P A P E RA L F O N S O R O D R Í G U E Z R O D R Í G U E Z

P A P E RA L F O N S O R O D R Í G U E Z R O D R Í G U E Z

5

Pigs and bolachasen la rue adéntrome no pesebree prendo lume a pallaveñen os bombeiroscon la mangueritacuspir introspectivamenteinventar palabrospara dicir rencoitelos e algaso mar está oculto nos meus zapatos de carreirascamiñei cara atrás e volvín a cabezavin o confeti ao lonxenun outono que morreracomezaron a crecer os díase o leopardo pasou un rato e non comeu o queixoburacos nas redesburacos na almapelotas de gomaescroto de gomalamber as pedras despois da treboadatocar uns bongós tensados con mandarinase a lúa emerxeu do abismoe a ra tropezou coa charcasucumbidos e aramiados os cristos que se montaronpola gorxa morre o reianugallado en instancias verdadeirasestrenando loitas diariasarado na entreperna sentado ao carón do manequínsomentes facéndome o enfermo terminal 777.

6

Psicoloxía da coro resultado é sempre o mesmoa limpeza é exterior e a pureza está por dentroo ouro sae das pedraso semellante co semellanteo marrón está en todas partesmetafísica contra físicaunha xigantesca, absoluta nadadiscútese aínda co significado de “estar azul”foi a perdicióndurero era un pintor moi ben pagadopor iso hai grandes diferencias de prezoa deportividade non é ningunha calidade intelectualmais se crearon nomes de mullere os astrólogos non son unánimestantas veces coma elatal é o secreto por experienciaé estable pero a excepción dende tempos primitivosmáis importante produce un efectocontraditorio e chamativorudo-delicadocaro-baratocorporal-espiritualen símbolo da censura converteuse a “banda azul”un filete recheo de xamón e queixoe os chistes obscenos, sobres azuise a cultura do atuendoe o verde do espírito santovenus e taurofertilidade, esperanza e burguesía.

7

A paranoia que trasloce os meus ollosneste inferno acomodaticio de inverno enlatadocon papel de celofán… Non quero auguriosmeteoritos ou sabas usadas de ontecando non quixen facer o que non tiña que facere logo erguinme e atrapei unha mosca no meu corazóne fixo bzzzzz e saíume pola orella esquerdacamiñei braceei reptei saltei asoballei queimeiunha china de haxix e tupinme o nariz. A todo isto unha bolboreta brillaba cunha luz espectralfabricando neuronas no val fantasmale de súpeto oín a luz que xa tardaba en saírata que emerxeu o sorriso baleirado de pentagramase os alaridos dos veciños xa non son o que eranporque se quedan sen cordas vogais.Vogais e consoantes forman o abecedario malignodo turrón deste nadal turrón de cemento formigoneirade mandriles monos suados e leitugas impíascomo as miñas enxivas e as cordas da guitarra que soan neste intre ata que se van calando mergullando os sons nas paredes interioresda paz.

8

9

E a min o que me gusta de verdadeé depositar os meus ollos no teito ardendoe observar as estrelas do meu firmamentoparticularmentres soño esperto co teu corpo enroscadoen posición fetalque está ao meu carón e que resulta realcomo a miña man na túa nádega que como arañareptando pola superficie de carneque me agasallaches con dous bicos de madrugadae rompín as miñas pálpebras de estuporpolo candor das túas margaridas nos peitosque rozan os pelos do peito furacán que teñohoxe non preciso muletasteño unha prominente barrigacolosal marabilla con insomnio de poesíae a min o que me gusta de verdadeé manexar os ruídos ata transformalosen música para os teus oídose murmurar en voz baixa con orgullosen escafandro que che quero ademaisvoar unha cantiga e doarcha nas ásata que me digas cun sorriso que se escapaque é longa a corda que nos uneao ancho e ao longo arriba e abaixoperto e lonxe man riba da outrae a min o que me gusta de verdade!

10

As frautas e as frautiñasa auga nos nocelose as serras mecánicaspor que super rato?por que alfombras voadoras?Reptando polo chan gravitatorio?Cáeseme o sangue polas dedasmentres pinto tristuras nas avenidase asubío longo a través dun entroidocon cachuchas e cencerrosde desertos con ventos de areasque se introducen na zume dos fentosmentres introduzo frouma nos petosquéntome coas castañas do teu magostoe percorrendo as congostrascompito con carros lastimeirosque cantan e berran coma porquiñosese acordeón desinflouse e as miñas mansson tan longas coma as túas pálpebrasagulliñas de dor sen freosviaxantes acelerados nos domingos do señora xente marcha polas condicións atmosféricase as garzas retornan sen condiciónsauga moi sucia no río en minfollas murchas ao pé das árbores salvaxestanto que non paran quedas co ventoconfeti no lombo alegría dos paxarosras espantadas polo frío e a políticana próxima folga apagarei os meus brazos.

11

12

Globos estratosféricos flúen polas cortinas abisaisdo horizonte que onte se esconde a través dun finalinalterable mais acometido e visceral como as lúgubressensacións aparentes de miocardios indecentes en negro.O porvir da sepultura esa tan meridiana e tan paralelaata facer candela na pota abisal das meigas sen espiños.cantos garfos e tridentes terán os reis mariños sen escamascantas escamas as sirenas da policía do pensamento da desganatusín toda a noite evitando así o comechón na mamila esquerda.

13

A personaxe número 1as paredes son laranxasa personaxe número 3 aparece en escenase lle cae unha maceta na cabezaóense risas de fondopasos pasos pasosjohn dos passoscae e se amortizanonarrecende a tío vivoalaridoalarido alaridononun dous un dous un dousfigura número 4aparece descansa e outra vez florecesenta na mesana mesa mexamexa ornamentoornamento que non ouriñosouriños en despensadespensa en mentemente ordenadamentee a lúa axexa densamentefigura número 5cae para abaixosube polas escaleiras un réptil malignoti esqueciches aquela veza tortuosa dor de antes de ontenon e outra vez non.

14

Entre lusco e fusco estou choscopero pídesme visión xenerale como non teño galóns nin sequera de mal viñodeserto de auga fríaque terribles duchas aturo de protosoedadee albisco pares e nones por igualque non aparatos nin tecnoloxíaque non á burguesía de burger kingnin marrón glacé na taza do vatersoamente a música terrible no meu interiorcausada por todo tipo de notas discordantesque se obstinan en soar fatala maiores xa non falemos do normalpero que pensas que non estou comprometidocon desfacer aramios e arañeiras de pinchos?Mais non gosto de anuncialo con pomba e beatoas obviedades non me convencen e tampouco teño clasehai moitos anos que me expulsaron de todos os mercadose nas feiras o paso moi mal porque mareo nos tíos vivosnon é que os prefira mortos simplemente a familia non me convenceaínda que moitas veces tamén a teña que aturarprivado de liberdade non me sinto un escravomáis alá das ataduras que escollemos paréceme ben patexar e cuspir mais non para os ladosxa sei que para riba é complicado porque vén o tema en picadopero é para onde hai que dirixirse sen embarates nin hipocrisíasporque é moi doado perfumarse de valente cunha voz preponderantemais a rouquén que algúns padecemos non nos impidea inventiva de recursos humanos, ata diríamos, cos que esvararnos nos cantísvoando ás veces caendo outras ao baleiro do noso interior insociable por vecesporque nos enferman as relacións sociais provenientes dunha sociedade enfermaonde todo é timba onde todo é maiúscula cagada ambrosía e xerarquía alfapor iso xa me aclaro moitas veces co desterro prometido e co cordeiro degoladosen que veñades a obxectivar subxectividades ou a apuntalar cos cornos de ferro

15

agardo que as pernas vós respondan coa vosa gallarda humildadee a vosa forza fortaleza forte por moito tempo continúe. Mais apartade ao

noso pasoporque a nosa debilidade feble precisa de moitos metros para avanzar e conquerir con habilidade e tensión a paz para pacer e loitar ás veces menos

ás veces máis.

