1
Mga Tula
2
Hakbang
John Paul Llante
Una, pinag-iisipan ang gagawin
Sunod ang paghanda ng gagamitin.
Tiyaking kumpleto mga kailangan
Upang ‘di maantala ang nasimulan.
Sa paggawa; pasensya’y mahalaga,
Naghihintay hanggang dapat nang maghulma.
Tinatanggal ang hindi dapat kasama,
Nang sa gagawin ay walang masira.
Ilang mga hakbang sa paghuhulma,
Mahirap sabihin kung ano pa ang iba.
Kung may idadagdag, kayo ay malaya
Malayang sabihin kung ano ang kulang pa.
Sa paghulma ng paso, may natutunan
Hindi minamadali ang mga hakbang.
Maganda ang magiging kalalabasan,
Sikap at tiyaga isaalang-alang.
Nagsisimula ang lahat sa maliit,
Kung matagal man gawin huwag mainip.
Sa paggawa’y mayroon talagang init,
Ang mahalaga tapusi’t magpumilit.
Maraming hadlang ang makakaharap,
Upang makamit mo ang mga pangarap.
Ang kailangan natin ay magsumikap,
Gaya sa paghulma ng gusto’y maganap
3
Behind All These Masks
Kyla Marie Salazar
Behind all these wondrous masks is someone unknown,
Who introduced a tradition we’re proud to own
He was a man of faith and hope; a child of God,
A man who made most of the life that he once had.
He’s Rev. Father Dionisio Santiago,
Who was a Franciscan priest long decade ago?
He was the one, chosen as Mogpog’s Parish priest,
Serving the town for fourteen, fifteen years, at least.
Father Dionisio has founded the Moryonan,
To attract parishioners was his simple plan.
But the people enjoyed it and so it began,
The initial plan has been on in the long run.
The Moriones Festival- it’s our province’s pride,
Wherein masked people walk together side by side,
Reenacting the passion of our dear Jesus,
And the search for his turned believer, Longinus.
We celebrate Moryonan during Lenten days,
To recollect and reconnect to God in ways;
Ways that remind us all of his eternal love;
This freed and saved people from the sins that they have.
Father Santiago is a man of legacy,
If it wasn’t for him, then there would never be,
A festivity here in our Marinduque,
That Marinduquenos can be proud of, truly.
4
Moryon
Chrisal Jagong
Natatakpan ang tunay nilang hitsura,
Nangingibabaw ang suot na maskara.
Moryon sila kung bansagin,
Puso ng Pilipinas sila’y nanggaling.
Iba-iba ang ang kanilang kasuotan,
Mula kahoy o bakal ang pinagyarian.
Makukulay na disenyo’y sinasamahan
Mga Marinduqueno’y sadyang maparaan
Iba’t ibang hitsura ang inuukit,
Malikhaing isip kanilang ginagamit.
May mga hitsurang kinatatakutan,
Mayro’n din namang pinagtatawanan.
Ang ganap nila ay sundalong Romano,
Pagpapasakit ni Hesus ang kinukwento.
Mayro’n silang kung tawagi’y Senakulo,
Ito ay tradisyon ng grupong Kristyano.
Pag-uukit Ella Sophia Malco
Nagsimula sa dita, kahoy at bawat hibla, dumaan sa makina likha’y ganap nang obra.
5
Aking Probinsya Xyryn Jayne Magalang
Aking probinsya’y hugis pusong binansagan,
Pinagpala’t dinakila ng Poong Maykapal.
Binubuo ng anim na bayan–
Boac, Mogpog, Sta. Cruz, Torrijos, Buenavista’t Gasan.
Dini, ngani, baya, mandin
Sa tradisyo’t kultura’y kay yaman.
Taglay ay natatanging pagkakakilanlan,
Kaya parini na baya ng iyong matunghayan.
Sa iyong pagdating ay masalubong,
Mga matatandang manunubong.
Bitbit ay gitara, panabog, korona’t palma,
Tradisyong nakagawian bilang pagsalubong sa bisita.
Iyo ring masisilayan ang mga pagdiriwang–
Bila-bila, Tuba, Kangga, Seafood, at Gasang-gasang,
Kalesayahan sa Gasan, Haring Karabaw at Kalutang,
Panata, Sinakulo’t Moriones festival.
Tunay na aking probinsya’y maipagmamalaki,
Kultura’t tradisyon ay likas dini.
Kaya’t turista’y pumaparini,
Aking probinsya mandin ay Marinduque.
6
Bolpeng tihaya Rizalyn Magno
Nasulat ko na Mga nais sabihin, Ngunit kulang pa.
Tugmaan Rizalyn Magno
Sa mga tula’y
Pangkulay,
pampalasa,
Isang musika.
Taludtod Rizalyn Magno
Hagdang apakan Gawa ng manunulat Para sa masa
Mga Pabitin
Rizalyn Magno
…
7
Ang Gasera
Rizalyn Magno
Maalikabok,
Marungis at
Maraming sapot
Iyan yung kaibigan,
Kasama ko noong madilim,
Walang ni liwanag sa aking
Kapaligiran na dulot ng gabi.
Tubig n’yang gas na binili ko
Sa tindahan sa kabilang kanto.
Panindi’y commandong posporo
Na tig- tres roon sa kanto.
Hindi ko mawari kung
Ano ang masusulat ko
Kung dumating
Ang araw na di ko na
Makasama sa lamesang kahoy
Ang botelyang gaserang ito na
Dahil sa kapabayaan ko’y nahulog,
Nabasag. At tanging nitso
Lang n’ya ang natira.
8
Mamamatay ka bang maligaya?
Yiednhalham
Mamamatay ka bang maligaya?
Kung Estados Unidos at Europa’y napuntahan na
O kailangang buong mundo’y ikutin pa
Ligaya na bang maituturing
Kapag kagandahan ay napangalandakan na
Sa bilyong bilang ng masa
At ang baho’y napasingaw sa isang daan lang.
Iiwan mo na ba?
Mundong sabik at nais lang ay saya at ginhawa
Sa takot, sa lungkot ay ayaw sumubok
Pikit ang mga mata pagkat sa gulo’y ayaw pumasok
Alalahaning ang apoy bago tuluyang mapugnaw ay umuusok
Buhusan man ng tubig patuloy ang paglipad ng mumunting
usok.
Lilisanin mo ba?
Ang lupa ng mayroon pang dusa
Sa paraiso, sa tingin mo ba’y matatanggap ka
Habang naririto pa sikaping
Bago umalis ay nakamtan ang ligaya
Ligayang sa sarili’y napadama at napadama din sa iba
Nang walang pagsisisi kapag sa taas ay papanhik na.
9
Handa ka na ba?
Kapag ang araw ng buhay ay hahalik na
Sa dagat ng walang hangganan
Sabay sa kanyang paghalik
Iyo na bang mababanggit
“Maligaya akong aalis,
Kapag labi’y dadampi na sa langit.”
The Sound of Nature
Cindyl Ericka Vasquez
As the whistling of the strong wind;
That brings the door at this noisy night,
And as the tic tac of the rain keeps pouring in,
I’m afraid, now I’m freezing to death.
Finally, I can hear the cock a doodle doo of the
roosters,
I know the roaring storm is finally over
The ribbit of frogs can be heard anywhere
The rustle of the leaves is music to my ears.
Liwanag na Dumilim
Tanging hinihiling
At kanilang hinaing
Sana ay bigyang pansin
Liwanag na dumilim.
10
In the Dark
He used to be a firefly
Waiting for a brilliant light
He makes dreams as candle cry,
Hoping for a brighter sight.
Polusiyon
Wala yan sa pabalat
At sa anyong hayag,
Nadama at nalasap,
Ang polusyong naganap.
Brownout
May iskedyul na naman
Ang hatid sa tanan
Walang magagawa
Kundi ang magngawa.
11
The Cat
In a dark highway,
A cat crossing so slow,
Weeping in silence.
Switch
Asan na ang kinikita
Ng isang malaking kompanya?
Sobra nga ba sa tauhan
Kaya kuryente kinakapusan?
At itong kanilang kliyente
May bago raw napupusuan?
Kuryente sa buong Marinduque
Kanila raw papatnubayan.
Bakit kaya hindi natuloy?
Mababawasan sana aming panaghoy
Ano na kaya ang nangyari
May sabotahe bang kasali?
12
Gubat
Sa masukal na gubat, Marapat na mag-ingat. Dito’y mayroong bantay Gutom na’t naghihintay.
Dandelions
Fair dandelions yesterday
From gold, now withered today.
But then bloom lovely once more,
Sail with the wind to adore.
Luha
Nagmumula sa mata
Minsa’y dulot ng saya
Sakit na nadarama
Pagpatak mo’y ginhawa.
13
Y E L O
O, mahal naming gobiyerno,
Talagang nakakaperwisiyo,
Kuryente sana maayos n’yo
Apektado kasi ang gaming negosyo.
Malamig na karagatan
Aming pinagtatiyagaan.
Para makabenta sa kabihasnan,
Tapos ‘brownout’, kitâ mababawasan?
Maraming isda ang nahuli
Tiyak maraming nag-aabang na mamimili.
Uuwian mo, walang kuryente, walang yelo,
Negosiyo, hindi naimbak, hampok, talo!
Ano na ang nangyari?
Kuryente paulit-ulit, nakakarindi.
Paano ang kinabukasan at buhay,
Ng aming mumunting mga inakay?
14
Ang Guryon
Ang guryon ay ‘yong dalhin Sa hangi’y paliparin Tumakbo ng mabilis At ang ngiti’y lalabis.
Valentine’s Day
Bulaklak kay dami na
Iba’t ibang kulay pa
Ako ay nangangamba
Bukay ay undas na ba?
Words
Words fall like leaves
Onto the empty white page
A story appears.
15
Geron
The eyes used to be filled with timeless mirth. The skin used to be babe-like and great. The hair used to be black with striking length. The teeth used to be bleach white and straight. The days had past, her eyes full of sorrow. Her skin seems wrinkled, and dreary to look. Her hair is fragile and as white as snow. Her teeth yellowish and slightly crook. The days of the glorious youth were over. The long lines of Adonis disappeared. From her blue eyes the tears sober. Reality strikes Helen, years had departed. Marahil mahirap mag-isa Malabong mata, ngipi’y iisa. Tungkod kong di makita-kita Hawak ang sumasakit na hita.
16
Si Nena By Balinsasayaw
Ang kanyang ama maghapon sa pagsasaka Ang kanyang ina tumatanggap ng labada SI Nena anak nilang dalaga Ilang buwan na lang magkokolehiyo na Sa syudad kanilang pilit pag-aralin Ang kanilang Nena na sobrang mahiyain Sabi pa ay wag silang gagayahin Na hindi natapos baiting na ikaanim Sa Maynila siya’y nakipagsapalaran Ang kanyang pag-aaral sobrang pinagbutihan Humigit kumulang na limang buwan Diploma kanya nang makakamtan. Si Nena biglang nabarkada Sa anak ng doktor at mga abogada Sakay ng Mercedez ang mga fashionista “Gusto ko din ng Louis Vuitton bag.”, sabi niya. “Hello, anak. Kumusta ka?” “OK lang Tay. Okey pa.” “Miss ka na ng nanay mo, hija.” “Ako din Tay. Pasabing kumusta.” Humingi pang-tuition kuno. Bumili ng cellphone, pinakabagong modelo.
17
Gimik dito, gimik doon. Sa mga party party laging andoon. Si Grey kanyang nakilala. Tall, moreno, and handsome sabi nga nila. Laging sakay ng kotseng magara. Walang dudang anak ni governor ng bayan nila. “Buntis ako. Ikaw ang ama”. “Akin ba yan, sure ka?” Si Nena’y natulala, tumulo ang luha. “Sorry Nena, magagalit si Papa.” Malakas na sampal dumapo sa pisngi niya. “Wala kang utang na loob, bata ka!” Kalahati ng ating ari-aria’y nabenta na. “Tapos ito lang igaganti mo, Nena?”
18
Let it Go By Antialiasing
Sa looban ng tricycle pansin na pansin
Distansya nila at kawalang pansin.
Kapwa nakatingin sa daang binabagtas
Kahit tingi’y magkaiba ng direksyong nilalandas.
Itong lalaki’y sa langit nakatulala
Tila ba’t kainita’y tumatanaw ng tala.
Habang tricycle sa daa’y bumabaybay
Gamit niya’y pigil na sa babae’y dumantay.
Ito namang babae, sa bibig’y may nakatakip.
Na panyo at bahagyang humahalukipkip
Ipit na ipit ang mga hikbi niya.
Dulot ng sakit na kumakalat na.
Nang ang tricycle ay lumiko.
Ang babae ay biglang naibo.
Agad naman siyang naagapan ng lalaki.
Gamit ang kamay na malalaki.
Tingin nila’y biglang nagtagpo
Pansin ng lalaki, babae’y tila hinahapo.
Mukha nito’y maputla
At tila ba balisang balisa.
Nang matauhan, sila ay umayos.
Posisyon nila at mga kilos.
19
Ngunit di maalis sa lalaki
Na sa babae’y magka-paki.
Tumingin siya sa mukha nito
Nahuli n’yang sa mata nito luha’y tumulo.
Babae’y mukhang kaawa-awa
Gusto niya siya’y may magawa.
Pansin niyang umub-ob ang babae.
Konti na lang’y tataob.
Panyo’y itinakip sa mata
At tila sa iyak ay sasabog na.
Ang lalaki’y nataranta.
Napaisip kung ano talaga.
Nasawi kaya ang babae?
Ang magtanong gusto niyang bumasakale.
Nang ang tricycle ay susuong
Sa daang pataas at pasulong
Babae’y di na mapakali
Kulang na lang ay pumara sa tabi.
Nang ang daan ay pumatag na
Pero tricycle, maingay pa rin ang makina.
Sa kanya, babae’y tumingin
Ngunit pigil niya itong lingunin.
Tricycle ay napatigil bigla
Napatahimik ang makina.
20
Makina ay tumigil
Ang driver ay nanggigil
May matinis na tunog na umaalingawngaw.
Kasunod ay amoy na umaalingasaw
Ang lalaki’y napatakip ng ilong
Sabay sa babae’y napalingon
Mata nito’y nanlalaki,
At kagat kagat ang labi,
Nanginginig ito sa kinasasapitan,
Halatang namutla sa kahihiyan.
“Kuya sorry ha.
Ganito kasi epekto sa’ken ng gata.
Ang nangyari ay sa atin na lamang.
‘yung kanina di ko talaga napigilan.”
21
Mg
a Ta
na
ga
Marahan kung pinagmasdan.
Sandal kong pinag-aralan
At maingat kong kinupitan
Para barya’y di kalansingan.
Nang umalis ka’t nagpaalam
Patuloy ka pa ring inabangan.
Ngunit ng ika’y bumalik,
Bitbit mo’y kamukha mong maliit.
