Enhavoj

KovriloTitolaPaĝoAntaŭparoloĈapitroj

1.MazirianlaMagiisto2.TurĝundeMijr3.Tsajs4.LiejnlaVojiranto5.UlenDorFinigasSonĝon6.GajaldeSfer

VortaroAtribuojSenpageHaveblajPermesilo

MazirienlaMagiistoaŭtoritademajstro

JackVancetradukitade

ĜanŬesliStarling&

OrlandoHernández

ilustritadePaulRhoads

re-eldonitaje2015-08-22

AntaŭparoloNepreatentualmenaŭlaunuajntritemojnsubeprezentatajn:Vortaro,Idiomoj

kajProprajNomoj.Mankodetiujinformojpovasstumbligilalegadon.

Vortaro: Vidante vorton ‘ĉi-aspektan’ (sen citiloj), ŝvebu super ĝi perfingropintoaŭmusokajekvidu,keĝiŝanĝiĝosporaspekti‘tielĉi’.Pertiovisciosketiuvortohavasdifinonenlaprovizitavortaro.Klakuĝinporekviditiesdifinon.Post legi la difinon, atentu pri la komenco-vorto de la difino, kiu aspektos kiel‘difin/o’.Klakutionporsaltireireallarakonto.

Sesurviaaparato ligilojneaspektaskiel supere, tio rezultasdeaferokie laniajCSS-aj reguloj super-regiĝus fare de interna sistemo de via propra aparato:Nook, Kobo, Kindle, ktp. Do, substrekoj povas aperi malgraŭ niaj specifajelektoj.Kulpigulapropranaparatontiukaze.

Niprovis elektimezan stilonpostdemandi ĉeFejsbukokaj aliepridiversajpersonaj preferoj. Ni ja volas provizi elekton al ĉiu leganto. Bedaŭrinde, tionuntempeneeblas.Solvodevasatendiĝislaplimultoelbitlibrajaparatojsubtenosla formaton EPub 3, kio permesos funkcion pri elekto inter stiloj pere deJavaScript.SedEPub2,perkiolaplimultoelaparatojankoraŭfunkcias,neebligastiajnelektojn.

Ni elektis difini nur la niaopinie maloftajn vortojn. Bonega helpo poresperantaj progresantoj, nur iometa helpo por komencantoj. Se viaopinie, pluavortobezonasdifinon,kontaktunin,kajnialdonos.

Postfinlegiiunrakonton,klakulabildo-simbolon...

…kajtujvieksaltosallakomencodelasekvanovelo.

Idiomoj:Ĉar ĉi tiuj rakontoj temas pri la ege fora futuro, tempopaso dumkiampreskaŭĉioestosŝanĝita,laaŭtoroelektisprezentialsiadenaskeanglalingvalegantaro fremdenovajn nomojn por fikciaj futuraj estaĵoj: bestoj,monstroj, ktp.Aparta ŝokoporoni leganta ennove akirita lingvo.Tiesunua inklino estus serĉi

(tutevane)envortaro.

Helpejetio,nifojeindikastianfremdeconperfremdeakcentitavokalo,jene:skiélo,háft-fadeno, ktp. Prononcu laŭvole. Kiam signifo gravas, prenu tion el lacirkonstanco.Sedne zorgu strebe.Foje tiaj vortoj ekzistas nur por aldoni plusanfremdecon. En tiaj kazoj manko de precizeco apenaŭ gravas. Estas same pordenaskajanglalingvanoj.

Faktesciu,keaparta leksikonohaveblasen laangla lingvopri lamultaj tiajnomojinventitajdelaaŭtoro:TheJackVanceLexicon:fromAhulphtoZipangotekompilita de Dan TEMIANKA, ISBN 0887331181. Ĝi enhavas 136 paĝojn dadifinoj,kajtemaspriĉiuj70librojdelaaŭtorodumlia50-jaraaŭtorakariero.

Propraj Nomoj: Plejparte ni lasis, ke propraj nomoj restu kiel eble plejproksimajallaoriginalo.Tamen,porevitifalsajnsufiksojn‘-an’ktp,niopiniistiondece, ke ni faru necesajn ŝanĝetojn: Mazirian⬄ Mazirien; Turjan ⬄ Turĝun;Liane⬄Liejn,kajsimile.

Pri la ofteco de majuskloj preter gramatikaj reguloj, ankaŭ tio sekvas laoriginalon, en kiu tiuj samaj majuskloj aspektas egale ekstergramatikaj alanglalingvanoj.Tiu afero estas laŭvola konstruode la aŭtoro, kion tradukantonerajtasŝanĝi.

Kiamrilatasalpropranomodeurbo,lando,kajsimileninurmaloftealdonisplusan literon ‘o’por indiki substantivecon.Ni lasiske sustantivecomemindikiĝiper nur la majusklo: Askolajs, ktp. Akceptu ilin kvazaŭ ajna fremda loknomo.Finaĵon ‘o’ ni aldonis nur se ties manko prezentos tro oftan problemon pri laakuzativo.

AnglaTitolo:Lareferencaoriginalokiunnitradukisdevenaselvolumo1aella 44-voluma eldonoVance Integral Edition (ISBN0-9712375-1-4) en kiu,laŭaŭtoraprefero,ĝititoliĝaskielMaziriantheMagician.Tamensciu,keĝivastekoniĝasankaŭpermalsamatitoloperforteanstataŭigitafaredelaeldonejoHillmanPublicationsjeĝiaunuapresiĝoenlajaro1950.TiutitoloestasTheDyingEarthkio nun servas kiel grupa titolo de tuta serio da noveloj kaj romanoj verkitaj deplurajaŭtorojsekvantajlamodonkajstilondeVance.

TeroMortanta: En ĉi tiu rakontaro komencas priskribo de la pleja futuro,

dudekepokojpostlanuntempo.Tempodumkiamlasunograndos,ruĝoskajbrilosmalforte.Tempodumkiam la popolo atendos, ke je ajnamomento ĝi povas ekemalbrili por ĉiam. Jack Vance desegnis apartan universon per tiu ĉi ses-rakontanovelarokajkelkaj romanojplu.Poste,kun tiespermeso,verkis rakontojnankaŭtiajfamulojkiajGeorgeR.R.Martin,NeilGaiman,RobertSilverberg,GlenCook,KageBaker,MichaelSheakajaliaj.

MagiokajSorĉo:Postdetalainterdiskutokune-istojsurFejsbuko,decidiĝisla sekvaj distingoj inter magio kaj sorĉo. Oni preferu la terminojn magio kajmagiistokiamtemasprisupernaturasciencokajdetalaesploro.Laterminojsorĉokaj sorĉisto portu signifon pri parkera uzado de la tutaj samaj aferoj kiel nurateknikaĵo,aŭkiamlaefikoestastrivialakajunuopa.

JackVance,kielaŭtoro,nestriktismultepritiudistingo.Ofte,sedneĉiamlifaris.Kromeekzistas tria anglavortowizard kiun li ankaŭ uzis, foje pri la samafiguroelhistorio.Leganto,do,prenulasencojnpropravole.

UblietojkajDrakoj:Latielnomita rolludokreitadeGaryGygaxkajDaveArnesonuzas sistemondemagioprenita el tiu ĉinovelaro.Estas JackVancekiuinventistiunsistemon,nerenverse.

Ĉapitro1

MazirienlaMagiisto

Perdita en pensado,Mazirien laMagiistomarŝis sian ĝardenon.Arboj pezeŝarĝitaj de siaj fruktoj el multaj delir-ekstazoj superpendis lian vojon, kaj florojriverencis lin kiam li pasis.Unu colon super la grundo, malbrilaj kiel agatoj, laokulojdemandragoroj atentis la paŝadon de liaj piedoj en nigraj pantofloj. Jeneestis la ĝardeno de Mazirien — tri terasoj kultivantaj strangajn kaj mirindajnvegetaĵojn. Certaj plantoj lumis pro naĝe movantaj, ŝanĝiĝantaj irizecoj; aliajsuprentenisflorojnpulsantajnkielaktinioj,purpuraj,verdaj,violaj,rosaj,flavaj.Tieĉi kreskiĝis arboj tiaj kiaj plumaj sunombreloj, arboj kun travideblaj trunkojenhavantaj ruĝajn kaj flavajn vejnojn, arboj kun folioj tiaj kia metalo, ĉiu foliomalsamametalo—kupro,arĝento,bluatantalo,bronzo,verdairidio.Tieĉi,florojkiaj bobeloj supren-tiretis el vitre verdaj folioj, apuda arbusto montris mil tub-formajnflorojn,ĉiufajfantamallaŭteporfarimuzikonprilamalnovegaTero,prilarubeneruĝasunlumo,akvosorbiĝantatranigratero,lamolajventetoj.Kajpreterlarókŭoheĝo,arbojdelaarbaroestisaltamurodemistero.Entiuĉifinahoroellavivo de l’ Tero neniu viro povis aserti familiarecon pri la valetoj, montetoj, laarbaretoj kaj profundejoj, la kaŝitaj maldensejoj, la ruinitaj pavilonoj, la sun-ŝprucitaj plezur-ĝardenoj, la krutvaloj kaj krutpintoj, la diversaj riveretoj, lagetoj,herbejoj,densejoj,rompejojkajrokajelstaraĵoj.

Mazirienpaŝadis sianĝardenonkunbrovomalridetantaenpenso.Liajpaŝojmalrapidis kaj liaj manoj intertenis malantaŭ lia dorso. Iu estis al li portantakonfuziĝon, dubon, kaj grandan deziron: ĉarmega virin-estaĵo kiu loĝis en laarbaro.Ŝivenadisal liaĝardenoduone-ridantakajĉiamsingarda, rajdantanigranĉevalon kun okuloj tiaj kiaj oraj kristaloj.Multajn fojojnMazirien estis provintakaptiŝin;ĉiamŝiaĉevaloportisŝinfordeliajvariajlogaĵoj,minacoj,kajartifikoj.

Doloregakriadoekmalpacigislaĝardenon.Mazirien,hastigantesiajnpaŝojn,trovistalponmaĉantanallastipodeplant-bestahibrido.Limortigislamarodanton,kajlakriojmallaŭtiĝisalmalfortajanheloj.Mazirienfrotisfelanfolionkajlaruĝabuŝohisisenplezuro.

Poste:“K-k-k-k-k-k-k,”dirislaplanto.Mazirienhaltis,tenislaronĝulonalla

ruĝa buŝo.La buŝo suĉis, la eta korpo glitis en la subteran stomako-vezikon.Laplantogorĝsonis,ruktis,kajMazirienrigardiskunkontenteco.

Lasunoestisjammalaltiĝintaenlaĉielo,fariĝantetiomnebrilakajruĝakelastelojvideblis.KajnunMaziriensentisrigardantanĉeeston.Ŝajneestislavirinodela arbaro, ĉar tiel ŝi lin distris antaŭe. Li paŭzis en sia paŝado, sente serĉanta ladirektondelarigardo.

Li diregis sorĉon de senmovebligo.Malantaŭ li la plant-besto haltis en ekarigidecokajgrandaverdasfingodrivisallateron.Litujekturniĝisduoncirkle.Jenŝiestas,ĉelarandodelaarbaro,pliproksimaolŝiiamajnantaŭeestisveninta.Ŝinemoviĝisdumlialiris.Lajun-maljunajokulojdeMazirienbrilis.Ŝinliportusalsiadomegoportenadienkarceroelverdavitro.Litestusŝiancerbonperfajro,permalvarmo,perdolorokajĝojo.Ŝi estus servonta linpervinokaj faros ladekokmoviĝojn de allogado laŭ flava lamplumo. Eble ŝi estis spionanta lin; se jes, laMagiisisto tuj malkovros, ĉar li povis nomi neniun viron amiko kaj devis ĉiamgardadisianĝardenon.

Ŝimalproksimis nur dek du paŝojn — eke okazis surgrunda martelado denigraj hufoj kiam ŝi instigis sian rajdbeston baŭme forturniĝi kaj eskapis en laarbaron.

LaMagiistomalsuprenĵetissianmantelonenkolerego.Ŝiposedisgardilon—iankontraŭ-sorĉon,runondedefendado—kajĉiamŝiveniskiamliajpreparojnesufiĉis por ke li sekvu. Li stude enrigardis la malklaran arbaran profundecon,ekvidetis la palecon de ŝia korpo trapasanta radion de ruĝa lumo, poste nigranombronkajŝiforestis…Ĉuŝiestassorĉistino?Ĉuŝivenadaspropravole,aŭ—pliprobable — ĉumalamiko sendas ŝin por kaŭzi al li maltrankvilon? Se tiel, kiupovasestigvidantaŝin?JenPrincoKandajvlaOradeKajin,dekiuMazirienestisruze trompintade liansekretonpri renovigebla juneco. JenAzvan laAstronomo,jenTurĝun —apnenaŭTurĝun,kaj nun lavizaĝodeMazirien lumiĝis enplaĉarememoro… Li flankenmetis la penson. Pri Azvan, almenaŭ, li povus testi. Liturnis siajn paŝojn al sia laborejo, iris al tablo kie situis kubo el klara kristalo,lumetadanta per ruĝa kaj blua aŭreolo. El ŝranko li prenis bronzan gongon kajarĝentan martelon. Li marteletis la gongon kaj plaĉa tono kante soniĝis tra laĉambrokajeksteren,forenkajpluen.SubitelavizaĝodeAzvanlumisellakristalo,ŝvit-gutaprodolorokajgradatimego.

“Haltigulafrapojn,Mazirien!”kriisAzvan.“Frapuneplusurlagongodemiavivo!”

Mazirienpaŭzis,liamanopozitasuperlagongo.

“Ĉuvispionasalmi,Azvan?Ĉuvisendisvirinonporrehavigilagongon?”

“Nemi,Mastro,nemi.Mitimasvintroplene.”

“Videvasliverialmilavirinon,Azvan;miinsistas.”

“NeebleMastro!Misciasprinekkiunekkioŝiestas!”

Mazirienŝajnigiskvazaŭliestusfrapontaplu.Azvanelbuŝigis tianverŝegondapetegoj, ke li ĵetismalsupren lamartelonkungestodenaŭziĝokaj remetis lagongonalĝialoko.LavizaĝodeAzvanfadismalrapidefor,kajladelikatakuboelkristalolumissenbildekielantaŭe.

Mazirien frotis sian mentonon. Evidente li mem devas kapti la junulinon.Poste,kiamnigranoktokuŝissuperlaarbaro,liserĉostrasiajlibrojporsorĉojporgardisintrairantelahazardedanĝerajnarbarajnmaldensejojn.Ilidevosestiakraj,korodajsorĉoj,eltiakvalito,kelacerbodeordinaravirohezitusprotimokeililinlasusfreneza.Mazirien,peraplikodestrebaekzercado,povisensorbikvarellaplejformidajsorĉoj,aŭsesellamalpliakraj.

