Pergjegje shëmtimit të fytyrave të bidatxhive (Libri)

01. Vehabizmi: (Përgjegje)02. Mevludi: (Përgjegje)03. IMAM EBU HANIFE: (Përgjegje)

(Përgjegje)

01. Kujt i thonë këta Vehabi?Nëse ke menduar se Vehabizmi për të cilin flasin ca politikanë e shkrimtarë perëndimorë përkufizohet në atë që thirri Muhammed ibën Abdulvehabi në librat, fjalimet dhe mësimet e tij, apo se vehabistë janë vetëm ata që pajtohen me këtë hoxhë në thirrjen e tij, atëherë ke gabuar.

Tek ata, Vehabizmi është përshkrim për çdonjërin që e merr seriozisht Islamin, qoftë edhe prej atyre që s'kanë lexuar asnjë shkronjë prej ibën Abdulvehabit, veten s'e quajnë me emrin e tij dhe nuk pajtohen me të në disa çështje; porse ky emërtim thjeshtë është përshkrim i atij i cili i pranon me seriozitet disa gjëra konsenzuale të Islamit edhe nëse vetë ai bën disa bidate (1) apo beson në disa gjëra të kota.

Vehabizmi tek ata është sinonim i fundamentalizmit i cili do të thotë: të besuarit se i tërë Kur'ani është fjalë e Allahut të Madhëruar dhe se të kapurit për të është obligim i çdo myslimani. Vehabist është myslimani i cili falë pesë kohët e namazit, agjëron Ramazanin, jep zekatin dhe kryen Haxhin nëse ka mundësi. Ai është myslimani i cili nuk pi alkool, s'merret me kamatë, e sheh të ndaluar përzierjen e meshkujve dhe femrave, nuk beson në ato vlerat të civilizimit perëndimor që janë në kundërshtim me Islamin. Myslimani vehabist është ai i cili mendon se feja e tij është e vërtetë dhe e nxitë atë që njerëzit t'i thërret në Islam. Me fjalë të shkurta, vehabist është çdo mysliman i cili mundohet të kapet për mësimet e fesë së tij edhe nëse jeton në vendet perëndimore.

Si duket ata që u propozuan politikanëve (perëndimorë) që çdo mysliman që praktikon fenë e tij ta emërtojnë kështu, janë disa ekspertë për studim të Islamit. Ndoshta ky propozim i tyre ka qenë për shkaqe politike. Ndoshta u kanë thënë atyre: ju do t'i ngjallni emocionet e myslimanëve nëse u thoni

qartë dhe direkt se nuk doni që ata të kapen për Librin e Zotit dhe Sunnetin e Pejgamberit, të marrin fenë me seriozitet, andaj ju bënë një intrigë duke folur për Vehabizmin në vend që të flasin për Islamin apo për Kur'anin dhe Sunnetin nga që në botën islame ka shumë njerëz që kanë probleme me vehabistët, dhe për atë se kanë trilluar shumë akuza kundër tyre (vehabistëve). Atyre u veshën shumë gjëra që ne i dimë se s'kanë lidhje me ta. Edhe pse ne nuk pajtohemi me ata në të gjitha shkaqet që sollën deri te armiqësimi i Vehabizmit, themi se qëndrimi i tyre armiqësor mund të na ndihmojë në drejtim të realizimit të synimeve tona dhe t'i shërbej interesave tona.

Atëherë, kush është për ta myslimani jovehabist? Është myslimani i cili Kur'anin e kupton ashtu siç i kuptojnë ata librat e tyre, fenë e praktikon ashtu siç praktikojnë ata fenë e tyre. Ai që nuk kundërshton asgjë nga kultura e tyre, nuk thërret në antagonizëm ndaj politikës së tyre edhe nëse mendon se është e padrejtë dhe e dëmshme për vendin e tij. Është ai prej gojës së të cilit s'del asnjë fjalë që ka të bëjë më emrin xhihad. Çdonjëri që bën këtë është armik i tyre dhe pengon të ashtuquajturën interes atdhetar të tyre.

Çdo të thotë të kuptojë fenë ashtu siç e kuptojnë ata fenë e tyre? Ndoshta përgjigje më e mirë për këtë pyetje është fjala e një pasuesi të një kishe episkopale (bëhet fjalë për një kishë amerikane pasuese e kishës angleze). Ky është një prift, quhet Robinson dhe botërisht shpreh çrregullimin e tij seksual. Madje ai shkon nëpër disa shoqëri fetare, së bashku me "bashkëshortin e tij" me të cilin bën imoralitet, Allahu na ruajt! Me gjithë këtë kisha nuk pa pengesë që ky prift të merr një post të lartë, postin e prelatit. Atë e zgjodhi këshilli më i lartë i kishës, me shumicë të votave, përafërsisht me dyzet prej gjashtëdhjetë votave. Pas fitores, në një konferencë për gazetarë, ky prelat pranoi se kundërshtarët e zgjedhjes së tij kishin pasur të drejtë kur kishin deklaruar se çrregullimi seksual është në kundërshtim me mësimet e kishës, pastaj vazhdoi të thotë: "të thuash thjeshtë është në kundërshtim me traditat dhe mësimet e kishës, me Librin e Shenjtë nuk do të thotë patjetër te jetë gabim. Ne adhurojmë një zot i cili është i gjallë dhe ky zot na shpien kah e vërteta."

Pas këtij lajmi, i përkujtova vëllezërit tanë në një hutbe të Xhumasë me hadithin e Pejgamberit, salAllahu alejhi ve selem, i cili ka thënë: "do t'i pasoni traditat e popujve para jush, pëllëmbë pas pëllëmbe derisa edhe nëse hyjnë në vrimën e hardhucit do të hyni edhe ju."

Me këtë kisha për qëllim që të mos habitemi kur të na vjen ndonjëri i cili pretendon se është mysliman dhe të thotë ndonjë fjalë sikur ky prifti apo afërsisht sikur ai, si për shembull të thotë: fakti që një fjalë apo vepër është në kundërshtim me atë që e dinë myslimanët, në kundërshtim me hadithet e Pejgamberit, salAllahu alejhi ve selem, në kundërshtim me ajetet kur'anore nuk do të thotë patjetër që e njëjta të jetë gabim. Them se mu si ky është myslimani që e dëshirojnë disa nga këta të cilët flasin për ekstremizmin, për fundamentalizmin, për Vehabizmin. A nuk i tha Allahu, subhanehu ve teala, Pejgamberit, salAllahu alejhi ve selem: "Në të vërtetë ata (idhujtarët) gati arritën të sprovojnë ty nga ajo që Ne ta shpallëm, e të trillosh tjetër nga çka të shpallëm, e atëherë do të zinin ty mik." (Isra – 73)

Pastaj, a nuk ka thënë Allahu, subhanehu ve teala, për disa jehudij dhe krishterë që kishin ngulur këmbë në mosbesimin e tyre: "As jehuditë, e as krishterët kurrë nuk do të jenë të kënaqur me ty deri sa ta pasosh fenë e tyre." (Bekare – 120)

Tani del në pah se pasimi i fesë së tyre nuk është i kufizuar vetëm në besimin e asaj që ata besojnë, porse përfshinë edhe metodologjinë e kuptimit të fesë dhe shtrembërimit të saj. Çdonjëri i cili ndjek këtë metodologji për shtrembërimin e fesë Islame dhe për të mos kapë fenë fuqishëm siç ka urdhëruar Allahu, subhanehu ve teala, ata do të jenë të kënaqur prej këtyre.

Në shumë fjalë të tyre duket pakënaqësia e tyre me ata të cilët nuk ndjekin metodologjinë e tyre në kuptimin e fesë Islame. Ndoshta prej rasteve më të qarta është ajo që përmendi ish kryetari Klinton në një ligjëratë që mbajti në universitetin e Vashingtonit "Xhorxhton", që e kam përmendur në disa ligjërata dhe e kam debatuar së bashku me disa të rinj në selinë e "Darul Erkam" në Vashington.

Prej asaj që e tha Klintoni në ligjëratën e tij ishte: ''esenca e mospajtimit mes neve dhe atyre - ka për qëllim myslimanët apo një grup prej tyre – është pasqyrimi ynë i natyrës së realitetit. Ne besojmë se asnjëri prej krijesave nuk e di tërë realitetin, për këtë, mendojmë se çdo njeri ka aspektin e tij. Ata mendojnë se e dijnë tërë realitetin, për këtë mendojnë se nëse nuk je mysliman atëherë je kafir (jobesimtar), nëse je mysliman mirëpo nuk pajtohesh me ta në mendime atëherë je bidatxhi (risitar) dhe se në dy rastet ti je në shënjestër edhe nëse je fëmijë gjashtëvjeçar''

Prej asaj që e pata thënë në atë ligjëratën time ishte: nëse me fjalën "i tërë realiteti" është për qëllim njohja e çdo gjëje, ne jemi të parët që e pranojmë se asnjëri nga njerëzit nuk ka këtë cilësi, porse kjo është cilësi e Zotit. Madje edhe nëse është për qëllim njohja e tërësishme e disa gjërave, ne besojmë se vetëm Allahu, subhanehu ve teala, i njeh gjërat në tërësi. Ne nuk dimë gjithçka as për Zotin tonë që e adhurojmë; Ai ka emra që s'na ka treguar për to, mirëpo atë që e dimë për Të, edhe pse është pak, na mjafton që të bindemi se Ai është i vetmi që meriton të adhurohet dhe se Ai ia zbriti Kur'anin Muhammedit, salAllahu alejhi ve selem. Po ashtu edhe dija jonë për gjërat e kësaj bote – e Allahut i takon shembulli më i lartë – është e mjaftueshme për të përfituar nga ato. Ne para se ta dimë se uji përbëhet nga hidrogjeni dhe oksigjeni, e kemi ditur se ai e shuan etjen, se është i domosdoshëm për bimët, se pastron ndyrësirat e kështu me radhë. Përkufizimi i dijes tonë nuk do të thotë relativizimi i realitetit, madje në atë që e njohim – përderisa është e vërtetë – ka argument të prerë se e kundërta e saj është e kotë.

Gjithashtu pata thënë se kufri (mosbesimi) do të thotë: mohimi i realitetit apo mohimi i asaj që pretendohet se është realitet. Ai që mohon se Muhammedi, salAllahu alejhi ve selem, është i dërguar i Allahut duke e ditur një gjë të tillë, ai mohon realitetin dhe është kafir. Ai që mohon ekzistimin e dikujt që meriton të adhurohet pos Allahut, ai sipas shprehjes kur'anore është kafir (mohues) i tagutit (të kotës). Po ashtu kam thënë se baza e raporteve tona me ata që nuk besojnë në fenë Islame është: thirrja e tyre me urtësi, këshillë të mirë si dhe duke polemizuar në mënyrë më të mirë ngase ne nuk vrasim njeri thjeshtë vetëm pse është kafir përndryshe nuk do të mbetej asnjë prej tyre në këtë botë. Pastaj, si mund që feja jonë të na urdhërojë të vrasim çdo mosbesimtarë kur na lejon të martohemi me gratë e ndershme të ehlulkitabit (jehudijtë dhe krishterët)? A mund që të lidhim kurorë me të pastaj t'ia vendojmë shpatën në qafë? E sa i takon fëmijëve të tyre, ata me vendimin e fesë tonë janë muslimanë, e përse t'i vrasim?

1) Bidat quhet çdo gjë e shpikur në fe e për të cilat na ka tërhequr vërejtjen Muhammedi, paqa dhe mëshira e Zotit qoftë mbi te. Menjanimi i këtyre gjërave ishte një prej synimieve të thirrjes së Muhammed ibën Abdulvehabit.

TË SHPIFËSH PËR TË PAQENËN?!

Nuk ka dyshim se që në momentet e para të jetës njerëzore është shfaqur edhe lufta mes të vërtetës dhe të kotës. Kjo luftë është ndezur dhe është ashpërsuar më tepër në kohën e të dërguarve e më pas me pasuesit e tyre. Ai që vështron me kujdes në tekstet kuranore, apo edhe në faktet historike do të gjejë një sërë ngjarjesh, të cilat na e pasqyrojnë këtë luftë. Mjafton vetëm të shfletosh historinë e profetit Ibrahim me Nemrudin[1];të Musait me faraonin[2]; të Nuhut me popullin[3] e tij dhe së fundi të Muhamedit me popullin e tij e do të shpaloset qartë, se e kota dhe pasuesit e saj i kanë përdorur të gjitha metodat e mundshme për ta parandaluar përhapjen e së vërtetës dhe fenë e Allahut, që e kanë predikuar Profetët e Tij.

Nga metodat më të vjetra dhe më të përhapura, të cilat njëkohësisht janë nga më lajkataret dhe tinëzaret është edhe akuzat ndaj fesë së Allahut, duke u hequr si këshillues, si dashamirës e miqësor. Këtë metodë e përdorën kurejshët me fiset dhe njerëzit përreth, të cilët nuk e njihnin Muhamedin dhe Fenë Islame. Ata e akuzuan Muhamedin, si magjistar, i çmendur dhe poet, aq sa dikush vendosi në veshët e tij pambuk, në mënyrë që të mos dëgjonte ndonjë fjalë të këtij njeriu, por kur përballej me të dhe dëgjonte prej tij, e kuptonte fare mirë, se e gjitha kjo kish qenë një truk dhe një iluzion, në mënyrë që t’i mbante ata peng të së kotës dhe larg të vërtetës. “Thuaj: “E vërteta erdhi, kurse e pavërteta është fshirë e nuk mund të shfaqet përsëri”.[4]

E njëjta situatë përsëritet edhe sot. Dashakeqët e Islamit dhe të muslimanëve, të cilët njëkohësisht zotërojnë pjesën dërmuese të medies së shkruar dhe vizive, kanë kohë që hedhin akuza të njëpasnjëshme ndaj Islamit dhe muslimanëve. Një gjë e tillë prej tyre është e pritshme, sepse ata kërkojnë që me anë të saj të ulin potencialin e Islamit, i cili po përhapet fuqishëm në mesin e tyre (në perëndim), ndaj dhe mjeti më i mirë për parandalimin e këtij fenomeni është hedhja baltë mbi Fenë Islame dhe pasuesit e saj. “Ju, me siguri, do të sprovoheni në pasurinë e në jetën tuaj dhe do të dëgjoni shumë fyerje nga popujt që iu është dhënë Libri para jush, si dhe nga paganët. Por nëse ju duroni dhe ruheni (nga të këqijat), atëherë kjo është vërtet përcaktuese e çështjeve”.[5]

Sot perëndimi i krishterë për të arritur qëllimet e tij, po hedh mbi Islamin akuzat më të rënda, ndaj Profetit të tij, akuzat më të paqena dhe ndaj Kuranit shpifjet më të ulëta. Karikaturat nëpër gazetat famëkeqe të Danimarkës dhe Evropës mbarë, ende vazhdojnë dhe nxisin incidente dhe

zemërim. Ata mundohen të shpalosin se Muhamedi, Profeti Islam ka qenë një njeri, i cili nxiste vetëm luftëra dhe ishte i etur për gjakderdhje. Ata e dinë se janë duke gënjyer, sepse ata e njohin më mirë se kushdo tjetër personalitetin e Profetit tonë: “Atyre që u kemi dhënë Librin, e njohin atë (Profetin), ashtu siç i njohin bijtë e tyre, por disa prej tyre e fshehin të vërtetën, duke e ditur mirë”.[6] Por këto akuza që ata hedhin, janë ndoshta nga masat e vetme për t’i mbajtur njerëzit në errësirë dhe padituri rreth realitetit të Fesë Islame, ashtu sikurse bënin në Mesjetë me mendimtarët e tyre, duke i djegur në turrat e druve.

Ramamakrishna Rao në lidhje me Muhamedin thotë: “Trajtimi që ai u ka bërë armiqve të vet më të egër është shembulli më fisnik për ndjekësit e tij. Gjatë çlirimit të Mekës, ai qe’ në kulmin e pushtetit të tij. Qyteti që nuk kish dashur t'ia dinte për predikimet e tij, që i kishte torturuar ndjekësit e tij, që e kishte dëbuar dhe e kishte detyruar të mërgonte bashkë me popullin e vet, dhe që e kishte persekutuar dhe bojkotuar edhe në vendin, ku ai kishte mërguar rreth 200 milje larg, tashmë shtrihej nën këmbët e tij. Sipas ligjeve të luftës ai mund të ishte hakmarrë me të drejtë për të gjitha mizoritë, që kishte hequr ai dhe njerëzit e tij. Por çfarë trajtimi u dha ai atyre? Zemra e Muhamedit ishte plot me dashuri dhe ai deklaroi: "Në këtë ditë nuk ka HAKMARRJE ndaj jush dhe ju jeni të gjithë të lirë”.

Duhet të pohojmë se të vrarët në radhët e kundërshtarëve të Muhamedit dhe fesë së tij[7]përgjatë njëzet e tre vjetëve të jetës së tij, nuk e kalonin numrin e fëmijëve të vrarë nga krimet çifute kundra Gazës vitin e shkuar. Ndaj dhe me të drejtë Hjuston Smith, kur flet për figurën e Profetit thotë: “(Muhamedi) Ishte i sinqertë dhe i dashur për njerëzit e vet, njeri bujar dhe i dhembshur. Gjithnjë ka ndier dhembje ndaj vuajtjeve njerëzore dhe tregohej i gatshëm t'i ndihmonte të tjerët, e veçanërisht të varfërve dhe të paaftëve. Për shkak të ndjenjës së tij të ndershmërisë, obligimit dhe të besimit, ai fitoi tituj të lartë si 'i drejti' dhe 'i besueshmi”.[8]

E pra, ata që hedhin baltë mbi figurën e Profetit Muhamed sot janë të ndërgjegjshëm, se ai ka qenë njeriu më i mëshirshëm, që ka ecur ndonjëherë mbi shpinën e kësaj toke, se ka qenë njeriu më paqësor, më bujar, më dashamirës dhe më zemërgjeri, ashtu sikurse e dinin dhe kurejshët, se ai ishte besnik, i drejtë, bujar dhe i dashur, e megjithatë të dyja palët, si të djeshmit dhe të sotmit kanë bërë plane, që me anë të këtyre akuzave të mbajnë larg njerëzit nga Islami dhe asgjë më tepër.

Akuzat e tyre nuk u kufizuan vetëm me figurën e Profetit të mëshirës, por ata fyen, shanë e përdhosën edhe Kuranin, librin e Allahut të Lartësuar. Me këtë lloj politike qarqe të caktuara në Perëndim, mundohen të mbjellin ndër masat e njerëzve idetë, se Kurani është libër që mbjell terror dhe dhunë, dhe se njerëzit nuk duhet ta mbajnë në duar këtë libër! Nga ana tjetër ne çdo ditë shohim në Perëndim forma të ndryshme të përdhosjes ndaj Kuranit. Shkaku që i shtyn ata ta bëjnë një gjë të tillë është shumë i qartë

dhe tejet i lexueshëm, ata kanë frikë se nëse njerëzit do ta lexojnë këtë libër do të zbulohen shumë nga të palarat e ndyra të qarqeve të Perëndimit.

Po, ata përdhosin Kuranin, sepse e kuptojnë dhe janë të vetëdijshëm, se ai i çliron njerëzit nga prangat e robërisë, për tek krenaria. Kurani është vërtet ashtu sikurse e ka përshkruar U. Durant [9], i cili thotë: “Kurani vazhdon që prej katërmbëdhjetë shekujve të qëndrojë i ruajtur në memorien e muslimanëve. Ai ngacmon imagjinatën e tyre, u modelon sjelljet dhe nxit natyrat e miliona njerëzve. Kurani u përçon shpirtrave besimin e thjeshtë, larg mjegullimeve, dokeve dhe liturgjive, madje mesazhet e tij më të shumta janë për çlirimin nga idhujtaria. Ai ka meritën më të madhe të ngritjes së nivelit të muslimanëve në aspektin e moralit dhe të kulturës. Ai ka ngritur tek ata rregullat e shoqërisë, i ka çliruar mendjet e tyre nga shumë iluzione dhe supersticione; i ka çliruar nga padrejtësia dhe egërsia, madje nëpërmjet tij u lehtësua gjendja e skllevërve. Ai mbolli në shpirtrat e të përçmuarve krenarinë dhe mbolli mes muslimanëve drejtësinë, përqendrimin dhe largimin nga epshet në një mënyrë, aq të përkryer, sa nuk mund të gjesh një shembull si ai në ndonjë cep toke ku jetojnë të bardhët”.[10]

Ndërsa J. S. Restler[11] shprehet: “Kurani ka aftësinë të gjejë zgjidhje për të gjitha problemet, ai bën një lidhje të përkryer mes ligjit fetar dhe atij moral. Ai përpiqet për ngritjen e rregullit, unitetin e shoqërisë dhe pakësimin e mjerimit. Kurani përpiqet për ndihmesën e të dobëtëve, këshillon për bamirësi dhe urdhëron për mëshirë”.[12]

Ndaj dhe përhapja në masë dhe e shpejtë e Islamit, nuk ka ardhur si rezultat i përdorimit të forcës e dhunës, madje as nëpërmjet përpjekjeve të vazhdueshme të predikuesve muslimanë, përkundrazi kjo përhapje e Islamit ka ardhur për shkak të këtij libri; Librit të Allahut e fjalës së vërtetë, të cilin muslimanët ia paraqitën popujve të mundur, duke i lënë të zgjedhin mes leximit dhe refuzimit të tij”.[13]

Këto mesazhe janë të qarta dhe hedhin dritë ende më tepër për shkaqet e kësaj lufte barbare me shpifje ndaj Islamit. Prapavija e tyre është një: Të parandalojmë sa të mundemi përhapjen e Islamit. Në momentet që shahen përdhosen dhe hidhet shpifje për simbolet më madhore të fesë Islame, natyrshëm nuk do të mbeten jashtë kornizave të shpifjes besimtarët muslimanë, të cilët mundohen të praktikojnë fenë e tyre. Aq shumë janë tepruar shpifjet ndaj muslimanëve, saqë kur një femër muslimane shfaqet e mbuluar, menjëherë mendohet se ajo është e detyruar, e dhunuar, e persekutuar, e prapambetur etj., ndërsa nëse mbulohet një e krishtere, ajo shihet si grua e denjë dhe respektohet në maksimum si një shërbëtore e fesë së saj?! 

Kur një musliman lëshon mjekër, menjëherë do të mendohet apo akuzohet si ekstremist e vehabi, ndërsa kur lëshojnë hebrenjtë mjekra, ata nuk quhen të tillë, por nderohen si njerëz fetarë?!

Në momentin kur një musliman i papërgjegjshëm bën një krim, që bie ndesh me parimet e Islamit, menjëherë në kafazin e të akuzuarve gjendet vetëm Islami, ndërsa kur të krishterët dhe hebrenjtë ndërmarrin shfarosjen e popujve në emër të fesë, në këto situata feja nuk përmendet sepse e tillë është politika?! Sado që Perëndimi me propagandën e tij mediatike të hedhë akuza të paqena për Islamin, Kuranin dhe muslimanët, përsëri njerëzit që zotërojnë logjikë të shëndoshë e dinë dhe janë të ndërgjegjshëm, se burgjet e inkuizicionit, Guantanamos, Ebu Graibit, përdhunimin e grave dhe të miturve, vrasjen e civilëve dhe pushtimin e shteteve (vetëm për fitime materiale) në emër të lirisë, nuk i kanë ndërmarrë muslimanët, nuk i ka nxitur Kurani, Muhamedi e as Islami, porse vetëm njerëz famëkëqij, të cilët historia dhe njerëzimi do t’i kujtojë si kriminelë lufte. Madje edhe shumë krime, të cilat ua veshin muslimanëve, nuk janë gjë tjetër vetëm se një hallkë në zinxhirin e madh të shpifjeve ndaj kësaj feje dhe pasuesve të saj, të cilat nuk është e vështirë për shërbimet sekrete t’i realizojnë vetë ato.Ata përpiqen që të parandalojnë përhapjen e kësaj feje, përpiqen të shuajnë dritën e Allahut me akuzat dhe luftën e tyre, me shpifje të paqena dhe jo reale, por nuk do të munden dot t’ia arrijnë këtij qëllimi, sepse Allahu do ta plotësojë fenë e Tij, edhe pse nuk i vjen mirë jobesimtarëve. “Ata dëshirojnë të fikin dritën e Allahut me gojën e tyre, por Allahu e përsos dritën e Vet, edhe nëse (këtë gjë) e urrejnë jobesimtarët. Allahu është Ai që e ka çuar të Dërguarin e Vet me udhërrëfimin dhe fenë e së Vërtetës, për ta ngritur atë më lart se të gjitha fetë, edhe nëse nuk e pëlqejnë idhujtarët”.[14]

[1] - Sundues në kohën e Profetit Ibrahim, shiko Sure Bekare, 258.[2] - Lexo suren Taha, 49-72.[3] - Lexo suren Nuh.[4] - Sure, Sebe: 49.[5] - Sure Ali Imran, 186.[6] - Sure Bekare, 146.[7] - Të cilët vazhdimisht provokonin luftëra dhe që kërkonin të zhduknin fizikisht, vetë Muhamedin dhe fenë e tij. [8] - "The Religions of Man", Mentor Books, f. 203.[9] - U. Durant është shkrimtar bashkwohor amerikan, libri i tij “Historia e civilizimit” konsiderohet ndër librat më të shquar që flasin për civilizimin e popujve.[10] - Historia e civilizimit, v: 16, fq: 68-69.[11] - J. S. Restler është një studiues francez bashkëkohor.

[12] - Civilizimi arab fq. 45.[13] - Ky është pikërisht një tekst i përpiktë i studiueses Italjane Laura Veccia Vaglieri, të cilin e ka përmendur në librin e saj: “Në mbrojtje të Islamit”, fq: 59. [14] - Sure Hashër, 8-9.

Levizja e Sheikh Muhammed ibn AbdulVehab

Nga Sheikh Muhammed el-Abdah, ish shef-editor i revistës Al Bayan (London,UK)*

Në kohën e shekullit të dymbëdhjetë sipas Hixhrit, shek. XVIII sipas llogaritjes gregoriane, injoranca dhe mbrapambeturia filluan ta kaplojnë botën Islame. Drita e besimit shuhej nga zemra e shumë Muslimanëve, Sheriati ishte njollosur dhe deformuar deri në atë shkallë saqë shumë Muslimanë ranë viktimë e llojeve të ndryshme të shirkut dhe politeizmit. Ata i përshkruanin shokë All-llahut Xheleshanuhu dhe rrëshqitnin në Xhahilijet (gjendje e injorancës fetare) të ngjashëm me vrullin e kohës paraislamike.

Shumë Muslimanë besonin në shenjtërinë e personave të ndryshëm, të cilët, sipas tyre, ishin n gjendje të ndërmjetësojnë për ta dhe t´u sjellin atyre dobi, fitore, shëndet etj. Bestytnitë, përrallat dhe inovacionet (bidatet, risitë) ishin në kulminacion. Shumë pasuri dhe mund investohej në ndërrtimin e përmendoreve dhe përkujtimoreve të cilave ata i bënin ibadet (duke i vizituar dhe duke u falur tek to) dhe në pragjet e të cilave ata prenin kurbane. Më tutje, ata glorifikonin dhe u bënin ibadet drujve dhe gurëve të posaçëm. Ata kërkonin bereqet dhe bekim nga këta "zotra" të falsifikuar. Është fakt i njohur se, njerëzit në Bagdad, p.sh., kishin zakon të kërkojnë bereqet nga një top i ndryshkur otoman. Ata i sjellnin fëmijët e tyre te ky top dhe bënin lutje që fëmijët e tyre të kenë aftësi dhe tëjenë të rrjedhshëm në oratori.

Në këtë kohë, gadishulli arabik ishte i përçarë në një shkallë të madhe. Çdo fshat kishte Emirin e vet, dhe gjendje mes këtyre fshatrave ishte në baza armiqsore, mos ti përmendim armiqësitë e ashpërta të cilat egzistonin mes qyteteve dhe rajoneve. Përkatësit e fiseve nomade shfrytëzonin çdo mundësi dhe rast që ju ofrohej për t´i sulmuar dhe plaçkitur banorët e komunave dhe qyteteve. Venkalimet dhe rrugët ishin të pasigurta dhe udhëtimi ishte përplot rreziqe.

Nga zemra e këtij kaosi, errësie dhe çrregullsie, u dëgjua një zë, i cili thërriste njerëzit që t´i kthehen bukurisë dhe dlirësisë së Akides, Fesë së pastër dhe nënshtrimit të plotë ndaj All-llahut Xheleshanuhu, thërriste në Teuhid.

Ky zë ishte zëri i Sheikh Muhammed ibn Abdul Vahab - it (1115-1206 H / 1703-1791). Ai thirri në ripërtrirjen dhe ringjalljen e vlerave dhe cilësive të vërteta të Islamit, të cilat ishin zbehur apo të mbuluara me besime dhe praktika të falsifikuara. All-llahu Xheleshanuhu bekoi lëvizjen dhe mundin e Sheikhut me sukses. Thirrja e tij u përhap gjerë. Numri i pasuesve të tij filloi të rritet.

Muhammed ibn Abdul Vahabi mësoi shkencat Islame nga babai i tij, i cili ishte gjykatës dhe dijetar i njohur. Malli (dëshira) dhe oreksi i tij për dituri e shtyri atë që të shkoj në Medine, në regjionin e Hixhazit ku mësoi Ilm (Dituri Islame) nga një numër i dijetarëve siç ishte Muhammed es-Sindi. Pastaj ai udhëtoi për në Irak, ku studioi Hadith, Jurisprudencë dhe Gjuhabe. Qëllimi i tij parësorë ishte që të udhëtoj për në Damask pas Irakut, mirëpo për shkak të rrethanave të ndryshme nuk arriti që ta realizoj qëllimin. Andaj, ai u kthye në fshatin e tij el-Ujjinah dhe filloi të përhapë diturinë e tij. Ai thërriste popullin e tij që të largohen nga praktikat e gabuara dhe joautentike (jo të vërteta) fetare dhe të pasojnë Dinin origjinal dhe Sheriatin të cilin e përqafuan dhe praktikuan gjeneratat e para dhe të udhëzuara drejtë në Islam. Ai kritikoi dhe mohoi praktikat e tyre politeiste, ritualet dhe risitë e tyre, jo vetëm në formë teorike por ai pasonte fjalët e tij me vepra. Ai shkatërroi përkujtimoret dhe përmendoret që kishin ndërrtuar populli i tij në varrezat e njerëzve, të cilët ata i konsideronin si të shenjtë. Ai poashtu rrënonte drunjtë, të cilët i adhuronin njerëzit.

Së shpejti, mundi i ibn Abdul Vahabit dhe njerëzve rreth tij, filloi të tregoj rezultate pozitive. Shumë njerëz filluan të vijnë te ai për të mësuar Ilm. Lajmi

mbi këtë Sheikh dhe thirrjen e tij filloi të godasë fshatrat dhe qytetet e rrethinës.

Etnitetet udhëheqëse (me influencë) në atë rajon dhe kryeparët e fiseve të ndryshme filluan të brengosen dhe të frigohen se thirrja e tij mund të rrezikonte autoritetin e tyre pasiqë thirrte për lirimin e njerëzve nga errësira e injorancës dhe nga eksceset e ndryshme dhe nga torturat dhe presionet e qeverive korrupte dhe të manipuluara. Dhe ata kishin të drejtë. Sepse, injoranca ishte garancioni i tyre për egzistenc dhe për mbajtjen e privilegjeve që ata i posedonin.

Prandaj, kryeparët e këtyre fshatrave dhe qyteteve ushtronin shtypje të jashtëzakonshme ndaj kryetarit të el-Ujjinas që ta dëbojë Sheikhun. Kryetari iu nënshtrua shtypjes së tyre dhe kërkoi nga Sheikh ibn Abdul Vehabi që të largohet nga el-Ujjinah. Pas largimit të dhunshëm, Sheikhu shkoi në fshatin ed-Dar´ijah, i cili, në atë kohë ishte nën udhëheqjen e Muhammed ibn Saud. Ai (Muhammed ibn Saudi) jo vetëm që pranoi mësimet e Sheikhut por ai poashtu thurri aliancë me të dhe thirrjen e tij për aplikimin e ligjeve autentike të Sheriatit dhe përhapjen e thirrjes së Islamit të pastër.

Më tutje, Sheikh ibn Abdul Vahabi filloi të kontaktoj udhëheqësit, gjykatësit dhe Imamët e xhamive në rajonin e Naxhd-it duke i njoftuar ata me thirrjen (davetin) e tij. Disa prej tyre iu përgjigjën pozitivisht thirrjes së tij, disa të tjerë refuzuan atë ndërsa disa prej tyre shkruanin punime në të cilat ata mohonin dhe përqeshnin mësimet dhe thirrjen e tij. Sheikh ibn Abdul Vahabi iu përgjigjej shkrimeve të tyre duke i komentuar dhe duke i hedhur poshtë qëndrimet e tyre.Në ndërkohë, ushtria e ibn Saudit ishte në gjendje të luftojë dhe të frikësojë ata të cilët do të donin ta rrezikojnë sigurinë e Sheikhut apo të provonin që ta pengojnë apo ta përkufizojnë zhvillimin e përhapjes së mësimeve për ringjalljen e thirrjes Islame. Dhe pas një kohe të shkurtër, i tërë rajoni i Naxhd-it sidhe rajonet fqinje të Arabisë lindore pranuan këtë thirrje dhe u bënë pjesë e lëvizjes së re për ringjalljen e Islamit. Sheikh ibn Abdul Vahabi arriti t´i përjetojë frytet e thirrjes-davetit të tij - kishte nëntëdhjetë vjetë kur ndërroi jetë. Në këtë kohë, i tërë rajoni i Hixhazit dhe shumica e rajoneve të Gadishullit Arabik u bashkuan nën flamurin e Teuhidit, shtyllës së davetit të ibn Abdul Vahabit.

