hellenic way · Ο Κορνήλιος Καστοριάδης Απομυθοποιεί την...

Είναι τραγικό, απαράδεκτο, κατακριτέο, λυπηρό και πάνω απ΄ όλα προσβλητικό και για μας τους ίδιους, αλλά ακόμη περισσότερο για τους ήρωες του Έπους του ‘40 , που επιτρέψαμε το ανυπέρβλητο ΟΧΙ να παραποιηθεί και να βρίσκεται στα πρόθυρα της Λήθης.

Από την πιο τρανή γιορτή του Έθνους μας να εμπαίζεται από τους αριβίστες διεφθαρμέ-νους πολιτικούς του Ρωμαίικου κρατιδίου και να συζητούν ακόμη και για την κατάργηση του εορτασμού του.

Ο άκρατος εξευρωπαϊσμός τους και και ο επικίνδυνα ξιπασμένος τους πολιπολιτισμός, τους οδηγεί σε έναν ανεξέλεγκτο γκρέμισμα χωρίς όρια και χωρίς μέτρο. Την ξέρετε την λαϊκή παροιμία που είπανε του χωριάτη να .... κι’ αυτός ξεπατώθηκε.

Η μακραίωνη ιστορία μας, ο πολιτισμός μας, τα ήθη και τα έθιμα μας δεν θα πρέπει να μπαίνουν στα τραπέζια των συζητήσεων και στα ζύγια των ανταλλάξιμων προϊόντων της εμπορευματοποίησης και της παγκοσμιοποίησης των πάντων. Η Ελληνική μας Ιστορία που χάνεται στα βάθη των αιώνων, Το Ελληνικό Έθνος, Η Ελληνική μας Γλώσσα, Η Πολιτιστι

hellenic wayΕ π ο χ ι α κ ή Ε φ ημ ε ρί δ α το υ Σ υ νδέ σ μ ο υ Ε λ λ ή ν ω ν & Φι λ ε λ λ ή ν ω ν Κ α να δ ά

εις οιωνος αριστος αμυνεσθai περι γλωσσης.

Η ΑΡΧΑΙΑ ΨΥΧΗ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ ΑΘΕΛΗΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΗ. Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ

Φθινοπωρινηισημερια

2017 τευχοσ

76ον

Συνέχεια στην σελίδα 13

χρονογράφημα

Το Υψηλό Ορόσημο του Έπους του 1940

στην σελίδα 7




Η φετινή Ισημερία Σεπτεμβρίου έγινε στις 22/9, ακριβώς στις 20:02 .

ΗΦΙΛΙΑΚΑΙΤΟΕΛΕΟΣΟιαρχαιοελληνικέςέννοιεςκαιηδιαστρέβλωσήτουςαπότηνυποκριτικήχριστιανικήηθική.

Τον πρώτο αναλογικό υπολογιστή στην ιστορία της ανθρωπότητας είχαν ανακα-λύψει οι Μινωίτες, όπως υποστηρίζει ο κρητικός ερευνητής αιγαιακών γραφών, Μηνάς Τσικριτσής. Σύμφωνα με τον ερευ-νητή, το μινωικό αντικείμενο, που είχε

Την Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2005 στην εφημερίδα «Απο-γευματινή της Κυριακής» δημοσιεύτηκε ένα άρθρο με τίτλο «Καθαρό το DNA των Ελλήνων» και με υπέρτιτλο «Έρευνα των Πανεπιστημίων Στάνφορντ των ΗΠΑ και της Παβίας της Ιταλίας απαντά ευθέως στον Φαλμεράγερ. Γράφει η εφημερίδα: «Εντυπωσιακό! Το DNA των Ελλή-νων (γενετική σύσταση) των Ελλήνων καταδεικνύει πως σε ποσοστό 99,5% πρόκειται για καθαρά καυκάσια φυλή! (λευκή φυλή)Γεγονός που σημαίνει πως η συνεισφορά στη γενετική σύστα-ση των Ελλήνων, άλλων πληθυσμιακών ομάδων εκτός της λευκής, αποτελεί ελάχιστο ποσοστό, μικρότερο του 0,5%!

ΟΚορνήλιοςΚαστοριάδηςΑπομυθοποιείτηνΧριστιανική

«αγάπη»

Φθινοπωρινή Ισημερία και Αρχαίες Ελληνικές Μυστηριακές τελετές

Το DNA των σύγχρονων Ελλήνων είναι ίδιο με αυτό των αρχαίων Ελλήνων

Ερευνα 8 πανεπιστημίων: Μινωικόςοπρώτοςαναλογικός

υπολογιστής

Η ελίτ των πανεπιστημιακών στις ΗΠΑ μιλάει... ελ-ληνικά. Η χώρα μας βρίσκεται στη δεύτερη θέση διε-θνώς με βάση τον αριθμό των πανεπιστημιακών που εργάζονται στα κορυφαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ, επιβεβαιώνοντας το σημαντικό έργο (για όσους θέ-λουν...) που γίνεται στα ελληνικά πανεπιστήμια αλλά και το πείσμα, τη θέληση και την εργατικότητα των Ελλήνων. Την Ελλάδα ξεπερνά μόνο το Ισραήλ, που παρουσιάζει ιδιαίτερα σημαντική δυναμική στον χώρο της έρευνας και της τεχνολογίας.Ειδικότερα, ο Τολγκά Γιουρέτ, αναπληρωτής καθη-

Οι Έλληνες καθηγητές αριστεύουν στις ΗΠΑ


Το πλέον συναρπαστικό επεισόδιο του Ελληνοϊταλι-κού πολέμου 1940-41 υπήρξε η μάχη της Πίνδου, όταν εκδηλώθηκε εισβολή της επίλεκτης 3ης ιταλικής Με-

ραρχίας Αλπινιστών «Julia» μιας «αντρίκειας μεραρχίας» κατά τη ρήση του Μουσολίνι, βαθιά στο έδαφός μας, στις δυσπρόσιτες και πανύψηλες βουνοκορφές της πολυπτυχούς Πίνδου μας.Όσο όμως θεαματική ήταν η τολμηρή εισχώρησή της, τις πρώτες ημέρες του Πολέμου, τόσο συνταρακτικότερη υπήρξε η εν συνεχεία συντριβή της.

Πολλά έχουν γραφεί για το θρυλικό αυτό επεισόδιο του πολέμου, κυρίως από ιταλικής πλευράς, προφανώς λόγω της πανωλεθρίας που υπέστη τότε η Julia. Από τα πλέον αξιόλογα δημοσιεύματα είναι τα απομνημονεύματα του Ιταλού αρχιστράτηγου των δυνάμεων στην Αλβανία της περιόδου 28 Οκτ – 14 Νοε, �� υπό τον πομπώδη τίτλο �� υπό τον πομπώδη τίτλο �� υπό τον πομπώδη τίτλο �� υπό τον πομπώδη τίτλο �� υπό τον πομπώδη τίτλο �� υπό τον πομπώδη τίτλο �� υπό τον πομπώδη τίτλο �� d�� la G�� (1) (εγώ εισέβαλα στην Ελλάδα), Μιλάνο 1946, στο οποίο περιλαμβάνονται οι πολεμικές εκθέσεις του στρατηγού �� διοικη�� διοικη� �� διοικη�� διοικη� διοικη�τή της Julia για την παραπάνω περίοδο.

Έπος 1940……η μάχη της Πίνδου (28 Οκτωβρίου – 11 Νοεμβρίου)


hellenic way Autumn Equinox, 2017 2

Ελληνικός δρόμοςHellenic Way

www.hellenicway.comΕκδότης:Πολιτιστικός Σύνδεσμος

Ελλήνων & Φιλελλήνων ΚαναδάPublisher :Cultural Association of Hellenes

& Philhellenes of Canada1010 Broadview Avenue, Suite 901

Toronto Ontario, M4K 2R8 Tel: 416 425-5728

Συντάσσεται από επιτροπή: Editor: Media Committee of the

C.A.H.P.C. Άρθρα σύμφωνα με το πνεύμα της εφημερίδας είναι ευπρόσδεκτα, αλλά η δημοσίευση τους εναπόκειται στη συντακτική επιτροπή. Οι επιστολές θα πρέπει να φέρουν το πλήρες όνομα του αποστολέα, αλλά μπορούν να δημοσιευθούν μόνο τα αρχικά του, εάν αυτό επιθυμεί ο αποστολέας. Τα άρθρα δεν επιστρέφονται.

We welcome submis-sion of articles in the spirit of the news-paper, but publication is at the discretion of the editing committee. Letters should bear the full name of the sender, but only their initial may be pub-lished if they so wish. No articles will be returned

Ευχαριστήριο Ευχαριστούμε όλους τους φίλους και συνεργάτες, που έχουν βοηθήσει για την έκδοση της εφημερίδας μας. Ιδιαίτερα ευχαριστούμε τα περιοδικά «Ελληνική Αγωγή» , « Ενδοχώρα», « Δαυλός», « Ιχώρ», « Ελληνική Δι-εθνής Γλώσσα» ... και γενικά όλα τα έντυπα που τόσο πρόθυμα μας έχουν επιτρέψει την αναδημοσίευση άρ-θρων τους, τόσο σημαντικών για τον Ελληνισμό.

Πολιτιστικός Σύνδεσμος Ελλήνων και Φιλελλήνων Καναδά.

• Το παρόν τεύχος κυκλο-φόρησεσε3,000φύλλα• Η επόμενη έκδοση, στοΧειμερινόΗλιοστάσιο.

Προς τον

Hellenic Way1010 Broadview Ave. Suite 901Toronto On. M4K 2R8

ΔΕΛΤΙΟ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗ / SUBSCRIPTION COUPON

Παρακαλώ εγγράψετε με ως συνδρομητή στον «ελληνικό δρόμο»και ταχυδρομήστε το έντυπο στην παρακάτω διεύθυνση:

Please include me as a subscriber for the Hellenic Way and to mail me the publication to the address below:

Name:_______________________________________________

Address:_____________________________________________

Tel.# ____________________________Fax: ________________

E-mail address:________________________________________

I am enclosing $ _______________________________________

Ο Ελληνικός δρόμος συνε-

χίζει την σταθερή και αταλά-ντευτη πορεία του, φίλοι ανα-γνώστες, παρακάμπτοντας τα όποια εμπόδια βρίσκονται στο διάβα του.

Όταν ορίσεις στην ζωή σου να φυλάττεις Θερμοπύλες κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να σου αντισταθεί και κανένας μα κανένας εχθρός δεν μπορεί να σε φοβίσει και να ολιγωρή-σεις και να λιποτακτήσεις.

Εμείς τα έχουμε ξεκαθαρίσει αυτά, δεν έχουμε ούτε εμμο-νές, ούτε αμφιβολίες.

Δεν αμφιταλαντευόμαστε μεταξύ δεξιάς ή αριστεράς ή πάλι να το παίζουμε αριστεροί γιατί είναι της μόδας, αλλά να είμαστε πιο δεξιοί και από τους δεξιούς.

Τα βλέπετε και τα ακούτε εξ ιδίοις όμμασι.

Χωριό που φαίνεται κολα-ούζο δεν θέλει.

Είναι γελοίο να βλέπεις ιδε-ολόγους τάχατις πολιτικούς, που θα έπρεπε να είχαν ξεκά-θαρες ιδέες και θέσεις και να γελοιοποιούνται καθημερινά με τις τοποθετήσεις τους και τις θέσεις τους, μόνο και μόνο για να διατηρήσουν τις καρέ-κλες τους.

Τί να πεις:Ξεπεσμός, ξεφτίλα, αδια-

ντροπιά.Αυτοί είναι οι αίτιοι της κρί-

σης στην πατρίδα μας.Αν είχατε κάποιους ενδοια-

σμούς και κάποιες αμφιβολίες για τα αίτια της κατρακύλας μας σαν Έθνος, σαν Λαός, σαν Κοινωνία, ιδού οι Ένοχοι καμαρώστε τους.

Γι αυτό τον λόγο είναι σημαντικό όλοι μας μικροί και μεγάλοι, δυνατοί και αδύνα-μοι, τρανοί και ασήμαντοι, να έχουμε αρχές και σκοπούς στην ζωή μας.

Ο καθένας μας να ορίσει άγρυπνος φρουρός και φύλα-κας στο δικό του κάστρο στην δική του μικρή γωνιά.

Να υψώσει το δικό του στή-θος και να το προφυλάξει και να το προασπίσει.

Ελάτε και ενωθείτε μαζί μας στο εγερτήριο σάλπισμα για να προασπίσουμε την τιμή και την δόξα των προγόνων μας.

Να γίνουμε φύλακες των πανανθρώπινων αξιών που μας άφησαν παρακαταθήκη οι πρόγονοί μας.

Γιατί είναι πλέον βέβαιο, πως αυτοί που μας κυβερ-νούν δεν είναι ικανοί όχι μόνο να μας προστατεύσουν από τους Μήδους, αλλά είναι και ανάξιοι να υπερασπιστούν τις δικές τους αξίες και αρχές, αν έχουν.

Επιστολές Αναγνωστών Αγαπητοί φίλοι, Για πολλά χρόνια διαβάζω τόν ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΡΟΜΟ, και θέλω να σας εκφράσω τα συγχαρητήριά μου και τον θαυμασμό μου για την εξαι-ρετική και αφιλόκερδή προσπάθεια που κάνετε, με τα εκλεκτά θέματα που πάντοτε αναφέρετε, χάριν της Πατρίδος και του Ελληνισμού. Πιστεύω, ότι ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ , είναι μεταξύ των ελα-χίστων εντύπων που προσφέρουν τόσα πολλά αφιλοκερδώς στον απα-νταχού Ελληνισμό. Συγχαρητήρια και καλό κουράγιο. Επί τη ευκαιρία σας στέλνω ένα ποίημά μου με την παράκληση να το δημοσιεύσετε:

Η ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΠΑΤΡΙΔΑ

Με όσους αγαπάνε την Πατρίδα όπως εγώ

Θέλω μερικές σκέψεις μου Μαζί τους να μοιραστώ.

Και ο καθένας απ΄ τη θέση του να βοηθήσει όσο μπορεί

και κάθε στραβό κι ανάποδο για να διορθωθεί.

Κι όταν το κατορθώσουμε να γίνει πράξη αυτό περήφανα θα λέμε

έι ... βοήθησα κι εγώ.

Γιατί όπου στη γη κι αν γύρισα απ` όσες χώρες είδα έχουμε οι Έλληνες

ΤΗΝ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΠΑΤΡΙΔΑ

Γιώργος Κρέσσος –Λέφτερος.

Προς την Συντακτική Επιτροπή του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΡΟΜΟΥ. Αγαπητοί συμπατριώτες. Σας ευχατιστώ θερμά για το γράμμα και την υπέροχη εφημερίδα σας. Σας συγχαίρω από καρδιάς για το μεγάλο σας έργο . Μπράβο. Είστε πραγ-ματικοί Έλληνες. Aν και χιλιάδες χι-λιόμετρα μακριά μας ,εσείς μας κάνετε καλύτερους και υπερήφανους. Να είστε όλοι σας πάντοτε καλά, να συνεχίζετε τον καλό αγώνα. Σας εύχο-μαι καλό χειμώνα.

Mε εκτίμηση DR. Ε. Αθανασιάδου

ΨυχολόγοςΨυχαναλύτριαΔιόνυσος, Αττικής

Ελλάδα

Στρατιώτες του μετώπου

Σιμά Σας μόνο, εκεί μονάχα πρέπει,στην πιο αψηλή του μόχτου Σας κορφή,που τα Έργα δε χωρίζουν από τα Έπησα θα ‘μουνα στο πλάϊ Σας, αδερφοί,εκεί που η λόγχη και το Πνέμα είν’ ένα,κ’ ένα η ψυχή μαζί με το κορμί,κι όλα τ’ αόρατα φανερωμέναστης Εφόδου την ύστατην ορμή,εκεί μονάχα, τον υπέρτατο αίνο,με του Αισχύλου τον άκρατο σκοπό:“Η Ελλάδα σκώνεται και τρώει τον ξένο”,καθώς θα ορμάτε, θ’ άξιζε να πώ!Αλλ’ αν η λόγχη και το Πνέμα ειν’ ένα,λογιάστε το η ψυχή μου πόχει βγείνα Σας προλάβει πιο μπροστά από μένα …Κι ακούοντας την υπέρτατη κραυγή,ακούοντας τον ακράτητο αυτόν αίνο,με του Αισχύλου τον άκρατο σκοπό:“Η Ελλάδα σκώθηκε και τρώει τον ξένο”,πέστε πως ήρτα αυτού να Σας τον πώ!

Άγγελος Σικελιανός

28η του ΟκτώβρηΞανανθίσαν οι δάφνες

Της δάφνης ξανάνθισαν τα κλωνάριααπάνω στης Ηπείρου τις πλαγιές,τα νέα για να στολίσουν παλικάρια,που απ’ όλες της Ελλάδας τις μεριέςτραβούν μ’ ορμή, με θάρρος και μ’ ελπίδαγια να δοξάσουν τη γλυκιά Πατρίδα.Ο βάρβαρος εχθρός τώρα ας το μάθεικι ας φύγει ντροπιασμένος, ταπεινός!Η δάφνη στην Ελλάδα δεν ξεράθη,της Λευτεριάς δε σβήστη ο αυγερινός.Κρατεί η Ελλάδα κλώνο ελιάς, μα ξέρεινα σπέρνει κεραυνούς με τ’ άλλο χέρι.

Σπύρος Παναγιωτόπουλος

Στη λόγχη των Ελλήνων

“Ω λόγχη, αστραφτερή στενή λεπίδα,σαν τις ψυχές μας ίσια και γυμνή,άντρες εσέ κρατάνε αληθινοί,που μόνη έχουν τα στήθη τους ασπίδα !‘Ω λόγχη, αστραφτερή απ’ ατσάλι αχτίδαστην άβυσσο του νου τη σκοτεινή!Τ’ ανθρώπου, π’ άψυχη ήταν μηχανή,στερνή και μόνη απόμεινες ελπίδα !Λόγχη αντρειωμένων, λόγχη των Ελλή-νων,άστραψες κι αντιλάλησαν οι αιώνες,κι’ οι σκλάβοι κόσμοι ανάκραξαν μαζί:Ακόμα η θεία μανία των Σαλαμίνων!Ακόμη οι Πλαταιές κι οι Μαραθώνες!Ακόμα των ηρώων το πνεύμα ζή! Τάκης Μπαρλας

Στη νεολαία μας Αυτό κρατάει ανάλαφρο μες στην ανεμοζάλη το από του κόσμου τη βοή πρεσβυτικό κεφάλι, αυτό το λόγο θα σας πώ, δεν έχω άλλο κανένα: Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα. Κωστής Παλαμάς

ΙΣΤΟΡΙΑΓΕΝΕΣΕΩΣΤΗΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΗΣΓΛΩΣΣΑΣ

του Η.Λ.Τσατσόμοιρου

ΗΑποκρυπτογράφησιςτωνσημασιών

των24ΓραμμάτωντουΑλφαβήτου

Συνέχεια από το προηγούμενο


Συνέχεια από την σελίδα 1

Υ

Τα ονόματα των Υάδων στην «Αστρικήν Βίβλον» του Ησιόδου (απόσπασμα 180, Rzach) είναι Φαισύ-λη, Κορωνίς, Κλέεια, Φαιώ και Ευδώρη. Είναι δε πράγματι τα μεγαλύτερα εκ της «συστροφής» των Υάδων άστρα (α` μεγέθους), των οποίων το φως, κιτρινωπό, ημπορεί να διακρίνη ο παρατηρητής εκ της γης. Είναι δε επίσης αξιοσημείωτο, ότι για τρεις εξ αυτών των αστέρων ο Ησίοδος δίδει και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά : η Κορωνίς αποκαλείται «ευστέφανος», δηλαδή περιβάλλεται διά ωραίου κύκλου, η φαιώ «ιμερόεσα», δηλαδή θελκτική, και τέλος την Ευδώρη αποκαλεί «τανύπεπλον», δηλαδή απλώνουσα πέπλο μακρύ. Τι σημαίνουν όμως αυτά, όταν πρόκειται περί προσωνυμιών των άστρων «Υά-δες»; Τι λέγουν οι Έλληνες αστρονόμοι;

Ας επανέλθω όμως στο σύμβολο «Υ» ή «υ» ( την κοιλότητα). Τι σημαίνει κοιλότης, ώστε να θέλησαν, διά των μεταφορικών αυ-τής σημασιών όπως θα διαπιστώσουμε, να μας δώσουν την ευρύτερη έννοια «κοινόν»; Ξεκινώ από την πρόθεσι «ΣΥΝ». Το λεξικό λέγει: «κοινός: ομού μετά τινος βοηθείας ή αρωγής, πεπροικισμένος μέ τι, ανήκων είς τινα,ομού λαμβανομέων ή συνεργουσών, επί αναγκαίας σχέσεως το δι` ου γίνεταί τι» ( ίδε και γράμμα Ξ ). Η αρχική παρατήρησι ήταν, ότι τα νερά κατερχόμενα διά των ρυάκων και

Αυτή η συνά-θροισι των υδάτων

εντός της κοιλότητας της λίμνης ωμοίαζε με την συ-

νάθροισι των ανθρώπων εντός του οίκου (σπηλαίου) ή εντός της

πόλεως. Η κοιλότης και εδώ της συγκεκριμένης μεγάλης λίμνης, «ένθα

νυν Θεσσαλίη» και η κοινότης αυτού του «δώρου», το οποίο η φύσι προσέφερε στον έλλοπα άνθρωπο διά της μορφολο-γίας του εδάφους, δηλ. του νερού («υετού δώρον»), όπως και και η συνάθροισι των δυνάμεων εντός της κοιλότητας, του οί-κου, έδωσαν αφ` ενός την έννοια «κοινόν», αφ` ετέρου την σημασία της εν τω αυτώ χώρω συναθροίσεως ζωογόνων δυνά-μεων. Αυτή η συνάθροισι των ζωογό-νων κινήσεων πάσης μορφής («Σ» στην αυτήν κοιλότητα ή τον χώρο υποδοχής ή την πόλι ή τον οίκο («Υ») είχε και έχει ως αποτέλε-

σμα ένα νέο νόημα («Ν»), μία νέα ζωή.


ελληνικός δρόμος Φθινοπωρινή Ισημερία, 2017 3

Οι εκθέσεις αυτές παρατίθενται παρακάτω σε αυτοτε�λή μετάφραση και εκτός του ότι έχουν την αξία ιστορι�κού «ντοκουμέντου» διότι προέρχονται από έναν από τους κύριους πρωταγωνιστές της μάχης, παρουσιάζουν και την πλευρά των αντιμαχομένων.Για την πληρέστερη κατατόπιση αναφέρονται πληρο�φορίες για τα σχέδια και τις δυνάμεις των αντιπάλων, όπως και για την περιοχή των επιχειρήσεων.

α. ΙταλοίΟι Ιταλοί γενικά είχαν διαιρέσει το μέτωπο των επιχει�ρήσεων σε τρεις τομείς. Στην �πειρο, όπου θα εφάρ� �πειρο, όπου θα εφάρ��πειρο, όπου θα εφάρ�μοζαν την κύρια επιθετική τους προσπάθεια, στη �υ� �υ��υ�τική Μακεδονία, όπου αρχικά θα τηρούσαν αμυντική στάση και στην Πίνδο, η οποία θα αποτελούσε το συν� Πίνδο, η οποία θα αποτελούσε το συν�Πίνδο, η οποία θα αποτελούσε το συν�δετικό κρίκο των προηγουμένων, αλλά και μια άκρως επικίνδυνη σφήνα στα πλευρά των δυνάμεών μας της Ηπείρου και �υτ. Μακεδονίας.Στην Πίνδο θα ενεργούσε η 3η Μεραρχία Αλπινι�στών �ul�� υπό το στρατηγό �� , συνολικής δύναμης περίπου 10.800 ανδρών ενεργού στρατού.Η Μεραρχία αυτή περιελάμβανε:· �ύο �ιοικήσεις Συνταγμάτων (το 8ο και 9ο)· Πέντε Τάγματα Αλπινιστών· Μία ‘�λη Ιππικού· Έξι Πυροβολαρχίες Ορειβατικού Πυροβολικού· Λοιπές Μονάδες Υποστήριξης Μάχης και �ιοικητικής Μέριμνας.

β. ΈλληνεςΚωνσταντίνος �αβάκηςΈναντι της Julia, είχε αναπτυχθεί «απόσπασμα Πίνδου» υπό τον συ�νταγματάρχη Κωνσταντίνο �αβάκη, δύναμης περίπου 2.500 ανδρών, που είχαν επιστρατευθεί προ διμήνου και

περιελάμβανε:· Μία �ιοίκηση Συντάγματος· �ύο Τάγματα Πεζικού (1 ακόμη έφθασε το απόγευμα της 28ης Οκτ. στο Επταχώρι)· Ένα Λόχο Προκαλύψεως της ��ης Μεραρχίας· Έναν Ουλαμό Ιππικού· Μία Πυροβολαρχία Ορειβατικού Πυροβολικού· Έναν Λόχο Ημιονηγών.Κατείχε με αραχνοειδή αμυντική διάταξη, τη γραμμή Σμόλικας – Σταυρός – Γράμμος, έκτασης σε τοπογρα�φική απόσταση 35 περίπου χλμ. (στην πραγματικότητα ήταν υπερδιπλάσια) και σε βάθος κυμαινόμενο από 10 �15 χλμ., με αποστολή την άμυνα επί της τοποθεσίας συνόρων, καθώς και τη σύνδεση και εξασφάλιση των πλευρών των δυνάμεών μας της Ηπείρου και �υτ. Μα�κεδονίας.�ταν εμφανής ο θανάσιμος κίνδυνος διαχωρισμού και εγκλωβισμού των κύριων δυνάμεών μας, αλλά και καταφανής η σαφής υπεροχή των Ιταλών σε προσω�πικό και μέσα, καθώς και η πλημμελής κάλυψη από τις διατιθέμενες δυνάμεις μας της Πίνδου, προφανώς εκτιμώντας το έδαφος ως αδιάβατο, «φυσικώς οχυ�ρώτατον από αμυντικής απόψεως» και ενδεχομένως υποτιμώντας τις δυνατότητες κίνησης των αλπινιστών επί παντοδαπού εδάφους.

Πολεμικές Εκθέσεις Στρατηγού Jirot-ti (αφήγηση στρατηγού Visconti Praska)

«Η δράση της μεραρχίας Julia, περιγράφεται στην πρώτη, αυθεντική και ειλικρινή έκθεση, την οποία μου υπέβα�λε ο διοικητής της, στρατηγός Τζιρόττι. Από τις σελίδες της, δημοσιεύω τα παρακάτω απο�σπάσματα, τα οποία αναφέρο�νται στα γεγονότα από την 28η Οκτ έως την 11 Νοε, προκειμένου

να ολοκληρώσω το κεφάλαιο των όσων προηγουμένως έχω μνημονεύσει για το θέμα αυτό.Η Μεραρχία Αλπινιστών Julia είχε την εξής αποστολή:«Να εξορμήσει από την περιοχή Ερσέκας – Λεσκοβικί�ου, να καταλάβει τις διαβάσεις του Μετσόβου και του �ρίσκου για να εμποδίσει τη διαφυγή προς ανατολάς

των εχθρικών δυνάμε�ων της Ηπείρου και να απαγορεύσει την άφιξη τυχόν εχθρικών ενισχύ�σεων από τις περιοχές της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας».

Κατόπιν νεώτερης διαταγής της Ανώτατης Στρατιωτι�κής �ιοίκησης των Ιταλικών �υνάμεων στην Αλβανία, ετίθετο θέμα τιμής για την Julia να ενεργήσει με μεγάλη αποφασιστικότητα και ταχύτητα, έχοντας υπόψη ότι, αν και πίσω της έμενε κενό, όφειλε να κοιτάζει μόνο μπροστά της και να μεταφέρει μαζί της όλα τα ανα�γκαία καθώς και την τύχη της (2).Οργανώθηκαν δύο Τακτικά Συγκροτήματα:Το ένα (9ο Τακτικό Συγκρότημα Αλπινιστών) με δύο Τάγματα (Τα ��z� και L’ Aqu�l�) και δύο πυροβο�λαρχίες, ενεργώντας στη δεξιά κατεύθυνση, έπρεπε να αχθεί στο Μέτσοβο, διερχόμενο δυτικά του Σμόλικα. Το άλλο (8ο Τακτικό Συγκρότημα Αλπινιστών), με τρία Τάγματα (Τα T�lm��z�, ��m�� και T��v�l��) και 3 Πυροβολαρχίες, ενεργώντας στην αριστερή κατεύ�θυνση, είχε τον ίδιο αντικειμενικό σκοπό, το Μέτσοβο, υπερβαίνοντας όμως ανατολικά το Σμόλικα».Το Τάγμα T�lm��z� του τελευταίου Τακτικού Συγκρο�τήματος (8ου) είχε ως αποστολή την κάλυψη του αριστερού (ανατ.) πλευρού της Μεραρχίας, με δρομο�λόγιο (3) αρχικώς ανεξάρτητο».Κάθε Τακτικό Συγκρότημα είχε στη διάθεσή του δύο δρομολόγια, ένα ημιονικό και ένα μονοπάτι. Τα διατε�θέντα δρομολόγια στο κάθε συγκρότημα συνέκλιναν στους ενδιάμεσους αντικειμενικούς σκοπούς, ώστε να είναι δυνατή η συνταύτιση προσπαθειών μεταξύ των Ταγμάτων και του ίδιου Τακτικού Συγκροτήματος, στα εδάφη τακτικής σημασίας».Μετά την υπέρβαση του Σμόλικα, η συνεργασία μεταξύ των δύο Τακτικών συγκροτημάτων καθίστατο ευχερέ�στερη.Η διοίκηση της Μεραρχίας (4) εκινείτο με το 8ο ΤΣ.Τα Τμήματα είχαν παραλάβει ξηρά τροφή 5 ημερών και ζωοτροφές για 4 ημέρες. ‘Oλα τα μη απολύτως απαραίτητα υλικά είχαν μείνει πίσω στην περιοχή �ιοι�κητικής Μέριμνας, οι αποσκευές των Αξκών είχαν πε�ριορισθεί στις απολύτως αναγκαίες και τα μεταγωγικά μετέφεραν ζωοτροφές, τρόφιμα και πυρομαχικά.Οι ατμοσφαιρικές συνθήκες, από αρκετές ημέρες, ήταν πολύ δυσμενείς και παρέμειναν αμετάβλητες κατά τις επτά πρώτες ημέρες των επιχειρήσεων, με κύ�ριο χαρακτηριστικό τη συνεχή βροχή, που προκάλεσε την πλημμύρα των χειμάρρων και ειδικότερα του Σα�ρανταπόρου και του Αώου ποταμού.Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου η Μεραρχία δι�έβη τα Eλληνο�αλβανικά σύνορα, συγκροτημένη σε 5 φάλαγγες. Οι θέσεις του εχθρού (5)στα σύνορα ανα�τράπηκαν γρήγορα και κυριεύθηκαν ποσότητες πυρο�μαχικών, τυφεκίων, πολυβόλων, καθώς και διάφορα υλικά, ενώ οι απώλειές μας ήταν ελαφρές. Ακολούθως, οι φάλαγγες διάνοιξαν τον δρόμο μέχρι το Σαραντά�

πορο.Το 9ο ΤΣ Αλπινιστών συνά�ντησε ελαφρά αντίσταση, ενώ το 8ο ΤΣ αλπινιστών, ειδικώς στα αντερείσματα του Στράκου και στις πλα�γιές της Πέτρας Μούκα,

υποχρεώθηκε να δώσει δυνατές μάχες για να διανοίξει το δρόμο.Ο Σαραντάπορος ήταν πλημμυρισμένος (6), γι’ αυτό η κίνηση καθυστέρησε μία νύχτα και κατέστη αναγκαίο να κατασκευασθεί μία γέφυρα κοντά στο Φιτόκ. Τελι�

Έπος 1940……η μάχη της Πίνδου (28 Οκτωβρίου – 11 Νοεμβρίου)


Ανδρέας Κωνσταντινίδης, Β.Α., Μ.Α.

