Metropolis

Love in Athens Η ουσία της Ιφιγένειας Επιστροφή στις ρίζες

05 -11.07.2013

www.metropolispress.gr

ΦΥΛΛΟ 1035

Ο Αλέξανδρος Σκούρας με το Novacinema Βραβείο Καλύτερης Ταινίας ανά χείρας

Ο Βασιλικός έρχεται από το Λονδίνο και μιλάει στη Νάντια Σουφλή για τον Τσιτσάνη

Πατρίδες και... θυσίες στην κουβέντα του Δημήτρη Χαλιώτη με τη Χριστίνα Μαξούρη

Σκανάρετε το QR Code στην αρχή των κειμένων και ανακαλύψτε έξτρα περιεχόμενο

Ο Στάθης Δράκος των Minor Project συνάντησε στην Αθήνατους ανερχόμενους Daphne and The FuzzΟ Στάθης ΔΔΔΔΔράκος των Minor Project συνάντησε στην ΑθήναDig the new breed...

Index

Ο σκηνοθέτης και η ομάδα YIANNEIS ανεβάζουν την παράσταση «Διονυσίου Σολωμού, Υμνος εις την Ελευθερίαν»

Φιλίππου...30

Ο θρυλικός ιδιοκτήτης του Μύκονος, ενός από τα διασημότερα γκέι μπαρ της Ευρώπης τη δεκαετία του ’70

Αμφιλόχιος...32Το συγκρότημα που μας ενθουσίασε με την πρώτη του κυκλοφορία “Doop doop”

Daphne and The Fuzz...26

«Ιφιγένεια εν Αυλίδι» και «Γκόλφω» περιλαμβάνει το γεμάτο καλοκαίρι της ηθοποιού

Μαξούρη...28

Οι μεγάλοι νικητές του φεστιβάλ μιλούν για τις ταινίες τους

Love in Athens...35

Πηγαινοέρχεται στην παραλιακή και θυμάται την ιστορία της λεωφόρου

Μαρκουλή...10Διασκευάζει Τσιτσάνη και επιστρέφει δυναμικά στην «Τεχνόπολις»στις 9 Ιουλίου

Βασιλικός...31

Καραθάνος, Καραμολέγκος και Δημητριάδης μαγειρεύουν με θέα την Ακρόπολη

Hytra Απλά...34

Στη Σχολή Καλών Τεχνών...

Love in Athens... 13 σκηνοθέτες, 11 ταινίες μικρού μήκους, η Αθήνα και ο Eρωτας. Eνα φεστιβάλ γεννιέται... O Vassilikos από τους Raining Pleasure μέχρι τον Τσιτσάνη στην «Τεχνόπολις». Η θυσία, ο πόλεμος, το πα-

ράλογο... Μια διαφορετική «Ιφιγένεια εν Αυλίδι». Η ισχύς εν τη ενώσει... Τρεις κορυφαίοι σεφ μας κάνουν το τραπέζι. Θεατρική Αγρυπνία... Μια 24ωρη παράσταση που τάραξε τα νερά του Φεστιβάλ Αθηνών.

Mstories 75

metropolis@metropolisnews.gr / Facebook: MetropolisPress / Twitter: @MetropolisPress / YouTube: MetropolisPressΙδιοκτησία - Εκδοση: Μ media Α.Ε. / Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977, φαξ 210 4832887 / Διεύθυνση Eκδoτικής & Επιχειρηματικής Ανάπτυξης: Κώστας Τσαούσης [k.tsaousis@metropolisnews.gr]Project Manager: Βίκτωρας Δήμας [v.dimas@metropolisnews.gr] Ειδικός Σύμβουλος: Θάνος Τριανταφύλλου [th.triantafillou@metropolisnews.gr]

Συντονισμός Εκδοσης [sintonistes@metropolisnews.gr]: Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νατάσα Μαστοράκου, Χρήστος Ξανθάκης, Ντίνος Ρητινιώτης / Συντακτική Ομάδα [sintaktes@metropolisnews.gr]: Κατερίνα Ι. Ανέστη, Αθηνά Δεληγιάννη, Αθως Δημουλάς, Πόπη Διαμαντάκου, Γιάννης Διαμαντής, Νικήτας Καραγιάννης, Μαρίνα Κατσάνου, Σταύρος Κουτσοσπύρος, Κίκα Κυριακάκου, Μαρία Μαρκουλή, Γιάννης Μαυρογιώργος, Γιώργος Μουχταρίδης, Βασίλης Νέδος, Λήδα Πιμπλή, Χάρη Ποντίδα, Γιώργος Ρομπόλας, Βάσια Ρούσσου, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βούλα Σουρίλα, Νάντια Σουφλή, Χρήστος Τσαπακίδης, Περικλής Τσόπτσης, Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφίες - Βίντεο [fotografoi@metropolisnews.gr]: Βάσια Αναγνωστοπούλου, Δάφνη Ανέστη, Βαγγέλης Λαΐνας, Σίσσυ Μόρφη, Νίκος Παπαγγελής, Σταύρος Πετρόπουλος, Shutterstock, AFP / Δημιουργικό [grafistes@metropolisnews.gr]: Θάνος Κατσαΐτης, Μήτσος Στεργίου / Διαφήμιση [mkt@metropolisnews.gr]: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη / Εκτύπωση: «Καθημερινές Εκδόσεις» Α.Ε. Creative Direction: BOB STUDIO [www.bobstudio.gr]

METROPOLIS

Οι μέρες της αφθονίας μου

Η Ιστορία μπορεί να περιμένει

Ενας από τους ελάχιστους επώνυμους Αμερικανούς υποστηρικτές του Εντουαρντ Σνόουντεν, ο γερουσιαστής των Ρεπουμπλικάνων Ραντ Πολ, δήλωσε στο CNN ότι αν ο Σνόουντεν καταφύγει σε «εχθρική» κυβέρ-νηση θα έχει πρόβλημα με την Ιστορία. Αυτό το ξέραμε βέβαια. Οι Αμερικανοί πολίτες είναι ήδη διχασμένοι σχετικά με το αν ο νεαρός πράκτορας (έκλεισε τα 30 πριν από λίγες μέρες) έκανε αυτό που έπρε-πε ή είναι απλώς προδότης της πατρίδας του. Αν μάλιστα πάει με τους «κακούς», το όνομά του θα αποκτήσει αυτόματα ένα αρνητικό πρόση-μο για τους συμπατριώτες του.

Πέρα από όλα τα άλλα, είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε πώς ξεσκε-πάζεται ο καινούργιος χάρτης των συμμαχιών σε παγκόσμιο επίπεδο. Δηλαδή, έχει περάσει περίπου ένα τέταρτο του αιώνα από την άτυπη λήξη του Ψυχρού Πολέμου. Αν ξανάρχιζε σήμερα, δεν θα παιζόταν ακριβώς «οι από δω με τους από κει». Το Ανατολή-Δύση έχει γίνει πιο πολύπλοκο. Ποια είναι μια «εχθρική» κυβέρνηση, όπως ανέφερε ο Ραντ Πολ. Και κυρίως, πώς ορίζεται αυτό; Οχι πάντως βάσει του κα-θεστώτος της. Με το «φάντασμα του κομμουνισμού» να έχει πάψει να τρομάζει τους Αμερικανούς, η υπόθεση Σνόουντεν φέρνει στο φως

μια αλήθεια -σιγά το νέο;- που λέει ότι, ακόμα και αν δεν αλλάζουν οι τακτικές, τα συμφέροντα σίγουρα αλλάζουν.

Και αφού δεν κατάφερε να χωρέσει στις αποσκευές του Μοράλες (αυτό εν τω μεταξύ είναι έτοιμη ταινία, Χόλιγουντ, ετοιμάσου), ο Σνόουντεν συνεχίζει να ψάχνει για το καινούργιο του σπίτι. Οι απαντήσεις των πε-ρισσότερων ευρωπαϊκών χωρών στο αίτημα ασύλου μού φάνηκαν κά-πως αστείες. Οτι το αίτημα, λέει, δεν πληροί τις τυπικές προϋποθέσεις. Δηλαδή τι; Δεν συμπλήρωσε σωστά τον ταχυδρομικό κώδικα; Απλώς η αόριστη απειλή των ΗΠΑ έπιασε τόπο. Με τέτοια ένταση σε παγκόσμιο επίπεδο κανείς δεν θέλει να γίνει πρωταγωνιστής σε μια νέα κρίση.

Ούτε και εμείς θα τον θέλαμε. Εμείς θέλουμε μόνο τουρίστες. Χαμός γίνεται, λέει, από τους επισκέπτες που συρρέουν στη χώρα μας, βου-λιάζει η Ρόδος, η Κρήτη, η Κέρκυρα. Ακόμα καλύτερα από όσο περιμέ-ναμε. Η κατάσταση στην Τουρκία και πλέον στην Αίγυπτο μας καθιστά τον πλέον ελκυστικό προορισμό σε αυτή τη γειτονιά της Μεσογείου, έτσι εξηγείται. Πόλεμο εσείς; Διακοπές εμείς. Κυνικά και ωραία. Ιούλι-ος μπήκε, τι άλλο να κάνουμε; Η Ιστορία μπορεί να περιμένει.

Αθως Δημουλάς / a.dimoulas@metropolisnews.gr

4

Κυριακή μεσημέρι

Πρόσφατα μια φίλη μου έλεγε πόσο λίγο πια την ευχαριστούν οι καινούργιες θεατρικές παραστά-σεις, τα καινούργια βιβλία, οι καινούργιες μου-σικές, τα καινούργια live! Συμπληρώνοντας, μά-λιστα, ότι κανένα βιβλίο σύγχρονο δεν της έχει προτείνει καινούργιους δρόμους σκέψης, καμιά σύγχρονη παράσταση (ή ελάχιστες τέλος πά-ντων) δεν την έχει συνταράξει, ώστε να μην κοιτά-ει το ρολόι και μετά να αρχίζει στην κουβέντα τα «ναι μεν, αλλά», καμιά μουσική ζωντανή ή από cd δεν έχει καταφέρει να την απογειώσει. Αυστηρή η κριτική της, είναι η αλήθεια, αλλά τον τελευταίο καιρό πιάνω τον εαυτό μου να συζητάει με πα-ρέες για πολλά καλλιτεχνικά δρώμενα και όλα είναι κάπως σφιγμένα. Πάντα ένα «καλό, αλλά, ρε παιδί μου...» και αυτό που αφήνει η τελευταία λέξη μοιάζει περισσότερο με ευγενική απόρριψη, παρά με έγκριση. Είναι προφανές ότι τα μεγέθη έχουν αλλάξει.

Για κάποιον λόγο θυμήθηκα τον Bob Dylan, το μυαλό του οποίου δεν έχει καταφέρει να απο-κρυπτογραφήσει κανείς από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα, όσα βιβλία και αν γραφτούν, όσα ντοκιμαντέρ και αν γυριστούν για το ίδιο. Κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να μάθει τι είχε και τι έχει στο μυαλό του αυτός ο μυστήριος μοναχικός άν-θρωπος από το Duluth της Μινεσότα, που κουβα-λάει εδώ και 50 χρόνια μόνος του με τόση ζω-ντάνια μια μουσική τόσο συγκεκριμένη αλλά και τόσο ανοιχτή και που ποτέ του δεν κυκλοφόρησε έναν δίσκο μέτριο... απλά.

Στο μυαλό του Bob Dylan ο χρόνος είναι κυκλικός και ο χώρος άπειρος. Ισως αυτό να εξηγεί πολλά.

ΥΓ: Ακούμε “Rainy Day Women” από Bob Dylan.

Γιώργος Μουχταρίδης

Ο έξυπνος Αθηναίος:

Αφήνει τις κουτάλες κάτω. Με τόση ζέστη δικαι-ολογείται το έξοδο ενός γεύματος έξω.

Μετράει κεφάλια. Αλλο ένας, άλλο δύο και άλλο πέντε στόματα.

Θέτει στον εαυτό του το εύλογο ερώτημα: Βουνό ή θάλασσα;

Προσπαθεί να καταλήξει στα υπέρ και στα κατά κάθε επιλογής συνυπολογίζοντας κόστος γεύμα-τος, βενζίνες, διόδια και... γκρίνια.

Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ένα πιάτο προ-τηγανισμένες πατάτες δεν αξίζει την επίσκεψη στο βενζινάδικο.

Ρίχνει την ιδέα της εξόδου στο σουβλατζίδικο της πλατείας: είναι δοκιμασμένο, έχει τραπέζια κάτω από τις μουριές και τα παιδιά μπορούν να λυσσο-μανήσουν χωρίς να ενοχλούν -πολύ- κανέναν.

Η πρότασή του γίνεται δεκτή με μούτρα και αγα-νακτισμένα «όχι ξανά».

Εξετάζει το περιεχόμενο του ψυγείου για να δει μήπως, έστω και την τελευταία στιγμή, μπορεί να γλιτώσει την ανθρωποθυσία.

Φορτώνει τους πάντες στο αυτοκίνητο και με βα-ριά καρδιά αναχωρεί.

Λήδα Πιμπλή

Στο μυαλό του Bob Dylan

Τέτοιες μέρες στην Ελλάδα, τα περί διακοπών ήταν πάντα ένα αγαπημένο θέμα συζήτησης. «Εσείς ΠΟΥ θα πάτε φέτος διακοπές;» ήταν η ερώτηση. Ασφαλώς και δεν πή-γαιναν όλοι κάπου, αλλά ο κανόνας ήταν ότι λίγες μέρες όλοι ξέκλεβαν. Οπότε το θέμα της κουβέντας ήταν το «πού». Και άρχιζε η ανταλλαγή πληροφοριών για νησιά, παραλίες, τιμές ξενοδοχείων, δρομολόγια πλοίων κλπ.

Τώρα περάσαμε σε άλλη φάση. Εχει αφαιρεθεί από την ερώτηση η λεξούλα «πού». Και έχει γίνει: «Εσείς θα πάτε φέτος διακοπές;» Λοιπόν, πριν μας πιάσει όλους η μαυρίλα, να σας πω ότι η έρευνα που έκανα τελευταία δείχνει ότι, μπορεί να μην είναι καθόλου δεδομένο πια ότι μπορούμε να αντέξουμε οικονομικά ένα πακετάκι δι-ακοπών, αλλά με κάποιον τρόπο τελικά θα τα καταφέ-ρουν οι περισσότεροι.

«Θα πάμε στην Πάρο», σου απαντάει ο ένας. Ξέρεις ότι δεν θα είναι για πάνω από τέσσερις μέρες, αλλά κάτι είναι και αυτό. Δεν ξεκουράζεσαι, αλλά αλλάζεις πα-ραστάσεις - κάνεις ωραία μπάνια και βλέπεις αλλιώς το φεγγάρι από μια παραλία του Αιγαίου.

«Εντάξει μωρέ, θα περάσουμε οικογενειακά στο εξοχικό στην Κορινθία», είναι το άλλο είδος απάντησης. Παλιά πήγαιναν μια Σαντορίνη πρώτα και κατέληγαν μετά στο εξοχικό. Τώρα η πρώτη επιλογή μάλλον κόβεται. Αλλά αν το δεις με καλή διάθεση, είναι και πιο ξεκούραστο να αράξεις σε ένα μέρος μόνο και να μην ανεβοκατεβαίνεις πλοία και αεροπλάνα και να ανοιγοκλείνεις βαλίτσες!

«Μας κάλεσαν οι φίλοι μας στη Νάξο», είναι επίσης μια απάντηση που παίζει πολύ. Τι καλύτερο από το εξοχικό του φίλου; Εντάξει, αν δεν είσαι εντελώς γαϊδούρι, θα αναγκαστείς να κάνεις και καμιά δουλειά στον κήπο ή να μαγειρέψεις ή να πλύνεις πιάτα. Αλλά δεν το αξίζει ο φίλος που σου προσφέρει παρέα και κατάλυμα για να κάνεις κανονικές διακοπές;

Λοιπόν, οι περισσότεροι μια άκρη θα τη βρούμε. Λό-για της παρηγοριάς, θα μου πείτε. Εντάξει, δεν αντιλέ-γω. Καλύτερα να παίρνεις το πλοίο αρχές Ιουλίου και να πηγαίνεις από το ένα νησί στο άλλο μέχρι τον Δεκα-πενταύγουστο. Αλλά αν δεν γίνεται, τι να κάνουμε; Να κλαιγόμαστε; Το καλοκαίρι δεν είναι για κλάψες. Είναι για βουτιές και ουζάκια. We will survive!

A.

Στα εξοχικά!

6Ματιές

Μια ιστορία από εκείνες που λατρεύει η αρθρογραφία της συγκίνησης και των εύκολων συνειρμών είναι, νομίζω, του νεαρού Αντετοκούνμπο, του 18χρονου Νιγηριανού στην καταγωγή, αλλά Eλληνα στην ιθαγένεια, που ζει -εις εκ των ελαχίστων ίσως αυτή τη στιγμή στον κόσμο ολόκληρο- το απόλυτο όνειρο των ανοιχτών, ελεύθερων οικονομιών της δημοκρατικής Δύσης. Το όνειρο της ευκαιρίας. Το όνειρο της διαρκούς προόδου. Αυτό ακριβώς που για όλους εμάς που το ζήσαμε στην απόλυτη τρέλα του μοιά-ζει πλέον να χάνεται μέσα στους σπασμούς της κρίσης και τους θρήνους για τα περασμένα μεγαλεία του μικροαστισμού.

Eγινε σύμβολο ο Γιάννης δύο κόσμων. Εκείνου που εγκατέλειψαν οι γονείς του και εκείνου όπου μεγάλωσε εκείνος. Γράφτηκαν τόσα ήδη για τον γιο των μικροβιοπαλαιστών από τη Νιγηρία, που πουλούσαν CD για να ζήσουν, που δεν είχαν να φάνε, που διέσχιζε την Αθήνα κάθε μέρα από τα Σεπόλια στου Ζωγράφου για να προπονείται, πηγαίνοντας και σχολείο και που επιλέ-χτηκε από τα λαγωνικά του NBA για μελλοντικό του αστέρι. Εδώ αρχίζουν οι πανηγυρισμοί. Με φόντο την ελληνική σημαία. Σύμπας ο ελληνικός Τύ-πος περήφανος. Για το αγόρι που άντεξε τον ελληνικό εφιάλτη για να κερ-δίσει το αμερικανικό όνειρο. Εντάξει, για «εφιάλτη» δεν μιλά κανείς με σα-φήνεια, αλλά το συμπέρασμα εύκολο εκ των συμφραζομένων. Οσο για την ιθαγένεια -του δόθηκε κατ’ εξαίρεση λόγω των επίμονων και εσπευσμένων ενεργειών της ομάδας του για να παίξει στην Εθνική-, συμπληρώνει, νομίζω, το ψηφιδωτό μιας ιστορίας που πίσω από τη συγκίνηση κρύβει ευθύνες και νοοτροπίες, τις οποίες ήρθε η στιγμή να αντιμετωπίσουμε.

Πλήθος οι «Γιάννηδες» με τα δυσκολοπρόφερτα επίθετα που περιμένουν την ταυτότητα με τη μαγική σφραγίδα ότι τους αναγνωρίζει η μοναδική πα-τρίδα που γνώρισαν, ότι τους αποδέχεται και προφανώς δεν έχουν όλοι το ταλέντο να γίνουν αστέρια του NBA. Το χειρότερο θα είναι να περιμένουμε από τον καθένα εξ αυτών να αποδείξει ότι είναι σούπερ ήρωας για να «αξί-ζει» τη σφραγίδα του συμπατριώτη. Ποιοι είμαστε;

Ισως αυτοί που πρέπει να σκεφτούμε ότι η ελληνική σημαία δεν είναι φό-ντο της «μαγκιάς» τσαμπουκαλή «ιδιοκτήτη» της, που μοιράζει χαστούκια στην τηλεόραση για να διαφημίσει τη δυσανεξία του στη δημοκρατία. Είναι, αντιθέτως, σύμβολο του αισθήματος ασφάλειας και σεβασμού προς την πατρίδα, αυτή που αναγνωρίζουν οι «Γιάννηδες» από άλλους τόπους, ότι τους έδωσε το εφαλτήριο για να κάνουν το άλμα προς τη ζωή. Δική μας η κρίση, παραμερίζοντας τη συγκίνηση για την «κινηματογραφική» ζωή του δίμετρου Γιάννη, για να θυμηθούμε ότι αυτή η χώρα πορεύτηκε πολλούς αι-ώνες ανανεώνοντας, αφομοιώνοντας και πλάθοντας τις φυλές των κατοίκων της. Σε αυτό οφείλει την επιβίωσή της.

Αθηνά Δεληγιάννη

Ιστορίες για σκέψη

Οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανα-τολικής Μεσογείου, από την Τουρκία και τη Συρία έως την Αίγυπτο, υποδηλώνουν ότι ένας κόσμος τον οποίο νομίζαμε πως γνωρίζουμε έχει αλλάξει σε τόσο σημαντικό βαθμό, που το μόνο που πραγ-ματικά μπορούμε να κάνουμε είναι να αφήσουμε για λίγο τις βαρύγδουπες αναλύσεις και να προσπαθή-σουμε να καταλάβουμε τον περίγυρό μας. Για δε-καετίες, με τρόπο σχεδόν αλαζονικό, κατάλοιπο σε σημαντικό βαθμό της αποικιοκρατικής αντίληψης ανωτερότητας, υψιπετείς αναλυτές, δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί με έδρα το Λονδίνο και το Παρίσι και πεπερασμένα εργαλεία συγκέντρωσης πληροφοριών αντιμετώπιζαν τις ραγδαίες ανακατατάξεις στο εσω-τερικό κοινωνιών όπως οι αραβικές και η τουρκική.

Η διαφορά αντίληψης εδράζεται, κατά την άποψή μου, σε σημαντικό βαθμό σε μια κρίσιμη λεπτο-μέρεια. Η Δύση είναι ένας κόσμος που γηράσκει

βιολογικά, κοινωνικά, ιδεολογικά. Το χειρότερο σε αυτή την εξέλιξη δεν είναι η μείωση του ΑΕΠ, αλλά τα συντηρητικά αντανακλαστικά που πυρο-δοτούνται σε έναν πληθυσμό ο οποίος -και ελέω ηλικίας- δεν προτίθεται να αλλάξει ούτε χιλιοστό από τις συνήθειές του. Η Μέση Ανατολή είναι ένας κόσμος σε άνοδο: Νέος, με πρόθεση να ανοιχτεί στον υπόλοιπο κόσμο, να τον καταλάβει. Στην πε-ρίπτωση των εξεγέρσεων, ο Τύπος, η κοινή γνώμη της Δύσης, αδυνατούν να ξεφύγουν από έναν νέας υφής, παρωχημένο οριενταλισμό. Στην πραγμα-τικότητα εκείνο που δεν μπορούν να προσεταιρι-σθούν είναι το πνεύμα της αλλαγής. Από όπου και αν προέρχεται αυτή, με όποια διαδικασία και αν αυτή αναμοχλεύεται. Ενδεχομένως απλά να φο-βούνται. Οτι οι εξεγέρσεις της Ανατολής είναι ο επιθανάτιος ρόγχος της Δύσης.

