Żubr

Bison bonasus

Grzegorz Borek

Pokarm

-Samica rodzi jedno lub dwa młode, ciąża trwa około 265 dni

-Pokarmem żubra są zioła, trawy, liście krzewów, pąki i kora

brzóz , chętnie zjadają także żołędzie i kasztany.

Waga

-Samce od 500 kg do 950 kg

-Samice od 100 kg do 600 kg

Rozród

Środowisko w którym występuje

Naturalnym

środowiskiem żubra są

pierwotne puszcze

wilgotnego lasu

nizinnego. Obecnie takie

cechy posiada jedynie

Puszcza Białowieska.

Kategoria zagrożenia żubra:

VU– Vulnerable, gatunki o stosunkowo wysokim ryzyku wymarcia.

Główne powody zagrożenia:

-Problem z miejscem do życia

- Niska liczebność populacji

-Mała różnorodność genetyczna

www.zubry.com

www.portalwiedzy.onet.pl

www.krainazubra.pl

www.wikipedia.org

Bibliografia

Dzięcioł zielony

Picus viridis

Agnieszka Anusz

Dzięcioł zielony

Biologia gatunku

Dzięcioł zielony to typowy ptak leśny.

Charakteryzuje się słabo zaznaczonym

dymorfizmem płciowym. Wyróżnia się zielono –

brązowym upierzeniem, a na głowie również

czerwonym oraz średniej długości dziobem. Nie

jest to płochliwe zwierzę, lata nisko, dużą część

życia spędza na ziemi. Żywi się owadami – głównie

mrówkami i ich larwami. Rzadziej żywi się, np.

chrząszczami, a zimą także pszczołami.

Występowanie w Polsce

W Polsce dzięcioł zielony

występuje nielicznie, ale

generalnie na terenie

całego kraju, nie licząc

wysokich gór.

Kategoria zagrożenia

W Polsce dzięcioł zielony jest

objęty ochroną gatunkową ścisłą i

wymaga ochrony czynnej, czyli

utrzymania środowiska w jakim

żyje, praktycznie w stanie

nienaruszonym.

Bibliografia

Informacje na podstawie:

1. www.wikipedia.org

2. www.wiem.onet.plZdjęcie:

1.http://www.google.pl/imgres

?imgurl=http://www.jerzygrzes

iak.pl/lato2003/d5390_22-

dz_zielonyd.jpg&imgrefurl=htt

p://www.jerzygrzesiak.pl/lista7

6.html&usg76adhUl

Foka szara

Halichoerus grypus (Fabr.)

Samce dorastają do 3m długości, osiągając ciężar do300 kg. Samice są mniejsze – dorastają do 2m, a ichciężar nie przekracza 200 kg. Ubarwienie foki szarejjest bardzo różnorodne, od ciemnobrązowego dojasnoszarego, jednak samce zawsze są jednolicieciemne, a samice mają ciemnoszare grzbiety ikremowo – białe brzuchy. Foki szare mającharakterystyczny, wydłużony pysk i długie wąsy.

2Łukasz Błaszczyk - Foka szara

3Łukasz Błaszczyk - Foka szara

Foki wiodą wodno - lądowy tryb życia. Na lądzie sąpowolne i niezdarne, w wodzie pływają znakomicie,dzięki krótkim, owłosionym płetwom. Lubią leżećgodzinami bez ruchu, wygrzewając się na słońcu.

Foka szara jest osiadłym, niechętnie wędrującymgatunkiem, jednak młode osobniki często wybierająsię na długie, samotne wycieczki. Są płochliwe iostrożne, doskonale pływają i nurkują pozostając podwodą zwykle ok. 10 min.

4Łukasz Błaszczyk - Foka szara

Samce osiągają dojrzałość płciową w wieku 6 lat,samice - 4. Przystępują do godów wczesną wiosną.Samce odbywają walki godowe, a najsilniejsze z nichwybierają najdogodniejsze terytoria, gwarantującelepszy dostęp do samic. Samice są gotowe do godówzaraz po okresie karmienia młodych.

5Łukasz Błaszczyk - Foka szara

Pożywienie foki szarej stanowią głównie ryby -dorsze,śledzie, halibuty, łososie, a także bezkręgowce. Pokarmjest łowiony wyłącznie w wodzie, zarówno w strefachpowierzchniowych, jak i na głębokości do 130 m.

6Łukasz Błaszczyk - Foka szara

7Łukasz Błaszczyk - Foka szara

Fot. R.Kretkiewicz

Liczebność bałtyckiej populacji foki szarej szacuje sięna ponad 20 tys. osobników. Na południowymwybrzeżu Bałtyku (m.in. Polska) zwierzęta te zostaływytrzebione przez człowieka, zanim jeszcze dotknęłyje skutki zanieczyszczeń środowiska. Dziś pojedynczeosobniki przypływają tu z innych rejonów Bałtyku.Jest jednak nadzieja, że w ciągu najbliższych latbędziemy świadkami odtworzenia pierwszej, polskiejkolonii fok szarych.

8Łukasz Błaszczyk - Foka szara

Foka szara jest w Polsce gatunkiem rzadkim,narażonym na wyginięcie, dlatego też objęta jestścisłą ochroną.

Przy Stacji Morskiej Instytutu OceanografiiUniwersytetu Gdańskiego w Helu realizowany jestprogram odtwarzania kolonii foki szarej w Polsce. Masię to przyczynić do wzrostu liczebności foki szarej wPolsce.

9Łukasz Błaszczyk - Foka szara

10Łukasz Błaszczyk - Foka szaraMłoda foka

Tekst

http://foka.wwf.pl/poznaj_szara.html

http://pl.wikipedia.org/wiki/Foka_szara

http://www.fokarium.pl/

http://foka-szara.zwierzeta.ekologia.pl/

Zdjęcia

http://foka.wwf.pl/po_godzinach.html

http://hel.univ.gda.pl/animals/fs.html

11Łukasz Błaszczyk - Foka szara

Adam Królak

Gronostaj

Mustela erminea

Gronostaj jest to niewielki ssak drapieżny, z rodziny łasicowatych. Długośd ciała wraz z ogonem nie przekracza 50cm. Większe osobniki osiągają masę do 0,5kg. W okresie letnim gronostaj ma brązowe futro na grzbiecie, kromowo-białe na brzuchu oraz czarne na koocu ogona. Na zimę cała sierśd zwierzęcia robi się biała a jedynie koocówka ogona zostaje czarna.