Καθώς όλοι γνωρίζουμε, η υγεία της αν-θρώπινης διάνοιας και του ανθρώπινου σώμα-

τος είναι αλληλένδετα. «Νους υγιής εν σώματι υγιεί». Αυτό ισχύει και στην αντίστροφη μορφή του, «Σώμα υγιές εν νοΐ υγιή». Ένας νοητικά ασθενής άνθρωπος, για παράδειγμα, όταν αφεθεί ελεύθερος, είτε αργά είτε γρήγορα θα προξενήσει κάποια βλάβη στο σώμα του. Ναι, η υγεία της ανθρώπινης διάνοιας και του ανθρώ-πινου σώματος έχουν ένα άρρηκτο δεσμό. Ο ίδιος αυτός δεσμός υπάρχει, φυσιολογικά, και στη σχέση μεταξύ της ανθρώπινης κοινωνίας και της κρατικής εξουσίας. Η κρατική εξουσία – δηλαδή το σύνταγμα, η εκάστοτε νομοθεσία, οι θεσμοί, το νομοθετικό και εκτελεστικό σώμα, η δικαιοσύνη, οι πολιτικοί – είναι η διάνοια ενός έθνους, και η ανθρώπινη κοινωνία – οι εκάστοτε ζώντες και… ψηφίζοντες πολίτες – είναι το σώμα ενός έθνους. Οι πολιτικοί της κρατικής εξου-σίας, λοιπόν, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας από τους πολλούς συντελεστές που είτε συμβάλλουν στην υγεία είτε στην… ασθένεια του Ελληνικού έθνους – καθώς και στην υγεία και… ευτυχία του Ελληνικού λαού. Να αναζητήσουμε, τότε, μια πιο ολοκληρωμέ-νη εικόνα της Ελληνικής κοινωνίας και της κρατικής εξουσίας:

Για να μπορέσουμε να οργανώσουμε ένα υγιές και προοδευτικό κράτος, το οποίο θα

πρωτοπορεί στην Ευρώπη, και γενικά σε ολόκληρη τη παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, και όχι να ακολουθεί πληγωμένο, καταϊδρωμένο και… καταχρεωμένο, οι Έλληνες πρέπει να αναγνωρίσουμε δύο σημαντικές πραγματικότητες. Η πρώτη σημαντική πραγματικό-τητα είναι ότι η Ελληνική κοινωνία είναι νεκρή. Και εξηγώ: Για δυο χιλιάδες χρόνια τώρα, η Ελληνική κοινωνία δεν υπάρχει. Ναι, μιλούμε την Ελληνική γλώσσα, αλλά η γλώσσα δεν είναι η ουσία του Ελ-ληνισμού – είναι η τραγική και… ασήμαντη λεπτομέ-ρεια. Η προ-χριστιανική Ελληνική κοινωνία, η οποία εμπνεόταν από το Ελληνικό πνεύμα – δηλαδή από τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, τις επιστήμες, τις τέχνες και τον πνευματικό και σωματικό αγώνα – έγινε θυσία στον… χριστιανικό θεό. Ναι, οι εντολοδόχοι των Βυζαντινών αυτοκρατόρων – δηλαδή οι «άγιοι» και οι «απόστολοι» του χριστιανισμού, όπως για παράδειγμα ο Παύλος, ο οποίος μετατράπηκε από αξιωματικός του Βυζαντινού στρατού σε «άγιο» στρατιώτη του χριστιανισμού – αποκάλεσαν την Ελληνική κοινωνία «ειδωλολατρική» και «αμαρτωλή» και τη σκότωσαν. Η κοινωνία της Ελληνικής Κλασσικής Εποχής – δηλαδή η κοινωνία του Περικλή, του Φειδία, του Ηράκλειτου, του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και όλων των άλλων παγκοσμίως σεβαστών και δοξασμένων Ελλήνων της προ-χριστιανικής εποχής – θυσιάστηκε στις κατακτητικές επιδιώξεις των Βυζαντινών αυτο-κρατόρων. Αντί για το Ελληνικό πνεύμα, οι Βυζαντινοί μας επέβαλαν και μας… «δίδαξαν» το «άγιο» πνεύμα – δηλαδή, θεοκρατία αντί δημοκρατία, προφητεία και «θεϊκές» εντολές αντί φιλοσοφία, γονυκλισίες και προσευχές αντί επιστήμες και τέχνες, ασκητισμό και νηστεία αντί πνευματικό και σωματικό αγώνα. Ναι, από το φως της ημέρας του Ελληνικού Κλασσικού πολιτισμού, οι Βυζαντινοί πήγαν πίσω στο πανάρχαιο σκοτάδι των προφητών και των Εβραίων βασιλέων Δαυίδ και Σολωμών

Το σκοτάδι στην Ελλάδα μας – δηλαδή το… «άγιο φως» της πανάρχαιας, Εβραίο-

βυζαντινής θρησκείας του χριστιανισμού – κράτησε μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Εδώ, πρέπει να αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι η εξουσία της χριστια-νικής θρησκείας στην Ελλάδα δεν ήταν απόλυτη, ούτε κατά τη διάρκεια της Οθωμανοκρατίας, ούτε κατά τη περίοδο μεταξύ της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και της εποχής μας. Αλλά, η ισχυρή Εκκλησια-στική γραφειοκρατία με τους «ιερείς» της, την οποία γραφειοκρατία μας κληροδότησαν οι «άγιοι» Βυζαντι-

Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣνοί αυτοκράτορες, συνεργάστηκε επιτυχώς – πρώτα με τους Οθωμανούς σουλτάνους και στη συνέχεια με τους ξένους «προστάτες» μας – και έτσι κράτησε τον Ελληνικό λαό γονατιστό και… προσευχόμενο.

Όλα άλλαξαν, όμως, κατά τη δεκαετία του 1940. Ήταν ένα καζάνι που κόχλαζε η

περίοδος αυτή. Και το καζάνι πρώτα μας ανύψωσε τη ψυχή με το μεθυστικό κρασί της νίκης μας επί των Ιταλών, στη συνέχεια μας πίκρανε με το δηλητήριο της Γερμανικής κατοχής, και στο τέλος μας έπνιξε στο αίμα του αδελφοκτόνου πολέμου. Ναι, ατόφιο πουργατόριο! Η δεκαετία του 1950 που ακολούθησε, βρήκε τον Ελληνικό λαό εξουθενωμένο αλλά… σοφότε-ρο. Η προ-πολεμική, κυβερνούσα τάξη – ο βασιλιάς, ο στρατός και η Ελληνική Εκκλησία – συνεπικουρούμενη από τους ξένους «προστάτες» ανέλαβε και πάλι την εξουσία, αλλά η συγκατάθεση του λαού ήταν αμφίβο-λη. Ο Ελληνικός λαός απαιτούσε αληθινή δημοκρατία – δηλαδή να κυβερνά ο ίδιος – όχι θεοκρατία, στρατο-κρατία και… ξενοκρατία. Μια ένδειξη – και συγχρόνως ένας επικουρικός συντελεστής – για τη γιγάντωση της επιθυμίας του Ελληνικού λαού να διαχειρίζεται ο ίδιος τα πεπρωμένα του, ήταν η ολόθερμη υποστήριξη του προς την επανάσταση των Κυπρίων αδελφών, ενα-ντίον της «συμμάχου» και «προστάτιδας» Βρετανίας, κατά το δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του 1950.

Η επιθυμία του Ελληνικού λαού για αληθινή δημοκρατία, και για απεξάρτηση από

ξένες «προστάτιδες» δυνάμεις, από τα κατάλοιπα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και τους εγχώριους υπο-στηρικτές τους – είτε αυτοί ονομάζονταν κομμουνι-στές, καπιταλιστές, είτε… χριστιανοί – κορυφώθηκε τη δεκαετία του 1960. Αναγνωρίζοντας την επιθυμία του Ελληνικού λαού για γνήσια δημοκρατία και πρόοδο, οι Έλληνες πολιτικοί οι οποίοι δεν ανήκαν στα πολιτικά άκρα της Δεξιάς και της Αριστεράς, συνεργάστηκαν και ίδρυσαν το πολιτικό κόμμα της Ένωσης Κέντρου. Αμέσως μετά την ίδρυση του, το κόμμα αυτό άρχισε έναν Ανένδοτο Αγώνα εναντίον του συντηρητικού κοινωνικοπολιτικού κατεστημένου – μια πρωτοβου-λία την οποία ο Ελληνικός λαός αντάμειψε με σχετική πλειοψηφία στις βουλευτικές εκλογές του 1963, και με απόλυτη πλειοψηφία στις βουλευτικές εκλογές του 1964.

Μία από τις πρώτες πράξεις της Κυβέρ-νησης της Ένωσης Κέντρου ήταν η νομοθέ-

τηση της προσφοράς δωρεάν Παιδείας προς όλους τους Έλληνες. Μέχρι τη στιγμή εκείνη, οι Έλληνες ήσαν υποχρεωμένοι να πληρώσουν για τη μόρφω-ση τους – μια υποχρέωση η οποία καταδίκαζε στο σκοτάδι τη μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Δωρεά Παιδεία για τον Ελληνικό λαό, σημαίνει λαός με ανοικτά μάτια, σημαίνει φως της ημέρας, σημαίνει ήλιος. Αυτό ήταν μια επανάσταση για την Ελληνι-κή πραγματικότητα, όπου κυριαρχούσε το σκοτάδι της θρησκοληψίας και της θρησκείας, καθώς και τα προσωπικά συμφέροντα των βασιλιάδων, της ηγεσίας του Ελληνικού Στρατού, και των εξωτερικών συνεργα-τών και υποστηρικτών τους. Με μια λέξη, το Ελληνικό κατεστημένο βρέθηκε στριμωγμένο στη γωνιά – και επιτέθηκε εναντίον της λαοπρόβλητης, Ελληνικής Κυβέρνησης του 1964.

Τα ιστορικά γεγονότα είναι γνωστά και δεν είναι σκοπός να τα απαριθμήσουμε εδώ. Το

κυριότερο γεγονός της περιόδου αυτής είναι ότι, ούτε οι ραδιουργίες του βασιλιά εναντίον της Κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου, ούτε η Ελλάδα των… Ελλήνων Χριστιανών, την οποία προσπάθησε να νεκραναστήσει η δικτατορία των συνταγματαρχών και των εξωτερι-κών υποστηρικτών τους, κατόρθωσαν να καταπνίξουν την επιθυμία του Ελληνικού λαού για ριζικές κοινω-νικοπολιτικές αλλαγές. Το Κουτί της Πανδώρας είχε ανοίξει και καμία δύναμη – ούτε τα βασιλικά σκήπτρα, ούτε τα όπλα των συνταγματαρχών, ούτε οι… προσευ-

χές και ο «αγιασμός» των παπάδων – είχαν τη δύναμη να κλείσουν το κουτί. Η «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» έπνεε, συνεπώς και… αμετακλήτως, τα λοίσθια. Όχι, η νοσούσα κοινωνία των «Ελλήνων Χριστιανών» δεν έχει πεθάνει ακόμα. Αλλά τα σύγχρονα επιστημονικά και τεχνολογικά άλματα, σε συνδυασμό με την εισδοχή της Ελλάδας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχουν αφήσει τη θρησκεία χωρίς… πνοή. Οι σύγχρονες, προοδευτικές γνώσεις, απαιτούν σύγχρονες και προ-οδευτικές, κοινωνικοπολιτικές δομές. Τα Ευρωπαϊκά κράτη, όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία κλπ., έχουν διαχωρίσει την πολιτική εξουσία από τη θρησκεία. Οι πολιτικοί των Ευρωπαϊκών χωρών ορκίζονται να υπη-ρετούν το σύνταγμα και τη νομοθεσία του κράτους, και όχι τις «ιερές» γραφές και τα «άγια» πνεύματα κά-ποιου… Βυζαντινού αυτοκράτορα. Και δίχως πολιτική δύναμη και κρατική εξουσία, η θρησκεία εξασθενίζει και πεθαίνει…

Στην Ελλάδα μας, σήμερα, έχουμε μια νεκρή Ελληνική κοινωνία, την οποία σκότωσε

ο χριστιανισμός, και μια χριστιανική κοινωνία η οποία αιμορραγεί θανάσιμα. Πολύ λίγοι από εμάς, σήμε-ρα, αποδεχόμαστε σαν αλήθειες τις πανάρχαιες και απατηλές μυθολογίες του χριστιανισμού, τα ανεδα-φικά πιστεύω του και τα… παράλογα «θαύματα» του. Δηλαδή, ο χριστιανισμός αιμορραγεί και ξεψυχά… Δεν είναι, λοιπόν, δυσνόητο το γεγονός ότι οι Έλληνες βρι-σκόμαστε σε μια κοινωνική και προσωπική αναταραχή – σαν βάρκες με σκισμένα πανιά σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Και δεν είναι δυσνόητο το γεγονός ότι η διαφθορά, η διαπλοκή και η αναξιοκρατία κυβερνά. Αφού η Ελληνική κοινωνία αργοπεθαίνει, ο… «σώζων εαυτόν σωθήτω»…

Είναι μεγάλο ευτύχημα το γεγονός ότι στους χαλεπούς αυτούς καιρούς, η Ελλάδα

μας έχει τη συμπαράσταση των Ευρωπαϊκών χωρών. Δίχως τη συμπαράσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ίσως η Ελλάδα μας να ήταν υπόδουλη σήμερα του σουλτάνου Ερντογάν της Τουρκίας – είτε μια αποικία της Αμερικής. Αλλά το Ελληνικό πρόβλημα παραμένει. Για να αναπτυχθεί και να προοδεύσει η Ελλάδα μας χρειάζεται υγιείς κοινωνικές βάσεις. Και η εκλογή μας είναι πεντακάθαρη. Είτε θα νεκραναστήσουμε την Ελ-ληνική κοινωνία της δημοκρατίας, του αγώνα και της γνώσης – μια κοινωνία η οποία ανθίζει στις Ευρωπαϊ-κές χώρες – είτε θα κρατήσουμε στη ζωή τη ψυχορρα-γούσα κοινωνία του πανάρχαιου χριστιανισμού – τη θεοκρατία, τη προσευχή και τη νύκτα… Περισσότερα στο ποίημα μου που ακολουθεί:

ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ –

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ

Δεν είχε χρυσοπέταλακι’ ασήμια χαλινάρια,

μα έκρυβε στα σπλάχνα τηςλεβέντες, παλληκάρια.

Δημοκρατία το όνομακαι τον λαό παντιέρα,

την Αθηνά για μάνα τηςτον Όλυμπο πατέρα.

Είχε για πόδια αγέρηδεςκαι χέρια ηλιαχτίδες,

και σκόρπιζε γλυκόφωτοστου κόσμου τις πατρίδες.

Σκήπτρα, κορώνες έπεφτανη μια μετά την άλλη,

κι’ η οικουμένη δόξαζετης Αθηνάς τα κάλλη.

Το πνεύμα το Ελληνικόξανάνθισε και πάλι,

κι’ απλώθηκε σ’ όλη τη Γησαν μια ζεστή αγκάλη.

τα παντα ρει και ουδεν μενει και τα παντα ψυχην ειναι πληρη. ηρακλειτοσ




ενούμενα γεμίζουν τις κοιλότητες της γης και τελικώς αυξάνουν την ζωογόνο δύναμι των λιμνών και ποταμών, πριν χυθούν στην θά-λασσα. Αυτή η συνάθροισι των υδάτων εντός της κοιλότητας της λίμνης ωμοίαζε με την συνάθροισι των ανθρώπων εντός του οίκου (σπηλαίου) ή εντός της πόλεως. Η κοιλότης και εδώ της συγκεκριμένης μεγάλης λίμνης, «ένθα νυν Θεσσαλίη» και η κοινότης αυτού του «δώρου», το οποίο η φύσι προσέφερε στον έλλοπα άνθρωπο διά της μορφολο-γίας του εδάφους, δηλ. του νερού («υετού δώρον»), όπως και και η συνάθροισι των δυνάμεων εντός της κοιλότητας, του οίκου, έδωσαν αφ` ενός την έννοια «κοινόν», αφ` ετέρου την σημασία της εν τω αυτώ χώρω συναθροίσεως ζωογόνων δυνάμεων. Αυτή η συνάθροισι των ζωογόνων κινήσεων πάσης μορφής («Σ» στην αυτήν κοιλότητα ή τον χώρο υποδοχής ή την πόλι ή τον οίκο («Υ») είχε και έχει ως αποτέλεσμα ένα νέο νόημα («Ν»), μία νέα ζωή. Πρέπει να τονίσω και πάλι, ότι κανένα φυσικό αγαθό δεν προσφέρε-ται κατ` ισομοιρίαν σε όλες τις περιοχές του πλανήτη. Ιδιαίτερη δε αξία για τον άνθρωπο έχει το εν ανεπαρκεία γλυκό νερό. Αυτή την φυσική δωρεά είχε ο ελληνικός χώρος διά των λιμνών, κορωνίδα των οποίων ήταν η ως πέ-λαγος λίμνη στον χώρο της νυν Θεσσαλίας.

Θα συνεχίσω με την πρόθεσι «υπό». Στο γράμμα «Α», αναλύοντας την πρόθεσι «από» είχα δώση την ερμηνεία, ότι η έννοιά της εκ-φράζει ή τόπο ή χρόνο ή αρχή γενέσεως και ξεκινά κατά την αντίληψι των πανάρχαιων κοσμολόγων του χώρου της ελληνικής γλώσ-σας από την αρχή της γενέσεως του κόσμου. Το «Α» επομένως σημαίνει την αρχή της πνοής («Π»), η οποία αποκαλύπτεται και ως χρόνως και ως τόπος στον έναστρο ουρανό («Ο»). Με την θέσι αυτή προχωρώ στην πρό-θεσι «υπό»: «Υπό» Κατά το λεξικό Liddell-Scott η πρόθεσι «υπό» Α.Μετά Γενικής:Ι επί τόπου ότε σημαίνεται



Το γράμμα Υ σημαίνει, κυριολεκτικώς ή μεταφορικώς, την κοιλότητα (ενίοτε και κατ’ αναστροφήν την κυρτότητα), όπου συγκρα-τούνται τα υγρά. Λέξεις που περιέχουν το γράμμα αυτό συνάπτονται καθ’ οιονδήποτε τρόπο είτε με το κοίλο ή κυρτό σχήμα είτε με τα υγρά ( Ύ-δωρ, Ύ-γρόν, Υ-δρία, ῤ-Υ’ -σις, ρ-Υ-τόν, κ-Υ΄- λιξ, κ-Υ΄-πελον, κ-Υ΄-αθος, χ-Υ΄-τρα, χ- Υ- τόν, Ύ-ς: ο χοίρος που κ- Υ-λίεται στην ιλ-Υ΄-ν) και πλείστες άλλες. ( Ανωτέρω:Αμφικωνικό κύπελλο του 2.700 π.χ., κατά την επίσημη χρονολόγησι. Μου-

Έπος 1940……η μάχη της Πίνδου (28 Οκτωβρίου – 11 Νοεμβρίου)κά, το πρωί της 31ης Οκτωβρίου (7), όλες οι φάλαγγες πέρασαν το χείμαρρο και προχώρησαν προς τους αντι�κειμενικούς σκοπούς τους».Ενώ το 9ο ΤΣ προωθείτο χωρίς να αντιμετωπίσει αξι�όλογη αντίσταση και με ελαφρότατες απώλειες, το 8ο ΤΣ αναγκάσθηκε να δώσει την πρώτη σημαντική μάχη στην περιοχή της Φούρκας (8) και μία δεύτερη, ακόμη πιο σκληρή, στη ζώνη της Σαμαρίνας (9), διότι ο εχθρός, υποστηριζόμενος από πυροβολικό, αμυνόταν κατά μέτωπο, αλλά κυρίως επιτίθετο με σφοδρότητα κατά του αριστερού (ανατολικού) πλευρού και των νώτων μας, με τον τομέα της Μακεδονίας.

Από τη Σαλαμίνα, η αριστερή φάλαγγα δεν κατόρθωσε να υπερβεί το διάσελο Λημέρι – Γομάρα, λόγω αφ’ ενός της ισχυρής κατοχής του απ’ τον εχθρό και αφ’ ετέρου των προσβολών από τα ελληνικά αεροσκάφη.Γι’ αυτό, κατέστη αναγκαίο για τη συνέχιση της κί�νησης, να διοχετευθεί όλη η δύναμη του Τακτικού Συγκροτήματος δια του μοναδικού δυσπρόσιτου μονοπατιού, το οποίο από τη Σαμαρίνα οδηγεί στη Βρυάζα (10) διαμέσου των ανατολικών καταπτώσεων του Σμόλικα. Το εσπέρας της 2ας Νοεμβρίου, η Βρυάζα κατελήφθη από το Τάγμα C��v�l��d�, υποστηριζόμενο από μία Πυροβολαρχία και ακολουθούμενο από τη δι�οίκηση της Μεραρχίας, το δε πρωί της 3ης Νοε έφθασε και το Τάγμα T�lm��z� με την Πυροβολαρχία του. Το Τάγμα ��m��, το οποίο εκμεταλλεύθηκε τη νύχτα για να απαγκιστρωθεί, έμεινε ως οπισθοφυλακή στις ανα�τολικές υπώρειες του Σμόλικα.Για να αποφευχθεί εχθρική επίθεση στην εξέχουσα της Βρυάζας και για να προσεγγισθεί το άκρο αριστερό δρομολόγιο, κατέστη αναγκαίο να καταληφθούν η Γομάρα και η Βασιλίτσα, γεγονός που πραγματοποιή�θηκε κατά τη νύχτα της 4ης Νοε. Εν τω μεταξύ όμως, ο εχθρός επετίθετο κατά των ανατολικών υπωρειών του Σμόλικα και το Τάγμα ��m�� υποχρεώθηκε να δώσει σκληρές μάχες για τη διατήρησή τους.Το 9ο ΤΣ έφθασε στον Αώο ποταμό στη ζώνη Πάδες – Παλαιοσέλι, τον οποίο δεν μπόρεσε να διαβεί, εξαιτίας του όγκου των υδάτων του ορμητικού χειμάρρου και των σφοδρών πυρών πυροβολικού και πολυβόλων (11), ταγμένων στην αριστερή όχθη του ποταμού. Προσπά�θεια να κατασκευασθεί μικρή γέφυρα ματαιώθηκε, λόγω του ισχυρού ρεύματος το οποίο την παρέσυρε.Για να συνεχισθεί η προώθηση, το 9ο ΤΣ θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει το δεξιό (δυτικό) δρομολόγιο του 8ου ΤΣ, αλλά για να μετατοπισθεί στη ζώνη της Βρυάζας, ήταν υποχρεωμένο να διασχίσει την όδευση Πάδες – Βρυάζα.Επειδή όμως αυτή βαλλόταν δραστικά από πυροβο�λικό και πολυβόλα, ταγμένα στην αριστερή όχθη του Αώου ποταμού, αναγκάσθηκε να παραμείνει στις θέ�σεις του.Με την έλευση του σκότους την 3 Νοε, η κατάσταση είχε διαμορφωθεί ως εξής:8ο ΤΣ:Τάγμα C��v�l�� και πυροβολαρχία, πλησίον του Αώου ποταμού. (Η διαταγή να εγκατασταθεί στη ράχη των υψωμάτων 1870, 1609 δεν έφθασε εγκαίρως). (12)Τάγμα T�lm��z�, κινούμενο προς κατάληψη της ζώνης Γομάρα�Βασιλίτσα.Τάγμα ��m��, πιεζόμενο ισχυρά από τον εχθρό, στις νοτιοανατολικές υπώρειες του Σμόλικα.Ομάδα Πυροβολικού C��l��, με δύο Πυροβολαρχί�ες, ταγμένες στη ράχη αμέσως δυτικά της Βρυάζας.�ιοίκηση Μεραρχίας και στοιχεία �ιοικητικής Μερί�μνης στη Βρυάζα.9ο ΤΣ:Τάγμα ��z�’ και Πυροβολαρχία στη ζώνη Παλαιο�σέλι.Τάγμα L’ Aqu�l� και Πυροβολαρχία, στη ζώνη Πάδες.Λαμβανομένης υπόψη της κόπωσης των τμημάτων εξ αιτίας των μακρών πορειών, των μεγάλων εδαφικών διακυμάνσεων και των αντίξοων καιρικών συνθηκών, καθώς και ότι στη Μεραρχία από διημέρου είχε αναγ�

γελθεί ο ανεφοδιασμός σε τρόφιμα από αέρος, ο �ιοι�κητής της Μεραρχίας διέταξε στάση επί μία ημέρα και για τον πρόσθετο λόγο της ανάγκης αναδιοργάνωσης των Μονάδων (13).Κατά τη διάρκεια της 4ης Νοεμβρίου, για να διευκο�λυνθεί η σύνδεση του 9ου ΤΣ με το 8ο ΤΣ, έγινε από�πειρα κατάληψης της ράχης του υψ. 1744, 6 (ΒΑ της Λαΐστας) με ένα τμήμα του 8ου ΤΣ, αλλά δεν κατέστη δυνατή η διάβαση του Αώου ποταμού, λόγω του όγκου των υδάτων και των πυκνών πυρών των εχθρικών πο�

λυβόλων.Το πρωί της 5ης Νοεμβρίου, ο εχθρός ενέτεινε την πίεση στις κλιτύες ανατολικά του Σμό�λικα και μετά από 7 ώρες συγκρούσεων, επέτυχε να κατα�λάβει το 1609 υψ., προσπαθώντας να προωθήσει τμήμα�τα ενισχυμένα με πολυβόλα στην πε�ριοχή της Βρυάζας.

Εκεί όμως απωθήθηκε από στοιχεία της �ιοικήσεως του Τάγματος ‘Τζεμόνα’, υποστηριζόμενα από τα εύ�στοχα πυρά Πυροβολαρχίας.Ο εχθρός ακολούθως έθεσε τον κατοικημένο τόπο της Βρυάζας κάτω από πυρά όλμων 81 χιλ., τα οποία εκτός των άλλων, έπληξαν το Στρατηγείο και το Κέντρο Επι�κοινωνιών της Μεραρχίας. ‘Hταν εμφανής η πρόθεση του αντιπάλου να εισχωρήσει μεταξύ του 9ου και 8ου ΤΣ, για να τα διαχωρίσει. Προς το σκοπό αντιμετώπι�σης της νέας αυτής απειλής, η �ιοίκηση της μεραρχίας διέταξε το 9ο ΤΣ να προωθήσει το Τάγμα L’Aqu�l� διά της κορυφογραμμής στις ΝΑ κλιτύες του Σμόλικα και να προσβάλει τον εχθρό, ο οποίος ασκούσε πίεση επί των στοιχείων του Τάγματος ��m��, αλλά και για να συμμορφωθεί στις διαταγές της Ανώτατης Στρατιωτι�κής �ιοίκησης των ιταλικών δυνάμεων στην Αλβανία η οποία καθόριζε: να αναχαιτισθεί ο εχθρός, να συγκε�ντρωθούν δυνάμεις στη ζώνη της Βρυάζας και να εξα�σφαλισθούν οι γραμμές των επικοινωνιών με Κόνιτσα.Στο μεταξύ, εχθρικές επιθέσεις εκδηλώθηκαν μεταξύ Γομάρας και Βασιλίτσας και το Τάγμα C��v�l��d� (το οποίο κατόπιν διαταγής της Μεραρχίας είχε μετακι�νηθεί από τον Αώο ποταμό στη ράχη των υψ. 1870, 18�1609) διαπίστωσε προσπάθεια κύκλωσής του από τα αριστερά, από δύναμη περίπου ενός Τάγματος του αντιπάλου.Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, η �ιοίκηση της Μεραρχί�ας ανέφερε στην Ανώτατη �ιοίκηση των Ιταλικών �υ�νάμεων της Αλβανίας ότι η κατάσταση της �ιοίκησης της Μεραρχίας και του 8ου ΤΣ είχε καταστεί αφόρητη και ότι μόνο η κατοχή των ΝΑ υπωρειών του Σμόλικα υπό του 9ου ΤΣ, μπορούσε να επιτρέψει τη συνένωση των δύο Τακτικών Συγκροτημάτων.Το πρωί της 6ης Νοεμβρίου εντάθηκαν οι επιθέσεις του εχθρού στους τομείς των Ταγμάτων T�lm��z�, C��v�l��d� και ��m�� και προς αντιμετώπισή τους, σχεδιάσθηκε η εκτόξευση επίθεσης από το Σαραντά�πορο προς τη ράχη του υψ. 1874 (στις δυτικές υπώ�ρειες του Σμόλικα) με το Τάγμα ��z� του 9ου ΤΣ, που προωθήθηκε γι’ αυτόν το σκοπό. Λαμβανομένης υπόψη της ανάγκης να εξασφαλισθούν οι γραμμές επι�κοινωνιών με την Κόνιτσα και δεδομένων των σπάνιων ανεφοδιασμών από αέρος, η �ιοίκηση της Μεραρχίας αποφάσισε να συνενώσει το 8ο ΤΣ με το 9ο ΤΣ και εξέδωσε διαταγές ώστε, κατά τη διάρκεια της νύχτας της 7ης Νοε, το 8ο ΤΣ να απαγκιστρωθεί και διά του δρομολογίου Βρυάζα – Πάδες να αχθεί στη ζώνη της Αρμάτας και να εγκατασταθεί αμυντικά, συνδεόμενο με το Τάγμα L’Aqu�l�.Την 14.00 της 6ης Νοε. η �ιοίκηση της Μεραρχίας με το Στρατηγείο και με στοιχεία υπηρεσιών άρχισε την


ΟΛΒΙΟΣ ΕΣΤΙΝ ΙΣΤΟΡΙΗΣ ΕΣΧΕ ΜΑΘΗΣΙΝ. ΕΥΡΥΠΙΔΗΣ



Φθινοπωρινή ισημερία είχαμε την 22α Σεπτεμ-βρίου, γιατί κατά την ημερομηνία αυτή ο Ήλιος εισήλθε στον αστερισμό του Ζυγού (στις 23:45 μ.μ. φέτος) κι έτσι μπήκαμε αστρονομικά στην εποχή του φθινοπώρου.

Η Φθινοπωρινή Ισημερία του Ηλίου συμβολίζει την εμφάνιση της ανθρώπινης ψυχής που αντι- εμφάνιση της ανθρώπινης ψυχής που αντι-εμφάνιση της ανθρώπινης ψυχής που αντι-προσωπεύει την εκδήλωση της Λογικής Νοήσεως (3ο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της φύσε-ως). Στ’ άλλα επίπεδα έχουμε την πρώτη εμφάνιση των όντων κάθε επιπέδου.

Οι Ορφικοί κατά τη Φθινοπωρινή Ισημερία εκδή-λωναν την λατρεία τους προς τη Φύση γιατί έφερ-νε στο «Είναι» τους τα Όντα. Πρωτίστως όμως ο εορτασμός στρεφόταν στο γεγονός της εμφάνισης της ανθρώπινης ψυχής. Την ψυχή αυτήν την ονό-μαζαν Κόρη Πρωτογόνη, σπούδαζαν τις εκδηλώ-σεις της από τις οποίες έφθασε να διακριθεί ως νοητικό ον της Φύσεως (λογική νόηση).

Η πρώτη μύηση στα Ορφικά μυστήρια λάμβανε χώραν αμέσως μετά τη Φθινοπωρινή Ισημερία. Κατά τη μύηση αυτή αποκαλύπτονταν τα περί της συστάσεως της μητέρας Γης και της εμφανίσεως τής ανθρώπινης ψυχής. Στα Ελευσίνια μυστήρια κατά τη Φθινοπωρινή Ισημερία γινόταν η εισα-γωγή των αμύητων. Κατά την εισαγωγή λάμβανε χώραν μακρά τελετή για την εμφάνιση στο «Είναι» της Κόρης της Πρωτογόνης.

Έλεγαν ότι η Κόρη η Πρωτογόνη είναι κόρη του Ουρανού και της Γης, δηλαδή αποτέλεσμα της επι-μιξίας των δυνάμεων του Ουρανού (που συμβολί-ζει τον άπειρο χώρο δηλαδή τη Συνεχή ή Αμέριστη ουσία) και της Γης (που συμβολίζει την Ατομική ή Μεριστή ουσία).

Με την τελετή αυτήν οι Μύστες της Ελευσίνας απέδιδαν ευγνωμοσύνη προς τη θεία Φύση η οποία έφερε στο «Είναι» το ψυχικό «Είναι» κάθε οντότητας. Έτσι οι Μύστες ως πρώτο αντικείμενο είχαν να εξετάσουν ποια ήταν η Κόρη η Πρωτογό-νη, δηλαδή πώς εμφανίσθηκε η ψυχή της Φύσεως.

Η περίοδος από τη Φθινοπωρινή Ισημερία μέχρι την Χειμερινή Τροπή του Ηλίου συμβολίζει την πε-ρίοδο κατά την οποία η ψυχή του ανθρώπου θα περάσει το πρώτο στάδιο εξελίξεώς της που είναι η καλλιέργεια των σπερμάτων τών, προς γονιμο-ποίηση, Ιδεών.

Τα σπέρματα αυτά κυοφορούνται κατά τις διαδο-χικές ενσαρκώσεις, με την επενέργεια του νόμου της Ειμαρμένης. Κατά την περίοδο αυτήν η αν-θρώπινη ψυχή θα δεχθεί τις επιδράσεις του Ου-ρανού, θα διαπλάσει τον ηθικό χαρακτήρα της και θα διαμορφώσει τη συνείδησή της κατά τρόπον ώστε να διακανονίζει τη ζωή της σε αρμονία προς τους όμοιούς της.

Οι Ορφικοί θεωρούσαν την περίοδο από τη Φθι-νοπωρινή ισημερία μέχρι τη Χειμερινή τροπή του Ηλίου ως αντιστοιχούσα προς την πρώτη περίοδο του ανθρωπίνου γένους κατά την οποία η ανθρώ-πινη ψυχή κατόρθωσε να εκδηλώσει τις δυναμι-

κότητές της που της επέτρεψαν να χαρακτηρισθεί ως πραγματικό νοητικό Ον.

Έτσι κατόρθωσε να βρει το δρόμο προς σύσταση των ανθρώπινων κοινωνιών οι οποίες θα της εξα-σφάλιζαν την πρόοδό της. Οι ατμοσφαιρικές μετα-βολές αυτήν τη χρονική περίοδο έλεγαν ότι είναι η ζώσα αλληγορική εικόνα της πρώτης ψυχικής ιστορίας του ανθρώπινου γένους. Η πτώση των υδάτων κατά τη χρονική αυτή περίοδο έλεγαν ότι εικονίζει τις κατερχόμενες από τον ουρανό ακτίνες του φωτός.

Επίσης, έλεγαν, ότι όπως καλλιεργείται η Γη για να εκδηλώσει τη βλάστηση, έτσι πρέπει να καλλιερ-γούνται και οι ανθρώπινες ψυχές για να εκδηλώ-σουν τις δυνάμεις τους και να τις μεταβάλουν σε Ιδέες και συναισθήματα. Επίσης όπως τα ύδατα καθιστούν γόνιμη τη Γη προς καλλιέργεια των σπερμάτων από τα οποία θα εμφανισθεί η βλά-στηση και από αυτήν τα άνθη και οι καρποί, έτσι και οι ανθρώπινες ψυχές πρέπει να εκδηλωθούν.

Τα Ελευσίνια Μυστήρια εικόνιζαν, επίσης, την πε-ρίοδο από τη Φθινοπωρινή Ισημερία μέχρι τη Χει-μερινή Τροπή του Ηλίου ως αντιστοιχούσα στην περίοδο που η μητέρα Γη αναπαύεται και αναδι-οργανώνει τις δυνάμεις της για να παρασκευασθεί να δεχθεί στους κόλπους της προς γονιμοποίηση τα σπέρματα των καρπών. Επίσης εκτός από τις εσωτερικές τελετές, είχαν και εξωτερικές εκδηλώ-σεις. Έτσι κατά τις αρχές του Φθινοπώρου έρχο-νταν και παρέμεναν στον παρακείμενο Ναό του Παρθενώνος, παρθένες της πόλεως των Αθηνών, οι οποίες ύφαιναν τον πέπλο της θεάς της Σοφίας, Αθηνάς.

