John Michael Greer - ILLUMINATIO · 2017. 9. 11. · John Michael Greer TŁUMACZENIE: Maciej Lorenc...

John Michael Greer

TŁUMACZENIE:

Maciej Lorenc

Nieoficjalny przewodnikpo najnowszej książce Dana Browna

„Zaginiony Symbol”

Tytuł oryginału:

Secrets of the Lost SymbolThe Unauthorized Guide to Secret Societes, Hidden Symbols & Mysticism

Copyright © 2009 John Michael Greer

Published by Llewellyn Publications

Woodbury, MN 55125 USA

www.llewellyn.com

Excerpted from The New Encyclopedia of the Occult (Llewellyn, 2003)

Redakcja: Agnieszka Stankiewicz, Monika Szatyłowicz

Korekta: Ewa Zegler-Poleska

Projekt i wykonanie okładki: Krzysztof Kibart, www.designpartners.pl

Skład : [email protected]

Zdjęcie pieczęci © by iStockPhoto.com / Anna Bakulina

Copyright © for Polish translation by ILLUMINATIO Łukasz Kierus, Warszawa 2010

Wydanie I

ISBN: 978-83-922229-6-5

www.illuminatio.pl

Książki wydawnictwa ILLUMINATIO zawsze do kupienia w:

Zakupy przez Internet: www.CzaryMary.pl

Telefonicznie: 0801011078 lub +48 856743619 (komórki i z zagranicy)

Zamówienia listowne: ILLUMINATIO, Skrytka Pocztowa nr 156, 02-588 Warszawa 48

Druk i oprawa:

Podlaska Spółdzielnia Produkcyjno-Handlowo-Usługowa

Białystok, ul. 27 Lipca 40/3, tel./fax (085) 675-48-02

www.podlaska.com.pl

ADEPT: (od łacińskiego adeptus, oznaczającego „osobę, któracoś osiągnęła”). W większości zachodnich systemów okultystycz-nych tytuł lub stopień używany w odniesieniu do zaawansowanychuczniów magii, alchemii itp. W tradycji alchemicznej miano adeptaprzysługiwało wyłącznie tym osobom, które były zdolne do stworze-nia Kamienia Filozoficznego. We współczesnej magii ceremonialnejtytuł ten także zarezerwowany jest dla uczniów, którzy przekroczyliZasłonę Sanktuarium i nawiązali kontakt ze swoim Wyższym Ge-niuszem lub Świętym Aniołem Stróżem.

Używanie przez wiele zakonów okultystycznych słowa „adept”,jako nazwy stopnia inicjacyjnego, spowodowało pewne zamieszanie,ponieważ nie zawsze są to osoby faktycznie posiadające duchowedoświadczenie. W efekcie dużo osób ze środowisk okultystycznychunika jego używania lub robi to wyłącznie do określania stopnia,na którym znajduje się uczeń.

ADONAI: (hebrajskie ADNI, „Pan”). Jedno z tradycyjnych imion Bogawedług judaizmu, przeważnie przypisywane dziesiątej sefirocie na Drze-wie Życia, czyli Malkut. Żydzi używają go podczas głośnego czytania Bi-blii, zastępując nim pojawiające się w tekście imię JHWH, Tetragramaton,które uważane jest za zbyt święte, aby mogło zostać wypowiedziane.

TAJEMNICE ZAGINIONEGO SYMBOLU8

Adonai to także jedno z pierwszych świętych żydowskich imion,które zostały zaadaptowane przez nieżydowskich magów. Pojawiasię ono wielokrotnie w klasycznych tekstach poświęconych magii,między innymi w grecko-egipskich papirusach magicznych. Zwią-zek pomiędzy tym imieniem a starotestamentowym Bogiem cza-sem był utrzymywany, ale często zupełnie zapominany; wedługniektórych źródeł Adonai lub Adonaios jest aniołem, niezależnąświętą istotą, według innych archontem – mocą uosabiającą igno-rancję lub zło.

ADOPCYJNA MASONERIA: Ogólne określenie któregokol-wiek z licznych pseudomasońskich systemów przeznaczonych dlakobiet, przeważnie zarządzanych i prowadzonych przez wolnomu-larzy – mężczyzn. Wiele takich organizacji zostało powołanych dożycia w XVIII wieku za sprawą popularności Zakonu Mopsów orazinnych zakonów otwartych dla obu płci. W 1774 roku organizacjamasońska Wielki Wschód Francji wprowadziła w nich trójstopnio-wy system inicjacyjny nazywany rytem adopcyjnym.

Na terenie Stanów Zjednoczonych najbardziej znanym (choć niejedynym) zakonem adopcyjnym jest Zakon Wschodniej Gwiazdy. Żadnaz tego rodzaju organizacji nie wykorzystywała podczas rytuałów ele-mentów okultystycznych, ale swego czasu miały one ogromny wpływna udostępnienie kobietom umiejętności, związanych z przeprowa-dzaniem rytów inicjacyjnych oraz zarządzaniem lożą, które następniebywały wykorzystywane także do celów czysto magicznych.

ADYTON: W starożytnej Grecji i Rzymie kaplica budowanaw piwnicach świątynnych, wykorzystywana do przeprowadzaniaceremonii przeznaczonych wyłącznie dla wtajemniczonych. Ter-min ten jest używany przez różne organizacje okultystyczne jakookreślenie świątyni lub w sensie bardziej metaforycznym.

9

AGLA: Kabalistyczne święte imię stanowiące notarikon powsta-ły z sentencji Ateh Gibor Leolam Adonai („Jesteś potężny na wieki,o, Panie”). Było często używane w średniowiecznej magii ceremo-nialnej jako słowo dające moc władania nad demonami.

AIK BEKAR: Kabalistyczna metoda służąca do dokonywaniaanaliz numerologicznych, znana także jako „Kabała dziewięciukomnat” lub redukcja teozoficzna. Opiera się na wartościach przy-pisywanych literom hebrajskiego alfabetu. Alef (której odpowiada1), Jod (której odpowiada 10) i Kof (której odpowiada 100) są rów-ne 1; Bet (2), Kaf (20) i Resz (200) są równe 2; Gimel (3), Lamed(30) i Szin (300) są równe 3 i tak dalej aż do liter Tet (9), Cade (90)i Cade końcowego (900), które równe są 9. Każda z tych grup liczbstanowi „komnatę”, a pozbawiona sensu nazwa „Aik bekar” sta-nowi po prostu zbiór liter składających się na dwie pierwsze z tych„komnat”, czyli AIK BKR. Oprócz wykorzystania jako narzędzieużyteczne w gematrii Aik bekar stanowił także podstawę szyfrowa-nia i innych sposobów tajemnego porozumiewania się.

