CARRAPUCHIÑA VERMELLA

28
SEMANA DA TRADICIÓN ORAL BIBLIOTECA IES AS LAGOAS Novembro 2011

description

Versión multilingüe do conto dos irmáns Grimm (inglés, francés, alemán, castelán, galego, catalán, italiano e portugués)

Transcript of CARRAPUCHIÑA VERMELLA

Page 1: CARRAPUCHIÑA VERMELLA

SEMANA DA TRADICIÓN ORAL

BIBLIOTECA IES AS LAGOASNovembro 2011

Page 2: CARRAPUCHIÑA VERMELLA

ÍNDICE

Páx.

Little Red Riding Hoo ……………………………………………………………

Le Petit Chaperon Rouge ………………………………………………………..

Rotkäppchen ……………………………………………………………………..

Cappuccetto Rosso ……………………………………………………………..

Chapeuzinho ……………………………………………………………………..

La Caputxeta Vermella ........................................................................................

Caperucita Roja …………………………………………………………………...

Carrapuchiña Vermella …………………………………………………………..

1

4

7

10

13

16

19

22

ILUSTRACIÓNS DE:

Hugo Quintana Álv arez (1º B)

Laura Andrés Pérez (1º C)

Iria Fernández Saa (1º B)

Lola Calviño Puertas (1º C)

Tomás Barroso Pato (1º A)

Juan Cruz González González (1º B)

Jennifer Puga Fernández (1º A)

Laura Cortiñas Saco (1º A)

Sarai Losada Santamaría (1º B)

@BIBLIOTECA IES AS LAGOAS

Ourense - Novembro 2011

Page 3: CARRAPUCHIÑA VERMELLA

Little Red Riding Hood

nce upon a time there was a sweet little girl. Everyone who saw her liked her, but most of all her grandmother, who did not know what to give the child next. Once she gave her a little cap made of red velvet. Because it suited her so

well, and she wanted to wear it all the time, she came to be known as Little Red Riding Hood. One day her mother said to her, “Come Little Red Riding Hood. Here is a piece of cake and a bottle of wine. Take them to your grandmother. She is sick and weak, and they will do her well. Mind your manners and give her my greetings. Behave yourself on the way, and do not leave the path, or you might fall down and break the glass, and then there will be nothing for your sick grandmother.”

Little Red Riding Hood promised to obey her mother. The grandmother lived out in the woods, a half hour from the village. When Little Red Riding Hood entered the woods a wolf came up to her. She did not know what a wicked animal he was, and was not afraid of him. “Good day to you, Little Red Riding Hood.” - “Thank you, wolf.” - “Where are you going so early, Little Red Riding Hood?” - “To grandmother’s.” - “And what are you carrying under your apron?” - “Grandmother is sick and weak, so I am taking her some cake and wine. We baked it yesterday, and they should give her strength.” - “Little Red Riding Hood, just where does your grandmother live?” - “Her house is a good quarter o fan hour from here in the woods, under the three large oak trees. There’s a hedge of hazel bushes there. You must know the place,” said Little Red Riding Hood. The wolf thought to himself, “Now there is a tasty bite for me. Just how are you going to catch her?” Then he said, “Listen, Little Red Riding Hood, haven’t you seen the beautiful flowers that are blossoming in the woods? Why don’t you go and take a look? And I don’t believe you can hear how beautifully the birds are singing. You are walking along as though you were on your way to school in the village. It is very beautiful in the woods.”

Little Red Riding Hood opened her eyes and saw the sunlight breaking through the trees and how the ground was covered with beautiful flowers. She thought, “If a take a bouquet to grandmother, she will be very pleased. Anyway, it is still early, and I’ll be home on time.” And she ran off into the woods looking for flowers. Each time she picked one she thought that she could see an even more beautiful one a little way off, and she ran after it, going further and further into the woods. But the wolf ran straight to the grandmother’s house and knocked on the door. “Who’s there?” - “Little Red Riding Hood. I’m bringing you some cake and wine. Open the door for me.” - “Just press the latch,” called out the grandmother. “I’m too weak to get up.” The wolf pressed the latch, and the door opened. He stepped inside, went straight to the grandmother’s bed and ate

O

Page 4: CARRAPUCHIÑA VERMELLA
Page 5: CARRAPUCHIÑA VERMELLA

her up. Then he took her clothes, put them on, and put her cap on his head. He got into her bed and pulled the curtains shut.

Little Red Riding Hood had run after flowers, and did not continue on her way to grandmother’s until she had gathered all that she could carry. When she arrived, she found, to her surprise, that the door was open. She walked into the parlor, and everything looked so strange that she thought, “Oh, my God, why am I so afraid? I usually like it at grandmother’s.” Then she went to the bed and pulled back the curtains. Grandmother was lying there with her cap pulled down over her face and looking very strange. ─Oh, grandmother, what big ears you have! ─ All the better to hear you with. ─ Oh, grandmother, what big eyes you have! ─ All the better to see you with. ─ Oh, grandmother, what big hands you have! ─ All the better to grab you with! ─ Oh, grandmother, what a horribly big mouth you have! ─ All the better to eat you with! And with that he jumped out of bed, jumped on top of poor Little Red Riding Hood, and ate her up. As soon as the wolf had finished this tasty bite, he climbed back into bed, fell asleep, and began to snore very loudly. A huntsman was just passing by. He thought it strange that the old woman was snoring so loudly, so he decided to take a look. He stepped inside, and in the bed there lay the wolf that he had been hunting for such a long time. “He has eaten the grandmother, but perhaps she still can be saved. I won’t shoot him,” thought the huntsman. So he took a pair of scissors and cut open his belly. He had cut only a few strokes when he saw the red cap shining through. He cut a little more, and the girl jumped out and cried, “Oh, I was so frightened! It was so dark inside the wolf’s body!” And then the grandmother came out alive as well. Then Little Red Riding Hood fetched some large heavy stones. They filled the wolf’s body with them, and when he woke up and tried to run away, the stones were so heavy that he fell down dead.

The three of them were happy. The huntsman took the wolf’s pelt. The grandmother ate the cake and drank the wine that Little Red Riding Hood had brought. And Little Red Riding Hood thought to herself, “As long as I live, I will never leave the path and run off into the woods by myself if mother tells me not to.”

