin in omdat
hij warm onder de dekens lag. Hij trachtte aan iets anders te
denken, maar de vraag of er iets in de zeilboot lag, liet hem niet
los. Hoe meer hij erover nadacht, hoe nieuwsgieriger hij werd.
Nathan werd onrustig en wilde het nu weten. Hij wilde dat doen
zonder uit zijn bed te komen en plaatste zijn handen op de grond
om de poster te kunnen zien vanuit een andere invalshoek. Hoe ver
Nathan zich ook uitstrekte, hij kreeg het niet te zien. Het zonlicht
scheen net op dat deel van de poster dat hij meer in detail wilde
bestuderen. Uiteindelijk sprong hij in een beweging uit bed, maar
door de beweging stootte hij tegen het nachttafeltje. Zijn oude
wekker viel op de vloer en liep af. Nathan was nu zo nieuwsgierig
geworden dat, voordat hij de wekker afzette, hij eerst de poster
ging inspecteren. Geknield voor de zeilboot stelde hij vast dat er
onder die grote witte zeilen een oude wereldkaart lag.
24
Nathan zette zijn wekker af, ging weer op bed liggen en sloot nog
even zijn ogen. De wekker had Mauro, die net terug was van een
lange reis, wakker gemaakt. Toen Nathan zijn ogen opende,
ervaarde hij iets wat hij later zou beschrijven als een helder
moment. Hij vroeg zich af hoe een gedachte, en dan nog zo
onbenullig, hem zo ineens kon inpalmen. Het verwonderde hem
dat zoiets banaals plots zo belangrijk kon worden. Nathan bleef zo
een tijdje in gedachten verzonken tot hij verstoord werd door de
stem van zijn vader die hem riep om te komen ontbijten. Nathan
stond op, kleedde zich aan en ging naar de wastafel om zich op te
frissen. Het water voelde zeer verkwikkend aan. Het leek alsof hij
steeds wakkerder werd. Hij hield zijn twee handen boven de
wasbak en bekeek zichzelf in de spiegel zonder zich af te drogen.
Hij dacht opnieuw aan wat zich net had afgespeeld en besloot het
met zijn vader te bespreken. Nathan draaide de kraan dicht en ging
naar de keuken.
Mauro was de weekendkrant aan het lezen en verwelkomde hem
met een stevige omhelzing. Ze hadden elkaar drie weken niet
gezien en waren blij elkaar terug te zien. Nathan kuste zijn vader
en ging aan tafel zitten. Mauro maakte een omelet klaar en sprak
de volgende wijze woorden:
─ Onthoud dat een goed ontbijt zeer belangrijk is. Je weet nooit
wat de dag nog zal brengen!
Nathan herkende meteen de typische manier waarop zijn vader
boodschappen overbracht. Mauro keek naar zijn zoon met een
zekere bewondering. Nathan was niet alleen uiterst intelligent, hij
was ook een mooie atletische jongeman geworden. De grote passie
van Nathan was in het water te vertoeven. Niets gaf hem een groter
gevoel van vrijheid. Hij ervaarde het water ook steeds als een
geheimzinnige inspiratiebron. Nathan had niemand ooit over zijn
gave verteld en zorgde er steeds voor dat niemand het in de gaten
kreeg. Zijn vader was de enige persoon die wist dat hij zo lang
onder water kon blijven. Nathan realiseerde zich goed hoeveel
geluk hij had dat Mauro in zijn leven was gekomen en hoeveel hij
aan hem te danken had. Hij had hierover zijn gedachten in een
brief vastgelegd en had die op het bureau van Mauro gelegd.
Mauro had de brief de vorige avond nog voor het slapengaan
gelezen. Het was een oprechte, zelfs emotionele brief.
─ Ik heb geen gemakkelijke weken achter de rug, vertelde Mauro
en je brief kwam op een goed moment. Het heeft me echt ontroerd.
25
─ Ik wilde tijd nemen om je te bedanken, zei Nathan, en wilde je
goed laten weten wat je voor mij betekent.
─ Ik ben blij met de band die we hebben. Ik denk dat je verbaasd
zou zijn als je wist hoe vaak ik me, als ik het moeilijk had, aan jou
heb opgetrokken.
─ Er zijn momenten dat ik het gevoel heb dat je dicht bij me in de
buurt bent terwijl je ver weg bent. Raar, toch?
─ Onze gevoelens zeggen veel meer dan onze gedachten.
Misschien was ik tijdens die bewuste momenten ook net aan jou
aan het denken.
Mauro was een fervente lezer van filosofische literatuur. Hij was
niet alleen een geletterde man maar had ook een bijzondere
mensenkennis. Hij bezat vooral het vermogen om mensen goed aan
te voelen tijdens gesprekken. Het was ook alsof hij altijd zei wat er
op dat moment gezegd moest worden.
Mauro nam de pan van het vuur, zette de omelet op tafel en
verdeelde deze. Daarna nam hij twee grote glazen uit de kast, vulde
ze met appelsap en ging weer zitten.
─ Weet je wat me vooral blij maakte toen ik je brief las? Het feit
dat je die had geschreven zonder dat daar enige specifieke
aanleiding toe was.
─ Het gebeurde spontaan, inderdaad, ik moest denken aan alles wat
je voor mij doet.
─ Dankbaarheid is de herinnering van het hart.
Vader en zoon genoten ervan weer samen te zijn. Nathan was zoals
altijd nieuwsgierig naar wat zijn vader had gezien en meegemaakt
tijdens zijn reis. Deze keer had Mauro samen met een
televisieploeg verschillende steden bezocht in Oost-Europa. De
eerste reportage was in het Tsjechische Praag opgenomen, de
tweede in Bratislava in Slowakije en de laatste in Boedapest in
Hongarije. Mauro was onder de indruk geweest van de pracht van
deze steden en van hun boeiende cultuur.
Na het ontbijt ruimden ze de tafel af terwijl ze van gedachten
wisselden over wat nu precies het denkgedrag van mensen bepaalt.
Nathan moest nu opnieuw denken aan wat hem in zijn kamer was
overkomen. Hij wilde weten hoe Mauro dat zou interpreteren.
─ Word je ook soms volledig in beslag genomen door een
specifieke gedachte, alsof er op dat ogenblik niets belangrijker
lijkt?
Mauro keek Nathan aan en voelde goed het belang van deze vraag
aan.
26
─ Ja, dat gebeurt bij mij ook… telkens als ik een teken herken!
─ Een teken herkennen? vroeg Nathan.
─ Ik weet dat, als er spontaan een gedachte in me opkomt, het niet
zomaar gebeurt, maar dat ik er een betekenis aan moet trachten te
geven.
─ Zoals je vaak zegt dat toeval niet bestaat?
─ Zo is het, zo kan je leren om signalen te herkennen.
─ Wat bedoel je met signalen?
─ Tekens of signalen zijn er om je te helpen tijdens je persoonlijke
ontwikkeling. Door ze te leren interpreteren, brengen ze raad bij
het maken van je keuzes.
─ Hoe herken je tekens?
─ Door op je gevoel te vertrouwen.
─ Verschijnen er vaak tekens?
─ Naarmate je leert luisteren naar je gevoel zal je merken dat er
steeds meer tekens verschijnen.
─ Zijn er tekens voor iedereen?
─ Tekens zijn er voor iedereen, maar enkel wie er voor openstaat,
kan ze waarnemen!
Nathan was opgetogen door wat hij hoorde. Zover zijn geheugen
reikte, had hij altijd genoten van de dialogen met zijn vader. Hij
voelde het aan als voeding voor zijn geest en ook al begreep hij
niet altijd alles meteen, vroeg of laat werd het wel duidelijk.
Omdat het zo lang geleden was dat Mauro en Nathan nog eens
rustig de tijd hadden genomen om met elkaar van gedachten te
wisselen, besloten ze om de dag samen door te brengen. Nathan
ruimde zijn kamer op terwijl Mauro nog de laatste hand legde aan
een persartikel dat hij vandaag nog aan een collega in Antwerpen
moest bezorgen. Na de middag kwamen ze in de Antwerpse
havenstad. Mauro reed naar de Schelde, de rivier die door de stad
loopt en parkeerde daar zijn wagen. Nathan nam een deken uit de
koffer en wandelde aan de zijde van zijn vader in de richting van
het water. Mauro koos een rustige plek aan de oever. Ze hadden
lekkere snacks meegenomen en een thermoskan gevuld met warme
thee. Alles was aanwezig om dit kostbare moment te vullen met
hun lievelingsbezigheid, rustig van gedachten wisselen. Nathan
nam als eerste het woord:
─ Ik wil het nog eens hebben over tekens.
─ Wat wil je graag weten?
─ Hoe kunnen we tekens juist verklaren?
27
─ Door onze innerlijke kracht te leren vertrouwen en er beroep op
te doen.
─ Bedoel je onze kleine stem?
─ De naam die we eraan geven, doet er niet toe. Innerlijke kracht,
kleine stem, intuïtie en nog andere benamingen, betekenen vaak
hetzelfde. Wat belangrijker is, is dat we deze kracht binnen onszelf
leren vrijmaken.
─ Hoe kunnen we deze kracht vrijmaken?
─ Wanneer we ons meer door ons gevoel laten leiden, kijken we
op een bewustere manier naar het leven. We laten dan toe dat onze
innerlijke kracht ons inzichten verschaft over de boodschappen die
elke situatie met zich meebrengt.
Het gesprek met zijn vader eiste de volledige aandacht van Nathan.
Hij wilde alles goed begrijpen en niets vergeten. Nathan voelde dat
hij vandaag iets te horen kreeg dat hem zijn hele leven zou dienen.
Mauro stond op en wandelde tot aan het water. Daar aangekomen,
knielde hij en bleef zo enkele minuten voor zich uitstaren. Toen
Mauro was teruggekeerd, stelde hij voor om naar het stadscentrum
te wandelen. Onderweg pakte Nathan de draad weer op:
─ Hoe nuttig zijn deze boodschappen?
─ Ze helpen ons een onderscheid te maken tussen wat al dan niet
van belang is voor onze persoonlijke ontwikkeling.
─ Moeten we er niet eerst zeker van zijn dat we de boodschappen
juist verklaren?
─ Zekerheid beperkt ons. Wat belangrijker is, is vertrouwen
zoeken.
─ Kunnen we wel leven zonder zekerheid?
─ Ja, als we beseffen dat we slechts van weinig dingen, misschien
wel van niets, echt zeker kunnen zijn.
─ Is onzekerheid niet eerder een zwakte?
─ Veel mensen denken zo, met als gevolg dat ze vaak datgene, wat
ze hebben aangeleerd, als de enige ware kennis beschouwen en
zich er levenslang aan blijven vastklampen.
─ Iets is me niet duidelijk. Waar geen zekerheid is, kan toch enkel
twijfel zijn?
─ Twijfel maakt nieuwsgierig en leidt naar meer inzicht.
─ Maar hoe kunnen we vertrouwen hebben als we steeds blijven
twijfelen?
─ Wanneer we zeker zijn van iets, staan we niet meer open voor
andere mogelijkheden. En dat is net wat ons belet onze kennis te
verruimen!
28
─ Zekerheid verhindert ons dus om iets in twijfel te trekken.
─ Zo is het. We kunnen dus beter onze innerlijke kracht leren
ontwikkelen en daarop vertrouwen. Zo blijven we de kennis
vergaren die noodzakelijk is voor onze persoonlijke evolutie.
─ Heeft onze innerlijke kracht het dan altijd bij het rechte eind?
Wat als we ons vergissen?
─ Alle gebeurtenissen, zelfs de vervelende of angstige, kunnen ons
meer vertrouwen geven. Ervaringen zijn noodzakelijk om onze
innerlijke kracht vrij te maken. Op die manier werken we aan onze
grote taak, het vergroten van onze kennis.
─ Heb je mij niet geleerd dat onze grootste taak het liefhebben is
van onze naasten?
─ Zuivere kennis en zuivere liefde zijn een en hetzelfde.
Nathan keek zijn vader onbegrijpend aan. Mauro verduidelijkte
zijn gedachte:
─ Zuivere kennis is weten wat goed is. Zuivere liefde is doen wat
goed is. Hoe meer je weet wat goed is, hoe meer je zult doen wat
goed is!
─ Worden goed en slecht niet door elk van ons anders ervaren?
─ Iedereen baseert zich op zijn waarneming om goed van slecht te
onderscheiden. Vandaar het belang steeds open te staan voor
nieuwe visies om zo onze perceptie te durven aanpassen.
─ Onze visies waarop?
─ Vooral op onze eigen mogelijkheden en op de doelen die we
nastreven in het leven.
Nathan moest nu even tot rust komen. Hij trachtte alles wat hij
vandaag van zijn vader had gehoord op een rijtje te zetten. Hij had
geleerd dat gedachten tekens bevatten waarvoor we steeds moeten
openstaan. Daaruit kunnen we boodschappen afleiden die ons
helpen bij het maken van keuzes. Om deze boodschappen juist te
kunnen interpreteren moeten we onze innerlijke kracht
ontwikkelen en op deze kracht vertrouwen. Zo kunnen we meer
inzicht krijgen in onze mogelijkheden en in onze persoonlijke
evolutie.
Wat Nathan op die dag in Antwerpen leerde, inspireerde hem
ontzettend. Het was alsof hij nu beter begreep wat hij altijd al
geweten had. Het had hem een ontzettend voldaan gevoel gegeven
en hij snakte naar nog meer kennis. Het was voor Nathan ook
duidelijk geworden wat hij het liefst zou doen in zijn leven. Hij
wilde kennis vergaren door gesprekken aan te gaan. Niets bracht
hem meer voldoening dan zijn visie te verbreden op de meest
29
fundamentele vragen over de mens en de wereld. Nathan besefte
hoe gelukkig hij mocht zijn dat Mauro over een indrukwekkende
bibliotheek beschikte. Nathan zou de volgende jaren ontelbare
boeken lezen. De belangrijkste vragen die in hem opkwamen,
schreef hij op en besprak hij regelmatig met zijn vader.
30
Beschouwing
Nathan was nu zeventien jaar oud. Op deze zonnige herfstdag had
hij gepland zijn recentste vragenlijst door te nemen met zijn vader.
Dat gebeurde in het Atomium Park, het Brusselse park waar het
monument met de negen imposante sferen te zien is. Toen Nathan
en Mauro in het park aankwamen, merkten ze dat het drukker was
dan verwacht, maar dat stoorde hen niet. Ze wisten dat, als ze
eenmaal goed in de ban waren van hun gesprekken, alles wat zich
rondom hen afspeelde hun aandacht niet zou afleiden. Mauro ging
ijsjes kopen en nam daarna plaats op een bank naast Nathan. De
volgende uren werden er zoals verwacht vruchtbare gesprekken
gevoerd.
Toen gebeurde er iets dat Nathan altijd bij zou blijven. Een collega
van Mauro kwam langs. De collega merkte Mauro op en kwam
zijn richting uit. Mauro stond op en ging hem tegemoet. Nathan
bleef zitten en trachtte de communicatie tussen Mauro en zijn
collega op afstand te begrijpen. Het analyseren van hoe mensen
onderling communiceren was iets dat Nathan vaak bezighield.
Nathan merkte dat zijn vader met veel aandacht luisterde en zelf
maar af en toe het woord nam. Dat maakte Nathan nieuwsgierig.
Nadat het gesprek was afgelopen nam Mauro afscheid van zijn
collega en gaf een teken aan Nathan om naar hem toe te komen. Ze
liepen rustig terug naar de auto. Onderweg vroeg Nathan of Mauro
zijn collega al lang kende. Nathan wilde graag weten waarover het
gesprek ging. Mauro herkende zijn zoons nieuwsgierigheid en zei
dat ze elkaar slechts oppervlakkig kenden, ook al werkten ze al
jaren samen.
─ Sommige mensen laden ons met energie, anderen vergen vooral
energie. Het heeft vaak te maken met de doelen die elk van ons
nastreeft. Onze doelen bepalen niet alleen wie we zijn, maar ook
hoe we met anderen omgaan.
─ Hoe kunnen we het beste weten of we de juiste doelen
nastreven?
Mauro wachtte even alvorens te antwoorden.
─ Herinner je je ons gesprek over onze innerlijke kracht?
─ Ja, zeer goed zelfs.
31
─ Hoe bewuster we zijn van deze kracht, hoe meer inzicht we
krijgen in de juistheid van de doelen die we nastreven. Wie zich
niet bewust is van zijn innerlijke kracht, heeft daarin dan ook
weinig of geen inzicht.
─ Streven mensen vaak verkeerde doelen na?
─ Dat kan je aanvoelen door aandacht te hebben voor de energie
die ze uitstralen.
Nathan dacht even na.
─ Hoe zit het met jouw collega?
─ Mijn collega is iemand die zeer competitief is ingesteld. Hij
behoudt graag de controle en tracht steeds, bewust of onbewust,
zijn omgeving te manipuleren.
─ Weet hij dat zelf ook?
─ Hij gaat ervan uit dat dit de beste manier is om met mensen om
te gaan.
─ Heb je hem daar al op gewezen?
─ Ik heb het al enkele keren geprobeerd maar ik moet voorzichtig
zijn. Het zou niet goed zijn als we daarover een oordeel vellen.
─ Waarom niet?
─ Enerzijds omdat we er nooit helemaal zeker van mogen zijn dat
we het bij het rechte eind hebben en anderzijds omdat mensen die
verkeerd handelen meer baat hebben bij begrip dan bij een
terechtwijzing.
─ Wil dat zeggen dat we moeten begrijpen en niet oordelen?
─ Zo zullen je woorden meer effect hebben.
─ Kunnen we op die manier iemand veranderen?
─ Dat mag op zich onze bedoeling niet zijn. Wat beter is, is om
samen met die persoon na te gaan wat zijn werkelijke motivatie is.
Zo is er meer kans dat hij zelf inziet dat zijn gedrag storend is.
─ Hoe kan je dat doen zonder te oordelen?
─ Door, net als Socrates, de juiste vragen te stellen!
─ Ik begrijp nu waarom je collega telkens even stil bleef nadat jij
aan het woord was geweest; Je wist hoe je hem aan het denken kon
zetten.
─ Dat noemt men het spreken dat stil maakt!
Nathan had al veel informatie gekregen maar wilde nog niet
ophouden.
─ Denk je dat je collega het goed begrepen heeft?
─ Als hij het belangrijk genoeg vindt om hierover na te denken, is
er een grote kans dat hij mijn boodschappen zal begrijpen.
─ Wat ongetwijfeld zijn gedrag zal beïnvloeden.
32
─ Precies. In dat geval krijgt onze ontmoeting ook een betekenis
voor hem. Het zal dan geen louter toeval geweest zijn dat we
elkaar hebben ontmoet!
─ Hij zal het dan als een teken zien?
Mauro knikte. Nathan sprak verder:
─ Alles hangt dus af van wat wij besluiten te doen met
zogenaamde toevalligheden.
─ Wanneer je dat goed begrijpt, kan je een onderscheid maken
tussen degenen die hun leven als een heleboel toevalligheden zien
en anderen die bewust zoeken naar de diepere betekenis van
gebeurtenissen in hun leven.
─ Ik heb altijd aangevoeld dat het leven meer betekent dan wat het
lijkt.
─ Dat geldt zeker voor jou!
Nathan wist dat zijn vader het over de miraculeuze redding had.
─ Kan de ontmoeting met je collega ook een betekenis hebben
voor mij?
─ De redenering geldt net zo goed voor mijn collega als voor jou.
Als dit gesprek jou tot nieuwe inzichten brengt, zal het ook voor
jou geen toeval zijn dat we ervoor gekozen hebben om juist
vandaag naar deze plaats te komen.
Nathan volgde het denkwerk van zijn vader en werd er steeds meer
door gefascineerd. Mauro vervolgde:
─ Door ons gesprek heb je dingen bijgeleerd, zoals het subtiel
meegeven van boodschappen door de juiste vragen te stellen.
─ Dat klopt.
─ Als jij daardoor de gewoonte kweekt om vragen te stellen die tot
nadenken stemmen, zal je ook anderen meer bewust maken van
hun innerlijke kracht…
─… En daardoor kan hun gedrag ook weer veranderen.
─ Met als gevolg dat je een impact zal hebben op hun leven.
Nathan werd zich beter bewust van de gevolgen die elke daad met
zich meebrengt. Hij was nu diep in gedachten verzonken en
trachtte alles goed te begrijpen.
─ Kunnen we dan zeggen dat er veel meer samenhang in de wereld
bestaat dan we op het eerste gezicht zouden vermoeden?
─ Alles is met elkaar verbonden!
Mauro had deze woorden op een serieuze toon uitgesproken.
Nathan besefte dat dit een zeer belangrijk inzicht was.
─ Werkelijk alles?
33
─ Elke verandering leidt tot andere veranderingen die dan weer op
hun beurt tot nieuwe veranderingen leiden.
Nathan trachtte nu de omvang van dit nieuwe gegeven te vatten.
Mauro zei niets meer. Hij draaide een fles open, bracht water aan
op zijn voorhoofd en streek zijn haar naar achteren. Nathan
observeerde de scène tot zijn vader hem een teken gaf om zich ook
te komen verfrissen. Nathan liep naar hem toe en deed zijn vader
na. Opeens beleefde Nathan alweer een helder moment, een
glasheldere gedachte die in hem opkwam. Als alles invloed heeft
op alles, betekent het dan dat alles met elkaar verbonden is. Nu
begreep Nathan ten volle tot welke conclusie zijn vader hem
aanspoorde. Mauro zag in de ogen van Nathan dat hij de
boodschap had begrepen.
─ Als alles met elkaar verbonden is, betekent het dat alles ook een
geheel moet zijn!
─ Waar je zelf achterkomt, vergeet je niet!
Dit gesprek zou nog lang blijven natrillen. De volgende dagen kon
Nathan zich zelfs moeilijk op andere zaken concentreren. Hij
moest steeds terugdenken aan de woorden van zijn vader zoals
"innerlijke kracht" en "alles een geheel". Het was alsof zijn
hersenen de informatie bleven verwerken. Dit bleef nog enkele
dagen duren tot Nathan op een zekere morgen wakker werd en zich
volledig uitgerust voelde. De verkregen informatie was nu mooi
geordend in zijn geest. Hij had kennis genomen van de basiswetten
van de wereld waarin hij leefde. Een wereld gemaakt uit keuzes en
ervaringen.
34
Keuze
Nathan werd nu bijna achttien. Op een dag was hij in het
gezelschap van Y Chao en Laura, twee klasgenoten. Y Chao was
met enkele familieleden drie jaar eerder in België aangekomen. Ze
waren om politieke redenen gevlucht uit Phnom Penh, de
Cambodjaanse hoofdstad. Y Chao was bijzonder intelligent.
Binnen enkele maanden was hij erin geslaagd de Franse taal
vloeiend te leren spreken en op school behaalde hij uitstekende
resultaten. Laura, met mooi lang zwart haar, was van Griekse
afkomst, haar vader kwam uit Thessaloniki en haar moeder van het
eiland Naxos. Omdat ze altijd uiterst behulpzaam was, zei Nathan
haar vaak dat ze een fantastische moeder zou worden.
Nathan, Laura en Y Chao zaten op een zonnig terras in hartje
Brussel en hadden een interessant gesprek over het maken van
keuzes. Ze bespraken de studies die ze zouden gaan volgen. Het
was een geanimeerd gesprek waarbij de standpunten ver uit elkaar
lagen. Mauro, die toevallig in de buurt was, zag Nathan en zijn
vrienden en kwam langs om hen te begroeten. Laura en Y Chao
verheugden zich daarop, want ook in Nathan‟s vriendenkring had
Mauro veel aanzien en oogstte hij zelfs bewondering. Mauro
begroette de jonge mensen en zag de studiefolders op tafel liggen.
Hij wist dus meteen wat het gespreksonderwerp was.
─ Ik zie dat jullie drukke besprekingen houden.
─ We hebben het over onze studiekeuzes, antwoordde Y Chao. Het
is niet gemakkelijk om nu al te moeten kiezen voor een beroep dat
we ons hele leven zullen moeten uitoefenen.
─ Daar valt inderdaad heel wat over te zeggen.
Y Chao ging verder.
─ Ik probeer uit te leggen dat, om een juist beroep te kunnen
kiezen, we eerst moeten nagaan wat we het best kunnen en dat we
dan zullen leren om het met plezier te doen.
Laura kon niet wachten om haar visie met Mauro te delen.
─ Ik zei dat we eerst een analyse moeten maken van waar er tekort
aan is en hoe de situatie zal evolueren wanneer we afgestudeerd
zullen zijn.
Mauro keek in de richting van Nathan die dan ook zijn mening gaf.
35
─ Ik vind dat we moeten kiezen op basis van wat we graag doen en
minder belang moeten hechten aan wat we wel of niet goed
kunnen.
─ De vragen die jullie je stellen zijn in elk geval zeer verstandige
vragen, repliceert Mauro. Volgens mij moeten jullie met al die
criteria rekening houden.
─ Maar welke zijn dan de belangrijkste criteria? vroeg Y Chao.
Mauro zag dat Y Chao er vooral wilde achterkomen wie van hen
gelijk had. Mauro had een afspraak gepland, maar besloot na enige
aarzeling die uit te stellen.
─ Laten we een drankje bestellen.
Mauro ging naar binnen en bestelde thee voor iedereen.
Nathan kende zijn vader. Hij wist dat hij aangevoeld had dat deze
gelegenheid belangrijk genoeg was om hiervoor tijd vrij te maken.
─ Mijn vader heeft de gewoonte vragen in een veel breder
perspectief te trekken. Daardoor kunnen zijn antwoorden
raadselachtig lijken.
─ Wat bedoel je? vroeg Laura.
─ Soms lijkt zijn antwoord niet onmiddellijk een antwoord te zijn
op de vraag, maar wordt het pas na een tijd duidelijk. Vaak wordt
het zelfs zo duidelijk dat je ook antwoorden lijkt te krijgen op
vragen waar je niet eens aan gedacht had.
─ Ik ben nieuwsgierig, zei Y Chao.
─ We kennen de filosofische aanpak van de zoon al, lachte Laura.
We zullen zien in welke mate de vader hierin een rol heeft
gespeeld!
Mauro kwam terug en nam plaats te midden van de groep.
─ Ik zal beginnen met te zeggen dat jullie niet mogen verwachten
dat ik voor jullie de juiste studierichting zal kiezen. Dat zullen
jullie zelf moeten doen.
De thee werd gebracht. Mauro schonk de glazen vol en sprak
verder:
─ Jullie kunnen best alle opgesomde criteria in overweging nemen,
anders zal de uiteindelijke keuze niet bevredigend zijn.
─ Op basis waarvan moeten we dan wel kiezen? vroeg een
nieuwsgierige Laura.
─ Laten we bij het begin beginnen. Ik bemerk bij jullie een
bepaalde druk en dat zou niet zo moeten zijn. Sta eerst wat langer
stil bij deze fantastische kans die jullie wordt geboden om verder te
studeren.
─ Dat is wat Nathan ons trachtte uit te leggen, zei de jongedame.
36
─ Jullie behoren tot de gelukkigen die in grote mate hun toekomst,
en ook die van anderen, zelf kunnen bepalen. Dit is op zich iets
geweldigs en lang niet aan iedereen gegeven.
─ We hebben er ook hard voor gewerkt, reageerde Y Chao.
─ Dat wil ik best geloven, maar zoals je wel weet, zijn er ook velen
die misschien nog veel harder werken maar toch minder vat
hebben op hun toekomst.
Y Chao begreep dat Mauro wees op de omstandigheden van het
land waar hij vandaan kwam. Y Chao had met eigen ogen gezien
dat het daar voor velen lang niet zo evident was om dezelfde
kansen te krijgen.
─ We moeten ons in de eerste plaats bewust zijn van onze
bevoorrechte situatie, ging Mauro verder. Dat is het gevoel dat op
dit moment zou moeten overheersen.
─ In welke mate kan dat helpen bij onze keuze? vroeg Laura.
─ Door dit te beseffen, kan de vreugde de plaats innemen van de
druk die jullie voelen. En een leidraad worden in het bepalen van
een juiste keuze.
─ Moeten we een beroep kiezen dat ons vreugde zal geven? vroeg
Y Chao.
─ Indien je werkelijk kiest voor vreugde, zal de vreugde zeker
verschijnen. Daarnaast moeten jullie kennis blijven vergaren om
ook een rationele keuze te kunnen maken.
Daarom zijn alle criteria die jullie daarstraks hebben opgesomd
ook belangrijk.
─ Hoe pakken we dat concreet aan? drong Y Chao aan.
─ Ik zou jullie aanraden om de komende dagen goed rond te kijken
en kennissen naar hun dagelijkse activiteiten te vragen. Daar kan je
heel wat van opsteken.
─ U wilt dat we nagaan wie tevreden is met zijn beroep? vroeg Y
Chao.
─ Dat zal jullie veel over jezelf leren.
─ Waar moeten we vooral op letten? vroeg Laura dan.
─ Je zult leren hoe je wilt leven. Dat zal duidelijk worden als je
weet hoe je niet wilt leven!
─ Ik wil iets doen waar ik veel geld mee kan verdienen, zei Y
Chao dan.
Mauro waarschuwde hem.
─ Wees voorzichtig dat je niet je hele leven naar een schat zoekt
waardoor je de schat van het leven nooit ontdekt. Je motivatie mag
niet de beloning zijn maar wel het werk op zich!
37
─ We moeten toch werken voor een doel en het doel is toch de
beloning, repliceerde Y Chao.
Laura bevestigde zijn stelling:
─ De meeste mensen die ik ken, gaan in de eerste plaats werken
voor geld!
─ Heeft de meerderheid het altijd bij het rechte eind? vroeg Mauro.
─ Nee, dat is ook waar. Maar wat moeten we hiervan leren?
Mauro dronk van zijn thee en ademde diep in. Nathan luisterde
aandachtig en lette vooral op de manier waarop Mauro zijn ideeën
wist over te brengen. Hij zag hoe Mauro het gesprek aanstuurde en
onderwerpen bewust aan bod liet komen.
─ Om je vraag te beantwoorden, Laura, moet ik het hebben over
onze waarneming van de werkelijkheid.
─ Je hebt onze volledige aandacht, antwoordde de jongedame.
─ Laten we het nog eens hebben over de betekenis van beloning.
Het spreekt voor zich dat een beloning voor werk pas na het werk
kan plaatsvinden en dus pas in de toekomst.
─ Vanzelfsprekend, zei Y Chao.
─ Het eigenaardige aan de toekomst is dat die geen deel uitmaakt
van de werkelijkheid, ging Mauro verder.
─ De toekomst bestaat toch echt? verbaasde Laura zich.
─ Die zal ooit wel echt bestaan, vandaag kan die zich alleen in
onze verbeelding afspelen.
Laura en Y Chao keken Nathan even aan. Blijkbaar had Nathan dit
al eerder aangegeven.
─ Hetzelfde gaat ook op voor het verleden, vervolgde Mauro. Wat
al geweest is, kan zich alleen afspelen in ons geheugen. We kunnen
het ons vandaag alleen inbeelden.
Laura en Y Chao knikten om aan te geven dat ze zijn redenering
volgden.
─ Je kunt dus zeggen dat alleen wat in het heden gebeurt, werkelijk
plaatsheeft.
Alweer knikten Laura en Y Chao beamend.
─ Het eigenaardige is dat de meeste mensen hun gevoelens laten
beïnvloeden door wat ze zich nog inbeelden van hun verleden of
door wat ze denken dat hun toekomst zal brengen, maar dat ze
amper stilstaan bij wat zich in het heden afspeelt.
Mauro dronk van zijn thee en gaf Laura en Y Chao de tijd om zijn
boodschap goed te laten doordringen. Nathan hielp hen even door
het te bevestigen.
38
─ Velen beseffen niet dat de werkelijkheid zich alleen in het heden
afspeelt.
─ Wil dat zeggen dat enkel het heden van belang is? vroeg Laura.
Mauro keek Laura in de ogen.
─ Heb je ooit iets gedaan op een moment dat zich niet in het heden
afspeelde?
─ Nee, dat is niet mogelijk.
Mauro richtte zich nu tot Y Chao.
─ Heb jij ooit iets ervaren op een moment dat zich niet in het
heden afspeelde?
─ Dat is evenmin mogelijk.
Mauro keek nu iedereen even aan.
─ Zo is dat. We zijn niet eens in staat om over iets te denken op
een moment dat zich niet in het heden afspeelt.
─ Hoe zit het dan met plannen maken voor de toekomst? vroeg een
licht verontruste Laura.
─ Alleen het plannen kan in het heden gebeuren, maar niet het
uitvoeren.
─ Ons hele leven speelt zich inderdaad alleen af in het heden,
merkte Y Chao op.
─ Wat mijn vader vooral wil benadrukken is dat elke beloning
waarop we hopen alleen in onze verbeelding bestaat.
─ Hoe meer we dit beseffen, ging Mauro verder, hoe bewuster we
ons worden van de werkelijkheid.
─ Het klopt dat veel mensen vrezen voor wat morgen zal brengen,
merkt Laura op.
─ Spijt en vrees, zei Mauro verder, knagen aan ons zelfbeeld en
aan ons zelfvertrouwen. Dat zorgt voor de druk waarover ik eerder
sprak. Deze druk beïnvloedt dan alle keuzes die we maken. Als we
die druk niet meer voelen, zijn we minder beïnvloedbaar en
daardoor zelfverzekerder.
─ Mogen we ons dan niet verheugen op wat er nog zit aan te
komen? vroeg Y Chao.
─ Vergeet niet dat je je alleen op een gedachte verheugt. Een
gedachte die misschien gebaseerd is op te hoge verwachtingen en
wie te hoge verwachtingen koestert, zal onvermijdelijk frustraties
oplopen.
Mauro dronk nog even van zijn thee en ging dan verder.
─ Sommigen hebben hun leven lang voor een bepaalde beloning
gewerkt, maar alleen degenen die hun werk echt graag hebben
39
gedaan, kennen die beloning. Alle anderen zullen met het gevoel
achterblijven dat ze veel tijd hebben verloren.
Nathan had nog steeds aandacht voor de manier waar Mauro zijn
boodschappen overbracht. Hij was onder de indruk van zijn talent
om mensen van zijn visie te overtuigen. Hij lette op zijn mimiek,
zijn woordkeuze, zijn stem en zelfs op zijn adempauzes. Een betere
coach had Nathan zich niet kunnen wensen. Laura trachtte na te
gaan hoe ze al die informatie concreet moest toepassen in haar
leven.
─ Wat met zaken die ons veel moeite kosten?
─ Zonder moeite, zei Mauro haar, bereik je alleen wat de moeite
niet waard is. Alleen moet je bevrediging ook al liggen in de weg
naar je doel en niet alleen in het bereiken ervan.
─ Het bereiken van een doel kan toch gelukkig maken? merkte Y
Chao op.
─ Wat is jouw definitie van gelukkig zijn?
─ Ik zou het liever van u willen horen.
─ Voor mij is dat steeds blijven wensen wat goed is in mijn leven.
─ Dat is mooi gezegd, zei Laura. En voor jou, Y Chao?
Y Chao was er niet zeker van dat Mauro het eens zou zijn met zijn
definitie van geluk. Hij aarzelde even maar durfde het uiteindelijk
toch te zeggen.
─ Voor mij is dat mijn dromen waar te maken!
─ Dromen zijn erg belangrijk.
Y Chao keek Mauro aan. Enerzijds was hij blij dat Mauro hem
gelijk gaf, anderzijds was hij verbaasd over het antwoord.
─ Dromen vinden toch ook plaats in onze verbeelding?
─ Dromen zijn boodschappen die we van ons innerlijk ontvangen
om onze ware toedracht te ontdekken.
─ Echt? riep Laura. Dat vind ik prachtig!
─ Je kunt alleen iets realiseren als je je er een voorstelling van kan
maken.
─ Ook als ik droom dat ik rijk ga worden? vroeg Y Chao.
─ Wat betekent rijk zijn voor jou? wilde Mauro van hem weten.
─ Genoeg geld hebben om vrij te zijn, antwoordde Y Chao.
─ Genoeg? vroeg Mauro.
Mauro zweeg even om plaats te geven aan de stilte. Nathan wist
hoeveel waarde zijn vader hechtte aan de stilte. Het was zijn
bedoeling, dat Y Chao zich bewust werd van zijn verlangen. Iets
later hernam Mauro.
40
─ Onze verlangens kennen geen grenzen en groeien naarmate ze
gevoed worden. Ze kunnen ons nooit volledig bevredigen, dat
kunnen we alleen zelf.
─ Hoezo? vroeg Y Chao.
─ Ja, antwoordt Mauro. Door te beseffen dat ware rijkdom geen
toename van ons vermogen is, maar de beheersing van onze
begeerte.
Mauro dronk zijn glas leeg en gaf aan dat hij hen nu moest
verlaten. Hij betaalde de rekening en maakte zich klaar om te
vertrekken.
─ Zo, hopelijk heb ik iets bijgedragen tot het maken van jullie
studiekeuzes.
─ Weet u, zei Y Chao. Wat ik vandaag heb geleerd, zal me van
groter nut zijn dan alleen bij het kiezen van mijn studies.
Laura, die zeer onder de indruk was, stelde nog een laatste vraag.
─ Wat moeten we leren om even wijs te worden als u?
Mauro glimlachte.
─ De wijsheid ontvangen we van de lessen die het leven ons
onverwacht oplegt!
Mauro nam afscheid en wenste Laura en Y Chao nog een juiste
keuze toe. Na het vertrek van Mauro bleven Nathan en zijn
vrienden nog even napraten over wat ze van hem hadden geleerd.
Nathan zag vooral hoezeer zijn vader indruk had gemaakt.
Voor Nathan was verder studeren ook niet meteen een prioriteit.
Hij wilde, net als zijn vader, zo veel mogelijk de wereld
verkennen. Zijn honger naar het ontdekken van nieuwe mensen,
nieuwe culturen en nieuwe landen had zich met de jaren steeds
versterkt. Mauro wist dat de dag van het vertrek van zijn zoon zou
aanbreken. Het deed hem pijn afscheid nemen, maar hij wist dat
het moest voor zijn persoonlijke ontwikkeling. Het was Mauro zelf
die hem geleerd had dat er geen betere manier was om kennis te
vergaren dan door het zelf te ervaren. Mauro wist natuurlijk ook
dat Nathan tot iets groots in staat was. Een gevoel waar Nathan
zich dagelijks zelf ook meer bewust van werd.
Aan het einde van de zomer was het zover. Nathan besloot om naar
Frankrijk te vertrekken en daar op zoek te gaan naar werk. Mauro
was er gerust op. Nathan had genoeg rijpheid gekweekt en was er
klaar voor. De dag voor zijn vertrek benadrukte Mauro nog dat
Nathan steeds op zichzelf moest blijven vertrouwen.
─ Ga bij elk obstakel na of het wel nodig is om het te overbruggen.
Onnodige obstakels kunnen je van je pad doen afwijken.
41
─ En wat de obstakels betreft die ik wel moet overbruggen, kan ik
die allemaal aan?
─ Alleen door daar aan te twijfelen, zouden ze onoverbrugbaar
kunnen worden. Hou dus steeds in gedachte dat je nooit voor een
obstakel zult staan waarvoor je niet genoeg kracht beschikt om het
te kunnen overbruggen.
─ Zal mijn vertrouwen nooit wegslinken?
─ Integendeel, bij elk obstakel dat we overwinnen, groeit onze
innerlijke kracht!
─ Hoe zal ik weten of ik steeds op de juiste weg ben en geen
onnodig obstakel tracht te overbruggen?
─ Laat je door je twee hulpgidsen begeleiden en zorg dat ze niet
uithongeren. Hoe meer je ze zal voeden, hoe beter ze je zullen
gidsen.
─ Mijn twee hulpgidsen?
─ Ze staan aan je zijde in de vorm van vragen.
─ Vragen die gevoed moeten worden en die mij zullen gidsen?
─ De eerste gids is de vraag: wat leeft er in mij?
─ Dat is de belangrijkste vraag waarop ik ooit een antwoord hoop
te vinden.
─ De tweede gids is de vraag: wat kan mijn leven verrijken?
─ Je noemt daar de twee meest essentiële vragen!
─ Deze hulpgidsen kennen als geen ander de weg die je moet
volgen. Bij elke gedachte, elk gesprek, elke ervaring die je gidsen
zullen voeden, zullen ze je een stuk verder naar je levensdoel
kunnen helpen.
─ Je zei dat ze kunnen uithongeren?
─ Dat kan gebeuren wanneer ze zich door jouw gedachten en
gesprekken of ervaringen niet meer kunnen voeden.
Nathan begreep nu ten volle de boodschap van zijn vader. Nieuwe
vragen kwamen in hem op.
─ Kunnen alle mensen hun levensdoel bereiken?
─ Dat kunnen al degenen die hun innerlijke kracht voldoende
ontwikkelen.
Ze keken elkaar aan en begrepen elkaar zonder woorden. Tot
Nathan iets toevertrouwde.
─ Ik wil je nog iets heel belangrijks zeggen en daar ben ik echt van
overtuigd.
Mauro luisterde aandachtig.
─ Ik weet zeker dat ik nergens op aarde een betere vader had
kunnen ontmoeten dan jij. Je motivatie, je kennis, je gedrag en
42
vooral je liefde zijn de basis van alles wat ik in mijn leven zal
kunnen verwezenlijken!
Mauro was duidelijk geëmotioneerd door deze oprechte woorden
van zijn zoon en omhelsde hem lang en stevig!
43
- 2 -
Hogere Kennis
44
45
Zoektocht
Nathan kwam in Parijs aan. Hij stapte uit de trein aan het Noord
Station. Het was een zonnige dag en de terrassen waren druk
bevolkt. Hij slenterde door de stad, ging iets eten en huurde voor
enkele dagen een kamer in een hotel in de buurt van Place Clichy.
Het was niet de eerste keer dat Nathan in de lichtstad was, maar nu
was het anders. Nu was alles anders. Hij had geen
schoolverplichtingen meer, sliep waar en wanneer hij wou en
besliste alles zelf. Het was alsof er een nieuw leven begon. Nathan
besloot om de stad verder te verkennen en tevens op zoek te gaan
naar werk. Hij kocht een stadskaart en begon zijn zoektocht. Hij
genoot van de typische sfeer van de stad en liep nu en dan ergens
binnen om te vragen of ze hem konden gebruiken.
Drie dagen na zijn aankomst belandde Nathan in "Le Sentier", een
verzamelplaats voor textielhandelaars uit de hele wereld. Deze
buurt stond bekend om de grote bedrijvigheid die er heerste. Het
was er altijd druk en chaotisch, maar Nathan vond het interessant.
Nathan sprak met enkele textielhandelaars en ontmoette zo Simon,
een oudere man van Joodse afkomst. De grijze man zag er zeer
verzorgd uit en gaf de statige indruk van een oude geleerde. Simon
baatte samen met zijn zoon Moshe een textielhandel uit. Moshe gaf
de indruk een verwende jongeman te zijn. Hij droeg opvallende
juwelen en had de neiging anderen minachtend te benaderen. De
handelszaak telde een tiental werknemers. Simon zat aan zijn
bureau en was druk bezig zijn administratie in orde te brengen. Dat
belette Nathan niet om naar hem toe te stappen.
─ Kunt u een extra werknemer gebruiken?
Simon keek even boven zijn bril zonder zijn hoofd te bewegen en
richtte daarna zijn blik meteen terug op zijn documenten.
─ Hoe heet je?
─ Mijn naam is Nathan.
─ Hoe oud ben je?
─ Ik word volgende maand achttien.
─ Heb je ervaring?
─ Nathan vond dat de man maar weinig interesse toonde.
─ Ik herhaal dat ik volgende maand achttien jaar levenservaring zal
hebben.
46
Simon keek Nathan nog eens aan, nu iets langer en legde dan zijn
documenten neer. Vervolgens leunde hij naar achteren op zijn
stoel. Nathan was in zijn opzet geslaagd. Simon had een dergelijk
antwoord blijkbaar niet verwacht en toonde plots wel interesse. Hij
bekeek Nathan aandachtig.
─ Geef me een goede reden waarom ik je zou moeten aannemen?
─ Ik zie dat hier klanten komen uit alle hoeken van de wereld. Ik
spreek vier talen en zou u kunnen helpen om met hen te
communiceren.
─ We doen hier al jaren zaken met iedereen en dat lukt perfect in
het Frans.
─ Er zullen nog meer klanten uw zaak uitkiezen wanneer ze weten
dat ze in hun eigen taal worden aangesproken!
─ Wat voor mij belangrijk is, is te weten of je eerlijk bent.
─ Zelfs wanneer ik oneerlijk behandeld word, tracht ik zelf steeds
eerlijk te blijven.
Simon vond Nathan een ongewone jongeman, een beetje vreemd
zelfs, maar er was iets aan hem dat hem aanstond. Hij dacht even
na en zei toen dat hij de volgende dag kon beginnen als werkkracht
in het magazijn. Nathan bedankte Simon voor het vertrouwen en
keerde terug naar zijn hotel met een goed gevoel. Hij wist dat
Simon veel levenservaring had en vermoedde dat hij veel van hem
zou kunnen leren.
De volgende dag was Nathan al zeer vroeg ter plaatse. Simon liet
hem een inventaris maken en het magazijn herschikken. Dat was
de ideale manier om alle artikelen te leren kennen, had Simon
gezegd. Het was een lange en vermoeiende dag geweest. Het was
al laat in de avond wanneer Simon Nathan opzocht.
─ Je mag nu stoppen, je hebt goed gewerkt vandaag.
─ Er is mij gezegd dat alles wat hier ligt nog ingepakt moet
worden.
Simon keek naar het grote aantal dozen dat nog ingepakt moest
worden.
─ Werk je hier graag?
Nathan dacht dat Simon misschien ontevreden was en dat hij hem
zou zeggen dat hij te traag was en niet meer moest terugkomen.
─ Ik hoop dat u begrip heeft voor het feit dat dit mijn eerste dag is.
Simon keek Nathan aan en merkte zijn twijfel.
─ Als je je werk graag doet, moet je altijd iets voor de volgende
dag overlaten.
47
Nathan was blij. Hij had zich niet ongerust hoeven te maken en
ruimde alles op. Toen Simon het magazijn wilde verlaten, sprak
Nathan hem aan.
─ Weet u of er nog bussen rijden?
─ Geen idee, waar woon je?
─ Ik heb een kamer gehuurd in de buurt van Place Clichy.
─ Je kunt met mij meerijden.
Nathan was blij mee te kunnen gaan. Op weg naar het hotel toonde
Simon zich nieuwsgierig.
─ Huur je daar een kamer alleen?
─ Ja, ik ben nog maar sinds enkele dagen in Parijs.
─ Waar zijn je ouders?
─ Ik ben opgegroeid bij mijn vader in Brussel.
─ Wat doet je vader?
─ Hij werkt voor een krant als verslaggever in internationale
politiek.
─ Zeg mij eens, waarom ben je hier?
─ Ik ben net begonnen aan een reis.
─ Een reis? Waar ga je naartoe?
─ Dat weet ik nog niet.
─ Waarom zoek je dit soort werk?
─ Het soort werk is voor mij niet van belang, zolang ik het leerrijk
vind.
Simon zei even niets en dacht na.
─ Reizen is goed, het opent je wereld!
Nathan was opgetogen. Hij had gisteren zijn intuïtie gevolgd en zo
was hij in contact gekomen met Simon. Hoe meer de oude man
met hem sprak, hoe meer Nathan het gevoel kreeg dat hij echt iets
voor hem zou gaan betekenen.
─ Vindt je vader het goed dat je hier helemaal alleen bent?
─ Hij vindt dat ik er klaar voor ben.
─ Klaar voor wat?
─ Klaar om mijn levensweg zelf te bepalen.
Simon reed tot voor het hotel waar Nathan logeerde. Nathan stapte
uit de auto en bedankte hem. Voor hij afscheid nam, deed Simon
hem een voorstel.
─ Er is nog een zolderkamer vrij bij mij thuis. Van daar zou je elke
dag kunnen meerijden naar het werk.
─ Dank u voor het aanbod. Ik zal erover nadenken en laat het u
deze week weten.
48
Nathan wachtte tot het einde van de week om te zien hoe de zaken
zouden gaan evolueren op zijn werk. Tijdens het weekend
verhuisde hij naar het huis van Simon en Moshe. Hij maakte er ook
kennis met de moeder van Moshe en werd snel aanvaard. Tijdens
de maanden die volgden, kreeg Nathan steeds meer
verantwoordelijkheid van Simon. Hij trok veel op met Moshe en
specialiseerde zich in het aankoopbeleid.
49
Sein
Om de drie maanden reisde Nathan met Simon mee naar Azië om
kleding in te kopen. Zo kreeg hij de kans om India, Pakistan en
Bangladesh te bezoeken. Moshe reisde niet graag mee en was
alleen naar Bangladesh meegegaan. Nathan echter keek altijd
enorm uit naar die verre reizen. Ze waren van korte duur en
eigenlijk te kort om zich goed een beeld te vormen van de
plaatselijke culturen, maar toch slaagde Nathan er altijd in om
samen met Simon vreemde zaken te ontdekken. Nathan maakte
verschillende keren zeer eigenaardige dingen mee. Zo werd hij
verscheidene keren aangestaard en soms ook door iemand of door
enkelingen gevolgd. Wanneer Simon naar de reden vroeg waarom
ze Nathan volgden, kreeg hij geen duidelijk antwoord. Sommigen
zeiden dat Nathan een beschermer was. Anderen zagen in hem dan
weer een heilige. Nu reisde Simon al lang naar Azië. Hij was het
gewoon om aangeklampt te worden door vreemden met sterke
verhalen. In het begin relativeerde Simon het dan ook allemaal en
zei zelfs lachend dat het goed was voor de business. Maar na een
tijd zou ook hij toegeven dat wat plaatsvond ongewoon en zelfs
mysterieus was!
Simon wist dat spiritualiteit een grote rol speelde in het leven van
de mensen in dit werelddeel, maar in de drie landen die hij samen
bezocht met Nathan, hadden er zich toch wel opmerkelijke
taferelen afgespeeld. Op verschillende plaatsen waren kinderen,
soms ook ouderen, spontaan naar Nathan gekomen om hem
drinkwater te brengen. Dat gebeurde zonder dat daar enige
aanleiding toe was. Als Simon de kinderen naar hun
beweegredenen vroeg, gaven ze geen antwoord. Ze glimlachten
vriendelijk, bekeken Nathan wanneer hij dronk en gingen dan weer
weg. Voor Nathan was de link met het water natuurlijk niet nieuw,
maar hij vond het verbazingwekkend dat die link ook werd
gemaakt door mensen die hij nooit gezien had. Wat Nathan vooral
zou onthouden van zijn reizen in Azië was dat de mensen die hem
hadden benaderd blijkbaar iets van hem verwachtten. Niet dat ze
meteen iets van hem verlangden. Het was eerder een verwachting,
alsof ze wisten dat er iets op komst was.
50
De eerste reis ging naar Mumbai in India, een stad die een grote
indruk op Nathan zou gaan maken, vooral door de massa mensen
in de straten en op de markten. Op de tweede avond van hun
verblijf in Mumbai waren Nathan en Simon naar Colaba gegaan,
een district in het zuidelijke deel van het schiereiland. Ze zaten
buiten te eten in een klein restaurant aan het water toen een man
naar Nathan toekwam. De man had zwart glimmend haar en
donkere ogen. Hij zag er netjes uit, droeg een lang wit hemd op een
witte broek en bruine sandalen. Zijn donkere huid was in fel
contrast met zijn spierwitte kleren. Hij sprak Nathan aan in het
Hindi:
─ Ken je al je hogere missie?
Naast hun tafel zat er een groep jonge studenten. Een van de
meisjes uit de groep zag wat er gebeurde en vertaalde de woorden
van de man voor Nathan.
─ Waarom denkt die man dat ik een hogere missie heb? vroeg
Nathan.
Het meisje trad verder op als vertaalster.
─ Vanwege je natuurelement…
Simon vond het optreden van de man bizar en vroeg zich af wat
zijn bedoelingen waren.
─ Wat is volgens jou zijn natuurelement?
─ De onuitputtelijke bron van de aarde!
Niemand werd echt wijzer van deze woorden. Simon merkte ook
dat Nathan er ongemakkelijk van werd en vroeg de man om hen
met rust te laten. De man gehoorzaamde braaf en wandelde verder.
Nathan en Simon bleven hem in het oog houden. Een eindje verder
stopte de man en draaide hij zich om, om Nathan een laatste keer
aan te kijken. Hij plaatste zijn handpalmen tegen elkaar, voor zijn
borst, boog diep voorover en liep daarna gewoon verder. Nathan
wist niet goed wat hij hiervan moest denken. Simon zag dat het
Nathan in de war had gebracht en waarschuwde hem voor
bedriegers.
─ Sta steeds open voor alle mogelijkheden maar blijf ook steeds
alert voor wie slechte bedoelingen zou kunnen hebben.
─ Hoe kan je een onderscheid maken tussen wie oprecht is en wie
niet?
─ Oprechtheid en bedrog zijn niet eigen aan mensen. Elk mens is
soms eerlijk en soms een bedrieger.
─ Bedriegen we dan allemaal soms?
51
─ Wanneer we een ander beeld van onszelf trachten te geven dan
wie we echt zijn, bedriegen we. Dat doen we allemaal, sommigen
vaker dan anderen.
─ Hoe kan je dan weten wanneer iemand wel oprecht is?
─ Door je niet te focussen op zijn woorden of zijn daden maar op
zijn ware intenties!
─ Zijn de grootste bedriegers niet juist diegenen die hun ware
intenties het best kunnen verbergen?
─ Dat klopt. Zij hebben van het bedriegen zodanig een gewoonte
gemaakt dat ze er zichzelf niet meer bewust van zijn wanneer ze
bedriegen!
Nathan bleef even stil in de verte staren. Iets later had hij nieuwe
vragen.
─ Denk je dat die man mij wilde bedriegen?
─ Om dat zeker te weten, beschik ik over te weinig informatie.
Mocht hij dat van plan zijn geweest, dan heb ik hem daar niet de
kans voor gegeven.
─ Die man sprak dus misschien de waarheid?
─ Ik denk wel dat hij gelooft wat hij zei, maar zoals je weet, neemt
de waarheid net als water de vorm aan van de vaas waarin het
wordt gegoten.
─ Hadden we niet langer naar hem moeten luisteren?
─ Ik zag dat hij jou in de war had gebracht en op zulke momenten
zijn we gemakkelijk te beïnvloeden.
─ Ik was er inderdaad sterk van onder de indruk!
─ Wees gerust, als die man oprecht was, zal de betekenis van zijn
woorden nog wel duidelijk worden.
Tijdens de tweede reis had zich een andere eigenaardige situatie
voorgedaan. Deze vond plaats in Karachi, in het zuiden van
Pakistan. Op de laatste dag van hun trip was Nathan in het
gezelschap van Simon en drie zakenpartners. Het was toen zeer
warm en vochtig en er werd een uitstapje gemaakt naar het eiland
Manora, niet zo ver van Karachi. Op het eiland was het weer iets
aangenamer dankzij een lichte bries. Het was er die dag wel heel
druk. Blijkbaar hadden veel inwoners van Karachi besloten om
naar het eiland af te zakken om af te koelen. Het gezelschap
bezocht een plaatselijke markt toen opeens twee oudere mannen op
Nathan af stapten. Beide mannen leken op elkaar met hun witte
baarden en hun platte muts. Ze droegen allebei een beige hemd met
daarover een mouwloos donkerbruin gilet. De twee mannen
hadden Nathan al van ver opgemerkt en waren door het volk heen
52
rechtstreeks naar hem toe gestapt. De eerste man ging recht voor
Nathan staan. Hij legde zijn handen op zijn schouders en sprak
hem aan in het Urdu:
─ Heb geduld, alstublieft!
Samir, een van de drie zakenpartners, stond al de hele tijd naast
Nathan en had de scène ook opgemerkt. De rest van de groep was
zich van niets bewust geweest en was verder gewandeld. Samir
begreep niet wat de oude mannen van Nathan wilden en vroeg aan
de man om te herhalen wat hij net gezegd had. De man sprak hem
aan:
─ Vraag hem om geduldig te zijn!
Samir vertaalde voor Nathan:
─ Hij zegt dat je geduldig moet zijn.
─ Geduldig voor wat, voor wie?
Samir vertaalde opnieuw:
─ Geduld voor de onwetendheid van ons allen!
Samir vertrouwde het niet zo. Hij zag dat Simon en de twee andere
zakenpartners al niet meer te zien waren en stelde aan Nathan voor
om verder te wandelen. Wanneer ze afscheid wilden nemen, vroeg
de tweede man aan Samir nog iets te vertalen:
─ Zeg dat hij dapper moet zijn en dat hij er op die manier in zal
slagen om ons de weg te wijzen.
Samir vertaalde dat laatste ook aan Nathan en voegde eraan toe dat
hij helemaal geen weet had van wat de man bedoelde. Ze namen
afscheid en wandelden verder. Nathan zweeg. Deze gebeurtenis
had hem alweer in de war gebracht, net als toen in Mumbai.
Brachten die mannen een belangrijke boodschap of waren het
bedriegers. Nathan en Samir haastten zich om de rest van de groep
in te halen. Samir vond wat er net was gebeurd zeer vreemd en
ondervroeg nu Nathan:
─ De tweede man sprak over de weg wijzen. Wat bedoelde hij
daarmee?
─ Spijtig genoeg begrijp ik er niet meer van dan jij.
Samir was niet echt tevreden met Nathan‟s antwoord, maar drong
niet meer aan. Iets later vroeg Nathan:
─ Wat betekent “geduld” voor de mensen hier?
─ Van mijn oom weet ik dat geduld dient om fouten van anderen te
begrijpen!
─ Van mijn vader weet ik dat fouten van anderen ons de weg
wijzen!
53
Beide mannen liepen alweer verder. Eenmaal terug bij Simon
vertelde Nathan wat zich had afgespeeld. Simon luisterde
aandachtig en fronste zijn wenkbrauwen.
─ Als wat deze mannen hebben gezegd en wat die man toen in
Mumbai zei, waar is, kan het niet anders dan dat je over een
ongewone begaafdheid moet beschikken!
In India had Nathan al aangevoeld dat wat er was gebeurd wel een
teken kon zijn. Na wat zich nu hier in Pakistan had afgespeeld, was
het voor Nathan nog duidelijker dat beide gebeurtenissen tekens
waren. Hij trachtte er een betekenis aan te geven! Nathan wilde het
allemaal zo rationeel mogelijk opnemen en kritisch blijven. Maar
hoe hij het ook bekeek, hij kon geen zinnige verklaring geven aan
deze gebeurtenissen. Het bleef voorlopig dus een groot raadsel.
De derde en vreemdste situatie deed zich voor tijdens zijn verblijf
in Bangladesh. Het land beleefde toen net een onwaarschijnlijke
overstroming. Een cycloon had een vloedgolf veroorzaakt
waardoor het zeewater grote delen van het land had overspoeld.
Tijdens de laatste nacht van hun verblijf had het ook nog eens
zwaar geregend waardoor beken en rivieren buiten hun oevers
waren getreden. Nathan logeerde met Simon en Moshe in een hotel
in Dhaka. Ze verbleven op de hoogste verdieping van het hotel
waardoor Nathan vanuit zijn kamer een panoramisch zicht had op
de hoofdstad. Wanneer hij die ochtend zijn raam opende, kon hij
goed zien wat voor een ravage het water aangericht had. Dhaka
was een enorme modderpoel geworden. Veel mensen waren
geïsoleerd geraakt en hadden hun bezittingen verloren. Overal
heerste paniek en werd er door elkaar heen geroepen.
Op een bepaald moment ging Nathan‟s aandacht naar het platte
dak van het gebouw recht tegenover hem. Bovenop het dak was er
een oude dame te zien. Ze zat op een stoel en keek hem recht in de
ogen. De vrouw had een gerimpeld gezicht en droeg een lang
versleten kleed vol modder. Ze moest door de modderige straten
zijn gestapt, wat Nathan deed vermoeden dat ze daar niet woonde.
Ze bleven naar elkaar kijken tot Nathan er zich ongemakkelijk bij
voelde. Op dat ogenblik klopte Moshe op zijn deur. Nathan draaide
zich om en deed open. Moshe zei dat ze zich snel moesten
klaarmaken omdat het, door de staat van de wegen, niet
gemakkelijk zou zijn om op tijd op de luchthaven te geraken.
Nathan maakte zich snel klaar zonder nog belang te hechten aan de
oude vrouw. Toen hij naar beneden ging, waren Simon en Moshe
aan het ontbijten. Hij zette zich aan tafel en bestelde zijn ontbijt.
54
Simon zei dat hij vreesde dat het moeilijk zou worden om de
luchthaven te bereiken. Wanneer de taxi aankwam, vertrokken ze
meteen.
De beelden die Nathan toen te zien kreeg, zouden hem voor altijd
bijblijven. De straten waren allemaal modderwegen geworden. De
auto‟s konden amper vooruit en overal riepen mensen om hulp.
Meerdere malen werd de taxichauffeur gemaand om te stoppen.
Nathan had het moeilijk bij het zien van zoveel ellende en richtte
zich tot Simon:
─ Waarom kan de natuur zo zinloos wreed zijn?
─ Het is niet omdat de natuur wreed is dat het ook zinloos is!
─ Wat voor zin kan dit hebben?
─ Zoals bij elke ramp gaat het hier ook om de verandering die het
met zich mee zal brengen.
─ Welke verandering?
─ Tijdens rampen kunnen mensen eigenschappen ontwikkelen als
moed, compassie en relativeringsvermogen!
De taxi reed verder. Nathan had het moeilijk om net als Simon
alles te relativeren.
─ Kunnen wij niets doen om te helpen?
─ Nu niet zoveel nee, antwoordde Simon.
─ Nu niet? Is het niet juist nu dat ze onze hulp nodig hebben?
─ Na elke ramp volgt er stilte en kan iedereen voor zich nagaan
wat hij geleerd heeft!
Een heel eind verder slipte de taxi en kwam hij naast de weg
terecht. Het gezelschap stapte uit om de auto terug op de weg te
duwen. Na enkele minuten slaagden ze daarin. Net toen Nathan als
laatste in de auto wilde stappen, gebeurde er iets vreemds. De
vrouw die hij op het dak had gezien, stond nu alweer voor hem. Ze
keek hem aan en nu glimlachte ze. Nathan glimlachte uit
beleefdheid terug, stapte in de auto en deed de deur dicht. Hij
vroeg zich af hoe het kwam dat die vrouw eerst bij zijn hotel was
geweest en nu hier. Hij trachtte ook te begrijpen hoe ze zo snel hier
was gekomen. Was het een nieuw teken? Moest hij iets doen?
Voordat hij een beslissing kon nemen, reed de taxi alweer verder.
Een uur later kwamen ze aan op de parking van de luchthaven. De
trip was al bij al meegevallen en ze waren zelfs nog ruim op tijd.
Nadat Simon, Moshe en Nathan hadden ingecheckt voor hun
vlucht liepen ze naar de terminal van de luchthaven. De rijen
waren lang en de zitplaatsen bijna allemaal bezet. Simon kocht een
krant en ging rustig zitten. Nathan en Moshe besloten om te gaan
55
wandelen. Op een bepaald moment zag Nathan alweer dezelfde
oude vrouw. Het was nu de derde keer. Nathan vroeg zich af of zij
ook had ingecheckt of men haar gewoon had doorgelaten. De
vrouw ging zitten en keek hem alweer glimlachend aan. Nathan
begreep het niet maar was er nu helemaal van overtuigd dat de
oude vrouw daar voor hem was gekomen. Hij legde aan Moshe uit
dat het de derde keer was deze morgen dat hij die vrouw zag. Ook
Moshe was nu nieuwsgierig. De jonge mannen liepen naar de
vrouw toe om haar te vragen of ze Nathan volgde. Aangezien ze
enkel Bengaals sprak, zocht Moshe iemand die ook Engels
begreep. Iets verder vonden ze een man die graag het volledige
gesprek wilde vertalen. Moshe herhaalde zijn vraag:
─ Ben je Nathan aan het volgen?
De vrouw antwoordde zeer rustig nog steeds met dezelfde
glimlach:
─ Ja, dat klopt.
Nathan keek op, maar echt verbaasd was hij niet:
─ Blijf je mij ook volgen als ik straks naar Europa terugvlieg?
─ Je zult nog veel moeten reizen, je bent nog maar aan het begin.
─ Het begin van wat?
─ Het begin van je zoektocht!
─ En wat zoekt hij dan? wilde Moshe weten.
─ De juiste richting voor ons allemaal.
─ De juiste richting? vroeg Moshe. Waarheen is dat dan?
─ Dat zal hij ooit weten en dan zal hij dat aan iedereen meedelen!
Nathan luisterde en wist helemaal niet wat hij hiervan moest
denken. Dezelfde vragen als in India en Pakistan kwamen in hem
op. Trachtte die vrouw hem te bedriegen? Zag die vrouw iets wat
hij zelf niet zag? Wilde ze hem iets duidelijk maken? Nathan en
Moshe keken naar Simon die verderop zat. Simon las nog steeds
zijn krant en had niets gemerkt. De vrouw keek Nathan lief aan en
legde haar hand op zijn gezicht.
Nathan vroeg de man om nog verder te vertalen. De man was nu
zelf ook nieuwsgierig geworden en wilde dat met plezier doen.
─ Kan je haar vragen waar ik de juiste richting zal vinden?
─ Pas op, laat je niet door haar beïnvloeden, merkte Moshe op.
─ Maak je niet ongerust. Ik wil graag haar antwoord horen.
─ Je moet je door de stroming laten meevoeren, zei de oude vrouw.
Het werd steeds moeilijker om te begrijpen wat de vrouw
bedoelde. Moshe wilde weten waarom ze hem had gevolgd.
─ Kun je haar vragen waarom ze hier is?
56
─ Om mij beter het gevoel van hoop te kunnen herinneren, zei ze.
─ Waar heb je hoop op? vroeg Nathan.
─ Op jou! antwoordde ze
─ Wat betekent hoop voor jou? ging Nathan verder.
─ Hoop is proeven van toekomstig geluk!
─ Ben je zeker van wat je over mij denkt?
─ Ik ben van niets zeker, maar dat hoeft ook niet. Het gaat om wat
ik voel als ik naar jou kijk.
─ Wat zie je precies, vroeg Moshe dan. En hoe wist je dat Nathan
in dat hotel verbleef?
─ Ik heb Nathan gevolgd omdat hij over iets beschikt waar maar
weinig mensen over beschikken.
Nathan vroeg zich af wat die vrouw, die hij nooit eerder had
gezien, over hem dacht te weten?
─ En waar beschik ik dan over?
─ Door wat je uitstraalt, hebben mensen je lief zonder dat je ze
tracht te behagen. Dat is zeer zeldzaam. Mensen die dat hebben,
zijn mensen die gestuurd worden met een hoger doel.
Op dat moment werd de vlucht naar Parijs omgeroepen en moesten
de passagiers zich gaan aanmelden. Nathan nam afscheid van de
vrouw, bedankte de man en ging met Moshe naar Simon toe. In het
vliegtuig trachtte Nathan zich elke uitspraak van de vrouw te
herinneren. Deze gebeurtenis gaf alweer aan dat sommige mensen
hem blijkbaar als uitzonderlijk zagen en ook met een zekere
voorbestemming. Alleen wist hij helemaal niet welke. Moshe en
Nathan bespraken het voorval met Simon die ook de
gebeurtenissen van Mumbai en Karachi aanhaalde. Maar ook
Simon kon er geen zinnige verklaring aan geven. Toen Simon iets
later in slaap viel, fluisterde Moshe tegen Nathan:
─ Ik weet wie jou kan helpen.
Nathan wist dat Moshe gewacht had tot Simon sliep om hem aan te
spreken.
─ Zeg het mij maar.
─ Ik ken een vrouw die dingen kan zien die anderen niet zien.
─ Een waarzegster? Vroeg Nathan.
─ Stil! Mijn vader mag er niets van weten.
─ Waarom niet?
─ Hij vindt zulke mensen gevaarlijk.
─ Waarom vindt hij dat?
─ Hij zegt dat zulke mensen er hun beroep van hebben gemaakt
anderen in hun macht te krijgen.
57
─ Ben jij dan niet bang?
─ Nee, integendeel. Ik zie die vrouw regelmatig en veel van wat ze
zegt, is al uitgekomen.
─ Laat me erover nadenken, ik laat je nog weten of ik erheen wil
of niet.
Bij elke terugkeer uit Azië belde Nathan naar zijn vader om zijn
ervaringen mee te delen. Ook Mauro had op deze bizarre
gebeurtenissen niet meteen een antwoord. Hij gaf Nathan de raad
om al zijn interessante ervaringen op te schrijven wanneer ze nog
fris in zijn geheugen zaten. Vervolgens moest hij trachten
eventuele verbanden te leggen. Na het laatste voorval in
Bangladesh vroeg Nathan aan Mauro of het interessant zou zijn om
naar een waarzegster te gaan.
─ Zou een waarzegger meer duidelijkheid kunnen scheppen?
─ Niemand beschikt over meer informatie over jezelf dan jijzelf!
reageerde Mauro.
─ Kan het kwaad om een waarzegster te gaan bezoeken?
─ Het kan alleen kwaad voor mensen die zich helemaal niet
bewust zijn van hun innerlijke kracht. Zij kunnen gemakkelijk
gemanipuleerd worden.
─ Wat kan er gebeuren?
─ In het beste geval trachten waarzeggers hun klanten afhankelijk
te maken zodat ze blijven terugkomen en blijven betalen voor hun
dosis goed gevoel. Ze zijn handelaars in goed gevoel.
─ En in het slechtste geval?
─ In het slechtste geval kunnen waarzeggers als overheersers
optreden en volledige onderwerping verlangen en eisen.
─ Raad je het mij dan af?
Mauro nam even bedenktijd.
─ Nee, je mag gerust gaan. Ik weet dat je sterk genoeg bent.
Enkele dagen later ging Nathan samen met Moshe naar de
waarzegster. Moshe had hem onderweg gewaarschuwd dat de
vrouw vreemd zou kunnen overkomen en dat hij daar niet te veel
aandacht aan moest schenken. Ze woonde in een klein huis in het
“Quartier Mouzaïa” in het negentiende arrondissement. Het was al
laat in de avond toen de jonge mannen bij haar aanbelden. De oude
vrouw die voor hen open deed, droeg een lang paars gewaad en
opvallende juwelen. Nathan merkte dat Moshe hier regelmatig
langskwam en dat hij de vrouw goed kende. Ze stapten binnen en
stonden in de voorplaats, een kamer waar te veel meubels bij
58
elkaar stonden en die enkel verlicht was met kaarsen. Nathan
voelde zich daar niet erg op zijn gemak.
─ Ik heb iemand meegebracht, zei Moshe tegen de vrouw.
Nathan begreep dat Moshe de vrouw niet op de hoogte had
gebracht dat hij zou meekomen.
─ Goedenavond, mevrouw. Aangenaam. Ik ben Nathan.
De vrouw keek naar Nathan en zei enkele seconden niets.
─ Kun je tijd voor hem vrijmaken? vroeg Moshe.
Wanneer de vrouw iets trachtte te zeggen, leek het alsof ze geen
stem meer had. De vrouw voelde zich zwak en moest gaan zitten.
Moshe en Nathan keken elkaar kort aan en hielpen haar toen op
een stoel plaats te nemen. Op tafel stonden een fles water en een
glas. Nathan nam het glas en vulde het. Daarna knielde hij naast de
vrouw en gaf het haar. De vrouw keek Nathan aan, nam het glas
met twee handen, dronk en kon dan weer praten:
─ Ik voel me niet goed. Het zal me vandaag niet lukken.
Moshe was teleurgesteld maar vooral verbaasd.
─ Kun je misschien een sessie doen? Nathan is speciaal voor jou
naar hier gekomen.
De vrouw bleef Nathan aankijken.
─ Waarom heeft Nathan mij nodig?
Moshe kon niet meteen een gepast antwoord geven.
─ Ook hij wil graag dingen weten.
De vrouw wendde haar blik niet af maar bleef Nathan aanstaren.
─ Nathan zal alles te weten komen wat hij moet weten.
Moshe begreep haar gedrag niet. Zo had hij haar nog nooit gezien.
Hij drong aan.
─ Hij wil zich ook beschermen tegen mensen met kwade
bedoelingen.
─ Nathan heeft al bescherming, een uitzonderlijke bescherming
zelfs!
Nathan voelde dat de vrouw zich door hem ongemakkelijk voelde
en wilde weggaan.
─ Ik dank u voor uw tijd en verontschuldig mij voor het ongemak.
Nathan gaf Moshe een teken dat hij alvast naar buiten ging en liep
toen naar zijn auto. Hij nam plaats en dacht na over wat er zich
zonet had afgespeeld. Waarom had de vrouw ineens geen stem
meer? Waarom had ze hem niet willen ontvangen? Wat bedoelde
ze toen ze zei dat hij al beschermd was? Hij had gehoopt om hier
antwoorden te vinden. Nu had hij alleen maar nog meer vragen.
Toen Moshe naar buiten kwam leek hij erg in de war te zijn.
59
─ Denk je dat ik iets verkeerds heb gedaan daarbinnen? vroeg
Nathan.
─ Nee, maar dit is wel heel raar. Ik weet niet wat ik ervan moet
denken.
─ Heeft ze nog iets gezegd na mijn vertrek?
─ Ze heeft gevraagd om je niet meer naar hier te brengen.
Op de terugweg waren ze allebei stil.
60
Oprechtheid
Een paar maanden later gebeurde er iets zeer onaangenaams in de
zaak van Simon. Net nadat er een grote geldsom was ontvangen,
werd de brandkast leeggehaald. Moshe beschuldigde Nathan. Hij
gaf aan dat er slechts drie personen de code kenden; zijn vader,
hijzelf en Nathan. Nathan maakte duidelijk dat hij het niet was
geweest. Het kwam tot een discussie tussen hem en Moshe waar
alle werknemers getuige van waren. Simon werd opgebeld en
kwam meteen naar de zaak. Simon zei dat hij zowel naar het
verhaal van Moshe als naar dat van Nathan zou luisteren en voegde
eraan toe dat wie onschuldig was, zich geen zorgen hoefde te
maken. Hij zou achter de waarheid komen. Simon vertrok uit de
zaak met zijn zoon en zei tegen Nathan dat hij op hem moest
wachten en dat hij onder geen beding de zaak mocht verlaten.
De uren gingen voorbij. Nathan hoopte dat Simon zich niet zou
vergissen door hem ten onrechte te beschuldigen. Het kon niet
eenvoudig zijn om een keuze te maken tussen de oprechtheid van
je zoon en die van een werknemer. Het waren moeilijke
momenten. Nathan trachtte zich ervan te overtuigen dat hij zich
geen zorgen hoefde te maken. Simon had vaak genoeg kunnen
opmerken hoe eerlijk Nathan was. Wat Nathan vooral stoorde, was
dat Simon zich nu ging afvragen of hij hem niet te veel vertrouwen
had gegeven. Na een poosje maakte hij zich al minder zorgen. Ook
al zou Simon een verkeerde inschatting maken, Nathan wist dat hij
zichzelf niets kon verwijten. Het zat Nathan wel dwars dat Simon
zich hoe dan ook diep gekwetst moest voelen. Of nu zijn zoon de
dader was of Nathan, het verdict zou alleszins pijnlijk zijn.
Het was al laat in de namiddag toen Simon terugkwam. Hij riep
meteen alle werknemers bij elkaar. Er heerste grote spanning.
Niemand was er gerust op. Toen iedereen verzameld was, zei
Simon dat ze naar huis mochten vertrekken en dat ze vrij kregen
tot maandag. Verschillende werknemers stelden Simon vragen. Ze
vreesden voor hun baan. Simon beantwoordde geen enkele vraag
en vroeg Nathan om hem te volgen naar zijn kantoor. Na het
vertrek van de werknemers was de rust teruggekeerd. Toen Nathan
het kantoor van Simon binnentrad, zat hij op zijn stoel. Hij keek
61
naar buiten. Er hing een ijzige stilte in het kantoor. Nathan wist
niet wat hij moest verwachten. Hij nam een stoel en ging zitten.
─ U wilde me spreken?
Op dat moment draaide Simon zich naar Nathan. Nathan kon zien
dat de ogen van Simon rood en vochtig waren. Hij sprak met een
geëmotioneerde stem.
─ Je hoeft me niets te zeggen. Ik weet wat ik moet weten.
─ Weet u waar het geld naartoe is?
─ Het is niet de eerste keer dat er geld verdwijnt. Nog voordat jij
hier begon te werken, had ik al vermoedens. Ik heb nog getracht
om het recht te zetten, maar het is alleen maar erger geworden.
Nathan wist niet goed wat te zeggen. Hij wilde de pijn van de oude
man verzachten. Enerzijds was hij blij dat hij zelf niet beschuldigd
werd, maar anderzijds voelde hij zich machteloos. Hij zat voor een
man die hij ontzettend liefhad en die op dit moment enorm veel
pijn voelde. Hij was opgelicht door zijn eigen zoon. Nathan zei
gewoon wat hij op dat moment dacht.
─ Ik begrijp Moshes gedrag niet. Hij heeft altijd alles gekregen.
Hij bezit op jonge leeftijd al meerdere huizen en heeft genoeg
spaarcenten voor de rest van zijn leven.
─ Moshe is vergeten dat hij met niets werd geboren en dat hij alles
van het leven gekregen heeft. Blijkbaar heb ik hem dat niet kunnen
leren.
Nathan zag dat Simon, naast zijn ontgoocheling, ook nog eens
gekweld werd door schuldgevoel.
─ U heeft hem alles gegeven wat een vader kan geven. Voelt u
zich nu verantwoordelijk voor zijn gedrag?
─ De opvoeding die hij kreeg, maakte van Moshe wat hij vandaag
is.
─ U mag geen schuldgevoel hebben. Ik heb gezien hoe goed u was
voor hem.
Nathan was nu niet meer zo kwaad op Moshe om zijn valse
beschuldigingen maar eerder om het verdriet dat hij zijn vader
aandeed.
─ De laatste jaren kon ik niet meer tot Moshe doordringen. Weet
je, Nathan, we kennen elkaar nog niet zo lang en toch had ik
meteen een hechtere band met jou dan met mijn eigen zoon. Dat
weet Moshe ook, vandaar zijn afgunst.
─ Ik weet het en ik wilde het er vaak met hem over hebben, maar
hij ontkende het steeds. Daardoor is zijn jaloezie steeds groter
geworden.
62
─ Al was dat niet de aanleiding tot de diefstal. Moshe heeft al
eerder gestolen.
─ Waar is hij nu?
─ Hij is vertrokken en laat mij met het grootste verdriet achter.
─ Niet het grootste, want hij kan het nog goedmaken. Mocht hij er
niet meer zijn, dan zou het een nog groter verdriet zijn!
─ Het is beter iets moois te verliezen dan het nooit te hebben
gehad. Zou hij als een eerlijke zoon vandaag zijn overleden, dan
zou ik mooie herinneringen aan hem hebben overgehouden.
─ Die herinneringen zijn er nu toch ook, dat kan niemand u ooit
afnemen!
─ Moshe heeft een wolk van verdriet geblazen over het verleden.
Als je eenmaal twijfelt aan iemands oprechtheid, verandert je kijk
op alle momenten die je samen hebt beleefd! Verraden worden
door je kind is pijnlijker dan hem te zien heengaan.
─ Kan je hem vergeven?
─ Ik kan nu niet anders dan op een andere manier naar hem kijken.
─ Kan hij het ooit nog goedmaken?
─ Ik weet het niet maar daarvoor zou hij oprecht spijt moeten
betuigen. En dan nog!
─ Hoe kan je weten of iemand oprecht spijt betuigt?
─ Dat proces kan je enkel merken aan de hand van daden.
─ Hoe kan je weten of daden oprecht zijn?
─ Door de tijd zijn werk te laten doen. Onze daden bepalen ons
veel meer dan dat wij onze daden bepalen.
Nathan herinnerde zich dat zijn vader hem iets gelijkaardigs had
gezegd en trachtte nu de situatie zo goed mogelijk te analyseren.
─ Ik zou haast gaan denken dat je te goed voor je zoon bent
geweest?
Simon keek naar Nathan.
─ Denk je dat ik te goed ben geweest voor Moshe?
─ Dat zou de enige fout geweest kunnen zijn, als dat al als een fout
gezien mag worden.
Simon keek opnieuw naar buiten.
─ Er is een oude spreuk die zegt dat als je omwille van je goedheid
nooit bedrogen bent geweest, je dan ook nooit goed genoeg bent
geweest!
Simon en Nathan sloten de zaak af en reden samen naar huis.
Eenmaal thuis aangekomen vertelde Simon‟s echtgenote dat
Moshe zijn spullen had ingepakt en was vertrokken. Ook na het
vertrek van Moshe bleef Nathan nog bij Simon werken. Hij kreeg
63
steeds meer verantwoordelijkheid en Simon, die wat ouder werd,
trok zich geleidelijk aan terug. Simon en Nathan besloten om zich
vanaf nu te richten op het exposeren van hun artikelen op
handelsbeurzen. Zo waren ze aanwezig op belangrijke beurzen in
Frankrijk en in de omliggende landen. De zaken gingen goed en ze
realiseerden grote omzetten.
Tijdens de winterperiode stonden Simon en Nathan eens op een
beurs in Hamburg, in het noorden van Duitsland, een land dat
Simon nauw aan het hart lag omdat hij er zijn vrouw had ontmoet.
Ze was geboren en getogen in Berlijn. Op de laatste avond van de
beurs keerden ze terug naar hun hotel om uit te rusten en spraken
ze af om iets later in de stad te gaan eten. Simon was al eerder in
Hamburg geweest en vond het een aangename stad. Bij aankomst
in het centrum merkten Nathan en Simon dat er in de meeste
restaurants veel mensen aanwezig waren. Ze hadden niet
gereserveerd.
Simon parkeerde de auto dicht bij de oever van de Elbe, de rivier
die de stad in tweeën deelt en keek Nathan glimlachend aan.
─ Als we hier in de buurt blijven, kunnen we een tafel met zicht op
het water vinden.
─ Zicht op het water? Ik denk dat we blij mogen zijn als we een
vrije tafel vinden.
─ Dat zal alleen maar een kwestie van geduld zijn!
Nathan herkende deze toon van Simon die, net als bij zijn vader,
een bijzondere aandacht verkreeg. Simon en Nathan wandelden
rustig voorbij de restaurants tot Simon halt hield. Hij keek omhoog
en zag een groot raam op de bovenste verdieping.
─ Laten we hier naar binnengaan. Het uitzicht moet er fantastisch
zijn!
Nathan en Simon liepen naar binnen, begroetten de obers en
gingen meteen naar de bovenste verdieping. Nathan zag dat
beneden alle plaatsen bezet waren en vreesde dat er ook geen vrije
tafel boven zou zijn. Eenmaal boven keken ze rond in de zaal en
wat Nathan had gedacht bleek juist te zijn.
─ Spijtig dat er geen plaatsen meer vrij zijn, want het ruikt hier
lekker!
Simon zei even niets. Hij keek naar het uitzicht op de Elbe.
─ Het uitzicht is nog mooier dan ik dacht!
─ We zullen toch ergens anders heen moeten gaan, want alle tafels
zijn bezet.
─ Ik zal het even navragen.
64
Simon liep naar een oudere ober en sprak hem aan. Nathan zag de
ober met zijn hoofd schudden. Toch bleef Simon met hem praten
en wees hem naar het raam. Enkele ogenblikken later riep de ober
er een collega bij. Hij sprak even met hen en ze verdwenen uit de
zaal. Simon kwam naar Nathan toe.
─ Doe je jas maar uit.
─ Gaan we hier wachten?
─ We hoeven niet te wachten. Het is al in orde.
Terwijl Simon zijn zin afmaakte, zag Nathan de twee obers
terugkomen met een kleine tafel die ze net voor het raam plaatsten.
Vervolgens brachten ze twee stoelen. Nathan en Simon namen
plaats. Nathan keek Simon aan die tevreden naar de mooi verlichte
straten staarde aan de andere kant van de rivier.
─ Hoe wist je nu dat we in dit restaurant plaats zouden vinden?
─ Het leek me gewoon een goed idee om hier naar binnen te gaan.
─ Je krijgt het toch altijd voor elkaar!
─ Door de dingen aan te voelen, kan je ze in beweging zetten en zo
je gedachten tot leven brengen!
Nathan besefte nog maar eens hoe de levensvisie van Simon leek
op die van zijn vader.
─ Mocht iedereen alleen goede gedachten koesteren, dan zou de
wereld er beter uitzien, merkte Nathan op.
─ Dan zou iedereen eerst moeten weten wat goede gedachten zijn.
─ Dat lijkt me toch eenvoudig.
─ Niet iedereen gebruikt dezelfde kennis om na te gaan welke
gedachten goed zijn. Velen verkiezen hun eigen kennis boven de
hogere kennis.
Nathan wist dat de hogere kennis niets anders was dan wat zijn
vader de innerlijke kracht noemde en kreeg alweer bevestiging van
de gelijkenis tussen Simon en zijn vader.
─ Waarom beseft niet iedereen hoe nuttig deze kennis wel is?
─ Omdat elk van ons andere prioriteiten stelt.
─ Is onze persoonlijke ontwikkeling niet voor iedereen van
fundamenteel belang?
─ Ieder van ons heeft daar zijn visie over, afhankelijk van hoe het
aangeleerd is.
De ober was een jongeman met een donkere huidskleur. Hij kwam
de bestelling opnemen. De gebeurtenissen die hierop zouden
volgen, zouden een diepe indruk op Nathan nalaten. Naast Simon
en Nathan zaten er enkele klanten, onder wie vooral een man
opviel. Hij had een imposant postuur en voerde luidruchtig het
65
woord. Hij bleek een directeur te zijn die enkele van zijn
personeelsleden voor een etentje had uitgenodigd. De directeur
maakte aanstalten om opnieuw drank te bestellen en maakte zich
boos omdat hij niet meteen bediend werd. De ober ergerde zich
duidelijk aan het gedrag van de man maar bleef vriendelijk en
antwoordde dat hij meteen terug zou komen. De ober bediende
eerst Simon en Nathan, omdat ze het eerst aan de beurt waren,
maar dat was niet naar de zin van de directeur. Toen de ober de
bestelling van Simon en Nathan had opgenomen, liep hij terug naar
de keuken. Op dat moment maakte de klant een opmerking over
zijn huidskleur. Sommige mensen aan tafel lachten instemmend op
deze opmerking. De anderen geneerden zich en reageerden passief.
Nathan zag de ober zijn koelbloedigheid verliezen. De jongeman
stapte resoluut op de man af. Nog voor Nathan het goed en wel
besefte, haastte Simon zich om tussen de ober en de directeur te
gaan staan. Simon greep de handen van de ober, keek hem recht in
de ogen en sprak hem in het Duits aan:
─ Wie het eerst kwaad wordt, heeft altijd ongelijk.
De ober keek verbaasd.
─ Jij hebt gemakkelijk praten. Weet je wel wat het is om dit soort
vooroordelen steeds te moeten aanhoren.
─ Juist op zo‟n moment mag je niet vergeten hoe bijzonder je bent.
Het zal je de kracht geven om hier niet aan toe te geven. Je moet
dit zien als een opportuniteit om nooit meer gekwetst te worden
door dit soort opmerkingen.
─ Hoe bedoel je?
─ Het gaat erom wie de macht heeft over je gevoelens. Beheers jij
ze zelf of laat je ze door anderen beheersen?
─ Moet ik me dan zomaar laten beledigen?
─ Een fatsoenlijk mens beledigt niemand, een onfatsoenlijke mag
je niet kunnen beledigen.
Er was even een stilte. De ober dacht na over de woorden van
Simon en bedaarde. De klant reageerde geamuseerd en maakte
enkele opmerkingen die door Simon, maar nu ook door de ober,
genegeerd werden.
─ Beschouw wat er nu gebeurt als een les, zei Simon. Als je ze
leert, zal de pijn die je voelt zin krijgen en je sterker maken!
Simon liet nu de handen van de ober los en sprak dan verder.
─ Je mag trots zijn op jezelf. Vanaf nu zal je steeds beter je
gevoelens beheersen.
66
De ober had duidelijk begrepen wat Simon hem had helpen inzien
en bedankte hem. Simon nam weer plaats aan tafel.
─ Mensen kunnen toch wreed zijn! zei Nathan.
─ Wat vooral van belang is, is dat we met onze gevoelens leren
omgaan door ze te proberen beheersen!
─ Toch is het spijtig dat er zulke slechte mensen zijn!
─ Slechtheid is nooit eigen aan een persoon, alleen daden kunnen
slecht zijn!
─ Beseffen ze dan niet hoeveel pijn ze anderen aandoen?
─ In een wereld zonder pijn of lijden zouden ook geen morele
keuzes kunnen bestaan.
─ Zou het slechter zijn?
─ Het zou betekenen dat we, net als machines, geen vrije wil
zouden hebben en dus geen mogelijkheid om te evolueren.
Nathan dacht na en begreep dan precies wat Simon zei.
─ Als je het zo bekijkt, heeft pijn inderdaad een zekere zin, zei
Nathan.
─ Het geeft ons de mogelijkheid om naar het goede en vreedzame
te streven.
─ Denk je dat die man meende wat hij zei of wilde hij gewoon
indruk maken?
─ Dat weet ik niet. Het is nu eenmaal zo dat cultuurverschillen
mensen verdelen. Maar verscheidenheid in culturen kan mensen
evengoed bij elkaar brengen.
Simon keek door het raam naar het water.
─ Ik heb geleerd dat in steden die door grote rivieren worden
gescheiden, grote verschillen heersen tussen hun bewoners. Je ziet
dan vaak mensen die door die verschillen bevreesd zijn en zich
afschermen, terwijl anderen juist interesse tonen en toenadering
zoeken.
─ Waar komt die vrees vandaan? vroeg Nathan.
─ Vrees steunt vaak op onwetendheid! Velen beseffen niet dat de
diversiteit tussen culturen juist datgene is wat onze kennis verrijkt.
Nathan en Simon keken door het raam naar de stromende rivier.
Door de reflectie van het licht leek het water springlevend. Simon
vervolgde:
─ Kijk hoe het water stroomt en haar weg zal vinden naar de
oceaan waar het weer tot een groter geheel zal behoren! Water stelt
zich geen vragen over de aard van ander water, het stroomt overal
door en vloeit steeds samen.
67
─ Zo moeten we inderdaad ook allemaal naar elkaar toestromen,
mijmerde Nathan.
Tijdens het diner bracht Simon Nathan op de hoogte van een
belangrijk besluit. Hij zou na deze zomer zijn handel en vastgoed
verkopen om het vanaf dan rustig aan te doen. Simon wilde samen
met zijn echtgenote naar Miami verhuizen, dicht bij zijn zus die
daar al meer dan dertig jaar woonde. Voor Nathan kwam dit
nieuws niet helemaal onverwacht. Simon had al vaker gesproken
over zijn wens om zich op zijn oude dag in Florida te vestigen.
68
Bewogenheid
Nathan stond voor een moeilijke keuze. Hij kon in Parijs blijven en
zijn zaken verder zetten of verder reizen naar nieuwe
bestemmingen en nieuwe uitdagingen. De daaropvolgende dagen
hielp hij Simon met de verkoop van zijn eigendommen en met het
zoeken van nieuwe banen voor de werknemers. Dankzij Simon‟s
connecties verliep het vlot. Het vertrek van Simon naar de
Verenigde Staten was gepland voor het begin van de winter. Zijn
echtgenote was al eerder vertrokken. De nacht voor Simon‟s
vertrek waren Simon en Nathan opgebleven. Toen alles was
ingepakt, namen ze de tijd om rustig hun plannen te bespreken.
Simon begon het gesprek.
─ Ik wil je in naam van alle werknemers bedanken voor je inzet
van de laatste weken. Je hebt meer aandacht gehad voor hen dan
voor jezelf.
─ Ik deed het voor jou, voor hen, maar ook voor mij. Ze hebben
zich altijd goed ingezet.
─ Ik wil je ook bedanken voor wat je voor mij hebt gedaan, niet
alleen de laatste weken, maar sinds je aankomst hier.
─ Ik heb genoten van alle momenten die we samen hebben
doorgebracht. Ik heb ontzettend veel geleerd. Je was als een
tweede vader voor mij.
Simon was diep ontroerd door wat Nathan net had gezegd.
─ Ik weet dat je door mijn vertrek ook nieuwe keuzes zult moeten
maken. Door de drukte van de laatste weken hebben we nog geen
tijd genomen om daarover te praten. Heb je al beslist wat je gaat
doen?
─ Ik vraag me af of ik je vertrek moet zien als een nieuw begin en
moet verder reizen of dat er nog belangrijke zaken te leren zijn hier
in Parijs.
─ Niemand anders dan jijzelf kan daar achter komen.
Simon besefte dat dit een moeilijke keuze was voor Nathan. Hij
wist natuurlijk wel waar Nathan naar op zoek was.
─ Om hogere kennis te vergaren, zijn er twee reizen nodig. De
eerste in de uiterlijke wereld en de tweede in de innerlijke wereld.
─ Hoe kunnen we in de innerlijke wereld reizen?
69
─ Het zijn de avonturen die we in de uiterlijke wereld beleven die
aanleiding geven tot onze reis in het innerlijke.
─ Ik zal goed over je woorden nadenken.
─ Mag ik je nog een gunst vragen?
─ Natuurlijk!
─ Wat de uitkomst van je keuze ook mag zijn, geef nooit je
levensdoel op.
─ Wees gerust Simon. Ik kan hoogstens even verdwalen maar ik
zal nooit opgeven. Al geef ik toe dat het gemakkelijker zou zijn,
mocht ik mijn levensdoel al kennen.
─ Wel, hierop moet ik je weer het antwoord schuldig blijven. Maar
ik ben lang genoeg in je gezelschap geweest om te weten dat je in
staat bent tot iets unieks. Je hebt het vermogen om de hogere
kennis als geen ander door te geven.
De volgende ochtend bracht Nathan Simon naar de luchthaven,
waar ze afscheid namen. Nathan was nu weer alleen net als zijn
eerste dagen in Parijs. Hij bleef werken in de sector die hij kende.
Het ging hem de eerste weken voor de wind maar ergens voelde hij
een leemte. Hij verdiende goed en had al heel wat geld bij elkaar
gespaard, maar hij maakte weinig nieuwe ervaringen mee en de
dagen werden monotoon en saai.
In de weken die daarop volgden, besteedde Nathan steeds minder
tijd aan zijn professionele activiteiten. Hij had behoefte aan nieuwe
sensaties en maakte kennis met het nachtleven. Nathan kwam
regelmatig in dansclubs en casino‟s en vrij snel bestond zijn
vriendenkring uit mensen uit het nachtleven. Nathan viel op door
zijn sterke spreekvaardigheid. Mede door zijn aanleg en wat hij
geleerd had van zijn vader en van Simon had hij het spreken tot
een kunst verheven. In die periode leerde hij ten volle beseffen hoe
groot de invloed van zijn woorden was. Zowat iedereen die met
hem in contact kwam, wilde met hem bevriend worden. Vrouwen
vielen voor zijn charme en mannen vertoefden graag in zijn
gezelschap om mee de vruchten te plukken van zijn succes.
Aanvankelijk was Nathan opgetogen over de nieuwe wereld die
voor hem openging, maar vrij snel leek hij iets te missen. Hij
doorzag hoe oppervlakkig zijn omgangen waren geworden en dat
confronteerde hem steeds meer met zichzelf.
In de lente vertrok Nathan voor een kort verblijf naar Zuid-
Frankrijk. Op de markt van Toulouse ontmoette hij de beeldschone
Sophie. Hij zag haar in het fruitkraam waar zij aan het werk was.
Ze had bruin haar, groene ogen en een heel innemende glimlach.
70
Nathan merkte meteen haar uitzonderlijke charme op. Nathan zag
ook dat de oudere man, die met haar werkte, er koel en nors uitzag.
Nathan vroeg zich af of hij haar vader of haar collega was. Toen de
man het kraam verliet om lege kisten weg te brengen, greep
Nathan zijn kans.
Nathan en Sophie keken elkaar lang in de ogen en glimlachten.
Van dichtbij kon Nathan nog beter de pracht van haar groene ogen
bewonderen. Sophie was door zijn aanwezigheid even de kluts
kwijt. Nathan koos wat fruit uit en maakte van de gelegenheid
gebruik om rustig met haar een babbeltje te maken.
─ Uw collega is blijkbaar niet echt goed geluimd vandaag.
─ Niet anders dan op andere dagen. Hij is mijn baas.
─ Het moet niet gemakkelijk zijn om met hem samen te werken?
─ Na een tijd wen je eraan!
─ Gewoonte is een vreemd ding. Het houdt ons soms bij wat we
haten!
Nathan wist dat zijn woorden effect zouden hebben. Hij pakte nog
twee groene appels vast en liet ze door Sophie wegen.
─ En wat zegt men over mensen die zich met de gewoonten van
anderen bemoeien? glimlachte Sophie.
─ Dat ze geïnteresseerd zijn in de intenties van die mensen.
─ Het is niet altijd gemakkelijk om de ware intentie van mensen te
kennen.
─ Het wordt gemakkelijker als je er genoeg tijd voor wilt
vrijmaken!
Sophie glimlachte opnieuw. Nathan had het voor elkaar gekregen
om een afspraak te maken voor diezelfde avond. Hij nodigde haar
uit om mee uit eten te gaan in de binnenstad. Daar leerden ze
elkaar beter kennen. Het was snel duidelijk dat ze het samen
ontzettend goed konden vinden. Sophie vertelde dat haar ouders
vanuit Italië naar Frankrijk waren geëmigreerd. Haar vader was
overleden toen ze nog jong was. Ze miste hem nog steeds heel erg.
Nathan voelde aan dat ze daardoor onbewust hoopte om ooit een
man te ontmoeten die dat gemis zou kunnen opvullen. Ze zouden
elkaar die week elke avond zien. Een gespreksonderwerp dat vaak
aan bod kwam was het maken van keuzes.
Door haar gesprekken met Nathan realiseerde Sophie zich dat ze
iets moest ondernemen waar ze meer voldoening uit kon halen.
Een week later keerde Nathan terug naar Parijs en nodigde hij
Sophie uit om mee te gaan. Ze viel helemaal voor Nathan en
twijfelde niet lang. Enkele dagen later kwam ze in Parijs aan. In de
71
hoofdstad legde Sophie zich toe op haar hobby, beeldhouwen.
Nathan had speciaal voor haar een atelier gehuurd. Daarnaast
verzorgde ze zijn boekhouding. Nathan ging in die tijd vaak uit.
Sophie hield minder van het nachtleven en ging dan ook maar
zelden met hem mee. Ze was ervan overtuigd dat het voor Nathan
slechts een kwestie van tijd zou zijn voordat hij zou inzien dat het
nachtleven niets voor hem was.
Op een dag kwam Nathan Sophie ophalen nadat ze was gaan
shoppen. Sophie had nieuwe kleren gekocht en was ongeduldig om
ze te laten zien. Toen ze in de auto stapte, merkte ze dat Nathan
met zijn gedachten ergens anders was. Ze maakte zich niet meteen
ongerust, dat overkwam hem wel vaker.
─ Gaat alles goed? vroeg ze.
─ Ja, het gaat wel.
Sophie merkte dat Nathan niet de weg naar huis nam.
─ Waar gaan we heen?
─ Ik wil hier weg. Laten we een eindje rijden.
Nathan nam de snelweg in westelijke richting.
─ Is er iets waarover je wilt praten? vroeg Sophie.
Sophie maakte zich nu wel ongerust en dat merkte Nathan. Hij
zette de wagen even aan de kant en gaf haar een kus.
─ Maak je niet ongerust, het heeft niets met jou te maken. Ik moet
nadenken, rust maar een beetje.
Nathan vertrok alweer. Zijn woorden hadden Sophie een beetje
gerustgesteld. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en viel in
slaap. Het was al laat geworden toen Nathan stopte bij een
kustplaats aan de Atlantische kust. Toen Nathan de auto dicht bij
de dijk parkeerde, werd Sophie wakker.
─ Waar zijn we?
─ Aan de grote bron van het leven, antwoordde Nathan.
Nathan stapte uit, ging op een muurtje zitten en keek over het
brede strand naar de zee. Sophie opende de deur en zag hoe de zon
stilletjes onderging. De lucht zag er prachtig roze en blauw uit.
Sophie ademde diep en liet de zeelucht haar longen binnendringen.
─ Waar zijn we precies? vroeg Sophie.
─ In Sables d‟Olonne, antwoordde Nathan.
Nathan stond op en nam Sophie in zijn armen. Sophie bedacht dat
ze waarschijnlijk nooit zo gelukkig was geweest als op dit moment.
Ze liepen een winkel binnen. Nathan kocht een fles wijn, een
kurkentrekker en twee bekers. Sophie hield ontzettend veel van
Nathan en voelde zich helemaal veilig bij hem, alsof haar niets kon
72
gebeuren. Niemand was ooit in staat geweest om zo goed haar
angsten weg te werken. Maar ze voelde dat er vanavond iets
speciaals aan de hand was. Sophie kon maar moeilijk tot hem
doordringen. Ze liepen op het zand en gingen dicht bij het water
liggen. Nathan ontkurkte de wijn en schonk de bekers in. Sophie
nestelde zich in zijn armen. Samen keken ze naar de horizon.
─ Spreek tegen mij, Nathan!
─ Ik tast in het duister!
Sophie merkte aan zijn stem dat wat hem dwarszat ongetwijfeld
belangrijk was.
─ Ik heb nooit iemand gekend die alles zo klaar en duidelijk ziet.
Hoe kan je nu in het duister tasten?
─ Mensen luisteren inderdaad naar mij en nemen zowat alles aan
wat ik hen vertel. Alleen weet ik zelf nog zo weinig. Ik verspil het
talent dat ik heb gekregen.
─ Wat wil je nog meer weten?
─ Tot het vertrek van Simon leerde ik elke dag veel bij, maar
sindsdien heb ik me alleen maar hoogmoedig gedragen.
─ Heb je spijt van bepaalde dingen?
Nathan keek naar Sophie.
─ Wat voorbij is, is voorbij. Spijt heeft dus geen enkele zin.
─ Wil je dan iets veranderen?
─ Ik moet mijn reis vervolgen en nieuwe streken verkennen.
Sophie zei eerst geen woord. Sinds de dag dat ze Nathan had
ontmoet was ze bang geweest voor dit moment. Ze begreep dat
Nathan afscheid nam van haar. Ze kon hem dat niet verwijten.
Nathan had er nooit een geheim van gemaakt dat hij opnieuw zou
gaan reizen. Sophie kende Nathan goed genoeg en ze wist dat zijn
besluit al genomen was. Voorlopig was er dus geen plaats voor
haar. Ze had zich altijd voorgenomen hem niet tegen te houden,
want ze wilde hem zeker niet verliezen.
─ Nu ben jij diegene die stil is, zei Nathan.
─ Jij hebt me geleerd dat je nooit iemand mag beperken in zijn
vrijheid. Ik wil je alle ruimte geven die nodig is voor je innerlijk
welzijn.
Na deze woorden barstte Sophie in tranen uit. Nathan nam haar in
zijn armen en hielp haar de kracht te vinden om haar verdriet te
overwinnen. Na enkele minuten lukte het haar.
─ Maakt het jou ook ongelukkig dat we afscheid nemen? vroeg
Sophie.
73
─ Natuurlijk zal ik veel aan je denken, maar daar ben ik gelukkig
om.
─ Hoe bedoel je?
─ Elkaar missen is ook een vorm van geluk!
─ Kom je ooit terug?
Nathan keek in haar ogen en hield haar handen vast.
─ Sophie, ik zal steeds van je blijven houden, wat de toekomst ook
moge brengen.
Meer kon en wilde Nathan niet beloven. Dat begreep Sophie en
moest daar nu vrede mee nemen. Opeens hoorden ze suizend de
wind opsteken boven de zee. De wind waaide steeds sterker en
deed het zand opwaaien. Nathan en Sophie stonden op en konden
amper nog iets zien. Met veel moeite bleven ze overeind en
verlieten ze het strand. Eenmaal terug op de dijk ging de wind
opeens weer liggen, net zo plotseling als hij was komen opzetten.
Nathan en Sophie vonden dit vreemd maar hadden er geen
verklaring voor. Op weg naar de auto zagen ze dat de straten leeg
waren. Alles was stil. Gek genoeg voelde Sophie zich net als de
wind nu uitermate rustig. Ze stapten weer de auto in en keerden
terug naar Parijs. Het werd een stille rit.
74
75
- 3 -
Wonderlijke Mysterie
76
77
Gewoonte
Enkele dagen later vertrok Nathan. Sophie bleef in het appartement
in Parijs wonen. Nathan beloofde haar regelmatig te bellen zoals
hij dat ook deed met zijn vader en met Simon. Nathan nam in zijn
auto slechts wat kleding, enkele boeken en zijn notities mee. Hij
reed via dezelfde weg die zijn vader nam wanneer ze naar Zuid-
Spanje reden. Die weg kende hij goed al was hij er nooit alleen
naartoe gereden. De volgende middag was Nathan bijna in
Andalusië aangekomen. Na een korte stop in de havenstad
Cartagena besloot hij om langs de stranden ten westen van de stad
te rijden. Eenmaal daar aangekomen, boekte hij een kamer met
zicht op zee en viel er een poosje in een diepe slaap. In de
namiddag werd hij wakker en bracht de rest van de dag door bij de
zee.
Zijn weerzien met de Middellandse Zee deed hem veel deugd. Hij
voelde alle commoties van de laatste maanden wegvloeien en was
er steeds meer van overtuigd dat hij de juiste beslissing had
genomen door zijn reis te vervolgen. „s Avonds reed hij langs de
kust op zoek naar een eetgelegenheid. Opeens kwam zijn auto in
het zand vast te zitten. Hij trachtte los te komen maar zijn auto
zakte alleen maar dieper in het zand.
In de onmiddellijke buurt was er niets te bekennen behalve een
oude motorhome, iets verderop gestationeerd. Nathan wandelde er
naartoe om hulp te vragen. Bij het naderen van de motorhome
merkte hij de Britse nummerplaat op. Hij zag een jongeman die vis
aan het barbecueën was in het gezelschap nog een jongeman en
twee jonge dames. Nathan herkende de lekkere geur van gegrilde
sardienen. Hoe dichter hij bij de motorhome kwam, hoe sterker de
geur werd. Nathan sprak ze aan:
─ Hallo, ik ben Nathan.
─ Fijn je te ontmoeten. Ik ben Charlie, zei de jongeman aan de
barbecue.
Charlie stelde meteen ook zijn vrienden voor:
─ Het meisje dat de tafel dekt is mijn vriendin Jessica. Degene die
nu de wijn ontkurkt is Paul en naast hem zijn vriendin Lucy.
─ Aangenaam allemaal en mijn excuses voor het storen, zei
Nathan. Ik heb autopech. Zouden jullie mij kunnen helpen?
78
─ Moet je ergens dringend naartoe? vroeg Charlie.
─ Nee, ik heb tijd.
─ Waar komt die haast dan vandaan?
─ Ik heb niet echt haast.
─ Het kwam zo over. Waar staat je wagen?
─ Je kunt de wagen van hier zien.
Nathan wees naar de auto. Charlie keek er vluchtig naar en sprak
dan verder:
─ Heb je al gegeten?
─ Nee, nog niet.
Paul kwam er nu bij.
─ Kom ga maar aan tafel zitten.
Nathan had wel zin in de gegrilde sardientjes maar wilde zich niet
zomaar opdringen.
─ Jullie hebben vast geen rekening gehouden met een
onaangekondigde gast.
─ Maak je geen zorgen, zei Charlie terwijl hij een emmer vol verse
sardientjes liet zien. We hebben meer dan genoeg sardientjes.
─ En we vinden het leuk dat je er bent, drong Paul aan. Laten we
nader kennis maken.
─ En wat je wagen betreft, op die plek zal die niet gauw
verdwijnen, voegde Jessica eraan toe.
Lucy kwam er nu ook bij.
─ Als je nog niet hebt gegeten, moet je nu toch wel ontzettend veel
zin hebben in onze lekkere sardientjes, niet?
Nathan was overtuigd van hun gastvrijheid.
─ Eerlijk gezegd, mijn maag rammelt. Als het jullie echt niet
stoort, kom ik er graag bijzitten.
Nathan ging aan tafel zitten en leerde het gezelschap kennen. Hij
was gecharmeerd door hun vriendelijkheid. Na zijn verblijf in het
jachtige Parijs was hij dit niet meer gewend. Tijdens het eten
vertelden de jonge Engelsen hoe ze hier verzeild waren geraakt. Na
hun studies waren ze uit Londen vertrokken voor een rondreis met
hun motorhome. Ze waren ondertussen al op verschillende plaatsen
voor langere tijd gebleven.
De eerste plaats waar ze lang hadden verbleven was in Zuid-
Frankrijk, in de streek van Bordeaux. Daarna hadden ze Portugal
uitvoerig verkend en aan de kust ten zuiden van de hoofdstad
Lissabon gekampeerd. Vervolgens waren ze naar Andalusië
gekomen. Eerst verbleven ze in Sevilla. Daar ontmoetten ze een
zekere Pablo, iemand die hun leven ingrijpend zou veranderen.
