Optički kabl

Optički kabl se koristi u telekomunikacijama za prenos signala. Prenosni medijum je optičko vlakno, a informacija se prenosi putem svetlosti. U Srbiji se najviše koriste optički kablovi kapaciteta od 6 do 240 optičkih vlakana. Na ulasku u optičko vlakno električni signal se konvertuje u svetlost, a na prijemu se pretvara ponovo u električni signal. Prednost optičkih kablova su:

• njihove daleko manje dimenzije u odnosu na bakarne kablove,

• mogućnost prenosa velike količine informacija, • malo slabljenje signala što dozvoljava domete i do 200 km bez pojačanja signala • manja težina po dužnom metru • lakše polaganje kako u zemlju, tako pod vodu, na stubove ili dalekovode • sve niža cena • neosetljivost na električne smetnje, vodu, niske i visoke temperature.

Optički kablovi su jedino osetljivi na radioaktivno zračenje.

Prvi optički kabl u Srbiji je položen oktobra 1984. na relaciji Telekomunikacioni centar Beograd - Centrala Konjarnik u dužini od 5,5 kilometara. Godine 2010. Srbija ima preko 15.000 kilometara položenih optičkih kablova.

Zbog svoje male težine optički kablovi se polažu u, ranije zakopane plastične cevi, metodom uduvavanja.

[uredi] Nastavljanje optičkih kablova

Spajanje optičkih kablova, Beograd

"Fabrička dužina"optičkog kabla, dužina koja se isporučuje iz fabrika je oko 2100 m. Zbog toga se optičke deonice nastavljaju jedna za drugom. Postupak je nazvan "splajsovanje" a sastoji se u zavarivanju defakto staklenih vlakana. Postupak se izvodi pod mikroskopom pri čemu se za zavarivanje koristi električna energija. Potrebno je obezbediti veliku čistoću pri radu.

Više optičkih vlakana koje čine jezgro optičkog kabla

Spajanje optičkih kablova,

Koaksijalni kabl

Koaksijalni kabl je vrsta električnog kabla kod koje je jedan provodnik smešten unutar drugog šupljeg provodnika tako da oba imaju zajedničku osu. Nesimetrični kablovski vodovi javljaju se zbog potrebe za vodovima koji oko sebe neće širiti ometajuće elektromagnetsko polje i time ometati druge vodove. Prvo pravo rešenje javlja se u SAD-u u obliku provodnika (žice) smeštenog unutar drugog (cev) i naziva se koaksijalnim vodom jer oba provodnika imaju istu osovinu. Nesimetrični vodovi koriste se samo na visokim frekvencijama (npr. TV signal) što znači da je kod njih slabljenje veliko pa razmak između pojačavača mora biti relativno mali.

Problem u upotrebi koaksijalnih vodova bio je nastavljanje koaksijalnih tuba što se riješilo termičkim putem — lemljenjem ili zavarivanjem, no kod takvih zahvata u slučaju pregrevanja može doći do oštećenja izolacije pa se spajanje izvodi uz hlađenje. Danas su razvijeni postupci koji ne zahtevaju visoke temperature. Jedan od nužnih problema je krutost nesimetričnih vodova što znači njihovo teže polaganje i račvanje. Velik je problem i vodopropusnost koaksijalnih vodova jer u slučaju da u vod prodre voda, ona se slobodno širi kablom koji nema nikakvih prepreka. Zbog toga se takvi kabli obavezno pune gasom pod pritiskomom koji se neprestano nadgleda na krajevima i uzduž trase kabla.

Novi koaksijalni kablovi umesto gasnog dielektrika imaju dielektrik od slojeva polietilena (PE) i polipropilena, dok je spoljni omotač od polivinilhlorida (PVC-a).

Koaksijalni kablovi se najviše koriste u digitalnom prenosu, jer su tada isplativiji zbog manjih gubitaka. Do pojave svetlovoda, nesimetrični vodovi su bili najčešće korišćeni u telekomunikacijskim područjima na dužim relacijama.