Zdrowie - stan organizmu charakteryzujący
się pełną sprawnością fizyczną, psychiczną i
społeczną, brakiem zmian morfologicznych i
zaburzeń czynnościowych, pozwalający
człowiekowi na prawidłowe reagowanie i
przystosowanie się do swojego środowiska
społecznego
ZDROWIE
Wg WHO: zdrowie to stan pełnego
fizycznego, psychicznego i społecznego
dobrego samopoczucia.
W węższym znaczeniu: brak choroby lub
ułomności.
Norma- ustalona, ogólnie przyjęta zasada,
reguła, wzór, sposób postępowania w
określonych sytuacjach. Zależna od
środowiska, kultury, kryteriów oceny i
wartościowania funkcjonujących w danym
społeczeństwie.
NORMA
Sprawność fizyczna- gotowość organizmu
ludzkiego do podejmowania i rozwiązywania
trudnych zadań ruchowych w różnych
sytuacjach życiowych.
SPRAWNOŚĆ FIZYCZNA
Kalectwo- defekt fizyczny, wada fizyczna
narządu lub funkcji organizmu, mająca
charakter stały i nieodwracalny, na ogół nie
poddający się łatwo leczeniu; powstały na
skutek czynników wrodzonych lub urazów
defekt psychiczny, umysłowy;
defekt sensoryczny (głuchota, ślepota)
KALECTWO
w znaczeniu biologicznym - stan
organizmu charakteryzujący się
całkowitym zniesieniem lub znacznym
ograniczeniem niektórych jego funkcji
wskutek uszkodzenia struktury narządu;
w znaczeniu społecznym - naruszenie
sprawności i funkcji organizmu
powodujące ograniczenie i znaczne
trudności kształcenia się w zwykłych
warunkach, w czynnościach życia
codziennego, w pracy zawodowej i życiu
społecznym.
INWALIDZCTWO
Niepełnosprawność- obniżony stan
sprawności organizmu powodujący
ograniczenie i utrudnienie w wypełnianiu
przez człowieka ról społecznych. Może
dotyczyć zarówno funkcji psychicznych jak i
fizycznych. Niepełnosprawność obejmuje
wszystkie stany niezależnie od okresu ich
trwania i stopnia obniżenia sprawności.
NIEPEŁNOSPRAWNOŚĆ
NORMA - zależna od środowiska, kultury,
kryteriów oceny i wartościowania
funkcjonujących w danym społeczeństwie
UPOŚLEDZENIE - odchylenie od normy np.:
odchylenie od normy statystycznej –
odchylenie od zjawisk występujących w
przeważającej większości, uznanych za
normalne.
NORMA - UPOŚLEDZENIE
Z punktu widzenia pedagogiki specjalnej-
jednostką upośledzoną jest taka, u której
występują odchylenia od normy
powodujące:
trudności rozwoju;
trudności w poznawaniu świata;
trudności w przystosowaniu do
środowiska społecznego.
Uszkodzenie - wszelka strata lub wada
fizycznej, psychicznej lub anatomicznej struktury
albo czynności.
Niepełnosprawność - ściśle związana z normą
– sprawnością. Oznacza wszelkie ograniczenia
lub brak możliwości wykonywania czynności na
poziomie uważanym za normalny dla człowieka.
MIĘDZYNARODOWA KLASYFIKACJA
USZKODZEŃ NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI I
UPOŚLEDZEŃ (WHO 1980R)
Upośledzenie - oznacza niekorzystną
sytuację danej osoby, będącą wynikiem
uszkodzenia bądź niepełnosprawności,
polegająca na ograniczeniu lub
uniemożliwieniu jej wypełniania ról, które
uważane są za normalne, biorąc pod uwagę jej
wiek, płeć, czynniki kulturowe i społeczne.
NIEPEŁNOSPRAWNOŚĆ „Być niepełnosprawnym oznacza nieustanną konfrontację z problemami w codziennym funkcjonowaniu w rodzinie, w pracy, w urzędzie, na ulicy.
Być niepełnosprawnym to częste zmagania się z życiem, w izolacji i na marginesie społeczeństwa. To napotykanie barier.”
(A. Ostrowska, J. Sikorski, 1997. s. 187)
Niepełnosprawność – (inwalidztwo)- to
długotrwały stan, w którym występują pewne
ograniczenia w prawidłowym funkcjonowaniu
człowieka. Ograniczenia te spowodowane są na
skutek obniżenia sprawności funkcji fizycznych
i/lub psychicznych.
Jest to także uszkodzenie, czyli utrata lub wada:
psychiczna
fizjologiczna struktury organizmu
anatomiczna
Utrata ta może być:
całkowita;
częściowa;
trwała lub okresowa;
wrodzona lub nabyta;
ustabilizowana lub progresywna.
Niepełnosprawność jest jednym z ważnych
problemów współczesnego świata.
Wynika to z powszechności i rozmiaru tego
zjawiska.
Z niepełnosprawnością fizyczną wiąże się
ponadto zwyczajowo tzw. niepełnosprawność
społeczna, czyli niemożność pełnego
funkcjonowania w społeczeństwie.
NIEPEŁNOSPRAWNY – przyjęto uważać
taką osobę, której upośledzenie funkcji
psychofizycznych powoduje ograniczenie
funkcjonalne sprawności lub aktywności
życiowej w stopniu utrudniającym pełnienie
właściwych dla niej ról społecznych.
Termin inwalida można uznać za bardziej
właściwy dla zagadnień prawno-formalnych.
INWALIDA – osoba, u której została w
sposób trwały lub okresowy (odwracalny)
naruszona sprawność fizyczna lub
psychiczna w stopniu uniemożliwiającym lub
znacznie utrudniającym pełnienia przez nią
ról społecznych.
Inwalidztwo oznacza chorobę, stan po urazie lub wadę wrodzoną wraz z ich bezpośrednimi konsekwencjami. Naruszenie sprawności organizmu może mieć konsekwencje:
edukacyjne;
socjalne;
zawodowe;
W rozumieniu prawno-ustawowym istotą inwalidztwa nie jest sam fakt choroby lub niepełnosprawność, ale niezdolność (lub ograniczenie zdolności) do podjęcia pracy zawodowej.
Grupy inwalidów – zostały utworzone w
celu klasyfikacji osób niepełnosprawnych do
wykonywania pracy.
Rozróżnia się III grupy:
I grupa- niezdolność do jakiejkolwiek
pracy i konieczna stała opieka osób
drugich (np. porażenie wszystkich
kończyn, pełna utrata wzroku)
II grupa- zdolność do wybranych prac
zawodowych, w specjalnych warunkach
chronionych, w niepełnym wymiarze
godzin.
