SKRIVENA STRANA ISTORIJE - SLOBODNI UNIVERZITET...

1

SKRIVENA STRANA ISTORIJE

Okretna vrata Mreže

“Metak svastika – nostalgija Volstrita”

umjetnički rad autora teksta

(fotografija i efekti)

2

Sadržaj

– Predgovor………………………………………………………………………3

– Uvod…………………………………………………………………. ………...4

– PRVI DIO – Suec, tri musketara i “okretna vrata” Godina ’56 ; Suec i tri musketara; Intermarijum; SAD i naftne kompanije; SSSR i

Maks mreža; KGB i GRU igrice na Zapadu; Politika “okretnih vrata”; Firma “

Saliven&Kromvel” braće Dals i pranje novca……………………………………….9

– DRUGI DIO – Roba na geopolitičkom tržištu – uvoz i izvoz “nacista” u boji Gelenov “Org” u Sueckoj krizi; CIA, OPC i FBI zajedno; Pacovski kanali; Plan “Crvene

kape”; Operacija “Spajalica”; Zakon “100 osoba”; Muslimanska braća stare-nove

generacije; Karitas i Crveni krst; Stvaranje MMF-a i temelja STO-a kao završni čin pranja

novca…………………………………………………………………………..19

– TREĆI DIO – Zvanično stvaranje Vatikanske banke………………………...26

– ČETVRTI DIO – Neki od razloga zbog kojih je ubijen Kenedi………………31

– PETI DIO –Nacistički V-3 i Sadamov Veliki Vavilon kao neprimjećeni

blizanci………………………………………………………………………….33

– ŠESTI DIO – Intervju sa Mengelom u britanskom dokumentu

Mengele, sarin i operacije izbjeljivanja kože u američkom šou biznisu; Otkud Arapima formula

za nacistički nervni gas? Jeftiniji od atomske bombe, a jednako smrtonosan……………...36

– SEDMI DIO – Korijeni NSA – u paranoji, samoodbrani, stereotipima i kontroli Tajna Ultra kodiranja; Operacija “Šamrok”; BRUSA sporazum; Akt o stranom

obavještajnom nadzoru; “Jevrejska soba”………………………………………….…41

– OSMI DIO – Kako se istorija sahranjuje i eshumira?..........................................47

– Zaključak………………………………………………………………...……..49

– Literatura……………………………………………………………………….50

3

Predgovor

Stari agenti klasifikuju novinare tek kao nekog za nijansu iznad političara, jer od njih curi

više tajni nego od bilo koga drugog. Ima, uvijek je bilo i biće, novinara-agenata. O njima neće biti

riječi u ovom radu, osim na jednom mjestu ukratko. Primjeri su brojni, a sigurno najbolji u

Vijetnamcu čije je ime bilo Fam Ksuen An, koji je kao krtica Vijetkonga (protiv američki

orijentisane vlade južne Republike Vijetnam) bio u srcu američke mašinerije punih dvadeset

godina. Radeći u „Vijetnam-pres“, „Rojters“ i „Tajm“, ispleo je mrežu kontakata kojoj nije bilo

premca – s političarima, generalima, agentima, američkim diplomatama, šefovima CIA i sl.

Svojom mrežom kontakata uspio je doći do najpovjerljivijih dokumenata. Na kraju je bio

konsultovan od vojnog vrha Vijetkonga za ključne akcije, koje su uspješno završene najviše

njegovom zaslugom. Drugo mišljenje agenata o novinarima jeste da su oni „nepredvidljive

štetočine sa licencom za curenje“, pa ako uzmemo kao primjer Ksuen Ana to zaista jeste tako,

barem je bilo u neprijatnom iskustvu južne Republike Vijetnam.

Ukoliko se pitate kakve su reputacije agenata nekih službi, onda možemo reći da u

najobrazovanije agente špijune spadaju britanski. Kako po primjedbama tako i po dosjetljivosti.

Žene agenti im spadaju u najpametnije, i to toliko da su u intervjuima muški MI5 i MI6 kadrovi

dosadni spram njih.

Ruski agenti su pretežno do 1995. bili isključivo muškog sastava. Više su predusretljivi, a

jednako korumpirani kao i britanski. KGB se sastojao od djece političara, slično kao kod

jugoslovenske UDB-e. Bili su tu mahom neiskreni komunisti. Ruska vojna služba GRU regrutovala

je ljude isključivo na osnovu intelektualnih zasluga i fanatične posvećenosti. U svakom slučaju,

ruske službe, naročito vojna GRU, izvodile su tokom nekoliko generacija nesumnjivo najbolje

obavještajne operacije u svijetu. Zato je GRU bio najzaslužniji za opstanak Sovjetskog Saveza

toliko decenija. Mnogim ruskim obavještajcima se prije oko 30 godina činilo da će im ubuduće

ekonomiju zemlje voditi strana ljevičarskih diletanata ili bivših KGB-ovaca (što se i desilo sa

Putinom), a da će vlada biti kontrolisana od strane nacionalista iz GRU-a.

4

Uvod

“Podeli ih, zavadi i uzmi im naftu i gas”, naslov je jednog teksta Ivone Živković. Decenijama

nas uče da je ono što znamo kao “istorija” odnos uzroka i posljedica. To može važiti samo za ono

što je vidljivo. Ono što mi učimo kao “istorija” najčešće jeste samo uzrok-posljedica vidljivog na

sceni, što slijedi nakon izakulisnih radnji umreženih kontra/obavještajnih službi, korporacija i

političara. Dakle, ne pravi i dubok odnos jednog sa drugim (uzroka i posljedice). Uzrok i posljedica

djelo su velike mreže. Istorijski događaji djelo su velike mreže. Odnos lokalnog i nelokalnog

početka. Ono što prethodi vidljivom, što pokreće i kreira događaj/e.

Tumačiti uzrok-posljedice vidljivog na sceni nije prava istorija, već više puta ponovljeno

naučeno tumačenje “autoriteta” o dešavanju iz politike, diplomatije i sl. Tako se stvaraju kultovi

ograničenog mišljenja koji održavanjem mogu trajati decenijama, pa i vijekovima. Na njima

nerijetko “autoriteti” u nauci grade kulu od karata. Primjeri su milionski – od kosmologije

zasnovane na promašenoj teoriji Ajnštajna, pa do istorije Južnih Slovena zasnovane na “djelu cara”

Porfirogenita. U školama na primjer, i na fakultetima, učimo našu istoriju po “uzroku i posljedici”

zapisanim u očiglednom, a još uvijek nepriznatom falsifikatu – interpolaciji poglavljem “Spis o

narodima” u djelu vizantijskog cara “De administrando imperio”, Konstantina Porfirogenita. Da

je to car pisao sigurno bi u naslovu koristio jezik i pismo Romeja, i bio bi mnogo precizniji. Zato

je pitanje je li on uopšte autor čitavog djela. Ako decenijama učimo “istinu” po nečemu takvom,

onda to znači da ne učimo pravu istinu. Decenijama niko od važećih “autoriteta” nije uzeo taj

“carev spis” u “originalu”, naučio jezik i onda pristupio analizi, već se samo prepisivački drže

ustaljenom mišlju istoričarskih “autoriteta” iz XIX vijeka. Za staru istoriju traži se velika žrtva,

koja počinje od učenja starih jezika koji su prisutni i danas u novijoj formi, ili izumrlih kao latinski

u klasičnoj i tradicionalnoj verziji.

Rimljani rekoše: “Ponavljanje je majka znanja” (Repetitio mater studiorum est). Jeste, tačno.

Ali isto tako i ponavljanje površnih znanja pa i laži jeste “majka znanja” – tj. utvrdi poluistinu i

neistinu da bi bio zamajavan i nagrađen diplomom, a da toga nisi ni svjestan. Globalni sistem,

svijest u kojem živimo je savršena maska i Faradejev kavez. Jedan “Matriks” u suštini. Iako nije

cijela istorija lažna kako govore “kritičari”, učenje javne istorije kroz ponavljanje putem

“prosvetnog” sistema zbog ukidanja mišljenja u nauci nalik je Gebelsovoj funkciji reakcionarne

propagande za funkcije društvenih sukoba (što i danas caruje medijima). Tako se stiče utisak da

najmlađi doktor nauka, Jozef Gebels, u Trećem Rajhu nije ništa izmislio već samo definisao i

formulisao stanje iz posmatračke analize kako svijet funkcioniše. Nema veće labaratorije od javnog

mnjenja. To znaju svi manipulatori koji vladaju na globalnoj sceni uz pomoć razne “elite” pa i one

“intelektualne”. Poluge Vlasti i vlasti su svuda. Mreža Sistema održava sve to, davno

uspostavljenom rezonancom. Ko uspije izaći iz šablona uspostavljene rezonance, ili ko u njemu

(javnom sektoru) nikad nije ni bio a “budan” je misaono, taj je problem za Sistem – nekad manji a

nekad veći.

Na čelu prosvetnih sistema stavljaju se ljudi koji rade ne/svjesno za obavještajne službe

određenih velikih sila, po diktatu imperije koja vlada nad kontinentom. Kao domaćini, kupljeni na

razne načine i psihoprofilom pročitani, projekat dezinformisanja djece u razvoju obavljaju bolje

nego što bi i jedan okupator sa vojnom upravom to uradio. Takvi ljudi pišu nastavne planove i

5

programe na globalu čitave jedne države, a nagradna putovanja iz inostranstva dobijaju još i za

“najbolji udžbenik”. Da tragedija bude veća hvale se time ne/svjesni svoje žalosne uloge. A jezik

svoje ne/svjesne agenture razviju svima, nebitno je li um trijezan ili ne. Hvale se i “patriotizmom”,

i da će se ukoliko ih maknu iz Ministarstva prosvete žaliti stranoj vladi zemlje (“meceni”) da ih

vrati na poziciju. Takva imena su potpuno nebitna da bi se uopšte spomenuli. Oni su najniži

poslušnici kojima je zadatak da zaglupljuju umove djece u razvoju. A ponosni su kao da su zadužili

čovječanstvo. Neko ih je samo dobro procjenio, i dobro ih koristi. Koristi njihove komplekse,

frustracije, pohlepe, želje, trauma – zbir sabiraka i zavisnost Sistema zbira od promjene sabiraka.

Ne moraju čak ni da rade za neku obavještajnu službu svjesno. Ima i onih koji rade nesvjesno.

Neke obavještajne službe takve nazivaju “korisnim idiotima”. Problem je samo što otupljuju

generacije po svim parametrima. Ni međunarodni naučni seminari istoričara na koje smo bili nisu

daleko od istog – krajnji cilj im je da djeci uvedu čisto vizuelnu nastavu, dok su udžbenici već u

dobroj mjeri pretvoreni u slikovnice. Jasno je – udžbenici prethode budućoj vizuelnoj nastavi –

kroz udžbenike pripremaju budućnost. Zato se pišu tako da se što manje zna i od javne istorije.

Tako se otupljuju osjećaji roditeljima, koji su svjesni promjena, ali ne i kakvih krajnjih planova. A

njihova djeca ne znaju ni kakvi su bili udžbenici prethodnih generacija, a kamo li da znaju kakvi

trebaju biti i kakvu istoriju uče.

S druge strane, u vrijeme informisanja kakvo je danas, plasiraju se ujedno i stara uvrežena

mišljenja, u kojima se krije poluistina i laž dezinformisanjem. Tako kod “kritičara” postoje

uvrežena mišljenja da su cionisti zlo koje vlada. Doduše svijet zaista funkcioniše po načelima iz

“Protokola sionskih mudraca”. U to nema sumnje kada se analizira funkcionisanje Sistema. Pitanje

koje danas treba postaviti jeste ko ga je pisao, podmetnuo za antijevrejsku akciju i ko ga upražnjava

praktično? Isto sigurno važi i za ezoterični “Talmud” koji se ponegdje spominje poslednjih godina.

Kako je u kriminalistici poznato podmetanje za prikrivanje vlastitog nedjela, tako se u globalu

podmeće i nekim narodima da bi postojao dežurni krivac i žrtveni jarac. Oni koji su “crvene”

izjednačavali sa “međunarodnim jevrejstvom”, a to nije bio samo Hitler, već i njegovi finansijeri,

su vjerovatno podmetnuli “Protokol” Jevrejima koristeći se starovjekovnom stigmom za Jevreje.

Da su cionisti “jedino zlo” kako neki “kritičari” tvrde, onda ne bi cionisti bili špijunirani prije 1948.

od strane pirata sa Volstrita i britanskog Sitija, kao i vođa britanskih cionista, Rotšild. Čak i jedan

od Hitlerovih finansijera, baron Rokfeler, takođe je bio špijuniran. U svijetu onih koji vladaju na

vidljivoj sceni, svako svakog špijunira. To se može pripisati psihopatologiji.

Pokojni Saša Marković je knjigom “Manifestom protiv imperije” prije nekoliko godina

napravio fenomenalnu sintezu o skrivenoj istoriji, ali bez udubljivanja u obavještajni korpus

sistema. S druge strane, Noam Čomski u knjizi “Intervencije” griješi kada kaže da je Izrael čedo

SAD-a. Sjajan naučnik Čomski dobro opisuje američki slučaj i knjigom “Godina 501 – Konkvista

se nastavlja”, ali opet nepotpuno. Isto tako danas brojni analitičari najvno govore kako će Donald

Tramp suštinski promjeniti neke stvari. Trče prije vremena u svojim tvrdnjama. Zaboravljaju ili ne

znaju da su ljudi iz obavještajnih službi, umreženi sa korporacijama i Volstritom radili iza leđa i

Franklinu Ruzveltu, Trumanu, Ajzenhaueru i Kenediju kad god su suštinu američke politike htjeli

mijenjati. To je djelo prakse kako prije njih, tako i poslije. Zar ne bi mogla ista praksa da se nastavi,

a da trenutno povlačenje u američkim vojnim in/direktnim ekspanzijama bude u cilju regeneracije

ćelija imperije? U ovome što tvrdimo nema “defetizmu”, kako kažu pojedini subjektivni

“analitičari”, već razuma i realnosti. I kao što su brojni istočni nacisti bili ujedno i ruski agenti,

tako ne bi čudilo da se jednog dana otkrije da su u današnjoj Ukrajini Jasenjuk, Porošenko i slični

ujedno bili i ruska agentura. Dakle, pojave ne treba tumačiti prema onome što je u javnosti vidljivo,

6

nego prema onome što u javnosti nije vidljivo. Da se rudno bogatstvo nalazi na površini rudnici se

ne bi kopali.

Podaci iz objavljene arhivske građe obavještajnih službi, uporedno sa intervjuima anonimnih

penzionisanih agenata i memoara, pokazuju da ono što se dešava u svijetu kroz čitav prethodni

vijek-dva jeste posljedica koju danas živimo. Zato treba biti veoma obazriv prema vijestima iz

medija, pa čak i na temi priča o “Velikom Izraelu”. Jer to može veoma lako ličiti na nekadašnje

priče o “Velikoj Srbiji” koja se nikad nije ostvarila, niti je čvrsto postojala kao ideja (jer ne bi bilo

Jugoslavije), ali zato jeste postojala “Velika Hrvatska” kao NDH, “Velika Albanija” i ostale

“Velike” od 1941-1945. godine, koja se namjerno ne potencira iz programiranog licemjerstva i

vještine vladanja svijetom. Nije Srbija nikad bila do Zagreba, ali jeste nacističko-vatikanska NDH

do Zemuna u Srbiji. I to je činjenica koja sve razobličuje.

Masa se medijski putem i prosvetnim radom u određenom pravcu naelektriše i namagnetiše

putem ponavljanja jednog, a prećutkivanja drugog. Čak što više današnjom politikom, vojskom i

diplomatijom, podržavaju se neke stare-nove “Velike” na račun starih-novih žrtava, samo ukoliko

je od interesa velikim igračima u geopolitici. A pobjeđeni uvijek posluže kao Hitler nauci i svijetu

uopšte – zamjene javnom mnjenju dotad “jedine krivce”, skrećući tako pažnju od glavnih aktera

iza scene, medijski i literarno programiranim prosvećivanjem masa.

Da su Horti (od 1918), Musolini (od 1919) i Ante Pavelić (od 1926) bili britanski agenti,

otkrio je decenijama unazad monsinjor Avgustin Juretić, školski drug Pavelića, kao i slučajno

svojom greškom otac Draganović agentu američkog kontraobavještajnog korpusa CIC-a, i visokom

zvaničniku Stejt Departmenta, Vilijamu Gauenu (misleći da je Gauen britanski agent). Gauen je,

radeći pravičan posao u službi istraživanjem nacističkih bjegunaca 1947, shvatio da je istina negdje

na sredini. Obmanuo ga je njegov nadređeni, povezan sa Vatikanom i Volstritom. Ta saznanja, kao

i bezbroj drugih, dokumentovali su i prenijeli medijski od 1982, a literarno 1985. i 1991. autori

Džon Loftus i Mark Arons knjigama “Nacistička tajna Amerike”, “Pacovski kanali” (kasnije u

novim izdanjima nazvana “Nečastivo trojstvo: Vatikan, nacisti, švajcarske banke”) i “Tajni rat

protiv Jevreja – Krvava nafta”. Ta literatura je na ovim prostorima prevedena tek od 2013. do

2015. godine, i najveći dio ovog rada baziran je na Loftus-Aronsovim knjigama.

Klasična sagledavanja istoričara o prošlosti pokazuju se prevaziđenim. Istoričari na žalost

još uvijek istorijske tokove sagledavaju kroz prizmu diplomatije, politike i vojske. A arhiva koju

koriste je o “začaranom” krugu diplomatije, politike i vojske. Mišljenja smo da istorijske događaje

treba sagledavati i preko rada obavještajnih službi, umreženih sa interesom krupnog kapitala u

raznim granama industrije i nelegalnog profita. To je čak od primarnog značaja za nauku, znanje i

istinu. Sve ostalo dolazi poslije toga. Ratno profiterstvo i pranje novca igra najveću ulogu. Fordove,

Karnegijeve i Rokfelerove fondacije služile su kao perionice novca za američku službu OPC

(Office of Policy Coordination).

Informacija je sve, ukoliko je blagovremena, tačna, proverljiva i poverljiva. Ako to uzmemo

kao temeljnu činjenicu, onda je lako shvatiti na koji način utiču obavještajne službe na istorijski

tok događaja. Isto rade sve vojske, politike i diplomatije kroz istoriju. Informacija određuje

strategiju i taktiku u bilo čemu za “kreni” ili “stani”. Jedno lice od uticaja, iz službe, sa svojom

mrežom ljudi od uticaja, dovoljno je da pokrene dešavanja i događaje. Isto kao što se dešava i među

nama, običnim ljudima van sistema, putem poznanstava. Poznanstva nas automatski in/direktno

7

povežu sa nama nepoznatim osobama, pa čak i obratno. Sinhroniciteti koji se iz svega toga dese

između dva ili više uzročno nepovezana a istovremena događaja, povezuju se na smislen način.

Elektromagnetizam u nama, i moždani talasi takođe, povezuju nas etarskim kanalima i jonosferom.

“Cjelina prethodi djelovima”, uče jezuiti o Bogu. Tako nastaje Istorija, tj. uzrok iz nevidljivih

određenih kanala – preko mreže do scene, a scena jeste posljedica mreža/e. Mi zapravo učimo samo

tu krajnju posljedicu i u okviru toga površne interese, nesvjesni i neupućeni u pravi uzrok. Ako

ikada istorijska nauka u objašnjenju određenih istorijskih fenomena uvede frekvencije i

sinhronicitet pod kojima čovjek prirodno i vještački reaguje, onda će kao nauka napredovati

velikim korakom, a sa njom i nauke sociologija i psihologija. Teslino djelo daje nam neke

odgovore.

