3534

Met de natan-couturierin de luxebuurt

van parijs

de komende week warmt parijs zich alweer op aan een weekje haute couture. dit seizoen zal edouard vermeulen er niet te zien zijn, maar de bekendste belgische couturier doet wel geregeld incognito de lichtstad

aan. Wij liepen voor de gelegenheid mee met de man achter natan. ‘inspiratie opdoen in parijs, is er iets leukers?’

Door veerle Windels, foto’s Marleen daniëls

windowshoppen met edouard vermeulenwindowshoppen met edouard vermeulen

de komende week warmt parijs zich alweer op aan een weekje haute couture. dit seizoen zal edouard vermeulen er niet te zien zijn, maar de bekendste belgische couturier doet wel geregeld incognito de lichtstad

aan. Wij liepen voor de gelegenheid mee met de man achter natan. ‘inspiratie opdoen in parijs, is er iets leukers?’

Door veerle Windels, foto’s Marleen daniëls

36

»

het parijs vanedouard verMeulen

Hij zit zichtbaar te glunderen op het terras van L’Avenue. Het restaurant, op de hoek van de Avenue Montaigne en de Avenue François I, moet zowat het mondainste uit de omtrek zijn, maar dat bevalt Edouard Vermeulen wel. Hij heeft er net een werklunch op zitten met het personeel van zijn Parijse boetiek. Het koffietje drinkt hij liever buiten. Om even een frisse neus te halen en te ontsnappen aan de rist klanten die hem binnen hebben herkend. ‘Toeval hoor, dat er dit keer zoveel waren’, zegt hij, alsof hij zich moet excuseren voor de aandacht. Binnen zat daarnet ook de filmre-gisseur Roman Polanski te lunchen, maar Vermeulen had hem niet her-kend. ‘Echt de place to be, toch?’ grapt hij minzaam.

elk detail teltDe Avenue Montaigne is in coutu-remiddens een bekend adres. Sinds de jaren 1980 herbergt de bekendste straat van het 8ste arrondissement luxeboetieks met klinkende namen. Van Jil Sander tot Céline, van Nina Ricci tot Christian Dior, zowel haute-couturelabels als luxueuze prêt-à-

portermerken hebben hier een boe-tiek. In de straat is het dure auto’s kij-ken en het aantal ‘ladies who lunch’ (en die voor de rest niet weten wat te doen met hun tijd) is niet bij te hou-den. De Avenue Montaigne lijkt won-derwel aan de crisis te ontsnappen. Klanten lopen binnen en buiten, niet zelden met een overmaatse winkeltas en een glimmende kredietkaart. De buur t inspireer t Edouard Vermeulen. De ontwerper achter het label Natan komt elke maand één of twee dagen naar Parijs en wipt dan binnen bij een paar adressen. ‘Ik heb die energie nodig’, vertelt hij op het terras. ‘Ik zou nog vaker moeten

komen, omdat de stad altijd inspi-reert. In de kleinste details: een win-keletalage, een manier van kleren ophangen, alles kan me ideeën geven.’ Soms komt hij alleen, soms met medewerkers, om rond te lopen en ter plekke te brainstormen. ‘Parijs is voor mij niet alleen maar die mooie stad die iedereen bij een eerste bezoek ziet.

Parijs is ook werkmateriaal. Je voort-durend afvragen wat zo’n plek je kan bijbrengen. In Brussel kan het zo… saai zijn. Niet dat er geen mooie win-kels zijn, maar hier is het toch duide-lijk anders. Zo’n etalage van Dior, zeg nu zelf.’Vermeulen geniet zichtbaar van de opvallende vitrines van het huis waar de Belg Raf Simons nu een jaar aan zet is. ‘Ik vind het ronduit geweldig hoe die huizen altijd maar de juiste ontwerpers weten aan te trekken. The right man in the right place, dat is Raf Simons bij Dior. Door die dynamiek overleeft het huis de tijd. Het blijft boeien.’ Vermeulen wil de voordeur opendu-wen, maar krijgt de kans niet. Dat heb je met dit soort huizen, natuur-lijk. Een mens wordt er op zijn wen-ken bediend, van bij de voordeur. ‘Ik ken de directrice van de Diorboetiek al jaren’, zegt Vermeulen even later. En met pretoogjes laat hij zich de prachtige avondjurken, de accessoi-res en de homecollectie met servies en glazen welgevallen. ‘Huizen als dit nemen voor alles een ontwerper in de arm. Wij denken eens vijf minuten na over een etalage en de dag nadien maken we ze. Hier gaat er veel meer denkwerk aan vooraf. Om nog maar van het budget te zwijgen.’