ALMADEL: W średniowiecznej tradycji magii goeckiej wo-skowy kwadrat, na którym umieszczane były magiczne symbolei imiona. Był on wykorzystywany do przeprowadzania pewnegorodzaju ewokacji, a siła jego działania była wzmacniana cztere-ma świecami wykonanymi z tego samego wosku. Instrukcje do-tyczące sposobu jego wykonania i użycia zostały przedstawionew grimuarze Ars Almadel (Sztuka Almadela), który pozostawałw obiegu do XIII wieku, kiedy to William z Auvergne, biskupParyża, potępił jego posiadanie. Tradycja używania almadela,nazywanego czasem także almandelem lub amandelem, zostałajednak w pewnym stopniu wskrzeszona; ZOBACZ TAKŻE GRI-MUAR; LEMEGETON.

ALMADEL


AMENHOTEP IV (ECHNATON): Egipski faraon władają-cy ok. 1370-1353 r. p.n.e. Odkrycie istnienia Echnatona stanowiłojedną z największych niespodzianek dziewiętnastowiecznej egipto-logii. Podczas rozpoczętych w latach 40. XIX wieku badań płasko-wyżu, na którym znajdowało się staroegipskie miasto Achetaton,odnaleziono rzeźby postaci oddających cześć tarczy słońca. We-dług archeologów ich styl w zaskakujący sposób odbiegał od zna-nych dotychczas zasad starożytnej sztuki Egiptu. Odkryli oni także,że jakiś czas po powstaniu rzeźb, imiona i twarze postaci były sys-tematycznie ścierane. Zainteresowanie owymi „czcicielami tarczy”doprowadziło do dalszych poszukiwań, których owocem było od-krycie zagubionego miasta i zapomnianego faraona oraz licznezwiązane z nimi kontrowersje.

Zamieszanie związane z osobą Echnatona w dużej mierze jestefektem współczesnych interpretacji, które noszą silne piętno po-glądów swoich autorów. Dziewiętnastowieczni egiptolodzy, tacy jakWilliam Flinders Petrie, projektowali na niego żywione przez sie-bie chrześcijańskie przekonania i przedstawiali jego osobę oraz okresjego panowania w wyolbrzymiony i wyidealizowany sposób. W XXwieku wiele osób, począwszy od neonazistowskiej myślicielki Savi-tri Devi, po różnego rodzaju różokrzyżowców, włączało Echnatonaw ramy swojej wizji świata; ZOBACZ STAROŻYTNY I MISTYCZ-NY ZAKON RÓŻO-KRZYŻA. Tego rodzaju podejście jest wciążżywe w wielu kręgach, co przyczynia się do błędnej interpretacjihistorii życia jednej z najbardziej tajemniczych postaci starożytne-go Egiptu.

Echnaton był drugim synem Amenhotepa III, jednego z najpo-tężniejszych władców XVIII dynastii, i pierwotnie nosił imię po ojcu,to jest Amenhotep. Podejrzewa się, że mogły pomiędzy nimi pano-wać niezdrowe stosunki, ponieważ młody Amenhotep – w przeci-wieństwie do swojego rodzeństwa – nie jest wymieniany czyprzedstawiony na rzeźbach upamiętniających ojca. Niektórzy współ-cześni badacze, na podstawie szczegółowej analizy wyobrażeń Ech-

11

natona wykonanych za jego rządów, sądzą, że mógł on cierpieć napoważne zaburzenie układu hormonalnego nazywane syndromemFröhlicha. Mimo to po śmierci swojego starszego brata Totmesa,Echnaton został mianowany następcą tronu, na którym zasiadł kil-ka lat później, przyjmując imię Amenhotep IV.

Bazując na fragmentarycznych zapiskach sądzi się, że zaraz poswojej koronacji ogłosił on, iż tradycyjni bogowie i boginie Egiptusą martwi i bezsilni, jedynym zaś prawdziwym bogiem jest Aton,tarcza słońca. Na przestrzeni kilku następnych lat Amenhotep IVprzeprowadzał rewolucję religijną, usuwając kapłanów działającychw świątyniach bogów innych niż jedyny uznawany przez niego sa-mego, ścierając imiona dawnych bóstw z zabytków znajdujących sięna terenie Egiptu i zmieniając swoje imię z Amenhotep, oznaczają-cego „Amon jest zadowolony”, na Echnaton, czyli „duch Atona”.

W początkowym okresie swojego panowania Echnaton wybu-dował w Tebach, ówczesnej stolicy Egiptu, cztery potężne świąty-nie ku czci Atona, a po pięciu latach opuścił Teby i przeniósł się donowo budowanego miasta Achetaton, którego nazwa oznacza do-słownie „widnokrąg Atona”. Nadzorował tam budowę ogromnejświątyni Atona i przeznaczonego dla siebie luksusowego pałacu,które dekorowane były w nowatorski sposób, całkowicie przewar-tościowujący tradycyjne święte zasady geometrii panujące w kla-sycznej sztuce i architekturze egipskiej.

Achetaton stanowił najbardziej materialistyczne przedsięwzięciestarożytnego Egiptu. Kompletnie pominięte zostały w jego przypad-ku jakiekolwiek mityczne czy symboliczne sposoby doświadczaniarzeczywistości. W oczach innych mieszkańców ówczesnego Egiptusłońce jawiło się jako sokół wirujący na niebie, niebiańska łódź,bogini o głowie kota lub lwa czy prawe oko boga; ryzykując swojeistnienie, przebywało ono swą drogę po nieboskłonie, prowadzącwalkę z niebiańskim wężem i przewożąc duchy zmarłych do raju.Według Echnatona wyobrażenia te były nieprawdziwe. Słońce byłoświecącym dyskiem na niebie i niczym więcej. Jego znaczenie zaś

AMENHOTEP IV


mogło być ocenione tylko i wyłącznie na podstawie zjawisk dają-cych się bezpośrednio zaobserwować: ruchu, emisji światła, oży-wianiu roślin itd. Bogowie w świątyniach byli natomiast wedługniego wyłącznie martwymi pomnikami. W miejsce bogatej i skom-plikowanej mitologii egipskiej Echnaton wprowadził swoją własnąwizję, wedle której wszechwładza została przekazana Atonowi, tar-czy słońca, jako jedynemu prawdziwie istniejącemu bogu stano-wiącemu źródło wszelkiego życia. Bardzo prawdopodobne, że faraonten był obdarzony niezwykłym talentem poetyckim – w grobowcupochodzącym z czasów jego panowania odnaleziony został międzyinnymi imponujący hymn na cześć Atona, napisany prawdopodob-nie przez samego władcę – jego punkt widzenia był jednak ograni-czony tylko i wyłącznie do granic tego, co widzialne.

