OIM corporate brochure augustus 2013
-
Upload
oim-orthopedie -
Category
Documents
-
view
217 -
download
2
description
Transcript of OIM corporate brochure augustus 2013
Over OIM Orthopedieseptember 2013
OIM Orthopedie gaat voor jou! Voor u ligt onze algemene brochure,
waarin wij u graag willen laten ervaren
wie wij zijn, welke producten en diensten
wij leveren en wat u van ons kunt
verwachten. Waar OIM Orthopedie voor
staat, laten we het liefst onze klanten
zelf vertellen. Daarom leest u in deze
brochure de openhartige verhalen van
12 van onze klanten. Zij vertellen hun
persoonlijke verhaal hoe zij klant bij OIM
Orthopedie zijn geworden en hoe wij
hen hebben geholpen hun persoonlijke
ambitie waar te maken.
Voor vragen kunt u contact met ons
opnemen. Wij helpen u graag verder.
Jeroen Nijhuis
Algemeen directeur
OIM Orthopedie is een orthopedisch bedrijf dat al sinds 1981 gaat voor de klant. Met zo’n 300 medewerkers in ruim
20 vestigingen door bijna het hele land, stellen we de klant voorop door met het beste hulpmiddel zijn of haar persoonlijke
ambitie te helpen realiseren. Daarnaast kunnen onze klanten rekenen op persoonlijk contact en onze klantgerichte
dienstverlening.
OIM Orthopedie kent drie hoofdactiviteiten:
• voetzorg en orthopedisch schoeisel
• orthopedische instrumenten (pro- en orthesen)
• therapeutisch elastische kousen
OIM Orthopedie doet veel aan innovatie en onderzoek om de hoogste kwaliteit van onze orthesen en prothesen te
realiseren. Om de kwaliteit voor de klant te waarborgen hanteren we een kwaliteitssysteem: de richtlijnen van de S.E.M.H.
(Stichting Erkenning Regeling Hulpmiddelen). We zijn een erkend leverancier aan alle zorgverzekeraars.
OIM Orthopedie gaat voor jou!
OIM Orthopedie is een orthopedisch bedrijf dat al sinds 1981 gaat voor de klant. Met 340 medewerkers in 27
vestigingen door bijna het hele land, stellen we de klant voorop door met het beste hulpmiddel zijn of haar persoonlij-
ke ambitie te helpen realiseren. Daarnaast kunnen onze klanten rekenen op persoonlijk contact en onze klantgerichte
dienstverlening.
OIM Orthopedie kent drie hoofdactiviteiten:
•voetzorgenorthopedischschoeisel
•orthopedischeinstrumenten(pro-enorthesen)
•therapeutischelastischekousen
OIM Orthopedie doet veel aan innovatie en onderzoek om de hoogste kwaliteit van onze orthesen en protheses te
realiseren. Om de kwaliteit voor de klant te waarborgen hanteren we een kwaliteitssysteem: de richtlijnen van de
S.E.M.H.(StichtingErkenningRegelingHulpmiddelen).Wezijneenerkendleverancieraanallezorgverzekeraars.
OIM Orthopedie gaat voor jou!
Wie zijn we en wat doen we
De expertises van OIM OrthopedieOIM Orthopedie is een toonaangevende speler op de orthopedische markt. Wij bieden onze klanten een breed scala aan
hulpmiddelen, waarmee we proberen hun persoonlijke ambitie te realiseren. Vaak kunnen we aan de wensen van de klant
voldoen, soms moeten we vaststellen dat bepaalde wensen niet te realiseren zijn. De klant kan rekenen op eerlijk advies
vooraf, zodat hij of zij niet voor verrassingen komt te staan.
OIM Orthopedie heeft diverse expertises:
• arm- en beenprothesen
• orthopedisch schoeisel
• schoenaanpassingen
• orthopedische voetbedden
• comfortschoenen
• podotherapie
• pedicure
Kijk op www.oim.nl voor al onze locaties.
• (sport-)braces
• beenorthesen
• siliconen producten
• korsetten
• helmen
• overige orthesen
• therapeutisch elastische kousen
“IK gA VOOR AjAx”Sam Scherpenzeel
Sams moeder, Edith: “Toen Sam drieënhalf was, kreeg hij
de waterpokken en toen die gingen indrogen, werd hij heel
erg ziek. Hij kreeg donkerblauwe plekken op zijn benen. In
het Kennemer gasthuis in Haarlem hadden ze geen idee
wat er aan de hand was. Hij werd overgebracht naar het
VU Medisch Centrum in Amsterdam en belandde op de
intensive care. De situatie was kritiek. Ze dachten echt
dat hij de nacht niet zou doorkomen. De internist die op
dat moment nachtdienst had, ontdekte dat hij iets had dat
één op de vijf miljoen keer voor komt. Zijn lichaam maakte
antistoffen tegen de waterpokken aan en die vielen niet
alleen de waterpokken aan, maar ook zijn stollingssysteem,
waardoor hij interne bloedingen kreeg. Sam lag zeven
weken lang op de IC en in totaal vier maanden in het VU.