Βασίλης Νέδος

Το πλατάγιασμα του κύματος στην παραλία διέκοψε μια φωνή που με ξενική προφορά διαφήμιζε πορτο-καλάδες, μπίρες και νερά. Ο νεαρός μετανάστης με ένα φορητό ψυγειάκι όργωνε την πλαζ πάνω κάτω διαλαλώντας την πραμάτεια του. Υστερα από λίγο ένας άλλος πέρασε κρατώντας καλοκαιρινά φορέ-ματα, ένας τρίτος κομπολόγια και φθηνά μενταγιόν. Μια οικογένεια λίγο παραπέρα ζήτησε να τα δει από κοντά, χωρίς όμως τελικά να αγοράσει κάτι. Και το ίδιο σκηνικό συνεχίστηκε σχεδόν μέχρι που έδυσε ο ήλιος στον Σαρωνικό. Ανώνυμοι μετανάστες με ανώνυμες ζωές, κόντρα στους δύσκολους καιρούς,

που για αυτούς είναι ακόμη δυσκολότεροι, μου έφεραν στο μυαλό τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, έναν μέχρι χθες άγνωστο ξένο, που όμως κατάφερε να κερδίσει μια επωνυμία και ένα αστέρι που θα φωτί-ζει τα επόμενα βήματα της ζωής του.

Ποιος άραγε από εκείνους τους μικροπωλητές της παραλίας θα είναι ο επόμενος που θα έχει την εξαι-ρετική τύχη του Γιάννη; Ποιος αντί για εμφιαλωμέ-να νερά θα μας δίνει αυτόγραφα;

Νικήτας Καραγιάννης

Δεκαετία του 1980. Ενας γοητευτικός άνδρας με πέτσινα και μηχανή Harley Davidson εμφανίζεται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Με ρητορική δεινότητα και λέγειν που δεν μένει απαρατήρητο. Το αρχαιοπρεπές του όνομα συνάδει με την αρχαϊκότητα στην εκφορά του λόγου. Στις τηλεο-πτικές του εμφανίσεις κάνει συζητήσεις υψηλού επιπέδου και γίνεται συμπαθής σε πολύ κόσμο ακόμα και εκτός της παράταξής του.

Η δεκαετία περνά, η Νέα Δημοκρατία αναλαμβάνει την εξουσία και ο άνδρας με τα πέτσινα και την ευφράδεια λό-γου αναλαμβάνει κυβερνητικός εκπρόσωπος. Η γοητεία του μαγεύει ακόμα και σταρ της ελληνικής ποπ εκείνης της εποχής, που τον αποκάλεσαν και Λατίνο Εραστή. Η αυτοπεποίθησή του φούντωνε, η ιδιόλεκτός του γινόταν ολοένα και πιο σύνθετη, σε βαθμό επιδειξιομανίας. Πα-ρόλα αυτά, παρέμενε ένα είδος στοχαστή της έντιμης Λαϊκής Δεξιάς με μια δόση ευγένειας, υψηλής μόρφωσης και καλλιέργειας. Εφτασε μέχρι να διεκδικήσει και την προεδρία του κόμματος. Μόνο που οι σύνεδροι του έδω-σαν την αγάπη και όχι την ψήφο τους, όπως ο ίδιος είπε. Δεν αμφισβήτησε ποτέ κανέναν πρόεδρο, έδινε σκληρά τη μάχη στην εκλογική του περιφέρεια και εκλεγόταν πάντα, ακόμα και όταν δεν ήταν τηλεοπτικά προβεβλημένος.

Κάποια στιγμή έγινε υπουργός και έβγαλε τόση επίδειξη ιδιολέκτου, που έγινε ο αγαπημένος των σατιρικών εκπο-μπών. Με τα αρχαιοελληνικά και λατινικά ρητά στην ημε-ρήσια διάταξη, την κομμένη γράνα που θα πει υδραγωγός, τους praetores urbani, την αποστροφή ότι αγγαρεία κάνει και ποινήν εκτίει που ασκεί τα καθήκοντα του υπουργού, την ποιητική αποστροφή του στρατηγού ανέμου, άρχισε από καλλιεργημένος δανδής να γίνεται γραφικός. Ομως κανένας δεν μπορούσε να του καταλογίσει ότι δεν ήταν πιστός στην παράταξη. Είχε όλα τα εχέγγυα και το κύρος να πάρει θέση στο προεδρείο της Βουλής.

Και ενώ θα έμπαινε στο πάνθεον των ευπατρίδων της πο-λιτικής, μια δήλωσή του ότι η ΝΔ μπορεί να συνεργαστεί με τη Χρυσή Αυγή έρχεται τώρα και αναιρεί όλο το προ-φίλ του μορφωμένου και καλλιεργημένου πολιτικού. Ο αρχαιομαθής και φιλίστωρ πολιτικός κλείνει το μάτι στον ναζισμό προς άγραν ψήφων. Δυστυχώς για κάποιους αν-θρώπους τα στερνά δεν τιμούν τα πρώτα.

Μάνος Πεπονάκης

Γέροι και νέοι

Ωδή στον Λόρδο

Αγνωστα αστέρια

8Ματιές

10

Κείμενο: Μαρία Μαρκουλή

Θέα, θάλασσα, σαν θαύμα!

Ανεβοκατεβαίνω την παρα-λιακή. Ολες τις ώρες και χρόνια τώρα. Πάνω κάτω. Από τότε που παίρναμε το λεωφορείο και μας πήγαι-νε η μάνα για μπάνιο στη

Βάρκιζα, μέχρι μετά που δίναμε ραντεβού στο Amfitheatro, το πιο ωραίο κλαμπ που είδε η πόλη, που μας φύσαγε ο αέρας αλμυρός και δροσερός ξημερώματα σαν να μας έδινε έξτρα ζωή, ως τώρα, τώρα δα, που, σταματημένη στο φανάρι του Αλίμου, παρατηρώ με ευλάβεια την οικογένεια που περνάει απέναντι, παιδιά, σκυλιά, γατιά με πλήρη εξοπλισμό παραλίας. Αυτά είναι τα ωραία.

Οπως και άλλοι πολλοί, έζησα τα έργα του τραμ και τις κομμένες λωρίδες των Ολυμπιακών και είδα, μέρα με τη μέρα, να λιώνουν τα Ολυμπια-κά Ακίνητα κάτω από τον ήλιο στην πιο ακίνητη αιωνιότητα της παρακμής τους. Συγχαρητήρια.

Συνεχίζω. Και οδηγώ παράλληλα με έρημα βα-γόνια του τραμ (μεγάλη έμπνευση για το κυκλο-φοριακό της πόλης, έτσι;), μετράω τα σκουπίδια στο διάζωμα της Ποσειδώνος (που δεν μετριού-νται, είναι αμέτρητα) και έρχομαι τώρα -μαζί με όλους τους άλλους- να τρελαθώ από τη χαρά μου που προχωράνε θαυμάσια τα εντυπωσιακά έργα στο Δέλτα του Φαλήρου. Γιούχου!

Σημαίες πανηγυρισμών κυματίζουν και έχουν αρ-χίσει οι χοροί σε ζωηρό αρχιτεκτονικό ρυθμό και οι πρώτες βόλτες νοερά στην Εσπλανάδα, που είναι γεμάτη με δροσερές υποσχέσεις. Καταπλη-κτικά! Σε λίγο θα έχουμε και εικόνα από το πώς πάνε τα έργα. Για να δεις και να πιστέψεις, αν δεν πείθεσαι με κείμενα και φωτογραφικό υλικό. Και έργα -πάντα- να γίνονται! Ακόμη και αν (δες το αυτό) είναι από τα πιο αυτονόητα. Πιο αυτονόητο δεν έχω. Το να ανοίξει η πόλη στη θάλασσα. Το να έχεις πρόσβαση στο νερό. Αυτό. Τόσο απλό. Τόσο εύκολο. Τόσα συμφέροντα να κρατάνε την παραλία κλειστή. Και ας είναι στο βάθος κήπος υδάτινος. Βάλε τη φαντασία να δουλέψει.

Και να που «ανακαλύπτουμε» δρόμους προς το νερό. Μια ανάσα από το κέντρο της πόλης, που χρειάζεται τις ανάσες της περισσότερο από ποτέ. Να φαίνεται, από τη Συγγρού ψηλά και από την Καλλιθέα, ώστε να ξαναβρεί και αυτή τη θέα που της αξίζει. Ούτε τεχνητές λιμνούλες, ούτε σιντρι-βάνια (λες βέβαια και είχαμε από τέτοια). Η Αθή-να έχει θάλασσα και κάποια στιγμή θα αρχίσει να τη δείχνει. Αλλιώς, χαζομάρες. Στα «Αλλιώς» μόνο μια βόλτα στη Βουλιαγμένη και πάλι μετά πίσω από το παραβάν.

Να γίνει το Φάληρο πολιτιστικό κέντρο - τι κα-λύτερο! Να ενώνει Πειραιά και Αθήνα (να πιάσει τόπο και το τραμ) και σιγά σιγά να ανοίγει όλο

το μέτωπο στη θάλασσα. Και να φτάνεις ως το Σούνιο φουλ θαλασσινά, στην πιο ωραία πόλη του κόσμου (δυνάμει, συμπληρώνω για να μη με πάρεις και με τις πέτρες). Μόνο αυτό: Πάρε φόρα -τώρα που γίνεται αρχή (δίνω σημείο εκκίνησης, αν στ’ αλήθεια χρειαζόμαστε κάτι τέτοιο)- και ρίξ’ τα όλα. Ο,τι πάει να κρύψει τον Σαρωνικό και την ελεύθερη πρόσβαση στις ακτές του. Ανθρωποι με ιδέες και με σχέδια υπάρχουν. Και -κακά τα ψέμα-τα- όλοι είναι επιρρεπείς στην ομορφιά. Walk in beauty, που λένε και οι Ινδιάνοι Ναβάχο.

Θέα, θάλασσα, σαν θαύμα. Με ορίζοντα. Και παραλίες για βόλτες, μπάνια και σκέιτμπορντ. Που θα αφήνει πίσω την Κρουαζέτ σε αγχωμέ-νους φεστιβαλικούς τύπους, σε στάρλετ και εραστές του κις λορέν.

Η Αθήνα πληγωμένη, ζαλισμένη, άπορη, χτυπη-μένη, άτυχη πολύ, καλοκαιρινή όμως, κάνει ένα σάλτο και αιφνιδιάζει - πρώτα τον εαυτό της. Κο-ντά στο κέντρο της που ζωντανεύει, η πόλη πιάνει παραλία, απλώνει το βλέμμα, ανοίγει την καρδιά. Με αυτά και με εκείνα που λέμε τόση ώρα, έφτα-σα στον Ναό του Ποσειδώνα (δεν το είχα στο πρόγραμμα για σήμερα) και χαζεύω τουρίστες με smartphones στον αέρα, αχόρταγοι, ώστε να μη χάσουν την εικόνα από καμιά γωνιά. Μήπως δεν το κάνω και εγώ κάθε φορά που έρχομαι; Τι; Ψέματα να λέμε;

11 05 -11.07.2013

Ζούμε στην εποχή της άμεσης διάδρασης της πο-λιτικής και των νέων μέσων. Τα social media απο-τελούν το πλέον πρόσφορο όπλο για τη διάχυση θέσεων και ιδεών των επιμέρους πολιτικών δρώ-ντων ανά την υφήλιο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ωστόσο, ο εθισμός των τελευταίων από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξεπερνά τα όρια.

Στην κατηγορία των... socialholics, λοιπόν, μπο-ρεί να ενταχθεί κάλλιστα το State Department, το οποίο, σύμφωνα με δημοσιεύματα που είδαν πρό-σφατα το φως της επικαιρότητας, έχει δαπανήσει περίπου 485.000 ευρώ για τη διετία 2011-2012 προκειμένου να αποκομίσει ολοένα και περισσό-τερα likes στη σελίδα του στο Facebook. Η ανεξάρ-τητη αρχή που αποκάλυψε τις «απλοχεριές» του αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών εν καιρώ

δημοσιονομικής λιτότητας τάσσεται κριτικά έναντι της επιλογής αυτής, ενώ παράλληλα εκφράζει την αμφιβολία του και για την αποδοτικότητά της. Και αυτό διότι η συντριπτική πλειονότητα των «εξαγο-ραζόμενων θαυμαστών», όπως χαρακτηριστικά τους αποκαλεί, δεν έχουν κάποια πραγματική αλ-ληλεπίδραση με τη σελίδα, πέρα από κάποια ελά-χιστα κλικ που έχουν κάνει κατά καιρούς σε posts ή σε ορισμένες φωτογραφίες.

Η είδηση επανέφερε στη μνήμη μας το Ολγάκι, που είχε δεχθεί μαζική κατακραυγή για εκείνο το αλήστου μνήμης διαφημιστικό σποτάκι στο Λονδίνο, που στοίχισε μόλις και μετά βίας 75 ψωροχιλιάρικα...

Ν.Ρ.

Η Buttercup είναι μια πάπια που γεννήθηκε στο εργαστήριο βιολογίας ενός γυμνασίου στο Αρ-λινγκτον του Τενεσί. Γεννήθηκε όμως με ένα μικρό ελάττωμα, καθώς το αριστερό της πόδι βγήκε «ανάποδα». Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι η Buttercup δεν μπορούσε να περπατήσει κανονικά ή να κολυμπήσει, όπως όλες οι πάπιες. Φαίνεται όμως ότι το πρόβλημα της χαριτωμένης αυτής πά-πιας ανήκει πια στο παρελθόν, καθώς οι ερευνητές της Νovacopy, μιας εταιρείας που εξειδικεύεται στο 3D printing, δημιούργησαν ένα προσθετικό πόδι που «αντικαθιστά» τέλεια το ελαττωματικό αριστερό πόδι της Buttercup.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα της “Daily Mail”, το προσθετικό πόδι χρειάστηκε 13 ώρες για να δημι-ουργηθεί, ενώ στην παρασκευή του χρησιμοποιήθη-καν ειδικά εύκαμπτα υλικά, ώστε να έχει την πλαστι-κότητα που απαιτείται για να πραγματοποιεί όλες τις κινήσεις του ποδιού μιας πάπιας. Η διαδικασία αυτή θεωρείται ότι μπορεί να αποτελέσει προπομπό για την ευρύτερη δημιουργία προσθετικών μελών μέσω 3D printing, προσφέροντας μια εναλλακτική με αρ-κετά χαμηλότερο κόστος για όσους έχουν χάσει κάποιο μέλος του σώματός τους στο παρελθόν.

Γ.Μ.

Με τη βοήθεια λέιζερ, οι Αιγύπτιοι διαδηλωτές σχη-ματίζουν πάνω στα κτίρια που βρίσκονται περιμετρι-κά της Πλατείας Ταχρίρ τις αγγλικές φράσεις “Morsi, Game Over” και “out”, αλλά και ορισμένες αραβικές φράσεις που υποπτεύομαι ότι δεν θα ήταν ιδιαίτερα υποστηρικτικές στον ανατραπέντα πρόεδρο. Κάπως έτσι σηματοδοτήθηκε το τέλος της προεδρίας του Μοχάμεντ Μόρσι έπειτα από παρέμβαση του στρα-τού, θέτοντας ένα νέο ορόσημο για την «Αραβική Ανοιξη». Η σύντομη θητεία του Μόρσι προκάλεσε ένα σωρό παράπονα από τους Αιγύπτιους, με τον “Guardian” να προσπαθεί να τα κωδικοποιήσει.

Μεταξύ άλλων, ο πρώην πρόεδρος προσπάθησε να «αλώσει» το κράτος υπέρ του κόμματός του Μου-σουλμανική Αδελφότητα, κυνήγησε όσους δημοσιο-γράφους και media δεν μπορούσε να ελέγξει, απέ-τυχε να τονώσει την οικονομία και να μεταρρυθμίσει τα σώματα ασφαλείας, προώθησε ένα Σύνταγμα με τρόπο μονομερή και διχαστικό και έκλεισε τα μάτια απέναντι στην αύξηση των επιθέσεων εναντίον των χριστιανών. Και επειδή από ό,τι φαίνεται σε ορισμέ-νες δημοκρατίες υπάρχουν τελικά αδιέξοδα, μια και οι δικλείδες ασφαλείας που προστατεύουν τα συμ-φέροντα και τις ελευθερίες της μειοψηφίας δεν είναι εξίσου ανεπτυγμένες σε όλα τα δημοκρατικά καθε-στώτα, ο στρατός ανέλαβε τον ρόλο του εγγυητή του πολιτεύματος. Απομένει να δούμε εάν θα περιοριστεί σε αυτά τα καθήκοντα. Και εάν το πράξει, πιθανώς να ακολουθήσει τα χνάρια του στρατού στην Τουρκία, ο οποίος επί δεκαετίες προστάτευε αυτόκλητα τις αρχές του κοσμικού κράτους. Μια πλήρως λειτουργική δη-μοκρατία μπορεί να εξελιχθεί σε μακρινό όνειρο για την Αίγυπτο.

X.T.

Ονειρο μακρινό

Μου το τυπώνεις;

Δείξε μου τα likes σου...

12Reality Bites

Τα όρνιαΝα είσαι ο Νέλσον Μαντέλα, να έχεις περάσει τη μισή σου ζωή στη φυ-λακή με βασανιστήρια και εξευτελισμούς επειδή πολεμάς για ισότητα και δημοκρατία και να έχεις μια οικογένεια που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να σε φέρνει σε δύσκολη θέση - ή πιο σωστά να σε ντροπιάζει. Από την πρώην γυναίκα του, τη Γουίνι, τα σκάνδαλα της οποίας σκίασαν πριν από χρόνια τη θυσία του Μαντέλα, φτάνουμε τώρα στις τελευταίες στιγμές αυτού του σύγχρονου ήρωα να βλέπουμε την κόρη και τα ξαδέλφια του να ερίζουν για το πού θα τον θάψουν προκειμένου να επωφεληθούν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πριν ακόμη ο ίδιος πεθάνει.

Οι κάτοικοι και οι προεστοί του χωριού όπου μεγάλωσε ο Μαντέλα δι-εκδικούν και αυτοί ένα κομμάτι από τη λάμψη της δημοσιότητας, που θα ωφελήσει τουριστικά την περιοχή τους αν ο πρώην πρόεδρος της χώρας ταφεί εκεί, περιπλέκοντας ακόμη περισσότερο τη θλιβερή και επαίσχυντη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί γύρω από τον επικείμενο θάνατό του.

Σαν τα όρνια της Αφρικής που πετούν πάνω από ένα ετοιμοθάνατο ζώο για να προλάβουν λίγη από τη σάρκα του, τα ανθρώπινα αρπακτικά που περιστοιχίζουν τον Μαντέλα δεν φαίνεται να έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Μοναδική παρηγοριά για όσους πραγματικά τον αγαπούν και σέβονται τη στάση ζωής του είναι να μην έχει ιδέα ο ίδιος για όλες αυτές τις τρα-γικές ζυμώσεις, τα ντροπιαστικά παρασκήνια και τον πόλεμο των συμφε-ρόντων. Τι κρίμα, πραγματικά, μια τέτοια πορεία στον χρόνο να τελειώνει με αυτόν τον τρόπο. Τι κρίμα που το όραμά του, τελικά, παραμένει άγνω-στο στους πιο κοντινούς του ανθρώπους.

Ν.Κ.

Η γνωριμία μας με τον Leon, κατά κόσμον Τιμολέων Βερέμης, έγινε το 2010 με την κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού του άλμπουμ “Futrue”, ένα λογο-παίγνιο που προκύπτει από τον αναγραμματισμό της λέξης “future” («μέλλον») και “true” («αληθινός»). Η ανταπόκριση του κόσμου στο άλμπουμ ξεπέρασε τις προσδοκίες ακόμα και του ίδιου του καλλιτέχνη. Το “Futrue” αποτελούσε μια συλλογή εμπειριών, εικόνων, συναισθημάτων και ήχων από την παιδική και την εφηβική του ηλικία. Οπως αναφέρει και ο ίδιος σε συνέντευξή του, από παι-δί διέθετε πολλή φαντασία και η μουσική αποτελούσε το καταφύγιό του. Ο τρό-πος με τον οποίο η μουσική ενώνει, συγκινεί, προτρέπει και δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους να ταξιδεύουν με το μυαλό τους του προσέφερε ελευθερία.

Ετσι, ο Leon καθιερώθηκε ως ένα από τα χαρισματικότερα νέα ταλέντα της αγγλόφωνης ελληνικής μουσικής σκηνής και μας προσκαλεί σήμερα, Πα-ρασκευή 5 Ιουλίου, σε μια καλοκαιρινή συναυλία στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής, η οποία θα αρχίσει “After Sunset”, στις 9 το βράδυ. Τη συναυλία ανοίγει η Sma Rag Da.

Πρόκειται για τη Σμαράγδα Αλεξανδρή, μαθήτρια που ζει στην Πάτρα και συνδυάζει την ενέργεια της εφηβείας με μια σοφία αφοπλιστική για την ηλικία της, που «συνομιλεί» ιδανικά με το εντυπωσιακό ταλέντο της στη μουσική. Εμφανίστηκε στην ελληνική μουσική σκηνή πριν από δύο μήνες με το single της “Take Your Time” κάνοντας αίσθηση. Ενα κορίτσι που συν-θέτει, γράφει, ενορχηστρώνει και τραγουδάει τα δικά της τραγούδια. Το τραγούδι της Sma Rag Da τo συνοδεύει μόνο ένα όργανο, μια χειροποίητη τετράχορδη κιθάρα, σφυριγματάκια και άλλοι beat-boxing ήχοι. Για την ιστορία, τον Σεπτέμβριο αναμένεται η κυκλοφορία του άλμπουμ της, με δικά της τραγούδια, με τίτλο “Queen of the Surreal”.

Η μπάντα του Leon αποτελείται από νέους μουσικούς της ανεξάρτητης σκηνής. Ονόματα όπως ο Θοδωρής Βρανάς στα τύμπανα, ο Κωνσταντί-νος Βαβούσης στο μπάσο, ο Στέλιος Προβής στην ηλεκτρική κιθάρα και στα φωνητικά και άλλοι μας υπόσχονται ένα αξέχαστο βράδυ!

