Oliver Twist

© / Oliver Twist ΚΖΚ ΚΕΙΜΕΝΟ_01.4.DOC 1

1. ΤΡΑΓΟΥ∆Ι ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα τόπο µακρυνό

Σε µια πολιτεία ξένη, που την είχανε γραµµένη

Σε κιτάπια και βιβλία

Ξεκινά η Ιστορία... που θα πούµε τώρα...

Στου Ασύλου τη γωνιά, τα παιδάκια τα φτωχά

Μεγαλώνουν και δουλεύουν, κι οι µεγάλοι τα παιδεύουν

τάχα δήθεν τα φροντίζουν

µα το µόνο που ελπίζουν... είναι να πεθάνουν γρήγορα...

Και ανάµεσα σ’ αυτά, τα παιδάκια τα µικρά

Είναι κι ένα πιο µικρό, που το φέρανε κι αυτό

Σήµερα πρωί πρωί

Όλιβερ Τουίστ το λένε... κι είναι τώρα εννιά χρονώ.

- Εεεεγώ θα πω την Ιστορία!

- Όχι, όχι! Θα την πω εεεεγώ!

- Όχι, όχι! Σταµατήστε και οι δυό! Την ιστορία που θα πούµε... θα την πω Εεεεεγώ!

- Όχι, Εεεεγώ!



- Σταµατήστε πια! Την ιστορία θα την πούµε... Όοοολοι Μαζί!

- Μπαααααα! Την Ιστορία θα την πω ΕΕΕΕΓΩΩΩΩΩ!... (Φωνάζει) Όλιβερ! Πες µας:

πώς βρέθηκες εδώ;;;;;;;;;;;

ΟΛΙΒΕΡ: Εγώ... µέχρι χθες ήµουνα στο Ορφανοτροφείο. (ρουφάει τις µίξες του) Εκεί

διευθύντρια είναι µία Κυρία, η Κυρία Μανν. Χθες λοιπόν...

ΣΚ.01

(Αλλάζει το σκηνικό και βλέπουµε το δωµάτιο της διευθύντριας του Ορφανοτροφείου.)

ΚΥΡΙΑ ΜΑΝΝ: (Φωνάζει) Όλλλιβερ!!!!!! (Ο Όλιβερ πλησιάζει την Κυρία Μανν) Καθάρισε

αµέσως τ’ αυτιά σου!

ΟΛΙΒΕΡ: Γιατί; Τι είναι σήµερα;

ΚΥΡΙΑ ΜΑΝΝ: (∆εν θέλει να δώσει σηµασία στην αναίδεια του Όλιβερ.) Σήµερα γίνεσαι

εννέα χρονών και θα µας επισκευθεί ο Κύριος Μπώωωµπλ, ο Κοσµήτωρ της

Ενορίας!

(Ο Κύριος Μπώωωµπλ, µε τρίκοχο καπέλλο χρυσοκέντητο σακάκι και µπαστούνι,


χτυπάει την πόρτα. Η Κυρία Μανν τον υποδέχεται.)

Κα ΜΑΝΝ: Παρακαλλλώ, περάστε, κύριε Μπώωωµπλ.

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Ευχαριστώ, κυρία Μανν. Μπορώ;

Κα ΜΑΝΝ: Μα τι λλλέτε, είναι µεγάλλη ευχαρίστηση να σας βλέπει κανείς. Είστε

αξιοθέατος, κύριε Μπώωωµπλ. Ω, ελπίζω να µην παρεξηγηθώ µ’ αυτό που είπα.

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Ω, µα τι λόγος, µάτι λόγος κυρία Μανν.

Κα ΜΑΝΝ: Κάνατε πολλλύ δρόµο να φτάσετε ως εδώ. Θέλετε ένα ποτό, κύριε

Μπώωωµπλ;

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Ούτε σταγόνα. Ούτε σταγόνα.

Κα ΜΑΝΝ: Ω, µια σταγονίτσα µόνο, µε λλλίγο νερό και λλλίγη ζάχαρη.

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Τι είναι αυτό;

Κα ΜΑΝΝ: ∆εν θα σας πω ψέµµατα, είναι τζιν. Έχω λλλίγο για ώρα ανάγκης... για όταν

είναι αρρωστούλλλι κανένα από τα ορφανά µου. Παρ’ όλλλο που είναι ακριβό...

δεν το υπολλλογίζω, προκειµένου να κοιµούνται ήσυχα...

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Ω, Είστε πολλλλλύ καλή γυναίκα, κυρία Μανν. Έχετε ανθρωπισµό!

Θα βρω, δηλαδή θα επιδιώξω µιαν ευκαιρία να το αναφέρω στο Συµβούλιο της

Ενορίας. Πίνω στην υγειά σας, κυρία Μανν. (Κατεβάζει µονοκοπανιάς ένα

ποτηράκι, γεµίζει ένα δεύτερο, διαστάζει λίγο, το πίνει, η κυρία Μανν

παρακολουθεί. Ο κύριος Μπώωωµπλ γεµίζει το τρίτο ποτηράκι. Η κυρία Μαν του

παίρνει το µπουκάλι.)

Κα ΜΑΝΝ: Ω, Ξεχάσατε το λλλόγο της επίσκεψής σας, κύριε Μπώωωµπλ.

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Ω, ναι. (Ξεροβήχει, παίρνει επίσηµο ύφος) Το παιδί που κάποτε

αεροβαπτίστηκε εντελώς βιαστικά, είναι σήµερα 9 ετών.

Κα ΜΑΝΝ: (τρίβοντας το αριστερό της µάτι µε την άκρη της ποδιάς της) Ο

Μεγαλλλοδύναµος να τον ευλλλογεί. Είναι το πιο κακοµαθηµένο παιδί που έχω

δει ποτέ.

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: ∆εν απορώ καθόλου γι αυτό. Τι να σας κάνει: αγνώστου πατρός και

αγνώστου µητρός. ∆ηλαδή... τη µητέρα του εµείς την θάψαµε µετά τη γέννα, αλλά

ποτέ δε µάθαµε ποιά ήταν κι από πού κρατούσε η σκούφια της, που λέµε.

Κα ΜΑΝΝ: Τότε πώς ο Όλλλιβερ Τουίστ έχει όνοµα;

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Του το έδωσα εγώ. ∆ίνω ονόµατα σε όλα τα παιδιά αγνώστου

καταγωγής µε αλφαβητική σειρά. Τον προηγούµενο απ’ αυτόν τον ονόµασα

Σουίστ. Μετά ήταν το Ταυ. Τον ονόµασα Τουίστ. Ο επόµενος Υουίστ -µε ύφιλον-

και οι εποµένοι τρεις Φουίστ, Χουίστ και Ψουίστ.

Κα ΜΑΝΝ: Ω, µα εσείς είστε λλλογοτέχνης, κύριε Μπώωωµπλ!

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Ω, µπορεί και να είµαι. Τώρα όµως µε καλεί το καθήκον: Πρέπει να

δω το αγόρι. Το Συµβούλιο της Ενορίας απεφάσισε να επιστρέψει στο

Πτωχοκοµείο, όπου γεννήθηκε. Είναι πια αρκετά µεγάλος, αρκετά µεγάλος -εννέα


ετών- και πρέπει ν’ αρχίσει Εκπαίδευση και Εργασία. Προπαντός Εργασία. Η

Εργασία είναι το ήµισυ του Παντός, κυρία Μανν.

Κα ΜΑΝΝ: Αχ, εµένα θα µου πείτε! ΟΛΛΛΛΙΒΕΕΕΕΕΕΕΕΕΡ!!!!!!!

(Εµφανίζεται ο Όλιβερ. Σκηνή αποχαιρετισµού της κυρίας Μανν, µε πολύ γρήγορο

ρυθµό, τόσο γρήγορα, που η σκηνή γίνεται εντελώς γελοία και κωµική. Ο κύριος

Μπώωωµπλ τον αρπάζει από το χέρι, χαιρετά βιαστικά την κυρία Μαννν και

βγαίνει στο δρόµο µε µεγάλα βήµατα. Ο Όλιβερ αγωνίζεται να τον ακολουθήσει.)

2. ΤΡΑΓΟΥ∆Ι ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ∆ΙΑ∆ΡΟΜΗΣ

Εν, δυο – εν δυο

Θα σου µάθω εγώ


Και θα µάθω εγώ;


Μη µιλάς µη µιλάς


Κι αν µιλώ δε µιλώ


κεφάλι ψηλά


κουνώ τα αυτιά


Βρήκαµε το βήµα



Φτά-σα-µε.

Φτά-σα-µε.

(Φτάνουν µπροστά στο ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ)

ΣΚ.02

ΠΡΟΕ∆ΡΟΣ: (Ένας χοντρός κύριος µε ολοστρόγγυλο, κόκκινο πρόσωπο και λευκό

γιλέκο.) Κύριοι, πιστεύω ότι είµαστε θύµατα της απέραντης φιλανθρωπίας µας. Οι

τρόφιµοι του Πτωχοκοµείου εκµεταλλεύονται την ανοχή µας. Αυτό το άσυλο έχει

γίνει χώρος διασκέδασης για τους πτωχούς. Έχουµε καθήκον να το διορθώσουµε

αυτό.

ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ Β: Έχουµε καθήκον να το διορθώσουµε αυτό.

ΠΡΟΕ∆ΡΟΣ: Θα εντατικοποιήσουµε την εργασία και θα µειώσουµε το συσσίτιο.

ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ Α: Προτείνω, να εντατικοποιήσουµε την εργασία!

ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ Β: Και να µειώσουµε το συσσίτιο!

ΠΡΟΕ∆ΡΟΣ: Προτείνω, να ψηφισθεί οµοφώνως!

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ: Ψηφίζεται οµοφώνως.

ΠΡΟΕ∆ΡΟΣ: Οµοφώνως συν ένα. Η δική µου ψήφος είναι διπλή. (γράφουν στα χαρτιά


τους) Και τώρα ας περάσουµε στην Υπόθεση Αριθµός 6.

(Στρέφουν όλοι προς τον Όλιβερ και τον κύριο Μπώωωµπλ.)

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Υποκλίσου στο Συµβούλιο.

(Ο Όλιβερ υποκλίνεται, αλλά δεν ξέρει τι είναι “συµβούλιο” και υποκλίνεται στο τραπέζι.)

ΠΡΟΕ∆ΡΟΣ: Πώς σε λένε, νεαρέ;

ΟΛΙΒΕΡ: (Με εµφανές τρακ.) Όλιβερ.

ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ Β: Το παιδί είναι χαζό.

ΟΛΙΒΕΡ: (Λίγο πιο θαρρετά.) Όλιβερ Τουίστ.

ΠΡΟΕ∆ΡΟΣ: Όλιβερ Τουίστ, ξέρεις ότι σήµερα έχεις γενέθλια;

ΟΛΙΒΕΡ: Νοµίζω ότι δεν έχω τίποτα, κύριε.


ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ Α: Όλιβερ Τουίστ, ξέρεις ότι είσαι ορφανός;

ΟΛΙΒΕΡ: Τι είναι αυτό, κύριε;


ΠΡΟΕ∆ΡΟΣ: Όλιβερ Τουίστ, ξέρεις ότι δεν έχεις γονείς και ότι µεγάλωσες στο

Ορφανοτροφείο της ενορίας;

ΟΛΙΒΕΡ: Μάλιστα, κύριε.

ΠΡΟΕ∆ΡΟΣ: Όλιβερ Τουίστ, ξέρεις ότι πρέπει να προσεύχεσαι τρις ηµερησίως…


ΠΡΟΕ∆ΡΟΣ: Πρώτον: Να προσεύχεσαι γι΄αυτούς που σε ταΐζουν!

ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ Α: ∆εύτερον: Να προσεύχεσαι γι΄αυτούς που σε φροντίζουν!

ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ Β: Τρίτον: Να προσεύχεσαι... για όλους, τελοσπάντων!

ΟΛΙΒΕΡ: (Πάει να µιλήσει. ∆εν προλαβαίνει.)


ΠΡΟΕ∆ΡΟΣ: Λοιπόν, ήλθε η ώρα να µορφωθείς και να µάθεις µία χρήσιµη τέχνη. Θα

ξεκίνησεις από αύριο το πρωί στις 6.

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Υποκλίσου στο Συµβούλιο. (Ο Όλιβερ το κάνει.) Μετααααβολή!

Μαρς. (Αποχωρούν βιαστικά. Ο κύριος Μπώωωµπλ µε µεγάλα βήµατα, ο Όλιβερ

τον ακολουθεί.)

ΠΡΟΕ∆ΡΟΣ: Λήξις της Υποθέσεως Αριθµός 6. Ώρα φαγητού! (Χτυπάει το καµπανάκι

του. Έρχονται υπηρέτες µε πλούσια εδέσµατα.)

ΠΡΟΕ∆ΡΟΣ: Γι΄ αυτή την αφθονία, Μεγαλοδύναµε, Προστάτη και Βοηθέ στο Σκληρό

και Θεάρεστο Έργο µας, σε ευχαριστούµε.

ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ: Αααααµήν! (Φορούν στο λαιµό µεγάλες πετσέτες και πέφτουν µε τα

µούτρα στο φαΐ. Μερικά παιδιά παρακολουθούν πεινασµένα.)

(Το Συµβούλιο χάνεται. Είσοδος των παιδιών στο κάτεργο της ∆ουλειάς, µε το Τραγούδι


της Εργασίας, που εξελίσσεται σε Τραγούδι του Συσσιτίου.)

3. ΤΡΑΓΟΥ∆Ι ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΑΓΗΤΟΥ

Χαίρεται η Φύση και χαµογελά

Γιατί χαίροµαι κι εγώ στη δουλειά

Πιάνω δένω σφίγγω στρίβω

Στρίβω

Σφίγγω πλύνω λύνω αφήνω

Πιάνω


Στρίβω


Πιάνω

Και ξανά και ξανά και ξανά

Χαίρεται η Φύση και χαµογελά

Γιατί χαίροµαι κι εγώ στη δουλειά


Στρίβω


Πιάνω


Στρίβω


Πιάνω

Τώρα όλοι µαζί, πάµε για φαΐ

Πάµε για φαΐ, ΌΟΟΟΟλοι µαζί.

(Ένας ένας τραγουδούν και κάνουν ότι λένε:)

∆ίνω παίρνω πίνω αφήνω

Αφήνω... (χαµηλόφωνα) Πεινάω

∆ίνω παίρνω πίνω αφήνω

Αφήνω... (χαµηλόφωνα) Πεινάω

--Να ζητήσουµε κι άλλο φαΐ




--Ναι, αλλά ποιός;




-- Να βάλουµε κλήρο!

ΣΚ.03

(Τα παιδιά βάζουν κλήρους. Χορευτικός αυτοσχεδιασµός. Ο κλήρος πέφτει στον

Όλιβερ... Πάει στον Αρχιµάγειρο)

ΟΛΙΒΕΡ: Με συγχωρείτε, Κύριε! Θέλω λίγο ακόµα.

ΑΡΧΙΜΑΓΕΙΡΟΣ: Τιιιιιιιιιιιιιιιιιιι;

ΟΛΙΒΕΡ: Θέλω λίγο ακόµα. (Ο Αρχιµάγειρος τον χτυπάει µε την κουτάλα.)

ΑΡΧΙΜΑΓΕΙΡΟΣ: Ζήτησε κι άλλο! Ζήτησε κι άλλο! Καταστροφή! Ζήτησε κι άλλο! Να

τιµωρηθεί! Ζήτησε κι άλλο! Θα τιµωρηθεί!

(Τραγουδά, ενώ κατευθύνεται προς το Συµβούλιο. Το Συµβούλιο παίρνει το τραγούδι και


το επαναλαµβάνει.)

4. ΤΡΑΓΟΥ∆Ι ‘ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ’

ΣΚ.04

ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ: Ζήτησε κι άλλο; Ζήτησε κι άλλο; Καταστροφή!

Ζήτησε κι άλλο; Ζήτησε κι άλλο; Να τιµωρηθεί!

Θα τιµωρηθεί! Να τιµωρηθεί! Θα τιµωρηθεί!

ΠΡΟΕ∆ΡΟΣ: Αυτό το παιδί θα καταλήξει στην κρεµάλα. Να µου το θυµηθείτε! Η Ενορία

πρέπει να απαλλαγεί αµέσως από την παρουσία του. Ορίζω αµοιβή για όποιον

προσφερθεί να τον πάρει στην υπηρεσία του: Πέντε Λίρες. (Χτυπάει το σφυρί του

σαν... “Τέλος της ∆ηµοπρασίας”.)

ΣΚ.05

Ένας ΤΕΛΑΛΗΣ [ΜΠΩΩΩΜΠΛ] αναγγέλλει:

ΤΕΛΑΛΗΣ – Ακούσατε, Ακούσατε! ∆ιατίθεται παιδί της Ενορίας. Όποιος εκ των

αξιοτίµων επαγγελµατιών αυτής της πόλης επιθυµεί να το πάρει στην υπηρεσία

του θα αµοιφθεί µε πέντε λίρες!

ΣΚ.06

(Βγαίνει από το Πτωχοκοµείο ο κύριος Σάουερµπερρυ. Συναντά τον κύριο

Μπώωωµπλ...)

Κος ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: (Ψηλός, κοκκαλιάρης, µε µαύρο τριµµένο κοστούµι.) Καληµέρα,

κύριε Μπώωωµπλ.

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Καληµέρα, κύριε Σάουρµπερυ.

Κος ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: Πήρα τα µέτρα για τα φέρετρα των δύο γυναικών που πέθαναν

χθες βράδυ, κύριε Μπώωωµπλ.

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Τα φέρετρα έχουν κατανάλωση, κύριε Σάουρµπερρυ. Έτσι όπως

πάµε, θα κάνετε µεγάλη περιουσία. Νάναι καλά ο Θάνατος.

Κος ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: ∆ε νοµίζω... ∆υστυχώς, οι τιµές που επιτρέπει το συµβούλιο της

Ενορίας είναι πολύ µικρές.

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: (Με µια υποψία γέλιου) Παροµοίως και τα φέρετρα.

Κος ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: ∆εν το αρνούµαι. Με το νέο σύστηµα διατροφής, δεν χρειάζονται

πια βαθειά φέρετρα... Όµως κάτι πρέπει να βγάλουµε κι εµείς. Η ξυλεία ακριβαίνει

κάθε µέρα.

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Α, µε την ευκαιρία, κύριε Σάουρµπερυ, µήπως ξέρετε κάποιον που

να θέλει έναν βοηθό; Η Ενορία έχει ένα παιδί, που αυτή τη στιγµή είναι σκέτο

βάρος. Και µε όρους πολύ γενναιόδωρους.

Κος ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: Πολύ γενναιόδωρους;

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Πέντε Λίρες!

Κος ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: Πέντε Λίρες; Α, τι ωραία που είναι τα κουµπιά σας, κύριε


Μπώωωµπλ. Εντάξει! Θα τον πάρω εγώ.

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Ωραιότατα, κύριε Σάουρµπερρυ. Θα σας τον φέρω αµέσως στο

µαγαζί. Πηγαίνετε κι έφτασα.

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: ΟΛΙΒΕΕΕΕΕΕΕΕΕΡ!!!!!!!

(Το αγόρι οδηγείται στον καινούργιο αφέντη...)

5. ΤΡΑΓΟΥ∆Ι ∆ΕΥΤΕΡΗΣ ∆ΙΑ∆ΡΟΜΗΣ


Θα σου µάθω εγώ


Και θα µάθω εγώ;




∆ε µιλώ δε µιλώ


κεφάλι ψηλά


κουνώ τα αυτιά





Φτά-σα-µε.

