ADEM ZAPLLUZHA

SINORËT E HINORES

1

REDAKTOR:BEDRI NEZIRI

RECENSENT:MAZLLUM BARALIU

LEKTOR:VELI VELIU

DIZAJNI I BALLINËSMENTOR LUTOLLI

2

Adem Zaplluzha

SINORËT E HINORES

3

LIDHJA E SHKRIMTARËVE“Fahri Fazliu”

KASTRIOT

O5.O5.2O1O, Prishtinë

4

HIJET

Mos mendo për lisin e thyerMalin nuk e tret mallkimiNëse hijet zbresin pa dëshirën tonëDeri në fund të filxhanit

I grishëm dasmorëtEshtrat nuk mjaftuan atë ditëNë sofrën e parë ishin ulurVetëm miqtë e Doruntinës

Pastaj prej epikës i shtrydhëmTë gjitha vajet tonaZanat i terën shamitë e bardhaNë lotin e lisave të thyer

Nuk mjaftoi buka e thekurPor kërkuan për darkë fjalënAtë natë engjëjt ikën nga sofraMe çarçafin e shtruar të mallit

Pastaj deshëm të krijojmë panikNë mesin e gjetheveVesa atë mëngjes pikoi në petaleDeri sa lindi dielli mashtrues

5

ATË DITË

Nuk ma këqyri askushFilxhanin e kafesë farmakAtë çast ditë piu helmin e hidhurQë pikoi nga buzët e tua

Mjaftuan vetëm vajet e nuseveQë ethet e zeza ta vollën vrerinNata lëpihej si gjarpri i plagosurPërpara portave të shembura

Të lehurat nuk u ndalënAs në paradhomat e trishtimitMuranat u shembën në kujtesëKur u ripërtërinë vitet e borës së kuqe

S’desha të ringjallen milingonatNë gjëmën e vetëdijesAtë ditë sa ishte e rëndë parandjenje Kur i qethën deshtë në lëndinë

6

KUR NDALOHEN ËNDRRAT

Sa herë që i lëshova pëllumbatTë fluturojnë përtej harresësPas meje vinin laraskatDuke e pështyrë ajrin e pastër

Si doja fluturimet e kotaNë ëndrrën time flenë brishtësiaLikenet nëpër hijeBisedojnë me ngjyrat e ylberit

Asnjë pikë shiu nuk më ndalonTë kaloj përtej mjegullaveKalorësit e mi më presinTe honi i zi i qiellit

I kam përtypur në zhgjëndërrTë gjitha trajtat e fjalëveDhe sërish mbeta i huajNëpër xhepat e mi të shqyer

Gjumin ma lidhën me prangaDeshën të mi ndalojnë ëndrratDielli humbi ngrohtësinëNë shuplakat e vrara të ditës

7

LETRAT E DJERSITURA

Njerëzve mos u thuajSe janë miqtë e tu

Askujt mos i tregoSe sa të peshon dhembjaDhe mos mbjell asnjë fjalëNë ato lyshtraKu mendon se nuk mbinë faraE hedhur në gur

Mos i pyet likenetPër ngjyrën e remtë të baritKjo gurgullimë e ujitKëtu e ndryshon trajtënE të menduarit si njeri

Mos u hamend miku imDeri sa i numëron dhimbjetE kurrizitTi edhe ashtu ke mbeturI vetmi skelet në erë

8

Sa herë të krahasuamMe burimin e amësTi mbeteI njëjti shkëmbNë zemrën e strallitNuk të lëkundën erërat

9

LETRAT

Asnjë lejlekNuk i solli përshëndetjetE mërgimtarëveNënave që presin te deraLetrat e shkruarame zërin dhembjes

Sa herë që i përtypëm lotëtNa mbytën ngashërimetNë imazhet tona Vdesin parandjenjatE tkurrjes së lëkurës

Askurrë nuk u kënaqëmMe letrat tuaja të djersitura

10

PËRQAFIMI

Nëpër këto shkurre Ne nuk mund të lozimMallkimi fleNën çdo gurë varri

Im atë Tregonte një përrallëShumë të lashtë

Kalonte nëpër shekujDuke i kalëruar dhembjetAshtin e kishte varrosurTe ai gur i Zi

Dhe sa herë që ndjeuThirrjen e gjakutShkonte për të biseduarMe barin e zhuriturNë buzët e diellit

11

2.

Dikur në mbrëmjeKur kthehejNga ai pikëtakimNa sillte në shtëpi Një djersë të rëndëSa që iknin Edhe minjtë nga dhomaE neve na mbetejTa përqafonim Atë burrë të vetmuarDhe dashurin e tij të madhe

12

3.

S’kishim as bukë në sofërNë zjarr zihej ujiMe një kërcu të vjetër

Ose radhë ndodhte që të gatuaj lokjaPak hithra E më pak miellSa për të mbajtur gjallë shpirtinE merimangave në magje

Ujin na e turbulluan myshqetNë rrënjët e lisaveI varrosëm ëndrratDhe ashtu mbetëm lakuriqPopull pa kujtesë

Sa herë që dilnim në rrugëIshim të sharëE të vrarëAshti i jonë nuk vlenteSa një qime flokuNa berberhane

13

4.

Disi ndërruan motetShiu binte stërkalëNa vritnin pikat e kristaltaNën çatitë e rrënuaraNuk bënim më gjumë Nga zhurma e bretkosave

Edhe ëndrrat ndryshuanNuk na pëlqente as kjo formëE gjumit të sëmurë

Fqinjët flenëNë lotin e zambakëveDeri sa për neGjumi ishte diçka e shenjtëDhe pushonim në lymërishteVetëm të mos çmendemi

14

KUR DEHEN USHTARËT

Nëpër baladat ecën kuajtTroku dëgjohej si jehonëNuk di Si duket kjo trajtëKur mynxyra Ashtu tinëzisht Depërton në lotin tonë

Zbehen e zbehenRrënjët e lisitKjo sëmundje e drurëveNuk durohet mëUshtarët dehenNga vuajtja e fisitDheu në heshtje Gjëmon pa zë

15

SI SYRI

Në çatinë tonë Erdhën korbatAi fluturim i lashtëQë zbret si një trishtimMë duket se Dikush i theu vorbatPër ta vrarë në heshtjeKëtë dhembje shqim

Babai befas kalëroi ditënDhe me ashtin e thyerHyri në baladë

Mua asgjë nuk më mbetiVeç ta adhuroj dritënQë si syri inkandeshentMë përqafon çdo natë

16

ZEMRA

Nga retë e bardhëPërshëndes hyjinEshtrat e malit kërcëllojnë Për grykë të lisaveVari gjerdaninDeri sa degët e thata gjethojnë

Kudo nga një gurNë varret pa emërKështu lashtësia na përkujtonSe kjo tokë ka një zemërPo aç të madheSa lisi kur gjethon

17

O6.05.2010 Prishtinë

RRUGA

Ne duhet të hyjmë në legjendëPër t’i kuptua plagët e GjergjitAsnjë pëllumb nuk fluturonNëpër qiellin e vrarë

Na dërguan me dhunë ushtarëI shërbyem edhe djallitSa herë që ktheheshim në gjirmëE gjenim hirin e urinuar

Në çatitë gjysmë të rrënuaraPikonte loti i qiellitBretkosat këndonin një këngëGati të harruar prej njerëzve

Nuk patëm nevojë të shndërrohemiNë pëllumba të argjiltëEdhe ashtu na gjuanin me fjalëPër të na e vrarë kujtesën

Ikëm nëpër sterrë pa e ditur udhënPër çudi nuk mbërrimë askundAq e gjatë ishte rrugaDeri në frymën e rrënjës

18

KUR THAHEN LULET

Sikur të na përngjante shiu Do t’i donim të gjitha ato pikaQë lozin me hijen e baritNë pasqyrën e memories

Shpendit tonë nuk i ka mbeturAsgjë pos famës së dikurshmeSot edhe trumcakët fluturojnëMë shpejtë se shpejtësia e dritës

Në shtëpinë tonë ishim të huajE të huajt Kishin pak fjalë për ne

Dita i kafshonte thonjtë te porta Etja e luleve S’dallohej në mesditë

S’patëm ndërmend të pjekim patateNë gjirmën e lëruar

Ishte sosur bukaKoha rrinte kërrusur mbi verandëNuk kishte më njeri Për t’i ujitur lulet