Ostatnie lata panowania Echnatona przyniosły ze sobą liczneproblemy. Niezbędne do wznoszenia zaplanowanych przez faraonabudowli wysokie podatki i utrzymywanie licznych robotników do-prowadziły Egipt na skraj kryzysu ekonomicznego i spowodowałyprzejęcie kontroli nad sporą częścią jego obszarów przez nacierają-ce z północy królestwo hetyckie. Na domiar złego państwo zaczęłobyć nawiedzane przez epidemie. Wielu Egipcjan było przekona-nych, że kiedy Egipt wyrzekł się bogów, bogowie wyrzekli się Egip-tu. Śmierć Echnatona w siedemnastym roku jego rządów położyłakres wprowadzanym przez niego reformom religijnym. Następują-cy po nim trzej krótko panujący władcy – Semenechkare, Tutan-chamon i Aj – starali się znaleźć pewnego rodzaju złoty środek,utrzymując kult Atona, ale dając jednocześnie przyzwolenie naponowne otwarcie dawnych świątyń. Żaden z nich nie zostawił posobie spadkobierców, dlatego też wraz ze śmiercią Aja, władcą Egiptuzostał Horemheb, przywódca armii. Wiele współczesnych opraco-wań poświęconych okresowi panowania Echnatona i jego następ-ców ukazuje Horemheba jako jednoznacznie czarny charakter.W rzeczywistości był on przenikliwie myślącym realistą, który zda-wał sobie sprawę z tego, że dla przetrwania Egiptu niezbędne jest

13

nawiązanie ścisłej współpracy pomiędzy wojskiem a świątynnymikapłanami. Dwudziestopięcioletnie panowanie Horemheba dopro-wadziło do stabilizacji i ponownego rozkwitu państwa, które stałysię fundamentami nowej, XIX dynastii zapoczątkowanej rządamijego adoptowanego syna, Ramzesa I. Dzięki obniżeniu podatkówi reformom systemu sądowniczego zyskał sobie przychylność ludu,co pozwoliło mu ustanowić władzę kapłanów przez przywróceniestarym świątyniom utraconej przed laty pozycji. Zupełne ukróce-nie zapoczątkowanych przez Echnatona zmian stanowi najważniej-sze osiągnięcie Horemheba. Pod rządami nowego władcy świątynieAtona były stopniowo likwidowane, a Achetaton – opuszczony jużza panowania Tutanchamona – został zrównany z ziemią. W po-dobny sposób jak Echnaton starał się zatrzeć ślady istnienia egip-skich bogów, Horemheb nakazał zniszczenie wszelkich śladów bogauwznioślonego przez Echnatona, a także wzmianek dotyczącychjego panowania, religii, wizerunków i imienia z zapisków oraz po-mników znajdujących się na terenie Egiptu. Zadanie to zostałowykonane na tyle sprawnie, że historycy dysponowali zaledwiestrzępkami informacji dotyczących „przeklętego Echnatona”, doczasu aż wykopaliska z okolic Achetaton zaczęły dostarczać no-wych informacji dotyczących tego, co tak naprawdę miało miejsce;ZOBACZ TAKŻE EGIPSKI OKULTYZM.

ARS NOTORIA: ZOBACZ SZTUKA OBJAWIONA.

ARYTMANCJA: Technika przepowiadania przyszłości opartana znaczeniu liczb, którą zwykło się – nie do końca poprawnie –nazywać mianem numerologii. W metodzie tej bierze się pod uwagęprzede wszystkim wartość liczbową imienia danej osoby. Na prze-strzeni czasu znalazła ona znacznie szersze zastosowanie w okulty-stycznej teorii i praktyce.

ARYTMANCJA


W grece, hebrajskim i kilku innych starożytnych językach każ-da litera miała określoną wartość numerologiczną (tego rodzajujęzyki są także nazywane izopseficznymi). Zwyczaj sumowania licz-bowych odpowiedników poszczególnych liter składających się nadane słowo i wyciągania na jego temat wniosków opartych na nu-merycznych związkach z innymi słowami stanowił nieodłącznąpraktykę wśród żydowskich kabalistów, greckich i helleńskich mi-styków oraz wczesnych chrześcijan; słynna tajemnica związana z po-jawiającą się w Apokalipsie św. Jana „liczbą człowieka”, czyli 666,wyrasta z tego rodzaju praktyk. W ogromnym stopniu na arytman-cji opiera się także Kabała.

Najstarsze znane nawiązanie do arytmancji zostało znalezionew inskrypcji znajdującej się na grobowcu Sargona II, króla Asyriipanującego w latach 727-707 p.n.e. Według widniejącego tam na-pisu mury obronne nowej stolicy państwa asyryjskiego Dur-Szar-rukin zostały wybudowane w ten sposób, aby mierzyć 16,283 łokcie,ponieważ liczba ta odpowiadała wartości numerologicznej imieniawładcy. Można zatem wnioskować, że arytmancja wywodzi się z me-zopotamskiej tradycji okultystycznej.

Od starożytnych czasów czyniono starania, aby opracowaćmetody arytmancji dla języków nieizopseficznych. W przypadkułaciny, w której tylko niektóre litery (I, L, X, V, C itd.) miały liczboweodpowiedniki, średniowieczni i renesansowi pisarze zwykli sumo-wać przypisane im wartości, jeśli tylko litery te pojawiały się w ja-kimś słowie lub zdaniu, pomijając pozostałe. Na przykład literysłowa IVDICIVM (łac. „wyrok”) po zsumowaniu dają wynik 1613– szczegół ten podsycił szesnastowieczne domysły dotyczące SąduOstatecznego i mógł odegrać znaczącą rolę w rozpowszechnieniusię nauk głoszonych przez różokrzyżowców; PATRZ RÓŻOKRZY-ŻOWCY.