Naravno, mi na primjer ne možemo biti sigurni da je verzija priče nekog penzionisanog

agenta istinita u svakom pogledu, zbog zaborava usljed godina koje su prošle. Tu je još i strah,

uprkos anonimnosti. Brojni Dnevnici starih agenata su uglavnom raskrinkani u kojoj mjeri govore

laž, a u kojoj istinu. Takođe, brojni falsifikovani fajlovi kojima je preusmjeravana krivica jednih

agenata na druge agente iz iste službe, kako je to radio Englton da prikrije svoju odgovornost,

takođe su provaljeni. Ili kao što je isti uradio falsifikujući niz strogo povjerljivih Vatikanovih

telegrama, podmećući ih sopstvenoj vladi pod šifrovanim nazivom “JVX”, pa je nesvjesna prevare

CIA podjelila te dokumente drugim američkim agencijama deponujući ih na kraju u Nacionalne

arhive kao “važan istorijski izvor”.

Naravno, postoje nedostaci i problem u pristupu ovakvog istraživanja. Ali, klasični

istoričarski pristup to takođe ima, kao i sve što ne mijenja svoj pristup ili širi interesovanje. Nema

ništa fiksirano za sva vremena. Svi smo svjesni opasnosti u oslanjanju na intervjue iz anonimnih

izvora, pogotovo kada njih predstavljaju obavještajni oficiri poznati i provaljeni po svojoj

profesionalnoj obučenosti u širenju reakcionarne propagande i zavaravanja dezinformisanjem.

Neka od njihovih svjedočenja na temi Izraela ne može biti apsolutno potkrijepljena čak i nakon što

je sa njih skinuta oznaka tajnosti. Takvi iskazi provjeravaju se unakrsnim ispitivanjem, iako ni onda

kada se slažu međusobno to još uvijek nije garancija njihovih tačnih sjećanja.

Međutim, kada se dobar dio iskaza drugih agenata raznih službi iz raznih zemalja provjeri sa

dokumentima iz arhiva sa kojih je skinuta oznaka tajnosti (top secret), dokazuje se najmanje 80%

onoga što su oni svjedočili. To pokazuje verifikaciju, kao i to da je mnogo toga što je prihvaćeno

kao istorijska istina bila laž, dokazujući da ne postoji “teorija zavjere” već samo praksa zavjere.

Zvanična istorija pa to pokazuje, a kamo li nezvanična koja čeka u Nacionalnim arhivima svih

zemalja, sa oznakom tajnosti (top secret) na određenim dokumentima.

Dobar dio agenata u svojim poznim godinama osjećaju grižu savjesti za ono što su radili, ili

ćutali o prljavim poslovima svojih vlada i funkcionera, pa čak i svojih šefova. Ujedno su željeli da

svojim profesionalno-institucionalnim pamćenjem doprinesu riznici javnog znanja. Na kraju

krajeva, tokom Hladnog rata agenti svih zemalja bili su ti koji su makar na svoj način spriječili

nuklearni rat, dijeleći tajno znanje o receptu A bombe. To je jedan od primjera medalje sa dva lica.

Dostupnošću toga znanja dovelo je do toga da nuklearnu energiju ima svako, i da više niko nema

monopol koji bi koristio za prijetnju. SAD su se teško mirile sa tim, ali s druge strane to je

omogućilo Sovjetskom Savezu da ugasi američki nuklearni monopol već 1949, mnogo prije nego

što je to CIA svojim analizama očekivala. Znanje, istina i dobro je isto kao neznanje, laž i zlo –

uvijek nađe put kao voda i dim. Kako kažu Loftus i Arons: “Skriveni djelovi istorije, njene

8

prikrivene strane, su daleko urednije i racionalnije svrstane, ali se mogu vidjeti i razumjeti samo

ako znate. Rupe u istoriji su ono što daje smisao stvarima. Skriveni motivi, tajne agende,

neotkrivene svrhe: sve to će vam objasniti ZAŠTO u ljudskim događajima”.

Istorija pokazuje da je svjetska scena jedno tržište, i jedna velika katastarska knjiga – ko ne

čuva svoju zemlju, taj dobija lešinara. Onima koji vode korporativno-interesni svijet ljudski život

ne znači ništa. “Civilizovani” kolonijalisti su zbrisali sa lica zemlje brojne narode. Danas isto rade

na prefinjeniji i modernizovaniji način, uz proširenje liste.

Čitava javna istorija koju učimo jeste istorija zavjere, a arhiva obavještajnih službi to još više

potkrepljuje, mnogo više nadopunjuje i proširuje. Jer kako drugačije objasniti svo djelovanje, i

zvaničnoj istoriji poznate tajne anekse ugovora i sastanke ako ne zavjerom?! Da zavjera nema ne

bi bilo službi. A one postoje od vremena Starog vijeka, jer kada je Hanibal krenuo na Rim morao

je imati široku mrežu špijuna. Ono što je neka služba osmislila terminom “teorija zavjere”, kako bi

zamaglila oči najvnom ali i onom programiranom priučenom svijetu, jeste trik da “teoriju”

izjednači sa “lažima” i “fikcijom”, te tako diskredituje one koji uviđaju da slučajnost ne postoji

između raznih događaja. Loši analitičari te službe zaboravili su da “teorija” i “laž” nisu isto. Jedno

je istina, a drugo je laž. Jedno je teorija, a drugo praksa. Isto tako i teorija izvedena iz prakse preko

posmatračke analize.

Dakle, ako bismo rekli da je zvanična politička istorija žargonski rečeno učenje o

“kurvaluku”, onda bismo rekli da je to učenje o “malo” ublaženijem “kurvaluku” jednih protiv

drugih. A zapravo je mnogo veće, i običan svijet o tome pojma nema – ne uči se u školama i na

fakultetima, a interesovanja i samostalna istraživačka napregnuća ostaju djelo rijetkih pojedinaca.

Nauka kroz vrijeme treba da se obnavlja, usavršava, regeneriše svoju metodologiju, a ne da bude

uniformisanog kretanja iz davno fiksirane metodologije. Tako nema napretka u objašnjenju

fenomena. Zato i ne čudi što ne postoji predmet Istorija obavještajnih službi na fakultetima istorije,

političkih nauka i bezbjednosti, što naravno ne isključuje mogućnost jednog dana u budućnosti.

Službe nisu ni dobro ni zlo. Ali privatne interesne grupe u njima nerijetko prave haos i

stradanja na nekim stranama svijeta. Događaji koji iz toga nastanu dovedu da se jednoj strani

smrkne, a da drugoj svane. Od uticaja malih interesnih grupa iza scene stvara se talas koji se prenosi

i ponavlja, stvarajući događaj na sceni. To je efekat sličan implozijskoj etarskoj fizici – što kraći

talas to veća energija u kreiranju materije. U narednim stranama, kroz osam djelova koje slijede,

vidjećete kako velike i male mreže kreiraju istoriju. Zato ćemo se u ovom radu smislenim vezama

nadovezivati povremenim paralelama na neke prethodne periode, i period današnjice. Nema

sumnje da će to malo otežati čitaocu, ali će ga zasigurno obogatiti i dati mu uvid u stvarnost

društvenog svijeta i istorije, o kojoj ne uči u školama i na fakultetima.

Autor,

Januar 2017.

9

– PRVI DIO –

Suec, tri musketara i “okretna vrata”

Godina ’56 ; Suec i tri musketara; Intermarijum; SAD i naftne kompanije; SSSR i Maks mreža;

KGB i GRU igrice na Zapadu; Politika “okretnih vrata”; Firma “Saliven&Kromvel” braće Dals

i pranje novca

Za ilustraciju i odbranu iznešene teze u Uvodu, osvrnućemo se samo na jedan kratak period

istorije. Uzećemo samo jedan primjer, i sa njim povezati ostale djelove koji se međusobno prepliću

vezom mreža obavještajnih službi i korporacija.

U vrijeme 60 godina unazad desila se Suecka kriza. Suec je bio stari britanski naftni interes,

pa onda i Francuske i na kraju SAD-a, kojoj je u novije vrijeme poslužio Avganistan, Irak, Kosovo

i Metohija, Libija i Sirija da urade šah-mat umjesto starih kolonijal-imperijalista na velikoj

šahovskoj tabli, koju tako voli loš i neoriginalni geopolitički šahista Zbignjev Bžežinski, koji kao

da je učen u geopolitičkom odjeljenju nekadašnjeg Anenerbe instituta. Iz tih razloga američka

politika nikad nije mogla biti politika “svjetskog policajca”, već prije politika svjetskog

kriminalnog miljea iznad zakona, ali i korporativnog fašizma. “Svjetski policajac” i “američka

demokratija” za SAD i ostatak svijeta samo je terminologija namjenjena javnom mnjenju poput

“hleba i igara”1 u Starom Rimu.

Ne treba zaboraviti da je Ustav SAD-a javno protiv kolonijalizma i imperijalizma, a da je

svojim djelovanjem na sceni sve suprotno od toga nakon 1945, u potpunosti. Arapi su se tajno

podržavali od zapadnih vlada protiv Jevreja najviše zbog nafte, ali i starih stereotipa za koji

namjerno nećemo upotrijebiti uži vještački termin “antisemitizam”, jer su i Arapi semitski narod.

Ipak se i semitska familija Sauda vodila onom krilaticom: “Na nebu Allah, na zemlji Hitler”.

Kako je Naserov režim u Egiptu želio da nacionalizuje Suec 1956, došlo je do aktivacije

starih kolonijalista i imperijalista. Slučaj sličan onom kada je Hitler odlučio nacionalizaciju

bankarskog sistema 1934. Antijevrejske grupe od uticaja, interesne državne i privatne grupe

Francuske i Velike Britanije napravile su sa Izraelom saveznički tajni plan poznat u obavještajnoj

literaturi kao “Musketari”. Da bi sve strane nadmašila, SAD su još prije krize dovele Nasera na

vlast u Egiptu 1954. godine. To je odrađeno uz pomoć republikanske administracije predsjednika

Ajzenhauera. Glavni akteri su bili braća Dals iz CIA-e, sa svojom starom advokatskom firmom

“Saliven&Kromvel” za prljave poslove, po savjetu naftnih kompanija (svojih klijenata). Tu su

zatim bili i Kim Ruzvelt kao unuk bivšeg predsjednika Teodora Ruzvelta i Majls Koplend. Isti

oni će kasnije raditi na obaranju Nasera sa vlasti. Dakle, prvo su braća Dals radila na ubjeđivanju

američke vlade da se na vlast dovede Naser, a onda na radikalnom zaokretu da se makne sa vlasti

______________

1 Danas su to rijaliti programi, ali ništa manje ni sportska dešavanja i druga putem mas medija što odvaja čovjeka od

svog unutrašnjeg bića, a sliva ujedno i virtualni novac u kase.

10

a Egipat zamjeni Saudijskom Arabijom. Inače, Alen Dals i Džek Filbi bili su ti koji su deceniju

ranije zajedničkom saradnjom i agentskim uticajem uspjeli da guraju i izguraju Veliku Britaniju

iz Saudijske Arabije početkom 1945.

U obje akcije Dalsovi su zadužili Kima Ruzvelta i Majlsa Koplenda, koji su onda sa naftnim

kompanijama vršili pritisak na Bijelu kuću i Kongres za preokret politike Stejt departmenta u

Egiptu. Tako je zvanično nazvana već postojeća politika tzv. “okretnih vrata” - transfer kadrova.

Danas je jedna žena, gospođa Viki Ken, istraživač iz nevladine organizacije Corporate Europe

Observatory (CEO), i koordinatorka programa “Revolving Door Watch” koji nadgleda sukobe

interesa u Bruselu, u listu “Le Monde Diplomatique” prenešen za hrvatsko izdanje istog časopisa

napisala interesantan tekst “Briselska politika okretnih vrata”, u kojem razmatra transfer kadrova

između najviših funkcija EU i privatnog sektora. Time je jasno da je tu vještinu kadriranja i

transfera EU naučila od SAD-a.

No, vratimo se na Suecu krizu. S druge

strane postojao je jedan drugi Kim, Kim Filbi,

budući prebeg britanske službe Sovjetima

kao nekad otac mu Džek Saudima. Sabotirao

je iz Bejruta Britance u planu “Musketari” za

račun Sovjeta, baš kao što je od ruske službe

1946. dobio naredbu: “Šalji sve ‘crvene’

naciste na Zapad”. Termin “crveni nacisti”

bio je kodni naziv za one naciste koji su radili

ujedno za ruske sovjetske službe, ali i one

“glumce” naciste koji su isključivo radili

samo za interes Sovjetskog Saveza, dok se

pod terminom “sivi” mislilo na kolaboracioniste. Jedna od kontrolora vatikanovih “pacovskih

kanala” bile su i ruske službe pored zapadnih. Nacisti svih profila bili su poslije rata najbolje

sredstvo za obavještajni i kontraobavještajni rat, i potpuno je jasno zašto su se od vremena Hladnog

rata gotovo sve sile koristile njima u raznim zadacima.

Pripreme za Nasera u Egiptu Amerikanci su započeli još 1952. godine organizovanjem

vojnog udara 22. juna, kada je zbačen kralj Faruk. Kada je u pitanju dovođenje Nasera na vlast u

Egiptu 1954, interesantno je pomenuti jednog očiglednog aktera iz memoara Majlsa Koplenda (oca

bubnjara grupe “The Police”, Stjuarta Koplenda), “jugoslovena”, homoseksualca Mila. On je bio

špijun nekoliko službi za vrijeme Drugog svjetskog rata. Svoj radni vijek završio je u SAD-u, u

Aleksandriji, kao penzioner CIA 70-ih. Podatke o ovome daje autor Ivonik Denoel u svojoj knjizi

“Tajna istorija XX vijeka”. Mila je egipatska služba Muhabarat postavila da drži jedan bar u

islamski dio Kaira. Taj bar se nalazio u starom gradu Kaira, blizu džamije sultana Hasana. Bio je

smješten u palatu, koja je pod Mamelucima u XV vijeku bila rezidencija ministara finansija. U

vrijeme pred dolazak Nasera na vlast od strane CIA-e, tu su se mogli naći fanatični “islamski”

ekstremisti. Egipatska služba je taj lavirint tajnih soba, hodnika i tunela palate pretvorila u zabavni

park na orijentalan način u koji su se mogli smjestiti i krijumčari droge, ali i kidnapovane diplomate

ili bilo ko drugi.

Misteriozni agent Milo je imao zadatak da prostorije palate pretvori u “panteistički noćni

klub” za razne poklonike okultnih nauka i ekscentričnih religioznih grupa u obavljanju svojih

11

rituala, namjenjeni evropskim turistima. Nema ko tu nije zalazio, od derviša pa do krišnevaca, kako

tvrdi Koplend. Neke sekte je inicirao lično pomenuti Milo, kako bi ponuda u baru bila što

raznovrsnija. Kada je Majls Koplend jednom posjetio kairski bar (službe Muhabarat) u svojoj misiji

dovođenja Nasera na vlast, izvjesni Milo, naše gore list, napravio je pauzu i članovi jedne sekte

koju je on osnovao za to vrijeme su zubima kidali glave pilićima. Eto kako nastaju sekte. No, neki

bi rekli: “To je teorija zavjere”. Postoji i jedan američki igrani film u kojema se pokazuje ritual

jedne sekte čiji učesnici kidaju zubima glave pilića. Film je samo prenio na znanje da takva sekta

postoji.

Pred sam početak Suecke krize 24. oktobra 1956. godine visoki britanski, francuski i

izraelski zvaničnici tajno su se sastali u Francuskoj. Cilj sastanka bio je dogovaranje prljavog posla.

Francuska vlada je sa britanskom bila operater i suvlasnik Sueckog kanala, jer je kroz njega

prolazilo 2/3 ukupne nafte koja je ka Evropi upućivana iz bliskoistočne oblasti. Egipat je zbog tog

evropskog suvlasništva bio uskraćen još od vremena nastanka Kanala 1869. Britanska vlada je

ubirala 100 miliona dolara godišnje od naftne putarine.

Korijen ove saradnje britanske službe sa francuskom u Drugom arapsko-izraelskom ratu,

treba tražiti u 1946. godini, kada su ljeta te godine britanski obavještajci ostvarili “neporecivu

dominaciju” nad Francuzima. Mađarski nacista i višestruki agent, Ferenc Vajda, bio je te godine

povezan sa britanskom službom SIS (tj. MI6), i rekao je da je druga polovina 1946. godine značajna

jer je uspostavljena bliska francusko-britanska saradnja. Spoj ove veze bila je ideja Pariza i

Londona sa sloganom tajne operacije. Slogan je bio: “Evropa Evropljanima, bez Rusa i

Amerikanaca. Neka se SAD tuku sa Rusima, i uživaju plodove pobjede”2.

______________ 2 Ovo je toliko interesantno da ne možemo a da ne napravimo vezu sa situacijom nakon Minhenske konferencije iz

septembra 1938, kada su Velika Britanija i Francuska dale Hitleru Čehoslovačku na rasparčavanje, a onda sa Trećim

Rajhom potpisale dogovor o nenapadanju – britanski premijer Nevil Čemberlen jutra 30. septembra 1938, a Francuska

6. decembra kada je ministar spoljnih poslova Trećeg Rajha, Joakim Ribentrop, doputovao u Pariz svečano za tu

priliku; Vidi, Čedomir Popov, “Od Versaja do Danciga”, Službeni list SRJ, Beograd, 1995, 372, 373.

12

Zapravo se radilo ujedno o pozadinskom pružanju pomoći vatikanskoj mreži za oživljavanje i

realizaciju ideje Intermarijum-a. Sredinom 1946. Intermarijum je bio dovoljno jak da MI6

otpočne “propagandnu kampanju velikih razmjera” u italijanskim logorima za protjerane.

Organizacija Intermarijum je tada štampala i svoju povelju “Sloboda Intermare” na 14 strana, sa

sve biltenom u Rimu. Vatikanov ključni čovjek u pacovskim kanalima, otac Krunoslav Draganović

je još u prvim mjesecima 1944. godine lobirao kod Britanaca u korist Intermarijum ideje

Svedunavske katoličke Konfederacije. Tako su Draganovićeve britanske obavještajne veze

procvjetale nakon Drugog svjetskog rata

Prve dvije strane su od treće, Izraela, tražile da Jevreji budu žrtveni jarci za sam akt agresije,

tj. da Izrael izvrši invaziju na Egipat. Nema sumnje da je to bila ideja britanske službe, koja ima

veliko iskustvo kada je u pitanju stvaranje akcija i

reakcija gdje god se britanskoj vladi prohte. Plan je bio

da Izrael prvi napadne, a da se Velika Britanija i

Francuska umješaju i preuzmu Suecki kanal silom. Tako

je nastao plan “Musketari” – Svi za jednog, jedan za sve.

U sledećoj fazi plana “Musketari”, najneiskrenija i

najlicemjernija ideja prema Jevrejima bila je od Velike

Britanije – da se ona i Francuska pretvaraju kako su

užasnuti izraelskom invazijom i zahtjevaju da obje strane

prestanu sa ratom. Kada se to ne dogodi Velika Britanija

i Francuska će napasti i zauzeti kanal, radi “zaštite”

međunarodnog plovnog puta (čitaj britanskih najviše).

