Posługiwanie się dokumentacją techniczną

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

MINISTERSTWO EDUKACJI

NARODOWEJ

Grażyna Uhman

Posługiwanie się dokumentacją techniczną731[05].O1.02

Poradnik dla ucznia

Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy Radom 2006

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego” 1

Recenzenci: mgr inż. Andrzej Strzykowski mgr inż. Henryk Stańczyk Opracowanie redakcyjne: mgr inż. Grażyna Uhman Konsultacja: mgr inż. Andrzej Zych Korekta:

Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej Posługiwanie się dokumentacją techniczną 731[05].01.02 zawartego w modułowym programie nauczania dla zawodu zegarmistrz.

Wydawca Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2006


SPIS TREŚCI:

1. Wprowadzenie 3 2. Wymagania wstępne 5 3. Cele kształcenia 6 4. Materiał nauczania 7

4.1. Rodzaje zegarów, mechanizmów zegarowych - ich budowa, konserwacja i magazynowanie 7

4.1.1. Materiał nauczania 7 4.1.2. Pytania sprawdzające 10 4.1.3. Ćwiczenia 10 4.1.4. Sprawdzian postępów 13 4.2. Podstawy rysunku technicznego 14 4.2.1. Materiał nauczania 14 4.2.2. Pytania sprawdzające 17 4.2.3. Ćwiczenia 17 4.1.4. Sprawdzian postępów 18

4.3. Tolerancje i pasowania, chropowatość powierzchni i ich oznaczanie w dokumentacji 19

4.3.1. Materiał nauczania 19 4.3.2. Pytania sprawdzające 21 4.3.3. Ćwiczenia 22 4.3.4. Sprawdzian postępów 23

4.4. Zasady wykonywania dokumentacji technicznej z wykorzystaniem oprogramowania komputerowego 24

4.4.1. Materiał nauczania 24 4.4.2. Pytania sprawdzające 24 4.4.3. Ćwiczenia 25 4.4.4. Sprawdzian postępów 26 5. Sprawdzian osiągnięć 27 6. Literatura 32


1. WPROWADZENIE Kontynuujesz naukę zawodu w systemie modułowym, w którym treści nauczania są

podzielone na jednostki modułowe. Jednostka modułowa „Posługiwanie się dokumentacją techniczną”, do której otrzymałeś(łaś) poradnik jest drugą z kolei jednostką w module Techniczne podstawy zawodu zegarmistrza.

Zadaniem tego modułu i jednostki modułowej „Posługiwanie się dokumentacją techniczną” jest pomóc Ci zdobyć wiedzę ogólnotechniczną. Dzięki niej będziesz zorientowany w rodzajach dokumentacji technicznej stosowanej przez zegarmistrza, będziesz umieć odczytywać z niej stosowne informacje oraz sporządzać fragmenty lub całość takiej dokumentacji.

Poradnik dla ucznia ma pomóc Ci w opanowaniu wiedzy zawartej w jednostce Posługiwanie się dokumentacją techniczną. Zawiera niezbędne materiały i ćwiczenia wraz ze wskazówkami, potrzebnymi do zaliczenia jednostki modułowej. Przed rozpoczęciem nauki zapoznaj się z celami tej jednostki. Dowiesz się na tej podstawie, co będziesz umieć po jej zakończeniu. Jednostka podzielona została na cztery rozdziały: 1. Rodzaje zegarów, mechanizmów zegarowych - ich budowa, konserwacja

i magazynowanie. 2. Podstawy rysunku technicznego. 3. Tolerancje i pasowania, chropowatość powierzchni i ich oznaczanie w dokumentacji. 4. Zasady wykonywania dokumentacji technicznej z wykorzystaniem oprogramowania

komputerowego. Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczeń sprawdź, czy jesteś do nich odpowiednio

przygotowany(a). W tym celu wykorzystaj zestaw pytań zamieszczony po materiale nauczania do każdego z rozdziałów. Na końcu opracowania każdego z rozdziałów, po ćwiczeniach znajduje się kwestionariusz postępów, który pozwoli Ci określić swoje własne osiągnięcia w zakresie poznawanej wiedzy. Jeśli uzyskasz pozytywne wyniki, będziesz mógł (mogła) przejść do następnego ćwiczenia, a jeśli nie, to wiadomości i umiejętności powinieneś (powinnaś) powtórzyć i poprawić z pomocą nauczyciela. Ponadto ćwiczenia proponowane będą tak skonstruowane, by pomóc Ci ocenić stopień opanowania wiedzy.

Jednostka kończy się testem. Stanowić on będzie podstawę zaliczenia tej jednostki modułowej.

Jednostka modułowa „Posługiwanie się dokumentacją techniczną” składa się z sześciu ćwiczeń. 1. Do rozdziału - Rodzaje zegarów, mechanizmów zegarowych - ich budowa, konserwacja

i magazynowanie wykonasz jedno ćwiczenie. 2. Do rozdziału - Podstawy rysunku technicznego - wykonasz dwa ćwiczenia. 3. Do rozdziału - Tolerancje i pasowania, chropowatość powierzchni i ich oznaczanie w dokumentacji - wykonasz jedno ćwiczenie. 4. Do rozdziału - Zasady wykonywania dokumentacji technicznej z wykorzystaniem oprogramowania komputerowego - wykonasz dwa ćwiczenia.


Schemat układu jednostek modułowych w module 731[05].O1

MODUŁ 731[05].O1

Techniczne podstawy zawodu zegarmistrza

731(05].O1. 01 Stosowanie przepisów bezpieczeństwa i higieny

pracy, ochrony przeciwpożarowej i ochrony środowiska

731(05].O1. 02 Posługiwanie się dokumentacją techniczną

731[05].O1.03 Rozpoznawanie podstawowych materiałów

stosowanych w zegarmistrzostwie

731[05].O1.04 Wykonywanie wybranych prac z zakresu obróbki

ściernej i wiórowej

731[05].O1.05 Wykonywanie wybranych części mechanizmów

zegarowych

731[05].O1.06 Identyfikowanie wyrobów zegarmistrzowskich

731(05].O1. 07 Magazynowanie i transportowanie mechanizmów

zegarowych


2. WYMAGANIA WSTĘPNE Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej „Posługiwanie się

dokumentacją techniczną” powinieneś (powinnaś) umieć: – interpretować podstawowe akty prawne, prawa i obowiązki pracownika oraz pracodawcy,

związane z bezpieczeństwem i higieną pracy, – odczytać i zastosować zakładowy regulamin bezpieczeństwa pracy i ochrony

przeciwpożarowej, – rozpoznawać i przewidzieć zagrożenia dla człowieka i środowiska, – dobrać zabezpieczenia i osłony ruchomych części maszyn i urządzeń mechanicznych, – zabezpieczyć dostęp do szkodliwych środków chemicznych, – dobrać i zastosować właściwy ubiór i sprzęt ochronny, środki ochrony osobistej na

poszczególnych stanowiskach pracy, – powiadomić odpowiednie służby bhp o zauważonych zagrożeniach dla zdrowia i życia

pracowników, – udzielić pierwszej pomocy osobom poszkodowanym, – zastosować, w przypadku zagrożenia pożarowego, podręczny sprzęt oraz środki gaśnicze,

zgodnie z zasadami ochrony przeciwpożarowej.


3. CELE KSZTAŁCENIA Po zrealizowaniu tej jednostki będziesz umieć:

– zdefiniować i określić znaczenie terminów zawodowych, dotyczących mechanizmów zegarowych, ich rodzajów, budowy oraz konserwacji i magazynowania,

– wyjaśnić oraz zastosować pojęcia, nazwy i określenia, dotyczące eksploatacji mechanizmów zegarowych,

– rozróżnić i nazwać specjalistyczne narzędzia, przyrządy i urządzenia, – rozróżnić i scharakteryzować pojęcia związane z mechanizmami zegarowymi, – wyjaśnić określenia i sformułowania specjalistyczne, stosowane w literaturze zawodowej,

normach, instrukcjach, opisach technologicznych, dotyczące badań kontrolnych procesów naprawczych,

– zinterpretować dokumentację techniczną, – wykonać odwzorowanie graficzne części mechanizmu zegarowego, – wykonać podstawowe obliczenia konstrukcyjne i kinematyczne, – skorzystać z norm technicznych, – wykonać dokumentację techniczną z wykorzystaniem oprogramowania komputerowego.