19

LEHJA

Miku imDuhet t‘i numërosh fijet e baritPër ta mësuar fshehtësinëE kafshimit të gjarprit

Nuk duhet pyetur buriminPër pastërtinë e ujitAs syrin Për lotin e kristaltëTë dhembjes

Do të doja të jem rrapNë rrënjën e tërfilitQë t’i përpi erëratKur në shpirt Gjëmon furtuna

Ose të shndërrohem Në pëllumbE t’u çoj letra djemve në mal

O lum miku sa shumë po më pengonKjo lehje E qenve të tërbuar

20

TËRBIMI

Përpos emrit të lumitAsnjë kokërr zhuri mëNuk ka mbetur Nën këto ura të drunjta

Ushtarë e djajKapërcyen nëpër frymëmarrjeMushkëria e zogutU venit në fluturim

Në vend të korbaveI gjuajtën pëllumbatE trishtueshme ishte lehjaKur na e vranë shpendin e bardhë

Sa janë të bukur këta kuaj Vajin e cilës nënë e mbyti trokuTërbimi i ujqërve në lymërishteI theu djepat në honin e urrejtjes

21

KUR QESH ME VDEKJEN

As kur u linda Nuk kam qarë më shumë se sotGallapi i përkundte gjethetKur i plagosi stuhia

Miku im Sa herë që gjuanteE puthte plumbinFerrat i përcillte me bujariDeri te portat e Ferrit

Këndonte një këngë të lashtëE adhuronte Ahmet Delin Vdekjes i dilte përballëDuke i kafshuar fishekët QeshteO sa bukur qeshte miku imMe vdekjenDeri sa e vrau korbin

22

ENGJËJT

Nëna jonë e madheSa mirë gatuante dora e sajVjeshtën e përloturAsnjëherë nuk e mallkuan zanat

Iknim tërmal si pa kokëThua se po i ndjekim kaprojtëKur na i rrënuan uratPallamar u zgjatën rrugët

Kuajt e sëmurë i shpaluan plagëtKëtu dhembja shpon shpirtinFëmijët na tregojnë përrallaPër bajlozin e zi Ne nuk heshtëm Kur na i përtypën germatI nxorëm letrat e kalburaDhe i dhamë shpirt ditarit

Ishte ajo kohë me plagë të madheNë zgafellet e kujtesës rrinin djajtëEngjëjt kishin zbritur prej maleve Që ta përkundnin ëndrrën e malësorit

23

UJI

Kur u dehën lisatZogjtë pinë ujë në maja të malitBreshkë nuk i përtypte lëvoret E pranvera sivjet as që gjethon

Kjo lehje qensh kafshon kujënAs që mund ta kuptojmë atë flakëNë gjuhën e gjarpritPo ndryshon stina e pranverës

Nuk pamë as ëndrra të miraNë lotin e ujkutNë majat e Sharrit ariu i përhirtëI shqeu daullet e kushtrimit

Loti i tillë mos më pikoftë në syKur shteren burimet e bardhaUjë sivjet nuk do të kemi As për pastrimin e plagëve

24

KUR MASHTROHET BARI

Ikëm me librin e shenjtëNëpër tërbimin e qenveAskund nuk i takuam engjëjtNë gjëmën tonë të madhe

Puna e profetëve as që fillon këtuSofrat i kishin çua më herëtVetëm djajtë vraponin të shfrenuarNëpër tehun e topitur të kujtesës

Askush nuk na besonteKur ua tregonim lëkurën e rrjepurEremitët me disa libra pa lidhjeMashtronin rritjen e barit

Plagët që kulluan kundërmoninSi djathi i prishur në magje Nuk pamë asnjë ëndërrNë tehun e ndryshkur të shtizës

25

ÇDO DHEMBJE

Do të provoj t’i ndryj Këto dhembjetNë shtegun e lëkurës

Malin do ta lusTë mi fali të gjitha ato kujtimeQë ja shpojnë zemrën e ligështuar

Pastaj do të eci pas lisave Kur të mbërrij diku tjetërDo t’i mbjelli trajtat e fjalëve

Nuk dua që të më mëshirohenZvarranikët kur kam etjeÇdo dhembje e shëroj me lotin tim

Edhe kur ndizen zjarret e mëdha Ato flaka i shuaj si në lojëDuke i përtypur qeshjet e gjetheve

26

MOS PI

Kur vdesin bretkosat në pranverëVjeshta e përgjumur trishtohetMalli për lulen e vyshkurKurrë nuk i shuan zjarret

Kërkoje gurin tënd or mikPër varrin e kujtesësFieri më nuk rritet në korijeKu janë dëbuar macet e zeza

Nëse vuan nga ndonjë sëmundjeLype shërimin në buzët e mbrëmjesNga librat e shenjtë sivjet Kanë ikur shenjtorët

Nëse ke nevojë për ujë të shenjtëMos pi nga shishet plastikeTë gjitha sëmundjet fshihen atyTë ardhura nga kozmosi

27

TRAJTIMI

Kur takohem me vetminë timeGjithë natën Do të rri vetëm Ose me lulen e venitur

Do të kem kujdesTë mos më ngjiten sëmundjetSivjet kuajt janë dehurNga një bar i panjohurDhe i sulmojnë Kalorësit në gjumë

Mua nuk më kujtohen burratQë e vranë shenjëtarinIshte dasma e madheNë atë vjeshtë të ftohtë

Miqtë patën ardhurShtatë ditë para fillimitDhe shkuan shtatë ditë pasiQë përfundoi ahengu

28

Deshtë i patëm radhiturPër t’ua rrjep lëkuratDerisa Kasapi e mprehte thikënHyrën në dasmë si sëmundjaDisa të panjohurDhe i prishën sinorët e kodeve

Heshtën gjëmat si armëtDhe kurrë mëNuk i trajtuam miqtëAshtu si kërkonte morali i eposit

29

PASTAJ IK

Deri sa jeton kodi i mirësjelljesTi mos lejo të kullosin deletNëpër stërnishtat e huajaS’është mirëTë pranohet mallkimi Si trofe lufte

Miqtë nuk të presinMe dorë në zemërEdhe nëseT’i falin gabimetTi nuk mund ta durosh atë sëmundjeE cila e rrëzon malin

Mos u befasoNëse të kafshojnë lisatMali është i pabesëKur je vetëmDhe të pret mu në hyrje kullosavePër një bisedë miqësore

30

Kur të mbërrin në vendlindjeMos gaboT’i përshëndesësh mollëtSe krimbat ta kafshojnë gjuhën

Ec nëpër tehun e pendimitKëtu janë thyer degëtQeshjet e lastarëveZbresin deri në rrënjë

31

2,

Me askënd mos bisedoPër korrjen e tërshërësLuleshqerrat piqen më vonëNë korijet e malit

Ti shko deri te lamaKu takohen burratAtje i kemi varret E stërgjyshërveKu presin dorën e njeriut

Edhe dheu ka nevojë Për ledhatimPastaj ikSa më shpejt prej fshatitMos të të ngjitetSëmundja e tokës

32

KUR NUK KTHEHET KURRË

Kërkoje udhën tëndeAtje ku nuk ka rrugë Nëse doMos hezito me vrapua me delet

Kujdes kur i kapërcen uratPeshkatarëtI numërojë halat e peshqve

Sonte dashnorët rrinë të heshturNë parmakët e urës Që i kanë humbur shpresatDuke notuar Në pikën e lotit

Mos i përkujto vetëvrasjetE lumenjveTi nuk ke lindur nga urrejtjaKy tregim i dhimbshëmI ka dy tehe

33

Cilin ta prekësh dhembZambakët ma përkujtojnëLojën e myshqeveKur i shëronim plagëtNga kafshimet e ujqërve

Eja hyrë në tregimin timSonte kam mbetur pa fjalëNëse e kthej kokën mbrapaSërish më presin katrahurat

34

II.