16

Menaxe atrás na trastendada tenda erótica ou sex shopsopa de polo menos tideberías saber sorberos líquidos foráneosde sobrepeldo inframundodos corpos de nós nusespidos de amiantoenchidos de veludocor carne de lóstregoarrepío de aloumiñosnas calugasde nervios de voltaxeque flotan na marea…Dunha lúa anchatanto que se esvarapolo cantil.

17

18

Os barquiños de papeletas electoraisforon extraídos das súas botellas opacase sen ningunha mensaxe máis que demo ou diañoou deus ou xesucristo ou algo semellantediríxense aos sumidoiros coa forza da augaauga corrente sucia enlamada que asvai manchando no seu camiño de marrón e grise por alí pérdense no desvarío da noitenoite vella de copas alzándose e chocando en brindepor festas de dubidosa reputaciónos tentáculos son fortes e poderosos e longos elimitadores e as institucións están apodrecidaspolo mero feito de selo. corrupción couzalimitación manipulación. xerárquica convenienciaá esquerda e á dereita. voces baleirastrocos no mercado plusvalioso de dios…por riba de nós seres politizados de políticade política de arriba… Oligarquíademocracia (goberno do demo)Fanfurriñar nas alturas do avance europeoou acoutar cos seus xogos pseudosociais a vidachamando coma sempre ao seu terreochantaxe coma todos os tempos. Sempre se repiteneste outono non os quero ver diante perotampouco nos veráns, primaveras e invernosson políticos profesionais que nada sabennin de revolución nin de amor quizais tampouco eumais non me presento ao mundo para liderar á barbarie…

19

CONFETI DE OUTONOPasámonos a vida retocando fotos vellase facendo fotos novas a vellos camiñospor onde emerxen novas ideas que sepultaránmáis adiante veremos as follas ser venteadascon chicles pegados nos zapatos de vello calzarmayakowski pegouse un tiro no peitopuro individualismo pertinaz e arcaicodende dióxenes a terminator a preguizainstálase na nordesía das miñas pálpebrase todos os aforcados morren empalmadosou como os revival revístense de botóns en florabrallada quedaras aquel día cando bailabaao estilo pingüín sombrío berrando: “viva, viva pinguinos”Mais as alboradas da madrugada amencen quenon é pouco e non podo soportar que estean tanatadas as mans neste lugar de queima de camaleónsnovos tempos desembocan nos antergos e todose funde no cruce de camiños onde o fen-suiresulta parvada polo campo innumerable deelectróns e negacións á maioría das vecessorteamos con pouca precisión as minas e ascorrerías dos campos de batallas onde vancaendo margaridas xeneticamente manipuladas pordedas de si ou non quero como casamentosde pombas e corvos nun país de xugulares e benxamínsque aprenden a cantaruxear mentres rillan no pannoso de cada día que non lle dan os señoresministros a case seis millóns de persoas. Apestan!

20

As pingas de chuvia na fonte da ensaladaforman a ensaladeira que contén a augaque xa se bebeu a gata despois de choverantes de que a albiscara rillando a planta…

Planta que lle deu de comer a purga necesariade felicidade felina ao trousar de novo a augaque fora inxerida da ensaladeira da chuviaque caera dunha goteira que tiñamos na galería…

Vociferan entre auga na rúa mollados concidadánssen auto falante máis que os seus pulmóns alleosuns rapaces cuestionan a orde establecida en fine unha señora cun ton máis como de barítono bala…

Soan as bucinas tamén cos seus ruídos de charcosos carros da rúa van avisando que están apuradossen afeitarme levo xa unha eternidade mais non crezonin para arriba nin para abaixo elevo o meu groso corpo…

Persianas que baixan serras mecánicas talleres na rúagraxa e óxido no metal da miña existencia banalmerendas que se din pronto casualmente raudas e sitamén aquí démonos de conta da luz inferior da falta…

Elixires sufráganse nunha abstención de alcol e roné dura a vida da xente que ten mente e lle doe habitualmentesucedáneos de napalm corrican pola casa reptando ao poe rescatando a calor das plumas de gaivota que deliran ao sol…

Ante tanto canto iracundo lento e saúdo ao parvo do áticopara que me abra a porta do tugurio antigo da noite vellaporque quero atopar o acento galego de quen sube as escaleirasnesta tarde coa frutosa no froiteiro agardando evaporarse…

21

O borracho ten cartos que pagan aquí e alá e non lle vai nonarrastrándose pola parede destila medo no meu abecedarioe esquécese de gardalo cando un funcionario exhala señorintimidatorio é estar no tanatorio sen dentes apoiando o maxilar…

Risas falsas tórcense na noite e o radiador xa se volveu estragartanto como que expirou o contrato coa troita armada do luarrenazo espantallo con dores de caluga e xenreira programadacomo a lúa estou sen ti nin para ti vou ir ao servizo non militar…

22

E ti tomas pílulas?E si, tomoPero como falades diso?Tamén é un psiquiatrizadoe agora digo máis:Que non máis especial que o ariete lanzado familiarcabeza de kurdocoa xenética moi similarque desenvolveu unhas dotesde botes, rebotes e rebrotese algunhas cousiñas máiscomo tú piedra pequeñacomo túguijarro humildeque nos días de treboada afúndese na lama...E nos días de outono cáese coma as follaspero non estaciona. prosegue e avanti popolo!Porque hai que saber mirarse as peculiaridadesnon só ás dos outros senón as dun propiocencerros somos todos coma cactos para dentroe así nos vai e así irá senón podemos velosenón o sentimos ben dentro e o botamos fóraese mal eses males abundantesnas nosas cabezas parlantes nas nosas cabezas silentesque doen de máis inxustamente e humanamente humanas.

23

24

25

Sol, excitación e ebriedadeparadigmas de setembroonde unha navalla non fai acto de presenzaollos vermellosnon de querelo ver todosenón vulnerables as desfeitas e as cebolasempapado de luz e mareobufo neste intre onde os golpes arrecíane declino a cabeza cara o nortetanto que se me desinfla o peitoe nace unha galiña pola canalización azulcaen as pétalas na terra mollada de pane volvo recontar os días nos que se iniciao turbillón que dirixe o cantil douradocara o algoritmo pluvioso de antes de ontelacra miseria emerxe do pantanoe sete mil mans erguen os seus dedossupurando abertos os rife rafe do malcalafríos nas sens e sen sentidos fritidosna tixola das comidas de onteque foran envasadas en plásticos imberbesinsáns abecedarios estiran chicles ata o amencere ti xa non súas máis pola declaración de folgae pola declaración de independencia que hainos terrapléns desas casas oriúndas de aquíestorbaban os caranguexos na punta da praiae desliceinos ata o orballo de mañásen partidarios nin numismáticas con amor ao menos.

26

No equileno co escafandromergullado agardandonovas caries e onomatopeassobrevivo no tío vivocirculando co teu castiñeiro das indiasque non descubriu colón o deterxenteque a xente se irritacoa menciña envolventeacontecida nos petos da miña chaquetagris de socorrer o carbón do tempocoa mesura dese furacán ao que chamaron haikucaen cantigas doces do ceode azúcar con melaza tanta ata ser morenoe o espantallo non precisa ser valoradonon hai pastiche nin comuñónsomentes oracións para que a lúa emerxatras o cantil hai máis nubes e chorosas bágoas de pterodáctilo espantaronaos gardas civís e o subconsciente nunca é verdeco escafandro tapando as orellasnon escoito o ruxido do tren de alguresnin os berros de centos de xaponesesque se opoñen ás centrais nucleares e a radioactividadepara os cerebros que se cren superioresao confundirse con químicas variadasinservibles na praia de xeonllos ao terceiro díaresucitou entre os zombies e conseguiu chegará cabana do tío tom que cantaba unha cantigae alegraba unha alegría arranxada de xoguetesmergullado agardando novas caries e onomatopeas.