Οι παρθένες αυτές, που παρέμεναν εκεί επί έξι μή-νες για να φτιάξουν το έργο τους, αλληγορούσαν την αγνότητα τής ψυχής η οποία κατά τους μήνες του Φθινοπώρου και του Χειμώνα θα δεχθεί το σπέρμα της θείας ιδεολογίας, θα καλλιεργήσει και θα εκδηλώσει αυτό με τ’ αποτελέσματά του και θα υφάνει πέπλο με τον οποίο περιβαλλόμενη θ’ ανα-γορευθεί θυγατέρα της Σοφίας» (1).

Τα Ελευσίνια Μυστήρια αποτελούσαν αναμφι-σβήτητα έναν από τους πιο ιερούς και σεβαστούς θεσμούς, ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Σύμφωνα με τη μυθολογική παράδοση, ιδρυτής των Ελευσινίων Μυστηρίων φέρεται ο Εύμολπος, ή ο Μουσαίος ο οποίος ήταν γιος του Ορφέα, υπάρχουν όμως και πλήθος άλλων εκδοχών, έτσι ώστε σήμερα να είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπορούμε να καταλή-ξουμε σ’ ένα ασφαλές συμπέρασμα, ως προς τον λόγο της εμφάνισή τους, τον τρόπο της διεξαγω-γής τους αλλά και το ακριβές περιεχόμενο των διδασκαλιών και των μυήσεών τους, όπως αναφέ-ρεται από πολλούς ερευνητές.

Μία έρευνά μου (Στυλιανός Τάκας), όμως, που έγινε επάνω στην Οδύσσεια του Ομήρου με την αναφορά του στις πόλεις που επισκέφθηκε ο Οδυσσέας φανερώνει ότι είναι όντως δημιουργοί των Ελευσινίων Μυστηρίων οι Εύμολπος, Διοκλής, Κελεός και Τριπτόλεμος. Ας αφουγκραστούμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Οδύσσεια ο δρόμος

της Μύησης» :

Ίσμαρος: γιος του Ευμόλπου από τον οποίο πήρε το όνομα η πόλη.

Εύμολπος: Βασιλιάς της Θράκης και της Ελευσίνας, γενάρχης των Ευμολπιδών.

Ευμολπίδες: όνομα απογόνων του Ευμόλπου, ιερέ-ων της Αττικής και των Ελευσινίων μυστηρίων.

Ας δούμε ποιος ήταν ο Εύμολπος. Στον Ομηρικό προς τη Δήμητρα ύμνο αναφέρεται, ότι η θεά δί-δαξε στον Εύμολπο, εκτός από τα Καβείρια και τα Ελευσίνια, σεμνά της μυστήρια. Σας παρουσιάζω το απόσπασμα: Μία από τις θυγατέρες του Ελευσι-νίου Κελεού λέει στη θεά Δήμητρα:

«Καλή μου γυναίκα (Μαία), πρέπει, παρά τη θλί-ψη μας, να υπομείνουμε ό,τι οι θεοί μας δίνουν, γιατί είναι ισχυρότεροι από μας τους αδύνατους ανθρώπους, αλλά θα σου υποδείξω τους πολίτες που κατέχουν εδώ τις τιμές και τη δύναμη και επί κεφαλής του λαού μας αμύνονται στα τείχη της πόλης μας με την ευθύτητα των σκέψεων και των αποφάσεών τους.

Ο σοφός Τριπτόλεμος, ο Διοκλής, ο Πολύξενος και ο άμεμπτος Εύμολπος»… και πιο κάτω: … «Μετά δίδαξε ( η θεά Δήμητρα) τους τρεις βασιλείς τούς επιτηρητές της δικαιοσύνης, τον Τριπτόλεμο, το Διοκλή τον αρματηλάτη , τον ισχυρό Εύμολπο και αυτόν τον Κελεό, τον ηγέτη του λαού, την ορθή τέλεση των ιερουργιών, αποκάλυψε σ’όλους τα αγαθά όργια και τις σεμνές τελετές, τις οποίες ούτε πρέπει να παραλείπουμε, ούτε να κοινολο-γούμε, ούτε να γνωστοποιούμε…».

Ο Ευριπίδης, επίσης, στην τραγωδία του «Ερε-χθεύς», ονομάζει τον Εύμολπο, αρχηγό των Θρα-κών, οι οποίοι βοήθησαν, σαν σύμμαχοι, τους Ελευσίνιους εναντίον των Αθηναίων. Αναφέρει, μάλιστα, ότι σκοτώθηκε από τον Ερεχθέα, όταν ο τελευταίος θέλησε να ενώσει πολιτειακά την Ελευ-σίνα με την Αθήνα.

Αν παρακάμψουμε τον ύμνο, ιδρυτές επίσης των Ελευσινίων μυστηρίων κατ’άλλους, εκτός από τη Δήμητρα, φέρονται ο Μουσαίος γιος του Ορφέως και ο Ερεχθεύς, ο οποίος λέγεται ότι έφερε το σι-τάρι από την Αίγυπτο.

Οι Ευμολπίδες, όμως, για χίλια χρόνια ιερουργού-σαν στα Ελευσίνια μυστήρια. Ο Ιεροφάντης και η Ιεροφάντις, στα Ελευσίνια μυστήρια, ήταν πάντοτε από το γένος των Ευμολπιδών, καθώς επίσης και ένας από τους τέσσερις επιμελητές των μυστηρί-ων, δίκαζαν μάλιστα και τα παραπτώματα τα σχε-τικά με τα μυστήρια.

Στα Ελευσίνια μυστήρια, λατρεύονταν η Δήμητρα και η Περσεφόνη. Ο Ησύχιος αναφέρει: «Ὁμόβω-μοι θεοί, ἐν Ἐλευσῖνι Δήμητρος και Κόρης εἰσίν». Αναφέρουν μάλιστα, ότι η Δήμητρα ήταν θεά πε-λασγικής καταγωγής και οι Ελευσίνιοι Πελασγοί


oποιος κοπιaζει για το καλo, δεν πρeπει ποτe να απελπiζεται και για τiποτε. Μeνανδρος



το πράγμα, υποκάτωθεν του οποίου έρχεταί τι ή εξέρχεταί τι π.χ. «υπό χθονός ήκε φόωσδε»{Θεογ.στιχ.669}. ΙΙ δηλοί αιτίαν ή το ενεργούν αίτιον. Β. Μετά Δοτικής : Ι εις δήλωσιν του πράγματος, υπό το οποίον υπάρχει τι, όθεν επί τόπου ή θέσε-ως. ΙΙ εις δήλωσιν του προσώπου υπό την δύναμιν, εξουσίαν ή επίδρασιν του οποίου γίνεταί τι. Γ. Μετά αιτιατκής: Ι εις δήλωσιν κινήσεως προς τι και υποκάτω αυτού. ΙΙ εις δήλωσιν ότι κείται τι ή εκτείνεται υπό κάτω τινός, άνευ εννοίας κινήσεως. ΙΙΙ επί χρόνου ως το μετά, μόλις, περίπου κατά ..., σχεδόν κατά. IV εις δήλωσιν μουσικής συμφωνίας. Δ. Ως επίρρημα : υποκάτω, οπίσω. Ε. Εν συνθέσει: Ι (α) υποκάτω επί τε στάσεως και κινήσεως (β) το επικαλυμμένον ή περιβεβλημένον (γ) την ενέργειαν ή επίδρασιν υφ`ην γίνεταί τι εις δήλωσιν υποταγής. ΙΙ το εν μικρώ βαθμώ υπάρχον ή το κατά μικρόν γιγνόμενο, ολίγον τι, ολίγον. Αυτά εκ των παρατηρήσεων των παλαιών γραμματικών. Ας δούμε τώρα, τι πράγματι αποκαλύπτει η πρόθεσι «υπό». Για τον παρα-τηρούντα έλλοπα κάτοικο της πρώτης γης , η οποία ανήλθε εκ των υδάτων στο φως προ 145.000.000. ετών, όλη η χλωρίς διατρέφε-ται υπό την γην και εκείθεν ανέρχεται στο φως. Αλλά και όσα δεν φύονται, πάλι εντός κάποιας κοιλότητος συλλαμβάνονται, διατρέ-φονται και εξ αυτής διά ρήγματος εξέρχονται στο φως. Τέλος εκ της μεγάλης κοιλότητος της γης, δηλ. της θάλασσας, το ύδωρ της βροχής διά της θερινής πνοής ανέρχεται, για να πέση στον χώρο και διαθρέψη όλα τα επ` αυτής όντα. Όπως διαπιστώνουμε, η πρόθεσι «υπό» ως έννοια δείχνει την οντογένεσι να ξεκινά εκ του υγρού και σε κοιλότητα ευρι-σκομένου στοιχείου «υ», το οποίο ως πνοή θερμή «Π» πέφτει στον χώρο («Ο»).

Θα συνεχίσω αναλύοντας την λέξι «υγρός». Υγρός= ρευστός. Η ρίζα της λέξεως: ΥΓ- Την λέξι συναντούμε τόσο στον Όμηρο όσο και στην «Θεογονία» και τον Ησίοδο. Ας δούμε μερικά παραδείγματα: « ος σφώιν μάλα πολλάκις υγρόν έλαιον χαιτάων κα-τέχευε» {Ιλ.Ψ 281: ο οποίος τις περισσότερς φορές με υγρό λάδι (ελαιόλαδο) τις χαίτες ( των αλόγων ) επάλειφε }. ή «υγρόν ύδωρ» ( Οδ. Δ.453) ή «τους μεν αρ ουτ` ανέμων διά-ει μένος υγρόν αέντων» {( Οδ.478 : αυτούς «τους θάμνους) ούτε των φυσώντων ανέμων το υγρό μενος δεν διαπερνά}. Αλλά και από τον Ησίοδο μερικά παραδείγματα : «οφρ ` ίσχως` ανέμων μένος υγρόν αέντων» { Έργ.

Ας δούμε τώρα, τι πράγματι απο-καλύπτει η πρόθεσι «υπό». Για τον παρατηρούντα έλλοπα κάτοικο της πρώτης γης , η οποία ανήλθε εκ των υδάτων στο φως προ 145.000.000. ετών, όλη η χλωρίς διατρέφεται υπό την γην και εκείθεν ανέρχεται στο φως. Αλλά και όσα δεν φύονται, πάλι εντός κάποιας κοιλότητος συλ-λαμβάνονται, διατρέφονται και εξ αυτής διά ρήγματος εξέρχονται στο φως. Τέλος εκ της μεγάλης κοιλό-τητος της γης, δηλ. της θάλασσας, το ύδωρ της βροχής διά της θερινής πνοής ανέρχεται, για να πέση στον χώρο και διαθρέψη όλα τα επ` αυ-τής όντα. Όπως διαπιστώνουμε, η πρόθεσι «υπό» ως έννοια δείχνει την οντογένεσι να ξεκινά εκ του υγρού και σε κοιλότητα ευρισκομέ-νου στοιχείου «υ», το οποίο ως πνοή θερμή «Π» πέφτει στον χώρο («Ο»).



γητής Οικονομικών στο Technical University της Κωνσταντινούπολης, εξέτασε τη χώρα στην οποία ολοκλήρωσαν τις βασικές τους σπουδές 14.310 καθη-γητές, οι οποίοι υπηρετούν σε 48 κορυφαία πανεπι-στήμια των ΗΠΑ. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της μελέτης του, που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο έγκρι-το Journal of Informetrics, η Ελλάδα βρίσκεται στη δεύτερη θέση με βάση την αναλογία του πληθυσμού κάθε χώρας.Οι επιδόσεις

Συγκεκριμένα, 149 Ελληνες πανεπιστημιακοί διδά-σκουν στα 48 κορυφαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ, και η αναλογία της χώρας ανά ένα εκατομμύριο πληθυ-σμού είναι 13,6. Πρόκειται για τη δεύτερη υψηλότερη αναλογία μετά το Ισραήλ, στο 24,22. Στην τρίτη θέση είναι ο Καναδάς με 382 πανεπιστημιακούς και ανα-λογία ανά εκατομμύριο πληθυσμού 10,75. Με βάση την πληθυσμιακή αναλογία, η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη θέση των χωρών της Ευρώπης που περιλαμ-βάνονται στη μελέτη – μεταξύ αυτών, η Βρετανία, η Ρωσία, η Γερμανία, η Ιταλία, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Ελβετία, η Νορβηγία, η Αυστρία, η Ισπανία, η Πορτο-γαλία, κ.ά.

Το εντυπωσιακό είναι ότι η Ελλάδα βρίσκεται πολύ ψηλά στην κατάταξη και με βάση τους απόλυτους αριθμούς. Ειδικότερα, η χώρα μας με τους 149 διδά-σκοντες βρίσκεται στην ένατη θέση. Στην πρώτη θέση είναι η Ινδία με 604 πανεπιστημιακούς, στη δεύτερη η Κίνα με 515 και την τριάδα συμπληρώνει η Βρε-τανία με 470. Ακολουθούν ο Καναδάς, η Ρωσία, η Γερμανία, το Ισραήλ, η Ταϊβάν και τη δεκάδα κλείνει η Ιταλία.

«Πιστεύω ακράδαντα ότι η τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι υψηλότατου επιπέδου και στοχεύει όχι μόνο στην άρτια κατάρτιση των φοιτητών σε όλα τα επίπεδα σπουδών αλλά είναι σαφώς προσανατολι-σμένη στην προαγωγή της επιστήμης μέσω βασικής και εφαρμοσμένης έρευνας σε ένα ευρύ φάσμα επι-στημονικών πεδίων», παρατηρεί ο πρύτανης του Πα-νεπιστημίου Αθηνών και διεθνώς διακεκριμένος κα-θηγητής Ιατρικής Θάνος Δημόπουλος, σχολιάζοντας στην «Κ» τα αποτελέσματα της μελέτης. «Λαμβά-νοντας υπόψη 16 ακαδημαϊκά πεδία σπουδών και 45 χώρες παγκοσμίως βάσει συγκεκριμένων κριτηρίων, η μελέτη κατέληξε ότι, από τους διακεκριμένους κα-θηγητές πανεπιστημίων των ΗΠΑ, έχουν λάβει πτυχίο από ελληνικά πανεπιστήμια περισσότεροι από όσους έλαβαν πτυχίο από τη Νότια Αμερική ή ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο, ή ακόμη και την Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία μαζί. Σε περίπτωση που θελήσουμε να συγκρίνουμε χώρες της Ευρώπης με παρόμοια πληθυ-σμιακά μεγέθη και οικονομικοκοινωνικά χαρακτηρι-στικά, παρατηρούμε, για παράδειγμα στη σύγκριση με την Πορτογαλία, την Ελλάδα να εμφανίζει οκταπλά-σιο αριθμό καθηγητών».

«Η ενδιαφέρουσα αυτή μελέτη δείχνει ότι πάνω από 1% των τακτικών καθηγητών των κορυφαίων αμε-ρικανικών πανεπιστημίων είναι Έλληνες που έχουν

Οι Έλληνες καθηγητές αριστεύουν στις ΗΠΑ

πάρει το πρώτο τους πτυχίο στην Ελλάδα. Το ποσοστό θα ήταν πάνω από 2%, αν συμπεριλαμβάνονταν και Ελληνες που γεννήθηκαν στην Ελλάδα αλλά έκαναν όλες τις σπουδές στο εξωτερικό, όπως και Ελληνες δεύτερης γενιάς. Η μελέτη επίσης δεν περιλαμβάνει την ιατρική και βιολογικές επιστήμες, όπου έχουμε ακόμα ισχυρότερη παρουσία», προσθέτει ο Ιωάννης Π.Α. Ιωαννίδης, καθηγητής Παθολογίας, Ερευνας και Πολιτικής Υγείας, Επιστήμης Δεδομένων, και Στατι-στικής στο Πανεπιστήμιο Stanford των ΗΠΑ. Μάλι-στα, οι τομείς όπου αριστεύουν Ελληνες παγκοσμίως είναι κυρίως αντικείμενα αιχμής που χρειάζονται σε μια χώρα για αειφόρο ανάπτυξη.

«Η σύγκριση με το Ισραήλ, που είναι η μόνη χώρα που μας συναγωνίζεται αναλογικά στην εξαγωγή κο-ρυφαίων επιστημόνων στις ΗΠΑ, είναι ενδιαφέρουσα. Το ποσοστό του ΑΕΠ που επενδύεται για έρευνα και τεχνολογία είναι σχεδόν πέντε φορές υψηλότερο στο Ισραήλ από ό,τι στην Ελλάδα και η επένδυση είναι πολύ πιο αξιοκρατική και στρατηγική. Το ποσοστό στην Ελλάδα παραμένει ακόμα μικρότερο από τη Λι-θουανία, την Τουρκία και το Μεξικό. Το Ισραήλ έχει τέσσερα πανεπιστημιακά ιδρύματα που κινούνται στα 100 κορυφαία του κόσμου, ενώ Ελληνες πρυτάνεις πανηγυρίζουν όταν το ίδρυμά τους καταφέρνει να βρεθεί στα πρώτα 500. Επιπλέον, Ισραηλινοί επιστή-μονες στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ βρίσκονται συχνά σε αγαστή συνεργασία, ενώ εμείς βρισκόμαστε συχνά σε κατάσταση εμφυλίου και αλληλοϋποτίμησης», συ-μπληρώνει ο κ. Ιωαννίδης.

«Οι καθηγητές που αναλύθηκαν στη μελέτη αποφοί-τησαν από την Ελλάδα πριν από δεκαετίες, κυρίως μεταξύ 1970-2000. Φοβάμαι πως ίσως δεν θα ισχύσει το ίδιο για τους απόφοιτους των τελευταίων ετών. Για παράδειγμα, ερευνητικές δημοσιεύσεις εξαιρετικά μεγάλης επιρροής με κύρια διεύθυνση από την Ελλά-δα σπανίζουν τα τελευταία χρόνια. Καμία δημοσίευση με κύρια διεύθυνση από την Ελλάδα το 2015-2017 δεν ανήκει στις 750 πλέον αναφερόμενες παγκοσμίως (κορυφαίο 0,01%) σύμφωνα με τα στοιχεία της βάσης Scopus έως τα μέσα Σεπτεμβρίου», λέει.

Νησίδες αριστείας

Οι Έλληνες καθηγητές στα κορυφαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ επιβεβαιώνουν τις νησίδες αριστείας που υπάρχουν στα ιδρύματα της χώρας μας. Ωστόσο, όπως παρατηρεί ο κ. Ιωαννίδης, «η τεράστια δεξαμε-νή κορυφαίων αρίστων μένει εν πολλοίς αποκομμένη από την Ελλάδα. Συναντά σοβαρά εμπόδια όταν προσπαθεί να συνεισφέρει στην ελληνική πραγματι-κότητα. Δεν ξέρω αν πρέπει να χαιρόμαστε ότι έχουμε τόσους λαμπρούς επιστήμονες ή να λυπόμαστε όταν τους διώχνουμε».

Η «συνταγή»Η μεγάλη εξωστρέφεια του ακαδημαϊκού συστήματος στις ΗΠΑ αποτελεί κύριο παράγοντα της δυναμικής που έχει η υπερδύναμη στην επιστήμη και στις νέες τεχνολογίες. Η έρευνα του καθηγητή Τολγκά Γιουρέτ έδειξε ότι ένας στους τρεις καθηγητές πανεπιστημίων στις ΗΠΑ –34,5% είναι το ακριβές ποσοστό– έχει πά-ρει το πρώτο πτυχίο του από άλλη χώρα. Το ποσοστό αυτό είναι ιδιαίτερα υψηλό. Μάλιστα, οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν ολοκληρώσει όλη την εκπαιδευτική διαδρομή τους εκτός ΗΠΑ, δηλαδή έκαναν και μετα-πτυχιακό και διδακτορικό σε τρίτη χώρα, και βάσει αυτών διεκδίκησαν μία θέση σε ΑΕΙ των ΗΠΑ. Και αυτό προκύπτει διότι μόνο το 12,5% από τους ξένους πανεπιστημιακούς σε ΑΕΙ των ΗΠΑ πήρε τον διδα-κτορικό του τίτλο (απαραίτητο εφόδιο για ακαδημαϊ-κή καριέρα) από πανεπιστήμιο της χώρας.


ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΝΗΚΕΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΦΥΣΙΝ. ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ



Ο Κορνήλιος Καστοριάδης Απομυθοποιείτην Χριστιανική «αγάπη»

Θα έβλεπα δύο πολύ σημαντικά στοιχεία, που χαρα-κτηρίζουν τις διαπροσωπικές σχέσεις στην Ελλάδα και εκφράζονται με τις λέξεις φιλία και έλεος. Ας αρχίσουμε από την πρώτη. Ο Αριστοτέλης, ο οποίος είναι παρα-δόξως ο κατ’ εξοχήν φιλόσοφος της κλασικής πόλης, θα τη συζητήσει δια μακρών. Έχουμε συνηθίσει, μετά από τους Ρωμαίους, να μεταφράζουμε αυτή τη λέξη ως «amitié» («φιλική σχέση»), καθόλου δόκιμη από-δοση. Η φιλία προέρχεται από το ρήμα φιλώ, που σημαίνει αγαπώ. Όχι αγαπώ ερωτικά, αν και αυτό το νόημα είναι επίσης δυνατό. Η φιλία είναι το γένος, που σαν επιμέρους είδη του έχει τις διάφορες μορφές συ-ναισθημάτων, που μπορούν να συνδέσουν τα άτομα. Και στην ελληνική πόλη, η φιλία έχει πολύ σημαντικές θεσμικές πτυχές. Βεβαίως, πρόκειται κυρίως για τη φι-λική σχέση μεταξύ ανδρών, συχνά βάσει άτυπων πο-λιτικών συνδέσμων που ονομάζονται εταιρείαι, ενώ ο Πλάτων, όπως και ο Αριστοτέλης, θα πουν δικαίως, ότι η φιλία είναι κατ’ εξοχήν ο τύπος σχέσης, που μπορεί να ευδοκιμήσει και να αναπτυχθεί σε μια ελεύθερη κοι-νότητα και ότι μια τέτοια κοινότητα την προϋποθέτει.Κατά κανόνα, η τυραννία δεν μπορεί να ανεχθεί τη φιλίαν (Πλάτων, «Πολιτεία», Ι, 576a, Αριστοτέλης, «Ηθικά Νικομάχεια», Θ, 1161a 30-35, 1161b 1-10). O τύραννος έχει κάθε συμφέρον να εμποδίσει την, ανεξάρτητα από αυτό τον ίδιο, δημιουργία ισχυρών δεσμών μεταξύ των ανθρώπων, που θα μπορούσαν να ευνοήσουν τον αγώνα εναντίον της εξουσίας του και, εν πάση περιπτώσει, τη σύσταση μέσα στην κοινωνία ενός κέντρου αναφοράς που διαφεύγει του ελέγχου του. Μπορούμε να δούμε το πράγμα από μια μακιαβέλεια σκοπιά -δεν λέω μακιαβελική-, θέτοντας το ερώτημα του πώς πρέπει να ενεργήσει ο τύραννος για να κυβερνήσει. Απάντηση: πρέπει να καταστρέψει τις φιλικές σχέσεις. Ας μεταθέσουμε το ερώτημα στην εποχή μας: τι χρειάζεται ένα ολοκληρωτικό καθεστώς για να εξασφαλίσει τη θέση του; Να διαρρήξει με κάθε τρόπο όλες τις ανεξάρτητες από αυτό σχέσεις μέσα στην κοινωνία, να καταφέρει να κονιορτοποιήσει το λαό και να καταστήσει μοναδικό κέντρο αναφοράς και ενοποίησης τους την ίδια την εξουσία.Δεν είναι εξ’ άλλου τυχαίο το γεγονός ότι, πολύ συ-χνά, οι αφηγήσεις των τυραννοκτόνων φέρνουν στο προσκήνιο φίλους, όπως στο περίφημο παράδειγμα του Αρμόδιου και του Αριστογείτονος στην Αθήνα, οι οποίοι σκότωσαν τον Ίππαρχο, γιο του τυράννου Πει-σίστρατου. Θα βρούμε και άλλους στη νότια Ιταλία… Επομένως, η πρώτη διαπροσωπική σχέση, που μετρά στην πολιτική ζωή της κοινότητας είναι η φιλία, θα επανέλθω.Το δεύτερο στοιχείο, για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο του Αριστοτέλη στον ορισμό της τραγωδίας, είναι ο έλεος -θα μπορούσαμε να πούμε επίσης η συμπάθεια-, δεν πρόκειται για οίκτο ή για κάπως δα-κρύβρεχτη συμπόνια, αλλά για το γεγονός ότι ο ένας μπαίνει στη θέση του άλλου και συμπάσχει, δηλαδή μεταφορικά, υφίσταται αυτό που κάνει τον άλλο να πάσχει, δεν μένει απαθής απέναντι στη δυστυχία του. Βρίσκουμε έτσι σε ένα λόγο του Δημοσθένη («Κατά Τιμοκράτους», 171,1) το απόσπασμα, όπου λέει, ότι κατά γενική ομολογία, πρέπει τους ασθενείς ελεείν, να επιδεικνύεται έλεος απέναντι στους αδύναμους, να λαμβάνεται υπόψη αυτό που τους συμβαίνει…Η ιδέα, φυσικά, βρίσκεται ήδη στην Ιλιάδα. Σας θυμίζω τη σκηνή, στο τέλος του έπους, μεταξύ Αχιλλέως και Πριάμου. Βρίσκουμε εκεί όλο τον έλεον του κόσμου, ο καθένας μπαίνει στη θέση του άλλου, και μάλιστα με διάφορους τρόπους. Μπορούμε λοιπόν να συγκρα-τήσουμε από τη μια τη φιλίαν, και από την άλλη τον έλεον, ως τυπικά συναισθήματα, που αφορούν στις σχέσεις μεταξύ ατόμων. Το επαναλαμβάνω, έχουμε να κάνουμε εδώ, φυσικά, με μια άτυπη θέσμιση, κάτι σαν έθιμο, αλλά με την ισχυρή έννοια του όρου, δηλαδή αυτού, που κατά τα ειωθότα εφαρμόζεται στην πόλη.

Εδώ είναι αναγκαία μια παρέκβαση. Όταν μιλάμε για συναισθήματα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα θεμελιώδες γεγονός, που αποτελεί επίσης κοινοτυ-πία – και τις κοινοτυπίες δεν τις πολυσκεφτόμαστε∙ τα συναισθήματα δεν λειτουργούν κατά παραγγελία. Μπορούμε, μέχρι ενός σημείου, να κατευθύνουμε την εξωτερική μας συμπεριφορά και να κυριαρχήσουμε στα συναισθήματα μας. Δεν είναι όμως δυνατό να τα αλλάξουμε επιβάλλοντας τη θέληση μας ή από απλό ηθικό καθήκον. Το περισσότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τα διαμορφώσουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, όπως λέει ο Αριστοτέλης στην αρχή του δεύτερου βιβλίου των «Ηθικών Νικομαχείων»: «Ουτ’ άρα φύσει ούτε παρά φύσιν εγγίνονται αι αρεταί, αλλά πεφυκόσι μεν ημίν δέξασβαι αυτάς, τελειουμένοις δε δια του εθους». [Oι αρετές δεν υπάρχουν μέσα μας εκ φύσεως – ούτε όμως και είναι αντίθετη προς τη φύση μας η γένεσή τους μέσα μας; η φύση μας έκανε επιδε-κτικούς στις αρετές, τέλειοι όμως σ’ αυτές γινόμαστε με τη διαδικασία του έθους (1103a 25).]Και ιδού ένα πολύ ωραίο ανέκδοτο: κάποιοι φίλοι του Σωκράτη γνώρισαν ένα διάσημο φυσιογνωμιστή, του έδειξαν από μακριά τον Σωκράτη και του ζήτησαν να περιγράφει το χαρακτήρα του. Εκείνος, αφού τον κοί-ταξε καλά, απάντησε, ότι είναι ευέξαπτος και ανίκανος για αυτοέλεγχο, φιλήδονος, ψεύτης κ.λπ.. Κατάπλη-ξη και γέλια των φίλων, που τα μετέφεραν όλα στον Σωκράτη. Έτσι ακριβώς ήμουν, τους απαντά· έκτοτε άλλαξα τον εαυτό μου, τα ελαττώματα όμως αυτά παρέμειναν χαραγμένα στο πρόσωπο μου (Κικέρων, Τusculanes, IV, 37).Δεν πρέπει να ξεχάσουμε, ότι στην ελληνική αντίληψη -και ο Αριστοτέλης το αναφέρει ρητά- φιλία μόνο με-ταξύ ίσων μπορεί να υπάρχει. Αυτό είναι εξάλλου που την ανάγει στο κατεξοχήν δημοκρατικό συναίσθημα, θα ήταν γελοίο, λέει, να φανταστούμε ότι δεσμοί φιλίας μπορούν να συνδέσουν ένα θνητό με τον Δία. Από την άλλη, το συναίσθημα αυτό απευθύνεται σε ό,τι αξιο-λογούμε θετικά στον άλλο. Αυτό μπορεί να φαίνεται αυτονόητο, αλλά μην ξεχνάτε ότι η χριστιανική θέση είναι εντελώς διαφορετική – θα επανέλθω επ’ αυτού. Βλέπετε λοιπόν, ότι η φιλία εξαρτάται, κατά μία έννοια, από την πολιτική θέσμιση της πόλης, δεδομένου ότι η ίδια η πόλη θέτει τα άτομα ως ίσα, δημιουργώντας ως εκ τούτου τις συνθήκες για αυτό τον τύπο δεσμών. Και ταυτόχρονα η πόλη βεβαίως δίνει σε καθένα από τα μέλη της τη δυνατότητα να εξυψωθεί ώστε να γίνει άξιο φιλίας.Στην ελληνική αντίληψη φιλία μόνο μεταξύ ίσων μπο-ρεί να υπάρχει.Υποθέστε τώρα, ότι η θεμελιώδης ηθική προτροπή σε μια κοινότητα είναι η αγάπη, όχι η ανοχή ή η λύπηση, αλλά η αγάπη των πάντων ανεξάρτητα από το τι είναι ο καθένας, επιπλέον δε, ότι πρέπει η αγάπη αυτή να επιδεικνύεται ακόμη περισσότερο, όταν το άτομο δεν αξίζει ηθικά. Σε αυτό ακριβώς έγκειται, όπως ξέρουμε, το περιεχόμενο της χριστιανικής προτροπής σε ό,τι αφορά τις ατομικές σχέσεις. Ο πραγματικός χριστια-νικός ήρωας είναι αυτός, που μπορεί να φιλήσει τις πληγές των λεπρών ή ο Χριστός της παραβολής του Dostoevsky, ο οποίος φιλά στο στόμα τον Μέγα Ιεροε-ξεταστή, που μόλις του εξήγησε τις ορθολογικές φρικα-λεότητες, που γνωρίζετε.Φυσικά, δεν υπάρχει τίποτα παρόμοιο στον ελληνικό κόσμο. Η φιλία απευθύνεται στον άλλο στο βαθμό που ενσαρκώνει μια αξία, στο μέτρο που είναι καλός καγαθός, δηλαδή ένα ον «καλό και ωραίο». Όσο για τον έλεον, απευθύνεται σε όλο τον κόσμο, αλλά δεν πρόκειται για αγάπη. Είναι το γεγονός, ότι ο άλλος λαμβάνεται υπ’ όψη, η δυστυχία του μετρά και υπα-γορεύει την ανάλογη δράση. Μπορεί να δείξει κανείς έλεον σε ένα λεπρό και να τον βοηθήσει χωρίς να τον αγαπά ούτε να αισθάνεται υποχρεωμένος να φιλήσει τις πληγές του.Είναι αλήθεια, ότι βρίσκουμε στον ελληνικό πνευματι-

κό κόσμο κάτι που σηματοδοτεί ταυτόχρονα ένα όριο και μια αλλαγή, και για το οποίο ελέχθη -κακώς- ότι προανήγγειλε το χριστιανισμό. Πρόκειται βεβαίως για τη θέση, που αποδίδει ο Πλάτων στον Σωκράτη, που προέρχεται πιθανότατα από τον Σωκράτη ως ιστορικό πρόσωπο και συνίσταται στην προτροπή του να μην απαντάς στο κακό με το κακό. Είναι προτιμότερο να υφίστασαι την αδικία παρά να τη διαπράττεις. Είναι όμως διαφορετικό να πεις: μην απαντάς στο κακό με το κακό, πράγμα που αφορά στη συμπεριφορά μας και εξαρτάται από εμάς, είναι, όπως λέει ο Αριστοτέ-λης, «εφ’ ημίν». Και είναι άλλο να λες: να αγαπάς αυ-τόν που σου κάνει κακό. Αυτή η προτροπή δεν αφορά στη συμπεριφορά, αλλά στο συναίσθημα και είναι καθ’ αυτή παράλογη, διότι κανείς δεν μπορεί να κυριαρχή-σει τα συναισθήματα του. Δεν συζητώ καν για το αν πρέπει ή όχι να αγαπάμε αυτούς που κάνουν κακό. Αν θεωρήσουμε όμως τι συνεπάγεται αυτό, θα καταλή-ξουμε στο συμπέρασμα, ότι όσο περισσότερο ο τάδε έχει βασανίσει στο Άουσβιτς, τόσο περισσότερο θα πρέπει να αγαπηθεί! Πρόταση απολύτως απορριπτέα.