Pranë urës Ku u takuam së pariNë qemerët e vjetruarE mbollëm lotinKëndellu mojNjerëzit gabojnë nëse heshtinSi petalet e luleve

Më duket se Sot kishte vdekur miku imAi çapkën i marrosurQë i shembi urat në kujtesëDhe erdhiPër tu përshëndet me lumin

Ai kurrë mëNuk do të kthehetMes lojërave të fëmijërisë

Pranë urës mbetën të qeshuratE likeneve të ndrydhur

35

LYSHTRAT E LUMËBARDHIT

Kur të ikin legjendatTi mos humb në hapësirëRrënjët ma përkujtojnë forcënE Gjergjit të plagosur

Hingëllima në trokun e ditësI kërkon etjet e uraveTë cilët pranë ujitPërherë ishin të etur

Na i mbytën likenetNë fillim të amësLumi iku nga shtratiSi kuajt e azdisur

Kurrë nuk e mendova vdekjenDeri sa kalëroja mes të gjallëveHijet ishin mashtruese Në kafen e Ali Pashë Tepelenës

36

Ika me pulëbardhat Deri te bubullimat e qiellitRrufetë gjuajnë me molla të pjekura

Qyteti fleNë petalet e zambakëveLyshtrat e lumëbardhitI përkundin ninullat e harruara

37

MOS MI PREK PLAGËT

Mos mi ngacmo ëndrratNëse nuk mund të hyshMes meje dhe gjumitE dashura imeMos mi prek plagëtme gishtin treguesQë ende kullojnë trishtim

Ti nuk diPor në mua janë thyer uratAsnjë i dashuruarNuk merr guximTë kalojë përtej lumit

Andaj të lutemKalo lehtas Nëpër kujtesën e baritMos i shkel hajdutçeSinorët e dashurisë

Kam ecur bulevardeveSi një qen i dehurAskujt nuk i interesonteHalli imKalonin pa më përfillurThuaj se kurrë nuk isha njeri

38

ASNJË BLETË NUK FLUTUROI

Ti e di fare mirë se Unë nuk isha i përshtatshëmNë natyrën timeNuk flenë mirësjellja

Mua më kanë ndrydhurDhe shtrydhur hijetKur kaloja i vetmuar udhëveAsnjë bletë nuk fluturoi Në shpirtin tim të brishtë

Fëmijërinë e kisha të kafshuarNga disa të huajQë më ndoqën deri atyKu mbaronte rruga imeKu përfundonteKy tregim dashurie

Më gjuajtën me gur Edhe kambanatKur i ndeza qirinjtë në shpellëDita ishte e gjatëDielli kurrsesi të perëndojë

39

2.Po ta dije tiTregimin tim të vërtetëKurrëNuk do ma ktheje kokënSi atë ditë kur ikeS’do ma ktheje edhe sotMoj e paprekura e ime

Edhe sot

40

AJO NUSE

Ty të kujtohet lumiKur e kafshoje ujinDielli t’i xhelozonteDhëmbët e tua të sedefta

Tërë kohën qeshëmMe atë mizë në gjoksin tëndUnë isha Më shumë se xhelozPër këmbët e vockla

Dikur vonë kur iku dielliHëna na sodiste si yjtëGalaktika Ajo nuse qielloreMa freskonte ballin e djersitur

41

KODI I DASHURISË

Kur e shalovaAtkinën flokëverdhëDeti i hapi portat e qiellitNë kujtesën e hënës

Isha përplot dashuriNë rrënjën e mëllagës se kuqePranvera i shkundi ethetPërpara pasqyrës

Nuk jetova shumë Në zhgjëndrrën e imagjinuarPor ti Vetëm aq dëshiroveSa ta shkundim pluhurin lules

Ti fole me pishnajën Kur i poqe gështenjatSa ishte e fortë lëvozhga e arrësNë kodin e dashurisë tënde

42

KUJTESA

Tërë kohën atë ditë ecëmNëpër lymërishteUji po na e rrjep lëkurënPa shkelur këmbët në tokë

Kënga nuk do të vij nesërDeri sa ne e presim agunSë paku kështu ishte çdo herëKur pritnim me padurim

Edhe miqtë e mi Kanë filluar të hungërinëMbrëmë i kafshuan lëvoretPa i zhveshur lisat

As në memorien tëndeMos i prek letrat e miaTë kujtohet çka i bëre kartolinësQë ta dërgova si ushtar

43

LETRA E IME

Atë çast kur shpërndahemiSi zogjtë e qyqesMallkimi do të na përcjellDeri te dërrasa e varrit

Mos t’i mbjellim kot shpresatNëpër sternat e ndoturaMjaft ujë kanë trojet tonaSa për të kultivuar luleshpata

Kur na ikën kuajt teposhtë mëhallësMalësorët i thyen shalat Ushtarët mbetën pengNë mes të betejës së humbur

Nëse i thërrasim zogjtëPër t’i ndalur të gjitha këto ikjeLetra e ime nuk do të mbërrijNë adresën e fundit

44

O7.O5.2O1O, Prishtinë

PRANË SOFRAVE

I kapërceva telat me gjembaSa e gjatë ishte kujtesa atë ditëNë fillim të betejësKalorësit e harruan trokun

Nuk na erdhën evgjitëtPër t’i larë pjatat e ndoturaDasma kishte përfunduarNë sqepin e gushëkuqes

Dimri sivjet Ka mbetur i vetmuarNga majat e krongjijve Pikon akulli i ngrohtë

Mëhalla i ftoi mysafirëtNë sofrën e fundit të vjeshtësDarka u shtrua me vonesëShkaqet ishin objektive

45

Erdhën dhe i përtypën kafshatatMe fulqinjtë e të urituritUshtarët i zuri gjumi i rëndëPranë sofrave të shtruara

46

MOS

Kur kupton se nga ke vajturUdhëtim i yt merr fundKujtimet i mbjellëNë mezhdën më të afërt

Mos e lodh memorienSe lulet thahen në rrënjëAs ujë mos piNëse nuk të mundon etja

Kaherë i ke kaluar shtigjetDuke e kalëruar dhembjenAsnjë lehje nuk ka mbeturPranë luadheve të kositura

Mos mi përkujto or mikTrëndafilat e kafshuarSa herë kalon nëpër varrePërshëndeti gurët e sinorëve

47

SHIU

Deshëm të kalërojmë Nëpër mëhallën e Shën Trinisë Të çmendurit na ndalën trokun

Ku na shpien ëndrratNë cilin rrapDo t’i varrosim bletët

Nga i cili epitafDo t’i nxjerrim fjalëtPër t’i kënduar elegjitëE eshtrave të thyer

Ushtarët dikur patën fjeturMbi fierin e mykurKu edhe i lexonin letratE dashnoreve

Sot kanë mbetur të hutuarPasi që asnjë postier Nuk e di adresën e re

48

Netët janë të akulltaNë zemrat e trishtuaraTë manaferrave

Kuajve u mungon tagjia Dhelprat nuk e ndalin trokunAs në qiellin e mërrolur

Shi sa të duashDo të bie sonteNë trastat e zbrazuraTë atkinave

49

T’I FALIM

Është njerëzoreTë bisedosh me kujtesën Miku im poetTë bëmat e tuaMë së miri i di ti vetë

Në daç Shënoje vijën e distancësNë honin e pakalueshëmTë sterrës

Të gjithë ishimNë një mënyrë hyzmeqarëPor ti ishe Pakëz si më lakmitar Zotëri poetLojën edhe ti e kuptovemadjeAtë të vërtetë

50

Nuk është vonëTë pastrohet peshku i sëmurëÇka do që patëm në jetëIshte Dhe nuk ishte e jonaMiku im poet

Vdekjen nuk e menduamSepse poetët nuk vdesinNëse janë poet

Të gjitha këto janëPjesë e huajDhe ajo pjesa Që nuk mund të quhet poet

Mi recito vargjet e tuaSi i recitoje dikurOse nuk shkruan sotDhe thjesht pranoSe djallin e ke nën lëkurë

Jemi njerëzT’i falim të gjitha gabimetNëse zbret këtu te neMiku im poetDhe bisedon për urtinë e lumit

51

ZËRI I ZURNASË

Në historinë tonëAjo dhembje e nënlëkurësPërtypen lulet si fjalëtKur bisedon mëllaga e bardhë

Pasi që na e treguan udhënQeshën me ndryshimin e kohësShiu nuk kishte të ndalurNë lotin e sternave

Nuk patëm se si të bisedojmëPër trajtat e pikaveMuzika nuk ndalej të pi ujëEtja kallej flakë në buzë

Ecëm udhës tonëDeri sa na mbajtën këmbëtEposi gjëmonte si lashtësiaNë zërin e mekur të zurnasë

Posa pushuan të reshuratU zgjua kundërmimi i mykutTë nesërmen dasmorët nuk erdhënT’i ngjyejmë vezët për festë