Lipuŝis laprojektoneldesiajpensojdumtempekaj irisal longabasenotuteverŝita en verda lumo. Sube de verŝo de klara fluido kuŝis korpo de viro,malplaĉegeaspektasublaverdalumego,sedhavantabelegeconensiakorpformo.Liatrunkogrademaldikiĝisdelarĝajŝultrojtranegrasatalioalfortikajgambojkajarĥaj piedoj; lia vizaĝo estis pura kaj senemocia kun malmolaj plataj aspektoj.Grizeorahararoĉirkaŭisliankapon.

Mazirienrigardadislaaĵon,kionliestiskultivintaelsolakelo.Ĝibezonisnurinteligenton,kajtionĉilineprisciiskielprovizi.TurĝundeMijrtenislascion,kajTurĝun—Mazirienekrigardiskungrimacamallarĝigodelaokulojalklappordoenlaplafono—rifuzadismalkaŝisiansekreton.

Mazirienpripensadislaenbasenankreaĵon.Ĝiestisperfektakorpo;ĉuneprotio la cerbo estus orda kaj fleksebla? Limalkovru. Li startigis ilon por elsuĉi la

likvaĵon kaj poste la korpo kuŝis senŝirme nuda sub la radioj. Mazirien injektiskvanteton da drogo en la kolo. La korpo ekmovetis. La okuloj malfermiĝis,palpebrumisenlalumego.Mazirienforturnislaprojektilon.

En la baseno la kreaĵo malforte movis siajn brakojn kaj piedojn, kvazaŭnekonscia pri ilia uzado.Mazirien rigardis stude; eble li estis hazarde trovinta laĝustansintezonporlacerbo.

“Sidiĝu!”komandislaMagiisto.

Lakreaĵofiksissiajnokulojnsur li,kajrefleksoj ligismuskolonalmuskolo.Ĝi eligis gorĝan muĝon kaj eksaltis risorte el la baseno celante la gorĝon deMazirien. Malgraŭ tio ke Mazirien fortikas, ĝi kaptis lin kaj skuis lin tiel kielpupon.

MalgraŭlatutodesiajsorĉojMazirienestissendefenda.Lahipnotasorĉojamelspeziĝis,kajlihavisensiamensoneniunalian.Ĉiuokazelitiamneestuskapablaeldirilaspaco-tordajnsilabojnprolafrenezastrangoladoĉirkaŭsiagorĝo.

Liajfingrojhazardeĉirkaŭislakolondeplumbabotelego.Lisvingiskajfrapislakapondesiakreaĵo,kiuvelkisallaplafono.

Mazirien, ne tute malplaĉigita, studis la malseke briletantan korpon ĉe siajpiedoj. La spina kunordigo estismontrinta bonan funkciadon. Ĉe tablo limiksisblankanpocion,kaj, levantelaorkolorankapon,verŝis la likvonenlamalstriktanbuŝon. La kreitaĵo movetis, malfermis siajn okulojn, apogis sin sur la kubutoj.Frenezeco estis elĉerpita deĝia vizaĝo — tamenMazirien serĉis vane por trovilumetondeinteligenteco.Laokulojestistiomvakuajkiomtiujdelacerto.

La Magiisto gestis kapnee pro agaciĝo. Li iris al fenestro kaj lia minacemalfeliĉasiluetomontriĝisnigrekontraŭ laovalajvitroj…Ĉuliprovu jeTurĝunrefoje?SubedelaplejpunademandadoTurĝunestisdaŭreentenintasiansekreton.La maldika buŝo de Mazirien kurbiĝis mok-humore. Eble se li enmetus pluanangulonenlapasejon…

LasunojamforirisellaĉielokajestismalheleenlaĝardenodeMazirien.Liajblankajnokto-florojmalfermiĝiskajsiajkaptitajgrizajsfingojflugadisdefloroalfloro. Mazirien tiris malferme la plafonan klappordon kaj malsupreniris ŝtonan

ŝtuparon.Suben,suben,suben…Postlongekoridorobranĉiĝisortangule,lumigitaperlaflavalumodeeternajlampoj.Maldekstreestisliajfungo-bedoj,dekstresituisfortika pordo el kverko kaj fero, ŝlosita per tri seruroj.Malsupren kaj antaŭen laŝtonajŝtupojpluiradis,malsuprenirantajennigrecon.

Mazirienmalŝlosis la tri serurojn,malfermegis la pordon. La ĉambro postamalpleniskromperŝtonapedistalosubtenantavitro-kovritanskatolon.Laskatololarĝis je jardo ĉiuflanke kaj altis je kvar aŭ kvin coloj. Interne de la skatolo —faktekvadratigitakoridoraro,kurejokunkvarortajanguloj —moviĝadisduetajvivuloj, unu ĉasanta, alia evitanta. La rabulo estis eta drako kun furiozaj ruĝajokulojkajmonstradentegabuŝo.Ĝipaŝadisanaseŝanceliĝantasurseslacertedisajgamboj,ek-ekemovadantasianvostondumĝiiradis.Laaliaaltisnurduonetiomkiomladrako—fortikaspektaviro,tutenuda,kunkuprakapzonokuntenantaliajnlongajnnigrajnharojn.Limoviĝisiometeplirapideolliaĉasanto,kiumalgraŭtiodaŭre postsekvis, aplikanta iom da ruzo, foje ekrapidanta, foje ŝtelirantaretrodirekte, foje kaŝe atendanta ĉe angulo kontraŭ la ŝanco, ke eble la virosengarde elpaŝu. Per teni sin ĉiumomente atenta, la viro kapablis resti for de ladentegoj.Laviro estisTurĝun,kiunantaŭkelkaj semajnojMazirien estis trompekaptinta,malaltigintakajtielmalliberiginta.

Mazirienrigardiskunplezurodumlareptilioeksaltisallamomenteripozantaviro,kiusinektirissineskape jedistanco tiomforakiomdikassiahaŭto.Tempodecas,Maziriendecidis,pordonialambaŭripozonkajnutron.Lifaligismuretojntrans la koridoraro, apartiganta ĝin en duonoj, izoligante viron disde besto. Alambaŭlidonisviandonkajsakojndaakvo.

Turĝunsagiĝisenlairejo.

“Ah,”dirisMazirien,“vilacegas.Ĉudezirasviripozon?”

Turĝunrestissilenta,liajokulojmalfermaj.Kajtempokajlamondojamestisperdintajsiajnsignifojn.Lanurajrealaĵojestislagrizakoridorarokajlasenpaŭzafuĝado.Jehazardajintertempojestisokazintajmanĝokajkelkhoraripozo.

“Pensupri labluaĉielo,”dirisMazirien, “lablankaj steloj, viakasteloMiJrapudlariveroDerno;pensupriliberavagadoenlaherbejoj.”

LamuskolojĉelabuŝodeTurĝunekmovetiĝis.

“Konsideru,viestuspovintadispremilaetandrakonsubedeviakalkano.”

Turĝunsuprenrigardis.“Mipreferusdispremiviankolon,Mazirien.”

Mazirien ne afekciiĝis. “Informu min, kiel vi donas inteligentecon al viajelbasenajkreitaĵoj?Parolu,kajvigajnosliberon.”

Turĝunridis,kajestisfrenezecoenliaridado.

“Informuvin?Kajposte?Viestusminmortigontapervarmegaoleopostnurmomento.”

LamaldikabuŝodeMaziriensubfleksiĝisofendite.

“Aĉaviro,misciasmetodojnpordevigivinalparolado.Eĉseviabuŝoestusplenŝtopita,fermitapervakso,tamenviestusparolonta!Morgaŭmiprenosnervonelviabrakokajtrenadosmalmolanŝtofonlaŭĝialongo.”

LaetaTurĝun sidantakun lagamboj etenditaj trans lakoridoro, trinkis sianakvonkajdirisnenion.

“Ĉivespere,” dirisMazirien kun koncentritamalbonvolo, “mi aldonos pluanangulonporŝanĝiviankurejonenkvinangulon.”

Turĝunpaŭziskajsuprenrigardistralavitrakovriloalsiamalamiko.Posttio,limalrapidetrinketissianakvon.Ŝangiĝoalkvinangulojlasusmalplidatempoporevitialkuregojnfaredelamonstro,malplidakoridorovidebladeunuangulo.

“Morgaŭ,”dirisMazirien,“vibezonosĉiomdaviavigleco.”Sedkromaaferoleviĝisenliamenso.ListudisalTurĝunhipoteze.“Tameneĉtiunĉimiŝparusalviseviminhelpusprialiaproblemo.”

“Kioalvimalfacilas,febraMagiisto?”

“La figuro de virin-kreitaĵo hantas mian cerbon, kaj mi volas kapti ŝin.”Pensante pri tio, la okuloj de Mazirien esprimis ravan emocion. “Malfrue jeposttagmezo ŝi venas ĝis la rando de mia ĝardeno rajdante grandan nigranĉevalon—ĉuvikonasŝin,Turĝun?”

“Nemi,Mazirien.”Turĝuntrinketissianakvon.

Mazirien daŭrigis. “Ŝi havas sorĉ-povon sufiĉan por ŝirmi sin de la DuaHipnotaMagiodeFeloĵun—aŭebleŝihavasiangardo-runon.Kiammialvenas,ŝieskapasforenlaarbaro.”

“Nu,do?”demandisTurĝun,manĝetantelaviandonprovizitandeMazirien.

“Kiupovas tiu ĉi virino esti?”demandisMazirien, rigardantemalsupren laŭsialonganazoalsiakaptito.

“Kielpovusmidiri?”

“Mi volegas kapti ŝin,” diris Mazirien interne memdistrita: “Kiujn sorĉojn,kiujnsorĉojn?”

Turĝunsuprenrigardis,kvankamlipovisvidilaMagiistonnurmalklaretralavitrakovraĵo.

“Liberigumin,Mazirien,kajlaŭmiaĵurdirokielElektitaĈefpastraranodelaMáram-Or,miprezentosalvitiunĉijunulinon.”

“Kielvifarustionĉi?”demandislasuspektemaMazirien.

“PostsekvanteŝinenlaarbaropermiajplejbonajBotojVivantajkajkunkapoplenadesorĉoj.”

“Vi sukcesus ne pli ol mi,” argumentis la Magiisto. “Mi donos al vi vianliberonpostkiammiscioslasintezondeviajbasen-kreitaĵoj.Mimempostsekvosĉitiunvirinon.”

TurĝunklinislakaponporkelaMagiistoneinterpretuliajnokulojn.

“Kajrilatealmi,Mazirien?”lidemandispostmomenton.

“Mitraktosvinpostolmirevenos.”

“Kajsevinerevenos?”

Mazirienfrotissianmentononkajridetis,montrantebonajnblankajndentojn.“Ladrakorajtuselmanĝivinnun,seneestusproviamalbenitasekreto.”

Lamagiistosupreniris laŝtuparon.Noktomezo trovis linen liastud-ĉambro,strebe traserĉante lede binditajn librojn kaj malnetajn tekojn… Iam antaŭe estiskonitajmilaŭeĉplidarunoj,sorĉoj,magiajkantaĵoj,malbeniloj,kajmagiaĵoj.LaregionodeGrandaMotolamo —Askolajs, laMezodeKaŭĉikŭo,Almerioen lasudo, la Lando de la Falanta Muro en la oriento — plenis de sorĉistoj el ĉiajspecoj, interkiuj laplej supra estis laĈef-NekromanciistoFandeal.Cent sorĉojnFandealmemformulis—kvankamonidiroproponis,kedemonojflustristiamenlia orelon kiam li verkis magiaĵojn. Pontecilo la Pia, tiama registo de GrandaMotolamo, metis Fandealon al turmentado, kaj post terura nokto, li mortigisFandealon kaj ordonis ke sorĉado estu kontraŭleĝa en la tuto de siaj landoj. Lamagiistoj deGrandaMotolamo tiel forkuris kiel skaraboj sube de forta lumo; lasciaĵaroestisdisigitakajforgesita,ĝisnun,entiuĉimallumatempo,kunlasunomalhela,obstaklajsovaĝejojenAskolajs,kajlablankaurboKajinduoneruina,nuriometepliolcentsorĉojrestasenhomarapriscio.Intertiujĉi,Mazirienhavisalironalsepdektri,kajgrade,perstrategiojkajnegocoj,estisakirantalaaliajn.

Mazirienelektisiunelsiajlibrojkajkunstrebalaboroenpremiskvinsorĉojnensiancerbon:laGirigodeFandeal,laDuaHipnotaSorĉodeFeloĵun,laBonegaPrismaŜpruco,laSorĉodeNeelĉerpelbaNutro,kajlaSorĉodelaĈiopovaSfero.TioĉisukcesefaritaMazirientrinkisvinonkajripozissursiakanapopordormi.

Lasekvantagon,kiamlasunopendismalsupre,Mazirienirispormarŝiensiaĝardeno.Nelongedevisliatendi.Dumlifosetispormalstriktigiteronĉeradikojdesiajlun-geraniojmolafrot-sonokajfrapetoinformiskelaobjektodeliadeziroestisalvenita.

Ŝisidisrekteenlaselo,junavirinoekskvizitedesegnita.Mazirienmalrapidekaŭris,porkelineektimiguŝin,metissiajnpiedojnenlaVivajnBotojnkajfikisilinsuper-genue.

Li stariĝis. “Ho knabino,” li kriis, “refoje vi estas veninta.Kial vi venas jevesperoj?Ĉuviadmiraslarozojn?Iliegeruĝasprotiokevivaruĝasangofluaseniliajpetaloj.Sehodiaŭvineforkurus,mifarusdonaconelunualvi.”

Mazirienfortirisrozondelatremantaarbustokajantaŭenirisalŝi,rezistantela

puŝemegondelaVivajBotoj.Liestismarŝantajenurkvarpaŝojkiamlavirinoekeenpremissiajngenuojnallaripojndesiarajdbestokajtielplonĝisfortralaarboj.

Mazirienpermesisplenanampleksonallavivoensiajbotoj.Ilifarisgrandansalton,kajpluan,kajpluankajtujliekisenplenaĉasado.

DoMazirienenirislaarbaranfabelan.Ĉiuflankemuskajarbotrunkojetendiĝisvertikale por subteni altan diversecon el folioj. Radioj de sunlumo penetris jeregulajinterspacojporkuŝigiruĝajnmakulojnsurlaherbon.Long-trabajflorojkajdelikatajfungojleviĝisellahumo;entiuĉielĉerpiĝantatempodelaTeronaturoestismildakajripozema.

MazirienensiajVivajBotojsaltegiskungrandarapidotralaarbaro,tamenlanigraĉevalo,kurantesenlaciĝo,restisfacileantaŭa.

Kelkajn leŭgojn la virino rajdis, ŝiaj haroj flagrante malantaŭ ŝi tiel, kielpintflageto. Ŝi rigardismalantaŭen kajMazirien vidis la vizaĝon super ŝia ŝultrokvazaŭestisdumsonĝo.Ŝiklinisantaŭen; laor-okulaĉevalo tondrisantaŭenkajbaldaŭperdiĝisalvido.Maziriensekvisatentantespurojnenlaherb-tapiŝo.