27

Suicidio a cotíoreler a cafeínaollar os telladosrabiar de rabiabicho domésticoentre as pernasnon todo o que grungeé unha feraincómodo padalsen a nicotinano cristal da almados pulmóns sen greloscaramelo na linguapútrida de falar malde todos incluído unpezoña radioactivanas enxivascuspes de sanguemalas escriturasennegrecidaspolo lume da xenreiracarbón do temposen amor que darsó serpes nas miñas unllase poemas mal paridosque saen ao revésreconstituídos pola mesta néboadas guitarras que soan no intree non todo o que grungeé unha feraela le o que eu non oioarremeterme contra a parede!

28

Fío musical de comuñónfundamental en estritaharmonía disfuncional...Sensacións de paradigmascreados para inocentesollos escamados de frotaloscon algodóns de xeadasinoculados con inocuos ácidosde mentiras piadosase realidades odiosasde sementar por sementaros ventos e os agarimosbicos que reprocharnas luces acesas dos atardeceres que nonqueremos enterrarnosna terra aínda fértilmais as ás de cartón pedraque me levan a ninguresnon establecen liberdadepara os cantos do corazón...Primeiro escuridadepara que brillen as estrelas...

29

Cárceres exterioressometementostodos dentrotorturas para corazóncerebro e rilesno xardín hai un vellocun cartón de viño abertoos nenos rabiosos de saír das aulasxogan ao fútbol e danlle coa pelotao vello clava os ollosnas terrazas onde nais e paistoman o café coma o panpan do noso señor xesucristocorpo necesario coma o traballopara continuar andandoneste mundo estraño.Cárceres exterioressometementostodos dentrotrousos cos dous dedos.

30

Miro pola ventávexo os coches pasarvan sendo as oitoa xente sae xaagora no verán día éalongar a xornadana procura de relaxocio e diversióndemasiado canso o díachegarán as vacacións algún díaalgunha tarde coma hoxemiro pola ventánon fixen nadaoutra xornada igualireime para a camaseco e oxidadoa ver mañá!

31

O mercado laboralestar ou non estarcuestións similaresde sufrimentoencadeadoá escravitude do traballoá escravitude marxinalnunha vida que se rexepor mecanismos de dominaciónsó sería necesaria a deserciónen masaa grande evasión!

32

Xa saíron unhas rosas vermellas de corazón, corazóne no horto apareceron brotes verdes das raíces da terraos paxaros chían con forza ao comprobar insectos seu alimentoas ras croan no ríoaínda que devastada a natureza saca a cabeza fóra do lixorexenerae non entende de bolsas que non sexan de auga…Nin de parquets que non estean conformados en árborenin de plusvalías que non sexan en forma de froitasnon entende de depresión senón é monte abaixonon sabe de rescates, economías e mercado de valoressó sabe de subsistencias e cores diversassen logos de partidos sen vestimentas futbolísticasa natureza verdadeira das cousasnon son os números de fortunas, loterías ou déficits públicosa natureza está aí silenciosa, existente, sen facer moito ruídoa non ser cando se enfada e ruxe farta xa de pillaxe e polucióna natureza que eu non represento nin cun mal poema verdeesconde a marabilla que perdemos hai xa tantos anosna porcallada que conformamos cos nosos sistemas das nosas vidasque tan pouco ten que ver con ela que resiste ladeira arribano subsolo ou no ceo enriba do mar cun anticiclón estivala natureza pariunos hai tan pouco no fondoque vai ser unha mágoa abandonar tan pronto a súa arcapero non quedará outraesquilmadores da súa alma. Virus estendidos polas súas cicatricesnon aprendemos de nada e o pase por esta terra abondosaxa non é proveitosa por voraz e destrutoraabocados quedamos sen ser apocalíptico coa boca abertaa ser sepultados por debaixo dela e a formar de novograndes bolsas de ouro negro, ese ao que lle quitamos tanto rendemento.

33

34

35

Cabaza de verdadeseca por dentrolaranxa por foracon ou sen pebidasprostradaenriba da mesainerte ou con vida quizais?Recolectada na derivade raíces na terraterra fatídica de ambrosíaalumeada polo sol de calquera díaregada de mexos de anxosanxos da gardacabeza abaixosostendo cos seus péso ceo enteiro e verdadeiroceo azul ceo grisceo do desesperoás veces laranxacomo a nosa cabazaque está sentadana mesa quedacoma elaqueda caladaimpresionadapolos centos de rasdeste maio primaveralentre ladridos de cansruídos de cidade corruptaliberada polos berros dos nenos…

36

Quizais teña que sacar para foraalgo parecido a timetelo no peto e regarme de risaou de broma ou brincadeiracáseque dá igual o importanteé poder vivir menos manso menos servilpoñer a faciana en dirección ao sole botar a lingua a pacersen instrucións nin estropallocalcando os incisivos na herbaata cortar o suficiente, o imprescindibleque me desfaga dunhas rabiaspara engadirme doutras e pasar a noiteco son das estrelas petando nos cristaisrecollendo seu fulgor ata extasiarmee así atrapallado e calcarioroubarche dous sorrisos seguidosque me suxiran por exemplo un bicona túa fronte posuidora de verdadee un artefacto volanteentrara na nosa habitación constanteonde diluímos os nosos velenospara formar trinos, margaridas, restras de cousasque caen en forma de suor-melpola parede abaixo recolectandoos nosos ácaros predilectos e preferidosgabamos a nada en especial polas noitessoñando cores dándonos patadas a destemporoncamos alto e baixo e preferímonos os beizosatacamos a escoura e o cascallo da inxustiza inxustae levitamos por entre as plumas e o posabéndonos pequenos budas intranscendentes.

37

Flores, flores voandobabas, babas caendoque cruel mundo fantásticodesharmonía artificialpompas de beatode lienchestein e vladimirgases en gasodutose tristeza penita penao radiador goteae a lúa chea de ollostintinan o xarope e o valen estribeira analo pudor desprazadoeu tamén navegareu tamén minusculeareu tamén minúsculos músculose chorar en mi menorcrisálida é a redondano pentagrama experimentalporque quizais os anxosnon estean en gardae nas farmacias xa nonvenden apósitos en florxerminan e agromanas folerpas que che envieienvasadas en tulipánsazuis coma a boca do marentreactos e pechacancelasarruínanse as candease a cera da cadeira de brazospegañenta coma se non estivera. Ausente!

38

Agora a auga non choraa bágoa non esvarae a loita está lonxeagora o cansazo está iracundoa daltonía nos ollosverdes e vermellos cospen dianase as pombas estallansen aneis nin batalla de florestubos oxidados renxenno interior da almaborracha e pegañentade egoísmo inhumano aprendizverbos escapan por entre as pernase os lingotes de ouroxa son acumulados polos cornoscos que me partín en trestres loitos e tres velenosmaniatadas as pernasde non xogar ás respostasutilitarias razóns infantísde mergullarme en cloroe chorar o sangue semi desnatadopolo que me desvivo contigoaínda morcego río mentirae río verdade con habilidadequebrando os pés procurando derrotasás tantas logrando os desafíosnecesarios para ganduxar esqueletosnon teño plansas revolucións xa non poden ser de 78

39

Filtros de colecciónrubios americanosatacaron oriente próximoe a nicotina alertoucoa tose contidade agardar por exhalaciónsdese alcatránque enche os toneiscodiciados de occidente.

