Chrzest Święty - sakrament nie tylko dzieciństwa · nie traktowaliby tego wydarzenia jedynie...
Transcript of Chrzest Święty - sakrament nie tylko dzieciństwa · nie traktowaliby tego wydarzenia jedynie...
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Chrzest Święty - sakrament nie tylko dzieciństwa
ks. Sebastian Kępa
Chrzest Święty - sakrament nie
tylko dzieciństwa
1
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Chrzest Święty - sakrament nie tylko dzieciństwa
WPROWADZENIE
Na ogół rodzice wiążą wielkie nadzieje z własnym dzieckiem od samego
początku jego istnienia, nawet jeśli wprost o tym nie mówią. Pragną, aby ich
dziecko nie musiało się "męczyć" w życiu tak jak oni, i przede wszystkim by
było "kimś", tzn. człowiekiem sławnym, cenionym, bogatym. Nie wszyscy
jednak zdają sobie sprawę, że najpiękniejszy tytuł i największą godność
otrzymuje się na chrzcie świętym. Przez odrodzenie z wody i z Ducha
Świętego człowiek staje się umiłowanym dzieckiem Boga, obywatelem
nieba, współdziedzicem królestwa Bożego. Sakrament chrztu świętego jest
zatem doskonałym startem w życie, najlepszą duchową "polisą".
Gdyby rodzice wiedzieli więcej o tej wielkiej godności dziecięctwa Bożego, a
raczej bardziej ją cenili, wówczas nie zwlekaliby z ochrzczeniem dziecka,
nie traktowaliby tego wydarzenia jedynie jako balast, dodatkowy obowiązek,
zaś samą uroczystość przeżywaliby pełni dumy i radości.
Dla wielu ludzi wydarzenie chrztu to zupełnie enigmatyczna, niedostępna
tajemnica, która gdzieś tam, kiedyś miała swoje miejsce i swój czas, ale
obecnie ma się nijak do życia, jak szczegół zupełnie bez znaczenia.
Tymczasem nie można ograniczać rzeczywistości chrztu do samego jego
przyjęcia, bowiem przyjęcie tego sakramentu to dopiero początek bogatego
życia wiary, które ustawicznie ma się rozwijać. Bez podjęcia tej inicjatywy
wiara człowieka pozostaje jedynie na poziomie metrykalnym,
deklaratywnym, czysto formalnym.
Wiara religijna, jeśli nie jest pogłębiana, stopniowo zamiera, a wówczas
chrześcijanin - mimo że przez przyjęcie sakramentu chrztu został
"wyposażony w insygnia królewskie łaski Bożej i stał się współdziedzicem
nieba" - sprawia wrażenie "nic nie posiadającego nędzarza", tzn. człowieka,
u którego nie ma nadziei wiecznego życia i radości ze wspólnoty z Bogiem.
Będąc obojętnym w wierze, taki "metrykalny" katolik sprawia żałosne
wrażenie człowieka duchowo dogorywającego, a nawet martwego; nie
odróżnia się (w wymiarze moralnym, religijnym i społecznym) od człowieka
niewierzącego - żyje bowiem tak, jakby Boga nie było albo nie miał On
żadnego wpływu na jego postępowanie.
Poznanie wartości sakramentu chrztu i zobowiązań zeń płynących ma
2
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Chrzest Święty - sakrament nie tylko dzieciństwa
zapobiec niewłaściwemu rozumieniu i przeżywaniu jego rzeczywistości. W
tym celu została napisana niniejsza praca. Jest ona adresowana do:
- rodziców i chrzestnych z racji podjęcia określonych obowiązków,
związanych bezpośrednio z przyjęciem sakramentem chrztu przez swoje
dziecko;
- duszpasterzy w celu przygotowaniu wyżej wspomnianych osób do podjęcia
się tego trudnego i odpowiedzialnego zadania;
- KAŻDEGO chrześcijanina, jeśli ten pragnie w sposób właściwy i pełny, na
nowo przeżywać swoją chrześcijańską tożsamość i nadprzyrodzone
powołanie do zbawienia wiecznego.
W swojej tematyce i strukturze niniejsza książka, poruszająca zagadnienie
sakramentu chrztu, jest w dużym stopniu nowatorska w porównaniu z
wieloma innymi publikacjami z tej dziedziny. Nie ogranicza się ona bowiem
do "infantylizowania" rzeczywistości tego sakramentu (tzn. zredukowania go
wyłącznie do okresu dzieciństwa), lecz ukazuje jego ważność na każdym
etapie życia, przede wszystkim dorosłego, w jego wymiarze
egzystencjalnym, apostolskim, społecznym i eschatologicznym.
I. ZAGADNIENIA WSTĘPNE
1. Pojęcie chrztu
Słowo "chrzest" pochodzi od greckiego czasownika baptein, baptidzein, co
znaczy: "zanurzać", "obmywać". Symbolika wody jako znaku oczyszczenia
jest powszechna w historii religii. Dotyczy ona nie tylko chrześcijaństwa, ale
jest już obecna w misteriach pogańskich. Niemniej podobieństwa do
sakramentu chrześcijańskiego są czysto zewnętrzne i nie sięgają istoty
rzeczy. Analogii należy szukać przede wszystkim w Starym Testamencie i w
chrzcie, którego udzielał Jan, zwany Chrzcicielem.
Chrzest święty jest sakramentem. Sakrament jest to znak widzialny
rzeczywistości niewidzialnej. W odniesieniu do chrztu widzi się polanie
głowy wodą, zaś niewidzialnie dokonuje się "oczyszczenie" duszy z grzechu
pierworodnego, przywrócenie stanu łaski uświęcającej i dziecięctwa Bożego.
3
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Chrzest Święty - sakrament nie tylko dzieciństwa
Dusza człowieka staje się świątynią Ducha Świętego.
2. Tło historyczne
Chrzest nie jest czymś wyłącznie chrześcijańskim. Religie
przedchrześcijańskie znały zwyczaj kąpieli oczyszczających. Człowiek,
mając poczucie własnej grzeszności, szukał możliwości oczyszczenia się z
duchowego "brudu". Obmycie wodą było symbolem uwolnienia się od zła.
Woda jako jeden z elementów koniecznych do życia odgrywa ważną rolę w
kultach religijnych. Szczególnie w wodzie żywej, to znaczy tryskającej ze
źródeł i płynącej w rzekach, dopatrywano się czegoś świętego i leczącego.
Ludy krajów pustynnych dobrze wiedzą, co znaczy życiodajna woda, a
raczej jej brak. Na pustynnym Wschodzie istniał w starożytności kult źródeł i
rzek, w których zanurzano się dla oczyszczenia wewnętrznego (moralnego).
Obmycia rytualne o charakterze religijnym istniały również u Greków,
Rzymian i Żydów.