Risorteco kaj puŝemo komencis ĉerpiĝi el la Vivaj Botoj, ĉar ili jam kurislongekajjegrandarapido.Laegajsaltojfariĝismalplilongajkajpezaj,sedlakurajinterpaŝojdelaĉevalo,montratajdelaspuroj,ankaŭestismalplilongajkajmalplirapidaj. Post nelongeMazirien eniris herbejon kaj vidis la ĉevalon, sen rajdanto,manĝantaherbon.Liekĉesispaŝi.La tutasurfacodemolaherbarokuŝisantaŭ li.Laspurarodelaĉevalokondukantaenlamaldensejonestisklara,sedestisneniujspurojelkondukantaj.Devasesti tialke lavirinoeksrajdis ieantaŭe —prikiomlonge li havis nenian scipovon.Limarŝis al la ĉevalo, sed la besto ektimetis kajforkurisinterlaarboj.Mazirienfarisunuprovonpostsekvi,kajatentiskesiajBotojsubfleksiĝislacekajmalrigide—mortintaj.

Li demetis ilin piedsvinge, priblasfemante la tagon kaj sian misfortunon.Skuantaliberigelamantelonmalantaŭsi,kunmalbonintencaesprimegobrilantaĉesiavizaĝo,likomenciskontraŭpaŝisianvojon.

En ĉi tiu parto de la arbaro, elstaraĵoj de nigra kaj verda roko, basalto kajserpenteno,okazisoftekielantaŭmontraĵojdelakrutaĵojstarantajsuperlaRiveroDerno. Mazirien vidis, ke sur unu el tiuj ĉi rokoj estis malgrandega vir-estulo

rajdantalibelon.Lihavishaŭtonelverdetakoloro;liportisgazanvestonkajtenislanconduobleplilongaolsimem.

Mazirienhaltis.LaTŭik-virorigardismalsuprensenemocie.

“Ĉuvividisvirinonelmiarasopreterpasantan,Tŭik-viro?”

“Mividistianvirinon,”respondislaTŭik-viropostmomentodepripensado.

“Kieŝipovasestitrovata?”

“Kionmiatenduporlainformo?”

“Salon—tiommultekiomvipovasforporti.”

La Tŭik-viro gestis per svingi sian lancon. “Salo? Ne. Liejn la VojirantoprovizasalniaĉefuloDandanfloressalonporlatutatribo.”

Mazirienpovisdivenitiujnservojnporkiujlatrubadoro-rabistopagadissalon.LaTŭik-viroj,fluganterapidesursiajlibeloj,vidisĉionkiookazisenlaarbaro.

“Flakonondeoleodemiajtélanksis-floroj?”

“Konsentite,”dirislaTŭik-viro.“Montrualmilaflakoneton.”

Mazirienfaris.

“Ŝiforlasislavojetonapudlafulmo-frakasitakverkokiokuŝasiometeantaŭvi.Ŝiirisrektealriver-valo,laplejmallongeireblavojoallalago.”

Mazirien kuŝigis la flakonon apud la libelo kaj foriris celante la riverankverkon.LaTŭik-virorigardisliniri,posteelseliĝiskajŝnurefikislaflakononallasubaflankodelalibelo,apudlabuklarodabonegaháft-fadenokiondonislavirinoporkelitieliriguMazirienon.

LaMagiistoturnisĉelakverkokajbaldaŭmalkovrislaspur-vojonmontratansurlamortintajfolioj.Longamalplenamaldensejokuŝisantaŭli,klinantafacilealla rivero.Arboj staris ture ĉe ambaŭ flankoj kaj la longaj sunsubiraj radioj banisunuflankonensango,maldekstrelaalianflankonennigraombro.Tiomprofunda

estislaombrecokeMaziriennevidislaestulonsidantasurfalintaarbo;kajlisentisĝinnurtiamkiamĝipretissursaltiliandorson.

Mazirien risortis turniĝe por alfronti la estulon, kiu remalstriktiĝis en sidapozo. Ĝi estis Deodando, tiel formita kaj vizaĝaspekta kiel bela viro, detalemuskola, sedkunmortenigrahaŭtosenajna rebrilecokajkun longaj fendo-truajokuloj.

“Ho,Mazirien,vivagaslaarbaronmalproksimedehejmo,”lavoĉodelanigraestuloleviĝistralamaldensejo.

LaDeodando,Maziriensciis,frandis liankorponporviando.Kieleskapis lavirineto?Ŝiaspurarokondukisrektepreterpase.

“Mivenasserĉanta,Deodando.Respondumiajndemandojn,kajmiprovizosalvimultanviandon.”

LaokulojdelaDeodandorebrilisflagre,ekrigardadeallakorpodeMazirien.“Vi eble tion faros en ajna kazo,Mazirien. Ĉu vi estas portanta fortajn ŝorĉojnhodiaŭ?”

“Miestas.Dirualmi,kiomatempopostolpasislaknabino?Ĉuirisŝirapide,malrapide, solaaŭkunekunaliaj?Respondu,kajmidonosalviviandon jeajnatempolaŭviadeziro”

LalipodelaDeodandokurbiĝismoke.“BlindaMagiisto!Ŝijamneforlasislamaldensejon.”Liindikisfingromontre,kajMaziriensekvisladirektondelamortenigrabrako.SedlieksaltiskiamlaDeodandoresortis.ElliabuŝoverŝiĝislasilabojdelaGiraSorĉodeFandeal.LaDeodandoestisektiratadesurlagrundokajĵetitaalte en la areon, kie li pendiĝis ege rondiranta, alte kaj malalte, rapide kajmalrapide,suprenĝislaarbosuproj,malsuprenĝislagrundo.Mazirienrigardiskunduona rideto. Post momento li trenis la Deodandon malsupren kaj kaŭzis ke larondiradomalrapidiĝu.

“Ĉuvimortusrapideaŭmalrapide?”demandisMazirien.“Helpuminkajmimortigosvintuj.Alikazevileviĝosalteĝiskieflugaslapelgrénoj.”

FuriozokajtimostrangolislaDeodandon.

“EstukemalhelaĤialpikuviajnokulojn.EstukeKraantenuviancerbonenacido!” Kaj ĝi aldonis tiajn pluajn ŝarĝojn ke Mazirien sentis tion devige ke limurmurukontraŭ-sorĉdirojn.

“Supren do,” diris Mazirien fine, kun svinga gesto de sia mano. La nigradisetendiĝantakorpoekirissuprensuperlaarbo-suprojporrondirimalrapideenlaruĝalumodelasubirantasuno.Postmomento,makulitavampir-aspektaestulokunhokabekoturniĝisporflugiproksimekajĝiabekotranĉislanigrangambonantaŭollakriantaDeodandosukcesispiedbatiĝinfor.Pluakajpluasimilajformojflugisrapidetranslasuno.

“Suben,Mazirien!”aŭdiĝislamalfortakrio.“Midirostion,kionmiscias.”

Mazirientrenislinproksimealtero.

“Ŝipreterpasissolaantaŭolvivenis.Miprovisatakiŝinsedŝi forpelisminpermanplenodatájlapolvo.Ŝiirisallafinodelaherbejokajprenislavojetonallarivero.TiuvojetokondukaspreterlaloĝejodeĤrango.Do,ŝiestasperdita,ĉarlisatigossinsurŝiĝisŝimortos.”

Mazirienfrotissianmentonon.“Ĉuŝihavissorĉojnkunsi?”

“Minescias.ŜibezonosfortanmagionporeskapilademononĤrang.”

“Ĉurestasiopluedirinda?”

“Nenio.”

“Tialvimortu.”KajMazirienkaŭziske laestulo rondiru jeĉiampligrandarapido,plikajplirapide,ĝisrestisnurmalklaraĵo.Strangolitaplorkriadosekviskajposte la strukturo de la Deodando apartiĝis. La kapo pafiĝis kiel kuglomalproksimen trans la herbejo; brakoj, gamboj, internaj orgenoj ekflugis en ĉiujdirektoj.

Mazirien iris laŭ sia vojo.Ĉe la fino de la herbejo la vojeto kondukis krutemalsupren laŭbretaĵojdeverdaserpentenoal laRiveroDerno.Lasunoestis jamsubirantakajombrecoplenigislavalon.Mazirienatingislariverbordonkajturniĝispor sekvi la riverfluon celante malproksiman brileton kio koniĝas per la nomoSánraAkvo,laLagodeSonĝoj.

Malbenaodoroprezentiĝis en la aero,malbonodorodeputriĝokajmalpuro.Mazirienantaŭirisplisingarde,ĉarlaloĝejodeĤranglaĥulo-ursoestisproksima,kajenlaaeroestislasentodemagio—sorĉismotiombrutefortakesiajproprajplisubtilajsorĉojeblenepovuslimigi.

La sono de voĉoj atingis lin, la gorĝaj tonoj de Ĥrang kaj anhelaj krioj deteruro.Mazirienĉirkaŭpaŝisrokegon,inspektislafontondelasonoj.

LaloĝejodeĤrangestiskavernetoenlaroko,kieputrintamasoelherbokajhaŭtojservislinpordorm-kuŝejo.Liestiskonstruintakrudankaĝonporentenitrivirinojn,ĉitiujportantajmultajnkontuzojnsursiajkorpojkajlaindikojndemultahororo sur siaj vizaĝoj. Ĥrang estis preninta ilin el la tribo kiu loĝis en silkedrapiritajplat-boatoj laŭlongeapudla lago-bordo.Nunili rigardisdumlibaraktisporvenki lavirinonkiun liestis ĵuskaptinta.Lia rondagrizavir-vizaĝoesprimistorditekajlifortirisdeŝiŝiankamizolonpersiajvirajmanoj.Sedŝifortenadislagrandanŝvitankorponpermirindelertaviglo.LaokulojdeMazirienduonfermiĝis.Magio,magio!

Dolistarisrigardanta,konsiderantaprikieldetruiĤrangonsenankaŭvundilavirinon.SedŝiekvidislindesuperlaŝultrodeĤrang.

“Vidu,”ŝianhelis,“Mazirienestasjamvenintaporvinmortigi.”

Ĥrangturniĝistorde.LividisMazirienonkajeksturmisalvene,kuregantasurankaŭlamanoj,ellasantamuĝegojndesovaĝapasio.Postlaokazo,Mazirienestosdemandontaalsiĉueblelaĥuloestisuzantaiansorĉon,ĉarstrangaparalizotiamefikisporstriktigiallilacerbon.Eblelasorĉoekzistisenlavidaĵodelakoleregagrizeblankavizaĝo,lagrandajbrakojetendiĝintajporkapti.

Mazirienmense elbaraktis la sorĉon, se tio ĝi estis, kaj parolis sorĉon sianpropran, kaj la tuta valo lumiĝis per fluantaj sagetoj el fajro kiuj venis el ĉiujdirektoj por vipe disigi la pezemovantan korpon de Ĥrang enmil lokoj. Jen laBonega Prisma Ŝpruco — mult-koloraj stabaj linioj. Ĥrang estis tuj mortigita,purpurasangoelfluantalintranekalkulebemultajtruojkielalumradiapluvoestislinpenetrinta.

SedMazirien atentismalmulte.Laknabino jameskapis.Mazirienvidis ŝianblankanformonkurantanlaŭlariveroallalago,kajeksekvisĉase,senzorgeprilakompatindajkriojdelatrivirinojenlakaĝo.

Postnelonge la lagokuŝisantaŭ li,grandaplatoelakvokies fora randonurmalklare videblis.Mazirien venismalsupren al la sabla bordo kaj staris serĉantetranslamalhelafacodeSánraAkvo,laLagodeSonĝoj.Profundanoktokunnurminimumapostlumo regis la ĉielon, kaj steloj briletadis sur la ebena surfaco.Laakvokuŝismalvarmetakajsenmova,senajnatajdokielĉiujellaakvojdelaTero

posttiamkiamlalunoforlasisporĉiamelaĉielon.

Kieestislavirino?Jen,paleblankaformo,kvietaenlaombrotranslarivero.Mazirienstaris sur la riverbordo,altakajordonema, facilaventetoondetiganta lamantelonĉirkaŭliajgamboj.

“Ho, knabino,” li vokis. “Jen mi, Mazirien, kiu savis vin de Ĥrang. Venuproksime,porkemiparolialvi.”

“Jetiuĉidistancomiaŭdasvinbone,Magiisto,”ŝiresondis.“Jupliproksimemialvenus,desplimalproksimemidevuskurieskape.”

“Kialdoviforkuras?Revenukunmikajviestosmajstrinodemultajsekretojkajtenosmultanpovon.”

Ŝiridis.“Semiestusdezirantatiujnĉi,Mazirien,ĉumiestusforkurintatiommalproksime?”

“Kiuviestasdo,kevidezirasnelasekretojndemagio?”

“Alvi,Mazirien,miestassennoma,kontraŭ tiokevimalbenumin.Nunmiiros tienkie vi nepovos sekvi.”Ŝi kuris plu laŭ la bordo, vadismalrapide en lalagonĝislaakvoĉirkaŭisŝiantalion,posteŝisubiĝiseldevido.Ŝiestisfor.

Mazirienpaŭzissendecide.Neestusbone,keonieluzutiommultedasorĉojkajtielmetisindisdepovo.Kiopluebleestussubedelalago?Iasentiĝodekvietamagioestis tie,kajkvankamlineestisenmalamikecokun laLagaSinjoro,aliajestulojeblemalŝatusaltrudon.Tamen,kiamlafigurodelaknabinoneposterompisla surfacon, li parolis la Sorĉon de Neniam Laciĝanta Nutro kaj eniris lamalvarmetanakvon.

LiplonĝisprofundeenlaLagondeSorĉoj,kajdumlistarissurlasubo,kunliajpulmojmalgraŭetrankvilajprobonefikodelasorĉo,limirisprilafealokokionlitrovis.Anstataŭnigrecon,verdecolumisĉiekajlaakvonuriometemalpliklarisolaero.Plantojondetisen la fluadokajankaŭmoviĝis la lagaj florplantoj,molajkunflorojelruĝo,bluokajflavo.Tienkajreennaĝisgrand-okulajfiŝojelmultajformoj.

Lasubokondukispluemalsuprenperrokajŝtupojallarĝaebenejokiearbojde

lasublagoetendiĝissuprenpermaldikajtrunketojalornamajfoliarojkajpurpurajakvo-fruktoj, kaj tiel plu ĝis lamalklara distancomalvidebligis ĉion. Li vidis lavirinon, aspektanta kiel blanka akvo-feo, ŝia hararo kielmalhela nubo. Ŝi duon-naĝisduon-kuris trans la sablaplankode la akvo-mondo, fojfoje rigardanta transsiaŝultro.Mazirienpostsekvis,liamanteloondetantamalantaŭe.