Klasična britanska tradicionalna licemjernost, baš kao na

Bermudskoj konferenciji 1943. kada su se saglasili sa

svojim saveznicima da se ništa ne preduzima povodom

pitanja oslobođenja Jevreja3 iz koncentracionih logora

Trećeg Rajha (kako se ne bi opterećivali izbjeglicama),

te da se ne bombarduju gasne komore Aušvica. Sve to

iako su dnevni izvještaji stizali britanskoj obavještajnoj

službi o tome šta se dešava po konc logorima.

Međutim, Izrael se složio sa planom “Musketari”. Bivši izraelski obavještajac, Jakov Karoz,

tvrdio je da je još avgusta iste 1956. godine britanska služba poslala agenta zamjeniku

______________ 3 Mada ni cionisti nisu bili najvni za vrijeme Holokausta, jer su vjerovali savjetniku Sauda u periodu 1939-1943,

nacističkom i antijevrejskom aktivisti, agentu velikog uticaja, Džeku Filbiju, kada ih je zavlačio obećanjima kroz

glumu nagle naklonjenosti jevrejskom naseljavanju u Palestini. Nudio je zamjenu da za 20 miliona funti Jevreji mogu

dobiti cijelu Palestinu, a Arapi se odseliti negdje. Zašto su mu cionisti vjerovali tih godina nakon svega veliko je

pitanje, a znali su sve šta stari Filbi radi preko familije Sauda kao i za otvorenu naklonjenost nacizmu u Trećem Rajhu.

Moramo reći da je antijevrejski stav zauzimao čitav zvanični Zapad prije samog nacističkog “Konačnog rešenja”. O

tome se ne uči ni na fakultetima da su poljska, britanska, francuska i američka vlada od 1937. do 1940. i te kako veoma

ozbiljno razmatrali preseljenje Jevreja na Madagaskar, Južnu Afriku, Etiopiju i Gvajanu. U tome je učestvovao i

francuski premijer, jevrejskog porijekla, Leon Blum s ministrom kolonija Moutetom, i dvojica Jevreja su išli u

kontrolu na Madagaskar da utvrde kakvi bi bili uslovi za život. Učestvovali su neki Jevreji i sa Adolfom Ajhmanom,

kada je on pred jul 1940. u Berlin pozvao predstavnike Jevreja iz Berlina, Praga i Vijene (Beča) da im izloži plan

preseljenja na Madagaskar. O tome piše izuzetan naučnik i zbog istine zabranjeni, Michael Burleight, u knjizi “Treći

Reich – nova povijest”. Ali, više o raznim prljavim ulogama svih strana pred sam Holokaust, nekom drugom i

posebnom prilikom.

13

službe egipatskih vazdušnih snaga sa predlogom za zavjeru u egipatskoj vojsci protiv Nasera. Za

puč mu je data znatna suma engleskih funti. Kasnije taj Egipćanin dobiva oficirski čin u britanskoj

obavještajnoj službi. I tu Britanci imaju velikog iskustva, jer su samo deceniju ranije uradili isto sa

generalom jugoslovenske kraljevske vojske za 27. mart 1941. Poznata je Čerčilova licemjerna

izjava: “Jugoslavija je našla svoju dušu”, odmah nakon što je britanski agent Dušan Simović

(vazduhoplovni general od 1938. u Kraljevini Jugoslaviji) odradio svoj britanski posao pučem 27.

Marta u korist Londona. Simović je kasnije dobio prebivalište u Londonu, a u Beograd se vratio za

vrijeme britanskog igrača Tita.

Zato su se neki izraelski obavještajci s pravom

zapitali kasnije čemu je bio potreban rat ako je već par

mjeseci prije “Musketara” britanska služba vrbovala

egipatskog čovjeka iz vazduhoplovstva za obaranje

Nasera. No, kako su svo to vrijeme oči sila okrenute ka

Egiptu, i kako su na Bliski istok upućivani nacistički

vojni inžinjeri nekadašnjeg Trećeg Rajha (od strane

SAD-a najviše) za borbu protiv Izraela, tako je

izraelska služba Mosad u blizini Nasera ubacila lažnog

bivšeg SS-ovca, plavokosok i plavookog njemačkog

Jevrejina sa tečnim njemačkim govorom. Ime mu je

bilo Volfgang Loc. On je za vrijeme agenture naišao

na egipatske avio inžinjere s prezimenima Štengl, Fogelzang, zatim bivšeg pilota Luftvafea, Herca,

zaduženog za mehaničke konstrukcije i sl. S druge strane Britanci su imali egipatskog špijuna u

Naserovoj ambasadi u Pragu, koji ih je osvemu obavještavao.

U to vrijeme negdje oko 100 000 Jevreja živjelo je u Egiptu. Mlađi su znali emigrirati, dok

stariji i bogati teško. Ponižavanja Jevreja trajala su tokom dvije godine. “Bivši” nacisti koji su nešto

prije rata došli u Egipat iz SAD-a i drugih zemalja, bili su nestrpljivi u nastojanjima da unište bilo

kakav uticaj egipatskih Jevreja, pa su preko Nasera pogurali kampanju udara na Jevreje. Sačinjen

je i petogodišnji plan zaplijene jevrejskih dobara, novca, nekretnina i ostatka imovine, kao i

nacionalizacije njihovih preduzeća i otpuštanja svih Jevreja zaposlenih, kako u javnom tako i

privatnom sektoru. Cilj je bio napuniti državnu kasu, baš kako je nekad sa jevrejskom imovinom

uradio švajcarski bankarski sistem u Drugom svjetskom ratu kao i Treći Rajh. Tokom nekoliko

mjeseci 2-3 hiljade Jevreja bilo je uhapšeno i internirano, a zatim oslobođeno 1957. poslije mučenja

u zatvorima i logorima kako bi bili natjerani da po izlasku zauvijek napuste Egipat. Sve se to

dešavalo po izbijanju rata.

Izrael je napao Egipat 29. oktobra 1956. vazdušnim desantom na Sinajskom poluostrvu, koje

će biti osnov svih budućih izraelsko-arapskih sukoba. Ujedno sa tim ušle su i izraelske oklopne

jedinice u područje Sinaja. Zbog toliko bitnog ličnog interesa Britanija je u ovom ratu ispunila

svoje obećanje pa je 30. oktobra zajedno sa Francuskom diplomatskim putem tražila

prekid vatre, i povlačenje obje strane iz Kanala uz prijetnju ratom. Egipat je to odbio, i naravno

Francuska i Britanija su krenule u bombardovanje Egipta 5. novembra. SSSR i SAD su

protestovali.

Sovjetski Savez je zatim zaćutao, i ovaj sukob drugih iskoristio za rješavanje svojih problema

u Mađarskoj, tako što su protiv pobune aktivirali staru agentsku “Maks

14

mrežu”4 sastavljenu od “jevrejskih fašista” iz Drugog svjetskog rata To je išlo preko sovjetskog

najboljeg a višestrukog agenta, “fašiste”, Antona Vasiljeviča Turkula. Turkul je tada emitovao ka

Mađarskoj CIA kodove oružane revolucije na svojim NTS radio predajnicima u Njemačkoj,

imitirajući radio Slobodnu Evropu5.

Tako je Turkul6 navukao Mađare da izađu na ulicu protiv Sovjeta mnogo prije vremena,

šaljući lažne informacije da će američka vojska padobranskim jedinicama za najkasnije dva sata

priskočiti u pomoć. Bilo je to klasično navlačenje od ruske vojne službe (GRU) za period od 23.

oktobra do 10. novembra 1956. Pomoći

nikakve nije bilo Mađarima od

Amerikanaca, jer je puštena laž odradila

svoje za korist Sovjetskog Saveza koji je

ugušio mađarski ustanak. Nakon toga je

američki plan “Crvene kape” propao, za

koji je bio zadužen Frenk Vizner u OPC u

SAD, kako bi se sa fašističkom

emigracijom iz Istočne Evrope radilo na

obaranju komunističkih režima. Plan

“Crvene kape” ili “Crvene sokne” više

nije bio od koristi zbog ogromne

mogućnosti političkog neuspjeha, jer se počelo shvatati da je dobar dio “fašista”, što pravih s

nacističkom prošlošću a što lažnih, radio za ruske službe, vojnu GRU i civilinu KGB. Od tada pa

nadalje više niko u Istočnoj Evropi nije imao povjerenja u Amerikance, nakon što je Sovjetski

Savez 12. novembra ugušio i poslednje varnice mađarskog ustanka. SAD-u je bilo važnije

rješavanje Suecke krize zbog nafte, nego li pravi trud oko Mađara.

Antikomunistička i antijevrejska histerija uz neuspjeh, u američkoj administraciji

zdravstveno je loše uticala na Frenka Viznera (na čelu OPC-a, zamjenika direktora CIA, Alena

Dalsa). Prije toga isto se desilo i Džejmsu Forestalu. Forestal je još 1949. završio na psihijatriji kao

težak slučaj jer je svugdje vidio Jevreje i komuniste u zavjeri, pa je izvršio samoubistvo skokom s

prozora bolnice. Bio je “biznismen” umrežen s Volstritom za vrijeme Trumanove

administracije i sekretar za odbranu SAD-a. Ovaj drugi, Frenk Vizner, nakon neuspjeha sa

______________ 4 Naziv po “Maksu Klatu”, tj. Rihardu Kauderu, nekadašnjem abverovcu, sovjetskom i cionističkom agentu na

samom vrhu mreže. Maks mreža je bila najefikasnija obavještajna mreža Drugog svjetskog rata, odgovorna za propast

Trećeg Rajha. Klat je pred 22. jun 1941. namjerno dostavio lažne podatke o broju sovjetskih tenkova. Zato se 1942.

Hitler žalio generalu Manerhajmu da nije znao da Rusi imaju veliki broj tenkova. Taj razgovor postoji i na jutub kanalu.

Maks je nastavio da radi isto tokom rata pojačavajući laži V. Kanarisu u službi Abver, a ovaj je do kraja rata davao

ogromne sume novca za Maks mrežu uprkos opomenama iz SS-a. Zanimljiv je film Branka Baletića “Balkan ekspres”,

u kojem postoji lik Maks, komunista koji krije malu Leu od Njemaca. 5 Radio u kojem su prvi radnici bili odbjegli nacisti, a finansiran je bio iz budžeta CIA za oportunističku OPC službu

unutar nje; OPC je radila na vrbovanju nacista, prema knjigama Loftusa i Aronsa. Tako je nekada bilo teško povezati

kada radi čista CIA, a kada OPC prikriven iza ove. 6 Turkul je kao agent GRU-a bez znanja KGB-a, infiltracijom unutar MI5 i MI6, francuskog DST-a, vatikanske

službe, njemačkog Abver-a, Ribentropove privatne službe, i SS-a tokom čitavog Drugog svjetskog rata a i kasnije, kao

lažni fašista radio za Sovjetski Savez. Svojom mrežom agenata u saradnji sa Maks mrežom produžio je život

Sovjetskom Savezu za naredne decenije.

15

antikomunističkom emigracijom i osjećajem izdajstva od saboraca u američkoj administraciji,

odao se alkoholu i nešto kasnije izvršio samoubistvo. Danas njegov sin, Frenk Vizner Junior, kao

američki diplomata i specijalni izaslanik SAD-a o budućem statusu Kosova i Metohije (pored

njemačkog diplomate Išingera i ruskog predstavnika Harčenka) imao je ogromnu ulogu u krizi na

Kosovu i Metohiji, ali i stvaranju samoproglašene “države” Kosovo februara 2008. Ostvario je

očev san sa Albancima na Kosovu, koji je još 50-ih godina prošlog vijeka imao planove sa bivšim

albanskim kraljem Zoguom, i blisku saradnju sa emigracijom albanskih fašista iz Drugog svjetskog

rata. Čak je stariji Vizner učestvovao u skrivanju pokradenog novca i zlata albanskih fašista iz rata.

Nakon američke reakcije Velika Britanija i Francuska morale su se povući prekidom sukoba,

poštovajući odluku Ujedinjenih Nacija u Njujorku. Povukle su se 22. 12. 1956. sa Sueca, a Izrael

iz Sinaja tek u martu 1957. Naftni klijenti kriminalne braće Dals su tako postali glavne kolovođe.

Britanci i Francuzi su morali biti kažnjeni. Kazna je glasila: nema “američke” nafte za njih, ili za

ostatak Evrope ako ne povuku svoje trupe iz Egipta. Povukli se jesu, a sa neuspjehom “Musketara”

na Bliskom istoku bio je ugušen i poslednji trag britanskog carstva. Juna 1958. na čelo Francuske

dolazi Šarl De Gol, jedan od glavnih ljudi za vatikanski Intermarijum za stvaranje Katoličke Unije

Srednje Evrope protiv komunizma i Rusije, i posljeratni začetnik vatikanskog plana za

krijumčarenje nacista. De Gol je još pokušao da zaposli fašističke bjegunce na ponovnom otvoranju

francuskog koridora u katoličkoj Srednjoj Evropi. Ta ezoterična strana De Gola još od 40-ih

javnom mnjenju nije ni poznata, a još manje istoričarima. Ističe se samo njegova borba u Drugom

svjetskom ratu, njegovo divljenje Staljinu i izbavljenje Francuske iz NATO-a. Nacistički ratni

zločinac, Klaus Barbi, poznat kao “kasapin iz Liona” (agent britanske, francuske,

zapadnonjemačke i američke službe) prije nego što je prodan Amerikancima, ne bi imao laganu

kretnju da nije bilo kordinacije službi u krijumčarenju nacista i za vrijeme De Gola – čovjeka sa

svojom ulogom u najvećoj katoličkoj miljenici Vatikana, Francuskoj.

Američke naftne kompanije (“Standrad Oil” iz Kalifornije i Nju Džersija, “Sokoni mobil”,

“Gulf Oil” i “Teksaku”, a nekad i “Behtel”) kao klijenti CIA braće Dals imale su nakon Suecke

krize novu poslovnu ponudu za svoje momke poput Majlsa Koplenda, i najbližeg mu kolege u

poslu, Džima Ajchelbergera. Ponuđena im je plata za konsultacije u “Golf Oil”, a ujedno su

nastavili da dostavljaju informacije u CIA. Tako je sistem “okretna vrata” nastavio da djeluje.

Pomenuta dvojica su jula 1957. godine otvorila zajedničku firmu “Koplend&Ajchelberger” za

poslove u Bejrutu. Ta firma je u roku od nedjelju dana za klijente imala jednu od najvećih svjetskih

banki i jednu od najvećih svjetskih avio kompanija, zatim naftnih kompanija, “nezavisnih” naftnih

kompanija i jednom građevinskom za koju je “Koplend&Ajchelberger” obavio “malo” industijske

špijunaže. CIA braća, braća Dals i družina, uspjela su da se suprotstave evropskom kolonijalizmu

po pitanju nafte u svoju korist i korist arapskog samoopredjeljenja, baš kao što je danas resursima

na Kosovu i Metohiji za “korist” velikoalbanskog “samoopredjeljenja”7, a u stvari korist SAD.

Egipat je nakon odrađenog posla sa Naserom postao potrošna roba za SAD, zbog naftnog dogovora

sa Saudijskom Arabijom (koju je stvorio Džek Filbi). Čekao se samo pogodan trenutak pa da Naser

ode sa vlasti kako je i došao – uz pomoć CIA. Međutim, Naser je s jednim kratkim prekidom vladao

sve do smrti 1970.

No, interesantno je pokazati još jednu dvoličnu igru obavještajne službe Velike Britanije za

vrijeme “Musketara”. Politika MI6 prema Izraelu za vrijeme “Musketara” sastojala se u tome

______________ 7 Riječju “samoopredjeljenje” lako otkrivamo jedan od centara djelovanja.

16

da glumi naklonjenost Izraelu. Dok je MI6 tada bila u veoma bliskoj saradnji sa Mosadom

istovremeno je odavala izraelske tajne Arapima. Britanski premijer, uvijek antijevrejski

raspoložen, Robert E. Idn, odbijao je da proda oružje Izraelu. Ali, ipak nije uspio Sueckom krizom

da preokrene za sebe uticaj američkih naftnih kompanija i obnovi velikobritanski uticaj na Bliskom

istoku, s obzirom na jako loše stanje britanske ekonomije tada (i nedostatak zlata i dolarskih

rezervi). I CIA je pod Alenom Dalsom odbila davanje oružja Izraelu. Takođe i skoro svaka zapadna

vlada, dok je Naser u Egiptu dobijao oružje kako od komunističkih tako i od zapadnih strana.

Međutim, Francuska je potajno prodavala tenkove i napredne borbene avione Izraelu, ali ne i

ofanzivno oružje. Što se tiče cionista oni su i te kako bili korisni Velikoj Britaniji i Francuskoj za

vrijeme “Musketara”, naročito Francuskoj kojoj su davali informacije o alžirskim disidentima. S

druge strane, Izrael se okoristio o francuskoj mornaričkoj obavještajnoj službi, jer je preko nje

vodio računa o mogućem britanskom zabijanju noža u leđa.

Znao je Mosad sve o britanskoj špijunaži Arapima, ali su joj ove veze za vrijeme “Musketara”

koristile zbog toga što su omogućavale Izraelu prozor u dvolične šeme svojih “saveznika”. Bio je

to potreban, mudar i pametan potez, s obzirom da je do 1956. godine sjeverni susjed Izraela sa

Sovjetskim Savezom potpisao ugovor u vrijednosti od 100 miliona dolara za kupovinu naoružanja.

18

– DRUGI DIO –

Roba na geopolitičkom tržištu – uvoz i izvoz “nacista” u boji

Gelenov “Org” u Sueckoj krizi; CIA, OPC i FBI zajedno; Pacovski kanali; Plan “Crvene kape”;

Operacija “Spajalica”; Zakon “100 osoba”; Muslimanska braća stare-nove generacije; Karitas

i Crveni krst; Stvaranje MMF-a i temelja STO-a kao završni čin pranja novca

Još u vrijeme osvita Izraela britanska služba je uspjela da otvori svoju špijunsku stanicu u

Tel Avivu. Preko jedne od nekoliko rijetkih žena oficira, MI6 je obezbjedila dvosmjeran tok

obavještajnih podataka tokom mnogih godina. Ključ takvog britansko-izraelskog odnosa bio je u

Morisu Oldfildu, biseksualnom britanskom obavještajnom oficiru, koji je još za vrijeme Prvog

svjetskog rata ostvario dobre odnose sa cionistima u Egiptu. Tamo se jednom poslije rata sastao sa

bivšim pripadnikom MI6, Entoni Kavendišem. Postavši prijatelji njih dvojica su iz Kaira zajedno

radili špijunažu Palestine. Oldfild je bio odgovoran za borbu protiv jevrejskog terorizma (Irgun

mreže). Kasnije je postao šef MI6. Poznat je kao jedan od rijetkih pro-izraelskih oficira u MI6, a

Kavendiš odmah iza njega. Kavendiš je 1947. uočio kretnju bivših nacista iz Egipta ka Palestini,

kao i to da su Arapi kasnije organizovali “bjekstvo” nacističkih zarobljenika, a onda ih tajno

prebacili preko pustinje na Sinaj da bi radili kao instruktori arapskih jedinica.