Εδώ έγκειται η διπλοπροσωπία ή η θεμελιώδης υποκρισία του χριστιανισμού. Υποκρισία όχι με την τρέχουσα, αλλά με την οντολογική έννοια. Αυτό που προτείνεται εδώ είναι ένα είδος ψευδούς απολύτου, δεδομένου ότι πρόκειται για απόλυτο απολύτως μη πραγματοποιήσιμο και επομένως ανύπαρκτο. Και ζού-με κάτω ακριβώς από την τερατώδη κυριαρχία αυτής της αδύνατης ηθικής εδώ και σχεδόν δεκαεπτά αιώ-νες, πράγμα που φέρνει, φυσικά, καταστροφικά απο-τελέσματα, όπως ο ουσιώδης διχασμός στον εσωτερι-κό κόσμο των ατόμων, που ο Ηegel είχε πολύ καθαρά δει. Όταν μιλά για τη δυστυχή συνείδηση, αναφέρεται κατά μία έννοια στο χριστιανισμό, που επιβάλλει στο άτομο έναν κανόνα, στον οποίο δεν μπορεί ποτέ να υπακούσει.Εν ολίγοις, υπάρχει θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα σε μια ηθική, που λέει, ότι αυτός που κάνει το κακό (αυτό που θεωρώ, αυτό που θεωρούμε κακό) πρέπει παρά ταύτα να αντιμετωπίζεται ως άτομο, που δεν υποβι-βάζεται εντελώς στο κακό που διαπράττει, ως άτομο, που μπορεί να αναπτύξει και άλλες δυνατότητες -αυτή η προτροπή έχει περιεχόμενο, δυνατότητα εφαρμογής, και αφορά σε μια συμπεριφορά, όχι σε συναισθήμα-τα- και μια άλλη που λέει, ότι αυτόν που κάνει το κακό πρέπει να τον αγαπάς εξ’ ίσου, και μάλιστα περισσό-τερο από τους άλλους – πράγμα που καταλήγει σε μια ηθική η οποία, κυριολεκτικά, θα μας προέτρεπε να αγαπάμε τον Χίτλερ και τον Στάλιν. Σχηματοποιώ φυσικά, αλλά αυτή η εναλλακτική λύση είναι σαφώς παρούσα.Η χριστιανική ηθική καταλήγει να μεταμορφώσει το άτομο σε αιώνιο ένοχο, που παραμένει πάντοτε ανε-παρκές απέναντι στον κανόνα. Είναι ως εκ τούτου καταδικασμένο να συμβιβάζεται διαρκώς με αυτό τον κανόνα, να ζει μέσα στον κομφορμισμό και στη διπλο-προσωπία.

Η δεύτερη ηθική, η χριστιανική, της οποίας εξ’ άλλου θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε τους προδρόμους στην Παλαιά Διαθήκη -η Καινή είναι από αυτή την άποψη λιγότερο ανακαινιστική απ’ όσο θα ήθελε-, καταλήγει επομένως να μεταμορφώσει το άτομο σε αιώνιο ένοχο, που παραμένει πάντοτε ανεπαρκές απέ-ναντι στον κανόνα. Είναι ως εκ τούτου καταδικασμένο να συμβιβάζεται διαρκώς με αυτό τον κανόνα, να ζει μέσα στον κομφορμισμό και στη διπλοπροσωπία, σχε-τικοποιώντας, ως μη όφειλε, τα πράγματα.Όσο για το κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ο χρι-στιανισμός ξεκινά αγνοώντας το αναφανδόν: δεν μας αφορά, λένε τα ευαγγέλια, πάσα εξουσία εκ θεού, τα του Καίσαρος τω Καίσαρι (είναι η Προς Ρωμαίους Επι-στολή) κ.λπ.. Έτσι καταλήγουμε αναγκαστικά σε μια

Ο ΜΕΝ ΝΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΖΕΥΣ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ


Συνέχεια από την σελίδα 7Ημ. στίχ. 625: ώστε να αντέχουν στων φυσώ-ντων ανέμων το υγρό μένος (στους ισχυρούς υγρούς νοτιάδες)}. Ή «εκ δε Τυφωέως εστ` ανέμων μένος υγρον αέντων» {εκ δε του Τυ-φωέως προέρχεται η οργή των υγρών ισχυρών ανέμων }. Ας δούμε όμως τι σημαίνει «υγρόν» Καθ` ορισμόν : παν ρευστόν έχον όγκον αλλ` όχι σχήμα. Εν τη φύσει υγρό είναι παν ρευστόν, υδατώδες αποκτών το σχήμα της κοιλότητος, εντός της οποίας λιμνάζει (θάλασσα-λίμνη εκ της φύσεως ή διανοιγμένη διά ανθρωπί-νων παντοειδών κατασκευών π.χ. δεξαμενές, υδρίες κ.λ.π.) ή το σχήμα, φυσικό ή τεχνητό, της κοιλότητος εντός της οποίας ρέει στον χώρο ως εμφανής μορφή Η παρατήρησι πάλι ότι μετά ή ταυτοχρόνως με τους ισχυρούς ανέμους ξεσπούν και μεγάλες θύελλες έδωσε στον άνεμο την προσωνυμία του «υγρού». Οι καταιγίδες προκαλούν την βίαιη κάθοδο του νερού από τις δειράδες των ορέων και τους σχηματισμούς κατά την κάθοδο μικρών ή μεγάλων σχισμών επί του εδάφους, δηλαδή ρυάκων ή χειμάρων. Θα ήταν λογικώς επιτρε-πτό να καθορίσουμε, ότι και ατμώδης μορφή του υγρού στοιχείου υφίσταται έναν ανάλογο προς την μορφή του υγρού δεξαμενισμού, την μορφή των νεφών. Και σ`αυτήν επίσης την νέα μορφή η διάνοιξι ρήγματος διά των αστραπών προκαλεί την ροή προς τον χώρο και πάλι με εμφανή μορφή.

Η ανάγνωσι τώρα των γραμμάτων της λέξε-ως Υ,Γ,Ρ,Ο,Σ δίδει όλα όσα ως ορισμόν ανέ-πτυξα. «Υ» είναι η κοιλότης ως προυπόθεσι συγκρατήσεως του νερού, αλλά και ο υψιβρε-μέτης, ο νεφελώδης ουρανός, ο οποίος επίσης συγκρατεί ως μία εύπλαση και μεταβαλλόμε-νη κοιλότης ( ή κυρτότης) τις έξατμιζόμενες ποσότητες εκ της θάλασσας. Η πανάρχαια σκέψι έδωσε στο πολυτιμώτερο για την ζωή αγαθό το όνομα του Διός. Αυτός μαζεύει τα νέφη, αυτός τα διαρρηγνύει σκορπίζοντας το ζωογόνο ύδωρ επί της γης. Το νερό επομένως πίπτει πάντοτε, όταν κάποιο ρήγμα («Γ») προ-καλή την ροή («Ρ») στον χώρο («Ο»), οπότε

Η ανά-

γνωσι τώρα των γραμμάτων

της λέξεως Υ,Γ,Ρ,Ο,Σ δίδει όλα όσα ως ορι-

σμόν ανέπτυξα. «Υ» είναι η κοιλότης ως προυπόθεσι

συγκρατήσεως του νερού, αλλά και ο υψιβρεμέτης, ο

νεφελώδης ουρανός, ο οποίος επίσης συγκρατεί ως μία εύπλα-ση και μεταβαλλόμενη κοιλότης ( ή κυρτότης) τις έξατμιζόμενες ποσότητες εκ της θάλασσας. Η πανάρχαια σκέψι έδωσε στο πο-λυτιμώτερο για την ζωή αγαθό το όνομα του Διός. Αυτός μαζεύει τα νέφη, αυτός τα διαρρηγνύει σκορπίζοντας το ζωογόνο ύδωρ επί της γης. Το νερό επομένως πίπτει πάντοτε, όταν κάποιο ρήγμα («Γ») προκαλή την ροή («Ρ») στον χώρο («Ο»), οπότε και απο-

κτά εμφανή μορφή –σχήμα («Σ»).



Το DNA των σύγχρονων Ελλήνων είναι ίδιο με αυτό των αρχαίων Ελλήνων

Έρευνα 8 πανεπιστημίων:

Το DNA των Ελλήνων, όπως έδειξε πρόσφατη διεθνής επι-στημονική έρευνα, δεν έχει επηρεαστεί από Σλάβους, -όπως ισχυρίζονται ορισμένοι- ούτε από τους Τούρκους παρά τα 400 χρόνια σκλαβιάς!

Η χρονολογία εξάπλωσης της γενετικής ομάδας J12a1h-M319 στην Κρήτη, συνέβη γύρω στο 3100 π.Χ. και αυτή η ημερομηνία είναι εξόχως σημαντική. Γιατί σηματοδοτεί το όριο στη Νεολιθική εποχή και την Εποχή του Χαλκού στην Κρήτη. Περίοδο κατά την οποία έχουμε μεγάλες κοινωνι-κοπολιτικές αλλαγές από τις οποίες ξεπήδησε ο Μινωικός πολιτισμός. Δείχνει ότι οι Κρήτες κατάγονται άμεσα από τους προγόνους τους του Μινωικού πολιτισμού.Μάλιστα σας παρουσιάζουμε έρευνα του Πανεπιστημίου Κρήτης του 2012 για το Λουτρό Σφακίων το οποίο βάσει ευρημάτων έχει ανθρώπινα και -άρα βάσει γεννετικού κώ-δικα Ελληνικότατα- ΕΥΡΗΜΑΤΑ 120.000 ετών!Καταρρίφθηκε παντελώς οι ισχυρισμοί ότι η Κρήτη εποική-θηκε από την Αίγυπτο και Λιβύη γιατί δεν βρέθηκε ούτε στο ελάχιστο ο μονονουκλεοτιδικός πολυμορφισμός (δείκτης V13), ο οποίος είναι χαρακτηριστικός στην Κρήτη και στην Ηπειρωτική Ελλάδα. Δηλαδή τα αποτελέσματα έδειξαν ότι δεν υπήρξε τα τελευταία 5.000 χρόνια γενετική επαφή ανάμε-σα στην Αφρική και την Κρήτη και την Ηπειρωτική Ελλάδα.Οι έρευνες απέδειξαν ότι οι σύγχρονοι Έλληνες κατάγονται από τους Έλληνες της Νεολιθικής εποχής και οι αρχαιότεροι νεολιθικοί οικισμοί έχουν βρεθεί στην Ελλάδα. Επίσης φάνη-κε ότι το DNA των Ελλήνων είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό και είναι το αρχαιότερο της Ευρώπης.Οι επιστήμονες δίνουν ιδιαίτερη σημασία στο γεγονός ότι μετά από μια μεγάλη σειρά ερευνών δεν ανακαλύφθηκε μογ-γολική προέλευση στο DNA των Ελλήνων, διότι οι Τούρκοι κατείχαν την Ελλάδα 400 χρόνια και όλοι περίμεναν ότι θα υπήρχες κάποια σχέση στα DNA των δύο λαών. Και όμως το Ελληνικό DNA δεν έχει επηρεαστεί ούτε κατ’ ελάχιστο. Ενώ αντίθετα οι Άραβες, που είχαν καταλάβει την Ισπανία, έβαλαν την υπογραφή τους στο Ισπανικό DNA και αυτό φαίνεται από τις έρευνες.Όλες οι έρευνες που έγιναν από την Μακεδονία μέχρι την Κρήτη τεκμηριώνουν απόλυτα τη γενετική συνέχεια και συνοχή του Ελληνικού πληθυσμού από την αρχαιότητα (και από την νεολιθική εποχή) μέχρι σήμερα. Οι έρευνες στην Ευρώπη απέδειξαν κάτι ιδιαίτερα σημαντικό ότι όχι μόνο δεν επηρεάστηκαν γενετικά οι Έλληνες από τους άλλους λαούς αλλά αντίθετα μετέδωσαν το DNA τους και στη υπόλοιπη Ευρώπη.Ουσιαστικά έτσι έχουμε τη σύγχρονη επιστημονική απάντηση στις θεωρίες του Φαλμεράγερ.Καταρρίπτεται επίσης μια άλλη θεωρία που υποστηριζόταν ότι οι αρχαίοι έλληνες, ήταν μαύροι… Ε, δεν υπήρξαν ποτέ μαύροι! Δεν είναι λίγοι όσοι υποστήριξαν και έγραψαν περί «Μαύρης Αθηνάς» (για τη Θεά Αθηνά) και πολλές άλλες θεωρίες χωρίς καμιά επιστημονική υπόσταση.Όλες αυτές οι …ανθελληνικές -θα έλεγε κανείς- θέσεις κα-ταρρίφθηκαν, όχι μόνο από μία έρευνα, αλλά από επτά δια-φορετικές μεγάλες επιστημονικές έρευνες, Ευρωπαίων και Αμερικανών ερευνητών. Ο καθηγητής του Τομέα Γενετικής, Ανάπτυξης και Μοριακής βιολογίας του ΑΠΘ (Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), Κωνσταντίνος Τριανταφυλλί-δης, και η ερευνητική του ομάδα συμμετέχουν σε διεθνή ερευ-νητικά δίκτυα, των οποίων απώτερος στόχος είναι να ιχνηλα-τηθεί η βιολογική ιστορία των ευρωπαϊκών πληθυσμών.Ο συντονισμός της συγκεκριμένης έρευνας, η οποία αφορά τη γενετική σύσταση των Ελλήνων –και άλλων λαών- έγινε

από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ των ΗΠΑ, την ερευνη-τική ομάδα του κ. Τριανταφυλλίδη και το πανεπιστήμιο της Παβίας της Ιταλίας. Συμμετείχαν, επίσης, άλλα 5 ερευνητικά εργαστήρια διαφόρων χωρών (από Βαγδάτη μέχρι τη Μόσχα). Τα αποτελέσματα της έρευνας αυτής δημοσιεύτηκαν στο αμε-ρικανικό περιοδικό «Γενετική του Ανθρώπου».Σας παρουσιάζουμε την μελέτη των Πανεπιστημίων της Πάβια και του Στάνφορντ η οποία εκδόθηκε αυτούσια στην Παγκόσμια Επιστημονική Κοινότητα:Stanford University of U.S.A-Pavia university of Italy research of greek DNA.Research Sumary:1) Το DNA των Ελλήνων είναι 99.5% ΛΕΥΚΟ. Η έρευνα κα-τέληξε πως σε ποσοστό άνω του 99.5, το Ελληνικό DNA απο τα σύγχρονα δείγματα, είναι ίδιο με το DNA των κατοίκων των περιοχών βάσει των αρχαιότερων δειγμάτων που ελήθφη-σαν απο τις ίδιες περιοχές.2) Σε αντίθεση με τις πεποιθήσεις από πολλούς στην Τουρκία και ορισμένα σλαβικά έθνη της πρώην Γιουγκοσλαβίας, το Ελληνικό DNA δεν έχει επηρεαστεί, ούτε μεταβλήθηκε, από το μείγμα του σλαβικού ή του τουρκικού DNA, ακόμη και αν οι Οθωμανοί κυβέρνησαν ένα μεγάλο μέρος της Ελλάδα για 400 χρόνια.3) Από ένα ισχυρό δείγμα 925 σύγχρονου ελληνικού DNA, μόνο το 0,4% παρουσίασε μη-λευκό DNA.4) Σε μεγάλο βαθμό, οι Έλληνες του αρχαίου χρόνου «μετέ-φεραν» το DNA τους σε άλλα μέρη της Ευρώπης μέσω των κατακτήσεων τους. Η μελέτη έδειξε ότι, σήμερα, το Ελληνικό DNA είναι πιο παρόμοιο με: α) ιταλικό DNA, β) γαλλικό DNA, γ) Ισπανικό DNA, δ) τουρκικό DNA.5) Σε συνέχεια του παραπάνω, Το DNA των Ιταλών στη σύγ-χρονη νότια Ιταλία είναι το πιο κοντινό ταίριασμα στο DNA των Ελλήνων γειτόνων τους.6) Δεν είναι μόνο η Ελληνική γενετική κληρονομιά σαφώς ανιχνεύσιμη σήμερα, αλλά είναι ανιχνεύσιμη μεταξύ όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά και όλων των γειτονικών τους πληθυ-σμών της μερικής ελληνικής καταγωγής, με σαφείς γεννετικές ομοιότητες.Με βάση τα δείγματα απο όλη την Ευρώπη που χρονολογήθη-καν επακριβώς, δημιουργήθκε ο παρακάτω χάρτης παλαιότη-τας Γεννετικού Υλικού:

Η έρευνα συνεχίζει ακόμα παραπέρα:Με την ανάλυση του μιτοχονδριακού DNA βρέθηκε ότι εξε-ταζόμενα δείγματα χωρίζονται σε 21 ομάδες (απλότυπους) και αξιολογούνται χώρια για κάθε χρονική εποχή, στη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη.Βασισμένο σε μαθηματικούς υπολογισμούς, εκτιμάται ότι το DNA της ελληνικής καταγωγής, έχει ως εξής:8% τα τελευταία χρόνια (περίπου 3.000 χρόνια από σήμερα), το 20% κατά τη Νεολιθική περίοδο (9.000 έως 3000), 44% κατά την τελευταία άνω παλαιολιθική εποχή ( 14500-9000), 14,5% κατά μέσο όρο πάνω από την παλαιολιθική εποχή (26.000 έως 14.500 χρόνια) και 11% στην αρχική ανώτερη παλαιολιθική εποχή (45.500 -26.000).Σύμφωνα με τα παραπάνω, έχουμε σαφέστατα δείγματα ύπαρ-ξης πολιτισμένης ζωής στον Ελληνικό χώρο ακόμα και πριν από 50.000 χρόνια!Και η έρευνα καταλήγει ως εξής:«Το Ελληνικό DNA δεν έχει αλλάξει τα τελευταία 3.000 χρόνια. Οι Έλληνες είναι ίδιοι Έλληνες σύμφωνα με τη σύγχρονη επι-στήμη της γενετικής.»Εμείς θα το πάμε ένα βήμα παρακάτω και θα αναρωτηθούμε: Γιατί όμως κανείς δεν αναφέρεται στους -άγνωστους στο ευρύ κοινό- ελληνογενείς πληθυσμούς εκτός Ελλάδας, όπως οι Γκρεκάνοι της Ιταλίας, οι pobladores Griegos της Ισπανίας, οι Χαμεντιανοί της Συρίας, οι ρουμ-ορτοντόξ του Λιβάνου, οι Παστούν και Καλάς στην Ασία, οι Αραουκάνοι στην Χιλή, οι Αινού στην Ιαπωνία και άλλοι, που περήφανα διατρανώνουν την ελληνική καταγωγή τους; Αυτούς γιατί δεν τους αφομοί-ωσε κανείς; Πως οι ίδιοι είναι σίγουροι από πού προέρχονται; ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΑΚΑΣΑΣ


Οι τα φώτα έχοντες αλλήλοις δόσωσιν

Έπος 1940……η μάχη της Πίνδου (28 Οκτωβρίου – 11 Νοεμβρίου)κίνηση προς Πάδες και Ελεύθερο, όπου έφθασε την 13.00 της 17ης Νοε.Το 8ο ΤΣ, κατόπιν μιας σειράς αιματηρών συγκρούσε�ων, κατόρθωσε τελικά ν’ απαγκιστρωθεί από τον εχθρό και να αχθεί στη ζώνη της Αρμάτας, όπου είχε εντολή να συγκρατήσει τον εχθρό, ο οποίος το προσέβαλε στα νώτα και στο αριστερό πλευρό, ενώ ταυτόχρονα εκτο�ξεύονταν σφοδρά πυρά πολυβόλων κατά του δεξιού πλευρού.Το 9ο ΤΣ, στο μεταξύ, μαχόταν στο Σμόλικα και στις

δυτικές υπώρειες του. Τις απογευμα�τινές ώρες της 7ης Νοε, η �ιοίκηση της Μεραρχίας έλαβε στο Ελεύ�θερο, έγγραφη διαταγή της Ανώ�τατης �ιοίκησης, να συγκεντρωθεί

στην περιοχή της Κόνιτσας και να αποφράξει τη γραμμή Αώος ποταμός – Γκραπενίτσα – Ράχες Μεσορράχης».Κατ’ ακολουθία προς αυτήν την εντολή, η �ιοίκηση της Μεραρχίας διέταξε το 8ο ΤΣ να διαρρεύσει το συντομό�τερο διά του δρομολογίου Πάδες – Ελεύθερο – αυχένας Χρηστοβασίλη στην Κόνιτσα και το 9ο ΤΣ, λιγότερο δοκιμασθέν, να εξασφαλίσει την άμυνα των ράχεων του αυχένα Χρηστοβασίλη (14), για να καλύψει την κίνηση του 8ου Τ.Σ.Στις 8, 9 και 10 Νοε, το 8ο ΤΣ συνέχισε την κίνηση, όπως είχε καθορισθεί, ενώ το 9ο ΤΣ διατηρούσε τον αυχένα Χρηστοβασίλη, ισχυρά πιεζόμενο υπό του εχθρού από την κατεύθυνση της Μεσορράχης και από τα αντερείσματα του Κλέφτη (Υψ. 1847).Όλη η κίνηση του 8ου ΤΣ από τη ζώνη Αρμάτας προς την Κόνιτσα πραγματοποιήθηκε διά των διαφόρων ατραπών που οδηγούσαν από την Αρμάτα στα αντερεί�σματα εκατέρωθεν του αυχένα Χρηστοβασίλη, κάτω από πυκνά πυρά πυροβολικού και πολυβόλων..Κατά τη διέλευση της εξέχουσας του Ελεύθερου (15), το εχθρικό Πεζικό, το οποίο συνέδραμαν και οι κά�τοικοι της περιοχής, επιτέθηκε κατά των φαλαγγών μας. Οι Μονάδες, μολονότι εξασθενημένες από την έλλειψη τροφής περίπου από 8ημέρου και ισχυρά πιεζόμενες, αντέδρασαν με αδάμαστη θέληση και πέ�τυχαν να διανοίξουν αρκετές διαβάσεις κατόπιν μαχών που διήρκεσαν μέχρι την 19.00 ω και με την εξαιρετικά αποτελεσματική υποστήριξη των Πυροβολαρχιών της Ομάδος Πυροβολικού ‘Κονελιάνο’, που έβαλαν μέχρι και το τελευταίο βλήμα.Κάτω απ’ αυτές τις τρομερές συνθήκες, οι αξιωματικοί και οι οπλίτες δοκιμάσθηκαν σκληρά, ενώ μεγάλο μέρος των υποζυγίων απωλέσθηκε. Το 8ο ΤΣ με τη �ι�οίκηση της Μεραρχίας υπέστησαν (16) το μεγαλύτερο βάρος του αγώνα.Από την 28η Οκτ μέχρι την 10 Νοε μάχονταν και πο�ρεύονταν για να διανοίξουν το δρόμο, εις ένα πρώτο χρόνο για να αχθούν στη Βωβούσα και εις ένα δεύτερο για να φθάσουν στην Κόνιτσα, δεχόμενοι συνεχείς επι�θέσεις από τον εχθρό στα πλευρά και στα νώτα. Εάν οι τροφές, μετά την πέμπτη ημέρα του αγώνα, δεν είχαν λείψει, ο αγώνας θα μπορούσε να συνεχισθεί, επειδή, παρά τις σοβαρές απώλειες, οι αξιωματικοί και οι οπλίτες είχαν επιδείξει μέχρι και την τελευταία στιγμή αξιοθαύμαστη σταθερότητα.Στις συνεχείς μάχες που έλαβαν χώρα, ο εχθρός υπέ�στη σημαντικές απώλειες και αρκετές φορές οι Μονά�δες του 8ου ΤΣ κυρίευσαν υλικά στρατοπεδείας, εφό�δια και πάσης φύσεως υλικά του εχθρού, απωθώντας τον με ακατάβλητο σθένος.Το 9ο ΤΣ δοκιμάσθηκε λιγότερο απ’ ό,τι το 8ο ΤΣ, επειδή μέχρι τη Βωβούσα δεν είχε παρά να ανατρέψει ασθενείς εχθρικές αντιστάσεις κατά μέτωπο. Τις με�γαλύτερες απώλειες υπέστη κατά τη διατήρηση του

αυχένα Χρηστοβασίλη, τον οποίο κράτησε παρά την ισχυρή πίεση του αντιπάλου, με χαρακτηριστική την επιμονή των Αλπινιστών, την οποία επέδειξαν συνε�χώς κατά την εν συνεχεία συνεργασία με τη Μεραρχία ‘Μπάρι’ (17) για την κάλυψη της Κόνιτσας.Το εσπέρας της 10ης Νοε, η Μεραρχία συγκεντρώθηκε στην Κόνιτσα με τη �ιοίκηση της Μεραρχίας στη γέφυ�ρα του Περατίου (18), (20).Την 11η Νοε, σύμφωνα με τη ληφθείσα διαταγή της Ανώτατης �ιοίκησης, το 9ο ΤΣ θα παρέμενε μέχρι νεω�τέρας διαταγής στη ζώνη της Κόνιτσας, ενώ η �ιοίκηση της Μεραρχίας με τα στοιχεία �ιοικητικής Μέριμνας έπρεπε να μετακινηθούν στην Πρεμετή, κίνηση η οποία βρισκόταν ήδη σε εξέλιξη, καθόσον αφορούσε στα στοιχεία των υπηρεσιών που είχαν παραμείνει στην Ερσέκα».O Στρατηγός �� καταλήγει:«Η αριστερή πτέρυγα στην ‘Hπειρο είχε συναντήσει ισχυρή εχθρική αντίσταση στη ζώνη του Καλπακίου, την οποία η έλλειψη ενισχύσεων και η ανεπαρκής αε�ροπορική υποστήριξη δεν επέτρεψαν να αντιμετωπίσει σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η θέση της Μεραρχίας ‘Τζούλια’, με τη συνεχιζόμενη άφιξη ελληνικών δυνά�μεων, κινδύνευσε να καταστεί επισφαλής. Επιπλέον ο ανεφοδιασμός σε τρόφιμα της Μεραρχίας έγινε δυσχερής και επείγων, λόγω της απώλειας μέρους των υποζυγίων, ενώ ο ανεφοδιασμός από αέρος διαγραφό�ταν προβληματικός και ανεπαρκής. Είναι πάντοτε μία οδυνηρή στιγμή για ένα �ιοικητή, όταν είναι υποχρεω�μένος να εκδώσει διαταγή συμπτύξεως, συνιστά όμως και καθήκον, το οποίο ο �ιοικητής πρέπει να εκτελέσει με αποφασιστικότητα. �εν μπορούσε κανείς να ζητήσει από το γενναίο Τζιρόττι και τους αλπινιστές του τίποτε περισσότερο από αυτό που είχαν επιτελέσει».»�ιέταξα την Julia να μετακινηθεί στην Κόνιτσα, ακό�μη σε ελληνικό έδαφος, έχοντας δεινοπαθήσει από τα πλήγματα που της κατάφεραν πολύ ευέλικτες μονάδες του εχθρού, από όλες τις κατευθύνσεις και την ενημέ�ρωσα ότι στην κατεύθυνση της κίνησής της θα συνα�ντούσε τη Μεραρχία B�� (19).

ΕπίλογοςΤα κυριότερα αίτια της συντριβής που υπέστη η Julia θα μπορούσαν να συνοψισθούν στα εξής:

α. Χρόνος – ΧώροςΗ περίοδος που επελέγη (28 Οκτ�11 Νοε) για τη δι�εξαγωγή των επιχειρήσεων, ιδίως στο συγκεκριμένο έδαφος της Πίνδου, αλλά και λόγω του πρώιμου και άγριου χειμώνα που ενέσκηψε, ήταν τελείως απρόσφο�ρη ακόμη και για ειδικώς εκπαιδευμένα τμήματα.

β. Υποτίμηση του αντιπάλουΟι Ιταλοί είχαν πιστέψει ότι θα έκαναν «στρατιωτικό περίπατο» κατά την διατύπωση του Ιταλού πρέσβη στην Αθήνα G�� στα απομνημονεύματά του �l p��p�� d�ll� fi�� (Η αρχή τουτέλους). Με την εντύπωση αυτή, οι άνδρες της Julia είχαν εφοδιασθεί με ξηρά τροφή μόνο πέντε ημερών, εκτιμώντας προφανώς ότι

θα είχαν αχθεί εντός του παραπάνω χρόνου στον αντι�κειμενικό τους σκοπό, στο Μέτσοβο.Ακόμη και οι δυνάμεις που είχαν διαθέσει για την επι�χείρηση αυτή αποδείχθηκαν ανεπαρκείς, κυρίως από την πλευρά των εφεδρειών, μη υπολογίζοντας την τα�χύτητα επιστράτευσης και επέμβασης των ελληνικών δυνάμεων.

γ. ΗθικόΣοφία Βέμπο η φωνή της ταυτίσθηκε με το ηθικό ενός ΈθνουςΚατά τον �� , συ�μπυκνώνεται στις φράσεις:«Εμείς πολεμούσαμε κυρίως ωθούμενοι από το αίσθημα του καθήκοντος. Οι εχθροί μας πο�

λεμούσαν για την άμυνα της δικής τους πατρίδας ».Όπως γράφει ο �� C��v�, ο συγκλονισμός που δοκίμασαν από τη μη αναμενόμενη σκληρή άμυνα των Ελλήνων οι Ιταλοί όλων των βαθμών και κυρίως η ηγεσία που οργάνωσε και εξαπέλυσε τον πόλεμο, ίσως ήταν μεγαλύτερη από εκείνη που θα δοκίμαζαν αν έπε�φτε το Καπιτώλιο της Ρώμης.

δ. ΗγεσίαΗ άξια ηγεσία των Ελλήνων όλων των βαθμών της στρατιωτικής ιεραρχίας απετέλεσε τον αποφασιστικό παράγοντα της νίκης.

ε. Κάτοικοι της περιοχής�ταν συγκινητική μέχρις αυτοθυσίας η συμμετοχή του πληθυ�σμού της Πίνδου (γυ�ναικών, γερόντων, παι�

διών, διότι οι άνδρες είχαν επιστρατευθεί) στον αγώνα που διεξήχθη. Αποτέλεσε μάλιστα δυσάρεστη έκπληξη για τους Ιταλούς, δοθέντος ότι η προπαγάνδα τούς είχε παρουσιάσει ως «βλάχους», φιλικά διακειμένους.

Οι απώλειες που υπέστη η Julia ήταν κυριολεκτικά πρωτοφανείς. Ο Μουσολίνι στις 18 Νοε θα παραδεχθεί σε ομιλία του:«…………..η Μεραρχία Αλπινιστών Julia που υπέστη τρομακτικές απώλειες, που τράπηκε σε φυγή, που ξε�χαρβαλώθηκε ολότελα από τους Έλληνες…………………»Σύμφωνα με ιταλικές πηγές, στον 14ήμερο αγώνα στην Πίνδο άφησε 1.700 νεκρούς, ενώ συνελήφθησαν περί τους 2.000 αιχμαλώτους.Η συντριβή της Julia στην Πίνδο, έδωσε αφορμή για τη σύνθεση του ύμνου της :«�ul p�� d� �� d�� L’ � �l lu�� d�ll� �ul�� v� �ll� �u��L� m��l�� v��u v� �� …»(Στη γέφυρα του Περατίου, μαύρη σημαίαΕίναι το πένθος της Τζούλια που πηγαίνει στον πόλεμοΤο άνθος της νιότης που θάφτηκε μέσα στη γη…)****************************Στις 29 Οκτ. 1940, ο Παύλος Παλαιολόγος, έγραφε στο “Ελεύθερο Βήμα”:“Σειρήνες και κωδωνοκρουσίες. �ευτεριάτικο πρω�ινό. Ανήσυχες μορφές στα παράθυρα. Κοιτάζονται οι γείτονες, συνεννοούνται με το βλέμμα και μένουν σύμφωνοι. Τα πάντα για την Τιμή. �εν είναι η μανία του πολέμου που τους εμπνέει, δεν είναι το πάθος της περιπέτειας. Είναι η αίσθηση της αξιοπρέπειας. Όταν αυτή είναι εκτεθειμένη σε κινδύνους, τότε το τροπάριο της ειρηνοφιλίας διακόπτεται. Όχι από αγάπη προς τον πόλεμο. Από αγάπη προς αυτήν την Ειρήνη. �ιότι τίποτα δεν εξυπηρετεί την Ειρήνη χειρότερα από τη


« Δεν μπορώ να διδάξω τίποτα σε κανένα παρά μόνο να τον κάνω να σκέπτεται» ΣΩΚΡΑΤΗΣ.


Έπος 1940……η μάχη της Πίνδου (28 Οκτωβρίου – 11 Νοεμβρίου)καλοπροαίρετη διάθεση των λαών να δέχονται ραπί�σματα. Κακός είναι ο πόλεμος. Αλλά υπάρχει κάτι πιο απαίσιο κι απ’ αυτόν, η λάσπη που πέφτει και κηλιδώ�νει τις υπολήψεις των λαών, όταν θελήσουν να την απο�φύγουν με θυσία της Τιμής τους. Τέτοιες κηλίδες δεν είναι ικανό τίποτα να τις καθαρίσει. Ούτε το σβήσιμο της γενεάς που τις έχει προκαλέσει. Οι γενεές φεύγουν, αλλά μένουν οι σελίδες της Ιστορίας, για να θυμίζουν τη ντροπή. Μένουν οι μεταγενέστεροι και ζητούν ευθύ�νες από τη στάχτη μας…”Για τον άθλο των Ελλήνων στην εποποιία του 1940 προ�σωπικότητες της παγκόσμιας Ιστορίας είπαν:

Χάριν της ιστορικής αλήθειας πρέπει να επιβεβαιώσω ότι μόνο οι Έλληνες, απ’ όλους τους αντιπάλους που μας αντιμετώπισαν, πολέμησαν με το μεγαλύτερο θάρ�ρος και περισσότερο αψήφισαν το θάνατο. Ad�lf H��l��

Η λέξη ηρωισμός φοβάμαι ότι δεν αποδίδει στο ελά�χιστο τις πράξεις αυτοθυσίας των Ελλήνων, οι οποίες ήταν ο καθοριστικός παράγοντας για τη νικηφόρα έκβαση της κοινής προσπάθειας των εθνών, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, για την ανθρώ�πινη ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Εάν δεν ήταν η ανδρεία των Ελλήνων και το θάρρος τους, η έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου θα ήταν ακαθόριστη. W�� C�u��ll

Μέχρι τώρα συνηθίζαμε να λέμε ότι οι Έλληνες πολε�μούν σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. W�� C�u��ll

Όταν νικήσουμε, θα μπούμε στη Βουλγαρία ως τιμω�ροί, στη Γιουγκοσλαβια ως ελευθερωτές και στην Ελ�λάδα ως προσκυνητές ..