Lipliproksimiĝisalŝi,ĝojegante.Lidevuspuniŝinprotiokeŝipostsekvigislitiom longe…La praaj ŝtonaj ŝtupoj sub lia laborĉambro kondukadas profunden,finealĉambrojkiujplikajpligrandiĝisdumoniplueprofundiĝus.Mazirienestistrovintarustankaĝonenunueltiujĉiĉambroj.Unuaŭdusemajnojnŝlositaenlanigrecoestusmalpliigontaŝianvolemecon.Kajiamantaŭeliestismalgrandigintavirinonĝistiomaaltecokiomsiadikfingrokajloĝigisŝinenetavitrabotelokunekunduzumadantajmuŝoj…

Ruina templomontriĝis tra la verdeco. Estismultaj kolonoj, kelkaj falintaj,aliajankoraŭsuprentenantajlafrontonon.Lavirinoenirislagrandanportikonsubedelaombrodelaarĥitravo.Ebleŝiprovadaseskapilin;lidevossekviproksime.Lablanka korpo flagretis ĉe la fora ekstremo de la navo, ĵus nun naĝante super latribunokajenduon-cirklanĉambretonmalantaŭan.

Mazirien sekvis tiom rapide kiom li povis, duon-naĝe, duon-marŝe tra lasolemna malheleco. Li strebis rigardi tra la malklareco. Ĉi tie, malpli grandajkolonoj iom nesekure subtenis kupolon disde kiu la ĉefstono jam elfalis. Subitatimoalfrapis lin, tujposteveniskomprenokiam lividisekmovonsupere. Jeĉiujflankoj lakolonoj enfalis, kaj lavangoelmarmoraj blokoj rulfalis al lia kapo.Lieksaltistimegemalantaŭen.

Lasenordegaĉio-movadoĉesis,lablankapolvodelapraamorterodrivisdisefor. Sur la frontono de la ĉefa templo la virino genuis sur maldikaj genuoj,rigardantemalsuprenporeksciiĉuŝiestistutemortigintaMazirienon.

Ŝiestismalsukcesinta.Dukolonoj,perplejhazardabonŝanco,estisfalegintajambaŭflanke de li, kaj trabo ŝirmis lian korpon kontraŭ la blokoj. Limovis siankapondolore.Trafendoenladisfalintamarmorolipovisvidilavirinon,kliniĝantaportroviliankorpon.Do,ŝiestuslinmortiganta?Lin,Mazirienon,kiujamvivadisplimulte da jaroj ol li povis facile kalkuli? Tiom plimulte ŝi poste estos linmalamanta kaj timanta. Li vokis sian magiaĵon, la Sorĉo de la Ĉiopova Sfero.Kovraĵo el forto formiĝis ĉirkaŭ lia korpo, dilatante por puŝi for de li ĉion kio

rezistis.Kiam lamarmora ruinaĵerojestispuŝitaj for, lidetruis la sferon, regajnissian starpozon, kaj serĉe rigardis kun furioza esprimo por trovi la virinon. Ŝimalproksimis preskaŭ for de videbleco, malantaŭ kreskaĵo el purpura laminario,grimpanta la deklivonkondukantan al la bordo.Kun la tuto de sia povo li ekirisĉase.

T’sajntrenissinsuprensurlastrandon.AnkoraŭmalantaŭŝivenisMazirienlaMagiisto, kies povo estis venkinta ĉiujn el ŝiaj planoj. Lamemoro de lia vizaĝoaperisantaŭŝikajŝitremblis.Nepermeseblaskelikaptuŝinnun.

Lacegokajmalesperomalrapidigisŝiajnpiedojn.Ŝiestiskomencintakunnurdumagiaĵoj,laSorĉodeNeniamLaciĝantaNutrokajsorĉodonantafortonalŝiajbrakoj— tiu lasta permestante ke ŝi detenu Ĥrangon kaj faligu la templon surMazirien. Tiuj ĉi elĉerpiĝis; al ŝi defendiloj eke mankis; sed, kontraŭflanke,Mazirienankaŭpovishavinenionplu.

Eblelinesciusprilavampir-herbaĉo.Ŝikurissuprenlaŭladeklivokajstarismalantaŭ kreskaĵaro de pala, vento-kuŝigita herbo. Kaj nun venisMazirien el lalago,maldikaformovideblakontraŭlarebriletecodelaakvosurfaco.

Ŝi retromarŝis, situigante la netimigan kreskaĵejon de herbo inter ili. Se laherbomalsukcesus—ŝiamensotremisjelapensopritiokionŝidevusfari.

Mazirien marŝis en la herbaron. La malsanaspektaj folietoj fariĝis tendeneflekseblaj fingroj. Ili ĉirkaŭvolvis liajn maleolojn, tenante lin en nerompeblatenado,dumaliajesplorisportrovilianhaŭton.

DoMazirienĉantissianlastanmagiaĵon—lasorĉ-elvokodeparalizeco,kajlavampirajherboj fariĝis lacajkajglitis fadeneal tero.T’sainrigardiskunmortintaespero. Ĉu al li mankus malforteco? Ĉu ne dolorus liaj fibroj, ĉu ne lia spiromalfacilus?Ŝiekturniĝiskajkuristranslaherbejo,alarbaretodenigrajarboj.Ŝiahaŭto sentiĝis malvarme je la profundaj ombroj, la sombraj formoj. Sed lafrapsonojdelapiedojdelaMagiistoestislaŭtaj.Ŝiplonĝisenlamortanombrecon.Antaŭolĉiujenlaarbaretovekiĝosŝidevasestikurintatiomforkiomŝieblas.

Frap!Ŝnurovipisalŝi.Ŝidaŭrekuris.Pluakajplua—ŝifalis.Ankoraŭplua

grandavipokajpluavipisalŝi.Siŝancelestariĝis,kajirisplu,tenantesiajnbrakojnantaŭlavizaĝo.Frap!Laviperojtordiĝisenlaaero,lafinafrapoturnisŝinrondire.TialŝividisMazirienon.

Li batalis.Dum la frapoj falis pluve sur lin, li provis ekteni la viperojn kajrompiilin.Sediliestisflekseblajkajrisortajpreterliaforteco,kajtirissinforporsurfrapi lin refoje. Koleregaj pro lia rezistado, ili koncentris al la malbonŝancaMagiisto,kiupasiiskajbataliskunsuperhomafuriozo,kajT’sainestispermesatarampiĝislarandodelaarbaretoankoraŭvivanta.

Ŝi retrorigardis kun miro al la esprimado de la pasio por vivo kion havisMazirien.Liŝancele iradis internuboelvipoj, liafuriozeobstinafiguromalklaresiluetita.Limalfortiĝiskajproviseskapi,kajpostelifalis.Labatojalfrapadislin—liajnkapon,ŝultrojn,lalongajngambojn.Liprovisleviĝisedrefalismalantaŭen.

T’sainmalfermissiajnokulojnenlaciĝo.Ŝisentislasangonfluetantanelŝiarompitahisto.Sedlaplejgravamisioankoraŭatendis.Ŝilevissinporstarisurlapiedoj, kaj ŝancele komencis iri. Dum longa tempo la tondrado de multaj batojatingisŝiajnorelojn.

LaĝardenodeMazirienestissurprizebeladumnokto.Lastel-florojetendiĝislarĝe,ĉiuelmagiaperfekteco,kajlakaptitajduon-vegetaĵajsfingojflugistienkajreen.Fosforeskajakvo-lotusojflosiskielĉarmajvizaĝojsurlalagetokajlaarbustokiunMazirienestisportintademalproksimaAlmerioenlasudoornamis laaeronperfruktaparfumo.

T’sain,ŝanceliĝantakajanhelanta,nunvenisserĉetralaĝardeno.Certajellaflorojvekiĝiskajrigardisŝinkunkuriozo.Laduon-bestahibridodormecekvivitisalŝi,pensantekeĝirekonuslatretadondeMazirien.Mallaŭteaŭditaestislasopiramuzikodelablu-tasajflorojkantantajpripraajnoktojkiamblankalunotranaĝislaĉielon,kajgrandajŝtormojkajnubojkajtondrojregislasezonojn.

T’sain preterpasis senatente. Ŝi eniris la domon de Mazirien, trovis lalaborĉambron kie lumadis la eternaj flavaj lampoj. La or-harara basen-kreitulosidiĝissubitekajŝinalrigardiskunsiajbelajmalplenajokuloj.

ŜitrovislaŝlosilojndeMazirienenŝranko,kajstrebesukcesisungemalfermilaplafonanklappordon.Ĉitieŝifaletisporripozikajlasislarozanmallumetecon

pasi for de ŝiaj okuloj. Vidaĵoj komencis veni — Mazirien, alta kaj aroganta,elpaŝanta pormortigiĤrangon; la strange-koloraj floroj de la lago;Mazirien, liamagioperdita,batalantalavipojn…Ŝieltiriĝisdeladuon-senkonsciecofaredelabasen-kreitulotimeteludantakunŝiajharoj.

Ŝiskuissinalvekiteco,kajduon-marŝis,duon-falismalsuprenlaŭlaŝtuparo.Ŝimalŝlosis la tri-seruranpordon,puŝisĝinmalfermeperpreskaŭla lastafuriozastrebo de sia korpo. Ŝi envenis kaj tenegis al la piedestalo kie la vitro-kovritaskatolostariskajTurĝunkajladrakoestisludantajsianĉionriskanludon.Ŝiĵetislavitronfrakasesurlaplankon,facileellevisTurĝunonkajmetislinsurplanke.

Lasorĉodisrompiĝis je tuŝode la runoĉeŝiapojno,kajTurĝunfariĝisvirorefoje.LirigardiskonsterniteallapreskaŭnerekoneblaT’sain.

Ŝiprovisridetisuprenalli.

“Turĝun—viestaslibera—”

“KajMazirien?”

“Liestasmortinta.”Ŝisubfalis lacegeal laŝtonaplankokajkuŝismalrigida.Turĝunesplorerigardisŝinkunstrangaemocioensiajokuloj.

“T’sain,karakreitulodemiamenso,”liflustris,“plinoblaolmiestasvi,kiuuzislasolanvivonkionvikonispormialibero.”

Lilevisŝiankorponensiajbrakoj.

“Sedmireportosvinal labasenoj.PerviacerbomikonstruospluanvirinonT’sain,tiombelakiomvi.Niiras.”

Liportisŝinsuprenlaŭlaŝtonajŝtupoj.

Ĉapitro2

TurĝundeMijr

Turĝunsidisen sia laborĉambro,gambojetenditajdisede la tabureto, dorsokontraŭ kaj kubutoj sur la benko. Trans la ĉambro estis kaĝo; en tiun rigardadisTurĝunkunamuzetebedaŭraĉagreno.Lakreitaĵoen lakaĝo redonis la studadonkunemociojpreterkonjektebleco.

Ĝi estis aĵo por instigi bedaŭron — granda kapo sur malgranda, fostetemaldikegakorpo, kunmalfortaj akvecaj okuloj kaj grase velkemabutonopor sianazo. La buŝo pendiĝis malstrike nefirma kaj malseka, la haŭto briletis vakseroskolora. Malgraŭ ĝiaj memevidentaj malperfektecoj, ĝi estis ĝisdate la plejsukcesaproduktaĵoellabasenojdeTurĝun.

Turĝunstariĝis,trovisbovlondakaĉo.Perlong-tenilakulerolitenismanĝaĵonĉelabuŝodelakreitaĵo.Sedlabuŝorifuzislakuleronkajkaĉoflufaletismalsuprenlaŭlarebriletahaŭtoporfalisurlakadukankorpformon.

Turĝunmalsuprenmetis labovlon,staris forkaj revenisalsia tabureto.Dumtutasemajnoĝiestis rifuzantamanĝi.Ĉu la idiotavizaĝokaŝis laeblonpercepti,volon al estingiĝo? Dum Turĝun rigardadis, la blanke-bluaj okuloj fermiĝis, lagranda kapo falis ŝrumpe kaj frapetis la plankon de sia kaĝo. La membrojmalstriktiĝis;laestaĵoestismortinta.

Turĝunsuspiriskajelirislaĉambron.LialpaŝisvolvanŝtuparonkajfineelirissurlategmentondesiakasteloMijr,altesuperlariveroDerno.EnlaokcidentolasunopendiĝisproksimealmaljunaTero;rubenajradioj,pezajkajluksajkielvino,kliniĝis preter la tuberformaj arbotrunkoj de la praa arbaro por surkuŝi la tufanarbaran plankon. La suno sinkis laŭ akorde kun la malnova rito; malfru-epokanokto surfalis la arbaron,mola, varmetamallumo venis rapide, kajTurĝun starispripensantalamortondesiaplejĉitempakreitaĵo.

Likonsiderisĝiajnmultajnantaŭulojn:laaĵotuteelokuloj,lasenostakreitaĵokun la pulsanta surfaco de sia cerbo senŝirma, la bela virina korpo kies intestojetendiĝisŝnureenlanutrasolvaĵokielserĉantajfibroj,lainversajkreitaĵojkunsiaj

internaĵojeksterigitaj…Turĝunsuspirismalgaje.Liajmetodojkulpis;fundamentaelementomankisenliasintezo,matricoordigantalaenhavojndelaskemo.

Dum li sidis rigardanta elen trans la malheliĝanta lando, Turĝun estisrememorigitaprinoktopasintajemultajjaroj,kiamlaSaĝulostarisapudli.

“En tempo praa je epokoj,” la Saĝulo estis dirinta, siaj okuloj fiksitaj almalalta stelo, “mil sorĉaĵoj sciiĝis al sorĉismo kaj la magiistoj efektivigis siajnvolojn.Hodiaŭ,dumlaTeromortas,centodasorĉojrestasallasciodehomoj,kajtiujĉialvenasninperedelapraajlibroj…SedekzistasununomataPandelumo,kiukonas ĉiujn sorĉojn, ĉiujn ĉantojn, kantaĵojn, runojn, kaj mirigilojn kiuj iam ajntordiskajmuldisspacon…”Lisilentiĝis,perditaensiajpensoj.

“KieestastiuĉiPandelumo?”Turĝundemandispostiomatempo.

“Li loĝas en la lando Embeljono,” la Saĝulo estis respondinta, “sed kie tiulandosituas,neniuscias.”

“KielonitrovasPandelumon,do?”

LaSaĝuloridetisete.“Seestisiamajnnecese,sorĉdiroekzistasporportionintien.”

Ambaŭ restis silentajmomenton;poste laSaĝuloparolis, rigardadanta forensuperlaarbaro.

“Oni rajtas demandi ion ajn de Pandelumo, kaj Pandelumo respondos —kondiĉe, ke la demandanto plenumas tiun servon kiun Pandelumo postulas. KajPandelumonegocaskarankontrakton.”

Poste la Saĝulo montris al Turĝun la sorĉdiron diskutitan, kiun li estismalkovrintaenpraaĝadosiero,kajtenissekretadelatutamondo.

