Paul Smith-3

XXXXXXXXX.12 ELLE BELGIË 32 ELLE BELGIË XXXXXXXXX.12

elle reportageelle reportage

De Belgisch tiener die via de telefoon ‘Happy Birthday’ op de piano speelt. Het origamimeisje. De houtbewerker. De mysterieuze hij/zij die hem al jaren skies, houten stokken, stoelen en andere eigen-

aardigheden cadeau doet. De vele bekendheden, Patti Smith, Bruce Weber, Usain Bolt. Paul SmithS bureau in Covent Garden, londen, iS een Grot van aladdin, vol

CurioSa van rommelmarkten en SPullen die zijn fanS en vrienden hem oPSturen. elle kreeg exact een uur om er rond te snuisteren.

binnenkijken bij Sir Paul Smith

‘Ik ben duIdelIjk compleet gek’

Tekst marjolijn vanSlembrouCk Fotografie marleen daniëlS

XxxxxxXxxxxx



xxxxxxxxxxxxxx

tijd wel ferm, in zo’n provinciaal stadje. We kregen zelfs mensen uit Londen over de vloer. De Paul Smith boetieks zijn altijd een mix van kleren en objecten geweest. Waarschijnlijk is het zo begonnen. Maar akkoord, het is wel een beetje ontaard (lacht). Dit is een foto van mijn vorige bureau, hier enkele blokken vandaan. Sinds ik in 2000 naar dit pand verhuisde, is die ruimte onveranderd gebleven. Het is een soort tijdscapsule.Het is nog erger dan hier. Of beter.Beter, laat ons ‘beter’ zeggen. Weet je wat ik hier zo fantastisch aan vind? Dat het men-sen zo fascineert. Vorige week had ik een klas negenjarigen op bezoek, they just loved it. Gisteren was er Jake Bugg, hij komt ook uit Nottingham. En morgen komt Michael Palin langs.Maar wat komen ze hier dan eigenlijk doen?Gewoon, dag zeggen. Leuk, toch? Maar dan komen ze binnen en krijg ik ze niet meer buiten. (giert het uit) Jonathan Ive, de designer van Apple, is al jarenlang een

goeie vriend. Na een uur komen de meisjes (hij wijst naar de ruimte waar we net ontvan-gen werden) klagen dat hij weg moet, dat ik teveel werk heb. Maar dan moet ik naar de designstudio beneden en blijft hij toch een hele middag hangen. Onlangs was ik op een buitenlandse trip en hebben de art directors van Domus hier twee dagen rond gesnuisterd. Ach, hier is zoveel te zien. En weet je, het merendeel van die spullen krijg ik gewoon opgestuurd!Dat weet ik. Jouw post is vast een stuk boeiender dan de mijne.Het is fantastisch. Ik krijg die objecten

hij ontvangt ons letterlijk met open armen. Sir Paul Smith. Ridder. Een van Groot-Brittanniës bekendste exportproducten.

Levensgenieter met een aanstekelijk enthou-siasme. Vaderfiguur, maar jong van geest. Mensenmens.Wie al eens een Paul Smith boetiek binnen-stapte, en dat is een absolute aanrader, weet meteen dat zijn universum veel verder reikt

dan de collecties groot en talrijk zijn. Net als in zijn hoofdkwartier in Covent Garden, hangen de muren vol fotokaders en schilderijen. In de boetiek zelf staan objecten uit zijn verzameling, al noemt hij zichzelf geen verzamelaar. Want, zo weerlegt hij, over de spullen waarmee zijn bureau volgestouwd is, weet hij niet zo veel. “Ik heb gewoon veel van dezelfde dingen.” Een verzamelaar dus.

Hoe en wanneer is dit allemaal begonnen? Waarschijnlijk toen ik mijn eerste winkel opende, in 1970 in Nottingham, lang voor jij geboren werd. Piepklein was die, meer een kamer zonder ramen. Nogal con-fronterend, als klant stond je meteen oog in oog met een verkoper. Ik wou het ijs wat breken, mensen op hun gemak stellen. Dus legde ik daar schriftjes die ik in een oude school in Griekenland had gekocht. Of potloden, waarover ik dan kon vertel-len. In de kille, muffe kelder van die eerste boetiek, had ik een galerie met David Bailey foto’s, Andy Warhols Soup Can, David Hockney schilderijen. Dat was in die