Funkcja oczyszczająca wody jest bardzo często uwydatniona w Starym
Testamencie (por. Wj 30, 18; Lb 19, 7). Pojawia się w świętej historii z
okazji tych wydarzeń, które będzie się później uważać za typy chrztu, np.
potop (por. 1 P 3, 20n) albo przejście przez Morze Czerwone (por. 1 Kor 1,
10).
Zapowiedź tego, co się dokonuje w tym sakramencie, można odnaleźć w
figurach Starego Testamentu. Biblijny opis potopu jest najczęściej
podawaną figurą, tj. zapowiedzią chrztu. Wody potopu są wodami sądu
Bożego nad grzesznym światem. Niszcząc stary świat grzechu, wody potopu
sprawiają, że powstaje (niejako wynurza się) z nich nowy świat,
oczyszczony, przywrócony do pierwotnej niewinności. Do tego nurtu
włączyli się również chrześcijanie, dokonujący symbolicznych obmyć.
W epoce pokonstantyńskiej (tzn. po czasach panowania Konstantyna
Wielkiego), w oparciu o wzory antyczne, chrześcijanie zakładali własne
baseny przy bazylikach, dla obmyć sakramentalnych (o czym świadczą
Tertulian, Hipolit Rzymski i Klemens Aleksandryjski).
W chrześcijaństwie najważniejsze było "obmycie" z grzechów w
sakramencie chrztu świętego. W wodzie chrztu Ojcowie Kościoła widzieli
rodzicielkę, wydającą na świat dzieci Kościoła (por. 1 Kor 6, 11), umocnioną
przez Ducha Świętego.
4
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Chrzest Święty - sakrament nie tylko dzieciństwa
3. Chrzest Jana - wezwanie do pokuty (nawrócenia)
Nad Jordanem udzielał chrztu pokuty ostatni prorok Starego Przymierza.
Nawet Chrystus poddał się temu obrzędowi. Jan Chrzciciel podkreślał
jednak ogromną różnicę pomiędzy swoim chrztem a chrztem Mesjasza:
Ja was chrzczę wodą dla nawrócenia.
On was chrzcić was będzie Duchem Świętym i ogniem (Mt 3, 11).
W przeciwieństwie do późniejszego sakramentu, chrzest Janowy nie miał
żadnej mocy sprawczej; wyrażał tylko postawę gotowości człowieka do
otwarcia się na działanie Boga.
Chrzest, którego udzielał Jan, ma charakter jednorazowy (w znaczeniu:
doraźny). Jego celem było doprowadzenie do skruchy i uzyskanie
przebaczenia (por. Mk 1, 4). Towarzyszy mu wyznanie grzechów i określony
wysiłek nawrócenia, czego znakiem jest zanurzenie się w wodach rzeki
Jordan (por. Mt 3, 6n). Jan nastawał tu na czystość moralną (tj. serca), a nie
rytualną (kultyczną). Dlatego nie domaga się on ani od celników, ani od
żołnierzy, żeby porzucali swoje dotychczasowe zajęcia (por. Łk 3, 10-14),
które sprowadzały nieczystość rytualną.
Jan Chrzciciel zapowiadał chrzest w Duchu i w ogniu (por. Mt 3, 11n). Duch
Święty jest obiecanym darem mesjańskim, ogień zaś sądem, który zaczyna
się dokonywać wraz z przyjściem Jezusa (por. J 3, 18-21; 5, 22-25; 9, 39).
Duch Święty - podobnie jak ogień - pojawia się po raz pierwszy przy chrzcie
Jezusa, będącym jakby preludium do chrztu wiernych. Św. Paweł widzi
zapowiedź tego aktu w przejściu przez Morze Czerwone, dzięki czemu Lud
Starego Przymierza wydostaje się z niewoli (por. 1 Kor 10, 1n).
Urzeczywistnienie pełne tej zapowiedzi rozpoczyna się w dzień Zesłania
Ducha Świętego, który jest jakby chrztem Kościoła w Duchu Świętym i w
ogniu. Piotr wzywa wówczas słuchaczy do przyjmowania chrztu w imię
Jezusa, aby dostąpić odpuszczenia grzechów i otrzymać dar Ducha
Świętego, co wkrótce się urzeczywistniło (por. Dz 2, 38-41). Wszystko to
nawiązuje do polecenia wydanego przez Chrystusa, zgodnie z zapowiedzią,
zanotowaną przez Jana Ewangelistę (por. J 3, 3), a promulgowane
ostatecznie po Jego zmartwychwstaniu:
Idźcie i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu
w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego (Mt 28, 19; por. Mk 16, 16).
Chrzest Jana ustanawiał ekonomię tylko tymczasową. Jest to chrzest
jedynie wodą, będący dopiero PRZYGOTOWANIEM (preludium) do chrztu
5
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Chrzest Święty - sakrament nie tylko dzieciństwa
mesjańskiego, który będzie udzielany w Duchu Świętym i w ogniu (por. Mt
3, 11; Dz 1, 5; 11, 16; 19, 3n). Spowoduje on doskonałe oczyszczenie i da
początek nowej rzeczywistości. Perspektywy tego oczyszczenia zlewają się
ostatecznie z konturami sądu. Jednak dar Ducha Świętego, zesłany przez
wywyższonego Mesjasza, będzie się różnił od sądu (por. Łk 3, 16n).
Chrzest wodą, praktykowany przez Jana, najpierw miał skruszyć mur pychy
i pewności siebie, rozbudzić w człowieku pragnienie Bożego daru
przebaczenia i łaski. Jest to warunek objawienia się Boga człowiekowi, a
raczej przyjęcia i zrozumienia tego objawienia. Dopiero wtedy, gdy człowiek
uzna nad sobą wyższość Boga i uwierzy w Jego miłość, coś w jego życiu
zacznie się zmieniać. Chodzi o to, aby wyzwolić się z poczucia pychy i
niezależności, a poddać się wpływowi Ducha Świętego.
Chrzest Janowy był jedynie znakiem, skierowanym w stronę Boga, że
człowiek uznaje swoją grzeszność i otwiera się na Jego działanie. Zarazem
jest to znak Boga dla człowieka, aby ten podjął decyzję wiary i zobowiązał
się do porzucenia grzesznego stylu życia.
4. Chrzest Jezusa - inauguracja posłannictwa mesjańskiego
Historyczność faktu chrztu Jezusa nie podlega żadnej wątpliwości.
Świadczą o nim wszyscy Ewangeliści i pierwotna katecheza apostolska
(por. Dz 1, 5.22; 10, 37; 11, 6; 13, 24-25; 18, 25; 19, 3-4).
Jezus, wykorzystując bogatą symbolikę wody, sam wszedł do rzeki Jordan,
by przyjąć chrzest. Odtąd czyn ten stał się dla wierzącego człowieka
znakiem i zaproszeniem do wejścia w zbawcze misterium Chrystusa.
