My primary school
-
Upload
edwin-molenaar -
Category
Documents
-
view
220 -
download
0
description
Transcript of My primary school
DertigersDe samenleving van nu
Als onderzoeksgroep heb ik gekozen voor mijn eigen lagere school klas. In
eerste instantie omdat een lagere school klas een min of meer aselecte groep
is; er heeft immers nog geen scheiding plaatsgevonden op basis van niveau,
mogelijkheden en ambities. Daarnaast koos ik deze groep omdat zij dat stuk
van de samenleving vertegenwoordigt, waaruit ik zelf ben voortgekomen en
dus de ultieme groep is om mezelf aan te spiegelen om mijn levensvraag te
kunnen beantwoorden.
Het project dat is ontstaan is een serie portretten van mijn voormalige klas-
genoten zoals ze nu wonen of werken; een dwarsdoorsnede van een aselecte
groep dertigers van nu. Deze portretserie heb ik afgezet tegen de elementen
van de lagere school die over een periode van bijna 25 jaar niet of nauwelijks
zijn veranderd. Deze elementen zie ik als metaforen voor de onveranderde
elementen in een mens, die zelf door de tijd zo anders geworden is.
Zo herkende ik bijvoorbeeld het uiterlijk van veel klasgenoten niet meer,
maar waren hun stem en bepaalde karakterkenmerken nog net als vroeger.
Verandering laat blijkbaar toch altijd bepaalde dingen onveranderd.
Utrecht, februari 2005
InleidingToen ik in 2000 afstudeerde aan de Kunstacademie en op het punt stond 30
te worden, had ik net als andere jonge dertigers vragen als: “Wie ben ik?” en
“Waarom doe ik wat ik doe?” Met name één vraag hield mij veel bezig: “Pas ik
wel in deze maatschappij?” Om op deze vraag een antwoord te vinden, ben ik
bewuster gaan kijken naar die maatschappij en met name naar de positie van
de dertiger daarin. Deze zoektocht heeft geleid tot een bepaalde indruk van
de samenstelling van de groep dertigers in Nederland, mijn eigen statistiek
plaatje. Zoveel huisvrouwen, zoveel drop-outs, zoveel homo’s, zoveel kunste-
naars, zoveel zieken, etc.
Vervolgens kwam de behoefte in mij op mijn indruk als een hypothese te
toetsen op een bestaande groep mensen en dit onderzoek vast te leggen in
beeld.
edw
in m
olen
aar
OpzetIk wilde iedereen fotograferen in een situatie die voor hem bekend en
edw
in l
as
veilig is. Een plek die aan hem eigen is. De meeste foto’s zijn dan ook
genomen in de thuissituatie.
Een enkele keer heb ik de foto gemaakt op iemands werk, of terwijl
iemand onderweg was daarheen.
t ea
cor
des
Naast het maken van beeld, heb ik met allen gesproken dan wel
liesb
eth
sro
e
adel
ie b
akke
r
gecorrespondeerd. Soms maar kort, soms uitgebreid.
Ik heb hen gevraagd wat hun plek in de maatschappij van nu is, wat
hun ambities en dromen zijn. Hun teleurstellingen en fouten. Ik heb
hen geobserveerd en tussen de regels door gelezen. Zo ontstond per
abi
ne g
öske
alla
rd e
ssel
ink
persoon een eigen verhaal en een eigen beeld.
Al deze verhalen en foto’s bij elkaar hebben mij een indruk gegeven
albe
rt d
einu
m
van de samenstelling van mijn onderzoeksgroep.
ResultatenIn de klas die ik terugvond zag ik allerlei sociale lagen van de bevolking
mi h
ael d
e w
aard
terug: van slager tot professor, van moeder tot accountmanager, van
fotograaf tot kantoormedewerker.
hug
wee
rden
burg
edw
in w
ibbe
li k
Ik betrapte mezelf erop aanvankelijk een beeld te willen vinden dat
aansloot bij mijn herinnering aan die schijnbaar homogene groep
Goorse schoolkinderen. Maar gaandeweg ontdekte ik steeds meer hoe
enorm gevarieerd deze relatief kleine
rin
ke v
an h
eijn
inge
n
groep mensen is. En hoe wonderwel de samenstelling overeen komt
met het statistiekplaatje van de wereld dat zich in
mar
ijn
van
de k
amp
nke
her
der
mijn hoofd had genesteld: ik zag kinderlozen, managers, zieken, vrije
geesten, homosexuelen, denkers en doeners, zoekers, huismoeders.