Subsob sa hanapbuhay
Pag-uwi’y lantang gulay
Bigas, de lata’y hatid
Sa sikmura’y pantawid.
Sa gabi’y rumarampa
Sa riles sumasampa
Na parang Magdalena
Kumita lang ng pera.
22
Ito ay hindi masama
Sa palagay ko ay tama
At hindi rin ito mali
Ang umibig sa kauri.
Damit mong punit-punit Sa basura’y kumapit Lansangan ang hantungan, Walang masisilungan.
23
Mga Prosa
24
Tsinelas Jill Nica Mercene
Eto na naman, mainit na naman ang ulo ko
Gusto ko s’yang sipain ng sipain pero naawa naman ako
Di ako makalabas ng bahay. Uminom ako ng tubig upang
kahit papaano ay mawala ang inis ko.
Nakita ko s’ya at sa inis ko ay binato ko s’ya. Tatakbo
s’yang lumayo sa akin.
Nakakainit talaga ng ulo ang aso ko, tinangay na naman
ang tsinelas ko.
Laban ni Pacman
Gleene Mae Naldoza
Parang nahipnotismo ang mga mata. Lahat ng
galaw ay kuha ng kamera. Mapa-front view, side view, top
view, at maging slow motion ay walang masisita. Tila
tumigil sa pag-ikot ang mundo. Lahat ng tao ay
nagkakagulo. Napapa-aga ng uwi kahit magta-tribike sa
kanto na hindi alintana ang lubak na nadadaanan nito.
Pagdating sa bahay, kumpleto na ang pamilya sa
harap ng hapag. Ngunit si Tesyong ay biglang nawala.
Sampung dipa mula sa tahanan nila at hayun, nakita ni
Aling Perla. Kay ganda ng upo at naka-dekwatro pa. Kaya
pala, laban ni Pacquiao ang inuna.
25
Nakapikit Lang Pala Annabel Matimtim
Madilim and paligid, wala akong makita
Kahit saan ako luminga ay kadiliman ang sumasalubong
sa akin. Inay ko po! Inay ko po! Tulungan niyo ako. Wala akong
makita. Ayokong mahulog. Marami pa akong pangarap. Huhu,
mahinang
Pagsusumamo ko. Iyak ako ng iyak, hindi ko malaman ang
aking gagawin.
Gusto kong tumakbo subalit natatakot akong mabangga sa
dingding ng biglang…
Click! Binuksan ni inay ang ilaw.
Pwede ba Juan imulat mo mga mata mo.
Iilan-ilang na wika ni inay.
Papel Archelyn Matimtim
Kitang-kita ng aking mga mata kung paano
tinapak-tapakan ng mga tao at kung paano nagkahiwa-
hiwalay ang kanyang mga katawan, subalit walang
nakakapansin sa kanya at patuoy pa rin sa pagtapak na
ginagawa sa kanya ng mga taong paroo’t parito. Walang
sinumang nag-aaksaya ng kanyang panahon upang siya ay
pulutin, kaawa-awang papel.
26
Miracle
I was assigned to take care of my grandmother in
the hospital. Beside my grandmother’s bed was woman
who was very pale and thin. I discovered that she was
commatosed for a week. One day, a boy called me and
said, “This is the only money I have in my pocket. Where
do you think I can buy miracles?”. I was confused with
what the boy asked. He again said, “The doctor said only
miracles can save my mother. Is that miracle a medicine?’.
That was the moment I thought the boy was too young
and innocent to understand what miracle is. I brought him
in a hospital chapel and said,”Here, you can find someone
who can bring you miracles, and here, in your heart, you
can always find Him. Have faith.”
My Neighbor’s Birthday Grey Noises
I am more excited for my neighbor’s birthdays than mine.
The birthday celebration of my neighbors always excites
me because that is the only time I get to eat enough and
more than enough.
27
Blinded Grey Noises
To those interested to know: Black is now my favourite
color from now on.
Virgin
Grey Noises
“ You still have the condom I gave you!” I laughed when
I talked to my friend that I haven’t seen for thirty years.
The Red Porridge Straw Jank V. Horm
“Sipping red porridge via straw in 40 days as slow as the
drops of dextrose is no poetic, no taste”, he said to the lady
whose cap is white as he sits on a chair propelled by hand.
He is looking at the girl in frame right before he slipped it
off his hand and fell on the white-tiled floor.
28
Isang Basong Tubig Kyuje
Mainit na ang sikat ni haring araw ngunit heto
pa rin ako, nagtitiis sa pagpila sa gripong masa upang
makaigib ng tubig. Summer na naman kasi kaya heto,
pati supply ng tubig limitado lamang. Malapit na
akong makaigib ng tubig na kanina pa iniutos ng
aking nakatatandang kapatid.
Sa katunayan, isang kilometro pa ang aking
titiyagain sa pagpila. Sobrang dami kasi ng tao dito sa
aming lugar na katulad naming walang sariling gripo.
Isang hamak na mahirap lang kasi kami.
Si Kapitan nakapila rin, na kanina pa hakot ng
hakot ng tubig. Ilang drum kaya siya ay mayroon at
tila hindi mapuno-puno? Ito ngang nasaunahan ko ay
guro ko pa sa elementarya. Akala ko, kaming mga
walang sariling gripo lang nakikipila dito. Pati rin
pala sila. Buhay nga naman.
Nakalimutan kong magpakilala. Ako nga pala
sa Larisse. Kinse anyos na ako. Sa totoo lang kanina
ko pa gustong umuwi pero hindi naman ako
puwedeng umuwi dahil baka pagalitan ako ng ate ko
na saksakan ng sungit kapag umuuwi akong walang
laman ang dala kong gallon. Nasa menopausal stage
na kasi siya.
29
Ayan na, sa wakas ay umuusad na ang pila.
Pero bakit parang hindi naman ako umaalis sa
puwesto ko. Ah, kaya pala! Sumingit pala sa unahan
ang pamangkin ni Kapitan. Talaga naman dito sa
barangay naming hindi na nawala ang palakasan
system para mauna sa pila. Masyadong abuso sa
kapwa.
Tara ng magwelga! Ipaglaban ang karapatan at
ipakulong ang mga taong mapang-abuso! Ano bay
an? Kung anu-anong kabaliwan ang naiisip ko.
Ngunit matagal na akong mulat sa ganitong bagay at
hindi ko mapigilang maghimagsik ang kalooban
pagdating sa mga ganitong sitwasyon. Katulad na
lang ngayon.
Salamat naman at ako na ang iigib pagkatapos
ng mahabang-habang paghihintay. Hindi pa ako
natatagalan sa pagsahod ng biglang nawalan ng
tubgi. Hala! Paano ito? Ang tagal kong pumila
pagkatapos bigla pang nawalan ng tubig kung kailan
ako na. Malas ko naman.
Pag-uwi ko ng bahay, ayan na si ate kong
masungit. Nagsesermon na. Tuyo na raw ang
lalamunan niya sa uhaw. Bakit iyon lang daw naigib
ko. Sinabi ko naman na nawalan ng tubig pero diretso
pa rin sa pagsermon. Ang bobo ko raw talaga bakit
hindi raw ako dumiskarte. Sa isip ko, kung siya kaya
30
ang umigib at pumila doon ng matagal ng malaman
niya.
Iniisip ko kung paano naming pagkakasiyahin
ang isang basong tubig na ito. Tubig na nga lang
pinag-aagawan pa. Wala talagang aasenso kapag
ganito, hindi marunong magbigayan at puro sarili
lamang ang iisipin. Naisip ko din, sana laging pasko
para laging magbigayan. Para sa sunod,
makadalawang baso naman ako. One step at time
muna ako hanggang sa maging isang gallon. Siguro
naman hindi na ako mapapagalitan ng ate ko kapag
nangyari iyon. Wish ko lang!
Giving Sugar has many ways Antialiasing
Last Tuesday, 1:30 in the afternoon, we had a
date. I made my steps on the concrete street very
carefully so I wouldn’t add any more bruise to my
high-heeled shoes. My eyes were stock on his shoes as
he walks ahead of me. His walk was careless for he
wears his black, leather manly shoes. He walked as if
I’m not behind him.
Then I saw his shoes stopped moving. I looked
at him. He looked back at me. “Ano?”, I said. He
31
didn’t say a word but stamped his feet a little and
gave a wala-ka-na-bang-abilis-pa-jan look.
I rolled my eyes and placed a little pout on my lips
then ran to meet him. We walked our way through the
restaurant.
Inside the restaurant, I saw many paintings
hanging on the wall. Picture of a boy giving flowers
to a girl,
Picture of a prince and a princess dancing, picture of
an old man and old lady smiling while they hug each
other.
Those were the paintings in the big rectangular
frames that I saw posted on the wall. Red table cloth,
pink table napkins, heart-shaped napkin holders,
embroidered place mats. Those were the things on the
table. It made a warm but romantic ambiance in the
room. It matched the baby pink curtains on the
window.
I realized the restaurant we have entered was
intended for lovers only. Well yes, we are lovers. But
right now, I’m not sure.
Ham and cheese Pizza with Sprite as beverage, that’s
our order. A small chocolate mousse cake was to be
followed.
I was about to take my third bite on my slice of
pizza when my eye caught the scene happening next
to our table. There sat two lovers which evidently look
younger than us. They had the same order like us. But
the difference was, they were very sweet to each
32
other. They even let each other take a bite of the pizza
that their hands were holding. Ang sweet naman!
After that I looked at the man who sits in front
of me. The man, my man. I noticed he already finished
eating a part of the pizza. I frowned. That just means
we wouldn’t be able to do what the young lovers did.
But my heart was too jealous of them that I tried to
make him eat the pizza that I’m holding. I moved my
hand that held a pizza near his mouth. But to my
dismay, he wrinkled his forehead and gave me a
public-place-baya-ito look. Rejected! Sana walang
nakakita sa ginawa niya at ginawa ko. Kakahiya.
I was so upset that I think I took my last piece
of pizza in one bite. I put the straw of my drink to my
mouth. The taste of the drink was about to land on my
tongue when my eyes shifted to the left side of my
man and saw true love beyond my reach.
There sat next to our table two old couple. So
old that maybe the old woman was as old as my
grandmother. I was in awe when I saw what the old
man did. He sat beside his wife, the old woman,
positioned his left arm around her back and put his
straw in the glass where his wife was drinking to. This
sipped their drink in the same glass.
They’re so sweet. “Sana gano’n din kami
pagtanda,” I thought then giggled. He heard me
giggled. “Ano?” he said. “Wala”, I said then wiped off
the smile on my face. Ba’t baga ganun siya?
33
He was about to say something when the
waiter arrived carrying the chocolate mousse cake we
ordered. It was served in a white heart-shaped plate
with little angel wings printed on it. Then the two
teaspoons were in an angel wings-shaped stainless
plate. “Walang extrang pinggan!” my mind shouted
with rejoice.
Sir Tom
Balinsasayaw
“Ako nga pala si Tom. Ibabahagi ko sa inyo
ang sikreto ni Bill Gates at ni Robert Frost. Kilala niyo
ba si Bill Gates? Oo siya nga, yung nakaimbento ng
Microsoft. Ang totoo, naglalaro lang siya ng luksong
tinik kasama ang kapatid niya noong naisip niya ‘yon.
Astig di ba? Eh si Robert Frost kilala niyo ba? Siya
yung sumulat ng The Road not Taken. Actually, bakla
yun. Gustong magladlad kaso parang wala pa siyang
ka-federasyon. Sa sobrang frustration, nilabas niya na
lang sa paggawa ng tula. Poetic na bakla. Yan ang
origin ng mga bading.”
Nakarinig siya ng mga yabag, papalapit.
Bumukas ang pinto at iniluwa ang tatlong lalake na
nakauniporme ng puti. “Medication time, Sir Tom”,
nakangiti niyang sabi. Hinawakan siya sa
magkabilang braso. Naramdaman niya ang pagtusok
ng karayom sa kanyang kalamnan.
34
Ang Kwento sa Likod ng Buhay ng Isang Magpuputong
Dhianna Huelgas
Alas dose ng tanghali ay inihanda ko na ang aking
damit na gagamitin mamaya. Ang palda nito ay gawa sa
makintab na telang kulay asul na tinahian ng kaunting
bids para dagdagan ang ganda. Ang pantaas naman ay
gawa sa manipis ngunit maaliwasas na tela para madaling
ipangkilos. Dali-dali akong kumain, nagligo at nagbihis.
Pagkatapos ay naglagay na ako ng ibang aksesorya at
nagsimula ng lagyan ng kulay ang aking mukha.
Kaunting pulbo lang at pampapula ng maputla kong labi
ay ayos na. Masyado na akong matanda para mag-inarte
pa, kaya itong ayos ko ngayon ay hindi kagaya ng sa mga
kabataan ngayon. Pinuyod ko lang ng simple ang aking
buhok at ako ay handa na para mamaya.
Kinse minutos bago mag-alauna ay nagpaalam na
muna ako sa aking asawa dahil nagteks na si Krising na
kami ay sabay nang pupunta sa bahay nina Gina para
doon magipon-ipon. Dala ko ang korona na gagamitin
mamaya habang ang kasama ko ay namitas muna ng
sariwang bulaklak na kakailanganin rin mamaya.
Kumpleto na ang aming grupo nang saktong ala una ng
hapon. Mula sa bahay nina Gina ay sabay-sabay naman
kaming maglalakad papunta sa bahay ng mga Salvador
kung saan gaganapin ang putong. Pagdating namin ay
sinalubong kami ni Ginang Salvador at sinamahan sa
hardin ng kanilang mala-palasyong bahay kung saan
35
gaganapin ang kasiyahan. Marami nang mga tao doon
nang kami ay dumating. May mga batang kasama ang
kanilang mga magulang. May ilan ring mga kasing edad
lang namin. Pinaupo muna kami ni Ginang Salvador dahil
alauna y media pa daw ang simula dahil may mga
hinihintay pa. Ang mga kasamahan ko ay kanya-kanya na
ang tsismisan habang ako ay nilalakbay ang aking mata sa
napakagandang bahay ng mga Salvador. Napakalawak at
napakaganda kumpara sa bahay naming gawa lamang sa
kahoy at napakaliit. Sa kaliwang gilid ng hardin ay
nandon ang mga pagkain habang sa kanan naman ay
nakapatong ang keyk at mga regalo. Sa gitna ay ang mga
lobo at tarpolin kung saan nakasulat ang pangalan ng
anak nina Ginang Salvador na may kaarawan ngayon.
Naisip kong bigla ang mga anak ko na may kanya-kanya
nang pamilya. Kailanman ay hindi ko nabigyan ng ganito
kagarbong handaan ang aking mga anak dahil kapos sa
pera. Napatigil ako sa iniisip ko ng kinalabit ako ni Krising
dahil magsisimula na daw.
Pumwesto na kami sa gitna ng mga kasama ko
habang nag-aayos si Domeng na naggigitira para sa amin.