79
Pablo was afkomstig uit het Zuid-Amerikaanse Colombia en had
enkele jaren geleden een gemeenschap opgericht in Tarifa, een
stadje dat helemaal aan het zuidelijkste puntje van Spanje ligt,
recht tegenover Afrika. Sinds enkele maanden verbleef het viertal
in die gemeenschap samen met nog een dertigtal mensen uit
verschillende landen.
Nathan liet hen uitvoerig aan het woord en luisterde met veel
aandacht naar hun verhalen.
─ We hebben het alleen over ons en weten nog niets over jou,
merkte Charlie op.
─ Wat zouden jullie graag willen weten? antwoordde Nathan.
─ Wat brengt jou hierheen bijvoorbeeld? vroeg Jessica.
─ Mijn nieuwsgierigheid! zei Nathan.
─ Jouw nieuwsgierigheid naar wat? wilde Paul weten.
─ Naar wat de moeite waard is om te weten! antwoordde Nathan.
─ En wat is voor jou de moeite waard om te weten? vroeg een
nieuwsgierige Lucy.
─ Kennis die mijn leven zin geeft! repliceerde Nathan.
De jonge Britten keken elkaar aan onder de indruk van de
ongewone antwoorden van Nathan. Charlie voegde er nog iets aan
toe:
─ Ik heb een vermoeden dat jij Pablo zou moeten ontmoeten.
Op dat moment kwam er een kustwachter aangereden in een witte
terreinwagen. Hij parkeerde deze naast de wagen van Nathan. Het
zag er naar uit dat zijn probleem opgelost zou worden. Nathan had
geleerd dat wanneer een oplossing zich spontaan aandient het goed
is om na te gaan of er op dat zelfde ogenblik nog iets anders
gebeurt. De kustwachter was verschenen toen Charlie het idee naar
voren bracht om Nathan aan Pablo voor te stellen.
─ Ik zal jullie met plezier vergezellen wanneer jullie terugkeren
naar Tarifa.
De keuze van Nathan maakte hen duidelijk blij. Ze besloten om de
volgende dag naar Tarifa te rijden. Nathan vroeg zich af of Tarifa
alleen maar een tussenstop zou worden of na Parijs, een volgende
verblijfplaats.
Nathan stond op en liep samen met Charlie en Paul in de richting
van de kustwachter. De man nam meteen het nodige materiaal uit
zijn koffer, bond zijn terreinwagen aan Nathan‟s auto en trok hem
in een ruk uit het zand. Hij was het blijkbaar gewend om auto‟s uit
het zand weg te trekken. Nathan bedankte de kustwacht en liep
samen met Charlie en Paul terug naar de motorhome.
80
─ Handig dat jij Spaans spreekt, zei Paul.
─ Mijn vader is afkomstig uit een dorpje hier niet ver vandaan.
─ Was je dan op weg daar naar toe? vroeg Charlie.
─ Ik ben vertrokken uit Frankrijk met het idee om eerst door
Andalusië te reizen. Ik volgde de weg die ik vroeger met mijn
vader nam maar ik heb eigenlijk helemaal geen specifieke
eindbestemming.
Ondertussen hadden de dames al een cake als nagerecht op tafel
gezet. Er werd nog een fles wijn ontkurkt en tot diep in de nacht
werd er gepraat. Nathan was geïntrigeerd door alles wat hij hoorde
over de gemeenschap in Tarifa. Hij probeerde te begrijpen hoe vier
jonge Britse studenten sociologie daar terechtkwamen.
─ Waarom hebben jullie besloten om jullie bij die gemeenschap
aan te sluiten?
─ Je moet misschien eerst weten waarom we besloten hebben om
deze reis aan te vangen, zei Charlie.
─ De beslissing om rond te reizen, zei Jessica, was voornamelijk
het gevolg van onze afkeer van het routineleven dat de meeste
mensen rondom ons leidden.
─ We wilden iets anders, bevestigde Paul. Bij de gemeenschap kan
iedereen doen wat hij wil zonder dat daar negatief over wordt
gedaan.
─ Ja, daar leven we in vrijheid, voegde Jessica.
─ Pablo tracht een andere vorm van samenleving te creëren,
merkte Charlie op.
─ In die zin past het ook een beetje bij onze studie, zei Lucy.
─ Een andere vorm van samenleving? vroeg Nathan verbaasd.
─ Ja, een gemeenschap gebaseerd op een andere levensfilosofie,
zei Paul met enige fierheid.
Nathan keek nieuwsgierig.
─ Nathan, vind je ons naïef? wilde Jessica weten.
─ Integendeel, het lijkt me interessant, zei Nathan. Trouwens al
mocht het naïef zijn, aan elke grote vooruitgang gaat steeds
naïviteit vooraf.
─ We dromen in elk geval van een betere wereld, zei Charlie.
─ Een droom die we delen met de andere leden van de
gemeenschap, zei Lucy. Mensen die overal vandaan komen en
hetzelfde gedachtegoed koesteren.
─ Het is er echt gezellig en we leren er alle dagen veel bij, wilde
Jessica nog kwijt.
Nathan dacht even na en sprak dan Paul aan:
81
─ Paul, je sprak over een andere levensfilosofie. Wat bedoelde je
daar precies mee?
─ Tja, ik weet niet hoe ik dat in het kort kan samenvatten.
─ Dat is niet zo eenvoudig uit te leggen, hielp Lucy. Het raakt alle
aspecten van het leven.
─ We zorgen ervoor dat iedereen zich kan uiten, zei Jessica.
─ En we hebben eigen leefregels, zei Charlie dan weer.
─ Welke leefregels dan? vroeg Nathan.
─ De fondsen waarvan we leven bijvoorbeeld, antwoordde Charlie.
We kopen goederen in Afrika in en verkopen die dan door aan het
rijkere noorden. Zo houden wij ons afzijdig van het grote
kapitalistische systeem. En we dragen ons steentje bij om de
armoede te bestrijden.
Paul wist nu ook beter wat hij moest zeggen:
─ Naast deze handelwijze heeft Pablo ook regels uitgewerkt die
ons helpen om opnieuw de rust te ervaren, ver van de jachtige
wereld.
─ Pablo weet als geen ander hoe de wereld in de greep is van
stress, zei Lucy.
─ Zijn uiteindelijke doel is ons steeds de essentie van het leven aan
te leren, zei Jessica op een rustige toon.
─ Hij leert ons bijvoorbeeld hoe we afstand kunnen nemen van
materiële welstand, haalde Paul aan.
─ Wat vind jij ervan Nathan? wilde Charlie weten.
─ Het stemt tot nadenken.
─ Zeg maar gerust wat je ervan denkt, drong Jessica aan.
─ Ik wil er alvast meer over weten.
Nathan merkte dat zijn toehoorders gespannen wachtten op zijn
antwoord. Blijkbaar was zijn mening al van belang geworden. Hij
sprak daarom met de nodige voorzichtigheid:
─ Zo te horen vindt ieder van jullie iets terug binnen de
gemeenschap. Iets verrijkend en geruststellend.
Na een korte stilte sprak hij verder.
─ Ik zou eigenlijk eerst een tijdje tussen jullie moeten vertoeven
om goed op deze vraag te kunnen antwoorden.
Met deze stelling ging Nathan naar zijn hotel. De volgende ochtend
zouden ze samen richting Tarifa vertrekken. Terug op zijn kamer,
dacht Nathan na over wat hij had vernomen. Hij stelde zich veel
vragen over de gemeenschap die hij zou gaan ontdekken. Hij stelde
zich er heel wat vragen bij. Wat voor iemand was die Pablo? Hoe
kon hij in zo korte tijd mensen zo sterk beïnvloeden? Hoe zag het
82
leven in een dergelijke gemeenschap eruit? Nathan hoopte
antwoorden te krijgen op al deze vragen.
De volgende ochtend kocht Nathan brood, kaas en olijven en
ontbeet samen met zijn nieuwe vrienden. Samen bespraken ze
welke route ze zouden volgen. Er werd besloten om door het
binnenland te rijden en een tussenstop te maken in de stad
Granada. De groep had deze stad nog niet bezocht en was er wel
nieuwsgierig naar. Nathan was hier al vaak samen met zijn vader
geweest om oude vrienden te bezoeken. Na het ontbijt vertrok de
groep in westelijke richting. Paul en Lucy stelden voor om met
Nathan mee te rijden. Charlie en Jessica volgden met de
motorhome. Op dit vroege tijdstip scheen de zon al fel.
Bij het naderen van Granada, waren er tal van grotwoningen te
zien. Het waren holtes in bergwanden die wit waren geverfd om ze
gemakkelijker te herkennen. Nathan herinnerde zich dat zijn vader
ooit over deze woningen had gesproken. Hij wist dat ze lang
bewoond werden door zigeuners. Hij herinnerde zich dat de
voorouders van zigeuners afkomstig waren uit India en dat ze zich
lange tijd in Oost-Europa hadden gevestigd. Later verhuisden er
grote groepen naar Frankrijk en Spanje op zoek naar een beter
leven. Spijtig genoeg kregen ze een slechte reputatie en werden ze
daardoor vaak uitgesloten. Ze woonden ook vaak buiten de stad of,
zoals hier, in grotwoningen. Nathan informeerde Paul en Lucy
hierover.
83
Daad
Plotseling moest Nathan heel hard remmen voor een kudde
schapen en kon hij maar net op tijd de wagen tot stilstand brengen.
Enkele ogenblikken later klonk er alweer een hard remgeluid. Het
was Charlie die met de motorhome zelf ook maar net op tijd had
kunnen stoppen. De wagens werden aan de kant van de weg gezet
en iedereen stapte uit. De kudde schapen bleef er onbewogen bij
staan. Er waren geen andere voertuigen te zien en er was geen
herder te bekennen in de onmiddellijke omgeving. Nathan stelde
voor om op zoek te gaan naar de herder. Charlie ging met hem mee
terwijl de anderen bij de voertuigen bleven wachten.
Na enkele minuten merkten Nathan en Charlie een oude man op.
Hij zat op de grond en zag er troosteloos uit met het hoofd
gebogen. Nathan en Charlie haastten zich er naartoe. Het gezicht
van de man was verbrand door de felle zon. Hij droeg een versleten
herdershoed en had vuile kleren aan. Nathan vroeg hem in het
Spaans of het zijn kudde was die op straat was verdwaald. De
herder keek even op maar zei niets. Nathan en Charlie zagen dat de
man had gehuild en ze voelden medelijden met hem. Nathan sprak
hem aan in het Spaans:
─ Wat is er gebeurd?
De man keek Nathan opnieuw aan, vervolgens naar Charlie en
bleef dan voor zich uitstaren.
─ Antwoord me, wat is er gebeurd?
De herder sprak nog steeds voor zich uitstarend:
─ Niets heeft nog zin!
Nathan kon de herder gemakkelijk tegenargumenten geven maar
hij wist dat de herder op dit moment meer behoefte had aan begrip.
─ Zijn die schapen van jou?
─ Dat is niet van belang, antwoordde de herder.
─ Hoezo?
─ Dat houdt hen toch niet tegen om ze mee te nemen!
De herder wees naar enkele grotwoningen om Nathan duidelijk te
maken wie de verantwoordelijken waren. Nathan vertaalde het
gesprek voor Charlie en wendde zich weer tot de herder.
─ Is dat de reden van je verdriet?
─ Nee, dat is het nu niet.
84
─ Wat is het dan wel?
─ Mijn vrouw is ernstig ziek en zal waarschijnlijk niet lang meer
leven!
Nathan nam even de tijd om zo goed mogelijk de situatie in te
schatten.
─ Is je vrouw thuis nu? vroeg hij dan.
De herder knikte bevestigend en wees naar een boerderij die
verderop lag.
─ Vind je het goed dat we haar bezoeken?
De herder keek op. Nathan kon in zijn ogen meteen zien dat hij in
zijn opzet geslaagd was. Hij had de man opnieuw hoop gegeven.
─ Zou je iets kunnen doen? glunderde de herder.
Nathan negeerde die vraag en hielp de man overeind. Charlie
haastte zich om te helpen.
─ Wat gaan we nu doen? vroeg hij aan Nathan.
─ Laten we eerst de kudde weer bij elkaar brengen, antwoordde
Nathan. Daarna zullen we de man naar huis brengen en zijn zieke
vrouw bezoeken.
Nog voor Charlie hierop kon reageren, zei Nathan:
─ Deze man voelt zich ontzettend eenzaam en heeft ons nodig.
Ze wandelden terug naar de rest van het gezelschap. Charlie
vertelde wat er gaande was. Nathan vroeg aan Charlie en Paul om
met de motorhome en de auto alvast naar de boerderij te rijden. Hij
zou samen met de meisjes en de herder te voet volgen. Jessica liet
Nathan weten dat ze er niet gerust op was.
─ Nathan, heb je die man geen valse hoop gegeven?
─ Hoop ken ik, maar wat betekent valse hoop? vroeg Nathan
─ Wel misschien gelooft die oude man wel dat wij zijn vrouw gaan
genezen.
─ Het zou erger zijn als hij die hoop niet meer zou hebben, zei
Nathan dan weer.
Het antwoord van Nathan maakte Jessica alleen maar
zenuwachtiger.
─ Wat als we nu niets kunnen doen?
─ Jessica, die man heeft op dit ogenblik onze steun nodig. Dankzij
ons loopt hij nu terug naar zijn huis.
Jessica nam even tijd om hierover na te denken.
─ Zie je het niet allemaal te positief? vroeg ze hem.
Nathan keek Jessica aan.
─ Je mag meer vertrouwen hebben in wat wij kunnen
teweegbrengen!
85
Jessica wilde vragen wat hij daarmee precies bedoelde maar net op
dat moment kwamen ze bij de rustieke boerderij aan. Charlie en
Paul zaten hen al op te wachten. De herder maande Nathan om via
een buitentrap mee naar de bovenste verdieping te gaan. Nathan
vroeg aan Lucy en Jessica om mee te komen. Charlie en Paul
bleven beneden wachten. De herder opende de deur van de
slaapkamer waar zijn zieke echtgenote lag. Nathan en de meisjes
traden de kleine kamer binnen waar een duffe geur hing. De kamer
was donker en sober ingericht. De zieke vrouw lag daar in een
smal bed tegen de muur.
De herder kuste zijn vrouw en fluisterde dat er bezoek was. De
vrouw keek Nathan en de meisjes aan en glimlachte vriendelijk. De
herder liet hen alleen en ging terug naar beneden. Jessica en Lucy
voelden zich duidelijk niet op hun gemak.
─ Lucy, vroeg Nathan, stel je voor dat dit jouw moeder zou zijn.
Wat zou je dan doen?
Lucy had deze vraag helemaal niet verwacht.
─ Ik wil graag je eerste ingeving horen, voegde Nathan.
─ Ik zou voor meer licht zorgen, antwoordde Lucy.
─ Ga je gang Lucy, zei Nathan.
─ Hoe bedoel je? verbaasde Lucy zich.
─ Trek die zware gordijnen open, ging Nathan verder terwijl hij
het voorbeeld gaf. Of beter nog, neem een stoel en haal ze eraf.
Zodat er meer licht in de kamer binnen kan komen.
Lucy twijfelde eerst. Ze voelde zich wat gegeneerd maar deed wat
Nathan haar opdroeg. Jessica hielp haar met het weghalen van de
gordijnen. De kamer was nu mooi verlicht. Nathan sprak nu Jessica
aan:
─ Jessica, wat zou jij veranderen?
Jessica liep naar het raam toe en opende het.
─ Ik zou het bed uit die hoek halen en het hier bij het raam zetten.
─ Goed idee, zei Nathan. Ik help je even.
Nathan bracht de vrouw op de hoogte van zijn bedoelingen. De
vrouw leek gelukkig met wat er gebeurde. Het bed werd
voorzichtig verplaatst zodat ze van het mooie uitzicht kon
genieten. Jessica en Lucy genoten van de oprechte glimlach van de
vrouw. Nathan was geslaagd in zijn opzet.
─ Meisjes, zei Nathan, ik ga nu met de herder en de jongens kijken
of we de gestolen schapen kunnen terugvinden. Jullie kunnen best
hier blijven om voor haar te zorgen.
─ Wat kunnen we voor haar doen? vroeg een verontruste Lucy.
86
─ We kunnen niet eens met haar praten, zei Jessica.
Nathan gaf geen antwoord. Hij glimlachte alleen en verliet dan de
kamer. Iets later kwam hij terug met vochtige doeken en vroeg aan
Jessica en Lucy om de vrouw te verfrissen. De meisjes keken
vertwijfeld maar deden wat Nathan vroeg.
─ Jullie worden allebei prachtige moeders, zei Nathan.
Jessica en Lucy voelden een zekere trots en glimlachten. Nathan
liep terug naar beneden en zei tegen Paul en Charlie dat de meisjes
hier zouden blijven terwijl zij op zoek zouden gaan naar de
schapen. Naar de herder toe vertaalde hij dezelfde boodschap. De
herder was er niet gerust op om de dieven op te zoeken maar ging
toch akkoord met Nathan‟s voorstel. De mannen stapten in de auto
en de herder wees Nathan de richting aan. Ze reden een berg op en
kwamen onderweg vrouwen en kinderen tegen die hen met boze
blikken aanstaarden. Charlie en Paul voelden zich daardoor nog
ongemakkelijker.
─ Ben je er zeker van dat wij ons hiermee moeten bemoeien?
vroeg Charlie.
─ Als je in de plaats van de herder zou zijn, zei Nathan. Zou jij dan
niet graag geholpen worden?
─ Waarschijnlijk wel maar ben jij dan niet bang? wilde Paul weten.
─ In een benarde situatie moet je steeds drie wapens meebrengen,
zei Nathan op een rustige toon.
─ Wapens? vroeg Paul verbaasd.
─ Wees gerust, het zijn drie stellingen, lachte Nathan.
Charlie en Paul luisterden nieuwsgierig.
─ Moed overwint vrees. Geduld overwint woede. Vrede overwint
haat. Houd deze stellingen goed in gedachten.
Terwijl Paul en Charlie zich hierover aan het bezinnen waren,
kwamen ze aan op een plein. Aan de overzijde zaten een viertal
mannen rond een tafel.
─ Wat was mijn eerste wapen ook al weer? vroeg Nathan aan Paul
en Charlie.
─ Moed overwint vrees! zei Paul.
Nathan stapte uit de auto en vroeg de anderen om in de auto te
wachten. Hij begroette de mannen aan tafel en zocht onmiddellijk
uit wie de leider van de groep was. Nathan sprak de man aan die
aan het uiteinde van de tafel zat. Een struis gebouwde man met een
baard die een kleurrijk hemd droeg. De man heette Paco.
─ Goedemiddag!
─ Wat moet je hier? zei de man die Paco bleek te heten.
87
─ Er is een misverstand dat ik graag wil oplossen, liet Nathan
weten.
─ Welk misverstand? vroeg Paco op strenge toon.
Nathan nam een stoel, ging zitten en wees naar de herder die nog
in de auto zat.
─ De man vooraan in de auto is een herder van de streek. Zijn
levensvreugde bestaat uit twee dingen die voor hem onmisbaar
zijn. Zijn vrouw en zijn herderstaken.
Luis, een tengere man met een mouwloos gilet reageerde erg
zenuwachtig.
─ Waarom vertel je ons dit?
Nathan antwoordde niet onmiddellijk maar keek alle mannen een
voor een in de ogen. Uiteindelijk sprak hij de tengere man
vastberaden aan.
─ Je hoeft niet naar mij te luisteren. Als het jou niet interesseert
kan je nu weggaan.
Nathan voelde dat zijn woorden het gewenste effect hadden. Daar
kreeg hij bevestiging van toen Paco de tengere man aansprak.
─ Luis, laat die jongen zijn verhaal doen.
Nathan bedankte Paco en vervolgde zijn verhaal.
─ Vandaag is die herder zeer ongelukkig. Zijn echtgenote is ernstig
ziek en er zijn opnieuw schapen van hem gestolen. Hij dreigt alles
te verliezen wat hem gelukkig maakt.
─ Wat wil je van ons? wilde Paco weten.
─ Zoals je weet gaan er, bij elke diefstal die hier gepleegd wordt,
geruchten rond dat jullie hiervoor verantwoordelijk zijn. Ik weet
dat die vooroordelen vaak onterecht zijn maar soms kloppen ze
wel. Wanneer ze onterecht zijn, moet dat bekend gemaakt worden.
Maar als ze wel terecht zijn, is het in ieders belang dat we de
daders ontmaskeren.
Paco zei even niets.
─ Veronderstel, zei hij iets later, dat de geruchten terecht zijn.
Welk belang hebben we om onze eigen mensen te verraden?
─ Als ze in de stad zouden horen dat jullie een dief uit jullie
midden zelf hebben aangegeven, zou dat een sterk signaal zijn.
─ Welk signaal?
─ Een signaal dat aangeeft dat je nooit een hele bevolkingsgroep
mag veroordelen.
Miguel, een van de andere mannen aan tafel, nam nu het woord:
─ Wij willen in vrede leven.
88
─ Zowel de herder als de andere mensen in de stad willen dat ook,
zei Nathan. Maar ze kennen jullie niet. Ze zijn bang en sluiten
jullie uit.
Nathan zweeg nu bewust om de stilte in zijn voordeel te laten
werken. Hij had ondertussen ook aangevoeld dat sommige
aanwezigen meer van de diefstal afwisten.
─ Mag ik jullie vragen om dit even te bespreken? Ik kom zo terug.
Nathan liep terug naar de auto en lichtte de anderen in over de
situatie.
─ Wat doen we nu? vroeg Charlie.
─ Nu zet ik mijn tweede wapen in, antwoordde Nathan.
─ Geduld overwint woede, zei Paul.
Nathan knipoogde naar Paul.
De mannen waren ondertussen druk met elkaar aan het
discussiëren. Nathan wist dat hij een gevoelig punt had geraakt, de
meeste zigeuners wilden betere relaties opbouwen met de lokale
bevolking. De kinderen ondervonden veel last van uitsluiting. En
ook de volwassenen werden de vooroordelen steeds meer beu. Na
enige tijd riep Paco Nathan terug. De tengere Luis vertelde Nathan
dat hij wist waar de schapen waren. Nathan was blij dat te horen en
gaf elk van hen een hand. Toen hij Paco een hand wilde geven,
stond de struise man op.
─ Ik handel dit nu verder af. Zeg maar tegen de herder dat morgen,
nog voordat de zon opgaat, zijn schapen terug zullen zijn. Hij heeft
mijn woord!
─ Daar zal de herder blij mee zijn, zei een tevreden Nathan.
Nathan omhelsde Paco. Toen Nathan wilde vertrekken, sprak Paco
hem opnieuw aan:
─ Je zei daarnet dat de echtgenote van de herder ernstig ziek is.
Nathan knikte.
─ Ik zal vragen aan “Zij die weet” om jullie te vergezellen, zei
Paco.
─ “Zij die weet”? vroeg Nathan.
─ Ze woont in de grot van de Moorse geest en heeft al veel
mirakels gerealiseerd.
─ Moorse geest,… mirakels?
Paco merkte Nathan‟s argwaan.
─ Vertel me eens. Toen je naar ons toekwam, wist je toen dat de
situatie goed zou aflopen?
─ Nee, maar ik heb altijd vertrouwen in de toekomst.
─ Dat is een goede instelling, houden zo! maakte Paco duidelijk.
89
Nathan begreep de boodschap. Paco stuurde een jong meisje om te
kijken of de vrouw zich wilde vrijmaken. Nathan keerde
ondertussen terug naar de auto en vertelde dat de schapen
teruggebracht zouden worden. De herder, Charlie en Paul waren
diep onder de indruk van wat Nathan had klaargespeeld. Daarna
lichtte Nathan de herder in over het aanbod van Paco om zijn
vrouw te helpen en vroeg hem of hij bereid was hun een kans te
geven. De herder gaf hem een vreemd antwoord:
─ Aangezien het via jou komt, wil ik hen zeker een kans geven.
─ Hoezo? vroeg Nathan. Heb je dan zoveel vertrouwen in mij?
─ Ik heb vooral vertrouwen in degene die jou stuurt, liet de herder
weten.
─ Degene die mij stuurt? vroeg Nathan verbaasd.
Net toen Nathan de herder om meer uitleg wilde vragen, kwam een
vrouw naar hem toe. Ze was helemaal in het zwart gekleed en
droeg een kistje bij zich. Zij was de vrouw over wie Paco had
gesproken. Toen ze Nathan opmerkte, bleef ze hem lang aankijken
om daarna teder te glimlachen. Haar witte tanden vormden een
mooi contrast met haar donkere huid. Nathan stelde zich voor:
─ Mijn naam is Nathan. Denk je iets te kunnen doen voor de zieke
vrouw?
De zigeunerin bleef naar Nathan kijken en beantwoordde zijn
vraag niet.
─ Je spreekt vloeiend Spaans maar je bent niet van hier.
─ Dat klopt, zei Nathan, ik ben op doorreis. Wil je de zieke vrouw
helpen?
De zigeunerin keek naar de herder.
─ We zullen jullie volgen, zei ze dan.
─ Heel erg bedankt, zei Nathan.
─ Je hoeft me nog niet te bedanken, reageerde de zigeunerin.
─ Ik bedank je alvast voor je goede intentie. Wat er verder zal
volgen, zal minder van jou afhangen.
De zigeunerin glimlachte en stapte achter in de wagen van Paco.
Met twee auto‟s reden ze naar de boerderij. Eenmaal aangekomen,
stapte iedereen uit behalve Paco. Hij bleef in de auto en maakte
zich klaar voor een dutje. De zigeunerin was met haar kistje
uitgestapt. Nathan toonde haar de weg naar de kamer van de zieke
vrouw. Jessica en Lucy stonden naast het bed. De zigeunerin vroeg
aan Nathan haar kokend water te brengen. Vervolgens deed ze haar
kistje open en haalde er verschillende kruiden uit. Nathan keerde
terug met een ketel warm water. Hij zette de ketel naast het bed en
90
liep terug naar beneden. Charlie en Paul hadden op de banken op
het binnenplein plaats genomen. Nathan ging bij hen zitten. Paul
had een vraag voor hem:
─ Nathan, geloof jij in mysterieuze krachten?
─ Vaak zijn het niet meer dan krachten die we nog niet begrijpen!
─ Ik ben sceptisch tegenover zulke mensen, liet Charlie weten. En
ik denk dat dit niet veel zin heeft.
─ Dat zal de toekomst uitwijzen, zei Nathan. Maar onthoud dat
niets betekenisloos is als het een plaats krijgt in ons geheugen!
Nathan had zijn laatste woorden vrij kordaat uitgesproken en
toonde daarmee aan dat het voorlopig weinig zin had om hierover
te spreken. Het zou wel blijken of de zigeunerin werkelijk iets kon
doen of niet. Ondertussen bracht de herder koffie en koekjes. Hij
zette het bordje op een klein tafeltje. Nathan maakte van de
gelegenheid gebruik om de herder aan te spreken over wat hij
daarstraks precies bedoelde toen hij zei dat hij vertrouwen had in
degene die hem stuurde.
─ Wie heeft mij gestuurd volgens jou?
De herder keek hem aan, maakte het zich gemakkelijk en haalde
diep adem.
─ Deze ochtend zag ik het echt niet meer zitten. Ik heb gebeden
om steun.
─ Ja, en toen? vroeg Nathan.
─ Toen verscheen jij! zei de herder.
Nathan had geleerd om de momenten te herkennen wanneer de
stilte het best als antwoord diende. Het was nu zo´n moment! Hij
ging liggen en sloot zijn ogen. Paul en Charlie volgden snel zijn
voorbeeld. Terwijl Nathan in slaap viel, voelde hij aan dat hij vanaf
nu steeds op plaatsen zou komen waar hij een betekenisvolle rol
zou spelen.
91
Nieuwsgierigheid
Zowat een uur later kwam Lucy naar beneden; ze maakte de
jongens wakker. Toen Nathan de zigeunerin van de trap zag
afkomen, liep hij naar haar toe.
─ Heb je iets voor haar kunnen doen?
─ Het kwade heeft haar verlaten, zei de zigeunerin, nu zal de tijd
zijn werk doen.
Ondertussen vertelde Lucy aan Paul en Charlie wat zich in de
kamer had afgespeeld. Nathan sprak met de zigeunerin.
─ Weet je aan welke ziekte ze leed?
─ Dat is van weinig belang, antwoordde de zigeunerin.
Nathan‟s achterdocht groeide.
─ Hoe weet je dan dat het kwade haar verlaten heeft?
─ Wat mij tot genezing leidt zit niet in mijn hoofd maar in mijn
hart!
Op de een of andere manier was de zigeunerin, met haar laatste
woorden, erin geslaagd Nathan‟s achterdocht helemaal te laten
verdwijnen.
─ Ik wil je vandaag graag een tweede maal bedanken, deze keer
voor haar genezing.
─ Daar heb jij evenveel verdiensten aan, zei de zigeunerin.
─ Vanwege mijn inzet? vroeg Nathan.
─ En omdat jij het water hebt gebracht, voegde ze eraan toe.
Nathan begreep hierdoor dat ook zij een verband zag tussen hem
en het water. Hij polste of ze hierover iets kon en wilde vertellen.
─ Waarom zeg je dat, wat bedoel je?
De zigeunerin keek verwonderd.
─ Je weet het dus nog niet?
─ Wat weet ik nog niet? vroeg Nathan.
─ Als je het nog niet weet, antwoordde de zigeunerin, betekent het
dat de tijd om het te weten nog niet aangebroken is.
Nathan vond dat geen bevredigend antwoord maar voelde goed aan
dat de zigeunerin niets meer zou vertellen en dus drong hij niet
aan. Het verhaal over de Moorse geest bleef hem echter intrigeren.
─ Ik hoorde dat je in de grot van een Moorse geest woont.
De vrouw nam Nathan bij de arm en wandelde met hem een eindje
op.
92
─ Nathan, voor jou is dit verhaal niet van belang.
─ Waarom denk je dat? vroeg Nathan
─ Geloof me maar! zei de zigeunerin.
Nathan trachtte achter de bedoeling van de zigeunerin te komen.
Had dit verhaal voor hem echt geen betekenis? Wilde ze hem
alleen maar nieuwsgieriger maken? Was ze bang dat hij een leugen
zou ontdekken?
─ Tracht je op deze manier geen mysterie in stand te houden?
vroeg Nathan haar.
─ De werkelijkheid op zich is een mysterie.
─ Vertel me dan wat je met zekerheid weet.
─ Dat zou alleen maar de kracht van het mysterie verminderen.
Nathan nam even de tijd om na te denken. De zigeunerin keek hem
zwijgend aan. Nathan merkte dat ze zoveel rust uitstraalde dat ze
wel heel sterk overtuigd moest zijn van zichzelf.
─ Ik begrijp het, zei Nathan, zolang mensen in het mysterie
geloven, kennen ze je bepaalde krachten toe.
─ Zoals ik al zei, herhaalde de zigeunerin, voor jou is dit verhaal
niet van belang.
Nathan concludeerde dat de zigeunerin haar macht en vertrouwen
vooral dankte aan het feit dat ze voor meer aanzien werd dan ze in
werkelijkheid was. Hij vertrouwde zijn gedachten aan de
zigeunerin.
─ Het is net als de herder die mij blindelings vertrouwt omdat hij
meer in mij ziet dan wat ik in werkelijkheid ben.
─ Ben je er zo zeker van dat de herder het mis heeft? merkte de
zigeunerin op.
Nathan zweeg en dacht na terwijl de zigeunerin glimlachend nog
iets toevoegde.
─ Tijd brengt raad!
Op dat moment ging de bovendeur open. Iedereen keek in de
richting van de trap. Jessica verscheen er met de echtgenote van de
herder aan haar zijde. De herder was door het dolle heen en haastte
zich naar boven om zijn vrouw te omhelzen. Eenmaal beneden
omhelsde hij Jessica, Lucy en de zigeunerin. De herder was
opgetogen.
─ Wees ervan overtuigd dat heel Granada zal horen van het
mirakel dat hier vandaag heeft plaatsgevonden.
─ Mocht je me nog nodig hebben, zei de zigeunerin, aarzel dan
niet om me op te zoeken.
Ze richtte zich dan tot Nathan.
93
─ Ik moet nu gaan Nathan. Ik ben blij dat ik je heb kunnen
ontmoeten.
De genezing van de echtgenote van de herder had Nathan in de war
gebracht en wekte nieuwe vragen bij hem op.
─ Wat heeft nu die genezing teweeg gebracht? vroeg hij de
zigeunerin.
─ De hoop van alle mensen die vandaag met haar lot begaan
waren, antwoordde ze.
─ Niet meer dan dat? vroeg Nathan.
─ Versterkt door de kracht van het mysterie! antwoordde de
zigeunerin.
Na deze woorden glimlachte ze en omhelsde ze Nathan.
─ Blijf alles met dezelfde nieuwsgierigheid beleven en je zult
steeds beter begrijpen dat je bezit wat de wereld nodig heeft!
Voordat Nathan goed en wel kon bevatten wat hij net gehoord had,
was de zigeunerin in de wagen gestapt. Paco zag dat Nathan in de
war was.
─ Ik weet niet wat ze zei maar ik weet dat ze haar naam niet
zomaar gekregen heeft!
─ Bedankt voor alles Paco!
─ Jij wordt bedankt, Nathan.
Terwijl de auto uit het zicht verdween, besefte Nathan dat zijn taak
hier was volbracht. Hij zei tegen de herder dat ze verder moesten
reizen. De herder stelde hem voor om nog een dag langer te
blijven. Nathan antwoordde hem dat hij nog andere mensen moest
ontmoeten. De herder zei dat hij het begreep en dat het egoïstisch
zou zijn om hem nog langer bij hem te willen houden. De groep
nam afscheid van het echtpaar. De vrouw van de herder gaf hen,
als geschenk, een mand mee, gevuld met wijn, olijven, amandelen
en zoete gebakjes.
Onderweg werd er nagepraat over wat er allemaal was gebeurd.
Charlie en Jessica hadden nu plaatsgenomen in de auto van
Nathan. Na een tijd werd het stil. Nathan verzonk in gedachten. Hij
dacht na over de laatste woorden van de zigeunerin: “Blijf alles
met dezelfde nieuwsgierigheid beleven en je zult steeds beter
begrijpen dat je bezit wat de wereld nodig heeft!”
Het was al laat wanneer ze aankwamen in Granada. Na de auto te
hebben geparkeerd, besloten ze nog een eindje te wandelen in de
binnenstad. Tijdens hun wandeling kwamen ze door het Moorse
dorpje Albaicín dat nog steeds de sfeer van enkele eeuwen geleden
uitademde. Nathan hield van die bijzondere sfeer. Paul stelde voor
94
om iets te gaan eten. Vlakbij zagen ze een leuk pleintje waar ze
plaatsnamen op een terrasje. Aan een van de tafeltjes naast hen zat
een man foto‟s te bekijken. Nathan herkende de typische huizen
van het Albaicín en vroeg de man of hij even mee mocht kijken.
Nathan stelde hem ook meteen aan de rest van de groep voor. De
man die Antonio heette was verantwoordelijk voor het renoveren
van woningen uit het Albaicín in hun originele staat. Zo had hij al
verschillende oude woningen omgetoverd tot charmante
hotelletjes. Toen Antonio hoorde dat de jongeren in een
motorhome zouden overnachten, nodigde hij hen spontaan uit om
in zo een woning te logeren. Na wat te hebben gegeten, gingen ze
met de man mee. Die nacht sliepen ze in een prachtig decor.
De volgende middag reden ze Tarifa binnen langs de typische
smalle straatjes. De witgekalkte huizen en de gemoedelijke sfeer
deden Nathan denken aan het dorpje Mojacar. Charlie en Jessica
toonden Nathan enthousiast de weg naar hun woonplaats. De leden
van de gemeenschap woonden in verschillende huizen rondom een
binnenplaats. Verschillende leden kwamen hen begroeten. Nathan
werd hartelijk verwelkomd. Dankzij zijn talenkennis kon hij velen
in hun moedertaal aanspreken. Na de korte kennismaking, bracht
Maite, een charmante jongedame, Nathan naar een van de
gastenkamers. Ze spraken elkaar aan in het Spaans.
─ Ben je hier voor lange tijd? vroeg Maite.
─ Ik heb het gevoel dat ik nog wel een tijdje zal blijven.
─ Wat de reden van je verblijf ook mag zijn, we zullen het je hier
zo aangenaam mogelijk maken.
Weer voelde Nathan die oprechte vriendelijkheid, net als toen hij
zijn nieuwe vrienden had ontmoet in Cartagena.
─ Waar kom je vandaan en sinds wanneer ben je hier? vroeg hij
aan Maite.
─ Ik kom uit Barcelona en ben hier sinds enkele maanden.
─ Ga je nog vaak terug?
─ Ik heb hier mijn thuis gevonden.
Nathan begreep dat dit een gevoelig onderwerp was voor Maite.
─ Men voelt zich thuis daar waar men zich begrepen voelt!
Maite glimlachte en zei:
─ Ik hoorde dat je al lang op reis bent, daar droom ik ook van!
─ Wel, dan reis je al, merkte Nathan op.
Ze lachten allebei.
─ Weet jij wanneer Pablo hier zal zijn? vroeg Nathan.
─ Ken jij Pablo?
95
─ Ik heb hem nog nooit ontmoet!
─ Hij zal binnen enkele dagen uit Nederland terug zijn.
De daarop volgende dagen sprak Nathan met veel mensen binnen
de gemeenschap. Hij ontdekte wat hen samenbracht. De meeste
van hen waren ontgoocheld en koesterden nu dezelfde droom van
een betere wereld. Sommigen waren heel vaag over hoe die wereld
er dan wel moest uitzien, anderen hadden er zeer concrete ideeën
over. Het was Nathan vooral opgevallen dat elke persoon waarmee
hij sprak, een groot vertrouwen in Pablo had. Hoe meer Nathan
over Pablo hoorde, hoe meer hij door hem geïntrigeerd raakte. Hij
keek er echt naar uit om hem te ontmoeten.
96
Alternatief
Een paar dagen later was het zover. Pablo kwam aan in een
terreinwagen vergezeld van twee vrienden. Pablo was een
charismatische jongeman met lang zwart haar. Op dat ogenblik zat
Nathan op de binnenplaats met Charlie en enkele anderen een
glaasje te drinken. Nathan en zijn gezelschap stonden op om de
drie heren te begroeten. Charlie stelde Nathan voor aan Pablo en
vertelde hem over hun toevallige ontmoeting.
─ Heb je het hier naar je zin, Nathan? vroeg Pablo.
─ Ik ben fantastisch ontvangen, antwoordde Nathan. Het is hier
echt aangenaam vertoeven.
─ Dat is dan evenveel jouw verdienste, zei Pablo dan weer.
Pablo bekeek Nathan met veel aandacht.
─ Vrienden van mijn vrienden zijn mijn vrienden, zei hij dan, ik
stel voor dat we straks samen eten en verder kennismaken.
─ Ik kijk er naar uit, zei Nathan.
Bij het vallen van de avond kwam Pablo Nathan opzoeken en liet
hem weten dat Maite een lekkere paella had klaargemaakt. Nathan
volgde Pablo naar zijn appartement op de bovenste verdieping. Het
appartement was met felle kleuren ingericht. In het midden van het
salon bevond zich een lage ronde tafel met daar omheen grote
zitkussens. Terwijl Pablo een fles wijn ontkurkte, kwam Maite uit
de keuken en verwelkomde Nathan. Toen de glazen ingeschonken
waren, bracht Pablo een toost uit.
─ Op het mirakel van Granada!
─ Het mirakel van Granada? verbaasde Nathan zich.
─ Nieuws gaat hier snel rond, lachte Pablo. Je hebt duidelijk
indruk gemaakt binnen de gemeenschap en iedereen kijkt op naar
jou.
─ Hopelijk om de juiste redenen.
Pablo dronk met veel genot van zijn wijn.
─ Nathan, ik herken in jou de kwaliteiten van een leider: Je bent
intelligent, in staat te imponeren en je kan dingen duidelijk
overbrengen. Wat is jouw droom?
─ De toekomst die in mij schuilt, trachten te ontdekken.
─ Je bent dus nog op zoek?
─ Zijn we dat niet allemaal?
97
─ Mijn droom was om deze gemeenschap op te richten.
─ Wat was je motivatie daarvoor?
─ Ik wist dat het mij gelukkig zou maken.
─ Heb je anderen nodig om gelukkig te zijn?
─ Het echte geluk is het geluk dat men schenkt.
─ Moeten mensen niet hun eigen droom koesteren?
─ Hier leren ze het verschil tussen hun droom en de werkelijkheid.
Nathan was onder de indruk van de antwoorden van Pablo.
─ Hoe zie je het uiteindelijke doel? wilde Nathan weten.
─ Zoals velen wil ik een betere wereld, zei Pablo. Hier in Tarifa
wil ik laten zien dat het anders kan.
Nathan wilde nog meer weten, veel meer zelfs, maar hij besloot om
zijn overige vragen voor later te houden en zo zijn relatie met
Pablo niet op een verkeerde manier aan te vangen. De rest van de
avond verliep in een uiterst gemoedelijke sfeer. De weken daarop
vertoefden Nathan en Pablo vaak in elkaars gezelschap. Er werd
een feest door de gemeenschap georganiseerd. Om aan alle leden
de gelegenheid te geven oude vrienden en bekenden uit hun
thuisland nog eens te zien, organiseerde Pablo twee keer per jaar
een groot feest. Dat was niet de enige reden, het was ook een
manier om de gemeenschap en haar levensfilosofie aan de
bezoekers voor te stellen. Nathan was er helemaal bij betrokken en
deelde zijn vreugde met Pablo.
─ Het is mooi om te zien hoe zoveel mensen zich rond een idee
kunnen scharen.
─ Hun blijdschap doet me deugd en sterkt me in mijn overtuiging.
We zijn goed bezig.
─ Pablo, ben je niet bang dat sommigen te afhankelijk van jou
zullen worden?
Pablo dacht na. Hij hield van de gesprekken met Nathan. Hij had
hem eerder gezegd dat hij de kunst bezat om de juiste vragen te
stellen. Vragen die mensen dwongen tot nadenken en tot een
dialoog met zichzelf.
─ Veel mensen zwerven rond, zei Pablo. Ze hebben behoefte aan
een rolmodel met een sterke persoonlijkheid.
─ Misschien hadden ze jou inderdaad nodig om opnieuw in hun
dromen te kunnen geloven, zei Nathan.
─ Elk van ons zoekt en kiest wat zijn behoeften het best invult!
─ De vraag is: “In hoeverre zijn we vrij om onze eigen levensloop
te bepalen?”
Pablo begreep waarover Nathan zich zorgen maakte.
98
─ Kijk Nathan, mijn bedoeling is juist hen te bevrijden. Zodat ze
zo goed mogelijk met hun vrije wil kunnen omgaan!
Nathan begreep nu wat de diepere reden voor Pablo was om deze
gemeenschap te stichten. Vanaf dat moment vielen alle twijfels
over Pablo bij Nathan volledig weg. Andere vragen kwamen nu in
hem op.
─ Wat is de vrije wil volgens jou?
Pablo sprak nu op een rustige toon. Nathan herkende die toon die
berustte op een zekere levenswijsheid.
─ Vaak denken we vrije keuzes te maken maar in feite
beantwoorden we vooral aan de eisen van onze omgeving!
─ Is het volgens jou dan slechts een illusie te geloven dat we vrije
keuzes maken?
─ Een werkelijk vrije keuze vloeit altijd voort uit ons diepste
wezen!
─ Hoe herkennen we ons diepste wezen?
─ Door opnieuw te leren ervaren en volledig open te staan voor
onze diepste wil!
Nathan nam even de tijd om Pablos woorden te laten doordringen.
─ Zijn we dan in staat onze eigen gedachten te bepalen? vroeg hij
dan.
─ Een gedachte komt spontaan in ons op, zei Pablo. Daar beslissen
we niet over. We kunnen wel bepalen wat we met die gedachte
doen en hoe we onze gevoelens laten beïnvloeden.
Nathan zag veel gelijkenis met wat hij voordien had geleerd. Hij
vond het indrukwekkend dat zowel Pablo, Mauro als Simon,
ondanks hun verschillende opvoeding en levensloop tot deze zelfde
conclusies waren gekomen. Pablo sprak verder:
─ Als we de gedachten uit ons diepste wezen kunnen herkennen,
zijn we ook in staat alle aspecten van onze conditionering te
begrijpen en ons ervan los te maken.
─ Vanaf dat moment maken we een sprong naar een andere
dimensie.
─ Een andere dimensie? vroeg Nathan.
─ Een dimensie waarin steeds duidelijker zal worden hoe we ons
geluk kunnen vinden, verduidelijkte Pablo.
─ Begrijpen alle leden van de gemeenschap waar je ze heen wil
leiden? wilde Nathan weten.
─ Voor sommigen lijken mijn woorden nu alleen maar mooie
ideeën maar er komt een dag dat deze ideeën zullen overgaan in
begrip, stelde Pablo hem gerust.
99
─ Je hebt er duidelijk vertrouwen in hen.
─ Er bestaan korte, lange, smalle en brede rivieren, maar ze
stromen uiteindelijk allemaal naar dezelfde zee.
Nathan herkende een stelling die hij eerder van Simon had
gehoord.
─ Wanneer weet je eigenlijk dat iemand je ideeën begrijpt? vroeg
Nathan.
─ Wanneer de vraag hoe gelukkig ze kunnen worden niet meer in
hen opkomt. Omdat ze zich dan in de dimensie van het wonderlijke
mysterie bevinden.
─ Het wonderlijke mysterie?
─ Het is een dimensie, zei Pablo, waarin de weg naar ons geluk
steeds duidelijker wordt en waarin elke ervaring ons meer
verheldering brengt.
Pablo wachtte even terwijl hij naar de roodgloeiende houtblokken
keek.
─ Uiteindelijk, ging hij verder, is er niets belangrijker dan
ervaringen die inzichten brengen. Inzichten, die ons naar een hoger
niveau doen stijgen. Waardoor we in staat zijn om meer diepgang
te beleven.
─ Wat beleven we dan precies? wilde Nathan weten.
Pablo keek Nathan even aan en staarde daarna weer naar de
vlammen.
─ Zoals ik zei… het wonderlijke mysterie!
Nathan zei even niets. Hij wist dat Pablo een spiritueel persoon
was maar dat hij er zelden over sprak. Nathan had eerder geleerd
om tijdens zulke momenten zwijgzaam te blijven en vooral goed te
luisteren. Pablo sprak verder:
─ In alles wat bestaat, kan je iets van het wonderlijke mysterie
herkennen. Maar het ligt aan onze eigen gevoeligheid om het al
dan niet ten volle te ervaren.
─ Is dat geen kwestie van geloof? vroeg Nathan.
─ Iedereen heeft de keuze om te bepalen wat hij onder “het
wonderlijke mysterie” verstaat. Ik tracht enkel waardevolle zaadjes
te strooien.
─ Waardevolle zaadjes strooien?
─ Het delen van mijn ervaringen en inzichten.
─ Waarom noem je het zaad?
─ Wanneer iemand echt op zoek is naar zijn levensbestemming
wordt zijn gevoeligheid als vruchtbare grond. En kan er zaad
groeien.
100
Dit gesprek met Pablo wekte nieuwe vragen op bij Nathan maar
deze hield hij voor later. De daarop volgende dagen ontmoette
Nathan veel vrienden en kennissen van leden van de gemeenschap.
Zoals vaak liet hij niemand onberoerd. Nathan en Pablo
spendeerden nu veel tijd samen en groeiden nog dichter naar elkaar
toe.
Op een dag, ergens aan het einde van de winter, zaten ze op een
boot aan de "Costa de la Luz", de kuststreek tussen het meest
zuidelijke punt van Spanje en de Portugese grens. In de avond
meerden ze aan in de baai van Cadiz. Daar vonden ze een
restaurant met mooi uitzicht op de baai. Ze zaten op het terras en
merkten dat er een speciale sfeer hing. Een soort verlatenheid.
Alsof er iets zat aan te komen. Ook Pablo vond het vreemd.
─ Cadiz is anders veel levendiger, zei hij.
Nog vreemder was, dat deze sfeer Nathan in gedachten terug bij
Sophie bracht. Eigenlijk meer naar die dag dat ze op het strand van
Sables d'Olonne afscheid hadden genomen. Toen hij haar laatst
belde zei ze dat het goed ging met haar. Maar dat er geen dag
voorbij ging zonder dat ze aan hem had gedacht. Had hij nu een
schuldgevoel. Of was het iets anders? Pablo merkte Nathan‟s stilte.
─ Je lijkt me ver in gedachten verzonken?
Nathan wilde Pablo hier niet mee vervelen. Hij wist trouwens zelf
niet goed wat hij ervan moest denken. Hij bedacht dat het
misschien wel een ideaal moment was om Pablo nog enkele vragen
te stellen over zijn spirituele inzicht.
─ Geloof je dat we ons ooit zullen moeten verantwoorden voor
onze daden?
─ Weet je Nathan, ik ben afkomstig uit Colombia, een land waar
veel godshuizen zijn maar waar ook veel geweld heerst. Het is ook
een plaats waar ik veel geliefden heb verloren. Maar ik leerde er
iets heel belangrijks.
Pablo nam even de tijd om zijn woorden goed te kiezen.
─ Ik denk dat als we ooit voor een schepper moeten verschijnen,
hij niet zal vragen waarom we niet sterker waren dan onze
verslaving. Of waarom we geen heilig boek hebben aangeprezen.
Hij zal zelfs niet vragen waar we het recht vandaan haalden om
anderen te doden.
─ Wat zal hij dan wel vragen?
─ De enige vraag die hij ons zal stellen is: “Waarom ben je niet
geworden wie je bent!”
Nathan zei even niets en nam tijd om Pablos visie te verwerken.
101
─ Wat vind je dan van de morele bezwaren die veel mensen
zichzelf opleggen?
─ De enige morele opdracht die we zouden moeten hebben, is dat
onze zoektocht naar het geluk niet ten koste mag gaan van het
geluk van anderen!
─ Jammer dat niet iedereen het zo ziet!
Nathan wist al een tijdje dat zijn leerproces binnen de
gemeenschap stilaan ten einde was en dat hij binnenkort weer zou
vertrekken. Hij had enorm veel opgestoken van Pablos kennis. Hij
wist nog niet wat zijn volgende reisbestemming zou worden. Hij
was er wel van overtuigd dat het niet lang meer zou duren voordat
hij nieuwe tekens zou herkennen. Hij besloot Pablo hierover aan te
spreken.
─ Pablo, ik moet je iets zeggen.
─ Ik weet het Nathan.
─ Wat weet je dan?
─ Ik weet dat je verder moet.
Nathan keek verwonderd.
─ Dit was voor jou slechts een tussenstap, zei Pablo. Ik voel mij
vereerd voor alle dagen die we samen hebben doorgebracht en om
alles wat we van elkaar hebben geleerd.
─ Ik had nog niemand op de hoogte gebracht, hoe kon je dit dan
weten?
Pablo legde zijn hand op Nathan‟s schouder en keek hem in de
ogen.
─ Zou je mij geloven als ik je zei dat het voor mij lijkt alsof we dit
gesprek al hebben gehad, precies op deze plek.
─ Je wist dus dat het moment aangebroken was om mijn reis te
vervolgen?
─ Het is in elk geval geen verrassing voor mij, Nathan. Je bent
iemand die overal waar hij komt, bijleert om daarna zijn reis te
vervolgen.
─ Weet je ook meer over mijn volgende bestemming?
─ Ik herinner me dat ik je zag vertrekken met een boot.
Op dat moment kwam er een uitermate sterke wind opzetten. Het
zand waaide op, waardoor er zich enorme zandwolken vormden.
De storm was zo overweldigend dat alle klanten zich naar binnen
haastten. Terwijl enkele tafels en stoelen werden weggeslingerd,
begaven Nathan en Pablo zich ook naar binnen. In het restaurant
keek iedereen naar het schouwspel van de natuur. Ook Nathan en
Pablo waren onder de indruk van dit vreemde tafereel. Een klant
102
riep luid dat de sterke wind zelfs zand van de Sahara naar hier had
meegebracht. De wind bleef nog enkele minuten met een
onnoemelijk sterke kracht waaien om vervolgens heel plotseling te
gaan liggen. Nathan opende de deur en ging naar buiten, gevolgd
door Pablo. Enkele klanten schenen er niet gerust in te zijn. Pablo
sloot de deur achter zich en ging naast Nathan staan. Samen
staarden ze naar het Afrikaanse continent aan de overzijde.
─ Het mysterie van de natuur is het grootste van alle mysteries,
mijmerde Nathan.
─ Jij bent in staat om veel van dit mysterie voor ons allen op te
lossen, zei Pablo.
Nathan draaide zich wat verbaasd om naar Pablo.
─ Dat heb ik elke dag ervaren sinds onze eerste ontmoeting, ging
Pablo verder.
Nathan richtte zijn blik naar het water.
─ Dat werd mij al vaker verteld. Alleen weet ik niet hoe ik het
moet doen.
─ Misschien kan de wijsheid van Tagore je van nut zijn. Deze
Indiase mysticus zei: “Men kan de zee niet oversteken door alleen
naar het water te staren!”
Net op dat moment bracht de wind uitnodigende geuren van het
voor Nathan nog onbekend continent aan de overzijde.
─ Wat deze mysticus nog zei, ging Pablo verder, was: “De taak
van de wind is het rondstrooien van boodschappen. Hoe harder het
waait, hoe belangrijker de boodschap.”
Er waren nu voldoende tekens geweest. Beide jongemannen waren
moe en besloten om de nacht door te brengen in een herberg in het
centrum van Cadiz. De volgende dag scheen de zon en was er geen
wind meer te bespeuren. Cadiz zag er weer net zo gezellig uit als
gewoonlijk, alsof de storm van de vorige dag nooit had
plaatsgevonden.
Pablo en Nathan keerden terug naar Tarifa waar Nathan zich
voorbereidde op zijn vertrek. Pablo nam contact op met Adnan,
een van zijn vrienden in Marokko. Adnan stelde meteen voor om
Nathan te herbergen. Pablo vertelde Nathan het goede nieuws:
─ Een vriend van mij zal je opwachten als je in Tanger aankomt.
─ Bedankt voor alles wat je voor mij doet, zei Nathan.
─ Adnan is een zeer goede vriend. Jullie zullen veel aan elkaar
hebben.
Nathan organiseerde voor zijn vertrek een afscheidsfeest en schonk
zijn auto aan de gemeenschap als dank voor zijn verblijf. Met de
103
boot stak hij de volgende ochtend de zee over om aan te meren op
het Afrikaanse continent.
104
105
- 4 -
Scheppende Kracht
106
107
Waarneming
Tijdens de overtocht scheen de zon fel. In de kristalheldere zee
zwom een school dolfijnen vrolijk mee. Het leek alsof ze Nathan
vergezelden naar zijn nieuwe bestemming. De boot kwam aan in
de haven van Tanger. Al was het nog winter, de lucht was al warm.
Terwijl de boot de kust naderde, herkende Nathan de geuren die hij
eerder al in Cadiz had geroken. Toen hij voor het eerst voet op
Afrikaanse bodem zette, werden zijn zintuigen bijzonder scherp
geprikkeld. Alles was er zo anders, de mensen, de gebouwen, de
woorden met hun aparte klanken. Nathan besefte dat hij een
nieuwe wereld was binnengetreden. Na de douanecontrole ging hij
op zoek naar Adnan. Pablo had hem omschreven als een mooie
man met kort zwart haar en een sik. Hij zou voor de gelegenheid
een strohoed dragen en hem opwachten aan de ingang van het
havengebouw. Terwijl hij verder wandelde, zag Nathan een man
die aan Adnan‟s beschrijving voldeed. Hij droeg een strohoed en
een typisch Arabisch kledingstuk dat zijn hele lichaam bedekte.
De man leunde tegen een muur en merkte Nathan zelf ook op. Hij
glimlachte, liep naar hem toe en sprak hem aan in het Frans:
─ Nathan, veronderstel ik?
─ Inderdaad, antwoordde Nathan. Bedankt om me op te wachten,
Adnan.
─ Graag gedaan. Is de boottrip goed meegevallen?
─ Ik heb ervan genoten. We werden zelfs door dolfijnen vergezeld.
─ Dat bevestigt dat je je in de juiste richting begeeft.
Nathan keek op van Adnan‟s opmerking.
─ Mijn auto staat een eindje verderop, vervolgde Adnan.
Nathan keek nog steeds wat verwonderd om zich heen en
wandelde samen met Adnan de havenzone uit.
─ Is dit je eerste reis naar een ver land? vroeg Adnan.
─ Ik ben wel al enkele keren naar Azië gereisd maar dit is toch nog
iets anders.
Wat Nathan het meest verwonderde, was dat er op slechts enkele
kilometers van de Europese kusten een heel andere wereld bestond.
Zo dichtbij en toch zo anders.
─ Nu vallen je de verschillen op, zei Adnan, maar later zal je
vooral oog hebben voor datgene wat ons met elkaar verbindt!
108
Nathan herkende meteen de toon die iemands wijsheid aangaf net
als bij zijn vader, Simon en Pablo. Zou Adnan ook zo veel voor
hem gaan betekenen, vroeg hij zich af. Adnan sprak verder:
─ Oorspronkelijk zijn we allemaal gelijk. Door onze omgeving
kweken we andere gewoontes en het zijn die gewoontes die voor
verschillen zorgen.
Wat Nathan ook opviel was dat Adnan, naast zijn wijze woorden,
ook een natuurlijke rust uitstraalde. Verder viel het Nathan op
hoeveel mensen op straat Adnan begroetten. Sommigen knikten
gewoon naar hem, anderen kwamen naar hem toe om even te
praten.
─ Ken je al die mensen? vroeg Nathan.
─ We schenken hier veel aandacht aan onze relaties en maken er
graag tijd voor vrij! antwoordde Adnan.
Ze kwamen aan bij de auto. Het was een oude wagen die al veel
kilometers op de teller had staan. Adnan zette Nathan‟s spullen in
de kofferbak, waarna ze samen Tanger verlieten.
─ Tanger is een drukke stad maar waar ik woon is het heel wat
rustiger, liet Adnan weten.
─ Hoe heet je woonplaats?
─ Ik ben afkomstig uit de stad Fez maar het dorp waar ik nu woon
heet Oued Laou. Het ligt aan de kust ten oosten van de stad Tetuan.
Adnan zette een lokale muziekzender op en reed de hoofdweg op
die naar Tetuan leidde. Het landschap was droog en door bergen
omgeven, vrij identiek aan sommige Spaanse landschappen die
Nathan kende. Op weg naar Tetuan stopten Nathan en Adnan bij
een openluchtrestaurant waar je vlees kon uitkiezen en vervolgens
laten roosteren. Nathan liet Adnan iets voor hem bestellen wat later
een lekkere en kruidige keuze bleek te zijn. Ze namen plaats aan
een lange houten tafel samen met andere reizigers. Adnan knoopte
spontaan een gesprek met hen aan. Nathan trachtte het gesprek te
volgen maar op enkele Franse woorden na, begreep hij maar bitter
weinig van wat er gezegd werd.
─ De Arabische taal klinkt wel heel apart, merkte hij op.
─ Voor een Arabier zal eerder jouw taal heel apart klinken, zei
Adnan. Maar ik begrijp wat je bedoelt, het zijn andere klanken dan
wat je oren gewoon zijn.
Na het eten namen ze uitvoerig afscheid om daarna verder te rijden
naar Oued Laou. Ze hielden even halt in Tetuan om inkopen te
doen. Daarna reden ze door een prachtig berggebied, waar de weg
een stuk gevaarlijker was. Adnan leek de weg goed te kennen, wat
109
Nathan vertrouwen gaf. Net voor het donker werd, kwamen ze aan
in het dorpje Oued Laou. Het huis van Adnan lag schilderachtig op
een groene berghelling. Het was een eenvoudig vissershuis met een
fantastisch zicht op de Middellandse Zee. Nathan stapte uit de auto
om van het uitzicht te genieten. Adnan toonde Nathan de kamer
waar hij zou slapen. In het huis ontmoette hij een oude vrouw die
het eten aan het klaarmaken was.
Laïla was de naam van de vrouw. Ze sprak geen Frans waardoor
Nathan er moeilijk mee kon communiceren.
─ Laïla zorgt voor het huishouden, vertelde Adnan. Haar
echtgenoot is overleden. Veel mensen hebben het hier niet breed
maar we helpen elkaar.
─ Heeft ze kinderen? vroeg Nathan.
─ Ze heeft een dochter geadopteerd die Sanah heet, zei Adnan.
Sanah is nu een jonge vrouw die bij een welzijnsorganisatie werkt.
Momenteel zit ze in Palestina. Twee, drie keer per jaar komt ze
naar Marokko. Je zult haar nog ontmoeten.
Adnan liet Nathan even uitrusten en ging naar zijn atelier om
visnetten te herstellen. De daarop volgende weken verbleef Nathan
in Oued Laou en werkte samen met Adnan op zijn vissersboot. Op
een dag werden ze uit hun middagdutje gewekt door de geur van
muntthee die Laïla had klaargemaakt.
Nathan verfriste zich wat en kwam samen met Adnan bij haar
zitten. Er scheen op dat moment een prachtige zon boven de
horizon. Laïla goot thee in kleine theeglaasjes.
─ Er heerst hier in Oued Laou een zeer aangename stilte, merkte
Nathan op.
─ Er bestaat niets beters dan de stilte om de kracht van het
luisteren te ontwikkelen, zei Adnan.
─ Luister je dan naar iets bijzonders? vroeg Nathan hem.
─ Je kunt heel wat horen in de stilte. Ik leer vooral van de stilte van
de zee en van de bergen.
─ Wat heb je zoal van de zee geleerd?
─ Ik heb vooral geleerd om beter naar mezelf te luisteren maar ook
naar anderen.
Nathan kende natuurlijk de inspiratiekracht van de zee. Hij had al
gemerkt dat Adnan ook een zeer nauwe band had met de zee.
Nathan vroeg zich af of hij hem iets zou kunnen vertellen over zijn
gave. Laïla zette een assortiment zelfgebakken koekjes op tafel.
Nathan vond vooral de maansikkelvormige amandelkoeken erg
110
lekker. Dat maakte Laïla blij. Ze keek Nathan aan en vroeg Adnan
om haar woorden te vertalen.
─ Ze zegt dat je iets goeds bezit,… iets uitzonderlijks!
─ Hoe zeg je "Bedankt" vroeg Nathan.
─ "Chokran"
Nathan keek Laïla aan en herhaalde het dankwoord waarna er een
stilte viel. Adnan zag Nathan wegdromen, terwijl hij naar de zee
staarde, en deed een voorstel.
─ Ik zal je morgen enkele betoverend mooie plaatsen laten zien.
Hoe dieper we zullen duiken, hoe mooier ze zich aan ons zullen
openbaren!
Nathan keek Adnan aan en vroeg zich ernstig af of Adnan iets van
zijn gave wist.
─ Duik je met zuurstofflessen? vroeg hij.
─ Dat heb ik eens gedaan, zei Adnan, maar het gaf me niet
dezelfde vrijheid.
─ Ik kijk nu al uit naar morgen, zei Nathan.
Laïla had ondertussen een schaal met vijgen en dadels op tafel
gezet.
─ Komen deze vruchten uit de streek? vroeg Nathan.
─ Inderdaad, antwoordde Adnan. Wist je dat je hier alle vruchten
vrij mag plukken?
─ Worden ze dan niet verkocht? vroeg Nathan verbaasd.
─ Een vrucht wordt in deze regio niet als handelswaar beschouwd,
liet Adnan weten. Aangezien ze door de aarde worden geschonken,
zijn ze van iedereen.
Nathan vond dit een nobel gedachtegoed, voornamelijk voor de
minderbedeelde mensen. Hij vroeg zich af wat de oorsprong
hiervan was.
─ Heeft het iets met geloof te maken?
─ Zijn al onze gewoontes niet een gevolg van hetgeen waarin we
geloven? was het antwoord van Adnan.
─ Waar geloof jij in? wilde Nathan weten.
Adnan keek eerst Nathan even aan en sprak op een ernstige toon.
─ Ik geloof in de scheppende kracht!
─ Waar bevindt zich de scheppende kracht?
─ Jouw vraag is hetzelfde als aan een vis in volle zee vragen waar
het water is!
─ Kunnen we deze kracht dan overal vinden?
─ Er bestaat inderdaad geen enkele plek waar ze niet te vinden is.
111
Nathan keek naar de zee en liet Adnan‟s woorden even bezinken.
De volgende ochtend namen Nathan en Adnan heel vroeg al hun
ontbijt dat uit koffie en warme beignets bestond. Nathan wilde
graag het gesprek van de vorige dag voortzetten.
─ Als we zien hoe wonderlijk de wereld is, is het toch wel vreemd
dat niet iedereen in het bestaan van de scheppende kracht gelooft!
─ Elk van ons ervaart de wereld zoals hij het heeft aangeleerd, zei
Adnan. Wie in de orde die in het universum heerst geen wonder
ziet, hoeft het bestaan van een scheppende kracht niet aan te
nemen!
─ Ervaren ze de wereld dan niet ten volle?
─ Om de wereld voluit te kunnen ervaren is een vertrouwen in de
scheppende kracht onmisbaar. Alleen dat vertrouwen kan ons
helpen om onze zintuiglijke boodschappen foutloos te
interpreteren.
Nathan dacht hierover na terwijl Adnan van zijn koffie dronk.
Adnan sprak verder:
─ Ter illustratie zal ik je een verhaal vertellen. Een oude man
droomde dat hij alleen in de woestijn liep. Hij keek achterom en
kon de voetstappen van zijn levensloop zien. Naast de zijnen kon
hij ook een tweede spoor voetstappen zien. Voor hem was dat een
bevestiging dat hij steeds vergezeld was geweest, zowel in tijden
van geluk als in tijden van tegenslag.
Adnan dronk alweer van zijn koffie en sprak dan rustig verder.
─ Iets later zag de man in de verte dat er op het zwaarste deel van
zijn pad maar een paar stappen te zien was. Hij dacht: "Juist in de
moeilijkste periode, toen ik het alleen niet aankon, ben ik in de
steek gelaten!" Hij liet zich in het zand vallen en voelde zich
ontzettend eenzaam en onzeker.
─ Wat gebeurde er verder? vroeg Nathan.
─ Nog iets later zag de man een vrouw afdalen van een duin met
een kindje op haar rug. De oude man vroeg zich bevreemd af: "Wat
doet die vrouw alleen in de woestijn". Hij wreef in zijn ogen, keek
opnieuw maar een fractie later was ze alweer verdwenen.
─ Was ze er echt geweest?
─ Dat kon hij niet zeker weten maar het beeld van de moeder liet
hem niet los. Hij stond op en stapte verder nog steeds denkend aan
die vrouw. Opeens begreep hij de boodschap en keek naar de
hemel.
Nathan luisterde aandachtig.
112
─ Net als het kind dat door zijn moeder gedragen werd, was ook
hij gedragen geweest tijdens zijn moeilijkste momenten!
Nathan begreep de les die in Adnan‟s verhaal lag.
─ Verlies nooit je vertrouwen in de scheppende kracht en blijf…
─… alert voor foutieve interpretaties? eindigde Nathan. Je hebt
gelijk, in mijn omgang met Pablo heb ik gezien hoe groot ook zijn
vertrouwen in de scheppende kracht was.
─ De scheppende kracht is evenzeer een wonderlijk mysterie,
knipoogde Adnan.
113
Inspiratie
Na het ontbijt gingen Adnan en Nathan naar Zobeir, een goede
vriend van Adnan. Adnan vertelde dat Zobeir vroeger een
bloeiende handel had gevoerd in Zweden maar dat het hem zoveel
tijd en energie had gekost dat hij uitgeblust terug was gekomen om
hier een rustiger bestaan te leiden. Hij had een prachtige locatie
gevonden waar hij samen met zijn partner woonde. Om de kost te
verdienen, verhuurden ze houten strandhutjes aan bezoekers.
Zobeir was blij Adnan terug te zien en verwelkomde ook Nathan
met veel enthousiasme. Nathan feliciteerde hem met de keuze die
zijn leven had veranderd. Toen Adnan Zobeir ervan op de hoogte
bracht dat hij vandaag met Nathan zou gaan duiken, haalde hij
twee duikbrillen en twee paar zwemvliezen uit zijn opslagplaats.
Hij wenste hen veel watervreugde en nodigde hen uit om daarna
samen te gaan eten. Adnan en Nathan bedankten hem en liepen
naar het water dat het mooie ochtendlicht van de opkomende zon
reflecteerde.
De twee jongemannen gingen eerst in het zand zitten en staarden
minutenlang naar de zonsopgang. Het werd een intense beleving
die ze samen zonder woorden deelden. Even later stond Adnan op
en keek Nathan aan.
─ Is "de kracht van de stilte" niet fantastisch?
Nathan knikte bevestigend.
Adnan liep het water in met zijn zwemvliezen aan en zette zijn
duikbril op. Nathan volgde hem. Adnan die snel een eindje vooruit
was gezwommen, gaf Nathan een teken om naar hem toe te
zwemmen. Even later was Nathan aan zijn zijde.
─ Ben je klaar om nieuwe schatten te ontdekken? vroeg Adnan.
─ We leven slechts om schatten te ontdekken, al het andere is een
vorm van afwachten! antwoordde Nathan.
Beide jongemannen vulden hun longen en doken diep onder water.
Adnan daalde pijlsnel af terwijl Nathan voorzichtig naar beneden
zwom om geen argwaan te wekken ten aanzien van zijn gave.
Nathan herkende Adnans beheersing onder water. Hij zag hoe
Adnan, net zoals hijzelf, in staat was de rust en de stilte van de
onderwaterwereld te beleven. Ze bleven lang in het water. Om de
paar minuten keerden ze terug naar boven. Ook al had Nathan geen
114
gebrek aan zuurstof, toch zwom hij steeds mee naar boven. Adnan
ging op een rots zitten om even uit te rusten. Nathan kwam naast
hem zitten. Het was Adnan natuurlijk opgevallen hoe goed Nathan
kon duiken.
─ Je beweegt je als een vis in het water.
─ Dat is altijd al een van mijn favoriete bezigheden geweest, zei
Nathan. Ik doe dan ook nergens meer inspiratie op dan in het
water.
─ Ik heb zelf ook mijn inspiratievermogen onder water leren
ontwikkelen.
─ Hoe kunnen we onze inspiratie beïnvloeden? wilde Nathan
weten.
─ Door ontvankelijk te zijn voor de beelden die ons
onderbewustzijn ontvangt.
Adnan sprak over beelden die ontvangen werden. Dit was iets
nieuws voor Nathan.
─ Door wie of wat worden die beelden dan verstuurd?
─ Deze beelden zijn inzichten die ons bereiken vanuit de
scheppende kracht, antwoordde Adnan. Wanneer we ze dienen te
begrijpen. Ze kunnen zichtbaar zijn zoals in een droom maar ze
kunnen ook tot ons komen in de vorm van een gedachte.
─ Worden ze met een specifiek doel verstuurd?
─ Ze komen naar ons toe om ons de diepere zin van gebeurtenissen
beter te doen begrijpen. Door ons inspiratievermogen verder te
ontwikkelen, kunnen we beter inzien dat niets ons zomaar
overkomt. Zo wordt alles waar we inzicht door verwerven gestuurd
door de scheppende kracht naar ons onderbewustzijn.
Nathan zag in dat Adnan iemand was die zijn daden op dezelfde
manier liet bepalen als zijn vader, Simon en Pablo. Alleen noemde
Adnan deze innerlijke kracht, de scheppende kracht. Nathan
begreep nu ook dat iedereen, die zich bewust was van die kracht,
deze een andere naam kon geven, afhankelijk van de weg die
gevolgd werd, om tot deze bewustwording te komen. Uiteindelijk
bedoelde elk van hen de kracht van de intuïtie. Adnan stond op en
maakte zich gereed om weer het water in te duiken.
─ Laten we nog wat nieuwe beelden ophalen, zei Nathan.
Nathan genoot ontzettend van deze momenten. Tegelijkertijd
leerde hij zijn geest open te stellen voor nieuwe inzichten. Vanaf
die dag zou hij zijn inspiratievermogen bijzonder snel gaan
ontwikkelen.
115
Op een van de volgende avonden reden ze naar de stad Tetuan.
Adnan bracht Nathan naar een bar waar zeer aparte, bijna
betoverende muziek werd gespeeld.
─ Deze muziek is in staat om onze diepste gevoelens te raken,
vertelde Adnan.
Adnan bestelde zoals vaak zoete muntthee, zijn favoriete drank.
Nathan raakte gecharmeerd door de muziek en deze nieuwe wereld
die zich voor hem opende. Ook Adnan was in zijn nopjes.
─ Er wordt van deze klanken gezegd, dat ze in staat zijn om
heimwee bij ons op te wekken, naar iets dat we, in ons bestaan
nooit gekend hebben!
─ Mijn vader is afkomstig uit Andalusië en is een liefhebber van
de muziekgenres uit zijn streek. Het is alsof ik sommige klanken
ook in deze muziek herken.
─ Dat hoor je goed want deze muziek wordt gespeeld met
instrumenten die je ook in de Andalusische muziek terugvindt.
Nathan dacht terug aan de dag van zijn aankomst in Tanger. Hij
herinnerde zich de woorden van Adnan die hem zei dat hij steeds
meer gelijkenissen zou gaan zien tussen hun verschillende
culturen.
─ Sinds mijn aankomst in Marokko, heb ik echt wel veel
bijgeleerd, vertrouwde Nathan toe.
─ Zoals je zelf ooit aanhaalde, we leven slechts om schatten te
ontdekken, al het andere is een vorm van afwachten!
─ Wat zijn volgens jou de meest waardevolle schatten op aarde?
Adnan antwoordde niet meteen en keek Nathan aan alsof hij had
verwacht dat die vraag zou komen en zich op dit moment al had
voorbereid. Nathan voelde zelf ook aan dat Adnan hem belangrijke
informatie wilde toevertrouwen.
─ De waardevolste schatten zijn de engelen, antwoordde Adnan.
Nathan begreep niet goed waar Adnan op aanstuurde.
─ Engelen?
Adnan knikte.
─ Ik heb het over schatten op aarde, verduidelijkte Nathan zijn
vraag.
─ Het gebeurt wel eens dat engelen ons komen bezoeken! zei
Adnan dan weer.
Nathan keek Adnan zwijgend aan en zag dat hij meende wat hij
vertelde.
─ Hoe herken je ze? vroeg hij dan.
116
─ Ze zien eruit als wij maar zijn anders in hun omgang,
antwoordde Adnan.
─ Waarin verschilt hun omgang met die van ons?
─ Engelen treden bekenden en onbekenden altijd open en liefdevol
tegemoet. Ze brengen zo steeds het beste in mensen naar boven.
─ Doen ze dat om mensen te veranderen?
─ Engelen verwachten niets en trachten ook niemand te
beïnvloeden of te veranderen!
─ Ze doen dat dus zonder enkele vorm van eigenbelang?
─ Engelen bezitten op zich al een overvloed aan levensvreugde
zonder dat ze hiervoor iets moeten ondernemen, het ligt in hun
natuur!
De woorden van Adnan zetten Nathan aan het denken. Een
prangende vraag kwam in hem op.
─ Met welk doel vertoeven ze onder ons?
─ Wanneer ze een menselijke vorm aannemen zijn ze hier voor een
missie. Als deze eenmaal is volbracht, verdwijnen ze alweer.
─ Ik voel dat je me dit niet zomaar vertelt!
─ Dat klopt, dit wordt sinds het begin der tijden aan alle
Uitzonderlijken meegedeeld.
Nathan werd nu erg nieuwsgierig. Wat wist Adnan nog meer over
de Uitzonderlijken? vroeg hij zich af.
─ Wie zijn de Uitzonderlijken?
─ Mensen die in staat zijn tot Uitzonderlijke daden.
─ Ken jij Uitzonderlijken?
Adnan keek Nathan aan en glimlachte.
─ Ook jij bent een Uitzonderlijke, Nathan!
Nathan wist nu dat Adnan hem ook als een Uitzonderlijke zag.
Wist Adnan dat al voor Nathan in Marokko aankwam? Of had hij
dat gezien in de tijd dat ze samen waren geweest?
─ Hoe weet je dat?
─ Omdat je naar mij bent gezonden zodat ik je kon voorstellen aan
je engel.
─ Werd je dat gevraagd?
─ Ja, inderdaad!
Nathan bleef sprakeloos kijken naar Adnan. Hij nam even tijd om
Adnan‟s woorden tot zich te laten doordringen. Adnan zag hem
ook als een Uitzonderlijke, wat op zich al bijzonder was, maar
Adnan had hem nog iets vreemder toevertrouwd. Hij sprak over het
bestaan van engelen op aarde die er als gewone mensen uitzien.
Mensen met een natuurlijke overvloed aan levensvreugde en die
117
als missie hebben het begeleiden van Uitzonderlijken. Een nieuwe
vraag kwam in Nathan op.
─ Ben jij een Uitzonderlijke, Adnan?
─ Ik beschik over de gave om verborgen boodschappen te
interpreteren.
─ Heb je zelf mijn Engel ontmoet?
─ Het gebeurde jaren geleden voor de eerste keer toen ik Laïla en
haar echtgenoot leerde kennen.
─ Laïla… onze Laïla?
Adnan vertelde het hele verhaal.
─ Inderdaad. Zij en haar echtgenoot leefden eerst in Targuist, een
stadje uit het Rifgebergte maar waren verhuisd naar een van de
chique buurten van Tetuan. Hun kennissenkring bestond toen bijna
uitsluitend uit welgestelde mensen. Hun dochter Sanah ging naar
een privéschool en kreeg van mij muziekles. Bij het overlijden van
haar echtgenoot kwam Laïla in moeilijkheden. Ze moest haar
woning verlaten en verhuisde naar een woning in de binnenstad. Ik
herinner me nog levendig de dag dat zij net verhuisd was. De
woning was werkelijk een klein scheefgetrokken krot zonder
keuken en zonder sanitaire voorziening. Beeld je eens in wat voor
een verandering dat voor Laïla geweest moest zijn. Ze had haar
best gedaan om de woning zo proper mogelijk te krijgen maar toen
ze mij zag binnenkomen, kon ze haar tranen niet meer bedwingen.
Ik herinner me dat Laïla vooral inzat over Sanah. Haar dochter was
nog maar zeven jaar en had de woning nog niet gezien. Ze was
voor de eerste maal naar haar nieuwe school en Laïla maakte zich
er zorgen over hoe Sanah met deze schokkende veranderingen zou
omgaan. Ik sprak Laïla moed in en zei dat ze sterk moest zijn. Ze
droogde haar tranen en vroeg me om samen te wachten tot Sanah
uit school zou komen.
Tot op de dag van vandaag ben ik blij dat ik toen gebleven ben. Ik
heb toen een moment van onschatbare waarde bijgewoond. Sanah
duwde de deur open en kwam binnen. Ik zie haar nog staan in haar
zomerjurk en met haar roze boekentas op de rug. Haar moeder zat
op een stoel, hield zich goed en deed haar best om haar angst te
verbergen. Sanah keek naar binnen, lachte naar haar moeder en
naar mij. Ze nam een aanloop, deed een perfecte radslag en sprong
in de armen van haar moeder. Ik hoor haar nog zeggen. "Je bent de
liefste moeder op aarde!"
Ik kan je zeggen dat ik er nu nog kippenvel van krijg. Moeder en
dochter omhelsden elkaar, Laïla kon haar tranen weer niet
118
bedwingen maar deze keer waren het tranen van geluk. Van het
ene moment op het andere was haar verdriet omgetoverd in geluk.
Ik besefte zeer goed dat ik getuige was geweest van een wonder.
Sindsdien heeft Sanah nog vaak het leven van mensen rondom haar
op indrukwekkende wijze veranderd. Zij is iemand die over een
overvloed aan levensvreugde beschikt en anderen steeds open en
liefdevol tegemoet treedt.
Nathan was geraakt door Adnan‟s verhaal maar bleef toch nog
sceptisch over het feit dat Sanah een engel was.
─ Je hebt me in elk geval nieuwsgierig gemaakt, zei hij.
─ Volgende maand komt ze op bezoek en zal je het zelf kunnen
zien.
Toen ze een maand later Sanah in Casablanca gingen ophalen, was
Nathan‟s nieuwsgierigheid alleen maar gegroeid. Ze kwamen te
vroeg aan op de luchthaven en gingen iets drinken in een cafetaria.
Toen Adnan zag dat Nathan aandachtig de krant las, stelde hij hem
voor om hier te wachten terwijl hij Sanah zou gaan ophalen.
Eenmaal in de aankomsthal aangekomen, herkende Adnan Sanah
meteen aan haar lange golvende haren. Ze nam net afscheid van
een oudere dame. Adnan wandelde haar tegemoet en ze begroetten
elkaar uitvoerig. Ze waren als oom en nicht en het was dan ook
telkens een blijde gebeurtenis als ze elkaar opnieuw ontmoetten.
Na elkaar uitvoerig omhelsd te hebben, hielp Adnan haar met haar
koffers en zei:
─ Er is iemand meegekomen die…
Adnan wilde haar verder informeren maar Sanah legde haar hand
op zijn mond.
─ Ik weet het!
Adnan zei verder niets meer en wandelde aan haar zijde naar de
cafetaria waar Nathan hen opwachtte. Daar stelde hij Sanah en
Nathan aan elkaar voor. Ze keken elkaar diep in de ogen zonder
een woord te zeggen. Sanah nam Nathan‟s handen vast. Terwijl ze
Nathan bleef aankijken, sprak ze Adnan toe.
─ Bedankt Adnan!
Nathan schrok een beetje. Sanah sprak dan rustig Nathan aan.
─ Ik bedank Adnan omdat hij goed heeft opgelet!
Nathan begreep er niet veel van en richtte zich tot Adnan.
─ Waarover heeft ze het?
─ Over mijn droombeelden, antwoordde Adnan.
Nu keek Nathan Sanah aan.
─ Ken je mij dan?
119
Sanah keek naar de handen van Nathan.
─ Elk moment een beetje beter.
─ Wat weet je van mij?
─ De diepe wens die in jou op vervulling wacht.
Op dat moment liet ze zijn handen los.
─ Welke diepe wens en hoe kan je dat weten?
─ Je hebt het me net toevertrouwd.
Nathan had helemaal niets gezegd en begreep het niet. Adnan hielp
hem.
─ Ze bedoelt dat je onderbewustzijn het haar heeft toevertrouwd.
─ Ben je dat te weten gekomen door mijn handen vast te houden?
vroeg Nathan aan Sanah.
─ Aanraking is de meest fundamentele vorm van communicatie,
antwoordde Sanah.
─ Wat ben je precies te weten gekomen? wilde Nathan verder
weten.
─ Dat je steeds meer wordt geroepen door de spirituele en de
verborgen aspecten van de werkelijkheid, onthulde Sanah.
─ Wat zijn de verborgen aspecten van de werkelijkheid? vroeg
Nathan.
─ Daar zal je in het zuiden meer over te weten komen, liet Sanah
hem weten.
Ze draaide zich toen om, pakte haar koffers en wandelde naar
buiten. Nathan keek Adnan verbaasd aan.
─ In het zuiden? zei hij nog.
Adnan gebaarde dat hij hier niets meer van afwist. De
jongemannen volgden Sanah die al een eindje verder wandelde.
─ Weet jij wat ze bedoelde met de verborgen aspecten van de
werkelijkheid? vroeg een nieuwsgierige Nathan.
─ Heb geduld en vertrouw erop dat zij op dit moment meer over
jou weet dan jijzelf! stelde Adnan hem gerust.
Eenmaal bij de auto aangekomen, liet Adnan weten dat hij niet
mee zou gaan.
─ Goed, zei Sanah, ga maar terug naar Oued Laou, je hebt al veel
gedaan. We zullen de bus nemen naar Marrakesh en we zien elkaar
later.
Adnan zette Sanah en Nathan af bij de bushalte waar ze afscheid
van elkaar namen. Nathan vroeg zich af wat er precies gaande was.
Maar hij vertrouwde Adnan en voelde ook aan dat Sanah van zeer
groot belang was voor hem. De busrit naar Marrakesh duurde
120
enkele uren. Nathan had al heel wat denkwerk verricht en maakte
van de gelegenheid gebruik om aan Sanah meer uitleg te vragen.
─ Sanah, wat is eigenlijk het fundamenteel verschil tussen
mensen?
─ De mate waarin ze zich bewust zijn van hun levensbestemming
op aarde.
─ Beschikt iedereen dan over een levensbestemming?
─ Ja! Iedereen heeft het vermogen om zich bewust te worden van
zijn levensbestemming.
─ Wat onderscheidt een Uitzonderlijke dan?
─ Drie buitengewone eigenschappen.
Nathan was er benieuwd naar.
─ Een Uitzonderlijke hoeft niet te ontdekken dat hij een
levensbestemming heeft. Hij is er zich vanaf zijn geboorte
voortdurend van bewust!
Nathan herkende dat gevoel, hij was er zichzelf ook altijd bewust
van geweest. Sanah ging verder.
─ Een Uitzonderlijke beschikt over een buitengewone
bescherming. Namelijk het vermogen om ware van onware kennis
te onderscheiden!
Nathan begreep nu beter waarom zijn mening zo vaak werd
geprezen.
─ En wat is de derde eigenschap? vroeg hij.
─ De laatste is de belangrijkste van de drie en zal vanaf nu steeds
je pad verlichten. De levensbestemming van een Uitzonderlijke
omvat een hogere missie.
Nathan dacht nu aan zijn reis met Simon in India. Hij herinnerde
zich de man die hem over zijn hogere missie had aangesproken in
het Colaba district van Mumbai.
─ Wat is een hogere missie?
─ Een missie die rechtstreeks verbonden is aan een natuurelement
of een andere hogere vorm van energie, antwoordde Sanah. Een
Uitzonderlijke treedt dan als het ware op als een boodschapper.
Nathan was zich altijd al bewust geweest van zijn innige binding
met zijn natuurelement maar dat hij daar een boodschapper van
was, overweldigde hem zeer sterk.
─ Slaagt een Uitzonderlijke altijd in zijn hogere missie?
─ Elk individu, ongeacht zijn bewustwordingsproces, beschikt
over een vrije wil. Zowel voor een Uitzonderlijke als voor elk
ander mens hangt de mate waarin we slagen in onze levensmissie
121
volledig af van de optelling van onze keuzes tijdens onze
levensloop.
Nathan nam even tijd om hierover na te denken.
─ Ken jij mijn uiteindelijke doel? vroeg hij dan.
Sanah legde haar hand op Nathan‟s hart en keek hem in de ogen:
─ Weet dat jouw hogere missie een ongeziene impact zal hebben
op de hele mensheid!
"Een nooit geziene impact op de hele mensheid!" Deze woorden
troffen Nathan alsof zijn natuurelement zich zelf manifesteerde om
hem het belang van zijn levensmissie te tonen.
─ Sanah, niemand heeft me dit ooit expliciet verteld. En toch lijkt
het alsof ik het, diep in mij, altijd al geweten heb, vertrouwde hij
toe.
─ De ware kennis zit binnenin! merkte Sanah op.
─ Ik ben op mijn levensweg steeds mensen tegengekomen die
overtuigd waren van mijn uitzonderlijkheid!
─ Sommige mensen zijn inderdaad in staat om, dankzij hun hoge
mate van bewustzijn, zulke eigenschappen aan te voelen.
Sanah zag dat Nathan voorlopig genoeg informatie had gekregen.
─ Rust nu maar uit Nathan, zodat je onderbewustzijn het kan
verwerken. Er staat je nog heel wat te wachten.
─ Goed Sanah, maar nog even dit. Zijn er ook mensen die over een
nog hoger niveau van bewustzijn beschikken dan Uitzonderlijken?
Sanah begreep dat Nathan het over haar had en glimlachte:
─ Wij zijn op aarde gekomen met een missie die we zelf hebben
gekozen!
Nathan sloot zijn ogen terwijl zijn gedachten afdwaalden naar wat
hem te wachten stond. Wanneer de bus Marrakesh naderde maakte
Sanah hem wakker. Nathan keek door het raam en was meteen
onder de indruk van de charme van de roodkleurige stad. Ze
stapten uit en liepen de oude stad in. Nathan stelde geen vragen
meer. Hij wist dat hij in betrouwbaar gezelschap was en genoot
van deze nieuwe omgeving. Ze wandelden door een prachtig
labyrint van smalle steegjes. Het leek alsof de tijd hier stil was
blijven staan. Sanah stopte bij een van de authentieke huisjes en
klopte er aan. Een jongedame kwam de deur opendoen. Nadat ze
enkele woorden met haar had gewisseld, gebaarde Sanah Nathan
om haar naar binnen te volgen. Eenmaal binnen vergaapte Nathan
zich aan de pracht van het Riad met de mooie balkons en de
fontein middenin de mooi versierde binnentuin. Sanah stelde voor
122
om eerst even uit te rusten en daarna op het dakterras te eten. De
jongedame die de deur had geopend, liet Nathan zijn kamer zien.
123
Realiteit
Na zijn dutje ging Nathan naar het dak. Het dakterras was bedekt
met vierkante witte zeiltenten. Binnenin stonden er lage zeteltjes.
Sanah stond daar al. Ze was verzonken in het panoramische
uitzicht op het Atlasgebergte en de sierlijke palmbomen. Nathan
ging haar tegemoet. Ze namen plaats aan tafel waar twee
serveersters hen een verrukkelijke tajine brachten.
─ Hoe bevalt Marokko je tot nu toe? vroeg Sanah.
Nathan nam even tijd om na te denken.
─ Het is een land dat je zintuigen prikkelt. Je wordt hier constant
verrast door nieuwe smaken, geuren en beelden.
─ Marokko is al heel lang een kruispunt van verschillende
culturen, zei Sanah. Mede daardoor is het een ideale plaats om te
ervaren waarvoor we hierheen gekomen zijn.
Nathan was nieuwsgierig en voelde zijn aandacht groeien. Sanah
sprak verder:
─ Het feit dat we elkaar nu ontmoeten, betekent dat je klaar bent
om de wereld van de verborgen werkelijkheid dieper te
doorgronden.
─ De verborgen werkelijkheid?
─ Het gaat hier om kennis die niet zintuiglijk waargenomen kan
worden, de kennis van het hogere bewustzijn.
─ Als we deze wereld niet kunnen waarnemen met onze zintuigen,
hoe dan wel?
─ Alleen onze intuïtie kan ons met het hogere bewustzijn
verbinden!
Sanah pakte Nathan‟s handen vast en eiste daarmee zijn volledige
aandacht op.
─ Morgen zal je voorbereid worden om de wereld van het hogere
bewustzijn te betreden. Het zal een intense belevenis worden. Een
ervaring waarna je de wereld heel anders zal gewaarworden.
Nathan keek bijzonder nieuwsgierig.
─ Je zult in een toestand worden gebracht waarin je op een heldere
manier zal ervaren hoe drijfveren bepaald worden en hoe onze
keuzes steeds worden beïnvloed.
─ Hoe zal ik in deze toestand worden gebracht? Vroeg hij.
124
─ Je zult kennismaken, vervolgde Sanah, met mensen die bedreven
zijn in de leer van de trance. Door middel van muziek zullen ze je
voorbereiden op je eerste overgang naar de wereld van het hogere
bewustzijn.
─ Je zei een eerste overgang, zal er nog een andere volgen?
─ Na deze ervaring zal elke overgang naar het hogere bewustzijn
steeds vlotter verlopen. Totdat je uiteindelijk inziet dat er eigenlijk
geen overgang is!
Nathan dacht na over de woorden van Sanah en besefte dat hij
weldra in staat zou worden gesteld om de werkelijkheid op een
heel ander niveau waar te nemen. Sanah stelde voor om alles even
te laten bezinken en zei dat ze morgen naar de stad Ouarzazate
zouden reizen. Het was al donker geworden toen ze door de nauwe
straatjes van de Medina van Marrakesh wandelden. Toen ze op het
plein der wonderen aankwamen, begreep Nathan waaraan deze
plaats haar naam te danken had. Het kloppend hart van de medina
was een mix van exotische kruidengeuren, slangenbezweerders,
vuurspuwers en acrobaten.
De volgende dag namen Sanah en Nathan de bus naar Ouarzazate.
Een weg die door een prachtig landschap liep met indrukwekkende
palmoases. Nathan keek vol bewondering en dacht enthousiast aan
de spirituele ervaring die hij zou gaan beleven. Toen ze het
schilderachtige Ouarzazate bereikten, namen ze een taxi die hen
naar een indrukwekkende woning bracht. Een tempelachtige
woning met hoge dadelbomen eromheen die een idyllische rust
uitstraalde. Sanah klopte op de zware deur. Een man kwam hen
begroeten en wisselde enkele woorden in het Arabisch met Sanah.
Vervolgens keek de man Nathan een tijdje aan zonder een woord te
zeggen om hem dan als een verloren zoon te omhelzen. De man,
die Rachid heette, nodigde Sanah en Nathan uit om naar binnen te
komen. Daar ontmoetten ze nog twee andere mannen, Lahcen en
Said. Sanah legde uitvoerig de reden van hun bezoek uit. Nathan
kon er weinig uit opmaken maar Sanah verschafte hem daarna de
nodige uitleg. Ze vertelde hem dat ze enkele dagen hier zouden
blijven en dat hij vanavond zou worden ingeleid in hun leer. De
volgende dag zouden ze naar de Sahara trekken om daar het ritueel
te laten plaatsvinden. Tijdens zijn verblijf in de woestijn zou
Nathan niet mogen eten en alleen water mogen drinken. Nathan zei
dat het maar een kleine moeite was voor wat hij in ruil daarvoor
aan kennis zou krijgen. Een antwoord dat door zijn toehoorders
met tevredenheid werd ontvangen. Na het gesprek gingen Sanah en
125
Nathan Ouarzazate verkennen om zich te ontspannen. De stad leek
wel uit een oud geschiedenisboek herrezen te zijn. Vooral het
bezoek aan een naburig gelegen lemen dorp maakte indruk op
Nathan.
´s Avonds maakte Nathan zich dan klaar voor zijn initiatie. Deze
taak zou vervuld worden door Lahcen en Said. De verdere initiatie
zou in de woestijn plaatsvinden en door Rachid worden uitgevoerd.
Nathan nam plaats naast Sanah op het tapijt. Tegenover hen zaten
Lahcen en Said. In het midden lag een boek. Sanah vertelde
Nathan dat dit boek hun leer bevatte waaruit ze zouden voorlezen.
─ Voordat we beginnen, zei ze, willen de heren graag weten of je
vragen hebt.
Na kort te hebben nagedacht, stelde Nathan de volgende vraag.
─ Ik zou wel willen weten waarom de woestijn en het vasten deel
uitmaken van mijn eerste ervaring in de wereld van het hogere
bewustzijn.
Said liet weten dat Nathan alvast de juiste discipline had door te
trachten alles te begrijpen alvorens te handelen. Lahcen zou het
mysterie van de woestijn verduidelijken. Naderhand zou Said de
kracht van het vasten uiteenzetten. Lahcen opende het boek en las
de passage over de woestijn voor.
─ De hogere waarheden worden niet binnen onze vertrouwde
waarnemingen gevonden, maar er dwars doorheen. De woestijn
brengt ons in een situatie van overmacht waar we tot totale
overgave worden gedwongen. Een ervaring die ons naar een
ruimer gevoel van verbondenheid leidt.
Sanah vertaalde en vroeg aan Nathan of dat een bevredigend
antwoord was waarop Nathan na een korte bedenktijd bevestigend
knikte. Said nam het boek nu over en las de passage over de
essentie van het vasten.
─ Het principe achter het vasten, is ons tijdelijk beperken tot alleen
datgene wat voor onze lichamelijke en geestelijke gezondheid
nodig is. Deze discipline maakt ons ervan bewust dat onze
verlangens bepalend zijn voor wie we vandaag zijn en dat het
vermogen om onze verlangens te beheersen zal bepalen wie we
morgen zullen worden.
Sanah wachtte even om zich ervan te verzekeren dat het duidelijk
was voor Nathan. Zijn woorden gaven aan van wel:
─ Zelden hebben teksten mij zulke overtuigende antwoorden
gegeven. Ik begrijp nu helemaal waarom de woestijn en het vasten
deel uitmaken van het ritueel.
126
Lahcen en Said maakten zich nu klaar om de initiatieteksten voor
te lezen. Het was een beschrijving van drie evolutiestadia die men
in de wereld van het hogere bewustzijn kon bereiken. Nathan kreeg
van Sanah een pen en een schrift om haar woorden op te schrijven.
Lahcen las de eerste tekst voor:
─ Vanuit het hogere bewustzijn kunnen we ons bewustzijn
doorgronden en begrijpen hoe gedachten invloed kunnen hebben
op onze gevoelens. Zo worden we bewuster van wat er op elk
moment van het leven in ons omgaat.
Said wachtte tot Nathan alles had genoteerd en las dan de tweede
tekst voor:
─ Als we eenmaal de scheppende bron herkennen, die aan de basis
van ons leven ligt, ervaren we het leven als een geschenk en
krijgen we gaandeweg inzicht in de samenhang tussen onszelf en
alles wat leeft.
Said stelde aan Sanah voor om de laatste tekst voor te lezen. Ze
nam het over en las het eerst voor in het Arabisch om het dan te
vertalen:
─ Het hogere bewustzijn leert ons inzien hoe we meer betekenis
aan ons leven kunnen geven. Hoe beter we in staat zijn kennis van
het hogere bewustzijn naar het bewuste te halen, hoe beter we in
staat zijn grote daden te verrichten.
Sanah vertelde Nathan dat hij tijdens de komende dagen de juiste
betekenis van deze teksten helemaal zou gaan begrijpen. Terwijl
Nathan de teksten herlas, werd er een grote couscousschotel
opgediend. Said en Lahcen wensten Nathan een smakelijk
avondmaal en verzekerden hem dat deze maaltijd zou volstaan om
zijn verblijf in de woestijn door te komen.
De volgende ochtend vertrok het groepje in een busje naar de
woestijn. Ze reden via een brede vallei vol met vijgenbomen
afgewisseld met kleine groene graanvelden. Enkele uren later werd
het landschap een en al zand. Zo ver het oog reikte, waren er alleen
zandduinen te bespeuren. Korte tijd later stopte het busje daar waar
het ritueel zou plaatsvinden. Er werd een reusachtige witte tent
opgezet. In de loop van de namiddag nam Rachid Nathan apart en
informeerde hem over wat er zou plaatsvinden de volgende uren.
Nathan vernam tot zijn verrassing dat Rachid vloeiend Frans sprak
en Fysica had gestudeerd in Genève.
127
Energie
Diezelfde avond zouden er muzikanten aankomen om deel te
nemen aan het ritueel. Nathan hoorde ook dat hij na het ritueel
alleen zou worden gelaten in de woestijn van zonsopgang tot na
zonsondergang. Nathan vond de gedachte dat hij zo aan zijn lot
zou worden overgelaten in de woestijn intrigerend en ook wel
spannend.
─ Ik zal het wel overleven, zei hij.
─ Het gaat niet om overleven, maar vooral om herleven!
antwoordde Rachid.
Nathan zag dat Rachid van plan was hem nog meer te vertellen. Hij
haalde pen en papier tevoorschijn en luisterde aandachtig.
─ In de wereld van het hogere bewustzijn, zei Rachid, zal je
entiteiten zien die onzichtbaar zijn in de wereld van het bewuste
maar die zich er eveneens bewegen en mensen vergezellen.
─ Kiezen deze entiteiten zelf wie ze vergezellen? vroeg Nathan.
─ Ze reizen vrij rond, antwoordde Rachid, maar uiteindelijk beslist
ieder voor zich door welke entiteiten hij of zij vergezeld wil
worden.
─ Hoe zal ik de wereld van het hogere bewustzijn binnentreden?
─ Er bestaan hiervoor meerdere manieren. Een daarvan is door
middel van ritmische muziek. Van onze voorouders leerden we
ritmes die ons in trance kunnen brengen en ons in staat stellen de
energieën van het universum anders waar te nemen.
Nathan herlas zijn notities en een vraag kwam in hem op.
─ Zeg mij Rachid, je weet blijkbaar veel van de spirituele wereld.
Hoe valt dat te rijmen met de moderne wetenschap?
─ De moderne wetenschap heeft vooral aandacht voor de manier
waarop energieën werken. De spiritualiteit echter leert ons hoe we
deze energieën kunnen beïnvloeden.
─ Wat versta je onder energieën? vroeg Nathan.
─ Alles binnen het universum bestaat uit energieën en hun
onderlinge relaties. Een trance-ervaring helpt om deze energieën
anders waar te nemen. Die ervaring laat ons zien hoe elke energie
afzonderlijk plaatsvindt. Zo kunnen we de verborgen aspecten van
de werkelijkheid waarnemen.
─ Wat wordt er precies waargenomen?
128
─ Wat zich aan jou zal openbaren is voor jou bedoeld. Het zal
bijdragen tot je eigen persoonlijke evolutie en je naar je eigen en
unieke doel wijzen!
Na dit gesprek stelde Sanah voor om even te gaan wandelen. Ze
gingen naar een hoger gelegen duin vanwaar ze een goed uitzicht
hadden.
─ Wat heb je onthouden van je gesprek met Rachid? vroeg Sanah.
─ Hij heeft met me over de entiteiten gesproken en hoe die zich
onder ons bewegen. Hij heeft me ook bevestigd dat wat ik
vanavond zal beleven niet meer is dan een extreme waarneming
van wat zich altijd en overal afspeelt.
─ Is alles voor jou duidelijk?
─ Tot nu toe wel. Al heb ik sterk de indruk dat wat zich aan mij zal
openbaren het nog veel duidelijker zal maken.
Sanah legde haar hand op Nathan‟s arm.
─ Je zult vanaf nu de volle aantrekkingskracht van de spirituele
wereld ervaren en deze zal je nooit meer loslaten!
Terwijl Nathan nog onder de indruk was van Sanah's woorden zag
hij in de verte een busje aan komen rijden.
─ We krijgen gezelschap, zei hij.
─ Inderdaad, muzikaal gezelschap, zei Sanah.
Sanah en Nathan daalden de duin af en keerden terug naar de tent.
Een groep muzikanten in het rood gekleed stapte uit het busje. Ze
droegen snaarinstrumenten, trommels en tamboerijnen met zich
mee en verzamelden zich ook in de tent. Wanneer de thee
ingeschonken werd, begonnen ze met trage ritmes te spelen, die
geleidelijk aan versnelden en vervolgens aan luide gezangen
gekoppeld werden. De nacht viel en de muziek klonk steeds sneller
en luider. Terwijl Nathan intens genoot van dit feestelijke gebeuren
kwam Rachid hem halen en bracht hem naar het middelpunt van de
tent waar Lahcen en Said hem opwachtten. Sanah omhelsde
Nathan stevig en zei dat ze hem morgen na zonsondergang zou
komen ophalen.
Naarmate Nathan dichter bij het midden van de tent kwam, klonk
de muziek steeds krachtiger. De drie ritueelinitiators lieten Nathan
zien hoe hij rond zijn as moest draaien. Het duurde niet lang
voordat Nathan de draaibewegingen vloeiend onder de knie had.
Geleidelijk aan voelde Nathan een gemoed opkomen dat te
vergelijken was met iets tussen roes en euforie. Hij kon nu de
beelden die hij zag moeilijker onderscheiden van wat in zijn
gedachten opkwam. Het was alsof alles wat hij ervaarde zich
129
mengde. Nathan keek naar de muzikanten en zag dat er nog meer
gasten bij kwamen. Nieuwe gasten die op menselijke schimmen
leken en die konden zweven! Langzamerhand verschenen er steeds
meer gasten. De schimmen leken zich niet om Nathan te
bekommeren, die alles als toeschouwer beleefde. Nathan voelde
zich nu heel luchtig en had geen besef meer van tijd of plaats. Hij
sloot zijn ogen en draaide verder rond zijn as aangemoedigd door
de opzwepende ritmes. Het bleef nog een tijdje doorgaan tot
plotseling alles stil werd!
Toen Nathan zijn ogen weer opende zag hij dat hij helemaal alleen
was. Hij lag op een bankstel. Het was heel donker in de tent en
uitermate stil. Een prangende vraag hield hem sterk bezig: Waar
was iedereen naartoe? Hij stond voorzichtig op en ging naar buiten.
Daar zag hij dat de busjes weg waren. Hij probeerde zich te
herinneren wat er zich juist had afgespeeld maar meer dan enkele
flarden kon hij zich niet meer voor de geest halen. Buiten de tent
heerste een buitengewoon vredige stilte. Nooit eerder had Nathan
zo´n geluidloosheid ervaren, al deed het hem denken aan de
geluidloosheid onder water. Het enige geluid dat te horen was, was
de wind die zacht waaide. Nathan stapte op het zand. Allerlei
vragen kwamen in hem op.
Wat was er deze nacht gebeurd? Was hij op dit moment werkelijk
in de Sahara? Had hij eigenlijk wel echt een ritueel meegemaakt?
Bestonden Rachid, Lahcen en Said wel echt? Nathan‟s gedachten
begonnen steeds vreemdere vormen aan te nemen. Hij trok nu ook
het bestaan van Sanah in twijfel. Was ze een engel? Had hij dan
een engel ontmoet? Wie had haar aan hem voorgesteld? Had hij
Adnan echt ontmoet? Was hij nu echt in Marokko? Genoeg, dacht
hij. Hij moest zich vermannen en zijn gedachten ordenen.
Nathan zocht naar zekerheden waarop hij kon steunen maar hoe
zeer hij het ook probeerde, hij slaagde er maar niet in om van iets
helemaal zeker te zijn. Hij ging op zijn hurken zitten, greep een
hand vol zand en hield zijn hand krachtig dicht. Het zand was iets
dat hij echt kon voelen. Aan die zekerheid hield hij zich vast en
haalde opgelucht adem. Maar toen merkte hij dat het zand uit zijn
hand wegvloeide. Hij wilde het tegenhouden en kneep zijn hand
nog harder dicht waardoor er nog meer zand wegvloeide en
daarmee ook zijn zekerheid. De vraag of hij wel werkelijk in de
woestijn was of dat alleen maar droomde kwam weer bij hem op.
Plots dacht hij iets te zien maar het ging zo snel dat het alweer was
verdwenen. Hij besteedde er verder geen aandacht aan en beklom
130
de hoogste duin in zijn directe omgeving, om de omtrek te
verkennen. Terwijl hij de duin beklom, stak de wind weer op.
Daardoor werd het steeds duidelijker dat hij niet droomde en dat
wat hij meemaakte dus werkelijk gebeurde. Op het ogenblik dat
Nathan de top van de duin bereikte, beleefde hij een bijzonder
moment. Net voor hem steeg een majestueuze zon op die elke
zandkorrel oranje kleurde. De warmte en de helderheid gaven hem
een onbeschrijfelijk vertrouwen. Nu wist hij het zeker, hij was op
dit moment hier en nergens anders!
Nathan ging zitten en beleefde dit moment zeer intens. Het was
alsof er nieuwe levensenergie tot hem doordrong. Deze
gewaarwording gaf hem een uiterst aangenaam gevoel, een besef
van verbondenheid. Alweer dacht hij iets op te merken. Net alsof
er iets of iemand naast hem plaatsnam. Hij draaide zich om en keek
deze keer aandachtiger maar al wat hij zag was een landschap van
goudgele zandduinen. Het moest wel door het felle zonlicht
komen, concludeerde hij. Iets later zag hij in de verte een bedoeïen
op een kameel. De woestijnbewoner kwam Nathan tegemoet. Toen
ze bij elkaar kwamen, stapte de bedoeïen van zijn kameel af.
Nathan maakte gebruik van de enkele Arabische woorden die hij
van Adnan had geleerd en groette de bedoeïen:
─ “Assalamoe´alaykum!”
─ “Wa´alaykum assalām!” antwoordde de bedoeïen.
Nathan wilde dan snel duidelijk maken dat zijn kennis van het
Arabisch niet verder reikte dan dit en sprak hem verder aan in het
Frans.
─ Spreek jij nog andere talen?
De bedoeïen antwoordde in vloeiend Frans.
─ Ik uit me steeds in de taal van degene die ik tegenkom!
Nathan was verwonderd over wat hij hoorde.
─ Hoeveel talen ken jij dan?
─ Er bestaat geen taal waarin ik me niet kan uiten!
─ Dan zou je alle talen van de wereld spreken?
─ Ik spreek de taal van alle dingen die er zijn!
─ Je kunt dus met iedereen spreken?
─ Met alles en iedereen tot en met de laatste zandkorrel uit de
Sahara!
Nathan vond dit op zich bijzondere uitspraken, maar hij was blij
dat hij gezelschap kreeg en bekommerde zich er niet verder om.
─ Ik ben blij dat ik je ontmoet, je bent de eerste die ik vandaag
tegenkom.
131
─ Dan heb je niet goed opgelet!
─ Hoe bedoel je?
─ Je hebt vandaag al twee bezoekers gehad. De eerste vertrok toen
de tweede aankwam!
Nathan, die ervan overtuigd was niemand te hebben gezien,
begreep niet wat de bedoeïen bedoelde.
─ Ik ben hier de hele tijd alleen geweest en heb niemand gezien.
Wanneer zou dat dan gebeurd zijn?
─ De eerste was al heel vroeg bij jou en heeft je pas verlaten toen
je de duin opklom en de tweede ontmoette.
Nathan ging ervan uit dat de man vreemde uitspraken deed maar
besteedde geen aandacht aan zijn laatste woorden.