��l��Εάν οι Ρώσοι κατόρθωσαν να προβάλλουν αντίστα�ση στην είσοδο της Μόσχας για να σταματήσουν και να αποτρέψουν το γερμανικό χείμαρρο, το οφείλουν στους Έλληνες, οι οποίοι καθυστέρησαν τις γερμανικές μεραρχίες, την ώρα που θα μπορούσαν να μας κάνουν να γονατίσουμε. Στρατηγός Zu��v (Σοβιετική Ένωση)

Η Μάχη της Πίνδου άλλαξε τον ρου της Ιστορίας Στρατηγός �mu�� (πρόεδρος Νοτιοαφρικανικής Ένω�σης)

Πολεμήσατε άοπλοι εναντίον πανόπλων και νικήσατε. Μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. �εν ήταν δυνατόν να γίνει αλλιώς διότι είστε Έλληνες. Κερδίσα�με χρόνο για να αμυνθούμε. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι θα σας ευγνωμονούμε Ραδιοφωνικός Σταθμός Μόσχας

Είμαι ανίκανος να δώσω το κατάλληλο εύρος της ευ�γνωμοσύνης που αισθάνομαι για την ηρωική αντίστα�ση του λαού και των ηγετών της Ελλάδας. C��l�� d� Gaul“Η χώρα μας, στην οποία τιμάται ιδιαίτερα η ανδρεία, παρακολουθεί με θαυμασμό τον αγώνα των ΕΛΛΗ�ΝΩΝ στην Αλβανία και μας συγκινεί τόσο, ώστε, πα�ραμερίζοντας κάθε άλλο αίσθημα αναφωνούμε `ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑ�Α’”. Ιαπωνική εφημερίδα, �εκέμβριος 1940

“Ο ηρωισμός με τον οποίο η μικρή Ελλάδα αντιμετώ�πισε τους μεγάλους κινδύνους θα περάσει στους θρύ�λους και στα τραγούδια των ελεύθερων λαών όλου του κόσμου”. Ραδιοφωνικός σταθμός ΛΟΝ�ΙΝΟΥ (BBC)

“Το ελληνικό θάρρος είναι ένα απ’ τα λαμπερά φώτα του πολέμου αυτού”. Τ��E� του Λονδίνου, 21�4�1941

“Έλληνες! σας ευγνωμονούμε και πλησιάζει ο καιρός που σε συνεργασία με τους Άγγλους, θα σας πληρώ�σουμε για την θυσία, με μια Ελλάδα που θα κυριαρχεί στη Μεσόγειο…” Ραδιοφωνικός σταθμός Μόσχας, 27�4�1942

”Η δόξα της Ελλάδας ουδέποτε θα λησμονηθεί εφόσον υπάρχουν ελεύθεροι άνθρωποι” Εφημερίδα H��ld T��u��, Ν.Υόρκη, 12�5�1941

“Το ελληνικό έθνος ανανέωσε την αρχαία ιστορική δόξα του, ως σημαιοφόρος της ελευθερίας και του πο�λιτισμού”. Εφημερίδα Daily T�l��p�, 1940

Παραπομπές1 Τα ρητορικά σχήματα και οι μεγαλόστομες εκφρά�σεις ήταν συνήθη στις διαταγές του Ιταλικού Στρατού (… «p�� u�� , �� la �u� f��u��» πάρτε τα πάντα μαζί σας, ακόμα και την τύχη σας).2 Επί της γενικής γραμμής Λυκορράχη – Κάντζικο – Ταμπούρι.3 Ας σημειωθεί ότι ο στρατηγός Τζιρόττι πορευόταν πεζή, επικεφαλής του 8ου ΤΣ με την κύρια αποστολή.4 Είναι γεγονός ότι τα δικά μας ελαφρά Τμήματα Προ�καλύψεως, διατεταγμένα σε τεράστια έκταση, ανατρά�πηκαν ευχερώς και ταχέως.5 Ο αγριεμένος Σαραντάπορος στοίχισε στην ‘Tζούλια’ τους πρώτους νεκρούς, εκτός από τις απώλειες σε έμ�φορτα ζώα.6 Πράγματι, τη δεύτερη ημέρα του πολέμου, πλην ελα�χίστων εξαιρέσεων, η άμυνά μας επί της γραμμής Γράμ�μος – Σταυρός – Σμόλικας κατέρρευσε, ενώ το απόγευ�μα της 30ης Οκτ. έφθασε στο Επταχώρι εσπευσμένα ο στρατηγός Β. Βραχνός, �ιοικητής της υπό επιστράτευ�ση Ιης Μεραρχίας, με μικρό τμήμα του επιτελείου του και ανέλαβε την ευθύνη του τομέα της Πίνδου.7 Πριν από τη μάχη του Προφήτη Ηλία Φούρκας, είχε προηγηθεί το πρωί της 1ης Νοε η μάχη της Λυκορρά�χης, όπου ενισχυμένη διλοχία υπό τον Ανχη �. Μισύρη είχε καταφέρει το πρώτο σοβαρό πλήγμα κατά των Ιταλών, με τη σύλληψη των πρώτων 220 αιχμαλώτων και 120 υποζυγίων. Ο Μισύρης τραυματίστηκε και μετά τη μάχη μεταφέρθηκε στα μετόπισθεν.Ο πρώτος νεκρός αξιωματικός του πολέμου – υπολο�χαγός Αλέξανδρος �ιάκος8 Την ίδια ημέρα (1η Νοε), �ιλοχία υπό τον Τχη Καρα�βία Ι., επιτεθείσα προς κατάληψη Ταύρου – Τσούκας αποκρούστηκε, ενώ το απόγευμα έπεσε ηρωικά μαχό�μενος στην Τσούκα, κατόπιν σκληρού και εναλλασ�σόμένου αγώνα ο �κτής του ενός Λόχου, ο πρώτος νε�κρός Αξκός, �ωδεκανήσιος Υπολοχαγός Αλεξ. �ιάκος, καθώς και ο αντικαταστάτης, του Εφ. Ανθλγός Ελευθ. Ντάσκας, από τα Θεοδωριανά ‘Aρτας.9 Επίσης, την 1η Νοε, �ιλοχία υπό το Σχη Κ. �αβάκη, μετά από ηρωικό και εναλλασσόμενο αγώνα, κατα�λαμβάνει τον Προφήτη Ηλία Φούρκας. Την επομένη (2 Νοε), ο �αβάκης, ενώ προβαίνει σε αναγνώριση για να επιτεθεί μαζί με τη �ιλοχία Καραβία προς Ταμπούκι, τραυματίζεται σοβαρά στο στήθος και μεταφέρεται αναίσθητος στα μετόπισθεν.10 Ο Τχης Καραβίας ακολούθως, στις 2 Νοε, επικε�φαλής και των δύο �ιλοχιών και τμημάτων του ΙΙΙ/52 Τάγματος, επιχειρεί ηρωική εξόρμηση προς Ταμπούρι, το οποίο καταλαμβάνει στις 3 Νοε, και στη συνέχεια τη Φούρκα – Τσούκα και τη Γύφτισσα. Ύστερα απ’ αυτά, εξέλιπε κάθε δυνατότητα επικοινωνίας και ανεφοδια�σμού των Αλπινιστών, βορείως του Σμόλικα.11 Πρόκειται για την Ταξιαρχία Ιππικού υπό το συν/ρχη Σωκρ. �ημαράτο, η οποία, μεταφερθείσα εσπευσμένα την 1η Νοε, άρχισε την εξαίρετη δράση της από την πε�

ριοχή του �ούτσικου – Γρεβενών. Έκτοτε, βαθμιαία η αναλογία των δυνάμεων σημείωνε αντίστροφη πορεία υπέρ των Ελλήνων.12 Βρυάζα = �ίστρατο. Είχε ήδη εκκενωθεί από τον πληθυσμό και τα τμήματά μας.13 Η �� ΜΠ είχε συγκροτήσει το απόσπασμα Αώου ποταμού υπό τον ‘Aνχη Μαρδοχαίο Φριζή, το οποίο από την 1η Νοε άρχισε να ασκεί σοβαρή πίεση κατά του δεξιού (δυτικού) πλευρού των Ιταλών.14 Ο Τζιρόττι αποσιωπά το γεγονός ότι το πρωί της 3ης Νοε, το Τάγμα C��v�l��d� υπέστη σημαντική ήττα (35 νεκροί) στην προσπάθειά του να καταλάβει τη Βωβού�σα και εκδιώχθηκε προς τον Αώο ποταμό. Η μάχη της Βωβούσας σήμαινε το τέλος της εχθρικής προς νότον εισχώρησης.15 Οι Αλπινιστές, προκειμένου να εξασφαλίσουν τη διατροφή τους, επιδόθηκαν σε πρωτοφανή λεηλασία των επιτόπιων πόρων και των νοικοκυριών της περιο�χής, δημιουργήσαντες σοβαρό πρόβλημα επισιτισμού των κατοίκων.16 Το Τάγμα L’ Aqu�l�, που ανέλαβε την ευθύνη αυτή, δέχτηκε συντριπτικά πλήγματα το βράδυ της 9ης προς 10ης Νοε και κυριολεκτικά διαλύθηκε, αφού εγκατέ�λειψε επί του πεδίου της μάχης περί τους 300 νεκρούς, μεταξύ των οποίων και το �ιοικητή του Τάγματος.17 Στη μάχη αυτή στις 10 Νοε, το 8ο ΤΑ υπέστη πα�νωλεθρία. Καταμετρήθηκαν 320 νεκροί, αιχμαλω�τίστηκαν 35 Αξκοί και 700 οπλίτες και κυριεύτηκαν άφθονα υλικά, 100 μουλάρια και 5 βαρείς όλμοι. Από την πλευρά μας, τον αγώνα διεξήγαγαν δυνάμεις της Μεραρχίας Ιππικού υπό το Στρατηγό Στανωτά και του Αποσπάσματος Αώου υπό τον Ανχη Μαρδοχαίο Φρι�ζή. Αξιοσημείωτη είναι η παραδοχή των Ιταλών για τη συμμετοχή των κατοίκων της περιοχής, τους οποίους οι Ιταλοί στις παραμονές του πολέμου θεωρούσαν τους ως Κουτσοβλάχους, φίλα προσκείμενους.18 Στις 8 Νοε το Β’ ΣΣ διέταξε την Ι Μεραρχία να ανα�στείλει την καταδίωξη του εχθρού προς τα σύνορα – προφανώς λόγω εσφαλμένων πληροφοριών περί εχθρού �, γεγονός που απέτρεψε την ολοσχερή εκμηδέ�νιση των δυνάμεων της ‘Τζούλια’.19 Η ιταλική Μεραρχία ‘Μπάρι’, ενώ προοριζόταν να καταλάβει την Κέρκυρα, άλλαξε «εν πλω» αποστολή και εσπευσμένα αποβιβάστηκε στον Αυλώνα, μεταφερ�θείσα στην περιοχή Κόνιτσας – Πίνδου.20 Πρόκειται για τη γέφυρα του Αώου ποταμού στο χωριό Περάτι (= πέρασμα) της Βορείου Ηπείρου, εγγύς των ελληνικών συνόρων.

Πηγές1. Άρθρο του Αντγου ε.α. Νικόλαου Kολόμβα2. http://www.tideon.orgΒιβλιογραφίαα. ΕλληνικήΒερνάρδος Ι., Δαβάκης – Πίνδος, Αθήναι.ΓΕΣ/ΔΙΣ, Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, Αθήναι 1996.Ιστορία Ελληνικού ‘Eθνους: Εκδόσεις Εκδοτική Αθηνών, τ. ΙΕ, Αθήνα 1977.Καραβίας Ι., Η ζωή ενός στρατιώτου, Αθήναι 1978.Κατσιμήτρος Χ., Η Ηπειρος προμαχούσα, Αθήναι 1982.Κόκκινος Διον., Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος, τ. Δ’, Αθήναι 1972.Μελάς Σ., Η Δόξα του ’40.Παπάγος Α., Ο Πόλεμος της Ελλάδος 1940-41, Αθήνα 1945.Παπακωνσταντίνου Θ., Η Μάχη της Ελλάδος, Αθήναι 1966.Σιωμοπούλος Σ., Η Ιταλική Μεραρχία ‘Τζούλια’ στην Πίνδο, Αθήναι 1994.Τερζάκης Α., Ελληνική Εποποιία 1940-41, Αθήναι 1968.Τσιρπανλής Ζ., Πώς είδαν οι Ιταλοί τον πόλεμο 1940-41, Αθήναι 1987.Τσιρπανλής Ζ., Τα ηθικά εφόδια του Έλληνα και του Ιταλού στρατι-ώτη κατά τον πόλεμο 1940, Ιωάννινα 1970.β. ΙταλικήCervi M., La guerra di Crecia, Μιλάνο 1987.Grazzi E., Il principio della fine, Roma 1945.Prasca Visconti S., Io ho aggredito la Grecia, Milano 1946. Αναρτήθηκε από τον/την XΕΙΛΩΝ στις 27/10/2012


ΕΙ ΘΕΟΙ ΕΙΣΙ ΚΑΚΟΙ, ΟΥΚ ΕΙΣΙ ΘΕΟΙ. ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ


Μινωικόςοπρώτοςαναλογικόςυπολογιστής

βρεθεί το 1898 στο Παλαίκαστρο Σητείας, προηγήθηκε του «Μηχανισμού των Αντι-κυθήρων» κατά 1.400 χρόνια και είναι ο πρώτος αναλογικός υπολογιστής στην Ιστορία και μάλιστα φορητός. «Αναζητώντας μινωικά ευρήματα με αστρονομικές απεικονίσεις στο Αρχαιο-λογικό Μουσείο Ηρακλείου, εντοπίσαμε μια λίθινη μήτρα από την περιοχή του Παλαίκαστρου Σητείας. Στην μήτρα αυτή είχαν αναφερθεί ο Στέφανος Ξανθουδίδης και ο Άρθουρ Έβανς, διατυπώνοντας ότι τα ανάγλυφα σύμβολα που εμφανίζονται στην επιφάνεια της μήτρας συσχετίζονται με τον Ήλιο και τη Σελήνη», τονίζει ο κ. Τσικριτσής. Όπως εξηγεί ο κρητικός ερευνητής, αφού πρώτα αναλύθηκε η ανάγλυφη απεικόνιση του ακτινωτού δίσκου στο δεξιό μέρος της μήτρας αυτής, στη συνέχεια τεκμηριώθηκε η χρήση αυτού, ως μήτρα για την κατα-σκευή ενός μηχανισμού, που χρησίμευε ως αναλογικός υπολογιστής προσδιορι-σμού εκλείψεων. Ταυτόχρονα εξετάσθη-καν οι χρήσεις του μηχανισμού ως ηλιακό ρολόι και ως όργανο υπολογισμού γεω-γραφικού πλάτους. «Η κατασκευή αυτή έχει τη δυνατότητα να προσδιορίσει την ώρα και το γεωγραφικό πλάτος ενός τόπου αν χρησιμοποιήσου-με τα τρία εργαλεία, δύο βελόνες κι έναν διαβήτη, που υπάρχουν στην μήτρα πάνω από το δίσκο», τονίζει ο κ. Τσικριτσής και εξηγεί: «Ο ακτινωτός δίσκος έχει στην περιφέρεια 25 τριγωνικά σχήματα αν τα αριθμήσουμε ανά μισή ώρα και τοποθε-τήσουμε μία βελόνα κάθετα στο κεντρικό βαθούλωμα και προσανατολίσουμε τον κεντρικό σταυρό σε βορρά - νότο, τότε η σκιά της βελόνας δείχνει το σημείο του ακτινωτού δίσκου που αντιστοιχεί στην ώρα της παρατήρησης. Φαίνεται λοιπόν ότι ο μηχανισμός αυτός θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως ημερήσιο ηλιακό ρολόι χειρός (12,5ωρών). Από αυτή τη χρήση προκύπτει ότι η ώρα αντιστοιχεί σε περί-που 58 λεπτά, πολύ κοντά στην ώρα που χρησιμοποιείται σήμερα. Θεωρώντας ότι ένας τριγωνικός δείκτης (ακτινωτό τμήμα) αντιστοιχεί σε περίπου μισή ώρα, οι πέντε κουκίδες που υπάρχουν πάνω σε κάθε τριγωνικό δείκτη χωρίζουν αυτόν σε 5 μι-κρότερες μονάδες χρόνου, διάρκειας περί-που 6 σημερινών λεπτών». Εξηγώντας ο κ. Τσικριτσής τη χρήση του μηχανισμού για τον υπολογισμό του γεωγραφικού πλάτους, τονίζει ότι «αν ο χρήστης του δίσκου χρησιμοποιούσε ως όργανα, μία βελόνα και μία λαβίδα, που υπάρχουν στο αποτύπωμα του πλακιδί-ου και σημείωνε ανά δύο εβδομάδες την άκρη της σκιάς όταν μεσουρανεί ο Ήλιος, τότε θα μπορούσε με την γωνία «ω» να καταγράφει το γεωγραφικό πλάτος του τόπου που βρίσκεται. Έτσι σε μελλοντική απομάκρυνσή του από τον τόπο του στο βορρά, βρίσκοντας τη γωνία απόκλισης του τόπου του θα μπορούσε, παρατηρώ-ντας τη σκιά της βελόνας, την αντίστοιχη εβδομάδα, να προσδιορίσει πόσο βόρεια

κατευθύνθηκε, ώστε να μπορεί να επι-στρέψει». «Γράφοντας το βιβλίο μου για την «Αστρο-νομία του Κρητομυκηναϊκού Πολιτισμού», έφτασα και στο συγκεκριμένο εύρημα. Πρόκειται για έναν μικρό, φορητό, αναλο-γικό υπολογιστή που προσδιορίζει όλες τις εκλείψεις και κάνει την ίδια δουλειά με τον “Μηχανισμό των Αντικυθήρων”, τον οποίο μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε τον αρχαι-ότερο μηχανικό υπολογιστή», δηλώνει και προσθέτει: «Επιπλέον, όμως, τα αντίγρα-φα αυτού του δίσκου έχουν τη δυνατότητα να δουλέψουν ως ηλιακά ρολόγια, αν το-ποθετηθεί μία βελόνα κάθετα στο κέντρο και προσανατολιστεί ο κεντρικός σταυρός σε βορά-νότο. Παράλληλα μπορούσαν να προσδιορίζουν το γεωγραφικό πλάτος. Είναι ένα όργανο που μπορεί να χρησιμο-ποιηθεί και στη ναυσιπλοΐα αλλά και στην Αστρονομία». Λειτουργίαμέχρισήμερα «Συνδυάζοντας τις γνώσεις μου για τον Μινωικό Πολιτισμό και την Αστρονομία κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η λειτουρ-γία του μηχανισμού αυτού αφορούσε τη μέτρηση του χρόνου και την πρόβλεψη σεληνιακών και ηλιακών εκλείψεων», μας ανέφερε. Η εντυπωσιακή αποκάλυψη του κ. Τσικριτσή λειτουργεί μέχρι και σήμερα καθώς, όπως αναφέρει, «διαπιστώνω με το αντίγραφο που κατασκεύασα ότι ο υπολογιστής αυτός είναι σε θέση να προβλέπει τις εκλείψεις. Το επιβεβαίωσα ξεκινώντας από την ολική σεληνιακή έκλει-ψη στις 21 Δεκεμβρίου 2010 και έφθασα να προβλέπω όλες τις εκλείψεις μέχρι το 2018 χρησιμοποιώντας τον δίσκο αυτόν». Ο ακτινωτός δίσκος του 15ου αιώνα π.Χ. χωρίζεται σε δύο ημικύκλια, που το κα-θένα έχει 29 και 30 χαράξεις. Αυτά τα ημικύκλια αναπαριστούν δύο σεληνιακούς μήνες 29,5 ημερών, που αρχίζουν και τε-λειώνουν με πανσέληνο. Αν, κάθε μέρα, μετακινείται δεξιόστροφα μία βελόνα στον εσωτερικό κύκλο (της Σε-λήνης) και κάθε δύο μήνες μετακινείται μία άλλη βελόνα με τον ίδιο τρόπο στην πε-ριφέρεια με τα ακτινωτά τριγωνικά δόντια που έχουν 112 τρύπες, τότε καταγράφεται η πορεία της Σελήνης ως προς τη θέση των δεσμών. Η πορεία του Ήλιου καταγράφεται στον κύκλο της περιφέρειας του Δίσκου με κίνη-ση αντίθετη από την κίνηση της Σελήνης, ώστε κάθε περίπου 6 μέρες να κινείται μία θέση. Αν συνέπιπτε ο Ήλιος να είναι κοντά σ’ ένα δεσμό και η Σελήνη σε πανσέληνο ή νέα Σελήνη, τότε έχουμε έκλειψη. «Οι Μινωίτες γνώριζαν για το φυσικό φαινό-μενο που ονομάζεται “Σάρος”», αναφέρει ο κ. Τσικριτσής και εξηγεί πως «πρόκειται για το γεγονός ότι οι εκλείψεις επαναλαμ-βάνονται με την ίδια σειρά κάθε 18,5 σε-ληνιακά χρόνια». Ο κ. Τσικριτσής, σημειώνει ακόμη ότι «πάνω στη μήτρα που βρέθηκε υπήρχαν δύο βελόνες και μία λαβίδα. Ένας διαβή-της, δηλαδή. Οπότε μ’ αυτά τα εργαλεία το δουλεύεις άνετα. Θα μπορούσαμε

να το ονομάσουμε ένα μικρό «por-table» χρησιμοποιώντας τους όρους της σύγχρονης τεχνολογίας. Το σημαντικό είναι ότι αυτό το εύρημα αλλάζει την ιστορία της Τεχνολογίας, καθώς είναι μια εφεύρεση προγενέστερη του Μηχανισμού των Αντικυθήρων». Χαρακτηριστικό είναι, ότι με βάση την έρευνα του κρητικού ερευνητή γίνεται συσχετισμός του ευρήματος της Σητείας με το φημισμένο Στόουνχεντζ της Βρετανίας. «Ουσιαστικά το Στόουνχεντζ αποτελεί μια αποτύπωση σε μεγάλη κλίμακα του υπολογιστή αυτού ή κάποιου άλλου αντίστοιχου», τονίζει. Όπως εξηγεί ο ερευνητής, αν τοποθετηθεί το αποτύπωμα του μηχανισμού του Παλαικάστρου πάνω σ’ ένα σκίτσο του Στόουνχετζ, έτσι ώστε η ευθεία συμμετρίας που στοχεύει στο θερινό ηλιοστάσιο στο Στόουνχετζ να ταυτιστεί με την εσωτερική γραμμή της διπλής σειράς του σταυρού στο δίσκο του Παλαικάστου και να φέρουμε και μία κάθετη γραμμή στον άξονα, τότε παρατηρείται ότι: α) οι δύο δίσκοι με τους κάθετους άξονες χωρίζονται σε 4 τεταρτημόρια που καθένα έχει τους ίδιους αριθμούς χαράξεων (14 &15 άνω, 16 &14 κάτω) δίσκος Παλαικάστρου, και στο Στόουνχετζ οι κύκλοι Ζ’ και Υ’ με τις 29 και 30 οπές ταυτίζονται ομοιόμορφα. β) γενικότερα το πλήθος των χαράξεων 29 και 30 στον εσωτερικό κύκλο του Παλαικάστρου σχετίζονται με το πλήθος των οπών των δύο κύκλων Ζ’ (29) και Υ’ (30). Το πλήθος αυτών των οπών ή χαράξεων αντιστοιχούν σε σεληνιακό μήνα 29,5 ημερών. Επιπρόσθετα μπορεί το πλήθος των 59 χαράξεων του Παλαικάστρου να ταυτιστεί και με τον κύκλο από 59 μικρότερες γαλαζόπετρες που ονομάζεται (Κύκλος από Γαλαζόπετρες) γύρω από τα 5 τρίλιθα του Στόουνχετζ. γ) O εξωτερικός τελικός κύκλος που περιβάλει όλο το Στόουνχετζ, με τις 57 οπές με όνομα κύκλος Όμπρι (Au-brey Holes). Μπορεί να ταυτιστεί με τον εξωτερικό κύκλο του δίσκου του Παλαικάστρου που έχει και αυτός 58 οπές. δ) Μέσα από τα τρίλιθα στο Στόουνχετζ υπάρχουν 19 πέτρες σε σχήμα πέταλου με όνομα (Πέταλο από Γαλαζόπετρες), το ίδιο πλήθος υπάρχει και στο δίσκο του Παλαικάστρου με μορφή μικρών οπών σε δύο περιοχές του εσωτερικού σταυρού. «Τελικά με βάση τα περιγραφόμενα διαφαίνεται ότι ο Μινωικός Πολιτισμός θα πρέπει να είχε σχέση και επαφή με τους υπερβορείους, όπως αναφέρει και ο Διώδορος ο Σικελιώτης», επισημαίνει ο κ. Τσικριτσής και προσθέτει ότι «αυτά που έχουμε βρει είναι ελάχιστα και προσωρινά αρχεία των Μινωιτών. Αποδεικνύεται ότι είχαν πλούσια γνώση σε τομείς, όπως η Αστρονομία και τα Μαθηματικά. Ήταν ένας Πολιτισμός πολύ προχωρημένος που είχε φτάσει σε διάφορα μέρη του τότε κόσμου». Πηγή.. Περισσότερα: http://www.schizas.com

ΜΗΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΑΠΑΝΤΩΝ ΤΙΜΙΩΤΕΡΟΝ Η ΠΑΤΡΙΣ ΕΣΤΙ (...) ΠΛΑΤΩΝ.



endosmosisendospermendostosisendotheliumendothermicenemaenergeticenergeticallyenergizeenergyengramenharmonicenigma

enigmaticenigmaticalenology*oenologyentasisentelechyentericenteritisenteronenthalpyenthroneenthronemententhusiasm

endosmosisendospermionendostosisendothilionendothermikosenemaenergitikosenergitikaenergopioenergiaengrammaenermoniosenigma

enigmatikosenigmatikosinologiaentasisentelehiaenterikosenteritisenteronenthalpiaenthronizoenthronismosenthusiazmos

ενδώσμωσιςενδοσπέρμιονενδόστωσιςενδοθήλιονενδοθερμικόςένεμαενεργητικόςενεργητικάενεργοποιώενέργειαέγγραμμαεναρμόνιοςαίνιγμα

αινιγματικόςαινιγματικόςοινολογίαέντασιςενδελέχειαεντερικόςεντερίτιςέντερονενθαλπίαενθρονίζωενθρονισμός

κή μας Οντότητα, Τα Ομηρικά Έπη, Οι περσικοί Πόλεμοι, Η Ελληνιστική Εκστρατεία του Στρατηλάτη Μεγάλου Αλεξάνδρου, Η Εθνική μας Παλιγγενεσία, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, Η Μικρασιατική Καταστροφή, Το Έπος του 1940, δεν είναι ούτε πατάτες, ούτε κιλίμια, ούτε μανταρίνια. Δεν είναι ανταλλάξιμα προϊόντα και ούτε έχουν ονομαστική αξία.

Ο αχόρταγος Δράκος της Παγκοσμιοποίησης και ο δίδυμος αδελφός του ο Πολιπολιτισμός κατασπαράζουν και καταβροχθίζουν τα πάντα και είναι μεγάλη ανάγκη, αγαπητοί συνέλλη-νες, το ίδιο αναγκαίο όπως κατ’ επανάληψη μας έχουν διδάξει οι πρόγονοί μας, να θυσιάζο-νται για τα υψηλά τα πανανθρώπινα ιδεώδη, να πράξουμε και μεις το ίδιο.

Τους ξέρετε, τα βλέπετε με τί κομπογιαννίτικη καπατσοσύνη, ταχυδακτυλουργικές, κινή-σεις και μαλαγανιές διαβρώνουν και εξευτελίζουν ανθρώπους, λαούς, κοινωνίες, γκρεμίζουν τείχη και ποδοπατούν αρχές, ιδανικά, συνειδήσεις.

Γι’ αυτούς, το μοναδικό τους, Υψηλό Ορόσημο, το Ιδεώδες τους είναι το χρήμα. Τα πάντα για το χρήμα. ο μοναδικός Θεός τους και πιστεύω τους είναι το Χρήμα. Για να είμαι ειλικρι-νής δεν τους κακίζω γιατί δυστυχώς το πολιτισμικό τους υπόβαθρο, αρχίζει και τελειώνει στον παρά. Δεν έχουν τίποτε άλλο να προτείνουν, να παρατάξουν, να διδάξουν. Χρήμα και μόνον Χρήμα.

Ενώ σε αντίθεση μ΄ αυτούς, η Ελλάδα μας, αγαπητοί μου συμπατριώτες, Ο Οικουμενικός Ελληνισμός, έχει να προτείνει τις πανανθρώπινες αξίες που δημιουργούν πολιτισμό, Αξιοπρέ-πεια, Σεβασμό, Υψηλό μορφωτικό επίπεδο.

Δεν πρέπει να μπερδεύουμε τις Αξίες (γραβάτες) με τις ακάλυπτες επιταγές ... (εσώρουχα).Λαοί που λησμονούν την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι σε αφανισμό!Η τρισχιλιόχρονη ιστορία μας, δεν μας το επιτρέπει να την λησμονήσουμε.Οι τρισμέγιστοι Ήρωες μας δεν μας το επιτρέπουν να τους ξεχάσουμε.Οι Τρισένδοξοι Προπάπποί μας μας το βροντοφωνάζουν.Το νωπό άλκιμο αίμα των Ηρώων του Αλβανικού Έπους ρέει ακόμη στις χιονισμένες βου-

νοπλαγιές της Πίνδου και του Σαραντάπορου και μας βροντοφωνάζει, «Η Ελλάδα των Θρύ-λων δεν Πεθαίνει».

Από εμάς εξαρτάται εάν η πορεία του Ελληνικού Έθνους είναι αντάξια του πεπρωμένου της και της ένδοξης ιστορίας της. Ο Φιλαλήθης

και αποκτά εμφανή μορφή –σχήμα («Σ»). Υβρις=αυθάδης βία πηγάζουσα εξ υπερβο-λικής συναισθήσεως δυνάμεως ή εκ πάθους, αυθάδεια, αλαζονεία αυθάδης, προπέτεια. Την λέξι συναντούμε και στον Όμηρο και στον Ησίοδο. Στην «Οδύσσεια» (Ο 329) η ύβρις ακολουθείται από την βία και οι δύο, λέγει ο Όμηρος, κατοικούν στον εκ σιδήρου ουρα-νό, δηλαδή τον σκοτεινό και σκληρό, αυτόν τον οποίο διά της ανάλογης στάσεώς των οι υβριστές εφαίνοντο ως να έχουν υπεράνω των κεφαλών των: «μνηστήρων... των ύβρις τε βίη τε σιδήρεον ουρανόν ίκει» {των μνηστή-ρων ...των οποίων η αυθάδης αλαζονεία όπως και η βία ( η πηγάζουσα από την συναίσθησι της αδυναμίας των άλλων και του πάθους της εξουσίας) υψώνεται μέχρι τον σκοτεινό σκληρό ουρανό}. Σ` άλλα σημεία, π.χ. Οδύσ. Ρ 487, η «ύβρις» αντιπαρατίθεται στην «ευ-νομίην». Οι ανθρώπινες πράξεις οι οποίες προσβάλλουν την «δίκην» και το «νέμειν», δηλαδή το κοινό συμφέρον και την διανομή κατ` αξίαν των αγαθών, επειδή δι` αυτών κλο-νίζεται η αρμονική ανάπτυξι στο κοινωνικό γίγνεσθαι, αυτές ονομάζονται επίσης «ύβρις».

«Και τε θεοί ξείνοισιν εοικότες αλλοδαποίσιν,Παντοίοι τελέθοντες , επιστρωφώσι πόληας.άνθρωπον ύβριν και ευνομίην εφορώντες». { Και αυτοί οι θεοί (βασιλείς) παρουσιαζό-μενοι ως ξένοι από άλλα μέρη δοκιμάζοντας διάφορες μορφές τρόπων περιέρχονται τις πό-λεις των αθρώπων επιβλέποντες την «δίκην» (την κατ αξίαν διανομή των αγαθών) και τις πράξεις που συγκρατούν την ευνομία}. Οι στίχοι αυτοί οι Ομηρικοί θίγουν το ίδιο θέμα, το οποίο και ο Ησίοδος αναφέρει («Εργ.Ημ.»στίχ. 252-255): «Τρις γαρ μύριοί είσιν επί χθονί πουλυβοτείρη αθάνατοι Ζηνός φύλακες θνητών ανθρώπων οι ρα φυλάσσουσίν τε δίκας και σχέτλια έργα ηέρα εσσάμενοι, πάντη φοιτώντες επ` αίαν». { Τριάντα χιλιάδες είναι οι επί της γης, η οποία πολλά τρέφει, αθάνατοι του Διός φύλακες των θνητών ανθρώπων, οι οποίοι επιβλέπουν τόσο την εφαρμογή δίκης (επί των ανθρώπων ) όσο και εάν αυτοί χρησιμο-

Υβρις=αυθάδης

βία πηγάζουσα εξ υπερβολικής συναισθή-σεως δυνάμεως ή εκ πά-

θους, αυθάδεια, αλαζονεία αυθάδης, προπέτεια. Την λέξι

συναντούμε και στον Όμηρο και στον Ησίοδο. Στην «Οδύσσεια»

(Ο 329) η ύβρις ακολουθείται από την βία και οι δύο, λέγει ο Όμηρος, κατοικούν στον εκ σιδήρου ουρανό, δηλαδή τον σκοτεινό και σκληρό, αυτόν τον οποίο διά της ανάλογης

στάσεώς των οι υβριστές εφαίνοντο ως να έχουν υπεράνω των κεφα-

λών των: «μνηστήρων... των ύβρις τε βίη τε σιδήρεον ουρανόν ίκει» {των μνηστήρων ...των οποίων η αυθάδης αλαζονεία όπως και η βία ( η πηγάζουσα από την συ-ναίσθησι της αδυναμίας των άλλων και του πάθους της εξουσίας) υψώνεται μέχρι

τον σκοτεινό σκληρό ουρανό}.

