Magazijn #4 - It's all about the outside

MAGAZIJN #4

It’s all about the outside!

Kunstenares: Malina Spoor

Kunstwerk: Nieuwe Wereld

Het warenhuis waar gedachten, emoties, kennis en meer gedeeld worden. Een thema bedenken is niet moeilijk, het vinden en opdoen van kennis en gedachten ook niet. Maar we zijn er achter gekomen dat jullie meer structuur en helderheid willen. Vandaar dat we vanaf nu met thema's werken en vaste rubrieken zullen presenteren. Maar Magazijn moet vrij blijven, ongecensureerd en vooral 'eigen'. Want dat 'eigene' aan een persoon of werk is wat wij (en jullie) willen zien. Het idee achter magazijn is het creëren van een platform waar iedereen zichzelf neer zou kunnen zetten om gehoord, gezien of gelezen te worden. Vooral het 'zien' staat in huidig thema centraal. It's all about the outside. In hoeverre is dit het geval? Wat zie je en wat moet je ermee? De personen die aan Magazijn 4 hebben meegewerkt sloten met hun werk goed aan op het thema. Malina spoor toont haar visie op een nieuwe wereld die mooier is dan de realiteit. We laten de beeldreportage van Roos Jooren over de catwalk op de Anjuna-market in India zien, lezen over de gevoelens van Nieke van Cleef en praten over de leuke kanten van uiterlijk vertoon met Sarah vd Toorn. Daarnaast verwelkomen wij een nieuwe vaste columniste: wereldreiziger Tamara Vroomen. Tamara deelt haar belevenissen in de landen die zij bezoekt met magazijn. Natuurlijk is ook vaste columnist Ruurd Matze weer van de partij met zijn stuk over ogen. Naast deze fantastische vakkenvullers hebben wij ook ROBIN POLM aan ons team van redacteuren mogen toevoegen. Robin zal ons op de hoogte gaan houden van wat volgens hem de hoogtepunten op het gebied van cultuur zijn.

En er ligt natuurlijk meer voor jullie klaar. We hebben dit thema aangegrepen om magazijn in een nieuw jasje te stoppen. Laat ons weten wat jullie hier van vinden! Verder zouden wij magazijn niet zijn als er niet nog een scala aan nader te definiëren onderwerpen de revue zouden passeren. Een ieder is vrij om te schrijven, vertellen, fotograferen en dichten wat hij of zij wilt. Het volgende issue van MAGAZIJN zal gaan over verslavingen, met de verbluffende titel: DER WILLE ZUR MACHT. Zie jij hier gelegenheid wat van jezelf te laten zien? Of ken je iemand die een artikel waard is? Laat het ons weten en mail. [email protected] www.facebook.com/mgzijnmagzn Ook zijn wij digitaal weer een stapje verder en vanaf nu te volgen op twitter als @magazijnMGZN Veel plezier met Magazijn #4. Adieu! Mascha van der Spek & Renee Oranje

Magazijn: Voorwoord M. Van der spek & r. oranje

MAGAZIJN #4

1

What’s on the cover?...................................... 3 Interview: Malina Spoor…………………. 4 Beeldrepo malina spoor………………….. 5 Column ruurd matze……………………… 9 Ondernemend: bombarie bazaar …..... 10 Reizen: tamara vroomen,columnist... 15 Beeldrepo: market models………………... 17 QUI – Josje von e………………………………… 22 EN DAN NOG wat.

Robin polm schrijft cultuur…………... 28 Dichterbij – nieke……………………………… 29

Magazijn: inhoud

2

Door: Kunstenares Malina Spoor Dit is een detail uit een werk. een afbeelding die met mij veel doet, als ik ernaar kijk zak ik weg in de wereld die ik met mijn eigen handen gemaakt heb. Ik ben er trots op, en daarom mag hij op de voorkant! // Het werk gaat over het verlangen te ontvluchten uit de realiteit. Het verkiezen van een droom boven de wakkere wereld. Het is een vorm die ik kies omdat ik in mijn eigen leven vaak de teleurstelling van de realiteit ervaar. Het werk bestaat uit 4 foto’s waarin de ramen staan voor de realiteit, en de werelden staan voor datgene dat deze ramen in mijn hoofd betekenen (een prachtige wereld vol spannende verhalen). // Ik werk met gips, die giet hier ik in zelf gemaakte mallen, vervolgens verf ik deze met verschillende inkten. Hierna bewerk ik het met Waterglas (een vies chemisch goedje) dat een reactie aangaat met het gips (vandaar de kristallisering) door met water en warmte te spelen ontstaan er steeds weer nieuwe effecten die ik vastleg met mijn macro lens.

