Στίχοι εν τάξει

ποίησαν

Δ1΄ τάξη

2ο Δημ. Σχολ. Υμηττού

2017-18

2

3

Περιεχόμενα

1. Περιεχόμενα

2. Τα παιδιά της τάξης

3. Προλογικό σημείωμα

4. «Το πρώτο ποίημα»

5. Βρέχει

6. Καταιγίδα

7. Ζωή

8. Τα Χαϊκού

4

Οι μαθητές της τάξης Δ1΄

1. Ακαμάτη Διονυσία

2. Αλεύροντας Νικόλαος

3. Βαβυλουσάκη Ελένη

4. Βεζύρης Μιχαήλ

5. Βλασσοπούλου Μαριάννα

6. Γαγρίνας Ιωάννης

7. Γασπαρινάτου Παναγιώτα

8. Ζορζοβίλη Μελίνα-Παρασκευή

9. Θεοφιλόπουλος Μιχαήλ

10. Καλογέρη Έκτορας

11. Καλοτεράκης Στυλιανός

12. Καρακώστας Κωνσταντίνος

13. Κισκύρας Φοίβος

14. Κλεωνάκος Κωνσταντίνος -΄Αγγελος

15. Κόικου Αναστασία

16.Κρητικού Αγγελική-Μαρία

17. Κωνσταντίνου Μελίνα

18. Λάχο Ντέιβιντ

19. Μαρκάκη Μελίνα-Σεβαστή

20. Μελανίτη Ευαγγελία

21. Μελανίτης Φραγκίσκος

22. Παπαγιάννης Κωνσταντίνος

5

ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ζούμε σε μια εποχή στην οποία, η σύγχυση που συνειδητά

καλλιεργείται από πολλές πηγές και για διαφορετικούς λόγους,

μας αφαιρεί, ενίοτε, τη δυνατότητα να αντιληφθούμε το σχολείο,

το ρόλο του και τον προορισμό του με καθαρή ματιά.

Έτσι, «ταξιδιώτες χωρίς προορισμό», πολλοί από μας,

βολοδέρνουμε από λιμάνι σε λιμάνι υιοθετώντας κριτήρια που

πολλές φορές μπορεί να είναι αντιφατικά, σαν την εποχή μας,

στην προσπάθεια μας να κατανοήσουμε το έργο που οφείλει να

παράγει το σχολείο.

Σ’ αυτή την εποχή, δυστυχώς καταβάλλονται άοκνες

προσπάθειες για να μετρηθούν όλα, να ζυγιστούν και να

τοποθετηθούν σε προκαθορισμένες φόρμες ώστε να γίνουν

ελεγχόμενα, προβλέψιμα και διαχειρήσιμα (και όχι πάντα για το

καλό των πολλών), λες και η ανθρώπινη υπόσταση και η ψυχή

χωράει σε φυλακές. Έτσι, κάποιες φορές, μας ξαφνιάζουν

προσπάθειες που έρχονται να υπηρετήσουν τους πραγματικούς

σκοπούς της αγωγής. Να μορφώσουν, να προβληματίσουν, να

εκφράσουν, να ταρακουνήσουν, να δημιουργήσουν, να

ελευθερώσουν τη σκέψη και την ψυχή των παιδιών μας,

φωτίζοντάς τους, δρόμους που οδηγούν στο φως.