Toen zijn toestand stabiel werd, moest zijn ene onderbeen
worden geamputeerd. Eerst onder de knie en later tot de
knie. Een week of drie daarna moest rondom de kuit van
zijn andere been huid en weefsel worden weggehaald, en
ook aan de zijkanten van zijn benen en een gedeelte van
zijn billen. Daarna volgde een serie huidtransplantaties.
In totaal is hij negen keer geopereerd. In het VU kwamen
we in contact met Kees Noppe van de OIM vestiging in
Noordwijkerhout, Noppe Orthopedie.
Hij maakte Sams eerste prothese. Ik weet nog goed dat hij
op een dag ermee onder zijn arm in het ziekenhuis kwam,
zo van: “Hé Sam, ik heb je been bij me!” Hij bracht dat heel
positief. Het contact is altijd heel prettig, ook met Tom en
Willem, de prothesemakers die na Kees kwamen. Sam is
helemaal fan van Willem.
Na die vier maanden in het VU woonde Sam nog drie
maanden intern in De Trappenberg om te revalideren. Toen
hij weer thuis was, moest hij drie keer in de week naar
Heliomare voor fysiotherapie. Hij mist spieren uit zijn billen
en ze hebben van alles van zijn benen moeten weghalen.
Hij is nu acht en als we kijken naar wat hij allemaal kan en
doet. Honkballen, zwemmen, voetballen. Sam ziet zichzelf
absoluut niet als iemand die minder is dan een ander.
Hij is levendig, vrolijk, enthousiast, echt een optimist en
vooral een doorzetter. gewoon een lekker jong. We genieten
elke dag van hem en zijn erg blij dat hij er nog is…
Sams grootste passie is voetbal. Hij is vast van plan
om een wereldberoemde keeper te worden.
Bij voorkeur bij Ajax.”
“Sam ziet zichzelf absoluut niet als iemand die minder
is dan een ander.”
“IK gA VOOR De rODe lOper”
eva roest
Eva’s moeder, Desiree: “Eva is geboren met een
hartafwijking, ze kreeg te weinig zuurstof via haar bloed.
Dat was meteen na de bevalling al duidelijk. Toen ze vier
weken oud was, is operatief een shunt geplaatst. Dat is
een kunstmatige verbinding, waardoor ze meer zuurstof
in haar bloed krijgt. Na de operatie kreeg ze op de IC
een herseninfarct. Haar hele rechterkant functioneerde
niet meer en de neuroloog kon ons niet zeggen of ze
later wel zou kunnen lopen of praten. We moesten
maar afwachten. Mogelijk zouden andere hersencellen
bepaalde functies overnemen.
Toen ze weer thuis was, vonden we haar ook erg
suf. Na acht weken bleek in het ziekenhuis dat haar
rechterhartkamer niet goed ontwikkeld was, dus ze
werd weer geopereerd. De kleine bloedsomloop, bij haar
hoofdje, werd verplaatst en de longslagader is van haar
hart af gehaald. Het ging gelukkig allemaal goed. Ze was
er nog en ze ontwikkelde zich normaal. Ze ging gewoon
zitten. Kruipen heeft ze nooit gedaan, dat lukte niet
met haar arm. Toen ze bijna twee was, ging ze staan en
kreeg ze via OIM Orthopedie een orthese. Ze krijgt om
de zoveel tijd een nieuwe, omdat ze groeit, maar ze heeft
er nooit echt moeite mee. Ze kan er gewoon mee lopen.
We deden zelfs een paar keer mee met de avondvier-
daagse. We wisten dat ze nog een derde operatie moest
ondergaan, om haar grote bloedsomloop te veranderen
en daar waren we best bang voor. Bang voor wéér een
infarct… Maar ook dat liep goed af. Ze was na een week
weer thuis. Eva heeft minder last van haar hartconditie
dan van de handicap door het hersen-infarct. Vooral haar
arm zit haar in de weg. Ook daarvoor heeft ze nu een
orthese.
De begeleiding vanuit de OIM vestiging, Noppe
Orthopedie in Noordwijkerhout, kunnen we alleen maar
goed noemen. Je voelt je daar geen patiënt. Ze zijn
niet zozeer bezig met instrumenten maken als wel met
een zo goed mogelijke mobiliteit creëren voor Eva. Het
is allemaal nog niet optimaal, maar we merken wel
verbetering. gisteren deed ze verkeersexamen.
Ze is een zelfstandige meid, die alles gewoon probeert
en als iets niet lukt, baalt ze daar natuurlijk even van,
maar ze stapt er ook snel weer overheen. Ze laat zich
niet kisten. Eva heeft één grote droom: op een podium
staan en zingen. Ook wil ze over de rode loper lopen.”
“Als iets niet lukt, baalt ze daar natuurlijk even van, maar ze stapt er ook snel
weer overheen.”
“IK gA VOOR prInSeSSen
en MuSIcAlS”lieke de Vries
Arjan, Lieke’s vader: “Lieke is negen weken te vroeg
geboren en had tijdens de bevalling zuurstofgebrek.