Teuhidi nënkupton mohimin e hyjnive tjera pos All-llahut Xheleshanuhu Andaj, asnjë profet, njeri i shenjtë apo engjëll nuk meriton të adhurohet, apo t´u drejtohet atyre. Çdo gjë i drejtohet All-llahut Xheleshanuhu, dhe vetëm

Atij Xheleshanuhu. Teuhidi liron njeriun nga influenca dhe dominimi i shenjtërive apo klereve të ndryshme apo nga kushdoqoftë që manipulon fenë dhe e shfrytëzon atë për të përfituar fuqi dhe autoritet personal. Është ´revoltë´ ndaj çdo lloj skllavërimi dhe çdo tendencë për të korruptuar dinjitetin e qenies njerëzore. I fshinë gjurmët e humbjes psikologjike ashtu që Ummeti vazhdon të jetë i aftë t´a ripërtrijë veten duke pasur besim të fuqishëm në rrugën të cilë e ka zgjedhur. Teuhidi është e kundërta e pasimit të verbër, i cii pengon ripërtrirjen. Teuhidi i kthen njerëzit në normat dhe ligjet e All-llahut Xheleshanuhu, të cilat qeverisin universin (gjithsinë). Ai unifikon dhe vendosë në barazpeshë psiqikën e njeriut përmes së cilës njeriu njeh barazpeshën mes aspiratave (përpjekjeve) spirituale (shpirtërore) dhe nevojave të kësaj bote. Teuhidi poashtu ka aplikim në praktikë: ai pastron dhe zhvillon moralin, sjellë qetësi mendore dhe pastërti të ndërgjegjes dhe prforcon besimin e besimtarit në All-llahun, Krijuesin e tij. Mëkati më i madh, të cilin njeriu mund ta veprojë, është që All-llahut Xheleshanuhu ti përshkruhen shokë apo partnerë dhe të pohohet apo të besohet se Cilësitë, Veprat apo Mundësitë e All-llahut Xheleshanuhu mund t´i gjasojnë atyre të ndonjë krijese apo anasjelltas.

Ka thënë ibn Mesudi radijAll-llahu anhu:

"E pyeta të Dërguarin sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem: Cili është mëkati më i madh?- Ai u përgjigj: Mëkati më i madh është t´i pëshkruash partnerë All-llahut, i Cili të ka krijuar." [Muslimi]

Ndikimi i davetit të ibn Abdul Vahabit arriti vendet e Indisë, Jemenit dhe Afrikës Veriore, si rezultat i mundit dhe punës së madhe të shumë dijetarëve dhe thirrësve (daive), të cilë kishin ardhur për të mësuar Dituri Islame të ringjallur nga Sheikhu, me rastin e vizitës së tyre Mekkes gjatë aplikimit të Haxxhit apo Umres. Ata ishin të befasuar me thjeshtësinë dhe botëkuptimin e davetit të ringjallur nga Sheikh ibn Abdul Vahabi dhe morrën përsipër që ta përhapin në vendet e tyre dhe kudo që të kenë mundësi.

Së fundi, po përsëris dhe po theksoj se, duhet të marrim mësim nga daveti i ibn Abdul Vahabit dhe suksesi i madh i thirrjes së tij. Një mësim ,të cilin duhet ta mbajnë mend mirë ata prej nesh, të cilët dëshirojnë t´ia rikthejnë Dinit famën dhe influencën e kaluar. Ky mësim na mëson se çdo lëvizje e ringjalljes së Islamit që synon sukses, duhet të bazohet në fundamentet

thelbësore të Islamit ashtu siç i specifikoi dhe praktikoi i Dërguari i All-llahut sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem. Në krye të këtyre fundamenteve është Teuhidi, i cili në fakt është fija e cila qarkullon përmes tërë trupit të systemit Islam të besimit dhe adhurimit. Sheikh ibn Abdul Vahabi e kuptoi këtë fakt dhe e mbërtheu me gjithë zemër dhe punoi në këtë drejtim pa kursyer asgjë dhe për këtë arsye daveti i tij lulëzoi dhe arriti suksesin madhështor, të cilin ne të gjithë e njohim dhe e ndiejmë.

* ky artikull u botua në revistën Al-Jumuah rev.#7, faqe 37.

Kush eshte Muhamed ibn Abdul-Wahab

Ai ishte el-imam, sheikh-ul-Islam Muhamed ibn Abdul-Wahab ibn Sulejman ibn Ali ibn Muhamed ibn Ahmed ibn Rrashid ibn Burejd ibn Muhamed ibn Mushrif ibn Umar nga degët e fisit Benu Tamim. Sheikh-ul-Islam Muhamed ibn Abdul-Wahab r.a lindi më 1115 të Hixhrës në qytetin e Ujajnës, rreth 70 kilometra në veriperëndim të Rijadhit që sot është kryeqyteti i Mbretërisë së Arabisë Saudite.

Ai rrjedh nga një familje tepër e respektuar dijetarësh. I ati qe dijetar i kohës së tij dhe gjyshi i tij qe dijetari i Nexhd-it në kohën e tij. Sheikhu i mori studimet e para të tij nga i ati në vendlindjen e tij. Ai e memorizoi Kur’anin në moshën dhjetë vjeçare.

Ai lexoi libra në tefsir, hadith dhe fikh dhe i kushtonte shumë kohë librave të tefsirit dhe haditheve. I ati ishte jashtëzakonisht i kënaqur me aftësinë e të birit për të memorizuar.

Që në fillim të studimeve të tij, sheikhu qe shumë i interesuar të mësonte nga librat e dijetarëve të hershëm Islamë dhe i kushtoi vëmendje të veçantë veprave të armikut të bidateve dhe mbrojtësit të synetit; el-muxhedid, muxhtehid imam, el-muxhahid sheikh-ul-Islam Ahmed Abdul-Halim Ibn Abdul Selem Ibn Tejmia El-Harani El-Hanbali (661H) (Allahu Xheleshanuhu e mëshiroftë e ia ndristë fytyrën ditën e gjykimit).

Po ashtu edhe veprat e studentit të tij (të Ibn Tejmisë) el-alema, sheikh-ul-Islam Ibn Kajjim El-Xhewzijah Rahimullah. Kur arriti moshën e pjekurisë kreu haxh dhe përfitoi shumë nga dijetarët e Mekës. Më pas ai shkoi në Medina dhe edhe aty ai përfitoi shumë nga dijetarët e Medinës sidomos dy nga dijetarët e mirënjohur të asaj kohe Sheikh Abdullah ibn Ibrahim ibn Sa’id Nexhdi dhe sheikh Muhamed Hajat Sindi me të cilët studioi për një kohë të gjatë. Megjithatë sheikhu nuk u mjaftua vetëm me kaq por udhëtoi edhe në Irak dhe Basrah dhe përfitoi shumë nga dijetarët e atjeshëm.

Sheikhu i studioi thellë veprat e ulemave të hershëm dhe të kohës së tij dhe me durim dhe kurajë arriti të memorizojë një sasi të madhe thëniesh dhe fetwash nga dijetarë të të gjithë medhhabeve pa dallim. Në atë kohë njerëzit në Nexhd ishin thelluar në zakone jo-Islame she ishin zhytur në shirk. Varret, pemët, gurët, shpellat, xhinët dhe njerëz të çmendur konsideroheshin si objekte adhurimi.

Histori e shpifje të shumta ekzistonin rreth këtyre idhujve që idhujtarët adhuronin. Edhe dijetarët e dynjasë i linin të vazhdonin në praktikat e tyre idhujtare si rrjedhim i interesit personal. Falltorët dhe magjistarët kishin influencë mbi popullsinë.

Askush nuk guxonte të dilte kundër tyre apo përkrahësve të tyre. E njëjta gjë po ndodhte edhe në Mekë e Medina. Po ashtu edhe Jemeni ishte i zhytur në të njëjtën gradë. Shirku, tyrbet e ndërtuara mbi varre, kërkim ndihme nga të vdekurit, ewlijatë dhe xhinët ishte normale. Duke parë gjendjen e rëndomtë të njerëzve, sheikhu u prek shumë. Ajo që ishte më e rëndë për të qe fakti që askush nuk po i udhëzonte njerëzit për në rrugën e drejtë.

Kuptohet se për të bërë këtë duhej që patjetër t’i kundërviheshe zullumqarëve që fitonin nga kjo gjendje e mjeruar e injorancës fetare që mbizotëronte. Të filloje të bëje dawah për në rrugën e drejtë do të thoshte të pregatiteshe për persekutim dhe tortura nga zullumqarët dhe përkrahësit e tyre. Megjithatë sheikhu r.a vendosi të përballonte vështirësitë që pengonin për të thirrur në rrugën e drejtë edhe sikur të duhej të shpallte xhihad për këtë.

Ai e filloi misionin e tij duke i thirrur njerëzit në tewhid dhe duke i udhëzuar sipas Kur’anit dhe synetit. Ai i bëri thirrje dijetarëve që të zbatonin Kur’anin dhe synetin dhe të derivonin çdo zgjidhje nga ato. Ai kundërshtoi me forcë ndjekjen qorrazi të mendimeve të dijetarëve po qe se ato kundërshtonin Kur’anin dhe synetin. Ai u bëri thirrje atyre haptazi e fshehtazi duke i thirrur që të debatonin për të nxjerrë në shesh hakun dhe duke thënë: “Jam gati

të debatoj me dijetarët Hanefi sipas librave të medhhabit Hanefi, me dijetarët Melikij sipas veprave të medhhabit Meliki, të dijetarëve Shafinj sipas veprave të medhahbit Shafi dhe të dijetarëve të medhhabit Hanbali sipas veprave të medhhabit Hanbali dhe do të shihni që kjo që po ndodh nuk ka bazë në asnjë medhhab”. Sheikhu ishte person me kurajë dhe entuziazëm. Ai filloi të japë mësim, dhe filloi korrespondencë me dijetarë që të bashkoheshin me të dhe t’a ndihmonin në zhdukjen e absurditeteve dhe zakoneve të kohës. Një numër dijetarësh nga Meka, Medina dhe Jemeni e pranuan thirrjen e tij dhe e përkrahën atë.

Por kishte edhe nga ata injorantë që njiheshin si dijetarë dhe që kritikuan thirrjen e tij dhe ndenjën mënjanë duke mos e ndihmuar atë por përkundrazi edhe iu kundërvunë atij si rezultat i motiveve personale apo interesit personal. Prapë sheikhu mori mundimin dhe udhëtoi në vende të ndryshme duke thirrur për në rrugën e drejtë njerëzit që ishin në humbje. Ai shkoi në Zabir, Ahsa, Huraimala dhe arriti në Ujajna. Ai arriti në Ujajna kur aty sundonte Uthman bin Hamd bin Ma’mar. Ai e mirëpriti sheikhun dhe e siguroi që do t’a ndihmonte atë në çdo hap të dawahs së tij.

Sheikhu iu përkushtua reformimit të njerëzve për tek udha e drejtë e Allahut. Ai shumë shpejt fitoi famë në sajë të thirrjes së tij, pasi s’ka njeri që të thërrasë për në rrugën e drejtë e të mos bëhet i famshëm si nga ata që janë të sinqertë edhe nga armiqtë, me dashje apo pa dashje. Kishte shumë varre, tyrbe, gurë, pemë, shpella..etj që adhuroheshin në atë kohë.

Me ndihmën e Emir Uthman bin Hamd bin Ma’mar ai shkatërroi shumicën e tyre. Ai u angazhua në pastrimin e njerëzve nga shirku dhe mësimin e tyre për në rrugën e drejtë, si në Ujajana po ashtu edhe rreth e rrotull. Në të njëjtën kohë një grua erdhi tek ai që t’a pastronte nga mëkati i zinasë që kishte kryer. Pasi hetoi nëse ajo ishte në rregull nga mendja dhe nëse kishte vendosur për ndëshkimin me vullnetin e saj apo ishte detyruar të pranonte se kishte bërë zina dhe të kërkonte të gurëzohej. Pasi u vërtetua se ajo kishte vendosur vetë për këtë si rrjedhojë e pendimit të saj, sheikhu urdhëroi që ajo të gurëzohej.

Si pasojë e shkatërrimit të idhujve, dhe rastit të kësaj gruaje, reputacioni i sheikhut u përhap anekënd. Kur sundimtari i Ahsah-s dhe rrethinave të saj, Sulejman bin Urai’ar mori vesh për popullaritetin e sheikhut tek njerëzit, ai u frikësua nga fuqia dhe ndikimi i sheikhut tek njerëzit që po shtohej gjithnjë e më tepër dhe vendosi t’a shtypë atë me rastin e parë që t’i jepej nga frika se mos sheikhu do t’a përmbyste atë. Kështu që ai kërcënoi emir Uthmanin dhe

kërkoi që ai të vriste sheikhun. Emir Uthmani nuk qe në gjendje t’i bënte ballë Sulejmanit kështu që e zuri paniku. Duke pasur parasysh se Sulejmani kushte më tepër fuqi dhe mund t’a sulmonte atë ai i tregoi sheikhut tërë situatën dhe iu lut që të shpërngulej diku tjetër. Kështu që sheikhu emigroi nga Ujajna në Dar’ijah.

Njerëzit e Dar’ijah-s e njihnin sheikhun mirë dhe po ashtu edhe misionin e tj. Kur sundimtari i Dar’ijah-s, emir Muhamed bin Saud mori vesh për mbërritjen e sheikhut, ai u gëzua aq shumë sa që shkoi tek vendi ku sheikhu po qëndronte për t’a takuar atë. Muhamed bin Saud rridhte nga një familje e nderuar dhe ishte musliman që e praktikonte fenë. Ai shkëmbeu mendimet e tij me sheikhun dhe u kënaq jashtë mase kur mori vesh se ai donte të ringjallte gjykimin me Kur’an dhe synet dhe mësimet Islame në formën e tyre origjinale e pa shtrembërime e bidate. Ai donte të ndihmonte në përhapjen e besimit të drejtë dhe udhëzimin e Rrasulit sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem. Sheikhu i përshkroi Ibn Saudit rrugën e Rrasulit sal-lAllahu 'alejhi ue sel-lem dhe sahabave të tij dhe si ata luftuan për hir të Allahut Xheleshanuhu me sakrificat më të mëdha.

Sheikhu e bindi emirin të bënte të njëjtën gjë dhe e përkujtoi për shpërblimin e ditës së gjykimit për ata që ndjekin ahiretin duke braktisur dynjanë. Ibn Saud i bindur nga sheikhu i premtoi atij ndihmë dhe mbeshtetje në çdo hap të dawahs së tij. Ibn Saud i dha besën sheikhut edhe se edhe vetë ai do të urdhëronte për ndjekjen e synetit dhe do të mobilizonte njerëz për xhihad për në rrugën e Allahut. Sheikhu bëri dua që Allahu t’a udhëzonte dhe bekonte atë dhe t’a bënte të qëndrueshëm dhe t’i jepte çdo sukses në këtë botë dhe në tjetrën. Në këtë periudhë sheikhu qe në paqe dhe i lirë të propagandonte Islamin të pastër dhe në formën origjinale me të cilën Rrasuli erdhi. Njerëzit e Dar’ijah-s dhe rrethinave erdhën tek sheikhu për të marrë mësim rreth fesë në formën e saj origjinale dhe të pastër nga bidatet. Emir Muhamed Ibn Saud së bashku me familjen e tij erdhi dhe u ul përpara sheikhut si student për të marrë mësim nga ai. Dar’ijah qe e mbushur plot me njerëz që vinin për të marrë mësim. Sheikhu filloi të jepte mesim rreth tewhidit të Allahut, Kur’anit, synetit dhe fikhut të tyre dhe gjuhës Arabe. Ardhja e njerëzve nga skaje të ndryshme të vendit shtoi xhelozinë e armiqve të thirrjes së tij. Ata filluan propagandën kundër sheikhut dhe duke falsifikuar histori të ndryshme kundër tij dhe madje e quajten atë edhe kefër, zindik dhe magjistar.

Sheikhu ishte person me kurajë dhe nuk ia vuri veshin akuzave që i bënin por vazhdoi me misionin e tij duke lënë mënjanë interesat personale. Ai edhe

i debatoi kundërshtarët e tij në mënyrën më të mirë dhe në mënyrë të sjellshme. Kjo mënyrë dha shumë rrezultat dhe ktheu shumë nga kundërshtarët e tij në mbështetësa të tij. Së bashku me dawah-n sheikhu bëri plane edhe për xhihad kundër shirkut dhe zakoneve jo-Islame. Kush vinte tek sheikhu dhe mësonte nga ai, kur kthehej në vendin e tij ai fillonte të bënte dawah tek njerëzit e tij. Sunduesit e Ujajnas erdhën tek ai dhe i kerkuan që ai të rikthehej në Ujajnah. Por sheikhu nuk pranoi. Ata premtuan të luftonin për Islamin deri në pikën e fundit të gjakut. Sheikhu dërgoi studentët e tij rreth e rrotull për të mësuar njerëzit me Kur’an dhe synet. Sheikhu tërhoqi vëmendjen e sundimtarëve dhe dijetarëve të zonave të ndryshme ndaj shirkut dhe bidateve që njerëzit praktikonin dhe i ftoi ata që t’i luftonin këto zakone dhe të propagandonin tewhidin dhe Kur’anin dhe synetin.

Ai u shkroi sundimtarëve, elitës dhe dijetarëve të Nexhdit, Rijadhit, Kharxh, qyteteve të jugut, Kasim, Hajil, Washm, Sudair ...etij.

Ai u shkroi gjithashtu edhe ulemave të Ahsah-s, Mekës e Medinës. Po ashtu ai dërgoi letra edhe në Siri, Irak, Indi e Jemen. Ai mbajti korrespondencë me ta dhe u shpjegoi objektin e dawahs së tij duke theksuar rikthimin në gjykim me Kur’an dhe synet në çdo çështje të jetës së tij. Thirrja e sheikhut mori përmasa të mëdha sa dijetarë e njerëz nga India, Indonezia, Afganistani, Afrika, Maroku, Egjypti, Siria, Iraku ...etj u influencuan dhe u tërhoqën nga dawah e tij.

Ata filluan të bëjnë dawah edhe në vendet e tyre sipas Kur’anit dhe synetit. Sheikhu ia dedikoi jetën e tij dawahs dhe xhihadit në rrugën e Allahut duke pasur edhe ndihmën e Ibn Saudit dhe të birit Abdul-Aziz. Ai vdiq më Dhul Kadah më 1206 H (1792). Si rezultat i dawahs së tij dhe xhihadit për rreth 50 vjet nga 1158 deri më 1206, një fitore e plotë u arrit në të gjithë Nexhdin. Njerëzit braktisën adhurimin e idhujve dhe njerëzit sundoheshin me sheriah dhe ndëshkimet kryheshin sipas Kur’anit dhe synetit. Njerëzit filluan të shkojnë nëpër xhami dhe filluan të falen rregullisht. Paqe dhe qetësi mbizotëronte gjithkund dhe nuk kishte më grabitje e përdhunime as në rrugët më të thella të shretëtirës. Kështu një ringjallje e plotë e fesë erdhi në ekzistencë. Pas vdekjes së sheikhut, bijtë, nipërit dhe stërnipërit e tij vazhduan dawah-n dhe xhihadin për hir të Allahut. Nga bijtë e tij më të devotshëm ndaj aktivitetit të tij ishin: Imam Abdullah bin Muhamed, sheikh Husejn bin Muhamed, sheikh Ali bin Muhamed dhe sheikh Ibrahim ibn Muhamed. Nga nipërit e tij qenë: sheikh Abdurrahmen bin Hasan, sheikh Ali ibn Husejn, sheikh Sulejman bin Abdullah. Përveç këtyre edhe një grup i

madh i nxënësve të tij e ndër ta: sheikh Hamd bin Nasir, e shumë të tjerë që ndjekin rrugën e tyre. Edhe pse Abdul-Wahabi Rahimullah ishte njeri i dawahs ai ka shkruar shumë libra të rëndësishëm rreth Islamit dhe shkencave Islame. Ndër më të njohurat janë:

01 - Kitab et-Tewhid

02 - Kitab el-Kabair

03 - Kashf esh-shubhat

04 - Mukhtasar sirrat er-Rrasul

05 - Masil el-xhahilijah

06 - Usul el-Iman

07 - Fadail el-Kur’an

08 - Fadail el-Islam

09 - Maxhmu el-Hadith

10 - Mukhtasar el-Insaf wa esh-sharh el-Kebir

11 - Adab el-Mashi ila es-salat

12 - El-Usul eth-thalatha.

Kush jane VehabistetAllahu Subhanehu Ue Teala ne Kuran thote: "As jehudite,e as krishteret kurre nuk do te jene te kenaqur me ty deri qe te pasosh fene e tyre"

Falenderimi i takon Allahut,te Gjithediturit,Atij i Cili e din se cka fshehin njerezit ne gjoksat e tyre,i Cili ua shpalosi armiqve te islamit te gjitha komplotet qe mundohen ti bejn kundra islamit dhe pasuesve te islamit.

Mëshira dhe bekimi i Allahut qofshin mbi Pejgamberin tone Muhamed sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem,i cili ishte mesues i njerzimit,udherefyes per ne rruge te drejt,rruge e cila nese njeriu vazhdon ne te asnjeher nuk do te kane mundesi qellimekeqinjet te ia arrine asaj qe ata deshirojne.

Gjithashtu,Paqja dhe Meshira e Allahut qoft mbi familjen e ndershme te Muhammedit alejhi selam,ku armiku i Allahut deshti qe ta njollos edhe familjen e tij salall-llahu alejhi ue sel-lem kur akuzuan bashkeshorten e tij me amoralitet,dhe kjo akuz erdhi nga nje armik i fsheht i cili pretendonte se eshte musliman,e ne realitet ai ishte dyftyresh (munafik),por Ai i Cili e din te fshehten ia shpalosi dyftyresin dhe tregoi realitetin se ajo ishte vetem akuz e cila rrjedh nga nje dashakeqes i islamit dhe muslimaneve.

Poashtu,Paqa dhe Meshira e Allahut qofshin mbi shoket e tij sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem,te cilet ishin besnik ndaj Allahut dhe Pejgamberit alejhi selam.Kur urdheronte Allahu apo Pejgamberi alejhi selam per dicka ata nuk thoshin dic tjeter pos ndegjuam dhe rrespektuam.Ata ishin te gatshem ta flijojn jeten e tyre per Dinin e Allahut,kur ishte ne pyetje dini i Allahut dhan cdo sen qe paten,dhan me te shtrejten,kapitalin me te cmuar qe posedon njeriu,Jeten,mos te flasim per tjerat qe jane me me pak vler se sa jeta e njeriut,sic eshte pasuria etj.Si rrjedhoj e kesaj Allahu i beri te bereqetshem ,dhe ua pan hajrin shume popuj,kur i nxorren nga adhurimet e kota per ne adhurimin e Allahut,nga te qenurit rober te njerezve ne ate te Allahut,nga te jetuarit e njeriut me brenga ne te knaqur dhe te lumtur kur perqafuan islamin.Dhe ne jemi deshmitar te kesaj se me te vertet kur jetuam pa islam ishim te humbur dhe nuk patem as knaqsi e as lumturi e as rahati,e kur perqafuam islamin shijuam knaqesin e lumturin.Allahu qoft i kenaqur nga te gjithe shoket e Pejgamberit alejhi selam.

Te nderuar,Allahu na dergoj Kuran,na dergoj Muhamedin alejhi selam i cilin me se mire eshte i njohur per Allahun dhe per Librin e Allahut,i beri shoke te Muhamedit alejhi selam,Ebu Bekrin,Omerin,Othmanin,Aliun,Abdullah ibn Abasin,Abdullah ibn Mesudin,Ebu Hurejren,Abdurrahman ibn Auf,Muadh ibn Xhebel edhe shume te tjere,te cilet mesuan fene direkt nga Muhamedi alejhi selam,dhe nuk lejuan aspak te dalin nga ajo cka nuk ishte Pejgamberi alejhi selam,dhe ate cka mesuan e transmetuan me shume besnikeri tek ata qe nuk takuan pejgamberin alejhi selam.

Allahu ne diten e arafatit ia shpalli nje Ajet Pejgamberit alejhi selam,ku ky ajet ua then kurrizin atynve qe shikojn te njollosin fen e Allahut me shirkijate e bidate dhe thone se kjo eshte prej Islamit,thote Allahu Subhanehu Ue Teala: "Sot persosa per ju fenë tuaj, plotësova ndaj jush dhuntine time,dhe Jam i Kenaqur qe per ju zgjodha si fe Islamin".

Kete ajet shoket e Pejgamberit alejhi selam e kuptuan fort mire se cka don te thote dhe nuk punuan asnje veper qe nuk ka punuar mesuesi i tyre Muhammedi alejhi selam,pershkak se e dinin fort mire se perderisa Allahu e kompletoi fene ateher ska vend mo logjika e njeiut qe te nderhyn ne fen e Tij e te shton apo pakson dicka nga feja e te thot kjo eshte e mire e kjo eshte e keqe,se ata ishin qe e paten ndegjuar pejgamberin e Allahut duke thene: Nuk kam len dicka qe ju afron tek Allahun vetem se ju kam uredheru ta beni,e nuk kam len dicka qe u largon nga Allahu vetem se ju kam ndaluar nga ajo.

Te nderuar,perderisa eshte keshtu ateher ne jemi te obliguar t'i pasojme shoket e pajgamberit dhe te veprojm sic kan vepru ato,pershkak se jemi te bindur fort se ato skan ber asgje pervec asaj qe ua ka leju Allahu dhe Pejgamberi i Tij dhe nuk kan vepru ate cka Allahu dhe Pejgamberi i Tij ua kan ndaluar qe ta bejn. E si mos te kemi bindje ne kete cka po themi kur Allahu ne Kuran na tregon se: Allahu ishte i kenaqur me ato (sahabet) dhe ata (sahabet) ishin te kenaqur me Te (Allahun).

Ne nje hadith te vertet te Pejgamberit alejhi selam thuhet keshtu:Nje grup nga ummeti ime do te qendroj ne te verteten deri ne Diten e Kijametit... Nga ky hadith na behet e qart se do te ket njerez qe do te punojn me ate cfar kerkon Kurani,suneti dhe me ate se sic kan vepru shoket e te derguarit alejhi selam dhe nuk dalin jashte kesaj korrnize.

Ne kohen ne te cilen jetojm verehet qart se veprimet te cilet i bejn muslimanet nuk perputhen me porosit e Kuranit dhe te sunetit,e as me veprimet e shokeve te pejgamberit alejhi selam.Arsyeja se pse keshtu ndodh eshte per dy shkaqe:

1. Dyshimet qe jan futur tek muslimanet nga armiqet e islamit,dhe

2. pasimi i epshit.

Pika e pare mundet te largohet me leht se e dyta,pershkak se dyshimi largohet kur te vjen argumenti i qart(kuptohet per ate i cili eshte i sinqert dhe kerkon te verteten,nuk behet fjal ketu per inatcorin,se inatcori rradhitet ne piken e dyte dhe hyn tek epshoret)

Pika e dyte eshte me e veshtir per ta larguar perarsyese se personi nuk kerkon as argument e asgje tjeter pos asaj se si ta kenaq epshin e tij,vepron dicka nga dini vetemse ta arrij ate qe kerkon epshi i tij.

Per t'i larguar dyshimet ne duhet ta dim se cfar don te thote argument,dhe kur te vjen argumenti te dorezohemi para tij,duhet ta njohim Allahun dhe Pejgamberin alejhi selam,se kur te thote Allahu dhe Pejgamberi alejhiselam dicka mos te mbetet dic tjeter per neve pos asaj cfar kane thene shoket e pejgamberit alejhi selam:Ndegjuam dhe rrespektuam, dhe kjo eshte shume e pranueshme te te gjithe ata qe quajn vetem musliman me plot kuptimin e fjales.

Populli yne (po flas per tek ne shqiptaret,edhe pse kjo eshte prezente edhe tek popujt tjer) sikur jane adaptuar ne keto dy pika dhe subhanAllah mendojn se ky eshte Islami,dhe keto veprime cfar i bejn (te bazuar ne dyshime dhe epshe) mendojn se jane te verteta dhe kur te del dikush dhe tia ben te qarta se keto vepra nuk jane as ne Kuran e as ne sunet e as shoket e pejgamberit alejhi selam nuk i kan vepru,fillojn me lloj lloj emrash te etiketojn.

Prej dyshimeve qe jane futur tek muslimanet nga ana e armiqve te islamit me qellim qe njerezit ti largojn nga burimi i Kuranit dhe Sunetit kan shpikur se disa qe kan dalur me mjekrra e me pantollona te shkurtera dhe po therrasin kinse ne Kuran dhe sunet jane te devijuar dhe jane larg asaj cka pretendojn,dhe per ti larguar syt e njerezve nga kete lloj kan shpikur termin VEHABISTA.

Sic ceka me lart,ai i cili eshte i sinqert dhe i cili don ta dij se cila eshte e verteta ai duhet qe ta kerkon argumentin dhe me Emrin e Allahut ka me gjet realitetin.

Kur ndegjon dikend duke i then dikujt Vehabi,pyete pse i thua Vehabi? Do te thote:keto vehabi e pasojn nje person me emrin Muhamed ibn AbdulVehab i cili ka mbyt musliman e ka ber ate e ka bere kete (genjeshtra,shpifje ndaj Muhamed ibn AbdulVehabit kinse ka mbytur musliman dhe shipfja tjeter eshte se kinse Vehabit e pasojken kete dijetar.Po,e pasojn kete dijetar si gjithe te tjeret,nuk bejn dallim.Tek "vehabit" eshte nje rregull te cilen rregull e kan marre nga Imam Maliku kur i ka then shokeve te tij duke qen afer varrit te Pejgamberit alejhi selam:Prej gjithve mirret edhe lihet,pervec banorit te ketij varri,duke bere me shenje kah varri i pejgamberit alejhi selam).Mos pyet se cfar musliman ka mbytur,por para kesaj pyete keshtu: Ti me the se

ata jan Vehabi,e nga ana tjeter me thua se pasojn MUHAMMED ibn AbdulVehabin,a nuk eshte e udhes te etiketohen me MUHAMEDIJ e jo me Vehabi,se Muhamed e paska pasur emrin ai person te cilin e pasojn e jo Vehab?

Nese fillon ne kete menyr berjen e pyetjeve do ta shohesh se nje pjes e dyshimit qe ka qen prezent tek ti fillon te te largohet.

Shume mire e kan ditur armiqt e Allahut se nuk e ka pas emrin Vehab por Muhamed,por kan thene nese i etiketojm me emrin MUHAMEDIJ,ka mundesi qe njerzit te mashtrohen dhe ti pasojn pershkak se Pejgamberi i muslimanve e ka emrin MUHAMMED!

I nderuar lexues,ne temat tjera ke mundesi te njoftohesh edhe me hollesisht rreth asaj se nga e ka zanafillen ky etiketim,si kan ra muslimanet ne grackat e amirve te Islamit,kush eshte Muhammed ibn AbdulVehabi,a ka me te vertet vehabi apo nuk egzistojn fare ato,me shpres ne Allahun qe do te kesh dobi pasi qe ti lexosh.

Te nderuar vellezer musliman,mos bini ne grackat e armiqve te Allahut,ata armiq qe i dini dhe ata qe nuk i dini (munafikat),kapuni per Kuran dhe Sunet,hecni ne hapat e shokeve te Pejgamerit alejhi selam,se pasha Allahun nuk ka zgjidhje tjeter per ta fituar dunjan e ahiretin pos asaj qe kan qen sahabet.

Lusim Allahun e Madheruar qe te na ruan nga kurthat e dashakeqeve,gjithe ato kurtha qe mundohen tia bejne muslimaneve tua ben Allahu pluhur e mos te ken mundesi me i realizu tek muslimanet.Amin

I gjithe Falenderimi i takon Allahut Subhanehu Ue Teala, Mëshira dhe bekimi i Allahut qofshin mbi te Derguarin Muhammed alejhi selam,mbi familjen e tij te paster,shoket e tij dhe mbi gjithe ata qe i pasojn deri Diten e Kijametit.

”Vehabistat””Fjala ”Vehabi ”është gabim nga këndvështrimi gjuhësore nga dy apekte, 1) Uahabijjeh rrjedhin nga emri i Allahut el-Uahab (Ai i Cili vazhdimisht jep), pra emri përbëhet nga një cilësi e nderit. 2) Njeriu për të cilin thuhet të jetë themelues i grupit, quhet Muhamed bin Abdil-Uehab e jo Abdul-Uehab, i cili ishte babai i tij.”

Ky sulm nuk është diçka që ka filluar në këto ditë, kjo është diçka që ndodh prej kohësh; Kushdo që thërret dhe fton në rrugën e Allahut, në rrugën e njëshmërisë së Allahut, dhe në sundimin e Ligjit të Allahut, dhe kushdo që vepron në pajtim me Sunnetin e të Dërguarit të Allahut, dhe respektimin e shembujve të halifëve të udhëzuar dhe sahabëve dhe pasuesit e tyre (tabiinëve), dhe ata që i pasuan ata (etba et -tabiinëve) – kushdo që vepron kështu atë e quajnë ”Vehabi”.

Ata kanë caktuar termin ”Vehabi” si një term për këdo që qëndron në rrugën e drejtë. Dhe ky është një bekim prej nderit dhe dinjitetit të Allahut, për këtë davet.

Sa për Shejkhun – Allahu e mëshiroftë!-, atëherë ai nuk ka thirrur në një meth’heb të tij të veçantë, dhe as për ndonjë mendim të tij të veçantë, por ai ftoi vetëm për zbatimin e Kuranit dhe Sunnetit. Dhe asnjë prej dijetarëve të kësaj thirrje nuk ia ka atribuar atë Shejkhut, dhe as Shejkhu nuk ia ka atributuar atë vetes së tij. E gjitha që Shejkhu ka thënë është se ky është Libri i Allahut, dhe ky është Sunneti i të Dërguarit të Allahut – asgjë më shumë dhe asgjë më pak.

Çfarë do të thotë Vehabizmi dhe kush ishte Abdul-

Vehabi?! (2)Para së gjithash ai duhet tu´a shpjegoj atyre këtë. Ndoshta disa prej tyre janë mashtruar. Ata nuk e dinë. Ata vetëm i dëgjojnë këto gjëra ndërsa ata në të vërtet nuk e dinë se çfarë kuptimi kanë këto? Duhet tu shpjegohet e vërteta atyre dhe se këta emra dhe pseudonime janë të pabaza dhe se këto janë kurtha nga armiqtë.

Le ta lerë qtë që të shpjegojë se çfarë do të thotë Vehabizmi ose Al-Xhamijjeh – siç pretdenojnë ata.

Le tu´a shpjegojë ai atyre; ose le të kërkojnë prej tyre që ata të shpjegojnë se çfarë do të thotë të etiketuarit me medh´hebin e Vehabizmit, që përshpëritni me të?!!

Ata nuk do të vijnë me asgjë (prej fakteve). Ata do të hutohen.

Ma shpjego mua çfarë do të thotë Al-Xhamijjeh dhe çfarë besimi kanë në mënyrë që të shmangem prej tyre.