III grupa- zdolność do pewnych prac
zawodowych.
Utworzone dla potrzeb zawodów sportowych.
Wyróżnia się VI grup:
I. niewidomi ( „B”)
II. głusi
III. amputowani ( „A”)
IV. inwalidzi z porażeniem kończyn ( „P”)
V. inwalidzi z innymi dysfunkcjami ruchu ( „L”)
VI. inwalidzi z porażeniem mózgowym ( „CP”)
GRUPY SPORTOWE INWALIDÓW
W poszczególnych grupach wyróżnia się
ponadto odpowiednie klasy sportowe,
które różnicują zawodników pod względem
stopnia sprawności i lokalizacji uszkodzenia.
Rodzaje niepełnosprawności:
obniżona sprawność sensoryczna
(zmysłowa) – brak, uszkodzenia lub
zaburzenia lub uszkodzenia funkcji
analizatorów zmysłowych (są to m.in.
osoby niewidome, niedowidzące, głuche,
niedosłyszące, z zaburzeniami percepcji
wzrokowej i słuchowej)
obniżona sprawność intelektualna –
upośledzenie umysłowe, demencja starcza;
obniżenie sprawności funkcjonowania
społecznego – zaburzenia równowagi
nerwowej, emocjonalnej oraz zdrowia
psychicznego;
obniżenie sprawności komunikowania się –
utrudniony kontakt słowny (zaburzenia mowy,
autyzm);
obniżona sprawność ruchowa - osoby z
dysfunkcją narządu ruchu (wrodzoną lub
nabytą);
mózgowe porażenie dziecięce;
obniżona sprawność psychofizyczna z
powodu chorób somatycznych – np.
nowotwory, guz mózgu, cukrzyca, rak.
Najczęstsze przyczyny niepełnosprawności:
wady wrodzone;
choroby przewlekłe;
nagłe – wypadki, urazy, zatrucia.
Niepełnosprawność w ujęciu prawnym
Według ustawy o pomocy społecznej niepełnosprawność oznacza niezdolność do pracy w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych albo zaliczenie do grupy inwalidów lub legitymowania się stopniem niepełnosprawności w rozumieniu przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych.
Wyróżnia się ponadto:
inwalidztwo – częściowa niezdolność do wykonywania pracy zawodowej, spowodowana długotrwałym lub trwałym naruszeniem sprawności organizmu. O inwalidztwie mówi się gdy choroba trwa powyżej sześciu miesięcy.
kalectwo – niedorozwój, brak lub nieodwracalne uszkodzenie narządu lub części ciała (trwałe uszkodzenie organizmu). Może, ale nie musi spowodować zmniejszenia lub utraty zdolności do pracy zawodowej.
nie jest chorobą psychiczną;
oznacza ograniczenie możliwości rozwoju i
funkcjonowania intelektualnego, a w
konsekwencji utrudnienie możliwości
przystosowania społecznego;
UPOŚLEDZENIE UMYSŁOWE
nie poddaje się leczeniu – jest stanem
nieodwracalnym trwającym całe życie;
osoby z upośledzeniem umysłowym stanowią
najliczniejszą grupę spośród wszystkich osób
niepełnosprawnych.
Przyczyny upośledzenia umysłowego to:
wpływ czynników zaburzających rozwój lub
uszkadzających centralny układ nerwowy,
najczęściej:
• życiu płodu
• uszkodzenia okołoporodowe
• oraz niektóre groźne choroby wieku
dziecięcego, uszkadzające mózg
wymagają specjalnego programu nauczania
nastawionego w szczególności na rozwój
umiejętności potrzebnych w życiu codziennym;
zdolność samodzielnego funkcjonowania osób z
upośledzeniem umysłowym w społeczeństwie
uzależniona jest od stopnia upośledzenia, jak
również od poziomu i rozwoju służb socjalnych
w kraju, w którym mieszkają (w Polsce
większość osób umiarkowanie i znacznie
upośledzonych umysłowo nie ma szans na
autonomiczne funkcjonowanie w wieku
dorosłym)
w Polsce jest ok. 1,2 mln osób z
upośledzeniem umysłowym w tym:
• około 200 tys. z głębszym
upośledzeniem umysłowym (tj.
umiarkowanym, znacznym i
głębokim) i z tą grupą osób
niepełnosprawnych O. S. prowadzą
szeroko podjętą rehabilitację
ruchową poprzez uprawianie sportu
na miarę możliwości
psychofizycznych
Najnowsza definicja zaproponowana przez Ruth
Luckasson i współpracowników i opublikowana
przez Amerykańskie Towarzystwo ds.
Upośledzenia Umysłowego (AAMR) w 1992r.
brzmi:
„Niedorozwój umysłowy charakteryzuje się
istotnie niższym niż przeciętnym
funkcjonowaniem intelektualnym z jednocześnie
współwystępującym ograniczeniem w zakresie
dwóch lub więcej spośród następujących
umiejętności przystosowawczych:
• umiejętność porozumiewania się;
• sprawność w zakresie samoobsługi;
• radzenia sobie z czynnościami życia
domowego;
• umiejętność korzystania z dóbr
społeczno-kulturalnych
• samodzielność;
• dbanie o własne zdrowie i
bezpieczeństwo;
• umiejętności szkolne;
• organizowanie sobie czasu wolnego;
• radzenie sobie w pracy
ograniczenia te powstały przed 18 rokiem życia”
KLASYFIKACJA NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI
(M. Grzegorzewska)
Niewidomi i niedowidzący:
• niewidomi od urodzenia lub przed piątym rokiem życia;
• ociemniali;
• niewidomi i ociemniali z dodatkowymi kalectwami;
• niewidomi i ociemniali z upośledzeniem umysłowym;
• niedowidzący;
• słabo widzący w wysokim stopniu;
Głusi i niedosłyszący:
• głusi od urodzenia;
• ogłuchli mówiący;
• głusi z upośledzeniem umysłowym;
• głusi z dodatkowymi kalectwami;
• głusi z resztkami słuchu;
• niedosłyszący;
Głuchoniewidomi;
Upośledzeni umysłowo:
• w stopniu lekkim;
• w stopniu umiarkowanym;
• w stopniu znacznym;
• w stopniu głębokim;
Przewlekle chorzy:
• grupy ze względu na rodzaj schorzenia;
• grupy ze względu na formę leczenia;
Osoby z uszkodzeniami narządu ruchu:
• amputacje lub braki i deformacje wrodzone;
• uszkodzenia kręgosłupa i narządów ruchu;
• dysfunkcje kończyn;
• porażenia;
Osoby z trudnościami w uczeniu się wskutek dysharmonii rozwoju;
Społecznie niedostosowani wskutek:
• zaniedbań i błędów wychowawczych;
• zaburzeń wyższych czynności
nerwowych.
