EXTANTE AMFIBIEËEN

Diversiteit in kikkers is over het algemeen omvangrijk Zeker in bergachtige, tropische gebieden en dat zijn juist gebieden die nog niet zo goed zijn bestudeerd.”

Philoria_frosti_Gillespie http://scienceblogs.com/tetrapodzoology/2008/08/a_world_without_baw_baw_frogs.php

hyloids_with_myobatrachoids_resized.http://scienceblogs.com/tetrapodzoology/2008/08/a_world_without_baw_baw_frogs.php

Philoria_montage_Knowles_et_al_2004.jhttp://scienceblogs.com/tetrapodzoology/2008/08/a_world_without_baw_baw_frogs.php

http://www.biopix.nl/gewone-pad-bufo-bufo_photo-80266.aspx

Gewone pad (Bufo bufo)

Bufo bufo Foto © Biopix: A Neumann

Chinese giant salamander (Andrias davidianus)

Japanese giant salamander (Andrias japonicus),

Salamander pokes its ribs through its skin to defend itself

"Iberian ribbed newt," Pleurodeles waltl,

http://whyevolutionistrue.wordpress.com/2013/04/05/salamander-pokes-its-ribs-through-its-skin-to-defend-itself/

As the old saying goes, “Natural selection is smarter than you are,” and I continue to be amazed at the things it’s come up with. In fact, sometimes I think that biologists should invent a drinking game in which we imagine adaptations and then try to find out if they’ve actually evolved. (To ensure reality, you have to down one if you lose.) Here’s a bizarre adaptation that I heard about the other day but found hard to believe. I looked it up and, sure enough, it’s true.

There’s a species of salamander whose members actually defend themselves by poking their ribs through their skin to produce predator-deterring spines. It thus injures itself in the cause of survival.

This was reported three years ago on the BBC Earth News, and I tracked down the original report, a 2010 paper in the Journal of Zoology by Heiss et al. (reference below). The paper reports morphological and X-ray studies of the “Iberian ribbed newt,” Pleurodeles waltl, found in Spain, Portugal, and Morocco.

First, let’s see a male of the species (photo bu Javier Fuentes, taken from here); note the orange spots, which is where the ribs will poke through.

The authors examined five male and four females adult salamanders.  To simulate a predator attack, the animals were repeatedly touched with a “cotton bud” (I think that’s a Q-Tip to Americans).  Salamanders would then adopt a defensive posture involving either flattening or arching the body.  Their ribs would then protrude, stretching the skin to make predator-deterring spines, and sometimes those ribs would actually pierce the skin (they went through the orange spots shown above).  The beasts would also, like many salamanders, secrete a milky, viscous secretion on their neck, trunk (top and sides) and tail.  Both behaviors are shown in the photos below:

Figure 1.  Defensive behaviour of Pleurodeles waltl. (a) When threatened, P. waltl releases a viscous milky and poisonous secretion onto the skin surface. Arrows indicate regions of high secretory activity. (b) In addition to poison

secretion, P. waltl holds an immobile posture, stretching the skin of the lateral orange warts to the point of penetration by the sharply pointed rib tips (indicated on the left side by arrows).

Although the orange spots may highlight the presence of spines to the predators, they don’t contain any pores or openings through which the ribs can protrude. Dissection of salamanders killed (:-( ) while defending themselves show that the ribs do indeed poke through the skin, making holes in the body.  X-rays and computed tomography show that the spines, which normally point backwards, can rotate forward as much as 50° forward to create the “spines”:

Figure 2.   Radiographs showing anterior rotation of ribs from before (a) to after (b) a mildly threatening stimulus of the same animal. (c, d) Schematic drawings of eight vertebrae (numbers 4–11) with corresponding ribs, pointing to

the differences in rib angle relative to the sagittal body axis before (c) and after (d) stimulus. Both drawings are based on the above radiographs [(c) on (a); (d) on (b)].

Computed tomography images, below, show the forward curvature of the ribs at the tips, which makes for better spines, and their pointy-ness, also a deterrent. The authors note that the proximal (outer) third of each rib is surrounded by a sheath of connective tissue, speculating that this can perhaps speed up closure of the wound after the ribs pierce the skin.

Figure 3.   Computed tomography images showing bony structures of the trunk. For orientation, the crossing arrows on each image indicate the directions: a, anterior; l, left; p, posterior; r, right. (a) Dorsoposterior view of the vertebral column with corresponding ribs. Note that proximal three-fourths of ribs run posteriorly and downwards, whereas the

distal fourth is flexed upwards. The asterisk indicates the neural spine of the vertebrae (v). ri, rib. (b) Ventral view showing a slight curving of ribs in the horizontal axis (indicated by the arrowheads). ri, rib; v, vertebra. (c) Ribs connected to corresponding vertebra by a well-developed two-headed joint consisting of: diapophysis (di) and

tuberculum (tu) dorsally, and parapophysis (pa) and capitulum (ca) ventrally. ri, rib; v, vertebra.