Toelichting Kunstwerk Cover van Magazijn #4

Magazijn: COVER Met: Malina spoor

3

Voor dit 4e issue van Magazijn hebben we de kunstenares

Malina Spoor gevraagd of zij haar werk wilde tonen. Malina is geboren en getogen in Rotterdam. Ze is begonnen met een studie fotografie aan het Grafisch Lyceum in Rotterdam. Vervolgens heeft ze een jaar Webdesign gedaan om uiteindelijk bij de kunstacademie Sint Joost te Breda uit te komen waar zij Beeldende Kunst studeert. Binnenkort komt de CD Silence van Nachtvorst uit, waarvan Malina al het artwork heeft gedaan. Waarom ben je ooit begonnen met fotograferen? Ik ben begonnen met fotografie omdat ik er van hield om naar oude foto’s te kijken toen ik klein was. Het idee dat je voor altijd een klein stukje tijd stil kan zetten vond ik heel magisch. Ik begon rond mijn 15de met het maken van voornamelijk zelfportretten. Op het Grafisch Lyceum was de keuze voor de richting Fotografie toen geen moeilijke.

Na een tijd ben je overgestapt naar het maken van beeldende kunst, wat zorgde er voor dat je deze stap maakte? Na mijn studie aan het Grafisch Lyceum waarin ik mij voornamelijk bezig hield met mode fotografie stapte ik over naar Beeldende Kunst omdat ik me in de mode teveel beperkt voelde. Ik wilde graag mijn eigen verhaal kunnen vertellen en niet langer in opdracht werken van mensen. Ik vind modefotografie overigens nog wel steeds heel interessant. Er staat een hele reeks van werk van jou in Magazijn, wil je met deze werken een bepaalde emotie opwekken bij de kijker? In mijn werk staat fantasie, verlangen en verwachting centraal. Mijn eigen wens om niet genoegen te nemen met de werkelijkheid probeer ik inzichtelijk te maken. Door werelden te creëren die niet bestaan maar wel vluchtig aanvoelen als werkelijk, probeer ik de kijker te delen in mijn fantasie. Wegdromen.

Welke emotie ervaar jij zelf bij het creëren van je werk? Als ik werk ben ik niet bezig met het ervaren van emotie, dan ben vooral bezig met plezier hebben in het maken. De diepere laag die mijn werk tot mijn werk maakt zit er toch altijd wel in, of ik dit nu wil of niet. Is jouw werk binnenkort ergens te bezichtigen? Mijn werk is in een groepsexpositie op 16, 18 en 19 mei te bezichtigen in Electron in Breda. Daarnaast komt in mei de cd Silence van Nachtvorst uit waarvoor ik al het artwork heb verzorgd.

Ben je nu met nieuwe dingen bezig? Zo ja, wil je daar al iets over kwijt? Ik ben nog steeds bezig met het creëren van nieuwe werelden, of ik dit blijf doen met het medium waarvoor ik nu gekozen heb is voor mij nog niet duidelijk. Vooralsnog is er nog veel in te ontdekken dus zal ik er nog mee door blijven gaan. Ik zie het als een natuurlijk proces wat in elkaar over loopt als de tijd daar is.

Interview

‘Het idee dat je voor altijd een klein stukje tijd stil kan zetten vond ik heel magisch.’

‘Mijn eigen wens om geen genoegen te nemen met de werkelijkheid probeer ik inzichtelijk te maken.’

4

Beeld reportage.

Beel

d rep

ortage. Beeld repo

rtage. Beeld reportage.

5

Beeldrepo: nieuwe wereld Fotografie: malina spoor

De blinde man naast mij kon dat vroeger ook; genieten van eenden die elkaar verkrachten in het park. Hoe de woerden met bosjes tegelijk op een vrouwtje springen, en haar bevruchten terwijl ze verzuipt. Nu ziet hij het niet meer. Hij kan enkel luisteren naar hoe het vrouwtje gehavend, zwanger en voor eeuwig getraumatiseerd afdruipt. Lang gras dat diepe buigingen maakt voor een windvlaag; hij vond het altijd prachtig. Totdat hij op een zaterdagmorgen de pijnscheut voelde die hem voorgoed in het donker zou zetten. Hij liet iets vallen, bukte, en toen was het zover. Pats. Zelfde verhaal als bij zijn opa. Hij had zojuist nog een brood gekocht en mandarijnen gepeld. En het gazon was nodig aan een beurt toe, dat ook nog eens Hij weet het nog goed, hoe het was. In de wereld waar hazenlippen vies zijn, en Sloggy-reclames je een erectie bezorgen terwijl je de snelweg oprijdt. De wereld waarin hij zijn eigen uiterlijk zo belangrijk vond. Hij weet nog hoe hij zijn vette haren in de lak zette, en de jongedame van de helpdesk voorzichtig in de gaten hield. Brede heupen had ze, precies hoe hij ze graag ziet. Als puber had hij een hanenkam. In het dorp waar hij opgroeide keken de ogen hem altijd vol onbegrip aan. Wat bezielde hem toch! Zijn blindheid wordt door sommigen versleten als een straf van hogerhand. Hij zou de mensen graag, met terugwerkende kracht, op Bijbelse wijze de ogen uitsteken. Ze maken misbruik van hun kostbare bezit, zo redeneert hij nu. Hoeveel mooiers zouden ze met hun ogen kunnen doen? Een gedicht lezen bijvoorbeeld, of kijken hoe de sterren staan vannacht. Hij zorgt nog altijd goed voor zijn uiterlijk. Hij vraagt bijvoorbeeld of er geen vlekken op zijn schoenen zitten. En of zijn blouse kleurt bij zijn ribbroek. Op de roeivereniging krijgt hij als blinde voorkeursbehandelingen van de dames achter de tap. Ze komen hem kroelen als hij weer naar huis gaat. “Jaja Ruurd, dat zullen ze bij jou niet doen hoor”, lacht hij dan. Hij heeft geen enkel idee wie hem in de armen vliegt, maar dat maakt het juist zo perfect. Misschien is het wel de essentie van het leven: Genieten, en met gesloten ogen een gedrocht omarmen. En luisteren, luisteren naar de eenden.