Een MRI scan toonde aan dat op twee plekken in haar
hersenen geen zuurstof is geweest. Vanaf die tijd zijn we
met Lieke aan het revalideren. Dan kom je terecht in een
circus dat nooit ophoudt. We zijn begonnen met therapie
aan huis om alles soepel te houden en haar te leren
kruipen. De basisdingen. Op dat moment wordt helemaal
niet gepraat over of ze bijvoorbeeld ooit zal kunnen
lopen… Daar kan niemand iets van zeggen. Elk kind
ontwikkelt zich anders. Qua denken en doen zagen we
vanaf het begin wel dat het goed zat. Hoe goed precies
zal de tijd leren, maar tot nog toe is dat in ieder geval
geen handicap.
Lieke kon niet naar een reguliere peuterschool. De
therapie die ze nodig heeft, moest dan tijdens de
naschoolse activiteiten plaatsvinden en dat zou teveel
zijn. Dan ben je acht of negen uur extra met haar bezig.
Dat zou Lieke niet trekken en wij ook niet. Dus zorgden
we ervoor dat ze op groot Klimmendaal terecht kon, in
de groep voor kinderen tot vier jaar, eigenlijk een soort
van therapeutische peuterspeelzaal. Nu gaat ze naar
Lichtenbeek, daar volgt ze basisonderwijs, met therapie
als onderdeel van het lespakket. Als ze nu om vier uur
naar huis komt, is alles klaar. Via groot Klimmendaal
kwamen we in aanraking met OIM Orthopedie. Op het
moment dat Lieke eraan toe was om te gaan staan,
maakten zij schoenen en beugels voor haar. OIM
Orthopedie is bij groot Klimmendaal gevestigd, dus
dat ging vanzelf en we voelden nooit de behoefte om
verder te kijken. We hebben geen klachten, alleen maar
positieve ervaringen. Ze kan nu goed kruipen en staan.
Zelfstandig lopen kan ze nauwelijks, maar met een
rollator gaat het redelijk. Dat lopen wordt nu heel erg
gestimuleerd en we zien wel enige verbetering, maar of
dat doorzet weet ik niet.
Dat is afwachten… Ze zal altijd hulpmiddelen
nodig hebben, maar we gaan voor zoveel mogelijk
zelfstandigheid, zodat ze later op zichzelf kan wonen.
Ik denk dat dat gaat lukken. Ze is een vrolijke meid,
vriendelijk en heel open en ze legt makkelijk contact met
iedereen. Ze houdt erg van muziek. Daar kan ze helemaal
in verdwijnen.
Lieke is helemaal gek van prinsessen en musicals.
Wicked bijvoorbeeld…”
“Lieke is een vrolijke meid, vriendelijk en heel open en ze legt makkelijk contact
met iedereen.”
“IK gA VOOR beter wOrDen DAn MAArten
Stekelenburg”thijs kappert
Karin, de moeder van Thijs: “Net voordat Thijs twee werd,
kwamen we erachter wat er met hem aan de hand was.
Daarvoor zagen we wel dat hij anders kroop en dat gaven
we op het consultatiebureau ook aan, maar het was niets
verontrustends, zeiden ze. Toen hij echt ging lopen, zagen
we duidelijk dat het gewoon niet goed was. Hij draaide zijn
rechterbeen naar binnen, liep erg op zijn voorvoet, had bij
inspanning spasmen in zijn rechterarm en viel veel. Op dat
moment namen we concreet stappen.
Uit een MRI scan bleek dat Thijs een hersenbeschadiging
aan de linkerkant heeft. Dat komt doordat hij een
hersenbloeding heeft gehad. Ze vermoeden dat dat
tijdens de zwangerschap is gebeurd. Hij was eerst onder
behandeling bij de kinderarts en de revalidatiearts van
het streekziekenhuis in Doetinchem. Toen hij bijna vier
was, zijn we doorverwezen naar het revalidatiecentrum
groot Klimmendaal in Arnhem. Daar kwamen we ook in
contact met OIM Orthopedie, want die zijn daar gevestigd.
Als ouders moet je natuurlijk enorm alert zijn op alles.
Met de artsen en de therapeuten van groot Klimmendaal
en de mensen van OIM Orthopedie hebben we
regelmatig nauw overleg. Thijs is nu acht en hij heeft een
enkel-/voetorthese, die zijn voet in de juiste stand zet en
houdt én een nachtspalk. Maar hij groeit en dus moeten
ze regelmatig worden aangepast.
Een goede verstandhouding is dan belangrijk. Wij zijn
natuurlijk wel de klant, maar ze moeten ons niet gaan
zien als ‘die lastige ouders van Thijs’… Wat dat betreft
moet ik ze echt een compliment geven: ze nemen
de tijd voor je en geven je het gevoel dat je gehoord
en begrepen wordt. Met zijn huidige orthese staat hij
stabieler op zijn benen, valt hij minder en loopt hij beter,
maar hij heeft wel veel last van drukplekken. Dus nu zijn
we aan het overleggen hoe we dat kunnen verhelpen.