Nasa unahan si Krising at Karing–hawak ang korona at
bulaklak na iaabot sa may kaarawan habang ako ay nasa
ikalawang pila dala ang mga bulaklak na ihahagis
mamaya at ang mga nasa huli ang mga kumakanta. Lahat
naman kami ay kumakanta, kumbaga ang mga nasa likod
ang nagpapasimula at nagtutuloy ng kanta habang kami
36
naman ay sumasayaw. Nagsimula nang tumugtog si
Domeng at nagsimula na rin kumanta ang mga
kasamahan ko kasabay ng pag-indak sa tugtog. Ang mga
bata naman at ibang bisita ay pumapalakpak sabay sa
tunog ng gitara at galaw ng aming katawan. Si Pauline na
may kaarawan naman ay nakangiti na at halatang masaya
sa kanyang nakikita. Bandang gitna ng putong ng isuot na
sa may kaarawan ang korona na aming dala tsaka pag-
abot ng bulaklak na amin pang pinitas. Pagkatapos noon
ay medyo nagkasigla ang tugtog hudyat na malapit ng
matapos ang putong. Todo hagis naman ako at ang iba ng
bulaklak habang ang mag asawang Salvador ay
naghahagis ng barya at mga bente o isang daang pera
dahilan para magkagulo na ang mga bisita dahil sa kanya
kanyang agawan. Bago matapos ang putong ay aming
pinalubutan ang may kaarawan at sinayawan habang
hinahagisan ng mga bulakblak sabay sabing “Viva
mabuhay!”.
Natapos na rin ang aming putong na ilang taon na
naming ginagawa ngunit hindi nakakasawang gawin. Sa
totoo lamang ay marami na kaming okasyon na
napuntahan. Kaarawan man yon o pag welcome sa mga
dayuhan ng ating probinsya. Ngunit napapangiti pa rin
kami at hindi napapagod dahil masarap sa pakiramdam
na may mga tao kaming napapasaya at napaparamdan na
espesyal.
37
Pinakain muna kami ng mga Salvador. Habang
nagkakainan ay tuloy ang kasiyahan. May payaso na
nagpapasaya sa mga bisita para hindi maging boring ang
kaarawan. Nagpahinga lg kami saglit bago nagpaalam na.
Nagulat pa kami ng inabutan kami ng pinagbalot na mga
pagkain ni Ginang Salvador. Hindi na sana namin ito
tatanggapin dahil sapat na samin ang kaunting halaga na
nagmula sa kanila pero mapilit ang babae at sinabing
“tanggapin niyo na ho ito bilang pasasalamat na rin dahil
napasaya niyo ang aking anak”. Sumang-ayon na lang
kami at ito ay kinuha.
Habang naglalakad pauwi ay hinati na ang
kaunting halaga na galing kay Mrs. Salvador. Akin naman
tong pinambili ng bigas at delata para ulam namin bukas
ng aking asawa. Nasa pinto pa lg ako ng bahay at
nagtatawag na ang aking asawa. Ako’y kanyang
kinamusta. Matapos yon ay nagbihis na muna ako at
inihanda ang pagkain ng asawa ko at panlinis ng kanyang
kama dahil naiihian niya ito.
“Karina, saan galing yang mga ulam na yan?”
Tanong ng asawa ko. “ Galing yan sa mga Salvador.
Pinagbalot pa kami”. “Pasensya na Karina” Biglang sabi
ng asawa ko. “Ako dapat naguuwi sayo ng ganyan at ako
dapat ang naghahanap buhay para sa ating dalawa pero
nalipat sayo ang responsibilidad dahil hindi na ako
makalakad at na stroke”
38
“Ricardo. Ano ba. Wag mong isipin na pahirap ka
lang ha? Handa akong pagsilbihan ka at sino pa ba
magtutulungan kundi tayong mag asawa”
Hindi ko na pinakaisip ang sinabi ng asawa ko
dahil palagi na lang siya humihingi ng tawad saken
matapos niyang magkasakit at malumpo dahil hindi na
daw niya ako nabigyan ng magandang buhay bago
manlang daw kami mamatay. Tinapos ko na ang
pagpapakain sa kanya at pag ayos sa kanyang hinihigaan
saka ito pinatulog. Pagtapos nito ay aking kinuha ang
kaunting labadang tinanggap ko sa mga Gomez
pandagdag lg sa gastusin sa araw araw.
Oo, ito ang buhay ko bilang magpuputong. Sa kabila ng
saya na aming binibigay ay siya namang lungkot at hirap
ang aming dinadanas makaraos lang sa buhay.
39
Epiko ng Isang Musikerong Marindukanon
John Earl Manlisis
“Mga anak, pasok na kayo dine at gabi na. Oras na
para matulog. Tama na ang paglalaro, baka mahagip pa
kayo ng mga nagliliparang kotse diyan sa labas”. Tama
ang nabasa niyo, nagliliparan ang mga kotse. Dahil
ngayon ay ang taong 3018 na. Masyado nang haytek ang
mundo pero sobrang mapayapa rin, salamat kay Joey.
“Tay! Tay!, kwentuhan niyo po ulit kami bago
matulog” hiling ng panganay kong babae. “opo tay, gusto
ko po ay yung may mga aksyon at monsters at engkanto”
singit naman ng aking bunso. “eeew, masyadong korni
naman po iyon, yung ano nalang po tay! Yung may
lovestory.” “Hala sige, ikukuwento ko nalamang sa inyo
ang epiko ng isang musikerong marindukanon. Hali kayo
dito”, inilatag ko sila sa kanilang higaan sabay umpisa ng
pagkuwento.
Noong taong 2080, inakala ng mga tao na yun na
ang oras ng katapusan, ang tag-gunaw. Marami ang
naging prediksyon ng mga sayantapiko simula pa nung
taong 2018. May nagsabing masusunog daw ang mundo
dahil sa tindi ng init ng araw. Mayroon din nagsabing
magkakaroon daw ng matinding virus na mabilis kumalat
at makalugon ng lahat na nabubuhay sa mundo. At ang
pinakasikat ay maaring tuluyan ng mawasak ang planeta
dahil sa malaking asteroid gaya ng pumatay sa mga
40
dinosaurs. Ngunit sa awa ng Diyos, ni-isa dun sa mga
nabanggit ay hindi nangyari. Ang pinakang naging banta
lamang sa planeta ay hindi ang planeta mismo, kundi ang
mga taong naninirahan dito.
Talamak ang depresyon, bulag ang mga tao sa
corrupt na gobyerno, mas marami pa ang pulubi kaysa sa
mga nagtatrabaho, wala na ang may pakiaalam sa
kalikasan, at higit sa lahat, wala ng moralidad dahil halos
wala nang naniniwala sa Diyos. Iilan lamang yan sa mga
rason kung bakit kaliwa’t kanan ang gulo at nagmukhang
malapit na ang daigdig sa katapusan.
Ang lahat ng ito ay laganap sa mundo liban sa
isang lugar, isang isla na tinatawag na Marinduque. Noon
pa ma’y napakatahimik at payapa na ng probinsya dahil
sa mababa nitong crime rate. Pero iyon ay ayon sa
statistics. Ayon naman sa kwento ng matatanda, ang isla
raw ayy binabantayan ng isang kaharian ng mga enkanto
sa pangangalaga ni Inang Edna at sila ay matatagpuan sa
bundok ng Malindig. Ang Diyos daw mismo ang nag-atas
kay Inang Edna na bantayan at alagaan ang Marinduque
pati siguraduhing ang mga Marindukanon ay nasa
tamang landas.
Sa Yook, isang munting Barangay ng lalawigan,
isinilang ang isang batang lalaki sa pangalang Joey
Medina. Si Joey ay nagmula sa angkan ng mga musikero.
Bata pa lamang siya ay makikita na sa kanya ang natural
na husay sa pagkanta at pagtugtog na maaring namana
41
niya sa lahi ng kanyang ama. Ang talentong ito ay
kanyang hinasa at ng lumaon ay tumulong sa pag-angat
ng kaniyang buhay sa kabila ng hirap at kakulangan sa
pangagailangang pinasiyal. Siya ay lumaking isang
mabuting ehemplo para sa lahat.
Isang araw, habang tumutugtog at kumakanta si
Joey ng mga katha niyang awit sa may paanan ng bundok
ng Malindig, nasaksihan siya ni Inang Edna.
“Nakakatakot, nakakaba ang mundo natin ngayon.
Kayrami na nga sa ating nagbago noon at ngayon” awit ni
Joey. Biglang napahinto si Joey sa pagkanta ng biglang
lumakas ang hangin at nagliwanag ang paligid. Sa kabila
ng lakas ng liwanag, nakita niya ang isang paparating na
magandang matandang babae na may mahabang buhok
at nakasuot ng puti mula ulo hanggang paa.
“Si-sino po kayo?” natatakot na tanong ni Joey.
“Huwag kang matakot anak. Ako ang dakilang ina ng
lugar na ito. Ako ang inatasan ng Diyos na mag-gabay sa
lalawigan na ito. Ako si Edna, pwede mo ako tawagin
bilang Inang Edna” paliwanag ni diwata. “Ano pong
kailangan niyo sakin... ano pong maitutulong ko sa inyo?”
muling tanong ni Joey. “Naririto ako dahil narinig ko ang
iyong pagtugtog, ang iyong mga kanta” nakangiting sabi
ng diwata. “Iho. Ang mga awit mo ay siksik ng
kahulugan. Kahulugan na maaring magmulat at magbago
sa masa. Gamitin mo ang mga kanta mo para sa
42
karamihan. At ako, si Inang Edna, ay nangangakong
tutulungan ka sa misyong ito na ibinibigay sa iyo”.
Lalong lumakas ang hangin. “Joey, hali ka at
hawakan mo ang aking kamay” wika ng diwata habang
buong ligayang inaabot nito ang kanyang kamay sa
binata. Nang kumapit ang binata sa diwata ay namuti
lahat ang buong paligid sa lakas ng silaw at sa isang idlap
ay nalipat sila sa ibang kabundukan. “Nasaan po tayo?
Saan mo ako dinala?” nagtataka’t natatakot na tanong ni
Joey. “Andito tayo ngayon sa Luzon Datum, ang
sinasabing gitna ng Marinduque at Pilipinas ngunit hindi
nila alam ay gitna rin ito sa mapa ng mundo ng mga
engkanto.”. “Bakit mo po ako dinala dito?” agarang
tanong ni Joey. “Nakikita mo ba iyong bato na yun?
Ipasok mo ang iyong daliri sa butas”. Sa oras ng pagpasok
ni Joey ng kanyang daliri ay nagliparan ang mga ibon sa
paligid, yumanig ng saglit ang lupa, at nagliwanang ang
bato. Kasabay ng pagliwanang ang pagbutlak ng isang
gitara mula sa lupa.
“Joey, anak, tanggapin mo ang gitarang ito. Ang
kahoy nito ay nagmula pa sa mga sagradong puno ng
Malindig. Inihulma ng puting amo sa kumukulong batis
ng Malbog. At ang mga kwerdas nito ay binunot mula sa
buntot ng gintong baka na naninirahan sa isla ng Gaspar.
Gamitin mo ang gitarang ito bilang iyong sandata”.
“Maraming salamat po Inang Edna”, tinanggap ni
Joey ang gitara. At sa kanyang unang paghagud sa gitara,
43
nakabalik si Joey sa Yook, sa kanyang kama, na para bang
walang nangyari. Ngunit ang lahat ay totoo, pagka’t nasa
tabi niya ang pinagpalang gitara.
Baon ang tiwala at mga pangakong iniatas sa
kanya, sinumulan ni Joey ang kaniyang misyon.
Nilisan niya ang isla at nagtungo sa Maynila. Ang
siyudad ng Maynila na dati’y ubod ng sagana ay ngayo’y
talamak ang kahirapan dahil sa mga kurakot na pinuno.
Maraming nagugutom sa kalye. Di mabilang ang kaso ng
mga krimen. At daan-daan ang nagpapakamatay kada
linggo dahil sa sobrang hirap ng buhay. Nakakalungkot
ang tanawin.
“Joey, anak” bulong ni Inang Edna sa binata.
“Magpakatatag ka. Kailangan ka ng mga tao. Awitin mo
ang iyong mga kanta. Buksan mo ang kanilang mga mata,
Magbigay ka ng pag-asa. Ipaalala mo sa kanila ang Diyos
at ang lahat ng kanyang kabutihan. Ipakalat mo ang iyong
musika. Tutulungan kita”.
Nagkaroon ng maliit na sikat ng liwanag sa ibabaw
ng nakaparadang trak na animo’y spotlight sa entablado.
Umakyat si Joey sa trak. Makikitang hindi pa siya
napapansin ng mga tao at kanya-kanyang tuloy sa
kanilang paglalakad. “Magandang gabi po. Ako po si Joey
Medina. Ako po’y naririto upang... ummm...” wala parin
pumapansin sa kanya. “Anak, hagurin mo ang iyong
gitara, akong bahala” bulong ng diwata. Nang hagurin ni
Joey ang gitara, gumawa ito ng napakalakas na tunog na
44
dinaig pa ang malalaking speaker. Naagaw ang atensyon
ng mga nasa paligid. “Umawit ka Joey. Awitin mo ang
iyong mga awitin”.
Nagsimulang kumanta ang binata. Kinanta niya
ang mga kantang pinamagatan na: Awit ni Edna, Tayo’y
Puwang sa Mundo, Kaming Kabataan Maka-diyos,
Gintong Pamana, Tahanan, Salamat sa iyo aming Ama,
Batang Lansangan, Lumaban ka, Mayama’t mahirap at
Gumising ka Juan.
Nagsilabasan ang mga tao sa paligid. Ang
bakanteng kalye ay naging Araneta sa dami ng mga
gustong makinig. May mga nag-iyakan, nag-yakapan at
higit sa lahat, ang lahat ay may pag-asa na makikita sa
mata at pag-ibig na madarama sa puso.
Nabago ni Joey ang Maynila. Tumatak ang
kanyang mga awitin sa mga tao kahit lumipas na ang
ilang buwan. Naging daan ito upang tumuwid ang mga
baluktot at maibalik ang kapayapaan.
Matapos ang kanyang tagumpay, bumalik siya sa
Marinduque upang mag-ensayo muli at lumikha pa ng
mas maraming kanta. Nakilala niya ang kaniyang kabiyak
na si Sussaine na handang tulungan rin siya sa kanyang
misyon. Ngunit hindi pa dito natatapos ang kaniyang
misyon. Naghihintay pa ang ibang kalupaan sa kanyang
pagdating. Ang tunay na alagad at mandirigma ng sining.
“Tay naman ehh, bakit ganun lang yung part ng
lovestory? Kulang tay ehh”. “Oo nga po tay, saka bakit
45
wala yung mga monsters?” nayayamot na tanong ng
aking mga anak. “Mga anak, malalim na ang gabi. Oras na
para magsitulog. Hayaan niyo’t itutuloy ko ang
pagkuwento sa inyo ng buhay ng tito niyo” nakangiti
kong sinabi. “Tito?!” nagulat na tanong ng mga bata. Oo,
siya ang Tito Joey niyo, di ba hon? “Oo mga anak”, ngiti
ng aking asawa.