Ata nuk janë në gjendje të thonë asgjë. Kjo ka të bëjë vetëm me pseudonime dhe asgjë tjetër. Është e detyrueshme braktisja dhe të shmangurit nga këto çështje.

Para së gjithash kërkoi personit që ta shpjegojë se çfarë do të thotë Vehabizmi dhe Al-Xhamijjeh. Nëse ai nuk mund ti përgjigjet pyetjeve, ju e pyesni se si ai mund të paralajmërojë kundër tyre duke mos ditur se në çfarë besojnë ata?

Kjo ëhstë feja e tyre. Pastaj ia shpjegon atij. Është e mundur që ai vetëm dëgjon gjëra pa pasur dituri rreth tyre. Le ti´a shpjegojë atij se çfarë beismi ka Vehabizmi dhe se nuk ka asnjë grup të quajtur Al-Xhamijjeh.

Kjo është vetëm një nofkë boshe. Për më tepër nuk ka asnjë grup të tillë Al-Xhamijjeh. Ne shpresojmë se ne të gjithë pasojmë të vërtetën.

Sa për Muxhesimmeh dhe Hashvijjeh kët etiketime në asnjë mënyrë nuk kanë demtuar Ehlis-Sunnetin dhe Xhematin. Ata kanë lënduar vetëm ata që i përdorin këto nofka. Nuk dëmtohet Ehli-Sunneti dhe Xhemati kur etiketohet si Hashvijje dhe Muxhesimme për derisa ata pasojnë të vërtetën. Kjo nuk do ti dëmtojë ata.

_______________________________________________________________________________

2.Thirrja e Abdul-Vahabit ishte thirrje për në Teuhid

Shejkh Salih bin Feuzan el-Feuzan (Allahu e ruajttë!)

Burimi: Varatha-ul-Anbija

http://youtu.be/Im7XEToClqw

Pyetje: Disa njerëz që vërtetojnë librat e Muhammed bin Abdul-Vahabi, duan ti´a heqin emrin e tij Abdul-Vahab dhe ta zavendësojnë me emrin et-Temimi. Ata kanë një qëllim të mirë. Ka njerëz që lexojnë jetën e tij të cilët kanë keqkuptuar jetën e shejkhut. A është kjo korrekte apo e gabuar?

Përgjigje: Vëllezër! Ata nuk kanë armiqësi ndaj shejkhut për shkak të emrit të tij. Ata janë armiqësorë ndaj thirrjes së tij. Ata nuk do të miratojnë davetin e tij edhe në qoftë se ju i ndërroni të gjithë emrat e baballarëve të tij.

Kjo nuk ka lidhje me emrin e tij. Kjo ka lidhje me davetin e tij. Ata nuk e duan këtë davet. Ata nuk duan një thirrje që thërret në Teuhid.

Ne nuk duhet ti kënaqim ata duke ndryshuar emrin. Dhe nuk ka dobi në këtë. Prandaj nuk është e lejuar të ndryshohen emrat e njerëzve pasi të kenë vdekur. Nuk është e lejuar ti adresohet puna një personi tjetër.

____________________________________________________________________________

3.A ka bërë Muhamed Abdul-Vahabi tekfir mbi njerëz?

Shejkh Salih bin Feuzan el-Feuzan (Allahu e ruajttë!)Burimi: el-Fark bejn et-Tejsir esh-Sheri uel-Muasir

http://youtu.be/fhOC7X-FJcc

Pyetje: A është e njohur se Muhamed bin Abdul-Vahab ka bërë tekfir mbi individ apo jo? Dhe çfarë dobie ka kapitulli për ”Er-Ride” – dalja nga feja?

Përgjigje: Shejkh Muhamed bin Abdul-Vahabi dhe imamët e tjerë bëjnë tekfir vetëm mbi atë, mosbesimi i të cilit është provuar nga Kur´ani dhe Sunneti dhe nuk justifikohet. Ai nuk duhet të ketë asnjë justifkim.

Para së gjithash i japim atij dëshmi se akti i tij është mosbesim.

Së dyti; sigurohuni që ai justifikohet nga ndonjë prej justifikimeve të njohura si injoranca, detyrimi me dhunë, keqkuptimi apo diçka tjetër.

Shejkh Muhamed Abdul-Vahab ishte në metodologjinë Selefije dhe nuk shpiki ndonjë gjë të re nga vetja e tij

_______________________________________________________________________________

4.Fshehtësia e suksesit të davetit të Abdul-Vahabit

Shejkh Salih bin Feuzan el-Feuzan (Allahu e ruajttë!)

Burimi: Verathet-ul-Enbija

http://youtu.be/veRMz3kYMoI

Pyetje: Shejkh i nderuar, në fillim përmende përpjekjet e imamëve. Cila është arsyeja e suksesit të tyre në davet, duke qenë se ne shohim shumë thirrje tjera, të vjetra apo të reja, të cilat nuk kanë arritur rezultatet e dëshiruara edhe pse ne besojmë se ato bëhen nga njerëz të sinqertë.

Përgjigje: Kjo varet nga dy gjëra:

1.Të jetë daveti i sinqertë për Allahun (azze ve xhel). Ata bënë thirrje për tek Allahu nuk shpresonin asgjë tjetër përveçse shpërblimit të Tij. Ata nuk shpresonin as në lakminë as në punësim e as mburrje. E vetmja gjë që ata donin ishte shpërblimi i Allahut.

2. Thirrja e tij (Abdul-Vehabit) ishte të kapurit pas metodologjisë së të Dërguarit (sal Allahu alejhi ue selem). E realisht, thirrja e tij ishte sipas metodologjisë së të gjithë të Dërguarve (alejhima-selam), e me të vërtet që në radhë të parë, t’i kushtosh vëmendje akides dhe pastrimi i saj nga shkirkiatet-idhujtaria, nga risitë dhe mitet.

Përveç kësaj ata korrigjonin gjërat si p.sh relacionet, moralet e tjera. Metodologjia e shëndoshë dhe qëllimi i mirë, janë fshehtësia pas suksesit të daues së Abdul-Vahabit dhe nxënësve të tij.

_______________________________________________________________________________

5.A ka sjellur daveti i Abdul-Vahabit fitne tek njerëzit?

Shejkh Muhamed Eman el-Xhami´i (Allahu e mëshiroftë!)

Burimi: http://youtu.be/3IklVgSbw9o

Pyetje: Çfarë mendoni për atë që thotë: “Këta thirrës -nuk e di se për kë e kanë fjalën konkretisht-, po e kthejnë umetin në kohërat e hershme, sikurse në kohërat e Imamit ripërtërirës Muhamed bin Abdul-Vahab, e cila ishte kohë e fitneve?”

Përgjigje: E lus Allahun që të më falë mua dhe ty!

Në kohën kur erdhi Muhammed bin Abdul-Vahab, thirrja e tij ishte ajo që i largoi fitnet. I largoi të gjithë ato vrasje që ndodhnin në mes fiseve të ndryshme.

E largoi adhurimin e idhujve dhe shirkun nga mesi i njerëzve. Gjithashtu, largoi edhe të gjykuarit me atë që nuk kishte zbritur nga Allahu; e padyshim se kjo është prej fitneve. Ai largoi edhe përçarjet mes njerëzve.

Kjo thirrje e begatshme, në vendin tonë solli bashkimin islam në mes të myslimanëve. U ngrit flamuri i Njëshmërisë së Allahut. E njerëzve në këtë vend ua mësoi besimin e pastër, u solli sigurinë, besueshmërinë dhe lirinë që e meritonin. Gjithashtu i shpërbleu me të gjykuarit me ligjin e Allahut.

Kështu që, njerëzit e këtij vendi, nuk gjykohen përpos me ligjet e Allahut. Kjo është thirrja e këtyre njerëzve për të cilët ju e keni fjalën.

Ata nuk duan asgjë tjetër, përpos rregullimin e gjërave, këshillimin për hir të Allahut me mësimet e Kur´anit dhe të Dërguarit të Tij, ndaj udhëheqësve dhe ndaj njerëzve në përgjithësi.

E lus Allahun që të më falë mua dhe ty. Dhe e lus gjithashtu, që të bëj zemrën tënde që të kuptosh të drejtën.

_______________________________________________________________________________

6.Shejkh Abdul-Vahab nuk e konsideron jobesimtarë atë të cilit nuk i ka arritur e vërteta

Imam Muhamed Nasirudin el-Albani (Allahu e mëshiroftë!)

Burimi: Silsilat-ul-Huda uen-Nur (810)

http://youtu.be/0c9Tk4Z0WeE

Pyetje: ”E para nga pesë shtyllat e islamit janë dy shehadetet. Umeti ka konsensus se ai i cili i lë anash këto dy shehadete, është kafir dhe është e detyrueshme që të luftohet kundër tij. Sa i përket katër kushteve të mbetura, pasi njeriu i ka pranuar ato, i lerë ato sepse ai e merr të lehtë çështjen e tyre, ne nuk bëjmë tekfir mbi të edhe në qoftë se nuk luftojmë kundër tij nëse ai i lerë ato…”

Imam Albani: Masha-Allah.

Pyetësi: Shejkh Abdul-Vahabi thotë… Se dijetarët nuk pajtohen në lidhje me mosbesimin e personit që braktis namazin nga përtacia e jo nga mohimi.(Muelefatush-Shejkh 3/9).

Imam Albani: Masha-Allah.

Pyetësi: Edhe këtu Shejkh Abdul-Vahabi citon Shejkh-ul-Islam Ibn Tejmijen:

”Kur disa Sahabe dhe pasues të tyre, si Kudamah bin Madh´un dhe pasuesit e tij, pinin alkool dhe besonin se ishte e lejuar për ata që kishin bërë vepra të mira, duke u bazuar në të kuptuarit e tyre të ajetit i cili gjendet në el-Maide, dijetarët në mesin e Sahabeve, si Umeri dhe Aliu kërkonin që ata të pendoheshin.

Në qoftë se ata kishin vazhduar ta konsideronin këtë vepër të lejuar dhe në qoftë se ata do ta konsideronin pirjen e alkoolit si vepër të lejuar, ata do të kishin dalë nga feja, e në qoftë se ata do ta pranonin gabimin e tyre, ata do t´i rrihnin me kamxhik. Kështu pra, nuk bëhet tekfir mbi ta për shkak të keqkuptimit në të cilin kishin rënë derisa t´iu kishte arritur e vërteta. Po të kishin vazhduar të mohonin, ata do të dilnin nga feja. (er-Rad ala el-Bakri, faqe. 259).

Dhe fjalët e Ibnu Tejmijes: 

”Prandaj e kam pasur zakon që tu them Xhehmijve dhe atyre që mohojnë se Allahu është mbi Arsh (fronin e Tij): ”Po të kisha unë mendimin tuaj do të isha bërë jobesimtarë. Por ju nuk jeni jobesimtarë sipas meje sepse ju jeni injorantë. (er-Rad ala el-Bakri, faqe.260).

Imam Albani: Korrekt. Masha-Allah.

Pyetësi: Vazhdon të citojë Shejkh-ul-Islamin:

”Ne e dimë që është e pashmangshme se Profeti (sal Allahu alejhi ue selem) nuk i ka mësuar umetin e tij që të adhurojnë një person të gjallë apo të vdekur, as Profetë e as dikë tjetër, pavarësisht nëse këto janë lutje për mbrojtje apo diçka tjetër. Gjithashtu ai nuk i ka mësuar që t’i bëhet sexhde të vdekurit apo të gjallëve apo diçka tjetër. Në fakt ne e dimë se ai ndaloi të gjitha këto dhe se këto janë idhujtari të cilat Allahu dhe i Dërguari i Tij (sal Allahu alejhi ue selem) i ka ndaluar. Por për shkak të mbizotërimit të injorancës tek ata dhe mungesës së njohurive të mesazhit në mesin e njerëzve të më vonshëm…

Imam Albani: Allahu Ekber.

Fjalët e Ibn Tejmijes vazhdojnë…. nuk mund të bëhet tekfir mbi ta derisa t’u sqarohet atyre se ajo që i Dërguari (sal Allahu alejhi ue selem) ka shpallur është në kundërshtim me ato. Për këtë, sa herë e kamë shpjeguar këtë çështje dikujt që kupton bazat e Islamit, vetëm se ka thënë: ”Kjo është baza e Islamit.”

Dijetarët e mëdhenj në mesin e kolegëve tanë, kanë thënë: ”Kjo është gjëja më e madhe që na e keni shpjeguar neve.” ( er-Rad ala el-Bakri,faqe.377).

Imam Albani: Allahu e shpërbleftë atë me të mira. Kjo duhet të jetë fjala e Shejkh-ul-Islamit.

Pyetësi: Kjo është fjala e Shejkh-ul-Islamit, po. Këtu thotë Shejkh-ul-Islam Muhammed bin Abdul-Vahab kur ai ishte akuzuar se bënë tekfir mbi myslimanët: ”Në lidhje me gënjeshtrat dhe shpifjet që deklarojnë: se ne përgjithësisht i konsiderojmë myslimanët jobesimtarë, atëherë ata duhet të vijnë tek ne për të sqaruar atë se, ne i konsiderojmë jobesimtarë ata që nuk janë të tillë dhe ata që nuk marrin pjesë në luftë, kjo është një gënjeshtër e kulluar.

Kjo është një mënyrë për t’i larguar njerëzit nga feja e Allahut dhe të Dërguarit të Tij (sal Allahu alejhi ue selem).

Si mund ta shpallim dikë që nuk praktikon idhujtarin në qoftë se ai nuk vjen tek ne dhe t’i konsiderojmë jobesimtarë e të luftojmë kundër tyre; me dijen e plotë se ne nuk i kemi konsideruar jobesimtarë ata që adhurojnë putat e Abdul-Kadrit, Ahmed el-Bedeviut dhe varret e atyre, të cilat (adhurime) janë të ngjashme me ata nga injoranca e hershme nëse nuk ka kush t’i përkujtojë ata. (Fataua ue Masa´il esh-Shejkh Muhammed bin Abdil-Vahab, faqe, 5-6, brenda Maxhmu Mu´allafatish-Shejkh Muhammed bin Abdil-Vahab, vol. 2).

”Lavdia të qoftë Ty (o Allah), kjo është një shpifje e madhe.” 24:16

_______________________________________________________________________________

7.Është krenari të të quajnë ‘Vehabist

Shejkh Salih bin Feuzan el-Feuzan (Allahu e ruajttë!)

Burimi: http://www.sahab.net/forums/index.php?showtopic=120580

http://youtu.be/jWPdB0OB4g8

Pyetje: Përse, të gjithë ata që thërrasin në Teuhid në çdo vend të botës, quhen ‘Vehabista’ që nga koha e Shejkh Muhammed bin Abdul-Vehabit (rahimehullah)? Ky emërtim po i tremb shumë njerëz nga ata që thërrasin në Teuhid.

Përgjigje: Jo, kjo nuk mund t’i tremb ata. Elhamdulilah, ne jemi krenarë me këtë gjë.

Nëse ai i cili thërret në Teuhid quhet ‘Vehabist’, Si quhet ai i cili thërret në idhujtari (shirk), si e quajnë atë? E quajnë xhahil (injorant)?

Ne jemi krenarë për këtë, andaj le të na thonë ‘Vehabista’. Pra, ata vetë e dëshmojnë se thirrja Vehabiste është thirrje për në Teuhid.

Autori i ‘el-Lenxhes’ Rahimullah ka thënë:

Nëse pasuesi i Ahmedit është Vehabist le të dëshmojnë thekalinët (njerëzit dhe xhinët) se edhe unë jam Vehabist

Kur thuhet Ahmedi, është fjala për të Dërguarin (sal Allahu alejhi ue selem).

Po e përsëris edhe njëherë: Nëse pasuesi i Ahmedit është vehabist le të dëshmojnë thekalinët (njerëzit dhe xhinët) se edhe unë jam Vehabist.

Nga erdhi nofka Vahabijeh?“Kur thirrja e Muhamed bin Abdil-Vehabit u përhap në mesin e arabëve, turqit u frikësuan se mbretëria e tyre do të humbet dhe pastaj filluan të paralajmërojnë kundër kësaj thirrje duke e emërtuar me emrin ‘Vahabijeh’.”

“Nofka ‘Vahabijeh’ rrjedh nga politika turke pasi ata ia kishin kthyer shpinën ligjit të Allahut.”

Dy gabimet kryesore në të emëruarit me termin

“Vehabizëm”Termi “Vehabizëm” është gabim si për nga aspekti i formulimit të tij, po ashtu edhe nga domethënia në të cilën përdoret.

Lidhur me formulimin, kjo nuk i atribuohet personit tek i cili e ka bërë  këtë thirrje, pra Shejkh Muhamedit, por i atribuohet Abdul-Vehabit babait të tij i cili nuk kishte asgjë të bëjë me këtë thirrje.

Dhe kjo është totalisht diçka e gabuar. Atriboimi i saktë në këtë rast duhet të jetë “Muhamedijjeh”. Mirëpo ata e kanë parë se ta quash dikë me këtë emër, është diçka e lavdërueshme (ngase emërimi përkon me atë të të Dërguarit të Allahut salallahu alejhi ue selem v.p.).

Prandaj, ata e falsifikuan këtë fakt.

Sa për domethënien, kjo thirrje nuk ka braktisur në asnjë formë kornizat e Selefëve në mesin e Sahabëve, Tabiinëve dhe Tabi-Tabiinëve. Në vend të quhet “vehabizëm”, është e detyrueshme për ta quajtur këtë thirrje “selefizëm”.

Personi i cili thërriti në këtë thirrje nuk ka shpikur diçka që mund t’i atribuohet atij ndryshe nga disidentët/thirrësit e sekteve devijuese siç janë Ismailijeh, Keramitah etj.

Nëse këto sekte do të quheshin “Selefijeh”, njerëzit dhe historia do ta kishin refuzuar këtë emër, sepse ata fare nuk pasojnë rrugën e Selefëve. Në vend të kësaj, ato janë sekte që janë të shpikura nga themeluesit e tyre.

Prandaj, termi i saktë kushtimisht që do të ishte i drejtë për tu përdorur në lidhje me thirrjen e Shejkh Muhamed bin Abdil-Vehabit do të ishte thirrja “Muhamedijjeh” apo “Selefijeh”.

Por pasi ky  emërtim i zemëroi armiqtë, ata e shtrembëruan atë. Prandaj, termi “Vahabizëm” nuk ishte i njohur në mesin e pasuesve të Shejkhut.

Ky term erdhi nga kundërshtarët e tyre. Në fakt, ata i vulosin gjithë ata që pasojnë Selefët me këtë etiketim. Qëllimi i kundërshtarit me këtë etiketë është që ta përjashtojnë thirrjen e Shejkhut nga metodologjia e shëndoshë.

Dallimi mes ISIS dhe Muhamed bin Abdil-Vehabit

El-Kubejsi asocioj ISIS në Irak me Shejkh Muhamed bin Abdil-Vehabin dhe i quajti ata një ”produkt hebre”. Ai e dëmton veten e tij jashtëzakonisht ashpër kur ai flet në këtë mënyrë kriminale dhe të shëmtuar, sepse ai përfshin të vërtetën dhe gënjeshtrën, dhe ata që pasojnë të vërtetën dhe ata që pasojnë gënjeshtrën:

تحكمون كيف لكم ما كالمجرمين المسلمين أفنجعل

”A do t’i bëjmë kriminelët të barabartë me myslimanët? Ç’është me ju, si gjykoni ashtu?” 1

الحات وعملوا آمنوا الذين نجعل أم المتقين نجعل أم األرض في كالمفسدين الص ار كالفج

”A mos do t’i barazojmë ata që besuan dhe bënë vepra të mira me ata që bënë shkatërrime në tokë, apo do t’i konsiderojmë njësoj si

të ruajturit prej të këqijave, si ata që janë mëkatarë?” 2

Unë kam shkruar një artikull në lidhje ISIS edhe në lidhje me metologjinë e shkrimeve të Shejkh Muhamed bin Abdil-Vehabit në të cilën kam përmendur se si daveti i tij ishte qëllim përmirësues dhe se ai nuk predikoi asgjë të re. Ai reformoi vetëm metodologjinë Selefite e cila është Kurani dhe Sunneti. Unë gjithashtu përmenda se si ai ka prejardhjen nga Benu Temim që sipas të Dërguarit salallahu alejhi ue selem do të egzistojë deri në Ditën e Gjykimit dhe se ata janë njerëzit më të ashpër kundër Dexhallit.

Unë nuk e di se për cilët jehudë, el-Kubejsi po flet. A e ka për qëllim jehudët që pushtuan Palestinën? Apo e ka për qëllim disa jehudë të tjerë? Nëse ai i ka për qëllim ata, ai duhet ta dijë se daveti i Shejkh Muhamed bin Abdil-Vehabit mbretëroi gjatë mesit të shekullit dymbëdhjetë, ndërsa hebrenjtë pushtuan Palestinën në shekullin e trembëdhjetë. Ai mi kujton mua ata që e quajnë Shejkh-ul-Islam Ibnu Tejmijen ( i cili vdiq në vitin 728) ”Vehabist”.

Shejkh Muhamed bin Abdil-Vehabi jetojë disa shekuj pas Ibnu Tejmijes. Prej atyre që e fyenin thirrjen e Shejkh Muhamed bin Abdil-Vehabit ishte irakiani Davud bin Xharxhis të cilin disa dijetarë e kanë refuzuar. El-Kubejsi është një prej trashëgimtarëve të tij sot. Më i shquari sot që pasoi metodologjinë e Shejkh Muhamed bin Abdil-Vehabit duke pasur parasysh të thirrurit në të vërtetën dhe në udhëzimin, dhe pasimin e Selefëve është Shejkhu ynë Abdul-Aziz bin Baz (vdiq 1420 – Allahu e mëshiroftë!). Çfarë ndryshimi ka midis dy trashëguesve dhe dy trashëgimtarëve!

Sa i përket asaj ai e quan liderin e ISIS;it ”qen, i biri i një qeni”, kështu që kjo nuk i përket të folurit të dijetarëve, nxënësve të dijes apo edhe të atyre që bëjnë vepra të mira.

____________________________________________________________

1 68:35-36

2 38:28

Selefiu nuk merr pjesë në votime

Unë apeloj që të ktheheni tek dijetarët e Ehlus-Sunnetit sikurse Shejkh Ibn Baz dhe Shejkh el-Albani; a përmenden zgjedhjet në kohën e Profetit salallahu alejhi ue selem, në kohën e kalifëve të drejtë, në kohën e Benu Umejjes ose në kohën e Benul-Abasëve? Zgjedhjet nuk janë përmendur as nga Profeti salallahu alejhi ue selem dhe as nga të tjerët pas tij (prej gjeneratave të arta). Bazuar në këtë zgjedhjet kanë ardhur tek ne nga armiqtë e Islamit dhe ato nuk lejohen!

Dikush thotë se, selefitë në Kuvajt votojnë…

O ju të gjorë! Ju jeni larg nga Selefizmi. Pasuesi i Sunnetit nuk del në zgjedhje. Sepse ato kanë ardhur tek ne nga armiqtë e Islamit. Ato janë Tagut:

له يجد وال به يجز سوءا يعمل من الكتاب أهل أماني وال بأمانيكم ليس نصيرا وال وليا الله دون من

“(Shpëtimi në jetën tjetër) nuk do të jetë as sipas dëshirës suaj (o myslimanë), as sipas dëshirës së ithtarëve të Librit. Por kushdo që bën një të keqe, do të ndëshkohet për të dhe nuk do të gjejë as

mbrojtës, as mbështetës tjetër në vend të Allahut.” 4:123

“Lehja e qenve” nuk e dëmton Selefizmin

“Kjo është diçka që të tjerët para tyre prej mynafikëve dhe jobesimtarëve, e kanë bërë edhe në të kaluarën. Ata e kishin zakon t’i fyenin njerëzit fetarë. Ata e kishin zakon t’i fyenin myslimanët, të cilët iu përmbaheshin fesë së

tyre. Kjo gjë është e vjetër, nuk është asgjë e çuditshme. E ndërsa, këta janë pasues të atyre të mëhershmëve. Ata

nuk e kanë dëmtuar aspak Selefizmin dhe as Selefitë, por dëmtojnë vetëm veten e tyre. Elhamdulilah, Selefizmi i

vërtetë është i qëndrueshëm dhe stabil sipas Kuranit dhe Sunnetit. Kurse të “lehurit e qenve”, nuk i dëmton ata.”

(Përgjegje)

02. Mevludi:

Gjykimi mbi MevludinImam Muhamed Nasirudin el-Albani (Rahimullah)

Imam Albani: Tani them se, festimi i lindjes së Profetit të ndershëm, a është punë e mirë apo e keqe?

I pranishmi: Punë e mirë!

Imam Albani: Këtë punë të mirë, a nuk e dinte i Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) dhe shokët e tij?!

I Pranishmi: Jo!

Imam Albani: Nuk jam i kënaqur me përgjigjen tuaj që thua vetëm: Jo; -ti duhet të kalosh në një shkallë më lartë, duke thënë se ‘nuk ka asnjë mundësi’!

Është e pamundur që këtë punë të hajrit –nëse është e tillë- të mos e dinte i Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) dhe shokët e tij, përderisa ne nuk e njohim imanin e as islamin përveç prej rrugës dhe mësimeve të Muhammedit (sal Allahu alejhi ue selem). Prandaj, si mund të dimë ne ndonjë punë të hajrit për të cilën nuk e ka dituar ai?! Kjo është e pamundur. E vërtetë?

I pranishmi: M’i jep dy minuta.

Imam Albani: Mirë, i ke një minutë (duke bërë shaka)… jo, nuk po e masim kohën… urdhëro.

I pranishmi: Kjo punë bëhet pas jetës së tij, për ta përmendur dhe për ta nderuar atë.

Imam Albani: Ne e dimë edhe këtë filozofi. E kemi dëgjuar nga shumë njerëz dhe kemi hasur në disa libra. Por, i Dërguari (sal Allahu alejhi ue selem) kur i thirri njerëzit, a i thirri për të praktikuar të gjitha normat e islamit, apo thirri vetëm për ta njësuar Allahun (teuhid)?

I pranishmi: Fillimisht i thirri ata në Teuhid.

Imam Albani: Gjëja e parë që ai i thirri njerëzit ishte Teuhidi, e më pas u obligua namazi, e më pas agjërimi, haxhi e kështu me radhë. Prandaj, edhe ti shko me Sunnetin sipas metodës së sheriatit, hap pas hapi. Dhe tani ne u pajtuam se, është e pamundur që në mesin tonë të ketë ndonjë gjë të hajrit e të mos e dinte i Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem). A nuk është kështu?!

I pranishmi: Patjetër!

Imam Albani: Andaj, do të ishte shumë më mirë sikur të më durosh…………

Të mos jetë frymëmarrja jote e gjatë kur të flas unë. Allahu të shpërbleftë me të mira. E thash pakë më herët një fjali për të cilën nuk na kundërshton asnjë njeri i mençur; dhe ajo është: ‘Të gjitha punët e hajrit i kemi mësuar përmes të Dërguarit të Allahut (sal Allahu alejhi ue selem).’ Ke dyshim për këtë që po e them?

I pranishmi: Në asnjë mënyrë.

Imam Albani: Mendoj se kush dyshon në këtë gjë, ai nuk është mysliman. Prej haditheve të të Dërguarit (alejhis-selam) që i mbështetin këto fjalë është fjala e Profetit (sal Allahu alejhi ue selem):

به أمرتكم و إال الله إلي يقربكم شيئا تركت ما

“Nuk kam lënë asgjë të hajrit e cila ju afron tek Allahu, veçse ju kam urdhëruar për të.”

Nëse do të ishte Mevludi diçka e hajrit e që do të na afronte tek Allahu, do të ishte më parësore që i Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) do të na udhëzonte për ta vepruar! E vërtetë apo jo?! Unë nuk dua që të pohosh diçka përveç nëse je edhe i bindur plotësisht në atë që po e them. Dhe ti e ke të gjithë lirinë dhe fuçinë që të thuash: ‘të lutem, në këtë pikë nuk jam i bindur’. A mos ke dyshim në diçka që e thash deri më tani, apo se deri më tani pajtohesh në çdo gjë që po e them?

I pranishmi: Pajtohem me ju plotësisht.

Imam Albani: Allahu të shpërbleftë me të mira. Pra, ishim tek hadithi:

به أمرتكم و إال الله إلي يقربكم شيئا تركت ما

“Nuk kam lënë asgjë të hajrit e cila ju afron tek Allahu, veçse ju kam urdhëruar për të.”

Pasi që ti më herët, e përmende një Shejkh, atëherë unë po them të gjithë Shujukhët (sh. i shejkh). Mevludi është diçka e hajrit –siç thoni ju-. Pra, ose i Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) na ka udhëzuar për një veprim të tillë, ose nuk na ka udhëzuar! Nëse thonë se ai na ka udhëzuar për një veprim të tillë, atëherë u themi:

صادقين كنتم إن برهانكم هاتوا

“Sillni argumentet tuaja, nëse e thoni të vërtetën!”. (27:64)

Nga këto fjalë, ata nuk mund të gjejnë asnjë rrugëdalje. Unë i kam lexuar shkrimet e El-Aleviut dhe të tjerëve që e shtjellojnë këtë gjë, ata nuk

përmendin asnjë argument të vetëm, përveç se thonë se (mevludi) është ‘bidat i mirë’. Pra, ata thonë se është bidat i mirë, që do të thotë se, të gjithë ata të cilët e festojnë mevludin dhe ata të cilët e refuzojnë festimin e tij, janë të pajtimit se mevludi nuk ka qenë në kohën e të Dërguarit (alejhis-selam), as në kohën e Sahabëve të ndershëm dhe as në kohën e imamëve të njohur. Pra, të gjithë janë të pajtimit rreth kësaj. Mirëpo, thonë: Çfarë të keqe ka në të?! Ashtu siç the edhe ti se kjo është ta përmendësh të Dërguarin! Ndërsa ne themi: Sikurse të kishte qenë mevludi diçka e mirë -këtu kemi një gjë për të cilën duhet të pajtohemi apo të kundërshtohemi, e më pas do të diskutojmë rreth saj e të pasojmë hakun për të cilin Allahu i Lartësuar do të na bëj të mundur që ta kuptojmë-, do të na kishin paraprirë ata neve. Ti e din hadithin e të Dërguarit (alejhis-selam):

يلونهم الذين ثم يلونهم الذين ثم قرني الناس خير

“Njerëzit më të mirë janë brezi im, pastaj brezi që vjen pas tyre, pastaj brezi që vjen pas tyre.”

“Njerëzit më të mirë janë brezi ime,…” d.m.th. duke përfshirë kohën në të cilën ka jetuar i Dërguari dhe Sahabët. “…pastaj brezi i cili vjen pas saj,…” d.m.th. tabi’inët. “…pastaj brezi që vjen pas tyre” d.m.th. etba’ut-tabi’inët.

Këto ishin fjalët e vetë të Dërguarit (alejhis-selam) të cilat transmetohen në dy Sahihet atë të Buhariut dhe të Muslimit. Edhe në këtë pikë, nuk ka asnjë kundërshtim në mes të myslimanëve. Të gjithë janë të bashkuar rreth asaj se, njerëzit më të mirë pas të Dërguarit të Allahut janë Sahabët.

Dhe njerëzit më të mirë prej Sahabëve janë katër halifët. Dhe më i miri prej katër halifëve është Ebu Bekër es-Siddik, pastaj Umeri, pastaj Uthmani e pastaj Aliu. Në këtë pikë, të gjithë myslimanët janë të bashkuar.

Me atë mendje dhe inteligjencë që të është dhënë, -insha-Allah në të ka bereqet- a mund të paramendosh se mund të ketë diçka të hajrit në të cilën ne (gjeneratat e mëvonshme) mund t’ua kalojmë atyre (Sahabëve) qoftë kjo në aspektin e dijes apo të punëve të mira?! A ka mundësi që të vij kjo gjë në shprehje?

I pranishmi: Kur jemi tek çështja e dijes, -sikurse Profeti (sal Allahu alejhi ue selem) dhe brezet e mëhershme të kishin thënë se toka rrotullohet…

Imam Albaniu: Më fal, ne e regjistruam rrëshqitjen (i bie pishman fjalëve të veta) numër një. Shpresojmë që të mos shohim rrëshqitjen e dytë!

Rrëshqitja e parë kishte të bënte me atë se kur unë të pyeta më herët për mendimin tuaj, ti e apostrofove Shejh El-Aleviun. Unë tani po të pyes ty ngaqë po flas me ty…

I pranishmi: Në aspektin e dijes….

Imam Albani: Më fal, më fal. Unë nuk të pyeta vetëm në aspektin e dijes. Unë i përmenda dy gjëra, andaj ti përgjigju në lidhje me të dy gjërat.

Në aspektin e dijes; -rrëshqitja jote në këtë gjë po më bën dobi mua. Qëllimi ynë tek dija, ishte dija e sheriatit, e jo dija që ka të bëj me mjekësinë. P.sh: unë them se një mjek bashkëkohorë është më i ditur sesa Ibnu Sina i hershëm. Sepse ky mjek ka ardhur pas shumë shekujsh dhe ka kaluar përvoja shumë më të mëdha.

Mirëpo, kjo nuk është ndonjë gjë që e ngritë atë më shumë, apo që e bën të jetë më i afërt tek Allahu sesa ata që kanë jetuar më në kohë të hershme. Por kjo gjë, mund ta ngritë vetëm në aspektin e dijes.

Allahu të begatoftë, ne po flasim në dijen e sheriatit. Andaj, gjithnjë kije këtë gjë parasysh. Pra, kur unë po të pyes se a ka mundësi që ne të jemi më të ditur… –është fjala për dijen e sheriatit (islam) e jo për dijen tjetër ‘të përvojës’ si gjeografia, astronomia, kimi, fizika etj.. Nuk i kemi këto për qëllim.

Në kohë të sotme e gjen një njeri që është mohues në Allahun dhe të Dërguarin e Tij (kafir), mirëpo në anën tjetër e gjen dijetarë në ndonjërën prej këtyre shkencave në astronomi, gjeografi etj.. Mirëpo, a e ofron atë njeri kjo gjë tek Allahu?

I pranishmi: Jo.

Imam Albani: Pra, ne nuk po flasim tani në këtë aspekt. Por jemi duke folur për dijen përmes të cilës afrohemi tek Allahu i Madhëruar. Ne ishim duke folur për festimin e ditëlindjes së Profetit të nderuar. Po i kthehemi pyetjes edhe njëherë, duke shpresuar që do të marrim përgjigje të qartë dhe pa ndonjë rrëshqitje tjetër –sepse ne nuk e regjistruam atë të fundit-.

