19

MARTIJN

EEN VAKBOND MET GAVE IDEEËNOnlangs leerde ik dat mijn overgrootvader in de jaren twintig een van de drijvende krachten was achter een aantal Noord-Nederland-se vakbonden. Bij nacht en ontij reisde ‘opa Lunshof’ stad en land af om arbeiders aandacht, hulp en zorg te bieden. Dat was best hard werken in die twintiger jaren, zonder auto en zonder tele-foon. Ik heb hem niet gekend, hij overleed in 1953, maar volgens mijn oma – zijn dochter – was hij een immer opgewekte man die van aanpakken hield, iemand die het beste probeerde te maken van elke omstandigheid en zelden klaagde.

KLAGEN EN ZEURENGoh, dacht ik. Dat is tegenwoordig wel anders, bij de vakbond. Ik bedoel: google maar eens op de woorden ‘vakbond + klaagt’. Nee, dat is flauw. Want vakbonden moeten klagen. Dat is hun taak, het is functioneel klagen. Er ís tenslotte ook een heleboel om over te klagen, zoals slechte werkomstandigheden, uitbuiting van werknemers, debiel hoge werkdruk en rare arbeidscontracten. Maar soms wordt klagen zeuren. En daar gaat het mis. Misschien zijn het de genen van opa Lunshof, maar ik ben er persoonlijk al een hele tijd achter dat klagen – of zeuren dus – zelden een effec-tieve strategie is om iets voor elkaar te krijgen. Je legt de verant-woordelijkheid en de schuld bij een ander en je steekt je energie intussen niet in oplossingen om de situatie te keren. Ik zie het ook als mensen onrecht is aangedaan. Slepende rechtszaken. Jaren van vechten en boosheid. En logisch, want het is nou eenmaal de men-selijke neiging om gerechtigheid te willen. Maar het is zo zonde!

OPLOSSINGEN Zelfs als je uiteindelijk genoegdoening krijgt, is het een gevalletje ‘operatie geslaagd, patiënt overleden’, want alle energie die je hebt gestopt in het halen van je gram, heb je niet kunnen steken in het creëren van nieuwe mogelijkheden. En onze tijd op deze aardkloot is al zo beperkt. Ik zeg niet dat de emotie er niet mag zijn, de verontwaardiging, de onvrede, maar laat het een kracht zijn om te leren en uit te proberen en samen een stuk wijzer en slimmer te worden.Het is nog nooit zo gemakkelijk geweest om jezelf met anderen te verbinden. Vroeger was dat tijdrovend en duur, nu druk je een paar knoppen in en je bent verenigd en je kunt beginnen met meehelpen aan oplossingen. Met een open, flexibele, nieuwsgieri-ge houding, want dat is wat de kenniswerker anno 2015 het meest van alles nodig heeft.Nog een voordeel: wanneer er minder klagers en meer meeden-kers zijn bij de vakbond, dan wordt het er veel leuker! Kijk, denk je dan. Daar heb je die lui van de vakbond, die hebben altijd van die gave ideeën.

COLUMNMartijn Aslander is professioneel lifehacker en verbinder van

mensen, informatie en ideeën. Hij is een veelgevraagd spreker

op congressen, geeft advies aan overheid en bedrijfsleven en

is schrijver van het boek ‘Easycratie’. Zowel in zijn publicaties

als op het podium laat hij de ongekende mogelijkheden zien

van de huidige netwerksamenleving voor mens en arbeids-

markt. www.martijnaslander.nl

COLUMN