It’s Just a Dog
John Earl Manlisis
The clock’s ticking seemed so endlessly. My eyes
hurt from all the radiation coming from the computer’s
monitor. I can hear my boss’s dragon-like voice harassing
my fellow workmate just a few cubicles from my right. If
I would describe my life as a vegetable right now, I would
be a pale sandy potato sitting on dry soil in a dessert on
the afternoon. In short, my life and job sucks. My parents
got separated when I was just a little boy leaving me in the
hands of my aunt. She fed me and I worked as a house
servant as a form of gratitude for her in financially
supporting my studies. But I didn’t liked how my aunt
and her family treated me so I decided to leave the
province after I graduated making me currently living in
a cheap apartment and with a job as an office assistant.
46
Right now, I have no purpose, just a goal which is to earn
money and to keep myself from dying of starvation.
“Hey Bruce! Wanna go to the bar with us? Come on
dude, it’s payday!” Ask Jerry, my workmate. “You guys
go on ahead without me. I still got business to attend to.”
I said while gathering my stuff. “What a bummer bro,
anyway keep safe on your way home. Be careful, there are
a lot of crazy women at street this late at night. They’ll
pounce on you and bite you like zombies! Hahaha!” they
laughed in chorus. I was treated like this probably because
I’m the only one on this workplace who has zero
girlfriends. Just like I said, my life sucks.
It was now 10 o’clock on the evening. I got off the
bus and headed for the nearest fast food restaurant to
order my dinner. Since it’s payday, I plan to have burger
steak and fries for tonight. I took out my order and started
my 2 kilometer walk towards my apartment. I glanced up
and saw the moon shining bright.
While walking, I suddenly heard noises coming
from the nearest trash bins. “Nah, it’s probably just a dog”.
I continued walking and halted when I felt a paw
scratching my pants. I looked back and saw a black dog.
Even though it’s dark, I can see the dirt on its fur and I
noticed it was a male dog. Its breed is probably a mongrel
or an Aspin. I can tell by his eyes that his begging for food
maybe because he smelled the food I’m holding in a
plastic bag. I thought I have no one else to share my food
47
on the apartment so I decided to give him a few pieces of
my fries. While the dog was happily eating, I noticed how
thin it was. He probably hasn’t eaten for days. I concluded
he was a stray dog. After devouring the fries, he sat and
begged for more. “I’m sorry dog, but that’s all I can give
you. You see, I still haven’t had my dinner yet” I spoke to
the dog unsure if he even understands me. I carried on.
After walking for a few meters I sensed that he’s still
following me and everytime I look back at him he would
see me and he’ll look at a different direction acting like
he’s not following me. “Shoo! Go back! Continue doing
whatever... urgh.. just stop following me!” as I waved my
hand to drive away the dog. I hid the food I’m holding in
my bag and said “Here! You see? Check my hands, it’s
empty now. I got nothing else to give you”. But the dog
ignored me, instead he sat, lowered his head and looked
at me with his eyes reflecting the moonlight. In short, he’s
giving me the puppy eyes. “Seriously?”. I saw a pebble
nearby, picked it up and pretended to throw it at him. The
dog sounded in pain even when I haven’t let go of the
rock. He felt fear and scampered away.
At that moment, I felt guilty. I realized this dog was
just like me. Broken, hurt and alone.
I tried to chase after him but he was gone, lost again
in the dark. I continued walking home with the dog in my
head and guilt in my heart. I unlocked the door, laid on
my bed and stared on the ceiling. “Why am I being
48
affected so much? Afterall, it’s just a dog! In fact, it’s not
even my dog!”. I was emotionally exhausted. It was too
late when I realized that I slept early and forgot to eat my
dinner.
The next day, I still feel guilty. It affected my
performance in work that I got almost fired by my boss.
After work, I did the same routine. This time, I brought
extra rice with me hoping to give it to the dog as a sign of
asking for forgiveness to get rid of the guilt from what I
did last night. I walked slowly glancing at all directions
hoping to see him again. After an hour, there was still no
sign of him. I felt hopeless. I gave up on searching for him
and decided to walk straight towards home.
As I walked under a street light, I noticed a shadow
from behind. I was happy, I assumed it was the dog but
when I looked back, it was a man wearing black with his
face covered by a handkerchief. It was too late when I
recognized that he was a thief. He covered my mouth with
a cloth to prevent me from screaming and pointed at my
waist with a knife. “This is a robbery, give me your wallet
or die!” he whispered at my ear. This was my first time to
be in a life and death situation. I looked at my
surroundings, there were no one else. “Okay okay”, I said
while struggling. All my money from yesterday’s payday
was on my wallet. If I will surrender it, I won’t have
anything to eat for a month. I got no choice, my life was at
stake. When I was about to get the wallet from my bag, the
49
man shouted in pain. A dog bit him in the leg, and when I
saw it, it was the dog that I met last night! “You piece of
shit!” The thief attacked with a knife but the dog avoided
it and counterattacked with a bite in his arm. Blood
dropped on the street. The thief let go of the knife and
scrammed. I quickly saw and picked up the same pebble
from last night but instead of throwing it at the dog, I
threw it with my full strength at the thief. It hit him in the
head and passed out.
I looked at the dog and still saw fear on his eyes. He
was about to run again but I shouted “Hey wait! Come
here boy”. I sat down, took out the extra rice from my bag
and offered it to him. “Come here boy, don’t be shy. I’m
sorry for last night, I didn’t mean to scare you. Here,
receive this as my way of saying sorry.” The dog looked at
me, waggled his tail approached towards me and ate the
food I offered.
While he was eating, I again noticed his thinness
but this time, I saw a bleeding cut from his left ear. It must
be because he didn’t fully dodge the thief’s attack few
minutes ago. “Ooooh, I’m sorry. It was because of me that
you have to suffer from this wound”. The dog was done
eating. He looked at me with his tongue out and glanced
at me as if he’s smiling. He bowed all of a sudden and gave
a small lick at my hands. I took it as a sign of saying “thank
you”. He then began walking away slowly.
50
“Wait!” the dog looked back. “Come here boy”. He
came back and I patted his head. “Good boy. You know
what? maybe you can come with me in my apartment. I’m
alone just like you and I’ve been thinking it would be nice
to have a companion” the dog looked at me as if he’s
confused and can’t understand what I’m talking about.
“Haha, silly me, you’re just a dog, you can’t understand
me” I chuckled. “Umm, let me put it this way”. I stood up,
walked a few distance away from him and then whistled,
“Come boy! You’re coming with me!” I said with
excitement on my voice. The dog raised its ears, ran
towards me and jumped at me while his tail waggling.
“Haha! You sure are one stinky dog! Don’t worry, I’ll fix
you tomorrow”. The dog again licked me, but this time at
my face.
I don’t know why but somehow, I sensed that this
dog needs me and I need him too.
Before heading at my apartment, we passed by a
streetside barbecue stall also known as “ihaw-ihawan”.
“Can I have five barbecued pork?” I looked at my dog,
“Oh wait! Make it eight! For the dog” I added. The vendor
chuckled, “Rich dog eh? Barbecue for dinner?” He looked
down and observed my dog so dirty and bleeding on his
left ear. “As far as I’m concerned, your dog seemed to be
not one of those expensive breeds” he chuckled
sarcastically while handing me my order. I replied “Yup,
he’s not an expensive breed, but still he deserved this treat
51
for tonight”. The vendor looked at me as with a sarcastic
smile as if he’s asking why I’m wasting my money for such
dog. “But isn’t he just a dog? A lot of children are starving
tonight and you’re just going to waste your money on a
dog?” I was offended, “First of all, it’s not your business
old man, and second”. I reached for my order and gave
him my payment. “He’s not just a dog, he’s a hero too, he
saved my life tonight”. I turned my back, called my dog
and headed to my apartment.
I can hear the people laughing behind my back as
we walked far away from them. “He must be mentally
disabled! Hahaha!” they laughed. Somehow, I asked
myself, “What am I doing? They’re right, I hardly even
have enough money to buy food for myself on a month
and now I’m going to adopt a dog who would also eat?
It’s just a dog.” I unlocked the door and headed inside
while the dog was still outside maybe waiting for my
command. I looked at him and I had observed his
innocence. “That’s right” I said to myself, “It’s just a dog.
But he saved my life and in return… I’m going to save
his”. I smiled at him and whistled, “Come here boy, come.
From now on, this’ll be your home”. His tail waggled,
entered the apartment, and just like the last time, he
jumped at me and licked at my face.
We had our dinner. It was so late at night although
I don’t mind at all because tomorrow is my day-off. I
headed towards the living room and called my dog so I
52
can treat and clean his wounds on his left ear. I called the
dog and he came at me easily. “Here boy, that’s a good
boy. Don’t worry this won’t hurt I’ll just have to clean your
wound and you’ll be perfect by tomorrow” I said while
cleaning his wound with a damp cloth. The dog loved
being massage. Sometimes he would bark in pain but I
kept on sushing him trying to comfort him just like a
person.
“There you go! Nice and done! Does it feel better
now?” I asked while the dog sat at my feet looking tired. I
noticed how late it was so I stood up, gathered my used
rugs and aligned them perfectly with a carton on my
bathroom. I called the dog and he approached me by the
bathroom’s door. “Here boy, come on, this will be your
bed” as I pointed on the pile of rugs. The dog seemed
confused. But after a few seconds of analysing the
situation, he finally entered and sat at the rugs. He looked
at me uncertain. “What? I’m sorry boy, but you see, this is
all I can give you for now. Maybe after I get my Christmas
bonus, I’ll buy you a proper bed”. I tapped him on his
headed towards my room. I shut my eyes, thought about
what happened today, and due to tiredness, fell asleep
easily.
After a few minutes of sleep, I was awaken by the
sound of scratching by my door with the barking of the
dog. “What do you need? Do you need to pee or
something?” I asked the dog with tiredness on my voice.
53
“Arf!” he barked loudly. “Shhh!” it’s early in the morning,
you might wake up the neighbours.” He barked again. “ok
ok, I’ll come with you outside, just please be quiet”. I
opened the door and pointed him the way outside. Instead
of heading out, he sat and stared at me blankly. “What? I
thought you want to go out?” I closed the door and lead
him towards his bed. “Go back to sleep now”. I again
pointed at the rugs. He slowly entered and sat and stared
at me again. “Now you be quiet or else”. I went back to
my room and shut my eyes once again. Few minutes later,
again he was scratching the door. “Ok fine!” I opened the
door and looked at him. He licked my hands and entered
my room. “Wait a minute, you want to sleep in my room?”
I smiled, “you aren’t brave as I expected you to be eh
dog?” I let him enter the room and sat beside my bed. I
jumped back at my bed and talked to him. “You’ll be
sleeping here tonight but make sure you won’t make any
mess while I’m asleep” he looked at me and licked my
hands.
It’s been so long since I felt light weighted in my
own bedroom. Finally I have someone to talk to in my
place. Many people think dogs cannot understand us but
in my opinion, I believe they do understand every word
we blab. “He’s not just a dog, he’s my bunkmate too”.
Before going to sleep I looked at him under the side of my
bed and patted him, “ You know what dog? I think from
now on I’ll call you, slarky. From the name, “slark” a
54
legendary creature who’s always been alone in the dark
and because of his physical characteristics, people were
afraid of him yet nobody really knew who he really was.
Just a lonely creature. He barked at me, “yup, slarky it is”
as I fell asleep.
The next months of my life were never the same of
the past. I woke up early almost everyday without the aid
of alarm clocks because slarky would jump at my bed and
greet me goodmorning while he licks on my face the
sooner the cocks skadoodle in at morning making me the
most prompt employee of the day. And everytime I come
home from my job, all my stress were gone the sooner
slarky jump at me and greets me welcome back at my
door. I kind of enjoyed my life eversince I met Slarky.
Guess what? I also met a girl named Stacy and I
believe she would be the one I’ll marry someday. I met her
because of Slarky. One afternoon, while me and Slarky
were visiting the park, Slarky accidentally got off his leash
and excitedly played with other dogs until he accidentally
bumped on a woman’s butt. “Oh!” The woman yelped
and saw the dog who bumped her. “I’m so sorry, it was
my fault I accidentally let go of the dog” I said. “Well you
got to teach your dog some manners” she said smiling and
as she looked at me our eyes locked. It was not a mistake,
I felt love at first sight. It turned out she also had a dog and
she often visits the park with her just like me and Slarky.
55
Ever since that day, we become friends until I made her
my girlfriend.
My life has meaning now. Love for my job, for other
people and for myself coloured my dull life. This love was
brought upon me by a dog. It was brought upon by Slarky.
But just like what others say, nothing is permanent
in this world.
Just like people, dogs get old too. One night, after
Stacy and I got home from our date, no one greeted us by
the door. I got paranoid and attempted to call the police
to report for a missing dog until Stacy found Slarky by our
bedroom. Slarky seemed to be sleeping but everytime I
would call his name, he does not reply. There is something
wrong with Slarky. I hurried towards him and tried to
wake him up. “Slarky, hey Slarky, we brought home a
treat for you, your favourite fries”. He woke up, looked at
me, and howled in pain. “Stacy! Call our vet”. Stacy
dialled the phone, “they’re not responding” she said with
a worrying voice. “Oh shit!” I burst out accidentally. I
carried Slarky in my arms, “Come on, let’s take him to the
vet personally”. Since we owned no private vehicle, we
grabbed a taxi and headed for the nearest veterinary clinic.
But the clinic was closed. It was not surprising because it’s
already midnight. “Driver, do you know any other nearest
vets here?”. “Well, there’s one a hundred block from here
but it will cost you an additional fee sir” he said to with a
56
blank face. I looked at my wallet and realized I don’t have
enough money with me. “Don’t worry, I’ll pay it”, Stacy
said with a comforting voice. We waited almost an hour
in the taxi before we arrived at the destination, Slarky was
in pain. I comforted him “Don’t worry boy, you’ll be ok,
we’re almost there.”
We hurriedly entered the clinic and handed over
Slarky to the vet. “What happened?” asked the
veterinarian. “I don’t know doc, we just got home and saw
him like that”. He took slarky inside and told us to wait in
the waiting room.
Stacy and I were very worried. We prayed that
nothing bad will happen to him. Until the vet finally got
out and said, “I’m sorry to report to you sir but your dog
is suffering from liver cancer. He’s health is critical and…”
he tap me in my shoulders and said “He may not be able
to last for a day or two”. Stacy broke in tears. I was there,
speechless with my head down unaware of a tear fell from
my eye. “I gave your dog medicines enough for him to
walk and be normal for a while. That’s all I can do to help,
I’m sorry” he wrote the bill, handed it over to Stacy and
then left. He came back with Slarky.