One question is how salamanders that secrete a presumably toxic slime at the same time they make holes in their skin can avoid poisoning themselves. After all, the toxins could enter the body through the holes. Well, like other salamanders, these are almost certainly immune to their own toxins. And this immunity is likely an evolved one, for, as the authors note, when you inject even small amounts of skin secretions from one species into members of a different species, it is fatal, while injecting your own species’ toxin into yourself has no obvious effects.

Now we’re not sure that the ribby “spines” (or secretions) really do deter predators in this species, but secreted slime has been shown to be a powerful deterrent in other species.  And the fact that the erection of ribs occurs only during a simulated predation event strongly suggests that it’s an antipredator device. Showing this definitively would be difficult, as you’d have to somehow have two identical salamanders, one of which doesn’t stick out the ribs when attacked.

h/t: S.

___________________

Heiss, E., N. Natchev, D. Salaberger, M. Gumpenberger, A. Rabanser, and J. Weisgram. 2010. Hurt yourself to hurt your enemy: new insights on the function of the bizarre antipredator mechanism in the salamandrid Pleurodeles waltl. Journal of Zoology 280:156-162.

_

A truly bizarre salamander

http://whyevolutionistrue.wordpress.com/2013/04/01/a-truly-bizarre-salamander/

A new paper in Current Herpetology by Nishikawa et al.  describes a very bizarre salamander, just described and given the name of Tylotriton ziegleri. (It’s a “newt”, actually, which is simply an aquatic salamander in the family Salamandridae. Not all salamanders are newts. Newts in this group are known as “crocodile newts” for obvious reasons.)

Described from 18 males and 1 female collected in North Vietnam, T. ziegleri was recognized as a distinct species both on molecular (mitochondrial DNA) and morphological differences from other species in the group.  The intriguing thing about it is its appearance: totally bizarre, far more like a reptile than an amphibian.

Not only that, but it’s all black except for the tips of its toes and a thin stripe on the underside of its tail, which are orange:

Ziegler’s crocodile newt (Tylototriton ziegleri). Photo courtesy of Tao Thien Nguyen.

Damn, that’s a cool beast!

At first I thought the orange toes and tail stripe might be due to sexual selection by females. In that case only the males should show the trait, but no sexual dimorphism is mentioned in the paper. If the coloration is due to direct selection, then, it’s probably for other reasons. The salamander might, for instance, be “aposematic”: having warning coloration because it’s toxic.  The authors don’t speculate on this possibility, but many aposematic animals are black and orange (bees and wasps, for instance).

The male holotype (VNMN 3390) of Tylototriton ziegleri; dorsal (left) and ventral (right) views.Scale bar=20 mm.

Here’s a closeup of its head:

Detail of adult Ziegler’s crocodile newt. Photo courtesy of Tao Thien Nguyen.

There’s a news item about this species on Mongabay.com, which describes it as threatened:

Ziegler’s crocodile newt is currently only known from only a small habitat of montane forest and wetlands.

“Currently, habitat loss and degradation, especially around the breeding ponds, is a major threat to the populations of the new species,” the researchers write in the paper. “Legal protection of their habitats and regulation of excessive commercial collection are important measures for conservation of this species.”

Crocodile newts are popular in the illegal pet trade and are often over-collected from the wild. There are now ten known species, eight of which have been evaluated by the IUCN Red List. Of these eight, three are threatened with extinction, four are listed as Near Threatened, and only one is Least Concern.

h/t: Steve

___________

Nishikawa, K.,  M. Matsui, and T. T. Nguyen. 2013. A New Species of Tylototriton from Northern Vietnam (Amphibia: Urodela: Salamandridae). Current Herpetology 32(1): 34–49, February 2013.

Blaaskikkers.Nieuwe kikkersoort is knalgeel en geeft geel af 23 mei 2012 Caroline Kraaijvanger 0

In het westen van Panama hebben wetenschappers een nieuwe kikkersoort ontdekt. Het beestje is knalgeel en geeft ook nog eens geel af als u ‘m aanraakt.

De onderzoekers beschrijven hun ontdekking in het blad Zookeys. De kikker is nog geen twee centimeter lang en heeft de naam Diasporus citrinobapheus gekregen.

WIST U DAT… …vogels aan de kleur van kikkers kunnen zien hoe giftig deze zijn?

GeelDe onderzoekers kwamen de kikker op het spoor toen ze de mannetjes hoorden roepen. De kreten verschilden sterk van andere kreten van kikkers. Op dat moment wisten de wetenschappers dat ze mogelijk met een nieuwe soort te maken hadden. Maar het opsporen van de D. citrinobapheus viel vervolgens niet mee. En zodra de onderzoekers hun handen op een exemplaar konden leggen, had de kikker nog een verrassing voor ze in petto. De kikker gaf af: de vingers van de onderzoekers waren direct geel.