XxxxxxXxxxxx



xxxxxxxxxxxxxx

zomaar, ik vraag er niet om en meestal ver-wachten de verzenders ook niets van mij. Maar ik schrijf hen allemaal wel een kaart als bedanking. ‘s Morgensvroeg doe ik dat, ik ben hier toch al om zes uur. Soms denk ik wel eens: ‘Idioot, was zit je hier nu te doen? Er is zoveel werk.’ Maar dan denk ik aan de mensen die mijn kaart ontvangen, hoe-veel dat voor hen betekent. Maar het werkt natuurlijk aanstekelijk. Soms zeggen de meisjes dat ik niet meer spullen mag aan-nemen. Maar wat kan ik doen? Vorige week stuurde een Italiaan me vijf dozen vol draai-tollen. In metaal, hout... kleintjes maar ook

grote. Zoals deze hier. Compleet geschift toch?Maar hoe komt het toch dat mensen het gevoel hebben dat ze je dingen kunnen opsturen? Ik geloof niet dat mensen dat naar Karl Lagerfeld of Giorgio Armani doen.Dat is inderdaad een groot raadsel. Ik heb geen idee. Kijk, dit kreeg ik gisteren van Patti Smith, lees eens wat er op staat. (For P.S. from P.S.) En dit sportjasje komt van Usain Bolt. Bruce Weber zond me onlangs dit sweatshirt, hij woont dichtbij de Paul Smith’s College in New York. En weet je dat ik al twintig jaar spullen van een onbekend iemand krijg?Ja, vertel daar eens iets over.Tja, daar kan ik dus niets over vertellen. Ik weet nog steeds niet wie het is. Hij of zij zond me dit, een skie, of een baseball bat. Dit is het laatste. (een geel, pluchen kuiken met adres en postzegels op zijn buik) En ken je Margot? Dit is Margot haar hoekje, ze is van België. Intussen is ze zestien, al sinds haar elfde zendt ze me cadeautjes. ‘Ik hou niet van mode, maar ik hou wel van jou’, schreef ze in haar allereerste brief. Dit kreeg ik enkele jaren geleden voor kerstmis: Jesus, Maria en de herders, gemaakt uit pindanoten.

Op mijn verjaardag in juli belde ze me op. ‘Hello Paul, happy birthday. Just a second.’ En toen hoorde ik haar weglopen en Happy Birthday op de piano spelen. Fantastisch. Onlangs was ze met haar vader op bezoek. Dat was intrigerend.Heb je nog meer van die diehard fans?Er is het origamimeisje. En de jongen die dingen uit hout maakt. Ik heb enkel deze fietspomp hier, maar er is ook een camera en een huis. Die staan in een boetiek denk ik. Dit kreeg ik van een man uit Yorkshire, daar speel ik mee als ik me verveel (een hand met vingers die tikken, zoals je op tafel doet)Sommige mensen hebben wel echt veel tijd.En dit dan, hier is negen maanden aan gewerkt. Een aantal jaar geleden had ik enkele architectuurstudentes op bezoek, die overal foto’s van maakten. Een van hen vertelde me dat haar vriend fan van me was, maar omdat hij nogal klein is, mijn kleren niet kon dragen. Kort daarna was ik in Japan en heb ik haar een pak uit de Japanse collectie gestuurd. ‘Dit is voor je vriend, als het past, mag hij het houden.’ Negen maanden later

kreeg ik de vriend over de vloer. Dit had hij mee, een plexi miniatuur van mijn bureau, een soort kijkdoos, met Japanse kranten, bloeiende kerselaars en uit het raam zicht op de Mount Fuji. Hij had zich op de foto’s van zijn vriendin gebaseerd. En op dit briefje hier, met de afmetingen van de bureau. Dat is han-dig als ik een winkel moet ontwerpen.Haal je hieruit ook je inspiratie?Absoluut, dit is een constante bron van inspiratie. Als we hier met de mensen van de designteams vergaderen, kan ik gewoon achterover leunen en iets nemen. Deze zomer was Jean-Paul Goude inspirerend, hij had

XxxxxxXxxxxx



xxxxxxxxxxxxxx

vorig jaar een expo in Parijs. Ken je het ver-haal achter zijn werk met Grace Jones, die ver-knipte beelden waarop ze nog ranker lijkt? Hij is erg klein en is al heel zijn leven gefas-cineerd door grote mensen. Hij wou zichzelf altijd groter maken. Momenteel ben ik volle-dig weg van dit boek. (Hij leunt achterover en neemt het blindelings van een van de stapels.)Je weet echt waar alles ligt hier.Ja, ik ben duidelijk compleet gek. (lacht) Agnes Martin overleed al jaren geleden, maar nu is er dit boek, met haar persoonlijke noti-ties. Och, het is fantastisch. Ik heb er een aan Bruce Weber cadeau gedaan. Mocht ik een