4. MATERIAŁ NAUCZANIA 4.1. Rodzaje zegarów, mechanizmów zegarowych - ich budowa, konserwacja i magazynowanie 4.1.1. Materiał nauczania

Zegarek to wielostopniowa przekładnia zębata, w której na jednym końcu znajduje się napęd, zaś na drugim izochroniczny regulator zapewniający powolny i równomierny ruch całej przekładni wraz ze wskazówkami.

Zegary można podzielić na – wykorzystujące do wskazań tarczę i wskazówki oraz na przykład symbole faz księżyca, a także cyfrowe – wykorzystujące do wskazań wyświetlacze ciekłokrystaliczne lub diodowe. Zegary powszechnego użytku wskazują najczęściej godziny, minuty i sekundy. W niektórych zegarach i zegarkach stosowany jest także system kalendarzowy do wskazywania dni tygodnia, dat, faz księżyca i tym podobne. W zegarach specjalistycznych stosuje się bardzo precyzyjne mechanizmy wskazywania i rejestracji czasu z dokładnością do ułamków sekundy.

Ze względu na sposób pomiaru czasu można podzielić zegary na: a. oparte na zjawiskach naturalnych i prostych zjawiskach fizycznych: – zegary słoneczne, – zegary księżycowe, – zegary wodne, – zegary piaskowe (klepsydra), – zegary ogniowe (świeca), – zegary oliwne, b. oparte na bardziej skomplikowanych mechanizmach i zjawiskach fizycznych: – zegary mechaniczne (wahadłowe, balansowe), – zegary elektryczne i elektroniczne, – zegary kwarcowe, – zegary atomowe,

Zegary dzielimy także ze względu na sposób wyświetlania czasu na: – tarczowe (tarcza 12-godzinowa dwu- lub trójwskazówkowa, tarcza 24-godzinowa

jednowskazówkowa, ewentualnie z drugą tarczą minutową), – diodowe (wyświetlacz z diodami LED), – ciekłokrystaliczne (wyświetlacz ciekłokrystaliczny), – kartkowe (posiada zazwyczaj plastikowe kartki, stosowany jest na przykład. na dworcach) – projekcyjny (mały projektor wyświetla czas na ścianie lub suficie), – dźwiękowy (po naciśnięciu przycisku godzina jest wypowiadana z głośnika), – dotykowy (na przykład naręczny zegarek wskazówkowy dla niewidomych).

Zegary wykorzystywane są do mierzenia i wskazywania czasu w różnych celach: – w astronomii (zegary astronomiczne i zegary atomowe), – w ogólnym codziennym użyciu (zegary domowe, budziki, minutniki, zegarki, zegary

dworcowe i tym podobne), – w sporcie (stopery), – w nawigacji (chronometry), – w urządzeniach samoczynnych (zegary systemowe komputerów, programatory pralek

i tym podobne). Podstawa budowy zegara [17] to cztery zasadnicze segmenty:


– źródła napędu (na przykład bateria wraz z silnikiem, sprężyna, obciążniki) powodujące działanie zegara,

– regulatory chodu (na przykład wahadło, generator kwarcowy) wywołujące okresowe impulsy,

– liczniki cykli (sumator) zliczający impulsy regulatora, – wskaźniki i sygnalizatory (na przykład wskazówki, wyświetlacze, gongi i pozytywki)

przekazujące użytkownikowi informacje o upływie czasu), Wychwyt – element mechanizmu zegarowego spełniający dwie podstawowe funkcje:

– reguluje ruch przekładni chodu poprzez blokowanie i zwalnianie obrotu koła wychwytowego o stały kąt w jednostce czasu równej jednemu impulsowi – wahnięciu wahadłowego lub balansowego regulatora chodu,

– przekazuje do regulatora chodu energię z źródła napędu otrzymaną za pośrednictwem przekładni chodu i w ten sposób podtrzymuje jego ruch.

Rys. 1. Wychwyt [17].

Rys. 2. Schemat zegarka [17]. Źródłem energii w klasycznym mechanizmie jest sprężyna - płaska, stalowa taśma

zwinięta w bębnie napędowym. Od niej zależy dokładność czasomierza. Od sprężyny moment napędowy przekazywany jest dalej do balansu poprzez kolejne stopnie przekładni zębatej. Osie maleńkich kółek łożyskowane są ślizgowo w panewkach wykonanych z syntetycznego rubinu, tak zwanych kamieniach. Rozwiązanie to zapewnia odpowiednią trwałość, dlatego


dawniej o jakości mechanizmu świadczyła liczba kamieni. Kamienie jak również łożyska metalowe i inne elementy muszą być smarowane.

Z ostatniego elementu przekładni, jakim jest koło wychwytowe, energia przekazywana jest poprzez kotwicę do balansu. Funkcja wychwytu sprowadza się z jednej strony do napędzania balansu, zaś z drugiej zaś balans, w rytm swoich wahnięć, ma zapewniać równomierny ruch wychwytu i dalej całej przekładni wraz ze wskazówkami. Prostą regulację polegającą na zmianie czynnej długości włosa przesuwką może przeprowadzić osoba niebędąca zegarmistrzem. Wysokiej klasy zegarki mają balanse regulowane na elektronicznych sprawdzarkach (chronokomparatorach) w kilku pozycjach - najczęściej dwóch, ale zdarza się, że nawet ośmiu. Ma to na celu precyzyjne wyważenie balansu wraz z włosem w ruchu, jak również sprawdzenie wpływu temperatury i zmian oporów w łożyskach. Konstrukcja łożysk powinna zapewniać niezmienność oporów tarcia w różnych pozycjach, a co za tym idzie amplitudy balansu, gdyż wbrew pozorom wielkość amplitudy ma wpływ na okres jego wahań. W zwykłej, spiralnej sprężynie włosowej środek ciężkości nieustannie "wędruje" w trakcie jej zwijania się i rozwijania. W zależności od pozycji, w jakiej znajduje się zegarek oraz od aktualnej amplitudy balansu, chód może być wskutek tego przyśpieszony lub opóźniony. Regulacja przeprowadzana dla warunków uśrednionych (oznaczana często na werku jako "unadjusted") może dać bardzo dobre wyniki, lecz w celu uzyskania najwyższej dokładności w niektórych mechanizmach stosowany jest włos wynaleziony przez najsłynniejszego zegarmistrza, żyjącego na przełomie XVIII i XIX wieku Abrahama Bregueta. Dzięki specjalnemu, przestrzennemu ukształtowaniu końcówki włosa według ściśle wyliczonej krzywej rozwija się on koncentrycznie, a jego środek ciężkości zawsze pozostaje na osi balansu. Włos bregetowski jest jednak znacznie droższy od płaskiego i zwiększa grubość kompletu balansowego.

Rys. 3. Mechanizm zegarka [16].

Zegary wymagają regularnej konserwacji i czyszczenia. Polega to na usuwaniu zanieczyszczeń oraz wymianie całego zestawu oliw i smarów. Zegarki wodoszczelne dobrej klasy utrzymują szczelność bardzo długo, ale i tak należy je czyścić z zestarzałej oliwy i startego metalu wymieszanego oliwą i smarem.

Mechanizm zegara jest niezwykle delikatny i precyzyjny, także ten elektroniczny. Należy zatem przechowywać go w szczególnie sprzyjających warunkach: szczelnie zamkniętych opakowaniach, w pomieszczeniach pozbawionych drgań, o właściwej wilgotności powietrza.