Niezależnie od typów definicji czy klasyfikacji
niepełnosprawności pamiętać należy przede
wszystkim o jednym, że sama wada nie tworzy
osobowości człowieka, a głębokość wady nie
określa jego możliwości.
Dzieci niepełnosprawne różnią się między sobą
tak bardzo, jak wszystkie inne dzieci.
POTRZEBY EDUKACYJNE DZIECI
NIEPEŁNOSPRAWNYCH- DEFINICJA,
ORIENTACJE EDUKACYJNE
Są wśród nich:
pedanci i bałaganiarze;
powolne i bardzo szybkie;
jedne lubią rywalizację, inne unikają porównań;
dzieci wesołe, gadatliwe ale też „urodzone milczki;
dzieci pracowite i leniwe;
pogodne i złośliwe.
Łączy je jedno – potrzeba zrozumienia i akceptacji, wspólna wszystkim ludziom.
POTRZEBY EDUKACYJNE
Przez specjalne (specyficzne) potrzeby
edukacyjne należy rozumieć te potrzeby, które w
procesie rozwoju dzieci i młodzieży wynikają z
ich niepełnosprawności lub są efektem ich
przyczyn trudności uczenia się.
Rozpoznanie i zaspokajanie tych potrzeb
dotyczy wszystkich dzieci- zarówno tych z
zaburzeniami i dysfunkcjami rozwojowymi, jak
również tzw. przeciętnych oraz wybitnie
zdolnych.
Zwraca tutaj uwagę relatywność pojęcia
I jego interakcyjny charakter – specjalna
potrzeba edukacyjna jest
„specjalne potrzeby edukacyjne”
Wypadkową możliwości i braków
dziecka oraz możliwości braków
otoczenia
Im wcześniej dokona się rozpoznania i
zdiagnozowania deficytu u dziecka, tym
większa skuteczność w zaspokajaniu jego
specyficznych potrzeb.
W odniesieniu do specyficznych potrzeb
edukacyjnych można mówić o dwóch
orientacjach edukacyjnych.
Pierwsza z nich to stanowisko zorientowane
na ucznia, które opiera się na założeniach, iż:
można zdefiniować grupę dzieci „specjalnych”
dzieci z problemami potrzebują nauczania
specjalnego
najlepiej uczyć razem dzieci o podobnych
problemach
pozostałe dzieci, uważane za „normalne”,
korzystają z istniejących form nauczania
szkolnego.
Jak łatwo zauważyć, takie podejście
Sprzyja segregacji a przez to skupienie
uwagi ludzi na cechach
I decydujących o jego
niepełnosprawności a
Etykietowaniu dziecka nie na wielu innych,
które są niepowtarzalne,
indywidualne.
Bardzo często pociąga za sobą
nadopiekuńczość wobec dziecka, a to z kolei
powoduje zawężenie – programu nauczania
– w którym może zabraknąć bodźców i
stymulatorów do rozwoju.
Druga z omawianych orientacji jest
reprezentowana przez stanowisko –
zorientowane na program – w którym
potrzeby edukacyjne traktuje się jako efekt
całego szeregu czynników:
zadaniach stawianych uczniowi;
warunków istniejących w klasie.
Tezy powyższej orientacji:
każde dziecko może mieć trudności w szkole;
trudności te mogą być drogowskazem do
zmiany, udoskonalenia nauczania, stylu pracy;
zmiany stylu pracy nauczyciela prowadzą do
poprawy warunków nauczania wszystkich
dzieci;
nauczyciel pragnący osiągnąć lepsze efekty
dydaktyczno-wychowawcze powinien otrzymać
wsparcie od władz oświatowych
Stanowisko to zakłada konieczność
uszanowania różnorodności i
indywidualności zarówno dzieci, jak i
nauczycieli oraz ze szczególną uwagą
traktuje się ideę samokształcenia i
wspierania nauczycieli stosujących
innowacyjne formy i metody pracy.
W tak rozumianym podejściu do specjalnych
potrzeb edukacyjnych kładzie się nacisk na:
celowość nauczania;
różnorodność zajęć;
rolę refleksji w uczeniu się;
odpowiednią organizację czasu;
maksymalną integrację z dziećmi
Praktyka pedagogiczna z dziećmi o specjalnych
potrzebach edukacyjnych udowodniła, iż właśnie
ta koncepcja wpływa na rozwój osobowości
dziecka.
Specyficzne potrzeby edukacyjne są
podporządkowane konkretnych typom
niepełnosprawności.
Pamiętać należy o potrzebie indywidualności
każdego dziecka, oraz dostrzegania w niej
wartości pozytywnych.
Zgodnie z ustawą o systemie oświaty, winno
być dostosowane do możliwości
psychofizycznych uczniów.
To nie dziecko ma dostosować się do z
góry określonych ustaleń dotyczących
tempa i charakteru uczenia się.
To nauczyciel, zamiast tworzyć odrębne
programy nauczania dla dzieci o
specyficznych potrzebach, powinien szukać
alternatywnych i skutecznych rozwiązań
które by uwzględniły indywidualne różnice
między uczniami.
Dziecko ze specjalnymi potrzebami
edukacyjnymi powinno uzyskać wsparcie.
U podstaw współczesnego myślenia tkwią
następujące twierdzenia:
efektywność nauczania wiąże się z
potrzebami psychicznymi i społecznymi,
a nie z rodzajem i stopniem
niepełnosprawności;
PRACA UCZNIA O SPECJALNYCH
POTRZEBACH EDUKACYJNYCH
sprawność psychiczna, społeczna i
fizyczna jest tak zróżnicowana, że
rozgraniczenie między pełnosprawnością i
niepełnosprawnością staje się w wielu
przypadkach niemożliwe;
trudności napotkane w kształceniu
niepełnosprawnych są często
zwielokrotnieniem podobnych trudności, z
którymi borykają się uczniowie
pełnosprawni;
istota edukacji niepełnosprawnych
sprowadza się do indywidualnego
traktowania w procesie nauczania z
uwzględnieniem ich właściwości
fizycznych, psychicznych i społecznych
oraz stworzenie warunków do ich rozwoju.
