Hoofdhuis – Olivia&Alex

Glimlachend kijkt Olivia even naar haar werk. Ze knikt naar zichzelf en zet haar kwast weer op het doek. Na een halfuurtje is ze klaar. Ze glimlacht en haalt het doek van de ezel. Even kijkt ze de kamer rond.

Ze hangt het schilderij boven de bank. Als het hangt en ze er even trots naar kijkt, hoort ze de deur open en dicht gaan.

Alex rilt. “het is kóud buiten.” zegt hij. Olivia lacht, “dat is wel vaker zo als het sneeuwt.” zegt ze plagend.

Alex steekt lachend zijn tong uit en loopt de trap op. Een warme douche, daar is hij echt even aan toe.

Als Alex weer beneden komt zet Olivia net twee bordjes op tafel. “Hmm, ruikt goed.” zegt Alex en hij glimlacht. Hij schuift aan, en neemt een hap. “heerlijk,” zegt hij. Olivia glimlacht, “dankje.” zegt ze.

Na het eten ploffen ze samen op de bank voor een film. Olivia zucht. “Het is behoorlijk saai zonder de kinderen,” mompelt ze. Alex grinnikt en kijkt haar aan. “Noem je mij saai?” vraagt hij. Olivia rolt lachend met haar ogen. “Je weet best wat ik bedoel.”

Na de film kruipen ze in bed, en vallen ze dicht tegen elkaar aan in slaap.

Aimi&Sean

“Aims, toe.” kreunt Sean. Aimi zucht en schud haar hoofd. Sean kreunt opnieuw en drukt zachte kusjes in haar nek. “waarom niet?” mompelt hij. “Houd je niet van me?” “tuurlijk wel.” Aimi draait haar hoofd om hem aan te kijken.

Met een handige beweging zorgt Sean er voor dat Aimi met haar rug op het bed ligt. “waarom wil je dan niet?” fluistert hij. Zijn hoofd is maar een paar centimeter boven dat van Aimi. “vertrouw me je niet?” nog voor Aimi antwoord kan geven, drukt Sean zijn lippen zacht op die van haar. “laat dan zien dat je van me houd.” fluistert Sean tegen haar lippen aan. “Jij speelt vals.” mompelt Aimi. Sean grijnst, wetend dat hij gewonnen heeft. Opnieuw drukt hij zijn lippen op die van Aimi.

Ze krimpt even ineen, wanneer zijn vrij koude handen onder haar shirtje glijden, en hem over haar hoofd trekken. Ze kijkt in zijn ogen maar ziet niet dezelfde passie als zij voelt in zijn ogen weerspiegelt. ‘Ik heb hier lang op gewacht,’ zucht hij terwijl hij ook haar broek weet uit te krijgen.

Ze knikt bibberig, terwijl hij haar weer achterover duwt. ‘Graag of niet?’ vraagt hij grijnzend, waarna ze toch instemmend knikt en ze zijn handen tastend om haar borsten voelt. ‘Ik hou van je,’ mompelt hij haast onverstaanbaar terwijl hij haar zoent.

Aimi bijt op haar lip, en wil hem tegenspreken, maar voor ze iets kan zeggen, drukt hij zijn lippen hardgrondig op de hare. Ongemakkelijk zoent ze hem terug. Ze houd van hem, zeker, maar ze is er niet klaar voor. Sean lacht en strijkt een haar uit haar ogen – totaal niet doorhebbend hoe zíj zich erbij voelt. Aimi voelt zich beklemd onder zijn sterke lichaam. Een ver instinct zegt dat ze moet vluchten, maar zijn passie en hardgrondige getast, houden haar op haar plek

‘Je houdt toch van me?’ vraagt hij opnieuw wanneer hij haar gespannen lichaam opmerkt. Hij wacht echter geen antwoord af, en begint haar hardgrondig te zoenen. Ze weet dat dit het moment moet zijn van overgave, overgave aan hun liefde voor elkaar, maar ze kan het niet. Ze voelt zich gevangene in haar lichaam, alsof ze het wel wíl controleren, maar het niet langer kan. Ze hapt naar adem wanneer het zoenen harder wordt, en zijn lichaam ruw tegen dat van haar aanstrijkt. Moest dit nou de geweldige eerste keer voorstellen? Hoe vaak had ze er over gefantaseerd, gedacht dat het beter was dan dit.

Dit was geen liefde, dit was pure machtsmisbruiking. Ze knijpt haar ogen even tot spleetjes, om zijn gezicht te kunnen onderscheiden. Een vlaag van angst raast door haar lichaam. Zou hij dit al die tijd al in zijn hoofd hebben gehad? Was hij alleen bij haar gebleven voor... Dit? Hij wist dat hij haar kon beïnvloeden, ze was een te makkelijk slachtoffer.

‘Aimi,’ mompelt hij opeens. Ze kan het niet laten een vleugje hoop te voelen als hij haar naam zo teder uitspreekt, maar voor ze het weet is dat magische moment alweer voorbij. Ze probeert te genieten van zijn aanrakingen, en geeft zich eindelijk aan hem over. Als dit was hoe hij het wou, zou hij het krijgen, als dat er voor zorgde dat hij bij haar bleef. Zijn handen glijden wild op en neer over haar rug en billen, terwijl zij zelf als een slappe pop haar armen om hem heen klemt.

Hij slaakt een vergenoegde zucht en ze beseft dat het nu gaat gebeuren. Ze knijpt haar ogen dicht, probeert aan andere dingen te denken, maar de pijn die ze voelt valt niet te negeren. Sean lijkt niets van haar ongemak te merken en kreunt alleen maar tevreden. Ze voelt een traan over haar wang rollen en hoopt vanuit het diepst van haar hart dat hij hem niet ziet.