Przychodząc do Jana, by od Niego otrzymać chrzest, Jezus poddaje się
woli Ojca (por. Mt 3, 14n) i schodzi pokornie pomiędzy grzeszników. Jest
On Barankiem Bożym, który w ten sposób bierze na siebie grzech świata
(por. J 1, 29.36).
Chrzest w Jordanie zapowiada i przygotowuje Jego chrzest w śmierci (por.
Łk 12, 50; Mk 10, 38), umieszczając w ten sposób całe Jego życie publiczne
pomiędzy dwoma chrztami: z wody i z krwi. To samo stwierdza Jan
Ewangelista, gdy mówi, że woda i krew popłyną z przebitego boku Jezusa
(por. J 19, 34n); ponadto Duch, woda i krew tworzą razem "organiczną"
jedność (por. 1 J 5, 6-8).
Jezus jako Syn Boży, absolutnie wolny od grzechu, nie potrzebował chrztu
pokuty (nawrócenia). W Jego przypadku był to jedynie znak solidarności z
6
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Chrzest Święty - sakrament nie tylko dzieciństwa
ludźmi, przyjęcia ludzkiej kondycji. Potrójne świadectwo - najpierw Janowe,
potem Ducha Świętego, wreszcie głosu Boga (Ojca) z nieba - było
uroczystym proklamowaniem Mesjasza i inauguracją Jego zbawczej misji.
Misja ta będzie później ze strony człowieka wystawiona na poważną próbę
wiary w Bożą moc i prawdę. Jan był przekonujący dla ludzi sobie
współczesnych ze względu na swój ascetyczny i surowy tryb życia.
Chrystus świadomie zrezygnował z zewnętrznych atrybutów proroka.
Niemniej w każdym słowie i czynie wyrażał więź z Bogiem. Dał możliwość
wolnej decyzji: opowiedzenia się za Bogiem lub przeciw Niemu.
Przez przyjęcie chrztu od Jana Jezus zostaje nobilitowany i uświęcony
samym zstąpieniem Ducha Świętego oraz uroczystym proklamowaniem z
niebios przez Ojca Jego Boskiego Synostwa. Zstąpienie na Jezusa Ducha
Świętego jest swoistą inwestyturą, zgodną z zapowiedziami proroków. Jest
ono równocześnie zapowiedzią zesłania Ducha Świętego dla całego
Kościoła (por. Dz 1, 5; 11, 16). Z kolei uznanie Jezusa za Syna zapowiada
przybrane synostwo wiernych, będące udziałem w synostwie Jezusa.
Chrzest Jezusa ma doniosłe znaczenie nie tylko w Jego życiu, ale w całej
historii zbawienia. Stał się aktem Jego konsekracji i namaszczenia Duchem
Świętym do wypełnienia misji mesjańskiej. Bóg Ojciec złożył Jezusowi
publiczne ŚWIADECTWO, że jest On Jego Synem umiłowanym, czego
widzialnym znakiem (potwierdzeniem) było zstąpienie Ducha Świętego. W
chrzcie Jezusa objawiła się TRÓJCA ŚWIĘTA.
Chrystus, choć sam nie chrzcił, to jednak uznał ten obrzęd za odpowiedni
znak zbawienia. Nadał mu zupełnie NOWE znaczenie i moc. Dokonany w
Jego imię, staje się SAKRAMENTEM, tzn. znakiem i środkiem zbawienia
wiecznego dla wszystkich, którzy tego pragną. Chrystus, głosząc orędzie
zbawienia, ostrzegał zarazem:
Jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa
Bożego (J 3, 5).
Chrzest Jezusa jest zapowiedzią i symbolem chrztu wiernych.
Chrzest Jezusowy, chrześcijański, w imię Trójcy Świętej, w samej swej
istocie polega na działaniu Ducha Świętego. Nie jest to już tylko znak
sygnalizujący gotowość człowieka (jak w chrzcie, do którego wzywał Jan
Chrzciciel), lecz faktyczne działanie Ducha Świętego. Sakrament ten,
udzielony i przyjęty w wierze Kościoła, jest nie tylko darem, ale także
zadaniem i zobowiązaniem. Dzięki otrzymaniu i działaniu Ducha Świętego
7
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Chrzest Święty - sakrament nie tylko dzieciństwa
chrześcijanin będzie mógł wzrastać w wierze i przynosić owoce
chrześcijańskiego życia .
5. Chrzest we wspólnocie Kościoła - sakrament inicjacji chrześcijańskiej
Sakramenty święte zostały ustanowione przez Chrystusa jako środki
prowadzące do uświęcenia i do zbawienia wiecznego. W nich zawarte jest
Jego dzieło paschalnej ofiary: śmierć i zmartwychwstanie. Sakramenty
obejmują wszystkie etapy życia chrześcijanina: narodzenie i rozwój życia
wiary, uzdrowienie i dar posłania. Można tu dostrzec podobieństwo
pomiędzy etapami życia naturalnego a etapami życia duchowego [por. KKK
1210].
Celem sakramentów jest oddawanie czci Bogu, budowanie mistycznego
Ciała Chrystusa, jakim jest Kościół, uświęcenie, a ostatecznie zbawienie
człowieka [por. KL 59].
Chrzest, bierzmowanie i Eucharystia stanowią fundament całego życia
chrześcijańskiego. Wierni odrodzeni przez chrzest, który jest początkiem
nowego życia, zostają umocnieni przez bierzmowanie, a w Eucharystii
otrzymują pokarm życia wiecznego. W ten sposób poprzez sakramenty
wtajemniczenia chrześcijańskiego otrzymują dary życia Bożego i postępują
w kierunku chrześcijańskiej doskonałości, tj. świętości [por. KKK 1212].
Chrzest jest sakramentem wtajemniczenia chrześcijańskiego, tzn.
wprowadza człowieka w świat rzeczywistości nadprzyrodzonej: Boga, wiary,
zbawienia wiecznego. Dokonuje on w człowieku głęboką, duchową
przemianę. Stanowi "bramę" życia duchowego i "bramę" do innych
sakramentów [por. KKK 1213]. Jest on pierwszym sakramentem nie tylko w
porządku chronologicznym, ale przede wszystkim teologicznym. Bez niego
nie można ważnie przyjąć innych sakramentów. Spełnia zatem rolę
fundamentu, na którym dopiero można wznosić pozostałe "kondygnacje"
życia chrześcijańskiego.
6. Znaki sakramentu chrztu
W obrzędzie sakramentalnym występują znaki. Każdy sakrament ma aspekt
widzialny i niewidzialny. Sakrament jest to widzialny znak niewidzialnej
rzeczywistości. Wbrew pozorom najważniejszy jest aspekt niewidzialny - bo
w nim tkwi istota sakramentu. Można to zrozumieć na prostym przykładzie:
gdy ktoś ofiarowuje drugiej osobie kwiaty, wówczas może ona zobaczyć i
8
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Chrzest Święty - sakrament nie tylko dzieciństwa
dotknąć je, ale najważniejsze nie są kwiaty, które się widzi i otrzymuje, lecz
to, co one wyrażają, a czego nie można zobaczyć wzrokiem ani dotknąć:
pamięć, życzliwość i przede wszystkim pozytywne uczucia, które
ofiarodawca kryje w swoim sercu.