Thijs is een ontzettend vrolijk, gedreven mannetje, dat
geen grenzen kent. Die heeft hij natuurlijk wel, maar hij
geeft er niet aan toe. Hij laat zich niet kennen. Van alles
wat hij doet, vindt hij voetballen het leukst. Hij is keeper.
Op die paar vierkante meter in het doel kan hij zich prima
bewegen. Hij is niet bang om te vallen, want dat is hij
gewend. Hij traint op dinsdag, speelt op zaterdag zijn
wedstrijden en elke woensdagavond krijgt hij een uur lang
speciale keeperstraining. Thijs wil minstens net zo goed
worden als Maarten Stekelenburg. En als het even kan
beter!”
“Thijs is een ontzettend vrolijk, gedreven mannetje,
dat geen grenzen kent.”
“IK gA VOOR bewegIngSVrIjheID”
wilfred kragt
“Ik ben een doener, dat was ik altijd al. Op mijn
veertiende ging ik werken bij een grondverzetbedrijf. Ik
deed alle voorkomende werkzaamheden en zat op de
kraan. Muziekje aan en knallen maar. Het is gewoon
mooi, zo’n kraan. Je duwt tegen een hendeltje en hoppa,
daar gaat twee kuub zand. Machtig toch? Meteen toen ik
achttien werd, begon ik met rijlessen. Eerst met de auto
en vlak daarna op de motor. Ik slaagde gelijk de eerste
keer en kocht direct een motor. Zo’n vlug ding. Ieder
weekend ging ik erop uit met vrienden. En als het kon,
maakte ik doordeweeks, na het avondeten, ook nog even
een mooie rit.
Tijdens zo’n ritje is het gebeurd. In juni 1994. Eén van
mijn vrienden reed me aan en ik werd wakker in het
ziekenhuis.
Zonder rechteronderbeen. We zijn trouwens nog steeds
vrienden. Ik neem hem niets kwalijk, want hij deed het
natuurlijk niet expres. Niet dat ik het me kan herinneren,
maar ik heb gevloekt. Maar ja, daar heb je zo weinig aan
hè? Daar krijg je je been niet mee terug.
Revalideren vond ik maar niks. Stil liggen in zo’n bed is
niets voor mij. gelukkig lag ik op een kamer met nog drie
andere jongens, die ongeveer hetzelfde hadden. Samen
maakten we er het beste van. Je kunt prima in je rolstoel
een biertje gaan pakken, al is dat in het sportcafé
van het revalidatiecentrum…
Mijn eerste prothese kreeg ik ongeveer een half jaar
na het ongeluk en ik ging meteen weer aan het werk.
De machines werden hier en daar wat aangepast en
daar ging ik weer. Maar ik ging wel nadenken over mijn
toekomst met die handicap. Na vijf jaar ging ik aan de
slag bij een bedrijf dat serres bouwt en daar werk ik nog
steeds. Fulltime.
Die eerste prothese zat in principe wel goed, maar het
was een vrij simpel ding, dat me te veel beperkte in mijn
bewegingsvrijheid. Mijn revalidatiearts verwees me door
naar OIM Orthopedie. Daar hadden ze geavanceerde
protheses met computergestuurde knieën. C-Legs heten
die. Ik heb, samen met Ben en Ruud van OIM Orthopedie,
behoorlijk moeten knokken met de zorgverzekeraar. Maar
ik heb ‘m gekregen en ik kan er veel meer mee.
Ik ben nu mijn eigen huis aan het bouwen. Met mijn C-leg
kan ik tenminste de steiger op. Ik rijd nog steeds motor
- maar dan met zijspan - en ik heb een quad, die me ook
bewegingsvrijheid geeft.”
“Aan vloeken heb je weinig. Daar krijg je je been niet mee terug.”
“IK gA VOORhet geluk VAn
AnDere MenSen Met een
beperkIng”Anniek de haan
“Ik ben geboren met spina bifida, een open rug. In het
UMC groningen ben ik vrijwel meteen geopereerd. Ze
dachten dat ik waarschijnlijk nooit goed zou kunnen
lopen en allerlei operaties zou moeten ondergaan
voor mijn nieren en blaas. Mijn ouders kwamen in een
emotionele achtbaan terecht. Ze konden er binnen het
gezin over praten en accepteerden het. In de loop van de
jaren veranderde dat echter. Tien jaar geleden zijn mijn
ouders gescheiden.
Ik wilde nooit een buitenbeentje zijn. Ik zat altijd op
normale scholen en werd nooit gepest. Natuurlijk waren
er wel moeilijke momenten. Toen vriendinnetjes op
jazzballet gingen bijvoorbeeld en ik dus niet. Ook met
vriendjes was het niet altijd even makkelijk.
In totaal ben ik zestien keer geopereerd. Drie jaar
geleden voor het laatst, aan mijn linkervoet. Die begon
scheef te groeien. Mijn andere voet moet nog. Verder
moet ik darmspoelen en heb ik een katheter via mijn
navel, maar ondanks dat leef ik redelijk normaal. Die
beslissing om die katheter te laten aanleggen nam ik
toen ik zestien was. Ik was helemaal klaar met de luiers.