Page 6: CARRAPUCHIÑA VERMELLA

Le Petit Chaperon Rouge

l était une fois une petite fille que tout le monde aimait bien, surtout sa grand-mère. Elle ne savait qu'entreprendre pour lui faire plaisir. Un jour, elle lui offrit un petit bonnet de velours rouge, qui lui allait si bien qu'elle ne voulut plus en porter

d'autre. Du coup, on l'appela Chaperon Rouge. Un jour, sa mère lui dit: “Viens voir, Chaperon Rouge: voici un morceau de gâteau et une bouteille de vin. Porte-les à ta grand-mère; elle est malade et faible; elle s'en délectera; fais vite, avant qu'il ne fasse trop chaud. Et quand tu seras en chemin, sois bien sage et ne t'écarte pas de ta route, sinon tu casserais la bouteille et ta grand-mère n'aurait plus rien. Et quand tu arriveras chez elle, n'oublie pas de dire “Bonjour” et ne va pas fureter dans tous les coins.”

“Je ferai tout comme il faut,” dit le Petit Chaperon Rouge à sa mère. La fillette lui dit au revoir. La grand-mère habitait loin, au milieu de la forêt, à une demi-heure du village. Lorsque le Petit Chaperon Rouge arriva dans le bois, il rencontra le Loup. Mais il ne savait pas que c'était une vilaine bête et ne le craignait point. “Bonjour, Chaperon Rouge,” dit le Loup. “Bonjour, Loup,” dit le Chaperon Rouge. “Où donc vas-tu si tôt, Chaperon Rouge?” - “Chez ma grand-mère.” - “Que portes-tu dans ton panier?” - “Du gâteau et du vin. Hier nous avons fait de la pâtisserie, et ça fera du bien à ma grand-mère. Ça la fortifiera.” - “Où habite donc ta grand-mère, Chaperon Rouge?” - “Oh! à un bon quart d'heure d'ici, dans la forêt. Sa maison se trouve sous les trois gros chênes. En dessous, il y a une haie de noisetiers, tu sais bien?” dit le petit Chaperon Rouge. Le Loup se dit: “Voilà un mets bien jeune et bien tendre, un vrai régal! Il sera encore bien meilleur que la vieille. Il faut que je m'y prenne adroitement pour les attraper toutes les eux!” Il l'accompagna un bout de chemin et dit: “Chaperon Rouge, vois ces belles fleurs autour de nous. Pourquoi ne les regardes-tu pas? J'ai l'impression que tu n'écoutes même pas comme les oiseaux chantent joliment. Tu marches comme si tu allais à l'école, alors que tout est si beau, ici, dans la forêt!”

Le Petit Chaperon Rouge ouvrit les yeux et lorsqu'elle vit comment les rayons du soleil dansaient de-ci, de-là à travers les arbres, et combien tout était plein de fleurs, elle pensa: “Si j'apportais à ma grand- mère un beau bouquet de fleurs, ça lui ferait bien plaisir. Il est encore si tôt que j'arriverai bien à l'heure.” Elle quitta le chemin, pénétra dans le bois et cueillit des fleurs. Et, chaque fois qu'elle en avait cueilli une, elle se disait: “Plus loin, j'en vois une plus belle,” et elle y allait et s'enfonçait toujours plus profondément dans la forêt. Le Loup lui, courait tout droit vers la maison de la grand-mère. Il frappa à la porte. “Qui est là?” - “C'est le Petit Chaperon Rouge qui t'apporte du gâteau et du vin.” - “Tire la chevillette,” dit la grand-mère. “Je suis trop faible et ne peux me lever.” Le Loup tire la

I

Page 7: CARRAPUCHIÑA VERMELLA
Page 8: CARRAPUCHIÑA VERMELLA

chevillette, la porte s'ouvre et sans dire un mot, il s'approche du lit de la grand-mère et l'avale. Il enfile ses habits, met sa coiffe, se couche dans son lit et tire les rideaux.

Pendant ce temps, le petit Chaperon Rouge avait fait la chasse aux fleurs. Lorsque la fillette en eut tant qu'elle pouvait à peine les porter, elle se souvint soudain de sa grand-mère et reprit la route pour se rendre auprès d'elle. Elle fut très étonnée de voir la porte ouverte. Et lorsqu'elle entra dans la chambre, cela lui sembla si curieux qu'elle se dit: “Mon dieu, comme je suis craintive aujourd'hui. Et, cependant, d'habitude, je suis si contente d'être auprès de ma grand-mère!” Elle s'écria: “Bonjour!” Mais nulle réponse. Elle s'approcha du lit et tira les rideaux. La grand-mère y était couchée, sa coiffe tirée très bas sur son visage. Elle avait l'air bizarre. ─Oh, grand-mère, comme tu as de grandes oreilles. ─C'est pour mieux t'entendre! ─Oh! grand-mère, comme tu as de grands yeux! ─C'est pour mieux te voir! ─Oh! grand-mère, comme tu as de grandes mains! ─C'est pour mieux t'étreindre! ─Mais, grand-mère, comme tu as une horrible et grande bouche! ─C'est pour mieux te manger! À peine le Loup eut-il prononcé ces mots, qu'il bondit hors du lit et avala le pauvre Petit Chaperon Rouge. Lorsque le Loup eut apaisé sa faim, il se recoucha, s'endormit et commença à ronfler bruyamment. Un chasseur passait justement devant la maison. Il se dit: “Comme cette vieille femme ronfle! Il faut que je voie si elle a besoin de quelque chose.” Il entre dans la chambre et quand il arrive devant le lit, il voit que c'est un Loup qui y est couché. “Ah! c'est toi, bandit!” dit-il. “Voilà bien longtemps que je te cherche.” Il se prépare à faire feu lorsque tout à coup l'idée lui vient que le Loup pourrait bien avoir avalé la grand-mère et qu'il serait peut-être encore possible de la sauver. Il ne tire pas, mais prend des ciseaux et commence à ouvrir le ventre du Loup endormi. À peine avait-il donné quelques coups de ciseaux qu'il aperçoit le Chaperon Rouge. Quelques coups encore et la voilà qui sort du Loup et dit: “Ah! comme j'ai eu peur! Comme il faisait sombre dans le ventre du Loup!” Et voilà que la grand-mère sort à son tour, pouvant à peine respirer. Le Petit Chaperon Rouge se hâte de chercher de grosses pierres. Ils en remplissent le ventre du Loup. Lorsque celui-ci se réveilla, il voulut s'enfuir. Mais les pierres étaient si lourdes qu'il s'écrasa par terre et mourut.