Ik sprak met kunstenaars, ambitieuzen, intellectuelen, twijfelaars,
avonturiers, arbeiders. Oneindig interessante diversiteit.
we
dy w
ibbe
link
De portretten tonen die diversiteit, vaak vooral in de details. In
mar
ijn
nied
erer
de kunstwerken aan de muur, een houding, brutaliteit, kleuren. Ze
spreken boekdelen.
m r
anda
ess
lage
Een aantal klasgenoten zijn niet terug te vinden in deze reeks foto’s.
an
bouw
Zij wilden niet meedoen. In eerste instantie vond ik dit jammer. Ik
vreesde voor onvolledigheid. Maar in de
henk
ass
i k
maatschappij zijn er altijd non-participanten, dus ook in deze
jan
kees
mul
deri
j
bern
hard
van
rie
ssen
testgroep. Hun afwezigheid in deze reeks benadrukt nog eens extra de
ma
ha k
uijp
er
diversiteit tussen deze klasgenoten. Eén klasgenoot bleek inmiddels
overleden. Een droevig doch statistisch correct gegeven. Het maakte
de groep compleet.
mi h
elle
klu
nder
ConclusieMeer nog dan verwacht bleek mijn hypothese te kloppen. Het
mic
iel k
appe
rs
statistiek-plaatje in mijn hoofd viel naadloos over deze heel diverse,
boeiende groep van dertigers, voortgekomen uit
sca
r ti
mm
ers
één Goorse lagere school klas.
j ha
nna
eekh
of
Mijn levensvragen brachten mij opnieuw in contact met [aantal]
pau
ien
herd
er
mensen uit mijn verleden. Ieder met zijn
eigen levensverhaal, zijn eigen keuzes. Maar met dezelfde
mar
tijn
ham
stra
levensvragen en vergelijkbare twijfels. Ik blijk niet
wezenlijk anders dan de mensen die onderdeel uitmaakten van de klas
tobi
bri
nkm
an
bian
ca s
la h
ekke
waarin ik ben opgegroeid. Er zijn meer mensen
die zoals ik een vrij beroep beoefenen, die de onzekerheid ervan
arn
van
dam
accepteren. Die niet voor rijkdom kiezen, die
risico’s nemen. Mijn plek in de samenleving is alles behalve bijzonder
en afwijkend, zoals ik eerder wel eens dacht. En ik gedij heel goed
naast al die andere totaal verschillende mensen, die hebben gekozen
wen
dy h
end
ers
voor een ander leven. Mijn plek is mijn plek, er middenin.
mir
jam
sch
uite
mak
e
Toen ik in 2000 afstudeerde aan de Kunstacademie en op het punt stond 30
te worden, had ik net als andere jonge dertigers vragen als: “Wie ben ik?” en
“Waarom doe ik wat ik doe?” Met name één vraag hield mij veel
bezig: “Pas ik wel in deze maatschappij?” Om op deze vraag een antwoord te
vinden, ben ik bewuster gaan kijken naar die maatschappij en met name naar
de positie van de dertiger daarin. Deze zoektocht heeft geleid tot een bepaalde
indruk van de samenstelling van de groep dertigers in
Nederland, mijn eigen statistiekplaatje. Zoveel huisvrouwen, zoveel
drop-outs, zoveel homo’s, zoveel kunstenaars, zoveel zieken, etc.
Vervolgens kwam de behoefte in mij op mijn indruk als een hypothese te toetsen
op een bestaande groep mensen en dit onderzoek vast te leggen in beeld.
Als onderzoeksgroep heb ik gekozen voor mijn eigen lagere school klas. In eerste
instantie omdat een lagere school klas een min of meer aselecte groep is; er heeft
immers nog geen scheiding plaatsgevonden op basis van niveau, mogelijkheden
en ambities. Daarnaast koos ik deze groep omdat zij dat stuk van de samenleving
vertegenwoordigt, waaruit ik zelf ben voortgekomen en dus de ultieme groep is
om mezelf aan te spiegelen om mijn levensvraag te kunnen beantwoorden.
Het project dat is ontstaan is een serie portretten van mijn voormalige klasgen-
oten zoals ze nu wonen of werken; een dwarsdoorsnede van een aselecte groep
dertigers van nu. Deze portretserie heb ik afgezet tegen de elementen van de
lagere school die over een periode van bijna 25 jaar niet of nauwelijks zijn ve-
randerd. Deze elementen zie ik als metaforen voor de onveranderde elementen
in een mens, die zelf door de tijd zo anders geworden is.
