เน้ือเร่ือง พระอภัยมณี

ตอน พระอภัยมณหีนีนางผเีสื้อสมุทร

จะกลาวกลับจับความไปตามเร่ือง ถงึบาทเบื้องปรเมศพระเชษฐา

องคอภัยมณศีรีโสภา ตกยากอยูคูหามาชานาน

กับดวยนางอสุรีนฤมิต เปนคูชดิเชยชมสมสมาน

ตองรักใครไปตามยามกันดาร จนนางมารมีบุตรบุรุษชาย

ไมคลาดเคลื่อนเหมือนองคพระทรงเดช แตดวงเนตรแดงดูดังสุริยฉาย

ทรงกําลังดังพระยาคชาพลาย มีเข้ียวคลายชนนีมีศักดา

ภาษาไทยกับครูพี่ตี่ตี๋ – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

พระบิตุรงคทรงศักดิ์ก็รักใคร ดวยเน้ือไขมิไดคดิริษยา

เฝาเลี้ยงลูกผูกเปลแลวเหชา จนใหญกลาอายุไดแปดป

จงึใหนามตามอยางขางมนุษย ชื่อสนิสมุทรกุมารชาญไชยศรี

ธํามรงคทรงมาคาบุรี พระภูมีถอดผูกใหลูกยา

เจยีรบาดคาดองคก็ทรงเปลื้อง ใหเปนเคร่ืองนุงหมโอรสา

สอนใหเจาเปาปมีวชิา เพลงศัสตราสารพัดหัดชํานาญ

วันหน่ึงนางอสุรีผเีสื้อนํ้า ออกจากถํ้าเที่ยวหาภักษาหาร

จับกระโหโลมากุมภาพาล กนิสําราญร่ืนเริงบันเทงิใจ ฯ

ภาษาไทยกับครูพี่ตี่ตี๋ – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

ฝายกุมารสนิสมุทรสุดสวาท ไมหางบาทบดิาอัชฌาไสย

ความรักพอยิ่งกวาแมมาแตไร ดวยมิไดขูเข็ญเชนมารดา

เห็นทรงธรรมบรรทมสนิทน่ิง หนีไปวิ่งเลนอยูในคูหา

โลดลําพองลองเชิงละเลงิมา เห็นแผนผาพิงผนิดปดหนทาง

หนักหรือเบาเยาวอยูไมรูจัก เขาลองผลักดวยกําลังก็พังผาง

เห็นหาดทรายพรายงามเปนเงินราง ทะเลกวางขางขวาลวนปาดง

ไมเคยเห็นเปนนาสนุกสนาน พระกุมารเพลนิจติพิศวง

ออกวิ่งเตนเลนทรายสบายองค แลวโดดลงเลนมหาชลาลัย

ภาษาไทยกับครูพี่ตี่ตี๋ – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

ดวยหนอนาถชาตเิช้ือผเีสื้อสมุทร ดําไมผุดเลยทั้งวันก็กลั้นได

ยิ่งถูกนํ้ากําลังยิ่งเกรียงไกร เที่ยวเลี้ยวไลขี่ปลาในสาชล

ละลอกซัดพลัดเขาในปากฉลาม ลอดออกตามซกีเหงอืกเสอืกสลน

เห็นฝูงเงอืกเกลอืกกลิ้งมากลางชล คดิวาคนมีหางเหมือนอยางปลา

คร้ันถามไตไมพูดก็โผนจับ ดูกลอกกลับกลางนํ้าปล้ํามัจฉา

คร้ันจับไดใหระแวงแคลงวญิญา เชนน้ีปลาหรืออะไรจะใครรู

ฉุดกระชากกลากหางข้ึนกลางหาด แลประหลาดลักษณามีตาห ู

จะเอาไปใหพระบิดาดู แลวลากลูเขาในถํ้าดวยกําลัง

ภาษาไทยกับครูพี่ตี่ตี๋ – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

ถงึหุบหองรองบอกบิตุเรศ พระลมืเนตรเหลยีวหาทั้งหนาหลัง

เห็นลูกลากเงอืกนํ้าแตลําพัง จากบัลลังกมาหามแลวถามไป

เม่ือกี้เห็นเลนอยูในคูหา เงอืกน้ีเจาเอามาแตขางไหน

พระลูกเลาตามจริงทุกสิ่งไป พระตกใจจงึวาดวยปราณ ี

แมนแมเจาเขารูวาแรงนัก กลัวจะลักลอบพาบดิาหนี

จะโกรธเกร้ียวเคี้ยวเลนเปนธุล ี ไมพอที่ชวีันจะบรรลัย ฯ

สนิสมุทรกุมารชาญฉลาด ฟงพระบาทบติุรงคใหสงสัย

จงึทูลถามความจริงดวยกร่ิงใจ เหตุไฉนจงึจะเปนเชนน้ัน ฯ

ภาษาไทยกับครูพี่ตี่ตี๋ – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