Hij grijpt zich vast aan haar lichaam, zoveel mogelijk genot uit haar puttend en zoent haar opgewonden. Waar zou hij toe in staat zijn?, is het enige waar Aimi aan kan denken. Ze laat het maar gebeuren. Ze laat hem bezit nemen van haar lichaam, zonder er zelf controle over te hebben. Ze hoort nog een vergenoegde kreun boven zich, en walgt plots van hem.

Hoe kan het hem zó niet uitmaken hoe ze zich voelt? Hoe kan hij degene waarvan hij beweert te houden, zo'n pijn doen. 'Sean.' mompelt ze, terwijl ze hem voorzichtig van haar afduwt. Het lijkt hem alleen maar meer op te winden, en opgewonden drukt hij kussen over haar jurkbeenderen. 'Sean,' zegt ze iets harder, terwijl ze meer kracht zet. Geïrriteerd door haar onderbreking staart hij haar vanonder zijn haren boos aan. 'Wat?' snauwt hij.

Ze bijt op haar lip als ze aan zijn naakte lichaam, met gespannen spieren ziet hoeveel sterker hij is, als hij uithaalt, is ze waarschijnlijk bewusteloos. Een traan loopt uit haar ooghoek naar beneden. Zijn ogen vernauwen zich. 'Wat is er?' gromt hij. 'I-ik,' stottert Aimi onzeker. 'Sean ik wil dit niet.' mompelt ze zo zachtjes, dat ze hoopt dat hij het niet hoort.

Maar hij hoort het wél. Hij buigt zich naar voren en spuugt de woorden in haar gezicht. 'Hou je soms niet van me?' Ze bijt op haar lip. 'Jawel, maar ik wil nog even wachten,' piept ze bang. Hij drukt haar terug in de kussens en zoent haar hardgrondig, terwijl hij haar op zoveel mogelijk plekken aanraakt, alsof hij beseft dat hij de kans misschien niet meer krijgen zal. 'Nou, ik niet,' mompelt hij, met een grijns. 'Ik wil je Aimi, al heel erg lang, of jij het nu met me eens ben of niet.'

'Heb je ooit van me gehouden, Sean?' fluistert ze plots, als ze tot de conclusie komt. 'Ja, natuurlijk,' mompelt hij vlug, terwijl hij haar opnieuw kust. 'Nooit, of wel?' vraagt ze door. 'Wil je me nou, of niet?' gromt hij, haar vraag negerend. Aimi blijft stil.

Luca&Claire

“Dit is veel beter dan een studentenhuis, niet?” vraagt Claire grijnzend aan Luca. Plagend geeft hij haar een duwtje, waardoor de hangmat waar ze op liggen gevaarlijk begint te wiebelen.

“niet dan?” vraagt Claire, en ze prikt in zijn zij. “hmm. Misschien,” antwoord Luca. Claire steekt haar tong uit en woelt met haar handen door zijn haar.

Een tijdje zeggen ze niks. Ze genieten van de tuin, van de stilte, van elkaars aanwezigheid. Claire laat zich naar achter zakken, tegen Luca aan. Hij slaat zijn armen om haar heen.

Plots gaat de zon weg. Een aantal donkere wolken is steeds dichterbij gedreven en zweven nu voor de zon. “Dat ziet er niet zo gezellig uit,” mompelt Luca. Hij staat op, en Claire doet hetzelfde.

Als ze net een paar minuten binnen zijn, horen ze zacht de regen op het dak tikken. Luca laat zich op de bank vallen. “wat zullen we nu gaan doen?” vraagt hij met een zucht. Claire lacht en gaat ook op de bank zitten.

“Spelletje doen?” vraagt Claire, die geen zin heeft om stil te zitten. “Prima,” zegt Luca. Claire haalt Cluedo uit de kast, en legt het spelbord neer op tafel. “Begin jij maar,” zegt Claire grijnzend, “Ik win toch wel.” “mocht je willen.” zegt Luca en hij verzet zijn pion.

Een uur later staan Luca en Claire in de keuken. “Ik zei toch dat ik ging winnen.” zegt Claire. “volgens mij kan jij gewoon de toekomst voorspellen.” zegt Luca lachend. Claire rolt met haar ogen en proeft de soep waarin ze aan het roeren is. “Ga jij de tafel maar even dekken, mannetje. De soep is klaar.” zegt ze.

Nadat ze allebei een bakje soep op hebben, legt Luca de vieze kommetjes in de gootsteen. “De verliezer mag afwassen” zegt Claire plagend. Luca lacht, “natuurlijk.”

Nadat Luca klaar is met de afwas, gaapt Claire diep. Luca lacht, “volgens mij is er iemand moe.” zegt hij. Claire rolt met haar ogen en loopt naar de kast om haar pyjama vast aan te doen. Plots voelt ze de armen van Luca om zich heen. “Ik hou van jou, weet je dat?” fluistert hij in haar oor.

Claire draait zich om en glimlacht. “Ik ook van jou.” mompelt ze. Zacht drukt Luca zijn lippen op die van Claire.

Al snel verplaatsen ze naar het bed. “weet je het zeker?” fluistert Luca. Claire knikt en glimlacht.

Pas laat op de avond valt Claire tegen Luca aan in slaap. Luca kijkt nog even glimlachend naar zijn vriendin, en dan valt hij ook in slaap.