I saw Slarky. I saw in his eyes not the sadness nor
pain, but happiness and love. He smiled with his tongue
out and walks towards me. And as I sit down for him, his
face went closer and licked the single tear off my face. I
57
can hear him, I can understand him. He’s trying to comfort
me. He tells me not to be sad.
Why? Why does it has to be Slarky? Why take the
one who gave colour to my life? Why take my bestfriend,
my best pal?
That night after we arrived home, Slarky was as
cheerful as ever. As if he’s telling us to “cheer up guys!”.
But the problem is, I can’t be happy. Knowing a friend will
leave me soon, not a single smile drew on my face. Stacy
hugged me and said, “Bruce, look at Slarky. He seems like
he doesn’t care about what’s going to happen. He endures
the pain in his body. He just wants to be with you. He’s
happy, and why shouldn’t you?” she kissed me and then
left. “I’ll come back tomorrow” she said at the door, “you
and Slarky enjoy tonight, I’ll pray for the both you”.
She’s right. I’ll show Slarky how much I loved him
and thank him for all these years that we’ve been through.
That night, I wrote an e-mail to our office saying
that I’ll not be present tomorrow for I am not feeling well.
Before going to bed, I took a look at all my private
facebook posts these past few years. Not a single month
passes that me and Slarky didn’t take a picture. Most of
the pictures were of Slarky. We’ve been through many
places like malls, parks and beaches. “Slarky, how can you
be more photogenic than I do?” He barked and I laughed.
I took my phone and had a selfie with him. I post it on my
private wall with a caption: Slarky. He’s not just a dog,
58
he’s my travel buddy too”. After that, we went to sleep but
this time, I let him sleep on my bed next to my feet. And
then a sad feeling bumped in my heart. “Could this be our
last night together?”
The next day, I woke up with a morning lick at my
face from Slarky. Slarky jumped out of bed, took his leash
on his mouth and carried it towards me. “Ready for a
morning walk eh?” I patted him, “let’s have breakfast
first”. I cooked all the bacon and eggs that I can find in the
fridge, they were Slarky’s favorites. While we were having
our breakfast, someone knocked at the door. It was Stacy.
She gave me a morning kiss, waited for us and started our
day. Probably the last day Slarky will be with us.
The whole day, we went through parks, sea sides,
malls and all other places Slarky and I usually hang with.
Slarky played and played with other dogs everywhere we
go. We dined at hotdog stalls, food courts and I even
bought Slarky a cupcake shaped like a dog. The people we
pass by looked at us with a questioning face. I even heard
murmurs saying “Look at how the couple spoil their dog,
they must be rich” and “what a lucky creature, even
though it’s just a dog”. I completely ignored them.
That day, was the best day the three of us had. That
day, not a single thought came to my mind that Slarky will
soon leave, that he will soon die. These are the times I wish
the clock would not stop ticking. I was happy.
59
Until Slarky collapsed and cried in pain. We were
at the same street Slarky and I met, just before midnight
when we are about to go home. “Slarky” I began to cry. I
knew this moment would come. Slarky struggled to stand
up but fails as he howls in pain. “Ssshhh. Slarky don’t. It’s
ok boy, I’m with you. Stacy and I are with you.
Everything’s just fine”. He calmed down and looked at
me. His eyes bidding farewell. “Thank you Slarky. You’ve
been a very good boy.” Memories of the two us flashed
back ever since we met at this very street. “Thank you for
teaching me the lessons that answers the questions I
wouldn’t have understand. Thank you for giving me a
purpose to live.” I cried in silence. And just like Slarky
would normally do, he licked the tears off my face one last
time. I held his paw as he gently closes his eyes and
breathe his last breath. “You’re not just my dog Slarky,
you’re also my family”.
I stood up still crying and looked up at the moon
and the stars. “Slarky won’t leave you. He’s always with
you, in here” Stacy pointed in my heart, “He’ll always
remind you of all the lessons he thought you. He’ll guard
you wherever you go”. I hugged her while the both of us
were in tears. I’ll miss Slarky, I’ll miss my pal.
Ten years later I got promoted one after another in
the office making me economically stable. Stacy and I
saved money until we finally got married and had a son
named Ethan. I had a wonderful life thanks to Slarky.
60
One day, my son arrived home from school late at
night. I opened the door and scolded Ethan, “Why are you
home late?! The street is very dangerous during these
hours. What were you doing? Don’t you know your mom
and I are worried sick?”. “I’m sorry dad, I don’t intend to
be late but…” “But?” I replied. Then a small puppy barked
behind Ethan. It was a brown, thin and dirty puppy. “This
puppy followed me ever since I let it have my fries. I don’t
know why but I can’t seem to leave it behind and yet, it’s
just a dog” my son said with a slightly irritated voice.
Stacy stood beside me at the door, I looked at her
and we both smiled. I looked at the dog and saw a
resemblance of Slarky as the puppy smiles with its tongue
out. I held my hand on Ethan’s shoulders with happiness
in my face and said, “Son, it’s not just a dog”.
61
Kwentong Ikinuwento sa Manunulat na Taga- Isla
Rizalyn Magno
Napaka…ba…gal… Napakabagal ng buhay (na
aking nakasanayan) dini sa isla.Walang malalaking mall,
sinehan, o Jollibee o Mang Inasal na matatagpuan dito.
Pero, mabilis pa ring mabaryahan ang isangdaanin dahil
sa mahal ng paninda’t bilihin.
Magapakilala raw muna ako. Ehem! Isa akong
lokal, at masasabi kong, di tanyag na manunulat dito sa
aming probinsya. Nagasulat laang ako sa mga notbuk na
pang- akin laang. Wala nang iba. Di ko rin naman kasi nais
na makilala dahil pansariling kaligayahan ko ang
pagsusulat na kahit anong maibigan ko sa ilalim ng sikat
ng araw, at! Buhos ng ulan.
Dumako naman kita sa aking pisikal na detalye.
Hitsura ko’y kasing tipikal ng panulat ko. Pero di hamak
na mas katanggap tanggap ang panulat ko kaysa hitsura
ko. Lubhang malubak eh.
Di ko na alarawan, baka masura lang kayo sa detalye.
Gwapo ako, sa mga istoryang inasulat ko. Iyon ang
katotohanan.
Hmmm… maiba na ngani kita.
Minsan naisip ko na maglakad- lakad at maghanap
ng mga maaaring maging inspirasyon sa pagsulat. Eh di
lakad naman ako sa ilalim ng mabanas na sikat na araw.
62
Pasipol-sipol sa daan. Pasipa-sipa ng bato, papulot-
pulot ng dahon at nagatingin kung me numero na
maaaring maitaya sa lotto pag- uwi ko.
Nagdaraanan ang mga sasakyan.
Brrruuummmmmmm! Brrrruuuuuuummmmmm!
Yanong bibilis! Kala mo’y inahabol ng
sangkaterbang kabayo ay!
Nagahabol ata iyong mga iyon ng lantsang aalis
patungong Dalahican.
‘Ari ka pa. Mga taong naghahanap ng kapalaran sa mga
syudad. Di naman kasi ganon kadami ang oportunidad at
kalaki ang pasahod rito sa isla.
Mas agustuhin nila yong kahit medyo mataas sa
provincial rate, kahit singkwenta lang. Naku naku nako.
Kung sana rini sila natulong sa probinsya ay! Pero
praktikalan na kasi ngayon. Tsk!
Ppiipppppp! Piiiiipppiiiiiiippppp!
Busina ng dyipni sa akin nang ito ay dumaan.
Sinyales na ako’y mas manabi. Kala mo nama’y
gapakamatay ako ay! Masulat pa ako hoy ng sanlibong
tula at sandaang istorya!
Namulot ako ng dahon, pero mas pinili kong kunin
yong buto ng narra. Umihip ang hangin, naglaglagan sa
ulo ko ang mga dilaw na bulaklak nito.
Kay inam. Kay ganda.
63
Nakaamoy ako ng usok. Nakita ko ang matandang
mag- uuling sa bayan. Si Ka Tonyo. Marungis, pawisan, at
magulo ang buhok.
Mas pinili niya kasing pahabain iyon dahil sa
nakasanayan na niya. Minsan naulinigan kong sabi nya sa
isang inuman, “ Para mapagkamalan akong ermitanyo!”
sabay halakhak at tungga ng tuba.
Lumapit ako. “ Magandang hapon Ka Tonyo! Ano
hong inagawa nyo riyan? Kagaling nyo lang sa
pangngangahoy?”
“ ay Oo mandin utoy. Kapagod ngani ay.”
“Magasimula ka na hong magsalang?”
“ay mamaya pa. Inapadalit ko pa iyang kuwan na
iyan. Magapahinga pa rin ngani ako.”
“Ay sige po. Makikipahinga na rin po ako rini.”
Ilang saglit pa, pagkatapos magpaypay ni Ka
Tonyo ng anahaw at magsalang ng kahoy, may inilabas
siya sa kanyang bag.
Isang nangangalahating galon ng tuba.
Nako. Nalintikan. Mapapasabak pa yata.
Umupo sa isang kahoy na kaharap ko si Ka
Tonyo. Nagsalin ng kalahati ng Tuba sa isang plastik na
baso at inabot sa akin. Balak ko sanang tanggihan ito,
ngunit di kanais- nais na gawin iyon. Ininom ko ang tuba.
Oo, medyo mapakla, maasim- asim, at kakaiba ang timpla,
di gaya ng gin bulag at empi na may juice. Tiniis ko na
lang yung lasa. Walang magawa eh, walang panulak o
64
pulutan man lamang. Hanep na matandang ire, tubig lang
ang tuba sa katanghalian ay.
Mayamaya pa’y tinulungan kong takpan ang
inauling n’ya. Pagkatapos, kami’y nagkwentuhan.
Kwentuhang mula sa simpleng uri ng kahoy pang- uling
ay nauwi sa pulitika. Pero dahil may tama na si Ka Tonyo,
nabulalas na lang niya, at nahalo sa aming halu- halong
kwentuhan ang isang istorya, na sabi niya, ikinuwento ng
kanyang ama.
Sa isang malayong barangay sa Buenavista
nakatira ang isang manlililok. Siya pa lang ay baguhan sa
paglililok. Wala pa halos isang taon ang kanyang pag-
aaral at di pa ganon kabihasa.
Marami na siyang nagawa, ngunit lahat ng iyon ay
may depekto. Merong babaeng nagaligo sa sapa na di
proporsyunal ang ulo sa katawan. Merong mukha ng
lalake na malaki ang ilong at pahaba ang baba. Meron ring
hayop na kung tawagi’y puting unggoy na animo’y bakal
ang balahibo dahil sa sobrang tilos.
Kung iyong susumahin ay patapon lahat. Ngunit di
iyon tinatapon ng manlililok. Bagkus, nilalagay pa niya sa
kanyang lugar gawaan, yung madaling Makita.
Napatanong isang araw ang isang kaibigan niya.
“ Ka Istong, bakit di mo pa itapon ireng mga mali
mong gawa? Pampasikip lang ito sa gawaan mo eh.”
“ Ka Berto, iyang mga gawa ko na iyan ay aking
inatabi pa.”
65
“Ay bakit naman?”
“Paalala kasi sa akin iyan ng pagkakamali ko Ka
Berto. Ng mga tahasan at di inaisip na pagpukpok ko sa
pait ko na nagbunga ng di maganda at kaaya- ayang
pigura ay!.”
“Ay bakit di mo pa inatapon? O kaya inalipat ng
pwesto?”
“Mas mainam na Makita ko ang aking mga
pagkakamali, Ka Berto. Dahil nagapaalala iyon na ako’y
tao at maaaring magkamali. Paraan ko rin ito para
maiwasan ang pagiging palalo. Na kahit ang isang dakila
ay nagsimula rin sa mali at sa wala.”
T akipsilim na rin akong dumating sa bahay. Hinatid
ko pa si Ka Tonyo na pasuray- suray na sa paglakad.
Naamoy ko na sa kalayuan ang dulyasang tinigang ni
Nanay. Umakyat ako, at lumagitnit ang hagdanang
kawayan sa bigat ko. Binuksan ko ang pinto at pumasok
ako ng bahay saka tumuloy sa kusina’t nagmano kay
Inang. Binusaan pa ngani ako dahil amoy tuba ako.
Nagpasakalye na lang ako, sabay diretso sa kwarto.
Nahiga sa kama at tumulala sa bubong.
Maaring liyo’t nalipad ang aking isipan sa alak.
Ngunit tumimo sa isipan ko ang kwento ni Ka Tonyo.
Hindi ko mawari at ngayon ko lang naisip, na kahit sa
simpleng mga tao’y may buhay na kwentong kanilang
iniingatan.
66
TITLE: LANDAS
Marieneth L. Malubag
EXT. SHIP – VIEW DECK - DUSK
Maraming pasahero ang sakay ng barko. Pati hanggang view
deck ay may mga nakapwestong pasahero.
Nag-alok ang isang crew member sa isang babaeng nakatayo
ng monoblock chair (Celine).
Umupo si Celine. At nilapag na rin ang kaniyang mga gamit.
Tinitingnan ni Celine ang mga taong masasayang nag-
pipicture-an sa may deck habang kumakain siya ng tortillos
at nakikinig sa kanyang playlist.
Malapit na dumaong ang barko. Manghang-mangha ang mga tao
sa mga maliliit na pulo na kanilang nakikita at nadadaanan
bago ang pinakamaking pulo – Marinduque.
Kinuha niya ang kanyang cellphone, ilalagay sa kanyang
monopod.
Sinet ang front camera.
Bahagya niya lang nakita ang kanyang walang buhay na mukha
sa phonescreen at binalik na lang ulit sa kanyang bag. (It
shows her realization na hindi siya okay at wala siya sa
tamang kondisyon. Mahahagip rin ng bahagya sa camera ang
mukha ng isang unknown guy,si Jon, pero di naman niya
mapapansin.)
Celine (low voice)
Haaay, kaya pa ba self?
She closes her eyes and deep sighs.
Kinuha niya ang kaniyang pocket size notebook at nagsulat
para sa kanyang journal.
Padaong na ang barko. Naghahanda na ang mga pasahero sa
pagbaba para mag-unahan at di maubusan ng masasakyan.
Hindi aware si Celine na pwede nang bumaba. Patuloy lang
siya sa pagsulat at pagsa-soundtrip. Pagtingin niya sa
kaniyang paligid ay doon pa lamang niya mapapagtanto na
wala na ang mga tao sa deck at nasa pagbaba na mga ito.
Babalik na nya sa bag ang kanyang notebook. Mag-aayos na
rin siya ng kaniyang mga gamit. Kukuhain at isasakbit na
ang kaniyang tatlong travel bag at agad na bababa ng barko.
67
Pagbaba niya ay tinulungan siya ng crew ng barko sa
pagbuhat ng kanyang bag at inihatid sa paradahan.