Biologia

Występowanie w Polsce

Gronostaja można spotkad na obszarze całej Polski. Żyje na obrzeżach lasów, łąkach, ogrodach, zaroślach. Bardzo przyciąga go woda, więc występują również licznie na brzegach rzek i jezior. Co raz częściej gronostaje zapuszczają się w pobliże ludzkich siedzib, dlatego zdarza się, że mogą one na stałe zamieszkad w stodołach, stajniach lub nieużytkach przemysłowych.

Kategoria zagrożenia

Według Czerwonej Księgi Gatunków Zagrożonych kategoria zagrożenia gronostaja to: LC (least concern), czyli najmniejszej troski.W Polsce gronostaj jest objęty ścisłą ochroną, co oznacza, że jest on chroniony przez cały okres swojego życia.

ŹródłaZdjęcie 1: http://www.google.pl/imgres?imgurl=http://www.ferretta.pl/wp-content/gallery/gronostaj/gronostaj_tristanba_flickr_800x600.jpg&imgrefurl=http://www.ferretta.pl/fretka/ciekawostki/&usg=__8uJjzJSRMYbQCP3Lwz__hHEm9pk=&h=600&w=800&sz=136&hl=pl&start=2&zoom=1&um=1&itbs=1&tbnid=c0sYKw3gUiY1pM:&tbnh=107&tbnw=143&prev=/images%3Fq%3Dgronostaj%26um%3D1%26hl%3Dpl%26sa%3DX%26rlz%3D1G1GGLQ_PLPL419%26ndsp%3D21%26tbs%3Disch:1,isz:lt,islt:svga

Zdjęcie 2: http://2.bp.blogspot.com/_BeXDdOgUECU/S9CgvrE1kyI/AAAAAAAABYA/D8Hdr059QQw/s1600/gronostaj(Mustela+erminea)2.jpg

Zdjęcie 3: http://zwierzeta.ekologia.pl/components/com_animal/resize.php?d=animal/a/311&f=gronostaj_2.jpg&w=455

Zdjęcie 4: http://img21.imageshack.us/img21/4589/gronostaj.jpg

Zdjęcie 5: http://republika.pl/blog_vk_4515559/6714928/tr/gronostaj.jpg

Zdjęcie 6: http://www.flog.pl/media/foto/2280475_gronostaj-na-polowaniu.jpg

Zdjęcie 7: http://www.flog.pl/media/foto_middle/2349478_gronostaj-na-polowaniu-futra-nie-bedzie--ostatnia-odslona.jpg

Jaszczurka zwinka

Lacerta agilis

Gabriela Pogorzelska

Samiec Lacerta agilis

Biologia

• Jaszczurki zwinki są aktywne za dnia. Po południupolują w niskiej trawie. Mają małe terytoria, którychbronią.

• Samiec różni się od samicy tym, że posiada zielonepodbrzusze. Samice mają natomiast szary spód ciała.Zielone barwy u samców wyostrzają się w okresiegodowym.

•Maksymalna długośd ciała waha się pomiędzy 20 a28 cm.

Biologia cd.

•Okres godowy jaszczurki zwinki ma miejsce odkwietnia do czerwca.

•Gady te zaczynają hibernację w październiku.Wybudzają się najczęściej w marcu, ale data ta zależyod warunków atmosferycznych. Jaszczurki zmieniająnorki, co kilka tygodni, by ustrzec się przeddrapieżnikami.

•Zwinka, podobnie jak większośd innych jaszczurek, wrazie niebezpieczeostwa odrzuca ogon, jako przynętę.Ogon odrasta do normalnych rozmiarów. Zjawisko tojest przykładem autonomii.

Występowanie w Polsce

Jaszczurka zwinka jest jednym z czterechgatunków jaszczurek występujących w Polsce ijest jednocześnie najczęściej występującymgadem w naszym kraju. Występuje na tereniecałej Polski i podlega ścisłej ochronie.

Kategoria zagrożenia

Powodem podjęcia tego gatunku ochronie byłoznaczne zmniejszenie się jej liczebności, kiedyPolska zaczęła się uprzemysławiad irozbudowywad, co zniszczyło siedliska naturalnetych gadów. Ważnym czynnikiem jest także dużailośd wrogów naturalnych, między innymi:drapieżne ptaki, borsuki, węże, łasice.

Literatura

• www.wikipedia.pl podstrona „Jaszczurka zwinka”• Słownik języka polskiego „Autonomia”• WIEM, darmowa encyklopedia onet.pl podstrona „Jaszczurka zwinka”

Marcin Winiarczyk

Jelonek rogaczLucanus cervus

samiecsamica

Jelonek jest gatunkiem znanym ze zmienności kształtów i wymiarów ciała(od 25 do 83 mm)

Jelonek rogacz jest największym w Polsce chrząszczem.

Samiec jest „uzbrojony” w wielkie żuwaczki, które kształtem przypominają poroże jelenia, żuwaczki samicy natomiast są znacznie mniejsze. Samce używają tego „poroża” do walk o samicę w okresie rójki.

Dorosłe chrząszcze odżywiają się sokiem z różnych drzew i krzewów liściastych.

W Polsce jest to gatunek obecnie bardzo rzadki, występujący w 80-250-letnich świetlistych, jednogatunkowych dąbrowach, czasem w lasach liściastych pogórza Roztocza, Gór Świętokrzyskich i Dolnego Śląska.

Kategoria zagrożenia:E - gatunki ginące, których przetrwanie jest mało

prawdopodobne w obecnych, szkodliwych warunkach.

Bibliografia

• http://www.robale.pl/index/2/177

• http://darz-bor.info/index.php?option=com_content&view=article&id=143:jelonek-rogacz&catid=56:puszcza-owady&Itemid=85

• http://dzieci.erys.pl/lesnoteka/owady/jelonek_rogacz

Raniecki Tomek

Kumak górski

Bombina variegata

Biologia

• Drobny płaz o długości ciała do 6 cm i masie do 6 g, wyglądem zewnętrznym przypominający niewielką ropuchę.

• Skóra grzbietu pokryta jest licznymi gruczołami śluzowymi i jadowymi.

• Brzuch jest ciemnopopielaty, pokryty żółtymi zlewającymi się plamami w odcieniu cytrynowym.

• Jest silnie związany ze środowiskiem wodnym.

• Jest gatunkiem ciepłolubnym.

Występowanie w Polsce

• W Polsce występuje w Karpatach i

wschodnich Sudetach.

• Przeważnie powyżej 300 m n.p.m.