Waarom?Waarom de kikker afgeeft is onduidelijk. De onderzoekers bestudeerden de ‘gele verf’ wel, maar daar kwam weinig uit. “We kunnen niet zeggen of de verf een goede verdediging biedt tegen roofdieren, want we hebben geen giftige componenten kunnen ontdekken,” vertelt onderzoeker Andreas Hertz in een persbericht. “Misschien geeft de kleur gewoon heel gemakkelijk af en heeft deze geen specifieke functie.”

De nieuwe kikkersoort. Foto's: ZooKeys 196: 23–46, doi: 10.3897/zookeys.196.2774.

De kikker maakt deel uit van de familie van blaaskikkers. Deze kikkers komen direct als kleine kikkertjes uit het ei. Ze gaan tijdelijk wel als kikkervisjes door het leven, maar die fase maken ze in het ei door. De familie telt heel wat soorten en daar kan nu dus weer een nieuw exemplaar aan worden toegevoegd.

Bronmateriaal:"New frog species from Panama dyes fingers yellow" - Pensoft.netDe foto bovenaan dit artikel is afkomstig uit het blad Zookeys - ZooKeys 196: 23–46, doi: 10.3897/zookeys.196.2774.

Eén van die slecht bestudeerde gebieden bevindt zich op Papoea-Nieuw-Guinea. Kraus vond er in januari 2010 een wel heel bijzondere kikker. De Oreophryne ezra is als jonkie pikzwart. Maar wanneer het dier volwassen wordt, verandert hij resoluut van kleur. Het zwart maakt dan plaats voor een zachtroze huidje en blauwe ogen. Waarom de kikker zo sterk verandert, is onduidelijk. Het zwart beschermt het kikkertje waarschijnlijk prima: hij lijkt met zijn zwarte huid namelijk sterk op een giftige kikker. Maar waarom het dier dat veilige kleurtje inwisselt, is tot op de dag van vandaag een raadsel.

kikkergeslacht: Paedophryne

Kleinste kikkers ter wereld ontdekt13 december 2011 Caroline Kraaijvanger 2

Onderzoeker Fred Kraus heeft in Nieuw-Guinea de kleinste kikkers ooit ontdekt. Ze zijn slechts 8 tot 9 millimeter groot.

Het is niet voor het eerst dat Kraus zo’n kleine ontdekking op zijn naam mag schrijven. In 2002 ontdekte hij zelfs een heel nieuw kikkergeslacht: Paedophryne. Dit hele geslacht is piepklein en de kikkertjes die Kraus nu weer heeft ontdekt, maken ook deel uit van dit geslacht.

Het gaat om twee nieuwe soorten, zo is in het blad ZooKeys te lezen. De soorten hebben de namen Paedophryne dekot en Paedophryne verrucosa gekregen. De kikkers zijn nog geen centimeter lang. Daarmee zijn het niet alleen de kleinste kikkers ter wereld, maar ook de kleinste viervoeters.

Boven: Paedophryne dekot. Onder: Paedophryne verrucosa. Foto's: Fred Kraus.

Zo’n klein lijfje heeft grote gevolgen voor de kikkers. Zo hebben ze ook maar kleine teentjes en kunnen ze slecht klimmen. Daarom brengen ze hun tijd vooral door op bladeren en mos op de grond.

De Paedophryne verrucosa. Foto's: Fred Kraus.

Bronmateriaal:"World's smallest frogs discovered in New Guinea" - Pensoft.net

De allerkleinsteZoals gezegd gingen de hierboven vermelde kikkers in eerste instantie de boeken in als de kleinste kikkers ooit ontdekt. Maar nog geen maand later waren de kleine kikkers van Kraus die titel alweer kwijt. Onderzoeker Chris Austin ontdekte toen kikkers van 7,7 millimeter lang:Paedophryne amauensis. Deze kikkers gingen direct ook de boeken in als de kleinste gewervelde dieren.

Kleinste gewervelde dier ontdekt12 januari 2012 Caroline Kraaijvanger 1

Een wetenschapper heeft een piepkleine kikker ontdekt die de boeken in gaat als het kleinste gewervelde dier.

Onderzoeker Chris Austin van de Louisiana State University deed zijn ontdekking in Nieuw-Guinea. Hij trof er twee nieuwe kikkersoorten aan. Eentje daarvan is Paedophryne amauensis: het kleinste gewervelde dier dat we tot op heden hebben ontdekt.

VisP. amauensis is 7,7 millimeter lang. En daarmee is het diertje net ietsje kleiner dan de vorige recordhouder. Dat was het visje Paedocypris progenetica met een gemiddelde lengte van acht millimeter.

Op het landHet viel nog niet mee om de kleine kikker te ontdekken, zo vertelt Austin. “Maar het is een geweldige vondst.” Het is ook een ontdekking waar we veel van kunnen leren. Op dit moment is de blauwe vinvis het grootste gewervelde dier. En tot voor kort was een vis het kleinste gewervelde dier. Men zou daaruit af kunnen leiden dat extreem kleine en grote lijven alleen kunnen ontstaan wanneer diersoorten het grootste deel van hun leven in het water doorbrengen. Maar de kikker die Austin nu heeft ontdekt, leeft op het land. Blijkbaar hoeft een dier dus niet in het water te leven om extreem klein of extreem groot te zijn.