Staff
Miss, tulungan ko na po kayo, san po baga kayo mapunta?
Celine
Thank you kuya, sa Boac po ako mags-stay e.
Staff
Ay tara po Miss, ahatid ko na po kayo sa paradahan.
Bilisan lang po natin at baka po kayo ay maubusan ng
service. Ang dami pa naman pong pasaherong bumaba ng
barko.
Maglalakad na ng mabilis ang crew patungo sa paradahan at
susunod naman si Celine.
EXT. BALANACAN PORT - TERMINAL - DUSK
Wala na siyang maabutan na nagb-byaheng jeep papuntang
Boac.
Staff
O pare, Boac daw oh!
Tricycle driver
Ay na! Wala nang natirang jeep dini. Napuno mandin agad
lahat. Dini ohhh! Tricycle na laang.
Celine
Sige kuya, okay na ako dito. Ako na po ang bahala.
Salamat po!
Staff
Sige Miss! Ingat ka, enjoy sa bayan namin!
Ngingiti si Celine sa staff na tumulong sa kaniya.
Titingin ni Celine sa mga tricycle driver na nakatingin
din sa kaniya at naghihintay kung sasakay ba siya o hindi
hanggang sa maga-alok na sila ng sakay.
Kuya Driver
Mag-tricycle ka nalang neng, 300 lang papuntang Boac.
Celine
68
Ano po?! 300 pesos po? Ay naku, hindi na po Kuya.
Maghihintay nalang po ang ng jeep.
Kuya Driver
Mamaya pa yun ineng. Tatlong oras pa bago dumating yung
sunod na barko. Maiinip ka lamang.
Hindi na magsasalita si Celine at ngingitian na lang ang
driver.
Kinuha niya ang kaniyang cellphone at uupo sa bench.
On the other side of the story…
INT. BALANACAN PORT – CANTEEN - DUSK
Isa-isang isasakbit at bubuhatin ni Jon ang kanyang mga
travel bags. Dederetso sa kay Manang Vendor para magbayad
ng kaniyang kinain. Nang matapos ay maglalakad palabas sa
paradahan ng sasakyan.
Mapapansin niyang wala nang biyaheng jeep papuntang bayan
ng Boac at puro tricycle na lang kaya’t mapapatigil siya.
Bahagya siyang mapapatingin sa isang babaeng nakaupo sa
bench na mukhang naghihintay rin ng masasakyan.
Sisigaw ang tricycle driver kay Jon na mag-aalok ng sakay.
(Dahilan ng paglipat ng atensyon ni Celine sa sumigaw na
driver at dahilan din kung bakit maaalis ang tingin ni Jon
kay Celine.)
Trike Driver
Toy, Boac, Boac!
Jon
Magkano ho, kuya?
Trike Driver
O dalawa naman na kayo. Maghati nalang kayo sa P300.
Jon
Sige, kuya.
Sasakay si Celine sa loob ng tricycle at isasakay na din
ni Kuyang Driver ang kanyang bags. Si Jon naman ay sa motor
side sasakay at ilalagay sa bubong ng tricycle ang isa sa
kanyang travel bag.
69
EXT. BOAC TOWN - DUSK
Magpa-para si Jon sa may Casa Real–sa likod ng plaza.
Ibaba ang mga gamit at kukuha ng perang pambayad sa
kaniyang wallet.
Magtatanong si Celine sa driver habang nakatigil ang
tricycle.
Celine
Kuya tatanong lang ho, ano po kayang marerecommend nyo
sakin na affordable hotel but maayos ang quality and
service? Yung dito lang po sana sa bayan?
Mapapatingin si Jon kay Celine sa loob ng tricycle nang
magbabayad sya ng pamasahe.
Jon
Kuya, bayad ho.
Isasakbit na nya ang kaniyang bags at maglalakad na palayo.
Kuya Driver
Halos lahat naman ng hotel dito sa Boac ay mura at maayos
mam, pero doon na lang sa Hotel Zenturia. Maganda at
bagong tayo lamang ‘yon.
Celine
Sige kuya, doon nalang po ninyo ako ibaba.
Nang makarating na sila sa tapat ng hotel na tutuluyan ni
Celine, tutulungan siya ni Kuya Driver na buhatin at ipasok
ang kaniyang mga gamit sa lobby ng hotel.
Celine
Dito na lang ho kuya, maraming salamat po!
Iaabot ni Celine ang kaniyang bayad sa pamasahe.
Kuya Driver
Walang anuman ineng! Ay sobra ireng binigay mo o. 150
lamang, ay 170 inabot mo.
Celine
Sa’yo na ‘yan kuya! Hehehehe
Kuya Driver
Ay nako! Hehehe (kamot sa ulo) Salamat ineng!
70
Magchecheck-in na si Celine. I-aassist siya ng hotel staff
patungo sa kanyang magiging kwarto. Bubuhatin ng room boy
ang kanyang mga bags.
INT. HOTEL ZENTURIA ROOM - DUSK
Ibababa ng room boy ang mga gamit sa loob ng kaniyan room.
Celine
Salamat po, kuya.
Room boy
Walang anuman po mam! Enjoy po kayo dito!
Uupo si Celine sa kama - mukhang may iniisip.
Tutulo ang luha at agad itong pupunasan.
Tatayo si Celine at pupunta sa CR. Maghuhugas ng kamay at
maghihilamos ng mukha.
Mapapatingin sa salamin. (face with anxiety and sadness)
FLASHBACK
INT. CITY CONDO - NIGHT
Celine and Carlo (her ex) is having a hard argument about
Carlo’s long-time girl bestfriend.
Carlo
Ngayon na nga lang ulit tayo nagkasama Celine e! Siya pa
din ang pag-uusapan natin? Pwede ba?!
Celine
Do you think wala lang para sakin kapag sinasabihan ako
ng ibang tao na “yung boyfriend mo at bestfriend nya,
nakita ko. Tinalo pa kayo sa kasweetan!”, “si Carlo
masayang kasama yung bestfriend nya. At nagfamily picture
pa! THEIR family ha, as one! Talo ka! Ikaw ba talaga ang
girlfriend?” At…
Carlo
Celine naman! Ilang beses ko pa ba kelangang paulit-
ulitin sayo? Bestfriend nga kami ni Gabby e. BESTFRIEND!
Wala akong magawa kundi makisama. Close ang family namin
ni Gab sa isa’t-isa. Wala akong takas! Ano bang gusto mo
ha? Na matapos na ‘yang pagda-drama mo? Edi sige. Mahal
kita pero I want to end your pain and sufferings from
that fucking thing. Tutal nagsasawa na rin ako sa ka-
71
dramahan mo sa buhay, so let’s live our own life Celine,
separately, from now on.
(Ipapakita ang ilang pagkakataon na pagiging wasted ni
Celine. Nag-iinom sa bar, nagkukulong sa kwarto, hindi
kumakain, hindi makausap, bagsak na performances sa
trabaho, kulang sa tulog, at maraming pag-iyak)
INT. OFFICE WORK PLACE – CELINE’S CUBICLE – LUNCH TIME
Celine will open her facebook account on her phone while
she waits for her friends/officemates to take their lunch
outside.
(scroll, scroll stop)
Makikita ni Celine ang post ni Gabby
“It’s official! <3”
a photo of Gab and Carlo’s hand holding each other.
Makikita sa reaction ni Celine ang sadness and pain.
Tititigan ang picture, tutungo, at di na mapipigilan ang
pag-iyak.
Carlo (O.S.)
Wait lang mahal, may kukunin lang ako sa table ko.
Lalabas na din ako dyan.
Pupunasan niya agad ang kaniyang luha nang marinig ang
boses ni Carlo na may kausap sa cellphone.
Naglalakad mula sa pagpasok sa pinto ng office papunta sa
kaniyang cubicle si Carlo.
Magkatabi ng cubicle si Celine at Carlo kaya’t i-iiwas ni
Celine na Makita ni Carlo ang mukha niyang mamula-mula pa
sa pag-iyak. Magku-kunwaring busy sa pagcomputer at paggawa
ng report nang dumaan si Carlo at may kinukuha sa cubicle
niya.
Lalakad nang palabas si Carlo.
Ipipkit ni Celine ang kaniyang mga mata.
CUT TO BLACK
INT. CAFETERIA - DAY
Kumakain sina Celine and her friends/workmates.
Friend 1
72
E bat ba pumayag kang makipagbreak siya sayo? Mahal mo pa
pala.
Friend 2
At tsaka bakit ka pumayag magpatalo dun sa Gabby na yun
friend eh ikaw ang girlfriend?! Bestfriend lang sya.
Friend 3
Ano ba, please, both of you stop. Hayaan na nga lang
natin yung dalawang ‘yon. Let’s just wish them a total
happiness (sarcastically). Deretso na ‘yan sa moving on
process ha! Wag ka na papakatanga ulit don sa lalaking
‘yon. Tama na yung million of chances na sinayang mong
ibigay sa kanya.
Friend 2
Why don’t you have a vacation muna girl? Di mo pa naman
nagagamit leave mo diba? Mahirap magmove-on pag araw-araw
mo makikita si Carlo sa office, you know? Try meeting new
persons. Mag-soul search ka. Hanapin mo muna sarili mo.
And of course your worth, your self-worth.
Friend 1
Ay oo nga Celine! I’ll suggest a dreamlike island!
(smirks) Marinduque is the bestest among the best place
na ma-rerecommend ko sayo! Irecord mo lahat ng happenings
ha! Masaya don!
Friend 3
Yes yes yes, I’ve also been there! And totoo yan! In
fact, sobrang tahimik ng place na yan. Punta ka sa mga
islands nila. Ohhh such a good place to move on, it will
surely help Celine, believe me.
Naka-tulala lang si Celine sa buong pagkikipag-usap sa
kaniya ng mga kaibigan niya. Makikita pa din ang lungkot
at sakit sa mga mata niya. Ipipikit niya ang mata niya.
FADES…
CUT TO BLACK
BACK TO REALITY…
INT. ZENTURIA HOTEL – CR - NIGHT
73
Pinunasan muli ni Celine ang kanyang luha. Titingnan ang
sarili sa salamin. Mula sa upset na mukha, ipapakita niya
ang kaniyang mukhang palaban.
Celine
Celine umayos ka na! Pumunta ka dito to enjoy, to turn
your disappointing life to adventurous one, to move on,
to meet better persons and to experience new stuffs.
Kukunin ang towel and planning to take a bath pero
naisipang bumili muna ng mga curls and biscuits na makakain
niya bago matulog.
INT. PUREGOLD – FOOD SECTION - NIGHT
Namimili si Celine with her cart full of foods and
drinks.Nang natapos na, maglalakad na siya patungo sa
cashier.
Habang papalapit sa cashier, napansin niya na may nahulog
na coin purse mula sa isang lalaking nakapila sa unahan
niya.
Kukuhain ito ni Celine mula sa sahig nang nakarating sya
sa pila. I-aabot niya agad sa lalaking may-ari.
Celine
Kuya, nahulog mo po o.
Mapapansin niya na ang lalaking ‘yon pala ay ang nakasabay
nya sa trike papuntang Boac. Si Jon.
Jon
A, salamat po!
Namukhaan din niya si Celine kaya…
Jon
Ay, ikaw pala ‘yan! Ikaw ‘yong nakasabay ko sa tricycle
papunta dito sa Boac, right?
Jon’s turn na sa cashier.
Celine
Ay oo, kaya pala mukhang familiar din face mo. Fresh lang
hehe (laughs awkwardly)
74
Jon
(laughs softly) Salamat ulit ha. (smiles)
Jon
Mukhang first time mo dito sa Marinduque? Traveler ka?
I’m Jon, by the way.
(shake hands)
Celine
I’m Celine. And yup. Actually this is my first time
talaga to travel, alone. And as expected, I have no idea
kung san ba talaga ako pupunta hehe (awkward laugh again)
Jon
Ah? Why didn’t you have a research first before ka
magpunta dito?
Celine
No, I mean alam ko na yung mga islands na napili kong
puntahan. In fact, may list nga ako dito e. Wala lang
akong idea on how will I get there.
Celine’s turn na sa cashier, nilalagay na ang items sa
counter. Ilalagay na nya ang mga pinamili nya sa counter.
Habang si Jon naman ay hinihintay matapos ang pagba-bag ni
kuya bagger.
Jon
Oh I see, so since you gave my wallet back, I will help
you in return. I have contacts here ng mga bangkero ng
islands.
Celine
Ohhh, thank you! Bakasyonista ka ba lagi dito?
Jon
Uhhhm, dito ako lumaki. Nagtransfer kami ng family ko sa
Manila e noong third year high school ako. Umuuwi lang
ako dito yearly kapag ganitong season. Iba kasi dito e.
Celine
Woah that was such a relief. So I have my tour guide na
pala. Uy, thank you in advance! (pabiro)
Magbabayad si Celine sa cashier.
Jon
75
Sure! Here(kukunin sa wallet ang cards), buti nalang two
copies binibigay nila sa akin na contact card.
Celine
Thank you, but is it okay kung sumabay na lang ako sayo
sa pag-island hopping? Hehe, but wait, you have plans ba?
Maglalakad na palabas ang dalawa, bitbit ang kanilang mga
pinamili, habang nag-uusap.
Jon
Oh yep, I have. Nakausap ko na nga last week yung
nakilala kong bangkero para magpahatid sa isang island
bukas hehehehe.
Celine
Ah, talaga? Ayun naman pala. Pasabay na lang ako ha.
Makikihati na lang ulit sa fair para makatipid.
They both laugh.
Jon (whispers)
Kuripot. (smiles)
Kukuhain ni Jon ang mga iniwan niyang gamit sa bag counter.
At sabay na silang maglalakad.
Celine
Dala mo pa mga gamit mo? Di ka pa nakakapagcheck-in? Or
may bahay kang titirhan dito?
Jon
Di pa nga e, dumeretso na ko kanina doon sa pagbisita sa
bahay ng relatives ko bago mamili dito para di na ko
lumabas ulit. Maghohotel lang ako.
Celine
Ohhh, you have a point there hehe, e san ka magchcheck-
in? Doon nalang sa Hotel Zenturia, malapit lang dito.
I’ve already checked-in there.
Jon
Nice! Actually, naka-book na ako don bago pa ako
magtravel. I already have a contact with them na din
hehe.
76
Celine
Ohhhh, hehe, ang galing. (soft voice)
Shows their smiling faces.
Fades…
CUT TO BLACK
INT. HOTEL ZENTURIA - DAY
Kumakatok si Jon sa pinto ng room ni Celine.
Jon
Celineeee! Ready ka na ba? You should be packing up your
things na. Pupunta na ditto service natin.
Walang sasagot sa tawag at tanong ni Jon. Maghihintay siya
ng ilang segundo sa labas ng room ni Celine. Ididikit ang
tenga sa may pinto, walang maririnig kaya’t babalik siya
sa kaniyang room.
