CELE DYDAKTYCZNE
KONSTRUKCJA PROGRAMU
PRZYGOTOWANIE MATERIAŁÓW DYDAKTYCZNYCH
CELEM NAUCZANIA JEST POMÓC UCZĄCYM SIĘ W:
• nabyciu, utrzymaniu i wykorzystaniu wiedzy• zrozumieniu, przeanalizowaniu,
systematycznym ujęciu i ewaluacji• osiągnięciu umiejętności praktycznych• wyrobieniu nawyków• ukształtowaniu postaw
3 podejścia studentów do studiowania
• głębokie
• powierzchowne• strategiczne
Przy podejściu głębokim student:
• wykazuje zainteresowanie
• stara się zrozumieć• wiąŜe nowe informacje z wiedzą poprzednią
• porównuje koncepcje z doświadczeniem• zwraca uwagę na logikę argumentów
• odnosi się krytycznie do dowodów
Przy podejściu powierzchownym student
• stara się zaliczyć zadanie / kurs
• opanowuje informacje pamięciowo• skupia się na elementach nie dostrzegając
całości• nie zastanawia się nad procesem, ani celem
uczenia się
• ogranicza się do notatek• boi się „oblania” i ma słabą motywację
Przy podejściu strategicznym student
• organizuje sobie pracę
• dobrze rozporządza czasem• skupia się na uzyskaniu pozytywnej oceny
TAKSONOMIE CELÓW KSZTAŁCENIA
To zadania dydaktyczne obejmujące 3 dziedziny działalności:
POZNAWCZĄ
PSYCHOMOTORYCZN Ą
AFEKTYWN Ą
DZIEDZINA POZNAWCZA:
1. Umiejętność zapamiętywania i odtwarzania informacji
2. Zdolność rozróŜniania, interpretowania faktów i zjawisk
3. Umiejętność zastosowania wiedzy w praktyce
4. Umiejętność rozwiązywania problemów nowych i złoŜonych
5. Zdolność wydawania sądów, opinii, tworzenia
Taksonomia Blooma:
w dziedzinie poznawczej:
rozumienie
zastosowanie
wiedza
analiza
synteza
ocena
DZIEDZINA PSYCHORUCHOWA
Ocena czynności wymagających nie tylko myślenia, lecz równieŜ kontroli narządów zmysłów, mięśni, koordynacji ruchów, precyzji
Obejmuje
• naśladowanie
•dochodzenie do biegłości
•Umiejętność wykorzystania umiejętności w nowych sytuacjach
Taksonomia (Dave’a):
w dziedzinie afektywnej
manipulowanie
precyzja
naśladowanie
artykulacja
naturalizacja
DZIEDZINA AFEKTYWNA
Klasyfikuje uczucia w działaniu człowieka, jego postawy i zachowanie w róŜnych sytuacjach
1. Postawa bierna (słuchanie)
2. Reagowanie konstruktywne (gestem, słowem lub czynem)
3. Umiejętność osądzenia postawy, akceptacji, lub odrzucenia
4. Umiejętność wdraŜania pewnych zasad
5. Właściwy”styl Ŝycia”
Taksonomia Blooma:
w dziedzinie afektywnej
odpowiadanie
akceptowanie
odbiór
organizowanie
charakteryzacja
Cel kształcenia (określony na podstawie zadań zawodowych)
To co na zakończenie okresu pobierania nauki uczący się powinni umieć wykonywać, a czego nie umieli przed rozpoczęciem nauki.
Cele kształcenia określa się równieŜ jako „cele uczenia się” w przeciwieństwie do „celów nauczania”.Określają one, co uczący się, a nie nauczający, powinien umieć wykonywać.
Definicją celu kształcenia jest jego oczekiwany rezultat końcowy, a nie opis lub streszczenie programu.