Pra: Ajo mendje, inteligjencë, mençuri dhe natyrshmëri e pastër që të është dhënë, a mund të pajtohesh se ne në këtë kohë të fundit që po jetojmë të jemi më të ditur sesa Sahabët, Tabi’inët dhe Imamët (dijetarët) e njohur në aspektin e dijes së sheriatit –po e theksoj,gjithashtu edhe në aspektin e të shpejtuarit për të vepruar punë të hajrit dhe afrim tek Allahut sesa ata të parët e mirë (Selefus-Salih)? A po e pranon mendja jote një gjë të tillë?

I pranishmi: Më jep një minutë.

Imam Albani: I ke dy minuta.

I pranishmi: Kur jemi tek dija e sheriatit, e ke për qëllim tefsirin e Kuranit?

Imam Albani: E kam për qëllim tefsirine Kuranit…

I pranishmi (ndërhynë): komentimi i Sunnetit është më i gjerë se tefsiri i Kuranit.

Imam Albani: Më fal, më fal. Gjysma e fjalëve vjen me përgjigjen. Kështu themi ne në Sham. Kur ti më pyet atëherë unë duhet të përgjigjem. Andaj them, se ata janë më të ditur se ne në tefsirin e Kuranit gjithashtu, janë më të ditur se ne në të komentuarit e haditheve të të Dërguarit (alejhis-selam), e përfundimisht ata janë më të ditur se ne në sheriatin islam. A dyshon ti në këtë që e thash?

I pranishmi: Kur jemi tek tefsiri i Kur’anit, ti mund të dish më shumë sesa ata në kohën e Profetit (alejhis-salatu ues-selam), shembull marrim ajetin Kuranor:

حاب مر تمر وهي جامدة تحسبها الجبال وترى الس

“E i sheh kodrat e mendon se ato janë të palëvizshme, ndërsa ato lëvizin sikurse lëvizin edhe retë.” (27:88)

Shembull, sikurse në kohën e Profetit (sal Allahu alejhi ue selem) të thoshte dikush se toka sillet, a do ta pranonte dikush ndonjë gjë të tillë? Askush nuk do ta besonte. Mirëpo, Allahu i Madhëruar ua ka bërë të mundur njerëzve në kohët e mëvonshme ta kuptojnë një gjë të tillë dhe kështu njerëzit kanë përparuar në aspektin e dijes. Shejkhu: A mos u frikësove kur të thamë se do ta shkruajmë edhe rrëshqitjen e dytë?!

I pranishmi: Unë nuk desha të futem në këtë gjë…

Imam Albani: Unë jam me ty në këtë gjë. Edhe nëse futesh, nuk besoj se do të korrësh rezultat. O vëlla, unë po të pyes në përgjithësi, e jo kështu siç po përgjigjesh ti. Ka mundësi që unë të jetë më i ditur se ndonjëri prej jush në vërtetimin e haditheve, por ai mund të jetë më i ditur në tefsirin e Kur’anit. Por tani çfarë të themi, cili ka më shumë dije në sheriat dhe islam?

Nuk mund të thuash, jo ai është më i ditur në tefsir ndërsa unë jam më i ditur në hadith. Ngase unë po të pyes pyetje të përgjithshme, kur jemi tek dija mbi fenë islame në aspektin gjithëpërfshirës kush është më i ditur?

I pranishmi: Profeti (sal Allahu alejhi ue selem) dhe shokët e tij.

Imam Albani: Kjo është ajo që po e kërkojmë nga ti, Allahu të begatoftë. Pastaj, kur jemi tek tefsiri të cilin ti po e përmend disa herë, nuk ka të bëj me

veprimet por ka të bëj me të menduarit dhe kuptuarit e duhur. Ajetin të cilin ti e përmende:

حاب مر تمر وهي جامدة تحسبها الجبال وترى الس

“E i sheh kodrat e mendon se ato janë të palëvizshme, ndërsa ato lëvizin sikurse lëvizin edhe retë.” (27:88)

Nëse dëshiron, ne do të flasim në lidhje me këtë ajet, dhe do t’i demantojmë fjalët e atyre të cilët thonë se ky ajet ka për qëllim se toka rrotullohet, sepse ky ajet ka të bëj me Ditën e Kiametit, ku Allahu thotë:

ماوات األرض غير األرض تبدل يوم ار الواحد لله وبرزوا والس القه

“Ditën kur toka ndryshohet në tjetër tokë, e edhe qiejt (në tjerë qiej), e ata (njerëzit) të gjithë dalin sheshazi para Allahut, Një,

Mbizotërues.” (14:48)

Ne nuk jemi duke diskutuar në lidhje me këtë temë, përndryshe unë pranoj që të diskutojmë me ty në lidhje me këtë gjë. Ka mundësi që dikush nga të mëvonshmit të dijë ndonjë fakt shkencor-astronomik më shumë se Sahabët, Tabi’inët etj.

Allahu të begatoftë, kjo nuk ka asnjë lidhje me diturinë e cila të shpie në punë të mira, që përmes tyre të afrohesh tek Allahu. E rëndësishme është që këto shkenca pra, astronomia e gjeografia, po ta them shtruar se kufarët janë më të ditur në to sesa ne. E vërtetë?

I pranishmi: Po.

Imam Albani: Mirëpo, çfarë përfitojnë nga e gjithë kjo? Asgjë! Kur themi “Asgjë” e kemi për qëllim kur kjo shprehje qëndron përballë asaj që na afron tek Allahu. Ne dëshirojmë të flasim për Mevludin e Profetit të ndershëm.

Thamë se kjo është diçka “e mirë”. Dhe thamë se sikurse të ishte diçka e mirë, do ta kishin vepruar të parët tanë të mirë (Selfus-Salih) e mbi të gjithë ata qëndron Muhamedi (sal Allahu alejhi ue selem). Pra, ata (Selefus-Salih) janë më të ditur se ne dhe shpejtojnë për të punuar punën e mirë më shumë sesa ne, e gjithë kjo nëse vet vepra është e mirë. A dyshon në këto fjalë që i thash?!

I pranishmi: Jo.

Imam Albani: Pra, mos na largo nga ky realitet me gjëra anësore të cilat nuk kanë lidhje me njeriun, kur është fjala se nuk të shpijnë tek punët që kush i vepron e afrojnë atë tek Allahu.

Unë ta thash ty një fjalë –e që shpresoj të mos e harrosh-, për të cilin janë të një mendimi të dy grupet që parimisht kundërshtohen mes veti, ata të cilët e refuzojnë mevludin dhe ata të cilët e pranojnë atë; se mevludi nuk ka qenë në kohën e të Dërguarit. E di këtë gjë apo jo?

I pranishmi: Po, e di.

Imam Albani: D.m.th. e di?

I pranishmi: Po.

Imam Albani: Mirë. Pra mevludi, apo të themi ky “hajr” nuk ka qenë në kohën e të Dërguarit (në të bën pjesë edhe periudha e Sahabëve), as në kohën e Tabi’inëve e as në kohën e imamëve të njohur. Si ka mundësi që ata ta humbasin këtë punë të hajrit?! Këtu, patjetër kemi të bëjmë me njërën prej dy gjërave:

1 . E kanë ditur këtë punë të hajrit ashtu siç e dimi edhe ne, sepse ata janë më të ditur.

2 . Nuk e kanë ditur këtë punë të hajrit; -e si e mësuam pra ne këtë punë të hajrit (kur ata nuk e kanë ditur)?!

Nëse themi se e kanë ditur, atëherë përse nuk e kanë punuar edhe vetë ata?! A mos jemi ne më të afërt tek Allahu përpara tyre?!

Pra, përse nuk e kanë punuar këtë punë të hajrit? Unë dua që të prekë ndjenjën tënde; -përse ata nuk gabuan as edhe njëherë të vetme? Përse nuk ka gabuar asnjëri prej tyre i njohur për adhurim (abid), ndonjë dijetarë apo ndonjë njeri i mirë (i njohur për mirësi) që ta festoj mevludin?!

Përse?! A e pranon mendja, që një punë të mirë si kjo, të mos e kenë bërë asnjëri prej tyre?! Edhe ata kanë qenë në numër me miliona, kanë qenë më të ditur, më inteligjentë dhe më afër Allahu sesa ne! Besoj se ti e di fjalën e të Dërguarit (alejhis-salatu ues-selam):

ما ذهبا أحد جبل مثل أحدكم أنفق لو بيده محمد نفس فوالذي ؛ أصحابي تسبوا ال نصيفه وال أحدهم مد بلغ

“Mos i shani shokët e mi! Pasha Atë në Dorën e të Cilit është shpirti i Muhammedit, nëse ndonjëri prej jush do të japë ari (sadaka) sa

kodra e Uhudit, s’ka për ta arritur as grushtin e dorës as të ndonjërit prej tyre (mudin), madje as gjysmën e tij.”

Ky pra është dallimi mes nesh dhe atyre.

Pasha Atë në Dorën e të Cilit është shpirti i Muhammedit, nëse ndonjëri prej jush do të japë ari (sadaka) sa kodra e Uhudit –me ari-,

s’ka për ta arritur as grushtin e dorës as të ndonjërit prej tyre (mudin), madje as gjysmën e tij.”

Kjo, ngase ata kanë luftuar për hir të Allahut, kanë qenë gjithnjë me të Dërguarin e Allahut (sal Allahu alejhi ue selem), kanë marrë dije nga ai drejtpërsëdrejti dhe në mënyrë të pastër pa ndihmën e këtyre mjeteve dhe mundësive që i kemi ne. Ashtu qysh edhe e thekson i Dërguari (alejhis-salatu ues-selam) në këtë kuptim në një hadith autentik:

عبد أم ابن قراءة على فليقرأه طريا غضا القرآن يقرأ أن أحب من

“Kush dëshiron të lexojë (mësojë) Kuranin ashtu siç është zbritur, le të marrë këndimin nga Ibn Ummu Abdi.”

 Dhe ai është Abdullah bin Mes’udi, ashtu siç është zbritur- të freskët e të shijshëm.

Këta janë të parët e mirë (esSelefus-Salih) e në krye të të cilëve qëndrojnë Sahabët e ndershëm. Nuk mundemi në asnjë mënyrë që të paramendojmë se, ata nuk e kanë ditur ndonjë punë të mirë e cila e afron njeriun tek Allahu, ndërsa ne ta dimë!

E nëse themi se ata e kanë ditur këtë gjë ashtu siç e dimi edhe ne, në asnjë mënyrë nuk mund të paramendojmë se ata e kanë anashkaluar të vepruarit e kësaj pune të hajrit. Shpresoj se të jetë e kuptueshme kjo të cilën unë po e them. E qartë?

I pranishmi: Po.

Imam Albani: Allahu të shpërbleftë me të mira. Ndërsa, kemi një gjë tjetër. Kemi hadithe të shumta dhe ajete, të cilat sqarojnë se islami është përsosur. Kjo është një realitet të cilin nuk e di se i kushton vëmendje.

Nuk mendoj se ka ndonjë dallim ndërmjet dijetarit, kërkuesit të dijes dhe njeriut të zakonshëm në njohjen e këtij realiteti.

Pra, jemi tek ajo se islami ‘është përsosur’. Islami, nuk është sikurse feja e Jahudive dhe të Krishterëve që për çdo ditë ka ndryshime dhe gjëra të reja.

Po ta kujtoj fjalën e Allahut të Lartësuar:

دينا اإلسالم لكم ورضيت نعمتي عليكم وأتممت دينكم لكم أكملت اليوم

“Sot përsosa për ju fenë tuaj, plotësova ndaj jush dhuntinë Time, zgjodha për ju islamin fe.” (5:3)

Tani, këtu rrjedh një pyetje: Mevludi…, -kjo është një rrugë tjetër për t’i bindur njerëzit se mevludi nuk është diçka e mirë, ngase rrugën e parë veçse e sqaruam më herët; kur thamë se: sikur të ishte diçka e mirë do ta kishin ditur Selefus-Salih, sepse ata janë më të ditur se ne dhe më adhurues se ne. Pra, sikurse të ishte diçka e mirë do ta kishin ditur.

Kemi hadithe të shumta dhe ajete, të cilat sqarojnë se islami është përsosur. Kjo është një realitet të cilin nuk e di se a i kushton vëmendje. Nuk mendoj se ka ndonjë dallim ndërmjet dijetarit, kërkuesit të dijes dhe njeriut të zakonshëm në njohjen e këtij realiteti.

Pra, jemi tek ajo se islami ‘është përsosur’. Islami, nuk është sikurse feja e Jahudive dhe të Krishterëve që për çdo ditë ka ndryshime dhe gjëra të reja.

Po ta kujtoj fjalën e Allahut të Lartësuar:

دينا اإلسالم لكم ورضيت نعمتي عليكم وأتممت دينكم لكم أكملت اليوم

“Sot përsosa për ju fenë tuaj, plotësova ndaj jush dhuntinë Time, zgjodha për ju islamin fe.” (5:3)

Tani, këtu rrjedh një pyetje: Mevludi…, -kjo është një rrugë tjetër për t’i bindur njerëzit se mevludi nuk është diçka e mirë, ngase rrugën e parë veçse e sqaruam më herët; kur thamë se: sikur të ishte diçka e mirë do ta kishin ditur selefus-salih, sepse ata janë më të ditur se ne dhe më adhurues se ne. Pra, sikurse të ishte diçka e mirë do ta kishin ditur.

Rruga e dytë: Mevludi nëse është diçka e mirë, atëherë është prej islamit; -prandaj, të gjithë ne që e refuzojmë mevludin dhe e pranojmë atë, a jemi të një fjale -ashtu siç ishim tek çështja se, mevludi nuk ka qenë në kohën e të Dërguarit (sal Allahu alejhi ue selem)- pra, a jemi të një fjale se nëse do të ishte mevludi punë e hajrit, atëherë është brenda prej (porosive të) islamit, e nëse nuk do të ishte punë e hajrit atëherë nuk do të ishte prej islamit.

Kjo është mënyrë tjetër e ( refuzimit të mevludit), që mendoj se do të të ndihmojë që të kuptosh atë që po e them. Pra, sikurse mevludi do të ishte punë e mirë, ai do të ishte prej islamit, e sikur të mos ishte punë e mirë, atëherë nuk ka të bëjë fare me islamin.

Ndërsa kur jemi tek ajeti Kuranor:

دينكم لكم أكملت اليوم

“Sot përsosa për ju fenë tuaj…” (5:3)

Në atë kohë nuk kishte festim të lindjes së Profetit, prandaj a është mevludi prej fesë? Dua që të jesh me mua shumë i hapur. Dhe mos mendo se jam prej atyre të cilëve i heshtin nxënësit apo edhe njerëzit në përgjithësi duke u thënë: ‘hesht ngase ti nuk di asgjë’…! Jo, përkundrazi ti ndjehu shumë i lirë.

Ndjehu sikurse flet me një njeri që është sikurse ti si në aspektin e fesë ashtu edhe në aspektin e dijes. Ndjehu i qetë. Nëse nuk je pajtuar me gjithë atë që thamë më herët, atëherë kjo është mënyra e dytë në të cilën thamë se: Sikurse mevludi të ishte punë e mirë, atëherë është prej islamit; e nëse nuk është punë e mirë atëherë nuk është prej islamit. Pasi që u pajtuam se kjo punë e mirë nuk ka qenë në kohën kur është zbritur ajeti i lartpërmendur, atëherë është argumenti më i fortë që na jep të kuptojmë se mevludi nuk ka të bëj fare me islamin.

E qartë ajo që po e themi? 

Këtë gjë e përforcon një ether nga imam Malik prej dijetarëve të Medinës; patjetër se ke dëgjuar për të. Ai është imami i dytë prej katër imamëve të njohur.

Imami i parë është Ebu Hanife bin Nu’man bin Thabit (Allahu e mëshiroftë), Imami i dytë është Malik bin Enesi –imami i Medinës- (Allahu e mëshiroftë), Imami i tretë është Muhammed bin Idris esh-Shafi’i (Allahu e mëshiroftë) dhe Imami i katërt Ahmed bin Hambeli (Allahu e mëshiroftë).

Pra, imam Malik bin Enesi, dëgjo çfarë thotë:

“Kush shpik në fe një bidat të vetëm –pra jo shumë bidate- duke e konsideruar atë të mirë, ai veçse ka pretenduar se Muhammedi (sal Allahu alejhi ue alihi ue selem) e ka tradhtuar shpalljen.”

Pra, kjo është një gjë shumë e rrezikshme.

“Kush shpik në fe një bidat të vetëm duke e konsideruar atë të mirë, ai veçse ka pretenduar se Muhammedi (sal Allahu alejhi ue alihi ue selem) e ka tradhtuar shpalljen.”

Çfarë është argumenti për këtë o imam?

Tha: lexojeni fjalën e Allahut të Madhëruar:

دينا اإلسالم لكم ورضيت نعمتي عليكم وأتممت دينكم لكم أكملت اليوم

“Sot përsosa për ju fenë tuaj, plotësova ndaj jush dhuntinë Time, zgjodha për ju islamin fe.” (5:3)

Edhe njëherë po e përsëris:

‘Kush shpik në fe një bidat të vetëm duke e konsideruar atë të mirë, ai veçse ka pretenduar se Muhammedi (sal Allahu alejhi ue alihi ue selem) e ka tradhtuar shpalljen.

Lexojeni fjalën e Allahut të Madhëruar:

دينا اإلسالم لكم ورضيت نعمتي عليكم وأتممت دينكم لكم أكملت اليوم

“Sot përsosa për ju fenë tuaj, plotësova ndaj jush dhuntinë Time, zgjodha për ju islamin fe.” (5:3)’

E në përfundim të fjalëve të tij, thotë diçka e cila shkruhet me shkronja të arta:

“Ajo që në atë kohë nuk ka qenë prej fesë, nuk është as sot prej fesë.”

Kur e thotë ai këtë fjalë? Në shekullin e dytë pas hixhretit. Në njërin prej tre brezave të dëshmuar për mirësi. Çfarë thua për shekullin e katërmbëdhjetë, pesëmbëdhjetë? Ajo që në atë kohë nuk ka qenë prej fesë, nuk është prej fesë as tani. Kjo fjalë shkruhet me shkronja të arta, por njerëzit janë të pavëmendshëm ndaj Librit të Allahut, ndaj haditheve të të Dërguarit të Tij (sal Allahu alejhi ue selem) dhe ndaj fjalëve të Imamëve të cilët ne pretendojmë se po i marrim shëmbëlltyrë ata. Ne jemi larg atyre aq sa është larg lindja nga perëndimi kur jemi tek shëmbëlltyra.

Ky ishte Imami i Medinës i cili foli me gjuhë të pastër arabe:

“Ajo që në atë kohë nuk ka qenë prej fesë, nuk është as sot prej fesë.”

Në ditët e sotme, festimi i ditëlindjes së Profetit konsiderohet prej fesë. Në kohët e hershme nuk ekzistonte armiqësia ndërmjet dijetarëve që mbronin Sunnetin dhe dijetarëve të cilët mbronin bidatet. Sikurse të mos ishte bërë kjo prej fesë, nuk do të shkaktohej e gjithë kjo armiqësi.

Si të jetë kjo prej fesë kur nuk ka qenë në kohën e të Dërguarit, as në kohën e Sahabëve, as në kohën e Tabi’inëve e as në kohën e Etba’it-Tabi’in.

Imam Maliku ka qenë prej Etba’it-Tabi’inëve të cilët i përfshin hadithi:

يلونهم الذين ثم يلونهم الذين ثم قرني الناس خير

“Njerëzit më të mirë janë brezi im, pastaj brezi që vjen pas tyre, pastaj brezi që vjen pas tyre.”

Ata të cilët vijnë pas Sahabëve janë Tabi’inët, ndërsa ata të cilët vijnë pas Tabi’inëve janë Etba’ut-Tabi’inët. Dhe prej tyre është imam Maliku i cili thotë:

“Ajo që në atë kohë – kur ka zbritur ajeti:

دينكم لكم أكملت اليوم

“Sot përsosa për ju fenë tuaj…” (5:3)

nuk ka qenë prej fesë, nuk është as sot prej fesë.”

Dhe në fund të fjalëve të tij thotë:

“Nuk përmirësohet gjendja e këtij umeti përveç me atë që është përmirësuar gjendja e të parëve të tyre.”

Me çfarë është përmirësuar gjendja e të parëve? A mos me të shpikurit e gjërave në fe, apo me afrim tek Allahu me atë që nuk është afruar me to i Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem), mos harro se është ai i cili thotë:

به أمرتكم و إال الله إلي يقربكم شيئا تركت ما

“Nuk kam lënë asgjë të hajrit e cila ju afron tek Allahu, veçse ju kam urdhëruar për të.”

Përse nuk na ka urdhëruar i Dërguari i Allahut që ta festojmë ditëlindjen e tij?! Kjo është pyetja. Ndërsa përgjigja e kësaj, do të të mësoj një gjë të rëndësishme. Do ta shohësh të kundërtën e asaj që je mësuar ta dëgjosh më herët. Kemi festim të lindjes të Profetit të ligjëruar i cili është në kundërshtim me festimin e lindjes së Profetit i cili nuk është i ligjëruar sepse ky festim nuk ka qenë në kohën e të Dërguarit, ndërsa një festim tjetër ka qenë në kohën e të Dërguarit.

Këtu kemi dy dallime të qarta:

I pari është se: Njëri prej tyre është i ligjësuar dhe këtu ka pajtueshmëri ndërmjet të gjithë myslimanëve.

E dyta: Ky festim përsëritet një herë në çdo javë, ndërsa festimi i tyre është një herë në vit.

– Pra dallimi i parë ishte se, festimi i ligjësuar është ibadet me pajtueshmëri ndërmjet myslimanëve. Do ta kuptoni shumë shpejtë se për çfarë është fjala. Dhe dallimi i dytë ishte se ai përsëritet një herë në çdo javë, e jo një herë në vit.

Unë nuk them pallavra për të cilën nuk kemi argument nga Allahu, mirëpo unë ua sjelli një hadith i cili gjendet në njërin prej librave më të vërteta pas Librit të Allahut dhe pas Sahih Buhariut, pra gjendet në Sahihun e Muslimit:

Besoj se ke njohuri në lidhje me Sahih Buhariun dhe Sahih Muslimin. Ato dy libra transmetojnë hadithe autentike nga Profeti (sal Allahu alejhi ue alihi ue selem).

Transmeton Imam Muslimi në Sahihun e tij, me zinxhirin i cili arrin deri tek njëri prej Sahabëve më të mëdhenj dhe ai është Ebu Katadeh el-Ensarij i cili thotë:

“Erdhi një njeri tek Profeti (sal Allahu alejhi ue selem) dhe i tha: ‘O i Dërguar i Allahut, çfarë thua për agjërimin në ditën e hënë?’

– Dëgjo mirë, nuk i tha që është mustehab (e pëlqyer) me fjalë të shkurtra, por shtoi në përgjigjen e tij më shumë sesa ai kërkoi- dhe i tha:

فيه علي القرآن أنزل و فيه ولدت يوم ذاك

‘Ajo është dita në të cilën kam lindur dhe dita në të cilën më është zbritur mua Kurani’.”

Çfarë kuptimi kanë këto fjalë?

Sikurse do të thotë: “Si më pyet për agjërimin e kësaj dite kur Allahu më ka krijuar në këtë ditë dhe më ka zbritur shpalljen në atë ditë?!Andaj, është mirë që të agjëroni në ditën e hënë falënderim ndaj Allahut të Madhëruar ngase më ka krijuar atë ditë dhe më ka krijuar rishtazi atëherë kur më ka zbritur shpalljen po atë ditë (ditën e hënë).”

Ndërsa, kemi edhe agjërimin të cilin e kanë bërë Jahuditë në Ditën e Ashureve. Mendoj se të gjithë ju e dini para se të obligohej agjërimi i muajit të Ramazanit, Dita e Ashureve ishte obligim për myslimanët që ta agjërojnë. Allahu e obligoi agjërimin e Ditës së Ashures para se të obligojë agjërimin e muajit të Ramazanit.

Ka ardhur në disa hadithe se Profeti (sal Allahu alejhi ue selem) kur bëri hixhret prej Mekës në Medine, i pa se Jahuditë agjëronin Ditën e Ashureve. I pyeti ata se për çfarë agjërojnë? Ata iu përgjigjën: “Kjo është dita kur Allahu e shpëtoi Musain dhe popullin e tij Prej Faraonit dhe ushtrisë së tij, ndërsa ne e agjërojmë këtë ditë falënderim ndaj Allahut.

– Kur Allahu e shpëtoi Musanë dhe popullin e tij nga Faraoni dhe ushtria e tij-.” Në këtë rast, Profeti (alejhis-selam) tha:

منكم بموسى أحق نحن

‘Ne jemi më të afërt me Musanë sesa ju.’

Kështu që ai e agjëroi atë ditë dhe i urdhëroi edhe të tjerët që të agjërojnë në këtë ditë.”

Kështu pra, (agjërimi Ditës së Ashureve) u bë obligim deri atëherë kur zbriti ajeti:

ن وبينات للناس هدى القرآن فيه أنزل الذي رمضان شهر فمن والفرقان الهدى م هر منكم شهد فليصمه الش

“Muaji i Ramadanit është muaji në të cilin është shpallur Kur’ani, që është udhërrëfyes për njerëz dhe sqarues i rrugës së drejtë dhe

dallues (i të vërtetës nga gënjeshtra). E kush e arrin prej jush këtë muaj le të agjërojë,” (2:185)

Thotë Aishja: “Kur u obligua agjërimi i Ramazanit, atëherë agjërimi i asaj dite u bë vullnetar, kush dëshiron ta agjëroj atë ditë e agjëron e kush nuk dëshiron nuk e agjëron.”

Kjo, ngase u anulua të obliguarit e agjërimit të asaj dite, me të obliguarit e agjërimit të muajit të Ramazanit, ndërsa gjykimi (për agjërimin e Ditës së Ashureve) mbeti vetëm i preferuar.

Dëshmia në këtë është se, i Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) mori pjesë së bashku me Jahuditë në agjërimin e Ditës së Ashures para se të obligohej agjërimi i Ramazanit; përse? Falënderim ndaj Allahut që e shpëtoi Musain dhe popullin e tij nga Faraoni dhe ushtria e tij.

Kështu që edhe neve na ka hapur derën që ta falënderojmë Allahun që e ka krijuar Muhamedin (sal Allahu alejhi ue selem) në ditën e hënë dhe i ka zbritur shpalljen ditën e hënë.

Tani, unë po pyes: Ata të cilët e festojnë mevludin e që e kuptuam se nuk ka asnjë rrugëdalje që të konsiderohet si vepër e mirë. E di se shumë prej tyre

apo disa prej tyre e agjërojnë ditën e hënë ashtu siç edhe e agjërojnë ditën e enjte, por shumica e myslimanëve a e agjërojnë ditën e hënë?

Jo, nuk e agjërojnë!  Shumica e myslimanëve e festojnë lindjen e Profetit një herë në vit? A nuk është kjo ndërrim i të vërtetës?! Megjithatë, unë dua të them edhe diçka tjetër:

Pasi që shumica e myslimanëve nuk e agjërojnë ditën e hënë; kjo nënkupton që shumica e myslimanëve nuk e festojnë lindjen e Profetit ditëve të hëne! Mirëpo, ata e festojnë atë një herë në çdo vit. Këtyre, u përshtatet më së miri fjala e Allahut të Madhëruar drejtuar jahudive:

خير هو بالذي أدنى هو الذي أتستبدلون

“A do ta ndërroni atë që është më e mirë me atë që është më e keqe?” (2:61)

Ajo që është e mirë, është agjërimi i ditës së hënë për të cilën ka pajtueshmëri ndërmjet të gjithë myslimanëve. Edhe pse shumica nuk e agjërojnë atë ditë. Kalojmë tek ata të cilët e agjërojnë këtë ditë dhe ata janë shumë shumë të paktë; a e dinë ata me të vërtetë fshehtësinë dhe urtësinë e ligjësimit të agjërimit të ditës së hënë?

Jo, nuk e dinë!

Ku janë pra këta dijetarë të cilët anembanë bote e mbrojnë festimin e mevludit, duke thënë se kjo është përkujtim dhe përmendje e tij etj.,

përse ata nuk i këshillojnë njerëzit për të bërë atë veprim i të cilin gjithë myslimanët janë të pajtimit për ta agjëruar ditën e hënë?! Gjithashtu, përse nuk i mësojnë njerëzit se kjo mënyrë që e thamë, është festim i duhur i ligjësuar për ta përkujtuar të Dërguarin (alejhis-salatu ues-selam).

E ka thënë fjalën e duhur Allahu drejtuar Jahudive:

خير هو بالذي أدنى هو الذي أتستبدلون

“A do ta ndërroni atë që është më e mirë me atë që është më e keqe?” (2:61)

Gjithashtu, i Dërguari i Allahut e ka thënë fjalën e duhur kur shprehet:

ضب جحر سلكوا لو حتى بذراع وذراعا بشبر شبرا قبلكم من سنن لتتبعن لدخلتموه

“Do t’i pasoni (Jahudit dhe të Krishterët) pëllëmbë pas pëllëmbe dhe krah pas krahu, poqë se ata do të hynin edhe në vrimën e hardhucës

do të hyni edhe ju.”

Ndërsa në një transmetim tjetër shumë të rrezikshëm dhe që është autentik nga Profeti (sal Allahu alejhi ue selem) thuhet:

ذلك يفعل من فيكم لكان الطريق قارعة على أمه يأتي من فيهم كان لو حتى

“…edhe nëse dikush prej tyre do ta bënte me nënën e tij përskaj të rrugës, do të kishte prej jush që do ta bënte të njëjtën gjë!”

Pra, ne pasuam traditat e Jahudive të cilët ndërronin atë që është më e mirë me atë që është më e keqe.

A lejohet festimi i Mevludit?

Imam Muhamed bin Salih el-Uthejmin (Allahu e mëshiroftë!)

Burimi: Fetaua Ulemail-Beledil-Haram, fq. 996-997

Pyetje: “Çfarë është gjykimi për festimin e ditëlindjes së Profetit salallahu alejhi ue selem?”

Përgjigje: “Fillimisht duhet ditur se nuk është e sigurt njëqind për qind se kur është nata e lindjes së të Dërguarit salallahu alejhi ue selem. Në fakt, disa nga shkencëtarët bashkëkohorë thonë se ajo ishte data e nëntë e muajit Rabi’ul-Euuel, e jo e dymbëdhjeta. Historikisht kjo tregon  se të festuarit e ditës së dymbëdhjetë të Rabi’ul-Euel, është krejtësisht e pabazë.

Pastaj, sa i përket këndvështrimit të bazuar në Sheriat, ky veprim gjithashtu është i pabazë. Po të ishte ky veprim prej Sheriatit të Allahut, Profeti salallahu alejhi ue selem do ta kishte vepruar ose do ta kishte informuar umetin e tij për këtë. Sikurse ai ta kishte vepruar këtë apo ta kishte porositur umetin që ta vepronin këtë, atëherë do të ishte e ruajtur dhe e përcjellë deri tek ne, sepse Allahu thotë:

لنا نحن إنا لحافظون له وإنا الذكر نز

“Sigurisht, Ne e kemi shpallur Kuranin dhe sigurisht Ne do ta ruajmë atë.” 15:9

Pasi që nuk u veprua kjo gjë, është e qartë se festa në fjalë nuk i përket fesë së Allahut. Nëse kjo nuk i përket fesë së Allahut, nuk është e lejuar për ne që ta adhurojmë Allahun me të dhe të kërkojmë t’i afrohemi Allahut me të. Si mund të jetë e lejueshme për ne robërit që të shpikim rrugë të cilat të themi kushtimisht se na afrojnë tek Allahu, kur Allahu veçse ka ligjësuar rrugën e caktuar e cila na afron tek Ai, pra rrugën me të cilën erdhi i Dërguari i Allahut salallahu alejhi ue selem?! Me veprime të tilla i kundërvihet asaj çfarë i takon Allahut: të ligjësuarit e gjërave në fenë e Tij, duke mos qenë prej saj. Gjithashtu, të veprohet ashtu përgënjeshtrohen Fjalët e Allahut:

نعمتي عليكم وأتممت دينكم لكم أكملت اليوم

 “Sot jua përsosa fenë tuaj, e plotësova dhuntinë Time ndaj jush.” 5:3

Nëse kjo festë do të ishte pjesë plotësuese e fesë, është e patjetërsueshme që kjo të bëhej para vdekjes së të Dërguarit salallahu alejhi ue selem. E në qoftë se nuk është pjesë plotësuese e fesë, atëherë nuk ka mundësi që kjo të jetë prej fesë, assesi, ngase Allahu thotë:

دينكم لكم أكملت اليوم

“Sot jua përsosa fenë tuaj.” 5:3

Nëse dikush pretendon se festimi i mevludit është pjesë plotësuese e fesë, edhe pse kjo gjë ka lindur pas vdekjes së Profetit salallahu alejhi ue selem, atëherë ky njeri veçse e përgënjeshtron  këtë ajet. S’ka dyshim se ata që e festojnë mevludin, e bëjnë këtë nga nderimi, dashuria dhe ndjenjat që kanë për Profetin salallahu alejhi ue selem. Të gjitha ato cilësi janë adhurime, nderimi i Profetit salallahu alejhi ue selem është adhurim, dashuria ndaj tij është adhurim, madje nuk plotësohet imani i besimtarit përderisa të mos jetë Profeti alehis-salatu ues-selam më i dashur tek ai sesa çdo krijesë tjetër. Ndjenja e dashur ndaj Profetit salallahu alejhi ue selem është prej fesë, sepse kjo nxitë që t’i kthehesh Sheriatit të Tij. Prandaj, për këtë arsye festimi i Mevludit konsiderohet se është adhurim, ngase bëhet për t’iu afruar Allahut dhe për ta nderuar të Dërguarin salallahua lejhi ue selem. Pastaj, në qoftë se ky është adhurim, absolutisht është e palejueshme që të shpiket diçka që nuk i përket fesë së Allahut, andaj Mevludi është bidat dhe veprim i ndaluar.