Kategoria zagrożenia

• Gatunek najmniejszej troski

Literatura

• http://pl.wikipedia.org/wiki/Kumak_górski

• http://kumak-gorski.zwierzeta.ekologia.pl/

Bartosz Lampart

Nadobnica alpejskaRosalia alpina

Nadobnica alpejska jest owadem o długim tułowiu (od 15 do 38 milimetrów) i charakterystycznym niebieskim ubarwieniu, na którym znajdują się czarne plamy. Osobniki tego gatunku zamieszkują uszkodzone buki, przeważnie na terenach górzystych. W szparach w ich drewnie samice składają jaja, w których później rozwijają się larwy.

Na terenie Polski Nadobnicę alpejską można spotkad przede wszystkim w Beskidach, Bieszczadach oraz Pieninach. Wszystkie miejsca występowania tego owada przedstawia poniższa mapka.

Nadobnica alpejska występuje w Polsce coraz rzadziej, między innymi ze względu na zbierających ją kolekcjonerów. Na terenie naszego kraju owad ten znajduje się pod ochroną.

http://portalwiedzy.onet.pl/22949,,,,nadobnica_alpejska,haslo.html

http://magazyn.salamandra.org.pl/m24a04.html

http://www.robale.pl/index/2/185?job=2&artid=185

Maria Sajko, Beata Tarnowska. Nadobnica alpejska. Mała Encyklopedia PWN. s. 512

http://istotyzywe.pl/?p=1201 (zdjęcie)

http://coleoptera.ksib.pl/search.php?taxonid=29427&l=pl

http://coleoptera.ksib.pl/search.php?mapb=29427&l=pl (mapka)

Joanna Prus

Niedźwiedź brunatny

Ursus arctos

Biologia

Jeden z największych współcześnie żyjących drapieżników lądowych. W pozycji wyprostowanej osiąga długośd ciała do 3 m. Ciężar dochodzi nawet do 800 kg. Sierśd ma gęstą i długą, ubarwioną (jak sama nazwa wskazuje) różnymi odcieniami brązu. Jest wszystkożerny. Prowadzi nocny tryb życia. Występuje w lasach górskich w Eurazji i Ameryce Północnej, aż do północnego Meksyku. Długośd życia wynosi w stanie dzikim 30 lat, do 50 lat w nie woli.

Biologia

Na zimę przygotowuje sobie legowisko zwane gawrą i zapada w sen zimowy, z którego od czasu do czasu może się budzid. Żyje samotnie, tylko w okresie godowym w parach. W zimie samica rodzi zwykle 2–3 młodych, którymi opiekuje się aż do następnego miotu.

Występowanie w Polsce

W Polsce występuje około 90 niedźwiedzi. Żyją w polskiej części Karpat, najliczniej w Bieszczadach i w Tatrach. Do Bieszczad przywędrowały dopiero po wojnie. W prawie bezludnych górach znalazły doskonałe warunki bytowania. Poza Bieszczadami i Tatrami, właściwie tego drapieżnika już się nie spotyka. Jest to rezultat działalności człowieka.

Kategoria Zagrożenia

LC - (least concern) Najmniejszej Troski

Literatura

• www.wikipedia.org

• www.niedzwiedz.wwf.pl

• portalwiedzy.onet.pl

Zdjęcie:

• www.keywordpicture.com

Niepylak apollo

Parnassius apollo

Ola Zaremba

http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Plik:ParnassiusApollo1136.jpg&filetimestamp=20060718201539

rozpiętośd skrzydeł do 80mm. ubarwienie białe w plamki, na przednim skrzydle pięd czarnych, na tylnym - dwie czerwone w czarnej obwódce. Jest to ubarwienie ochronne, doskonale zlewające się z barwą skał wapiennych i białych kwiatów. brak łusek, dlatego nie zostawia na palcach pyłu i stąd pochodzi nazwa niepylak. lata wolno, trzepoczącym lotem, chętnie siada na kwiatach ostów. nie jest zbyt płochliwy.

Gąsienica zimuje w osłonce jajowej, wiosną żerują w ciągu dnia, nawet w pełnym blasku słooca. Motyle latają w lipcu i sierpniu.

Biologia

Występowanie w Polsce - głównie w Pieninach i Tatrach

Objęty ochroną, tak jak nieco mniejszy niepylakmnemozyna. Jest zagrożony wyginięciem, gdyż jego larwyżerują głównie na rzadkim gatunku rośliny rozchodnikuwielkim. Rozchodnik wymaga dobrze naświetlonychpiarżysk wapiennych, a te zaczęły zanikad na skutekzalesiania i zaniechania wypasu. Motyl ten wyginął jużzupełnie w Beskidzie Sądeckim, Beskidzie Niskim, Sudetachi w Bieszczadach. Spotkad go obecnie można głównie naterenie Pienioskiego Parku Narodowego, ale tylko dlatego,że wdrożono tutaj specjalny program ochrony niepylakaapollo (szczegółowe informacje na dydaktycznych tablicachw Wąwozie Homole).

Oszacowano, że w latach trzydziestych ogólny areał

siedlisk zajmowanych przez pienińską

metapopulację niepylaka apollo wynosił co najmniej

41 ha, obejmując stanowiska rozmieszczone

pomiędzy zamkiem w Czorsztynie a Bryjarką w

Szczawnicy. Od tego czasu zajęty przez

metapopulację areał stale obniżał się osiągając w

roku 1991 poziom 8 ha w obrębie masywu Trzech

Koron. Liczebność tej ostatniej populacji w 1992

oszacowano na około 20 - 30 osobników, co

wskazuje, że populacja ta znajdowała się na

krawędzi wymarcia.

Kategoria zagrożenia

Czynniki naturalne środowiska

Katastrofy klimatyczne

Długotrwałe zmiany klimatu

Sukcesja i naturalna regeneracja

lasu

Ustępowanie gatunków

żywicielskich

Pasożyty, patogeny, drapieżcy i

konkurenci

Sztuczne zalesianie

Kolekcjonerzy

Skażenie przemysłowe

Błędy w pracach ochronnych

Turystyka

Tabela

zanikania

motyla w

Pieninach

http://www.zzw-niedzica.com.pl/niepylak.htm#nazwa

http://pl.wikipedia.org/wiki/Niepylak_apollo

http://www.google.pl/images?hl=pl&source=imghp&biw=1366&bih=584&q=Niepylak+apollo&gbv=2&aq=f&aqi=g1&aql=&oq=

Bibliografia:

Antoni Rutczyński

Pandion haliaetus

Długość ciała orła rybołowa wynosi ok. 60 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 150 – 170 cm.

