Trt, prft d dvn prn hbtr · 2008. 11. 18. · n prn pln D t tt tr prn n D nfttr t rdtr: n ll vl ndv...
Transcript of Trt, prft d dvn prn hbtr · 2008. 11. 18. · n prn pln D t tt tr prn n D nfttr t rdtr: n ll vl ndv...
-
f.
Tertio, imperfeota quaedam divinae processionis habetur
intelligentia, quatenus tum in ipsa earum ratione tum in
consectariis inter se differaunt emanatio causalie et emanatio
intelligibilis. Atqui hae emanationes ita inter se differunt.
Ergo habetur imperfecta quaedam divinae mmxma processionis
intelligentia.
-
'"4,tt ardtdive :a -
Tertio, imperfecta, quaedam divinae processionis habetur
intelligentia, inquantum et excluditur emanatio causalis et
affirmatur emanatio intelligibilis.
Nam ad intrinsecam emanationis oausalis rationem pertinet
ut alius sit actus creAls vel producentis et realiter alius
sit actus qui creatur vel producitur. Qmare, si divina
processio esset emanatio causalis, neque Filius neque Spiritus
sanctus esset a se. Iterum, quia nihil est causa sui,
-
Deinde, ad hano differentiam circa naturam intellectualem,
alia sequitur circa subsistentiam. In Deo enim quia infinitus
eart-Attlue,A2114-14edi-tratnusyllualiti.,11atetri\-VAA_Ert-lonrealis
est, nulla est compositio potentiae et actus; et ideo in
Deo non distinguuntur realiter essentia vel esae vel intellectua
vel tiinuhmtaddtagenexxxi species vel intelligere vel voluntas
vel velle; sed haec omnia per identitatem realem sunt ipse(Sum. theol., I, q. 14, aa. 2 & 4)
Deue; et ideo haec omnia subsistunt, sicut et aliud quodlibet
quod realiter est in Deo. In creaturis, autem, quia finitae
sunt, realis invenitur compositio potentiae et actus; et ideo
in creaturis intellectualibus, quae ita ad totum ens se
habent ut tamen actus totius entis esse non possint, alia
realiter sunt et substantia et intelligere et esse et
potentia intellectiva (Sum. theol., I, q. 54, aa. 1 — 3.).
Si enim substantia angeli esset suum intelligere, intelligere
angeli non esset per potentiam limitatum, et ideo esset
infinitum et subsistens; quod contradictionem importat, cum
angelus sit creatura atque finitus. Praeterea, si esse
angeli esset suum intelligere, aut hoc esse per potentiam
limitaretur aut non; sed neutrum dici potest. Si enim
hoc esse per potentiam limitaretur ad aliquam determinatam
speciem, etiam intelligere angeli limitaretur ad aliquam
determinatam speciem; quod est contra rationem naturae
intellectualis quae totum esna ens respiciat seu, uti dicitur,;fl-"L juteet quo est omnia facere et fieri. Si autem esse angeliA
per potentiam non limitaretur, essetinfinitum; quod est
contra rationea creaturae. Denique tandem si potentia
intellectiva angeli esset sua substantia, aut ipsa potentia
non esset ad totum ens, aiit substantia esset potentia ad
'
-
,
n•••n,-
actum totius entis; quorum primum est contra rationem
intellectus et alterum est contra rationem creaturae.
Quibus perspectis, elucet quod in natura intellectuali et
tiAttd`-'111---solas{im-baistibene-st..as'\per_aztater
sulTatEeti.-610111, 1.-imktatimiNet,\-pe-k...e-safp-pdr.feetttta-
finita non subsistunt nisi ipsum ens compositum ex potentia
substantiali et actu essendi, et a subsistente realiter
distinguuntur tum potentiae operativae ut intellectus et
voluntas tum operationes ut intelligere, dicere, et velle.