Μετά το ηλιοβασίλεμα

14Μουσική

05-11.07.2013Επιμέλεια: Περικλής Τσόπτσης

Τι κοινό έχουν ο Φοίβος Δεληβοριάς, η Νατάσσα Μποφί-λιου, ο Στάθης Δρογώσης, ο Μανώλης Φάμελλος, ο Κω-στής Μαραβέγιας, η Μαριέττα Φαφούτη, ο Κωνσταντίνος Βήτα, ο Γιώργος Καραδήμος, ο Θέμης Καραμουρατίδης, ο Σπύρος Γραμμένος και ο Δημήτρης Τζιμέας; Ολοι μαζί αποτελούν τη μουσική κολεκτίβα ΑΓΑΠΗ ΡΕ+ ή περιφρα-στικά: Αγάπη Ρε ματζόρε.

Τι είναι, λοιπόν, το ΑΓΑΠΗ ΡΕ+; Ο Φοίβος Δεληβοριάς δίνει το στίγμα. «Θεωρούμε ότι οι καλλιτεχνικές και κοι-νωνικές πρωτοβουλίες στις οποίες συμμετέχουν πολλοί άνθρωποι χωρίς να χειραγωγούνται από κάποιο κόμμα ή κάποιο σωματείο είναι μια ωραία ποιητική απάντηση σε αυτό που συμβαίνει».

Αν αποκρυπτογραφήσουμε τα λόγια του, θα διακρίνουμε καλλιτέχνες που νιώθουν από μόνοι τους την ανάγκη να συναντηθούν, να υψώσουν τα δικά τους τείχη στον φόβο και στην απάθεια, να βρουν τον κοινό τόπο, να αυτοοργα-νωθούν και να δράσουν συλλογικά. Το δύσκολο, βέβαια, ήταν να σπάσει αυτή η ατομικότητα, αλλά τα παιδιά βρή-καν τον δικό τους κοινό παρονομαστή: στον φόβο, στο μί-σος και στον διχασμό απαντάνε με μια σειρά από δράσεις με θετικό πρόσημο.

Ετσι, αύριο, Σάββατο 6 Ιουλίου, γίνεται η αρχή με μια με-γάλη συναυλία στο Κατράκειο της Νίκαιας, με τα έσοδα να πηγαίνουν σε αυτόνομες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. «Μέχρι τότε θα έρθουν και άλλοι φίλοι στην παρέα», μας διαβεβαίωσαν. Εδώ είμαστε να τους υποστηρίξουμε.

Θεραπευτική βραδιάΑφιέρωμα στην ποίηση

Ανέκδοτα Γιάννενα

Το 2013 είναι έτος Καβάφη και η μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου, που ένωσε το ελλη-νικό τραγούδι με τη συμφωνική μουσική, χο-ρογραφείται για πρώτη φορά από τη Hellenic Dance Company με σολίστ τη Φωτεινή Δάρρα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύ-ρου την Τετάρτη 10 Ιουλίου στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού (Πεζόδρομος Διονυσίου Αρεοπαγίτου). Εχοντας τραγουδήσει διεθνώς την ελληνική ποί-ηση, πλέον ως κορυφαία ξανασυναντά το θέα-τρο και τον χορό ανάμεσα σε 22 χορευτές και την ΟΣΜ της ΕΡΤ υπό τη διεύθυνση του συνθέτη. Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας θα παρουσι-αστούν τραγούδια σε στίχους Νίκου Γκάτσου, αλλά και άλλες μεγάλες επιτυχίες.

Το νέο, ανέκδοτο μέχρι στιγμής, μουσικό έργο του Νίκου Ξυδάκη, βασισμένο στην ποιητική συλλογή «Γυάλινα Γιάννενα» του Μιχάλη Γκανά, παρουσιάζει ο ίδιος ο συνθέτης, τη Δευτέρα 8 Ιουλίου στον κήπο του Μουσείου Ελληνικών Λα-ϊκών Μουσικών Οργάνων Φοίβου Ανωγειανάκη (Διογένους 1-3, Πλάκα). Οι δύο φίλοι και συνερ-γάτες μοιράζονται συχνά σκέψεις και συναισθή-ματα, ήχους και στίχους, εικόνες και αρώματα, συνθέτοντας μια άλλη πατρίδα στην καρδιά της Ελλάδας. Εκτός των νέων, ο Νίκος Ξυδάκης επι-λέγει γνωστά και αγαπημένα τραγούδια από την 35χρονη παρουσία του στη δισκογραφία, πάνω σε ποίηση Ελλήνων ποιητών, από τη Σαπφώ μέχρι τον Γκόνη και τον Καψάλη.

«Μια αγκαλιά τραγούδια» ονομάζεται η παρά-σταση που θα δοθεί τη Δευτέρα 8 Ιουλίου στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα. Ενα απόσταγμα από αγαπημένα μας τραγούδια, τόσο από την πρόσφατη όσο και από τη διαχρονική δισκογρα-φία της Αλκηστης Πρωτοψάλτη, συνοδεία 45 μουσικών, προσεγγίζουν τα τραγούδια με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο και προσφέρουν στην παράσταση δυναμική με ένα ηχόχρωμα μoναδικό. Η παράσταση της Αλκηστης Πρωτο-ψάλτη με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα Γαστουρί-ου ΟΜΟΝΟΙΑ θα μαγέψει το κοινό της Αθήνας στο πλαίσιο του φεστιβάλ του Δήμου Βύρωνα «Στη σκιά των Βράχων».

Μόνο αγάπη!

Ραντεβού στον Βύρωνα

Μια συναυλία με τις Mazaher Ensemble, τις εκπροσώπους της θεραπευτικής μουσικής zar από την Αίγυπτο, την ερμηνεύτρια Μαρία Φαρα-ντούρη και τη Μάρθα Φριντζήλα σηματοδοτεί τη λήξη του Θερινού Σχολείου που οργανώνει το Αττικό Σχολείο Αρχαίου Δράματος, την Τε-τάρτη 10 Ιουλίου στο Παλαιό Ελαιουργείο (Πα-ραλία Ελευσίνας) στην Ελευσίνα. Οι Mazaher Ensemble είναι ένα από τα ελάχιστα εναπομείνα-ντα συγκροτήματα στα οποία οι γυναίκες έχουν ηγετικό ρόλο και είναι συνδεδεμένα με την αρ-χαιότερη παράδοση της θεραπείας μέσω της μουσικής που πραγματοποιείται στην Αίγυπτο. Η τελετουργία περιλαμβάνει χορό με τη συνοδεία κρουστών και τραγουδιού.

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

15

Η δημιουργική ομάδα των πρώτων «Πειρατών της Καραϊβικής», ο παραγω-γός Τζέρι Μπρουκχάιμερ και ο σκηνοθέτης Γκορ Βερμπίνσκι, ενώνουν ξανά τις δυνάμεις τους με τον Τζόνι Ντεπ, αλλά αυτή τη φορά αντί να σαλπάρουν στα ανοιχτά ψηφίζουν ξηρά και πάνε προς... Αγρια Δύση.

Οι τρεις τους μεταφέρουν στη μεγάλη οθόνη τον «Μοναχικό Καβαλάρη» μέσα από μια εντελώς διαφορετική οπτική. Ογδόντα χρόνια μετά το ραδιο-φωνικό του ντεμπούτο -το οποίο ακολούθησε η τηλεοπτική και κινηματογρα-φική του μεταφορά-, ήρθε η ώρα να ειπωθεί η ιστορία του θρυλικού Lone Ranger μέσα από τα μάτια του στενού του συντρόφου, του Τόντο. Ο Τζόνι Ντεπ ως περιπλανώμενος Κομάντσι, με ένα κοράκι στο κεφάλι και εκδιωγ-μένος από τη φυλή του, μας συστήνει τον άλλοτε ιδεαλιστή δικηγόρο Τζον Ράιντ, τον οποίο μια σειρά από γεγονότα θα τον μετατρέψουν στον αινιγμα-τικό, μασκοφόρο Μοναχικό Καβαλάρη.

Δύο εκκεντρικοί και αντιθετικοί ήρωες -ένα δίδυμο που θυμίζει κάτι από τον Δον Κιχώτη και τον Σάντσο Πάντσα- περιπλανιούνται στην Αγρια Δύση σε

μια ιστορία με εκπλήξεις, ανατρεπτικό χιούμορ και άφθονη δράση. «Θα έλεγα ότι επί της ουσίας η εκδοχή μας είναι ένα buddy story με στοιχεία περιπέτειας, πολλή ειρωνεία, χιούμορ και ιδιομορφία, ώστε να είναι ξεχω-ριστή», διευκρινίζει ο Βερμπίνσκι, που επέλεξε τον ταλαντούχο Αρνι Χάμερ (“Social Network”, “J. Edgar”) για να υποδυθεί τον Μοναχικό Καβαλάρη στο πλευρό του Ντεπ.

Αν και με εντελώς διαφορετικό θέμα, είναι σαφές ότι ο «Μοναχικός Καβα-λάρης» έχει άρωμα από «Πειρατές της Καραϊβικής» με τον Τόντο του Ντεπ να θυμίζει αρκετά στο... ιδιόρρυθμο του χαρακτήρα του τον Τζακ Σπάροου. Η ταινία συνολικά αποτελεί μία ακόμα υπερπαραγωγή του Μπρουκχάιμερ, η οποία υπηρετεί με συνέπεια το αμιγώς entertaining cinema που σέβεται τον εαυτό του, αν λάβεις υπόψη σου τους πέντε μήνες γυρισμάτων που χρειά-στηκαν για να ολοκληρωθεί η ταινία.

Στην Αγρια Δύση

16Σινεμά

05-11.07.2013Επιμέλεια: Δημήτρης Χαλιώτης

Στις Βρυξέλλες βρέθηκε στις 26 Ιουνίου ο Κώστας Γα-βράς, καλεσμένος της αντιπροέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Αννυς Ποδηματά. Ο γνωστός σκηνοθέ-της συμμετείχε σε συζήτηση με θέμα «Χρηματοπιστω-τικές αγορές: Εχουν απεριόριστη δύναμη;» με αφορμή την τελευταία του ταινία «Το Κεφάλαιο». Της συζήτησης προηγήθηκε η προβολή της ταινίας, που έχει ως κεντρικό ήρωα έναν υπάλληλο μιας μεγάλης πολυεθνικής τράπε-ζας που προάγεται στη θέση του Διευθύνοντος Συμβού-λου, γεγονός που ξυπνάει μέσα του έναν άλλον εαυτό.

«Είμαστε οι νέοι Ρομπέν των Δασών! Παίρνουμε από τους φτωχούς για να τα δίνουμε στους πλούσιους», ανα-φωνεί στην τελευταία σκηνή της ταινίας, που αποτελεί ένα δριμύ κατηγορώ στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί σήμερα το χρηματοπιστωτικό σύστημα. «Η μεσαία τάξη, που θεωρήθηκε η βάση της δημοκρατίας, όλο και συρρι-κνώνεται. Αυτό πρέπει να αλλάξει», επεσήμανε ο Κώστας Γαβράς μιλώντας μετά την προβολή της ταινίας του ενώ-πιον ενός αμφιθεάτρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου γεμάτο από μεταπτυχιακούς φοιτητές της ΑΣΟΕ και της Γαλλικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης.

«Ζούμε σε μια κοινωνία διαφθοράς. Το Ευρωπαϊκό Κοι-νοβούλιο πρέπει να έχει τη βούληση και την εξουσία να παρέμβει, αλλιώς αυτή η ‘φούσκα’ της Ευρώπης θα σκά-σει σύντομα», εξήγησε ο κινηματογραφικός Ελληνας δι-εθνής μας, που είναι συνάμα από τους πλέον συνεπείς δημιουργούς του παγκόσμιου πολιτικού σινεμά.

Το «Κεφάλαιο» είναι μία ακόμα έντονα πολιτική ταινία του, που βάζει στο στόχαστρό της τον σύγχρονο τραπεζικό το-μέα, που κερδοσκοπεί ασύστολα σε βάρος ολόκληρων κρατών και των πολιτών τους. «Νομίζω ότι θα αρκούσε να φορολογήσει κάποιος με 30% ή 40% τους φορολογικούς παράδεισους και εντός ΕΕ, όπως το Λουξεμβούργο, για να λυθούν πολλά προβλήματα», κατέληξε.

Θερινό... ΜπενάκηΣινεμά στο Τρένο

Βραβευμένη «Χαρά»Εχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που έφτασε για πρώτη φορά μέχρι τα Οσκαρ με το “Chocolat”. Τώρα, ο Σουηδός Λάσε Χάλστρομ επιστρέφει στη γενέτειρά του και μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ένα best seller, που έχει πουλήσει περισσότερα από 600.000 αντίτυπα στη Σουη-δία. Στον «Υπνωτιστή», ο διάσημος ψυχίατρος Ερικ Μπαρκ, ενώ έχει εγκαταλείψει την τεχνική του υπνωτισμού για μία δεκαετία, καλείται να την εφαρμόσει ξανά σε ένα μικρό αγόρι, που παρα-μένει αναίσθητο έπειτα από σοβαρό τραύμα στο κεφάλι. Είναι ο μόνος τρόπος για να ανακαλύψει η αστυνομία την αλήθεια πίσω από την άγρια δο-λοφονία των γονιών του και της μικρής αδελφής του, καθώς και τη μυστηριώδη εξαφάνιση της με-γαλύτερης αδελφής του.

Από τις 9 έως τις 27 Ιουλίου το Αίθριο του Μου-σείου Μπενάκη (Πειραιώς 138) μετατρέπεται σε θερινό σινεμά στο πλαίσιο μιας ξεχωριστής διοργάνωσης, που φέρει τον τίτλο «Καλοκαιρι-νό Φεστιβάλ στο Μουσείο Μπενάκη». Δεκαέξι βραβευμένες ταινίες και ντοκιμαντέρ, εκ των οποίων οι 12 πανελλήνιες πρεμιέρες, που σκι-αγραφούν στη μεγάλη οθόνη τον κόσμο της τέ-χνης, της μόδας, της μουσικής, του θεάτρου και της γαστρονομίας, θα προβληθούν στο πλαίσιο του φεστιβάλ. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουμε το ντοκιμαντέρ για τον Μπρους Σπρίνγκστιν “Bruce Springsteen & I” σε παραγωγή του Ρίντλεϊ Σκοτ και το αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ “We steel secrets - The Wikileaks Story”, που αναφέρεται στη δράση και στους στόχους της Wikileaks.

Κάθε Τετάρτη του Ιουλίου έχουμε ραντεβού στην υπέροχη αποβάθρα του Τρένου στο Ρουφ με μια σειρά από συλλεκτικά κινηματογραφικά αριστουργήματα του γερμανικού σινεμά. Βωβές ταινίες και κινούμενα σχέδια που χρονολογού-νται από το 1919 προβάλλονται, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Γκαίτε, συνοδεία live μουσικής μέχρι τις 24 Ιουλίου στις 9:30 μμ. με είσοδο μόνο 5 ευρώ. Στη συνέχεια μπορείτε να απολαύ-σετε το φαγητό ή το ποτό σας δίπλα στις σιδη-ροδρομικές γραμμές, στο εστιατόριο και στο μπαρ αυτής της μαγικής αποβάθρας.

Ακόμα μία διεθνής διάκριση για το ελληνικό σινε-μά. Αυτή τη φορά ήταν η ταινία «Χαρά» του Ηλία Γιαννακάκη, που απέσπασε στο Φεστιβάλ Κινημα-τογράφου του Εδιμβούργου Ειδική Μνεία για «ένα μοναδικό πορτρέτο ενός γυναικείου χαρακτήρα και μια εξαιρετική ερμηνεία από την Αμαλία Μου-τούση». Η ταινία διηγείται την ιστορία μιας γυναί-κας που κλέβει ένα μωρό από το μαιευτήριο και φτάνει μέχρι τον φόνο προκειμένου να το προστα-τεύσει. Το ασπρόμαυρο φιλμ του Γιαννακάκη έκανε την πρεμιέρα του στο περυσινό Φεστιβάλ Κινημα-τογράφου της Θεσσαλονίκης, ενώ η Αμαλία Μου-τούση έχει ήδη τιμηθεί για την ερμηνεία της στα βραβεία της Ακαδημίας Κινηματογράφου.

O Γαβράς στις Βρυξέλλες

Σουηδικό θρίλερ

17

Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε, τηλεοπτικά και εκδοτικά, μια ανα-γέννηση του έργου του Γιάννη Μαρή. Συζητώντας με νέους συγγραφείς «αστυνομικών» που συμμετείχαν στη fan fiction έκδοση «Η επιστροφή του Αστυνόμου Μπέκα», προέκυπτε, μεταξύ πολλών άλλων, και το εξής συμπέ-ρασμα: η πολιτική είναι μάλλον απούσα από το έργο του συγγραφέα. Ο Μαρής, κατά κόσμον Γιάννης Τσιριμώκος, αδελφός του κραταιού πολιτικού Ηλία Τσιριμώκου, συμμετείχε στο ΕΑΜ. Μετά το τέλος του Eμφυλίου, απο-καλύψεις σχετικές με τη Μακρόνησο στην εφημερίδα που δούλευε θα τον οδηγήσουν στη φυλακή.

Το οξύμωρο προαναφερθέν σχήμα έχει σίγουρα εξήγηση. Θα αποτολμούσα, με μεγάλο κίνδυνο, μια προσωπική υπόθεση. Αμφιβάλλω πως ο συγγραφέας δεν ενδιαφερόταν για το πολιτικό γίγνεσθαι - τουναντίον. Τα χρόνια που γρά-φει ο Μαρής και το πλαίσιο στο οποίο εκδίδει δεν δίνουν τη δυνατότητα του εύκολου καταγγελτικού λόγου που όσοι μεγαλώσαμε από τη μεταπολίτευση και μετά έχουμε συνηθίσει. Οι αλήθειες, η κοινωνική κριτική -ιδιαίτερα σε ένα είδος γραφής που δημοσιεύεται σε συνέχειες στον περιοδικό Τύπο-, είναι ανάγκη να ειπωθούν εμμέσως. Και αυτή υπήρξε η επιλογή του.

Το μυθιστόρημα «Τα χέρια της Αφροδίτης» (εκδ. Αγρα) αποτελεί άλλο ένα «χαμένο» έργο του. Χωρίς να καταγγέλλει ή να εξαπολύει αφορισμούς, κατα-πιάνεται με ένα τολμηρό θέμα για την εποχή. Μια εξαφάνιση οδηγεί σε Ισρα-ηλινούς μυστικούς πράκτορες, δωσίλογους της κατοχής και πρώην αξιωμα-τικούς των SS - με φόντο την τουριστική Ελλάδα του ’60. Για τους δεύτερους το λάφυρο είναι ένας κρυμμένος θησαυρός, για τους πρώτους η ανάγκη να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα εγκλήματα του Β΄ Παγκόσμιου.

Ο δημοκρατικών πεποιθήσεων Μαρής καλπάζει καλλιτεχνικά σε έναν στίβο που κριτικοί της εποχής θεωρούν δεύτερης διαλογής. Αυτό μου τόνισε, προ μηνών, ο συγγραφέας και μελετητής του Ανδρέας Αποστολιδής στα backstage του βίντεο της “Metropolis” του σχετικού με τον συγγραφέα. Ακόμα και φίλοι και ομότεχνοί του δεν τον διάβαζαν επειδή έγραφε «αστυνομικό». Ηταν πολύ pulp για τα γούστα τους. Θα περάσουν χρόνια μέχρι να καταλάβει τη θέση που δικαιωματικά του ανήκει. Οπως και ο μεγάλος Θανάσης Βέγγος έριξε όλο το βάρος του σε μια εκλαϊκευμένη τέχνη, για να αντιμετωπίσει την παγε-ρή αδιαφορία της κριτικής στην εποχή του, αλλά να κερδίσει την πραγματική αγάπη του κοινού - από τότε μέχρι και σήμερα.

Το τίμημα της pulp λογοτεχνίας

18Βιβλίο

Επιμέλεια: Γιώργος Ρομπόλας 05-11.07.2013

Στη συλλογή κειμένων του «Χρυσή Αυγή και Εκκλησία» (εκδ. Πόλις) o Σταύρος Ζουμπουλάκης παραθέτει τα επι-χειρήματά του για το πώς η ξαφνική και πρόσφατη προ-σπάθεια της νεοναζιστικής οργάνωσης να εμφανιστεί ως υπέρμαχος της Ορθοδοξίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ένδυση των λύκων με την προβιά των αμνών. Η Χρυσή Αυγή είναι γνωστή για την απόρριψη του Χριστιανισμού και την πίστη της σε μια «Αρχαιοελληνική ευσέβεια». Η οποία, βέβαια, ελάχιστα κοιτάει προς την ουσιαστική σοφία των αρχαίων φιλοσόφων. Αντίθετα, προτάσσει μια αφελή, επικίνδυνη, απάνθρωπη και παγανιστική -με τη χειρότερη έννοια- ιδεολογία, αυτή του καθαρού -που δεν υπάρχει- αίματος, της τιμής της μαγκιάς, της ράτσας και του πιστεύω πως όποιος δεν είναι σαν εκείνους αξίζει να πεθάνει στα σκουπίδια. Μια τάση που φυσικά δεν περιο-ρίζεται στους μετανάστες. Και, αν μη τι άλλο, μόνο σχέση με τα διδάγματα του Χριστού δεν έχει.

Εκεί έρχεται ο Ζουμπουλάκης να τονίσει τον σημαντικό ρόλο της Ορθόδοξης Εκκλησίας σε όλο αυτό. Πρώτον, κατακεραυνώνοντας τους φαιδρούς υψηλά ιστάμενους ιερείς που τα τακιμιάζουν με τους νεοναζιστές και, δεύ-τερον, πιστεύοντας ακράδαντα πως -αφού προηγηθεί μια επίπονη αυτοκριτική- μια κάθετη και δίχως μισόλογα κα-ταδίκη της οργάνωσης από πλευράς της θα μπορούσε να αποτελέσει βασικό παράγοντα αναχαίτισης του φασιστι-κού σκότους.

Σε αυτή την προσπάθεια είναι ενθαρρυντικό πως βρί-σκει συμμάχους από τις τάξεις της επίσημης Εκκλησίας, όπως ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος. Στη συλλογή κειμένων «Νεοναζιστικός παγανισμός και Ορθόδοξη Εκκλησία» (εκδ. Αρτος Ζωής), επιμέλειας του πρώτου, ο δεύτερος γράφει χαρακτηριστικά: «Είναι δικαί-ωμα του καθενός να πιστεύει ό,τι θέλει εφόσον αυτό τον ικανοποιεί. Με αφορά όμως ως ποιμένα, όταν διαπιστώνω ότι η Χρυσή Αυγή επιχειρεί να διεισδύσει δολίως στο ποί-μνιο του Χριστού. Αλλά ο ναζιστικός και ρατσιστικός της χαρακτήρας αφορά άμεσα την κοινωνία, άρα τον καθένα μας, γιατί και τα δύο αυτά στοιχεία στρέφονται εναντίον της». Υπενθυμίζοντάς μας πως η ονομασία Χρυσή Αυγή είναι ένας ευφημισμός για το πραγματικό της πρόσωπο. Αυτό της μαύρης, κατάμαυρης νύχτας.