Powstało także wiele różnych systemów arytmancyjnych zwią-zanych z używanymi współcześnie językami, żaden z nich nie jestjednak w pełni satysfakcjonujący. Najbardziej podstawowy z nich,

15

który używany jest nie tylko w popularnej numerologii, ale pojawiasię także w renesansowych pismach okultystycznych, przypisujepo prostu każdej z liter liczbę odpowiadającą miejscu danej literyw alfabecie; zatem A jako pierwszej literze odpowiada liczba 1,a Z, dwudziestej szóstej – 26. W pewnej odmianie tej metody do-daje się także cyfry składające się na dwucyfrowe liczby; zatemliterze Z odpowiadałoby wtedy 8 (26 staje się 2 + 6 = 8). Używanesą również inne systemy, opierające się na podobieństwach pomię-dzy brzmieniem liter współczesnego alfabetu łacińskiego a języ-kiem hebrajskim, greckim itd.

ARYTMOLOGIA: Ezoteryczna nauka dotycząca liczb, częstomylnie utożsamiana z arytmancją lub numerologią. Arytmologiapolega na przełożeniu okultystycznej zasady na liczbę (lub odwrot-nie), tak że numerologiczne zależności stają się symbolami magicz-nych i duchowych mocy. Arytmologia jest tym, czym „świętageometria” jest dla figur geometrycznych, obie zaś wchodzą w składquadrivium, czterech tajemnych dziedzin matematyki; ZOBACZTAKŻE QUADRIVIUM; ŚWIĘTA GEOMETRIA.

Różnica pomiędzy arytmologią a arytmancją jest łatwa do zary-sowania w teorii, ale jeśli chodzi o praktykę, kwestia ta nieco siękomplikuje. W arytmancji liczby są używane do wyjaśniania liter –na przykład hebrajskie lub greckie słowo może zostać wyrażonew postaci liczbowej, a następnie zestawione z innymi wyrazamimającymi tę samą wartość numerologiczną. W arytmologii nato-miast numerologiczne właściwości liczby samej w sobie stanowiąklucz do zrozumienia jej znaczenia – zatem dwójka, dla przykładu,związana jest z podziałem i przeciwieństwami, trójka zaś oznaczaprzezwyciężenie tych przeciwieństw poprzez wprowadzenie trze-ciego, łączącego je czynnika. Mimo że różnica ta jest w dość oczy-wisty sposób widoczna, od starożytności powszechną praktyką jestwykorzystywanie arytmologii do nadawania znaczenia związkom

ARYTMOLOGIA


określanych przez arytmancję, konstruowanie arytmancyjnych słów-zagadek, aby ukryć arytmologiczne tajemnice, oraz łączenie obutych dziedzin w dowolny i często niezwykle pomysłowy sposób.

Bardzo trudno jest jednoznacznie określić pochodzenie zachod-niej tradycji arytmologicznej, ponieważ zarówno Egipt, jak i Mezo-potamia wykształciły matematyczną wiedzę przeplatającą sięz naukami duchowymi na tyle wcześnie, aby móc stanowić jej ko-lebkę. Grecki filozof i mistyk Pitagoras z Samos (żyjący około 570-495 r. p.n.e.), podróżujący i pobierający nauki w obu tych krajach,jest pierwszą osobą, która z całą pewnością używała tego rodzajutechnik. Uczniowie Pitagorasa, którzy po antypitagorejskich zamiesz-kach zostali rozrzuceni po całym świecie śródziemnomorskim, prze-kazali jego nauki dalej; ZOBACZ PITAGORAS.

Neoplatonicy pierwszych wieków naszej ery odegrali szczególnąrolę jeśli chodzi o wskrzeszenie arytmologii. W średniowieczu tra-dycja ta wchodziła w skład zwyczajnej arytmetyki, na tej samejzasadzie, jak splecione były ze sobą astronomia i astrologia. Rene-sansowe odrodzenie okultyzmu w znacznym stopniu opierało sięna starożytnych pracach dotyczących arytmologii oraz wpływach,jakie na tę tradycję wywarło średniowiecze, wnosząc także swójwkład w postaci licznych pism poświęconych temu zagadnieniu.Większość z nich nie została jednak nigdy przetłumaczona czy nawetprzedrukowana od czasów rewolucji naukowej, która położyła kresrozkwitowi studiów arytmologicznych. Od tamtej pory do czasównam współczesnych powstają – w niedużym nakładzie, ale nieprze-rwanie – książki poświęcone tej tematyce.

Za sprawą wolnomularstwa, które przejęło niektóre elementytradycyjnie pojmowanej arytmologii, symbolika na niej opartawciąż odgrywa istotną rolę w systemach magicznych wykorzysty-wanych przez liczne loże magiczne i bractwa. Liczba oficerówlożowych, stopni, uderzeń w drzwi podczas pukania, stopni nasymbolicznej drabinie, prążków na tradycyjnej szacie – wszystkiemają określone znaczenie oparte na analizie arytmologicznej;

17

ZOBACZ LOŻA MAGICZNA; ZOBACZ TAKŻE QUADRIVIUM;ŚWIĘTA GEOMETRIA.

ASCENDENT: W astrologii punkt ekliptyki, który wschodziw określonym momencie i miejscu na Ziemi. Odgrywa znaczącąrolę w astrologii urodzeniowej, ponieważ w całości determinujeułożenie gwiazd i znaków zodiaku. W astrologii antyku i wczesne-go średniowiecza ascendent określał całokształt horoskopu, a o jegowyjątkowej roli może także świadczyć fakt, że wraz z późnym śre-dniowieczem określano tym mianem także sam wykres; ZOBACZASTROLOGIA.

ASTRALNY PLAN (ASTRAL): Według filozofii okultystycz-nej wymiar rzeczywistej świadomości, poziom istnienia związanyz ludzkimi doświadczeniami marzeń sennych, wizji, wyjść poza ciało,ale także z codzienną świadomością. Plan astralny znajduje siępomiędzy planem eterycznym, poziomem subtelnej energii życio-wej, a planem mentalnym – poziomem abstrakcyjnej świadomościi znaczeń. Podobnie jak w przypadku wszystkich planów, w teo-riach okultystycznych uznaje się, że astral znajduje się „nad” lub„pod” innymi planami wyłącznie w sensie metaforycznym; w rze-czywistości wszystkie plany przenikają wymiar fizycznej materiidoświadczanej za pomocą zmysłów.