40

41

Rescatemos o fandango e as balease os golfiños na area pero aos golfos nonque non perece a penarescatemos sacrilexios anti-aritmética e alegríaaos presos e presas condenados de antemánque non perece a penarescatemos sortilexios de mentira e de verdadesoliloquios e aos icebergs tinguidos de xaropeque non perece a penarescatemos ás boas faladurías e os libros do faiadoás noites de lúa chea e ata as linguas mortasque non perece a penarescatemos a memoria proxectora do presenteaos visóns das súas gaiolas e ás leitugas da terraque non perece a penarescatemos á terra enteira e ao ar, aos ventosaos océanos, ao sol e ao espazo interestelar aboféque non perece a penarescatemos ao merecedor da primavera, á luze a vida enteira, nun vaivén rescatemos á morte taménque non perece a penaque non perece a pena e non a merece a falta de dioptríaspara aturar ás economías que agreden e aplananas nosas vidas que non perece a pena de tanto desastreque non merece a pena seguir aturandoesta economía para tantos nocivanon rescatemos esta ruína de economíaque suxeitamos cos nosos brazos aos amose os seus cairos afiados succionan a nosa vida.

42

Conxunto de ideas ao cubosaen en forma de imaxes polos aparellosvirtuais e analóxicosismos oncolóxicos aderezados de peixelmasas grises ao descubertopara facer malas sopas bobasinundan con sinais chips laboratoriospatacas fritidas e peixe en latanovas nos horarios e minuteiros dese powerlecturas apresuradas de titulares ensanchadosíconos de aprendizaxe rápida de poboaciónsdemocracia nas traccións traseiras dos pésalgoritmos entre as estrelas e o fashion realityhipnose de publicidade transferida nas tarxetastransferencias bancarias de contrapartidas de gandomercados e feiras nos salóns das nosas casas…ao saír camiñando polo empedradolixo desamparado olleiras de desesperaciónpeidos envasados nos vasos de cristal audiblesratas no faiado cascudas nos sotosbolboretas negras nas nosas bocas pestilentesas antenas indican cara arribafusilándonos dende abaixo a calcárea vide da tribotótems no veciñanza cabalos de trolla da seguridadearremetemos contra os nosos puños irmánsproído nos esfínteres das tragadeirasarquivos subliñando as aparencias retratos robotbonecos de trapo suplantando as realidadesroubadas co ouro brillante de avalorios consagradosa igrexa tomou os condados fundou con eles os estadosinstaurou as chemineas no medio das casas e dende antanotraballamos seguindo colas coa veciñanza e pouco a poucoa tecnoloxía nos catapulta para o espazointerminable da escravitude.

43

A néboa baixa vixía as bateasintroducíndose no marcalmo o verde e as casiñasos carros en direcciónnas dúas que haia de ida e a de voltaalgúns idos e outros dados de voltasalpicadura de grans no arealas letras de onte no ceoinclinábanse a dicir algoalgo de que non decaían as estrelaspor un intre resplandeceu o negroe hoxe gris cemento o ceoten atrapado por momentoso sol deste verán secostradopolas outras estacións do anoenvexosas da luz e do ocioa moto de auga sacude a concienciadesta poesía infantil con sabor amargosabor a tabaco e a tabacona televisión dixeron no diarioque a nosa cidade foi atacadapor chamas envolvidas en chamasque devoraron paisaxes e plásticoso fume viuse en todos os barriose tamén na televisión de españaespaña nas camisolas dos guirisespaña no meu carné de identidadeidentidade que non percibonin tatuada na miña almanin mergullada no meu cerebropero está estampada nun plásticocun instante na miña vida de flashnesta terraza ao carón do mar

44

vexo voar as aves e escoito as pitasque tamén son aves pero non voan senón as axitasas ondas mistúranse co ruído dos carrose confúndeste de onde vén o balbordoeu coido que o sentido da vidaestá explicado polos filósofos nos libros de filosofíae o sentido da morte está ligado intrinsecamenteproporcional ao sentido da vida antes descritode todos xeitos non acerto a describirpor que se me dormen as pernas nas cadeiras de plásticoquizais sexa o sentido das miñas pernasou o canto do galo que me sacude dende antanoantucas de todas as cores na praiapero as súas verdadeiras sombras dannos pavorcomo os monstros que están metidos no televisorou a música chill out ao carón de augas termaisaquel día o helicóptero nos enfocou a todosnese festival fatídico de músicas variase os controis por toda a cidade eran fidedignosnós acompasados vimos fogos naturais e artificiaise desexamos ver arder a catedralcun repenique de campás incandescenteanunciando así a fin da era catódicae véndonos superados polos bárbarosunirnos a eles e saquear as aseguradoraspara facernos cos nosos nichose desterrar dunha vez por todas aos tricorniosdesterrar as guerras de augae volver escoitar os miaños das gatasque cando están en celo refregan fuciñospara atopar os tesouros e as tesoiras para abrilos.

45

46

Masa verde con cemento diseminado ao carón do ventovén máis vento e a esquerda o mar corrixe coas súas ondaso sabor do salitre no padal. cuspiches no po e voabaa chuvia sobre as nosas cabezas, cantos de galos e gaivotastriturando o ar, traumas e velenos con excipientesde mil milinoxos. Os homes son graniños na praia e osberberechos no teu fideuá estaban pasados polo escorredoirode conciencias temperás inacabadas como a desolación deste solausente dun agosto calquera de desverán partido en dousos militares levan uniforme igual que eu que me visto de gristodos os días agás antes de onte que me vestín de manto desombras sen ananás de golpes mutantes. Os nenos tentan sorrire o conseguen, os adultos rin embriagados cando non laborannos castelos do horror e despois está a televisión que emite luzde cores catódicos. deberíamos espertar do sono supremo de deuscon garrafas de regalicia licuada e sulfatos de viñas arrepentidaspero as vendimas veñen con atraso e a súa presenza é incontestable. Soa a harmónica cuns harmónicos moi fidedignosante o caos predecible e audible desa escopeta de conversaciónsdesvalidas que é o impopular e que é a política partida?Percorremos cerebro-continentes todos os días cos nosos pesadelosde supermercado de despensas prostituídas por conservantes que non deberían existir pero as uñas dos meus pés están recéncortadas e fixen infusión con elas e dúas gotas de leite damiña indefensión. Asubían os polos á inversa que ostomates do meu corazón e bravos pola música resoan por todoo hecatombe ceo de deus que hoxe está morno e naufragadocomo a lanchiña de meu corazón que se dirixe ante as portasexteriores das túas nádegas emitindo febles blues decomparecencia con un algo de indecencia partida de a dousfalando de política comentareiche que a nasa que transportaluras non puido cos bacallaus esmigallados que elevachese lavaches aquel día de charleston podre e enervado comoo leite quente que quere ser nata líquida fervida pero

47

a súa solidez non llo permite como non lle permiten aosfebles os fortes ser febles porque os poñen en consideracióncondensados os pactos da moncloa liberaron a marilyn desa nebulosa arrítmica tortuosa situación enarborada efinalmente o presidente dos estados unidos provinte deáfrica desembarcou no porto seco de madrid e todos xogaronentón un subastado ata que gañaron os malos tenistascontrabando legal de sentidos atoallados en licencia de a tresveña a xirar os coches dun lado a outro. Bob combatendocon ladridos de guaus e eu rodando coma a roda do muíñoespantado de espantallos sometidos a fisioterapia sen palladescrita en po e o corazón humano é ás veces respectuosoe eu estou abraiado por ese golpe de maxia conquerido nosalón do gozo pola insubmisión á covardía instalada nosmiolos da caixa hermética como os cogomelos prefabricadose a policía do soño que patenta sen parar morfinas dehabitación para pacientes de ocasión de cadeiras electrónicascapaces de albiscar distancias entre as árbores milenariase mileruistas fracasados que redobran as campás nohorizonte mentres a baba caracol arremete contra o poderdo desquicie e a velocidade perenne e estacionaria queruídos de motos baixan polos montes e que grande evasióndisparar dardos de mel sobre a auga do mar ataconquerir versos inusitados de poemas mal paridos de moi moi mala letra e mala espina e mal peixee mala dor e mala fama e mala estampa e mal olor emala estación e sobre todo mal cerebro e corazónexpostos sen cranio nin pel ao delirante espesor da loucurae por favor agarrade as lúas afastadas do mañá.