52

MIQTË E MI

Ah miku imÇka mund të bëjMe kohën time të lirëNuk ndalet fluturimi trumcakutNë plagët e degëveQë kullojnë dhembje

Ata s’erdhënSi vijnë të grishuritKoha mbeti peng i së kaluarësVetëm kjo fotografiQë rri në kornizë Tregon pa dashjeUdhën e të dashuruarve

Pas mesnatësKëndesi e zgjoi agiminTrishtimi rrinte mbi portaSi pelerina e Kostandinit Atë mëngjesNa ikën të gjithë të grishuritDasmën e përcollën në vetmiMiqtë e mi më të mirë

53

NATA

Ende nuk e kuptovaAtë trajtë të heshtur të dashurisëSytë e ënjtur mëngjesorVaren si fotografia në mur

Ajo i mbolli kujtimetNë rrënjët e zambakëveDielli qeshi me muaSi me vashën sybajame

Si duket trajtat e hijeveI ngjyrosin dritaret e agut Nga afshi i buzëve të burimit Gufon dashuria e paparë

Askurrë nuk mendovaSe lulja fle në prehrin e nusesNata ishte aq e ngushtëSaqë humbi fija e jorganit

54

NË FLOKËT E TU

Asnjëherë nuk besovaSe mund ta preki lulen në rrënjëDita qeshi me të madheKur ti erdhe para agimit

Kopshtari i mbolli pjepratNë pikën e shkumëzuar të vesësFqinjët pritnin me padurimTë piqet stina në gjoksin tënd

Kur erdhëm me shportat dengNa gjuajte me molla të kalburaHajdutët t’i krehën flokëtNën hijen e pjergullës

Të kujtohet serenata e yjeveKur i numëroje dashnorëtNë flokët e tu të thinjuraPaska rënë krahneza

55

ISHIM TË RINJ

Kur era hyri në frymën tonë Mollët u pjekën nëpër degëNë zemër shungullon një jehonDhe piqet më e bukura shegë

Bari barin në luadh nuk e njeh Në fotografi zgjohet kujtimiDielli sot më mirë po ngroh Kur nën lisa varroset trishtimi

Ikën ato kohëra kur numëronim yjetRetë na dukeshin si kalorësit epikIshim të rinj sa që i shkulnim pyjetDashurisë ja merrnim hakun nën qerpik

56

O9.05.2010, Prishtinë

GJYSHI IM Kush nuk kaloi këndejLypsar e mbretërÇifut e poetBesa edhe dreqër Fjetën në këtë bujtinë

Gjyshi im tregonteLegjendën e lahutaritPër nusenQë këndonte më mirë se çdo burrëKur e puthte verën e kuqe

Patën ardhur këtej edhe arixhinjtëMe gra që i bartnin fëmijëtLidhur pas shpine

Fajdexhinjtë flenëNë katin e sipërmKëtu netëve të pabesëU vjen era bixhozDhe ka raste Kur çmenden hanxharëtPër disa lekë të mykura

57

Çfarë nuk ndodh këtuKur netët tymosen Me erën e dëllinjavePasi që eposet zbrazenSi kupat e verës së thartëNëpër gryka malesh

58

DO TË MBESIM LAKURIQ

Kanë filluarTë na myken këngëtTë verbëtit Nuk i këndojnë eposit

Elegjia është tretur Në majëmalePër ta shkundur barrën Që me vite e mbanë mbi shpatulla

As këngët tona mëNuk e kanë aromën e epositDisi lëngojnë si të sëmura

Kjo dergje e zezëI ka pllakosur lahutatKështu thotë im gjyshDhe e kreh mjekrën e bardhëMe krehrin e drunjtë

59

As lulet s’kanë aromë si dikurPër çdo ditëNa vdesin këngët në lyshtraGjethnajatPo na kalben nën lisatDo të mbesim lakuriqNë shpirtin tonë anemik

60

QË KËNDON NË LYMËRISHTE

Ushtarët kremtojnëFitoren në gjethet e manaferrësProfetët me libra të shenjtëIkin mes baladave

Eremiti në mjekrën e thinjurI mbytë morrat e bardhëNë zjarr kërcasin gështenjatPranvera piqet në hedh

I lumi ai që e kalon luminPa i lagur kujtimetBreshka ecën ngadalëMe një qiri mbi kullë

Bota sillet kotRreth diellitE ne si budallenj i yshtim yjtëQë ta kafshojnë hënën

Për çdo çastI ndryshojmë mendimetHerë kridhemi kah majatE herë fundosemi pranë zhuritQë këndon në lymërishte

61

VETËM NJË LOT

Ndalu në trëndafilishteAty ku fshihen likenetMerr frymë thellëMe mushkëritë e gjëmës

Në çdo rrënjëFle rrënja e dashurisëSyri bletës i ruan petaletNga mallkimi i mizave

Mos ma përmend etjenKy det i lotëve Ka shumë ujëSa që përmbyten ishujt e zemrës

Kur yshten qentë pas fluturave Xhelozia i kreh flokëtNga syri i blertë i nuses Pikon loti i kristaltë

62

KUR KALLEN FUSHAT

Nata ishte pjesë e baladësNë trokun e kalit të remtë Ushtarët shkruanin letrat e dashurisëVajzave që i krehin flokët e malit

Mëngjesi i rritë djemtë symprehtë Në maja të bjeshkëve mbinë luletSa bukur muzat i këndojnë ninullat Për lashtësinë e epikës krenare

Kur na u rikthyen letratN’adresat që nuk ekzistojnë Në arenë u rritë një gjirmëQë i kallë fushat nga malli

63

GËRMIMI

Ju nuk e dini fëmijërinë timeNuk kam guxuar as të ëndërroj Kaloja zbathur rrugëveMos t’ja prishi gjumin komshiut

Sa shumë i donte ai luletMua nuk më linte therë në dorëKur shkruante letra të dashurisëKrenohej me bukurshkrimin

Ishte ajo kohë e dreqërveTë kuq apo të zinjPor ishin djajQë përkuleshin Mbi varret e krishterëveDhe e lëronin kujtesën tonë

Thanë se Do të ndërtojnë një muzePër një asht të vjetër IlirPër çudi na gënjyen Dhe aty ndërtuan Disa fusha sporti

64

Ne nuk kishim ide U gëzuamDikur vonë një udhëtar i panjohurNën themelet e teshatoresGërmonte lashtësinë e varreve

65

1O.O5.2O1O, PRISHTINË

MUA MË MJAFTON

I kalojmë ditët e ndoturaSi detet në aneminë ujit Erërave u dalim përballëKur i shërojmë netët tona

Nuk ka kuptim të jetohetNëse i lajmë duart me djersën lotitAtkinat cofin pa filluar betejaE përtypjes së barit

Mua nuk më duken lutjetSi diçka hyjnoreTë dashurën kurrë nuk duhet luturKur mbytet pas fijes së kashtës

Le të shkojë ai rrugës së vetPër ta gjetur tërfilin e egërMua më mjafton buzëqeshjaE zambakut kur çel në mëngjes

66

DRITA INKANDESHENTE

Në përplasjen e heshtjesBymehen sytë e gemtëMalli për këngën e treturKurrë nuk shuhet në kujtesë

Deri te portat e drunjtaE përcollëm udhëtimin e lotitKy mëkat në qerpikun e nusesNa e rikujton ikjen biblike

Asnjë shteg nuk mbeti i hapurNë shpirtin tonë të vrarëZogjtë ikën atë ditëNëpër sinorët e lastarëve

Kur erdhën për të më kunguarDikush i ndezi qirinjtë në malSa vuajtën rrënjët e rrapitPër një dritë inkandeshent

67

PASHAI

Kjo dhembje virtualeKafshon si dhëmballa e shtrigësS’ durohet qeshja çmendurQë zbret nga ballkoni

Asnjë skelet njeriu nuk durohetNë këtë lymërishte të zbehtëBretkosat këndojnë me mallNjë serenatë të vjetër Korçare

Nuk gjetëm asnjë tregim për ujkunNë librat vjetër përkundej liqeniKështjellën e mundonte e kaluaraNë ballin e djersitur të Vasiliqes

Pashai i madh e përbuzi vdekjenKujtimet i varrosi në shkallën e tretëAtë çast jehuan malet e Tepelenës Mustaqet qeshën me kamaren e turpit

68

PENGU I KUJTESËS

Në udhëkryqin e fundit kuptuamSe morti nuk vjen vetëmDegët e shelgjeve i lanin sytëMë lotin e rrënjëve të barit