Takim językiem znaków posługują się sakramenty, w tym również chrzest.
Podstawowe znaki występujące w tym obrzędzie to: znak krzyża, znak
wody, światło świecy i biała szata.
7. Nazwy sakramentu chrztu [por. KKK 1214-1216]
* zanurzenie - przez chrzest grzech człowieka zostaje "zanurzony" (tj.
"pogrzebany") w wodzie;
* obmycie odradzające i odnawiające w Duchu Świętym - chrzest oznacza i
urzeczywistnia narodzenie z wody i z Ducha Świętego, bez którego nie
można wejść do Królestwa Bożego;
* oświecenie - chrzest jest jaśniejącym światłem. Ochrzczony otrzymuje
Słowo - Światłość prawdziwą, która oświeca każdego człowieka (J 1, 9). Po
oświeceniu Słowem Bożym staje się on synem światłości i samą światłością
(Ef 5, 8);
* dar - chrzest jest udzielany darmo tym, którzy nic nie przynoszą i nie mają
żadnych zasług;
* łaska - chrzest jest ofiarowany nawet tym, którzy zawinili;
* szata - chrzest zakrywa wstyd spowodowany grzechem
(nieposłuszeństwa);
* pieczęć - chrzest strzeże człowieka; jest znakiem panowania Boga i
przynależności do Niego;
* namaszczenie - przez chrzest człowiek staje się święty i królewski (królów
się namaszczało);
* wyzwolenie - chrzest czyni człowieka wolnym od grzechu, zła i szatana.
II. NAJWAŻNIEJSZE
PERYKOPY CHRZCIELNE NT
9
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Chrzest Święty - sakrament nie tylko dzieciństwa
1. Chrzest Jezusa (por. Mt 3, 13-17; Mk 1, 9-11; Łk 3, 21n; J 1, 31-34)
W owym czasie przyszedł Jezus z Nazaretu w Galilei i przyjął od Jana
chrzest w Jordanie. W chwili gdy wychodził z wody, ujrzał rozwierające się
niebo i Ducha jak gołębicę zstępującego na Niego. A z nieba odezwał się
głos: "Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie" (Mk 1, 9-11).
Jezus był świadomy swojego mesjańskiego posłannictwa, dlatego mówił o
wypełnieniu powinności (dosł. sprawiedliwości). Należy ją rozumieć jako
konieczność wypełnienia Bożego planu zbawienia, objawionego w Piśmie.
To, czego dokonywał Jan Chrzciciel nad Jordanem, miało charakter
pokutny. Jezus, podobnie jak inni ludzie, został zanurzony w Jordanie przez
Jana, ale Jego chrzest nie miał charakteru pokutnego. Charakterystyczna
wzmianka, że Jezus natychmiast po chrzcie wyszedł z wody (w wersji
Ewangelisty Mateusza), ma sens głęboko teologiczny; wskazuje, że nie
wyznawał On żadnych grzechów.
Chrystus nie potrzebował oczyszczenia w wodach Jordanu, gdyż był bez
winy. Jednak - jako zapowiadany Mesjasz - wziął na siebie grzechy ludzi,
jak cierpiący Sługa Pański z Iz 53, 4-6, i zdecydował się złożyć Ojcu w
imieniu całej ludzkości ofiarę z własnego życia. Chrystus identyfikuje się ze
swoim ludem (por. Hbr 2, 17), czyli dobrowolnie wybiera największe
uniżenie - jedność z grzesznikami aż po śmierć, która jest skutkiem grzechu
(por. Rz 6, 23).
Jezus jako pierwszy przyjmuje chrzest w Duchu Świętym, zapowiadany
przez Jana. Wtedy też głos Boga Ojca objawia ludziom, kim On naprawdę
jest. W słowach tych odkrywa On prawdę, że Jezus jest umiłowanym
Synem Bożym, który ma doprowadzić do końca dzieło zbawienia świata
(por. Mk 9, 7).
W opisie występują trzy znaki czasów mesjańskich, zapowiedziane przez
proroków:
- otwarcie się nieba;
- zstąpienie Ducha Świętego;
- głos z nieba.
Zarówno rozwarcie się nieba, jak i Duch Boży zstępujący jakby gołębica i
głos odzywający się z nieba, wprowadzają Jezusa w mesjańskie
posłannictwo. Otwarcie się niebios oznacza początek nowych czasów,
rozpoczęcie epoki łask Bożych i działania Jezusa kierowanego Duchem
Świętym. Trudno rozstrzygnąć, czy było to jedynie wewnętrzne
10
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Chrzest Święty - sakrament nie tylko dzieciństwa
doświadczenie Jana Chrzciciela, czy także zjawisko zewnętrzne. Od
samego początku wspólnota chrześcijańska podkreślała fakt, że Bóg
przemówił do Jezusa. Na tę wypowiedź składają się trzy cytaty z ST:
- Ten jest moim Synem (Ps 2, 7) - używana na starożytnym Wschodzie
formuła adopcji; jest to proklamacja Bożego synostwa Jezusa;
- Umiłowanym (Rdz 22, 2.12.16) - tytuł, który oznacza, że Jezus jest
jedynym Synem Bożym;
- Jego sobie upodobałem (Iz 42, 1) - słowa o cierpiącym Słudze Pańskim.
Objawienie nad Jordanem wskazuje, że męka i śmierć Jezusa ujęte są w
Bożym planie.
W przeciwieństwie do Ewangelistów Mateusza i Marka, Ewangelista
Łukasz, opisując chrzest Jezusa, nie wspomina nic o Janie Chrzcicielu i
umieszcza to wydarzenie po wzmiance... o jego uwięzieniu. W ten sposób
Łukasz chce podkreślić fakt, że Tym, który chrzci jest... Duch Święty. Gdy
Jezus modlił się podczas chrztu, otwarło się niebo i zstąpił na Jezusa w
postaci cielesnej niby gołębica Duch Święty. Objawienie się Ducha
Świętego nad Jezusem oznacza początek nowego stworzenia i inaugurację
Nowego Przymierza (por. Rdz 1, 2; Pwt 32, 10-11).
W centrum tego opowiadania jest mowa o głosie z nieba, skierowanym tylko
do Jezusa. Słowa Boga objawiają, że Jezus odwiecznie jest Jego Synem, a
nie został nim dopiero w momencie chrztu. Chrzest stał się jedynie okazją
do proklamacji tej godności. W ten sposób zainaugurowana została misja
Jezusa jako Chrystusa (tj. Mesjasza, Zbawiciela). To, co teraz przeżywa
Jezus, idąc w mocy Ducha Świętego, aby głosić Ewangelię, później - w dniu
Pięćdziesiątnicy - stanie się udziałem Apostołów, posłanych do
kontynuowania Jego misji w świecie.