Orły rybołowy odżywiają się głównie rybami, są doskonałymi myśliwymi. Najczęściej ich ofiary nie przekraczają 2 kilogramów.

Rybołowy mają rozległe terytoria, ich gniazda znajdują się zazwyczaj w odległości kilku kilometrów.

Naturalnie ptaki te gniazdowały w starych, dużych drzewach (najczęściej sosnach, rzadziej w modrzewiach i świerkach). Drzewa wybierane na miejsca gniazdowania muszą być stare, zniszczone przez korniki lub np. silne wiatry, co umożliwia rybołowom założenia gniazd na ich wierzchołkach.

Podstawowym pokarmem orła rybołowa są ryby co również determinuje miejsce gniazdowania.

Samica składa zwykle 2-3 jaja w połowie kwietnia, raz w roku. Pisklakami zajmują się oboje rodzice, po 7-8 tygodniach młode opuszczają gniazdo.

Region Stwierdzonaliczba stanowisk1995-1998

Stwierdzona liczba stanowisk2001-2004

Aktualny szacunek liczebności

Pomorze Zachodnie

15-18 15-21 15-17

Polska NE 24-30 15-23 17-22

Wielkopolska14-20 12-21 13-20

Pomorze Środkowe

0-1 0-1 0-1

Razem 53-69 42-66 45-60

Liczebność i rozmieszczenie lęgowej populacji orła rybołowa (Pandion haliaetus) w Polsce według Komitetu Ochrony Orłów

Kategoria zagrożenia

1992 r. - gatunki skrajnie zagrożone i ginące

2001 r. - gatunki wysokiego ryzyka, narażone na wyginięcie

Dwa podstawowe czynniki powodujące spadek liczebności rybołowa według KOO to :

- brak odpowiednich drzew do budowy gniazd

- odstrzał orłów na terenach stawów rybnych

Ochrona

1.Budowa sztucznych platform lęgowych dla rybołowów i tworzenie wokół nich tzw. stref ochronnych.

KOO wybudowało około 200 sztucznych platform.

2. Strażnicy KOO stale uświadamiają społeczeństwu o zagrożeniu wyginięcia orła rybołowa.

3. Stosowanie kar wobec ludzi zabijających rybołowy.

Źródła:1.www.free-desktop-backgrounds.net/Animal-birds-wallpapers/Animal-birds-pictures/Osprey-bird-Pandion-Haliaetus.html2. www.pracownia.org.pl/dzikie-zycie-numery-archiwalne,2236,article,42223.www.ptakidrapiezne.w.interia.pl/galeria.html4.www.kozaragnieszka.webpark.pl/rozmna.html5.www.wcwi.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=521&Itemid=1816. www.onephoto.net/?id=3227977. www.koo.free.ngo.pl/rybolow.php8.www.naukowy.pl/encyklopedia/Gniazdo_(etologia)9.www.bociany.org.pl/printview.php?t=1061&start=0&sid=106730ad0c2dbc2be2ae0d49acdafdb010.http://www.2007.przyroda.katowice.pl/czerwona ksiega_kregowcow.html11. www.wigry.win.pl/bielik/koo.htm12http://koo.free.ngo.pl/gniazda.php

Julia Woźniak

Ropucha paskówka

Bufo calamita

Biologia

Ropucha paskówka ma grzbiet jasnopopielaty z

odcieniem oliwkowym, pokryty ciemnozielonymi

plamami. Cechą charakterystyczną jej ubarwienia

jest cienka, wyraźna pręga wzdłuż grzbietu, co

odróżnia ją od innych ropuch.

Dorosłe osobniki osiągają wielkość od 5cm do

7,5cm. Ciało paskówki jest krótkie, płaskie i krępe, a

jej grzbiet pokryty płaskimi brodawkami. Posiada

bardzo krótkie tylne nogi, dlatego nie wykonuje

skoków. Płaz woli biegać, stąd potoczna nazwa –

ropucha żwawa.

Żywi się owadami i mięczakami, głównie

stawonogami i ich larwami, dżdżownicami oraz

ślimakami.

Prowadzi lądowy i zmierzchowo – nocny tryb

życia. Dzień spędza w ukryciu, często pod

kamieniami, kłodami drewna lub zagrzebana w

ziemi.

Okres rozrodczy może trwać między

kwietniem a sierpniem. Uzależniony jest on od

obfitych opadów deszczu i temperatury powietrza,

która musi osiągnąć co najmniej 14 C. Samiec w

okresie godowym wydaje terkoczący głos

przypominający śpiew kanarka. Paskówki składają

skrzek w małych zbiornikach wodnych, stawach,

przydrożnych rowach i większych kałużach. Samica

może złożyć 3 do 4 tys. jaj. Płaz często krzyżuje się

z ropuchą zieloną, z którą jest najbardziej

spokrewniona.

Występowanie w Polsce

W Polsce występuje głównie na obszarach

nizinnych, wyspowych, a także na nadmorskich

wydmach. Zasiedla tereny suche, piaszczyste.

Zamieszkuje pola, parki, ogrody, okolice zabudowań

gospodarczych.

Kategoria zagrożenia:

LC – kategoria niższego ryzyka.

Gatunek nie jest zagrożony wyginięciem, jego

populacja jest dość stabilna. Jest objęty ochroną

prawną na terenie całego kraju.

Literatura

•http://pl.wikipedia.org/wiki/Ropucha_pask%C3%B3wka

•http://oczkowodne.net/article/bufo.php

•http://portalwiedzy.onet.pl/123614,,,,ropucha_paskowka,

haslo.html

•http://plazy.w.interia.pl/r_pask.html

•http://www.jezioro.com.pl/fauna/okaz.html?id=99

•http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1

/10/BufoCalamitaByNight.jpg/800px-

BufoCalamitaByNight.jpg

•Długośd ciała u ropuch zielonej wynosi od 4,8 do 12 cm. Samice przewyższają samców, osiągają bowiem średnio powyżej 10 cm, a samce 8,5.• Zwierze aktywne głównie w nocy.• Jasnoszary, szarożółty lub oliwkowy grzbiet pokrywany jest przez brodawki i zielone, nieregularne plamy.•Samce posiadają rezonatory używane do nawoływao.