Ruurd Matze

Ogen Magazijn: Ruurd Matze

9

BOM

BARIE BA ZAAR Sarah van der toorn is eigenaresse van Bombarie Bazaar. Met haar Trash Chique Circus Collection toert zij een aantal maanden per jaar Europa rond en gaat zij diverse festivals langs. Ze maakt de mooiste accessoires, de Trash Chique Circus Collection is, zoals Sarah het zelf noemt een liefdesbaby die voortgekomen is uit haar verslaving aan de jacht naar bijzondere gebruikte materialen en haar geloof in de mogelijkheid om de droombeelden in haar hoofd om te zetten in realiteit. Sarah startte haar onderneming met het maken van hoeden en al snel volgden oorbellen, free soles en alternatieve circuspakjes. De oorbellen zijn gemaakt van fazantenvleugels, een afvalproduct van de gevogelte industrie. Het begon met 1 vleugel van een goudfazant die ze van een vriend kreeg, aan hem is de naam van de sieraden- serie ook opgedragen; david’s vleugels.

Naast Sarah’s eigen merk werkt ze ook bij Bombascha, het bedrijfje van haar broer. Bombascha is een mobiele bar, gebouwd in en om 2 oude brandweerbussen waar een scala aan festiviteiten uit komt zetten. Vuurshows, heerlijke hapjes en drankjes en de bediening is act op zich. Dit jaar hebben ze er een nieuwe aanwinst bij: de Magic Magirus. Een podium voor elektronische muziek en kleine acts. Het circus wordt steeds completer. Om even terug te gaan naar Bombarie Bazaar. Met haar gerecyclede hoeden en oorbellen wil Sarah graag laten zien wat je met afgedankte spullen kunt doen. Ze vindt het leuk om oude materialen een nieuw leven te geven, ze heeft geen verspreidingsdrang maar vindt het wel heel leuk om mensen na te laten denken voor zij iets weggooien. ‘Ik heb dan snel zoiets van, geef maar aan mij, ik kan er nog zat leuks mee doen.’ Sarah maakt haar accessoires voor iedereen die dat leuk vindt. Eerst was dat voornamelijk festivalpubliek maar nu richt zij zich ook op etsy.com, een site voor o.a.

handgemaakte producten en ligt haar collectie oa in creatief warenhuis HOOP (Den Haag) en MOOIZO in de jordaan. Ook de hippe modemeisjes kan Sarah nu tot haar klantenkring rekenen, verder is zij nu voor zowel vrouwen als mannen aan het produceren en ziet ze haar clientèle graag als originele mensen die uit hun comfort zone durven te stappen.

Ondernemen, wat betekent het voor jou, waarom ben jij gaan ondernemen? Mijn voorstelling van het goede leven is de hele dag doen wat ik leuk vind en daarvan rond te komen. Bombarie Bazaar is dus oorspronkelijk ontstaan uit enthousiasme, het daarwerkelijke ondernemen kwam toen eigenlijk vanzelf meewaaien. Het leek me echt heel erg leuk en hoeden maken, dat wilde ik sowieso al doen, zonder dat ik deze wilde verkopen.

Zie jij in jezelf een succesvolle zakenvrouw? Deze zomer heb ik mij voor het eerst echt een zakenvrouw gevoeld. Misschien was ik het voorheen stiekem al maar nu geloofde ik het zelf ook. Ik heb ik Goa, (India, red.) Eerder voor een bevriende kledingontwerpster gewerkt en deed er dan ook

dingen voor mijzelf naast. Afgelopen seizoen was de eerste keer dat ik echt puur en alleen met Bombarie Bazaar bezig ben geweest. Niks anders. Dat was fantastisch. In India kost alles heel veel tijd, maar tegelijkertijd is dan ook alles mogelijk. En als je je op 1 ding richt heb je zomaar ineens zeeën van tijd. VOILA, dat werkte dus perfect voor mij. Op zaterdag avond stond ik op de toeristenmarkt en de rest van de week was ik alleen maar aan het maken, regelen, uitvogelen, zoeken enzovoorts. Het heeft goed uitgepakt, ik kon er van rond komen, deed alleen maar wat ik leuk vond en hield zelfs wat over…. Daar ben ik best trots op.