Zegary przechowuje się z wyłączonym mechanizmem zegarowym. Należy pamiętać, ze zegary zbyt długo przechowywane, mimo, iż nie pracują, co jakiś czas wymagają przeglądu i konserwacji. Dotyczy to także zegarków elektronicznych. 4.1.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jakie są kryteria podziału zegarów? 2. Jakie są rodzaje zegarów według poszczególnych kryteriów? 3. Jakie zespoły składają się na budowę zegara? 4. Jakich zabiegów konserwacyjnych potrzebuje zegar? 5. Jak przechowuje się zegary? 4.1.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Znajdź w podręczniku wyjaśnienie nieznanych Ci określeń i nazw, jakie napotkasz w artykule o zegarach pod tytułem Tourbillon [15] autorstwa pana Mirosława Zięby zawarty w Młodym Techniku z czerwca 1999. Ponadto opisz funkcję wymienionego w artykule mechanizmu w pracy zegara. Wyjaśnij, dlaczego minimalne niewyważenie balansu powodowało znaczne odchyłki chodu? Określ współczesne znaczenie tourbillonu. Jak dziś technika zegarmistrzowska radzi sobie z problemem odchyłek chodu? Wyniki swojej pracy zaprezentuj innym i oceń. Ćwiczenie możesz także wykonać w zespole trzyosobowym. Ustal to z nauczycielem.

Tourbillon Jak wiadomo wysiłki zegarmistrzów zawsze koncentrowały się na zwiększaniu

dokładności czasomierzy. Z praktycznego punktu widzenia zagadnienie to jest szczególnie ważne dla nawigacji morskiej, gdzie precyzyjny pomiar czasu decyduje o dokładności ustalenia długości geograficznej. Oczywiste więc, że to zegarmistrze będącej potęgą morską Anglii osiągnęli na tym polu największe sukcesy. Już konstruowane w XVII wieku przez Johna Harrisona chronometry okrętowe były w stanie zapewnić dokładności porównywalne z dzisiejszymi prostymi zegarkami kwarcowymi. Rozwiązań konstrukcyjnych dużych, przechowywanych pieczołowicie w jednej pozycji chronometrów okrętowych nie można było jednak w prosty sposób przenieść do coraz powszechniejszych zegarków noszonych.

W zegarku kieszonkowym minimalne niewyważenie balansu powodowało znaczne odchyłki chodu. Trudności z regulacją w pozycjach (...) były tak wielkie, że w XIX wieku pojawiły się obiegowe urządzenia wychwytu "tourbillon" - dowcipna próba obejścia tego kłopotu.


Założenie było proste: skoro chód zegarka zależy od pozycji (a ta nie może być stała, jak w przypadku chronometru okrętowego), byłoby najlepiej gdyby ta pozycja samoczynnie zmieniała się! Nie ma jednak potrzeby, żeby cały zegarek ciągle zmieniał położenie, wystarczy, że tylko zespół balansowy będzie obracał się względem reszty mechanizmu - na taki pomysł wpadł 200 lat temu Breguet, który zasłynął z wielu innych (bardziej jednak pożytecznych) wynalazków. Najważniejszy dla chodu zespół zegarka - balans z wychwytem - umieścił on w lekkim koszu, który zabierając poprzez nieco skomplikowaną przekładnię napędu wykonywał pełen obrót w ciągu minuty. Dla każdego obdarzonego intuicją inżyniera pozorność tego rozwiązania jest oczywista, lecz tourbillon był stosowany w niektórych najdroższych zegarkach kieszonkowych - przyznajmy, że raczej jako dowód kunsztu firmy, niż dla praktycznego efektu.

Jakiekolwiek uzasadnienie dla stosowania tego kosztownego rozwiązania zanikło z wprowadzeniem na początku XX wieku balansów jednometalowych współpracujących z koncentrycznie rozwijającym się włosem bregetowskim (tak jest, to też wynalazek wspomnianego wyżej szwajcarskiego zegarmistrza). W tak zbudowanym, starannie wyregulowanym balansie położenie środka ciężkości zawsze znajdowało się na osi. Wynalezienie w 1931 roku elektronicznej sprawdzarki tzw. chronokomparatora oraz dalsze postępy inżynierii materiałowej umożliwiły uzyskiwanie dobrych wyników regulacji pozycyjnej nawet w przypadku zastosowania zwykłego włosa płaskiego. Lecz oto wraz z powracającą ostatnio modą na skomplikowane zegarki mechaniczne w ofertach najlepszych marek szwajcarskich od kilku lat znowu występują w coraz większej liczbie kosztowne modele wyposażone w fascynujący swą złożoną kinematyką tourbillon. Doszło do tego, że produkująca dla innych wytwórców same mechanizmy Lemania (m.in. dla Bregueta i Vacherona) oferuje szablonowy, charakteryzujący się bardzo wysoką jakością kaliber 387 wyposażony w to urządzenie.


Jednak najbardziej cenione przez koneserów tourbillony powstają w całości w manufakturze Girard-Perregaux. Szczycąca się ponad 200-letnią historią marka zawsze należała do ścisłej czołówki - na przełomie XIX i XX wieku zdobyła wiele nagród na różnych wystawach i konkursach precyzji. W 1966 roku jako pierwsza rozpoczęła produkcję zegarków o częstotliwości balansu 10 Hz, czyli dwukrotnie podwyższonej w stosunku do zwykłych modeli. Pokonanie trudności technicznych związanych ze smarowaniem, bezwładnością elementów wychwytu i większym zapotrzebowaniem energetycznym "szybkiego" balansu zaowocowało oczekiwaną poprawą dokładności. Był to jednak kres możliwości zegarka tradycyjnego. 3 lata później firma zaprezentowała pierwszy mechanizm kwarcowy o częstotliwości 32768 Hz, zaakceptowanej następnie jako standard przez wszystkich innych wytwórców.

W latach 80-tych G-P ustąpił jednak pola pod naporem japońskiej elektroniki i skoncentrował się na luksusowych zegarkach mechanicznych, których w zeszłym roku wyprodukował zaledwie 16.000 egzemplarzy. W ostatnim czasie wytwórnia zasłynęła bardzo klasycznymi chronografami ze znakiem skaczącego konia, który trafił na tarcze tych prestiżowych czasomierzy za zgodą "Ferrari". Bez wątpienia obie marki są godne siebie i zajmują równie wysokie pozycje w swoich dziedzinach. Warto to podkreślić, gdyż inne czasomierze opatrywane nazwami znanych samochodów, kosmetyków a nawet butów są gadżetami dla pozbawionych smaku snobów.

Mimo, że G-P w niektórych modelach umieszcza własnej produkcji skomplikowany

mechanizm kwarcowy, to dla koneserów najbardziej wartościowe i najpiękniejsze są oczywiście egzemplarze mechaniczne, szczególnie zaprezentowany w 1991 roku "Three Bridges". Jego unikalną konstrukcję wzorowano na zdobywających przed wiekiem laury za urodę i precyzję mechanizmach kieszonkowych. Między trzema symetrycznie rozmieszczonymi, wyraźnie wyodrębnionymi mostkami umieszczono osobno obiegowy zespół balansu i wychwytu, przekładnię, bęben sprężyny.

Tak tourbillon jak i "Three Bridges" przeniesione zostały po stu latach, aby cieszyć oko znawców, z muzealnych zegarków kieszonkowych do współczesnych, najdroższych okazów naręcznych. Oczywiście, że poza względami estetycznymi taka konstrukcja nie ma żadnego technicznego uzasadnienia. Lecz jeśli ktoś jeszcze wątpi, czy mechanizm może być dziełem sztuki, to ma szansę zweryfikować swoje poglądy patrząc poprzez przezroczysty dekiel do czystego w formie wnętrza Girard-Perregaux.