Ils étaient bien contents tous les trois: le chasseur dépouilla le Loup et l'emporta chez lui. La grand-mère mangea le gâteau et but le vin que le Petit Chaperon Rouge avait apportés. Elle s'en trouva toute ragaillardie. Le Petit Chaperon Rouge cependant pensait: “Je ne quitterai plus jamais mon chemin pour aller me promener dans la forêt, quand ma maman me l'aura interdit.”

Page 9: CARRAPUCHIÑA VERMELLA

Rotkäppchen

s war einmal ein kleines süßes Mädchen, das hatte jedermann lieb, der sie nur ansah, am allerliebsten aber ihre Großmutter, die wußte gar nicht, was sie alles dem Kinde geben sollte. Einmal schenkte sie ihm ein Käppchen von rotem Samt,

und weil ihm das so wohl stand, und es nichts anders mehr tragen wollte, hieß es nur das Rotkäppchen. Eines Tages sprach seine Mutter zu ihm: “Komm, Rotkäppchen, da hast du ein Stück Kuchen und eine Flasche Wein, bring das der Großmutter hinaus; sie ist krank und schwach und wird sich daran laben. Mach dich auf, bevor es heiß wird, und wenn du hinauskommst, so geh hübsch sittsam und lauf nicht vom Wege ab, sonst fällst du und zerbrichst das Glas, und die Großmutter hat nichts. Und wenn du in ihre Stube kommst, so vergiß nicht guten Morgen zu sagen und guck nicht erst in allen Ecken herum!”

“Ich will schon alles richtig machen,” sagte Rotkäppchen zur Mutter, und gab ihr die Hand darauf. Die Großmutter aber wohnte draußen im Wald, eine halbe Stunde vom Dorf. Wie nun Rotkäppchen in den Wald kam, begegnete ihm der Wolf. Rotkäppchen aber wußte nicht, was das für ein böses Tier war, und fürchtete sich nicht vor ihm. “Guten Tag, Rotkäppchen!” sprach er. “Schönen Dank, Wolf!” - “Wo hinaus so früh, Rotkäppchen?” - “Zur Großmutter.” - “Was trägst du unter der Schürze?” - “Kuchen und Wein. Gestern haben wir gebacken, da soll sich die kranke und schwache Großmutter etwas zugut tun und sich damit stärken.” - “Rotkäppchen, wo wohnt deine Großmutter?” - “Noch eine gute Viertelstunde weiter im Wald, unter den drei großen Eichbäumen, da steht ihr Haus, unten sind die Nußhecken, das wirst du ja wissen,” sagte Rotkäppchen. Der Wolf dachte bei sich: Das junge, zarte Ding, das ist ein fetter Bissen, der wird noch besser schmecken als die Alte. Du mußt es listig anfangen, damit du beide schnappst. Da ging er ein Weilchen neben Rotkäppchen her, dann sprach er: “Rotkäppchen, sieh einmal die schönen Blumen, die ringsumher stehen. Warum guckst du dich nicht um? Ich glaube, du hörst gar nicht, wie die Vöglein so lieblich singen? Du gehst ja für dich hin, als wenn du zur Schule gingst, und ist so lustig haußen in dem Wald.”

Rotkäppchen schlug die Augen auf, und als es sah, wie die Sonnenstrahlen durch die Bäume hin und her tanzten und alles voll schöner Blumen stand, dachte es: Wenn ich der Großmutter einen frischen Strauß mitbringe, der wird ihr auch Freude machen; es ist so früh am Tag, daß ich doch zu rechter Zeit ankomme, lief vom Wege ab in den Wald hinein und suchte Blumen. Und wenn es eine gebrochen hatte, meinte es, weiter hinaus stände eine schönere, und lief danach und geriet immer tiefer in den Wald hinein. Der Wolf aber ging geradewegs nach dem Haus der Großmutter und klopfte an die Türe. “Wer ist draußen?” - “Rotkäppchen, das bringt Kuchen und Wein, mach auf!” - “Drück nur auf die Klinke!” rief die Großmutter, “ich bin zu schwach und kann nicht aufstehen.”

E

Page 10: CARRAPUCHIÑA VERMELLA
Page 11: CARRAPUCHIÑA VERMELLA

Der Wolf drückte auf die Klinke, die Türe sprang auf und er ging, ohne ein Wort zu sprechen, gerade zum Bett der Großmutter und verschluckte sie. Dann tat er ihre Kleider an, setzte ihre Haube auf, legte sich in ihr Bett und zog die Vorhänge vor.

Rotkäppchen aber, war nach den Blumen herumgelaufen, und als es so viel zusammen hatte, daß es keine mehr tragen konnte, fiel ihm die Großmutter wieder ein, und es machte sich auf den Weg zu ihr. Es wunderte sich, daß die Tür aufstand, und wie es in die Stube trat, so kam es ihm so seltsam darin vor, daß es dachte: Ei, du mein Gott, wie ängstlich wird mir's heute zumut, und bin sonst so gerne bei der Großmutter! Es rief: “Guten Morgen,” bekam aber keine Antwort. Darauf ging es zum Bett und zog die Vorhänge zurück. Da lag die Großmutter und hatte die Haube tief ins Gesicht gesetzt und sah so wunderlich aus. ─Ei, Großmutter, was hast du für große Ohren! ─Daß ich dich besser hören kann! ─Ei, Großmutter, was hast du für große Augen! ─Daß ich dich besser sehen kann! ─Ei, Großmutter, was hast du für große Hände! ─Daß ich dich besser packen kann! ─Aber, Großmutter, was hast du für ein entsetzlich großes Maul! ─Daß ich dich besser fressen kann! Kaum hatte der Wolf das gesagt, so tat er einen Satz aus dem Bette und verschlang das arme Rotkäppchen. Wie der Wolf seinen Appetit gestillt hatte, legte er sich wieder ins Bett, schlief ein und fing an, überlaut zu schnarchen. Der Jäger ging eben an dem Haus vorbei und dachte: Wie die alte Frau schnarcht! Du mußt doch sehen, ob ihr etwas fehlt. Da trat er in die Stube, und wie er vor das Bette kam, so sah er, daß der Wolf darinlag. “Finde ich dich hier, du alter Sünder,” sagte er, “ich habe dich lange gesucht.” Nun wollte er seine Büchse anlegen, da fiel ihm ein, der Wolf könnte die Großmutter gefressen haben und sie wäre noch zu retten, schoß nicht, sondern nahm eine Schere und fing an, dem schlafenden Wolf den Bauch aufzuschneiden. Wie er ein paar Schnitte getan hatte, da sah er das rote Käppchen leuchten, und noch ein paar Schnitte, da sprang das Mädchen heraus und rief: “Ach, wie war ich erschrocken, wie war's so dunkel in dem Wolf seinem Leib!” Und dann kam die alte Großmutter auch noch lebendig heraus und konnte kaum atmen. Rotkäppchen aber holte geschwind große Steine, damit füllten sie dem Wolf den Leib, und wie er aufwachte, wollte er fortspringen, aber die Steine waren so schwer, daß er gleich niedersank und sich totfiel.