KSZTAŁCENIE W OPARCIU O WYNIKI (EFEKTY KSZTAŁCENIA)
CHARAKTERYZUJĄCE SIĘ:
� Opracowaniem jasno określonych i opublikowanych wyników nauczania, które mają być osiągnięte przed końcem kursu
� Opracowaniem programu, strategii i warunków nauczania zapewniających osiągnięcie załoŜonych wyników
� Opracowaniem systemu oceniania adekwatnego dla załoŜonych wyników pozwalającego na ocenękaŜdego studenta
� Opracowanie systemu remediacji i pomocy dla studentów
SPOSÓB PLANOWANIA EFEKTÓW CZĄSTKOWYCH W PROCESIE
KSZTAŁCENIA
Efekt końcowy
Efekt danej fazy szkolenia(semestru/roku studiów)
Efekt kursu (zajęć przedmiotu)
Efekt poszczególnych zajęć
Efekty kształcenia:
To co nauczyciel zakłada iŜ student ma wiedzieć, umieć wykonać i wykazywać jako postawę po zakończeniu studiów (kursu)
To co student rzeczywiście wie, umie wykonać i wykazuje jako postawę po zakończeniu studiów (kursu)
Kompetencje
Efekty kształcenia dla kursu: Farmakognozja
Po skończeniu kursu student winien umieć :
- identyfikować wtórne metabolity roślinne - wyjaśnić ich znaczenie w róŜnych roślinach i regionach - przedyskutować zagadnienia etyczne związane z produkcją leków z gatunków zagroŜonych - zaprojektować zwiększenie ilości metabolitów przy uŜyciu biotechnologii - napisać artykuł przeglądowy (3000 słów) w oparciu o piśmiennictwo
Kształcenie oparte na wyobraŜeniach
Kształcenie oparte na wynikach
Kształcenie oparte na dowodach
INSTYTUCJE/JEDNOSTKI UCZESTNICZĄCE W USTALANIU CELÓW
KSZTAŁCENIA
- Rada Główna Szkolnictwa WyŜszego
- Ministerstwo Edukacji i Ministerstwo Zdrowia - Konferencja Rektorów/Prorektorów i
Dziekanów- Rada Wydziału- Towarzystwa naukowe
- nauczyciele akademiccy- studenci
INSTYTUCJE/JEDNOSTKI UCZESTNICZĄCE W USTALANIU
CELÓW KSZTAŁCENIA cd.
- absolwenci?- przedstawiciele zawodu?- przedstawiciele zawodów pokrewnych?- przedstawiciele pracodawców?- przedstawiciele władz społecznych?- przedstawiciele pacjentów?
CELEM DEKLARACJI BOLO ŃSKIEJ JEST:
Utworzenie wspólnej przestrzeni edukacyjnej w Europie jako sposobu na zwiększenie:
� mobilno ści i łatwo ści zatrudnienia� konkurencyjno ści i atrakcyjno ści kształcenia w
Europie wobec świata
Cel ten winien być osiągnięty do końca bieŜącej dekady
CELE SZCZEGÓŁOWE :
1. System czytelnych i porównywalnych stopni
2. System ksztalceniaw zasadzieoparty o dwa cykle
3. Cykl pierwszy istotny dla rynku pracy
4. Cykl drugi wymaga ukończenia cyklu pierwszego
5. System akumulacji i transferu kredytów
6. Mobilność studentów i kadry
7. Współpraca przy zapewnieniu jakości
8. Europejski wymiar edukacji wyŜszej
STRATEGIA TWORZENIAM PROGRAMU:
• Określenie misji (zadań) i uzyskanie zgody• Wsparcie dla nauczycieli• Wybór zainteresowanych nauczycieli•Podjecie decyzji co zrobi z dotychczasowym programem:(zrezygnować, przebudować, stworzyć hybrydę)
Ewentualnie• Zaprosić eksperta z zewnątrz• Wysłać kogoś na naukę
STRUKTURY KWALIFIKACJI
• Ramowa struktura kwalifikacji Europejskiego Obszaru Szkolnictwa WyŜszego:
• Krajowa Struktura Kwalifikacji (KaSK)
•To opis kwalifikacji po kaŜdym stopniu ksztalcenia w języku Deskryptorów Dublińskich)
Dublińskie deskryptory efektów kształcenia
(wiedza i rozumienie
• wykorzystanie w praktyce wiedzy i zdolności rozumienia
• ocena i formułowanie sądów
• umiejętności komunikacji
• umiejętności uczenia się
Projekt Komisji Europejskiej TUNING
Lista kluczowych kompetencji ogólnychi kierunkowo specyficznych absolwentów określonych studiówUstalona w oparciu o opinie:nauczycieli akademickich,absolwentów, pracodawców i studentów z róŜnych krajów
http://tuning.unideusto.org
STRATEGIE EDUKACYJNE
1. Uczenie się przez przyswajanie (wiedza papka)
2. Uczenie się przez odkrywanie
3. Uczenie się przez przeŜywanie
4. Uczenie się przez wykonywanie
JAK ZDEFINIUJESZ PROGRAM KSZTAŁCENIA?