Wanneer ben je succesvol? Naar mijn mening ben je succesvol wanneer je je eigen doelen bereikt hoe groot of klein ze ook zijn. Wat is het leukste dat bij jouw vak komt kijken? Een oud gordijn vinden en het een tijd later perfect passend op iemands hoofd zien staan. Uren zitten priegelen met veren, tangetjes en oude kralenarmbandjes, vervolgens een foto toegestuurd krijgen van iemand die super blij is met haar nieuwe oorbel. Op mijn veranda in de zon, dagen vol knippen en timmeren aan mijn free soles; een dikke enveloppe naar het postkantoor brengen (een avontuur op zich in India) en dat iemand in Amerika er dan nu meer rondloopt.. Nouja, dat is toch waanzinnig? Hoe en wat zou je startende ondernemers willen zeggen? Doen, doen, doen. Hou het niet alleen bij een goed idee in je hoofd maar voer het uit. Ga brainstormen met vrienden en mensen die je inspireren. Pak de kansen die op je pad komen, beter nog, grijp ze vast. Gebruik ze, doe er wat mee. Het leven kan wel altijd een feest zijn (citaat van haar broer). Natuurlijk, alles heeft wel ergens een schaduwkant maar kijk liever naar je mogelijkheden en niet naar de beperkingen. Picasso zegt: ‘Everything you can imagine is real’. En daar heeft hij een punt, je moet er alleen wel even werk van maken.

‘En de vleugel van de goudfazant was eigenlijk het begin van mijn ondernemen’

10

Wat doen je ouders? Wij zijn een echte ondernemersfamilie. Mijn broer heeft natuurlijk Bombascha en mijn zus heeft haar eigen café Emma. Mijn ouders zijn allebei lang docent aan de vrije school geweest. Mijn vader is daarna een eigen bedrijf gestart. GO OR NO GO, en zijn vrouw heeft ook een eigen bedrijf, SPRAAKMAKEND. Mijn moeder is super actief in zo veel dingen dat het interview te lang wordt… Als er zoiets bestaat als ondernemersbloed, zal het er bij ons wel doorheen stromen. Maar i geloof vooral in enthousiasme in wat je doet

.

.

Sarah van der Toorn – eigenaresse Bombarie Bazaar Fotografie: Roos jooren (pagina 17, magazijn)

.

‘everything you can

imagine is

real’ - Picasso.

11

Fotograaf: Bertus Gerssen

Bombarie Bazaar is a Love Baby…. Born out of the following elements; My addiction to recycle-treasure-hunting. I just can't get enough of giving a second life to dumped items/fabrics. Finding new old stuff is instant dopamine for me. Strolling over dusty flea-markets, diving into old cellars, browsing around in second hand shops...okay you get it... So now you know where 'Trash Chique' stands for... My belief in the possibility to realize your -or in this case mine- head trip. It may seem impossible at times, but to quote Picasso;" everything you can imagine is real... " Think in possibilities, not boundaries. I m not even half way, but every journey starts at its first steps.. I want circus. I want recycling. I want a nomadic lifestyle. I want unique stories. I want special items. I want soul-food.. That's what I m trying to archive with Bombarie Bazaar. www.etsy.com/people/BombarieBazaar

Fotograaf: Bertus Gerssen

- Columnist Magazijn Magazine

Wie ik ben? Dat ben ik aan het uitzoeken. Wie ik was? 30 jaar geleden geboren in Eindhoven. Opgegroeid in een dorpje ernaast, Waalre. Ik wilde altijd een jongetje zijn, klom in de hoogste bomen, speelde de wildste spelletjes, was gek op paarden (en jongens) en deed veel aan allerlei verschillende sporten. Ik wilde kinderboekenschrijfster worden, basisschooljuf, sportlerares, actrice en zangeres. De middelbare school bestond uit 4 jaar VWO en 2 jaar HAVO op een dorpse school waar ik mij een vreemde eend in de bijt voelde. Op mijn 15e besloot ik, na het lezen van het boek “Jan Rap en zijn maat”, om Pedagogiek te gaan studeren en met moeilijk opvoedbare pubers te gaan werken. Ik wilde eigenlijk in Den haag gaan studeren maar ik durfde niet. Ik koos voor Tilburg waar ik al vriendinnen had wonen. Ik wilde altijd al gaan reizen maar ik durfde niet. In totaal met stages erbij 8 jaar lang in de hulpverlening gewerkt, waar mijn grote passie en talent lag. Uiteindelijk gaan samenwonen en een burgerlijk, gestructureerd en vooral saai leven geleid. Dat benauwde mij enorm maar ik durfde er niet aan toe te geven. Maar diep van binnen wist ik, ik wil een ander leven! Toen de relatie uitging eindelijk naar mijn intuitie geluisterd. De keuze gemaakt om bij mijn broer in Den haag te gaan wonen en op de Grote Markt gaan werken om zo snel mogelijk mensen te leren kennen. Voor het eerst werkte ik in de horeca en een nieuwe passie was geboren. Daar begon een lastig maar prachtig leerproces wat mij geleid heeft tot wat ik nu aan het doen ben. Sinds 3 dagen zit ik in Thailand, Koh Tao om specifiek te zijn. Hier ben ik begonnen aan een duikcursus. Over een tijd ga ik voor een jaar naar Australie en daarna voor een jaar naar Nieuw Zeeland en dan zien we wel weer verder. Alles heb ik losgelaten en plannen maak ik niet. Ik laat het leven op mij af komen en zie wel wat er dan gebeurt. Hoofddoelen voor deze reis: mijn angsten onder ogen komen, deze te aanvaarden en vervolgens los te laten. Keuzes leren maken gebaseerd op intuïtie en niet op angst. En daarbij natuurlijk veel plezier maken en genieten en groeien van de kleine dingen des levens.