Mirosław Zięba


Sposób wykonania ćwiczenia:

Uczeń powinien: 1) znaleźć w podręczniku wyjaśnienie nieznanych mu określeń i nazw, jakie napotka

w artykule o zegarach po tytułem Tourbillon [15] autorstwa pana Mirosława Zięby zawarty w Młodym Techniku z czerwca 1999 i zanotować w zeszycie przedmiotowym,

2) opisać w zeszycie przedmiotowym funkcję wymienionego w artykule mechanizmu w pracy zegara,

3) wyjaśnić, dlaczego minimalne niewyważenie balansu powodowało znaczne odchyłki chodu i zapisać to w zeszycie,

4) określić współczesne znaczenie tourbillonu, 5) odpowiedzieć pisemnie w zeszycie na pytanie: jak dziś technika zegarmistrzowska radzi

sobie z problemem odchyłek chodu? 6) zaprezentować i ocenić wyniki swojej pracy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

– podręcznik napraw zegarów, – poradnik techniczny lub leksykon techniczny, – zeszyt, – długopis, – arkusze papieru A0, – flamastry. 4.1.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) znaleźć w poradniku i podręczniku znaczenie nieznanych Ci określeń i

nazw w artykule prasowym?

2) opisać funkcję wymienionego w artykule mechanizmu w pracy zegara? 3) wyjaśnić, dlaczego minimalne niewyważenie balansu powoduje

znaczne odchyłki chodu?

4) określić współczesne znaczenie tourbillonu? 5) określić, jak dziś technika zegarmistrzowska radzi sobie

z dokładnością wskazań zegarków?


4.2. Podstawy rysunku technicznego 4.2.1. Materiał nauczania

W warsztacie zegarmistrzowskim powinna być dokumentacja techniczna oraz instrukcja

obsługi większości popularnych zegarów. Ponadto powinny być gromadzone oferty firm zaopatrujące zarówno w zegary, jak i części czy narzędzia zegarmistrzowskie oraz fachowe czasopisma i artykuły. Należy także gromadzić dokumentację techniczną narzędzi i urządzeń stosowanych w zegarmistrzostwie. Wskazane jest też posiadanie branżowych zestawów Polskich Norm.

Rysunek techniczny znormalizowany i skodyfikowany jest językiem porozumiewania się projektantów, konstruktorów i pracowników uczestniczących w procesie produkcji lub usług. Rysunek znormalizowany oznacza, że jego zasady, stosowane oznaczenia, sposób przedstawiania przedmiotów uregulowany został w odpowiednich normach (normy te wydane zostały w postaci publikacji – Zbiór Polskich Norm w dwóch tomach. Rysunek techniczny i Rysunek maszynowy. Warszawa, Wydawnictwo Normalizacyjne Alfa – Wero 1997). Skodyfikowany zaś oznacza, że normy te są obowiązujące jako prawo. Rysunek stanowi znaczącą cześć każdej dokumentacji technicznej czy technologicznej. Na rysunku technicznym jednoznacznie widać, jak przedmiot będzie wyglądać i jakie będzie mieć cechy po jego wykonaniu lub złożeniu w całość. Rysunek precyzyjniej i prościej przedstawia budowę czy zasadę działania maszyn, urządzeń czy przyrządów niż sam opis słowny.

W zależności od sposobu przedstawiania przedmiotu, stopnia złożoności, przeznaczenia, sposobu wykonania mamy różne rodzaje rysunków. Wśród nich na uwagę zasługują: rysunki aksonometryczne, rzutowe, szkic, schemat, wykres, rysunek złożeniowy, rysunek części, wykonawczy, montażowy, instalacyjny.

Rysunki techniczne wykonywane są na arkuszach o odpowiednich formatach: A0, A1, A2, A3, A4. Każdy z arkuszy ma właściwe dla siebie wymiary. Na przykład arkusz A4 ma wymiary 210x297 mm, a A3 – 297x420 mm. Formaty reguluje PN – 80/N – 01612.

Często nie istnieje sposobność, by wykonać rysunek przedmiotu w jego rzeczywistym wymiarze. Stosuje się wówczas powiększenia lub pomniejszenia zgodne z przyjętą podziałką (skalą). W rysunku technicznym nie stosuje się dowolnych podziałek. Zalecane podziałki podane są w PN – EN ISO 5455:1998. Podziałkę dobiera się tak, by zapewniona była czytelność rysunku.

Na umieszczenie potrzebnych informacji przeznaczone są odpowiednie obszary arkusza. Zbiorcze oznaczenia stanu powierzchni znajdują się w górnym prawym rogu. W dolnym prawym rogu umieszcza się tabliczkę rysunkową. Zawiera ona dodatkowe informacje, na przykład: nr rysunku, nazwę przedmiotu czy urządzenia, nazwisko kreślarza czy projektanta.

W rysunku wszelkie opisy słowne wykonywane są pismem technicznym prostym lub pochyłym.

Przedmioty mogą być przedstawiane w postaci rzutów prostokątnych. Rzut prostokątny powstaje przez wyznaczenie rzutu na płaszczyznę prostopadłą do kierunku rzutowania. Przykład rzutu prostokątnego przedstawia rysunek nr 4.

Wybrane zasady rzutowania prostokątnego: – do wykonania rzutów przedmiot powinien być tak ustawiony, by w rzucie głównym było

widać jak najwięcej szczegółów, – do wykonania rzutów przedmiot powinien być tak ustawiony, by jego płaszczyzny i osie

były bądź równoległe, bądź prostopadłe do rzutni – ułatwia to rysowanie i wymiarowanie,

– liczba rzutów powinna być minimalna, ale niezbędna do jednoznacznego przedstawienia przedmiotu i jego zwymiarowania.


Rys. 4. Rzutowanie prostokątne [1].

W postaci rzutów prostokątnych przedstawia się widoki, przekroje czy kłady. Przekrój

jest niezbędny, gdy dla zobrazowania przedmiotu istotne są jego elementy nie tylko zewnętrzne, ale i wewnętrzne. Przekrój powstaje zatem przez przecięcie przedmiotu w wyobraźni płaszczyzną i odrzucenie tej części, która zasłania istotne kształty wewnętrzne. Odrzuca się część, która znajduje się przed płaszczyzną przekroju. Położenie płaszczyzny przekroju zaznacza się na rysunku dwiema krótkimi kreskami i oznaczamy dużymi literami. Dopuszcza się pominięcie oznaczeń płaszczyzny przekroju, jeżeli jej położenie nie budzi wątpliwości, jak na rysunku nr 5.

Rys. 5. Przykład przekroju [1].

Widok przedmiotu przedstawia rysunek nr 6.

Rys. 6. Przykłady widoków cząstkowych [1].

Rysunki mogą przedstawiać także równocześnie widok i przekrój. Kładem nazywamy figurę płaską określająca kształt przekroju poprzecznego w danym

miejscu przedmiotu, otrzymaną przez rzutowanie tego przekroju w lewo lub do góry.


Oprócz przedstawienia kształtów przedmiotu na rysunku trzeba podać także jego wymiary. Nanoszenie wymiarów na rysunku nazywa się wymiarowaniem. Niezwykle ważne jest przestrzeganie zasad wymiarowania i sposobów wymiarowania różnych części.

Zasady wymiarowania [1]. – Rysunek wykonawczy powinien zawierać tylko wymiary niezbędne do jednoznacznego

określenia jego kształtu, przy czym sposób wymiarowania fragmentów przedmiotu musi być zgodny z odpowiednimi wskazaniami norm rysunku technicznego.

– Nie należy powtarzać tych samych wymiarów na różnych rzutach przedmiotu. – Łańcuchy wymiarowe nie powinny być zamykane. Należy pominąć wymiar uznany za

wypadkowy (rysunek nr 7). Czasami dla lepszej orientacji łańcuch się zamyka.

Rys. 7. Wymiarowanie [1].

– Linie wymiarowe i pomocnicze linie wymiarowe powinny być tak umieszczone, aby nie

przecinały się i nie były przecinane przez linie odnoszące. – Pierwsza linia wymiarowa powinna być odsunięta od zarysu przedmiotu o około 10 mm,

następne o około 7÷8 mm przy wysokości pisma 3,5 mm. W przepadku większych formatów odległości pisma mogą być większe.