W sensie ścisłym obmycie, któremu poddał się Jezus, nie może być
nazwane chrztem, gdyż Jezus nie był obciążony skutkami grzechu
pierworodnego. Było to obmycie wodą, takie jak obrzęd, któremu poddawali
się ówcześni Izraelici. Dopiero Jezus ustanowił chrzest jako sakrament,
który gładzi grzech pierworodny i inne, osobiste grzechy.
Przy okazji dokonywania tego obmycia ma miejsce ujawnienie bardzo
szczególnych związków Jezusa z Jego Ojcem Niebieskim. W słowach
dochodzących z nieba aż dwukrotnie jest mowa o miłości Ojca do Jezusa:
- Tyś jest mój Syn umiłowany;
- w którym mam upodobanie.
11
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Chrzest Święty - sakrament nie tylko dzieciństwa
Objawia się tutaj Trójca Święta: Ojciec przemawia z nieba, Syn (Jezus)
poddaje się obmyciu, przyjmując chrzest, Duch Święty zstępuje z nieba w
postaci cielesnej niby gołębica.
Obecnie także udziela się chrztu świętego w imię trzech Osób Boskich.
Słowa "Tyś jest Syn mój umiłowany" można odnieść do każdego
ochrzczonego. Stanowi to konsekwencję uwolnienia przez ten sakrament od
grzechu pierworodnego. Wówczas każdy człowiek zasługuje - dzięki łasce
Boga - na miano dziecka, szczególnie umiłowanego przez Ojca
Niebieskiego, w którym ma On swoje upodobanie.
2. Nakaz misyjny (por. Mt 28, 18-19)
Jezus przemówił [do Apostołów] tymi słowami: "Dana Mi jest wszelka
władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody,
udzielając im chrztu w imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je
zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez
wszystkie dni, aż do skończenia świata" (Mt 28, 18-20).
Jest tu zawarty nakaz misyjny Jezusa, skierowany do Apostołów. Dzieło
nauczania, które mają oni prowadzić, całą swoją powagę i moc czerpie z
godności i władzy Chrystusa. Ponieważ powszechna władza w niebie i na
ziemi należy do Jezusa Zmartwychwstałego, On powierza Jedenastu
(Apostołom) powszechną misję. Jest to wszelka władza, nie może dziwić
nakaz, że Apostołowie mają nauczać wszystkie narody, tzn. dotrzeć do
każdego człowieka. Nauczanie, które miało odtąd stać się pierwszym, tj.
nadrzędnym zadaniem Apostołów, zmierzało nie tylko do budowania
jedności z Chrystusem przez jednorazowy akt przyjęcia sakramentu chrztu,
lecz by zawsze w nich była żywa chęć słuchania i wypełniania Ewangelii.
Chrystus polecił Apostołom, aby poszli i głosili Ewangelię. Ów nakaz miał
przypominać poszukiwanie zagubionej owieczki. Innymi słowy: Apostołowie
nie powinni oczekiwać bezczynnie aż ktoś raczy przyjść do nich, by
posłuchać Ewangelii, lecz sami mają iść z nią do ludzi, aby ich zdobyć dla
Chrystusa. To zakłada aktywność, ZAANGAŻOWANIE, indywidualny
WYSIŁEK.
Nakaz misyjny nakłada na Apostołów dwa wielkie obowiązki: nauczania i
udzielania chrztu. Jedno i drugie ma się dokonywać w imię Ojca i Syna , i
Ducha Świętego. Głoszenie Ewangelii łączy się zawsze z udzielaniem chrztu
w imię Trójcy Świętej. Tak więc wszystkie trzy Osoby Boskie (tj. Trójca
12
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Chrzest Święty - sakrament nie tylko dzieciństwa
Święta) są czynne w dziele zbawienia człowieka.
Formuła chrztu należy do klasycznych tekstów NT. Chrzcić kogoś w czyjeś
imię - jak ma tekst grecki: eis to onoma - znaczy tyle, co: "poświęcać
komuś, oddawać w czyjąś opiekę". Zatem chrzest poświęca i czyni
człowieka własnością Osób Trójcy Świętej. Przez chrzest wchodzi się do
Kościoła - wspólnoty Jezusa Zmartwychwstałego.
Misja apostolska obejmuje, oprócz udzielania chrztu, polecenie
zachowywania wszystkiego, cokolwiek Jezus przykazał, czyli Jego nauki. W
ich działalności istotne są dwa zasadnicze akty: chrzest i nauczanie.
Człowiek staje się uczniem Jezusa przez chrzest, ale pozostaje nim, gdy
zachowuje Jego nauczanie, czyli gdy żyje na co dzień zgodnie z przyjętą
wiarą. Do zbawienia nie wystarczy więc sama wiara, czy sam chrzest.
Trzeba jeszcze ZACHOWYWAĆ NAUKĘ, daną przez Chrystusa.
Na koniec Jezus zapewnia Apostołów, że nie będą osamotnieni ani
pozostawieni sami sobie w ewangelicznym trudzie, bo przez Ducha
Świętego pozostanie z nimi aż do skończenia świata (por. Mt 28, 20). Dzięki
tej Jego osobistej obecności i asystencji Ducha Świętego, Kościół - mimo
największych przeszkód i trudności - poprowadzi dzieło zbawienia ludzkości
szczęśliwie do końca.
3. Błogosławieństwo dzieci (por. Mk 10, 13-16)
Przynosili Mu [Jezusowi] również dzieci, żeby ich dotknął; lecz uczniowie
szorstko zabraniali im tego. A Jezus, widząc to, oburzył się i rzekł do nich:
"Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich
bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie
przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego". I biorąc je
w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je (Mk 10, 13-16).
W czasach Jezusa istniał w Palestynie zwyczaj przedstawiania małych
dzieci uczonym w Piśmie, aby je błogosławili i modlili się za nimi.
Przypuszczalnie chodzi tu o małe dzieci. Kładzenie rąk było jednym ze
sposobów przekazywania błogosławieństwa. Lud palestyński uważał
Jezusa za uczonego w Piśmie, który nauczał jako mający władzę (por. Mt 7,
29). Nie dziwi zatem, że matki garnęły się do Jezusa ze swoimi dziećmi, a
On z miłością je przyjmował i błogosławił.