Ξαφνιαζόμαστε, (έτσι όπως μας συνήθισαν), κάθε φορά

που το σχολείο μετατρέπεται από μπάρκο παιδικών ψυχών ή

μηχανισμός διεκπεραίωσης της ελεγχόμενης σχολικής ύλης, (και

για το οποίο δεν φέρει ευθύνες μόνο η πολιτεία) σε χώρο χαράς,

πραγματικής ενημέρωσης, στοχασμού, κριτικής σκέψης,

συγκίνησης, ευαισθητοποίησης, αισθητικής αναγέννησης,

6

πραγματικής δημιουργίας. Ξαφνιαζόμαστε κάθε φορά που η

ψυχή της εκπαιδευτικής και μορφωτικής διαδικασίας, δεν

προσπαθεί να πραγματώσει απλά τον εκπαιδευτή (όπως το ζητά

η εποχή) αλλά τον Δάσκαλο, όπως επιβάλει το καθήκον του, η

βαθύτερη σιωπηλή και ανομολόγητη προσδοκία της κοινωνίας

αλλά και το σύνταγμα της χώρας. Ξαφνιαζόμαστε κάθε φορά

που η εργασία του σχολείου δεν είναι προβλέψιμη, διαχειρήσιμη,

κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της εποχής, (της

οπαδοποίησης, της κερκίδας, της γιουροβίζιον, της στείρας

βαθμολόγησης, των εκάστοτε πολιτικών επιλογών, του

σιωπηλού καθωσπρεπισμού, του δήθεν, του φαίνεσθε), αλλά

προσπαθεί να δώσει στα παιδιά οπτικές που θα τους ανοίξουν

δρόμους (γνωστικούς, πνευματικούς, κοινωνικούς, αισθητικούς,

ψυχικούς, δημιουργικούς), μακριά από τις πλανεύτρες σειρήνες

της εποχής, για την πνευματική, ψυχική, κοινωνική, γνωστική,

συνειδησιακή, πραγμάτωσή τους στην κοινωνία και τη ζωή.

Στην παρούσα ποιητική συλλογή σας παρουσιάζουμε ένα

μικρό δείγμα της διαφοροποιημένης εργασίας που κάναμε όλη

τη χρονιά με τα παιδιά της Δ΄1 τάξης του σχολείου μας. Σας

προσφέρουμε ένα ανοικτό παράθυρο για να μπορέσετε να δείτε

όχι μόνο μέσα στο σχολείο αλλά και μέσα στο μυαλό και τις

ψυχές αυτών των παιδιών, των παιδιών μας. Να δείτε αυτά τα

παιδιά, όχι όπως τα βλέπετε μες στην καθημερινότητα που

πολλές φορές μας αποξενώνει, αλλά με μια διαφορετική ματιά.

Μια αγγλική παροιμία λέει πως: «η ομορφιά βρίσκεται στα

μάτια εκείνου που την κοιτάζει». Κι έχουμε όλοι ανάγκη, να

καθαρίσει η θολούρα των ματιών της ψυχής μας για να

ξανακοιτάξουμε τον κόσμο γύρω μας μα πρώτιστα τα ίδια τα

7

παιδιά μας με άλλο μάτι. Να τα ξαναδούμε πρώτα ως

ανθρώπινες, ευαίσθητες κι αγνές υποστάσεις που πολλές φορές

πνίγουν ό,τι δημιουργικό υπάρχει μέσα τους για να

διεκπεραιώσουν την καθημερινότητα που τους ετοιμάσαμε εμείς

οι μεγάλοι, δηλ. να ακολουθήσουν το σχολείο της βαθμοθηρίας

και της ψευδαίσθησης πως με την καλή σχολική επίδοση θα

διασφαλίσουν δήθεν και την ευτυχία στη ζωή τους, ή να γίνουν

μοντέρνοι καταναλωτές της οθόνης του κινητού, της τηλεόρασης

του τάμπλετ, της φαστ φουντ αντίληψης για τη ζωή και πως

μέσα απ’ αυτά θα διασφαλίσουν το μέλλον τους.

Μέσα απ’ αυτήν τη συλλογή προσδοκούμε να αναδείξουμε

τις ευαισθησίες των παιδιών, που ως παλλόμενες χορδές, όταν

βρουν καθάριο αέρα για να ηχήσουν, δεν μπορούν να μην

συγκινήσουν, και να τις τοποθετήσουμε λίγο πιο ψηλά για να

φωτίσουν τα μάτια μας.

Μια τέτοια εργασία, που δεν έρχεται να μιμηθεί αλλά να

δημιουργήσει νέο, πρωτοφανέρωτο ποιητικό έργο, δεν είναι

καθόλου εύκολη υπόθεση. Αποτελεί σπουδαίο μάθημα

δημιουργίας. Συνέθεσε πληροφορίες, γνώσεις, εμπειρίες,

συναισθήματα, βιώματα, σκέψεις τα οποία μας απασχόλησαν

μέσα σε όλα τα μαθήματα μέσα κι έξω από το σχολείο. Αποτελεί

πράξη απογείωσης της εργασίας μας και είναι αποτέλεσμα της

αληθινής και γόνιμης σχέσης και αλληλεπίδρασης μεταξύ

παιδιών και δασκάλου.

