KKeennddaarree BBllaakkee

AAnnnnaa wwee kkrrwwii

Cas Lowood odziedziczył po ojcu niezwykły zawód: zabija umarłych.

Ojciec chłopaka został w makabryczny sposób zamordowany przez ducha, którego sam miał uśmiercić. Teraz, uzbrojony w sztylet

athame, Cas podróżuje po całym kraju ze swoją matką-czarownicą i potrafiącym wyczuć obecność zjaw kotem. Razem śledzą wątki lokalnych legend, próbując wyplenić co bardziej niebezpieczne

upiory ze świata. Gdy przybywają do kolejnego miasta w poszukiwaniu ducha nazywanego przez mieszkańców Anną we

Krwi, Cas nie spodziewa się niczego odbiegającego od normy: chce zjawę wyśledzić, zdybać, zabić. Zamiast tego spotyka obłożoną klątwą dziewczynę, istotę z jaką nigdy przedtem się jeszcze nie

mierzył

ROZDZIAŁ 1 Lśniące od brylantyny włosy są dla mnie poważną

wskazówką. Śmiertelnie poważną, choć może w tej sytuacji to nie najlepszy dowcip.

Podobnie sugestywny jest luźny, spłowiały płaszcz. Jeszcze więcej mówią mi jego baczki. I sposób, w jaki kiwa głową do rytmu, miarowo otwierając przy tym i zamykając zapalniczkę zippo. Tańcząc i śpiewając wśród kibiców Jetsów czy Sharków, nie wyróżniałby się niczym.

Wskazówki wskazówkami, ale z drugiej strony mam do tych rzeczy oko. Wiem, na co zwracać uwagę, ponieważ widywałem już duchy i widma wszelkich możliwych odmian.

Autostopowicz nawiedza fragment krętej drogi w Karolinie Północnej. Na poboczu tej szosy, poza drewnianym ogrodzeniem, nie ma nic. Po prostu wielka pustka. Niebaczni kierowcy, nie podejrzewając niczego, zgadzają się go podwieźć zapewne z nudy, sądząc, iż mają do czynienia z kolejnym studentem, który naczytał się za dużo Kerouaca.

– Panna na mnie czeka – oświadcza rozemocjonowanym głosem, jakby miał ją zobaczyć już zaraz, gdy tylko wóz wgramoli się na następne wzgórze. Dwukrotnie stuka zapalniczką w deskę. Robi to dość mocno i rzucam okiem, by sprawdzić, czy niczego nie uszkodził.

Samochód nie należy do mnie. Żeby móc go pożyczyć, przecierpiałem długie osiem tygodni koszenia trawnika pana Deana – mieszkającego po sąsiedzku pułkownika w stanie spoczynku. Jak na siedemdziesięciolatka, Dean ma najszersze bary, jakie widziałem. Mógłbym całe lato słuchać jego opowieści z Wietnamu. Zamiast tego czyściłem krzaki i pieliłem grządkę (osiem na dziesięć metrów) pod nowe krzewy różane, a on obserwował mnie podejrzliwie spode łba, zapewne chcąc się przekonać, czy jego cacko będzie bezpieczne w rękach siedemnastoletniego wyrostka w starej koszulce z Rolling Stonesami i ogrodniczych rękawicach matki.

Prawdę powiedziawszy, wiedząc, do czego wykorzystam jego samochód, czułem lekkie wyrzuty sumienia. Ten wóz to ciemnoniebieski camaro rally sport z 1969 roku, w idealnym stanie. Prowadzi się go gładko jak po szynach i pięknie ryczy na zakrętach. Mimo całej swej uczynności do końca nie byłem pewien, czy pułkownik pozwoli mi go wziąć. Dzięki Bogu jednak pożyczył. W przeciwnym wypadku byłoby ciężko. Ten wóz mógł skusić autostopowicza – mógł go nakłonić do wypełznięcia spod ziemi.

– Musi być bardzo ładna – zauważam obojętnym tonem.

– Tak, bracie, tak – odpowiada i po raz setny, odkąd pięć kilometrów stąd wsiadł, zastanawiam się, jak to możliwe, by ktokolwiek się nie zorientował, że chłopak

jest martwy. Mówi jak postać z filmu z Jamesem Deanem. No i ten zapach. Może jeszcze nie zgnilizna, ale zdecydowanie już mech. Ta woń wisi wokół niego niczym mgła. Jak można wziąć go za żywego człowieka? Jak można wytrzymać z nim w samochodzie przez kolejne piętnaście kilometrów do mostu Lowrena, na którym on szarpie za kółko, posyłając wóz i kierowcę na dno rzeki? Na pewno niepokoiły ich jego ciuchy i głos. I zapach kości – woń, którą znają, choć zapewne nigdy jej wcześniej nie czuli. Ale potem jest już za późno. Zdecydowali się zabrać autostopowicza i nie poddadzą się przecież jakimś głupim strachom. Nie wysadzą go. Pozbywają się lęku dzięki racjonalizacji. A tego nie powinno się robić.

Siedzący na fotelu obok autostopowicz wciąż opowiada dziwnie odległym głosem o swojej dziewczynie, której na imię Lisa. O tym, że ma najbardziej na świecie lśniące blond włosy i najpiękniejszy, czerwony uśmiech. O tym, że gdy tylko on wróci autostopem z Florydy, uciekną razem z domu i pobiorą się. Większą część lata pracował u swojego wujka, który handluje samochodami: świetna okazja, by odłożyć nieco grosza na ślub, choć nie widzieli się przez to całymi miesiącami.

– Trudno znieść tak długie rozstanie – zauważam i w moim głosie pojawia się szczera nuta współczucia. – Ale jestem pewien, że Lisa bardzo się na twój widok ucieszy.

– Tak, stary. Właśnie o to chodzi. Mam wszystko,

czego nam trzeba. O tutaj, w tej kieszeni. Weźmiemy ślub i wyprowadzimy się na wybrzeże. Mieszka tam mój znajomek, Robby. Zahaczymy się u niego, póki nie znajdę roboty przy samochodach.

– Jasne – odpowiadam. Autostopowicz ma na twarzy smutno-optymistyczną minę, podkreśloną blaskiem księżyca i światełkami z deski rozdzielczej. Oczywiście nigdy nie pojechał do Robby'ego. Nigdy też nie zobaczył już swojej Lisy. A to dlatego, że trzy kilometry dalej, latem 1970, wsiadł do samochodu – zapewne bardzo podobnego do wozu pułkownika – i nieroztropnie wyjawił kierowcy, że w kieszeni płaszcza ma wszystko, czego mu trzeba, by zacząć nowe życie.

Miejscowi opowiadają, że napastnik porządnie pobił chłopaka już przy moście, a potem zaciągnął między drzewa, gdzie dźgnął kilka razy nożem, po czym poderżnął mu gardło. Zwłoki zepchnął z nasypu do jednego z wpadających do rzeki strumieni. Właśnie tam odnalazł nieszczęśnika pewien farmer, niemal sześć miesięcy później, oplecionego pnączami, z rozwartą w najwyższym zdumieniu szczęką, jakby wciąż nie dowierzał, że już stąd nie odejdzie.

Teraz także nie wie, że już stąd nie odejdzie. Oni nigdy tego nie wiedzą. W tej chwili pogwizduje sobie wesoło i kołysze głową do taktu muzyki, którą tylko on słyszy. Zapewne leciała w radiu w noc jego śmierci.

Jest bardzo miły. Idealny towarzysz podróży. Kiedy jednak dotrzemy do feralnego mostu, stanie się wściekły i

paskudny. Według doniesień jego duch – zwany bez polotu Autostopowiczem z Dwunastki – zabił co najmniej dwanaście osób i ranił osiem kolejnych. Szczerze mówiąc, nie jestem w stanie mieć mu tego za złe. Nie dotarł do domu, nie wrócił do swojej dziewczyny i chce teraz, by podobny los spotkał wszystkich innych.

Mijamy słupek milowy oznaczony liczbą dwadzieścia trzy – do mostu zostały niecałe dwie minuty. Odkąd się tu przeprowadziliśmy, jeździłem tą trasą niemal co noc, z nadzieją, że moje reflektory wyłowią w mroku uniesiony kciuk autostopowicza. Nie poszczęściło mi się. Sytuacja zmieniła się dopiero, gdy usiadłem za kierownicą tego rally sport. Przedtem strawiłem na tej przeklętej szosie bite pół lata. Każdy dzień wyglądał identycznie, to samo ostrze czekało w ukryciu pod moim udem. Nie cierpię tego rodzaju sytuacji, przypominają rozciągniętą do granic możliwości wyprawę na ryby. Niemniej nie zrezygnowałem. Koniec końców, oni zawsze się pojawiają.

Nieco podnoszę nogę z gazu. – Coś się stało, kolego? – pyta mnie. Kręcę głową. – Nie, ale to nie jest mój samochód i nie będę mieć

pieniędzy na naprawę, gdybyś nagle zechciał zjechać ze mną z mostu.

Autostopowicz wybucha śmiechem, nieco zbyt głośnym, by zabrzmiał swobodnie.

– Chyba piłeś albo i coś gorszego, stary. Może lepiej

mnie już wysadź. Dociera do mnie, że nie powinienem był tego mówić.

Nie mogę go teraz wypuścić. Znając moje szczęście, wysiadłby i zniknął. Albo zabiję go w jadącym samochodzie, albo będę musiał zaczynać od początku, a wątpię, by pan Dean użyczał mi wozu w nieskończoność. Poza tym za trzy dni przeprowadzam się do Thunder Bay. Pojawia się też myśl, że ten biedny drań przeżywa to przeze mnie raz jeszcze. Ale to ulotna refleksja. Przecież on już i tak nie żyje.

Staram się utrzymać wskazówkę prędkościomierza powyżej pięćdziesiątki – zbyt szybko, by mógł poważnie rozważać skok, choć z duchami nigdy nic nie wiadomo. Muszę się natychmiast zabrać do roboty.

Dokładnie w chwili, w której sięgam po ukryty pod nogawką dżinsów nóż, zauważam na moście majaczącą w księżycowej poświacie sylwetkę. Jak na sygnał, autostopowicz chwyta kierownicę i szarpie ją w lewo. Próbuję skręcić w prawo i jednocześnie wbijam stopę w hamulec. Słyszę wściekły pisk trącej o asfalt gumy i kątem oka dostrzegam, że twarz chłopaka zniknęła. Nie ma już przyjacielskiego Joe, nie ma przylizanych włosów i szczerego uśmiechu. Została maska przegniłej skóry i nagich, czarnych dziur, z zębami przypominającymi tępe kamienie. Możliwe, że się uśmiecha, lecz może to być także tylko skutek uboczny odpadnięcia warg.

Nawet gdy samochodem gwałtownie zarzuca, nie pojawiają mi się przed oczyma żadne przebłyski z

dotychczasowego życia. Jak to zresztą miałoby wyglądać? Czy ujrzałbym kronikę filmową zamordowanych duchów? Zamiast tego widzę serię krótkich ujęć własnego martwego ciała: jedno z kierownicą tkwiącą mi w piersi, następne z urwaną głową, na kolejnym zwisam z wybitego okna.

Zupełnie znikąd pojawia się drzewo i pędzi prosto na moje drzwi. Nie mam nawet dość czasu, by zakląć, wystarcza go tylko na skręcenie kierownicą i dociśnięcie gazu. Drzewo zostaje z tyłu. Jednego nie chcę – nie chcę dotrzeć na most. Samochód jest nowy, w przeciwieństwie do przeprawy. Most jest drewniany, wąski i stary.

– Po śmierci nie jest wcale tak źle – oświadcza nagle autostopowicz, wbijając palce w moje ramię, próbując oderwać je od kierownicy.

– A co z zapachem? – syczę w odpowiedzi. Mimo całego zamieszania nie wypuściłem sztyletu z ręki. Nie pytajcie mnie, w jaki sposób mi się to udało; mam wrażenie, że za dziesięć sekund pęknie mi nadgarstek. Przeciwnik zsuwa mnie z siedzenia i zawisam nad dźwignią zmiany biegów. Uderzeniem biodra wrzucam luz (powinienem był to zrobić wcześniej) i błyskawicznie dobywam noża.

To co dzieje się potem, stanowi w pewnym sensie niespodziankę: na twarz autostopowicza wraca skóra, a zieleń na powrót wypełnia mu tęczówkę. Znów jest zwykłym dzieciakiem, gapi się na moje ostrze. Odzyskuję panowanie nad samochodem i raptownie naciskam

hamulec. Szarpnięcie powoduje, że chłopak mruga. Patrzy mi w oczy.

– Pracowałem na te pieniądze przez całe lato – odzywa się cicho. – Jeśli je stracę, Lisa mnie zabije.

Serce mi wali z wysiłku kontrolowania wierzgającego wozu. Nie chcę nic mówić. Chcę po prostu mieć to już z głowy. A jednak słyszę własny głos.

– Ona ci wybaczy. Obiecuję ci to. Nóż, athame mojego ojca, jest bardzo lekki. – Nie chcę tego znowu przechodzić – szepce

autostopowicz. – To już ostatni raz – mówię i uderzam, przeciągając

ostrzem po jego gardle, otwierając ziejącą czarną ranę. Palce chłopaka podlatują do szyi. Próbują skleić ze sobą płaty skóry, ale coś ciemnego i gęstego jak ropa wypływa z rozcięcia. Krew zalewa nie tylko staromodną kurtkę, lecz również twarz, oczy i włosy. Drgający autostopowicz nie krzyczy, choć może jedynie dlatego, że ma poderżnięte gardło, a usta zalała mu już czarna posoka. Niknie po niecałej minucie, nie zostawia po sobie najmniejszego śladu. Muskam ręką jego siedzenie. Jest suche. Po chwili wysiadam, obchodzę samochód dokoła i najstaranniej jak potrafię, w ciemności wypatruję zadrapań na lakierze. Opony wciąż dymią, są nadtopione. Już słyszę zgrzytanie zębów pana Deana. Z miasta wyprowadzam się za trzy dni, a co najmniej jeden z nich muszę poświęcić na kupno nowego kompletu goodyearów. W zasadzie chyba nie powinienem oddawać

wozu, dopóki ich nie zmienię.

ROZDZIAŁ 2 Gdy parkuję rally sport na naszym podjeździe, pan

Dean zapewne jeszcze nie śpi. Żylasty, opity kawą staruszek widział z okna, jak ostrożnie przejechałem ulicą. Spodziewa się jednak, że zwrócę wóz dopiero rano. Jeśli uda mi się wstać odpowiednio wcześnie, podskoczę do warsztatu i wymienię opony, zanim pułkownik się w czymkolwiek zorientuje.

Snopy światła z reflektorów przecinają podwórko i rozchlapują się na domu. Zauważam za szybą dwa zielone punkty – oczy kota mojej mamy. Kiedy docieram do drzwi, w oknie jest już ciemno. Kocur poleciał powiedzieć pani, że wróciłem. Nazywa się Tybalt. Niesforne stworzenie i niespecjalnie za mną przepada. Ja również nie wielbię go nad życie. Dawniej miałem dziwny zwyczaj wyrywania mu sierści z ogona i roznoszenia czarnych kłębków po całym domu. Mama jednak lubi mieszkać z kotami. Podobnie jak większość dzieci, te stworzenia widzą i słyszą martwe istoty. W naszej rodzinie to bardzo przydatna umiejętność.

Zdejmuję buty i sadząc po dwa stopnie, wdrapuję się na piętro. Marzę o prysznicu – chcę pozbyć się z mrowiących nadgarstka i ramienia tego dziwnego, kojarzącego się z mchem i zgnilizną zapachu. Chcę też obejrzeć athame i zmyć z ostrza ewentualne resztki czarnej substancji.

U szczytu schodów potykam się o jakieś pudełko. – Cholera! – rzucam odruchowo, nieco zbyt głośno.

Powinienem był uważać. Moje życie od dawna toczy się w labiryncie spakowanych kartonów. Wraz z matką jesteśmy profesjonalnymi pakowaczami; nie bawimy się pudłami wyrzucanymi ze sklepów spożywczych lub monopolowych. Korzystamy z wysokiej jakości, przemysłowo wytrzymałych, profesjonalnie wzmacnianych pudeł z permanentnymi etykietami. Nawet mimo ciemności widzę, że właśnie wpadłem na „Przybory kuchenne (2)”.

Na palcach docieram do łazienki i ze skórzanego plecaka wyciągam nóż. Gdy skończyłem z autostopowiczem, przetarłem ostrze czarną aksamitną szmatką, ale nie zrobiłem tego dostatecznie starannie. Spieszyłem się. Chciałem zniknąć z tej drogi, zostawić most za sobą. Widok rozpływającego się autostopowicza niespecjalnie mnie przestraszył. Oglądałem gorsze. Jednak przywyknąć nie można.

– Cas? Spoglądam w lustro i widzę odbicie zaspanej matki

trzymającej w ramionach czarnego kota. Odkładam athame na szafkę.

– Cześć, mamo. Nie chciałem cię obudzić. – Wiesz, że i tak lubię na ciebie czekać. Zawsze

powinieneś mnie budzić, lepiej bym spała. Nie mówię jej, jak idiotycznie to zabrzmiało;

odkręcam kran i wsuwam sztylet pod strumień zimnej

wody. – Ja to zrobię – mówi matka i kładzie mi dłoń na

ramieniu. Potem oczywiście łapie mnie za nadgarstek, gdyż zobaczyła na nim coraz bardziej fioletowe siniaki.

Spodziewam się, że usłyszę coś matczynego; zacznie gdakać jak zmartwiona kwoka, a po paru minutach zrzędzenia pójdzie do kuchni po mokry ręcznik i lód, choć przecież te sińce nie są najgorszym, co mi się dotąd przytrafiło. Tym razem jednak tego nie robi. Może dlatego, że już późno i jest zmęczona. A może po trzech latach wreszcie do niej dociera, iż nie zamierzam zrezygnować.

– Daj mi to – rzuca i ustępuję, tym bardziej że i tak już pozbyłem się większej części czarnej substancji. Matka zabiera sztylet i wychodzi. Wiem, co zrobi – jak za każdym razem wygotuje nóż, po czym wsadzi ostrze do wielkiego słoja z solą, w którym będzie spoczywało w księżycowej poświacie przez trzy kolejne dni. Gdy już je wyjmie, natrze olejkiem cynamonowym i uzna, że jest jak nowe.

To samo robiła dla mojego taty. Gdy wracał do domu po zabiciu czegoś, co umarło już wcześniej, całowała go w policzek i zabierała athame tym samym swobodnym gestem, jakim inne żony odbierają mężom teczki z dokumentami. Razem z ojcem przyglądaliśmy się tkwiącemu w soli nożowi, z rękoma splecionymi na piersiach, wymieniając się porozumiewawczymi spojrzeniami, które mówiły, że według nas to

niedorzeczny rytuał. Mnie zawsze wydawał się ćwiczeniem z fantazji. Jakby sztylet był tkwiącym w kamieniu Excaliburem.

Tata jednak niezmiennie jej na to pozwalał. Wiedział, w co się pakuje, kiedy poznał i poślubił matkę – ładną wikkankę o kasztanowych włosach, z zaplecionym na szyi wiankiem białych kwiatów. Wtedy ją okłamał i zapewnił, że również jest wikkaninem, ale po prostu inne słowo nie przyszło mu do głowy. Tak naprawdę tata nie był nikim.

Uwielbiał legendy. Kochał dobre opowieści, historie, w świetle których świat wydawał się fajniejszy niż w rzeczywistości. Miał fioła na punkcie greckiej mitologii, z niej zaczerpnął jedno z moich imion.

Rodzice poszli w tej kwestii na swego rodzaju kompromis. Matka ubóstwiała Szekspira i w efekcie tego skończyłem jako Tezeusz Cassio. Tezeusz od zabójcy Minotaura, a Cassio po nieszczęsnym namiestniku Otella. Moim zdaniem brzmi to idiotycznie. Tezeusz Cassio Lowood. Wszyscy i tak mówią na mnie po prostu Cas. Z drugiej strony chyba powinienem się cieszyć – ojciec lubował się także w mitach nordyckich i mogłem dostać na imię Thor, czego już raczej bym nie przetrzymał.

Oddycham głęboko i przeglądam się w lustrze. Na twarzy nie mam żadnych śladów, nie ma ich też na mojej szarej koszuli, podobnie jak nie zostały (dzięki Bogu) na tapicerce samochodu. Wyglądam śmiesznie. W eleganckich spodniach i koszuli, jakbym wybierał się na poważną randkę, co zresztą stanowiło moje

wytłumaczenie dla pana Deana. Do tego był mi niby potrzebny jego wóz. Wychodząc wieczorem z domu, włosy miałem zaczesane do tyłu, potraktowane lekko żelem, ale po tej pieprzonej szamotaninie zwisają mi ciemnymi pasmami nad czołem.

– Kładź się już do łóżka, kochanie. Późno jest, a czeka nas jeszcze pakowanie.

Mama uporała się z nożem. Stoi w drzwiach, a czarny kot snuje się jej między łydkami, jak znudzona złota rybka wokół wieżyczek plastikowego zamku.

– Wezmę tylko szybki prysznic – odpowiadam. Matka wzdycha i odwraca się. – Ale dopadłeś go, prawda? – pyta przez ramię,

zupełnie jakby dopiero teraz sobie przypomniała. – Tak, dopadłem. Uśmiecha się. Ma smutne i tęskne usta. – Tym razem było blisko. Twierdziłeś, że dorwiesz tę

zjawę do końca lipca. A mamy sierpień. – Trudno go było wytropić – mówię i ściągam

ręcznik z półki. Nie sądzę, by chciała dodać coś jeszcze, a jednak jeszcze się zatrzymuje.

– Zostałbyś tutaj, gdybyś go nie zabił? Zrezygnowałbyś z niej?

Zastanawiam się tylko przez kilka sekund, zupełnie jakby to była naturalna przerwa w rozmowie. Odpowiedź znałem, jeszcze zanim skończyła zadawać pytanie.

– Nie. Gdy matka wychodzi, zrzucam bombę.

– Hej, mogłabyś mi pożyczyć trochę kasy? Na nowe opony?

– Tezeuszu Cassio… – wzdycha, na co się krzywię, lecz kolejne ciężkie westchnienie podpowiada mi, że rano wszystko będzie w porządku.

Przenosimy się do Ontario, do Thunder Bay. Jadę tam, żeby ją zabić. Zabić Annę. Annę Korlov. Annę we Krwi.

– Ona cię niepokoi, prawda Cas? – zagaja mama zza kierownicy wynajętej ciężarówki. Bez przerwy tłumaczę jej, że powinniśmy kupić sobie własną, a nie płacić za wynajem. Bóg świadkiem, że podróżując za duchami, przeprowadzamy się wystarczająco często, by inwestycja szybko się zwróciła.

– Skąd ten pomysł? – pytam, na co matka wskazuje brodą moją dłoń.

Nie miałem pojęcia, że mimowolnie postukuję palcami w skórzany plecak, w którym spoczywa athame taty. Z wysiłkiem nie cofam ręki. Stukam dalej, jakby nie miało to żadnego znaczenia. Jakby zanadto analizowała i niepotrzebnie dopatrywała się we wszystkim drugiego dna.

– Mamo, Petera Carvera zabiłem, gdy miałem czternaście lat – mówię. – I od tamtej pory robię to bez przerwy. Niewiele jest mnie w stanie zaskoczyć.

Ściągnęła twarz. – Nie powinieneś tego tak określać. Nie zabiłeś

Petera Carvera. Zostałeś przez niego zaatakowany, a on

już wówczas nie żył. Zdumiewa mnie niekiedy, jak matka potrafi

przeinaczyć fakty za pomocą doboru odpowiednich słów. Gdyby jej okultystyczny sklep kiedykolwiek zbankrutował, doskonale odnalazłaby się w reklamie. Zostałem przez Petera Carvera zaatakowany. Owszem, zostałem, ale dopiero gdy włamałem się do porzuconego mieszkania jego rodziny. To była moja pierwsza robota. Zabrałem się do niej bez pozwolenia matki, co zresztą jest sporym niedomówieniem. Zrobiłem to wbrew jej krzykom i protestom, a żeby w ogóle wydostać się z domu, musiałem otworzyć wytrychem zamek okna w swoim pokoju. Ale zrobiłem to. Zabrałem nóż ojca i włamałem się. Odczekałem do drugiej nad ranem w pokoju, gdzie Peter Carver zastrzelił swoją żonę z pistoletu kalibru . 44, a potem powiesił się na pasku w szafie. Czekałem w tym samym pomieszczeniu, w którym dwa lata później jego duch zamordował próbującego sprzedać dom agenta z biura nieruchomości i jeszcze rok potem rzeczoznawcę budowlanego.

Kiedy teraz o tym myślę, przypominam sobie własne roztrzęsione dłonie i podchodzący do gardła żołądek. Pamiętam, jak desperacko chciałem to zrobić, bo powinienem, tak jak wcześniej robił to ojciec. Gdy duchy się wreszcie pojawiły (tak, duchy w liczbie mnogiej, gdyż Peter pogodził się z żoną – połączyła ich wspólna pasja do mordowania), niemal zemdlałem. Jedno widmo wyszło z szafy z szyją fioletową i wygiętą tak, że głowa sterczała

ukośnie, a drugie wynurzyło się z podłogi, zupełnie jak w puszczonej od tyłu reklamie papierowych ręczników. Z dumą mogę powiedzieć, że ledwie udało mu się wydostać spomiędzy desek. Odezwał się mój instynkt i wbiłem zjawę nożem z powrotem, zanim zdążyła cokolwiek zrobić. Carver jednak zdołał się na mnie rzucić, gdy próbowałem wyciągnąć ostrze z drewna zachlapanego czymś, co było niegdyś jego żoną. Nieomal wypchnął mnie przez okno, nim miaucząc jak kociak, użyłem athame. Dźgnąłem go właściwie przez przypadek. Ostrze samo weszło w ducha, gdy oplótł mi szyję sznurem. Matce nigdy się do tego nie przyznałem.