พระฟงคํานํ้าเนตรลงพรากพราก คดิถงึยากยามวโิยคยิ่งโศกศัลย

แถลงเลาลูกยาสาระพัน จนพากันมาบรรทมที่รมไทร

แมของเจาเขาเปนเช้ือผเีสื้อสมุทร ขึ้นไปฉุดฉวยบดิาลงมาได

จงึกําเนิดเกดิกายสายสุดใจ จนเจาไดแปดปเขาน่ีแลว

ไปเปดประตูคูหาถาเขาเห็น ตายหรือเปนวาไมถูกเลยลูกแกว

แมนสนิสมุทรสุดสวาทพอคลาดแคลว ไมรอดแลวบิตุรงคก็คงตาย ฯ

พระโอรสรูแจงไมแคลงจติต รําคาญคดิเสยีใจมิใครหาย

ดวยแมกลับอัปลักษณเปนยักษราย ก็ฟูมฟายชลนาโศกาลัย ฯ

ภาษาไทยกับครูพี่ตี่ตี๋ – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

ฝายเงอืกนํ้านอนกลิ้งน่ิงสดับ กติตศัิพทสองแจงแถลงไข

รูภาษามนุษยแนในใจ จะกราบไววอนวาใหปราณ ี

คอนเขยื้อนเลื่อนลุกข้ึนทั้งเจ็บ ยังมึนเหน็บนอมประณตบทศรี

พระผานเกลาเจาฟาในธาตรี ขาขอชวีติไวอยาใหตาย

พระราชบุตรฉุดลากลําบากเหลอื ดังหนังเน้ือน้ีจะแยกแตกสลาย

ทั้งลูกเตาเผาพงศก็พลัดพราย ยังแตกายเกอืบจะดิ้นสิ้นชวีัน

พระองคเลาเขาก็พาเอามาไว เศราพระทัยทุกขตรอมเหมือนหมอมฉัน

ขอพระองคจงโปรดแกโทษทัณฑ ชวยผอนผันใหตลอดรอดชวีา

ภาษาไทยกับครูพี่ตี่ตี๋ – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

ซึ่งปากถํ้าทําลายลงเสยีหมด ใหโอรสยกตั้งบังคูหา

ขาเห็นอยางนางมารจะนานมา จะอาสาเกลี่ยทรายเสยีใหด ี

หน่ึงพวกพองของขาคณาญาต ิ ขอรองบาทบงกชบทศรี

แมนประสงคสิ่งไรในนท ี ที่สิ่งมีจะเอามาสารพัน ฯ

พระฟงเงอืกพูดไดใหสงสาร จงึวาทานคดิน้ีดขียัน

รูเจรจาสารพัดนาอัศจรรย อยูพูดกันอกีสักหนอยจงึคอยไป

เราตรองตรึกนึกจะหนีนางผเีสื้อ แตใตเหนือไมรูแหงตําแหนงไหน

ทานเจนทางกลางทะเลคะเนใจ ทํากระไรจงึจะพนทรมาน ฯ

ภาษาไทยกับครูพี่ตี่ตี๋ – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

ฝายเงอืกนํ้าคํานับอภวิาท ขาพระบาททราบสิ้นทุกถิ่นฐาน

อันนํ้าน้ีมีนามตามบุราณ อโนมานเคยีงกันสทีันดร

เปนเขตแควนแดนที่นางผเีสื้อ ขางฝายเหนือถงึมหงิษะสงิขร

ขางทศิใตไปจนเกาะแกวมังกร หนทางจรเจ็ดเดอืนไมเคลื่อนคลา

ไปกลางยานบานเรือนหามีไม สมุทรไทซึ้งซกึลกึนักหนา

แตสําเภาชาวเกาะเมืองลังกา เขาแลนมามีขางอยูลางป

ถาเสยีเรือเหลอืคนแลวนางเงอืก ข้ึนมาเลอืกเอาไปชมประสมศรี

เหมือนพวกพองของเขารูพาที ดวยเดมิทปูียาเปนมนุษย

ภาษาไทยกับครูพี่ตี่ตี๋ – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

อายุขาหารอยแปดสบิเศษ จงึแจงเหตุแถวทางกลางสมุทร

แมนจะหนีผเีสื้อดวยแรงรุทร เห็นไมสุดสิ้นแดนดวยแสนไกล

แตโยคมีีมนตอยูตนหน่ึง อายุถงึพันเศษถอืเพทไสย

อยูเกาะแกวพิสดารสําราญใจ กนิลูกไมเผอืกมันพรรณผลา

พวกเรือแตกแขกฝร่ังแลอังกฤษ ขึ้นเปนศิษยอยูสํานักน้ันหนักหนา

ดวยโยคมีีมนตดลวชิา ปราบบรรดาภูตพรายไมกรายไป

แมนพระองคทรงฤทธิ์จะคดิหนี ถงึโยคเีขาสํานักไมตักษัย

เผื่อสําเภาเขาซัดพลัดเขาไป ก็จะไดโดยสารไปบานเมือง

ภาษาไทยกับครูพี่ตี่ตี๋ – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