Mając na uwadze powyższe tezy nauczyciel
winien w swojej pracy respektować trzy
zasady:
częściowego udziału – dziecko
niepełnosprawne nie jest w stanie
wykonać wszystkich zadań w czasie
lekcji, mimo to jego obecność jest celowa
i sensowna
Korzystanie z koncepcji
indywidualnego zaangażowania –
dziecko powinno otrzymywać polecenia i
zadania adekwatne do swoich
możliwości;
Inteligencji wielorakich – według teorii Gardnera, zgodnie z którą nie istnieją tylko dwa rodzaje inteligencji:
• logiczno-matematyczna
• werbalno-lingwistyczna
mierzone w teście na inteligencję. Istnieją również inne inteligencje:
• muzyczno-rytmiczna
• wzrokowo-przestrzenna
• fizyczno-ruchowa
• interpersonalna
Istotną rolę w pracy pedagogicznej z
niepełnosprawnymi odgrywają zasady pracy:
sukcesu – uwzględnianie aktualnych
potrzeb i możliwości dziecka (myślenie
pozytywne);
ścisłej integracji doświadczeń –
percepcyjnych, ruchowych i językowych w
ćwiczeniu różnych funkcji praktycznych;
aktywnego, wielostronnego mobilizowania –
powykonywania zadań przez stosowanie
różnorodnych form ćwiczeń;
doboru odpowiednich metod, technik i
środków;
wyzwalania otwartości bezpośredniości i
spontaniczności w komunikowaniu się z
najbliższym otoczeniem;
pełnej akceptacji i tolerancji, idea
tworzenia partnerskiego stosunku z
dorosłymi;
przyjmowanie różnych zakresów wolności i
autonomii – możliwość wyboru i
dobrowolności podjęcia oferty współpracy z
opiekunem, instruktorem, wychowawcą;
stopniowego, ewolucyjnego i regularnego
osiągania zamierzonych celów pracy oraz
jej kontynuacji w perspektywie całej
edukacji;
uczenie się dla życia w środowisku
przez uczestnictwo, działanie i przeżywanie
oraz dopasowywanie wymagań do poziomu
rozwoju i jego następnych etapów;
całościowego, komplementarnego,
wszechstronnego, zintegrowanego
podejścia do dziecka niepełnosprawnego.
Nauczyciele, którzy osiągają sukcesy w
nauczaniu dzieci o specjalnych potrzebach
edukacyjnych to po prostu dobrzy nauczyciele:
dbający o to czego się dziecko uczy;
wyznaczają ambitne ale realne zadania;
upewniają się czy uczniowie robią postępy;
tworzą pozytywną atmosferę;
NAUCZYCIEL W SZKOLE
NIEPEŁNOSPRAWNYCH
są konsekwentni;
uznają wysiłki i osiągnięcia uczniów;
dają uczniom możliwość wyboru;
zapewniają pomoce i materiały;
zachęcają do współpracy;
pamiętają, że przyrost wiedzy u dzieci
niepełnosprawnych ma charakter skokowy;
stawiają przed dziećmi wysokie wymagania.
Pracując z uczniami niepełnosprawnymi
należy pamiętać:
że każdy z nich jest inny;
każdy ma swoje mocne i słabe strony;
podstawą jest dotrzeć do nich, odkryć i
wykorzystać;
podkreślać to, co dziecko potrafi przy
wzajemnym zaufaniu i poczuciu respektu.
Wyżej wymienionym celom służą szkoły, w
których tworzy się dobrze pojętą integrację.
Szkoły integracyjne mają przekonać uczniów o
własnej wartości, o ich znaczeniu dla
społeczeństwa, stworzyć wszystkim równe
szanse startu w dorosłe życie.
Integracja – dziesięć liter, w których
zawarta jest przyszłość dzieci
pokrzywdzonych przez los, szansa na
bycie pełnosprawnym członkiem grupy
przedszkolnej, klasy, zespołu, a wreszcie
społeczeństwa
Podstawowe założenie systemu kształcenia
integracyjnego brzmi:
Każdy może się uczyć, choć nie wszyscy
tego samego i w tym samym tempie.
Edukacja integracyjna ma lepiej przygotować dziecko do normalnego życia w społeczeństwie. Osiągnąć to możemy przez:
kontakty z pełnosprawnymi rówieśnikami, wspólną zabawę;
wspólne zajęcia, które winny lepiej stymulować rozwój;
wzmacnianie i uruchamianie mechanizmów kompensacyjnych;
a w konsekwencji podnosić poziom życia osób niepełnosprawnych
Plusem integracji jest to, iż dzieci z różnego typu dysfunkcjami:
mogą nauczyć się samodzielności;
mają szansę udowodnić, iż mogą być razem z innymi w budynku szkolnym, w jednej klasie.
Dzieci pełnosprawne natomiast mają możliwość przekonania się, że wśród nich może znajdować się ktoś, kto różni się sprawnością fizyczną czy intelektualną, a mimo to nie jest kimś gorszym (chociaż innym).
Integracja jest wtedy celowa i uzasadniona,
jeśli ułatwi dziecku integrację społeczną, jeśli
zapewni mu korzystniejsze warunki ogólnego
rozwoju.
Pamiętać należy, iż wychowanie i nauczanie
integracyjne wymaga zmian w mentalności
sposobu oceniania postępów dzieci itp.
Uogólniając można przyjąć, iż właściwie
wprowadzona integracja uczy:
wrażliwości;
otwartości;
akceptacji;
kształtuje wiarę we własne siły;
odwagę twórczego działania;
umiejętność poszanowania własnej i cudzej
godności;
przez obcowanie z rówieśnikami umożliwia
pełne uczestnictwo w życiu i rozwoju
społeczny,;
rozbudza świadomość, iż wszyscy mają
równe prawa, choć różne są ich możliwości;
stwarza optymalne warunki do wspólnego
rozwoju osobowości dzieci zdolnych,
przeciętnych, zaniedbanych wychowawczo
czy opóźnionych w rozwoju
A więc:
Integracja jest wielką szansą na wychowanie
młodego człowieka w duchu współpracy i
tolerancji, stanowi również szansę poprawy
warunków życia ludzi niepełnosprawnych i
stwarza im możliwości pełnego udziału w życiu
społecznym.
Liczba uczniów w oddziale szkoły
integracyjnej oraz oddziale integracyjnym w
szkole ogólnodostępnej powinna wynosić od
15 do 20 uczniów. W tej liczbie uczyć
powinno się od 3 do 5 uczniów z
niepełnosprawnością.