Mos mi prekni plagëtAs në ëndrrën e GjergjitDyluftimi më pret nesërPërtej Mollës së Kuqe

Ju nuk e dini tregimin e kafkaveLikenet janë dëshmitar të stuhisëKjo muranë e trishtimit sotKa mbetur peng i kujtesës për nesër

69

KUR FUTUROJNË PESHQIT

Nëse uleni në prehër të këngëveNëse kujtoniSe jeni rritur më shumë seTingulli i zëritDo të jeni një ndër mëkatarëtE parë të tokës

Mos e kafshoni dorën e djathtëNë kopshtin e BiblësZogjtë qeshinMe fluturimin e peshqveNëpër shkumë

Nëse zgjoheni pa kujtesëShikoni mirëKu ju kanë mbetur ëndrratLumenjtë na sillen vërdallëNë petalet e luleve

Mua nuk më mbeti asgjëNga kafshimi i thonjveDitarin e dashurisëE kishte gjetur Ana Frank

70

LEGJENDA

Ishte ai dimër i brymtë Në belin e nuseveShembjet e urës nuk pushuan Në honin e xhelozisë

Menduam se erdhi fundiI këngës së gurëve Ishte ajo kohë e kalit të zi Kur loznim lojëra luftërash

Kështu mbetëm të vetmuarNë detin e ndërgjegjesErdhën dhe i shkulën sinorëtE arave me lyshtra

Ishim edhe ne të çuditshëmMe teket tona të sëmuraÇdo gjë na dukej mbrapshtëKur ndërtonin urën

Zgjoheshim me sëmundjenPër ta shëruar sterrënNata nuk kishte dëshmitarëAndaj u shndërrua në legjendë

71

NJË TRASHAMAN

Do të vij ditaAjo e mbrapshtaKur do të na nxjerrin nga baltaSi ushejzatPrej shisheve të kristalta

Lumin do ta përkundimNë ëndrrën e pluhuritDhe do t’i shkruajmë lutjetApostujveS’do ti lëmë pas doreAs laviret

Ne në mëhallën tonëI preknim sumbullat për fatKur kalonin murgjitKah kisha e Shën Trinisë

Loznim tërë ditën e lumeMe top prej çorapeve Që ua vidhnim nënave tonaKur i varnin në tela me gjemba

72

Shkonim edhe në lagjen e çifutëvePër t’i ngjyrosur kapelatMe ngjyrat e ylberitDhe shpeshherë ktheheshimDuarthatëI shitnim ato për disa sheqerkaQë na i kuqnin buzët

73

2.Iknim edhe më largPor sotNuk mund ta thirri kujtesënTë më rrëfejSe deri ku shkonim

Më kujtohet vetëm sinagogaKu një trashaman Na i mbushte xhepat me lajthiaDuke kënduar Një këngë të përçudnuar

Kurse komshiu tjetërSi për inatVazhdonte me refrenin alajluja

74

11.05.2010, PRISHTINË

KUR MBYLLEN DYERT

Nëpër sytë e saja të mugëtaKalon pranvera e lodhurKush e vrau stinënTe porta e thyer e muranave

Ata erdhën pa paralajmërimAtë ditë nuk binte shi në qytetNga burgjet ikënKëmishët e palara

Na u mbushën sokakët Me skraja e gjarpinjTe tyrbja e dervishitVjedhësit prenë një kurban

Ikte stina e turpëruarPrej barit të kositurZambakët nuk i hapën sivjet Dyert e spitalit

75

DASHURIA

Sa herë që lypaKush nuk më fali dashuriSa të zbrazët janë njerëzitKur ke nevojë për ta

Në majëmale fluturon bletaDhe ulet në prehër të lulesKurse soji njerëzorKafshon me ritmin e mizës

Kështu mbeta lisi i tharëNë mes të oazësNë degët e mi s’fluturojnëAs brumbujt e zinj

76

DASMAT

Sivjet është pjekur rrushiMushti i kuq pikon nën pjergullFqinjët i kallajisën kazanëtNë diellin e vjeshtës

Mos erdhën kalorësit Pak si herët në dasmën hardhisëBryma di të jetë shumë e rrezikshmeKur përtypen lopët në korije

Çmos do të bëjmë me të vjelatAsnjë gjeth hardhie nuk fleRakinë e pjekur do ta ruajmë Nëpër shtambat e poçarit plak

Nuk do t’i harrojmë tinarëtMe shije dhe ngjyrë arreNë vjeshtë fillojnë dasmatE martirëve të rënë për liri

77

FJALËN LIRI

Kur mbesin kockat e thyeraPranë lyshtrave enden qentëAsnjë bar nuk mbinPër t’i përtypur lopët

Vonë kuptuam bulëzimin e lotitNë kokrrën e papjekur të qershisëPafundësia e qiellit skuqetSi dielli i pjekur në hedh

Lypëm liri kur na i vunë prangatZinxhirët u këputën në heshtjeKuptuam se dhembja brenë hekurinkur të burgosurit i urinojnë kangjellat

Nëpër disa libra të vjetërKanë ikur shkronjat e paraFjalën liri e përtypëmNë faqet e pluhurosura të Ungjillit

Tek rrinim te porta me zemër të thyerDritat vezullonin ngjyrë mallkimiTestamentin e kishin humbur rojetNë rrënojat e kështjellës së harruar

78

11.O5.2O1O, Prishtinë

ATË KOHË

Kemi shumë kujtimeNë pluhur ku lahen zogjtë Thellë në brendinë e detitDepërton mjegulla e urrejtjes

Në këtë legjendë epikeVashat i krehin flokëtUshtarët nuk shkruajnë më letraNë adresat e harruara

Jehu i trishtimit takohet me lirikënDhembja e porsalindur ulërinëMjellmat fluturojnë nëpër kujtesëDeri në gjethet e manaferrave

Kur na trokitën nëpër dyerMenduam se na erdhën miqtëKafshimet s’u ndalën deri në agimMallkimi përtypte lëvoren e ahut

79

SYBAJAMJA

Trungjet e ullinjve qeshinBuzë LumëbardhitNë ritmin e vjeshtësPërkundin eposin flokëbardhë

Kujtimet e legjendaveZgjohen me zogjtëDhe fluturojnë gjithandej

Erdhën të grishurit në dasmëNga maja e zurnasë Pikon dhembjaShkelmat e kuajveI thyen dyert e hanitKjo vjeshtë epike kërthndezetNë buzët e lahutarit

Deri vonë në mesditëShpërthyen jehonat e trishtimitKalaja afër Drinit Gjëmoi edhe njëherë

80

Ujin e kristaltë I mbyt kuajtNë krahët e mizës Sybajamja bren gjilpërën

81

KUJTESA

Sa herë që zgjohem jerm Këtu etje dërmonNë mjegullnajëMë ndjekin hijet e mallkimit

Kur heshtazi mbytenPortat e shpresësDielli disi harron rrugënE lindjes së trishtimit Nuk më kujtohet mëCilën lojë e patëm lozur hajnishtNa i ngjyen thembrat në kishëMe erën e hudhrave të kalbura

As delet nuk mbërrin deri te trinatKripën e kishin lëpirë çobanëtUjku u zi e kryente punënDuke i regjur lëkurat e paqethura

Nata e kafshonte sterrën në palcëKujën e nuseve e morri dheu Ashta e Keqe u trondit edhe njëherëKujtesa mbeti pengu i kohës

82

GJYSHI

Gjithçka sot po rrokullisetNë flokët e zbardhura Të shtrojerës

Moti ligështohetKur gjëmojnë rrufetKalorësve u mbetet vetëm ikjaPrej luleve

Ikja prej kujtesës

Kush na i vrau legjendatKur çmendej honiLyshtrat lëshonin lastarNë kalbësinë e pjergullave

Në urrejtje Ngjallen edhe gjarpinjtëKur zvarranikëtKafshojnë memorien

83

Po Patët zemër Atëherë këndoniAto këngë të fshehura Të cilët vetë i keni ndaluar

Im gjysh përherë i këndonteKëngën e hapsanësKur ne ja qonim këmishët e laraDhe duhan kaçak

E mbështollëm kohën në gazetëPër t’i pështyrë kangjellatAtë ditë i vranë zogjtëKur deshën të fluturojnë në liri

84

2.