แตทางไกลไมนอยถงึรอยโยชน ลวนเขาโขดครีิรัตนขนัดเน่ือง

กลางคงคาสารพัดจะขัดเคอืง จงทราบเบื้องบงกชบทมาลย

แมกําลังดังขาจะพาหนี เจ็ดราตรีเจยีวจงึจะถงึสถาน

อสุรีมีกําลังดังปลาวาฬ ตามประมาณสามวันจะทันตัว

ถาแกไขใหนางไปคางปา ไดลวงหนาไปเสยีบางจะยังช่ัว

จะอาสาพาไปมิไดกลัว ชวีติตัวบรรลัยไมเสยีดาย

แตพระองคทรงคดิใหรอบคอบ ถาเห็นชอบทวงทจีะหนีหาย

จงึโปรดใชใหองคพระลูกชาย ไปหาดทรายหาขาจะมาฟง ฯ

ภาษาไทยกับครูพี่ตี่ตี๋ – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

พระแจงความตามคําเงอืกนํ้าเลา คอยบรรเทาทุกขสมอารมณหวัง

จงึวาพ่ีมีคุณนองสักคร้ัง ใหไดดังถอยคําที่รําพรรณ

ซึ่งลูกรักหักหาญใหทาโกรธ จงงดโทษทําคุณอยางหุนหัน

ชวยไปปดปากถํ้าที่สําคัญ จวนสายัณหยักษมาจะวาเรา

จงึบัญชาวาเจาสนิสมุทร ไปชวยฉุดศลิาใหญขึ้นใหเขา

ขอสมาตาปูอยาดูเบา ชวยอุมเอาแกออกไปใหสบาย

กับลูกนอยคอยพยุงจูงเงอืกนํ้า มาปากถํ้าแลเห็นวนชลสาย

หวนรําลกึตรึกตรองถงึนองชาย พระฟูมฟายชลนาดวยอาลัย

ภาษาไทยกับครูพี่ตี่ตี๋ – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

แลวใหลูกเลกิศิลาเขามาปด เห็นมิดชดิม่ันคงไมสงสัย

พระกลับมาตาเงอืกเสอืกลงไป ลงที่ในวังวนชลธาร ฯ

ฝายผเีสื้อเม่ือข้ึนมาจากฝงนํ้า จะมาถํ้าเที่ยวหาพฤกษาหาร

เก็บลูกไมใสหอเห็นพอการ ทั้งเปร้ียวหวานสารพัดแลวลัดมา

เห็นหนิปดเปดประตูคูหากวาง นิมิตอยางนางมนุษยเสนหา

วรพักตรนารีศรีโสภา ลลีามาเขาในหองเห็นสององค

วางลูกไมในหอใหลูกผัว ทองของตัวเต็มทองไมตองประสงค

พระทรงเลอืกลูกมะซางปรางมะยง ประทานองคโอรสสูอดออม

ภาษาไทยกับครูพี่ตี่ตี๋ – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

คร้ันพลบคํ่าทํารักนางยักษราย ประคองกายกอดแอบแนบถนอม

ชื่นแตหนาอารมณน้ันกรมกรอม แตคดิอานหวานลอมจะลอลวง

ไมเห็นชองตรองตรึกนึกวติก ทุกขในอกน้ันสักเทาภูเขาหลวง

พระกอดลูกนอยประทับไวกับทรวง ใหเหงางวงงบีหลับระงับไป ฯ

ฝายผเีสื้อเม่ือจะจากพรากลูกผัว แตพลกิตัวกลิ้งกลับไมหลับใหล

ใหหมกมุนขุนคล้ําในนํ้าใจ จนเสยีงไกแกวขันสน่ันเนิน

พอมอยหลับกลับจตินิมิตฝน วาเทวัญอยูที่เกาะน้ันเหาะเหนิ

มาสังหารผลาญถํ้าระยําเยนิ แกวงพะเนินทุบนางแทบวางวาย

ภาษาไทยกับครูพี่ตี่ตี๋ – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย

แลวอารักษควักลวงเอาดวงเนตร สําแดงเดชเหาะกลับไปลับหาย

ทั้งกายสั่นพร่ันตัวดวยกลัวตาย พอฟนกายก็พอแจงแสงตะวัน

จงึกมกราบบาทบงสุพระทรงศักดิ์ แลวนางยักษเลาตามเน้ือความฝน

ไมเคยเห็นเปนวบัิตอัิศจรรย เชิญทรงธรรมชวยทํานายรายหรือด ีฯ

พระฟงนางพลางนึกคะนึงหมาย ซึ่งฝนรายก็เพราะจติเราคดิหนี

เห็นจะไปไดตลอดรอดชีว ี แตนางผเีสื้อน้ันจะอันตราย

พอไดชองลองลวงดูตามเลห สมคะเนจะไดไปดังใจหมาย

จงึกลาวแกลงแสรงเสเพทุบาย เจาฝนรายนักนองตองตํารา

ภาษาไทยกับครูพี่ตี่ตี๋ – อ. พรีะเสก บรสิุทธิ์บัวทพิย