• Za oczami o poziomych źrenicach widnieją wydatne gruczoły uszne, a następienie podłużny fałd skórny.• Pożywienie – owady.• Na bokach pojawiają się pomaraoczowo-czerwonawe gruczoły jadowe.Wydzielają jad działający na serce, oraz bufogeninę (związek halucynogennyi uspokajający)

BIOLOGIA

•Rozmnażanie przebiega zarówno w zbiornikach stałych i okresowych.• Sezon rozrodczy rozpoczyna się w maju lub w kwietniu. Samica składa średnio 4 metry od 5000 do 15000 jaj.• Zdarza się, że ropucha zielona tworzy hybrydy z ropuchą szarą (bufo bufo).

• Występuje na terenie całej Polski, z wyjątkiem Karpat.• Występuje na nizinach i w górach do wysokości 1000 m n.p.m.• Unika terenów podmokłych. Zamieszkuje lasy, stepy, tereny trawiaste, czasami półpustynie, i związane z działalnością ludzką parki i ogrody

• Na większej części swojego zasięgu w Polsce występowanie jest pospolite, rzadsze natomiast w północnej.• Całkowita liczebnośd zmniejsza się. Gatunek wyginął w Szwajcarii.• Główne zagrożenia da ropuchy zielonej wiążą się z środowisku jej rozrodu, przez zanieczyszczenia. Wiele osobników ginie też na drogach.

http://www.treknature.com/gallery/photo137295.htmhttp://www.wigry.win.pl/15lat/kregowce.htm http://pl.wikipedia.org/http://oczkowodne.net/article/bufo.phphttp://olakupras.blogspot.com/2009_05_01_archive.htmlhttp://www.herpetologia.waw.pl/klucz/zdjeciowe/ropucha%20zielona/pokroj.htm

http://plazy.w.interia.pl/r_ziel.htmlhttp://pl.wikipedia.org/http://oczkowodne.net/article/bufo.php

FILIP MACHAŁOWSKI

Biologia Ryjówka aksamitna przypomina mysz polną, choć

należy do rodziny ryjówkowatych. Możemy spotkać je na terenach wilgotnych, w tym także nad w okolicach rzek, leśnych, na wszelkich łąkach i terenach zielonych także w miastach. Osiada się w opuszczonych norach innych zwierzą. Dużo żeruje. Bez pokarmu zginie w ciągu 10 godzin. Pożywia się w 90% owadami a także małymi żabami, rybami i nasionami drzew. Pożera także szkodniki drzew i sadów, dzięki czemu jest pożyteczna. Ryjówki czasem pożywiają się innymi ryjówkami nawzajem. Rozmnaża się płciowo a w okresie godowym samce walczę o samice w międzyczasie powiększając swoje terytorium. Samica rodzi od 2 do 10 młodych. Ryjówka aksamitna żyje 1,5 roku.

Występowanie w Polsce

Ryjówka aksamitna występuje na terenie całej Polski. Lubi tereny podmokłe, lasy, łąki i okolice wszelkich rzek.

Kategoria zagrożenia

Ryjówka aksamitna należy do grupy

gatunków pod ścisła ochroną w kategorii

najniższej troski.

Literatura

Internet:

http://portalwiedzy.onet.pl/81170,,,,ryjowka_aksamitna,haslo.html

http://ryjowka-aksamitna.zwierzeta.ekologia.pl/

http://pl.wikipedia.org/wiki/Ryjówka_aksamitna

Zdjęcia:

http://www.cezarykorkosz.pl/duze.php?id=133

7&t=Ryj%F3wka_aksamitna

http://pl.wikipedia.org/wiki/Ryjówka_aksamitna

Rzekotka drzewna

Hyla arborea

Aleksandra Skop

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/6/6f/HylaArborea-CallingMale.jpg

Biologia- charakterystyka

Rozmiar: 3-5 cm, ok. 10 g

Pozywienie: małe latające owady, pająki i inne drobne stawonogi

Tryb zycia: Zimowanie zagrzebane w ziemi, w poblizuzbiornikow wodnych (wrzesien-kwiecien); Ladowy, najczesciej nadrzewny tryb zycia.

Rozrod: Poczatek okresu godowego- wraz ze wzrostemtemperatury powietrza do 14C (kwiecien/maj). Samica składa do 1000 jaj w pakietach wielkości orzecha włoskiego, na dnie zbiornikow wodnych. Jeden pakiet zawiera 10 do 50 jaj.

Biologia- zdolnosci

Posiada zdolnosc do mimetyzmu – potrafi w ciągu 15-20minut zmienid barwe od jasnożółtej do prawie czarnej.

Samce Rzekotki uchodzą za najgłośniejsze płazy w Polsce;okresie godowym wydają dźwięki słyszalne w promieniu kilku kilometrów

Wystepowanie

Rzekotka drzewna zasiedla głównie środowiska nizinne (w górach do 1500 m n.p.m.) z dobrze rozwiniętą warstwą drzew i krzewów, wśród liści, takze wsrod traw. Biotop zwykle nie przekracza 600 m.

Wystepowanie w Polsce

Gatunek wystepuje na terenie calego kraju, oprocz gor. Jednen z najbardziej cieplolubnych gatunkow.Najwięcej Rzekotek występuje na południu kraju.

Kategoria zagrozenia

Rzekotka drzewna jest objeta ochrona. Kategoria zagrozenia wyginieciem gatunku: LC (least concern), najmniejszej troski.

Literatura

*http://pl.wikipedia.org/wiki/Rzekotka_drzewna

*http://www.biolog.pl/article3194.html

*http://terrarystyka.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=722&Itemid=72

*http://plazy.w.interia.pl/rz_drzew.html

*http://www.biol.uni.wroc.pl/herp/herp_pliki/mapy/mapa_ha.htm

*http://www.biol.uni.wroc.pl/herp/herp_pliki/mapy/mapa_ha.htm

Monika Miller

Rzęsorek rzeczek

Neomys fodiens

Zdjęcie nr.1

Zdjęcie nr.2

Biologia

• Rzęsorek rzeczek pochodzi z rodziny ryjówek. Długośd ciała 7–9,5 cm, ogona 5–7 cm, waga 10–23 g. Żyje około 1,5 roku. Jego pokarm stanowią owady wodne, ślimaki, traszki, małe ryby. Prowadzi aktywny tryb życia w dzieo i w nocy, zwykle żyje samotnie, wspaniale pływa i nurkuje, biega po dnie wody; poluje również na lądzie; kopie korytarze w nadbrzeżnych skarpach; gniazdo wyścieła częściami roślin. Wyjątkowośd rzęsorka polega na tym, że jest jadowity. Grzbiet ciała lśniący, czarny lub czarno-brunatny, strona brzuszna biaława.