Ta epizoda “bjekstva” nacista iz jedne zemlje u drugu na Bliskom istoku podsjeća na bjekstva

nacističkih ratnih zarobljenika iz kampova (projektovanih od MI6) za zarobljenike u Italiji, u čemu

ni Italija sa Vatikanom nije bila čista. Poznata je epozoda boravka ustaša kod bratstva San

Đirolamo, kao i vožnja Pavelića i drugih po Rimu automobilima sa diplomatskih tablicama

Vatikana (prije bjekstva u Španiju i Argentinu). Sve se odigravalo uz budno posmatranje britanske

obavještajne službe, ali i određenih frakcija poput agenta Džejmsa Dž. Engltona u američkoj

kontraobavještajnoj službi. Kao šef CIC-a agentu Gauenu, nije uradio ništa na njegova upozorenja

o skrivanju ustaša od strane Vatikana, zato što je bio u sistemu pacovskih kanala. Kako agent Gauen

ne bi dalje istraživao bijeg ratnih zločinaca, premjestio ga je na drugu lokaciju obavještajnog rada.

Gauen nije ni znao zbog čega, dugo godina.

Veoma bi se detaljno moglo pisati o uticaju obavještajnih službi na tok istorije, naročito u

XX vijeku. Zato će se u ovom drugom dijelu samo ukratko prikazati suštinu kako su razni evropski

i arapski nacisti (Muslimanska braća) i nacistički njemački inžinjeri (operacijom “Spajalica”)

završili u Sjevernoj i Južnoj Americi i Kanadi, a onda odatle ubacivani na Istok za operaciju

“Crvene kape” u rušenju komunističkih režima i Izraela. Dakle, sve što se danas dešava

destabilizacijama regiona putem kvaziislamskog terorizma posljedica je svih tih nekadašnjih

“spajalica” i “crvenih kapa”. Mada, tezu koju zastupa uvaženi Dejan Lučić kako je britanska

obavještajna služba u XVIII vijeku stvorila vehabistički pokret nema utemeljenje u dokazima, ali

ni u logici. Tu tezu je veoma stručno razobličio Oliver Potežica u knjizi “Vehabije – Između istine

i predrasude”8.

______________ 8 Vidi, izdanje Filip Višnjić, Bg, 2007, 77, 78.

Shvatićemo i zašto danas u Evropi određena Ministarstva pravde, naročito na Balkanu,

19

direktno prikrivaju neke zločince. Od koga se spekao takav zanat? Vrbovanje nacista (uključujući

i one krtice od nacista koji su radili za ruske službe) za interes zapadnih službi išlo je

i preko zatvoreničkih kampova za naciste po Italiji, Austriji i Njemačkoj. Sistem je bio nalik

današnjem kada npr. zapadne zemlje trenutno uhapse ratnog zločinca Ramuša Haradinaja, izvuku

informacije za vlastitu službu ili neku drugu, i puste ga. Tako se radilo npr. sa višestrukim agentom,

mađarskim nacistom Ferenc Vajdom9, spašenim kordinacijom službe Vatikana, francuske i još

nekih kanala. Zato kampovi današnjih izbjeglica sa Bliskog istoka po Evropi mogu biti veoma

opasni, i služiti istoj namjeni vrbovanja od zapadnih službi.

Za vrijeme administracije američkog predsjednika Harija Trumana (1945-1953), dakle prije

Ajzenhauera koji nakon Trumana nastavlja isti posao sa sekretarom (a budućim predsjednikom)

Ričardom Niksonom, 1949. godine donešen je poseban zakon – “100 osoba”. Tim zakonom se

određivala kvalifikacija za nastanjivanje u SAD-u, kao i ko može dobiti američko državljanstvo.

Ko je imao tu moć da određuje kvalifikacije? Američki Kongres. Tako je zakon dozvolila CIA, tj.

više OPC služba unutar CIA-e, da uvodi najviše 100 osoba godišnje koje “nisu podobne” za

dobijanje vize SAD-a. Slučaj Mikole Lebeda, ukrajinskog naciste, šefa ukrajinskog Gestapoa (SB-

a), samo je jedan od primjera kako su Ministarstvo pravde i Stejt Department sa sve Huverovim

FBI i državnim tužiocem ponekad, prikrivali da je traženi nacista i ratni zločinac imao bilo kakvu

prljavu prošlost. Fabrikovali su lažne biografije. Upisivali su ih samo kao “obične antikomuniste”.

To je bila šema rada. Ali, Kongres i predsjednik države nisu bili slijepi za potrebe nacionalne

bezbjednosti. Pravljeni su i izuzeci. Međutim, brojni su bili ujedno i ruski agenti. Mikoli Lebedu

je u CIA šifrovano ime bilo “QR/Plumb/2” ili kratko “P/2”. Sovjetski Savez ga je tražio zbog

zločina, a ipak je radio ujedno za ruske službe i poslije Drugog svjetskog rata dojavljujući iza

Gvozdene zavjese svaki potez NATO-a za koji je znao. Samo oko 300 bjeloruskih nacista postali

su građani SAD-a, a smatra se da je još više ukrajinskih

______________ 9 Vajda je bio taj koj je posavjetovao Amerikance 1947. da preuzmu vođenje vatikanskog Intermarijuma od Britanaca.

prokrijumčareno. Najpoznatiji ukrajinski nacista bio je Stjepan Bandera, čiji je pokret u izvještaju

njemačke vojske 1939. upoređivan sa ustašama u NDH, poslije rata je radio za CIA, BND i MI6.

20

I Pentagon teško da je bio potpuno isključen iz ove šeme krijumčarenja i upošljavanja nacista

kao obavještajnih agenata za Hladni rat. Isto važi i za američke vlade. Od Stejt Departmenta pa do

Kongresa i službi, pojedinci unutar tih institucija radili su zapravo posao za Pljačkaške barone

Volstrita i ratne profitere, kako tokom Drugog svjetskog rata finansirajući Hitlera i podižući

industriju Trećeg Rajha, tako i nakon 1945. Zato se ne treba čuditi kako se nakon 1945. ulagani

novac u Treći Rajh vratio istoj ekipi familija poput Rokfeler, Dipon, Voker, Dals, Hariman i sl.

Službi OPC, Stejt Department nije imao nikakva prava ovlašćenja da za njene regrute ukida

propise o imigraciji. Dakle, u svakoj državi postoje sistemi izvan vlade i predsjednika. FBI je na

primjer dio Ministarstva pravde, i takođe je pomogao da OPC od budžeta CIA i na njenu štetu

preko aktera iznutra, stvori sistem ilegalnog useljavanja u SAD. Tako su krajem 1949. brojni nacisti

i kolaboracionisti dobili pomoć Frenka Viznera i njegovog OPC-a. Uz ove kolaboracioniste (tzv.

”sive naciste”) bili su i “crveni nacisti”, što je bilo kodno ime

za one naciste koji su bili lažni ili stvarni, a koji su ujedno radili

ili samo za ruske službe zarad očuvanja Sovjetskog Saveza,

tokom Drugog svjetskog rata i Hladnog rata. Da su primili

brojne ruske krtice nisu dugo znali ni MI6 ni CIA, ali ni

“superiorna” vatikanska služba. Ruske službe su i te kako

kontrolisale “pacovske kanale”, kao i naciste u svjetskom ratu

preko “jevrejskih fašista” (Maks mreže, najefikasnije mreže

Drugog svjetskog rata, koju je svako htio imati za obavještajni

rad do i nakon 1945.) i preko ruskih glumaca “nacista” iz

GRU-a (bivših bjeloarmejaca poput A.V.Turkula).

Zahvaljujući Pljačkaškim baronima Volstrita, svoje

skrovište u SAD našli su i arapski nacisti (Muslimanska

braća), prve i druge generacije. Tako se 80-ih iz druge

generacije u SAD našao i Abdula Jusuf Azam, duhovni vođa

Muslimanske braće i glavni lovac na duše ili rezident u

mudžahedinskom pokretu. Abdula Jusuf Azam je bio vjerski

mentor Bin Ladena.

Za sve ovo trebao je novac. SAD su posjedovale, i to tajno, deonice u određenim švajcarskim

bankama. To je uključivalo i značajan udio u Banci za međunarodna izmirenja (BIS-u Bazelu u

Švajcarskoj, sa predstavništvima u Meksiko Sitiju i Hong Kongu)), ali i nekoliko drugih poput

Kredi Swis i Union Bank. Advokatska firma “Saliven&Kromvel” braće Dals je u ključnim

trenucima prije Drugog svjetskog rata zastupala ove institucije, a savjetovala je i banku Vatikana

pred Hitlerovu najavu nacionalizacije. Opšte je poznato da su švajcarske banke posjedovale udio u

najvećim njemačkim korporacijama poput I.G Farben, koja je takođe zastupana od

“Saliven&Kromvel”. I.G. Farben je poznata po proizvodnji otrovnog gasa Ciklona B za gasne

komore koncentracionih logora Trećeg Rajha. U tu korporaciju su ulagali Rokfelerovi. Ta

međusobna povezanost zajmova i patenata dovela je do toga da je ova korporacija bila druga poslije

Rokfelerovih po ulaganju u “Standard Oil”. Zato je bilo teško reći gdje se završava američko a

gdje počinje njemačko rukovođenje. Ovo dakle, nije bio usamljen slučaj. Slično je bilo i sa

britanskim korporacijama poput Imperial Kemikals.

21

Interesantan je i sa Valterom Raufom, pronalazača

pokretnih gasnih komora za masovnu eliminaciju Jevreja.

Kada je uhvaćen od strane savezničkih snaga on se pohvalio

svojim uticajnim vezama u vatikanskim pregovorima,

rekavši da mogu da ih potvrde pored nekih još i gospodin

Alan Dals (budući direktor CIA od 1954), tada saveznički

agent u Švajcarskoj. Tako je put između Dalsa i Raufa vodio

do Raufovog kolege u SS-u, Frederika Švendta, vođe

operacije “Prozor” u falsifikovanju banknota za pravu

britansku valutu čuvanu u njemačkim bankama – štamparije

su radile falsifikate za slabljenje finansijske moći Saveznika. Falsifikate su radili Jevreji iz logora

(neki među njima su bili dio Maks mreže kasnije). To je bio samo djelić operacije da se njemački

kapital neprimjetno od Saveznika prenese na sigurno mjesto preko Vatikana. Himlerova operacija

„Prozor“ za falsifikovanje novca pratila se pod budnim okom jevrejskih agenata u švajcarskim

bankama. Alan Dals je dozvolio da se Himlerov falsifikovani novac pošalje kroz Italiju. Taj novac

je kasnije preko Brener prolaza postao prozor za bjekstvo Jevreja prilikom egzodusa u Palestinu.

Kako je britanska služba radila jednim dijelom na instalaciji odbjeglih nacista u Južnu

Ameriku, tako je Alan Dals za opšti kriminalni i lični interes uradio završni čin pranja novca –

osnovao je Svjetsku Trgovinsku Korporaciju sa sjedištem u Ženevi. Dakle, temelji STO-a su

nastali decenijama ranije, nego što je poznato zvanično 1995. Mnoge stvari postoje prvo tajno pa

onda javno. U Breton Vudsu je jula 1944. bio sastanak za osnivanje Međunarodnog Monetarnog

Fonda (MMF u Vašingtonu) i Međunarodne Banke za obnovu i razvoj, koje su počele zvanično

raditi već naredne 1945. godine kao predstavnici Svjetske Banke (takođe u Vašingtonu). I

italijanska mafija ima svoje predstavnike (kao oficire za vezu) pred političarima kad god treba da

se donese zakon u korist mafije.

Svjetsku trgovinsku korporaciju je Alan Dals osnovao kako bi oživio trgovinu između

Argentine i Zapadne Njemačke, i u njenom odboru su bile ličnosti iz američke i britanske

obavještajne službe – Vilijam Donovan iz američke i Vilijam Stivenson iz britanske službe.

Američki nacistički saradnik, Aleksandar Krojter, obezbjedio je povoljan tretman zapadnih

22

finansijskih interesa od strane nacista. Bio jedan od bliskih Forestalovih poslovnih saradnika.

Kasnije je poslužio kao jedan od Dalsovih kontakata u tajnim mirovnim pregovorima s Njemcima.

Tako je tokom 50-ih godina XX vijeka dobar dio novca iz nezakonite dobiti opran za potrebe velike

privredne obnove Zapadne Njemačke. Tamo je poslije rata službu BND osnovao Hitlerov

obavještajac za Istok, Rajnhard Gelen, poslan iz SAD-a na račun CIA. Kasnije je 1971. godine

Ričard Nikson kao predsjednik SAD-a, pod nalogom Pljačkaških barona, “donio odluku” kojom

gasi staru iz Breton Vudsa (konvertibilnost dolara u zlato), uvodeći to da američki dolar podržava

sve ostale valute, tj. da služi kao rezerva valutama drugih zemalja. Njemačku je jednog dana čekalo

ujedinjenje. Maršalov plan iz 1947. koji se Zapadna Evropa vezivala za SAD imao je vezu sa

naftom. Džordž Maršal se ozbiljno zabrinuo da bi rat Arapa i Jevreja poremetio njegov projekat za

obnovu ekonomije Zapadne Evrope i spriječio odbranu od komunističke opasnosti, jer je 80%

naftnog dotoka Evropi poticalo sa Bliskog Istoka. Dakle, prijetnja naftnom transferu značila je

prijetnju opstanka Maršalovog plana. U svijetu interesa bez krupula, nafta je i danas bitnija od

ljudskih života.

Glavni svjetski cionista na sceni, Ben Gurion, znao

je sve o svima, još od vremena Drugog svjetskog rata.

Njegovo obavještajno znanje preko svoje lične i

Maksvel+Klementis+Maks mreže je ucjenama Staljina,

Nelsona Rokfelera (koji je Argentinu uvukao u UN) i

drugih, omogućilo da dobije glas u UN za stvaranje Izraela.

Isto tako i da iz Čehoslovačke cionističkom mrežom

Maksvel+Klementis+Maks dobije 4 aviona meseršmita

(Me 109) za rat 1948, koja su ostala po oslobođenju Praga.

Pred samo osnivanje Izraela, kada je Izrael skrivenim

putem nabavljao oružje za predstojeći rat 1948, od Češke pa nadalje kolala je prikrivena agentska

izraelska mreža povezana sa starom Maks mreža. Bila je to Maksvel+Klementis+Maks veza.

Ironijom sudbine brojni istoričari odaju priznanje Staljinu za spasavanje Izraela, prikrivajući tako

nesvjesno iz neznanja pomenutu obavještajnu mrežu.

23

Ben Gurion je zahvaljujući, možda čak najbolje

obavještajnom znanju u svijetu, mnogo prije Suecke krize

znao da je Alen Dals još 1953. otpočeo operaciju oružanog

pomaganja Arapima. Riječ je o arapskom dobijanju raketa.

“Kanal” od Alena Dalsa vodio je do bivšeg nacističkog

generala Rajnharda Gelena, a od njega do već pominjanog

Majlsa Koplenda (zaduženog za pranje američkog novca u

ovoj operaciji) i bivšeg SS pukovnika Ota Skorcenija. Dals

je tražio od svog prijatelja Gelena da pošalje nekoliko

nacista instruktora u Egiptu. Oto Skorceni je tu bio zadužen

za zapošljavanje, a za tu namjenu mu je bio povjeren novac

CIA-e. Tako je veliki broj nacističkih ratnih zločinaca i

Hitlerovih inžinjera bio tajno uveden u egipatsku

obavještajnu službu (Muhabarat). Zato je Mosad mogao

ubaciti svog lažnog SS-ovca, agenta Volfganga Loca, da

bude blizu Naseru. Mosad je temeljno radio na prodoru u

“Org” mrežu, kako ju je Gelen nazvao. Izrael je tako

primjećivao sve naznake buduće Suecke krize. Imao je čak i

nekoliko agenata u zapadnim obavještajnim službama, ali i “krtica” u samom Gelenovom “Org”-

u. Tako je i NATO pakt preko Gelena ostvarivao svoje ideale. Naser je tražio još nacista, naročito

naučnika kako bi pomogli oko nastanka rakete sa radijusom dejstva da uništi Izrael. Prema

svjedočenju Majlsa Koplenda, koji se u svojim memoarima pravi neupućen, njegova je ideja bila

da sabotiraju Nasera slanjem “nekompetentnih lica”. Međutim, Koplend je govorio laž. Svi

nekadašnji nacisti i inžinjeri koje je Gelen regrutovao za Nasera u Egipat od 1953.godine, nisu bili

“nekompetentni”. Posebno ne raketni inžinjeri.

Gelenov čovjek za zapošljavanje nacističkih njemačkih naučnika bio je Alojz Bruner, koji je

u Trećem Rajhu bio jedan od najznačajnijih ljudi Adolfa Ajhmana za strategiju “Konačnog

rešenja” za Jevreje. Tokom rata bio je austrijski SS oficir. Bruner se poslije rata naselio u Siriju, u

gradu Damasku, gdje je i umro 2010. godine. U Siriji je živio pod lažnim imenom – dr Georg Fišer.

24

Za bijeg mu je pomogao biskup Alojzije Hudal, koji je

njemu, Ajhmanu, zapovjedniku logora Treblinka Francu

Štanglu, zatim zapovjedniku logora Sabibor Gustavu

Vagneru, i još mnogima obezbjedio pasoš. Biskup Hudal

je pasoš međunarodnog Crvenog krsta obezbjedio kako

Ajhmanu za bijeg u Argentinu, tako i Štanglu sa sve

ulaznom vizom u Damask, kartom za brod i poslom u

fabrici tekstila. Nema sumnje da je i biskup Hudal

pomogao Bruneru, samo je pitanje u kojoj su grupi za

bijeg bili Štangl i Bruner. Biskup Hudal nije bio sam –

katolička organizacija za pomoć Karitas, platila je sve

putne troškove da Adolf Ajhman stigne u Južnu

Ameriku, i nema sumnje da je isfinansirala i ove druge u

bijegu.

Nakon što se Suecka kriza završila Mosad je nastavio aktivno praćenje vojnog stanja u

Egiptu. Sve do septembra 1961. godine Mosad nije otkrio sve stvari u potpunosti, kao npr. to da je

Egipat mogao imati čak stotinu raketa zemlja-zemlja do 1962. Potpuno zaokružen tim za

proučavanje napretka dostignuća njemačkih raketnih naučnika u Egiptu, Izrael je imao već

polovinom 1962. godine. Ključne dokaze imao je preko agenta u pošti Njemačke, kada su došli do

pisma njemačkog naučnika profesora Volfganga Pilza. Pismo je bilo adresirano direktoru egipatske

fabrike raketa pod šifrom “333”. U pitanju je bila narudžbina 900 raketa. Postoji velika

vjerovatnoća, mada nije potvrđeno, da su rakete trebale biti opremljene bojevim glavama

napunjene gasom ili drugim hemijskim i biološkim sadržajem. Jevreji su znali koliko je smrtonosan

nacistički nervni gas, a za nervne gasove je u Trećem Rajhu ekspert bio Jozef Mengele. Od tog

trenutka krenulo je alarmantno stanje po Izrael – Izrael shvata u kakvom je problemu, i otpočinje

rad na stvaranju nuklearne bombe (A bombe).

26

– TREĆI DIO –

Zvanično stvaranje Vatikanske banke Krajem XIX vijeka neke od najbogatijih američkih porodica sakupile su novac sa ciljem

osnivanja agresivnih i brutalnih monopola, kartela i drugih organizacija za namještanje cijena. Ta

praksa donijela im je nadimak Pljačkaški baroni Volstrita, jer na Versajskoj mirovnoj konferenciji

1919. vrhovni tužilac SAD-a radio je kao “torbar” – dijelio mito da bi uslovi mira odgovarali

Dalsovima i ostalim Pljačkaškim baronima Volstrita.