Z perspektywy praktykującego maga astral jest najistotniejszymze wszystkich planów, ponieważ stanowi wymiar, w którym manife-stuje się większość magicznych energii. To granica przebiegającapomiędzy pozbawionymi czasu i przestrzeni planami mentalnym i du-chowym, a planami eterycznym i fizycznym organizowanymi przezte kategorie. Zatem to właśnie na planie astralnym zjawiska pocho-dzące z wyższych planów przybierają konkretny kształt i zstępujądo czasoprzestrzeni, a mag, który potrafi się do niego dostać, może

ASTRALNY PLAN


z łatwością wpływać na formę tych manifestacji w świecie codzien-nego doświadczenia.

ASTROLOGIA: Nauka i sztuka przewidywania przyszłości opie-rająca się na pozycji zajmowanej przez Słońce, Księżyc, planetyi gwiazdy względem danego miejsca położonego na powierzchniZiemi. Stanowi jedną z najdawniejszych gałęzi nauk tajemnych prak-tykowanych nieprzerwanie do czasów nam współczesnych. W naj-większym uproszczeniu astrologia polega na sporządzaniu mapysubtelnych sił oddziałujących na rzeczywistość w danym momen-cie w oparciu o ułożenie gwiazd i planet. Kiedy rodzi się człowiek,ma miejsce jakieś wydarzenie lub zadawane jest jakieś pytanie,dokładny moment, w którym te rzeczy następują, ma pewne cechycharakterystyczne znajdujące swoje odzwierciedlenie na sklepie-niu niebieskim i mogące zostać odczytane przez osoby wiedzące,jak to uczynić.

Kluczowa dla zachodniej astrologii jest wizja Wszechświata jakomatrycy sił, w której każde zjawisko wywiera określony wpływ nawszystko inne. Te same energie, które przepływają przez gwiazdyi planety, pulsują także w umysłach i ciałach pojedynczych istotludzkich, a zatem ruchy zachodzące na sklepieniu niebieskim znaj-dują odbicie w wydarzeniach mających miejsce na Ziemi. Wielestarszych źródeł astrologicznych przypisuje wpływ na uświadomie-nie sobie tego rodzaju zależności filozofii neoplatońskiej, która w du-żym stopniu leży u podstaw zachodniego okultyzmu. Większośćwspółcześnie działających astrologów woli powoływać się jednakna prace Carla Gustawa Junga, psychologa, który wprowadził ter-min „synchroniczność”; tak czy inaczej – podstawowe założeniepozostaje niezmienione.

Źródła astrologii odnajdujemy już w starożytnych miastach-państwach Mezopotamii, gdzie według wierzeń pogańskich zakła-dano, że planety są bogami lub boginiami, i gdzie kapłani zaczęli

19

śledzić ruch tych bóstw po niebie. Najstarsze zachowane zapiskidotyczące tego rodzaju ruchu znajdują się na tablicach Wenus po-chodzących z czasów panowania króla Ammi-saduqa, a dokład-niej z około 1650 r. p.n.e., można jednak przypuszczać, że tegorodzaju obserwacje czyniono już całe wieki wcześniej. Zjawiskazachodzące na niebie, a także wszelkiego rodzaju zdarzenia mają-ce miejsce na Ziemi uważnie obserwowano i rejestrowano, starającsię ustalić zachodzące pomiędzy nimi zależności. W VII wieku p.n.e.,kiedy istniał już liczący 7 tys. zbiór omenów o nazwie Enuma AnuEnlil, możliwe stało się wyciąganie systematycznych wnioskóww oparciu o zgromadzone zapiski, a na przestrzeni następnych stu-leci astrologia przybrała znaną nam z dzisiejszych czasów postać.

Najstarsze odnalezione horoskopy, jak już zasugerowano po-wyżej, pochodzą z Babilonii i datowane są na V wiek p.n.e. Niedłu-go potem sztuka ich sporządzania dostała się do rosnącej w siłęGrecji, a wraz z podbiciem przez Aleksandra Wielkiego Mezopota-mii w 331 r. p.n.e., za sprawą wzajemnych wpływów politycznychi kulturowych, astrologia rozprzestrzeniła się po całym świecie śró-dziemnomorskim.

Był to jeden z wielu systemów dywinacyjnych, aż do chwilidojścia do władzy Oktawiana Augusta, żyjącego w latach 63-19p.n.e., pierwszego cesarza rzymskiego. Dostrzegł on w astrologii po-tencjalne narzędzie propagandowe, pomocne przy nadawaniu mocyprawnej jego panowaniu nad byłą republiką. Opublikował zatemswój horoskop, wedle którego miał być wybrany przez gwiazdy dowładania Rzymem. Jego następca Tyberiusz uczynił astrologię naj-bardziej renomowanym systemem przepowiadania przyszłości i za-inicjował złoty okres astrologicznej praktyki i studiów.

W następnych dwóch stuleciach powstało wiele niezwykle istot-nych dla astrologii tekstów, między innymi książki napisane przezManiliusa, Doroteusza z Sidon, Vettiusa Valensa oraz przede wszyst-kim Klaudiusza Ptolemeusza, którego Tetrabiblos (Czteroksiąg)przez następne tysiąclecie pozostawał najważniejszym podręczni-

ASTROLOGIA


kiem astrologicznym. Przejęta od słabnącego Cesarstwa Rzymskie-go przez Arabów astrologia przeszła dalsze przemiany, wraz z tymjak pokolenia arabskich astronomów i matematyków opracowy-wały nowe narzędzia służące do wyznaczania coraz dokładniejszejpozycji planet i znaków zodiaku oraz do nadawania znaczenia otrzy-mywanym wykresom.

Astrologia została częściowo zapomniana na terenie Europyw dobie średniowiecza, głównie ze względu na uprzedzenia, jakieKościół żywił wobec praktyk wróżbiarskich. Jednak podstawoweelementy tej sztuki przetrwały, a współczesne źródła wskazują nato, że w IX wieku naszej ery większa część francuskiej szlachty po-szukiwała porad u prywatnych astrologów. Wczesnośredniowiecznaastrologia opierała się w dużej mierze na conocnych obserwacjachułożenia gwiazd i planet, ponieważ wiedza dotycząca prawidłowegowykreślania horoskopów została utracona wraz z upadkiem Rzymui musiała zostać sprowadzona z powrotem ze świata arabskiego.Astrologowie przykładali w tamtym okresie szczególnie dużą wagędo faz i pozycji Księżyca, który można było z łatwością obserwo-wać gołym okiem. W ten sposób powstała bogata literatura po-święcona kalendarzom księżycowym.