Handhaven“We geloven nu dat deze organismen niet zomaar biologische rariteiten zijn, maar in plaats daarvan een voorheen ongedocumenteerd ecologische groep zijn.” En ondanks dat de kikkers zo klein zijn, weten ze zichzelf prima te handhaven. Juist omdat ze zo van andere dieren verschillen, kunnen ze een zeer specifiek plekje (een niche) in het ecosysteem opeisen.

Naast het kleinste gewervelde dier ontdekte Austin nog een kikkertje: Paedophryne swiftorum. Ook dit kikkertje is met een lengte van zo’n 8,5 millimeter piepklein. De ontdekkingen van Austin zijn terug te vinden in het blad PLoS ONE.

Foto's: PLoS ONE. DOI:10.1371/journal.pone.0029797

Bronmateriaal:"LSU Professor Discovers World’s Tiniest Vertebrate" - LSU.edu

De foto bovenaan dit artikel is afkomstig uit "Ecological Guild Evolution and the Discovery of the World's Smallest Vertebrate". PLoS ONE 7: e29797. DOI:10.1371/journal.pone.0029797.

Jodi Rowley / Australian Museum.

Wist u dat er ook kikkers zijn die kunnen ‘vliegen’? Wetenschappers ontdekten de kikker Rhacophorus vampyrus in 2008. Het beestje komt nooit op de grond en beweegt zich met enorme sprongen al ‘vliegend’ van boom naar boom.

Een ander bijzonder trekje is het feit dat kikkervisjes kleine slagtandjes hebben.

Nieuwe vliegende kikkersoort doet aan vampier denken10 januari 2011 Caroline Kraaijvanger 1

Wetenschappers hebben in de jungle van Vietnam een nieuwe soort kikker ontdekt. Het dier woont in de bomen. De kikker komt nooit op de grond en gebruikt zijn vingers en tenen om van boom naar boom te springen. Het meest opvallende kenmerk van deze bijzondere kikkersoort is echter nog wel diens vampierachtige trekjes: de kikkervisjes hebben kleine slagtandjes.

De kikker is ongeveer vijf centimeter lang en heeft de naam Rhacophorus vampyrus gekregen. De soort werd voor het eerst in 2008 ontdekt, maar pas eind 2010 konden de onderzoekers met zekerheid concluderen dat het om een hele nieuwe soort ging.

De 'vampiertanden' van de kikkervisjes. Foto: Jodi Rowley / Australian Museum

HoogDe volwassen kikkers leggen hun eitjes in waterpoeltjes die zich in boomstammen vormen. Zo voorkomen ze dat hun kroost het slachtoffer wordt van roofdieren. “De kikker heeft absoluut geen enkele reden om op de grond te komen,” vertelt onderzoeker Jodi Rowley.

HakenHet waren de kikkervisjes die direct de aandacht van Rowley trokken. Normaal gesproken hebben jonge kikkertjes een bek die nog het meest wegheeft van een snavel. Maar de jongen van de Rhacophorus vampyrus hebben twee harde, zwarte haken aan de onderkant van hun mond. Zoiets zagen de onderzoekers nog nooit bij een kikkervisje.

Waar de slagtandjes voor dienen, is nog onduidelijk. Mogelijk gebruiken de kikkertjes de tandjes om hun voedsel te bemachtigen. Volwassen kikkers leggen naast vruchtbare eitjes ook onvruchtbare eitjes in het nest. Deze dienen als voedsel voor de jonge kikkers. Wellicht kunnen zij die eitjes dankzij hun tandjes gemakkelijker openmaken.

De nieuwe kikkersoort. Foto: Jodi Rowley / Australian Museum

Bronmateriaal:""Vampire Flying Frog" Found; Tadpoles Have Black Fangs" - News.nationalgeographic.com

Enorme vliegende kikker ontdekt in Vietnam10 januari 2013 Caroline Kraaijvanger 0

R. helenae. Foto: Jodi J L Rowley / © Australian Museum

Wetenschappers hebben in de bossen van Vietnam een nieuwe kikkersoort ontdekt. Het gaat om een ‘vliegende’ kikker van zo’n tien centimeter lang. Het beest is knalgroen en kan heel gracieus uit bomen naar beneden zeilen.

De nieuwe soort heeft de naam Rhacophorus helenae gekregen. Voor zover bekend komt de kikker enkel in het zuiden van Vietnam voor. Hij leeft er in laaglandbossen. Dergelijke bossen behoren tot de meest bedreigde gebieden ter wereld en hoewel wetenschappers de kikker nog maar net ontdekt hebben, maken ze zich nu al zorgen over hem. Het leefgebied van R. helenae staat namelijk onder enorme druk.