Αμερικανικός εφιάλτης

Εσωτερική κατάδυσηTerra Incognita

Ο μεγάλος ουμανιστήςΗταν δίπλα στους μπίτνικς, μα αυτός δεν ήταν beat, ήταν τόσο διαφορετικός ο Τσαρλς Μπου-κόφσκι. Στα γραπτά του ήχησε το γκρέμισμα του αμερικανικού ονείρου με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο. Αφορμή μνήμης η κυκλοφορία ξανά -ευ-τυχώς, γιατί είχε καταστεί δυσεύρετο- του «Τοστ Ζαμπόν» (εκδ. Μεταίχμιο). Ενός κειμένου που δι-αφέρει από τα υπόλοιπα πεζά του. Οχι γιατί του λείπει το χιούμορ ή το κυνικό, βαθιά ανθρώπινο μεγαλείο του. Αλλά γιατί εδώ ο αφηγητής δεν εί-ναι ο κλασικός «πορνόγερος», καραβοτσακισμέ-νος από τη ζωή και από το ποτό στη μέση ηλικία του. Εδώ είναι πάλι ο alter ego Χένρι Τσινάσκι, αλλά βλογιοκομμένος, κακοποιημένος από τον πατέρα του και στα νιάτα του.

Το εν λόγω βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1982. Σαράντα χρόνια μετά την αυτοκτονία του συγγραφέα στα περίχωρα του Ρίο ντε Τζανέιρο. Δεν άντεξε τη θηριωδία που οι πλανημένοι συ-μπατριώτες του επέβαλλαν στην οικουμένη. Στο μυθιστόρημα «Η μέθη της μεταμόρφωσης» (εκδ. Πατάκη) ο εβραϊκής καταγωγής Αυστριακός πο-λίτης Στέφαν Τσβάιχ με τον λιτό, γεμάτο ανθρω-πισμό τρόπο του περιγράφει τη σταδιακή σύνθλι-ψη μιας νεαρής κοπέλας. Από τη φτώχεια στην παροδική ψεύτικη πολυτέλεια και από εκεί στην ανέχεια και στον χαμό. Ενα βιβλίο που αντικα-τοπτρίζει την αίσθηση αδυναμίας των ηρώων -και κατά τα τραγικά φαινόμενα και του συγγραφέα- να αντέξουν την κατάπτωση των καιρών.

Η Στέργια Κάββαλου έχει αποδείξει, με το πα-ραπάνω και ήδη από το πρώτο της βιβλίο, την ικανότητά της στη μικρή φόρμα. Τα διηγήματά της στο «Αλτσχάιμερ trance» (2010) μυρίζουν δρόμο, τωρινούς καημούς, προσωπικές στιγ-μές και μαύρα τριαντάφυλλα - είναι διηγήματα επειδή θέλουν να είναι διηγήματα και όχι μυ-θιστορήματα ελλείψει χώρου. Στην πρώτη της ποιητική συλλογή, τιτλοφορούμενη «Πλαστική άνοιξη» (εκδ. Εκάτη), δεν παίζει με μεγαλεπή-βολες λέξεις και βαριά κουλτούρα. Καταγράφει γήινα: «μα όταν πήγα να χαϊδέψω τα παράθυρα, / πιπίλισα το θυμωμένο μου αίμα. /το έδειξα στη μαμά. / ‘άλλη φορά μην παίζεις με τα χώ-ματα’ είπε».

Κίνα, άγνωστη γη, ο «γιος της» Μο Γιαν πήρε το περυσινό νόμπελ, εκείνη όμως παραμένει λογο-τεχνικά αχαρτογράφητη για εμάς. Η νουβέλα «Η αληθινή βιογραφία του Κούλη» (εκδ. Μπλανής Δημήτρης) αποτελεί ίσως το καλύτερο δείγμα γραφής του Λου Χσιούν - ενός εκ των μεγαλύ-τερων μορφών του 20ού αιώνα για τα κινεζικά γράμματα. Καταγράφει την εκλογικευμένη «κα-τεργαριά» του κεντρικού ήρωα με σατιρικό τρό-πο και πώς εκείνος εθελοτυφλεί ακόμη και στις πιο μεγάλες ήττες, παρομοιάζοντάς τον τρόπον τινά με τη χώρα του εκείνη την εποχή. Ενδιαφέ-ρον το στοιχείο πως η έκδοση συνοδεύεται από CD με τα κείμενα για ακουστική κατανόηση - με-ταξύ άλλων extras!

Μαύρη, κατάμαυρη νύχτα

19

Στην παράσταση του Γιάννη Σκουρλέτη ο λόγος είναι το πρόσχημα. Η ουσία είναι το σώμα - το σώμα που μεταφέρει τη μνήμη. Το σώμα που είναι μέρος του μύθου - του μύθου της Μελίνας με τη γαλανόλευκη (γεια και χαρά σου, Γιάννη Αντετοκούνμπο!) και τα πολύχρωμα φωτάκια τριγύρω στο πάλκο. Λίγο πριν από την εμφάνιση της Σοφίας Κολλητήρη για να πει για τελευταία φορά αυτό το βράδυ το «Γκρέμισ’ τα, γκρέμισ’ τα όλα πια...» με ήχο και ατμόσφαιρα καλοκαιρινού πανηγυριού.

Αμέσως μετά τις τυχαίες (;) συναντήσεις με την Κατερίνα Χέλμη στον «Δρό-μο του Λαμόρε» του Δημήτρη Μαυρίκιου, τον άγγελο του Τσαρούχη, την Κατερίνα Γώγου στα «Τρία κλικ αριστερά», τον Κώστα Ταχτσή στον Βόλο της ενηλικίωσής του και τον Γιώργο Ιωάννου να παραμονεύει τα βλέμματα των περαστικών στις γραμμές του τρένου στην Κων/πόλεως.

Το σώμα, λοιπόν, είναι ο φορέας του μύθου. Του δικού μας νεοελληνικού (ή, ακόμη καλύτερα, του μεταπολιτευτικού) μύθου - ενός μύθου φτιαγμένου ψη-φίδα την ψηφίδα με εικόνες από την κληρονομιά της χαρμολύπης σε ένα το-πίο καθαγιασμένο από τον ιδρώτα των απλών καθημερινών ανθρώπων της συ-

νοικίας και όπου ακόμη και εκείνο το αναπάντεχο αεράκι είναι καθόλα ικανό να σηκώσει τη σκόνη της Ιστορίας και να διεκδικήσει την αλήθεια της στιγμής.

Η Λένα Δροσάκη συγκλονιστική στον ρόλο της Στέλλας (ή, καλύτερα, η δι-αδρομή της περσόνας μετά το τέλος της εμβληματικής ταινίας του Μιχάλη Κακογιάννη), είναι όλες οι Μελίνες των καιρών μας μαζί και ταυτοχρόνως. Χαρακτηριστική εκπρόσωπος μιας γενιάς όπου το ευάλωτο της ύπαρξης ήταν σε διαρκή σύγκρουση με τη μαγκιά σε πρώτο επίπεδο και η γλύκα της ανθρώπινης επαφής με την ύστερη εκδίκηση για τα μάτια του κόσμου.

Το κείμενο γράφτηκε για την παράσταση «ΣΤΕΛΛΑ travel - η γη της απαγ-γελίας», μια παράσταση της ομάδας Βijoux de Κant, βασισμένη στη «Στέλ-λα» του Μιχάλη Κακογιάννη, στα Παλαιά Δημοτικά Σφαγεία (Πειραιώς 225 & Επταλόφου) στον Ταύρο. Η παράσταση είναι σε σκηνοθεσία του Γιάννη Σκουρλέτη και παίζουν οι ηθοποιοί Λένα Δροσάκη, Μαριάνθη Παντελοπού-λου και Αινείας Τσαμάτης.

Κώστας Τσαούσης

Και η Λένα... ντυμένη Στέλλα!Φ

ωτό

: Βάσ

ια Α

ναγν

ωστ

οπού

λου

20Θέατρο

Επιμέλεια: Νατάσα Μαστοράκου 05-11.07.2013

Tο πιο πειραματικό έργο της Βιρτζίνια Γουλφ, «Τα κύματα», ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα για δέκα μόνο παραστάσεις στο Βυρ-σοδεψείο (Ορφέως 174, Βοτανικός) από τις 10 έως τις 20 Ιουλίου, σε μετάφραση Αρη Μπερλή και σκηνοθεσία Αγγελίτας Τσούγκου. «Κάποιοι άνθρωποι καταφεύγουν στην εκκλησία, άλλοι στην ποίηση. Εγώ στους φίλους μου». Αυτή εί-ναι η θέση της Βιρτζίνια Γουλφ στο ανατρεπτικό μυθιστόρημα που γράφτηκε το 1931 και παρα-κολουθεί μια παρέα έξι φίλων σε εννέα διαφο-ρετικές ηλικιακές φάσεις της ζωής τους, από τα παιδικά χρόνια μέχρι τα γεράματα.

Μέσα σε μια μέρα το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης έλα-βε δύο μηνύματα από το εξωτερικό τα οποία υπογραμμί-ζουν τη δυναμική και την απήχηση που έχει το όνομα του ιδρυτή του σε διεθνές επίπεδο.

Ο Jack Herholdt, μόνιμος δραματουργός του American Bard Theater Company, με έδρα τη Νέα Υόρκη, αποφά-σισε να συμπεριλάβει την αγγλική μετάφραση του Μι-χάλη Κακογιάννη για το έργο «Βάκχες» του Ευριπίδη στον προγραμματισμό των θεατρικών παραστάσεων για την καλλιτεχνική περίοδο της Ανοιξης του 2014. Οπως χαρακτηριστικά επισημαίνει ο ίδιος, ύστερα από έρευνα που διενήργησε σε ένα πλήθος κειμένων, επέλεξε τη με-τάφραση του Μιχάλη Κακογιάννη ως συγκριτικά ανώτε-ρη σε απόδοση και ποιότητα.

Επίσης, ο συνεργάτης καθηγητής στο Τμήμα Καλών Τε-χνών του Dokuz Eylül University της Τουρκίας και μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής του 1ου Μεσογειακού Κι-νηματογραφικού Φεστιβάλ της Σμύρνης, Ragıp Taranç, επικοινώνησε με το Ιδρυμα, καθώς η Επιτροπή αποφάσι-σε να συμπεριλάβει ένα αφιέρωμα στο έργο του Μιχάλη Κακογιάννη στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, θεωρώντας τον ως «υποδειγματική κινηματογραφική προσωπικότητα της μεσογειακής κουλτούρας».

Ιστορίες ζωής Drag Queen

Αναγνώριση από το εξωτερικό

Ιδιότυπη μάχη

Για δεύτερη φορά μέσα στην ίδια χρονιά, ο Γάλ-λος σκηνοθέτης, ηθοποιός, συγγραφέας, αλλά και καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ της Αβινιόν (από τον Σεπτέμβριο του 2013) Olivier Py επισκέπτεται τη χώρα μας, παρουσιάζοντας στο κοινό του Φεστιβάλ Αθηνών τον ρόλο της ζωής του, τη γυναίκα που τον συνοδεύει πάνω από 15 χρόνια, τη Miss Knife, στις 9 και 10 Ιουλίου, στην Πειραιώς 260. Πλαισιωμένος από τέσσερις μουσι-κούς, με πιάνο, σαξόφωνο, φλάουτο, κρουστά και κοντραμπάσο, ο Olivier Py, υποδυόμενος τη θρυ-λική «περσόνα» την οποία ο ίδιος δημιούργησε το 1996, μας παρουσιάζει τις 14 νέες συνθέσεις του σε ένα μεταμοντέρνο και εκρηκτικό drag show.

H Ρούλα Πατεράκη σκηνοθετεί τη «Φωνή» του Γιώργου Βέλτσου στις 7 και 8 Ιουλίου στη Στέ-γη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση (Λεωφ. Συγγρού 107-109, Νέος Κόσμος). Το μονόπρακτο για τρία πρόσωπα αναφέρεται στο «οικόσιτο ζεύγος» και παρουσιάζεται στο πλαί-σιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Ο Γιώργος Βέλτσος, ορμώμενος από τα ιψενικά τρίγωνα, υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει σχέση των δύο φύλων, διότι το φύλο είναι ένα πρόβλημα για τον εαυτό του. Στην παράσταση παίζουν ο Περικλής Μουστάκης, η Δήμητρα Χατούπη και ο Αργύρης Πανταζάρας.

Η «Μήδεια» που παρουσιάζεται σήμερα και αύριο (5 & 6/7) στο Αρχαίο Θέατρο της Επι-δαύρου είναι καθ’ όλα ανατρεπτική. Ο Σπύρος Ευαγγελάτος, που υπογράφει τη σκηνοθεσία, έχει επιλέξει τον Γιώργο Κιμούλη για να ερμη-νεύσει την αρχετυπική ηρωίδα του Ευριπίδη σε μια παράσταση που παίζεται μόνο από άνδρες με τη χρήση μάσκας. Η μουσική της παράστα-σης είναι του Θάνου Μικρούτσικου και παίζουν ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, ο Τάσος Νού-σιας, ο Μάνος Βακούσης, ο Νικόλας Παπαγιάν-νης, ο Νίκος Αναστασόπουλος και ο Δημήτρης Παπανικολάου.

Ανδρική υπόθεση

21

Το CAMP (Ευπόλιδος 4 & Απελλού 2, Πλ. Κοτζιά) υποδέχεται τον Ιούλιο με δύο ομαδικές εκθέσεις. Μέχρι τις 27 Ιουλίου ο χώρος θα φιλοξενεί την ομαδική έκθεση “a-n-e-w”, που διοργανώνουν η Σοφία Αρβανίτη και η Καλή Νικολού. Μια έκθεση που διερευνά τις προϋποθέσεις που «πρέπει» να πληροί μια έκθεση ώστε να προσελκύσει καλλιτέχνες και κοινό σήμερα, καθώς και τους κανόνες που διέπουν το σύστημα της τέχνης. Το “a-n-e-w” επαναξιολογεί έννοιες όπως είναι η διαχρονικότητα και το κατεστημένο στην τέχνη, όπως φαίνεται και από τη δισημία στον τίτλο του. Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες Σοφία Αρβανίτη, Φωτεινή Γουσέτη, Nobuko Hayashi, Yuliia Koval, Αρης Μιχαλόπουλος, Κάλη Νικολού, Herbert Rometsch, Stefan Schessl, Πέτρος Σιάνος, Σταύρος Χρήστος Βλαχάκης.

Παράλληλα, μέχρι τις 14 Ιουλίου το CAMP θα φιλοξενεί την έκθεση “Crisis [?] What Crisis [?]“ του Athens Street Art Festival 2013. Κατά τη διάρκειά του 20 κορυφαίοι Ευρωπαίοι street artists επεμβαίνουν δημιουρ-

γικά σε χώρους στην Αθήνα, όπως είναι η Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (Πειραιώς 256, Ρέντη), αλλά και σε δημόσια κτίρια του Δήμου Νίκαιας σε συνεργασία με τους οποίους διοργανώνεται το φεστιβάλ. Στον εκθεσι-ακό χώρο του CAMP θα φιλοξενηθούν έργα των Add Fuel, Bastek Street Art, Btoy, Decycle Stencils, Eime, Fkdl, Fred Le Chevalier, Goin, Gregos Art, Icks, Kashnik, Kouka Dandi, Losotros X Mj Tom, Maismenos, Milo Art, Pioc Ppc, Rabea Senftenberg, Tarek, Thom Thom και Uno. Με μέσο τη stencil art, τη ζωγραφική, τις εγκαταστάσεις και τα new media, οι καλλιτέ-χνες τοποθετούνται σε θέματα αστικής αισθητικής. Ανάμεσα στους στό-χους της διοργάνωσης συμπεριλαμβάνεται η προβολή της Ελλάδας και της δυναμικής της όσον αφορά τη διοργάνωση διεθνών καλλιτεχνικών εκδηλώσεων και η ανάδειξη των διαφορών μεταξύ αξιόλογων έργων της street art με κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο σε δημόσιους χώρους και των ανώνυμων graffiti μηνυμάτων που σπάνια εμπεριέχουν καλλιτεχνι-κή ή κοινωνική αξία.

Κανόνες στην τέχνη

22Εκθέσεις / Εκδηλώσεις

05-11.07.2013Επιμέλεια: Κίκα Κυριακάκου

Η νέα έκθεση του ArtWall (Σοφοκλέους 26, Αθήνα) φέρει τον τίτλο «Περί της σημασίας του να ξεχνάς» και αποτελεί μια τοποθέτηση στην προσωπική και ιστορική μνήμη και την επίδραση που μπορεί να ασκεί η τέχνη σε αυτήν.

Την επιμέλεια υπογράφουν η Γκέλυ Γρυντάκη και η Monika Pavlechova, οι οποίες μας συστήνουν τη δου-λειά δύο νέων καλλιτέχνιδων, της Ινώς Βαρβαρίτη και της Veronika Sramatyová.

Αναφορικά με τον διάλογο που αναπτύσσεται μεταξύ των έργων και της έρευνάς τους, η Γρυντάκη επισημαίνει: «Σχολιάζοντας τον ρόλο της τέχνης στην αντίληψη του παρελθόντος και οι δύο καλλιτέχνιδες επιλέγουν μετα-ξύ άλλων μέσων και τη φωτορεαλιστική αναπαράσταση για να αποδομήσουν τη συλλογική (Βαρβαρίτη) και την ατομική Sramatyová) μνήμη. Το κρίσιμο ζητούμενο αυ-τής της έκθεσης γίνεται έτσι η παρουσίαση του πώς ένα έργο τέχνης μπορεί να λειτουργήσει και προς τις δύο κατευθύνσεις όσον αφορά στο παρελθόν. Επηρεάζοντας δηλαδή, αλλά ταυτόχρονα επηρεαζόμενο, από τη μνήμη ανάγεται σε ένα απρόσμενο μέσον διαχείρισής της».

«Μέσα, λοιπόν, από την παραδοχή μιας ‘καλλιτεχνικής’ χειραγώγησης», συνεχίζει η ίδια, «οι δύο δημιουργοί ερευνούν τη μεταμόρφωση του ίδιου του καλλιτεχνικού αντικειμένου, τη διαδικασία ‘ωραιοποίησης’ στην οποία υποβάλλεται μέσα στο πλαίσιο της ιστορίας της τέχνης και την επαναξιολόγηση της ποιότητας και τελικά της αξί-ας του». Η έκθεση διαρκεί μέχρι τις 12 Ιουλίου.

Η ατομική έκθεση του Λευτέρη Τάπα “Garden” θα παρουσιάζεται μέχρι τις 14 Σεπτεμβρίου στην γκαλερί CAN της Χριστίνας Ανδρουλιδάκη (Αναγνωστοπούλου 42, Κολωνάκι). Πρόκειται για την πρώτη ατομική παρουσίαση του έργου του Κύπριου καλλιτέχνη στην Ελλάδα, ο οποί-ος ζει και εργάζεται στη Λεμεσό. Ο Τάπας έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις σε πολλές χώρες, ενώ στο πλαίσιο της έκθεσής του αυτής παρουσιάζει έργα από κομμένο χαρτί, πίσσα, γραφίτη, ακρυλικά και σπρέι. Ο καλλιτέχνης Σάββας Χριστοδουλίδης αναφορικά με τον «Κήπο» του Τάπα σημειώνει πως «ιστορεί άφω-τες μέρες και περιοχές με μια φωνή που αμαυ-ρώνει το μοτίβο του, μα δεν το περικλείει».

Η νέα έκθεση του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (Βασ. Γεωργίου Β΄ 17-19 & Ρηγίλλης, Αθήνα) «Υβριδικές ιστορίες από τη συλλογή του ΕΜΣΤ» θα παρουσιάζεται μέχρι τις 15 Σεπτεμ-βρίου υπό την επιμέλεια του Σταμάτη Σχιζάκη. Η έκθεση εξετάζει τον υβριδικό χαρακτήρα του βίντεο και του φιλμ και την εξέλιξή του. Περιλαμ-βάνονται έργα όπως «Το βλέμμα του κωφού του Ρόμπερτ Ουίλσον», το οποίο διασταυρώνει τη θεατρικότητα με τη ζωγραφική, αλλά και βίντεο και φιλμ του Ζαν-Λικ Γκοντάρ και της Αν Μαρί Μιεβίλ, της Ρεμπέκα Χορν, του Γιώργου Δρίβα, του Γκάρι Χιλ, του Δημήτρη Κόζαρη, καθώς και το ντοκιμαντέρ του Καναδού Ρισάρ Μπρουγιέτ «Πε-ρικύκλωση: Ο Νέο-φιλελευθερισμός παγιδεύει τη Δημοκρατία».

“Blue” ονομάζεται η νέα ομαδική έκθεση των Kalfayan Galleries (Χάρητος 11, Κολωνάκι), η οποία θα είναι ανοιχτή για το κοινό μέχρι τις 21 Σεπτεμβρίου. Στο πλαίσιό της παρουσιάζονται γνωστά έργα Ελλήνων και διεθνών καλλιτεχνών που έχουν αξιοποιήσει τις εκφραστικές και συμ-βολικές ιδιότητες του μπλε χρώματος, τα οποία καλούν των επισκέπτη να τα αποκωδικοποιήσει. Περιλαμβάνονται αφαιρετικές συνθέσεις των Matteo Montani, Γιάννη Μόραλη και Μιχάλη Μιχαηλίδη, οι διακεκριμένες φωτογραφίες του Στράτου Καλαφάτη από την Μπιενάλε Αρχιτε-κτονικής της Βενετίας, αλλά και μία ακόμη σειρά από έργα των David Hockney, Αλέξη Ακριθάκη, Γιάννη Γαΐτη, Αικατερίνης Γεγησιάν, Νίνας Παπα-κωνσταντίνου, Δημήτρη Τάταρη, John Craxton, Jim Dine, Barbara Hepworth, Bouchra Khalili, Pae White και Raed Yassin.

Οι φοιτητές του Γ΄ Εργαστηρίου Ζωγραφικής ΤΕΕΤ Φλώρινας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μα-κεδονίας δημιούργησαν ένα πρωτότυπο επιτοίχιο παιχνίδι τέχνης το οποίο συνθέτει τη νέα έκθεση της αίθουσας τέχνης Τεχνοχώρος (Λεμπέση 4 & Μακρυγιάννη, Αθήνα). Βασισμένη σε μια ιδέα του Γαβριήλ Φτελκόπουλου, η έκθεση «Rem Brand Name - Η γνησιότητα του καλλιτέχνη» καλεί τους επισκέπτες να πάρουν μέρος στο παιχνίδι και να αποκτήσουν ένα έργο τέχνης σε συμβολικό κό-στος. Ο καλλιτέχνης και υπεύθυνος καθηγητής του εργαστηρίου Χάρης Κοντοσφύρης σημειώνει πως, έχοντας ως αφορμή το αυτοπορτρέτο του Ρέμπραντ με τραγιάσκα, οι νεαροί δημιουργοί δι-ερευνούν στιγμές υποκειμενικότητας και αυθεντι-κότητας στην εικαστική καθημερινή ζωή.