– Sama wiesz, jak to jest – zauważam. – Tylko zwykli ludzie sądzą, że nie można zabić kogoś, kto nie żyje.

Mam ochotę dodać, iż ojciec też to rozumiał, ale milknę. Mama nie lubi o nim rozmawiać. Zmieniła się po jego śmierci. Przez cały czas jest trochę nieobecna, czegoś zabrakło w jej uśmiechach, jakby przesłaniała je rozmazana plama lub jakbym oglądał ją przez obiektyw aparatu z niedostrojoną ostrością. W pewnym sensie odeszła w ślad za ojcem, dokądkolwiek się udał. Wiem oczywiście, że wciąż mnie kocha, lecz nie wydaje mi się, by kiedykolwiek wcześniej przewidywała, iż będzie samotnie wychowywać dziecko. Jej rodzina miała być pełnym kręgiem. A teraz krąg został przerwany, jakby z naszego familijnego zdjęcia wycięto postać taty.

– Zrobię to szybko. Bez problemu – mówię i

pstrykam palcami, zmieniając temat. – Może nawet nie spędzimy w Thunder Bay całego roku szkolnego.

Matka pochyla się nad kierownicą i kręci głową. – Powinieneś się zastanowić nad dłuższym pobytem.

Podobno tam jest pięknie. Wznoszę oczy ku niebu. Jak zwykle mądrzejsza.

Nasze życie nie jest spokojne. Nie przypomina życia innych ludzi, zakorzenionego, pełnego schematów. Stanowimy coś w rodzaju objazdowej trupy cyrkowej. I matka nie może winą za to obarczać śmierci ojca, ponieważ z nim także podróżowaliśmy, choć nie aż tak często. Właśnie dlatego zarabia tak, jak zarabia – przez telefon wróży z tarota i oczyszcza aurę, a okultystyczne gadżety własnego wyrobu sprzedaje w sieci. Moja matka – wędrowna czarownica. Zarabia na tym zaskakujące sumy. Radzilibyśmy sobie świetnie nawet bez funduszy powierniczych ojca.

Teraz jedziemy na północ krętą szosą wijącą się wzdłuż brzegów Jeziora Górnego. W drodze jestem wolny, zawieszony pomiędzy jednym miejscem a drugim. Dopiero gdy stanę na ulicy w Thunder Bay, znowu poczuję, że wróciłem do pracy. Na razie mogę się rozkoszować leżącymi na poboczu stosami sosnowych pni, pięknymi warstwami skał osadowych oraz plamami wód gruntowych wybijających na powierzchnię jakby w odwiecznym żałosnym płaczu.

Jezioro jest bardziej niebieskie niż błękit i bardziej zielone niż zieleń. Wpadające przez szyby jaskrawe

promienie słońca sprawiają, że muszę mrużyć oczy nawet mimo ciemnych okularów.

– A co postanowiłeś w sprawie studiów? – Mamo! – jęczę. Nagle wylewa się ze mnie

frustracja. Wpadła w swój tryb pół na pół. Połowicznie akceptuje to, kim jestem, a w połowie stara się ze mnie uczynić normalnego dzieciaka. Zastanawiam się, czy robiła to też ojcu. Nie sądzę.

– Cas – odpowiada równie zbolałym tonem. – Superbohaterowie też studiują.

– Nie jestem superbohaterem! – Nie cierpię tego określenia. Jest egoistyczne i zupełnie do mnie nie pasuje. Nie paraduję w nylonowych gaciach. Nikt mi za moją pracę nie wręcza kluczy do miasta. Działam w ciemności, zabijając tych, którzy powinni pozostać martwi. Gdyby ludzie wiedzieli, czym się zajmuję, zapewne próbowaliby mnie powstrzymać. Idioci stanęliby po stronie duszka Kacpra, wskutek czego musiałbym zabić najpierw Kacpra, a potem tych z nich, którym Kacper wcześniej przegryzł gardła. Nie jestem superbohaterem. Jeżeli już, to raczej Rorschachem ze „Strażników”. Jestem Grendelem. Jestem ostatnim żywym w Silent Hill.

– Skoro już tak bardzo chcesz nadal to robić w trakcie studiów, możemy znaleźć miasto, które zapewni ci zajęcie na długie lata.

Matka skręca i zjeżdżamy na stację benzynową, ostatnią po amerykańskiej stronie granicy.

– Co powiesz na Birmingham? To miasto tak

nawiedzone, że mógłbyś zabijać dwa duchy na miesiąc, a i tak udałoby ci się skończyć studia.

– Świetnie, ale ja nie chcę, kurwa, chodzić na uniwerek w Birmingham – odpowiadam. Matka rzuca mi surowe spojrzenie. Mamrocę pod nosem przeprosiny.

Być może faktycznie jest najbardziej liberalną matką świata i pozwala swemu dziecku włóczyć się po nocach za widmami morderców, ale tak czy inaczej nie lubi słyszeć z moich ust słowa na „k”.

Zatrzymujemy się przy dystrybutorach. Mama głęboko nabiera powietrza.

– Wiesz, pomściłeś go już z co najmniej pięciokrotną nawiązką.

Zanim mogę odpowiedzieć, że to nieprawda, wysiada i zatrzaskuje drzwiczki.

ROZDZIAŁ 3 Kiedy wjechaliśmy do Kanady, krajobraz zmienił się

niemal natychmiast i teraz za oknem widzę całe kilometry porośniętych lasem wzgórz. Matka tłumaczy, że to tajga. Ostatnimi czasy, odkąd zaczęliśmy się przeprowadzać naprawdę często, znalazła sobie nowe hobby – zdobywa wszelkie możliwe informacje na temat każdego miejsca, w którym się zatrzymujemy. Twierdzi, iż dzięki temu czuje się bardziej jak na wakacjach. Kolekcjonuje wskazówki na temat dobrych knajp i atrakcji turystycznych. Moim zdaniem dzięki temu czuje się bardziej jak w domu.

Wypuściła Tybalta z klatki i kocur siedzi teraz na ramieniu mamy, oplatając ogonem jej szyję. Na mnie nawet raz nie spojrzał. W połowie jest kotem syjamskim i cechuje go typowa dla tej rasy skłonność do wybierania jednej osoby do uwielbiania. Wszystkich pozostałych olewa. Zupełnie mi to nie przeszkadza. Lubię nawet, gdy na mnie syczy i próbuje drapać. Jedyny pożytek z tego zwierzaka jest taki, iż niekiedy zauważa duchy wcześniej ode mnie.

Mama patrzy na chmury i nuci melodię jakiejś wymyślonej piosenki. Uśmiecha się identycznie jak jej kocur.

– Skąd ten dobry humor? – pytam. – Tyłek ci jeszcze nie odpada?

– Odpada już od dawna – odpowiada. – Ale coś mi mówi, że polubię Thunder Bay. A jakie piękne chmury są nad tym miastem.

Spoglądam w niebo. Chmury są ogromne i idealnie białe. Wiszą zupełnie nieruchomo. Przyglądam się im, nie mrugając, póki nie wysychają mi oczy. Obłoki nie przesuwają się, nie zmieniają kształtu.

– Wjeżdżamy w nieruchome chmury – szepce matka. – Zajmie ci to więcej czasu, niż podejrzewasz.

Chcę jej powiedzieć, iż jest po prostu przesądna, że nieruchome obłoki nie świadczą absolutnie o niczym, a poza tym gdybyśmy wpatrywali się w nie dostatecznie długo, musiałyby się poruszyć. Nie chcę jednak okazać się hipokrytą. W końcu to ja pozwalam jej czyścić sztylet solą w świetle księżyca.

Widok zastygłych chmur z jakiegoś powodu wywołuje u mnie chorobę lokomocyjną, więc wracam do obserwowania lasu – miękkiego koca rdzawych, brązowych i zielonych sosen, rozdzielonych gdzieniegdzie przypominającymi kości pniami brzóz. Ekscytacja przeprowadzką, łowami na nowego ducha, nowymi widokami… Ta perspektywa zazwyczaj pozwala mi zachować dobry nastrój przynajmniej na czas podróży. Może jestem po prostu zmęczony. Niewiele sypiam, a kiedy już zapadam w sen, zwykle nawiedzają mnie koszmary. Ale nie narzekam. Złe sny przychodzą do mnie, od kiedy zacząłem posługiwać się athame. Ryzyko zawodowe, jak sądzę. Moja podświadomość pozbywa się

w ten sposób lęku, jaki powinienem czuć w miejscach odwiedzanych przez krwiożercze zjawy. Tak czy inaczej, dobrze by było, gdybym nieco odpoczął. Szczególnie drastyczne koszmary dręczą mnie w noc po udanym polowaniu, a odkąd zabiłem autostopowicza, nie zdążyły się jeszcze uspokoić.

Mniej więcej godzinę później, po wielu bezowocnych próbach zaśnięcia, za szybą pojawia się Thunder Bay – rozległe miasto zamieszkane przez ponad sto tysięcy dusz. Przejeżdżamy przez dzielnice handlowe i biznesowe. Nie robią na mnie większego wrażenia. Walmart jest dobry dla żywych, lecz nigdy nie widziałem ducha porównującego ceny olejów silnikowych ani próbującego się ukryć w pudełku z grą na xboxa. Dopiero kiedy docieramy do centrum miasta – starszej jego części nad zatoką – zauważam to, czego wypatrywałem.

Wciśnięte pomiędzy odnowione domki budynki, których ściany chylą się pod dziwnymi kątami. Farba obłazi z nich całymi płatami, okiennice zwisają krzywo, sprawiają, iż okna wydają się okaleczonymi ślepiami. Te ładniejsze ledwie zauważam. Mrugam i znikają, nudne i nieistotne. Znam wiele zakątków pełnych cienia, złowieszczych, w których coś poszło nie tak, gdzie duchy wciąż przychodzą. Nienawidzę słonecznych miast, pełnych świeżo wzniesionych osiedli domów z garażami na dwa wozy, pomalowanych na kolor skorupki jajka, otoczonych zielonymi trawnikami, po których biegają roześmiane dzieci. Takie miasta nie są rzadziej

nawiedzane od innych. Po prostu lepiej kłamią. Stanowczo jednak wolę okolice jak ta, gdzie woń śmierci można wyczuć co siedem oddechów.

Toń jeziora czuwa tuż obok niczym śpiący pies. Tata zawsze powtarzał, iż woda sprawia, że umarli czują się bezpieczni. Nic nie przyciąga ich bardziej. I nic nie pozwala im skuteczniej się ukryć.

Mama włączyła GPS, o którym czule mówi Fran – to imię po wujku obdarzonym szczególnie rozwiniętą orientacją przestrzenną. Monotonny głos Frana prowadzi nas przez miasto, przemawiając jak do idiotów: „Za pięćdziesiąt metrów skręć w lewo. Przygotuj się do skrętu. Skręć w lewo”. Tybalt wyczuł zbliżający się koniec podróży i wrócił do klatki. Zamykam za nim drzwiczki. Kocur syczy urażony, zupełnie jakby mógł sam sobie z tym poradzić.

Nasz wynajęty domek jest raczej mały, dwa piętra świeżej, rdzawoczerwonej farby z ciemnoszarymi wykończeniami i okiennicami. Stoi u stóp wzgórza, na początku przyjemnego, płaskiego kawałka terenu. Gdy przed nim parkujemy, żadni sąsiedzi nie przyglądają się nam z okien ani nie wychodzą na ganki, by się przywitać. Budynek otacza atmosfera wyłączności, a nawet samotności.

– I co myślisz? – pyta mama. – Podoba mi się – odpowiadam szczerze. – Widać z

niego, kto lub co się zbliża. Wzdycha. Byłaby o wiele bardziej szczęśliwa,

gdybym z szerokim uśmiechem wpadł po schodach na ganek, otworzył drzwi i wbiegł na piętro, by zaklepać sobie największą sypialnię. Zachowywałem się tak, kiedy jeszcze podróżowaliśmy z tatą. Tyle że wtedy miałem siedem lat, a teraz nie zamierzam pozwolić, by jej zmęczone jazdą oczy wywołały we mnie najsłabsze nawet wyrzuty sumienia. Zanimbym się obejrzał, pletlibyśmy w ogródku wianki ze stokrotek i zakładali je na głowę kotu koronowanemu na króla letniego przesilenia.

Biorę klatkę i wysiadam z ciężarówki. Nie mija nawet dziesięć sekund, gdy słyszę za plecami kroki matki. Czekam, by otworzyła, i wchodzimy do środka, prosto w zapach uwięzionego letniego powietrza i pozostawionego przez obcych kurzu. Drzwi prowadzą nas do przestronnego salonu wyposażonego w kremową sofę i spory fotel. Jest też mosiężna lampa, której bardzo potrzeba nowego abażura, oraz dwa stoliki z ciemnego mahoniu – mniejszy i większy. Nieco dalej wykończone drewnianym łukiem przejście wiedzie do kuchni i otwartej jadalni.

Spoglądam w cień schodów z prawej strony. Cicho zamykam za nami drzwi i stawiam kocią klatkę na parkiecie. Otwieram ją i po sekundzie wygląda ze środka dwoje zielonych ślepi, po których pojawia się czarne, zmysłowe ciało. Tej sztuczki nauczyłem się od ojca. Czy raczej to on nauczył się od siebie.

Otóż wybrał się do Portland. Robota polegała na znalezieniu sprawcy pożaru, który pochłonął wiele ofiar w

fabryce konserw. Głowę miał pełną myśli o maszynach i istotach, których usta pękają przy każdym wypowiedzianym słowie. Nie sprawdził, gdy wynajmowaliśmy dom, a właściciel oczywiście słowem nie wspomniał, że zginęła w nim ciężarna kobieta, którą mąż zepchnął ze schodów. Tego rodzaju fakty zazwyczaj się przemilcza.

To właśnie jest w duchach ciekawe. Człowiek za życia mógł być normalny lub względnie normalny, po śmierci jednak zamienia się w obsesyjnego szaleńca. Odbija mu i skupia się zwykle na najgorszej chwili. W jego świecie nie istnieje nic poza tym konkretnym ostrzem noża lub tymi konkretnymi dłońmi, jakie zacisnęły się na jego gardle. Zwyczajowo demonstruje to żywym ludziom, najczęściej zupełnie dosłownie. Znając jego historię, nietrudno przewidzieć, co zrobi.

Tamtego dnia przed laty w Portland mama pomagała mi wnosić bagaże do mojego nowego pokoju. Wtedy korzystaliśmy jeszcze z tanich tekturowych kartonów, a akurat padało; większość pudeł zmiękła jak płatki śniadaniowe w mleku. Pamiętam, śmiałem się z tego, że tak przemokliśmy i zostawiamy na linoleum w przedpokoju mokre ślady butów. Gdyby ktoś wsłuchał się w odgłos naszych kroków, mógłby pomyśleć, że stanowimy rodzinę golden retrieverów z hipoglikemią.

Wydarzyło się to w trakcie naszej trzeciej wspinaczki na schody. Po drodze wyjąłem z pudełka rękawicę baseballową, bo nie chciałem, żeby zniszczyła ją wilgoć.

Wtedy to poczułem – coś poszybowało obok po stopniach, ledwie tylko muskając moje ramię. Dotyk nie był wściekły ani pospieszny. Przez to, co stało się potem, nikomu o tym nie mówiłem, ale dotknięcie było właściwie matczyne, jakby ktoś delikatnie odsuwał mnie z drogi. Wtedy pomyślałem, że mama czegoś ode mnie chce, odwróciłem się z szerokim uśmiechem – akurat w porę, by zobaczyć ducha kobiety zmieniającego się z wiatru we mgłę. Miała na sobie coś przypominającego prześcieradło i tak blade włosy, że na wskroś głowy ujrzałem jej twarz. Widywałem zjawy już przedtem. W końcu wychowywałem się w domu swojego ojca i te sprawy były dla mnie równie zwyczajne jak klops, który mama podawała w czwartki na kolację. Nigdy jednak nie widziałem ducha, który spycha moją matkę ze schodów.

Spróbowałem ją złapać, ale zostało mi w ręku tylko oddarte skrzydełko kartonu. Poleciała na plecy, a zjawa zafalowała triumfalnie. Przez rozkołysane prześcieradło widziałem minę mamy. Co dziwne, pamiętam też, że zauważyłem jej tylne trzonowce, górne. Miała w nich dwie szczerby. Właśnie z tym kojarzy mi się ten incydent: z nieprzyjemnym, mdlącym uczuciem, które ogarnęło mnie na widok tych ubytków. Wylądowała na stopniach, lecz najpierw wydała z siebie ciche „och”, a następnie potoczyła się w dół i uderzyła w ścianę. Potem nie pamiętam już niczego. Nie jestem sobie w stanie nawet przypomnieć, czy zostaliśmy w tym domu. Ojciec rzecz jasna musiał się tego ducha pozbyć – zapewne jeszcze

tego samego dnia – ale poza tym jednym nie zachowałem z Portland żadnych wspomnień. Wiem tylko, że od tamtej pory tata zaczął posługiwać się Tybaltem, wówczas był ledwie kociakiem, a matka wciąż utyka, kiedy zanosi się na deszcz.

Tybalt przygląda się sufitowi, obwąchuje ściany. Co chwila drga mu ogon. Idziemy za nim, kiedy sprawdza cały parter. Złoszczę się na niego w łazience, ponieważ sprawia wrażenie, jakby zapomniał, że ma coś do zrobienia. Tarza się na chłodnych kafelkach. Pstrykam palcami. Kocur mruży ślepia i patrzy na mnie z wyrzutem, ale podnosi się i podejmuje inspekcję.

Przystaje na schodach. To mnie nie martwi. Zaniepokoiłbym się, gdyby nagle zaczął syczeć na powietrze lub przysiadł i zagapił się w pustkę. Chwilowe wahanie o niczym jeszcze nie świadczy.

Koty widzą duchy, lecz nie są w stanie przewidzieć przyszłości. Wchodzimy za Tybaltem po schodach i odruchowo biorę mamę za rękę. Skórzany plecak zarzuciłem na ramię. Czuję w nim dodający otuchy ciężar athame, mojego własnego medalionu świętego Krzysztofa.

Na piętrze są trzy pokoje i łazienka, wyżej znajduje się niewielki strych, do którego wchodzi się po opuszczanej drabince. Pachnie tu świeżą farbą i to pomyślny znak. Nie ma szansy, by do odnowionych ścian przyczepił się jakiś sentymentalny truposz. Tybalt obchodzi łazienkę dokoła, po czym drepce do sypialni.

Przygląda się komodzie z otwartymi, krzywymi szufladami. Pasiaste łóżko obrzuca zniesmaczonym spojrzeniem. Wreszcie siada i zaczyna czyścić przednią łapę.

– Nic tu nie ma. Wnieśmy bagaże i zabezpieczmy dom.

Na wzmiankę o pracy leniwy kocur obraca się i warczy, wbijając we mnie wielkie jak reflektory ślepia. Nie zwracam na niego uwagi i sięgam po drabinkę na strych.

– Au! Spoglądam w dół. Tybalt wspiął się na mnie jak na

drzewo. Chwytam go oburącz za grzbiet, a on wbija mi w skórę pazury wszystkich czterech łap. Na dodatek cholernik zaczął mruczeć.

– Kochanie, on się tylko bawi – mówi mama i ostrożnie odrywa ode mnie kota. – Wsadzę go z powrotem do klatki i zostawię w sypialni, póki nie wniesiemy pudeł. Ty mógłbyś poszukać w przyczepie jego kuwety.

– Świetnie – rzucam z ironią, lecz urządzam kocura w nowej sypialni matki. Podaję mu jedzenie, wodę i kuwetę. Potem przenosimy dobytek. Zajmuje nam to ledwie dwie godziny. Jesteśmy prawdziwymi ekspertami. Niemniej słońce już zachodzi, gdy mama kończy swe kuchenne czary: gotuje olejki i zioła, którymi namaszcza drzwi i okna, dzięki czemu nie wedrze się do nas nic nieproszonego. Nie wiem, czy to rzeczywiście działa, ale nie jestem też w stanie udowodnić, że nie. W domach

zawsze jesteśmy bezpieczni. Co do tych olejków pewne jest jedynie, że cuchną sandałowcem i rozmarynem.

Gdy dom został już zabezpieczony, rozpalam w ogródku niewielkie ognisko i wraz z mamą palimy wszelkie drobiazgi, które mogły cokolwiek znaczyć dla poprzednich lokatorów: zapomniane w szufladzie fioletowe korale, kilka ręcznie wykonanych rękawic kuchennych i nawet niewielką składaną tekturkę z zapałkami, które wydawały się zachowane z rozmysłem. Nie chcemy, by jakieś widmo spróbowało tu wrócić po swoje bibeloty. Mama przyciska mi do czoła wilgotny kciuk. Dolatuje mnie zapach rozmarynu i słodkiego olejku.

– Mamo, przestań! – Znasz zasady. Codziennie przez trzy pierwsze dni. –

Uśmiecha się. W blasku płomieni jej kasztanowe włosy świecą niczym dogasające w ognisku węgielki. – Dzięki temu będziesz bezpieczny.

– Dzięki temu dostanę opryszczki – protestuję, ale nie wycieram czoła. – A za dwa tygodnie muszę zacząć szkołę.

Nie odpowiada. Patrzy na swój ziołowy kciuk, jakby chciała posmarować i siebie. Po chwili jednak mruga i ociera palec o dżinsy.

To miasto pachnie dymem i letnią zgnilizną. Jest bardziej nawiedzone, niż się spodziewałem; tuż pod jego zewnętrzną powłoką aktywność aż tętni: szepty skryte za ludzkim śmiechem, dziwne poruszenia, które można

dostrzec jedynie kątem oka. Większość jest nieszkodliwa – smutne, niewielkie powiewy zimnego wiatru lub jęki w ciemności. Niewyraźne białe plamy ukazujące się wyłącznie na polaroidzie. Te mnie nie obchodzą.

Gdzieś tam czeka jednak zjawa, która obchodzi mnie bardzo. Gdzieś tam czeka ta, po którą tu przyjechałem, wystarczająco silna, by wyciskać oddech z gardeł żyjących. Znów wracam do niej myślami. Anna. Anna we Krwi. Zastanawiam się, jakich sztuczek użyje. Zastanawiam się, czy okaże się sprytna. Czy będzie unosić się w powietrzu? Czy będzie się śmiać, czy wrzeszczeć?

W jaki sposób spróbuje mnie zabić?

ROZDZIAŁ 4 Wolałbyś być Trojaninem czy tygrysem? Matka zadaje mi to pytanie, stojąc nad płytą, na której

smaży nam kukurydziane naleśniki. Dziś jest ostatni dzień, kiedy może mnie zapisać do szkoły, która zaczyna się już jutro. Wiem, że chciała to zrobić wcześniej, ale była zajęta nawiązywaniem znajomości z kilkoma sklepikarzami w centrum. Ma nadzieję, iż rozreklamują jej wróżbiarskie usługi lub odkupią część okultystycznych gadżetów.

Znalazła też na przedmieściu pewnego producenta świec, który zgodził się nasączyć swe produkty szczególną mieszanką jej olejków, dzięki czemu powstaje wyjątkowy zestaw. Świeca i zaklęcie w jednym. Sprzedają te swoje wytwory do sklepów w całym mieście oraz telefonicznym klientom mamy.

– O co ty mnie pytasz? Mamy jakiś dżem? – Truskawkowy albo o smaku, który tu nazywają

saskatoon. Wygląda na jagodowy. Robię kwaśną minę. – Poproszę truskawkowy. – A co z urokiem życia na krawędzi? Spróbuj

saskatoon. – Wystarczy mi niebezpieczeństw. A o co chodziło z

tymi Grekami i dzikimi kotami? Matka stawia przede mną talerz naleśników i tostów.

Na każdym widnieje plama czegoś, co – mam rozpaczliwą nadzieję – jest, być może, dżemem truskawkowym.

– To szkolne maskotki. Chcesz pójść do szkoły imienia Churchilla czy Westgate? Do obu miałbyś niedaleko.

Wzdycham. Wszystko mi jedno. Będę chodzić na lekcje, zdam egzaminy, a potem i tak się wypiszę, jak zawsze. Przyjechałem tu, żeby zabić Annę. Chyba jednak powinienem wykazać odrobinę zainteresowania ze względu na mamę.

– Tata by chciał, żebym został Trojaninem – mówię cicho i widzę, że matka zamarła na sekundę nad kuchenką, zanim przełożyła ostatni naleśnik na swój talerz.

– W takim razie pójdę do Churchilla – odpowiada. Ale pech. Wybrałem szkołę, która, po samej nazwie

sądząc, musi być instytucją dla kretynów. Niemniej, jak już powiedziałem, wszystko mi jedno. Jestem tu w innym celu. Celu, jaki wpadł mi w dłonie, gdy jeszcze bezowocnie włóczyłem się w poszukiwaniu Autostopowicza z Dwunastki.