Φτά-σα-µε.

ΣΚ.07

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Σήκωσε το καπέλο και κράτα ψηλά το κεφάλι σου. (Χτυπάει την

πόρτα, εµφανίζεται η Σαρλότ.) Πες στον κύριο ότι ήρθε ο Κοσµήτωρ της Ενορίας.

ΣΑΡΛΟΤ: Μάλιστα, κύριε Μπώωωµπλ! Παρακαλώ, περάστε.

Κος ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: Ω, εσείς είστε, κύριε Μπώωωµπλ;

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Ολόκληρος. Ορίστε, σας έφερα το αγόρι.

Κος ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: Ω, ώστε αυτό είναι το αγόρι! (Φωνάζει.) Κυρία Σάουρµπερρυ,

έρχεσαι, καλή µου, ένα λεπτό; (Εµφανίζεται η κυρία Σάουρµπερρυ. Κοντή,

ξερακιανή, κακοφτιαγµένη, µε όψη στρίγγλας.) Αγαπητή µου, αυτό είναι το αγόρι

από το άσυλο που σου έλεγα. (Ο Όλιβερ υποκλίνεται.)

Κα ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: Αχ, το γλυκό µου! Είναι πολύ µικρός.

Κος ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: Είναι µικρός, (κοιτάει τον Όλιβερ) είναι αναµφίβολα µικρός, αλλά

θα µεγαλώσει, καλή µου. Θα µεγαλώσει.

Κα ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: Με το δικό µας φαγητό και µε το δικό µας ποτό, υποθέτω. (Στον

Όλιβερ.) Πήγαινε στην κουζίνα, µυξιάρικο. Σαρλότ!

ΣΑΡΛΟΤ: Ορίστε, κυρία;


Κα ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: ∆ώσε στο µικρό λίγα από τα αποφάγια που κρατήσαµε για το

σκύλο.

(Η Σαρλότ δίνει ένα µεταλικό πιάτο στον Όλιβερ. Ο Όλιβερ πέφτει µε τα µούτρα στο φαΐ.

Η Κυρία τον παρακολουθεί µε σιωπηλό φόβο και τροµερές υποψίες για τη

µελλοντική του όρεξη.)

Κα ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: Θα κοιµάσαι κάτω από τον πάγκο του ταµείου, για να προσέχεις

και το µαγαζί. Υποθέτω ότι δεν σε πειράζει να κοιµάσαι ανάµεσα στα φέρετρα.

Πάντως ακόµη κι αν σε πειράζει δεν µπορείς να κοιµηθείς κάπου αλλού. Έλα,

τελείωνε! ∆ε θα µε κρατήσεις εδώ όλη τη νύχτα.

ΣΚ.08

(Ο Όλιβερ κοιµάται κάτω από το ‘ταµείο’, ανάµεσα στα φέρετρα. Τον παίρνει ο ύπνος και

βλέπει εφιάλτες µε πεθαµένους να ζωντανεύουν κλπ. Πετιέται απ’ τον ύπνο, όταν

ακούγονται δυνατοί χτύποι στην πόρτα. Σηκώνεται βιαστικά και ανοίγει. Εισβάλει ο

Νώε Κλέυπωλ.)

ΣΚ.09

ΝΩΕ ΚΛΑΙΥΠΩΛ: Εσύ είσαι ο καινούριος, ε;

ΟΛΙΒΕΡ: Μάλιστα, Κύριε.

ΝΩΕ ΚΛΑΙΥΠΩΛ: Πόσων χρονών είσαι;

ΟΛΙΒΕΡ: ∆έκα, κύριε. Θα θέλατε φέρετρο, κύριε;

ΝΩΕ ΚΛΑΙΥΠΩΛ: Χα, χα, χα! Ξέρεις ποιος είµαι εγώ, Σκλαβάκι;

ΟΛΙΒΕΡ: Όχι, κύριε.

ΝΩΕ ΚΛΑΙΥΠΩΛ: Είµαι ο κύριος Νώε Κλέυπωλ κι εσύ είσαι υπάλληλός µου. Μην το

ξεχάσεις ποτέ αυτό! Νώε! Νοάς; Άνοιξε αµέσως τα στόρια του καταστήµατος!

ΟΛΙΒΕΡ: Μάλιστα, κύριε Νώε.

(Ο Νώε πάει προς την κουζίνα για πρωινό...

... Εν τω µεταξύ σε άλλο δωµάτιο...)

Κος ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: Αυτό το αγόρι είναι πολύ όµορφο, καλή µου.

Κα ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: Πώς να µην είναι, αφού τρώει το καταπέτασµα!

Κος ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: Έχει µία έκφραση µελαγχολίας στο πρόσωπο, κάτι πολύ

ενδιαφέρον. Θα ήταν υπέροχος σιωπηλός συνοδός στις τελετές, αγαπητή µου. (Η

κυρία Σάουρµπερρυ δεν δείχνει να συµφωνεί.) Όχι για τους µεγάλους, µόνο για τα

παιδιά. Για σκέψου το, θα είχε µεγάλη επιτυχία.

( Στην κουζίνα του φερετροποιού... )

ΣΑΡΛΟΤ: Κάθισε, Νώε. Όλιβερ, κλείσε τo παράθυρο στην πλάτη του κυρίου Νώε. (στον

Νώε) Έλα, κράτησα λίγο µπέικον από το πρωινό του κυρίου για σένα. (Στον

Όλιβερ) Όλιβερ, το τσάι σου. Πάρε κι αυτά τα ψίχουλα. Γρήγορα! Πρέπει να πας

στο µαγαζί.

ΝΩΕ ΚΛΑΙΥΠΩΛ: ∆ουλάκι, τι κάνει η µάνα σου;


ΟΛΙΒΕΡ: Έχει πεθάνει... και... δε θέλω να µιλάµε γι’ αυτήν.

ΝΩΕ ΚΛΑΙΥΠΩΛ: Από τι πέθανε, ρε Σκλαβάκι;

ΟΛΙΒΕΡ: Μου είπαν: ‘Από ραγισµένη καρδιά’. (δακρύζει)

ΝΩΕ ΚΛΑΙΥΠΩΛ: Μπράβο, ∆ουλάκι! Τώρα γιατί κλαίς; Για τη µάνα σου; (ειρωνικά) Σε

συγκίνησα, ε;

ΟΛΙΒΕΡ: Όχι ΕΣΕΙΣ.

ΝΩΕ ΚΛΑΙΥΠΩΛ: Α, όχι εγώ, ε; (γελάει)

ΟΛΙΒΕΡ: Αρκετά! Σταµατήστε να µιλάτε για τη µητέρα µου!

ΝΩΕ ΚΛΑΙΥΠΩΛ: Να σταµατήσω, ε; ∆ουλάκι, µας βγάζεις και γλώσσα!; Ω, Θεέ µου!

Ξέρεις, ότι η µάννα σου ήτανε του σκοινιού και του παλουκιού;

ΟΛΙΒΕΡ: Τι είπατε;

ΝΩΕ ΚΛΑΙΥΠΩΛ: Μια βρωµογυναίκα. Και καλύτερα που πέθανε. Ειδεµή θα δούλευε σε

κανένα σπίτι στην άκρη του λιµανιού. ΄Η θα την είχανε κρεµάσει, που είναι και το

πιο πιθανό, δηλαδή.

(Ο Όλιβερ κατακόκκινος από θυµό, ορµάει στον Νώε και τον αρπάζει από το λαιµό. Ο

Νώε αιφνιδιάζεται.)

ΝΩΕ ΚΛΑΙΥΠΩΛ: (φωνάζει) Σαρλότ! Κυρία! Ο καινούργιος θα µε πνίξει! Με σκοτώνει!

Βοήθεια! Ο Όλιβερ τρελλάθηκε!

ΣΑΡΛΟΤ: Σταµάτα, αχάριστε, κακούργε, δολοφόνε!

(Γενική σύρραξη. Η Σαρλότ απελευθερώνει τον Νώε, προσπαθεί να συγκρατήσει τον

Όλιβερ, ο Νώε επιτίθεται στον Όλιβερ, η Σαρλότ προσπαθεί να τους χωρίσει.

Εµφανίζεται η Κυρία Σάουρµπερρυ, βλέπει τη µάχη και βάζει τις φωνές.)

Κα ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: Βοήθεια! (Λιποθυµάει. Όλοι οι άλλοι σταµατούν. Ο Νώε κλείνει τον

Όλιβερ σ’ ένα µπαούλο. Η Σαρλότ ασχολείται µε την κυρία. Της φέρνει νερό.

Εκείνη συνέρχεται.) Αχ, τυχεροί ήµαστε που δε µας δολοφόνησε στον ύπνο µας.

ΣΑΡΛΟΤ: Ελπίζω ο κύριος να µην ξανακουβαλήσει εδώ κανένα απ’ αυτά τα τροµερά

πλάσµατα που γενιούνται για να γίνουν ληστές και δολοφόνοι.

Κα ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: Και τώρα τι θα κάνουµε; Ο Κύριος λείπει. Τι θα κάνουµε;

ΣΑΡΛΟΤ: Να φωνάξουµε την αστυνοµία.

ΝΩΕ ΚΛΑΙΥΠΩΛ: Να φωνάξουµε το στρατό.

Κα ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: Τρέξε να φωνάξεις τον Κύριο Μπώωωµπλ. Να έρθει αµέσως

εδώ. Κράτα ένα µαχαίρι πάνω στο µάτι σου για να σταµατήσει το πρήξιµο.

ΝΩΕ ΚΛΑΙΥΠΩΛ: (τρέχει φωνάζοντας, κρατώντας στο µάτι του ένα µαχαίρι.) Κύριε

Μπώωωµπλ! Κύριε Μπώωωµπλ! Ο Όλιβερ, Κύριε Μπώωωµπλ! Ο Όλιβερ!

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Τι έγινε; Το έσκασε; Μήπως το έσκασε;

ΝΩΕ ΚΛΑΙΥΠΩΛ: Όχι, Κύριε, αλλά έγινε πολύ επιθετικός. Προσπάθησε να µε

δολοφονήσει. Μετά επιτέθηκε στην Σαρλότ και µετά στην Κυρία. (Συνεχίζει µε

χειρονοµίες να περιγράψει τα γεγονότα...) Και, κύριε Μπώωωµπλ, η Κυρία σάς


παρακαλεί ναρθείτε να τον δείρετε, γιατί ο Κύριος λείπει.

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Βεβαίως! Αµέσως, βεβαιότατα!

6. ΤΡΑΓΟΥ∆Ι ΤΡΙΤΗΣ ∆ΙΑ∆ΡΟΜΗΣ

Εν, δυο – έν δυο

Θα του µάθω εγώ


Κι εγώ κι εγώ κι εγώ;




∆ε µιλώ δε µιλώ





Φτά-σα-µε.

Φτά-σα-µε.

ΣΚ.10

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Πού είναι ο άτακτος νεαρός;

ΟΛΙΒΕΡ: (Μέσα από το µπαούλο.)Αφήστε µε να βγω!

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Όλιβερ!

ΟΛΙΒΕΡ: Ναι!!!!!!!

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Αναγνωρίζεις αυτή τη φωνή;

ΟΛΙΒΕΡ: Ναι!!!!!!!!

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Και δεν την φοβάσαι; ∆εν τρέµεις, όταν σου µιλάω;

ΟΛΙΒΕΡ: Όχι!!!!!!! Βγάλτε µε έξω!!!!!!!!

Κα ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: Θεέ µου, έχει τρελαθεί.

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: ∆εν είναι τρέλα, κυρία µου. Είναι το κρέας.

Κα ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: Το κρέας;

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Το κρέας, κυρία µου. Αν τον ταΐζατε χυλό, δεν θα συνέβαινε αυτό.

ΟΛΙΒΕΡ: (φωνάζει µέσα από το µπαούλο.) Μη µιλάτε έτσι για τη µητέρα µου!

(Έρχεται ο Κύριος Σάουρµπερρυ.)

Κος ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: Τι γίνεται εδώ;

(Αρχίζουν να µιλούν όλοι µαζί περιγράφοντας τα γεγονότα µε τρόπο υπερβολικό.

Ακούγονται κάποιες φράσεις: «Ο νεαρός Τουίστ έγινε πολύ άγριος, Κύριε.», «Ο

Όλιβερ πήγε να µε σκοτώσει.», «Παραλίγο να σκοτώσει την Κυρία.» Κανείς δεν

ακούγεται. Μέσα από το µπαούλο κραυγάζει ο Όλιβερ. Ο κύριος Σάουρµπερρυ

αντιλαµβάνεται ότι κάτι τροµερό συνέβη µε τον Όλιβερ. Ανοίγει το µπαούλο. Ο

Όλιβερ βγαίνει έξω.)

Κος ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: Τώρα, θα είσαι καλό παιδί, έτσι;


ΟΛΙΒΕΡ: Έβρισε την µητέρα µου.

Κα ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: Σίγουρα θα της άξιζαν και χειρότερα.

ΟΛΙΒΕΡ: Ψέµατα! Αυτό είναι ψέµα!

ΝΩΕ ΚΛΑΙΥΠΩΛ: Μην τον λυπηθείτε, κύριε.

Κα ΣΑΟΥΡΜΠΕΡΡΥ: Πήγαινε αµέσως στο κρεββάτι σου. (ο Όλιβερ υπακούει.)

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Κατάγεται από κακή οικογένεια, κυρία µου. Ευέξαπτη φύση, κυρία

Σάουρµπερρυ. Η µητέρα του ήτανε τέρας αντοχής. Κατάφερε µέσα από τροµερές

δυσκολίες να τον γεννήσει. Κάθε άλλη γυναίκα θα πέθαινε πολύ νωρίτερα, πολύ

νωρίτερα. Σας ζητώ συγγνώµη, εκ µέρους της Ενορίας, κυρία µου, για όλη αυτή

την αναστάτωση.

(Ο Όλιβερ έχει πάει για ύπνο και τραγουδάει.)

7. ΤΡΑΓΟΥ∆Ι ΟΛΙΒΕΡ «ΜΙΑ ΚΑΡ∆ΙΑ»

Κάπου εκεί ψηλά

πάνω απ΄τα σύννεφα

κι από τ΄αστέρια

τα πιο λαµπερά

Κάπου θα υπάρχει

Στ΄αλήθεια η Αγάπη

Ένα χαµόγελο, µια αγκαλιά

Ονειρεύοµαι πως η αγάπη

υπάρχει κι ας βρίσκεται τόσο µακριά

Κλείνω τα µάτια και

ταξιδεύω στα µέρη τα πιο µακρινά

Υπάρχει το ξέρω καλά

Μια καρδιά, µια καρδιά τη δική µου να νιώσει

Μια καρδιά, µια καρδιά το φόβο να διώξει

Μία µόνη καρδιά να µου φέρει ελπίδα, χαρά

Όπου κι αν βρίσκεται,

πέρα, µακριά

Πάνω απ΄τα σύννεφα

και τ΄άστρα ψηλά

Εγώ θα την ψάξω


παντού να τη βρώ

Και θα ξεφύγω από δώ

ΟΛΙΒΕΡ: Μετά απ’ αυτό, την ίδια νύχτα, έβαλα ένα ξεροκόµµατο ψωµί σε µια πετσέτα

και τόσκασα από το Φερετροποιείο. Ξεκίνησα για τη µεγάλη Πολιτεία. Στη Μεγάλη

Πολιτεία ο κύριος Μπώωωµπλ δεν θα µπορούσε να µε βρει!

(Ο Όλιβερ τραγουδάει ένα τραγούδι του δρόµου, ενώ περπατάει για το Λονδίνο...)

8. ΤΡΑΓΟΥ∆Ι ΤΟΥ ∆ΡΟΜΟΥ (ΝΕΟ της Κέλλυς)

Μπροστά ο δρόµος, µπροστά

Μπροστά ο δρόµος, κι ο φόβος πίσω µου πια

Μ΄ένα τραγούδι δεν είµαι µόνος

∆εν είµαι µόνος µου πια


Μπροστά ο δρόµος, κι ο πόνος πίσω µου πια



Ο δρόµος µε παίρνει µαζί του µπροστά

Χιλιόµετρα κάτω απ΄τα πόδια µου τρέχουν

Και µ΄όδηγούνε µακριά

∆ε θα γυρίσω ποτέ µου πια πίσω

∆ε θα γυρίσω ποτέ µου ξανά


Μπροστά ο δρόµος, κι ο πόνος πίσω µου πια



∆εν θα γυρίσω πια

Πίσω ξανά

Ποτέ

Ξανά

Αχ, να φτάσω πια...


(λιποθυµάει, στην «είσοδο του Λονδίνου»)

ΣΚ.11

ΝΤΟΤΖΥ: Ρε ψοφήµι, τι κάνεις µεσ’ στη µέση του δρόµου;

ΟΛΙΒΕΡ: Εγώ... δεν... όχι... δηλαδή. Περπατάω επτά µέρες και δεν... Κατάλαβες;

Πεινάω.

ΝΤΟΤΖΥ: Έχεις σπίτι;

ΟΛΙΒΕΡ: Ντσού.

ΝΤΟΤΖΥ: Λεφτά;

ΟΛΙΒΕΡ: Ντσού.

ΝΤΟΤΖΕΡ:...και πεινάς;

ΟΛΙΒΕΡ: Ναι.

ΝΤΟΤΖΕΡ:...και δεν έχεις σπίτι...

ΟΛΙΒΕΡ: Ναι.

ΝΤΟΤΖΥ: Come with me! (Ο Όλιβερ δεν καταλαβαίνει.) Έλα µαζί µου. (Περπατούν για

το ‘ΣΠΙΤΙ’)

ΝΤΟΤΖΥ: Όνοµα;

ΟΛΙΒΕΡ: Όλιβερ· Όλιβερ Τουίστ.

ΝΤΟΤΖΥ: Χάρηκα, Όλιβερ! Jack Dawkins ή Ντότζυ, το τζίνι!

9. ΤΡΑΓΟΥ∆Ι ΤΟΥ ΝΤΟΤΖΥ

Πάµε το δρόµο τον από ’δω

Να µη µας δουν, πρόσεχ’ εδώ!

Κοίτα δεξιά κοίτα ζερβά

Κοίτα και πίσω

Μη µιλάς! θα σου εξηγήσω:

Κάθε γωνιά και κυνηγός

Κάθε σοκάκι κι ένας φρουρός

Για τους φτωχούς, για τους τσιγγάνους

Για τους απόκληρους και τους ζητιάνους

να τους συλλάβουν, για να τους κλείσουνε στη φυλακή

γιατί ο κόσµος ο καθωσπρέπει δεν το µπορεί

να βλέπει αλήτες να του χαλάνε την Κυριακή

Γκέγκε;

ΣΚ.12

(φτάνουν ΣΤΟ ΣΠΊΤΙ ΤΟΥ ΦΕΪΓΚΙΝ. Χτυπούν την πόρτα.)

ΦΩΝΗ (ΤΣΑΡΛΥ): Ποιος;


ΝΤΟΤΖΥ: Εγώ κι αυτός!

ΦΩΝΗ: Παρασύνθηµα!

ΝΤΟΤΖΥ: Φτυστός!

ΦΩΝΗ (ΤΣΑΡΛΥ): Μπείτε!

ΝΤΟΤΖΥ: Έλα! Μπούκα! (Ο Όλιβερ δεν καταλαβαίνει.) Έµπα! (Μπαίνουν)

ΤΣΑΡΛΥ: Ποιος είναι ο φίλος;

ΝΤΟΤΖΥ: Τελευταία παραλαβή.