Sommige kikkers uit het geslacht Rhacophorus worden aangeduid als vliegende kikkers. Dat geldt ook voor R. helenae, zo schrijven de onderzoekers in het blad Journal of Herpetology. Sterker nog: deze kikker kan bijzonder goed vliegen. Dat ‘vliegen’ moet u overigens wel met een korreltje zout nemen. Het is meer glijden. Met behulp van flinke vliezen aan de voor- en achterpoten en een soort kwabben aan de buitenzijde van de armen kan de kikker heel gracieus uit bomen naar beneden zeilen. Mogelijk is de kikker ook in staat om van boom naar boom te glijden.

Dat de flinke kikker (met een lengte van zo’n tien centimeter) zo lang onopgemerkt is gebleven, is opmerkelijk. Het leefgebied van het dier bevindt zich op nog geen 100 kilometer afstand van het stedelijke gebied met meer dan negen miljoen inwoners.

Bronmateriaal:"Huge, Green Flying Frog discovered in the lowland forests of Vietnam" - Australianmuseum.net.auDe foto bovenaan dit artikel is gemaakt door Jodi J L Rowley / © Australian Museum.

‘cowboy-kikker’

http://www.scientias.nl/tientallen-nieuwe-soorten-ontdekt-in-suriname/54330

De onderzoekers deden hun ontdekkingen in de tropische bossen van Suriname. Het betreffende gebied is nog tamelijk ongerept. In totaal stuitten ze er op bijna 1300 soorten, waarvan dus enkele tientallen nieuwe.

CowboyEén van die nieuwe soorten is een kikker met de bijnaam ‘cowboy-kikker’. Het kikkertje heeft een uitsteeksel op zijn ‘hiel’. Het uitsteeksel doet sterk denken aan een spoor, vandaar de bijzondere bijnaam.

discovered in Southwest Suriname” by Conservation International / De foto is gemaakt door © Paul Ouboter ("An Armored Catfish, a ‘Cowboy Frog’, and a Rainbow of Colorful Critters discovered in Southwest Suriname” by Conservation International).

Bronmateriaal:"An armored catfish, a cowboy frog, and an rainbow of colorful critters discovered in Southwest Suriname" - Conservation.org

Wipneushttp://www.scientias.nl/kikker-met-wipneus-ontdekt/9062

Op Nieuw-Guinea troffen onderzoekers dit bijzondere exemplaar aan. De kikker heeft een soort wipneus. Wanneer het beestje opgewonden is, staat de knobbel op de neus omhoog. En in andere omstandigheden hangt de knobbel naar beneden.

Kikker met wipneus ontdekt17 mei 2010 om 18:11 uur door Caroline Kraaijvanger 2

Biologen hebben in een afgelegen gebied in Nieuw-Guinea, ook wel bijgenaamd: The Lost World, tientallen nieuwe diersoorten ontdekt. Het lijkt wel of ze allemaal stuk voor stuk uit een fantasiewereld zijn ontsnapt. Zo is er een kikker met een wipneus en de kleinste kangoeroe ter wereld gesignaleerd.

De onderzoekers vonden de nieuwe diersoorten in het Foja-gebergte op het eiland Nieuw-Guinea. De eerste keer dat wetenschappers zich in dat gebied begaven, was vijf jaar geleden. Toen troffen ze al vele nieuwe soorten aan. Maar ook deze keer was er nog genoeg nieuws te zien.

KikkerZo leeft er in het gebergte een kikker met een ‘wipneus’. Op de neus bevindt zich een knobbel die omhoog staat als het diertje opgewonden is. Wanneer de kikker in rust is, wijst de knobbel naar beneden.

De kikker met de knobbel op de neus. Foto: Tim Laman / National Geographic

Bronmateriaal:"'Pinocchio'-Like Frog Among Species Found in 'Lost World' " - News.discovery.com

Mr. Burns

Eind 2010 doen wetenschappers nog zo’n bijzondere vondst. Ze ontdekken een bruine pad. En het dier heeft qua uiterlijk wel wat gemeen met Mr. Burns, bekend uit The Simpsons. En het blijft niet bij deze pad. De onderzoekers stuiten nog op twee nieuwe soorten padden. Eén van deze padden heeft helderrode ogen. De ander lijkt wel gelakte nageltjes te hebben: de uiteinden van zijn pootjes zitten vol streepjes.

Nieuwe paddensoort Mr. Burns

Foto: © Robin Moore / iLCP

16 november 2010 Caroline Kraaijvanger 6

Wetenschappers hebben in het westen van Colombia drie nieuwe paddensoorten ontdekt. Eén daarvan komt tamelijk bekend voor: diens spitse neus doet denken aan de wereldberoemde Mr. Burns die acte de présence geeft in The Simpsons. De ontdekte padden zijn allemaal overigens opvallend: de één heeft strepen op de pootjes en de ander heeft weer helderrode oogjes.

“Ik heb nog nooit een pad met zulke rode ogen gezien,” vertelt onderzoeker Robin Moore naar aanleiding van één van de ontdekte paddensoorten. “Dit is heel ongebruikelijk voor een amfibie en de ontdekking ervan stelt ons in de gelegenheid om te leren hoe en waarom de pad deze heeft.”