Το Υψηλό Ορόσημο του Έπους του 1940Χρονογράφημα





Συνέχεια από την σελίδα 6αναμείχθηκαν με τους, κατόπιν, ελθόντες εκεί Θράκες του Ευμόλπου.

Αυτό όμως που γνωρίζουμε σήμερα, με βεβαιό-τητα, είναι ότι υπήρχαν τα Μικρά Ελευσίνια , τα οποία αποτελούσαν την βασική προετοιμασία για τη διεξαγωγή των Μεγάλων Ελευσινίων που ήταν βεβαίως και τα σημαντικότερα και τα οποία διαρκούσαν 9 ημέρες, ξεκινώντας από τη δέκατη Πέμπτη ημέρα του μήνα Βοηδρομιώνα.

Ωστόσο επειδή δεν υπάρχει πλήρης αντιστοιχία μεταξύ του αρχαίου ημερολογίου και του σημε-ρινού, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την ακριβή ημερομηνία τής διεξαγωγής τους και για το λόγο αυτό, έχουν κατά καιρούς προταθεί πολ-λές και διάφορες εκδοχές.Σήμερα θα επιχειρήσω (2) μία νέα προσέγγιση του υπολογισμού της ακριβούς ημερομηνίας της διεξαγωγής των Ελευσινίων Μυστηρίων (3), βάσει κάποιων ιδιαίτερων αστρονομικών χαρακτηριστι-κών, τα οποία ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουν λάβει υπόψη τους οι σύγχρονοι ερευνητές, αναφέρει ο Γιώργος Χαραλαμπίδης.«Γνωρίζουμε ότι οι αρχαίες μυστηριακές τελετές, ήταν πάντοτε άμεσα συνδεδεμένες με κάποια συ-γκεκριμένα αστρονομικά φαινόμενα. Μέσα στο μήνα Σεπτέμβριο λοιπόν, το μήνα της διεξαγωγής των Ελευσινίων Μυστηρίων, συμβαίνει ένα αστρο-νομικό γεγονός κορυφαίας σημασίας, το οποίο δεν θα μπορούσε σε καμμία περίπτωση να περά-σει απαρατήρητο από το, επίσης κορυφαίο, αυτό θρησκευτικό γεγονός.Πρόκειται βεβαίως για τη Φθινοπωρινή Ισημερία η οποία πραγματοποιείται στις 23/9. Από τη στιγμή που γνωρίζουμε ότι τα Ελευσίνια Μυστήρια διαρ-κούσαν 9 ημέρες, είναι πολύ λογικό να υποθέσει κανείς ότι η Φθινοπωρινή Ισημερία θα έπρεπε να συμπίπτει με την ημέρα της λήξεώς τους! Στην περίπτωση αυτή είναι φυσικά πολύ εύκολο να υπολογίσουμε την ημέρα της έναρξής τους, η οποία θα έπρεπε να ήταν στις 14/9. Η άποψη αυτή ενισχύεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι στις 14/9 γιορτάζουμε σήμερα την Ύψωση του Τίμιου Σταυρού.Το γεγονός αυτό δε θα μπορούσε να θεωρηθεί τυχαίο, διότι η σχηματική απεικόνιση των δύο αξόνων ενός Σταυρού, υποκρύπτει ακριβώς την εξισορρόπηση δύο αντίθετων δυνάμεων, της ορι-ζόντιας και της κάθετης, οι οποίες εμφανίζονται πλέον συνδεδεμένες και εναρμονισμένες». Τί είναι όμως Ισημερία; Ισημερία είναι το φαινόμενο κατά το οποίο η διάρκεια την ημέρας και της νύχτας είναι ίσες.• Η Εαρινή Ισημερία γίνεται στις 21 ή στις 22 Μαρ-τίου. • Η Φθινοπωρινή Ισημερία γίνεται στις 22 ή στις 23 Σεπτεμβρίου.Οι ονομασίες εαρινή και φθινοπωρινή ισημερία αφορούν την εύκρατη ζώνη του βόρειου ημισφαι-ρίου καθώς στις αντίστοιχες ημερομηνίες στο νότιο ημισφαίριο υπάρχουν οι αντίθετες εποχές, ενώ στις δύο πολικές και την τροπική ζώνη δεν υπάρχει αυτή η διαφοροποίηση εποχών.Στην Αστρονομία, ισημερία καλείται η αστρική ημέρα κατά την οποία το κέντρο του ηλιακού δί-σκου βρίσκεται ίσο χρονικό διάστημα πάνω και κάτω από τον ορίζοντα, διαγράφει δηλαδή ίσα τόξα (ημερήσιο και νυκτερινό), και κατά τη διάρ-κεια της οποίας οι ακτίνες του ηλίου πέφτουν με γωνία 90 μοιρών (κάθετα) στον Ισημερινό, παρου-σιάζοντας έτσι μηδενική Απόκλιση.

Το φαινόμενο οφείλεται στην περιφορά της γης γύρω από τον ήλιο και στην κλίση του άξονα πε-ριστροφής της. Καθώς η γη περιφέρεται γύρω από τον ήλιο κι επειδή ο άξονας περιστροφής της δεν είναι κάθετος στο επίπεδο περιφοράς η διάρκεια της ημέρας αλλάζει.Δύο φορές το χρόνο η γη βρίσκεται σε τέτοια θέση που οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν εντελώς κάθετα στον Ισημερινό. Η ανατολή του ήλιου και η δύση υπολογίζονται στα διάφορα ημερολόγια σύμφωνα με τη χρονική στιγμή που θα εμφανιστεί η πρώτη ακτίνα του ήλιου και τη χρονική στιγμή που θα εξαφανιστεί και η τελευταία ακτίνα.Αυτό σημαίνει πρακτικά, σε συνδυασμό με το μέ-γεθος του ηλιακού δίσκου και το γεωγραφικό πλά-τος που βρίσκεται κάποιος, ότι η πραγματική ίση μέρα και ίση νύχτα δεν εμφανίζεται τις ημερομηνί-ες που ορίζουμε ως ισημερίες. Σε πολλές γλώσσες ο αντίστοιχος όρος λεκτικά δεν αναφέρεται στην έννοια της ίσης ημέρας αλλά της ίσης νύχτας κυρί-ως λόγω της λατινικής προέλευσης του (λατινικά aequinoctium).Το φαινόμενο της ισημερίας παρουσιάζεται σε όλους τους πλανήτες κάθε ηλιακού συστήματος οι οποίοι παρουσιάζουν κλίση του άξονα περιστρο-φής ως προς το επίπεδο περιφοράς. Αξιοσημείωτο είναι το ότι γι’ αυτήν την περίπτωση η διάρκεια της μέρας και της νύκτας έχει να κάνει μόνο με την παρουσία του ήλιου πάνω ή κάτω από τον ορίζοντα και δεν υπολογίζεται το λυκόφως και το λυκαυγές όπου οι ακτίνες του ήλιου προβάλλουν από τον ορίζοντα φωτίζοντας έτσι την αέρια ατμόσφαιρά μας.Αυτό σημαίνει, όπως ανέφερα και στην αρχή, ότι σε συνδυασμό με το γεωγραφικό πλάτος που βρί-σκεται κάποιος η ίση μέρα και η ίση νύχτα δεν εμ-φανίζονται στις ημερομηνίες που προαναφέραμε.Παραπομπές(1) Φυσικές Εορτές, άρθρο του ΣΤΥΛ. ΤΑΚΑ, Φυσι-κού και πτυχιούχου της Νομικής. έργο που βασί-σθηκε στις εργασίες του Σπ. Ναγου: Περί τροπών του Ηλίου, Εορτές των Ορφικών, Περί φυσικών εορτών, Περί εορτασμού των ηλιοστασίων.(2) Γιώργος Χαραλαμπίδης(3) Βικιπαίδεια: Τα Μεγάλα Ελευσίνια εορτάζονταν κατά τη 15η ημέρα του μήνα Βοηδρομιώνα και κρατούσαν εννέα ημέρες. Οι συμμετέχοντες απο-καλούνταν επόπται ή έφυροι. Την προηγουμένη της γιορτής, οι έφηβοι της πόλης υποδέχονταν τα Ιερά Αντικείμενα, τα οποία δε φανερώνονταν σε κανέναν παρά μόνο από τους Ιεροφάντες στους Μύστες, από την Ελευσίνα στο Ελευσίνιον, ιερό στη βάση της Ακρόπολης.• Την πρώτη ημέρα, όσοι είχαν μυηθεί στα Μικρά Ελευσίνια συγκεντρώνονταν στην Ποικίλη Στοά της Αρχαίας Αγοράς μετά από πρόσκληση των ιε-ρέων, εξ ου και η ημέρα ονομαζόταν αγυρμός και πρόρρησις.Η συμμετοχή στη γιορτή δεν προϋπέθετε τη μύ-ηση, γι’ αυτό και η γιορτή προσέλκυε ανθρώπους από ολόκληρη την Ελλάδα που συνέρρεαν στην Αθήνα για να παρακολουθήσουν τα δρώμενα.• Η δεύτερη ημέρα, που ήταν αφιερωμένη σε κα-θαρμούς, ονομαζόταν Άλαδε Μύσται, μάλλον από τη φράση με την οποία καλούνταν οι συμμετέχο-ντες. Οι μύστες πορεύονταν σε πομπή προς τη θάλασ-σα, όπου περνούσαν από εξαγνισμό. Τελούνταν υπό την προεδρία του Βασιλέως, ενός των αρχό-ντων της αρχαίας Αθήνας και τεσσάρων άλλων που εκλέγονταν από το δήμο των Αθηναίων. Η διαδικασία προσομοιάζει αρκετά με τη σύγχρονη

χριστιανική τελετή των Θεοφανείων.• Για την τρίτη ημέρα λίγα είναι γνωστά. Από τον Κλήμη της Αλεξανδρείας μαθαίνουμε ότι ήταν ημέρα νηστείας κι ότι το απόγευμα λάμβανε χώρα γεύμα από άρτους φτιαγμένους από μέλι και σου-σάμι. Δεν είναι σίγουρο αν υπήρχαν θυσίες ή όχι, πάντως υπήρχαν προσφορές ψαριών (��) και άρ-��) και άρ-) και άρ-των από κριθάρι που φύτρωνε στο Ράριο Πεδίο, οι οποίες γίνονταν στο όνομα της Άχθειας Δήμητρος. Ωστόσο, αυτή η προσφορά ίσως γινόταν παράλ-ληλα με την «καλάθω κάθοδον», κατά την οποία μεταφερόταν από βόδια ένα καλάθι γεμάτο παπα-ρούνες και ρόδια, που σχετίζονταν με τη Δήμητρα και την Περσεφόνη αντίστοιχα.• Η τέταρτη ημέρα, που αποκαλούνταν Επιδαύρια, ήταν πρόσθετη για όσους είχαν προσέλθει καθυ-στερημένα. Λέγεται ότι προστέθηκε στον αρχικό αριθμό των ημερών, όταν ο Ασκληπιός ήρθε να πάρει μέρος στη μύηση από την Επίδαυρο, αλλά καθυστέρησε μια μέρα και οι Αθηναίοι πρόσθεσαν άλλη μια μέρα στη γιορτή για να μην τον δυσαρε-στήσουν.• Την πέμπτη ημέρα, που αποκαλούνταν «η των λαμπάδων ημέρα», οι μύστες με επικεφαλής τον δαδούχο κατευθύνονταν με πυρσούς στο ναό της Δήμητρος στην Ελευσίνα, όπου και παρέμεναν για όλη τη νύχτα. Η πομπή αυτή συμβόλιζε την περι-πλάνηση της θεάς για να βρει την κόρη της.• Την έκτη ημέρα, που ονομάζεται Ίακχον και θεω-ρείται η ιερότερη, το άγαλμα του Ιάκχου, γιου της Περσεφόνης και του Χθόνιου Δία, στολισμένο με μυρτιές και μ’ ένα δαυλό στο χέρι του, μεταφερό-ταν από το ναό του Ιάκχου με φωνές και τραγού-δια κατά μήκος της Ιεράς Οδού, που συνέδεε τον Κεραμεικό με το Θριάσιο Πεδίο.(iv)Κατά την πορεία αυτή ακούγονταν κατά το έθιμο οι «γεφυρισμοί», χοντροκομμένα αστεία, στη γέ-φυρα του Κηφισού (v).Τα σκώμματα αυτά ήταν συμβολικά και αναφέ-ρονταν στην Ιάμβη της Ελευσίνας, η οποία με τα αστεία της κατάφερε να κάνει τη Δήμητρα να γε-λάσει, όταν θλιμμένη έψαχνε την κόρη της.Την πομπή ακολουθούσε μεγάλο πλήθος συμμετε-χόντων και θεατών, το οποίο, κατά τον Ηρόδοτο, έφτανε τους 30.000 κατά μήκος της Ιεράς Οδού. Αναθηματικός πίνακας της Νίννιον που ανακαλύ-φθηκε στην Ελευσίνα, αναπαριστά τη Δήμητρα, την Περσεφόνη και τους συμμετέχοντες στα Μυ-στήρια, τους μύστες, με στεφάνια στα μαλλιά και κλαδιά στα χέρια (ιάκχους).Τη νύχτα, οι μύστες παρέμεναν στην Ελευσίνα, ενώ οι υπόλοιποι, επισκέπτες και αμύητοι, διώχνονταν από έναν κήρυκα. Πιστεύεται ότι οι μύστες έπιναν τον κυκεώνα στο αποκορύφωμα των Μυστηρίων για να σπάσουν την ιερή αποχή από το φαγητό και το ποτό, ο οποίος αποτελούνταν κυρίως από νερό, κριθάρι και βότανα.

Επαναλάμβαναν τον όρο εχεμύθειας των Μικρών Ελευσινίων, περνούσαν από νέο εξαγνισμό και οδηγούνταν από το μυσταγωγό στο Τελεστήριον. Φαίνεται πως η τελετή χωριζόταν σε τρία τμήμα-τα: τα δρώμενα, κατά τα οποία γινόταν αναπα-ράσταση της ιστορίας της Δήμητρας και της Περ-σεφόνης, καθώς και της αρπαγής της τελευταίας από τον Άδη και της περιπλάνησης της μητέρας της για να τη βρει, τα δεικνύμενα, όπου ο Ιεροφά-ντης έμπαινε στο Ιερό κι έβγαινε λίγο αργότερα με τα Ιερά αντικείμενα των δυο θεοτήτων, τα οποία πρόβαλλε στους μυημένους, και τα λεγόμενα, συμ-βολικές φράσεις των μυστών. Ακολουθούσε ο ύψι-στος βαθμός μύησης με την ονομασία εποπτεία.


«Εμοί εις άνθρωπος τρισμύριοι, oι δ’ανάριθμοι ουδ’ είς» Ηράκλειτος Εφέσιος



ποιούνται σε έργα τα οποία προκαλούν οργή (παράπονα), εμφανιζόμενοι (ξαφνικά ως μέσα από ομίχλη) σ` όλη την γη}. Η ταυτότης αυτή των πληροφοριών Ομήρου και Ησιόδου είναι έλεγα και στο κεφάλαιο « Ιστορικό Πλαί-σιο», ότι τόσο ο Ησίοδος όσο και ο Όμηρος «διέσωσαν πολύτιμα στοιχεία του προ χιλι-ετιών πολιτισμού των κατοίκων του χώρου, του οποίου ανεπτύχθη η ελληνική γλώσσα». Όπως δε και οι δύο ομολογούν, πηγή των υπήρξαν αι «Μούσαι», και μάλιστα ότι αυτά που αναπτύσσουν προέρχονται από τον ενέ-χυρο (= γραπτό ) λόγο τους («φωνή ομηρεύ-σαι», όπως ο Ησίοδος λέγει.

Υβριστής είναι επίσης ο άνθρωπος ο βίαιος, ο θρασύς, ο αυθάδης. Ο Όμηρος δίδει την εικόνα του υβριστού: «Οίον δη άνδρεσσι χαρίζεαι υβριστήρι, Τρωσίν, των μένος αιέν ατάσθαλον, ουδέ δύναται φυλόπιδος κορέσα-σθαι ομοιίου πολέμοιο» {Πως είναι δυνατόν να αφήνης ατιμώρητους τους υβριστές Τρώες, των οποίων η σφοδρή επιθυμία άνομη (θρα-σεία) είναι πάντοτε, ούτε τους αλαλαγμούς του πολέμου μπορούν να χορτάσουν}. Υβρι-στικός είναι ο βίαιος, αλαζονικός, αχαλίνω-τος, ακόλαστος. Αυτές είναι οι εμφυτευμένες έννοιες εντός της λέξεως «ύβρις». Ας δούμε τι αποκαλύπτει η ανάγνωσι των γραμμάτων της. Κοιλότης εν προκειμένω είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Η φρήν, δηλαδή η καρδιά ως έδρα των παθών αλλά και ως έδρα των διανοητικών δυνάμεων, της αντιλήψεως, του σκέπτεσθαι, ευρίσκεται στην θωρακική κοιλότητα («Υ»). Η υγρότης επίσης είναι θέμα ζωής για τον άνθρωπο . Για την σκέψι των πανάρχαιων ονοματοθετών, όπως θα έλεγε ο Πλάων (« Κρατύλος» 438C) όταν τα πάθη αλλά και γενικώς τα πνευματικά έργα ή συμπεράσματα εξέρχωνται εκ μιας άλλης κοιλότητος, του στόματος, κατά τρόπο βίαιο («Β») και ρέουν («Ρ») ορμητικά («Ι»), προ-καλούν σύγχυσι («Σ») και δυνάμεις παλινδρο-μούσες. Αυτή η βίαιη ροή η ιθύνουσα (ορμη-τικώς κατευθυνόμενη) φθάνει ( ίκει) μέχρι της δημιουργίας κινήσεων παλινδρομικών ( μέχρι συγχύσεως): «Υ», «Β», «Ρ», «Ι» ,»Σ». Υιός: ως και νυν το άρρεν τέκνον. Ο Όμηρος χρησιμοποιεί δύο τύπους: υιεύς στην Ιλιάδα και υιός στην Οδύσσεια : «Ου` σ` έτι, Πηλέ-ος υιέ φοβήσομαι, ως το πάρος περ τρις περί άστυ μέγα Πρίαμου δίον ουδέ ποτ` έτλην μείναι επερχόμενον» {( Ιλ.Χ 250 ) Δεν φεύ-γω πια από φόβο από μπροστά σου, υιέ του

Υβριστής είναι επίσης ο άνθρω-

πος ο βίαιος, ο θρασύς, ο αυθάδης. Ο Όμηρος δί-

δει την εικόνα του υβριστού: «Οίον δη άνδρεσσι χαρίζεαι

υβριστήρι, Τρωσίν, των μένος αιέν ατάσθαλον, ουδέ δύναται φυλόπιδος κορέσασθαι ομοιίου πολέμοιο» {Πως είναι δυνατόν να αφήνης ατιμώ-ρητους τους υβριστές Τρώες, των οποίων η σφοδρή επιθυμία άνομη (θρασεία) είναι πάντοτε, ούτε τους αλαλαγμούς του πολέμου μπορούν να χορτάσουν}. Υβριστικός είναι ο βίαιος, αλαζονικός, αχαλίνω-τος, ακόλαστος. Αυτές είναι

οι εμφυτευμένες έννοι-ες εντός της λέξεως

«ύβρις».


«Αγαπητοί συνέλληνες,Έρωσθε και ευδαιμονείτε!!!»

Ταξιδεύοντας μέσα στην αδιάκοπη ροή του χρόνου, ο Νους στέκεται και κοιτάζει το Αρχαίο Ελληνικό

κάλλος, ένα κάλλος συνυφασμένο με την φυσική αρμονία και ευταξία.

Οι πρόγονοι μας, λέγοντας κάλλος, δεν εννοούσαν μόνο την εξωτερική ομορφιά ενός πράγματος, αλλά κυρίως την ευμορ-φία που πήγαζε από την ψυχή.

Στην Αρχαία Ελληνική σκέψη, εσωτε-ρική και εξωτερική ομορφιά συνυπήρχαν αρμονικά. Κάθε τι όμορφο ήταν καλό, ενώ ό,τι ήταν άσχημο ήταν κακό. Κατα-λαβαίνουμε την ενότητα εξωτερικής και εσωτερικής ευμορφίας, κοιτάζοντας τα αγάλματα.

Κατά την διάρκεια κατασκευής ενός αγάλματος, η ψυχή του ανθρώπου, καθά-ρια και φωτισμένη, ‘‘έβλεπε’’ την ομορφιά εν γένει, αυτούσια και αυτήν έπλαθε. Ο γλύπτης μορφοποιούσε την άυλη έννοια του κάλους που είχε στο Νου του, πετυ-χαίνοντας έτσι την αρμονία φαντασίας και πραγματικότητας.

Αξίζει να σημειωθεί εδώ, πως ο Πλάτων έλεγε ότι η ανθρώπινη ψυχή μιμείται το θείο, εφόσον έβλεπε το καλόν, το αγαθόν και όχι το κακό.

Στην αγαθή ψυχή γεννιόταν ο έρωτας, η δημιουργία και μέσα από αυτήν την γέννηση, η ψυχή γινόταν αθάνατη.

Η θνητή φύση μέσω του έρωτος κατά-φερνε την επίγεια αθανασία. Άνθρωποι και φύση και αγάλματα, αποτελούσαν μία ενότητα, μία πλήρη αρμονία.

Όπως μας τονίζει ο Πλάτων, στο έργο του ‘‘Συμπόσιο’’, η έννοια του κάλλους, συνδέεται με την αλήθεια και το αγαθό.

Ο άνθρωπος φτάνει στην αλήθεια και την ουσία των πραγμάτων, χρησιμοποιώ-ντας την νόηση του ορθά και απαλλαγμέ-νος από αρνητικούς επηρεασμούς, όπως αλαζονεία, κακότητα, φθόνο, οργή.

Όσο περισσότερο, λοιπόν ενάρετος, ηθικός και σώφρων είναι, τόσο περισσό-τερο μπορεί να δει με τα μάτια της ψυ-χής το κάλλος, την καλότητα, το ύψιστο Αγαθό!

Η ψυχή, μέσα στην αστείρευτη γαλή-νη της, θεάται το Αγαθό και το επιζητά συνεχώς.

Το κάλλος είναι καθαρό, δεν αναμειγνύ-εται με τις ψευδαισθήσεις των θνητών.

Αυτός που το βλέπει, ξεπερνώντας τις αισθήσεις του, φτάνει στην αληθινή αρετή και αγγίζει την αλήθεια!!

Πατσή ΕιρήνηΦοιτήτρια του τμήματος Φιλοσοφίας

του Πανεπιστημίου Πατρών

www.hellenicway.como«ελληνικόςδρόμος»

σταπέρατατηςοικουμένης

Εικοσιοχτώ του Οχτώβρη του 1940

Το γένος βουλιαγμένο μες στον αιώνανα λυτρωθεί μονάχο του μπορείμα να ξυπνήσει πρέπει η πλέρια Μνήμηβαθειά του, αδάμαστη και τρομερή.

Κανείς δε θα ξεφύγει τη γενιά του!το βάρος της θα σπάσει ως τη στιγμή,που βγαίνοντας από τη λησμονιά τουστο φως που πια δεν στέκουν δισταγμοί.

Της ζωής θε να ντυθεί την πανοπλία,και μ’ ακέριο τον άγιο σκελετότων περασμένων, θα στηθεί στη γη τουμε το κεφάλι αλύγιστο κι ορτό!

Ελέγαμε: ένα Μαραθώνα ακόμα! Ελέγαμε: Μια Σαλαμίνα ακόμα! Ελέγαμε: Ακόμα ένα εικοσι-ένα! Κι ήρτες τέλος συ, Μητέρα-Μέρα, οπού αγκάλιασες κι ανύψωσες ολόκληρα τα περα-σμένα στον ανώτατο λυτρωτικό σκοπό τους, στον υπέρτατο τους ηθικόν Ιστορικό Ρυθμό!

Ω δικαίωση όλων των ελληνικών αγώνων! Ω ύψιστη ηθική στροφή μέσα στο χάος ολόκλη-ρου του Κόσμου! Και μαζί, ω γιγάντια, πλέρια ιστορική καταβολή, από την οποία, ..Ν ι κ η τ ές, οι Έλληνες, θα ξεκινήσουμε αύριο, πρωτο-πόροι της πνευματικής ανάπλασης ολόκληρης της γης!

Ω Μέρα-Μάννα, που μας έσπασες ακέρια κι ως το ύστατο, όλα τα κρυφά εσωτερικά δεσμά μας! Ω κοσμοϊστορική Ελευθερία, τόσο βαθειά λαχταρισμένη! Να Σε! Σε κατέχουμε! Σε νιώθου-με! Σε θέλουμε!

Και θε να Σε κρατήσουμε όλοι, στο τεράστιο ύψος που μας φανερώθηκες απ’ τα χαράματα των Εικοσιοχτώ του Οχτώβρη του 1940, κι ως με τη συντέλεια των αιώνων, είτε ζήσου-με, είτε, αύριο που θα φέγγεις πάνω απ’ όλο τον πλανήτη το γιγάντιο φως Σου, θα βρισκό-μαστε στα σπλάχνα Σου, ω Μητέρα, αθάνατοι νεκροί!

Άγγελος Σικελιανός 15 Νοεμβρίου 1940 Νέα Εστία

Για μας παιχνίδι ο πόλεμος Για μας παιχνίδι ο πόλεμος και το ντουφέκι γλέντι. Τα βόλια που σφυρίζουνε, δε σκιάζουν το λεβέντη. Κι είναι χαρά, Πατρίδα μου, για σε να πολεμήσω και τη ζωή που μού ‘δωσες, να σου τη δώσω πίσω.

Τώρα, που το άδικο του εχθρού με βασανίζει χέρι, γέροι, γυναίκες και παιδιά, θε να γενούμε ταίρι. Ένας στρατός, με μια καρδιά, σε μια φωνή θ’ ακούμε! «Ελεύθερα πεθαίνουμε και δούλοι εμείς δε ζούμε»!

Οι Θερμοπύλες τό ‘δειξαν, τ’ Αρκάδια, οι Μαραθώνες και τό ‘δαν και θαμπώθηκαν χώρες, λαοί και αιώνες. Μες στην καρδιά με γράμματα, γραμμένο μια για πάντα πάντ’ άσβηστο, πάντ’ άγρυπνο, θα ζει και το Σαράντα.

Δημοτικό τραγούδι

ΤΙ ΕΣΤΙ ΚΑΛΛΟΣ;Η έννοια του κάλλους στην

Αρχαία Ελληνική σκέψη



Με τον ελληνικό όρο κάθαρση, (καθαρεύουσα: η κάθαρσις, της καθάρσεως), χαρακτηρίζεται η πράξη ή το αποτέλε-σμα του ρήματος καθαίρω, που σημαίνει απαλλαγή από κάτι ξένο ή βλαβερό. Συνώνυμες έννοιες είναι ο καθαρμός και ο εξαγνισμός. Ο όρος αυτός απαντάται με διαφορετική σημασία στην ιατρική, την υγιεινή, το θέατρο και συγκε-κριμένα στην τραγωδία, και σπουδαιότερα όλων στις διά-φορες θρησκείες. Σημειώνεται όμως ότι τόσο στο θέατρο όσο και στις θρησκείες η κάθαρση αποτελεί μια ψυχοθε-ραπευτική διαδικασία.

Ο αναφερόμενος σε κάθαρση λέγεται γενικά “καθαρτήρι-ος” ο δε τόπος που επιχειρείται συνηθέστερα αυτή, λέγεται “καθαρτήριο” (στην υγιεινή λοιμοκαθαρτήριο) ενώ το μέσον διά του οποίου επιχειρείται αυτή, ονομάζεται “κα-θαρτήρας” ή “καθαρτικό” (στην ιατρική) και στην αρχαιό-τητα «κάθαρμα».

Εννοιολογικά ο όρος ΚΑΘΑΡΣΗ προσδιορίζεται ως απο-λύτρωση της ανθρώπινης ψυχής από εγγενή ή επίκτητα στοιχεία, που εμποδίζουν την ισορροπημένη λειτουργία της. Είναι μια εξαγνιστική στη φύση της διαδικασία, κατά την οποία η ψυχή μπορεί να απαλλαγεί από τα περιττά στοιχεία που απέκτησε επιτελώντας τις λειτουργίες της [1]. Ήταν, επίσης, και είναι απαραίτητη για την εισδοχή τόσο στα αρχαία όσο και στα σύγχρονα μυστήρια, που στόχο είχαν και έχουν την ένωση της ψυχής με τη θεία όψη της ύπαρξης.

Η Έννοια της Κάθαρσης στην Αρχαιοελληνική Γραμ-ματεία

Ο όρος ΚΑΘΑΡΣΗ απαντάται στο σύνολο σχεδόν της αρχαιοελληνικής γραμματείας. Στην Ομηρική κοινωνία η φωτιά και το θειάφι είναι θεραπευτικά φυσικά στοιχεία, που απαλλάσσουν και εξαγνίζουν την ψυχή και τον χώρο από τους ρύπους που φέρνει η τριβή με την καθημερινό-τητα [2]. Με καθαρτήριες πράξεις όπως είναι ο όρκος, η προσευχή, η σπονδή και η θυσία είναι δυνατόν να εναρμο-νιστούν οι σχέσεις θεών και ανθρώπων (Ομήρου Ιλιάδα, Ι΄ 495-497). Η ίδια περίπου άποψη απαντάται και στον Ησί-οδο, που θεωρεί μεν καθαρτήρια διαδικασία τη θυσία για την ανθρώπινη αδικία, αλλά θεωρεί πως η συμμετοχή σε μια τέτοια μυστηριακή πράξη απαιτεί καθαρμό [3].

Οι Ορφικοί με τη σειρά τους θεωρούν πως η συμμετοχή στις οργιαστικές μυστηριακές τελετές ήταν συμμετοχή σε καθαρτήρια διαδικασία, που έφερνε την ανακούφιση της ύπαρξης από τον τροχό της γένεσης [4]. Για να επιζήσει η ψυχή, σύμφωνα με την ορφική παράδοση, χρειάζεται να διατηρείται αγνή με καθαρτήριες διαδικασίες [5]. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να επιτύχει την απόλυτη καθαρό-τητα που θα την οδηγήσει στην ένωση με το Θείο. Η θεία παρέμβαση στη διαδικασία της κάθαρσης προσωποποιεί-ται στους Ορφικούς με την παρουσία του Δία ως άφθαρ-της και Καθάρσιας Θεότητας, που έχει τη δυνατότητα να λυτρώνει με τις παρεμβάσεις του τα ανθρώπινα πλάσματα [6].

Οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι και ιδιαίτερα ο Αναξίμαν-δρος θεωρεί ως καθαρμό την αποκατάσταση της ισορ-ροπίας μεταξύ των ουσιών, δηλαδή αναίρεση των ζημιών που έχει προκαλέσει η μία ουσία στην άλλη [7]. Οι Πυθα-γόρειοι στη συνέχεια, υιοθετώντας τους Ορφικούς, θεω-ρούν αναγκαιότητα τη διαδικασία του εξαγνισμού, προ-κειμένου να οδηγηθεί η ανθρώπινη ύπαρξη στην απόλυτη καθαρότητα. Η κάθαρση στους Πυθαγόρειους προσέλαβε τελετουργικό, μουσικό, ποιητικό, ιατρικό και φιλοσοφικό χαρακτήρα [8] και ήταν η απαραίτητη διαδικασία για την κατάκτηση της αλήθειας [9].

Η κάθαρση για τον Ηράκλειτο είναι μια διαδικασία θερα-πείας, που θεραπεύει την ψυχή από τις ασθένειες και τα δεινά και εξασφαλίζεται μέσω της άσκησης, της γνώσης, της αυτογνωσίας και της φρόνησης, ενώ η καθαρότητα της ανθρώπινης ψυχής σχετίζεται με την εγκατάλειψη του σώματος [10] και την επάνοδο στην ενιαία ψυχή του σύμπαντος.

Για τον Παρμενίδη, η καθαρότητα είναι το τέλος μιας εξα-γνιστικής πορείας προς την αλήθεια, το απόλυτο ή όντως

Η Κάθαρση στην Φιλοσοφία

ον όπως αναφέρεται στη φιλοσοφία και η ψυχή ανα-γνωρίζεται ως άυλο αντίστοιχο του σώματος, όπως και στον Εμπεδοκλή [11]. Ιδιαίτερα στον Εμπεδοκλή η πορεία της μετενσάρκωσης της ψυχής διέρχεται από τη βάσανο του εξαγνισμού, προκειμένου να απομακρυνθεί από τα πάθη και να εδραιώσει την ύπαρξή της στο βασίλειο των Θεών. Εκτός από την κάθαρση που έρχεται μέσω της μετενσάρκωσης, ο φιλόσοφος προτείνει πρακτικούς τρό-πους εξαγνισμού, όπως είναι η αποχή από την κρεοφαγία και τις αιματηρές θυσίες [12].

Ο Αναξαγόρας με τη σειρά του θεωρεί πως η κάθαρση είναι μια αέναη διαδικασία που οδηγεί εξελικτικά από το ένα οντολογικό πεδίο στο άλλο [13], ενώ ο Δημόκριτος την ορίζει ως αποκάθαρση, δηλαδή αποφυγή των ανθρώ-πινων παθών για την επίτευξη της ανθρώπινης ευδαιμο-νίας [14]. Ο Σωκράτης, όπως τουλάχιστον τον παρουσιάζει ο Πλάτωνας, αναγνωρίζει ότι οι άνθρωποι οφείλουν να απαλλαγούν από την φαυλότητά τους, για να γίνουν δε-κτοί σε έναν τόπο εξαγνισμένο, κεκαθαρμένο από πάθη. Ο φιλόσοφος αναφέρει πως η κάθαρση και οι καθαρμοί μπορούν να επιτευχθούν μέσω της μύησης στα μυστήρια μέσω της μαντικής και μέσω της ιατρικής. Η ιατρική φρο-ντίζει για την καθαρότητα του σώματος, ενώ η μύηση και η μαντική φροντίζουν για την καθαρότητα της ψυχής [15].