Turĝun,rememorantetiunĉikonversacion,malsuprenirisalsiastudejo,longamalaltplafonahalokunŝtonajmurojkajŝtonaplankomoligitaperdikarustkoloratapiŝo.LalibregojenhavantajlasorĉaĵojndeTurĝunkuŝissurlongatabloelnigraskiélo aŭ estis puŝe metitaj tute senorde sur bretojn. Tiuj ĉi estis volumenojkompilitajfaredemultajmagiistojellapasinteco,malnetajfoliarojkolektitajdelaSaĝulo, lede binditaj libregoj ordigantaj la silabojn de cent fortaj sorĉdiroj, tiom

koncentritepotencaj,kelacerbodeTurĝunpoviskoninurkvardailisamtempe.

Turĝun trovismucidan paperfoliaron, turnis la pezajn foliojn al tiu sorĉdirokiun la Saĝulo al li montris, la Voko al la Violenta Nubo. Li rigardis fiksemalsupren al la literoj kaj ili brulis kun urĝa povo, premiĝantaj de sur la paperokvazaŭavidegajporeskapilasolecondelalibro.

Turĝun fermis la libron, perfortante la sorĉdiron refoje en forgesitecon. Livestis sinpermallongabluamantelo,glitigis tranĉilonen sianzonon,ĝustigis ĉepojnolaamuletonkioentenis laRunondeLakadel.Poste li sidiĝiskajel ĵurnaloelektislasorĉojnkiujnliestusportantakunsi.Kiajndanĝerojnlieblerenkontosline povis scii, do li elektis tri sorĉojn el generala aplikebleco: la Bonega PrismaŜpruco,laMantelodeŜteliradofaredeFandeal,laSorĉodelaMalrapidaHoro.

Li supreniris al la tegmenta randmuretode sia kastelokaj staris sub la forajsteloj,enspirantelaaerondeantikvaTero…Kiomofteĉiaeroenspiriĝisantaŭollisame faris? Kiujn kriojn de doloro spertis ĉi aero, kiujn suspirojn, ridojn,militkriojn,kriojndeĝojego,anhelojn…

La nokto estis elpasanta. Blua lumo flagris en la arbaro. Turĝun rigardismomenton,posttiofinekuraĝigissinkajeldirislaVokonallaViolentaNubo.

Ĉioestiskvieta;postevenis flustrodamoviĝoŝveliĝantapor fariĝimuĝoelgrandegaj ventoj. Nubetaĵo blanka aperis kaj kreskis ĝis fariĝis kolono el nigrafumo.Voĉoprofundakajgrataelvenislaturbuladon.

“Jeviaĝenapotencoestastiuĉiinstrumentoalveninta;kienviiros?”

“KvarDirektojn,posteUnu,”dirisTurĝun.“VivantamidevasestiportataalEmbeljono.”

Lanubokirladesurfalislin;altesuprenkajekeforliestisprenita,ĵetitapied-super-kapetranemezurebladistanco.Alkvardirektojliestispuŝata,posteunu,kajfinfine granda blovaĵo ĵetis lin el de la nubo, lin faligis dismembre kuŝanta enEmbeljono.

Turĝunbraklevestariĝiskajŝanceladismomenton,duonestupora.Liajsencojgradestabiliĝis;liĉirkaŭrigardis.

Listarisĉe randodeklarega lageto.Bluaj florojkreskisĉirkaŭ liajmaleolojkaj kontraŭ lia dorso staris arbareto el altaj blu-verdaj arboj, la foliojmalfokusiĝantajalteenlanebuleco.ĈuEmbeljonoestaselTero?Laarbojestister-aspektaj, la floroj el similaj formoj, la aero estis el sama teksturo…Sed ekzistisstrangamankojeĉilandokajĝimalfacileidentiĝeblis.Ebleĉisentodevenisellakuriozanecertecoprilahorizonto,eblelelamalfokusakvalitodelaaero,lumakajmalcertakielakvo.Plejstrange,tamen,estislaĉielo,interplektoelvastajondetojkajkruc-ondetoj,kajtiuĉirefraktismilkolonojnkolorelumajn,radiojkiujmezaereplektis mirindan puntaĵon, ĉielarkajn retojn, ĉio el la juvelaj koloroj. Do dumTurĝunrigardis,sur libalaiĝis lumkolonojelkristalaklareco, topazo,luksaviolo,radiantaverdo.Linunperceptiskelakolorojdelaflorojkajlaarbojestisnurtiodela ĉimomenta funkcio de la ĉielo, ĉar nun la floroj estis el palrosa koloro, kaj laarbojelsonĝapurpuro.Laflorojpliprofundiĝisenkuprecon,postekunsufuzobrileruĝa,varmetiĝistrabrunruĝoalskarlato,kajlaarbojfariĝismarebluaj.

“La Lando Neniu Scias Kie,” diris Turĝun al si mem. “Ĉumi estis portitaalten,malaleten, en antaŭ-ekzistecon aŭ en lamondon postan?” Li rigardis al lahorizontokajkredisvidinigrankurtenonetendiĝantanalteenlamalheleco,kajĉikurtenocirkleĉirkaŭislalandonlaŭĉiujdirektoj.

La sono de galopaj hufoj alproksimiĝis; li turniĝis por trovi nigran ĉevalonvivoriske kuregantan laŭ la rando de la lageto. La rajdanto estis juna virino kunnigrajharojsovaĝevent-ondigitaj.Ŝiportismalstriktanblankanbraĉonĝislagenuokaj flavanmantelon flagrantan pro vento.Unumano tenegis la rimenojn, la aliasvingisglavon.

Turĝunsingardeflankenpaŝis,ĉarŝiabuŝoestisstriktakajblankakvazaŭprokolero,kajŝiajokulojbrilisperstrangafrenezeco.Lavirino tiregisal la rimenoj,karakoligissianĉevalonalt-ĉirkaŭe,alkurisTurĝunon,kajsvingeatakis linper laglavo.

Turĝunsaltisretroenkajvipeelprenissianpropranglavon.Kiamŝialkurislinrefoje, li forfendis la svingonkaj,klinanteantaŭen, tuŝisper lapintoŝianbrakonelprenante guton da sango. Ŝi retroiris ektimigita; poste de sia selo ŝi ektirispafarkonkajekmetissagonallaŝnuro.Turĝunrisortisantaŭen,flanksalteevitantalasving-arkondeŝiaglavo,ektenisŝinĉirkaŭlatalio,kajtirisŝinallagrundo.

Ŝi batalis kun freneza violento. Li havis nenian volon por ŝin mortigi, kaj

sekvebaraktis enmanierone tute digna.Finfine li tenis ŝin senhelpa, ŝiaj brakojkaptitajmalantaŭladorso.

“Kvietu,megero!”dirisTurĝun,“protimo,keperdiĝusjemilapaciencokajmivinsvenigus!”

“Farulaŭviapropravolo,”lajunulinoanhelis.“Vivokajmortoestasfratoj.”

“Kialvicelasvundimin?”demandisTurĝun.“Mineestasvinofendinta.”

“Viabomenindas,kielĉioekzistanta.”Emocioraŭkigisladelikatajnfibrojndeŝiagorĝo.“Sepotencoestusmia,mifrakasuslauniversonensangangruzon,kajpiedeekpremusĝinenlafinfinankotaĉon.”

Turĝunensurprizomalstriktigissian tenon,kajŝipreskaŭbaraktisal libero.Sedlikaptisŝinrefoje.

“Dirualmi,kiemitrovosPandelumon?”

Lajunulinohaltigissianstrebadon,turnisŝiankaponporrigardegialTurĝun.Poste:“SerĉulatutondeEmbeljono.Mihelposvinneniom.”

Seŝiestuspliamikema,pensisTurĝun,ŝiestusestulorimarkindebela.

“InformuminprikiemitrovuPandelumon,”dirisTurĝun,“alikazemitrovusaliajnuzojnporvi.”

Ŝiestissilentamomenton,ŝiajokulojbrulantajkunfrenezeco.Posteŝiparolisenvivplenavoĉo.

“Pandelumoloĝasapudlariveretonurkelkajnpaŝojnmalproksime.”

Turĝunmaltenisŝin,sedliprenisŝianglavonkajpafarkon.

“Semiredonusalvitiujnĉi,ĉuvilaŭirusvianvojonforenpaco?”

Dummomento ŝi alrigardisminace; poste, sen paroli ŝi iris por sursidi sianĉevalonkajrajdisfortralaarboj.

Turĝun rigardis ŝinmalaperi tra la lumfaskoj juvelkoloraj, poste iris laŭ tiudirektokiunŝiestisindikinta.Libaldaŭalvenislonganmalaltandomegonelruĝaŝtono kontraŭ malhelaj arboj. Je lia alproksimiĝo la pordo svingiĝis malferme.Turĝunhaltiĝismez-paŝe.

“Envenu!”aŭdiĝisvoĉo“Envenu,TurĝundeMijr!”

Do Turĝun miroplene eniris la domegon de Pandelumo. Interne li trovisĉambronkunmurtapiŝoj,malplenandemeblojkrompersolatableto.Neniuvenispor linbonvenigi.Fermitapordosituisĉe lakontraŭamuro,kajTurĝunalirisportrapasi,pensanteketiononiatendisdeli.

“Haltu,Turĝun,”parolislavoĉo.“NeniurajtasalrigardiPandelumon.Jenestasleĝo.”

Turĝun,starantamezeenlaĉambro,parolisalsianevidatagastiganto.

“Jenmiamisio,Pandelumo,”lidiris.“Dumiomatempomistrebadisporkreihomeconenmiajbasenoj.Tamenĉiammimalsukcesas,pronesciopri tiuagantokiukuntenaskajordigaslaaranĝojn.Tiuĉirego-matricodevasestisciatajevi;protiomialvenasvinporestigvidata.”

“Vole mi helpos vin,” diris Pandelumo. “Ekzistas, tamen, plua aspektaĵointerrilata. La universo metodas laŭ simetrio kaj egalpezeco; en ĉiu situacio deekzistoobserveblas tiuĉiegalpezeco.Konsekvence,eĉenla trivialaampleksodeniainterkontraktiĝo,tiuĉiegalecodevasestisubtenata,tialkajtiel.Mikonsentasvin helpi; reciproke, vi elfaru servaĵon pormi.Kiam vi estos plenuminta tiun ĉietanlaboron,mitiaminstrukciosvinĝisviaplenakontentiĝo.”

“Kioestastiuservo?”demandisTurĝun.

“Iu viro loĝas en la lando Askolajs, ne malproksime de via Kastelo Mijr.Ĉirkaŭliakolopendasamuletoelgravuritaŝtono.Videvaspreniĝindelikajĝinportualmi.”

Turĝunkonsiderismomenton.

“Nubone,”lidiris.“Mifarostionkionmipovos.Kiuestaslaviro?”

Pandelumorespondismolvoĉe.

“PrincoKandajvlaOra.”

“Ah,”eksklamisTurĝunamuz-ĉagreniĝe,“vistrebisneniomporfari,kealmilataskoestuagrabla…Sedmiplenumosvianpostulontielbonekielmipovos.”

“Bone,” dirisPandelumo. “Nunmi devas instrui vin.Kandajv portas tiun ĉiamuletonkaŝesublaĉemizo.Kiammalamikoaperas,lielprenasĝinpormontrisursia brusto, tiel estas la efikeco de la sorĉaĵo. Preter ĉio, neniel rigardu al tiuamuleto, nek antaŭ nek post ol vi ĝin prenos, kontraŭ puno plej hororekonsekvenca.”

“Mi komprenas,” diris Turĝun. “Mi obeos. Nun jen afero pri kio mi volasdemandi—kondiĉe,kelarespondonetrudusalmilaboronprirevenigilalunondenovealTero,aŭreprenieliksironkionvimalbonŝanceelverŝisenlamaron.”

Pandelumoridislaŭte.“Demaduplu,”lirespondis,“kajmirespondos.”

Turĝundirissiandemandon.

“Dummialproksimiĝisvianloĝejon,virinofrenezefuriozavolismortigimin.Tionminepermesiskajŝiforirisenkolerego.Kiuestasĉivirinokajkialestasŝitiel?”

La voĉo de Pandelumo montris amuzon. “Mi, ankaŭ,” li respondis, “havasbasenojnkiemimuldasviveconlaŭdiversajformoj.TiunĉijunulinonT’sajs-onmiestigis,sedmifarissenzorge,kuneraraĵoenlasintezo.Doŝielgrimpislabasenonkun tordaĵo en sia cerbo, laŭ ĉi maniero: tio kion ni ĵuĝas bela, ŝajnas al ŝimalamindakajmalbela,kajtiokionnijuĝasmalbela,ŝajnasalŝinetolerebleaĉega,laŭ grado kion vi kaj mi ne povas kompreni. Ŝi trovas la mondon loko amara,popoligitaperformojellaplejmalkaregafieco.”

“Dojenlakialo,”Turĝunmurmuris.“Kompatindamizerulino!”

“Nun,” diris Pandelumo, “vi devas eliri al Kajin; la aŭspicioj bonas…Postmomentomalfermutiunĉipordon,eniru,kajmoviĝulaŭlarunajdesegnaĵojsurlaplanko.”

Turĝun tiel fariskiel lidirektiĝis.Li trovis lapostanĉambroncirklakajaltekupola, kun la variaj lumoj de Embeljono verŝiĝantaj malsupren tra la plafonajfenestraĵoj.Kiamlistarissurladesegnaĵodelaplanko,Pandelumoparolisrefoje.

“Nunfermulaokulojn,ĉarmidevasenirikajtuŝivin.Atentubone,neprovuekvidimin!”

Turĝunfermislaokulojn.Postmomentepaŝomalantaŭlisoniĝis.“Etenduvianmanon,” diris la voĉo.Turĝun faris kaj sentismalmolanobjekton esti tiemetata.“Kiamviamisioestosplenumita,premeromputiunĉikirstalonkajtiumomentevitrovosvinentiuĉiĉambro.”Malvarmamanokuŝissurliaŝultro.

“Dummomentovidormos,”dirisPandelumo.“KiamvivekiĝosviestosenlaurboKajin.”

Lamano foriris.Malheleteco surkovris Turĝunon dum li staris atendante latransiron. La aero subite pleniĝis per sonoj: klakado, tinklado de multaj etajsonoriloj,muziko,voĉoj.Turĝunmalridetis,kunpremis la lipojn:Stranga tumultoporlaseveradomodePandelumo!

Voĉodevirinosoniĝisproksime.

“Rigardu, O Santanijo, vidu la strigo-viron kio fermas siajn okulojn alfesteco!”

Estis vira ridado, subite kvietigita. “Venu. La viro estas frenezeta, eblemalpacema.Venu.”