Ipapakita ang orasan na mag na-9am na.
Kumatok ulit si Jon.
Jon
Celine! Gising ka na ba? Magna-nine o’clock na
Celine
Oo, ready na ako. Wait lang!
Jon
Ayun (whispers)
Sige, pero bilisan mo. Naghihintay na sa labas yung
sasakyan natin.
CUT TO BLACK
EXT. OUTSIDE OF ZENTURIA HOTEL - DAY
Nasa labas na sila ng tinuluyang hotel. Pinapasok nila ang
mga dadalhin nilang gamit sa loob ng jeep.
Nang matapos…
Jon
Ready ka na ba?
Celine
Aja! Ready naaa!
77
Sasakay na sana siya sa loob ng jeep nang…
Jon
Oh hindi dyan. Dito tayo sa bubong. You should experience
the top loading dito ka sa Marinduque.
Aakyat sa bubong ng jeep.
Celine
Ha? Seriously? Dyaan? Isn’t that dangerous?
Jon
No, safe dito! May mga hawakan naman. Akyat ka na.
(offers his hand) Naghihintay na sila o. (pointing to the
passengers sa loob ng jeep)
Umakyat na si Celine sa bubong jeep.
CUT TO BLACK
EXT. BUBONG NG JEEP - DAY
Makikita sa mukha ni Celine ang enjoyment sa pagsakay sa
bubong ng jeep. They are nagtatawanan, nagpipicture-an,
pointing out various places/things of interest. Katulad ng
mga nadadaanang dagat, heritage houses, mga bundok at
maging ang mga tao who wears genuine smiles na kumakaway
pa.
CUT TO BLACK
EXT. BUYABOD, STA. CRUZ – DOCKING PORT OF BOATS - DAY
Makikita ang pagbaba nila sa hagdan upang makasakay ng
bangka patungo sa Maniwaya Island.
Sasalubungin sila ng bangkerong nakatodo smile na siyang
kakilala ni Jon.
Jon
Kuya, long time no see! Gumagwapo ata ah?
Bangkero
Sir ah, hindi na ho bago sakin masabihan ng ganyan. Araw-
araw nalaang baga maririnig yan ay.
78
Tatawa si Jon at ang bangkero. Pati na rin si Celine na
medyo napalakas ang tawa. Kaya’t napatingin sa kaniya ang
bangkero.
Bangkero
Ah, kagandang babae naman nire. Girlfriend nyo ho sir? Ay
akina po yung dala nyo.
Kukuhain ang dalang gamit ni Celine.
Jon and Celine
Hindi po (laughs softly)
Jon
Meet Celine kuya. Makakasabay ko siya sa pag-islang
hopping ngayong araw. Gusto niya makatipid.
Laughs…
Ilalagay na ng bangkero ang mga gamit ni Jon at Celina sa
bangka. Makikita ang marahan nilang pagsakay sa bangka.
CUT TO BLACK
EXT. BOAT – OTW TO MANIWAYA ISLAND - NOON
Makikita ang pagkamangha sa mukha ni Celine sa bawat
paglingon sa kaliwa’t kanang view, lalo na sa crystal clear
sea water.
Celine
Wooow! Jon look, sobrang linaw ng tubig, kitang kita kung
gaano kalalim. Sarap siguro mag-snorkel!
Jon
Gusto mo ba talaga? Haha, sige! Pagdating natin doon sa
island, let’s give it a try!
Celine
OMG! Naeexcite na ako masyado (laughs). Wait! Paki
picture-an mo nga muna ako dito.
Tatayo si Celine mula sa pagkaupo at lilipat sa may dulo
ng boat at muling uupo.
79
Celine
Yung nakaupo ako. Tapos dapat yung kita yung view ha!
*click*
(shows the captured photo of Celine)
Muling tatayo si Celine at muling titingnan ang magandang
view sa kaniyang likod, harap, kaliwa at kanan na side.
CUT TO BLACK
EXT. MANIWAYA ISLAND - NOON
Nakarating na sila sa Maniwaya Island.
Bababa na sila ng Bangka. Magtutulong na sa pagbaba ng
gamit si Jon at ang bangkero habang na-amaze agad si Celine
sa sugary sands ng island at pati na rin sa broken corals
na meron dito.Kukuha ng sands with her hands at sasamdamin
ito.
Celine
Grabeee! Paradise ngaaa. Nakakaiyak naman ditooo.
Titingin si Jon sa kaniya habang nagbababa ng gamit at
ngingiti. Hindi niya alam ang dinadala ni Celine kaya’t
hindi siya aware sa reason kung bakit niya nasabi na
“nakakaiyak naman dito”.
Celine (whisper)
This place would probably help. (smiles sadly)
Jon
Ohhh tara na Celine! Baka maiyak ka pa talaga dahil dyan
sa sands nahawak mo hehehehe.
Celine will turn her head to Jon and will smile as she
heard what he has said. At tumakbo na siya palapit kay Jon
at sa bangkero na nauna nang naglakad.
Shows them walking.
INT. WAWIE’S BEACH RESORT - AFTERNOON
After having their lunch, itinatayo na nila ang kaniya-
kaniyang tent for their night-camping kinagabihan.
Celine burps.
Nagtinginan ang dalawa at nagtawanan.
80
Jon
Satisfied ka ata sa served lunch sa atin ah?
Celine
Ah, halata ba? Hahahahaha.
Ipapakita ang patuloy nilang pagtatayo ng tent.
FADES…
CUT TO BLACK
Jon
Hooo, that was very tiring! Tapos ka na ba dyan Celine?
Celine
Yup! Nakapagpahinga na nga ako e (laughs)
Jon
Ang bilis ha! So ready ka na ba?
Celine
Ready saan?
Jon
Let’s snorkel Celine. I told you, we will give it a try.
Every second counts kaya tara naaa!
Wala silang sinayang na oras. Sinulit nila ang bawat
segundo sa pagsnorkel. Nakikisama rin sa kanilang paglangoy
ang mga maliliit na isda. Sagana ang sea floor sa mga coral
reefs na talaga namang nakakamangha.
EXT. SEASHORE - DUSK
Aaahon na sila sa tubig na makikita ang masayang mga ngiti.
Dumeretso si Jon sa kaniyang tent at si Celine naman ay
uupo lang sa may seashore.
Titingin si Celine sa malayo. Hihiga at titingin lang sa
langit. Pipikit.
Magfa-flashback sa isip niya ang happy moments nila ni
Carlo. Ang kanilang mga pagtravel, pag island hopping,
snorkelling, swimming, and everything.
Flashback…
INT. CLASSY RESTAURANT - NIGHT
Carlo
Don’t move babe, I’ll take you a picture.
81
EXT. AIRPORT - DAY
Celine
Yey! Babe, our first out of the city together!!!
EXT. BEACH – SEA SHORE – NIGHT
Celine and Carlo were sitting on the seashore. Nakalean
ang ulo ni Celine sa shoulder ni Carlo habang nakatingin
sila sa malayo.
Carlo
Happy 10th anniversary Babe. Mahal na mahal kita. I
didn’t expect na matitiis mo mga naging kagaguhan ko. I
promise, hindi ka na ulit iiyak dahil nasaktan kita but
rather iiyak ka lang out of happiness (tingin kay Celine,
smiles) I love you Babe.
BACK TO REALITY…
Tutulo ang luha.
Minulat niya ang kanyang mata dahan-dahan.
Magugulat siya sa kaniyang pagmulat. Naroon si Jon,
nakatingin sa kaniya. Napaupo siya bigla kaya’t na-untog
sila sa isa’t-isa.
Jon and Celine
Araaaay! (hawak parehas sa noo)
Jon
Anong problema? Bat ka umiiyak?
Celine
Ano ba kasing ginagawa mo dyan??
Aayos ng upo si Celine na nakatalikod kay Jon habang
nagpupunas ng luha. At nakapanatili namang nakaluhod sa
sand si Jon na nakaharap kay Celine.
Jon
Halaaa! Umiiyak nga. Bat ka umiiyak Celine??
Celine
Namimiss ko na nga kasi Manilaaa.
Jon
82
Hindi ka sanay magsinungaling. Ang pangit ng dahilan mo
e. Ano nga? Sabihin mo na. May problema ba? Tell me, I’m
here to listen.
Celine
(iiyak ng tuluyan) Namimiss ko si Carlo.
Jon
Ex mo?
Celine
Ginago kasi ako e. 10 years. We had our lives together
for 10 years Jon, 10 years. Tapos, papagpalit ako sa
childhood bestfriend niya. Sana siya nalang syinota niya
noong simula palang. Sana di na lang siya nagpapansin
sakin at doon nalang siya nagfocus, kung sila din naman
pala sa huli. Nandamay pa siya eh. Dinamay pa niya ‘ko.
Nananahimik lang ako noon sa sarili kong mundo e, tapos
bigla siyang papasok at papasayahin ako, tutulungan akong
paikutin mundo ko. Tinalikuran ko lahat Jon, lahat para
sa kaniya. I broke my own rules para sa kaniya. I chose
him over everything na meron ako, tapos ganon. ‘Di ba ang
unfair Jon? Sabihin mo, ang unfair, ‘di ba?
Tahimik lang si Jon ng ilang segundo matapos ang sinabi ni
Celine.
Jon
You have to see this Celine.
Ipinilit itayo ni Jon si Celine at hinila patungo sa
kabilang side ng isla.
Habang tumatakbo, pinupunasan ni Celine ang kaniyang luha
gamit ang isa niyang kamay. Ang isa naman ay hawak ni Jon
na nauuna sa kaniya sa pagtakbo.
Nang nakarating sila, umupo ulit sila sa tabing-dagat.
Celine
Ang ganda. Nakakaiyak!
Jon
Huyyy, ano ka ba?! Iiyak ka na naman? Dinala kita dito
para ma-witness tong sunset. Relaxing scene dapat to,
hindi dramatic! (pabiro)
Sabay silang maagtatawanan.
Makikita ang dalawa na nakaupo, nakatalikod, at nakatingin
sa sunset.
83
FADES…
CUT TO BLACK
EXT. ISLAND - MORNING
Palabas sila ng gate ng Wawie’s Beach Resort at sabay na
maglalakad.
Jon
Good morning! You ready?
Celine
Yes. Let’s goo!
CUT TO BLACK
Sasakay na ulit sila sa bangka to do their island hopping.
Unang pinuntahan nila ay sa Palad Sandbar. A mesmerizing
sandbar in the middle of the sea, which is only visible
during low tide.
Papalapit pa lang ang Bangka sa sandbar ay manghang-mangha
na si Celine sa kaniyang nakikita.
Celine
Oh my God! This is one heck of a beautiful sight to see!
The water is so clear! Joooon,p pa-picture ako, pwede?
Pababa na sila sa bangka at sobrang excited na si Celine.
She is wearing a super wowed and happy face during their
stay sa Palad Sandbar. She ran through the length of the
sandbar like a kid, kahit na mainit ang sikat ng araw.
Tinitingnan lang siyang masaya ni Jon at sinusuportahan sa
pagpipicture taking.
Celine
Lika nga Jon! Wala pa tayong picture together. Para
Makita man lang nila sa ipopost ko sa FB na may kasama
ako. Para di nila ako i-judge na forever alone. (they
laugh)
Lalapit si Celine kay Jon at itataas na ang monopod to take
a picture.
Jon
Sus, pagseselosin mo lang yung ex mo eh.
84
Celine clicked the camera accidentally as she turn her head
to Jon.
Celine
Whaaat. I don’t care about him anymore.
Jon
Talaga baaa? Kaya pala haaa. Cry cryyy!
Celine gives Jon a frowning face with a starring eyes.
Jon runs and Celine chases after him. Nagtatawanan silang
nagkukulitan.
Celine
Ayoko na, ayoko naaa. (gasps)
Jon
Wooooh! Hahahahaha tara na lang sa next island!
Ang susunod na pupuntahan nila ay ang Mongpong Island.
Pagkababa ng bangka…
Celine
Ano na naming paradise tooo? Ang ganda noooon! (tinuro
ang rockformation)
Nasaksihan nila ang kakaibang Ungab Rock Formation and as
well as the people – jumping off the cliff.
Jon
Talon tayo don Celine! You should try that!
Celine
Nooooo! I would love to, but no! I don’t know how to.
Nakakatakot! Ikaw na lang, I’ll be the one who’ll record
it na lang! Goooo!!
CUT TO BLACK
Jon jumps off the cliff.
Jon
Hooooooo!!! *splash*
Celine (O.S.)
(while recording Jon’s cliff jumping)
Wooooooooooooooooooooh!!!
85
CUT TO BLACK
EXT. BUYABOD, STA. CRUZ – DOCKING PORT OF BOATS - AFTERNOON
Babalik na sila sa main island - Marinduque.
Pagbaba ng bangka.
Celine
Where will we go next?
Jon
Wanna try the kawa-kawa falls? Malapit lang ‘yon dito.
Celine
Let’s gooo!
EXT. BANGCUANGAN, STA.CRUZ – KAWAKAWA FALLS - AFTERNOON
Napakasariwa at napakagandang view and ambience ang
naghihintay sa kanila.
Celine
Wow! This is really refreshing! I can easily feel how
nature takes charge of my whole body’s relaxation. Dinig
na dinig ko ang chorale of those chirping birds, buzzing
insects, whispering wind and falling water. This is such
the best get away from the stressful life I have.
Sabay na tatalon mula sa second layer ng cascade ang
dalawa.
They will face the coldness. Nagtatawanan. Nag-eenjoy.
CUT TO BLACK
EXT. KAWA-KAWA FALLS COTTAGE – DUSK
Kumakain si Celine sa cottage.
Jon
Kain ka lang dyan Celine ha, may pupuntahan lang ako.
Celine
(tingin with pagtataka)Okay.
(after two hours…)
Jon
Try this fresh buko of Marinduque! I’ve also brought some
delicacies. Pastillas de patatas, ube, rejano’s cookies,
kalamayhati and suman!
Celine
86
Woah! Ang dami. Tingin palang, it makes me drool. Ano ka
ba Jon! Tataba ako nito e (laughs)
Jon
Favorite ko kasi ‘tong mga to. And I bet you would love
all of these too.
They enjoy eating the foods together.
FADES…
CUT TO BLACK
EXT. KAWA-KAWA FALLS LOBBY - AFTERNOON
Jon
Celineeee, hurry! Magt-two pm na! Naghihintay na ang
White Beach sa’tin!
Celine
Eto na eto naaaa. Teka, asan na mga gamit ko???
Lumabas nang tinuluyang hotel si Celine.
Celine
Ah, andyan na pala.
Jon
Andito na sa sa’kin, dinala ko na. Lika na!
Sumakay na sila sa jeep – doing the enjoyable top loading
again.
CUT TO BLACK
EXT. POCTOY WHITE BEACH – SEA SHORE - DUSK
Inaayos na nila ang kanilang tents.
Sabay na tatayo at magpapagpag ng kamay ang dalawa.