ORGANIZACJA SZKÓŁ I
ODDZIAŁÓW INTEGRACYJNYCH
Liczba uczniów w oddziale szkoły specjalnej
oraz oddziale specjalnym w szkole
ogólnodostępnej powinna wynosić:
w szkole (oddziale) dla uczniów
niesłyszących i słabosłyszących – od 6 do 8
w szkole (oddziale) dla uczniów niewidomych
i słabo widzących – od 8 do 10
szkole (oddziale) dla uczniów z chorobami
przewlekłymi – od 10 do 16
w szkole (oddziale) dla uczniów z zaburzeniami
psychicznymi – od 6 do 8
w szkole (oddziale) dla uczniów z
niepełnosprawnością ruchową – od 8 do 12
w szkole (oddziale) dla uczniów z upośledzeniem
umysłowym w stopniu lekkim – od 10 do 16
w szkole (oddziale) dla uczniów z upośledzeniem
umysłowym w stopniu umiarkowanym i znacznym
– od 6 do 8
w szkole (oddziale) dla uczniów z autyzmem i
niepełnosprawnościami sprzężonymi – od 2 do 4
W szkołach integracyjnych i szkołach
ogólnodostępnych z oddziałami integracyjnymi
zatrudnia się dodatkowo nauczycieli
posiadających specjalne przygotowanie
pedagogiczne oraz specjalistów prowadzących
zajęcia rewalidacyjne. W uzasadnionych
przypadkach w szkołach tych można zatrudnić
pomoc nauczyciela.
W szkołach specjalnych i w szkołach
ogólnodostępnych z oddziałami specjalnymi dla
uczniów z upośledzeniem umysłowym w stopniu
umiarkowanym i znacznym, z
niepełnosprawnością ruchową, z autyzmem i
niepełnosprawnościami sprzężonymi w klasach I-
IV zatrudnia się pomoc nauczyciela. W
uzasadnionych przypadkach dopuszcza się
zatrudnienie pomocy nauczyciela w klasach V i
VI.
Nauczyciele prowadzący zajęcia w danym
oddziale tworzą zespół, którego zadaniem jest w
szczególności ustalenie zestawu programów
nauczania dla danego oddziału oraz jego
modyfikowanie w miarę potrzeb.
Oddziałem opiekuje się nauczyciel wychowawca.
Dla zapewnienia ciągłości i skuteczności pracy
wychowawczej wskazane jest, aby nauczyciel
wychowawca opiekował się danym oddziałem w
ciągu całego etapu edukacyjnego.
Dziecko niepełnosprawne, posiadające specjalne potrzeby edukacyjne ma prawo do:
pobierania nauki we wszystkich typach szkół;
dostosowania treści, metod i organizacji nauczania do ich możliwości psychofizycznych;
pomocy psychologiczno pedagogicznej w tym specjalnych form pracy dydaktycznej.
KSZTAŁCENIE W SZKOŁACH
PODSTAWOWYCH, GIMNAZJALNYCH I
PONADGIMNAZJALNYCH
Dzieci i młodzież niepełnosprawna – na
równi z jej pełnosprawnymi rówieśnikami –
może kształcić się w ogólnodostępnych:
szkołach podstawowych, gimnazjach, szkołach
ponadgimnazjalnych, a także w szkołach
(oddziałach) integracyjnych i oddziałach
specjalnych oraz szkołach specjalnych
wszystkich typów.
Absolwenci gimnazjów mogą kontynuować naukę w następujących typach szkół ponadgimnazjalnych: zasadniczych szkołach zawodowych, liceach ogólnokształcących, liceach profilowanych, technikach.
Dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej wymagających stosowania specjalnej organizacji nauki, metod pracy i wychowania kształcenie organizowane jest w specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych oraz specjalnych ośrodkach wychowawczych.
Kształceniem specjalnym obejmuje się
dzieci i młodzież na podstawie orzeczenia
wydanego przez zespół orzekający
działający w publicznej poradni
psychologiczno-pedagogicznej lub
publicznej poradni specjalistycznej.
Olimpiady specjalne a Paraolimpiady
Olimpiady specjalne to dwa różne wydarzenia
organizowane przez różne organizacje.
Obie są uznane przez Międzynarodowy Komitet
Olimpijski.
Olimpiady specjalne organizowane są dla
sportowców z niepełnosprawnością uczenia się.
IDEA PARAOLIMPIAD
W Paraolimpiadzie biorą udział sportowcy
niepełnosprawni fizycznie i sensorycznie, a od
Igrzysk Paraolimpijskich w Atenach także
upośledzeni umysłowo (grupy startowe).
Letnie Igrzyska Olimpiad Specjalnych odbywają
się rok przed Igrzyskami Olimpijskimi.
Paraolimpiada odbywa się zaraz po Igrzyskach.
W 1948 roku Sir Ludwig Guttman przy okazji
Igrzysk Olimpijskich w Londynie organizuje
pierwsze nieformalne igrzyska pod nazwą
Międzynarodowe Igrzyska dla Osób na
Wózkach.
Guttman (neurochirurg) jeszcze w czasie II
wojny światowej wprowadził sportowe formy do
procesu rehabilitacji osób z porażeniami.
HISTORIA IGRZYSK PARAOLIMPIJSKICH
I WYDARZENIA MAJĄCE WPŁYW NA ICH
POWSTANIE I ICH IDEE
W 1952 roku L. Guttman zakłada
Międzynarodowy Komitet Organizacyjny Igrzysk
Paraplegików w Stoke Mandeville.
Celem Komitetu było nadanie międzynarodowej
rangi i popularyzacja w świecie sportowych
igrzysk paraplegików rozgrywanych w Stoke
Mandeville w Anglii. Przejawem popularyzacji i
umiędzynarodowienia koncepcji kontynuowania
procesu rehabilitacji paraplegików poprzez
zajęcia sportowe były paraolimpiady.
W 1960 roku w Rzymie odbyła się
I Paraolimpiada Paraplegików.
Zgodnie z żądaniem MKOL uniknięto nazwy
„olimpiada”.
Paraolimpiada odbyła się po igrzyskach olimpijskich,
na obiektach olimpijskich.\Głównym organizatorem
tej imprezy sportowej był L. Guttman, który uparcie i
konsekwentnie dążył do zachowania wszelkich form i
środków kojarzących w świadomości inwalidów i
społeczeństw igrzyska olimpijskie z paraolimpiadami
inwalidów.
Nawiązano świadomie do założeń olimpizmu:
startujący mogli reprezentować swoje narody;
prawo do startu mieli wszyscy, niezależnie od
rasy, przynależności narodowej;
zapatrywań politycznych;
i przekonań religijnych
Polacy nie startowali.