Kada su se vodile borbe oko tokova njemačkog novca nakon 1919. godine, tada je počeo

slučaj o kasnijem Hitlerovom pokradenom blagu. I danas je tako, kada je Njemačka zemlja najjače

privrede u EU. Gotovo je nepoznato gdje je njemački Kajzer, kao najveći gubitnik na Versajskoj

konferenciji, poslije Prvog svjetskog rata našao “utočište” za povraćaj svog novca. U pominjanoj

advokatskoj firmi “Saliven&Kromvel” braće Dals. Kajzerov lični advokat bio je Džon Forster

Dals, rođeni brat Alana Dalsa.

Dž. F. Dals je u Versaju 1919. lobirao za zaštitu svojih njemačkih klijenata. Tako se

specijalizujući, kao i mnogi advokati koji rade za političku i ostalu mafiju, Džon Foster Dals je

postao tražen od onih bogataša čija je nesreća bila ta što su novac uložili na pogrešnu stranu u ratu

(gubitničku). Za interesne grupe rat je ujedno i velika kladionica. Svih tih godina, uključujući i 30-

te, bile su pogodno vrijeme za američke Volstrit ulagače u Njemačku. Interesantno je da je

Njemačka u vrijeme 20-ih godina prošlog vijeka, dok je imala problem nedostatka novca, naučno

bila jako napredna, jer su njemački naučnici finansirani od korporacija svoje zemlje. Njemačka je

tada bila vodeća zemlja u svijetu istraživanjima u oblastima fizike, hemije i biologije. Amerikanci

su to cijenili, pa su se i školovali u Njemačku. Ako čitamo djela Miloša Crnjanskog koji je tih

godina bio po Njemačkoj, uočićemo njegovo opisivanje zemlje u kojoj se primjećivao početak

amerikanizacije.

Kada su Nelson Rokfeler i Averel Hariman, postali guverneri Njujorka, Harimanovi su

otpočeli ilegalne isporuke zlata Lenjinu i njegovoj Boljševičkoj partiji u Rusiji. Harimanovi su bili

demokrate, kao i Kenedijevi. U Njemačkoj su Hitleru novac slali Rokfeleri, Ford, Kenedi i ostali.

Znao je Hitler da Pljačkaški baroni više vole monarhije, republike i demokratije, i da im on nije

najomiljeniji “igrač” (tj. pijun). Ali, najvan u svojoj vjeri, mislio je da može da ih iskoristi za

dolazak na vlasti, a onda da se okrene protiv njih putem plana nacionalizacije 1934. Eto tako su

stvarani Sovjetski Savez, Vajmarska Republika kao prelazni period, Treći Rajh za rat i Četvrti

Rajh. Baroni s Volstrita, planirali su da budući industrijski park bude u gradu Osvjencinu, ili

Aušvicu, kako su ga nazivali Njemci. Tako je prvobitno planirano da Aušvic bude profitni centar

za Volstrit. Koju deceniju kasnije, postao je poznat sve do danas kao mjesto najvećeg stradanja

Jevreja u Holokaustu.

Švajcarske banke i Vatikan oprali su ogroman nacistički novac. Švajcarska je bila tajna

saučesnica monetarnih zločina Trećeg Rajha, i uvijek dobar muvator. U njoj je novac pran preko

banke Vatikana, i to diplomatskim imunitetom. I danas banka Vatikana ne podliježe nikakvoj

kontroli. Tu revizor iz Rima bude poslan samo da, slikovito rečeno, popije kafu jednom godišnje.

27

Vatikan je kao “duhovna” tvorevina najbogatija na svijetu, koja za svoju imovinu ima čak i brojne

butike. Sve na “legalan” način stečeno.

Ciriški “gnomi” su ubirali kamate od nezatvorenih računa osoba nestalih u nacističkom

“Konačnom rešenju”. Neki od švajcarskih bankara su imali aktivnu saradnju sa rajhsfirerom i

vođom SS-a, Hajnrihom Himlerom. Nema sumnje da je izraz “švajcarska neutralnost” nemoguća

tvorevina. Skoro 40% svih kupoprodaja oružja Trećeg Rajha išlo je preko Švajcarske.

Njemačka je u to vrijeme u Evropi držala monopol nad naprednim metodama proizvodnje.

Dipon Korporacija, veoma sličnih “legalnih” poslovanja kao i Rokfeler Korporacija, željela je

licenca za hemijske procese. Otuda se ne treba čuditi da patentno pravo na čipovanje ljudi posjeduju

upravo Rokfeleri. Svima su poznate odluke Versajske konferencije, po kojima je Njemačka kao

gubitnica i krivac za rat morala Saveznicima isplatiti ratnu odštetu u zlatnim polugama. Braća Dals

su sa svojom firmom “Saliveni Kromvel” pomogli svoje njemačke klijente korišćenjem “Dovsovog

plana”, pa su američki klijenti braće Dals pozajmljivali zlato Njemačkoj za plaćanje štete Velikoj

Britaniji i Francuskoj. Tako se recikliralo američko zlato radi otplate ratnih zajmova SAD-a, a

Njemačka je to radila deonicama njemačkih korporacija.

Kada je došlo do ekonomskog sloma 1929, i kada je došlo do američke ekonomske krize a

kriza u Evropi najviše pogodila Njemačku, američki klijenti firme “Saliven&Kromvel” ulagali su

milijarde u Njemačku. Tada je urađen je transfer od 10 milijardi dolara u zlatu, u zamjenu za

njemačke mjenice i ulaganja. Investitori sa Volstrita su u Njemačku uložili 70% novčanih sredstava

za obnovu njene privrede poslije 1919. Većina tih investitora koristila je pravne savjete firme

“Saliven&Kromvel”. U narednoj deceniji, nakon 1930. oni su uložili 60 milijardi dolara u

vrijednosti iz 1991. godine. Poređenja radi – nacisti su od 1939-1945. ukrali zlata u vrijednosti od

6 milijardi dolara, što je bilo jedva dovoljno da se plate kamate za te zajmove u zlatu.

Zašto se slalo zlato u Njemačku od strane američkih investitora sa Volstrita? Zbog dobijanja

patentnih prava daleko ispod vrijednosti na tržištu. Uz to su išle napredne tehnologije. Ne treba

zaboraviti da su Njemci prije i tokom Prvog svjetskog rata pronašli dosta bojnih otrova, i da su

nakon rata prvi pokrenuli borbu protiv kancera i otkrili njegove uzroke preko duvana. Njemački

poljoprivredno-hemijski koncern Bajer AG, proizvodio je heroin kao lijek za kašalj i plućne

bolesti još od Bajerovog farmaceutskog otkrića 1874. Iako su ga zabranili kao i morfijum od 1914.

u liječenju, reklame “Bajera” za heroin mogle su se vidjeti i deceniju kasnije. Ekstazi otkriven

1912. doživio je istu sudbinu zabranom 1984, iako je sigurno da je globalna farmaceutska mafija

ta koja ujedno i proizvodi drogu u čistom obliku namjenjenu daljem širenju. Zarada sa obje strane

medalje, a javna zabrana kao maska za tajni rad. Zarada opet, bitnija od žitova i zdravlja ljudi.

Treba pogledati samo statistiku današnje proizvodnje heroina nakon američke okupacije

Avganistana, i sve će biti jasno. Samo onaj koje iz sistema zna formule droga. Ostalo sve radi

beskrupulozna pohlepa za novcem.

Još krajem 20-ih u Njemačkoj se pokrenuo program raketnih istraživanja, a zvanično

početkom 30-ih. U njemu je 1932. bio uključen tada mladi i još nepoznati Verner fon Braun.

Izrađeni projekti V-1, V-2 i V-3 40-ih godina prošlog vijeka su samo posljedica ranijeg rada, iz

vremena Vajmarske Republike i Trećeg Rajha.

28

Mjesto koje su advokati

“Saliven&Kromvel”-a odabrali za

sakrivanje stranih ulaganja bila je

Švajcarska. Tamo su inače tajno

posjedovali deonice u određenim

švajcarskim bankama. Značajan udio

imali su u Banci za međunarodna

izmirenja (BIS), a neodređen u Kredi

Suis i Unio Bank. Pred početak rata

1939. ”Saliven&Kromvel” su zastupale i

ove institucije. Njemačke banke, koje je

takođe zastupala “Saliven&Kromvel”

bile su mjesta u kojima su banke

Švajcarske posjedovale značajan udio.

Njemačka korporacija I.G.Farben

imala je za svog zastupnika takođe

“Saliven&Kromvel”, a američki

investitori značaj udio u korporaciji.

Takva je bila međusobna veza zajmova i patenata u krupnom kapitalu. Takav tip globalnog

organizovanog kriminala danas je još veći neko ikada.

I Rokfeleri su za svog zastupnika imali istu firmu , i priželjkivali su vrijedna patentna prava

i procese kakva je imao “I.G.Farben”, u kojem je po ulaganju odmah iza Rokfelera bila Standrard

Oil. U vrijeme Velike depresije (1929-1933) Amerikanci su kao i britanski Imperijal Kemikals

kupovali njemačke deonice. Kada je Dojče banka bila stabilizovana početkom 30-ih, zapadni

investitori su se već veoma mnogo obogatili preko Njemačke. “Dojče banka” je učestvovala u

finansiranju “Konačnog rješenja”, jer je dala sredstva za logor Aušvic i korporaciju “I.G.Farben”.

Zato je poslije rata plaćala odštetu familijama stradalih Jevreja u Aušvic.

U odboru Šreder banke bio je lično Alen Dals, sa filijalama u Londonu, Berlinu i Njujorku.

Ta banka je kao korespondentska obavljala svoje transakcije preko “Banke za međunarodna

izmirenja” (BIS) u Švajcarskoj, čiji je direktor bio Vilijem Mekitrik, a zastupnik opet ista

pominjana firma. Drugi brat, Dž. F. Dals bio je u odboru “I.G.Farben”-a, koji nikad nije bio

“denacifikovan” poslije rata (kasnije ni naređenja Ajzenhauera za to nisu poslušana). Bila su to

odlična mjesta za organizovani kriminal pirata i Pljačkaških barona sa Volstrita i Sitija, u sadejstvu

sa vrhom obavještajnih službi, Vatikana, švajcarskog sistema banki i političkog sistema toga

vremena u SAD i Evropi. Tako sve do američkog ulaska u rat poslije Perl Harbura 07.12. 1941.

ulaganja u Nejmačku nisu smatrana nezakonitim, pa su tako američki investitori iz korporacija

ulagali u Hitlerovu partiju (NSDAP).

Zato ako se pitamo kada je najviše novca pošlo iz SAD u Njemačku to je bilo krajem 20-ih

godina prošlog vijeka. Većina investitora je smatrala da je nacizam pozitivna stvar. Na neki način

nacizam je bio kao stvar mode. Jedni od najuticajnijih industrijalaca Njemačke, familije Tisen i

Šaht, ubijedili su američke ulagače da je Hitler brana Njemačke od komunizma. Tako su za budući

Treći Rajh obezbjedili podršku Henrija Forda i familije Rokfeler. I nisu samo klijenti braće Dals

iz “Saliven&Kromvel” bili jedini strani ulagači u Njemačku koji su radili “slučajno” na podizanju

29

budućeg Trećeg Rajha, i nacističke ratne ekspanzije. Jer nakon što je Vatikan sa Musolinijem 1929.

godine riješio problem spornih zemljišta, i on je uložio u njemačku industriju. Sestra Paskalina bila

je svjedok Hitlerovog ličnog dolaska kod arhibiskupa Euđenija Pačelija (budućeg pape Pije XII) u

Minhenu, kod njega kući u kasne večernje sate. Povod za razgovor bilo je zaustavljanje

komunizma. Pačeli iz mržnje prema komunizmu dao je Hitleru veliku sumu crkvenog novca kao

pomoć revolucionaru u usponu, a zapravo je samo zaštitio vrijedna ulaganja Vatikana u njemačku

industriju ukoliko bi Hitler došao na vlast. Pačeli nije bio naklonjen nacističkom “filozofijom”.

Suprotno od Vatikana prošao je zamalo “I.G.Farben”, jer Alen Dals u odboru korporacije

nije dao novac Hitlerovoj partiji. Zato ih je Hitler u kampanji 1932. uzeo za neprijatelje, proglasivši

“I.G.Farben” kao “oruđe eksploatacije pohlepnih Jevreja”. Juna te godini zvaničnici korporacije

sastali su se s budućim Firerom Rajha, u njegovoj kući u Minhenu. Dogovor je postignut – Hitlerovi

napadi će prestati jer će “I.G.Farben” i “Giš konglomerat”, takođe Dalsovi klijenti, podržati Hitlera

na izborima 1933. finansijskim sredstvima.

Samo što je došao na vlast Hitler je odlučio da stranim ulagačima okrene leđa. Želio je najvno

da ih iskoristi samo za dolazak na vlast, a onda odbaci jer su izazvali ogromno prelivanje

njemačkog novca preko Švajcarske. Zato je želio da uvede Zakon o javnosti banaka. To je dovelo

do panike Dalsovih klijenata. Naredne 1934. godine braća Dals svoje poslovanje prebacuju u

Švajcarsku – zemlju koja će biti mjesto Alenove agenture u ratu koji je slijedio. S druge strane,

Švajcarska je iste godine, što nije nimalo slučajno, donijela Zakon kojim se otkrivanje vlasnikovog

računa smatra krivičnim djelom. Ako se osvrnemo na novije vrijeme, tokom 2015. ili 2016. u

medijima se pojavila informacija da je Švajcarska ukinula ovaj stari Zakon, što budi sumnju da li

je to tačno. Ako jeste, nema sumnje da za krupne igrače i bogataše to neće važiti. Neko će zaraditi

na tome – za novac će dati oznaku tajnosti u određenim slučajevima. Stara njemačka izreka glasi:

“Novac je siguran samo ako se nalazi u nekoj od švajcarskih banki”.

No, kako je postupila Švajcarska zbog svog kapitala u Njemačku, i Vatikan je morao uraditi

isto zbog svog kapitala. Specijalni štit Vatikana bilo je osnivanje Banke 1934, potpuno imune

na spoljne kontrole, zaštićen državnim suverenitetom i diplomatskim imunitetom. Institut za

bankarska poslovanja Vatikana osnovan je polovinom 1942. Zato će poslije Drugog svjetskog rata

sačuvati svu pljačku svoje mezimice NDH i ustaškog pokreta, i zajedno sa opljačkanim blagom od

strane ustaša okoristiti se sa britanskom obavještajnom službom. Tako će u sadejstvu sa

zapadnoobavještajnom strukturom i istočnoevropskom nacističkom emigracijom, finansirati

destabilizaciju komunističkih zemalja. Pomenute institucije zajedno su radile u spašavanju nacista

iz raznih zemalja, kako bi ih koristili u Hladnom ratu kao najkorisniji alat. Izgleda da je zapadna

struktura moći gorko žalila što pred kraj Trećeg Rajha nije poslušala njemačke molbe za predaju i

vojni obrt pod geslom: “Svi na Istok”. Da je Zapad poslušao dio vrha Trećeg Rajha možda bismo

u istoriji vidjeli novu okupaciju Rusije sa Sovjetskim Savezom. Ovako je Zapad izgubio na

vremenu, jer je Staljin špijunskim mrežama sa Kembridža i Los Alamosa znao sve tajne za

nuklearnu (atomsku) bombu, koju će napraviti 1949 (iako su analize CIA bile previše potcenjivačke

da Rusi neće imati A bombu do 20 godina poslije Amerikanca).

Firmi “Saliven&Kromvel” braće Dals bila je potrebna Vatikanska Banka za pranje novca pod

budnim pogledom nacista i njihovih vlada. S druge strane, Vatikanu su bila potrebna braća Dals

kako bi preko njihove firme pravno zaštitio svoj kapital u Trećem Rajhu. Zato je preseljenje svog

štaba iz Amerike u Švajcarsku, Alen Dals izveo odmah nakon američkog ulaska u rat. Od tada je

30

formalno predstavljao obavještajnu struku SAD-a (kancelariju za strateške usluge, OSS). Preko

svojih ličnih veza u “Šreder banci” istovremeno je bio povezan i sa Bankom za međunarodna

izmirenja (BIS), koja je u zadnjoj deceniji prošlog vijeka priznala da je od nacista tokom rata

otkupila zlata u vrijednosti od 4 milijarde dolara (što je malo u poređenju sa transakcijama braće

Dals i njihovih klijenata, koji su jednom preko BIS-a oprali 9 milijardi franaka uoči “tajne”

američke invazije na Sjevernu Afriku 1942). Sve ove nelegalne transakcije su dokumentovane, i

pokazuju jasno saradnju BIS-a, Dalsovih i njihovih klijenata i Vatikana u toku Drugog svjetskog

rata.

Prema svedočenju nacističkog

zvaničnika Ota Abecdaoa 1946. godine,

njemački bankari i francuski korespondenti

su zajedno posredstvom BIS-a prebacili 9

milijardi zlatnih franaka u Alžir, i očekujući

poraz Trećeg Rajha nadali su se velikoj

zaradi zahvaljujući kursnim razlikama. U

toj organizovanoj kriminalnoj grupi su

kolaboracionisti preko noći naglo povećali

svoj ulog sa 350 na 526 miliona dolara.

Jedna grupa među njima bila je vatikanska, i dojavila je tajnu Hitlerovoj vrhovnoj komandi.

Dokumentovani dokazi američkog vojnog CIC-a o Vatikanu pokazuju, prema Bigeloovim

izvorima, da je veliki dio nacističkog zlata Anta Pavelića i ustaša završio u Vatikanskoj banci, u

ukupnoj vrijednosti od 350 miliona švajcarskih franaka, uglavnom u obliku zlatnika. Od tog zlata

se podržala ustaška emigracija nakon 1945. Britanci su na austrijsko-švajcarskoj granici zaplijenili

150 miliona švajcarskih franaka. Ostatak od 200 miliona u početku se čuvao gdje drugo nego u

Vatikanu. Veći dio toga je kasnije poslat u nekad “neutralnu” Španiju i Argentinu, naravno

vatikanskim pacovskim kanalima. Sve je to korišćeno za posljeratno finansiranje vatikanske

ustaške formacije “križari”. Organizator svega toga je bio ključni čovjek Vatikana za pacovske

kanale, čuveni otac Draganović, koji je od 400 kg ustaškog zlata skrivenog u Austriji lično 40 kg

prebacio u Rim.

Bigeloov izvještaj je tvrdio da je 2400 kg zlata i drugih vrijednosti ostalo na Vatikanovim

tajnim računima u Švajcarskoj. Za te račune ključni čovjek Vatikana bio je slovenski kvislinški

biskup Rožman, koji je bio organizator Pavelićevog bijega u Italiju i onda u Argentinu. Tako je

Dalsova mreža obavještajaca i pljačkaša funkcionisala tokom i nakon rata, a njegov krunski uspjeh

bilo je stvaranje Svjetske trgovinske organizacije, kao završni čin pranja novca.

31

– ČETVRTI DIO –

Neki od razloga zbog kojih je ubijen Kenedi

Džozef Kenedi, demokrata, otac američkog predsjednika Džona Kenedija, bio je čovjek koji

je tajno ulagao u naciste. Ohrabrivao je Veliku Britaniju da uđe u savez sa Hitlerom protiv Staljina.

Suštinski bitan podatak su Paktovi o nenapadanju – Velike Britanije sa Trećim Rajhom septembra

1938, i Francuske sa Trećim Rajhom decembra iste godine. Moguće da su ti paktovi, u razmaku

tačno godinu dana prije Staljinovog sa Hitlerom (avgusta 1939) pred početak rata, bili plod savjeta

Velikoj Britaniji od strane Džozefa Kenedija. Posrednih dokaza nema, ali mogućnost postoji.