─ Wat doe jij hier eigenlijk?
─ Ik breng elke bezoeker van de Sahara een waardevol geschenk.
De bedoeïen draaide zich om en nam een waterbidon uit zijn tas en
een bekertje. Hij vulde het bekertje met water en gaf het aan
Nathan.
─ Voor jou is dit het meest waardevolle geschenk dat er kan zijn!
─ Water? zei Nathan, Ik begrijp dat het een waardevol goed is in
de woestijn maar dat geldt toch voor iedereen. Waarom zou water
voor mij waardevoller zijn?
─ Je hebt net de juiste vraag gesteld, mijn taak is nu volbracht!
Na deze woorden te hebben gesproken, groette de bedoeïen Nathan
en vertrok alweer. Nathan keek hem na en vroeg zich af wat hier
eigenlijk aan de hand was. Wat voor een raar figuur was die
bedoeïen die beweerde met alles en iedereen te kunnen praten?
Daarna begon Nathan te ontleden wat er zojuist was gezegd.
De bedoeïen had gezegd dat er deze morgen al twee bezoekers
waren geweest, iets dat onmogelijk leek aangezien Nathan
niemand had gezien. Daarna had de bedoeïen gezegd dat het zijn
taak was om elke Sahara bezoeker een waardevol geschenk te
bezorgen. Toen schonk hij Nathan en beker water.
Nathan keerde terug naar de tent met zijn beker water en dacht
verder aan het vreemde gesprek met de bedoeïen. Eenmaal in de
tent zag hij zijn notities op het bankstel liggen. Hij ging op de
grond zitten en voegde de boodschappen van de bedoeïen eraan
toe. Toen hij eenmaal alles had genoteerd, herlas hij zijn teksten.
Nathan raadpleegde zijn intuïtie om na te gaan waar hij zijn
aandacht eerst op moest richten. Het waren de woorden van de
bedoeïen die hem het meest intrigeerden. Hoe was het mogelijk om
met alles te communiceren? Welke twee bezoekers bedoelde de
132
bedoeïen? En dan de vraag die hem al zo lang achtervolgde: Welke
ware rol speelde water in zijn leven?
Nathan bleef er een lange tijd over mediteren terwijl hij rustig zijn
beker leegdronk. Opeens raakten zijn gedachten verstoord. Hij
hoorde de wind opsteken en haastte zich naar buiten. Daar stond
hij oog in oog met een kolossale zandstorm. Hij zag een enorme
zandwolk op volle snelheid naderen maar kon nergens naartoe. Het
enige wat hij zich kon bedenken was op de grond gaan liggen en
zijn hoofd met zijn handen bedekken. De storm raasde met een
ongekende kracht over hem heen. Terwijl hij daar lag, hoorde hij
opeens een stem.
─ Dag Nathan, ik ben Nieuwsgierigheid!
Hoe kon iemand hem op dit moment aanspreken, bedacht Nathan?
En wat een zeldzame naam was dit? Nathan keek even op. Hij zag
een soortgelijke menselijke schim zoals hij tijdens het ritueel had
opgemerkt.
─ Wat gebeurt er? Ken je mij? vroeg Nathan.
─ Natuurlijk ken ik jou, ik ben zelfs steeds in jouw gezelschap!
Nathan trachtte door de zandwolken heen beter te kijken, maar de
schim was alweer weg. Nathan hees zich op en keek voor zich.
Wat hij zag, leek op een stad, een stad uit leem gebouwd waarin
allerlei schimmen vertoefden. Alweer vloog er eentje naar hem toe:
─ Dag Nathan, ik ben Aandacht en je kunt me nu beter dicht bij
jou houden, want je zult me nodig hebben!
Nathan kreeg geen tijd om een antwoord te geven want er kwam
een derde schim aanvliegen.
─ Dag Nathan, hoe gaat het?
─ Hoe het met me gaat? vroeg Nathan. Ik voel me bijzonder
vreemd. Maar wie ben jij?
─ Ik ben een van je liefste gezellinnen, ik ben Vertrouwen.
Nu vlogen er steeds meer schimmen rond Nathan en ze spraken
allemaal tegelijk. Het werd te veel voor hem. Hij sloot zijn ogen en
legde zijn hoofd weer in het zand. Toen ging ook de wind liggen.
Toen Nathan besefte dat de storm was gaan liggen keek hij
omhoog en zag de zandstorm verdwijnen. Ook de lemen stad was
verdwenen. De stilte was teruggekeerd. Nathan wreef in zijn ogen
en schudde het zand van zich af. Hij stelde met verbazing vast dat,
ondanks de razende storm, de tent intact was gebleven. Zijn
verbazing werd nog groter toen hij in de richting van het bankstel
keek. Zowel het bekertje van de bedoeïen als zijn notities lagen
nog op dezelfde plaats. Had hij zich de zandstorm ingebeeld?
133
Nathan besefte dat deze vraag onbelangrijk was in de wereld van
het hogere bewustzijn. Wat wel van belang was, was de betekenis
van de beelden die hij had gezien. Welke boodschappen hadden ze
gebracht?
Nathan herinnerde zich wat Adnan hem had verteld over de kracht
van beelden. Hij wist dat hij het geheim achter de schimmen moest
ontdekken. Zij waren de sleutelfiguren. Enkele schimmen hadden
zich aan hem voorgesteld en droegen namen als Nieuwsgierigheid,
Aandacht en Vertrouwen. Nathan nam zijn schrift op, schreef de
namen op en nam tijd om ze rustig te bekijken. Het was duidelijk
dat het benamingen waren van gevoelens. Hij herlas zijn volledig
schrift en geleidelijk aan werden de woorden duidelijker. Deze drie
gevoelens hadden zich aan hem verpersoonlijkt als autonome
wezens. De schimmen waren dus gevoelens. Dat waren de
spirituele entiteiten die mensen vergezellen, waarover Rachid
gesproken had.
Nathan besefte dat dit zondermeer een fantastisch inzicht was dat
veel verklaarde over het gedrag van mensen. Hij had gezien hoe
gevoelens mensen steeds vergezellen. Hij las opnieuw Rachid‟s
woorden. "Wij beslissen uiteindelijk altijd zelf door wie we
vergezeld worden!" Nathan begreep dat we altijd in staat zijn om te
kiezen door welke gevoelens we ons willen laten leiden.
Nu was Nathan, zowel emotioneel als verstandelijk, uitgeput en
zijn hongergevoel werd steeds sterker. Hij ging liggen op het
bankstel om te rusten. Net voordat hij zijn ogen sloot, viel hem nog
iets te binnen. Hij besefte dat alleen schimmen in staat waren zich
zo snel te bewegen. Zo snel als het denken. Hij herinnerde zich nu
de eerste keren toen hij dacht iemand te hebben gezien aan de duin
en wat hij op dat moment voelde. Toen hij het zand, uit zijn hand
zag wegvloeien, overviel hem het gevoel Eenzaamheid. En dat
gevoel verdween helemaal toen de zon tevoorschijn kwam, het
moment waarop hij gezelschap van het gevoel Verbondenheid
kreeg. Eenzaamheid was dus verdrongen geweest door
Verbondenheid. Zij waren de twee bezoekers waar de bedoeïen
over sprak. Met deze gedachte viel hij in slaap.
Toen hij wakker werd, was het al laat in de namiddag. Hij stond op
en had eerst even tijd nodig om te beseffen wat hij had
meegemaakt. Merkwaardig genoeg had alles zich mooi geordend
in zijn slaap. Het was heet en de lucht was droog. Nathan nam zijn
beker op en wilde drinken maar realiseerde zich dat die leeg was.
Hij liep dan maar uit de tent en zag dat alles rustig was. Hij
134
ervaarde opnieuw de buitengewone stilte van de woestijn. Nathan
keek naar de prachtige blauwe hemel, naar het goudkleurige zand
en voelde zich ontzettend opgewekt. Opeens zag hij in de verte een
silhouet. Het was duidelijk geen schim maar een echte persoon,
dacht hij. Het was een man en hij kwam dichterbij. Hij droeg een
strohoed, donkerrode kleren en een grote schoudertas om zijn hals.
Aan zijn tas hingen belletjes. Nathan groette de man zoals hij de
bedoeïen had gegroet.
─ “Assalamoe´alaykum!”
─ “Wa´alaykum assalām!” antwoordde de man met strohoed.
─ Spreek jij Frans?
De man met strohoed antwoordde net als de bedoeïen in het Frans.
─ Ik druk me uit in alle talen van degene die door de woestijn reist!
─ Je moet de bedoeïen zeker kennen? vroeg Nathan.
─ Ik ken veel bedoeïenen, zij reizen hier immers al het langst!
─ Blijf je hier of verdwijn je ook ineens?
─ Lang kan ik hier niet blijven, zei de man met strohoed. Mijn taak
bestaat uit het belonen van alle reizigers in de Sahara voor de
lessen die ze hier hebben geleerd!
Dit gezegd hebbende nam de man een grote beker die aan zijn
gordel hing. Hij boog zich naar voren en goot water uit zijn tas in
de beker. Nathan nam deze aan en dronk hem leeg.
─ Ik vrees dat dit niet genoeg zal zijn, zei hij dan.
─ Laat de Vrees nu maar voor altijd verdwijnen, zei de man. En
hou het Vertrouwen maar aan je zijde totdat je grote taak hier op
aarde is volbracht!
─ Kan je mij meer vertellen over mijn taak?
─ Ik kan je dit vertellen. Ik verschijn altijd als een reiziger de les
van zijn reis heeft begrepen.
Na deze woorden hing de man met strohoed de beker terug aan zijn
gordel. Hij groette Nathan en vervolgde zijn weg. Nathan begreep
dat in deze woorden het antwoord op zijn vraag schuilde.
De lucht kleurde nu helemaal rood. Nathan wandelde terug, het
hoge duin op, om daar de zonsondergang te beleven. Eenmaal
boven stelde hij zijn geest open voor de kracht van de beelden. Hij
merkte dat hij zijn hongergevoel had overwonnen en dat hij een
toestand van verruimd bewustzijn beleefde. Hij kon zich nu
opmerkelijk goed concentreren en voelde zich tegelijkertijd
ontspannen voor wat er op hem zou afkomen. De horizon werd
schemerig, de zandduinen verkleurden. Nathan was met al zijn
gevoelens betrokken bij dit natuurverschijnsel. Hij voelde niet
135
alleen een verbondenheid met de zon maar ervaarde ook een
oneindig grote samenhang. Hij voelde intenser dan ooit hoe alles
een geheel was. Met dit gelukzalige gevoel legde hij zijn hoofd
neer. Een tijdje later hoorde hij een stem.
─ Nathan, je mag nu wakker worden.
Nathan trachtte te ontdekken welke vertrouwde stem hem
aansprak. De volle maan belichtte een silhouet. Allerlei vragen
kwamen in hem op. Droomde hij? Was het alweer een schim? Hoe
lang was hij hier al? Had hij alles gedroomd of werkelijk beleefd?
De stem weerklonk opnieuw.
─ Je bent nu terug in de bewuste wereld!
Nu herkende Nathan de stem van Sanah. Beneden aan de duin zag
hij twee mannen. Hij keek aandachtiger en herkende Rachid en
Lahcen. Iets verder zag hij het busje, de koplampen stonden aan.
Said zat achter het stuur. Nathan stond op en daalde met Sanah de
zandheuvel af. Het werd een stille rit naar Ouarzazate. Sanah gaf
Nathan brood met olijfolie. Hij at het op en legde zijn hoofd op
haar schouder. Enkele uren later kwamen ze in Ouarzazate aan.
Nathan was uitgeput van de rit en ging meteen slapen. De volgende
ochtend kwam Lahcen hem wekken om te gaan ontbijten. Nathan
friste zich op en kwam aan tafel waar de anderen hem opwachtten.
Op tafel lagen heerlijk warme pannenkoeken, besmeerd met
honing of geitenkaas. Rachid zei dat het de gewoonte was dat de
gast niets vertelde over zijn ervaringen in de woestijn. Sanah
vertelde Nathan dat haar taak volbracht was en dat ze nu terug
konden naar Casablanca. Ze kon beschikken over een woning aan
zee. Ze stelde Nathan voor om ook Adnan uit te nodigen om er
enkele dagen te verblijven. Het vooruitzicht de zee en Adnan terug
te zien, maakte Nathan blij. Na het ontbijt brachten de drie heren
Sanah en Nathan naar het busstation. Toen de bus aankwam,
namen ze afscheid van hun gasten. Elk van hen gaf Nathan een
boodschap mee.
Lahcen sprak hem als eerste aan:
─ Reis verder en vertel anderen je hoopgevende verhalen, zodat ze
leren om naar de stem van hun hart te luisteren.
Dan kwam Said.
─ Reis verder en vertel anderen je leerrijke verhalen, zodat ze
aangespoord worden om creatief te zijn met hun verbeelding.
Rachid was als laatste aan de beurt.
─ Reis verder en vertel anderen je inspirerende verhalen, zodat ze
bewuster worden van hun levensbestemming.
136
Nathan bedankte hen alle drie uitvoerig, nam afscheid en stapte
vervolgens de bus in waar hij naast Sanah plaatsnam.
─ Wat was de grootste les die je tijdens deze trip leerde? vroeg
Sanah hem.
─ Ik besef nu beter dan ooit hoe ons leven afhangt van de aard van
onze gevoelens. Ik wil je bedanken voor alles wat je voor me
gedaan hebt.
─ Mijn daden hebben voor mij evenveel betekenis als voor jou.
Tegen de middag kwamen ze in Casablanca aan. Van daaruit
trokken ze naar het strand niet ver van Anfa. Het was voor Nathan,
na dagen in de woestijn te hebben doorgebracht, een heerlijk
weerzien met de zee. Nathan dook meteen het water in, zoals altijd
voor hem de ideale plaats om zich helemaal op te laden. Sanah
ging ondertussen de sleutel van de woning ophalen. In het water
zag Nathan opnieuw alles wat hij eerder in de woestijn had
beleefd. Zijn ontmoeting met de bedoeïen, de menselijke
schimmen en de man met strohoed. Er kwamen ook nieuwe
beelden in hem op, beelden van onbekende plaatsen met
onbekende mensen. Een beeld kwam een paar keer terug. Tussen al
die vreemde mensen herkende hij iemand die enorm veel voor hem
betekende. Het was Sophie! Wat deed ze daar? Welke betekenis
had het? Of eerder welke betekenis zou hij hier aan geven? Na
enige tijd kwam hij uit het water en zocht Sanah op. Ze zat iets
verderop en was een boek aan het lezen.
Toen ze Nathan zag naderen, keek ze hem lang aan.
─ Je hebt er blijkbaar van genoten, zei ze dan.
─ De zee induiken is voor mij steeds een beetje thuiskomen, zei
Nathan.
─ Mooi zo! Ik heb Adnan aan de lijn gehad. Hij gaf je zijn groeten
en liet weten dat hij morgen hier zal zijn.
─ Ik ben blij dat ik hem opnieuw zal zien.
Na een korte stilte sprak Nathan verder.
─ Sanah, ik wil nog meer verborgen aspecten van de werkelijkheid
leren kennen.
─ De kracht van spiritualiteit wordt alsmaar sterker vanaf het
moment dat je er aandacht voor toont!
─ Er is een wereld open gegaan voor mij waarin waarschijnlijk nog
vele levenslessen verborgen zitten.
─ Nog veel oude culturen maken gebruik van deze bron van
kennis.
─ Daar wil ik graag zoveel mogelijk van leren!
137
Sanah keek hem aan en glimlachte.
─ Dat komt wel, je reis is nog lang!
Ze wandelden naar het centrum van Anfa waar een gezellige sfeer
heerste. Nathan bleef denken aan de nieuwe beelden die hij onder
water had gezien. Hij zocht vooral een verklaring voor de
verschijning van Sophie. Later op de avond belde hij haar op. Hij
was blij te horen dat alles goed ging met haar. Ze vertelde hem dat
ze verhuisd was naar Hyères, een kleine stad bij Toulon in het
zuiden van Frankrijk. Ze hield zich tegenwoordig uitsluitend bezig
met haar kunstactiviteiten. Haar beeldhouwwerken hadden veel
succes in Frankrijk en ook daarbuiten. Sophie voegde er trots aan
toe dat ze uitgenodigd was voor een tentoonstelling van eigen
werken in Kaapstad. Ze zei dat ze heel binnenkort zou vertrekken.
Ze voegde eraan toe dat ze heel blij zou zijn Nathan nog eens te
zien. Nathan maakte de link en begreep nu welke boodschap hij
onder water had gekregen. Zuid-Afrika zou zijn volgende
bestemming worden! Hij vroeg Sophie waar ze zou logeren en
beloofde bij haar op bezoek te komen. Sophie kon haar oren bijna
niet geloven. Nathan maakte zijn beslissing kenbaar aan Sanah en
liet haar weten wat hem geleid had tot deze keuze. Sanah vond het
een prachtig idee. De volgende dag kwam Adnan aan. Het drietal
genoot van een lange wandeling door het hart van Casablanca.
Tijdens de wandeling vertelde Nathan aan de zeer nieuwsgierige
Adnan alles over de laatste gebeurtenissen.
─ De woestijn heeft je laten inzien dat we nooit alleen zijn,
reageerde Adnan. Nu weet je nog beter dat alles met elkaar
verbonden is.
─ Ja, dat klopt, zei Nathan. Sindsdien ervaar ik een heel sterk
verlangen naar een eenheid waarin alles tot zijn recht komt.
Sanah, die tot dan had gezwegen, mengde zich in het gesprek.
─ Dat verlangen is de beste drijfveer en de ultieme reden van ons
bestaan.
Na de wandeling boekte Nathan zijn reis naar Zuid-Afrika. Enkele
dagen later brachten Adnan en Sanah hem naar de luchthaven.
Voor het vertrek moedigde Adnan Nathan aan steeds te vertrouwen
op zijn scheppende kracht. Sanah gaf Nathan een laatste keer mee
dat hij in staat was tot zeer uitzonderlijke daden. Bij het vallen van
de nacht nam Nathan afscheid van Sanah en Adnan.
138
139
- 5 -
Natuurlijke Harmonie
140
141
Samenhang
Nathan vloog nu naar de andere uithoek van het Afrikaanse
continent. De volgende ochtend kwam hij aan in Kaapstad, waar
Sophie hem op de luchthaven opwachtte. Hij keek ernaar uit haar
opnieuw te zien. Toen hij haar zag in de aankomsthal, herinnerde
hij zich weer hoe mooi ze was. Ze haastten zich om elkaar te
omhelzen. Nathan zei haar dat ze er stralend uitzag. Allebei waren
ze erg ontroerd door hun weerzien. Ze wandelden naar de huurauto
en reden naar de flat waar Sophie logeerde. De flat lag in de bergen
en was voorzien van een groot terras met comfortabele bankstellen
en een lage tafel van bamboehout. Nathan ging zitten en
bewonderde het prachtige uitzicht op de zee. Achter hem lag de
beroemde Tafelberg, met zijn top gehuld in de wolken, te midden
van een blauwe hemel.
Sophie bracht koele drankjes en legde haar hoofd tegen Nathan
aan.
─ Nathan, ik ben je ontzettend dankbaar dat je mij hebt doen inzien
dat ik slechts gelukkig kon worden als ik mijn aangeboren
capaciteiten zou ontwikkelen.
─ Ja, dat geldt voor ieder van ons.
─ Dat heeft me niet alleen aangemoedigd om me voluit te geven
voor mijn kunstwerken maar ook om je vertrek beter te begrijpen.
─ En juist dankzij jouw kunstwerken ontmoeten we elkaar vandaag
opnieuw…
─ En dan nog wel aan de andere kant van de wereld!
─ Heb je foto's bij je van je laatste werken?
Sophie stond op en ging haar catalogus halen. Nathan bladerde er
doorheen en herkende meteen de zwart-witte symbolische vormen
die Sophie‟s stijl kenmerkten.
─ Maak je ze nog altijd even groot? vroeg hij.
─ Nog groter dan vroeger. Er zullen zeven werken tentoongesteld
worden en het kleinste daarvan is twee meter hoog.
─ Ik ben benieuwd om je werken in het echt te zien.
─ Morgenavond begint de tentoonstelling. Er is mij gevraagd om
een toespraak te houden. Ik ben nu al zenuwachtig.
─ Je doet dat niet graag hé?
─ Nee, maar dat hoort er nu eenmaal bij.
142
─ Heb je al een tekst klaar?
Sophie haalde enkele pagina's met Engelstalige teksten
tevoorschijn. Nathan las die vluchtig door.
─ Vind je de tekst goed? vroeg Sophie.
─ Het is een mooi opgebouwde tekst maar het reflecteert niet wie
jij bent noch jouw kunstwerken.
─ Nathan, jij kent mij als geen ander. Wil je de tekst aanpassen?
─ Is dat echt wat je wilt?
Sophie knikte. Nathan nam een pen en streepte de volledige tekst
door. Vervolgens schreef hij een enkele zin op en gaf het blad
terug aan een verbaasd kijkende Sophie.
─ Wat doe je nu? vroeg ze.
─ Lees het maar even voor! zei Nathan.
─ "Alles wat in mijn werken begrepen moet worden, ligt buiten het
bereik van woorden."
─ Je moet er alleen nog de gebruikelijke dankwoorden aan
toevoegen.
─ Niets meer dan dat?
─ Geef je graag toespraken?
─ Nee, helemaal niet!
─ Dat heeft een reden! Je moet het onaangename steeds tot het
strikte minimum herleiden. Jouw werken stralen je magie uit, de
genodigden willen erdoor betoverd worden. Dat is de reden
waarom ze komen en met deze zin zal je hun uiterste aandacht
opeisen.
Sophie las de zin opnieuw en voelde de stress van haar afvloeien.
─ Het enige wat je morgen moet doen, zei Nathan, is voor je begint
alle aanwezigen even aankijken en elk woord traag en duidelijk
uitspreken.
Ze keek naar Nathan, glimlachte en omhelsde hem stevig. De rest
van de dag verkenden Nathan en Sophie enkele mooie kustplaatsen
ten zuiden van Kaapstad. Toen ze bij een kleine baai kwamen,
hielden ze halt en brachten het grootste deel van de tijd in het water
door. Sophie kwam als eerste uit het water en liet zich uitgeput op
het strand neervallen. Iets later volgde Nathan. Hij liep naar een
kleine strandbar om er broodjes te halen. Terwijl ze op het strand
genoten van hun lekkere broodjes, vertelde Sophie hoe haar laatste
maanden waren verlopen. Het was haar echt voor de wind gegaan,
het leek erop dat alle deuren voor haar waren opengegaan. Nathan
had vooral aandachtig geluisterd. Sophie was natuurlijk erg
benieuwd naar zijn ervaringen.
143
─ Hoe zijn jouw laatste maanden geweest?
Nathan dacht erover na hoe hij, dat wat hij in Spanje en Marokko
ervaren had, het best kon verwoorden. Wat was het meest relevant
voor Sophie en hoe kon hij dit op een eenvoudige manier
uitleggen?
─ Ik heb lieve en boeiende mensen ontmoet die me geleerd hebben
om kennis te vergaren vanuit de wereld van het hogere bewustzijn.
─ Wat heb je ontdekt in de wereld van het hogere bewustzijn?
─ Ik heb gezien hoe gevoelens door ons heen stromen en onze
intenties, onze keuzes en onze daden mee bepalen.
─ Bepalen we niet zelf onze daden?
─ We mogen de rol van onze gevoelens niet onderschatten.
─ Als ik aan mijn beelden werk, stel ik me volledig open voor mijn
gevoelens. Ze zijn voor mij een bron van energie.
─ Alles in ons bestaat uit energie, ook onze gevoelens.
─ Bestaan onze gevoelens uit energie?
─ Gevoelens kan je zien als energiegolven die invloed hebben op
onze eigen innerlijke energie. Ze beïnvloeden onze intenties en
onze daden.
Sophie nam rustig de tijd om de betekenis van Nathan‟s woorden
goed te laten doordringen.
─ Het opmerkelijkste dat ik heb gezien, is dat alle energievormen,
onszelf inbegrepen, uitgaan van een geheel. We zijn allemaal
verbonden met de universele energie.
─ Verbonden met de universele energie? Ik heb bevriende
kunstenaars over dezelfde ervaring horen spreken. Wat is dat
precies?
─ Het is een innig gevoel dat werkelijk alles wat leeft uit een en
dezelfde bron ontstaat.
Nathan nam even tijd om zijn ervaring weer op te halen.
─ Het was pas achteraf dat ik over die ervaring ben gaan nadenken
want op dat moment was het alsof ik geen psychische activiteit
meer beleefde. Alles ging vanzelf, ik stelde mezelf geen vragen, ik
hoefde geen verklaring… ik voelde het gewoon… innerlijk wist ik
het gewoon!
─ Heeft deze ervaring je veranderd?
─ Ik ben me nu nog bewuster van het feit dat iedereen met het
groot geheel verbonden is.
─ Als elk van ons deel uitmaakt van een geheel, wat houdt dan
onze individuele rol in?
144
─ Binnen deze verbondenheid beschikken we allemaal over een
vrije wil om dichterbij de bron te komen of om ons ervan te
verwijderen.
─ Hoe weten we wanneer we dichterbij de bron komen?
─ Als negatieve gevoelens, zoals eenzaamheid, vrees of woede niet
meer gemakkelijk door ons heen stromen. We worden dan
voornamelijk door positieve gevoelens geïnspireerd.
─ Op jou lijken negatieve gevoelens nooit veel invloed te hebben.
Nathan wist wat Sophie bedoelde. Hij was zich altijd al bewust
geweest van zijn innerlijke kracht en vertrouwde deze boven alles.
Sinds het begin van zijn reis was hij zich er steeds bewuster van
geworden hoe bijzonder deze kracht was. De volgende dag
vertrokken Nathan en Sophie naar de openingsceremonie van de
tentoonstelling. De beeldhouwwerken waren opgesteld in een grote
expositiezaal. Ze waren bedekt met grote grijze doeken en zouden
pas getoond worden na de toespraak van Sophie. Er was ook pers
aanwezig en er werden allerlei vragen aan Sophie gesteld. Nathan
liet haar even alleen en knoopte een gesprek aan met de
galerijhouder.
Toen hij terugkwam zag hij hoe zenuwachtig Sophie was.
─ Kijk naar al deze mensen die voor jouw werken hiernaartoe zijn
gekomen. Wees gewoon jezelf en je angstgevoel zal plaatsmaken
voor een gevoel van voldoening.
Nathan zag Sophie angstig rondkijken en begreep dat zijn woorden
niet hadden geholpen. Daarop nam hij haar in zijn armen en
fluisterde in haar oor.
─ Sophie, laat even alleen het gevoel van trots aan je zijde en je
woorden zullen er voor zorgen dat de aandacht van de aanwezigen
volledig gericht zal zijn op je werken. De betoveringkracht van de
beelden zal de rest doen!
Bij het horen van wat Nathan zei, veranderde plots haar
gezichtsuitdrukking. Deze woorden gaven haar vertrouwen. Ze
begreep dat de aandacht niet op haar zou worden gericht, niet eens
op haar woorden maar vooral op haar werken. Net op dat moment
werd Sophie op het podium geroepen. Nathan gaf haar een laatste
tip.
─ Nadat je iedereen hebt verwelkomd, kijk dan naar de genodigden
achteraan, haal alle beelden een voor een voor je geest en spreek
dan pas.
Terwijl Sophie met zelfvertrouwen naar voren stapte, vroeg Nathan
aan enkele aanwezigen om bij de doeken te gaan staan. Bij elk
145
beeld stond er nu iemand klaar om het te onthullen. Net op het
moment dat Sophie uitgesproken was, deed de galeriehouder het
licht uit en zette de schijnwerpers aan. Alle doeken gingen samen
naar beneden. De kunstwerken werden prachtig verlicht en
maakten grote indruk. Het leek alsof ze magie uitstraalden. Alle
genodigden keken er, zonder uitzondering, als betoverd naar.
Sophie was ondertussen naar Nathan toe gekomen.
─ Jij bent een tovenaar.
─ Nee Sophie, het zijn jouw werken die betoverend zijn.
Verschillende mensen kwamen nu naar Sophie en wilden graag
meer weten over de diepere boodschappen van haar werken.
Nathan liet haar alleen en ging zelf de beelden bewonderen. Het
waren prachtige symbolische visualisaties van universele thema's.
Toen Nathan bij het laatste beeld kwam, tikte er iemand op zijn
schouder. Hij draaide zich om en zag een oudere man met donkere
huidskleur. De man was groot en tenger en had grijs haar en een
grijze baard.
Hij droeg een kleurrijk maatpak en sprak Nathan in het Engels aan.
─ Ik ben dokter Songo, aangenaam kennis te maken.
─ Mijn naam is Nathan, eveneens aangenaam kennis te maken.
─ U heeft mooi werk geleverd!
─ Het is mijn vriendin die uw felicitaties verdient.
Songo keek even naar de kunstwerken.
─ Haar bekwaamheid komt hier schitterend tot uiting maar uw
begaafdheid is van een andere orde.
─ Over welke begaafdheid heeft u het?
Op dat moment kwam Sophie erbij staan. Ze was blij even de
drukte te kunnen ontvluchten. Songo stelde zich aan haar voor.
─ Ik ben dokter Songo, aangenaam kennis te maken. Het is aan uw
werk te zien dat u over een groot scheppend vermogen beschikt.
─ Dank u, zei Sophie.
Songo richtte zich dan opnieuw tot Nathan.
─ De begaafdheid waarover ik sprak is uw vermogen om te
bezielen.
─ Mijn vermogen om te bezielen?
─ Het is zeer bijzonder te zien hoe je de stilte wist op te vullen en
op het gepaste moment naar een hoogtepunt wist toe te werken,
nietwaar juffrouw?
─ U heeft zijn inbreng goed gezien, lachte Sophie.
─ Goed zien is dan weer mijn begaafdheid!
146
Songo had een heel aparte manier om zich uit te drukken, maar
ondanks zijn merkwaardige woordkeuze begreep Nathan perfect
waarover de oude man het had.
─ Ik moet nu gaan, zei Songo, het was mij een genoegen en ik
wens jullie nog veel succes.
Terwijl Songo verder liep zei Sophie licht geamuseerd:
─ Blijkbaar valt vanavond niet alleen mijn begaafdheid op!
─ Eigenlijk wel een ongewone persoon die dokter Songo.
Toen het einde van de tentoonstelling naderde, gingen Sophie en
Nathan aan de uitgang staan om afscheid te nemen van de
vertrekkende genodigden. De kunstwerken van Sophie hadden veel
indruk gemaakt. Ze genoot nu ten volle van de felicitaties. Het was
al laat toen Sophie en Nathan terug naar hun flat reden. Sophie was
blij dat haar verplichtingen volbracht waren. Nu kon ze twee
weken vrijuit genieten van het gezelschap van Nathan in een land
dat steeds meer indruk op haar maakte.
De volgende dag vertrokken Nathan en Sophie in oostelijke
richting voor een rondreis die een tiental dagen in beslag zou
nemen. Ze bezochten de prachtige witte stranden bij Port
Elizabeth. Vervolgens vertoefden ze in de havenstad Durban, waar
ze getuige waren van een gezellig mengelmoes van culturen.
Daarna reden ze via het binnenland naar Pretoria en Johannesburg.
Tussendoor bezochten ze ook nog een natuurpark met een
ongekende rijkdom aan fauna en flora.
In Johannesburg maakten ze een wandeling door het moderne
centrum. Daarna maakten ze een uitstapje naar de townships, waar
ze geconfronteerd werden met schrijnende armoede. In deze stad
waren de grote tegenstellingen tussen arm en rijk het meest
zichtbaar.
Tijdens de terugrit naar Kaapstad bespraken Nathan en Sophie alle
hoogtepunten van hun trip. Ze hadden veel gezien en waren onder
de indruk van hun avontuur in een land vol verscheidenheid, met
een prachtige natuur. Toen ze in Kaapstad aankwamen, voelde
Sophie zich misselijk worden en kreeg hevige buikpijn. Nathan
besloot naar een apotheek te gaan. Daar werd hun voorgesteld om
een dokter te raadplegen. Ze kregen een lijst met de beschikbare
dokters. Toen ze samen de lijst doornamen viel hun oog op de
naam van dokter Songo. Dit kon volgens hen geen toeval zijn.
Toen Nathan dokter Songo opbelde, vroeg deze de symptomen te
beschrijven. Daarop liet hij hen weten dat hij tijd zou vrijmaken
om deze avond naar hun flat te komen.
147
Eenheid
Na het avondeten belde Songo aan. Hij onderzocht Sophie, nam
haar temperatuur op en vroeg haar wat ze de laatste dagen gegeten
had. Sophie somde op wat ze zich nog herinnerde.
─ Denkt u dat het ernstig is? vroeg ze dan.
─ Maakt u zich niet ongerust. Het zijn verschijnselen die hun
oorzaak vinden in een kleine balansverstoring.
Nathan en Sophie herkenden Songo‟s merkwaardige taalgebruik.
─ Het komt op een slecht moment want morgen vertrek ik weer
naar Frankrijk.
Songo staakte een ogenblik zijn activiteiten.
─ Zijn er dan goede momenten om ziek te worden? vroeg hij aan
Sophie.
Met deze opmerking kreeg hij Sophie aan het glimlachen. Songo
vroeg Nathan om water op te warmen en maakte zijn koffer open.
Het was een brede koffer waarvan een vak gevuld was met allerlei
soorten kruiden. Songo nam er twee lange bladeren uit en gaf ze
aan Nathan. Nathan herinnerde zich dat de zigeunervrouw in
Granada ook zulke planten bij zich had om de herdersvrouw te
genezen.
─ Wanneer het water kookt, zei Songo, mag je deze bladeren erin
dompelen.
─ Ze lijken een beetje op onkruid, zei Sophie.
─ Onkruid is een naam die mensen geven aan planten waar ze het
volle nut nog niet van hebben ontdekt, antwoordde Songo.
Sophie had toch nog haar bedenkingen.
─ Heeft u geen andere geneesmiddelen? vroeg ze.
─ Niets dat doeltreffender uw balans weer in evenwicht zal
brengen.
Het kokende water was nu een kruidenthee geworden. Nathan
bracht de kookpot en zette die op het tafeltje.
─ Waarvoor dienen deze bladeren? vroeg hij aan Songo.
─ Kruiden zijn geneeskrachtige planten, ze verwijderen het vergif.
─ Het vergif? reageerde Sophie.
─ Wij eten voedsel dat ons eigenlijk vreemd is, zei Songo. Voedsel
moet daarom door de spijsvertering volledig worden omgevormd,
anders zou het voor ons vergif blijven.
148
─ Wordt daarom iedere spijs als een belasting beleefd? vroeg
Sophie.
─ Inderdaad, de ene meer dan de andere, tot ze door de
verteringskracht overmeesterd worden.
Songo liet Sophie voorzichtig de hete kruidenthee drinken en gaf
haar genoeg kruiden voor de komende dagen. Nathan raakte meer
en meer gefascineerd door de oude man. Hij scheen over een grote
kennis te beschikken.
─ Hoe bent u dat allemaal te weten gekomen?
─ Deels door oude tradities, zei Songo, deels door ervaringen. Ik
geloof in de kracht van de natuur en tracht altijd haar harmonie te
bewerkstelligen.
─ Wat houdt dat precies in? vroeg Nathan.
─ Door mij te observeren, kom je dat te weten, zei Songo. Je hoeft
alleen maar te kijken hoe ik met anderen omga om te begrijpen hoe
bewust ik de natuur ervaar!
─ Wat bedoelt u met bewust de natuur ervaren? vroeg Nathan
verder.
Songo zag dat Nathan oprechte belangstelling toonde. Hij ging in
dezelfde houding als Nathan zitten en gebruikte tijdens het spreken
ook zijn handen op dezelfde wijze als hij.
─ Ik erken een niveau van kracht, oneindig veel groter dan wat
voor velen mogelijk lijkt. Omdat die kracht zoveel groter is, wordt
ze soms zelfs bovennatuurlijk genoemd. Maar ik beschouw het als
een natuurlijke harmonie die binnen het bereik van ieder individu
ligt.
─ Mensen met een moderne levensopvatting staan sceptisch
tegenover uw beschouwing van de natuurlijke harmonie, zei
Nathan. Ze zien de wereld eerder als een grote chaos.
─ Mensen met een moderne levensopvatting ervaren de natuur
vaak minder bewust en verwijderen zich van de perfecte harmonie.
Ze ontwikkelen een blind geloof in de technologie en hebben de
neiging te denken hierdoor meer vat te hebben op de toekomst.
Door dit gesprek was het Nathan duidelijk geworden dat Songo
hem heel wat kennis kon bijbrengen. Niet alleen had Nathan zijn
wijze toon ontdekt, maar ook zijn persoon boeide Nathan steeds
meer.
─ Sophie vertrekt morgen naar Frankrijk. Ik zal hier langer blijven
want ik wil nog meer ontdekken over dit fascinerende land. En ik
zou ook graag ons gesprek willen voort zetten.
─ Hier heb je mijn adres. Kom maar langs wanneer het je past.
149
Songo nam afscheid.
's Avonds bespraken Nathan en Sophie hun plannen.
─ Ik ben medeverantwoordelijke van een grootschalig kunstproject
met kinderen, zei Sophie. Het wordt georganiseerd in
samenwerking met de stad Marseille.
─ Dat lijkt me een mooi initiatief om je voor in te zetten, zei
Nathan. Echt iets voor jou.
─ Heb je enig idee wanneer we elkaar terugzien?
─ Nee, ik weet alleen dat ik nu al naar die dag uitkijk.
Sophie zei even niets.
─ We hebben hier een prachtige tijd doorgebracht.
─ En alweer een heleboel herinneringen om te bewaren.
De volgende dag voelde Sophie zich weer beter. De kruidenthee
van Songo bleek heilzaam. Terwijl ze haar koffers klaarmaakte,
ging Nathan de huurtermijn van de flat en de auto verlengen. In de
namiddag bracht Nathan Sophie naar de luchthaven, waar het
alweer een emotioneel afscheid werd. Nog een dag later ging
Nathan naar de mooie kustlijn ten noorden van Kaapstad om te
gaan duiken. Zowel boven als onder water nam hij tijd om zich
over zijn reis te bezinnen. Hij was er nu nog meer van overtuigd op
de juiste plaats te zijn om zijn leerproces voort te zetten en wilde
nagaan of hij nog een tijdje met Songo zou kunnen optrekken. De
volgende ochtend belde hij Songo en ze maakten een afspraak.
Songo woonde in een landhuis op een prachtig domein. Op dat
domein liep personeel rond dat in kleinere woningen op hetzelfde
domein woonde. Er was uitgebreid eten klaargemaakt. Vooral de
bredie, een typische stoofpot, kon Nathan bekoren.
Tijdens de maaltijd maakte hij zijn intenties kenbaar.
─ Als ik bij u zou blijven en u zou helpen tijdens uw dagelijkse
activiteiten… zou u mijn aanwezigheid dan op prijs stellen?
─ Mag ik naar uw beweegreden vragen? zei Songo.
─ Ik heb er twee. Ten eerste zou ik u op die manier kunnen
bedanken voor het genezen van Sophie. Zij heeft gebeld en gezegd
dat ze in topvorm is.
─ Ik ben blij te horen dat ze zich beter voelt.
─ Ten tweede zou ik u graag willen vergezellen om zoveel
mogelijk te kunnen opsteken van uw kennis.
─ Een van deze twee beweegredenen zou al voldoende zijn
geweest!
Tijdens de weken die daarop volgden, maakte Nathan kennis met
Songo‟s dagelijkse leven. Samen bezochten ze een groot aantal
150
mensen die een beroep deden op Songo‟s diensten. Nathan zag hoe
Songo een reputatie had opgebouwd en in het hele land werd
gevraagd. Op een vrije namiddag reden Nathan en Songo naar
Chapman's Peak, een plek buiten Cape Town met een fantastische
kustlijn. Songo en Nathan namen plaats op een rots en genoten van
het uitzicht.
Nathan wilde hem vragen naar iets waar hij zeer nieuwsgierig naar
was. Ze hadden samen bezoeken gebracht aan mensen van allerlei
afkomst en geloofsovertuigingen. Toch hadden ze allemaal iets
gemeen. Een ontzettend groot vertrouwen in Songo. Songo kon
zich blijkbaar door iedereen laten aanvaarden.
─ Waarom is er zoveel onbegrip tussen mensen van verschillende
afkomst? vroeg Nathan.
─ Omdat mensen vooral aandacht hebben voor verschillen en
minder voor gelijkenissen.
Deze woorden deden Nathan denken aan een uitspraak van Adnan.
─ Hoe komt het dan dat jij wel overal wordt begrepen? vroeg hij.
─ Om dat te bereiken, moet je het geduld aan je zijde houden en
leren hoe je vertrouwen kan geven.
Nathan nam de spreekstijl van Songo over.
─ Hoe word je aanvaard door mensen die anders leven en hoe kan
je vertrouwen geven?
─ Kijk Nathan, het waarneembare bewustzijn is heel beperkt. Het
grootste deel van ons weten bevindt zich in het onderbewustzijn. Je
kunt dus best leren het onderbewustzijn aan te spreken.
─ Hoe kan je het onderbewustzijn aanspreken?
─ Daarvoor moet je door de netten van het wantrouwen
heendringen. Zoals jij ook deed door mijn aparte spreekstijl over te
nemen.
Dat had Nathan inderdaad net gedaan. Nathan was ondertussen
vertrouwd met Songo‟s taalgebruik en zijn aparte metaforen. Hij
wist dat Songo hierdoor de aandacht vooral op de boodschap wilde
richten. Nathan wist dat hij hiervoor aandachtig moest luisteren, de
juiste vragen moest stellen, maar vooral zijn verbeeldingskracht
moest aanspreken.
─ Wat is de rol van de netten van het wantrouwen?
─ Ze verhinderen dat bepaalde informatie tot het onderbewustzijn
doordringt.
─ Kan je altijd door de netten van het wantrouwen heendringen?
151
─ Ik begin met de lichaamstaal van mijn gesprekspartners te
analyseren. Ik observeer zoveel mogelijk kleine dingen en imiteer
ze als ik in hun bijzijn ben.
─ Je imiteert ze?
─ Vaak heeft wat mensen zien meer impact dan wat ze horen.
Voor Nathan was dit een bevestiging van de kracht van beelden.
─ Mensen voelen mij dan aan alsof ik bij hen hoor, vervolgde
Songo. Veel mensen denken dat als je hetzelfde gedrag vertoont, je
dan ook dezelfde opvoeding hebt gekregen en dezelfde
bezorgdheid deelt.
Deze lessen waren zeer waardevol voor Nathan. Hierdoor begreep
hij beter de invloed van beelden in de communicatie. Nathan
voelde zich goed in het bijzijn van Songo en hij voelde zich ook
steeds beter thuis in Zuid-Afrika, vooral de overweldigende natuur
maakte indruk op hem. Een tijdje later maakten Songo en hij een
trip naar de townships van Johannesburg. Songo bezocht al jaren
bepaalde buurten en kende er veel mensen. Voor Nathan zou het de
tweede maal zijn. Hij werd, net als de eerste maal met Sophie,
sterk aangegrepen door de armoede en de levensomstandigheden
die hij er zag.
─ Hoeveel Zuid-Afrikaanse kinderen leven in armoede? vroeg hij
aan Songo.
─ Van een getal zal je niet veel wijzer worden, antwoordde Songo.
Songo zei dan niets meer en Nathan drong ook niet verder aan. Ze
wandelden verder tot Songo naar een jongen toe stapte. De jongen
droeg een korte sportbroek en een gescheurd T-shirt. Hij was
graatmager en had zich blijkbaar al lang niet meer behoorlijk
kunnen wassen. Hij glimlachte verlegen toen hij zag dat Songo
hem zou aanspreken. Songo sprak in de locale Xhosa taal:
─ Hoe heet je?
─ Ik heet Moyo, zei de jongen.
─ Ik zie je hier voor de eerste keer.
─ Wij zijn hier vorige week aangekomen en slapen daar.
Moyo wees in de richting van enkele grote betonbuizen waar
enkele groepen jonge kinderen rondhingen. Songo vertaalde het
gesprek. Nathan reageerde verwonderd:
─ Leef je daarin? vroeg hij aan Moyo terwijl hij naar de
betonbuizen wees.
─ Ja, met mijn broertje, antwoordde Moyo.
─ Met wie ben je naar hier gekomen? vroeg Songo.
─ Alleen ik met mijn broertje, zei Moyo.
152
Songo vertaalde en opnieuw was Nathan verwonderd.
─ Waar zijn je ouders? vroeg hij aan Moyo.
─ We leven al een jaar alleen, antwoordde Moyo.
─ Hoe oud ben je? vroeg Songo.
─ Negen jaar, zei Moyo.
Nathan voelde medelijden en ging op zijn hurken zitten.
─ En je broer, hoe oud is hij? wilde Nathan weten.
─ Mijn broertje is zes jaar, zei Moyo.
Nathan sprak Songo aan.
─ Moeten we hen niet helpen?
Songo keek Nathan aan maar antwoordde niet.
Na een korte pauze sprak Songo verder met de jongen.
─ Heb je nu iets nodig?
Moyo twijfelde eerst even maar vroeg dan een gunst.
─ Kent u de andere jongeren van de betonbuizen?
─ Ik ken er een paar, waarom?
─ Sommigen vallen ons lastig.
─ Ik zal met hen spreken zodat ze weten dat jij en je broer vrienden
zijn van Songo.
Songo gaf Moyo een kus op zijn voorhoofd waarna Nathan
hetzelfde deed en hem geluk wenste. Ze wandelden verder.
─ Zie je Nathan, zei Songo, die jongen zorgt niet alleen voor
zichzelf maar ook voor zijn broertje. Dat maakt dat hij, als
negenjarige, de rol van een moeder en van een vader op zich
neemt.
Songo liet Nathan hierover nadenken en sprak dan verder.
─ Dit is een verhaal van slechts twee kinderen maar het maakt je
veel wijzer dan te weten hoeveel kinderen in armoede leven.
Nathan begreep de wijze les die hij net kreeg en verzonk weer in
gedachten.
─ De mensheid mist menselijkheid!
Songo zag hoe diep Nathan getroffen was.
─ Schijnbaar zijn wij mensen nog niet in staat om te leven hoe we
willen leven, in vrede, harmonie en liefde. We zijn het enige wezen
op aarde dat zichzelf uitroeit.
─ Er is zoveel nodig om ze allemaal te helpen, reageerde Nathan.
Songo stopte en keek Nathan aan.
─ Een beetje liefde kan al wonderen doen.
De volgende dag maakten Nathan en Songo een uitstapje naar een
spectaculaire canyon. Eenmaal daar aangekomen namen ze plaats
op een uitkijkpunt dat de naam "Gods venster" droeg. Van daaruit
153
hadden ze een prachtig zicht over de gigantische krater. Nathan
was nog steeds aangedaan door wat hij de vorige dag had gezien.
Songo was zich hiervan bewust en gebruikte deze dag om hem rust
te gunnen en hem de gelegenheid te geven alles te kunnen
verwerken. Om die reden had Songo zo´n prachtige locatie
gekozen.
─ Het is belangrijk, zei hij tegen Nathan, om na de vele
aandoenlijke beelden die je gisteren heb gezien, vandaag je
gevoelens te vullen met mooie beelden.
─ Veel mensen beseffen niet hoe gelukkig ze zich mogen prijzen
niet in zulke omstandigheden te moeten leven. Ik heb me steeds
dezelfde vraag gesteld: "Zoveel ellende, zoveel pijn, zoveel
verdriet, waarom toch?"
Songo legde zijn hand op Nathan‟s schouder.
─ Voor ieder van ons die door de ellende van een ander wordt
aangegrepen en er zijn gedrag door laat beïnvloeden, krijgt deze
ellende een betekenis.
Nathan herinnerde zich dat deze woorden leken op wat Simon zei
tijdens de overstromingen in Bangladesh.
─ Hoe kan ik betekenis geven aan deze ellende?
─ De pijn van een ander stelt ons in staat nederigheid, moed,
vrijgevigheid en liefde te ontwikkelen. Dat zijn noodzakelijke
eigenschappen om onszelf en het leven om ons heen te veranderen.
"Om het leven om ons heen te veranderen!" Die laatste woorden
van Songo bleven hangen in Nathan‟s gedachten.
─ Zijn pijn, ellende en zelfs dood hiervoor wel echt nodig?
─ Het leven is niet alleen een verbond tussen de levenden, maar
tussen levenden, overledenen en degenen die nog geboren moeten
worden. De dood helpt ons bewust te zijn van het bestaan.
Mochten we eeuwig leven, dan zouden we het bestaan niet eens
kunnen ervaren.
Dit was voor Nathan een nieuwe visie op de dood.
─ We zullen de dood nu maar even laten rusten en er later op
terugkomen. Onthoud voorlopig dat je slechts moet trachten te
veranderen wat je kunt veranderen. En dat je de rest moet leren
aanvaarden. Maar leer vooral het verschil tussen beide!
Nathan herkende weer die wijze toon en kreeg steeds meer
vertrouwen in Songo‟s woorden. Beide heren maakten toen een
lange wandeling rond de canyon.
154
Herinnering
─ We hebben al verschillende buitenlandse dokters ontmoet, zei
Nathan. Wat ik me telkens afvraag is wat hun werkelijke drijfveer
is om hun welvarend leventje te verlaten en in zulke erbarmelijke
omstandigheden te komen werken?
─ Vaak willen ze hun kennis beter benutten en in ruil daarvoor
krijgen ze een groter vermogen tot empathie, antwoordde Songo.
─ Kennen moderne artsen niet genoeg medeleven?
─ Veel artsen die opgeleid worden in de moderne geneeskunde
weten wel goed wat ze denken, maar vaak niet wat ze voelen!
─ Wat missen ze dan?
─ Het besef dat iemand genezen ook helpt om zijn of haar
bewustzijn te vergroten.
─ Op welke manier dan?
Songo zweeg even om zijn woorden meer kracht bij te zetten.
─ Genezen helpt iemand om dichter bij zijn kern te komen. In
sommige gevallen kunnen we zelfs iemand helpen zich te
herinneren wie hij echt is.
─ Bedoel je daarmee dat ze op die manier geholpen worden om
hun ware levensbestemming te vinden?
Songo keek vol bewondering naar Nathan en zweeg alweer even.
Songo was onder de indruk van Nathan‟s vermogen om steeds de
juiste verbanden te leggen.
─ Je kon het niet beter verwoorden.
Songo werd enkele weken later benaderd door een bevriende arts
uit de stad Bloemfontein. Er was een epidemie uitgebroken binnen
een stam. De ziekte werd als zeer gevaarlijk beschouwd en
verschillende mensen waren er al aan overleden. Songo en Nathan
besloten om er een tijd te gaan verblijven en hun hulp aan te
bieden. In die periode zag Nathan, in een zeer korte tijd, een groot
aantal mensen doodgaan. Vlak nadat alweer een man gestorven
was, in het bijzijn van zijn vrouw en zijn kinderen, stond Songo op
zei tegen de weduwe:
─ Vandaag is een nieuw begin!
Na deze woorden draaide Songo zich om en verliet de ruimte.
155
Nathan voelde groot medelijden met de weduwe en omhelsde haar.
Nathan werd steeds zeer diep getroffen wanneer er iemand
doodging terwijl Songo daar gemakkelijker mee leek om te gaan.
─ Hadden we niet meer moeten zeggen tegen haar? vroeg Nathan
nadien.
─ Hoe meer woorden je gebruikt, des te minder ze betekenen,
antwoordde Songo.
Nathan wist dat Songo een eigenaardige kijk had op de dood. De
laatste keer dat ze het erover hadden gehad, had Songo zijn visie
maar kort toegelicht. Nathan vond dit een gepast moment om het
onderwerp weer aan te snijden.
─ Wat gebeurt er volgens jou wanneer ons aardse leven op zijn
einde komt?
Songo keek Nathan aandachtig aan en doorzag alle vragen die in
hem opkwamen.
─ Het belang van deze vraag verdient dat we er tijd voor nemen.
Songo wees naar een grote boom aan de top van een heuvel.
─ Laten we even onder die bomen gaan zitten, vervolgde Songo,
de schaduw zal ons de nodige verkoeling verschaffen.
Toen ze plaats hadden genomen, nam Songo nog even tijd om na te
denken en sprak dan:
─ Wat je nu gaat horen zijn overtuigingen van een oude man die
zijn bevindingen baseert op een leven gewijd aan het verlengen
van het huidige bestaan en dus op het uitstellen van wat hierna
komt.
─ Dat maakt mijn belangstelling voor je overtuiging des te groter,
reageerde Nathan.
─ Je kunt mensen die behoefte hebben aan genezing in drie
groepen verdelen. Voor de eerste groep heeft de tijd nog niet
beslist om de dood te sturen. Om hen te genezen volstaat kennis en
ervaring.
─ De tijd?
─ Het is de tijd die beslist wanneer de dood mag dansen.
─ Kan de dood dansen?
─ Dat doet ze inderdaad wanneer ze iemand mag komen ophalen.
─ Dansen? Maar het is toch geen vreugdevolle gebeurtenis?
─ Dat is waar voor de nabestaanden maar voor de overledene
betekent het een verlossing.
Nathan begreep dat Songo alweer een eigenaardige symboliek had
gekozen om zo zijn visie op ingewikkelde zaken eenvoudiger over
te brengen.
156
─ Hoe zit het met de tweede groep?
─ De tweede groep is niet meer te redden voor dit bestaan omdat
de tijd dat nu eenmaal heeft beslist.
─ Het is dus alweer de tijd die beslist.
─ De tijd heeft die verantwoordelijkheid! Daarom kan je alleen
maar nederig reageren, zoals bij die man van daarnet. Je moet nooit
de gedachte verliezen dat de tijd meer weet dan jij.
─ Nu begrijp ik al een beetje beter waarom je de komst van de
dood gemakkelijker aanvaardt.
Songo knikte bevestigend.
─ Je sprak ook over een derde groep? vroeg Nathan.
Songo zei nog steeds niets en staarde in de verte.
Door Songo te observeren, wist Nathan dat hij zich moest
concentreren op wat er nu zou volgen.
─ Het is door het begeleiden van diegenen die in de derde groep
vertoeven, dat ik de nodige wijsheid heb opgedaan om mijn
vermogen ten volle te benutten.
─ Heb je dankzij hen je ware levensbestemming gevonden?
Songo knikte, waardoor Nathan bevestiging kreeg dat Songo zijn
ware missie zou onthullen.
─ Wanneer de wilskracht sterk genoeg is, kan de tijd overtuigd
worden om nog geduldig te zijn.
─ Kan je dat toelichten?
─ In zeer bijzondere gevallen kan de tijd de dood terugroepen!
─ Wanneer maakt de tijd een dergelijke uitzondering?
─ Wanneer de tijd ziet dat de persoon, door deze ervaring, zijn
ware missie nog kan voltooien.
Nathan besefte waar Songo zijn volledige levenswijze op had
toegespitst. Hij begreep welke bedrevenheid Songo had ontwikkeld
en hoe bewust Songo de natuur ervaarde.
Nathan was nu nieuwsgierig naar wat deze ervaringen van Songo
hem konden leren.
─ Veranderen mensen door deze ervaringen?
─ Ze keren terug naar ons met een groot gevoel van
verantwoordelijkheid om hun ongebruikte talenten te ontwikkelen.
─ Praten ze soms over wat ze meemaakten wanneer de dood hen
kwam halen?
─ Elk van hen beschrijft het anders maar velen spreken over
heldere schittering waarin ze zich volledig opgenomen voelden.
─ Wat merk je zelf bij deze mensen na hun ervaring?
157
─ Velen hebben daarna hun leven drastisch veranderd. Ze
beschouwen hun ervaring als een geestelijke wedergeboorte. Ze
zijn in staat de natuurlijke harmonie te herkennen en hebben
sterkere gevoelens van eenheid met anderen en met het universum.
Tijdens de dagen die daarop volgden, werd er hard gewerkt door
het artsenteam. Ze slaagden erin de epidemie volledig onder
controle te krijgen. De rust keerde terug. Nathan ervaarde nu de
dood op een andere manier maar had nog vragen over het enorme
leed. Op hun laatste avond in Bloemfontein sprak hij Songo
hierover aan.
─ Is pijn onoverkomelijk voor de mensheid?
─ Pijn is inderdaad noodzakelijk in onze persoonlijke
ontwikkeling. Het leert ons om de verschillende gevoelens te
onderscheiden.
─ We moeten dus lijden?
─ Je had het over pijn, niet over lijden.
Nathan schrok van deze stelling.
─ Is pijn dan niet hetzelfde als lijden?
─ Pijn is een gids die wijst op een gebrek aan harmonie, een
gebrek aan evenwicht dat naar herstel zoekt.
─ En wat is lijden dan?
─ Lijden is een toestand van het verstand die voortkomt uit de
emotionele behoefte om aan pijn te ontkomen. Als we de aard van
pijn werkelijk zouden begrijpen, zou er geen lijden zijn.
Dit was een nieuw gegeven voor Nathan. Een stelling die
gedurende de komende maanden nog duidelijker zou worden.
Nathan zou kennis maken met allerlei emotionele en fysieke
ziekteverschijnselen en zien hoe Songo er vaak in slaagde
patiënten er bovenop te helpen. Nathan was ondertussen ook een
volwaardige hulp geworden en was al verschillende malen zelf in
staat geweest om te genezen. Zo leerde hij inzien hoe aan alles iets
positiefs en iets negatiefs is. Hij leerde vooral een onderscheid te
maken tussen de dingen waar hij geen grip op had en de dingen die
hij wel kon veranderen. Wat de grootste indruk op hem maakte
was de wilskracht van sommige patiënten. Velen van hen
verwezen naar een hogere wilskracht die hen hielp overeind te
blijven bij tegenslagen en obstakels.
In een van zijn gesprekken met Songo sneed hij het onderwerp aan.
─ Het is verbazingwekkend waartoe mensen met een grote
wilskracht in staat zijn!
158
─ Niet alleen het bewuste maar vooral het hogere bewustzijn
hebben een grote invloed op de kwaliteit en de helderheid van ons
bestaan. De wilskracht kan bewustmaken wat zich verschuilt
buiten het bewuste.
Nathan had van Songo geleerd onderscheid te maken tussen het
bewustzijn en het onderbewustzijn. Over het hogere bewustzijn
had hij het met Songo nog niet gehad en hij wilde er nu graag zijn
mening over kennen.
─ Wat betekent voor jou het hogere bewustzijn?
Songo keek Nathan aan en antwoordde met grote ernst.
─ Mijn voorouders hebben me geleerd dat het hogere bewustzijn
het duister verlicht en de schaduwen tot leven brengt. Het hogere
bewustzijn is datgene waar we ons niet bewust van zijn, maar wel
toegang toe hebben via ingevingen en dromen.
─ Hoe heeft het hogere bewustzijn invloed op onze genezing?
─ Via de instinctieve wijsheid van ons lichaam die processen en
energieën leidt binnen onszelf.
─ Wanneer je meditatieoefeningen geeft, is dat dan om deze
processen beter te begrijpen?
─ Als we ernstig ziek zijn is het noodzakelijk om vertrouwd te
raken met de wereld van het hogere bewustzijn. Zo kunnen we zien
welke elementen onze natuurlijke harmonie verstoren en kunnen
we in staat worden gesteld hen te beïnvloeden.
─ Hoe kunnen we deze elementen beïnvloeden?
─ Dankzij onze wilskracht!
─ Onze wilskracht stelt ons dus in staat om minder te lijden?
─ Je herinnert je waarschijnlijk ons gesprek over het verschil
tussen pijn en lijden?
─ Ik heb toen ingezien dat pijn een lichamelijk verschijnsel is dat
verbonden is met ons zenuwstelsel maar dat lijden eerder een
gevoel is dat gebaseerd is op de betekenis die we aan de pijn
geven.
─ Dat klopt helemaal. Wel, onze wilskracht helpt om dat gevoel
van pijn op de juiste manier te interpreteren.
─ Of we nu lijden of niet hangt dus af van onze wilskracht?
─ Nu ben je in staat te begrijpen dat ons geluk in zijn geheel
afhankelijk is van onze wilskracht.
Nathan besefte steeds meer het grote belang van de boodschappen
van Songo. De weken gingen voorbij en Nathan realiseerde zich
meer en meer hoe mensen in Afrika zich door hun gevoelens lieten
leiden om beslissingen te nemen en minder door hun rede. Het
159
stemde hem tot nadenken. Hij en Songo hadden er vaak
gesprekken over. Songo was van oordeel dat er een evenwicht
moest gevonden worden tussen onze logica, die hij de wijsheid van
buiten noemde, en ons intuïtief vermogen, die hij de wijsheid van
binnen noemde.
Op een mooie avond zaten ze in de tuin van het domein en Songo
verhelderde zijn stelling.
─ We moeten zowel voelend als denkend door het leven gaan.
─ Is het niet gevaarlijk om ons te veel door onze gevoelens te laten
leiden?
─ We moeten wel waakzaam blijven dat wij zelf en niet anderen de
aard van onze gevoelens bepalen want alleen de wijsheid van
binnen geeft ons de ware richtlijnen.
─ Hoe kunnen we een onderscheid maken tussen de wijsheid van
binnen en de wijsheid van buiten?
─ Door ons te laten begeleiden door de ingevingen van ons
intuïtief vermogen. Deze ingevingen zijn afgestemd op onze ware
levensbestemming.
─ Is dat dan iets waar ons logisch denken geen weet van heeft?
─ De wijsheid van binnen geeft ons inzicht in de omvang van het
hogere bewustzijn.
─ Zit de macht van het hogere bewustzijn binnen onszelf?
─ We hebben inderdaad allemaal toegang tot een mysterieuze
voorraad wijsheid. Elk van ons kan deze informatie door zich heen
laten stromen. Het enige dat we moeten doen om het op te merken
is er genoeg aandacht aan besteden.
─ In Marokko vertelde een vriend me dat hoe meer men de rust
leert kennen, hoe meer men de ingevingen van de wijsheid van
binnen gaat waarnemen.
Songo toonde interesse en vroeg Nathan om over zijn ervaringen in
Marokko te vertellen.
Nathan vertelde zijn avonturen vanaf zijn aankomst in Tanger tot
zijn vertrek uit Casablanca.
160
Waakzaamheid
Songo had aandachtig geluisterd. Zijn interesse werd vooral
gewekt door wat zich had afgespeeld tijdens Nathan‟s verblijf in de
woestijn.
─ Je hebt toen kennisgemaakt met het hogere bewustzijn. Deze
wereld verschuilt zich niet in de woestijn, maar binnen onszelf. Je
vrienden hebben een oude techniek gebruikt om de kracht, de
magie en het mysterie binnen jezelf te ontdekken.
Songo wachtte even.
─ Wees echter altijd waakzaam voor mensen die slechts de schijn
geven je te begeleiden naar de kracht binnen jezelf. Niet iedereen
zal dezelfde oprechte bedoelingen hebben als je vrienden in
Marokko.
Dit was een aanzet voor Songo om naar een grote zogenaamde
spirituele bijeenkomst te gaan. Hij wilde Nathan confronteren met
de gevaren van indoctrinatie en massaal geloof. De bijeenkomst
had plaats net buiten Kaapstad waar wel vaker grote evenementen
werden georganiseerd. Duizenden mensen hadden zich die dag
verzameld voor een groot podium waar sprekers, die door Songo
bedreven tovenaars werden genoemd, het woord zouden nemen. In
afwachting van de eerste spreker raakten Nathan en Songo in
gesprek met verschillende mensen uit de menigte. Nathan
verbaasde zich over de eenzijdige levensperceptie van al zijn
gesprekspartners. Het was al middag toen de eerste spreker het
woord nam. Hij zou nog gevolgd worden door vier andere
sprekers. Nathan en Songo luisterden aandachtig naar de lezingen.
Nathan had voornamelijk belangstelling voor het effect van hun
woorden op het publiek.
Toen de laatste spreker uitgesproken was duurde het nog een hele
tijd alvorens Nathan en Songo uit de menigte weg konden. Ze
haastten zich niet en maakten gebruik van de gelegenheid om naar
de bevindingen van de andere aanwezigen te vragen. Door de
weinig rationele beweringen die Nathan te horen kreeg, werd hij
zich bewuster van de gevaren waarvoor Songo hem wilde
behoeden. Net toen ze bij hun voertuig aankwamen, werd Nathan‟s
aandacht getrokken door een kleurrijke poster met foto's van
muziekgroepen uit verschillende werelddelen. De poster kondigde
161
een festival van wereldmuziek aan dat binnen een week zou
plaatsvinden. Songo keek er aandachtig naar en zei dat het een
veelbelovend spektakel was. Nathan was meteen enthousiast en
keek er naar uit.
Op hun weg naar huis bespraken Nathan en Songo hun
bevindingen van de bijeenkomst.
─ Wat vond je van de lezingen? vroeg Songo.
─ Ik voelde me getuige van een roof op het individueel denken.
Songo kon de woordkeuze van Nathan wel appreciëren en
glimlachte.
─ Herkende je ook de werkwijze die gebruikt werd?
─ Door de wijze waarop ze hun stellingen verkondigden, konden
de sprekers de emoties van hun toehoorders overmeesteren. Het
leek wel een collectieve hypnose!
─ Hun doel is inderdaad meester te worden van de angst en de
vreugde van hun volgelingen. Ze weten dat door het groot aantal
aanwezigen deze gevoelens versterkt zullen worden.
Er viel een korte stilte. Nathan werd zich nog bewuster van het
gevaar waarvoor Songo hem behoedde. Tegelijkertijd was er iets
dat hem sterk verontrustte: Hij realiseerde zich dat de ganse
mensheid hiervoor niet werd behoed.
─ Al degenen die we gesproken hebben, zei Nathan, onderwerpen
zich blindelings aan wat hen aangeleerd wordt.
─ Wat heb je onthouden van onze gesprekken in de menigte?
─ Dat voor hen het spirituele leven vooral bestaat uit het vervullen
van opgedrongen plichten. Het gedrag van de meeste volgelingen
is vergelijkbaar met dat van kuddedieren. Ze volgen hun leider en
doen wat de kudde doet.
Nathan en Songo kwamen thuis. Ook al was het al diep in de nacht,
toch waren ze allebei nog opgewekt en namen ze plaats in de tuin.
Songo haalde drank en hapjes en ze bleven nog napraten. Songo
wist hoe Nathan dacht over hun laatste gesprek en sprak hem
hierover aan:
─ Ik zag je daarstraks stilstaan bij de gevolgen van een dergelijke
indoctrinatie wanneer dat op grotere schaal gebeurt.
─ Ik vrees dat wanneer mensen niet meer vrij zijn om individueel
te denken, een kritische denkwijze onmogelijk is.
─ Wat is dan het gevolg volgens jou?
Nathan herkende in Songo‟s vraagstelling de werkwijze van zijn
vader. Een aanpak die hem in staat had gesteld zijn denkvermogen
optimaal te benutten om tot grote waarheden te komen. Dit gaf ook
162
aan dat wat Songo hem duidelijk wilde maken van groot belang
was. Nathan nam tijd om na te denken en sprak dan de volgende
woorden:
─ Dat deze mensen niet meer in staat zijn zelf na te denken over
wat goed is voor hen. Ze gedragen zich naar wat anderen van hen
verwachten. Ze verantwoorden hun gedrag op basis van
ingestudeerde argumenten.
─ Nathan, zei Songo op zeer ernstige toon, wat je hier aankaart is
de basis van het gebrek aan harmonie op aarde!
Er viel een stilte waarna Songo op een zachtere toon sprak.
─ Welk gevoel roept dat in jou op, Nathan?
─ Een gevoel van onrechtvaardigheid voor al de slachtoffers en
voor de slachtoffers die zij op hun beurt maken.
─ Voel je nog iets anders?
─ Het gevoel dat ik steeds ervaar bij onrechtvaardigheid. De wil
om deze onrechtvaardigheid te verhinderen!
Songo legde zijn hand op Nathan‟s arm en sprak alweer op een
ernstige toon. Nathan keek Songo aan en voelde dat er een zeer
persoonlijke boodschap zou volgen.
─ Je kunt alleen tegen de grote stroom oproeien als je je steeds
door moed laat vergezellen. Moed bezit weerstand, hoop en een
onsterfelijk vertrouwen in een goede afloop!
Songo's woorden veroorzaakten hetzelfde effect op Nathan als toen
hij Sanah's woorden te horen kreeg. Zijn scheppingskracht
manifesteerde zich om hem duidelijk te maken hoe belangrijk deze
boodschap wel was.
─ Ik heb het niet laten blijken maar al vanaf onze eerste
ontmoeting op de tentoonstelling was ik mij bewust van je
uitzonderlijkheid!
Nathan nam even tijd om na te denken.
─ Kwam je toen om mij te ontmoeten?
─ Het waren de beelden van Sophie die me tot jou hebben geleid.
Toen ik je opmerkte herkende ik je kern.
Songo hield nog steeds Nathan‟s arm vast en alweer drongen
Songo‟s woorden bij Nathan diep naar binnen.
─ Mijn kern, mijn uitzonderlijkheid? vroeg Nathan dan. Kan je me
hier meer over zeggen?
Songo aarzelde eerst even en vervolgde dan.
─ Je kern is het symbool van reinheid en ontvankelijkheid.
Daardoor zal je altijd een drang voelen om de mensen die je pad
kruisen te bevrijden.
163
Er viel een stilte waarna Songo Nathan‟s arm losliet.
Ontelbare gedachten tolden nu door Nathan‟s hoofd. Hij trachtte
zich alle gesprekken te herinneren die hij ooit had gehad met
degenen die zijn uitzonderlijkheid hadden opgemerkt. Songo liet
Nathan nadenken.
─ Je sprak daarnet over een goede afloop, hernam Nathan. Wat
bedoelde je precies?
Songo nam tijd om zijn antwoord juist te formuleren.
─ Je wist al heel vroeg dat alles deel uitmaakt van een groter
geheel. Daarna leerde je dat alles binnen dit geheel uit energieën
bestaat. Ondertussen begrijp je beter hoe deze energieën onderling
met elkaar verbonden zijn. Het vervolg van je reis zal je inzicht
geven in wat het bindweefsel is van dit geheel!
Nathan dacht na.
─ Bedoel je de kracht die alles bijeen houdt?
─ Wees tijdens je verdere reis steeds ontvankelijk, bereid en
bereikbaar en wat nog duidelijk moet worden zal het ook worden.
─ Waarom is het mij tot nu toe nog niet volledig duidelijk
geworden?
─ Ik heb nog een raad voor jou. Omhels het geduld en duldt de
onwetendheid en je zult de helderheid ervaren!
Dit gesprek met Songo was veruit het meest intense sinds Nathan
de wijze man had leren kennen. Hij wist dat Songo zijn taak had
volbracht. Dankzij Songo had Nathan nu een veel bredere kijk op
zijn levensdoel. Hij had de nodige lessen ontvangen en kon nu
verder.
Een week later bezocht Nathan het festival van wereldmuziek. Het
was een prachtige dag. Op het programma stonden muziekgroepen
uit alle continenten. Het publiek zong en danste vrolijk mee.
Iedereen was in een opperbeste stemming. In de vooravond trad
een Latijns-Amerikaanse dansgroep op. Het was een bonte
mengeling van Braziliaanse en Caribische dansers. Nathan, zelf
een liefhebber van dansen, kon dit optreden goed naar waarde
schatten en was gecharmeerd door de ingestudeerde choreografie.
Het was een hele prestatie om de verschillende stijlen harmonieus
op elkaar te laten inspelen. Het feit dat de getoonde dansstijlen uit
Latijns-Amerika hun oorsprong hadden in Afrika, kwam zeer mooi
tot uiting tot grote vreugde van het publiek.
Later op de dag ging Nathan naar een van de tenten waar je eten
kon bestellen. Hij stond in de rij zijn beurt af te wachten en merkte
dat de twee meisjes die net achter hem stonden deel uitmaakten
164
van diezelfde dansgroep die indruk op hem had gemaakt. Nathan
hoorde aan hun Spaans accent dat ze uit Cuba afkomstig waren.
Hij maakte van de gelegenheid gebruik om hen te feliciteren met
hun prestatie. De meisjes bedankten hem. Ze benadrukten dat de
leiding in handen was van een Argentijnse choreografe en dat zij
het grootste lof verdiende. Toen Nathan aan de beurt was, bestelde
hij zijn maaltijd en zocht een zitplaats. De twee meisjes kwamen
hem achterna en nodigden hem uit om bij hen aan tafel te komen
zitten. Nathan aanvaardde de uitnodiging en volgde hen. Hij
maakte kennis met enkele andere dansers van de groep en met
Catalina, de choreografe. Nathan feliciteerde het gezelschap en
nam plaats tegenover Catalina. Ze was een veertiger met lang bruin
haar en een mooi sportief lichaam.
Ze keek Nathan doordringend aan. Zijn verschijning liet haar
blijkbaar niet onberoerd.
─ Je spreekt vloeiend Spaans, zei ze. Waar kom je vandaan?
─ Mijn vader komt uit Spanje en zelf heb ik er vaak vertoefd.
─ Ik hoorde dat je van het optreden hebt genoten. Ik ben zeer trots
op de jongens en meisjes. Ze hebben er wekenlang hard voor
gewerkt.
─ Je mag best trots op jezelf zijn. De manier waarop je de
verschillende stijlen tot een harmonieus geheel bracht, vond ik
fantastisch.
─ Bedankt…
Catalina die toch wel wat verward leek, excuseerde zich en ging
even van tafel.
─ Ik ben zo terug!
Een van de mannelijke dansers nam nu het woord:
─ Catalina is een formidabele choreografe maar vooral een
fantastisch mens. Ze heeft een bijzonder vermogen om het beste uit
iemand naar boven te halen.
Na hem nam een danseres het woord.
─ Catalina benadrukt tijdens onze repetities steeds dat we onze
bewegingen moeten opbouwen met wat in ons zit en dat we zo de
onmetelijke rijkdom in onszelf kunnen ontdekken.
Een andere danseres voegde er nog iets aan toe.
─ Haar woorden geven ons zoveel energie en zelfvertrouwen!
De danser nam nu alweer het woord.
─ We hebben in Mexico slechts enkele weken gerepeteerd, maar
elke dag boekten we enorme vooruitgang.
─ In Mexico? vroeg Nathan.
165
─ De dansschool van Catalina ligt in Mexico City. We hebben
allemaal de gelegenheid gekregen om bij haar te repeteren.
─ Spijtig genoeg loopt ons sprookje nu ten einde.
Nog een andere danser wilde iets kwijt.
─ We hebben er allemaal zoveel aan gehad, zowel op professioneel
vlak als op persoonlijk vlak. In korte tijd is mijn leven er echt door
veranderd.
Nathan voelde aan hoe de dansers naar Catalina opkeken en hoe
spijtig ze het wel vonden dat hun avontuur binnenkort zou
eindigen. Ze was voor hen een moederfiguur geworden. Hij
begreep dat ze een wonderbaarlijke tijd hadden gekend. Catalina
was erin geslaagd in een paar weken een hechte band te creëren
tussen haar en de dansers. Catalina kwam nu terug en nam weer
plaats op haar stoel.
Nathan merkte op dat Catalina over iets piekerde en wilde haar op
andere gedachten brengen:
─ Catalina, ik hoor hier niets dan lof en waardering voor je werk.
De vreugde die jullie beleven, straalt van jullie af.
Catalina was zoals de leden van de groep duidelijk geëmotioneerd
dat het sprookje op zijn einde liep.
─ Het zijn allemaal schatten, zei ze. Dit vergeten we nooit!
─ Nee, dit vergeten we nooit! beaamden alle dansers.
Catalina vroeg Nathan naar de reden van zijn aanwezigheid in
Zuid-Afrika. Hij vertelde over zijn reis en alle leden van de groep
luisterden aandachtig mee.
Na het eten stelde Catalina hem voor om bij hen te blijven
gedurende het festival. De optredens bleven nog de hele nacht
duren. Nathan en Catalina leerden ondertussen elkaar beter kennen.
Beiden toonden zichtbaar interesse in elkaar.
Toen ze op het einde van de dag afscheid namen, nodigde Catalina
Nathan uit in Mexico.
─ De geheime wegen van de passie mogen niet ontbreken op je
reis!
Nathan nam haar gegevens mee en beloofde erover te zullen
nadenken.
Eenmaal thuis aangekomen, vertelde Nathan zijn dagverloop aan
Songo.
─ Wat denk je ervan? vroeg hij dan aan Songo, benieuwd naar zijn
mening.
─ Al wat je geopenbaard wordt, draagt leven in zich, Nathan.
166
─ Denk je dat ik er goed aan doe om op haar uitnodiging in te
gaan?
Songo merkte aan Nathan‟s enthousiasme dat een antwoord
overbodig was.
─ Als diep in je een beslissing al werd genomen is het aan de tijd
om het moment te kiezen waarop je deze beslissing kenbaar zult
maken.
Nathan was ondertussen al zo vertrouwd met de vreemde
zinsconstructies van Songo dat hij meteen begreep wat Songo
bedoelde. De volgende dag reed Nathan naar het hotel waar
Catalina en de dansers logeerden en maakte zijn beslissing bekend.
Een tiental dagen voor het nieuwe jaar waren Nathan en Songo op
de luchthaven van Kaapstad en namen ze afscheid van elkaar.
Nathan bedankte Songo en beloofde contact te zullen houden. Het
zou een lange trip worden met verschillende tussenlandingen.
167
- 6 -
Stuwende Energie
168
169
Openheid
Nathan landde in de Mexicaanse hoofdstad. Het was net voor
kerstmis en dat was goed te merken in het straatbeeld waar de
kerstverlichting overvloedig aanwezig was. Nathan nam een taxi
en gaf de chauffeur het adres van de dansschool van Catalina. De
taxirit duurde lang maar het deerde Nathan niet in het minst.
Integendeel, het gaf hem de gelegenheid om rustig een nieuwe
wereld te ontdekken. Het was zijn eerste reis in Latijns-Amerika.
Wat hem onmiddellijk opviel, was het chaotische autoverkeer en
de ontelbare wegen die de metropool doorkruisten. Er was overal
om hem heen een onophoudelijk, druk getoeter van claxons en
luide stemmen. Uiteindelijk stopte de taxi aan het Zócalo plein, het
grote centrale plein van de stad. De taxichauffeur vertelde hem dat
de steeg waar hij moest zijn onbereikbaar was met de auto. Nathan
moest dus hier aan het plein uitstappen. Hij betaalde de chauffeur
en nam zijn spullen uit de kofferbak.
Op het Zócalo plein zag Nathan een Indiaans uitziende man met
lang grijs haar gebonden in een staart. Hij zat op een stoel en voor
hem stond een rij mannen en vrouwen te wachten. Toen ze aan de
beurt waren, zwaaide hij met een rokend wierookkruikje boven
hun hoofd. Vervolgens sprenkelde hij een vloeistof op hun haar en
uiteindelijk gaf hij hen een briefje mee. De Indiaans uitziende man
merkte Nathan op en bleef hem aanstaren, terwijl hij zijn
activiteiten voortzette. Nathan wandelde verder en merkte dat de
man hem bleef nakijken. Hij liep eerst nog even verder maar stopte
dan toch. Het feit dat deze man hem zo bleef aankijken, maakte
hem nieuwsgierig. Hij wilde trouwens ook weten wat de vreemde
bezigheid van de man inhield. Twee redenen om even met de man
te gaan praten, bedacht hij. Nathan stapte naar de man toe en ging
in de rij staan. Het zou even duren maar hij had het er voor over.
Terwijl hij op zijn beurt wachtte, vermoedde Nathan dat de man
niet kon spreken. Nathan merkte ook dat de man zich gedroeg als
een blinde, dat vond hij zeer vreemd omdat hij ervan overtuigd was
dat de man hem lang had aangestaard.
Toen het zijn beurt was sprak hij de man aan:
─ Ik kwam u iets vragen maar weet niet of u wel kan spreken? zei
Nathan.
170
─ Waarom dacht u dat?
─ Omdat u nog geen woord gezegd had... mijn excuses.
─ Ik ben zuinig met woorden omdat ik me bewust ben van hun
invloed. Voor jou maak ik een uitzondering… je bent bewogen
door iets wat volwassenen vaak verloren zijn!
─ En dat is?
─ De nieuwsgierigheid heeft je naar mij gebracht en die liet zich
vergezellen door het geduld.
─ Ik wil weten wat u precies doet?
─ Mensen komen naar mij toe omdat ik dingen weet die zij niet
weten!
Deze woorden maakten Nathan behoedzamer. Was deze man geen
oplichter? vroeg hij zich af.
─ Wat ziet u dan?
─ Ik zie een uitzonderlijkheid.
Nathan keek de man aan. Alweer iemand die Nathan als
uitzonderlijk ervaarde. Bij het horen van deze woorden verdween
ook Nathan‟s achterdocht terwijl zijn nieuwsgierigheid nog sterker
werd.
─ Kunt u beschrijven, wat u kunt zien als u naar mij kijkt?
De man wachtte even en zocht de juiste woorden om te beschrijven
wat hij zag.
─ Ik zie een vloeiende stroom die in staat is tegenkrachten op te
slorpen, ze om te zetten en van richting te laten veranderen.
─ Over welke tegenkrachten heeft u het?
─ Over de begrenzingen van "de stuwende energie"!
Nathan begreep dat de blinde man het vermogen had om de wereld
anders te zien. Door zijn vermogen te ontwikkelen en zijn
bevindingen mee te delen, had deze man de hogere zin van zijn
leven gevonden. Nathan voelde zijn vertrouwen in de man groeien.
─ Neem me niet kwalijk, maar kan u duidelijker aangeven wat u
precies bedoelt met tegenkrachten en begrenzingen van "de
stuwende energie"?
─ Hoe zou ik uw interesse in mijn woorden kwalijk kunnen
nemen? Het is dankzij jouw nieuwsgierigheid dat we samen zin
kunnen geven aan deze momenten!
De man nam alweer even tijd om zijn beweringen te
verduidelijken. Het was duidelijk dat de man het leven met grote
diepgang beleefde en dat hij, net als Songo, een eigenaardige taal
had ontwikkeld om zijn kijk op de dingen weer te geven. Uit
ervaring wist Nathan dat, dankzij deze ontmoeting, de gelegenheid
171
zich aanbood om waardevolle informatie te vergaren voor zijn
persoonlijke ontwikkeling.
─ Ik heb het over de fysische maar vooral over de emotionele
beperkingen waarmee elk van ons op aarde is gekomen.
Nathan was benieuwd naar wat de "stuwende energie" dan
betekende.
─ Mag ik u vragen te verduidelijken wat u bedoelt met "de
stuwende energie"?
─ "De stuwende energie" is de moeder van alle energieën, de
kracht die alles aanstuurt!
─ Verhinderen deze beperkingen ons "de stuwende energie" door
te laten stromen?
De man beaamde door te knikken. De gedachten van Nathan
werden plots zeer helder. Wat de man bedoelde met "de stuwende
energie" was ongetwijfeld wat zijn vader bedoelde als hij sprak
over "de innerlijke kracht", wat Simon bedoelde met "de hogere
kennis", Pablo met "het wonderlijke mysterie", Adnan met "de
scheppende kracht" en Songo met "de natuurlijke harmonie".
─ Volgens jou bezit ik een vermogen om "de stuwende energie" te
laten doorstromen?
─ Iedereen bezit dat vermogen en kan daardoor dingen veranderen.
Maar wanneer jij genoeg kennis zult hebben, zal je de start maken
van een van de grootste veranderingen ooit. Dat is de
uitzonderlijkheid die in jou schuilt.
Nathan voelde de sterke kracht van de woorden die hij net had
gehoord. Ook al had de man hem niet aangeraakt, hun betekenis
drong net als de woorden van Sanah en Songo diep bij hem binnen.
Hij begreep dat hij nu nog beter in staat was waardevolle woorden
te herkennen: "Een van de grootste verandering ooit"…
─ Verheug je op je verblijf hier in Mexico. Het zal je zeker
bevallen!
─ Weet u dat dan zo zeker?
─ De kracht die je naar hier leidde, is de kracht die beslist over alle
hartstochten… de passie.
─ Bedankt voor alles. Ik weet dat al je woorden oprecht zijn en
voor mij van grote betekenis zullen zijn.
De man groette hem en Nathan pakte zijn bagage weer op. Hij
draaide zich om en zag dat tijdens zijn gesprek niemand meer was
komen aanschuiven. Hij volgde de weg die hem door de
taxichauffeur was aangewezen. Hij draaide zich om, maar de
Indiaanse man was verdwenen. Even later kwam Nathan in de
172
smalle steeg waar de dansschool van Catalina zich bevond. Hij zag
een wegwijzer waarop de naam van de dansschool was
aangebracht: "Sentimienta". Hij volgde de richting en naderde het
oude gebouw met de kleurrijke deuren en ramen. Boven de deur
was de naam van de dansschool te lezen. Er was geen bel en de
hoofddeur stond op een kier. Nathan duwde de deur open en kwam
in een hal terecht die uitging op een lange gang met aan de zijkant
een brede trap.
Op de onderste trede zaten twee kleine kinderen, een jongen en een
meisje, in stilte netjes naast elkaar. Ze waren ongeveer vijf jaar
oud. Nathan ging naar hen toe en vroeg naar Catalina. De jongen
zweeg. Het meisje zei dat Catalina er niet was. Nathan zag dat het
meisje blind was. Hij herhaalde zijn vraag voor de jongen om te
zien of hij wist waar Catalina was. Het meisje gebaarde dat de
jongen doof was. Opeens weerklonk er tangomuziek vanuit een
kamer op de eerste verdieping. Spontaan kneep het meisje in de
arm van de jongen waarop hij meteen rechtop ging staan. De
jongen strekte zijn arm op elegante wijze naar het meisje uit en
nam haar hand vast. Ook zij veerde recht en ze namen elkaar vast.
Op het juiste ritme, toverden ze dan prachtige tangopassen. Nathan
keek vertederd toe hoe de twee kinderen, ondanks hun gebreken,
een geweldige expressievorm hadden ontdekt.
Een schoonmaakster kwam naar beneden. Nathan vroeg haar of zij
wist waar hij Catalina kon vinden. Ze antwoordde dat Catalina
deze ochtend een groep waterballetdansers zou begeleiden. Ze
keek naar de klok en zei dat ze niet lang meer zou wegblijven.
Nathan bedankte haar en ging zitten op de trap om het
danskoppeltje verder gade te slaan. Toen de muziek stopte, namen
ze allebei weer plaats op de trap. Nathan nam een pak wafels uit
zijn rugzak en gaf er eentje aan elk van hen. Ze bedankten hem met
een brede glimlach. Nathan bedankte hen op zijn beurt voor de
voorstelling die ze hadden gegeven. Op dat moment ging de deur
open en verscheen Catalina in de hal.
Catalina was duidelijk blij Nathan te zien. Nadat ze elkaar omhelsd
hadden en ze hem bedankt had voor zijn komst, stelde ze hem voor
aan Lisa en Manuel, de kinderen die hij net had leren kennen. Ze
vertelde dat ze vroeger op straat hadden geleefd en dat ze hen sinds
twee jaar onder haar hoede had genomen. Hun verhaal was triest
maar tegelijk ook erg mooi. Catalina had Lisa in de bergen, net
buiten de stad gevonden, waar ze aan haar lot was overgelaten. Ze
had Lisa toen meegenomen in de hoop snel iets te vernemen over
173
haar ouders maar dat gebeurde niet. Later op diezelfde dag was een
vriendin van Catalina bij haar langsgekomen met Manuel. Ze
vroeg aan Catalina of ze enkele dagen op Manuel zou kunnen
passen voordat ze hem naar een kinderopvangtehuis kon brengen.
Manuel was ziek en leefde al een hele tijd op straat. Het feit dat
beide kinderen op dezelfde dag in haar leven opdoken, had
Catalina als een teken gezien. Na een tijdje besloot ze om hen
allebei te adopteren. Ondertussen waren Manuel en Lisa
onafscheidelijk geworden. In de week sliepen ze samen met
Catalina in de dansschool en tijdens de weekends keerden ze mee
terug naar haar woning in de stad Puebla.
Catalina liet Nathan zijn bagage in een kamer zetten en stelde voor
om een hapje te gaan eten in de stad. Manuel en Lisa gingen met
hen mee. Ze wandelden door een park met fraaie
beeldhouwwerken en bankjes aan weerskanten van het wandelpad.
Verderop liepen Manuel en Lisa hand in hand. Ze kwamen langs
een grote fontein met daarnaast een eetkraampje. Catalina bestelde
er vier bekers vers sinaasappelsap en pittige taco's. Ze gingen op
een bank zitten en aten de ronde maïspannenkoekjes die gevuld
waren met vlees en groenten.
─ Wat tussen Manuel en Lisa leeft, is wonderlijk mooi, zei Nathan.
─ In alles zit een wonderlijke schoonheid, zei Catalina.
─ Toen ik op je stond te wachten, heb ik ze zien dansen.
─ Dankzij het dansen hebben ze een weg gevonden om hun pijn te
verlichten. Ze zijn nu de beschermers van "Sentimienta".
─ Wat betekent: "Sentimienta" voor jou?
Catalina nam even tijd voor ze antwoordde:
─ "Sentimienta" is een plaats waar ik mijn wezen, mijn passie en
mijn dromen kan realiseren. Een plaats waar iedereen zich
bijzonder kan voelen, waar hun dromen kunnen uitkomen en er
nieuwe dromen kunnen ontstaan.
─ Ik zag vonken van deze dromen tijdens het optreden in
Kaapstad.
─ Ik heb toen de kans gehad om een prachtige groep bij elkaar te
brengen. Velen van hen hadden het in het leven niet gemakkelijk
gehad.
─ Hoe ben je op de gedachte gekomen om "Sentimienta" op te
richten?
─ Ik heb altijd een speciale relatie gehad met muziek en ik wilde
haar een thuis geven.
─ Hoe speciaal is die relatie?
174
─ Al heel vroeg wist ik dat ik via muziek mijn ware missie zou
vinden. Het is moeilijk te beschrijven maar er zijn in mijn leven
zoveel dingen gebeurd die verbonden zijn met muziek.
─ Waarom kan muziek ons zo diep raken?
─ Muziek is puur en kan alleen zuiver oprecht worden uitgevoerd.
Het is een van de weinige vormen van communicatie waarin je niet
misleid kan worden.
─ Zuivere oprechtheid heeft iets spiritueels!
─ Muziek helpt ons inderdaad om naar iets hogers te stijgen. Ze
kan ons de alledaagse banaliteit doen ontvluchten en doen inzien
hoe alles met elkaar verbonden is.
Catalina zag dat Nathan hierover dieper nadacht.
─ Zal ik je een oud Indiaans sprookje over muziek vertellen?
─ Ik weet dat Indiaanse sprookjes grote wijsheden bevatten.
─ Er wordt verteld dat klanken en woorden vroeger een en
dezelfde zuivere communicatievorm vormden. Muziek en taal
hoorden samen, tot het moment dat de eerste leugen verteld werd.
Sindsdien tracht muziek zich opnieuw met ons te verenigen door
ons ertoe aan te zetten ons steeds oprecht te uiten!
─ Wel in jou vindt muziek een fantastische boodschapper,
Catalina.
Manuel en Lisa hadden hun taco's opgegeten en gingen spelen met
andere kinderen. Nathan en Catalina vervolgden hun gesprek:
─ We spraken net over Indiaanse wijsheid, zei Nathan. Ik heb
daarvan vandaag nog een levende bevestiging gekregen.
─ Vandaag?
─ Ja, dat gebeurde op het Zócalo plein.
Nathan beschreef in grote lijnen het gesprek dat hij had gehad met
de oude indiaan. Terwijl hij sprak zag hij dat Catalina vreemd
opkeek. Ze vroeg hem om de oude Indiaanse man te beschrijven.
─ Waren er nog mensen bij het gesprek aanwezig? vroeg ze.
─ Toen ik aan de beurt was, stond er niemand achter mij.
De vragen die Catalina stelde, wekte Nathan‟s nieuwsgierigheid.
─ Hoe raakte je in gesprek met die man?
─ Hij zwaaide met een wierookkruikje en besprenkelde mensen
met een vloeistof. Hij gaf alle mensen ook een briefje mee en dat
maakte mij nieuwsgierig.
─ De man die je beschrijft, werd vroeger vaak bezocht door
mensen die om raad kwamen vragen. Je kon hem bijna alle dagen
op het Zócalo-plein vinden. Maar een jaar geleden verdween hij
175
opeens. Het zou zeer bijzonder zijn als jij hem vandaag gezien
hebt.
─ Wel, vandaag stond hij weer op het plein.
─ En je hebt met hem een gesprek gehad?
─ Ja, en hij leek mij zeer oprecht.
─ Het is niet de oprechtheid van zijn woorden die mij verbaast
maar het feit dat hij je aangesproken heeft!
─ Ik kan je niet goed volgen.
Catalina nam de handen van Nathan vast.
─ Die man spreekt normaal gezien niemand aan, daarom geeft hij
briefjes aan de mensen die bij hem langskomen.
Nathan werd stil. Catalina sprak verder:
─ Ik ga je iets vertellen dat ik nog nooit aan iemand heb verteld.
Nathan luisterde met volle aandacht.
─ Ook tegen mij heeft hij ooit gesproken!
Catalina haalde diep adem:
─ Het gebeurde op de dag dat ik heel triest nieuws gekregen had
uit Buenos Aires, de stad waar ik opgroeide in Argentinië.
─ Is dat lang geleden?
─ Drie jaar geleden.
─ Wat gebeurde er precies?
─ Ik had die dag vernomen dat mijn adoptiemoeder overleden was
en wandelde, net als jij, op het Zocaloplein. Hij gebaarde me naar
hem toe te komen en zei toen letterlijk de volgende woorden:
"Niets is blijvend, alleen de verandering."
Beiden dachten na en trachtten een zinvolle uitleg te vinden voor
hun gemeenschappelijke ervaring tot Nathan iets bekende:
─ Ik was zelf vijf jaar oud toen ik geadopteerd werd.
Catalina en Nathan keken elkaar aan. Op dat moment kreeg
Catalina bevestiging van wat ze al voelde toen ze Nathan voor de
eerste keer in Kaapstad ontmoette. Er viel een lange stilte tot
Catalina het woord nam:
─ Ik denk dat we samen zijn gekomen om van elkaar te leren.
Ze keken naar Manuel en Lisa en stonden op om terug te keren
naar de dansschool. Onderweg stelde Catalina een vraag die haar al
lang bezighield:
─ Nathan, je weet dat ik nergens zoveel energie en inspiratie vind
als in muziek. Heb jij ook...?
Nathan hield Catalina aan en legde zijn hand op haar schouder:
─ Catalina, wat jij met muziek ervaart, ervaar ik met de bron van al
het leven.
176
Catalina streelde liefdevol over Nathan‟s gezicht.
─ Water! Dat dacht ik al.
Ze liepen verder.
─ De kust van Veracruz zal je zeker bevallen. Vrienden van mij
hebben er een woning aan zee waar we vaak naartoe gaan. Manuel
en Lisa zijn dol op water.
De volgende dagen hielp Nathan mee in de dansschool waar de
dansleraren verschillende dansstijlen onderwezen. Nathan volgde
vaak lessen mee en maakte er veel vrienden. Zijn eerste dagen in
Mexico verliepen uitstekend. Hij zag Catalina steeds meer als een
oudere zus en ze leerden ontzettend veel van elkaar. Hij sliep in
dezelfde kamer als Manuel en Lisa en ook tussen hen groeide een
sterke band. Nathan had de gewoonte opgevat ze elke avond een
verhaal voor te lezen. Lisa vertelde het verder aan Manuel via
gebarentaal.
Op een vrijdagmiddag vertrokken Nathan, Catalina, Manuel en
Lisa naar het huis in Puebla. Ze zouden pas over een week naar de
dansschool terugkeren. Catalina en de kinderen woonden in een
oude maar knusse woning dicht bij het centrum van Puebla. Na een
hapje te hebben gegeten toonden ze Nathan het centrum van de
stad der engelen, zoals ze genoemd werd. Puebla stond niet alleen
bekend om zijn engelen maar ook om zijn vele kunstenaars.
Nathan hield van de gezellige pleinen met grote palmbomen,
standbeelden en allerhande marktkramers.
177
Relatie
Veel mensen kenden Catalina en begroetten haar op straat.
Sommige vrouwen spraken haar aan over vertrouwelijke
problemen, vaak relatieproblemen. Nathan verontschuldigde zich
telkens en gaf hun de nodige gelegenheid om hier over te praten.
Op een van de avonden sprak hij Catalina erover aan. Hij wilde
weten waarom zoveel vrouwen hun relatie met haar bespraken.
Ze vertelde dat ze ooit raad had gegeven aan haar buurvrouw en
dat het blijkbaar de ronde had gedaan. Catalina zei ook dat niet
alleen vrouwen haar om advies vroegen. Ook mannen vroegen haar
om raad, alleen deden zij dat niet in het openbaar.
─ Waar gaan de meeste vragen over? wilde Nathan weten.
─ Over problemen van allerlei aard maar de kern is vaak dezelfde.
Velen hadden zich hun relatie helemaal anders voorgesteld. Ze
dachten de ware liefde te hebben ontdekt maar raakten met de tijd
volledig gedesillusioneerd.
─ Wanneer kunnen we weten of het ware liefde is?
─ Liefde is geen ware liefde als ze in leed verandert wanneer de
omstandigheden veranderen!
─ Gaat liefde binnen een relatie niet af en toe gepaard met leed?
─ Leed ontstaat alleen wanneer de relatie uit noodzaak is ontstaan.
Wanneer partners onbewust elkaar willen bezitten en elkaar in hun
greep houden. Zulke relaties komen tot stand door behoefte. Ze
houden stand door gewoonte en eindigen vaak in eenzaamheid.
─ Veel relaties beginnen nochtans beloftevol.
─ In het begin van een relatie wordt de nieuwe partner vaak
onbewust geassimileerd met het gevoel van liefde.
─ Is dat gevoel van liefde dan niet oprecht?
─ Liefde is altijd in onszelf aanwezig, we hebben geen behoefte
aan een ander om dat te ervaren.
─ Hebben we dan niemand nodig om liefde te ervaren?
─ We hoeven op niemand te jagen en zeker niet te bezitten om
liefde te ervaren. Veel mensen zijn geconditioneerd door het
waanidee dat een ander hen liefde zal geven, maar niemand kan
ons geven wat we al hebben.
─ Wat betekent dan een liefdevolle relatie voor jou, Catalina?
Catalina nam even tijd om haar antwoorden goed te verwoorden:
178
─ Liefde is tijd nemen om ons in elkaar te verdiepen, om elkaar te
blijven ontdekken maar vooral om met elkaar rust te vinden.
─ Dan denk ik dat ik een liefdevolle relatie heb met Sophie.
Catalina glimlachte.
─ Jij en ik hebben een liefdevolle relatie met iedereen, Nathan.
Wat jouw relatie met Sophie bijzonder maakt is dat jullie grotere
intimiteiten delen.
─ Wat is het belangrijkste in een relatie?
─ Steeds de waarheid van het moment durven erkennen.
─ De waarheid van het moment?
─ Die verneemt men door de ander de gelegenheid te geven zich te
uiten. Zowel bij afkeuring, bewondering, gekwetstheid als
vrolijkheid.
Nathan werd zich met de dag bewuster van de wijsheid van
Catalina. Zijn ontmoeting met haar overtuigde hem nog meer van
het feit dat hij steeds de juiste mensen ontmoette om de juiste
kennis te krijgen op de gepaste momenten.
─ Catalina, wist je dat we zouden samenkomen?
─ Nee, maar de eerste maal dat ik je zag, voelde ik me heel
vreemd. Ik wist dat onze ontmoeting speciaal was en dat er een
diepere reden voor was.
─ Welke reden geef jij aan onze ontmoeting?
─ We zijn samengekomen om onze diepste inzichten met elkaar te
delen. Door het samenbrengen van onze gezamenlijke innerlijke
kennis zullen we over een bredere waarneming beschikken en in
staat worden gesteld tot nog grotere daden.
Nathan vond dit een leuke gedachte. Twee dagen later vertrokken
Catalina en Nathan samen met Manuel en Lisa naar de kust van
Veracruz. Catalina had de sleutels meegekregen van het strandhuis
en ze zouden er enkele dagen logeren. Toen ze de vallei van Puebla
verlieten, richting Veracruz, reden ze door een ruig berglandschap
om daarna af te dalen naar de kust aan de golf van Mexico. Manuel
en Lisa konden niet wachten om met Nathan de zee in te duiken.
Toen ze de woning bereikten, duurde het niet lang voor ze het
water in sprongen. Ze brachten uren door in de zee en beleefden
dolle pret. Catalina bekeek alles vanaf het terras en kwam er pas
later bij. In de vroege avond wandelden Nathan, Catalina en de
kinderen langs de dijk van Veracruz.
Er heerste een bruisende sfeer, gekenmerkt door een mengelmoes
van Mexicaanse en Caribische invloeden. De mensen waren op
hun best gekleed en op de terrassen werd er vrolijk gedanst.
179
Manuel en Lisa dansten met iedereen vrolijk mee. Hun gebreken
vielen nauwelijks op.
─ Deze twee kinderen bezitten zoveel levensvreugde, zei Nathan.
Ze stralen zoveel geluk uit. Het lijkt alsof ze, juist door hun
gebreken, al hun talenten hebben aangewend om zich op een
andere wijze uit te drukken.
─ Zij hebben deze talenten kunnen ontwikkelen door hun stuwende
energie te volgen. Zo wordt elk van ons geboren met een innerlijke
beweegreden om een unieke expressie van het leven te worden.
─ Hoe kunnen we onze unieke expressie ontdekken?
─ Het zijn de vroegste herinneringen van onze ambities die ons
wijzen op het talent waarover we beschikken om iets unieks op
aarde neer te zetten!
─ Waarom slagen weinigen er in hun ware talent te ontdekken?
─ Om de zoektocht naar ons talent werkelijk aan te vangen moeten
we een einde maken aan al wat ons verhindert om de "stuwende
energie" te ervaren.
─ De oude indiaan sprak ook over "de stuwende energie". Hij zei
dat het de moeder van alle energieën was, de kracht die alles
aanstuurt.
─ Het is de innerlijke energie die tot ons doordringt. Wanneer we
ons leven door deze energie laten aansturen, begrijpen we de
aanwijzingen die ons op weg helpen naar onze unieke expressie.
Net zoals Manuel en Lisa geleerd hebben dat ze zich op een andere
manier kunnen uitdrukken.
Nathan begreep dat Manuel en Lisa een levend voorbeeld waren
van wat de oude indiaan hem toevertrouwd had. Ze hadden een
aangeboren gebrek, maar ze hadden net deze tegenkracht gebruikt
als stimulans om de "de stuwende energie" door te laten stromen.
Nu ze over deze begrenzing heen waren gegaan, konden ze verder
groeien en konden ze meer betekenis geven aan hun leven.
─ Er is nog iets wat de oude indiaan mij toevertrouwd heeft.
Catalina luisterde aandachtig.
─ Volgens hem zou ik het vermogen bezitten om deze "stuwende
energie" op een uitzonderlijke manier door te laten stromen.
Er viel een stilte waarna Catalina reageerde:
─ Dit bevestigt wat ik voelde toen je de eerste maal voor mij aan
tafel zat. Ik zag flitsen van een allesoverheersende stroom die over
alles en iedereen heen vloeide.
Manuel en Lisa kwamen hen halen om samen met hen te gaan
dansen bij een strandbar. Nathan en Catalina lieten zich overtuigen
180
en dansten samen met een groep lokale bewoners. Toen de zon
langzaam onderging, werd de muziek rustiger. Catalina nam plaats
op een van de zetels van de strandbar. Manuel en Lisa speelden
met andere kinderen op het strand. Catalina zag hoe Nathan in
gedachten was verzonken terwijl hij naar de rustige zee keek. Ze
stond op en stelde voor om tot aan het water te wandelen.
─ Ik zit met enkele vragen, zei Nathan.
─ Laat eens horen, samen komen we er zeker uit.
─ Hoe ervaar jij "de stuwende energie"?
Catalina nam tijd om na te denken alvorens ze antwoordde:
─ Je moet weten dat ik tot mijn zevende levensjaar zelf ook niet
kon spreken.
─ Daardoor kon je je beter inleven in de wereld van Manuel en
Lisa.
─ Via muziek kon ik ze bewustmaken van de onderlinge
verbindingskracht tussen alle gebeurtenissen. Op die manier
begrepen ze dat niets zomaar is maar dat alles een reden heeft.
─ Heb je dat zelf ook ontdekt dankzij de muziek?
─ De muziek heeft me dat inderdaad al zeer vroeg aangeleerd.
Nathan voelde aan dat Catalina hem iets heel bijzonder zou
onthullen en luisterde heel aandachtig.
─ Ik stelde belangrijke dingen vast en begreep geleidelijk aan dat
er een energie bestond die ontegenzeglijk over het geheugen van
de wereld moest beschikken.
─ Het geheugen van de wereld?
─ Het geheugen dat alles omvat wat ooit in de wereld heeft
plaatsgevonden.
Catalina gaf Nathan tijd om na te denken. Daarna vervolgde ze:
─ Ik begreep dat deze energie over een schat aan kennis beschikte
waar alles gelijktijdig en alom plaatsvond. Vanaf toen hechtte ik
alleen waarde aan boodschappen die met mijn innerlijke leiding
strookten.
─ En zo ben je naar je kern gegroeid?
─ Zo ben ik mezelf geworden, inderdaad! Ik liet deze energie mij
stuwen om mijn talenten te ontwikkelen.
Nathan herinnerde zich wat Songo het gebrek aan harmonie op
aarde noemde. Hij zei dat als alle mensen hun innerlijk zouden
volgen, ze naar hun kern zouden groeien en hun unieke expressie
zouden ontwikkelen. De stuwende energie kon de hele mensheid
naar de perfecte harmonie leiden.
181
─ Ik ben je ontzettend dankbaar, Catalina. Je hebt me nog beter
doen inzien hoe het universum te werk gaat. Dankzij jou zal ik in
staat zijn nog krachtiger op te treden.
─ Ik ben blij dat ik kan meewerken aan de grote verandering waar
de oude Indiaanse man het over had.
Nathan keek Catalina aan en nam haar handen vast.
─ Catalina, weet jij meer over deze grote verandering?
─ Tijdens mijn reizen heb ik op veel plaatsen gezien hoe mensen
op een grote verandering hoopten maar nooit eerder zag ik iemand
met het potentieel om deze verandering werkelijk in gang te
zetten… tot ik jou ontmoette!
Toen Catalina haar laatste woorden uitsprak kwam er een krachtige
golf aan. Het water van de zee kwam tot aan hun voeten.
─ Het is duidelijk welke kracht jouw levensweg aanstuurt!
De volgende dagen beleefde Nathan samen met Catalina en de
kinderen een mooie tijd in Veracruz. Toen het tijd werd om terug
te keren, liet Nathan weten dat hij het land verder wilde verkennen
en dat hij pas na enkele weken terug zou keren naar Mexico City.
Nathan reisde per bus naar de stad Merida om er enkele dagen te
verblijven. Van hieruit verkende hij de kusten van Yucatan en
bracht veel tijd door in de warme Caribische zee om zich te
bezinnen. Daarna maakte Nathan een lange trip door het
binnenland. Zijn doel was om de staat van de Chiapas te verkennen
en uiteindelijk bij de Grote Oceaan uit te komen. Tijdens deze trip
maakten de bergen, de rivieren, meren en de tropische
regenwouden een bijzonder sterke indruk op hem. Nathan belandde
zo in San Cristobal. Van daaruit bezocht hij verschillende
indianendorpjes in de Chiapas. Naast al die natuurpracht had
Nathan bijzonder veel interesse voor de indianengemeenschappen
en hun voorouders. Hij werd stil van de omvang van de ruïnes die
hij zag en bedacht hoe prachtig hun gebouwen maar ook hun
samenleving moest zijn geweest in hun oorspronkelijke vorm.
182
Stilte
In een van de dorpen hoorde Nathan de bewoners spreken over een
wijze indiaan. Hij zou over de "volmaakte geschriften" beschikken.
Volgens de bewoners was hij een van de zeldzame mensen op
aarde die de diepere kennis bezat. De dorpelingen spraken over de
wijze indiaan alsof hij zelfs meer dan een mens was. Nathan wilde
graag meer weten over deze man en zocht naar relevante
informatie. Zo hoorde hij dat het een uitermate gereserveerde man
was, die zeer bescheiden leefde. Zijn uiterlijk bestaan liet hem
totaal onverschillig. Toen Nathan vroeg waar hij de man kon
vinden, werd hem verteld dat wie naar hem zocht, de hoogte moest
opzoeken. Nathan verbaasde zich toen hij hoorde welke naam de
dorpelingen aan de wijze indiaan gaven. Ze noemden hem: "Hij die
weet". Dezelfde naam die de zigeunerin van Granada had
gekregen. Dat intrigeerde Nathan nog meer. Zou hij deze keer
alweer tot belangrijke inzichten komen, vroeg hij zich af. Zeer
benieuwd vervolgde Nathan zijn weg naar hoger gelegen dorpen.