ΤΣΑΡΛΥ: Από πού;

ΝΤΟΤΖΥ: Από τη Χώρα της Αθωότητας.

ΤΣΑΡΛΥ: Μπράβο.

ΝΤΟΤΖΥ: Τον θέλεις;

ΤΣΑΡΛΥ: Χα. (Εµφανίζεται ο Φέιγκιν, µε µια πηρούνα στο χέρι. Απαίσιο βλέµµα,

µπερδεµένα κόκκινα µαλλιά. Με µια λιγδιασµένη φανελένια ρόµπα.)

ΝΤΟΤΖΥ: (Κάνει τις συστάσεις) Αυτός είναι ο κύριος Φέιγκιν κι από ’δώ: my friend,

Όλιβερ Τουίστ.

ΦEΪΓΚΙΝ: ΩΩΩΩΩ, Χαίροµαι πολύ για τη γνωριµία. Ελπίζω να έχουµε την ευκαιρία να

γνωριστούµε καλύτερα... (Προς τους άλλους.) Έτσι, αγάπες µου;

ΟΛΟΙ: Ναι!

(Πλησιάζουν ένας ένας τον Όλιβερ, για να τον χαιρετίσουν, αλλά συγχρόνως ψάχνουν

τις τσέπες του...)

ΟΛΙΒΕΡ: (Αµήχανα) Περπατάω επτά µέρες.

ΦEΪΓΚΙΝ: Με εντολή του δικαστηρίου, ε; Υπογραφή: Ράµφος! (Ο Όλιβερ δεν

καταλαβαίνει.) Ξέρεις τι είναι αυτό;

ΟΛΙΒΕΡ: Το στόµα των πτηνών, κύριε.

ΦEΪΓΚΙΝ: Γλυκό µου! Τι αθωότης! Ράµφος είναι το όνοµα του δικαστή, ψυχή µου.

Καθίστε όλοι. Τσάρλυ, πιάσε τα λουκάνικα. Κάθισε, Όλιβερ.

(Ο Όλιβερ κάθεται διστακτικά. Κοιτάει γύρω τα απλωµένα µαντήλια.)

ΦEΪΓΚΙΝ: Βλέπεις τα µαντήλια, ε; Είχαµε πλύση! Ο Τσάρλυ;

ΤΣΑΡΛΥ: Τέσσερα, κύριε.

ΦEΪΓΚΙΝ: Ο Ντίκυ;

ΝΤΙΚΥ: Πέντε, κύριε.

ΦEΪΓΚΙΝ: Ο Μπίκυ;

ΜΠΙΚΥ: Έξι, κύριε.

ΦEΪΓΚΙΝ: Μπράβο, αγάπες µου. Συνεργάτες περιοπής! Όλιβερ, θα ήθελες και συ να

‘φτιάχνεις’ µαντήλια τσέπης, όπως ο Ντόντζυ, έ;

ΟΛΙΒΕΡ: Αν µου µάθετε, κύριε.

ΦEΪΓΚΙΝ: Αν σου µάθουµε! Αµέσως! Αγάπες µου, µια µικρή επίδειξη στον εκλεκτό µας

φίλο: (Η επίδειξη της κλοπής των µαντηλιών και του πορτοφολιού: Ο Φέιγκιν βάζει


δυό µαντήλια στις τσέπες του κι ένα πορτοφόλι στη µέσα τσέπη του παλτού του.

Κρεµάει ένα ρολόι στην τσέπη του γιλέκου, µέσα από τη ρόµπα. Τα αγόρια

συνωστίζονται γύρω του, τον σπρώχνουν, φωνασκούν και υποκρίνονται ότι

παίζουν, ώσπου στο τέλος αποµακρύνονται, έχοντας κλέψει τα πράµµατα.)

10. Τραγούδι Φέιγκιν ‘Χωρίς κόπο’ (Νέο της Κέλλυς)

Και τι κάνεις λοιπόν, αν δεν έχεις λεφτά

Αν δεν έχεις λεφτά, λεφτά µε ουράαα

Ω, Γλυκά µου παιδιά, θα σας δείξω εγώ,

Πώς τα βρίσκεις, µε τρόπο απλόοο

Φέιγκιν:

Χωρίς πολύ κόπο, χωρίς πολύ κόπο

Θα φτάσεις ψηλά, Αν ξέρεις τον τρόπο


Θα φτάσεις ψηλά, Αν ξέρεις τον τρόπο

∆ε θα κάτσεις ποτέ σου, σε µια καρέκλα

Κι ένα γραφείο να δουλεύεις σκληρά

Θέλει κόλπο παιδιά, να τρυπώνεις το χέρι

Και ωπ, Και Να! Κολιέ, µε πετράδια ακριβά

Φέιγκιν:

Χωρίς πολύ κόπο, το παίρνεις απλά,

Μα πρέπει να ξέρεις τον τρόπο

Χωρίς πολύ κόπο, το παίρνεις απλά,

Κι αν ξέρεις τον τρόπο, θα φτάσεις ψηλά

Παιδιά:


Αν ξέρεις τον τρόπο, Αν ξέρεις τον τρόπο


Αν ξέρεις τον τρόπο, Θα φτάσεις ψηλά

Και τι κάνεις λοιπόν, αν δεν έχεις λεφτά

Αν δεν έχεις λεφτά, λεφτά µε ουράαα

Και τι κάνεις λοιπόν, έλα τώρα µη σκάς


Θα σου δείξω εγώ, πώς λεφτά ν΄αποκτάς

Φέιγκιν:


Τρυπώνεις το χέρι, Αν ξέρεις τον τρόπο,

Παιδιά:


Αν ξέρεις τον τρόπο,Θα φτάσεις ψηλά


Αν ξέρεις τον τρόπο,Θα φτάσεις ψηλά

Με λίγη σβελτάδα και πονηριά, τα παίρνεις όλα τα χρυσαφικά

Με λίγη σβελτάδα και πονηριά, γρήγορα εσύ θα πας µπροστά

Παιδιά:


Αν ξέρεις τον τρόπο, αν ξέρεις τον τρόπο


Αν ξέρεις τον τρόπο, αν ξέρεις τον τρόπο

Θα φτάσεις ψηλά, Θα φτάσεις ψηλά

ΦEΪΓΚΙΝ: Τσάρλυ, Ντότζυ. Αγάπες µου! Έξυπνα σκυλιά!

(Συνθηµατικό χτύπηµα στην πόρτα. Όλοι µένουν ακίνητοι. Ο Φέιγκιν κάνει νόηµα να

ανοίξει κάποιος. Μπαίνει η Νάνσυ µε ένα καλάθι. Μέσα έχει τυλίξει ένα αντικείµενο

αξίας.)

ΦΕΙΓΚΙΝ: Καλώς την φίλη του φίλου µας. Έλα, Νάνσυ, τι µας έφερες;

ΝΑΝΣΥ: Ο Μπιλ σου στέλνει χαιρετίσµατα κι αυτό. Έχει άµεση ανάγκη πέντε λίρες,

γιατί χάνει στα χαρτιά.

ΦΕΙΓΚΙΝ: Έτσι είναι, όποιος κερδίζει στην αγάπη, χάνει στα χαρτιά! (Παίρνει το

αντικείµενο, το εξετάζει.) Πέντε λίρες είναι πολλά!

(Η Νάνσυ βλέπει τον Όλιβερ. Ο Όλιβερ προσέχει το βλέµµα της, που δείχνει

συµπάθεια.)

ΝΑΝΣΥ: Καινούργιος; (Ο Όλιβερ της απαντάει µ’ ένα πλατύ χαµόγελο.) Καλή Τύχη,

ψυχούλα µου.

ΦΕΙΓΚΙΝ: Έλα, άσε τις γλύκες, µην έχουµε ζήλειες. Πάρε τρεις λίρες και πες στον κύριο

Σάικς να περιορίσει τα χαρτιά, γιατί µου στοιχίζει πολύ ακριβά.


ΝΑΝΣΥ: Τσιγκούνη! Στον τάφο σου θα τα πάρεις;

ΦΕΙΓΚΙΝ: Άντε, καληνύχτα. (Η Νάνσυ φεύγει.) Ελάτε αγάπες µου, ύπνο τώρα. Αύριο,

πρωί πρωί µας ξυπνά το καθήκον!

(Κάποιος σφυράει σιωπητήριο. Όλοι αποσύρονται για ύπνο.)

11. ΤΡΑΓΟΥ∆Ι ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Και µ’ αυτά και µ’ αυτά

Πέρασε η ώρα για καλά

Και σιγά σιγά, όλα τα παιδιά

Πήγαν για ύπνο

Ο Όλιβερ κοιµήθηκε βαθειά

Κι έβλεπε όνειρα γλυκά

Κι ήσαν µακρυά τα παλιά

Ποτέ ξανά ποτέ ξανά

Αύριο θάναι µια καινούργια µέρα.

Αύριο θάναι µια καινούργια αρχή.

ΣΚ.13

(Αλλάζει το φως, αλλάζει η µέρα. Ο Όλιβερ κοιµάται στ’ αχυρένιο στρώµα. Ο Φέιγκιν

έχει ανοίξει µια κασσετίνα µε κλοπιµαία και τα θαυµάζει.)

ΦEΪΓΚΙΝ: Έξυπνα σκυλάκια! Πιστά και εχέµυθα. Ποτέ δεν είπαν σε κανένα τι κάνουν.

Ποτέ δεν θα προδώσουν τον Φέιγκιν, γιατί ξέρουν ότι θα κρεµαστούν µαζί του.

Όχι, όχι, καλά παιδιά!

(Σ’ ένα µεγάλο βιβλίο γράφει αποτιµήσεις και έσοδα... Ο Όλιβερ ξυπνά και τον βλέπει.)

ΦEΪΓΚΙΝ: Γιατί είσαι ξύπνιος;

ΟΛΙΒΕΡ: ∆εν µπορούσα να κοιµηθώ άλλο, κύριε.

ΦEΪΓΚΙΝ: Τι είδες; Μίλα! Πες τα όλα!

ΟΛΙΒΕΡ: Ζητώ συγγνώµη αν σας τρόµαξα, κύριε.

ΦEΪΓΚΙΝ: Ήσουν ξύπνιος πολύ ώρα;

ΟΛΙΒΕΡ: Όχι, κύριε.

ΦEΪΓΚΙΝ: Σίγουρα; Είδες αυτά τα όµορφα πράγµατα;

ΟΛΙΒΕΡ: Ναι, κύριε.

ΦEΪΓΚΙΝ: Αχ, αυτά είναι δικά µου, Όλιβερ. Αυτά τα ελάχιστα, που έχω για τα γεράµατά

µου. Οι άνθρωποι όµως είναι κακοί· µε λένε τσιγκούνη. (Προσπαθεί να γίνει

συµπαθητικός.) Με λένε τσιγγούνη!

ΟΛΙΒΕΡ: Μπορώ να σηκωθώ τώρα, κύριε;


ΦEΪΓΚΙΝ: Φυσικά, καλέ µου. Πήγαινε εκεί στη γωνιά, να πλύνεις το πρόσωπό σου στη

λεκάνη. (Ο Όλιβερ σηκώνεται να πάει, ο Φέιγκιν κρύβει γρήγορα την κασσετίνα.)

Τα παιδιά πήγαν για δουλειά, Όλιβερ. Αχ, πως θα’θελα να τους µοιάσεις! Κάνε

ό,τι σου λένε, ακολούθησε τις συµβουλές τους. Ειδικά του Ντότζυ. Ο Ντότζυ, θα

γίνει σπουδαίος µια µέρα... και θα σε κάνει κι εσένα σπουδαίο. (Συγχρόνως κάνει

ότι τακτοποιεί τα ρούχα του. Αφήνει µιαν άκρη του µαντηλιού του να εξέχει από

την τσέπη του.) Κρέµεται το µαντήλι από την τσέπη µου;


ΦEΪΓΚΙΝ: Προσπάθησε να το βγάλεις χωρίς να το καταλάβω. (Επανάληψη της σκηνής

της κλοπής των µαντηλιών. Ο Όλιβερ καταφέρνει να πάρει το µαντήλι.) Το πήρες;

ΟΛΙΒΕΡ: Μάλιστα. Ορίστε.

ΦEΪΓΚΙΝ: Είσαι πολύ έξυπνος, µικρέ µου. Πολύ έξυπνος! Να, πάρε ένα σελίνι. Πολύ

γρήγορη κίνηση, µπράβο! Τι ωραία δάχτυλα! Αν συνεχίσεις έτσι, θα γίνεις ο

σπουδαιότερος άνθρωπος του κόσµου.

12. ΤΡΑΓΟΥ∆Ι ΤΗΣ ΕΞΟ∆ΟΥ ΓΙΑ ΚΛΟΠΗ

Τραγούδι Ντότζυ ‘Καλωσόρισες’ (νέο της Κέλλυς)

Καλώς ήρθες λοιπόν, καλωσόοοορισες

Ποιο σπουδαίο απ΄τον Ντότζυ ποτέεεε σου δε γνώρισες

Στην καλή σου την τύχη που σ΄οδήγησ΄ εδώ

Πρέπει να πεεεείς….Ευχαριστώ.

Ακολούθησέ µε και θα µάαααθεις πολλά

Θα σου δείξω όλα τα κόλπα στη δουλειά

Θάρρος θέλει µόνο και λίγο µυαλό

Και τύχη θαααα ΄χουµε βουνό.

Κι αν µας βρούν αναποδιές, ποιος νοιάζεται

Λίγο θράσος µόνο χρειάζεται

Κι αν δεν έχουµε λεφτά είµαι άαααάσσος να τα βουτάω

Καταλάθος.

Χέι!! ο Ντότζυ δεν πιάνεται.

Θα τα πάµε καλά είναι σίιιιιιγουρο

Θα τα πάµε µια χαράαααα, εµείς οι δυό

Θα τα πάµε καλά είναι σίιιιιγουρο


Αφού είµαστε ένα δίιιιιιδυµο αχτύπητο

Κι αν µ΄ακούσεις θα φτάσεις ψηλά

Είσαι δικόοοοος µας τώρα πιά.

ΣΚ.14

(Ένας δρόµος στην πόλη, µπροστά σ’ ένα βιβλιοπωλείο. Ο κύριος Μπάουνλόου είναι

στον πάγκο µε τα βιβλία. Μια άκρη του µαντηλιού του εξέχει από την τσέπη του

παλτού του. Κόσµος πάει κι έρχεται.)

ΝΤΟΤΖΥ: Βλέπεις εκείνο τον τύπο στο βιβλιοπωλείο;

ΟΛΙΒΕΡ: Τον ηλικιωµένο; Ναι, τον βλέπω. Τι συµβαίνει µ’ αυτόν;

ΝΤΟΤΖΥ: Αυτός µας κάνει!

ΤΣΑΡΛΥ: Το τέλειο θύµα!

(Σκηνή της κλοπής του µαντηλιού...)

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: (Αντιλαµβάνεται την κλοπή.) Στάσου! Κλέφτης! Κλέφτη! Πιάστε τον!

(Φωνές από παντού. Τα παιδιά σκορπίζουν µέσα στο πλήθος. Ο Όλιβερ

εγκλωβίζεται και πέφτει. Τον φτάνει το πλήθος που φώναζε.)

ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Σ’ άρπαξα, φιλαράκο! Αυτό είναι το παιδί, κύριε;

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Ο καηµένος χτύπησε.

ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: (Με υπερηφάνεια.) Εγώ τον χτύπησα, κύριε. Του έριξα µια γροθιά στο

στόµα. ΄Ελα, σήκω!

(Τα άλλα τρία αγόρια παρακολουθούν παράµερα.)

ΝΤΟΤΖΥ: Ήσυχα! Ακίνητος! Θέλεις να σε πιάσουν;

ΤΣΑΡΛΥ: ∆εν µπορώ να κρατηθώ.

ΝΤΟΤΖΥ: Ήσυχα! Τι θα πει ο Φέιγκιν;

ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: (Συνεχίζει, όπως πριν, όλο καµάρι.) Αµέσως στο δικαστή!

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Μην τον χτυπήσετε, αστυνόµε.

ΟΛΙΒΕΡ: ∆εν ήµουν εγώ, κύριε. Αλήθεια σας λέω· δεν ήµουν εγώ.

ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Όοοοχι, βέεβαιααα. ΄Ελα, ’δώ! (Βγάζει απότοµα το σακάκι του και το

χρησιµοποιεί για να δέσει τον Όλιβερ.) Έλα, µικρέ διάβολε. (Τον φορτώνει στην

πλάτη του και ξεκινά για το δικαστήριο.)

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: (Παρακολουθεί σκεφτικός.) Κάτι έχει το βλέµµα αυτού του αγοριού!

Κάτι µου θυµίζει αυτό το βλέµµα. Κάπου το έχω ξαναδεί αυτό το βλέµµα.

13. ΤΡΑΓΟΥ∆Ι ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ∆ΙΑ∆ΡΟΜΗΣ



Θα του δείξω εγώ, θα σου δείξω εγώ.


∆εν ήµουν εγώ, ∆εν ήµουν εγώ.


Θα σου µάθω εγώ, Θα σου µάθω εγώ.


∆εν ήµουν εγώ, ∆εν ήµουν εγώ.


Στη στιγµή, στην αυλή,

του δικαστή

Φτά-σα-µε.

Κα-τέβα!

ΣΚ.15

∆ΙΚΑΣΤΗΣ ΦΑΝΓΚ: (Ψηλός, αδύνατος, µε ελάχιστα µαλλιά. Πρόσωπο κατακόκκινο από

το ποτό. Κατά βάθος δεν είναι κακός, όπως θέλει να δείχνει φωνάζοντας

συνεχώς.) Αστυφύλακα, ποια είναι η κατηγορία;

ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Έκλεψε ένα µαντήλι, εξοχότατε.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: ∆εν επιθυµώ τη δίωξή του, εντιµότατε.

∆ΙΚΑΣΤΗΣ: Ορκιστείτε, κύριε! Σταθείτε, κύριε. Υπάρχουν µάρτυρες;

ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Κανένας, αξιότιµε.

∆ΙΚΑΣΤΗΣ: Πώς σε λένε;

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Έχει χτυπήσει και φοβάµαι πως είναι πολύ άρρωστος.

∆ΙΚΑΣΤΗΣ: Έλα, άσε τα κόλπα, νεαρέ µπαγαπόντη. Πώς σε λένε; (Ο Όλιβερ κάτι

ψιθυρίζει φοβισµένος) ΠΩΣ ΣΕ ΛΕΝΕ, ΒΡΩΜΕΡΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ; (Ο Όλιβερ

τροµάζει, σχεδόν λυποθυµάει.) ΠΩΣ ΤΟΝ ΛΕΝΕ, ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑ;

ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: (Για να καλύψει την κατάσταση και να σταµατήσει να φωνάζει ο

δικαστής.) Λέει πως τον λένε Τοµ Γουάιτ, εξοχότατε.

∆ΙΚΑΣΤΗΣ: (Φωνάζοντας.) Πολύ καλά. Πού µένει;

ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Πού µένεις; (Ο Όλιβερ κάτι ψιθυρίζει φοβισµένος) Ε, όπου βρεί,

αξιότιµε.

∆ΙΚΑΣΤΗΣ: (Φωνάζοντας.) Έχεις γονείς;

ΑΝ∆ΡΑΣ: (Για να καλύψει πάλι την κατάσταση και να σταµατήσει να φωνάζει ο

δικαστής.) Είναι ορφανός από µωρό, εντιµότατε.

ΟΛΙΒΕΡ: Μπορώ να έχω λίγο νερό;

∆ΙΚΑΣΤΗΣ: Άσε τα κόλπα. Πας να µας ξεγελάσεις για να σε λυπηθούµε.

ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Νοµίζω πως είναι πραγµατικά άρρωστος, αξιότιµε.

∆ΙΚΑΣΤΗΣ: Τα ξέρω αυτά τα κόλπα.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Προσέξτε, θα πέσει.

∆ΙΚΑΣΤΗΣ: (Φωνάζοντας.) Κάνε πέρα! Άφησέ τον να πέσει, αν θέλει. Σιγά να µην τον

λυπηθώ! (Ο Όλιβερ λιποθυµάει.) Ορίστε! (Θριαµβευτικά.) Υποκρίνεται! Αφήστε

τον εκεί! Θα κουραστεί και θα σηκωθεί µόνος του!


ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: (Που προσπαθεί τόση ώρα να κρατήσει πρακτικά σ’ ένα τεράστιο

κατάστιχο. Χαµηλόφωνα στον δικαστή.) Πώς προτείνετε να κλείσουµε την

υπόθεση, εντιµότατε;

∆ΙΚΑΣΤΗΣ: Συνοπτικά. (Φωναχτά και επίσηµα.) Τρεις µήνες φυλακή και

καταναγκαστικά έργα!

(Μπαίνει τρέχοντας ο Βιβλιοπώλης, φωνάζοντας.)

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΗΣ: Σταθείτε, σταµατήστε! Για όνοµα του Θεού, περιµένετε λίγο!

∆ΙΚΑΣΤΗΣ: Σιωπή! Αυτός ποιος είναι;

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΗΣ: Έχω το βιβλιοπωλείο στην πλατεία, εξοχότατε. Τα είδα όλα. Το παιδί

είναι αθώο! ∆εν ήταν αυτός: ήταν δύο άλλα αγόρια.

∆ΙΚΑΣΤΗΣ: Γιατί δεν ήρθες νωρίτερα;

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΗΣ: ∆εν είχα σε ποιον ν’ αφήσω το µαγαζί, αξιότιµε.

∆ΙΚΑΣΤΗΣ: Βάλ΄τον να ορκιστεί. Λέγε!

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΗΣ: Να, ο κύριος από ’δω διάβαζε ένα βιβλίο στον πάγκο.

∆ΙΚΑΣΤΗΣ: Μάλιστα! ∆ιάβαζε ένα βιβλίο στον πάγκο!

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΗΣ: Ναι, αυτό που κρατάει τώρα στα χέρια του και δύο αγόρια του έκλεψαν

το µαντήλι από την τσέπη.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ:...δύο αγόρια του έκλεψαν το µαντήλι από την τσέπη.

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΗΣ: Ο µικρός ήταν πιο πέρα, δεν είχε καµιά σχέση µε τους άλλους.

Κάποιος έβαλε τις φωνές, το αγόρι τρόµαξε και τόβαλε στα πόδια, έγινε µεγάλη

φασαρία κι έτσι φτάσαµε ως εδώ.

∆ΙΚΑΣΤΗΣ: Μάλιστα! Ο Κύριος πλήρωσε το βιβλίο που κρατάει τώρα στα χέρια του;

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΗΣ: (Χαµογελώντας.) Όχι, αξιότιµε.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Ω, Θέ µου, το ξέχασα τελείως!

∆ΙΚΑΣΤΗΣ: Και τολµάτε, εσείς ένας µεγαλοαπατεώνας κλέφτης βιβλίων, να κατηγορείτε

έναν µικροαπατεωνίσκο µαντηλιού τσέπης; Είστε τυχερός που ο ιδιοκτήτης του

αντικειµένου δεν επιθυµεί τη δίωξή σας. Το αγόρι απαλλάσσεται, λόγω

αµφιβολιών. Αδειάστε αµέσως την αίθουσα του δικαστηρίου! Αµέσως! Έχουµε κι

άλλες υποθέσεις!

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Έλα, αγόρι µου. Πάµε. Σας παρακαλώ φωνάξτε µιαν άµαξα!

(Παίρνει τον Όλιβερ από το χέρι και βγαίνουν από την αίθουσα του δικαστηρίου.

Έρχεται µια άµαξα, ανεβαίνουν και ξεκινάνε.)

14. ΤΡΑΓΟΥ∆Ι ΤΗΣ ∆ΙΑ∆ΡΟΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ


ΣΚ.16

(ΣΤΟ ΣΠΊΤΙ ΤΟΥ ΦΕΙΓΚΙΝ. Η εµφάνιση του ΜΠΙΛ ΣΑΪΚΣ)

(Μπαίνουν οι δύο, χωρίς τον Όλιβερ.)

ΦΕΪΓΚΙΝ: Πού είναι ο ΄Ολιβερ; (∆εν απαντούν.) Πού είναι ο µικρός; Βρωµόσκυλα! Τι τον

κάνατε τον µικρό;

ΝΤΟΤΖΥ: Άκου λίγο!

ΤΣΑΡΛΥ: Πιάστηκε στην ποντικοπαγίδα.

ΦΕΪΓΚΙΝ: Μίλα, γιατί θα σε πνίξω! (Ο Ντότζυ του ξεφεύγει και τρέχει. Ο Φέιγκιν του

πετάει µια λεκάνη. Γενική σύρραξη. Μπαίνει ο Σάικς. Ένας γεροδεµένος άντρας,

γύρω στα τριάντα πέντε, καφέ καπέλλο, βρώµικο µαντήλι στο λαιµό. Τον χτυπάει

ένα ιπτάµενο αντικείµενο στο κεφάλι.

ΣΑΪΚΣ: Τι έγινε, Φέιγκιν; Πάλι καλά που δεν µε πέτυχε η λεκάνη.

ΦΕΪΓΚΙΝ: Ω! Περάστε, κύριε Σάικς.

ΣΑΪΚΣ: Μπα, θυµάσαι το όνοµά µου;!

ΦΕΪΓΚΙΝ: Έλα µέσα. Πέρασε. Θα πιεις κάτι, Μπιλ;

ΣΑΪΚΣ: Αν δεν του βάλεις δηλητήριο. (Ενώ τα παιδιά περιποιούνται τον κύριο Σάικς, -

του φέρνουν καρέκλα, ποτό κ.λ.π.- µπαίνουν η Νάνσυ µε την Μπέττυ.)

ΦΕΪΓΚΙΝ: Γεια σου, Νάνσυ. Γεια σου, Μπέττυ.

ΝΑΝΣΥ & ΜΠΕΤΤΥ: Γειααααααα!

ΣΑΪΚΣ: Πάλι φέρεσαι άσχηµα στα παιδιά, τσιγγούνη κλεπταποδόχε;

ΦΕΪΓΚΙΝ: Έχεις χάσει το χιούµορ σου, Μπιλ.

ΣΑΪΚΣ: Κι εσύ την ψυχραιµία σου, γέρο. Τι τρέχει;

ΦΕΪΓΚΙΝ: Η αστυνοµία έπιασε τον καινούριο.

ΣΑΪΚΣ: Κρίµα! Η Νάνσυ είπε ότι φαινότανε παιδί µε προοπτικές!

ΦΕΪΓΚΙΝ: Φοβάµαι µήπως µιλήσει και µας µπλέξει όλους.

ΣΑΪΚΣ: Μπορεί να σε καρφώσει δηλαδή.

ΦΕΪΓΚΙΝ: Αν πει για µένα, θα πει και για σένα και τη Νάνσυ.

ΝΑΝΣΥ: Για µένα τι να πει; Εγώ του φέρθηκα πολύ γλυκά.

ΦΕΪΓΚΙΝ: Αν το παιχνίδι τελειώσει για µένα, θα έρθουν πολύ χειρότερα για όλους µας.

ΣΑΪΚΣ: Ας πάει η Μπέττυ, να δει τι γίνεται στο δικαστήριο.

ΜΠΕΤΤΥ: ∆ε σφάξανε! Εµένα µε το που θα µε µυριστούνε θα µε κλείσουνε στο

µπουντρούµι. Είµαι πασίγνωστη στους δικαστικούς κύκλους.

ΦΕΪΓΚΙΝ: Να πάει η Νάνσυ. Έξυπνη κοπέλα.

ΣΑΪΚΣ: Εντάξει, η Νάνσυ θα πάει.

ΝΑΝΣΥ: Πού;

ΣΑΪΚΣ: Στο δικαστήριο. Τι λες; (Η Νάνσυ δε λέει τίποτα.) Κινδυνεύουµε, αγάπη µου!

ΝΑΝΣΥ: ∆ηλαδή; Τι θα κάνω;


ΣΑΪΚΣ: Να βάλεις σε ενέργεια το υποκριτικό σου ταλέντο, να παραστήσεις την

αδερφούλα του Όλιβερ και να µάθεις πού τον πήγαν.

ΦΕΪΓΚΙΝ: Να πάρε κι αυτό (Της δίνει ένα καλάθι) και τούτο (κι ένα µαντήλι για το κεφάλι)

και θα τα καταφέρεις περίφηµα.

ΝΑΝΣΥ: ∆ηλαδή, έτσι; (Παίρνει το καλάθι, φοράει το µαντήλι. Παίζει κωµικοτραγικά.)

«Αχ, αδερφούλι µου, καηµένο µου, πού είσαι; Τι σού κάνανε; Πού να σε βρώ,

που κλαίει η µάνα µας µε µαύρο δάκρυ!!!!» (Μουσική. Αλλάζει το σκηνικό και στη

διάρκεια του τραγουδιού η Νάνσυ πάει στο δικαστήριο.)

15. ΤΟ ΤΡΑΓΟΥ∆Ι ΤΗΣ ΝΑΝΣΥ ΠΡΟΣ ΤΟ ∆ΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

Έχασα τον αδελφό µου και γυρίζω µόνη

µες σε δρόµους ξένους, το αίµα παγώνει

παρέα µε ληστές και λωποδύτες

χαµένα κορµιά και κάτι αλήτες.

Πού να βρώ την άκρη σ’ αυτό το µπλέξιµο

∆εν άκουγα τη µάνα µου να µάθω πλέξιµο

ΣΚ.17

(Η Νάνσυ φτάνει στην είσοδο του δικαστηρίου. Απευθύνεται στον αστυνόµο της

εισόδου.)

ΝΑΝΣΥ: Πές µου σε παρακαλώ, οµορφόπαιδο, µήπως ξέρεις, πού είναι ένα χλωµό

αγοράκι, που φέραν πριν καµιά ωρίτσα;

ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Εσύ ποια είσαι;

ΝΑΝΣΥ: Η αδερφή του, οµορφόπαιδο.

ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Α, τώωωρα. Τελείωσε η δίκη. Τον βγάλανε λιπόθυµο απ’ την αίθουσα

και τον πήρε ένας κύριος µε µιαν άµαξα...

ΝΑΝΣΥ: Ααααα, το καηµένο το αδερφάκι µου, δε θα το ξαναδώωωωω. Τι θα πώ στη

µάνα µου, που τον έχασα! Θα µε σκοτώσει αν δεν τον βρω.

ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ: Μη στενοχωριέστε. Ήταν πολύ καλός κύριος. Αριστοκρατικότατος!

Παράγγειλε στον αµαξά να τους πάει στην οδό Πεντοβίλ 16.

16. ΤΟ ΤΡΑΓΟΥ∆Ι ΤΗΣ ΑΝΑΡΡΩΣΗΣ

Περνούν οι ώρες, περνούν οι µέρες

Σαν µια στιγµή

Έρχεται βράδυ, πέφτει η νύχτα

Να το πρωί


Και πάλι βράδυ και πάλι νύχτα

Κι άλλο πρωί

Κι ήρθε η ώρα κι ήρθε η µέρα

να σηκωθεί

Κι ήρθε η µέρα, εκείν’ η µέρα

Ένα πρωί

Απ’ το κρεββάτι το µαλακό

Να σηκωθεί

ΣΚ.18

(Ο Όλιβερ ξυπνάει... Από πάνω του: η κυρία Μπέντγουιν, ένας Γιατρός και ο κύριος

Μπράουνλόου.)

ΟΛΙΒΕΡ: Πού είµαι;

ΚΥΡΙΑ ΜΠΕΝΤΓΟΥΙΝ: Ησύχασε, καλό µου. Ηρέµησε, γιατί θα αρρωστήσεις ξανά. Να,

έτσι λέει ο γιατρός!

ΓΙΑΤΡΟΣ: Είσαι καλύτερα, έτσι δεν είναι;

ΟΛΙΒΕΡ: Μάλιστα, κύριε, σας ευχαριστώ.

ΓΙΑΤΡΟΣ: Πεινάς! Έτσι δεν είναι;

ΟΛΙΒΕΡ: Νοµίζω πως όχι, κύριε...

ΓΙΑΤΡΟΣ: ∆εν πεινάει, κυρία Μπέντγουιν. Νυστάζεις!

ΟΛΙΒΕΡ: Νοµίζω πως όχι, κύριε...

ΓΙΑΤΡΟΣ: ∆εν νυστάζει, κυρία Μπέντγουιν. ∆ιψάς;

ΟΛΙΒΕΡ: Νοµίζω πως ναι, κύριε...

ΓΙΑΤΡΟΣ: Μα βέβαια, διψάει, κυρία Μπέντγουιν. Όπως ακριβώς είχα προβλέψει! Είναι

απολύτως φυσιολογικό. Τα κλασσικά συµπτώµατα της ασθενείας.

ΚΥΡΙΑ ΜΠΕΝΤΓΟΥΙΝ: Έλα, καλό µου. Πιες λίγο τσαγάκι µε µια φρυγανίτσα και θα σου

ετοιµάσω αµέσως λίγο ζωµό· θα βράσω και µερικές πατατούλες και µια σουπίτσα

κοτόπουλο, γιατί µπορεί να πεινάσεις αργότερα. Μέχρι το βράδυ θα σε κάνω

περδίκι. (Φεύγει.)

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: ∆υο ποτηράκια κρασί, νοµίζω, θα ήταν περισσότερο

αποτελεσµατικά, κυρία Μπέντγουιν. Ε, Τοµ;

ΟΛΙΒΕΡ: ∆εν µε λένε Τοµ, κύριε. Με λένε, Όλιβερ.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Όλιβερ, τί;

ΟΛΙΒΕΡ: Όλιβερ Τουίστ.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Παράξενο όνοµα. Γιατί είπες στο δικαστή, ότι σε λένε Τοµ Γουάιτ;

ΟΛΙΒΕΡ: ∆εν το είπα εγώ αυτό, κύριε.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Μµµµ. Κάποιο λάθος θα έγινε.

ΚΥΡΙΑ ΜΠΕΝΤΓΟΥΙΝ: (Έρχεται µε το ζωµό.) Φάε τώρα το ζωµό σου, καλό µου, πρέπει


να δυναµώσεις.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Μόλις γίνεις καλά θα κάνουµε µια κουβεντούλα οι δυό µας.

(Σκεφτικός.) Αυτό το βλέµµα...

ΟΛΙΒΕΡ: Ευχαριστώ πολύ, κύριε.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: (Βγαίνοντας.) Αυτό το βλέµµα... εγώ κάπου τό’χω ξαναδεί!

17. ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΗΝ ΤΑΒΕΡΝΑ

Πάµε τώρα λίγο πίσω σε µια γνώριµη γωνιά

Για να δούµε τι έχουν γίνει κάτι πρόσωπα παλιά

Ο κύριος Μπώωωωµπλ

παντρεύτηκε τη χήρα

Την κυρία Μαν

κι έχουνε πνιγεί στην µπύρα

Τώρα έχει µια κακή παρέα

Ένα πρόσωπο µοιραίο για του Όλιβερ την τύχη

ΣΚ.19

(Σ’ ένα τραπέζι της ταβέρνας ‘Οι τρεις Κουτσοί’, ο κύριος Μπώωωωµπλ πίνει µπύρα µε

κάποιον άγνωστο, µοχθηρό κύριο, που φοράει ένα µακρύ µανδύα κι ένα µαντήλι

στο λαιµό.)

ΜΟΝΚΣ: Ήσασταν κάποτε κοσµήτωρ της Ενορίας, έτσι;

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Μάλιστα, κύριε Μονκς, είχα αυτή την τιµητική θέση.

ΜΟΝΚΣ: Και τώρα τι είστε;

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: ∆ιευθυντής του Πτωχοκοµείου.

ΜΟΝΚΣ: Kύριε Μπώωωωµπλ, υποθέτω ότι σας ενδιαφέρει το συµφέρον σας, σε

συνδυασµό µε τη δυνατότητα µιας ευλόγου αµοιβής. (Σπρώχνει πάνω το τραπέζι

τρία νοµίσµατα. Ο κύριος Μπώωωµπλ τα παίρνει µε διακριτικότητα.)

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Ναι, ξέρετε, οι αξιωµατούχοι της Ενορίας δεν πληρώνονται και τόσο

ικανοποιητικά, για να µπορούν να αρνηθούν µία επιπλέον αµοιβή... που

προσφέρεται µε σωστό και νόµιµο τρόπο.

ΜΟΝΚΣ: Θέλω κάποιες πληροφορίες. ∆έκα χρόνια πριν... µια χειµωνιάτικη νύχτα, στο

άσυλο... στο µικρό πίσω δωµάτιο γεννήθηκε ένα αγόρι.

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Πολλά αγόρια έχουν γεννηθεί σ’ αυτό το δωµάτιο.

ΜΟΝΚΣ: Το στείλατε, αργότερα, βοηθό σε έναν φερετροποιό.

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Α, εννοείτε τον Όλιβερ Τουίστ. Πολύ πεισµατάρης... Τουίστ.

Στριµάδι! Όνοµα και πράµα!

ΜΟΝΚΣ: ∆εν θέλω να µου πείτε γι’ αυτόν, αλλά για µια στρίγγλα, που φρόντισε τη

µητέρα του, στη γέννα. Πού µπορώ να την βρω;


Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Α, η Σάλλυ! Πέθανε τον περασµένο χειµώνα. (Ο Μόνκς σηκώνεται

από το τραπέζι απογοητευµένος. Μένει σκεφτικός.) Μια στιγµή. (Με µυστηριώδες

ύφος) Νοµίζω, ήταν µια γυναίκα µαζί της, όταν πέθανε.

ΜΟΝΚΣ: Πώς µπορώ να βρω αυτή τη γυναίκα;

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Μόνο µέσω εµού.

ΜΟΝΚΣ: Θα σας ήµουν υπόχρεως.

(Εισβάλλει η κυρία Μανν.)

ΚΥΡΙΑ ΜΑΝΝ: Αχαΐρευτε,

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Κατά φωνή...

ΚΥΡΙΑ ΜΑΝΝ: (Που δεν τον έχει ακούσει.) θα κάθεσαι όλλλη µέρα στην ταβέρνα να

πίνεις µπύρες; Ξέχασες ότι έχεις πια οικογένεια, που σε περιµένει;

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: (Κάνοντας επίδειξη σκληρού συζύγου στον κύριο Μονκς)

Παρακαλώ; Θα κάθοµαι εδώ όσο θέλω, θα πίνω µπύρες, θα χασµουριέµαι, θα

φτερνίζοµαι, θα γελάω... ή θα κλαίω και θα κάνω ότι θέλω. Αυτό είναι το ανδρικό

προνόµιο.

ΚΥΡΙΑ ΜΑΝΝ: Και ποιο είναι το γυναικείο προνόµιο;

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Να υπακούει, κυρία! Όπως θα έπρεπε να σου έχει µάθει ο

µακαρίτης ο άντρας σου.

ΚΥΡΙΑ ΜΑΝΝ: Αχρείε! Μην πιάνεις στο στόµα σου αυτόν τον άγιο άνθρωπο!