Da waren alle drei vergnügt. Der Jäger zog dem Wolf den Pelz ab und ging damit heim, die Großmutter aß den Kuchen und trank den Wein, den Rotkäppchen gebracht hatte, und erholte sich wieder; Rotkäppchen aber dachte: Du willst dein Lebtag nicht wieder allein vom Wege ab in den Wald laufen, wenn dir's die Mutter verboten hat.

Page 12: CARRAPUCHIÑA VERMELLA

Cappuccetto Rosso

’era una volta una dolce bimbetta; solo a vederla le volevan tutti bene, e specialmente la nonna che non sapeva più che cosa regalarle. Una volta le regalò un cappuccetto di velluto rosso, e poiché‚ le donava tanto, ed ella non voleva

portare altro, la chiamarono sempre Cappuccetto Rosso. Un giorno sua madre le disse: “Vieni, Cappuccetto Rosso, eccoti un pezzo di focaccia e una bottiglia di vino, portali alla nonna; è debole e malata e si ristorerà. Sii gentile, salutala per me, e va’ da brava senza uscire di strada, se no cadi, rompi la bottiglia e la nonna resta a mani vuote.”

“Sì, farò tutto per bene,” promise Cappuccetto Rosso alla mamma, e le diede la mano. Ma la nonna abitava fuori, nel bosco, a una mezz’ora dal villaggio. Quando Cappuccetto Rosso giunse nel bosco, incontrò il lupo, ma non sapeva che fosse una bestia tanto cattiva e non ebbe paura. “Buon giorno, Cappuccetto Rosso,” disse questo. “Grazie, lupo.” - “Dove vai così presto, Cappuccetto Rosso?” - “Dalla nonna.” - “Che cos’hai sotto il grembiule?” - “Vino e focaccia per la nonna debole e vecchia; ieri abbiamo cotto il pane, così la rinforzerà!” - “Dove abita la tua nonna, Cappuccetto Rosso?” - “A un buon quarto d’ora da qui, nel bosco, sotto le tre grosse querce; là c’è la sua casa, è sotto la macchia di noccioli, lo saprai già,” disse Cappuccetto Rosso. Il lupo pensò fra s’: Questa bimba tenerella è un buon boccone prelibato per te, devi far in modo di acchiapparla. Fece un pezzetto di strada con Cappuccetto Rosso, poi disse: “Guarda un po’ quanti bei fiori ci sono nel bosco, Cappuccetto Rosso; perché‚ non ti guardi attorno? Credo che tu non senta neppure come cantano dolcemente gli uccellini! Te ne stai tutta seria come se andassi a scuola, ed è così allegro nel bosco!”

Cappuccetto Rosso alzò gli occhi e quando vide i raggi del sole filtrare attraverso gli alberi, e tutto intorno pieno di bei fiori, pensò: Se porto alla nonna un mazzo di fiori, le farà piacere; è così presto che arrivo ancora in tempo. E corse nel bosco in cerca di fiori. E quando ne aveva colto uno, credeva che più in là ce ne fosse uno ancora più bello, correva lì e così si addentrava sempre più nel bosco. Il lupo invece andò dritto alla casa della nonna e bussò alla porta. “Chi è?” - “Cappuccetto Rosso, ti porto vino e focaccia; aprimi.” - “Non hai che da alzare il saliscendi,” gridò la nonna, “io sono troppo debole e non posso alzarmi.” Il lupo alzò il saliscendi, entrò, e senza dir motto andò dritto al letto della nonna e la inghiottì. Poi indossò i suoi vestiti e la cuffia, si coricò nel letto, e tirò le cortine.

Ma Cappuccetto Rosso aveva girato in cerca di fiori, e quando ne ebbe raccolti tanti che più non ne poteva portare, si ricordò della nonna e si mise in cammino per andare da lei. Quando giunse si meravigliò che la porta fosse spalancata, ed entrando nella stanza ebbe

C

Page 13: CARRAPUCHIÑA VERMELLA
Page 14: CARRAPUCHIÑA VERMELLA

un’impressione così strana che pensò: “Oh, Dio mio, che paura oggi! e dire che di solito sto così volentieri con la nonna!” Allora si avvicinò al letto e scostò le cortine: la nonna era coricata con la cuffia abbassata sulla faccia, e aveva un aspetto strano. ─Oh, nonna, che orecchie grandi! ─Per sentirti meglio. ─Oh, nonna, che occhi grossi! ─Per vederti meglio. ─Oh, nonna, che mani grandi! ─Per afferrarti megli ─Ma, nonna, che bocca spaventosa! ─Per divorarti meglio! E come ebbe detto queste parole, il lupo balzò dal letto e ingoiò la povera Cappuccetto Rosso. Poi, con la pancia bella piena, si rimise a letto, s’addormentò e incominciò a russare sonoramente. Proprio allora passò lì davanti il cacciatore e pensò fra s’: “Come russa la vecchia! devi darle un’occhiata se ha bisogno di qualcosa.” Entrò nella stanza e avvicinandosi al letto vide il lupo che egli cercava da tempo. Stava per puntare lo schioppo quando gli venne in mente che forse il lupo aveva ingoiato la nonna e che poteva ancora salvarla. Così non sparò, ma prese un paio di forbici e aprì la pancia del lupo addormentato. Dopo due tagli vide brillare il cappuccetto rosso, e dopo altri due la bambina saltò fuori gridando: “Che paura ho avuto! Era così buio nella pancia del lupo!” Poi venne fuori anche la nonna ancora viva. E Cappuccetto Rosso andò prendere dei gran pietroni con cui riempirono il ventre del lupo; quando egli si svegliò fece per correr via, ma le pietre erano così pesanti che subito cadde a terra e morì. Erano contenti tutti e tre: il cacciatore prese la pelle del lupo, la nonna mangiò la focaccia e bevve il vino che le aveva portato Cappuccetto Rosso; e Cappuccetto Rosso pensava fra s’: “Mai più correrai sola nel bosco, lontano dal sentiero, quando la mamma te lo ha proibito.”