In het volgende dorp kreeg hij meer informatie over de wijze
indiaan. Sommige dorpelingen beweerden hem ooit te hebben
ontmoet en zeiden dat hij een buitengewoon zelfvertrouwen
uitstraalde. In vergelijking met hem leken zowel rijken, armen als
geleerden dom, zeiden ze. Ze voegden hieraan toe dat de oude
indiaan nooit iets deed om roem te verwerven, want daar hechtte
hij geen waarde aan. Nathan toonde steeds meer interesse en vroeg
waar hij de wijze man kon vinden. Ook in dit dorp werd hem
verteld dat hij de hoogte moest opzoeken en naar "Hij die weet"
moest vragen. In een van de meest afgelegen dorpen, ver boven het
zeeniveau en dicht bij de grens met Guatemala, hoorde Nathan iets
opmerkelijk. De bewoners van dit dorp beweerden dat de wijze
indiaan bevelen kon geven aan de machtigste krachten op aarde.
Toen Nathan liet weten dat hij zo ver was gekomen om de man te
ontmoeten, vertelden de bewoners dat slechts weinigen ooit de
gunst hadden gekregen hem te ontmoeten. Nathan huurde een
logeerkamer in dit dorp en vroeg zijn verzoek te verspreiden.
Enkele dagen later, op een ochtend, werd Nathan gewekt door een
oude Indiaanse vrouw. Ze was klein van gestalte en had een
donkerrode huidskleur. Ze lachte heel vriendelijk naar hem maar
183
zei geen woord. Nathan dacht dat ze niet kon spreken. Hij bereidde
het ontbijt en ze aten samen.
De Indiaanse vrouw keek Nathan doordringend aan. Ineens begon
de vrouw te spreken in het Spaans.
─ Er wordt verteld dat je op zoek bent naar "Hij die weet"?
Nathan verbaasde zich dat zij sprak en ook over haar vraag.
─ Ja, dat klopt.
─ Ik ben gekomen om je drijfveer te horen.
─ Ik hoorde mensen vertellen dat de wijze indiaan over
mysterieuze kennis zou beschikken.
─ "Hij die weet" beschikt inderdaad over diepere kennis maar deze
wordt geheim gehouden.
─ Waarom wordt deze kennis verborgen gehouden?
─ Alleen wie zijn levensloop gekenmerkt is door evenwichtigheid
en zuiverheid mag de diepere kennis worden toevertrouwd.
─ Als deze kennis zo belangrijk is, moeten we ze dan niet aan de
wereld openbaren?
─ Deze diepere kennis bevat informatie van verborgen
natuurwetten die bepaalde machten verlenen. Het zou gevaarlijk
zijn indien ze in verkeerde handen terecht zou komen.
─ Hoezo gevaarlijk?
─ Voor wie niet evenwichtig en zuiver genoeg is, kan deze kennis,
zonder deskundige leiding, een enorme kracht vrijmaken in hun
hoofd en hen vernietigen.
─ Denk jij dat ik van deze gunst zou mogen genieten?
─ De diepere kennis wordt nooit als gunst toevertrouwd.
Nathan dacht even na en stelde zijn vraag anders:
─ Is mijn levensloop evenwichtig en zuiver genoeg om de diepere
kennis te kunnen ontvangen?
De Indiaanse vrouw nam Nathan‟s hand vast.
─ Als uw stuwende energie u vandaag naar hier heeft gebracht,
betekent het dat je klaar bent om de diepere kennis te ontvangen. Ik
zal je over enkele dagen komen halen zodat je de wijze man kunt
ontmoeten.
De Indiaanse vrouw groette Nathan en verliet het dorp. Zoals ze
beloofd had, kwam ze enkele dagen later terug. Nathan had zijn
spullen al klaarstaan. Ze ontbeten samen en namen wat eten mee
voor onderweg. De weg die ze namen, voerde hen nog hoger de
bergen in. Het landschap was verbluffend mooi. Onderweg stelde
Nathan een vraag die hem al een tijdje bezighield.
184
─ Als de diepere kennis bepaalde machten verleent en er een
gevaar tot misbruik bestaat, hoe wordt ze dan beschermd?
─ Alleen de wijzen der aarde hebben toegang tot het symbolische
huis waardoor ze in staat zijn een duidelijk begrip te hebben van
deze kennis. Zo kan deze kennis bewaard blijven en veilig worden
overgedragen.
─ Wat is het symbolische huis?
─ De oudste taal van de mensheid, de taal van de symbolen. Via
deze taal wordt tot op heden de diepere kennis onder de wijzen der
aarde doorgegeven.
─ Wat moet ik me bij deze symbolen voorstellen?
─ Het is een verzameling van symbolen die teruggaan tot de
vroegste tijden toen woorden en spraak nog niet bestonden.
─ Als er nog geen spraak was, hoe kon deze kennis dan in de
"volmaakte geschriften" worden geschreven?
─ De "volmaakte geschriften"? vroeg de oude Indiaanse vrouw die
duidelijk niet begreep waar Nathan het over had.
─ Ja, de geschriften waarnaar de dorpelingen verwijzen.
─ Geschriften? De plaats van de symbolen ligt niet in het bewuste
verstand maar in het onderbewuste.
Nathan nam tijd om hierover na te denken. De vrouw zag dat en
zei even niets meer.
─ De kennis van het hogere bewuste kent dus een symbolische
uitbeelding die in het onderbewuste ligt? vroeg Nathan dan.
─ Met het verstand alleen kan de mens nooit voldoende begrip
krijgen van zijn eigen wezen. Hij zal hiervoor steeds op onderzoek
moeten gaan in zijn onderbewuste.
Nathan begreep nu dat hij niet op zoek was naar geschriften. Het
was slechts een illusie die veel mensen als waarheid aannamen. De
diepere kennis werd steeds via symbolen in het onderbewuste
doorgegeven. Zo kon deze kennis ook niet in verkeerde handen
terechtkomen. Nathan leidde hieruit af dat er wereldwijd mensen
waren die deze taal meester waren. Wie de taal van de diepere
kennis kende, werd als wijze der aarde beschouwd. Deze mensen
hadden een andere levenswijze en werden bepaalde machten
toegewezen.
─ Weet u ook hoe deze symbolen worden weergegeven? vroeg
Nathan aan de Indiaanse vrouw.
─ Ze behoren tot ons aller-vroegste verleden en spreken ons
innerlijk rechtstreeks aan. Het zijn beelden die spontaan ontstaan in
dromen en visioenen.
185
Ondertussen waren ze al op grote hoogte gekomen en kwamen nu
in een dikke mistlaag terecht. Na een tijd klaarde het op. De
Indiaanse vrouw zei dat ze door de wolken heen waren gestapt en
dat ze zich nu op het dak van de wereld bevonden. Nathan nam
even de tijd om van de prachtige uitzichten op de bergtoppen te
genieten. Voor hen lag de vulkaan Tajumulco in Guatemala. In de
late voormiddag kwamen ze bij een eenvoudig klein stenen huis.
Ze liepen naar binnen en zetten hun spullen neer. Binnen was er
niemand.
De Indiaanse vrouw maakte broodjes klaar en zette thee.
─ Is dit de woning van de wijze indiaan? vroeg Nathan.
─ Hier woont hij inderdaad. Elke voormiddag werkt hij in zijn
groentetuin. Zijn taak van de dag is nu bijna klaar, hij zal niet lang
meer wegblijven.
Een tijdje later verscheen de wijze indiaan aan de deur en begroette
hen. Het was een magere maar sterke man. Hij droeg een muts en
had een beige poncho over zijn schouders. De Indiaanse vrouw
vulde drie bekers met thee, deelde ze uit en wisselde enkele
woorden met de man in een Indiaans dialect dat Nathan niet
begreep. Daarna sprak ze Nathan weer aan in het Spaans.
─ We zullen even rusten en daarna de bergen in trekken. Aan de
top van de vulkaan zal je dankzij het vuur der extase een visioen
krijgen over je aanwezige vermogens.
─ Het vuur der extase?
─ Het vuur der extase geeft vorm aan wat door de verbeelding
wordt aangewakkerd. Dankzij deze ervaring zullen je dromen en
visioenen bewust beleefd kunnen worden.
─ Zal ik daarboven een visioen ontvangen uitgebeeld in symbolen?
─ Alleen de wijzen der aarde kennen de taal van de diepere kennis.
Daardoor zijn ze in staat ware missies van anderen te herkennen.
Ze kunnen alleen al door het kijken naar een persoon, zijn
specifieke taak op aarde herkennen.
Nathan begreep nu dat hij al andere wijzen der aarde was
tegengekomen onder andere tijdens zijn reizen in Azië met Simon.
─ Wat zal ik te zien krijgen?
─ Je zult visioenen ontvangen over je eigen ware missie.
─ Zullen deze visioenen uit beelden bestaan?
De Indiaanse vrouw knikte.
─ Na bezinning zullen deze beelden je onthullen welke krachten
ontplooid moeten worden om je specifieke taken te verrichten.
186
Nathan had gemerkt dat wanneer hij meer wilde weten over de
aard van zijn ware missie hij nooit precieze antwoorden kreeg. Kon
de wijze indiaan hem meer vertellen, vroeg hij zich af:
─ Kan je de wijze indiaan vragen waar of wanneer mijn
uitzonderlijke daad zal plaatsvinden? vroeg hij aan de Indiaanse
vrouw.
De vrouw wisselde enkele woorden met de wijze man en richtte
zich dan opnieuw tot Nathan:
─ Je hebt steeds op het gepaste moment kunnen beschikken over
de kennis die je op dat moment nodig had en je mag erop
vertrouwen dat het steeds zo zal zijn.
De vrouw wisselde opnieuw enkele woorden met de wijze man.
Vervolgens keek ze Nathan vol bewondering aan.
─ Ik zal je nu de basisbeginselen geven zodat je de nodige kennis
kunt ontvangen tijdens het ritueel van het vuur der extase.
─ Weet de wijze indiaan over welke kennis ik precies moet
beschikken?
─ "Hij die weet" herkent alle ware missies!
Nathan nam pen en papier uit zijn rugzak. Hij voelde dezelfde
vrolijke opwinding als toen hij zijn initiatie kreeg alvorens de
Sahara in te trekken. De wijze indiaan sprak waarna de vrouw zijn
woorden vertaalde.
─ Het eerste beginsel is te weten dat er een universele energie
bestaat waardoor wij allen het leven kunnen ervaren. Deze kennis
leert ons dat we alle mensen en overige levende wezens moeten
liefhebben alsof zij deel zijn van onszelf.
Nathan schreef alle woorden nauwkeurig op.
─ Het tweede beginsel is te weten dat in ieder mens een magische
kracht sluimert die ons aan het eerste beginsel herinnert. Deze
kracht is het geweten. Om deze kracht zuiver te kunnen ervaren
moeten we ons afsluiten van alle invloeden van buitenaf en ons
enkel laten leiden door de visioenen van het vuur der extase.
Nathan bleef alles mooi opschrijven.
─ Het derde beginsel is te weten hoe we de zuivere kennis in
onszelf kunnen vinden zodat we ons kunnen ontdoen van het ene
kwade van de wereld.
─ Het ene kwade van de wereld? vroeg Nathan.
─ De wereld kent maar een kwaad, de onwetendheid!
De wijze indiaan sprak opnieuw.
─ De wijze indiaan wil weten of je nog vragen hebt, vertaalde de
vrouw.
187
Nathan dacht enige tijd na en vroeg dan:
─ Kan je hem vragen hoe ik de stuwende energie zal ervaren?
─ De stuwende energie is alomtegenwoordig en doordringt alle
verschijningsvormen!
Hierdoor werd alles duidelijk voor Nathan. Ze maakten zich klaar
om te vertrekken. Toen Nathan vroeg waar ze naartoe gingen,
antwoordde de vrouw dat ze de grens van Guatemala zouden
oversteken om dan naar de top van de Tajumulco te wandelen. Het
werd een zware beklimming. Nathan voelde zich afwisselend koud
en zweterig. Gelukkig hadden ze dekens meegenomen. Die rolden
ze om zich heen als de wind hard waaide. Nathan verbaasde zich
over de kracht en het doorzettingsvermogen van zijn twee
metgezellen. Toen ze eenmaal aangekomen waren, gingen ze in
kleermakerszit zitten. Een tijd later stond de wijze indiaan op om
hout bijeen te sprokkelen. Nathan en de vrouw hielpen hem. Al het
hout werd bij elkaar gegooid. Toen er genoeg takken verzameld
waren, gingen ze weer zitten. De Indiaanse vrouw vertelde dat ze
nu de zonsondergang zouden opwachten. Toen het geleidelijk
begon te schemeren, stak de wijze indiaan het vuur aan. Toen de
vlammen eenmaal aangewakkerd waren, gooide hij kruiden op het
vuur. Daarna ging hij aan de andere kant van het vuur zitten,
tegenover Nathan. Door de vlammen, de bijzondere geuren van de
kruiden en de fysieke uitputting van de dag ervaarde Nathan een
gelijksoortig gevoel als toen in de Sahara. De wijze indiaan sprak
tot Nathan. Zijn woorden werden opnieuw door de Indiaanse
vrouw vertaald:
─ Ervaar de stilte om de verborgen boodschappen in je op te
nemen!
De wind kwam nu hevig opzetten. De vlammen werden hoger en
ontwikkelden een grote hitte. Ook de kruidengeuren werden steeds
sterker. Het was niet moeilijk voor Nathan om de volledige stilte te
ervaren. Hij concentreerde zich om de verborgen boodschappen te
ervaren. Na een tijd deed zich een vreemd verschijnsel voor.
Nathan zag druppeltjes water vallen tussen de vlammen. Hij keek
omhoog en zag een ontzettend hoge waterval voor zich. De
waterval leek van oneindig hoog te komen. Er viel steeds meer
water tot het met bakken naar beneden kwam. Het stroomde over
de vlammen om dan via de berg naar beneden te vallen. Zo ging
het een hele tijd door. Na een tijd zag Nathan iets dat nog
indrukwekkender was. Er was zoveel water naar beneden
afgevloeid dat het waterniveau tot boven de berg was gestegen.
188
Merkwaardig genoeg bleef het vuur branden op het water. Nog iets
later werd de waterval stiller tot hij helemaal verdween. De wind
bleef weg en de stilte kwam terug.
De wijze indiaan stond op en knielde voor Nathan. Hij plaatste zijn
handen voor Nathan‟s ogen, hield ze daar even en trok ze daarna
weg. Nathan keek alsof hij net werd gewekt. Er was nergens water
te zien. Het vuur brandde zoals het hoorde. Alles was weer
normaal.
─ Het vuur der extase heeft hem een ontzettend sterke boodschap
gestuurd! zei de wijze man tegen de vrouw.
Nathan moest even bijkomen en kon amper spreken. De Indiaanse
vrouw bracht een deken. Ze hielp Nathan om te gaan liggen zodat
hij kon slapen en zei enkel de volgende woorden:
─ Hou de stilte nog bij jou.
De volgende ochtend werd hij door de Indiaanse vrouw gewekt. De
wijze indiaan was er niet.
─ Wanneer je goed wakker bent, zullen we iets eten en terug naar
het dorp gaan.
Ze aten in stilte en vertrokken. Nathan had sinds zijn visioen nog
geen woord gezegd. Onderweg sprak de Indiaanse vrouw als
eerste.
─ Wat je gisteren gezien hebt, heeft blijkbaar een grote indruk op
je gemaakt!
─ Heb jij het ook gezien?
─ Ik heb alleen de stilte ervaren. Maar ik weet dat het vuur der
extase je in contact heeft gebracht met je natuurelement.
─ Wat ik zag was onbeschrijfelijk. Ik ervaarde eerst een diepe stilte
en toen gebeurde het.
─ Het is altijd vanuit de stilte dat natuurelementen boodschappen
brengen.
─ Het was werkelijk fantastisch!
─ Vanaf nu zal je, bij alles wat je zult scheppen, herinnerd worden
aan de verbinding met je natuurelement.
Na een flinke tocht kwamen Nathan en de Indiaanse vrouw aan in
het dorp dat ze hadden verlaten. De volgende ochtend nam de
Indiaanse vrouw afscheid van Nathan. Nadat hij haar bedankt had,
sprak ze hem toe met de volgende woorden:
─ Ik wil jou ook bedanken, zei ze. Jij hebt bijgedragen aan mijn
ware missie.
─ Wat is jouw ware missie dan?
189
─ Ik ben op aarde gekomen met de wens om de kracht van de
verbeelding te versterken bij Uitzonderlijken.
Door deze woorden werd het voor Nathan duidelijk dat de
Indiaanse vrouw, net als Sanah, een engel was.
─ Ik begrijp nu waarom verbeelding belangrijker is dan kennis!
Nathan omhelsde haar en ze wensten elkaar veel geluk.
Nathan hernam de volgende dag zijn reis. Hij verliet de Chiapas en
reisde verder naar de staat van Oaxaca. Daar belandde hij
uiteindelijk in Puerto Angel, een rustige plaats aan de Grote
Oceaan. De sfeer die er heerste maakte zoveel indruk op Nathan
dat hij besloot om op deze plek te verblijven. Hij logeerde op een
heuvel bezaaid met gezellige kampeerhutjes. Van daaruit had hij
een adembenemend uitzicht op de zee. Nathan liet zich inspireren
door de indrukwekkende oceaanbranding en maakte dagelijks tijd
vrij om zich bij zonsopgang en zonsondergang over zijn recente
ervaringen te bezinnen. Tijdens de dagen die hij in Puerto Angel
doorbracht, zou Nathan al zijn gedachten ordenen. De krachtige
golven herinnerden Nathan aan het vuur der extase. De felle
vlammen hadden een onbeschrijfelijke indruk op hem nagelaten.
Ze stonden symbool voor de kracht van de natuur en openbaarden
waartoe wij in staat zijn wanneer we ons door de stuwende energie
laten stimuleren. Nathan bedacht zich dat alle grote veranderingen
die ooit tot stand waren gebracht door mensen voorafgegaan waren
geweest door dromen en visioenen. Die bevinding gaf Nathan een
blijvend gevoel van rust. Van toen af aan was hij ervan overtuigd
dat hij steeds op het geschikte moment de nodige informatie zou
krijgen om zijn hogere missie tot een goed einde te brengen. Het
gaf Nathan ook een bevrijdend gevoel en een onvoorwaardelijk
vertrouwen in een goede afloop. Hij wist dat zijn scheppingskracht
hem steeds zou begeleiden om de juiste keuzes te maken. Hij kon
nu alles rondom zich bewonderen zonder enige drukte of verlangen
te voelen. Het kostte hem geen moeite om dat te bereiken en dat
was nieuw voor hem. Hij had een belangrijke stap gezet in zijn
persoonlijke ontwikkeling.
Op een dag zag Nathan een groep surfers op het strand. Op zich
was dat niet vreemd, alleen dat, vanwege de fel schijnende zon, de
stranden er meestal verlaten bij lagen tijdens het uur van de siësta.
Behalve de surfers was er niemand te bekennen op het strand.
Nathan vermoedde daardoor dat het toeristen waren. Ook hun
bleke huidskleur wees erop dat ze waarschijnlijk geen Mexicanen
waren. Nathan had sinds zijn prille jeugd steeds de gewoonte
190
gehad om zijn dagelijkse siësta te houden wanneer de gelegenheid
het hem toeliet. Ook vandaag was dit het geval. Hij nam zijn rieten
mat en ging op een schaduwrijke plek onder de bomen liggen, die
aan de rand van het strand stonden. Al kijkend naar de surfers viel
hij langzaam in slaap. Nathan was nog maar net in slaap gevallen,
toen hij wakker schoot. Hij had een bizarre droom gehad. Hij
kwam overeind en trachtte zich zijn droom te herinneren. Hij had
zichzelf onder water zien zwemmen. Boven hem dreven twee
voorwerpen. Zonder er aandacht aan te besteden was hij verder
gezwommen. Plotseling had hij een jongeman naar de diepte zien
afzakken. De jongeman leek bewusteloos. Nathan herinnerde zich
dat hij in zijn droom pogingen ondernam om er naartoe te
zwemmen maar dat hij er vreemd genoeg niet in slaagde. Hoe
verwoed hij het ook probeerde, hij kwam niet dichterbij de
jongeman. De gevoelens die hij had tijdens zijn droom waren zo
intens dat Nathan ervan wakker was geworden. Hij bleef nu voor
zich uitstaren en trachtte te begrijpen welke betekenis zijn droom
kon hebben. Toen Nathan naar de zee keek, kreeg hij de surfers
opnieuw in het oog. Ze lagen op hun surfplank in het water te
wachten op de volgende grote golf. Nathan maakte de link met zijn
droom. Misschien was de jongeman in zijn droom een van de
surfers. Zijn blik wendde hij niet meer van de groep af. Hij stond
op en wandelde richting zee zich afvragend of die link niet te ver
gezocht was. Eenmaal aan het water gekomen besloot hij tot in de
buurt van de surfers te zwemmen. Allerlei vragen kwamen in hem
op. Was het geen droom maar een visioen geweest? Was hij nu in
staat zulke duidelijke boodschappen te ontvangen? Zou dat dan
impliceren dat hij gebeurtenissen kon zien nog voordat ze zich
voordeden? En zou hij dan in staat zijn om de gang van de
gebeurtenissen te kunnen beïnvloeden? Een gedachte stelde hem
gerust. De tijd zou hem beslist antwoord geven.
Nathan bleef in het water op korte afstand van de surfers. Aan hun
accent kon hij horen dat de jongeren van de Verenigde Staten
waren. Hij zag welke stunts ze uithaalden en was er niet gerust op.
Hij vroeg zich af of ze wel wisten hoe krachtig de zee kon zijn. Pas
toen de groep terugkeerde naar het strand voelde Nathan zich
gerustgesteld. Hij hield ze in het oog tot ze allemaal uit het water
waren gestapt. Alweer kwamen er vragen bij hem op. Was zijn
reactie overdreven? Wat kon hij nu het beste doen? Hij vertrouwde
op zijn intuïtie die hem aangaf dat dit niet zomaar een droom was,
maar het gevoel van twijfel bezweek niet van zijn zijde. Nathan
191
besloot om kennis te maken met de surfers. Zo kon hij proberen
hen subtiel te waarschuwen voor de mogelijke gevaren. Hij ging
ernaartoe en stelde zich voor. De vier jongedames en de drie
jongemannen waren afkomstig uit Californië. Ze waren heel
vriendelijk en nodigden Nathan uit om bij hen te komen zitten.
Toen Nathan ging zitten, werd zijn aandacht getrokken door een
boek dat op een van de badlakens lag. Het boek had een zachte
omslag en leek op een cursus. Nathan las het citaat op de cover:
"We zijn hier om te herontdekken dat we deel uitmaken van het
universum en dat het universum in ons schuilt." Nathan vond het
een opmerkelijke tekst en vroeg van wie de cursus was. Deborah
zei dat het boek van haar was en dat het over onze interpretaties
van vreemde natuurverschijnselen ging.
─ Welke aspecten van de natuur bedoelen ze met vreemde
natuurverschijnselen?
─ Deze cursus illustreert de nauwe band tussen onze rede en de
innerlijke spiritualiteit.
Nathan had geen beter onderwerp kunnen bedenken en raakte in
gesprek met Deborah, Jennifer en Nigel. Zo kwam Nathan te weten
dat Deborah en Nigel in San Francisco studeerden en dat Jennifer
er een opleiding volgde aan de kunstacademie. Deborah en Nigel
voegden er meteen aan toe dat Jennifer bijzonder getalenteerd was.
Ze zeiden dat ze werkelijk prachtige schilderijen maakte en dat ze
al veel geslaagde exposities achter de rug had. Ondertussen
besloten de andere vier leden van de groep, John, Seth, Carole en
Susan, om een wandeling te gaan maken. Deborah, Jennifer en
Nigel zetten het gesprek voort en gaven Nathan enthousiast hun
kijk op spiritualiteit. Voor Nathan was dit een leerzaam gesprek.
Hij had natuurlijk al een gevorderde kijk op dit onderwerp maar
het was de eerste keer dat hij zo rationeel over spiritualiteit hoorde
spreken. De commentaren en argumenten die hij hoorde, leken
hem in vele opzichten vooral theoretisch. Hij stelde zich de vraag
in hoeverre zijn gesprekspartners ook aanvoelden waarover ze
spraken. Toen Nathan hierover een opmerking maakte, antwoordde
Nigel dat ze les kregen van een professor die graag voorbeelden uit
de praktijk gaf. Deborah zei dat hun professor zich hier ook zorgen
om maakte en dat hij juist om dat te voorkomen voor een
pragmatische aanpak koos. Dit maakte Nathan nieuwsgierig. Hij
wilde er meer over weten maar net op het moment dat hij hierover
vragen wilde stellen, keerden de andere vrienden terug. Carole en
Susan gingen liggen terwijl John en Seth meteen hun surfplanken
192
namen en de hoge golven opzochten. Nathan keek ernaar en dacht
terug aan de reden waarom hij naar de groep was gekomen.
Hij voelde aan dat hij iets moest ondernemen:
─ Komen jullie hier vaak surfen? vroeg hij.
─ Het is de eerste maal dat we in Puerto Angel zijn, zei Nigel.
─ Zijn jullie ervaren surfers?
─ We hebben toch allemaal al enkele jaren ervaring, zei Carole.
─ Waarom stel je die vraag? vroeg Deborah.
Nathan antwoordde niet en stond op. Hij keek in de richting van de
zee en zei op een zeer ernstige toon.
─ Omdat de zee vol geheimen zit!
Nadat Nathan deze woorden had uitgesproken, viel er een
merkwaardige stilte. Niemand reageerde, alsof ieder van hen nu
ook iets aanvoelde. Het duurde maar heel even, maar hierdoor
werd Nathan zich nog meer bewust van de mogelijke realiteit van
zijn visioen. Hij bleef naar John en Seth kijken. Ze hadden er
duidelijk zin in en haalden allerlei trucjes uit in een steeds wilder
wordende zee. Zonder ze uit het oog te verliezen, liep hij langzaam
tot aan de rand van het water. Toen het water zijn voeten raakte,
kwam de wind alweer plotseling opzetten en werd Nathan
bevangen door een zeer vreemd gevoel, iets wat hem uiterst alert
maakte. Hij kon de oorzaak van dat gevoel niet meteen verklaren
maar het was alsof de wind hem dwong om het water in te gaan.
Nathan liep verder de zee in zonder iets te zeggen tegen de anderen
en zwom naar de twee jongens toe. De wind waaide steeds sterker
en de golven werden alsmaar hoger, wat Nathan nog meer
verontrustte. Toen hij hen uiteindelijk was genaderd, kreeg Nathan
alleen John te zien. Hij vroeg hem waar Seth was, waarop John
verbaasd om zich heen keek en gebaarde dat hij het zelf ook niet
wist. Op dat moment kregen John en Nathan de surfplank van Seth
in zicht. Seth zelf was nergens te bespeuren. Zonder te aarzelen,
dook hij de diepte in op zoek naar Seth. Het duurde even voor hij
Seth zag. Hij was bewusteloos, zijn hoofd hing naar achteren en
zijn mond stond open. Wat hij zag leek identiek op het beeld uit
zijn droom. Het enige verschil was dat Nathan nu wel vooruit kon
komen. Hij haastte zich om naar Seth toe te zwemmen en trok hem
in allerijl naar boven. Terwijl hij naar boven zwom, herkende
Nathan ook een ander beeld dat hij in zijn droom had gezien. Het
voorwerp dat boven hem gedreven had was de surfplank van Seth.
Net daarnaast dreef de surfplank van John. Nathan kwam tussen de
twee surfplanken boven water. John was opgelucht hen te zien
193
maar keek paniekerig toen hij merkte dat Seth bewusteloos was.
Nathan vroeg hem te helpen Seth op zijn plank te leggen zodat ze
hem naar het strand konden brengen.
Vanaf het strand hadden de anderen alles gezien. Ze waren zelf
ook al ver het water in gezwommen om hen tegemoet te komen.
Seth werd naar het strand gebracht en op het zand gelegd. Susan
trachtte hem te reanimeren. Iedereen zat nu geknield rond Seth en
vreesde het ergste. Nathan hield het hoofd van Seth vast. Seth zelf
gaf geen kik. De wind bleef hard waaien en blies het zand in de
lucht. Opeens proestte Seth het water uit zijn longen. Gevolgd door
een hevige hoestbui. Hij was gered. Een zucht van opluchting ging
door iedereen heen en merkwaardig genoeg ging de wind langzaam
weer liggen. Nathan ging uitgeput liggen en staarde naar de hemel.
Alles was heel snel gegaan. Hij moest nu even tijd nemen om op
adem te komen en de hele gebeurtenis te reconstrueren. Veel tijd
kreeg Nathan niet, want iedereen kwam hem uitvoerig bedanken.
Er was uiteraard veel nieuwsgierigheid naar wat Nathan ertoe had
aangezet om net op dat moment het water in te gaan. Sommigen
spraken over een toeval, anderen hadden het over een mirakel. Wie
deze gebeurtenis zeker niet als een toeval zag, was Deborah. Ze
wachtte tot Nathan alleen was en ging toen naast hem zitten.
Ze keek hem aan en gaf hem dan een kus op zijn voorhoofd om
hem te bedanken voor wat hij gedaan had. Ze sprak stilletjes
terwijl ze in de richting van de zee keek.
─ Ik weet dat je niet zomaar bent opgestaan om het water in te
gaan!
Nathan draaide zijn hoofd om en keek haar aan zonder iets te
zeggen. Deborah keek nog steeds naar de zee en fluisterde verder.
─ Ik weet ook dat je niet zomaar bij ons bent komen zitten!
Er viel toen een moment van stilte waarna Nathan reageerde:
─ Jij weet blijkbaar veel!
Op dat moment kwam Seth eraan. Hij wierp zich op zijn knieën in
het zand naast Nathan.
─ Dankzij jou ben ik nog in leven, bedankt, zei Seth tegen Nathan
en omhelsde hem.
─ Dat je nog leeft, betekent dat jouw tijd hier nog niet voorbij is,
zei Nathan.
─ Ja, maar jij bent degene die mij gered heeft, vervolgde Seth.
─ We hebben het allemaal samen gedaan, antwoordde Nathan.
─ Ik weet niet hoe ik jullie allemaal kan bedanken, zei Seth.
─ Door dit nooit te vergeten, zei Nathan.
194
Seth stond op.
─ Ik beloof dat ik er steeds zal zijn voor elk van jullie.
De rest van de groep bedankte hem en reageerde ironisch door te
zeggen dat ze nu gedoemd waren om voor de rest van hun leven
Seth‟s gezeur aan te horen. Blijkbaar had Seth de reputatie een
zeurkous te zijn. Er heerste nu weer een vrolijke stemming. Zo kon
iedereen zich weer ontspannen na deze gebeurtenissen. Er werd
besloten om die avond een barbecue te organiseren. Natuurlijk
mocht Nathan daar niet bij ontbreken. De groep logeerde in een
vakantiewoning aan de weg naar Puerto Escondido, een stadje
verderop. Deborah stelde voor dat zij Nathan zou ophalen. Nathan
keerde terug naar zijn bungalow, nam een douche en rustte wat.
Later op de avond klopte Deborah aan. Nathan deed de deur open
en terwijl Deborah in de kleine salon ging zitten, maakte Nathan
zich verder klaar in de badkamer.
─ Heb je een beetje kunnen rusten? vroeg ze.
─ Ja, dank je. Jij ook? vroeg Nathan
─ Nee… ik moest steeds denken aan wat er vandaag gebeurd is.
Nathan kreeg bevestiging van wat hij al vermoedde. Deborah was
ontzettend nieuwsgierig. Ze was niet zomaar gekomen, ze wilde
meer uitleg krijgen.
─ Wat zou je willen weten? vroeg Nathan.
─ Hoe kon je weten wat er ging gebeuren?
Er viel een korte stilte.
─ Ik voelde het aan, antwoordde Nathan.
─ Wanneer voelde je het aan? vroeg Deborah. Toen de wind kwam
opzetten? Toen Seth en John het water in gingen? Toen je besloot
kennis met ons te maken? Toen je in onze buurt kwam zwemmen?
Of…
─… of nog eerder? onderbrak Nathan.
Nathan kwam uit de badkamer en nam plaats naast Deborah.
─ Nathan, het is belangrijk voor mij om dit te weten, zei Deborah.
─ Waarom? vroeg Nathan.
─ Van kinds af aan weet ik dat er een mysterieuze wereld bestaat
die weinig mensen kunnen waarnemen.
─ Een mysterieuze wereld?
─ Ja, de verborgen wereld zoals die wordt genoemd!
─ Deborah, je hoeft geen mysterieuze wereld te zoeken, je bent
hier om je hogere zelf te worden!
Deborah wist dat ze niet zomaar antwoorden zou krijgen. Ze dacht
even na.
195
─ Hoe kan ik mijn hogere zelf worden?
─ Door anders te kijken, te luisteren en te voelen, zei Nathan. Zo
zal datgene waar je naar op zoek bent zich aan jou openbaren.
─ Hoe kan ik weten wie de waarheid zegt?
─ Leer vooral van degenen die de waarheid zoeken en minder van
hen die denken haar gevonden te hebben.
─ Nathan, je mag dit raar vinden maar ik weet wanneer ik
bijzondere mensen ontmoet. Ik heb daar een zesde zintuig voor
en...
Deborah keek hem doordringend aan.
─ Ik weet dat je bijzonder bent.
Nathan zweeg even om na te denken en besloot om Deborah te
vertellen over het visioen dat hij had gehad voordat hij naar hen toe
was gekomen. Deborah was er sterk van onder de indruk en vroeg
of Nathan al eerder zulke voorspellende dromen had gehad. Nathan
vertelde ook over de ervaring die hij had gehad bij de wijze
indiaan.
Deborah was nu helemaal geïntrigeerd.
─ Denk jij dat deze gebeurtenissen een groter doel hebben? vroeg
Deborah.
─ Alles heeft altijd een groter doel, antwoordde Nathan terwijl hij
opstond om duidelijk te maken dat het tijd was om te vertrekken.
Die avond werd het een leuk feest en iedereen genoot ervan met
volle teugen tot vroeg in de morgen. De volgende dag stond in het
teken van het vertrek van de groep. Hun vakantie zat erop. Ze
namen afscheid van Nathan en deden hem beloven met hen in
contact te blijven. Nathan bleef nog enkele dagen in Puerto Angel
en besloot dan terug te keren naar Catalina in Mexico City.
196
Verbeelding
Toen Nathan in "Sentimienta" aankwam, zag hij dat Catalina net
een groep buitenlandse dansers aan het begeleiden was. Zoals altijd
deed ze dat vol overgave. Ze benadrukte het belang van de
natuurlijke bewegingsvormen en zei dat vooral het dansplezier
centraal moest staan. Toen ze Nathan opmerkte, laste ze een pauze
in.
─ Hoe was je reis? vroeg ze.
─ Mooi en bijzonder leerrijk, antwoordde Nathan.
─ Waar ben je overal geweest?
─ Nadat ik de kust van Yucatan had verkend, ben ik verder
getrokken naar de zuidelijke staten. Ik ontdekte er een prachtige
natuur en heel bijzondere plaatsen. Ik ben tot in Guatemala gereisd,
tot aan de Tajumulco waar ik een ingrijpende ervaring heb gehad.
Catalina kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Ze vroeg aan
een van haar danseressen om haar te vervangen. Nadat ze zich had
opgefrist, ging ze samen met Nathan naar de stad.
─ Vertel me over je ingrijpende ervaring.
─ Hoog in de bergen heb ik een wijze der aarde ontmoet.
─ Mij is het ook twee keer overkomen, wel in het Andesgebergte.
─ Dan wil ik graag eerst jouw ervaring horen, zei Nathan.
─ Mijn eerste ontmoeting vond plaats in Chili. Ik studeerde toen in
Santiago en met vrienden trokken we de bergen in tijdens onze
vrije dagen. Op een dag kwamen we aan in een verlaten dorp. Het
was zo hoog gelegen dat we van daar zelfs de Aconcagua van
Argentinië konden zien.
─ En toen?
─ Daar was hij dan, hij woonde er helemaal alleen. Ik weet nog dat
iedereen van de groep hem heel bizar vond. Het was ook raar om
daar een oude man met wit haar en blauwe ogen te zien. Hij had
helemaal geen Chileense trekken en sprak Spaans met een vreemd
accent.
─ Heb je met hem gesproken?
─ Toen hij mij opmerkte, riep hij me bij zich en zei dat ik later,
zonder mijn vrienden moest terugkomen. Hij zou mij belangrijke
informatie geven.
─ En? Ben je teruggegaan?
197
─ Niet meteen, ik had zo mijn bedenkingen. Het was een droom
die me er uiteindelijk toe aanzette. Een paar weken later ben ik er
alleen naartoe gegaan en heb ik een dag met hem doorgebracht. Hij
had inderdaad zeer belangrijke informatie voor mij, hij was de
eerste die mij op mijn uitzonderlijkheid wees.
Er viel een korte stilte.
─ Waar heb je de tweede wijze ontmoet? vroeg Nathan.
─ Dat was in Ecuador, tijdens mijn tocht door Zuid-Amerika. Ik
logeerde toen bij een vriendin in Esmeraldas. Een kuststad in het
noorden van Ecuador. Daar spraken de mensen over een wijze
vrouw die op de Chimborazo, de hoogste berg van Ecuador,
woonde.
─ En heb je haar opgezocht?
─ Die verhalen intrigeerden mij wel en toen ik besloot die vrouw
op te zoeken stond mijn vriendin erop om mee te gaan. Van kinds
af aan was ze zelf ook onder de indruk geweest van de verhalen
over die vrouw. Ze wilde weten of ze echt leefde of het slechts een
mythe was.
─ Misschien was het wel haar taak om jou naar haar te brengen,
merkte Nathan op.
─ Die gedachte is toen ook bij mij opgekomen. We zijn er samen
heen gegaan en ik herinner me nog steeds hoe zwaar het was om
tot bij haar te geraken. Ik weet niet of ik het wel zou hebben
volgehouden als ik alleen was gegaan.
─ En?
─ We hebben haar uiteindelijk gevonden en tot vandaag blijft deze
ontmoeting veruit de meest ingrijpende ontmoeting die ik ooit
gehad heb.
─ Wat was dan zo ingrijpend?
─ Als ik naar de oude vrouw luisterde, was het alsof ik de ware
kennis zelf hoorde. Op alle vragen die vanuit mijn diepste zelf
opkwamen, kreeg ik antwoorden. Soms leken haar beweringen
ongeloofwaardig maar dan zei ze dat ik meer geloof hechtte aan de
illusie van de ware kennis dan aan de ware kennis zelf.
─ Kan je daar een voorbeeld van geven?
─ Ze bedankte mij bijvoorbeeld dat ik haar kwam opzoeken op de
hoogste plaats ter wereld. Toen ik haar er op attent maakte dat de
hoogste bergtoppen in het Himalaya gebergte lagen en niet op de
Chimborazo, zei ze: "Je moet de zaken steeds vanuit hun kern
zien."
─ Wat bedoelde ze daarmee?
198
─ Pas enkele dagen later begreep ik wat ze daarmee bedoeld had.
Doordat bergen gemeten worden vanaf het zeeniveau, beschouwt
men de Everest als de hoogste berg op aarde. Door zijn locatie op
de aardbol is de Chimborazo, gemeten vanuit de kern van de aarde,
inderdaad de hoogste berg. Maar welke berg nu de hoogste was,
had weinig belang, dat stond volledig los van de diepere wijsheid
van haar boodschap.
Nathan werd zich steeds meer bewust van de verspreiding van
bijzonder wijze mensen op aarde.
─ Vertel jij me nu wat je geleerd hebt van de wijze indiaan? vroeg
Catalina nieuwsgierig.
─ Hij leerde mij vanuit de stilte in contact te komen met de diepere
kennis!
Nathan beschreef zijn visioen van het vuur der extase tot in de
kleinste details.
─ Je hebt een visioen gehad van je hogere missie... reageerde
Catalina. Weet je wat dit betekent?
Nathan keek Catalina aan, benieuwd naar wat ze zou zeggen.
─ Het betekent dat je nu rechtstreeks verbonden bent met je
natuurelement, ging Catalina verder.
─ Wat houdt dat dan in?
─ Je weet dat ons natuurelement ons op aarde bracht om zijn
wensen in daden te veranderen.
─ Ja, daarin schuilt onze uitzonderlijkheid.
─ Om deze wensen te vervullen, moeten we door een leerproces
heen om de verbinding met onze essentie te maken.
─ En dat is nu dan gebeurd?
Catalina knikte. Nathan nam even tijd om dit te laten bezinken.
─ Nu wordt wat er daarna gebeurde duidelijker voor mij, zei
Nathan.
─ Wat gebeurde er nadien? vroeg Catalina.
Nathan beschreef de gebeurtenissen die plaatsvonden in Puerto
Angel. Catalina luisterde aandachtig.
─ Dat was een belangrijke les om je bewust te maken dat je elke
zuivere ingeving kan verwezenlijken, vertrouwde Catalina Nathan
toe.
─ Wat versta je onder een zuivere ingeving?
─ Een spontane instroom van inspiratie. Zuivere ingevingen
worden altijd vanuit de verbeelding ervaren en bewegen de
wilskracht.
199
─ De wilskracht die mij heeft aangezet tot wat ik in Puerto Angel
heb verwezenlijkt?
─ Inderdaad, je verbeelding inspireerde je wilskracht. Net als mijn
verbeelding mij inspireert voor het creëren van mijn melodieën en
choreografieën.
Nathan en Catalina keken elkaar aan. Beiden voelden zich gelijk en
verbonden in hun uitzonderlijkheid. Nathan herkende nu wat er aan
de basis lag van alle vormen van creativiteit en merkte de
gelijkenis tussen de creativiteit en de genezing, waarnaar Songo
refereerde. Hij begreep dat het steeds ging om een spontane
instroom van stuwende energie die een onuitputtelijke wilskracht
tot stand bracht.
Op een dag toen Nathan en Catalina in "Sentimienta" aankwamen,
nadat ze naar de markt waren geweest, liet de schoonmaakster
weten dat er een zekere Deborah uit San Francisco gebeld had. Ze
wilde Nathan spreken en had gevraagd haar terug te bellen. Toen
Nathan Deborah opbelde, liet ze weten dat ze gesproken had met
de professor over wat ze hadden beleefd in Puerto Angel en dat de
professor Nathan heel graag wilde ontmoeten. De professor had
Nathan uitgenodigd als gast. Nathan antwoordde dat hij hierover
zou nadenken en zou terugbellen. Toen Nathan Catalina over het
voorstel informeerde, zei ze hem dat ze met veel blijdschap zou
blijven terugdenken aan de momenten die ze samen hadden
beleefd. Hij bedankte Catalina en besloot eerst naar Florida te
vliegen en daar enkele dagen bij Simon te verblijven.
Op de luchthaven nam hij afscheid van Catalina, Manuel en Lisa
en bedankte hen voor de prachtige tijd die hij beleefd had in
Mexico.
─ Bedankt voor alles. Ik zal jullie missen.
─ Dat is een wederzijds gevoel, zei Catalina. We zijn blij want we
voelen dat je er nu klaar voor bent.
Nathan keek op van Catalina‟s opmerking. Catalina vervolgde:
─ Ik heb gedroomd over de dag dat onze wegen zouden scheiden.
Weldra zal de grote aanvang van je taak plaatsvinden.
─ Hoezo? Wat weet je nog meer?
─ Ik droomde over de Gids die in jou schuilt en wakker wordt.
─ Heb je het over de innerlijke gids die in elk van ons schuilt?
Catalina legde haar hand op Nathan‟s mond. Meer kon ze niet
zeggen en dus hoefde hij verder geen vragen te stellen. Nathan
omhelsde Manuel en Lisa en liet hen beloven goed voor elkaar te
200
blijven zorgen. Daarna pakte hij Catalina stevig vast en namen ze
stilzwijgend afscheid.
Nathan vloog voor het eerst naar de Verenigde Staten. Zijn
gedachten gingen vooral naar de laatste woorden van Catalina uit.
Na een korte slaap kwam hij aan in Miami. Daar stonden Simon en
zijn echtgenote hem op te wachten. Het werd een blij weerzien.
Simon zag er goed uit, het zonnige leven deed hem blijkbaar goed.
Simon en Nathan zouden de daaropvolgende dagen mooie
uitstapjes maken. Miami maakte indruk op Nathan. De vele
mensen uit Latijns-Amerika zorgden er voor een vrolijke sfeer.
Wat Nathan bijzonder was bijgebleven, was een bezoek aan Key
Biscane. Aan dat strand zou hij Simon vertellen over de ervaringen
die hij had gehad sinds zijn vertrek uit Parijs. Simon vond
Nathan‟s avonturen uitzonderlijk maar verrast was hij niet. Hij zei
alleen dat hij nu ook beter de merkwaardige gebeurtenissen van
vroeger kon plaatsen. Simon vertelde Nathan dat veel kennis hem
opnieuw zou worden toevertrouwd. En dat hij de wereld met nog
grotere diepzinnigheid zou gaan ervaren omdat hij nu beter in staat
was de wijsheid van de wereld te herkennen. Een paar dagen later
verliet Nathan Miami om naar zijn volgende bestemming te gaan.
In San Francisco werd hij opgewacht door Deborah en Nigel.
201
- 7 -
Perfecte Eendracht
202
203
Rede
De lente was net begonnen toen Nathan in San Francisco
aankwam. Het werd een blij weerzien met Nigel en Deborah. Nigel
stelde Nathan voor om bij hem te logeren in het studentenhuis op
de campus van Berkeley. Nathan nam er zijn intrek en werd aan
Nigel's huisgenoten voorgesteld. In de namiddag kwamen Deborah
en Jennifer hem ophalen om San Francisco te verkennen. De stad
gaf, door haar nauwe en heuvelachtige straten, een Europese
indruk. Het was gezellig vertoeven in deze kuststad. Nathan was
aangenaam verrast door de multiculturele diversiteit van haar
bewoners. Deborah liet Nathan weten dat hij, twee dagen later, de
professor zou ontmoeten tijdens een van zijn voordrachten. Nathan
vroeg waarover de voordracht ging.
─ Over de invloed van de moderne technologie op het menselijke
gedrag, antwoordde Deborah.
Deborah vertelde ook iets dat ze nog niet eerder had gezegd. De
professor was namelijk haar stiefvader. Ze voegde er ook aan toe
dat hij Vadim heette en dat hij afkomstig was uit Sint-Petersburg in
Rusland. Vadim had jarenlang les gegeven in zijn geboortestad en
was enkele jaren geleden naar de Verenigde Staten verhuisd. In
San Francisco had hij de moeder van Deborah ontmoet.
Op een maandag maakte Nathan kennis met Vadim. De professor
was een grote stevige man met grijze haren en een volle baard. Hij
had lichtblauwe ogen en een zeer doordringende blik. Vadim
verwelkomde Nathan en bedankte hem omdat hij op zijn
uitnodiging was ingegaan. De man maakte een vriendelijke indruk
en zei tegen Nathan dat hij hem na de lezing zou spreken. Het werd
een boeiende lezing met concrete voorbeelden van de
veranderingen die we tegenwoordig zien, als gevolg van de
technologische vooruitgang. De lezing ging hoofdzakelijk erover
hoe we daarmee kunnen leren omgaan. Verschillende uitspraken
deden Nathan denken aan stellingen die hij eerder al gehoord had.
Zo herinnerde Nathan zich de woorden van zijn vader over de
grote eenheid van de wereld. Ook Vadim vertelde dat het heelal
geen veelheid van aparte onderdelen was maar eerder een
bewegend geheel waarvan alle delen met elkaar samenhangen.
Nathan moest ook aan de woorden van Songo denken toen Vadim
204
sprak over de manier waarop de technologie de aandacht van de
mensen opeiste en hen steeds meer deed afdrijven van hun
werkelijke behoeften. Door attent naar de lezing te luisteren,
concludeerde Nathan dat ook Vadim overtuigd was van het bestaan
van een hogere orde. Volgens Vadim kon deze orde niet door de
hedendaagse wetenschap worden verklaard. Hij noemde deze orde
de perfecte eendracht. Nathan wist dat overtuigd zijn van het
bestaan van een hogere orde, een visie was die binnen
wetenschappelijke kringen niet vaak gedeeld werd. Toen de lezing
voorbij was en de meeste aanwezigen de zaal verlaten hadden,
kwam de professor naar Nathan toe. Hij vroeg Nathan of hij
genoten had van de lezing. Nathan antwoordde dat hij de lezing
leerzaam gevonden had, vooral omdat Vadim duidelijke
voorbeelden gaf. Nathan vroeg Vadim naar zijn beweegredenen
om voordrachten te geven in heel het land.
─ Op deze manier bereik ik meer mensen om mijn visie kenbaar te
maken.
─ Waarin verschilt uw visie van die van de meeste andere
wetenschappers?
Vadim pakte een stoel voor Nathan en nodigde hem uit naast hem
te gaan zitten.
─ Velen leggen zich erop toe alles op te splitsen en te definiëren en
denken op die manier alles te kunnen verklaren. Anderen,
waaronder ikzelf, zien naarmate ze meer weten, vooral hun
bewondering toenemen voor de hogere orde die er in het
universum heerst.
─ Wat is voor u het meest verwonderlijk in het universum?
─ De perfecte eendracht, Nathan. De perfecte eendracht tussen
alles en hoe alles voortdurend op elkaar inwerkt.
─ Wat vertelt u aan diegenen die vinden dat er helemaal geen orde
of samenhang bestaat in het universum maar dat alles niet meer is
dan een grote chaos?
─ Aan hen vraag ik om aandachtig te kijken naar de
seizoenswisseling en naar de standen van de maan. Daardoor
alleen al kunnen ze de eeuwigdurende regelmaat herkennen die in
het universum heerst.
─ Met deze verschijnselen is iedereen vertrouwd maar dat blijkt
voor velen niet voldoende om daar een perfecte eendracht in te
herkennen, zei Nathan.
─ Dat is inderdaad zo voor zij die alleen hun rede als bron van
kennis nemen.
205
─ Doen de meeste wetenschappers dat dan niet?
─ Veel wetenschappers, maar ook veel anderen weten niet dat de
rede alleen nooit de grondslag van het universum kan verklaren.
Zij baseren zich op wiskundige bewijzen en kunnen daardoor
alleen kennis aanvaarden die binnen hun logica past.
Door dit gesprek begreep Nathan nog beter waarom veel geleerden
geen inzicht hadden in het grotere geheel. Ze hadden geleerd
slechts het bestaan van die dingen te aanvaarden die zich binnen de
fysieke wereld bevinden. Ondertussen kwamen de aanwezigen ook
even een woord wisselen met de professor. Uit de korte gesprekken
tussen hen en de professor merkte Nathan dat het niet gemakkelijk
was voor Vadim om binnen het wetenschappelijke milieu nog
anderen te overtuigen van zijn theorieën. Nathan besefte dat Vadim
een ongewone professor was. Hij was waarschijnlijk een van de
zeldzame geleerden die wist dat om de grote antwoorden van het
leven te ontdekken het noodzakelijk was de wegen van de logica
van de fysieke wereld te verlaten.
Toen Vadim uitgepraat was, stelde hij aan Nathan voor om iets te
gaan eten. Nathan vond dat een goed idee. Hij was er nu al van
overtuigd dat hij de juiste keuze had gemaakt door naar San
Francisco af te reizen. Samen reden ze naar een van de gezellige
restaurants in het Mission District. Toen ze eenmaal zaten en het
eten was opgediend, maakte Vadim een portret van de stad waar
hij verliefd op was geworden. Vadim beschouwde Sint-Petersburg
als zijn moederstad en had met veel andere steden kennis gemaakt,
maar het was de stad San Francisco, die zijn hart had gestolen. Vol
lof vertelde Vadim dat San Francisco een havenstad was die door
de geschiedenis heen een enorme aantrekkingskracht had gehad op
mensen uit alle culturen. Een stad met een aangeboren charme die
steeds haar eigen koers voer, een stad waar kunstenaars en artiesten
hun publiek vonden maar ook een stad waar bewegingen voor vrije
meningsuitingen welig konden bloeien. Vadim gaf ook mee dat de
meeste charme te vinden was in de diversiteit van haar buurten.
Sommige buurten bezaten een prachtig Victoriaans erfgoed, andere
buurten die op steile heuvels lagen, hadden adembenemende
uitzichten op de baai. Door het grote aantal heuvels leek elke buurt
een kleine stad op zich met haar eigen karakter.
Na het eten bespraken ze weer het onderwerp dat ze na de lezing
hadden aangesneden.
206
─ Je sprak over al degenen die alleen van wiskundige bewijzen
uitgaan. Hoe zou je de kennis omschrijven die niet in hun rationele
logica past?
─ De kennis van alles wat zich niet binnen de fysieke wereld
bevindt.
─ Hoe benaderen wetenschappers datgene wat niet in de fysieke
wereld kan worden ervaren?
─ Veel wetenschappers zeggen dat als iets bestaat het in een
bepaalde hoeveelheid moet bestaan en daarom ook meetbaar moet
zijn. Het probleem ontstaat wanneer men geconfronteerd wordt
met fenomenen die niet meetbaar zijn. Fenomenen waarvan
niemand het bestaan betwijfelt maar die toch niet binnen de
begrensde wereld van de wetenschap bestaan.
Nathan merkte dat Vadim bewust vaag bleef over de fenomenen
die zich niet binnen de fysieke wereld afspeelden. Hij sprak erover
zonder ze concreet bij naam te noemen. Wat hij daarmee precies
bedoelde, kon Nathan wel raden maar hij ging ervan uit dat Vadim
wel zijn redenen had om het nu nog niet te vermelden.
─ Hoe kunnen we deze fenomenen dan wel beter leren begrijpen?
─ We hoeven hiervoor niet onze rationele logica te raadplegen.
Elke persoon op aarde is in staat om te ervaren en dus ook om te
begrijpen!
─ Kunnen sommige dingen alleen worden begrepen door ze aan te
voelen?
Vadim zei ja waarna er een korte stilte viel.
─ Moet de wetenschap niet voor een zekere stabiliteit van het
denken zorgen?
─ Niets is stabiel Nathan. Wat als stabiel wordt ervaren berust op
wat wij als verklaring aanvaarden om te kunnen omgaan met het
onverklaarbare.
Nathan maakte de link met wat zijn vader hem had toegelicht over
de zekerheid waar velen van ons naar zoeken.
─ Als dingen niet stabiel kunnen zijn, betekent dat dan dat ze
alleen stabiel lijken?
─ Inderdaad en wat stabiel lijkt, is een vorm van energie die ons
bewustzijn zo beïnvloedt dat het lijkt stil te staan, een beetje zoals
de aarde voor ons stil lijkt te staan.
Het was ondertussen al laat geworden. Nathan was er door dit
gesprek nog meer van overtuigd dat hij in Vadim een boeiende en
intelligente persoon had gevonden.
207
─ Uw kijk op de dingen en de wijze waarop u ze toelicht zijn voor
mij nieuw en uitermate interessant, zei Nathan.
─ Jouw kennis boeit me minstens evenveel. Ik ben ervan overtuigd
dat we van grote betekenis zullen zijn voor elkaar.
Nathan bezocht tijdens de dagen die volgden samen met Deborah
en Nigel veelvuldig de lessen van Vadim. Tijdens het lesgeven
straalde Vadim warmte, humor en optimisme uit. Hij had als
professor natuurlijk de leiding over zijn studenten maar die
hiërarchie stond een hechte band allerminst in de weg. Het thema
dat besproken werd, was de beschadiging en de verontreiniging
van de aarde. De professor wees op het gevaar van de moderne
technologieën en legde het accent op ons ecologisch gedrag. Hij
vergeleek het gedrag van de moderne mens met dat van een
groeiende kankercel die zich uitzaaide in zijn gastheer. Volgens
Vadim was de oplossing het bijbrengen van morele en ethische
normen om zo de wetenschappelijke en technologische
vooruitgang de juiste richting te geven.
Nathan had tijdens de lessen vooral belangstelling voor een grote
kwaliteit van Vadim. Hij bezat het vermogen om precies in te
schatten op welk niveau elk van zijn gesprekspartners of
toehoorders het leven ervaarde. Op die manier wist Vadim perfect
met welke woorden hij iets duidelijk moest maken. Nathan zag dit
als een uiterst waardevolle bekwaamheid.
Een paar dagen later zou Vadim een voordracht geven op een
conferentie van wetenschappers in de stad Houston in Texas.
Vadim vroeg Nathan hem te vergezellen. Ook Deborah zou
meegaan. Ze keek altijd met veel belangstelling uit naar zulke
bijeenkomsten. Deborah droeg voor de gelegenheid een klassiek
maatpak en zag er zeer volwassen uit met haar mooi opgemaakte
lange blonde haren. Samen met Nathan ontmoette ze geleerden van
uiteenlopende vakgebieden. Tijdens de gesprekken werd het
Nathan duidelijk dat Deborah al heel wat had opgestoken van
Vadim.
In zijn voordracht besprak Vadim deze keer de verschillende
energieën die ons beïnvloeden. Hij toonde aan hoe we door middel
van deze energieën andere mensen beïnvloeden. Enkele passages
bleven bij Nathan hangen. Zo vertelde Vadim dat alles wat wij als
mens kunnen ervaren uit een energieveld bestaat dat we kunnen
voelen en intuïtief kunnen waarnemen. Hij zei ook dat we onze
energie kunnen projecteren door onze aandacht in een bepaalde
richting te laten gaan. Vadim legde vervolgens uit dat er op dat
208
moment energie uit het energieveld stroomt in de richting vanwaar
onze aandacht heengaat. Hij zei dat we zo energiesystemen kunnen
beïnvloeden en het tempo verhogen waarmee de toevalligheden in
ons leven voorkomen. Nathan begreep dat wat Vadim vertelde,
overeenkwam met wat hij onlangs vernomen had over de werking
van de stuwende energie.
De lezing werd steeds boeiender. Want ook wat Vadim vertelde
over de mens en zijn essentie was voor Nathan uitermate
verhelderend. Vadim gaf aan dat het menselijke wezen in
werkelijkheid geen kern heeft die afgescheiden is van het geheel.
Met het geheel bedoelde hij het gehele universum. Vadim wees
erop dat er slechts een kern bestond. Hij bedoelde niet dat mensen
zonder kern zijn, alleen dat mensen geen afzonderlijke kern
hebben. Om dat te illustreren legde Vadim het proces uit dat
plaatsvindt vanaf de bevruchting. Hij zei dat een embryo op deze
wereld komt zonder eigen kern. In de baarmoeder heeft het negen
maanden lang gefunctioneerd met de kern van de moeder als zijn
kern en niet met een afgescheiden kern. Wanneer de zuigeling
geboren wordt, ontvangt hij pas een naam. Door voortdurende
herhaling gaat hij zich met die naam identificeren. Zo begint hij
zichzelf als een individu te zien met een eigen afgescheiden kern.
Vervolgens wil het kind weten wie hij werkelijk is, een vraag die
door zijn omgeving en de maatschappij steeds vaker zal worden
opgeroepen. Elk sociaal systeem geeft nu eenmaal iedereen een
functie die tevens onze plek in de hiërarchie bepaalt. Het gevaar
ontstaat dan dat we ons met die functie gaan identificeren. En dat
we ons door die functie laten sturen in plaats van door onze eigen
ware persoonlijkheid.
Dankzij deze lezing begreep Nathan nu nog beter het mechanisme
van conditionering. Hij herinnerde zich dat Pablo gesproken had
over het feit dat we ons hiervan konden bevrijden door de
gedachten uit ons diepste wezen te herkennen. Op die manier
konden we in staat zijn onze innerlijke wil te volgen. Door de
wijze waarop Vadim zijn stellingen uiteenzette, leerde Nathan hoe
hij ingewikkelde materie aan een sceptisch publiek helder kon
voorstellen. Al kwamen er na de lezing toch enkele
wetenschappers naar Vadim toe die het niet helemaal met hem
eens waren. Nathan en Deborah merkten op dat deze
wetenschappers er vooral op gebrand waren om hun eigen
theorieën te verkondigen.
209
─ Ik heb het gevoel, zei Nathan, dat sommigen alleen maar hun
eigen mening trachtten kenbaar te maken en weinig aandacht
hebben voor nieuwe visies.
─ Ik ben dit gewend, zei Deborah. Voor velen gaat het niet om
gelijk te hebben maar eerder om de schijn te wekken dat ze gelijk
hebben. Anderen veroordelen vaak wat ze niet begrijpen omdat ze
bang zijn van gedachten te moeten veranderen.
─ Hoe hopen ze ooit de werkelijkheid van het universum te kunnen
achterhalen? reageerde Nathan.
─ Zoals Vadim zegt, wetenschappers hebben vaak uitgesproken
ideeën waardoor ze alleen hypothetisch denken.
Tijdens de vlucht van Houston naar San Francisco hielden Vadim,
Nathan en Deborah een lang gesprek waardoor Vadim nog beter
besefte hoe diepzinnig Nathan wel was. Toen Vadim de vraag
stelde hoe Nathan zoveel kennis had vergaard, vatte Nathan enkele
van zijn belevenissen kort samen. Hij sprak ondermeer over de
trance ervaringen die hij in Marokko en in Mexico had beleefd.
Vadim en Deborah waren sterk onder de indruk. Nathan was
nieuwsgierig naar hun mening hieromtrent.
De lezing die Vadim net had gegeven bleek hiervoor een goede
aanleiding.
─ Trance stelt ons in staat om onze omgeving anders te ervaren en
ons te ontdoen van de illusie van onze afgescheiden kern, zei
Vadim. Hierdoor kunnen we onszelf ervaren zoals toen we nog in
de baarmoeder waren… en zelfs nog vroeger.
─ Hoe omschrijft de wetenschap deze toestand? vroeg Nathan.
─ De onderliggende patronen van deze toestand bevinden zich op
het niveau van energie. Je moet onze kern als een web van
energetische relaties zien die gemanipuleerd kunnen worden. Het
ontbinden van deze energetische relaties leidt tot een trance-
ervaring.
Nathan herinnerde zich de woorden van Rachid in de woestijn.
Ook hij had verteld dat alles uit energieën bestond en dat een
toestand van trance ons in staat kon stellen de energieën van het
heelal anders waar te nemen. Toen Nathan hierover verder nadacht,
zag hij ook de overeenkomst met wat zijn vader hem vertelde over
de werking van energieën. Maar ook met wat Songo en Catalina
hem hierover hadden verteld.
─ Hoe heeft u de verborgen werking van energieën leren inzien?
vroeg Nathan aan Vadim.
210
─ Door intuïtief te leren denken. Zo heb ik ingezien dat ons
zelfbeeld uit onze onderlinge relaties ontstaat en dat onze wereld
niet enkel aan fysische maar veeleer aan energetische wetten is
onderworpen.
Nathan was verbaasd over het feit dat een bekende geleerde tot
dezelfde conclusie was gekomen als alle andere personen die
belangrijk waren geweest en nog steeds zijn in zijn leven. Ook
Vadim begreep dat de ware kennis zich via onze intuïtie
openbaarde.
─ Hoe belangrijk is intuïtie voor u? vroeg hij verder.
─ Door de overvloed aan informatie die we dezer dagen over ons
heen krijgen, kan alleen onze intuïtie ons leiden en rust scheppen
in onze gedachten.
─ Mijn vader, onderbrak Deborah, zegt vaak dat door de hele
geschiedenis van de wetenschap heen elke grote ontdekking een
irrationeel element van creatieve intuïtie bevatte.
Eenmaal terug in San Francisco sprak Vadim over een
maandelijkse bijeenkomst die plaatsvond in een buitenverblijf in
Carmel, een kuststadje ten zuiden van San Francisco. Daar namen
hoogstaande geleerden aan deel, waaronder Vadim zelf. Hij stelde
Nathan voor om aan de volgende meeting deel te nemen. Later
hoorde Nathan van Deborah dat Vadim haar, na hun bezoek aan
het congres van Houston, had verteld dat hij nog nooit iemand had
ontmoet die zo bijzonder was als Nathan. Toen Deborah hem had
gevraagd wat hij precies bedoelde, had Vadim geantwoord dat
Nathan over een buitengewoon vermogen beschikte om anderen te
leiden. Nathan hoorde ook van Deborah dat Vadim heel karig was
met het uitdelen van complimenten. Hij mocht er dus van
overtuigd zijn dat haar vader dit echt meende.
211
Opstand
Nathan vloog nu samen met Nigel naar New York. Ze zouden er
twee weken verblijven en logeren bij Zack, de oudere broer van
Nigel. Zack woonde in Brooklyn, een ideale uitvalbasis om de stad
te verkennen. In het vliegtuig naar New York bracht Nigel Nathan
ervan op de hoogte dat Zack een bijzonder meelevende man was
maar dat hij vreemd gedrag vertoonde. Nigel vertelde wat zijn
broer jaren geleden was overkomen:
─ Zack was vroeger een uitmuntende student geweest en zijn
resultaten hadden hem een baan opgeleverd bij een gerenommeerd
advocatenbureau in New York. Hij werkte daar verschillende
jaren, trouwde en verdiende een vermogen bij elkaar. Op een dag
kreeg Zack een zwaar auto-ongeluk. Gelukkig overleefde hij het
maar hij lag wel weken in coma. Men vreesde toen lang voor zijn
leven. Toen hij wakker werd, was hij helemaal niet meer dezelfde.
In de weken die daarop volgden, raakte hij verslaafd aan alcohol en
verloor daardoor eerst zijn werk, daarna zijn vrienden en
uiteindelijk zou zelfs zijn vrouw hem verlaten. Zack is toen
opgenomen in een gespecialiseerd ziekenhuis in Los Angeles. Daar
slaagde hij erin om volledig clean te worden maar tijdens zijn
verblijf heeft er zich iets heel eigenaardigs voorgedaan. Zack had
in het ziekenhuis alle boeken over Gandhi gelezen die hij kon
bemachtigen en raakte er van overtuigd dat hij voorbestemd was
om Gandhi's missie verder te zetten. Nathan luisterde zeer
aandachtig. Sindsdien droeg Zack uitsluitend witte kledij en
scheerde hij zijn hoofd kaal. Elk jaar, op de dag waarop Gandhi
overleden is, draagt hij rode kledij als symbool voor Gandhi's
bloed. In zijn woning staan dan alle klokken stil op 17.00, het uur
waarop Gandhi vermoord werd tijdens een gebedsbijeenkomst.
Zack is ervan overtuigd dat hij Gandhi's werk moet voortzetten.
Sindsdien tracht hij de armen aan te zetten tot een grote,
geweldloze opstand tegen het onrecht. Volgens hem zal zo het
geweten van de wereld worden aangewakkerd en de mensheid
worden bevrijd uit zijn lijden.
─ Hoe ziet je broer zijn rol daarin? vroeg Nathan aan Nigel.
─ De ervaring die hij als advocaat heeft opgedaan, antwoordde
Nigel, wendt hij nu aan om op te komen voor de minder bedeelden
212
in onze maatschappij. Hij is dan ook niets verloren van zijn
welbespraaktheid. Zo brengt hij bijvoorbeeld bezoeken aan
bedrijfsleiders en verzoekt hen werklozen aan te werven. Of
organiseert hij kleine betogingen tegen onrecht in de straten van
New York.
─ Maak je je zorgen om je broer? wilde Nathan weten.
─ Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken. Ik weet dat Zack
bijna al zijn geld heeft opgemaakt of weggeschonken. Het enige
dat hij nog bezit is zijn woning in Brooklyn en zijn maandelijkse
verzekeringspremie.
Nathan had aandachtig geluisterd en was geraakt door wat Nigel
hem had verteld.
─ Misschien kan jij hem helpen Nathan? voegde Nigel eraan toe.
Nathan keek op van de opmerking van Nigel maar net toen hij
daarop wilde reageren, meldde de boordcommandant dat ze in
New York waren aangekomen. Bij aankomst werden ze
verwelkomd door Zack. De fysieke gelijkenis tussen Nigel's broer
en Gandhi was inderdaad opmerkelijk. Zack was mager,
kaalgeschoren en droeg een brilletje. Hij droeg een witte jas met
daaronder een broek van dezelfde kleur. Zack maakte een vrolijke
indruk door al meteen enkele grapjes te maken. Toen hij hoorde
dat Nathan op doortocht was van een wereldreis, toonde hij grote
belangstelling. Hij stelde voor om Nathan de stad te laten zien op
een manier waardoor hij het echte New York zou leren kennen.
Nathan aanvaardde de uitnodiging.
In de namiddag was het al zover. Zack ging zijn oude busje halen
en parkeerde het voor de deur. Nathan en Nigel stapten in. Tot nu
toe had Zack zich heel gewoon gedragen. Nathan vond hem zelfs
heel verstandig overkomen. Het was Nathan wel opgevallen dat
Zack regelmatig uitpakte met uitspraken van Gandhi. Zack reed
eerst naar de grote boulevards, waar hij de hoogste wolkenkrabbers
liet zien te midden van de hippe winkels. Daar stapten ze uit en
liepen een trendy restaurant binnen om iets te eten. Toen Zack zijn
maaltijd bestelde, hield hij hardop een klein betoog waarin hij
aangaf waarom iedereen beter vegetariër kon zijn. Zijn betoog was
helemaal niet choquerend voor de aanwezigen omdat hij zijn
stellingen met de nodige humor naar voor bracht. Nigel voelde zich
wel ongemakkelijk, terwijl Nathan eerder geamuseerd keek en
steeds meer geïntrigeerd geraakte door Zack als persoon. Zack zag
er vreemd uit in zijn witte kledij en hij uitte ook onverwachte
213
reacties. Maar zijn uiterlijk en zijn gedrag stonden in schril contrast
met zijn welbespraaktheid.
Na de maaltijd reed Zack door de districten Bronx en Queens.
Zack reed niet toevallig door de meest verloederde wijken. Nathan
en Nigel begrepen dat Zack hiermee de grote tegenstelling tussen
de armere en de rijkere wijken wilde tonen.
─ Is het niet merkwaardig Nathan, zei Zack, om zoveel ellende te
zien in een stad waar het belangrijkste centrum van de
Amerikaanse zakenwereld zich bevindt en de grootste
aandelenbeurs ter wereld is gevestigd?
─ Het contrast is inderdaad groot, antwoordde Nathan.
─ En dan volgt steeds dezelfde vraag: wat doen we eraan? zei
Zack.
Nigel reageerde meteen na deze uitspraak.
─ We zijn niet bij machte om daar veel aan te veranderen, Zack.
─ Zolang je dit blijft denken, zal je inderdaad niet veel kunnen
veranderen, liet Zack weten.
─ Voor welke veranderingen zorg jij dan? verdedigde Nigel zich.
─ Er beweegt wat, liet Zack weten. Meer en meer mensen willen
verandering. Nu zaterdag hebben we een betoging. Willen jullie
niet meekomen?
─ Wat is de reden van die betoging? vroeg Nathan.
─ We komen op voor de rechten van allen die hier illegaal
verblijven en tewerkgesteld worden. We eisen dat ze dezelfde
rechten krijgen. Nu moeten ze vaak veel langer werken voor een
lager loon en ze hebben geen enkele arbeidszekerheid.
─ Door wie wordt de betoging georganiseerd? vroeg Nathan.
─ Door verschillende vakbonden en andere groeperingen, liet Zack
weten.
─ Zack bedoelt het goed, zei Nigel, maar hij begrijpt niet dat hij
alleen maar gevraagd wordt omdat hij bij elke betoging een grote
groep mensen op de been brengt.
─ Wat jij niet begrijpt Nigel is waar het mij vooral om gaat,
reageerde Zack.
─ Wat is dat dan? vroeg Nathan.
─ Ik wil zoveel mogelijk mensen betrekken bij de
onrechtvaardigheid die zich in onze maatschappij afspeelt.
─ Wie zijn de mensen die je vergezellen tijdens deze acties? vroeg
Nathan.
─ Vrienden die ik heb gekoesterd toen niemand zich over hen
ontfermde, zei Zack.
214
─ Het zijn aan lagerwal geraakte marginalen die hem volgen om
wat ze dankzij hem kunnen krijgen, zei Nigel.
─ Nee Nigel, liet Zack weten, ook hier zie je meer het slechte dan
het goede. Ze volgen mij om wat ik vertegenwoordig. Ze weten dat
ik hen naar het einddoel kan leiden.
─ Over welk einddoel heb je het dan? vroeg Nathan.
─ Zack streeft naar geluk voor allen, zei Nigel.
─ Op zich is dat een mooi doel, zei Nathan, hoe wil je dat bereiken
Zack?
─ Door vreedzaam aan iedereen de vier grote principes te leren:
Geen mislukking vrezen, geen enkele vorm van leven kwetsen,
strijden voor het herstel van rechtvaardigheid en als laatste ons
geluk niet laten bepalen door materiële rijkdom.
Nathan herkende alweer Gandhi's leer in Zack's woorden. Er werd
verder niet veel meer besproken terwijl ze huiswaarts keerden.
Voor het slapen gaan dacht Nathan aan alles wat hij vandaag had
beleefd. Wat hem opviel in New York was de grote etnische
verscheidenheid en de jachtige levendigheid. Ondanks de drukte
vertoefde Nathan graag in deze dynamische metropool. Deze
kosmopolitische stad deed Nathan denken aan Simons woorden
tijdens hun verblijf in Duitsland. Steden die door grote rivieren
worden gescheiden, kennen vaak ook grote verschillen in
mentaliteit. Net zoals San Francisco was ook New York een stad
waar rivieren doorheen stromen. Nathan kon Zack nog niet
helemaal goed beoordelen maar had wel het gevoel dat hij van
betekenis kon zijn. Hij voelde aan dat de volgende dagen hem
meer duidelijkheid zouden brengen.
De volgende ochtend werden Nigel en Nathan al vroeg wakker
gemaakt door Zack. Hij had niets van zijn vrolijkheid verloren, al
viel het ontbijt dat hij had klaargezet niet meteen in Nigel's smaak.
Op tafel stonden er granenpap, bananenmuesli en roggevlokken.
Vandaag stond een wandeling door het centrum van Manhattan op
het programma. Ze bezochten het gebouw van de Verenigde
Naties, meerdere kunstgalerijen en woonden zelfs een repetitie van
een gospeloptreden in een kerk bij. In een van de kunstgalerijen
maakte Nathan van de gelegenheid gebruik om over Sophie's werk
te praten met de galerijhouder. Aangezien die enthousiast
reageerde, beloofde Nathan hem een catalogus van haar werken op
te sturen. Nathan begon steeds meer voeling te krijgen met New
York. Hij vond het een stad vol uitersten waar dromers zich goed
thuis voelden. Hier leefde de gedachte dat de grootste dromen
215
konden worden waargemaakt als men er maar genoeg in bleef
geloven. Dat zorgde voor een grote dynamiek en bij velen ook
voor een positieve levensinstelling, die Nathan ook al in San
Francisco had ervaren. Deze steden waren natuurlijk niet alleen
maar pracht en praal. Zoals elke vooruitstrevende stad, was het ook
een plaats van desillusie voor al degenen die onderweg de moed
waren verloren of onrealistische verwachtingen koesterden. Nathan
merkte dat vooral aan de talrijke daklozen die hij op straat aantrof.
Toen hij daar een opmerking over maakte, vroeg Zack aan Nathan
welke oorzaken hij daar zelf aan gaf.
─ Wat is jouw verklaring, vroeg hij, voor het feit dat er in een
miljoenenstad waar iedereen dezelfde taal spreekt toch zoveel
mensen zijn die aan hun lot worden overgelaten?
Nathan merkte dat Zack en ook Nigel hem steeds meer vragen
stelden en benieuwd waren naar wat hij hierover te zeggen had. Hij
dacht na en besloot om daar dieper op in te gaan.
─ De grote schuldige is volgens mij de competitieve geest die over
de wereld heerst. Veel mensen leven vooral om te laten zien dat ze
de beste, de sterkste, de mooiste, de slimste of de machtigste zijn.
Daaruit groeien onverschilligheid, egoïsme en afgunst.
─ De competitie is inderdaad de oorzaak van veel ellende en dat is
wat we zien in deze maatschappij, zei Zack. We leven in een
maatschappij waarin men graag geassocieerd wordt met
presterende personen. Wie niet goed presteert, wordt als zwak
beschouwd. Vandaar ook de grote zichtbare eenzaamheid.
Nigel leek hiermee akkoord.
─ Die prestatiedrang leeft zelfs binnen gezinnen. Toch wel gek hoe
mensen zichzelf dat aandoen, niet? vroeg Nigel aan Nathan.
Nathan hoorde aan de toon van Nigel dat hij sprak over iets dat hij
zelf had ervaren. Zou hij daaronder hebben geleden? Zou zijn broer
ook last hebben gehad van een te grote druk? Nathan wilde meer te
weten komen en ging verder over dit onderwerp.
─ Er worden steeds hogere prestaties verwacht. Mensen zetten die
druk niet alleen op zichzelf maar zeker ook op degenen die ze
liefhebben. Ouders bijvoorbeeld menen het goed en denken hun
kinderen hierdoor optimaal voor te bereiden op het leven dat hen
wacht...
Zack onderbrak Nathan.
─ Ze weten niet dat hun kinderen vooral liefde moeten krijgen…
maar tja, wie niet van zichzelf houdt kan onmogelijk van iemand
anders houden.
216
Nathan kreeg bevestiging van wat hij dacht. Nigel richtte zich tot
Nathan.
─ Waarschijnlijk had je al begrepen dat we wat dat betreft geen
goede ervaringen hebben gehad, zei Nigel.
─ Uit alle ervaringen kunnen we de werkelijke waarde van dingen
ontdekken, zei Nathan. Ons gedrag wordt niet bepaald door onze
ervaringen maar door onze verwachtingen!
Hoe meer tijd Nigel en Zack met Nathan doorbrachten, hoe meer
ze versteld raakten van zijn inzicht. Hun conversaties leken steeds
meer op gesprekken tussen meester en leerling. Ze verlieten nu de
drukte van het centrum en liepen Central Park in langs de vele
paardenkoetsen die hier hun rondjes reden.
Zack wilde met Nathan naar de Strawberry Fields om de plek te
tonen die opgedragen is aan een bekende zanger die vermoord
werd. Eenmaal op de plek aangekomen, toonde hij aan Nathan het
mozaïek met in het midden de tekst "Imagine", ter herinnering aan
een van zijn bekende liedjes.
─ Ook hij had de moed om zijn angst te overwinnen, liet Zack
weten. Zou iedereen niet zo inspirerend moeten zijn Nathan?
─ Gaf Gandhi zelf niet de goede raad niet naar anderen te kijken,
maar alleen naar wat wijzelf bij te dragen hebben aan deze wereld?
reageerde Nathan.
Zack keek Nathan aan en knikte. Op weg naar huis besefte Nathan
meer en meer hoe sterk hij zijn mening had leren overbrengen. Het
verliep steeds vlotter. Hij moest terugdenken aan de laatste
woorden van Catalina toen ze zei dat er nu een periode was
aangebroken waarin hij zijn rol als gids zou gaan oppakken. Via
Deborah had ook Vadim dezelfde boodschap overgebracht. Zoals
steeds voor het slapen gaan, trachtte Nathan zich alle
gebeurtenissen van de dag te herinneren. Voor de zoveelste keer in
zijn leven vroeg hij zich af waar al zijn ervaringen hem heen
zouden leiden. Deze vraag werd gevolgd door een sterk gevoel van
moed en vertrouwen, een gevoel dat hem duidelijk werd gemaakt
door de stem van zijn innerlijke gids. Een stem die hem steeds
adviseerde en die door de jaren heen steeds duidelijker werd. Maar
vandaag klonk die stem nog helderder. Nathan kon de boodschap
ongewoon duidelijk verstaan alsof een andere persoon hem
aansprak zonder woorden. De mededeling die hij hoorde, klonk als
volgt: "Als je steeds de aangewezen weg blijft volgen, zal de tijd
ervoor zorgen dat al je vragen uiteindelijk met hun antwoorden
zullen samenvloeien!" Daarna volgde er een stilte. Deze woorden
217
overtuigden Nathan nog meer dan ooit tevoren dat alles wat zich in
zijn leven afspeelde een hoger doel had.
Het was vandaag vrijdag, de dag voor de betoging. Nathan en
Nigel wisten dat ze Zack in Central Park zouden aantreffen. Daar
plande hij steeds zijn acties samen met zijn vrienden. Toen Nathan
en Nigel aankwamen, zagen ze een groep mensen op het gras
zitten. Het tafereel had iets fabelachtigs. Zack zat vooraan en hield
een uiteenzetting. De zon scheen op zijn witte kleren. Voor hem
zaten een dertigtal aandachtig luisterende mensen die
aangemoedigd werden om kennissen ook te betrekken in de
opstand. Nathan en Nigel begroetten Zack en namen plaats op het
gras achteraan.
Ze merkten meteen op dat er onder de aanwezigen ook welgestelde
mensen waren. Sommigen waren in maatpak gekleed,
waarschijnlijk hadden ze hun middagpauze. Nigel fluisterde tegen
Nathan dat hij zich toch enigszins vergist had in wat Zack's
volgelingen betrof. Er werden nu verschillende vragen gesteld
vanuit de groep waarop Zack nog eens demonstreerde hoe goed hij
wel kon spreken. De vragen hadden betrekking op de ongelijkheid
in de maatschappij en hoe men daar tegenin kon gaan. Er werden
eerst interessante ideeën voorgesteld, maar na een poosje verslapte
de aandacht omdat iedereen tegelijk zijn mening wilde geven. Het
ging dan vooral over wat de juiste aanpak was voor morgen, het
zoeken naar de gepaste woorden, het afspreken van het exacte
tijdstip en andere onbenulligheden. Iedereen sprak door elkaar en
steeds luider tot Zack ineens hardop om stilte vroeg. Dat had effect
want prompt zwegen de aanwezigen.
Zack wees nu naar Nigel en Nathan.
─ Ik wil jullie aan iemand voorstellen, zei Zack. De man met de
blonde haren heet Nigel en is mijn jongere broer.
Iedereen draaide zich om en keek in de richting die Zack aanwees.
Nigel keek zijn broer aan met een blik van onbegrip. Wat is de
bedoeling hiervan?
─ Nigel heeft iemand meegebracht, ging Zack verder. Zijn naam is
Nathan.
Nu waren alle blikken gericht op Nathan, die zelf ook benieuwd
was naar Zack's bedoelingen.
─ Nathan reist de wereld rond. Ik ken hem nog niet zo lang maar ik
kan nu al zeggen dat ik nooit eerder een persoon heb ontmoet die
zoveel wijsheid bezit als hij. Ook al is hij nog jong, voor mij
218
vertegenwoordigt hij het voorbeeld dat iedereen zou moeten
volgen.
Nathan schrok van de complimenten maar reageerde sereen. Hij
gaf Zack aan dat hij klaar was voor om het even wat er nu van hem
gevraagd zou worden.
─ Ik heb het hem nog niet gevraagd maar ik zou graag willen
weten wat volgens hem de juiste aanpak is om te strijden tegen de
ongelijkheid en de onrechtvaardigheid. Ik zou hem dan ook willen
vragen wat hij vindt van de manier waarop we ons ertegen
verzetten.
Nathan trachtte in korte tijd na te gaan wat er nu het best diende te
gebeuren. Hij hield rekening met alle omstandigheden en
overdacht zijn volgende acties. Hij zag een groep mensen voor
hem die nieuwsgierig op zijn antwoorden wachtte. Hij dacht aan de
mogelijke beweegreden van Zack om hem uit te nodigen om zijn
mening kenbaar te maken. Hij herinnerde zich ook Nigel's verzoek
om zijn broer te helpen. In een paar tellen stond Nathan op. Hij
wandelde naar voren en nam plaats naast Zack. Hij legde zijn hand
op Zack's schouder en gaf daarmee aan dat hij hem steunde en hem
als een vriend beschouwde. Vervolgens keek hij iedereen aan en
sprak met krachtige zinnen.
─ Ik ben blij met wat ik vandaag zie. Ik zie mensen die, door een
sterke wilskracht gedreven, hierheen gekomen zijn. Een wilskracht
om goed te doen. Wanneer ik mensen zie die het goede nastreven,
voel ik mij gelukkig.
Nathan hield een pauze. Hij verbaasde zich over zijn eigen
woorden en merkte welke indruk zijn woorden hadden op zijn
toehoorders. Zonder verder na te denken hernam hij zijn betoog:
─ Omdat ik zie dat velen onder jullie oprecht iets van betekenis
willen doen tegen het onrecht, wil ik iets belangrijks melden.
Het publiek was muisstil.
─ Onthoud, en dat is iets, beste vrienden, waar ik u graag op zou
willen wijzen, dat, wanneer het over het verbeteren van het leven
op aarde gaat, er iets veel krachtiger en doeltreffender is dan
wilskracht.
Iedereen was nu benieuwd naar de belangrijke stelling die Nathan
hen zou doorgeven.
─ En dat is inzicht! Inzicht hoort aan de basis te liggen van heel
ons doen en laten. Wanneer inzicht eenmaal verankerd is in de
bron van onze gedachten en gevoelens wordt onze wilskracht
aangestuurd door intenties die rijk zijn aan inzicht.
219
Nathan hield weer een pauze om de betekenis van zijn woorden
goed te laten doordringen. Een man in maatpak stelde hem een
vraag:
─ Hoe kunnen we nagaan wat er aan de bron ligt van onze
gedachten en gevoelens?
─ Door na te denken over onze werkelijke motivatie, antwoordde
Nathan. Dat doen we door onszelf de vraag te stellen: Welk
einddoel streef ik na?
Nathan hield alweer een pauze en hernam deze keer heftig:
─ Ik hoorde hoe jullie zich druk maakten over de juiste manier van
actie voeren. Maar is ieder van jullie wel doordrongen van de ware
reden waarom ze gevoerd moet worden?
Nathan pauzeerde even. Iedereen was nog steeds muisstil.
─ U hoeft niet hardop op deze vragen te antwoorden maar wel in
uzelf. Hoe ziet mijn ideale wereld eruit? Wat kan ik persoonlijk
doen om dat te verwezenlijken? Dat zijn de vragen die tot diep
inzicht leiden als we er maar genoeg aandacht aan besteden.
Nathan stond nu op en sloot zijn pleidooi af met krachtige
mededelingen onderbroken door lange pauzes. Zijn woorden
hadden een effect op de aanwezigen dat te vergelijken was met dat
van collectieve hypnose.
─ Op deze manier zullen degenen die werkelijk streven naar het
goede elkaar herkennen! Ze zullen een krachtige verbinding
voelen! Ze zullen in staat zijn gebruik te maken van hun volledig
intrinsiek potentieel! Hun daden zullen voorbeelden zijn voor
iedereen en hen aanzetten om de wereld langzaamaan om te
vormen tot een herbergzame en inspirerende ontmoetingsplaats
voor ons allen.
Nathan bedankte iedereen en wandelde meteen het park uit. Nigel
stond op en volgde hem. Hij liep naast hem en zag dat Nathan diep
in gedachten verzonken was. Hij durfde hem niet meteen aan te
spreken. Het leek of Nathan aangedaan was door wat zich net had
afgespeeld. Pas een hele poos later liet Nigel zich horen.
─ Deborah en Zack hadden het meteen gezien!
Nathan reageerde niet. Nigel gaf niet op.
─ Je bent echt uitzonderlijk!
Nathan keek even op van Nigel's woordkeuze maar zei nog steeds
niets. Maar dan dwong hij Nigel te stoppen door zijn arm vast te
pakken.
─ Ik begrijp zelf ook niet wat daar gebeurd is. Ik herinner me
alleen dat ik even aan het nadenken was maar wat er volgde… ging
220
vanzelf… het was alsof iets binnenin mij het woord nam en alles
formuleerde.
Ze wandelden verder. Nigel wilde nog iets weten.
─ Mag ik je slechts een vraag stellen? Weet je...
─ Geloof me Nigel, ook ik weet niet waar dit alles naar zal leiden!
Nigel zag dat Nathan genoeg aan zijn hoofd had en hij wist dat het
beter was om nu alles even te laten rusten. Nathan vroeg aan Nigel
om hem de rest van de dag alleen te laten. Nigel zou de stad ingaan
om inkopen te doen. Nathan ging naar Coney Island, een
zandstrand aan de zuidkant van Brooklyn. Zelden had Nathan
zulke grote behoefte gevoeld om de zee op te zoeken en zich af te
zonderen. Hij liep een strandwinkel binnen en vroeg aan de vrouw
achter de kassa om een tas. In de winkel trok hij zijn kleren uit,
hield alleen zijn korte broek aan en vroeg aan de vrouw of hij zijn
spullen hier mocht achterlaten. De vrouw nam de tas glimlachend
aan en legde ze weg. Nathan liep de winkel uit, wandelde het
strand op en dook meteen de zee in. Urenlang zocht hij de diepte
op. Hij wilde meer duidelijkheid over zijn hogere missie. Hij wist
dat zijn woorden en daden door de jaren heen steeds meer
geïnspireerd waren geweest door het natuurelement dat aan de bron
lag van zijn leven. Een natuurelement dat hem gestuurd had met
een hogere missie om iets duidelijk te maken aan de mensheid. Een
natuurelement waar hij zichzelf steeds meer in herkende.
Nathan kwam die avond laat thuis en ging meteen slapen. De
volgende dag was Zack al vroeg vertrokken. Nathan stond pas
tegen de middag op. Nigel maakte een middagmaal voor hen
beiden klaar. Nigel zag dat Nathan uitgerust was. Ook al had hij
ontzettend veel vragen, hij hield zich in. Hij wist dat er een
moment zou komen waarop Nathan zelf zou aangeven hierover te
willen spreken. In de namiddag gingen Nathan en Nigel naar de
betoging om het einde mee te maken. Ze waren allebei geen grote
voorstanders van zulke evenementen maar deden het voornamelijk
om Zack te plezieren. Zack wist dat en apprecieerde hun gebaar.
Toen de betoging voorbij was, liepen Nathan, Nigel en Zack door
de straten van New York. Zack bedankte Nathan voor zijn betoog
van gisteren en gaf aan hoe sterk hijzelf en ook alle aanwezigen
onder de indruk waren geweest. Het was nu heel warm en ze
besloten plaats te nemen op het terras van een bar. Zack en Nigel
wilden zo snel mogelijk allerlei vragen op Nathan afvuren.
Zack begon als eerste door hem te ondervragen over wat een betere
aanpak zou zijn om zich tegen armoede en onrecht te verzetten.
221
─ Ik heb gisteren en ook tijdens de betoging nagedacht over wat je
zei. Ik ben het met je eens dat iedereen zich eerst de vraag moet
stellen waar hij naartoe wil om in te zien wat zijn bijdrage kan zijn.
─ Ik ben blij dat ik van nut kon zijn, zei Nathan.
Zack zweeg even alsof hij al zijn moed verzamelde om het
volgende te melden:
─ Nathan, elke persoon die jou persoonlijk heeft ontmoet, weet dat
je in staat bent om ons veel meer richtlijnen te geven.
─ Wat tracht je mij te zeggen, Zack? vroeg Nathan.
─ Ik wil je vragen hoe ik mensen tot meer inzicht kan brengen. We
leven in een tijdperk waarin zowel armen als rijken hun tijd
hoofdzakelijk besteden aan werken. Of het nu gaat om te overleven
of om rijkdom te vergaren, hun aandacht richt zich bijna alleen
daarop.
─ En als ze niet werken, willen ze zich zoveel mogelijk vermaken.
Ze hebben weinig aandacht voor de maatschappelijke
problematiek, zei Nigel om aan te tonen dat hij de vraag van Zack
ondersteunde.
─ Kennen jullie ook de reden hiervoor? vroeg Nathan.
Nigel en Zack dachten na. Ze gaven verschillende antwoorden tot
Nigel het volgende antwoord gaf.
─ Ik zou zeggen omdat ze teveel met zichzelf bezig zijn.
─ Je hebt net het juist antwoord gegeven, zei Nathan. Mensen
moeten zichzelf eerst tevreden en gelukkig voelen om zich
vervolgens te willen inzetten voor een ander. Pas wanneer hun
eigen noden gelenigd zijn, kunnen ze meer oog krijgen voor de
noden van anderen.
─ Het zijn inderdaad vaak gelukkige personen die zich het hardst
inzetten voor de rechten van anderen, liet Zack weten.
─ Wanneer je eigen leven bevredigend genoeg is, ga je meer
betrokkenheid voelen met de mensen om je heen, zei Nathan, en
zal je vanzelf de behoefte voelen om je op een of andere manier te
engageren.
─ Hoe komt het dat gelukkige mensen meer in staat zijn zich in te
zetten voor anderen? vroeg Nigel.
─ Dat hangt samen met het feit dat we anderen pas kunnen bijstaan
als we hen en hun noden vanuit eigen perspectief begrijpen. Dat
kan zodra we geleerd hebben onszelf en onze noden te
doorgronden. Zonder zelfkennis is begrip van anderen onmogelijk.
─ Is dat het inzicht waar je gisteren over sprak?
222
─ Zowel wat ik gisteren zei als wat ik vandaag en ook morgen zal
vertellen, maakt deel uit van een en hetzelfde inzicht.
─ Als ik om mij heen kijk, zei Zack, naar wat de meeste mensen
bezighoudt, kan ik moeilijk begrijpen hoe ze ooit in staat zullen
zijn dit te weten. Heb jij er goede hoop op, Nathan?
─ Dingen kunnen snel veranderen, zei Nathan. Het inzicht van een
ogenblik kan meer waard zijn dan de ervaring van een heel leven.
223
Lot
Tijdens de tweede week van hun verblijf aan de oostkust trokken
Nathan en Nigel enkele dagen rond. Gedurende deze trip zou Nigel
nog meer gefascineerd raken door de diepzinnige kijk die Nathan
op het leven had. Ze brachten eerst een bezoek aan Boston, de
mooie historische stad met haar pittoreske huizen. Daarna trokken
ze naar Canada waar ze twee grote steden aandeden. Eerst
bezochten ze Toronto, de grootste stad van het land die vanwege
haar hoge gebouwen "de glazen stad" wordt genoemd. Vervolgens
reden ze naar het Franstalige Quebec waar ze een bezoek aan
Montreal brachten. Nathan en Nigel werden daar vooral bekoord
door het prachtige oude stadscentrum. In een van de cafés van de
"Vieux Quartier" wisselden Nathan en Nigel hun visie over het
leven van Zack uit.
Hierop volgde een boeiend gesprek over een thema dat Nigel sterk
bezighield. Hij wilde de mening van Nathan kennen, over de
vrijheid waarover we beschikken om zelf onze levensweg te
kiezen:
─ In welke mate hebben we ons lot in eigen handen?
Nathan besefte het belang van die vraag en de waarde die Nigel
aan zijn woorden zou geven:
─ Door een duidelijk begrip te hebben van het lot enerzijds en van
de vrije wil anderzijds. En daardoor een juist onderscheid te
kunnen maken tussen hetgeen waarover we zelf beslissen en
waarover we dat niet doen.
Nigel luisterde zeer aandachtig.
─ Wat je wilt weten is eigenlijk hoever de krachten reiken die ons
meeslepen en waar de rol begint die wijzelf spelen. Laten we eerst
over het lot beginnen.
Nathan dronk even van zijn koffie.
─ Wat wij als het lot ervaren, zei hij dan, is de uiting van een
universele orde.
─ Een universele orde? reageerde Nigel.
─ Er bestaan hiervoor wereldwijd diverse benamingen. Professor
Vadim noemt het bijvoorbeeld de perfecte eendracht.
Nigel maakte de associatie met beide benamingen en wist toen
precies wat Nathan bedoelde.
224
─ Volgens de professor bevindt deze perfecte eendracht zich in elk
levend wezen, zei Nigel.
─ Deze orde, ging Nathan verder, is het geheel van alle
scheppende beginselen dat het leven en de evolutie in het hele
universum regelt. In wezen zijn we allemaal een met deze perfecte
eendracht waarin we over een unieke plaats beschikken.
─ Waaraan kunnen we onze unieke plaats binnen de universele
orde herkennen?
─ Aan onze aangeboren mogelijkheden zoals onze aard, onze
genen, ons karakter en dergelijke. Dat zijn uitingen van ons lot.
─ Hoe zit het met onze vrije wil?
Nathan nam nog eens een slokje van zijn koffie terwijl Nigel met
steeds meer aandacht luisterde.
─ Binnen deze orde waarover ik spreek, creëren we elk ons eigen
leven. Door bepaalde mogelijkheden al dan niet te benutten en
bepaalde keuzes te maken, beïnvloeden we onze eigen levensloop
maar ook die van anderen.
─ Over welke werkelijke vrijheid beschikken we dan?
─ De essentie van onze vrije wil is de wijze waarop we met onze
unieke plaats binnen de universele orde omgaan. Om dit te
begrijpen, zal ik je toelichten hoe ons denken functioneert.
─ Dat klinkt interessant!
─ Op elk moment van de dag ligt er een oneindige reeks van
keuzes voor ons open. Zoals je weet, brengen die keuzes gevolgen
met zich mee. En dus is elk besluit in het heden bepalend voor
onze toekomst.
─ Maar wat zorgt ervoor dat we een bepaalde keuze maken en
geen andere?
─ Wanneer we bewust nadenken over een keuze trachten we steeds
een inschatting te maken van de bijbehorende gevolgen. Ieder van
ons doet dat op basis van zijn inzichten die hij heeft afgeleid uit
eerdere ervaringen.
─ In Central Park sprak je over het belang van het achterhalen van
de bron van onze ware gedachten en gevoelens.
─ Dat heb je goed onthouden. Om inzicht te krijgen in de werking
van ons denken moeten we ons bewust worden van het feit dat we
steeds zelf beslissen welke gevoelens we aan elke gedachte
koppelen.
Nigel dacht even na.
─ Is elke gedachte niet al verbonden met bepaalde gevoelens?
225
─ Dat lijkt zo maar onthoud dat ieder van ons over het vermogen
beschikt om zelf te kiezen welke gevoelens hij aan een gedachte
koppelt. Hoe bewuster we ons hiervan worden, hoe groter ons
inzicht, hoe geschikter onze keuzes en hoe gelukkiger we
uiteindelijk met onze daden zullen zijn.
Nigel vond dit zeer verhelderend en nam nu tijd om te doorgronden
wat er bij elke keuze plaatsvond. Nathan zweeg en keek naar de
mensen die voorbij liepen. Hij liet bewust de tijd zijn werk doen en
wachtte tot zijn boodschap goed was overgekomen.
─ Ik kan nu de oorsprong van ons denken helder ervaren, zei Nigel
een poos later, en ik weet beter wat door het lot is vastgelegd en
wat onze vrije wil inhoudt. Ik besef nu nog meer dat de vrijheid die
we in ons leven ervaren, afhangt van de mate waarin we de dingen
op de juiste manier leren aanvoelen.
─ Je zou kunnen zeggen dat we voorbestemd zijn om vrij te zijn,
reageerde Nathan.
Nathan en Nigel verlieten het café en wandelden terug naar hun
hotel. Onderweg had Nigel nog een vraag.
─ Je hebt me duidelijke en uiterst waardevolle informatie gegeven
over een thema waarover ik me mijn hele leven al vragen stelde.
Had je deze stellingen al eerder aangeleerd of zijn ze spontaan naar
jou toegekomen?
Nathan wist dat Nigel trachtte te weten wat er plaats had gevonden
toen in Central Park. Hij antwoordde glimlachend.
─ Laat ons zeggen dat ik steeds beter kan verwoorden wat ik altijd
al heb ontvangen!
Na hun bezoek aan Montreal reden Nathan en Nigel terug naar
New York. Bij hun thuiskomst vroeg Zack hen om hem de
volgende dag te vergezellen. Hij had een verrassing in petto. De
volgende dag gingen ze dan ook met Zack mee naar een groot
overdekt winkelcentrum. Het was zaterdag, de drukste dag van de
week. Nathan en Nigel waren heel benieuwd naar de verrassing.
Toen ze het winkelcentrum binnenwandelden, zei Zack met een
zekere trots:
─ Kijk nu maar zelf!
Nathan en Nigel keken rond maar zagen niet meteen iets
ongewoons.
─ Zien jullie het niet?
─ Wat moeten we dan zien? vroeg Nigel.
Toen Nathan naar boven keek, merkte hij iets op. Er hingen grote
foto's. Het waren afbeeldingen van verloederde wijken en beelden
226
van daklozen. Daaronder waren er grote citaten aangebracht. Nigel
keek nu ook naar boven en las de citaten: "Dit is ook New York!"
"New York vandaag!" "Hier leven wij!"
Nathan keek Zack aan:
─ Heb jij ervoor gezorgd dat deze foto's daar hangen?
─ Dit project is ontstaan nadat ik, samen met een paar vrienden,
nagedacht heb over jouw woorden, antwoordde Zack. We hebben
dit aan jou te danken, Nathan.
─ Hoe bedoel je? vroeg Nigel.
─ Nathan sprak over twee vragen die we ons moesten stellen. Hoe
ziet mijn ideale wereld eruit en wat kan ik persoonlijk doen om dat
te verwezenlijken. Het debat dat we daarover hebben gevoerd,
heeft ons geïnspireerd voor dit project. Bovendien zijn er toen nog
talloze andere projecten voorgesteld.
Nathan zei niets en keek ontroerd naar Zack die verder sprak.
─ Het zijn allemaal projecten die het onrecht aantonen maar we
willen steeds op een creatieve manier te werk gaan. We hopen dat
wanneer mensen zien in welke erbarmelijke omstandigheden vele
stadsgenoten leven, zij meer zullen beseffen hoe gelukkig ze
zichzelf mogen prijzen. Wie weet ondernemen ze zelf ook iets
tegen het onrecht.
─ Hoe heb je dat in een paar dagen kunnen verwezenlijken? vroeg
Nigel.
─ Dat was ongelofelijk, zei Zack. Verschillende fotografen, een
reclamebureau en een dienstenfirma hebben hier gratis aan
meegewerkt. Sterker nog, ze hebben me bijgestaan bij het
overtuigen van de verantwoordelijke van dit winkelcentrum om
mee te werken en…
Nathan stapte naar Zack toe en omarmde hem. Toen ze elkaar
loslieten, hadden ze allebei tranen in de ogen.
─ Zoals je zei, zei Zack tegen Nathan, het inzicht van een ogenblik
kan meer waard zijn dan de ervaring van een heel leven.
─ Je bent zuiver Zack, reageerde Nathan, je bent puur en zuiver!
Na deze aangrijpende woorden, maakten ze een wandeling door
het winkelcentrum dat nu ook dienst deed als expositieruimte voor
deze pakkende tentoonstelling. De volgende ochtend namen ze
afscheid van Zack op de luchthaven van New York. Zack had nog
een laatste vraag voor Nathan:
─ Wat bedoelde je precies toen je zei dat ik puur en zuiver ben?
Nathan nam zijn rugzak op en legde dan zijn hand op de schouder
van Zack.
227
─ Je bent wat je denkt, Zack, je bent authentiek!
Terug in San Francisco nam Nathan contact op met Deborah en
Vadim om hen te laten weten dat hij terug was. Vadim nodigde
Nathan meteen uit om in hun woning in North Beach te komen
eten. Tijdens het eten besprak Nathan zijn trip in New York.
Vadim, Deborah en haar moeder luisterden zeer aandachtig. Na het
eten stelde Vadim Nathan voor om bij hen te blijven logeren. Hij
wilde graag de komende weken meer tijd met hem doorbrengen.
Een wens die ook door Nathan werd gedeeld. Nathan aanvaardde
dus de uitnodiging met veel plezier. Vadim moest nu weg maar hij
zou de volgende avond vrij houden om met Nathan te praten.
Nathan en Deborah namen plaats op het balkon. Het was een
zwoele avond en er hing een aangename sfeer in San Francisco. De
moeder van Deborah bracht een nieuwe fles streekwijn naar het
balkon.
Deborah zou die avond heel openhartig zijn tegenover Nathan.
Misschien had de wijn er iets mee te maken.
─ Toen we jonger waren, zei Deborah, hebben Zack en ik een
jarenlange relatie gehad. Ik had Nigel gevraagd om je daar nog niet
van op de hoogte te brengen. Ik wilde je relatie met Zack door
niets laten beïnvloeden.
─ Ik begrijp het, zei Nathan, vertel verder.
─ Voor mij was het een uitgemaakte zaak dat Zack de man van
mijn leven zou worden maar toen hij naar New York vertrok, heeft
hij een einde gemaakt aan onze relatie.
─ Wat was de aanleiding?
─ Hij was volop met zijn carrière bezig en vond het beter dat we
uit elkaar gingen.
─ Heb je nooit zin gehad om hem terug te zien?
─ Hij had mij gevraagd om hem te vergeten. Ik heb dat geprobeerd
en niet veel later was hij al getrouwd.
Nathan kon merken dat Deborah het hier nog steeds moeilijk mee
had.
─ Toen ik hoorde dat hij in coma lag, wilde ik hem zien. Ik ben
toen met Nigel naar New York gevlogen en heb een nacht bij hem
doorgebracht. Pas weken later is hij ontwaakt.
─ Wat gebeurde er toen hij ontwaakte?
─ Toen Nigel het mij vertelde, voelde ik iets onbeschrijfelijks, een
intens gevoel van vreugde.
─ Ben je hem toen gaan bezoeken?
228
─ Toen hij het ziekenhuis had verlaten, is hij verslaafd geraakt aan
alcohol. Hij was zichzelf niet meer en het was Nigel die mij
afraadde om naar New York te vliegen. Hij vertelde mij dat hij met
iedereen ruzie maakte, vooral met zijn echtgenote.
─ Heb je er spijt van dat je er niet geweest bent?
Deborah dacht eerst even na.
─ Ik wist zelf ook wel dat het geen goed idee was om hem op dat
moment te ontmoeten. Ik ben hem later, toen hij in de
ontwenningskliniek in Los Angeles verbleef, wel gaan bezoeken.
Maar dat weet niemand.
─ Waarom niet?
─ Ik weet niet eens of Zack het zich herinnert. Het was een
vreemde dag. Ik denk niet dat hij mij heeft herkend.
─ Het moet een moeilijk moment geweest zijn voor jou.
─ Hij was zo veranderd. Hij zag er anders uit met zijn
kaalgeschoren hoofd. Zijn woorden waren zo onsamenhangend. Ik
kon niet tot hem doordringen. Ik denk dat ik me nog nooit zo
verdrietig heb gevoeld als toen die dag.
Nathan keek naar de mooie zonsondergang. Hij dacht na over
Deborah‟s woorden en trachtte alle informatie samen te brengen.
─ Waar denk je aan, Nathan?
Pas na een tijd gaf Nathan een antwoord.
─ Zack heeft een wedergeboorte meegemaakt!
─ Een wedergeboorte?
─ Door de levensstijl die hij toen hanteerde, had hij zich te veel
van zijn kern verwijderd. Na zijn ongeluk en zijn drankproblemen
heeft hij hogere hulp gekregen.
Deborah luisterde met volle aandacht.
─ Je kunt het vergelijken met een bijna-doodervaring, ging Nathan
verder.
Deborah knikte lichtjes en gaf aan dat ze zelf ook al die
vergelijking had gemaakt.
─ Als dit een troost mag zijn Deborah: Zack is vandaag gelukkiger
dan ooit tevoren.
─ Zelfs gelukkiger dan toen wij nog samen waren?
Nathan keek Deborah in de ogen.
─ Nu pas is Zack in staat om echt van jou te houden Deborah.
Bij het horen van deze woorden was het alsof alle pijnlijke
gevoelens die Deborah aan die periode had overgehouden
plotseling wegvloeiden. Nathan zag de tranen in haar ogen. Hij
229
zette zijn stoel naast die van haar en legde zijn arm om haar
schouders.
─ Je tranen vloeien omdat je een nieuwe betekenis kan geven aan
de gebeurtenissen van toen. Laat ze rustig de vrije loop. Ze vullen
je hart met nieuwe gevoelens.
Deborah voelde zich goed in Nathan's armen en bedacht hoe
gelukkig ze zich mocht prijzen dat hij haar pad had gekruist.
─ Bedankt voor wat je voor mij en voor Zack gedaan hebt.
─ Het is mijn manier om jou te bedanken, Deborah, voor je
uitnodiging. Naast jou ontmoette ik hier nog andere fantastische
mensen in dit bijzonder land.
230
Gedachte
De volgende avonden liet Deborah Nathan en haar vader rustig
samen praten. Af en toe kwam ze erbij zitten om mee te luisteren.
Beide heren hielden lange gesprekken over wat nu de belangrijkste
kennis was waaraan de moderne mens behoefte had. Vrij snel was
Nathan een grote hulp bij het voorbereiden van Vadim's
voordrachten. Ook al beschikte Vadim over een grote kennis van
deze thema's, toch was hij steeds meer onder de indruk van
Nathan's heldere ingevingen. Zozeer dat hij nog geen maand later
Nathan om een belangrijke gunst vroeg. Vadim was uitgenodigd
op een receptie in Atlanta maar was diezelfde avond ook gevraagd
om een voordracht te geven in Los Angeles. Hij vroeg of Nathan
hem wilde vervangen door de voordracht in zijn plaats te geven.
Het thema zou 'het denken' zijn, een materie die ze samen de
laatste dagen uitputtend hadden besproken. Nathan liet weten dat
hij de voordracht met plezier zou geven en bereidde zich voor op
zijn eerste grote test. Het publiek zou bestaan uit zowel bekende
als onbekende mensen uit de literaire wereld. De voordracht
maakte deel uit van een seminarie gewijd aan inspiratie. Deborah
liet alvast weten dat ze mee zou gaan. Nathan zou enkele dagen
later, tijdens een wandeling die ze maakten in het prachtige
Yosemite Park, ook aan Nigel vragen om mee naar Los Angeles te
gaan.