Zo herkende ik bijvoorbeeld het uiterlijk van veel klasgenoten niet meer, maar
waren hun stem en bepaalde karakterkenmerken nog net als vroeger. Verandering
laat blijkbaar toch altijd bepaalde dingen onveranderd.
Utrecht, februari 2005
OpzetIk wilde iedereen fotograferen in een situatie die voor hem bekend en veilig is.
Een plek die aan hem eigen is. De meeste foto’s zijn dan ook genomen in de thu-
issituatie. Een enkele keer heb ik de foto gemaakt op iemands werk, of terwijl
iemand onderweg was daarheen.
Naast het maken van beeld, heb ik met allen gesproken dan wel gecorrespon-
deerd. Soms maar kort, soms uitgebreid. Ik heb hen gevraagd wat hun plek in
de maatschappij van nu is, wat hun ambities en dromen zijn. Hun teleurstel-
lingen en fouten. Ik heb hen geobserveerd en tussen de regels door gelezen. Zo
ontstond per persoon een eigen verhaal en een eigen beeld. Al deze verhalen en
foto’s bij elkaar hebben mij een indruk gegeven van de samenstelling van mijn
onderzoeksgroep.
ResultatenIn de klas die ik terugvond zag ik allerlei sociale lagen van de bevolking terug:
van slager tot professor, van moeder tot accountmanager, van fotograaf tot
kantoormedewerker. Ik betrapte mezelf erop aanvankelijk een beeld te willen
vinden dat aansloot bij mijn herinnering aan die schijnbaar homogene groep
Goorse schoolkinderen. Maar gaandeweg ontdekte ik steeds meer hoe enorm
gevarieerd deze relatief kleine groep mensen is. En hoe wonderwel de samen-
stelling overeen komt met het statistiekplaatje van de wereld dat zich in mijn
hoofd had genesteld: ik zag kinderlozen, managers, zieken, vrije geesten, homo-
sexuelen, denkers en doeners, zoekers, huismoeders. Ik sprak met kunstenaars,
ambitieuzen, intellectuelen, twijfelaars, avonturiers, arbeiders. Oneindig inte-
ressante diversiteit.
De portretten tonen die diversiteit, vaak vooral in de details. In de kunstwerken
aan de muur, een houding, brutaliteit, kleuren. Ze spreken boekdelen.
Een aantal klasgenoten zijn niet terug te vinden in deze reeks foto’s. Zij wilden
niet meedoen. In eerste instantie vond ik dit jammer. Ik vreesde voor onvolledig-
heid. Maar in de maatschappij zijn er altijd non-participanten, dus ook in deze
testgroep. Hun afwezigheid in deze reeks benadrukt nog eens extra de diversiteit
tussen deze klasgenoten. Eén klasgenoot bleek inmiddels overleden. Een droevig
doch statistisch correct gegeven. Het maakte de groep compleet.
ConclusieMeer nog dan verwacht bleek mijn hypothese te kloppen. Het statistiek-plaatje
in mijn hoofd viel naadloos over deze heel diverse, boeiende groep van dertigers,
voortgekomen uit één Goorse lagere school klas.
Mijn levensvragen brachten mij opnieuw in contact met [aantal] mensen uit
mijn verleden. Ieder met zijn eigen levensverhaal, zijn eigen keuzes. Maar met
dezelfde levensvragen en vergelijkbare twijfels. Ik blijk niet wezenlijk anders
als de mensen die onderdeel uitmaakten van de klas waarin ik ben opgegroeid.
Er zijn meer mensen die zoals ik een vrij beroep beoefenen, die de onzekerheid
ervan accepteren. Die niet voor rijkdom kiezen, die risico’s nemen. Mijn plek in
de samenleving is alles behalve bijzonder en afwijkend, zoals ik eerder wel eens
dacht. En ik gedij heel goed naast al die andere totaal verschillende mensen, die
hebben gekozen voor een ander leven. Mijn plek is mijn plek, er middenin.
Colofon
Fotografie : Edwin Molenaar, Oscar Timmers
Tekst : Edwin Molenaar
Vormgeving : Edwin Wibbelink
Redactie : Lesley Cordewener
Druk : DPP Utrecht BV.
Oplage : 60 stuks
ISBN : 90-9018690-5
Met dank aan alle geportretteerden, Prins Constantijn School