Turĝun hezitis, postemalfermis la okulojn. Estis nokte en la blanke ĉirkaŭ-muritaKajin,kajlatempofestivala.Oranĝajlanternojdrivisenlaaero,moviĝantajtienkienportisilinlaventeto.Delabalkonojpendisfloroĉenojkajkaĝojdebluajlampiroj. La stratoj onde plenis per la vino-levigita civitanaro, kostumita laŭmultegedabizarajmodoj. JenestisbarĝistodeMelanto, jenmilitistoel laVerdaLegio deValdarjo, jen alia el tempo praa portanta unu el la antikvaj kaskoj.Enmalgrandamalplena loko florĉene ornamita amorantino de la insularo KaŭĉikŭodancislaDancondelaDek-kvarSilkajMoviĝojlaŭflut-muziko.Enbalkonombroina barbaro el Orienta Almerio ĉirkaŭbrakis viron nigrigitan kaj portantan ledanjungilaronkielDeodandode la arbaro. Iligajis, tiu ĉipopolojde fadiĝantaTero,

febre feliĉaj, ĉar senlima nokto estas nemalproksima, kiam la ruĝa suno finfineflagroskajfariĝosnigra.

Turĝun fandiĝis inter lahomamaso.Ĉe taverno li refreŝigis sinperbiskvitojkajvino;posteliekirisallapalacodeKandajvlaOra.

Lapalacosuperstarislin,ĉiufenestrokajbalkonolumantaprolampoj.Interlalordojdelaurboestisbankedadokajfestado.SePrincoKandajvplenusdedrinkaĵokaj ne singarda, pripensis Turĝun, la tasko povus esti ne tre malfacila. Tamen,enirante brave, li povus rekoniĝi, ĉar li estis nekonata al multaj en Kajin. Do,parolantalaMantelondeŜteliradofaredePandejal,lifadiĝisfordelavidodeĉiujhomoj.

Tralaportikoliglitis,enlagrandansalonon,kielalordojdeKajintielfestiĝiskiellapopolamasojdelastratoj.Turĝunirisserpentetralaĉielarkekoloraamasoelsilko, veluro, sateno, rigardanta la ludadon kun amuzo. Sur teraso kelkaj starisrigardantaj en subplankan kuvon kie paro de kaptitaj Deodandoj, iliaj haŭtojaspektantajkiaoleigitagagato,naĝaĉiskajesprimisminace;aliajĵetissagetojnalladis-etendigita korpo de kaptita juna sorĉistino el la Koboldaj Montoj. Enduonĉambretoj flore ornamitaj junulinoj ofertis sintezan amon al fajfspirantajmaljunajviroj,kajalilokealiajkuŝisstuporigitajpersonĝo-pulvoroj.NenieTurĝuntrovisPrinconKandajvon.Tralapalacolivagis,ĉambronpostĉambro,ĝisfineensupera ĉambro li ekvidis la altan or-barban princon, ripozante duonkuŝe kunmaskitainfan-junulinokiuhavisverdajnokulojnkajharojnpal-verdekolorigitajn.

Ia intuo aŭ eble iu sorĉaĵo tiam avertisKandajvon kiamTurĝun glitis tra lapurpurajpendaĵoj.Kandajvelsaltestariĝis.

“Iru!” li ordonis la knabinon. “El de la ĉambro rapide!Misfaromoviĝas ieproksimekajmidevasdispafiĝinpermagio!”

La knabino kuris haste el la ĉambron. Lamano deKandajv kaŝe aliris sianĝorĝonkajtiriseksterenlakaŝitanamuleton.SedTurĝunjamŝirmissianrigardonperlamano.

Kandajv eldiris potencan sorĉdiron kiomalstriktigis spacon liberige de ajnatordeco.ProtiolasorĉaĵodeTurĝunnuliĝiskajlifariĝisvidebla.

“TurĝundeMijrŝtelirastramiapalaco!”dirisKandajvminace.

“Kunmortopretasurmiajlipoj,”dirisTurĝun.“Turniĝufor,Kandajv,aŭmiparolossorĉdironkajtraosvinpermiaglavo.”

Kandajvfariskvazaŭobei,sedanstataŭeeldirislasilabojnporekestigiĉirkaŭsilaĈiopovanSferon.

“Nunmi vokas la gardistojn, Turĝun,” anoncis Kandajv malestime, “kaj viestosĵetataallaDeodandojenlakuvo.”

Kandajv ne sciis pri la gravurita bandokionTurĝun portis ĉe la pojno, plejpotencaruno,ĉirkaŭtenantakamponsolvandeajnamagio.Ankoraŭŝirmantesianvidon kontraŭ la amuleto, Turĝun trapaŝis la Sferon. La grandaj bluaj okuloj deKandajvmalfermegis.

“Vokulagardistojn,”dirisTurĝun.“Ilitrovosviankorponmultepenetritaperliniojelfajro.”

“Viankorpon,Turĝun!”kriislaPrinco,parolaĉantelasorĉon.Tujelabrulantajdratoj de la Bonega Prisma Ŝpruco ekvenis el ĉiuj direktoj al Turĝun. Kandajvrigardis la furiozan pluvon kun lupa rideto, sed lia esprimo rapide ŝanĝiĝis enkonsternecon.JedistancodikakielfingrofordelahaŭtodeTurĝunlafajrosagetojdissolviĝisfariĝantemilnubetojdafumo.

“Turniĝu por montri la dorson, Kandajv,” Turĝun postulis. “Via magiosenutilaskontraŭlaRunodeLakadelo.”SedKandajvprenispaŝonantaŭancelanterisortonenlamuro.

“Haltiĝu!”kriisTurĝun.“UnupaŝonpluankajlaŜprucodisigosvinmiloble!”

Kandajvhaltiĝisabrupte.Ensenhelpakoleregoliturnispormontriladorson,kaj Turĝun, paŝante antaŭen rapide, etendis manon super la kolo de Kandajv,ektenislaamuletonkajleveliberigisĝin.Ĝirampisenliamanokaj tralafingrojelpasiĝis videtaĵo blua. Konfuzecon skuis al li la cerbon, kaj dummomenteto liaŭdismurmurondeavidajvoĉoj…Liavidkampoklariĝis.LipaŝismalantaŭendeKandajv, puŝante la amuleton en sian zonsakon.Kandajv demandis, “Ĉumi nunrajtasturniĝisekure?”

“Kiam ajn vi volas,” respondis Turĝun, fermante sian zonsakon. Kandajv,vidante ke Turĝun okupiĝis, paŝis glate al la muro kaj metis sian manon surrisorton.

“Turĝun,” li diris, “vi estas perdita. Antaŭ ol vi povos eldiri silabon, mimalfermoslaplankonkajfaligosvinengrandamalheladistanco.Ĉuviajsorĉdirojpovashelpijetio?”

Turĝunhaltiĝismez-move, fiksis siajnokulojn sur la ruĝakajoravizaĝodeKandajv.Postelimallevissiajnokulojnŝafe.“Ho,Kandajv,”lidiriszorge,“vimintrompis.Semiredonusalvilaamuleton,ĉumirajtusforirilibera?”

“Ĵetu la amuleton almiaj piedoj,” dirisKandajv,memgratulante. “Ankaŭ laRunondeLakadelo.Postemidecidospritio,kiankompatonmialvidonu.”

“EĉlaRuno?”Turĝundemandis,ŝajnigantetononkompatopetanalsiavoĉo.

“Aŭvianvivon.”

TurĝunetendisensianzonsakonkajektenislakristalondonatanallifaredePandelumo.Lielprenisĝinkajtenisĝinkontraŭlapomelodesiaglavo.

“Ho,Kandajv,”lidiris,“Midistingisviantrompon.Vinurvolastimigiminalvenkiĝo.Midefiasvin!”

Kandajv ŝultrolevis. “Mortu do.” Li premis la risorton. La planko ekismalferme, kaj Turĝun malaperis en la truegon. Sed kiam Kandajv kuregismalsuprenporproprietigialsilakorpondeTurĝun,litrovisnenianspuron,kajlispezislarestondelanoktoenkolero,cerbumantemalbonhumoresupervino.

TurĝuntrovissinenlacirklaĉambrodeladomegodePandalumo.Lamult-koloraj lumoj deEmbeljono fluadis tra la ĉiel-fenestroj sur lian ŝultron— safir-bluo, la flavo de kalenduloj, sanga ruĝo. Estis silento tra la domego. Turĝunmoviĝisfordelarunosurlaplanko,ekrigardantekonsterniteallapordo,timantekontraŭtio,kePandlumo,senatentepriliaĉeesto,enirulaĉambron.

“Pandelumo!”livokis.“Miestasreveninta!”

Estis nenia respondo. Profunda kvieto tenis la domon. Turĝun sopiris al lamalfermitaaerotiekielaodorodesorĉadomalplifortus.Lialrigardislapordojn;unukondukisallaenirejahalo,laaliaallokodelinekonata.Lapordoĉeladekstrodevaskondukiekstere;likuŝigismanonsurlaklink/oportiriĝinmalferma.Sedlipaŭzis. Supozu, ke li miskomprenis, kaj la formo de Pandelumo montriĝis? Ĉuestusplisaĝe,atendiĉitie?

Solvo leviĝis en liamenso.Lia dorso kontraŭ la pordo, li svingemalfermisĝin.

“Pandelumo!”livokis

Mola intermita sono atingis liajn orelojn de malantaŭe, kaj li ŝajne aŭdislaboran ekspiron. Subite timigita, Turĝun paŝis refoje en la cirklan ĉambron kajfermislapordon.

Lirezignissinalpaciencokajsidiĝissurlaplanko.

Anhelakrioelvenislaapudanĉambron.Turĝuneksaltestariĝis.

“Turĝun?Ĉuviestastie?”

“Jes;Miestasĵusrevenintakunlaamuleto.”

“Faru la jenan rapide,” anhelis la voĉo. “Gardante la vidon, pendigu laamuletondeviakolokajeniru.”

Turĝun, stimulita per la urĝeco de la voĉo, fermis la okulojn kaj aranĝis laamuletonsursiabrusto.Liblindirispordenkajsvingisĝinmalfermege.

Silento el ŝokita intenseco daŭris momenton; poste okazis terure lamentakriaĉo, tiomsovaĝakajdemonake lacerbodeTurĝunvibradis.Fortegaj flugilojbateflagrigis laaeron,posteestisŝuŝokajmetalaskapsono.Poste, intermalklaramuĝado,glaciaventomordisalTurĝunlavizaĝon.Postaŝuŝo—kajĉiokvietis.

“Midankeŝuldasalvi,”diris lakalmavoĉodePandelumo.“Malofteokaziskemiestisspertanta tianegankonsternon,kajsenviahelpoeblaskemineestusforpelintatiunestulonelinfero.”

ManolevislaamuletondesurlakolodeTurĝun.PostmomentonsilentanlavoĉoPandlumosonisrefojetransdistanco.

“Virajtasmalfermilaokulojn.”

Turĝun faris. Li estis en la laborĉambro de Pandelumo; inter multo alia, lividisbasenojntiajnkiajlapropraj.

“Mi vin ne dankos,” diris Pandelumo. “Sed por ke deca simetrio estubontenata,mifarosservonrepageporservo.Minenurgvidosviajnmanojndumvilaborosinterlabasenoj,sedpluemiinstruosalviprikromajaferovaloraj.”

LaŭĉimanieroenirisTurĝunensianmetilernantanperiodonsubPandelumo.Tutetage kaj ĝis malfrue en la opaleskajn noktojn li laboris sube de la nevidatainstruo fare de Pandelumo. Li lernis la sekreton de renovigita juneco, multajnsorĉojn de la prauloj, kaj strangan abstraktan sciencaĵon kion Pandelumo nomis“Matematiko”.

“Internedetiuĉiinstrumento,”dirisPandelumo,“loĝaslaUniverso.Pasivaensimemkajneelsorĉaĵo,ĝiklarigasĉiunproblemon,ĉiunfazondeekzisteco,ĉiujnsekretojn de tempo kaj spaco. Viaj sorĉdiroj kaj runoj estas konstruitaj sur ĝiapotencokajordigitajlaŭgrandamozaikodemagio.Ladesegnodetiuĉimozaikoninepovaskonjekti;niapriscioestasparkera,empiria,arbitra.Fandejalekvidislarilatecon kaj tiel povis formuli multajn el la sorĉoj kiuj portas lian nomon. Mistrebadis tra la epokoj por rompi la nebulan vido-fenestron, sed ĝis nun miaenketadomalsukcesis.Kiumalkovroslaordigilon,tiukomprenosĉiomdasorĉismokajestospotenciulopreterajnaimagkapablo.”

DoTurĝunaplikissinallastudadokajlernismultajnellaplisimplajrutinoj.

“En tiomi trovasmirindanbelecon,” li diris alPandelumo. “Jenestasneniascienco, anstataŭe jen arto, kie ekvacioj disfalas en elementojn tiel kielmalkomponantaj konsonancoj, kaj en kio ĉiam restas simetrieco aŭ specifa aŭmultparta,sedĉiamelkristalasereneco.”

Malgraŭtiujaliajstudoj,Turĝunokupissinplejpartatempeĉelabasenoj,kajsub la gvidadodePandelumo akiris lamajstrecon kion li serĉis. Por distri sin liformisknabinonelekzotikadesegno,kiunlinomisFloriel.Laharojndelaknabino

kiunlitroviskunKandajvonjelanoktodelafestivalolitenisfikseensiamenso,kajlidonisalsiakreitulinopalajnverdajnharojn.Ŝihavishaŭtonkremebrunetankajlarĝajnsonĝaspektajnokulojn.Turĝuntiamdelirisperfeliĉokiamliprenisŝinmalsekakajperfektael labaseno.Ŝi lernisrapidekajbaldaŭsciiskielparolikunTurĝun.Ŝikutimeemisalrevokajbonsopiro,zorganteprimalmultepliolvagadiinterlaflorojdelaherbejo,aŭsidikvieteapurdlarivero;tamenŝiestisplaĉaestulokajŝiajmanierojamuzisTurĝunon.

SediuntagonlanigrehararaT’sajsvenispreterpasesursiaĉevalo,ŝtal-okula,tranĉantasvingealflorojpersiaglavo.LasenkulpaFlorielpretervagiskajT’sajs,kriante“Verd-okulavirino—viaaspektohororasalmi,jenmortoporvi!”tranĉefaligisŝintielkielŝiestisfarintalaflorojnsurvojajn.

Turĝun, aŭdinta la hufojn, venis el la laborĉambro ĝustatempe por vidi laglavsvingadon.Lipaliĝisprokolerojkajsorĉdiroeltordigaturmentoleviĝisalsiajlipoj.TiameT’sajslinalrigardiskajmalbenis,kajenlapalavizaĝokajlamalhelajokuloj li vidis ŝianmizerecon kaj la spiriton kiu kaŭzis ŝin defii sian sorton kajtenadialsiavivo.Multajemociojbatalisenli,sedjelafinolipermesisalT’sajs,keŝi rajdu for.LientombigisFlorielonapud la riverbordokajprovis forgesi ŝinperintensastudado.

Kelkajntagojnpostelilevislakaponfordelalaboro.

“Pandelumo!Ĉuviproksimas?”

“Kionvibezonas,Turĝun?”

“Vimenciis, kekiamvikreisT’sajson, eraraĵo tordetis ŝiancerbon.Nunmivolas krei iun al ŝi similan, el la sama inteneseco, tamen bonorda je menso kajspirito.”