Ze hielden toen een gesprek waarin Nathan de nadruk legde op het
analyseren van de ware motivatie van onze daden.
─ Ik heb verschillende vrienden gesproken, zei Nigel, over wat je
mij vertelde over het lot en de vrije wil. Al mijn vrienden waren
onder de indruk.
─ Wat was je werkelijke motivatie tijdens het gesprek Nigel?
─ Hoe bedoel je?
─ Wat was jouw doel? Kennis geven of indruk maken?
Nigel was door Nathan's vraag een beetje in de war. Nathan
wachtte niet op een antwoord van Nigel. De boodschap was
duidelijk.
─ Tracht je te bevrijden van een streven naar goedkeuring en
macht, deze zijn allebei niet in staat om je gelukkig te maken.
231
Het was Nathan's opzet om Nigel hierover tot nadenken aan te
zetten. Hij zag dat hij in zijn opzet was geslaagd en stelde hem dan
ook meteen gerust.
─ Maak je niet druk. Het maakt deel uit van je evolutieproces. Het
is belangrijk dat je steeds leert nagaan welke gevoelens aan de bron
van je beweegredenen liggen.
─ Hebben beweegredenen ook gevoelens?
─ Beweegredenen zijn ook gedachten. Ze bestaan op zich. Zoals ik
eerder vertelde, beschikken we allen over het vermogen om
gedachten met gevoelens te koppelen.
─ Waar komen gedachten dan vandaan?
Nathan keek Nigel aan en wist op dat moment dat hij Nigel mee
moest vragen naar het seminarie van Los Angeles.
─ Vadim heeft me gevraagd om volgende week een voordracht te
geven in Los Angeles. Ik zal het hebben over de oorsprong van
gedachten. Wil je meekomen?
─ Heel graag!
─ Mooi, Deborah gaat ook mee. We zullen daar het hele weekend
verblijven.
─ De vader van Seth woont in San Diego en hij heeft al vaak
gevraagd om bij hem te logeren. Misschien kunnen we eerst bij
hem langsgaan. Seth zal zeker opgetogen zijn, ik zal hem erover
aanspreken.
Tijdens de dagen die hierop volgden, bereidde Nathan zich voor op
zijn voordracht. Vadim gaf hem waardevolle raadgevingen mee. In
korte tijd was Nathan gevormd tot een bekwaam spreker. Seth had
enthousiast gereageerd op de uitnodiging. Nathan, Deborah, Nigel
en Seth vertrokken samen met het vliegtuig naar San Diego waar
de vader van Seth hen opwachtte. Hij was een joviale man die
Deborah en Nigel al kenden. Hij heette Richard en richtte zich tot
Nathan:
─ Jij bent dus Nathan! Ik heb al veel over jou gehoord en wil je
graag bedanken omdat je het leven van mijn zoon hebt gered.
─ Bedankt voor uw gastvrijheid, antwoordde Nathan. Wat betreft
de gebeurtenis in Puerto Angel, het was een ervaring die ons
inzicht heeft verscherpt, van ons allemaal.
─ Ik moet zeggen dat Seth sindsdien veranderd is, voegde Richard
hieraan toe. Hij is rustiger en bedachtzamer geworden. Ik heb de
indruk dat het wel een intense ervaring moet geweest zijn?
─ Een grote verandering begint altijd eerst vanbinnen en voltrekt
zich dan naar buiten, antwoordde Nathan.
232
Richard begreep niet meteen wat Nathan bedoelde. Hij had al wel
het een en ander gehoord over hem en knikte alsof hij bevestiging
kreeg van wat hij al had vernomen. Richard woonde in een riante
villa met een grote tuin. In de tuin waren vijvers vol kleurrijke
vissen en een groot zwembad in de vorm van een reuzenschelp.
Seth en Nigel trokken meteen hun zwemkledij aan en sprongen het
zwembad in. Nathan en Deborah namen plaats naast Richard. Ze
zaten gezellig in de schaduw van grote bomen toen Anna, een
Spaanstalige dienster, hen kwam vragen wat ze wilden drinken.
Toen Nathan hoorde dat de dienster afkomstig was uit Mexico,
vertelde hij haar dat hij onlangs een groot deel van haar land had
doorkruist.
─ Ik kom uit Guadalajara maar ik ben er al vijf jaar niet meer
geweest. Haast mijn hele familie woont er nog.
Nathan kon aanvoelen dat de vrouw geëmotioneerd was door
hierover te spreken. Hij vermoedde dat ze niet zomaar naar haar
stad kon gaan en terugkeren.
─ Je mist hen zeker?
─ Ja, ik mis de mensen, zei Anna. Ik mis het land. Ik mis veel.
Nathan ging verder in het Spaans.
─ Wanneer je iets mist, moet je het met je hart leren zien. Je hart
brengt je over alle grenzen heen.
Anna glimlachte en antwoordde eveneens in het Spaans.
─ Bij ons zeggen ze dat wanneer we liefde voor iemand voelen, we
altijd meer zien dan onze ogen kunnen zien!
Anna liep nu vrolijk gestemd het huis in en maakte vers sap klaar.
Richard, die ook Spaans sprak, had het gesprek gevolgd.
─ Je bent zeer scherpzinnig, Nathan.
─ Wanneer je naar je hart luistert, hoor je wat zich afspeelt in het
hart van een ander, reageerde Nathan.
─ Hoe doe je dat? wilde Richard weten.
─ Door te praten over innerlijke gevoelens kunnen we innerlijke
gevoelens blootleggen.
Richard was steeds meer onder de indruk van Nathan.
─ Ik hoorde dat je een lezing gaat geven die normaal door Vadim
zou worden gegeven. En dat het publiek zal bestaan uit
gerenommeerde schrijvers en scenaristen.
─ Misschien kunt u zelf ook meekomen morgenavond? vroeg
Nathan.
─ Ik had normaal iets anders gepland maar dat zou ik kunnen
uitstellen.
233
─ Ik weet zeker dat u er geen spijt van zal krijgen, zei Deborah.
Na enkele momenten van stilte kwam Richard met een idee
aandraven voor Nathan.
─ Nathan, ik kan je helpen je brood te verdienen met het geven van
voordrachten.
─ Bedankt Richard, maar mij gaat het om iets anders.
De drankjes werden geserveerd in mooie kristallen glazen.
─ Wat is dan je motivatie? wilde Richard van Nathan weten.
─ Ik ben bezorgd om de mensheid, antwoordde Nathan.
Er viel nu een korte stilte. Iedereen dronk van zijn vruchtensap. Na
een poos sprak Richard opnieuw.
─ Om de mensheid te helpen zijn er middelen nodig, voor
middelen is er geld nodig.
Nathan had al lang gezien dat alles in de woning luxe uitstraalde.
Hij wist dat dit een gevoelig onderwerp kon zijn voor Richard en
sprak met de nodige voorzichtigheid.
─ Geld is er in overvloed in de wereld. Wat we missen is inzicht!
─ Over welk inzicht heb je het, Nathan?
─ Inzicht in wat de mensheid werkelijk nodig heeft!
Seth kwam even van zijn sap drinken en holde daarna weer naar
het zwembad.
─ Kijk je neer op geld, Nathan? vroeg Richard.
─ Ik tracht geld zo weinig mogelijk een rol te laten spelen in mijn
leven.
─ Is het volgens jou verkeerd om van rijkdom te genieten? vroeg
Richard.
─ Het is volgens mij nooit verkeerd om te genieten, zolang dat niet
ten koste van iemand anders gaat. Al heeft het leven mij geleerd
dat degenen die het meest van rijkdom genieten, degenen zijn die
er de minste behoefte aan hebben.
Er viel alweer een stilte. Later zou Nathan van Seth vernemen dat
deze woorden zijn vader aan het denken hadden gezet.
─ Nathan, vroeg Richard, ik wil je iets vragen. Toen ik je vertelde
dat Seth bedachtzamer was geworden, zei je dat grote
veranderingen altijd eerst vanbinnen beginnen en zich daarna naar
buiten voltrekken! Wat bedoelde je precies?
Deborah keek Nathan aan.
─ Zal ik hierop antwoorden?
─ Ga je gang, Deborah! zei Nathan.
─ Wat Nathan bedoelt, is dat elke grote verandering een resultaat is
van inzichten die we hebben opgedaan in ons evolutieproces.
234
Richard knikte en leek genoeg aan dit antwoord te hebben. De
volgende dag ontbeten ze samen op het terras.
─ Wat zijn jullie plannen voor vandaag? vroeg Richard.
─ Na het ontbijt wil ik onze gasten de mooiste plekken van San
Diego laten zien, zei Seth. En in de namiddag kunnen we
misschien naar het strand gaan.
Nathan, Deborah en Nigel gingen akkoord met het programma. Na
het ontbijt verkenden ze met hun vieren San Diego. Tijdens de
middag namen ze een lunch in een van de vele restaurants op de
dijk. Daarna gingen ze naar het strand. Nathan zocht daar een
geschikte plaats om naar goede gewoonte een siësta te houden. Hij
viel als eerste in slaap. Nigel volgde al snel zijn voorbeeld.
Deborah las een boek terwijl Seth oortjes had opgezet om naar
muziek te luisteren. Toen Nathan en Nigel wakker waren, namen
ze allen gelijk een duik in de zee. Toen ze uit het water stapten, liet
Nathan hen weten dat de anderen alvast naar huis konden gaan. Hij
zou hen iets later volgen. Eenmaal alleen dook Nathan de diepte in
om kracht op te doen voor zijn eerste grote opdracht als gids. In de
diepte ervaarde hij ten volle de stilte en putte er kracht uit om
steeds de juiste woorden te vinden en zijn boodschappen op de
meest gepaste manier over te brengen. De stem die zich enkele
dagen geleden, in zijn kamer in San Francisco helder had laten
horen, liet zich nu alweer duidelijk horen: "Het universum zal
steeds de krachten die je nodig hebt ter beschikking stellen."
Nathan voelde door deze woorden zijn zelfvertrouwen nog meer
groeien. Hij wist al een tijd dat zijn hele leven in het teken stond
van de boodschappen die hij zou verkondigen en dat het hele
universum hem daarbij zou helpen, maar vandaag leek het of
werkelijk elke cel van zijn lichaam ervan overtuigd was. Toen hij
uit het water kwam, voelde hij zich gewapend met een
onoverwinnelijk vertrouwen. Zo krachtig had Nathan het nooit
eerder gevoeld. Eenmaal in het huis van Richard nam Nathan een
douche. Daarna schoof hij bij de anderen aan tafel. Anna had een
heerlijk visgerecht bereid. Daarna maakte iedereen zich klaar om
naar Los Angeles te rijden. Iedereen kleedde zich mooi aan voor
deze gelegenheid. Nathan trok een mooi azuurblauw hemd op een
witte linnenbroek. Met zijn vijven namen ze plaats in de
glimmende zwarte terreinwagen van Richard. Na enkele uren
kwamen ze aan in Los Angeles. Toen ze het congresgebouw
binnenliepen, konden ze zien dat er veel meer mensen het
seminarie zouden volgen dan ze verwacht hadden. Zelfs Deborah,
235
die regelmatig Vadim vergezelde op zijn lezingen, vond dat er
verbazend veel volk was komen opdagen. Doordat er ook een groot
aantal bekenden aanwezig was, waren er ook veel journalisten
meegekomen die over het hele gebeuren verslag zouden
uitbrengen. Vanavond stonden er drie sprekers op het programma.
Elk van hen zou ongeveer een halfuur spreken met telkens een
pauze van een kwartier. De eerste spreker was een bekende
psycholoog uit Chicago met een grote staat van dienst. De tweede
was een filosoof uit Brazilië. En als derde zou Nathan als
vervanger van Vadim optreden. Tot zijn eigen verbazing voelde
Nathan zich vrij rustig. Het waren vooral Nigel en Seth die zich
druk maakten. Deborah voelde Nathan's sereniteit aan en werd er
eveneens rustig van. Ze namen allemaal plaats naast elkaar.
De eerste spreker legde in zijn lezing de werking uit van de
hersenen. Hij paste het niveau aan het publiek aan door gebruik te
maken van duidelijke en eenvoudige begrippen. Na de eerste pauze
kwam de tweede spreker opdagen. Toen hij op het podium
verscheen werd Richard ineens zeer enthousiast. Toen Seth hem
vroeg wat de aanleiding was, antwoordde zijn vader dat de spreker
een oude jeugdvriend van hem was die jaren geleden naar Brazilië
was verhuisd. Dat was een aangename verrassing. De filosoof was
een knappe forse veertiger met een donkere huidskleur. Hij heette
Melvin en gaf enkele zeer interessante verduidelijkingen over de
manier waarop ons nuchter verstand de werkelijkheid waarneemt.
Hij gaf aan dat we de werkelijkheid via onze zintuigen ervaren
zoals deze zich voordoet aan de oppervlakte van de dingen. Hij
voegde er meteen aan toe dat we ons ervan bewust moesten zijn
dat onze zintuigen evenzeer de werkelijkheid verbergen als dat ze
ze kenbaar maken. Vervolgens toonde Melvin hoe we de
werkelijkheid in drie dimensies konden onderverdelen. Twee
daarvan waren ons allemaal min of meer bekend. De derde moest,
volgens hem, door velen opnieuw ontdekt worden. Nathan zou zich
deze passage woord voor woord blijven herinneren.
Melvin schetste de eerste dimensie als onze waarneming van de
fysieke wereld. Hij noemde het de eerste werkelijkheid. Het leven
zoals het door elk van ons wordt ervaren afhankelijk van het
stadium waarin we ons bevinden in ons persoonlijk evolutieproces.
De tweede dimensie bevatte de gedachtewereld. In deze tweede
werkelijkheid konden we alle vormen van bewuste beïnvloeding
terugvinden, zonder uitzondering.
236
Aan de derde dimensie besteedde Melvin meer aandacht. Deze
werkelijkheid was, zei hij, de kennis van het bewustzijn. De kennis
die ons dichter bij onze essentie brengt. Melvin legde uit dat deze
kennis voorbij de fysieke wereld lag en dus niet te vinden was in
de eerste dimensie. Ze was ook niet te vinden in de tweede
dimensie want deze kennis lag dieper dan de gedachten. Melvin
benadrukte dat we de werkelijkheid van deze derde dimensie alleen
op eigen houtje in onszelf konden gewaarworden. Deze dimensie
was alleen te betreden via een weg die niet door onze omgeving
werd bepaald of aangegeven. Zelfs wijze raad uit onze omgeving
kon ons daar niet bij helpen. Wijze raad kon wel bijdragen tot een
grotere algemene kennis en zelfs tot een betere zelfkennis, maar
alleen de individuele oefening kon ons inzicht geven in ons
bewustzijn en ons in staat stellen inzicht te krijgen in onze
innerlijke behoeftes.
Bij het horen van deze laatste woorden keken Nathan en Richard
elkaar even aan, goed wetend dat ze het de dag daarvoor hadden
gehad over wat mensen werkelijk nodig hebben. Nathan wist al
vanaf de eerste woorden dat Melvin niet zomaar in zijn leven was
gekomen en dat hij een grotere bijdrage zou leveren. Het feit dat
Melvin een jeugdvriend van Richard was, bevestigde dat eens te
meer. Tijdens de pauze zocht Richard Melvin op. Hij zag hem aan
een tafeltje iets verderop. Hij dronk een glas terwijl verscheidene
mensen hem kwamen begroeten. Toen Melvin Richard zag,
herkende hij hem meteen. Beide heren waren zeer verheugd elkaar
opnieuw te zien. Tijdens het gesprek liet Richard weten wat de
oorzaak was van zijn aanwezigheid. Zo kwam Richard te weten dat
Melvin Vadim ooit in Seattle had ontmoet. Hij had een zeer goede
indruk overgehouden aan deze ontmoeting en ook de toenmalige
voordracht van Vadim had Melvin heel sterk gevonden. Melvin
voegde eraan toe dat wie door Vadim als zijn vervanger werd
gestuurd, zeker iets in zijn mars moest hebben. Melvin kon amper
geloven dat het vandaag de eerste lezing van Nathan zou zijn. Dat
maakte hem des te nieuwsgieriger. Richard keek rond om te zien of
hij Nathan aan hun tafeltje kon uitnodigen maar net op dat moment
werd het einde van de pauze aangekondigd.
Melvin ging zitten naast Richard op de plaats waar Nathan net had
gezeten. Nathan stond ondertussen op het podium en werd
aangekondigd. De dame die hem aankondigde, las een briefje voor
dat door Vadim was opgestuurd. Daarin verontschuldigde hij zich
voor zijn afwezigheid. Vadim had er ook aan toegevoegd dat het
237
publiek zich zeer vereerd mocht voelen omdat ze vanavond getuige
zouden zijn van de eerste openbare lezing van iemand die een nog
nooit vertoonde natuurlijke aanleg bezat voor het overbrengen van
boodschappen. Na deze woorden stond Nathan op.
Hij stapte naar de microfoon en begon meteen met een grappige
noot als reactie op Vadim's woorden.
─ Bedankt Vadim, alsof de druk nog niet groot genoeg was!
Nathan keek toen het publiek aan en was er zelf verbaasd over dat
hij helemaal geen druk voelde. Zelfs nu hij op het podium stond,
voelde hij zich even ontspannen als gewoonlijk. Al deze
luisterende oren gaven hem zelfs een goed gevoel. Hij was zich
ervan bewust dat alle krachten van het universum hem steunden.
Het kon niet anders dan dat hij hiertoe was voorbestemd. Hij begon
zijn voordracht door Vadim te bedanken voor de kans die hem
werd geboden en voor het lof dat Vadim over hem had geuit.
Nathan bracht daarna het publiek ervan op de hoogte dat zijn
voordracht zou gaan over de bron van onze beweegredenen. Hij
voegde eraan toe dat hij deze tekst samen met Vadim had
voorbereid. Voordat hij verder ging, vroeg Nathan aan een
cameraman of hij een kopie van de opname zou mogen ontvangen.
De cameraman verbaasde zich over de vraag maar liet meteen
weten dat hij het in orde zou brengen.
Na deze intro was de nieuwsgierigheid in de zaal uitermate groot.
Nathan was er alvast in geslaagd hun volledige aandacht op te
eisen.
─ Ik heb vernomen dat er zich vanavond in deze zaal schrijvers,
scenaristen, acteurs en nog meer creatieve mensen bevinden. Jullie
zijn dus perfect in staat te begrijpen dat creativiteit naar ons toe
komt in de vorm van gedachten. De vraag is waarom niet iedereen
creatief omgaat met zijn gedachten. Zeker als we weten dat ieder
mens ertoe neigt om iets unieks op aarde te verwezenlijken. Laat
het ons misschien eerst hebben over de natuur van gedachten en
daarna over wat ons aanzet om bepaalde gedachten in daden om te
zetten. Of om het met de woorden van de vorige spreker te zeggen:
"Om kennis van de derde dimensie naar de tweede en uiteindelijk
naar de eerste dimensie te halen."
Nathan knipoogde naar Melvin die op zijn beurt knikte en
glimlachte. Nathan gaf daarna een zeer gedetailleerde maar
overzichtelijke uiteenzetting van de werking van gedachten. Zo
vertelde hij onder andere hoe gedachten die tot ons komen een
vastomlijnd plan volgen dat deel uitmaakt van het universele
238
evolutieproces. Nathan zou het verschillende malen hebben over de
universele orde. Verder sprak Nathan over het belang om een
onderscheid te maken tussen gedachten die een constructieve
kracht bezitten en gedachten die een destructieve kracht bezitten.
Dit onderscheid leren maken, doet ons inzien hoe we, zowel bij
onszelf alsook bij anderen, energie kunnen opbouwen of afbreken.
Nathan haalde ook aan dat wanneer we in staat zijn om
constructieve gedachten te herkennen en er creatief mee leren
omgaan, we ook dingen die tot dan toe verborgen waren, zichtbaar
kunnen maken. Nathan eindigde door zijn publiek bewust te maken
van de bevoorrechte plaats die zij hadden om nieuwe gedachten
door heel de wereld te propageren. Hij benadrukte welke kansen
dit bood maar ook de verantwoordelijkheid die het met zich mee
bracht.
Toen Nathan uitgesproken was, bleef het enige tijd stil. Langzaam
drongen zijn woorden tot de aanwezigen door. Een applaus kwam
traag op gang maar werd zeer krachtig en hield lange tijd aan.
Iedereen was ervoor opgestaan. Ook Melvin en de eerste spreker
applaudisseerden vol bewondering mee. Na de lezing wilde een
groot deel van het publiek kennismaken met Nathan. Het duurde
dan ook even alvorens hij zich weer bij zijn vrienden kon voegen.
Toen dat uiteindelijk lukte, werd hij ook door hen geprezen voor
zijn optreden. Ze bevestigden hoe sterk het publiek door zijn
woorden geraakt was geweest. Vervolgens maakte Nathan kennis
met Melvin. Ze bedankten elkaar voor de nieuwe inzichten die ze
hadden opgedaan bij het horen van elkaars lezing. Nathan vertelde
over de reis die hij jaren geleden was begonnen en zei dat hij
momenteel bij Vadim, Deborah en haar moeder logeerde in San
Francisco. Melvin zei dat hij zelf ook gedurende enkele weken in
de Verenigde Staten zou verblijven alvorens terug te keren naar
Brazilië. Deborah luisterde mee en stelde aan Melvin voor om af te
spreken in San Francisco. Ze was ervan overtuigd dat ook Vadim
zich zou verheugen op zijn komst. Melvin bedankte hen en ging
graag op deze uitnodiging in maar moest eerst andere
verplichtingen nakomen. Richard die enkele andere kennissen had
ontmoet, kwam net terug en stelde voor om in de bar iets te gaan
drinken. Daar werden heel wat herinneringen opgehaald uit de
jeugd van Melvin en Richard. Ook Richard nodigde Melvin uit om
bij hem thuis langs te komen.
De volgende dag keerde Richard naar San Diego terug. Nathan
ging samen met zijn vrienden naar Laguna Beach. Deze plaats
239
beviel Nathan. Ze maakten een lange wandeling en bezochten er
ook een kunstgalerij. Seth liet weten dat Jennifer hier
tentoonstellingen had gehouden. Nathan moest nu aan Sophie
denken en aan het feit dat het misschien interessant zou zijn als zij
en Jennifer elkaar leerden kennen. Net als in New York polste
Nathan ook hier naar de interesse om Sophie haar werken tentoon
te stellen. De galerijhouder reageerde eveneens enthousiast. De
volgende dag keerde de groep terug naar San Francisco.
Tijdens de vlucht dacht Nathan na over alles wat zich de laatste
dagen had afgespeeld. Bij zijn aankomst feliciteerde Vadim Nathan
met zijn lezing en sprak met hem over de positieve reacties die hij
had gekregen. In de daarop volgende dagen zou Nathan zelfs
meerdere aanbiedingen krijgen om op verschillende plaatsen
lezingen te geven maar hij besloot telkens om daar voorlopig niet
op in te gaan. De maandelijkse bijeenkomst in Carmel waar Vadim
het over had gehad vond dit weekend plaats. Op vrijdagavond ging
Nathan er met Deborah en haar moeder heen. Vadim zou zich de
volgende dag bij hen vervoegen. Eenmaal in het huis aangekomen,
ging Deborah's moeder slapen. Nathan en Deborah maakten nog
een wandeling. De nacht was nu gevallen en ze bewonderden de
prachtige sterrenhemel. Op dat moment moest Nathan denken aan
wat hij ooit had gelezen, namelijk dat tijdens de nacht gedachten
nieuwe gastheren zochten onder de mensen. Deborah zei tegen
Nathan dat hij goed uitgerust moest zijn voor morgen want dat
deze meetings ontzettend lang konden duren. Nathan antwoordde
dat hij alvast aan het rusten was omdat deze plek goed aanvoelde.
De volgende dag kwamen er een tiental personen aan voor de
meeting. Nathan was veruit de jongste in dit gezelschap. De meeste
gasten waren professoren en wetenschappers en zij kwamen uit alle
hoeken van de Verenigde Staten. Op Nathan na kende iedereen
elkaar al. In de namiddag namen ze plaats in de grote leefruimte en
werd er koffie geschonken. Bij het begin van de meeting stelde
Vadim Nathan voor. Hij vertelde dat hij een grote reis maakte en
dat hij na Europa en Afrika nu Amerika verkende. Vervolgens zei
Vadim ook iets over het succes van Nathan's lezing in Los
Angeles. Op dat moment zei een van de aanwezigen dat hij zelf
ook vernomen had dat Nathan een behoorlijk grote indruk had
gemaakt in Los Angeles. En dat voor een eerste lezing. Een andere
man vroeg Nathan waarover het ging.
─ Aangezien het publiek bestond uit mensen uit de culturele
wereld, antwoordde Nathan, heb ik hen eerst willen laten stilstaan
240
bij wat ze werkelijk motiveert tijdens hun werk. Daarna heb ik hen
willen wijzen op de gevolgen die hun boodschappen teweeg
kunnen brengen.
Alle aanwezige gasten hadden nu al gezien dat Nathan over een
uiterst groot zelfvertrouwen beschikte om als jonge en onervaren
spreker zulke thema's aan te halen tegenover een kritisch publiek.
De meeting begon en verschillende onderwerpen werden
besproken. Nathan wilde zich niet opdringen en luisterde vooral
aandachtig.
Op een bepaald moment vroeg een dame aan Nathan wat het
belangrijkste was dat hij tot nu toe had geleerd tijdens zijn reis.
Nathan nam even tijd om zich over zijn antwoord te beraden:
─ Dat veel mensen steeds meer een materialistische benadering
van het leven volgen en daardoor weinig harmonie kennen tussen
hun ambities en hun daden.
Een man vroeg Nathan wat daar de oorzaak van was volgens hem.
─ De wereld evolueert zo dat er steeds meer nadruk gelegd wordt
op intellectuele en technologische ontwikkeling. Hierdoor raakt de
mensheid verzeilt in een competitieve omgeving en is er te weinig
aandacht voor de lichamelijke en emotionele aspecten van het
bestaan.
Nathan nam een korte pauze om even te drinken. Hij lette erop dat
zijn pauze juist zoveel tijd in beslag nam om de aandacht optimaal
te houden en vertelde dan verder.
─ De meeste mensen zijn niet op zoek naar aanwijzingen om hun
ware levensbestemming te vinden of naar concreet werk dat hen
meer innerlijke voldoening zou geven. Voor hen gaat het vaak
alleen om geld, status of prestatie. Zo worden ze net als machines
en dat zorgt ervoor dat deze mensen uiteindelijk niet echt geleefd
zullen hebben.
Een man zei toen dat het gedachtegoed dat Nathan duidelijk wilde
maken, om meer naar onze innerlijke gevoelens te luisteren,
wereldwijd moest worden opgelegd.
─ Wat denk jij hiervan Nathan? vroeg Vadim.
─ Men mag mensen geen gedachtegoed opdringen, daar houdt
niemand van.
Een dame zei daarna dat we het dan subtieler moesten aanleggen.
Hierop haalde Nathan een ander element aan waarmee we rekening
moesten houden:
241
─ Net zoals water een andere vorm aanneemt, afhankelijk van de
vaas waarin het wordt gegoten, zo vormt ook elk gedachtegoed
zich anders, afhankelijk van de toehoorder!
Daarmee toonde Nathan mooi de verscheidenheid van perceptie
aan. Dezelfde dame vroeg toen aan Nathan wat hij zelf voorstelde.
─ We mogen anderen geen gedachten opdringen. Wat we wel
kunnen doen, is mensen dwingen om na te denken!
Hierop liet iemand weten dat er nog eeuwen nodig zouden zijn
voordat alle mensen zich hiervan bewust zouden worden.
─ Als de manier waarop dit gedachtegoed verkondigd wordt
krachtig genoeg is, zal de tijd hierin geen rol opeisen!
Er viel een stilte. Niemand van de groep zei nog een woord. Alle
blikken bleven nu op Nathan gericht.
─ Wat ik wil zeggen, is dat wat ons van een ideale wereld
verwijdert, niet meer is dan een tel. Dat ene moment waarop we
allen tegelijkertijd dezelfde gedachte zullen overwegen en
beslissen om haar te bevrijden door onze daden!
Ook tijdens deze meeting liet Nathan niemand onberoerd. In de
dagen die daarop volgden, hielden Nathan en Vadim nog
verscheidene gesprekken over de toekomst van de wereld. Op een
morgen ontvingen Nathan en Vadim een brief die aan hen beide
was gericht. De brief was afkomstig uit Brazilië. Hij was hen
toegezonden door Melvin, de filosoof die samen met Nathan een
voordracht gegeven had in Los Angeles. Melvin liet weten dat hij,
door al zijn verplichtingen, geen tijd meer had gevonden om hen in
San Francisco te komen bezoeken. Hij verontschuldigde zich
hiervoor en nodigde hen uit om naar Brazilië te komen. Ze konden
logeren in een pousada van een vriend van hem. De pousada lag
aan de kust in Bahia de Salvador. Melvin zelf woonde in het
centrum van de stad. Nathan en Vadim bespraken het voorstel van
Melvin en besloten om er tijdens de vakantie naartoe te reizen.
Vadim zou er slechts een week verblijven en Nathan, die geen
verplichtingen had, zou er waarschijnlijk een langere tijd
verblijven. Tijdens het eerste weekend van de vakantie vertrokken
ze.
Ze werden door Deborah, Nigel en Seth naar de luchthaven
gebracht. Ieder betoonde Nathan om de beurt zijn dankbaarheid.
Seth nam als eerste het woord:
─ Mijn redding betekende het einde van een levenswijze en tevens
het begin van een nieuwe. Ik zal nooit vergeten dat deze
242
wedergeboorte dankzij jou plaats kon vinden. Je mag erop
vertrouwen dat ik mij steeds aan mijn belofte zal houden.
Nathan gaf hem een stevige knuffel. Daarna kwam Nigel afscheid
nemen.
─ Dankzij jou weet ik dat we over het vermogen beschikken om
elk moment weer het lot te veranderen en dat elk van ons grote
dingen teweeg kan brengen. Ik ben je hiervoor voor altijd
dankbaar.
Nadat Nigel Nathan had bedankt, gaven ze elkaar ook een stevige
knuffel.
De laatste woorden waren van Deborah. Zij trachtte haar tranen te
bedwingen maar slaagde er niet in.
─ Je hebt mij het mooiste geschenk gegeven dat een mens mag
ontvangen. Je hebt me het volste vertrouwen gegeven dat er
inderdaad een ontwerp ten grondslag ligt aan het universum.
Ze hielden elkaar innig vast. Deborah fluisterde nog deze laatste
woorden in Nathan's oor.
─ Ook al zien we elkaar nooit meer, ik weet zeker dat ik nog van je
zal horen!
Nathan keek diep in haar ogen. Het was alsof ze elkaars gedachten
konden verstaan. Hij glimlachte en gaf haar ook een stevige
knuffel.
Nathan had dan nog een laatste boodschap voor zijn vrienden.
─ Zorg goed voor elkaar en vergeet niet dat de zin van het leven is
er zin aan te geven!
243
- 8 -
Onbegrensd Vertrouwen
244
245
Overtuiging
Na verschillende tussenlandingen kwamen Nathan en Vadim
uiteindelijk aan in Salvador do Bahia. Melvin stond hen op te
wachten. De eerste woorden die Vadim en Melvin wisselden,
zetten meteen de toon voor boeiende gesprekken.
─ Welkom in het land van de toekomst, zei Melvin.
─ Is dat zo? vroeg Vadim.
─ Voor mij, net zoals voor veel anderen, is Brazilië het land van de
eeuwige hoop, antwoordde Melvin.
Zoals Nathan had verwacht, toonden Vadim en Melvin grote
interesse voor elkaar. Toen ze vanuit de luchthaven naar de
pousada reden, legde Melvin uit waarom hij zo verliefd was
geworden op dit land. Hij sprak poëtische woorden over de
bevolking en de buitengewone landschappen. Melvin vertelde dat
in Brazilië de ontmoeting had plaatsgevonden van Indiaanse,
Afrikaanse en Europese culturen.
─ Al deze culturen worden hier nog beleefd, zei hij.
Terwijl ze langs de kust naar het Noorden reden, kon Nathan al
meteen zien dat hij op een bijzondere plaats was aangekomen. Zijn
eerste indruk gaf hem een irreëel gevoel, alsof hij een schilderij
bewonderde. Het landschap bestond uit een tropisch woud met op
de achtergrond de Atlantische oceaan en een magnifieke blauwe
lucht. Ze kwamen aan in een plaatsje dat Sitio do Conde heette. Op
de stranden stonden houten strandtentjes die met palmbladeren
waren bedekt en afgezet met kokospalmen. Eenmaal in de pousada
aangekomen, maakten Nathan en Vadim kennis met de zeer
vriendelijke João, een goede vriend van Melvin en een echte
levensgenieter. Hij had de pousada zelf ontworpen en vertelde trots
tot in de kleinste details hoe het in zijn werk was gegaan. Zowel de
riante villa als de exotische tuin met zwembad waren schitterend
ontworpen. Nathan gaf aan dat je kon zien dat dit met passie was
uitgedacht. Nadat João een rondleiding had gegeven, bracht hij zijn
gasten naar hun kamers. Een kwartier later kwam iedereen weer
samen op het terras van het zwembad. Het was zeer warm
geworden maar in de schaduw van de grote bomen was het
aangenaam vertoeven. João liet koele kokosmelk brengen. Melvin
246
bedankte zijn gasten voor hun komst en richtte zich toen tot
Vadim:
─ Eindelijk zien we elkaar weer. Deze keer zullen we meer tijd ter
beschikking hebben om onze ideeën uit te wisselen.
─ Dat is aan jou te danken want jij hebt me uitgenodigd.
─ Ook aan jezelf want je bent er op ingegaan!
─ Jullie hebben veel gemeen, zei Nathan. Jullie trachten allebei
hetzelfde doel te verwezenlijken. Ik vind het enig dat jullie elkaar
ontmoeten.
Vadim reageerde als eerste en richtte zich tot Melvin:
─ Ik weet dat je bekend staat als iemand die een filosofie
presenteert die gericht is op geestelijke rust en innerlijk geluk.
─ De geest schijnt niet alleen voor zichzelf, reageerde Melvin. Het
is grotendeels door de weerkaatsing van zijn licht in andere geesten
dat hij zich beter bewust wordt van zichzelf.
─ Zo kun je mensen van hun illusies bevrijden, zei Vadim, en hun
de zuivere realiteit tonen die buiten de beperking van de gangbare
waarneming ligt.
─ Ook jij doet dat, zei Melvin. Dankzij jouw werk zijn de mensen
beter in staat te begrijpen dat de wereld geen willekeurige
samenloop van omstandigheden is maar een merkwaardig
geordend systeem.
Nathan volgde aandachtig het gesprek van de heren en zei:
─ Wat jullie zeker gemeen hebben, is dat jullie allebei in staat zijn
invloed te hebben op diepgewortelde overtuigingen van mensen.
─ En dus van de hele mensheid, voegde Vadim daaraan toe.
─ Inderdaad, beaamde Melvin, want de mensheid bestaat
uiteindelijk uit de som van alle overtuigingen. Zij vormen de bron
van waaruit alle gevoelens en alle handelingen opborrelen.
─ Nog iets dat jullie gemeen hebben, merkte Nathan op, is dat
jullie allebei gevoelig zijn voor de essentie van het leven en vooral
dat aspect te willen verduidelijken.
─ Daarvoor is communicatie met anderen een belangrijke
voorwaarde, zei Melvin.
─ Dat klopt, beaamde Vadim. Wanneer we in een gesloten
gedachtewereld vertoeven, valt onze productiviteit stil. Het is in de
confrontatie met anderen dat de dialoog mogelijk is.
─ Het is pas in een open gedachtewisseling dat kennis kan groeien
en dat waardering, begrip en verwondering kunnen ontstaan,
vervolgde Melvin.
247
─ Als mensen aandacht hebben voor elkaar, ontmoeten hun
geesten elkaar, zei Vadim. Hun gedachten lopen dan over in elkaar
en verspreiden zich, wat zin geeft aan hun bestaan.
─ Zie je ook verschillen tussen ons, Nathan? wilde Melvin weten.
─ In elk geval geen fundamentele. Misschien dat door de opgedane
ervaring Vadim meer oog heeft voor aantoonbare bewijzen en dat
Melvin ervan uitgaat dat het belangrijker is om zich zoveel
mogelijk van oordelen te onthouden.
─ Ons gemeenschappelijk streefdoel is dat we alle drie voor meer
geluk in de wereld ijveren, concludeerde Vadim.
Melvin stelde Nathan en Vadim voor dat ze de rest van de dag
zouden uitrusten. Ze hadden net een lange reis achter de rug. Hij
zou hen morgen in Salvador opwachten en hen de stad laten zien.
Na de middag gingen Nathan en Vadim de kust verkennen. Ze
huurden een auto en reden naar een fantastische plaats die Mangue
Seco heette. Toen ze aankwamen scheen de zon volop op het
uitgestrekte strand. Het water had een betoverend heldere kleur.
Vadim legde zich in de schaduw neer terwijl Nathan in het heldere
water dook. Toen de hitte minder hevig werd, bezochten ze het
dorpje. Daarna keerden ze terug naar hun pousada in Sitio do
Conde waar ze een lekkere maaltijd nuttigden. De volgende dag
reden ze naar de stad Salvador en werden ze, zoals afgesproken,
opgewacht bij Melvin thuis. Melvin woonde in Santo Antonio, een
authentieke buurt met charmante woningen. Melvin's woning keek
uit op de baai van de stad. Vanaf zijn dakterras zag Melvin zijn
gasten aankomen. Hij liet hen binnen en bood hen koel drinkwater
aan. Daarna begonnen ze aan hun bezoek door de stad. Ze
bezochten eerst het hart van de stad, de buurt van Pelourinho. Een
gezellige buurt met pleintjes en gekleurde huizen. Hier troffen ze
ook vele restaurants, terrassen en barretjes aan waar meeslepende
muziek klonk. Melvin vertelde dat de Afrikaanse cultuur hier zo
sterk geworteld was, dat Salvador het Afrikaanse geheugen van
Brazilië genoemd wordt. Overal zag je zwarte vrouwen in
prachtige witte jurken en met mooie hoofddeksels. De heren
werden door zowat iedereen die ze tegenkwamen vriendelijk
begroet. Melvin vertelde dat de inwoners van Salvador vrolijke
mensen waren die elke gelegenheid aangrepen om een feestje te
vieren. Na een flinke wandeling door de stad kwamen ze bij het
zoveelste pleintje. Hier dansten een paar atletische jongens en
meisjes Capoeira, een dansvechtsport waarbij het de kunst is om al
dansend hevige beenzwaaien en andere bewegingen te maken
248
zonder elkaar te raken. De heren namen plaats op een mooi
aangelegd terras van een restaurant. Melvin bestelde een typisch
streekgerecht, kip met garnalenpasta in palmolie met pepers en
tomatensaus. Ze bestelden ook drie koele Caipirinhas, de bekende
Braziliaanse cocktail. Daarna namen ze rustig de tijd om de
prachtige kunstjes van de Capoeiradansers te bewonderen. Alle
elementen leenden zich er nu toe om een leuk gesprek te houden.
Ook hier gaf Nathan de toon aan. Terwijl hij sprak, wees hij naar
de dansers.
─ Is passie een voorwaarde om gelukkig te zijn?
─ Geluk ervaar je vooral wanneer je je creativiteit en vreugde kan
uiten, antwoordde Melvin. Als je naar hen kijkt, zie je dat ze
dagenlang hun bewegingen met veel aandacht hebben
ingestudeerd. Nu kunnen ze door ze met ons te delen hun
creativiteit en hun vreugde uiten.
─ Daar ben ik het mee eens, zei Vadim. Volgens mij bestaat er niet
eenzelfde pad dat iedereen dient te volgen om het geluk te kennen.
Een gelukkig leven dwingen we pas af tijdens het zoeken naar het
pad dat voor onszelf het ware is.
─ Ja, het volgt uit het ontdekken van wie we echt zijn, ging Melvin
verder, uit het ontwikkelen van onze specifieke talenten en uit het
delen van die talenten met anderen.
─ Zoals jullie dat voorbeeldig illustreren, zei Nathan.
─ Ik denk inderdaad dat we allebei ons geluk hebben leren
ontwikkelen door onze kennis te delen, reageerde Melvin. We
weten dat hoe meer we onze kennis delen, hoe meer er ook aan zal
worden toegevoegd. Waarschijnlijk zoeken we ook daarom steeds
een nieuw publiek op.
─ Dat proces ervaar ik met mijn studenten, zei Vadim. Als ik les
geef, betekent dit dat hetgeen in mijn hoofd zit, overgebracht wordt
naar zoveel delen als het aantal toehoorders. Ieder met zijn
verschillend verleden en dus verschillende context.
─ Ik heb inderdaad gemerkt hoe elk van je studenten jouw
boodschappen ontving vanuit verschillende gezichtspunten, merkte
Nathan op. De informatie werd gefilterd door hun persoonlijke
overtuigingen en door hun eigen gevoelens.
─ Daardoor kunnen onze toehoorders dingen ontdekken die ons
misschien nog niet zijn opgevallen, benadrukte Melvin.
─ Dat is zo schitterend aan kennis, zei Vadim. Hoe meer we onze
kennis delen, hoe groter onze kennis wordt!
249
─ Er is amper iets dat een dergelijk genoegen schenkt dan een
medemens te vinden die ons, vanuit zijn innerlijke ervaring,
tegemoet wil komen, gaf de filosoof aan.
Nathan was opgetogen over het gesprek dat gevoerd werd en
maakte er gebruik van door diepgaande thema‟s te introduceren:
─ Jullie maken deel uit van de mensen die dagelijks met inzicht
naar goedheid streven. Is streven naar goedheid iets dat we mensen
kunnen aanleren?
─ Ik geloof van wel, antwoordde Vadim, al is goedheid veeleerder
iets dat wordt opgedaan dan aangeleerd. Het is nu eenmaal zo dat
we worden zoals de mensen om ons heen, dat is een menselijke
neiging die we overal tegenkomen.
─ We zijn inderdaad allemaal geneigd te dalen of te stijgen tot het
niveau van de mensen om ons heen, beaamde Melvin. We
onderrichten allemaal wat we door ons eigen gedrag tonen.
─ Dit bevestigt wat ik altijd al dacht, zei Nathan. Goedheid valt
dus ook te onderrichten en kan worden overgedragen.
─ Zeker, bevestigde de wetenschapper, al moet gezegd worden dat
om oprechte goedheid te verwerven, de toehoorder natuurlijk zelf
de nodige acties zal moeten ondernemen.
De volgende dagen werden nog talrijke gesprekken gehouden
tussen de drie heren. Steeds in prachtige kustplaatsen van de staat
Bahia, de ene nog mooier dan de andere. De eerste week in
Brazilië was voorbij gevlogen en Vadim moest al terug naar San
Francisco. Zoals verwacht, keerde Nathan niet mee terug. Hij wist
dat hij nog veel te zien en te leren had in Brazilië. Vadim had de
dag daarvoor al afscheid genomen van Melvin. Samen met de
buren van Melvin hadden ze zelfs een klein feestje georganiseerd.
De avond voordat Vadim naar de Verenigde Staten terug zou
vliegen, was hij alleen met Nathan. Hun gesprek ging over het land
dat Vadim als zijn nieuwe thuisland had gekozen.
─ Waarom ben je naar de Verenigde Staten verhuisd en niet naar
een ander land? wilde Nathan nog graag weten.
─ Als kind al oefende het land een grote aantrekkingskracht op mij
uit, ik heb altijd geweten dat ik er naartoe zou verhuizen. Maar laat
mij jouw vraag beantwoorden met een nieuwe vraag. Wat zijn
jouw indrukken geweest toen je in Amerika rondreisde?
─ Het is een apart land met een aparte mentaliteit. Ik ben
meermalen onder de indruk geweest van de openhartigheid en de
positieve instelling van de Amerikanen.
250
─ Precies, dat komt omdat Amerikanen pioniers zijn. Hun
voorouders komen uit alle mogelijke windstreken. Ikzelf bracht
mijn Russische intellectuele en culturele achtergrond mee.
─ Waarschijnlijk is het dat wel wat ik ervaarde. Het land kent
misschien geen lange geschiedenis maar wel de tijdloze
geschiedenis van haar bewoners.
─ Daardoor bevat het de geschiedenis van alle culturen en is het
waarschijnlijk in staat om als geen ander de innerlijke evolutie van
de mensheid te ervaren en uit te drukken.
Daarmee had Vadim perfect de vraag van Nathan beantwoord.
Vadim wilde sinds zijn kindertijd meewerken aan de innerlijke
evolutie van de mensheid en Amerika was voor hem de ideale
plaats om zijn werk voort te zetten.
─ Jouw aandeel daarin is van grote waarde, vervolgde Nathan, en
ik wens je nog veel succes verder.
De volgende dag vergezelde Nathan Vadim naar de luchthaven
waar ze afscheid namen. Beide heren waren vrienden geworden.
─ Dankzij jou, zei Nathan, heb ik nog beter leren inzien hoe de
kleinste details van deze wereld oneindig veel betekenis krijgen in
het licht van de universele orde.
─ Zelf heb ik door jou een onbegrensd vertrouwen verkregen dat
alles in het universum volgens plan verloopt, zei Vadim. Dat
vertrouwen was al groot voordat ik je ontmoette maar het is nu
voor altijd onaantastbaar geworden.
─ Dat zijn ongeveer dezelfde woorden die Deborah tegen me zei
bij ons afscheid, merkte Nathan op.
─ Jij bent veruit de meest uitzonderlijke persoon die zij en ik ooit
hebben ontmoet. Melvin heeft me trouwens ook al hetzelfde
verteld.
Nathan luisterde naar Vadim terwijl hij voor zich uitkeek.
─ Ik weet dat jullie hoge verwachtingen hebben, zei hij zachtjes.
─ Maar vooral vertrouwen, Nathan. We vertrouwen er allemaal op
dat jij het evenwicht zult herstellen tussen de rationeel ingestelde
mensen en de geestelijk ingestelde irrationele mensen.
Na deze woorden namen ze afscheid van elkaar. Toen Nathan terug
naar het pousada reed, moest hij steeds denken aan de laatste
woorden van Vadim. Hij zou de rest van de dag aan zee
doorbrengen en morgen het pousada verlaten. De volgende dag
huurde Nathan een auto en bracht Melvin ervan op de hoogte dat
hij de noordoostelijke kust tussen Salvador en Recife zou
verkennen. Deze kustweg was omzoomd met kokospalmen en
251
stukken regenwoud, gezellige vissersdorpen en magnifieke, witte
stranden. Nathan leerde een aardig mondje Portugees spreken en
ervaarde deze regio als een veelzijdige en in alle facetten warme
streek. In de grotere steden nam Nathan de tijd om zoveel mogelijk
indrukken op te doen. Zo verbleef hij meerdere dagen in Aracaju,
Maceió en Recife. In elk plaats ontmoette hij fantastische mensen.
In het mooie Recife verbleef Nathan het langst. Daarna leverde hij
zijn huurauto in en keerde met het vliegtuig terug naar Salvador.
252
Ontnuchtering
Bij zijn weerzien met Melvin gaf Nathan een relaas van de
fantastische tijd die hij had beleefd en beschreef de prachtige
locaties waar hij was geweest. Hij vertelde dat hij indrukwekkende
groene wouden had gezien en langs witte droomstranden had
gereden. Nathan gaf ook aan dat hij gezien had hoe weinig de
meeste inwoners bezaten maar hoe ze desondanks zoveel
levensvreugde uitstraalden met hun opzwepende muziek en dans.
Hij was echt onder de indruk geweest van de fantastische mensen
die hij had ontmoet en van de natuurpracht die hij had ontdekt.
Nathan vertelde ook hoe hij een paar keer werd geconfronteerd met
kleine tegenslagen en onverwachte wendingen. Hij had wel
opgemerkt dat daardoor steeds nieuwe ontmoetingen hadden
plaatsvonden die een speciale betekenis hadden gekregen, zowel
voor hem als voor degenen die hij had ontmoet.
─ Als je door Brazilië reist, zei Melvin, moet je niet te veel
programmeren maar vooral ontmoeten.
─ Dankzij mijn ontmoetingen heb ik het bestaan van nieuwe
dingen leren kennen. Wat mij in dit land vooral is opgevallen is de
grote mate bijgeloof.
─ Om beter te begrijpen hoe sterk de invloed van bijgeloof is in
Brazilië, hoef je niet ver te reizen. Hier in Salvador heb je
voorbeelden genoeg.
Diezelfde avond zou Nathan dankzij Melvin een veelheid aan
spiritueel geloof en magische rituelen ontdekken. Op verschillende
plaatsen in de stad waren winkeltjes en kraampjes te vinden met
een groot aanbod van geluksbrengers, toverkruiden en
toverdrankjes. Allerlei artikelen die als doel hadden vervloekingen
of liefdesbekentenissen te bewerkstelligen. Daarnaast vond Nathan
ook nog een grote resem aan poeders voor een betere gezondheid,
schilden van schildpadden, slangenvellen en andere exotische
zaken, elk zogenaamd met een bovennatuurlijke kracht.
─ Veel van deze charlatans verspreiden duisternis over het leven
van anderen, zei Melvin. Ze verkondigen een valse wijsheid die
aanstekelijk wordt naarmate anderen naar hen opkijken omwille
van hun machtspositie.
253
─ Hoe maak jij een verschil tussen de oprechte mensen en de
charlatans?
─ Mensen met kwade bedoelingen hebben altijd
schijnverhoudingen om hun ware rol te verbergen. Je kunt er op
verschillende manieren achterkomen door de dingen waar ze zich
mee verraden. Hun ogen zijn vaak de eersten die het aangeven.
Op een bepaald moment kwamen Nathan en Melvin op een pleintje
waar een groep mensen op de grond zat en een ceremonie
bijwoonde. Melvin stelde Nathan voor om te blijven kijken hoe dat
in zijn werk ging. Nathan vond het goed en ze namen plaats op de
grond. Het was een zeer theatraal optreden, de ritueelman maakte
veel rook en brulde luid. Nathan vond de vertoning flauw maar wat
hem het meest intrigeerde was hoe de meeste toeschouwers ernstig
opkeken naar de ritueelman. Hij had een gelijkwaardig gevoel als
toen hij naar de spirituele bijeenkomst was gegaan in het
gezelschap van Songo. Ook hier geloofden er velen dat de man
vreemde krachten bezat. Na enkele minuten zei Nathan tegen
Melvin dat ze toeschouwers waren van een banale show en dat hij
wilde vertrekken. Melvin zag hoe Nathan geïrriteerd werd door de
valsheid die hier aan de dag werd gelegd. Toen ze beiden
opstonden om te vertrekken, keken alle aanwezigen vreemd op.
Nathan en Melvin waren nog maar net aangekomen en vertrokken
alweer. Dat was de ritueelman ook niet ontgaan. Toen gebeurde er
iets geheel onverwachts. De ritueelman, die zijn geloofwaardigheid
op het spel zag staan, onderbrak zijn ritueel en riep tegen Nathan
dat hij moest blijven zitten. Nathan, die weliswaar schrok,
bedankte de man en maakte duidelijk dat hij toch zou vertrekken.
De ritueelman drong echter aan.
─ Blijf, want ook jij moet worden gezuiverd!
Iedereen keek nu in de richting van Nathan. Melvin bleef er heel
rustig bij. Nathan begreep nu dat hij niet zomaar in deze situatie
verzeild was geraakt en beantwoordde de ritueelman op een
krachtige toon.
─ Nee dank je, ik heb genoeg gezien!
De ritueelman schrok ervan dat Nathan zo luid riep.
─ Je hoeft niet zo hard te schreeuwen, zei hij.
─ Neem me niet kwalijk, ik dacht dat je slechthorend was
aangezien je zelf de hele tijd staat te schreeuwen.
Sommige aanwezigen hadden moeite om hun lach in te houden. De
ritueelman was hier duidelijk niet blij mee. Dat hield Nathan niet
tegen, integendeel, hij sprak de ritueelman verder aan.
254
─ Maar vertel me eens, waarvan zou ik moeten worden gezuiverd?
─ Van je zonden, antwoordde de ritueelman.
─ Hoor ik dat nu goed? repliceerde Nathan.
Nathan keek nu in de richting van alle aanwezigen en sprak in zijn
beste Portugees.
─ Beweert die man dat hij in staat is om mij van mijn zonden te
zuiveren?
Daarna draaide hij zich opnieuw om naar de ritueelman.
─ Laat je de mensen dát geloven? vroeg Nathan.
─ Weet jij dan niet dat we op aarde zijn om te lijden en om ons zo
te zuiveren van onze zonden, antwoordde de ritueelman.
Nathan keek opnieuw alle aanwezigen in stilte aan om hen dan met
de volgende woorden aan te spreken:
─ Luister goed naar mijn woorden en dat geldt voor ieder hier
aanwezig. Niemand van ons is op aarde om te lijden! En niemand
van ons is in staat om ons te zuiveren, behalve wijzelf! Elk van ons
is in dit leven om zich te verbeteren en om zo ware vreugde te
ervaren!
De ritueelman wilde reageren maar kon niet meteen iets bedenken.
Geen enkele van zijn gedachten was krachtig genoeg om hem uit
deze situatie te redden. Hij was duidelijk even uit het lood geslagen
en besloot om Nathan uit te dagen:
─ Zal ik je overtuigen van mijn krachten? riep hij naar Nathan.
Nathan richtte zich tot hem persoonlijk en sprak hem rustig aan:
─ Voor mij hebben jouw krachten geen geheimen. Wat jij doet is
angst oproepen in het leven van degenen die jou geloven zodat je
macht over hen krijgt. Maar weet dat jij het grootste slachtoffer
bent want de angst zal niet gemakkelijk meer van je wijken.
De ritueelman bleef sprakeloos. Het was alsof hij zijn stem was
verloren. Nathan had de angst tegen hem gekeerd. De ritueelman
werd nu zeer onrustig. Nathan sprak verder.
─ Nu je dit weet, heb je geen excuus meer. Onthoud dus bij al je
daden en de intenties die eraan voorafgaan dat elk moment een
verschil kan betekenen tussen leven en dood!
Na deze woorden draaide Nathan zich om. Samen met Melvin
keerde hij naar huis door de donkere straten van Salvador. Veel
aanwezigen waren bijzonder onder de indruk. Sommigen volgden
Nathan en Melvin zelfs op een afstand. Enkele tieners liepen naar
hen toe om te zeggen dat de ritueelman zijn boel had ingepakt en
was vertrokken. Nathan was stil en Melvin liet hem zelf het
255
moment kiezen om de stilte te verbreken. Dat gebeurde pas na
enkele minuten toen ze alleen waren.
─ Dit gebeuren heeft me boos gemaakt, zei Nathan. Ik had mijn
gevoelens niet meer in de hand.
─ Onze kracht is nauw verbonden met onze zwakheden. Samen
zorgen ze voor het evenwicht van de mens die we werkelijk zijn. Je
boosheid toont de mens die je bent Nathan.
─ De mens die ik ben?
─ Je hebt een aangeboren sterke afkeer voor onrechtvaardigheid.
Daardoor voel je zo mee met alle mensen die zich laten misleiden.
Het maakt je boos. Maar het is ook die boosheid, die je heeft
aangezet tot wat je deed. Die boosheid heeft je uitdagend doen
opstaan en zo die man verplicht om te handelen.
Voor Nathan was dit nieuw en maakte het ook veel duidelijk.
Negatieve gevoelens konden ons dus confronteren en aanzetten om
het goede te doen.
─ Mijn boosheid heeft mij inderdaad mede aangespoord om zo te
handelen.
─ Ook hier en misschien zelfs in grotere mate is inzicht van groot
belang. We moeten waken voor negatieve gevoelens en zorgen dat
ze ons nooit verrassen. Dat kan door steeds rustig de tijd te nemen
om te kiezen hoe we ermee omgaan.
Nathan verzonk diep in gedachten en zei niets meer tot ze voor de
deur van Melvin's woning stonden en naar binnengingen:
─ Bedankt Melvin, ik heb vandaag een belangrijke les geleerd.
─ Ik wil jou ook bedanken in mijn naam en in naam van alle
aanwezigen vanavond. We zijn getuigen mogen zijn van een sterk
staaltje dapperheid en bezieling.
Nathan en Melvin zouden nu dagelijks met elkaar optrekken.
Beiden raakten steeds meer opgetogen van elkaars aanwezigheid
en hielden urenlang gesprekken. Kort daarna werden ze
uitgenodigd door Adriana, de moeder van Claudio, de tweejarige
zoon van Melvin. Melvin en Adriana hadden nooit samengewoond
maar onderhielden steeds een goede verstandhouding. Melvin
wilde zich niet binden en dat had Adriana leren aanvaarden.
Adriana en Claudio woonden in Puerto Seguro, een aangename
stad in het zuiden van de staat Bahia. Toen ze de woning van
Adriana binnenkwamen kon Nathan meteen zien dat zij en Melvin
een hechte vriendschap onderhielden. Nathan en Melvin zouden er
een week verblijven. De gebeurtenis die plaats had gevonden bij de
ritueelman in Salvador had een diepe indruk op Nathan nagelaten.
256
Samen met Melvin trachtte hij te begrijpen hoe mensen, door valse
geloofsovertuigingen, verdreven werden van ware spiritualiteit. Zo
hadden ze, toen ze door het gezellige stadje Arraial d‟Ajuda
slenterden, een interessant gesprek over dit onderwerp.
─ Het is jammer dat het spirituele houvast van velen uit niets meer
bestaat dan het uitspreken van aangeleerde zegswijzen, zei Nathan.
Daardoor gaat de diepere betekenis van spiritualiteit verloren en is
er weinig ruimte voor inzicht in het hogere.
─ Zoals je weet bestaan er verschillende gradaties van bewustzijn.
Velen moeten zich eerst bewust worden van hun diepste gevoelens
voordat ze zich aan diepere spirituele verkenningen kunnen wagen.
─ Weten ze dan niet dat spiritualiteit niet rationeel wordt beleefd
maar dat ze ingegeven wordt door intuïtie?
─ Mensen zijn nu eenmaal geneigd te geloven wat ze willen
geloven en daardoor negeren ze wat ze liever niet weten.
─ Ze negeren dus wat ze intuïtief kunnen aanvoelen.
─ Bij velen is het intuïtief weten inderdaad vervangen door hun
geloof.
─ Het is me nu duidelijker, zei Nathan, waarom velen zo overtuigd
raken van opgelegde waarheden.
─ Die worden hen vaak meegegeven tijdens hun kindertijd, als ze
nog niet genoeg kennis hebben vergaard of als ze zich als
volwassene, tijdens hun spirituele zoektocht, zwak hebben
opgesteld. Die opgelegde waarheden spelen vaak in op
angstgevoelens. Angst voor het onbekende, angst om te falen,
angst om te verliezen en alle andere facetten van angst.
Nathan dacht opnieuw aan de grote zogenaamde spirituele
bijeenkomst die hij had bijgewoond in Zuid-Afrika, ook daar werd
er ingespeeld op angstgevoelens.
─ Angst wordt blijkbaar vaak als hechtmiddel gebruikt om macht
uit te oefenen op mensen, zei Nathan. Om angst te overwinnen,
verkiezen velen te luisteren naar degenen die hen een scenario
voorstellen waarin machtige opperwezens vat hebben op alles.
─ Met zulke gedachten worden mensen aangezet tot grote
opofferingen, vervolgde Melvin. Als hun verwachtingen uitkomen,
bedanken ze hun ingebeelde opperwezens en wanneer hun
verwachtingen niet worden ingelost, houden ze vol dat de wegen
van hun opperwezens ondoorgrondelijk zijn.
─ Voor hen bevestigen alle gebeurtenissen de echtheid van hun
geloof, concludeerde Nathan.
257
─ Wat ik me soms afvraag is of ze door deze ingebeelde
opperwezens gelukkiger zijn. Wat denk jij Nathan?
Nathan nam even tijd om na te denken.
─ Ze hebben geleerd om hun opperwezens te plezieren door een
perfect gedrag na te streven. Telkens wanneer ze daar niet in
slagen, ontwikkelen ze schuldgevoelens. Die schuldgevoelens
staan werkelijk geluk in de weg.
─ De onophoudelijke gedachte dat ze zondaars zijn, heeft velen
fatalistisch gemaakt. Wat zou hen daarvan kunnen bevrijden?
─ Het zijn niet de zonden op zich die hen ongelukkig maken maar
hun visie op die zonden. Kennis is dus het enige dat hen werkelijk
geluk zal brengen.
─ Je hebt gelijk, alleen kennis kan hen ontnuchteren en bevrijden.
─ Dankzij kennis kunnen we ons realiseren wat de essentie is van
ons bestaan, vervolgde Nathan. Het besef dat we op deze planeet
zijn om onszelf stap voor stap te ontwikkelen en dit kan niet
zonder kennis van het universum.
Melvin luisterde geboeid naar Nathan en was steeds meer onder de
indruk van zijn inzicht.
─ Hoe zie jij het universum, Nathan?
─ Wanneer ik aan het universum denk, ervaar ik een gevoel van
eenheid. Het is alsof ik in aanraking kom met het universum in
mezelf. Ik beleef nog intenser hoe alles deel uitmaakt van een
geheel en besef dat de aarde en elk levend wezen ook een deel van
mezelf zijn.
Melvin keek Nathan aan vol bewondering en dacht terug aan hun
eerste ontmoeting. Wat hij toen al in Nathan zag, kwam nu
helemaal tot uiting. Nathan was een zeer uitzonderlijke man,
realiseerde Melvin zich.
─ Naast je natuurlijke gaven, zei Melvin, beschik je ook over de
eigenschappen van een meester.
Nathan luisterde geboeid.
─ Je bent in staat om meteen te begrijpen waar iemand behoefte
aan heeft. Het is voor jou geen kunst om elke vorm van rivaliteit te
neutraliseren en je kunt als geen ander de interesse blijven
aanwakkeren. Daardoor ben je iemand die anderen tot diepere
inzichten brengt en ze in staat stelt hun vermogens te ontplooien.
Nathan bedankte Melvin voor het compliment.
─ Ik heb het geluk gehad om vaak in het gezelschap te vertoeven
van uitmuntende meesters aan wie ik een voorbeeld kon nemen,
reageerde Nathan.
258
Alvorens terug te keren naar Salvador, zeilden Nathan, Melvin,
Adriana en Claudio met een catamaranjacht vanuit Caravelas naar
de eilanden van Abrolhos. In de buurt van deze eilanden konden ze
een groep walvissen bewonderen.
Toen Nathan in Salvador was, bracht Sophie hem ervan op de
hoogte dat ze de volgende maand naar San Francisco zou vliegen.
Nathan had haar tijdens zijn verblijf in de Verenigde Staten laten
weten dat er zowel in New York als in Californië heel wat
mogelijkheden waren voor kunstenaars. Hij had haar de gegevens
van Jennifer overhandigd en gezegd dat het zeker interessant zou
zijn om daar naartoe te gaan. Sophie had het advies van Nathan
opgevolgd en had contact opgenomen met Jennifer. Het klikte
meteen tussen hen. Sophie zou eerst naar New York gaan, waar ze
enkele afspraken had gemaakt met galerijhouders. Ze liet Nathan
weten dat ze hem miste en hem graag wilde zien. Dat was
wederzijds, zei Nathan, en hij stelde haar voor om daarna naar
Brazilië af te reizen. Sophie vond dat een prachtig idee en vertelde
enthousiast dat ze een jaar geleden kennisgemaakt had met Uiara,
een Braziliaanse kunstenares die in de stad Belo Horizonte
woonde. Uiara had haar al meerdere keren voorgesteld om bij haar
in Brazilië langs te komen. Nathan dacht even na en antwoordde
toen dat wanneer ze samen door Brazilië zouden reizen ze zeker
langs haar vriendin in Belo Horizonte zouden gaan. Nathan bracht
daarna Melvin op de hoogte dat hij nog een tijd in Brazilië zou
vertoeven en meldde hem de komst van Sophie. Melvin was blij te
horen dat Nathan nog een tijd bij hem zou blijven wonen. De
weken die daarop volgden, vergezelde Nathan Melvin tijdens de
lezingen die hij gaf in de Noordoostelijke staten van Brazilië. Net
als Vadim vroeg ook Melvin aan Nathan om samen met hem de
teksten van de lezingen voor te bereiden. De weken vlogen snel
voorbij en Nathan leerde veel bij. Zijn fascinatie voor Brazilië was
nog groter geworden en hij verheugde zich erop om samen met
Sophie de rest van het land te verkennen.
259
Schoonheid
Het was een mooie zonnige dag toen Sophie in Salvador aankwam.
Net als de zon straalde ook zij toen ze Nathan terugzag. Ze vielen
in elkaars armen en omhelsden elkaar lang en innig. Nathan stelde
Sophie voor aan Melvin. Op weg naar de stad vertelde Sophie hoe
geslaagd haar bezoek aan de Verenigde Staten was geweest. Haar
werken hadden voor grote bewondering gezorgd en er stonden een
heleboel exposities op het programma. Ze zei ook hoe geweldig
Jennifer en al haar vrienden waren geweest. Ze moest de groeten
overbrengen en voegde eraan toe dat hij een onvergetelijke indruk
op hen had gemaakt. Als laatste vertelde Sophie iets dat Nathan
heel blij maakte. Zack en Deborah waren weer samen en ze waren
van plan om heel binnenkort te gaan samenwonen. De keuze tussen
New York of San Francisco hadden ze nog niet gemaakt. De eerste
dagen brachten Nathan en Sophie veel tijd door aan de idyllische
kustplaatsen ten zuiden van Salvador langs de mooie stranden die
zich tot Itacaré strekken. Ze bezochten eerst de natuurlijke baden
van Morro de São Paulo. Sophie raakte meteen gecharmeerd door
de natuurpracht van de regio en de vriendelijkheid van haar
bewoners. Na Morro de São Paulo trokken ze verder en ontdekten
de paradijselijke stranden van Maraú. Daar bespraken Nathan en
Sophie hun laatste ervaringen. Daaruit bleek dat Sophie vaak
tekens had gekregen. Uit hun gesprekken kon Nathan opmaken dat
Sophie haar spiritualiteit sterk had ontwikkeld. Dat bleek vooral in
haar omgang met anderen en uit de vragen die ze hen stelde. Op
het strand waar ze slechts met zijn tweeën lagen, stelde Sophie een
belangrijke vraag aan Nathan. Ze wilde weten hoe ze andere
mensen ervan kon overtuigen dat ieder van ons een uniek doel
heeft in het leven en dat we allemaal deel uitmaken van een
universele orde.
─ Ik heb het laatste jaar heel wat gesprekken gevoerd over de
universele orde waarin we leven, zei Sophie. Ik heb gemerkt hoe
moeilijk dat onderwerp ligt bij mensen die niet eens geloven in het
bestaan van een hogere kracht.
─ Voor degenen die hun geloof kwijt zijn in hetgeen waar ze deel
van uitmaakten, is het opnieuw ontdekken van een hogere kracht
juist het belangrijkste doel in dit leven!
260
─ Hoe kunnen we hen helpen om zich daarvan bewust te worden?
Nathan keek naar Sophie. De zon straalde in haar groene ogen.
Haar huid was mooi roodbruin geworden. Nathan besefte hoeveel
hij van haar hield op een manier zoals hij van niemand anders
hield. Hij ging op zijn zij op het zand liggen en zij legde haar
hoofd op zijn borst.
─ Het is een vraag die ik me van kinds af aan al stel, zei Nathan,
een vraag die me elke dag steeds meer bezighoudt.
─ Wat zijn de antwoorden die je hebt gevonden?
Nathan nam tijd om zijn gedachten juist te verwoorden:
─ Het ontdekken van het bestaan van een hogere kracht is een
proces dat alleen plaats kan vinden door een persoonlijke ervaring.
─ Kunnen we dat proces bij anderen stimuleren? vroeg Sophie.
─ Alleen wanneer een persoon er klaar voor is en niet eerder.
─ Maar hoe dan?
Nathan besefte dat Sophie een sterke behoefte aan een concreet
voorbeeld had.
─ Wanneer je merkt dat een persoon oprecht op zoek is naar een
onfeilbaar bewijs van het bestaan van een hogere kracht, stel hem
dan voor om op een heldere nacht alleen het water op te gaan en
naar de hemel te kijken.
─ Op een meer, op zee?
─ Dat is niet van belang. Wanneer mensen lang genoeg de diepte
en de uitgestrektheid van de hemel aanschouwen worden ze opeens
overrompeld door een merkwaardig gevoel en worden ze in staat
gesteld het wonderlijke universum te ervaren.
─ Lukt dat altijd op deze manier?
─ Er zijn veel manieren om zich hiervoor volledig open te stellen.
De enige vereiste is dat men er klaar voor is.
─ Wat als ze bang zijn?
─ Vrees overwinnen, maakt deel uit van dat proces. Vertel hen dat
ze niets moeten vrezen. Integendeel, deze aanschouwing is een
prachtig gevoel, een gevoel dat nooit meer uit hun geheugen zal
verdwijnen.
Bij hun terugkeer in Salvador liet Melvin weten dat hij uitgenodigd
was op een congres in Fortaleza en dat Adriana en Claudio hem
zouden vergezellen. Hij vroeg aan Nathan en Sophie om mee te
gaan en stelde voor om een vijftal dagen te verblijven in deze
aangename stad in het noorden van het land. Nathan en Sophie
gingen op het voorstel in. Toen het zover was, verzamelde iedereen
zich op de luchthaven. Tijdens de vlucht sliep de kleine Claudio.
261
Zo konden Sophie en Adriana elkaar ongestoord leren kennen.
Melvin besprak met Nathan de lezing die hij zou geven in
Fortaleza.
─ Weet je nog hoe ik tijdens mijn lezing in Los Angeles de
waarneembare werkelijkheid in drie dimensies verdeelde? vroeg
Melvin.
─ Ik weet nog precies wat je toen zei, antwoordde Nathan. Je sprak
over de fysieke, de intellectuele en de spirituele dimensie.
─ Ik wil deze keer dat thema uitdiepen en aantonen dat er naast de
kennis die in deze dimensies schuilt nog een andere innerlijke
kennis bestaat die even belangrijk is om ons in aanraking te laten
komen met het universum in onszelf.
─ Je maakt mij nieuwsgierig. Waarom zei je er niets over in Los
Angeles?
─ Omdat ik me pas onlangs realiseerde dat de bron van deze
kennis zich niet in onze waarneembare werkelijkheid bevindt. Het
klinkt misschien vreemd maar dat werd me pas duidelijk aan boord
van de catamaranjacht bij de eilanden van Abrolhos toen ik met
Claudio in mijn armen naar het schouwspel van de walvissen keek.
─ Waar moest je toen aan denken?
─ Ik werd herinnerd aan het gesprek dat we in Arraial d‟Ajuda
hadden en aan wat je toen zei over je ervaring van het universum
waarin we leven.
─ Wat heb je toen ingezien?
─ Wat me duidelijk werd was dat om de essentie van het leven te
vatten er, naast de waarneembare kennis, evenveel behoefte is aan
iets anders…
─ Behoefte waaraan Melvin? vroeg Nathan met veel
nieuwsgierigheid.
─… aan schoonheid Nathan! We moeten leren overal de
schoonheid te herkennen en te beleven.
Nathan zei even niets meer en verzonk in gedachten.
─ Ik realiseerde me dat kennis alleen niet in staat is om ons de
essentie van het hogere kenbaar te maken. Kennis helpt ons
weliswaar de dingen die we diep in onszelf al weten beter te
begrijpen maar we hebben evenveel nood aan het ervaren van
schoonheid. Schoonheid in al haar vormen.
Nathan luisterde zeer aandachtig.
─ Om schoonheid te kunnen ervaren, moeten we een bijzondere
eigenschap ontwikkelen, namelijk diepe ontvankelijkheid. Hoe
ontvankelijker we worden, hoe meer schoonheid we herkennen.
262
Melvin wachtte nu op de reactie van Nathan die door het raam naar
buiten keek. Pas na enkele ogenblikken reageerde Nathan:
─ Je hebt helemaal gelijk Melvin. Door schoonheid te leren
herkennen, ontdekken we de essentie van de mens, van de natuur
en van het hogere!
Melvin was blij dat ook Nathan zijn mening en inzicht deelde.
─ De wereld is toch wel wonderlijk, vervolgde Nathan.
─ Waarom zeg je dat? vroeg Melvin.
─ Adnan, een vriend van mij die in Marokko woont, vertelde me
ooit dat grote vissen steeds in een diep bewustzijn verkeren, een
soort meditatietoestand. Hij zei dat wanneer we genoeg
gevoeligheid voor deze stilte konden opbrengen, we inzichten
konden ontvangen die afkomstig waren uit voor ons nog
onbekende gebieden.
Melvin zat nu na te denken.
─ Je denkt, vroeg hij dan aan Nathan, aan het feit dat ik tot dit
inzicht kwam terwijl ik naar het schouwspel van de walvissen
keek?
─ Weet je Melvin, antwoordde Nathan, ik ben ervan overtuigd dat
we nog heel veel te leren hebben van de natuur.
─ Ik heb ooit een zeer merkwaardige oude man van Indiaanse
afkomst ontmoet, zei Melvin. Het was in Lençois, een kleine stad
in het binnenland van Bahia. Thiago was zijn naam, hij werkte als
gids in het natuurgebied van Chapada Diamantina.
─ Hoe heb je hem ontmoet?
─ Hij was naar een van mijn lezingen gekomen en viel sterk op
tussen de aanwezigen. Na mijn lezing was hij naar mij toe
gekomen om kennis te maken. Hij vertelde dat zijn voorouders
pataxó indianen waren, de oorspronkelijke bewoners van de regio.
Ik herinner me dat hij mij bedankte voor wie ik was. Ik vroeg hem
hoe hij mij zag. “Als iemand die anderen helpt te begrijpen wat ze
voelen en waarom ze het voelen.” antwoordde hij.
─ Heb je die man nog teruggezien?
─ Neen, maar hij zei wel dat we elkaar zouden terugzien. Ik
antwoordde dat het mogelijk was aangezien ik veel reisde. Wat hij
daarop zei vond ik merkwaardig. Hij zei dat er een dag zou komen
waarop ik hem zou opzoeken in de Chapada Diamantina.
Melvin trachtte zich het gesprek precies te herinneren.
─ Ik vroeg hem waarom hij dacht dat ik hem zou opzoeken.
Daarop antwoordde hij alweer iets merkwaardigs. Hij zei dat als ik
263
de ware reden van ons bestaan wilde begrijpen, ik eerst in staat
moest zijn de schoonheid van het leven te herkennen.
─ Zei hij nog iets?
─ Hij zei dat wie daartoe in staat is, een innerlijke vrede ervaart die
hem naar zijn wezenlijke voltooiing leidt.
Zowel Nathan als Melvin spraken even niet meer. Nathan keek
door het raam naar de blauwe hemel:
─ Misschien is het nu tijd om die man op te zoeken, zei hij. Weet
je waar je hem kan vinden?
Melvin dacht na:
─ Hij sprak over een kamp op de weg van de magische bron.
Het vliegtuig landde op de luchthaven van Fortaleza. Het was
middag en het congres had pas de volgende dag plaats. De groep
liep naar het hotel waarna ze de stad verkenden. De eerste plaats
waar ze heen wandelden, was de wijk Irecemar. Fortaleza was een
sfeervolle stad met een aangenaam centrum, mooie zandstranden
en leuke restaurants en bars. Er klonk feestelijke muziek en de
mensen waren ook hier zeer vriendelijk. Volgens diezelfde mensen
kwam dat omdat ze in de staat van de zon woonden. De volgende
dag hield Melvin zijn toespraak. Op het einde vermeldde hij wat
hij samen met Nathan had besproken. Het belang om ervaringen
van schoonheid op te zoeken. De lezing werd zeer enthousiast
ontvangen. Nathan kon zien dat Melvin steeds meer bekendheid
genoot. Van een vrouw in het publiek vernam Nathan dat de
boeken van Melvin, naast het succes dat ze in de Verenigde Staten
hadden, nu ook in zowat heel Brazilië werden aangeboden en zeer
populair waren. De dag na de lezing verkende de groep een deel
van de kust van de staat Ceara. De fantastische duinlandschappen
herinnerden Nathan aan de Sahara. Ook hier straalde de natuur
overal rust uit en gaf ze een sensationeel gevoel van vrijheid. Op
het paradijselijke strand van Jericoacoara, of Jeri zoals het in de
volksmond wordt genoemd, vertelde Melvin dat hij besloten had
om Thiago op te zoeken in de Chapada Diamantina. Hij zei ook dat
hij het erg aangenaam zou vinden als Nathan en Sophie zouden
meegaan. Op de retourvlucht naar Salvador bespraken Nathan en
Sophie het voorstel van Melvin. Sophie zei dat ze al wat gelezen
had over dit gebied en dat ze toen al een voorgevoel had dat ze er
naartoe zouden gaan. Enkele dagen later vertrokken ze naar
Lençois. Adriana kon niet meegaan vanwege haar verplichtingen in
het ziekenhuis waar ze werkte. Toen ze eenmaal aangekomen
waren in Lençois, brachten ze de nacht door in een hotel en
264
vertrokken de volgende ochtend met een bus naar het ongerepte
natuurgebied van de Chapada Diamantina.
Bij het begin van hun tocht raakten zowel Melvin, Nathan als
Sophie gefascineerd door de imposante berglandschappen en de
prachtige variëteit van flora en fauna die ze daar aantroffen. Ze
liepen langs diepe valleien, rivieren en meren van wonderbaarlijke
schoonheid. Na enkele uren wandelen door een tropisch bos,
hoorde Nathan een geluid dat steeds krachtiger werd. Iets later
hoorde Sophie het eveneens en vervolgens ook Melvin. Nathan
liep nu sneller dan de anderen en kwam als eerste uit het bos. Daar
bleef hij opeens staan en keek omhoog. Sophie en Melvin haasten
zich om bij hem te komen. Alle drie waren ze sterk onder de
indruk van het prachtige schouwspel… een schitterende waterval.
Beneden onder de waterval lag een wondermooie lagune. Nathan
en Sophie haastten zich er naartoe, kleedden zich uit en sprongen
in het water. Melvin liet hen even gaan en nam plaats op een rots
om rustig van het schouwspel te genieten. Pas na herhaaldelijk
aandringen van Nathan en Sophie trok Melvin een korte broek aan
en sprong ook in het water.
─ Dit moet een van de weinige plekken op aarde zijn die zo
ongeschonden is gebleven, zei Nathan.
─ Weet je waar ik nu aan denk Melvin? vroeg Sophie. Aan jouw
woorden over schoonheid. Ik vond dat het mooiste stuk uit je
lezing en met mij ook veel anderen.
─ Na de lezing had zowat iedereen het erover, zei Nathan verder.
Een man zei me zelfs iets heel moois. Hij zei: “In schoonheid
wordt altijd geluk weerspiegeld!”
─ Inderdaad heel mooi, zei Melvin.
Na hun zwembeurt trokken ze verder. Ze kwamen een groep
jongeren tegen die op excursie was en vroegen aan de gids of hij
wist waar de magische bron lag. De gids zei dat ze het
waarschijnlijk hadden over de betoverde bron. Hij zei dat de
gemakkelijkste manier om er te komen via het water was. Ze
moesten de kleine stroompjes volgen tot aan de grote rivier.
Eenmaal aan de grote rivier, zouden ze een gaiola kunnen nemen,
kleine rivierboten die door indianen werden gebruikt. Ze volgden
zijn advies en arriveerden een half uur later aan de oever van de
São Francisco, een brede rivier die door de Chapada Diamantina
stroomde. Van daar konden ze enkele indianen zien die aan de
overkant van de rivier in hun gaiolas zaten. Ze wuifden naar hen en
een van de indianen kwam hen tegemoet. Melvin vroeg hem of hij
265
ze naar de betoverde bron kon brengen. De indiaan gebaarde dat ze
konden instappen. Aan boord genoten ze alle drie van de
magnifieke landschappen en van de rust die er heerste. Nathan zei
dat dit een van de meest inspirerende plaatsen was waar hij ooit
was geweest. Melvin vroeg aan de indiaan waarom de bron waar
ze naartoe gingen de betoverde bron werd genoemd. De indiaan zei
dat deze bron een magische kracht bezat. Al wie door het
kristalheldere water naar de bodem keek, zou zich voor altijd
herinneren wat schoonheid is. Nathan was met zijn hoofd op de
schoot van Sophie gaan liggen en genoot rustig van het landschap.
Toen hij de woorden van de indiaan hoorde, veerde hij op. Hij en
Melvin keken elkaar aan maar er werd geen woord meer
uitgewisseld. Iets later meerde de indiaan aan. Melvin vroeg hem
of hij een man kende die Thiago heette. De indiaan antwoordde,
terwijl hij hen rustig hielp uit te stappen, dat ze bij Thiago waren
aangekomen. Sophie stelde voor om met de indiaan af te spreken
wanneer hij hen kon ophalen. Toen Melvin dat met de indiaan
wilde overleggen, antwoordde hij dat ze nu bij Thiago waren en
zich dus geen zorgen moesten maken waarna hij weer de rivier
opvoer. Ze waren nog maar net aan het wandelen toen uit het niets
een oude indiaan verscheen die hen tegemoet kwam. Hij had een
donkere huid en liep met ontbloot bovenlijf. Zijn lange zwarte
haren droeg hij in een staart. Ondanks zijn leeftijd zag hij er nog
zeer fit uit.
─ Dag Melvin, leuk dat je vrienden hebt meegenomen.
Melvin keek op. Hij herkende Thiago, maar verbaasde zich dat
Thiago hem hier kwam ophalen. Het leek alsof de oude man wist
dat Melvin hem vandaag zou komen bezoeken.
─ Dag Thiago, reageerde Melvin… en ik dacht nog wel dat ik je
zou verrassen.
─ Een oude krijger als ik verras je niet snel, lachte Thiago.
Melvin stelde Thiago voor aan Nathan en Sophie. Thiago groette
eerst Sophie. Toen Thiago de hand van Nathan schudde, bleef hij
die een lange tijd vasthouden terwijl hij hem aankeek zonder iets te
zeggen. Enkele momenten later liet hij Nathan‟s hand los en sprak
dan iedereen aan.
─ Ik ben vereerd met jullie komst en heet jullie welkom.
Meteen daarna draaide Thiago zich om en gaf een teken hem te
volgen. Ze wandelden door een tropisch bos met wilde orchideeën.
De gedachte die zowel Melvin, Nathan als Sophie bezighield was
hoe het kwam dat Thiago net nu daar stond. Thiago had gezegd dat
266
hij hen verwachtte maar hoe kon dat? Melvin had hem niet op de
hoogte gebracht van hun komst, hij beschikte niet eens over zijn
gegevens. Melvin hoorde dat Nathan en Sophie het daarover
hadden en gebaarde dat hij het zelf ook niet begreep. Ze besloten
om er nu niet verder op in te gaan. Nathan zei alleen dat hij
benieuwd was welke betekenis deze trip nog zou krijgen. Na een
flinke wandeling kwamen ze bij een klein kamp dat aangelegd was
aan de ingang van een diepe grot. Daar werd de groep verwelkomd
door enkele vrouwen en kinderen.
─ Hier woon ik, zei Thiago, samen met onze kleine gemeenschap.
Ik ben de oudste man, de andere mannen zijn nu aan het werk. Ze
werken als gids en begeleiden bezoekers in het gebied. Ze zullen
niet lang meer wegblijven.
Het was ondertussen al laat geworden en de zon stond al laag.
Nathan kon zien dat enkele vrouwen het avondeten voorbereidden.
Het zag ernaar uit dat ze de nacht hier zouden doorbrengen. Thiago
vertelde dat hij morgen meer informatie zou geven over de
magische bron alvorens ze er heen zouden gaan. Ondertussen was
Melvin zich gaan verfrissen en werd Sophie opgenomen in de
vrouwengroep. Het feit dat ze de taal niet kende, verhinderde haar
niet om met de Indiaanse vrouwen te communiceren. Sophie kon
zich moeiteloos aanpassen. Thiago sprokkelde hout bijeen om een
vuur aan te maken. Nathan hielp hem. De scène deed hem denken
aan de dag dat hij in Guatemala samen met de wijze indiaan en de
Indiaanse vrouw naar de top van de Tajumulco was gewandeld en
daar ook een vuur had aangemaakt. Al zou deze keer het vuur
alleen dienen om het kamp te verlichten wanneer de nacht zou
vallen. Toen het hout eenmaal bijeen gesprokkeld was, kreeg
Melvin de eer om het aan te steken. De jongere mannen waren
ondertussen ook al aangekomen en namen plaats rond het vuur. Ze
maakten kennis met hun bezoekers waarna een vegetarische
maaltijd gegeten werd. Na de maaltijd schoof iedereen dichter bij
elkaar om van gedachten te wisselen.
─ Ik heb al verschillende grote steden bezocht maar geen enkele
kon me bekoren, begon Thiago. Sterker nog, ik begrijp niet
waarom zoveel mensen ervoor kiezen om te leven op plaatsen waar
zoveel vervuiling, armoede en geweld is.
─ Veel van hen trachten er slechts te overleven, antwoordde
Nathan.
─ Welk doel streven deze mensen dan wel na?
267
─ Ze hebben geen groot doel of idealen en leven vaak
teruggetrokken in zichzelf, vervolgde Nathan.
─ Ze zijn in verwarring, zei Melvin. Ze streven naar materiële
welstand, iets wat hen als noodzakelijk werd aangeleerd.
Sophie richtte zich tot Thiago.
─ Als u de wereld waarin deze mensen leven zou kunnen
veranderen, wat zou u dan doen?
Thiago dacht even na.
─ Ik stel me die wereld voor als een geestelijke woestijn. Ik zou de
mensen de kracht van de natuur opnieuw laten ervaren zodat ze
eraan herinnerd worden dat ze er zelf deel van uitmaken. Zo
kunnen ze stilstaan bij de drie existentiële wijsheden.
Melvin vertaalde alle woorden voor Nathan en Sophie, die moeite
hadden om Thiago te verstaan.
─ Welke drie existentiële wijsheden zijn dat? vroeg Sophie.
─ Dat zijn de wijsheden die ons doen inzien waarom we op aarde
zijn en wat ons doel hier is.
Thiago nam rustig de tijd voor hij ging spreken.
─ De eerste wijsheid is inzien uit welke natuurlijke omgeving wij
vandaan komen. Uit welke twee ouders we geboren zijn en in
welke gemeenschap we zijn opgegroeid. Om onze mogelijkheden
en beperkingen te begrijpen en om van daaruit door te groeien, is
het belangrijk om na te gaan welke genen en waarden we hebben
overgenomen.
Op dat moment kwam een prachtige gekleurde vlinder op Thiago‟s
schouder zitten. Ongestoord ging Thiago verder.
─ De tweede wijsheid is beseffen dat we over unieke vermogens
beschikken. Ook hier helpt de natuur ons eraan te herinneren dat
we de meest recente schakel vormen in de keten van de evolutie en
dat we het prachtige vermogen bezitten om dingen als fantasie,
creativiteit en liefde te ervaren.
Dit gezegd hebbende, stond Thiago op en kwam terug met een
mandje mango‟s. Iedereen ging ervan uit dat Thiago de mango‟s
zou gebruiken om de derde wijsheid te illustreren. Hij zette de
mand in het midden, nam er eentje, sneed hem open en at hem op.
Terwijl hij genoot van zijn mango keek hij dromerig in de verte.
Melvin, Nathan en Sophie keken elkaar verbaasd aan. Een hele tijd
ging voorbij zonder dat iemand iets zei. Totdat Melvin aan Thiago
vroeg of er geen derde wijsheid volgde. Thiago keek hem aan en
sneed opnieuw een stukje mango af. Toen hij dit opgegeten had,
gaf hij het antwoord.
268
─ De derde wijsheid kunnen jullie wel raden. Namelijk het feit dat
we op een dag niet meer op deze aarde zullen zijn.
Dit gezegd hebbende, keek hij alweer dromerig in de verte. Zowel
Nathan als Sophie en Melvin waren onder de indruk van Thiago.
Zowel van zijn vermogen om te onderwijzen als van zijn wijsheid.
─ We willen je bedanken, zei Melvin, om samen met ons te delen
wat de natuur jou heeft geleerd.
─ Ook wij zijn van mening dat veel mensen het contact met de
natuur verloren zijn, voegde Nathan eraan toe.
─ Velen zijn zelfs het contact met hun medemens kwijtgeraakt,
besloot Sophie.
─ Wat niet gebruikt wordt, kwijnt weg, zei Thiago. Wanneer je de
kracht van de natuur niet meer kan ervaren, verlies je het gevoel
van verbondenheid met de aarde, de plantenwereld, het dierenrijk
en uiteindelijk ook met je medemens.
─ De vraag is of iedereen nog wel in staat is om de natuur te
begrijpen, vroeg Melvin hardop.
─ Op dit moment zijn velen niet meer in staat om zelfs maar hun
eigen gevoelens te begrijpen, antwoordde Thiago. Toch is het
enkel en alleen via onze gevoelens dat we begrip kunnen hebben
voor de oneindigheid van de natuur.
Nathan was onder de indruk van wat Thiago allemaal had geleerd
zonder scholing. Hij wist van Melvin dat Thiago nooit onderwijs
had gevolgd of zelfs een boek had gelezen. Toch bezat hij een
graad van kennis die ver boven het gemiddelde lag. Thiago stelde
nu voor om vroeg te gaan slapen zodat ze morgen fris aan hun
tocht konden beginnen. De slaapplaatsen van de gasten waren
ondertussen al klaargemaakt. De volgende ochtend werden de
gasten wakker door de geur van warme beignets, een geur die
Nathan herinnerde aan zijn verblijf bij Adnan in Marokko. Na het
ontbijt vertrokken Thiago, Nathan, Sophie en Melvin naar de
magische bron. Onderweg wilde Melvin nog even iets kwijt over
het gesprek dat ze de vorige dag hadden gehad. Nathan luisterde
mee zonder tussenbeide te komen.
─ Thiago, ik heb nog nagedacht over ons gesprek van gisteren. Ik
heb daarna zelfs alles genoteerd want ik wil het gebruiken in mijn
volgende lezingen.
─ Dat is ook de reden van je verblijf hier, reageerde Thiago. Dat je
de mensen leert om meer aandacht te hebben voor de natuur.
269
─ Ik wil inderdaad de wonderen van de natuur aankaarten. Het kan
sommigen helpen om mijn woorden beter te plaatsen binnen het
geheel.
Thiago knikte en zei niets meer.
Iets later hield Thiago halt bij een open plek. Het was zeer
waarschijnlijk een plek die vaker gebruikt werd om uit te rusten of
om besprekingen te houden. Dat kon je afleiden uit de
boomstammen die in een kring waren neergezet. Thiago ging zitten
en wachtte tot iedereen zijn voorbeeld volgde. Toen het zover was,
deelde hij zijn drinkwater uit. Het was duidelijk dat hij deze plek
had gekozen om over de magische bron te spreken. Na elke zin
wachtte Thiago even om Melvin de tijd te geven om zijn woorden
te vertalen.
─ Jullie zijn vandaag alle drie niet zomaar naar hier gekomen maar
om een belangrijke les te leren. Een les die een groot licht zal
spreiden over jullie levensbestemming.
Na een korte pauze ging Thiago verder.
─ Ook het feit dat jullie elkaar in dit leven hebben ontmoet is geen
toeval, zoals niets toevallig gebeurt. Melvin en natuurlijk jij
Sophie, zijn van vitaal belang om de grote opdracht te laten
volbrengen.
Melvin beperkte zich tot het vertalen van Thiago‟s woorden en
stelde verder geen vragen. Ook Nathan en Sophie deden dat niet.
Al waren ze alle drie bijzonder benieuwd naar wat deze grote
opdracht volgens Thiago inhield.
─ De mensen zullen opnieuw deelgenoot worden van het licht dat
aan de bron is van al het leven!
De toon van Thiago werd nu strenger.
─ Daarvoor zullen de mensen worden geconfronteerd met de
kracht van de natuur. Wat eerst op een grote chaos zal lijken zal
ons gaandeweg bewuster maken van de orde die binnen het
universum heerst en van de unieke rol die daarin voor elk van ons
is weggelegd!
Thiago dronk even van zijn water en sprak dan op dezelfde toon
verder.
─ Om ons met haar kracht te confronteren, heeft de natuur iemand
gezonden. Iemand die als geen ander in staat is om de mensheid te
begrijpen en te weten hoe hij deze opdracht moet realiseren.
Toen Melvin deze woorden vertaalde werd het voor iedereen
duidelijk dat de persoon waar Thiago over sprak niemand anders
was dan Nathan.
270
─ Ben je zeker van je voorspelling? vroeg Melvin.
Nu sprak Thiago weer op een rustige toon.
─ Zijn komst werd sinds lange tijd al aangekondigd.
Sophie nam nu het woord. Ook voor haar was er geen enkele
twijfel dat Thiago het over Nathan had. Melvin vertaalde haar
vraag.
─ Maar hoe kun je er zo zeker van zijn dat hij het is?
─ Ik kan de verschillende gradaties van bewustzijn herkennen.
Thiago hield even op met spreken en vervolgde dan:
─ Ik heb nooit iemand ontmoet met een dergelijk diepe heimwee
naar het hogere als Nathan.
Nu de naam van Nathan gevallen was, viel er een stilte tot Nathan
zelf het woord nam.
─ Wat zijn de belangrijke lessen die we vandaag zullen leren bij de
magische bron?
Thiago nam alweer even tijd om na te denken alvorens te
antwoorden.
─ Hoe groot ons denkvermogen ook is, vroeg of laat stuit onze
geest op grenzen die hem zelf beperken. Het is een beperking die
enkel doorbroken kan worden wanneer we inzien dat de aard van
ons wezen niet in onszelf ligt.
─ Niet in onszelf, maar waar dan wel? vroeg Melvin.
─ In de aanwezigheid van ons hogere, antwoordde Thiago.
─ Wat bedoel je met ons hogere? vroeg Melvin.
─ Ik denk dat ik weet waar Thiago het over heeft, zei Nathan. Hij
heeft het over ons ware zelf, over dat wat er was voordat we hier
werden geboren en wat er zal zijn na onze dood op aarde… Hij
heeft het over onze gevoeligheid.
Melvin vertaalde wat Nathan net had gezegd voor Thiago en vroeg
hem of hij het bij het juiste einde had. Thiago keek Nathan aan en
knikte bevestigend.
─ Onze geest ziet nauw maar onze gevoeligheid ziet ruim, zei
Thiago.
─ Hoe kunnen we in contact treden met onze gevoeligheid? vroeg
Sophie.
─ Door steeds beter te leren mediteren over onze diepzinnigste
vragen, antwoordde Thiago.
Thiago stond nu op en gaf aan dat wat er diende gezegd te worden,
gezegd was geweest. Ze vervolgden nu hun weg naar de magische
bron. Iedereen wandelde zonder een woord te zeggen. Thiago had
hen genoeg stof tot nadenken gegeven. Na een tijd kwamen ze aan
271
de top van een heuvel. Daar wandelden ze door een grotopening
naar binnen. Binnen was het donker maar Thiago had zaklantaarns
meegebracht en deelde ze uit. Voorzichtig wandelden ze door de
smalle gangen van de grot tot ze uiteindelijk in een grote ruimte
terechtkwamen. Deze ruimte was bovenaan helemaal open
waardoor het zonlicht naar binnen kon stralen. Thiago gebaarde
om de zaklantaarns weg te bergen. Sophie hield zich aan Nathan
vast om te kijken hoe diep de grot wel was. Toen ze zover was dat
ze tot aan beneden kon zien, spoorde ze Nathan en Melvin aan om
ook te kijken. Beneden lag er een prachtig blauw meer. Dit was de
magische bron. Thiago begon aan een flinke afdaling naar de bron,
gevolgd door zijn gasten. Het leek alsof ze zich tot midden in een
berg begaven. Hoe meer ze over de smalle paden afdaalden, hoe
meer ze door de pracht van het meer werden aangegrepen.
Eenmaal beneden aangekomen, konden ze zien hoe helder het
water was. Ze trachtten te zien hoe diep het wel was, maar hoe
helder het water ook bleek te zijn, de bodem konden ze niet zien.
Thiago nam plaats op een platte rots en nodigde zijn gasten om bij
hem plaats te nemen. Sophie was bijzonder enthousiast.
─ Je kunt zo aanvoelen dat deze bron zeer bijzonder is, zei ze.
─ Wat zijn haar magische krachten? vroeg Melvin.
─ Het water van deze bron zuivert ons van de onwaarheden die we
als waarheden beschouwen, antwoordde Thiago. Hoe dieper men
kan duiken, hoe meer aangeleerde onwaarheden verdwijnen.
─ Als dat kan moet het wel magie zijn, reageerde Sophie. Werkt
het bij iedereen?
─ Mits drie voorwaarden, liet Thiago weten. De eerste is dat we
werkelijk op zoek moeten zijn naar de waarheid. De tweede is dat
we alvorens te duiken niet meer lucht tot ons nemen dan wat we
met onze longen kunnen vullen.
─ Waarom is dat? vroeg Melvin.
─ Gedachten circuleren door de lucht, antwoordde Thiago, zowel
de goede als de slechte, zowel de ware als de onware.
─ Wat is de derde voorwaarde? vroeg Sophie.
─ Alvorens te duiken moet je je hoofd volledig leegmaken, zei
Thiago, zodat geen enkele gedachte ons kan beïnvloeden.
Sophie kon niet meer wachten en maakte zich als eerste klaar om
te duiken. Ze wandelde naar de rand en maakte haar hoofd leeg.
Toen het zover was ademde ze zoveel lucht in als ze kon om zo
diep mogelijk te kunnen gaan en dook dan in het water. Na een
tweetal minuten kwam ze weer naar boven. Nathan hielp haar
272
overeind. Ze ging zitten en keek naar Nathan zonder een woord te
zeggen. Hij nam haar in zijn armen en fluisterde haar toe hoe
ontzettend veel hij van haar hield. Thiago glimlachte en gaf nu een
teken aan Melvin dat het zijn beurt was. In zijn korte broek
wandelde Melvin naar de rand. Hij volgde het voorbeeld van
Sophie en sprong in het water. Na ongeveer dezelfde tijd als
Sophie kwam hij weer naar boven. Ook hij werd door Nathan
overeind geholpen. Melvin was duidelijk onder de indruk en zei
geen woord. Hij staarde eerst naar Sophie die naar hem knikte
alsof ze wist waaraan hij dacht. Daarna bleef zijn blik gericht op
Nathan. Het was nu de beurt aan Nathan. Hij was er zich van
bewust dat dit een zeer ingrijpende belevenis zou zijn. Dat wist hij
al vanaf het moment dat Thiago zijn hand had vastgehouden en
hem lang was blijven aankijken. Nathan stond op en liep met
alleen een korte broek aan tot aan de rand van het water. Nathan
wist dat het geheim van zijn gave vandaag zou worden
prijsgegeven. Alvorens te springen vroeg hij, dat wat er ook zou
gebeuren er niemand iets mocht ondernemen. Hij vroeg om rustig
te blijven en vertrouwen te hebben in de goede afloop. Toen ze alle
drie bevestigend hadden geantwoord, vulde hij zijn longen. Een
volmaakte stilte volgde. Er was werkelijk geen enkel geluid te
horen. Nu dook Nathan ook in het water. De minuten gingen
voorbij. Melvin was de eerste die zich ongerust maakte. Hij liep
naar de rand maar hoe diep hij ook in het heldere water keek,
Nathan was nergens te bekennen. Sophie wist wel dat Nathan lang
onder water kon blijven. Ook al had hij haar nog nooit over zijn
geheim gesproken, ze had al meerdere malen opgemerkt hoe lang
hij soms onder water bleef zwemmen. Maar enkele minuten later
kreeg Sophie het ook moeilijk. Ze stond op en nam plaats naast
Melvin die alle moeite deed om zijn ongerustheid niet te laten
merken. Toen ze hun bezorgdheid niet meer konden verbergen,
richtten ze zich tot Thiago.
─ Hij blijft wel heel lang onder water, zei Melvin.
Thiago zat nog steeds op dezelfde plaats en antwoordde rustig:
─ Vertrouw die jongen, zei Thiago, hij weet goed wat hij doet.
Melvin nam Sophie bij haar schouders en maande haar weer te
gaan zitten.
─ Vergeet niet wat Nathan ons vroeg voor hij sprong, zei hij tegen
haar. Laten we nu sterk zijn en zijn raad opvolgen.
Sophie wist dat Melvin gelijk had, maar kon haar bezorgdheid niet
kwijtraken. Ze raapte al haar moed bij elkaar en trachtte zo goed
273
mogelijk vertrouwen te winnen en in een goede afloop te geloven.
Het lukte haar even tot ze geen geduld meer had en opstond. Ze
liep naar de rand van het water, keek paniekerig in de diepe bron
en riep dan luidruchtig:
─ Ik zie hem nog steeds niet, dit kan toch niet!
Nu werd het ook Melvin teveel. Hij kwam angstig naast haar staan
maar ook hij zag niets. Ze keken allebei hulpeloos naar Thiago die
rustig reageerde.
─ Zoals ik daarstraks zei, hoe groot ons denkvermogen ook kan
zijn, vroeg of laat stuit onze geest op zijn grenzen. Op zulke
momenten komt het alleen op vertrouwen aan. Laat dit een grote
les voor jullie zijn.
Sophie vroeg Melvin om Thiago‟s woorden te vertalen. Terwijl hij
dat deed, keek Sophie hoe rustig Thiago bleef en zelfs glimlachte.
─ Vraag hem hoe hij zo rustig kan blijven, vroeg ze dan aan
Melvin.
─ Dit maakt deel uit van Nathan‟s voorbereiding op de grote
opdracht, zei Thiago. Ook jullie worden vandaag voorbereid. Ga
allebei zitten, kom in contact met je gevoeligheid en je
angstgevoelens zullen plaatsmaken voor rust en vertrouwen.
Hoe irrationeel het ook was, Sophie en Melvin deden wat Thiago
vroeg. Ze gingen weer zitten en probeerden zijn raad op te volgen.
De minuten leken steeds langer te duren maar toch slaagden zowel
Sophie als Melvin erin de kalmte terug te winnen. Opeens sprak
Thiago.
─ Jullie mogen trots zijn op wat jullie vandaag hebben gepresteerd.
Nu mag Nathan stilaan weer naar boven komen anders begin ik me
ook zorgen te maken.
Thiago stond op en liep tot aan de rand van de bron. Melvin en
Sophie hielden elkaar vast en gingen naast Thiago staan.
─ Ik denk dat ik hem zie, zei Thiago opeens.
─ Waar? vroeg Sophie. Ik zie niets.
─ Wacht even, zei Melvin, ik denk dat ik hem ook zie.
─ Ja, zei Sophie opgelucht. Nu zie ik hem ook, wat komt hij snel
naar boven.
De blijdschap keerde terug. Enkele ogenblikken later kwam
Nathan boven water. Hij zag er uitgeput uit en hield zich vast aan
de rand van de bron. Melvin en Thiago wilden hem helpen uit het
water te komen maar hij gaf een teken om hem nog even naar lucht
te laten happen. Het was duidelijk dat Nathan werkelijk tot het
274
uiterste was gegaan. Thiago ging nu voor hem staan en sprak hem
aan met eenvoudige woorden.
─ Ben je gekomen tot waar ik denk dat je gekomen bent?
─ Ja Thiago, zei Nathan… ik heb de bodem geraakt!
Melvin vertaalde het gesprek voor Sophie, die met een grote
handdoek zat te wachten. Nathan kwam nu uit het water en kuste
Sophie. Hij verontschuldigde zich bij haar en Melvin voor wat ze
hadden moeten doorstaan.
─ Je hoeft je niet te verontschuldigen, zei Melvin. Integendeel, dit
was een van de meest leerrijke ervaringen uit ons leven.
Thiago nam nu Nathan in zijn armen.
─ Ik ben blij dat ik mijn bijdrage kon leveren.
─ Dit was nog maar het begin van je bijdrage Thiago, reageerde
Nathan. Voor hetgeen wat ons te wachten staat, zal ook jouw hulp
van groot nut zijn!
Na deze mysterieuze aankondiging, keerden ze terug naar het
kamp. Daar aangekomen, aten ze een vegetarische maaltijd. Bij
hun afscheid kon Melvin het niet nalaten de volgende vraag te
stellen aan Thiago.
─ Denk je dat we elkaar nog zullen ontmoeten?
Thiago omhelsde Melvin.
─ Deze keer is het Nathan die ons het antwoord zal geven. Maar ik
heb zo het idee dat hij een gemeenschappelijke opdracht zal
hebben voor ons allen.
Nathan zei hier niets op. Nu kwam Sophie voor Thiago staan. Ze
volgde het voorbeeld van Melvin, omhelsde Thiago en stapte in de
gaiola die hen terug zou brengen. Als laatste kwam Nathan om
afscheid te nemen. Toen ze elkaar omhelsden, had Thiago nog een
laatste mededeling voor hem.
─ Hoe omvangrijk je missie ook is, twijfel nooit aan het welslagen
ervan.
─ De enige twijfel die ik heb is of de mensen wel bereid zullen zijn
om naar mij te luisteren.
─ Onderschat nooit de kracht die je gestuurd heeft, antwoordde
Thiago hierop. Vergeet niet dat ieder mens zich ervan bewust is dat
hij nooit in zijn eentje over de ultieme kennis kan beschikken. Hoe
hard en hoe lang hij ook leert, diep vanbinnen weet hij dat hij de
inbreng van het hogere nodig zal hebben.
Nathan verstond niet volledig wat Thiago zei maar onthield zijn
woorden. Eenmaal op de boot vroeg hij aan Melvin om Thiago‟s
275
woorden te vertalen. Toen Thiago‟s aanmoediging duidelijk werd,
riep Nathan iets naar Thiago terwijl de boot langzaam vertrok.
─ Nu nog iedereen daaraan herinneren!
Tijdens de terugreis was iedereen stil. Nathan, Sophie en Melvin
namen de tijd om zich te bezinnen over wat ze hadden
meegemaakt. De dagen die daarop volgden, leerden Nathan en
Sophie nog beter de stad Salvador kennen en bespraken ze de
verdere planning van hun reis. Sophie sprak over Uiara, de
Braziliaanse schrijfster die ze in Frankrijk had leren kennen en
waar ze goed bevriend mee was geraakt. Ze zei dat Uiara een jaar
geleden een groot landhuis geërfd had en daardoor naar haar
geboorteland was teruggekeerd. Uiara was opgegroeid in Belo
Horizonte. Maar het landhuis dat ze had geërfd, lag in Curitiba in
de staat Paraná. Daar woonde ze nu samen met haar vriend en haar
moeder die ze had laten overkomen. Sophie zei dat, toen Uiara
vernomen had dat ze naar Brazilië zou reizen, ze erop had
aangedrongen om samen met Nathan naar Curitiba te komen en
een tijdje bij haar te logeren. Sophie herhaalde meerdere malen hoe
speciaal Uiara was, waardoor Nathan inzag hoe graag Sophie haar
wilde bezoeken. Ze besloten om de volgende week naar Curitiba te
gaan en brachten Melvin hiervan op de hoogte. De dag voor hun
vertrek uit Salvador zaten ze samen met Melvin op het dakterras
van zijn woning. Sophie stelde voor om koele Caipirinhas in de
keuken te gaan klaarmaken. Nathan en Melvin bleven boven en
keken in de verte over de daken van Salvador naar de mooie baai.
Nathan nam rustig afscheid van de stad waar hij zo graag had
vertoefd. Beide mannen spraken over de toekomst, hun plannen en
het feit dat hun wegen hier zouden scheiden. Voor Melvin was het
duidelijk dat hij aan deze plaats verknocht was. Hij was ervan
overtuigd dat het zijn plaats was en dat hier zijn missie lag. Hij
vertelde dat Brazilië een prachtig land was dat over alles beschikte
om zijn volk gelukkig te maken. Maar dat het verscheurd werd
door het grote verschil tussen armoede en rijkdom. Terwijl Nathan
naar hem luisterde, kwam Sophie naar boven met drie grote
Caipirinhas. Ze zette de glazen op tafel en iedereen nam plaats in
de rieten zetels.
─ Het is de eerste maal dat ik ze zelf maak, zei ze, ik hoop dat ze
zullen smaken.
Melvin proefde als eerste en liet Sophie weten dat ze heel lekker
waren. Nathan deelde zijn mening. Sophie vroeg waarover hun
gesprek ging.
276
─ We hadden het erover dat Melvin zijn plek op aarde had
gevonden, zei Nathan.
─ Hoe komt het dat je naar Brazilië bent gekomen? vroeg Sophie.
─ Het is een land dat altijd een aantrekkingskracht op mij heeft
uitgeoefend. En vanaf mijn eerste bezoek aan Brazilië wist ik dat
ik hier grootse dingen kon realiseren.
─ Vertel verder, vroeg Sophie.
Melvin vervolgde ernstig en onthulde het ware doel dat hij voor
ogen had.
─ De mensen hier hebben een aangeboren optimistisch gevoel over
hun toekomst. Maar…
─ Is dat dan verkeerd? vroeg Sophie.
─ Nee, integendeel. Voor velen is het zelfs van essentieel belang
om de hardheid van hun leven te overwinnen. Maar ik ben van
mening dat in het evolutieproces van de mensheid, hoop op zich
een onvolmaakte kracht is!
─ Kan je dat nader verklaren? vroeg Sophie terwijl Nathan ook
aandachtig meeluisterde.