Sa herë që këndonte Babagjyshi plakTakohej me kangjellat e ndryshkura

Burgu ishte çatia e tij S’kishte më vendKu ta firmos As emrin e mikut të vetE lëre më Ta shkruaj fjalën liri

Im gjyshNdjesë pastëNdërroi jetë mes grilaveTë hekurta

85

DRINI I ZI

Në brigjet e Drinit të ZiKemi shumë tregime në mjegullLibrat na rrëfejnë udhënDeri te fshati që s’do kallauz

I kapërdijmë fluturat rreth zjarritThelbi i tokës dridhet si thupra Asgjë nuk mbetet pa u përsëriturNë bërthamën e klithmave

Nëse një ditë shpërthejmëSi llava në vullkanin e shpirtitKëngët na i merr frymaKur mbërrijmë te blinaja

Mos më ngacmoni me heshtjeKy zë i brishtë disi më mbanë gjallëDo t’i them dhelprave të mendojnë dhelpërishtKur e kalojnë dhembjen e Drinit të Zi

86

DEHJA E LISAVE

Prej baladës në baladëFrymuan këngët e nusesLibrat e vjetër i lexuamNë pllakat e gurit

Besuam se uji ecën tërmalNëpër kërthizën e bjeshkësNga dehja e lisave kërkuamQë të jenë esëll në agshol

Kah nuk ecëm me këngën e zogutKrahët na i thyen ushtarëtDhembja cep më cep depërtonNë kujtesën e kozmosit

Kumti e fjalëve ringjalletKur përtypen dardhat e papjekuraE dhembët mpihen nga trishtimiNë maje të shkëmbit shtohet dhembja Dita e humb kuptimin e ëndrrësE ne i bartim mëkatet në lotPesë herë na trokitën në derëTrokëllimat s’u ndalën në trokun e kuajve

87

NË ÇERPIKUN E NËNËS

Me dorën tënde të brishtë Mos i përkund ethet e liqenit Mjellmat flenëNë pagjumësinë e trishtilit

Dikur këndonim serenataErrësira tundej pas lisaveNetët e pafjetura zgjohen nga jermiKur në degët e thata çelin lulet

Pse më vratë në hijeEdhe dielli i im e donte buzëqeshjenPranvera kaloi këndejPër herë të parë kokulur

Pëllumbat na nuk fluturuanPoçari piqte bukën nga deltinaSa uri kishte kjo tokë e kallurNë qerpikun e nënës që falte gjakun

88

TAKIMI

Nëse më përfshijnë Vrushkujt e mallkimitE ndër hije E thajmë luleshpatën Ne nuk mund t’i ikimTrishtimitPa e vrarë si ujkun Këndej lëngatën

Lumenjtë do të rrjedhin Deri në pafundësiE mbi këto fusha Hareshëm fluturon shpendiAtje ku takohet me vëlla Drini i ZiKu uji i shpresësVezullon si argjendi

89

I shkelëm sinorëtTë ngulur në shpirtQielli buzëqeshiSi kalorësit flokëverdhë Kudo në zemra Buzëqesh një dritëSe nusja e priturTani na ka ardhur

90

13.O5.2O1O, Prishtinë

KUR FILLON FILLIMI

Kur i ndoqëm mjegullatNë trokun e kuajveNë hijen e barit të thyerZbehej vrapi i luftës

Askush nuk mi përqafonte dhembjetI shkulëm kujtimet e rrufeveMalli për bukën e thekurI kishte marrë ushtarët

Nëpër trasta kërkonim kokrrën e tagjisëUria brente ashtin e mynxyrësNuk na përkrahën zogjtëKur deshëm ta mësojmë fluturimin

Edhe ashtu mbetëm të vetmuarNë fushën e bejlegut asnjë fije tërfiliI lëpinim plagët e kuajveEtja e madhe na grithte grykën

91

Çmos dëgjohej në rrugëtimin tonëKocka e dorës kushtonte sa një fashëShitës sa të duash në këtë skëterrëBlerësit vdiqën në fillim të betejës

92

RITMI I KJTESËS

Kur na i mbyllën mëkatetSi hirin e të vdekurit në hinoreKuja më duket se nuk dallonteNgjyrën e dhembjes së kujtesës

Domosdo do të befasohemiKur na i rrjepin kujtimetLëkura e jonë nuk vlenAs sa zorrët e gomarit

Shpeshherë pendohemiKur na djersiten duartKambanat nuk ndalenZhurma gërryen ballin e muranës

Na erdhën befasishtDhe i shkelën librat e përgjakuraPërtej mureve të rrënuaraPërpëlitet ritmi i kujtesës

93

LULET NUK PRESIN

Të lutem miku imMos i përmbysë heshtjetNë tingullin e zëritAs shpejtësinë e dritës Mos e keqpërdorPër syzet e tua të errëta

94

2.

Nëse ti do Sfidoje aromën e lules Në këmbët e bletës

Nuk ka kuptimTë jetohet në këtë mënyrëDita është e gjatëKur kafshon urrejtja

95

3.

Ti mund të lozëshMe hijet e thyera në horizontOse të takohesh Me ngjyrat e ylberitKur rrufet kalojnë këndej pariPor mos harro Miku imSe lulet nuk të presinDeri sa ti Përkulesh të marrësh erë

96

ENDE JEMI NË FILLIM

Më thanë se kur Drini gjëmonNata hynë dorëzanëSe për ndrysheZhduken likenet e Hasit

Këtë gur të kuq Nuk e skuqi dielliDymijë vjetKëndej kaluan ushtarëE profetëPo aq viteMë zë fëmije vajtoi qielli

Erdhën e shkuanDhe sërish erdhënMes myshqeve kuajt e luftësDita qesh me LumëbardhinKur i kreh flokët në erë

97

Mos mi përkujtoni laviretMëhalla nuk ëndërron Për së kotiSa shumë shekujI përcollëm fëmijët e UngjillitDhe ende jemi në fillim të rrugësQë t’i shfletojmëLibrat e vjetër

98

LULJA NË ASHTIN TONË

Ky procesion i mendimitNë jelet e atkinaveMi përkujton latinëtEra sivjet nuk frynëNëpër stepat e Azisë Sa e sa herëI kafshuan themelet e mureveRrugicat qeshën me ujqëritNë BetlehemKëlthitja e kambanaveNdryshonte strukturën e etjes

Nuk më besuan miqtëKur tregova për flijimin e ëndrrësDashi i zi qeshi me gurin e bardhëZogjtë fluturuan mbi GomorëPër herë të parë kuptuamSe në ashtin tonëQeli një luleQë rritet Nga etja e dhembjes

99

14.O5.2O1O, Prishtinë

KUR KALLEN LIBRAT

Në ankthin e imagjinuarPikat e shiutPër cilën ëndërrRritet myku në kujtesë

Nuk folëm me bindjePër të reshuratNe në zhgjëndrra përtypimTë kaluarën si çamçakëzin

Heu zoti ju vraftëMor fëmijë të bushtraveDo të ndodh edhe një SodomëNë rrëshqitjen e kësaj rruge

Kënga e ujqërve ulërin kakofonia mi gozhdon mendimetCilin asht e zhvarrosëtPër ta kafshuar kujtesën

Depërtuat përtej kuptimitTë fjalisë së sëmurëTrishtimi ishte aq therësSa që u kallën librat e shenjtë

100

MËKATI

Ti s’e di or mikÇka do të thotë dhembjaKur të kafshojnë në ashtDo të ulërish së deveja e çmendur

Mëkatin e mësuam Kur na e vodhën bukënErdhën hajnisht deri te portatPelerinat e zeza fut

Nuk kishim rrugë tjetërPërpos kusarisëZorrët na i lidhën nyjeHajdutët e mallkuar

101

SHIU I GRISUR

Ky shi i grisurQë troket sonte furishëmNë portat e dhembjesI zgjon pelerinatNë ëndrrën e luftëtarit

PapandehurIa behën kalorësitDimri sivjet vonohetNë rrugën e tij të gjakosur

Ky shi Që vjen me stuhiI kafshon sinorëtNë ballin e stinës së vrarë

Kush ja ktheu shpinën atdheutKur ujqërit i përdhosën varret

Një nënëAjo loke e madheI arnon kujtimetNë kullën e Ahmet DelisëMalli i kafshon cepatE shamive të zeza

102

KUR NUK PËRKULEN NUSET

Në dasmën tonë nuk erdhënEvgjitët me daulleDjemtë e lagjes atë natë kërcyenNjë valle burrash