Κος ΜΠΩΩΩΜΠΛ: Άγιος; Μάρτυρας! (Αλλάζει ύφος. Γλυκός και υποτακτικός.) Αγαπητή

µου, µπορούµε να κάνουµε µια συζυγική ανακωχή, για να αφηγηθείτε στον κύριο

από ’δω, τι συνέβη πέρσυ µια νύχτα... τη νύχτα που πέθανε στην αγκαλιά σου η

γριά Σάλλυ... και τι σου εµπιστεύτηκε; Να σας συστήσω: Η κυρία Μπώωωωµπλ,

ο κύριος Μονκς. Ο κύριος Μονκς προσφέρει για τις πληροφορίες, που θα του

δώσεις, (Στρέφει το βλέµµα στον Μονκς.) 20 λίρες!

ΜΟΝΚΣ: (Στρέφει το βλέµµα στην κυρία.) Χαίρω πολύ!

ΚΥΡΙΑ ΜΑΝΝ: 25 λλλίρες.

ΜΟΝΚΣ: Εντάξει! Ήσασταν µε τη γριά, όταν πέθανε! Ποιος άλλος ήταν µαζί σας;

ΚΥΡΙΑ ΜΑΝΝ: Κανένας! Λλλίγο πριν ξεψυχήσει, τους έδιωξε όλλλους· κι όταν µείναµε

µόνες, µου είπε για µια νεαρή µητέρα, την οποία φρόντισε, όταν γέννησε ένα

αγοράκι στο ίδιο κρεββάτι, που ψυχοµαχούσε τώρα αυτή.

ΜΟΝΚΣ: Ναι. Και τι είπε; (Ο Μονκς κρέµεται απ’ τα χείλη της.)

ΚΥΡΙΑ ΜΑΝΝ: Είπε ότι ...την έκλλλεψε. Μόλις πέθανε ...της το πήρε. Το είχε

κρεµασµένο στο λλλαιµό της...

ΜΟΝΚΣ: Ποιό; Τι της έκλεψε;

ΚΥΡΙΑ ΜΑΝΝ: Το µόνο που είχε. Ένα χρυσό...

ΜΟΝΚΣ: Χρυσό! Για συνέχισε.

ΚΥΡΙΑ ΜΑΝΝ: Της ζήτησε να το φυλλλάξει... είχε µεγάλλλη σηµασία για το νεογέννητο...


ΜΟΝΚΣ: Το νεογέννητο! Που ήταν ποιό; Το όνοµα του αγοριού;

ΚΥΡΙΑ ΜΑΝΝ: Νοµίζω Όλλλιβερ. Ναι, ναι, Όλλλιβερ.

ΜΟΝΚΣ: Ωραία. Και µετά;

ΚΥΡΙΑ ΜΑΝΝ: Θα έφευγε, ο πατέρας...

ΜΟΝΚΣ: Ναι;

ΚΥΡΙΑ ΜΑΝΝ: Έπρεπε να του πει...

ΜΟΝΚΣ: Τι έπρεπε να του πει; (Η κυρία Μανν δεν απαντά.) Τι;

ΚΥΡΙΑ ΜΑΝΝ: ∆εν πρόλλλαβε να πει τίποτε άλλο και ξεψύχισε. (Απογοήτευση του

Μονκς.) Αλλά τότε... έπεσε από το χέρι της ένα κοµµάτι χαρτί...

ΜΟΝΚΣ: Τι ήταν αυτό το χαρτί;

ΚΥΡΙΑ ΜΑΝΝ: Μια απόδειξη ενεχυροδανειστηρίου. Η προθεσµία έλλληγε σε δύο µέρες.

Το ξεπλήρωσα και το πήρα.

ΜΟΝΚΣ: Πού βρίσκεται τώρα αυτό το αντικείµενο;

ΚΥΡΙΑ ΜΑΝΝ: Θα σας κοστίσει άλλες 25 λλλίρες!

ΜΟΝΚΣ: Εντάξει, δεν τίθεται θέµα χρηµάτων... (Σπρώχνει στο µέρος της ένα πουγκί.)

ΚΥΡΙΑ ΜΑΝΝ: (Η κυρία Μπώωωµπλ το παίρνει µε διακριτικότητα.) Ευχαριστώ!

(Ξεκρεµάει από το λαιµό της το µενταγιόν.) Ιδού! Αυτό δε θέλλλατε;

ΜΟΝΚΣ: Ναι. (Με ανακούφιση.) Επιτέλους! Η µόνη απόδειξη! Θα χαθεί για πάντα στα

θολά νερά του ποταµού!

ΣΚ.20

(ΣΤΟ ΣΠΊΤΙ του Κου Μπραουνλόου. Οι κύριοι παίζουν σκάκι στη βιβλιοθήκη...)

ΓΚΡΙΜΓΟΥΙΝΓΚ: Η κυρία Μπέντγουιν µετράει τα πιάτα το βράδυ; Γιατί αν το πρωί δεν

της λείπει κανένα µαχαιροπίρουνο... εγώ θα φάω το κεφάλι µου! Ο µικρούλης δε

µου γεµίζει το µάτι!

(Αλλού, στο σπίτι...)

ΚΥΡΙΑ ΜΠΕΝΤΓΟΥΙΝ: Έλα, να σου φτιάξω τα µαλλιά.

ΟΛΙΒΕΡ: Γιατί, τι έγινε;

ΚΥΡΙΑ ΜΠΕΝΤΓΟΥΙΝ: Ο Κύριος θέλει να σε δει και πρέπει να είσαι κύριος!

ΓΚΡΙΜΓΟΥΙΝΓΚ: (Συνεχίζει την προηγούµενη συζήτησα.) Από πού ήρθε; Ποιος είναι; Τι

είναι;

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Είσαι πολύ καχύποπτος. Εµένα αυτό το αγόρι, µου εµπνέει

εµπιστοσύνη. Κάτι στο βλέµµα του... ∆εν ξέρω τι ακριβώς.

ΓΚΡΙΜΓΟΥΙΝΓΚ: Αν δεν σε γελάσει αυτό το αγόρι, εγώ θα φάω το κεφάλι µου. Τόλµησε

να του εµπιστευτείς µια δουλειά και θα δεις τι θα γίνει.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: (Σκεφτικά.) Εντάξει, θα κάνουµε µια δοκιµή, αν θες.


(Εµφανίζεται ο Όλιβερ. ∆ιστάζει να πλησιάσει.)

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Έλα, πλησίασε, ΄Ολιβερ.

ΓΚΡΙΜΓΟΥΙΝΓΚ: Τι κάνεις, µικρέ;

ΟΛΙΒΕΡ: Πολύ καλύτερα, κύριε, σας ευχαριστώ. (Ο Όλιβερ κοιτάει γύρω, θαυµάζοντας

τα βιβλία.)

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Σ’ αρέσουν τα βιβλία, έτσι αγόρι µου;

ΟΛΙΒΕΡ: ∆εν έχω ξαναδεί τόσα πολλά.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Θα ήθελες να γίνεις έξυπνος και να γράφεις βιβλία;

ΟΛΙΒΕΡ: Προτιµώ να τα διαβάζω, κύριε;

ΓΚΡΙΜΓΟΥΙΝΓΚ: ∆εν θες να γίνεις συγγραφέας;

ΟΛΙΒΕΡ: Προτιµώ να γίνω βιβλιοπώλης, κύριε.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Μπράβο, αγόρι µου.

(Ο Όλιβερ κοιτάει ένα πορτραίτο στον τοίχο.)

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Σ΄αρέσουν οι πίνακες;

ΟΛΙΒΕΡ: ∆εν ξέρω, κύριε. Έχω δεί τόσο λίγους. Πάντως, αυτή η κυρία, είναι πολύ

όµορφη.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Ε, οι ζωγράφοι κάνουν πάντα τις κυρίες πιο όµορφες απ’ την

πραγµατικότητα, αλλιώς δεν θα είχαν κανένα πελάτη.

ΟΛΙΒΕΡ: Είναι πολύ όµορφη.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Ναι, ήταν πολύ όµορφη. Ο µεγάλος έρωτας του καλύτερού µου

φίλου... Άτυχη· χάθηκε πολύ νέα! (Συγκινείται, αλλά το προσπερνά.) Τώρα θέλω

να δώσεις προσοχή σ΄ αυτό που θα σου πω.

ΟΛΙΒΕΡ: Θα µε διώξετε, κύριε;

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Όχι, δεν θα σε διώξω, εκτός αν µου δώσεις αφορµή.

ΟΛΙΒΕΡ: ∆εν πρόκειται να το κάνω ποτέ αυτό, κύριε.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Πιστεύω ότι εµείς οι δύο θα γίνουµε πολύ καλοί φίλοι. Ενδιαφέροµαι

για σένα... περισσότερο από όσο µπορώ να εξηγήσω.

ΟΛΙΒΕΡ: Θα κάνω πάντα, ότι µου ζητήσετε, κύριε.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Ωραία, για αρχή, θα σου εµπιστευτώ µιαν εύκολη αποστολή. Πάρε

αυτά τα βιβλία και πέντε λίρες. Θα πας στο βιβλιοπωλείο... που

πρωτοσυναντηθήκαµε. Θα επιστρέψεις τα βιβλία και θα πληρώσεις τέσσερις

λίρες. Θα πάρεις τα ρέστα και θα γυρίσεις τρέχοντας.

ΟΛΙΒΕΡ: Θα τρέχω και πηγαίνοντας.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Εντάξει! Πήγαινε τρέχοντας.

ΟΛΙΒΕΡ: Τρέχω... (Φεύγει τρέχοντας.)

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Θα γυρίσει σε 20 λεπτά.

ΓΚΡΙΜΓΟΥΙΝΓΚ: ∆ε θα γυρίσει ποτέ! (Βγάζει το ρολόι του και το ακουµπάει στο

τραπέζι.)


ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Μην είσαι τόσο απόλυτος!

ΓΚΡΙΜΓΟΥΙΝΓΚ: (Χαµογελώντας.) Ο µικρός έχει καινούρια ρούχα, µερικά ακριβά

βιβλία... και πέντε λίρες στην τσέπη. Θα πάει τρέχοντας στους παλιούς του

φίλους, τους λωποδύτες και θα γελάνε µαζί σου. Αν γυρίσει, εγώ θα φάω το

κεφάλι µου.

(Ο Όλιβερ µε τα βιβλία περπατάει προς το βιβλιοπωλείο.)

ΣΚ.21

ΣΤΟ ΣΠΊΤΙ ΤΟΥ ΦΕΙΓΚΙΝ. ΦΕΙΓΚΙΝ & ΜΟΝΚΣ. (Οι σκιές τους στον τοίχο.)

ΜΟΝΚΣ: Βλάκα, ανόητε! Σου δίνω τόσα λεφτά και δεν µπορείς να τελειώσεις µια

δουλειά! Ένα παιδάκι σου εµπιστεύτηκα και πήγες και τον έχασες.

ΦΕΪΓΚΙΝ: Θα το τακτοποιήσουµε, αγάπη µου. Μην αρπάζεσαι.

ΜΟΝΚΣ: Τι µην αρπάζοµαι, παλιόγερε. Αν χαθεί η κληρονοµιά θα σε κρεµάσω. Αν δε

συλληφθεί να κλέβει ο Όλιβερ... Η διαθήκη του πατέρα µας είναι ξεκάθαρη: Θα

τον κληρονοµήσουν µόνο τα «έντιµα» αγόρια του. Αν ο Όλιβερ δε συλληφθεί για

κλοπή ή αν ανακαλυφθεί ποιος πραγµατικά είναι, εγώ θα χάσω τη µισή µου

περιουσία.


ΜΟΝΚΣ: Έδωσα 50 λίρες, για να πάρω το µενταγιόν της µάνας του από την παλιόγρια

του Ορφανοτροφείου, να εξαφανίσω τα στοιχεία και συ τον άφησες και σου’φυγε!


ΜΟΝΚΣ: Αν δεν το τακτοποιήσουµε, αγάπη µου, να ετοιµάζεις το λαιµό σου για την

κρεµάλα. Ο αρχηγός της Αστυνοµίας είναι φίλος και µου έχει µεγάλη υποχρέωση!

ΦΕΪΓΚΙΝ: Εντάξει, θα το τακτοποιήσουµε, αγάπη µου. Έχω απλώσει τα δίκτυα µου σ’

όλη την πόλη. ∆εν θα µας ξεφύγει! Ηρέµησε! Μην αρπάζεσαι.

ΣΚ.22

(Ο Όλιβερ στο δρόµο µε τα βιβλία... Νάνσυ και µετά Σάικς...)

18. Ο ΟΛΙΒΕΡ ΤΡΑΓΟΥ∆Α ΤΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ

Τρεις έντεκα, τρεις δώδεκα

τρεις δεκαπέντε κι έντεκα

κι επτά κι οκτώ και δεκαοκτώ

και πέντε κι έξι και µισό

κι ενάµισυ και δυόµισυ

και δεκαεπτά τετράγωνο

κι η ρίζα του εκατό

και


βγάλε δύο και µισό

και βγάλε επτά επί δέκα

µας κάνουνε, µας κάνουνε

τα δράµια της οκάς!

ΝΑΝΣΥ: Όλιβερ, αδερφούλη µου! (Του καλύπτει το κεφάλι µε την ποδιά της, για να τον

ακινητοποιήσει.)

ΟΛΙΒΕΡ: Άφησέ µε! (Που, αιφνιδιασµένος, δεν πρόλαβε να την αναγνωρίσει.) Ποιά

είσαι;

ΝΑΝΣΥ: Αδερφούλη µου! ∆όξα τω Θεώ σε βρήκα, επιτέλους!

ΟΛΙΒΕΡ: Άφησέ µε!

ΝΑΝΣΥ: Αχ, τι στεναχώριες µε πότισες! Κακό παιδί. Σπίτι απευθείας!

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ: Τι συµβαίνει, κυρία µου;

ΝΑΝΣΥ: Το έσκασε πριν ένα µήνα, από τους γονείς του.

ΟΛΙΒΕΡ: Μα τι λες; ∆εν είναι έτσι.

ΝΑΝΣΥ: Πήγε µε κάτι κλέφτες λωποδύτες και παραλίγο να πεθάνει τη µάνα του.

ΟΛΙΒΕΡ: Ψέµατα, δεν έχω µητέρα.

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ: Πήγαινε σπίτι, παλιόπαιδο!

ΟΛΙΒΕΡ: ∆εν έχω ούτε αδελφή ούτε µητέρα ούτε πατέρα!

ΝΑΝΣΥ: ∆εν έχεις αδελφή; ∆ε ντρέπεσαι; ∆ε µας λυπάσαι;

ΟΛΙΒΕΡ: (Ξαφνικά αναγνωρίζει τη φωνή της Νάνσυ.) Νάνσυ;!

ΝΑΝΣΥ: Βλέπετε, µε ξέρει!

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ: Πήγαινε σπίτι στη µητέρα σου, αµέσως, παλιόπαιδο!

ΣΑΪΚΣ: Μα τί διάολο συµβαίνει εδώ; Όλιβερ! (τον αρπάζει και τον πετάει στην πλάτη

του, σα σακί.)

ΟΛΙΒΕΡ: ∆εν ανήκω σ΄ αυτούς, δεν έχω οικογένεια.

ΣΑΪΚΣ: Πάλι έκλεβες, Ε; Θα σου δείξω εγώ!

ΝΑΝΣΥ: (Στη γυναίκα.) Ο µεγάλος µας! ∆ώδεκα είµαστε!

19. ΤΡΑΓΟΥ∆Ι ΠΕΜΠΤΗΣ ∆ΙΑ∆ΡΟΜΗΣ


Πάµε από ’δω, Πάµε από ’δω.


Μη, για το Θεώ, Μη, για το Θεώ.



Θα σου µάθω εγώ, Θα σου µάθω εγώ.


Μη, για το Θεώ, Μη, για το Θεώ.


Στη στιγµή, στην στιγµή,

Στη µαµά µας την καλή

Φτά-σα-µε.

Φτά-σα-µε.

(Στη Νάνσυ.) Χτυπάµε πόρτα!

ΣΚ.23

(Φτάνουν στο σπίτι του Φέιγκιν. Χτυπούν την πόρτα.)

ΦΩΝΗ: Ποιος;

ΣΑΪΚΣ: Αρχηγός. (Ανοίγει η πόρτα.) Πού είναι ο γέρος; (Εµφανίζεται ο Φέιγκιν. Ο Σάικς

πετάει τον Όλιβερ στα πόδια του. Τα παιδιά πέφτουν πάνω του, παίρνουν τα

βιβλία, το γιλέκο και ψάχνουν τις τσέπες του.)

ΦEΪΓΚΙΝ: Ω, χαίροµαι που σε βλέπω τόσο καλά, αγάπη µου. Γιατί δεν µας ειδοποίησες,

αρχοντόπουλό µου, πως θα ’ρθεις, να έχουµε έτοιµο φαγητό και ζεστό νερό να

µπανιαριστείς;

ΝΤΟΤΖΥ: (Επιδεικνύει το χαρτονόµισµα των πέντε λιρών, που βρήκε στην τσέπη του

Όλιβερ.) Τι είναι αυτό; (Το αρπάζει ο Φέιγκιν.)

ΣΑΪΚΣ: Είναι δικό µου, Φέιγκιν.

ΦEΪΓΚΙΝ: Όχι, καλέ µου. Αυτό είναι δικό µου, εσύ θα πάρεις τα βιβλία.

ΣΑΪΚΣ: Είναι δικό µου· και της Νάνσυ, δηλαδή. Αλλιώς θα πάρω πίσω το παιδί και θα

φύγω. ∆ώσ΄το. (Ο Φέιγκιν δεν το δίνει.) Έλα, τι θα γίνει;

ΦEΪΓΚΙΝ: ∆εν είναι δίκαιο, Μπιλ. Έτσι, Νάνσυ;

ΣΑΪΚΣ: ∆ίκο ή άδικο, δώσ΄ το µου, γέρο τσιγγούνη!

ΦEΪΓΚΙΝ: Εσύ πάρε τα βιβλία και πούλα τα.

ΟΛΙΒΕΡ: (Ξεφεύγει και τρέχει να φύγει.) Βοήθεια! Αφήστε µε, θα νοµίσουν πως είµαι

κλέφτης! ( Όλοι, εκτός απ’ τη Νάνσυ, βάζουν τα γέλια.) Βοήθεια!

ΣΑΪΚΣ: Αφήστε τον, θα τον περιποιηθώ εγώ. (Βγάζει τη ζώνη του και ξεκινάει να

χτυπήσει τον Όλιβερ.)

ΝΑΝΣΥ: Μπιλ, Όχι.

ΣΑΪΚΣ: Αυτό του αξίζει!

ΝΑΝΣΥ: Όχι. (Τρέχει να προστατεύσει τον Όλιβερ, αγκαλιάζοντας τον Σάικς.)


ΣΑΪΚΣ: Άσε µε, γιατί θα σου σπάσω το κεφάλι στον τοίχο!

ΝΑΝΣΥ: ∆εν µε νοιάζει. Χτύπα εµένα, όχι το παιδί! Όλιβερ, φύγε! (Ο Όλιβερ ξεφεύγει,

τον κυνηγούν.)

ΦEΪΓΚΙΝ: Μα τι γίνεται εδώ;

ΣΑΪΚΣ: ∆ε βλέπεις; Η κοπέλα τρελάθηκε.

ΝΑΝΣΥ: Όχι, αυτός εδώ έχει τρελλαθεί.