Φαίνεται απίστευτο στα αυτιά του ανυποψίαστου, ότι τα

παιδιά αυτά, Δ΄ τάξης, μας έδωσαν τέτοιους στίχους που

αρκετούς απ’ αυτούς θα τους ζήλευαν σπουδαίοι ποιητές. Και

φαίνεται απίστευτο ότι αυτοί οι στίχοι δημιουργήθηκαν μέσα

8

στην τάξη χωρίς την παραμικρή παρέμβαση του δασκάλου. Ο

δάσκαλος απλά άσκησε το ρόλο του. Προβλημάτισε, προκάλεσε,

ευαισθητοποίησε, ξύπνησε, ανέσυρε, φώτισε στη διάρκεια

πολλών μηνών το μυαλό και την ψυχή των παιδιών αυτών κι

έφερε στο φως την ψυχή και τη σκέψη του κάθε παιδιού.

Αποτελεί ιδιαίτερη χαρά για μας το ότι καταφέραμε να

ασκήσουμε γόνιμα αυτό το ρόλο. Αφεθείτε και χαρείτε την

κατάθεση ψυχής που έκαναν τα παιδιά σας. Τους αξίζει

πραγματικά η αναγνώριση γι’ αυτήν την προσπάθεια.

Ο δάσκαλος

Γιώργης Φραγκάκης

9

Το πρώτο ποίημα

Δεν ξέρω τι να γράψω.

Έμαθα ότι ποίηση

δεν είναι μόνο στίχοι.

Ποίηση, είναι συγκίνηση,

δεν υπάρχουν όρια,

κάθε ποιητής με τις ιδέες του,

όριο δεν έχει η φαντασία.

Έτσι όπως οι κληματαριές

ανεβαίνουν στα δέντρα,

απέραντος κήπος η αγάπη.

Την νιώθουν οι άνθρωποι

και πάνω τους

και στην καρδία τους.

Κοίταξε με,

κοίταξε με δεν θα σου κάνω κακό.

Όμορφη είναι η ζωή

να κάνουμε τα πάντα για να ‘ναι εδώ.

Ο καθένας μπορεί

να δει τα πράγματα κι αλλιώς.

Το δικό σου κόσμο να φτιάξεις, μπορείς.

Τα όνειρα,

μας τα γεννά η αγάπη.

Ο ήλιος

σκεπάζει με τις ακτίνες του

τα πλάσματα του κόσμου.

Ήθελα ν’ ακούω ποιήματα, να εμπνέομαι,

10

Ωραία εμπειρία

δεν ξέρω τι να πω.

Θέλω να ζω ότι αγαπώ

Δεν ξέρω τι να γράψω.

Η ζωή

σαν τα χίλια ποτάμια

ταξιδεύει.

Δ΄1 τάξη – 2ου Δημ. Σχ. Υμηττού, 10-2-2018

11

Βρέχει

Έξω βρέχει και χιονίζει, το βλέπω

και κρυώνω που παγώνει.

Βρέχει τώρα δυνατά.

Η σταγόνα του νερού έρχεται

σιωπηλή απ’ τα ουράνια.

Η βροχή έχει πολλούς φίλους.

Κάποιοι λένε

πως τα σύννεφα κλαίνε από χαρά.

Οι κρυστάλλινες σταγόνες της,

είναι η Βροχή,

ξεπλένει τις ταράτσες,

τα πάντα κάνει.

Η βροχή πεθαίνει και ξαναγεννιέται.

Όταν βρέχει

δεν πρέπει να κρυβόμαστε

μες στο σκοτάδι.

Όταν βρέχει,

κλαίει ο ουρανός.

Γαλάζιο στρώμα πάνω στη γη σαν σταματάει.