Ο Πλάτων στον Φαίδωνα, αναφέρει πως η καθαρότητα αντιπροσωπεύει την αταραξία της ψυχής, ως αποτέλεσμα μιας συνολικής και πλήρους θεραπείας[16]. Μέσω της κά-θαρσης η ψυχή εξασφαλίζει την επικοινωνία της και την ομοίωσή της με το Θείο [17]. Η διαδικασία της κάθαρσης στον Πλάτωνα είναι σταδιακή απελευθέρωση της ψυχής από το σώμα και τα δεσμά του, τη μεταβλητότητα και τη φθορά [18]. Η πρώτη κάθαρση για τον φιλόσοφο είναι η διάκριση του καλού από το κακό [19], ενώ η ίδια η φι-λοσοφία είναι μια καθαρτική διαδικασία, που ανασύρει την ψυχή από την απάθεια και την οκνηρία και αίρει την άγνοιά της [20]. Όσον αφορά στον αναγκαίο καθαρμό του σώματος, ο Πλάτων στον Τίμαιοθεωρεί ότι επιτυγχάνεται μόνο μέσω της γυμναστικής και όχι των φαρμάκων [21].

Ο Αριστοτέλης αντιμετωπίζει την κάθαρση ως μεταμόρ-φωση των παθών και αποχή από τις ακρότητες. Όσον αφορά στην τραγωδία «δια του ελέου και του φόβου» οδηγείται ο θεατής στην αποκάθαρση, όπως αναφέρεται στην Ποιητική, αναδεικνύοντας τον παιδευτικό χαρακτή-ρα του εξαγνισμού που αποκαθιστά και αναζωογονεί το πνεύμα. Είναι απαραίτητο ο θεατής να «καθαίρεται» από το άγχος και τις έντονες ψυχολογικές μεταπτώσεις που τον κατακλύζουν, παρακολουθώντας την εξέλιξη του δρά-ματος [22].

Οι Στωικοί θεωρούν πως τα πάθη εμποδίζουν τον ιδεώδη βίο και την απαραίτητη αταραξία για την εναρμόνιση της ψυχής με τις εσωτερικές δυνάμεις της. Η θεραπεία ως εκρίζωση των παθών είναι το αποτέλεσμα της κάθαρσης, ώστε να διασφαλιστεί η απόλυτη καθαρότητα της ψυ-χής [23]. Όσον αφορά στους Νεοπλατωνικούς, ιδιαίτερα στον Πλωτίνο, η κάθαρση σε ένα πρώτο επίπεδο επιτυγ-χάνεται μέσω της λήθης των γήινων εμπειριών και των σωματικών παθών και την ανάδυσή της ψυχής από τα άτοπα είδωλα [24]. Με την κεντρική ουσία της άποψης του Πλωτίνου συμφωνεί ο Πορφύριος, ο οποίος, όμως, διαφοροποιείται ως προς τον τόπο επίτευξης της κάθαρ-σης. Η κάθαρση των σωματικών παθών για τον Πορφύριο δεν επιτελείται με ιερουργίες και λιτανείες, αλλά με θυσίες, καθαρτικές τελετές, την εμπειρία των οποίων κατέχει τόσο ο φιλόσοφος, όσο και ο ιερέας [25].

Για τον Ιάμβλιχο η κάθαρση ισοδυναμεί με φιλοσοφικό θάνατο, κατά τον οποίο η ψυχή χωρίζεται από το σώμα [26]. Συνεπώς, η κάθαρσή του είναι κυρίαρχα διανοητική, αν και δεν παραλείπει να αναφερθεί και στην θεολογική κάθαρση, μέσω της οποίας επιτυγχάνεται η οντολογική εξύψωση της ψυχής [27]. Ο φιλόσοφος θεωρεί επίσης πως η κάθαρση έρχεται μέσω του παιδευτικού χαρακτήρα της μουσικής, που συμβάλλει στην ψυχική υγεία και γαλήνη [28]. Την ίδια κάθαρση επιφέρει και η θεουργία, η οποία έχει ως στόχο τη διανοητική ζωή [29].

Την παράδοση της κάθαρσης στην ελληνική φιλοσοφία συμπληρώνει ο Πρόκλος, ο οποίος δίνει έναν θεολογικό προσανατολισμό στο γενικότερο έργο του. Η κάθαρση οδηγεί την ψυχή σε μια περιοχή που αποτελεί πηγή και έσχατο τέλος ταυτόχρονα της οντολογικής εξέλιξης. Η κάθαρση έτσι είναι αναπόσπαστο τμήμα της υπερβατικής ενολογίας που προτείνει ο φιλόσοφος και υπερβαίνει την παραδοσιακή μεταφυσική ενολογία [30].

Η Κάθαρση Παράγοντας Εισαγωγής και Επίτευξης στα Μυστήρια

Η άποψη της φιλοσοφίας για την κάθαρση δεν είναι άμοιρη της λατρευτικής πρακτικής των αρχαίων μυστηρί-ων. Η ένωση με τη Μονάδα είναι και ο τελικός στόχος της μυητικής διαδικασίας ήδη κατά τη μακρινή αρχαιότητα, είτε στην ηπειρωτική και νησιωτική ή τη Μεγάλη Ελλάδα, από τους προϊστορικούς έως τους νεότερους χρόνους. Η συμμετοχή στα μυστήρια ωθεί σταδιακά τον μυημένο σε υψηλότερα επίπεδα της ύπαρξης, έως την τελική απορρό-φησή του από την Μονάδα (το να φαγωθεί από τον ‘Αετό’ κι από τις απόρροιες του οποίου υπάρχει, αυτό σημαίνει η επιστροφή στην Πηγή, απ΄ αυτό βγαίνει και η προσφώνη-ση ‘καλοφάγωτος’)

Όλα τα μυστήρια είναι μυητικές διαδικασίες, είτε αφορούν σε συστήματα εσωτερικής ανάπτυξης, είτε σε τελετουργίες ενηλικίωσης, ενσωμάτωσης ή μετάβασης, και διαθέτουν ένα σύστημα φυσικού εξαγνισμού στηριγμένο στη δια-τροφή, αλλά και συνειδησιακού καθαρμού και πόλωσης της συνείδησης στις αφηρημένες περιοχές της Ύπαρξης. Ο Νεοπλατωνικός Ιάμβλιχος θεωρούσε πως ο σκοπός των μυστηρίων είναι η κάθαρση και η επακόλουθη άμεση επα-φή με τους Θεούς [31].

Αυτή η πόλωση μέσω της συμμετοχής στα μυστήρια, ή μέσω της μύησης, δεν είναι αόριστη και νεφελώδης δια-δικασία. Προϋποθέτει καθαρισμό των φορέων της εκδη-λωμένης οντότητας μέσα στην ύλη και προετοιμασία της συνείδησης για την εκδήλωση μιας πνευματικής αποκά-λυψης, που αναμένεται να οδηγήσει τον μυημένο σε υψη-λότερη θεώρηση της ζωής και της ίδιας της εξέλιξης, έως την τελική ένωση. Η νεοπλατωνική άποψη για τη μυητική διαδικασία που οδηγεί στην ένωση, θεμελιώνεται στις αρ-χαίες ελληνικές μυστηριακές θρησκείες [32] και έχει πολλά παράλληλα στις ανατολικές φιλοσοφίες. [33].

O εξαγνισμός είναι ένας τρόπος με τον οποίο μπορεί να γίνει προφανής η μεταφυσική λειτουργία της ψυχής. Παρά το γεγονός ότι ο εξαγνισμός μπορεί να λειτουργήσει δια-χωριστικά ανάμεσα στο εμείς και οι άλλοι, ανάμεσα στο πάνω και το κάτω, ανάμεσα στο καλό και το κακό, ως τε-λικό στόχο έχει τη σύνδεση της εξυψωμένης συνείδησης με την ενοποιημένη, συλλογική εικόνα του κόσμου. Σε φυσικό επίπεδο προφανέστερη χρήση του εξαγνισμού στην αρ-χαία Ελλάδα, είναι ο διαχωρισμός του ιερού μυστηριακού

ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΕΡΓΟΝ ΕΣΤΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

Συνέχεια από την σελίδα 15Πηλέως, όπως πριν έκανα, όταν (απολέσας τις δυνάμεις μου) τρεις φορές γύρω από την μεγάλη πόλι του Πριάμου έφευγα μακριά σου και ουδέποτε εβάσταζα να σε αντιμετωπίσω επερχόμενον}. Και στην «Οδύσσεια»: «ημέν Οδυσσείος ηδ` υιού κυδαλίμοιο» {(αυτή) και του Οδυσσέως και του ευγενούς στην καρδιά υιού του: Χ 238}. Άλλη επίσης κοιλότης του μητρικού ανθρωπίνου σώματος έχουσα επί-σης δι` άλλης κοιλότηος έξοδο, είναι η μήτρα (νηδύς) και το αιδίον (το γεννητικό μόριο της γυναικός). Και είναι γνωστό, ότι η κοιλότη-τα αυτή πληρούται δι` υγρού («Υ»), όταν η γυναίκα πρόκειται να γεννήση. Το βρέφος, ο βροτός άνθρωπος κατ` ευθείαν και ορμητικώς («Ι») ωθών («Ε») εξέρχεται στην αγκάλη του οίκου η της μαίας («Υ») διά σπασμών («Σ») παλινδρομικών.

Η γραφή «υιεύς» είναι ορθότερη του «υιός», διότι είναι τελειότερη η περιγραφή του συμ-βάντος, κατά την διάρκεια του οποίου γίνεται η έξοδος του παιδός. Πράγματι η διάκρισι του «υιέος» ως του άρρενος παιδός και της κού-ρης ως της θυγατρός και του κούρου ως του νεανίσκου επίσης κυριολεκτούν, συνοπτικώς, την έξοδον εκ της μήτρας του παιδός και τον ερχομό του στον οίκο. Η λέξι π.χ. «κούρος» αναγιγνωσκόμενη αποκαλύπτει ότι ο διά κτυπημάτων διαχωριζόμενος («Κ») εκ της μήτρας («Ο») και εκ της κοιλότητος («Υ») ρέων («Ρ») προς τον οίκο («Ο») ως νέα μορ-φή («Σ»), είναι ο Κ,Ο,Υ,Ρ,Ο,Σ. Η «κούρη» προς διάκρισιν εξέρχεται στο φως του ηλίου («Η»). Αυτή δε η θύγατρα ή θυγάτηρ είναι κατά στοιχείον η θάλασσα η τρυφερά μήτρα η οποία διά του γάμου μετά ανδρός τίκτει διά της ωθήσεως ή διά της ροής των υγρών άν-θρωπον. Έδωσα πολύ σύντομα την ανάγνωσι των σχετικών λέξεων, ώστε ο αναγνώστης να κατανοήση πόσο οι ταυτόσημες έννοιες ανα-


Η γραφή «υιεύς» εί-

ναι ορθότερη του «υιός», διότι είναι τε-

λειότερη η περιγραφή του συμβάντος, κατά την δι-

άρκεια του οποίου γίνεται η έξοδος του παιδός. Πράγματι

η διάκρισι του «υιέος» ως του άρρενος παιδός και της κούρης

ως της θυγατρός και του κούρου ως του νεανίσκου επίσης κυριολε-κτούν, συνοπτικώς, την έξοδον εκ της μήτρας του παιδός και τον ερχο-μό του στον οίκο. Η λέξι π.χ. «κού-ρος» αναγιγνωσκόμενη αποκαλύπτει ότι ο διά κτυπημάτων διαχωριζό-μενος («Κ») εκ της μήτρας («Ο») και εκ της κοιλότητος («Υ») ρέων («Ρ») προς τον οίκο («Ο») ως νέα μορφή («Σ»), είναι ο Κ,Ο,Υ,Ρ,Ο,Σ. Η «κούρη» προς διάκρισιν εξέρ-χεται στο φως του ηλίου («Η»). Αυτή δε η θύγατρα ή θυγάτηρ είναι κατά στοιχείον η θά-λασσα η τρυφερά μήτρα η οποία διά του γάμου μετά ανδρός τίκτει διά της

ωθήσεως ή διά της ροής των υγρών

άνθρωπον.


σχάση, σε μια διάσπαση. Από τη μια ένας δημόσιος χώρος, θεσμισμένος, όπου ο Καίσαρ κάνει ό,τι έχει να κάνει και όπου, παρ’ όλες τις συζητήσεις περί αυτού, δεν βλέπουμε με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να εφαρ-μοστούν οι κανόνες της ηθικής: ο εξομολογητής του βασιλιά μπορεί βεβαίως να του επιβάλλει μια μετάνοια επειδή διέταξε τη σφαγή μερικών χιλιάδων υπηκόων του, όμως αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα τη νομιμότητα του βασιλιά. Από την άλλη, ένας ιδιωτικός χώρος, όπου ισχύει αυτή η μη πραγματοποιήσιμη προτροπή του να αγαπάς τον πλησίον σου, όποιος κι αν είναι αυ-τός, περισσότερο από τον εαυτό σου. Ασφαλώς, μετά τη θέσμισή του, ο χριστιανισμός απέκτησε εξαιρετική πνευματική ευρύτητα, οικειοποιούμενος μεγάλο τμήμα της αρχαίας φιλοσοφίας και των μεθόδων της, οπότε τα προβλήματα εμφανίζονται πιο επεξεργασμένα, συ-μπεριλαμβανομένων και των πολιτικών και ενεργοποι-είται μια ολόκληρη σοφιστεία.Όλα αυτά τα βρίσκουμε, από κάποια στιγμή και μετά, στους Πατέρες της Εκκλησίας και στη συνέχεια στους θεολόγους του Μεσαίωνα. Και τα επιχειρήματα εξακο-ντίζονται προς όλες τις κατευθύνσεις: για να καταδικά-σουν το φόνο του βασιλιά ή για να τον δικαιολογήσουν ή και τα δύο… επειδή έχει επανεισαχθεί στον δημόσιο χώρο κάτι σαν θείο φυσικό δίκαιο, που ο μονάρχης είναι παρά ταύτα υποχρεωμένος να σεβαστεί. Δεν επιτυγχάνεται όμως ποτέ μια συμφωνία, ένα μονοσή-μαντο δόγμα. Παραμένει σε τελευταία ανάλυση αυτή η διπλοπροσωπία της θέσμισης, ανάμεσα σε μια πολιτι-κή, που προέρχεται από την απλή πραγματικότητα και σε μια ηθική, που περιορίζεται στον ιδιωτικό βίο των ανθρώπων.Το κείμενο του άρθρου αποτελεί απόσπασμα σεμινα-ρίου (1983) του Κορνήλιου Καστοριάδη, το οποίο έχει συμπεριληφθεί στην “Ελληνική ιδιαιτερότητα, Τόμος Β΄, Η Πόλις και οι νόμοι” (εκδ. Κριτική, Αθήνα, 2008, μετάφραση: Ζωή Καστοριάδη.)Όμως, το σημαντικό -αυτός εξάλλου είναι και ο λόγος, που επέμεινα σε αυτή την παρέκβαση- είναι, ότι δεν υπάρχουν στον αρχαίο ελληνικό κόσμο η διπλοπρο-σωπία, το ενσωματωμένο ψέμα στην πραγματική λειτουργία της κοινωνίας και στην παράσταση, που φτιάχνει η ίδια για τον εαυτό της και η οποία εξακολου-θεί να υφίσταται από το Μεσαίωνα μέχρι τον σύγχρο-νο κόσμο μας. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε, ότι απουσιάζει από όλες τις ιστορικές κοινωνίες, με εξαίρεση τις μονοθεϊστικές. Οι Ασιάτες δεσπότες δεν θα πουν κάτι και θα κάνουν κάτι άλλο. Στην Ελλάδα, στη Ρώμη, δεν θα πουν, ότι όλα τα ανθρώπινα όντα είναι ίσα για να επικυρώσουν στη συνέχεια τις υπάρ-χουσες ιεραρχίες. Δεν θα ισχυριστούν, ότι η δικαιοσύ-νη οφείλει, να προέχει στις σχέσεις μεταξύ πόλεων, θα πουν ότι αυτό που υπερισχύει στις σχέσεις μεταξύ πόλεων, αν δεν είναι ίσες, είναι η βία. Δεν θα βρούμε όμως αυτές τις εξωφρενικές καταστάσεις, στις οποί-ες έχουμε από τη μια μεριά ένα διεθνές δίκαιο, που υποτίθεται ότι εξασφαλίζει τη δικαιοσύνη στις σχέσεις μεταξύ Κρατών και από την άλλη παρεμβάσεις στη Νικαράγουα, στα νησιά Φόκλαντ, στο Αφγανιστάν κ.α., καταστάσεις στις οποίες το δίκαιο δεν παίζει απολύτως κανένα ρόλο. Εφιστώ την προσοχή σας σε αυτό το κεφαλαιώδες γεγονός: μία από τις συνθήκες ύπαρξης αυτού, που αποκαλούμε ιδεολογία -με την πραγματική έννοια του όρου και όχι με την έννοια που κολλά πα-ντού, όπως στους αλθουσερικούς ή σε άλλους, που μιλάνε για ιδεολογία των Ελλήνων ή των Παπούα- εί-ναι ακριβώς αυτός ο διχασμός ανάμεσα στο λέγειν και το πράττειν.Μια τέτοια απόσταση ανάμεσα σε απατηλό λόγο και πραγματικότητα της κοινωνικής δράσης έχει σημα-ντικές προεκτάσεις. Μια πραγματική ηθική μόνο στα εφ’ ημίν, σε ό,τι εξαρτάται από εμάς, μπορεί να ανα-φέρεται. Και είναι ουσιώδες να αναγνωρίσουμε αυτόν ακριβώς το χώρο της ψυχικής ζωής, που ο άνθρωπος δεν ελέγχει – εξ’ άλλου δεν μπορούμε να δούμε στη συγκεκριμένη περίπτωση τί θα σήμαινε ο έλεγχος. Μπορούμε να ελέγξουμε τη συμπεριφορά, που προέρ-χεται από τα συναισθήματα, όχι όμως τα ίδια τα συναι-

σθήματα. Κατά συνέπεια, κάθε ηθική προτροπή απευ-θυνόμενη στα συναισθήματα είναι παράλογη. Ακόμη μεγαλύτερος παραλογισμός είναι η προσπάθεια επι-βολής αδύνατων ή αντιφατικών συναισθημάτων.Όποιος αγαπά όλο τον κόσμο φυσικά δεν αγαπά κανένα. Και όποιος αγαπά αυτό που μισεί δεν μισεί τίποτα – αλλά όποιος δεν μισεί τίποτα δεν επενδύει τίποτα συναισθηματικά. Πράγμα, που οριακά είναι δυνατό, αλλά αποτελεί εξ ορισμού αποκλειστικότητα ορισμένων ατόμων, χριστιανών αναχωρητών στην έρημο ή οπαδών του βουδισμού. Και η ύπαρξη αυτών των περιθωριακών ατόμων, ερημιτών ή αγίων επιτρέ-πει ταυτόχρονα στην κοινωνία να δικαιολογείται και να ενοχοποιείται δίνοντας στον εαυτό της την απατηλή απόδειξη της δυνατότητας να πραγματωθεί το διακη-ρυσσόμενο ιδεώδες. “Ο άγιος τάδε το καταφέρνει, άρα η ηθική μας δεν είναι παράλογη· εμείς όμως δεν έχου-με το απαιτούμενο ανάστημα, πρέπει επομένως να εξιλασθούμε, να γονυπετήσουμε, να συνεισφέρουμε στους εράνους για την ανοικοδόμηση του ιερού ναού κ.λπ. – και ταυτόχρονα, αναμφίβολα, να μάθουμε να εξαπατάμε”.Ίσως υπήρξε κάποια στιγμή στην ιστορία του χριστια-νισμού, που αυτή η διπλοπροσωπία δεν είχε ακόμη εμφανιστεί: Αναφέρομαι στους δύο πρώτους αιώνες της εξάπλωσής του (τον 2ο και τον 3ο μ.Χ. αιώνα) περίοδο, για την οποία έχει κανείς την εντύπωση σε μεγάλο βαθμό, ότι αυτοί οι χριστιανοί είχαν πράγματι παραιτηθεί από την εγκόσμια ζωή και περίμεναν ανά πάσα στιγμή τη Δευτέρα Παρουσία, την επιστροφή του Χριστού επί της γης. Ως εκ τούτου, η επίγεια ζωή -συμπεριλαμβανομένης βεβαίως και της ζωής των πο-λιτικών θεσμών- έχανε κάθε σημασία, αφού ο Μεσσίας θα εμφανιζόταν από τη μια στιγμή στην άλλη.Υπό αυτές τις συνθήκες, όταν τα άτομα ζουν μια ζωή, που μόνο κατ’ όνομα είναι, ζωή, σε απόλυτη ετοιμότη-τα και με τις αποσκευές ανά χείρας για το ταξίδι στον άλλο κόσμο, είναι δυνατό να φανταστούμε εφαρμογή της χριστιανικής ηθικής που να μην αποτελεί διαρκή διπλοπροσωπία. Από τη στιγμή όμως που οι χριστια-νοί εγκαθίστανται μόνιμα στη ζωή της κοινωνίας, και επομένως από τη στιγμή, όπου ο χριστιανισμός ανα-γνωρίζεται (το 313 μ.Χ., επί Κωνσταντίνου) και στη συ-νέχεια γίνεται η υποχρεωτική θρησκεία για όλους τους κατοίκους της Αυτοκρατορίας επί ποινή διώξεων (384, ψήφισμα του Θεοδόσιου), η διπλοπροσωπία βρίσκεται στην καρδιά της χριστιανικής θέσμισης της κοινωνίας και η κατάσταση αυτή προεκτείνεται μέχρι τις μέρες μας με τη διάσταση ανάμεσα σε ένα δικαιολογητικό λόγο και στην πραγματικότητα.Συμπεραίνοντας, ας επανέλθουμε σε δύο στοιχεία της άτυπης θέσμισης της κοινωνίας στην αρχαία Ελλάδα, δηλαδή τον έλεον και τη φιλίαν. Διαβάστε σχετικά ή ξαναδιαβάστε αυτό το υπέροχο χωρίο των «Ηθικών Νικομαχείων» (Η, 1155a 23-29), όπου ο Αριστοτέλης λέει, ότι πρόκειται για τη σημαντικότερη αρετή, σημα-ντικότερη ακόμη και από τη δικαιοσύνη, σε βαθμό που οι νομοθέτες δικαίως ασχολούνται περισσότερο με τη φιλία, παρά με τη δικαιοσύνη. Φράση πολύ περίεργη, που θα έπρεπε να αναλυθεί σε βάθος, τόσο σε σχέ-ση με το ιστορικό ανάφορο, το οποίο έχει κατά νου ο Αριστοτέλης, όσο και για την κατανόηση της σημασίας της.Όπως και να ‘χει το πράγμα, αντιμετωπίζει αρνητικά το γεγονός, ότι οι τύραννοι δεν συμβιβάζονται με τη φιλία μεταξύ πολιτών και προσθέτει, ότι αν η φιλία βασίλευε παντού στην πόλη, δεν θα υπήρχε ανάγκη δικαιο-σύνης, διότι, όπως λέει η παροιμία, «τα πάντα είναι κοινά μεταξύ φίλων» («Ηθικά Νικομάχεια», Η, 1159 b 30). Χαράσσει έτσι ένα είδος προοπτικής – ορίου, ένα ιδεώδες, στο πλαίσιο του οποίου, ιδιαίτερα, το μεγάλο ερώτημα της διανεμητικής δικαιοσύνης (τι πρέπει να δοθεί σε ποιον;) δεν θα ετίθετο καν, δεδομένου, ότι δεν θα υπήρχε κανείς, που θα ήθελε να προστατεύ-σει τα αγαθά του ούτε θα είχε βλέψεις για τα αγαθά του άλλου, και όπου ακόμη και οι όροι «δικό μου» και «δικό σου» θα είχαν περιπέσει σε αχρησία. Πηγή... Περισσότερα: http://www.schizas.com

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης Απομυθοποιεί την Χριστιανική «αγάπη»Συνέχεια από την σελίδα 8


Συνέχεια από την σελίδα 16χώρου από τον βέβηλο.

«Εμείς οι ίδιοι θέτουμε όρια στα ιερά και τα τεμένη των θεών, ώστε κανείς να μη διασχίσει αυτά τα όρια, αν δεν είναι καθαρός και όταν μπαίνουμε εξαγνιζόμαστε, οτιδή-ποτε μιαρό να ξεπλύνουμε από πάνω μας» [34].

Υπάρχουν άφθονες φιλολογικές και αρχαιολογικές μαρ-τυρίες, από την εγχάρακτη κεραμεική και τις ανασκαφές για κρήνες εξαγνιστικές στην είσοδο ιερών και μυστηρι-ακών τόπων για τον εξαγνισμό των εισερχομένων [35]. Τα μυστήρια έχουν ως στόχο να δώσουν στον μυημένο μια άμεση επαφή και βίωση της γνώσης που αποκτούσε ο μυημένος στις φιλοσοφικές ακαδημίες της εποχής του. Η εισαγωγή στα μυστήρια ήταν βαθμιαία και το ενδιαφέρον στην προκειμένη περίπτωση ήταν ότι ο πρώτος βαθμός σχετιζόταν με την κάθαρση. Οι μυημένοι σε αυτόν τον βαθμό, εκκινώντας από τα πρότυπα μυστήρια της Ελευσί-νας, ονομάζονταν Καθαροί, δηλαδή εξαγνισμένοι.

Στα Βακχικά Μυστήρια βρισκόταν στο επίκεντρο η λατρεία του Διονύσου, ως εναρκτήριο σημείο όλων των θεωρή-σεων για τον κόσμο και την ανθρώπινη φύση. Οι Ορφικοί πίστευαν ότι οι ανθρώπινες ψυχές ήταν περιορισμένες στο σώμα ως να ήταν φυλακισμένες κατάσταση που όρι-ζαν ως γένεση εν αναμονή του ελευθερωτή Διονύσου. Οι οδύνες της ψυχής, οι φάσεις μέσω των οποίων περνούσαν σε ανώτερη μορφή της ύπαρξης, η κάθαρση και η φώτισή τους είναι το επαναλαμβανόμενο θέμα των ορφικών κει-μένων [36].

Στα Μυστήρια των Μεγάλων Θεών στην Σαμοθράκη η τελετουργία φέρεται πως γινόταν βράδυ και το ιερό φω-τιζόταν με πυρσούς. Πριν την εισαγωγή του στα μυστήρια ο υποψήφιος έπρεπε να πάρει μέρος σε τελετή κάθαρσης, να εξομολογηθεί το βαρύτερο από τα αμαρτήματά του στον ειδικό ιερέα «Κόη, τον φονέα καθαίροντα» [37] που άκουγε τον εξομολογούμενο και είχε το αξίωμα να εξαγνί-ζει ακόμα και τον φονιά που μετάνιωνε για την πράξη του. Έτσι τού επιτρεπόταν να παρακολουθήσει την μυθολογική αφήγηση του ιερού λόγου και να φορέσει εντέλει την πορ-φυρή φαρδιά ζώνη στη μέση του, ως μάρτυρας της απο-κάλυψης των ιερών συμβόλων.

Στο δελφικό πλαίσιο ο εξαγνισμός ήταν αναγκαίος ακόμα και για την πυθώνισσα ιέρεια. Πριν η Πυθία ερωτηθεί, έπρεπε να προετοιμαστεί τελετουργικά. Τα περισσότερα καθαρτικά τελετουργικά περιελάμβαναν δάφνη, το φυτό του Απόλλωνα που συνδεόταν με την μαντική τέχνη. Πί-νοντας εξαγνιστικό νερό από την πηγή και στεφανωμένη με στεφάνι δάφνης, η Πυθία ετοιμαζόταν για το μαντικό έργο της [38]. Άλλωστε ο Θεός που έγινε γνωστός κυρίως για την καθαρτική του δύναμη πάνω στο μίασμα είναι ο Απόλλων. Η δική του κάθαρση κράτησε εννέα χρόνια εξο-ρίας, μετά από τα οποία εξαγνίστηκε απόλυτα. Στο δελφι-κό μυστηριακό κύκλο διατηρείτο εννεαετής κύκλος μυστη-ριακού γιορτασμού όχι μόνο της κάθαρσης του ίδιου του Απόλλωνα, αλλά και της εντολής προς όλους τους ιερείς στα πανελλήνια ιερά του Απόλλωνα να λειτουργούν ως επίσημα κέντρα κάθαρσης στη περιοχή τους, προς τιμήν του Καθαρσίου ή Αποτροπαίου Απόλλωνα.

Τα τυπικά της κάθαρσης διέφεραν από λατρεία σε λατρεία και από περιοχή σε περιοχή. Τόσο τα μεγαλύτερα Ελευ-σίνια Μυστήρια είχαν ως προϋπόθεση την τελετή καθα-ρισμού όσο και στα μικρότερα Ελευσίνια Μυστήρια, που έπρεπε να παρακολουθήσουν οι αμύητοι πριν από την είσοδο στην Ελευσίνα σχεδόν ένα χρόνο αργότερα. Τα Με-γάλα Μυστήρια επικεντρώνονταν σε μεγάλο βαθμό στην κάθαρση του μυημένου. Σε αυτή τη μορφή εξαγνισμού χρησιμοποιείτο το τελετουργικό του χορού, της μουσικής, της φωτιάς και το λουτρό στη θάλασσα, σε συνδυασμό με την ιεροτελεστία του φαρμακού (το τελετουργικό θυσίας του αποδιοπομπαίου τράγου, αλλά με τη μορφή ενός νε-αρού χοίρου), σε ατομικό επίπεδο αλλά και στο επίπεδο της πόλης, στη Δήμητρα που αντιπροσώπευε το θάνατο του δόκιμου και την καθαρή κατάσταση του μυημένου. Η μουσική, ο χορός, το θαλασσινό νερό, οι δάδες και οι θυ-σίες είναι όλα στοιχεία της κάθαρσης και μέσω αυτών των τελετών εξαγνίζονταν οι μυημένοι για να εισέλθουν στον

Κάτω Κόσμο, να σταθούν μπροστά στη Θεά και να ακού-σουν αυτό που είναι απαγορευμένο να προφερθεί.

Είναι ενδιαφέρον εδώ ότι τα κατώτερα μυστήρια ιδρύθη-καν ως χάρη της Δήμητρας προς τον ημίθεο Ηρακλή. Για να εισέλθει στον Άδη και να συλλάβει τον Κέρβερο, έπρεπε να μυηθεί στα Ελευσίνια. Ωστόσο, υπήρχε περιορισμός στα Ελευσίνια για αυτούς που είχαν αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή και έφεραν το μίασμα του αίματος στα χέρια τους. Έτσι χρειάστηκε ειδική τελετουργία εξαγνισμού για τον Ηρακλή στα κατώτερα μυστήρια, ώστε να περάσει στα ανώτερα και να κερδίσει την είσοδό του στον Κάτω Κόσμο. Η μυθι-κή και συμβολική κάθαρση του Ηρακλή από το αίμα όσων φόνευσε μαρτυρείται και από αρχαιολογικά ευρήματα και υποδηλώνει την κάθαρση ως νόμο καθολικό, από τον οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει θνητός, ημίθεος ή Θεός, όπως συνέβη στην περίπτωση του Απόλλωνα.

Βλέπουμε, λοιπόν, με βάση όσα λέχθηκαν ήδη πως τόσο τα μυστήρια όσο και οι μικρότεροι ετήσιοι γιορτασμοί και οι φιλόσοφοι δίδασκαν πως η κάθαρση συνδεόταν με το ταξίδι της ψυχής είτε προς τη Μονάδα ή προς τον Κάτω Κόσμο, όσο και με λειτουργίες του σώματος, του οίκου και της πόλης. Ο Πλάτωνας μίλησε για παρόμοιες ιδέες, όταν παρατήρησε ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων γύρω του ζούσε απλά μια ουδέτερη ΝΕΚΡΗ ζωή. Οι άν-θρωποι δεν ήταν ούτε καλοί, ούτε κακοί στον χαρακτήρα, (αφού οι νεκροί ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ). Γι’ αυτές τις επί-πεδες νεκρές ψυχές, ο Πλάτωνας ανέφερε τον πλου στην Λίμνη του Αχέροντα στον κάτω κόσμο, όπου θα μπορού-σαν να εξαγνιστούν και να επιστρέψουν και να γεννηθούν στο πρόσωπο της γης σαν πλάσματα ζωντανά.

Συνεπώς σε όλον τον αρχαίο κόσμο σχεδόν η κάθαρση ήταν προαπαιτούμενη όχι μόνο να προετοιμάσει την ψυχή για τον κάτω κόσμο, αλλά και σαν προετοιμασία πριν ξαναγεννηθεί. Αυτές οι βασικές έννοιες διαμόρφωσαν τις πεποιθήσεις σχετικά με το μίασμα γύρω από τον θάνατο και την γέννηση. Η καθαρότητα στον θάνατο και την ζωή είναι κεντρικής σημασίας για την πνευματικότητα του αρ-χαίου κόσμου και συνεπώς η κάθαρση, ως μέσο απόκτη-σης της πολυπόθητης καθαρότητας, του εξαγνισμού.

Τώρα, πως το να θυσιάζεις ζωντανά, να κάνεις λιτανείες και προσευχές καθαρίζει και απολυτρώνει την ανθρώπινη ψυχή, μόνο τα νεκρά άψυχα ανθρώπινα ζώα μπορούν να το εξηγήσουν, αλλά αυτοί είναι ανίκανοι για οποιαδήποτε εξήγηση άπτεται της ΛΟΓΙΚΗΣ. Ετσι λοιπόν μια άσωτη φυλή δεν σώζεται με τίποτα.

Υπάρχει τεχνική να ΚΑΘΑΡΘΕΙΣ (να αφαιρέσεις) το μίασμα του χριστιανικού βαπτίσματος που σου φόρτωσαν για να αισθάνεσαι ταπεινός και δούλος, αλλά απαιτεί ΔΥΝΑΜΗ ΨΥΧΗΣ δηλ. απαιτεί ΨΥΧΗ.