Cel przyszedł do mnie w uroczy sposób, w liście. Na splamionej kawą kopercie widniało moje imię i nazwisko, a w niej znalazłem jedynie skrawek papieru z imieniem Anny. Imieniem zapisanym krwią. Podobne wskazówki dostaję z całego kraju, a nawet z całego świata. Niewiele osób zajmuje się tym fachem, ale bardzo wielu ludzi chce mnie zatrudnić. Znajdują mnie, wypytując lepiej

poinformowanych, a potem śledzą. Często się przeprowadzamy, lecz jeżeli ktoś się postara, może mnie znaleźć bez większego trudu. Matka ogłasza kolejne przenosiny na stronie internetowej, zawsze też informujemy o nowym miejscu zamieszkania kilku najstarszych przyjaciół ojca. Co miesiąc na moim metaforycznym biurku pojawia się sterta nowych duchów: e-mail o ludziach ginących w satanistycznym kościele w północnych Włoszech, wycinek z gazety opowiadający o tajemniczych ofiarach ze zwierząt składanych w pobliżu cmentarzyska Czipewejów. Ufam nielicznym źródłom informacji. Głównie są to znajomi taty, starsi sabatu, do którego należał na studiach, lub uczeni, jakich poznał w trakcie podróży czy dzięki reputacji. Wiem, że ci ludzie nigdy nie każą mi szukać wiatru w polu. Są oblatani.

W miarę upływu czasu nawiązałem też kilka własnych kontaktów. Kiedy spojrzałem na nieporadnie spisane czerwone litery, wyglądające na papierze jak pozostawione pazurami, zrozumiałem, iż list nadesłał Rudy Bristol. Poznałem to po teatralności konwencji. Po gotyckim romantyzmie pożółkłego pergaminu. Nadawca chciał sprawić wrażenie, że sam duch to napisał cudzą krwią i wysłał mi niczym bilecik z zaproszeniem na kolację.

Rudy Bristol, Stokrotka, jest zagorzałym gotem z Nowego Orleanu. Szlaja się po barach francuskiej dzielnicy, zagubiony gdzieś między dwudziestką a trzydziestką i żałujący, że nie ma już szesnastu lat. Jest

chudy i blady niczym wampir i nosi stanowczo zbyt wiele ażurowych ubrań. Jak dotąd podsunął mi trzy dobre zjawy: przyjemne, łatwe do zabicia. Jedna wisiała za szyję w piwniczce, szepcząc przez deski podłogi, nawołując nowych lokatorów domu, by przyszli do niej pod ziemię. Wszedłem tam, wypatroszyłem ją i wyszedłem. Dzięki tej robocie polubiłem Stokrotkę. Dopiero potem jednak nauczyłem się w pełni doceniać jego nadmierny entuzjazm.

Zadzwoniłem do niego zaraz po przeczytaniu listu. – Ej, stary, skąd wiedziałeś, że to ja? – W jego głosie

nie było słychać rozczarowania, jedynie podekscytowane, dopieszczone nuty, które skojarzyły mi się z tonem małolata na koncercie Jonas Brothers. Stokrotka jest moim największym fanem. Gdybym mu pozwolił, sprawiłby sobie miotacz protonów rodem z „Pogromców duchów” i jeździł za mną po całym kraju.

– To oczywiste. Ile razy próbowałeś, zanim uzyskałeś odpowiedni kształt liter? A krew? To w ogóle prawdziwa krew?

– Jasne, że prawdziwa. – Czyja? – Ludzka. Uśmiechnąłem się. – Twoja, nie? W słuchawce rozległo się coś przypominającego

sapanie bądź odgłos przesuwania ciężkiego przedmiotu. – Słuchaj, chcesz ten namiar?

– Pewnie. Mów. – Nie odrywałem spojrzenia od listu. Anna. Mimo iż wiedziałem, że to tylko tandetny

chwyt Stokrotki, jej wypisane krwią imię wyglądało przepięknie.

– Anna Korlov. Zamordowana w 1958. – Przez kogo? – Tego nie wie nikt. – W jaki sposób? – Tego również nie wie nikt. Historia zaczynała sprawiać wrażenie kiepskiego

dowcipu. Zawsze pozostają jakieś informacje, policja zawsze prowadzi dochodzenie. Każda kropla przelanej krwi zostawia trop jak stąd do Oregonu. A sposób, w jaki próbował sprawić, by słowa „nie wie nikt” zabrzmiały niesamowicie tajemniczo, zaczynał mnie drażnić.

– Więc skąd o niej wiesz? – zapytałem. – Wiele osób wie – odpowiedział. – W Thunder Bay

to ulubiona opowieść o duchach. – Opowieści o duchach zwykle okazują się po prostu

wymysłami. Po co marnujesz mój czas? – Sięgnąłem po kartkę, gotów zgnieść ją w dłoni. Nie zrobiłem tego jednak. Nie wiem, skąd ten sceptycyzm. Ludzie zawsze wiedzą. Czasami nawet wiele osób. Tyle że nic z tym nie robią. Niczego nie mówią. Zamiast tego słuchają przestróg i cmokają językami na wieść o kolejnym nieświadomym głupku, który zabłądził i wpadł w pajęczą sieć. W ten sposób jest im łatwiej. Dzięki temu mogą żyć za dnia.

– To nie wymysł. – Stokrotka nie rezygnował. – O Annie niczego się nie dowiesz, po prostu rozpytując w informacji. Musisz wiedzieć, gdzie i kogo pytać. Ona nie jest atrakcją turystyczną. Ale jeśli zakradniesz się na piżamowe przyjęcie nastolatek, gwarantuję, że usłyszysz o niej już około północy.

– Tak, jasne. Ja bardzo często zakradam się na piżamowe przyjęcia nastolatek – westchnąłem. Podejrzewam, że Stokrotka robił to swego czasu naprawdę. – Więc dowiem się czegoś wreszcie?

– Zginęła w wieku szesnastu lat. Była córką imigrantów z Finlandii. Jej ojciec nie żył już wtedy od pewnego czasu, zmarł na jakąś chorobę. Matka prowadziła pensjonat w centrum miasta. Anna została zamordowana w drodze na szkolną potańcówkę. Ktoś poderżnął jej gardło, choć to niedomówienie. Prawie obciął jej głowę. Ponoć miała na sobie elegancką białą sukienkę i kiedy została znaleziona, cały strój wyglądał jak wielka czerwona plama. Dlatego nazwali ją Anną we Krwi.

– Anna we Krwi – powtórzyłem szeptem. – Niektórzy sądzą, że zrobił to jeden z gości

pensjonatu. Że jakiś zbok ją tam zauważył i za bardzo mu się spodobała. Poszedł za nią i zostawił w rowie, by wykrwawiła się na śmierć. Inni twierdzą, że zabił ją zazdrosny chłopak albo nawet ten, z którym miała iść na tańce.

Odetchnąłem głęboko, by wyrwać się z transu.

Historia była straszna, ale wszystkie są straszne, a ta nie była wcale najgorszą, jaką słyszałem. Howard Sowberg, farmer ze środkowej Iowy, wymordował całą swą rodzinę nożycami ogrodniczymi, na przemian tnąc i dźgając, wedle kaprysu. Rodzina składała się z żony, dwóch paroletnich synów, noworodka i starej matki Sowberga. To była jedna z najstraszliwszych historii, jakie znałem. Kiedy dotarłem do Iowy, z rozczarowaniem stwierdziłem, iż duch Howarda Sowberga nie czuł na tyle silnych wyrzutów sumienia, by zostać na tym świecie. Może was zdziwię, ale to zazwyczaj ofiary czynią po śmierci zło. Prawdziwie zepsute dusze idą dalej, płoną, obracają się w pył lub odradzają się pod postacią żuków gnojaków. Całą swą zajadłość zużywają jeszcze za życia.

Stokrotka wciąż opowiadał mi legendę Anny. Mówił coraz ciszej, z większym zaangażowaniem. Aż stękał z emocji. Nie wiedziałem, czy się śmiać, czy wściec.

– Okej, rozumiem. A co ona robi teraz? Urwał na moment. – Zabija nastolatków. Dwadzieścia siedem ofiar… o

których wiem. Dwadzieścia siedem trupów w pięćdziesiąt lat! Znów

zaczynało to brzmieć jak bajka albo największa ściema w historii. Nikt nie zabija dwudziestu siedmiu osób i ucieka, choć nie zapędza go do zamku tłum z pochodniami i widłami. Nikt. Nawet zjawa.

– Dwadzieścioro siedmioro dzieciaków z Thunder Bay? Chyba żartujesz? To nie byli jacyś włóczędzy ani

uciekinierzy z domów? – No… – No co? Ktoś cię nabrał, Bristol. – W gardle

narastała mi gorycz. Nie mam pojęcia dlaczego. Co z tego, że wskazówka mogła być podpuchą? Czekało na mnie piętnaście innych duchów. Jeden z nich w Kolorado, zjawa w typie Grizzly Adamsa[1], mordująca myśliwych zapuszczających się na pewną górę. Zapowiadały się świetne łowy.

– Nigdy nie odnaleziono ich ciał – próbował tłumaczyć Stokrotka. – Zapewne uznali, że dzieciaki uciekły lub zostały uprowadzone. O Annie mogliby opowiedzieć jedynie ich znajomi, a oni oczywiście milczą. Sam wiesz, jak to jest.

Tak, wiedziałem. I wiedziałem coś jeszcze. W historii Anny musiało się kryć coś, czego Stokrotka mi nie mówił. Nie mam pojęcia, skąd przyszło mi to do głowy, możecie to uznać za intuicję. Mogło też chodzić o jej wypisane szkarłatem imię. Może tania, masochistyczna sztuczka Stokrotki jednak na mnie podziałała. Ale wiedziałem to z całą pewnością. Wiem nadal. Czuję to w sobie, a ojciec zawsze powtarzał, że kiedy ma się przeczucie, należy go posłuchać.

– Przyjrzę się tej sprawie. – Pojedziesz tam? – znów odezwał się

rozemocjonowanym tonem psiaka, który tylko czeka, by rzucić mu patyk.

– Powiedziałem, że się przyjrzę. Najpierw muszę

skończyć coś tutaj. – Co takiego? Opowiedziałem mu w skrócie o Autostopowiczu z

Dwunastki. Stokrotka podsunął mi kilka durnych sugestii co do wywabienia ducha z ukrycia. Były tak durne, że już ich nawet nie pamiętam. Potem, jak zwykle, spróbował mnie namówić na wizytę w Nowym Orleanie. Nie tknąłbym tego miasta nawet kijem. Jest nawiedzone jak jasna cholera. I dobrze. Nigdzie na świecie nie kochają swoich zjaw tak bardzo jak tam. Czasami martwię się o Stokrotkę; niepokoi mnie, że ktoś zwącha, iż ze sobą gadamy, że chłopak wysyła mnie na polowania i że pewnego dnia będę musiał urządzić łowy na niego, na jakąś pociętą wersję Stokrotki ciągającą odcięte kończyny po opuszczonym magazynie. Tamtego dnia go okłamałem. Nie przyglądałem się sprawie. Wiedziałem, że wyruszę po Annę, jeszcze zanim się rozłączyłem. Instynkt podpowiadał mi, że to nie jest zmyślona historyjka. Poza tym chciałem ją zobaczyć. We krwi.

ROZDZIAŁ 5 Jak dotąd zdołałem się dowiedzieć, że liceum imienia

Winstona Churchilla niczym nie różni się od szkół, do których chodziłem w Stanach. Całą pierwszą lekcję spędziłem, układając plan zajęć z pedagogiem, panią Ben – uprzejmą, przypominającą ptaka młodą kobietą, która bez wątpienia nosi po pracy workowate swetry i żyje w towarzystwie zbyt wielu kotów.

Teraz, w korytarzu, skupiają się na mnie wszystkie spojrzenia. Jestem nowy i inny, ale nie chodzi jedynie o to. Wszyscy obserwują się wzajemnie, ponieważ to pierwszy dzień szkoły i każdy chce się przekonać, jak koledzy zmienili się latem. Wygląda na to, że co najmniej pięćdziesiąt osób zmieniło wygląd albo styl. Blada kujonka ufarbowała włosy na biało i nosi na szyi psią obrożę. Chudy dawniej dzieciak całe wakacje podnosił ciężary i wbił się w obcisłą koszulkę.

Niemniej spojrzenia uczniów zatrzymują się na mnie nieco dłużej, gdyż choć jestem nowy, nie poruszam się jak nowy. Idąc, prawie nie patrzę na numery klas. Przecież i tak je kiedyś znajdę, nie? Nie ma powodu do paniki. Poza tym mam spore doświadczenie. W ciągu ostatnich trzech lat zaliczyłem dwanaście ogólniaków. Zależy mi na czymś konkretnym. Muszę się podłączyć do szkolnej socjety. Muszę sprawić, by zaczęli ze mną rozmawiać, bym mógł zadać pytania, na które potrzebuję odpowiedzi. Dlatego

też za każdym razem, kiedy wkraczam do nowego środowiska, szukam królowej roju.

W każdej szkole jest ktoś taki. Dziewczyna, która wszystko wie i wszystkich zna. Pewnie mógłbym się zakumplować z przewodzącym stadu samcem alfa, ale nie byłem w tym szczególnie dobry. Tata i ja nigdy nie oglądaliśmy meczów ani nie graliśmy w baseball. Ze zjawami jestem w stanie mocować się całymi dniami, ale na meczu futbolu zapewne sam wyzionąłbym ducha. Natomiast z dziewczynami zawsze szło mi łatwo. Nie mam pojęcia dlaczego. Może pomaga mi w tym aura outsidera i umiejętnie rozsyłane melancholijne spojrzenia. Może to coś, co zauważam niekiedy w lustrze, co przypomina mi ojca. A może po prostu cholernie przyjemnie im się na mnie patrzy. Przeczesuję więc korytarze, aż wreszcie ją widzę – uśmiechnięta, otoczona znajomymi.

O pomyłce nie ma mowy: królowa szkoły zawsze jest ładna, lecz ta jest wprost piękna. Ma długie na co najmniej metr, cieniowane blond włosy i usta barwy dojrzałych brzoskwiń. Gdy tylko mnie zauważa, momentalnie się rozpromienia. Uśmiech przychodzi jej bez trudu. Ta dziewczyna ma w liceum Winstona Churchilla wszystko, czego tylko zapragnie. Jest ulubienicą nauczycieli, królową zjazdów absolwentów i główną atrakcją imprez. Mogłaby mi powiedzieć, co tylko zechcę usłyszeć. I mam nadzieję, że tak właśnie się stanie.

Przechodząc obok, rozmyślnie ją ignoruję. Kilka

sekund później dziewczyna zostawia swoją grupkę i przyskakuje do mnie.

– Hej. Nigdy cię tu nie widziałam. – Dopiero co się przeprowadziłem. Rzuca kolejny uśmiech. Ma idealne zęby i ciepłe,

czekoladowe oczy. Jest wręcz rozbrajająca. – W takim razie potrzebujesz kogoś, kto pozwoli ci

poznać właściwe osoby. Nazywam się Carmel Jones. – Tezeusz Cassio Lowood. Co za rodzice dają córce

na imię Carmel? Wybucha śmiechem. – A co za rodzice dają synkowi na imię Tezeusz

Cassio? – Hipisi – wyjaśniam. – Właśnie. Teraz śmiejemy się już razem i moja wesołość nie

jest do końca fałszywa. Carmel Jones rządzi w tej szkole. Widzę to po jej sposobie bycia, jakby nigdy w życiu nie musiała się przed niczym ugiąć. Widzę to po sposobie, w jaki rozstępuje się przed nią tłum, niczym ptaki na widok polującego kota. A jednak Carmel nie wydaje się wyniosła ani butna jak wiele podobnych dziewczyn. Pokazuję jej swój plan lekcji, a ona zauważa, że będziemy chodzić razem na biologię i – nawet lepiej – możemy wspólnie jeść lunch. Gdy zostawia mnie przed drzwiami klasy, ogląda się przez ramię i puszcza mi oczko. Królowe roju to tylko element mojej pracy. Niekiedy łatwo o tym zapomnieć.

Na przerwie obiadowej Carmel kiwa na mnie ręką, ale nie podchodzę do niej od razu. Nie mam zamiaru z nikim się tu wiązać i nie chcę, żeby sobie za wiele pomyślała. Niemniej jest cholernie seksowna i muszę sobie raz po raz powtarzać, iż popularność zapewne sprawiła, że dziewczyna jest niewiarygodnie nudna. Jest dla mnie zbyt promienna. Prawdę powiedziawszy, wszystkie są. Czego się zresztą spodziewać? Często się przeprowadzam i zbyt wiele nocy trawię, zabijając duchy. Kto mógłby ze mną wytrzymać? Rozglądam się po stołówce, obserwuję rozmaite grupki i zastanawiam się, które towarzystwo pomoże mi odnaleźć Annę. Goci na pewno znają jej historię najlepiej, ale od nich najtrudniej byłoby mi się uwolnić. Gdyby się dowiedzieli, że chcę zabić ich zjawę, zapewne skończyłbym, robiąc to w towarzystwie bandy dzieciaków z podkreślonymi czarną kredką oczyma, obwieszonych krzyżykami i zbyt często oglądających „Buffy – postrach wampirów”.

– Tezeusz! Kurde, zapomniałem wspomnieć, by mówiła mi Cas.

Byle tylko nie przylgnęło do mnie „Tezeusz”! Idę do jej stolika, widząc coraz szerzej otwierające się oczy. Zapewne akurat w tej chwili zadurzyło się we mnie kilkanaście dziewczyn – tylko dlatego, iż zauważyły, że Carmel się mną interesuje. Tak twierdzi mój wewnętrzny socjolog.

– Hej, Carmel. – Hej, no i jak ci się podoba SWC?

Natychmiast zapamiętuję, by nigdy nie nazywać szkoły Winstona Churchilla SWC.

– W porządku. Głównie dzięki temu, że mnie rano oprowadziłaś. A przy okazji, ludzie najczęściej mówią na mnie Cas.

– Kaz? – Tak, tylko że Cas. Co tu dają do jedzenia? – Zazwyczaj bierzemy coś ze stoiska Pizza Hut. –

Wskazuje głową w nieokreślonym kierunku, więc obracam się i rzucam tam równie nieokreślone spojrzenie. – Powiedz, Cas, co cię sprowadza do Thunder Bay?

– Widoki – odpowiadam z uśmiechem. – A poważnie… i tak byś nie uwierzyła.

– Sprawdź mnie – proponuje. Znów nachodzi mnie myśl, że Carmel Jones bardzo

dobrze wie, jak dostać to, czego pragnie. Dała mi jednak okazję, bym powiedział zupełnie szczerze. Już miałem powiedzieć: „Anna, przyjechałem tu po Annę”, ale w tej samej chwili staje za nami cała armia Trojan wystrojonych w koszulki z logo szkolnej drużyny zapaśniczej.

– Carmel – odzywa się jeden z nich. Nawet nie patrząc, wiem, że koleś jest albo do niedawna był jej chłopakiem. Wypowiada jej imię w śliski sposób. Sądząc po reakcji dziewczyny, która zadziera lekko brodę i unosi brew, domyślam się, że to raczej eks. – Będziesz dziś wieczorem? – pyta, zupełnie mnie ignorując. Przyglądam mu się z rozbawieniem. Widocznie w Kanadzie psy

ogrodników też chadzają do szkół. – A co jest dziś wieczorem? – pytam. – Doroczna impreza o nazwie Koniec Świata –

Carmel wznosi oczy ku niebu. – Robimy to od zawsze w pierwszy dzień szkoły.

Cóż, od zawsze lub przynajmniej od premiery „Żyć szybko, umierać młodo”.

– Zapowiada się ciekawie – rzucam. Nie mogę już dłużej nie zwracać uwagi na stojącego za mną neandertalczyka, więc wyciągam rękę i przedstawiam się.

Tylko największy ćwok pośród ćwoków mógłby odmówić mi uścisku dłoni. I okazało się, że właśnie spotkałem największego ćwoka pośród ćwoków. Kiwa tylko głową.

– Siemasz – burczy. Nie mówi, jak się nazywa, wyręcza go w tym Carmel.

– To jest Mike Andover. – Następnie wskazuje pozostałych. – Chase Putnam, Simon Parry i Will Rosenberg.

Wszyscy machają głowami jak skończone dupki, poza Willem Rosenbergiem, który podaje mi rękę. Jedynie on nie wydaje się kompletnym kretynem. Ma na sobie luźną skórzaną kurtkę, a skulone nieco ramiona świadczą, że chyba nieco się jej wstydzi. Jej albo swego towarzystwa.

– No więc będziesz czy nie? – Nie wiem – odpowiada Carmel. Wydaje się

poirytowana. – Jeszcze zobaczę.

– Zbieramy się przy wodospadach około dziesiątej – mówi ćwok. – Daj mi znać, jeśli trzeba cię będzie podrzucić.

Znika i Carmel wzdycha ciężko. – O czym on mówił? Co to za wodospady? – pytam,

udając zainteresowanie. – Impreza odbędzie się przy wodospadzie Kakabeka.

Co roku organizujemy ją gdzie indziej, żeby gliny się nie zorientowały. Poprzednia była nad wodospadami Trowbridge, ale wszyscy się przestraszyli, kiedy… – Urywa.

– Kiedy co? – Nie, nic. Zlękli się zwykłych opowieści o duchach. Czy to możliwe, bym miał aż takie szczęście?

Zazwyczaj mija tydzień, zanim znajduję ludzi, z którymi można porozmawiać o zjawach. Temat nie należy do najłatwiejszych.

– Uwielbiam opowieści o duchach. Prawdę powiedziawszy, dawno już nie słyszałem żadnej porządnej. – Siadam naprzeciwko dziewczyny i opieram łokcie na kolanach. – Poza tym przydałby mi się ktoś, kto mi pokaże, jak się w Thunder Bay bawicie.

Carmel patrzy mi prosto w oczy. – Możemy pojechać moim samochodem. Gdzie

mieszkasz? Ktoś mnie śledzi. Wrażenie jest tak wyraźne, że moje

oczy próbują odwrócić się w tył i rozgarnąć włosy na karku. Jestem zbyt dumny, by się obejrzeć – przeżyłem

zbyt wiele przerażających chwil, by bać się ludzkiego napastnika. Poza tym wciąż istnieje niewielka szansa, że zwyczajnie mam paranoję. Ale raczej nie. Coś tam za mną jest i to jeszcze oddycha, przez co lekko się niepokoję. Umarli kierują się prostymi motywami: nienawiścią, bólem, strachem. Zabijają, ponieważ nie potrafią już robić nic innego. Żywi z kolei mają potrzeby i osoba, która za mną idzie, chce czegoś ode mnie lub zapragnęła czegoś, co do mnie należy. Dlatego się denerwuję.

Uparcie patrzę przed siebie, robiąc stanowczo zbyt długie przystanki i czekając na zielone światło na każdym skrzyżowaniu. W duchu wyzywam się od idiotów za to, że wciąż odwlekam kupno nowego samochodu. Zastanawiam się też, gdzie mógłbym przeczekać kilka godzin, żeby się przegrupować i nie pozwolić, by ten ktoś poszedł za mną do domu. Zatrzymuję się i ściągam plecak z ramienia. Wsuwam rękę do środka i gmeram, póki moje palce nie zaciskają się na pochwie, w której spoczywa athame. Wkurza mnie ta sytuacja. Mijam właśnie cmentarz prezbiteriański, smutny i zaniedbany. Płyty nagrobne ozdobione są zeschniętymi kwiatami oraz szarpanymi przez wiatr wstążkami, na których znać ciemne plamy błota. Niedaleko ode mnie jedna z płyt leży na ziemi, martwa jak ten, kto został pod nią pochowany. Cmentarz jest co prawda posępny, ale również cichy i tchnie niezmiennością, co nieco mnie uspokaja. Na środku stoi stara kobieta, wdowa zapatrzona w nagrobek męża. Z jej ramion sztywno zwisa wełniany płaszcz. Pod brodą

zawiązała sobie cienką chusteczkę. Myśli o prześladowcy pochłonęły mnie do tego stopnia, że dopiero po chwili dociera do mnie, iż nieznajoma nosi wełniany płaszcz w sierpniu.

Coś ściska mnie w gardle. Staruszka spogląda w moją stronę i zauważam, nawet z tej odległości, że nie ma oczu, tylko szare kamienie. Mimo wszystko wpatrujemy się w siebie bez jednego mrugnięcia. Zmarszczki na jej policzkach są tak głębokie, iż wyglądają jak nakreślone czarnym markerem. Zapewne ma jakąś historię. Jakąś niepokojącą, żałosną opowieść o wydarzeniach, które sprawiły, że zamiast oczu ma kamienie i wraca, by patrzeć na grób, który, jak teraz myślę, jest jej własnym. Tyle że ktoś mnie śledzi. Nie mam dla niej czasu.

Otwieram plecak i wyciągam nóż, trzymając za rękojeść, demonstrując jedynie skrawek ostrza. Staruszka unosi wargi i w niemym syku pokazuje zęby. Potem się wycofuje, z wolna zanurzając się pod ziemię, co wywołuje podobne wrażenie jak przyglądanie się osobie jadącej w dół ruchomymi schodami. Nie czuję strachu, jedynie ponure zażenowanie. Wstyd mi, że dopiero po tak długim czasie zrozumiałem, iż jest martwa.

Gdyby udało się jej zbliżyć, mogłaby spróbować napędzić mi strachu, ale nie jest duchem, który zabija. Gdybym był kimś innym, pewnie bym jej nawet nie zauważył. Tyle że ja to ja i na tego typu sprawy jestem wyczulony.

– Ja też.