Tamara Vroomen

‘Wie ik ben? Dat ben ik aan het uitzoeken. Wie ik was?...’

Magazijn: REIZEN Columnist: Tamara Vroomen

15

It’s all about the outside. De eerste dag op Koh Tao, Thailand. Ik kom aan in een rode jogging harembroek en een zwarte tanktop. Ik heb 48 uur niet gedoucht en amper geslapen. Met mijn enorme backpack kom ik aan bij Buddha View, een duikschool in het zuidelijkste puntje van Koh Tao. Ik heb een “out of bus look”. De dag ervoor ben ik in Bangkok naar de kapper gegaan om het helemaal te kortwieken omdat het zo ontzettend warm was en het in slierten voor mijn gezicht hing. Het is nu 2 centimeter kort en zit in een soort van warrige hanenkam. Hallo, ik wil hier komen duiken. Nee ik heb niet gereserveerd. Ik kom net vers aan. Ik blijf hier een maand en wil mijn Dive Master gaan halen. Is dat mogelijk? Een half uur later zit ik in een kleine hut, bestaande uit 2 bedden en een klein dressoir. Er is een badkamertje met een doucheslang waar alleen koud water uitkomt en een toilet die je niet kan doorspoelen met een hendel, maar waar je water in moet scheppen. Buiten is een knus houten balkonnetje met 2 stoelen en een tafeltje. Ik stal al mijn kleding uit op het dressoir. Mijn backpack is 80 liter groot en zit propvol. Ik heb mijn backpack zo’n 15 keer in- en uit gepakt omdat ik veel te veel wilde meenemen. Ik heb zo veel kleren eruit moeten halen die mij zo dierbaar zijn, die voor mijn gevoel een deel zijn van mijn identiteit, dat het allemaal even teveel werd. Ik moest vooral denken aan wat zit makkelijk en wat is praktisch en niet meer aan wat is sexy en wat is stylish. En nog zit de backpack (gelukkig heeft ie wieltjes) te vol naar mijn idee. 19 kilo schoon aan de haak en er kan geen sok meer bij. In Den haag liggen nog 50 paar schoenen. 2 paar sneakers (1 adidas, 1 nike), 1 paar slippers en 1 paar ballerina’s hebben het overleefd. Ik besluit dat de eerste indruk van mijzelf op de mensen hier, vrouwelijk moet zijn. Ik ga douchen, kam mijn haar in een zijscheiding en ga voor een schattig groene rok en een bruin hemdje. Heupwiegend loop ik naar het strand. Automatisch ga ik in een kleermakerszit zitten en besef mij meteen dat dit niet gaat werken zo. Ik val in slaap en word bijna te laat wakker voor de eerste bijeenkomst van de duikcursus. Ik ren naar de hut terug en zie dat ik eigenlijk best wel een buikje heb in dat rokje. Snel trek ik een ander jurkje aan maar dat zit niet lekker. Het volgende jurkje is perfect in mijn ogen en ik ren naar Buddha View toe. Ik voel mij totaal niet op mijn gemak.

Ik ben dood onzeker en denk dat iedereen denkt, wie is dat nette meisje met die suffe zijscheiding en teveel bruine make-up op haar ogen. Ik neem een gesloten houding aan. Om mijn onzekerheid te compenseren zeik ik in gedachten alle andere groepsleden af; Zo, jij mag dan wel een knappe jongen zijn, maar inhoud heb je niet. En jij denkt dat je door die lange haren mooi bent, maar heb je wel eens in de spiegel gekeken. Dat bloesje kan echt niet. En jezus wat zijn jullie burgerlijk en saai. Na de bijeenkomst maak ik mij snel uit de voeten. Dan besef ik mij dat dit mijn onzekerheid is en dat het nergens voor nodig is om hen te veroordelen. Wie houd ik nu helemaal voor de gek? De volgende dag ga ik op mijn slippers, mijn baggy groene korte broek en mijn haar in een hanenkam op naar de cursus. Mijn onzekerheid houd ik lekker bij mezelf en ik zie alleen maar mooie mensen om mij heen. Dit verandert mijn houding en uitstraling blijkbaar direct want de groepsleden komen meteen met mij praten. Ik geniet van alles om mij heen. It’s all about the outside and it’s the inside that counts. (Wil je Tamara blijven volgen? Dat kan op haar eigen weblog: tamaravroomen.waarbenjij.nu)

tamaravro

omen.

waarbenjij.nu

16

Roos Jooren

Educated at the Royal Academy of Art in The Hague Works as a freelance // photographer with a strong emphasis on fashion. // Work can be described as a crossing between autonomous and fashion Photography.