Page 15: CARRAPUCHIÑA VERMELLA

Chapeuzinho

ma vez havia uma doce menina. Todo mundo gostava dela, mas acima de tudo sua avó.. Uma vez ela deu-lhe um chapeuzinho de veludo vermelho. E como lhe sentava e ela queria usá-lo todo tempo, ela veio a ser conhecida como

Chapeuzinho Vermelho. Um dia sua mãe disse-lhe: "Chapeuzinho Vermelho, aqui está um pedaço de bolo e uma garrafa de vinho para levares à avó. Ela está doente e fraca, e eles vão fazer-lhe bem. Tem muito cuidado e não deixes o caminho porque podes cair e quebrar o vidro, e então não haverá nada para a avó doente.

Chapeuzinho prometeu obedecer sua mãe. A avó morava na floresta, a meia hora da aldeia. Quando Chapeuzinho entrou na floresta, um lobo aproximou-se dela. Ela não sabia que era um animal perverso e não tinha medo dele. "Bom dia, Chapeuzinho." - "Obrigado, lobo." - "Onde é que você vai tão cedo, Chapeuzinho?" - "Vou para casa da avó." - "E que é o que você está a levar aí nessa cestinha? "-" Vovó está doente e fraca e eu estou a levar-lhe um pouco de bolo e vinho”. -" Chapeuzinho Vermelho, onde é que sua avó mora? "-" Sua casa está a um bom quarto de hora de aqui no mato”. O lobo pensou: "Que menina mais tenra! Que bocado mais saboroso para mim!” Então ele disse:" Ouça, Chapeuzinho, não tem visto as flores bonitas que estão florescendo na floresta? E que você não pode ouvir os pássaros que estão a cantar? Você está a andar como se estivesse no seu caminho para a escola na aldeia e não perceve que bonita está a floresta.”

Chapeuzinho Vermello abriu os olhos e viu a luz do sol atravessando as árvores e como o chão estava coberto de flores bonitas. Ela pensou: "Se levo um ramo para a avó, ela vai ficar muito contente”. E ela começou a colher flores e cada vez que apanhaba uma via outra aínda mais bonita e corria cada vez mais e mais longe da floresta. Mas o lobo correu direto para a casa da avó e bateu na porta. "Quem está aí?" - "Chapeuzinho Vermello. Trago um pedaço de bolo e vinho. Abra a porta, avozinha. "-" Basta pressionar a tranqueta ", gritou a avó. "Estou muito fraca para me levantar." O lobo pressionou o trinco, e a porta se abriu. Ele entrou, foi direto para a cama da avó e comeu-a. Em seguida, ele pegou as suas roupas, colocou a touca na cabeça, fechou as cortinas e entrou na sua cama.

Quando Chapeuzinho comprobou que tinha já mais flores das que poderia transportar continou caminho para a casa. Quando ela chegou, descobriu, para a sua surpresa, que a porta estava aberta. Ela entrou na sala e tudo parecia tão estranho que pensou: "Oh, meu Deus, por que é que eu estou com tanto medo? Eu costumo gostar da casa da vovó. "Então ela foi até a cama e abriu as cortinas. Vovó estava lá deitada com sua touca a cubrir parte do rosto e com um olhar muito estranho.

U

Page 16: CARRAPUCHIÑA VERMELLA
Page 17: CARRAPUCHIÑA VERMELLA

─Oh, vovó, que orelhas grandes você tem! ─É para ouvir-te melhor. ─Oh, vovó, que olhos grandes você tem! ─E para ver-te melhor. ─Oh , vovó, que mãos grandes você tem! ─É para abraçarte-te mellor. ─Oh, vovó, que boca grande e horrível você tem! ─É para comer-te melhor! E com isso, ele saltou da cama e comeu-a. Assim que o lobo acabou, deitou-se outra, adormeceu e começou a roncar muito alto. Um caçador que estava passando por ali achou estranho que a velha estivesse a roncar tão alto, então ele decidiu dar uma olhada. Ele entrou em casa e na cama lá estava o lobo que ele tinha estado a procurar por um longo tempo. "Ele comeu a avó, mas talvez ela ainda pode ser salva. Eu não vou matá-lo ", pensou o caçador. Então ele pegou uma tesoira e abriu a sua barriga. Ele tinha cortado apenas um pedaço quando viu o boné vermelho a brilhar. Ele cortou um pouco mais e a menina pulou para fora e gritou: "Oh, eu estava tão assustada! Estava tão escuro dentro do corpo do lobo!” E então a avó saiu viva também. Então Chapeuzinho pegou algumas pedras grandes e pesadas. Eles encheram o corpo do lobo com eles, e quando ele acordou e tentou fugir, as pedras eram tão pesadas que ele caiu morto. Os três eram felizes. O caçador tirou a pele do lobo e levou-a para casa. A avó comeu o bolo e bebeu o vinho que Chapeuzinho havia trazido. E Chapeuzinho Vermelho pensou: “Enquanto eu viver, eu nunca vou sair do caminho e fugir para a floresta, como minha mãe me tem proibido.”