48

49

O escorpión pincha o melóncadeas na mentena constelación de oriónnon se está moito peorpés apertando o chanentre os hemisferios asubía o ventoos paxaros voan en todas as direcciónse o río e o asfaltoparalelamente e con ovaciónsdiríxense ao maronde poder verter en realidadefantasmal palabras baleirasa raudais. A luz cegaa lingua morta quere resucitarmais a creación é denegadapor un intre esvaece a gasosaarroutos no ar pinchos ao revésdores de cabeza amurallan o ambientefatigado por informacións infectadastrousando sen máisenaltezo barricadas laranxasno pombeiro da testa emerxe un réptilbotando a lingua por foradescolócame o peiteado con caspade sete estralos ensartada na pele os aminoácidos e os electrónsderivados do xenial son inventadoscon fogos artificiais e bombas de uvaque baten no chan ata espetarse en manchasde esquecementos de memorias desvalidas e pouco máis.

50

Un billón de margaridas asolagan o ceopártense en sinos e caen afiadascontra o chan conxelado na era antropofáxicaruletas rusas do desperdicio emerxen dos sumidoirosrebentadas de calor paternal castrado en douso espírito santo ademais de ser banco é pomboe as hortas suburbanas están sementadas de pillaxecolibrís de sortilexio ameazan con derrubar edificiosque xa están cheos de fendas e aramios oxidadosa contundencia dunha banda de rock and roll embrutecidanon pode deter as paraxes cos seus corrementos de terracascudas resistentes aos praguicidas avanzan no sol da tardee todo este mar apocalíptico non detén aos muíños de ventoque no seu delirio seguen derrotando aos maleficiosdos paxaros sen pico polas aspas ultramarinasdinosauros do armaguedón visitan esta era totalchea de valixas multimedia e escuridade de horizontesos buzos emerxen dos ríos e lagos de lava e aceitesopas bobas sorbemos os mediodías hipnotizadoscos cataclismos irradiados por todos os altiplanosterrores incompresibles bordeamos cuspimos arrastrasas nosas entrañas descompostas que doamos á igrexa.

51

Non máis deshistoria morridanon máis vampiros de salónnon máis inventores de desmemoriasnon máis alucinóxenos na sopaqueremos desgastar os berros e afónicos sangrarnon máis corrementos da nosa terranon máis mirar para os sumidoirosnon máis hipérboles e calendarios de infamianon máis discursos nos nosos ollos infectadosqueremos agarrar as garabatas e estrangularnon máis inundacións nas nosas vexigasnon máis roedores de froitos secos e apodrecidosnon máis lúa nos farois embriagadoresnon máis murallas ao redor da noriaqueremos agardar pola nosa oportunidade mentres cantamosnon máis bolas de metal non nosos pésnon máis bolas de metal nas nosas cabezasnon máis marxinados na marxenon máis marxes nos centrosqueremos descentralizar a agonía nos nosos pulmónsnon máis prebendas, velorios e laiosnon máis reaccións nin mesas de pin pon nonnon máis portaavións nin mesas de oficina xanon máis policía, paredón, crimes, execuciónsqueremos agarrar o coco e partilo enteironon máis escuras enerxías nin fumes na herba verdenon máis atónitos despistados nesta verea negranon máis monicreques sen descanso non seus manipuladoresnon máis autómatas do novo milenio non rañaceosqueremos fornicar a gusto facendo todo do noso redutonon máis paus que aguanten a vela non máis refráns impolutosnon máis presidentes negros non máis presidentesnon máis fondos non máis monetarios non máis internacionaisnon máis solucións colaterais caveiras a soldo nonqueremos todo e o queremos xa non aceptamos outro final.

52

Cando ruxe o galoás cinco da tardena hora do técentos de estudantes británicosdormen ao pé das mapoulasembarrancados sen brisasen mar sen saraibaagardando extasiadosa que a droga faga efectoe partir ás montañasda loucura entre a lamaproseguindo coa viaxepola desfeita dos mercadoscos seus mercaderesrenunciando ás pertenzasque herdaron dos seus paisnun país incolorocos inodoros rompendo cristaisde lúas de vixiliaatopadas en pratas porcalladasgando inflado de golpesmoraduras servidas en pratoscombinados de non aturara este sol apagadopor brétemas sen ardorsen a paixón determinantedos desaparafusadores abrentesque desvalixen esas mesmas vixiliaspara propagar o ouro desclasadopolos ríos bifurcadosen múltiples direcciónsconquerindo a redondurasinalante aérea libertadoraque empape os biscoitostal día o´clock

53

O escritor alzou o cigarrodeixou de escribirxa non era escritornon sabía se ao pousaro cigarro no cinceirovolvería escribire polo tanto ser escritorcomezar, rematar, puntofinal ou seguido?Decidiu pasar á acciónmais non sabía comose remendando floreiroscuspindo tiratacosarañando a augacantando ladrilloscontando diluviosou esvarando pola luzmeditou e colleu o lapisnon era virtualera grafitoe sen gramófono nin altofalantesen semáforo nin dimensióncomezou escribir de novoe como de vello xa tiveraun presaxio azul mariñoescribiu sobre o maro mar de dubidas que o asaltabantempo atrásmais que agora non o asaltabannin levando millóns nos petose preguntouse o por que?Mentres redactaba o seu informetodo lle parecía planosen dimensións nin altiplanos

54

plans tampouco tiñamáis alá do seu próximo cigarroco cal deixaría de ser escritor de novoproseguiu coa redaccióne redactou letras de sopa bobaoptimismos con bandeirasloucuras de abecedariosmetáforas insubmisasabarrotadas de bes e uvese noitébregas desposesiónsera redactor xefe da súa existenciada súa existencia arraigada á escrituraunha escritura rauda, envolvinte, branda e atrozcabalgaba ao lombo da súa imaxinaciónás veces enferma e ofuscadapero reiterando unha e outra vezesa procura de novas dubidasque o relancen cara as interrogantesas exclamacións e os puntos suspensivosaprobando unhas liñas e tachando outrasao seu paso polo lugar redactadoanteriormente xa escribira moitas vecese moitas cousaspero isto era diferentequería envelenar o papelsacar o garfo a paseartrousar alegrías incontidase manxares apodrecidos dentro do seu serchegaría á páxina quince do calendariorelería o abecedario caerían outonoscovardías e serenamente guindaría o lapis á fogueiraprendería un novo cigarroe novamenteo escritor alzou o cigarro

55

deixou de escribirnun bucle infinitona procura dun novo naufraxioque o reflote de novo.

56

A guitarra soabae eu chorabachoraba coma unha magdalenaporque non a recoñecíaaquela cara e a guitarranon a recoñecíacaeu o martelo e deu contra a mesaa fouce cortou unha espiñaa revolución estaba sentenciadaeu prendín o penúltimo cigarroe eu chorabachoraba coma unha magdalenacoa cinza caéndome nos péssen palabras grandilocuentesque relatarsen máis que choverun día de veránco amor escuálido de famefame de magdalenas que traesos martesxunto coa barra de pan de trigotrigo de fouces revolucións de espiñosa guitarra soaba e eu chorabachoraba coma unha magdalena.