Program kształcenia jest planem działania dotycz ącym :• uczących się• i nauczycieli
i obejmuj ącym• cele kształcenia• metody i środki dydaktyczne• miejsce i czas na naukę• metody kontroli i oceny wyników
PROGRAM KSZTAŁCENIA
Ukierunkowany naNAUCZANY PRZEDMIOT
(trzeba nauczyć się „wszystkiego” z danej dziedziny )
Ukierunkowany naWYMAGANE KOMPETENCJE
(trzeba nauczyć się dobrze wykonywać czynności na przewidywanym stanowisku)
UKRYTY PROGRAM
Program oficjalny
Program nauczany
Program nauczony
ZASADY PROGRAMOWANEGO UCZENIA SIĘ
• Posuwanie się do przodu małymi krokami, według własnego tempa
• Osiąganie celów cząstkowych przez powtarzanie zadańdydaktycznych „aŜ do skutku”
• Uczenie się małych porcji wiedzy podstawowej i następowe uzupełnianie jej informacjami dodatkowymi (tzn. bloki rozszerzające)
• Niezwłoczna kontrola postępów i ocena osiągnięć i błędów (bloki kontrolne)
• Wzbudzanie i rozwijanie zainteresowań przez atrakcyjnąaranŜację treści i odwołanie się do materiałów źródłowych
TRZY GŁÓWNE SPOSOBY UCZENIA SIĘ PROGRAMOWEGO
I. PROGRAM LINIOWY
R1 R2 R3 R4 R5
W kolejnych „ramkach” programu liniowego znajdują się małe porcje informacji (coraz trudniejszych). Z następną ramką zapoznajesz się dopiero wtedy, gdy nauczyłeś się poprzedniej.
TRZY GŁÓWNE SPOSOBY UCZENIA SIĘ PROGRAMOWEGO cd.
II. PROGRAM ROZGAŁĘZIONY
R1 ramka informacyjna
U1
U2
K Ramkakontrolna
010203
R2 Ramka informacyjna
W ramkach programu rozgałęzionego znajdują sięwiększe porcje informacji, po których następuje ramka kontrolna, zawierająca pytania sprawdzające. Udzielenie prawidłowej odpowiedzi uprawnia do przejścia do następnej ramki informacyjnej; w przeciwnym wypadku musisz cofnąćsię do odpowiedniej ramki uzupełniającej.
TRZY GŁÓWNE SPOSOBY UCZENIA SIĘ PROGRAMOWEGO cd.
III. PROGRAM BLOKOWY
Program blokowy składa się z „bloków” informacyjnych, problemowych i sprawdzających oraz bloków uzupełniających. Uczący się zapoznaje się najpierw z podanym zbiorem informacji, które następnie ma wykorzystać do rozwiązania określonego problemu. Jeśli nie odpowie na pytania kontrolne lub nie potrafi rozwiązać problemu – musi zapoznać się z dodatkowymi wyjaśnieniami, zawartymi w blokach uzupełniających.
Blok informacyjny
Blok sprawdzający Blok informacyjnyuzupełniający
Blok problemowy
Blok sprawdzający Blok problemowyuzupełniający
Blok informacyjny
R1
R2
I tak dalej ...