Page 18: CARRAPUCHIÑA VERMELLA

La Caputxeta Vermella

i havia una vegada una nena encantadora que era estimada per tothom que la coneixia, però sobretot per la seva àvia, i no quedava res que no li hagués donat a la nena. Una vegada li va regalar una petita caputxa d'un color vermell, que li

quedava tan bé que ella mai volia usar una altra cosa. Per això la van començar a nomenar Caputxeta Vermella. Un dia la seva mare li va dir: “Vine, Caputxeta , aquí tinc un pastís i una ampolla de vi. Les has de dur, en aquesta cistella, a la teva àvia, que hi és malalta i molt feble i això li ajudarà. Vés-te'n ara, de matí, abans que el dia escalfi més, i en el camí, ves en compte, i no t'apartis de la ruta, no vagis a caure i es trenqui l'ampolla i no quedi res per a la teva àvia.” º“No et preocupis, ho faré tot bé”, va dir la Caputxeta Vermella, va prendre les coses i es va acomiadar afectuosament. L'àvia vivia en el bosc, com a un quilòmetre de casa seva. tan bon punt va entrar Ia Caputxeta Vermella en el bosc, sense deixar el corriol, que es va trobar amb un llop. La Caputxeta Vermella no sabia que aquesta criatura pogués fer algun mal, i no li va tenir cap por. “Bon dia, Caputxeta Vermella,” va dir el llop. “Bon dia, amable llop.” - “On vas tan d'hora, Caputxeta Vermella?” - “A casa de la meva àvia.” - “I què duus en aquesta cistella?” - “Pastís i vi. Ahir va ser dia de fornejar, així que la meva pobre àvia malalta tindrá quelcom de bo per a enfortir-se.” - “I on viu la teva àvia, Caputxeta Vermella?” - “Com a mig quilòmetre més endins al bosc. La seva casa està sota tres grans roures, al costat d'uns avellaners. Segurament ja els hauràs vist,” va contestar innocentment la Caputxeta Vermella. El llop es va dir en silenci a ell mateix: “Quina criatura tan tendra! Es faria de bon pair. I serà més saborós que aquella velleta. Així que he d'actuar amb delicadesa per a obtenir-ne totes dues fàcilment.” Llavors va acompanyar la Caputxeta Vermella un petit tram del camí i després li va dir: “Mira Caputxeta Vermella, que flors tan bufones es veuen per allà, per què no vas i reculls algunes? I jo crec també que no t'has adonat quin cant tan dolç tenen els ocellets. Surt del camí i veuràs que tot el bosc està ple de meravelles.” La Caputxeta Vermella va aixecar els seus ulls, i quan va veure els rajos del sol ballant aquí i allà entre els arbres, i va veure les belles flors i el cant dels ocells, va pensar: “Suposo que li podria portar algunes d'aquestes flors fresques a la meva àvia, que de ben segur li encantaran. A més, encara és molt d'hora i no hi haurà cap problema si m'endarrereixo una mica, perquè hi arribaré a bona hora.” I així, ella es va sortir del camí i es va anar a tallar flors. I quan tallava una, veia una altra de més bonica, i una altra i una altra, i sense adonar-se'n es va anar endinsant en el bosc. Mentre, el llop va aprofitar el temps i va córrer directe a la casa de l'àvia i va picar la porta. “Qui és?” va preguntar l'àvia. “la Caputxeta Vermella,” va contestar el llop. “Porto pastís i vi. Obre'm, si us plau.” - “Mou el pany i obre tu,” va cridar l'àviat, “estic molt feble i no em puc aixecar.” El llop va moure el pany, va obrir la porta, i sense dir una paraula més, va anar directe al llit de l'àvia i d'una mossegada se la va empassar. I de seguida es va posar la seva roba, es va col·locar un capell, es va ficar al llit i va tancar les cortines.

H

Page 19: CARRAPUCHIÑA VERMELLA
Page 20: CARRAPUCHIÑA VERMELLA

Mentre, la Caputxeta Vermella s'havia quedat recollint flors, i quan va veure que tenia tantes que ja no en podia dur més, es va enrecordar de la seva àvia i es va posar de camí cap a casa seva. Quan va arribar, es va sorprendre en trobar la porta oberta, i a l'entrar a la casa, va sentir tan estrany preysentiment que es va dir per a ella mateixa: “Oh Déu! que incòmoda em sento avui, i altres vegades que m'ha agradat tant estar amb l'àvia.” Va anar al dormitori i va obrir les cortines. Allí semblava estar l'àvia amb el seu capell cobrint-li tota la cara, i amb una aparença molt estranya. ─“!Oh, àvia, quines orelles tan grans que tens! ─És per escoltar-te millor, nena meva. ─Però àvia, quins ulls tan grans que tens! ─Són per veure't millor, estimada. ─Però àvia, quins braços tan grans que tens! ─ Per abraçar-te millor. ─I quina boca tan gran que tens! ─Per menjar-te millor! I no havia acabat de dir l'anterior, quan d'un salt va sortir del llit i es va empassar també la Caputxeta Vermella. Llavors el llop va decidir fer una migdiada i es va tornar a posar al llit, i una vegada dormit va començar a roncar fortament. Un caçador que per casualitat passava en aquest moment per allà, va escoltar els forts roncs i va pensar: “Com ronca aquesta velleta! Vaig a veure si necessita alguna ajuda”. Llavors va entrar al dormitori, i quan es va acostar al llit va veure el llop estirat allà. “Així que et trobo aquí, vell pecador!” va dir ell.”Feia temps que et buscava!” I ja es disposava a disparar la seva arma contra ell, quan va pensar que el llop podria haver devorat a la velleta i que encara podria ser salvada, pel que va decidir no disparar. En el seu lloc va prendre unes tisores i va començar a tallar el ventre del llop adormit. Quan havia fet dos talls, va veure brillar una gorreta vermella, llavors va fer dos talls més i la petita Caputxeta Vermella va sortir rapidíssim, cridant: “Com vaig estar d'espantada, què fosc que està aquí dintre del llop!”, i de seguida en va sortir també l'àvia, viva, però que gairebé no podia respirar. Ràpidament, la iCaputxeta Vermella va portar moltes pedres amb les quals van omplir el ventre del llop. I quan el llop va despertar, va voler córrer i anar-se lluny, però les pedres eren tan feixugues que no va suportar l'esforç i va caure mort. Tots tres van sentir feliços. El caçador li va treure la pell al llop i la hi va dur a la seva casa. L'àvia va menjar el pastís i va beure el vi que li va portar la Caputxeta Vermella i es va reanimar. Però la Caputxeta Vermella solament va pensar: “Mentre visqui, mai més no em sortiré del corriol per internar-me al bosc, cosa que la meva mare ja m'havia prohibit fer.”