Ik ben blij dat ik het gedaan heb. Die chirurg was een
leuke, hij vroeg of ik niet meteen een mooie piercing in
mijn katheter wilde, haha!
Acht jaar geleden kwam ik via de revalidatiearts van
het UMCg in contact met OIM Orthopedie. Ik had al
aangepaste schoenen, maar die waren niet goed. We
hebben toen met OIM Orthopedie gekeken hoe het beter
kon. Er gaat ook wel eens iets niet helemaal goed, met
drukplekken bijvoorbeeld, maar ieder halfjaar wordt alles
bekeken en bijgesteld. OIM Orthopedie behandelt mij
altijd als klant en het is prettig dat gerben mij steeds
helpt. Hij kent me en ik hoef niet steeds alles opnieuw
uit te leggen.”
Ik geef nooit op en doe alles waar ik zin in heb. Als ik
uitga ben ik daarna kapot, maar dat geeft niet, want
ik had een leuke avond. Ik doe nu een Mbo-opleiding
Sociaal Agogisch Werk, want ik wil graag andere mensen
met een beperking gelukkig maken en hen laten zien dat
ze net als ik een normaal leven kunnen leiden…”
“Ik geef nooit op en doe alles waar
ik zin in heb.”
“IK gA VOORMIjn DAgelIjkSe fIetStOchtje”
Douwina wiebenga
“Eén keer in de week boodschappen doen? Ik houd er
niet van. Het is misschien wel praktisch om op zaterdag
de kofferbak van de auto vol te laden en voor de rest
van de week klaar te zijn, maar ik vind het niet gezellig.
Het is veel meer mijn ding om elke dag de fiets pakken,
een mooie route te rijden en dan, voordat ik naar huis
ga, even een tussenstop te maken bij de supermarkt. Op
de fiets kan ik heerlijk mijn hoofd leegmaken. Al fietsend
bedenk ik wat ik die avond eens ga eten.
Ik moet er niet aan denken om op zaterdag al te weten
wat op woensdag de pot schaft. Fietsen door weer en
wind vond ik altijd al lekker. Op een gegeven moment
ging het me allemaal steeds moeilijker af. Pijn in mijn
linkerenkel. Ik ging naar de huisarts en daarna is van
alles geprobeerd om de pijn te verlichten. Injecties,
gips…
Het was niet duidelijk wat er precies aan de hand
was. Jicht? Platvoeten? Reuma? Uiteindelijk kreeg ik
steunzolen en dat hielp een aantal jaren goed. Maar de
pijn kwam terug, veel erger dan de eerste keer.
Ik kon bijna niets meer. Ik ging toen naar een orthopeed.
Er werden foto’s gemaakt. Snel werd duidelijk wat eraan
schortte. Mijn enkelgewricht was letterlijk tot op het bot
versleten.
Ik kon kiezen uit een aantal dingen om de pijn te
verlichten. Een nieuw enkelgewricht… De boel
vastzetten… Die opties heb ik meteen laten varen.
Ik moet er niet aan denken! Als het echt niet anders
kan, oké, dan is dat zo, maar ik koos nu voor de minst
ingrijpende optie: orthopedische schoenen.
Zo kwam ik terecht bij OIM Orthopedie. Stefan Sloeserwij,
de schoentechnicus, stelde mij tijdens het intakegesprek
veel vragen. Ik vond dat erg prettig. Voor hem is het
aanmeten van zulke schoenen misschien dagelijks
werk, maar voor mij was het de eerste keer en nu wist ik
tenminste wat ik kon verwachten. Daarna heeft hij mijn
voeten opgemeten en hebben we samen gekeken hoe de
schoenen eruit moesten zien. Ik had voorbeeldschoenen
meegenomen die ik mooi vond. Die zijn zo goed mogelijk
nagemaakt. Natuurlijk was een exacte kopie door de
aanpassingen voor mijn enkel onmogelijk, maar ik vind
ze erg geslaagd en ben er blij mee. Ik zit weer elke dag
op de fiets en heb mijn vrijheid terug. Dat is een geweldig
gevoel!”
“Ik heb mijn vrijheid terug en dat is een geweldig
gevoel!”
“IK gA VOOR VrIjwIllIgerS-werk en MIjn
kleInkInDeren”elsa Alingh prins-van rhijn
“Met vier kinderen was het nooit stil in huis. Heerlijk, dat
hectische gezinsleven. Als ze uit school kwamen, vaak
met vriendjes en vriendinnetjes, zat ik klaar met thee
en koekjes. Iedereen schoof aan, er werd verteld wat er
die dag was gebeurd en we deden spelletjes. Mijn man
werkte hele dagen. Ik was thuis, deed het huishouden,
maakte alle kleding zelf en ook voor tuinieren en klussen
in en om het huis draaide ik mijn hand niet om. Ik vond
het geweldig. We hadden een rijk leven.