Μες στην βροχή σε βλέπω

κι ας είσαι μακριά,

μη φύγεις.

Η ζωή κάθε μέρα αλλάζει,

δεν μου αρέσει η βροχή,

κλαίει τις νύχτες,

μια αγκαλιά κι όλα καλά.

12

Η βροχή

ποτίζει τις πηγές και τα ποτάμια,

ξεπλένει το νερό,

των φύλλων τα θροΐσματα

και της βροχής τα χάδια,

λευκή σελίδα.

Πρέπει να προσπαθείς

για να σώσεις τη ζωή σου,

πρέπει να αντιλαμβάνεσαι τους ήχους

του πλανήτη.

Δ1΄ τάξη - 2ου Δημ. Σχ. Υμηττού 15-2-2018

13

Καταιγίδα

Χθες

μου πετάχτηκε μια καταιγίδα

στην κεραία τους σπιτιού μου.

Είναι η ανώτερη τάξη της βροχής.

Ο κρυστάλλινος ήχος της σ’ όλη τη γη αντηχούσε.

Καταιγίδα, πουλιά, βροχή

ποιος σου ‘πε να ‘ρθεις,

τα σύννεφα ή ο θεός;

Βλέπω τους ανθρώπους έξω στη βροχή και φοβάμαι.

Τα πουλιά κρυφτήκαν, να μη βραχούν.

Καταιγίδα όλη μου η ψυχή.

Ο ουρανός θλιμμένα λόγια μουρμουρά.

Τα πουλιά κελάηδησαν

με φόβο στην καρδιά

και λέγανε ευχές.

Φοβάμαι τη βροχή, ο τρόμος της δεν σταματά.

Φόβο γυρεύεις, κόσμο μαγεύεις και σακατεύεις.

Οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί,

κάποιες σπάνιες στιγμές αναστατώνονται.

Το ποτάμι τρέχει γρήγορα

κι εγώ κοιτάζω τα πουλιά που κελαηδούν με λύπη.

Απ’ τον αγιασμένο ουρανό,

ακούς σταγόνα σιωπηλή.

Τα πουλιά παραπονούνται στις σταγόνες.

Βγήκες έξω στη βροχή; ομορφιά,

βροντές ακούγονται, για δες.

14

Τι ‘ναι ‘κείνο που φοβάται, η σιωπή;

Η αγωνία γεννιέται από τ’ άγνωστο.

Οβίδες οι σταγόνες της, μα μη φοβάσαι.

Ευτυχώς όλα καλά, η ψυχή μου ησύχασε ξανά.

Που ‘ναι η ζωή, γιατί ξεσπά η καρδιά;

Γιατί η βροχή είναι αγάπη;

Τη λατρεύουν. Ζωή και ποίηση.

Θα ‘σαι πάντα μαζί μου στα όνειρα,

στα καλοκαίρια, στους χειμώνες και στα ανοιξιάτικα πρωινά.

Η βροχή ποτίζει τα πλάσματα του κόσμου όλου.

Η καταιγίδα … και μετά,

ήλιος και ουράνιο τόξο θα φανούν.

Δ1΄ τάξη - 2ου Δημ. Σχ. Υμηττού 7-5-2018

15

Ζωή

Απ’ τη ζωή γεννιέται ο άνθρωπος.

Τα νίκησε όλα εκτός από το θάνατο.

Όσες φορές και να πεθάνει θα ξαναγεννηθεί.

Μπορεί να έχει όνειρα στη ζωή.

Γίνεται γονιός κάποια μέρα, κάποια στιγμή.

Σαν φύτεψε την πρώτη ελιά απ’ τον καρπό,

δικό της δημιούργημα.

Η ζωή τον έφερε στον κόσμο να κάνει το αδύνατο δυνατό.

Η ζωή είναι σαν το φως και ο θάνατος σαν το σκοτάδι.

Θάνατος, το τέλος.

Ζωή, όταν γεννήθηκα.

Γιατί πρέπει να πεθάνω;

Γιατί γεννήθηκα;

Κάποτε ο θάνατος θα ολοκληρωθεί

και θα πούμε το τελευταίο αντίο.