“Laŭ via volo,” respondis Pandelumo neinteresite, kaj donis al Turĝun laordoplanon.

DoTurĝunkonstruisfratinonjeT’sajs,kaj tagonpost tagorigardis lasamansveltankorpon,kajlasamajnfierajnaspektojnformiĝi.

Kiamvenis ŝia tempo, kaj ŝi sidiĝis en sia baseno, okuloj brilante kun ĝoja

vivo,Turĝunestissenspiraensiahastoporhelpiŝinelveni.

Ŝistarisantaŭlimalsekakajnuda,ĝemelinojeT’sajs,sedtielkiellavizaĝodeT’sajsestisstriktigitapermalamo,jeneloĝispacokajfeliĉemo;tiekielaokulojdeT’sajslumisperfuriozo,jenemontriĝislastelojdeimagkapablo.

Turĝun staradismiriganta pri la perfekteco de sia propra kreaĵo. “Via nomoestosT’sajn,”dirisli,“kajjammisciaskeviestospartodemiavivo.”

LiforlasisĉionalianporinstruialT’sajn,kajŝilernadisjemirindarapido.

“PostiomenireirosalTero,”lidirisalŝi,“almiahejmoapudgrandariveroenlaverdalandoAskolajs.”

“ĈulaĉielodeTeroplenasjekoloroj?”ŝidemandis.

“Ne,”lirespondis.“LaĉielodeTeroestaselsenlimeprofundamalhelabluo,kajpraaruĝasunoirastranslaĉielo.Kiamnoktiĝastiamaperaslastelojlaŭordojpri kiuj mi vin instruos. Embeljono belas, sed Tero larĝas, kaj la horizontojetendiĝas malproksimen kondukanta al mistero. Tiom baldaŭe kiom permesasPandelumo,nireirosalTero.”

T’sajnŝategisnaĝienlarivero,kajfojeTurĝunvenismalsuprenporŝpruciŝinkajĵetetiŝtonojnenlaakvondumlirevis.KontraŭT’sajsliestisŝinavertinta,kajŝipromesisestisingarda.

Sed iun tagon, dum Turĝun atentis preparojn por la foriro, ŝi vagismalproksimefortralakampoj,atentanurprilakolorojmontriĝantajenlaĉielo,prila majesto de la altaj malklaraj arboj, pri la ŝanĝiĝantaj floroj je siaj piedoj; ŝialrigardis lamondonkun tiamiro kio eblas nur al tiuj ĵus elvenintaj la basenon.Trans kelkaj malaltaj montetoj ŝi vagis, kaj tra malhela arbaro kie ŝi trovismalvarman rivereton. Ŝi trinkis kaj iris sencele laŭ la bordo, kaj tiel aliris etanmaldensejon.

Ĉar lapordomalfermis,T’sajnenrigardispor scii tion,kiupovis loĝi ĉi tie.Sedladomoestissenhoma,kajlanurajmeblojestisnetalitaĵoelherboj,tablokunkorbodanuksoj,bretokunkelkajaĵojellignokajstan-plumbaalojo.

T’sajnturniĝisporforirisianvojon,sedĝustetiamŝiaŭdislamalbonaŭguran

frapadon de hufoj, alsvingante proksimen tiel kiel sorto. La nigra ĉevalo glitishaltiĝe antaŭ ŝi. T’sajn retropaŝis velke en la pordan aperturon, ĉiuj avertoj deTurĝun revenantaj en siamenso. SedT’sajs jam estismalsupreniĝinta de sur siaĉevalokaj alvenadis tenantepreta sianglavon.Kiam ŝi levis ĝinpor ataki, iliajnokulojninterrigardis,kajT’sajshaltiĝispromiro.

Estisvidaĵoporekcitigantalacerbon:labelajĝemelulinoj,portantajlasamajnblankajn talio-altajn pantalonojn, kun la samaj intensaj okuloj kaj neprizorgitajhararoj,unuportantasursiavizaĝomalamonpriĉiuatomode launiverso,sur laaliaĝojanentuziasmon.

T’sajstrovissianvoĉon.

“Kiel eblas, sorĉistino?Vi portasmian aspekton, sed vi ne estasmi.Aŭ ĉuokazis,kebonsortafreneziĝovenisfinealmipormalheligialmilavidadondelamondo?”

T’sajnrespondiskapnee.“MiestasT’sajn.Viestasmiaĝemelino,T’sajs,miafratino.Protiomidevasvinamikajviamimin.”

“Amu?Miamasnenion!Mivinmortigoskajtielfarulamondonplibonajemezurodeunumalbonomalplia.”Ŝilevislaglavonrefoje.

“Ne!”kriisT’sajnenkorŝira turmentiĝo.“Kialvivolasminvundi.Miestasfarintanenianmalbonon!”

“Vi faras malbonon per ekzistado, vi ofendas min venante por moki mianpropranmalbeleganformaĵon.”

T’sajnridis.“Malbelega?Ne.Mibelas,ĉarTurĝundirastiel.Sekve,vibelasankaŭ.”

LavizaĝodeT’sajs’estistielkielmarmoro.

“Viminpriŝercas.”

“Neniam.Viestasjatrebela.”

T’sajs lasis fali ĝisgrunde la pinton de sia glavo. Ŝia vizaĝomalstriktiĝis je

pensado.

“Belo!Kioestasbelo?Ĉupovasesti,kemiblindas,kediablotordasalmilavidon?Diru,kielonipovasvidibelon?”

“Minescias,”dirisT’sajn.“Ŝajnasalmitresimple.Ĉuneestasbelalaludadodekolorojtranslaĉielo?”

T’sajsrigardissuprenenmiro.“Laagacajbrilegoj?Iliaŭkolorasaŭtedigas,jeambaŭkazojmalŝategindas.”

“Vidukieldelikataslafloroj,tielfragilajkajĉarmaj.”

“Iliestasparazitoj,iliodorasnaŭzige.”

T’sajnkonfuziĝis.“Minesciaskieleksplikibelecon.Ŝajne,vitrovasĝojonjenenio.Ĉunenioajnplaĉigasvin?”

“Nurmortigadokajdetruado.Tiujĉido,devasbeli”

T’sajnmalridetis.“Minomustiujnĉikonceptojnmalbonegaj.”

“Ĉuvikredastiel?”

“Micertastiel.”

T’sajs konsideris. “Kiel mi sciu kiel agi? Antaŭe mi certis, kaj nun viinformas,kemifarasmalbonon!”

T’sajnŝultrolevis.“Mijamvivisnelonge,kajminesaĝas.Tamenmiscias,keĉiurajtaspluvivi.Turĝunpovuseksplikialvifacile.”

“KiuestasTurĝun?”demandisT’sajs.

“Li estas bonega viro,” respondisT’sajn, “kajmi amas linmulte.Baldaŭ niirosalTero,kielaĉieloestasvastakajprofundakajelkoloromalheleblua.”

“Tero…SemiestusirintaalTero,ĉupovusmiankaŭtrovibelonkajamon?”

“Povustielesti,ĉarvihavascerbonporkomprenibelon,kajbeleconpropran

porallogiamon.”

“Tialmimortigosneplu, sendependede tio,kianajnmalboneconmividas.MipetosPandelumon,kelisenduminalTero.”

T’sajnpaŝisantaŭen,metissiajnbrakojnĉirkaŭT’sajson,kajŝinkisis.

LavizaĝodeT’sajsrigidiĝis.Disŝiru,ponardu,mordu,dirisalŝilacerbo,sedpliprofundaondosveliseldesiafluantasango,deĉiukelodeŝiakorpo,porsufuziŝinpersubitaburĝonodeplezuro.Ŝiridetis.

“Tialdo—miamasvin, fratinomia.Mimortigosneplu,kajmi trovoskajkonosbelonĉeTeroaŭmortos.”

T’sajssursidiĝissianĉevalonkajekiriscelejeTero,serĉonteamonkajbelon.

T’sajn staris en la porda aperturo, rigardante sian fratinon rajdi for tra lakoloroj.Malantaŭŝiaŭdiĝiskriego,kajTurĝunalproksimiĝis.

“Viestasfratinomiakajmivinamos.”

“T’sajn! Ĉu tiu frenezigita megero estas vin vundinta?” Li ne atendis aŭdirespondon.“Sufiĉe!Miŝinmortigospersorĉdiro,porkeŝinepluatrudidoloron.”

Liturniĝisporelvokiteruransorĉdironelfajro,sedT’sajnmetissianmanonalliabuŝo.

“Ne, Turĝun, vi maldevas. Ŝi ĵuris, ke ŝi mortigos ne plu. Ŝi iras al Teroserĉantepritio,kionŝinepovastrovienEmbeljono.”

DoTurĝunkajT’sajnrigardisT’sajsonmalaperitranslamultkloraherbejo.

“Turĝun,”dirisT’sajn.

“Kioestasviadeziro?”

“KiamnialvenosTeron,ĉuvitrovuporminigranĉevalonsimilankieltiudeT’sajs?”

“Certe,” diris Turĝun, ridanta, dum ili komencis reiri al la domo dePandelumo.

Ĉapitro3

T’sajs

T’sajsvenis rajdantael arbareto.Ŝihaltigis sianĉevalonĉe la randokvazaŭsendecide, kaj sidis rigardante trans la ondete rebrilanta herbejo al la rivero…Ŝimovislagenuojnkajlaĉevaloantaŭeniristranslaherbo.

Ŝi rajdis profunde pensanta, kaj superkape la ĉielo ondetis kaj kruc-ondetis,tielkielvastaetendejoelventeblovitaakvo,engrandegajombrojdehorizontoĝishorizonto.Lumodesupere,ŝanĝitakajrefraktita,inundislalandonpermilkoloroj,kajpro tio,dumT’sajs rajdis,unueverda lumstrioekbrilis sur ŝi, posteprofundeblua, kaj topaza kaj ruben-ruĝa, kaj la pejzaĝo ŝanĝiĝis laŭ similaj tintiĝoj kajsubtileco.

T’sajsfermislaokulojnkontraŭlaflanken-moviĝantajlumoj.Iligratisalŝilanervojn,konfuzisŝianvidon.Laruĝobrilegisdolore,laverdosubpremissufoke,labluoj kaj purpuroj sugestis primisteroj preter-kompreneblaj. Estis kvazaŭ la tutauniversodesegniĝisspecifelaŭplanoporŝinagaciperabrupteco,porŝinprovokialkolera furiozo… Preterflugis papilio kies flugiloj montris desegnaĵon tian kiaaltpreza tapiŝo,kajT’sajsgestiskvazaŭŝiĝinatakusper sia rapiro.Ŝi sindetenisper forta sinrego; ĉar T’sajs estis el pasia naturo kaj ne kutimis je sindeteno. Ŝialrigardis la florojn sub la piedoj de sia ĉevalo — palaj asteroj, blu-sonoriloj,ampeplosoj,oranĝajsunŝprucaĵoj.Nepluŝiilindispremusenpulpecon,nepluilinfortirusdisdelaradikoj.Sugestiĝisalŝikeladifektorestisneenlauniversosedenŝimem.Entenantasianvastanabomenonprilapapilio,florojkajŝanĝiĝantajlumojdelaĉielo,ŝiprogresistranslaherbejo.

Muroelmalhelajarbojleviĝissuperŝi,kajpostevenisaretojdajunkojkajlabriletadodeakvo,ĉioŝanĝiĝantajetintolaŭlaŝanĝiĝojdelaĉielalumo.Ŝiturniĝiskajsekvislariveranrandoncelantelalonganmalaltandomegon.

Ŝi elseliĝis,marŝismalrapide al la pordo el nigra fumeca ligno, kiomontrisbildondesardonavizaĝo.Ŝitirisĝianlangonkajsonoriloaŭdiĝisdeinterene.

Estisneniarespondo.

“Pandelumo!”ŝivokis.

Iomposteestismalklararespondo:“Envenu.”

Ŝi puŝis malferme la pordon kaj envenis alt-plafonan ĉambron, senmeblankromproremburitatableto,malhelatapiŝo.

“Kio estas via deziro?” La voĉo, mola kaj sonanta pri senlimamelankolio,venisdemalantaŭlamuro.

“Pandelumo, hodiaŭmi lernis, kemortigomalbonegas, kaj plue ke trompasminlaokuloj,ankaŭkebelo tieekzistaskiemividasnuragacefortan lumonkajabomenindajnformojn.”

Dum ioma tempo Pandelumo lasis silenton regi; poste la dampita voĉoaŭdiĝis,respondantaallaspecifapetopriscio.

“Tio, plejparte, pravas.Vivuloj, se nenio krome, rajtas je vivo.Ĝi estas tiessolavaloregaposedaĵo,kajlaŝtelodevivoestasmalbonegaŝtelo…Koncerneprilaalia,lakulpotroveblasneenvimem.Beloekzistasĉieporestividatadeĉiuj—deĉiuj krom vi. Pro tio mi sentas bedaŭron, ĉar mi kreis vin. Mi konstruis viankomenco-ĉelon; mi ekpremis la fadenojn de la vivo per desegno-plano por viajkorpokajcerbo.Kajmalgraŭmiajlertoj,miieleraris,tielkejeviaelgrimpodelabaseno,mitrovis,kemiestismuldintadifektonjeviacerbo;kevividismalbelonen belo, malbonon en bono. Veran malbelon, veran malbonon, vi neniam estisvidanta, ĉar en Emblejono ekzistas nenio aŭ abomeninda aŭ putra… Se tielmalbonŝanceokazus,kevirenkontuĉitiajnaferojn,mitimuspriviacerbo.”

“Ĉu vi ne povus ripari min?” kriis T’sajs. “Vi estasmagiisto. Ĉumi devastravivilavivonblindapriĝojo?”

Voĉaombrodesuspiropenetrislamuron.

“Mi estas ja magiisto, kun lertoj pri ĉiuj sorĉaĵoj jam elpensitaj, lakomplikecojderunoj,elkantaĵoj,desegnoj,ekzorcoj, talismanoj.MiestasMajstraMatematikisto,launuapostFandeal, tamenmipovasfarinenionalviacerbosendetruivian inteligenton,vianpersonecon,viananimon—ĉarmiestasneniadio.Eblaskedio,persiavolo,povasekzistigiaferojn;midevasapogiminpermagio,la

sorĉdirojkiujvibrigaskajtordasspacon.”

Espero fadis en la okuloj de T’sajs. “Mi volas iri al Tero,” ŝi diris postnelonge. “La ĉielo de Tero senŝanĝe bluas, kaj ruĝa suno moviĝas super lahorizontoj.MitediĝaspriEmbeljonokieestasneniavoĉokromlavia.”