Występowanie w Polsce

• Spotykany w całej Polsce, nad rzekami i strumieniami o czystym nurcie i czystym, żwirowatym lub piaszczystym dnie, również nad jeziorami, stawami i na terenach bagiennych. Mieszka w norach, które wygrzebuje w miękkim gruncie, w bezpośrednim sąsiedztwie wody lub pod korzeniami drzew.

Kategoria zagrożenia:

Najmniejszej troski

Bibliografia

• natuurbeleving.be (Zdjęcie nr.1)

• http://www.fotoprzyroda.pl/ryjowka-aksamitna-sorex-araneus-tak-mniemam-vt3510.htm?view=next (Zdjęcie nr.2)

• http://pl.wikipedia.org/wiki/Rz%C4%99sorek_rzeczek

• http://zoologiapolska.blox.pl/2011/01/Rzesorek-rzeczek-tajemnicze-zwierze.html

Skowronek zwyczajny(polny)

Alauda arvensis

Ten ptak, żyje średnio 3 lata, maksymalny odnotowany wiek to 10 lat.

Żywi się głównie owadami (dorosłe, poczwarki i larwy), pająkami, wijcami i dżdżownicami oraz innymibezkręgowcami. Jesienią i zimą uzupełnione o nasiona traw, chwastów i zbóż (głównie pszenicy) oraz zielonymiczęściami roślin. Połowę diety stanowi pokarm zwierzęcy.

Zachowanie godowe tego gatunku polega na tym, że samiec nieustannie śpiewa w locie tokowym, wznosząc się wysoko w górę. Śpiewem utrzymuje też inne samce w odpowiedniej odległości od swego terytorium. Kontynuuje śpiew również wówczas, gdy samica buduje już gniazdo i wysiaduje jaja.

Pisklęta, opuszczają gniazdo po 8-11 dniach, ale przez pewien czas są jeszcze uzależnione od pokarmu przynoszonego przez oboje troskliwychrodziców i nie są zdolne zarazem do lotu. Młode ukryte w pobliżu gniazda oczekują, aż powrócą oni z pożywieniem. Pisklęta uczą się latać w wieku ok. 3 tygodni. W tym okresie wnętrze paszczy młodych jest nieco żółte, a na języku widać trzy czarne plamki. Dojrzałość płciową osiągają w 1. roku życia.

Skowronka zwyczajnego (polnego) można spotkać na biebrzańskichtorfowiskach, i wysoko położonych łąkach w Karkonoszach, choć góryzasiedla mniej licznie lub rzadko.

Jest dominującym ptakiem na otwartych obszarach pól Wielkopolski, Mazur i Śląska.

Według CzKGZ (Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych) Skowronek zwyczajny, należy do grupy LC (ang. least concern), czyli najmniejszej troski .

EX (extingt) wymarłe - oznaczane znakiem †

EW (extingt in the wild) wymarłe na wolności - co oznacza, że pojedyncze okazy, czy nawet populacje mogą żyć jeszcze w hodowlach i ogrodach zoologicznych

CR (critically endangered) krytycznie zagrożone - najbardziej zagrożone gatunki

EN (endangered) krytycznie zagrożone -przypisuje się im wysokie ryzyko wymarcia w niedalekiej przyszłości

VU (vulnerable) narażone - gatunki, które mogą wymrzeć stosunkowo niedługo, choć nie tak szybko jak zagrożone

http://ptaki-rolnictwo.bocian.org.pl/rolnictwo-a-przyroda

http://pl.wikipedia.org/wiki/Skowronek_zwyczajny

http://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Status_iucn3.1_LC_pl.svg

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/57/Skylark_1,_Lake_District,_England_-_June_2009.jpg

Sokół wędrowny

Falco peregrinus

Aleksandra Stajszczak

Biologia

Jest to ptak drapieżny z rodziny sokołowatych.

Zamieszkuje cały świat z wyjątkiem Antarktyki.

Sokół wędrowny to najszybsze zwierzę świata. Osiąga nawet prędkość powyżej 320 km/h.

Samica większa jest od samca o około 1/3 swojego ciała.

Samiec i samica są podobnie ubarwione.

Sokoły wędrowne gnieżdżą się głównie na skałach.

W tundrze znajdują gniazda na bagnach lub na ziemi, zaś w pasie nizin europejskich gnieżdżą się na drzewach.

Nie budują własnych gniazd. Wykorzystują i zajmują gniazda innych ptaków np. czapli lub kruka.

Samica składa jaja pod koniec marca, początek kwietnia.

Zarówno samiec i samica wysiadują jaja przez ok. 30 dni. Następnie młode zostają w gnieździe przez 40 dni. A potem przez jeszcze około 60 dni są pod opieką rodziców.

Żywią się głównie ptakami wielkości gołębi.

Występowanie w Polsce

Obecnie występuje na obszarze całej Polski,

najczęściej na skrajach lasów.

W Polsce żyje około 12-14 par sokołów

wędrownych. Jedna z tych par regularnie

gniazduje na Pałacu Kultury i Nauki w

Warszawie.

W XX wieku, w Polsce sokołów było więcej.

Najliczniej występowały na Warmii i

Mazurach.

Kategoria zagrożenia

Według Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt,

sokół wędrowny jest gatunkiem skrajnie

zagrożonym (CR).

Bibliografia

www.peregrinus.pl

www.wikipedia.org

www.zadane.pl

www.zbadane.pl

www.ptaki.luzik.proste.pl

Suseł perełkowanySpermophilus suslicus

Justyna Brozi

Biologia gatunku• Grzbiet susła perełkowanego jest żółtoszary z

nierównomiernie rozmieszczonymi białymi plamkami. Spód jego ciała jest jasny z białą plamą na szyi

• Dorastają do 22 cm długości

• Ich ogon mierzy nawet 5,5 cm

• Ich prawidłową wagą jest od 170 do około 380 g

• Żyją od 4 do 5 lat

• Podstawowym pożywieniem susła są rośliny zielne i uprawne

• Naturalni wrogowie susłów: kuna, tchórz, lis, ptaki drapieżne

Biologia gatunku• Podstawowym

pożywieniem susła są rośliny zielne i uprawne

• Naturalni wrogowie susłów: kuna, tchórz, lis, ptaki drapieżne

Biologia gatunku cd.