In 1994 brak ik mijn pols en kreeg daarna
posttraumatische dystrofie. Het was in één keer gedaan
met alles wat ik deed. Onze oudste was het huis al uit,
maar de drie andere kinderen kunnen het zich nog goed
herinneren… Ik was niet meer wie ik was en zat mijn
man, mijn kinderen én mezelf in de weg. De brace die
ik inmiddels droeg, verloste me dan wel van de ergste
pijn, maar mijn oude leven had ik er niet mee terug. Ik
dacht alleen nog maar aan wat ik niet meer kon. Op een
gegeven moment zei iemand tegen me: ‘Stop daarmee.
Kijk naar wat je allemaal wél nog kunt doen.’ Dat klonk
heel hard, maar die persoon had wel gelijk. Het leven gaat
door. Ik raakte toen betrokken bij de patiëntenvereniging
en werkte daar lang als vrijwilliger, zowel in de regio als
landelijk.
Jaren later, in 2004, kreeg ik borstkanker. De chemokuren
en bestralingen gaven mijn lichaam een behoorlijke
dreun. Momenteel ben ik vrij van kanker, maar mijn
steunkous, armbrace en elastische handschoen van
OIM Orthopedie, als gevolg van de behandelingen, zijn
blijvend. Onlangs overleed mijn man na een kort en hevig
ziekbed. Hij was tevens mijn mantelzorger, dus ik kwam
er helemaal alleen voor te staan. Ik werd afhankelijk
van hulpverleners. Ik moet nog vaak denken aan die
woorden: ‘Kijk naar wat je allemaal nog wél kunt doen’. Ik
stort me weer op vrijwilligerswerk. Ledenadministraties,
penningmeesterschap, reünistenbestanden, organisatie
van kampen, proefschriften in lay-out verzorgen,
vrijwilligerswerk voor een hospice…
Alles waarvoor je met je hoofd en een computer aan de
slag kunt. Zinvol werk voor anderen én voor mezelf. Nu
ik oma ben, ziet mijn wereld er weer heel anders uit. Ik
geniet echt van de kleinkinderen.
Natuurlijk, er zijn beperkingen en dat is lastig. Maar ik
bén geen handicap, ik héb er alleen één…’’
“Nu ik oma ben, ziet mijn wereld er
weer heel anders uit.”
“IK gA VOOR zOVeel MOgelIjk
nOrMAAl functIOneren”
Ingrid Schröder
“Vroeger was ik veel enthousiaster en onbezorgder
in het doen van dingen. Als iemand me vroeg voor
vrijwilligerswerk, deed ik dat gewoon. Nu vraag ik me
altijd eerst af of ik het wel kan en of mijn prothese dan
niet teveel opvalt. Ik deed van alles, speelde keyboard en
dwarsfluit, had een leuke baan, fijne collega’s en woonde
samen met Kees, mijn huidige man… We hadden een fijn
leven. Tot ik op een dag op mijn werk mijn hand stootte
tegen een kastdeur. Heel onbenullig, maar het deed
ongelofelijk veel pijn, meteen al. Via de huisarts en het
ziekenhuis in Winschoten kwam ik uiteindelijk terecht in
het UMC groningen. Daar bleek dat het posttraumatische
dystrofie was. De ergste vorm.
In de drieënhalf jaar daarna probeerde ik van alles, maar
de pijn bleef en op een gegeven moment trok die naar mijn
arm. Mijn hand werd zwart en ik kreeg open wondjes. Toen
werd me verteld: ‘Als we nu niets doen, ben je straks je
hele arm kwijt.’ Weinig keus dus. Krap een maand daarna is
mijn hand geamputeerd. De pijn was weg, maar mijn hand
ook. Hoe moest ik nu verder? Wat kon ik niet meer en wat
nog wel?
Twee maanden daarna kwam ik via de revalidatiearts
bij OIM Orthopedie in Haren terecht voor mijn prothese.
Het was voor mij allemaal erg emotioneel. Daarom heb
ik de bezoekjes aan OIM Orthopedie altijd als belastend
ervaren en dat is eigenlijk nog steeds zo. Mijn prothese
functioneert prima, maar het is natuurlijk niet mijn eigen
hand en er zijn beperkingen. Als mijn prothese bijvoorbeeld
in reparatie is, word ik enorm geconfronteerd met mijn
kwetsbaarheid. gelukkig is een oudere prothese inmiddels
aangepast. Die kan ik dan gebruiken als reservehand,
maar dat is en blijft natuurlijk gek. Ik laat mijn prothese
niet graag aan iedereen zien. Dan moet je steeds uitleggen
wat er is gebeurd. Ik vind het erg leuk om te winkelen en
uit eten te gaan, maar alleen met vertrouwde mensen:
mijn gezin, mijn ouders, vriendinnen. Ik weet dat sommige
mensen daar veel makkelijker mee omgaan en daar ben ik
wel eens jaloers op, maar ik zit zo niet in elkaar.