W 1965 roku w Paryżu powstała Międzynarodowa Organizacja Sportu Inwalidów (ISOD). ISOD (International Sport Organization for Disabled) rozwiązuje problemy natury:
technicznej, prawnej w celu najlepszego adoptowania już istniejących lub tworzy nowe dyscypliny sportu dla inwalidów;
ukierunkowuje rozwój sportu inwalidów we wszystkich krajach członkowskich.
Polacy byli członkami założycielskimi tej organizacji.
W 1968 roku L. Guttman już jako profesor zostaje przewodniczącym ISOD.
W 1972 roku z jego inicjatywy po raz pierwszy, za zgodą MKOL, użyto określenia Olimpiada Paraplegików. Wystąpiła tu po raz pierwszy reprezentacja Polski.
W 1972 roku Toronto użyło już nazwy I Igrzyska Olimpijskie Inwalidów.
W 1982 roku powołany został Międzynarodowy Komitet Koordynacyjny Światowych Organizacji Osób Niepełnosprawnych (ICC), który stał się odpowiednikiem MKOL.
W skład ICC weszły cztery międzynarodowe
federacje:
dla osób z porażeniem mózgowym;
dla osób niewidomych;
dla osób na wózkach;
dla osób z amputacjami;
dla osób z innymi schorzeniami narządu
ruchu.
W 1992 roku Międzynarodowy Komitet
Koordynacyjny (ICC został przekształcony w
Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski (IPC).
Cele i działanie Komitetu to dążenie do rozwoju
oraz integracji sportowców pełno i
niepełnosprawnych.
Miejscowości letnich Paraolimpiad:
1960r. – Rzym
1964r. – Tokio
1969r. – Tel-Awiw
1972r. – Heidelberg (po raz pierwszy Polacy)
1976r. – Toronto – zostają włączeni po amputacji, niewidomi i niedowidzący
1980r. – Arnhem – nowa grupa z porażeniem mózgowym (Polacy pierwsi w kwalifikacji medalowej)
1984r. – Stoke Mandeville i New York
(niewidomi i amputowani)
1988r. – Seul
1992r. – Barcelona
1996r. Atlanta
2000r. – Sydney – nowa grupa –
niepełnosprawni intelektualnie w stopniu
lekkim (w pływaniu i lekkoatletyce).
Igrzyska paraolimpijskie są najważniejszym i
największym sportowym spotkaniem ludzi
niepełnosprawnych. Naczelną ideą ruchu
olimpijskiego jest stworzenie możliwości
współzawodnictwa osobom niepełnosprawnym
na takich samych zasadach jak osobom
pełnosprawnym.
IDEA IGRZYSK
PARAOLIMPIJSKICH
Twórcą tego ruchu, idei jak wiemy był L. Guttman, którego nazwano „Coubertinem IP”. Idea naczelna zawarta jest w samym paraolimpijskim logo zaprojektowanym przez Brada Copelanda.
„Ognista gwiazda” – symbolizuje w pełni marzenia sportowców niepełnosprawnych. Gwiazda to zawodnik. Ogień zaś pasja, która płonie w jego sercu.
Pięć rozwijających się pierścieni symbolizuje ostateczny cel, którym jest dążenie do integracji pełnosprawnych i niepełnosprawnych.
Ideą jest więc spełnienie marzeń
niepełnosprawnych, zwycięstwo ducha nad
ciałem, pokonywanie rzeczy niemożliwych,
dążenia do jak najlepszych wyników, które są
ukoronowaniem pracy treningowej,
spełnieniem ambitnym planów.
W ten sposób olimpijczycy i ich sukcesy stają się
wzorem do naśladowania, siłą napędową do
pracy nad sobą – wcześniej pozbawionych
motywacji.
Ten podziw i wzruszenie motywuje też ludzi
sprawnych – uczy rozumienia
niepełnosprawnych poprzez ukazanie tych
osiągnięć zdobytych uczciwą pracą.
Ruch Paraolimpijski łączy ludzi zajmujących się
problemami osób niepełnosprawnych zawodowo
i niezawodowo. Dążenie do integracji sprawny z
niepełnosprawnym przejawia się w samych
dyscyplinach sportowych.
Dziś IO i IP odbywają się paralelnie i w miarę
możliwości w tym samym kraju i mieście. Obiekty
olimpijskie i ich wyposażenie przygotowuje się
tak aby umożliwiły profesjonalne
przeprowadzenie igrzysk dla niepełnosprawnych.
Idea IP to też włączenie sportu w życiowy
plan leczenia, obejmujący całościową
stymulację (sportowe formy rehabilitacji), siła
napędowa do powstania klubów sportowych dla
niepełnosprawnych na całym świecie.
Rehabilitację traktuje się to całościowo jako:
fizyczną;
psychiczną;
społeczną;
duchową:
zdobywanie samodzielności;
pozbywanie się lęku;
pokazanie się;
radzenie w miejscach publicznych
Najważniejsze jest to, że idee IO są wspólne dla
IP, bo startujący mogą reprezentować:
swoje narody;
prawo do startu wszyscy ludzie niezależnie
od:
rasy;
przynależności narodowej;
zapatrywań politycznych;
zapatrywań religijnych.
Pod uwagę bierze się przede wszystkim
możliwości funkcjonalne osób
niepełnosprawnych w poszczególnych
grupach schorzeń.
W 1946 roku Joseph Kennedy i jego małżonka
ustanowili „Fundację na rzecz profilaktyki
niedorozwojów, badania ich przyczyn i
polepszenia kontaktów z niedorozwiniętymi”.
W ramach działań fundacji organizowano:
półkolonie;
treningi;
zawody sportowe
Z inicjatywy Eunice Kennedy – Shrive- córki
Josepha Kennedy’ego i siostry byłego prezydenta
USA Johana Kennedy’ego w 1968 roku odbyły się
Międzynarodowe Letnie Igrzyska Olimpiad
Specjalnych w Chicago.
W 1977 roku zorganizowano I Międzynarodowe
Zimowe Igrzyska Olimpiad Specjalnych w
Steamboat Springs, w stanie Kolorado w USA.
Światowym ruchem O.S. kieruje
międzynarodowa organizacja Special Olympics
International (SOI)
Obecnie Olimpiady Specjalne zrzeszają ponad
milion sportowców z upośledzeniem umysłowym
w ponad 200 akredytowanych programach
narodowych na całym świecie.
W 1988 roku została podpisana umowa z MKOL
na mocy której Special Olimpics posiada
oficjalne uznanie MKOL oraz ma prawo używania
wyrazu „Olimpics” w swojej nazwie, a także do
ceremoniału olimpijskiego i przeniesienia
„świętego ognia olimpijskiego” z Grecji na
Ceremonię Otwarcia Światowych Igrzysk
rozgrywanych w cylku czteroletnim.