Predratni paktovi Velike Britanije i Francuske o nenapadanju sa Trećim Rajhom bili su

paktovi ne samo stabilnosti Evrope kako se tumači, nego i onog što kolege istoričari ne uviđaju –

paktovi podjele uticaja u Evropi, odlaganja sukoba i preusmjeravanja jednog potencijalnog

neprijatelja na grbaču druge strane. Staljin je to uvidio i godinu dana kasnije poslužio se istim

trikom. Ispao je bolji šahista koji koristi pravi čas. Zašto je Staljin sa Hitlerom potpisao pakt o

nenapadanju samo osam dana pred Drugi svjetski rat, odgovor možemo naći u postojanju

Mosadovih mreža prije stvaranja Izraela – kao na primjer Maks mreže. Kako tačno navodi novinar

Marko Lopušina u knjizi “Tajne službe sveta”, mosadovski agenti s prostora Kraljevine Jugoslavije

i Sovjetskog Saveza su 1938. ”prvi u Tel Aviv donijeli informacije da će u Evropi doći do rata” (*

Cit, Marso, Beograd, 2014, 177). Ako poredimo ove tvrdnje sa intervjuima, memoarima i

arhivskim znanjem Džona Loftusa i Marka Aronsa, i onim što prema njihovim knjigama ovdje

najviše iznosimo, onda je vjerovatno Staljin bio obavješten o budućem ratu u Evropi putem Maks

mreže. Da su Paktovi o nenapadanju bili ujedno i paktovi podjele uticaja u Evropi, praktično

pokazuje slučaj Poljske septembra 1939. godine, kada su tajni aneksi ugovora o nenapadanju

između Sovjetskog Saveza i Trećeg Rajha od 23.08.1939. stupili na scenu. Na Ribentropov strogo

povjerljiv telegram od 3. septembra ambasadi Trećeg Rajha u Moskvi da se razgovara sa

Molotovom o ispunjenju tajnih aneksa iz Pakta, stigao je potvrdan odgovor čak i generalu Hansu

Ješoneku iz ambasade koji je pisao prije Ribentropa: sovjetska radio stanica u Minsku će se

neprestano oglašavati kao pomoć u navigaciji njemačkom bombardovanju Poljske. O tome je

prema arhivskoj građi pisao davno još Vilijama Širer u knjizi “Uspon i pad Trećeg Rajha”10.

Početkom šezdesetih godina prošlog vijeka nakon odlaska predsjednika Ajzenhauera, na vlast

dolazi Džon Kenedi. Kakav je Džon bio najbolje je objasnio Noam Čomski u knjizi “Godina 501

– Konkvista se nastavlja”, kao nimalo najvnu osobu. U Bijelu kuću ulazi januara 1961. Američki

Jevreji su većinski podržali Kenedija. Međutim, izraelski političari su podržali republikasnkog

rivala, Ajzenhauerovog potpredsjednika, republikanca Ričarda Niksona (takođe učesnika u

krijumčarenju nacista, što je Ben Gurion znao). Izraelski političari su podržali Niksona samo zato

što nisu željeli sina Džozefa Kenedija. Džon je tu bio žrtva predrasuda zbog

nacističke prošlosti svoga oca, iako sam nije imao ništa protiv Jevreja. Ben Gurion je znao

_______________ 10 Vidi, IK Filip Višnjić, Beograd, 2015, 527, 528.

32

prljava posla Ričarda Niksona, i zato nije imao ništa protiv Džona Kenedija. Džon se po pitanju

Jevreja pokazao dobar. Mada će se i Nikson poslije Lindona Džonsona pokazati dobar po Izrael od

1969, što je sigurno bilo djelo Gurionove ucjene.

Ono što javnost ne zna jeste da vezu u atentatu na Džona Kenedija treba tražiti i u njegovom

dobrom odnosu prema Izraelu. U nastavku teksta ćemo shvatiti i zbog čega. Alan Dals koristio je

novac CIA-e za finansiranje sekcije njemačkih “tehničkih istraživanja”, koja su mogla značiti smrt

jevrejskog naroda u Izraelu. Kada je Kenedi došao na vlast nije se smjelo ni razmišljati o raketama

sa bojevim glavama sa biološkim sadržajem. Kenedi je septembra 1962. godine donio odluku da

snabdije Izarel odbrambenim raketama zemlja-vazduh, za odbranu od neprijateljske avijacije. Ali

opet ne i egipatsku raketnu ofanzivu. Ono što je svakako značajno jeste da je to bila prva prodaja

oružja Izraelu od strane SAD-a, što se Dalsu i ostaloj antijevrejskoj družini pirata Volstrita nije

svidjelo. To je po njima značio možda početak jačeg naoružavanja Izraela od strane SAD-a. Kako

neki obavještajni izvori tvrde Kenedi je obećao Izraelu da će odmah nakon narednih izbora 1964.

godine razbiti CIA – “u hiljadu komada i rasuti je na vjetru”. Njegova ljutnja bila je usmjerena ka

Stejt departmentu. Tu treba tražiti korijene eliminacije Kenedija. Kao što je Ruzvelt najavljivao

promjene osvetom bankarima i ostalima koji su finansirali Hitlera pa se to nije desilo, tako se desilo

i atentatom na Kenedija novembra 1963. Ruzvelt je htio od Njemačke da napravi “vječnu

krompirušu”, i trajno je liši ratne industrije. Doduše, Ruzvelt nije smrću uklonjen, barem ne

zvanično.

Izrael je izgubio najboljeg prijatelja u Bijeloj kući od Trumanovog odlaska (iako se Truman

pokazao neodlučnim pa čak i podložnim ucjenama pirata sa Volstrita). Kenedijev nasljednik,

Lindon Džonson, imao je različit stav prema Izraelu i Jevrejima uopšte. Godine 1967. on će

sankcionisati nastavak politike braće Dals iz vremena Suecke krize, kada su američke službe takođe

zajedno sa britanskom odavali vojne tajne Izraela Arapima.

Dals je konačno nakon fijaska u Zalivu svinja otišao u mirnu penziju, poslije bezuspješnog

svrgavanja kubanskog lidera Fidela Kastra sa vlasti 1961. Nikada nije procesuiran. Slično je tada

završio i general Lajman Lemnicer, kada je kao načelnik Generalštaba skovao plan (pod šifrom

“Operation Northerwoods”), prema kome je “trebalo vršiti terorističke napade i iz zasede ubijati

civile na američkim ulicama da bi se na taj način dobila politička podrška američkog stanovništva

za invaziju na Kubu”11.

_______________ 11 Cit, Herfrid Minkler, “Imperije – logika vladavine svetom-od starog Rima do Sjedinjenih Država”, IP Albatros

Plus i JP Službeni Glasnik, Beograd, 2009, 208, 209.

33

– PETI DIO –

Nacistički V-3 i Sadamov Veliki Vavilon kao neprimjećeni blizanci

Kao posljedica slanja nacističkih raketnih inžinjera na Bliski istok, uvidjećemo kako je jedna

stara ideja Hitlerovih inžinjera (V-3) očito došla kod jednog kanadskog naučnika, koji će se kasnije

zadesiti kao saradnik Iraka za Sadamov “super-top”. Riječ je o naučniku dr Džeraldu Bulu. Sa njim

su sarađivale mnoge zemlje uključujući i Jugoslaviju, baš u vrijeme kada je Bul stupio u kontakt

sa vrhom iračke vojske Sadama Huseina (vrijeme iračko-iranskog rata 1980-1988).

Iako je dr Bul važio i važi danas za nespornog inovatora, ideja “super-topa” nije nimalo bila

originalna. Top je bio identičan V-3 projektu iz Trećeg Rajha, koji je javnosti još uvijek nepoznat.

Poznati su samo projekti V-1 i V-2. Identičnost se vidi uporednom analizom projekta, ali i

istorijatom idejnog rešenja topa koji datira decenijama unazad sve do XIX vijeka12. Zna se da su

Britanci jedno takvo postrojenje uništili bombardovanjem jula 1944. S obzirom da je bilo odbjeglih

nacista u Kanadi, s pravom možemo postaviti pitanje: otkud neoriginalna ideja kod dr Bula? Još

uvijek nema ni obavještajnih izvora o tome, iako i uporedna analiza fotografija govori više od

hiljadu riječi. Karakteristike topa, takođe.

Dr Bulu je životni san bio razviti rakete nekonvencionalnog katapultiranja u Svemir.

Međutim, zbog unosnog posla većinu karijere posvetio je razvijanju oružja. Zbog američkog fijaska

u Vijetnamu koji je još trajao, dr Bul nije mogao naći finansijere u SAD-u. Zato ih je tražio vani.

Možda nije slučajno ni to da ih je našao baš u Iraku, i to u ono vrijeme kada je Sadam Husein za

SAD i službu CIA bio “faktor stabilnosti”, prije proglašenog “neprijatelja”. Jedno vrijeme prije

saradnje sa Irakom dr Bul je prodavao oružje Južnoafričkoj Republici. To nije mogao a da nije bio

agent ili imao pozadinsku pomoć neke obavještajne službe. Tom prodajom je kršio embargo UN-

a na oružje. Robijao je šest mjeseci i novčano kažnjen 55 000 dolara. Pošto je htio da bude

samostalan od vlasti koje su mu se miješale u Kanadi i SAD-u, odlučio se preseliti u Evropu, i to

u Belgiju. Nastanio se u Brisel. Poslovne veze je raskinuo sa zapadnim zemljama i okrenuo se

Bliskom istoku krajem 70-ih. Tako se Irak već 1981. zainteresovao za njega, u toku rata sa Iranom

(1980-1988) oko kontrole vodenih puteva Šat el Araba (kao nekad sa Osmanlijama oko istog).

Nakon godina pregovaranja Irak je dr Bulu dao 25 miliona američkih dolara za razvoj “super-

topa” 1988. godine. Naziv topa bio je “Veliki Vavilon” (kalibra 1000 mm), uz koji su postojali još

i projekti “Velika Vavilona” i “Beba Vavilon” (kalibra 350 mm). Za “Veliki Vavilon” karakteristike

koje su bile planirane postavljene su ovako: 50-160 m; masa 4.500 t; ukopan u planinu (baš kao

što je bio nacistički V-3); ispaljivanje granate dugačke 3,6 m, teške oko 2 t i brze 199 m/sec;

minimalni domet 600, a maksimalni 1000 km; top konstruisan na padini brda pod uglom od 45

stepeni. U poređenju sa nacističkim V-3 je brzina ispaljenog projektila dostizala 335 m/sec, a nagib

isti od 45 stepeni. Osim toga slike govore više od hiljadu riječi. Nacisti su za

_______________ 12 Vidi nacrte franc. inžinjera Luja Gijom Pereauka iz 1860, Haskela i Limana iz 1881, 1883. i 1892.

34

isti projekat imali i nešto drugačije dimenzije. Oni su prvu instalaciju od 5 topova trebali imati na

165 km od Londona, blizu Kalea u Francuskoj. Projekat je uništen bombardovanjem jula 1944.

nakon savezničkog iskrcavanja u Normandiju (borbe 6. Juna – 25. Avgusta 1944.).

Pošto bi Irak preko takvog tipa naoružanja stekao prednost na čitavom prostoru u svojoj

blizini, Sadam Husein je zasmetao. Sa njim i naučnik dr Bul, koji je počeo da dobija ponude za rad

od Mosad-a. Kako je to odbio, onda je počeo da dobija i prijetnje smrću ako nastavi rad na projektu.

Nakon niza prijetnji koje je ignorisao dr Bul je ubijen, vjerovatno simbolično sa 3 metka u predjelu

glave 22. marta 1990, ispred svog stana u Briselu. Ubio ga je izraelski operativac Mosad-a.

Filozofija Mosada glasi: “Bolje ubiti jednu osobu, nego da od njega strada više ljudi”. Dva mjeseca

kasnije, aprila 1990. godine Britanci su zaplijenili neke od cijevi namjenjene navodno iračkoj

petrohemiji, a ne iračkom “super-topu”. Sledeći mjesec slične cijevi su zaplijenjene u Njemačkoj,

Grčkoj, Švajcarskoj i Turskoj. Međutim, poslije pronalazaka još nekih cijevi od strane UNSCOM-

a, utvrdilo se da su jedine autentične cijevi za “super-top” bile dvije enormne veličine koje su

pronašli Britanci. Danas se nalaze u muzej “Rojal Armors” u Fort Nelsonu, u Hempširu.

36

– ŠESTI DIO –

Intervju sa Mengelom u britanskom dokumentu

Mengele, sarin i operacije izbjeljivanja kože u američkom šou biznisu;

Otkud Arapima formula za nacistički nervni gas? Jeftiniji od atomske bombe, a jednako

smrtonosan

Veliki je broj ne samo nacističkih inžinjera Trećeg Rajha poput braće Horton, Aleksandra

Lipiša, Vernera fon Brauna i drugih prebačenih preko Atlantika operacijom “Spajalica”, već i broj

oficira, generala i sl. Gelen, Rauf, Bruner, pa i šef Gestapo-a, Hajnrih Miler, samo su jedni u nizu.

Gelen je o trošku CIA-e do 1948. već bio u Zapadnu Njemačku da osnuje BND, aktivira Maks

mrežu (što i jeste, ali punu sovjetskih krtica) i radi za buduću politiku NATO pakta koji se osniva

1949. godine.

I Gelen i Miler imali su dosijee o mnogim ljudima unutar Trećeg Rajha pa i šire, i zato su

mogli biti od koristi Zapadu u Hladnom ratu. Jedan od učesnika rasnog Nirnberškog zakona iz

septembra 1935. bio je poslije rata šef kabineta u vladi Zapadne Njemačke, kancelara Konrada

Adenauera. Godinama kasnije na mjestu sekretara UN-a (1972-1981), a onda zamalo i austrijskog

kancelara zadesio se nacistički ratni zločinac, Kurt Valdhajm, kojem je 1945. izgleda lažnu

potvrdu dao zet Alena Dalsa da bi ga saveznički obavještajci mogli lakše ubaciti u Ministarstvo

spoljnih poslova Austrije. Ali, Hajnrih Miler na primjer, je još kao šef Gestapo-a radio i za rusku

obavještajnu službu prema nekim izvorima Džona Loftusa, kao i dobar dio ukrajinskih i bjeloruskih

kolaboracionista. Tako su stari-novi nacisti bili od informativne koristi i Sovjetskom Savezu poslije

1945, baš kao i prije.

Najtraženiji ratni zločinac sa spiska Centra „Simon Vizental”, nacista Aribert Hajm, zvani

Doktor Smrt, živeo je 30 godina u Egiptu pod imenom Tarek Fared Husein. Tamo je i umro 1992.

Ubio je na stotine logoraša otrovnim injekcijama u srce, ili tako što im je organe uklanjao bez

anestezije. Naravno, nisu svi doktori iz koncentracionih logora pobjegli. Nekima je i suđeno u

Nirnbergu, njima dvadesetorici zbog svirepih medicinskih eksperimenata.

Jedan od najtraženijih ratnih zločinaca bio je i SS oficir dr Jozef Mengele, zvan Anđeo smrti.

Takav mu je nadimak bio po monstruoznim eksperimentima u Aušvicu. Pobjegao je na veoma

interesantan način. No, svih ovih decenija Mengele je bio predmet interesovanja. Snimljeni su ne

samo dokumentarni već i igrani film, čija je namjena bila samo jedno – da prikrije pravu lokaciju

gdje se on nalazi. Zato su poturane priče da je u Brazilu, da je u Argentini, u Boliviji… Čekalo se

samo kad će se objaviti da je na Marsu. Stara taktika prikrivanja tragova glasi: “ili uvijek mijenjaj

lokacije, ili pusti dezinformacije da bi tražili na pogrešna mjesta”. Mengele je umro u Floridi.

Mada, postoji vjerovatnoća da je po zadacima odlazio do Južne Amerike, jer ima nekih podataka,

ne potpuno pouzdanih, koji govore da su njemačkog neonacističkog ekstremistu, Manfreda Redera,

upoznali sa Mengelom u Brazilu 1978, prije nego što će Reder doći u SAD za saradnju sa

37

tamošnjim

neonacistima. Godina

smrti Mengela 1979. je

po svemu sudeći tačna.

Grobno mjesto

nepoznato, bez obzira

šta tvrde preko sredstava

javnog informisanja.

Zato je velika laž,

iz neznanja ili namjerna,

koju neki zapadni autori

navode da se od

preokupacije u Hladnom

ratu zapadne službe

“nisu stigle” baviti

nacističkim ratnim

zločincima raznih profila. Zapravo svi traženi bili su nagdje preko Atlantika, a neki manji broj i u

Evropi i Bliskom Istoku. Eto to je jedini razlog zašto ne da “nisu imali vremena”, nego su ih koristili

za svoj interes u Hladnom ratu, isto kao i svi ostali.

Interesantno je da je Ben Gurion imao sve podatke o nacističkim bjeguncima. Razlog zašto

je Izrael uhvatio Adolfa Ajhmana u Argentini tek maja 1960. i doveo na suđenje u Tel Aviv, jeste

sledeći: Ben Gurion se ucjenjivanjem Nelsona Rokfelera (američkog antikomunističkog

propagatora za Latinsku Ameriku) o povezanosti sa nacizmom i piratima sa Volstrita, vezao

obećanjem da neće biti hvatan nijedan nacista dok se on pita u Izraelu. Ucjena i obećanje bili su sa

ciljem da Nelson Rokfeler utiče na Latinsku Ameriku da glasa za Izrael u UN. Sve je to bilo 1947.

Dakle, Ben Gurion je trgovao žrtvama Holokausta da bi stvorio Izrael. I nije to jedina ucjena kojom

je obezbjedio glas za Izrael u UN. Isto je uradio i sa Staljinom, ucjenivši ga da će otkriti zapadnim

službama kako se koristio i koristi jevrejskom Maks mrežom. Naravno, bio je to Gurionov blef, ali

Staljin nije htio rizikovati i Sovjetski Savez je dao glas u UN. Istorija to tumači kao Staljinovu želju

da istisne britanski uticaj na Bliskom istoku, ali pravi razlog je vidimo potpuno drugačiji. Jedno je

javna istorija, a drugo tajna. Gurion ne bi otkrio istinu o dugogodišnjoj vezi Sovjeta sa Maks

mrežom, jer je znao da u SAD i drugim zemljama na “crvene” i Jevreje gledaju isto. Provaljivanjem

Sovjeta od strane Guriona, značilo bi provaljivanje izraelskih agenata.

Jozef Mengele je kao i dr Rudolf Trojan bio ugledni učenik njemačkog antropologa dr

Teodora Molisona, kaže Heder Pringl u knjizi “Himlerov veliki plan”. Dr Molison je bio poznat po

pedantnim antropološkim knjigama, i kada su bile nacističke ekspedicije na Tibet 30-ih godina on

je savjetovao institute Anenerbe da vode specijalne antropološke knjige. Njegov učenik, Jozef

Mengele je radeći eksperimente u logoru Aušvic eksperimentisao i sa otrovnim gasom sarinom.