Το μπλε ως σύμβολο

Χάρτινος κήπος

Ιστορίες από φιλμ

Σχολιάζοντας τη μνήμη

Εικαστικά παιχνίδια

23

Διαβάζω

«Εεεεε, πάλι γάμος;»

Οι δυο Ελένες, όψιμες τριανταπεντάρες και κάτι ψιλά, άσπονδες πρώτες ξαδέρφες και εντελώς συνονό-ματες και στο όνομα και στο επίθετο, προτελευταίο ράφι αριστερά, παρέθεταν ατράνταχτα επιχειρήματα συγκρίνοντας τις δυο τελετές, γάμο και κηδεία. Η αφορμή δεν ήταν άλλη από ένα καλαίσθητο ροζ προ-σκλητήριο. Φυσικά, κιτς και κακόγουστο το χαρακτήρισαν αμέσως και με ομοθυμία, για να κρύψουν τη ζήλια που έτρεχε από τα μπατζάκια τους και πλημμύριζε το πάτωμα.

Τα επιχειρήματα υπέρ της κηδείας έπεφταν βροχή. Οι δυο Ελένες ανταγωνίζονταν η μια την άλλη σε ευρημα-τικότητα, ετοιμολογία και ευστοχία, με όλη την επιπολαιότητα του ανθρώπου που βλέπει αποστασιοποιημένος την τελετή ως μια ακόμη βαρετή κοινωνική εκδήλωση, στην οποία πρέπει να παραστεί «διά το θεαθήναι».

Επιχείρημα 1ον, πρακτικής φύσεως: Στις κηδείες πας ακάλεστος, ούτε προσκλητήρια κι επισημότητες, ούτε «Αξιότιμη Οικογένεια», ούτε τίποτα. Σε παίρνουν τηλέφωνο και κάνεις την εμφάνισή σου.

Επιχείρημα 2ον, οικονομικής φύσεως: Δεν χρειάζεται να πας δώρο, οι κηδείες είναι πιο φθηνές και τώρα με την κρίση ποιος ο λόγος να ξοδευόμαστε άσκοπα.

Επιχείρημα 3ον, συναφές με το παραπάνω: Δεν σε νοιάζει τι θα φορέσεις, ούτε συνολάκια, παπούτσια και τσάντες ασορτί, ούτε κομμωτήρια, βλεφαρίδες, μαλλιά και νύχια, ούτε τίποτα. Το πολύ πολύ ένα μαύρο ρουχαλάκι, όλο και κάτι θα υπάρχει στην ντουλάπα.

Επιχείρημα 4ον, σχετικό με την ατζέντα σου: Δεν χρειάζεται να προγραμματίσεις το πότε και το πού, θα σου πουν αυτοί.

ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ 5ον ΚΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟΝ διατυπωμένο ταυτόχρονα και από τις δυο Ελένες, ντουέτο σε ένα απίστευτο κρεσέντο: Κανείς δεν σου λέει «και στα δικά σου!», που σε πρήζουν στις γαμήλιες δεξι-ώσεις και σε λοξοκοιτάζουν οι θειάδες και όλο το σόι εκατέρωθεν, και του γαμπρού και της νύφης, και τούμπαλιν και τανάπαλιν και ξανά πάλι «και στα δικά σου!», μέχρι να το εμπεδώσεις μια και καλή και να πάρεις την απόφαση στην επόμενη κηδεία να απαντάς «και στα δικά σου!» σε κάθε θεια που ανυποψία-στη θα βρεθεί μπροστά σου.

Το προσκλητήριο τους έπεσε από τα χέρια: γάμος στο κέντρο της Αθήνας, κι όταν λέμε κέντρο, εννοούμε κέντρο - κατάκεντρο: στον Αγιο Δημήτρη τον Λουμπαρδιάρη.

«Στον Λουμπαρδιάρη; Σ’ αυτόν τον βομβιστή;»

Οταν ο αγάς των Αθηνών Γιουσούφ σχεδίασε να ανατινάξει με ένα κανόνι, με μια λουμπάρδα δηλαδή, την εκκλησία του αγίου παραμονή της γιορτής του, ξέσπασε καταιγίδα. Και τότε ένας κεραυνός έπεσε

Το προσκλητήριοΚείμενο: Αντιγόνη Θ. Σδρόλια

24

05 -11.07.2013

στην πυριτιδαποθήκη των Προπυλαίων και την ανατίναξε, με αποτέλεσμα να βρουν τον θάνατο ο αγάς, η οικογένειά του κι οι πυροβολητές.

Μπουρλότο τότε; Μπουρλότο και τώρα, σκέφτηκαν οι δυο ωραίες Ελένες και βάλθηκαν να κάψουν κό-σμο και κοσμάκη με την εμφάνισή τους, να λάμψουν σαν πυροτεχνήματα διά της παρουσίας τους, λου-μπάρδες κι αυτές να γίνουν.

Ξεκινούν λοιπόν, σεινάμενες κουνάμενες, ύστερα από απανωτές συνεδρίες καλλωπισμού νυχθημερόν, με τα δεκάποντα τακούνια τους να σφηνώνονται στις σχισμές ανάμεσα στα μάρμαρα Τήνου και Νάξου, να στραβοπατούν στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ανηφορίζοντας για τον λόφο του Φιλοπάππου.

Γιαπωνέζοι τουρίστες απαθανατίζουν τα πάντα, ζουμάρουν και ξεζουμάρουν, σοβαροί κι αγέλαστοι. Ομως στα πλάνα τους δεν πρωταγωνιστούν αι δύο ξαδέλφαι, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές τους. Το σκηνικό αλλάζει κι εξελίσσεται κινηματογραφικά. Η γαμήλια πομπή, λίγα άτομα στην αρχή, οι συγγενείς και φίλοι του ζευγαριού, όλο και μακραίνει, εμπλουτισμένη από ενθουσιώδεις τουρίστες, πάσης φύσεως αργόσχολους, δυο τρεις ζογκλέρ κι έναν ξυλοπόδαρο, παιδιά με πατίνια, ακόμη και ξεβολεμένους σκύ-λους που ακολουθούν κατά πόδας. Οι μίμοι, καλλιτέχνες του δρόμου, τα ζωντανά αγάλματα, βρίσκουν την ευκαιρία να ξεμουδιάσουν όσο το ετερόκλητο κι ανομοιογενές μπουλούκι περνά από μπροστά τους.

Το ζευγάρι οδηγούν ως προπομποί Γιαννιώτες μουσικοί, από Πωγώνι ο γαμπρός άλλωστε, οπότε η κο-μπανία ήταν εκ των ων ουκ άνευ, κλαρίνο οπωσδήποτε, βιολί, λαούτο και ντέφι. Και τότε από κάθε γωνιά του Μεγάλου Περιπάτου οι πάσης φύσεως μπάντες μουσικών μαζεύουν τα όργανά τους, τα εξαρτήματα, τα αναποδογυρισμένα καπέλα και τις ανοιχτές θήκες τους κι ενώνονται με τους Γιαννιώτες μουσικούς, συνοδεύοντάς τους σε ένα απίστευτο συνονθύλευμα ήχων και ρυθμών. Κι έτσι η πολύχρωμη πανσπερμία σκοπών, ρυθμών, οργάνων, που σε κάθε γωνία αυξάνεται και πληθύνεται, ακολουθεί το ζευγάρι και τέρπει τα αυτιά και τα μάτια των φιλήσυχων περαστικών.

«Μήλο μου κόκκινο, ρόιδο βαμμένο...» με φλογέρες και φλάουτα Ινδιάνων, όλο φτερά και πούπουλα με φόντο τον ιερό βράχο.

«Στο Καπέσοβο θα πέσω...» ορχηστρικό με τσέλο και φαγκότο μπροστά από το νέο μουσείο, στον σταθ-μό του μετρό.

«Ολγα ζάχαρη, Ολγα μέλι, Ολγα ζαχαροθρεμμένη...» με μαράκες και άλλα κρόταλα στον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου.

Μια κυρία μεγάλης ηλικίας, με κορμοστασιά που θα ζήλευε αθλήτρια με τα μισά της χρόνια, στο μπαλ-κόνι νεοκλασικού, πιάνει τον ρυθμό και χτυπά παλαμάκια κρατώντας το τέμπο, ενώ τα εκπατρισμένα γκαρσόνια θυμούνται τις γενέτειρες κι αναπολούν.

Μετά τη στέψη, οι δυο Ελένες, ξυπόλητες, με τις γόβες ανά χείρας, συμφώνησαν πανηγυρικά: κηδεία vs γάμος, σκορ 0-1. Και στα δικά σας οι λεύτεροι!

Η Αντιγόνη Θ. Σδρόλια είναι η φετινή νικήτρια του τρίτου ηλεκτρονικού διαγωνισμού διηγήματος «ΛόγωΤεχνης».

25

26

Kείμενο: Στάθης Δράκος / Φωτογραφία: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Μια ωραία υπόθεση

“Doop doop”. Σαν κάποιος να σου χτυπάει την πόρτα. Σαν να σε χτυπάει στον ώμο θέλοντας να σου αποσπάσει την προσο-χή. Να γυρίσεις να τον κοιτά-ξεις. Αποφασίζεις, λοιπόν, να

του αφιερώσεις τέσσερα λεπτά από τη ζωή σου. Και από ό,τι φαίνεται αξίζει όσο τίποτα και αυτά και άλλα τόσα. Επειτα, ψάχνεις από δω και από κει να βρεις κάτι ακόμα. Οχι απαραίτητα επει-δή αποτελούν εγχώρια μπάντα, αλλά γιατί δεν ακούς συχνά τέτοια μουσική. Δεν σου ανοίγει ο κάθε καλλιτέχνης την καρδιά του. Δεν σου την προσφέρει τόσο απλόχερα όσο οι Daphne and The Fuzz.

Ψάχνοντας, όμως, βλέπεις ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Πουθενά. Είναι το πρώτο τους τραγούδι. Είναι η πρώτη τους παρουσίαση στον κόσμο και μέσα σου ξέρεις ότι είναι ένα από τα πιο συγκινη-τικά μουσικά τετράλεπτα που έχεις ζήσει. Για μένα τουλάχιστον κάπως έτσι λειτούργησε. Και ταυτό-χρονα γεννήθηκε η ανάγκη να τους γνωρίσουμε, για να τους γνωρίσουν και άλλοι. Γιατί είναι μεγά-λη υπόθεση οι Daphne & the Fuzz. Είναι μεγάλη και ωραία υπόθεση.

Συστηθήκατε πολύ πρόσφατα στον διαδικτυακό κόσμο και στο αθηναϊκό ραδιόφωνο. Τι από τα δύο προτιμάτε; Ραδιόφωνο ή διαδίκτυο;

Νομίζω και τα δύο. Για διαφορετικό, βέβαια, λόγο το καθένα. Μας αρέσει πολύ ο ρομαντισμός του ραδιοφώνου και προφανώς είναι υπέροχη αίσθη-ση να ακούς το κομμάτι σου μέσα από αυτό. Από την άλλη, το διαδίκτυο είναι πλέον απαραίτητο για τη διάδοση ενός κομματιού ή μιας δουλειάς. Εκτός αυτού, έχει το πλεονέκτημα ότι παίρνει κα-νείς άμεσο feedback από τον κόσμο.

Πότε συναντηθήκατε για να παίξετε πρώτη φορά μουσική οι τέσσερίς σας; Πάρθηκε γρήγορα η απόφαση να το δείτε πιο σοβαρά και να ηχο-γραφήσετε δικό σας κομμάτι;

Γνωριζόμασταν όλοι αρκετά χρόνια μέσα από το ίδιο ωδείο και πριν από έναν χρόνο πήραμε την απόφαση να δούμε όλοι μαζί τα κομμάτια της Δάφνης. Η ηχογράφηση μπορεί να πει κανείς πως ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Την ίδια περίοδο που αρ-χίσαμε να κάνουμε πρόβες, μας προσέγγισε ο Μι-

χάλης Τσομπάνογλου από τα Fab Liquid Studios, ο οποίος νωρίτερα είχε ακούσει τα κομμάτια σε μια πιο ακουστική έκδοση μόνο με πιάνο. Του άρεσε η ενορχήστρωση και το ύφος της μπάντας και μας πρότεινε να ηχογραφήσουμε το υλικό που είχαμε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Κάπως έτσι έγινε.

Χόμπι ή επάγγελμα; Ή και τα δύο;

Και τα δύο. Ωστόσο, βασικό μας μέλημα είναι να χαιρόμαστε με αυτό που κάνουμε.

Μετράτε σχεδόν έναν μήνα «έκθεσης». Πιστεύ-ετε πως οι πρώτες κριτικές θα επηρεάσουν επι-λογές που πιθανόν να κάνετε στην πορεία;

Η αλήθεια είναι πως οι κριτικές που έχουμε λάβει μέχρι στιγμής είναι περισσότερο από γνωστούς και φίλους. Τις ακούμε πάντα καλοπροαίρετα, αλλά παρόλα αυτά προσπαθούμε να κάνουμε αυτό που ικανοποιεί περισσότερο εμάς. Είναι λο-γικό όταν εκτίθεσαι να υπάρχει μια αλληλεπίδρα-ση με το κοινό, αλλά όλο αυτό είναι κάτι που δεν έχουμε προλάβει ακόμα να σκεφτούμε.

Δάφνη, εσύ γράφεις μουσική και στίχους στα κομμάτια. Τι μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για σένα;

Τα κομμάτια μου λειτουργούν για μένα σαν ημε-ρολόγιο. Γράφω κυρίως για πράγματα τα οποία με απασχολούν στην καθημερινή μου ζωή. Πράγμα-τα τα οποία έχω ανάγκη να τα εκφράσω με κά-ποιον τρόπο και το κάνω μέσα από τη μουσική.

Τι σας απασχολεί περισσότερο στη μουσική σκηνή της Ελλάδας και τι σας κάνει να ελπίζετε;

Πιστεύουμε ότι υπάρχει αξιόλογο υλικό από πολ-λές μπάντες και πολλά διαφορετικά στιλ. Αυτό είναι πολύ ελπιδοφόρο. Ωστόσο, νιώθουμε ότι ακόμα δεν υπάρχει επαρκής αλληλοϋποστήριξη μεταξύ τους όπως γίνεται στο εξωτερικό. Η θετι-κή πλευρά είναι πως βλέπουμε ότι αυτό το κλίμα μάλλον αρχίζει να αλλάζει.

Σε μια μουσική πραγματικότητα όπου η δισκο-γραφία παραπαίει και έχοντας ήδη κάνει μια πολύ δυναμική αρχή με το πρώτο σας ψηφια-κό single “Doop Doop”, η κυκλοφορία δίσκου αποτελεί όνειρο;

Ακόμα και σε αυτή τη μουσική πραγματικότητα η κυκλοφορία του δίσκου μας είναι όχι απλά όνει-ρο, αλλά βασικός στόχος.

Συγκροτήματα ή μουσικοί που πιστεύετε ότι έχουν συμβάλει περισσότερο στη διαμόρφωση του ήχου σας.

Οπως συμβαίνει συνήθως, ο καθένας από εμάς έχει διαφορετικά ακούσματα. Αν τα βάλουμε κάτω και ψάξουμε ποιες είναι οι μπάντες εκείνες που έχουν επηρεάσει πιο πολύ το στιλ μας, πιθα-νόν να καταλήξουμε σε ονόματα όπως Beatles, Doors, Led Zeppelin, Fleetwood Mac, Girls, Muse, Zombies, Pulp, Whitest Boy Alive.

Την αγαπάτε την Αθήνα όπως είναι; Τι θα αλλά-ζατε αν είχατε τη δύναμη και τι θα παλεύατε να κρατήσετε ίδιο αν χρειαζόταν;

Η Αθήνα μέσα από την ασχήμια της εκπέμπει έναν μοναδικό ρομαντισμό που μας δίνει τροφή για δημιουργία. Μας λείπει λίγο η ομορφιά μιας πιο παλιάς εποχής που συναντάμε σε περιοχές όπως η Πλάκα. Αυτό που σίγουρα δεν θα αλλά-ζαμε είναι ο παλμός της πόλης.

Σχέδια για το μέλλον κάνετε; Θα σας δούμε το καλοκαίρι σε κάποιο live;

Υπάρχουν κάποια σχέδια για το μέλλον, αλλά προς το παρόν μας απασχολεί η ενορχήστρωση του υλικού μας και η βελτίωση του ήχου μας. Υπάρχει πιθανότητα να κάνουμε κάποιες εμφα-νίσεις μέσα στο καλοκαίρι ως support σε άλλα συγκροτήματα.

Αν θεωρήσουμε ότι είστε από τους ονειροπό-λους, πώς φαντάζεστε τους εαυτούς σας και την μπάντα σε πέντε χρόνια από τώρα. Τι θα ευ-χόσασταν;

Να παίζουμε ακόμα μαζί μουσική και να το ευχα-ριστιόμαστε όσο και τώρα.

27 05 -11.07.2013

28

Κείμενο: Δημήτρης Χαλιώτης / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

Από την Γκόλφω στην Ιφιγένεια

Τον χειμώνα που μας πέρασε την απόλαυσα να αλλάζει ρό-λους και προσωπεία στο «Ζ» και στην «Γκόλφω» στο Εθνι-κό και τα έχασα κυριολεκτικά ακούγοντάς τη να τραγουδάει

ρεμπέτικα στο Χαμάμ. Η Χριστίνα Μαξούρη είναι από τις περιπτώσεις που το ταλέντο και το ήθος συναντιούνται και... ξεχειλίζουν. Δεν είναι τυχαίο ότι το 2003 ο Γιώργος Αρμένης της εμπιστεύθη-κε στο θεατρικό της ντεμπούτο τη Σόνια από τον «Θείο Βάνια» του Τσέχοφ. «Πρωταγωνιστικός ρόλος με το καλημέρα σας!» της λέω. «Με το καλημέρα σας και με το καληνύχτα σας!» μου λέει γελώντας.

Να όμως που δέκα χρόνια μετά η Χριστίνα έρχε-ται αντιμέτωπη με έναν ακόμα εμβληματικό ρόλο της παγκόσμιας δραματουργίας. Ιφιγένεια. Οπως τη φώτισε η Μαρία Πρωτόπαππα στο σκηνοθετι-κό της ντεμπούτο με την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη, που παρουσιάζεται στις 5 και 6 Ιουλίου στο Φεστιβάλ Αθηνών και στην Πειραι-ώς 260. «Η Μαρία ήθελε καιρό να κάνει αυτό το έργο με τους συγκεκριμένους ανθρώπους», μου αποκαλύπτει και την αισθάνομαι πραγματικά χα-ρούμενη που μοιράζεται τη σκηνή με τον Μανώλη Μαυροματάκη, τον Γιάννο Περλέγκα, την Αγορί-τσα Οικονόμου, τον Θανάση Δήμου και άλλους ταλαντούχους συναδέλφους της. «Είμαστε πε-ρισσότερο ομάδα, παρά θίασος», μου λέει.

«Η έμφαση δίνεται στην ανθρώπινη αδυναμία, από όπου αυτή μπορεί να προκύψει. Το δράμα στην ‘Ιφιγένεια εν Αυλίδι’ ξεκινάει από την οικο-γένεια. Η Πολιτεία δεν μπορεί να σκιαγραφηθεί αν δεν έχουμε μελετήσει πρώτα το ενδοοικογενει-ακό. Η οικογένεια ως κάτι πολύ άμεσο και τρωτό είναι η σμίκρυνση της Πολιτείας», μου εξηγεί.

«Είναι από τις αγαπημένες σου τραγωδίες; Θέλω μια ειλικρινή απάντηση», της λέω. «Οχι, δεν ήταν

μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησαν οι πρόβες», μου ομολογεί. Δεν εκπλήσσομαι. Τις περισσότερες φορές η «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» προσεγγίζεται μέσα από μία εθνικοπατριωτική ρητορική. Η Ιφιγέ-νεια που θυσιάζεται για το ιδανικό της πατρίδας. «Από αυτή την προσέγγιση λείπει το ανθρώπινο στοιχείο και αυτό ακριβώς προσπαθεί να φωτίσει η παράστασή μας», μου τονίζει η Χριστίνα.

«Μια κοπέλα έφηβη έχει άγνοια της πατριδογνω-σίας. Δεν μπορεί να επιλέξει να το κάνει συνειδη-τά. Αφήνει τους άλλους να κάνουν αυτό που θέ-λουν. Επιλέγει τον τρόπο, δεν επιλέγει την πράξη. Επιλέγει να μη συμβεί με βία. Να μην έρθουν, την αρπάξουν και τη σφάξουν. Αυτοθυσία χαρακτηρί-ζεται από τους άλλους. Δεν είναι το αίσθημα που κινεί την ίδια», συνεχίζει.

«Γιατί το κάνει όμως;» τη ρωτάω. «Ερχεται αντιμέ-τωπη με τον παραλογισμό και συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Βρίσκεται σε μια δίνη που οδηγεί στην καταστροφή, γιατί δεν θα χαθεί ένας άνθρωπος για ένα καλύτερο αύριο. Θα χα-θεί ένας άνθρωπος για να γίνει ένας πόλεμος, να πάρουν μια πόλη και να σκοτωθούν άνθρωποι. Δεν θυσιάζεται για το καλό η Ιφιγένεια. Την ίδια την ακινητοποιεί αυτός ο παραλογισμός».

Προσπαθώ να κάνω την αναγωγή στο σήμερα. Και εμείς μουδιασμένοι είμαστε μπροστά σε όσα παράλογα συμβαίνουν γύρω μας. Κανείς δεν αντιδρά. «Αυτή τη στιγμή είμαστε στη φάση ‘Ιφιγένεια’», μου λέει και μας πιάνουν τα γέλια. «Ολα συμβαίνουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Η μία παράνοια διαδέχεται την άλλη. Και αυτό σε φέρ-νει σε αμηχανία. Δεν ξέρεις τι να πρωτοφυλάξεις και δεν ξέρεις πώς να το κάνεις. Πραγματικά αυτό ως σύνολο δεν ξέρω πώς αντιμετωπίζεται, παρά μόνο με επανάσταση», μου λέει. Επιμένω ότι χρησιμοποιούμε τη λέξη επανάσταση μάλλον εύκολα. Συμφωνεί. «Ξέρεις όμως...» μου λέει, «η επανάσταση, επειδή είναι κάτι ακραίο, απαντά σε

αυτό το ακραίο που συμβαίνει ήδη. Για αυτό το λέμε μάλλον τόσο εύκολα. Ψάχνεις να βρεις μια ακραία λύση απέναντι στο ακραίο που τείνεις να βιώσεις. Αυτό που ζούμε μοιάζει να μην έχει τέ-λος. Ο μόνος τρόπος για να διατηρήσουμε την ακεραιότητά μας είναι, πριν δράσουμε, ο καθέ-νας ομαδικά να διαφυλάξει μια ηθική και μια ελευθερία σκέψης».

