Opowieść została opracowana przez uczniów czterech partnerskich placówek oświatowych:

CEIP San Benito de Lérez z Pontevedry (Hiszpania),

St. Mary’s Catholic Primary School ze Stoke-on-Trent (Wielka Brytania),

Istituto Comprensivo n.3 z Imoli (Włochy),

Szkoły Podstawowej nr 2 z Leżajska (Polska).

Złoty naszyjnik z Castriño

Nieopodal miasta Ravacallos, w hiszpańskiej prowincji Lugo, jest olbrzymia skała na środku rzeki i na tej skale leżał kiedyś złoty naszyjnik z Castriño.

Pewnej deszczowej nocy Maurowie pragnęli go sobie przywłaszczyć, lecz w chwili, gdy zbliżyli się do rzeki, rozpętała się burza z potężnymi piorunami, wpierw rozłupując skałę, a następnie zasklepiając naszyjnik w jej wnętrzu.

Mieszkańcy Ravacallos usłyszeli wielki hałas spowodowany uderzeniami piorunów w wystającą z wody skałę i przybyli nad rzekę, aby zobaczyć, co się wydarzyło. Chociaż była deszczowa noc, dostrzegli oni z łatwością rysę pozostawioną na skale i domyślili się, jakie zdarzenia miały tam miejsce. To właśnie naszyjnik z Castriño wywołał ten hałas, uciekając z rąk Maurów.

Dwa dni później burza rozszalała się na nowo. Piorun kolejny raz uderzył w skałę, tym razem uwalniając naszyjnik. W przeciągu kolejnej doby wszystko się uspokoiło. Pewien ubogi człowiek, który przybył do Hiszpanii z Włoch, przechodząc w pobliżu skały zauważył drogocenny przedmiot. Pomyślawszy, że naszyjnik może posiadać magiczną moc, podniósł go i zabrał ze sobą do swej ojczyzny, aby chronił jego najbliższych przed nękającym ich straszliwym bandytą zwanym Passatore.

Rodzina wspólnie ustaliła, że sprzeda naszyjnik temu, kto zaoferuje najwyższą stawkę, aby móc opuścić niebezpieczne dla nich miejsce. Pierwszą ofertę przedstawił pewien niezbyt bogaty staruszek, proponując pięćdziesiąt srebrnych monet. Kwota nie została jednak zaakceptowana. Kolejna oferta pochodziła od przybyłego z odległego państwa pielgrzyma, który ujrzawszy naszyjnik, postanowił zapłacić za niego trzy tysiące srebrnych monet.

Owym pielgrzymem był polski król o imieniu Leszek, który sprawował rządy nad obszerną krainą położoną po obu stronach Wisły. Włoskiej rodzinie natychmiast spodobała się jego oferta i naszyjnik został zawieziony to Polski jako podarunek dla jedynej królewskiej córki Marianny.

Księżniczka była dwudziestoletnią kobietą, powszechnie znaną ze względu na jej wielką urodę i mądrość. To właśnie dlatego wielu zamożnych europejskich książąt usilnie starało się o jej rękę, ale na próżno. Marianna zakochała się bowiem z wzajemnością w Robinie, szlachetnym lecz niemajętnym angielskim rycerzu, który przybył do Polski w charakterze posła.

Królowi Leszkowi nie podobał się wybór jego córki i zażądał od niej, aby poślubiła niemieckiego króla Ludwiga. Małżeństwo to sprzyjałoby zacieśnieniu więzów przyjaźni pomiędzy sąsiadującymi ze sobą państwami. Zrozpaczona Marianna wolała jednak odebrać sobie życie niż poślubić mężczyznę, którego nie kochała. Tak postanowiwszy, rzuciła się w otchłań Wisły, mając na szyi podarunek od swego ojca. Magia złotego naszyjnika z Castriño uratowała księżniczkę od utonięcia, unosząc jej ciało bezpiecznie na powierzchni wody.

Ostatecznie król Leszek zrozumiał, iż popełnił duży błąd i zgodził się na małżeństwo Marianny z Robinem. Szczęśliwa para wkrótce po zaręczynach udała się do Anglii. Księżniczce bez przerwy towarzyszył magiczny naszyjnik.

Pragnąc trzymać magiczny naszyjnik z dala od wścibskich oczu i szukając jednocześnie dogodnego miejsca na swe zaślubiny, Robin i Marianna skierowali się ku południowym krańcom Anglii. Gdy tam dotarli, zatrzymali się w zamku Wardour, wzniesionym w przepięknej okolicy hrabstwa Wiltshire, i należącym do króla Ryszarda – dobrego znajomego króla Leszka. Polska księżniczka i angielski rycerz zamierzali pobrać się w tym okazałym zamku otoczonym rozległymi ogrodami.

Każdej nocy Marianna nosiła na sobie naszyjnik jako symbol szczęścia i dobrobytu jej ojczystego kraju. Zawsze gdy go zakładała, dostrzegała coś osobliwego – mianowicie jasna złociście promieniująca gwiazda pojawiała się pośrodku nieba. Ujrzawszy ją nocą kilka razy z rzędu, Marianna doszła do wniosku, że owa gwiazda oznacza coś bardzo ważnego. Przekonała następnie Robina, iż powinni podążać za nią i zobaczyć, dokąd ich doprowadzi.

Obydwoje udali się na żmudną wędrówkę po bliższej i dalszej okolicy, podążając za gwiazdą, która jasno świeciła ponad nimi. W trakcie ich podróży naszyjnik zaczął się jarzyć. Blask stawał się coraz jaśniejszy, aż do chwili, gdy para dotarła do olbrzymiego kamiennego kręgu. Wtedy Robin zdał sobie sprawę, iż dotarli do mającego złą sławę miejsca zwanego Stonehenge.

Gdy wkroczyli do środka kamiennej budowli, naszyjnik zaczął świecić jeszcze intensywniej. Marianna i Robin zostali nagle otoczeni przez krąg błyszczących świateł i ogarnęło ich uczucie szczęścia. Uzgodnili, że magiczny naszyjnik, który ich wcześniej połączył, doprowadził ich do Stonehenge z jakiegoś istotnego powodu. Uznali to miejsce jako najbardziej odpowiednie dla ich ceremonii ślubnej. Marianna i Robin pobrali się dzień później w Stonehenge i żyli razem szczęśliwie w Anglii.

Niniejsza praca to jeden z rezultatów wspólnych działań przeprowadzonych przez cztery partnerskie placówki oświatowe (CEIP San Benito de Lérez z Pontevedry; St. Mary’s Catholic Primary School ze Stoke-on-Trent; Istituto Comprensivo n.3 z Imoli; Szkołę Podstawową nr 2 z Leżajska) w związku z realizacją przez nie międzynarodowego projektu edukacyjnego „Poznawanie dziedzictwa kulturowego oczyma naszych europejskich partnerów w interaktywnym świecie” (‘Exploring our culture through the eyes of our European partners in the interactive world’) w ramach programu Comenius.