Page 21: CARRAPUCHIÑA VERMELLA

Caperucita Roja

abía una vez una adorable niña que era querida por todo aquel que la conociera, pero sobre todo por su abuelita, y no quedaba nada que no le hubiera dado a la niña. Una vez le regaló una pequeña caperuza o gorrito de un color rojo, que le

quedaba tan bien que ella nunca quería usar otra cosa, así que la empezaron a llamar Caperucita Roja. Un día su madre le dijo: “Ven, Caperucita Roja, aquí tengo un pastel y una botella de vino, llévaselas en esta canasta a tu abuelita que está enfermita y débil y esto le ayudará. Vete ahora temprano, antes de que caliente el día, y en el camino, camina tranquila y con cuidado, no te apartes de la ruta, no vayas a caerte y se quiebre la botella y no quede nada para tu abuelita.

“No te preocupes, haré bien todo”, dijo Caperucita Roja, y tomó las cosas y se despidió cariñosamente. La abuelita vivía en el bosque, como a un kilómetro de su casa. Y no más había entrado Caperucita Roja en el bosque, siempre dentro del sendero, cuando se encontró con un lobo. Caperucita Roja no sabía que esa criatura pudiera hacer algún daño, y no tuvo ningún temor hacia él. “Buenos días, Caperucita Roja,” dijo el lobo. “Buenos días, amable lobo.” - “¿Adónde vas tan temprano, Caperucita Roja?” - “A casa de mi abuelita.” - “¿Y qué llevas en esa canasta?” - “Pastel y vino. Ayer fue día de hornear, así que mi pobre abuelita enferma va a tener algo bueno para fortalecerse.” - “¿Y adónde vive tu abuelita, Caperucita Roja?” - “Como a medio kilómetro más adentro en el bosque. Su casa está bajo tres grandes robles, al lado de unos avellanos. Seguramente ya los habrás visto,” contestó inocentemente Caperucita Roja. El lobo se dijo en silencio a sí mismo: “¡Qué criatura tan tierna! qué buen bocadito - y será más sabroso que esa viejita. Así que debo actuar con delicadeza para obtener a ambas fácilmente.” Entonces acompañó a Caperucita Roja un pequeño tramo del camino y luego le dijo: “Mira, Caperucita Roja, qué lindas flores se ven por allá, ¿por qué no vas y recoges algunas? Y yo creo también que no te has dado cuenta de lo dulce que cantan los pajaritos. Es que vas tan apurada en el camino como si fueras para la escuela, mientras que todo el bosque está lleno de maravillas.”

Caperucita Roja levantó sus ojos, y cuando vio los rayos del sol danzando aquí y allá entre los árboles, y vio las bellas flores y el canto de los pájaros, pensó: “Supongo que podría llevarle unas de estas flores frescas a mi abuelita y que le encantarán. Además, aún es muy temprano y no habrá problema si me atraso un poquito, siempre llegaré a buena hora.” Y así, ella se salió del camino y se fue a cortar flores. Y cuando cortaba una, veía otra más bonita, y otra y otra, y sin darse cuenta se fue adentrando en el bosque. Mientras tanto, el lobo aprovechó el tiempo y corrió directo a la casa de la abuelita y tocó a la puerta. “¿Quién es?” preguntó la abuelita. “Caperucita Roja,” contestó el lobo. “Traigo pastel y vino. Ábreme, por favor.” - “Mueve la cerradura y abre tú,” gritó la abuelita, “estoy muy débil y no me puedo levantar.” El lobo movió la cerradura, abrió la puerta, y sin decir una

H

Page 22: CARRAPUCHIÑA VERMELLA
Page 23: CARRAPUCHIÑA VERMELLA

palabra más, se fue directo a la cama de la abuelita y de un bocado se la tragó. Y enseguida se puso ropa de ella, se colocó un gorro, se metió en la cama y cerró las cortinas.

Mientras tanto, Caperucita Roja se había quedado colectando flores, y cuando vio que tenía tantas que ya no podía llevar más, se acordó de su abuelita y se puso en camino hacia ella. Cuando llegó, se sorprendió al encontrar la puerta abierta, y al entrar a la casa, sintió tan extraño presentimiento que se dijo para sí misma: “¡Oh Dios! qué incómoda me siento hoy, y otras veces me ha gustado tanto estar con abuelita.” Entonces gritó: “¡Buenos días!”, pero no hubo respuesta, así que fue al dormitorio y abrió las cortinas. Allí parecía estar la abuelita con su gorro cubriéndole toda la cara, y con una apariencia muy extraña. ─!Oh, abuelita, qué orejas tan grandes tienes! ─Es para oírte mejor, mi niña,” fue la respuesta. ─Pero abuelita, qué ojos tan grandes tienes! ─Son para verte mejor, querida. ─Pero abuelita, qué brazos tan grandes tienes! ─Para abrazarte mejor. ─Y qué boca tan grande tienes! ─Para comerte mejor. Y no había terminado de decir lo anterior, cuando de un salto salió de la cama y se tragó también a Caperucita Roja. Entonces el lobo decidió hacer una siesta y se volvió a tirar en la cama, y una vez dormido empezó a roncar fuertemente. Un cazador que por casualidad pasaba en ese momento por allí, escuchó los fuertes ronquidos y pensó, ¡Cómo ronca esa viejita! Voy a ver si necesita alguna ayuda. Entonces ingresó al dormitorio, y cuando se acercó a la cama vio al lobo tirado allí. “¡Así que te encuentro aquí, viejo pecador!” dijo él.”¡Hacía tiempo que te buscaba!” Y ya se disponía a disparar su arma contra él, cuando pensó que el lobo podría haber devorado a la viejita y que aún podría ser salvada, por lo que decidió no disparar. En su lugar tomó unas tijeras y empezó a cortar el vientre del lobo durmiente. En cuanto había hecho dos cortes, vio brillar una gorrita roja, entonces hizo dos cortes más y la pequeña Caperucita Roja salió rapidísimo, gritando: “¡Qué asustada que estuve, qué oscuro que está ahí dentro del lobo!”, y enseguida salió también la abuelita, vivita, pero que casi no podía respirar. Rápidamente, Caperucita Roja trajo muchas piedras con las que llenaron el vientre del lobo. Y cuando el lobo despertó, quiso correr e irse lejos, pero las piedras estaban tan pesadas que no soportó el esfuerzo y cayó muerto. Las tres personas se sintieron felices. El cazador le quitó la piel al lobo y se la llevó a su casa. La abuelita comió el pastel y bebió el vino que le trajo Caperucita Roja y se reanimó. Pero Caperucita Roja solamente pensó: “Mientras viva, nunca me retiraré del sendero para internarme en el bosque, cosa que mi madre me había ya prohibido hacer.”