Τη ρωτάω για την αισθητική της παράστασης. «Τα κοστούμια και το σκηνικό είναι σε ουδέ-τερο χρόνο. Μια ξύλινη προβλήτα στρωμένη γύρω γύρω με αλάτι θαλάσσης. Οσον αφορά τον τρόπο παιξίματος, η προσπάθειά μας είναι το κείμενο να ακουστεί σαν ζωντανός, ρεαλι-στικός, προφορικός λόγος, διατηρώντας το μέτρο», μου απαντά. Αναρωτιέμαι αν αυτό τη δυσκόλεψε. «Το καλό είναι ότι, επειδή η Μαρία Πρωτόπαππα, που σκηνοθετεί, είναι ηθοποιός και μάλιστα πολύ καλή ηθοποιός, είναι σε θέση να σε βοηθήσει και να σε καθοδηγήσει ακόμα και στο πρακτικό μέρος του πράγματος. Μπο-ρεί να σε βάλει στον κόσμο που σου ζητάει να μπεις, την ίδια στιγμή που σε καλεί να ξεπερά-σεις πολλές ανασφάλειές σου, να τολμήσεις και να εκτεθείς».

Το θεατρικό καλοκαίρι της Χριστίνας, όμως, δεν τελειώνει με την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι». Αμέσως μετά επιστρέφει η υπέροχη «Γκόλφω», που μας χάρισε ο Νίκος Καραθάνος τον χειμώνα στο Εθνικό. Θα παρουσιαστεί στις 16 Αυγούστου για μία και μοναδική παράσταση στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. «Ολοι μας πιστεύουμε ότι θα ταιριάζει εκεί, γιατί είναι ένα κείμενο ανοι-χτού χώρου», μου λέει χαρούμενα. «Η ‘Γκόλφω’ ήταν μια γιορτή για όλους μας. Πηγαίναμε και φεύγαμε με χαρά και στις πρόβες και στις παρα-στάσεις. Και για αυτό πήραμε τεράστια χαρά και με την Επίδαυρο και με την παράταση την ερχό-μενη σεζόν στο Εθνικό».

29 05 -11.07.2013

Κείμενο: Λάμπρος Φιλίππου / Φωτογραφία: Χαράλαμπος Κρεκουκιώτης

Παράσταση - λαϊκό δικαστήριο Πιστεύω πως δεν υπάρχει σκηνοθεσία και ας ακουστώ κυνικός ή αιρετικός. Υπάρχει λόγος και σώμα. Αρκεί αυτά να τα διαχειριστείς στα ίσια, 100%, και να αφουγκραστείς

τις ανάγκες του λόγου μέσα στο δικό σου στόμα, μέσα στο δικό σου σώμα, και έχεις ένα έτοιμο έργο. Στον «Υμνο» μας δίνονται μεν οι κατευθύν-σεις (directions) στους συμμετέχοντες, οι οδηγίες χρήσης, αλλά δεν θα τολμούσα να σκηνοθετήσω έναν τόσο ζωντανό λόγο και μάλιστα μέσα σε τόσο ζωντανά στόματα και σώματα σαν αυτά της ομάδας μου. Κακό θα του έκανα.

Η παράσταση είναι βασισμένη στο ποίημα του Σολωμού, σε κάποια αποσπάσματα. Ο τρόπος που χρησιμοποιούμε το κείμενο θα μπορούσε να κριθεί διασκευαστικός. Ισως αυτό να σας φανεί πνευματώδες σχόλιο ή λαϊκιστικό υπονοούμενο, αλλά δεν επιλέξαμε εμείς τον «Υμνο εις την Ελευ-θερίαν», αυτός μας επέλεξε, και εμάς και εσάς. Το έναυσμα ήταν η ίδια η έλλειψη της ελευθερί-ας -χαρακτηριστικό γνώρισμα των ημερών- και ο άνθρωπος ως υποκείμενο και αντικείμενο. «Τι θα κάμετε; Θ’αφήστε να αποκτήσωμεν εμείς Λευθε-ρίαν, ή θα την λύστε εξ αιτίας Πολιτικής;» Είναι το τελευταίο τετράστιχο που επαναλαμβάνεται

στην παράσταση και από τις δύο ηθοποιούς, το οποίο κουβαλάει με εμμονική διάθεση την πιο μελοδραματικά περιγραφική, για την εποχή, διά-σταση του πράγματος, σαν θέτει το μεγάλο ερώ-τημα της εποχής. Οι δύο τελευταίες στροφές του Σολωμού, γραμμένες το 1823, είναι αυτές που συνοψίζουν -είναι φοβερό- την ανάγκη -κραυγή- της σημερινής εποχής.

Η παράσταση πραγματεύεται φαινόμενα κοινω-νικά και πολιτικά του παγκόσμιου γίγνεσθαι, με γνώμονα τον άνθρωπο, σε όλους τους πιθανούς ρόλους. Ο υποτιθέμενος θύτης, το θύμα, ο ενερ-γητικός τύπος, ο παθητικός στη ζωή και άλλα. Φροντίζουμε, μάλιστα, να αναπαραστήσουμε τις καταστάσεις που μαρτυρούν τις σχέσεις των ανθρώπων, πιο ακραία από την ήδη ακραία φύση τους, ώστε να προκαλέσουμε την πιο άμεση ταύτι-ση με τα γεγονότα.

Οτιδήποτε στην υπερβολή του, συνήθως, φέρνει φασαρίες. Σε μένα, η υπερβολή έχει φανεί αρκε-τά χρήσιμη, φτιάχνω πράγματα από «υπερβολή». Η αμηχανία, η ανασφάλεια, ο φόβος, όλα αυτά τα συν-αισθήματα στην υπερβολή τους κάπου συναντώνται ή απλά κορυφώνουν και παγιώνο-νται με έναν τρόπο, γίνονται μέρος μας, γίνονται συμπλέγματα. Οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι

από τέτοια. Συμπλεγματικοί είμαστε. Μου αρέσει να φτάνω τα πράγματα στα άκρα για να καταλα-βαίνω πού μέσα είμαι, σε τι νέα συνθήκη αυτή τη φορά και πώς μπορώ να κινηθώ εκεί μέσα. Να είμαι ελεύθερος.

Ελευθερία έχει και το κοινό. Θα μπορεί να συμ-μετάσχει. Θα έχει κάποιους κουβάδες με νερό μπροστά του. Μπορεί να πάρει θέση. Καλείται να πάρει θέση. Μπορεί να σηκώσει έναν κουβά και να «διορθώσει» ένα, κατά την κρίση του, λάθος. Μπορεί να τον ρίξει στη Δάφνη, μπορεί να τον ρίξει σε μένα, μπορεί να τον ρίξει σε σένα... Σαν λαϊκό δικαστήριο. Ενα ασφαλές λαϊκό δικαστή-ριο. Δεν θα τους δώσουμε μαχαίρια. Νερό θα υπάρχει και μάλιστα θα ληφθούν μέτρα για την ασφάλεια όσων ΔΕΝ θέλουν να πάρουν θέση.Προσοχή: Η ηθική αυτουργία είναι πιο σοβαρό αδίκημα από την αυτουργία. Το μη συμμετέχειν είναι σοβαρότατο αδίκημα.

Η παράσταση «Διονυσίου Σολωμού, Υμνος εις την Ελευθερίαν» ανεβαίνει από τον Λάμπρο Φι-λίππου και τους YΙΑNNEIS τη Δευτέρα 8 Ιουλίου στην Πειραιώς 260 (Κτίριο Η) στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

30

Κείμενο: Νάντια Σουφλή / Φωτογραφία: Σίσσυ Μόρφη

Ηλεκτρονικός ΤσιτσάνηςΚουβέντα με τον Βασιλικό στην «Τεχνόπολις». Μόλις είχε φτά-σει από το Λονδίνο όπου κατοι-κεί μόνιμα τα τελευταία χρόνια. Για εκείνον ξεκινάει ένα κύκλος εμφανίσεων που χαρακτηρίζε-

ται ως “best of” όλης της πορείας του, από τους Raining Pleasure έως και σήμερα. «Πάει καιρός που έχω να συναντήσω τον κόσμο με την μπάντα μου σε καλοκαιρινές συναυλίες και έχω την ίδια προσμονή με το κοινό, που θα ξανασυναντηθού-με. Για αυτό και ο πρώτος σταθμός στις 19 Ιουνίου ήταν η Πάτρα, η πόλη από όπου ξεκίνησα με τους Raining Pleasure, από όπου κατάγομαι και όπου κατοικούν η οικογένεια και οι παιδικοί μου φίλοι. Ηθελα να πατήσω γερά στα πόδια μου», περιγρά-φει, φανερά ανυπόμονος για τη συναυλία του στην «Τεχνόπολις» την Τρίτη 9 Ιουλίου με opening act τον νέο μουσικό Theodore.

Oι μεγάλες επιτυχίες των Raining Pleasure στα επτά άλμπουμ τους, το “Reflections” και ο Μάνος Χατζι-δάκις, το χρυσό “Vintage”, οι Beatles, οι επανε-κτελέσεις τραγουδιών περασμένων δεκαετιών της αγγλόφωνης μουσικής σκηνής, o Leonard Cohen περικλείουν για τον Βασιλικό 21 χρόνια δημιουρ-γίας, γεμάτα εκπλήξεις. «Ολα αυτά τα χρόνια δεν

ετοίμασα τίποτα ποτέ», αναφέρει χαρακτηριστικά. «Λειτούργησαν όλα αυθόρμητα με πολλούς πα-ράγοντες που δεν υπήρχαν στο πλάνο και τελικά έφεραν τα πιο ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Σχε-τικά με τον Χατζιδάκι, απλά κάναμε πρόβες για κάποιες συναυλίες με την Ελλη Πασπαλά και τον David Lynch το 2004. Επίσης, στο ‘Vintage’ μπήκα στο στούντιο σε μια άσχημη προσωπική περίοδο, θέλοντας να κάνω κάτι αποκλειστικά για τον εαυτό μου. Ούτε το ‘Reflections’ είχα σκοπό να ηχογρα-φήσω, ούτε το ‘Vintage’».

Το ίδιο αυθόρμητα προέκυψε και η συλλογή “Sunday Cloudy Sunday”, η οποία περιέχει 12 διασκευές βασισμένες στο έργο του συνθέτη Βα-σίλη Τσιτσάνη και αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 8 Ιουλίου. «Ξέρω ότι ο κόσμος δεν θα μου το συγχωρήσει που παρουσιάζω πάλι μια δουλειά με διασκευές, αλλά με τον Τσιτσάνη αισθάνθηκα ότι έπρεπε να το κάνω. Αλλωστε, τα κομμάτια που δι-ασκευάζω τα αντιμετωπίζω σαν πρωτότυπες δικές μου συνθέσεις, με την ίδια προσοχή και δημιουρ-γική όρεξη».

Ολα ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του 2012 στη sold-out συναυλία του στον Κήπο του Μεγάρου Μουσι-κής Αθηνών, όπου παρουσίασε τα τραγούδια του

γνωστού ρεμπέτη, με σύγχρονες ενορχηστρώσεις και ηλεκτρονικό προσανατολισμό, χωρίς καθόλου μπουζούκι. Τα συναισθήματα του ίδιου, ανάμει-κτα... «Νομίζω ότι είναι ο πρώτος δίσκος που θα μου δώσει απλόχερα εχθρούς», δηλώνει με στόμ-φο και εξηγεί: «Το ‘Reflections’ ήταν αγγλόφωνο και ροκ, δηλαδή στο στοιχείο μου. Στην περίπτωση του Τσιτσάνη, τα κομμάτια είναι πολύ παλιά, δεν τα έχει προσεγγίσει κανείς έως τώρα από τη δική μου σκοπιά και για αυτό είναι μια πρόκληση. Ισως και να μη συμβαδίζουν με τις προσδοκίες του κοινού. Μελέτησα πολύ τη ζωή και το έργο του Τσιτσάνη και είχα την ευκαιρία να τον αγαπήσω ακόμα πε-ρισσότερο. Βάζω την υπογραφή μου με υπερηφά-νεια σε αυτή τη δουλειά».

Και ενώ μέχρι τις αρχές του 2014 θα είναι έτοιμο και το προσωπικό άλμπουμ του Βασιλικού, με αρ-κετά πιο groovy διάθεση, όπως μας αποκαλύπτει, ο ίδιος θα συνεχίζει τις σπουδές του στο Λονδίνο στην Κινέζικη Ιατρική και στον Βελονισμό. «Η Κινέ-ζικη Ιατρική είναι μια άλλη πτυχή του εαυτού μου. Με παθιάζει ως γνώση και αυτό που θα ήθελα εί-ναι να μπορώ να τη χρησιμοποιήσω στο μέλλον ως θεραπεία στους δικούς μου ανθρώπους».

31 05 -11.07.2013

32

Κείμενο / Φωτογραφία: Νικήτας Καραγιάννης

Ενα ανώριμο φρούτο

Θα μπορούσε να έχει και τους τίτλους του οικοδεσπότη της ελληνικής γκέι νύχτας ή του ρομαντικότερου «κυνικού» σχολιαστή της πόλης. Ο Αλέ-κος Αμφιλόχιος, ο θρυλικός

πλέον ιδιοκτήτης ενός από τα διασημότερα γκέι μπαρ της Ευρώπης, του Μύκονος, που μεσουρά-νησε τη δεκαετία του ’70 σερβίροντας ποτά και ατάκες σε ιερά τέρατα των τεχνών, μοιράστηκε μαζί μου έναν καφέ και μερικές πολύτιμες ανα-μνήσεις στο σπίτι του στην καρδιά της Αθήνας.

Εχει περάσει μια ζωή πίσω από μπαρ, στο Φεγ-γάρι και το Μύκονος στην Πλάκα (με συνέταιρο τότε τη Νόρα), το Aleko’s Island στο Κολωνάκι και μετά στου Ψυρρή, για να αφοσιωθεί εδώ και καιρό στην άλλη μεγάλη του αγάπη, τη ζωγραφι-κή. «Ο μπαμπάς μου ήταν εργοστασιάρχης. Ζού-σαμε στον Πειραιά. Εγώ ζωγράφιζα μανιωδώς από τότε και η αδελφή μου μού έλεγε: «Σταμάτα πια, πάμε στο Σπλέντιτ για σινεμά». Τότε έμαθα να πίνω Βότρυς και μετά κυκλοφορούσα με το μπουκάλι στην κωλότσεπη. Ομως σε κάποια στιγ-μή το σταμάτησα».

Τα έργα του διακοσμούσαν τους τοίχους των μα-γαζιών του και, όταν άκουγε ότι άρεσε κάποιο σε φίλο ή πελάτη του, του έλεγε «πάρ’ το» με την ίδια ευκολία και γενναιοδωρία που κερνούσε τους πάντες ποτά. «Ποτέ δεν ήμουν επαγγελμα-τίας», παραδέχεται σήμερα. «Τα έδινα όλα για τους πελάτες. Δεν εκφράζομαι εύκολα, αλλά κάνω τα πάντα για τους άλλους χωρίς υστερο-βουλία. Και εκεί την πατάω» - μου δείχνει το με-σαίο του δάχτυλο. «Αν δεν ήταν ο Ζαν Πιερ να με συμβουλέψει να πάρουμε ένα σπίτι για να μέ-νουμε, δεν θα είχαμε ούτε αυτό. Απλά δεν έδινα καμία σημασία».

Δεν τον ενδιέφερε να πουλήσει, όπως τον άφη-ναν παγερά αδιάφορο και τα τρανταχτά ονόματα πελατών του στο Μύκονος, όπως των Τρούμαν

Καπότε, Μαργκό Φοντέιν, Ρούντολφ Νουρέγιεφ, Ζαν Γκαμπέν κά. Το κατάλαβα από πρώτο χέρι όταν στα 20 μου είχα πάει εκεί με τον Φρέντι Μέρκιουρι και τον Πιτ Τάουνσεντ ξεναγώντας τους στην Αθήνα. «Ποια είναι τα παιδιά;» με ρώ-τησε τότε κοιτάζοντάς τους ερευνητικά. Του είπα ότι ήταν πολύ διάσημοι και πως έπαιζε τη μου-σική τους στο μπαρ, αλλά εκείνος με αφόπλισε με ένα «και τώρα, δηλαδή, εγώ πρέπει να τους ξέρω;». Πριν από μερικά χρόνια είχε απειλήσει έναν καταϊδρωμένο, κοστουμαρισμένο και πολύ μεθυσμένο Καπότε ότι αν δεν καθόταν φρόνι-μος στο μαγαζί θα τον πετούσε έξω. Βασικά, με τα άσχημα αγγλικά του, ο Αλέκος του είπε κάτι πολύ χειρότερο, εξωφρενικό, χωρίς όμως να το καταλαβαίνει ούτε ο ίδιος: “Οpen your butt and smell”, αφήνοντας τον Αμερικανό συγγραφέα -τον «γραβάτα» όπως τον αποκαλούσε- άναυδο. Αυτό που εννοούσε ο Αλέκος ήταν “Οpen your button and breathe” («Aνοιξε το κουμπί σου και πάρε ανάσα»), καθότι ήταν κατακαλόκαιρο. Οταν εξήγησαν στον κατακεραυνωμένο Καπότε τι πραγματικά συνέβαινε, εκείνος χαμογέλασε και απάντησε: “Οh, give me my fucking drink!”

Ιστορίες όπως αυτή έχτισαν έναν μύθο γύρω από το όνομά του, κάτι όμως που δεν τον αφορούσε ποτέ. «Στον δρόμο με σταματούν και ρωτάνε: ‘Τι κάνεις, Αλέκο; Είσαι θεσμός!’ Μαλακίες, έλα μωρέ τώρα. Οταν είχαμε το μπαρ, να οι ‘φίλοι’. Οταν έκλεισε, εξαφανίστηκαν όλοι. Κολλητοί δεν υπάρχουν. Mόνο δύο φίλοι από παλιά έρχονται τα Σάββατα και λέω ‘έρχονται τα ΚΑΠΗ’. Πά-ντως, από όλα τα μαγαζιά αγάπησα περισσότερο το Μύκονος και το Aleko’s Island. Από αυτά πέ-ρασαν όλοι οι ηθοποιοί και οι καλλιτέχνες που έχουν αφήσει εποχή».

Σε έναν ερωτικό δεσμό που εξακολουθεί να γρά-φει ιστορία στην Αθήνα -και όχι μόνο-, φέτος συμπληρώνει 40 χρόνια αγάπης και συμβίωσης με τον σύντροφό του, τον πάντα χαμογελαστό και ευγενικό Ζαν Πιερ. Ζούσε πάντα ανοιχτά τη

σχέση του και ίσως για αυτό δεν καταλαβαίνει το Gay Pride. Το θεωρεί περιττό και λίγο «ξεφω-νημένο», αλλά παρόλα αυτά πιστεύει στα ίσα δικαιώματα για τα γκέι ζευγάρια, ώστε οι δύο σύ-ντροφοι να είναι νομικά κατοχυρωμένοι. «Ο Ζαν Πιερ ήρθε διακοπές το ’73 στην Ελλάδα, γνωρι-στήκαμε στο μαγαζί μου και λίγο αργότερα άφη-σε τη Γαλλία για να μείνουμε μαζί. Ξέρεις, κάνω πλάκα και τον συστήνω σαν αδελφό μου και το πιστεύουν», λέει γελώντας. «Απόδειξη ότι, όταν δύο άνθρωποι ζουν πολύ καιρό μαζί, στο τέλος μοιάζουν». Η θεωρία του για τον έρωτα: «Εχω πά-ρει σύνταξη, αλλά όχι από τον έρωτα. Βλέπεις, έχω και τον προστάτη μου, δηλαδή είμαι ‘απρο-στάτευτος’. Μεγαλώνοντας, το σώμα αλλάζει και το μυαλό γίνεται πιο νερουλό, λίγο γκάγκα. Εχω μάθει, ωστόσο, ότι ο ρομαντισμός σταματάει όταν αρχίζει η αλήθεια».

Στο μπαλκόνι τους, που βλέπει την Ακρόπολη, ο Αλέκος φροντίζει δεκάδες φυτά. Του λείπει η νύ-χτα; «Οταν δουλεύεις από το ’60, δεν σου λείπει καθόλου. Πάω σπίτι μου και χαζολογάω. Πάντα κοιμάμαι το πρωί επειδή ζωγραφίζω», απαντάει, καπνίζοντας αρειμανίως. Σήμερα πώς αισθάνε-ται τον κόσμο γύρω του; «Λείπει ο αυθορμητι-σμός, το ‘παίζουνε’. Αλλες εποχές, όχι όπως παλιά. Οι νοοτροπίες αλλάζουν». Ρωτάω για την κρίση και μου λέει ότι αδιαφορεί εντελώς για ό,τι γίνεται έξω από το σπίτι του. «Εγώ ζω στον κόσμο μου, δεν πάω πουθενά». Δεν μετανιώνει για τίποτα, έχει ζήσει όπως ήθελε χωρίς να επη-ρεάζεται από άλλους, πιστεύοντας πως η ζωή συνεχίζεται μέχρι την ευτυχισμένη δύση. Τόσο ο ίδιος όσο και ο Ζαν Πιερ δεν σκέφτηκαν ποτέ να φύγουν από την Ελλάδα. «Πάω πάντα από τους ίδιους δρόμους, στα ίδια μαγαζιά, αλλά δεν τα ξέρω καλά. Ο Ζαν Πιερ ξέρει τα πάντα στην Αθήνα, αλλά του αρέσει και να ταξιδεύει. Σε όποια χώρα πάει θέλει να ξέρει τη γλώσσα και έτσι μιλάει επτά γλώσσες. Τώρα και τουρκι-κά! Οσο για μένα, τι να πω; Εγώ δεν πρόκειται να ωριμάσω ποτέ. Είμαι ένα ανώριμο φρούτο».