W XI wieku przetłumaczono na łacinę arabskie książki doty-czące astrologii i matematyki, co sprawiło, że zawarta w nich wie-dza szybko rozprzestrzeniła się wśród uczonych zamieszkującychcałą Europę. Część urzędników kościelnych bardzo nieufnie przy-glądała się astrologicznemu odrodzeniu, wiele osób było jednakbardzo przychylnie nastawionych i wspierało nową sztukę. Astro-logia stała się w ten sposób niezwykle rozpowszechnioną dziedziną.

W pierwszej połowie XV wieku dostępne stały się także szcze-gółowe tablice astrologiczne, co zniosło ostatnie poważne utrud-nienie w praktykowaniu astrologii. Dzięki nowo powstałym Tablicomalfonsyńskim – nazwanym tak, ponieważ zostały sporządzone we-dług wskazówek króla Alfonsa X Mądrego, króla Kastylii i Leonu –każdy, kto posiadał podstawową wiedzę dotyczącą łaciny i mate-

21

matyki, mógł samodzielnie wykreślać horoskopy. Od tego momen-tu astrologia zaczęła być używana do wszelkich możliwych celówi aż do nadejścia zbliżającej się rewolucji naukowej stała się czę-ścią codziennego życia. Nieliczna grupa uczonych odrzucała ją lubsceptycznie sprawdzała jej założenia, jednak większość ludzi trak-towała astrologię jako podstawową naturę rzeczywistości. Znamien-nym zjawiskiem jest fakt, że w połowie XVI stulecia, kiedy rozkwitałyruchy reformacyjne, protestanccy i chrześcijańscy astrologowieopracowali i wykreślili horoskop Marcina Lutra, odpowiedniouwznioślając lub potępiając jego osobę w oparciu o ułożenie gwiazd.

W XVI wieku astrologia stała się dostępna dla wszystkich. Gi-rolamo Cardano (1501-1576), włoski astrolog i uczony, odegrałznaczącą rolę w tym procesie przez napisanie w 1538 roku LibelliDuos (Dwie książeczki), która zawierała pierwszy szeroko dostęp-ny zbiór horoskopów wraz z ich interpretacjami. Znacznie posze-rzone wydanie tej książki z 1547 roku zawierało także zbióraforyzmów, służących jako szczegółowa pomoc przy interpretacjiwykresów. Następnym krokiem było przetłumaczenie tekstów astro-logicznych na języki, którymi posługiwali się zwyczajni ludzie.W 1647 roku William Lilly (1602-1681) jako pierwszy opubliko-wał angielskojęzyczną książkę poświęconą tej tematyce. Była toChristian Astrology, czyli Chrześcijańska astrologia (tytuł stanowiłpróbę uniknięcia posądzeń, jakoby astrologia była sztuką służącączczeniu szatana). W tym samym czasie pojawiły się pierwsze za-czątki nadchodzącej rewolucji naukowej, a wraz z nią zupełne od-rzucenie wiedzy astrologicznej i pozostałych dziedzin zachodniejtradycji okultystycznej.

Odrzucenie astrologii wynikające z przyznania prymatu naucewywarło wpływ na sposób myślenia dobrze wykształconych gór-nych warstw społecznych, jednak astrologowie kontynuowali swojąpracę w niższych warstwach społeczeństwa. Przez cały tzw. „wiekrozumu” astrologia istniała w większości krajów Zachodu za sprawąserii poświęconych jej popularnych almanachów, a spisane m.in.

ASTROLOGIA


przez Lilly’ego książki cieszyły się dużym uznaniem w ezoterycz-nym podziemiu, na które składali się ludowi czarownicy, tajemnestowarzyszenia okultystyczne oraz loże magiczne.

Odrodzenie okultystyczne zapoczątkowane w drugiej połowie XIXwieku przyczyniło się do ponownego zainteresowania astrologią, którastała się jedną z najpopularniejszych dziedzin wiedzy tajemnej, w czymw dużym stopniu miały udział prace Alana Leo. Przez powstanietakich organizacji jak Amerykańskie Stowarzyszenie Astrologów wiekXX nadał astrologii zinstytucjonalizowaną formę i doprowadził dopowstania prężnego przemysłu wydawniczego związanego z tą dzie-dziną – szczególnie w latach 60. – co zaowocowało ostatecznie po-nowną jej akceptacją w wielu kręgach społecznych. Odkrycie, żeRonald Reagan podejmował wiele swoich decyzji prezydenckichw oparciu o konsultacje z kalifornijskim astrologiem, trafiło na na-główki gazet, ale wydaje się, że nie wypłynęło to w żaden znaczącysposób na wzrost lub spadek popularności Reagana – nawet wśródkonserwatywnych chrześcijan, ze strony których można by oczeki-wać gwałtownego oburzenia. Wydaje się, że w świecie zachodnimastrologia zyskała na jakiś czas stabilną pozycję.

Podstawą sztuki astrologicznej jest tworzenie wykresów, którew abstrakcyjny sposób obrazować mają mapę nieba obserwowane-go z konkretnego miejsca na powierzchni Ziemi w danym momen-cie. Wykres zawiera w sobie:

Dwanaście domów, które odpowiadają częściom nieba widzia-nym z Ziemi i reprezentują pewne aspekty ludzkiego życia.Współcześnie używany system został częściowo zbudowanyw oparciu o używany przez starożytnych Greków i Rzymianoctatopus, w którym domów było osiem. Istnieje wiele różnychsposobów dzielenia nieboskłonu na dwanaście części, jednakniemal we wszystkich z nich pierwszy dom zaczyna się w ascen-dencie – punkcie znajdującym się na wschodzie w momencie

23

wykreślania horoskopu – a kolejne domy następują po sobie nawykresie zgodnie z ruchem wskazówek zegara.

Cztery punkty kardynalne – ascendent, zenit, descendent oraznadir – które odpowiadają: wschodniemu horyzontowi, środ-kowi nieba położonemu nad nami, zachodniemu horyzontowioraz punktowi znajdującemu się na niebie w linii skierowanejbezpośrednio w dół przez Ziemię.