Tertio, ad differentiam circa subsistentiam, alia
sequitur circa distinctionem. Nam in naturis intellectualibus
et finitis secundum idem habentur et subsistentia et
distinctio: subsistpnt enim inquantum componuntur ex
potentia substantiali et actu essendi; et nisi per ipsam
potentiam substantialem iam distinguerentur, eadem essent
non solum specie sed etiam numero / ut realiter prorsus;wiw% 4"1")
coinciderent; et cum de eodem secundum idem dari non
parbas possAnt affirmatio et negatio, omnis via ad distinctionem
subistentium iam praecluderetur. Sed in natura intellectuali
et infinita, cum quidquid ei realiter insit necessario
subsistat, eo quod ponitur haec natura infinita, non
praecluditur realis distinctio subsistentium. Si enim in
illa natura esesub emanationes intellectualiter consciae
tum verbi a dicente tum amoria ab utroque, etiam e.stmeato
relationes reales, subsistentes, mutuo oppositae, et realiter
inter se distinctae.
-
Respondetur maiorem non sufficienter distinguere inter
realitatem perfectionis unam et rationes perfectionis duaa.
quod consideratur in tribus simul sumptis est ratio. Quod
tanta in singulis invenitur quanta in tribus est realitas.
Quia ergo opinio proposita unam realem perfectionem ponit,
tantam in singulls quanta in omnibus perfectionem ponit,
si quidem d singuli sunt Deus et unus actus purus et infinita
Dei conscientia. Quia autem opinio proposita duas perfectio4s
rationes considerat, non ideo negat unam perfectionem realem
sed defectum nostrae intelligentiae atque conceptionum agnoscit.
Quae quidem agnitio praeferenda videtur sententiae oppositae,
quae ita conceptionum claritatem obscuritati mysterii anteponat,
ut negare non dubit4 Deum quidquam de sua perfectione per
dogma SS. Trinitatis revelasse.
Quantum aliautem ad auctoritates quae afferri possint,
respondetur eas non probare id quod obiciens intendit.
V. g., conc. Toletanum XII: "Singulariter ergo, et
unaquaeque persona plenus Deus et totae tres personae unus
Deua confitetur et creditur: una illis vel indivisa atque
aequalis Deitas, maiestas sive potestas, nec minoratur in
singulis, nec augetur in ammtham tribus; quia nec minus
aliquid habet, cum unaquaeque persona Deus singulariter dicitur,
nec amplius, cum totae tres personae unus Deus enuntiantur." DB 279.
Quo in loco manifeste agitur de consubstantialitate atque
aequalitate divinarum personarum; id quod nec minoratur in
singulis nec augetur in tribus estA Deitas, maiestas, potestas;
tylticArad perfectionem divinam concipiendam, utitalt_Atal-talvaturt.s.takt
064-sdeo-nvn determinatur quot rationibus perfectionis indigeamus
t; 1 • : •
••;
-
Ad primum ergo sic proceditur. Videtur quod subiectum
temporale non possit esse temporale quatenus subiectum est.
Nam subiectum est quatenus subatantia est; temporale est
qmsmilmmmmtahils quatenus mutabile eat; sed subiectum temporale
non est mutabile secundum suam substantiam sed tantummodo
secundum sua accidentia; ergo subiectum tenporale qua subiectum
non est temporale.
Respondeo auod tripliciter dicitur substantia. Nam
primo modo nxiot subatantia nihiJ est aliud quam rei essentia;
sed nulla res creata eat sua anbatamtin essentia; et ideo
secundum hanc acceptionem nulla res creata est sista sua substantia.
Quare, si per substantiam intelligitur essentia, conceditur
substantiam esse immutabilem, sed negatur sublectum, a sua
eesentia distinctum, ideo esse immutabile.
Alio autem modo sumitur substantia ut praedicamentum;
et sic dividitur substantia in primam atmmnmmmdintam (hic homo,
hic bos) et secundam (homo, bos). Ian vero patet subsistens
distinctum non•esse substantiam secundam niei secundum opinionem
Platonicorum aui posuerunt universalia subsistere. Et ideo
quamvis substantia secunda sit'immutabilis, non sequitur
subiectum temporale qua subiectum esse immutabile.
Si autem sumitur substantia ut substantia prims, distingui
oportet inter id quod significatur per substantiam prtnam et
rationem propter quam substantia prima dicitur substantia.