TrioMoore is één van de onderzoekers die de padden ontdekte. Zijn team was eigenlijk op zoek naar een verloren gegane kikkersoort, maar dat wilde niet echt lukken. Juist toen de onderzoekers de moed wilden opgeven, stuitten ze op dit bijzondere trio.

RhinellaDe eerste pad komt uit het geslacht Rhinella en woont in de regenwouden van Chocó. De kleur en vorm van het hoofd van de pad lijkt op dode bladeren. Daardoor kan het dier zich perfect verbergen. Dit is ook de pad die zoveel van Mr. Burns wegheeft. Schrijver en producer van de serie, George Meyer, heeft de pad inmiddels gezien en vindt de gelijkenis treffend. “Het heerszuchtige profiel en de schele ogen lijken inderdaad op Monty Burns.”

De tweede pad komt uit het Silverstoneia-geslacht. Het diertje is ongeveer drie centimeter lang en een stuk minder giftig dan diens familieleden.

Foto: © Robin Moore / iLCP

De laatste pad is drie tot vier centimeter lang. De wetenschappers troffen het dier aan op zo’n 2000 meter hoogte, maar weten verder weinig van de pad.

Foto: © Robin Moore / iLCP

De wetenschappers maken deel uit van de groep onderzoekers die verloren gewaande kikkers probeert op te sporen. De campagne loopt in december af, maar heeft al veel resultaten opgeleverd. Diverse kikkersoorten waarvan men dacht dat deze uitgestorven waren, bleken in uithoeken van de aarde toch nog voor te komen.

°Ondanks dat er met zo’n grote regelmaat nieuwe kikkersoorten worden ontdekt, blijft het toch heel bijzonder, zo benadrukt Kraus. “Elke keer als je een ontdekking in de natuur doet – hetzij een nieuwe soort of een nieuw natuurlijk proces – dan is die ontdekking opwindend.” Kraus weet waar hij het over heeft. “Ik heb dat al vele malen mogen ervaren, want ik heb in Nieuw-Guinea al meer dan honderd nieuwe soorten kikkers, hagedissen en slangen mogen ontdekken.” En als het aan Kraus ligt, blijft het daar niet bij. “Ik heb de afgelopen tien jaar zo’n veertien expedities gedaan. Op dit moment heb ik de middelen om nog enkele expedities te ondernemen en ik probeer extra geld te verzamelen om ook in de toekomst te kunnen blijven onderzoeken.” Want er valt nog genoeg te ontdekken. “Ik weet zeker dat er in Nieuw-Guinea alleen al nog honderden kikkersoorten zijn die nog ontdekt moeten worden en in andere bergachtige, tropische gebieden zoals het zuidoosten van Azië en de oostzijde van de Andes wachten er ook nog heel veel nieuwe soorten kikkers.” Het ontdekken ervan is een race tegen de klok. Amfibieën hebben het namelijk mede door de klimaatverandering moeilijk. Veel soorten dreigen verloren te gaan nog voordat we ze ontdekt hebben. En dat is absoluut een gemiste kans, want wie weet wat we nog van deze kikkers zouden kunnen leren.

***Ondanks dat er met zo’n grote regelmaat nieuwe kikkersoorten worden ontdekt, blijft het toch heel bijzonder, zo benadrukt Kraus. “Elke keer als je een ontdekking in de natuur doet – hetzij een nieuwe soort of een nieuw natuurlijk proces – dan is die ontdekking opwindend.” Kraus weet waar hij het over heeft. “Ik heb dat al vele malen mogen ervaren, want ik heb in Nieuw-Guinea al meer dan honderd nieuwe soorten kikkers, hagedissen en slangen mogen ontdekken.” En als het aan Kraus ligt, blijft het daar niet bij. “Ik heb de afgelopen tien jaar zo’n veertien expedities gedaan. Op dit moment heb ik de middelen om nog enkele expedities te ondernemen en ik probeer extra geld te verzamelen om ook in de toekomst te kunnen blijven onderzoeken.” Want er valt nog genoeg te ontdekken. “Ik weet zeker dat er in Nieuw-Guinea alleen al nog honderden kikkersoorten zijn die nog ontdekt moeten worden en in andere bergachtige, tropische gebieden zoals het zuidoosten van Azië en de oostzijde van de Andes wachten er ook nog heel veel nieuwe soorten kikkers.” Het ontdekken ervan is een race tegen de klok. Amfibieën hebben het namelijk mede door de klimaatverandering moeilijk. Veel soorten dreigen verloren te gaan nog voordat we ze ontdekt hebben. En dat is absoluut een gemiste kans, want wie weet wat we nog van deze kikkers zouden kunnen leren.