exemplaar over hebben, ik zou er je graag een hebben gegeven. Kijk naar die prachtige kleuren, zo zacht en zomers. Voor de zomer 2014 ben ik in die richting aan het denken.Zijn het vooral de kleuren die je in een bepaalde richting duwen?Ik heb nooit een modeopleiding gevolgd. Mijn vrouw, die aan de Royal college of Art had gestudeerd, leerde me alles over patronen en proporties. Ik werk vaak vanuit tex-turen of kleuren, ja. En ik hou van contrasten. Zoals jouw denimhemd, dat zou ik onder een kasjmieren mantel dragen. Hard, gecombineerd met zacht. Deze kamer zit ook vol tegenstellingen. Klein en groot. Dat kunnen minuscule knoopjes op een hemd zijn. Of extra grote. Of kitsch en mooi. Het gaat er om je oog en geest te trainen. Veel mensen kijken, maar zien niets. Vooral de jongere generatie, die zoveel tijd voor een computer-scherm doorbrengen. En communiceren via facebook en instagram. Ik ben bang dat veel menselijke vaardigheden verloren zullen gaan. Lichaamstaal, oogcontact, aanrakingen. Niet alles dat hier hangt, staat of ligt heb je gekregen. Je gaat ook vaak zelf naar rommelmarkten.

Dat doe ik steeds minder. Jarenlang ging ik wekelijks naar Portobello Road, maar dat doe ik niet meer. Ze zetten te laat op, rond 7u, half 8. Dan zit ik al lang op kantoor. Maar ik heb er prachtige dingen gevonden, een mantel met broderie of mooie knopen. Of dit stuk oud papier, dat heb ik gebruikt voor mijn Japanse collectie. Intussen weet ik overal ter wereld de goeie plaatsen zijn. In Tokio is er een park waar er elke zondag een car boot sale is. Of de Rose Bowl Flea Market in Los Angeles. Hoe lang ben je daar al mee bezig?Op mijn achttiende ben ik daar mee begonnen, toen ik in een kledingzaak van een vriend ging werken. Elke week ging ik naar de plaatselijke rommelmarkt. Nottingham heeft een rijk verleden, rond 1900 was het dé kantregio in Engeland. Dus vond ik er veel spullen uit de Victoriaanse tijd en de art deco. Het eerste geldkistje voor mijn eigen winkel, was een art deco sigarendoos. Was je dan naar iets specifiek op zoek?Nee, nooit. Dat was ik nooit en dat zal ik nooit zijn. Ik ben een zeer spontaan persoon.

Je moet gewoon een goed oog hebben om din-gen te vinden. En soms helpt het wel, als je met iets in je hoofd zit. Voor in de winkels heb ik een tijdje oude camera’s verzameld. Dan focus je je daar wel op, als je op zo’n markt rond loopt. Je hebt iets met fotografie. Maak je nog steeds al je campagnebeelden zelf?Ja, want ik ben goedkoop. En vertrouw op mezelf (lacht). Maar ik neem elke dag foto’s. Voor mijn blog, als inspiratie of als prints. (Kijkt op zijn horloge) Ik vrees dat onze tijd bijna op is. Jammer, ik zou hier de rest van de dag

XxxxxxXxxxxx

10 ELLE BELGIË XXXXXXXXX.12

elle reportage

xxxxxxxxxxxxxx

Paul Smith bioGeboren in 1946, in Nottinghamshire.Op zijn 15de stopt hij met school. Hij wil wielrenner worden, maar een zwaar ac-cident steekt een stok in het wiel. In 1964 gaat hij in een kledingzaak van een vriend werken. Zes jaar later opent hij zelf zijn eerste winkel, in Nottingham, met dan nog enkel mannenkleren. Een eerste boetiek in Londen opent in 1979, in Floral Street.In 1993 lanceert hij de vrouwenlijn.In 2000 wordt hij door Queen Elizabeth II tot ridder geslagen. Paul Smith is een gigantisch succes in Japan. Hij heeft er een extra luxe mannenlijn.Hij is al meer dan veertig jaar getrouwd met Pauline, die hem alles over mode leerde. Samen hebben ze twee kinderen.

kunnen rondhangen.Dat zou voor ons allebei zeer leuk zijn... Ai, mijn volgende afspraak is daar. Kom snel mee langs hier.

En hij leidt ons via een achterkamer mee naar beneden, door een traphal vol prachtige fotokaders, naar de designstudio’s, waar hij nog tien minuten uitlegt wat iedereen aan het doen is. Maar dan moeten we echt afscheid nemen, met een aai over mijn hoofd en een kus. Paul Smith, een mensenmens.xxx

Xxxxxx

Paul Smith-3

Documents

Transcript of Paul Smith-3