Ad cuiva intelligentiam notate ouod Socrates hieme frigescit
et aestate calescit, Socrates est hic homo, hic homo est
aubstantia prima, ergo substantia prima hieme frigestsit et
aestate calescit. Ubi facile admittuntur praemissae et
tamen mira videtur conclusio. Nulli enim dubium est
-
Quemadmodum exsistentialis conCeptio pei ,sonae in divinis
admitti possit.
Non agitur de multis divereisque sententiis enumerandis,
comparandis, clarificandis, iudicandis, sed de iis elementis
seligendis atque purificapdis quae ad matorem divinarum
personarum intelligentiam esse posaint.
?rregprtipc4—malla
-eu ----ketii Alante\zar6 ig.--etrb \Pattaae---611443-13-1-12t -e&Or40'
1:01ViA
Primo, ergo, circa methodum illud in primis intelligihac in quaeatione
oportet quod (1) omnia quae.ipsi dicimus, ipsi mediante vero
et sub ratione entis apprehendimus et dicimus, (2) omnia
pariter quae dicimus a 1ectore in primis mediante vero et
sub ratione entis apprehendi oportet, (3) nihilominus,
ita subiectum describimus ut ea quae de mubiecto dicamus
nondum ab ipso subiecto mediante vero et sub ratione entis
apprehendantur, et (4) ut lector intelligat ea nuae de
hoc subiecto dicamus, debet incipere quidem ex veris sub
ratione entia apprehensis ut tamen in se ipsum redeat proutsit
ipse lut sui conscius dum inquirit, reflectitur, inzte1ligit,
concipit, evidentiam ponderat, in ordine ad iudicandum vel
eligendum.
Deinde, distingui oportet inter haminem quemlibet
prout de facto est et hominem prout sempiternis rationibus
esse debet. Nascitur enim homo ut animal rationa1e, at
nascitur ut tempore perficiatur tum qua animal tum qua rationalnis.
Neque dubium esse potest quin communiter et celerius et facillus
perficiatur homo qua animal quam qua rationalis. EXquo
-
Quibus perspectis, facile ad conclusionem pervenies,
nempe, quod relatio externa non addit aliam realitatem
subiecto intrinsecam super realitatem relationis internae.
2. Arguitur deinde ex erroneo fundamento eorum qui
ponant relationem externam qua externam addere aliam
realitatem subiecto intrinsecam super realitatem relationis
internae. Credunt enim solummodo in sua opinione salvari
posse realitatem relationis; et hoccredunt quia imteim
rexlationes internae et realea eos fugunt. Nam sl nulla
realitas relativa in subiecto ponitur neque ante actualem
eius aequalitatem neque cum actuali aequalitate vel alia
relatione externa, sane tollitur
-
2. Praeterea, arguitur ex abonis absonis consequentiis
sententiae oppositae.
Consideretur quodlibet quantum, A, quod ad omne aliud
quantum simile in toto universo secundam aliquam proportionem
arithemticam realiter refertur. Quare, omnia alia quanta
per proportionem inversam
0
-
Utrum in rebua creatis exsistat aliquid cood secundum
totam Buam realitatem nullatenus sit relativum.
Ad terminos.
in rebus creatia, et ideo non agitur de Deo qui in philo-
sophia concipitur ut simpliciter absolutus sed in theologia
cognostakitur relationes intraneas et reales habere.
exsistat, ergo quaeritur non de conceptibus sed de rebua;
nulli enim dubium est quod co4cipi potest absolutum simpliciter;
sed quaeritur utrum vel una res sit quae realitatem simpliciter
absolutam habeat.
aliouid, secundum totam latitudinem dicitur ad significandum
sive id auod est sive id quo constituitur id quod est.
secundum totam suam realitatem, et ideo neque responsio
affirmativa probatur eo quod alicui insit aspectus
0
-
E contra, cum absolutum secundum quid ex ipaa sua rationesit sit
secundum quid absolutum mit et secundum quid szt relativum,
pariter patet relationem realem realiter identitficari posse
cum aubiecto quod sit absolutum non simpliciter sed secundum
quid.