Słowa rozległy się tuż przy mnie i nerwowo podskakuję. Obok stoi młody chłopak, Bóg jedyny raczy wiedzieć od jak dawna. Ma nierówno ostrzyżone czarne włosy i okulary w czarnych oprawkach. Niedopasowane ubrania skrywają chude, patykowate ciało. Mam wrażenie, iż widziałem go wcześniej w szkole. Kiwa głową w stronę cmentarza.

– Nieprzyjemna staruszka, co? – mówi. – Nie przejmuj się. Jest nieszkodliwa. Przychodzi tu co najmniej trzy razy w tygodniu. A ja potrafię czytać w myślach tylko wtedy, gdy ludzie myślą o czymś bardzo intensywnie. – Uśmiecha się półgębkiem. – Chociaż coś mi mówi, że ty o wszystkim myślisz intensywnie.

Gdzieś blisko rozlega się stłumiony stukot i dociera do mnie, że wypuściłem z ręki athame. Sztylet uderzył w dno plecaka. To ten chłopak mnie śledził i z ulgą uświadamiam sobie, że się nie myliłem. Jednocześnie dezorientuje mnie myśl o jego telepatycznych zdolnościach.

Znałem już kilku telepatów. Tym talentem – w różnym stopniu – obdarzeni byli niektórzy ze znajomych ojca. Tata twierdził, że to przydatna umiejętność. Mnie jednak zwykle przyprawia o gęsią skórkę. Gdy miałem poznać jego przyjaciela Jasona, którego teraz bardzo lubię, wyłożyłem sobie wnętrze czapki baseballowej folią aluminiową. No co? Miałem pięć lat. Wydawało mi się, że to zadziała. Teraz jednak nie mam pod ręką czapki ani folii, więc staram się myśleć nieintensywnie… cokolwiek

to znaczy. – Kim jesteś? – pytam. – Dlaczego mnie śledzisz? W tej samej chwili dociera do mnie, że to on

poinformował o wszystkim Stokrotkę. Młody telepata, któremu zamarzyły się emocje. Z jakiego innego powodu szedłby akurat za mną? Skąd mógłby wiedzieć, kim jestem? Czekał. Czekał jak ukryty w trawie wąż, bym pojawił się w szkole.

– Zjadłbyś coś? Ja umieram z głodu. Nie śledziłem cię zbyt długo. Kawałek dalej mam samochód.

Odwraca się i odchodzi. Wystrzępionymi nogawkami dżinsów zamiata chodnik. Idzie krokiem skopanego psa, z opuszczoną głową i dłońmi w kieszeniach. Nie mam pojęcia, skąd wytrzasnął tę znoszoną zieloną kurtkę, lecz pewnie ze sklepu z demobilem, który minąłem kilka przecznic wcześniej.

– Wyjaśnię ci wszystko na miejscu – rzuca przez ramię. – Chodź.

Zupełnie nie wiem dlaczego, ale idę. Jeździ fordem tempo. Samochód nosi na sobie co

najmniej sześć różnych odcieni szarości i wydaje z siebie odgłosy wściekłego dzieciaka udającego w wannie, że jedzie traktorem. Mała knajpka, do której zabiera mnie nieznajomy, nazywa się Sushi Bowl i z zewnątrz wydaje się denna, lecz w środku nie jest wcale tak źle.

Kelnerka pyta, jaki chcemy stolik, tradycyjny czy normalny. Rozglądam się i zauważam kilka niskich stolików otoczonych matami i poduszkami.

– Normalny – odpowiadam natychmiast, zanim świr w demobilu zdołał cokolwiek powiedzieć. Nigdy jeszcze nie jadłem na kolanach, a w tej chwili wolałbym nie wyglądać równie głupio, jak się czuję.

Gdy przyznaję się chłopakowi, że dotąd nie miałem w ustach sushi, zamawia za nas obu, co i tak nie pomaga mi się pozbyć poczucia dezorientacji. Czuję się, jakbym utknął w jednym z tych snów, które ogląda się z perspektywy wszechwiedzącego narratora i jedynie patrzy się na samego siebie robiącego głupoty, wykrzykując bezradne przestrogi, podczas gdy bohater ze snu i tak popełnia błąd za błędem.

Nieznajomy uśmiecha się do mnie ponad stolikiem. Cieszy się jak idiota.

– Widziałem cię dziś z Carmel Jones – mówi. – Nie tracisz czasu.

– Czego chcesz? – pytam. – Chcę ci pomóc. Nic więcej. – Nie potrzebuję pomocy. – Już ją otrzymałeś. – Milknie, gdy podają jedzenie;

dwa talerze okrągłych tajemnic, jeden wypełniony czymś smażonym w głębokim oleju, drugi pokryty niewielkimi pomarańczowymi kropkami. – Spróbuj – zachęca.

– Co to jest? – Filadelfijskie sajgonki. Przyglądam się potrawie sceptycznie. – A to pomarańczowe? – Ikra dorsza.

– Co to, do licha, jest ikra? – Jajka dorsza. – Nie, dziękuję. – Z ulgą przypominam sobie, że po

drugiej stronie ulicy jest McDonald. Rybie jaja. Co to za koleś?

– Nazywam się Thomas Sabin. – Przestań! – Przepraszam. – Uśmiecha się szeroko. – Ale bardzo

łatwo mi z tobą idzie. Wiem, że to nieuprzejme. I prawdę mówiąc, nie umiem czytać w myślach bez przerwy.

Wsuwa sobie do ust całe kółko surowej ryby ozdobionej rybimi jajkami. Kiedy przeżuwa, staram się nie oddychać.

– Już ci pomogłem – odzywa się po chwili. – Pamiętasz zapaśników? Tych kolesi, którzy zaszli cię dziś zza pleców? Armia Trojan? Jak myślisz, kto cię o nich uprzedził? Ja. Nie ma za co.

Armia Trojan. To właśnie pomyślałem, gdy Mike i spółka podeszli do mnie od tyłu podczas przerwy obiadowej. Teraz, kiedy się nad tym zastanawiam, nie potrafię wyjaśnić, skąd się ta myśl wzięła. Widziałem ich przecież ledwie kątem oka. Armia Trojan. Dzieciak podsunął mi te słowa do głowy bezszelestnie i sprawnie, zupełnie jakby rzucił ukradkiem liścik na podłogę.

Opowiada, jak trudno przesyłać w ten sposób wiadomości. Dodaje, że poszła mu potem krew z nosa. Uznał chyba, że jest moim aniołem stróżem lub kimś podobnym.

– Za co mam ci dziękować? Za to, że jesteś sprytny? Po prostu wcisnąłeś mi do głowy własną myśl. A teraz muszę się zastanawiać, czy uznałem tych Trojan za kretynów dlatego, że naprawdę tak pomyślałem, czy pod twoim wpływem.

– Uwierz mi, zgodziłbyś się ze mną. I naprawdę nie powinieneś gadać z Carmel Jones. W każdym razie jeszcze nie teraz. Dopiero co zerwała z Mikiem Andoverem. W zeszłym tygodniu. A zdarzało się, że potrącał ludzi samochodem za to tylko, że na nią popatrzyli.

Nie podoba mi się ten chłopak. Jest arogancki. A jednocześnie wydaje się uczynny i chyba ma dobre intencje, co mnie nieco obłaskawia. Jeżeli słucha tego, co teraz myślę, potnę mu opony.

– Niepotrzebna mi twoja pomoc – rzucam. Żałuję, że muszę go oglądać przy jedzeniu. Niemniej smażone coś nie wygląda najgorzej i znośnie pachnie.

– Obawiam się, że potrzebna. Zauważyłeś już, że jestem nieco dziwny. Przeprowadziłeś się tu… ile? Siedemnaście dni temu?

Otępiały potakuję skinieniem. W Thunder Bay pojawiliśmy się dokładnie siedemnaście dni temu.

– Tak myślałem. Widzisz, od siedemnastu dni męczy mnie straszny ból głowy. Taki pulsujący, tuż za lewym okiem. Wszystko przez to pachnie solą. Nie czuję go jedynie, kiedy z tobą rozmawiam. – Ociera usta i naraz poważnieje. – Trudno w to uwierzyć, ale musisz. Podobne

migreny dopadają mnie tylko wtedy, gdy zanosi się na coś złego. A jeszcze nigdy nie bolało tak intensywnie.

Opieram się wygodniej i wzdycham. – W czym chciałbyś mi pomóc? Za kogo mnie

uważasz? Jasne, znam odpowiedzi na te pytania, ale sprawdzić

nie zaszkodzi. Poza tym ma nade mną całkowitą przewagę. Lepiej bym się poczuł, gdybym nie prowadził tego piekielnego monologu. Może powinienem wszystko mówić na głos. Albo myśleć wyłącznie obrazami: kociak bawiący się kłębkiem włóczki, uliczny sprzedawca hot dogów, sprzedawca hot dogów bawiący się z kotem.

Thomas osusza chusteczką kąciki ust. – Zmyślny sprzęt nosisz w plecaku – zauważa. –

Zrobiłeś nim wrażenie na tej staruszce o kamiennym spojrzeniu. – Sięga pałeczkami po porcję smażonego dania i wkłada do ust. Żałuję, że muszę słuchać tego, co mówi, że muszę patrzeć, jak je. – Wnoszę z tego, iż jesteś kimś w rodzaju zabójcy duchów. I wiem, że przyjechałeś tu zapolować na Annę.

Powinienem zapewne spytać, w jaki sposób się tego dowiedział. Nie pytam. Nie chcę z nim dłużej rozmawiać. I tak wie już o mnie zbyt wiele.

Pieprzony Stokrotka Bristol. Rozszarpię go za posyłanie mnie w miejsca, gdzie czekają napaleni telepaci. Mógłby mnie chociaż uprzedzić.

Spoglądam na Thomasa Sabina i zauważam na jego bladej twarzy zadziorny uśmieszek. Szybkim i

swobodnym gestem poprawia okulary na nosie. Na pewno robi to często. W tych rozbieganych niebieskich oczach kryje się tyle przekonania, iż dociera do mnie, że jest pewien swych nadnaturalnych zdolności. Kto wie, ile już wyczytał mi z myśli.

Odruchowo podnoszę z talerza kawałek ryby i wsuwam do ust. Jedzenie polane jest jakimś słodkim, pikantnym sosem. Potrawa okazuje się zaskakująco smaczna, gęsta i gumowata. Ale rybich jajek nie tknę za żadne skarby. Dość tego. Skoro nie mam szans go przekonać, że nie jestem tym, za kogo mnie uważa, chcę przynajmniej wytrącić go z uderzenia i posłać precz.

Udając zdumienie, ściągam brwi. – Jaką Annę? – pytam. Mruga i gdy zaczyna odpowiadać, pochylam się

naprzód, oparty na łokciach. – Thomas, posłuchaj mnie teraz bardzo uważnie –

przerywam mu. – Dzięki za namiar. Ale to nie jest kawaleria, a ja nie prowadzę zaciągu. Jasne? – W tej samej chwili, zanim ma szansę zaprotestować, zaczynam bardzo intensywnie myśleć o makabrycznych chwilach, jakie przeżyłem. Przypominam sobie krwawiące, płonące, rozdzierane istoty, jakie oglądałem. Posyłam mu eksplodujące oczy Petera Carvera, Autostopowicza z Dwunastki ociekającego czarnym szlamem, ze skórą ciasno oblepiającą kości czaszki.

Efekt jest taki, jakbym go zdzielił w pysk. Thomasowi głowa odlatuje w tył, podskakuje mu jabłko

Adama, na skronie i górną wargę występuje pot. Zaczynam się obawiać, że biedny chłopak zaraz zwróci swoje sushi.

Gdy proszę kelnerkę o rachunek, nie powstrzymuje mnie słowem.

ROZDZIAŁ 6 Pozwalam Thomasowi odwieźć się do domu. Odkąd

przestałem się tak usilnie przed nim bronić, jego towarzystwo aż tak bardzo mnie nie drażni. Gdy wchodzę na ganek, słyszę, jak opuszcza szybę i pyta nieśmiało, czy przyjdę na imprezę Końca Świata. Nie odpowiadam. Widok wszystkich tych śmierci mocno nim wstrząsnął. Coraz bardziej wydaje mi się po prostu samotnym dzieciakiem i nie chcę mu już powtarzać, by trzymał się ode mnie z daleka. Poza tym, skoro taki z niego telepata, to dlaczego w ogóle pyta?

W domu zostawiam plecak na kuchennym stole. Matka sieka jakieś zioła – albo szykuje obiad, albo jeden z szerokiego repertuaru swoich czarów. Zauważam cynamon i liście truskawki. Więc może to być zalążek tarty lub miłosnego zaklęcia. Mój brzuch kwiczy z głodu. Podchodzę do lodówki, żeby zrobić sobie kanapkę.

– Ejże, obiad będzie już za godzinkę. – Wiem, ale głodny jestem teraz. Wiesz, dorastający

chłopcy… – Wyciągam majonez, żółty ser i wędlinę. Sięgając po chleb, zastanawiam się, co powinienem przygotować na wieczór. Athame jest czysty, choć to tak naprawdę nie ma znaczenia. Nie spodziewam się spotkać umarłych, bez względu na to, co zapowiadają szkolne plotki. Nigdy nie słyszałem o duchu, który zaatakowałby grupę liczniejszą niż dziesięć osób. Takie numery to tylko

w horrorach. Dziś o wiele ważniejsze jest wkradnięcie się w łaski.

Chcę usłyszeć legendę o Annie. Chcę poznać ludzi, którzy mogą mnie do niej doprowadzić. Stokrotka podał mi kilka ważnych informacji – nazwisko i wiek – ale nie był w stanie powiedzieć mi, gdzie się pojawia. Wiem jedynie, że jej zjawa nawiedza swój rodzinny dom. Mógłbym oczywiście udać się do biblioteki i tam się dowiedzieć, gdzie mieszkali państwo Korlov. W końcu takie zabójstwo jak śmierć Anny musiało trafić do gazet. Ale tu chodzi też o zabawę. Najbardziej lubię poznawanie ich. Wysłuchiwanie opowieści o nich. Chcę, by rosły w mojej wyobraźni, i nie chcę poczuć zawodu, gdy wreszcie je spotkam.

– Jak ci minął dzień, mamo? – W porządku – odpowiada, pochylona nad deską do

krojenia. – Muszę zadzwonić do deratyzatora. Poszłam dziś na strych i zauważyłam szczura. Od razu czmychnął za boazerię. – Matka lekko dygoce i wydaje z siebie dźwięki obrzydzenia.

– Wpuść tam Tybalta. Wiesz, po to są koty, żeby łapały myszy i szczury.

Krzywi się w jeszcze głębszej odrazie. – No coś ty! Jeszcze by jakichś robaków dostał.

Wezwę fachowca. Chyba że sam skoczyłbyś na górę i rozstawił kilka pułapek.

– Jasne – mówię – ale nie dzisiaj. Mam wieczorem randkę.

– Randkę? Z kim? – Z Carmel Jones. – Uśmiecham się i kręcę głową. –

Czysto zawodowa sprawa. Urządzają imprezę nad jakimiś wodospadami i mam nadzieję uzyskać nieco konkretnych informacji.

Mama wzdycha i wraca do siekania. – Czy to miła dziewczyna? – Jak zwykle nie skupiła

się na istotnej części przekazu. – Nie podoba mi się, że tak te dziewczyny wykorzystujesz.

Wybucham śmiechem i siadam obok niej na blacie. Podkradam truskawkę.

– W twoich ustach brzmi to strasznie dwuznacznie. – Wykorzystywanie w szczytnym celu nie przestaje

być wykorzystywaniem. – Mamo, nikomu jeszcze nie złamałem serca. Cmoka językiem. – Ale nigdy się też nie zakochałeś, Cas. Prowadzenie z moją matką rozmów o miłości jest

przeżyciem gorszym nawet niż wysłuchiwanie jej kazań o pszczółkach i kwiatkach. Mamrocę więc niezrozumiale znad swej kanapki i wymykam się z kuchni. Nie chcę nikogo krzywdzić. Na pewno nie krzywdzę. Czy ona nie rozumie, że zawsze postępuję rozważnie? Czy nie wie, ile zadaję sobie trudu, by trzymać wszystkich na dystans?

Mocniej wgryzam się w kanapkę i staram się opanować zdenerwowanie. Przecież ona zachowuje się po prostu jak matka, nic więcej. Jednak od tylu lat nikogo nie przyprowadziłem do domu, że coś powinno do niej

dotrzeć. Nie potrzebuję tego rodzaju komplikacji. Poza tym jestem pewien, że kiedyś się to stanie. A może i nie. Nie chcę, by ktokolwiek zaplątał się w moją pracę, a nie wyobrażam sobie, że kiedykolwiek z nią zerwę. Zawsze będą nowi umarli i nigdy nie przestaną zabijać.

Carmel przyjeżdża po mnie kilka minut po dziewiątej. Wygląda świetnie. Włożyła różową pasiastą bluzeczkę i krótką spódniczkę w kolorze khaki. Długie włosy luźno spływają jej pomiędzy łopatkami. Powinienem się uśmiechnąć. Powinienem powiedzieć coś uprzejmego, ale z jakiegoś powodu pozostaję wycofany. Słowa matki przeszkadzają mi w pracy. Carmel jeździ kilkuletnim srebrnym audi. Samochód lekko wchodzi w zakręty. Mijamy dziwne znaki drogowe, wyglądające nieco jak koszulka Charliego Browna, i inne jeszcze, uprzedzające o tym, że w zasadzce na nasz wóz może czyhać dziki łoś. Niedługo zapadnie zmrok i światło dnia stało się już pomarańczowe; powietrze robi się suche, wiatr chłoszcze mnie w twarz. Mam ochotę wysunąć całą głowę za okno jak pies. Gdy wyjeżdżamy z miasta, zaczynam strzyc uszami. Nasłuchuję jej – Anny. Ciekawe, czy wyczuła, iż się oddalam.

Bo ja ją czuję, czuję jej zapach zmieszany z błotnistą wonią setek innych duchów, niektórych spokojnych i nieszkodliwych, innych przepełnionych gniewem. Nie jestem sobie w stanie wyobrazić, jak to jest być martwym; to bardzo dziwna myśl. Mimo iż poznałem tak wiele zjaw, śmierć nadal pozostaje dla mnie tajemnicą. Nie do końca

rozumiem, dlaczego niektórzy tu zostają, a inni odchodzą. Zastanawiam się też, gdzie znikają ci, którzy idą dalej, i czy zabite przeze mnie duchy też tam trafiają.

Carmel pyta mnie, jak było na lekcjach, ciekawi ją moja poprzednia szkoła. Udzielam mało konkretnych odpowiedzi. Za miastem krajobraz w jednej chwili staje się wiejski, przejeżdżamy przez okolicę, w której połowa budynków butwieje i rozpada się. Przed gankami stoją samochody pokryte płatami narastającej przez lata rdzy. Ten widok przypomina mi miejsca, jakie odwiedzałem w przeszłości, i zaczynam podejrzewać, że mogłem zobaczyć już w życiu zbyt wiele i nie czeka mnie nic nowego.

– Pijesz alkohol, prawda? – pyta Carmel. – Tak, jasne – skłamałem. Szczerze mówiąc, nie piję.

Nie miałem okazji nabrać tego nawyku. – Super. Na naszych imprezach zawsze krąży parę

butelek, a zazwyczaj komuś udaje się też przywieźć całą beczkę. – Dziewczyna wrzuca kierunkowskaz i zjeżdża z szosy do parku. Zza drzew dolatuje mnie złowieszczy szum wodospadu. Podróż zleciała mi szybko; może dlatego, że się na niej nie skupiałem. Zająłem się rozmyślaniem o umarłych, a w szczególności o pewnej konkretnej martwej dziewczynie ubranej w piękną sukienkę, którą zabarwiła na czerwono jej własna krew.

Impreza nie różni się niczym od innych. Carmel przedstawia mnie masie twarzy, do których będę potem próbował dopasować imiona i jak zwykle mi się to nie

uda. Dziewczyny chichocą i za wszelką cenę starają się wywrzeć na towarzystwie korzystne wrażenie. Chłopaki trzymają się razem i zachowują tak, jakby zostawili głowy w samochodach. W jakiś sposób udało mi się zmęczyć całe dwa piwa; trzecie trzymam w dłoni już bez mała godzinę. Jest nudnawo.

Koniec Świata nie sprawia wrażenia końca świata, chyba że odczytać te słowa dosłownie. Zebraliśmy się wzdłuż brzegów wodospadu, sznury ludzi przyglądają się brązowej wodzie przepływającej pomiędzy czarnymi skałami. Swoją drogą tej wody też jest niewiele. Ktoś wspomniał, że lato było wyjątkowo suche. Niemniej wyciosane przez fale i czas urwisko wygląda wspaniale. Po obu stronach otwiera się prostopadła przepaść, a na środku wodospadu wznosi się wysoka formacja skalna, na którą chętnie bym się wspiął, gdybym tylko zabrał z domu lepsze buty.

Chcę zostać z Carmel sam na sam, lecz odkąd dotarliśmy na miejsce, bez przerwy nagabuje ją Mike Andover, próbując przegonić mnie wzrokiem, przez co czuję się jak u hipnotyzera. Za każdym razem jednak udaje nam się go pozbyć. Pojawiają się przyjaciółki dziewczyny, Natalie i Katie; przyglądają mi się wyczekująco. Nie jestem pewien, która jest która – obie brunetki, są zdumiewająco podobne, noszą nawet identyczne spinki we włosach. Często czuję, że się uśmiecham, i ogarnia mnie dziwna chęć, by rzucać fajnymi tekstami jak z rękawa. Krew pulsuje mi w

skroniach. Za każdym razem, gdy coś mówię, dziewczyny chichocą, zerkają po sobie w poszukiwaniu zgody na głośniejszy wybuch śmiechu, po czym zwracają spojrzenia na powrót ku mnie, spodziewając się kolejnego genialnego żarciku. Boże, żywi są tacy irytujący!

Wreszcie jakaś Wendy przewiesza się przez barierkę i zaczyna wymiotować. To wydarzenie na tyle zaprząta uwagę grupy, iż udaje mi się wziąć Carmel za rękę i poprowadzić ją w górę po wyłożonej deskami ścieżce. Zamierzam dojść aż na drugi brzeg, ale kiedy docieramy mniej więcej do połowy szerokości wodospadu, dziewczyna zatrzymuje się i patrzy w przepaść.

– Dobrze się bawisz? – pyta, na co odpowiadam potakującym skinieniem. – Wszyscy cię polubili – dodaje.

Zupełnie nie wiem, z jakiego powodu. Nie powiedziałem ani jednego ciekawego słowa. W ogóle nie sądzę, by było we mnie cokolwiek interesującego, poza tym jednym, do czego nie przyznaję się nikomu.

– Może dlatego że lubią ciebie – mówię znacząco i czekam na drwiącą ripostę lub ciętą uwagę na temat tanich komplementów, ale nic takiego się nie dzieje. Carmel kiwa jedynie głową na znak, że mam zapewne rację. Jest mądra i świadoma siebie. Zaczynam się zastanawiać, dlaczego chodziła z kimś takim jak Mike. Dlaczego zadawała się z armią Trojan.

Skojarzenie z armią przywołuje myśl o Thomasie Sabinie. Spodziewałem się go tutaj zastać, kryjącego się wśród drzew, śledzącego każdy mój krok jak

zakochany… no cóż, zakochany uczniak. A tu ani śladu. I muszę przyznać, że pośród tych beznadziejnych rozmów, jakie dziś wieczorem prowadzę, zaczyna mi go brakować.

– Miałaś mi opowiedzieć o duchach – przypominam. Carmel mruga zdezorientowana, po czym się

rozpromienia. – Faktycznie. – Próbuje zacząć, szczegółowo opisując

zeszłoroczną imprezę: wylicza obecnych, rozrywki, informuje mnie, dlaczego ten lub ta przyszli z tą lub tym. Domyślam się, że zależy jej na przedstawieniu pełnego i realistycznego obrazu sytuacji. Niektórym to pewnie potrzebne. Osobiście wolę sam domyślać się drobnostek, dzięki czemu historia staje się bardziej moja, bardziej ciekawa i lepsza, niż była w rzeczywistości.

Opowieść Carmel dociera wreszcie do zmroku, do zmierzchu pełnego pijanych, rozdokazywanych dzieciaków. Słyszę z trzeciej ręki wszystkie przerażające opowiastki o duchach, jakimi się tamtego wieczora wymieniali. O pływakach i turystach, którzy utonęli w wodospadzie Trowbridge – tam, gdzie impreza odbyła się rok temu. O tym, że ich duchy lubują się w doprowadzaniu ludzi do identycznych wypadków, i o tym, że już co najmniej kilka osób zostało zepchniętych z urwiska lub wciągniętych pod wodę przez niewidzialną rękę. Nadstawiam uszu. Wiem sporo o zjawach i wszystko wydaje się prawdopodobne. Duchy z zasady uwielbiają przekazywać innym zło, jakiego padły ofiarą. Na przykład Autostopowicz.