57

58

As cantigas viaxan polo valisolagando a paisaxe e a paisanaxeson oracións encontradas de beleza e amortrasládanas paxaros de todas as corespor entre o ceo e as árboresata que se entrecorta todo o paraísopor cemento e devastacióntodo está partidoen multitude de disecciónstodo está perforadotodo está erguido, impactadotodo xira a centos de quilómetrose as cantigas son engulidaspor ruídos e poluciónstodo está separadotorretas e infamiastúneles e antenasasfalto e carreteirastrazados con impactobrutal descomposición da beleza e o amoras cantigas pérdense no are os paxaros buscan escapatoria onde xa non hai.

59

60

61

Hai moitas ventás brancasalbíscanse dende acóe macetas e flores nos balcónsmoita pedra fríaestacionada en edificioscanlóns que verten auga suciaen regueiros sen direcciónque se bifurcan por toda a prazano centro delaestás ti cun paraugasnon é negro é brancodaraslle acubillo a miña cabeza molladae arrefriada por tormentos?

62

Hai tanta tanta luz hoxe aquíque me sinto cegadotanto futuro neste presente luminosoque sen querer resulto positivoresulto resultante, óptimo e pedantemachacado mentalmentemiro fixamente ou fixo miramentenas ventás deste barcoonde realmente se escoitan as ondase quedo aplacado pola luzemerxente e vitoriosasobre a miña derrota rutineirae sinto pavor polo poder do solacostumado a estar na lúae é que me sinto cegadoporque hai tanta tanta luz hoxe aquíson suave e animale me queres coma nuncacanta luz!Quérote coma nuncatantas cousas para min meu amorcanta luz!Nirvana no salón da casa do ríopequeniño e sucio e ruidosocanta luz!Dóeme a tripa, estou cegadocanto ben resultantecanto mal incitantetanto futuro neste presente luminosomachacado mentalmenteas nubes ameazanmais o sol resistecoa súa luz resultantecoma min

63

que resulto resultante, óptimo e pedantecanta luz!Si si canta luz!

64

Cando comezo a vivircomezo tamén a morrere se estou morto non vivoe se estou vivo morropolo tanto pregúntomese estou vivo ou morto?e se me pasará isto mesmona localidade de Boimorto?camiño cara a mortevivo e sentenciadopolo tanto morto pero vivoao facer o camiño…E vivo, vivo como pingüín sombrío,etc etc

65

E chegou o novo anoque xa era vello no comezoe chegou unha nova eraque xa era vella no rematee era tan inocenteque rebulía de ansiedadee de currais antergosmollou a mesa con sangue de uvase coas mans sucias e pegañentasmirou o lume da televisiónonde só saían inimigosdiante deste martirioergueuse e achegouse a ventáchovía na nova erachovía na nova noiteque non noite vellaalzou o seu primeiro cigarro do anoe brindou contra os seus beizosmentres respiraba e inspirabapareceres con estrelas inéditasausentes de capela e de augae contou os fogos no horizontenese novo ano que comezabasó pediría unha cousaque saíran a lúa e o sole que o barco piratanon afundira antes departir…

66

A onde van os paxaros que morren na cidade?Centos e miles voan entre cables e antenase póusanse nas árbores e cágannos enribanos parques comen as migas entre as cortizas das árboresa onde van os paxaros que morren nas cidades?Despois de formar esas nubes cíclicas con debuxos perfectosa onde van despois de durmir despois de vivir?Despois de aniñar xeracións nos tellados do casco velloou de emigrar dun río a outro?De alimentarse dos nosos desfeitos paridos en sumidoirosverquidos nos ríos que transitamos ao carón delesa onde van os paxaros que morren na cidade?Emigran para morrer no campo ou no espazo?Agóchanse coma os elefantes ou os cans en noites de lúa chea?A onde van os paxaros que morren na cidade?e que non caen fusilados ao pé dunha árboreDunha rúa infestada no verán radioactivo?A onde van os paxaros que non morren no verán?A onde van os paxaros que morren na cidade?Ou é que acaso, xa non estarán na cidade?ou é que acaso, non morren senón que se transformancomo a enerxía, nunha especie de física cuántica?Será que mergullan no río e morren entre as pedras e algas?A onde van os paxaros cando chove por finnun primeiro de decembro dun inverno enfermo calquera?A onde van os paxaros que morren na cidade?Contra os aramios e reixas electrificadas do home?Coa emisión contaminante da cidade e o seu lixo?Contra as ventás espetadas de cristal e tristeza?Non sei a onde van os paxaros que morren na cidade…Por que non caen fusilados no asfalto ou nas nosas cabezas?Non sei…

67

68

69

Puxilístico pusilánimedelirante hiperbólicocon ponderacións sen parangónasceta da enchentaesteta da ruína ergonómicacompulsivo soberbio petulantetulipán sen esaxerarmultitude de quilos indeterminadosoculares sangrantes sen xuízosumarísimoegocéntrico apátrida envolvidoen bandeiras de laobsesivo tragalinguas e augarásxuglar trotador contra os muíñosdas mandíbulas maxilaresa pares e nones elixindo que furoracender calquera mañá para superarcon creces e treces o sufrimento indutoe torpe e áxil raspar o peixe e os xeonllosata conquerir gol e unha lesiónpola que prostrar en completa risa-morteata o próximo estertor…e así ascender e caer como ascetada fame, da enchenta e da ruína ergonómicasen parangón…(así estoy, así estoy yo, contigo…sin ti)

70

Bágoas, nunca estáncontrolo tanto a xenreiraque un día podería explotarde novomágoas, sempre estánsen pel, proe tantoque un día podería morrerde dortrágoas, sempre igualas babas e sangues dos demaisque un día podería inflarde gaspágoas, tanto tenpoñer a meixela ou nonbaten sen freode caralaméntoas, parvo sonse merco os boletos sóe veña que venden e danpolo saco.

71

POEMA DO MAL

Cando era moi pequenoenxertáronlle unha sémolaengagrenada sorte de vidacoma todos os mortaisfíxose grande, medrou e con ela sémola esparrexadapolo seu corpo converteuseen arbusto, árbore, despoisde grande raíznunca quixo aceptaro enxertoe por isoa súa regadeira estaba secaá par que el, reseco, sen auga.

72

Todo está aquí e agora todo é asítemos todo no bandullo infeccións nas orellasollos vermellos… Temos de todotodo tipo de plásticos de todas as coresde todos os tamaños e comprimidostamén temos comprimidos para a dor de cabezaque nos produce ter de todoestamos a rebentare algúns teñen aínda máisademais controlan a situaciónmarcan o paso con fileiras de plásticoe a resposta son globos e fandangocorporacións dermo-estéticaspelos de cores condóns de cores e saborescontra as pirámides e rañaceostelevisións e os millóns de envasescontra todo produto e liberalismosó hai que mutarse e asestarllescon serpentinas asustarlles con purpurinaé unha festa o capitalismounha festa, miles de festasa eterna festa duns poucos anos humanascontra el e o seu xigantismomalabares con precisiónpílulas pola composicióncervexa en barrila un módico prezoaxitando as bandeirasrecicladasneste futuro no que vivimos…Fiamos fino.

73

Son un liberado vitallibrei da mili e da vidapor ter moito medo ás armasque non sexan miñas uñascústame erguerme da piltraabrir as pálpebras e respirarprefiro taparme coa mantae ser un liberado vitalnon cobro moito co meu traballomaterialmentedespois está a angustiae todo o demaispero os reloxos márcanmeos días, as horas, o compásdespois teño bicos e o alentopara non perecer co sonoa morte tamén me vai fatale iso que son un liberado vitalque encolle ombreirosmexa quente, coma todose ás veces, malia todoata traballo un pouco!