-
Utrum in rebus creatis aliouid exsistat quod secunium
totam suam realitatem nullatenus sit relativum.
Ad terminos.
relativum: quod ad refertur; opponitur absoluto.
Kullatenus relativum: idea ac abeolutum simpliciter;
nullum ordinem habet ad aliud quidquam.
secundum totam suam realitatem: et ideo neque probatur
aliquid esse simpliciter absolutum quod secundum quemdam
aspectun suae realitatis nullatenus sit relativum, neaue
e contra tollitur absolutum simpliciter eo quod alicul
insit relat.io rationis.
aliquid: quidquid, sive ens quod, Bive ens quo, sive .
totum, sive pars.
, in rebus creatis, et ideo•de praesenti non quaeritur
utrum Sint relationes reales in Deo.
exsistat: agitur ergo non de conceptibus sed de rebus,
et ideo quaeritur, non utrum absolutum simpliciter concipi
possit, sed utrum in rebus creatis de facto inveniatur.
Q.uaebtionis intentio.
Cum absolutum simpliciter dmadinAmtmsomas ex ipsa
Bua ratione seu definitione nullatenus sit relativum,
patet onnino a parte rei identificari non posse absolutum
simpliciter et relativum. Attamen, antequm qUis ex hac
evidentia concludere possit ad realem distinctionem inter
relationem realem eiusdemque d subiectum, demonstrandum
videtur quod in rebus creatis absolutum simpliciter exsistat.
-
rnA:717.".1.nre.,•..V...w.q.e.:.,,,,,,:f.!:_,,,.ij.,•,„4-,1=4)
„.. ,;,„;....,...,,„.:-..-..;;...-...:,......,-.,•:,, .:-..........
finitum quod actu est, simpliciter absolutum esse potest.
Proinde, inquantum ns scientia est cognitio per causas,
res in causass suas tum intrinsecas tum extrinsecas reducit.
Sed quod in causas reducitur, ad dausas refertur tamquam
effectus; et ideo nihil quod scitur inquantum est effectus,
absolutum simpliciter esse potest. Praeterea, omnis causa
finita etiam est effectus; et ideo in rebus finitis non
invenitur absolutum simplxiciter.
Iterum, sicut nihil est tantummodo causa, ita etiam
nihil est tantummodo effectus, sed omnia in genere
quodam atque specie ponuntur; et ideo praeter relativitatem
causae et effectus, etiam in omnibus est agnoscenda ratio
quaedam absoluti
0
-
Ulterius, hi actus sentiendi, intelligendi, sunt
accidentia; ex ipsa eorum ratione in alio esse eis competit
et de facto in alio sunt. Praeterea, sicut accidentia
apta nata aunt in substantia esse, ita parfter aubstantia
apta nata est per accidentia perfici. Quare sicut fieri non
potest ut auantitaa Petri augeatur quin Petrus auantitative
augeatur, pariLer fieri non potest ut sensus Petri ad actum
reducatur auin Petrue sentiat vel ut intellectus Petri ad
actum reducatur quin Petrus intelligat. Unde dici solet
quod sensus non sentit sed homo per sensum et intellectus
non intelligit sed homo per intellectum.
Iam vero sicut ex propria merfectione ontologica
JJ omnis actus sentiendi intelligendi est actus conscius,.°r/'
P pariter ex propria ratione accidentis sepultur auod omnis
talis actus conscius non solum in subiecto sit ut subiectum
sentiat vel intelligat sed etiam ut subiectum conscie
sentiat vel conscie intelligat.
At conscientiam definivimus praeviam quamdam at que
informem experientiam internam sui suorumque actuum. Et
ex supra dictis constare videtur eiuemodi conscientiam
constitui eo nuod accidentia in tali gradu Derfectionis
gra ontologicae perficiunt substantian in tall gradu perfectionis
ontolosicae. AliisT verbis, analysis metaphysica conscientiae
eo perficitur quod analysis generalis entis finiti ad entia
in tali gradu perfectionis ontologicae appliCatur.
e De causis constitutivis unitatis in conscientia finita.
Distinguuntur unum transcendentale, unum per se, et
unum numerice.