SAD su zajedno sa Francuskom i Britanijom naročito bile zainteresovane za otrovne nervne

gasove. Nacistička arhiva o medicinskim eksperimentima u logorima Aušvic i Dahau nakon rata

našla se u američkim rukama, kako navodi Piter Levenda istorijom veza okultnog i nacizma u knjizi

“Bezbožnički savez”. Rusi su se dočepali nacističkog čipa. Tek od Trećeg Rajha je u ljudstvu,

tehnologiji i eksperimentima uzeto sve za potrebe Hladnog rata. Ko se čega dočepao padom Berlina

1945, to je bilo njegovo. Zato se ne treba čuditi otkud i Arapima formula za

38

nacistički nervni gas. Kad je sarin

u pitanju on je isplativiji, jer je

jeftiniji od atomske bombe a

jednako smrtonosan.

Zanimljivo je da se u jednom

britanskom dokumentu pominje

posljeratni intervju sa čovjekom

po imenu Mengele, koji je

navodno bio nacistički ađutant

zadužen za oružja na bazi

otrovnog gasa. Međutim, treba

istaći da iako je Jozef radio sa

sarinom u Aušvicu, on je imao i

brata – Karla Mengela. Zato se ne zna da li se radi o Karlu ili Jozefu. Ovaj pomen intervjua nekog

Mengela u britanskom dokumentu veoma je bitan, iz razloga što postoje neki posredni podaci o

tome da je Jozefa, brata Karla mu i oca sa naučnim saradnikom iz Instituta Kajzer Vilhelm”

spasila britanska obavještajna služba.

Nacistička nauka Trećeg Rajha ostvarila je izum Sarina, Tabuna i Somana. Ove nervne

gasove je NATO nazvao “serijom G”. Koristio ih je i Zapad i Sovjetski Savez. Prema sporazumu

Velike Britanije i SAD-a, svi njemački stručnjaci za bakteriološko i hemijsko ratovanje završavali

su pod britanskom kontrolom. Posredni dokazi koji postoje govore o tome da se britanska

obavještajna služba nagodila sa Mengelom. Podaci govore da je Mengele uprkos tome što je bio

traženi ratni zločinac odjednom napustio svoje skrovište, zatim prešao u sovjetsku zonu okupirane

Njemačke da pokupi i donese pun kamion svojih belješki koje je zakopao pred sam kraj rata. Ubrzo

nakon toga su mu oslobođeni brat, otac i naučni saradnik iz Kajzerovog Instituta sa dozvolom da

se vrate na civilna radna mjesta uprkos svojoj prošlosti. Znači da je saradnja britanske i francuke

službe, dovela do toga da obje saznaju za sarin i ostale otrovne gasove novog tipa. Tako je znanje

došlo i do Amerikanaca. A Francuzi su kasnije najviše zagrizli kada su u pitanju brojni nervni

gasovi. O tome bi se posebno moglo pisati.

Ako pogledamo njemačku geneologiju koja se može naći na internetu naveden je jedan Karl

Mengele, rođen 20. marta 1884. godine u Bavarskoj, u Dilingenu, a umro 17. novembra 1959.

Međutim, godina rođenja se ne poklapa sa zvaničnom verzijom po kojoj je Mengele imao dva

mlađa brata, Karla i Alojza. Ali, to što se ne poklapa ni mjesto rođenja u Bavarskoj niti godina

rođenja Karla, ne mora da znači da se ne radi o rođenom bratu Jozefa, jer se kod dotičnog Karla na

internet navode braća Jozef i Alojz. Godina rođenja tog Karla može biti samo vješto prikrivanje.

Inače za Jozefa postoje i neki nepouzdani podaci da je dolazio u Švajcarsku i Njemačku da se vidi

sa porodicom. Neki drugi izvori tvrde da ga je štitila “svjetska intelektualna elita”, što upućuje

možda na neko posebno skriveno udruženje vezano za neki interes – npr. šou biznis SAD-a, vojsku,

ili sl.

Mengele je u logorima radio i eksperimente mijenjanja boje očiju u plave upotrebom

hemikalija i sl., sve do ideje da pokuša klonirati Firera jednoga dana. Mengelovo zanošenje

kloniranjem Firera nije plod prazne priče. No, interesantno je povezati da je za potrebe Holivuda

prva plastična operacija urađena nad Merlin Monro 1952, a još interesantnije je da je operacija

39

mijenjanja boje kože nad Majklom Džeksonom potpuno nepoznata. Zato ne bi bilo besmisleno

postaviti pitanje: zašto je tajna operacija mijenjanja boje kože, i da li su nad Majklom Džeksonom

radili možda neki Mengelovi učenici?

Nakon ispunjenja dogovora sa britanskom obavještajnom službom, Jozef Menegele se, prema

posrednim podacima, uputio u Italiju, odakle je trebalo da emigrira u Argentinu. Ivo Omračanin,

jedan od pomoćnika ustačkog fratra Draganovića, najpovjerenijeg vatikanskog pomoćnika za

pacovske kanale, govorio je da su obrađene “hiljade” njemačkih naučnika i tehničara prije bijega

u Južnu Ameriku. Ne treba zaboraviti da je uz američku obavještajnu službu i britanska služba

pripremila teren za naciste u Južnu Ameriku, iako su nacisti još 20-ih godina, prije dolaska na vlast

1933. otpočeli biznis u Boliviju i drugim zemljama Južne Amerike (kao npr. Ernst Rem 20-ih, vođa

Hitlerovih SA jedinica do juna 1934.).

Pošto je Staljin imao veliki obim proizvodnje nervnih gasova, za isto su se odlučili i

Amerikanci. Za to su angažovali nekoliko njemačkih nacističkih stručnjaka, pa su čak i direktora

“I.G.Farben”-a doveli u SAD zajedno sa još nekoliko stručnih inžinjera. Po obavljenom poslu u

SAD-u, mogli su da se vrate u Zapadnu Njemačku. 1970-ih godina prošlog vijeka američki šifranti

su otkrili da zapadnonjemačke kompanije prodaju tajnu proizvodnje sarina nekim arapskim

zemljama na Srednjem Istoku. Postojali su i ozbiljni izvještaji da Zapadna Njemačka stoji iza tajne

trgovine nuklearnim oružjem. Jedan bivši argentinski diplomata je rekao da je uz trgovinski

sporazum Argentine i Zapadne Njemačke 60-ih sklopljen tajni nuklearni protokol, navodno iz

straha od Sovjeta ukoliko se NATO povuče iz Zapadne Njemačke. Stvari su stojale drugačije –

zbog sovjetskog odbijanja da Zapadna Njemačka ima nuklearnu (atomsku) bombu, odlučeno je da

se oružja tajno razvijaju u Argentini i Južnoj Africi, koristeći usluge velikih emigrantskih zajednica

naučnika iz Njemačke.

41

– SEDMI DIO –

Korijeni NSA – u paranoji, samoodbrani, stereotipima i kontroli

Tajna Ultra kodiranja; Operacija “Šamrok”; BRUSA sporazum; Akt o stranom obavještajnom

nadzoru; “Jevrejska soba”

Kako je nastala špijunska mreža NSA? O tome nema riječi u knjizi “Dosije Snouden”, Luka

Hardinga. Nema ni u “Istoriji tajnih službi – od faraona do NSA”, Volfganga Krigera. Oni koji

površno “istražuju” preko Wikipedia-e neće ni tu naći istinu. Čak što više naići će na podatak kada

je nastala zvanično, što je namjenjeno javnom mnjenju i prikrivanju. U stvari, početak špijunske

agencije NSA seže decenijama unazad, prije njenog zvaničnog osnivanja koje stoji na internetu –

04.11.1952. U nastavku teksta opisaćemo kako je sve počelo, i kako je došlo do toga da iz

antijevrejske, anticionističke opsjednutosti Huvera iz FBI i drugih vremenom dođe i do špijunaže

Afroamerikanaca, jevrejske djece za vrijeme administracije Džordža Buša Seniora, a onda i skoro

kompletne SAD i Velike Britanije (Njemačke i lidera EU danas). Najbitnije je istaći suštinu: NSA

je nastala kao špijunski savez britanske i američke obavještajne službe.

Za vrijeme Drugog svjetskog rata uspostavljen je tajni britanski program za prisluškivanje u

SAD-u. To je bilo upereno protiv nacističkih simpatizera. Ali, prije toga SAD su prisluškivale i

pristalice jevrejske države u Palestini. Očigledno je sve počelo nakon Prvog cionističkog kongresa

1897, kojim se ugrožavao britanski kolonijalni posjed u Palestini poslije Prvog svjetskog rata. Prije

nego što je počeo Drugi svjetski rat bilo je nekih sitnih agenata koji su radili dvostruku igru u SAD-

u. Nije razjašnjeno da li je kontraverzni književnik, homoseksualac Džordž Silvester Virek bio

jedan od takvih, jer je britanski agent, pisac i mag Alister Krouli imao za svog poslodavca upravo

njega u prodaji knjiga u SAD. Prije toga Krouli je tokom 20-ih jedno vrijeme proveo u Njemačkoj,

u Minhenu, i veoma moguće da je bio povezan sa tulistima. A Virek je 1923. intervjuisao mladog

Hitlera. S druge strane, zna se da je u Virekovom pronjemačkom časopisu “Otadžbina”

(“Fatherland”) Krouli pisao programske tekstove u vrijeme Prvog svjetskog rata. Kasnije kada je

Virek postao nacistički lobista u SAD-u, Krouli je preko njega za britansku obavještajnu službu

saznavao svaki nacistički budući potez i to dojavljivao Londonu. Ta njihova međusobna očigledno

42

agentska povezanost govori dosta, iako su obojica, može se reći bili sitan sloj agenture u odnosu

na Filbije, Dalsove ili sl. Virek je bio prijatelj Nikole Tesle, i ne zna se pouzdano da li je špijunirao

Teslin rad Njemcima ili nekome drugom.

Nakon Drugog svjetskog rata

špijunski program Velike Britanije je

nastavljen. Masovno je proširen, jer su

Britanci ostvarili saradnju sa Edgarom

Huverom (FBI) i sekretarom odbrane,

Džejmsom Forestalom. Radili su

nelegalno prikupljanje elektronskih

obavještajnih podataka o cionističkim

aktivnostima na teritoriji SAD. Tako je

tajni prislušni sistem skrivan od obje

zemlje omogućio prvo britansko

prisluškivanje američkih Jevreja, a

kasnije i skoro čitavog naroda. Za uzvrat, da tragi-komedija bude veća, po dogovoru, američka

služba radila je isto nad britanskim građanima. Sve to iz centra u SAD-u. Ova nelegalna kampanja

dostigla je vrhunac za vrijeme Reganove i Buševe administracije, a paranoična antijevrejska

histerija proširila se i na špijuniranje jevrejske djece u letnjim kampovima.

Penzionisani stari agenti su govorili da je elektronska špijunaža jevrejske populacije u SAD

započela još 1944. godine. Tada je prvi put došlo do šireg špijuniranja američkih cionista. Od te

godine pa nadalje prisluškivanje američkih i britanskih Jevreja nije stalo, a proširilo se vremenom

i na ostale zemlje, pa vidimo i EU prema aferi sa Angelom Merkel od prije neku godinu.

Špijuniranje koje rade službe gotovo uvijek prerasta u psihopatologiju. S obzirom na

nekontrolisanost psihopatoloških lica na u vlasti, bolesnih od toga da znaju i kontrolišu sve na

planeti, možemo reći da nijedan građanin više nije bezbjedan. Privatnost je nestala, potjernice

obesmišljene, “međunarodni sudovi pravde” takođe, zaštita ustavnih prava je srušena, kao i titula

predsjednika, premijera i sl. – može se sve raditi bez pristanka i znanja zakonodavstva,

predsjednika ili premijera. Taj sistem SAD su sa Velikom Britanijom (britanski Siti i ćerka “firma”

Volstrit) kroz NATO preko EU prenijeli na prostor čitave Evrope, manje-više. Takozvani

“kontrolisani haos”. Zato možemo postaviti pitanje koja je služba od ove dvije zemlje uspostavila

intenzivan nadzor još od Ben Gurionove prve kupovine oružja u SAD?!

Prisluškujući američke jevrejske građane bez ikakvog naloga, britanska služba je informacije

slala u FBI. Ti počeci britanske špijunaže sežu od kraja Prvog svjetskog rata, kada je britanska

vlada primorala američke telegrafske kompanije da predaju sav saobraćaj poruka. Izgovor im je

bio praćenje irskih nacionalista i komunista. MI6 je decenijama kasnije putem laserske špijunaže

obavljala i špijunažu kanadske ambasade. Čelnici Vestern Union-a su još 1920. otkrili da je

britanska služba čitala telegrame svih Amerikanaca. Isto je bilo i sa transkriptima zvaničnih

komunikacija vlade SAD – sve je predato britanskoj službi na čitanje.

Zbog svega ovog, otkrivši ili naslutivši pozadinu, Ruzvelt je bez znanja FBI-a i Stejt

Departmenta poslao dvočlani tim dešifranata u Britaniju. Bilo je to januara 1940, prije nego što su

SAD još ušle u rat. Na zaprepašćenje MI6, ispostavilo se da su ta dvojica američkih dešifranata

43

zapravo Jevreji. Jedan je bio Abraham Abe Sinkov – agent koji je pratio južni i centralni telegrafski

saobraćaj, a drugi Leo Rozen – agent iz armijskog signalnog korpusa SAD-a. To je poslednje što

su htjeli Britanci – Ruzvelt im poslao dva Jevrejina, a britanski presretači sve vrijeme uz nacističke

simpatizere prate i američke cioniste. Gore nisu mogle da dožive britanske službe. S obzirom da

su izgubili Irsku poslije 1918, samo im je još trebalo da izgube kolonijalizovanu Palestinu.

Obavještajna služba Velike Britanije je nakon Prvog cionističkog kongresa 1897. uspjela da

zaustavi jevrejsku imigraciju u Palestinu preko “Bijele knjige”, a dešifranti su sa vojskom radili na

slamanju otpora jevrejske frakcije Haganah.

Međutim, Velika Britanija se 1943.

našla u teškom položaju, pa je britanskoj

službi očajnički trebala dodatna pomoć

od njihovog američkog saveznika. Tako

je britanska obavještajna služba konačno

sa Amerikancima podijelila tajnu tzv.

Ultra kodiranja. Naravno, dijeljenje

tajne su ograničili na pouzdane

Amerikance, koji su prošli specijalnu

obuku “oficira za vezu”. Jedan od takvih

obučenih je 1943. bio već pominjani

Džejms Džizas Englton. Bio je na čelu

prisluškivačkog programa za CIA-u. Ako

se pitamo ko je u SAD-u bio jači u

prisluškivanju, FBI ili CIA, odgovor je:

FBI je nadmašivao CIA. To i ne čudi, jer

FBI je starija agencija.

Edgar Huver (FBI) je taj koji je još tokom 20-ih godina XX vijeka otpočeo s nezakonitim

prisluškivanjem. Nastavio je sve do 30-ih, kada mu javni prvobranilac i Ruzveltov pomoćnik nije

naredio da se zaustavi. Ali, nije se baš skroz zaustavio – prisluškivao je previše kongresmena i

članova Ruzveltovog kabineta. Postoji vjerovatnoća, prema nekim intervjuisanim agentima, da je

Ruzvelt za to saznao pa je instalirao britansko špijuniranje u kancelariji Huvera, u odjeljenju za

pravosuđe Stejt Departmenta.

Ser Vilijam Stivenson je bio taj koji je instalirao prvu britansku prislušnu radionicu na

američkom tlu, prije nego što su SAD stupile u rat. On je Huveru prosleđivao informacije o

prisluškivanim pronacističkim američkim privrednicima. Prisluškivali su čak i nekoliko spratova

Rokfelerovog zdanja u Njujorku, zatim određene klubove, advokatske kancelarije, određene

brodske agencije i sl. Za uzvrat, Huver je prikrivao britanske tragove špijuniranja u SAD-u, tako

što je odbijao da ispita stvari. Tada je Stivenson krenuo u likvidaciju američkih nacista, a FBI je

pokušao da Stivensonov tim likvidatora drži pod kontrolom u čemu nije uspio. To sigurno nisu

radili dok je bio melemni odnos između Velike Britanije i Trećeg Rajha do 1939. Poslije 7.

decembra 1941. Edgar Huver je okončao nadzor nad britanskoj agenturi u SAD-u, jer je mislio da

su Jevreji subverzivni element. On je još 1920. prisluškivao irskog nacionalistu Emona de Valerija,

zato što je bio Jevrejin. FBI je za njegovo vrijeme formulisao stav: “Među Jevrejima ima previše

simpatizera crvenih”. Britanci su vješto koristili Huverovu paranoju, i elektronski špijunski nadzor

44

u SAD-u nisu htjeli da demontiraju ni nakon 1945. Najobimnije prisluškivanje obavili su 1944. i

dostavili Huveru u FBI.

Iz skupa svega nije onda teško shvatiti kako je MI6 koristeći Huverovu paranoju pustio u

medije priču o tome kako je Gurionov američki agent, Haim Slavin, kupio naoružanje za Izrael u

vrijednosti od miliona dolara za sumu od 800 000 dolara. Sa tom propagandnom paljbom britanske

obavještajne taktike akcije-reakcije, dovela je do toga da Truman preispita svoj stav o stvaranju

Izraela. Rezultat britanske reakcionarne propagande u SAD-u preko Huvera u FBI dovela je do

toga da 5. decembra 1947, odmah nakon što je Generalna skupština UN odobrila plan podjele

Palestine, SAD stave embargo na isporuku oružja na Bliskom istoku. Međutim, iako se embargo

odnosio i na Jevreje i na Arape, američko naoružanje vrijedno milionima dolara već je prije

embarga bilo poslato iz SAD-u Arapima. Nakon toga, Velika Britanija, Francuska i ostali zapadni

saveznici SAD-a slijedili su isti primjer u naoružavanju Arapa. Taktika je bila da šef FBI, Edgar

Huver, drži Jevreje razoružanim, dok Britanci preko MI6 naoružavaju Irak i Jordan, a Francuzi

Siriju i Liban. Zato ne treba čuditi kako su Britanci decenijama kasnije jedini došli do autentičnih

djelova “super-topa” dr Bula. Oni su možda bili i kanal koji je dr Bulu dao ideju V-3, preko nekog

svog agenta u Kanadi.

Ključni čovjek koji je nastavio špijunažu FBI i britanske službe na teritoriji SAD-u, a iza

leđa predsjednika Trumana, bio je već pominjani Džejms Forestal. On je bio demokrata, biznismen

umrežen sa Volstritom i sekretar za odbranu SAD-u u Trumanovoj administraciji. Bio je

najradikalniji antikomunista, antisovjet i antijevrejski raspoložen. Dobio je kasnije psihijatrijski

problem manije gonjenja, izvršivši samoubistvo u bolnici skokom sa terase sobe. I stihovi koje je

napisao u trenucima pred smrt jasno govore šta je uzrok suicida, iako javno važi da se “ne zna” i

da postoje “teorije zavjere”. Nema nikakve nejasnoće u njegovoj smrti. Čovjek je od paranoje

izgubio razum.

Predsjednik Truman nije znao da je nastavljeno s presretanjem kablograma od strane

parasistema u svojoj administraciji, povezan sa britanskom službom. Nastavak špijunaže kršten je

45

novim kodnim nazivom – “Operacija Šamrok”. Forestal je radio i protv Trumana, zbog njegovog

naklonjenog stava prema Jevrejima, prije nego što je pokrenuto propagandno obmanjivanje

predsjednika. Britanci su sve radili da se špijunaža nastavi, i da se nikada ne sazna. Kada su sa

Huverom uveli još jednu osobu u igri kako bi otklonio pažnju sa njega, taj čovjek je upravo bio

Forestal.