“Tero,”pripensisPandelumo.“Malhelaloko,maljunegapreterkompreno.Iamantaŭe altforma mondo el nubotuŝaj montoj kaj brilaj riveroj, kaj la suno estisblankebrulantapilko.Epokojdapluvokajventoestasalfrapintajkajrondigintajlagraniton, kaj la suno nun estas febla kaj ruĝa. Kontinentoj estas sinkintaj kajleviĝintaj.Milionodaurboj jam levis turojn, jamdisfalis enpolvon.Kie loĝis lamalnovaj gentoj, kelkmiloj da strangaj estuloj nunvivas.Ekzistas abomenindaĵojsurTero, lamalbonondistilitanper tempo…Teroestasmortantakaj spertas siankrepuskon…”lipaŭzis.

T’sajsdirisdubeme:“Tamenmiaŭdis,keTeroestaslokodebelo,kajmivoluskonibelon,eĉkontraŭmiamorto.”

“Kielvitiamrekonubelon,kiamvividosĝin?”

“Ĉiujhomojrekonasbelon…Ĉumineestashoma?”

“Certe.”

“Domitrovosbelon,kajebleeĉ—”T’sajsbalbutisjelavorto,tiomfremdaĝiestisjeŝiamenso,tamentiomplenademaltrankvilaprisignifo.

Pandelumosilentis.Fine:

“Virajtasiri,setionvivolas.Mivinhelposkieleblemipovas.Midonosalvirunojnporgardivinkontraŭmagio;mienfraposviveconalviaglavo;kajmidonosalvikonsilon,kioestas jene:Emusingardikontraŭviroj,protio,keviroelŝtelasbelonporsatigisianvolupton.Permesuintimeconalneniu…Midonosalvisakondajuveloj,kioestasriĉaĵoĉeTero.Pertiujĉivipovosakirimulton.Tamen,refoje,montruilinnenie,ĉarcertajvirojvolemortiguskontraŭkupramonero.”

Pezasilentosekvis,iapezaĵoekestisfordelaaero.

“Pandelumo,”vokisT’sajsmole.Neestisrespondo.

Post momenton Pandelumo revenis, kaj la sento pri lia ĉeesto atingis ŝianmenson.

“Postmomento,”lidiris,“vipovoseniriĉitiunĉambron.”

T’sajsatendisiomete;poste,kielŝiinstruiĝis,enirislapostanĉambron.

“Sur la benko je maldekstre,” venis la voĉo de Pandelumo, “vi trovosamuleton kaj saketon da juveloj. Fiksu tiun ĉi amuleton al vi ĉe la brako; ĝireflektosmagionmalicesenditankontraŭtiukiuestasĝineldirinta.Jenplejfortegaruno;garduĝinbone.”

T’sajsobeis,kajligislajuvelojninternedesiataliaskarpo.

“Kuŝiguvianglavonsurtiunbenkon,starusurlarunoenlaplankokajfirmefermu la okulojn.Mi devas eniri la ĉambron.Mi ŝarĝas vin, ke vi ne provuvidimin—ĉarestasterurajkonsekvencoj.”

T’sajsdemetissianglavon,starissurlametalaruno,ŝlosislaokulojn.Ŝiaŭdismalrapidan paŝon, aŭdis la sonoron de metalo, kaj poste altan intensan grat-fajfadon,malrapideelmortantan.

“Viaglavovivas,”dirisPandelumo,kajliavoĉosonisstrangelaŭte,aŭditadetiomproksime.“Ĝimortigosviajnmalamikojnkuninteligenteco.Etendulamanonkajprenuĝin.”

T’sajseningigissianmaldikanrapiron,nunvarmetakajtremanta.

“KiensurTerovolosviiri?”demandisPandelumo.“Allalandodehomoj,aŭĉelagrandajruinajsovaĝejoj?”

“AlAskolajs,” diris T’sajs, ĉar tiu kiu alparolis ŝin pri belomenciis tiun ĉilandon.

“Laŭviadeziro,”dirisPandelumo.“Nunatentu!SeiamajnvivolosrevenialEmbeljono—”

“Ne,”dirisT’sajs.“Mipreferosmorti.”

“Plaĉuvinmemjetiuafero.”

T’sajsrestissilenta.

“Nun mi tuŝos vin. Vi sentos kapturniĝon dum momento — kaj poste vimalfermosviajnokulojnalTero.Estaspreskaŭnokto,kajterurajestulojvagadaslamallumon.Doserĉuŝirmejonrapide.”

EnstatoalteekscititaT’sajssentislatuŝondePandelumo.Enŝiacerbookazisŝanceliĝo, rapidanepensebla flugo…Strangahumoekestis subŝiajpiedoj, ĉe ŝiavizaĝoĉeestisstrangakunpliakragusto.Ŝimalfermislaokulojn.

Lapejzaĝoestisstrangakajnova.Jenmalhelebluaĉielo,praasuno.Ŝistarisen herbejo, ĉirkaŭita de altaj mornemalhelaj arboj. Ĉi tiuj arbojmalsamis je lakalmajgigantojdeEmbeljono;ĉitiujestisdensajkajfunebraj,kajlaombrojestisenigmaj.Neniovideblis,neniopriTeroestisakraaŭraspa—lagrundo,laarboj,larokabretostarantaellaherbejo;ĉiujĉijamelfrotiĝis,rondiĝis,aĝiĝis,moliĝis.Lalumode la suno,kvankammalhela, estis riĉa, kaj enestigis je ĉiuj objektoj de lalando,laŝtonoj,larokoj,laarboj,lakvietajherbojdelaherbejo,persencoprisciojkajantikvarememoro.

Centpaŝojnmalproksimestarismuskaruinodejamdelongedisfalintakastelo.La ŝtonoj jam nigriĝis pro likenoj, fumo, aĝo; herbo kreskis malorde tra larubaĵoj—latutoestantabizaravidaĵoenlalongalumodesunsubiro.

T’sajs malrapide aliris. Kelkaj el la muroj ankoraŭ restis, ŝtono sur vetereelfrotitaŝtono, lamortero jamdelongeelverŝita.Kunmiroŝivagisĉirkaŭgrandastatuo, mucide putra, rompiĝeta, fendita, preskaŭ tute subteriĝinta; cerbumismomentonpri la signojgavuritaj en labazo.Surprizokule ŝi rigardegis al tiokioankoraŭrestisdelavizaĝo—kruelajokuloj,aĉeridetantabuŝo,nazorompitafor.T’sajstremblisiomete.Trovindisnenioporŝiĉitie;ŝiturniĝisporforiri.

Rido,altpiĉa,ĝoja,eksoniĝis translamaldensejo.T’sajs,atentapri laavertojdePandelumo, atendis enmalhela kavejo.Movado ekvideblis inter la arboj; nunviro kaj virino venis ŝanceliĝe en la fadiĝantan sunlumon; poste venis juna viropaŝantasenpezekielaero,kantantakajfajfanta.Li tenismalpezanglavon,kionliuzisporinstigiantaŭenladuopon,kiujestisbinditaj.

Ilihaltisantaŭlaruinoj,tujproksimejeT’sajs,kajŝipovisvidilavizaĝojn.Labindita viro estismaldik-vizaĝa aĉulo kunmalorda ruĝa barbo kaj okuloj rapideĉie-serĉemaj kaj senesperaj; la virino estis malalta kaj diketa. Ilia kaptisto estisLiejnlaVojiranto.Liajbrunajharojondetebuklis,liajaspektojmoviĝiskunĉarmokaj facila fleksebleco.Li havis ore bluetajn okulojn, grandajn kaj belajn, neniamsenmovajn.Liportisruĝajnledajnŝuojnkunkurbajsuproj,ensemblonelruĝokajverdo,verdanmantelon,kajpintanĉapelonkunruĝaplumo.

T’sajsrigardissenkompreno.Latriegaleabomenindis,estiselgluecasango,ruĝapulpo, internamalpuraĵo.Liejn ŝajnis iometemalplimalnobla— li estisplivigla,plieleganta.KajT’sajsrigardiskunmalmultaintereso.

Liejnlerteĵetistriŝnur-cirklojnĉirkaŭlamaleolojndevirokajvirinokajpuŝisilintiel,keilifalisinterlasilikoj.Laviroĝemismallaŭte,lavirinokomencisploregemetadi.

Liejnfarisgajesvingangestonpersiaĉapelokajrisorteekirisallaruinoj.Ĉeproksimecomalpli ol dudek futoj for de T’sajs li flanken-glitigis ŝtonon inter laantikvajpavimeroj,elprenistindronkajsilikon,kajekbruligisfajron.Elsiapoŝoliprenispecondeviando,kionlitostiskajmanĝiselegante,suĉantelafingrojn.

Neniavortodiriĝis.Liejnfinestariĝis,streĉis,kajekrigardislaĉielon.Lasunoestis subeniranta la malhelan muron el arboj, kaj bluaj ombroj jam plenigis lamaldensejon.

“Prilaaferoj,”kriisLiejn.Liavoĉoestisakrakajklarakiellavokodefluto.“Unue,”kajlifarissolenansvingetangeston,“Midevascertigikeniajmalkovrojpezupersobrecokajvero.”

Li ŝtupe reeniris sian sub-paviman kaŝfuĝejon kaj elprenis kvar dikajnstangojn.Li kuŝigis unu el tiuj trans la femuroj de la viro, pasigis la duan tra lainterfemuro de la gamboj de sia kaptinto tiel, ke per facila puŝeto li povu premivunde malsupren ĉe la femuroj kaj supren ĉe la malsupra dorso. Li testis sianaparatonkajridisvirkok-blekekiamlavirokriegis.Liĝustigissimilanaferonallavirino.

T’sajsrigardadissenkompreno.Evidentelajunaviroprepariskaŭzidoloronalsiajkaptitoj.ĈutielestaskutimoĉeTero?Sedkielŝijuĝu,ŝikiusciisnenionpri

bonokajmalbono?

“Liejn!Liejn!”kriislaviro.“Ŝparumianedzinon!Ŝisciasnenion!Ŝparuŝin,kajvirajtoshaviĉiomdamiajposedaĵoj,kajmiservosvindumtutelavivo!”

“Ho!”ridisLiejn,kajlaplumoenliaĉapelotremis.“Dank’alvi,dankonproviaoferto—SedLiejndezirasneniajnfaskojndaligno,neniujnkaŭlorapojn.Liejnŝatas silkon kaj oron, la brilon de ponardoj, la sonojn kiujn faras knabino dumamoro.Dodankon—sedmi serĉas la fratondeviaedzino,kajkiamviaedzinostranguliĝoskajplorkriegos,tiamviinformosminprikielifuĝas.”

JeT’sajslascenokomencisportisignifon.Ladukaptitojkaŝasinformonkionlajunavirodeziras;sekvelidevusdolorigiilinĝis,prosenespero,iliagoslaŭliapostulo.Lerteilametodo,iokianŝimemapenaŭpensus.

“Nun,”dirisLiejn,“midevascertigi,keoninelertemiksumensogojninterlaveroj.Vikomprenus,” likonfidis,“kekiamoni turmentiĝas,oni trookupiĝasperdoloro por povi inventi, por povi desegni — kaj pro tio parolas nenion kromprecizeco.”Liekprenisbrulantantigonellafajro,puŝisĝinkojneinterlabinditajmaleolojdelaviro,kajtujkomencisfunkcigiturmento-stangonallavirino.

“Misciasnenion,Liejn!”balbutislaviro.“Misciasnenion—ho,vere!”

Liejnmovis stari iomete formalplaĉita.Lavirino jamsvenis.Liekprenis labrulaĵonfordelavirokajĵetisĝinirititeenlafajron.

“Kielagace!”lidiris,sedbaldaŭliabonanimoreememprezentissin.“Honu,nihavasmultantempon.”Lifrotisalsilapintanmentonon.

“Eblas,keviparolas laveron,” li supozis.“Eblas,keviabonaedzinoestos,preterĉio,lainformanto.”Lirekonsciigisŝinperpolmobatojkajfortodoraĵotenitasubŝianazo.Ŝirigardislinduonkonscie,ŝiavizaĝotordesprimakajŝvela.

“Atentu,”dirisLiejn.“Mienirasladuanfazondelademando.Mirezonas,mipensas,mi teoriadas. Nu, eble la edzo ne scias pri tio, kien forkuris tiu kiunmiserĉas,eblelaedzinosolascias.”

Labuŝodelavirinomalfermiĝisiomete.“Liestasmiafrato—kompaton—”

“Ha!Dovijascias!”kriisLiejnkunĝojego,kajmarŝistienkajreenantaŭlafajro.“Ho,viscias!Nikomencudenovelaesploron.Nu,atendu.Pertiuĉisangomi gelatenigus la gambojn de via viro, kaj puŝus lian spinon supren tra liastomako—kromseviparolus.”

Likomencissiantaskon.

“Diru nenion — anhelis la viro, kaj ekmalatentis pro doloro. La virinoblasfemis,ploregis,petegis.Fine:“Midiras,midirosalviĉion!”ŝikriis.“DelurojamirisalEfredon!”

Liejnĉesissianstrebadon.“Efredo.Do.EnlaLandodelaFalantaMuro.”Lifaltigislalipojn.“Povasestiprave.Sedmimalkredas.Vidirualmiunufojonplu,sublainfluodelaver-elprenilo.”Kajliprenisbrulantantigonellafajrokajfiksisĝin ĉe ŝiajmaleloloj—kaj komencis surlabori la viron refoje. La virino parolisneniom.

“Parolu,virino,”riproĉaĉisLiejn,anhelante.“Miestasenstatoŝvitaprotiuĉilaboro.”Lavirinoparolisneniom.Ŝiajokulojestislarĝemalfermitaj,kajrigardadisvitresupren.

“Ŝimalvivas!” kriis ŝia edzo. “Mortinta!Mia edzino estasmortinta! Ho—Liejn,videmono,viputraĵo!”likriegis.“Mimalbenasvin!perĤial,perKraun—”Liavoĉitremadissuprenĝisalt-piĉafrenezeco.

T’sajsmaltrankviliĝis.Lavirinomortis.Ĉunemalbonegasmortigado?TieljadirisPandelumo.Se lavirinoestisbona,kieldiris labarbohavaviro,sekveLiejnestasmalbona.Ĉiujĉiestulojestiselsangokajmalpuraĵo,kompreneble.Malgraŭtio,tamenegeofendas,keonidoloriguvivulonĝisĝimortu.

Komprenante nenion pri timo, ŝi paŝis el de sia kaŝejo kaj eniris la fajro-lumon.Liejnekrigardissuprenkajrisortismalantaŭen.Sedlatrudintoestissveltaknabinopasiebelega.Lisaltetisĝojege,lidancis.

“Bonvenon, bonvenon!” Li esprimis malŝaton pri la korpoj sur la grundo.“Malplaĉaj; ni devas ignori ilin.” Li svinge ĵetis malantaŭen sian mantelon,firigardis ŝin per siaj lumaj, blu-oraj okuloj, fiere marŝis al ŝi kiel belplumavirkoko.

“Vibelas,miakara,kajmi—miestaslaviroperfekta;kieljavitrovos.”

T’sajsmetislamanonĉesiarapiro,kajĝirisortisellaingopersimem.Li