─ Als mensen alleen maar van hoop leven, komen ze in een
situatie terecht waarin ze steeds wachten op meer en beter. Dat is
een toestand die op termijn niet bevredigend kan zijn.
─ Welk beter alternatief zou je hen willen bieden? vroeg Nathan.
─ Wel, in dat opzicht zijn de dagen die we samen hebben
doorgebracht uiterst leerzaam geweest. Ik weet nu hoe de
schoonheid in ontelbare vormen en op alle mogelijke plaatsen te
vinden is. Wat ik wil, is dat al mijn toehoorders en lezers nog beter
de schoonheid van alle dagen leren ervaren.
─ Kan je niet hopen op een beter leven en de schoonheid van alle
dagen ervaren? vroeg Sophie.
─ Als je de schoonheid in het leven ervaart, weet je dat je niets
meer hoeft te verwachten om gelukkig te zijn, antwoordde Melvin.
Er viel een korte stilte waarna Nathan zijn hand op Melvin‟s
schouder legde.
─ Wanneer je reis door het land van de eeuwige hoop voorbij zal
zijn, zei Nathan, zal men het moeten omdopen tot het land van de
eeuwige schoonheid!
─ En wat zijn jullie plannen na Brazilië? vroeg Melvin aan Nathan
en Sophie.
─ Na Curitiba wordt Sophie terug in Frankrijk verwacht, zei
Nathan. Voor mezelf weet ik het niet maar ik hou je zeker op de
hoogte.
277
De volgende dag vergezelde Melvin zijn gasten naar de luchthaven
waar ze afscheid namen.
Eerst kuste hij Sophie en vertrouwde haar de volgende woorden
toe:
─ Sophie, weet dat jij, door je persoon en door je prachtige
werken, voor iedereen een bewijs bent van hoe wonderlijk de
wereld is.
Sophie bedankte Melvin voor deze mooie en oprechte woorden. Ze
wenste hem veel moed en veel geluk met het uitvoeren van zijn
opdracht. Daarna ging Melvin naar Nathan en omhelsde hem.
─ Nathan, zorg ervoor dat je woorden zich wijd verspreiden over
heel de wereld zodat mensen inzien dat ze niet van de rede alleen
kunnen leven en dat ze van hun illusies worden verlost.
─ Jij zult me daarvoor nog van grote dienst zijn, zei Nathan.
─ Hoezo? vroeg Melvin.
─ Door je eigen opdracht verder af te werken.
Na hun afscheid liepen Nathan en Sophie naar het vliegtuig. Het
werd een korte vlucht en ze bespraken hun avonturen van de laatste
dagen.
─ Wat is het belangrijkste dat jij hier leerde? vroeg Sophie.
─ Ik heb hier veel belangrijke dingen geleerd maar het
belangrijkste was bij de magische bron. Daar werd ik me bewust
van subtiele energieën die mij meer dan ooit deden beseffen dat elk
van ons zijn leven zelf kan bepalen door de kansen die hem
worden aangeboden te benutten.
─ Subtiele energieën?
─ Dat is de beste verwoording die ik me kan bedenken. En wat was
voor jou de belangrijkste les?
─ Nadat je weer boven water kwam, werd ik me er nog meer van
bewust hoe blij we moeten zijn met alles wat zich aan ons
aandient. Dat we alles in ons leven als een geschenk moeten
beschouwen, om te beginnen ons leven zelf.
Nathan keek vol liefde en bewondering naar Sophie. Het deed hem
veel deugd dat ze in alle openhartigheid elkaars diepste gevoelens
konden delen. Op dat moment besefte Nathan nog meer dan ooit
hoe gelukkig ze samen waren. Nathan was er diep van overtuigd
dat hij nooit dezelfde intimiteit zou kunnen hebben met een andere
persoon. Hij nam Sophie in zijn armen en ze vielen samen in slaap.
278
Boodschap
Toen het vliegtuig in Curitiba aankwam werden Nathan en Sophie
zachtjes gewekt door een hostess. De landing vond plaats op het
tijdstip dat Sophie aan Uiara had doorgegeven. Toen ze de
aankomsthal binnenliepen, werden ze enthousiast onthaald door
Uiara. Ze liep naar Sophie en omhelsde haar stevig. Vervolgens
omhelsde ze Nathan met evenveel vuur. Toen ze besefte dat ze
misschien te innig was geweest, liet ze hem los. Ze wist niet of
Nathan haar geestdrift wat overdreven zou vinden en haastte zich
om hem in vloeiend Frans te zeggen dat ze al zoveel over hem had
gehoord, dat het wel leek alsof ze hem al lang kende. Sophie stelde
haar meteen gerust door te zeggen dat ze Nathan al had ingelicht
over haar uitbundig karakter. Daarop vroeg Uiara wat ze nog meer
over haar had verteld. Sophie antwoordde dat ze natuurlijk ook
vermeld had dat zij een bijzonder mooi halfbloedje was. Uiara was
zeer opgetogen over het bezoek van Sophie en Nathan. Ze liet hen
weten dat ze konden blijven logeren zolang ze wilden en
benadrukte dat ze dat oprecht meende. Ondertussen liepen ze naar
de parkeerplaats waar Amão, de vriend van Uiara, hen in zijn auto
opwachtte. Uiara stelde Amão voor aan Nathan en Sophie. Amão
was afkomstig uit Rio de Janeiro maar hij had Uiara in Frankrijk
leren kennen toen hij daar ook verbleef. Vanaf de luchthaven van
Curitiba reed Amão in oostelijke richting, naar het stadje Morretes.
Uiara vertelde dat ze daar in een groot landhuis woonden dat ze
van haar vader had geërfd. Ze vertelde dat ze weinig wist over haar
vader behalve dat hij van Europese afkomst was en dat hij, enkele
jaren na haar geboorte, haar en haar moeder had verlaten. Hij was
weggegaan uit Belo Horizonte en was teruggekeerd naar de staat
Santa Catarina in het zuiden van het land. Daar woonde zijn hele
familie. De moeder van Uiara stond er dus alleen voor om voor
haar te zorgen. Gelukkig was de solidariteit in de wijk waar ze
woonde erg groot geweest. Uiara had trouwens nog heel veel
vrienden in Belo Horizonte. Uiara moest al op jonge leeftijd gaan
werken, maar juist omdat ze niet meer naar school kon gaan,
besteedde ze het grootste deel van haar vrije tijd aan het lezen van
boeken. Zo had ze haar schrijftalent ontwikkeld. Ze vertelde verder
dat ze niet verwacht had ooit nog iets van haar vader te horen
279
totdat ze vorig jaar een brief ontving waarin stond dat hij in
Florianopolis was overleden en dat hij haar een landhuis naliet in
een stadje niet ver van Curitiba. Op zich was dat zeer opmerkelijk
omdat haar vader hertrouwd was en drie andere kinderen had
gekregen. Uiara was toen vanuit Frankrijk naar Brazilië
overgevlogen met het idee om de woning te verkopen. Maar toen
ze eenmaal de woning had gezien, wist ze dat ze hier nooit meer
zou weggaan. Vreemd genoeg hoorde Uiara achteraf van de notaris
dat haar vader voorspeld had dat het zo zou verlopen. Hij had tegen
de notaris gezegd dat zijn dochter zou voorstellen om het landhuis
te verkopen maar hij had daaraan toegevoegd dat als ze eenmaal de
woning zou binnentreden, zij die nooit meer zou willen verlaten.
Sophie vroeg of de tweede vrouw van haar vader, of hun kinderen,
geen probleem maakten van het feit dat Uiara het landhuis had
geërfd. Uiara vertelde precies wat de notaris haar had verteld. In
het testament stond dat de tweede vrouw van haar vader samen met
hun kinderen een andere woning erfden, namelijk de woning
waarin ze in Florianopolis woonden. De notaris zei verder dat noch
zijn tweede vrouw, noch zijn kinderen iets van het bestaan van een
andere woning afwisten. Hij voegde er ook aan toe dat ze niet eens
wisten dat hij eerder getrouwd was geweest. Sophie omhelsde
Uiara. Ook Nathan had aandachtig naar haar verhaal geluisterd. Er
viel een korte stilte. Om een ontspannen sfeer te krijgen, zette
Amão muziek op.
Nathan en Sophie genoten van het prachtige berglandschap. Deze
streek verschilde duidelijk van de Noordoostelijke Staten. Ook de
temperatuur was hier beduidend lager. Toen ze bij de woning
aankwamen, zagen Nathan en Sophie dat het inderdaad een
prachtig landhuis was. Het was gelegen op een privédomein
omgeven door grote pijnbomen. Op de inrit stond Charmene, de
moeder van Uiara, hen op te wachten. Ze nodigde Nathan en
Sophie uit om plaats te nemen onder de schaduwrijke bomen en
liet Amão en Uiara de koffers wegbrengen. Charmene had al
drankjes klaargezet en bestookte Nathan en Sophie met vragen. Ze
was erg benieuwd naar hun bevindingen over Brazilië. Sophie, die
weinig Portugees begreep, liet Nathan antwoorden. Nathan
vertelde dat ze in Salvador hadden gelogeerd en dat ze ook veel
andere wondermooie plaatsen hadden bezocht in de
Noordoostelijke Staten. Daarop liet Charmene hen met enige trots
weten dat zij ooit ook in Salvador was geweest. Ze waren het er
allemaal over eens dat het een ontzettend aangename stad was.
280
Charmene wilde nog weten of ze al ooit in Afrika waren geweest.
Toen Nathan bevestigend antwoordde, vroeg ze of Salvador
inderdaad de meest Afrikaanse stad buiten Afrika was. Ze keek
duidelijk tevreden toen Nathan haar antwoordde dat van alle
plaatsen die hij had bezocht Salvador veruit het meest deze titel
verdiende. Op dat moment kwam Uiara aan en hoorde dat ze het
over Salvador hadden. Ze vermoedde dat haar moeder verteld
moest hebben dat ze er ooit het carnaval had bijgewoond en dat het
een van de mooiste herinneringen uit haar leven was. Uiara liet
haar moeder weten dat een van haar vriendinnen op bezoek was
gekomen en in de hal stond te wachten. Charmene stond op,
wenste haar gasten een prettig verblijf en ging naar haar vriendin
toe.
─ Je hebt een leuke moeder, zei Sophie tegen Uiara.
─ Ondanks het feit dat ze geen gemakkelijk leven heeft gehad, heb
ik juist van haar geleerd, om steeds het goede en het positieve van
het leven te herkennen.
─ Dat straal je ook uit Uiara, zei Nathan.
Uiara keek Nathan aan en daarna Sophie. Deze woorden maakten
haar duidelijk blij. De volgende dagen lieten Uiara en Amão hen
de mooiste plaatsen zien in de omgeving. Ze maakten een leuke
wandeling door het pittoreske stadje Morretes, waar ze ook een
bezoek brachten aan een kunstenaar die stenen creaties
vervaardigde. Op een andere dag werd er een uitstapje gemaakt
naar het dichtstbijzijnde strand. Het lag in Paranagua. Iedereen
amuseerde zich op de golven van de zee. Deze mooie dag werd
afgesloten met een gezellige barbecue. Een paar dagen later
maakten ze met de trein een spectaculaire rit langs diepe afgronden
en mooie watervallen. Amão liet weten dat als Nathan en Sophie
werkelijk indrukwekkende watervallen wilden zien ze zeker de
watervallen van Iguaçu niet mochten missen. Hij vertelde ook dat
een vriend van hem er samen met zijn echtgenote een kleine
herberg uitbaatte. Uiara stelde voor om er een weekend heen te
gaan. Nathan en Sophie hadden er wel oren naar. Amão nam
diezelfde dag nog contact op met Eder, zijn vriend uit Iguaçu en
reserveerde twee kamers voor het volgende weekend. Op weg naar
de watervallen verbleven ze in Curitiba en bezochten de stad.
Nathan en Sophie merkten dat deze stad een grote Europese
invloed had ondergaan. De laatste twee eeuwen hadden veel
Europese immigranten zich in Curitiba gevestigd. De hoog gelegen
stad oogde modern en met veel zorg ingericht met verschillende
281
parken. Mede daardoor was het, ondanks het grote aantal inwoners,
rustig en zeer aangenaam vertoeven. Ze brachten de nacht door in
een hotel in het centrum en vlogen de volgende dag naar het
drielandenpunt van Argentinië, Paraguay en Brazilië. Tegen de
middag kwamen ze aan in de herberg van Eder en zijn echtgenote
Beatriz. Na een kleine maaltijd werd er een bezoek gebracht aan de
watervallen. Dat deze plek een bekende toeristische trekpleister
was, wisten Nathan en Sophie van tevoren. Toch konden ze erg
genieten van de woeste natuurpracht die ze te zien kregen. De
gigantische watervallen lagen in een weelderig park waar het water
zich met donderend geraas naar beneden stortte om dan tussen de
vele kleine eilandjes verder door te kronkelen. Bij hun terugkomst
in de herberg had Beatriz een lekkere en stevige maaltijd
klaargemaakt. Er werden een paar flessen wijn geopend en er
ontstond een gesprek waarin Uiara vertrouwelijke zaken over
zichzelf zou vertellen.
─ Ik vind mijn evenwicht in het schrijven, zei Uiara. Wat er ook
gebeurt, wanneer ik tijd voor mezelf kan nemen, zet ik me aan het
schrijven. Ik kan dan alles weer in zijn context plaatsen.
─ Publiceer je het? vroeg Sophie.
Uiara keek even naar Amão.
─ Alleen een klein gedeelte van mijn teksten is gepubliceerd.
─ Ik zeg haar vaak dat ze geweldig kan schrijven, wilde Amão nog
kwijt, en dat ze veel meer van haar teksten moet publiceren.
─ Ik schrijf vooral voor mezelf, zei Uiara. Het kan vreemd klinken
maar voor mij is het een manier om dichter tot anderen te komen…
Uiara wilde er nog iets aan toevoegen maar twijfelde. Nathan
moedigde haar aan.
─ Waar denk je nu aan, Uiara?
─ Er is nog een belangrijkere reden waarom ik niet publiceer,
antwoordde Uiara. Maar eigenlijk heb ik dit nog niemand
toevertrouwd, behalve aan Amão. Alleen hij weet waarom.
─ Ik denk dat het goed is dat je er nu over praat, zei Amão.
─ Hoe moet ik het zeggen, zei Uiara twijfelend… Sommige van
mijn teksten eisen heel veel van mij. Bij het nalezen twijfel ik er
soms aan of ik mijn teksten wel zelf heb geschreven.
Sophie wilde iets zeggen maar Nathan gebaarde om haar eerst
verder te laten vertellen.
─ Eigenlijk heb ik ook moeite met het feit dat iedereen zomaar
mijn diepste geheimen kan lezen, vervolgde Uiara. Ik weet dat het
282
vreemd klinkt voor een schrijfster. En dan zeker voor de mensen
die mijn uitbundige karakter kennen.
Nathan luisterde bijzonder geïnteresseerd.
Uiara zei nog:
─ Ik wil weten met wie ik mijn teksten deel. Ik wil ze zelf kunnen
voorlezen en aanvoelen dat ze juist worden begrepen.
Enkele dagen na hun terugkeer uit Iguaçu kreeg Nathan een
vreemde droom. Zonder zijn droom te onthullen, liet hij Sophie
weten dat hij Uiara moest spreken. Sophie kon aan zijn toon horen
dat het over iets ging dat van groot belang was en ze zocht Uiara
meteen op:
─ Uiara, Nathan zou je morgenavond willen spreken.
─ Als het belangrijk is, zei Uiara, kan ik nu naar hem toe gaan.
─ Nee, hij wil je morgenavond spreken. Jij alleen en niemand
anders mag erbij zijn.
Uiara keek verbaasd, zei niets maar stemde er daarna mee in.
─ Amão gaat morgenavond uit met zijn vrienden, zei ze tegen
Sophie. Maar waar gaat het over?
─ Wees niet ongerust, antwoordde Sophie, Nathan vertelde me dat
het iets goeds was. Neem van mij aan dat als er iemand is die je
blindelings mag vertrouwen, het Nathan wel is.
─ Weet jij waarover het gaat? vroeg een nieuwsgierige Uiara.
─ Nee, hij wilde eerst met jou praten.
Uiara was geïntrigeerd. Welke geheimzinnige boodschap kon
Nathan toch voor haar hebben. Ze kon het de rest van de dag niet
uit haar gedachten zetten. Ze wilde Nathan nu al opzoeken maar hij
was met Amão naar de stad en zou pas laat terugkeren.
Het was laat geworden toen ze ‟s avonds terugkwamen. Ze
kwamen erg moe aan en gingen meteen slapen. Uiara kon de slaap
niet vatten en bleef de hele nacht piekeren. De volgende dag hield
ze zich de hele dag sterk en liet niets ongewoons blijken. Toen
Amão uiteindelijk vertrok, zocht ze Sophie op die haar liet weten
dat Nathan haar in de veranda opwachtte. Uiara liep naar de
veranda. Nathan stond naar buiten te kijken met zijn rug naar haar
toe gekeerd.
─ Je wilde me spreken? vroeg Uiara.
Nathan draaide zich om en keek haar diep in de ogen zonder iets te
zeggen. De nieuwsgierigheid van Uiara bereikte nu haar toppunt.
Ze had geprobeerd zich alle mogelijke boodschappen in te beelden
die Nathan haar zou kunnen verkondigen. Ze kon wel aanvoelen
dat het iets zeer belangrijks moest zijn. Nathan kwam naar haar toe
283
en vroeg om de plaats aan te wijzen waar ze schreef. Uiara begreep
niet meteen wat de bedoeling was maar deed wat Nathan vroeg. Ze
liepen de trap op die naar de zolder leidde. Eenmaal boven
gekomen, opende Uiara de deur van een klein vertrek. Binnen
stond een bureau naast een klein dakraam, waardoor het zachte
maanlicht binnenviel. Achter het bureau stond een goed gevulde
boekenkast en daarnaast een oude stoel. Nathan liep tot aan het
dakraam en bleef opnieuw lang naar buiten kijken. Uiara, die
ondertussen in de stoel was gaan zitten, vroeg hem vol spanning
waarover hij haar wilde spreken. Nathan draaide zich om en nam
naast haar plaats:
─ Uiara, je beschikt over een zeer bijzondere gave!
─ Ik? Welke dan?
─ De gave om te schrijven.
─ Oh, dat bedoel je, dank je wel. Je wilt het zeker hebben over het
feit dat ik mijn teksten moet uitbrengen?
Nathan zag dat Uiara zich inspande om er heel luchtig over te
spreken, maar hij wist dat dit voor haar een ingrijpend onderwerp
was.
─ Of je deze teksten uitbrengt of niet is niet zozeer van belang. Ik
heb het over de dieperliggende gevoelens die je beletten om ze uit
te brengen.
─ Misschien ben ik niet in de wieg gelegd om schrijfster te
worden. Vaak begrijp ik zelf niet goed wat ik schrijf.
Nathan stond op en ging weer bij het dakraam staan om naar buiten
te kijken. Uiara keek naar hem terwijl hij naar de maan staarde.
─ We zijn allemaal veel meer dan wat we denken te zijn. En nog
veel meer dan wat we geleerd hebben te zijn, zei Nathan zachtjes.
Toen Nathan deze woorden uitsprak, werd Uiara emotioneel. Zijn
woorden brachten in haar heel diepe gevoelens naar boven.
Vreemde gevoelens die ze van kinds af aan met zich meedroeg.
Nathan draaide zich om, ging voor haar zitten en keek haar goed
aan:
─ Ja… Uiara, ik ken je geheim!
Nu kreeg Uiara het heel warm en begon zelfs te zweten. Waar ze
het meest voor had gevreesd, werd een feit. Ze wist dat dit moment
onvermijdelijk was. Het moment waarop ze zou worden
geconfronteerd met de ware reden van haar angst om te schrijven.
─ Ik weet waarom je er zoveel moeite mee hebt als je weet dat
andere mensen je teksten zullen lezen.
284
Ze dacht eraan dat Sophie haar eerder al had verteld dat Nathan
dingen kon zien die anderen niet zagen. Op een onverklaarbare
wijze was hij nu ook op de hoogte gekomen van haar diepste
geheim. Nathan voelde haar angst en nam haar handen vast.
─ Uiara, weet je dat elk van ons een levensbestemming heeft?
─ Ja, daar ben ik altijd van overtuigd geweest.
─ Weet je wat jouw persoonlijke missie op aarde is?
Nu keek Uiara door het raampje naar de maan.
─ Ik weet dat dit mysterie schuilt in mijn geschreven woorden,
antwoordde ze alsof ze dat altijd al geweten had.
─ Uiara, ging Nathan verder, we moesten elkaar ontmoeten.
Uiara wachtte vol spanning op wat Nathan nu zou zeggen.
─ Jij zult de zuivere boodschap neerschrijven en op het gepaste
moment uitbrengen.
─ De zuivere boodschap? vroeg Uiara. Ik vrees dat ik je niet
begrijp.
─ Uiara, jij bezit de gave om, via woorden, boodschappen van de
verborgen wereld over te brengen naar deze wereld.
Uiara zei niets. Even ademde ze niet meer. Er vloeide een traan
over haar wang. Nathan nam nu haar beide handen heel stevig vast.
─ Ik weet ook dat je al in je gedachten benaderd bent geweest om
andere boodschappen over te brengen. Boodschappen waarvan je
wist dat ze niet goed waren.
─ Ik heb vaak akelige momenten gekend, Nathan.
─ Je zult er nu een einde aan kunnen maken.
Uiara‟s gezicht klaarde op.
─ Echt? Ben je daar zeker van? Hoe kan je dat weten? Hoe weet je
dat allemaal trouwens?
Nathan ging ongestoord verder.
─ Jouw ontmoeting met Sophie was geen toeval, zoals niets toeval
is. We zouden elkaar hoe dan ook hebben ontmoet zodat ik de ware
toedracht van je gave zou verduidelijken. Nu je op de hoogte bent
van deze toedracht is het aan jou om een keuze te maken.
─ Je zegt zelf dat het mijn ware toedracht is. Heb ik dan wel een
keuze?
─ Welke gave we ook hebben gekregen, niemand anders dan
wijzelf bepalen wat we ermee doen. Dat is de grondslag van onze
vrije wil.
Uiara nam even tijd om over Nathan‟s woorden na te denken. Ze
keek naar hun handen die in elkaar waren verstrengeld en sprak
dan plechtig en met grote overtuiging.
285
─ Ik zal zorgen dat al mijn verborgen teksten verdwijnen. Ik beloof
je dat ik vanaf vandaag nooit meer een tekst zal schrijven behalve
dan wat van jou afkomstig is.
─ Door de keuze die je vandaag maakt, zal je enkel door de
liefdevolle inspiratie worden benaderd en voor altijd verlost zijn
van akelige momenten. Weet dat er op aarde niemand in staat is
om deze opdracht beter te vervullen dan jij. Het is jouw
levensbestemming Uiara!
─ Ik ben zo blij dat ik mijn hogere doel ken en nu ik het ken,
beschouw ik het als een enorme eer. Er wordt me nu ook zoveel
duidelijk.
─ Alles wat zich in je leven heeft afgespeeld, heeft er rechtstreeks
of niet rechtstreeks mee te maken. Het universum geeft ons steeds
de ervaringen die precies bij ons passen. Vanaf het moment dat je
geboren bent tot het moment dat je zult heengaan.
─ En hoe zit het dan met onze keuzes?
─ Ieder moment opnieuw kiezen we hoe we met onze ervaringen
omgaan.
Uiara keek vol bewondering naar Nathan en begreep nu beter
Sophie‟s woorden toen ze Nathan beschreef.
─ Nu ik dit eindelijk beter begrijp, ben ik verlost van mijn angst.
Bedankt Nathan.
Uiara keek opnieuw naar de maan en zei enkele momenten niets tot
ze een prangende vraag stelde:
─ Welk gevoel geeft dat om over een levensmissie te beschikken
die gevolgen voor de hele mensheid zal hebben?
─ Elk van ons beschikt over een levensmissie. En elke
levensmissie heeft invloed op de hele mensheid. En meer zelfs,
iedere gedachte en iedere daad heeft gevolgen voor het geheel tot
in de verste uithoeken van het universum!
Nathan stond nu op en wenste Uiara een goede nachtrust. Uiara
bedankte hem opnieuw. Toen hij bij Sophie terugkwam op de
kamer, legde hij haar alles uit. Voor hij in slaap viel, besefte
Nathan dat zijn taak hier nu gedaan was. Enkele dagen later
vertrok hij met Sophie naar São Paulo, vanwaar Sophie terug naar
Frankrijk zou vliegen. Wat Nathan zelf zou gaan doen, wist hij nog
niet. Maar een ding wist hij wel: zijn reis was nog lang niet ten
einde. Nathan en Sophie zouden twee dagen doorbrengen in São
Paulo, het economische en culturele centrum van Brazilië en ook
een van de grootste steden ter wereld. Na een uitgebreid
avonddiner maakten ze een wandeling in het Ibirapuera Park. Toen
286
ze in hun hotel terugkwamen, gingen ze liggen en voerden het
volgende gesprek:
─ Misschien kan ik er beter niet over beginnen, zei Sophie, maar
heb jij een idee wanneer we elkaar opnieuw zullen zien?
─ Ik zou het je niet kunnen vertellen Sophie. Ik weet niet eens
waar mijn volgende bestemming is.
─ Nathan, ik wil je iets vragen… welke plaats neem ik in je leven
in?
Nathan kuste Sophie teder op haar mond en zei tegen haar:
─ Er is niemand op aarde waar ik meer liefde voor voel dan voor
jou. Jij bent mijn spirituele metgezel.
─ Wat betekent een spirituele metgezel precies?
─ Spirituele metgezellen hebben een relatie van hogere betekenis
dan alleen maar als partners door dit leven te gaan. Ze zijn samen
op aarde om naar volmaaktheid en innerlijke veiligheid te streven.
Sophie keek Nathan lang aan zonder een woord te zeggen. Dit
waren de meest oprechte en liefdevolle woorden die ze ooit had
gehoord en het gaf haar een geweldig vertrouwen. Ze legde haar
hoofd op Nathan‟s schouder en ze vielen allebei in slaap. De
volgende dag namen ze alweer afscheid op de luchthaven. Maar
deze keer voelde Sophie geen negatieve emotie meer, alleen
blijdschap voor wie ze was en wat ze betekende. Nathan was nu
alleen en slenterde door de wijken van São Paulo. Hij trachtte na te
gaan waar hij zijn reis voort zou zetten. Hij nam contact op met
vrienden en kennissen om te weten hoe het met hen ging. Allen
waren vooral zeer benieuwd naar zijn laatste belevenissen. Nathan
bracht daarna veel tijd door in de oriëntaalse wijk Liberdade. De
taferelen die hij daar waarnam, herinnerden hem aan de
verschillende uitstapjes die hij met Simon in Azië had gedaan. Hij
realiseerde zich hoe leerrijk deze reizen waren geweest en besefte
dat hij van deze culturen nog belangrijke dingen kon leren. Twee
dagen later liep Nathan langs de etalage van een reisbureau waar
zijn aandacht werd getrokken door een afbeelding op een poster.
Het was een afbeelding van een donkerblauwe zeilboot op zee
dicht bij een prachtig strand. De afbeelding deed hem denken aan
de poster die vroeger aan de muur van zijn slaapkamer in Brussel
hing en die als een van de eerste tekenen gold voor de reis die hij
jaren geleden was begonnen. Bovenaan de poster stond een citaat:
“Australië, het geheugen van de wereld!” Deze woorden brachten
iets in Nathan teweeg en hij voelde de drang om naar binnen te
gaan. Zonder na te denken volgde hij zijn intuïtie en duwde de deur
287
van het agentschap open. Hij stapte binnen en het eerste dat hem in
het oog sprong, was een kaartje waarop een promotievlucht naar
Sydney stond vermeld. Aan de reisagent vroeg hij of dit tarief nog
geldig was. Deze antwoordde dat zijn collega het net had
opgehangen. Zonder te aarzelen boekte Nathan deze vlucht. Toen
hij terug op zijn kamer was, besefte hij pas ten volle dat hij binnen
drie dagen naar Australië zou vertrekken. Zonder enig idee te
hebben van wat hij daar zou gaan doen.
288
289
- 9 -
Verhoogde Helderheid
290
291
Betrokkenheid
De vlucht naar Sydney verliep vlekkeloos. Deze keer zou niemand
Nathan komen ophalen. Tijdens het wachten op zijn bagage werd
het hem duidelijk dat hij naar de andere kant van de wereld was
gereisd, slechts op grond van een plotselinge ingeving. Maar dat
deerde hem niet. Integendeel, het gaf hem een gevoel van vrijheid.
Hij vertrouwde op zijn ingeving en wist dat de reden van zijn
komst naar Australië nog wel duidelijk zou worden. Australië was
trouwens een land dat hij al lang wilde bezoeken. Het enige wat
hem begon te verontrusten was het feit dat het budget dat hij in
Frankrijk bijeen had gespaard ondertussen al flink was geslonken.
Toen hij in het centrum was aangekomen, zocht Nathan een hotel
op. Het duurde niet lang voordat hij een keurig hotel vond waar hij
een kamer op de negende verdieping toegewezen kreeg. Vanuit
zijn kamer had hij een mooi uitzicht op de havenbuurt. Hij nam een
douche en ging daarna het stadscentrum een beetje verkennen. De
zon scheen fel op de hoge glinsterende wolkenkrabbers. Gelukkig
bracht een lichte bries aangename verkoeling. Nathan liep door de
mooie winkelstraten. Sydney oogde als een bijzonder goed
verzorgde stad, net als de mensen die er goed gekleed bijliepen. Hij
voelde zich hier meteen in zijn sas. In een van de vele winkelcentra
die de stad telde, bestelde Nathan een heerlijke maaltijd en nam hij
de tijd om rustig de mensen te observeren. Daarna keerde hij terug
naar zijn hotel.
De volgende dag liep Nathan een informatiebureau binnen. Hij
nam een plattegrond van de stad en kreeg te horen dat Bondi-
Beach een van de aangenaamste stranden van Sydney was. Met het
plattegrond bij de hand verkende Nathan de eerste dag de mooiste
plaatsen in het centrum. De dag daarop nam hij zijn zwemgerief en
een boek mee en ging naar Bondi-Beach. Daar heerste een leuke
sfeer, zodat Nathan er de hele dag bleef. Toen hij laat terugkeerde
naar zijn hotel besloot hij wat hapjes te kopen in de dichtstbijzijnde
nachtwinkel. Hij liep de winkel binnen en begroette twee heren die
druk in gesprek waren. Een van hen was de eigenaar, een man van
Chinese afkomst met een baardje. De andere man had een bleke
huid en was roodverbrand door de zon. Beide mannen zaten op
krukken en leken elkaar goed te kennen. Terwijl Nathan zijn
292
koopwaar uitkoos, ving hij flarden op van hun gesprek. Ze hadden
het over wat de meest betrouwbare bron van informatie was,
gevoelens of de rede. De Chinese man zei dat gevoelens meer
vertelden dan wat de meesten onder ons voor mogelijk houden. De
andere man repliceerde dat hij een groter vertrouwen in zijn
intellect had dan in zijn gevoelens. Het was niet meteen een
gespreksonderwerp dat je in een nachtwinkel zou verwachten,
bedacht Nathan. Toen hij naar de kassa liep om af te rekenen, werd
hij bij het gesprek betrokken. Pete, die inderdaad een goede vriend
van de eigenaar bleek te zijn, was zo overtuigd van zijn gelijk dat
hij er van uitging dat Nathan zijn mening zeker zou delen.
─ Is het niet zo dat we onze rede moeten vertrouwen boven onze
gevoelens? vroeg hij aan Nathan.
Alvorens Nathan te laten antwoorden, stelde de Chinese man zich
voor en zei dat hij Qiao heette. Daarna volgde Pete zijn voorbeeld.
Nathan liet hen weten dat hij nog maar net in Australië was
aangekomen waarop beide heren hem verwelkomden. Vervolgens
hernam Qiao het gesprek:
─ Natuurlijk is onze rede van groot belang, zei Qiao. Daarmee
kunnen we de informatie die op ons afkomt omzetten in kennis.
Wat ik Pete probeer duidelijk te maken, is dat gevoelens ons de
helderheid geven om een onderscheid te maken tussen juiste en
onjuiste informatie.
Zowel Pete als Qiao wachtten nu op een reactie en hoopten allebei
op een bevestiging van hun eigen visie.
─ Pete, vroeg Nathan, kun je me beschrijven wat je precies verstaat
onder het woord rede?
─ Ik bedoel daarmee ons intellect, onze rationele logica, het
vermogen waarover we beschikken om zekerheden op te bouwen.
─ Zou het niet kunnen dat juist deze zekerheden ons in de waan
laten dat we ons niet vergissen?
Door deze vraag te stellen was Nathan erin geslaagd om op een
simpele maar toch onweerlegbare wijze Pete te doen twijfelen aan
zijn overtuiging.
─ Hebben we niet allemaal behoefte aan zekerheden? antwoordde
Pete.
─ We hebben meer behoefte aan moed om niets als een zekerheid
aan te nemen, reageerde Nathan.
─ Waarop zouden we ons dan moeten baseren als we van niets
zeker kunnen zijn, onze gevoelens? was de volgende vraag van
Pete.
293
Nathan nam nu een kruk en ging tegenover Pete en Qiao zitten.
─ Onze gevoelens geven zin aan ons leven, antwoordde Nathan.
Zonder gevoelens zouden we niet kunnen genieten van mooie
melodieën, noch van schitterende stranden of tedere strelingen.
─ Maar gevoelens geven ons toch niet altijd juiste informatie, ging
Pete verder.
─ Gevoelens liegen nooit, zei Nathan, het is aan ons om te leren ze
juist te interpreteren.
─ Hoe dan? vroeg Pete.
─ Door steeds hun oorsprong te ontdekken aan de hand van onze
innerlijke gids, antwoordde Nathan.
Pete verbaasde zich over Nathan‟s antwoord. Hij keek hem aan en
vervolgens keek hij naar Qiao. Nathan zweeg en Qiao nam nu het
woord.
─ Hij heeft het over onze intuïtie, zei Qiao.
Pete keek Nathan aan met een vragende blik of Qiao het bij het
rechte eind had. Nathan knikte bevestigend.
Pete had toen meteen een nieuwe vraag voor Nathan:
─ Intuïtie is voor mij ook al zoiets raars. Kun jij me dat duidelijk
omschrijven?
─ Op deze vraag antwoorden is hetzelfde als aan een blinde zeggen
wat het zicht is of aan een dove uitleggen wat geluid is. Intuïtie is
een vermogen dat de eindeloze verscheidenheid aan boodschappen
die zich aan ons voordoen, openbaart.
─ Is het op een of andere manier zichtbaar, tastbaar…?
─ Het is vooral een kracht die ons telkens weer nieuwe aspecten
van het onzichtbare, ontastbare laat vermoeden.
Qiao luisterde met aandacht naar Nathan. Hij was, net als Pete,
onder de indruk van de wijze waarop Nathan zijn standpunt
verduidelijkte.
─ De kracht van intuïtie kunnen we pas begrijpen als we het zelf
ervaren, vervolgde Nathan. Geloof me Pete, wanneer je je echt
bewust zult worden van deze kracht zul je de wereld heel anders
zien.
─ Velen willen dit graag bewijzen en twijfelen aan dit innerlijke
vermogen, reageerde Qiao.
─ Velen hebben geleerd om op zoek te gaan naar bewijzen, zei
Nathan. Bewijzen kunnen ons een gevoel van zekerheid geven
maar om de geheimen van het leven werkelijk te kunnen
doorgronden, moeten we steeds alles opnieuw in overweging
nemen.
294
─ Jouw woorden laten blijken dat het leven echt een diepere zin
heeft maar ik moet eerlijk toegeven dat ik me vaak afvraag of dat
wel zo is, zei Pete.
─ Om de zin van het leven te vatten, zei Nathan, moet je jezelf de
vraag stellen: „Welke zin heeft mijn leven?‟ Het is door op zoek te
gaan naar een antwoord op deze vraag dat je de grenzen van de
rede zult tegenkomen.
─ Wat kan, anders dan mijn rede, mij de zin van mijn leven doen
begrijpen? vroeg Pete aan Nathan.
─ Dat wat in wezen onbegrensd is, antwoordde Nathan.
─ En dat is? vroeg Pete.
Alweer zweeg Nathan en opnieuw voelde Qiao zich geroepen om
te antwoorden. Op de een of andere manier wist Nathan dat Qiao
over deze kennis beschikte maar dat hij moeite had om ze over te
brengen.
─ Nu heeft hij het over onze geest, zei Qiao, die vrij zeker was van
zijn stelling.
Zowel Qiao als Pete realiseerden zich dat Nathan hen afzonderlijk,
precies bij hen passende kennis verschafte. Pete had behoefte aan
inhoudelijke informatie om de kern van het leven beter te
begrijpen, terwijl Qiao eerder behoefte had om te leren hoe hij zijn
kennis kon delen.
─ Onze geest is onbegrensd en dus ontvankelijk voor alles, ging
Nathan verder. Hij is als enige in staat om ons te bevrijden.
─ Ons te bevrijden van wat? vroeg een nieuwsgierige Pete.
Nathan zag dat Qiao zich nu sterk genoeg voelde en liet hem
verder alleen het woord voeren:
─ Van ons onbegrip! Hoe meer onze geest zich ontplooit, hoe meer
we het leven aanvaarden. En hoe gelukkiger we ons voelen, zonder
spijt, ongeduld of gebondenheid.
De woorden van Qiao bevestigden wat Nathan al vanaf het begin
vermoedde. Dat Qiao over een grote theoretische kennis beschikte.
Dat begreep Pete nu ook.
─ Ik zit nu met een dubbel gevoel, zei Pete, enerzijds ben ik blij
dat mijn leven een grotere betekenis kan hebben dan wat ik tot nu
toe voor mogelijk hield. Anderzijds heb ik ook het gevoel dat ik
veel tijd verloren heb aan nutteloze en oppervlakkige zaken.
─ Zet je denkwerk van vandaag ook morgen verder en je zult een
goed gevoel overhouden, vertelde Nathan. Het slechte gevoel zal
verdwijnen wanneer je zult inzien dat je geest alles heeft behouden
295
wat echt en goed geweest is. Niets wat waardevol is, gaat voor de
geest verloren, het versmelt voortdurend met je innerlijke zelf!
Na deze woorden stond Nathan op en bedankte beide heren voor
het gesprek. Ze lieten allebei duidelijk zien hoe dankbaar ze waren
voor wat hij hen had bijgebracht. Nathan nam afscheid en liep de
winkel uit. Eenmaal buiten liep Qiao hem achterna:
─ Wacht even, waar verblijf je? riep hij naar Nathan.
─ In dit hotel hier tegenover.
─ Kom je nog eens terug?... wat ik zeg, zal misschien vreemd
klinken maar ik heb het gevoel dat je van grote betekenis kunt zijn
voor mij.
─ In dat geval zal je dat ook voor mij zijn.
Na deze woorden draaide Nathan zich om en wandelde verder.
─ Je hebt niet geantwoord. Zal ik je terugzien? riep Qiao opnieuw.
Nathan stopte alvorens de straat over te steken en glimlachte naar
Qiao:
─ Toch wel, ik heb je geantwoord.
Qiao begreep het niet helemaal maar alvorens hij kon reageren liep
Nathan de straat over en stak zijn hand op naar hem. De volgende
dag huurde Nathan een kleine motorhome. Hij verliet Sydney en
reed via de kust naar het noorden. Na enkele dagen kwam hij aan
in de staat Queensland. In deze regio bracht hij een lange tijd door.
De langgerekte zandstranden, de grillige bergketens en het
subtropische klimaat brachten hem helemaal tot rust. In
Queensland bracht Nathan veel tijd door in de stad Brisbane. Hij
verbleef in Redcliffe en daar besloot hij ook met het schrijven van
een eigen boek te beginnen. Vanaf dat moment zou hij regelmatig
steeds nieuwe aantekeningen aan het manuscript toevoegen.
Nathan wist dat literatuur een geweldig medium was waarmee hij
op grote schaal boodschappen kon verspreiden. Eigenlijk wilde hij
al lang schrijven, maar het was Uiara‟s gave, die bij hem de
doorslag had gegeven. Sinds zijn gesprek met haar had hij er alle
vertrouwen in dat zijn boodschap op de juiste wijze zou worden
uitgedragen. Zijn eerste woorden schreef Nathan tijdens een
zwoele nacht. Een schrijfsessie die pas eindigde toen de zon
opnieuw verscheen. Zonder het te beseffen, was Nathan de hele
nacht blijven doorwerken. Ontelbare gedachten waren toen door
Nathan‟s geest gevlogen. Gedurende de hele nacht had hij getracht,
zo goed als hij kon, zijn gedachten duidelijk en op een
samenhangende wijze neer te pennen. „s Ochtends voelde hij zich
dan ook ontzettend moe. Voor hij ging slapen, nam hij toch nog de
296
tijd om zijn teksten na te lezen. Een titel en een duidelijke structuur
ontbraken nog maar hij stelde wel vast dat er duizenden woorden
aan het papier waren toevertrouwd. Met een voldaan gevoel ging
hij toen slapen. Het drong tot hem door dat dit het begin was van
een ontzettend belangrijk werk, waarmee hij nog veel nachten
bezig zou zijn.
Bij het verlaten van Brisbane bezocht Nathan verschillende aan
elkaar grenzende kleine kuststadjes. Geen dag ging voorbij zonder
dat hij een duik nam in de oceaan. Onder water deed hij nog steeds
de meeste inspiratie op. Toen Nathan in Caloundra verbleef,
ontmoette hij een schilder die zijn kunstwerken op straat verkocht.
Het waren prachtige schilderijen van berglandschappen. De man
vertelde dat de afgebeelde bergen op zijn schilderijen de Glass
House Mountains heetten. Hij voegde eraan toe dat deze bergen
heilig waren en dat ze er waren om ons eraan te herinneren hoe
belangrijk naastenliefde was. Nathan was erg getroffen door de
schoonheid van de schilderijen en wilde de Glass House Mountains
graag in het echt zien. De volgende dag nam hij zijn ontbijt en reed
ernaartoe. Daar eenmaal aangekomen was hij zo onder de indruk
van de schoonheid van het landschap dat hij besloot om een van de
Glass House Mountains te beklimmen. Hij observeerde ze elk
nauwgezet en koos dan voor de berg die de naam Ngungun droeg.
Nathan wist dat het een flinke klim zou worden. Na enkele uren
kwam hij boven aan. Hij ging daar zitten op een platte steen en
nam de tijd om van de rust en van het prachtige uitzicht te
genieten. Terwijl hij de natuurpracht rondom hem bewonderde,
viel zijn oog op een oude boom. Iets dreef hem ertoe om erheen te
gaan. Toen hij bij de boom was gekomen, raakte Nathan hem met
zijn beide handen aan en bewonderde hem van onder tot boven.
Plotseling zag hij dat er hoog in de stam een reeks woorden waren
gekerfd. Omdat ze zich te hoog bevonden, kon hij ze niet lezen.
Nieuwsgierig besloot hij om in de boom te klimmen en slaagde er
uiteindelijk in om op een tak te gaan zitten. Vanaf die plek kon hij
de woorden duidelijk lezen. Ze waren geschreven in een voor hem
onbekende taal, waardoor hij er niet veel wijzer uit werd. Nathan
nam toen een pen en papier uit zijn achterzak en schreef de
woorden op: “Cooma el ngruwar, ngruwar el cooma, illa booka
mer ley urrie urrie!” Toen hij weer beneden was, ging hij op
dezelfde platte steen zitten en trachtte te raden wat hij net had
geschreven. Opeens begon de wind hard te waaien. Het zand steeg
zo hoog op dat Nathan zijn ogen gesloten moest houden. Pas toen
297
het minder ging waaien deed hij zijn ogen weer open. Precies op
dat moment zag hij een jongedame met een mooie bruine
huidskleur en lange wapperende zwarte haren. Ze kwam naar hem
toe. Nathan bleef haar aanstaren en op de een of andere manier
leek het alsof ook zij onder de indruk was. Toen ze hem was
genaderd, keek ze hem vriendelijk aan en glimlachte. Nathan wilde
iets zeggen maar slaagde er niet in om iets zinnig uit te brengen.
Dit was voor zijn doen heel ongewoon en dat maakte hem onzeker.
De jongedame stelde zich als eerste voor. Ze heette Leewana.
Nathan ging rechtop zitten:
─ Neem mij niet kwalijk, mijn naam is Nathan.
─ Je hoeft je niet te verontschuldigen, dat zou ik moeten doen.
─ Hoezo?
─ Ik was net zo verbaasd je hier te ontmoeten dat ik je niet liet
nadenken!
Nathan wist niet hoe hij deze woorden moest interpreteren. Wat
bedoelde ze precies? Waarom zei ze dat ze hem niet liet denken?
─ Mag ik je vragen wat je hier doet? vervolgde Leewana.
─ Ik ben op doorreis en wilde graag deze bergen zien, antwoordde
Nathan. Toen ik hier aankwam, kreeg ik plotseling een ingeving
om er eentje te beklimmen.
─ Waarom juist deze berg? vroeg Leewana toen.
Nathan ging ervan uit dat Leewana naar een diepere reden zocht.
─ Zoals zo vaak volgde ik mijn gevoel, antwoordde Nathan.
Leewana keek Nathan lang aan maar zei niets meer tot Nathan zelf
het gesprek voortzette:
─ Woon je in deze streek?
─ Ik woon zowat overal maar ik ben in Adelaide opgegroeid als je
dat bedoelt. Ik leefde er bij mijn pleegouders. Zij komen uit Polen
en zijn sinds lange tijd al in Australië woonachtig.
Toen Nathan hoorde dat Leewana was geadopteerd wilde hij weten
of ze haar natuurlijke ouders kende. Nog voor hij zijn vraag kon
stellen, gaf ze hem al een antwoord.
─ Mijn natuurlijke ouders leefden in een streek ten noorden van
Adelaide. Ze maakten deel uit van een stam Aboriginals, de
oorspronkelijke bewoners van Australië.
─ Heb je hen nog…
─ Nee, de hele stam waar ze deel van uitmaakten, verloor het leven
bij een van de zwaarste stormen die dit land ooit heeft gekend. Het
is een wonder dat ik het heb overleefd.
─ Wat gebeurde er daarna?
298
─ Toen ik werd gevonden, werd ik naar Adelaide gebracht. Daar
ben ik dan opgehaald door mijn pleegouders waar ik fantastisch
werd verzorgd.
Nathan bleef sprakeloos bij het horen van Leewana‟s verhaal. De
gelijkenis met zijn eigen verhaal was indrukwekkend.
─ Waren er geen andere overlevenden?
Leewana keek Nathan even aan en nam dan zijn arm vast.
─ We hebben nog veel meer gemeen, Nathan!
Nathan was nu echt onder de indruk. Niet alleen door de gelijkenis
tussen hun verhalen maar meer nog door het feit dat Leewana hier
al van op de hoogte leek te zijn ook al had hij nog niets over zijn
verleden verteld. Hij was nu ontzettend nieuwsgierig.
─ Hoe komt het dat jij hier bent vandaag? vroeg hij.
─ Ook ik volgde mijn gevoel!
Dit gesprek bracht Nathan duidelijk in de war. Hij wilde even al
zijn gedachten ordenen en deed een paar stappen om dan weer te
gaan zitten. Leewana ging naast hem zitten. Ze zag dat hij een
briefje in zijn hand vasthield en vroeg wat er op stond. Nathan liet
het haar lezen. Toen hij het openvouwde, keek Leewana in de
richting van de boom die hij net had beklommen. Leewana keek
precies naar de plek waar het geschrift te lezen was. Nathan had nu
geen enkele twijfel meer. Hier was iets uitermate ongewoons aan
de gang.
─ Hoe wist je dat deze woorden op deze boom te lezen waren?
vroeg hij.
Leewana zei eerst niets en antwoordde dan.
─ Zal je mij geloven als ik het je vertel?
─ Vertrouw me, als je de waarheid zegt, zal ik je ook geloven.
─ Het is een geheim, maar ik weet dat ik het met jou kan delen.
Leewana ging heel dicht bij Nathan zitten en nam zijn hand vast.
─ Ik beschik over een uitzonderlijke gave.
─ Wat is je gave?
Leewana nam even tijd om diep te ademen.
─ Ik heb inzicht in de wereld van de gedachten.
─ Wat bedoel je precies?
─ Ik beschik over het vermogen om te zien waar gedachten heen
reizen.
─ Waar reizen gedachten dan naartoe?
─ De wens van elke gedachte is doorverteld te worden!
Nathan zei even niets en nam tijd om na te denken. Sprak Leewana
de waarheid? Beschikte ze over deze uitzonderlijke gave?
299
─ Vertel me eens, hoe bewegen gedachten zich?
─ Gedachten reizen overal. In de dimensie waarin wij leven,
trachten ze tot handelingen over te gaan. Dat kunnen ze wanneer ze
door gevoelens worden uitgenodigd.
─ Kun je mij vertellen welke gedachten op dit moment hier zijn?
─ Op dit moment zijn er twee gevoelens aan je zijde en ze laten
twee gedachten in jou opkomen. Het eerste gevoel is de
Bewogenheid. Ze laat je denken dat ook ik op aarde ben gestuurd
met een hogere missie.
Door deze woorden werd Nathan er nog meer van overtuigd dat
Leewana de waarheid sprak.
─ Het tweede gevoel is je goede vriendin de Nieuwsgierigheid. Zij
laat je raden welk natuurelement mij op aarde heeft gestuurd.
Nathan besefte dat Leewana over de kennis beschikte die hij in de
Sahara verkreeg. Sterker nog, Leewana zag niet alleen de
gevoelens die zich manifesteerden, maar ook de gedachten die zij
opriepen. En dat allemaal bij volle bewustzijn.
─ Ik zou inderdaad willen weten welk natuurelement je op aarde
heeft gestuurd, reageerde Nathan.
─ De relatie die jij hebt met het water, heb ik met de wind Nathan.
─ Ken jij je hogere missie?
─ Net als jij ken ik ze ook nog niet.
Er viel opnieuw een korte stilte.
─ Ik denk dat we vandaag zijn samengebracht om onze ervaringen
te delen, vervolgde Leewana.
─ En om zo meer inzicht te krijgen in onze missies.
─ Ik heb ook het sterke gevoel dat we elkaar nog nodig zullen
hebben. Dat is de boodschap die deze boom ons tracht te sturen.
─ Kan een boom ook boodschappen sturen? vroeg Nathan.
─ Net als alle levende wezens!
Leewana nam nu het briefje dat Nathan in zijn hand hield en las het
voor. Na het lezen, glimlachte ze.
─ Waarom lach je? vroeg Nathan.
─ Ik zag met welke haast het Ongeduld naar je toekwam.
─ Voor jou zal ik nooit iets proberen te verbergen.
Leewana knipoogde:
─ Dat zou pas grappig zijn.
Leewana hield Nathan‟s hand stevig vast en zei op ernstige toon:
─ Er staat geschreven: “Een is alles, alles is een, het zelf zal niet
sterven!”
─ In welke taal staat het geschreven? vroeg Nathan.
300
─ In een heel oude taal die gebruikt werd door de Aboriginals om
boodschappen uit de droomtijd te onthullen.
─ De droomtijd?
─ De droomtijd is een tijd in een andere dimensie die ook nu aan
de gang is. Het is een andere realiteit naast die van vandaag.
─ Wat gebeurt er in de droomtijd?
─ Van daaruit reizen gedachten en trachten ze van betekenis te zijn
in onze dimensie.
Leewana had hapjes meegebracht en haalde ze uit haar rugzak. Ze
nam een deken dat onder aan haar rugzak was bevestigd en legde
het op de grond. Daarna nodigde ze Nathan uit om naast haar
plaats te nemen.
─ Weet je, zei Nathan, door wat ik van jou te weten kom, begrijp
ik steeds beter hoe al het verdriet in de wereld tot stand komt.
─ Om aan dat verdriet een einde te maken moeten mensen zich
bewust worden. Bewust van het feit dat hun daden vruchten zijn
van de gedachten die door hun gevoelens werden opgeroepen.
─ We kunnen zeggen dat de mensen opnieuw moeten leren voelen.
Leewana glimlachte en nam een tros druiven die ze met water
afspoelde. Daarna knipte ze de tros in tweeën en gaf er eentje aan
Nathan.
─ Je moest weer glimlachen bij het horen van mijn woorden, zei
Nathan.
Leewana keek Nathan vertederd aan.
─ Nathan, er is niemand op aarde die beter dan jij mensen bewust
kan maken van hun diepste gevoelens!
Wat Leewana zei gaf Nathan alweer stof tot nadenken.
─ En wat kan jij beter dan iemand anders op aarde? vroeg hij aan
Leewana.
─ Gedachten overbrengen natuurlijk.
Er volgde een stilte.
─ Wat leid je af uit de woorden die op de boom staan geschreven?
vroeg Leewana aan Nathan.
Nathan nam even de tijd om na te denken.
─ Dat elke individuele missie deel uitmaakt van een grote missie.
Leewana knikte
─ Ik denk er hetzelfde over.
Na het eten van de hapjes daalden Nathan en Leewana samen terug
van de berg. Leewana reed Nathan achterna tot Caloundra waar ze
drie dagen samen bleven en veel van hun ervaringen bespraken.
Daardoor kregen ze steeds meer inzicht in hun hogere missie. Ze
301
werden zich steeds meer bewust van wat ze voor elkaar konden
betekenen en er ontstond een zeer sterke band tussen hen. Op de
derde dag namen ze afscheid. Nathan zou zijn reis voortzetten
richting Cairns terwijl Leewana in Rusland werd verwacht. Voor
hun vertrek hadden ze het nog over hun uitzonderlijkheid.
Leewana begon:
─ Net zoals water de bron is van al het nieuwe leven, bezit jij het
vermogen om als geen ander nieuwe gedachten tot leven te
brengen.
─ Net zoals de wind alles in beweging kan brengen, bezit jij het
vermogen om als geen ander heel oude gedachten over te brengen.
Nathan knipoogde naar Leewana en ze omhelsden elkaar lang en
intens. Beiden waren ervan overtuigd dat ze elkaar ooit weer
zouden ontmoeten.
302
Geweten
Nathan trok verder in noordelijke richting en ontdekte nog veel
mooie plaatsen. Na enkele dagen kwam hij in het tropische Cairns
aan. In deze stad ontmoette hij Jack, een jongeman met lang blond
haar, afkomstig uit Vancouver. Jack was als bioloog afgestudeerd
in Canada. Meteen na zijn studie was hij voor een groot
farmaceutisch bedrijf gaan werken maar zijn werk gaf hem geen
grote voldoening. Sinds zijn kindertijd droomde Jack ervan om in
Australië te wonen. Twee jaar geleden, toen hij genoeg had
gespaard, maakte hij zijn droom waar en vestigde zich in Cairns.
Eenmaal in Australië besloot Jack iets heel anders te gaan doen.
Hij schafte een catamaran aan en bood cruises aan naar de Great
Barrier Reef. Nathan en Jack leerden elkaar kennen op het terras
van een bar. Ze hadden een gesprek over de natuurpracht maar ook
over de klimaatsveranderingen en de mogelijke gevolgen indien er
geen grote mentaliteitswijziging zou plaatsvinden. Ze konden het
snel goed met elkaar vinden. Jack nodigde Nathan uit om de
volgende dag met hem de Koraalzee op te varen. Hij zei dat ze ook
aangenaam gezelschap zouden krijgen van twee jongedames uit
Roemenië. Aan boord van de catamaran maakte het viertal nader
kennis met elkaar. De twee brunettes met amandelbruine ogen
waren zussen en heetten Mihaëla en Ioana. Mihaëla woonde in
Ierland en werkte in Dublin. Ze gaf meteen ook aan dat ze geen
grote voldoening vond in haar baan. Haar jongere zus Ioana
studeerde psychologie in Boekarest en deed dat wel met veel
overgave. Beide zussen hadden net een reis in Nieuw-Zeeland
achter de rug, waar ze samen met hun ouders op bezoek waren
geweest bij vrienden. Vanuit Auckland waren de twee zussen
overgevlogen naar de oostkust van Australië voor een tiendaagse
trip. Toen de boot het koraalrif naderde, dook Nathan het water in.
Mihaëla en Ioana volgden zijn voorbeeld, Jack bleef aan boord.
Samen met de meisjes bewonderde Nathan de prachtige koralen en
zwom door allerlei scholen gekleurde vissen. Voor Nathan
bevestigde de pracht die hij ontdekte opnieuw hoe bijzonder mooi
de natuur was, zowel boven als onder water. Het liefst was hij nog
dieper gedoken maar hij vond het belangrijker om geen argwaan te
wekken bij zijn gezelschap. Mihaëla en Ioana waren al een tijdje
303
terug op de boot toen Nathan weer aan boord kwam. Toen hij zich
eenmaal aan boord had gehesen, voer Jack verder. Een poosje later
meerden ze aan bij een eilandje. Het gezelschap nam plaats onder
enkele bomen. Toen ze zich daar hadden geïnstalleerd, serveerde
Jack lekkere salades.
─ Ik had al veel gehoord en gelezen over de pracht van de koralen,
zei Nathan, maar wat ik hier onder water zag, tart alle verbeelding.
─ Alles is hier echt onbeschrijfelijk mooi, zei Mihaëla.
─ Is dit voor jou ook nog steeds zo bijzonder, Jack? vroeg Ioana.
─ Zeker, ik geniet niet alleen van de schoonheid van de natuur
maar telkens ook van het plezier dat beleefd wordt door de gasten
die ik aan boord neem.
Na hun maaltijd maakten Mihaëla en Ioana een wandeling op het
eiland. Nathan en Jack gingen comfortabel liggen. Jack zei tegen
Nathan dat hun gesprek van de vorige dag hem tot nadenken had
gestemd en dat er verschillende vragen in hem waren opgekomen:
─ Nathan, je vertelde mij dat ik niet zomaar de droom had om naar
hier te komen maar dat er een diepere reden achter zit.
─ Niet alleen dromen, alles heeft een diepere reden.
─ Daar ben ik ook van overtuigd maar wat zou dat voor mij
concreet kunnen betekenen?
─ Om dat te weten moet je jezelf de juiste vragen stellen over de
belangrijke fases uit je leven en de antwoorden met elkaar
verbinden.
Nathan ging rechtop zitten en keek Jack recht in de ogen om goed
aan te geven dat hij nu belangrijke informatie zou geven:
─ Jack, welke leer heeft je steeds geïnteresseerd?
─ Alles wat met de natuur te maken heeft, het leven op aarde, de
onderlinge relaties tussen alles wat leeft.
─ Van welke plaats droomde je al van kinds af aan?
─ Van de plek waar ik nu woon.
─ Wat is vandaag je grootste bezorgdheid?
─ Zonder twijfel, wat wij mensen de natuur aandoen.
─ Sinds gisteren weet ik van jou dat de plek waar we vandaag
vertoeven een van de waardevolste gebieden is om de
gezondheidstoestand van de aarde te kunnen volgen. Is dat niet zo?
─ Ja, dat klopt. De zee stijgt hier het snelst en koralen zijn een van
de meest broze levensvormen op aarde. Ze zijn uiterst gevoelig
voor elke schommeling in het klimaat.
Nathan ging op zijn rug liggen, starend naar de hemel.
304
─ Wel Jack, zelfs de broosheid van de koralen heeft een diepere
reden.
De ogen van Jack gingen nu wijd open:
─ Om ons te waarschuwen voor een mogelijke ramp?
Nathan knikte bevestigend.
─ Dat zou ook verklaren waarom de zee juist hier het snelste stijgt?
vervolgde Jack.
Nathan knikte alweer beamend en zei dan:
─ Koppel nu al deze informatie aan de belangrijke fases uit je
leven Jack. Waarom toonde je interesse in biologie? Waarom
beschik je nu over deze specifieke kennis? Waarom had je de
vurige wens om hier naartoe te komen?
Jack was nu heel stil.
─ Inderdaad Jack, vervolgde Nathan, je volgde steeds de weg van
je levensbestemming en vandaag kan je als geen ander de
beschermer van de Great Barrier Reef worden. Van hieruit zal je
de wereld het belang kunnen doen inzien van wat je het nauwst aan
het hart ligt.
Terwijl Jack sprakeloos in de verte keek, kwamen Mihaëla en
Ioana terug van hun wandeling. De meisjes stelden hen voor om
terug in zee te gaan. Jack, die nog steeds aan het nadenken was
over Nathan‟s woorden, zei dat ze al konden gaan en dat hij later
zou volgen. Mihaëla en Ioana gingen alvast het water in terwijl
Nathan nog even bij Jack bleef. Iets later vergezelden ze de
meisjes. Het hele gezelschap had nog lang plezier alvorens met de
catamaran weer huiswaarts te keren. Aan boord liet Nathan weten
dat dit zijn laatste dag in Cairns was. Morgen zou hij terug richting
Sydney rijden. Na even aarzelen waagde Mihaëla het om Nathan te
vragen of ze een lift konden krijgen naar Sydney omdat ze over
vier dagen van daaruit terug naar Europa zouden vliegen. Nathan
antwoordde hen dat hij aangenaam gezelschap nooit weigerde. Aan
land werd er afscheid genomen van Jack. Mihaëla en Ioana
bedankten hem voor de prachtige dag die ze beleefd hadden en
stapten de motorhome van Nathan in. Nathan bleef nog enkele
woorden wisselen met Jack.
─ Je was stil op de terugweg? zei Nathan.
─ Jouw woorden hebben een betekenis gegeven aan veel dingen
die ik in mijn leven meemaakte. Zoveel heeft nu een betekenis
gekregen.
─ Ik heb alleen hardop gezegd wat je kleine stem fluisterde.
─ Je bent echt bijzonder Nathan, weet je dat?
305
─ Dat zijn we allemaal, Jack, alleen is niet iedereen zich daar altijd
van bewust.
Nathan omhelsde Jack en ze wensten elkaar veel geluk. Nathan
stapte daarna de motorhome in en reed eerst langs het hotel waar
Mihaëla en Ioana verbleven om hun bagage op te halen.
─ We hebben vandaag enkele flarden van jullie gesprek
opgevangen, zei Mihaëla. Je hebt Jack blijkbaar bewust gemaakt
van iets belangrijks?
─ Soms beschikken we over alle elementen om iets te weten, zei
Nathan, maar zien we het niet tot er iemand langskomt en er ons op
wijst.
Ioana wilde vragen waarover het ging maar Mihaëla gaf een teken
dat het misschien over iets heel persoonlijks kon gaan. Ze wilden
niet onbeleefd overkomen en stelden verder geen vragen meer, al
was Nathan zich natuurlijk wel bewust van hun nieuwsgierigheid.
─ Het gesprek ging over onze ware levensbestemming. Hoe zit het
trouwens met jullie grote doelen in het leven? Wat zijn jullie
dromen?
─ Ik studeer psychologie en hoop er later iets mee te doen, zei
Ioana.
─ En jij Mihaëla?
─ Ik had dromen, maar nu droom ik niet meer, antwoordde ze.
─ Dat klinkt pessimistisch, stelde Nathan.
─ Mihaëla heeft wel een droom, zei Ioana, die koestert ze zelfs al
heel lang.
─ Wel, daar ben ik zeer benieuwd naar, zei Nathan.
─ Nee laat maar, zei Mihaëla, het leven heeft er anders over
beslist.
─ Mihaëla wilde altijd al een groot weeshuis oprichten, zei Ioana.
─ Dat verklaart veel, zei Nathan.
─ Hoe bedoel je? wilde Mihaëla weten.
─ Diep in jou schuilt er genoeg medeleven, antwoordde Nathan,
genoeg om een grote invloed te hebben op veel levens.
─ De mensen die Mihaëla goed kennen, zeggen allemaal dat ze een
goed hart heeft, bevestigde Ioana.
Nathan zette de motorhome aan de kant en draaide zich naar
Mihaëla toe:
─ Mihaëla, wanneer je de droom die je sinds lang koestert, zou
opgeven, zou dat hetzelfde betekenen als al een beetje sterven. Je
beschikt over het meest waardevolle inzicht, je hebt inzicht in je
levensdoel, de innerlijke wens waarmee je op aarde bent gekomen.
306
─ De innerlijke wens waarmee ik op aarde kwam? vroeg Mihaëla.
─ Ieder mens is zich bij de aanvang van zijn bestaan bewust van
zijn persoonlijke levensbestemming, antwoordde Nathan. Dat is
een wens die diep in ons schuilt en die ons nooit verlaat.
─ Bedoel je onze levensplicht? vroeg Ioana.
─ Het is geen plicht, reageerde Nathan, we maken zelf de keuze
om er aandacht aan te besteden of niet.
─ En voor degenen die hun levensdoel nooit ontdekken? vroeg
Ioana terwijl Mihaëla heel aandachtig luisterde.
─ Dat betekent dat ze de tekens negeren en dat ze te weinig
aandacht hebben voor hun innerlijke wil. Ze jagen vergankelijke
doelen na die hun hoogstens wat vreugde bieden, maar nooit in
staat kunnen zijn hen echt te bevredigen.
─ Is dat een keuze die bepalend is voor ons geluk? vroeg Mihaëla.
─ Inderdaad Mihaëla, wanneer we onze innerlijke wens kennen en
deze trachten te verwezenlijken, beleven we ons leven voluit.
─ Wat zou ik moeten doen volgens jou? vroeg Mihaëla.
─ Je hebt al kennis van je levensbestemming, dat is op zich al
fantastisch. Je moet nu aandacht hebben voor de tekens.
─ Wat zijn tekens? vroeg Ioana.
─ Tekens brengen boodschappen die kunnen bijdragen tot de
verwezenlijking van je levensbestemming. Vanaf het moment dat
je er aandacht aan besteedt, volgen ze elkaar steeds sneller op.
Nathan startte de motorhome opnieuw. Zijn woorden hadden
indruk gemaakt. Hij had met zoveel overtuiging gesproken dat
noch Mihaëla, noch Ioana aan zijn woorden twijfelden. Op weg
naar Sydney namen Nathan en Mihaëla om de beurt het stuur. Ze
zouden twee dagen onderweg zijn. Toen ze in Sydney aankwamen,
werd de motorhome teruggebracht. Nathan keerde terug naar het
hotel waar hij eerder verbleef. Ook Mihaëla en Ioana boekten een
kamer in dat hotel. Nathan beloofde de zussen dat hij de avond
voor hun vertrek samen met hen zou doorbrengen. De volgende
dag ging Nathan, in de vroege avond, langs de nachtwinkel. Qiao
was erg opgetogen hem terug te zien. Nathan vroeg hem wanneer
hij zich kon vrijmaken om wat van gedachten te wisselen. Qiao
antwoordde enthousiast dat zijn neef altijd voor hem kon
inspringen in de winkel. Hij belde zijn neef meteen op en nog geen
half uur later liepen Nathan en Qiao samen door Kings Cross, de
uitgaanswijk van Sydney. Nathan was benieuwd naar het leven van
Qiao en Qiao leek bijzonder blij met die aandacht. Hij vertelde
307
Nathan zijn belangrijkste levensfases en sprak met veel heimwee
over het verleden:
─ Sinds ik mijn land heb verlaten, heb ik het gevoel dat ik
onbewust ook koos om mezelf te verbannen. Is dat niet raar?
─ Elk gevoel heeft een oorzaak. Vertel me eens meer over je leven
in China.
─ Mijn familie is afkomstig uit Sjanghai maar een groot deel van
mijn jeugd bracht ik door in een klooster in de buurt van Lijiang,
een stad in de zuidwestelijke provincie Yunnan. Ik werd daar als
jonge monnik opgenomen en volgde er de leer van een oude
meester.
─ Wat hield deze leer in?
─ Onze meester, die ondertussen heel oud is, onderwees ons hoe
we in het begin van ons leven nog heel dicht staan bij de toestand
van het hogere bewustzijn en hoe we naarmate we ouder worden
onze gedachten op de buitenwereld projecteren.
Nathan luisterde met grote interesse.
─ We leerden daardoor beseffen hoe we, met de tijd, onszelf gaan
identificeren met ons lichaam, onze bezittingen, ons imago, onze
prestaties en zo veel meer.
─ Wat wilde je meester daarmee aantonen?
─ De rode draad door zijn leer was een terugkeer naar onze kern.
Hij wilde ons doen inzien dat we allemaal verkeerde beelden van
de werkelijkheid hebben waardoor we ons van onze kern
verwijderen en dus van het hogere bewustzijn.
Nathan knikte om aan te geven dat hij deze mening zelf ook
deelde. Hoe meer Qiao over zijn leer sprak, hoe meer hij op
Nathan‟s interesse kon rekenen. Qiao was zich bewust van deze
belangstelling en stelde voor om er de volgende dag bij hem thuis
dieper op in te gaan. Nathan antwoordde dat hij beloofd had om de
avond door te brengen met twee vriendinnen die hij in Cairns had
leren kennen. Hij zei dat hij zijn afspraak moeilijk kon verschuiven
omdat de dames een dag later terug naar Europa keerden. Qiao
maakte er geen probleem van en nodigde hen ook uit. Hij zei dat
zijn echtgenote een lekker diner zou klaarmaken. Terug in het hotel
ging Nathan langs de kamer van Mihaëla en Ioana om hen op de
hoogte te brengen van de uitnodiging. Zij reageerden enthousiast.
De volgende avond werden Nathan, Mihaëla en Ioana,
verwelkomd door Qiao en zijn echtgenote. Stephanie was een
kleine tengere vrouw. Ze kwam uit Perth, een stad aan de westkust
van Australië en was een zeer sociaal geëngageerde vrouw. Ze had
308
al vaak in armere gebieden gereisd en had al aan verschillende
humanitaire projecten deelgenomen. Van alle landen die ze
bezocht had, was China het land dat op haar de grootste indruk had
nagelaten. Ze was er verschillende malen naartoe geweest met
Qiao en was er telkens meer door gefascineerd geraakt. Voor
vanavond had Stephanie een speciaal Chinees gerecht gemaakt.
Tijdens het eten gingen de gesprekken dan ook logischerwijs over
China.
─ China heeft een cultuur die tegelijkertijd zowel ons intellect als
ook onze fantasie aanspreekt, zei Stephanie. Het is echt een
betoverend land.
─ Als je eenmaal doordrongen bent van de magie van onze cultuur,
vervolgde Qiao, ondervind je zeer opmerkelijke innerlijke
ervaringen.
─ Wat bedoel je met innerlijke ervaringen? vroeg Ioana.
─ Ervaringen waarin je met jezelf wordt geconfronteerd,
antwoordde Stephanie. In China heb ik leren mediteren over wat
mij overkwam en ik heb daardoor veel over mezelf geleerd.
Qiao en Stephanie vertelden nog lang en met passie over hun
ervaringen in China. Het was opmerkelijk hoe ze allebei in de ban
waren van het land. Na het eten ruimde Stephanie de tafel af. Ze
werd spontaan geholpen door Mihaëla en Ioana. Terwijl de dames
in de keuken bleven napraten, nodigde Qiao Nathan uit om in de
woonkamer plaats te nemen. Daar zetten ze hun gesprek bij een
kopje thee voort.
─ Ik wilde je vanavond over een opmerkelijke man spreken, die ik
onlangs heb ontmoet, zei Qiao. Zijn naam is Yeshe, hij is
afkomstig uit de stad Lhasa in Tibet en woont nu in Melbourne
waar hij meditatielessen geeft.
─ Wat maakt hem opmerkelijk? vroeg Nathan.
─ Ik heb een lang gesprek met hem gehad en daaruit begreep ik dat
zijn levensvisie gebaseerd is op dezelfde oude wijsheden als die
van mijn oude meester.
Nathan liet Qiao rustig verder spreken.
─ Van een vriend hoorde ik dat Yeshe de voortrekker is van een
beweging, die steeds meer aanhangers kent, tot zelfs ver buiten
China.
Nathan voelde steeds meer belangstelling voor de oude wijsheden
waarover Qiao sprak.
─ Wat kan je me nog meer zeggen over die oude wijsheden? vroeg
Nathan.
309
─ Het belangrijkste element dat deze wijsheden ons leren is dat de
wereld niet door de mens beheerst wordt maar door krachten die
ons leven beïnvloeden.
─ Over welke krachten heb je het?
─ Mijn oude meester noemde ze de krachten van het licht en de
krachten van de duisternis. Deze krachten werken ordenend of
destructief en beïnvloeden al onze handelingen.
De woorden van Qiao maakten Nathan nieuwsgierig. Hij voelde
intuïtief aan dat deze informatie hem niet zomaar gegeven werd.
─ Waaraan denk je dat Yeshe zijn succes te danken heeft?
Qiao dacht even na.
─ Volgens mij is een aspect zeer belangrijk. Deze oude wijsheden
stellen dat de wereld door hogere krachten wordt beheerst en niet
door de mensen zelf. Daarmee halen ze het gevoel van de zonde
weg.
─ Deze stelling zal inderdaad voor velen aantrekkelijk zijn omdat
ze ons van onze schuldgevoelens bevrijdt maar wat zeggen deze
wijsheden dan over kwade daden?
─ Volgens mijn meester, en dat geldt ook voor Yeshe, bestaat het
kwade niet, alleen het “goede” en het “minder goede”!
Nathan koesterde steeds meer interesse voor deze oude wijsheden
waarover Qiao sprak en liet hem weten dat hij Yeshe wenste te
ontmoeten. Qiao was erg enthousiast en stelde voor om hem,
binnen enkele dagen, in Melbourne te gaan bezoeken.
Ioana kwam de woonkamer binnen en bracht Nathan belangrijk
nieuws. Stephanie werkte voor een grote internationale organisatie
die wereldwijd verschillende humanitaire projecten oprichtte en
ondersteunde. Tijdens hun gesprek had Ioana, Stephanie op de
hoogte gebracht dat het Mihaëla‟s droom was om ooit een
weeshuis op te richten, liefst in Roemenië. Het lot wilde nu dat een
goede vriendin van Stephanie in het bestuur zat van deze
humanitaire organisatie en dat ze de nodige expertise maar ook de
middelen bood om zulke projecten te realiseren. Stephanie zei
bereid te zijn te helpen om een dossier in te dienen. Qiao stond op
en haalde twee flessen wijn om dat te vieren. Nathan ging Mihaëla
opzoeken in de keuken. Stephanie liet beiden alleen en ging terug
naar de woonkamer. Mihaëla had tranen van geluk en omhelsde
Nathan. Ze wilde iets zeggen maar Nathan legde zijn hand op haar
lippen. Geen enkele opmerking kon op dit moment meer betekenis
hebben dan de stilte. Samen gingen ze naar de woonkamer. De
avond werd gezellig afgesloten. Een taxi bracht hen terug naar het
310
hotel. Mihaëla en Ioana liepen mee naar Nathan‟s kamer. Ioana zei
dat ze erg moe was en bedankte Nathan voor de fijne tijd die ze de
laatste dagen samen hadden doorgebracht. Ze nam afscheid en ging
naar haar kamer. Nathan ging op zijn bed zitten. Mihaëla kwam
naast hem liggen. Ze lag met een hand gekruist achter haar hoofd,
de andere op haar buik en keek Nathan verleidelijk aan.
─ Zo, dat is het dan? vroeg Mihaëla.
Voor Nathan werd het meteen duidelijk wat Mihaëla wilde. Ze
schoof dicht tegen hem aan en nam zijn hand vast. Net op het
moment dat haar mond zijn mond raakte, drong zich bij hem de
gedachte aan Sophie heel hard op. Zo hard dat het leek alsof hij de
aanwezigheid van Sophie kon voelen. Nathan hield Mihaëla tegen
en verontschuldigde zich dat hij haar niet eerder had laten weten
dat hij al iemand had. Mihaëla liet hem meteen los. Haar
teleurstelling was duidelijk merkbaar. Nathan zei:
─ Het is ook mijn schuld, ik had het niet zover mogen laten
komen.
─ Kunnen we geen vrienden zijn?
─ Dat zijn we al, Mihaëla.
Nathan bracht Mihaëla tot aan de deur van zijn kamer.
─ Mihaëla, je bent een prachtige vrouw, uiterlijk maar vooral
innerlijk. Als ik niemand zou hebben, zou ik onze relatie
waarschijnlijk anders zien.
De troostwoorden van Nathan brachten Mihaëla aan het wenen.
─ Hoe kan ik ooit iemand anders vinden als jij? Ik zal elke man
onbewust met jou vergelijken en…
Alweer legde Nathan zijn hand op haar mond.
─ Op dit moment is alles wazig en kan je niet nuchter denken.
Na deze woorden gaf Nathan haar een tedere kus op de wang.
Mihaëla glimlachte en aaide zacht de wang van Nathan.
─ Wie het ook mag zijn, zei ze, zij heeft enorm veel geluk!
Ze verontschuldigde zich en liep naar haar kamer toe. Nathan sloot
de deur en voelde zich niet goed bij de situatie. Hij had duidelijker
moeten zijn vanaf het begin. Hij verweet zich zijn naïviteit en
voelde zich schuldig voor de pijn die hij had veroorzaakt.
De volgende dag ontbeten ze alle drie samen. Toen Ioana even weg
was, maakte Nathan van de gelegenheid gebruik om te polsen hoe
het nu met haar was. Mihaëla vond dat hij oprecht had gehandeld
en dat sierde hem. Ze was nu wel bang dat hierdoor hun
vriendschap was aangetast. Nathan liet haar weten dat dat zeker
niet het geval was. Hij vertelde dat ze in korte tijd goede vrienden
311
waren geworden. Hij zei ook dat ze hem zeker op de hoogte moest
houden van de vooruitgang van het project dat zij met Stephanie
zou opstarten. Na het ontbijt vergezelde Nathan Mihaëla en Ioana
naar de luchthaven. Een paar dagen later was Nathan weer op
dezelfde luchthaven. Samen met Qiao vloog hij naar Melbourne.
312
Diepste Wil
Nathan en Qiao kwamen tegen de middag aan in Melbourne. De
dag daarop zouden ze Yeshe ontmoeten. Ze boekten een hotel in de
wijk Fitzroy en namen de stadstram om de stad te verkennen.
Nathan werd, ook hier in Melbourne, getroffen door de schoonheid
van de parken. Hij bewonderde de manier waarop ze waren
aangelegd, te midden van de mooie huizen en gebouwen die de
stad rijk was. De volgende avond gingen Nathan en Qiao naar de
woning van Yeshe. Qiao voelde zich trots maar tegelijkertijd ook
zenuwachtig. Hij was degene die voor een ontmoeting tussen
Nathan en Yeshe had gezorgd. Op een of andere manier wist hij
dat hij iets van wezenlijk belang deed. Een vriendelijke dame
verwelkomde hen en bracht hen naar een kleine maar gezellige
ruimte met grote kussens op de grond. Ze bracht hen thee en zei
dat Yeshe meteen zou komen. Qiao vulde drie glazen en wachtte
op de komst van Yeshe voor hij begon te drinken. Yeshe kwam
binnen met een boek onder de arm. Hij was een slanke en mooi
verzorgde man met zwart haar en een fijn geknipte baard. Nathan
en Qiao stonden op en bedankten hem voor de tijd die hij voor hen
vrijmaakte. Toen gebeurde er iets vreemds. In plaats van hen te
verwelkomen, zei Yeshe helemaal niets toen hij Nathan zag. Met
zijn ogen nog steeds op Nathan gericht, nam Yeshe plaats op een
kussen tegenover Nathan en Qiao. Nathan en Qiao voelden zich nu
een beetje ongemakkelijk. Om de stilte te verbreken, bedankte
Nathan hem nogmaals voor de uitnodiging en zei dat hij graag
meer wilde weten over zijn leer. Yeshe bleef Nathan nog even
aankijken. Uiteindelijk verontschuldigde hij zich voor zijn
verstrooidheid maar gaf daar geen enkele woord uitleg over. Alsof
er niets aan de hand was, reageerde hij op wat Nathan had gezegd:
─ Ik haal mijn levensbeschouwing uit de “waarheid der waarheid”!
Nathan en Qiao keken elkaar heel even aan vanwege het vreemde
gedrag van Yeshe. Het was duidelijk dat iets zijn aandacht had
getrokken. Aangezien Yeshe er zelf niets over zei, besloot Nathan
om er verder ook geen aandacht aan te besteden en zette het
gesprek gewoon verder:
─ Waarom wordt deze leer de “waarheid der waarheid” genoemd?
vroeg Nathan.
313
Nu kwam Yeshe op dreef. Hij zou tijdens het vervolg van het
gesprek met grote scherpzinnigheid aantonen dat hij over een diepe
kennis beschikte van de oude wijsheden waar hij zijn leer op had
gebaseerd.
─ Allereerst ervaren we de wereld zoals die zich aan onze
zintuigen voordoet, de wereld van de ervaring. Maar daarachter
bevindt zich een wereld die niet onmiddellijk bereikbaar is voor
ons omdat de wereld van de ervaring haar voor ons verbergt. De
leer van de “waarheid der waarheid” toont ons hoe we die sluier
kunnen weghalen.
─ Wat zegt deze leer over ons menselijk bestaan? vroeg Nathan.
─ Dat we hier op aarde zijn om spiritueel te evolueren. Dat kunnen
we doen door de lagere dierlijke instincten en de materiële
gerichtheid te overwinnen.
─ Geldt dat voor elk van ons? vroeg Nathan.
─ Elk van ons is vrij om zijn levensweg zelf te kiezen maar de
“waarheid der waarheid” leert ons dat wie geen aandacht heeft
voor zijn spirituele ontwikkeling, door zijn lusten en verlangens
steeds dieper zal wegzinken in dierlijkheid en materie.
─ Wat is het lot van degenen die wel op zoek zijn naar een
spirituele ontwikkeling? wilde Nathan weten.
─ Ze worden steeds meer bevrijd van hun lagere dierlijke
instincten en van hun materiële gerichtheid en keren steeds dichter
terug naar hun kern, naar hun zuivere staat.
─ Wat versta jij onder zuivere staat?
─ De zuivere staat is de toestand waarin het lijden helemaal
verdwenen is. Omdat we dan de kennis en de uitgesproken intentie
hebben om ons tegen dat lijden te verzetten, zijn we vanaf dat
moment in staat om de pure stroom van het hogere bewustzijn te
voelen.
Nathan nam even tijd om over de woorden van Yeshe na te
denken.
─ Hoe vindt deze spirituele evolutie plaats en hoe kunnen we de
zuivere staat bereiken?
─ Door onze gedachten op de juiste wijze aan te sturen.
Ook Qiao wilde nog iets kwijt:
─ De meeste mensen staan niet genoeg stil bij hun gedachten. Dat
is de oorzaak van al het grote lijden in de wereld.
Nathan had tot nu toe bevestiging gekregen van wat hij al wist.
Ook al werd het hier opnieuw anders verwoord, in essentie kwam
het op hetzelfde neer. Dat gaf hem vertrouwen in de leer die Yeshe
314
aanhing. Hij wist dat er, door de juiste vragen te stellen, zich aan
hem nieuwe kennis zou voordoen:
─ We zien overal ter wereld dat mensen in staat zijn tot het beste
maar ook tot het slechtste. Wat zegt de “waarheid der waarheid”
hierover?
─ Dat het universum ons de moed schenkt, zei Yeshe, om te
veranderen wat we kunnen veranderen, de rust om te aanvaarden
wat we niet kunnen veranderen en de wijsheid om het verschil
tussen beide te kennen. Zoals ik eerder zei, zijn we vrij om te
kiezen hoe wij met deze giften van het universum omgaan.
─ Ik vraag me af of deze vrijheid wel goed is, gezien het grote leed
in de wereld, bracht Qiao aan.
─ Mochten we niet over die vrije keuze beschikken, reageerde
Yeshe, dan zouden wij al bij voorbaat verdoemd zijn door onze
primitieve driften en onze materiële gerichtheid en zou ons
menselijk bestaan weinig zin hebben.
─ Hoe kunnen we inzicht krijgen in onze spirituele evolutie?
vervolgde Qiao.
─ Door in te zien dat we leven volgens de wet van het karma, de
wet die bepaalt dat elke daad, naast haar rechtstreekse gevolg in de
wereld van de ervaring, tevens een innerlijk gevolg heeft dat steeds
aan de basis ligt van onze toekomstige ervaringen.
Nathan kende de universele wet van oorzaak en gevolg en was er
zich zelf ook al lang van bewust dat we, vroeg of laat, steeds
oogsten wat we ooit gezaaid hebben. Yeshe sprak verder:
─ Wanneer we in ons leven rekening houden met deze wet, worden
we in staat gesteld precies te begrijpen in welke mate we zelf
verantwoordelijk zijn voor onze toekomstige ervaringen en krijgen
we inzicht in onze spirituele evolutie.
─ Hoe verklaart “de waarheid der waarheid” dat er mensen bestaan
met een zin voor spiritualiteit en andere mensen eerder de wens
koesteren om op te gaan in de massa?
─ Binnen elk van ons bevinden zich innerlijke behoeften die we
allen op verschillende manier bevredigen. Dat hangt enerzijds af
van onze geaardheid en anderzijds van onze daden. De waarheid
der waarheid maakt een onderscheid tussen vier behoeften en leert
ons hoe we ermee moeten omgaan wanneer we de spirituele weg
willen volgen.
Yeshe opende het boek dat hij had meegebracht. Nadat hij er even
in had gebladerd, stak hij zijn duim omhoog om aan te geven dat
315
hij de vier innerlijke behoeften zou opsommen. Nathan en Qiao
luisterden aandachtig.
─ De eerste behoefte is de uniciteit. Elk van ons heeft de behoefte
zich te onderscheiden. Wie daarvoor bevrediging zoekt in de
spiritualiteit zal zich onderscheiden ten voordele en niet ten nadele
van anderen. Dat doet hij door diepgang in zijn relaties te brengen
zodat de positieve energie die hij uitstraalt aanstekelijk werkt op
anderen!
Yeshe stak zijn tweede vinger omhoog.
─ De tweede behoefte is de eenheid. Elk van ons heeft de behoefte
zich verenigd te voelen met iets omvangrijker dan het eigen ik.
Wie daarvoor bevrediging zoekt in de spiritualiteit, zal geraakt
worden door de wereld zodat hij tot het besef zal komen dat
spiritualiteit niet iets is dat uitsluitend geestelijk is maar dat ze
allesomvattend is!
Yeshe stak nu zijn derde vinger omhoog.
─ De derde behoefte is de vervulling. Elk van ons heeft de
behoefte zich creatief nuttig te maken. Wie daarvoor bevrediging
zoekt in de spiritualiteit zal op zoek gaan naar zijn diepste
creativiteit totdat hij een zuivere spirituele rol speelt op aarde,
zodat in hem de bewuste intelligentie van de universele orde
beleefd wordt!
Yeshe stak daarna zijn vierde vinger omhoog.
─ De vierde behoefte is de hereniging. Elk van ons heeft de
behoefte om een diep emotioneel begrip van zijn plaats in de
wereld te ondervinden. Wie daarvoor bevrediging zoekt in de
spiritualiteit zal streven naar mentale zuivering, verlichting en
vereniging zodat zijn leven zinvol gestructureerd wordt in
overeenstemming met de scheppende Liefde!
Nathan nam tijd om over deze vier spirituele behoeften na te
denken.
─ Door deze existentiële behoeften op de juiste wijze te
bevredigen, zei Yeshe, ervaren we de verbondenheid met onze
kern en evolueren we in de richting van de zuivere staat.
─ Hoe weten we wat de juiste wijze is? vroeg Qiao.
─ Door de aard van onze verlangens te analyseren, antwoordde
Yeshe. Onze verlangens worden op hun beurt door onze gevoelens
aangewakkerd.
─ Wat bepaalt dan weer de verlangens die we koesteren? drong
Qiao aan.
316
─ Onze onderliggende gedachten, deze zijn onze belangrijkste
gedachten want zij geven vorm aan ons leven.
─ Wat bepaalt dan weer onze onderliggende gedachten? vroeg
Nathan.
Yeshe keek Nathan zeer doordringend aan.
─ Dat wordt door onze diepste wil bepaald!
Nathan keek geïntrigeerd.
─ Onze diepste wil is onze essentie en het wezenlijke van ons. Het
is dankzij de diepste wil, die elk van ons koestert, dat we in staat
zijn iets op aarde te creëren dat voordien niet bestond.
Yeshe ging verder:
─ Jij volgde al heel vroeg je diepste wil om je natuurelement te
bevredigen.
Uit de woorden van Yeshe ging een ontzettend sterke kracht uit.
Nathan voelde wat hij eerder al voelde toen Sanah hem over het
belang van zijn levensmissie inlichtte. Ook nu leek het alsof zijn
natuurelement het belang van deze woorden benadrukte. Yeshe had
Nathan zojuist iets fundamenteels bijgebracht. Nathan kende al het
belang om bij elke gedachte na te gaan welke gevoelens hem op
dat moment vergezelden. Nu wist hij ook wat aan de bron lag van
deze gevoelens. Iets wat rechtstreeks verbonden was met onze
geaardheid, onze diepste wil. Nathan stond op en hield de handen
van Yeshe vast terwijl hij hem bedankte.
─ Bedankt voor de wijze woorden.
─ De eer komt mij niet toe maar aan degene die deze woorden
begrijpt en aanvaardt.
Nathan nam afscheid van Yeshe en verliet de ruimte terwijl Qiao
nog even bij Yeshe bleef om de oorzaak te achterhalen van zijn
vreemd gedrag bij het zien van Nathan.
─ Er wordt verteld dat u over een gave beschikt, zei Qiao tegen
Yeshe. De gave om de bijzonderheden van elk van ons in te zien.
Was u daarom verbaasd bij het zien van Nathan?
─ Wat heb je juist over mij gehoord?
─ U zou in staat zijn om, met eigen ogen, het ego van elk persoon
te zien.
Yeshe bevestigde noch ontkende deze vraag.
─ Wat wil je weten? vroeg Yeshe.
─ Wat zag u bij Nathan?
Yeshe kwam heel dicht bij Qiao en keek hem recht in de ogen:
─ Het is de eerste maal in mijn leven dat ik iemand ontmoette
waarvan ik het ego niet kon zien.
317
Qiao keek verwonderd:
─ Wat betekent dat?
─ Mijn gevoel zegt dat Nathan zonder ego geboren is. Als dat zo
is, maakt hij geen onderscheid tussen zijn eigen welzijn en dat van
anderen. Bij hem zou er dus ook geen drang naar macht of
materiële begeerte te bespeuren zijn.
─ Wat weet u nog meer?
─ Nathan is net door de negende poort gekomen.
─ Heeft u het over de poorten die naar de zuivere staat leiden?
Yeshe knikte en sprak dan verder:
─ Nathan zal heel binnenkort op zoek gaan naar de laatste twee
poorten die hem nog scheiden van de laatste grote poort, de poort
van de zuivere staat.
─ De tiende en de elfde poort? De Rust en de Wijsheid?
Yeshe keek op van de bijzondere kennis van Qiao en knikte
bevestigend.
─ Wat zal er gebeuren als Nathan eenmaal de zuivere staat bereikt
heeft? vroeg Qiao zeer benieuwd.
Yeshe zweeg even voordat hij antwoordde en keek Qiao toen aan
alsof hij twijfelde over wat hij hierop zou antwoorden. Uiteindelijk
sprak hij de volgende woorden:
─ Wat er dan precies zal gebeuren, kan niemand zeggen maar het
staat vast dat Nathan over genoeg ontvankelijkheid beschikt om het
leed van de wereld te doen afnemen.
─ Weet u dat ik precies hetzelfde dacht toen ik hem voor de eerste
maal zag, zei Qiao.
─ Je bent veel meer dan alleen toeschouwer. Vanaf jullie eerste
ontmoeting was er voor jou een rol weggelegd.
─ Welke dan?
─ Wat je nu te doen staat, is Nathan naar je grond brengen.
─ Mijn grond? Waar is mijn grond?
─ Daar waar je de grootste kennis verkreeg.
─ Bedoel je waar Shuang zich bevindt, mijn oude meester?
─ Shuang zal Nathan nieuwe informatie kunnen geven over de weg
die hij dient te volgen om de zuivere staat te bereiken.
Na deze woorden nam Yeshe afscheid van Qiao en wenste hem een
goede reis. Qiao was helemaal in de war toen hij naar buiten kwam
en liep Nathan tegemoet.
─ Waar ging het over? vroeg hij aan Qiao.
─ Yeshe heeft me verteld hoe bijzonder je bent.
─ Wat zei hij? Was dat de reden van de stilte toen hij mij zag?
318
Qiao draaide zich naar Nathan en hield zijn beide schouders vast
met gestrekte armen.
─ Yeshe beschikt over een gave. Ik had er al over gehoord maar
wilde het met zekerheid weten.
─ Welke gave? vroeg Nathan.
─ Yeshe kan het ego van elk persoon met zijn ogen zien.
Nathan dacht even na en vroeg toen:
─ Keek hij daarom zo lang naar mij?
Qiao knikte.
─ Wat heeft hij gezien? vroeg Nathan verder.
Qiao slikte.
─ Bij jou gebeurde er iets vreemds.
Nathan keek Qiao nieuwsgierig aan.
─ Je bent de eerste persoon bij wie Yeshe geen ego zag.
Nathan zei niets en liep verder. Nu was Qiao bijzonder benieuwd:
─ Hoe verklaar je dat Nathan?
Nathan beantwoordde de vraag niet maar stelde een andere vraag:
─ Wat zei hij nog meer?
─ Yeshe gaf me te verstaan dat wanneer je over genoeg rust en
wijsheid zult beschikken, je in staat zult zijn tot iets uitzonderlijk
groots.
Qiao keek Nathan nieuwsgierig aan in de hoop meer informatie te
verkrijgen.
─ Zei hij nog iets? vroeg Nathan.
─ Ja, dat ik je naar Shuang moest brengen.
─ Wie is Shuang?
─ Mijn oude meester in Lijiang.
Nathan en Qiao stapten in een taxi die hen naar hun hotel bracht. In
het hotel bedankte Nathan Qiao voor de informatie en zei dat hij nu
alleen moest zijn om na te denken. Eenmaal op zijn kamer nam
Nathan rustig de tijd om zijn gedachten te ordenen. Dat deed hij
terwijl hij in zijn boek verder schreef. Hij ging pas slapen wanneer
de zon opkwam. De volgende ochtend ervaarde Nathan een
uitgesproken drang om opnieuw verder te reizen. Toen hij Qiao
ontmoette, bleek dat ook hij deze zelfde drang ervaarde. Het was
voor hen beiden duidelijk dat ze spoedig naar China zouden
vertrekken. Op de terugvlucht naar Sydney vertelde Qiao over de
mooie herinneringen die hij had aan de tijd in het klooster van
Lijiang. Qiao eindigde met te zeggen dat hij al lang de wens
koesterde om er ooit nog eens naar terug te keren maar dat door
verschillende omstandigheden nog niet was gelukt. Nathan
319
vertelde hem dat alles wat ons geheugen bijhoudt, een diepere
reden heeft. Hij voegde eraan toe dat wanneer we proberen te
begrijpen om welke diepere reden het gaat, er tegelijkertijd nieuwe
inzichten verschijnen. Inzichten over de veranderingen die we
moeten doorvoeren, die nodig zijn om onze ware
levensbestemming te vinden.
320
Zuivere Staat
Enkele dagen later vlogen Nathan en Qiao naar Kunming, de
hoofdstad van de provincie Yunnan. Eenmaal geland, reden ze naar
het centrum van de stad en boekten daar een hotel. Na even te
hebben gerust gingen ze naar de Xishan heuvels. Daar genoten ze
van het adembenemende uitzicht op de “stad van de eeuwige
lente”. Terwijl de avond viel, maakten ze een wandeling door het
stadscentrum. Ook al stelde Nathan geen opmerkelijke verschillen
vast met wat hij eerder al had gezien, toch voelde hij goed aan dat
hier een heel andere levenswijze heerste. Hij wist dat er zich
alweer een nieuwe wereld aan hem zou openbaren. De volgende
dag brachten ze door in het Ciuhu Park. Qiao liet Nathan weten dat
zowel de jeugd als de ouderen uit Kunming hierheen kwamen om
uit te rusten. In het park heerste een aardige bedrijvigheid van
talloze mensen die langs de tempels en de mooie vijvers
flaneerden. De volgende ochtend namen Nathan en Qiao al vroeg
de trein die hen langs prachtige bergen en dalen naar Dali bracht.
Ook hier boekten Nathan en Qiao eerst een hotel voor de nacht
waarna ze het centrum verkenden. Een dag later, tijdens een
wandeling aan het Erhai meer, vertelde Qiao over de rijke
geschiedenis van de provincie Yunnan en haar vele verschillende
culturen. Weer een dag later namen ze de bus naar Lijiang. Pas
tegen de avond bereikten ze de stad en boekten ze een hotel. De
volgende ochtend leidde een enthousiaste Qiao Nathan door
kronkelige steegjes vol kleine kasseitjes. Het was voor Qiao een
emotioneel weerzien met de stad die hij zo goed kende. Nathan
merkte op dat deze stad iets had van de stad Brugge in België. Een
stad waar hij tijdens zijn jeugd graag had vertoefd. Nathan hield
van de gezelligheid die hier hing door de vele houten huisjes langs
de smalle kanaaltjes. Toen de avond viel, gingen Nathan en Qiao
vroeg slapen om de dag daarop vroeg naar het klooster te kunnen
vertrekken. ‟s Ochtends vroeg namen Nathan en Qiao een busje dat
hen tot aan de voet van de Yulong berg bracht. Ginds, op deze
besneeuwde berg, lag het klooster dat alleen bereikbaar was na een
flinke beklimming. Toen ze daar eenmaal aangekomen waren,
werden Nathan en Qiao hartelijk verwelkomd door enkele
monniken. Met hun kaalgeschoren hoofden en hun lange gewaden,
321
herinnerden ze Nathan aan Zack, zijn vriend uit New York. De
monniken van dit klooster stonden bekend om hun gastvrijheid en
deden hun reputatie alle eer aan. Ze stelden zich aan Nathan en
Qiao voor en toonden hoe ze leefden en waar ze mediteerden. Na
de rondleiding werden ze naar een grote zaal gebracht. Daar namen
ze plaats op de grond, helemaal achteraan. Eenmaal geïnstalleerd
observeerde Nathan aandachtig de rituelen terwijl Qiao hem hier
meer over vertelde. Ondertussen kwamen steeds meer monniken de
zaal binnen. Honderden monniken zaten ondertussen geduldig te
wachten tot meester Shuang zijn intrede deed. Qiao was behoorlijk
zenuwachtig. Plotseling was het zover: de oude meester kwam de
zaal binnen en nam plaats op een stoel vooraan. Hij vroeg de
volgelingen om de ogen te sluiten en om rustig te ademen. Qiao
vertaalde de woorden van Shuang en voerde dan zelf de opdracht
uit. In plaats van het voorbeeld van Qiao te volgen, deed Nathan
plotseling iets heel onverwachts. Hij stond rechtop. De meester
merkte Nathan meteen op. Ze bleven elkaar even aankijken tot
Nathan besloot om naar de meester toe te stappen. Qiao, die gezien
had wat zich afspeelde, stond nu zelf ook op en volgde Nathan
door de horde monniken heen. Qiao had geen notie van wat er
gaande was en vroeg stilletjes naar meer uitleg, maar Nathan stapte
onverstoord verder. Toen ze helemaal tot bij de meester waren
aangekomen, boog Shuang het hoofd naar zijn bezoekers. Nathan
en Qiao bogen ook op hun beurt het hoofd. Shuang sprak Nathan
aan in het Mandarijns. Qiao vertaalde het gesprek tussen beide
mannen.
─ Wees van harte welkom, zei Shuang, en weet dat ik me zeer
vereerd voel met je komst.
─ Het is een eer bij u te mogen vertoeven, zei Nathan. Qiao heeft
over u gesproken en zorgde ervoor dat we elkaar zouden
ontmoeten.
Shuang keek naar Qiao en herkende zijn oude leerling. De meester
knikte om aan te geven dat Qiao goed had gehandeld. In de zaal
begonnen de monniken ondertussen steeds luider tegen elkaar te
fluisteren. Shuang vroeg om volledige stilte. Toen er helemaal
geen geluid meer te horen was, keek Shuang Nathan eerst lang aan
en sloot dan zijn ogen. Toen hij zijn ogen weer opende, leek het
alsof de meester inzicht had gekregen in wat hij voor Nathan zou
betekenen.
─ Ik zal je helpen, zei Shuang tegen Nathan.
Nathan zei niets en wachtte op de volgende woorden van Shuang.
322
─ Kom vanavond samen met Qiao naar mij toe. Ik zal je leren hoe
je het geluid in jezelf kan horen zodat je ook het geluid in anderen
kunt waarnemen.
Na deze woorden bogen de drie mannen hun hoofd naar elkaar.
Nathan en Qiao verlieten de zaal onder de nieuwsgierige blikken
van alle aanwezigen. Toen de avond viel, begaven Nathan en Qiao
zich tot boven aan het klooster. Daar wachtte Shuang hen op in zijn
nederige vertrek. Nathan en Qiao namen plaats tegenover de
meester en kregen, net als bij Yeshe, warme thee aangeboden. Qiao
zou het volledige gesprek vertalen.
─ Je hebt al een mooie weg afgelegd, zei Shuang tegen Nathan.
─ Heeft u het over mijn reisweg of mijn levensweg? vroeg Nathan.
─ Wat is het verschil? antwoordde Shuang op zijn beurt.
─ Ik heb alvast kennis kunnen maken met talrijke
levensbeschouwingen.
─ Ben je nu beter in staat te begrijpen hoe elke waarheid tot stand
komt? wilde Shuang weten.
─ Ik heb geleerd dat elke waarheid uit een denkbeeld bestaat. Of ze
juist is of niet, is vaak van weinig belang. Elke levensbeschouwing
kan een waarheid worden wanneer ze in staat is om mensen van
haar juistheid te overtuigen.
─ Zo ontstaat inderdaad een waarheid. Ze wordt waargenomen op
basis van het bewustzijnsniveau van de waarnemer. Zo heeft ieder
van ons zijn eigen waarheden en daardoor zijn eigen perceptie van
de realiteit. Maar daar schuilt ook het gevaar…
Shuang dronk van zijn thee.
─ Wanneer men onze perceptie van de realiteit als absolute
zekerheid beschouwt, kan de neiging ontstaan om ze ook met
geestdrift als absolute zekerheid te verkondigen. Dat is de oorzaak
van alle leed.
Nathan luisterde zeer aandachtig. Shuang sprak rustig verder.
─ Elk van ons moet zich bezinnen over de zekerheden die hij heeft
opgebouwd tijdens zijn leven. Hij moet nagaan of zijn huidige
opvattingen gerechtvaardigd zijn en of ze geschikt zijn om zijn
verlangens aan te sturen.
─ Daarvoor zou elk van ons over de wil moeten beschikken,
reageerde Nathan, om op zoek te gaan naar de ware kennis over
zichzelf en over de huidige wereld waarin hij leeft.
─ Elk van ons heeft diep in zich de wil om dit te realiseren. Hij
moet enkel de keuze maken om zich door moed en discipline te
laten vergezellen. Moed om daadwerkelijk fundamentele
323
opvattingen aan te durven snijden en discipline om werkelijk
ontvankelijk te zijn voor nieuwe visies.
─ Moed en discipline, zei Qiao, de basis van zelfontplooiing!
Shuang knikte en glimlachte.
─ Zelfontplooiing inderdaad, het mooiste geschenk dat we onszelf
kunnen geven!
Nathan zag dat Shuang duidelijk opgetogen was door het feit dat
zijn oude leerling deze stelling goed had onthouden. De oude
meester vertelde verder:
─ Elk van ons heeft behoefte aan levenswijsheid om niet als dwaas
door het leven te gaan. Daarom zou elk van ons zijn overtuigingen
steeds ter discussie moeten durven stellen.
Shuang dronk nog eens van zijn thee en keek Nathan recht in de
ogen. Nathan herkende deze blik, een blik die net als een wijze
toon, belangrijke informatie aankondigde. Hij concentreerde zich
en wachtte geduldig af wat Shuang hem zou gaan vertellen.
─ Je natuur heeft je altijd aangespoord om op zoek te gaan naar
levenswijsheid Nathan. Ondertussen weet je dat we deze niet via
de rede kunnen bereiken maar enkel door de ervaring. Het zal niet
meer zo lang duren voordat je de ultieme levenswijsheid zult
ervaren.
─ De ultieme levenswijsheid? vroeg Nathan.
─ De ultieme levenswijsheid is de zuivere staat, reageerde Qiao.
Nathan herinnerde zich dat Yeshe hem ook over zuivere staat had
verteld. Ook Qiao wist dat deze informatie van zeer groot belang
was voor Nathan.
─ Verschillende mensen die ik ontmoette, zei Nathan, waaronder
Yeshe, de man die Qiao de raad gaf om mij naar hier te brengen,
spraken over de zuivere staat. Wat kunt u mij daarover vertellen
meester Shuang?
─ De zuivere staat is de staat van verlossing, de staat waar men
geen egoïsme, geen leed en geen angst kent. Het is de staat waarin
men helemaal bevrijd is van het ego.
Nathan en Qiao keken elkaar aan. Ze moesten allebei denken aan
de reden van Yeshe‟s verwarring toen hij Nathan voor het eerst
zag. De blik die Nathan en Qiao uitwisselden, ontging de meester
niet.
─ Inderdaad, ging hij verder, het ego: dat wat jij en alle andere
Uitzonderlijken niet kennen.
─ Hoe kan dat? wilde Qiao weten.
324
─ Uitzonderlijken komen tot leven zonder ego, vanwege hun
hogere missie.
─ Hoe kan Nathan ons dan leren haar te overwinnen? vroeg Qiao.
─ Door de werkelijke bestaansreden van het ego te begrijpen zal
hij ontdekken op welke wijze we het ego kunnen overwinnen.
Zowel Qiao als Nathan moest dit even laten bezinken.
─ Hoe bereikt men de zuivere staat? vroeg Nathan.
Shuang pakte Nathan vast met zijn beide handen en benadrukte aan
Qiao het belang om zijn woorden juist te vertalen.
─ De zuivere staat wordt noch door de rede, noch door de ervaring
bereikt!
─ Hoe dan wel? vroeg Nathan.
─ De zuivere staat wordt bereikt door vertrouwen te hebben in het
absolute!
─ Daar heb ik altijd vertrouwen in gehad, reageerde Nathan.
─ Je hebt ook nooit de zuivere staat verlaten… geen enkel levend
wezen trouwens.
De laatste woorden van Shuang stootten op groot onbegrip van
Nathan en Qiao.
─ U zei dat het niet meer lang zou duren voordat Nathan de
ultieme levenswijsheid zou gaan ervaren, vroeg Qiao, en nu zegt u
dat geen enkel levend wezen deze staat ooit heeft verlaten?
─ Dat is nu net de bestaansreden van elk leven, de diepere
drijfkracht achter elke levensbestemming, de weg naar de
verlossing. We zijn allen op aarde om ons te herinneren dat we
allen deel uitmaken van de zuivere staat.
De woorden van Shuang drongen bij Nathan met grote kracht naar
binnen. Ook nu was het duidelijk dat zijn natuurelement deze
boodschap wilde benadrukken.
─ Vervolg nu de weg die je wordt aangegeven door je vertrouwen
in het absolute en ga op zoek naar de rust en de wijsheid, zodat je
ons de weg kunt wijzen naar de verlossing.
Na deze woorden stond de oude meester op en nam afscheid van
Nathan en Qiao.
Op hun weg terug naar het hotel spraken beide jongemannen nog
een poosje over de inzichten die ze van Yeshe en Shuang hadden
opgedaan. Het was hen ondertussen helemaal duidelijk geworden
dat de diepste wil die we in ons koesteren ook hetgeen was dat ons
naar de zuivere staat aanspoorde en dat de zuivere staat de
bewustwording was dat we allen deel uitmaken van een geheel. De
volgende dag hingen Nathan en Qiao wat rond in Lijiang. Ze
325
gingen zitten op het gras in de buurt van een gezellig plein, waar
kinderen vrolijk aan het spelen waren. Ze zaten nog maar net toen
er plotseling een man naar hen kwam toegelopen. Nog hijgend van
het lopen, sprak hij Nathan aan. Nathan vroeg Qiao de woorden
van de man te vertalen. Qiao zei dat de man Vietnamees sprak, een
taal die hij niet begreep. Het enige wat hij kon verstaan was dat de
man Ngai heette. De man sprak vervolgens met veel moeite in
gebroken Engels. Wat Nathan en Qiao uit zijn woorden konden
opmaken was dat hij in Hanoi woonde en dat hij erop aandrong dat
Nathan met hem mee daar heen zou gaan. Toen hem gevraagd
werd naar zijn reden, antwoordde hij dat hij daar een vriendin had
die ernstig ziek was. Nathan vroeg aan Qiao om op het plein rond
te vragen of er iemand Vietnamees kon verstaan. Ondertussen
bleven Nathan en Ngai bij elkaar. Nathan observeerde de man en
trachtte intuïtief aan te voelen of zijn bedoelingen oprecht waren.