Dwanaście znaków zodiaku, które dzielą nieboskłon wedługdwunastu konstelacji znajdujących się blisko ekliptyki, czylitrasy, po której na niebie porusza się Słońce. Ze względu naobracanie się kuli ziemskiej całość zodiaku przemieszcza sięnad każdym miejscem na powierzchni naszej planety w czasienieco krótszym niż dwadzieścia cztery godziny. Relacja pomię-dzy znakami zodiaku i poszczególnymi domami stanowi pod-stawowy szkielet sporządzanego horoskopu.

Siedem lub więcej planet, których ruch po sklepieniu niebawyznaczają ich orbity oraz orbita i ruch rotacyjny Ziemi.W astrologii Słońce i Księżyc traktuje się jako planety, którewraz z pięcioma innymi planetami widzianymi z powierzchninaszej Ziemi gołym okiem – Merkurym, Wenus, Marsem,Saturnem i Jowiszem – odgrywają szczególną rolę w zachod-niej tradycji astrologicznej. Wielu współcześnie działającychastrologów uwzględnia jednak w wykresach również trzy pla-nety odkryte stosunkowo niedawno, czyli Uran, Neptun i Plu-ton. Niektórzy uwzględniają także większe asteroidy, a pewnaczęść bierze pod uwagę dodatkowo inne, hipotetyczne ciałaniebieskie, takie jak np. Lilith, niewidzialny księżyc, który rze-komo okrąża Ziemię, czy Transplutona – planetę, która ma krą-żyć wokół Słońca po orbicie znajdującej się za Plutonem.

ASTROLOGIA


Inne punkty, takie jak północny i południowy węzeł Księżyca,które wskazują miejsca przecięcia się okołoziemskiej orbityKsiężyca z ekliptyką, czyli trasą Słońca po niebie; „punkty arab-skie”, wyznaczone przez arabskich astrologów, oraz inne.

Aspekty – kąty geometryczne pomiędzy dwiema planetami,punktami, węzłami księżyca lub punktami kardynalnymi, któ-re określają zależności pomiędzy różnymi energiami mającymiznaczenie w przypadku wykreślanego wykresu.

Większość ludzi uważa, że sztuka astrologiczna stanowi poprostu metodę określania charakteru i przeznaczenia danej osobyna podstawie odczytania jej horoskopu urodzeniowego, istnieje jed-nak wiele innych możliwych jej zastosowań. Najważniejszymi gałę-ziami praktyki astrologicznej są:

1) Astrologia elekcyjna, będąca odwróceniem astrologii; w tymprzypadku zamiast sporządzać horoskop związany z danym mo-mentem i interpretować jego znaczenie, próbuje się określić czasnajbardziej sprzyjający przeprowadzeniu określonych działań.Metoda ta cieszy się sporą popularnością wśród osób zajmują-cych się wiedzą tajemną, ponieważ wiele systemów magicz-nych wymaga astrologicznego wyznaczenia dnia i godzinyodpowiedniego do przeprowadzenia działań rytualnych; ZO-BACZ ASTROLOGIA ELEKCYJNA.

2) Astrologia genetliakalna, dawna nazwa astrologii urodzenio-wej (zobacz poniżej).

3) Astrologia godzinowa jest ściśle wróżbiarskim zastosowaniemsztuki astrologicznej. Wykres powstaje w tym przypadku dlakonkretnej godziny, w której zadawane jest dane pytanie, a otrzy-mywana odpowiedź jest uzależniona od dodatkowych zasad

25

mających określić pomyślność lub nieprzychylność danej go-dziny; ZOBACZ ASTROLOGIA GODZINOWA.

4) Astrologia ziemska dotyczy losów narodów oraz całej planety.Wykorzystuje się w niej specjalne narzędzia uwzględniającenp. zaćmienia oraz koniunkcje Jowisza i Saturna, aby wyzna-czyć wielkie cykle czasowe.

5) Astrologia urodzeniowa jest najbardziej znaną spośród nichwszystkich. Wykres astrologiczny sporządzany jest tu z uwzględ-nieniem dokładnej godziny i miejsca narodzin danego człowie-ka, aby przepowiedzieć szczegóły dotyczące jego charakterui przeznaczenia. Najstarszymi znalezionymi horoskopami sąwłaśnie horoskopy urodzeniowe, co potwierdza trwałe zainte-resowanie ludzi tą gałęzią astrologii.

ASTROLOGIA ELEKCYJNA: Sztuka wybierania najodpo-wiedniejszego czasu dla danych wydarzeń opierająca się na cy-klach astrologicznych. Astrologia elekcyjna jest w zasadziezwyczajną astrologią, ale „odwróconą do góry nogami”. Zamiastwychodzić od danego miejsca i czasu oraz opracowywać zestawczynników astrologicznych, które mogą odgrywać w ich przypad-ku znaczącą rolę, astrologia elekcyjna jako punkt wyjścia traktujekonkretne zmienne astrologiczne i stara się odszukać takie miej-sce i czas, w których będą one najbardziej aktywne. Dla przykła-du, małżeństwo powinno być zawierane, gdy w pozytywny sposóbaktywna jest Wenus. Ten rodzaj astrologii obejmuje sobą zarównostosunkowo proste prognozy, jak i wyczerpujące obliczenia biorą-ce pod uwagę liczne zmienne – na przykład nie tylko odpowied-nie dla danego wydarzenia ułożenie planet i znaków zodiaku,lecz także wykres urodzeniowy człowieka, którego to wydarzeniema dotyczyć. W przypadku zawarcia związku małżeńskiego trze-

ASTROLOGIA ELEKCYJNA


ba uwzględnić dodatkowo także wykres przyszłego współmał-żonka.

Astrologia elekcyjna była powszechnie stosowana już w staro-żytności. Odegrała istotną rolę w społeczeństwie średniowiecznymi renesansowym, kiedy tylko bardzo nieliczne wydarzenia plano-wane były bez porady astrologa. Mimo że astrologia, a zatem takżeastrologia elekcyjna jako jedna z wielu gałęzi tej sztuki, zanikła zasprawą rewolucji naukowej, zdołała w imponującym stopniu po-wrócić do łask w ciągu ostatniego wieku i jest obecnie gorliwie stu-diowana i praktykowana przez wiele osób. Ta metoda wróżbiarstwaw dużym stopniu wiąże się z praktyką magiczną. Tradycyjne księ-gi, takie jak Klucz Salomona czy Trzy księgi okultystycznej filozofiiautorstwa H. Corneliusa Agrippy, wciąż przestrzegają maga, abyprzeprowadzał odpowiednie działania w momentach wskazywa-nych przez narzędzia astrologiczne. Dla przykładu, Agrippa instru-uje magów, żeby sporządzali magiczny pierścień sprowadzającyprorocze sny, kiedy Słońce lub Saturn znajdują się w dziewiątymdomu, wywierając pozytywny wpływ, a także gdy znajdują się w zna-ku, który znajdował się w ascendencie w chwili narodzin osoby,dla której sporządzany jest ten pierścień. W magii średniowieczneji renesansowej tego rodzaju astrologia elekcyjna stanowiła najczę-ściej używaną metodę określania odpowiedniego czasu dla prze-prowadzenia danego rytuału, a pewna część magów wykorzystujeją także współcześnie; ZOBACZ MAGIA CEREMONIALNA; ZO-BACZ TAKŻE ASTROLOGIA.