MODELE PROGRAMÓW NA STUDIACH LEKARSKICH
- oparty o przedmioty
- oparty o przedmioty zintegrowany
poziomo
pionowo
- oparty o systemy (układy)
- oparty o rozwiązywanie problemu
- „wszechogarniający”
- wyróŜniający „rdzeń” programu i opcje
PROBLEM INTEGRACJI NAUCZANIA (I)
W studiach przed dyplomowych bardzo waŜne jest wbudowanie nauk podstawowych w program nauczania klinicznego
Najlepszą okazją do zintegrowanego uczenia się jest stwarzanie problemowych sytuacji dydaktycznych (zamiast wykładów podających, zawierających sprecyzowaną wiedzę monotematyczną!)
A. UJĘCIE TRADYCYJNE B. PRÓBA INTEGRACJI
Podział na lata przedkliniczne i kliniczne
Wbudowanie nauk podstawowych w studia kliniczne
Nauki podstawowe
Przedmioty kliniczne
Ale ... WaŜne jest nie tyle zintegrowane nauczanie,ile zintegrowane uczenie si ę!
VI
V
IV
III
IIIla
ta s
t udi
ów
Konstrukcja programu w oparciu o punkty ECTS
EUROPEAN CREDIT
TRANSFER SYSTEM (ECTS)
ECTS(to system zawodowy a nie prawny)
• Na poziomie wy Ŝszym• Specjalistycznym (jeszcze nie - Rzym
2003)• Ustawicznym• W ramach studiów doktoranckich
moŜe być stosowany w kształceniu
ułatwia odczytanie i porównanie programów studentom przemieszczającym się z uczelni do uczelni
System ECTS
•Punkty ECTS stanowią miarę osiągnięcia celu uczenia się w formie zestawu :- wiedzy- umiejętności- kompetencji
•mogą być przyznane wył ącznie po potwierdzeniu zrealizowania celu kursu przez studenta
•Punkty kredytowe stanowią miarę pracy (obciąŜenia) studenta zwiazana z realizacją celu (programu):
• studiów 300 pkt studia magisterskie 5-letnie
• 360 pkt.studia magisterskie 6 -letnie
• roku – 60 pkt
• semestru – 30 pkt.
• przedmiotu 1-........ Pkt.
ECTS
Punkty kredytowe obejmują czas:
a wykładówa seminariówa zajęć fakultatywnycha nauki własneja przygotowania do egzaminów a zbierania materiałów i pisania
dysertacji
a przygotowania projektua praktyk zawodowych
ECTS
Nie naleŜy wiązać pkt kredytowych z:- liczbą godzin wykładowych- rangą i jakością kursu
- zajęciami, z których nie ma sprawdzianu
- zajęciami z WF
ECTS
ECTS – skala ocen*
(dst)10% najsłabszych studentówstopie ń E
(ddb)25% dalszych studentówstopie ń D
(db)30% dalszych studentówstopie ń C
(pdb)25% następnych studentówstopie ń B
(bdb)10% najlepszych studentówstopie ń A
*w odniesieniu do studentów, którzy zdali egzamin
stopie ń FX – (-dst)
stopie ń F – niedostateczny – (ndst)
0 pkt ECTS
ECTS – skala ocen cd.
*w odniesieniu do studentów, którzy nie zdali egzaminu
ECTS: stworzony celem ułatwienia uznawania studiów odbytych za granicą i przenoszeniaosiągnięć z uczelni do uczelni(Punkt stanowi miarę względną)obecnie: - dodano system akumulacji pkt kredytowych
jako wyraz pracy wykonanej na pewnym poziomie na drodze do uznanych kwalifikacji(nie przenoszone automatycznie z jednego kontekstu do drugiego)
(Punkt stanowi miarę bezwzględną)
System akumulacji punktów ECTS zmienia:• Sposób widzenia procesy dydaktycznego
(zwrócenie uwagi na obciąŜenie studenta)• Organizację procesy dydaktycznego (większa
elastyczność w zakresie programu, tempa i systemu studiów)
• Sposób przygotowania programu studiów
ECTS
• ObciąŜenie roczne 1500-1800 godzin (36-40 tyg.) 60 pkt
• ObciąŜenie tygodniowe 40-45 godzin
1 pkt – 25-30 godz. pracy studenta (Zajęcia zorganizowane + praca własna)
1 tydzień - 1,5 punktu
Przedmiot 3-punktowy – 10% semestralnegp obciąŜenia
Top Related