Het werd hem langzaam duidelijk dat dit een teken was. Toen Qiao
terugkwam, vergezeld door een vrouw die de woorden van Ngai
kon vertalen, had Nathan al een sterk vermoeden dat hij naar Hanoi
zou vertrekken. De vrouw vertaalde de woorden van Ngai. Het was
inderdaad zo dat hij een goede vriendin had in Hanoi die ernstig
ziek was. Het was zijn tante die hem naar hier had gestuurd met de
opdracht Quan in Lijiang op te zoeken en mee naar huis te
brengen. Qiao, die de man nog niet helemaal leek te vertrouwen,
merkte op dat Quan niet de naam was van Nathan. Dat deerde Ngai
niet. Hij was er helemaal van overtuigd dat Nathan de man was die
hij zocht. Toen Qiao hem vroeg waarom hij dat geloofde, zei Ngai
dat hij dat zo aanvoelde. Qiao gaf aan dat dat nergens op sloeg.
Ook voor Nathan was dit een mysterie, al was hij wel van mening
dat Ngai oprecht was. Er viel een korte stilte tot ineens de vrouw,
die door Qiao was gehaald om te vertalen, een ingeving kreeg. Ze
vertaalde de betekenis van de naam “Quan”. In het Vietnamees
betekende datt “Water”. Dat laatste nam bij Nathan alle twijfel
weg. Hij zei tegen Ngai dat hij met hem mee zou gaan. Ngai
bedankte hem meerdere malen maar gaf meteen ook aan dat de tijd
drong. Nathan gaf hem het adres van het hotel waar hij logeerde en
zei dat hij hem morgenochtend daar zou opwachten. Ngai bedankte
Nathan, Qiao en de vertaalster meerdere malen. Duidelijk
verheugd dat hij in zijn opzet geslaagd was, nam hij afscheid. Qiao
leek niet gelukkig met deze plotselinge gebeurtenis:
─ Je weet niets van die man en je gaat hem zomaar volgen? zei hij
tegen Nathan.
326
─ De man straalde genegenheid uit, antwoordde Nathan. Dat
betekent dat hij de weg van zijn hart volgde.
─ Hoe weet je of die man goede bedoelingen heeft?
─ Goedheid hoef je niet te definiëren, dat herken je Qiao.
Qiao kende het oneindig diepe vertrouwen dat Nathan stelde in het
absolute. Hij wist dat Nathan er zich steeds door liet begeleiden.
Eigenlijk wist Qiao ook dat er op Nathan iets wachtte in Hanoi
maar hij had zich de laatste weken zo aan Nathan verknocht dat hij
veel moeite had met zijn vertrek.
─ Ben je er zeker van dat je morgen al zult vertrekken? vroeg
Qiao.
Het was Nathan natuurlijk niet ontgaan dat Qiao moeite had om
afscheid van hem te nemen.
─ Waarom zou ik later vertrekken? Ik zou daardoor alleen maar
ons afscheid verlengen.
Er volgde een lange stilte tot Nathan weer het woord nam.
─ Qiao, ik heb gemerkt dat je hier in China veel meer vreugde
beleeft.
─ Dat is niet moeilijk. In mijn winkel is mijn leven eentonig. Veel
gebeurt daar niet.
─ Wanneer ons leven eentonig lijkt, ligt dat niet aan het leven maar
aan de verbeelding die we missen. Het is onze verbeelding die ons
de weg uit de eentonigheid wijst.
Qiao wilde iets zeggen maar verzonk toen weer in gedachten.
─ Wil je graag je gedachten met me delen? vroeg Nathan.
Qiao twijfelde eerst even maar toen hij in Nathan's ogen de
oprechte interesse zag, vertrouwde hij hem het volgende toe.
─ Ik weet niet precies hoe ik het moet verwoorden.
─ Neem je tijd en spreek dan, ik zal jouw gedachten
tegemoetkomen.
─ Herinner je je ons eerste gesprek samen met Pete. Op een
bepaald moment zei hij dat hij het gevoel had veel tijd te hebben
verloren aan nutteloze dingen.
─ Ja, dat herinner ik me.
─ Wel, als ik naar personen kijk als jij, Yeshe of Shuang, voel ik
me heel klein. Ik besef dat het leven me samenbracht met zulke
bijzondere gidsen en wat doe ik? Ik zit mijn dagen te slijten zonder
iets waardevols te doen.
Qiao was nu zeer geëmotioneerd. Nathan zweeg en liet hem verder
spreken.
─ Nathan, zal ik ooit mijn ware levensbestemming ontdekken?
327
─ Je moet nadenken over wat je belangrijk vindt en over de tijd die
je daar daadwerkelijk aan besteedt. Je zult zo je aangeboren
talenten herontdekken en aanvoelen wat je mogelijkheden zijn.
─ Dat lijkt eenvoudig maar dat is het niet.
Nathan omarmde Qiao en toonde hem de spelende kinderen op het
plein.
─ Je moet opnieuw je verbeelding ophalen die je vroeger koesterde
wanneer je aan je toekomst dacht Qiao. Vervolgens moet je nagaan
wat de beperkingen zijn die ervoor zorgen dat je verbeelding niet
werkelijk kan plaatshebben.
─ En wat dan?
─ Dat is de manier waarop je een toestand schept om je dromen te
verwezenlijken. Qiao, ik voel dat er hier voor jou een grote
opdracht is weggelegd. Als je er eenmaal aan zult beginnen, zal je
een bijzondere bekwaamheid in je werk ontdekken.
Qiao voelde een kracht bij deze woorden vrijkomen.
─ Misschien moet ik over een paar jaar hier komen wonen. Het
zou Stephanie alvast dolgelukkig maken als we hier zouden leven.
─ Weet je Qiao, ook al beschikken we over genoeg kennis. Toch
kan iets ons beletten onze levensbestemming te volgen.
─ Wat is dat?
─ De gewoonte van het uitstel.
─ De gewoonte van het uitstel?
─ Ja, dat gevoel dat zich schuilhoudt onder schijnbaar belangrijke
redenen.
─ Maar ik kan toch niet…
─ Je levensbestemming volgen is een proces dat volledige
toewijding vergt Qiao. Je hele leven hangt af van wie je denkt te
zijn en wat je ambities zijn.
Alweer wist Qiao dat Nathan gelijk had.
─ Je hebt gelijk, heel mijn leven al stel ik mijn diepste ambities uit.
─ Ongeacht wat je doet, tracht het te doen met heel je wezen. Zo
zal je bewustzijn zich verheffen.
─ Van Shuang leerde ik dat wanneer men een slechte gewoonte wil
afleren, men op zoek moet gaan naar een reëel moment. Zo
noemde hij de momenten waarin we de kracht kunnen vinden om
deze gewoonte te overwinnen.
─ Dat zijn momenten waarin men moed en morele sterkte kan
scheppen, de krachten die ons richten naar alles wat groot is.
Nathan en Qiao keerden terug naar het hotel. De volgende ochtend
stond Ngai al heel vroeg bij het hotel met een rugzak om zijn
328
schouder. Nathan nodigde hem uit om samen met hem en Qiao te
ontbijten. Toen Qiao aan tafel kwam, straalde hij van vreugde:
─ Ik heb de keuze gemaakt om hier te blijven en heb Stephanie al
verteld dat we hier komen wonen. Ik wil iets betekenen voor deze
regio en er zijn hier genoeg humanitaire projecten waar we aan
kunnen werken. Ik weet dat we hier gelukkig zullen zijn.
─ Dat is een goede keuze. Dit is de plaats waar je moet zijn.
─ Dat zei Yeshe ook al! Ik ben jullie allebei zo dankbaar.
─ Je moet jezelf dankbaar zijn. De werkelijke oorzaak van je keuze
was de verandering van gedachte die je over jezelf had en over wat
je wilde worden.
─ Wees gerust, vanaf nu zal ik er steeds over waken dat mijn
diepste wil bevredigd wordt door mijn ervaringen.
Na een innige omhelzing verliet Nathan samen met Ngai het hotel.
Er stond hen nog een lange bus en treinrit te wachten voor zij het
vliegtuig konden nemen naar Vietnam. Onderweg besefte Nathan
dat hij ook deze keer zijn reis door zijn gevoel had laten bepalen.
Al was dat deze keer wel op een heel vreemde manier gebeurd.
Talloze vragen spookten door zijn hoofd. Hoe kon Ngai er zo
overtuigd van zijn dat hij hem moest komen halen? Waarom had
hij hem “Quan” genoemd? En wie was die mysterieuze vriendin
van hem in Hanoi? Met Ngai daarover communiceren ging
moeilijk. Nathan had ondertussen geleerd om de vragen te
herkennen waarvan de antwoorden pas later duidelijk zouden
worden. En dus viel hij in slaap met de gedachte dat in Vietnam
veel duidelijker zou worden.
329
- 10 -
Oneindige Bron
330
331
Aandacht
Eenmaal geland in Hanoi, namen Nathan en Ngai een bus die hen
naar het drukke stadscentrum bracht. Nathan stelde vast hoe
sfeervol de Vietnamese hoofdstad wel was. Aan het Hoan Kiem
meer stapten ze uit de bus. Veel tijd om de omgeving te ontdekken
kreeg Nathan niet want Ngai haastte zich meteen naar een wijk met
indrukwekkende koloniale gebouwen. Ngai draaide zich
glimlachend om naar Nathan en gaf aan dat ze er bijna waren. Het
was de eerste maal dat Ngai glimlachte tijdens deze reis. Even later
liep Ngai een oude stijlvolle woning binnen. Hij liep de trappen op.
Nathan volgde hem. Ngai klopte op een deur. Een vriendelijke
oude dame opende de deur en liet hen binnen. Ze droeg een lang
gewaad, versierd met kleurrijke bloemen. Haar zwarte haren had ze
opgestoken. Nadat ze Nathan even had aangekeken en enkele
woorden met Ngai had gewisseld, verwelkomde ze haar gast. Haar
naam was Linh, ze was de tante van Ngai en gelukkig voor Nathan
sprak ze voortreffelijk Engels. Nathan hield Ngai in het oog en zag
hem blootsvoets door de leefkamer lopen naar een binnenplaats
waar een kruidentuin was aangelegd. Daar nam hij eerst de tijd om
aandachtig alle planten te bekijken en begon ze toen een voor een
met veel aandacht te verzorgen. Linh stelde Nathan voor te gaan
zitten:
─ Bedankt om het verzoek van Ngai te hebben aanvaard, zei ze
tegen Nathan.
─ Het was me snel duidelijk dat ik er goed aan deed met hem mee
te gaan. Wat me nog steeds niet duidelijk is, is waarom. Als ik het
goed begrepen heb, is een vriendin van Ngai ernstig ziek?
─ Dat klopt, Myate heeft een zeer ernstige aandoening aan haar
luchtwegen en er werd zelfs voor haar leven gevreesd. Wij
verzorgen haar hier zo goed als we kunnen en het gaat nu beter.
Maar er zijn dagen, zoals vandaag, dat ze amper haar bed kan
verlaten.
─ Moet ze niet naar een ziekenhuis?
Linh glimlachte.
─ Myate is opgenomen in een ziekenhuis in Ho Chi Minhstad of
het vroegere Saigon. Daar konden ze nog weinig voor haar doen.
332
Een dokter die ons kende, bracht haar naar ons toe en sindsdien
kunnen we haar toestand stabiel houden.
─ Welke behandeling krijgt ze hier?
─ We brengen haar energiebanen weer in balans.
─ Hoe gebeurt dat?
─ Ngai zorgt voor de kruiden en ik pas de behandeling toe.
Ondanks deze informatie werd Nathan niet veel wijzer over de
reden van zijn komst. Hij vermoedde dat Linh meer zou weten en
vroeg het haar rechtuit.
─ Waarom ben ik hier?
─ Ngai is je komen halen op verzoek van Myate.
─ Kent ze mij dan?
─ Zij heeft vaak naar jou gevraagd.
─ Ik kan me niemand herinneren die Myate heet. Komt ze van
hier?
─ Nee, ze is naar Vietnam gekomen nadat ze zowat de hele wereld
had rondgereisd.
─ Waar komt ze dan vandaan?
─ Myate werd als kind gevonden langs de oevers van de Irrawaddy
rivier in Myanmar. Volgens sommige bronnen was het ergens ter
hoogte van de stad Mandalay, andere bronnen beweren dat ze nog
meer stroomopwaarts werd gevonden.
─ Groeide ze daar op?
─ De eerste jaren leefde ze in Yangon, de grootste stad van
Myanmar, tot ze geadopteerd werd door een Iers koppel en naar
Dublin verhuisde.
─ Werd ze geadopteerd?
Linh glimlachte.
─ Zijn jullie dat niet allemaal?
Nathan‟s hart klopte plotseling veel sneller.
─ Wees niet zo verrast, zei Linh.
─ Maar hoe weet je…?
─ Herinner je je Sanah?
─ Ja, natuurlijk!
─ Wel, ik ben voor Myate wat Sanah voor jou is!
Nathan keek Linh verward aan. Talloze gedachten borrelden bij
hem op. Linh zag het gebeuren en glimlachte opnieuw:
─ Onlangs was Leewana hier, zij had dezelfde blik als jij nu.
─ Ken jij Leewana?
333
─ Natuurlijk ken ik de vrouw voor wie gedachten geen geheimen
hebben. Ze weet perfect op welke manier gedachten door het
universum kruisen.
Het werd Nathan steeds duidelijker dat Linh, net als Sanah, heel
waarschijnlijk een engel moest zijn.
─ Kom, ik zal je aan Myate voorstellen. Ze heeft zo naar dit
moment uitgekeken.
Linh bracht Nathan naar een kamer achteraan. Op de tafel waren
een groot aantal naalden en potten met kruiden uitgestald. Myate
lag te slapen. Linh maakte haar wakker en sprak haar aan in het
Vietnamees. Myate deed haar ogen open en keek Nathan aan. Ze
glimlachte maar was te zwak om iets te zeggen. Nathan kon zien
hoe mooi Myate was. Ze gebaarde Nathan om dichterbij te komen
en nam zijn hand vast. Opeens fleurde haar gezicht op. Het was
alsof ze ergens nieuwe energie vandaan haalde. Met lange
tussenpauzes sprak ze Nathan aan in het Engels:
─ Bedankt om mij te komen bezoeken… Linh vertelde mij dat je
vroeg wie ik was… weet dat ons scheppingsproces al begonnen
is… het gaat er nu niet meer om te weten wie we zijn… maar…
om wie we worden.
Deze paar woorden hadden Myate volledig uitgeput. Linh dekte
haar toe en zei dat ze nu moest slapen. Myate glimlachte nog een
laatste maal naar Nathan en liet zijn hand los. Voordat ze haar ogen
sloot, gaf ze hem een teken dichterbij te komen:
─ Morgen zal ik me beter voelen… dan zullen we gaan fietsen.
Linh leidde een verwarde Nathan weer de kamer uit en ging naast
hem zitten in de voorkamer.
─ Gelukkig verkeert ze niet altijd in deze toestand, zei Linh. Vaak
voelt ze zich beter, al kan het dan plotseling weer toeslaan.
─ Ik begrijp het allemaal niet goed, ze leek wel te ijlen.
─ Vergis je niet, ze weet perfect wat ze zegt.
─ Waarom moet ze zo lijden?
─ Myate hoeft helemaal niet te lijden, niemand hoeft dat trouwens
te doen.
─ Lijdt ze dan niet?
─ Het lijden vindt alleen plaats als men zijn aandacht erop focust.
─ Bedoel je dat Myate haar lijden kan stopzetten door geen
aandacht aan haar ziekte te besteden?
─ Onderschat de kracht van de aandacht niet. Alles waar we onze
aandacht op richten, maken we tot realiteit. Door haar aandacht
alleen op haar genezing te richten, toont Myate ons het juiste
334
voorbeeld. Dat is het scheppingsproces waarvoor de aarde haar
naar ons stuurde.
Wat Nathan al vermoedde, werd nu bevestigd. Myate was een
Uitzonderlijke. Zoals hijzelf als boodschapper van het water was
gestuurd en Leewana als boodschapper van de wind, zo was Myate
de boodschapper van de aarde.
─ Is dat de boodschap die de aarde aan de mensheid wil geven,
vroeg Nathan, onze aandacht richten op haar genezing?
─ De hogere missie van alle Uitzonderlijken is uiteindelijk
dezelfde: een collectief bewustzijn tot stand brengen dat ons zal
leiden naar de uiteindelijke verlichting.
Linh verliet de kamer en liet Nathan sprakeloos achter. Even later
kwam ze terug en toonde hem de kamer waar hij zou slapen.
Nathan verfriste zich en deed vervolgens een dutje. Toen hij
wakker werd, moest hij plotseling heel sterk aan Leewana denken.
Hij begreep niet meteen waarom en liep naar de leefruimte.
Eenmaal in de leefruimte aangekomen, kon hij van daar Linh in de
keuken zien. Ze was aan het afwassen en sprak Nathan
glimlachend aan:
─ Ze zal vanaf nu wel vaker zulke stoten uithalen.
─ Over wie heb je het?
─ Over Leewana natuurlijk.
Alweer verbaasde Nathan zich over de opmerkelijke gave van Linh
om zijn gedachten te doorgronden.
─ Zorgde zij ervoor dat ik aan haar moest denken?
Linh knikte.
─ Waarom deed ze dat?
─ Ze wil je graag laten merken dat zij steeds beter de wereld van
gedachten leert doorgronden.
─ Weet je waar ze momenteel is?
─ Bij Dian in Indonesië.
─ Dian?
─ Dian is onlangs Myate ook komen bezoeken. Je zult hem ook
nog ontmoeten.
─ Waar leeft Dian?
─ In Surakarta op het Indonesische eiland Java. Daar werd hij als
kind gevonden en groeide daarna bij zijn pleegouders in Oekraïne.
─ Groeide Dian in Oekraïne op?
─ Dian bracht zijn jeugd door in Odessa aan de oevers van de
Zwarte Zee. Later verhuisde hij naar Kiev om er te studeren. Van
335
daar vertrok hij om de wereld rond te reizen om uiteindelijk terug
te keren naar zijn geboorteplaats in Indonesië.
Nathan verzonk in gedachten. Linh zag het gebeuren en zei niets
meer om hem in alle rust tot belangrijke inzichten te laten komen.
Nathan begreep dat als Myate door de aarde was gestuurd,
Leewana door de wind en hijzelf door het water, Dian wel de
vierde boodschapper van de natuurelementen moest zijn.… de
boodschapper van het vuur!
─ Zal er een moment komen dat we alle vier samen zullen zijn?
wilde Nathan weten.
Linh glimlachte alweer.
─ Er zal inderdaad een moment komen dat jullie energieën
samengebracht zullen worden. Tijdens dat bewuste moment zullen
jullie de volle pracht van het innerlijke element aan de hele
mensheid openbaren.
─ Het innerlijke element?
─ Zo noemen we de wereld van de kennis waarin alle
boodschappen reizen.
Nathan luisterde met grote nieuwsgierigheid en vroeg dan:
─ Heb je het over de kennis die zich in elk van ons bevindt?
Linh knikte bevestigend.
Het was voor Nathan duidelijk dat het innerlijke element waar
Linh over sprak niets anders kon zijn dan de innerlijke kracht van
de intuïtie. Na enkele momenten van stilte dwong zijn
nieuwsgierigheid hem tot een vraag die hem vanaf nu niet meer
zou loslaten:
─ Wanneer zal dat moment plaatsvinden?
─ Het komt nu heel dichtbij, dat zal je merken aan de snelle
opeenvolging van tekens die zich aan jou zullen openbaren.
─ Ik zou willen dat je me alles vertelt wat je weet over het
innerlijke element en over dat bewuste moment. Hoe zal het
precies in zijn werk gaan? Zal het onder een menselijke vorm
verschijnen? Hoe zullen mensen reageren?
Linh glimlachte alweer.
─ Je wilt steeds alles zo snel mogelijk weten. Het is duidelijk te
merken dat het geduld een eigenschap is waarover je nog
onvoldoende beschikt.
─ Je bent niet de eerste die mij daar attent op maakt.
─ Ik zal je iets vertellen dat van groot belang is in het kader van je
levensmissie.
Nathan spitste zijn oren.
336
─ Laat het geduld bevriend worden met je aangeboren
nieuwsgierigheid zodat ook zij steeds aan je zijde blijft. Het geduld
is onmisbaar om het vruchtbare leven van elke dag ongestoord te
laten ontplooien.
─ Dat zal ik onthouden en ik zal trachten om vanaf nu alle
boodschappen te herkennen die mij kunnen helpen om deze
eigenschap meester te worden.
Linh droogde haar handen af en nam plaats in het kleine salon op
een laag bankstel. Nathan volgde haar en ging tegenover haar
zitten.
─ Het innerlijke element is geen aards natuurelement. Ze kan niet
onder een menselijke of materiële vorm verschijnen maar deze
kracht zit in ons allen. Mocht ze onder een fysische vorm
verschijnen, dan zou haar licht zo sterk stralen dat ze de mensheid
zou verblinden.
─ Maar je sprak net over een moment waarop Myate, Leewana,
Dian en ikzelf, het innerlijke element te voorschijn zullen brengen.
─ Jullie vertegenwoordigen met zijn vieren alle krachten waarmee
de fysische wereld is opgebouwd.
Linh nam beide handen van Nathan vast.
─ Door jullie energieën op elkaar af te stemmen zullen jullie in
staat zijn om de aandacht van de hele mensheid op hetzelfde doel
te richten en daardoor alle levende wezens doen beseffen dat ook
zij over de kracht van het innerlijke element beschikken.
Nathan was nu sprakeloos. Linh vertelde verder:
─ Deze belevenis zal buitengewoon ingrijpend zijn voor de hele
mensheid en ze zal leiden tot een ongezien collectief bewustzijn.
Nathan ervaarde de sterke kracht van deze woorden. Hij wist dat
zijn natuurelement op dit moment het belang hiervan wilde
benadrukken en dat hij hieruit grote inzichten kon krijgen over zijn
levensmissie. Nathan moest nu alle informatie laten bezinken. Hij
nam afscheid van Linh. Hij liet haar weten dat hij even langs het
Hoan Kiem meer ging wandelen. Linh gaf hem een kus op zijn
voorhoofd en liet hem dan alleen. Aan het Hoan Kiem meer zag
Nathan verschillende mensen die hun koopwaar aanboden. Nathan
groette hen en ging in kleermakerszit zitten recht tegenover het
meer. De zonsondergang was al begonnen. Het was een perfecte
plaats en een ideaal moment om alles even op een rijtje te zetten.
Langzaam drong de informatie die Nathan van Linh had ontvangen
volledig tot hem door. Vooral de talloze gedachten over de
gebeurtenis waarover Linh hem had gesproken, lieten hem niet
337
meer los. Nathan bleef aan de oever van het Hoan Kiem meer
zitten tot de zon helemaal was ondergegaan. Bij zijn terugkomst
zaten Linh en Ngai aan tafel op hem te wachten. Het eten was net
klaar. Het leek alsof Linh wist dat Nathan precies na de
zonsondergang zou terugkeren. Aan tafel werd er niet veel
gesproken. Het was duidelijk dat Linh en Ngai erg inzaten met de
gezondheidstoestand van Myate. Na het eten ging Nathan vroeg
slapen. De trip naar Vietnam en alle informatie die hij van Linh
had gekregen, hadden hem uitgeput. Daarnaast zat hij ook heel erg
met Myate in. Met een laatste gedachte aan haar viel hij in slaap.
De volgende dag maakte Ngai hem wakker om te ontbijten. Nathan
werd aangenaam verrast. Aan tafel zat Myate, ze was duidelijk
beter en sprak Nathan meteen aan:
─ Goed geslapen?
─ Ja dank je, jij blijkbaar ook!
─ Natuurlijk, ik wil de tijd dat je hier bent volledig met jou
benutten.
Nathan merkte in welke mate Myate‟s gezondheidstoestand, Linh
en Ngai tevreden stelde.
─ Ik heb aan Ngai al gevraagd om de fiets klaar te zetten,
vervolgde Myate.
Nathan besefte dat Myate zich zeer bewust was van wat ze gisteren
had gezegd en dat ook nog steeds meende. Hij stelde zich
natuurlijk de vraag of ze wel sterk genoeg was:
─ Zal dat lukken? Ben je daar wel sterk genoeg voor?
─ Myate is niet van plan om zelf te fietsen, zei Linh. Ze heeft Ngai
gevraagd om achterop de fiets een comfortabel zitje te plaatsen.
Myate glimlachte en knipoogde naar Nathan.
Na het ontbijt maakten Nathan en Myate zich klaar voor de
fietstocht. Ngai had een gerieflijk stoeltje met kussen op het
bagagerek geplaatst. Myate kon zo achterop plaatsnemen met beide
benen aan een kant. Het was een zonnige dag. Dankzij een koele
bries was het ook niet te warm. Nathan en Myate reden door de
nauwe straten en smalle steegjes van Hanoi. Onderweg hadden ze
elkaar heel wat te vertellen.
─ Linh en Ngai zijn bijzonder lieve mensen, begon Nathan.
─ Ik ben blij dat ze mijn levenspad hebben gekruist. Het zijn
mensen die aandacht hebben voor de harmonie in de wereld. Zulke
mensen zijn van grote waarde om de juiste richting te geven aan de
mensheid.
338
─ Je hebt gelijk. Het zijn zulke mensen die de wereld
daadwerkelijk vooruit helpen.
─ Had iedereen maar meer aandacht voor de wereld waarin we
leven. Velen zien zichzelf als afgescheiden delen ervan en kijken
alleen naar hun eigen welzijn, zonder zich te bekommeren om de
schade die ze aanrichten.
Nathan kon enige droefheid in Myate‟s stem horen. Hij stopte,
draaide zich om en streelde haar gezicht. Daarmee toonde hij aan
dat hij het volledig eens was. Myate kon haar tranen nu niet meer
bedwingen. Nathan stapte van de fiets af en hielp haar overeind. Ze
namen naast elkaar plaats op een muurtje en keken de mensen aan
zonder een woord te zeggen. Na een poosje hervatte Nathan het
gesprek:
─ Teveel mensen zijn blind voor de noodlottige gevolgen van hun
levenswijze op anderen en op hun omgeving, maar je weet ook dat
mensen soms verbazend snel kunnen veranderen.
─ Mensen veranderen niet zolang ze alleen een wereld kennen
waarin prestatiedrang, spanningen en excessen dagelijkse kost zijn.
Ze zijn te beperkt om de diepere werkelijkheid te zien onder de
dunne laag van deze schijnwerkelijkheid.
─ Het is aan ons om hun aandacht daarop te vestigen. We kunnen
hen helpen deze diepere werkelijkheid te herkennen en hen
aanleren wie ze werkelijk zijn, wat hun werkelijke doel is in dit
leven en hoe ze kunnen bijdragen aan de groei van de schepping.
─ Nathan, het wordt stilaan tijd dat iedereen beseft dat we alleen
leven om momenten te beleven binnen de spirituele dimensie en
dat al het andere een vorm van afwachten is.
Myate keek Nathan aan, nam zijn hand vast en sprak verder:
─ Ik weet ook wel dat alle leed en onrechtvaardigheid die er in de
wereld heersen deel uitmaken van de schepping en dat ze zelfs
nodig zijn om naar dat moment van collectief bewustzijn te
groeien… maar toch is het moeilijk te aanvaarden.
─ Ik denk dat we allebei meer begrip moeten opbrengen voor het
feit dat iedereen volgens zijn eigen bewustzijnsniveau zijn
hiërarchie van waarden bepaalt.
Myate legde haar hoofd op Nathan‟s schouder die verder sprak:
─ We moeten aanvaarden dat wie aandacht voor innerlijke
waarden heeft, ook aandacht heeft voor het welzijn van zijn
omgeving. En dat wie weinig aandacht voor innerlijke waarden
heeft, daar eerder onverschillig tegenover staat.
339
─ Het is juist door die onverschilligheid dat ze de diepere
werkelijkheid niet doorgronden, zei Myate verder. Mochten ze
door de dunne laag van schijnwerkelijkheid heen kunnen zien, dan
zou het hen duidelijk worden dat alles met elkaar verbonden is.
─ Velen zijn zich er inderdaad gewoon niet van bewust dat ze,
door hun levenswijze, de planeet die hen leven schenkt, ook mede
verwoesten. Het is juist om iets te doen aan die onverschilligheid
dat we naar hier zijn gestuurd, Myate.
Myate en Nathan keken elkaar aan en ondervonden een sterk
gevoel van vertrouwen en verbondenheid. Doordat Myate geuit
had wat er op haar hart lag, had ze het mogelijk gemaakt hun
relatie op een dieper niveau te beleven. Ze wisten dat ze vanaf dit
moment alles dat ze van elkaar moesten weten zouden kunnen
aanvoelen.
─ Ik ben blij dat we elkaar ontmoeten, Nathan.
─ Dat gevoel is wederzijds, Myate.
Na een poosje hervatten ze hun fietstocht en beleefden elkaars
gezelschap nog intenser. Pas in de late namiddag keerden ze terug
naar de woning. Nathan en Myate vonden Linh op het dakterras.
Ze zat op een deken en keek in de verte. Toen ze Nathan en Myate
opmerkte, lachte ze naar hen. Het was duidelijk dat de betere
toestand van Myate Linh gelukkig maakte. Linh wist dat ze dat ook
aan Nathan te danken had. Met een veelzeggende blik maakte ze
hem dat duidelijk.
─ Storen we jou niet? vroeg Nathan.
─ Nee hoor, jullie storen nooit.
─ Was je aan het bezinnen? wilde Nathan weten.
─ Het is noodzakelijk om genoeg tijd vrij te maken om ons af te
zonderen, zei Linh, en onze aandacht alleen op het essentiële te
richten. Zo blijven we steeds de verbinding met onze levensbron
ervaren.
─ Linh leerde me, zei Myate, dat wanneer we mediteren, we ons
hoogste vermogen ontwikkelen.
─ Ons hoogste vermogen? vroeg Nathan.
─ De kracht van onze aandacht, vervolgde Myate.
─ De kracht die begrip en inzicht voortbrengt, ging Linh verder.
Wanneer we ergens aandacht aan schenken, reiken we voorbij de
eerste voorstellingen en gaan we op zoek naar de onderliggende
feiten.
340
─ Ik trek mezelf ook vaak terug, zei Nathan. En ik heb dan
aandacht voor de boodschappen die zich aan mij hebben
geopenbaard.
─ Alles waar we dan aandacht aan schenken, zei Linh, onthult zijn
innerlijke werkelijkheid. Zo halen we kennis uit het onderbewuste
en groeit er begrip.
─ Wanneer dat plaatsvindt, voegde Myate hieraan toe, laten we de
verborgen intelligentie naar ons toestromen.
─ De verborgen intelligentie? vroeg Nathan.
Myate antwoordde niet maar keek Nathan diep in de ogen.
─ Myate heeft het over de intelligentie die uit liefde geboren
wordt!
─ Linh leerde mij hoe ik mezelf kan verlossen van onnodige
gedachten, ging Myate verder, en mijn geest te focussen op het
essentiële. Op de liefde die ik overal en in alles kan herkennen. Het
lukt me nog niet helemaal maar ik boek vooruitgang.
─ Tracht je dan je gedachten alleen te richten op deze verborgen
intelligentie? vroeg Nathan.
─ Meditatie gaat verder dan het overwegen, denken en vragen. Zie
het als de hoogste vorm van concentratie.
─ Wat ervaren we dan precies? wilde Nathan weten.
Linh keek nu alweer in de verte en zei:
─ De verbinding van onze geest met de kracht van het universum!
Nathan dacht na en sprak pas na een poosje:
─ Kunnen we hieruit afleiden dat onze geest alleen gescheiden is
van deze verborgen intelligentie door het denken?
─ Dat heb je goed begrepen, antwoordde Linh. Wanneer we
voorbijgaan aan de aanwezigheid van onze denkende geest en onze
aandacht richten op de volmaaktheid van het universum, stijgt ons
lichaam tot een punt van volmaakte harmonie met de universele
orde.
Linh zweeg nu en sloot haar ogen. Myate en Nathan volgden haar
voorbeeld. Woorden waren nu overbodig, de stilte bracht
gelegenheid voor een diepere communicatie.
‟s Avonds laat, voor hij ging slapen, besloot Nathan om zijn reis
voort te zetten. Hij zou het de volgende dag aankondigen tijdens
het ontbijt. Toen hij de volgende ochtend plaats nam aan tafel
merkte hij de afwezigheid van Myate.
─ Is Myate opnieuw ziek? vroeg hij.
─ Nee, zei Linh, ze heeft alleen moeite met het afscheid.
341
Nathan begreep dat zijn gastheren op een of andere manier al op de
hoogte waren van zijn plannen om te vertrekken.
─ Waar is ze nu? wilde Nathan weten.
─ Ze zit op het dakterras.
─ Zou ze willen dat ik hier langer blijf?
─ Nee, voordat Myate ziek werd, heeft ze zelf ook altijd veel
gereisd. Ze weet dus heel goed hoe belangrijk nieuwe
ontdekkingen voor ons wordingsproces zijn. Myate hoopt alleen
dat jullie elkaar spoedig zullen terugzien.
─ Ik zal haar zo meteen opzoeken.
Nathan nam alleen een klein broodje als ontbijt.
─ Ik ben jullie ontzettend dankbaar dat ik in jullie gezelschap
mocht vertoeven. Ik heb hier in korte tijd ontzettend veel geleerd.
Ngai stond op om iets te gaan halen. Hij kwam terug met
verschillende kruiden die verpakt waren in een doek en gaf ze als
afscheidsgeschenk aan Nathan. Ngai vroeg Linh om Nathan te
vertellen dat deze kruiden hem konden genezen wanneer hij zich
niet goed zou voelen. Bij ziekte moest hij gewoon enkele stukken
nemen, ze in heet water opwarmen en opdrinken. Nathan bedankte
hem en zei dat hij niets had om aan hem te geven. Ngai
antwoordde dat er geen mooier geschenk was dan wat hij van hem
al eerder had ontvangen. Hij had het over het vertrouwen dat
Nathan hem had gegeven toen hij besloten had om met hem mee te
reizen naar Vietnam. Nadat Linh deze laatste woorden had
vertaald, omhelsden Nathan en Ngai elkaar. Nathan ging nu ook
naar Myate toe en omhelsde haar een tijd lang.
─ De tijd is gekomen om afscheid te nemen, zei Myate, maar we
weten dat er een tijd zal komen dat we elkaar opnieuw zullen
ontmoeten.
─ Ik vond onze ontmoeting, net als toen ik Leewana ontmoette,
bijzonder intens.
─ Ik heb Leewana nog niet ontmoet, wel Dian. Jullie lijken
trouwens erg veel op elkaar.
─ Ik denk dat we alle vier ontzettend veel gemeen hebben.
─ Gisteren vertelde Linh dat we van nu af aan een steeds grotere
heimwee naar elkaar zullen voelen en ik denk dat het bij mij al
begonnen is…, vertrek dan nu maar, of ik laat je niet meer
vertrekken.
Nathan stond op. Ze bleven elkaar aankijken tot Nathan de trap
naar beneden nam. Beneden raapte hij zijn spullen bijeen en nam
dan afscheid van Linh.
342
─ Linh, ik wil je bedanken voor je gastvrijheid en de belangrijke
informatie die je mij gegeven hebt.
─ Dat heb je aan jezelf te danken want je was klaar om deze
informatie te ontvangen.
─ Wat je zei over de snelle opeenvolging van tekens die zich aan
mij zouden openbaren, klopte helemaal.
─ Dat komt omdat je aandacht zich steeds meer op het essentiële
richt. Dat is ook de reden waarom de plaatsen waar je moet komen
elkaar ook sneller opvolgen.
─ Bedoel je dat ik in staat ben om nu snel de belangrijkste lessen te
herkennen?
─ Zo is het, Nathan. Al moet je steeds in gedachten houden dat je
van iedereen kunt leren. Tracht dus in elke onbekende, een
boodschapper te herkennen én in elke onverwachte gebeurtenis,
een boodschap.
Na deze woorden maakte Nathan zich klaar om te vertrekken en
omhelsde Linh.
─ Weet je al waar je naartoe zult gaan? vroeg Linh.
─ Zoals je weet bepaal ik mijn weg intuïtief.
Nathan vertrok. Linh wuifde. Na een paar stappen draaide hij zich
om. Linh moest alweer glimlachen.
─ Heb je misschien een voorstel?
─ Tijdens deze periode waait de wind geduldig naar het zuidoosten
om uiteindelijk rust te vinden wanneer hij weer de zee ontmoet.
Nathan begreep niet meteen wat Linh hiermee bedoelde maar hij
bedankte haar voor haar advies en vertrok.
343
Geduld
Nathan vertrok naar de luchthaven van Hanoi. Hij zette zich neer
in de vertrekhal tussen de reizigers en bestudeerde zijn landkaart.
Met Linh‟s woorden nog vers in het geheugen nam hij rustig de
tijd om over zijn volgende bestemming na te denken. Plotseling
kreeg hij een duidelijke ingeving dat het de Thaise kust zou
worden. Nathan vroeg informatie over de vluchten naar Thailand
en vernam dat het eerstvolgende vliegtuig die middag zou
vertrekken. Hij besloot die vlucht te nemen en kwam diezelfde
avond nog aan op het vliegveld van Don Muang in Bangkok. Hij
liep door de drukke aankomsthal en nam een taxi naar het centrum
van de hoofdstad, waar een vochtige hitte heerste. Wat Nathan
meteen opviel waren de frappante contrasten van een stad met
enerzijds luxueuze winkelcentra, moderne wolkenkrabbers en
peperdure villa‟s en anderzijds zeer veel armetierige kleine
krotwoningen. Net als in andere metropolen werd Nathan nog eens
geconfronteerd met de grote ongelijkheid tussen arm en rijk. Hij
informeerde bij de taxichauffeur naar een goedkoop hotel en stapte
uit in de wijk Banglamphu waar hij een kamer boekte. De
volgende ochtend maakte Nathan een wandeling op de markt en
ontmoette daar Suchart, een vriendelijke jongeman, die Nathan
voorstelde om hem de stad te laten zien. Nathan vond dat een goed
idee en vroeg Suchart om hem naar de meest authentieke plaatsen
te brengen. Suchart wist meteen waar hij Nathan naartoe zou
brengen. Ze namen een tuk-tuk, een typische bromfietstaxi, en
reden naar de Chao Phraya, de rivier die dwars door Bangkok
loopt. Daar stapten ze aan boord van een langstaartboot en maakten
een tocht door smalle kanalen omringd door houten paalwoningen.
Ze stapten in Thonburi af en gingen te voet verder. Suchart liet
Nathan de oudste wijken zien en lichtte hem tegelijk in over de
geschiedenis van de stad. Op een bepaald moment, toen ze de
zoveelste tempel voorbij liepen, werd Nathan‟s aandacht getrokken
door een groep mensen die voor een poort stond te wachten.
Suchart merkte Nathan‟s interesse op en zei hem:
─ Ze willen allemaal de nieuwe meester zien.
─ De nieuwe meester? vroeg Nathan nieuwsgierig.
─ Hij is hier nog niet zo lang maar is al zeer populair.
344
─ Laten we maar bij ze aanschuiven.
Nathan en de licht verbaasde Suchart gingen in de rij staan. Even
later stapten ze de zaal binnen en namen achteraan plaats op de
grond. Plotseling weerklonk er muziek en verscheen er een gezette
man. De meester ging op een hoge stoel zitten en vroeg om stilte.
Toen hij de aanwezigen begon toe te spreken, vroeg Nathan aan
Suchart om zijn woorden te vertalen.
─ De meester bedankt iedereen die een offer heeft meegebracht.
Nathan had opgemerkt dat de meeste bezoekers geld, juwelen of
andere offers hadden meegebracht en deze hadden neergelegd op
een speciaal daarvoor opgezet podium. Suchart vertaalde verder:
─ Hij zegt dat wie bereid is zich volledig aan hem te onderwerpen,
bevrijd zal worden.
Nathan ervaarde hetzelfde gevoel als toen hij in Brazilië werd
aangesproken door de ritueelman die beweerde hem te kunnen
zuiveren. Ook al werd hij nu niet persoonlijk aangesproken, toch
voelde hij aan dat hij iets moest ondernemen.
─ Wat vind je hiervan Suchart?
─ Volgens mij is de man een bedrieger.
─ Dat voel je goed aan, Suchart. Volg me maar!
Nathan stond op en liep naar voren. Suchart had geen idee wat
Nathan van plan was maar toch volgde hij meteen. De meester zag
beide jongemannen aankomen en hield op met spreken. Eenmaal
bij de meester aangekomen, vroeg Nathan aan Suchart om zijn
woorden hardop te vertalen zodat iedereen het kon horen.
─ Mag ik vragen waar het u om gaat? vroeg Nathan.
De meester was duidelijk niet blij met het optreden van Nathan.
─ Wie ben jij om mij zomaar te storen? vroeg hij.
─ Mijn naam is Nathan en ik wil weten waarom u om volledige
onderwerping vraagt?
─ Ik ben degene die verkozen is om de regels te onderwijzen. De
regels die gevolgd dienen te worden om wijsheid te verkrijgen.
─ Wijsheid kan alleen verschijnen bij diegenen die vrijwillige
keuzes maken. Nooit door blindelings opgelegde regels te volgen.
Alle aanwezigen konden zien dat de meester onrustiger werd. Hij
sprak Nathan aan op een boze toon:
─ Wat weet jij over wijsheid?
Nathan ontweek de vraag. Hij verzamelde de offers op het podium
en verdeelde die weer onder de bezoekers. Suchart keek Nathan
eerst wat vertwijfeld aan maar hielp hem daarna. Nathan bedankte
hem en vroeg hem toen opnieuw om zijn woorden te vertalen.
345
─ Wijsheid verschijnt nooit door onderwerping of gehoorzaamheid
aan een ander. Wijsheid dient ook niet om aanzien te verkrijgen of
om zich te verrijken. Wijsheid is juist dat wat ons inspireert om
steeds te geven.
De meester was nu in alle staten. Hij wilde spreken maar leek zijn
stem te hebben verloren. Het voorval herinnerde Nathan aan wat er
had plaats gevonden bij de waarzegster uit Parijs die hij samen met
Moshe had bezocht. Nathan kreeg medelijden met de meester. Hij
nam Suchart bij de arm en sprak de meester opnieuw aan maar nu
op een zachtere toon.
─ Mijn boodschap is niet alleen naar jou gericht maar naar
iedereen die hier aanwezig is. Voor jou heb ik een raad. Gebruik je
talenten om ware kennis over te brengen en je zult zien dat wie
ware kennis schenkt, ware voldoening ontvangt.
Na deze woorden te hebben gesproken, verliet Nathan prompt de
tempel. Suchart die zwaar onder de indruk was, liep hem achterna.
Toen ze buiten waren, besefte Suchart pas goed wat er plaats had
gevonden.
─ Waarom deed je dat?
─ Zoals ik zei, om een boodschap te brengen.
Suchart bleef even zwijgend naast Nathan lopen.
─ Waarom deed je het op die manier?
─ Welke andere manier had je dan in gedachten?
Suchart wist niet meteen wat hij hierop moest antwoorden.
─ Wanneer je aanvoelt dat iets verkeerd is, zei Nathan, moet je niet
doen wat er van je verwacht wordt, maar dat gevoel zonder vrees
of schroom tonen.
─ Waarom kon de meester op een bepaald moment geen woord
meer uitbrengen?
─ Het gebeurt soms dat onze gevoeligheid de controle overneemt.
Suchart dacht enkele momenten na.
─ Maar dat kan niet, dat is toch onmogelijk?
─ Wanneer je je waarheden de ruimte geeft om te veranderen, zul
je zelf ook in staat zijn om grote veranderingen tot stand te
brengen.
─ Over welke veranderingen heb je het?
Nathan hield Suchart tegen en legde zijn hand op zijn schouder.
─ Hoe dieper je het leven zult beleven, hoe meer kracht het
universum voor jou zal vrijmaken om te veranderen wat er
veranderd dient te worden.
346
Nathan liep verder terwijl Suchart nog bleef staan. De woorden van
Nathan hadden alweer grote indruk op hem gemaakt.
─ Nathan wacht, ik wil meer weten!
─ Dat komt nog, nu heb ik honger. Breng ons naar een plaats waar
we kunnen eten.
Ze keerden terug naar het hart van de stad en kwamen bij „Sanam
Luang‟, een druk plein met kraampjes waar hapjes, amuletten en
geneeskrachtige kruiden werden verkocht. Niet ver van het plein
namen ze plaats in een restaurant waarvan Suchart de eigenaar
goed kende. Aan tafel wilde Suchart van Nathan meer vernemen
over de veranderingen die hij teweeg kon brengen:
─ Ik wist dat onze ontmoeting geen toeval was.
─ Welke ontmoeting is dat dan wel? zei Nathan.
Suchart keek Nathan aan en kreeg steeds meer bewondering voor
Nathan‟s visie op het leven. Hij voelde ook dat Nathan hem niet
zomaar als gids had gekozen maar dat hij hem tot iets wilde
aansporen.
─ Nathan, heb je een boodschap voor mij?
─ Hebben we niet allemaal boodschappen voor elkaar?
Suchart begreep dat hij zijn vragen met meer zorgvuldigheid moest
uitkiezen.
─ Ken je het uiteindelijke doel dat ik moet nastreven?
─ Niemand weet dat beter dan jijzelf, Suchart.
─ Ik pieker er al zo lang over.
─ En toch weet je meer dan wat je denkt te weten.
─ Kan je me niet helpen?
─ Dat ben ik aan het doen.
Suchart nam even tijd om na te gaan welke vraag hij zichzelf
moest stellen en deelde die toen mee aan Nathan:
─ Wat kan me dan doen inzien wat ik al weet?
Nathan merkte de snelle vooruitgang van Sucharts denkproces.
─ Je gevoeligheid, antwoordde hij.
─ Mijn gevoeligheid?
─ Hiermee toon je aan waar de oorzaak ligt van je onwetendheid.
Je hebt geleerd te wachten op aanwijzingen van anderen terwijl je
gevoeligheid je sinds lang in alle stilte de weg tracht te wijzen.
─ Wacht even, zei Suchart, het wordt me allemaal te moeilijk.
─ Laat je dan helpen door de tekens.
─ Heb je het over onverwachte gebeurtenissen?
─ Onverwachte gebeurtenissen zijn er om ons te herinneren aan
onze oorspronkelijke wil!
347
─ Je helpt me niet echt!
─ Dat doe ik wel, je bent alleen niet gewend om waardevolle
antwoorden te krijgen.
─ Maar je geeft me geen antwoord.
─ Toch wel, mijn antwoorden geven op al je vragen een antwoord
in vraagvorm. Zo help ik je verder op je denkweg.
Na weer een korte bedenktijd begreep Suchart dat Nathan hem
wilde aantonen dat hij niemand anders nodig had om zijn
levenspad uit te stippelen.
─ Is er misschien iets dat je ziet dat mij van nut kan zijn? vroeg hij
dan aan Nathan.
─ Ik herken in jou een aangeboren levensvreugde, je moet alleen
nog leren hoe je die met anderen kunt delen.
─ Bedankt Nathan, nu heb ik toch een aanwijzing.
─ Vergeet vooral niet dat alleen wie blijft zoeken zeker zal vinden.
Na het eten maakten Nathan en Suchart een wandeling door een
wirwar van steegjes met allerlei winkeltjes.
─ Morgen zal ik Bangkok verlaten, zei Nathan, en verder reizen
langs de kust.
─ Weet je al waar je naartoe zult gaan?
─ Welke bestemming raad je me aan?
─ Het hangt ervan af waar je naar op zoek bent?
─ Ik zoek de rust, Suchart!
Suchart dacht even na.
─ Vorig jaar ben ik met vrienden naar het eiland Koh Chang
gegaan. We logeerden er in een paalwoning in het dorpje Bang
Bao aan de zuidelijke kant van het eiland. De rust die je in dat
prachtige kleine vissersdorpje ervaart, is met niets te vergelijken.
─ Bedankt voor deze aanwijzing, Suchart.
Beide jongemannen namen afscheid. De volgende ochtend nam
Nathan de trein naar de provincie Trat en vervolgens de boot naar
Koh Chang. Het was al laat in de namiddag toen Nathan daar
aankwam. In een klein hotel huurde hij een kamer met zicht op
zee. De volgende dag bracht Nathan urenlang in de zee door. Later
op de dag ging hij verder naar het zuiden van het eiland. Toen hij
in het vissersdorpje Bang Bao aankwam, werd het hem meteen
duidelijk waarom Suchart hier zo graag vertoefd had. Het beeld
van de paalwoningen met de blauwe zee op de achtergrond was
werkelijk adembenemend. De schoonheid die hij aanschouwde, gaf
hem het volste vertrouwen dat hij op de juiste plaats was
aangekomen. Nathan ging op het terras van een bar zitten. De
348
enige klant was een meisje dat vriendelijk naar hem glimlachte.
Nathan liep naar haar toe en vroeg waar hij een eenvoudige
slaapmogelijkheid kon vinden. Het meisje vertelde Nathan dat de
meeste accommodaties volzet waren. Na even aarzelen gaf ze hem
de naam van een afgelegen herberg. Nathan merkte haar aarzeling
en vroeg hoe ze wist dat er in deze herberg nog wel plaats was. Het
meisje antwoordde dat “Chuenchai” veel meer was dan een
gewone herberg. Toen Nathan haar vroeg wat er speciaal aan was,
zei het meisje dat het een leerschool was voor geestelijke kracht.
Nathan keek op en antwoordde dat hij al tevreden was met een bed
en douche maar dat als hij iets meer van zijn verblijf zou kunnen
opsteken hij dat zeker niet zou nalaten. Het meisje glimlachte, nam
een vel papier en tekende een route voor Nathan. Ze zei dat de
herberg niet gemakkelijk te bereiken was maar dat hij met die
routeschets alvast in de goede richting zou gaan. Nathan bood het
meisje een drankje aan en nam daarna afscheid. Onderweg zag
Nathan dat de tekening op de schets die hij had gekregen opeens
ophield. Het meisje had het tot hier nochtans perfect getekend,
maar op de plaats waar hij nu stond was er geen herberg te
bekennen. Hij besloot even te rusten en ging liggen. Terwijl hij al
een tijdje de blauwe hemel aan het bewonderen was en ongeduldig
begon te worden, kwam er een herdersknaap langs. Nathan sprak
hem aan in het Engels.
─ Weet je waar ik de herberg “Chuenchai” kan vinden?
Nathan haalde zijn schets tevoorschijn maar de herdersknaap
gebaarde dat het niet hoefde en antwoordde in gebroken Engels.
─ Ik zal met jou meegaan!
Ze wandelden een eind door een groot bos langs het water. De
herdersknaap, die tot dan toe stil was gebleven, sprak Nathan aan:
─ Wat weet je over “Chuenchai”?
─ Weinig, een meisje in het dorp heeft me erover gesproken.
De herdersknaap keek Nathan stilzwijgend aan. Ze wandelden een
eindje verder tot Nathan de herdersknaap zelf opnieuw aansprak.
─ Wat weet jij over “Chuenchai”?
─ Daar woont een oude dame uit Japan, ze noemen haar “Zij die
weet”.
Nathan verbaasde zich over deze benaming die hij al eerder in
Spanje en in Mexico had gehoord. De herdersknaap liep verder
intussen voor zich uitkijkend. Nathan, die steeds nieuwsgieriger
werd, vroeg hem waarom de vrouw zo genoemd werd. De
349
herdersknaap stopte en keek Nathan aan, alsof deze vraag
overbodig was.
─ Omdat zij weet wat anderen over zichzelf niet weten!
Nathan en de herdersknaap liepen nu weer verder tot Nathan de
jongen opnieuw aansprak:
─ Wat weet je nog meer over “Chuenchai”?
De herdersknaap antwoordde niet meteen, alsof hij de vraag niet
had gehoord. Net toen Nathan zijn vraag opnieuw wilde stellen
antwoordde hij.
─ Binnen de muren van “Chuenchai” verloopt de tijd langzamer.
Voor Nathan hierop kon reageren, wees de herdersknaap een groot
huis aan. Vervolgens wenste hij Nathan een leerzaam verblijf en
vertrok weer zonder omkijken. De herberg was een mooi oud huis
aan het water, net aan de rand van het bos. Nathan wandelde tot
aan de voordeur terwijl hij nog dacht aan de laatste woorden van
de jongen. Hij duwde de voordeur open en kwam in een kleine hal
terecht. Hij riep of er iemand was maar kreeg geen antwoord.
Nathan liep toen maar door naar een groter vertrek gevuld met
sculpturen en geschilderde portretten. Hij zette zijn koffer neer en
bekeek de kunstwerken een voor een. Plotseling werd zijn
aandacht getrokken door een schilderij dat als enige in een hoek
hing. Het was het enige schilderij dat geen portret was maar een
abstract beeld van kleurrijke schimmen met menselijke vormen die
zich door elkaar leken te mengen. Nathan liep tot vlak voor het
schilderij. Hoe langer hij ernaar keek hoe meer hij betoverd werd
door de schoonheid ervan. De menselijke schimmen herinnerden
hem aan zijn verblijf in de Sahara. Ook nu had hij het gevoel dat ze
hem iets wilden zeggen. Een oude dame kwam binnengewandeld
en glimlachte naar hem. Ze was klein van gestalte, droeg een
kleurrijk zijden pak en had haar haren opgestoken. Nathan kon zien
dat, ondanks haar oudere leeftijd, de vrouw iets zeer jeugdigs
uitstraalde. Ze sprak Nathan aan in het Engels:
─ Ik verwachtte je!
Nathan verbaasde zich daarover en wilde haar vragen hoe ze op de
hoogte was. Plotseling moest hij aan het meisje in de bar denken en
opperde dat ze hier naartoe had gebeld om de oude dame op de
hoogte te brengen van zijn komst. Alvorens Nathan iets kon
antwoorden, sprak de oude dame hem opnieuw aan:
─ Ik zie dat je zelf de weg vond naar het unieke werk, mooi zo.
Zowat elk woord van haar bracht Nathan in de war. Dat merkte de
vrouw op en zei:
350
─ Mijn naam is Takara, welkom in Chuenchai.
─ Dank u, mijn naam is Nathan.
─ Natuurlijk!
Nathan trachtte zich nu vooral niet meer in de war te laten brengen
door haar woorden.
─ Kunt u mij zeggen of er nog kamers vrij zijn?
─ Jouw kamer is vrij, je moet haar alleen nog vinden.
Nathan kon niet anders dan steeds opnieuw verrast zijn door de
ongewone antwoorden.
─ Ik denk dat ik u niet goed begrijp.
─ Alle kamers zijn nog vrij, op een na, de kamer beneden, daar
slaap ik zelf.
─ En over hoeveel kamers beschikt u?
─ Zeven in totaal, dat maakt dat er nog zes vrije kamers zijn.
─ Dan kan het toch niet moeilijk zijn om een vrije kamer voor mij
te vinden.
─ Soms gebeurt het snel, soms kan het wat langer duren. Dat is de
wet van al wat onverwacht is.
─ Ik vrees dat ik u alweer niet goed begrijp.
─ Nog niet helemaal, maar dat komt wel!
─ Is het niet gelijk welke kamer ik uitkies?
─ Niet alle kamers zijn voor jou even geschikt. Slechts in een van
de kamers zul je je op je allerbest voelen. Het is aan jou om deze
kamer van de andere te onderscheiden.
Nathan stelde vast dat hij te maken had met een zeer ongewone
vrouw maar hij wist ook dat hij een groot deel van zijn kennis aan
zulke mensen te danken had. Hij vertrouwde erop dat, ook al leek
alles wat ze vertelde nu nog vreemd, het later wel duidelijk zou
worden.
─ Heeft u al het moois dat hier te zien is zelf ontworpen?
─ Alle werken werden mij geschonken, ook het schilderij waar je
voor staat.
Nathan keek opnieuw naar het abstracte schilderij.
─ De ontwerper is erin geslaagd een zeer diepe expressie weer te
geven. Kent u de ontwerper?
─ De ontwerper van dit schilderij is steeds de persoon die het
waarneemt.
─ Hoezo?
─ Wat jij nu ziet is een projectie van jouw verbeelding, deze
projectie vindt plaats zonder dat de beelden zich via de weg van de
rede bewegen.
351
Wat Nathan hoorde, was zo ongewoon en bijna onwerkelijk maar
het fascineerde hem wel.
─ Wanneer u naar dit werk kijkt, ziet u dan iets anders? vroeg hij.
─ Zo is dat met alles waar we naar kijken Nathan.
Nathan begreep dat dit werk symbool stond voor onze perceptie.
─ Ik denk dat ik het begrijp.
─ Nog niet helemaal, maar dat komt wel!
Na dit te hebben gezegd, draaide de vrouw zich om en liep terug de
kleine hal in. Al snel kwam ze terug en overhandigde hem zes
sleutels. Daarmee maakte ze hem duidelijk dat hij aan zijn
opdracht kon beginnen.
─ Zal ik de kamer die voor mij geschikt is wel kunnen vinden?
─ Dat zal alleen maar een kwestie van geduld zijn.
Nathan herkende deze wijze uitspraak.
─ Breng genoeg tijd door in elke kamer, vervolgde Takara, tot je
aanvoelt waar je je het best voelt.
─ Weet u al welke kamer het zal worden?
─ Als ik het jou zou vertellen, zou ik je geen dienst bewijzen.
Nathan begreep dat het hier ging om een leerproces.
─ Wat zal ik ervan leren? Behalve dan welke kamer het meest
geschikt is om te slapen?
─ Het herkennen van plaatsen die het allerbest aanvoelen.
Nathan begreep steeds beter de bedoeling van zijn opdracht en
vertrouwde erop dat Takara het goed met hem meende.
─ Er is nog iets dat je moet weten Nathan. Een van de kamers is
helemaal niet voor jou geschikt. Zulke plaatsen leren
onderscheiden is van minstens even groot belang.
Nathan nam zijn koffer en liep de trap op. Hij draaide zich
halverwege om en zag Takara glimlachend naar hem kijken.
─ Ik kan u nog niet zeggen hoe lang ik hier zal blijven, zei hij
tegen haar.
─ Beleef elke dag op zich.
Nathan begon aan zijn opdracht door eerst de kamers even te
inspecteren. Hij zag dat ze allemaal op elkaar leken. Ze waren
precies even groot, op dezelfde wijze versierd en identiek
gemeubileerd. Het enige verschil dat Nathan kon vaststellen was
de positie van de meubels in elke kamer. Hij bracht een paar
minuten door in elke kamer maar hoe nauwgezet hij ook tewerk
ging, geen enkele kamer leek hem meer te bevallen dan een andere.
Moedeloos zocht hij Takara op. Nathan doorzocht de hele
benedenverdieping maar de oude vrouw was nergens te bespeuren.
352
Op een bepaald moment hoorde hij het geluid van stromend water.
Hij liep ernaartoe en zag licht schijnen door een glazen deur. Toen
hij de deur opende, werd hij overweldigd door wat hij zag. Achter
het huis was een wondermooie kruidentuin aangelegd met allerlei
exotische planten en bloemen. Op het gras lagen grote kommen die
gevuld werden door een fontein. De kommen waren gemaakt uit
bladeren die stevig aan elkaar waren bevestigd. Nathan zag Takara
staan met in haar handen lange dunne bladeren. Ze gebruikte die
bladeren als touwen en wikkelde hen rond afgestorven blaadjes die
nog aan takken hingen. Ze trok de afgestorven blaadjes voorzichtig
weg en legde ze in een kleinere kom die in de schaduw lag. Daarna
nam ze verschillende droge takken waarmee ze kleine kuiltjes
maakte in de zachte aarde. Vervolgens legde ze er kleine zaadjes
in. Nathan keek naar wat zij deed en was aangedaan door de rust
en de toewijding die Takara aan de dag legde. Deze kruidentuin
was werkelijk een prachtig kunstwerk. Terwijl Nathan vol
bewondering keek hoe Takara met grote aandacht haar taken
vervulde, sprak ze hem aan zonder haar hoofd naar hem toe te
draaien.
─ Wat je hier ziet is het hart van “Chuenchai”.
─ Dit is fantastisch!
Onverstoorbaar werkte Takara verder.
─ Ik heb de zes kamers gezien maar ik kan er geen onderscheid in
maken.
─ Tijd is een voorwaarde om het te leren aanvoelen.
─ Kun je het mij niet wat gemakkelijker maken?
─ Dat zou ik kunnen, maar de vraag is of dat wenselijk is.
─ Het is dus echt van belang dat ik er zelf achter kom?
─ Het is van belang dat je bevriend wordt met het geduld.
Nathan herinnerde zich nu de woorden van Linh. Zij had hem
onlangs nog laten weten dat dit voor hem een noodzakelijk
leerproces was. Takara droogde haar handen af en gebaarde
Nathan haar te volgen. Ze betraden een ruimte die volledig leeg
was en waarvan de muren, de vloer en het plafond sneeuwwit
waren. Takara ging voor Nathan staan en nam zijn beide handen
vast.
─ Probeer je hoofd leeg te maken en laat even geen gedachten naar
binnen dringen.
Nathan voerde zijn opdracht uit.
─ Denk nu alleen aan water. Wat zie je?
─ Ik zie mezelf stromen door bergen en dalen.
353
─ Water stroomt altijd waar het kan. Haar natuur is zo ontvankelijk
dat het geen weet heeft van tijd of plaats. De enige manier
waardoor het water dat kon achterhalen was door een humane
vorm aan te nemen.
─ Wat je zegt is dat mijn natuurelement niet in staat is om te
begrijpen dat elke handeling op een specifieke tijd en plaats dient
te gebeuren?
─ Dat is inderdaad de reden waarvoor het water een boodschapper
zond. Eerst om te begrijpen en dan om te handelen.
Nathan keek Takara aan en kneep in haar handen. Haar woorden
maakten zoveel duidelijk. Nathan had net inzicht gekregen in de
ware reden van zijn bestaan. Zoals nooit tevoren voelde hij nu de
aanwezigheid van zijn natuurelement. Hij begreep dat al zijn
ervaringen nodig waren om een beter begrip te krijgen van het
gedrag van de mensheid en van de veranderingen die tot stand
dienden te worden gebracht.
─ Het is me nu duidelijk wat de diepere oorzaak is van mijn
gebreken.
─ Je zult nu leren aanvaarden dat de tijd over alle veranderingen
beslist en dat ieder van ons het vermogen heeft om te kiezen waar
hij zijn aandacht op richt. Zo zal je ook begrip tonen voor iedereen
die niet dezelfde zin voor diepgang heeft.
─ Toonde het water dan soms niet genoeg begrip?
─ Ook het water heeft zo haar momenten van woede gekend. Denk
maar terug aan de overstromingen in Dhaka of de omstandigheden
waarin jij tot leven kwam.
Alles werd steeds duidelijker voor Nathan, alles kreeg nu ook zin.
─ Hoe kan ik deze gebreken verhelpen?
─ Zoals bij elk gebrek gaat het hier om het onevenwichtig
aanvoelen van omstandigheden. Door de lijn te herkennen waarop
het gebrek zich bevindt, kunnen we naar evenwicht streven.
─ Op welke lijn bevindt zich mijn ongeduld?
─ Het evenwicht tussen het geduld en het ongeduld vind je door
stil te staan bij de tijd. En leert je aanvaarden dat alle dingen eerst
een einde moeten kennen alvorens het nieuwe kan verschijnen.
De woorden van Takara zetten Nathan aan het denken.
─ Mijn ongeduld belet me dus om dingen te aanvaarden?
─ Inderdaad, door ongeduld missen we het inzicht dat niet alles
naar wens verloopt.
─ Op zulke momenten is de tijd inderdaad moeilijk te verdragen.
354
─ Tijd is intrinsiek aan onze wereld en heerst over alle
veranderingen. Het geduld leert ons de duur waarmee alle
veranderingen gepaard gaan, te aanvaarden.
─ Leidt het geduld ons naar de rust waar we allemaal naar zoeken?
─ De rust is op zichzelf niets anders dan het vertrouwen in de tijd
die op gepaste momenten de veranderingen laat plaatsvinden.
─ Ik begrijp nu waarom het geduld zo belangrijk is. Het is me
alleen nog niet duidelijk waarom ik ook moet aanleren welke
plaats ik het best aanvoel?
─ De lijn van de tijd en de lijn van de ruimte zijn sterk met elkaar
verweven. Er is steeds een plaats waar de tijd rijp is voor de
veranderingen die we kunnen aanbrengen!
Nathan‟s ogen fonkelden. Hij omhelsde Takara en verliet de
kamer. Terwijl hij de trap opliep, voelde hij zich nu uiterst goed
gewapend om zijn opdracht uit te voeren. Hij had niet veel tijd
meer nodig om de kamer te vinden waar hij zich het minst goed
voelde. Het kostte hem heel wat meer tijd om de kamer te vinden
waar hij zich het best voelde. Uiteindelijk vond hij ze en keerde hij
tevreden terug naar Takara.
355
Rust
De daarop volgende weken vertoefde Nathan vaak met Takara in
de groentetuin die naast de herberg lag. Hij werkte graag met haar
mee en leerde veel door naar haar te kijken. Takara at alleen maar
wat uit haar groentetuin afkomstig was. Ze zei dat als ze licht
verteerbare voeding koos, ze zich ook licht voelde.
Naast haar relatie met de natuur, ontdekte Nathan vooral
belangrijke facetten van haar relatie met de tijd. Wat ook de
omstandigheden waren, Takara haastte zich nooit en vergat ook
nooit iets. Maar waar Nathan erg van onder de indruk was, was dat
ze op elk moment van de dag een bijzondere rust uitstraalde.
─ Het lijkt wel of de tijd je vriend is, zei Nathan.
─ Tijd is de vriend van al wat leeft, antwoordde Takara.
─ En toch wordt er vaak tegen de tijd gevochten.
─ Dat is volkomen zinloos want het is het enige wat we werkelijk
bezitten.
─ Takara, er is iets dat me al enkele dagen bezighoudt.
─ Dan is het tijd om je gedachte met mij te delen.
─ Ik weet nu dat we de ware rust alleen kunnen vinden door de tijd
te vertrouwen. Maar als de tijd over alle veranderingen beslist, hoe
belangrijk zijn onze daden dan nog?
Takara keek Nathan aan en besefte de draagwijdte van zijn vraag.
Ze stelde voor om een wandeling te maken langs het water.
Eenmaal onderweg zette ze het gesprek verder.
─ Je weet nu dat we vertrouwen moeten hebben in de tijd, willen
we het onafwendbare leren aanvaarden. Maar dat wil echter niet
zeggen dat we passief naar het leven moeten kijken. Op de lijn van
de tijd, is het evenwicht waarnaar we moeten streven, even ver van
het geduld verwijderd als van het ongeduld.
Nathan had nu even tijd nodig om Takara‟s laatste stelling goed te
begrijpen.
─ Betekent dit, dat we evenveel behoefte hebben aan ongeduld als
aan geduld? vroeg hij.
─ Zo zou je het kunnen stellen. We hebben niet voor niets het
vermogen gekregen om via onze daden veranderingen tot stand te
brengen. Neem nu de kruidentuin of de groentetuin, in welke staat
zouden ze zich bevinden, als ik er alleen maar naar zou kijken.
356
─ Het gaat er dus ook hier om naar het geschikte evenwicht te
streven.
─ Wanneer we te passief naar het leven kijken, bestaat het gevaar
dat we in een geestelijke luiheid belanden en daardoor steeds
minder daden van betekenis vervullen. Het is dus van groot belang
om onze intenties in overeenstemming te brengen met onze daden.
─ De rust is dus zeker geen vorm van stilstaan in het leven?
─ Het leven staat nooit stil. Hoe langer we de weg van onze
levensbestemming bewandelen, hoe meer we zien dat het een
ononderbroken weg is met onbeperkte mogelijkheden, een weg die
zich stapsgewijs openbaart als een unieke taak.
─ Hoe is het te verklaren dat velen onder ons nooit eerder aandacht
hebben besteed aan hun unieke taak en er niet eens bewust van zijn
dat het leven een diepere zin heeft?
─ Ze werden er nooit van op de hoogte gebracht of toonden er
geen interesse voor. Daardoor ervaren ze het leven als een
opeenvolging van chaotische gebeurtenissen die ze het noodlot
noemen.
─ Het wordt me steeds duidelijker. Door hun angst voor het
noodlot kiezen ze voor wat hun als een veilige weg wordt
voorgespiegeld en raken zo de juiste weg kwijt.
─ Ze dwalen inderdaad uit vrees om te dwalen.
─ Voor velen bestaat het leven uit het afwachten van wat komen
zal.
─ Zo besteden ze hun tijd om naar de verloren momenten van hun
leven te kijken.
─ Kan een persoon die nooit eerder zijn leven geleid heeft in het
teken van zijn unieke taak nog wel veranderen?
─ Ons gedrag wordt niet bepaald door onze ervaringen maar door
onze ambities.
De laatste woorden van Takara verheugden Nathan, al wist hij niet
meteen of het door hoop of vertrouwen kwam of misschien wel
door een combinatie van beiden.
─ Wat kan ervoor zorgen dat hun aandacht wel gericht wordt op
hun unieke taak? wilde hij weten.
Takara nam plaats op een rots en gebaarde Nathan om tegenover
haar te gaan zitten.
─ Onze unieke taak verschijnt wanneer we onze oneindige bron
vrijmaken!
─ Onze oneindige bron?
357
─ Wie op een dwaalspoor terecht gekomen is, heeft zich van de
bron van alle kennis afgesloten en zal deze toegankelijk moeten
maken als hij zijn innerlijke wensen wil leren kennen.
Nathan begreep dat wat Takara de oneindige bron noemde, alweer
een nieuwe benaming was van onze innerlijke kracht. Takara sprak
verder:
─ De ware zin van ons leven kan slechts ontdekt worden wanneer
we aandacht hebben voor deze bron. Door intuïtief te leren
handelen, nemen we de macht over onze gevoelens. Zo raken we
verlost van die eindeloze keten van weinig zinvolle handelingen.
Takara‟s woorden brachten talloze gedachten in Nathan naar
voren. Ze zag het gebeuren en bleef stil naar het water kijken. Het
duurde een tijdje voor Nathan opnieuw het woord nam.
─ Er moet toch een manier zijn om de mensheid te doen inzien dat
het leven geen noodlot hoeft te zijn? stelde Nathan.
─ Alleen wanneer mensen zich meer bewust worden van het
bestaan van de oneindige bron, herkennen ze de universele orde en
hun unieke plaats daarin.
─ Ik voel dat er een manier moet zijn om iedereen, zonder
uitzondering, zich daarvan bewust te maken.
Takara stond op, nam Nathan‟s hoofd vast en klemde het dicht
tegen zich aan:
─ Geniet van het wordingsproces, Nathan!
Takara liet Nathan zich bezinnen en keerde alleen terug naar de
herberg. Nathan zou de rest van de dag in het water doorbrengen.
De volgende dagen vertoefde hij vaak in het water en vond hij daar
nog meer inspiratie dan ooit tevoren. Op een avond, toen hij bijna
aan de herberg was aangekomen, herkende hij de aangename geur
van brandend hout. Hij keek en zag dat er een groot vuur was
aangemaakt. Een jongeman, die heel dicht bij de vlammen stond,
schikte met een lange stok, roodgloeiende oude takken in het vuur.
Hun blikken kruisten elkaar. Nathan wist het meteen, Dian was
aangekomen!
─ Fijn je eindelijk te ontmoeten, zei Nathan.
─ Ik maak het alvast gezellig, glimlachte Dian.
Nathan nam plaats op de grond, wat verder van de vlammen
verwijderd. Dian kwam naast hem zitten en vroeg hem:
─ Hoe ging het met Myate?
─ Ze voelde zich beter op de dag dat ik vertrok.
─ Nu is Leewana bij haar.
Er viel een korte stilte.
358
─ We mogen niet te lang meer wachten, Nathan.
─ Het feit dat we elkaar allemaal nu ontmoeten geeft aan dat onze
leerprocessen nu stilaan ten einde lopen.
Takara had thee gezet en kwam erbij zitten.
─ Heb je je kamer al gekozen? vroeg Nathan aan Dian.
─ Daar heeft Dian geen behoefte aan, onderbrak Takara.
─ Wat ik moet leren, zei Dian, is mijn spontaniteit in bedwang te
houden. Ik heb te vaak de neiging om mijn wil aan anderen op te
dringen.
─ Door zijn natuur kent Dian geen gematigdheid, zei Takara.
Nathan herinnerde zich goed dat Takara hem had geleerd om bij
elke behoefte na te gaan op welke lijn er een evenwicht hersteld
moest worden. Het kostte hem dan ook geen moeite om te weten
waar Dian behoefte aan had.
─ Hoe kan Dian streven naar meer gematigdheid? vroeg Nathan.
─ Door aandacht te hebben voor de harmonie tussen contrasten, zei
Takara. Wanneer hij deze harmonie zal herkennen zal hij ook beter
begrijpen hoe noodzakelijk contrasten zijn. Om onze energieën te
kunnen richten in het kader van onze evolutie.
Nathan dacht verder na en vroeg toen:
─ Is het niet zo dat wij, en veel mensen met ons, mensen die
verdwaald zijn de weg willen wijzen?
─ Alles heeft te maken met de mate waarin we dingen wensen te
veranderen, zei Takara.
─ Wanneer ik dolende mensen meer bewust wil maken van hun
ware levensbestemming, ga ik vaak afbrekend te werk, bevestigde
Dian.
─ Wanneer de regen als een zondvloed komt, illustreerde Takara,
worden de planten die niet diepgeworteld zijn, meegesleept en
vergaan ze. Zo gaat het ook met tragere geesten als ze niet op de
juiste wijze horen spreken over het spirituele leven.
─ Ik kan me ook moeilijk ervan weerhouden anderen te wijzen op
hun kortzichtige keuzes, zei Dian.
─ Dian kan werkelijk ravages aanrichten als hij niet leert begrip te
tonen zonder te oordelen, zei Takara. Hij moet leren dat niet alle
mensen hetzelfde vermogen hebben om zich de juiste vragen te
stellen over hun leven en over de wereld waarin ze leven.
Nathan luisterde aandachtig en zag overeenkomsten met zijn
ongeduld.
359
─ Dian zal naar Bolivia reizen, liet Takara weten. Daar zal hij leren
inzien dat alles wat plaatsvindt noodzakelijk is, ook datgene wat
negatieve gevoelens oproept.
─ Waarom Bolivia? vroeg Nathan.
─ Dian reist naar de grootste zoutspiegel ter wereld, de “Salar de
Uyuni”. Er bestaat geen betere plaats op aarde om de harmonie
tussen de contrasten te leren herkennen.
─ Ken je ook mijn volgende opdracht, Takara? vroeg Nathan.
Takara schonk weer thee in de glazen en bediende haar gasten voor
ze verder sprak:
─ Na ons afscheid zal je iemand terugzien die je sinds lang niet
hebt gezien. Iemand die erg verdwaald is.
─ Zal mijn opdracht erin bestaan deze persoon daar bewust van te
maken?
Takara knikte.
─ Dat doen we toch altijd? vroeg Dian.
─ Deze keer zal Nathan er echter emotioneel sterk bij betrokken
worden, dat zal nieuw voor hem zijn. Hij zal moeten leren omgaan
met alles wat er in zijn binnenste zal rond woelen.
Nathan zag de ernst van zijn volgende opdracht in en vroeg:
─ Om welke persoon gaat het?
─ Je stelt niet de juiste vraag Nathan, antwoordde Takara.
Nathan wist dat Takara bedoelde dat het weinig zin had om meer
aanwijzingen te verwachten over de persoon die ze bedoelde. Hij
kon zich beter afvragen op welke lijn hij een evenwicht diende te
herstellen. Dian zag Nathan nadenken en hielp hem:
─ Denk eraan dat deze opdracht je emotionele betrokkenheid sterk
zal beïnvloeden.
─ Wil dat dan zeggen dat ik niet genoeg begaan ben met het lot
van mensen?
─ Door je natuur stroom je steeds verder, ongeacht wat er op je
weg ligt, zei Takara. Voor jou is het dus van belang om te leren
stilstaan bij wat mensen precies voelen.
Nathan begreep wat Takara hem duidelijk maakte en vroeg:
─ Hoe zal ik leren minder onverschillig te zijn?
─ Medeleven groeit naarmate je je meer bewust wordt van je
innerlijke leidraad!
─ Mijn innerlijke leidraad?
─ Je gevoeligheid, Nathan.
De volgende dagen trokken Nathan en Dian vaak samen op. Ze
wisten dat ze allebei voor een moeilijke opdracht stonden, maar
360
voelden zich gesterkt door de overtuiging dat ze, samen met Myate
en Leewana, in staat waren tot iets unieks. Het werd hen steeds
duidelijker dat indien ze hun krachten zouden verenigen, ze in staat
waren om een daad van onbeschrijfelijke omvang te realiseren. De
dag dat Nathan de herberg zou verlaten, zocht Takara beide
jongemannen op. Ze vroeg hen haar te volgen en liep naar de
ruimte, die met haar kunstwerken gevuld was. Ze ging meteen naar
het abstracte schilderij en keek er aandachtig naar. Nathan en Dian
kwamen naast haar staan.
─ Jullie hebben allebei geleerd dat we elementen kunnen
waarnemen uit drie verschillende dimensies.
─ Dat herinner ik me nog zeer goed, zei Dian. In de eerste
dimensie nemen we de fysieke wereld waar, in de tweede de
gedachtenwereld en in de derde, de weg naar ons bewustzijn.
─ Heb je ooit Melvin, de Braziliaanse filosoof, ontmoet? vroeg
Nathan.
─ Nee, antwoordde Dian. Ik leerde dit van een Bulgaarse
psycholoog.
─ Het werk dat jullie hier zien, geeft de volledige tweede dimensie
weer, onderbrak Takara.
─ Dat zou betekenen dat alle gedachten verzameld zijn in dit
kunstwerk? merkte Dian op.
─ Zo is dat, zei Takara. Een gedachte neemt in onze fysieke wereld
de vorm aan, op de wijze waarmee de aanschouwer haar
waarneemt.
Nathan en Dian keken elkaar niet begrijpend aan. Ze hadden
moeite om de redenering van Takara te volgen. Takara liep naar de
keuken, Nathan en Dian volgden haar. Eenmaal in de keuken nam
ze een appel in haar hand. Ze hield de mooie groene appel omhoog
en vroeg aan Nathan:
─ Welke gedachte komt in je op als je hiernaar kijkt?
─ De gedachte aan een appel!
Takara legde de appel op het aanrecht, nam een groot scherp mes
en sneed er een dunne schijf van af. Ze legde de dunne schijf opzij,
hield de appel opnieuw omhoog en stelde dezelfde vraag aan Dian:
─ Welke gedachte komt in je op als je hiernaar kijkt?
─ Al is het nu lichtjes van vorm veranderd, ik heb dezelfde
gedachte als Nathan, de gedachte aan een appel!
Takara legde de appel terug op het aanrecht en nam de dunne schijf
die ze net had afgesneden. Ze hield deze omhoog en stelde
dezelfde vraag aan Nathan:
361
─ Ik denk dat ik je begrijp, antwoordde Nathan.
─ Ja, het wordt me nu ook duidelijk, zei Dian.
─ Mooi zo, zei Takara. In de eerste dimensie is het zo dat we een
gedachte alleen kunnen hebben als het onder een bepaalde vorm
verschijnt maar dat geldt niet voor de tweede dimensie.
Ze liepen de keuken uit en begaven zich naar de tuin. Takara
draaide zich om en vroeg aan Nathan en Dian:
─ Weten jullie nog wat ik vasthield in de keuken?
─ Een appel natuurlijk, zei Dian.
Takara had hierdoor duidelijk kunnen maken dat alle gedachten op
zichzelf bestonden, ook al waren ze niet waar te nemen in de
fysische wereld. Terwijl Nathan en Dian op een bank in de tuin
gingen zitten, haalde Takara een kruik vol vers sap en schonk drie
grote glazen in.
─ Besluit een gedachte zelf wanneer ze de fysische wereld
binnentreedt? vroeg Nathan.
─ Dat kan alleen wanneer ze ons weet te overtuigen haar een
bepaalde vorm te geven, antwoordde Takara. Daarom is de wens
van elke gedachte te worden verder verteld.
─ Gedachten kunnen dus wensen koesteren? merkte Dian verbaasd
op.
─ Gedachten beschikken, net als mensen, over een eigen natuur.
─ Beschikken ze dan ook over een unieke taak binnen de
universele orde? vroeg Nathan.
Takara glimlachte en keek met een tevreden blik. Ze was erin
geslaagd om Nathan en Dian van deze belangrijke gedachte te
overtuigen. Ze vulde opnieuw de glazen en sprak dan verder:
─ Alle gedachten zijn onderling aan elkaar gekoppeld en trachten
steeds een verbinding tot stand te brengen tussen de eerste en de
derde dimensie. Doordat ze niet aan tijd en ruimte zijn gebonden,
kunnen ze zelfs de grootste veranderingen tot stand brengen.
─ Over welke veranderingen heb je het? vroeg Dian.
─ Het overbrengen van gedachten die we vandaag in de eerste
dimensie niet kennen, zei Takara op een ernstige toon.
Dit gesprek zou zowel Nathan als Dian nog lang bijblijven.
Dankzij Takara hadden ze nu een beter begrip van de energieën
binnen de universele orde en hoe deze ons beïnvloeden. Ze voelden
allebei goed aan dat deze laatste inzichten hen nog van groot nut
zouden zijn.
Nathan nam nu afscheid van Dian en Takara. Op dat moment
wakkerde de wind, zoals zo vaak bij zijn afscheid, sterk aan.
362
─ Het was leuk je te leren kennen Nathan. Denk hieraan tijdens je
volgende opdracht: “Wat vooral bepalend is, is wat binnen in je
gebeurt!”
─ Dank je Dian, ik vond het ook leuk je te leren kennen. Ik heb
voor jou ook een gedachte die je zal sterken in Bolivia: “Als de
kou niet zou bestaan, zou je niet weten wat warmte is!”
Takara glimlachte en zei:
─ Leewana heeft hier veel tijd doorgebracht. We leerden elkaar
goed kennen maar ik moet zeggen dat ze me toch steeds blijft
verbazen.
Nathan en Dian keken raar op waarna Dian vroeg:
─ Bedoel je dat deze laatste gedachten van haar kwamen?
─ Zij heeft ons vandaag wel meer gedachten toegestuurd, lachte
Takara.
Nathan stond op en omhelsde Takara en Dian zeer innig.
Vervolgens nam hij zijn koffer en verliet de herberg. Eenmaal
buiten zag hij opnieuw de herdersknaap die hem de weg gewezen
had. Nathan liep naar hem toe en vroeg hem:
─ Kun je me de weg wijzen naar de haven?
─ Ben je van mening veranderd? vroeg de herdersknaap.
─ Hoe bedoel je?
─ Je wilde toch naar “Chuenchai”?
─ Daar kom ik toch net vandaan!
De herdersknaap verbaasde zich over het antwoord van Nathan en
keek hem een tijdje doordringend aan. Zwijgend ging hij verder.
Nathan liep naast hem en vroeg:
─ Waarom ben je zo verrast mij te zien?
De herdersknaap keek Nathan opnieuw aan en vroeg:
─ Mag ik je iets vragen?
Nathan knikte.
─ Hoe lang is het geleden dat je mij zag?
─ Het is al enkele weken geleden, weet je dat dan niet meer?
De herdersknaap keek verwonderd.
─ Je kijkt opnieuw verrast? zei Nathan.
─ Ik realiseer me hoe groot je unieke taak moet zijn!
─ In wat heeft je verbazing te maken met mijn unieke taak?
─ Zoals ik eerder zei verloopt de tijd binnen “Chuenchai” trager,
alleen is de vertraging tijdens jouw verblijf zeer uitzonderlijk
geweest.
─ Heeft het iets met mijn unieke taak te maken?
363
─ De vertraging die binnen de herberg optreedt, is afhankelijk van
de omvang van de unieke taak van de bezoeker. Hoe trager de tijd
binnen verloopt, hoe groter de omvang van de taak.
De herdersknaap stopte en sprak op een ernstige toon:
─ Nooit eerder zag ik iemand dezelfde dag binnengaan en ook
buitenkomen!
Dit bevestigde voor Nathan nog maar eens het belang van zijn
taak. De rest van de weg zwegen ze. Eenmaal aan de haven nam de
herdersknaap afscheid van Nathan. Ook nu kwam de wind alweer
opzetten.
─ Ik heb een laatste boodschap voor jou, iets dat nuttig zal zijn
tijdens je volgende opdracht.
Nathan luisterde aandachtig.
─ Toon medelijden met degene die grote fouten begaat want je
weet niet wat zijn hart heeft meegemaakt.
Na deze woorden vertrok de herdersknaap. Nathan bedankte hem
en had ook een dankwoord voor Leewana. Nathan nam de eerste
boot naar Laem Ngop. Aan boord stelde hij zich twee vragen. Wat
zijn volgende opdracht precies zou inhouden en wie deze
verdwaalde persoon zou zijn? Met deze vragen viel hij in slaap.
364
Opdracht
Toen de boot in Laem Ngop aanmeerde, ontwaakte Nathan uit een
diepe slaap. Hij stapte uit de boot en nam een bus naar de stad Trat.
Daar aangekomen zocht hij een hotel op. Nathan was vermoeid
door de laatste gebeurtenissen en doolde door de straten van Trat.
Zo liep hij tot drie maal toe langs dezelfde straat. De twee eerste
keren was deze straat leeg maar de derde keer zag hij de
ordediensten en een groepje mensen voor de ingang van een huis
staan. Nieuwsgierig ging Nathan een kijkje nemen en vroeg wat er
aan de hand was. Een dame antwoordde in het Engels dat ze een
man hadden gevonden die onlangs zelfmoord had gepleegd.
Nathan bedacht zich dat hij drie maal hier was langsgekomen en
kreeg een sterk vermoeden dat dit hem niet zomaar overkomen
was. Hij vroeg de dame of ze mee naar binnen wilde gaan om meer
informatie te verkrijgen. Ze vergezelde Nathan naar binnen. In het
huis troffen ze twee agenten die de documenten van de overledene
bekeken. Nathan vroeg of hij ze ook mocht inzien. De dame
vertaalde zijn woorden voor de agenten. Ze maakten geen bezwaar.
Uit de documenten bleek dat de overledene van Cambodjaanse
afkomst was. Hij woonde in Phnom Penh maar verbleef al enkele
maanden in Trat. Er was ook een brief in het Khmer geschreven en
een bijhorende envelop met daarop een adres uit Cambodja.
Nathan wilde graag weten wat er in de brief stond. De dame kon
geen Khmer lezen maar een van de agenten wel. Hij las eerst de
brief voor zichzelf en vatte het daarna samen in het Thai. De dame
vertaalde het daarna weer naar het Engels voor Nathan. Het was
een afscheidsbrief van de overledene, bedoeld voor zijn zoon. Uit
de brief kon men afleiden dat de man zich door zijn zoon aan zijn
lot overgelaten had gevoeld. Plotseling viel er een foto uit de
envelop. Een van de agenten raapte hem op. Nathan vroeg om de
foto te mogen zien. Toen hij de foto in handen kreeg, stond zijn
hart even stil. Hij vroeg om de naam voor te lezen die op de
envelop vermeld stond. Zijn vermoeden klopte. Zowel de naam als
de foto gaf aan dat de zoon van de overledene niemand minder was
dan… Y Chao, zijn jeugdvriend waar hij in Brussel mee op school
had gezeten. Het drong bij Nathan door dat zijn volgende
bestemming Cambodja zou worden. Hij vroeg aan de agenten een
365
kopie te maken van de brief en beloofde hem persoonlijk te
bezorgen. De volgende dag vertrok Nathan met een bus naar de
Cambodjaanse grens. Vandaar nam hij een minibusje dat hem tot
in de hoofdstad Phnom Penh zou brengen. Toen hij eenmaal de
grens overgestoken was, merkte Nathan meteen op dat Cambodja
veel armer was dan Thailand. De wegen waren onverhard, de
voertuigen hingen met koorden aan elkaar maar vooral het beeld
van de vele bedelende kinderen trof hem. In de hoofdstad nam
Nathan een taxi en toonde de chauffeur de envelop met het adres.
De chauffeur bracht hem naar een kantoorgebouw in het zakelijke
district van de stad. Nathan keek dan ook verbaasd. Hij had een
gewone burgerwoning verwacht, maar de taxichauffeur bevestigde
hem dat het adres dat op de envelop stond wel degelijk hier was.
Nathan liep naar het gebouw en vroeg aan de receptioniste of hij Y
Chao kon zien. De receptioniste wilde weten of hij een afspraak
had. Nathan antwoordde van niet maar zei dat hij wel een
belangrijke boodschap bracht van de vader van Y Chao. De
receptioniste belde enkele malen maar meldde aan Nathan dat Y
Chao naar zijn buitenverblijf was vertrokken in Kampot, een
kuststad op enkele uren rijden van Phnom Penh. Toen Nathan
vroeg wanneer Y Chao terugkwam, antwoordde de receptioniste
dat alleen Y Chao dat wist, aangezien hij de eigenaar was van het
bedrijf. Nathan vertrok de volgende dag naar de stad Kampot, in de
gelijknamige staat, en kwam er in de vroege avond aan. Na enig
navragen, werd het hem duidelijk dat Y Chao een succesvolle
zakenman was geworden. De meeste mensen kenden zijn
buitenverblijf. Nathan vond dan ook snel de woning, een
imposante villa in koloniale stijl. Hij belde aan en een dienster
kwam opendoen. Toen Nathan naar Y Chao vroeg ging de dienster
een stap opzij om hem binnen te laten. Ze vroeg wie ze mocht
aankondigen en waarover zijn bezoek ging. Nathan antwoordde dat
hij een vriend was met een persoonlijke boodschap. De dienster
ging weg en kwam enkele momenten later Nathan halen. Ze
opende een deur en gebaarde hem binnen te gaan. Nathan stapte
een groot kantoor binnen en zag Y Chao in een strak maatpak. Y
Chao herkende Nathan en stond meteen op van achter zijn bureau:
─ Wat een leuke verrassing dat je mij komt opzoeken!
Nathan zat nu met maar een gedachte. Wanneer zou het beste
moment zijn om Y Chao het overlijden van zijn vader aan te
kondigen.
─ Hoe heb je me gevonden? vroeg Y Chao.
366
─ Hoe ik je vond is van weinig belang, antwoordde Nathan.
Belangrijker is waarom onze wegen elkaar opnieuw kruisen!
─ Nog steeds even diepzinnig, merk ik.
Y Chao nam plaats in een van de grote sofa‟s, vroeg Nathan om bij
hem plaats te nemen en liet de dienster koffie brengen.
─ Het kan soms toch raar lopen. Nog maar enkele weken geleden
was ik op cruise op de Middellandse zee en weet je wie ik in
Griekenland tegenkwam? Laura! Ze zei dat ze daar de liefde van
haar leven had gevonden… Ze vroeg trouwens ook naar jou.
─ Ik ben blij voor haar, misschien ga ik haar wel bezoeken. Maar
hoe gaat het met jou?
─ De zaken gaan goed, Nathan!
Y Chao wees naar een groot bord waarin een leuze stond
geschreven: “Wie wenst te leven, ondergaat niet, maar
onderneemt!
─ Ik ben, samen met enkele buitenlandse partners, eigenaar van
verschillende gebouwen in de hoofdstad. Daarnaast heb ik ook
aandelen in grote vastgoedprojecten. Voor iemand die met niets
begonnen is, mag ik eigenlijk wel trots zijn op wat ik gerealiseerd
heb.
─ Wat zijn je volgende ambities?
─ Zoals het er nu naar uitziet, kan ik over enkele jaren een van de
grootste vastgoedmakelaars van de stad worden.
Nathan bleef zwijgend naar Y Chao kijken.
─ Hoe gaat het privé, Y Chao?
─ Ik ben onlangs gescheiden… maar het gaat nu beter. Waarom
deze vraag?
─ Ik stelde je drie maal dezelfde vraag!
Nathan haalde de brief uit zijn zak en legde hem op tafel. Y Chao
nam ze op.
─ Die is van mijn vader! zei hij met grote verbazing.
Nathan antwoordde niet en gaf Y Chao de tijd om hem helemaal te
lezen. Nadat hij de brief had gelezen, bleef Y Chao enkele minuten
sprakeloos zitten met zijn hoofd naar beneden gebogen.
─ Ik heb een leven geleid waar geen aandacht was voor hem en
ook niet voor mijn vrouw. Mijn enige zorg was het bereiken van
financieel succes.
Y Chao kreeg tranen in de ogen. Nathan voelde met hem mee en
ging bij hem zitten.
─ Hoe kom je eigenlijk aan deze brief? vroeg Y Chao.
367
─ Een betere vraag zou zijn: “Hoe komt deze brief tot mij”? Een
heleboel gebeurtenissen moesten tegelijkertijd plaatsvinden om
onze ontmoeting te laten gebeuren.
─ Van jou leerde ik dat alles een reden heeft, om welke reden zou
het nu gaan?
─ We zijn samengebracht om gevoelens beter te begrijpen en
nieuwe gevoelens te ervaren. Gevoelens die ons bewuster zullen
maken van onze oneindige bron.
─ Je hebt het over ons innerlijk weten.
Nathan knikte en zei dan:
─ Hoe bewuster we ons worden van deze bron, hoe helderder onze
zienswijzen en hoe duidelijker ons doel in het leven wordt.
─ Jij was toch altijd al bewust van deze bron?
─ Het zal jou niet vreemd in de oren klinken dat sommige
gevoelens mij onbekend zijn. Dankzij jou kan ik ze leren
ontwarren en zo verder groeien.
Y Chao had vroeger genoeg tijd doorgebracht in het gezelschap
van Nathan om te weten dat hij zelden of nooit te kampen had
gehad met pijnlijke gevoelens en vroeg:
─ Wat bedoel je precies met verder groeien?
─ Je had het daarnet over evolutie maar de enige evolutie die
werkelijk van belang is tijdens dit bestaan heeft niets te maken met
ons statuut of onze rijkdom. Waar het om gaat, is de evolutie van
onze gevoeligheid.
Y Chao keek op van Nathan‟s woorden. Die laatste sprak verder:
─ Onze gevoeligheid bevat onze diepste waarheid. Ze vergeet
nooit het oorspronkelijke plan van het universum en probeert ons
steeds aan onze oorspronkelijke wens te herinneren.
De woorden van Nathan klonken Y Chao helemaal niet vreemd in
de oren. Hij wist precies wat hij bedoelde, maar het was lang
geleden dat iemand hem eraan herinnerde.
─ Nathan, weet jij wat er gebeurt met onze gevoeligheid na ons
overlijden?
Nathan begreep dat Y Chao op dit moment aan zijn vader dacht.
─ Na de dood ervaart onze gevoeligheid opnieuw alle
gebeurtenissen die ze meemaakte tijdens haar leven maar vanuit
het standpunt van alle personen die hierdoor werden beïnvloed.
Y Chao dacht aan zijn laatste momenten met zijn vader en zei:
─ Dan vrees ik dat mijn vader groot verdriet voelt als hij aan mij
terug denkt!
368
─ Wees gerust, wanneer de gevoeligheid gebeurtenissen opnieuw
ervaart, gebeurt dat zonder oordeel of pijn.
─ Wat ervaart onze gevoeligheid dan precies?
─ De nodige lessen om zich dan van hieruit verder te ontwikkelen.
─ Ik denk dat ik het begrijp.
─ Nog niet helemaal, maar dat komt wel, herhaalde Nathan de
wijze woorden van Takara. Je hebt nu behoefte aan rust en
bezinning, ging Nathan verder terwijl hij zich klaarmaakte om te
vertrekken.
─ Waar ga je naartoe?
─ Ik blijf in de stad.
─ Ik zou graag willen dat je bij mij blijft logeren.
Nathan nam enkele momenten bedenktijd.
─ Ik zal vanavond terugkomen.
Nathan omhelsde Y Chao en zou de rest van de dag aan het strand
doorbrengen. Toen hij pas laat naar de villa terugkeerde, toonde Y
Chao hem zijn logeerkamer. Nathan had een verzoek voor Y Chao:
─ Ik wil je vragen om samen met mij enkele dagen weg te gaan.
─ Enkele dagen? Dat is voor mij niet mogelijk, ik heb tal van
verplichtingen.
─ Niets heeft nu meer aandacht nodig dan je innerlijke zelf.
Y Chao dacht na en vroeg dan:
─ Waar zou je naartoe willen gaan?
─ Naar de plaats die het meest indruk op je maakte.
Y Chao wilde reageren maar Nathan onderbrak hem:
─ Ik ga nu slapen, laat het mij morgen weten.
De volgende dag nam Nathan plaats aan de ontbijttafel waar Y
Chao hem verwelkomde:
─ Ik heb nagedacht Nathan. Ik wil dingen in mijn leven veranderen
en ik weet dat er geen betere persoon is dan jij om mij daarbij te
helpen.
Nathan wist dat het gesprek van gisteren zijn vruchten afwierp.
─ Mooi zo en waar gaan we naartoe? vroeg hij.
─ Na het ontbijt vertrekken we naar een tempel in Siem Reap. We
zullen met de auto reizen en enkele dagen onderweg zijn maar het
is de beste manier om mijn land te ontdekken.
─ Ik heb wat gelezen over de tempels van Angkor. Ze schijnen
indrukwekkend te zijn.
─ Ik wil je naar de “Ta Prohm” brengen. In de ruines van deze
tempel werd ik als nooit tevoren getroffen door de onvoorstelbare
kracht van de natuur.
369
─ Je maakt me benieuwd!
Na het ontbijt vertrokken ze in noordelijke richting. Ze stopten
even in Phnom Penh en reden dan verder over het platteland naar
Siem Reap. Nathan kreeg veel armoede te zien: dorpen die
afgezonderd liggen, gezinnen met veel kleine kinderen in te kleine
woningen waar sanitaire voorzieningen ontbraken, enzovoorts. Y
Chao liet Nathan weten hoe zijn volk geleden had onder de
jarenlange oorlogen. Al leefde het land nu in vrede, er stierven nog
steeds mensen of werden gewond door landmijnen. Dat verklaarde
het grote aantal mensen met geamputeerde ledematen. En alsof het
nog niet erg genoeg was, waren er dit jaar ook veel mislukte
rijstoogsten geweest, wat voor vele families, maandenlange
hongersnood tot gevolg had. Nathan voelde medeleven met de
mensen en vroeg Y Chao dan ook regelmatig om te stoppen. Wat
Nathan opviel was dat, ondanks de ellende, in elk dorp waar ze
kwamen, de mensen erg vriendelijk en zachtmoedig waren.
─ Tja, wat kunnen we aan zoveel leed doen? zei Y Chao.
Nathan voelde dat in deze vraag een zeker schuldgevoel
schuilging.
─ Je stelde net een vraag die wonderen kan doen, Y Chao.
Y Chao keek Nathan aan en zag dat hij zich goed legde voor een
korte slaap. Nathan gaf Y Chao zo de gelegenheid om zich in stilte
te bezinnen over hun laatste woorden. Toen ze in Siem Reap
aankwamen, reed Y Chao meteen naar de tempel waarover hij
eerder gesproken had. Nathan had een voorgevoel dat er iets
bijzonders zou gebeuren. Toen ze aan de tempel “Ta Prohm”
kwamen, was het al laat geworden. De zon was al aan het
ondergaan en kleurde het landschap prachtig roodoranje.
─ Het is al laat, misschien kunnen we beter morgen terugkomen?
zei Y Chao.
Nathan zag dat de meeste bezoekers terugkeerden maar zelf voelde
hij iets dat hem aanspoorde om verder te gaan. Hij antwoordde:
─ We moeten nu naar binnen gaan!
Y Chao begreep het niet maar hij kende Nathan goed genoeg om te
weten dat hij steeds zijn gevoel volgde en dat het geen zin had om
daar tegenin te gaan. Hij nam zijn zaklamp en vergezelde Nathan
naar de tempel. Binnen ontdekte Nathan een doolhof van gangen
en galerijen dat overwoekerd was door mossen en klimplanten. Hij
zag hoe torens en beelden vergroeid waren met lianen en hoe oude
bomen met gigantische wortels zich om de tempel heen
kronkelden.
370
─ Indrukwekkend, niet? vroeg Y Chao.
Nathan zei niets en liep verder. Vanwege de zonsondergang en
doordat de zon nauwelijks door het dichte bladerdak heen kon
schijnen was het binnen donker. Y Chao zag dat de meeste
bezoekers nu weg waren en drong er op aan om de volgende dag
terug te keren.
─ Geef mij de zaklamp maar en keer jij alvast terug naar de auto,
zei Nathan.
Nog voor dat Y Chao goed wist wat hierop te antwoorden, was
Nathan met de zaklamp door een gang heen gelopen. Y Chao was
het mysterieuze gedrag van Nathan wel gewend maar kon toch niet
anders dan zich zorgen maken. Op weg naar de auto zou dat gevoel
zich nog versterken. Nathan liep door de ruines heen, nog steeds
zonder te weten waar hij naartoe ging. Opeens stopte hij in een hal
met vierkante zuilen en keek hoe de zuilen door boomwortels uit
elkaar waren gedrukt maar ook door dezelfde wortels werden
rechtgehouden. Nathan was, vanaf zijn intrede in de tempel,
geïmponeerd door de vernietigende kracht van de natuur. Maar nu
zag hij hoe het woud alle muren en zuilen rechthield. Het volledige
complex was vergroeid met de aarde. Op dat moment kreeg hij een
heel vreemd gevoel. Tussen de zuilen zag hij het beeld van Myate,
Leewana en Dian. Alle drie zaten op de grond tussen de zuilen en
keken naar wat de natuur hier had verwezenlijkt. Ook al wist
Nathan dat ze niet werkelijk hier waren, leek het wel zo. Het was
alsof ze allen samen dezelfde boodschap ontvingen. Nathan ging
zelf ook op de grond zitten tussen twee zuilen. Voor hem zag hij
Dian, links van hem Myate en rechts van hem Leewana. Samen
trachtten ze de boodschap van dit teken te herkennen. Opeens werd
het Nathan helemaal duidelijk en op dat moment verdwenen zijn
vrienden. Nathan stond op en ging naar buiten. Hij was een hele
tijd weggebleven. Y Chao had zelfs overwogen om de
ordediensten in te schakelen. Groot was dan ook zijn opluchting
toen hij Nathan zag verschijnen.
─ Wat is er gebeurd daarbinnen? vroeg hij aan Nathan.
─ Geen woorden kunnen deze ervaring omschrijven Y Chao.
─ Kan je mij dan zeggen wat je geleerd hebt?
─ Deze ervaring leerde mij dat het universum geen groot begin
kende en ook geen groot einde zal kennen. Elk einde zal gevolgd
worden door een nieuw begin.
Y Chao keek Nathan aan maar begreep niet wat hij bedoelde.
371
─ Het heeft weinig zin hierover meer vragen te stellen, ging
Nathan verder, elke verdere omschrijving zou een verraad zijn aan
de ervaring zelf!
Ze boekten een hotel in het centrum van de stad en reden de
volgende dag terug naar Phnom Penh. Na een volledige dag te
hebben gereden, met slechts een pauze om te eten, stelde Y Chao
voor in het volgende dorp te overnachten. Zijn woorden waren nog
niet koud toen de auto motorpech kreeg. Y Chao kon de auto nog
net tot aan de zijkant van de weg laten uitrollen. Ze stapten uit om
de motor weer aan de praat te krijgen, maar zonder succes. Het was
ondertussen donker geworden en er was in de wijde omtrek geen
licht te bespeuren. Y Chao nam zijn zaklamp en keek of hij iets
kon zien aan de motor. Hij merkte niets ongewoons en vond deze
panne vreemd, aangezien de auto nieuw was en tot dan toe perfect
had gereden. Toen Y Chao wilde telefoneren zag hij dat zijn
telefoon geen signaal ontving. Nathan merkte op dat ze de laatste
kilometers geen woningen hadden gezien en dat ze waarschijnlijk
buiten het netwerkgebied waren. Beide jongemannen waren moe
en besloten om de nacht in de auto door te brengen. De dageraad
zou wel raad brengen. Ze werden door de eerste zonnestralen
gewekt. Na een korte verkenning zagen ze dat ze in een afgelegen
gebied waren. Nathan ging op een rots zitten en nam de tijd om na
te denken.
─ Er moet wel heel veel gebeuren voordat je ongerust wordt,
merkte Y Chao op.
─ Je moet vertrouwen hebben in onverwachte gebeurtenissen. Ze
gaan steeds gepaard met wijsheid.
Y Chao probeerde zijn ongerustheid niet te laten merken en ging
naast Nathan zitten. Opeens wees Y Chao naar de lucht. Hij zag
een grote witte roofvogel in grote kringen rondvliegen. Toen
Nathan ook omhoog keek, zagen ze hoe de roofvogel in een rechte
lijn naar de overkant van de heuvel dook. Ze keken elkaar aan…
dit leek wel een teken. Ze besloten het erop te wagen en liepen de
heuvel op. Het duurde langer dan verwacht voordat ze de top
bereikten maar groot was hun verbazing toen ze eenmaal boven
waren en een groot landgoed te zien kregen. Het landgoed was
begrensd door een omheining. In het midden van een magnifieke
tuin bevond zich een grote villa. Ze begaven zich naar het
landgoed. Aan de poort belden ze aan. De poort was met allerlei
veiligheidssystemen uitgerust. Nathan en Y Chao vermoedden dat
ze op dit moment in beeld waren. Het duurde even voordat er
372
iemand naar hen toekwam. De man die kwam opendoen heette
Hyun-Ki en was een werknemer op het landgoed. Y Chao legde
hem uit dat ze autopech hadden. Daarop gebaarde Hyun-Ki hen
hem te volgen. Ze liepen door de tuin die verfraaid was met
sierlijke vijvers en beeldhouwwerken. Toen ze eenmaal bij het huis
waren aangekomen verscheen een oudere man aan de deur van een
veranda. De man stelde zich voor in het Engels. Hij heette Seung
en kwam uit Zuid-Korea. Y Chao lichtte hem in over hun
motorpech waarna Seung, Hyun-Ki de opdracht gaf om de wagen
op te halen en te laten herstellen. Vervolgens nodigde hij hen uit
om thee te drinken. Seung bleek zeer nieuwsgierig te zijn wie zijn
gasten waren:
─ Van waar komen jullie?
─ We komen van Siem Reap waar we een bezoek brachten aan de
“Ta Prohm” antwoordde Y Chao.
Seung, die net van zijn thee dronk, verslikte zich.
─ Wat een toeval, ik was vorige week nog in dezelfde tempel.
─ Wie aandacht heeft voor het toeval vindt een gids, merkte
Nathan op.
Seung keek Nathan lange tijd aan en werd nieuwsgieriger:
─ Wat doen jullie in het leven?
─ Ik bezit vastgoed in Phnom Penh, antwoordde Y Chao.
─ En jij Nathan, wat doe jij?
─ Ik drink thee en ik luister naar u.
─ Wil je liever niet praten over je bezigheden? vroeg Seung.
─ Toch wel, ik geef aan dat ik vooral het moment zelf beleef.
─ Je doet dus geen zaken zoals je vriend?
─ Ik leerde dat veel dingen er niet zijn om ze te bezitten maar om
ze te gebruiken.
Y Chao voelde zich wat ongemakkelijk door deze opmerking.
Nathan legde zijn hand op zijn arm. Seung keek alweer lang naar
Nathan, zweeg even en reageerde dan:
─ Heeft het tijdelijke bezit, als ik het zo mag noemen, dan geen
waarde voor jou?
─ Wanneer men zulk bezit tot een waarde op zich verheft, bestaat
het gevaar dat men zichzelf aan zijn bezit ondergeschikt maakt en
er uiteindelijk zijn leven aan opoffert.
─ Opofferingen maken toch deel uit van het leven, reageerde
Seung.
─ Door een duidelijk onderscheid te maken tussen wat goed is en
wat schijnbaar goed is voor ons, begeren we alleen nog waar we
373
werkelijk behoefte aan hebben. Dingen die onze vrijheid vergroten
en niet beperken.
─ Aan welke dingen denk je dan? ging Seung verder.
─ Aan onze inzichten. Inzichten vragen geen opofferingen en
vergroten onze vrijheid. Ze kunnen ons ook nooit worden
afgenomen want ze maken deel uit van wie we echt zijn.
─ Interessant, antwoordde Seung.
Y Chao zag dat Seung steeds aandachtiger naar Nathan luisterde.
Het ongemak dat hij aanvankelijk voelde, veranderde nu in een
gevoel van trots zodat hij zelfs Nathan‟s woorden bevestigde:
─ Het is waar dat bezit onze vrijheid alleen maar lijkt te vergroten.
Hoe meer we bezitten, hoe kieskeuriger we worden en hoe
moeilijker het wordt om een gevoel van bevrediging te ervaren.
Seung bleef lange tijd stil. Nathan voelde dat hij erin geslaagd was,
zowel Seung als Y Chao, aan het denken te zetten. Seung nam het
woord:
─ Wat ik nu ga vertellen, zal u waarschijnlijk vreemd in de oren
klinken. Deze nacht heb ik gedroomd dat ik inzichten zou
ontvangen die mijn leven ingrijpend zouden veranderen.
─ Ervaar je wat je nu hoort als iets dat je leven zou kunnen
veranderen? vroeg Nathan.
─ De vraag is of ik wel iets zou willen veranderen, zei Seung.
─ De werkelijke vraag is of je eenzaam wil blijven, zei Nathan.
─ Hoe kom je daarbij? vroeg Seung aan Nathan.
─ Jullie hebben allebei een weg van opofferingen gevolgd, een
weg die altijd in eenzaamheid eindigt.
Nathan liet even de stilte spreken. Na enkele momenten nam Seung
opnieuw het woord:
─ Je kent me amper en toch heb je snel door de luxe heen gekeken.