ASTROLOGIA GODZINOWA (HORARNA): Sztukaastrologicznego przepowiadania przyszłości polegająca na sporządze-niu wykresu dotyczącego momentu postawienia sobie konkretnegopytania, z którego to wykresu następnie odczytuje się odpowiedź.Astrologia godzinowa stanowiła niegdyś jedną z najpopularniejszychgałęzi astrologii, można wręcz powiedzieć, że do rewolucji nauko-

27

wej stanowiła nawet jej rdzeń. Straciła na popularności wraz z po-jawieniem się w XIX wieku psychologicznego podejścia do astrolo-gii, aby następnie w drugiej połowie XX stulecia przeżyć prawdziwyrenesans.

Astrologia godzinowa wychodzi od postawienia pewnego pyta-nia w danym momencie. Powinno zostać ono tak sformułowane,aby dało się je przypisać do jednego z dwunastu domów astrolo-gicznych; ZOBACZ DOM ASTROLOGICZNY. Wykres jest sporzą-dzany tak samo jak w przypadku wykresów urodzeniowych, jednakw tym przypadku za datę uznawany jest moment, w którym zada-wane jest pytanie. Osoba pytająca jest symbolizowana przez pierw-szy dom znajdujący się na wykresie, natomiast przedmiot pytaniajest reprezentowany przez dom odnoszący się do postawionegopytania (na przykład pytanie dotyczące związku małżeńskiego od-nosi się do siódmego domu).

W astrologii wierzchołek każdego domu odnosi się do jednegoze znaków zodiaku, każdym zaś znakiem zodiaku rządzi planeta.Stanowi to klucz do interpretacji horarnych. Astrolog po przypisa-niu odpowiednich domów do podmiotu oraz przedmiotu pytaniaidentyfikuje planety, których znaki znajdują się w dwóch domachdotyczących pytania, po czym sprawdza na wykresie zależności astro-logiczne pomiędzy tymi planetami. Istnieją różne możliwe zależności,a każda z nich ma swoją własną tradycyjną interpretację. Odczytującznaczenie związków lub stwierdzając, że ich nie ma – co stanowi źlewróżący znak – astrolog godzinowy może uzyskać odpowiedź na zada-ne przez siebie pytanie; ZOBACZ TAKŻE ASTROLOGIA.

ASTROLOGIA GODZINOWA

Spodobał Ci się fragment, który przeczytałeś?

Zamów książkę

na www.CzaryMary.pl

www.TaniaKsiazka.pl

Bądź na bieżąco i śledź nasze wydawnictwo na Facebooku:https://www.facebook.com/illuminatiopl

Wydawnictwo Illuminatio

www.illuminatio.pl

Tajemnice zaginionego symbolu

www.CzaryMary.plwww.TaniaKsiazka.plhttps://www.facebook.com/illuminatioplwww.illuminatio.pl

/ColorImageDict > /JPEG2000ColorACSImageDict > /JPEG2000ColorImageDict > /AntiAliasGrayImages false /CropGrayImages true /GrayImageMinResolution 300 /GrayImageMinResolutionPolicy /OK /DownsampleGrayImages true /GrayImageDownsampleType /Bicubic /GrayImageResolution 300 /GrayImageDepth -1 /GrayImageMinDownsampleDepth 2 /GrayImageDownsampleThreshold 1.50000 /EncodeGrayImages true /GrayImageFilter /DCTEncode /AutoFilterGrayImages true /GrayImageAutoFilterStrategy /JPEG /GrayACSImageDict > /GrayImageDict > /JPEG2000GrayACSImageDict > /JPEG2000GrayImageDict > /AntiAliasMonoImages false /CropMonoImages true /MonoImageMinResolution 1200 /MonoImageMinResolutionPolicy /OK /DownsampleMonoImages true /MonoImageDownsampleType /Bicubic /MonoImageResolution 1200 /MonoImageDepth -1 /MonoImageDownsampleThreshold 1.50000 /EncodeMonoImages true /MonoImageFilter /CCITTFaxEncode /MonoImageDict > /AllowPSXObjects false /CheckCompliance [ /None ] /PDFX1aCheck false /PDFX3Check false /PDFXCompliantPDFOnly false /PDFXNoTrimBoxError true /PDFXTrimBoxToMediaBoxOffset [ 0.00000 0.00000 0.00000 0.00000 ] /PDFXSetBleedBoxToMediaBox true /PDFXBleedBoxToTrimBoxOffset [ 0.00000 0.00000 0.00000 0.00000 ] /PDFXOutputIntentProfile () /PDFXOutputConditionIdentifier () /PDFXOutputCondition () /PDFXRegistryName () /PDFXTrapped /False

/Description > /Namespace [ (Adobe) (Common) (1.0) ] /OtherNamespaces [ > /FormElements false /GenerateStructure true /IncludeBookmarks false /IncludeHyperlinks false /IncludeInteractive false /IncludeLayers false /IncludeProfiles true /MultimediaHandling /UseObjectSettings /Namespace [ (Adobe) (CreativeSuite) (2.0) ] /PDFXOutputIntentProfileSelector /NA /PreserveEditing true /UntaggedCMYKHandling /LeaveUntagged /UntaggedRGBHandling /LeaveUntagged /UseDocumentBleed false >> ]>> setdistillerparams> setpagedevice

John Michael Greer - ILLUMINATIO · 2017. 9. 11. · John Michael Greer TŁUMACZENIE: Maciej Lorenc...

Documents

Transcript of John Michael Greer - ILLUMINATIO · 2017. 9. 11. · John Michael Greer TŁUMACZENIE: Maciej Lorenc...