74

O suxeito posmodernoo predicado verbo réptilas luces a 150 por horaas pálpebrasas agulliñas antibióticas de famea dozura do verso articuladode esteticién-porcelanaentradas e saídasou! mamáque inglés pluscuamperfectoque sol rebotadoneste gris esgotadocomo explicarque as gamuzas azuise as escobas do baternon serven para limparas partes divisoriasentre o mal e o marcomo amar?neste monstro abecedariodantesco, kafkiano e bizantino.

75

Asándome na mantabonequiñas lourassen un pelo na lúacon beizos de sanguelinguas mollandoas virillas no intreas miñas suandoeu palpitandoasándome na mantana procura de frescorsen apurarme.

76

77

Tiña unha pernae outra máispara camiñartiña un olloe outropara verdúas orellaspara escoitarmans e brazosarticuladosna entrepernatiña algo para gozarera completode todopara viviraínda asícolgousedo seu único pescozoenriba dunha banquetacoas pernas e brazoscolgandoos ollos extraviadose na entrepernaunha erecciónde carallo.

78

Existen unhas murallas que o dividen todoe crean a limitaciónos carros van por riba delaspero non atopan a saídasó chegan a lugares a pastarherba artificial e neve artificialhai quen camiña ata cansarsen saír do casteloas murallas están por todos os ladose ti cres que non existenporque che supla algo de arno narizcome pedra e liquepara rillalas e comprobalasna súa abundanciade formigón e ladrillocrúzaas e rebate con elasa súa organidadeo seu organigramaque prevalece sobre todoforon creadas por todos nóse agora nos escravizanestamos empachados delasde correr por elassen atopar a saídaas bombas non son suficientesó atopar a saídapor riba delassó deixalas atrásdunha vezdunha maldita vezás murallas da nosa vida.

79

80

]partidas[chegadas]…machadas, valentíaglups exitazos duradeiros(non podo) (poderío)…ás veces toco a entrepernae me afasto do mundo]mundo[desmundo],,,,comas, fame, guerraa destrución da terraa terra está desituadanon colle no espazo[harmonía]]clarexar]ostiandiósfenomenal escoitar o ventoa raudais (sen silencios)provenza das lindeslindezas de provincianascomer líquido e músicafea retorta e augaclarexar (desclarexado)]invitar]desinvitar]ao igual que ao díadía día de noitesolemnemente a lúaque non colle no espazoo universo está constriñido…vai rebentar a tropezoscoas vías lácteas e sobremesaspor tres [sen perdón]igualmente colle

81

a serra, serra o solcontra o chan e iguálaosen fin nin meridiano [ ]

82

Dáme un cigarroe non mires para atrásconxélate poucoe saliva pronunciadamentecomo chorando ou ousandolevar kalasnikovs nas mandíbulascorre sen parar cara adiantee fatígate pouco só un intrepara que poda buscarteentre as silveirasda noite do ríocon caudal de extravíobirollo de centoslevaremos os rostrosacendidos sobre a praiae churruscaremos os granspara que non nos chamenimberbes nin adolescentescolleremos traxes e garabatase chamarémonos the jamsó por rir un chiscocabalgaremos sobre besbellosno amencer dos idiotas da t.v.entraremos na cova da terrae tomaremos unhas cañas de bambúsen ser osos pandaalixeiraremos peso e modae non mercaremos perfumespara o 6 de xaneirosoarémonos os mocos ou sorberémolospara que non os mastiguemos máiscara adiante, corre cara adiantedáme un cigarro e fúmate outroacabaremos o paquete dunha tacada

83

e verdes viaxaremos sobre a estepaata a rugosidade plena e fantásticae lembra: non mires para atrás.

84

85

BEATIFUL LOOSERS

Cámara e faceloinvolucrado non no mundo da arteskaters e contactosundergroundpor que non ser rimbombanteco suicidio?Beatifulrebeldes e filosofíamultinacionais colaboradorasmovemento punkpor que a casa está fría?Non é elitistaa mostra ábrese á lecciónnon se pode saír do colexioa xente non contempla que poda haber outras formas de vivirdiversión e interesantísimolugares pequenos paraaprender e desaprendercomo como coa cullero caldo de garavanzosarte e partepartido entre dous polosarriba e abaixocoma cantigaavinagrada.

86

Son un perdedornon de postín non de puestónnon vitoreo nin pateopor selonon mo creo, é que o sonagora debería dicir: BONECAnacín para selo!E é que é asísegundo din vai nos xenes dunaínda que eu non acredito…Son un perdedor!non de postín non de puestónnacido para ser un perdedorBONECA!

87

88

CUANDO HACES POP YA NO HAY STOP

Plop! descrouchouse a botellaque felicidade escumosa e brillanteobservar, ver, aprender e coidartede ti mesmo e dos demaissubido alá arriba, superada a vertixesénteste alto, sénteste ben e claro, ves!mais non deixa de ser tristepensar que os zombis existenestán aí ao redor teu e ás veces ti taménes un deles ogallá non máiszombis coa cabeza agochada e agachados os ollos no chanque obviedade, o manipular, velo tan claro; é enrevesadoquitarche e darche a felicidade sen máisquítanche uns medos, colocan outrosnin peores, nin melloresquizais amores, quizais terrores.Nas periferias e nas cidades invisibleso frescor non existe…Existen as ratas, as matanzasa ignorancia, a soidade e a guerraque privilexio de mundodáste de conta de que hai quen sufre moito máisxa o sabías mais non é igualnós tamén bastante sufrimosao estar arrodados de santos e santascon garabatas lustradas, con garabatas luxadase con mercenarios de pasta ferrallaque abren e pechan e moven ficha…Ei pisha… ponme un sol e sombra!a ver se o papa a espicha!

89

Teoricemos sobre o amor e o champangneas olivas con óso e sen óso… recheas!teoricemos e manifestemos, analicemos e alunicemoscoas nosas naves especiais de algodón de soñosou co noso papel de lixa de pesadelos regurxitadoscon aramios ou sen eles, con ou sen armaduraque dura e dura o entroido no lamazal do invernoenlatado e teorizado previamente por malpensantesno sentido iconoclástico e de rizar o rizomanon estamos aterrados como helicópteros no lumenon aterramos, andamos ingrávidos como escumausurpando o ar e as mentes necesarias aos proxectosque se esvaecen nos guateques de salón invertidocoa gravidade na cara b dos singles de cartolinasen ceder un ápice a miña escolla de suburbano gristeño que recoñecer que as luces no faiado no verán quese colan polas fendas e polo fachinelo resultanconmovedoras na lembranza un día brutal e sen igual de chuvia sen par, trotando chuviasen ganas de pisar charcos cos ósos rendidose a cabeza atronadora de dios, ruxidos nas tripasescoitando nova onda xa moi vella que resga cordasperenne, inmaturo e colgado dunha árbore podreatrévome a invocar aos espíritos espirituosospara facer unha asemblea na que tratar algúnque outro tema a saber: 1) gases nobres 2) literatura e vinganza 3) vindeiras pascuas

90

Pestanexa o intermitenteo corredor pasa encarrapuchado compulsivamenteo coche acelerae a luz arrandéase do farolsombras das árboreschan molladoluz focal entrando no irisretinas odiosas de diosxente circulandopasos pasos pequenos pasos nas beirarrúas árbores peladasluces das ventás ábrense a rúaparabólicas estalagmitas e estalactitas de dorfume das chemineasluz vermella para o meu corazóndous corredores vermellos asincopadosá esquerda de diose os paraugas están pechadosporque a chuvia cesouauga auga no río revoltoso.