33 05 -11.07.2013

Κείμενο: Κατερίνα Ι. Ανέστη / Φωτογραφία: Νίκος Παπαγγελής

Πατριδογνωσία και πέστο!«Είναι τρομερό να πρέπει ένας σεφ να ανταγωνιστεί τη θέα της Ακρόπολης», σκέφτομαι καθώς κάθομαι στο τραπέζι μου στο Ηytra Απλά, στην τα-ράτσα της Στέγης Γραμμάτων

και Τεχνών (αλλιώς γνωστό ως το νησί της Αθή-νας, στον έβδομο όροφο, με την Ακρόπολη να αναπνέει σχεδόν δίπλα σου). Καθώς ο νευρώδης σεφ Νίκος Καραθάνος με την άψογη λευκή ποδιά του βρίσκεται πίσω από τον πάγκο, εντοπίζω τον σεφ Χρύσανθο Καραμολέγκο ακουμπισμένο στη γωνία έξω από τον πάγκο, να κοιτάζει προς την Ακρόπολη. Αμίλητος, μόνος, θα έλεγε κανείς ότι δεν ήταν καν ευδιάθετος, ίσως βαριεστημένος. Οταν μάλιστα κάποιος τον ρωτάει ποιες είναι οι προσδοκίες από τη γαστρονομική βραδιά που θα ακολουθήσει, απαντά: «Να μη φάμε ξύλο;»

Την περασμένη Δευτέρα, λοιπόν, έγινε η πρώτη του «εμφάνιση» ως ενός εκ των τριών σεφ στο Hytra Απλά: Νίκος Καραθάνος, Χρύσανθος Καραμολέ-γκος, Δημήτρης Δημητριάδης. Ο επισκέπτης του εστιατορίου θα καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε δυο κάρτες: Ηytra Gourmet ή Ηytra Απλά, στη λογική που ήδη είχε καθιερώσει το εστιατόριο με τον χώρο του gourmet και του bistrot εστιατορίου. Είμαστε στη βραδιά του «Απλά» και ακόμη και οι λιγότερο μυημένοι ξέρουν τι να περιμένουν από

τον Καραμολέγκο, ιδανικό εκφραστή μιας γαστρο-νομικής Αrte Povera, που σάρωσε από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του την ελληνική σκηνή. Οι συνταγές του έχουν την αρχιτεκτονική της γεύσης ενός αχινού: πρωταρχικές, ατόφιες, ανεπιτήδευ-τες, σπάνιες, φυσικές με επίχρισμα έκπληξης.

Για το Hytra Aπλά επιδίδεται στη χειρονομία του δημιουργικού ζευγαρώματος: Καθετί συνοδεύεται από τη δική του ιδιαίτερη σάλτσα ή σος. Ψητές γα-ρίδες με εκπληκτικό πέστο πελτέ - μια γεύση που ακουμπώντας στη γλώσσα απελευθερώνει εικόνες παιδικών καλοκαιριών στο τραπέζι κάποιας για-γιάς ή θείας που ανοίγει το κουτί του πελτέ και σο-τάρει ελαφρά μια κουταλιά μέσα στην κατσαρόλα. Το χάρισμα του Καραμολέγκου είναι εδώ, κάθε πιάτο του είναι μια μεταφορά και ναι, η Ακρόπολη έχει για λίγο χαθεί από το κάδρο.

Η επόμενη έκρηξη εικόνων έρχεται από την κρο-κέτα με παστό μπακαλιάρο και χτένια, που συνο-δεύεται από μια σος με μελάνι, τσίλι και σιρόπι. Γεύση μεστή, αναπάντεχα γήινη, από αυτές που σε κάνουν να παρομοιάζεις κάποιες δημιουργίες του Καραμολέγκου με μαθήματα πατριδογνωσίας. Οι συγκινήσεις υποχωρούν, πάντως, καθώς προχω-ράμε στο ταρτάρ τόνου με σαλάτα, όπου η ένταση του θαλασσινού ξεθωριάζει δίπλα στην οξύτητα και την κυριαρχία των λαχανικών, στη γευστική σα-

λάτα πεπόνι με το χαλούμι και το προσούτο (ευχά-ριστη, crispy, γλυκιά και αλμυρή γεύση μαζί), αλλά και στο κεμπάμπ κοτόπουλου. Μαζί το μεταλλαγ-μένο τζατζίκι, όπου δεν υπάρχει σκόρδο, αλλά καρύδι και μπόλικο ξύσμα λεμονιού. Φυσικά, από καμία κουζίνα του Καραμολέγκου δεν λείπει η ποι-κιλία από ντοματίνια, αυτή τη φορά με πέστο βασι-λικού που σε κάνει να θέλεις να αποκηρύξεις ό,τι αντίστοιχο έχεις δοκιμάσει ως τώρα.

Η Ακρόπολη έχει πάρει και πάλι το πάνω χέρι, μέσα από τις απότομες ανυψώσεις και τις βελούδι-νες προσγειώσεις των γεύσεων. Τελευταία αναλα-μπή η μους ούζου με φρούτα του δάσους, δυόσμο και tuile από άσπρο και μαύρο σουσάμι, που όμως μοιάζει να ασφυκτιά, να αδικείται μέσα στο άχα-ρο πλαστικό διαφανές μπολάκι όπου σερβίρεται. Οσο συνεχίζεται η συζήτηση για το τι είναι γκουρ-μέ και τι όχι, σε ποια κατηγορία καταχωρείται η γευστική εμπειρία που μόλις γευτήκαμε, βλέπω τον Καραμολέγκο με το σακίδιο στον ώμο να φεύγει, χωρίς να πλησιάσει στα τραπέζια για λίγα λόγια σε αυτή τη βραδιά μύησης. Μου θυμίζει το σακί-διο στον «Μικρό Ναυτίλο» του Οδυσσέα Ελύτη. Με τα υλικά, τις λέξεις και τις αισθήσεις του πλοί-ου διαρκείας που είναι η Ελλάδα - με τα πελάγη και τις χαράδρες της βεβαίως.

34

Το θέμα του “Love in Athens” με άγχωσε από την αρχή. Δεν ήθελα να κάνω κάτι τετριμμένο και, όταν το θέμα είναι ο έρωτας, είναι δύσκολο να βρεις κάτι πρωτότυπο. Στο μυαλό μου γύρναγε συνεχώς ο τίτλος από την ταινία του Ζουλάφσκι «Σημασία έχει ν’ αγαπάς» και με αυτή τη φράση ως αφετηρία δημιουργήθηκαν οι πρώτες εικόνες.

Δεν υπήρχε σενάριο με την αυστηρή έννοια του όρου. Στους τρεις ηθοποιούς έδωσα μια σελίδα χαρτί με τον τίτλο «Κάτι σαν σενάριο», χωρίς διαλόγους, γεμάτο μπερδεμένες δράσεις. Το γεγονός ότι συμ-φώνησαν να συμμετάσχουν σήμαινε αυτομάτως ότι έπαιρναν το ρίσκο να εμπιστευτούν το όραμα κάποιου, το οποίο ούτε συγκεκριμένο ήταν, ούτε μπορούσε εύκολα να προσδιοριστεί λεκτικά. Το να νιώθεις ότι σε εμπιστεύονται είναι απίστευτο συναίσθημα. Το αντίθετο δεν σου αφήνει κανένα περιθώριο.

Ηταν η πρώτη φορά που δούλευα τόσο πολύ με αυτοσχεδιασμό. Ημουν, όμως, τυχερός που είχα αυτούς τους ηθοποιούς. Δεν έχω λόγια να πε-ριγράψω πόσο καλοί ήταν και πόσο οφείλεται σε αυτούς το ότι έγινε πραγματικότητα αυτό το συγκεχυμένο πράγμα που είχα στο μυαλό μου.

Τα τρένα είναι προσωπική εμμονή. Η μητέρα μου μου αφηγείται ότι, όταν ήμουν μικρός, ηρεμούσα και καθόμουν ήσυχος μόνο όταν με έβαζε στον ηλεκτρικό και κοιτούσα έξω από το παράθυρο. Στην ταινία διαδραματίζουν έναν ιδιαίτερο ρόλο, ο οποίος ίσως να μην είναι νοη-ματικά τόσο ξεκάθαρος. Υπάρχει, όμως, εκεί ως αίσθηση.

Μου αρέσει να δουλεύω με ανθρώπους που νιώθω οικείους. Με τους οποίους μας συνδέει κάτι περισσότερο από μια επαγγελματική σχέση. Για μένα πλέον σημασία δεν έχει πόσο καλός στη δουλειά του είναι ένας συνεργάτης, αλλά κατά πόσο κολλάει με το σύνολο και πόσο νιώθει μέρος του. Η αίσθηση της οικογένειας είναι σημαντική και στα «Τρένα» αυτό συνέβαλε τα μέγιστα. Μπορώ να πω ότι ήταν η πιο ευ-χάριστη κινηματογραφική εμπειρία της ζωής μου και τους ευχαριστώ όλους για αυτό.

Αλέξανδρος Σκούρας

(Τρένα - Novacinema Βραβείο Καλύτερης Ταινίας)

Το “Love in Athens” μάς έβαλε σε πολλές σκέψεις από την αρχή. Πώς μετατρέπεις ένα τόσο ευρύ θέμα σε συγκεκριμένη ιστορία; Πώς το κάνεις χωρίς να αστοχήσεις, να είσαι γραφικός ή αφελής; Η πρώτη απόφαση που πήραμε ήταν να κάνουμε κάτι προσωπικό, να γράψουμε βάσει των εμπειριών μας. Η δεύτερη, που αποτέλεσε και αισθητικό δόγμα, ήταν ότι θα κινηματογραφούσαμε κατ’ εξοχήν νύχτα. Θέλαμε να δείξουμε την Αθήνα που πραγματικά βιώνουμε, τη βρόμικη και τσι-μεντένια, ωστόσο τόσο ελκυστική αν την αγαπάς και έχεις συνδέσει τα όνειρά σου με αυτήν. Στο τέλος, παράλληλα με όλες τις ανθρώπι-νες ιστορίες αγάπης που κινηματογραφήσαμε, στη θεματική μας πα-ρέμεινε η αγάπη για τις αθηναϊκές νύχτες.

Η εμπειρία που ζήσαμε στο Ιδρυμα Κακογιάννη ήταν κάτι καινούρ-γιο. Ο διαγωνισμός εξελίχθηκε σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που οι περισσότεροι φανταζόμασταν. Ηταν ιδιαίτερα ευχάριστη αυτή η έκβαση, καθώς η δυνατότητα να προσεγγίσεις μεγαλύτερο κοινό είναι ίσως ο διακαής πόθος κάθε σκηνοθέτη. Επίσης, δεν περιμέναμε ακριβώς αυτό το επίπεδο συμμετοχής. Υπήρξαν ταινίες που μας έκα-ναν εντύπωση όταν τις είδαμε για πρώτη φορά στην αίθουσα. Αυτό συνέβαλε στο να μοιάζει πιο στιβαρό το εγχείρημα.

Είναι πάντα τρομερό να προβάλλεις στη μεγάλη οθόνη κάτι που δου-λεύεις για αρκετό καιρό. Το ευχάριστο ήταν ότι το κοινό ανταποκρί-θηκε σε αυτό και μάλιστα καταφέραμε να βραβευτούμε. Το μόνο που ανταγωνίζεται την αίσθηση δικαίωσης που σου δίνει ένα βραβείο είναι να βλέπεις στο κοινό πρόσωπα να χαμογελούν με τις εικόνες σου και να ταυτίζονται. Νιώθεις ότι κάτι έκανες καλά. Ανήκουμε σίγουρα στην κατηγορία των ανθρώπων που χρειάζονται κίνητρο και προθεσμίες για να είναι δημιουργικοί. Ο διαγωνισμός ήταν για εμάς μια ευκαιρία να κάνουμε πράξη κάποιες ιδέες, να πειραματιστούμε με τη φόρμα και να οπτικοποιήσουμε κάποιες εμπειρίες. Γνωρίζοντας πλέον ότι πρόκειται για την αρχή ενός καινούργιου φεστιβάλ, αισθανόμαστε τυχεροί που βρεθήκαμε στο ξεκίνημά του. Και ευχαριστούμε ειλικρινά όσους μας βοήθησαν και τρέξανε (κυριολεκτικά) μαζί μας.

Κων/νος Σταγκίκας & Ρωμανός Αργυρόπουλος-Ιωάννου

(Night Drives - Μιχάλης Κακογιάννης Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας)

And the winners are...

Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου 35 05 -11.07.2013

Οι Minor Project επί σκηνής

36

Από αριστερά: Κώστας Τσαούσης, Πόπη Διαμαντάκου, Ειρήνη Σουγανίδου, Αγάπη Κεφαλογιάννη, Γρηγόρης Κατσογιάννης

37 05 -11.07.2013

Από αριστερά: Βαγγέλης Λαΐνας, Αλέξανδρος Σκούρας, Κωνσταντίνος Σταγκίκας, Ρωμανός Αργυρόπουλος-Ιωάννου, Δημήτρης Διακουμόπουλος, Θοδωρής Ποπέσκου, Γιώργος Μπίλιος, Αθηνά Μιχοπούλου, Χρήστος Καράμπελας, Γιάννης Μπερερής

Είναι ώρα να δουλέψεις για το καλό της ανθρωπότητας, Κριέ, αφού σε έχει πιάσει να παραδώσεις έναν καλύτερο κόσμο στα παιδιά μας και να το κάνεις τώρα. Ετοιμάσου, βέβαια, για σοβαρή υπερ-κόπωση αν θέλεις να το καταφέρεις αυτό σε μια εβδομάδα.

Ενα πράμα σού χρειάζεται αυτή την εβδομάδα, Ταύρε, η ειλικρί-νεια. Ετσι μπάχαλο που τα έχεις κάνει, το μόνο που μένει είναι να ξεκαθαρίσεις τις καταστάσεις και να περιμένεις τις συνέπειες. Παρόλα αυτά, θα δεις ότι ο κόσμος συγχωρεί πιο εύκολα από όσο νομίζεις.

Τα κέφια σου δεν πάνε και πολύ καλά, Δίδυμε. Misery loves company, λένε όμως οι αγγλόφωνοι και κάτι ξέρουν. Πάρε τους στενούς σου φίλους και κάντε μια βόλτα στην Πλάκα. Καθίστε στη Λυσίου και κάντε μπουρμπουλήθρες στους καφέδες σας με τις ώρες. Και θα με θυμηθείς.

Κάποιο μάθημα ζωής έρχεται προς το μέρος σου από βδομάδα, Καρκίνε. Οσο αναίμακτο ή οδυνηρό και αν είναι, όσο δυνατό ή επιδερμικό, σίγουρα θα σου αλλάξει την πορεία από δω και μπρος. Περίμενε και θα δεις. Αυτό, μαζί με το γεγονός ότι θα έχεις αυτοπεποίθηση αρκούδας, θα είναι τα χαρακτηριστικά της εβδομάδας σου.

Θα έχεις μια τάση από Δευτέρα να ξεφύγεις από την πραγματι-κότητα, Λέοντα. Το ξέρεις ότι μπορείς πάντα να πας να σαπίσεις σε μια παραλία με τις ώρες, έτσι; Ή, αν δεν μπορείς, να δεις μια καλή ταινία με υπερήρωες και μακρινούς πλανήτες, που να μην είναι το «Σούπερμαν». Μην το κάνεις και πολύ πάντως, γιατί οι γνωριμίες περιμένουν.

Είναι ώρα να καθίσεις καλά καλά στο προσκήνιο, Παρθένε. Να επιδείξεις στον κόσμο τα ταλέντα σου, να τους δείξεις τον δρόμο για το μέλλον, να τους οδηγήσεις σε μια μοίρα καλύτερη από αυ-τήν που φαντάζονταν και σε όρια που κανείς άνθρωπος δεν έχει αγγίξει. Στο αλκοόλ.

Τα άστρα σού λένε να ζήσεις τη στιγμή, Ζυγέ, να πιάσεις τον ταύρο από τα κέρατα και να μην τον αφήσεις μέχρι να σε οδηγήσει μακριά από τα συνηθισμένα σου, έστω και αν αυτό σημαίνει να σε σέρνει στο έδαφος με μεγάλη ταχύτητα με αποτέλεσμα να φανούν τα βρακιά σου. Αυτό και αν θα είναι στιγμή.

Είναι μια καλή ώρα για σένα, Σκορπιέ, να καθίσεις στην Αγίας Ειρή-νης, να παραγγείλεις μια καλή παραδοσιακή φράπα, να ρεμβάσεις το τοπίο και τον κόσμο και, αφού τα βαρεθείς όλα αυτά, να σκεφτείς λίγο τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου μακροπρόθεσμα. Σε βάθος χρό-νου δηλαδή, κατάλαβες.

Κι εσύ όμως, Τοξότη, μια από τα ίδια είσαι. Πρέπει να σκεφτείς πολύ καλά αυτά τα υπαρξιακά θεματάκια σου, γιατί αλλιώς χαΐρι δεν θα δούμε. Και πρέπει να ηρεμήσεις λίγο, γιατί αν δεν ξεκαθαρίσεις τι λες μετά από σκέψη και τι μετά από βουτιά στα κόμπλεξ, θα μας πάρει όλους μαζί από κάτω.

Θα τρελάνεις τον κόσμο στον ενθουσιασμό από Δευτέρα, Αιγόκερε. Θα πρέπει να το μάθουν όλοι ότι έφερες σε πέρας κάποιες πολύ δύ-σκολες δουλειές και με κάθε λεπτομέρεια. Και όλο αυτό θα συνοδευ-τεί με τρελές ορέξεις για απολαύσεις - κυρίως φαγητό. Αν αρχίσεις δηλαδή να τρως και τα πιάτα των άλλων, μάλλον δεν θα αντέχεσαι.

Αντίθετα με όσα πιστεύεις και κάνεις τελευταία, Υδροχόε, όχι μόνο είναι καλό, αλλά επιβάλλεται κιόλας να σκέφτεσαι και να πράττεις έξω από τα συνηθισμένα σου μονοπάτια. Ξεκίνα πάλι να δοκιμάζεις τα όριά σου και δεν θα βγεις χαμένος. Εξάλλου, ξέρεις πια πώς να διαχειριστείς κάποιες καταστάσεις, οπότε μην αφήνεις τον εαυτό σου να είναι το εμπόδιο.

Κάποιο πρόσωπο με το οποίο -πώς να το πω;- έχετε μπλέξει τα μπού-τια σας θα αρχίσει να σου στέλνει σημάδια ενδιαφέροντος. Μην τσιμπήσεις αμέσως, Ιχθύ, κάλλιστα μπορεί να παρερμηνεύσεις ή να κάνεις την τρίχα τριχιά. Μείνε κουλ για αρχή και δες πώς θα πάει, για-τί σιγά το κελεπούρι στο κάτω κάτω, αν θες τη γνώμη μου να πούμε.

Πλανήτης Αθήνα

Κωνσταντίνος Σινάτρα

metamatic:taf

Hytra Απλά

Το metamatic:taf παρουσιάζει για την καλοκαι-ρινή περίοδο την έκθεση «Πολιτισμός (γένη και πτώσεις)» της ομάδας Βijoux de Κant σε επιμέ-λεια Αλέξιου Παπαζαχαρία, η οποία θα διαρκέ-σει έως τις 2 Σεπτεμβρίου. Η έκθεση αποτελεί μέρος του καλλιτεχνικού προγράμματος και έκφρασης της Βijoux de Κant και παρουσιάζει έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, βίντεο και φωτο-γραφίες Ελλήνων καλλιτεχνών.

Νορμανού 5, Μοναστηράκι

Τρεις από τους σημαντικότερους σεφ της νέας γε-νιάς ενώνουν τις δυνάμεις τους στην ταράτσα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών για να δημιουργή-σουν ένα μενού προσιτό οικονομικά μεν, εξαιρετι-κά γευστικό δε. O Χρύσανθος Καραμολέγκος, o Νίκος Καραθάνος και o Δημήτρης Δημητριάδης σάς περιμένουν να απολαύσετε τις προτάσεις τους στην ήδη αγαπημένη Χύτρα, με τη θέα στην Ακρό-πολη για επιδόρπιο.

Λεωφ. Συγγρού 107-109, Ν. Κόσμος

360 Cocktail Bar

London Fashion Boutique

Ποτό, φαγητό και ίσως η καλύτερη θέα στην Αθήνα είναι οι βασικοί λόγοι για να επισκεφτείς το 360 Cocktail Bar, τη νέα «είσοδο» στην Πλα-τεία Μοναστηρακίου. Με τρία επίπεδα, εστιατό-ριο, μπαρ και ταράτσα, ανεβαίνοντας από κάτω προς τα πάνω είναι σίγουρο πως θα βρείτε ένα σημείο να καθίσετε και να απολαύσετε τις λιχου-διές ή ένα από τα 60 δροσερά κοκτέιλ που προ-σφέρει στους θαμώνες του το 360.

Ηφαίστου 2, Πλ. Μοναστηρακίου

Eνας πολύ ζεστός και φιλικός χώρος με κάθε λογής ρούχα από Eλληνες και ξένους σχε-διαστές σε περιμένει να τον ανακαλύψεις. Η Ευγενία και ο Κώστας μετέτρεψαν ένα παλιό σπίτι στο Περιστέρι στο πιο stylish hotspot για τους shoppers των Δυτικών Προαστίων. Εκεί υποδέχονται τους φίλους τους και τους προ-τείνουν ρούχα με στιλ και ποιότητα στις καλύ-τερες τιμές.

Σοφοκλέους 9, Περιστέρι

Η Αθήνα, οι άνθρωποί της, οι αξίες και η ποιότητά της χαρτογραφούνται και παρουσιάζονται δυνα-μικά, με έναν καινούργιο οπτικοποιημένο τρόπο στην εφαρμογή M.app.

Πρόκειται για έναν «ζωντανό» χάρτη με 200 πινέ-ζες-σημεία, που διαρκώς ανανεώνονται και αυξά-νονται, σκιαγραφώντας όλες τις πτυχές της ζωής στην πόλη.

Φαγητό, ποτό, καφές, θέατρο, μουσική, βιβλίο, κινηματογράφος, εκθέσεις, επιλεγμένα καταστή-ματα, όπως επίσης και οι πιο φρέσκες ιδέες στον χώρο της τεχνολογίας και της ζωής στην πόλη έρχονται στην οθόνη του κινητού σου και παρου-σιάζονται μέσα από βίντεο υψηλής αισθητικής, μικρής διάρκειας και πλούσιας περιεκτικότητας.

Η εφαρμογή είναι διαθέσιμη για iOS, Android και Windows Phone.

Τα points της εβδομάδας

Δύο εταιρείες ενώνουν και πάλι τις δυνάμεις τους για να προσφέρουν ένα πρωτοποριακό προϊόν. Η Hellenic Seaways και η Interamerican λανσάρουν το πρόγραμ-μα παροχών Αμεσης Ιατρικής Βοήθειας για ταξιδιώτες «Ασφαλώς Πάμε Μαζί». Οι καλύψεις του προγράμμα-τος ισχύουν από τη στιγμή της επιβίβασης στο πλοίο μέχρι και επτά ημέρες μετά το ταξίδι. Κάθε ταξιδιώτης μέσα από μια σειρά δωρεάν παροχών -νοσοκομειακή περίθαλψη στο εξωτερικό ή φροντίδα των ανήλικων παιδιών του παθόντα- εξασφαλίζει τη δυνατότητα να

αντιμετωπίσει άμεσα τις συνέπειες ενός ενδεχόμενου ατυχήματος ή περιστατικού ασθένειας. Επιπλέον, έμπει-ροι ιατροί απαντούν στη γραμμή υγείας 1010 σε κλή-σεις από σταθερό ή κινητό τηλέφωνο και βρίσκονται στη διάθεση του επιβάτη για να του δώσουν υπεύθυνες ιατρικές συμβουλές και οδηγίες. Τέλος, εξειδικευμένο προσωπικό αναλαμβάνει την οργάνωση και τον συντο-νισμό της υγειονομικής μεταφοράς ή αερομεταφοράς του επιβάτη σε νοσοκομείο, ώστε να εξασφαλιστεί γρή-γορα η απαραίτητη ιατρική φροντίδα.