• Okres rozrodu rozpoczyna się zaraz po wybudzeniu ze snu

• Ruja trwa około 2 tygodni, raz do roku

• Samica rodzi od 4 do 7 młodych po 25 dniach ciąży

Biologia gatunku cd.• Młode przez pierwsze

pięć tygodni życia pozostają pod opieką matki

• Młode dojrzałość płciową uzyskują po około roku życia

• Gatunek ten zasiedla tereny o charakterze stepowym (pastwiska, ugory) oraz tereny użytkowane rolniczo

Występowanie gatunku w Polsce

• Susła perełkowanego w Polsce znajdziemy na obszarze między Wieprzem a Bugiem oraz na terenie Wyżyny Lubelskiej i Roztocza

Kategoria zagrożenia

• Suseł perłkowany ma „przypisany” trzeci stopień zagrożenia wymarciem (VU)

• VU – Vulnerable, gatunki o stosunkowo wysokim ryzyku wymarcia, które mogą wymrzeć stosunkowo niedługo, choć nie tak szybko jak zagrożone

Ciekawostki • Kiedy populacja susłów była bardzo duża, jedna kolonia mogła liczyć nawet kilkadziesiąt tysięcy sztuk

• Największa populacja susłów znajduje się w Świdniku i liczy około 11 tysięcy osobników

• Nora susła składa się z komory mieszkalnej i korytarzy, których długość dochodzi do ośmiu metrów

Ciekawostki • Susły nie gromadzą pokarmu na zimę

• Za pomocą torebek policzkowych susły wynoszą wykopaną ziemię daleko od wejścia do swojej nory

• Podczas snu temperatura ciała susła spada do około 2oC, a serce bije kilka razy na minutę

Literatura

• „Tajemnice Polskiej Przyrody” numer 26

• www.pl.wikipedia.org

Julia Kuczma

Wąż eskulapa

Elaphe longissima

Biologia (1)

• Wąż z rodziny połozowatych.

• Posiada niewielką głowę, zaokrąglony pysk, wysmukłe ciało, długi chwytny ogon. Wierzch ciała brązowy, brzuch żółty.

• Jest gatunkiem ciepłolubnym, aktywnym w dzieo.

• Jest jajorodny, samica składa od 5 do 20 jaj. Po 60 -90 dniach wylegają się z nich młode.

• W Polsce dorasta do 1,6 metra.

• Żywi się gryzoniami.

• Jest gatunkiem wyżynnym i górskim.

Biologia (2)

• Nie jest jadowity, dusi swoje ofiary.

• Jest największym polskim wężem.

• W mitologii rzymskiej Eskulap był bogiem sztuki lekarskiej. Od wieków eskulapa jest symbolem medycyny, lecznictwa i farmaceutyki.

Wystepowanie w Polsce:

wystepuje glownie w Beskidach

Kategoria zagrożenia

Eskulapa jest gatunkiem krytycznie zagrożonym, wpisanym do Polskiej Czerwonej Księgi Zwierzat, jednak w grupie gatunkow skrajnie zagrożonych jest zwierzeciem najmniejszej troski.

Literatura

Strony internetowe:

• http://www.wildanimalsonline.com/reptiles/aesculapiansnake.php

• http://www.google.pl/imgres

• http://www.herpetologia.waw.pl/herpetologia/gady/weze/gatunki/Elaphe%20longissima.htm

• http://portalwiedzy.onet.pl/506,,,,waz_eskulapa,haslo.html

Kamil

Kondzielski

Pawel Ryszawa

Tereny lęgowe w lasach liściastych i mieszanych (głównie w olsach)

Długość ciała ok. 23 cm,

Rozpiętość skrzydeł ok. 44–47 cm

Żywi się głównie owadami, larwami i owłosionymi gąsienicami motyli, czasami wiśnie i czereśnie

Na tereny lęgowe wilgi przylatują dopiero pod koniec kwietnia, w lipcu znowu wylatuje na zimowanie

W Polsce średnio liczny ptak lęgowy niżu. Unika wyższych terenów górskich. To jeden z najbarwniejszych barwnych ptaków spotykanych w kraju. W Polsce przebywa krótko - od maja do września.

Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.

http://www.wikipedia.org/

Agata Kuśmierczyk

Zaskroniec zwyczajnyNatrix natrix

Zaskroniec zwyczajny - niejadowity gatunek węża z rodziny połozowatych.

Żywi się żabami, traszkami, rybami lub drobnymi gryzoniami, które połyka bez uprzedniego uśmiercania. Młode osobniki zaskrooca zjadają dżdżownice, kijanki i larwy traszek oraz małe ryby. Zaskrooce atakują jedynie poruszające się zwierzęta.

Wąż związany jest ze środowiskiem wodnym. Prowadzi ziemnowodny lub lądowy tryb życia. Potrafi doskonale pływad i nurkowad.

Wykazuje głównie aktywnośd dzienną.

Biologia

Jego cechą charakterystyczną są dwie żółte plamy z tyłu dużej, płaskiej głowy. Wierzch ciała ma szarawy, lekko brunatny, często z ciemnymi plamami.

Samica jest większa od samca i osiąga średnio długośd od 85 do 120 cm (wyjątkowo 2 m), a samiec od 70 do 100 cm.

W niewoli zaskroniec żyje do 15 lat.

Zaatakowany broni się, często udając martwego, wypuszcza przy tym nieprzyjemnie pachnącą ciecz, która dodatkowo ma zniechęcid potencjalnego drapieżnika. Może także wydawad dośd głośny syk w celu odstraszenia napastnika.

Występowanie w Polsce

Zaskrooca można spotkad w wielu miejscach w Polsce. Bardzo lubi przebywad na terenach podmokłych, bagnistych i w pobliżu jezior. Niektóre okazy spotykane są nad morzem. Występuje też na nizinach i w górach.

Występowanie na świecie

Kategoria zagrożenia

W Polsce zaskroniec jest objęty ochroną, lecz nie kwalifikuje się

do oznaczenia kategorią większego ryzyka.

Gatunek najmniejszej troski (niższego ryzyka) - nie uznaje się go w większym lub mniejszym stopniu zagrożonym wyginięciem.

Ciekawostki

• Niekiedy zaskrooce zapędzają się w okolice domów (ogródków), nie czyniąc nic złego domownikom i są niegroźne, wręcz unikają ludzi.

• Zaskroniec zawdzięcza swą polską nazwę charakterystycznym żółtym plamom w okolicy "za skroniami". Plamy te są bardzo wyraźne – pozwalają łatwo rozpoznad ten niejadowity i niegroźny dla człowieka gatunek.

• W dawnej Litwie zaskroniec uważany był za zwierzę święte, wierzono bowiem, że domostwo, w pobliżu którego węże te zamieszkają, czeka pomyślnośd.