Pos kësaj, ne kemi dëgjuar se në këto festime bëhen mëkate të mëdha, të cilat nuk pranohen as nga Sheriati e as nga ndjenja e pastër dhe mendja e shëndoshë. Ata lexojnë vargje në të cilat ekzagjerohet nderimi i të Dërguarit salallahu alejhi ue selem aq shumë sa që në disa raste e bëjnë më të

madh se Allahun, Allahu na ruajttë. Gjithashtu dëgjojmë se prej budallallëkut të disa festuesve të mevludit ndodh që kur ta lexojnë thënien “lindi Mustafai”, të gjithë ngrihen në këmbë dhe thonë: “Shpirti i të Dërguarit është tani me ne dhe si nderim ne ngrihemi në këmbë për të.” Kjo është marrëzi e qartë. Shokët e tij kurrë nuk ngriheshin në këmbë për të gjatë gjithë jetës së tij, ata kishin dashurinë dhe nderimin më të fortë për të sesa ne. Kjo nuk është mirësjellje, sepse i Dërguari salallahu alejhi ue selem e urrente ngritjen në këmbë për të gjatë kohës kur ai ishte gjallë, po çfarë të themi për këto mite të shpikura?!

Mevludi dhe festimi i ditëlindjeve të tjera

Shejkh Muhamed bin Abdilah es-Subejjil (Allahu e ruajttë!)

Burimi: “Rasail fil-‘Akidati ued-Da’ueh”, faqe. 190-191

Pyetje: “Cili është gjykimi mbi festimin e datëlindjes së Profetit salallahu alejhi ue selem? Gjithashtu, cili është gjykimi që njeriu të festojë ditëlindjen e vet çdo vit?”

Përgjigje: Allahu ‘Azze ue Xhel ka thënë:

سول آتاكم وما فانتهوا عنه نهاكم وما فخذوه الر

“Çfarëdo që t’ju mësojë i Dërguari, merreni atë, e çfarëdo që t’ju ndalojë, hiqni dorë prej saj.” 59:7

El-‘Irbad bin Sarijeh radijallahu anhu ka rrëfyer se i Dërguari i Allahut salallahu alejhi ue selem ka thënë:

و إياكم و بالنواجذ عليها عضوا بعدي من الراشدين الخلفاء سنة و بسنتي عليكم ضاللة بدعة كل و ، بدعة محدثة كل فإن ، األمور محدثات

“Ju porosis që të pasoni Sunnetin tim dhe Sunnetin e halifëve të drejtë pas meje. Kapuni fort për ta dhe shtrëngojini me dhëmbë.

Ndërsa, ruajuni prej shpikjeve në fe, sepse çdo shpikje është bidat dhe çdo bidat është humbje (devijim).”

Aishja radijallahu anha ka transmetuar se i Dërguari i Allahut salallahu alejhi ue selem ka thënë:

رد فهو منه ماليس هذا أمرنا في أحدث من

“Kushdo që shpik diçka në këtë çështjen (fenë) tonë që s’është prej saj, ajo do t’i refuzohet.”

As Profeti salallahu alejhi ue selem, as sahabët apo dikush prej Selefëve nuk e festuan asnjëherë ditëlindjen e Profetit salallahu alejhi ue selem. Prandaj, kjo vepër është risi e futur në fe. Po të kishte qenë kjo vepër Sunnet dhe vepër e mirë, do ta kishin praktikuar këtë veprim para nesh sahabët dhe tabiinët të cilët ishin edhe më të mirë se ne.

Gjithashtu, nuk është e lejuar që njerëzit të festojnë ditëlindjet e tyre. Veprimi i tillë është risi. Është transmetuar në mënyrë autentike hadithi i Profetit salallahu alejhi ue selem:

رد فهو منه ماليس هذا أمرنا في أحدث من

“Kushdo që shpik diçka në këtë çështjen (fenë) tonë që s’është prej saj, ajo do t’i refuzohet.”

Po ashtu, kjo është një përngjasim me jobesimtarët. Profeti salallahu alejhi ue selem ka thënë:

منهم فهو بقوم تشبه من

“Kush i ngjason një populli ai është prej atyre.”

A është e festimi i Mevludit një shenjë e dashurisë për

Profetin

Shejkh Salih bin Feuzan el-Feuzan (Allahu e ruajttë!)

 Ligjerata: Lika’ Maftuh bi ´Afif (59)

Burimi: http://www.alfawzan.af.org.sa/ Pyetje: A është e festimi i Mevludit një shenjë e dashurisë për Profetin sal Allahu alejhi ue selem? Përgjigje: Jo! Kjo është një risi dhe i Dërguari (sal Allahu alejhi ue selem) nuk i do risitë. Ai ka thënë:

”Qëndroni larg risive në fe.” I Dërguari (sal Allahu alejhi ue selem)  nuk i do risitë. Ai i ndalon ato. Si mund të pohosh se ti e do atë kur e kundërshtonë atë?

A është i pranishëm Profeti salallahu alejhi ue selem

(shpirti i tij) gjatë festimit të Mevludit?

Imam Abdul-Aziz bin Abdullah bin Baz (Allahu e mëshiroftë!)

Burimi: http://www.binbaz.org.sa/mat/8184

Disa njerëz mendojnë se i Dërguari salallahu alejhi ue selem është i pranishëm gjatë festimit të Mevludit. Kjo është arsyeja pse ata ngrihen në këmbë gjatë Mevludit. Kjo vepër është nga më të shpifurat, më të pavërtetat, është injoranca më e neveritshme. I Dërguari salallahu alejhi ue selem nuk do të dalë nga varri i tij deri në Ditën e Gjykimit, ashtu siç nuk ndodh kjo gjë tek askush prej njerëzve. Ai assesi nuk prezanton në tubimin e tyre, ai mbetet në varrin e tij deri në Ditën e Gjykimit. Shpirti i tij është tek

Zoti në shoqërimin më të lartë në Darul-Kerameh. Allahu Te’ala në suren el-Mu’minun thotë:

تبعثون القيامة يوم إنكم ثم لميتون ذلك بعد إنكم ثم

“Mandej, pas kësaj ju do të vdisni, pastaj ju me siguri që do të ringjalleni në Ditën e Kiametit.” 23:15-16

Kurse, Profeti salallahu alejhi ue selem ka thënë:

مشفع وأول شافع أول وأنا القيامة يوم القبر عنه ينشق من أول أنا

“Unë jam i pari që ngrihem nga varri në Ditën e Gjykimit. Unë jam ndërmjetësuesi i parë dhe i pari të cilit i pranohet ndërmjetësimi.”

Ky ajet fisnik dhe hadith i ndershëm- dhe të gjitha ajetet e hadithet- dëshmojnë se Profeti salallahu alejhi ue selem dhe të gjithë të vdekurit do të dalin nga varret e tyre në Ditën e Gjykimit. Dijetarët myslimanë pajtohen unanimisht rreth kësaj çështjeje dhe nuk ka asnjë kundërshtim rreth kësaj. Andaj, të gjithë myslimanët duhet të jenë të kujdesshëm në lidhje me këto çështje. Pos kësaj, ata duhet të ruhen nga risitë dhe shpikjet në fe, për të cilat Allahu nuk ka zbritur ndonjë dëshmi për to.

(Përgjegje)

03. IMAM EBU HANIFE:

Ajo që ndodhi në mes Ebu Hanifes dhe Abdullah ibën

Mubarek (Allahu i mëshiroftë)

Burimi: Takhrixhu Ehadith Ihjai Ulumi Din, vëllimi 1, fq. 348

 

Transmeton Bejhakiu në Sunenin e tij nga Ueki’u, i cili thotë:

“Jam falur në xhaminë e Kufës, kur po shoh se aty falej Ebu Hanifja dhe përkrah tij falej Abdullah ibën Mubarek. Abdullah Ibën Mubarek i ngrinte duart sa herë që shkonte në ruku dhe çohej prej saj, kurse Ebu Hanife nuk i ngrinte duart. Kur e përfunduan namazin, Ebu Hanifja i tha Abdullah ibën Mubarekut: “O babai i AbduRrahmanit! Të pashë se i ngreje duart shpesh në namaz, a deshe të fluturosh?” Abdullah ibën Mubarek i tha: “O Ebu Hanifeh! Të pashë se i ngreje duart kur hyre në namaz (në tekbirin fillestar), a deshe të fluturosh?” Kështu që, heshti Ebu Hanifja.

Uek’iu tha: “Nuk kisha parë përgjigje më përmbledhëse se përgjigja e Abdullah ibën Mubarekut ndaj Ebu Hanifes.

Imam Ebu Hanife

Ai është imami, fekihu, Dijetari i Irakut, Ebu Hanife Nu’man Ibn Thabit Ibn Zeuta et-Tejmi el- Kufi, zotëria i Beni Tejmullah Ibn Tha’lebe, për të cilin është thënë se ka qenë nga bijtë e Farasit. Ai ka lindur në vitin 80H, gjatë kohës kur Sahabët më të rinj ishin ende gjallë, dhe ai ka parë gjithashtu Malik Ibn Enesin, kur ky erdhi në Kufa. Megjithatë, as edhe një letër e vetme nuk është konfirmuar për këtë.

Ahmed Ibn ‘Ixhlij ka thënë: “Ebu Hanife et-Tejmi ishte nga tregtarët e vajit, ai blinte dhe shiste pëlhura mëndafshi.”

Umer Ibn Hammad Ibn Ebi Hanife ka thënë:"Kurse Zeuta ishte nga njerëzit e Kabilit dhe ai kishte lindur në Islam i palëkundur. Dhe Zeuta zotëronte fisin e Tejmullah Ibn Tha’lebe. Ai ishte i moshuar

dhe aleanca e tij u ishte dhënë atyre, pastaj fisit Kifl.” Ai ka thënë: “Ebu Hanifja ishte tregtar pëlhurash, dhe dyqani i tij ishte i njohur në Dar ‘Amr Ibn Harith.”

Nadr Ibn Muhamed el-Meruezi ka thënë: “Nga Jahja Ibn Nadr i cili ka thënë:'Babai i Ebu Hanifes ishte nga Nisa.'”

Sulejman Ibnu-Rabij' kumton nga Harith Ibn Idris i cili ka thënë: “Origjina e Ebu Hanifes është nga Tirmidhi.”

Ebu Abdu-Rrahman el-Mukri ka thënë: “Ebu Hanifja ishte nga njerëzit e Babilit.”

Ebu Xha’fer Muhamed Ibn Is’hak Ibnul-Behlul kumton nga babai i tij, nga gjyshi i tij i cili ka thënë: “Thabit, babai i Ebu Hanifes, ishte nga njerëzit e Enbarit.”

Mukrim Ibn Ahmed el-Kadij ka thënë:"Ahmed Ibn Abdullah Ibn Shadan el-Meruezi na njoftoi nga babai i tij, nga gjyshi i tij: E dëgjova Isma’ilin duke thënë: Isma’il Ibn Hammad Ibn Ebi Hanife en-Nu’man Ibn Thabit Ibnul-Merzeban na njoftoi nëpërmjet djemve të Faris el-Ahrar: ‘Pasha Allahun, asnjëherë nuk ra mbi ne dobësia. Babai im ka lindur në vitin 80H, dhe Thabit shkoi tek Aliu, kur ai ishte i ri. Kështu, ai u lut për bekimin e tij dhe të pasardhësve të tij, dhe shpresojmë që kjo d'ua nga Aliu të jetë realizuar tek ne.”

Muhamed Ibn Sa’d el-Aufi ka thënë: E kam dëgjuar Jahja Ibn Me’in duke thënë: “Ebu Hanifja ishte i besueshëm (thikah), dhe ai nuk transmetoi ndonjë hadith, përveç atyre që i kishte mësuar përmendësh, dhe nuk i kumtoi ata që nuk i kishte mësuar përmendësh.”

Salih Ibn Muhamed ka thënë: E dëgjova Jahja Ibn Me’in duke thënë: “Ebu Hanifja ishte i besueshëm (thikah) në hadith.” Dhe Ahmed Ibn Muhamed Ibnul-Kasim Ibn Mahraz kumton nga Ibn Me’in: “S’kishte asnjë problem me Ebu Hanifen.” Dhe ai ka thënë një herë tjetër: “Ai ishte nga njerëzit e besnikërisë, sipas nesh, dhe ai nuk ishte fajësuar me gënjeshtër.” Vërtet, Ibn Hubejrah ia la gjyqësorin atij, kështu që babai im u bë gjykatës.”

Nga Shu’ajb Ibn Ejub es-Sarifini, nga Jahja el-Himani i cili na kumtoi: Dëgjova Eba Hanifen duke thënë: “Pashë një ëndërr e cila më tmerroi. Pashë se isha duke gërmuar varrin e Profetit (sal-lAllahu alejhi ue sel-lem). Kështu që erdha në Basra dhe urdhërova një burrë që ta pyeste

Muhamed Ibn Sirinin dhe ai e pyeti. Ai (Muhamed Ibn Sirin) tha: “Ky burrë po gërmon transmetimet e të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu alejhi ue sel-lem).”

Muhadithi, Mahmud Ibn Muhamed el-Meruezi ka thënë: Humejd Ibn Adem na kumtoi: Ebu Uehb Muhamed Ibn Huxhahim na njoftoi: E dëgjova Abdullah Ibnul-Mubarak duke thënë: “Nëse nuk do të më kishte ndihmuar Allahu nëpërmjet Ebi Hanifes dhe Sufjanit, do të kisha qenë si pjesa tjetër e njerëzve.”

Nga Ahmed Ibn Zubejr, Sulejman Ibn Ebij Shejkh na njoftoi: Huxhr Ibn Abdul-Xhebbar më njoftoi duke thënë: I është thënë Kasim Ibn Ma’n:"A je i kënaqur që të jesh nga djelmoshat shërbëtorë të Ebu Hanifes?" Ai tha:"Nuk janë ulur njerëzit në mexhlise më të dobishme se ato të Ebu Hanifes". Kështu që Kasimi i tha atij:"Eja të shkojmë bashkë tek ai". Dhe kur erdhi tek ai, ai iu afrua afër dhe tha:“Nuk kam parë ndonjë si puna e këtij.”

Bishr Ibnul-Uelid transmeton nga Kadij Ebu Jususf i cili tha: "Njëherë, kur po ecja me Ebu Hanifen, dëgjova një burrë që po i thoshte një tjetrit: ‘Ky Ebu Hanifja nuk fle gjatë natës.’ Kështu që Ebu Hanifja u tha:'Pasha Allahun, mos kumtoni prej meje atë që nuk e bëj'".

Abdu-Rrahman Ibn Muhamed Ibnul-Mugira ka thënë: "E pashë Ebu Hanifen duke dhënë fetva për njerëzit në një xhami, në Kufa, mbi kokën e tij ishte një kapuç i gjatë i zi".

Ibnul-Mubarak ka thënë: “Nuk kam parë ndonjë njeri më të nderuar në mexhliset e tij dhe me sjelljet më të mira dhe butësi sesa ç’ishte Ebu Hanifja.”

Ueki’ ka thënë: E dëgjova Ebu Hanifen duke thënë: “Të urinosh në xhami është më mirë sesa të bësh kijas (analogji).”

Mua’uije ed-Darijr i cili ka thënë: “Ta duash Ebu Hanifen është prej Sunetit.”

Nga Mugith Ibn Bedil i cili ka thënë:"Ebu Hanifja u thirr nga Mensuri për në Gjyqësor, dhe ai e refuzoi. Kështu që ai i tha: ‘Mos dëshiron atë që kemi ne?’ Ai ia ktheu: “Jo, unë nuk jam i përshtatshëm.” Ai i tha: ‘Gënjeve.’ Ai tha: “Kështu, pra, Prijësi i Besimtarëve gjykoi se unë nuk jam i përshtatshëm. Përderisa jam gënjeshtar, atëherë unë nuk jam i përshtatshëm. Edhe nëse do të isha treguar i vërtetë, do të kisha njoftuar se nuk isha i përshtatshëm'. Kështu, ai u mbajt nën arrest. Dhe Isma’il Ibn Ebij Uvejs transmeton diçka të ngjashme nga er-Rabij' el-Haxhib, dhe në të Ebu Hanifja ka thënë:“Pasha Allahun,

unë nuk jam i sigurt nga kënaqësia, e si mund të jem kështu i sigurt nga zemërimi? Kështu që unë jam i papërshtatshëm për të.” Mensuri i tha: "Gënjeve. Në të vërtetë, ti je i përshtatshëm". Ai tha: “Si kështu! Qenka e lejuar për ty që t’i japësh autoritet dikujt që gënjen? ” Dhe është thënë se Ebu Hanifja punoi për të. Ai gjykoi në një çështje dhe qëndroi për dy ditë, pastaj u ankua për gjashtë ditë dhe pastaj vdiq".

Fekihu Ebu Abdullah es-Sejmeri ka thënë: “Ai nuk e pranoi pozitën e gjykatësit, kështu që u rrah dhe u mbajt nën arrest dhe vdiq në burg.” Dhe Hajjan Ibn Musa el-Meruezi ka thënë: "Ibnul-Mubarak u pyet: ‘A është Maliku më i mirë në Fik’h apo Ebu Hanifja?’ Ai tha: “Ebu Hanifja.” El-Khurajbi ka thënë: “Askush nuk gjen gabime tek Ebu Hanifja, përveç atij që është ziliqar ose injorant.”

Jahja Ibn Se’id el-Kattan ka thënë: “Ne nuk gënjejmë përpara Allahut. Nuk kemi dëgjuar ndonjë gjë më të mirë sesa mendimi i Ebu Hanifes. Dhe vërtet që i kemi marrë shumë prej thënieve të tij.”

Ali Ibn Asim ka thënë: “Nëse dija e Imam Ebu Hanifes do të peshohej kundrejt dijes së njerëzve në epokën e tij, ai (dija e tij) do të peshonte më shumë.”

Hafs Ibn Gijath ka thënë: “Fjala e Ebu Hanifes në Fik’h është më e ndërlikuar sesa poezia. Askush nuk gjen gabime në të, përveç një personi injorant.”

Xherir ka thënë: Mugira më ka thënë: "Ulu me Ebu Hanifen për të fituar Fik’h, sepse, nëse do të ishte gjallë en-Nekha’i, ai do të ulej me të". Dhe Ibnul-Mubarak ka thënë: “Ebu Hanifja ka më shumë Fik’h sesa pjesa tjetër e njerëzve.”

Burimi: "Akideja e Katër Imamëve" nga Muhamed Ibn Abdu-Rrahman el-Khumejjis. Biografia është marrë dhe është përmbledhur nga Sijer A’lamun-Nubela (6/394-403) me ndryshime të vogla.

Besimi i katër Imamëve

Autor : Muhamed El Humejjis

Përktheu: Enis Rama

Botues : Suhejb Xhemaili

AKIDEJA E IMAM EBU HANIFES

A - Thënie të Imam Ebu Hanifes mbi tevhidin

Së pari: Besimi i tij mbi monoteizmin e All-llahut, sqarim mbi ndërmjetësimin (tevessuliu) e ligjshëm dhe qortimin ndaj ndërmjetësimit të shpikur:

01 - Ebu Hanifeja thotë: “Nuk ka nevojë askush t’i lutet All-llahut me diç tjetër përveç se me Të dhe lutja e lejuar dhe e urdhëruar është ajo që kuptohet nga ky ajet:

“All-llahu ka emrat më të bukur, andaj Atë thirrne me ata e hiquni nga ata që bëjnë shtrembërime me emrat e Tij. Ata kanë për t’u

shpërblyer (me dënim) Për veprimet e tyre” (El-A’raf, 180).

02 - Ebu Hanifeja thotë: “Është e urrejtur që ndokush të lutet me këto fjalë dhe të ngjashmet me to: Të lutem (o, All-llah) për hirë të filanit ose për hirë të të dërguarve, ose për hirë të Ka’bes apo Mesh’ari-l Haramit (vend në Mekke)”.

03 - Ebu Hanifeja rahimehull-llah thotë: “Nuk ka nevojë askush t’i lutet All-llahut përveç se me Të, gjithashtu e konsideroj të urrejtur të thotë ndokush të lus për hirë të nyjeve të krenarisë së Arshit Tënd, ose për hirë të krijesave Tua.”

04 - Ebu Hanifeja rahimehull-llah thotë: “All-llahu i Lartësuar nuk cilësohet me cilësi të krijesave. Hidhërimi dhe Kënaqësia e Tij janë cilësi prej cilësive të Tia, (i besojmë) duke mos pyetur “Si”. Ky është mendimi i Ehli Sunne ve-1-xhema’a të cilët thonë se All-llahu Hidhërohet dhe Gëzohet, e nuk bënë të thuhet se hidhërimi i Tij nënkupton ndëshkimin e Tij dhe se gëzimi i Tij nënkupton shpërblimin e Tij. E cilësojmë Atë ashtu siç e ka cilësuar Veten e Tij, i Vetmi i Pavaruri, nuk ka lindur e as që është i lindur dhe askush nuk është i barabartë me Të. i Gjallë, i Gjithëfuqishëm, Dëgjon dhe Sheh çdo gjë, i Ditur për çdo send, Dora e All-llahut është mbi duart e tyre, nuk është si dora e krijesave të Tij, e gjithashtu as Fytyra e Tij nuk është si fytyrat e krijesave të Tij.

05 - Gjithashtu thotë: “All-llahu posedon Dorë, Fytyrë dhe Qenie, ashtu siç e ka përmendur All-llahu në Kur’an, e atë që e ka përmendur All-llahu në Kur’an se posedon Dorë, Fytyrë dhe Qenie janë cilësi prej cilësive të Tia, duke mos pyetur “Si”, e nuk bën të thuhet se, me “dorë” është për qëllim fuqia apo begatia e Tij, ngase me këtë mohohet një cilësi prej cilësive të All-llahut, siç kanë bërë Kaderitë dhe Mu’tezilët. ”

06 - Thotë: “Nuk i lejohet askujt që t’i përshkruan diç Qenies së All-llahut, por duhet ta cilësojë ashtu siç e ka cilësuar Ai Veten e Tij, e jo të flet diç mbi te me logjikën e tij, i Lartë dhe i Madhëruar qoftë All-llahu, Zoti i botëve”.

07 - Një herë është pyetur për zbritjen e All-llahut në qiellin e dunjasë, e është përgjigjur: “Zbret, pa pyetur “si.”

08 - Ebu Hanifeja rahimehull-llah: “All-llahu i Lartësuar lutet nga lart e jo nga poshtë, ngase poshtë nuk është prej cilësive të Zotit dhe Hyjnisë.” 9 - Ebu Hanifeja rahimehull-llah thotë: “Ai (All-llahu) hidhërohet dhe gëzohet, e nuk bënë të thuhet, se me hidhërimin është për qëllim ndëshkimi, ndërsa me gëzimin është për qëllim shpërblimi.”

10 - Gjithashtu thotë: “All-llahu askujt nuk i përngjan dhe askush nuk i përngjan Atij. Emrat dhe cilësitë e Tija janë pa fillim dhe do të mbesin pa mbarim.”

11 - “Cilësitë e Tia dallojnë prej cilësive të krijesave, Dituria e Tij nuk është si dituria jonë, Fuqia e Tij nuk është si fuqia jonë, të Pamurit e Tij nuk është si të pamurit tonë, Dëgjimi i Tij nuk është si të dëgjuarit tonë, e as të Folurit e Tij nuk është si të folurit tonë”

12 - “All-llahu i Lartësuar nuk cilësohet me cilësitë e krijesave”.

13 - "Ai i cili e cilëson All-llahun me ndonjë prej cilësive të krijesave ka bërë kufër."

14 - Cilësitë e All-llahut janë qenësore dhe veprore. Qenësore janë Jeta, Fuqia, Dituria, të Folurit, Dëgjimi, të Pamurit, Dëshira (etj). Ndërsa cilësitë veprore janë, Krijimi, Furnizimi, Shpikja, Sajimi, e cilësi të tjera veprore, ka poseduar (pa fillim) dhe posedon (pa mbarim) emra dhe cilësi"

15 - All-llahu i Madhëruar vepron, e vepra është cilësi e Tij që nga lashtësia (ezeli), pra, veprues është All-llahu, vepra është cilësi qysh nga ezeli, e vepruara është e krijuar, kurse vepra e All-llahut nuk është e krijuar"

16 - Ebu Hanifeja rahimehull-llah thotë: "Ai i cili thotë se nuk e di, a thua vallë Zoti im është një qiell apo në tokë, ka bërë kufër, gjithashtu edhe ai i cili thotë se All-llahu është mbi Arsh, mirëpo nuk e di se a është Arshi në qiell apo në tokë, ka bërë kufër (mosbesim)"

17 - Një gruas, e cila e ka pyetur se ku është Zoti yt, të cilin e adhuron, i është përgjigjur: "All-llahu i Madhëruar është në qiell e jo në tokë.

Pas kësaj një njeri i tha: "A thua vallë nuk thotë All-llahu xhel-leshanuliu, "Ai është me ju" (El-Hadid, 4), e i është përgjigjur: "Kjo është sikur t’i shkruash njeriut "Unë jam me ty" mirëpo ti nuk je pranë tij"

18 - Gjithashtu thotë: "Dora e All-llahut është mbi duartë e tyre, nuk është si dora e krijesave të Tij "

19 - Gjithashtu thotë: "All-llahu i Madhëruar është në qiell e jo në tokë. Pas kësaj një njeri i tha: "A thua vallë nuk thotë All-llahu xhel-le shanuliu: "Ai është me ju" (El-Hadid, 4), i është përgjigjur: "Kjo është sikur t’i shkruash njeriut "Unë jam me ty" mirëpo, ti nuk je pranë tij.

"(D.t.th. me kurajon dhe ndihmën tënde je me të edhe pse qenia jote është larg tij. Sh.p.)

20- "All-llahu i Madhëruar flet, ngase përndryshe nuk do t’i kishte folur Musait alejhi selam."

21- "All-llahu flet me fjalët e Tij, e të folurit është cilësi e pa fillimtë"

22- "Flet, mirëpo jo si të folurit tonë."

23- "Musai alejhi selam e ka ndëgjuar të folurit e All-llahut, siç thotë All-llahu xhel-le shanuliu:

"E Musait i foli All-llahu me fjalë." (En-Nisa- 164), d.t.th. All-llahu i Madhëruar flet se përndryshe nuk do të kishte folur Musait alejhi selam" 24-"Kur’ani është fjalë e All-llahut, i shkruajtur në mus-hafe, i ruajtur në zemra, i lexuar me gjuhë dhe i zbritur Muhammedit sal-lall-llahu-alejhi ve sel-lem"

25- "Kur’ani nuk është i krijuar."

B - Fjalë të Ebu Hanifes mbi kaderin

1- Ka ardhur një njeri te Ebu Hanifeja për të polemizuar me te mbi kaderin, e Ebu Hanifja i tha: "A nuk e di ti se shikuesi në kader i ngjan atij i cili shikon në diell, aq sa i shtohet qartësia e të shikuarit në te, aq më tepër i shtohet verbëria (pamundësia e të shikuarit në te)"

2- Imam Ebu Hanifeja rahimehull-llah thotë: "All-llahu i Madhëruar ka ditur gjërat para krijimit të tyre"

3- "All-llahu i Madhëruar i ka ditur gjërat para ekzistimit të tyre dhe e ka ditur si do të jenë pas ekzistimit të tyre, e din gjendjen e krijesave dhe e din si do të jetë përfundimi i tyre."

4- "Kaderi (caktimi) i Tij është i shkruar në Levhi Mahfudh (pllakën e ruajtur)."

5- "Pohojmë se All-llahu e ka urdhëruar lapsin që të shkruaj, e i tha lapsi; "Ç’të shkruaj o Zot.?" All-llahu Xheleshanuhu i tha:

"Shkruaj tërë atë që do të ndodhë deri në ditën e Kijametit", ngase All-llahu i Madhëruar thotë: "Dhe çdo gjë që ata e punuan gjendet (e shkruar) në shënime. Dhe çdo vepër qoftë e vogël dhe qoftë e madhe është rradhitur (evidentuar) në Levhi Mahfudh." (El-Kamer-52, 53)

6- "Çdo gjë në këtë botë dhe botën tjetër është me dëshirën e Tij" 7-"All-llahu i Lartësuar i ka krijuar gjërat prej asgjëje."

8- "All-llahu i Madhëruar ka qenë Krijues para se të krijojë diç. (D.t.th. se fuqia e Tij për të krijuar është e pafillimtë)."

9- "Pohojnë se njeriu është i krijuar së bashku me veprat dhe njohuritë e tij, ngase pasiqë vepruesi (njeriu) është i krijuar atëherë veprat e tija aq më parë janë të krijuara."

10- "Të gjitha veprat e njeriut, qoftë të jenë lëvizje apo qetësi, të gjitha i ka krijuar All-llahu i Madhëruar, dhe të gjitha janë produkt i dëshirës, diturisë dhe fuqisë së Tij."

11- "Të gjitha veprat e robërve e njëkohësishtë edhe realizimi i tyre janë rezultat i krijimit të All-llahut dhe të gjitha janë me dëshirën, diturinë dhe fuqinë e Tij. Nënshtrimi ndaj Tij dhe veprat e mira ndodhin me urdhërin e Tij, dëshirën, kënaqësinë, diturinë dhe fuqinë e Tij, ndërsa mëkatet të gjitha ndodhin me diturinë, lejen, caktimin dhe fuqinë e Tij, e jo me kënaqësinë e Tij e as që ka urdhëruar për diç të tillë."

12- "All-llahu i Madhëruar i ka krijuar krijesat të zhveshura nga kufri dhe imani" pastaj u ka folur; i ka urdhëruar e i ka ndaluar. Ndaj, mohoi kush mohoi All-llahun me veprën dhe mohimin e tij, ngase All-llahu i Lartësuar nuk e ndihmoi, kurse besoi kush besoi në All-llahun, me veprën, pranimin dhe bindjen e tij, ngase All-llahu e orijentoi kah e mira dhe e ndihmoi në këtë"

13- "All-llahu i Lartësuar i ka nxjerrur pasardhësit e Ademit alejhis-selam nga palca e kurrizit të tij në formë të atomit, e pastaj i ka urdhëruar me iman dhe i ka ndaluar nga kufri, e të gjithë e pohuan njëshmërinë e Tij, kështu që të gjithë janë në këtë natyrshmëri. E ai i cili mohoi pas kësaj, e ka ndërruar dhe zëvendësuar atë që ka pohuar më parë me atë që e ka mohuar (d.t.th. ka zëvendësuar imanin me kufër). E ai i cili ka besuar dhe vërtetuar, vetëm se e ka përforcuar edhe më tepër pohimin dhe është përqëndruar në te."

14- "Ai është i Cili i ka përcaktuar gjërat dhe nuk ndodhë asgjë as në dunja e as në Ahiret përveç se me dëshirën e Tij, diturinë dhe caktimin e Tij, dhe të gjitha i ka shkruar në Levhi-Mahfudh."

15- "All-llahu i Madhëruar askend nuk e ka detyruar me besim e as me mohim mirëpo të gjithë i ka krijuar të lirë, ndërsa besimi dhe mohimin janë prej veprave të robërve. Gjithashtu e di se kush mohon, në çastin kur mohon e bëhet kafir, e nëse pas kësaj beson dhe si të tillë e njeh All-llahu, atëherë e do duke mos u ndryshuar aspak dituria e Tij."

C - Thënie të imam Ebu Hanifes mbi imanin l-Ebu Hanifeja rahim-mehull-llah thotë: "Imani është vërtetim me zemër dhe pohim me gjuhë."

2- Thotë: Imani është pohim me gjuhë dhe vërtetim me zemër, ndërsa vetëm pohimi me gjuhë nuk është i mjaftueshëm."

3- Thotë Ebu Hanifeja: Imani as nuk shtohet e as nuk pakësohet."

Fjala e Ebu Hanifes se imani nuk shtohet e as nuk pakësohet dhe se imani është vetëm vërtetim me zemër dhe pohim me gjuhë, ndaj edhe nuk i ka konsideruar veprat prej imanit, është në kundërshtim me besimin e imamëve tjerë si, Malikut, Shafiut, Ahmedit, Is’kak ibën Rahavejnit, dhe të tjerëve të cilët u bashkangjiten këtyre. Prandaj mendimi i Ebu Hanifes në këtë pikë nuk është i qëlluar, mirëpo megjithatë ai është i shpërblyer për këtë. Ndërsa Ibën Abdu-1-berri në librin e tij "Tevhid" në pjesën e 9-të, faqe 247 dhe lbën Iz el-Hanefij në komentin e tij të librit "Akidetti-t-Tahavijjeh", faqe 395, përmendin se Ebu Hanifeja më vonë është tërhjekur nga kjo fjalë, e All-llahu e di më së miri.

D - Thënie të Imam Ebu Hanifes mbi sahabet

1- Ebu Hanifeja rahimehull-llah thotë: "Të gjithë sahabet i përmendim vetëm për të mirë."

2- "Nuk denoncohemi nga asnjëri prej sahabeve dhe nuk i miqësojmë disa, e të tjerët t’i mohojmë."

3- "Qëndrimi i tyre (sahabeve) me Pejgamberin alejhi ve sel-lem, qoftë edhe vetëm një orë është më i vlefshëm se të gjitha veprat tona që i bëjmë gjatë tërë jetës sonë, sado që të kemi jetë të gjatë."

4- "Pohojmë se më i vlefshmi i këtij ummeti pas Pejgamberit sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem është Ebu Bekr Es-Siddiku, pastaj Umeri, pastaj Uthmani, pastaj Aliu, All-llahu qoftë i kënaqur me të gjithë."

5- "Njeriu më me vlerë pas Pejgamberit sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem është Ebu Bekri, pastaj Umeri; pastaj Uthmani, pastaj Aliu, kurse sahabet e tjerë të Pejgamberit sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem vetëm për të mirë i përmendim."

E - Ndalimi nga apologjetika dhe kundërshtimet në fe

1- Imam Ebu Hanifeja rahimehull-llah thotë: "Pasuesit e epshit në Basra janë të shumtë, e kam vizituar Basrën më tepër se njëzet herë dhe kam qëndruar në këtë qytet një vjet apo më tepër, e tërë këtë duke menduar se apologjetika është prej shkencave më të rëndësishme."