Deze serie is ontstaan op het moment dat ik op de Anjuna-market in India liep en zag dat deze druk bezochte markt voor veel jonge meisjes als catwalk fungeerde. Wanneer ik deze meisjes fotografeerde in de drukte, kwamen ze even los van de massa.. Wat mij interesseert is het moment van contact tussen mij en het model, het is een korte ontmoeting waarin ik iemand zo echt mogelijk wil vastleggen. Voor meer werk van Roos Jooren kijk op: www.deMarias.nl www.studioboek.nl

Market Models.

MAGAZIJN: PHOTOGRAPHER ROOS JOOREN

17

MAGAZIJN: FOTOGRAFIE ROOS JOOREN Market Models

QUI. QUI.

QUI.

QUI.

Magazijn: Qui Met: Josje von E

QUI

Josje von E Josje draait 50’s en 60’s vinyl als Miss von E en met BlackStripe, // heeft een eigen bedrijf samen met Johnny Thunder; Junk ’n Jewel (restyled vintage furniture) // werkt als stylingdocent voor het Musicon, // is visagiste // en is floormanager bij Madscience, tattooing in Den Haag.

- Fotografie: M. Van der Spek

QUI? Ik ben Josje von E en ik ben: ‘Een leergierige raaskal’ Eerste gedachte toen je wakker werd: Ik kan heel veel leuke dingen doen.. Of ik nu moet werken of niet, er zijn altijd wel dingetjes die ik nog moet doen of die ik wil doen, zowel op werk als op een vrije dag. Een lampje ophangen, een kastje restylen, of iemand blij maken omdat ik ze help met n tattootje, kleine dingen, die leuk zijn. Josje is een verschijning. Voor ieder die haar kent is ze ‘gewoon Josje’ maar menig paar ogen kijkt haar aan en na. Maar is haar uiterlijk een weerspiegeling van wie zij is, van wie zij wil zijn? Josje: Ahh dat is een lastige, nee. Nee denk ik… Het is eigenlijk heel moeilijk samen te vatten wat ik hier op te zeggen heb, mijn uiterlijk vertelt meer over de dingen die ik interessant vind in het leven, over de dingen die mij voeding geven, het soort muziek kunst en boeken. Mijn kleding symboliseert meer mijn interesses, het strookt niet met mijn binnenste zijn. Wat ik uitstraal is voor veel mensen het boegbeeld voor het Seks, Drugs & Rock ‘n Roll leventje. Het is wel zo dat mijn interesses daar over het algemeen voor staan, maar daarentegen weer niet stroken met mijn innerlijke huismus. Naast haar drukke leven en haar veel verschenen gezicht in de muzikantenwereld, kan Josje ook erg gelukkig zijn op de bank, met een plaatje aan en met het borduren van leuke kussenhoesjes. Verwachten mensen dan niet het verkeerde van jou? Josje: Uiterlijk is een marketingtechnisch verkooppraatje want wij mensen willen iets of iemand kunnen inkaderen, in hokjes kunnen stoppen. En in het voordeel gezien komen er wel mensen met zelfde interesses op mij af. Maar omdat ik anders ben dan ‘the mainstream’ zijn er regelmatig blikken op mij gericht, wat ik overigens niet altijd prettig vind. Dit vanwege het feit dat sommige mensen mij direct heel interessant vinden maar andere mensen het mogelijke vooroordeel wat ik achterlaat totaal niet trekken. Of dit ongenoegen uit hun eigen onzekerheid voort komt of niet laat ik in het midden. Eigenlijk ben ik me niet zo bewust van hoe ik eruit zie en wat ik uitstraal, want ik ben gewoon mij, gewoon lekker mezelf.

Kan jij iemand noemen die je bewondert ? Josje denkt na. Zij vertelt mij privé wie deze persoon is en waarom. Daarnaast zijn de ouders van Josje een grote inspiratiebron voor haar. ‘Mijn ouders hebben mij geïnspireerd doordat zij altijd naar muziek luistereden. Mijn vader verzamelt platen’ Josje verzamelt zelf ook oude platen en bij binnenkomst zie je de grote zelfgemaakte kast dan ook direct, vol met klassiekers uit de jaren 60. Haar grote passie. Als ze ook maar even vrij is zit josje fijn thuis bij haar platenspeler, sigaretje er bij en lekker luisteren. Wat betreft uiterlijk is Josje door meerdere mensen geïnspireerd, maar wil zij zeker geen copycat zijn. ‘Ik ben wel laten inspireren door mensen maar ik maak er een mengelmoes van zodat ik me er fijn bij voel’

JOSJE: Zo heb je bijvoorbeeld Serge Gainsbourg and Jane Birkin, zij zijn geen inspiratie voor mij wat betreft kleding maar ik vind deze mensen heel veel moois uitstralen als individu afzonderlijk maar vooral als stel. Dit staat helemaal los van mijn eigen interesses. Het stijltje wat zij hebben vind ik heel kloppend, maar samen. De chemie die zij samen

vertegenwoordigen is meer bijzonder dan wat zij materieel gezien doen, ik kan het niet zo goed uitleggen, ze zijn gewoon zo mooi samen.