Het ging langzaam, maar ik heb de boel weer op de rit,
met steun van mijn ouders en mijn man. Onze zonen
zijn inmiddels vijftien en dertien, allebei geboren na mijn
amputatie en dus met de situatie opgegroeid. Ook zij
helpen waar nodig. Dat vinden ze normaal. Ik kan niet
alles, maar ik probeer wel zoveel mogelijk normaal te
functioneren.”
“Het ging langzaam, maar ik heb de boel
weer op de rit.”
“IK gA VOOR een zInVOlle
bIjDrAge AAn De MAAtSchAppIj”
jeroen van der helm
“Mijn leven was één groot feest. Ik stond nergens zo bij stil,
rolde als vanzelf overal in, werkte met mijn vader en mijn
broer in ons eigen timmerbedrijf en had het fijn met mijn
vriendin… Ik werd pas echt volwassen na mijn dertigste,
toen ik het fatale ongeluk kreeg.
Tijdens een motortocht werd ik aangereden door een
tegenligger en brak ik mijn linker enkel. Toen het gips eraf
ging, zaten er zwarte plekken op mijn hiel. De bloedtoevoer
naar mijn voet was geblokkeerd. Vier maanden lang, drie
keer per week, moesten die plekken worden weggesneden.
Zonder verdoving. Op een gegeven moment dacht ik ‘het
hoeft van mij niet meer, haal mijn been er maar af.’ Het
deed zo’n pijn… Ze deden het natuurlijk om mijn been te
redden, maar toch bleef die gedachte in mijn achterhoofd
hangen. Na die vier maanden ging ik revalideren, maar
mensen met kunstbenen liepen beter dan ik.
Een jaar later werd een plaat in mijn been gezet en
daarmee ging het eigenlijk prima. Tot mijn been rood werd
en de plaat er weer uit moest. Tijdens die operatie zijn
er pezen doorgesneden. Ik kon niet meer lopen en heb
toen serieus aan de chirurg voorgesteld om mijn been te
amputeren, maar hij zei: ‘Daar is geen medische noodzaak
voor, je moet het accepteren.’ Punt.
Iemand vertelde me over een ziekenhuis in Antwerpen,
waar ze heel anders met zulke dingen omgaan. Ik kon daar
meteen terecht en na wat onderzoeken zei die Belgische
arts: ‘Ik kan er niets aan verbeteren. Je hebt twee opties:
ermee leven, of we halen je been eraf. Ik denk dat je zonder
dat been een beter leven hebt.’
Ik heb zitten janken van opluchting. Eindelijk een dokter die
bevestigde wat ik al jaren dacht! Toen mijn stomp voldoende
genezen was, ging ik naar OIM Orthopedie in Amsterdam.
Maurice, mijn vaste prothesemaker, verdiepte zich behoorlijk
in wat ik met mijn kunstbeen wilde doen. Zo kon hij de voor
mij meest geschikte prothese maken en dat heeft hij goed
gedaan. Ik liep letterlijk en figuurlijk meteen weg met mijn
eerste.
Ik belde meteen mijn vriendin op en zei dat ze mijn korte
broek moest klaarleggen. Ik ben trots op mijn prothese. Het
is het symbool van mijn overwinning. Ik heb zes jaar en een
stuk been ingeleverd, maar wél mijn leven terug. Ik rijd op
mijn motor, ga elke ochtend anderhalf uur fietsen, loop met
mijn honden en ben klaar voor de volgende stap: weer een
zinvolle bijdrage leveren aan de maatschappij.”
“Ik heb zes jaar en een stuk been ingeleverd,
maar wél mijn leven terug!”
“IK gA VOOR het leVen”
Dick van Dijk
“Je hebt twee soorten mensen: aardige en klootzakken.
Ik behoorde waarschijnlijk tot de laatste categorie. Het is
wat pijnlijk om zoiets over jezelf te zeggen, maar van nature
ben ik in de ogen van de rest van de wereld een beetje bot
en nors. Behalve voor de mensen op wie ik vertrouw. Zij
nemen me hoe ik ben en staan altijd voor me klaar. Daar
heb ik respect voor en ik ben er ook altijd voor hen. Ik
geloof niet zo in kennissen en besteed mijn tijd liever aan
mensen die er écht toe doen. Ook in mijn werk: we zijn een
kleine groep met een met-en-voor-elkaar-mentaliteit.
Op een zomeravond in 2005 veranderde mijn leven op
slag. Motor, auto, boem! Het laatste dat ik me herinner,
zijn de koplampen van die auto. In het ziekenhuis hielden
ze me vijf dagen in coma en toen ik wakker werd, vertelde
de zuster me dat ik mijn linkervoet miste. In de weken
die volgden, zijn in fasen stukken van mijn onderbeen
geamputeerd. De breuken waren té gecompliceerd…
Daarna bracht ik drie maanden in het revalidatiecentrum
door. geregeld organiseerden we daar een werkoverleg
met alle collega’s van de zaak, voor de saamhorigheid
en de gezelligheid. Ze hadden zelfs de bedrijfsauto al
laten ombouwen tot automaat… Na een jaar met veel
complicaties kreeg ik in mei 2006 mijn eerste prothese.
gert van der Hoek, mijn orthopedisch adviseur van OIM
Orthopedie, heeft mijn verwachtingen in die periode
behoorlijk moeten bijstellen. Ik wilde te veel te snel. Door
mijn ongeluk ben ik wel veranderd. Ik ben niet opeens een
allemansvriend, maar de scherpe kantjes zijn er wel wat
vanaf. Ook heb ik meer geduld en meer rust in mijn gat.