– …i wtedy jedną ze ścieżek nadbiegli z wrzaskiem Tony Gibney i Susanna Norman. Krzyczeli, że kiedy zajmowali się sobą, coś ich zaatakowało – Carmel kręci głową. – Robiło się już późno i wielu z nas porządnie się wystraszyło, więc wsiedliśmy do samochodów i zwialiśmy. Jechałam z Mikiem i Chase'em. Will prowadził i gdy tylko zostawiliśmy park za sobą, coś wypadło nam przed maskę. Nie mam pojęcia, skąd się to stworzenie wzięło. Może zbiegło ze wzgórza, a może zeskoczyło z drzewa. Nie wiem. Wyglądało jak wielka kudłata puma. W każdym razie Will wyhamował i to coś po prostu przez chwilę stało. Byłam przekonana, że rzuci się na szybę, i przysięgam, wydarłabym się wtedy wniebogłosy. Ale jednak istota wyszczerzyła tylko zęby, syknęła i…

– I…? – dopytuję, gdyż wiem, że tak trzeba. – Wyszła poza zasięg reflektorów, podniosła się na

dwie nogi i odeszła między drzewa. Wybucham śmiechem. Dziewczyna bije mnie w

ramię. – Niezbyt dobrze to opowiedziałam – przyznaje,

również powstrzymując śmiech. – Mike robi to lepiej. – Jasne, domyślam się, że przy tym klnie i bardziej

energicznie wymachuje rękoma. – Carmel! – woła ktoś. Odwracam się. Po raz kolejny napatoczył się Mike. Z

Chase'em i Willem po bokach. Imię dziewczyny wypluł z ust jak lepką nić pajęczyny. To aż dziwne, jak samo

wypowiedzenie czyjegoś imienia może brzmieć niczym podpisanie aktu własności.

– Co was tak bawi? – pyta Chase. Gasi papierosa na barierce i wrzuca niedopałek do plecaka. Z jednej strony to obrzydliwe, z drugiej ogarnia mnie podziw dla jego ekoświadomości.

– Nic specjalnego – odpowiadam. – Carmel opowiadała mi o tym, jak w zeszłym roku zobaczyliście Sasquatcha.

Mike się uśmiecha. Coś się zmieniło, coś jest nie tak i nie sądzę, by chodziło wyłącznie oto, iż wszyscy mają już w czubie.

– To wszystko prawda – mówi i uświadamiam sobie naturę zmiany. Koleś zachowuje się wobec mnie przyjaźnie. Patrzy na mnie, nie na dziewczynę. Ani przez sekundę nie biorę tego za dobrą monetę. On próbuje nowej strategii. Chce czegoś lub – co gorsza – szykuje podstęp, by się mnie pozbyć.

Słucham Mike'a powtarzającego tę samą historię, którą dopiero co skończyła Carmel. Przedstawia ją z użyciem wielu przekleństw i wymachiwania rękoma. Obie wersje okazują się zaskakująco zbieżne, ale nie wiem, czy jest to argument za prawdziwością wydarzeń, czy po prostu oboje zbyt często je relacjonowali. Wreszcie chłopak milknie i w dziwny sposób traci pewność siebie, wydaje się zagubiony.

– Lubisz opowieści o duchach? – pyta Will Rosenberg, przerywając ciszę.

– Uwielbiam – mówię, nieco się prostując. Od wody ciągnie wilgotna bryza, czarna koszulka zaczyna mi się lepić do ciała, przebiega mnie dreszcz. – Zwłaszcza te, które nie kończą się w chwili, gdy skrzyżowanie kota z yeti ucieka do lasu, nikogo nawet nie krzywdząc.

Will wybucha śmiechem. – Tak, wiem, co masz na myśli. Tę historię powinno

się kończyć jakimś mięsistym tekstem. Na przykład „I ta cipa nawet nie spróbowała nas zaatakować”. Powtarzam im, żeby coś w tym stylu wymyślili, ale nikt mnie nie słucha.

Śmieję się razem z nim, choć słyszę, jak Carmel mruczy pod nosem, że to głupie. No cóż, lubię Willa Rosenberga. On przynajmniej ma mózg. Oczywiście ta cecha sprawia, iż z całej trójki jest najbardziej niebezpieczny. Z postawy Mike'a wyczytuję, że tylko czeka, by Will coś zaczął, coś powiedział. Z czystej ciekawości postanawiam mu to ułatwić.

– Znasz może jakieś lepsze? – pytam. – I owszem, nawet kilka – odpowiada. – Natalie wspominała, że twoja matka jest czarownicą

– wtrąca Chase. – To tak na serio? – Na serio. – Wzruszam ramionami i odwracam się

do Carmel. – Jest wróżką. Sprzedaje w sieci magiczne świeczki i inne gadżety. Nie uwierzycie, ile można na tym zarobić.

– Fajnie. – Dziewczyna się uśmiecha. – Może i mnie kiedyś powróży.

– Jezu – odzywa się Mike. – Właśnie tego było nam w mieście trzeba, kolejnego dziwaka. Skoro twoja matka jest czarownicą, to kim ty jesteś? Harrym Potterem?

– Mike! – syczy Carmel. – Nie zachowuj się jak kretyn.

– Zbyt wiele oczekujesz – rzucam, lecz Mike mnie ignoruje i pyta ją, dlaczego prowadza się z takim nawiedzonym typem. To piękny komplement. Carmel wyraźnie się denerwuje, zupełnie jakby się bała, że koleś straci panowanie nad sobą i strąci mnie do wodospadu. Wyglądam za barierkę. W ciemności nic nie widać, ale nie sądzę, by woda była tam wystarczająco głęboka, żeby osłabić siłę uderzenia. Zapewne skręciłbym kark na skałach. Próbuję zachować spokój, nie wyciągam rąk z kieszeni. Jednocześnie mam nadzieję, że moja obojętna mina doprowadzi go do szału. Wkurzył mnie uwagami o mamie i o mnie. Nikt nie będzie mnie porównywać do jakiegoś zniewieściałego, bawiącego się zaklęciami chłopczyka w głupich okularach.

Gdyby Mike zepchnął mnie teraz z urwiska, zapewne skończyłbym martwy, nawiedzając wodospad i szukając swego zabójcy, a spokoju bym zaznał, dopiero gdybym pożarł jego serce.

– Spokojnie, Mike – mówi Will. – Skoro koleś chce usłyszeć opowieść o duchach, opowiedzmy mu. I to dobrą. Najlepiej tę, która nie pozwala dzieciakom spać po nocach.

– To znaczy? – pytam. Włoski na karku stają mi dęba.

– Historię o Annie Korlov. Annie we Krwi. Jej imię snuje się w ciemności tanecznym ruchem. Aż

zadrżałem, słysząc je inaczej niż w wyobraźni, wypowiedziane głosem innego człowieka.

– Anna we Krwi? To coś jak żółta sukienka Kopciuszka?

Żartuję sobie, gdyż wiem, że to ich rozjuszy. Tym usilniej będą chcieli uczynić opowieść straszną, przerażającą, a na tym mi właśnie zależy. Will przygląda mi się jednak dziwnie, jakby się zastanawiał, skąd tak dobrze znam bajki.

– Anna Korlov zginęła w wieku szesnastu lat – zaczyna po chwili. – Poderżnięto jej gardło od ucha do ucha. Stało się to, kiedy szła na potańcówkę. Ciało znaleziono następnego dnia. Roiły się na nim muchy, a cała biała sukienka przesiąknięta była krwią.

– Podobno zrobił to jej chłopak, prawda? – w roli niecierpliwego słuchacza Chase wypada doskonale.

– Tak podejrzewano. – Will wzrusza ramionami. – Zwłaszcza że kilka miesięcy później wyjechał z miasta. Ale tamtej nocy wszyscy widzieli go na tańcach. Wypytywał o Annę i martwił się, że go wystawiła. Sposób, w jaki zginęła, ani osoba mordercy nie są jednak ważne. Istotne jest za to, że śmierć nie przyniosła jej spokoju. Rok po zabójstwie ukazała się w swym dawnym domu. Bo widzisz, został sprzedany. Matka Anny wykitowała na zawał sześć miesięcy po śmierci córki. Dom kupił pewien rybak i wprowadził się tam z całą

rodziną. Anna zabiła wszystkich. Rozszarpała ich na strzępy. Głowy i ręce ułożyła w stosach pod schodami, a resztę ciał rozwiesiła w piwnicy.

Rozglądam się po twarzach małego tłumku, który zdążył się wokół nas zebrać. Niektórzy – w tym Carmel – mają niepewne miny. Większość jest po prostu zaciekawiona, czekają na moją reakcję.

Mój oddech przyspiesza, ale pytanie zadaję rozmyślnie sceptycznym tonem.

– Skąd wiadomo, że nie zrobił tego jakiś włóczęga? Albo psychopata, który włamał się do domu?

– Można się było domyślić po zachowaniu policji. Nikogo nie aresztowano. W zasadzie nie podjęto nawet dochodzenia. Po prostu zapieczętowali dom i udawali, że nic się nie stało. Poszło im to łatwiej, niż się spodziewali. Ludzie chętnie zapominają o tego rodzaju sprawach.

Przytakuję skinieniem. Ma rację. – Nie mógł tego zrobić nikt z zewnątrz także dlatego,

że na wszystkich ścianach pojawiły się napisy. „Anna Taloni”. Dom Anny.

Mike szczerzy się w uśmiechu. – Poza tym nikt nie zdołałby do tego stopnia

zmasakrować ciał. Rybak ważył ponad sto kilo. Oderwała mu głowę i ramiona. Żeby zrobić coś takiego, trzeba by mieć budowę Supermana, naćpać się amfy i przyjąć prosto w serce zastrzyk adrenaliny.

Znacząco wciągam powietrze nosem. Cała armia Trojan wybucha śmiechem.

– On nam nie wierzy – jęczy Chase. – Po prostu się boi – rzuca Mike. – Zamknij się! – syczy Carmel. – Nie zwracaj na nich

uwagi. Chcieli z tobą zadrzeć, odkąd zobaczyli, że ze sobą rozmawiamy. To śmieszne, a ta historia to tylko bujda z podstawówki rodem, zupełnie jak przesąd, że nie wolno powtarzać przed lustrem słów „Krwawa Mary”.

Czuję ochotę, by jej powiedzieć, że to zupełnie inna sytuacja, ale milczę. Uspokajająco ściskam jej dłoń i na powrót zwracam się do grupy.

– A gdzie jest ten dom? I oczywiście wymieniają się spojrzeniami, jakby

tylko na to pytanie czekali.

ROZDZIAŁ 7 Wracamy do Thunder Bay. Mkniemy pod żółtymi

latarniami, zbyt szybko przejeżdżamy pod rozmytymi sygnalizatorami na skrzyżowaniach. Chase i Mike otworzyli okna. Śmieją się i rozmawiają o Annie, bez przerwy dodając do jej legendy coś nowego. Krew w uszach śpiewa mi tak głośno, że zapominam o sprawdzaniu tabliczek z nazwami ulic, nie zapamiętuję drogi.

Namówienie ich, by porzucili imprezę, i jednoczesne przekonanie reszty, by nadal pili i cieszyli się Końcem Świata, wymagało ode mnie pewnej dozy finezji. Carmel musiała nawet uciec się do jarmarcznego chwytu. Rzuciła w twarz Natalie i Katie pytanie „Hej, a co to jest?” i wskazała za ich plecy, po czym wskoczyła do suva, za którego kierownicą już siedział Will. Teraz jednak spokojnie suniemy przez letnią noc.

– Długo się jedzie – odzywa się do mnie Will i przypominam sobie, że w zeszłym roku, po imprezie nad wodospadem Trowbridge, także on prowadził. Intryguje mnie ten chłopak; jego status wiecznie trzeźwego kierowcy sprawia, iż skłaniam się ku opinii, że trzyma z tymi ciołkami tylko po to, by nie wypaść z obiegu. Jest bardzo bystry i zachowuje się tak, jakby to on niepostrzeżenie manipulował kolegami. – Jeszcze kawałek.

– Co zrobimy na miejscu? – pytam i wszyscy wybuchają śmiechem.

Will wzrusza ramionami. – Wypijemy kilka piwek i obrzucimy dom butelkami.

Nie wiem zresztą. Czy to ważne? Nie, to nie jest ważne. Nie zabiję Anny dzisiejszej

nocy, nie na ich oczach. Chcę tam po prostu być. Chcę poczuć jej obecność za oknem. Chcę, by mnie zauważyła, by mi się przyjrzała lub może wycofała do innego pokoju. Uświadamiam sobie, że Anna Korlov zajmuje me myśli w zupełnie inny sposób niż większość duchów, na które dotychczas polowałem. Nie wiem dlaczego. Tylko jedna zjawa pochłonęła mnie podobnie, tylko jedna wywołała taką burzę uczuć. Duch, który zabił mojego ojca.

Jedziemy teraz tuż nad jeziorem i słyszę, jak fale szepcą do mnie o ukrytych pod powierzchnią umarłych, wyglądających z głębiny posępnymi oczyma sponad wygryzionych przez ryby policzków. Oni mogą zaczekać. Will skręca w prawo, na bitą drogę. Opony suva jęczą, samochodem rzuca w przód i w tył. Gdy podnoszę wzrok, widzę dom. Opuszczony lata temu, zaczyna się już chylić. Zwykły, przycupnięty w ciemności cień. Zatrzymujemy się w miejscu, gdzie dawniej kończył się podjazd, i wysiadam. Reflektory oświetlają front budynku, zalewają blaskiem obłażącą ze ścian szarą farbę i gnijące deski. Na ganku rozgościły się trawa i chwasty. Dawniej podjazd musiał być długi – do drzwi mam jeszcze co najmniej trzydzieści kroków.

– Jesteś pewien, że to tutaj? – dolatuje mnie szept Chase'a, ale wiem, że tak. Wiem stąd, iż wiatr szarpie me włosy i ubranie, ale nie kołysze się nic więcej. Dom obserwuje nas w napięciu. Idę dalej. Po kilku sekundach słyszę za sobą niepewne kroki towarzyszy. Po drodze powiedzieli mi, że Anna zabija wszystkich, którzy wejdą do środka. Opowiadali o włóczęgach, jacy włamywali się tam w poszukiwaniu ciepłego noclegu i ginęli wypatroszeni we śnie. Oczywiście moi nowi znajomi nie mogli tego widzieć, choć zapewne nie minęli się z prawdą.

Za mną rozlega się ostry grzechot żwiru, ktoś szybko podchodzi.

– To głupie – syczy Carmel. Ochłodziło się i dziewczyna narzuciła na swoją bluzeczkę szary sweterek. Ręce wcisnęła do kieszeni spódniczki, kuli ramiona. – Nie trzeba było się ruszać z imprezy.

Nikt jej nie słucha. Chłopaki popijają piwo i rozmawiają podniesionymi głosami, które mają ukryć nerwowość. Ostrożnie podkradam się do domu. Sunę spojrzeniem od okna do okna, niecierpliwie wypatrując nienaturalnego poruszenia. Tuż obok głowy przelatuje mi puszka po piwie. Kucam. Pojemnik ląduje na podjeździe i toczy się w stronę ganku.

– Anna! Hej, Anna! Wyjdziesz na podwórko, ty martwa dziwko?!

Mike rechoce, a Chase rzuca mu kolejne piwo. Mimo coraz gęstszych ciemności widzę, że koleś ma już

zaczerwienione od alkoholu policzki. Trochę się zatacza. Patrzę to na niego, to na dom. Chciałbym zbadać tę ruinę dokładniej, ale zrezygnuję. Nie jest dobrze. Chłopaki tu przyjechali, lecz boją się Anny, więc ją wyśmiewają. Wzbiera we mnie ochota, by rozbić im łby pełnymi puszkami i, owszem, zdaję sobie sprawę z własnej hipokryzji. Bronię ducha, którego zamierzam zabić.

Spoglądam poza nich, na przestępującą z nogi na nogę Carmel skuloną z zimna. Okalające jej ładną twarz blond włosy przypominają w srebrnym świetle wstęgi pajęczyny.

– Chodźcie, chłopcy, wynośmy się stąd. Dziewczyna zaczyna się denerwować, zresztą nie ma tu nic oprócz pająków i myszy.

Przechodzę między nimi, ale Mike i Chase chwytają mnie za ramiona. Zauważam, że Will cofnął się do Carmel i coś jej cicho tłumaczy. Pochylony wskazuje samochód. Carmel kręci głową i chce podejść do nas, lecz on ją powstrzymuje.

– Nie ma mowy, żebyśmy wrócili, nie zaglądając do środka – stwierdza Mike. Obracają mnie obaj i prowadzą przez podjazd, zupełnie jak eskortujący więźnia strażnicy.

Nie protestuję, mimo że pewnie powinienem. Chcę się dokładniej tu rozejrzeć, chociaż wolałbym to zrobić sam. Macham ręką do Carmel na znak, że wszystko w porządku, i uwalniam się z uścisku.

Gdy stawiam stopę na pierwszej zapleśniałej desce ganku, niemal namacalnie czuję, jak dom się spina. Jakby

nabrał powietrza w płuca, budząc się po długim, niemąconym ludzkimi krokami śnie. Pokonuję dwa ostatnie schodki i staję samotnie przed burą plamą drzwi. Szkoda, że nie mam latarki ani nawet świecy. Nie wiem, jakiego koloru farbą budynek był pokryty dawniej. Z oddali wydawał się szary, płaty farby wyglądały na srebrzyste, lecz teraz, kiedy podszedłem bliżej, okazują się zniszczone i czarne. A to przecież niemożliwe. Nikt nie maluje domów na czarno.

Wysokie okna po obu stronach drzwi pokryte są plackami brudu. Zbliżam się do lewego i przecieram dłonią niewielkie kółko. Wewnątrz jest prawie pusto, zauważam ledwie kilka mebli.

Na środku pomieszczenia, które dawniej było zapewne salonem, stoi przesłonięta białą płachtą sofa. Z sufitu zwisa zniszczony żyrandol.

Mimo ciemności widzę wszystko wyraźnie. Pokój rozświetlony jest dobywającym się znikąd szaroniebieskim blaskiem. W tej poświacie kryje się coś dziwnego, czego w pierwszej chwili nie rozumiem, aż wreszcie dociera do mnie, iż żaden z przedmiotów nie rzuca cienia.

Słyszę szept i przypominam sobie, że są tu ze mną Mike i Chase. Zaczynam się odwracać, by im powiedzieć, że nie ma tam nic, czego nie widziałbym już wcześniej, i zapytać, czy nie moglibyśmy wrócić na imprezę, lecz w tej samej chwili dostrzegam w szybie odbicie Mike'a. Chłopak trzyma w rękach kawałek deski. Unosi ją ku

górze i zamierza się na moją głowę… przemyka mi jeszcze przez myśl, że przez dłuższy czas nikogo o nic nie zapytam.

Dochodzę do siebie wśród woni kurzu i z poczuciem, iż większa część mej czaszki leży w drzazgach gdzieś z tyłu. Mrugam. Każdy oddech posyła po starym, wypaczonym parkiecie niewielki kłąb szarego pyłu. Przetaczam się na plecy i uświadamiam sobie, że głowę mam wciąż w jednym kawałku, lecz ból mnie zmusza, bym ponownie opuścił powieki. Nie mam pojęcia, gdzie jestem. Nie pamiętam, co robiłem, zanim się tutaj znalazłem. Potrafię myśleć tylko o tym, iż mózg przelewa mi się w czaszce to w jedną, to w drugą stronę. Nagle wraca do mnie obraz: neandertalczyk zamierza się na mnie grubą dechą. Zaczynają się pojawiać kolejne elementy układanki. Na powrót otwieram oczy i mrużę je w dziwnej szarej poświacie.

Dziwne szare światło. Unoszę powieki wysoko. Jestem w tym domu.

Mój umysł otrząsa się jak pies i z jego sierści wysypują się tysiące pytań. Ile czasu pozostawałem nieprzytomny? Który to pokój? Jak się stąd wydostać? I oczywiście najważniejsze: Czy te dupki zostawiły mnie samego? Ostatnią z wątpliwości szybko rozwiewa Mike.

– Widzisz? – słyszę go. – Mówiłem ci, że go nie zabiłem. – Stuka palcem w szybę. Obracam się ku oknu i spoglądam w górę, na jego idiotycznie wyszczerzoną gębę. Rzuca debilną uwagę o tym, że już jestem trupem, i

przypomina o losie, jaki spotyka osoby wchodzące do tego budynku. Wtedy właśnie dolatuje mnie krzyk Carmel. Dziewczyna grozi, że zadzwoni po gliny, i pyta spanikowana, czy przynajmniej już się ocknąłem.

– Carmel! – wołam, z trudem dźwigając się na kolana. – Nic mi nie jest.

– Cas, ci kretyni… Ja nie wiedziałam. Przysięgam. Wierzę jej. Rozcieram potylicę. Na palcach zostaje

mi nieco krwi. W zasadzie nawet sporo, ponieważ z ran w głowie zawsze cieknie jak z kranu, nawet przy lekkich skaleczeniach. Opieram dłoń o podłogę, by się podnieść, i krew miesza się z kurzem w makabryczną czerwonawą pastę.

Za wcześnie. Nie mogę wstać. Kręci mi się w głowie. Muszę się położyć. Pokój zaczyna wirować.

– Jezu, spójrz na niego. Znów leży. Chyba musimy go wynieść. Może doznał wstrząsu mózgu.

– Ale z ciebie dureń. Walnąłem go dechą. Na pewno ma wstrząs mózgu.

Wszystko wydaje się surrealistyczne, odległe. Niemal jak we śnie.

– Zostawmy go po prostu. Sam wróci. – Stary, nie możemy. Popatrz na jego głowę. Krwawi

jak prosię. Gdy Mike i Chase przerzucają się argumentami i

rozważają, czy otoczyć mnie opieką, czy pozwolić mi umrzeć, ja ponownie zapadam w mrok. Zaczynam podejrzewać, że to może być koniec. Zabity przez żywego

człowieka – nie do pomyślenia. Nagle jednak głos Chase'a podnosi się o jakieś pięć oktaw.

– O Jezu! O Jezu! – Co?! – krzyczy Mike jednocześnie poirytowanym i

przerażonym tonem. – Schody! Popatrz, kurwa, na schody! Z wielkim wysiłkiem otwieram oczy i zmuszam

głowę, by się nieco uniosła. Z początku nie dostrzegam w schodach niczego nadzwyczajnego. Są może nieco wąskie, a w poręczy zieją co najmniej trzy wyrwy. Potem jednak spoglądam wyżej.

To ona. Migoce. Pojawia się i znika jak obraz na ekranie komputera, niczym mroczna zjawa próbująca wyrwać się z monitora i przedostać do rzeczywistości. Cielesności nabiera, kiedy kładzie dłoń na balustradzie, która jęczy i pęka pod naciskiem.

Powoli, wciąż zdezorientowany, potrząsam głową. Wiem, kim ona jest, znam jej nazwisko, lecz zupełnie nie rozumiem, co ja tu robię. Nagle przemyka mi przez myśl, że znalazłem się w pułapce. Nie mam pojęcia, co począć. Słyszę przerażone modlitwy Chase'a i Mike'a, którzy zastanawiają się, czy uciekać, czy też może spróbować w jakiś sposób wydostać mnie na zewnątrz.

Anna zmierza prosto ku mnie, schodzi po schodach, nie wykonując przy tym jednego kroku. Ciągnie stopy za sobą, jakby nie umiała się nimi posługiwać. Jej białą skórę przecinają ciemnofioletowe żyły. Długie czarne włosy kołyszą się w powietrzu jak pod wodą; wiją się za nią

niczym wodorosty. W całej postaci jedynie one zachowują jakikolwiek pozór życia.

Zjawa nie ma na sobie ran, od których umarła, w jakie zwykle stroją się duchy. Podobno poderżnięto jej gardło, a szyję ma długą i białą. Ubrana jest w sukienkę. Mokrą, czerwoną, bez przerwy falującą. Ociekającą na podłogę.

O tym, że wycofałem się pod ścianę, dowiaduję się dopiero, kiedy czuję zimny opór na plecach. Nie jestem w stanie oderwać wzroku od jej oczu. Przypominają plamy ropy. Nie można stwierdzić, na co patrzą, lecz nie jestem na tyle głupi, by się spodziewać, że mnie nie widzi. Jest straszna. Straszna nie w groteskowy, lecz nieziemski sposób.

Serce wali mi w piersi, głowa boli nieznośnie. Ból każe mi się położyć, podpowiada, że i tak stąd nie ucieknę, i z zaskoczeniem stwierdzam, że wolałbym być taki jak ona, w tej utkanej z krwi sukience. Wolałbym raczej przejść przez piekło, jakie szykuje mi zjawa, niż odejść cicho w szpitalu, ponieważ ktoś palnął mnie w łeb pospolitym kawałem dechy.

Zbliża się. Powieki mi opadają, ale słyszę w powietrzu szelest jej ruchu. Słyszę wyraźnie każde kapnięcie krwi na parkiet. Otwieram oczy. Zjawa stoi nade mną – bogini śmierci o czarnych wargach i lodowatych dłoniach.

– Anna… – Moje usta układają się w słaby uśmiech. Patrzy na mnie z góry, na żałosną skuloną pod ścianą

istotę. Unosi się w powietrzu i marszczy brwi. I nagle, gwałtownie, odwraca spojrzenie ku oknu nad moją głową. Zanim zdążyłem choć drgnąć, jej ramiona strzelają naprzód i przebijają się przez szkło. Słyszę wrzask Mike'a lub Chase'a, a może obu naraz. Krzyczą prawie prosto do moich uszu. Nieco dalej przeraźliwie piszczy Carmel.

Anna wciąga Mike'a do środka. Chłopak próbuje nie patrzeć jej w twarz, ryczy i szarpie się jak uwięzione zwierzę. Wije się w uścisku zjawy, lecz ona ramiona ma nieruchome jak marmurowy posąg.

– Puść mnie! – jęczy Mike. – No puść, kurde! To był tylko żart! Głupi dowcip!