ΦEΪΓΚΙΝ: Ησυχάστε και οι δύο! (Στον Όλιβερ, που τον έχουν πιάσει στο µεταξύ.) Ώστε

ήθελες να το σκάσεις, ε; Ήθελες να φωνάξεις την αστυνοµία! Αµέσως θα σε

γιατρέψουµε απ’ αυτή την παρεκτροπή, αρχοντόπουλό µου. (Αρπάζει ένα ξύλο

να χτυπήσει τον Όλιβερ.)

ΝΑΝΣΥ: Όχι, γεροκακούργε! Πήρες το παιδί, τι άλλο θες; Άφησέ τον. Άφησέ τον,

αλλιώς θα κάνω κάτι, που δε θα ’χει καλό τέλος. (Ο Φέιγκιν και ο Σάικς κοιτιούνται

αµήχανα στην απειλή.)

ΦEΪΓΚΙΝ: Νάνσυ, απόψε είσαι... είσαι πιο έξυπνη από ποτέ. Φέρεσαι υπέροχα, καλή

µου.

ΝΑΝΣΥ: Πρόσεχε να µην το τραβήξω κι άλλο. Εσύ θα βρεθείς µπλεγµένος, αν µου

παραµπείς στη µύτη.

ΣΑΪΚΣ: Τι θες να πεις µ’ αυτό, πανάθεµά σε; Καλή είσαι εσύ! Ό,τι πρέπει για προστασία

του µπόµπιρα.

ΝΑΝΣΥ: Καλύτερα να έπεφτα νεκρή προτού τον φέρω εδώ. (Στον Σάικς.) Εντάξει, το

ξέρουµε ότι ο γέρος είναι κλέφτης, ψεύτης, δαίµονας και όλα αυτά. Αλλά, δεν του

φτάνει, που δεν τον κάρφωσε; Πρέπει να τον δείρει κι από πάνω;

ΦEΪΓΚΙΝ: Σάικς, άσ’ την αυτήν· ας µιλήσουµε εµείς πολιτισµένα.

ΝΑΝΣΥ: Πολιτισµένα! Αχρείε! Κλέβω για σένα από τότε που είχα τα µισά του χρόνια.

ΦEΪΓΚΙΝ: Ε, για να βγάζεις το ψωµί σου, αγάπη µου.

ΝΑΝΣΥ: Το ψωµί µου! Κι οι παγωµένοι, βρώµικοι δρόµοι είναι το σπίτι µου!... Εσύ µ’

έφερες σ’ αυτή την κατάντια· και θες να µείνω εκεί, µέρα και νύχτα, µέχρι να

πεθάνω.

ΦEΪΓΚΙΝ: Θα τιµωρηθείς πολύ άσχηµα, άµα συνεχίσεις να µιλάς έτσι.

(Η Νάνσυ ορµάει κατά πάνω του, έξαλλη. Από τη µεγάλη ένταση και το πάθος της

λιποθυµάει. Κανείς δεν ασχολείται µαζί της.)

ΦEΪΓΚΙΝ: Αυτά τραβάει κανείς, όταν έχει να κάνει µε γυναίκες. Αλλά είναι έξυπνες,

όµορφες και δεν µπορούµε να κάνουµε χωρίς αυτές. Ντότζυ, πήγαινε τον ΄Ολιβερ

για ύπνο.

ΝΤΟΤΖΥ: Καλύτερα να µην φορέσει αύριο το καλό του κοστούµι, ε;

ΦΕΪΓΚΙΝ: Όχι βέβαια. Θα του δώσουµε άλλα ρούχα, µην του κλέψουν τα καλά του. (O

Ντότζυ παίρνει τον Όλιβερ από το χέρι, να τον πάει για ύπνο. Η Νάνσυ, στο

πάτωµα, συνέρχεται, αλλά δεν σηκώνεται, νιώθοντας τη συνοµωτική ατµόσφαιρα.


Κλείνει τα µάτια και παρακολουθεί τον διάλογο του Φέιγκιν µε τον Σάικς.) Και

τώρα, φίλε µου, νοµίζω ότι ήρθε η ώρα που περιµέναµε. Η ώρα για τη ληστεία

στο Τσορτσόι. Λοιπόν, έχουµε το αγόρι. ∆εν ξέρω αν θα θελήσει να µας

βοηθήσει, όπως θα έκανε παλιά, αλλά είναι ο µόνος που χωράει από το φεγγίτη

του εξώστη. Είναι καιρός ν’ αρχίσει να βγάζει το ψωµί του.

ΣΑΪΚΣ: Εντάξει, θα συνεννοηθώ µε τον Κράκιτ.

ΦΕΪΓΚΙΝ: Ο κύριος Μονκς το θεωρεί εξαιρετικά επείγον. Εξ άλλου κι εµείς επειγόµαστε

για την αµοιβή.

ΣΑΪΚΣ: Ο µικρός πώς θα συµπεριφερθεί;

ΦΕΪΓΚΙΝ: Μην ανησυχείς! Θα κάνει ό,τι θέλεις, αν τον τροµοκρατήσεις αρκετά.

ΣΑΪΚΣ: (Το σκέφτεται.) Πότε πρέπει να γίνει;

ΦΕΪΓΚΙΝ: Το συντοµότερο! Νοµίζω αύριο είναι καλά. Νύχτα χωρίς φεγγάρι· και

παλιόκαιρος!

ΣΑΪΚΣ: Εντάξει!

ΦΕΪΓΚΙΝ: Κι αν φροντίσεις να συλληφθεί επ’ αυτοφώρω ο µικρός, ο κύριος Μονκς θα

µας πληρώσει καλά. Είναι ένας άνθρωπος πολύ ανοιχτοχέρης! Πολύ

ανοιχτοχέρης! Χρυσός!

20. ΧΡΥΣΑΦΙ ΧΡΥΣΟΣ

Χρυσάφι χρυσός θεός µερικών gold god gold god Χρυσάφι χρυσός σκυλί των κακών dog of bond Χρυσάφι χρυσός δυνάστης φτωχών Χρυσάφι χρυσός

καλών και κακών

;;;;;;;;;;;;;;;; ∆ΙΑΛΕΙΜΜΑ ;;;;;;;;;;;;;


ΣΚ.24

(Στο σπίτι του Κου Μπράουνλόου.)

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: (Κοιτώντας το ρολόι του.) Λοιπόν, τι λέτε τώρα, κυρία Μπέντγουιν;

ΚΥΡΙΑ ΜΠΕΝΤΓΟΥΙΝ: Φοβάµαι πως χάθηκε, κύριε.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Εγώ φοβάµαι ότι ο νεαρός είναι απατεώνας.

ΚΥΡΙΑ ΜΠΕΝΤΓΟΥΙΝ: ∆εν µπορεί.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Τι σηµαίνει δεν µπορεί;

ΚΥΡΙΑ ΜΠΕΝΤΓΟΥΙΝ: Εγώ αυτό δε θα το πιστέψω ποτέ, κύριε.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Εσείς οι γυναίκες, όταν γεράσετε, δεν πιστεύτε τίποτα παρά µόνο

τους τρελλογιατρούς και τα παραµύθια των βιβλίων.

ΚΥΡΙΑ ΜΠΕΝΤΓΟΥΙΝ: Ήταν ένα αξιαγάπητο παιδί, ευγενικό, γεµάτο καλοσύνη. Ξέρω

πως είναι τα παιδιά· ασχολούµαι µαζί τους 40 χρόνια... και όποιος δεν µπορεί να

πει το ίδιο, καλύτερα να µη έχει γνώµη. Αυτή είναι η γνώµη µου.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: (Σκεφτικός) Καλά, φέρε να πιούµε λίγο τσέρι. (αποφασιστικά.)

Εντάξει, αφού επιµένεις θα βάλω µια αγγελία στην εφηµερίδα. Να δούµε ποιος

έχει δίκιο.

21. ΕΝΑΣ ∆ΙΑΒΑΖΕΙ ΕΦΗΜΕΡΙ∆Α: «Αµοιβή για την εύρεση του ΄Ολιβερ Τουίστ.»

(∆ιαφηµιστική παρέλαση ανακοινώσεων στο δρόµο.)

Αµοιβή, αµοιβή

Για τον Όλιβερ Τουίστ

Όποιος τον βρει

Να µας το πει

Και στη στιγµή

Θα αµοιφθεί

Με αµοιβή, µε αµοιβή

Μια γενναία αµοιβή.

ΣΚ.25

(Στο σπίτι του Σάικς... Η προετοιµασία της ληστείας.)

(Ο Σάικς και ο Κοκκινοµάλλης. Στην πόρτα, ο Φέιγκιν µε τον Όλιβερ. Χτυπούν την

πόρτα. Ανοίγει ο Κοκκινοµάλλης.)

ΚΟΚΚΙΝΟΜΑΛΛΗΣ: Τι είναι αυτό;

ΦΕΪΓΚΙΝ: Έφερα το προβατάκι.


ΚΟΚΚΙΝΟΜΑΛΛΗΣ: Πάρε και κανένα όπλο, Μπιλ.

ΣΑΪΚΣ: Πιάσε. (Του πετάει ένα πιστόλι.)

ΚΟΚΚΙΝΟΜΑΛΛΗΣ: Φανάρι;

ΣΑΪΚΣ: Το έχω.

ΚΟΚΚΙΝΟΜΑΛΛΗΣ: Κλειδιά, λοστός· δεν ξέχασες τίποτα;

ΣΑΪΚΣ: Πάρε το λοστό. (Του δίνει ένα λοστό.)

ΣΑΪΚΣ: Έλα εδώ, µυξιάρικο. Ξέρεις τι είναι αυτό; (Του δείχνει το πιστόλι που κρατά.)

ΟΛΙΒΕΡ: Ναι, κύριε.

ΣΑΪΚΣ: Αν βγάλεις άχνα, όσο θα είµαστε έξω, θα φας µία σφαίρα στο κεφάλι. Γκέγκε;

ΚΟΚΚΙΝΟΜΑΛΛΗΣ: Έλα, σβέλτα! Έχουµε αργήσει. (Φεύγουν για τη ληστεία.)

ΦΕΪΓΚΙΝ: Κάνει κρύο, καλή µου Νάνσυ, ε; Σε τρυπάει.

ΝΑΝΣΥ: Για να σε τρυπήσει στην καρδιά χρειάζεται τρυπάνι.

ΦΕΪΓΚΙΝ: Έχεις παρεξηγήσει την καρδιά µου. Είναι πολύ ευαίσθητη.

ΝΑΝΣΥ: Ναι, σαν αµόνι!

ΦΕΪΓΚΙΝ: Αχ, Νάνσυ, είσαι πολύ έξυπνη, επικίνδυνα έξυπνη!

22. ΤΟ ΤΡΑΓΟΥ∆Ι ΤΗΣ ΛΗΣΤΕΙΑΣ

Και τώρα η νύχτα πυκνή και µαύρη

Κι ο δρόµος λάσπη, νερό και σκότος

Η ερηµιά µες στις καρδιές

Οι αµαξάδες πήγαν για ύπνο

Μια τέτοια νύχτα δεν έχει αγώι

Μια τέτοια νύχτα κανείς δεν πάει

πουθενά.

Μόνο οι κλέφτες κι οι λωποδύτες

Ψάχνουν στις στέγες και τις σοφίτες

Να βρούνε πέρασµα να βρούνε οδό

Για τον κρυµµένο το θυσαυρό.

Φτάνουν, λοιπόν, οι οι κλέφτες µας σ’ ένα σπίτι εξοχικό, που έχει ένα µικρό µικρό

παραθυράκι, που χωράει µόνο τον Όλιβερ να µπεί.

ΣΚ.26

ΚΟΚΚΙΝΟΜΑΛΛΗΣ: (Στο σκοτάδι) Έλα, Όλιβερ, σβέλτα! Πήγαινε, πέρνα το χωλ κι

άνοιξε το σύρτη της πόρτας, για να µπούµε εµείς. Μπιλ, έτοιµος! Ο µικρός είναι

µέσα!

(Ακούγεται το σούρσιµο µιας καρέκλας, το σπάσιµο ενός βάζου. Το σπίτι ξυπνά, οι

υπηρέτες φωνάζουν. Μεγάλη ταραχή. Ακούγονται δύο πυροβολισµοί.)


ΚΟΚΚΙΝΟΜΑΛΛΗΣ: (off) Μπιλ, ο µικρός χτυπήθηκε. Πάµε να φύγουµε!

ΦΩΝΗ ΤΖΙΛ: Κυρία, βοήθεια! Τρέξτε!

ΦΩΝΗ ΜΠΡΙΛ: Όχι· Μη σηκώνεστε, είναι επικίνδυνοι. Βοήθεια!

ΣΑΪΚΣ: Λύκοι να ξεσκίσουν τα λαρύγγια σας! Σκάστε! (Νέος πυροβολισµός.)

(Σε µια αστραπή βλέπουµε τον Όλιβερ να παραπατάει, κρατώντας το µπράτσο του. Στην

επόµενη αστραπή τον βλέπουµε πεσµένο στο κατώφλι. Τα έχει χάσει. Χτυπάει την

πόρτα.)

(Οι υπηρέτες Μπριλ και Τζιλ, από µέσα.)

ΤΖΙΛ: Άκουσες, Μπριλ, κάποιος είναι στην πόρτα.

ΜΠΡΙΛ: Άκουσα, Τζιλ, κάποιος είναι στην πόρτα.

ΤΖΙΛ: Άκουσες, Μπριλ; Άνοιξε την πόρτα!

ΜΠΡΙΛ: Άκουσα, Τζιλ. Άνοιξε την πόρτα!

ΤΖΙΛ: Μπριλ, πάµε κι οι δύο µαζί, φοβάµαι!

ΜΠΡΙΛ: Τζιλ, πάµε κι οι δύο µαζί, φοβάµαι!

(Ανοίγουν την πόρτα.)

ΤΖΙΛ: Α, ένα παιδί πληγωµένο!

ΜΠΡΙΛ: Α, ένα παιδί πληγωµένο!

ΤΖΙΛ: Α, ο κλέφτης!

ΜΠΡΙΛ: Πιάσαµε έναν κλέφτη, κυρία. Είναι πληγωµένος!

ΡΟΖΑ: Μπριλ, µη φωνάζεις έτσι, θα ξυπνήσεις τη γειτονιά. Είπες: είναι ένας κλέφτης

πληγωµένος; Είναι βαριά;

ΤΖΙΛ: Βαριά, λέει; Θανάσιµα, δεσποσύνη.

ΜΠΡΙΛ: Θανάσιµα, ναι.

ΡΟΖΑ: Βάλτε τον πληγωµένο στο δωµάτιο του Τζιλ και να πάει αµέσως ο Μπριλ να

φωνάξει το γιατρό και τον αστυνόµο.

23. ΤΖΙΛ & ΜΠΡΙΛ

Πάµε αµέσως, πάµε αµέσως

ενδιαµέσως κι ενδιαµέσως

Γιατρό να φέρουµε και αστυνόµους

Για να γιατρέψουν να φυλακίσουν

Να ερευνήσουν και να δειπνήσουν

ΣΚ.27

ΜΠΡΙΛ: Γιατρέ, γιατρέ ελάτε αµέσως έχουµε στο σπίτι ένα πληγωµένο που ήρθε να µας

κλέψει, αλλά τον ακούσαµε και εγώ και ο Μπριλ ξυπνήσαµε πάραυτα, πήραµε µια

καραµπίνα και πυροβολήσαµε στο χωλ, οι άλλοι έφυγαν έµεινε µόνο ένας που

είναι τώρα πληγωµένος και αιµοραγεί, προλαβαίνεται δεν προλαβαίνετε, να τον


γιατρέψετε! (Όλο αυτό το είπε µε µιά ανάσα! Ο γιατρός εµφανίζεται µε µια τσάντα

και ακολουθεί τον Τζιλ προς το σπίτι.)

ΤΖΙΛ: Κυρ-αστυνόµε, κυρ-αστυνόµε ελάτε αµέσως έχουµε στο σπίτι ένα πληγωµένο

που ήρθε να µας κλέψει, αλλά τον ακούσαµε και εγώ και ο Τζιλ ξυπνήσαµε

πάραυτα, πήραµε µια καραµπίνα και πυροβολήσαµε στο χωλ, οι άλλοι έφυγαν

έµεινε µόνο ένας που είναι τώρα πληγωµένος και αιµοραγεί, προλαβαίνετε δεν

προλαβαίνετε, να τον συλλάβετε! (Όλο αυτό το είπε µε µιά ανάσα! Ο αστυνόµος

δεν εµφανίζεται... ξαναλέει την ίδια τιράντα, ο αστυνόµος πάλι δεν εµφανίζεται...

ξαναλέει την ίδια τιράντα, ο αστυνόµος πάλι δεν εµφανίζεται... και φεύγει µόνος για

το σπίτι.)

ΣΚ.28

(Εν τω µεταξύ έχουν βάλει τον Όλιβερ στο κρεββάτι. Όλοι πάνω στο προσκέφαλο του

Όλιβερ.)

ΡΟΖΑ: Αχ, ένα παιδί! Είναι αδύνατον ένα τέτοιο αθώο πλάσµα να είναι κλέφτης!

ΓΙΑΤΡΟΣ ΛΟΣΜΠΕΡΝ: Το έγκληµα και ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις ως προς την

ηλικία, δεσποινίς Ρόζα.

ΡΟΖΑ: Μην είστε τόσο απόλυτος, γιατρέ. Φαίνεται τόσο αθώο πλάσµα! Ποιος ξέρει;

Μπορεί να µη γνώρισε ποτέ µητέρα. Ίσως να µη γνώρισε οικογένεια.

ΟΛΙΒΕΡ: (Παραµιλάει.) ∆εν θέλω. Σας παρακαλώ. ∆εν θέλω να έρθω µαζί σας. Μη µε

πυροβολήσετε µε το πιστόλι στο κεφάλι. ∆εν θα βγάλω άχνα, δε θα πω τίποτε. ∆ε

θέλω, σας παρακαλώ…

ΓΙΑΤΡΟΣ ΛΟΣΜΠΕΡΝ: Ίσως έχετε δίκιο. Φαίνεται τόσο αθώο πλάσµα. Ησύχασε, αγόρι

µου, µη φοβάσαι. Κανέναν δε θα αφήσουµε να σε πειράξει.

ΤΖΙΛ: (Που µόλις έφτασε, χωρίς τον αστυνόµο.) Πώς είναι ο πληγωµένος;

ΓΙΑΤΡΟΣ ΛΟΣΜΠΕΡΝ: Θαρρώ πως δεν τα κατάφερες καλά, κύριε Τζιλ.

ΤΖΙΛ: Γιατί; Έκανα το χρέος µου!

ΓΙΑΤΡΟΣ ΛΟΣΜΠΕΡΝ: Είσαι βέβαιος πως αυτό το παιδί ήταν µαζί µε τους κλέφτες; Ε;

Είσαι βέβαιος; Είσαι σε θέση να ορκιστείς, αν χρειαστεί, ενώπιον της δικαιοσύνης;

Πρόσεξε καλά τι θα απαντήσεις! Η απάντησή σου είναι βαρύνουσας και

καθοριστικής σηµασίας. (Χρησιµοποιεί επίτηδες περίεργες λέξεις, για να τον

µπερδέψει.) Η απάντησή σου µπορεί να χρησιµοποιηθεί στο δικαστήριο.

ΤΖΙΛ: Ε… ∆ηλαδή… Όχι. Ήταν πολύ σκοτεινά. ∆εν είµαι απολύτως βέβαιος… Τώρα

που το ξανασκέφτοµαι.