Jednak uczniowie szorstko zabraniali im tego. Ewangelia nie mówi,
dlaczego to czynili. Na ogół można spotkać się z uzasadnieniem, że
13
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Chrzest Święty - sakrament nie tylko dzieciństwa
postąpili w ten sposób, aby zaoszczędzić zmęczonemu Jezusowi nowego
trudu. Postawa uczniów była jednak raczej uwarunkowana ówczesną
sytuacją kobiety i dziecka, ich niskim statusem społecznym. W judaizmie
kobiety usuwano w cień, a niekiedy lekceważono. Prawdziwy rabbi (tj.
nauczyciel) nie rozmawiał z kobietą w miejscu publicznym (por. J 4, 27).
Podobnie odnoszono się do dzieci. W społeczności żydowskiej dziecko nie
było otaczane należnym szacunkiem. Dawano mu wprawdzie to, co było
konieczne do życia, ale dłuższą rozmowę z nim (podobnie jak w odniesieniu
do kobiety) uważano za marnowanie cennego czasu. Panowało bowiem
przekonanie, że dzieci nie należały do królestwa niebieskiego, ponieważ nie
rozumiały ani tym bardziej nie zachowywały przepisów judaizmu (Prawa
Mojżeszowego). Zdarzało się, że z tego powodu otaczano je nawet
pogardą, podobnie jak ludzi prostych, którzy nie znali należycie Prawa .
Według uczonych w Piśmie i faryzeuszów, którzy stanowili elity judaizmu,
religia była sprawą mężczyzn, a nie kobiet i dzieci . W tym względzie kobiety
i dzieci traktowano jak ludzi niższej (gorszej) kategorii. Dyskredytowanie
kobiety i dziecka w judaizmie było uwarunkowane społecznie, a nie
teologicznie.
Wobec tak rozumianego nastawienia względem dziecka, wypływały
zapewne protesty i niezadowolenie uczniów patrzących na to, jak coraz
większe gromady dzieci cisnęły się do Jezusa. Lecz oto wbrew panującym
dotąd obyczajom, Jezus wnosi coś nowego do dotychczasowego sposobu
traktowania dzieci. Ewangelista Marek wyraźniej niż Ewangelista Mateusz
przedstawia niezadowolenie Jezusa z powodu takiego nastawienia uczniów,
którzy nie chcieli dopuścić do Niego dzieci: mówi on o oburzeniu się Jezusa.
- Jezus oburza się widząc, że dzieci są gorzej traktowane, a nawet wprost
lekceważone.
U Marka Ewangelisty Jezus w sposób bardziej stanowczy niż w pierwszej
Ewangelii zobowiązuje ludzi dorosłych do przyjmowania postawy dziecięcej,
gdyż inaczej nie będą mogli wejść do królestwa Bożego. Uczniowie wciąż
nie rozumieją Jego nauki. Jezus więc powtarza to, o czym już wcześniej
mówił: jeśli kto chce wejść do królestwa Bożego, musi się stać się jak
dziecko (w swojej pokorze, a nie naiwności!) i całkowicie zaufać Bogu tak,
jak ono bez reszty ufa swoim rodzicom (por. Mk 9, 36-37).
Jezus jednym powiedzeniem i gestem przekreślił deprecjonujące poglądy;
dowartościował dziecko (a zarazem kobietę - matkę). Dzieci symbolizują
14
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Chrzest Święty - sakrament nie tylko dzieciństwa
prawdziwych uczniów:
Dopuśćcie dzieci i nie przeszkadzajcie im przyjść do Mnie;
do takich bowiem należy królestwo niebieskie (Mt 19, 14).
Chodzi w rzeczywistości o to, by przyjmować królestwo jak małe dziecko
(por. Mk 10, 15), "odbierać" je z całą prostotą jak dar od Ojca, zamiast
domagać się go jako czegoś należnego. Należy zatem wrócić do stanu
dziecięctwa (por. Mt 18, 3) i zgodzić się na ponowne narodzenie (por. J 3,
5), jeśli się chce mieć dostęp do królestwa. Tajemnica prawdziwej wielkości
polega na tym, by stać się małym jak dziecko (por. Mt 18, 4). Potrzeba
zatem prawdziwej pokory, bez której nie można stać się dzieckiem Ojca
niebieskiego .
Wobec wiecznego królestwa Bożego nie ma sensu podział na dorosłych i
dzieci. O przynależności do niego nie decyduje bowiem wiek i stopień
znajomości określonych przepisów (judaizmu), ale dyspozycja ducha:
otwartość na Boga, wiara, pokora, akceptowanie zależności, dziecięce
posłuszeństwo, prostota, niekłamana ufność, niewinność, prawdomówność,
bezgraniczne dziecięce zawierzenie Bogu, oddanie się Mu. Dzieci również
mogą pojąć to, co istotne, i postępować zgodnie z wolą Boga (por. Mt 19,
14).
To powiedzenie Chrystusa należy rozumieć dosłownie: dzieci nie są
wykluczone z powołania do zbawienia i z obietnic Ojca. Nie muszą stać na
zewnątrz tylko dlatego, że są małe i nie wszystko jeszcze jest przez nie
zrozumiałe, oczywiste. Czasami można więcej pojąć sercem, niż rozumem
(intelektem). Bywa, że dzieci niejednokrotnie bardziej rozumieją Boga i o
Bogu, niż dorośli (por. Mt 11, 23).
Jezus postawił dzieci jako wzór dla wszystkich powołanych do zbawienia
(por. Mt 18, 2-4). Choć należały one do tych najmniejszych i uważano je za
nieistotnych, mało ważnych, maluczkich - okazało się, że to właśnie one są
dziedzicami królestwa Bożego. Jezus zapewniał, że mają one centralne
miejsce we wspólnocie zbawionych.
Perykopa o Jezusie i dzieciach została przekazana w postaci prawie
identycznej przez wszystkich trzech synoptyków (tj. Mateusza, Marka i
Łukasza). Jezus u Ewangelisty Marka jest bardziej, niż u Mateusza i
Łukasza, czuły względem dzieci: nie tylko wkłada na nie ręce, lecz także
bierze je w objęcia i błogosławi.
Słowa Chrystusa dotyczące dzieci i gesty błogosławieństwa miały wielkie
15
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Chrzest Święty - sakrament nie tylko dzieciństwa
znaczenie dla Kościoła i świata: stanowiły NOBILITACJĘ matki i dziecka.
Na owe czasy, przy wyraźnym deprecjonowaniu matki i dziecka - miały one
charakter wręcz rewolucyjny.
Kościół pierwotny dobrze odczytał słowa Chrystusa. Już od najstarszych
czasów dopuszczał dzieci do chrztu, opierając się na tych słowach
Chrystusa. Stąd w opisach chrztu występuje wyraźne pouczenie, a nawet
przestroga: nie zabraniajcie im (por. Dz 8, 36; 10, 47; 11, 17). W domyśle:
nie blokujcie im dostępu do Boga i Jego darów. One również należą do
wspólnoty Chrystusa i - z Jego woli - będą zbawione .