Zjawa stawia go na podłodze. Chłopak krwawi z ran na twarzy i rękach. Cofa się o krok. Anna szczerzy zęby. Słyszę własny głos dobiegający z jakiegoś innego miejsca. Każę jej przestać, a może tylko krzyczę. Mike jednak nie ma czasu nawet na piśnięcie, gdyż Anna wbija mu dłonie głęboko w pierś, rozdzierając naraz skórę i mięśnie. Duch dziewczyny szarpie ramionami na boki, jakby otwierała zamykające się drzwi metra, i ciało Mike'a Andovera pęka na dwoje. Obie połowy opadają na kolana, drgając i wijąc się niczym odcięte odnóża owada.

Krzyki Chase'a rozlegają się coraz dalej. Słyszę charkot uruchamianego silnika. Odsuwam się od masy, która jeszcze przed chwilą była Mikiem, i unikam patrzenia na tę połowę, która wciąż jest połączona z głową. Nie chcę wiedzieć, czy chłopak wciąż żyje. Nie chcę wiedzieć, czy patrzy na drgawki swej drugiej części.

Anna spokojnie patrzy na zwłoki. Potem przez dłuższą chwilę na mnie i znowu na Mike'a. Drzwi raptownie się otwierają, lecz zjawa prawie tego nie zauważa. Czuję, że ktoś chwyta mnie za ramiona i wyciąga z domu, z dala od krwi. Moje stopy stukają o kolejne schodki. Gdy mój wybawca słabnie, puszcza mnie zbyt gwałtownie. Uderzam w coś głową i nie widzę już nic.

ROZDZIAŁ 8 Hej! Hej, stary, budzisz się? Znam ten głos. Nie lubię go. Otwieram oczy i widzę

pochyloną nade mną twarz. – Napędziłeś nam strachu. Pewnie nie powinniśmy

byli pozwalać ci spać tak długo. Lepiej by było zawieźć cię do szpitala, ale nie wiedzieliśmy, co im powiedzieć.

– Nic mi nie jest, Thomas. – Przecieram oczy rękoma, po czym zdobywam się na wysiłek i siadam, choć mam świadomość, iż mój świat zacznie zaraz pływać i przelewać się tak intensywnie, że doprowadzi mnie do mdłości. W jakiś sposób udaje mi się opuścić nogi i postawić je na podłodze.

– Co się stało? – Ty mi to powiedz. – Zapala papierosa. Wolałbym,

żeby nie palił. Ze swoją wystrzępioną fryzurą i w okularach wygląda jak dwunastolatek, który podwędził szluga z matczynej torebki. – Co robiłeś w domu Korlovów?

– Dlaczego mnie śledziłeś? – Sięgam po szklankę wody, którą mi podsunął.

– Zrobiłem, co obiecałem. Jednak nie spodziewałem się, że będziesz potrzebować aż takiej pomocy. Kurwa, do jej domu się nie wchodzi! – Obdarza mnie takim spojrzeniem, jakbym reprezentował niespotykany gatunek idioty.

– Po prostu tam wszedłem i upadłem. – Z mojej perspektywy wyglądało to nieco inaczej.

Nadal nie chce mi się wierzyć, że wrzucili cię do tego domu i próbowali zabić.

Rozglądam się dokoła. Nie mam pojęcia, która może być godzina, lecz słońce już wstało i znajduję się w jakimś antykwariacie. Jest tu ciasno, ale otaczają mnie ładne rzeczy, nie śmieci, jakie widzi się niekiedy w tego typu przybytkach. Niemniej i tak cuchnie tu starymi ludźmi.

Siedzę na starej, zakurzonej kanapie. Obok leży poduszka pokryta plamami mojej zakrzepłej krwi. A przynajmniej mam nadzieję, że to moja zakrzepła krew. Nie chciałbym spać na wylęgarni cudzych wirusów.

Thomas wygląda na wściekłego. Nienawidzi armii Trojan; bez wątpienia dręczyli go od przedszkola. Taki chudy i niezgrabny dzieciak jak on, ktoś, kto twierdzi, że posiada paranormalne zdolności, i włóczy się po zakurzonych antykwariatach, musiał być ulubionym celem ich muk i karczych. Niemniej to tylko nieszkodliwa banda wyrostków. Nie sądzę, by naprawdę próbowali mnie zabić. Po prostu nie traktowali Anny serio. Nie wierzyli we własne opowieści. I nagle jeden z nich nie żyje.

– Cholera! – wyrywa mi się. Nie wiadomo, co teraz stanie się z Anną. Mike Andover nie był jakimś włóczęgą, nie uciekł z domu. Należał do szkolnych twardzieli, do imprezowej paczki, a Chase widział wszystko na własne

oczy. Mogę mieć tylko nadzieję, iż wystraszył się za bardzo, by pójść na policję.

Oczywiście gliniarze nie zdołaliby jej schwytać ani w inny sposób zaszkodzić. Gdyby weszli do tego domu, mielibyśmy więcej trupów. A może wcale by się im nie ukazała. Anna jest moja. Postać zjawy majaczy mi przez moment przed oczyma – wysoka i blada, ociekająca czerwienią. Obolały mózg jednak nie jest w stanie zatrzymać tej wizji na dłużej.

– Dzięki, że mnie stamtąd wyciągnąłeś – mówię do Thomasa, który wciąż nerwowo pali papierosa.

Chłopak kiwa głową. – Nie chciałem. To znaczy, chciałem, ale gdy

zobaczyłem, co zostało z Mike'a, moja motywacja wcale nie wzrosła. – Wkłada papierosa między wargi, zaciąga się. – Jezu, nie mogę wprost uwierzyć, że on nie żyje. Nie dociera do mnie, że go zabiła.

– Dlaczego nie? Przecież wierzyłeś w jej istnienie. – Tak, ale nigdy przedtem jej nie widziałem. Nikt nie

widział Anny Korlov. Bo jeśli ktoś ją zobaczy… – Zaraz potem ginie – kończę za niego posępnie. Słyszę czyjeś kroki na cienkich deskach podłogi.

Podnoszę wzrok. Do sklepu wszedł stary facet z zaplecioną w warkocz gęstą siwą brodą. Ma na sobie niesłychanie steraną koszulkę z logo Grateful Dead i skórzaną kamizelkę. Jego przedramiona pokrywają dziwne tatuaże – nie rozpoznaję żadnego z symboli.

– Masz cholerne szczęście, chłopcze. Muszę

przyznać, że po zawodowym zabójcy duchów spodziewałem się lepszego występu.

Chwytam worek z kostkami lodu, który mi rzucił, bym przyłożył sobie do głowy. Jego skórzasta twarz rozciąga się w uśmiechu. Przygląda mi się zza szkieł okularów w drucianych oprawkach.

– To ty poinformowałeś Stokrotkę – domyślam się w jednej chwili. – A już myślałem, że nasz zacny Thomas.

W odpowiedzi otrzymuję jedynie uśmiech. Wystarczy.

– Poznaj mojego dziadka – mówi Thomas. – Morfran Starling Sabin.

Nie mogę się nie zaśmiać. – Dlaczego wy, goci, zawsze nosicie takie dziwaczne

nazwiska? – Interesujące słowa, zwłaszcza z ust kolesia, który

nazywa się Tezeusz Cassio. Morfran jest soczystym facetem. Polubiłem go od

razu. Jego głos świetnie by się sprawdził w czarno-białym spaghetti westernie. Nie drażni mnie też fakt, iż wie, kim jestem. W zasadzie prawie mi z tego powodu ulżyło. Cieszę się, że natrafiłem na osobę należącą do specyficznego podziemia, którego członkowie wiedzą, czym się zajmuję, znają moją reputację i pamiętają dokonania ojca. Nie wiodę życia superbohatera. Potrzebuję innych, by pomagali mi odnaleźć właściwy kierunek. A oni muszą wiedzieć, kim jestem naprawdę. Ważne jest tylko, żeby nie było ich zbyt wielu. Nie wiem,

dlaczego Thomas nie powiedział mi o niczym, kiedy spotkaliśmy się przy cmentarzu. Był tak cholernie tajemniczy.

– Jak głowa? – pyta teraz. – A co? Nie wiesz, telepato? – Już ci mówiłem. – Wzrusza ramionami. – To tak

nie działa. Dziadek uprzedził mnie o twoim przyjeździe i powiedział, że powinienem cię poszukać. Czasami rzeczywiście jestem w stanie czytać w myślach. Ale w twoich dziś nie mogę. Pewnie przez wstrząs. A może już mi to nie jest potrzebne. Ta zdolność przychodzi i odchodzi.

– Świetnie. Telepaci przyprawiają mnie o gęsią skórkę. – Odwracam się do Morfrana. – Więc dlaczego po mnie posłałeś? I dlaczego nie umówiłeś się ze mną przez Stokrotkę, tylko kazałeś mnie szukać swojemu Porywaczowi Umysłów? – Wskazuję brodą Thomasa i natychmiast karcę się w duchu za dowcipkowanie. Nie jestem do tego w odpowiedniej formie.

– Chciałem, żebyś pojawił się jak najszybciej – tłumaczy z obojętnym gestem. – Znam Stokrotkę, a on znał ciebie osobiście. Twierdził, że nie lubisz, kiedy ci się przeszkadza. Tak czy inaczej wolałem mieć na ciebie oko. Zabójca duchów czy nie, wciąż jesteś dzieckiem.

– Okej – mówię. – Tylko skąd ten pośpiech? Przecież Anna jest tu od lat.

Morfran opiera się o szklaną ladę i kręci głową. – Ostatnio coś się zmieniło. Stała się bardziej

agresywna. Znam się na umarłych, pod wieloma względami jestem z nimi mocniej związany niż ty. Widzę ich i czuję. Wiem, co myślą i czego chcą. Jest tak od…

Wzrusza ramionami. Oczywiście, za tym wstępem kryje się jakaś historia. Ale prawdopodobnie jest to jego najlepsza historia, więc nie chce jej marnować od razu na początku znajomości. Pociera skronie.

– Wyczuwam, kiedy Anna zabija. Za każdym razem, gdy jakiś nieszczęśnik zajrzy do jej domu. Dawniej było to tylko swędzenie między łopatkami. Teraz aż skręca mi wnętrzności. Kiedyś nawet by na ciebie nie spojrzała. Nie żyje już od dawna i rozumie różnicę między zabijaniem bezdomnych a dzieciaków, na które czekają fundusze powiernicze. Zrobiła się jednak nieostrożna. Jak tak dalej pójdzie, trafi na pierwsze strony gazet, a obaj wiemy, że niektóre rzeczy powinny pozostać tajemnicą.

Siada w głębokim fotelu z zagłówkiem i składa dłonie na kolanach. Słyszę drapiące o podłogę psie pazury. Po chwili pojawia się tłusty czarny labrador o siwiejącym pysku, składa głowę na kolanach Morfrana.

Cofam się myślami do wydarzeń ubiegłej nocy. Była inna, niż się spodziewałem, choć teraz, gdy już ją zobaczyłem, trudno mi sobie przypomnieć, czego właściwie oczekiwałem. Może sądziłem, iż okaże się smutną, wystraszoną dziewczyną, zabijającą z przerażenia i rozpaczy. Wyobrażałem sobie, że zbiegnie po schodach w białej sukience z ciemną plamą na dekolcie. Podejrzewałem, iż będzie mieć dwa uśmiechy – jeden na

twarzy, drugi na szyi, a ten drugi będzie wilgotny i czerwony. Spodziewałem się, że mnie spyta, co robię w jej domu, a potem rzuci się na mnie z ostrymi jak brzytwa zębami. Zamiast tego ujrzałem ducha silnego jak burza, zjawę o czarnych oczach i bladych dłoniach. Nie martwą panienkę, lecz umarłą boginię. Persefonę, która powróciła z Hadesu, bądź na pół przegniłą Hekate.

Na tę myśl przeszywa mnie lekki dreszcz, ale składam to na karb utraty krwi.

– Co teraz zrobisz? – pyta mnie Morfran. Spuszczam wzrok na worek topniejącego lodu

upstrzony różowymi plamkami rozcieńczonej krwi. Na samym szczycie listy znajduje się powrót do domu i prysznic oraz uspokojenie matki i niedopuszczenie, by wysmarowała mnie dodatkową porcją olejku rozmarynowego.

Potem muszę wrócić do szkoły, ocenić szkody, porozmawiać z Carmel i resztą armii Trojan. Nie sądzę, by widzieli, jak Thomas wyciąga mnie z domu Anny; są zapewne przekonani, iż zginąłem, i zorganizowali bardzo dramatyczne spotkanie na urwisku, by zdecydować, co zrobić w sprawie Mike'a i mojej, jak to wszystko wyjaśnić. Will na pewno wystąpi z kilkoma znakomitymi propozycjami.

A następnie wrócę do tamtego domu. Ponieważ widziałem, jak Anna zabija. I muszę ją powstrzymać.

Z matką mi się poszczęściło. Gdy wracam, nie ma jej w domu, a na kuchennym blacie znajduję liścik

informujący, iż w lodówce czeka drugie śniadanie. Nie podpisała się serduszkiem ani niczym, co sugeruje, jak bardzo jest zła, że nie wróciłem na noc i nawet nie zadzwoniłem. Muszę wymyślić jakąś historyjkę, w której nie będzie krwi ani wstrząśnień mózgu.

Z Thomasem szczęścia mam mniej. Odwiózł mnie do domu i wszedł na ganek. Gdy po prysznicu schodzę na dół, w głowie wciąż coś pulsuje mi tak, jakby serce przeprowadziło się między oczy, a chłopak siedzi przy stole w kuchni i mierzy się na miny z Tybaltem.

– To nie jest zwyczajny kot – odzywa się przez zęby. Wciąż bez jednego mrugnięcia wpatruje się w zielone ślepia zwierzaka – zielone ślepia, które zdają się szeptać do mnie: „To jakiś idiota”. Ogon kocura drga, koniuszek porusza się jak przynęta na ryby.

– Oczywiście, że nie. – Przetrząsam szafkę w poszukiwaniu aspiryny. Biorę ją, odkąd przeczytałem „Lśnienie” Stephena Kinga. – To w końcu magiczny sługa czarownicy.

Thomas odrywa wzrok od Tybalta i rzuca mi złe spojrzenie. Umie poznać, kiedy ktoś sobie z niego kpi. Uśmiecham się i rzucam mu puszkę coli. Otwiera ją bardzo blisko Tybalta; kocur syczy i zeskakuje ze stołu. Pomrukując, przechodzi obok mnie naburmuszony. Pochylam się, chcę go pogłaskać, lecz smaga mnie ogonem na znak, że ta niechlujna postać powinna zniknąć z naszego domu.

– Co zrobisz w sprawie Mike'a? – Thomas patrzy na

mnie znad puszki. – Ograniczę szkody – odpowiadam, ponieważ nic

innego i tak nie wymyślę. Gdybym nie stracił w nocy przytomności, miałbym więcej opcji, lecz teraz mleko się już rozlało. Muszę znaleźć Carmel. Muszę pogadać z Willem. Muszę ich oboje uciszyć. – Dlatego powinniśmy zaraz pojechać do szkoły.

Unosi brwi, jakby zdziwiony, że już nie próbuję go spławić.

– A czego się spodziewałeś? – pytam. – Też jesteś w to zamieszany. Chciałeś mi pomagać, więc cóż, moje gratulacje. Nie możesz się już rozmyślić.

Głośno przełyka ślinę. Na własne szczęście, nie odzywa się słowem.

Gdy wchodzimy do szkoły, korytarze zioną pustką. Przez chwilę myślę, że już po wszystkim, za każdymi zamkniętymi drzwiami odbywa się jakieś dramatyczne czuwanie przy świecach ku pamięci Mike'a.

Wtedy uświadamiam sobie, iż jestem kretynem. Na korytarzu nikogo nie widać, bo trwają lekcje. Zatrzymujemy się przy naszych szafkach i unikamy pytań snującego się ciała pedagogicznego. Nie idę na zajęcia. Przeczekamy do przerwy obiadowej w pobliżu szafki Carmel. Mam nadzieję, że Carmel przyszła do szkoły i nie leży chora w domu. Gdyby nawet, to Thomas zapewniał, że wie, gdzie dziewczyna mieszka. Będziemy mogli wpaść do niej później. Jeżeli została mi jeszcze krztyna szczęścia, to nie zdążyła porozmawiać z rodzicami.

Rozlega się dzwonek i prawie wyskakuję z własnych butów. Na ból głowy to nie pomaga. Mrugam jednak i wpatruję się w tłum, w sunącą korytarzem, nieskończoną falę podobnie ubranych ciał. Na widok Carmel wydaję z siebie westchnienie ulgi. Jest nieco blada, jakby płakała lub wymiotowała, lecz ma na sobie porządne ciuchy i niesie książki. Nie jest wymięta ani rozmemłana.

Jedna z brunetek z poprzedniej nocy – nie wiem która, ale będę nazywać ją Natalie – podskakuje do dziewczyny i zaczyna trajkotać. Carmel reaguje w sposób godny Oscara: nieznaczne pochylenie głowy, uważne spojrzenie, wzniesienie oczu ku niebu i śmiech. Wszystko tak swobodne i szczere. Potem mówi coś, zmienia temat i Natalie odchodzi w podskokach. Maska Carmel na powrót opada.

Dociera na jakieś pięć kroków od swej szafki, kiedy w końcu podnosi wzrok na tyle, by mnie zauważyć. Rozszerzają się jej źrenice. Głośno wypowiada moje imię, po czym rozgląda się dokoła i podchodzi bliżej, jakby nie chciała, by ktokolwiek ją usłyszał.

– Ty… żyjesz! – Mierzy mnie spojrzeniem od stóp do głów, jakby spodziewała się ujrzeć cieknącą z ran krew lub odsłonięte kości. – Jak to?

Ruchem brody wskazuję Thomasa, który kuli się po mojej prawej stronie.

– On mnie wyciągnął. Carmel zerka na chłopaka i uśmiecha się. Nie mówi

nic więcej. Nie obejmuje mnie, czego podświadomie

oczekiwałem. Fakt, że tego nie robi, sprawia z jakiegoś powodu, iż tym bardziej ją lubię.

– Gdzie Will? I Chase? – dociekam. Nie zapytałem, czy ktokolwiek inny wie. To oczywiste, sądząc po zwykłym gwarze w korytarzu, że nie wie nikt. Tak czy inaczej, musimy sprawę załatwić. Ujednolicić wersje wydarzeń.

– Nie mam pojęcia. Zobaczę się z nimi dopiero w przerwie na lunch. Ale i tak nie jestem pewna, ile dziś będzie lekcji. – Spuszcza wzrok. Widzę, że ma ochotę porozmawiać o Mike'u. Powiedzieć coś, co powinno się mówić w takiej sytuacji, na przykład, że jest jej przykro lub że nie był wcale taki zły i nie zasługiwał na taki los. Przygryza wargę.

– Musimy z nimi pogadać. Wszyscy razem. Znajdź ich i przekaż, że żyję. Gdzie możemy się spotkać?

Nie odpowiada mi od razu, wierci się niespokojnie. No dalej, Carmel, nie zawiedź mnie.

– Przyprowadzę ich na boisko. Tam nikt nie będzie nam przeszkadzać.

Kiwam głową i dziewczyna odchodzi, oglądając się przy tym przez ramię, jakby wciąż się upewniała, że jestem prawdziwy, a ona nie zwariowała. Zauważam, że Thomas śledzi ją spojrzeniem bardzo smutnego, wiernego kundla.

– Stary – mówię i ruszam ku sali gimnastycznej, by wyjść na boisko. – Teraz na to nie pora.

Słyszę, jak chłopak mamroce niewyraźnie, że zawsze

jest pora. Pozwalam sobie na uśmieszek, po czym zaczynam się zastanawiać, w jaki sposób utrzymać Willa i Chase'a na smyczy.

ROZDZIAŁ 9 Gdy Will i Chase docierają na szkolne boisko,

leżymy z Thomasem rozwaleni na trybunach i gapimy się w niebo. Dzień jest słoneczny, spokojny i ciepły. Matka Natura nie założyła żałoby po Mike'u Andoverze. Promienie fantastycznie pieszczą mą pulsującą bólem głowę.

– Jezu! – rzuca jeden z nich, po czym następuje cała masa wykrzykników, których nie zamierzam powtarzać. Wiązanka urywa się wreszcie słowami: – On naprawdę żyje!

– Nie dzięki wam, fiuty. – Siadam. Thomas także się podnosi, lecz pozostaje nieco zgarbiony. Ci kretyni pomiatali nim zbyt wiele razy.

– Ej! – syczy Will. – Niczego ci nie zrobiliśmy, rozumiesz?!

– I trzymaj, kurwa, gębę na kłódkę! – dodaje Chase, mierząc we mnie palcem. Przez chwilę nie wiem, co powiedzieć. Nie spodziewałem się, że to oni będą uciszać mnie.

Otrzepuję kurz z kolan. Ubrudziłem się o ławkę. – Nie zamierzaliście mi nic zrobić – mówię uczciwie. – Zawieźliście mnie do tego domu, ponieważ

chcieliście mnie nastraszyć. Nie mieliście pojęcia, że wasz kumpel skończy rozdarty na dwie połowy. – Przyznaję, to było okrutne. Chase natychmiast blednie. Po raz kolejny

ogląda w głowie ostatnie chwile Mike'a. Na moment mięknę, lecz łoskot pod czaszką przypomina mi zaraz, że przecież planowali mnie zabić.

Stojąca obok chłopaków, lecz jeden rząd niżej, Carmel obejmuje się ramionami i odwraca spojrzenie. Może nie powinienem być tak wściekły. Ale z drugiej strony co ona sobie myśli?! Oczywiście, że powinienem. Nie jestem szczęśliwy z powodu tego, co spotkało Mike'a. W życiu bym do tego nie dopuścił, gdyby nie wyłączyli mnie z akcji, waląc deską po głowie.

– Co mamy mówić o Mike'u? – podejmuje dziewczyna. – Ludzie zaczną zadawać pytania. Wszyscy widzieli, że odjechał z nami znad wodospadu.

– Prawdy nie możemy powiedzieć nikomu – przyznaje ze smutkiem Will.

– A jaka jest prawda? – Carmel patrzy mu w oczy. – Co się w tym domu stało? Naprawdę mam uwierzyć, że Mike został zamordowany przez ducha? Cas…

Chwytam ją spojrzeniem. – Widziałem to. – Ja też widziałem – dodaje Chase. Wygląda, jakby

zbierało mu się na wymioty. Carmel kręci z niedowierzaniem głową. – To się nie dzieje naprawdę. Cas żyje. I Mike też. To

tylko jakiś chory dowcip, który wymyśliliście dlatego, że z nim zerwałam.

– Masz obsesję na własnym punkcie – karci ją Will. – Na własne oczy widziałem, jak przebiła szybę rękoma.

Jak go wciągnęła. Słyszałem czyjś krzyk. A potem zobaczyłem zarys rozerwanego na dwie części Mike'a. – Zwraca się do mnie. – Więc co to było? Co żyje w tym domu?

– Wampir, kurde – duka cicho Chase. Idiota. Ignoruję go zupełnie. – Nic tam nie żyje. Mike'a zabiła Anna Korlov. – Nie ma takiej opcji, stary, nie ma opcji. – W głosie

Chase'a słychać narastającą panikę, ale nie mam czasu na odpieranie kolejnych fal jego protestów. Na szczęście Will każe mu się zamknąć.

– Powiemy glinom, że jeździliśmy trochę po okolicy. Potem Mike wściekł się, widząc Carmel z Casem, i wysiadł. Nie zdołaliśmy go powstrzymać. Powiedział, że pójdzie do domu, a było niedaleko, i nie przejmowaliśmy się za bardzo. Kiedy nie pojawił się dziś w szkole, uznaliśmy, że ma po prostu kaca. – Will potrafi myśleć pod presją, nawet gdy nie ma na to ochoty. – Będziemy musieli przeczekać kilka dni poszukiwań. Na pewno zechcą nas przesłuchać. A potem dadzą sobie spokój.

Will spogląda na mnie. Mike był co prawda głupim fiutem, ale był też jego przyjacielem i teraz Will Rosenberg ma ochotę wymazać mnie ze świata. Gdyby nikt nie patrzył, pewnie byłby gotów spróbować swoje marzenie zrealizować – na przykład trzykrotnie stukając obcasami.

I może ma rację. Może to faktycznie moja wina. Mogłem przecież znaleźć inny sposób na dotarcie do

Anny. Ale do diabła z nim. Mike Andover przyłożył mi w głowę deską i wrzucił mnie do opuszczonego domu tylko dlatego, że rozmawiałem z jego byłą. Nie zasłużył na rozszarpanie na strzępy, ale należał mu się co najmniej kopniak w jaja.

Chase chwyta się rękoma za głowę, powtarza, jakie to wszystko popieprzone, że to koszmar i że ciężko mu będzie kłamać policji. Łatwiej mu się skupić na naturalnych aspektach problemu. Tak reaguje większość ludzi. Dzięki temu istoty w rodzaju Anny przez długi czas pozostają w ukryciu.

Will trąca go w ramię. – A co zrobimy z nią? – pyta. Przez moment myślę,

że mówi o Carmel. – Nic nie możecie z nią zrobić. – Thomas odzywa się

po raz pierwszy od długiego czasu i dodaje, zanim mam szansę zrobić to ja: – Za wysokie progi na wasze nogi.

– Zabiła mojego najlepszego przyjaciela – syczy Will. – I co? Mam nic nie zrobić?

– Tak – odpowiada mu Thomas i ze złośliwym uśmiechem wzrusza ramionami. Pewnie zarobi za to po pysku.