ΓΙΑΤΡΟΣ ΛΟΣΜΠΕΡΝ: Εσύ, κύριε Μπριλ, µπορείς να πάρεις όρκο ότι έχουµε εδώ

έναν από τους ληστές;

ΜΠΡΙΛ: Ε… ∆ηλαδή… Όχι. Ήταν πολύ σκοτεινά. ∆εν είµαι απολύτως βέβαιος… Τώρα

που το ξανασκέφτοµαι.


24. ΜΠΛΑ∆ΕΡ & ΝΤΟΥΦ

Είµαστε οι αστυνόµοι είµαστε οι µυστικοί

Είµαστ’ έτοιµοι να βρούµε

τους ενόχους στη στιγµή

Ειδοποίησε η κυρία δια της υπηρετρίας

Στο γραφείο της εδώ τοπικής υπηρεσίας

Ότι ακούστηκε τη νύχτα µια ριπή

∆ύο ή µάλλον τρείς πυροβολισµοί

Και αµέσως και αµέσως ο κύριος ∆ιοικητής

έδωσε διαταγή µε µια εντολή σαφή

Να κινήσουµε να ’ρθούµε στην οικία αυτήν εδώ

Που ακούστηκαν, όπως είπαν, δύο-τρεις πυροβολισµοί

Να προλάβουµε πριν γίνει το µεγάλο µακελειό.

ΣΚ.29

(Χτυπούν την πόρτα. Ανοίγει ο γιατρός.)

ΜΠΛΑ∆ΕΡ: Ήρθαµε για το συµβάν...

ΝΤΟΥΦ:...και τους πυροβολισµούς.

ΓΙΑΤΡΟΣ ΛΟΣΜΠΕΡΝ: Περάστε, κύριοι. Θα σας δείξω λεπτοµερώς και µε ακρίβεια τις

διαδροµές των ληστών, έξω και µέσα από το σπίτι, να συλλέξετε στοιχεία και

αποτυπώµατα, αλλά σας παρακαλώ περπατάτε στις µύτες των ποδιών µην

ξυπνήσουµε το παιδάκι της κυρίας Ρόζας, που κοιµάται στο επάνω πάτωµα.

Είναι άρρωστο δυό µέρες τώρα µε υψηλό πυρετό. (Καθώς λέει τα παραπάνω,

προσφέρει ποτά στους αστυνοµικούς, όπως και στη διάρκεια όλης της σκηνής

παρακάτω.)

ΜΠΛΑ∆ΕΡ: Για να δούµε το χώρο της διάρρηξης. (Βγάζει ένα φακό, πέφτει στα γόνατα

και ψάχνει. Πίσω του ο Ντουφ κάνει το ίδιο.) Η δουλειά φαίνεται επαγγελµατική.

ΝΤΟΥΦ: Η δουλειά φαίνεται επαγγελµατική.

ΜΠΛΑ∆ΕΡ: (Σκέφτεται και πίνει.)Αυτή η δουλειά δε φαίνεται ‘στηµένη’.

ΓΙΑΤΡΟΣ ΛΟΣΜΠΕΡΝ: Τι σηµαίνει ‘στηµένη’ δουλειά, ντετέκτιβ;

ΜΠΛΑ∆ΕΡ: Λέµε µια ληστεία ‘στηµένη’, γιατρέ µου, όταν έχουν συµµετοχή οι υπηρέτες.

ΓΙΑΤΡΟΣ ΛΟΣΜΠΕΡΝ: Μα, στην περίπτωσή µας, κανείς δεν τους υποψιάστηκε.

ΜΠΛΑ∆ΕΡ: Στην περίπτωή µας, εγώ υποψιάζοµαι ότι οι δράστες είναι επαγγελµατίες

κλέφτες από την πόλη, γιατί το στήσιµο της δουλειάς φαίνεται πρώτης τάξεως.

ΝΤΟΥΦ: (Με ενθουιασµό που βρήκε τη λύση!) Το στήσιµο της δουλειάς φαίνεται

πρώτης τάξεως!

ΜΠΛΑ∆ΕΡ: Έχω δει πολλές τέτοιες δουλειές, στα χρόνια της υπηρεσίας µου. Αυτή µου

θυµίζει, να δεις τι µου θυµίζει... (Σκέφτεται και πίνει.)


ΝΤΟΥΦ: (Με ενθουσιασµό που βρήκε τη λύση!) Το κόλπο στο αδιέξοδο της Έντµοντον

Στρήτ. (Σκέφτεται και πίνει.)

ΜΠΛΑ∆ΕΡ: Ακριβώς! Σπουδαία δουλειά! Μια δουλειά, που µόνο ο Κόνκυ Κίκγουντ θα

µπορούσε να την είχε κάνει.

ΝΤΟΥΦ: Πάντα πίστευες λάθος γι’ αυτή τη δουλειά. (Σκέφτεται και πίνει.) Αυτή τη

δουλειά την είχαν κάνει οι Αδελφοί Πετ. Ο Κόνκυ Κίκγουντ δεν είχε καµιά σχέση µ’

αυτή τη δουλειά.

ΜΠΛΑ∆ΕΡ: Κάνεις λάθος! Οι αδελφοί Πετ έκαναν µια παρόµοια ληστεία, όταν

λήστεψαν τον πεθερό του Κόνκυ Κίκγουντ. (Σκέφτεται και πίνει.)

ΝΤΟΥΦ: Όχι, ο Κόνκυ Κίκγουντ έκανε εκείνη τη ληστεία, για την οποία κατηγορήθηκαν

οι αδελφοί Πετ.

ΜΠΛΑ∆ΕΡ: Ναι, αλλά οι αδελφοί Πετ αθωώθηκαν, όταν ο Κόνκυ Κίκγουντ κατηγόρησε

τους αδελφούς Πετ.

ΝΤΟΥΦ: Εντάξει! Κατάφερες να µε µπερδέψεις! Το συµπέρασµα, πάντως, είναι ότι

κάθε νύχτα γίνονται ληστείες και κάθε µέρα γίνονται δίκες... (Σκέφτονται και

πίνουν µαζί.)

ΜΠΛΑ∆ΕΡ: Ωραία! Γιατρέ, ευχαριστούµε για τα ποτά. Θα συντάξουµε την αναφορά µας

και θα επανέλθουµε, αν το κρίνει απαραίτητο η Υπηρεσία. Καληνύχτα σας.

ΝΤΟΥΦ: Καληνύχτα σας.

ΓΙΑΤΡΟΣ ΛΟΣΜΠΕΡΝ: Καληνύχτα σας. Μας υποχρεώσατε! Μεταβιβάστε τα

συγχαρητήριά µου στους ανωτέρους σας! Είστε το στήριγµα της κοινωνίας!

(Φεύγουν οι Μπλάδερ & Ντουφ διαφωνώντας για τη ληστεία της Έντµοντον Στρήτ.)

25. ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΑΠ’ ΤΗΣ ΡΟΖΑΣ ΣΤΟΥ ΣΑΪΚΣ

Πάµε τώρα πέρα στο µεγάλο ληστή

Τον κύριο Σάικς

Που στο στρώµα κείτεται άρρωστος πολύ

Με πυρετό

Μες στην αγωνία να ξεφύγει τότε

Απ’ τους υπηρέτες της κυρίας Ρόζας

έπεσε µέσ’ στο ποτάµι

στο νερό το παγωµένο

παρολίγο να πνιγεί

τον εβγάλανε βρεγµένο

όµως άρπαξε ένα κρύωµα βαρύ

που τον ταλαιπωρεί

δυο µέρες τώρα


ΣΚ.30

ΝΑΝΣΥ: Πώς είσαι, καλέ µου;

ΣΑΪΚΣ: ∆εν έχω δύναµη. Με σακάτεψε ’κείνο το παγωµένο νερό του ποταµού.

ΝΑΝΣΥ: (Κλαψουρίζοντας, αλλά χαρούµενη που ξέφυγε ο Όλιβερ.) Μα και σύ δεν

πρόσεχες που πήγαινες µέσα στη νύχτα!

ΣΑΪΚΣ: Σκάσε! ∆ώσε µου το χέρι σου! Βοήθα µε να σηκωθώ απ’ το κρεββάτι.

ΝΑΝΣΥ: Έλα, κράτα µου το χέρι. Σήκω!

ΣΑΪΚΣ: Στα τσακίδια! Κλαις πάλι; Πάψε πια, δεν µπορώ να σ’ ακούω δυο µέρες τώρα.

ΝΑΝΣΥ: Εγώ σε φροντίζω κι εσύ όλο βρίζεις και φωνάζεις!

ΣΑΪΚΣ: Πάψε! (Χτύπηµα στην πόρτα. ) Άνοιξε! (Η Νάνσυ ανοίγει, είναι ο Φέιγκιν µ’ ένα

καλάθι.)

ΦΕΪΓΚΙΝ: Τι κάνει ο µεγάλος ασθενής;

ΣΑΪΚΣ: Γιατί διάολο ήρθες εδώ;

ΦΕΪΓΚΙΝ: Να σε φροντίσω, αγάπη µου. Σου έφερα και λίγη κοτόπιττα, τσάι πρώτης

ποιότητας, φρέσκο ψωµί, τυρί ολλανδέζικο... Γλυκά, φρούτα, κρασί... (Η Νάνσυ

παίρνει το καλάθι για να τακτοποιήσει τα πράγµατα, κάνει ότι δουλεύει, αλλά

παρακολουθεί τη συζήτηση των ανδρών που µιλούν συνωµοτικά.)

ΣΑΪΚΣ: Κάτι θες! Λέγε!

ΦΕΪΓΚΙΝ: Ε, πρέπει να φροντίσουµε εκείνο το παιδί. Ανησυχώ µη και δεν περνάει καλά.

Πρέπει να το βρεις και να το φροντίσεις. Ο κύριος Μονκς είναι πολύ ανήσυχος και

απαιτητικός. Βρήκε τα ίχνη του. Έχει ανθρώπους στην αστυνοµία. Τον

πληροφόρησαν ότι το παιδί είναι στο σπίτι που πήγατε να ληστέψετε. Κι αυτή η

δεσποσύνη Ρόζα, που τον µάζεψε, δεν πρέπει ποτέ να µάθει για την καταγωγή

του. Θα έδινε χιλιάδες λίρες να µάθαινε ποιο είναι το µυξιάρικο που ζεί µαζί της.

Εξάλλου, µπορεί να µας προδώσει. Το καλύτερο είναι να φύγει από τη µέση.

ΣΑΪΚΣ: Θα σου στοιχίσει κάτι παραπάνω από ένα καλάθι τρόφιµα! Τσιγκούνη! 20 λίρες

συν τα έξοδα! (Φωνάζει.) Νάνσυ, φέρε κρασί να επικυρώσουµε µια συµφωνία. (Η

σκηνή συνεχίζεται, βουβά... Ο Φέιγκιν φεύγει, η Νάνσυ βάζει υπνωτικό στο κρασί

του Σάικς, τον κοιµίζει και φεύγει για να πάει να βρει τη Ρόζα.)

ΣΚ.31

(Παράλληλα ο Όλιβερ περπατάει στον κήπο µε τη ‘θεία-Ρόζα’, όπως τη λέει και

αφηγείται τις µέχρι τώρα περιπέτειές του και τις λίγες µέρες που πέρασε στο σπίτι

του κυρίου Μπράουνλόου… Η Ρόζα διώχνει τον Όλιβερ στο εσωτερικό του

σπιτιού. Έρχεται η Νάνσυ.)

ΝΑΝΣΥ: (Φωνάζει χαµηλόφωνα πίσω από ένα δέντρο.) ∆εσποινίς! ∆εσποινίς Ρόζα!

Ελάτε λίγο πιο κοντά! Έχω κάτι να σας εµπιστευτώ.

ΡΟΖΑ: Ποια είστε; ∆ε σας γνωρίζω.


ΝΑΝΣΥ: ∆εν έχει σηµασία. Η ζωή µου και η ζωή πολλών άλλων είναι στα χέρια σας.

Εγώ είµαι που έπιασα τον Όλιβερ και τον πήγα στον γεροεβραίο.

ΡΟΖΑ: Εσείς;

ΝΑΝΣΥ: Από µικρό κορίτσι ζώ µε κλέφτες και ληστές, αλλά αυτό το άδικο, που πάει να

γίνει, δεν µπορώ να το αντέξω. Πρέπει να το σταµατήσουµε. Υπάρχει ένας κακός

άνθρωπος, ένας Μονκς, που έχει µεγάλο συµφέρον να εξαφανιστεί ο Όλιβερ.

Αυτός έδωσε στον Εβραίο πολλά χρήµατα για να καταφέρει να κάνει τον Όλιβερ

κλέφτη και λωποδύτη, γιατί µ’ αυτό τον τρόπο θα προσβάλει µια διαθήκη, που

κάνει τον Όλιβερ κληρονόµο του πατέρα του. Τον άκουσα να λέει στον Εβραίο:

Άκουσε, γεροκάθαρµα, δεν θέλω πια να έχω αδελφό! Αυτόν τον Όλιβερ Τουίστ

θέλω να τον ξεκάνεις!

ΡΟΖΑ: Μα λέτε να µιλούσε σοβαρά;

ΝΑΝΣΥ: Σοβαρώτατα! Απόψε ο Φέιγκιν ήρθε να δει τον Μπιλ και του ζήτησε να

‘φροντίσει’ το παιδί! Κι η φροντίδα αυτή είναι φόνος! Μα πρέπει να βιαστώ. Αν

συνέλθει ο Μπιλ και δε µε δει, χάθηκα.

ΡΟΖΑ: Πρέπει να ειδοποιήσουµε τον κύριο Μπράουνλόου. Αυτός µπορεί να µας

βοηθήσει να προστατεύσουµε τον Όλιβερ. Πού µπορούµε να σας ξαναδούµε, αν

χρειαστεί;

ΝΑΝΣΥ: Κάθε Κυριακή από τις έντεκα µέχρι τα µεσάνυχτα θα περπατώ στη Μεγάλη

Γέφυρα. Φεύγω τώρα. Κάντε ότι µπορείτε!

ΡΟΖΑ: Στο καλό! Σας ευχαριστώ πολύ. Είστε πολύ γενναίο κορίτσι. Ο Θεός να σας έχει

καλά!

ΣΚ.32

(ΣΤΟ ΣΠΊΤΙ ΤΟΥ ΦΕΙΓΚΙΝ. Ο ΦΕΙΓΚΙΝ στέλνει το ΝΤΟΤΖΥ να παρακολουθήσει την

Νάνσυ.)

ΦΕΪΓΚΙΝ: Ντότζυ, ξύπνα!

ΝΤΟΤΖΥ: Τι τρέχει;

ΦΕΪΓΚΙΝ: Θέλω να κάνεις µια δουλειά, αλλά χρειάζεται µεγάλη προσοχή. Θέλω να

παρακολουθήσεις µια κυρία.

ΝΤΟΤΖΥ: Πανεύκολο! Τι ακριβώς θέλεις να κάνω;

ΦΕΪΓΚΙΝ: Να µου πεις πού πάει, ποιον βλέπει, τι λέει... να γίνεις η σκιά της!

ΝΤΟΤΖΥ: Ποια είναι;

ΦΕΪΓΚΙΝ: Μια φίλη µας.

ΝΤΟΤΖΥ: Τι θα µου δώσεις;

ΦΕΪΓΚΙΝ: Αν πετύχεις αυτό που υποψιάζοµαι, µια λίρα. Ολόκληρη λίρα! ∆εν έχω δώσει

ποτέ τόσα πολλά για µια τόσο εύκολη δουλειά.

ΝΤΟΤΖΥ: Ποια είναι;


ΦΕΪΓΚΙΝ: Νοµίζω ότι τώρα τελευταία, η Νάνσυ, έχει πάθει µια κρίση καλοσύνης. Κι η

καλοσύνη είναι επικίνδυνη στη δουλειά µας!

ΣΚ.33

(Η Νάνσυ περπατά µε µεγάλη προσοχή. Ψάχνει µέσα στο σκοτάδι. Απ’ την άλλη µεριά

έρχεται ο Κος Μπραουνλόου και η Ρόζα. Συναντιούνται στη Γέφυρα. Ο ΝΤΟΤΖΥ

εµφανίζεται λίγο αργότερα και παρακολουθεί...)

ΝΑΝΣΥ: Όχι εδώ, κύριε. Είναι επικίνδυνα στο δρόµο. Ελάτε κάτω απ’ τη γέφυρα.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Γιατί µας φέρατε σ΄ αυτό το παράξενο µέρος;

ΝΑΝΣΥ: Θα µε σκοτώσουν, αν µάθουν ότι ήρθα εδώ απόψε.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Μη φοβάσαι. Η Ρόζα µού είπε όσα της εξοµολογήθηκες. Πες µας γι’

αυτόν τον Μονκς. Τι ξέρεις γι’ αυτόν;

ΝΑΝΣΥ: Προτού σας πω, θέλω την υπόσχεσή σας ότι θα µείνει µυστικό. Ο Μονκς δεν

πρέπει να µάθει ποιός τον κατήγγειλε. Έχει πολύ ισχυρούς φίλους.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Μη φοβάσαι, ότι µας πεις θα χρησιµοποιηθεί µε µεγάλη προσοχή.

ΝΑΝΣΥ: Λοιπόν, αυτός ο Μονκς, είναι ψηλός, γεροδεµένος, όχι παχύς, περπατάει πολύ

ελαφριά και κοιτάει συνεχώς πίσω από τον ώµο του καθώς περπατάει. Είναι 26-27

χρονών, αλλά φαίνεται µεγαλύτερος και συχνάζει σε µια ταβέρνα που τη λένε: ‘Οι

τρεις Κουτσοί’. Μερικές φορές τον πιάνουν κρίσεις, δαγκώνει τα χέρια του και τα

πληγώνει. (Ο κύριος Μπράουνλόου κάνει µια αντίδραση, σαν κάτι να του θυµίζει

αυτή η περιγραφή. Στη σκιά ο Ντότζυ, που παρακολουθούσε, ξεγλιστράει και φεύγει

για να πάει να δώσει αναφορά στον Φέιγκιν.) Φοράει έναν φαρδύ µανδύα και στο

λαιµό του έχει πάντα δεµένο ένα µαντήλι για να κρύβει ένα σηµάδι...

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Ένα κόκκινο σηµάδι σαν κάψιµο;

ΝΑΝΣΥ: Ναι, ακριβώς! Τον ξέρετε;

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Έτσι µου φαίνεται, αλλά πολλοί άνθρωποι µοιάζουν… Όµως, πάλι,

αυτός πρέπει να είναι!

ΡΟΖΑ: Μας πρόσφερες πολύτιµη βοήθεια! Τι µπορούµε να κάνουµε για σένα;

ΝΑΝΣΥ: Τίποτα, καλή µου, κανείς δεν µπορεί να κάνει τίποτα για µένα. Είµαι

αλυσοδεµένη µε τη ζωή µου! Τη σιχαίνοµαι και τη µισώ, αλλά δε µπορώ να την

αφήσω. Μόνο ο θάνατος µπορεί να λύσει αυτά τα δεσµά!

ΡΟΖΑ: Μη λές τέτοια λόγια, σε παρακαλώ.

ΝΑΝΣΥ: Καλή σας νύχτα. Φοβάµαι, πρέπει να φύγω…

ΡΟΖΑ: Πάρε αυτά τα χρήµατα…

ΝΑΝΣΥ: Όχι, αυτό δεν το έκανα για τα λεφτά. Αφήστε µε να αισθάνοµαι έτσι αυτή την

πράξη. Μια πράξη που έγινε από καλοσύνη, όχι από ιδιοτέλεια.