– Linie wymiarowe powinny być zakończone strzałką. – Nie powinno się wykorzystywać pomocniczych linii wymiarowych lub ich przedłużeń

jako linii wymiarowych. – Do wymiarowania przedmiotu powinno się wykorzystywać przekroje oraz widoki

wyraźnie uwypuklające wymiarowane fragmenty. – Należy przestawiać liczby przy kolejnych wymiarach rysunek nr 8 w celu uniknięcia

pomyłek odczytu.

Rys. 8. Przestawianie liczb przy kolejnych wymiarach [1]. – Linie wymiarowe powinno się umieszczać poza rzutami przedmiotu. – Wymiary powierzchni zewnętrznych przedmiotów symetrycznych przedstawionych

w półwidoku i półprzekroju należy podawać na widoku, a wymiary powierzchni wewnętrznych na przekroju.

– Powierzchnie współpracujących przedmiotów należy wymiarować zgodnie z odpowiednią PN.


– Liczby wymiarowe należy zawsze podawać tak, aby można je było czytać od dołu lub z prawej strony rysunku.

– Położenie środka otworu należy wymiarować na widoku: wymiary odnoszące się do średnic i głębokości otworów zaleca się podawać na przekrojach lub wyrwaniach widoków. Różne kształty mają swoje sposoby wymiarowania. Chcąc odczytywać czy sporządzać

rysunki techniczne należy wiedzieć jak wymiaruje się średnice, promienie i kule, kąty, łuki i cięciwy, podstawy graniastosłupów, stożków, nakiełków, ścięć krawędzi (faz), podcięć obróbkowych, pierścieni osadczych, czy zarysów powtarzających. Opisy wymiarowania tych elementów znaleźć można w podręczniku do rysunku technicznego. Oprócz przedstawienia kształtu przedmiotu (na przykład rzutów, przekroju, widoku), i wymiarów, na rysunku umieszcza się także inne oznaczenia: dotyczące dokładności wykonania kształtu i położenia (tolerancje), rodzaju pasowania (dotyczy elementów współpracujących), a także dokładności powierzchni (chropowatości), nanoszone są rodzaje połączeń. 4.2.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jaka dokumentacja znajduje się w warsztacie zegarmistrzowskim? 2. Do czego służy rysunek techniczny? 3. Co to znaczy, że rysunek jest znormalizowany i skodyfikowany? 4. Jakie mamy rodzaje rysunków? 5. Jakie stosowane są arkusze w rysunku technicznym? 6. Dlaczego rysunki wykonywane są w skali (podziałce)? 7. Skąd należy dobierać podziałki w rysunku technicznym? 8. Co oprócz rysunku znajduje się na arkuszu? 9. Na czym polega rzutowanie prostokątne? 10. Jakie są zasady rzutowania prostokątnego? 11. Czym różni się przekrój od widoku i kładu? 12. Co to jest wymiarowanie? 13. Jakich zasad wymiarowania należy przestrzegać? 14. Wymiarowanie jakich elementów należy poznać, by sprawnie odczytywać rysunki

techniczne? 15. Jakie oznaczenia umieszcza się na rysunku? 4.2.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Uzupełnij ołówkiem rysunki techniczne elementów mechanizmów zegarowych przygotowanych przez nauczyciela z zastosowaniem reguł i wymagań rysunku technicznego.

Sposób wykonania ćwiczenia Uczeń powinien:

1) uzupełnić ołówkiem rysunki techniczne elementów mechanizmów zegarowych przygotowanych przez nauczyciela z zastosowaniem reguł i wymagań rysunku technicznego,

2) zaprezentować i ocenić efekty swojej pracy.


Wyposażenie stanowiska pracy: – przybory kreślarskie, – znormalizowane arkusze A4 z przygotowanymi rysunkami do uzupełnienia, – podręcznik do rysunku technicznego, – PN dotyczące rysunku technicznego. Ćwiczenie 2 Wykonaj ołówkiem rysunki techniczne elementów mechanizmu zegarowego przygotowanych przez nauczyciela z zastosowaniem reguł i wymagań rysunku technicznego. Poproś o ocenę nauczyciela. Znajdź i popraw błędy.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) wykonać ołówkiem rysunki techniczne elementów mechanizmu zegarowego przygotowanych przez nauczyciela z zastosowaniem reguł i wymagań rysunku technicznego,

2) poprosić o ocenę nauczyciela po zakończeniu pracy, 3) znaleźć i poprawić błędy i ocenić poprawioną pracę w konsultacji z nauczycielem.


– przybory kreślarskie, – znormalizowane arkusze A4, – podręcznik do rysunku technicznego, – modele brył geometrycznych, – modele części mechanizmu zegarowego, – rzeczywiste części mechanizmu zegarowego, – PN dotyczące rysunku technicznego. 4.2.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) wykonać rysunki przedmiotów zgodnie z regułami rysunku

technicznego?

2) skorzystać z PN dotyczącej rysunku technicznego?


4.3. Tolerancje i pasowania, chropowatość powierzchni i ich oznaczanie w dokumentacji

4.3.1. Materiał nauczania

Tolerowaniem nazywa się określenie dopuszczalnego zakresu wartości cech

geometrycznych elementów precyzyjnych. Różnica zaś wartości tolerowanego wymiaru nazywa się tolerancją. Tolerowanie jest niezbędne ze względu na nierealność wykonania przedmiotu dokładnie zgodnie z wymiarem nominalnym. Każda maszyna, każdy proces technologiczny „wykona” część czy element precyzyjny z pewnym błędem. Zakres tego błędu określa się poprzez określenie tolerancji. Rysunek nr 9. przedstawia nazwy wymiarów i prezentuje pojęcia związane z tolerowaniem wymiaru.

a) b)

c) Rys. 9 [1]. a) Wymiary graniczne b) Odchyłki graniczne c) Położenie pola tolerancji

Wymiar nominalny N to wymiar, jaki powinna posiadać cześć, gdyby została wykonana

idealnie. – Wymiar rzeczywisty jest to wymiar, jaki posiada część wyprodukowana, a zatem

obarczony błędem wykonania. Wymiar jest określony za pomocą przyrządu pomiarowego z dokładnością właściwą dla przyrządu pomiarowego.

– Górny wymiar graniczny B, to największy wymiar, jaki może mieć przedmiot uznany za dobry.

– Dolne wymiar graniczny A, to najmniejszy wymiar, jaki może mieć przedmiot uznany za dobry.

– Odchyłkę górną oznacza się ES dla otworów i es dla wałków, jest to różnica wymiarów B i N: ES = B-N i es = B-N.


– Odchyłkę dolną oznaczamy EI dla otworów i ei dla wałków, jest to różnica wymiarów A i N: EI=A-N i ei=A-N.

– Pole tolerancji T jest to różnica wymiarów A i B lub odchyłek górnej i dolnej: T=B-A Pole tolerancji jest zawsze liczbą dodatnią, jej wartość zależy od wartości wymiaru

nominalnego i klasy tolerancji. Oznaczane jest numerem klasy tolerancji poprzedzonej symbolem IT, na przykład IT5 oznacza, ze pole tolerancji wynosi 4 mm dla średnicy do 3mm. Zobacz PN – EN 20286-1. Położenie pola tolerancji przedstawia rysunek nr 9c.

Tolerancje przedstawia się na rysunkach: liczbowo przez podanie odchyłek za liczbą wymiarową 20 ± 0,001 oraz symbolowo na przykład 50 IT5.

Tolerancje dotyczą nie tylko wymiarów, ale także kształtu: prostoliniowości, płaskości okrągłości, walcowatości, zarysu przekroju. Odchyłki i tolerancje kształtu wraz z ich oznaczeniami zawiera PN – 87/M – 01145 i PN – 78/M-02137. Oznaczenia przestawione są w tabeli 1. Tolerancje dotyczą także położenia, zawiera je PN-87/M-01145 i PN-78/M-02137.