4. Narodzenie z Ducha (por. J 3, 3-6)
Jezus powiedział do Nikodema: "Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli
się ktoś nie narodzi powtórnie , nie może ujrzeć królestwa Bożego ".
Nikodem powiedział do Niego: "Jakżeż może się człowiek narodzić, będąc
starcem? Czyż może powtórnie wejść do łona swej matki i narodzić się?".
Jezus odpowiedział: "Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie
narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego. To, co się z
ciała narodziło, jest ciałem, a to, co się z Ducha narodziło, jest duchem (J
3, 3-6).
Nikodem prawdopodobnie zadał pytanie, jakie warunki należy spełnić, aby
wejść do królestwa Bożego . Wymieniony został tylko jeden warunek:
narodzenie się na nowo, lub z góry (grecki przysłówek anôthen ma te dwa
znaczenia). Chodzi o "narodzenie się" w sakramencie chrztu, w którym
występują oba składniki: woda i Duch. Jest tu wyraźna aluzja do chrztu i
jego absolutnej konieczności do zbawienia (por. Rz 6, 4n), choć Nikodem
nie był jeszcze na takim etapie (poziomie) rozwoju duchowego, aby
dokonać radykalnego przeskoku z myślenia starotestamentalnego ku
nowotestamentalnemu i zrozumieć wywód Chrystusa.
Nowe narodzenie jest warunkiem koniecznym do wejścia do królestwa
Bożego: podobnie jak bowiem człowiek przychodzi na świat w ciele przez
narodziny fizyczne, tak też musi przyjść na świat duchowo, aby stać się
dzieckiem Boga.
Warunkiem życia wiecznego jest "nowe narodzenie". Nie chodzi tu zatem o
odrodzenie starego człowieka. Celem jest nowy człowiek, narodzony z wody
i z Ducha Świętego. Tradycja biblijna odnosi to wyrażenie do sakramentu
chrztu. Ale Nikodem nie mógł jeszcze zrozumieć aluzji do nie istniejącego
16
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Chrzest Święty - sakrament nie tylko dzieciństwa
jeszcze sakramentu.
Odrodzenie, jakie głosi Jezus, zakłada radykalne zerwanie z dotychczasową
(grzeszną) egzystencją i przejście do nowej rzeczywistości zbawczej.
Proces ten przekracza możliwości czysto ludzkie, dlatego konieczna jest
interwencja Ducha Świętego. Ewangelista przedstawia to poglądowo jako
nowe narodziny, z tym że grecki przysłówek anôthen może oznaczać
zarówno powtórne narodzenie w sensie naturalnym, jak też narodzenie z
góry, tj. pochodzące od Boga, które prowadzi do życia zupełnie nowego -
duchowo przemienionego, nadprzyrodzonego.
Nikodem zrozumiał słowa Jezusa w pierwszym znaczeniu i dlatego
nastręczyły mu wiele problemów z właściwym rozumieniem: to niemożliwe
dla człowieka dorosłego, aby mógł powrócić do łona matki. Błędne
zrozumienie przez Nikodema owego odrodzenia staje się doskonałą okazją
do dogłębnego pouczenia o odrodzeniu duchowym.
Polega ono na całkowitym, jednoznacznym PRZEJŚCIU ze sfery ciała (i
życia według wyłącznie zasad doczesności) do sfery Ducha (życia według
ducha), która otwiera człowieka na wymiar nadprzyrodzony i umożliwia
wstęp do życia wiecznego. Te dwie rzeczywistości antropologiczne - ciało i
duch - reprezentują tu dwa przeciwstawne sposoby istnienia:
1. ludzki i doczesny (ciało)
2. boski i wieczny (duch).
Ciało wskazuje na człowieka w jego słabości i przemijaniu; natomiast Duch -
na człowieka "zrodzonego" przez Ducha Świętego. Werset przywołuje
rozróżnienie pomiędzy zrodzonymi z ciała i zrodzonymi z Boga (por. 1 Kor 2,
14-15; Rz 8, 5-9).
Antyteza ciało - Duch obrazuje dwa odmienne sposoby istnienia. Naturalne
narodziny dają życie skierowane ku śmierci. Narodzenie z Ducha daje życie
wieczne. Człowiek wierzący jako narodzony z Ducha, jest kimś obcym na
tym świecie. Natomiast jako narodzony z ciała, jest cząstką tego świata.
Jego podwójna egzystencja ma swoje praktyczne konsekwencje: ciało
bowiem dąży do czego innego niż duch. Wybór należy do człowieka, on też
ponosi konsekwencje dokonanego wyboru.
5. Synostwo Boże chrześcijan (por. Rz 8, 14-17)
Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie
otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale
17
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Chrzest Święty - sakrament nie tylko dzieciństwa
otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: "Abba,
Ojcze!". Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że
jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami:
dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa; skoro wspólnie z Nim
cierpimy, to po to, by wspólnie mieć udział w chwale (Rz 8, 14-17).
Pierwszym i najwcześniejszym skutkiem życia według prawa Ducha jest
przybranie chrześcijan za dzieci Boże. Być dzieckiem Bożym - znaczy dać
się prowadzić we wszystkim Duchowi Bożemu. Pośrednio świadczy to o
niewystarczalności człowieka, o potrzebie całkowitego zaufania Bogu tak
jak dziecko, które zdaje się na siłę, władzę, mądrość i dobroć rodziców.
Główną myśl wyraża Apostoł w słowach: Ci, których prowadzi Duch Boży,
są synami Bożymi. Chodzi tu zatem o taką jedność i więź z Duchem
Świętym, iżby tylko On był ostatecznym principium [zasadą] działania
ludzkiego.
Praktyczne następstwa faktu przybrania chrześcijan za dzieci Boże są
następujące: jeżeli chrześcijanie są dziećmi, to - w logicznym następstwie -
również dziedzicami. Powyższe rozumowanie zakłada szczególne
ZJEDNOCZENIE z Chrystusem: chrześcijanin stanowi z Nim jakby jedną
osobę i uczestniczy we wszystkich przywilejach Jego Synostwa. Przy tym
nie omieszka Paweł zaznaczyć, że uczestniczenie w losach Chrystusa
rozciąga się nie tylko na to, co radosne i chwalebne, lecz także bolesne. Co
więcej, udział w cierpieniach Jezusa jest warunkiem współuczestniczenia w
Jego chwale.
6. Chrzest - życiem dla Boga (por. Rz 6, 3-14)
Czyż nie wiadomo wam, że my wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest
zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć?
Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim
pogrzebani po to, abyśmy i my postępowali w nowym życiu - jak Chrystus
powstał z martwych dzięki chwale Ojca. Jeżeli bowiem przez śmierć,
podobną do Jego śmierci, zostaliśmy z Nim złączeni w jedno, to tak samo
będziemy [z Nim złączeni w jedno ] przez podobne zmartwychwstanie. To
wiedzcie, że dla zniszczenia ciała grzesznego dawny nasz człowiek został z
Nim współukrzyżowany po to, byśmy już dłużej nie żyli w niewoli grzechu.