ΡΟΖΑ: Ο Θεός να σ’ ευλογεί. Καληνύχτα!

(Η Νάνσυ φεύγει. Ο κύριος Μπραουνλόου είναι σκεφτικός.)


ΣΚ.34

(Σε άλλο µέρος της σκηνής, στο δωµάτιο του Φέιγκιν, ο Ντότζυ µιλάει στον Φέιγκιν,

χωρίς να ακούγεται. Τελειώνει την αναφορά του και ξαπλώνει σ’ ένα στρώµα,

κοντά στον τοίχο.)

ΣΚ.35

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Αυτός είναι! Από µικρό παιδί, ο νους του στο κακό! Από παρανοµία,

σε παρανοµία. Ο άνθρωπος µε τα εκατό ονόµατα! Άκου, Μονκς!

ΡΟΖΑ: Τον ξέρετε αυτόν τον άνθρωπο;

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Είναι ο γιος ενός πολύ καλού µου φίλου. Από τον πρώτο του γάµο.

Ενός φίλου, που πέθανε από θλίψη! (Προχωρούν και χάνονται.)

ΣΚ.36

(Σε άλλο µέρος της σκηνής, στο δωµάτιο του Φέιγκιν, µπαίνει ο Σάικς µε ένα δέµα. Είναι

κάτι κλεµµένο· ένα αγαλµατίδιο.)

ΣΑΪΚΣ: Πάρ’ το και κανόνισε να πιάσει καλή τιµή. ∆εν ήταν καθόλου εύκολο. Πριν το

σκοτώσεις καθάρισε λίγο το αίµα. (Γελάει µε το αστείο του. Ο Φέιγκιν δεν κάνει το

ίδιο, παίρνει το δέµα, αλλά κοιτάει τον Σάικς κάπως µυστήρια.) Τι τρέχει, γέρο,

αυτό το ύφος έχω να το ’δώ από την προδοσία του Μπάουντυ.

ΦΕΪΓΚΙΝ: Μπιλ, αν υποθέσουµε ότι ο νεαρός, που κοιµάται εκεί στη γωνιά, (βγάζει τις

λέξεις µε µεγάλη προσπάθεια) ήταν έτοιµος να ξεράσει µυστικά... όπως για

παράδειγµα να προδώσει συνεργάτες και κλοπιµαία, να αποκαλύψει στοιχεία…

ενοχοποιητικά για συγγενείς και φίλους, όχι επειδή τον συνέλαβαν και τον

βασάνισαν, αλλά έτσι, ας πούµε για το κέφι του· για προσωπική ευχαρίστηση· τι

θα γινόταν τότε; Ποιά θα ήταν η αντίδρασή σου;

ΣΑΪΚΣ: Αν ήταν ζωντανός την ώρα που θα τον έβρισκα, θα του τσάκιζα το κρανίο στα

πλακάκια της κουζίνας και θα τον ποδοπατούσα τόσες φορές, όσες είναι οι τρίχες

απ’ τα γένια σου.

ΦΕΪΓΚΙΝ: Κι αν ήµουν εγώ, ας πούµε;

ΣΑΪΚΣ: Όσες είναι οι τρίχες της κεφαλής µου!

ΦΕΪΓΚΙΝ: Ο Τσάρλυ ή ο Ντίκυ ή η Μπέττυ, ας πούµε…

ΣΑΪΚΣ: Όποιος κι αν ήταν τα ίδια θα πάθαινε!

ΦΕΪΓΚΙΝ: (Παίρνει τον Σάικς από το χέρι και πάει προς το στρώµα του Ντότζυ. Τον

ξυπνάει.) Ντότζυ, ξύπνα, καλέ µου και πες στον κύριο Μπιλ αυτά που µου είπες

για τη Νάνσυ. Πές τα άλλη µια φορά να τ’ ακούσει κι αυτός. Μην τον κρατάµε στα

σκοτάδια. Την παρακολούθησες!

ΝΤΟΤΖΥ: Ναι.

ΦΕΪΓΚΙΝ: Μέχρι τη µεγάλη γέφυρα!

ΝΤΟΤΖΥ: Ναι.

ΦΕΪΓΚΙΝ: Όπου συνάντησε δύο ανθρώπους!


ΝΤΟΤΖΥ: Έτσι ακριβώς!

ΦΕΪΓΚΙΝ: Που της ζήτησαν να προδώσει τον Μονκς και όλους εµάς…

ΝΤΟΤΖΥ: Ναι, έτσι ακριβώς έγιναν τα πράγµατα!

(Ο Σάικς απελευθερώνεται από το κράτηµα του Φέιγκιν και ορµάει να φύγει.)

ΦΕΪΓΚΙΝ: Μπιλ, για όνοµα του Θεού· όχι ακρότητες, µη γίνεις πολύ βίαιος!

26. ΤΡΑΓΟΥ∆Ι ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ

Της Τύχης µα και του Καιρού ο Τροχός

Γυρνάει βίαια καµιά φορά

Και παρασέρνει τόπους κι ανθρώπους

Τα πάνω κάτω γυρίζει

Μετά αδιάφορα σφυρίζει

Ανταποδίδει κόπους ή τιµωρεί

Αλλάζει τύχες σε µια στιγµή

ΣΚ.37

ΣΤΟ ΣΠΊΤΙ ΤΟΥ ΣΑΪΚΣ. (ο φόνος)

(Η Νάνσυ είναι ξαπλωµένη στο κρεββάτι.)

ΣΑΪΚΣ: Σήκω πάνω.

ΝΑΝΣΥ: Εσύ είσαι, Μπιλ.

ΣΑΪΚΣ: Εγώ είµαι, σήκω!

ΝΑΝΣΥ: Γιατί µε κοιτάς έτσι; (Ο Σάικς την αρπάζει απ’ τα µαλλιά και τη σέρνει στό

πάτωµα.) Μπιλ, για όνοµα του Θεού, τι έκανα;

ΣΑΪΚΣ: Ξέρεις πολύ καλά τι έκανες! Σε παρακολούθησαν απόψε κι άκουσαν κάθε σου

λέξη.

(Ακούγεται ένας πυροβολισµός. Η Νάνσυ σηκώνεται από το πάτωµα και πετάει

τραγουδώντας.)

27. ΤΟ ΤΡΑΓΟΥ∆Ι ΤΗΣ ΝΑΝΣΥ ΜΕΤΑ ΤΟ ΦΟΝΟ

Πριν έρθει το ξηµέρωµα και πριν ξυπνήσει ο ποταµός

Το πρώτο βλέµµα της αυγής θα βρεί τον κόσµο δίχως φως

Στο δρόµο θα βρεθώ που θάχουνε χαθεί οι παλιοί µου φίλοι

Και δε θ’ αφήσω ούτε ένα ίχνος µου στη µαύρη γη

Λύθηκαν πια τα µάγια που µε δένανε στην άδικη ζωή

Σαν να µην πέρασα ποτέ, ποτέ δεν είδα ήλιου φως

Τώρα τα πλούτη από τη φτώχεια δεν έχουνε διαφορά

τα πλούτη από τη φτώχεια δεν έχουνε διαφορά


Μόνο η αγάπη που κερδίζουµε µπορεί να ζήσει πιο πολύ από µας.

Μόνο η αγάπη που κερδίζουµε µπορεί να ζήσει πιο πολύ από µας.

(Το τραγούδι τραγουδούν, µε επαναλήψεις, όλα τα παιδιά-αφηγητές. Μια µαγική σκηνή

αποθέωσης και εξιλέωσης της Νάνσυ.)

ΣΚ.38

(Έξω από την είσοδο του ταχυδροµείου.)

ΤΑΧΥ∆ΡΟΜΟΣ: (∆ίνοντας στον δασοφύλακα ένα µεγάλο δέµα.) Αυτό ήρθε µε τη

χθεσινοβραδυνή αποστολή. (Φωνάζει προς τα µέσα.) Τελειώνετε µε το σάκκο!

(Σφυρίζει µε τη σφιρίχτρα του.) Πρέπει να φύγει η ταχυδροµική άµαξα!

∆ΑΣΟΦΥΛΑΚΑΣ: Κανένα νέο από την πόλη, Μπεν;

ΤΑΧΥ∆ΡΟΜΟΣ: Νέα είναι τα παλιά. Στην εξοχή τα σπαρτά ψήλωσαν λιγάκι. Στις πόλεις

δεν υπάρχουν εκπλήξεις. Κόσµος, συνωστισµός και κάνας φόνος. Άκουσα για

έναν, λίγο πριν ξηµερώσει στο Σπίταλφίλντς, αλλά δεν έµαθα λεπτοµέρειες.

ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ: Εµένα µου τα ’πε ο αδερφός µου πρωί πρωί. Ένας τροµερός φόνος.

∆ΑΣΟΦΥΛΑΚΑΣ: Το θύµα ήταν άντρας ή γυναίκα;

ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ: Μια νέα γυναίκα. Τη σκότωσε ένας παράνοµος που ζούσανε µαζί. Ποιος

ξέρει τι είχαν µεταξύ τους! Ένα ζευγάρι, που ευτυχώς, χώρισε νωρίς.

ΤΑΧΥ∆ΡΟΜΟΣ: (Φωνάζει προς τα µέσα.) Τι έγινε µε το σάκκο!

ΦΩΝΗ: (Από µέσα.) Έρχεται! Έφτασε!

ΤΑΧΥ∆ΡΟΜΟΣ: (Ειρωνικά.) Ναι! Έρχεται! Όπως έρχεται και µια πλούσια και όµορφη

κοπέλα που θα µ’ ερωτευτεί! (Ανάµεσα στα δόντια του.) Γοµάρια!

ΣΚ.39

ΣΤΟ ΣΠΊΤΙ ΤΟΥ Κου Μπραουνλόου (µε τον συλληφθέντα ΜΟΝΚΣ)

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Και τώρα οι δυο µας, κύριε Μονκς! Σε προειδοποιώ πως γνωρίζω τα

πάντα για σένα... και για τους εγκληµατίες συνεργάτες σου. Η αστυνοµία είναι επί

τα ίχνη του κυρίου Μπιλ Σάικς, του δολοφόνου της άτυχης κοπέλας. Ο γερο-

εβραίος, που πλήρωσες, για να οργανώσει άλλο ένα έγκληµα που δεν ήθελες να

κάνεις ο ίδιος, είναι θέµα χρόνου να συλληφθεί και να κρεµαστεί.

ΜΟΝΚΣ: Όλ’ αυτά είναι µια συνοµωσία για να στερηθώ την κληρονοµιά µου!

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Η κληρονοµιά σου, όπως τη λες, είναι υπό αµφισβήτηση. Γιατί,

όπως ξέρεις πολύ καλά, ο καλός µου φίλος, ο πατέρας σου, µετά τον άτυχο γάµο

µε τη µητέρα σου, απόκτησε κι ένα άλλο αγόρι, καρπό ενός µεγάλου έρωτα, που

τον έκανε ευτυχισµένο. Όµως οι τροµερές συµπτώσεις και οι αναποδιές της ζωής

τα ’φεραν έτσι, που ο ίδιος να βρεθεί µακρυά, όταν η αγαπηµένη του γέννησε σ’

ένα πτωχοκοµείο, που τόσο καλά ξέρεις, ένα άτυχο -µέχρι τώρα- αγοράκι. Εσύ,

για δικό σου όφελος, απέκρυψες τη γέννηση του, γνωρίζοντας τη διαθήκη του


πατέρα σας και προσπάθησες να εξαφανίσεις όλα τα ίχνη της αλήθειας. Για κακή

σου τύχη, όµως, οι συµπτώσεις πάλι της ζωής, έφεραν έτσι τα πράγµατα, που

από την πρώτη µου τυχαία συνάντηση µε τον µικρό σου αδελφό, άρχισε να

ξετυλίγεται το κουβάρι της αλήθειας. Η οµοιότητα του Όλιβερ µε ένα πορτραίτο

της µητέρας του, που µου ’χε χαρίσει ο πατέρας σου και η καλοσύνη µιας

κοπέλας, που έφριξε µε τα σχέδιά σας, έφεραν την αλήθεια στο φως. Κάθε λέξη

που αντάλλαξες µε τους εγκληµατίες συνεργάτες σου, την ξέρω. Οι σκιές των

τοίχων φύλαξαν τα ψιθυρίσµατά σας και τα ’φεραν στ’ αυτιά µου. Η όψη αυτού

του παιδιού άλλαξε την ίδια την αµαρτία και της έδωσε τη λάµψη της αρετής.

Έγινε ένα έγκληµα κι έχεις και συ µεγάλο µερίδιο σ’ αυτό.

ΜΟΝΚΣ: Βλέπω ότι δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγω. Αν µπορείτε δώστε µου την

ευκαιρία να αλλάξω ζωή. Ο κακός δρόµος θα πρέπει νάχει τρόπο αλλαγής.

ΜΠΡΑΟΥΝΛΟΟΥ: Μόνο αν οµολογήσεις όλα σου τα εγκλήµατα και βοηθήσεις να

τιµωρηθούν οι δράστες τόσων ανοµιών, µόνο τότε υπάρχει µια µικρή ελπίδα να

δικαστείς µε επιείκια. Αλλά θα πρέπει καθηµερινά να συνεχίζεις την προσπάθεια,

ν’ αποκτήσεις τη συνείδηση, που σου αρνήθηκε µέχρι τώρα η ζωή.

ΣΚ.40

ΣΤΟ ΣΠΊΤΙ ΤΟΥ ΦΕΪΓΚΙΝ. (Πληροφορούνται τη σύλληψη του ΜΟΝΚΣ)

(Χτύπηµα στην πόρτα. Ο Φέιγκιν παίρνει το κερί να πάει στην πόρτα.)

ΦΕΪΓΚΙΝ: Τσάρλι, εσύ είσαι;

ΤΣΑΡΛΥ ΜΠΕΗΤΣ: (Απ’ έξω.) Ναι! (Μπαίνει µέσα.) Τη βάψαµε.

ΦΕΪΓΚΙΝ: Τι έγινε;

ΤΣΑΡΛΥ ΜΠΕΗΤΣ: Κάνουν έρευνες παντού. Έκαναν έφοδο στην ταβέρνα. Έπιασαν

τον Μονκς.

ΦΕΪΓΚΙΝ: Η Μπέττυ, πού είναι;

ΤΣΑΡΛΥ ΜΠΕΗΤΣ: Πήγε ν’ αναγνωρίσει το πτώµα της Νάνσυ και τρελλάθηκε. Άρχισε

να σκίζει τα ρούχα της! Την πήγαν στο νοσοκοµείο.

ΦΕΪΓΚΙΝ: Για τον Μπιλ τι έµαθες;

ΤΣΑΡΛΥ ΜΠΕΗΤΣ: ∆ε θα γλυτώσει! Λένε πως θα τον πιάσουν πριν ξηµερώσει.

Βρήκαν το σκύλο του. Ο σκύλος θα τον βρει και θα τους οδηγήσει σίγουρα στον

Μπιλ.

ΦΕΪΓΚΙΝ: ∆εν πιστεύω να ’ρθει εδώ! (Χτύπηµα στην πόρτα. Ο Φέιγκιν παίρνει το κερί

να πάει στην πόρτα.)

ΝΤΟΤΖΥ: Μην µας αφήνεις στο σκοτάδι.

(Πριν φτάσει στην πόρτα ο Φέιγκιν, εµφανίζεται ο Σάικς, φορώντας ένα µαντήλι στο

κάτω µέρος του προσώπου κι ένα άλλο κάτω από το καπέλλο.)

ΣΑΪΚΣ: Πανάθεµά σας, όλους! Θα µε πουλήσετε ή θα µε κρύψετε ώσπου να τελείωσει


το κυνήγι; Είµαστε µαζί! Έτσι δεν είναι, γέρο.

ΦΕΪΓΚΙΝ: Μπορείς να µείνεις απόψε...

ΝΤΟΤΖΥ: ∆ε νοµίζω! Τέρας! Αν έρθουν εδώ αυτοί που τον κυνηγάνε, εγώ θα τον

δώσω. ∆εν τον φοβάµαι. Φονιά!

ΣΑΪΚΣ: Τι είπες, µυξιάρικο;

(Ο Ντότζυ όρµάει, έξαλλος, κατά πάνω του, του δίνει µια κουτουλιά στο στοµάχι, ο Μπιλ

διπλώνεται στα δύο, συνέρχεται από το ξαφνικό χτύπηµα και ορµάει ν’ αρπάξει

τον Ντότζυ. Μόλις τον πιάσει ακούγεται το γαύγισµα του σκύλου. Σταµατούν

κεραυνόπληκτοι!)

ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΗΛΕΒΟΑ: Μπιλ Σάικς, παραδώσου. Ξέρουµε, ότι είσαι εκεί! ∆εν υπάρχει

τρόπος να ξεφύγεις!

ΣΑΪΚΣ: Θα το σκάσω από τη στέγη! (Αρπάζει ένα σχοινί ανεβαίνει σ’ ένα τραπέζι κοντά

στον τοίχο, σκαρφαλώνει προς ένα παραθυράκι κοντά στη στέγη, για να βγει στα

κεραµύδια.)

ΝΤΟΤΖΥ: Βοήθεια! Εδώ είναι! Βοήθεια! (Ακούγεται το ΠΛΗΘΟΣ να πλησιάζει)

ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΗΛΕΒΟΑ: Μπιλ Σάικς, παραδώσου. ∆εν υπάρχει τρόπος να ξεφύγεις!

ΦΩΝΗ: Νάτος! Πάνω στη στέγη!

ΦΩΝΗ: Μα τι κάνει; ∆εν µπορεί να φύγει από ’κεί!

ΦΩΝΗ: Έχει ένα σχοινί! Το δένει στην καµινάδα!

ΦΩΝΗ: Θα κατέβει απ’ την άλλη µεριά, στο ποτάµι!

ΦΩΝΗ: Κάνει µια θηλειά.

ΦΩΝΗ: Κρατάει κι ένα µαχαίρι!

ΦΩΝΗ: Περνάει το σχοινί από το κεφάλι του.

ΦΩΝΗ: Γλύστρησε!

(Ακούγεται το αχ! του πλήθους)

ΦΩΝΗ: Κρεµάστηκε!

(Ακούγονται ήχοι ανακούφισης από το πλήθος)

(Όλα τα παιδιά έχουν µαζευτεί σε µια γωνιά µε τον Ντότζυ, ενώ ο Φέιγκιν στην άλλη

πλευρά έχει βάλει σ’ ένα ποτήρι κρασί, έχει πάρει αγκαλιά το κουτί µε τα κλοπιµαία.

Ανοίγει το δαχτυλίδι του, ρίχνει το περιεχόµενο στο κρασί και το αδειάζει µονορούφι.

Σηκώνεται και περπατάει προς τα παιδιά, σαν υπνωτισµένος. Τα παιδιά, φοβισµένα

του ανοίγουν δρόµο, εκείνος συνεχίζει την πορεία του και πάει να ‘παραδοθεί’.)


28. Τα παιδιά τραγουδούν

Κι έτσι λοιπόν τέλειωσ’ η ιστορία

Που τη γράψαν τα βιβλία

Και τη φέρανε σε µας

που τη είπαµε σε σας

να την πάτε παρακάτω

µέχρι του καιρού τον πάτο

κλπ

Ένα έργο µε 40 σκηνές,

40 ρόλους, (µερικές φωνές)

και 26-27-28… τραγουδάκια...

κζκ-19.8.2012

Oliver Twist

Documents

Transcript of Oliver Twist