Tabela 1. Przykłady oznaczania tolerancji kształtu

Rodzaj tolerancji Znak

Tolerancja prostoliniowości

Tolerancja płaskości

Tolerancja okrągłości

Tolerancja walcowości

Tolerancja zarysu przekroju wzdłużnego = Pasowanie określa charakter współpracy dwóch elementów o tym samym wymiarze

nominalnym (wewnętrznym i zewnętrznym). Dotyczyć to może wałka i współpracującej z nim tulei. Pasowanie wynika z wymiarów granicznych tych elementów przed ich połączeniem.

Wymiarem nominalnym pasowania nazywamy wymiar nominalny tulei i wałka. Położenia pól tolerancji obu współpracujących elementów decydują o tolerancji pasowania. W zależności od położenia pół tolerancji wałka i tulei może wystąpić luz lub wcisk. Wcisk wystąpi, gdy luz ma wartość ujemną.

L max = Bo – Aw, Lmin = Ao – Bw, Lmax = ES – ei, L min = Ei – es, T = To+Tw Lmax – luz maksymalny Lmin – luz minimalny T - tolerancja pasowania To – tolerancja otworu (tulei) Tw – tolerancja wałka


Rys. 10 [1]. Rodzaje pasowań: a) luźne, b) ciasne, c) mieszane. Rodzaje pasowań przedstawia rys. 10.

– pasowanie luźne – to pasowanie, w którym zawsze zapewniony jest luz, zatem Lmax > 0 i Lmin > 0,

– pasowanie ciasne wystąpi, gdy zawsze zapewniony jest wcisk, zatem Lmax < 0 i Lmin < 0,

– pasowanie mieszane wystąpi, gdy może zaistnieć wcisk lub luz zatem Lmax > 0 i Lmin < 0.

– pasowanie podstawowe ma miejsce, gdy otwór i wałek tolerowane są asymetrycznie w głąb materiału. To oznacza, że średnica otworu jest „powiększana”, a wałka „zmniejszana”

zatem Lmax >0, Lmin=0. Pasowania są usystematyzowane w układy pasowań. Najbardziej istotne są układy

pasowania według stałego wałka i stałego otworu. Określają to normy PN-77/M-02105. Przykład oznaczenia pasowania: Ø20N7/h6 oznacza, że średnica wynosi 20 mm, a klasa tolerancji dla wałka wynosi N7 a tulei h6, dla których odpowiednie wartości należy znaleźć w tablicach określających klasy tolerancji.

Rodzaj powierzchni i jej dokładność wykonania określa falistość i chropowatość powierzchni. Falistość powierzchni jest to zbiór okresowo powtarzających się nierówności powierzchni o dużych odległościach między wierzchołkami, zaś chropowatość powierzchni to zbiór nierówności o stosunkowo małych odległościach miedzy wierzchołkami. Falistość powierzchni określa PN-74/M-04255, PN-89/M-04256 i PN – EN 4287:1999. Chropowatość zaś określa między innymi PN – EN 4287:1999, PN-ISO 1302:1996, PN-87/M-04251. Normy te zawierają pełne oznaczenia falistości i chropowatości na rysunkach technicznych. 4.3.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Na czym polega tolerowanie? 2. Jakie wymiary używa się w celu określenia tolerancji? 3. Co to jest tolerancja? 4. Co to są odchyłki? 5. Jak mogą być położone pola tolerancji względem wymiaru nominalnego? 6. Jakie parametry części podlegają tolerowaniu? 7. Jak oznacza się tolerancje na rysunkach technicznych? 8. Co to jest pasowanie? 9. Kiedy występuje luz, a kiedy wcisk? 10. Jakie mamy rodzaje pasowań? 11. Jakie mamy układy pasowań? 12. Na czym polega pasowanie według stałego wałka?


13. Na czym polega pasowanie według stałego otworu? 14. Jak oznaczamy pasowania na rysunkach? 15. Jakie parametry określają jakość powierzchni? 16. Które PN mówią o oznaczaniu parametrów powierzchni na rysunkach? 4.3.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Odczytaj z rysunków technicznych następujące parametry wykonania części: – tolerancje wymiarów, – tolerancje kształtu, – rodzaj pasowania, – falistość i chropowatość.

Wypisz w zeszycie oznaczenia i ich interpretację wykorzystując odpowiednie PN i (lub) podręcznik do rysunku technicznego. Zwróć uwagę, że na rysunku mogą nie wystąpić niektóre oznaczenia. Następnie uzupełnij ołówkiem oznaczenia tolerancji, pasowania, falistości, chropowatości powierzchni w rysunkach technicznych elementów mechanizmów zegarowych przygotowanych przez nauczyciela stosownie do jego zaleceń z zastosowaniem reguł i wymagań rysunku technicznego.


1) odczytać z rysunków technicznych następujące parametry wykonania części: – tolerancje wymiarów, – tolerancje kształtu, – rodzaj pasowania, – falistość i chropowatość,

2) wypisać w zeszycie oznaczenia i ich interpretację wykorzystując odpowiednie PN i (lub) podręcznik do rysunku technicznego,

3) uzupełnić ołówkiem oznaczenia tolerancji, pasowania, falistości, chropowatości powierzchni w rysunkach technicznych elementów mechanizmów zegarowych przygotowanych przez nauczyciela stosownie do jego zaleceń z zastosowaniem reguł i wymagań rysunku technicznego.


– zeszyt, – długopis, – przygotowane przez nauczyciela rysunki, – literatura dotycząca rysunku technicznego i właściwe PN.


4.3.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) odczytywać i interpretować na rysunku technicznym tolerancje

wymiarów?

2) odczytywać i interpretować na rysunku technicznym tolerancje kształtu?

3) odczytywać i interpretować na rysunku technicznym pasowania? 4) odczytywać i interpretować na rysunku technicznym falistość? 5) odczytywać i interpretować na rysunku technicznym

chropowatość?

6) nanosić na rysunku odpowiednie oznaczenia tolerancji, pasowania, chropowatości i falistości?

7) korzystać z PN i literatury związanej z tematem tolerancji, pasowań?


4.4. Zasady wykonywania dokumentacji technicznej z wykorzystaniem oprogramowania komputerowego

4.4.1. Materiał nauczania

W obecnych czasach w sporządzaniu dokumentacji technicznej pomagają komputery

i ich niejednokrotnie bardzo specjalistyczne oprogramowanie. Pozwala ono nie tylko wykonać rysunki, ale także niezbędne obliczenia konstrukcyjne czy kinematyczne. Większość oprogramowania stosowanego w sporządzaniu dokumentacji jest typu CAD, na przykład AUTO – CAD. Rysunki sporządzane z pomocą komputera mają lepszą jakość i dokładność, niż sporządzane ręcznie. Jednak w niektórych wypadkach (na przykład wykonanie szkiców) nie ma potrzeby angażowania komputera. Nadal łatwiej, a czasem i szybciej jest sporządzić go ręcznie.

Aby móc sporządzać dokumentację techniczną w oparciu o komputer należy przejść kurs posługiwania się danym programem komputerowym. Znajomość jego opcji, poleceń i ułatwień pomaga rzeczywiście w szybkim sporządzeniu dokumentacji. Nauka taka przebiega w pracowni komputerowej, w której znajdują się stanowiska z zainstalowanym odpowiednim programem. Dobrze jest poznać zasady sporządzania rysunków chociaż na przykładzie dwóch programów. W pracy zawodowej, bowiem można spotkać się z różnym oprogramowaniem. Poznanie różnic między nimi na przykładzie dwóch programów umożliwi zorientowanie się przede wszystkim w podobieństwach i pomoże ocenić, na ile różnice wymagają dodatkowej edukacji w postaci kursów i czy czasem do poprawnej obsługi nie wystarczy samokształcenie.