Κ.Κ. /Ηω Αναγνώστου

***Εικόνα 1η: Αναθηματικός πίνακας της Νίννιον που ανα-καλύφθηκε στην Ελευσίνα, αναπαριστά την Δήμητρα, την Περσεφόνη και τους συμμετέχοντες στα Μυστήρια, τους μύστες, με στεφάνια στα μαλλιά και κλαδιά στα χέρια (ιάκ-χους). Την νύχτα, οι μύστες παρέμεναν στην Ελευσίνα, ενώ οι υπόλοιποι, επισκέπτες και αμύητοι, διώχνονταν από έναν κήρυκα. Πιστεύεται ότι οι μύστες έπιναν τον κυκεώνα στο αποκορύφωμα των Μυστηρίων για να σπάσουν την ιερή αποχή από το φαγητό και το ποτό, ο οποίος αποτε-λούνταν κυρίως από νερό, κριθάρι και βότανα. Επαναλάμβαναν τον όρο εχεμύθειας των Μικρών Ελευσι-νίων, περνούσαν από νέο εξαγνισμό και οδηγούνταν από το μυσταγωγό στο Τελεστήριον.

Φαίνεται πως η τελετή χωριζόταν σε τρία τμήματα: τα δρώμενα, κατά τα οποία γινόταν αναπαράσταση της ιστο-ρίας της Δήμητρας και της Περσεφόνης, καθώς και της αρ-παγής της τελευταίας από τον Άδη και της περιπλανήσεως της μητέρας της για να την βρει, τα δεικνύμενα, όπου ο Ιεροφάντης έμπαινε στο Ιερό και έβγαινε λίγο αργότερα με τα Ιερά αντικείμενα των δυο θεοτήτων, τα οποία πρόβαλ-λε στους μυημένους, και τα λεγόμενα, συμβολικές φράσεις των μυστών. Ακολουθούσε ο ύψιστος βαθμός μυήσεως με

την ονομασία εποπτεία. Κεντρικό σύμβολο της εποπτείας ήταν ένα στάχυ, το οποίο φυλασσόταν στο άδυτο του Τελεστηρίου και αφού θεριζόταν τελετουργικά από τον ιεροφάντη, επιδεικνυόταν στους πιστούς ως σύμβολο της ανεξάντλητης δημιουργικής δυνάμεως της Μητέρας Γης. Οι αρχαίοι συγγραφείς αποφεύγουν να δώσουν περισ-σότερες λεπτομέρειες για το σημείο αυτό, καθώς όποιος συμμετείχε στα Μυστήρια και αποκάλυπτε κάτι από την τελετή τιμωρούνταν με θάνατο. Κατά την έβδομη και όγδοη ημέρα, οι μυημένοι επέστρεφαν στην Αθήνα. Η ένα-τη και τελευταία ημέρα ονομαζόταν πλημοχόαι, που ήταν ένα είδος αγγείου. Δύο τέτοια αγγεία γεμίζονταν με νερό ή κρασί από τους μύστες, τα ανύψωναν και έπειτα προσέ-φεραν χοές προς την ανατολή και την δύση προφέροντας μυστικές φράσεις.

Τα Μικρά Ελευσίνια αποτελούσαν προετοιμασία για τα Μεγάλα Μυστήρια. Πραγματοποιούνταν κατά τον μήνα Ανθεστηριώνα και ήταν προς τιμήν της Περσεφόνης. Ο νε-οπλατωνιστής Thomas Taylor, στο βιβλίο του “Ελευσίνια και Βακχικά Mυστήρια”, αναφέρει πως “τα Κατώτερα Μυστή-ρια δημιουργήθηκαν για να σημάνουν με αποκρυφιστικό τρόπο την κατάσταση της μη εξαγνισμένης ψυχής που έχει ενδυθεί το γήινο σώμα της και έχει περιβληθεί την υλική φύση.” Ενώ αρχικά απαγορευόταν η συμμετοχή στους μη Αθηναίους, αργότερα αναφέρεται από τον Ηρόδοτο πως όλοι οι Έλληνες μπορούσαν να λάβουν μέρος στη μύηση, ενώ αλλού αναφέρεται ότι απαγορευόταν στους εγκλημα-τίες, τους βαρβάρους, τους μάγους και τους άθεους. Οι μύσται, όπως λέγονταν, γίνονταν δεκτοί στα Μεγάλα Μυστήρια τουλάχιστον ένα χρόνο μετά την αρχική τους μύηση. Οι τελετές του πρώτου σταδίου μυήσεως περιλάμ-βαναν την θυσία ενός χοίρου στον λιμένα του Κανθάρου, θυσία κοινή με τα Θεσμοφόρια, πάλι προς τιμήν της Δήμη-τρος, και τον εξαγνισμό από έναν ιερέα με το όνομα Υδρα-νός. Οι μύστες έπρεπε επίσης να πάρουν όρκο εχεμύθειας από το μυσταγωγό. Δέχονταν κάποια διδασκαλία, που τους επέτρεπε αργότερα να αντιληφθούν τα μυστήρια στα Μεγάλα Ελευσίνια.

Εντυπωσιακή έγχρωμη αναπαράσταση του ψηφιδωτού-που απεικονίζει την αρπαγή της Περσεφόνης στο ταφικό μνημείο της Αμφίπολης.

εικόνα επάνω: Πορφυρά Ταινία [@Eλένη Ελαφηβόλου-Τσιλιβή]

Η σημασία της πορφυράς ταινίας στα μυστήρια της Σαμο-θράκης προέρχεται από τα σχόλια στον Απολλώνιο τον Ρόδιο, στο κείμενο της Αργοναυτικής εκστρατείας: “Λένε ότι ο Οδυσσέας, όντας μύστης και χρησιμοποιώντας τον πέπλο της Λευκοθέας ως ταινία, σώθηκε από την καταιγί-δα στη θάλασσα, βάζοντας το πέπλο γύρω από την κοιλιά του”

Γιατί οι μύστες δένουν πορφυρές ταινίες γύρω από τις κοιλιές τους. ” Σχόλια Απολλ. Póδ 1, 916 b “τάς τελετάς


Την Πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω!

Συνέχεια από την σελίδα 17πτύσσονται επίσης δι` άλλων γραμμάτων αλλά σχετικών εννοιών π.χ. γ-άμος, γ-υνή, γ-αία,γ-ύης κ.λ.π. (ίδε γράμμα Γ). Υμήν: λεπτό δέρμα, μεμβράνα, και ο θεός του γάμου Υμέναιος ( και άσμα γαμήλιο) πιθανή ρίζα το Υ-. Κατ` αρχάς είναι γνωστό, ότι διά λεπτής μεμβράνης καλύπτεται το στόμιο της μήτρας της γυναικός. Είναι επίσης γνωστό, ότι το μεν άρρεν εισέρχεται στην «ήβη» όταν εμφανισθή η υπήνη ή μύσταξ (δωρ.μάσταξ) και το θήλυ, όταν αρχίση η περιοδική ρύσι (έμμηνα). Τότε είναι δυνατόν να προκύψη εκ της συνουσίας πρώτον η ρήξι του λεγομένου παρθενικού υμένος και δεύτετον η εγκυμοσύνη του θήλεος και η γέννησι νέου ανθρώπου. Η κοιλότης της μήτρας της γυναικός, ο παρθε-νικός υμήν, η ρήξι και η γέννησι έδωσαν την βάσι, επί της οποίας εστήριξαν οι κοσμολόγοι των πανάρχαιων χρόνων και την γέννησι του κόσμου. Το συμπατικό ρηγματικό συμβάν (χάος) έφερε το φως, την ζωή. Την λέξι «υμέ-ναιος» ευρίσκομε τόσο στον Όμηρο όσο και στον Ησίοδο: «νύμφαις δ` εκ θαλάμων δαΐων υπό λαμπομενάων ηγίνεον ανά άστυ, πολύς δ` υμέναιος ορώρει» { τις νύμφες δε εκ των κοιτώνων (εξερχόμενες) κάτω από τις λάμψεις αναμμένων δάδων τις περνούσαν ανά την πόλι και το γαμήλιο τραγούδι δόνησε. (μελωδικά) τα ύψη: Ιλ. Σ 492-493}. Και στην «Ασπίδα Ηρακλέους» (στιχ. 273-274 ): «...τοι μεν γαρ ευσσώτρου επ` απήνης ήγον ανδρί γυναίκα, πολύς δ` υμέναιος ορώρει » {.. διότι αυτοί, λοιπόν, επί αμάξης καλότροχης έφερναν νύφη στο σπίτι του γαμπρού και το μεγάλο τραγούδι του υμεναίου δόνησε (μελωδικά) τα ύψη}. Θα υποδείξω, ότι ο Όμηρος ομιλεί για «νύμ-φας» και ο άγνωστος συγγραφεύς της «Ασπί-δος Ηρακλέους», την οποίαν εδημοσίευσε ο Ησίοδος, ομιλεί για «γυναίκα». Νύμφη ήταν η παρθένος εν ώρα γάμου ( Ιλ.Ι 560 η Θεγ.στιχ. 298): γυναίκα δε χωρίς την διάκρισι έγγαμη ή άγαμη (Ιλ. Λ 683).

Ας δούμε όμως τώρα, η λέξι «υμήν» τι απο-καλύπτει εκ τις αναγνώσεως των γραμμάτων της. Το «Υ» είναι η κοιλότης της μήτρας η έχουσα επίσης σχέσι με τα υγρά. Το «Μ» είναι το της μητρότητος μαλακό δέρμα. Το «Η» εί-ναι της «ήβης» διακριτικό γνώρισμα. Τέλος το «Ν» δίδει της νεάνιδος το νάστον, νάμα ή το νάκος το επικαλύπτον την μήτρα. Υμήν = το υπό της κοιλότητος («Υ») μαλακό («Μ») της ήβης («Η») νάκος («Ν») των νυμφών.

Η Συνέχεια Στο Επόμενο

Υμήν: λεπτό δέρμα, μεμβράνα,

και ο θεός του γάμου Υμέναιος ( και άσμα γαμή-

λιο) πιθανή ρίζα το Υ-. Κατ` αρχάς είναι γνωστό, ότι διά λεπτής

μεμβράνης καλύπτεται το στόμιο της μήτρας της γυναικός. Είναι επίσης

γνωστό, ότι το μεν άρρεν εισέρχεται στην «ήβη» όταν εμφανισθή η υπήνη ή μύσταξ (δωρ.μάσταξ) και το θήλυ, όταν αρχίση η περιοδική ρύσι (έμμηνα). Τότε είναι δυνατόν να προκύψη εκ της συνου-σίας πρώτον η ρήξι του λεγομένου παρθε-νικού υμένος και δεύτετον η εγκυμοσύνη του θήλεος και η γέννησι νέου ανθρώπου. Η κοιλότης της μήτρας της γυναικός, ο παρθενικός υμήν, η ρήξι και η γέννη-σι έδωσαν την βάσι, επί της οποίας εστήριξαν οι κοσμολόγοι των πα-νάρχαιων χρόνων και την γέννη-

σι του κόσμου. Το συμπατικό ρηγματικό συμβάν (χάος)

έφερε το φως, την ζωή.


τάς έν Σαμοθράικηι άγομένας, ας ει τις μυηθείη, έν τοις κατά θάλασσαν χειμώσι διασώζεται, και Όδυσσέα δε φασι μεμυημένον έν Σαμοθράικηι χρήσασθαι τώι κρηδέμνωι αντί ταινίας- περί γαρ τήν κοιλίαν οι μεμυημένοι, ταινίας άπτουσι πορφυράς”

Αυτό είναι σημαντικό, καθώς αναδεικνύει μια λεπτομέρεια της ιεροτελεστίας μαζί με το σκοπό της μέσα σε ένα μυθι-κό πλαίσιο. Η ιεροτελεστία, με απέκδυση και ένδυση με ένα κομμάτι πορφυρού υφάσματος, φαίνεται να είναι τυπική για την καβειριακή μύηση. Σημαίνει ότι ο μυούμενος έχει γυμνωθεί από τα γήινα όπως ο Οδυσσέας έχει πετάξει τα ρούχα του, προτού φορέσει τον πνευματικό, μυστηριακό πέπλο της Λευκοθέας. Το πορφυρό χρώμα δείχνει το μυη-τικό και μυσταγωγικό χαρακτήρα της ταινίας. Το κείμενο είναι σαφέστατο για το σκοπό της τελετής: Την διάσωση από τους κινδύνους της θάλασσας των επανενσαρκώσε-ων.

Μια άλλη εφαρμογή της ‘πορφύρας ταινίας’ αναφέρεται στον Όμηρο, όταν ο Αγαμέμνων καλεί τους συμπολεμιστές του σε μια ηρωική μάχη εναντίον του Έκτορα “κρατώντας ένα μεγάλο πορφυρό ρούχο στο δυνατό του χέρι”. Πιθα-νόν αυτό το ύφασμα να χρησιμοποιήθηκε από τον Αγα-μέμνονα, για να γίνει ευδιάκριτος μέσα στην ταραχή και πιθανόν σχετίζεται το με τη μαγική ταινία της Σαμοθρά-κης, που έχει τη δύναμη να ημερεύει την οχλοβοή. Ομήρου Ίλιαδα. 8,221. (Walter Burkert)

Η Λευκοθέα είναι η κόρη του Κάδμου και ο Ιερός Γάμος Κάδμου και Αρμονίας αποτελούσε μυστηριακή τελετουρ-γία στα Καβείρια της Σαμοθράκης. H Λευκοθέα -Ινώ όμως είναι αδερφή της Σεμέλης, μητέρας του Διονύσου. Είναι αυτή που γίνεται τροφός καθώς ο Δίας της αναθέτει να μεγαλώσει τον Διόνυσο μετά τον θάνατο της Σεμέλης/Σε-λήνης. “Μυρσίλος δὲ οὐ μόνην τὴν Ἰνὼ Λευκοθέαν φησίν, ἀλλὰ καὶ τὰς Νηρηίδας, Λευκοθέας ὀνομάζει”. Artem�dorus On�r., On�rocr�t�con Book 2, chapter 38, l�ne 11

Λευκοθέες είναι επίσης οι Νύμφες Υάδες- θεότητες της γονιμοποιού βροχής/υγρασίας, από την λέξη ύω=βρέχω καθώς έτσι σημαίνεται ο Διονύσος όπως και ο όμβριος Ζεύς. Η προτροπή «Υε Κύε» στα Ελευσίνια μυστήρια, δη-λαδή «βρέξε/γονιμοποίησε- καρποφόρησε /κυοφόρησε » (καθώς το κύω/κυέω σημαίνει κυοφορώ), δηλώνει την επίκληση για πνευματική γονιμοποίηση, κυοφορία αλλά και καρποφορία.

Τα τρία είδη Μυστηριακής Κάθαρσης

Στην φιλοσοφική σκέψη των ορφικοπυθαγορείων και πλατωνικών φιλοσόφων, με την θάλασσα αλληγορείται ο κόσμος των συνεχών επανενσαρκώσεων. Με την κοιλιακή χώρα (ηλιακό πλέγμα) συμβολίζεται το επιθυμητικό της ψυχής (κατά Πλάτωνα) δηλ.το ένα άλογο μέρος της, αυτό των σαρκικών παθών και των υλικών εξαρτήσεων. Η το-ποθέτηση της πορφυράς ταινίας στην κοιλιακή χώρα και ο διαχωρισμός αυτού του μέρους, του επιθυμητικού, υπο-δηλώνει την κάθαρσή του δια των μυστηρίων, μέσω της αρετής της εγκράτειας και της σωφροσύνης.

Ο δεύτερος διαχωρισμός υποδηλώνεται στην Περσεφόνη, με το περιδέραιο στον λαιμό της. Το μέρος μεταξύ της κοι-λιακής χώρας (επιθυμητικού) και της κεφαλής (λογιστικού) ονομάζεται θυμοειδές της ψυχής και αποτελεί το δεύτερο άλογο μέρος της, το οποίο δηλώνει τις συναισθηματικές ελείψεις ή υπερβολές της. Αυτές η ψυχή πρέπει να ανα-γνωρίσει στον εαυτό της και να αυτοθεραπεύσει μέσω εν-δοσκοπήσεως και κάθαρσης δια της αρετής της ανδρείας.

Σύμφωνα με τον ορφικό Πλάτωνα στο έργο του Τίμαιος, η κεφαλή είναι το σημαντικότερο μέρος του σώματος του ανθρώπου, γι’ αυτό και είναι τοποθετημένο στην κορυφή του. Το σχήμα του είναι σφαιρικό, όπως ο κόσμος, γιατί οι δημιουργοί του Θεοί έχουν τοποθετήσει εντός του το αθάνατο μέρος της ψυχής που βρίσκεται σε αρμονία με τις δύο περιφορές του κόσμου. Όλο το υπόλοιπο σώμα στην πραγματικότητα είναι το χθόνιο κομμάτι του, το θνητό. Γι’ αυτόν τον λόγο χωρίζεται από το κεφάλι, με τον λαιμό που συμβολικά τον ονομάζει “ισθμό”.

Το κεφάλι αποτελεί τον οίκο του αθάνατου μέρους της ψυχής στον άνθρωπο, αυτού που έχει επαφή με το Θείον. Πρόκειται για το “λογιστικόν” μέρος της ψυχής, σύμφωνα με την ορολογία που μας παραδίδει ο Πλάτων στην Πολι-τεία και καθάρεται δια της αρετής της φρόνησης. Το περι-δέραιο -ως κυκλικό κόσμημα στον λαιμό της Περσεφόνης -δηλώνει το τέλος των επανερσακώσεων στον κόσμο της γέννησης και της θάλασσας των παθών και των άθλων, των πόνων και του θανάτου.

“Εύ ταν κύκλου λήξαι και αναπνεύσαι κακότητος “ηύχοντο με μυστηριακή σημασία, οι πυθαγόρειοι μεταξύ των,πι-στεύοντας στην αθανασία της ψυχής και στην ευδαιμονία της εκτός των δεσμών και των πόνων του υλικού σώμα-τος. Με τον τμηματικό διαχωρισμό, των τριών μερών της Ψυχής-Περσεφόνης, στο βοτσαλωτό του μνημείου της Αμφίπολης συμβολίζεται η ψυχή αυτή που έχει αποκαθαρ-θεί διά των μυστηρίων, από τα θνητά της πάθη και κλεί-νοντας τον τελευταίο κύκλο της γήινης ενσάρκωσης, επι-στρέφει τελεία και εκθεωμένη στην Ιθάκη της. Εκεί, στην Θεία Πατρίδα της, όπου αιωνίως νέα, θα συμποσιάζεται μετά των Θείων ψυχών στις Νήσους των Μακάρων.

*** Παραπομπές

[1]. Καπρούλιας Α. (2008), Η Έννοια της Κάθαρσης στην Οντολογία του Πρόκλου, Αθήνα: Βασ. Ν. Κατσαρός. σ. 41. [2]. Οδύσσεια, Χ΄, 481-482. [3]. Ησίοδου, Έργα και Ημέραι, 333-337. [4]. Burnet J. (1958) Early Greek Philosophy, London: Adam and Charles Black, σ. 97. [5]. Kirk, G.S., Raven, J.V., Schofield, M., (1998), Οι Προσωκρατικοί Φιλό-σοφοι, (μτφρ. Δ. Κούρτοβικ), Αθήνα: ΜΙΕΤ, σσ. 37-38. [6]. Ορφικοί Ύμνοι, Διός, 1-9. [7]. Kirk, G.S., Raven, J.V., Schofield, M., (1998), σσ, 123-124. [8]. Guthrie, W.K.C. (1993), Οι Έλληνες φιλόσοφοι, από τον Θαλή ως τον Αριστοτέλη (μτφρ. Α. Σακελλαρίου), Αθήνα: ΜΙΕΤ, σ. 43. [9]. Mourelatos, P.D., (1974) The Pre-socratics, NY: Anchor Books, σ. 137. [10]. Αξελός Κ. (1976), Ο Ηράκλειτος και η φιλοσοφία του (μτφρ. Δ. Δημητριάδης), Αθήνα: Εξάντας, σσ. 244-245. [11]. Doddos, E.R., (1956), The Greeks and the Irrational, Berkeley: University of California Press, σ. 138. [12]. Zelerm E., Nestle, W., (1990), Ιστορία της Ελληνικής Φιλοσοφίας (μτφρ. Χ. Θεοδωρίδης), Αθήνα: Εστία, σ. 74. [13]. Bέικος Θ. (1995), Οι προσωκρατικοί, Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα, σ. 188. [14]. Diels, Hermannm, Kranz, Walther (1903), Die Fragmente der Vorsokratiker griechisch und deutsch, Berlin: Weidmannsche buchhandlung, σσ. 365-472. Demokritos fragmenta, Β 191, B171, B 173. [15]. Πλάτων, Κρατύλος, 405 a 8-b4. [16]. Hall, R.W., (1963), Plato and the Individual, Hague: Martinus Nijhoff, σσ. 57-58. [17]. Πλάτων, Φαίδων, 83e 2-3. [18]. Taylor, A.E., (2000), Πλάτων, (μτφρ. Ι. Αρζόγλου), Αθήνα: ΜΙΕΤ, σσ. 229-230. [19]. Πλάτων, Σοφιστής, 226d 9-10. [20]. Taylor, A.E., (2000), σσ. 221-222. [21]. Πλάτων, Τίμαιος, 89b 1-3. [22]. Campbell, J.S. (2001), Painless Pleasure: Catharsis in the Poetics. Les etudes Classiques, (69)3, σ. 226. [23]. Βουδούρης, Κ., (1996), Η Στωική ηθική φιλοσοφία ως θεραπεία. Στο Βουδούρης Κ. (επιμ.), Η ηθική φιλοσοφία των Ελλήνων, Αθήνα. [24]. Πλωτίνος, Εννεάδες, III, 6,5, 22-25. [25]. Πορφύριος, Περί αποχής Β΄ 44,4 [26]. Ιάμβλιχος, Προτρεπτικός, 65, 13-14. [27]. Ιάμβλιχος, Περί της κοινής μαθηματικής επιστήμης. [28]. Ιάμβλιχος, Περί του Πυθαγορείου Βίου, 70, 12-14. [29]. Smith, A., (1974), Porphyry’s place in the Neoplatonic tradition, The Hague: Martinus Nijhoff, σ. 97. [30]. Lloyd, L.C., Procession and division in Proclus, Soul and the Structure of Being in late Neoplatonism, Liverpool: Liverpool University Press, σσς. 37-38. [31]. Ιάμβλιχος, Περί Μυστηρίων, 6.5–7. [32]. Angus, Samuel (1975), The Mystery religions: A Study in the Religious Background of Early Christianity, Courier Dover Publications, σ. 52, επίσης σσ. 13, 15, 18, 24, 223, 271 κ.ά. [33]. Paulos Mar, Gregorios (2001), Neoplatonism and Indian Philosophy, στο Studies in Neoplatonism: Ancient and Modern, Vol. 9, NY: Sunny Press, σσ. 237, 239, 240. [34]. Ιπποκράτης. Περί ιερής νούσου, 148.55 ff. J., 1.46G. [35]. Parker, Robert, (1996), Miasma: pollution and purification in early Greek religion, Oxford and NY: Oxford University Press, σ. 19. [36]. Taylor, Thomas, (1891), The Eleusinian and Bacchic Mysteries, New York: J. W. Bouton, σ. 23. (online version on sacred texts) [37]. Estienne, Henri, Benoît Hase, Charles, (1841), Thesaurus Graecae Linguae, vol 4, Paris: Didot, σ. 1705. [38].Sourvinou-Inwood, Christiane (1979). The Myth of the First Temples at Delphi. The Classical Quarterly (New Series), 29, σσ. 231-251.

Πηγή... Περισσότερα: http://www.schizas.com



Μήγαριςἔχωἄλλοστὸνοῦμουπάρεξἐλευθερίακαὶγλώσσα; Δ. Σολωμός

Οι με αυτοκρατορικά διατάγματα διωγμοί των Ελλήνων (εθνικών) από το χριστιανικό ιερα-τείο την εποχή της ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (Βυζάντιο)

Τα παρακάτω είναι αυτοκρατορικά διατάγματα από την εποχή του Βυζαντίου με τα οποία δίνονται οδηγίες προς τους τοπικούς άρχοντες για το πως θα εξαλείψουν τους “Έλληνες”. Σαν Έλληνες θεωρούνται αυτοί που δεν ασπάστηκαν τον χριστιανισμό αλλά συνέχιζαν να εξασκούν την προγονική τους Ελληνική θρησκεία και να διαβάζουν και να μελετούν αρχαία κείμενα φιλοσόφων.

Εντύπωση προκαλεί η φράση “διαπράττουν την ασέβεια του Ελληνισμού“! Ο ορισμός του μίσους! Απολαύστε

ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ Α΄ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΑΔΟΧΩΝ ΤΟΥ ( 379-457 )

Όταν ανήλθε στον θρόνο ο Θεοδόσιος Α σε ηλικία 33 ετών σε συνεργασία με το Δυτι-κό Ρωμαϊκό κράτος άρχισε απάνθρωπους διωγμούς με εκατομμύρια νεκρούς για την επικράτηση του χριστιανισμού ως μοναδικής θρησκείας του κράτους. Ο Θεοδόσιος εφάρμοσε την Ιερά εξέταση στην Ανατολή πολύ πριν εφαρμοστή στην Δύση επιβάλ-λοντας μαζικές εκτελέσεις διανοουμένων και καταστρέφοντας στην πυρά φιλοσοφικά έργα

380 Κηρύσσει όλες τις θρησκείες εκτός νόμου πλην της Χριστιανικής, όλοι όσοι δεν είναι Χριστιανοί θεωρούνται ΄΄αιρετικοί, μωροί, και σιχαμεροί.΄΄ Αρχίζουν οι κατα-στροφές ναών και ιερών και πάνω στα θεμέλια τους κτίζονται εκκλησίες. Δίνει εξου-σιοδότηση στον επίσκοπο Μεδιολάνου Αμβρόσιο να καταστρέψει όλους τους ναούς των Εθνικών. Χριστιανοί ιερείς καθοδηγούν τον χριστιανικό όχλο ενάντια στον ναό της Δήμητράς στην Ελευσίνα καταστρέφουν τα πάντα γύρω τους και προσπαθούν να λιντσάρουν τους Ιεροφάντες των Ελευσίνιων Μυστηρίων Νεστόριο και Πρίσκο. Ο 95-χρονος Ιεροφάντης Νεστόριος λίγο πριν οδηγηθεί στην πυρά περίλυπος ανακοινώ-νει το τέλος των Ελευσίνιων Μυστηρίων και την βίαιη επικράτηση του πνευματικού σκότους.

381 Απαγορεύεται η επίσκεψη σε Εθνικούς ναούς, και καταδικάζονται σε θάνατο όσοι προσφέρουν θυσίες και τους κατάσχεται η περιουσία Οι Εθνικοί χαρακτηρί-ζονται παράφρονες και ιερόσυλοι.( Θεοδοσ. Κώδιξ. 16,10, 7 ). Μια επιστροφή στις αρχαίες λατρείες αρχίζει να παρατηρείται στην αυτοκρατορία με μαζικές αποκηρύ-ξεις της θρησκείας του γιαχβέ και του ναζωραίου. ο “Μέγας” και “Άγιος” Θεοδόσιος βλέποντας την επιστροφή πολλών χριστιανών στις πατρώες λατρείες με διάταγμα του στερεί τα πολιτικά δικαιώματα όλων των χριστιανών που επιστρέφουν στις παραδο-σιακές λατρείες. Η συνέχεια στο επόμενο

Κεντρικό σύμβολο της εποπτείας ήταν ένα στάχυ, το οποίο φυλασσόταν στο άδυτο του Τελεστηρίου και αφού θεριζόταν τελετουργικά από τον ιερο-φάντη, επιδεικνυόταν στους πιστούς ως σύμβολο της ανεξάντλητης δημιουργικής δύναμης της Μη-τέρας Γης. Οι αρχαίοι συγγραφείς αποφεύγουν να δώσουν περισσότερες λεπτομέρειες για το σημείο αυτό, καθώς όποιος συμμετείχε στα Μυστήρια και αποκάλυπτε κάτι από την τελετή τιμωρούνταν με θάνατο.

Κατά την έβδομη και όγδοη ημέρα, οι μυημένοι επέστρεφαν στην Αθήνα. Η ένατη και τελευταία ημέρα ονομαζόταν πλημο-χόαι, που ήταν ένα είδος αγγείου.Δυο τέτοια αγγεία γεμίζονταν με νερό ή κρασί από τους μύστες, τ’ ανύψωναν κι έπειτα προσέφεραν χοές προς την ανατολή και τη δύση προφέροντας μυστικές φράσεις. (4)ΒικιπαίδειαΤα Μικρά Ελευσίνια αποτελούσαν «προετοιμασία» για τα Μεγάλα Μυστήρια. Πραγματοποιούνταν κατά το μήνα Ανθεστηριώνα και ήταν προς τιμήν της Περσεφόνης.Ο νεοπλατωνιστής Thomas Taylor, στο βιβλίο του «Ελευσίνια και Βακχικά Mυστήρια», αναφέρει πως «τα Κατώτερα Μυστήρια δημιουργήθηκαν για να σημάνουν με αποκρυφιστικό τρόπο την κατάστα-ση τής μη εξαγνισμένης ψυχής που έχει ενδυθεί το γήινο σώμα της και έχει περιβληθεί την υλική φύση.»Ενώ αρχικά απαγορευόταν η συμμετοχή στους μη Αθηναίους, αργότερα αναφέρεται από τον Ηρό-δοτο πως όλοι οι Έλληνες μπορούσαν να λάβουν μέρος στη μύηση,(i) ενώ αλλού αναφέρεται ότι απαγορευόταν στους εγκληματίες, τους βαρβά-ρους, τους μάγους και τους άθεους.Οι μύσται, όπως λέγονταν, γίνονταν δεκτοί στα Μεγάλα Μυστήρια τουλάχιστον ένα χρόνο μετά την αρχική τους μύηση.Οι τελετές του πρώτου σταδίου μύησης περιλάμ-βαναν τη θυσία ενός χοίρου στο λιμένα του Καν-θάρου, θυσία κοινή με τα Θεσμοφόρια, πάλι προς τιμήν της Δήμητρος, και τον εξαγνισμό από έναν ιερέα με το όνομα Υδρανός.(ii) Οι μύστες έπρεπε επίσης να πάρουν όρκο εχεμύ-θειας από το μυσταγωγό. Δέχονταν κάποια διδα-σκαλία, που τους επέτρεπε αργότερα να αντιλη-φθούν τα μυστήρια στα Μεγάλα Ελευσίνια.(i) […]τὴν δὲ ὁρτὴν ταύτην ἄγουσι Ἀθηναῖοι ἀνὰ πάντα ἔτεα τῇ Μητρὶ καὶ τῇ Κούρῃ, καὶ αὐτῶν τε ὁ βουλόμενος καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων μυεῖται. Ηρο-δότου Ιστορίαι, Βιβλίο Η΄, κεφ. 65(��) ��δρανός�• ὁ �γνιστὴς τῶν Ἐλευσινίων Ησύχι-��) ��δρανός�• ὁ �γνιστὴς τῶν Ἐλευσινίων Ησύχι-) ��δρανός�• ὁ �γνιστὴς τῶν Ἐλευσινίων Ησύχι-ος Λεξικόν(iii) τρίγλη and μαινίς, Αθήναιου Βιβλίο Ζ’, σ.325(��) τῶν εἰς Ἐλευσῖνα παρόδων ἐκράτουν ο� πο-��) τῶν εἰς Ἐλευσῖνα παρόδων ἐκράτουν ο� πο-) τῶν εἰς Ἐλευσῖνα παρόδων ἐκράτουν ο� πο-λέμιοι παρόντες, οὐδένα κόσμον εἶχεν ἡ τελετὴ πεμπομένη κατὰ θάλατταν, ἀλλὰ καὶ θυσίαι καὶ χορεῖαι καὶ πολλὰ τῶν δρωμένων καθ᾽ ὁδὸν �ερῶν, ὅταν ἐξελαύνωσι τὸν Ἴακχον, �π᾽ ἀνάγκης ἐξελείπετο.Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Αλκηβιά-δης κεφ. 34.(v) Αριστοφάνη Βάτραχοι, στ.315 κ.έ.Βιβλιογραφία

• Παναγιώτης Παχής, «Η κάθαρση στα Ελευσίνια Μυστήρια: Προπαρασκευαστικές τελετουργίες», Επιστημονική Επετηρίδα Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τμήμα Θεολογίας. Νέα Σειρά, τομ.1, Θεσσαλονίκη: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, 1990, 197 – 257.• Carl Kereny�, Eleus�s : Archetypal Image of Mother and Daughter, Boll�ngen; Repr�nt ed�t�on (August 12, 1991), ISBN 06-910-191-50• George Emmanuel Mylonas, Eleus�s and the Ele-us�n�an Myster�es, Pr�nceton, N.J., Pr�nceton Un��er-

s�ty Press, 1961.• Wasson, Ruck, Hofmann, The Road to Eleus�s: Un-�e�l�ng the Secret of the Myster�es, Harcourt, Brace, Jo�ano��ch, 1978• Thomas Taylor, Ελευσίνια και Βακχικά Μυστήρια, 1971.• Paul �oucard, Τα Ελευσίνια Μυστήρια, εκδ. Ενάλι-Paul �oucard, Τα Ελευσίνια Μυστήρια, εκδ. Ενάλι- �oucard, Τα Ελευσίνια Μυστήρια, εκδ. Ενάλι-�oucard, Τα Ελευσίνια Μυστήρια, εκδ. Ενάλι-, Τα Ελευσίνια Μυστήρια, εκδ. Ενάλι-ος,ISBN 960-536-058-6• Georges Meaut�s, Οι Θεοί της Ελλάδος και τα Ελευσίνια μυστήρια, Εκδ. Εκάτη, ISBN 960-408-415-

Πηγή... Περισσότερα: http://www.schizas.com



hellenic way · Ο Κορνήλιος Καστοριάδης Απομυθοποιεί την...

Documents

Transcript of hellenic way · Ο Κορνήλιος Καστοριάδης Απομυθοποιεί την...