We zijn nu bijna zeven jaar en vier prothesen verder. Het
was een intensieve tijd, waarin de aanpassingen steeds
beter zijn gaan aansluiten bij mijn leven en mijn behoeften.
Een tijd ook, waarin ik meer en meer ging beseffen dat,
ondanks dit soort grote dingen die je kunnen overkomen,
het leven gewoon doorgaat. Met alle bijbehorende, kleine,
alledaagse vreugden en ergernissen.
Vroeger had ik een ochtendhumeur, nu vind ik opstaan het
mooiste dat er is. Pluk de dag! Het gaat allemaal niet zo
makkelijk als voorheen, maar met mijn vrouw, mijn vrienden,
mijn familie en mijn collega’s is het leven mooi. En als
ik met het delen van mijn verhaal andere mensen kan
helpen… Bij deze. Ik doe het graag!’’
“Vroeger had ik een ochtendhumeur, nu vind ik opstaan het mooiste
dat er is…”
“IK gA VOOR De MArAthOnVAn berlIjn”
jacco Middelveldt
“Mijn hele leven staat in het teken van sport. Mijn vader
was een duursporter.
Voor een dubbele triatlon draaide hij zijn hand niet
om. Zelf had ik weinig met atletiek. Ik was een echte
voetballer. Als klein jongetje greep ik al elke kans aan
om naar buiten te gaan en een balletje te trappen met
mijn vrienden. Toen ik oud genoeg was, werd ik lid van
een vereniging. Met al mijn vriendjes in hetzelfde team.
Voetbal was een feestje!
Tot ik jaren later, in 1995, tijdens een bekerwedstrijd
in een duel mijn been brak. Een stom ongeluk, het kon
iedereen gebeuren. Meteen de volgende dag al werd ik
geopereerd. Na 2 weken ziekenhuis constateerde mijn
huisarts dystrofie in mijn been. Vier jaar en 15 operaties
later viel het eindoordeel. Mijn been was niet meer te
redden. De amputatie vond plaats op 10 mei 1999, een
datum die ik nooit zal vergeten.
Mijn eerste prothese van OIM Orthopedie kreeg ik drie
maanden na mijn amputatie. Een maand later werkte
ik alweer. Door die jarenlange ellende met mislukte
operaties, begon het afscheid van mijn been bij mij al
toen ik hem nog had. Door mijn amputatie ben ik niet
invalide. Er zijn gewoon andere dingen die ik wél kan.
Dat besef heb ik van begin af aan. Opgeven komt niet in
mijn woordenboek voor. De tijd van voetballen is voorbij,
dat heb ik maar te accepteren. Voordat mijn been werd
geamputeerd stelde ik mijzelf een doel. Je hebt doelen
nodig, anders kom je geen stap verder. Mijn droom
was om samen met mijn vader Luik-Bastenaken-Luik te
fietsen. Dat deden we één jaar na mijn amputatie. Na 12
uur doortrappen kwamen we sámen over de finish. Een
geweldige afsluiting na een zware periode en één van de
mooiste gebeurtenissen uit mijn leven.
Later begon ik met atletiek. Lopen! Steeds verder en
steeds sneller. Met lopen verleg ik letterlijk mijn grenzen.
Naast mijn fulltime baan, loop ik zo’n acht uur per week.
OIM Orthopedie heeft een speciale hardloopprothese
voor mij gemaakt. Aan mijn prothesen stel ik steeds
hogere eisen. Net zoals ik, moeten ze steeds meer
verdragen, duurzamer zijn. Ik liep zelfs de marathon van
Rotterdam.
Ik ben nu weer aan het trainen, ik kan niet anders. Steeds
weer heb ik nieuwe sportieve doelen nodig. Mijn volgende
doel ligt een klein jaar verder: de marathon van Berlijn.”
“Opgeven komt niet in mijn
woordenboek voor.”
De specialist inarm- en beenprothesen orthopedisch schoeisel schoenaanpassingen orthopedische voetbedden
comfortschoenen podotherapie pedicure (sport-)braces beenorthesen siliconen producten
korsetten helmen overige orthesen therapeutisch elastische kousen
Kijk op www.oim.nl voor al onze locaties | Volg ons ook op OIM
D00
72 0
8201
3
Dez
e br
ochu
re v
an O
IM O
rtho
pedi
e is
met
de
groo
tst m
ogel
ijke
zorg
sam
enge
stel
d, m
aar a
an d
e in
form
atie
in d
eze
broc
hure
kun
nen
geen
rech
ten
wor
den
ontle
end.