Przed przystąpieniem do nauki pracy z danym oprogramowaniem dobrze jest wiedzieć na ile często występuje ono w warunkach przemysłu czy usług. Nie poleca się zdobywania umiejętności tworzenia dokumentacji na oprogramowaniu przestarzałym lub marginalnie używanym w warunkach pracy zawodowej. Jasne jest, że w wyborze oprogramowania istotną rolę odgrywa jego cena.

Konieczność posiadania umiejętności pracy z komputerem w celu pozyskiwania informacji jest już dość oczywista. Tak samo oczywiste powinno być poosiadanie umiejętności pracy z oprogramowaniem wspomagającym różne czynności w danym zawodzie. A zatem w kręgu zainteresowań każdego fachowca, także zegarmistrza, powinno być zarówno oprogramowanie wspomagające projektowanie, jak i wspomagające pracę urządzeń czy maszyn.

Każde oprogramowanie ma własny program kursu obsługi. Warto zrealizować taki kurs, by sprostać wymaganiom współczesnej techniki. Dobrze, jeśli kurs zawiera tematykę związaną z wykonywaniem prostych obliczeń konstrukcyjnych i kinematycznych (na przykład dotyczące wytrzymałości, przekroju, a zwłaszcza przełożenia). 4.4.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń. 1. Jaka jest rola komputera w sporządzaniu dokumentacji technicznej? 2. W jakich sytuacjach poprzestajemy na ręcznym sporządzeniu dokumentacji technicznej? 3. Co jest niezbędne do posiadania umiejętności pracy z komputerem i oprogramowaniem do

sporządzania dokumentacji technicznej? 4. Jakimi kryteriami posługujemy się przy nauce obsługi i zakupie oprogramowania do

sporządzania dokumentacji technicznej?


4.4.3. Ćwiczenia Ćwiczenie 1

Zapoznaj się z programem kursu obsługi oprogramowania do sporządzania dokumentacji technicznej dostępnym w pracowni. Zrealizuj kolejno wszystkie ćwiczenia, jakie program obejmuje. Korzystaj z rad i doświadczenia nauczyciela. Zabiegaj, by na stanowisku komputerowym pracowała tylko jedna osoba. Gdy to jest niemożliwe ustal z kolegą (koleżanką) częstotliwość i sposób zamieniania się przy pracy. Jeśli takie ustalenia nastręczają trudności, poproś o pomoc nauczyciela.


1) zapoznać się z programem kursu obsługi oprogramowania do sporządzania dokumentacji technicznej dostępnym w pracowni,

2) zrealizować kolejno wszystkie ćwiczenia, jakie program obejmuje z wykorzystaniem rad i doświadczenia nauczyciela.


– zeszyt, – długopis, – program kursu obsługi oprogramowania do sporządzania dokumentacji technicznej wraz

z zadaniami, – stanowisko komputerowe z zainstalowanym odpowiednim programem do sporządzania

dokumentacji technicznej z możliwością drukowania efektów zadań, – literatura i właściwe PN. Ćwiczenie 2

Dla zadanych części i wymagań technologicznych sporządź dokumentację wykorzystując program komputerowy. Przykłady części oraz opisy wymagań przygotuje dla Ciebie nauczyciel. Po sporządzeniu rysunku w komputerze wydrukuj go, przestaw nauczycielowi i oceń. Błędy, które popełnisz popraw.


1) wykonać prosty rysunek techniczny zadanej części zegara wykorzystując program i stanowisko komputerowe,

2) wydrukować swój rysunek, 3) przedstawić rysunek nauczycielowi i ocenić, 4) wziąć pod uwagę sugestie nauczyciela i poprawić ewentualne błędy.


– przygotowane przez nauczyciela części i opisy wymagań technologicznych ich wykonania,

– zeszyt, – środki pomiarowe, – stanowisko komputerowe z zainstalowanym odpowiednim programem do sporządzania

dokumentacji technicznej z możliwością drukowania efektów zadań, – literatura, inne źródła informacji i właściwe PN.


4.4.4. Sprawdzian postępów Czy potrafisz: Tak Nie 1) obsługiwać program komputerowy do sporządzania

dokumentacji technicznej?

2) zaprojektować dokumentację techniczną w oparciu o program komputerowy do sporządzania dokumentacji technicznej?


5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ

INSTRUKCJA DLA UCZNIA 1) Przeczytaj uważnie instrukcję. 2) Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi. 3) Zapoznaj się z zestawem zadań testowych. 4) Test zawiera 22 zadania. 15 zadań jest z poziomu podstawowego, 7 zadań jest z poziomu

ponadpodstawowego Do każdego z nich z nich podane są 4 możliwe odpowiedzi. Tylko jedna jest w pełni poprawna.

5) Udzielaj odpowiedzi tylko na załączonej KARCIE ODPOWIEDZI, stawiając w odpowiedniej rubryce znak „X”. W przypadku pomyłki należy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem, a następnie ponownie zakreślić poprawną odpowiedź.

6) Punktacja zadań: 0 lub 1 punkt. 7) Proponuje się następujące normy wymagań na oceny:

– dopuszczający - za uzyskanie 10÷12 punktów, – dostateczny - za uzyskanie 13÷15 punktów, – dobry - za uzyskanie 16÷18 punktów, – bardzo dobry - za uzyskanie 19÷22 punktów.

8) Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz mieć pewność, ze sprawdziłeś (aś) swoją wiedzę.

9) Nie musisz zachowywać kolejności rozwiązywania zadań. 10) Na rozwiązanie testu masz 45 minut. ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH 1) W warsztacie zegarmistrzowskim powinny się znajdować:

a) dokumentacja techniczna i instrukcja obsługi większości popularnych zegarów, oferty firm zaopatrujących zarówno w zegary, jak i części czy narzędzia zegarmistrzowskie, fachowe czasopisma i artykuły, dokumentacja techniczna narzędzi i urządzeń stosowanych w zegarmistrzostwie, branżowe zestawy Polskich Norm,

b) oferty firm zaopatrujące w zegary, fachowe czasopisma i artykuły, branżowe zestawy Polskich Norm,

c) dokumentacja techniczna, instrukcja obsługi większości popularnych zegarów, dokumentacja techniczna narzędzi i urządzeń stosowanych w zegarmistrzostwie, branżowe zestawy Polskich Norm.

d) instrukcja obsługi większości popularnych zegarów. 2) Zegar ciekłokrystaliczny to zegar, który posiada:

a) ciekłokrystaliczny napęd, b) tarczę i wskazówki, c) ciekłokrystaliczny wyświetlacz, d) mały projektor, który wyświetla czas na ścianie lub suficie.

3) Segmenty budowy zegara to: a) źródło napędu, licznik cykli, wskaźniki i sygnalizatory, b) źródło napędu, regulator chodu, licznik cykli, c) źródło napędu, regulator chodu, d) regulator chodu, licznik cykli.


4) Konserwacja zegara polega na:

a) wymianie całego zestawu oliw i smarów, b) usuwaniu zanieczyszczeń, c) pozostawieniu zanieczyszczeń oraz wymianie całego zestawu oliw i smarów, d) usuwaniu zanieczyszczeń oraz wymianie całego zestawu oliw i smarów.

5) Zegary należy przechowywać: a) w szczelnie zamkniętych opakowaniach, w pomieszczeniach pozbawionych drgań,

o właściwej wilgotności powietrza, z wyłączonym mechanizmem zegarowym, b) w pomieszczeniach o właściwej wilgotności powietrza, z włączonym mechanizmem

zegarowym, c) w szczelnie zamkniętych opakowaniach, w pomieszczeniach pozbawionych drgań,

o właściwej wilgotności powietrza, z włączonym mechanizmem zegarowym. d) w szczelnie zamkniętych opakowaniach, w pomieszczeniach pozbawionych drgań,

o właściwej wilgotności powietrza. 6) Rysunek przedstawiający część może być:

a) rysunkiem wykonawczym, b) rysunkiem montażowym, c) wykresem, d) rysunkiem złożeniowym.