Wat is heel bijzonder aan de binnenkant van de mens, welke eigenschappen bewonder jij? Mensen die zonder te oordelen doorgaan in het leven, die het leven echt leven en dit doen met volle overgave.

Wat herken jij vervolgens in jezelf van bovenstaande? Ik leef met volle overgave. Het laatste jaar heb ik meerdere lichamelijke ingrepen gehad, gelukkig met goede afloop. Maar als het even tegenzit, wordt je met beide benen op de grond gezet en besef je dat je het er gewoon van moet nemen. En dat je zeker moet openstaan voor het onbekende!

Je eerste tattoo: Mijn eerste tattoo kreeg ik van mama op mijn vijftiende. We namen allebei dezelfde op onze rechter bovenarm. Het liefst ging ik voor het kruis met die skulls van Guns ‘n Roses, maar ik mocht slechts kiezen uit een vel met mini-triballs . Ik heb van geen een tattoo spijt, wel heb ik twee namen doorgestreept van mooie liefdes die zijn afgesloten Waar ga jij later naar toe? Naar een zorgeloos bestaan, dan ben ik tevreden. Huisje, boompje, beestje, lekker drie weken per jaar naar Frankrijk en zitten aan een meertje. Genieten wat je op dat moment hebt, hetzij dit een partner, kinderen of weet ik veel wat is. Naar dat eigenlijk gewoon, een bevredigend bestaan, mooie dingen fijne mensen, goeie muziek. En het hoogste levensdoel? Een zorgeloos bestaan met veel gerse momenten! QUI? Josje volgens MAGAZIJN: Josje is een echt mens en houdt van pure mensen. Puurheid is maar mooi.

‘Ik ben een leergierige raaskal’

‘Ik mocht slechts kiezen uit een vel met mini-triballs’

24

Homeland | Subtiel Paranoialabyrint Robin Polm.

De zondagavondserie die op dit moment door BNN wordt uitgezonden is Homeland. Een Amerikaanse militair komt na acht jaar vermissing thuis en wordt vereerd als held. De serie oogst in Amerika alom lof, vooral Claire Danes als Carrie is de onbetwiste ster van de serie.

Carrie is de tragische heldin van het verhaal en zit verstrikt in het complexe labyrint dat inherent is aan het werken bij een inlichtingendienst (zie de openingstitels voor een prachtige sfeerimpressie). Niemand is wie hij lijkt; een veel voorkomend thema in populaire Amerikaanse series.

Homeland wordt geschoten in een realistisch, ietwat grimmig kleurenschema. Kraakheldere beelden, strakke wijken, strakke vergaderruimtes en veel groen. Deze esthetische vorm kan niet verhinderen dat het geheel een labyrintisch sfeer heeft. Waar de verschillende omgevingen rust, sereniteit en vooral transparantie uit moeten stralen (zie de vele glazen vergaderruimtes en licht doorlatende kamers bij de CIA) staan de onderzoeken vol van verborgen lijnen, schimmige contactpersonen en onduidelijke verbanden ( Treffend is het labyrint in de openingstitels, waarin Carrie erbuiten lijkt te staan en Nick Brody er middenin).

Het is dezelfde complexiteit die weergalmt wordt in de worstelingen van Carrie. Als een verbeten roofvogel op jacht naar terrorismeverdachten is haar primaire doel het land beschermen tegen kwaad van buitenaf of binnenin. Maar achter modus operandi, die gekenmerkt wordt door een ongeëvenaard doel-middel denken, schuilt ook een onverbeterlijke twijfelaar. Ze kan haar leven niet op een fatsoenlijke manier inrichten, iets waar haar collega en mentor Saul ook onder te lijden heeft, zoals na verloop van tijd duidelijk zal worden. En ze slikt medicijnen tegen een psychologische kwaal. Carrie is aimabel en leuk; vaak ook is ze hemeltergend doortastend en ze gaat over lijken.

Eenzaam zit Carrie vaak achter schermen in de levens van anderen te speuren. Eenzaam zit ze, soms uren, af te luisteren. In haar koelkast staan producten ver over de datum. Waar ze ziel en zaligheid in het werk gooit, verkwanseld ze de belangrijke kleine dingen in het leven en haar sociale contacten. Nu heeft ze een team achter haar staan, maar haar teamgenoten betwijfelen meer dan eens de werkwijze van Carrie. In al haar oprechte beschermingsdrang heeft Carrie (alleenstaand zonder kinderen) een weerbarstigheid en hart voor de zaak die iedere liefhebbende moeder zal herkennen. Misschien is dit het punt waarop het bij Carrie ernstig misgaat: ze is onbetwist uitmuntend in haar vak, maar hopeloos in het burgelijke leven (op een moment zegt ze tegen Saul; ik zal altijd vrijgezel blijven he?).