Kto bowiem umarł, został wyzwolony z grzechu. Otóż, jeżeli umarliśmy
razem z Chrystusem, wierzymy, że z Nim również żyć będziemy, wiedząc,
18
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Chrzest Święty - sakrament nie tylko dzieciństwa
że Chrystus powstawszy z martwych, już więcej nie umiera, śmierć nad Nim
nie ma już władzy. Bo to, że umarł, umarł dla grzechu tylko raz, a że żyje,
żyje dla Boga. Tak i wy rozumiejcie, że umarliście dla grzechu, żyjecie zaś
dla Boga w Jezusie Chrystusie. Niechże więc grzech nie króluje w waszym
śmiertelnym ciele...(Rz 6, 3-12).
Zanurzenie się w wodzie chrztu św. Paweł przyrównuje do złożenia
Chrystusa w grobie. Podczas chrztu dokonuje się więc współpogrzebanie
chrześcijanina z Chrystusem. Wychodząc z wody chrześcijanin
współzmartwychwstaje z Chrystusem. Wkracza on w nowe życie, podobnie
jak nowe chwalebne życie rozpoczął Chrystus po swoim zmartwychwstaniu.
Zanurzenie w wodzie symbolizuje śmierć "starego" (tzn. obciążonego przez
grzech) człowieka - udział w śmierci i pogrzebaniu Jezusa. Chrzest jest
zatem śmiercią grzechu. Natomiast wynurzenie z wody obrazuje
zmartwychwstanie razem z Chrystusem "nowego" (tzn. wyzwolonego z
grzechu) człowieka - narodzenie do nowego życia (tzn. w Bogu i dla Boga).
W teologii Pawłowej owo współzmartwychwstanie uwarunkowane jest
zawsze współumieraniem z Chrystusem. Człowiek nowo ochrzczony staje
się nowym stworzeniem i rozpoczyna nowe życie. W tej typowej dla Pawła
antytezie literackiej: człowiek stary - człowiek nowy, wyrażona jest głęboka
prawda teologiczna o jakościowo nowym życiu zapoczątkowanym przez
chrzest. Najbardziej widoczną cechą owego nowego życia jest jego
nieskończoność: umarł dla grzechu tylko raz, a żyje dla Boga.
Współzmartwychwstanie z Chrystusem stwarza podstawę do NADZIEI dla
chrześcijanina, że będzie żył we wspólnocie z Chrystusem na wieki.
Współpogrzebanie, a później współzmartwychwstanie z Chrystusem nie jest
tyko wydarzeniem historycznym, tj. rzeczywistością przeszłą, pozbawioną
związku z aktualną teraźniejszością, lecz ma charakter egzystencjalny. Ten
fakt powinien rzutować na całe, nowe życie ochrzczonego. Dlatego
powinien on zerwać wszelkie powiązania z grzechem.
Człowiek przez chrzest zostaje złączony z Chrystusem, dlatego od tego
momentu nie powinien mieć on nic wspólnego z grzechem (por. 1 J 3, 9).
Chrzest, łącząc osobę wierzącą z Chrystusem sprawia, że ma ona łączność
ze wszystkim, co dotyczy Chrystusa, a więc także z Jego śmiercią. Gdy
mówi się, że chrzest jest zanurzeniem w śmierci Chrystusa oznacza to, że
człowiek wierzący przyjmuje owoce śmierci Chrystusa i w nich uczestniczy.
19
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Chrzest Święty - sakrament nie tylko dzieciństwa
Istotnym owocem śmierci Chrystusa jest pokonanie szatana, który jest
źródłem zła. Chrześcijanin więc, złączony z Chrystusem w Jego śmierci, w
sposób definitywny zrywa z grzechem, aby móc na zawsze przebywać z
Chrystusem, który żyje na wieki.
Dzięki sakramentowi chrztu dokonuje się więc moralna odnowa człowieka
(por. 1 P 2, 24). Przez chrzest każdy wierzący staje się nowym stworzeniem
i ma ten dar pielęgnować w swoim życiu. Dopóki jednak człowiek żyje na
ziemi i nie ma pełnego zrozumienia spraw Bożych (por. 1 Kor 13, 12),
popełnia błędy i może wybrać to, co jest przeciwne Bogu. Wybór zła
sprawia, że osoba wierząca wyrzeka się niejako życia Bożego w sobie i
wchodzi na drogi prowadzące ku śmierci. Żeby się ustrzec przed tym,
Apostoł zaleca wierzącym, aby oddali całe swoje życie na służbę Panu.
Przez przyjęcie chrztu świętego, usprawiedliwienie będące darem
Chrystusa Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego, nie tylko przynosi
odpuszczenie popełnionych grzechów, ale równocześnie nakłada na
ochrzczonego obowiązek prowadzenia bezgrzesznego życia. Chrystus
bowiem, powstawszy ze śmierci do życia, trwa nieprzerwanie w "nowym"
życiu dla Boga.
Podobnie, obowiązkiem każdego chrześcijanina, jest oddanie się Bogu
całkowicie do dyspozycji. Wszystko - ciało i duszę - powinien on oddać
obronie sprawy Bożej. Potrzeba pewnej konsekwencji życiowej domaga się
tego, aby człowiek już jako chrześcijanin nie wracał do grzechów, z których
został wydobyty przez Chrystusa za cenę jego męczeńskiej śmierci i
zmartwychwstania.
20
Księgarnia religijna Izajasz.pl
Zobacz więcej w księgarni religijnej Izajasz:
Chrzest Święty - sakrament nie tylko dzieciństwa
Księgarnia Izajasz poleca
Mój pierwszy sakrament. Pamiątka Chrztu Świętego dla...
Mówi się, że człowiek rodzi się dwa razy: pierwszy, kiedy
przychodzi na świat, opuszczając łono matki, oraz drugi raz -
podczas sakramentu chrztu, rodząc się do przyjaźni z Bogiem.
Warto być ojcem
Fascynująca książka o roli męża i ojca w rodzinie. O radości z
bycia ojcem, ale także o odpowiedzialności, władzy i służbie.
Warto naprawić małżeństwo
Naprawdę chcesz naprawić swoje małżeństwo? Zacznij od teraz!
Ta książka pomoże Ci znaleźć przyczynę problemu a potem
powie jak z nim zwyciężyć.
Urzekająca
Każda kobieta była kiedyś małą dziewczynką. A każda mała
dziewczynka piastuje w swoim sercu najskrytsze marzenia.
Marzy o porwaniu w wir romansu, o odegraniu niezastąpionej roli
w wielkiej przygodzie, o roli Pięknej w czyjejś historii. Te
pragnienia są czymś więcej niż ...
21
Księgarnia religijna Izajasz.pl