Literatura

Zdjęcia:

http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Mapa_Natrix_natrix.png

http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Jeune_couleuvre_Natrix_natrix.JPG

http://www.naturephoto-cz.eu/zaskroniec-zwyczajny-pic-2560.html

http://www.zwe.pl/wp-content/uploads/2008/10/zaskroniec-zwyczajny.jpg

http://staw.bieleccy.com.pl/str5_zaskroniec.html

Informacje:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Zaskroniec_zwyczajny

http://www.gdow.edu.pl/stara/www/ela-ulman/pliki/zaskroniec_zwyczajny.html

http://staw.bieleccy.com.pl/str5_zaskroniec.html

http://zaskroniec-zwyczajny.zwierzeta.ekologia.pl/

Aleksandra Puchała

Rana arvalis

Samica

Samiec

Wiosną Podczas innych pór roku

Charakterystyka żab brunatnych

Żaby moczarowe należy do grupy żab brunatnych np. żaba dalmatyoska, żaba trawna. Od żab zielonych, żaby brunatne różnią się tylko morfologicznie.

Żaba dalmatyoska

Żaba trawna

Żaba moczarowa

Cechy charakterystyczne żab brunatnych

Cechami charakterystycznymi żab brunatnych są:

- Błony pławne tylnych stóp które nie sięgają kooca palców.

- Żywienie się bezkręgowcami, między innymi owadami.

- Występowanie plam skroniowych.

Żaba dalmatyoska

Żaba trawna

Żaba moczarowa

Charakterystyka żaby moczarowej

- Jest gatunkiem typowo nizinnym, jednak nie spotkamy jej w ogrodach

- Samiec na porę wiosenną, przybiera barwę niebieską.

- Samice składają jaja głównie nocą, w kwietniu, kiedy temperatura wody nie jest niższa niż 100C.

- Do zapłodnienia zachodzi w wodzie.

- Kijanki wylęgują się już z wykształconą płetwą ogonową.

- Sen zimowy odbywa na lądzie w różnych norach. Zimują z dala od wody.

- Budzą się zwykle w marcu i rozpoczynają wędrówkę do najbliższych zbiorników wodnych by odbyd gody i złożyd jaja.

- Podczas wędrówki nie zachodzi do odruchu płciowego, ampleksus.

- Młode żabki wychodzą na ląd tylko porą deszczową.

Charakterystyka żaby moczarowej

Występowanie gatunku

Występuje na obszarze Europy rodkowej i Północnej. W Polsce występuje niemal na całym obszarze- głównie na nizinach. Zamieszkują łąki, pola, lasy, w różnej

ci od zbiorników wodnych.

- występuje

- nie występuje

Zagrożenie

Główne przyczyny zagrożenia:

- Zanieczyszczone środowisko.

- Zanikanie miejsc rozrodu w wyniku obniżenia poziomu wód gruntowych.

- Trudnośd poruszania się zwierząt w wyniku powstających inwestycji.

Kategoria zagrożenia:

- Czerwona Księga Gatunków Zagrożonych: LC (najmniejszej troski)

Bibliografia

Zdjęcia i Ryciny Informacje

rana arvalis samica- http://pl.treknature.com informacje o występowaniu i o zagrożeniu-https://gddkia.gov.pl/userfiles/articles/z/Zalaczniki_tekstowe/Zalacznik_6_Wystepowanie_plazow_w_Polsce.pdf

samiec w inne pory roku- google.pl zdj. Joanna Mazgaiska

Ogólne informacje- http://www.wikipedia.pl

samiec wiosna- fotoplatforma.pl Ogólne informacje: http://www.gadyiplazypolski.amend.pl/plazy.php

rycina żaby daltamaoskiej i trawnej -http://www.lo2.jadmar.com.pl/publikacje/nad_bobrem/bc_biol_ryby.htm

rycina występowaniahttps://gddkia.gov.pl/userfiles/articles/z/Zalaczniki_tekstowe/Zalacznik_6_Wystepowanie_plazow_w_Polsce.pdf

Wojciech Polisiak

Żółw błotnyEmys orbicularis

Opis

Żółw błotny jest gatunkiem nizinnym, a jego środowiskiem jest woda, którą opuszczają tylko samice dla złożenia jaj. Zamieszkuje nieduże, zarastające jeziorka, leśne oczka wodne, bagna, gęsto zarośnięte i trudno dostępne starorzecza.

Jest drapieżnikiem, poluje i odżywia się wyłącznie pod wodą. Zjada owady wodne i ich larwy, ślimaki, małże, kijanki, żaby, małe ryby. Nie gardzi też martwą zdobyczą. Mniejszą zdobycz połyka w całości, a większą chwyta szczękami i rozrywa pazurami.

Karapaks szary, rzadziej brązowawy.Kończyny, głowa i ogon szare lub czarne, często pokryte żółtymi plamami.

Występowanie

Żółw błotny występuje w centralnej, zachodniej i południowej Europie. Występuje również w zachodniej Azji oraz w północno-zachodniej Afryce. Najbardziej na północ znana wysunięta populacja jest z Litwy.

Dawniej spotykany na terenie całej Polski, obecnie jest bardzo rzadki i występuje wyspowo.

W Polsce populacje żółwia znane są głównie z Pojezierza Łęczyńsko-Włodawskiego, okolic Radomia, zachodniej części kraju oraz okolic Olsztyna.

Zagrożenia

Do czynników naturalnych mających wpływ na regulację liczebności żółwia błotnego zaliczyć można: niekorzystne warunki klimatyczne w okresie inkubacji jaj (chłodne i mokre lato) oraz presję drapieżników niszczących gniazda. Młode żółwie padają ofiarą między innymi lisów, borsuków oraz drapieżnych ryb. Jedynie twardy pancerz zapewnia młodym żółwiom ochronę przed drapieżnikami, a ten twardnieje około piątego roku życia. Dorosły żółw w zasadzie nie ma naturalnych wrogów.

Ochrona

W Polsce objęty jest ochroną prawną od 1935 r., ponadto jako gatunek bardzo wysokiego ryzyka, silnie zagrożony wyginięciem wpisany jest do Polskiej czerwonej księgi zwierząt. Żółw błotny wymieniony jest również w załączniku II i załączniku IV Dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory.

Źródła

http://www.krosno.lasy.gov.pl/

http://darz-bor.info/

http://www.msw-pttk.org.pl/

http://www.emonety.pl/

http://pl.wikipedia.org

http://www.warmiaxxiwieku.pl/

Koniec

Dziękuję za uwagę.