─ Als Nathan dat aankaartte, zei Y Chao, zal hij daar wel zijn
redenen voor hebben.
─ Dat klopt, zei Nathan. Net zoals eenzaamheid, treedt elk gevoel
op met een reden en wordt deze aangegeven door een verlangen
naar de zin van het leven.
─ Een verlangen naar de zin van het leven? vroeg Seung.
─ Een verlangen om onze oorspronkelijke wens te volgen, zei
Nathan.
─ Welke wens bedoel je? wilde Seung weten.
─ De wens om de weg van onze levensbestemming te volgen,
antwoordde Nathan.
374
─ Bedoel je dat eenzaamheid aangegeven wordt door onze
oorspronkelijke wens? wilde Y Chao ineens weten.
─ Onze diepere verlangens worden aangegeven door onze
gevoeligheid, legde Nathan uit.
─ Waarom kiest onze gevoeligheid ervoor om ons de pijn van
eenzaamheid te doen voelen? vroeg Seung.
─ Voor al degenen die een weg van opofferingen bewandelen, zei
Nathan, is dat vaak de enige manier om hen van haar bestaan
bewust te maken.
Er viel nu een stilte. De woorden van Nathan hadden indruk
gemaakt. Nathan vroeg toen of hij zich kon verfrissen. Bij zijn
terugkomst ging het gesprek tussen Y Chao en Seung over de grote
woningnood die het land kende. Ze bespraken allebei hun
verlangen om er iets aan te doen. Seung verklaarde dat hij over een
zeer uitgestrekt terrein beschikte op de kruising van twee rivieren.
Een vruchtbare grond en dus ook een ideale locatie om er een groot
dorp te bouwen. Nathan richtte zich nu tot zowel Y Chao als
Seung:
─ Meer tekens zouden overbodig zijn. Het feit dat jullie vandaag
elkaar ontmoeten is geen toeval, zoals niets toevallig gebeurt.
─ Ik sta ervan te kijken hoe je ons bij elkaar bracht, zei Y Chao.
─ Je moet verder kijken Y Chao, zei Nathan. Wat jullie bij elkaar
bracht is het gevoel van gerechtigheid.
─ Maar wist je dan al dat we samen zouden werken? wilde Seung
weten.
─ Het werd me tijdens dit gesprek steeds duidelijker dat er een
groot project in de maak was. Door wat jullie tot stand kunnen
brengen voor het Cambodjaanse volk zullen alle schuldgevoelens
en gevoelens van eenzaamheid die jullie ervaren definitief tot het
verleden behoren.
Hyun-Ki kwam binnen om te melden dat de wagen hersteld was.
Nathan en Y Chao stonden op en maakten zich klaar om te
vertrekken. Y Chao en Seung spraken een datum af waarop ze
elkaar opnieuw zouden treffen om hun project een meer concrete
vorm te geven. Daarna leidde Seung de twee jonge mannen naar de
uitgang. Toen ze bij de poort aankwamen, was Y Chao al verder
gewandeld. Seung had nog enkele vragen voor Nathan:
─ Hoe wist je dat Y Chao belangrijk voor mij zou worden?
─ Y Chao is iemand die voor hij naar Europa kwam, ingeleid werd
in de verborgen leer van deze wereld. Daardoor beschikte hij al
zeer jong over een heldere kijk op het leven. Hij zal het nu in de
375
praktijk kunnen brengen, je zult veel van zijn lessen kunnen
opsteken.
─ En wat zal ik voor hem betekenen?
─ Y Chao heeft altijd een natuurlijke rem gekend. Er schuilt in
hem een grote faalangst. Daardoor heeft zijn gevoeligheid hem
steeds aangespoord om een bondgenoot te vinden die hem kon
helpen deze angst te overwinnen.
Seung knikte om aan te geven dat hij Nathan begreep en bedankte
hem uitvoerig. Eenmaal in de auto bespraken Nathan en Y Chao
hun ontmoeting met Seung. Tijdens het gesprek stelde Y Chao een
vraag identiek aan die van Seung:
─ Hoe wist je dat Seung belangrijk voor mij zou worden?
─ Dat gebeurde tijdens het gesprek. Seung genoot al heel jong veel
aanzien en beschikte al snel over rijkdom. Daardoor werd hij al
snel ingeleid in de machtsverhoudingen van deze wereld. Door met
hem om te gaan zal je veel van zijn ervaringen kunnen opsteken.
─ Wat zal ik hem kunnen bijbrengen?
─ Seung heeft nooit een heldere kijk gehad op zijn hogere
doelstellingen. Dat verklaart ook zijn vele teleurstellingen.
Daardoor heeft zijn gevoeligheid hem steeds aangespoord om een
bondgenoot te vinden die hem kon helpen deze helderheid te
vinden.
─ Nathan, ik weet niet hoe ik je ooit hiervoor kan bedanken.
─ Door me op de hoogte te houden van de vooruitgang van jullie
project.
Y Chao begreep door deze woorden dat Nathan zijn opdracht als
vervuld zag.
─ Wat heb jij geleerd Nathan?
─ Ik kreeg bevestiging dat al onze gevoelens ten dienste staan van
onze oorspronkelijke wens en in de “Ta Prohm” leerde ik iets
uiterst belangrijk over de natuur.
Y Chao was nog steeds nieuwsgierig naar wat er in Siem Reap
plaats gevonden had.
─ Ook al ontstaan er orkanen, ging Nathan verder, aardbevingen en
overstromingen, na een korte tijd raken de elementen uitgewoed en
keert de stilte terug. Het is in de stilte dat de dingen pas echt
beginnen te bestaan.
Y Chao was niet veel wijzer geworden maar hij wist dat het ooit
duidelijk zou worden.
─ Weet je al waar je naartoe gaat? vroeg hij aan Nathan.
─ Zei je niet dat Laura me wilde zien?
376
Een paar uren later zette Y Chao Nathan af aan de luchthaven en
hielp hem een vlucht te boeken naar Griekenland.
377
- 11 -
Allesomvattende Wijsheid
378
379
Essentie
Toen Nathan „s ochtends aankwam in Athene, belde hij Laura om
haar op de hoogte te brengen van zijn komst. Hij liet haar weten
dat hij enkele dagen in de hoofdstad zou verblijven en daarna
verder naar haar zou reizen. Nathan boekte een herberg in Plaka,
het hart van de stad. De volgende dag slenterde hij de hele dag
door het oude stadsgedeelte en genoot van de bijzondere
historische omgeving. Nog een dag later besloot hij de berg van
Areopagus te beklimmen. Boven op de berg had hij een
indrukwekkend uitzicht op de stad Athene. Vermoeid door de
klimtocht en de warmte, zocht hij een plekje in de schaduw waar
hij ging liggen voor een korte rustpauze. Het duurde niet lang voor
hij in slaap viel. Toen hij wakker werd, zag Nathan dat er een
jongedame naast hem was komen zitten. Ze keek naar hem, lachte
vriendelijk en genoot vervolgens rustig verder van het uitzicht.
Nathan ging rechtop zitten en sprak haar in het Engels aan:
─ Zit je hier al lang?
Ze deed haar lange, zwart krullende haren opzij en zei
glimlachend:
─ Nog niet zo lang, je was aan je toekomst aan het bouwen toen ik
hier aankwam.
De jongedame merkte op dat Nathan vreemd opkeek en sprak
verder:
─ Dat is wat we doen wanneer we dromen!
Terwijl Nathan in zijn ogen wreef en probeerde helemaal wakker
te worden, stelde het meisje zich voor:
─ Mijn naam is Rajiya.
─ Ik heet Nathan. Waar kom je vandaan?
─ Ik woon in Beiroet, de Libanese hoofdstad. En jij?
─ Ik ben opgegroeid in België maar ben al enkele jaren op
doorreis.
Rajiya keek Nathan even aan alsof iets haar duidelijk werd en
vroeg dan:
─ En weet je al waar je pad je naartoe brengt?
─ Dat laat ik elke dag opnieuw door mijn licht bepalen.
Rajiya en Nathan keken elkaar aan en glimlachten. Ze voelden
allebei goed aan dat ze elkaar niet zomaar tegenkwamen.
380
─ Je pad is zo helder dat je licht ook op andere paden schijnt.
─ Waaraan zie je dat?
─ Dat wordt mij onthuld door de heldere betekenis van je woorden.
Nathan keek alweer vreemd op. Rajiya verduidelijkte:
─ Ik heb het over de gevoelens die je woorden tot leven brengen.
─ Hoe kan je dat herkennen? vroeg Nathan.
─ Ik leerde het van mijn vader en hijzelf leerde het van zijn oom.
Na deze woorden staarde Rajiya eerst even in de verte en sprak dan
verder:
─ Zoals jij, volbreng ik de opdracht die mij werd meegegeven.
─ Wat doe je precies? wilde Nathan weten.
─ Ik schrijf gedichten.
─ Waarover gaan je gedichten?
─ Meestal over vrede.
Rajiya ging dicht bij Nathan zitten en vertelde verder:
─ Met mijn woorden wil ik mensen doen inzien dat men niet
vreedzaam kan leven zolang men iets van elkaar wil bezitten.
─ Geloof je dat ware vrede op aarde mogelijk is?
─ Ooit ja, wanneer de mensen het verlangen zullen hebben om
samen naar iets te streven dat hoger is dan henzelf!
De avond begon te vallen over Athene. Nathan en Rajiya daalden
de berg van Areopagus af en besloten om samen iets te gaan eten.
Ze namen een taxi naar een “taverna” aan het water. Ondertussen
was het nacht geworden. Ze zaten op een mooi verlicht terras en
bespraken het hogere doel dat ze allebei voor ogen hadden. Nathan
vertelde Rajiya hoe groot zijn fascinatie voor dichters en
muzikanten was:
─ Ik vind het altijd zo mooi hoe dichters en muzikanten vorm
geven aan de essentie van het leven.
─ Ja, ook muzikanten laten vaak hun hart en hun verstand op
elkaar aansluiten… het is vreemd dat je muzikanten aanhaalt.
Rajiya pauzeerde even.
─ Onlangs was ik in Istanbul. Ik hoorde er spreken over een oude
man die over wonderlijke krachten beschikte. Dat maakte me
nieuwsgierig en ik zocht hem op. Hij voorspelde dat mijn teksten
op muziek gezongen zouden worden.
─ Een oude man die over wonderlijke krachten beschikt? Vertel
me eens wat meer over die man.
─ Hij was een heel merkwaardige man. Koan is zijn naam. Er
wordt gezegd dat hij lang geleden vanuit de Balkan naar Istanbul
verhuisde.
381
─ In welke zin was die man merkwaardig?
─ Hij zei dat hij leefde volgens de leer die niet in woorden uit te
drukken is en hij gebruikte vreemde beeldspraken. Nadat ik hem
een gedicht had voorgelezen, zei hij dat in mijn verzen het leven
meer leefde dan in het leven zelf.
─ Dat is een erg mooi compliment.
─ Volgens hem beschik ik over een bijzondere gave, hij noemde
het de gave van Bsharri!
─ De gave van Bsharri?
─ Bsharri is een klein stadje in het noorden van Libanon waar ik
geboren ben, iets wat hij onmogelijk kon raden.
Nathan voelde dat Rajiya erg onder de indruk was van haar
gesprek met die man. Hij liet haar verder spreken.
─ Koan wist me te zeggen dat mijn gave uitging van Khalil
Gibran.
─ De dichter?
─ Inderdaad, Koan vertelde mij dat hij onlangs nog een ontmoeting
met hem had gehad.
─ Een ontmoeting? Khalil Gibran is toch overleden?
─ Inderdaad. Toen ik hem erop attent maakte dat dat niet mogelijk
was, antwoordde hij iets opmerkelijks.
Nathan luisterde met grote aandacht.
─ Hij zei dat niets onmogelijk is in dromen en visioenen!
Nathan bleef een tijdje voor zich uit staren. Ontelbare gedachten
spookten door zijn hoofd. Rajiya vertelde verder:
─ Ik vroeg hem toen of hij nog meer mensen uit het verleden
ontmoette.
─ Wat antwoordde hij?
─ Hij zei: “Evengoed uit het verleden als uit de toekomst!”
Ook al leken de woorden van Rajiya onwaarschijnlijk, twijfelde
Nathan niet aan haar oprechtheid. Hij wist dat er een verklaring
moest zijn voor wat de man haar had verteld en dat er maar een
manier was om daar achter te komen.
─ Ik wil Koan graag ontmoeten. Waar kan ik hem vinden?
─ Hij leeft teruggetrokken op de heuvel van Camlica aan de
oostkant van Istanbul.
─ Weet je waar precies?
─ Vanuit zijn woning heeft hij uitzicht op het water dat in een
ander continent overgaat, zo wezen ze mij ook de weg.
Het besluit van Nathan was snel genomen. Na zijn bezoek aan
Laura zou hij naar Istanbul reizen en Koan opzoeken. Het was al
382
na middernacht toen Nathan Rajiya naar haar hotel bracht. Bij hun
afscheid vroeg Rajiya Nathan om even op haar te wachten. Ze ging
naar haar kamer, haalde een bundel en schonk die aan Nathan.
─ Zijn het jouw gedichten?
Rajiya knikte.
─ Dat zijn enkele van mijn gedichten die vanuit het Arabisch naar
het Engels werden vertaald.
Nathan bladerde door de map en nam even tijd om een gedicht te
lezen. Lang had hij niet nodig om de schoonheid te ontdekken die
van haar woorden uitging.
─ Blijf schrijven Rajiya, ik voel dat je gedichten een essentiële
taak vervullen.
Rajiya keek Nathan afwachtend aan.
─ Ze tonen een glimp van de alomtegenwoordige schoonheid!
─ Bedankt Nathan, dat raakt me.
─ Jij wordt bedankt Rajiya, omdat je je talenten laat ontplooien.
─ Iets in mij zegt dat ik, door dit aan jou te schenken, het
tegelijkertijd aan de hele mensheid schenk!
Nathan gaf haar een zoen en ze namen afscheid.
Op zijn hotelkamer nam Nathan de gedichtenbundel door. Hij zou
de hele nacht bij het raam blijven lezen onder een prachtige
sterrenhemel. Het was voor hem overduidelijk dat Rajiya bijzonder
begaafd was. Op de laatste pagina las hij de volgende woorden:
“Met dank aan Khalil, mijn eeuwige bron van inspiratie!”
De volgende dag nam Nathan de trein naar Thessaloniki in het
Noorden van het land. Toen hij op het perron uitstapte, herkende
hij Laura meteen. Ze stond naast haar vriend en zwaaide. Toen
Nathan het koppel naderde, zag hij meteen dat Laura hoogzwanger
was. Zijn eerste woorden waren dan ook gelukwensen met het oog
op deze blijde gebeurtenis. Nadat ze elkaar innig omhelsd hadden,
stelde Laura de aanstaande vader van haar kind voor. Zijn naam
was Zaïm, hij was afkomstig uit de stad Teheran in Iran.
Ze stapten in de auto en reden naar het centrum van de stad.
Nathan genoot van de gezellige sfeer van Thessaloniki met haar
leuke pleinen. Na deze eerste verkenning reden ze naar huis. Laura
en Zaïm woonden in een karaktervol herenhuis. Ze namen plaats in
de schaduwrijke tuin achter het huis.
─ Je hebt Y Chao opgezocht, zei Laura. Hoe was het met hem?
─ Hij was verdrietig door het overlijden van zijn vader maar hij is
er nu weer bovenop.
383
─ Toen ik hem tegenkwam, wandelde hij terug naar de cruiseboot
waarmee hij was gekomen. Het was een vreemd toeval om hem
hier in Thessaloniki tegen het lijf te lopen.
─ Bij elke samenloop van omstandigheden moeten we trachten er
de diepere betekenis van in te zien.
Zaïm deelde deze visie:
─ Van Hafiz, de grote Perzische dichter en inspirator, weet ik dat
toevalligheden een diepere betekenis hebben en daardoor steeds
gepaard gaan met wijsheid.
─ De wijze waarop ik Zaïm ontmoette was op zich een vreemde
toevalligheid.
─ Jullie maken mij nieuwsgierig, zei Nathan.
─ Ik was in Kassandra, zei Laura, een kustplaats niet ver van hier.
Mijn grootvader heeft daar een buitenverblijf.
─ Ik was toen met vrienden op reis in Griekenland. We hadden
Thessaloniki bezocht en kwamen naar Kassandra om van het
strand te genieten en daar te overnachten.
─ Op die avond had ik afgesproken met een vriendin, zei Laura,
maar ze kon niet komen. Het was een warme avond en ik kreeg zin
om in mijn eentje een wandeling te maken.
─ Ik weet nog dat ik die avond vol energie was, ging Zaïm verder.
Mijn vrienden wilden liever uitrusten en bleven iets drinken op een
terras, terwijl ik in mijn eentje een strandwandeling maakte.
─ Op een bepaald moment liepen we allebei op het strand in
dezelfde richting, zei Laura. Zaïm liep in het water en had zijn
sandalen in zijn hand.
─ We wandelden ongeveer op dezelfde hoogte, vervolgde Zaïm.
─ Ik weet nog dat de zon prachtig onderging, herinnerde Laura
zich. Het zand, de bomen en het water waren bedekt door een
blauwroze gloed. Het leverde een fantastisch schouwspel op.
─ We merkten elkaar snel op, zei Zaïm, aangezien we alleen op het
strand waren. Op een bepaald moment leek het zelfs of onze
passen zich op elkaar hadden afgestemd.
─ We bleven zo een hele tijd lopen zonder iets tegen elkaar te
zeggen. We voelden meteen al een soort band.
─ Dat klopt, zei Zaïm, het was een aangenaam gevoel.
─ Hoe zijn jullie uiteindelijk bij elkaar gekomen? vroeg Nathan.
─ Dat is veruit de vreemdste ervaring die we ooit beleefden,
antwoordde Laura.
Nathan luisterde bijzonder aandachtig. Zaïm vertelde verder:
384
─ We waren dus al een hele tijd aan het wandelen tot er op een
bepaald moment een lichtflits verscheen. Het had iets van een
bliksemschicht maar dat was het niet.
─ De flits was een helder wit licht, verduidelijkte Laura. Het
weerkaatste op het water en alles werd geheel belicht.
─ We waren even verblind en keken elkaar onmiddellijk aan om te
weten of we allebei wel hetzelfde hadden gezien.
─ Maar we zeiden niets tegen elkaar. Het was alsof we wisten dat
we net getuigen waren geweest van iets uitzonderlijks. We bleven
elkaar aankijken.
─ Hoe langer de tijd verstreek, hoe sterker ons gevoel werd dat we
iets bijzonders meemaakten, zei Zaïm. Het leek een magisch
moment dat voor ons tweeën was bedoeld.
─ Zaïm liep naar mij toe en vroeg of ik het ook had gezien.
─ Zij antwoordde dat ze het vooral had gevoeld.
Er viel een korte stilte. Daarna vervolgde Laura:
─ We gingen op het zand zitten en bewonderden samen de laatste
zonnestralen. Zo leerden we elkaar kennen.
Nathan keek hen sprakeloos aan. Laura merkte het en vroeg:
─ Nathan, jij hebt inzicht in zulke gebeurtenissen. Wat denk jij
hiervan?
Nathan bleef lang in gedachten verzonken. Laura en Zaïm werden
een beetje onrustig door zijn stilzwijgen maar wachtten geduldig
op zijn reactie. Pas na enkele minuten antwoordde hij:
─ Kennen jullie het geslacht van de baby al?
Laura en Zaïm keken elkaar vertwijfeld aan. Geen van beiden
begreep deze vraag.
─ Het wordt een jongen, antwoordde Laura.
Nathan glimlachte alsof hij bevestiging kreeg van wat hij al dacht.
─ Jullie zijn getuigen geweest van een spirituele belevenis, zei hij.
Deze ervaring heeft jullie voor het leven verbonden.
─ Wat bedoel je precies? vroeg een nieuwsgierige Zaïm.
─ Jullie waren voorbestemd om deze gift te ontvangen.
─ Een gift? vroeg Laura.
─ Van wie? wilde Zaïm weten.
─ Van de zon natuurlijk!
─ Hoe…? zei Laura alvorens onderbroken te worden door Nathan:
─ Verdere vragen zijn op dit moment overbodig, het leven van
jullie zoon zal alles duidelijk maken.
385
Zaïm nam Laura's hand vast. De woorden van Nathan maakten
grote indruk op hen. Dit was een antwoord dat ze duidelijk niet
hadden verwacht. Al had Nathan wel iets bevestigd dat ze zelf al
hadden aangevoeld. Ze wisten dat iets bijzonders hen had
samengebracht maar nu voelden ze een nieuwe
verantwoordelijkheid. Nathan merkte het op en zei:
─ Weet dat de zon jullie niet zomaar koos. Zowel jij Laura, als jij
Zaïm, zijn altijd vervuld van grenzeloze liefde, de essentiële kracht
om deze gift open te laten bloeien.
Nathan dacht dat het goed was om hen nu alleen te laten. Hij stond
op en ging wandelen. Zaïm was nog steeds in gedachten
verzonken. Laura vroeg Nathan om op tijd te zijn voor het
avondeten. Toen Nathan terugkwam van zijn wandeling was Zaïm
de tafel aan het dekken. De gegrilde verse vis die Laura had bereid,
smaakte verrukkelijk. Na de maaltijd haalde Zaïm een fles uit de
kelder. Hij ontdeed de fles van de doek waarin ze gewikkeld was
en zette deze op tafel. Laura schonk de glazen vol en zei:
─ Deze drank heet “Mede” en werd bereid door de grootvader van
Zaïm.
─ Het is een eeuwenoude drank, zei Zaïm. Ze kan ons ook van
allerlei wonden en kwalen genezen. Het zou zelfs de wijsheid in
ons doen opborrelen.
Zaïm rook aan zijn glas, de geur beviel hem zeer.
Laura zei:
─ Zaïm heeft de gewoonte om aan alles te ruiken.
─ Geuren werken rechtstreeks op onze emoties, zei Zaïm. Ze zijn
in staat in ons geheugen door te dringen en zo de diepste
herinneringen naar boven te halen.
Nathan rook ook aan zijn glas en zei:
─ Wat we emotioneel ervaren is altijd verbonden met ons
geheugen.
Zaïm hief zijn glas en zei:
─ In onze streken blijken de meest zelfbewuste geesten onder ons
in staat, wanneer ze deze drank tot zich nemen, om de universele
energieën helder te kunnen aanschouwen.
Het duurde niet lang voor de fles leeg was en Laura een tweede
fles open maakte. Het werd al donker. De avond viel en de
gesprekken duurden tot in de late uurtjes. Op een bepaald moment
keek Zaïm Laura aan.
─ Je wil me iets vertellen, zei Laura.
386
─ Inderdaad, zei Zaïm, ik bedacht daarnet een naam voor onze
zoon. Wat denk je van de naam Kiran?
─ Dat is een heel mooie naam, antwoordde Laura.
─ Wat betekent Kiran, vroeg Nathan.
─ Kiran is Perzisch en betekent: “Zonneschijn”.
Laura glimlachte en kuste Zaïm. Nathan hief zijn glas en zei:
─ Laten we dit laatste glas drinken op Kiran.
De volgende dagen verkenden Nathan en zijn vrienden het
berggebied in het binnenland. Tijdens de wandelingen genoot
Nathan bijzonder van de woeste rivieren en de betoverende
watervallen.
Op de ochtend van zijn vertrek naar Turkije bedankte Nathan
Laura en Zaïm voor hun gastvrijheid en wenste hen veel geluk
tijdens hun aankomende missie. Vervolgens nam hij de trein naar
Turkije en keek vol verwachting uit naar zijn ontmoeting met
Koan.
387
Klaarheid
De avond was al gevallen toen Nathan in Istanbul aankwam. Hij
was meteen onder de indruk van de sfeer die er heerste. Een
medereiziger bracht hem naar een goedkope slaapgelegenheid in
de wijk Galata. De volgende ochtend nuttigde hij zijn ontbijt op
een terras aan de Gouden Hoorn. Hij zou de hele dag door de
smalle steegjes en de wirwar van overdekte straatjes kuieren. De
volgende dag maakte Nathan een boottocht op de Bosphorus, de
zeestraat die de stad in tweeën deelt. De boot meerde in het dorpje
Cengelkoy aan. Van daaruit nam hij een taxi naar de voet van de
heuvel van Camlica, de plaats waar Koan leefde. Hij beklom de
heuvel en zag een theehuis in de verte. Hij ging erheen, zette zich
aan een tafeltje en bestelde thee bij de jonge uitbaatster. Het was
nog vroeg in de ochtend en er heerste hier een serene rust. Een
oudere dame kwam binnen. Nathan groette haar. Ze glimlachte
vriendelijk en ging toen iets verder zitten zonder iets te bestellen.
Nathan merkte haar op en liep naar haar toe. Hij sprak haar aan in
het Engels en vroeg haar of hij ook voor haar thee mocht bestellen.
De oude dame knikte. Nathan wist niet zeker of ze hem begrepen
had maar bestelde er toch twee. Vervolgens vroeg Nathan of ze
van hier was. Om aan te geven dat ze ergens anders vandaan
kwam, schudde ze haar hoofd. Nathan was er nog steeds niet
helemaal van overtuigd dat ze hem begreep en vroeg van waar ze
afkomstig was. Deze keer wees ze met haar hand naar het oosten.
Nathan besefte nu dat ze zijn vragen zeker begreep en ging ervan
uit dat ze waarschijnlijk niet kon spreken. Nathan vroeg haar toen
of ze Koan kende. en of ze wist waar hij woonde. Ze knikte
glimlachend, draaide zich om en wees nu naar het westen. Nathan
wees dezelfde richting uit en vroeg om bevestiging. De dame nam
zijn hand vast en draaide deze iets meer naar het noorden. Nathan
was er nu van overtuigd dat ze wel degelijk wist waar de woning
van Koan was. Hij bedankte haar en stond op om de dranken af te
rekenen. Nathan was erg onder de indruk van de oude dame en
wilde van de uitbaatster weten of ze haar kende. De uitbaatster
keek verbaasd en vroeg Nathan over wie hij het had. Nathan
draaide zich om, om de oude dame aan te wijzen maar ze was
verdwenen. Nathan antwoordde de uitbaatster dat hij de dame
388
bedoelde waarvoor hij een thee had besteld. De uitbaatster
antwoordde dat ze niemand anders had gezien en dat ze het zelf
raar had gevonden dat hij ergens anders was gaan zitten en twee
kopjes thee tegelijk had besteld. Lichtelijk verbouwereerd verliet
Nathan het theehuis om de weg, die hem door de oude dame was
aangewezen, te volgen. Vanaf de heuvel had hij een prachtig zicht
over de stad. Het uitzicht herinnerde Nathan aan de woorden van
Rajiya: “Vanuit zijn woning heeft hij zicht op het water dat in een
ander continent overgaat.” Nathan ging zitten en genoot van het
uitzicht. Omdat hij moe was van het klimmen ging hij liggen en
staarde naar de blauwe hemel. Hij sloot zijn ogen en viel in een
lichte slaap. Plotseling werd hij wakker van het beeld van een
houten woning. Voor hem was er geen twijfel, hij had de woning
van Koan gezien! Hij stond op, liep in noordelijke richting en zag
even later, waar de heuvel licht afdaalde, een houten woning, zoals
die in zijn verbeelding verschenen was. Hij liep er heen en zag in
de tuin een oude man die aan het harken was. Hij had een grijze
baard en ontbloot bovenlijf. Naast hem stond een wit paard.
Ondanks zijn ouderdom zag de man er stralend en fit uit. Nathan
vermoedde dat hij Koan gevonden had en sprak hem in het Frans
aan:
─ Bent u de man van wie men beweert dat hij over wonderlijke
krachten beschikt?
De man stopte met harken, keek Nathan aan en veegde het zweet
van zijn voorhoofd voor hij reageerde:
─ Krachten zijn alleen wonderlijk voor wie ze niet kent!
Na deze woorden werkte de man verder. Voor Nathan was er geen
twijfel meer mogelijk, hij wist dat hij Koan gevonden had.
─ Ik kom je opzoeken voor raad, liet hij de man weten.
Koan keek Nathan heel even aan en werkte dan verder.
─ Kun je mij raad geven over de weg die ik moet volgen?
verduidelijkte Nathan zijn vraag.
─ Als je goed luistert, kan je de beek horen ruisen! antwoordde
Koan zonder op te houden met zijn werk.
Nathan spitste zijn oren en hoorde in de verte het geluid van
stromend water. Hij wachtte op meer uitleg maar Koan zweeg.
─ Wat heeft mijn weg met de beek te maken? vroeg Nathan.
─ De beek is jouw weg, antwoordde Koan, alweer zonder op te
houden met zijn werk.
Koan bracht nu zijn paard naar een afgelegen stal iets verderop.
Nathan dacht even dat Koan geen tijd aan hem wilde besteden.
389
─ Wil je mij niet helpen? vroeg hij.
Koan stopte even en draaide zich om.
─ Ik vervul alle goede taken die me worden toegewezen. De vraag
is of jij weet hoe je vanaf nu geholpen kunt worden!
Na deze woorden liep Koan verder naar de stal. Nathan zag dat de
zon op zijn hoogste punt stond en vermoedde dat het werk van de
man gedaan was voor vandaag. Koan liep nu naar zijn woning.
Nathan volgde hem. Eenmaal binnen zag hij hoe eenvoudig de
woonst was ingericht. Er was slechts een leefruimte en een trap die
leidde naar een open zolder. In de leefruimte bestond het meubilair
alleen uit een tafel, twee stoelen, een canapé en enkele oude
kastjes. Koan droeg een handdoek over zijn arm en ging via een
achterdeur die op een terras uitkwam naar buiten. Nathan hoorde
water druppelen, ging op een stoel zitten en wachtte geduldig af tot
Koan klaar was met douchen. Even later kwam Koan terug. Hij
opende een kast en haalde er deeg en groenten uit. Vervolgens
zette hij een oventje aan, legde er twee pannenkoeken in en een
pan met groenten. Op de een of andere manier deed Koan Nathan
aan zijn vader denken. Koan vulde de warme pannenkoeken op
met de groenten en gaf er eentje opgerold aan Nathan. Nathan
bedankte hem en wachtte tot Koan aan tafel kwam zitten. Koan
vulde een karaf met water en zette deze met twee glazen op tafel.
De oude man had nog geen woord gezegd. Nathan bedankte hem
en zei:
─ Het smaakt pittig!
Koan knikte maar zei verder niets. Nathan ondernam een tweede
poging.
─ Het was Rajiya, de Libanese dichteres, die mij over jou vertelde.
Koan keek voor zich uit en knikte. Nathan probeerde verder tot
hem door te dringen.
─ Waaruit bestaat jouw leven precies?
─ Ik observeer de wereld en vel geen oordeel.
Opeens begreep Nathan dat Koan alleen sprak wanneer hem een
vraag werd gesteld.
─ Hoe slaag je erin om geen oordeel te vellen?
─ Door aandacht te hebben voor de kern van alle dingen en niet
voor hun vorm.
Nathan kreeg bevestiging, Koan sprak alleen maar wanneer hem
een vraag werd gesteld.
─ Hoe kunnen we geen aandacht hebben voor de vorm, vroeg
Nathan. In de fysieke wereld bestaat toch alles onder een vorm?
390
─ Door alleen aandacht te hebben voor de stille krachten van elke
vorm. Deze krachten leren je veel meer dan de tijdelijke vormen,
ze leiden elk op zichzelf naar de zuivere staat.
Nathan voelde goed aan dat Koan een uitermate heldere en
diepzinnige kijk op de realiteit had maar had moeite om te
begrijpen hoe deze man het leven precies ervaarde.
─ Waar gaat je aandacht naar uit, als je mensen ontmoet?
Koan nam tijd om zijn mond af te vegen en dronk een slok water.
Daarna keek hij Nathan doordringend aan:
─ Ik verkeer in een toestand waarin ik elke gevoeligheid
rechtstreeks waarneem.
─ Hoe gebeurt deze waarneming? wilde Nathan weten.
─ Via de hogere taal van de universele orde, de taal van de
gevoelens, de taal waarin boodschappen van bewustzijn naar
bewustzijn worden doorgeseind.
Nathan was nu bijzonder nieuwsgierig. Koan beschikte over een
werkelijk buitengewone eigenschap en daar wilde Nathan zoveel
mogelijk over weten.
─ Kun je beschrijven wat je precies ziet?
─ Ik herken elk verlangen zodra het zich in het brein van een
persoon vormt en kan daardoor de oorspronkelijke wens van ieder
van ons waarnemen.
Nathan nam even tijd om na te denken.
─ Wat zag je toen Rajiya voor je stond?
─ Ik zag een gevoeligheid die de potentie heeft om via woorden de
mensheid op weg naar het hogere te brengen. Haar woorden
belichten de liefde, veel dichter kunnen woorden niet bij het hogere
komen.
─ Woorden zijn toch ook maar vormen?
─ Woorden verwijzen naar gedachten, gedachten verwijzen naar
het hogere.
Koan was opgestaan en zette zijn hoed op. Nathan stond ook op en
ze daalden samen de heuvel af.
─ Waar gaan we naartoe? vroeg Nathan.
─ Daar waar de weg ons heen zal leiden, antwoordde Koan.
Koan maakte Nathan op die manier duidelijk dat hij alleen maar
zinnige antwoorden gaf op vragen die hij zelf zinnig vond. Zowat
alle mensen die Koan tegenkwamen, begroetten hem. Hijzelf boog
alleen zijn hoofd even. Nathan genoot ervan in het gezelschap van
Koan te zijn en probeerde na te gaan hoe de wereld eruitzag door
zijn ogen. Een vraag kwam in hem op:
391
─ Je bent in staat om de gevoeligheid van elk van deze mensen te
herkennen en dus ook hun oorspronkelijke wens. Waarom geef je
hen die informatie niet?
Koan keek Nathan aan en legde zijn hand op zijn schouder.
─ Niet iedereen bezit dezelfde ontvankelijkheid. Wie klaar is om
inzichten te krijgen over zijn levensbestemming, hoort mijn
boodschappen als zachte melodieën, maar alle anderen horen in
mijn woorden niets anders dan de echo.
Ze wandelden verder en voor de zoveelste keer kwam een
prangende vraag in Nathan op.
─ Koan, wat kan mijn bijdrage zijn aan de wereld?
Koan was zich bewust van het belang dat Nathan hechtte aan deze
vraag . De vraag die hij zich stelde sinds zijn komst op aarde en die
de aanleiding was geweest van zijn reis. Ze gingen op een bank
zitten.
─ Jij en de andere boodschappers zullen een ongekende spirituele
evolutie op gang brengen waardoor mensen zich niet meer als
individuen zullen zien maar als unieke onderdelen binnen de
universele orde.
Nathan voelde zijn hart sneller kloppen.
─ Tijdens deze spirituele evolutie zullen alle mensen hun innerlijke
wens kunnen bevatten en zullen ze een levenshouding aannemen
waarin ze alle aspecten van hun gedrag door deze nieuwe kennis
zullen laten bepalen.
─ Wat moet ik nog leren voordat het zover is?
Koan keek een tijdje in de verte en vervolgens naar Nathan voor
hij hierop antwoordde.
─ Het verband tussen alle verlangens.
Na deze woorden stond Koan op en liep verder. Nathan volgde
hem. Er werden geen woorden meer gewisseld tot Nathan merkte
dat ze weer aan de voet van de heuvel stonden. Koan had dus
blijkbaar geen ander doel gehad dan even te gaan wandelen.
Eenmaal thuis ging Koan op zijn canapé liggen en viel
onmiddellijk in slaap. Nathan nam een deken en ging op de grond
zitten. De volgende ochtend werd Nathan wakker door het
gekletter van regendruppels op het raam. Koan was al wakker en
zette thee. Toen Nathan wakker werd, vroeg hij hem:
─ Is het al laat?
─ Wanneer je in staat bent de volmaaktheid van de universele orde
te herkennen, wordt elke waarneming van tijd relatief.
392
Door deze woorden werd Nathan eraan herinnerd bij wat voor een
opmerkelijk persoon hij terechtgekomen was. Koan zette de
theepot op een klein tafeltje en schonk toen een klein theeglas in.
Nathan sprak hem over zijn begrip van tijd aan:
─ In Thailand leerde ik hoe relatief tijd kan zijn. Takara, de dame
bij wie ik logeerde, vertelde me dat er in de zuivere staat geen
verleden en geen toekomst bestaat.
Koan nam een slok van de thee en goot toen de thee weer in de
theepot. Hij voegde er suiker bij en roerde alvorens twee
theeglazen in te schenken. Vervolgens nam hij zijn glas zonder te
reageren op wat Nathan zei. Zo werd Nathan eraan herinnerd dat
zijn gastheer alleen sprak als hem een vraag werd gesteld.
─ Hoe worden binnen de zuivere staat het verleden en de toekomst
ervaren? vroeg Nathan.
─ Niet als zodanig maar ze zijn allebei aanwezig in het hier en nu.
─ Kun je dat toelichten?
─ Wanneer we in staat zijn het verleden te verbinden aan een
duidelijke visie naar de toekomst, beseffen we dat elk volledig
waargenomen ogenblik de eeuwigheid bevat.
Het was voor Nathan nog altijd niet gemakkelijk om de dimensie
van de zuivere staat te bevatten. Hij wist dat hij het daarvoor zelf
moest ervaren, maar kon het niet laten verder vragen te stellen.
─ Is de tijd hier anders dan in de zuivere staat?
─ Er bestaat geen andere tijd dan deze tijd.
Nathan werd hier niet veelwijzer van en deed zijn best om zijn
vraag eenvoudiger te verwoorden.
─ Hoe zit het dan met de tijd voordat wij er waren?
─ Er is nooit een tijd geweest waarin wij er niet waren.
─ En de tijd nadat we sterven?
─ We sterven niet, we veranderen alleen van vorm.
Nathan kon deze stelling moeilijk begrijpen en drong verder aan:
─ Laat ik het zo stellen. Er was ooit een tijd waarin ik over minder
kennis beschikte dan nu. Daar is toch een tijdsverloop voor nodig
geweest?
Koan keek Nathan rustig aan en genoot met volle teugen van zijn
eerste glas thee. Nathan besefte dat hij geen antwoord kreeg
aangezien hij geen duidelijke vraag had gesteld. Hij probeerde het
anders:
─ Is het niet zo dat er een tijd is geweest waarin ik jonger was?
393
─ Je verwart je ouderdom met je bewustzijnsontwikkeling. Binnen
het absolute van de universele orde vinden alle gebeurtenissen nu
plaats, zowel de vroegere als de toekomstige!
Met deze woorden was Koan erin geslaagd Nathan op het juiste
spoor te zetten in zijn denkwerk. Koan zweeg weer en vulde
opnieuw beide glazen. Nathan dacht verder na en nam pas veel
later opnieuw het woord:
─ Is het niet zo dat de orde die er in de zuivere staat heerst, anders
is dan de orde in de fysieke wereld?
─ Elk wezen kent een en dezelfde orde en beleeft die volgens de
bewustzijnstoestand waarin hij zich bevindt!
Langzamerhand drong de boodschap van Koan helemaal door en
besefte Nathan dat de wijze man hem naar een fabuleuze
ontdekking had geleid. Hij besefte dat Koan zich op verschillende
tijdstippen en op meerdere plaatsen tegelijk kon bevinden. Nathan
begreep nu dat dit niet alleen voor Koan gold maar voor alle
wijzen der aarde. Doordat ze zich in een toestand bevonden die
noch tijd, noch ruimte kende, was elk van hen in staat zich door de
verschillende dimensies te bewegen en konden ze tegelijk de
fysieke wereld, de gedachtewereld en de zuivere wereld ervaren.
Koan keek naar Nathan en glimlachte. Zijn glimlach liet blijken dat
Nathan een belangrijke les achter de rug had. Hij trok zijn
werkkledij aan en ging zijn paard verzorgen. Nathan zou hem
helpen met allerlei karweitjes. Tijdens de karweitjes spraken ze
niet zodat de rest van de dag in stilte verliep. Dat gaf Nathan de
gelegenheid om zich te bezinnen over alles wat hij te weten was
gekomen van Koan. Ook tijdens het avondeten werd er geen woord
gewisseld. Nathan werd zich er nog meer van bewust dat als de
stilte door te veel woorden werd verbroken, het moeilijker werd
om zuivere kennis te ontwikkelen. Hij begreep waarom Koan
weinig sprak en dat, als hij sprak, de woorden van genoeg waarde
moesten zijn om die stilte te verbreken.
De volgende ochtend verlichtte de zon al vroeg de woning door de
grote ramen. Nathan observeerde Koan die al was opgestaan en
thee klaarmaakte. Toen hij klaar was, bracht hij de theepot naar de
tafel en ging zitten. Nathan vroeg hem:
─ Voer je elke dag dezelfde handelingen uit?
Koan vulde de glazen en antwoordde:
─ Ken je dan een handeling die nooit eerder plaatsvond?
─ Geldt dat niet voor elke nieuwe handeling?
─ Wat is een nieuwe handeling?
394
Nathan begreep dat Koan hem alweer aanspoorde om over zijn
eigen vragen na te denken.
─ Is elke handeling die voor de eerste maal plaatsvindt dan geen
nieuwe handeling?
─ Hoe zou iets kunnen plaatsvinden zonder dat het eerder in een
gedachte bestaat?
Door zijn vragen slaagde Koan erin Nathan verder te laten denken
dan alleen aan de fysische vormen. Zo werd hij eraan herinnerd dat
gedachten niet gebonden zijn aan tijd. Nathan herinnerde zich ook
de woorden van Catalina toen ze sprak over het geheugen van de
wereld, de energie die alles omvat wat ooit in de wereld heeft
plaatsgevonden. Vervolgens herinnerde hij zich de drie dimensies
waarover Melvin had gesproken. Gesterkt door deze bevestiging
ging Nathan verder:
─ Hoe slaag je erin om steeds door de drie dimensies tegelijk te
denken?
Koan proefde rustig of zijn thee zoet genoeg smaakte en voegde er
vervolgens nog wat suiker bij.
─ Hoe kom je erbij dat ik dat doe? reageerde hij toen.
Nathan begreep dat Koan zijn werkwijze had aangepast. Nu
beantwoordde hij elke vraag met een vraag die Nathan meer
inzicht gaf en meteen ook een nieuwe vraag deed rijzen.
─ Bevinden jouw gedachten zich in de drie dimensies tegelijk?
─ Welke gedachte zou dat niet kunnen?
Deze vraag liet Nathan inzien dat ook al maakten gedachten deel
uit van de tweede dimensie, ze door de andere dimensies heen
drongen en als het ware als een kanaal fungeerden. Zo waren de
drie dimensies nooit los van elkaar en vormden ze een geheel.
Nathan dacht verder na:
─ Hoe gedachten in de fysieke wereld doordringen is mij duidelijk,
maar hoe kan de zuivere staat in de fysieke wereld doordringen?
─ Heb je dan geen oog voor de helderheid wanneer het zuivere in
het fysieke verschijnt?
Welke helderheid bedoelde Koan, vroeg Nathan zich af. Na enkele
ogenblikken was het de helderheid van het inzicht zelf die hem
antwoord gaf. Nathan begreep dat iedere keer als er iemand een
helder inzicht kreeg, hij meer bewust werd van de wereld waarin
hij leefde. Dit was een vorm van de aanwezigheid van de zuivere
staat in de fysieke wereld. Koan stond op en haalde de warme
broodjes. Nathan haalde kaas en olijfolie. Het ontbijt vond weer in
stilte plaats.
395
Verandering
Na het ontbijt liet Koan Nathan groenten plukken. Koan haalde
twee grote zakken. Hij vulde ze met de verse groenten die Nathan
geplukt had en zette ze in de manden op de rug van zijn paard.
Nathan had een voorgevoel dat hij niet zou terugkeren naar dit huis
en nam zijn spullen mee. Ze daalden de heuvel af en liepen allebei
naast het paard. Nathan wist dat het weinig zin had om te vragen
waar ze naartoe gingen. Koan werd tijdens de wandeling weer door
mensen begroet. Beleefd maar zwijgzaam beantwoordde hij hun
groet met een hoofdknik. Na een uur te hebben gewandeld,
kwamen ze bij een grote markt aan. Koan maakte zijn paard vast
en gebaarde Nathan op hem te wachten. Enkele minuten later
kwam hij terug, vergezeld door een oudere man met een zwart
kleed en twee jonge mannen die zakken met voedingswaren
droegen. De jonge mannen bleken tweelingbroers te zijn. Ze
namen de zakken van het paard af en bevestigden er hun zakken
voor in de plaats. De man met zijn zwarte kleed kwam naar Nathan
en stelde zich voor:
─ Dag Nathan, mijn naam is Hakim, ik ben hier naartoe gekomen
om jou te ontmoeten.
─ Waar kom je vandaan?
─ Ik ben geboren in Azerbeidzjan, in de stad Bakoe aan de oevers
van de Kaspische Zee.
De man omarmde Nathan en wandelde rustig met hem mee terwijl
de tweeling hen volgde.
─ Er wordt veel over jou verteld, zei Hakim.
Nathan keek de man verbaasd aan.
─ Wat wordt er over mij verteld?
─ Dat je bent opgegroeid tot de unieke mens die je nu mag zijn.
Nathan zweeg en wachtte nieuwsgierig op wat er zou komen.
─ Kom morgen bij zonsopgang hier terug. We zullen ergens
naartoe gaan waar je vooruit zult kijken in de fysieke toekomst en
in de grootsheid van je opdracht!
Nathan wist niet goed wat Hakim bedoelde maar wist dat het
weinig zin had om vragen te stellen. Hakim werd bij hem gebracht
door Koan en dus mocht Nathan vertrouwen hebben. Hakim
omhelsde hem en vertrok weer. Nathan wandelde terug naar de
396
plaats waar Koan hem stond op te wachten. Koan sprak hem nu
zelf aan:
─ Hier scheiden voorlopig onze wegen Nathan. Je bent nu klaar
om het onbegrensde gevoel van de hereniging met je
natuurelement te ervaren en om de grote verandering die je in de
wereld wilt zien, te bewerkstelligen.
─ Zal ik je terugzien als dit eenmaal achter de rug is? vroeg
Nathan.
─ Ik zal hier nog steeds zijn wanneer je terugkomt om verder aan
deze zijde te leven!
Na deze woorden gaf Koan een kus op Nathan‟s voorhoofd en
omhelsde hem stevig. Nathan begreep dat Koan zijn taak volbracht
had. Hij verliet de marktplaats en maakte een wandeling. Nathan
was al een tijd aan het slenteren toen hij een openbaar badhuis zag,
dat zijn volle aandacht opeiste. Hij was ondertussen in staat om
zulke tekens te herkennen en liep het badhuis binnen. Hij vond het
trouwens een ideale plaats om zich te ontspannen, met het oog op
wat hem morgen te wachten stond. Eenmaal binnen genoot hij van
een warme douche en ging toen de hammam binnen waar slechts
enkele mannen aanwezig waren. Nathan ging op een groot
marmeren verhoog in het midden van de stoomruimte liggen. Hij
deed zijn ogen dicht en dacht aan de laatste woorden van Hakim
maar zijn gedachten werden onderbroken door een stem die hem
bekend in de oren klonk. Hij ging rechtop zitten en zag voor hem
Moshe, de zoon van Simon.
─ Dag Moshe, sprak Nathan tegen hem, dat we elkaar hier
opnieuw treffen!
Moshe was duidelijk verbaasd Nathan hier te zien. Nathan van zijn
kant hoefde niet lang na te denken om te weten dat hun ontmoeting
een bijzondere reden moest hebben. Hij maakte plaats op het
marmer voor Moshe en nodigde hem uit naast hem te komen
zitten.
─ Wat brengt je hier Moshe?
─ Ik woon in Haifa in Israël en ik kom regelmatig voor zaken naar
Istanbul.
─ Hoe gaat het met jou?
─ Op en neer, zoals dat vaak in het leven gaat.
─ Heb je opnieuw contact gehad met je vader?
─ Nee, niet meer sinds die dag… heb jij hem onlangs gezien?
─ Ik heb hem bezocht in Miami maar dat is al een tijd geleden.
Er viel een korte stilte.
397
─ Hoe ging het met hem? wilde Moshe weten.
Nathan kon een gevoel van verdriet bespeuren bij Moshe.
─ Hij probeert zoveel mogelijk te genieten van zijn laatste jaren.
Moshe zei niets maar Nathan werd zich steeds meer bewust van
een gevoel van verdriet, vermoedelijk gevoed door spijt. Nathan
wist dat dit gevoel ook tot heldere inzichten kon leiden en zocht de
juiste woorden:
─ Maar hij lijdt nog steeds... net als jij Moshe!
─ Ik heb nooit de moed gehad om mij bij hem te
verontschuldigen… ook niet tegenover jou.
─ Dat betekent niet dat daar geen verandering in kan komen.
─ Ik kan de tijd toch niet terugdraaien.
─ Het zou zinvoller zijn na te gaan wat je nu wel kan doen.
─ Denk je dat ik het goed kan maken?
─ Je moet het eerst voor jezelf goedmaken door na te gaan wat je
werkelijk verlangt.
─ Over welk verlangen heb je het?
─ Over het diepste verlangen Moshe. Het verlangen dat in ons
allen schuilt, het verlangen naar liefde!
Nathan stond op en vulde een emmer met koud water. Hij gooide
het water over het marmer, ging liggen en sloot zijn ogen. Moshe
kreeg tijd om na te denken. De woorden van Nathan herinnerden
hem aan een gesprek met zijn vader, waarin Simon hem had
gezegd dat ons diepste verlangens alleen bevredigd kon worden
door aandacht te hebben voor de hogere kennis.
─ Het is niet altijd gemakkelijk om de weg van de hogere kennis te
volgen, zei hij tegen Nathan.
Nathan hield zijn ogen dicht terwijl hij reageerde:
─ Wel wanneer je beseft dat wat je verlangt in oneindige mate in
jezelf zit. Vanaf dat moment ben je bereid om het met anderen te
delen zonder schijn en zonder iets in ruil te verwachten.
─ Mijn vader zei dat we veel mogen berekenen behalve als het
over liefde gaat.
─ Je vader is een heel wijze man, Moshe.
Moshe werd emotioneel. Nathan voelde met hem mee.
─ Weet je Moshe, je kunt je vader een grote levensles schenken!
─ Wat zou ik hem kunnen leren?
─ Door berouw te tonen, kun je zijn verdriet op slag doen
verdwijnen. Tijdens dat moment van helderheid zal hij inzien dat
alleen de emoties van het moment van waarde zijn, wat er ook in
het verleden gebeurd is.
398
Moshe dacht na over Nathan's woorden en zei:
─ Ik ben bang dat ik hem te diep heb gekwetst.
─ Onderschat de kracht van oprechtheid niet. Deze kracht wordt
door onze hogere kennis geïnspireerd en kan alles genezen.
Nathan zag Moshe twijfelen of hij daar wel toe in staat was.
─ Je zult het moeilijk geloven maar eigenlijk ben je niet
rechtstreeks verantwoordelijk voor zijn verdriet. Dit was
onvermijdelijk.
─ Hoe bedoel je? vroeg Moshe.
─ Je vader zou hoe dan ook een soortgelijke ervaring hebben
gehad, om bewust te kunnen worden van het wonder van berouw.
Was het niet door jou gekomen, dan had iemand anders ervoor
gezorgd.
─ Bedoel je dat het deel uitmaakt van een hoger plan?
─ Alles wat plaatsvindt, maakt deel uit van een hoger plan, Moshe.
Dat is eigen aan de universele orde. Of dacht je dat we hier
toevallig samengekomen zijn?
Beide jongemannen stonden op en gingen douchen. Dankzij zijn
gesprek met Nathan, voelde Moshe zich nu bevrijd. Ze verlieten de
hammam en gingen aan een tafeltje zitten waar ze vers sap
bestelden. Nathan zag dat Moshe nog steeds over zijn laatste
woorden nadacht:
─ Ik heb twee belangrijke zaken geleerd. De eerste is dat we ons
nog zo mogen inzetten om iets te bereiken, als het niet past in het
hogere plan, zal het ook niet gebeuren!
─ En de tweede zaak?
─ Dat we ons nog zo mogen inzetten om iets te vermijden, als het
past in het hogere plan, zal het toch gebeuren!
Moshe bleef enkele momenten stil en zei dan:
─ Ik maak er een prioriteit van. Ik ga deze week een vlucht boeken
naar Florida.
─ Je zult je vader een prachtig geschenk geven.
─ Welk geschenk dan?
─ Het geschenk te mogen vergeven!
Moshe voelde zijn enthousiasme groeien.
─ Hoe kan ik je hiervoor ooit genoeg bedanken Nathan?
─ Door je medemensen aan te sporen om mee te gaan op de weg
die je vanaf nu zult volgen.
Nathan en Moshe stonden op en omhelsden elkaar.
─ Waar ga jij naartoe? vroeg Moshe.
399
─ Het enige wat ik kan zeggen is dat er mij vanaf morgen
belangrijke gebeurtenissen te wachten staan.
─ Volgens mij ben je alleen voor belangrijke gebeurtenissen op
aarde gekomen.
─ Hou je goed Moshe en geef mijn groeten door in Florida.
Met een voldaan gevoel namen Nathan en Moshe afscheid van
elkaar. Nathan zou de rest van de dag aan de oevers van de
Bosphorus doorbrengen.
400
Verbondenheid
In de vroege avond keerde Nathan terug naar de buurt van het plein
en boekte een kamer in een herberg. De volgende ochtend ging hij
op het afgesproken tijdstip naar het plein. De tweeling die gisteren
Hakim vergezelde, stond hem op te wachten. Ze heetten Oktay en
Olcay en ze gebaarden Nathan hen naar hun auto te volgen. Olcay
opende de achterdeur voor Nathan en ging daarna voorin zitten.
Het werd een lange rit in zuidoostelijke richting waarin weinig
woorden werden uitgewisseld. Nathan maakte gebruik van deze
stilte om van het voorbijglijdende landschap te genieten. Tegen de
avond kwamen ze aan in een streek met kleurrijke plateaus en
valleien. Door de zonsondergang werd het hele gebied prachtig
oker gekleurd. Toen ze eenmaal het plaatsje Göreme
voorbijgereden waren, gaf Olcay een teken dat ze aangekomen
waren. Iets verder stond Hakim hen op te wachten en verwelkomde
Nathan:
─ Welkom in Cappadocië.
─ Deze streek heeft iets magisch, ze is niet te vergelijken met iets
dat ik ooit al gezien heb.
─ Het magische van deze streek moet je nog ontdekken, Nathan.
─ De stilte van de rit hielp mij alvast om te genieten van het
prachtige landschap.
Hakim glimlachte.
─ De twee Koerdische broers zijn geen grote praters maar wel
uitstekende gidsen.
Hakim liep door een grotholte naar iets wat dienst deed als
woonstede. Nathan volgde hem. Hakim opende een deur. De
lekkere geur van het avondeten kwam hem tegemoet. Hakim en
Nathan gingen een kleine kamer in en namen plaats op een laag
bankstel. Irina, de vriendelijke levensgezel van Hakim, die
aanzienlijk jonger was dan hij, kwam Nathan begroeten.
Vervolgens bracht ze een kruik met lauw water zodat ze hun
handen konden wassen alvorens ze gingen eten.
─ We zullen je vertellen wat er morgen gaat gebeuren, zei Hakim,
maar realiseer je wel dat er na het ritueel nog meer vragen in je op
zullen komen.
─ Zal iemand mijn vragen kunnen beantwoorden?
401
Hakim keek naar Irina. Ze antwoordde:
─ Vanaf dat moment zal Sibyl je verder kunnen helpen.
─ Wie is Sibyl?
─ Sibyl is de jongedame die je na het ritueel zal ontmoeten.
Nathan keek verbaasd en vroeg:
─ Wie zal het ritueel uitvoeren?
─ Het zal uitgevoerd worden door monniken uit de stad Konya, zei
Hakim verder.
─ Kun je me meer vertellen over het ritueel?
─ Tijdens het ritueel zal de wereld van vormen er heel anders
uitzien. De monniken zullen jouw gevoeligheid met het
allerhoogste verenigen.
Irina vervolgde:
─ Als je beperkende gedachten eenmaal verdwenen zijn, zal je in
staat zijn je rechtstreeks op de zuivere staat te richten.
─ En wat zal ik dan precies ervaren? wilde Nathan weten.
─ Wanneer je verbonden wordt met het allerhoogste, zei Hakim,
ervaar je een visioen waarin je je meer bewust wordt van je ware
potentieel.
Nathan wachtte op meer informatie maar noch Hakim, noch Irina
voegde er iets aan toe. Nathan begreep dat hij niet meer informatie
zou krijgen en genoot samen met hen van de lekkere gekruide
brochettes. De volgende dag werd Nathan gewekt door het kraaien
van de haan. Hakim was weg en Irina bracht Nathan zijn ontbijt.
─ Heb je goed geslapen? vroeg Irina.
─ Heel goed, dank je.
Irina keek Nathan aan alsof ze iets niet durfde te vragen.
─ Wat wil je graag weten Irina?
─ Laat maar, ik wil je rustig laten ontbijten.
Na deze woorden verliet Irina de kamer. Even later ging Nathan
naar buiten. Het landschap zag er op deze ochtend anders uit dan
de avond ervoor. Nathan klom een heuvel op en nam de tijd om
zich op het ritueel voor te bereiden. Hij moest aan zijn ervaring in
de Sahara denken. Irina kwam ook naar buiten en ging naast hem
zitten.
─ Vraag maar wat je wilt weten, Irina, zei Nathan.
─ Is het waar wat er over jou gezegd wordt?
─ Wat heb je dan over mij gehoord?
─ Veel mensen zien in jou een redder.
─ Waarvan zou ik hen redden?
─ Van deze wereld!
402
─ Naar welke andere wereld zouden ze dan gaan?
Nathan keek Irina in de ogen en zei:
─ Alles wat er is, maakt deel uit van een en dezelfde wereld!
─ Velen willen bevrijd worden van de angsten en pijnen van deze
wereld.
─ Wat je opnoemt zijn dingen waar we alleen door ons zelf van
bevrijd kunnen worden.
Irina pakte de hand van Nathan. Nathan voelde dat er op dat
moment iets vreemds gebeurde. Irina stelde geen vragen meer alsof
woorden overbodig waren geworden. Na even zijn hand te hebben
vastgehouden, duwde ze haar lippen tegen elkaar en knikte,
waarmee ze duidelijk maakte dat voor haar Nathan wel een redder
was al wilde hij het zelf niet toegeven. Ze liet zijn hand los, stond
op en zei:
─ Ik moet nu weer naar binnen, Nathan.
Nathan had de vreemde reactie van Irina opgemerkt op het moment
dat zij zijn hand gepakt had en wilde meer weten:
─ Irina, vertel me wat je voelde toen je mijn hand vasthield?
─ Ik kreeg bevestiging van wat ik wist.
─ Wat werd er bevestigd?
─ Dat er in tijden van grote duisternis Uitzonderlijken gestuurd
worden als verhelderend licht zodat er nooit totale duisternis
heerst!
Na deze woorden vertrok Irina alweer. Nathan had opgemerkt hoe
Irina ingenomen leek te zijn door een gevoel van allesovertreffende
zekerheid. Terwijl hij nog in gedachten verzonken was, kwamen er
twee wagens aan. Nathan herkende Hakim die uitstapte met enkele
mannen gehuld in lange gewaden. Hakim stelde hen aan Nathan
voor. Nathan kon niet veel uit zijn woorden opmaken maar zag wel
dat de mannen onder de indruk waren van wat ze hoorden. Na de
begroetingen reden de mannen weg. Hakim sprak Nathan aan:
─ Ben je klaar voor vanavond?
─ Ik ben al mijn hele leven klaar voor wat er nog moet komen.
─ Mooi zo, we zullen in de late namiddag vertrekken.
─ Er is iets wat ik je wil vragen over Irina.
─ Je hebt waarschijnlijk al iets bijzonders aan haar gemerkt.
Nathan knikte. Hakim ging zitten en nodigde Nathan uit om naast
hem te komen zitten.
─ Ik leerde Irina kennen als jong meisje toen ik door Armenië
reisde. Ze liep doelloos en alleen door de straten van Jerevan. Toen
403
ik haar aansprak, vernam ik dat alle leden van haar familie
uitgemoord waren.
─ Waarom werd haar familie vermoord?
─ Dat wilde ik ook weten en toen ik daarachter kwam, kon ik niet
anders dan haar meenemen om te vluchten.
Nathan werd bijzonder nieuwsgierig. Hakim sprak verder:
─ De mensen zeiden dat ze vervloekt was… ze begrepen niet dat
Irina over een gave beschikt.
─ Over welke gave beschikt ze dan?
Hakim keek even in de verte voor dat hij antwoordde:
─ Irina kan met haar handen een glimp van de allesomvattende
wijsheid aanvoelen!
De woorden van Hakim bevestigden wat Nathan al vermoedde.
Hakim stond op en legde zijn hand op Nathan's schouder.
─ Ze heeft je aangeraakt, niet?
Nathan knikte.
─ Wat ze ook wilde weten, weet dat ze nu de waarheid kent.
Hakim zei tegen Nathan dat ze zich moesten voorbereiden. Toen ze
vertrokken kwam Irina Nathan sterkte wensen. Vreemd genoeg zei
ze niets maar legde alleen haar hand op zijn hart. Geen woord had
duidelijker kunnen zijn. Nathan en Hakim reden samen naar een
plaatsje dat Ürgüp heette. Daar stonden Oktay en Olcay hen met
paard en kar op te wachten. De broers begroetten hen en hielpen de
oude Hakim om plaats te nemen in de kar. Nathan ging naast
Hakim zitten en Olcay liet de paarden vertrekken. Op weg naar het
plaatsje Avanos lieten de broers Hakim en Nathan bij een hoge rots
uitstappen en vertrokken weer. Op deze plaats was er in de wijde
omtrek geen woning te bespeuren. Hakim vroeg Nathan hem te
volgen en liep een verborgen gang in. Een eindje verder stonden ze
voor een poort. Hakim opende het slot en liep binnen. Wat Nathan
zag tartte alle verbeelding. De poort gaf een geheime toegang naar
een ondergronds dorp in tufsteen met tientallen gangen en
vertrekken. Hakim vertelde Nathan dat de mensen zich hier
vroeger voor de vijand verschuilden en dat de monniken deze plek
nu voor hun rituelen gebruikten. Op een centraal plein was er een
podium aangelegd waarop muzikanten repeteerden. Hakim bracht
Nathan naar het midden van het podium en nam afscheid van hem:
─ Nog even en je zult jezelf waarnemen zoals nooit tevoren.
Monniken gekleed in brede witte kleden en hoge hoeden kwamen
het podium op. Ze gingen op gelijke afstand van elkaar zitten en
sloten hun ogen om zich te concentreren. Bij de eerste
404
muzieknoten begonnen ze rond hun as te draaien. Naarmate de
muziek sneller gespeeld werd, draaiden ook zij steeds sneller tot ze
in trance geraakten. Nathan was nog steeds op dezelfde plaats
blijven zitten en zag alles wazig worden. Hij keek naar de witte
gewaden van de monniken die wapperden als vleugels van vogels.
Na een tijd leken de gewaden zich door elkaar te mengen tot ze één
grote vogel werden. Nathan zag zichzelf bovenop deze vogel. Het
enige wat hem nog in contact hield met de fysieke wereld waren de
muziekklanken. Nog iets later leek het alsof de vogel naar de
hemel steeg en door de wolken vloog. Nathan zag een wezen dat
zwevend met de wind naar hem toekwam en hem toesprak:
─ Ik ben de wachter van de lucht. In de wereld van de vormen ken
je mij als Leewana. Jij beschikt over de kracht van de
ontvankelijkheid. Ik zal je mijn medewerking verlenen zodat je
ook over de kracht van de verbinding beschikt.
Nathan bedankte het wezen, ervaarde een metamorfose en daalde
neer als een regendruppel. Toen hij weer op de grond was, zag hij
zichzelf als een rivier door een diepe aardtunnel stromen. Daar zag
hij een tweede wezen tot hem toe komen. Ook dit wezen sprak hem
aan:
─ Ik ben de wachter van de aarde. In de wereld van de vormen ken
je mij als Myate. Jij beschikt over de kracht van de
ontvankelijkheid en nu ook over de kracht van de verbinding. Ik
zal je mijn medewerking verlenen zodat je ook over de fysische
kracht beschikt.
Nathan bedankte het tweede wezen en ervaarde een nieuwe
metamorfose. Nu stroomde hij in volle vaart naar boven en kwam
als een geweldige fontein boven de grond terecht te midden van
hoge vuurrode vlammen. Daaruit verscheen een derde wezen dat
zei:
─ Ik ben de wachter van het vuur. In de wereld van de vormen ken
je mij als Dian. Jij beschikt over de krachten van de
ontvankelijkheid, de verbinding en nu ook de fysische kracht. Ik
zal je mijn medewerking verlenen zodat je ook over de kracht van
de transformatie beschikt.
Ook daarop ervaarde Nathan een metamorfose. Vervolgens zat hij
samen met de drie andere wezens op een rij. Ze keken alle vier
voor zich uit naar een helder wit licht. Plotseling verschenen er
beelden van een nooit geziene natuurkracht. Over de hele aarde
stroomden de zeeën over. De bossen vatten vlam en er braken
orkanen los. Wat er plaatsvond leek onwerkelijk en overtrof alle
405
verbeelding. Het leek wel of de wereld verging. Plotseling opende
Nathan zijn ogen en was hij met zijn gedachten terug in de realiteit.
De beelden waren zó indrukwekkend geweest dat ze hem voor
altijd zouden bijblijven. Zijn hart bonkte nog hevig door van wat
hij net had gezien. Nathan keek om zich heen en merkte dat hij
zich op een berg onder een prachtige sterrenhemel bevond. Hij lag
op een deken omringd door kolossale sculpturen. Het waren
gigantische stenen afbeeldingen van hoofden. Nathan kon zich
helemaal niet meer herinneren op welke manier hij hier
terechtgekomen was en betwijfelde zelfs of wat hij nu zag niet nog
deel van zijn visioen uitmaakte. Hij ging rechtop zitten en zag een
uitgestrekte vlakte voor zich. Langzaamaan besefte hij dat hij wel
degelijk wakker was en dat wat hij nu meemaakte echt gebeurde.
Hij wist dat er wel een verklaring moest zijn voor het feit dat hij op
deze berg terechtgekomen was. Op dat moment kwam er een
jongedame met blond haar vanachter een sculptuur te voorschijn.
Ze droeg in de ene hand een olielamp, in de andere een kruik
gevuld met water. De jongedame kwam een verbaasde Nathan
glimlachend tegemoet. Nathan vroeg:
─ Wie ben je en waar zijn we?
De jongedame liet hem drinken en sprak op een zachte toon:
─ Mijn naam is Sibyl en we zijn hier op de berg Nemrud.
Nathan herinnerde zich dat Hakim en Irina hem over Sibyl hadden
gesproken, de jongedame die zijn vragen zou kunnen
beantwoorden.
─ Ik ben getuige geweest van een indrukwekkende gebeurtenis, zei
Nathan… ik heb gezien waartoe de natuur in staat is.
─ Je hebt gezien waar de wereld behoefte aan heeft, zei Sibyl.
─ Het leek er eerder op dat de wereld verging.
Sibyl stond op, nam haar olielamp mee en zei:
─ Kom, ik wil je iets laten zien.
Nathan volgde Sibyl door een soort geheime gang. Deze gang was
veel langer dan de vorige die hij met Hakim had bewandeld.
Uiteindelijk kwamen ze terecht in een indrukwekkende ruimte
verlicht met olielampen en gevuld met ontelbare oude boeken en
geschriften.
─ In deze ruimte, zei Sibyl, liggen de best bewaarde geheimen van
de mensheid.
─ Wat zijn de best bewaarde geheimen van de mensheid?
406
─ Wat je hier ziet, zijn alle boeken die ooit vernietigd zijn geweest.
Mijn taak is te waken over alle gedachten die ooit werden
geschreven.
─ Hoe kan je dat doen?
─ Ik heb de gave om alle gedachten te ervaren die deze dimensie
betreden.
─ Kun je daarom ook visioenen verhelderen?
Sibyl knikte.
─ Kun je mij verklaren wat ik zag tijdens het ritueel?
─ Om die reden heb ik twee dagen aan je zijde gewacht!
─ Hoezo twee dagen?
─ Sinds de dag dat de tweeling je hier naartoe bracht.
─ Heb ik heel die tijd hier geslapen?
─ Het ritueel had je helemaal uitgeput.
Sibyl ging naast Nathan zitten en zei:
─ Vertel me wat je hebt gezien en vergeet geen enkel detail.
Nathan gaf Sibyl zo goed mogelijk weer wat hij beleefd had tijdens
het ritueel. Sibyl luisterde zeer aandachtig en bleef daarna een hele
tijd sprakeloos. Nathan was bijzonder benieuwd naar de verklaring
die Sibyl voor zijn hogere opdracht zou geven en liet haar rustig
over zijn woorden nadenken. Toen hij weer bij haar kwam zitten,
leek ze zijn visioen helemaal te hebben ontcijferd:
─ Het was hetzelfde visioen voor jou en de drie andere
boodschappers die je opnoemde. Jullie zijn door de natuurkrachten
als boodschappers gestuurd om ons opnieuw te verbinden met de
wonderlijke kracht die in alles zit.
─ Ook zij zagen de wijze waarop we deze verbondenheid tot stand
moeten brengen?
─ Inderdaad. De mensheid heeft zich zo van de natuur verwijderd
dat dit de enige manier is om opnieuw te leren respect te tonen
voor het wonder van het leven.
Nathan legde zijn hoofd in zijn handen. Nu begreep hij de omvang
van de taak van Myate, Leewana, Dian en zichzelf.
─ Om zulke grote veranderingen tot stand te brengen, vervolgde
Sibyl, moet er eerst een toestand van grote instabiliteit
plaatsvinden.
Nathan hief opnieuw zijn hoofd op en zei:
─ Maar dit zal toch desastreuze gevolgen hebben?
─ Zowel jij als de andere boodschappers moeten vertrouwen
hebben in de natuurkrachten. Ze zijn rechtstreeks verbonden met
de allesomvattende wijsheid.
407
Nathan merkte het vertrouwen van Sibyl op en vroeg:
─ Kun je me ook vertellen hoe de wereld er daarna uit zal zien?
─ Dit zal voor een nog nooit gezien collectief bewustzijn zorgen.
Er zullen overal meesters opstaan die met een hogere energie
vervuld zullen zijn.
De woorden van Sibyl stelden Nathan gerust.
─ Kan je me meer vertellen over deze hogere energie, vroeg hij.
─ Het is de energie die alles verbindt, de energie van het innerlijke
element!
Nathan herinnerde zich dat Linh dezelfde benaming had gebruikt
toen hij haar bezocht in Vietnam. Hij had ook geleerd dat deze
energie niet enkel de fysische elementen met elkaar verbond maar
ook alle gedachten. Sibyl sprak verder:
─ Vervolgens zullen leerlingen opstaan die hun boodschappen in
daden zullen omzetten. Zo zullen de eerste gemeenschappen,
dankzij deze hogere energie, naar elkaar toe groeien en uiteindelijk
ook alle gemeenschappen over de hele wereld.
Langzaamaan verdwenen alle twijfels van Nathan. Dat merkte
Sibyl ook:
─ Het komt er nu op aan je levenswijsheid aan te spreken, Nathan.
Het vertrouwen dat je koestert in de universele orde!
Nathan kuste Sibyl op haar voorhoofd en zei dat deze laatste
boodschap de moeder was van alle boodschappen. Sibyl zag dat ze
geslaagd was in haar opdracht en glimlachte tevreden:
─ Laten we nu naar buiten gaan. De tweeling zal niet lang meer op
zich laten wachten.
Sibyl gaf Nathan een olielamp mee en liep voorop. Ze liepen een
bijzonder lange, kronkelige gang door en kwamen uiteindelijk aan
de voet van de berg. Toen ze weer in de open lucht waren, scheen
de zon al hevig op de grote vlakte. Nathan en Sibyl gingen liggen
en genoten van de aangename warmte.
─ Bedankt voor alles wat je voor mij deed, Sibyl!
─ Bedankt voor alles wat je voor ons zult doen, Nathan!
Ze vielen allebei in slaap. Later werd Nathan gewekt door Olcay
terwijl Oktay in de auto wachtte. Nathan stond op en realiseerde
zich dat Sibyl er niet meer was. Hij stapte achter in de auto en
vroeg de broers waar de jongedame naartoe was gegaan. Oktay en
Olcay keken vreemd op. Ze hadden duidelijk helemaal geen idee
over welke jongedame Nathan sprak. Olcay zag dat Nathan moeite
had om de situatie te begrijpen. Hij draaide zich om en zei dat
Hakim hen had opgedragen om hem na het ritueel naar hier te
408
brengen en hem vandaag na zonsopgang weer op te halen. Er was
nooit sprake geweest van een jongedame. Toen Nathan aan Olcay
vroeg waar ze hem nu naartoe zouden brengen, pakte Olcay een
landkaart en wees een plaats aan die iemand omcirkeld had. De
plaats heette Samandag, een kuststad dicht bij de Syrische grens.
Na een lange en mooie rit door de vele fruitvelden kwamen ze in
de stad Iskenderun aan. Daar stelde Olcay voor om naar een
restaurant te rijden, dat om zijn lekkere gerechten bekend stond.
Aan tafel werd het Nathan duidelijk waarom de broers zo weinig
spraken. Oktay had namelijk een spraakgebrek en om hem daar zo
weinig mogelijk mee te confronteren, had zijn broer geleerd alleen
te spreken wanneer het nodig was.
Toen ze weer op weg waren vertelde Olcay Nathan dat zijn broer
en hij niet in Samandag zouden blijven. Ze moesten terugkeren en
wensten hem vreugde en kracht voor wat er zou volgen. Nathan
stelde geen vragen en bedankte Olcay en Oktay uitvoerig. In
Samandag toonden de broers Nathan een herberg gelegen in de
heuvels op loopafstand van het water. Nathan volgde hun raad en
boekte er een kamer met zicht op zee. Toen hij eenmaal op zijn
kamer was, bewonderde hij van op zijn bed de prachtige blauwe
zee. Vermoeid van de lange rit viel hij vrijwel onmiddellijk in
slaap.
409
- 12 -
Uiteindelijke Verlossing
410
411
De volgende ochtend stond Nathan goed uitgerust op en nam zijn
ontbijt op het terras. Hij was er van overtuigd dat hij op het juiste
moment op de juiste plaats was. Zijn gedachten waren helder en hij
kon zich goed concentreren op de belangrijke keuzes die nu
zouden volgen. Hij besloot om de dag in het water door te brengen
wetende dat het voor hem de beste plaats was om zich te laten
inspireren.
Vanuit de herberg daalde Nathan de heuvel af naar het water en
ontdekte een kleine verlaten baai. Hier vertoefde Nathan uren in
het water, telkens opnieuw duikend, op zoek naar boodschappen
van zijn natuurelement. Hij herkende gezichten en stemmen van
zowat alle mensen die grote invloed op hem hadden gehad. Van
elk van hen kreeg hij de boodschap dat hij nu de hogere zin van
zijn leven kende. En dat hij dus ook de kracht en de kennis bezat
om één te worden met zijn lot. Aan het eind van de middag kwam
Nathan rustig het water uit en wierp zich voldaan in het zand. Hij
bleef toen lang naar de hemel staren voordat hij naar de herberg
terugging. Toen Nathan de herberg binnenkwam, snelde de
eigenaar naar hem toe om te zeggen dat er iemand in het salon op
hem wachtte. Benieuwd liep Nathan achter hem aan naar het salon.
Daar werd hij met stomheid geslagen. Voor hem zat de liefste en
mooiste jongedame die hij ooit had ontmoet. Ze keken elkaar aan,
glimlachten en omhelsden elkaar innig. Nathan was duidelijk
aangedaan en kon geen woord uitbrengen. De verschijning van
Sophie had een betoverend effect op hem. Haar ogen en glimlach
maakten hem er meer dan ooit van bewust hoeveel ze voor hem
betekende:
─ Hoe wist je dat ik hier…?
Sophie legde haar hand op zijn mond en zei:
─ Dat is onbelangrijk… leerde jij me niet dat de gevoelens van het
hart belangrijker zijn dan de gedachten van het verstand?
Met deze woorden maakte Sophie duidelijk dat er op dit moment
niets belangrijker was dan ten volle van hun samenzijn te genieten.
Nathan kon dat alleen maar beamen en bedankte haar voor dit
prachtig geschenk. Hij ging zich opfrissen en vroeg daarna aan de
eigenaar waar hij een gezellig restaurant kon vinden. De eigenaar
raadde hem een klein restaurant aan, dicht bij het water gelegen,
dat door een vriend van hem uitgebaat werd. Ze volgden zijn raad
op en werden daar door de hele familie gastvrij ontvangen. Ze
kregen een tafel toegewezen met een mooi uitzicht op zee en op de
412
Syrische bergen. Het gerecht was verrukkelijk. Nathan en Sophie
hadden een gesprek waarin veel duidelijk zou worden.
─ Wanneer besloot je mij op te zoeken, Sophie?
─ De dag dat ik vernam dat het moment van je ultieme opdracht
naderde.
─ Wat weet je van deze opdracht?
─ Ik weet dat er iets ontzettend groots staat te wachten.
Sophie pakte zijn hand.
─ Ik weet dat je de hereniging van alle wezens op aarde mogelijk
zal maken.
Het was Nathan al een raadsel hoe Sophie te weten was gekomen
waar hij zich vandaag zou bevinden maar haar laatste woorden
zorgden voor nog meer mysterie.
─ Hoe heb je dat vernomen?
─ In een droom… die reëler was dan alles wat ik ooit beleefde.
Sophie dronk van haar wijn en keek naar de verre horizon. Even
later sprak ze verder:
─ Ik heb in die droom boodschappen gekregen en heb ze gevolgd.
Sophie zette haar glas neer en keek Nathan ernstig aan:
─ Ben ik hier om afscheid te nemen?
Nathan hield haar handen stevig vast en vroeg:
─ Wat heb je precies gezien in je droom?
─ Ik zag op verschillende plaatsen op aarde, mensen van
verschillende kleuren en culturen samenleven. Ze werkten en
lachten samen en waren allen bijzonder blij. Het leven leek anders
dan datgene dat we nu kennen, er was iets veranderd.
Nathan zweeg en verzonk in gedachten en toen klaarde zijn gezicht
op.
─ Het wordt me langzamerhand helemaal duidelijk.
─ Vertel het mij dan, Nathan.
─ Er bestaat maar één kracht die deze hereniging kan
verwezenlijken. Daarom zijn we nu opnieuw bij elkaar gebracht. Je
bent in mijn leven gekomen om mij ten volle bewust te maken van
deze kracht.
Sophie keek eerst nog nieuwsgierig tot ook haar gezicht opklaarde.
Ze begreep waarover Nathan het had. Hij kon het over niets anders
hebben dan over de kracht van de liefde. Ze hielden elkaars handen
stevig vast en bleven elkaar lang in de ogen kijken. Maar ineens
voelde Nathan de handen van Sophie licht verkrampen.
─ Wat is er? vroeg hij.
─ Niets, het is niet belangrijk.
413
Nathan kon aanvoelen hoe Sophie door angst werd aangegrepen.
─ Toch wel, zei hij, ik voel dat het voor jou wel belangrijk is.
─ Ik vroeg me alleen af… wat er daarna met ons zal gebeuren?
Nathan keek haar diep in de ogen, streelde toen haar gezicht en zou
haar voor altijd van haar angst bevrijden:
─ Wat er ook gebeurt, hoe uitzichtloos alles ooit kan lijken, verlies
nooit het vertrouwen dat ik naar jou zal terugkeren!
De woorden van Nathan leken Sophie weer tot leven te brengen.
Ze wist dat Nathan dit nooit zou zeggen als hij dit niet zou menen.
Dit was de mooiste belofte die ze ook kreeg en misschien ook wel
de reden dat ze naar hier moest komen. Ze stond op en kuste hem.
De dag daarna brachten ze de ochtend samen aan het water door.
Na de middag maakten ze een lange wandeling in het prachtige
heuvellandschap van Hatay.
─ Na ons gesprek van gisteren heb ik nog een belangrijk inzicht
gekregen, zei Sophie. Ik heb begrepen wat de basis vormt van onze
relatie.
Nathan luisterde benieuwd.
─ Dat is onze zorg voor het welzijn van elkaar en van anderen.
Nathan glimlachte.
─ In alle relaties waarin dat de basis is, ontwikkelen beide partners
in alle vrijheid hun betrokkenheid. Alleen zo zijn we in staat ten
volle ware liefde te ervaren.
Sophie knikte en omhelsde hem:
─ Is dat het uiteindelijke doel, vroeg Sophie… de ware liefde
ervaren?
─ Als we de ware liefde ervaren, voelen we ons met ons
bewustzijn samensmelten en gaat er een weg open naar het ervaren
van onze vervolmaking.
─ De weg naar onze oorspronkelijke heelheid?
─ De weg naar onze levensbestemming.
„s Avonds keerden Nathan en Sophie terug naar de herberg. Na
deze vermoeiende dag kropen ze vroeg onder de lakens. Midden in
de nacht werd Nathan plotseling wakker. Hij opende zijn ogen en
zag de volle maan door het open raam, alsof de maan er bewust
voor gekozen had om net voor het raam te verschijnen. Nathan
voelde een kracht die hem aanspoorde om nu meteen naar de
verlaten baai te gaan. Hij stond op en probeerde zo stil mogelijk te
zijn om Sophie niet wakker te maken. Zodra Nathan de herberg
had verlaten, daalde hij de heuvel af naar het water. Toen hij bij de
baai kwam, zag hij een donkerblauwe boot met grote witte zeilen
414
die rustig lag te dobberen. Hij merkte iets mysterieus op bij deze
boot en trachtte na te gaan wat daar de oorzaak van was. Opeens
stopte hij en keek opnieuw naar de volle maan. Hij besefte dat die
boot precies leek op de boot die op zijn poster afgebeeld was in
zijn kamer in Brussel. Op dat moment begreep Nathan dat het
einde van zijn reis nu nabij was. Hij bleef naar de boot staren en
nam de tijd om zich te bezinnen. Toen het langzamerhand dag
begon te worden stond hij op en keerde naar zijn kamer terug.
Onderweg zocht hij naar de juiste woorden om Sophie op de
hoogte te brengen van zijn vertrek. Toen hij de deur van de kamer
opendeed, zag hij Sophie op het bed zitten in haar witte badjas. Ze
kwam net uit de douche en bond een handdoek om haar natte
haren. Toen ze Nathan zag, stond ze op om hem te omhelzen en
legde haar hoofd tegen zijn borst.
─ Je hoeft niets te zeggen Nathan.
Ze keek Nathan vervolgens recht in de ogen en glimlachte teder.
─ Doe wat je gevoel je influistert.
Sophie besloot om dezelfde dag nog te vertrekken. Na het ontbijt
vergezelde Nathan Sophie naar de bus die haar naar de stad Adana
zou brengen. Van daaruit zou ze het vliegtuig naar Frankrijk
nemen. Bij hun afscheid merkte Nathan in welke mate de belofte
die hij de vorige dag had gedaan van belang was geweest voor
Sophie. Zijn woorden hadden haar werkelijk van een grote last
bevrijd.
─ Weet je al wat je volgende bestemming zal zijn? vroeg ze.
─ Nee, maar ik voel aan dat het einde van mijn reis nadert.
Na deze woorden omhelsden ze elkaar minutenlang. Daarna keerde
Nathan terug naar de baai. Hij borg zijn spullen in een tas op die
hij dichtbond en om zich heen hing. Zonder zich te bedenken, dook
hij het water in om naar de zeilboot te zwemmen. Toen hij zich aan
dek hees, zag hij dat er niemand aan boord was. Nathan had geen
idee wat hem te wachten stond. Hij ging vooraan zitten. Daar had
hij zicht op de Syrische bergen. Zo bracht hij de volledige dag
mediterend door. ‟s Avonds was hij getuige van een prachtige
zonsondergang.
Toen de maan opnieuw verscheen, schrok hij plotseling toen hij
merkte dat er iemand aan boord was gekomen. Volgens het
silhouet dat hij in profiel zag, moest het een jongedame zijn. Ze
kwam naast hem zitten en stelde zich voor. Haar naam was Ilham.
De boodschap van Ilham bereikte Nathan zonder dat ze sprak.
Zoiets had hij nooit eerder meegemaakt. Nathan had de
415
mededeling rechtstreeks kunnen ontvangen. Hij was er bijzonder
nieuwsgierig naar wie deze mysterieuze Ilham was en hoe ze
hiertoe in staat was. Alle vragen die in hem zouden opkomen,
zouden op dezelfde manier door Ilham beantwoord worden. Zo
ontstond een gesprek dat in stilte plaatsvond.
─ Hoe kun je mijn vragen beantwoorden zonder dat ik ze hoef uit
te spreken? vroeg Nathan.
─ Ik kan alles ervaren waaraan je denkt op het moment dat je eraan
denkt, antwoordde Ilham.
─ Hoe is dat mogelijk?
─ We communiceren via de taal van de “open geheimen”.
"Geheimen" omdat ze niet met de rede te begrijpen zijn en “Open”
omdat iedereen ze kan ervaren.
Merkwaardig genoeg leek Nathan snel vertrouwd te zijn met deze
taal van “open geheimen”. Ook Ilham leek hem steeds meer
vertrouwd, alsof zij een oude kennis was. Het vervolg van het
gesprek zou dat gevoel alleen maar bevestigen.
─ Waarom ben je naar mij toe gekomen? wilde Nathan weten.
─ Evenzeer als bij alle andere mensen, ben ik nooit van je zijde
geweken.
Nathan moest nu aan alle ontmoetingen denken die hij tijdens zijn
reis had gehad en zo werd hem langzamerhand duidelijk wat er nu
gebeurde. Deze ontmoeting was de meest bijzondere van allemaal.
Ilham was de verpersoonlijking van zijn innerlijke kracht, zij was
de intuïtie zelf!
─ Waarom kan ik je vandaag zien?
─ Omdat ik jou en de andere boodschappers onder deze vorm zal
begeleiden!
Het was Nathan meteen duidelijk dat Ilham niet alleen bij hem was
verschenen, maar evenzeer bij Leewana, Myate en Dian.
─ Kun je ons vertellen hoe deze reis nu verder zal verlopen?
─ Vanaf nu zullen de grote krachten de weg nog nadrukkelijker
verlichten!
Deze woorden maakten Nathan duidelijk dat wat er vanaf nu zou
volgen, de grenzen van hun individualiteit zou overschrijden. Op
dat moment zette de boot zich in beweging. Nathan keek toe hoe
de zeilboot zuidwaarts voer zonder dat er iemand aan het roer
stond. Eenmaal onderweg raakte Nathan steeds meer vertrouwd
met de wijze waarop Ilham hem informatie verschafte. Hij had de
grote toegang gevonden tot de oneindige bron van kennis.
─ Ben je nu zowel bij mij als bij Leewana, Myate en Dian?
416
─ Doe je ogen dicht en kijk!
Nathan deed wat Ilham hem vroeg en zag Leewana, Myate en
Dian. Hij zag dat ook zij onderweg waren naar hun uiteindelijke
bestemming. Ilham zorgde er voor dat het alle vier duidelijk werd
dat ze naar elkaar toe werden gebracht. Dit gaf hun allemaal een
bijzonder gevoel van moed en vertrouwen. Ze beseften nu nog
meer dat de ultieme verlossing zeer nabij was.
Vermoeid van al deze ingrijpende gebeurtenissen ging Nathan naar
de kajuit waar hij snel in slaap zou vallen. Toen Nathan de
volgende ochtend het dek op kwam, zag hij dat, nadat de laatste
dagen een felle zon had geschenen, er nu hardnekkige wolken
hingen. Het duurde niet lang voordat de eerste regendruppels
vielen en er een hevige stortbui losbarstte. Ondanks het onweer
bleef Ilham op dezelfde plaats als de avond daarvoor zitten. Ook
Nathan bleef samen met haar aan dek en genoot van een
schouwspel van talrijke bliksems terwijl het water van zijn lichaam
stroomde. Plotseling scheen de zon opnieuw, al bleef het
onophoudelijk regenen, wat voor een prachtige regenboog zorgde,
zo groot dat de bovenkant niet eens te zien was. Nathan wist dat dit
het teken was waar hij op wachtte. De boot voer onder de
regenboog door en meerde in Egypte af, aan de kust van de Sinaï,
in de stad Arish. Toen Nathan voet aan wal zette, kwamen enkele
bedoeïenen hem vriendelijk verwelkomen. Na de begroeting wezen
ze hem een dromedaris aan. Nathan had opgemerkt dat alleen hij in
staat was Ilham te zien. Haar blik was naar het zuiden gericht en ze
knikte goedkeurend. Terwijl Nathan op zijn dromedaris klom
gaven de bedoeïenen hem een zak met eten en een grote bus water.
Nathan hing die over de buil van de dromedaris en bedankte hen.
De bedoeïenen wensten hem geluk en namen afscheid. Samen met
Ilham trok Nathan de Sinaï woestijn in. Ilham was in staat om, net
als een vogel, zich door de lucht te bewegen, en bleef steeds aan
zijn zijde.
In de stilte, zoals die zich alleen in woestijnen voordoet, ervaarde
Nathan het tijdloze. Hij genoot van de bijzondere band die hij met
zijn innerlijke kennis had gekregen. Op regelmatige tijdstippen
hielden ze een rustpauze. Ofwel aan een groene oase of in de
schaduw van palmbomen. Nathan nam dan tijd om zijn manuscript
verder af te werken. De trip voerde door fantastische uitgestrekte
zandvlakten, omgeven door kleurrijke bergen. Vooral als de maan
opkwam zag het verlaten landschap er bijzonder spectaculair uit.
Na drie dagen door de woestijn te hebben getrokken, kwamen ze
417
aan in Nuweiba, een plaats aan de Golf van Akaba. Nathan vond
het een geweldige ervaring om vanuit de woestijn de stralend
helderblauwe zee te zien opdoemen. Daar aangekomen, zag
Nathan een strand met enkele rieten hutjes. Hij zag in de verte een
bedoeïen en ging naar hem toe. Ilham volgde Nathan nu op enige
afstand. Nathan begroette de bedoeïen met de weinige Arabische
woorden die hij zich nog herinnerde. De bedoeïen begroette
Nathan ook en keek hem lang aan. Vervolgens keek hij naar de
grote zandvlakte alsof hij zich afvroeg waar Nathan ineens
vandaan kwam. Nathan liet de bedoeïen weten dat hij drie dagen
door de woestijn was getrokken en vroeg of hij hier de nacht kon
doorbrengen. De bedoeïen bracht hem naar een rieten hutje dat
blijkbaar dienst deed als slaapplaats voor voorbijkomende
reizigers. Hij nam de lege drinkbus mee om hem iets later helemaal
gevuld met water terug te brengen. Nathan bedankte de man en zag
Ilham plaats nemen op het zand aan het water. Nathan kleedde zich
wat gemakkelijker aan en ging naast haar zitten. Ilham wist dat
Nathan er al dagen naar uitkeek om het water in te duiken en
spoorde hem aan om niet langer meer te wachten:
─ De stilte onder water is voor jou altijd al de hoogste vorm van
ontspanning geweest die je kon beleven. Ga het water maar in en
ontspan je in je eigen stilte voordat je aan je opdracht begint.
─ Waarin is de stilte die ik onder water ervaar anders dan de stilte
die ik de laatste dagen ervaarde? wilde Nathan weten.
─ Onder water stromen gedachten naar je toe zonder dat je ze hoeft
te verklaren. Ieder van ons heeft een dergelijke plaats op aarde, al
weten de meeste mensen dat niet. Voor jou is dat in de
onderwaterwereld, daar ben je volledig ontvankelijk voor de
zuivere inspiratie!
Nathan stond op en liep het water in. Onder water zouden de
woorden van Ilham helemaal duidelijk worden. Hij begreep de
werkelijke betekenis van de zuivere inspiratie waarover Ilham
sprak en ervaarde een grotere innerlijke harmonie dan ooit tevoren.
Hij kon zijn natuurkracht rechtstreeks voelen binnendringen. Het
was alsof hij meer werd dan zijn individuele persoon. Hij werd
verlost van alle onnodige gedachten die hij in zijn bestaan had
opgestapeld, en wist dat hij zich nu helemaal van zijn uniciteit
bewust was. Nathan wist ook dat zijn gevoeligheid nu klaar was
om een brug te vormen tussen de verschillende dimensies. Het
aardse leven, de eeuwige gedachten en de universele bron van alle
kennis zouden weldra één worden. Toen hij uit het water kwam,
418
was de avond al gevallen. Pas toen realiseerde hij zich dat hij zeer
lang onder water gebleven was. Hij keek naar Ilham die nog steeds
op dezelfde plaats zat. Ze wenste hem een goede nachtrust. De
volgende dag trokken Nathan en Ilham opnieuw zuidwaarts, deze
keer richting de kustplaats Dahab. Aan het einde van deze dag liet
Ilham Nathan weten dat ze bij hun eindbestemming waren
aangekomen. Nathan keek rond. Wat hij zag was een dor gebied,
op zich niets anders dan wat hij de afgelopen dagen had gezien. Hij
keek toen aandachtiger tot hij plotseling helemaal in de verte, aan
de rand van de zee, een helderblauw meer zag. Het was een
opmerkelijk meer waarvan de blauwe kleur hem aan de magische
bron in Brazilië deed denken waar hij samen met Sophie en Melvin
door Thiago naartoe was gebracht. Nathan en Ilham begaven zich
naar het meer. Plotseling bewoog Ilham zich veel sneller
voorwaarts. Hij zag haar in de verte verdwijnen en merkte toen dat
drie andere personen zich op een dromedaris, komend uit
verschillende richtingen, naar het meer begaven. Het was een
prachtig gezicht bij zonsondergang. Een intens gevoel van
opwinding kwam in Nathan op. Hij wist dat het Leewana, Myate
en Dian waren. Alle vier kwamen tegelijkertijd aan. Toen ze
eenmaal bij het meer gekomen waren, omhelsden ze elkaar innig.
Ze legden een vuur aan en gingen in een halve cirkel op het zand
zitten, met hun gezichten naar het meer gericht. Ilham kwam toen
opnieuw tevoorschijn en sprak hen allen op dezelfde manier aan
als ze de laatste dagen met Nathan had gesproken:
─ Jullie werden als onderzoekers gezonden om te begrijpen
waarom de wereld zo chaotisch is en wat daar de diepere oorzaken
van zijn maar ook als boodschappers om een einde te maken aan
die chaos. Het is de natuurkrachten nu helemaal duidelijk
geworden hoe weinig harmonie er tussen de mensen onderling
heerst en tussen de mensen en alle andere levende wezens. Jullie
staan op het punt om deze harmonie te herstellen. Alles wat jullie
beleefden stond in verband met het tot stand brengen van deze
verandering. Dat is de oorspronkelijke wens waarmee jullie op
aarde zijn gekomen. Het zal een gebeurtenis worden zoals er nooit
eerder een heeft plaatsgehad. Een belevenis die ertoe zal leiden dat
de hele mensheid aandacht zal hebben voor de innerlijke wereld
van gedachten en gevoelens. Een belevenis die de mensheid zal
inspireren om deel uit te maken van de grote verbondenheid. Om
deze verandering tot stand te brengen, zullen de natuurkrachten
buitengewoon drastisch te werk gaan. De natuurkrachten zullen
419
omstandigheden scheppen waarin alle mensen gedwongen zullen
worden, willen ze overleven, te kiezen voor eensgezindheid en
respect voor elkaar. Pas dan zal de hoogste energie van het
universum zich volledig kunnen ontwikkelen. Een kracht die alle
andere krachten zal overmeesteren. Die de mensen zal bevrijden
van al hun blinde primitieve driften die uit egoïsme voortvloeien.
Dankzij deze kracht zal iedereen verlost worden van angst en
twijfel. Iedereen zal een diepe betrokkenheid met de werkelijkheid
ervaren en zo een kern van pure goedheid in zichzelf herkennen die
veel groter is dan hij of zij zich kon voorstellen. De mensheid zal
dan tot het besef komen dat een leven pas waardevol is als iedereen
aandacht heeft voor zijn medemens en voor alles wat leeft en zo
een natuurlijke staat van innerlijke vrede kennen. Iedereen zal
kunnen inzien dat liefde het enige is wat een hogere zin geeft aan
ons bestaan. Er zal een tijd aanbreken waarin de grootste
universele kracht tegelijkertijd over de hele aarde zal worden
toegepast.
Ilham hield een lange pauze en vervolgde daarna haar toespraak:
─ Bij de volgende zonsopgang zullen jullie je volledig bewust
worden van jullie uniciteit en de materiële werkelijkheid weten te
overstijgen. Jullie zullen in staat zijn je op de grote bron van alle
energieën te richten, de kracht die alle fysieke beperkingen omzet
in mogelijkheden en ervoor zorgt dat er alleen aan de geestelijke
energie uitdrukking wordt gegeven. Deze nacht zullen jullie een
uitermate sterke concentratie op de omgeving ontwikkelen, die
zich dankzij de verbeeldingskracht steeds verder zal uitbreiden
totdat uiteindelijk de hele planeet er deel van zal uitmaken. Wat er
zal volgen, is dat jullie geheel in de vervolmaking van jullie
vaardigheden zullen opgaan. De oorspronkelijke innerlijke wens
van elk van jullie zal dan samensmelten met het grotere doel. Zo
zullen jullie als een geheel de ultieme harmonieuze toestand
bereiken!
Na deze woorden stond Ilham op en verdween. Leewana, Nathan,
Myate en Dian bleven de rest van de nacht mediteren zonder een
woord uit te wisselen. Bij de eerste zonnestralen stonden ze samen
op en gaven elkaar een hand. Zonder dat ze elkaar hoefden aan te
spreken, wandelden ze naar het meer. Ze bleven daar naast elkaar
staan en lieten zich door de zon met energie vullen. Toen het
moment zich aandiende, sprongen ze tegelijk het water in en
daalden af in het meer dat onderaan in open verbinding met de zee
stond. Alle vier zagen ze de grenzen van hun eigen ik vervagen.
420
Eerst werden deze grenzen vager ten opzichte van elkaar en
vervolgens steeds vager ten opzichte van de hele omgeving. Hun
ervaring van ruimte en tijd veranderde helemaal. Hun perceptie
van de werkelijkheid werd helderder dan ooit. Het leek wel of hun
lichaam samen met hun rede verdween en dat ze alleen nog uit
gevoelens bestonden. Op dat moment kwam het water van alle
zeeën en oceanen in beweging. Het ijs van de polen smolt weg en
het niveau van de zee steeg overal tot ongekende hoogten.
Tegelijkertijd braken er wereldwijd reusachtige branden uit.
Wouden en bossen vatten vlam, aangewakkerd door hevige winden
en stormen. Het duurde niet lang voordat de eerste grote steden
helemaal verwoest werden. Het vuur vernietigde zowat alles wat
het op zijn weg tegenkwam. Het water spoelde de droge
afgebrande gebieden weg en vloeide samen tot grote stromen.
Langzaam werden de vijf continenten grotendeels overspoeld.
Velen zochten hun toevlucht, aan boord van boten, vlotten en
andere geïmproviseerde vaartuigen. Dagelijkse activiteiten werden
gestaakt en mensen kwamen nader tot elkaar. Het was hen
duidelijk dat samenwerking onontbeerlijk was om te kunnen
overleven. En toen brak er een zeer bijzonder moment aan en
gebeurde er iets bijzonder vreemds. Op talrijke plaatsen tegelijk
vonden de eerste tekenen van het mirakel plaats. Er ontstonden
nieuwe gemeenschappen waarin iedereen elkaar steunde. De
woorden van Ilham werden bevestigd. Er werden grote
waterbestendige vaartuigen gebouwd zodat de overlevenden in
veiligheid konden gebracht worden. Het voedsel werd
samengebracht en aan iedereen eerlijk verdeeld naargelang de
behoefte. Langzaamaan volgde iedereen de weg van zijn
enthousiasme en konden ze zich helemaal ontplooien. Eén voor
één leerden de mensen hoe ze hun talenten en kwaliteiten het beste
konden inzetten. Door hun intuïtieve bewustzijn te ontwikkelen,
zagen de mensen gaandeweg steeds meer de betekenis van hun
handelingen en konden ze eindelijk hun innerlijke behoeften
bevredigen. Het water besloot zich geleidelijk terug te trekken... de
hele mensheid had nu oog gekregen voor het grotere verband. De
aarde was veranderd in een plaats waarin mensen gedreven werden
door waarden die in het belang waren van de hele wereld... de orde
was hersteld!
421
Belofte
Op het pakket dat Uiara, de Braziliaanse schrijfster, ontving stond
geen naam of adres van de afzender vermeld, alleen de naam van
een berg die deel uitmaakte van wat vroeger Nieuw-Zeeland was.
Uiara was bijzonder benieuwd en opende het pakket. Daarin vond
ze een brief vergezeld van een manuscript.
“ Liefste Uiara,
Ik hoop dat de laatste gebeurtenissen je niet te veel in de war
gebracht hebben. Ook jij verlangde naar grote veranderingen. Ook
jij wist dat ze noodzakelijk waren om de mensheid te raken en de
essentie van het leven te openbaren. Er is een einde gemaakt aan
het lijden. De stroom, die ons innerlijk verandert, heeft gevloeid en
de ware kennis is voor iedereen te voorschijn gekomen. Vanaf nu
kan ieder van ons rustig op zoek gaan naar zijn oorspronkelijke
wens, zijn levensbestemming.
Zoals Nathan had beloofd, ontvang je het manuscript waarin
beschreven staat wat hieraan voorafging. Ik vertrouw het je toe en
vraag je om zijn woorden in alle vrijheid te herschrijven met de
creativiteit die in jou schuilt. Realiseer je dat je zoals nooit tevoren
geïnspireerd zult worden, dat heel veel mensen zich tot deze
woorden aangetrokken zullen voelen en dat de verspreiding van
deze teksten alle grenzen zal overschrijden. Zoals je zal merken,
heeft Nathan het manuscript geen titel gegeven. Dat laat hij graag
aan jou over.
Ik wens je veel succes en wil je laten weten dat Nathan en ikzelf
het hier prima naar onze zin hebben. We sturen jou, Amão en de
mensen om je heen, onze liefdevolle gedachten. Van ons allebei
een tedere omhelzing,
Sophie en… Nathan ”
422
Uiara besteedde de volgende dagen en nachten aan het schrijven
van het boek. Een titel vond ze niet meteen maar ze liet het alvast
lezen door haar geliefde Amão. Nadat hij het boek had uitgelezen,
waren zijn eerste woorden: “Dit boek zal in ons geheugen gegrift
blijven als het relaas van de meest buitengewone legende ooit!”
423
Nawoord
Met veel voldoening en met grote toewijding heb ik deze roman
geschreven. Het is een boek geworden waarin ik getracht heb mijn
visie te verduidelijken op de grote samenhang der dingen en op de
unieke rol die daarin voor ons is weggelegd. Mogelijk moedigt dit
verhaal u ook aan om meer aandacht te hebben voor de diepste
redenen van uw bestaan. "Legende van een Nomade" is een
aansporing voor elk van ons, om op zoek te gaan naar onze ware
levensbestemming.
Het verhaal toont aan dat we, om onze levensbestemming te
vinden, ons moeten openstellen voor alledaagse gebeurtenissen.
Voorvallen die op een schijnbaar toevallige wijze onze aandacht
weten te trekken. Langzamerhand ontdekken we zo onze sterke
inspiratiebron. Vervolgens vindt er een scheppend proces in onze
geest plaats waardoor ons hele leven een volkomen ander aanzien
kan krijgen.
Naarmate onze aandacht voor deze innerlijke werkelijkheid
toeneemt, herkennen we steeds meer aanwijzingen uit kleine
voorvallen. We worden ons er steeds meer van bewust dat de
wereld een scheppingsproces is waarbij we actief betrokken zijn.
Op die manier worden we ook creatiever binnen deze wereld. In de
mate waarin we deze creativiteit ontplooien, vinden we ook de
spiritualiteit in onszelf.
We worden ons bewust van onze levensbestemming. Het
verwezenlijken hiervan is uiteraard een levenslang proces. Het is
een voortdurende confrontatie met zowel onze aangeboren talenten
als met onze beperkingen. Maar wanneer we eenmaal aanvoelen
wat onze unieke taak is, zijn we ook in staat om al onze vermogens
werkelijk te benutten.
In het verhaal wordt aangetoond hoe onze instinctieve gids, de
kracht van onze intuïtie ons bewuster kan maken van de gevolgen
van onze handelingen. En de mate waarin we door onze keuzes,
zelf ons levenspad uitstippelen. Het verhaal toont ook dat,
424
naarmate ons vertrouwen in deze instinctieve gids toeneemt, er
steeds nieuwe inzichten opduiken waardoor we de betekenis van
onze ervaringen beter begrijpen en aangespoord worden om het
potentieel dat we meedragen te ontplooien.
Onze intuïtie is een kracht die ons naar onze levensbestemming
stuwt. Het is een kracht die ons begeleidt naar de oorspronkelijke
wens waarmee we op aarde zijn gekomen die ons helpt ons
levensdoel daadwerkelijk te realiseren. Een doel dat hoger is dan
alle andere doelen die we kunnen nastreven. Een doel dat ons het
ware vrije leven laat ontdekken. Een doel dat verder reikt dan ons
eigen tijdelijke individuele bestaan.
Tot slot wil ik graag een laatste beschouwing meegeven. Een
beschouwing die me in mijn prille jeugd werd meegegeven en die
sindsdien wonderlijk juist bleek te zijn binnen alle culturen
waarmee ik in aanraking kwam: “Elke persoon, die zich met
overgave aan zijn ware levensbestemming wijdt, bewandelt de weg
van de liefde”. Hij is in staat zijn medemensen te raken, zodat ook
zij zich van hun eigen levensbestemming bewust kunnen worden
en er zich met overgave aan kunnen wijden.
Waar het volgens mij - en velen met mij - echt om gaat, is de wijze
waarop elk van ons in het licht van een grotere visie tracht te leven.
Het respect dat hij voor iedere levensvorm toont en de manier
waarop hij de weg van de liefde bewandelt. Als we bereid zijn om
deze levensvisie te delen, zorgen we er tegelijkertijd voor dat onze
fouten niet aan een volgende generatie worden doorgegeven. En
bijgevolg bieden we hen meer kansen om hun eigen innerlijke
wens te bevredigen!
Ik dank u voor de aandacht die u aan deze boodschap schonk.
Alex Mero
425
Dankwoord
Ik wens mijn oprechte respect en dankbaarheid te betuigen aan
degenen die door hun woorden of daden een bron van inspiratie
zijn geweest voor het verwezenlijken van dit boek.
Ik denk aan al degenen die ik ontmoet heb tijdens mijn reizen. Aan
degenen die mij hebben getoond hoe de schoonheid te herkennen
onder al haar vormen. Aan degenen die mij leerde om aandacht te
hebben op de wijze waarop gedachten en motivaties zich
manifesteren en waarvan hun woorden wegen zijn geworden
waarop ik mezelf kan ontplooien.
Ik wens Bart De Jaeger, Eline Hoskens, Jacob Visser en Lise
Coolen en veel anderen te bedanken voor hun taalkundige
ondersteuning. Zonder hen zou dit boek niet zo‟n mooie
eindrealisatie hebben gekend.
Een speciale dankbetuiging uit ik aan mijn naasten en al degenen
die me, vanaf het prille begin, hun onvoorwaardelijke
ondersteuning hebben gegeven. Degenen die mijn persoonlijke en
professionele traject met veel enthousiasme delen en voor mij een
onophoudelijke bron van ondersteuning en aanmoediging zijn.
Mijn allergrootste en oprechtste dankbetuiging gaat natuurlijk naar
de bron van mijn inspiratie. Naar de essentie van mijn bestaan.
Naar de wonderlijke energie die voor deze prachtige orde binnen
het universum zorgt.
426
Auteur
Alex Mero is geboren in België in 1969 en groeide op in Brussel.
Al vroeg werd duidelijk dat hij een gepassioneerde wereldreiziger
zou worden. En, een groot waarnemer van de wereldwijde
culturele diversiteit. Hij raakte in de loop der jaren steeds meer en
meer gefascineerd door alle levenswijzen en levenspercepties
waarmee hij kennis maakte. Vandaag deelt deze schrijver zijn
ervaringen via de inspirerende literaire stijl: Filofictie.
Filofictie ontstaat vanuit de erkenning van de talrijke culturen en
levensbeschouwingen van de wereld waarin we leven. Deze
literaire stroming baseert zich op dialogen die ons helpen om te
gaan met andere denkwijzen. Filofictie moedigt ons aan om
aandacht te hebben voor de grenzen die ons definiëren en om via
deze grenzen te communiceren.
Alex Mero biedt zijn publicaties kosteloos aan in verschillende
talen om zo zijn literatuur voor elk van ons toegankelijk te maken.
Hij werkt ook actief mee aan educatieve programma's in
ontwikkelingslanden en aan verschillende projecten die de
interculturele dialoog bevorderen.
427
428
Originele titel: Legende van een Nomade
© Alex Mero, 2010
Author / Publisher
ISBN 978 9 0813989 0 9
Officiële Website: http://www.alexmero.com
Officiële Blog: http://www.alexmeroblog.com
429
430