Φτάνει μέχρι το θάνατο η ζωή και δεν ξαναγυρνάει.

Στάχια είναι η αγάπη,

πάει η ζωή,

ψυχές οι άνθρωποι

Δεν έχω συναισθήματα.

Η ζωή συνέχεια εξελίσσεται.

Όλος ο κόσμος σε μια εφαρμογή,

ένας κύκλος που κάποια στιγμή κλείνει και γεννιέται άλλος.

Είναι ένα θαύμα,

η ποίηση, φρούτο αγάπης.

Έτσι είμαι, δεν αλλάζω,

16

είμαι αγάπη και γαλήνη,

μες στα βάσανα του καιρού.

Χαίρομαι που ζω, πρέπει να χαιρόμαστε τη ζωή μας.

Οι άνθρωποι γεννιούνται για να ζήσουν.

Όλα πρέπει να τα ζήσεις και ν’ αρπάξεις απ’ τα μαλλιά.

Αισθάνεσαι τον άνεμο κι ο άνεμος εσένα!

Η ζωή είναι θαύμα του θεού.

Ζωή είναι ποίηση, ειρήνη. Είναι φιλοσοφία.

Ζωή, κάποιο μυστήριο,

οι άνθρωποι, τα ζώα, το φως και το σκοτάδι.

Ποίημα ολόκληρη η ζωή, δημιουργώ, αισθάνομαι και ζω.

Δ1΄ τάξη, 2ου Δημ. Σχ. Υμηττού, 25-5-2018

17

Χαϊκού

Το χαϊκού («αστείος στίχος»), είναι μια ιαπωνική ποιητική

φόρμα. Παραδοσιακά αποτελείται από τρεις ομάδες των 5, 7, 5

συλλαβών, οι οποίες τοποθετούνται σε τρεις στίχους για έμφαση

ή σε έναν, χωρισμένο με κενά. Το χαϊκού είναι με συνολικά 17

συλλαβές η πιο σύντομη μορφή ποίησης στον κόσμο. Περιγράφει

μια εικόνα της φύσης και δίνει στοιχεία για την εποχή του

χρόνου. Υπάρχουν επίσης ποιητές χαϊκού οι οποίοι ακολουθούν

μια πιο ελεύθερη φόρμα.

(Βικιπαιδεία)

18

Το μαύρο πέπλο

σκέπασε τον ήλιο χθες

κατακαημένε.

-

Τρύπα μεγάλη

σκαρφάλωσες και βγήκες,

μην ξαναπέσεις.

Φοίβος

Την αγάπη παίζεις

στα χέρια σου, την καρδιά

βαρκάκι έχεις.

-

Μάτια μπροστά

βρίσκεται ζωή εκεί

χαρά του κόσμου.

Στα δάκτυλά της

παίζει τη ζωή και στον

καρπό την κακία.

19

-

Μπροστά στο χρόνο

είναι η ζωή μπροστά

στον ήλιο το φως.

Ελένη

Λουλούδι μου σαν

ανθίζει πάντα η γη

μοσχοβολάει.

-

Άμμος, αμμουδιά

είσαι κίτρινη σαν τα

λεμονάκια μας.

Εύα

Φως και σκοτάδι

φεγγάρι και ήλιος μου

χαρά μεγάλη.

-

20

Τα ψάρια μου ναι

σαν παίζουν κυνηγητό

γελάω πολύ.

-

Δύσκολο πολύ

να φτιάξεις το ρομπότ σου

χωρίς υλικά.

Φραγκίσκος.

Ποδηλατάκι

βόλτες κόβει γύρω μας

μα δεν υπάρχει.

Λευκό σχοινάκι

και μπλέκει και ξεμπλέκει.

Αυτό μπλέκεται;

Μελίνα Μαρκάκη

21

Ο σκύλος πήγε

στο πάρτι με τις γάτες

και φαγώθηκαν.

Κώστας Καρακώστας

Μπανάνα χούπα

χωρίς τις μπότες του δεν

πάει πουθενά.

Μιχάλης Βεζύρης

Δ΄1 τάξη - 2ου Δημ. Σχ. Υμηττού, 2-5-2018

22

23