privéchauffeurStilzitten is tijdens zo’n bezoek aan Parijs niet aan de orde. Vermeulen gaat graag te voet, maar hij boekt wel steevast dezelfde chauffeur om zich net iets sneller te kunnen verplaat-sen. Ook nu weer. De ontwerper gaat de vitrine bekijken bij Nina Ricci en loopt binnen bij Prada, waar hij een

H‘EEn EtalagE, EEn maniEr van klErEn ophangEn,

allEs kan mE hiEr idEEën

gEvEn’

38

pantalon wil passen en de mooie stof-fen van het label monstert. Niet veel later mogen we mee met de privéchauffeur. Vermeulen wil abso-luut de expo van de Tunesisch-Franse ontwerper Azzedine Alaïa zien in het vernieuwde Musée Galliera, enkele straten verderop. ‘Die man is een mythe’, zegt Vermeulen. ‘Ik vind zijn werk fantastisch. Zo vrouwelijk, zo subtiel gemaakt en bovendien: je ziet nooit of het een zomer- of een wintercollectie is. Alaïa staat boven de seizoenen en lijkt zich niks aan te trekken van het modesysteem. Hij presenteert zijn collecties als hij daar zin in heeft. Hij leeft als het ware op een eiland. Ik vraag me wel af hoeveel vrouwen die kleren kunnen dragen. Tja, dat is een bedenking die ik altijd maak. Mijn klanten willen kleren die ze elke dag kunnen dragen, niet alleen iets om eens een uur in recht te staan en te scoren.’De tentoonstelling van Alaïa beklijft, ook Vermeulen. Daarna wil hij niet meteen de auto in. ‘Wandelen door Parijs is heerlijk ’, zegt hij. Heeft hij ooit een eigen appartement in Parijs overwogen? Het antwoord komt razendsnel. ‘Nooit. Dat zou absurd zijn’, zegt hij. ‘Weet je wat zo’n optrekje hier kost? In plaats van zo’n ontiegelijk bedrag neer te tel-len, geniet ik des te meer van een mooi hotel, een lekkere lunch en mijn privéchauffeur in Parijs.’ Hij lacht om zoveel eigen wijsheid. De nuchterheid van een man uit Ieper, dat ook.

shoppen met máximaIn de bar van het Georges V-hotel staan de f lessen champagne klaar om ontkurkt te worden. Vermeulen

houdt het nog even bij koffie. Straks zullen er bubbels genoeg zijn, want net als de andere leden van de Brussels Exclusive Labels mag hij straks aan het aperitief op de Belgische ambassade.

Er rest ons nog een halfuurtje om door te bomen over het vak van cou-turier. Vermeulen heeft er een onge-looflijke verjaardag op zitten. Dertig jaar in het vak. Hofleverancier, zowel in België als in Nederland. Een win-kel in Parijs en verscheidene goed draaiende boetieks in eigen land. Wat wil een mens nog meer? Vermeulen bekijkt het filosofisch. ‘Ik kom aan in de herfst van mijn carrière’, zegt hij. ‘Ik heb de modewereld zien evo-lueren. Vrouwen zijn minder trouw dan vroeger aan de merken die ze in huis halen. Ze kopen overal. Klanten kopen bij mij een jasje, maar halen de pantalon in een goedkopere keten. Het heeft onze manier van werken er niet gemakkelijker op gemaakt.’ Over het koningshuis mag hij weinig vertellen. Dat hij weleens met prin-ses Máxima de Brusselse Louizalaan afliep omdat ze zin had om te wan-delen – ‘ze mag dat nooit zomaar in Nederland’ – dat verklapt hij wel. En dat het hofleverancierschap voor- en nadelen heeft. ‘Ik maak nog maar weinig trouwjurken op maat’, zegt hij. ‘Vroeger was dat nochtans het leeu-wendeel van mijn business.’ Dat maatwerk blijkt niet meteen in de lift te zitten. Toch is het een ambacht dat we niet mogen verlie-zen, vindt Vermeulen. ‘Er zullen altijd klanten zijn die voor dat metier willen betalen. Mensen die iets unieks wil-len en niet meelopen met de stroom. Maar Brussel is Parijs niet.’

Bekijk het filmpje van Edouard Vermeulens bezoek aan Parijs op

www.standaard.be/natan

het parijs vanedouard verMeulen

‘klantEn kopEn bij mij EEn

jasjE, maar dE pantalon in EEn

goEdkopErE kEtEn. hEt hEEft onzE maniEr van wErkEn Er niEt gEmakkElijkEr

op gEmaakt’

einDe