2.-Thotë: "Me apolegjetikë u mirrja derisa u dallova prej tjerëve sa që tregonin kah unë me gisht. Një ditë prej ditëve, ishim ulur pranë (hallkës) rrethit të diturisë së Hammad ibën Ebi Sulejmanit, më erdhi një grua dhe më pyeti: Një burrë ka një robëreshë dhe do që ta shkurorëzojë për një vjet, sa herë duhet t’i thotë: ti je e lëshuar? Nuk dija se çka t’i përgjigjem, e i thashë shko dhe pyete Hammadin e pastaj ktheu dhë më trego se çfarë t’u përgjigjë. Kyr u kthye e më tregoi se çka iu kishte përgjigjur, thashë: Nuk kam nevojë për apologjetikë, i mora nallanet dhe shkova e u ula te Hammadi"

3- "E mallkoftë All-llahu Amr Ibën Ubejdin, ngase ai është i pari i cili u hapi njerëzve rrugën e apologjetikës, e cila nuk u bën dobi në asgjë" Njëherë e ka pyetur një njeri: "Ç’thua për atë që kanë shikuar njerëzit në apologjetikë, si p.sh. termet "El-Ared" egzistenca që ka nevojë për vend, "El-Xhsim" materie, etj.?" i është përgjigjur: "Thënie dhe supozime të filozofëve, përmbaju gjurmëve të selefit dhe largohu nga çdo e shpikur ngase çdo e shpikur është bid’at."

4- Hammadi, biri i Ebu Hanifes rahimehull-llah thotë: "Ka herë një ditë tek unë babai im - Ebu Hanifeja- e tek une ishin disa shokë me të cilët duke polemizuar për disa çështje kemi zërin, e pasiqë ndëgjova hapët e tij dola që ta pres. Më tha: "O Hammad, kush është te ty?" i thash: "Filani dhe filani, ja përmena me emër ata që ishin tek unë. Më tha: „Për çfarë po bisedoni?" i thashë: "Për këtë dhe për këtë" Më tha:" Lere apologjetikën. "U habita, ngase nuk e njoh babain prej atyre të cilët urdhërojnë për diç, pastaj ndalojnë nga ato, e i thashë: "O babai im, a nuk më urdhëroje me këtë më parë?" Më tha: "Po biri im, po sot po ë ndalojë nga kjo." E pyeta: "E përse o babai im?" Më tha: "Këta të cilët po i sheh sod që polemizojnë dhe kundërshtohen në çështjetet e apologjetikës kanë qenë të një fjale dhe një feje derisa nuk i përqau shejtani dhe futi në mes tyre armiqësi dhe kundërshtime."

5- Ebu Hanifeja rahimehull-llah një ditë i tha Ebu Jusufit: "Ke kujdes dhe mos u fol njerëzve të thjeshtë mbi bazat e fesë nëpërmjet apoplogjetikës ngase ata të pasojnë dhe proekupohen me këtë."

Këto ishin disa fjalë të mbledhura nga Imam Ebu Hanifeja- All-llahu e mëshiroftë- të cilat tegojnë besimin e tij dhe qëndrimin e tij ndaj filozofisë dhe atyre që mirren me te.

Mendimi i Ebu Hanifes mbi “Dorën, Fytyrën dhe Veten”

e Allahut!Imam Alij bin Alij bin Muhamed bin Ebil-‘Izz ed-Dimeshkij el-Hanefij

(Allahu e mëshiroftë!)

Burimi: “Sherh Akidetit-Tahauijeh”, faqe 333-334

Ebu Hanife (Allahu qoftë i kënaqur me të!) thotë në “El-fikhul-Ekber”: “Allahu ka Dorë, Fytyrë dhe Vetvete, ashtu siç i ka përmendur Allahut Te’ala këto në Kuran. Ai i ka Cilësitë pa pyetur “Si janë ato!” Pra, nuk mund të themi se, “Dora e Allahut” e përmendur në Kuran, ka për qëllim Fuqinë dhe Mirësinë e Tij, sepse kjo përgënjeshtron Cilësinë e Tij.”[1]

Kjo çfarë thotë Imam Ebu Hanife (Allahu qoftë i kënaqur me të!), bazohet në provat e padiskutueshme. Thotë Allahu Te’ala:

بيدي خلقت لما تسجد أن منعك ما

“…ç’të pengoi ty që të mos përuleshe në sexhde para atij që e kam krijuar Vetë me dy duart e Mia?” 38:75

Dhe thotë Allahu:

ماوات القيامة يوم قبضته جميعا واألرض بيمينه مطويات والس

“Në Ditën e Kiametit, e tërë Toka do të jetë në grushtin e Tij, ndërsa qiejt do të mbështillen nën të djathtën e Tij.” 39:67

Dhe thotë Allahu:

واإلكرام الجالل ذو ربك وجه ويبقى

“e do të mbetet vetëm Fytyra e Zotit Tënd, plot Madhëri dhe Nderim.” 55:27

Dhe thotë Allahu:

نفسك في ما أعلم وال نفسي في ما تعلم

“Ti e di çfarë ka në veten time, po unë nuk e di çfarë ka në Veten Tënde.” 5:116

Ndërsa, në hadithin e gjatë të transmetuar nga Enesi radijallahu anhu i cili flet në lidhje me ndërmjetësimin; atëherë kur njerëzit i shkojnë Ademit alejhis-selam dhe i thonë: “Allahu të ka krijuar me dorën e Tij, i ka obliguar engjëjt që të të bëjnë sexhde dhe të ka mësuar emrat e të gjitha gjërave…”[2]. Ky hadith, nuk lejon në asnjë mënyrë që të thuhet se për qëllim është fuqia, kur dihet se në ajetin e mëhershëm janë përmendur “dy duart” e Allahut. Edhe po të pranonte këtë interpretim, atëherë kjo do ta lejonte Iblisin që të thotë: “Edhe mua më ke krijuar me fuqinë Tënde, prandaj Ademi nuk ka mirësi ndaj meje.” Prandaj, themi se, me gjithë kufrin e tij, Iblisi e njihte Allahun më mirë sesa Xhehmitë!

[1] “El-Fikhul-Ekber” me “Komentimin e Imam el-Kariu” 36-37.

Kush e braktis shpjegimin e Profetit për shpjegimin e Ebu

Hanifes?

Imam Uthman bin Said ed-Darimi (vdiq. 280) 

Burimi: Nakdhu Uthman bin Said ala el-Marisi el-Xhehmi el-Anid, fq. 36-39

Kundërshtuesi ka thënë:

”‘Umer bin Hamad bin Ebi Hanife transmetoi nga babai i tij, i cili tranmeton nga babai i tij Ebu Hanife i cili tha:

”Banorët e Xhenetit do ta shohin Allahun ashtu sikurse Ai dëshiron që ata të shohin Atë.”

Pra kjo shpjegon se është e mundur që të gjitha hadithet që kanë të bëjnë me cilësitë e Allahut të kuptohen sipas atyre që thonë se shikimet nuk e kapin Atë.”

Dmth kështu mendon el-Marisi dhe ata që janë si ai.

Është e çuditshme me këtë injorant se si i dërguari i Allahut salAllahu alejhi ue selem ia shpjegoi shikimin e Allahut në mënyrë të qartë këtij, e ky pastaj thotë:

”Nëse është siç ka thënë Ebu Hanife, ne besojmë në Allahun.”

Sikur të kishe thënë se ne besojmë në fjalët dhe shpjegimin e të dërguarit të Allahut salAllahu alejhi ue selem, do të kishte qenë më mirë se sa të thoshe se beson në shpjegimin e Ebu Hanifes. Ai vetë nuk e di nëse Ebu Hanife ka thënë kështu apo jo. A u ka lënë hapësirë profeti salAllahu alejhi ue selem Ebu Hanifes, Marisit dhe tjerëve shtrembërues të interpretojnë shtrembët shikimin në Allahun, kur shpjegimi i tij është transmetuar me zinxhirë transmetimi që janë më të saktë se sa zinxhiri i Umer bin Hamad bin Ebi Hanifes? Ismail bin Ebi Khalid raportoi nga Kais bin Ebi Hazim, nga Xherir bin Abdilah nga profeti salAllahu alejhi ue selem i cili ka thënë:

”Ju do ta shihni Zotin tuaj siç e shihni hënën; ju nuk do të përjetoni ndonjë vështirësi në këtë.” 1

Disa sahabë e kanë transmetuar këtë hadith.

Si mund të thuash se është e mundur të jetë siç ka thënë Ebu Hanife dhe e pamundur që të jetë sikurse e shpjegoi i dërguari i Allahut salAllahu alejhi ue selem? I dërguari i Allahut salAllahu alejhi ue selem nuk tha:

”Banorët e Xhenetit do ta shohin Allahun ashtu sikurse Ai dëshiron që ata të shohin Atë.”

Pra, kjo është transmetuar nga Ebu Hanife, në qoftë se ai ka thënë kështu. Ai salAllahu alejhi ue selem ka thënë:

”Ju do ta shihni Zotin tuaj siç e shihni hënën; ju nuk do të përjetoni ndonjë vështirësi në këtë.”

Shpjegimi është në këtë mënyrë i lidhur me hadith. Kush është ai që detyron njerëzit për të miratuar fjalët e pa qarta të Ebu Hanifes – në qoftë se ai ka thënë kështu – dhe të lënë shpjegimin e theksuar të Dërguarit të Allahu? Kjo nuk është asgjë tjetër përveçse një padrejtësi e madhe dhe një çoroditje e rëndë.

______________________________________________

1 Bukhari (7437).

Argumentoni devijimet tona ju …

Çfarë është Selefizmi?

“Shkaku i mosmarrëveshjeve që ndodhin midis thirrësave është mosmarrëveshja në metodologjitë (që ndjekin ata). Dhe sikur

thirrësat – Allahu i udhëzoftë ata që të gjithë e u dhëntë sukses – të ecnin në një metodologji të vetme, dhe ajo është metodologjia e të Dërguarit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), ajo të cilën ka ndjekur i Dërguari (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe Shokët e tij, atëherë

këto mosmarrëveshje nuk do të kishin ndodhur. Andaj, është obligim për të gjithë thirrësat që të kenë një metodologji të vetme – të bazuar në Librin e Allahut dhe Sunetin e të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) – dhe që thirrja e tyre të jetë për hir

të Allahut dhe që fjala e Allahut të jetë më e larta. Thirrja e tyre nuk duhet të jetë për hir të tekave, ngritjes së individëve dhe

grupimeve, por thirrja e tyre duhet të jetë e sinqertë për Fytyrën e Allahut, që fjala e Allahut të jetë më e larta, që të pasohet i

Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe të ndihmohet Feja e tij. Dhe kështu të gjitha mosmarrëveshjet do të marrin

fund.” [Shejkh Salih el-Feuzan: el-Ixhabetul-Muhimmeh fil-Meshakil-Mulimmeh, fq. 221-222]

 

 

Imam Albani paralajmëron Selefitë.

Imam Muhamed Nasirudin el-Albani (Rahimullah)

Burimi: Silsilat-ul-Huda uen-Nur (930)

Data e fetvas: 9/4-1417 ose 24/8-1996

 

Ajo prej së cilës unë kam frikë është, se nëse ne do të futemi në diçka prej së cilës nuk do të kemi mundësi të dalim, do të na godas edhe ne ajo që i ka goditur dhe të tjerët përveç nesh, të cilët nuk kanë metodologjinë tonë apo të tjerë të cilët e kanë pasur metodologjinë tonë dhe më pas e braktisën atë, filluan të mbledhin sa më shumë njerëz, të formojnë organizata dhe gjëra të tjera.

Këto gjëra me të cilat ata u morën, i larguan ata nga qëllimi kryesor për të cilin janë krijuar njerëzit. Pra, u larguan nga qëllimi kryesor për shkak të së cilit janë krijuar dhe për të cilin u urdhëruan që ta realizojnë, si fjala e Zotit tonë të Lartësuar.

الله إال إله ال أنه فاعلم

“Dije se nuk ka të Adhuruar tjetër i cili e meriton adhurimin me të drejtë përveç Allahut.”

Them: Gjëja prej së cilës kam frikë është, se do të na godasë edhe ne ajo që i ka goditur edhe të tjerët përveç nesh. Për këtë shkak ne themi:

األبصار أولي يا فاعتبروا

“Kështuqë, merrni mësim nga kjo, o ju largpamës.”

Unë them se gjithësecili prej nesh, në këto rrethana të vështira dhe të mjerueshme, është i obliguar që të thërras në fenë e Allahut të Lartësuar, gjithësecili sipas mundësive të tij. Mund të ndodh që një njeri nuk ka mundësi vetëmse të mësoi veten e tij, nëse ai e vepron këtë, Allahu nuk e ngarkon askë përtej mundësive që ai mund të bëjë. Kjo është ajo me të cilën obligohet ai.

Ose ka mundësi vetëm që të mësoi gruan e tij dhe më pas ai e mëson atë, në këtë rast ai ka vepruar atë për të cilën ai obligohet.

Ose… ose… dhe shembujt janë të shumtë, mesimi i fëmijëve, mësimi i nipërve dhe mbesave, mësimi i komshive, komshiu i afërt apo edhe ai që është larg etj.

Ata kanë pasuar, shembullin e gurit i cili hidhet në ujë jo të rrjedhshëm, nga i cili formohen rrathët (në ujë), më pas rrethi i dytë, i treti. Porse këto rrathë formohen shpejt. Ndërsa rrathët tanë kërkojnë shumë kohë të gjatë dhe shumë vite që të formohet rrethi i parë, i dyti derisa të vij rrethi i madh, pas së cilës nuk ka më ndonjë rreth.

Këtë na e ka thënë edhe Zoti i jonë i Lartësuar në fjalën e Tij:

كله الدين على ليظهره الحق ودين بالهدى رسوله أرسل الذي هو

“(Allahu) është Ai që e ka çuar të Dërguarin e Tij me udhërrëfimin (Kuranin) dhe fenë e vërtetë, për ta lartësuar atë mbi të gjitha

fetë.“

Ndërsa sot, nuk mbizotëron feja Islame mbi të gjitha fetë e tjera, porse ajo që është e mundur sot, është që të përhapet Akidja Selefije dhe më e pakta, në disa individë të cilët i quajti i Dërguari alejhi-selam “të huajt”, të huajt. “Të cilët janë të pakët dhe të drejtë në mesin e shumë njerëzve. Ata të cilët i kundërshtojnë janë më të shumtë se ata që i pasojnë. Ata janë ata të cilët e rregullojnë atë që njerëzit e kanë prishur.”

 

 

 

Shpjegimi i Selefizmit nga Shejkhul-Albani

Autor: Shejkh Muhamed Nasirud-Din el-Albani (rahimehullah)Burimi: Shkëputur nga revista el-Esale, çështja n. 9

Pyetje: Pse të përdorim emrin Selefij? A është kjo një thirrje për t’u anëtarësuar në ndonjë parti, grup apo medh’heb? Apo ai është një sekt i ri në Islam?

Përgjigje nga Shejkhul-Albani: Në të vërtetë, fjala Selef është mjaft e njohur në gjuhën Arabe dhe poashtu në terminologjinë Fetare. Por ajo që na intereson tani është shtjellimi i saj në këndvështrimin fetar. Kështu, është transmetuar saktësisht se Pejgamberi (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) gjatë sëmundjes nga e cila vdiq, i ka thanë Fatimes (radij-Allahu ‘anha):

“... kije frikë Allahun dhe bëj durim. Dhe unë jam Selefi më i mirë për ty.” [1]

Për më tepër, dijetarët e kanë përdorur fjalën Selef shumë herë, sa që zor se mund të numërohet. Neve na mjafton një shembull, që është fjala që kanë përdorur ata në luftën e tyre kundër bidateve:

“Çdo e mirë gjendet në ndjekjen e Selefëve (të Parëve),kurse çdo e keqe gjendet në bidatet e Khalefëve (të

Mëvonshmëve).”

Megjithatë, janë disa që pretendojnë se kanë dije, të cilët e mohojnë këtë cilësim kinse nuk paska bazë për të! Dhe ata thonë: “Nuk i lejohet Muslimanit që të thotë, “Unë jam Selefij”. Pra, është njësoj sikur ai po thotë se nuk i lejohet Muslimanit që të thotë, “Unë ndjek të Parët e Mirë (es-Selefus-Salih) në Akijden, ibadetin dhe metodologjinë që kanë qenë ata! Nuk ka dyshim se një refuzim i tillë - nëse ata kanë për qëllim këtë - kjo do të thotë në mënyrë të pashmangshme se ai po e distancon veten e tij nga Islami i saktë në të cilin kanë qenë të Parët e Mirë, në krye të të cilëve qëndronte Pejgamberi (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), sikurse tregohet në hadithin muteuatir që gjendet tek dy Sahihët dhe në librat e tjerë, se ai (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka thënë: 

“Njerëzit më të mirë janë ata të brezit tim, pastaj ata që vijnë pas tyre, pastaj ata që vijnë pas tyre.”

Kështu që nuk i lejohet Muslimanit që ta distancojë veten e tij nga cilësimi me të Parët e Mirë, ndërsa nëse ai do të distancohej nga çdo cilësim tjetër, dijetarët nuk do të mund ta cilësonin atë me kufër apo me ndonjë gjynah.

Kurse ai që e mohon këtë emër për veten e tij, a nuk keni për ta parë atë që cilësohet me një nga këto medh’hebet?! Qoftë ky medh’heb që ka të bëjë me Akijden ose me Fik’hun? Kështu, ai ose është Esh’ari ose është Maturidi. Ose ndoshta ai është prej Ehlul-Hadithit, ose Hanefi, ose Shafi’i, ose Maliki ose Hanbeli ose çfarëdoqoftë tjetër që hyn në titullin e “Ehlus-Sunneh uel-Xhema’ah” (Pasuesit e Sunetit dhe Xhematit). Por pavarsisht kësaj, ai që cilësohet me medh’hebin Esh’ari apo me një nga katër medh’hebet (e fik’hut), ai në fakt cilësohet me individë që nuk janë të pagabueshëm - padyshim - megjithëse mes tyre ka patur dijetarë që kanë qenë të saktë (në fetvatë e tyre). Do të doja të dija përse ai nuk i refuzon të tilla cilësime me individë që nuk janë të pagabueshëm?

Ndërsa ai që e cilëson veten e tij me të Parët e Mirë (es-Selefus-Salih), atëherë me të vërtetë ai e cilëson veten e tij me pagabueshmërinë (‘ismeh) në kuptimin e përgjithshëm të fjalës. Pejgamberi (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka përmendur se një nga shenjat e Grupit të Shpëtuar (el-Firkatun-Naxhi’e) është se ata kapen fort pas rrugës së të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe rrugës së Shokëve të tij. Dhe kushdo që kapet fort pas rrugës së tyre, atëherë nuk ka dyshim se ai është në udhëzimin e Zotit të tij.

Dhe përveç kësaj,ai është një cilësim që i sjell nder atij që cilësohet me të dhe ia bën të lehtë atij rrugën e Grupit të Shpëtuar. Dhe kjo nuk zbatohet tek asnjë prej atyre që cilësohen me diçka tjetër, ngase ata nuk mund të shpëtojnë dot nga dy gjëra. Ose ai është cilësim me një individ të caktuar që nuk është i pagabueshëm, ose është cilësim me një grup njerëzish që ndjekin menhexhin (metodologjinë) e këtij individi që nuk është i pagabueshëm. Pra, nga të dyja anët nuk ka pagabueshmëri (në cilësimet e tyre). Por ndryshe nga këto është pagabueshmëria (në tërësi) e Shokëve të Pejgamberit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem). Dhe kjo është ajo që ne jemi urdhëruar që të kapemi fort, pra është Suneti i tij dhe Suneti i Sahabëve mbas tij.

Dhe ne duhet të këmbëngulim dhe të theksojmë fuqishëm se kuptimi i Librit të Allahut dhe Sunetit të të Dërguarit të Tij (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) duhet të jetë në përputhje me menhexhin (metodologjinë) e Sahabëve të

tij (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), në mënyrë që ne të jemi tek e pagabueshmja, që të mos anojmë djathtas apo majtas, ose që të mos devijojmë me ndonjë kuptim që buron vetëm nga vetet tona, për të cilin nuk gjen argument as në Librin e Allahut dhe as në Sunetin e të Dërguarit të Tij (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem).

Për më tepër, përse është e pamjaftueshme për ne që të cilësohemi (vetëm) me Kur'anin dhe Sunetin? Arsyeja kthehet tek dy çështje: çështja e parë ka të bëjë metekstet fetare, kurse çështja e dytë ka të bëjë me ekzistencën e grupeve të shumta Islamike.

Për sa i përket arsyes së parë, ne gjejmë në tekstet fetare një urdhër për t’iu bindur diçkaje tjetër që lidhet me Kur'anin dhe Sunetin, siç gjendet në thënien e Allahut:

سول وأطيعوا الله أطيعوا آمنوا الذين أيها يا منكم األمر وأولي الر  

“O ju që keni besuar! Bindjuni Allahut dhe bindjuni të Dërguarit dhe atyre që janë në drejtimin dhe udhëheqjen tuaj.” [en-Nisa, 59]

Pra, nëse do të ishte dikush që udhëheq, të cilit Muslimanët i kishin dhënë besën, atëherë do të ishte obligim për ta që t’i bindeshin atij ashtu siç do të ishte obligim që t’u bindeshin Kur'anit dhe Sunetit. Edhe nëse ai apo ata që janë me të bëjnë gjynahe, prapëseprapë do të jetë obligim që t’i bindesh atij me qëllim që të largosh dëmin e mospajtimit në mendime. Por kjo duke qenë në përputhje me kushtin e mirënjohur: “Nuk ka bindje ndaj krijesës duke mos iu bindur Krijuesit.” [2]

Dhe Allahu i Lartësuar thotë:

سول يشاقق ومن ما نوله المؤمنين سبيل غير ويتبع الهدى له تبين ما بعد من الر )١١٥ (مصيرا وساءت جهنم ونصله تولى

“Dhe kushdo që kundërshton të Dërguarin pasi që i erdhi udhëzimi dhe ndjek rrugë tjetër veç rrugës së Besimtarëve, Ne do ta lëmë atë në rrugën të cilën e ka zgjedhur dhe do ta hedhim në Xhehenem – e

sa përfundim i keq.” [en-Nisa, 115]

Vërtet, Allahu ‘Azze ue Xhel është i pastër dhe larg nga çdo e e metë apo mangësi. Dhe nuk ka asnjë hije dyshimi se fakti që Ai përmend këtu “Rrugën e Besimtarëve” është vetëm për një urtësi dhe dobi të

jashtëzakonshme e gjithëpërfshirëse. Pra, aty tregohet një obligim i rëndësishëm: se ndjekja që i bëjmë Librit të Allahut dhe Sunetit të të Dërguarit të Tij (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) duhet të jetë në përputhje me rrugën që ndoqën Muslimanët e parë. Dhe ata janë Shokët e të Dërguarit të Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), pastaj ata që erdhën pas tyre, pastaj ata që erdhën pas tyre. Dhe këtu thërret dhe fton Da’ueti Selefij. Dhe pikërisht ky është prioriteti kryesor në hedhjen e themeleve të Da’uetit dhe Menhexhit të Selefij në proçesin e edukimit.

Me të vërtetë, Da’ueti Selefij në realitet e bashkon Umetin, ndërsa çdo thirrje tjetër shkakton vetëm ndarjen e Umetit. Allahu ‘Azze ue Xhel thotë:

 

ادقين مع وكونوا الله اتقوا آمنوا الذين أيها يا )١١٩ (الص

“O ju që besoni! Frikësojuni Allahut dhe bëhuni me ata që janë të sinqertë (në fjalë dhe në vepra)!” [et-Teube, 119]

Kështu që, kushdo që bën dallim midis Kur'anit dhe Sunetit nga njëra anë dhe Selefus-Salih nga ana tjetër, atëherë ai nuk mund të jetë kurrë i sinqertë.

Kurse për sa i përket arsyes së dytë: grupet dhe partitë e sotme nuk i kthehen aspak ndjekjes së “Rrugës së Besimtarëve” që është përmendur në ajet. Janë edhe disa hadithe që e konfirmojnë dhe e mbështesin më tej ajetin, siç është hadithi i shtatëdhjetë e tri sekteve. Të gjitha ato do të jenë në zjarr përveç njërit. I Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) i përshkroi ata si: “Ai (grup) që ndjek rrugën ku jam unë dhe shokët e mi sot.” [3]

Ky hadith i ngjan ajetit ku përmenet “Rruga e Besimtarëve”. Gjithashtu, është edhe hadithi i el-‘Irbad Ibn Sarije (radij-Allahu ‘anhu), ku ai (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) ka thënë: “Mbahuni fort pas Sunetit tim dhe Sunetit të Khalifëve të udhëzuar mbas meje.” [4] Kështu që, paskemi dy Sunete: Suneti i të Dërguarit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe Suneti i Khalifëve të drejtë.

Prandaj, nuk ka dyshim se ne - të cilët kemi ardhur më mbas - duhet të kthehemi tek Kur'ani, Suneti dhe “Rruga e Besimtarëve”. Dhe neve nuk na lejohet që të themi: Ne mund ta kuptojmë Kur'anin dhe Sunetin vetë, pa u kthyer në rrugën në të cilën kanë qenë Selefus-Salih (të Parët e Mirë).”

Dhe duhet të ketë një cilësim në këtë kohë që të bëjë dallimin dhe të jetë i detajuar. Prandaj, nuk mjafton që ne të themi vetëm, “Unë jam Musliman!” ose “Medh’hebi im është Islami!” sepse çdo sekt e thotë atë! Rafiditë, Ibaditë, Kadijanitë si dhe mjaft sekte të tjera!! Atëherë çfarë të dallon ty nga ato sekte?

Edhe sikur ti të thoje, “Unë jam Musliman i kapur pas Kur'anit dhe Sunetit”, kjo poashtu nuk do të mjaftonte, për arsye se anëtarët e këtyre sekteve - të Esh’arive, Maturidive dhe Hizbive - ata që të gjithë pretendojnë se ndjekin këto burime poashtu. Kështu që, nuk ka dyshim se cilësimi i qartë, i dallueshëm dhe vendimtar është që të thuash, “Unë jam Musliman i kapur pas Kur'anit dhe Sunetit dhe pas Menhexhit të Selefus-Salih.” Dhe kjo mund të thuhet më shkurtimisht duke thënë: “Unë jam Selefij.” Dhe në bazë të kësaj, e vërteta e pamohueshme është që nuk mjafton që të mbështetesh tek Kur'ani dhe Suneti pa Menhexhin e Selefëve, sepse ai (Menhexhi Selefij) i shpjegon këto të dyja në kuptim dhe në ide, në dije dhe në vepra, në da’ue dhe në xhihad.

Dhe ne e dimë se ata (Sahabët) Allahu qoftë i kënaqur me ta, nuk kapeshin me fanatizëm pas një medh’hebi specifik apo pas një individi të caktuar. Nuk kishte mes tyre ndonjë që të ishte Bekrij (ndjekës i Ebu Bekrit) apo ‘Umerij (ndjekës i ‘Umerit) apo ‘Uthmanij (ndjekës i ‘Uthmanit) apo ‘Aleuij (ndjekës i ‘Aliut). Por, nëse ndonjëri prej tyre e kishte më të lehtë që të pyeste Ebu Bekrin apo ‘Umerin apo Ebu Hurejrën, ai pyeste njërin prej tyre. Kjo për arsye se ata besonin se përkushtimi i plotë e i pakushtëzuar ishte i ndaluar, me përjashtim të një njeriu të vetëm. Dhe me të vërtetë ai ishte i Dërguari i Allahut (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem), ai që nuk fliste nga epshet e tij, por vetëm shpallje që i zbriste atij.

Dhe nëse do të uleshim përpara atyre që na kritikojnë - për hir të argumentit - që ne të quhemi vetëm ‘Muslimanë’ pa i cilësuar vetet tona me Selefët, ndonëse ky është një cilësim i nderuar dhe i saktë, atëherë a do hiqnin dorë ata nga emërtimi i veteve të tyre me emrat e partive apo medh’hebeve apo rrugëve të tyre, duke u mbështetur në faktin që ato emra as nuk kanë ardhur në Fe dhe as nuk janë të sakta?

“Dhe ky kundërshtim që kemi mjafton për ne të dy,dhe secili nxjerr ç’ka përbrenda e ta plas mu në sy.”

Allahu është Ai që të udhëzon në Rrugën e Drejtë. I pastër nga çdo e metë është Ai, prej të Cilit në kërkojmë ndihmë.

Fundnota:

[1] - Transmetuar nga Muslimi (n. 2450).

[2] - Shiko Silsiletul-Ehadithus-Sahiha, (n. 179).

[3] - Shiko Silsiletul-Ehadithus-Sahiha (n. 203 dhe 1492).

[4] - Shiko Iruaul-Galijl (n. 2455).

 

 

Selefizmi

Çfarë është thirrja ‘Selefije’? 

Thirrja “Selefije” është thirrja e Kur'anit dhe Sunetit, e pastër dhe e kulluar nga çdo shtesë, mangësim apo ndryshim. Ajo është rruga e tri brezave të parë të Muslimanëve; ajo është thirrja për në Fenë e Allahut ashtu siç e kuptuan dhe e praktikuan këto tri breza të arta. Prandaj i Dërguari i Allahut  - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem - ka thënë:

“Njerëzit më të mirë janë ata të brezit tim, pastaj ata që vijnë pas tyre, dhe pastaj ata që vijnë pas tyre.” [Transmetuar nga Bukhari

dhe Muslimi]

 

Kush janë ‘Selefët’ dhe kush janë ‘Selefijtë’ ?

 

“Selefët” janë njerëzit e devotshëm të brezave të parë të Muslimanëve. Ky titull i referohet Shokëve (Sahabëve) të Pejgamberit - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem -, ndjekësve të tyre (Tabi’inëve) dhe ndjekësve që erdhën pas tyre (Etba’u Tabi’in). Vlera e tyre është theksuar nga Pejgamberi - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem -, i cili ka thënë:

“Nuk do të pushojë së ekzistuari një grup nga Umeti im, fitimtarë në të vërtetën; ata nuk do të dëmtohen nga ata që do t’i braktisin apo do t’i kundërshtojnë. Ata do të vazhdojnë në këtë gjendje derisa të

luftojnë Mesinë e rremë, Dexhalin.” [Transmetuar nga Muslimi]

Ai - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem - sqaroi se ky grup i shpëtuar do të jenë Shokët e tij - radij-Allahu ‘anhum - dhe të gjithë ata që ndjekin rrugën e tyre. Ai - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem - ka thënë:

“Umeti i im do të ndahet në 73 sekte, të gjithë do të shkojnë në Zjarr me përjashtim të njërit.” Dhe kur ai u pyet se kush është grupi i shpëtuar, ai u përgjigj: “Ata që ndjekin rrugën ku jam unë sot dhe

Sahabët e mi.” [Hadith Sahih, transmetuar nga Tirmidhiu]

Kështu që, “Selefij” është çdo njeri që ndjek me zell e me sinqeritet rrugën e Selefëve sa më shumë që të ketë mundësi.

 

 

Kush janë themelet kryesore të rrugës që ndoqën Selefët?

 

01 - Nënshtrimi vetëm ndaj Allahut në Teuhidin e Tij (në Rububijen, Uluhijen dhe Emrat e Cilësitë e Tij).

02 - Ndjekja e Rrugës së Pejgamberit - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem - në çdo aspekt të jetës.

03 - Pastrimi i shpirtit duke u bazuar në tekstet e qarta të Kur’anit dhe Sunetit.

 

Përse quhemi ‘Selefij’? 

Ne i quajmë vetet tona Selefij sepse ne duam të cilësohemi me Selefët. Ata janë njerëzit të cilët i ka përmendur Pejgamberi - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem - kur ka thënë:

“Njerëzit më të mirë janë ata të brezit tim, pastaj ata që vijnë pas tyre, dhe pastaj ata që vijnë pas tyre.” [Transmetuar nga Bukhari

dhe Muslimi].

Ky cilësim nuk është vetëm me një person apo me disa persona që ne i pasojmë verbërisht. Por ky cilësim është me të gjithë brezat e parë, për shkak se individët mund të bëjnë gabime, kurse për Muslimanët e parë në tërësi është premtuar se ata nuk kanë për t’u bashkuar kurrë në devijim, sikurse ka thënë Pejgamberi - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel’-lem -:

“Umeti im nuk ka për t’u bashkuar kurrë në devijim.” [Hadith Sahih, transmetuar nga Tirmidhiu]

 

A është përdorur më parë termi ‘Selef’ apo ‘Selefij’ nga Muslimanët e hershëm?

 

Po, ky term është përdorur edhe nga vetë Pejgamberi – sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem –, kur ai i tha Fatimes:

“Unë jam për ty një Selef i bekuar.” [Hadith Sahih, transmetuar nga Muslimi]

Gjithashtu, Ebu Hanife dhe Imam el-Euza’i i urdhëruan njerëzit që të kapen pas rrugës së Selefëve, pa përmendur këtu Imamët e tjerë. Shohim po ashtu se ky term është përdorur nga Imam Tirmidhiu, Imam Ahmed Ibn Hanbel, Imam es-Semani, Imam Darakutni, Imam Ibn Tejmije, Imam Ibn Kethir etj. Nga dijetarët e kohës së sotme që janë emërtuar me këtë titull (Selefij) janë, Shejkhul-Albani, Shejkh Ibn Baz, Shejkh Ibn ‘Uthejmin, Shejkh Salih el-Feuzan (Allahu pastë mëshirë për të gjithë ata) dhe shumë të tjerë. Kështu që, ky titull nuk është i ri dhe as nuk është shpikje e ndonjë grupi apo partie, por ai është përdorur për 1400 vjet me radhë nga disa prej Dijetarëve më të mëdhenj të Islamit.

 

 

Kush janë synimet e Thirrjes Selefije?