Nagkatinginan. Kita sa kanilang mata ang gutom at pagod.
Sabay titingin sa isang bilihan ng pagkain sa loob ng
resort.
Jon
You know what I’m thinking?
Celine
Oo agaaaad!
87
CUT TO BLACK
EXT. POCTOY WHITE BEACH – SEA SHORE - NIGHT
Naglalakad na pabalik sa tent si Celine and Jon. While
Celine is umiinom sa kaniyang bottled water.
Uupo sila parehas na nakaharap sa sea surface at akatingin
sa malayo.
A bit katahimikan.
Jon
May gusto ka bang bilhin Celine?
Celine
Yesss. I wanna buy an extra shirt sana. Yung medyo malaki
ang size, pandodoble ko sana. Nilalamig na ko e. Ang dami
ko palang iniwan na gamit sa hotel. Di ko expected na
maeenjoy ko pala to.
Jon
Okay, copy. Ako na bahala!
Tatayo si Jon at lalakad na sana nang…
Celine
Tekaaa, sasama ako.
Jon
No, ako na lang. Have a rest first, I know you’re tired.
Ibibili na lang kita.
Celine smiles.
CUT TO BLACK
EXT. POCTOY WHITE BEACH – SEA SHORE - NIGHT
Naglalakad-lakad sa seashore si Celine. Tumitingin-tingin
sa paligid.
Habang naglalakad, may mapapansin siya sa medyo malayo na
may tumpok na tao na mukhang may pinapanood.
Maglalakad siya patungo roon. At titigil siya sa
paglalakad.
Mayroong nagpeperform sa wooden-made-stage.
Celine
88
(low voice)Ay may pa-ganito pala. Nice.
The girl perfomer, who sits on a single chair with his
guitarist, sings ‘Saglit’ by Moira Dela Torre.
Salamat sa saglit
Salamat sa sakit
Ako'y di magsisisi
Kahit di ka na sa akin
Kung bukas man ako ay lilingon
Makikita sa tabi sa minsa'y sandali kang naging akin
Tititig lang si Celine sa kumakanta.
May mag-ooffer na waiter/staff ng resort ng beer.
Kukuha si Celine. Iinom habang nakikinig at ninamnam ang
bawat salita sa kanta. Bumabalik na naman sa kaniyang isip
ang mga ala-ala nila ni Carlo.
After a while…
Jon
Iniisip mo sya.
Hindi pinansin ni Celine ang tanong niya. Bagkos,
tinitingnan lang niya si Jon.
Inilapit ni Celine kay Jon ang bote ng beer na mukhang nag-
aalok uminom.
Umiling lang si Jon. Titingin naman si Celine kay Jon na
parang may pagtataka.
Jon
(soft laugh) I don’t drink. Pag may okasyon lang talaga.
Kaya don’t give me that look. Tara na nga lang sa tent.
Pinapalungkot mo lang sarili mo sa ganitong atmosphere e.
Gugulohin ni Jon ang buhok ni Celine na parang ni-pat ang
kanyang ulo. Kukuhain ni Jon ang bote ng beer sa kamay ni
Celine at iiwan sa ibabaw ng mesa na malapit sa kanila.
Mauunang lalakad si Jon.
Susundan lang siya ng tingin ni Celine at nag-sstay sa
kaniyang tinatayuan.
89
Mapapansin ni Jon na hindi sumusunod si Celine kaya’t
babalik si Jon kay Celine. Hahawakan ang kamay at
maglalakad.
Jon
Tara na.
CUT TO BLACK
EXT. IN FRONT OF EACH OTHER’S TENT – NIGHT
Nakaupo silang dalawa sa labas ng kanilang tent.
Hinahanap ni Celine kay Jon ang kaniyang pinabiling shirt.
Celine
Yung shirt ko, Jon.
Jon
Ay oo nga pala! I bought a Marinduque shirt para
souvernir na din.
Papasok sa kaniyang tent si Jon, kukuhain ang kaniyang
bags.
Binubuklat ang isang bag. Wala doon ang hinahanap. Itinabi
niya itong bukas. Kinuha ang isang bag, binuklat din at
wala din doon ang kaniyang hinahanap. Itinabi rin itong
bukas.
Jon
Asan na ba yun?
Celine
San mo nilagay ba kanina?
Jon
Wala ka kasi sa tent mo pagdating ko kaya nagmadali ako
mag-ayos ng gamit. E di ko tanda kung sang bag ko nilagay
hehehehe.
Kinuha ang ikatlong travel bag, bubuklatin.
Jon
90
Here! I also bought key chains and other souvenirs para
may pasalubong ka pagbalik sa Manila. Ang galing nila
mag-ukit no! Look at these.
Ipapakita ang iba’t ibang key chains na kahoy.
Si Celine naman ay tinitingnan ang mga bags na tinabi ni
Jon dahil may napansin syang mga polo at black slacks.
Kinuha ni Celine ang bag na itinabi ni Jon.
Kinuha ang mga napansing polo at slacks pants. Napansin
din niya ang nasa loob na black shoes. Nilabas niya ang
mga ito na may pagtataka.
Celine
Para san to? May party kang aattendan? Formal ah.
Ngingiti lamang si Jon.
Pinipilit intindihin ni Celine ang ibig sabihin ng mga
ngiting ‘yon ni Jon. Inisip niya si Jon, suot-suot ang
polo, slacks pants, at black shoes. Isa lang ang pumasok
ka isip niya,
Celine
Oh my God, so I’m spending almost all my time here in
Marinduque with a very Godly man pala. (laughs) So pwede
mo ba ipaliwanag sakin kung saan ka nagpupunta kapag gabi
kasi mygash, every night nalang ako nagtataka at nag-
iisip kung san ka nagpupunta.
Flashbacks: Ipapakita ang pagpasok ng church ni Jon. Uupo,
mananalangin – isasagawa ang kaniyang pagpapanata.
Jon
Pumupunta ako sa church na malapit dito. I do my
devotional prayer there. Nananalangin ako at isinasagawa
ang aking pagpapanata.
Celine
That’s why you don’t drink that much din. Hmm, okay!
(smiles) You gave me another relief Jon – glad, I’m with
a good man. Good night! And thank you! (gives a smile
again)
91
Habang nakangiti, tatayo si Celine. Ita-tap ang balikat ni
Jon. Kukunin ang t-shirt na hawak ni Jon, na ibinili para
sa kaniya. Papasok na sa kaniyang tent.
Makikita si Jon na sinundan lang ng tingin si Celine at
naiwan sa labas na nakaupo.
Sa loob ng tent ni Celine, humiga na sya.
Ngumiti.
Pumikit.
CUT TO BLACK
EXT. POCTOY WHITE BEACH – SEA SHORE - DAWN
Mag-uumaga pa lamang. Hindi pa mataas ang araw.
Magigising si Celine sa ingay ng ibang tao sa resort.
Lumabas siya ng tent. Titingin sa tent ni Jon at mapapansin
na nakasarado pa.
Lalapit si Celine. Tatawagin si Jon na kakagising rin lang.
Saglit lamang ay lumabas na rin sa tent si Jon.
Mapapansin ang suot ni Celine. Ang t-shirt na ipinahiram
niya.
Nag-ngitian silang dalawa.
Celine
Let’s swim.
CUT TO BLACK
EXT. POCTOY WHITE BEACH – SEA SHORE - DAY
Nag-eempake na sila ng kanilang gamit at tent.
Celine
Saan ba yung sinasabi mong Mt. Malindig? Are you sure na
magha-hike tayo?
Jon
You should try that too Celine, bago man lang tayo umuwi
bukas. I promise you, lahat ng pagod mo mawawala once
you’re on top of it.
CUT TO BLACK
EXT. MT. MALINDIG - DAY
92
Kasabay nila ang ibang mountaineers na umakyat sa Mt.
Malindig. Makikita ang dalawa – nagtatawanan,
nagpapahinga, iinom ng tubig, kukuha ng litrato,
magkukulitan.
And they’ve got on top of it!
EXT. PEAK OF MT. MALINDIG - DAY
Ipapakita ang 360 degree view mula sa tuktok ng Mt.
Malindig na punong-puno ng fog.
Celine
This is just a dream.
Makikita ang sobrang pagkamangha sa mukha ni Celine.
Titingin sa paligid at iikot.
Jon
No, it isn’t Celine. This is your real sweetest escape.
Ngingiti si Celine.
Jon
Dinala kita rito kasi eto lang maitutulong ko sayo.
Isigaw mo yang natitirang sadness dyan sa loob mo. Ilabas
mo lahat. It will help. Ganito…
Sisigaw si Jon.
Susunod si Celine.
Sabay silang sisigaw.
Makikita ang saya sa kanilang mga mukha. Parehas silang
nakatingin sa malayo.
Jon
Pero Celine, alam mo ba ang best way para makatakas at
matuloy sa pagkawala mula dyan sa sadness at pain na yan?
Tahimik lang si Celine, nakatingin sa malayo.
Jon
Siya.
Titingin si Celine kay Jon – makikitang nakatingin at
nakangiti si Jon, nakaturo ang hintuturo sa taas/langit.
Jon
The best way to move on is to let go and accept? Oo yan
ang sinasabi ng marami. Pero para sa akin, the best way
93
to move on from all the pain ay Siya. Ang tulong Niya.
Ang love Niya. He’s our saviour, a one-call-away saviour.
Jon smiles and turns her head away from Celine at titingin
sa view mula sa peak ng bundok.
Makikitang nakatingin lang si Celine kay Jon at nakikinig
sa mga sinasabi nito.
Jon
Gusto mo ba sumama sa church mamaya? Magch-church ako.
Ngingiti si Jon na naghihintay ng sagot.
Celine
Ano pa nga ba, I have no choice. After natin maghike
dito, I don’t know where to go. Kaya sasama nalang ako
sayo, wala namang masama diba.
Ngingiti sa isa’t isa.
Naglalakad na sila pabalik sa mga nakasabay nila umakyat.
Pinagpatuloy nila ang pagkuha ng kani-kanilang litrato.
CUT TO BLACK
INT. HOTEL ZENTURIA - DUSK
Agad silang nakabalik sa Hotel Zenturia para maghanda sa
kanilang pagch-church.
Celine
E pano yun, wala akong susuotin.
Jon
Bili na lang tayo? Tara?
Celine
Good idea! Let’s go!
CUT TO BLACK
EXT. IN FRONT OF THE CHURCH - NIGHT
Titigil si Celine sa paglalakad, titingin siya sa paligid
at sa ibang tao na pumapasok.
Napatigil din si Jon dahil napansing tumigil si Celine.
Titingnan niya lang ito.
94
Mapapansin ni Jon ang worried face ni Celine. Mapapatawa
siya ng kaunti.
Celine
(makes frown face dahil sa tawa ni Jon) Okay lang ba
talaga na isama mo ‘ko dito? Okay lang naman kung babalik
nalang ako sa hotel.
Lalakad na sana si Celine palabas ng gate ngunit hinawakan
ni Jon ang kamay niya at…
Jon
Ano ba Celine, halika na. Hinihintay ka na Niya sa loob.
Ngingiti si Jon. Celine sighed. Naglakad na sila.
CUT TO BLACK
INT. INSIDE THE CHURCH – NIGHT
Nakaupo na siya sa loob at nagsisimula na ang ceremonies.
Tinitingnan ang mga nakapaligid sa kaniya.
Makikita ang mga nananalangin at umiiyak na dumadalp dahil
ramdam nila ang presensya at pagsama ng Diyos sa kanilang
mga panalangin.
Itinungo ni Celine ang kaniyang ulo. Pumikit. Nanalangin.
Gayundin, naramdaman niya ang pagsama ng Diyos. Bawat
salita na sinasambit niya sa kaniyang panalangin ay mula
sa kaniyang puso.
Iniyak niya ang lahat ng kaniyang natitirang sama ng loob.
Inilapit at inihabilin niya ang kaniyang sarili sa Diyos.
CUT TO BLACK
INT. HOTEL ZENTURIA – CELINE’S ROOM - MORNING
Magigising si Celine sa alarm ng kaniyang cellphone -
8:00AM
CUT TO BLACK
95
Nag-aayos na ng sarili si Celine. Kukuhain at isasakbit na
niya ang kaniyang mga travel bags. Isinusi na niya ang
kaniyang room.
Dadaan ang isang hotel staff.
Staff
Ay Ma’am, may pinapabigay po si Sir Jon sayo.
Celine
Ay para san daw po? Thank you po, here’s the key nga
pala.
Inabot nito ang isang papel. Sulat ni Jon para kay Celine.
Hi Celine!
Hindi na ako nakapagpaalam sayo ng maayos. Nauna na ako
magbyahe. I will let you lend your remaining time, here in
Marinduque, alone, kahit yung pagbyahe mag-isa pasakay ng
barko man lang hehe. I hope you will have a great one!
I’m hoping to see you again soon Celine! And I’m certainly
happy to have my vacation here in Marinduque with you, it
suddenly became an extra special one. Sana natulungan kita
- to, at least, lessen your pain and sadness.
Mag-iingat ka sa byahe! Pray first before traveling ha.
God bless!
P.S. I think it’s fine kung ibibigay ko na lang sayo yung
pinabili mong shirt, hehe. Wag mo na bayaran. Since
nalimutan mo na rin ata. Hahahaha, just kidding. Souvenir
na lang from your Marinduque buddy ^_^
Jon
Celine smiled.
CUT TO BLACK
EXT. OUTSIDE OF AN ESTABLISHMENT - DAY
May kausap sa cellphone si Celine habang naglalakad.
Celine
Oo, I’m here na sa Manila. Kahapon lang ako dumating.
96
Girl on phone
E nasan ka na? Hinihintay ka na namin dito sa office.
(sisigaw the other 2 girls na friend ni Celine)
Celine
(laughs) bukas na ako papasok ano ba kayo,
pagpahinganihin niyo muna ako.
Girl on phone
O sige ha, basta bukas kumpleto ha. Pasalubong and
kwento! We love you girl. Have a rest!
Celine
Thank you girls!
Binaba na ang cellphone. Patuloy sa paglalakad.
Bakas sa mukha niya ang refreshment.
Celine(voice over)
Totoo pala talaga yung sinasabing – kapag may umalis sa
buhay mo, may darating na mas better.Wala nang mas
bebetter pa sa bagong dumating sa buhay ko. Di ako aware
na kasama ko na pala siya mula pa lang sa pagpunta ko ng
Marinduque.
I decided to go to Marinduque just to search for my soul,
my self. Gusto ko lang sana hanapin sarili ko, I just
want to meet other people, have an adventure, try new
things, travel alone, and specially to free myself from
such pain. Pero sobra-sobra pa don naranasan ko. Kasi
nakilala kita.
Salamat kay Jon, dahil sa kaniya, I found You. I’ve had a
chance Nagkaroon ako ng pagkakataon na tumawag at
makilala sa totoong Diyos.
THE END.
Top Related