– Nie. Coś przecież musimy zrobić – wtrąca Carmel. Patrzę na nią. Ma szeroko otwarte, smutne oczy

przesłonięte opadającymi pasemkami jasnych włosów. Bardziej emo nie wyglądała zapewne nigdy w życiu.

– Skoro ona rzeczywiście istnieje – ciągnie dziewczyna – nie możemy pozwolić, by bezkarnie

mordowała ludzi. – Nie pozwolimy – pociesza ją Thomas. Mam ochotę

zrzucić go z trybuny. Czy naprawdę nie słyszał, kiedy mu mówiłem, że teraz nie pora?

– Słuchajcie – podejmuję – to naprawdę nie jest Scooby Doo. Ktokolwiek wróci do tego domu, zginie. I jeśli nie chcecie skończyć w dwóch kawałkach, oglądając własne flaki na podłodze, będziecie się trzymać z daleka. – Nie chcę być wobec nich tak ostry, ale widzę, że te żółtodzioby chętnie by do mnie dołączyły. Nie mam pojęcia, w jaki sposób wkręciłem się w to bagno. Dawno tak szybko nie spieprzyłem sprawy.

– Ja wracam – rzuca Will. – Muszę coś zrobić. – Pójdę z tobą – dodaje Carmel i rzuca mi

nieprzyjemne spojrzenie, jakby wyzywając, bym spróbował ją powstrzymać. Zapomina, że niecałe dwadzieścia cztery godziny temu to ja spoglądałem w martwe, przecięte ciemnymi żyłami oblicze. Jej hardość nie robi na mnie żadnego wrażenia.

– Nigdzie nie będziecie wracać – mówię, lecz zaraz potem zaskakuję sam siebie. – Nie bez odpowiedniego przygotowania.

Spoglądam na Thomasa, który siedzi z lekko rozchylonymi ustami.

– Thomas ma dziadka. To stary, uduchowiony facet. Morfran Starling. On wie o Annie. Jeżeli mamy cokolwiek zdziałać, musimy najpierw pogadać z nim. – Trącam Thomasa znacząco w ramię i chłopak próbuje

przywołać twarz do porządku. – Tylko jak zabić coś takiego? – pyta Chase. – Wbić

jej w serce drewniany kołek? Korci mnie, by zauważyć, iż Anna nie jest

wampirem, lecz czekam, by zasugerował srebrne kule. Dopiero wtedy zepchnę go z trybuny.

– Nie bądź głupi – fuka Thomas. – Ona już nie żyje. Nie można jej zabić. Trzeba ją egzorcyzmować czy coś. Dziadek robił już to kilka razy. Istnieją potężne zaklęcia, są świece, zioła i takie tam. – Wymieniamy się z nim spojrzeniem. Dzieciak jednak czasami się przydaje. – Mogę was do niego zaprowadzić. Nawet dziś, jeśli chcecie.

Will spogląda na Thomasa, potem na mnie i znów na Thomasa. Chase sprawia wrażenie, jakby wolał nie musieć udawać przez cały czas wielkiego, silnego byka. Cóż, jak sobie pościelesz… Carmel wpatruje się we mnie bez słowa.

– Okej – odzywa się wreszcie Will. – Spotkajmy się po szkole.

– Nie mogę – odpowiadam szybko. – Mama. Ale wpadnę do sklepu potem.

Nieporadnie schodzą po ławkach – inaczej nie da się zejść na dół. Thomas szeroko się uśmiecha.

– Nieźle, co? I dalej będziesz uważał, że nie jestem telepatą?

– To pewnie tylko kobieca intuicja – mówię. – Postaraj się z Morfranem podsunąć im coś

przekonującego. Wymyślcie coś, co zajmie im wiele czasu.

– Gdzie będziesz? – pyta, lecz nie odpowiadam. On dobrze wie, gdzie będę.

Będę u Anny.

ROZDZIAŁ 10 I znów wpatruję się w dom Anny. Logika

podpowiada mi, że to zwykły budynek. Że straszny staje się przez to, co czeka wewnątrz, że przez to jest niebezpieczny i że niemożliwe, by się pochylał, jakby zamierzał mnie pochwycić i przeciągnąć przez wybujałe chwasty na podwórku. Niemożliwe, że próbuje się oderwać od fundamentów i połknąć mnie jednym kłapnięciem szczęk. Tak to jednak wygląda.

Za moimi plecami rozlega się ciche syknięcie. Odwracam się. Tybalt wspiął się przednimi łapami na szybę po stronie kierowcy i wygląda przez okno.

– Tak, kotku, to prawda – mówię. Nie wiem, po co mama kazała mi go zabrać. Przecież nie może mi pomóc. Sprawdza się raczej w roli czujnika dymu niż łownego ogara. Gdy jednak wróciłem po szkole do domu, powiedziałem matce, dokąd się wybieram i co się wydarzyło – nie wspomniałem jedynie o tym, że niemal zginąłem, a kolega został rozdarty na strzępy. Prawdopodobnie jednak się domyśliła, że coś ukrywam, ponieważ na moim czole widnieje świeży trójkąt olejku rozmarynowego i wcisnęła mi do samochodu kocura. Czasami odnoszę wrażenie, iż ta kobieta nie ma pojęcia, z czym ja się tak naprawdę mierzę.

Niewiele mówiła, choć zawsze z trudem się powstrzymuje, by nie kazać mi przestać. Przekonać, że to

niebezpieczne i że giną przez to ludzie. Lecz przecież, gdybym nie wykonywał swej pracy, umierałoby ich znacznie więcej. To dzieło zapoczątkował ojciec. Do tego się urodziłem, to mój spadek po nim i dlatego właśnie mama milczy. Wierzyła w niego. Była świadoma ryzyka – aż po dzień jego śmierci, po dzień, gdy zamordował go najzwyklejszy duch.

Wyciągam z plecaka nóż i wysuwam go z pochwy. Tata wyszedł pewnego popołudnia z tym sztyletem, tak samo jak to czynił od czasów przed moimi narodzinami. Nie wrócił. Coś okazało się od niego silniejsze. Następnego dnia, gdy matka zdążyła już zgłosić zaginięcie męża, pojawiła się policja. Powiedzieli, że nie żyje. Gdy przepytywali mamę, kryłem się w cieniu. Wreszcie detektyw wyznał swe tajemnice: zwłoki mojego ojca pokryte były licznymi śladami ukąszeń; brakowało wielkich kawałów ciała. Makabryczna śmierć taty zaprzątała mi myśli przez wiele miesięcy. Wyobrażałem sobie ten moment w niezliczonych wersjach. Przychodził do mnie we śnie. Rysowałem tę chwilę czerwoną kredką i czarnym długopisem – patykowate szkielety i woskowatą krew. Matka próbowała mnie uleczyć; śpiewała mi kołysanki, nie gasiła na noc światła, chroniła przed mrokiem. Wizje i koszmary ustąpiły jednak dopiero w dniu, w którym sięgnąłem po ten nóż.

Zabójca taty, naturalnie, nie został schwytany. Bo już od dawna był martwy. Stąd wiem, iż tym właśnie powinienem się zajmować. Teraz, spoglądając na dom

Anny, nie czuję strachu, ponieważ Anna Korlov nie jest zwiastunem mego końca. Któregoś dnia wrócę na miejsce, gdzie zginął ojciec, i przeciągnę tym ostrzem po ustach istoty, która go pożarła.

Biorę dwa głębokie wdechy. Noża nie chowam; nie ma potrzeby czegokolwiek udawać. Wiem, że ona tam jest, a ona wie, iż nadchodzę. Czuję, że mnie obserwuje. Kot przygląda mi się z samochodu latarniami swych oczu. Spojrzeniem wciąż wierci mi w plecach, gdy ruszam przez zapuszczony podjazd w kierunku drzwi.

Nie sądzę, by kiedykolwiek świat zaznał bardziej cichej nocy. Nie słychać wiatru, owadów, zupełnie niczego. Grzechot żwiru pod butami wydaje się boleśnie głośny. Nie ma sensu się skradać. Jest tak, jakbym obudził się pierwszy z całej rodziny, kiedy to każdy ruch wydaje się donośny niczym okrętowa syrena mimo wszelkich wysiłków, by nie pobudzić reszty domowników. Mam ochotę wbiec po schodach z łoskotem. Wyrwać jedną z desek i rozwalić nią drzwi. To byłoby jednak nieuprzejme, a poza tym nie muszę tego robić. Dom jest otwarty.

Ze środka bije nieziemska szara poświata, choć nie widać jej źródła. Blask po prostu miesza się z ciemnym powietrzem niczym rozświetlona od wewnątrz mgła. Wytężam słuch. Wydaje mi się, że gdzieś w oddali przejeżdża pociąg. Kiedy wzmacniam chwyt na rękojeści athame, rozlega się wyraźne skrzypnięcie skóry. Wchodzę do środka i zamykam za sobą. Nie chcę dać duchowi okazji, by spróbował chwytu z kiepskich horrorów i

przestraszył mnie, trzaskając drzwiami. Przedpokój jest pusty, na schodach nie ma nikogo.

Pod sufitem ciemnieje szkielet zniszczonego żyrandola. Zauważam, że stół nakryty jest przykurzonym obrusem, którego – przysięgam – zeszłej nocy nie było. Coś jest nie tak. Coś poza oczywistym nawiedzeniem.

– Anno! – Mój głos przetacza się po pomieszczeniu. Dom pochłania słowo, nie pozwalając echu wybrzmieć.

Zerkam w lewo. Miejsce, gdzie zginął Mike Andover, jest puste, pozostała tylko ciemna tłusta plama. Nie mam pojęcia, co Anna zrobiła z ciałem, i szczerze mówiąc, nie chcę się nad tym zastanawiać.

Nic się nie rusza, a ja nie mam nastroju na długie wyczekiwanie. Jednak nie zamierzam się z nią mierzyć na schodach. Ma za dużą przewagę – jest silna niczym bogini wikingów, jest też martwa i tak dalej. Wchodzę głębiej, stawiając ostrożne kroki między porozrzucanymi, pokrytymi warstwą kurzu meblami. Przychodzi mi na myśl, że zjawa mogła się gdzieś zaczaić, iż spaczona sofa wcale nie jest spaczoną sofą, lecz nieżywą dziewczyną pokrytą siatką czarnych żył. Już mam na wszelki wypadek przebić ją athame, gdy słyszę za sobą jakiś szelest. Odwracam się.

– Czyżby minęły już trzy dni? – pyta mnie duch Mike'a Andovera.

Stoi w pobliżu okna, przez które go wciągnęła. Jest w jednym kawałku. Zdobywam się na nieśmiały uśmiech. Śmierć, jak się okazuje, uczyniła go bardziej dowcipnym.

Podejrzewam jednak, iż to, co widzę, nie jest tak naprawdę Mikiem Andoverem. Może to tylko plama z podłogi, którą wskrzesiła Anna, obdarzając mocą chodzenia i mówienia. Ale nie, to on.

– Przepraszam. Przykro mi z powodu tego, co cię spotkało. Nie tak miało być.

Mike przechyla głowę na bok. – Zawsze ma być inaczej. Albo i na odwrót.

Wszystko jedno. – Uśmiecha się. Nie wiem, czy jego grymas ma być przyjazny, czy ironiczny, z pewnością przebiegają mnie ciarki. Zwłaszcza że Mike nagle poważnieje. – Ten dom jest zły. Kiedy się tu raz wejdzie, nie można już wyjść. Nie powinieneś był tutaj przychodzić.

– Mam sprawę do załatwienia – mówię. Staram się nie myśleć o tym, iż Mike już nigdy nie

opuści tego wnętrza. To zbyt straszne i niesprawiedliwe. – Taką samą, jaką miałem ja? – pyta cichym

warkotem i zanim mogę cokolwiek odpowiedzieć, dwie niewidzialne dłonie rozszarpują go w pół, w dokładnym powtórzeniu sceny śmierci. Cofam się gwałtownie i wpadam kolanami na stół czy coś innego. Nie wiem na co i nie obchodzi mnie to. Wstrząs wywołany widokiem dwóch groteskowych kałuż, w które na powrót obrócił się chłopak, sprawia, iż nie mogę myśleć o meblach. Powtarzam sobie, iż sztuczka była tania i że widywałem gorsze rzeczy. Próbuję opanować oddech. I wtedy głos Mike'a rozlega się po raz kolejny. Z podłogi.

– Hej, Cas! Przyglądam się zwłokom i znajduję jego twarz,

wykręconą, wciąż połączoną z prawą stroną ciała. Tą, w której pozostał kręgosłup. Przełykam głośno ślinę i staram się nie patrzeć na odsłonięte kręgi. Mike unosi ku mnie oczy.

– Boli tylko przez chwilę – mówi, po czym powoli zatapia się w deskach jak wsiąkająca w ręcznik tłusta plama. Nie opuszcza powiek. Patrzy. Naprawdę obszedłbym się bez tej zdawkowej rozmowy. Zaczynam się zastanawiać, ilu ludzi zamordowała w tym domu Anna. Ciekawe, czy wciąż są tu ich skorupy i czy potrafi posługiwać się nimi niczym rozkładającymi się marionetkami.

Opanuj się. To nieodpowiedni moment na panikę. Czas mocno chwycić sztylet i uświadomić sobie, że coś zaszło mnie od tyłu.

Ciemne włosy otaczają moje ramię, dwa lub trzy czarne jak atrament kosmyki wzywające, bym się zbliżył. Błyskawicznie się odwracam i tnę, podświadomie spodziewając się, iż jej nie trafię, że zdąży w tym samym mgnieniu zniknąć. Nie zniknęła jednak. Unosi się przede mną w powietrzu, dwadzieścia centymetrów nad podłogą. Wahamy się przez moment, przyglądamy sobie nawzajem. Moje brązowe oczy wpatrują się prosto w jej czarne jak ropa. Gdyby stała na ziemi, mierzyłaby około metra siedemdziesięciu. Prawie muszę zadzierać głowę. Słyszę własny głośny oddech. Krew z jej sukienki miękko

i cicho ścieka na podłogę. Czym stała się po śmierci? Jaką moc odnalazła, jaki gniew pozwala jej być czymś więcej niż tylko zjawą? W jaki sposób stała się demonem zemsty?

Ostrze noża przeszło przez końcówki jej włosów. Drobne ich kawałki opadają i Anna patrzy na nie, gdy znikają w deskach, tak samo jak przed kilkoma chwilami Mike Andover. Coś przemyka po jej czole – lekkie ściągnięcie brwi, wyraz smutku – po czym spogląda na mnie i szczerzy zęby.

– Dlaczego wróciłeś? – pyta. Nie wiem, co powiedzieć. Czuję, że się cofam, choć

cały czas powtarzam sobie, żeby tego nie robić. – Dałam ci życie. To wielki prezent. – Głos

dobywający się z pieczary ust ducha jest okropny, głęboki. W słowach nie ma oddechu. Pozostał jej lekki fiński akcent. – Myślisz, że zrobiłam to bez wysiłku? Chcesz umrzeć?

W sposobie, w jaki wypowiedziała ostatnie pytanie, kryje się pewna nadzieja, coś, co sprawia, że patrzy jeszcze uważniej. Zerka przelotnie na mój nóż, nienaturalnie poruszając głową. Krzywi twarz, miny ścigają się szaleńczo jedna przez drugą niczym zmarszczki na tafli jeziora.

Wtedy powietrze wokół zjawy faluje i bogini znika. Na jej miejscu pojawia się blada dziewczyna o długich czarnych włosach. Staje na podłodze obiema nogami.

– Jak się nazywasz? – pyta i kiedy nie odpowiadam,

dodaje: – Moje nazwisko znasz. Ocaliłam ci życie. To chyba uczciwe pytanie.

– Nazywam się Tezeusz Cassio – słyszę sam siebie, choć wiem, jak tania i głupia jest to sztuczka. Jeżeli myśli, że jej pod tą postacią nie zabiję, śmiertelnie się myli. Niemniej przebranie jest dobre. To muszę Annie oddać. Maska, którą założyła, ma zamyślone oblicze i łagodne fiołkowe oczy. Ubrana jest w staromodną białą sukienkę.

– Tezeusz Cassio – powtarza. – Tezeusz Cassio Lowood – dopełniam, choć nie

mam pojęcia po co. – Wszyscy mówią na mnie Cas. – Przyszedłeś tu, żeby mnie zabić. – Obchodzi mnie

szerokim kręgiem. Nie ma mowy, bym pozwolił jej znaleźć się za swoimi plecami. Teraz zachowuje się słodko i niewinnie, ale pamiętam istotę, w którą by się zamieniła, gdybym dał jej szansę.

– To już zrobił ktoś inny – mówię. Nie będę jej opowiadać bajek o tym, że przybywam ją wyzwolić. To byłoby kłamstwo, nie chcę jej uspokajać. Nie mam pojęcia, dokąd ją wyślę, i nic mnie to nie obchodzi. Wiem jedynie, iż stąd zniknie i nie będzie mogła dłużej zabijać niewinnych i stapiać ich z tym zapomnianym przez Boga i ludzi domem.

– Owszem, ktoś to zrobił – przyznaje Anna i wtedy jej głowa zaczyna się obracać dokoła, kiwać w przód i tył, włosy przez chwilę znów wiją się wężowo. – Ale ty nie możesz.

Rozumie, że jest martwa. To ciekawe. Większość

duchów nie ma o tym pojęcia. Są po prostu wściekłe i przerażone, stanowią raczej odbicia uczuć tej jednej straszliwej chwili, niż kompletne istoty. Z niektórymi można porozmawiać, lecz zazwyczaj biorą cię za kogoś innego, jakąś osobę z własnej przeszłości. Świadomość Anny nieco zbija mnie z tropu; by zyskać na czasie, uciekam się do pomocy języka.

– Kochanie, razem z ojcem posłaliśmy pod ziemię więcej duchów, niż byłabyś w stanie zliczyć.

– Ale nigdy nie zabiliście takiego jak ja. W jej głosie pobrzmiewa dziwny ton. Nie całkiem

duma, ale coś bardzo do niej podobnego. Duma naznaczona goryczą. Milczę, gdyż nie chcę, by się dowiedziała, iż ma rację. Nie widziałem jeszcze takiej zjawy. Wydaje się dysponować nieograniczoną siłą i podobnie rozległym repertuarem sztuczek. Nie jest snującym się bez celu widmem, wkurzonym na swego zabójcę. Jest samą śmiercią, bezmyślną i makabryczną, i mimo iż stroi się w krew i żyły, nie potrafię oderwać od niej spojrzenia.

Nie boję się jednak. Silna czy nie, wystarczy mi jedno celne uderzenie. Nie jest poza zasięgiem mojego athame i jeżeli zdołam ją dorwać, wykrwawi się w eter podobnie jak wszystkie inne.

– Może powinieneś wezwać tatusia na pomoc – sugeruje.

Ściskam mocniej rękojeść sztyletu. – Ojciec nie żyje.

Przez mgnienie coś majaczy w jej oczach. Nie wierzę, by mógł to być żal bądź wstyd, lecz tak to właśnie wygląda.

– Mój ojciec też umarł, kiedy byłam mała – mówi cicho. – Burza na jeziorze.

Nie mogę jej na to dłużej pozwalać. Czuję, jak coś w mej piersi mięknie, przestaje powarkiwać, całkowicie wbrew moim intencjom. Jej siła sprawia, że te bezbronne słowa brzmią bardziej wzruszająco. Powinienem być ponad to.

– Anno… – podejmuję i zjawa spogląda prosto na mnie. Unoszę nóż i widzę w jej oczach odbicie ostrza.

– Idź – rozkazuje. Królowa zamku umarłych. – Nie chcę cię zabijać. I mam wrażenie, że z jakiegoś powodu nie muszę. Więc odejdź.

W myślach natychmiast zaczynają mi się tłoczyć pytania, lecz stoję uparcie w miejscu.

– Nie wyjdę, póki nie znikniesz z tego domu, póki nie trafisz z powrotem pod ziemię.

– Nigdy jeszcze nie byłam pod ziemią – syczy przez zęby. Jej źrenice ciemnieją, czerń rozlewa się wirem dokoła, aż wreszcie białka całkowicie znikają. Po policzkach zjawy pełzną żyłki, docierają do skroni i gardła. Na skórę występuje bulgocąca krew, spływa w dół niczym zalotna, ociekająca na podłogę spódnica. Uderzam nożem i trafiam ramieniem w coś twardego. Zaraz potem lecę na ścianę. Kurwa! Nawet nie zauważyłem jej ruchu. Anna wciąż unosi się pośrodku pokoju, w miejscu, które

chwilę temu zajmowałem ja. W dwóch punktach boli mnie ramię – wskutek uderzenia o ścianę i o wiele bardziej tam, gdzie dotknąłem Anny. Nie jestem jednak mięczakiem, więc zrywam się na równe nogi i atakuję ponownie, tym razem mierząc niżej. Nawet nie chcę jej od razu zabić, ale przynajmniej coś odciąć. W tej chwili ucieszyłbym się choćby z kosmyka włosów.

Ani się obejrzałem, a znów znajduję się po drugiej stronie salonu. Jadę plecami po deskach. Czuję drzazgi przebijające spodnie. Zjawa wciąż się unosi, przyglądając mi się z coraz większą niechęcią. Dźwięk kropel jej ciurczącej na parkiet sukni przypomina mi dawnego nauczyciela, który, gdy bardzo drażniło go moje nieuctwo, stukał się miarowo palcem w skroń.

Wstaję na powrót, tym razem powoli. Mam nadzieję, że wyglądam, jakbym planował kolejny ruch, a nie jak ktoś, kogo wszystko poważnie boli, co zresztą stanowi prawdziwy powód zmiany tempa. Anna nie próbuje mnie zabić i to zaczyna mnie wkurzać. Ciska mną jak kocica zabawką. Tybalt na pewno by się uśmiał. Ciekawe, czy widzi nas z samochodu.

– Przestań – mówi otchłannym głosem. Biegnę ku niej i duch dziewczyny chwyta mnie za

nadgarstki. Szarpię się, lecz równie dobrze mógłbym się zmagać z betonem.

– Pozwól mi się po prostu zabić – mamrocę poirytowany.

Wściekłość rozpala jej spojrzenie. Przez sekundę

przemyka mi przez myśl, że zapominając, czym ta zjawa jest, popełniłem straszny błąd i skończę dokładnie tak jak Mike Andover. Moje ciało samo zbija się w sobie, chcąc uniknąć rozszarpania.

– Nigdy nie pozwolę ci się zabić – wyrzuca z siebie i odpycha mnie ku wejściu.

– Dlaczego? Nie sądzisz, że to przyniosłoby ci ukojenie? – pytam. Po raz milionowy zastanawiam się, czemu nie potrafię zamknąć gęby na kłódkę.

Przygląda mi się jak idiocie. – Ukojenie? Po tym, co zrobiłam? Spokój w domu

pełnym rozdartych na strzępy chłopców i kawałków ciał nieznajomych? – Przyciąga mnie tak, że nasze twarze zbliżają się do siebie. Szeroko otwiera czarne oczy. – Nie mogę ci pozwolić się zabić – mówi i nagle zaczyna krzyczeć tak głośno, iż bolą mnie bębenki. Anna wyrzuca mnie przez drzwi, ponad zniszczonymi schodami, prosto na zarośnięty chwastami żwirowy podjazd. – Nie chcę być martwa!

Uderzam o ziemię, przetaczam się i podnoszę wzrok akurat w porę, by zobaczyć trzaskające drzwi. Dom znowu wygląda na opuszczony, nie porusza się nic, jakby od miliona lat nic się w nim nie wydarzyło. Ostrożnie sprawdzam kończyny i stwierdzam, że wszystkie nadal działają. Unoszę się i klękam.

Żaden z nich nie chciał umrzeć. Nie tak naprawdę. Nawet duchy samobójców – ci rozmyślają się w ostatniej chwili. Żałuję, że nie mogę jej tego powiedzieć, i to w

jakiś sprytny sposób, by nie czuła się tak samotna. A dzięki temu przestałbym się czuć tak głupio. Rzucała mną jak jakimś anonimowym strażnikiem z filmu o Jamesie Bondzie. Świetny ze mnie zawodowy zabójca duchów.

Kiedy idę do samochodu mamy, staram się opanować. Dorwę Annę bez względu na wszystko. Po pierwsze, dlatego że jeszcze nigdy nie zawiodłem, a po drugie, ponieważ gdy mówiła, że nie pozwoli mi się zabić, brzmiało to tak, jakby tego żałowała. Jej samoświadomość czyni ją pod wieloma względami wyjątkową. W odróżnieniu od reszty duchów Annie jest przykro. Rozcieram bolące ramię, wiem, że będę mieć siniaki. Siłą nic tu nie wskóram. Czas na plan B.

ROZDZIAŁ 11 Mama pozwala mi przespać większą część dnia i

budzi mnie tylko dlatego, że przygotowała kąpiel z mieszanką herbaty, lawendy i wilczej jagody. Wilcza jagoda ma utemperować moje gwałtowne usposobienie, lecz nie oponuję. Wszystko mnie boli. Tak się kończą noce spędzone na szarpaninie z boginią śmierci.

Gdy zanurzam się w wannie, bardzo powoli, krzywiąc się w cierpiętniczym grymasie, zaczynam obmyślać następny ruch. Faktem jest, że zostałem wymanewrowany. Dotąd nieczęsto się to zdarzało i nigdy do tego stopnia. Niekiedy jednak muszę prosić o pomoc. Sięgam po leżącą na blacie obok wanny komórkę i wybieram numer starego przyjaciela. Można powiedzieć, wielopokoleniowego przyjaciela. Znał mojego ojca.