Njih dvojica su pronašli “legalan” način da spriječe Trumanovu obustavu špijunaže. Ukoliko

plan ne bi prošao a bili provaljeni, izvadili bi se na mrtvog predsjednika Franklina D. Ruzvelta –

kako je tobože on zatražio od Britanaca da obnove elektronski nadzor u SAD-u 1939. i da

razmjenjuju sadržaje. Imali bi alibi na neki način za nešto što se stvarno i desilo godinama prije

toga, a to je BRUSA sporazum iz 1943, kojim je došlo do spajanja komunikacionih obavještajnih

agencija (COMINT) britanske i američke vlade. Po tom sporazumu obje vlade su smjele

međusobno špijunirati svoje građane bez naloga. Za to je bila potrebna samo međusobna instalacija

“prisluškujućih postova” – Britanaca na američkom tlu, a Amerikanaca na britanskom. Ako bi se

neko žalio od građana, od vlade bi dobio žalbu da to ne radi vlastita zemlja već druga, i da tu ne

mogu ništa da urade. To i jeste bilo tako, ali je bila u pitanju obmana svojih građana – Britanci su

sporazumno špijunirale američke građane na američkom tlu, a Amerikanci, takođe sporazumno,

špijunirali britanske građane na britanskom tlu. Onda su taj sadržaj međusobno razmjenjivali.

Princip: ja tvoje, ti moje. To Truman nije na kraju nikad ukinuo, i Huver je to znao. To je bila

njegova tajna. Truman je samo naredio ukidanje američkog presretanja i to potpisao, ne shvatajući

posljedice koje će dovesti do toga da Huver to iskoristi. Idejni tvorac te pravne ujdurme nije bio

Huver, već na neki način Huverov mentor – Alen Dals, čovjek kojeg svugdje ima.

I tako je nakon Huvera tokom čitave Trumanove administracije, Forestal rukovodio čitavom

akcijom komunikacione obavještajne službe. Ujedno je u predizbornoj kampanji podržavao Djuia

na štetu Trumana 1948. Podrška nije urodila plodom. Razočaran i obolio od manije gonjenja

završava na psihijatrijskoj klinici. Ali, odlaskom njegovim sa mjesta nadzora ove špijunske

operacije nije ništa propalo. Ljudi su zamjenljivi. Špijunski centar iz Merilenda preseljen je u Fort

Midu, i tamo je unutar ultrabezbjednog odjeljenja konačno zvanično rođena NSA (Agencija za

nacionalnu bezbjednost). Dobila je naziv istog dana kada je Ajzenhauer izabran za novog

predsjednika SAD – 4. novembra 1952. godine. Britanska obavještajna služba je nastavila da radi

na američkom tlu, po starom dogovoru i praksi. Američka NSA je postala ujedno i centar britanske

špijunske baze u SAD-u. Da li to znači da je “doskorašnjim” prisluškivanjem čelnika, a možda i

građana EU od strane NSA u Fort Midu, prisluškivanje obavljala i MI6 sa istog mjesta? Vjerovatno

nam se to samo čini. Sve je to i onako “teorija zavjere”, jer britanska služba je u Fort Midu bila tu

samo “privremeno”.

Već pola vijeka, počevši od 1960-ih britansko “privremeno” osoblje postalo je osoblje sa

stalnim prisustvom u Fort Midu. Uživali su pristup najvećem prislušnom postu na planeti, koji je

sve upijao – svaki oblik elektronskih informacija, počevši od telefonskih poziva pa do telegrama

širom SAD-a. Vremenom je to očigledno prešlo i na Evropu, jer da se špijunaža sprovodi i van

SAD-a otkrio je u skorije vrijeme NSA prebeg, Edvard Snouden.

Šema špijunaže američke i britanske službe u NSA išla je ovako: “Britanski oficir za vezu u

Fort Midu ukucava listu ‘osumnjičenih’ meta u američkom kompjuteru. NSA kompjuter pretražuje

celu svoju sortiranu bazu zapisa prisluškivanja i daje britanskom oficiru zapise prislušnog

snimanja bilo kojeg američkog državljanina po želji. Budući da je, u tehničkom smislu, to britanska

46

meta nadzora, nikakav američki nalog za pretres nije potreban. Britanski oficir zatim jednostavno

predaje dobivene rezultate pretrage svom američkom kolegi za nadzor. Naravno, Amerikanci

zauzvrat pružaju istu uslugu Britancima. Svi međunarodni i domaći telefonski pozivi u Velikoj

Britaniji prolaze kroz stanicu NSA u komunikacionom sedištu britanske vlade (GCHK) u ulici

Menvit Hil, koji omogućava američkom oficiru za vezu da špijunira bilo kog britanskog

državljanina bez prethodnog upozorenja… Čak i za Sovjete ostaje nedodirljiva UK-SAD

tehnologija špijunskog presretanja”13.

Špijuniranje Jevreja je nastavljeno iz NSA tokom čitavog Hladnog rata, a tamo gdje je u

pitanju bila nafta, britanski i američki prisluškivači koristili su jevrejske obavještajne usluge da bi

njima umirivali Arape. Za najvnu američku javnost formula američke vlade bila je sledeća: “Mi

smo u savezu sa Izraelom, a privatno mi dajemo tajne obavještajne podatke neprijateljima Izraela”.

Po ovome je lako uočiti nevjerovatnu sličnost američke politike sa britanskom politikom, koja se

ne mijenja vijekovima. Jedan od najvećih klijenata NSA bio je Huver iz FBI.

Vrhunac špijunaže Jevreja desio se 1978. za vrijeme Niksonove administracije, jednog od

ljudi koji je 1950-ih radio na vrbovanju nacističke emigracije. U Kongresu je 1978. prošao Akt o

stranom obavještajnom nadzoru (FIS). Taj Akt je ograničio samo targetiranje od strane

američkih špijunskih agencija, ali ne i britanskih. Kako su radili prije zvaničnog osnivanja NSA,

tako su nastavili i kasnije – britanska služba je špijunirala “samo osumnjičene” Amerikance, a

informacije prosleđivala ka NSA. Britanskom oficiru za vezu je vjerovatno i danas dozvoljeno isto,

jer im je zadatak da to rade, kao i američkim službama sa britanskim građanima u Velikoj Britaniji.

Jedan britanski par starih obavještajaca je potvrdio dio istorije špijunaže američkih Jevreja, tvrdeći

da je negdje tokom 1945/1946. godine jedna specijalna jedinica, tajnija od svih, bila osnovana za

dešifrovanje kako bi pratila aktivnosti izraelskih agenata i njihovih simpatizera u SAD-u i drugim

zemljama. Znali su ko isporučuje oružje, ko plaća, svaku ilegalnu akciju u SAD-u. Tvrdili su

krajem 80-ih godina prošlog vijeka da još postoji takva grupa, dobro skrivena. Kada su se

provjeravali ti njihovi navodi, ispostavilo se da su govorili istinu – posebna i skrivena grupa za

specijalno špijuniranje Jevreja u SAD i drugim zemljama zove se “Jevrejska soba”.

Preko te grupe SAD i Velika Britanija špijuniraju ne samo Izrael, već i svakog ko podržava

Izrael. A taj naziv “Jevrejska soba” prikriva okultnu pozadinu, jer kao obavještajni centar

“Jevrejska soba” ima više od jednog mjesta u više od jedne agencije. Zato je ponekad britanski

pozadinski kanal u NSA imao ozbiljan uticaj na američku politiku van granica SAD-a, da je u

nekoliko navrata Izrael bio ozbiljno ugrožen. Tako se decenijama ilegalni program (prije 1952) za

nadzor “otrgao kontroli”.

____________ 13 Citat, Loftus i Arons, Tajni rat protiv Jevreja – Krvava nafta, Obradović, Beograd, 2015, 218.

47

– OSMI DIO –

Kako se istorija sahranjuje i eshumira?

Kako se čuvaju trezori sa top secret u Nacionalnom arhivu SAD-a? Kako se skriva istorijska

istina? Pa kadriranjem, jer na kadriranju počiva svaka država. Kadriranje se vrši po genetici, zatim

psihoprofilima, pa tek onda školovanjima i ugovorima o zaposlenju. Veoma mali broj, svega

nekoliko ljudi uposleno je na tom mjestu, u Suitlendu, državi Merilend, blizu Vašingtona. Tu se

inače nalaze i dokumenti o Indijancima, američkoj revoluciji, ratu 1812, špansko-američkom ratu,

Građanskom ratu, Svjetskim ratovima, sukobima u Koreji i Vijetnamu.

Ostatak uposlenog kadra čine timovi penzionisanih agenata iliti špijuna, ili rezervnih oficira

iz jedne od vojnih obavještajnih službi koje su obavezne prisustvom. Po službenoj dužnosti oni se

smjenjuju tokom godine, i svi oni razmatraju stare povjerljive datoteke. To rade veoma detaljno.

Cilj im je da utvrde šta može biti predato osoblju Arhiva, i prosljeđeno u domen javne upotrebe.

Sve što nije namjenjeno javnoj upotrebi ostaje tajna, kao alhemičarski occultum lapidem. Taj

proces na kojem oficiri rade sa određivanjem datoteka za javno i tajne je toliko spor, da su oni prije

25 godina bili tek na početku Drugog svjestkog rata. Pitanje je jesu li taj proces uopšte i završili.

Da stvari budu još gore, čak i nakon toga što se sa obavještajnih datoteka skine oznaka tajnosti,

postoji svega nekoliko arhivista koji su dodjeljeni sa zadatkom indeksiranja tih datoteka. Na taj

način samo oni znaju tajnu gdje tražiti. Bez indeksa lociranje fajlova sa kojih je skinuta oznaka

tajnosti slično je traženju igle u plastu sijena. Tako je američka Nacionalna arhiva savršeno mjesto

za sahranjivanje bilo kojeg skandala.

Osoblju Arhive nije dozvoljeno da luta po trezorima, jer su i dalje privatno vlasništvo drugih

vladinih agencija (Stej Departmenta, Mornaričke ob.službe, vojske i dr). Uz to postoje i žičane

ograde van Arhiva. Zaključana kapija blokira ostatak ulice izvan trezora sa tajnama. U američkom

slučaju to je trezor pod brojem 6, i mnogo više od dokaza o posjedovanju tajnog koda potrebno je

da bi se prošlo kroz kapiju. Za to je potrebno još i posebno svjedočanstvo, posebna šifra za

kategorije stroge povjerljivosti i „Q“ odobrenje od Komisije za atomsku energiju.

48

Jednostavno, svaki primjer tajnog dokumenta razmatra se u širem bezbjednosnom kontekstu.

Neko će se pitati zašto neke fajlove ne unište oni koji bi da sakriju neprijatnu istinu o sebi? To nije

tako lako, jer odstranjivanje zahtjeva popunjavanje obrasca o uništenju dokumenta, a to donosi

onda gomilu pitanja od strane arhivskog osoblja, i garantovano dovodi do toga da se traženi fajl

pročita i kopira od strane nevidljive komisije. Zato im je hotimično gubljenje zapisa u trezorima

mnogo jednostavnije rješenje koje se stalno ponavlja i ponavlja. Ukoliko zapis nestane iz zvaničnih

dosijea opet uzalud sve, jer će i dalje biti poznat kao „institucionalizovano pamćenje“.

Oni koji pamte zakopane dosije jesu penzionisani obavještajni oficiri, pa se zato može naći

i igla u plastu sijena jer vam „magnet“ može biti neki od tih oficira. Dakle, oni koji jednom postanu

vlast ili dio vlasti, ulaze u kolo koje pamti i čuva sve – mogu izbjeći odgovornost, ali nikad istinu.

Može istina kasniti, ali se ne može zagubiti i vječno čekati u tami. Onaj koji im je omogućio sistem

za dolaženje na vlast, ujedno im je sa slobodom oduzeo i bijeg od istine.

U Velikoj Britaniji poslednje tajne Drugog svjetskog rata trebale bi da se predaju javnosti,

kako je planirano od 2015-2025. godine, osim ukoliko obavještajna služba ne stavi znak tajnosti

na još koju deceniju, ukoliko se tajne tiču kraljevske familije Vindzor. Imajmo u vidu da se u

Nirnberškom sudu za ratne zločine desio najstrože povjerljivi intervju sa optuženim Jaokimom fon

Ribentropom, drugim i poslednjim ministrom spoljne politike Trećeg Rajha. Ribentrop je potvrdio

neprijatnu istinu po englesku kraljevsku familiju – da su Vindzor i tadašnji premijer Mekdonald

gledali sa simpatijama ka nacističkoj filozofiji, te da je Hitler ujedno i iz toga razloga favorizovao

anglo-nacistički savez. Taj fajl se nalazi u Nacionalnom arhivu SAD-a.

49

Zaključak

Pitate se vjerovatno koji je zadatak Međunarodne Obavještajne Agencije? Koliki je broj

registrovane obavještajne populacije, a koliki neregistrovane, makar u primjeru jedne države?

Pitate se možda i zašto stoje dvije nule ispred broja agenata, kao npr „agent 002“ ili „007“?

Ovakva pitanja navode na zaključak da „nezavisnost“ i „slučajnost“ ne postoje u istorijskim

događajima. Među agentima se desi i sinhronicitet. Iz rada obavještajnih službi izađe sinhronicitet,

u kome se dva ili više uzročno nepovezana događaja a koji se zajedno dešavaju, povezuju na

smislen način. Tako neki manji događaji koji proizađu iz velike „igre“ nemaju direktno vidljivu

vezu sa obavještajnom međunarodnom strukturom. Očigledno da talasi-čestice urade svoje u

kosmosu, i makro kosmos se očita na mikro kosmos vremenom. Veza siderijalnog vremena sa

biološkim satovima. Zato dvije nule ispred brojeva agenata nisu slučajne. Da li to znači da je možda

nekada davno, u dubini istorije civilizacija, jedan veoma mudri centar kreirao sve njih? Mišljenja

smo da filozofski nelokalni početak možemo, zbog nule, spustiti na zemaljske primjere u

istorijskim događajima kako bismo svijet u kojem živimo pojmili na najbolji način. Nema sumnje

da neprekidnost i kontinuitet u prirodnoj filozofiji Lajbnica i Ruđera Boškovića možemo vertikalno

spustiti u svijet društvenih nauka.

Pa evo i da damo odgovor – zadatak građana međunarodne obavještajne populacije jeste da

stvaraju i sahranjuju istoriju. Prije 20 godina hjihov broj iznosio je oko 50 000. To je zvanična

procjena bila. Njihov broj je sigurno bio veći. Danas kada se izgrađuje multipolarni svijet, takođe.

Plaćeni su da ćute, i obavezani strogim ugovorima o tajnosti. Psihološki, oni su zapravo vezani

traumom i materijalizmom. Što više njihovog ćutanja, to više penzionih čekova. Uklanjanjem iz

istorije obilježje je uspjeha u tajnim operacijama. Neki od njih kasnije pobjede taj problem, i makar

anonimno a hrabro, prenesu stare tajne civilizacije.

Tajnost je u vrijeme rata temelj buduće pobjede. U vrijeme mira, neobjavljivanje je pobjeda

zataškavanja. Svoje greške političari kriju u obavještajnim skladištima, koju ironijom sudbine čuva

tzv. „nacionalna bezbjednost“, jer onaj ko nesmotreno laže sopstveni narod čini zločin ne protiv

„demokratije“ koja nigdje ne postoji, nego protiv Istine. Džordž Orvel je rekao da se tako ispuštaju

laži, i da je dužnost istoričara da to ne dozvoli.

50

I na Nebu i na Zemlji apsolutno sve je potčinjeno zakonima Kosmosa. Čovjekova volja i um

su sposobni da im odole. Između Neba i Zemlje nalazi se slobodna čovjekova volja. Zadatak i

smisao čovjeka na Zemlji jeste Veliko djelo, iliti Veledelo, kako bi rekli stari alhemičari. Pitanje

je samo ka kojem su polaritetu čovjekova volja i rad okrenuti. Kako je Svijet talasno-čestične

prirode, onda slučajnosti i nezavisnosti ne može biti ni u istorijskim kretanjima. U Kosmosu talasi-

čestice idu proporcionalno od najvećih do najmanjih po masi, baš kako se i sagledava makro i

mikro kosmos. Kada jedna čestica pomjeri drugu, druga pomjeri treću, treća četvrtu i tako u beskraj

sve do pomjeranja planeta, satelita, zvijezda, galaksija, galaktičkih jata... Tako nastaje događaj.

Kako je to na istorijskoj sceni već je opisano u ovom istraživačkom radu, u nadi da čitalac pojmi

ovaj svijet i sazna na pravi način.

Kao što vidimo iz istorije, mi još uvijek nismo potpuno svjesni da kao poslodavci često

biramo najveće kriminalce na visokim državnim položajima. Najopasniju kombinaciju po narode

predstavlja spoj korumpiranih političara i obavještajne službe. Često ne znamo šta je, i od koga

“našim” državnim službenicima naređeno da urade. Argumentovali smo da sloboda i nezavisnost

ne postoje. Zvanična istorija prikriva brojne obavještajne mreže koje su izrodile događaje.

Službe špijuniraju narod i suparnike, drugi špijuniraju njih, a sve skupa “špijunira” Jedan

jedini – Bog. Svako svoje vibracije ostavlja u informaciono polje Zemlje, i u sveprožimajući

medijum, etar.

Dipl.prof.istorije, Vladimir Karadžić

Rad je nastao kao nastavak istraživanja poslije diplomskog rada „Hladnoratovska trka u

naoružanju 1945-1989“ (2012)

51

Literatura

Čedomir Popov, Od Versaja do Danciga, Službeni list SRJ, Beograd, 1995.

Džon Loftus, Nacistička tajna Amerike, Admiral Book, Beograd, 2013.

Džon Loftus, Mark Arons, Pacovski kanali, Obradović, Beograd, 2014.

Džon Loftus, Mark Arons, Nečastivo trojstvo – Vatikan, nacisti, švajcarske banke, Admiral Book,

Beograd, 2015.

Džon Loftus, Mark Arons, Tajni rat protiv Jevreja – krvava nafta, Obradović, Beograd, 2015.

Džon L. Gedis, Hladni rat, Clio, Beograd, 2003.

Henfrid Minkler, Imperije. Logika vladanja svetom – od starog Rima do Sjedinjenih Država, IP

„Albatros Plus“ JP „Službeni Glasnik“, Beograd, 2009.

Heder Pringl, Himlerov veliki plan – Himlerovi naučnici i Holokaust, Alnari, Beograd, 2008.

Ivonik Denoel, Tajna istorija XX vijeka, Clio, Beograd, 2014.

Mihail Burlajt, Treći Reich, nova povijest, Fraktura, Hrvatska, 2012.

Oliver Potežica, Vehabije – između istine i predrasude, Filip Višnjić, Beograd, 2007.

Piter Levenda, Bezbožnički savez – istorija veza nacizma i okultnog, Dosije, Beograd, 2005.

Vojna enciklopedija, Izdanje redakcije vojne enciklopedije, tom 2, Beograd, 1959.

Vilijam Širer, Uspon i pad Trećeg Rajha – istorija nacističke Njemačke, IK Filip Višnjić,

Beograd, 2015.

Volfgang Kriger, Istoriji tajnih službi – od faraona do NSA, Laguna, Beograd, 2016.

SKRIVENA STRANA ISTORIJE - SLOBODNI UNIVERZITET...

Documents

Transcript of SKRIVENA STRANA ISTORIJE - SLOBODNI UNIVERZITET...