92

Gobernan a vida non só os gobernossenón os veciños daquela facendaos condutores de ascensoros recolectores de ideas allease no andar de enriba tamén gobernan a vidaa túa tía e aquela sobriñao máis vello de aqueles tresnon o vés que os tes por ribaouriños resplandecentesde grandes almas tan por riba de ticoas correas no pescozo turran de tide min daquel daquela del ou delagobernan a vida non só os gobernosde abaixo arribaestrutura piramidais e xerarquíasde mamá e papáollos que ollan e indicanque baixes a cabeza e obedezassutil e democraticamenteou en plan modernosubalternos director xefearzobispado de diossubcontratas e tratas do desenganoalmirantes e ferrados-terratenentesque vén a policía e os xuícesas chisteiras os magos e gobernadorescivís ou incivís a gobernar a nosa vida!

93

94

Os tacóns ardendo na beirarrúaarrastrándose nos lastros coas fendas máis inconmensurables do firmamentoos tacóns ardendoberros ao fondo sol na galeríacalma resonancia magnética na miña lingua de escoitar na carpintería metálicamartelar almas de carros paseantes sen salvavidas coas defensas tortas e

enigmáticascomo o son dese acordeón inutilizado pola garda civil que é militar e verde

leitugaamor non saques aínda as condecoracións non me fures o corazóndebilitado pulso nun bar da praia fluvial da cidade dos canos e as billas de

auga quentearrecende a deterxente e máis o suavizantena colada que está suicidada de confort e 100% algodón mais algo de polyestersoa o martelo de novo ferruxe óxido ao sol soldado de batalla de floresas redes e as nasas non se dan nas descasascompromisos e ovacións nos estadios de baba de crime de estado acapulco

e amiantoas mámoas no horizonte e a cor verdebranca como deixando caer o sorriso elevadoata onde ata onterosmaban as neuras señoras quentes con faíscas imberbeslentes e auga fortes perennes ortigas penosas pernas branquiñas de sortilexio

sen reloxoo vento zoa martelo golpea non hai fouciño non hai fouce non cravos ardendo

nin forquitapavillón de gatas en celo comedeiro de instancias sacrílegas axeitando

nichos na noitecase chegou á liña impar cara atrás mais alguén abriu unha persiana e cuspiu

cara arribaa lousa rachou o carambelo de mel oído murcho elefante da preguizanaves cruzando charcos cruzados nevando unha charca de ancas sen rasleite negro con pingas de orballo de carreteira asfaltada desigualigualmente considero que os cabalos do amencer non logran espirais ao

rotar bébedos

95

Apocalipses noitébregaselipses repetidas caladas e calladas nas macetas do unísono plan erguido de

luz artificialbaba de boneca sen pálpebrassen a metade das dedastriste solución de salmón sen ovos osos panda sen concesionario recluído

en douslabirintos que levan a fábricas abandonadas con humidade e chatarratabaco na memoriacafé da mañábicos na auroraentre ti e máis eu a almofada no veránbrisa nos nocelosxeado na linguahorizonte nos ollosazul espacialbambán patadasao ar.

96

97

Cachucha ao ventobaba na comisurafollas na tarde fodes á noite…Ti e a túa guitarriña polo salónpatino ao saltargris na ventáalaridos por baixoa lingua seca perto da túa carahoxe decretannon dende cretasenón dende o center das bestasque xa non haberá máis festas no calendarioque tristura mais temos que recortarnos a cinturaata quedar espidos e aramiadosque o pan que facemos non é para nóssenón para as factorías da orde económicae ademais andan a subministrarnos menos augamenos fariña menos sal e menos fermentoesixíndonos pezas máis grandes e infladas de peito…A min xa me chove no teitomais non queremos carameloscachucha ao ventobágoas nos ollos mais non de sometementodeberíamos comezar ao menos a desertar a desertar ata afundilos no seu lamazalque non hai cartosbrincadeiras con isto. Hai de todo pero cartos nonse hai de todo para que máis…Os cartos non se comenocupemos as factoríasrepartamos o panqueimemos o center…Comercian con escravos!

98

O paxaro suicidapicaba no calendariohematomas da semana.

99

O cartón non é comestiblee os libros arrecendenchisqueiro sen chamalume sen palla en manquedou o dinosauro azul.

100

Bolboretas nos albumes familiarescando pasamos as follasenxergamos rostros con ollosque fitan para a nosa alma bolboreta.

101

102

Neste estanque aquí situadoshai cágados na auga suciade lavar os pratos e ananosque procuran nos canos a sabotaxeneste estanque de pegadas de gatasentra o vento polas fendas ás vecese ás veces a seca absorbe milímetros de auganeste estanque con nenúfares instaladoshai barallas de cartas tiradas adredepolos arrecifes e polos catro costadoscorren escaravellos xoia polas ladeiras e o asfaltoneste estanque aquí situadosestamos ti e máis eu alimentándonosde semi-soños adormecidos e atrapalladosde víveres envasados pola raíña das arañasneste estanque no pleno do cerebro-cidadeexisten liñas de fuga que atravesamospara perdernos e atormentarnosneste estanque aquí instaladospermanecemos e non morremos, pelexamosno cemiterio de todos os mortos prevalecemosasustando ás orellas do lobo ensombrecidaspolo manto espiral que devora as nosas veasas nosas primaveras neste estanqueson breves sortilexios que aproveitamosinhalando verdes desexos amarelos de sole arremetemos contra a nada substancia que atormentaneste estanque aquí situadosabrimos e pechamos gaiolas procurando o camiñopor entre a turbia auga que pretende selar o noso destino.

103

APOCALIPSEReverberacións de helicópterona orde matrixianaunha vella agasállamecun folleto providente

104

Ruído de fondo dos carrosson as ondas mariñas urbanasque adormecen as sestasdesta cidade con insomnio

105

106

Os edificios coas parabólicassubtraendo po e estrelasvento vixiante dixitalconéctanos coa espiral de ruído

107

Temos electrodomésticose tecnonaufraxiosfáltannos as forzas analóxicasde superación deste cataclismo

108

Os avións partindo raiosa televisión cos seus electrodoscatatonízanos na viaxe psicodélicade arelar voar raso e a baixo custe

109

Regadeiras enchidas de viño da casavértense polos labirintos dos corposque danzando ao ritmo electrónicopasan a aspiradora a alfombriña do rato

110

111

A radio con interferencias psicofónicasas pastillas enriba da mesiñaagardando ser cortadas para misturar con vodkaprospectos de vacacións enlatadas na máquina sulfatadora

112

Xornais electrónicos xerarquizadospor zonas e lugares comúnsa territorios trazados en mapasintroducidos en chips nas dores de cabeza virtuais

113

Primavera retorta de siluetasceo branco, fame de liberdadetronos e sarabela na alma pegañentaausencia de frescores vindeirosbrotes verdes modificados xeneticamentealaridos da infanciae rúas enchidas de desempregosemprego de violencias enchidas de rúachimpos de cabras fíos nas manstorturando ao persoal esa inquisiciónenchida de leis farsantescompositivas e compoñedoras da póla-matrixovos de ouro nos petos da bancaque sempre gana o que lle dá a ganamentres as bágoas parecen non rozarchenin a ti nin a fábrica de desastresque creastes en aparencia paradoxaldesexo quebrado, sucio e aos poucos oriúndode babas hipócritas matasementesaulas pechadas con duchas de auga fervendoaturando o vapor cínico e embazadonas nosas almas encadeadas ao por maiordislexia sufrida por semáforos estataiscirculando en circuítos e circuítos incrustadosnas cabezas contedoras de contos infinitos.