Ang Mapagbigay na Punong Kahoyni Shel Silverstein

Noon, may isang punong kahoy…

na nagmahal sa isang batang paslit.

Araw-araw, dumarating ang bata

para pumulot ng mga dahon

at gumawa ng korona at magkunwarina hari ng kagubatan.

Inaakyat niya

ang puno

at nagpaduyan-duyan sa kanyang mga sanga

at namimitas ng

mga prutas.

Naglalaro sila ng taguan.

At kung siya’y napapagod,

nagpapahinga siya sa lilim ng puno

Lubusang minahal ng bata ang

punong kahoy…

At ang puno’y naging masaya.

Lumipas ang panahon

at ang bata’y lumaki.

At ang puno’y madalas

na naiwang mag-isa.

Ngunit isang araw

dumating ang bata.

“Halika, bata, akyatin mo ako at magpaduyan-duyan sa aking mga sanga…”

“at pitasin ang aking mga prutas, at maglaro sa lilim ko, at masiyahan.”

“Matanda na ako para makipaglaro.”

“Gusto kong magpakasaya.Kailangan ko ng mga kagamitan. Kailangan ko ng pera. ”

“Pasensya ka na,” sabi ng punong kahoy, “wala akong

salapi. Meron lang akong mga prutas.”

“Kunin mo ang mga prutas ko

at ibenta mo sa bayan. Magkakaroon ka ng pera at

ikaw ay liligaya.”

Pinitas ng bata ang lahat ng

mga prutas at dinala sa malayo.

At ang puno ay nasiyahan.

Ngunit matagal na nawala ang bata.

At ang puno ay nalungkot.

Ngunit isang araw, nagbalik ang bata at ang puno’y

muling nasiyahan.

“Halika, bata. Akyatin mo

ako at

magpaduyan-duyan sa

aking mga sanga.”

“Wala akong panahon para umakyat ng

puno.”

“Gusto kong makapag-asawa.

Gusto kong magkapamilya.”

“Kailangan ko ng bahay. Maari mo ba akong tulungan?”

“Wala akong bahay,” sabi ng punong kahoy.

“Ang gubat ang aking bahay.”

“Kung gusto mo, putulin mo ang aking mga sanga upang

makapagtayo ng bahay, at ikaw ay liligaya.”

At gayon nga ang ginawa ng bata.

Muling lumayo ang bata at nagpatayo ng bahay.

At ang puno ay nasiyahan.

Matagal na nawala ang bata.

Sa kanyang pagbalik, lubos na nasiyahan ang puno.

“Halika, bata. Tayo na at maglaro.”

“Matanda na ako at lubhang

nalulungkot para makipaglaro.”

“Nais ko magkaroon ng bangka para

lumayo.”

“Maari mo ba akong tulungan?”

“Putulin mo ang aking katawan at gawing bangka.”

“Ikaw ay makakapaglayag

…at ikaw ay liligaya.”

Kaya’t pinutol ng bata ang puno…

gumawa siya ng bangka at naglayag.

Ang puno ay nasiyahan…

ngunit hindi nang lubusan.

Pagkalipas ng matagal na panahon, muling nagbalik

ang bata.

“Pasensya na, bata. Wala na akong maibibigay sa iyo.”

“Ubos na ang mga prutas ko.”

“Mahina na ang mga ipin ko para sa mga prutas.”

“Wala na akong mga sanga.”

“Hindi na ako bata para dumuyan.”

“Wala na akong katawan.”

“Hindi ko na kayang umakyat

ng puno. Matanda na ako.”

“Pasensya na. Sana mayroon pa akong maibibigay sa inyo

pero wala nang natira.”

“Ako’y isang matandang tuod lamang. Pasensya na…”

“Wala na akong kinakailangan ngayon,” sabi ng bata, “ang nais ko

lang ay isang tahimik na lugar upang magpahinga.”

“Kung gayon, ang matandang tuod ay magandang upuan at

pahingahan.”

“Halika, bata, at umupo. Umupo ka at magpahinga.”

At gayon nga ang ginawa

ng bata.

At ang puno ay nasiyahan.

Wakas.