7) Rysunki wykonywane są w skali, ponieważ: a) nie wolno wykonywać rysunku przedmiotu w jego rzeczywistym wymiarze, b) nie zawsze można wykonać rysunek przedmiotu w jego rzeczywistym wymiarze, c) trzeba wykonywać rysunki pomniejszone, d) trzeba wykonywać rysunki powiększone.

8) Wśród zasad prawidłowego wykonywania rzutowania prostokątnego jest zasada, że: a) liczba rzutów powinna być minimalna, ale niezbędna do jednoznacznego

przedstawienia przedmiotu i jego zwymiarowania, b) liczba rzutów jest nieistotna, c) liczba rzutów powinna być minimalna, d) liczba rzutów powinna być maksymalna..

9) Rysunki przedstawiają przekrój i widok. Wybierz z poniższych poprawną odpowiedź.

Rys. 1. [1]. do testu Posługiwanie się dokumentacją techniczną

Rys. 2. [1].do testu Posługiwanie się dokumentacją techniczną


a) Rys. 1 przedstawia widok, a rys. 2 przestawia przekrój, b) rys. 1 przedstawia przekrój, a rys. 2 przestawia widok, c) rys. 1 przedstawia widok i rys. 2 przestawia widok, d) rys. 1 przedstawia przekrój i rys. 2 przestawia przekrój.

10) Wśród zasad prawidłowego wymiarowania jest zasada, że: a) nie należy powtarzać tych samych wymiarów na różnych rzutach przedmiotu, b) należy powtarzać te same wymiary na różnych rzutach przedmiotu, c) nie nanosi się wymiarów na rysunkach, d) wymiaruje się dowolnie.

11) Tolerowanie występuje, ponieważ: a) każdy proces technologiczny „wykona” część czy element urządzenia bezbłędnie, b) każda maszyna, każdy proces technologiczny „wykona” część czy element urządzenia

z pewnym błędem, c) błędy maszyn są nieistotne, d) tylko ludzie są omylni.

12) Oznaczone na rysunku nr 3. wymiary to:

Rys. 3 [1]. do testu Posługiwanie się dokumentacją techniczną

a) N – wymiar nominalny, A –, B – dolny wymiar graniczny, b) N – górny wymiar graniczny, A – wymiar nominalny, B – dolny wymiar graniczny, c) N – dolny wymiar graniczny, A – górny wymiar graniczny, B – wymiar nominalny, d) N – wymiar nominalny, A – dolny wymiar graniczny, B – górny wymiar graniczny.

13) Oznaczone na rysunku nr 3. wymiary to: a) ES, es – odchyłki dolne, EI, ei – odchyłki dolne, b) ES, es – odchyłki górne, EI, ei – odchyłki górne, c) ES, es – odchyłki górne, EI, ei – odchyłki dolne, d) ES, es – odchyłki dolne, EI, ei – odchyłki górne.

14) Tolerancję przedstawia się wzorem: a) T=A-B, gdzie T – tolerancja, A – dolny wymiar graniczny, a B – górny wymiar

graniczny, b) T=B-A, gdzie T – tolerancja, A – dolny wymiar graniczny, a B – górny wymiar

graniczny, c) T=A-B, gdzie T – górny wymiar graniczny, A – tolerancja, a B – dolny wymiar

graniczny, d) T=A-B, gdzie T – dolny wymiar graniczny, A – tolerancja, a B – górny wymiar

graniczny. 15) Odchyłkę górną przedstawia wzór:

a) ES = B-N, gdzie B- dolny wymiar graniczny, a N – wymiar nominalny, b) ES = A-N, gdzie A- dolny wymiar graniczny, a N – wymiar nominalny, c) ES = B-N, gdzie B – górny wymiar graniczny, a N – wymiar nominalny, d) ES = B-A, gdzie B – górny wymiar graniczny, a A – wymiar nominalny.


16) Odchyłkę dolną przedstawia wzór: a) EI=A-N, gdzie A – górny wymiar graniczny, N – górny wymiar graniczny, b) EI=A-N, gdzie A – dolny wymiar graniczny, a N – wymiar nominalny, c) EI=A-N, gdzie A – dolny wymiar graniczny, a N – górny wymiar graniczny, d) EI=B-N, gdzie B– górny wymiar graniczny, a N – wymiar nominalny.

17) Z pasowaniem luźnym mamy do czynienia, gdy: a) występuje wcisk i luz, b) występuje wcisk, c) występuje luz lub wcisk, d) zawsze zapewniony jest luz.

18) Pasowanie ciasne występuje, gdy: a) zawsze zapewniony jest luz, b) występuje luz albo wcisk, c) zawsze zapewniony jest wcisk, d) występuje wcisk i luz.

19) Pasowanie mieszane występuje, gdy: a) zawsze zapewniony jest wcisk, b) może być luz, albo wcisk c) zawsze zapewniony jest luz, d) występuje wcisk i luz.

20) Najbardziej istotnymi układami pasowań są: a) pasowanie według stałego wałka i stałego otworu, b) pasowanie według stałego wałka, c) pasowanie według stałego otworu, d) pasowanie według wałka.

21) Jakość powierzchni określa: a) falistość, b) nierówność, c) falistość i chropowatość powierzchni, d) tylko chropowatość powierzchni.

22) Najbardziej istotnymi warunkami przy zakupie oprogramowania do wspomagania projektowania dokumentacji technicznej są: a) zastosowanie i aktualność, b) cena i atrakcyjność, c) zastosowanie w pracowni szkolnej, d) upodobania użytkownika.


KARTA ODPOWIEDZI Imię i nazwisko ............................................................................................................................

Posługiwanie się dokumentacją techniczną

Zakreśl poprawną odpowiedź

Nr zadania Odpowiedź Punkty 1 a b c d

2 a b c d

3 a b c d

4 a b c d

5 a b c d

6 a b c d

7 a b c d

8 a b c d

9 a b c d

10 a b c d

11 a b c d

12 a b c d

13 a b c d

14 a b c d

15 a b c d

16 a b c d

17 a b c d

18 a b c d

19 a b c d

20 a b c d

21 a b c d

22 a b c d

Razem:


6. LITERATURA 1. Burcan J. Podstawy rysunku technicznego. WNT, Warszawa 2006 2. Ciekanowski A.: Poradnik ślusarza narzędziowego wzorcarza. WNT, Warszawa 1989 3. Górecki A.: Technologia ogólna. WSiP, Warszawa 2000 4. Hansen A.: Bezpieczeństwo i higiena pracy. WSiP, Warszawa 1998 5. Jakubiec W., Malinowski J.: Metrologia wielkości geometrycznych. ISBN, Warszawa

1999 6. Kowalewski S., Dąbrowski A., Dąbrowski M.: Zagrożenia mechaniczne. Centralny

Instytut Ochrony Pracy, Warszawa 1997 7. Kurdziel R.: Podstawy elektrotechniki dla szkoły zasadniczej. WSiP, Warszawa 1997 8. Lewandowski T.: Rysunek techniczny dla mechaników. WSiP, 1995 9. Mac S., Leowski J.: Bezpieczeństwo i Higiena Pracy. Podręcznik dla szkół zasadniczych.

WSiP, Warszawa 1999 10. Maksymowicz A.: Rysunek zawodowy dla szkół zasadniczych. WSiP, Warszawa 1999 11. Malinowski J.: Pasowania i pomiary. WSiP, Warszawa 1991 12. Okoniewski S.: Podstawy technologii mechanicznej, WNT, Warszawa 1983 13. Okoniewski S.: Technologia maszyn. WSiP, Warszawa 1995 14. Rutkowski A.: Części maszyn. WSiP, Warszawa 1996 15. Młody Technik, czerwiec 1999, miesięcznik 16. Młody Technik, sierpień 2002, miesięcznik 17. http://pl.wikipedia.org

http://pl.wikipedia.org

Posługiwanie się dokumentacją techniczną

Education

Transcript of Posługiwanie się dokumentacją techniczną