Sa bukur këndonte hënaNë qerpikët e bubullimaveDhëndri puthi tytën e pushkësVashat i lajnë enët me lotët e nuseve

Ne nuk u befasuam me lojënAjo përsëritej me shekuj te neMbi kuaj i puthnim nuset tonaDjemtë na lindnin si drangua

Nuk e njohëm vajin e rrapitAs nuset kurrë s’u përkulënLisat i tundnin degëtNë prehrin e gjysheve krenare

103

LIBRI I VJETËR

Kur lëkunden rrënjëtRrapit i tunden degët e njomaMjellmat fluturojnë nëpër liqeNë horizont buzëqesh uji i kristaltë

Në qeshjet e tulipanëvePeshqit i fshehin ëndrrat e brigjeveHorizonte tjerr në largësiTregimin e librit të vjetër

Sa mall patëm atë ditëKur u puthëm me brigjet e liqenitNuk di se sa pulëbardha u mbytënNga xhelozia e zambakëve

104

QE NJË SHEKULL

Ishin me mua tregimetDhe vajet e LumëbardhitPjergullat nuk luluan sivjetNë lotin e stinës së plagosur

I përgatitëm dasmat me kohëAsnjë i grishur nuk erdhiKuajt patën cofur para nisjesNë memoriet e urave

Mikesha e ime e ka mësuarPërmendësh poemën e mjerimitKurse dje e pash Lulin e vocërrPranë Xhamisë së Sinan Pashës

Në shtambat e poçaritHajdutët na e vodhën kujtesënQe një shekull na mundon etjaPër mallin e atdheut

105

NDIQE ZEMRËN

Ndiqe zemrënEdhe nëse të çon në FerrAty gjendet hinorja e joteNë të kundërtënDo të jesh i zbrazët

Më beso miku imTy nuk të nevojiten Llogarit matematikorePër ndjekjen e zemrës

Nëse katetet bashkohenVetëm në një pikëTi mos i lërëPa i ndjekur edhe ëndrratKur ta vjedhin gjumin

Po si ndoqeKu do t’i kërkoshKungujt e zbrazurMiku imKu

106

Është mëkatTë mbesësh pa kujtesëNë udhakimin tëndMes grimcave dhe lotëve

107

2.

Ndiqe yllin tëndO njeri i mirëDhe mos i zbathë këpucëtKur shkel nëpër mjegull

Mos lejoDerdhjen e hinores në asnjë lumëTi je vetë lumiQë rrjedh nëpër damarë

Ndiqe miku imNdiqe zemrënSi ujkun e plagosurNdiqe deri te lëkura e rrjepurNëse nuk doQë ndërgjegjja të të ndjek ty

108

15.05.2010, Prishtinë

PRIFTI

Kur lisi i bren krahët e mizësKujtesa na lenë të gjymtëPse na ikën kalorësit atë natëKur e puthëm mjegullnajën

Nuk desha t’i përkujtojë luletPër dhembjen e guritUji i tejkaloj ethet e verdhaNë qerpikët e hënës

Më thanë miqtë se lumi çmendetKurrë nuk besove në mykun e ujitI kapërceva të gjitha sëmundjetPa u mbështjellë me fasha

Nuset mi ledhatuan plagëtDhe mi lidhën kujtimet me fijet e flokëvePranverën e përkujtojë si rilindje Në dërrasat e kalbura të varrit

109

Nuk mu përkujtuan anatematNë syrin e vashës së sëmurëPrifti i ledhatonte gurtë e varritMe njomësinë e lëkurës së duarve

110

NJË KOHË TË GJATË

Në momentet e papërsëritshmeLëngojnë ditët e grisuraMoti nuk ka rënë shiNë damarët e lodhur të tokës

Ishe në ëndrrën time moj mikeSa lehtë i kapërceva maletSot më lindën përsëri kujtimetKur si gjimnazist kafshonim mollën

Ishe lumi i shpresës në këngën timeDhe vajtove kur zhdukej fisiNë thembrat e ditës deshe Që sërish të thyhet lisi

Mos mi përkujtoni plagët që kullojnëNuk jam ariu që t’i shërojëNjë kohë të gjatë lëpiva trungjetNga kafshimet e çmendura të ujqërve

111

16.O5.2O1O, Prishtinë

ATË QË S’E PATËM KURRË

Asnjëherë nuk i lidhëm kuajtNëpër vende të caktuaraKërkonim në hone rrugën E etjeve të shiut të kristaltë

Nuk na besuan hileqarëtKur e matnim tokën me pëllëmbëDeltina djersitej kur poçariI ziente kujtimet e shtambave

S’doja të jem i ngjashëmMe hingëllimën e kafshimitBuzët thahen në shtrojerëFreskia bren rrapin e rrëzuar

Ikën si netët të paftuaritDyert i lamë të hapuraAsnjë brenge nuk i shkoi ndërmendT’i mbyllte dritaret atë çast

Pa vetëdije e përqafuam sterrënFrika si ushejza na hyri nën lëkurëGjatë tërë kohës mbetëm duke mallkuatPazotësinë tonë që kurrë s’e patëm

112

MBRETËRIA E ÇMENDUR

I vrasim pëllumbat deltinor Kur puthen me bubullimatPa na dridhur qerpikuSi të marrë i konvertojmë erërat

Nuk jemi në gjendjeT’i kontrollojmë ndjenjatDukemi si somnambulKur jemi të zgjuar

Flemë aq pakSa të mos bezdisen mizatKur na i lëpinë trutë Pas lindjeve të para

Sa herë që bisedojmëGënjeshtra e juaj Është më e vërtetëSe e vërteta e mikut

Po kush je tiTë më shesësh mendKur unë kam aq shumë sëmundjeSa që mund t’i infektojë ujërat

113

Ti mendon se di shumëMiku imDhe harron se s’diSe sa peshon krahu i mizësNë syrin tënd të uritur

114

2.

Atë ditë kuptovaSe e mashtrove vetvetenKur i krehe flokët në pasqyrë

Pështyve fijet e thinjuraDuke menduar Në fytyrën e mikut tëndPor pasqyra qeshiMe çmendin njerëzore

Pastaj i kalove uratNëpër kujtesën e lumenjveDhe kurrë më nuk u ktheveNë fshatin ku u linde

Unë nuk diKu i le ti këpucëtApo i fshehe me çorapet e tuaNën thonjtë e paprerë

115

Ike nga vetjaSi djalli prej hudhraveMiqtë të kërkuan nëpër parqe

Xhupin ta gjetën Me një qese najloni Pa letër identiteti

I njohën gazetatQë i mbaje në xhepat e shqyera Me shkrimet e tuaPër klonimin e gomarëve

116

3.

Teshat i varrën Në harqet e urësDhe ikën duke i kënduar Psalmet e Sollomonit

Në letrën tënde të identitetiShënuan disa fjalë Që as djalliNuk mund t’i kuptojë

Të ishe në mesin tonëMiku imDo të kuptoje se çka shkruantePër identitetin tënd

Ndoshta është më mirë kështuI gjallëDo të kuptoje se çka u tha për tyKështu pushon në qetësiNë Mbretërinë tënde të çmendur

117

ANATEMAT

Sa herë i kërkuam myshqetNëpër lisat e plagosurNë lirikat tona gjetëmGjakimin e memories

Me rite të huaja Ndërtuam një hinoreKockat na i bluan Në mullirin e fshatit

Ujqërit nuk na linin të qetë I ndërruam vendet e varreveTë vdekurit na mallkuanPër pacifizmin tonë

Aq shumë vite kaluanNëpër hartën e lëkurës Sa që na ndoqën anatematDeri te guri ku hapej toka

118

MORRAT

Sa herë që patëm frikëKafshimin e kërkuam në eshtraDhëmbët e natës së pabesëPikonin gjak bari

Na i dhunuan luadhet Pa kullotur kosa sanën e njomëNuset mallkuan për herë të dytëKur ikën dasmorët

Nëpër urë erdhën ushtarëtMe trastë të shqyeraÇmimi i plumbave kishte rrënjeBuka kushtoi një dreq e gjysmë

Nuk na mbeti tjetërPërpos t’i shesim pulatAq shumë morra kishin ushtarëtSa që i kallën këmishët e trupit

119

SHTATË DITË

Shlyeje testamentinMikesha e imeShlyeje kujtesën e guritKur e kafshon vdekjenSepse njeriuVetëm një herë jeton