Het is wel het sterkste van deze serie; de complexiteit van de hoofdpersonen, vooral van Carrie. Maar ook de andere rollen worden gedurende het seizoen uitgediept, genuanceerd en in meerdere kleuren uitgetekend. Het lijkt trouwens wel een positieve trend; genuanceerde bijrollen.

Deze post-9/11 serie gaat over veiligheidsdiensten, vertrouwen, complotten en allerlei vanzelfsprekendheden die zijn ontstaan sinds de aanslagen op de Twin Towers. De wereld van Carrie en Saul is een wereld waarin CIA informanten een levenswijze hebben gebouwd rondom hun activiteiten ter bescherming van de wereldorde, niet zelden met verstrekkende gevolgen.

Soms raakt de balans tussen de doelen en middelen, ook al een populair thema in series, zoek. Regelmatig gaan de CIA informanten hun boekje te buiten om hun doelen te bereiken en het lastige is; meestal begrijp je het volledig. Het gaat immers om de veiligheid van vele levens. Waar dan de grens ligt? Dat is een interessante vraag die ieder voor zichzelf moet beantwoorden.

Homeland bouwt voort op angsten die in het Amerika van na de aanslagen heersen. Bij de opening bekuipt je het gevoel al; waar Carrie op jaagt is groter dan zijzelf. Ze is de heldin die ons beschermt, maar wiens taak te groot is voor haar schouders alleen.

Homeland is een serie van paradoxen. De serene rust die het huis van Nick Brody lijkt uit te stralen en de rust rondom het complex van de CIA staan in contrast tegenover de grootse belangen, het gerommel met de wetten en de altijd onder de oppervlakte sluimerende geheimen die iedereen wel lijkt te hebben. Ook de hoofdpersonen zijn paradoxen. Niemand is eenduidig, niemand is alleen goed of kwaad, en niemand blijft gedurende de serie hetzelfde. Doelen verschuiven, belangen komen anders te liggen. Het Labyrintische karakter van de serie valt dan ook op verschillende manieren uit te leggen. Het labyrint in het hoofd van Carrie; het labyrint dat de opsporingsdienst CIA probeert te ontwarren, het labyrint van de motieven van de meerduidige, door ontwikkelende karakters, die verschillende rollen parallel kunnen of moeten uitspelen.

Homeland is een prachtige puzzel die voorlopig intrigerend genoeg is om er iedere zondagavond weer een uur tijd aan te besteden.

28

Homeland | Subtiel Paranoialabyrint

Magazijn: Cultuur Robin Polm

It’s all about the outside… Nadenkend over het thema van Magazijn kom ik al gauw bij de aantrekkingskracht tussen man en vrouw. Je kijkt naar mensen, altijd, de hele dag, heel veel mensen. Je kent ze of herkent ze, je herkent jezelf erin of misschien iets wat je zou willen zijn. Een vrouw bepaald (onbewust en door de vele hormonale activiteit met als uiteindelijke doel voortplanting!) in een ‘split second’ of een man geschikt is of niet. Binnen een mum van tijd heeft ze bepaald of zijn verhoudingen kloppen, of zijn genen bij die van haar passen en daarmee of ze gezond en sterk nageslacht zouden kunnen produceren. Ik heb wat wetenschappelijke feitjes en boekjes gelezen en ik heb avontuurtjes meegemaakt.. Er valt zoveel over het uiterlijk te vertellen, zoveel meningen, het heeft volgens mij vooral met innerlijk te maken, er zijn ook altijd nog zoveel vragen. Ik begrijp soms niet dat de dunste meisjes zeggen dat ze dik zijn. Ik ben niet één van de dunste meisjes en dat komt omdat ik mezelf niet zo zie. Als ik mezelf goed voel zie ik er mooier uit, als ik blij ben, voel ik me sexy en durf ik hem uit te dagen met mijn laag uitgesneden truitje. Als ik me rot voel ben ik dik en staat dat ene nieuwe shirtje me helemaal niet meer, zijn m’n borsten veel te groot en ziet niemand me staan. Weetje, mensen zien mij echt wel, ook als ik me rot voel, maar dan zien ze wel iemand die zich rot voelt en niet een blije, spontane, actieve jongedame. Al dit denken bracht mij op het verschil tussen kijken en zien. We kijken en onze hersenen registreren, maar wat zien we nou eigenlijk echt?.......

Zie je mij? Kijk je naar mijn borsten, dat vetrolletje over mijn broek? Kijk je naar mijn ronde billen of zie je dat ik er speciaal hoge hakken voor heb aangetrokken? Kijk je naar mijn met lippenstift geaccentueerde lippen, of zie je een kus in ’t verschiet? Kijk je naar mijn betraande wangen of zie je mijn verdriet? Zie je mijn lach? Zie je mijn ogen stralen? Wat kijk je nou… Zie je mij?

Magazijn: dichterbij nieke

Nieke - OUTSIDE

29

Afbeelding: malina spoor.

Voor vragen en opmerkingen over magazijn:

[email protected]

Magazijn #4 - It's all about the outside

Documents

Transcript of Magazijn #4 - It's all about the outside