Odczynnik Trommera przygotowuje się, dodając wodny roztwór wodorotlenku sodu do wodnego roztworu siarczanu miedzi(II). Otrzymuje się niebieski, koloidalny osad wodorotlenku miedzi(II). Wykonanie próby polega na ogrzewaniu tego osadu z próbką. W przypadku obecności aldehydów niebieski osad zmienia barwę na ceglastoczerwoną czyli barwę tlenku miedzi(I).

To reakcja chemiczna, stosowana do jakościowego oznaczania aldehydów. Przeprowadza się ją z wodorotlenkiem miedzi(II) zwanym odczynnikiem Trommera. Jest to reakcja redoks. Aldehydy ulegają utlenieniu do kwasów karboksylowych, miedź z +II stopnia utlenienia redukuje się do +I. Ketony dają negatywne wyniki próby.

u(OH)2 + R-CHO + OH− → Cu2O + R-COO− + 3H2O

Próba Trommera wykorzystywana jest również do określania właściwości redukujących cukrów tzn. cukry redukują kationy miedzi Cu2+ same utleniając się do kwasów aldonowych (np. glukoza utlenia się do kwasu glukonowego).

Nie jest możliwe jednak odróżnienie aldoz, które posiadają aldehydową grupę funkcyjną od ketoz, które posiadają grupę ketonową. Ketozy jak np. fruktoza ulegają bowiem tautomerii keto-enolowej a wynikiem tej izomeryzacji jest forma aldehydowa cukru. Monosacharydy w większości dają pozytywny wynik próby. Disacharydy oraz polisacharydy dają wynik negatywny ponieważ w warunkach zasadowych formy acetalowe cukrów nie mogą ulec otwarciu pierścienia do formy aldehydowej

Świat idzie do przodu, wszystko jest ulepszane, więc próbę Trommera, też próbowano polepszy. Choć zaproponowano wiele modyfikacji próby Trommera, najbardziej powszechne są dwie: -próba Fehlinga z winianami

-Próba Benedicta z cytrynianami.

RÓŻNICA Z REAKCJA FEHLINGA-

Reakcja, opracowana przez chemika Hermanna von Fehlinga. Przeprowadza się ją przy użyciu odczynnika Fehlinga tj. kationów miedzi(II) kompleksowanych anionami winianowymi. Pozytywny wynik próby uwidacznia się przez pojawienie się czerwonego osadu tlenku miedzi(I) (Cu2O). Próba Fehlinga jest modyfikacją próby Trommera. Różnica polega na tym, że w próbie Fehlinga wodorotlenek miedzi(II) jest zastąpiony przez kompleks kationów miedziowych z winianem, który jest lepiej rozpuszczalny i bardziej reaktywny. Próba Fehlinga to reakcja redoks. Aldehydy ulegają utlenieniu do kwasów karboksylowych.

Fehling

W porównaniu z odczynnikiem Fehlinga jest znacznie mniej zasadowy (ze względu na zastąpienie wodorotlenku sodu węglanem), bardziej czuły i bardziej odporny na substancje towarzyszące, np. kwas moczowy. Wykazuje dużą trwałość i może być przechowywany w temperaturze pokojowej przez co najmniej rok[1].

Odczynnik dodaje się do badanego roztworu i doprowadza do wrzenia. Duże stężenie cukrów redukujących lub aldehydu powoduje powstanie czerwonego osadu tlenku miedzi(I), mniejsze żółtego osadu. Przykładowa reakcja z aldehydem octowym:

RÓŻNICA REAKCJI FEHLINGA A BENEDICTA:

2 Cu(OH)2 + CH3CHO + OH− → Cu2O + CH3COO− + 3 H2O

Pozytywny wynik próby dają aldehydy (np. aldozy) i α-hydroksyketony (np. ketozy).

(nazwa systematyczna - acetylenek wapnia, bywa też nazywany węglikiem wapnia) CaC2 – związek nieorganiczny należący do grupy węglików jonowych.

WŁAŚCIWOŚCI•bezbarwna substancja krystaliczna

•temperatura topnienia 2300 °C

•produkt techniczny jest czarny, szarawy lub brunatny ze słabym połyskiem

•na powietrzu pokrywa się wodorotlenkiem wapnia i węglanem wapnia, pod wpływem pary wodnej i dwutlenku węgla

•charakterystyczny zapach karbidu spowodowany jest zanieczyszczeniem fosforkiem wapnia, hydrolizującym do fosforiaku

Otrzymywanie:

Technicznie jest produkowany w piecach obrotowych w temperaturach 2200–2300 °C z koksu i wapna palonego:

3C + CaO → CaC2 + CO

Produkt techniczny ma barwę szarą i jest zanieczyszczony węglem, tlenkiem wapnia oraz fosforkiem wapnia (Ca3P2, produkt redukcji fosforanu wapnia).

•środek redukujący w hutnictwie metali ciężkich

•produkcja acetylenu dla potrzeb spawalnictwa

•dawniej jako źródło światła w przenośnych lampach karbidówkach oraz w latarniach morskich (bezpośrednie spalanie acetylenu), dziś używany w niektórych latarkach czołowych, mających zastosowanie w speleologii

•petarda domowej roboty (puszka karbidowa)

•podgrzewacz jedzenia w wojskowych oraz turystycznych indywidualnych zestawach racji żywnościowej (np. amerykańskie zestawy MRE)

•środek odstraszający przeciw kretom i nornicom w ogrodach

Zastosowanie:

Próba Tollensa

– reakcja chemiczna służąca do wykrywania aldehzdów. Podczas pozytywnej próby Tollensa powstaje srebro metaliczne, osadzające się w postaci lustrzanej powłoki na szklanej powierzchni naczynia reakcyjnego. Ketony dają negatywny wynik próby, z wyjątkiem cukrów z grupy ketoz, takich jak fruktoza.

Przykładowa reakcja powstawania lustra srebrowego w obecności formaldehydu:

2[Ag(NH3)2]+ + HCHO + 3OH− → 2Ag↓ + HCOO− + 2H2O + 4NH3

Do wykonania próby Tollensa wykorzystuje się odczynnik Tollensa, czyli roztwór zawierający jony diaminosrebra(I) [Ag(NH3)2]+. Odczynnik Tollensa otrzymuje się dodając wody amoniokalnej do roztworu azotanu srebra. W pierwszym etapie wytrąca się brunatny osad tlenku srebra (I)

2AgNO3 + 2NH3 + H2O → Ag2O↓ + 2NH4NO3

Osad ten rozpuszcza się w nadmiarze amoniaku (I):

Ag2O + 4NH3 + H2O → 2[Ag(NH3)2]+ + 2OH−

Powstaje jon kompleksowy diaminosrebra(I) ([Ag(NH3)2]+). Roztworu tego nie wolno przechowywać, ze względu na powstawanie tzw. Srebra piorunującego o właściwościach wybuchowych.Po wprowadzeniu do odczynnika Tollensa aldehydu, diaminosrebro(I) redukuje się do metalicznego srebra. Jeżeli reakcja przeprowadzana jest w czystej probówce (najlepiej odtłuszczonej wodorotlenkiem sodu) na jej ściankach powstanie "lustro srebrowe". Jeżeli probówka będzie brudna wytrąci się czarny osad srebra

Wykonał zespół L3c