 

01 - Kthimi tek Kur'ani dhe Suneti i Pejgamberit - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem - në çdo aspekt të jetës dhe kuptimi i tyre (Kur'anit dhe Sunetit) sipas kuptimit të Shokëve të Pejgamberit dhe atyre që i i pasuan (Allahu qoftë i kënaqur me të gjithë ata). Të vepruarit sipas Fjalës së Allahut:

﴿ ر�ا ص�ي م� ت م� م�ا م� � م� م�� م� م� ص� ص� ت� ن� م� ى� �م� �م م� م�ا ص� �ل �م ن� م! ص�ي ص� ت" ن# �ت ا ص$ ص%ي م� م� تي م& ت' ص% (� م م( م� ى* م+ ن� �ت ا ن� �م م! �ي م م% م� م�ا ص+ ت, م- ص�! م. �ن� م�� �ا ص/ ص0 م1ا ن( م�! ١١٥م� ﴾

“Dhe kushdo që kundërshton të Dërguarin pasi që rruga e drejtë iu bë e qartë dhe ndjek rrugë tjetër në vend të rrugës së Besimtarëve,

Ne do ta mbajmë atë në rrugën të cilën ai e ka zgjedhur vet dhe pastaj do ta djegim në Xhehenem - e sa përfundim i keq!” [en-Nisa,

115]

 

Dhe Fjalës së Allahut:

اهتدوا فقد به آمنتم ما بمثل آمنوا فإن

“Kështu pra, nëse ata besojnë njësoj, ashtu siç besoni ju (d.m.th. ashtu siç beson Pejgamberi dhe Shokët e tij), atëherë ata janë të

udhëzuar (në Rrugë të Drejtë.” [el-Bekare, 137]

02 - Të pastrohet çdo gjë në jetën e Muslimanit nga shirku (të bërit shok Allahut në zotërimin, adhurimin dhe Emrat e Cilësitë e Tij) dhe të paralajmërohet kundër bidateve (risive) në besim dhe në veprat e ibadetit (adhurimit); të paralajmërohet kundër ideve të kota e të pabaza që janë importuar nga jashtë, si dhe kundër transmetimeve të shpikura që e kanë njollosur natyrën e kulluar të Islamit dhe janë bërë shkak për ndalimin e përparimit të Muslimanëve. Sikurse ka thënë Pejgamberi - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem -:

“Kjo dituri do të mbahet nga njerëzit më besnikë të çdo brezi; ata do të heqin prej saj ndryshimet që kanë bërë ata të cilët i kaluan kufijtë, pretendimet e pabaza të gënjeshtarëve dhe shpjegimet e shpikura të injorantëve.” [Hadith Sahih, transmetuar nga Ibn Adij

dhe Ibn Asakir]

Dhe duke iu bindur urdhrit të Allahut:

والعدوان اإلثم على تعاونوا وال

“Bashkëpunoni në punë të mira dhe devotshmëri dhe mos bashkëpunoni në gjynahe dhe në shkeljen e kufijve.” [el-Ma’ide, 2]

03 - Të edukohen Muslimanët me Fenë e tyre të vërtetë, duke i thirrur ata që të veprojnë sipas gjykimeve të Islamit, dhe të edukohen me moralin dhe sjelljet e Islamit, të cilat padyshim do t’u sjellin Kënaqësinë e Allahut si dhe mirëqenien dhe nderin në këtë botë, sikurse thotë Allahu:

بر بالص وتواصوا بالحق وتواصوا

“Dhe këshillojnë njëri-tjetrin për të vërtetën dhe për të qenë të duruar.” [el-Asr, 3]

Dhe Fjala e Tij:

تدرسون كنتم وبما الكتاب تعلمون كنتم بما ربانيين كونوا

“Bëhuni edukatorë (me dije dhe urtësi) sepse ju u mësoni njerëzve Librin dhe e keni studiuar atë me zell.” [Ali Imran, 79]

04 - Të ringjallet mendimi i vërtetë Islamik në dritën e Kur'anit dhe Sunetit sipas metodologjisë së Selefëve të këtij Umeti. Të shporret ndjekja e verbër e medh’hebeve dhe fanatizmi i verbër ndaj partive dhe grupeve të ndryshme që kanë pushtuar mendjet e shumë Muslimanëve dhe i kanë shkëputur ata nga vëllazëria e qartë dhe e pastër Islame, ashtu siç kërkohet nga urdhri i Allahut:

قوا تفر وال جميعا ه اللـ بحبل واعتصموا

“Kapuni të gjithë ju së bashku në Litarin e Allahut dhe mos u ndani nga njëri-tjetri...” [Ali Imran, 103]

Dhe thënia e Pejgamberit - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem -:

“Bëhuni robër adhurues të Allahut dhe vëllezër mes veti.”

05 - Të ofrohen zgjidhje të vërteta Islame për problemet aktuale dhe të bëhen përpjekje për një kthim tek mënyra e vërtetë e jetesës në Islam sipas rrugës së Pejgamberit  - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem -, duke nxjerrë një shoqëri të udhëzuar nga Shpallja, si dhe të zbatohen Ligjet e Allahut në tokë. Ky proçes fillon me tesfije (pastrim dhe korrigjim) dhe terbije (edukim), siç thotë Allahu:

ويزكيهم والحكمة الكتاب ويعلمهم

“Mësoju atyre Librin dhe Urtësinë (Sunetin) dhe pastroji.” [el-Bekare, 129]

Ndërkohë që kemi të ngulitur në mendje Fjalën e Zotit tonë drejtuar Pejgamberit të Tij - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem -:

يرجعون فإلينا ينك نتوف أو نعدهم الذي بعض نرينك ا فإم

“Edhe nëse Ne të tregojmë ty në këtë jetë ndonjë pjesë të asaj që Ne u kemi premtuar atyre, ose nëse ta marrim shpirtin para asaj,

atëherë ata përsëri tek Ne do të kthehen.” [Gafir, 77]

Gjithashtu, duke kuptuar parimin Sheriatik: “Ai që kërkon të përshpejtojë diçka përpara se të vijë koha e caktuar për të, ai do të dënohet duke qenë i privuar nga realizimi i saj.”

06 - Kjo është thirrja dhe ftesa jonë që do t’i ringjallë dhe do t’i ngrejë lart Muslimanët - me Vullnetin e Allahut - dhe do të ndihmojë në përhapjen e vazhdueshme të mesazhit Islam në çdo cep të Tokës. Ndërkohë që kemi bindje të plotë në ndihmën e Allahut dhe në faktin që Ai padyshim do t’u japë autoritet robërve të Tij të devotshëm:

وللمؤمنين ولرسوله ة العز ه وللـ

“Por nderi i përket Allahut, të Dërguarit të Tij dhe besimtarëve.” [el-Munafikun, 8]

Dhe Fjala e Tij:

﴿ م3 �ن4 ص� ت1 ن# �ت ا م5 ص� م4 �ت �م م� ص� ل� ن4 ص! ل+( �ا م�� م6 ن5 م� ص� ت7 ني �ص ل/ م8 �ت ا ص! ص9( م� ى* م+ ن� �ت ص-ا ن� �م �ن� م: م$ م� ت: م;ا ص=ي �� م ا �م ٩ن< ﴾

“Është Ai i Cili ka çuar të Dërguarin e Tij me udhëzimin dhe fenë e së vërtetës, që Ai ta bëjë atë ngadhënjyese mbi të gjitha fetë e

tjera, edhe pse Mushrikët e urrejnë atë.” [es-Saff, 9]

Kështu që, çdo thirrje që nuk mbështetet mbi këto themele dhe çdo metodologji që nuk përkon me metodologjinë e të Dërguarve (paqja qoftë mbi të gjithë ata), atëherë ato do të jenë të dështuara dhe nuk do të kenë kurrfarë dobie. Argumenti më i qartë për këtë është realiteti i atyre grupeve bashkëkohore që kanë vendosur një metodologji për vetet e tyre dhe thirrja e tyre bie në kundërshtim me metodologjinë e të Dërguarve.

ه اللـ ن م هدى بغير هواه اتبع ن مم أضل  ومن

“Dhe kush është më i humbur se sa ai i cili ndjek dëshirat e veta pa udhëzim nga Allahu?” [Kasas, 50]

﴿ ر@ا م#ا ت6 م;ا م! ص�( Aم Bت م;ا ت@ ص-ا �Cن Dن ل% م� ن� ت$ م< ت$ ﴿ ١٠٣ن0 ر,ا ت� Eن م3 �ن� Aص ت8 ن( ت� ن� �� م م;ا م3 �ن% Aم ت8 م( ت� ن< م� ميا ت� ن�+ �ا Fص ميا م8 �ت ا صHي ت� ن� ني ت, م� م�$ Iم م! ص=( �� م ا ﴾١٠٤ ﴾

“A t’ju tregojmë Ne humbësit më të mëdhenj për veprat e tyre? (Janë) ata përpjekjet e të cilëve janë harxhuar kot në jetën e dunjasë duke menduar se po përfitonin mirësi nga veprat e tyre!” [Kehf, 103-104]

Këto grupe e kanë lënë pas dore rëndësinë e Akides dhe në vend të saj ata thërrasin për korrigjimin e çështjeve që nuk janë po aq të rëndësishme sikurse Akideja. Por në të vërtetë, Teuhidi është ai që e forcon zemrën, shton diturinë dhe adhurimin e Allahut. Rrjedhimisht edhe punët e mira do të shtohen dhe atëherë Muslimanët do ta kuptojnë Fjalën e Allahut:

استخلف كما األرض في ليستخلفنهم الحات الص وعملوا منكم آمنوا الذين ه اللـ وعدذلك بعد كفر ومن بيشيئا يشركون ال يعبدونني خوفهمأمنا بعد من وليبدلنهم لهم ارتضى الذي دينهم لهم وليمكنن قبلهم من �الذين �

﴿ م3 �Kن ص� مLا �ت ا ن� ن< Mم Dص Nى �م ن;ا� H٥٥م ﴾

“Allahu u ka premtuar atyre nga mesi juaj që besojnë dhe që punojnë mirësi e drejtësi, se Ai patjetër do t’u sigurojë atyre

vazhdimësinë (e autoritetit, pushtetit) në tokë, ashtu siç ua siguroi Ai këtë atyre përpara tyre dhe se Ai do t’u sigurojë fuqinë për të

zbatuar e përmbushur fenë e tyre, atë të cilën Ai e ka zgjedhur për ta (Islamin). Dhe padyshim që Ai do t’u japë atyre në shkëmbim

siguri e ruajtje pas frikës së tyre, (me kusht) që këta besimtarë të më adhurojnë vetëm Mua dhe të mos bashkojnë gjë tjetër (në

adhurim) me Mua. Por kushdo që nuk beson pas kësaj, këta janë të pabindurit (ndaj Allahut).” [Nur, 55]

Kështu që, njeriu që ka aftësi për të kuptuar do ta shohë se adhurimi i Allahut të vetëm, besimi i saktë dhe punët e mira janë rruga drejt suksesit. Dhe ndihma kërkohet vetëm nga Allahu i Lartësuar. Ai është Zoti i Botëve.

 

 

1 Ramadan 1429 Hixhrij / 1 Shtator 2008

Përshtatur nga: Troid.org

 

 

KJO ËSHTË THIRRJA JONË!

 

Imam Muhamed Nasirudin el-Albani (Rahimullah)

Me emrin e Allahut Mëshiruesit, Mëshirëplotit! E falënderojmë Allahun, salatet dhe selamet qofshin mbi të Dërguarin e Allahut (sal Allahu te’ala alejhi ue ala as’habih).

Me të vërtetë, Allahu i Lartësuar na ka dhënë mirësinë më të madhe, e ajo është mirësia e imanit-besimit. Ndërsa, këtij umeti i ka dhënë mirësinë e ekzistencës së dijetarëve në mesin e tyre. Dijetarët, janë ata të cilët i ka nderuar Allahu me dije, që ua dhuroi me qëllim që t’ua ndriçojnë njerëzve rrugën për tek Allahu, me këtë kemi për qëllim adhurimin ndaj Allahut të Lartësuar.

Padyshim se ata janë trashëgimtarët e Profetëve. Ajo që na shtyu të vijmë në këtë vend, së pari është që të arrijmë kënaqësinë e Allahut të Madhëruar dhe lutemi që të mbetet kështu (ky qëllim i yni). Së dyti; për të kërkuar dije e cila të shpie drejt Allahut. Pasha Allahun! Këto janë momente të bukura, ku takohemi me Shejkhun tonë, dijetarin dhe mësuesin tonë të madh; Muhammed Nasirudin el-Albanin.

Në emër të kësaj lagje esh-Shuvekeh, Shejkhut tonë të nderuar i urojmë mirëseardhjen më të mirë. Gjithashtu, në emër të popullit të Mefrakut në veçanti nxënësve të dijes që ndodhen këtu, të gjithë së bashku të urojnë mirëseardhje, sepse ishin të përmalluar që të takoheshin sot me mësuesin tonë të ndershëm.

Nuk është problem, sepse të gjithë jemi të përmalluar për të dëgjuar perlat e dijes dhe urtësinë që ta ka dhënë Allahu. Pra, le të dëgjojmë prej dijes që Allahu i ka dhuruar atij, e pasi të mbarojë Shejkhu ynë atëherë edhe dyert për të pyetur do të hapen. Pyetjet duhet të jenë të shkruara sepse edhe letrat janë shpërndarë dhe janë të mjaftueshme insha-Allah. Po e përsëris edhe njëherë, momente të lumtura janë këto, duke i uruar mirëseardhjen Shejkhut tonë të nderuar.

Shejkh Albani: Mirë se ju gjejmë! Me të vërtetë falënderimet i takojnë Allahut. Atë e falënderojmë, prej Tij ndihmë dhe falje kërkojmë. Kërkojmë mbrojtje nga Allahu prej të këqijave të shpirtave tanë dhe veprave tona të liga. Kë e udhëzon Allahu, nuk ka kush që e humbë. Dhe kë e humbë Allahu nuk ka kush që e udhëzon. Dëshmoj se nuk ka Zot tjetër pos Allahut – i Vetëm dhe pa asnjë shoq. Dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i Dërguar i Tij. Fjalët më të mira janë fjalët e Allahut, udhëzimi më i mirë është udhëzimi i Muhammedit (sal Allahu alejhi ue selem), gjërat më të këqija janë ato të shpikurat, çdo gjë e shpikur është bidat, çdo bidat është lajthitje, e çdo lajthitje të shpie në Zjarr.

Falënderoj vëllanë tonë Ibrahim për fjalët dhe lëvdatat e tij. Mua nuk më mbetet asgjë tjetër vetëm që të marr shembull halifen e parë, Ebu Bekër es-Sidikun (radija Allahu anhu), i cili ishte halife i drejtë dhe i pari që erdhi pas të Dërguarit të Allahut (sal Allahu alejhi ue selem).

Megjithatë, kur dëgjonte ai dikë që e lavdëronte, – edhe pse kjo lëvdatë kushdo që të jetë i lavdëruari është e tepruar-, dhe halifja ishte me të drejtë halife i të Dërguarit të Allahut (Sal Allahu alejhi ue selem), e përsëri (kur e lavdëronte dikush) thoshte: ‘Zoti im, mos më merr në përgjegjësi për fjalët që thonë për mua, më bëj më të mirë sesa ata mendojnë, mi falë gabimet e mia të cilat ata nuk i dinë.’

Këto fjalë i thoshte Ebu Bekri, e çfarë na mbetet neve që të themi pas tij?! Andaj, duke e pasuar atë, them: ‘Zoti im, mos më merr në përgjegjësi për fjalët që thonë për mua, më bëj më të mirë sesa ata mendojnë, mi falë gabimet e mia të cilat ata nuk i dinë.’

E vërtetë është dhe të vërtetën po e them, se unë nuk jam ai i përshkruari që dëgjuat më parë, por në të vërtetë unë jam vetëm një nxënës i dijes dhe asgjë më tepër! Dhe, është obligim i çdo nxënësi të dijes që të ketë parasysh fjalën e Profetit (sal Allahu alejhi ue selem):

“Kumtoni nga unë qoftë edhe vetëm një ajet! Predikoni nga benu Israilët dhe s’ka asgjë të keqe në të. E kush gënjen për mua

qëllimisht, le ta përgatitë ulësen e tij prej zjarrit.”

Duke marrë parasysh këtë hadith Profetik dhe argumente tjera të cilat i gjejmë në Librin e Allahut dhe në Hadithet e të Dërguarit të Allahut (sal Allahu alejhi ue alejhi ue selem), mundohemi që njerëzve t’ua kumtojmë atë të cilën ndoshta nuk e dinë.

Mirëpo, kjo -mendimi i mirë i vëllezërve tanë për ne- nuk do të thotë se ne jemi bërë me të vërtetë të tillë (ashtu siç më cilësuan). Çështja nuk është kështu! Në realitet, ajo çfarë unë ndjej kur e gjykoj veten time, atëherë kur dëgjojë fjalë të tilla, e kujtoj shembullin që është shkruar në kohë të hershme dhe është i njohur, ku thuhet: “Në vendin tonë edhe bugathi (lloj korbi i vogël) bëhet shqiponjë.”

Ndoshta ndonjëri nuk e di qëllimin e këtij shembulli. Bugathi është një zog i vogël dhe i pa rëndësishëm, por që shndërrohet në shqiponjë tek njerëzit për shkak të injorancës së tyre ndaj forcës së shqiponjës dhe madhështisë së saj. Ky shembull është më se i përshtatshëm për shumë nga ata të cilët thërrasin në islam duke u mbështetur në të vërtetën ose për ata që thërrasin duke u mbështetur në gabime e lajthitje.

Por, Allahu e di më së miri se kjo tokë -për fat të keq- është zbrazur nga dijetarët. Të gjitha vendet islame i ka përfshirë kjo fatkeqësi përveç individëve të pakët, për të cilët ia vlen të thuash se filani është dijetarë. Këtë gjë e thekson edhe një hadith autentik, të cilin e transmeton imam Buhari në Sahihun e tij, hadith që transmetohet nga Abdullah bin Amër bin el-Asi (radija Allahu teala anhu) i cili thotë se: I Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) ka thënë:

“Vërtetë, Allahu nuk e largon dijen duke e larguar atë nga zemrat e dijetarëve, por e merr dijen duke marrë dijetarët (me vdekjen e

tyre) derisa të mos mbetet më ndonjë dijetarë. Atëherë njerëzit do të marrin koka injorante e do t’i pyesin, e ata do të japin fetva pa

dije; -do të humbasin vetveten dhe të tjerët.“

Kur Allahu dëshiron që ta largojë dijen nga faqja e dheut, nuk e largon atë nga gjokset e njerëzve të ditur saqë këta njerëz të ditur të ktheheshin në injorant, sikur të mos kishin ditur kurrë. Jo! Kjo nuk është prej ligjit të Allahut të Madhëruar kundrejt njerëzve të mirë, që t’ua marrë njerëzve atë dije të cilën ata e kanë arritur duke kërkuar kënaqësinë e Tij në këtë mënyrë.

Siç edhe dëgjuam fjalët e vëllait Ibrahim (Allahu e begatoftë) edhe pse shkurtimisht, se ky tubim yni është bërë për të kërkuar dije.

Allahu i Madhëruar është Gjykues i Drejtë, dhe nuk e largon dijen nga zemrat e dijetarëve të vërtetë në këtë mënyrë. Ligji i Allahut për këtë çështje ka rrjedhur mes krijesave të Tij në atë mënyrë që t’ua largojë dijen njerëzve me largimin e dijetarëve, pra me vdekjen e tyre. Ashtu siç bëri me më të mirin e

dijetarëve, Profetëve dhe të Dërguarve, Muhammedin (sal Allahu alejhi ue selem), derisa të mos mbeten më dijetarë e njerëzit të vënë në krye persona injorantë, të cilët do të pyeten dhe do të japin fetva pa dije dhe do të humbin vetveten dhe të tjerët. Nga ky fenomen nuk duhet të kuptojmë se Allahu i Madhëruar, do ta zbrazë tokën nga dijetarët aq sa të mos ketë më asnjë dijetarë që të jetë bartës i argumenteve të Allahut tek njerëzit.

Por kuptimi i drejtë i këtij hadithi është, se sa më shumë kalon koha, aq më tepër pakësohet dija derisa të mos mbetet në faqe të tokës askush që thotë: Allah, Allah. Këtë hadith e dëgjoni shpesh dhe është hadith autentik: “Nuk do të bëhet kiameti përderisa në faqe të tokës ka që thonë: Allah, Allah.“

Shumë prej atyre njerëzve që përmenden në fund të këtij hadithi që e përmendëm, se ‘Allahu e largon dijen duke marrë dijetarët derisa të mos mbetet dijetarë, dhe njerëzit të marrin koka injorante’, prej këtyre kokave janë edhe ata që e komentojnë Kur’anin dhe Sunnetin me komente të kundërta nga ato të dijetarëve. Nuk them vetëm të dijetarëve të hershëm, por gjithashtu edhe atyre të më vonshëm.

Këta lloj njerëzish argumentohen me këtë hadith: ‘Allah, Allah,’ për të treguar se lejohet, madje është e pëlqyer përmendja e Allahut vetëm me fjalën: ‘Allah, Allah’.

Të mos e gënjejë apo mashtrojë dikë kushdo qoftë ai, kur e dëgjon hadithin me interpretim të tillë. E pashë të arsyeshme që qoftë edhe kalimthi t’u përmend se ky interpretim është i pasaktë.

- Së pari: sepse sqarimi i tij është bërë në një transmetim tjetër nga i Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem).

- Dhe së dyti: sepse nëse ky interpretim do të ishte i saktë, atëherë një gjë të tillë do ta kishin praktikuar të parët tanë të mirë Allahu qoftë i kënaqur me ta!

Pra, përderisa ata nuk e kanë bërë, atëherë tregon edhe refuzimin e tyre ndaj këtij interpretimi e rrjedhimisht pasaktësinë e tij.

E si do të reagonin këta njerëz që bëjnë interpretime të tilla, kur të dëgjonin edhe transmetimin plotësues të këtij hadithi, i cili gjendet tek Imam Ahmedi në Musnedin e tij me zinxhir autentik, me këto fjalë: “Nuk do të bëhet

kiameti përderisa në tokë të ketë nga ata që thonë: nuk ka zot tjetër veç Allahut“.

Prandaj, ky është edhe qëllimi i fjalës së përsëritur Allah-Allah, në transmetimin e parë.

Ajo që duam të vëmë në dukje është fakti se bota në kohët e sotme, për fat të keq, është zbrazur nga dijetarët që dikur mbushnin këtë tokë të gjerë me dijen e tyre, dhe që e përhapnin atë në radhët e umetit islam.Gjendja e kësaj kohe është ashtu siç thuhet në një shembull: “E kur numëroheshin ishin të pakët, e sot janë bërë edhe më të pakët se të paktit”.

Shpresojmë prej Allahut të Madhëruar që të na bëjë neve prej kërkuesve të dijes, të cilët me të vërtetë pasojnë dijetarët dhe ecin ndershmërisht në rrugën e tyre. Kjo është ajo që ne shpresojmë prej Allahut të Madhëruar, që të na bëjë prej atyre që pasojnë rrugën, për të cilën Profeti (sal Allahu alejhi ue selem) ka thënë: “Kush ndjek një rrugë për të marrë dije, Allahu e ndjek me të një rrugë për ta futur në Xhennet“.

Ky hadith më jep mundësinë të flas për këtë dije, e cila përmendet shumë shpesh në Kur’an, siç është fjala e të Lartësuar:

  يعلمون الذين يستوي هل قل

 “A janë të njëjtë ata që dinë me ata që nuk dinë?!” (39:9)

Dhe fjala e Tij:

درجات العلم أوتوا والذين منكم آمنوا الذين الله يرفع

“Allahu i lartëson ata që besuan prej jush dhe (posaçërisht) ata që kanë dije, në grada të larta.” (58:11)

Cila është pra kjo dije, pasuesit dhe zotëruesit e së cilës Allahu i lavdëron?

Përgjigjen për këtë e kemi në fjalët e imam Ibën Kajim el Xheuzijeh (Allahu e mëshiroftë), nxënësi i shejkhul islam Ibën Tejmijes (Rahimullah): “Dija është: ‘ka thënë Allahu, ka thënë i Dërguari i Tij dhe ajo që kanë thënë Sahabet, dhe ajo nuk është e fshehur. Dituria nuk është kur ti

ngritë dyshime në fjalët e të Dërguarit duke marrë për bazë fjalët e ndonjë fekihu.

Shejkhul-Islam: Në asnjë mënyrë! Dije nuk është refuzimi e mohimi i Cilësive të Allahut, duke dashur për t’i ikur përngjasimit dhe përfytyrimit të Cilësive të Tij’.”

Dija, siç kuptohet prej këtyre fjalëve poetike, -e që pak i gjejmë tek poetët të shprehen në këtë mënyrë, sepse poezia e dijetarëve është ndryshe nga poezia e poetëve-. Pra, dijetari si ky ka prirje për poezi, e shohim tek thotë: 

“Dija është ajo që ka thënë Allahu” në rendin e parë,

“ka thënë i Dërguari i Allahut” në rendin e dytë, 

“kanë thënë Sahabet në rendin e tretë”.

Pikërisht për këtë pikë të fundit unë do të flas në këtë mbrëmje të bukur insha-Allah.

Fjalët e Ibën Kajimit na kujtojnë një të vërtetë shumë shumë të rëndësishme, që për shumë kohë nuk është përfillur dhe është neglizhuar nga shumica e thirrësve që veprojnë sot në emër të thirrjes në fe.

Cila është kjo e vërtetë?

Dihet mjaft mirë tek të gjithë këta thirrës, se islami mbështetet në Librin e Allahut dhe Sunnetin e të Dërguarit të Allahut (sal Allahu alejhi ue selem). Kjo është diç e vërtetë që nuk ka pikë dyshimi.

Porse kjo është e mangët (nuk mjafton)! Për këtë mangësi flet edhe Ibën Kajimi në poezinë e mëhershme të cilën e lexuam, kur përmendi se pas Kur’anit dhe Sunnetit, Sahabet. Ai tha: Dija është: ‘ka thënë Allahu, ka thënë i Dërguari i Tij dhe ajo që kanë thënë Sahabet …

Sot shumë rrallë dëgjojmë që ndonjë të përmendë bashkë me Kur’anin dhe Sunnetin edhe Sahabet! Dhe ata (Sahabet), siç e dimë të gjithë, janë koka e të parëve tanë të mirë. Për të cilët na kanë ardhur hadithe të shumta të Profetit (sal Allahu alejhi ue selem) që tregojnë për pozitën e tyre.

Në një hadith thuhet: 

“Njerëzit më të mirë janë brezi im, …

E mos thoni ashtu siç thonë shumica e thirrësve në fe: “Gjenerata më e mirë…” ngase të shprehurit e tillë nuk ka bazë në Sunnet.

Në dy sahihet (Buhari dhe Muslim) dhe libra të tjera që janë bazë e Sunnetit, të shprehurit është ashtu siç e theksuam, ku thotë:

“Njerëzit më të mirë janë brezi im, e më pas ata që vijnë pas tyre, e më pas ata që vijnë pas tyre“. 

Sahabet janë kreu i këtyre tre brezave, për të cilët është dëshmuar për mirësi. Imam Ibën Kajim el-Xheuzijeh ia ka bashkangjitur Sahabet Kuranit dhe Sunnetit. A është kjo bashkëngjitje që ai i bëri Kuranit dhe Sunnetit opinion, ixhtihad, sajim, që thjesht mund të jetë diçka e gabuar, kjo sepse çdo njeri mund të gabojë?!

Përgjigja për këtë është: ‘Jo’. Ky nuk është sajim e as ixhtihad që mund të jetë i gabuar. Por kjo, është e mbështetur në Librin e Allahut dhe në hadithin e të Dërguarit të Allahut (sal Allahu alejhi ue selem).

Përsa i përket argumentit nga Kur’ani, e kemi fjalën e Zotit tonë në Librin e Tij, ku thotë:

سول يشاقق ومن ما نوله المؤمنين سبيل غير ويتبع الهدى له تبين ما بعد من الر مصيرا وساءت جهنم ونصله تولى

“E kush i kundërvihet të Dërguarit pasi që i është bërë e qartë e vërteta dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve, Ne e lëmë në atë që ai ka zgjedhur dhe e fusim në xhehenem. Sa përfundim i keq

është ai.” (4:115)

Nuk mjaftohet Zoti ynë në këtë ajet, -dhe nëse do ta bënte do të kishte të drejtë- duke thënë: “E kush i kundërvihet të Dërguarit pasi që i është bërë e qartë e vërteta dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve, Ne e lëmë në atë që ai ka zgjedhur…

Porse tha për një arsye të madhe që ne tani po jemi duke e shpjeguar dhe qartësuar. Ai tha:

سول يشاقق ومن ما نوله المؤمنين سبيل غير ويتبع الهدى له تبين ما بعد من الر مصيرا وساءت جهنم ونصله تولى

“E kush i kundërvihet të Dërguarit pasi që i është bërë e qartë e vërteta dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve, Ne e lëmë në atë që ai ka zgjedhur dhe e fusim në xhehenem. Sa përfundim i keq

është ai.”

Ju lutem që ky ajet të ngulitet në mendjet dhe zemrat tuaja, e të mos harrohet për asnjë çast, sepse në të ndodhet e vërteta dhe e drejta ashtu siç ju po e shqiptoni. Kështu ju do të mund të shpëtoni nga të devijuarit majtas e djathtas, dhe nuk do të përziheni qoftë edhe sadopak me idetë e mendimet e ndonjërit prej grupeve që nuk janë të shpëtuara apo të themi të humbura.

Profeti (sal Allahu alejhi ue selem) thotë në një hadith të njohur, ndërsa unë po mjaftohem të përmend prej tij pjesën që na intereson këtu, dhe që është argument për ato që po themi; thotë: “… do të përçahet umeti im në shtatëdhjetë e tre grupe. Të gjitha janë në zjarr, përveç njërit prej tyre.” I thanë:” Cili është ai grup o i Dërguari i Allahut?” Ai tha: “Ai është xhemati.”

Pra, xhemati është rruga e besimtarëve.

Hadithi, edhe pse nuk është shpallje e drejtpërdrejtë nga Allahu në zemrën e Profetit (sal Allahu alejhi ue selem), kjo është edhe rezultat i ajetit të lartpërmendur;

المؤمنين سبيل غير ويتبع

“… dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve…”.

Nëse përfundimi është i tillë për atë që kundërshton të Dërguarin dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve, ai kërcënohet me zjarr. Atëherë vlen edhe e kundërta: “Kush ndjek rrugën e besimtarëve, atij i është premtuar Xhenneti pa asnjë pikë dyshimi.” E pra, i Dërguari i Allahut në përgjigje të pyetjes se cili është grupi i shpëtuar, tha: “Xhemati”, ndërsa xhemati është bashkimi i myslimanëve.

Në një transmetim tjetër të po këtij hadithi që e përforcon edhe më shumë këtë mesazh, madje ky transmetim shton edhe më tepër qartësinë e shpjegimit. Ku Profeti (sal Allahu alejhi ue selem) thotë: “ (grupi i

shpëtuar) është ai (grup) që ndodhet në rrugën time dhe të shokëve të mi.” Atëherë “dhe shokëve të mi” është rruga e besimtarëve.

Kur Ibën Kajimi tha në fjalët që i theksuam më herët: ‘…dhe (dija është çfarë) thonë Sahabet’, këtë nuk e nxorri nga diku tjetër veçse nga ajeti i lartpërmendur dhe nga ky hadith. Gjithashtu, edhe nga hadithi i njohur i Irbad bin Sarijeh (radija Allahu anhu), nga i cili prapë po mjaftohem vetëm me atë që na duhet si argument duke lënë kohë për pyetjet tuaja, ku Profeti (sal Allahu alejhi ue selem) thotë:

 “Jeni të detyruar ta pasoni Sunnetin tim, dhe Sunnetin e hulefave të drejtë e udhëzues që vijnë pas meje.”

Pra, edhe këtu kemi të njëjtën gjë si në hadithin dhe ajetin e mëparshëm.

Profeti (sal Allahu alejhi ue selem) nuk thotë vetëm: “Jeni të detyruar ta pasoni Sunnetin tim”! Por ai i shtoi Sunnetit të tij Sunnetin e hulefave të drejtë. Nga kjo mund të mësojmë – e veçanërisht në këtë kohë, ku mendimet, opinionet e medhëhebet janë të shumta, e grupet janë të ndarë e të përçarë, derisa shumë prej të rinjve myslimanë janë të hutuar se cilit grup t’i përkas.

Pra, edhe njëherë, përgjigjen e gjejmë tek ajeti dhe dy hadithet e lartpërmendura. Prandaj, pasojeni rrugën e besimtarëve. A është fjala për rrugën e besimtarëve të kësaj kohe?Përgjigja është: Jo. Fjala është për kohët e hershme, posaçërisht periudhën e parë – periudhën e Sahabeve, të parët tanë të mirë.

Vetëm ata, duhet të jenë shembull ynë për t’i pasuar. Prandaj, thirrja jonë ngrihet mbi tre shtylla: mbi Kur’anin, Sunnetin dhe pasimin e të parëve tanë të mirë. Kushdo që pretendon se pason Kur’anin dhe Sunnetin, por nuk i pason të parët e mirë dhe këtë e tregon nëpërmjet veprave e ndoshta e shpreh dhe me gojën e tij, duke thënë:

‘ata janë njerëz sikurse edhe ne që jemi njerëz’; s’ka dyshim se ky njeri është në rrugë të shtrembër dhe në humbje. Pse? Sepse ai nuk i merr parasysh këto argumente që i përmendëm më herët. A pason ai rrugën e besimtarëve? Natyrisht që jo. A ka pasuar Sahabet e të Dërguarit? Natyrisht që jo. Kë ka pasuar atëherë? Për të mos thënë dëshirat dhe tekat e veta, ai ka pasuar mendjen e vet.

Mos vallë mendja e tij është e pagabueshme? Pa dyshim që jo. Atëherë ai padyshim që gjendet në një humbje të qartë.

Unë kam bindjen se shkaku i mospajtimeve të shumta të trashëguara mes fraksioneve të dikurshme dhe mospajtimeve të lindura në ditët e sotme, qëndron tek çështja e pasimit të të parëve tanë të mirë. Shumë pretendojnë se pasojnë Kur’anin dhe Sunnetin, edhe shpesh po dëgjojmë të rinj të pavendosur që thonë:

‘O vëlla, këta thonë Kur’ani e Sunneti, edhe ata të tjerët thonë Kur’ani dhe Sunneti. Cili qenka gjykimi ndarës?’

Ne u themi: ‘Ai është Kur’ani dhe Sunneti dhe metodologjia e të parëve tanë të mirë.’

Kushdo që mbështetet në Kur’an dhe Sunnet, por pa u mbështetur në rrugën e të parëve tanë të mirë, ai në realitet nuk është mbështetur në Kur’an dhe Sunnet, por është mbështetur tek mendja, për të mos thënë në teket dhe dëshirat e tij. Unë e kam zakon që të jap disa shembuj për ta bërë sa më të qartë këtë çështje, madje kjo është bazë shumë e rëndësishme; Fjala është për: në rrugën e të parëve tanë të mirë.

Na transmetohet nga el-Faruk Omer bin Hatabi, i cili thotë: “Nëse ju polemizojnë ndjekësit e tekave dhe bidatit me Kur’an, atëherë përgjigjuni atyre me Sunnet, sepse Kur’ani përmban mundësinë e këndvështrimeve të ndryshme.”

Pse e tha Omeri këtë fjalë?