Nieuwe kikkersoort vernoemd naar prins Charles05 juli 2012 Caroline Kraaijvanger 0

. De kikker heeft de naam Hyloscirtus princecharlesi gekregen. Het beestje is daarmee vernoemd naar de Engelse prins Charles. “De naam princecharlesi is een patroniem waarmee we Zijne Koninklijke Hoogheid Charles, Prins van Wales (Charles, Philip, Arthur, George, Windsor) eren,” zo schrijven de onderzoekers in het paper waarin ze de ontdekking van de kikker bekendmaken. “In zijn oproep om de ontbossing een halt toe te roepen, gebruikt hij kikkers als symbolen en zijn Rainforests SOS Campaign bevat een video met een kikker als de ambassadeur van het regenwoud. Om die reden staat hij in de media ook wel bekend als de ‘kikkerprins’. Prins Charles draagt sterk bij aan de groeiende bewustwording van de strijd tegen de ontbossing, klimaatverandering en het uitsterven van de amfibieën in de regenwouden.”

UiterlijkH. princecharlesi werd ontdekt in Ecuador. Het kikkertje is zo’n zeven centimeter lang en heeft bruin-oranje vlekken op zijn zwarte lijf. De kikker leeft in bomen.

De buik van H. princecharlesi. Foto: Luis A. Coloma

ToekomstDe toekomst ziet er niet zo mooi uit voor het beestje. De onderzoekers bestempelen de kikker als ‘bedreigd’ aangezien het aannemelijk is dat de populatie binnen tien jaar gehalveerd is. De grootste bedreigingen zijn de ontbossing, maar ook het gebruik van pesticiden. “Daarnaast is het aannemelijk dat klimaatverandering en opkomende ziekteverwekkers de populatie net als vele andere soorten bedreigt,” zo schrijven de onderzoekers. Er moeten dan ook snel maatregelen worden getroffen om de kikkers te beschermen en hun leefgebied te herstellen.

Naast deze koninklijke kikker werd er ook nog een andere kikkersoort ontdekt: Hyloscirtus criptico. Deze kikker is net ietsje groter dan H. princecharlesi en donker van kleur. Deze kikker heeft geen grote vlekken, maar stipjes op zijn lijf. De buik is wat grover bevlekt. Ook deze kikker loopt gevaar. Het dier komt maar in een klein gebied voor en mensen dreigen dat gebied in te gaan nemen.

Hyloscirtus criptico. Foto: Luis A. Coloma

STADSKIKKER ontdekt 15 maart 2012 Caroline Kraaijvanger

http://www.scientias.nl/nieuwe-kikker-ontdekt-in-new-york/58310

Verkeerde naamNaar schatting woont de kikker – die nog geen naam heeft – al zo’n 100 jaar in de stad New York , zo schrijven de onderzoekers in het blad Molecular Phylogenetics and Evolution. In al die jaren zagen biologen de kikker heus niet over het hoofd: ze gaven hem alleen een verkeerde naam. Ze dachten dat het een vrij veel voorkomende luipaardkikker was. “Het is heel verrassend dat een nieuwe soort als deze in dit gebied zolang niet herkend werd,” merkt onderzoeker Jeremy Feinberg op.

Raar geluidFeinberg wist zodra hij de stadse kikker hoorde dat het wel om een nieuwe soort moest gaan. In tegenstelling tot de luipaardkikker heeft de nieuwe soort geen lange kreten, maar klinken zijn gekwaakte kreten juist kort. Ook herhaalt hij de korte kreten veelvuldig. “Toen ik deze kikkers voor het eerst hoorde, wist ik dat het anders was. Ik wist dat er iets niet klopte.”

De nieuwe soort. Foto: Brian Curry / Rutgers University.

DNAMet behulp van DNA kon vervolgens worden vastgesteld dat het inderdaad een nieuwe soort kikker is. Het DNA sprak boekdelen: de kikker is heel anders dan de luipaardkikker. Toch zien de twee er vrijwel hetzelfde uit.

Het onderzoek bewijst dat het mogelijk is om zelfs in een grote stad als New York nieuwe soorten te ontdekken. Doordat we weten dat ook dit kikkertje zich in de stad ophoudt, kunnen er indien nodig maatregelen worden getroffen om niet alleen de luipaardkikker, maar ook deze kikker tegen de ondergang te behoeden. Want alleen als we kikkers kennen, kunnen we ze tenslotte beschermen.

Bronmateriaal:"Hiding in Plain Sight: Rutgers Scientist Discovers New Frog Species in New York and New Jersey" - Rutgers.eduDe foto bovenaan dit artikel is gemaakt door Jonathan Brierley (cc via Flickr.com).

14 oktober 2004 door Tycho Malmberg

Amfibieën sterven uitBijna een derde van alle levende amfibieën op aarde is met uitsterven bedreigt. Dit is de conclusie uit een wereldwijd onderzoek waarbij 500 biologen maar liefst 5743 soorten kikkers, padden, salamanders en andere amfibieën in kaart brachten.

Amfibieën blijken veel kwetsbaarder dan bijvoorbeeld vogels en zoogdieren. Terwijl van de amfibieën 32,5 procent op de rode

lijst van beschermde diersoorten staat, is dat bij vogels “slechts” 12 procent en bij zoogdieren 23 procent. De onderzoekers

beschouwen amfibieën als “de kanarie in de kolenmijn”. Het zijn bio-indicatoren die aangeven dat het slecht met het milieu gaat.