Hera e dytë nuk ekzistonNë fluturimin e bletësPasi që e humb thimthinNë biografinë e ujit

Ne mundohemiTi gjejmë ato pak pika Që na bashkojnëNë kohëDhe hapësirë

Por kot e kemi Nuk mund t’i kalojmë uratNë dhembjen tonë

120

Na mbështetën për muriKur ishim krahëthatë Kryeneçësinë e harruamNë xhepat tonë të arnuar s

S’deshëm të ikim askundDerisa të çmallemi me kalldrëmetQe shtatë ditë të lume Nuk dëgjuam zërin e hoxhës

121

BIBLIOGRAFI

Adem Zaplluzha u lind në Prizren, më 1943.Shkollën fillore dhe të mesme i kreu në vendlindje, ndërsa Akademinë Pedagogjike në Prishtinë. Një kohë punoi mësues nëpër fshatrat Studençan të Therandës dhe Hoça e Qytetit, afër

Prizrenit. Ndërkohë punësohet si përkthyes në Korporatën Energjetike të Kosovës. Me shkrime filloi të merret kryesisht me poezi që nga mosha e fëmijërisë. Rrugën letrare e nisi me vjershën e parë për fëmijë të cilën e botit në revistën ”Pionieri” më 1957. Si i punësuar në Korporatën Energjetike të Kosovës bashkë me shokët e punës dhe të pendës themeloi grupin letrar “Lulëkuqet e Kosovës”. Në kuadër të punës së këtij grupi qe botuar përmbledhja “Ngjyra e Kohës” në të cilën e përfshi një numër i konsideruar i poezive të tij. Krahas krijimeve të publikuara në revistat për fëmijë,botoi edhe një sërë krijimesh letrare nëpër gazeta dhe revista që dilnin në Prishtinë Shkup dhe Zagreb. Në vitin 2o1o i përkthehet një libër në gjuhën Rumune nga përkthyesi i mirënjohur Baki Ymeri, “Pema e Bekuar” libër i cili pat jehonë në Rumuni. Po këtë vit në botim të revistës Shqiptari në Rumuni, në bashkëpunim me redaksinë revistës “Dituria”Në Boras të Suedisë, botohet një antologji “Jehona e Shekujve “ autor Sokol Demaku ku paraqitet me disa punime.Është anëtarë i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës. Jeton në Prishtinë .

122

BIBLIOGRAFI LETRARE

1. “Puthje”-poezi “Rilindja”, Prishtinë,1974.

2. “Ecjet e Viteve të Mëdha”, poezi,”Jeta e Re”,Prishtinë 1995.

3. “Çamarokët e Theporres”, poezi për fëmijë ,”Shkëndia”,Prishtinë 1996.

4. ”Muret”,poezi, “Jeta e Re”, Prishtinë,1997.

5. “Morfologjia e Dhembjes”,poezi, “Faik Konica”,Prishtinë 2ooo

6. “Ai vjen Nesër”, poezi,Qendra e Kulturës, Këlubi letrar “Fahri Fazliu”,Kastriot,2oo7

7. “Letër nga Mëgimi”,poezi, Klubi letrar “Fahri Fazliu”Kastriot ,2oo7

8. “Letër Nga Mërgimi 2 “ poezi, “Qendra e Kulturës”, Klubi Letrar ,Fahri Fazliz, Kastriot 2oo7

9. ”Udhëndarja”, poezi, “Qendra e Kulturës”, Klubi Letrar , “Fahri Fazliu” Kastriot ,2oo810. ”Thirrje e Gjakut”, poezi,”Qendra e Kulturës”, Klubi letrar, “Fahri Fazliu”Kastriot 2oo811. ”Asgjë Sikur Molla”, poezi,”Qendra e Kulturës”, Klubi letrar “Fahri fazliu” Kastriot,2oo9.

123

12. “Vesa në Lotin Tim”,poezi, “Qendra e Kulturës”, Klubi Letrar “Fahri Fazliu”,2oo9,13. ”Puthja e Gozhduar”,poezi,”Qendra eKulturës”,Këubi letrar, “Fahri Fazliu”Kastriot ,2oo9.

14. ”Kashelasha në Vargje”,poezi për fëmijë,”Qendra e Kulturës,Kastriot, 2oo9.15. “Pema e Bekuar”, E përkthyer, Rumani,2o1o.16. ”Bajraktarët e Vatanit”,poezi satirike,Klubi letrar,”Fahri Fazliu”Kastriot 2o1o.17. ”Hijet e ndryshkura”,poezi,”Qendra e kulturës”, Kastriot,2o1o.18. ”Stuhi në Kutulishte”,poezi,”Qendra e kulturës”,Kastriot.2o1o.19. “Posa ikte Nata”,poezi, “Qendra e Kulturës “,Kastriot,2o1o.20. ”Loja e Myshqeve”,poezi,”Qendra e Kuturës”,Kastriot,2o1o.21. ”Lumëbardhi dhe gjëma”,poezi,”Qedra e Kulturës”, Kastriot,2o1o22. Metafora e Heshtejes”, poezi, “Qendra e Kulturës”, Kastriot,2o1o23. ”Hyji në Prekaz”, poezi,”Qendra e Kulturës”,Kastriot,2o1o.24. ”Sinoret e Hinores”,poezi, Lidhja e Shkrimtarëve- Kastriot 2o1o25. ”Don Kishoti dhe Rosinanti”,poezi,Lidhja e Shkrimtarëve,Kastriot,2o1o

124

26. ”Zjarri i Dashurisë”,poezi,Lidhja e Shkrimtarëve-Kastriot,2o1o27. ”Kur Likenet Vallëzojnë”,poezi,Lidhja e shkrimtarëve-Kastriot,2o1o

PËRMBAJTJA

HIJET 5ATË DITË 6KUR NDALOHEN ËNDRRAT 7LETRAT E DJERSITURA 8LETRAT 10PËRQAFIMI 11KUR DEHEN USHTARËT 15SI SYRI 16ZEMRA 17RRUGA 18KUR THAHEN LULET 19LEHJA 20TËRBIMI 21KUR QESH ME VDEKJEN 22ENGJËJT 23UJI 24KUR MASHTROHET BARI 25ÇDO DHEMBJE 26MOS PI 27

125

TRAJTIMI 28PASTAJ IK 30KUR NUK KTHEHET KURRË 33LYSHTRAT E LUMËBARDHIT 36MOS MI PREK PLAGËT 38ASNJË BLETË NUK FLUTUROI 39AJO NUSE 41KODI I DASHURISË 42KUJTESA 43LETRA E IME 44PRANË SOFRAVE 45MOS 47SHIU 48T’I FALIM 50ZËRI I ZURNASË 52MIQTË E MI 53NATA 54NË FLOKËT E TU 55ISHIM TË RINJ 56GJYSHI IM 57DO TË MBESIM LAKURIQ 59QË KËNDON NË LYMËRISHTE 61VETËM NJË LOT 62KUR KALLEN FUSHAT 63GËRMIMI 64MUA MË MJAFTON 66DRITA INKANDESHENTE 67PASHAI 68PENGU I KUJTESËS 69KUR FUTUROJNË PESHQIT 70LEGJENDA 71NJË TRASHAMAN 72

126

KUR MBYLLEN DYERT 75DASHURIA 76DASMAT 77FJALËN LIRI 78ATË KOHË 79SYBAJAMJA 80KUJTESA 82GJYSHI 83DRINI I ZI 86DEHJA E LISAVE 87NË ÇERPIKUN E NËNËS 88TAKIMI 89KUR FILLON FILLIMI 91RITMI I KJTESËS 93LULET NUK PRESIN 94ENDE JEMI NË FILLIM 97LULJA NË ASHTIN TONË 99KUR KALLEN LIBRAT 100MËKATI 101SHIU I GRISUR 102KUR NUK PËRKULEN NUSET 103LIBRI I VJETËR 104QE NJË SHEKULL 105NDIQE ZEMRËN 106PRIFTI 109NJË KOHË TË GJATË 111ATË QË S’E PATËM KURRË 112MBRETËRIA E ÇMENDUR 113ANATEMAT 118MORRAT 119SHTATË DITË 120BIBLIOGRAFI 122

127

BIBLIOGRAFI LETRARE 123

Adem Zaplluzha

Sinoret e Hinores

Tirazhi:1ooo copë

u shtyp në shtypshkronjënTREND

Prishtinë, 2010

128