Page 24: CARRAPUCHIÑA VERMELLA

Carrapuchiña vermella

abía unha vez unha doce meniña á que todo o mundo quería moito, especialmente a súa avoa e non quedaba nada que non lle tivese regalado. Un día entregoulle unha pequena carrapucha de veludo vermello. E como lle

sentaba tan ben, poñía a cotío e por esta razón comezaron a chamarlle Carrapuchiña Vermella. Un día a súa nai díxolle: “Ven, Carrapuciña Vermella, aquí teño un anaco de torta e un botella de viño. Lévallos á avoíña que está doente e fraca e vanlle sentar ben. Pero vai axiña, antes de que sexa demasiado tarde. E non te afastes do camiño e anda ben porque podes caer e romper o vidro e entón non haberá nada para a avoíña. “Non te preocupes, fareino todo ben”, prometeu Carrapuchiña Vermella. Colleu a cesta e despediuse. A avoa vivía lonxe, no medio do bosque, a unha media hora da súa casa. Cando Carrapuchiña Vermella entrou no bosque, atopou o lobo, pero ela non sabía que era unha bestia malvada e non sentiu ningún medo. “Bo día, Carrapuchiña Vermella”, dixo o lobo. “Bo día, lobo”, contestou a nena. “Para onde vas tan cedo, Carrapuchiña Vermella?” “Vou á casa da miña avoa”. “E que é o que levas nesa cestiña?”.”Torta e viño. Como está maliña, viralle ben para repoñerse.” “E onde vive a túa avoíña, Carrapuchiña Vermella?” “Como a un cuarto de hora de aquí, no medio da fraga”, contestou inocentemente a nena. O lobo pensou para si “Velaquí unha nena ben tenra e saborosa. Que bo bocado! E será aínda máis gorentosa cá velliña. Teño que pensar un modo de papalas.” Entón acompañou a Carrapuchiña un pedazo de camiño e despois dixo: “Mira, que flores tan bonitas! Por que no as miras? Paréceme que tampouco escoitas os paxariños que cantan alegremente. Andas apurada como se foses á escola e non te decatas do fermoso que é o bosque.” Carrapuchiña vermella ergueu os ollos e viu a luz os raios do sol filtrándose a través das árbores, e viu tamén o chan cuberto de flores e escoitou os trinos dos paxaros. E entón pensou: “Podería levarlle un ramo de flores recendentes á avoíña . Seguro que lle gustan moito”. E así púxose a cortar flores e, sen decatarse, saíu do camiño e penetrou no bosque. E cantas máis flores collíaa máis bonitas lle parecían as que seguía atopando cada vez máis lonxe. Entrementres, o lobo marchou correndo para a casa da avoa e bate na porta. “Quen está aí?”, preguntou a avoíña. “Carrapuchiña Vermella. Tráioche torta e viño. Ábreme a porta.” “Estou moi débil e non podo erguerme. Move ti a caravilla.” O lobo entrou e foi directo para a cama da avoa e comeuna. Despois vestiu a roupa dela, colocou a touca na cabeza, correu as cortinas e deitouse entre as sabas.

H

Page 25: CARRAPUCHIÑA VERMELLA
Page 26: CARRAPUCHIÑA VERMELLA

Entrementres, Carrapuchiña Vermella decatouse de que xa tiñas flores abondas e decidiu continuar camiño. Cando chegou descubriu, sorprendida, que a porta estaba espalancada e ao entrar sentiu unha extraña impresión. “Oh, meu Deus, por que teño hoxe tanto medo? Co que me gusta sempre vir á casa da miña avoa...” Entón ela achegouse á cama e abriu as cortinas. A avoa estaba tombada coa súa touca cubríndolle boa parte do rostro.

─ Avoiña, que orellas tan grandes tes! ─Son para oírte mellor. ─Oh, avoíña, pero que ollos tan grandes tes! ─Son para verte mellor, miña netiña ─E que brazos tan grandes tes! ─Son para abrazarte mellor. ─E que boca máis grande tes. ─É para comerte mellor! E, aínda non rematara de dicir estas palabras, pegou uns alto e papou a pobre Carrapuchiña Vermella. Despois, coa barriga ben farta, quedou durmido no leito e comezou a roncar fortemente. Un cazador que pasaba ppor alí pensou: “Como ronca hoxe a velliña! Vou ver se precisa algunha cousa”. Entón entrou no cuarto e ao aproximarse ao leito descubriu o lobo que levaba perseguindo desde había moito tempo. E xa se preparaba para disparar a súa escopeta cando se lle ocorreu de que talvez o lobo devorara á avoa e que ao mellor aínda estaba a tempo de salvala. Daquela non o matou, colleu unhas tesoiras e abriu a barriga do lobo durminte. En canto fixo un par de cortes, viu brillar unha carrapucha vermella. Cortou un pouco máis e saíu a nena berrando. “Oh, que medo pasei! Estaba moi escuro aí dentro do lobo!” E axiña saíu tamén a avoa aínda viva. E Carrapuchiña Vermella foi buscar varias pedras ben grandes coas que encheron a barriga do lobo. E cando este espertou quixo escapar pero as pedras pesaban tanto que caeu morto. Os tres puxéronse moi contentos. O cazador quitou a pel ao lobo e levouna para a casa. A avoa comeu a torta e bebeu o viño que lle levara a Carrapuchiña Vermella. E Carrapuchiña Vermella pensaba para si: “Nunca máis me afastarei do camiño para andar soa polo bosque, como me advertiu miña nai.”

Page 27: CARRAPUCHIÑA VERMELLA
Page 28: CARRAPUCHIÑA VERMELLA