Unum transcendentale cum ente convertitur. Super ens
non addit nisi negationes. Definiri solet indivisum in se
-
Ad argumenta.
Argumentorum difficultas in eo est quod relationes
internae non innotescunt niai per scientias proprie dictas.
Quamdiu enim cognitio in stadio mere descriptivo immoratur,
definitionibus nominalibus et contingentibus rerum duatems
connectionibua contenta manet
-
Circa argumenta.
Quaestionis difficultas est duplex, nempe s ignorantia
scientiae proprie dictae et materialismus sive apertus sive
latens et tectus.
Nam si nulla atuommitta scientia proprie dicta cognoscitur,
etiam nullae relationes internae cognoscuntur. Quamdiu enim
cognitio humana in stadio mere descriptivo immoratur, et
definitionibus mere nominalibus utitur et contingentibus rerum
connectionibus contenta manet. Sed, uti patet, non ante
acceditur ad •elationes internas et reales quam ad definitionea
essentiales et nexus rerum necessarios perveniatur.
Praeterea, quicumque sive aperte sive tecte et latenter
materialismo indulget, ei non veriba sed falstm videbitur
declaratio entis realis aupra posita. Reale enin ei eat,
non quod vero ludicio innoteacat, sed quod ante omnem intellectus
operationem extra invenitur sive per experientiam sensitivam
sive per nescio quem intuitum.
-
1. Si sant propositiones analyticae verae, sunt relationes
Internae reales. Atqui sunt propositiones analyticae verae.
Ergo sunt relationes internae reales.
Ad maioremq: in propositione analytica praedicatum est
de ratione wubiecti; a111s verbis,
-
Argumenta.
1, Si sunt accidentia realia, sunt relationes internae
reales. Atqui sunt accidentia realia. Ergo sunt relationes
internae reales.
Ad maiorem: accidens definitur per relationem ad aliud
cui inesse ei competit. Iam vero relatio ouae ad definitionem
pertinet tolli non potest quin tollatur ipsum definitum
0
-
Coindiditet divisum a quolibet alio. It '0'.414treil-dex hoc unum cum obiecto
possibili cuivalibet iudicii: possibile enim, iudicii obiectum
subest principiis identitatis et non-contradictionis, et his
conformatur ouodcumoue est quomodocumque indivisum
in se et divisum a quolibet alio.
Unum per se est unitas prout intelligendo (intus legendo)
conspicitur. Opponitur uni per accidens quod ideo per accidens
dicitur et est quia iis componitur ouae quodammodo simul sunt
quin nexu '!:ositive intellicibili inter se religentur. Ita
acervua lapidum est unum per accidens; homo autem vel circulus
eat unum per se.
Unum numeric6 est unum auod est nrinciAum numeri.
Eadem enim unitas posILive intelligibilis in multis ita
inveniri potest ut non addita alia intellicibilitate sed
sola multiplicata lateria inter se dif erant. Ita hic homo non
est ille, et hic circulus non est ille.
Porro, triplex haec unitas in conscientia finita
invenitur et ideo de eiusdem causis aliould dicendum est.
Iam vero unitaa conscientiae transcendentalis vel
actibus vel subiecto applicatur. Si actibus applicatur,
habett ► diminuta illa indivisio in se et divisio ab omni alio
quae accidentibus colvetit. Si vero subiectum 'applicatur,
habetur unum simpliciter: ille enim nui sentit et intelligit
est ipsa subsistens persona; est ergo ens simpliciter et
unum simpliciter, seu realitas sibi identica in gradu perfectionis
ontologicae oui naturae intellectuali finitae competit.
Denique secundum hanc unitatem transcendentalem subiecti
agnoscitur eadem perdonm etiam in iis quae per amnesiam
quales fuerint obliti sunt.
Unitas per se conscientiae in eo consistit quod omaia
quae subiecto conscie occurrunt in ordinem quemdam unum atque
o
Page 1Page 2Page 3Page 4Page 5Page 6Page 7Page 8Page 9Page 10Page 11Page 12Page 13Page 14Page 15Page 16Page 17Page 18Page 19