Për këtë arsye Allahu i Lartësuar thotë në Kur’an, duke iu drejtuar Profetit të Tij (sal Allahu alejhi ue selem):

ل ما للناس لتبين الذكر إليك وأنزلنا إليهم نز

“Dhe Ne ta zbritëm ty Kur’anin që t’ua shpjegosh njerëzve atë që u është zbritur atyre.”

A mundet një mysliman arab, i cili mund të jetë Sibeuejhi (njëri prej dijetarëve më të shquar të gjuhës arabe) i kohës së tij për shkak të njohjes së gjuhës arabe -të letërsisë dhe etikës së saj-, i aftë ta kuptojë Kur’anin pa pasur nevojë për mësimet e Profetit (sal Allahu alejhi ue selem)?

Përgjigja është: ‘Jo’.

 Në të kundërt fjala e Allahut:

ل ما للناس لتبين الذكر إليهم نز

“…që t’ua shpjegosh njerëzve atë që u është zbritur atyre.”

 Do të kishte qenë vetëm një tallje! Larg saj qoftë.

Atëherë kushdo që mundohet të kuptojë Kur’anin pa u mbështetur në mësimet e Profetit (sal Allahu alejhi ue selem), veçse ka humbur në një humnerë të thellë. Pastaj, a ka mundësi ky njeri që të kuptojë Kur’anin dhe Sunnetin pa pasur nevojë për udhëzimin e Sahabeve?

Përgjigja është përsëri: Jo.

Kjo sepse ata janë që na i përcollën së pari fjalët e Kur’anit, të cilin e zbriti Allahu në zemrën e Muhammedit (sal Allahu alejhi ue selem) dhe së dyti na përcollën shpjegimin e tij (sal Allahu alejhi ue selem) i cili u përmend në ajetin e mëparshëm dhe mënyrën se si ai i praktikoi mësimet e Kur’anit famëlartë.

Këtu më duhet patjetër që të ndalem pak.

Sqarimi i Profetit (sal Allahu alejhi ue selem) është tre lloje:

01 - Nëpërmjet fjalëve të tij.02 - Veprimeve të tij.03 - Aprovimit të tij.

Kush janë ata që na i transmetojnë fjalët e tij? Përgjigja është: Shokët e tij.

Kush na i transmeton veprimet e tij? Përgjigja është: Shokët e tij.

Kush na i transmeton aprovimin e tij? Përgjigja gjithashtu do të jetë: Shokët e tij.

Për këtë arsye ne nuk mund të pavarësohemi nga të kuptuarit e Kur’anit dhe Sunnetit duke u mbështetur vetëm në aftësitë tona gjuhësore. Patjetër se ne

duhet të mbështetemi në diçka tjetër. Kjo nuk do të thotë se s’kemi nevojë për gjuhën; jo! Ne jemi plotësisht të bindur se joarabët të cilët nuk e zotërojnë gjuhën arabe, kanë rënë në gabime të shumta, e veçanërisht në lidhje me këtë bazë të rëndësishme, duke mos u kthyer tek të parët tanë të mirë për të kuptuar Kur’anin dhe Sunnetin. Me këtë nuk nënkuptoj mosmbështetjen tek gjuha, kjo është e pamundur, ngase kur duam të kuptojmë fjalët e Sahabeve patjetër duhet të kuptojmë gjuhën arabe.

Ashtu siç është e domosdoshme gjuha për njohjen e Kur’anit dhe Sunnetit, po e njëjta gjë vlen edhe në këtë çështje. Ajo që duam të shpjegojmë është se sqarimi i Profetit (sal Allahu alejhi ue selem) i përmendur në ajetin e mësipërm, ndahet në tri lloje: fjalë, vepra dhe aprovim.

Po japim një shembull ose më tepër nëse është e nevojshme, për ta bërë sa më të qartë këtë lloj ndarjeje që është mjaft reale dhe plotësisht e drejtë. P.sh.: Kemi fjalën e Allahut, më të Lartit:

ارق ارقة والس أيديهما فاقطعوا والس

“Vjedhësit dhe vjedhëses ua prisni duart.” (5:38)

Shikoni tani se si nuk mund të mbështetemi vetëm tek gjuha në të komentuarit e Kur´anit.

Në pikëpamjen gjuhësore, vjedhës është kushdo që vjedh një mall nga një vend i ruajtur, çfarëdo qoftë ky mall, edhe pa ndonjë vlerë të veçantë. P.sh.: nëse dikush vjedh vezë apo ndonjë qindarkë. Nga ana gjuhësore ky quhet vjedhës.

I Lartësuari thotë:

  ارق ارقة والس أيديهما فاقطعوا والس

“Vjedhësit dhe vjedhëses ua prisni duart.”(5:38)

A i pritet dora çdo njeriu që vjedh? Përgjigja është: ‘Jo’. 

Përse? Sepse sqaruesi i cili është i ngarkuar të bëj shpjegimin, i Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) na i ka bërë të qartë se kush janë ata vjedhës të cilëve u pritet dora, duke thënë:

 “Nuk ka prerje (dore), përveçse për çerek dinari e më tepër.”

Kushdo që vjedh diçka me vlerë më të ulët sesa çereku i dinarit, edhe nëse nga ana gjuhësore quhet vjedhës, nga ana e sheriatit nuk quhet vjedhës (që meriton prerjen e dorës).

Nga këtu arrijmë në një përfundim shkencor, që shumica e nxënësve të dijes janë të pakujdesshëm ndaj saj.

Ky përfundim na tregon se nuk kemi të bëjmë vetëm me gjuhën e trashëguar arabe, por kemi edhe gjuhën e sheriatit (terminologjinë), të cilën e kemi mësuar nga Allahu. Arabët që flisnin gjuhën në të cilën zbriti Kur’ani, ishin të panjohur me këto lloj terminologjie. Kur thuhet vjedhës, nga ana gjuhësore përfshihet çdo vjedhës, por kur vjedhësi përmendet nga ana e sheriatit, nuk përfshihet çdo vjedhës por vetëm ai që vjedh çerek dinari e më tepër.

Këtu kemi një shembull praktik se ne nuk mund të jemi të jemi të pavarur në të kuptuarit e Kur’anit dhe Sunnetit, vetëm duke u mbështetur në njohjen e gjuhës arabe. Kjo është një mangësi që shumë shkrimtarë të kohëve të sotme kanë rënë në të. Ata përdorin vetëm aftësitë e tyre njohëse të gjuhës arabe në interpretimin e ajeteve Kur’anore dhe haditheve profetike.

Duke i interpretuar ato në mënyrë të devijuar, të panjohura më parë për myslimanët! Për këtë arsye, duhet të kuptojmë se thirrja e vërtetë e islamit mbështetet në tre shtylla: Kuranin, Sunnetin dhe rrugën e pasuar nga të parët tanë të mirë.

  ارق ارقة والس والس

“Vjedhësit dhe vjedhëses…”

Ky ajet nuk mund të komentohet sipas rregullave të gjuhës, por sipas gjuhës së sheriatit, e cila thotë se:

“Nuk ka prerje (dore), përveçse për çerek dinari e më tepër.”

 Në vazhdim të ajetit të sipërpërmendur, Allahu thotë:

أيديهما فاقطعوا

“ua prisni duart.”

Çfarë është dorë në aspektin gjuhësorë?

Në aspektin gjuhësorë, dorë konsiderohet nga shpatulla deri tek majat e gishtërinjve.

Në ç’masë pritet, nga këtu…?

Këtë gjë e sqaroi i Dërguari me veprimin e vet. Ne nuk kemi ndonjë hadith nga fjalët e tij që të na bën të ditur vendin e prerjes së dorës ashtu siç e kishim në atë se çfarë konsiderohet vjedhës sipas sheriatit, por kemi shpjegim duke marrë parasysh praktikën e Profetit.

Si e mësuam ne këtë zbatim në praktik?

Prej të parëve tanë të mirë, shokëve të Profetit (sal Allahu alejhi ue selem).

Ky ishte lloji i dytë, pra shpjegimi me anë të veprimeve – praktikës.

Ndërsa lloji i tretë është aprovimi i të Dërguarit (sal Allahu alejhi ue selem) për diçka që as nuk ndalohet, e as nuk qortohet për të. Ky lloj nuk është as fjalë e as vepër e tij, por është një veprim të cilin e kryen dikush tjetër, ndërsa ai (sal Allahu alejhi ue selem) ka reaguar ndaj këtij veprimi duke e aprovuar atë.

Kur ai shihte diçka heshtte dhe e aprovonte atë, kjo gjë konsiderohej themel se ajo çështje është e lejuar.

Kur ai shihte diçka dhe tërhiqte vërejtje ndaj saj – edhe nëse ajo bëhej nga ndonjëri prej Sahabeve, mirëpo vërtetohet se Profeti (sal Allahu alejhi ue selem) e ka ndaluar atë gjë, atëherë ky gjykim (ndalim) i largon të gjitha kundërthëniet e shkaktuara nga aprovimi i atij Sahabiut!

Po ua jap edhe një shembull, që ka të bëj me shkencën e hadithit.

Thotë Abdullah bin Umeri bin Hatabi (radija Allahu anhuma): “Pinim kur qëndronim në këmbë, e hanim në ecje e sipër në kohën e të Dërguarit të Allahut (sal Allahu alejhi ue selem)”.

 Në këtë hadith, Abdullahu na tregon për dy gjëra: për të pirët duke qenë në këmbë dhe për të ngrënit duke ecur, si dhe na bën të ditur se kjo ndodhte në kohën e Profetit (sal Allahu alejhi ue selem).

Cili pra është gjykimi i sheriatit për këto dy gjëra; -pra, për të pirë gjatë qëndrimit në këmbë dhe për të ngrënit duke ecur?!

Nëse zbatojmë fjalët tona të mëparshme, mund të nxjerrim gjykimin e sheriatit për këtë gjë, natyrisht duke pasur parasysh diçka: njohjen e Sunnetit të të Dërguarit të Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) – fjalët praktikën dhe aprovimin e tij.

Nëse i kthehemi Sunnetit autentik në lidhje me çështjen e parë me të cilën sprovohen shumë prej myslimanëve, për të mos thënë shumica e tyre, duke kundërshtuar fjalët e të Dërguarit të ndershëm (sal Allahu alejhi ue selem) e që është ‘të pirët në këmbë’. Sahabet kanë pirë në këmbë, kanë mbajtur flori, kanë veshur mëndafsh. Këto janë të vërteta dhe nuk mund të mohohen.

Por, a i aprovoi ato i Dërguari?

Përgjigja është: për disa gjëra tërhoqi vërejtjen e disa i aprovoi.

Ajo për të cilën tërhoqi vërejtjen u kategorizua tek të ndaluarat dhe ajo që aprovoi u klasifikua tek të lejuarat.

Tërhoqi vërejtjen nga pirja në këmbë në hadithe të shumta, gjë të cilën nuk dua të thellohem për të mos dalë nga tema e për të lënë kohë për pyetjet tuaja dhe për arsye se kjo çështje kërkon një trajtim të veçantë.

Më mjafton t’ua përmend juve një hadith autentik, të cilin e transmeton imam Muslimi në Sahihun e tij nga Enes bin Maliku (radija Allahu anhu) se ka thënë:

“E ka ndaluar i Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) të pirët në këmbë.”

Në një transmetim tjetër thuhet se:

 “I Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) e ka qortuar nga të pirët në këmbë.”

Atëherë ajo që është vepruar, siç mësojmë nga hadithi i Ibën Umerit në kohën e të Dërguarit (sal Allahu alejhi ue selem), u ndalua më vonë dhe kështu u shndërrua në çështje të anuluar përmes ndalimit të vetë të Dërguarit.

Për sa i përket pjesës së dytë të hadithit, që lidhet me të ngrënurit duke ecur, nuk na ka ardhur ndonjë ndalim nga ana e të Dërguarit të Allahut (sal Allahu alejhi ue selem).

Kështu pra, nga ky aprovim përfituam një gjykim të sheriatit. Po mjaftohem me kaq në këtë sqarim që ka të bëj me domosdoshmërinë e mbështetjes në të kuptuarit e Kur’anit dhe Sunnetit sipas të parëve tanë të mirë.

E jo që njeriu të pavarësohet në të kuptuarit e Kur’anit dhe Sunnetit vetëm në njohuritë personale të çdonjërit prej nesh, për të mos thënë në injorancën individuale.

Tani që u bë e qartë rëndësia e çështjes së të parëve tanë të mirë, duhet që të marrim disa shembuj praktikë.

Që në kohët e hershme myslimanët janë përçarë në grupacione të ndryshme, siç dini për mutezilitë, murxhitë, hauarixhët, zejditë pa përmendur shijat, rafidat etj.

Nuk ka asnjë prej këtyre grupeve sado të humbur që të jenë, që të mos bashkohen me pjesën tjetër të myslimanëve në parimin se: ne mbështetemi në Kur’an dhe Sunnet.

Asnjë prej tyre nuk thotë se nuk mbështetet në Kur’an dhe Sunnet, sepse nëse dikush do ta thoshte këtë, do të dilte tërësisht prej islamit.

Atëherë, përse gjithë kjo përçarje përderisa të gjithë pretendojnë se bazohen në Kur’an dhe Sunnet?Kjo mbështetje nuk mund ndodhë kur nuk mbështetesh edhe në shtyllën e tretë: të parët tanë të mirë; duke vënë në dukje edhe diçka tjetër. Atë se Sunneti ndryshon shumë nga Kur’ani fisnik, për vetë faktin se Kur’ani është i ruajtur dhe i tubuar përbrenda dy kapakëve të Mus’hafit, siç e dinë të gjithë.

Ndërsa Sunneti, së pari duhet thënë se është i shpërndarë nëpër qindra libra, për të mos thënë në mijëra libra, një pjesë e madhe e të cilëve vazhdojnë të jenë në një botë të panjohur, në botën e dorëshkrimeve.

Edhe librat e njohura sot përmbajnë hadithe autentike dhe të dobëta. Ata të cilët bazohen në Sunnet, qofshin nga ata që i përkasin pasuesve të Sunnetit dhe në metodologjinë e të parëve tanë të mirë, apo qofshin nga grupet e tjera, shumë prej tyre nuk e dallojnë Sunnetin autentik nga ai i dobët dhe bien në kundërshtim me Kur’anin dhe Sunnetin për shkak të mbështetjes tek hadithet e dobëta apo të shpikura.

Ajo çka dua të them është se disa prej grupeve të cilat i përmendëm, mohojnë disa të vërteta Kur’anore dhe të vërteta nga hadithet profetike. Kjo gjë ka ndodhur në kohë të hershme dhe të sotme.

Kur’ani famëlartë u tregon dhe i përgëzon besimtarët me një mirësi mjaft të madhe, të cilën do ta arrijnë ditën kur do e takojnë Allahun e Madhëruar, në Xhennet, ku Ai do tu shfaqet atyre dhe ata (besimtarët) do ta shohin Atë, siç thotë një nga dijetarët Selefij:

“Do ta shohin besimtarët Allahun pa pyetur ‘si’ dhe pa përngjasim dhe pa shëmbëllim me askënd.”

 Për këtë ekzistojnë fakte në Kur’an dhe me dhjetëra fakte në hadithet e të Dërguarit (sal Allahu alejhi ue selem). Si mundën që ta mohonin këtë mirësi disa prej sekteve të mëhershme dhe të sotme?

Kur jemi tek sektet që kanë lindur në kohët e hershme, – fjala është për Mutezilitë- ; mesa di unë, sot nuk ekziston asnjë grup në faqe të dheut që të thotë: ‘ne jemi mutezilij’, ‘ne jemi në rrugën e mutezilive’. Unë kam parë një njeri ahmak i cili deklaronte se ishte mutezili dhe mohonte disa të vërteta të fesë, sepse i ishte mbështetur në mendjen e vet.

Mutezilitë e mohuan këtë mirësi dhe thanë me mendjet e tyre të dobëta se është e pamundur të shihet Allahu i Lartësuar. Çfarë bënë? A e mohuan Kur’anin? Allahu thotë në Kur’anin famëlartë:

ناظرة ربها إلى ناضرة يومئذ وجوه

“Atë ditë do të ketë fytyra të ndriçuara, që shikojnë në Zotin e tyre..” (75:22-23)

A e mohuan këtë ajet? Jo, nëse do ta mohonin do të bënin kufër e do të dilnin nga feja. Mirëpo deri më sot pasuesit e vërtetë të Sunnetit i kanë gjykuar Mutezilitë si të devijuar. Por nuk i shohin ata jashtë islamit, sepse ata nuk e mohuan këtë ajet, por mohuan kuptimin e tij të vërtetë, kuptim të cilit i ka ardhur shpjegimi në Sunnet, siç edhe do ta sqarojmë.

Allahu i Madhëruar na bën të ditur për besimtarët që do të jenë në Xhennet duke thënë: 

ناظرة ربها إلى ناضرة يومئذ وجوه

“Atë ditë do të ketë fytyra të ndriçuara, që shikojnë në Zotin e tyre..” (75:22-23)

Ata e interpretuan dhe e shtrembëruan atë, besuan në këtë ajet në të shprehur, ndërsa e mohuan kuptimin e tij.

Dijetarët thonë se fjalët janë ndërtime kuptimore, dhe nëse besojmë vetëm aspektin e të shprehurit e mohojmë kuptimin e tyre, atëherë ky besim nuk ka vlerë dhe nuk mjafton aspak. Përse këta njerëz e mohuan këtë lloj shikimi? Sepse mendja është shumë e ngushtë që të përfytyrojë e imagjinoj –ngase njeriu është krijesë e pafuqishme- se njeriu do të jetë i aftë ta shoh Allahun pa pengesë, ashtu siç e patën kërkuar çifutët nga Musai.

Allahu tregoi paaftësinë e tyre, siç e gjejmë në tregimin më se të njohur, kur thotë:

تراني فسوف مكانه استقر فإن الجبل إلى انظر

“Shiko tek kodra! Nëse do të qëndrojë në vendin e saj, atëherë do të më shohësh.”(7:143)

Mendjet e tyre u ngushtuan dhe u detyruan të luanin me tekstin Kur’anor dhe ta ndryshonin kuptimin e tij. Pse?

Sepse besimi i tyre në gajb (fshehtë) ishte i dobët. Dhe se besimi tek mendjet e tyre ishte më i fortë se besimi në gajb për të cilën jemi urdhëruar në hyrje të sures Bekare:

بالغيب يؤمنون الذين للمتقين هدى فيه ريب ال الكتاب ذلك الم

“Elif, lam, mim. Ky është Libri në të cilin nuk ka dyshim; udhëzues për të devotshmit, -ata të cilët besojnë tek e fshehta (gajbi)…” (2:1-

2-3)

Allahu është e fshehta e fshehtësirave dhe çfarëdo që të na thotë rreth Vetvetes së Tij, nuk na mbetet tjetër veçse ta pranojmë e besojmë, për arsye se aftësitë tona perceptuese janë shumë të mangëta. Mutezilitë nuk e pranuan këtë të vërtetë, e si pasojë kundërshtuan mjaft të vërteta që kanë të bëjnë me sheriatin, prej tyre edhe fjalën e Allahut që thotë:

ناظرة ربها إلى ناضرة يومئذ وجوه

“Atë ditë do të ketë fytyra të ndriçuara, që shikojnë në Zotin e tyre..” (75:22-23)

Gjithashtu, edhe ajeti tjetër i cili mund të keqinterpretohet edhe më keq sesa ajeti i mëparshëm nga këta lloj njerëzish, fjala e Allahut që thotë:

للذين وزيادة الحسنى أحسنوا

“Atyre që bëjnë vepra të mira u takon e mira e edhe më tepër.” (10:26)

“Atyre që bëjnë vepra të mira u takon e mira…” d.m.th.: Xhenneti, “…e edhe më tepër.”, d.m.th. të shikuarit e Allahut në botën tjetër. Në këtë mënyrë ka ardhur hadithi në Sahihun e Muslimit me zinxhir autentik nga Sad bin ebi Uekas i cili ka thënë: I Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) ka thënë:

“Atyre që bëjnë vepra të mira u takon e mira- Xhenneti, e edhe më tepër – shikimi i Allahut.”

Ndërsa Mutezilitë e mohuan këtë, gjithashtu edhe Shijat të cilët janë Mutezili në çështje të besimit (akides). Ata mohuan shikimin e Allahut që tregohet shumë qartë në ajetin e parë dhe të dytë. Për më tepër, që nga i Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) janë transmetuar shumë hadithe autentike për këtë temë, saqë është e pamundur të vihet në dyshim.

Interpretimi i tyre i gabuar për Kur’anin i shtyu ata që të mohojnë hadithet e sakta të Profetit (sal Allahu alejhi ue selem)  dhe kështu nuk konsiderohen prej grupit të shpëtuar.

“Në atë, në të cilën jam unë dhe shokët e mi.” I Dërguari i Allahut ishte i besimit se besimtarët do ta shohin Zotin e tyre, siç thotë në hadithin e transmetuar tek Buhariu dhe Muslimi nga një grup shokësh të Profetit (sal Allahu alejhi ue selem) , siç janë Ebu Seid el Hudrij, Enes bin Malik, Ebu Bekër, etj.

I Dërguari i Allahut (sal Allahu alejhi ue selem) ka thënë:

“Me të vërtetë do ta shihni Zotin tuaj Ditën e Kiametit, ashtu siç e shihni hënën natën kur ajo është e plotë. Nuk do të shtyheni për ta

parë Atë.”

E pra, kuptimi është se nuk do të dyshoni në të parit e Tij, ashtu siç nuk dyshoni në të parit e hënës së plotë, ndërsa qielli është i pastër d.m.th. nuk ka re që të pengojnë për ta parë atë. Ata i mohuan këto hadithe me mendjet e tyre, e kështu as nuk iu bindën atyre e as nuk i besuan ato, për shkak të besimit të tyre të dobët.

Ky shembull është një fakt se si kanë gabuar në të kaluarën disa grupe, dhe po të njëjtën gjë po e bëjnë edhe sot e kësaj dite Hauarixhët e prej tyre grupi Ibadijeh, të cilët kohët e fundit janë bërë aktivë në thirrjen e tyre të humbur. Ata sot kanë publikime e predikime, me të cilat po ringjallin shtrembërimet e vjetra me të cilat njiheshin Hauarixhët që nga kohët e hershme, prej tyre është edhe shikimi në Allahun e Madhëruar në Xhennet.

Tani po u jap një shembull tjetër aktual: Kadjanitë; -ndoshta keni dëgjuar për ta. Këta njerëz thonë ashtu siç themi edhe ne: “Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Allahut, dhe dëshmoj se Muhammedi është rob dhe i Dërguar i Tij”, falin pesë kohët e namazit, po ashtu edhe namazin e xhumasë, kryejnë haxhin në Meke e bëjnë Umre, -por ata na kundërshtojnë neve në shumë çështje të besimit.

Prej këtyre çështjeve është edhe ajo se ata thonë se: ‘Profetësisë nuk i është mbyllur dera. Thonë se pas Muhammedit do të vinë profetë të tjerë dhe pretendojnë se njëri prej tyre ka ardhur në Kadjan, provincë e Indisë’. Kush nuk beson në këtë profet, sipas tyre është jobesimtar. Si guxojnë ta thonë një gjë të tillë kur ajeti Kur’anor është mjaft i qartë:

سول ولكن النبيين وخاتم الله ر

“… porse (Muhammedi është) i dërguari i Allahut dhe vula e profetëve.” (33:40)

Si kanë mundur ta thonë një gjë të tillë kur transmetohen kaq shumë hadithe të sakta, ku thuhet: “Nuk ka profet tjetër pas meje?” E pra, ata e interpretuan Kur’anin dhe Sunnetin duke mos e komentuar ashtu siç e komentuan të parët tanë të mirë.

Pa pasur asnjë lloj mosmarrëveshjeje gjatë historisë së tyre, myslimanët kanë qenë të një mendimi në lidhje me këtë pikë, derisa erdhi ky mashtrues i humbur me emrin Mirza Gulam Ahmed el-Kadjani, i cili pretendonte se ishte profet. Ky njeri ka një histori të gjatë por vendi nuk na i lejon të merremi me të.

Pas këtij njeriu u mashtruan shumë prej atyre që nuk kishin dije për këto të vërteta (Kur’anin, Sunnetin dhe rrugën e të parëve), të cilat janë pengesë për myslimanin për të mos devijuar djathtas e majtas, siç devijuan Kadjanitë me gënjeshtarin e madh të tyre, i cili shtirej sikur ishte profet.

Por çfarë bënë me ajetin:

سول ولكن النبيين وخاتم الله ر

“… porse (Muhammedi është) i dërguari i Allahut dhe vula e profetëve.” (33:40)

Thanë se “…vula e profetëve” nuk ka kuptimin se nuk ka profet tjetër pas tij, por kuptimi i saj është “zbukurim i profetëve”, ashtu sikurse unaza është zbukurim i gishtit, po ashtu edhe Muhammedi është zbukurim i profetëve.

Pra, ata nuk e mohuan ajetin dhe nuk thanë që këtë ajet nuk e ka zbritur Allahu në zemrën e Muhammedit, por mohuan kuptimin e tij të vërtetë. Atëherë, çfarë vlere ka besimi vetëm në shprehje pa e besuar kuptimin e tyre të vërtetë?

Nëse në këtë të vërtetë nuk ka pikë dyshimi, atëherë cila është rruga për të arritur deri tek njohja e kuptimeve të vërteta që i përkasin Kur’anit dhe Sunnetit? E njohët rrugën!

Pra, nuk duhet të mbështetemi vetëm tek njohuritë gjuhësore dhe kategoritë gramatikore të saj, e ta komentojmë Kur’anin dhe Sunnetin sipas tekeve tona, traditave, zakoneve, apo medhëhebeve e tarikateve që kemi, por siç thuhet, -dhe me këtë po e mbylli këtë fjalim: “të gjitha mirësitë vinë nga ndjekja e të parëve, ndërsa të gjitha të këqijat shkaktohen nga bidatet e të mëvonshmëve”.

Shpresoj që të gjitha këto që thamë janë rikujtim për atë që i thërret arsyes, dëgjon me vëmendje dhe është dëshmitarë (për këtë që thamë)!

 

 

Unë jam Selefi! 

Imam Muhamed Nasirudin el-Albani (Rahimullah)

Pyetësi: “Është një nxënës dijeje në Nexhd (Arabinë Saudite) i cili thotë : Ai i cili thotë se është Selefi, Ikhuani e kështu me radhë duke përmendur grupet e tjera , kërkohet pendim prej tij. Dhe nëse nuk pendohet atëherë ai duhet të vritet si një had (ndëshkim sipas sheriatit islam)”

Përgjigje: “Unë nuk besoj se ai e thotë këtë gjë.”

Pyetësi: “Po, për Allahun ai e ka thënë këtë. Dhe këtu është një kasetë e regjistruar që e konfirmon atë. Pyetësi e vë kasetën (ta dëgjojë shejkhu) në të cilën dëgjohet zëri i Aid Al-Karnit duke thënë: Dijeni, Allahu ju ruajtë, që nuk lejohet për askënd ta bëjë të detyrueshme për dikë ndjekjen e një prej medhhebeve. Dhe kushdo që i thotë njerëzve ose ndonjërit prej robërve të Allahut : Je i detyruar të jesh Hambeli ose Shafi ose Maliki ose Hanefi’ ai duhet të

pendohet. Dhe nëse ai nuk pendohet ai duhet të vritet. Dhe kushdo që e detyron dikë prej njerëzve të jetë ikhuani apo selefi apo tebligi ose susuri , atij i bëhet obligim pendimi e nëse nuk pendohet ai duhet të vritet. Kjo sepse Allahu ne nuk na ka quajtuar me ndonjë emër përveç se muslimanë.”

Përgjigje: “Unë nuk mendoj se një dijetar e thotë këtë. Nuk mendoj se një njeri i dijes duhet të thotë diçka të tillë. Ndërsa në lidhje me atë që nuk është dijetar , kjo dhe gjëra edhe me të këqia janë të mundura të rrjedhin nga ai.”

Pyetësi: “Cila është këshilla juaj o shejkh?”

Përgjigje: “Këshilla ime për të është që ai ta kuptojë se çfarë do të thotë fjala ” Selefi “.

Unë po e pyes atë tani “A po heq dorë ai nga Selefët.”

Ai do të thotë “Jo” nëse është njeri i dijes.

Nëse ai është ndër ata që nuk dinë asgjë ai do të thotë:

“Ne pasojmë vetëm Kuranin dhe Sunnetin “.

Por si duhet ta kuptosh Kuranin dhe si duhet ta kuptosh Sunnetin? A e komenton së pari Kur´anin me Kuran e pastaj së dyti me Sunnet? Si e quajmë ne këtë? Kjo është gabim. Nuk është e lejuar të themi që : Ne e komentojmë Kuranin me Kuran pastaj me Sunnet.’ Por ne e intepretojmë Kuranin me Kuran dhe Sunnet së bashku (të dyja njëkohësisht).

Kjo sepse ne absolutisht nuk mund ta kuptojmë Kuranin pa Sunnetin. Kjo është arsyeja sepse unë kam përmendur në disa prej librave të mia që një nga argumentet që refuzojnë hadithin e Muadh ibn xhebel në të cilin ai thotë që i Dërguari i All-llahut (sal Allahu alejhi ue selem) – siç tregon hadithi që kur e dërgoi Muadh ibn xhebelin në Jemen ai I tha:

“Me çfarë do të gjykosh?”

Muadhi tha: “Me Librin e Allahut. Pasta ai i tha : Nëse nuk gjen përgjigje në të.”

Ai (Muadhi) tha: “Pastaj me Sunnetin e të Dërguarit të Allahut.”

Kështu ai salallahu alejhi ue selem i tha: “Nëse nuk gjen përgjigje?”

Muadhi tha: “Do përpiqem ta zgjidh sipas mendimit tim.”

Profeti salallahu alejhi ue selem i tha: “Falenderimet i takojnë Atij që e udhëzoi të dërguarin e të Dërguarit të Allahut në atë të cilën i Dërguari i Allahut e do.”

Ky hadith është munkar (i refuzuar) Pse? Është e saktë, në lidhje me atë që diplomohen siç thuhet në ditët e sotme nga shkolla e Muhammedit (sal Allahu alejhi ue selem), që të bëjnë dallim ndërmjet Kuranit dhe Sunnetit, dhe e vendosin Sunnetin me dallim ndaj Kuranin në të njëjtin nivel, po opinionin me dallim ndaj Sunnetit? Kur dijetari i referohet këtij mendimi? Atëherë kur ai nuk gjen përgjigje në Sunnet. Kur i referohet ai Sunnetit? Atëherë kur ai nuk gjen përgjigje në Kuran. Kjo nuk është e saktë. Është obligim të kombinohen të dyja Kurani dhe Sunneti së bashku sepse të dyja e kanë origjinën nga një burim. Ky hadith i jep Sunnetit pozitën e të qenurit nën Kur’anin. E njëjta është edhe pozita e opinionit (mendimit, ixhtihadit) i të qenurit nën Sunnetin. Kur dikush i jep të drejtë vetes së tij të dalë me opinionin e tij? Atëherë kur nuk gjen asnjë përgjigje në Sunnet. Kur i referohet ai Sunnetit? Atëherë kur nuk gjen asnjë përgjigje në Kuran. Kjo është e gabuar.

E para ishte e saktë. Kur ai i referohet opinionit të tij? Kur nuk gjen një përgjigje në Sunnet. Kur i referohet ai Sunnetit? Atëherë kur nuk gjen asnjë përgjigje në Kur’an. Kjo është e gabuar. Pse ? Tani do t’ju bëj një pyetje rreth kafshëve të ngordhura të detit. A janë ato hallall (të lejuara) apo haram (të ndaluara)?

Allahu thotë:

“Ju janë ndaluar juve kashfët e ngordhura.” (5:6)

Pra e gjetëm përgjigjen në Kuran apo jo? Por ne duhet të vazhdojmë të shikojmë nëse ka ndonjë gjë në Sunnet që i përgjigjet këtij ajeti apo e kufizon atë. Po, kjo është përgjigja jonë. Prandaj dijetarët nuk kanë zgjidhje tjetër veçse ti kombinojnë mes Kuranit dhe Sunnetit. Çështja është ashtu siç ka thënë i Dërguari i Allahut salallahu alejhi ue selem:

“Të mos qëndrojë ndonjë prej jush i shtrirë në shtratin e tij duke thënë: Ky është Libri i Allahut dhe çdo gjë hallall që gjejmë aty

themi se është e lejuar dhe çdo gjë haram që gjejmë aty themi se është e ndaluar(duke e përjashtur Sunnetin).”

“Në të vërtetë juve ju është dhënë Kurani dhe diçka e ngjashme (Sunneti) me të.”

Dhe atë që e ka ndaluar i Dërguari i Allahu është njëlloj sikur Allahu e ka ndaluar. Kështu që ska mundësi e rrugë që dikush të ndajë Kur’anin me Sunnetin. Dhe kushdo që thotë : “Ne do ta interpretojmë Kuranin me Kur’an dhe pastaj me Sunnet.” Ky person ka vepruar kështu sipas këtij hadithi munker. Por ne e intepretojmë Kuranin me Kuran dhe Sunnet së bashku. Pastaj nëse nuk gjejmë kuptimin e një ajeti as në Kur’an e as në Sunnet, atëherë ne i kthehemi të parëve tanë të devotshëm (Selefus-Salih) në veçanti Sahabëve (shokëve të profetit alejhi selam), të cilët i dëgjuan drejtpërdrejt fjalët e Allahut nga Profeti (sal Allahu alejhi ue selem). Për mendimin tim , më e pakta që mund të them (për këtë person) dhe nuk e di nivelin e dijes së tij, me pakta që mund të thuhet është që ai është neglizhent ( i pakujdesshëm) ndaj këtij fakti. Dhe në realitet kjo është një neglizhencë e madhe nga ana e tij sidomos pas gjykimit të ashpër që jep se kush nuk pendohet duhet të vritet. Kështu që përgëzojeni atë me lajmin që unë akoma këmbëngul se unë jam Selefi sipas Librit (Kur’anit) , Sunnetit dhe sipas metodologjisë së të parëve tanë të devotshëm (Selefus-Salih). Dhe kush nuk punon me këtë medhheb, atëherë nuk ka dallim mes atij dhe një rafidiu(shitët), dhe kjo është e njëjta gjë çfarë bëri al-Hadadi.”

Pyetësi: “Dhe ne jemi me ty o shejkh!”

Përgjigje: “Allahu ju shpërbleftë!”