W Olimpiadach Specjalnych mogą brać udział
osoby ze zdiagnozowanym upośledzeniem, bez
względu na jego stopień czy współwystępujący
inny rodzaj niepełnosprawności fizycznej czy
umysłowej.
Udział w treningach i zawodach sportowych O.S.
nie wymaga uiszczania żadnych opłat przez
zawodników ani ich rodziny.
Idea Special Olimpics dotarła do Polski w połowie
lat 80’ i przyjęta została z wielkim entuzjazmem
przez środowiska na co dzień pracujące z
osobami upośledzonymi umysłowo.
Ruch Olimpiad Specjalnych bardzo szybko
uzyskał poparcie rodzimych władz oświatowych i
sportowych, jak również sympatię wielu
wpływowych osobistości ze świata polityki,
biznesu i sfer artystycznych.
Wszystko sprawiło, iż jego rozwój w kraju od początku był dynamiczny i ruch ten szybko zakorzenił się na obszarze całego kraju.
Oficjalny Program Special Olimpics Poland został akredytowany od 1985 roku.
Zanim ruch O.S. dotarł do Polski, sportem upośledzonych umysłowo zajmowały się placówki oświatowe, rehabilitacyjne i Zrzeszenie Sportowe Inwalidów „START”.
W 1975 roku z inicjatywy Bernarda Wieczorka
zorganizowano w Poznaniu I Ogólnopolskie
Igrzyska Młodzieży Inwalidzkiej upośledzonej
młodzieży, które zapoczątkowały cykliczne
zawody ogólnopolskie (rozgrywane co dwa lata).
W 1983 roku czteroosobowa reprezentacja
Polski honorowo uczestniczyła w VI Światowych
Igrzyskach Specjalnych w Baton Rouge, w
stanie Luizjana USA, otrzymała akredytację przy
SOI III stopnia.
W 1987 roku odbyła się I Ogólnopolska Letnia Olimpiada Specjalna w Warszawie.
W 1988 roku. I ogólnopolska Zimowa O.S. w Nowym Targu.
We wrześniu 1990 roku zostało powołane Stowarzyszenie Sportowe dla Osób Upośledzonych Umysłowo uchwałą G.K.K.F.S i T. (obecnie Ministerstwo Sportu). A już 30 listopada 1990 roku Stowarzyszenie Olimpiady Specjalne Polska zostało przyjęte w poczet członków Polskiego Komitetu Olimpijskiego.
Od 24 stycznia 1999 roku stowarzyszenie nosi
nazwę:
Olimpiady Specjalne Polska
Sprawna organizacja i profesjonalizm
zaowocowały przyznaniem Polskiemy
Programowi pierwszego, najważniejszego stopnia
akredytacji. Taki poziom akredytacji posiadają w
Europie jeszcze dwa programy: Irlandia i Wielka
Brytania.
Dzięki O.S. ponad 10 tysięcy polskich
zawodników z upośledzeniem umysłowym może
przez cały rok trenować wybrane dyscypliny
sportowe, przygotowując się do zawodów na
wielu szczeblach od lokalnych do
ogólnopolskich jak również brać udział w
imprezach sportowych ruchu Special Olimpics
za granicą.
Ceremonia otwarcia ostatnich Światowych
Letnich Igrzysk Olimpics ’99 w Północnej
Karolinie (USA) zgromadziło 35 000 widzów. W
zawodach wzięło udział ponad 7000 sportowców
ze 150 państw z całego świata, a pomagało w
organizacji igrzysk ponad 35 000 wolontariuszy.
Polska reprezentacja liczyła 63 osoby w tym 48
zawodników.
CEL
Celem ruchu O.S. jest organizacja treningów
zawodów sportowych w wybranych dyscyplinach
sportu, dającym osobom upośledzonym
umysłowo możliwość opanowania:
wielu umiejętności ruchowych;
szansę kształtowania charakteru;
doświadczenia radości;
przeżywanie sportowych emocji
ZASIĘG
Ruch O.S. obejmuje ponad 140narodowych programów O.S. na całym świecie.
UCZESTNICTWO
W zawodach O.S. może brać udział każda osoba upośledzona umysłowo, która ukańczyła 8 lat, niezależnie od stopnia upośledzenia i sprawności fizycznej.
Dzieci w wieku 5-7 lat mogą uczestniczyć w treningach i innych zajęciach, np. w Programie Treningu Aktywności Motorycznej.
ORGANIZACJA ZAWODÓW
Współzawodnictwo w sportach jest oparte
na wielu założeniach ideowych. Nazwa
olimpiada i i tradycyjne treści, które się w
niej mieszczą, są zaszczytnym
wyróżnieniem.
Do programu włącza się elementy rytualne i
ceremonialne. Przysięga olimpijska brzmi:
„Pragnę zwyciężyć, lecz jeśli nie
będę mógł zwyciężyć, niech będę
dzielny w swym wysiłku”
Podstawowym założeniem O.S. jest umożliwienie
każdej osobie upośledzonej umysłowo startu w
zawodach i zdobycia medalu.
Wyrównywanie szans na zwycięstwo wszystkim
zawodnikom daje grupowanie ich w zespoły
maksymalnie 8 – osobowe, jednolite pod
względem:
wieku;
płci;
sprawności
w jednej serii startu podobni sobie rywale
nagradza się każdą serię
nie ma punktacji zespołowej
udział sportowca w zawodach lokalnych, czyli
na najniższym poziomie, tworzy podstawę do
awansu na kolejny szczebel uczestnictwa.
Światowe:
Światowe Igrzyska Olimpiad Specjalnych
Letnie
Światowe Igrzyska Olimpiad Specjalnych
Zimowe
Odbywają się co 4 lata, naprzemiennie co 2
lata letnie i zimowe.
POZIOMY ZAWODÓW
Regionalne:
Organizowane dla programów narodowych
wyodrębnionego geograficznie regionu, np.
Europejska Olimpiada Specjalna lub w jednej
dyscyplinie np. Europejski Turniej Tenisa
Stołowego
Rozszerzone narodowe:
To narodowe igrzyska O.S., na które gospodarz (jeśli posiada akredytację na I lub II poziomie) zaprasza zawodników innych akredytowanych programów O.S.
Narodowe:
Każdy narodowy program O.S. organizuje zawody na poziomie narodowym. W Polsce do 1995 roku odbyło się 5 letnich i 3 zimowe O.S. Od 1995 roku zawody Ogólnopolskie odbywają się co 2 lata.
Wojewódzkie:
Organizowane przez wojewódzkie Oddziały
O.S.