De meeste amfibieën zijn afhankelijk van zoet water en vanwege hun poreuze dunne huid zijn ze veel kwetsbaarder dan andere

soorten – inclusief de mens – voor vervuiling en andere veranderingen in het milieu.

Twee door ontbossing bedreigde kikkersoorten uit de bergbossen van Tanzania. Links is de boomkikker Leptopelis parkeri te zien.

Rechts is Nectophrynoides viviparus te zien. Eén van de weinige levendbarende kikkersoorten. copyright David Moyer klik op de

afbeelding voor een grotere versie

Sinds 1980 worden de soortenaantallen nauwkeurig bijgehouden en constateerden wetenschappers voor het eerst de kritieke

situatie waarin amfibieën zich bevinden. Veel soorten konden toen al nauwelijks worden teruggevonden, zelfs niet in

natuurreservaten en nationale parken. Toen werd met name de mens – ontbossing, gebruik van landbouwgif – verantwoordelijk

gehouden voor de afname. Maar ook de schimmelziekte chytridiomycosis, en mogelijk ook het broeikaseffect zijn redenen dat

de kikkers, padden en salamanders het slechter doen dan voorheen. Toch is het lang niet in alle gevallen duidelijk waarom het

nu zo slecht gaat met de amfibieën.

In Noord-Amerika en Europa zien wetenschappers het steeds maar kleiner wordende leefgebied (habitat) als grootste

boosdoener. Terwijl in Oost-Azië de jacht op amfibieën – voor voedsel en traditionele medicijnen – een belangrijk punt is. Maar

in tropisch Midden- en Zuid-Amerika zijn er geen duidelijk aanwijsbare oorzaken. En dat is erg frustrerend voor de

natuurbeheerders. Want ze weten niet welke maatregelen ze moeten treffen om de achteruitgang een halt toe te roepen. Het

enige middel dat gedaan kan worden om deze soorten te beschermen is het kweken van de soorten in gevangenschap. Maar

veel van deze soorten zijn heel kwetsbaar en laten zich niet makkelijk kweken zodra ze uit hun natuurlijke omgeving zijn

geplukt.

De krokodil salamander Tylototriton shanjing krijgt de beschermingstatus kwetsbaar. De salamander komt nog op veel plekken voor in

China. Maar voor hoe lang? Want veel Chinezen gebruiken hem als traditioneel medicijn en ook de handel vormt een serieuze

bedreiging. Foto Henk Wallays, copyright Science klik op de afbeelding voor een grotere versie

Leider van het onderzoek Simon Stuart wil iedere 3 jaar een grondig onderzoek zodat hij beter kan begrijpen waarom een grote

groep amfibieën kwetsbaar is. Ook pleit hij voor meer beschermde leefgebieden, het minder vervuilen van rivieren en meertjes

en betere voorlichting over de schadelijke invloed die de mens op zijn leefomgeving heeft. Stuart: “als er niets gebeurd zullen de

komende decennia nog veel meer amfibieën uitsterven”.

In 2003 werd deze bijzondere kikkersoort voor het eerst ontdekt. Hij behoorde zelfs helemaal tot een nieuwe kikkergroep de

Nasikabatrachidae. De kikker die leeft in India was een ware openbaring in de wetenschappelijke wereld. Nasikabatrachus

sahyadrensis is de enige kikkersoort in deze familie en helaas ook bedreigd. De kikker brengt bijna zijn gehele leven diep onder de

grond door. Echt een vreemd beest. foto S.D. Biju, copyright Science klik op de afbeelding voor een grotere versie

Dit grootste amfibie-project ooit genaamd Global Amphibian Assesment project is uitgevoerd door wetenschappers van de

International Union for Conservation of Nature en Natural Resources (IUCN) en collega’s van Conservation International and

NatureServe en kostte 1,5 miljoen dollar.

De harlekijn kikker Atelopus varius die leeft in Costa Rica en Panama is ernstig bedreigd. Voor heen waren er wel 100 populaties

bekend in Costa Rica. De afname begon in 1988 in het nevelbos van Monteverde. In 1996 dacht men dat hij uitgestorven was totdat

er in 2003 weer een paar herontdekt waren in Costa Rica. Een mogelijke oorzaak voor de afname is de schimmel <chytridiomycosis.

foto Robert Puschendorf, copyright Science klik op de afbeelding voor een grotere versie

Meer weten:

Ruwe data van dit project (Engels)

http://science.naturalis.nl/collections/schatten-van-ncb-naturalis

Amfibieën & reptielen

West-Afrikaanse bruine kikker   (Aubria occidentalis)

Zwartgestippelde boomkikker (Hyla Bernsteini)

Marokkaanse pad (Bufo brongersmai)

Boies kikker (Ceratophrys Boiei)

Goudstreepsalamander (Chioglossa lusitanica longipes)

Blauwe pijlgifkikker (Dendrobates azureus)

Reinwardts vliegende kikker (Hyla reinwardtii)

Japanse reuzensalamander (Andrias japonicus)