Κοντά στους επιβάτες

Ερχεται στην Ελλάδα

Για υψηλές απαιτήσεις

Μαγικό γάντιΕνας 17χρονος Ελληνας μαθητής, ο Χαράλαμπος Ιω-άννου, και το έργο του «εξωσκελετικό γάντι», βρίσκο-νται ανάμεσα στους 15 διεθνείς φιναλίστ του Google Science Fair 2013, του μεγαλύτερου online επιστημο-νικού διαγωνισμού του κόσμου, που φέτος είχε θέμα «90 τρόποι για να αλλάξετε τον κόσμο». Το γάντι ενι-σχύει και στηρίζει την κίνηση της ανθρώπινης παλά-

μης, προκειμένου να βοηθήσει τους ανθρώπους που πάσχουν από αναπηρία στο άνω μέρος του χεριού. Η κεντρική ιδέα της πρότασής του είναι ότι ένας μεταλλι-κός σκελετός θα φοριέται από τον χρήστη και μετά την τοποθέτησή του θα μπορεί να ανιχνεύσει το κινητικό ερέθισμα του χρήστη, το οποίο στη συνέχεια θα ενι-σχύεται με τη χρήση των «σερβοκινητήρων».

Οταν ακούς «παλαίωση» στα ποτά, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό σου είναι το ου-ίσκι. Τώρα, όμως, μια τεκίλα πρόκειται να σου αλλάξει γνώμη. Η Tequila Don Julio 1942 έρχε-ται στην Ελλάδα και υπόσχεται να ικανοποιήσει τα πιο απαιτητικά γούστα στην κατηγορία της luxury τεκίλας.

Αν θέλεις μία compact φωτογραφική μηχανή με DSLR δυνατότητες, τότε η νέα Cyber-shot RX100 II της Sony είναι έτοιμη να «τρυπώσει» στην τσέπη σου. Με κομψό σχεδιασμό από ανθεκτικό και ελα-φρύ αλουμίνιο, είναι ο ιδανικός σύντροφος στα τα-ξίδια, για φωτογράφους που ενδιαφέρονται για την ποιότητα και θέλουν φωτογραφίες επιπέδου DSLR από μία φωτογραφική μηχανή τσέπης, με πλούσιες επιλογές ελέγχου.

Χάρη στην εξαιρετική ποιότητα εικόνας της RX100, η νέα φωτογραφική μηχανή αποδίδει, πλέον, ακό-μα καλύτερα αποτελέσματα, εάν κάνεις λήψεις σε εσωτερικούς χώρους ή στο σούρουπο χωρίς φλας. Σε συνδυασμό με τον φωτεινό φακό f1.8 Carl Zeiss Vario-Sonnar T*, θα αντιληφθείς τη διαφορά με τις ιδιαίτερα ευκρινείς και φυσικές φωτογραφίες και τα Full HD βίντεο, σε κάθε περίσταση - από πάρτι, μέχρι νυχτερινά τοπία.

42Αγορά

Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Η δική μας ΕυρώπηΜε διπλή διάκριση για τη χώρα μας και την υποστήριξη του ΟΤΕ και της COSMOTE, πραγματοποιήθηκε η Απονομή των Βραβείων Ευρωπαϊκής Πο-λιτιστικής Κληρονομιάς Εuropa Nostra. Στη φετινή διοργάνωση, η Ελλάδα απέσπασε α) το Βραβείο Κοινού (Public Choice Award) για το έργο της αποκατάστασης των Προπυλαίων, που επιλέχθηκε με διαδικτυακή ψηφο-φορία σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και β) ένα από τα 7 Grand Prix, για την Επιτροπή Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως (ΕΣΜΑ).

Συνεπείς στη δέσμευσή τους για την προώθηση του ελληνικού πολιτισμού και τη διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας μας, ο ΟΤΕ και η COSMOTE στήριξαν το έργο της Europa Nostra, συμμετέχοντας σε μια σειρά εκδηλώσεων που πραγματοποιήθηκαν από τις 12 έως τις 16 Ιουνίου στην Αθήνα. Στόχος των εκδηλώσεων ήταν να αναδείξουν και να βραβεύ-σουν τα σπουδαιότερα, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, έργα και προγράμματα αναστήλωσης αρχαιολογικών χώρων και σημαντικών μνημείων, καθώς και τα σημαντικότερα έργα για την προστασία του περιβάλλοντος.

«H επιλογή της Αθήνας για τη διεξαγωγή των διοργανώσεων του Europa Nostra και οι νέες ελληνικές διακρίσεις, αποτελούν αναγνώριση για τη δι-αχρονική συνεισφορά της Ελλάδας στον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Διοργανώ-σεις και πρωτοβουλίες που προβάλλουν τη χώρα μας σε διεθνές επίπεδο οφείλουμε να τις στηρίζουμε», δήλωσε σχετικά η διευθύντρια Εταιρικής Επικοινωνίας του Ομίλου ΟΤΕ, Ντέπη Τζιμέα.

Με κύρια αποστολή της την προστασία των ιστορικών και φυσικών μνη-μείων της Ευρώπης, η Europa Nostra αριθμεί 50 χώρες-μέλη. Αντιπρό-σωπος της Europa Nostra στην Ελλάδα έχει οριστεί η Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, η οποία έχει αναλάβει και την ευθύνη της διοργάνωσης. Η τελετή απονομής με την οποία έκλεισε το 50ό Επετειακό Συνέδριο Εuropa Nostra έγινε παρουσία του Maestro Placido Domingo, προέδρου της Europa Nostra, και της Ανδρούλλας Βασιλείου, Επιτρόπου της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

21ος Αιώνας Επιμέλεια: Χρήστος Τσαπακίδης

Εξερεύνησε το άγνωστο

Πονάει χέρι;Open source έπιπλα

Αν θεωρείς τον εαυτό σου μετενσάρκωση του Μαγγελάνου και άχτι σου είναι να χαρτογραφή-σεις περιοχές που δεν είναι προσβάσιμες από αυτοκίνητο, μηχανή, ποδήλατο ή snowmobile, τη στιγμή που δεν περιμένεις κανένα αντάλλαγμα, τότε η Google έχει καλά νέα για εσένα. Η εταιρεία σού δίνει την ευκαιρία να κάνεις αίτηση για να χρη-σιμοποιήσεις το Trekker. Πρόκειται για μια τσάντα πλάτης που είναι εφοδιασμένη με έναν άξονα,

πάνω στον οποίο είναι τοποθετημένο ένα σύστημα καμερών. Ετσι, σου επιτρέπει να συλλέγεις εικόνες από μέρη που είναι προσβάσιμα μόνο με τα πόδια, με τις οποίες μπορείς να τροφοδοτείς το Street View. Το Trekker διαθέτει 15 φακούς που εστιά-ζουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις, προκειμένου να δημιουργούνται εικόνες 360 μοιρών.

www.google.com/help/maps/streetview

Ολοι εμείς που δεν τρέφουμε ιδιαίτερες συμπάθειες απένα-ντι στις γάτες, έχουμε επιτέλους έναν τρόπο για να κάνουμε μίζερη την αυτάρεσκη ζωή των εγωιστικών τετράποδων. Ο λόγος για το καπέλο που αποτελείται από τους εννέα πλα-νήτες του ηλιακού μας συστήματος και προορίζεται ειδικά για γάτες. Κοστίζει 20 ευρώ και θα προκαλέσει εγγυημένα δυστυχία στις χνουδωτές μπάλες που τριγυρνούν αυτάρεσκα στις γειτονιές.

www.etsy.com

Πολλοί από εσάς έχετε βιώσει ένα ατύχημα που σας προ-κάλεσε κάποιο κάταγμα σε ένα από τα άκρα σας. Θυμάστε ακόμη τη δυσάρεστη διαδικασία να περιμένετε στην ουρά του εφημερεύοντος νοσοκομείου και μετά τον ορθοπεδικό να τοποθετεί γύψο στο πονεμένο χέρι ή πόδι: ένα χοντρο-κομμένο πράγμα που θα σας έκανε παρέα για πολλές ημέ-ρες, ερεθίζοντας και ζεσταίνοντας το δέρμα σας και ξεχει-λώνοντας τα μανίκια από τις μπλούζες ή τα μπατζάκια από τα παντελόνια. Σε λίγο καιρό, τα πράγματα δεν θα είναι έτσι. Ο Jake Evill, απόφοιτος της Σχολής Αρχιτεκτονικής και Σχε-διασμού του Victoria University of Wellington, δημιούργη-σε τον πρώτο εξωσκελετικό νάρθηκα από 3D εκτύπωση, ο οποίος θα μπορούσε να ρίξει τον γύψο στο χρονοντούλαπο της ιατρικής. Η διαδικασία είναι κάπως χρονοβόρα: ακτι-νογραφείται το πονεμένο άκρο και μετά σκανάρεται με 3D scanner. Τα δεδομένα περνούν στον υπολογιστή και ξεκινά η 3D εκτύπωση. Ο νάρθηκας δίνει περισσότερη υποστήριξη στο σημείο του κατάγματος, είναι λεπτός, διάτρητος για να αναπνέει το δέρμα και μπορεί να πλυθεί.

jakevilldesign.dunked.com/cortex

Εχεις ακούσει για το open source λογισμικό και για το πόσο cool είναι. Εχεις διαβάσει και για τις open source εφαρμογές. Πού να πήγαινε, ωστόσο, το μυα-λό σου ότι κάποια στιγμή θα γνώριζες και open source έπιπλα; Και όμως, η Mozilla, η δημιουργός του δημο-φιλέστερου open source browser (λέγε με και Firefox) συνεργάστηκε με την εταιρεία Nosigner για να δημι-ουργήσει το νέο της γραφείο στην Ιαπωνία και έκανε ακριβώς αυτό: καρέκλες, γραφεία, πινακίδες και ό,τι άλλο χρειάζεται ένα γραφείο σε ανοιχτό κώδικα! Τα σχέδια είναι ελεύθερα για κατέβασμα από μία ειδική ιστοσελίδα που δημιουργήθηκε για αυτόν τον σκο-πό και περιλαμβάνει ό,τι ακριβώς χρειάζεσαι για να κατασκευάσεις τα δικά σου έπιπλα: λεπτομερείς οδη-γίες συναρμολόγησης, τα υλικά που θα χρειαστείς (και στα οποία κυριαρχούν το ξύλο και τα πολυκαρ-μπονικά φύλλα) και τις απαιτούμενες διαστάσεις των υλικών. Και αν σε παίρνει, κάνεις και καμία μετατρο-πούλα, για να δημιουργήσεις εξατομικευμένα έπιπλα.

os-furnitures.tumblr.com

Γιε, μην τρέχειςΤο βλαστάρι σου σε ζαλίζει κάθε μέρα να του πάρεις εκείνο το τηλεκατευθυνόμενο monster truck που στάμπαρε στο παιχνιδάδι-κο της γειτονιάς. Εσύ από την πλευρά σου έχεις προβληματιστεί: αν τελικά υποχωρή-σεις και του το αγοράσεις, θα σου κάνει ένα σπίτι… καλοκαιρινό. Πώς; Γδέρνοντας τους τοίχους και τα έπιπλα, μια και ο μικρός, κα-θότι λίγο ατζαμής, θα στέλνει το αυτοκινητά-κι πάνω τους με αμείωτη ταχύτητα. Η εταιρεία παιχνιδιών CCP βρήκε τη λύση. Θα ενσωμα-τώσει σε μία σειρά τηλεκατευθυνόμενων ένα σύστημα που χρησιμοποιείται και στα κανο-νικά αυτοκίνητα: το σύστημα υποβοήθησης πέδησης (brake assist system). Χάρη στους υπέρυθρους αισθητήρες του, το νέο τηλεκα-τευθυνόμενο θα μπορεί να υπολογίζει πότε επίκειται σύγκρουση και θα αρχίζει να επι-βραδύνει για να αποφευχθεί το… μοιραίο.

ccp-jp.com/toy

Καπελωμένος γάτος

44

05-11.07.2013Training Ground

Business is business

Fun and gamesΜια τριάδα να την πιεις στο ποτήρι: Φώτσης, Λάσμε, Γκιστ. Ο σοβαρός, σοβαρότατος πλέον Αντώνης, ο σούπερμαν Στεφάν και ο Τζέσε Τζέιμς των ελληνικών ταμπλό. Fun and games, που λένε και οι Αμερικάνοι, και από τον καιρό του Στόγιαν είχαν οι Παναθηναϊκοί να χαρούν τόσες μηχανές τάπας και καρφώματος στην ομάδα τους. Διότι, μην το ξεχνάμε, ο Ντίνο Ράτζα έσπρωχνε και έδερνε, αλλά το άλμα του ίσα ίσα ξεπερνούσε το ύψος διπλωμένης εφημερίδας. Και ο Μάικ Μπατίστ ψοφολογούσε τα τελευταία έτη.

Είναι κρίμα που θα φύγει ο Σόφο, διότι θα συμπλήρωνε με τρόπο ιδανικό το παρεάκι, αλλά του συνέβη αυτό που του συμβαίνει πάντοτε τα τελευταία χρόνια. Ξεκίνησε δυναμικά και κάποια στιγμή ξεφούσκωσε. Παλαιότερα χρειαζόταν κάνα χρόνο για να το πάθει, τώρα μπάφιασε σε μερικούς μήνες μόνο. Επιστροφή στο Ισραήλ, όπου τον αγαπούν και τον εκτιμούν και ίσως ξέρουν καλύτερα τα κουμπιά του. Αν ισχύει δηλαδή το σενάριο που λέει ότι θα καταλήξει εκ νέου στη Μακάμπι Τελ Αβίβ.

Οσο για τον Μασιούλις, δεν θα λείψει σε κανέναν. Καλός είναι, καλό μπάσκετ παίζει, καλή νοοτροπία έχει, καλά είναι και τα λάχανα. Αν ο Γιάνκοβιτς προσθέσει ολίγο μυϊκό όγκο, ο Γιόνας θα ξεχαστεί γρήγορα. Το άξιο τέκνο του Μπόμπαν και σουτ διαθέτει και τόλμη και μπόλικη από την άγνοια κινδύνου του πατρός του. Τώρα απλώς χρειάζεται να βρει έναν συγκεκριμένο ρόλο και να μην ξοδεύεται δεξιά κι αριστερά. Η έκπληξη της χρονιάς, ωστόσο, μπορεί να προέλθει από τον Νίκο Παππά. Το έχει το μπάσκετ μέσα του, το θράσος δεν του λείπει, το θάρρος του περισσεύει και είναι δίπλα του ο καλύτερος δάσκαλος στο πρόσωπο του Διαμαντίδη. Απέδειξε, επίσης, ότι αντέχει τις κακουχίες και τις συνεχείς μετακινήσεις από σύλλογο σε σύλλογο. Κάτι σαν τον Γιώργο Καραγκούνη, που περιπλανήθηκε πολύ πριν αναδειχθεί σε ηγέτη του Παναθηναϊκού. Αν ο Παππάς βγάλει τη σεζόν χωρίς τραυματισμούς, ενδέχεται να γράψει μακρόχρονη ιστορία στους «Πράσινους».

Χρήστος Ξανθάκης

Οπως όλα δείχνουν, από τη νέα σεζόν ο Χάρης Μαυρίας θα αγωνίζεται στην Αγγλία για λογαριασμό της Σάντερ-λαντ. Τρία συν ένα εκατομμύρια ευρώ είναι ένα ποσό στο οποίο καμία ελληνική ομάδα δεν μπορεί να πει όχι, πόσο μάλλον ο Παναθηναϊκός των χιλίων οικονομικών προβλη-μάτων. Στον δρόμο αυτόν, εξάλλου, είναι αναγκασμένες να βαδίσουν όλες οι ελληνικές ομάδες αν θέλουν να εξα-σφαλίσουν τη βιωσιμότητά τους.

Από τη στιγμή, πάντως, που θα μπουν σε αυτή τη λογική θα πρέπει να μάθουν να πουλάνε και καλύτερα. Δεν λέω ότι ο Μαυρίας θα μπορούσε να πιάσει 20 και 30 εκατομ-μύρια, αλλά μια απορία την έχω: Αν είχε πάρει μέρος στο Μουντιάλ Νέων δεν θα ανέβαζε το κασέ του; Την απάντη-ση δεν θα τη μάθουμε ποτέ, πολύ απλά επειδή οι «Πρά-σινοι» δεν τον διαχειρίστηκαν σωστά, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί στους κοιλιακούς και να χάσει το τουρνουά. Εναν τραυματισμό που είχε πάθει και ο Νίνης και τον είχε αφήσει εκτός αγωνιστικής δράσης για μήνες. Οπότε, μό-λις έφτασε η πρόταση των Αγγλων, όλοι σκέφτηκαν «δώσ’ τον μη μας μείνει στο χέρι».

Μπίζνες έτσι όμως δεν γίνονται. Το καλό σου προϊόν το προσέχεις, το γυαλίζεις, το βάζεις πρώτο πρώτο στο ράφι και μετά το μοσχοπουλάς. Ναι, το παράδειγμα της Πόρτο έχει γίνει κουραστικό, αλλά υπάρχει περίπτωση να που-λούσε ποτέ τον Μαυρία τρία συν ένα;

Ανδρέας Γιαννόπουλος

45

Αναρωτιέμαι πώς μπορούν οι συγκοινωνίες να σώσουν ή να καταστρέψουν μια γειτονιά. Στους Αμπελόκηπους, για παράδειγμα, ήρθε το μετρό και πήραν τα πάνω τους. Εντάξει, στους εντεύθεν της Αλεξάνδρας Αμπε-λόκηπους έγινε το θαύμα, στο τμήμα εκείνο της συνοι-κίας που πάντοτε ανάσαινε. Και πάλι, όμως, κάτι πήρε και ο απάνω μαχαλάς, έστω και τα Σάββατα που παίζει μπάλα η μεγαλύτερη ίσως λαϊκή της Αθήνας. Στους Αμπελόκηπους βράζει ο τόπος από διερχόμενους και αυτό για μια γειτονιά του Κέντρου είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να της συμβεί.

Το λέει και η ίδια η λέξη «διερχόμενος». Περνάει και πάει στο καλό και στη διαδρομή του αυτή αφήνει κάτι πίσω του. Την αύρα του ίσως, που θα έλεγαν και οι ασχολούμενοι με την ψυχολογία, πέντε φράγκα στο πε-ρίπτερο και άλλα τόσα στο κοντινό καφέ για ένα ρόφη-μα ή ένα αναψυκτικό τύπου κόλα, όπως θα σημείωναν οι πιο πρακτικοί. Ο διερχόμενος πλουτίζει το κάρμα της συνοικίας και της προσφέρει και μια αίσθηση ασφάλει-ας. Χίλιες φορές προτιμώ να βγαίνω από το σπίτι και στα πέντε, στα δέκα, στα 20 μέτρα να βλέπω κόσμο να περνάει. Και πιο πολύ τρόμαξα κάτι ώρες περίεργες

σε προάστια βόρεια που δεν βλέπεις ψυχή ούτε στο χιλιόμετρο. Μόνο τα σκυλιά ακούς, τα σκυλιά-φύλακες έτοιμα να σε κατασπαράξουν.

Βάλε και το Κουκάκι στην εξίσωση ανάδειξης με τη συ-γκοινωνία. Πήγε το μετρό της Ακρόπολης και άλλαξε πρόσωπο. Ανέβηκαν οι αξίες, διευκολύνθηκε η ζωή των κατοίκων, μειώθηκε η κίνηση η παράπλευρη, χαλάρωσαν τα νεύρα τα πολλά, μπήκε ένας φραγμός στη λουμπενο-ποίηση που τόσες και τόσες περιοχές της Αθήνας έχει σφιχταγκαλιάσει. Ας είναι καλά η συγκοινωνία, ας είναι καλά το δίκτυο που δημιούργησε και έσπασε την αποξέ-νωση. Διότι η γκετοποίηση δεν έρχεται μόνο όταν νοικιά-ζεις τα υπόγεια σε 12 άτομα. Ερχεται και όταν δεν πραγ-ματοποιείται το ιαματικό σύρε κι έλα της μεγαλούπολης.

Βλέπε την Κυψέλη. Η έλλειψη συγκοινωνίας την έκαψε. Αν είναι δυνατόν να είσαι τόσο πλησίον του Κέντρου και να κρέμεσαι από τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ. Και να σε έχει ξεχάσει το μετρό και να πρέπει να εξαρτάται από τη Βικτώρια μια περιοχή τόσων δεκάδων χιλιάδων κατοίκων. Αρχίζεις σιγά σιγά και βράζεις στο ζουμί σου, αρχίζεις και υποβαθμίζεσαι, αρχίζεις και τρως τις σάρκες σου,

αρχίζεις -και αυτό είναι το χειρότερο από όλα- και βγαί-νεις από τον χάρτη. Ναι, είναι το χειρότερο, διότι αν βγεις από τον χάρτη της αστικής μετακίνησης μετατρέπεσαι αυ-τομάτως σε θύμα του real estate πολέμου. Και το πληρώ-νεις ακριβά, πολύ ακριβά. Αντί να γίνεις το επίκεντρο της φούριας και του δυναμισμού, γίνεσαι το επίκεντρο της απομόνωσης και της ισοπέδωσης. Πέφτει το σκοτάδι, μεγαλώνουν οι ώρες, στους δρόμους σου κυκλοφορούν μόνο οι επαγγελματίες της παρανομίας. Συν μερικοί τα-λαίπωροι που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Δεν παριστάνω τον Μαρινέτι εδώ και δεν φιλοδοξώ να αναστήσω τον φουτουρισμό στο κέντρο της Αθήνας. Αλλά δίχως συγκοινωνίες δεν στέκει κανένας αστι-κός ιστός. Το έχουμε ήδη πληρώσει πολύ ακριβά και δεν ξέρω πόσο ακόμη θα το πληρώσουμε. Εύχομαι οι πρωτοβουλίες τύπου Rethink Athens να λειτουργή-σουν διορθωτικά, δεν είμαι ωστόσο απολύτως σίγου-ρος για τα αποτελέσματα. Ιδίως όταν διαβάζω χαιρέ-κακες διαπιστώσεις από τους υποστηρικτές τους. Λες και ζούμε σε άλλη πόλη. Ή μήπως ζούμε;

Χρήστος Ξανθάκης

Κέντρα διερχομένων

46Στιγμιότυπα Πόλης