Lokalne, klubowe:
Najniższy poziom zawodów.
Przepisy sportowe
Na wszystkich zawodach Olimpiad Specjalnych, zarówno w sportach letnich i zimowych, obowiązują Oficjalne przepisy Sportowe O.S. Oparte są na oficjalnych przepisach międzynarodowych federacjach sportowych w danych dyscyplinach.
PROGRAMY SPORTOWE
Program O.S. proponuje zawodnikom
uprawianie dyscyplin:
1. – oficjalnych;
2. – pokazowych;
3. - Konkurencji adaptowanych;
4. - Program Treningu Aktywności
Motorycznej;
5. – sporty zunifikowane
1. Oficjalne – letnie i zimowe;
Letnie:
Na świecie
• pływanie;
• piłka nożna;
• jazda na wrotkach;
• lekkoatletyka;
• gimnastyka;
• jazda konna;
• kręgle;
W Polsce
• pływanie;
• piłka nożna;
• jazda na wrotkach;
• lekkoatletyka;
• gimnastyka;
• jazda konna;
• podnoszenie ciężarów;
• tenis stołowy;
Zimowe:
Na świecie
• narciarstwo alpejskie;
• narciarstwo biegowe;
• narciarstwo szybkie;
• hokej halowy;
• łyżwiarstwo figurowe;
W Polsce
• narciarstwo alpejskie;
• narciarstwo biegowe;
• narciarstwo szybkie;
• hokej halowy;
2. Dyscypliny pokazowe są demonstrowane w czasie zawodów, zwłaszcza wyższych szczebli, w celu propagowania sportów lokalnych:
• bocce;
• podnoszenie ciężarów;
• badminton;
• koszykówka;
• piłka ręczna;
• żeglarstwo;
• golf;
• tenis stołowy;
• tenis ziemny;
3. Konkurencje adaptowane – o
zmodyfikowanych przepisach adresowane są do
mniej sprawnych zawodników, np. chód z asystą,
pływanie ze sprzętem pneumatycznym
4. Program Treningu Aktywności Motorycznej (The Motor Activities Training Program – MATP) –
program rehabilitacyjny O.S. przeznaczony dla
osób upośledzonych umysłowo, które z różnych
przyczyn np.:
głęboki stopień upośledzenia;
wiek;
dysfunkcja aparatu ruchu;
autyzm
nie mogą uczestniczyć w oficjalnych
dyscyplinach i konkurencjach Special Olimpics.
W MATP najważniejszy jest udział i indywidualne
osiągnięcia każdego z uczestników.
Nie ma ściśle określonych przepisów, a
współzawodnictwo nie jest tak istotne, jak w
oficjalnych sportach.
5. Sporty zunifikowane – stanowią
rozszerzenie celów O.S. o kontakty z
rówieśnikami bez upośledzenia umysłowego,
kolegami ze szkół masowych na gruncie:
treningów;
zawodów;
kontaktów towarzyskich
o podobnych możliwościach ruchowych.
Ponadto wszyscy uczestnicy (zawodnicy i
partnerzy) są podobnego wieku i posiadają
podobny poziom sprawności.
Podstawą sukcesu tego programu jest taki
dobór zawodników do drużyny, aby każdy jej
członek mógł wykazać się swoją sprawnością
indywidualną, zachowując zasady gier
zespołowych.
Pomyślne stworzenie drużyny Sportów
Zunifikowanych gwarantuje właściwie
przeprowadzony nabór jej członków:
Wszyscy członkowie drużyny posiadają podobne
umiejętności;
Zawodnicy są w zbliżonym wieku;
Członkowie drużyny powinni posiadać
umiejętności pozwalające im na podejmowanie
współzawodnictwa w danej dyscyplinie sportu
Każdy zawodnik powinien mieć w drużynie
podobny status.
Trener jest najistotniejszą osobą odpowiedzialną za sukces podczas wprowadzenia programu.
Dlatego winien charakteryzować się następującymi cechami:
powinien posiadać dobrą znajomość sportu i umieć ją zastosować w treningu i zawodach sportowych;
nie może myśleć jedynie o odniesieniu zwycięstwa. Równie ważny jest jego wkład w nauczanie i podnoszenie:
• umiejętności członków drużyny w
zakresie danej dyscypliny sportu;
• budowanie ducha drużyny
• wpajanie zasad uprawiania sportu
• i właściwego postępowania na i poza
boiskiem
musi zachęcić wszystkich członków drużyny
do regularnego uczęszczania na treningi
powinien być animatorem pozasportowych
kontaktów swoich zawodników według motta
Sportów Zunifikowanych:
„ podczas zawodów jesteśmy członkami tej
samej drużyny, po zawodach jesteśmy
przyjaciółmi”
Program Sportów Zunifikowanych poza szeroką
ofertą sportową przedstawia możliwości
integracyjne.
Jest to program niosący korzyści zarówno ze
względu na umiejętności i sprawność fizyczną jak
i poznanie oraz zrozumienie specyficznych
potrzeb niepełnosprawnych kolegów.
6. Kluby partnerskie
Sekcje Partnerskie to tworzenie treningów, w
których będą uczestniczyli uczniowie szkół
średnich i osoby z upośledzeniem umysłowym,
które nie są jeszcze członkami O. S.
Licealiści to wolontariusze, których nazywamy
Partnerami. To oni pomagają:
w treningach;
uczestniczą w zawodach;
organizują imprezy towarzyszące.
Wszystko po to, aby polepszyć poprzez sport i
zabawę życie osób z upośledzeniem
umysłowym.
Nowe znajomości i przyjaźnie wpływają pozytywnie na:
rozwój sprawności fizycznej;
sportowe wyniki;
rozwój społeczny.
Sekcje uczą młodych ludzi:
tolerancji;
umiejętności;
odwagi;
i możliwości.
Przyjaźń, która zawiązuje się między
sportowcem a partnerem daje im
świadomość:
poczucia własnej wartości;
umiejętności;
odwagi;
i możliwości.
współpraca z uczniami szkół średnich,
którzy poznają ideę O. S. i stają się:
• wolontariuszami;
• sędziami;
• trenerami;
• i organizatorami;
GŁÓWNE CELE PROGRAMU SEKCJI
PARTNERSKICH
stworzenie kolejnych możliwości dla
zawodników uczestnictwa w zawodach i
treningach oraz rozwój sportów
zunifikowanych w Polsce;
szkolenie dla uczniów, rodzin osób z
upośledzeniem umysłowym z zakresu
upośledzenia umysłowego, w celu
zainteresowania i akceptacji osób z
upośledzeniem umysłowym;
Top Related