– Tezeusz Cassio – stwierdza na powitanie, gdy tylko odbiera. Uśmiecham się pod nosem. Nigdy nie mówił na mnie Cas. Zanadto go bawi pełne brzmienie moich imion.

– Gideon Palmer – odpowiadam tym samym i wyobrażam go sobie, tam po drugiej stronie świata, siedzącego w prawdziwym angielskim domu z widokiem na Hampstead Heath w północnym Londynie.

– Wiele wody upłynęło – podejmuje i wyobrażam sobie, jak zakłada nogę na nogę lub właśnie ją zdejmuje i stawia na podłodze. Prawie słyszę w słuchawce szmer tweedu. Gideon jest klasycznym brytyjskim

dżentelmenem. Ma sześćdziesiąt pięć lat, siwe włosy i okulary. To typ faceta z zegarkiem z dewizką i sięgającymi aż po sufit wielkimi regałami pełnymi nadzwyczaj starannie odkurzonych książek.

Kiedy byłem mały, woził mnie na drabinkach z kółkami i prosił, bym zdjął dla niego jakiś dziwny tom o poltergeistach, zaklęciach wiążących czy czymś w tym rodzaju. Całą rodziną spędziliśmy u niego pewne lato, gdy ojciec polował na ducha nawiedzającego Whitechapel, taniego naśladowcę Kuby Rozpruwacza.

– Tezeuszu, kiedy spodziewasz się odwiedzić Londyn po raz kolejny? Znalazłbyś tu wiele zajęcia, nocami można napotkać wielce ciekawe istoty. Mamy tu kilka doskonałych uniwersytetów, wszystkie nawiedzone po dach.

– Rozmawiałeś z moją matką? Śmieje się, lecz to oczywiste, że rozmawiali. Od

śmierci ojca są ze sobą blisko. Gideon był dla mojego taty… najlepszym słowem będzie chyba mentor. Ale również kimś więcej. Przyleciał od razu po śmierci ojca, tego samego dnia. Pomógł mi i mamie jakoś się pozbierać.

Teraz wdaje się w gadkę o tym, że już w przyszłym roku powinienem rozesłać papiery na uniwersytety i że mam niebywałe szczęście, iż ojciec zadbał o pieniądze na moje wykształcenie i nie będę musiał się ubiegać o kredyty studenckie. To rzeczywiście szczęście, ponieważ dla mnie los po prostu nie przewidział stypendium

naukowego, ale przerywam Gideonowi. Mam ważniejsze, niecierpiące zwłoki sprawy.

– Potrzebuję pomocy. Wpadłem w niezły kompot. – Co to za kompot? – Martwy. W zasadzie już kompost. – Oczywiście. Gdy opowiadam o Annie, cierpliwie milczy. Po

chwili słyszę znajomy grzechot kółek drabinki i ciche posapywanie, kiedy wspina się po książkę.

– Nie mamy do czynienia ze zwyczajnym duchem, to raczej pewne – mówi.

– Wiem. Coś dodało jej mocy. – Może sposób, w jaki zginęła? – Nie mam pojęcia. Jak słyszałem, było to zwykłe

morderstwo, podobne wielu innym. Poderżnięto jej gardło. Teraz jednak nawiedza swój dawny dom i zabija wszystkich, którzy tam wejdą. Zachowuje się jak jakaś pieprzona pajęczyca.

– Uważaj na język – napomina mnie Gideon. – Przepraszam. – Tak, nie jest to powracająca zjawa – mamroce do

siebie – i panuje nad sobą w sposób wykluczający poltergeista… – urywa, słyszę szelest przewracanych kartek. – Mówisz, że jesteś w Ontario? Czy ten dom nie został wzniesiony na jakimś indiańskim cmentarzysku?

– Nie wydaje mi się. – Hmm… Słyszę jeszcze kilka kolejnych „hmm”, aż wreszcie

sugeruję, żeby po prostu spalić jej dom i zobaczyć, co się stanie.

– Tego bym nie zalecał – odpowiada surowo. – Dom może być jedynym, co trzyma ją w ryzach.

– Albo źródłem jej mocy. – Owszem, to również niewykluczone. Wymaga

drobiazgowego sprawdzenia. – Jakiego znowu drobiazgowego sprawdzenia? –

Wiem, co zaraz usłyszę. Każe mi przestać się wylegiwać i ruszyć mózgownicą. Doda, iż mój ojciec nigdy nie stronił od lektury. Potem zaczną się narzekania na dzisiejszą młodzież. Gdyby tylko wiedział…

– Będziesz musiał znaleźć dostawcę akcesoriów okultystycznych.

– Słucham? – Należy tę dziewczynę nakłonić do wyjawienia

tajemnic. Coś się jej stało, coś na nią wpłynęło. Musisz się dowiedzieć, co to takiego, zanim przeprowadzisz na tym duchu egzorcyzm i przepędzisz go z domu.

Tego się nie spodziewałem. Gideon chce, bym bawił się czarami. Nigdy nie czaruję. Nie jestem czarodziejem.

– A do czego mi konkretnie ten dostawca? Przecież tym zajmuje się matka.

Spoglądam na swoją zanurzoną w kąpieli rękę. Skóra zaczyna mrowić, ale mięśnie mam odświeżone i nawet przez ciemną od wywarów wodę widzę, że siniaki zanikają. Mama jest fantastyczną zielarką.

Gideon chichoce.

– Przekaż rodzicielce moje najserdeczniejsze wyrazy sympatii, ale ona nie jest dostawcą akcesoriów okultystycznych. To utalentowana biała czarownica, lecz nie może pomóc w tym, czego zamierzasz dokonać. Tu nie wystarczy olejek z chryzantem i bukieciki ziół. Potrzebujesz kurzych łapek, pentagramu, wody lub lustra i kręgu poświęconych kamieni.

– Przydałby się też czarownik. – Ufam, iż po tylu latach doświadczeń poradzisz

sobie przynajmniej z tym. Krzywię się, lecz przychodzi mi do głowy tylko

dwóch ludzi. Thomas i Morfran Starlingowie. – Pozwól, Tezeuszu, że co nieco jeszcze poczytam i

za dzień lub dwa przyślę ci list elektroniczny z kompletnym opisem rytuału.

– W porządku, Gideon. Wielkie dzięki. – Oczywiście. I… Tezeuszu? – Tak? – Udaj się tymczasem do biblioteki i sprawdź, co

tylko zdołasz, na temat okoliczności, w jakich ta dziewczyna zginęła. Wiesz, wiedza to władza.

– Ruszyć mózgownicą. – Uśmiecham się. – Jasne. Rozłączam się. Gideon uważa, że jestem tępym

narzędziem, że składam się wyłącznie z rąk, sztyletu i fizycznej sprawności. Prawda wygląda jednak tak, że myślę, uczę się, i to od czasów, zanim w ogóle dotknąłem athame.

Po śmierci taty dręczyło mnie wiele pytań. Problem

polegał na tym, iż nikt nie był w stanie udzielić mi odpowiedzi. Albo – co podejrzewałem – nikt nie chciał mi ich udzielać. Dlatego zacząłem poszukiwania na własną rękę. Gideon i mama spakowali nas i wyjechaliśmy z domu w Baton Rouge – gdzie wówczas mieszkaliśmy – dość szybko, ale nie na tyle, bym nie zdążył udać się na starą plantację, na której ojciec znalazł swój koniec.

Był to wybitnie paskudny budynek. Nawet będąc tak wściekły jak wtedy, nie chciałem wejść do środka. Jeżeli jest możliwe, by nieożywiony przedmiot rzucał wrogie spojrzenia i warczał, to właśnie tak zachowywała się owa farma. W swym umyśle siedmiolatka zobaczyłem, jak dom rozgarnia porastające go pnącza, zrywa płaty mchu i szczerzy kły. Wyobraźnia to cudowny dar, prawda?

Mama z Gideonem oczyścili to miejsce wiele dni wcześniej. Rozrzucili runy, zapalili świeczki, dopilnowali, by ojciec znalazł po śmierci spokój i żeby zniknęły wszystkie inne duchy. Niemniej gdy wszedłem na tamten ganek, rozpłakałem się. Serce podpowiadało mi, że tata tu jest, że schował się przed wszystkimi, by na mnie zaczekać i lada moment otworzy mi drzwi z pięknym, martwym uśmiechem. Nie miałby oczu, a na jego bokach i rękach ziałyby wielkie półksiężyce ran. Zabrzmi to głupio, ale jeszcze bardziej się rozryczałem, gdy otworzyłem drzwi, a jego nie było. Oddycham głęboko. Woń herbaty i lawendy bije w nos, sprowadzając mnie na powrót do ciała. Jak zawsze gdy przypominam sobie ów dzień, serce głośno łomoce mi w piersi. Za drzwiami

natknąłem się na ślady walki i odwróciłem spojrzenie. Poszukiwałem odpowiedzi, ale nie chciałem wyobrażać sobie bitego ojca. Nie chciałem myśleć o tym, że mógł się bać. Przeszedłem obok pękniętej poręczy i instynktownie ruszyłem prosto do kominka. W pokojach unosił się zapach butwiejącego drewna. Zwąchałem również świeży aromat krwi. Nie wiem, skąd wiedziałem, jak pachnie krew, nie bardziej niż wiedziałem, dlaczego poszedłem właśnie do kominka.

W palenisku nie było nic poza zbierającym się od dziesiątek lat popiołem i kawałkami węgla drzewnego. I wtedy to zobaczyłem. Samą krawędź, czarną jak wszystko wokół, lecz w pewien sposób odmienną. Bardziej gładką. Złowieszczo rzucała się w oczy. Wyciągnąłem z sadzy cienki czarny krzyż, długi na około dziesięć centymetrów. Wił się po nim czarny wąż, starannie upleciony z włosów. Zrozumiałem to od razu – z ludzkich włosów.

Pewność, jakiej doznałem, dotykając krzyża, była tego samego rodzaju pewnością co ta, która mnie ogarnęła, gdy siedem lat później podjąłem sztylet ojca. Właśnie wtedy pojąłem, iż cokolwiek nosił we krwi tata – jakiegokolwiek rodzaju magia pozwalała mu rozcinać ciała umarłych i odsyłać ich precz z tego świata – krąży również w moich żyłach.

Kiedy pokazałem krzyż Gideonowi i mamie i opowiedziałem, co zrobiłem, wpadli w panikę. Spodziewałem się, że będą mnie pocieszać, tulić jak małe dziecko i pytać, czy nic mi się nie stało. Zamiast tego

jednak Gideon chwycił mnie za ramiona. – Nie waż się nigdy tam wracać! – krzyknął i

potrząsnął mną tak mocno, że zaszczękałem zębami. Zabrał mi znalezisko i nigdy potem już tego czarnego krzyża nie widziałem. Matka stała z boku i płakała. Wystraszyłem się; Gideon nigdy się tak wobec mnie nie zachował. Zawsze odgrywał dziadka, podsuwał mi cukierki, mrugał przyjaźnie i tak dalej. Niemniej działo się to niedługo po śmierci ojca i byłem wściekły. Zapytałem go, czym jest ten krzyż.

Obrzucił mnie z góry chłodnym spojrzeniem, po czym wziął zamach i strzelił mnie w twarz tak mocno, że poleciałem na podłogę. Mama jęknęła cicho, ale się nie wtrąciła. Potem oboje wyszli z pokoju i zostałem sam. Kiedy zawołali mnie na kolację, byli już uśmiechnięci i zachowywali się jakby nigdy nic. To wystarczyło, bym ze strachu nie podjął tematu. Nie zrobiłem tego też nigdy później. Co jednak nie znaczy, iż zapomniałem. Przez ostatnie dziesięć lat zdobywałem doświadczenie, uczyłem się, czytałem. Czarny krzyż był talizmanem wudu. Nie udało mi się poznać jego znaczenia ani dlaczego został ozdobiony wężem z ludzkich włosów. Według podań święty wąż połyka swe ofiary w całości. Ojciec został pożarty po kawałku.

Problem polega na tym, iż nie mogę zasięgać informacji u najlepszych źródeł, jakie znam. Jestem zmuszony krążyć po omacku i rozmawiać szyfrem, by mama ani Gideon o niczym się nie dowiedzieli. Sprawę

utrudnia również fakt, że wudu to jeden wielki bałagan. Każdy praktykuje je inaczej i jakakolwiek analiza jest prawie niemożliwa.

Zastanawiam się, czy nie zapytać Gideona ponownie, gdy zamknę już historię Anny. Jestem starszy i dowiodłem swych umiejętności. Tym razem nie powinno być tak samo. Rozmyślając nad tym, zanurzam się głębiej w herbacianej kąpieli. Wciąż pamiętam tamten policzek i ślepą furię w jego oczach. To wspomnienie sprawia, iż znów czuję się jak siedmiolatek.

Ubieram się i dzwonię do Thomasa. Proszę go, żeby po mnie przyjechał i zawiózł do antykwariatu. Jest ciekawski, ale udaje mi się go spacyfikować. O wszystkim muszę opowiedzieć też Morfranowi i nie mam ochoty powtarzać dwa razy. Szykuję się w duchu na to, że matka zmyje mi głowę, bo nie poszedłem do szkoły, i zacznie wypytywać, po co dzwoniłem do Gideona. Nie mam najmniejszych wątpliwości, że usłyszała naszą rozmowę. Kiedy jednak ruszam na parter, dolatują mnie głosy. Dwa. Kobiece. Jeden należy do mamy, drugi do Carmel. Zbiegam po schodach i nakrywam je na gorącym uczynku. Rozsiadły się na fotelach w salonie i gawędzą przy ciasteczkach. Gdy tylko stawiam obie nogi na podłodze, milkną i uśmiechają się do mnie.

– Cześć, Cas – rzuca Carmel. – Hej, Carmel. Co ty tu robisz? Dziewczyna obraca się i wyciąga coś z plecaka. – Przyniosłam ci pracę domową z bioli. Mamy ją

odrabiać w parach. Pomyślałam, że moglibyśmy zająć się tym razem.

– To bardzo miło ze strony Carmel, nie sądzisz, Cas? – wtrąca mama. – Nie chcesz przecież narobić sobie zaległości już trzeciego dnia szkoły.

– Możemy nawet zacząć od razu – proponuje dziewczyna, wyciągając ku mnie jakieś papiery.

Podchodzę, odbieram kartki i rzucam na nie okiem. Nie mam pojęcia, dlaczego musimy to robić koniecznie we dwoje. W zadaniu chodzi po prostu o znalezienie kilku informacji w podręczniku. Ale matka ma rację. Nie powinienem robić sobie tyłów. Nawet jeżeli mam teraz na głowie ratowanie ludzkiego życia.

– Tak, super, że pomyślałaś – przyznaję, i to szczerze, chociaż jasne jest, że chodzi tu o coś więcej. Carmel nie interesuje się biologią. Zdziwiłbym się, gdyby w ogóle była na dzisiejszej lekcji. Przyszła z tą pracą domową, ponieważ potrzebowała wymówki, by ze mną porozmawiać. Czeka na wyjaśnienia. Zerkam na matkę, która bacznie mi się przygląda. Chce się przekonać, czy siniaki znikają. Po mojej rozmowie z Gideonem na pewno jej ulżyło. Wczoraj wróciłem do domu niemiłosiernie poobijany. Przez chwilę sądziłem nawet, że zamknie mnie siłą w pokoju i całego zanurzy w olejku rozmarynowym. Ale matka mi ufa. Rozumie, iż muszę to robić. I jestem jej wdzięczny.

Zwijam kartki w rulon i stukam nim w otwartą dłoń. – Może popracujemy w bibliotece – sugeruję i

Carmel z uśmiechem zarzuca plecak na ramię. – Nie musisz tego jeść – zagajam, gdy wychodzimy

już na ganek. – Rozsmakowanie się w anyżowych ciasteczkach mamy wymaga dłuższego treningu.

Dziewczyna wybucha śmiechem. – Ledwie wmusiłam w siebie jedno. Są zupełnie jak

czarne, przykurzone żelki. – Tylko jej tego nie mów. – Uśmiecham się. – Sama

opracowała przepis i jest z nich dumna. Podobno przynoszą szczęście czy coś.

– Więc może powinnam je jednak zjeść. – Długą chwilę patrzy na ciastko w dłoni, po czym podnosi spojrzenie i przygląda się bacznie mojemu policzkowi. Wiem, że ciemnieje na nim długie otarcie. – Wróciłeś tam bez nas.

– Carmel… – Oszalałeś?! Mogła cię zabić! – A gdybyśmy wybrali się razem, zginęlibyśmy

wszyscy. Słuchaj, trzymaj się Thomasa i jego dziadka. Już oni coś wymyślą. Tylko spokojnie.

Wiatr jest zdecydowanie zimny, czuć w nim zapach wczesnej jesieni. Targa mi włosy lodowatymi palcami. Patrzę w ulicę i zauważam nadjeżdżający samochód Thomasa. Wymienił drzwi i ozdobił auto naklejką z Willym Wonką. Chłopak ma swój styl i uśmiecham się na ten widok.

– Mogę przyjść do biblioteki za jakąś godzinkę? – pytam Carmel.

Dziewczyna śledzi moje spojrzenie i zauważa Thomasa.

– Mowy nie ma. Chcę wiedzieć, co się dzieje. Jeżeli choć przez chwilę pomyślałeś, że uwierzyłam w te bzdury, jakie wciskali nam wczoraj Thomas i Morfran… Cas, nie jestem głupia. Chciałeś się nas po prostu pozbyć.

– Wiem, że nie jesteś głupia, Carmel. Ale skoro jesteś tak mądra, za jaką cię uważam, będziesz się trzymać od tej sprawy z daleka i przyjdziesz za godzinę do biblioteki. – Ruszam przez podjazd. Gestem daję Thomasowi znać, by się nie zatrzymywał. Chłopak łapie w lot i zwalnia na tyle, bym zdołał otworzyć drzwi i wskoczyć do środka. Odjeżdżamy, zostawiając patrzącą za nami Carmel.

– Co ona u ciebie robiła? – pyta Thomas. W jego głosie słychać całkiem poważną domieszkę zazdrości.

– Najpierw rozmasowała mi plecy, a potem zabawialiśmy się przez okrągłą godzinę w sypialni – odpowiadam, po czym klepię go w ramię. – Przestań. Podrzuciła mi tylko zadanie z biologii. Kiedy już pogadamy z twoim dziadkiem, spotkamy się z nią w bibliotece. A teraz opowiadaj o wczorajszym wieczorze.

– Wiesz, naprawdę jej się spodobałeś. – Tak, cóż, ale ona bardziej podoba się tobie. Więc?

Jak poszło? Próbuje mi uwierzyć, że nie jestem dziewczyną

zainteresowany i jak dobry kumpel uszanuję jego uczucia. Co dziwne, naprawdę powinien w to uwierzyć.

Wreszcie ciężko wzdycha.

– Posłaliśmy ich fałszywym tropem, jak sugerowałeś. Wyszło jedwabiście. Wmówiliśmy im nawet, że jeśli zawieszą sobie nad łóżkami woreczki z siarką, Anna nie będzie mogła zaatakować ich we śnie.

– Jezu, trzymajcie się jednak ziemi, choć trochę. Chcę, żeby mieli zajęcie.

– Spokojna głowa. Morfran urządził im niezły teatr. Wywołał niebieski płomień, udawał, że wpada w trans i tak dalej. Obiecał też, iż opracuje odpowiedni egzorcyzm, ale musi z tym zaczekać na światło następnej pełni księżyca. Wystarczy ci tyle czasu?

W normalnych okolicznościach odpowiedziałbym twierdząco. W końcu odnalezienie Anny nie stanowi problemu. Bardzo dokładnie wiem, gdzie jej szukać.

– Nie jestem pewien – przyznaję. – Wróciłem tam zeszłej nocy i skopała mi dupę.

– Co więc chcesz zrobić? – Rozmawiałem z przyjacielem ojca. Według niego

powinniśmy się dowiedzieć, co obdarzyło ją tak niezwykłą mocą. Znasz jakieś czarownice?

– A twoja mama? – Mruży oczy podejrzliwie. – Pytam o takie, które zajmują się czarną magią. Krzywi się przez chwilę, po czym wzrusza

ramionami. – Cóż, chyba tylko siebie. Nie jestem w tym zbyt

dobry, ale potrafię tworzyć zapory, nakłaniać żywioły do współpracy i tak dalej. Morfran także się tym zajmował, ale od dawna już nie praktykuje.

Skręcamy w lewo i zatrzymujemy się przed antykwariatem. Za oknem zauważam posiwiałego czarnego psa. Przyciska nos do szyby i merda ogonem.

Wchodzimy do środka. Morfran stoi za kontuarem i wycenia nowy pierścień – ładną, staroświecką błyskotkę z dużym ciemnym kamieniem.

– Znasz się na egzorcyzmach i czarnej magii? – pytam.

– Pewnie – odpowiada, nie podnosząc wzroku. Jego czarne psisko skończyło witać się z Thomasem i opiera ciężki łeb o udo swego pana. – Kiedy kupiłem ten sklep, był nawiedzony jak cholera. Jeszcze i teraz czasami coś się tu pojawia. Dawni właściciele bardzo się przywiązują do swoich antyków.

Rozglądam się. Oczywiście. W tego rodzaju przybytkach pewnie zawsze kręci się jedna czy dwie zjawy. Spoglądam na wysokie, owalne lustro wstawione w drzwi dębowej szafy. Jak wiele twarzy widziało? Jak wiele martwych odbić czeka za szkłem i szepce po zmroku?

– Mógłbyś zdobyć dla mnie kilka gadżetów? – pytam. – Jakiego rodzaju? – Potrzebuję kurzych łapek, kręgu poświęconych

kamieni, pentagramu i jakiegoś dynksa do wróżenia. Patrzy na mnie spode łba. – Dynksa do wróżenia? Widzę, że fachową

terminologię masz w małym palcu. – Nie znam jeszcze szczegółów, okej? Dasz sobie z

tym radę? Wzrusza ramionami. – Mogę posłać Thomasa z siecią nad jezioro.

Wyciągnie z wody trzynaście kamieni. Bardziej poświęconych nie znajdziesz. Kurze łapki będę musiał zamówić, a ten dynks… Cóż, idę o zakład, że potrzebujesz zwierciadła lub wróżebnej miski.

– Wróżebne miski pokazują przyszłość – wtrąca Thomas. – Po co mu to?

– Wróżebne miski pokazują to, co chce zobaczyć pytający – poprawia go dziadek. – Co do pentagramu, to chyba za duży kaliber na twoje potrzeby. Zapal jakieś kadzidełka ochronne lub zioła. Wystarczą z nawiązką.

– Chyba wiesz, z czym mamy do czynienia, prawda? – pytam. – Ona nie jest zwykłym duchem. Anna to huragan. Potrzebuję jak największego kalibru.

– Słuchaj, chłopcze. Przecież ty chcesz po prostu urządzić nieco bardziej urozmaicony seans spirytystyczny. Wywołujesz ducha i więzisz go w kręgu kamieni. A potem za pomocą miski uzyskujesz odpowiedzi. Mam rację?

Przytakuję. W jego ustach sprawa brzmi tak prosto. Ale dla kogoś, kto nie potrafi rzucać czarów, a ostatnią noc spędził w charakterze zabawki wściekłej zjawy, jest to niemal niewykonalne.

– Mój londyński przyjaciel dopracowuje szczegóły. Pełen opis zaklęcia dostanę za kilka dni. Może będzie mi potrzebne coś jeszcze.

Znów wzrusza ramionami. – Takiego czaru najlepiej próbować przy malejącym

księżycu. To znaczy, że masz jeszcze półtora tygodnia. Kupa czasu. – Mruży oczy, przez co zaczyna wyglądać zupełnie jak własny wnuk. – Jest od ciebie silniejsza, prawda?

– Już niedługo. Biblioteka publiczna nie robi na mnie wielkiego

wrażenia, choć zapewne zostałem rozpuszczony przez przyjaciół ojca dysponujących olbrzymimi kolekcjami starych, zakurzonych ksiąg. Niemniej dział historii lokalnej jest zaopatrzony nieźle, a to w tej chwili najważniejsze. Ponieważ muszę odnaleźć Carmel i odrobić tę pracę domową z biologii, sadzam Thomasa do komputera, by przejrzał archiwa w poszukiwaniu jakichkolwiek informacji o śmierci Anny.

Dziewczyna czeka przy stoliku za regałami. – Co tu robi Thomas? – pyta, kiedy się dosiadam. – Sprawdza coś do wypracowania – rzucam

zdawkowo. – Więc co z tą biologią? – Taksonomia – mówi z uśmiechem. – Straszna nuda. – Musimy opracować tabelkę od typu po gatunek.

Dostaliśmy kraby pustelniki i ośmiornice. Przysuwam sobie otwarty podręcznik. Moglibyśmy

już zacząć, choć to ostatnia rzecz, na jaką mam ochotę. Chcę razem z Thomasem poszukiwać informacji o zamordowanej dziewczynie. Ze swojego miejsca widzę go

dokładnie, pochyla się nad ekranem, gorączkowo klika myszką. Po chwili notuje coś na skrawku papieru i wstaje.

– Cas! – słyszę. Carmel chyba mówi już od dobrej chwili. Silę się na swój najbardziej czarujący uśmiech.

– Hm? – Pytałam, co chcesz. Ośmiornicę czy kraba? – Ośmiornicę – odpowiadam. – Dobre są lekko

podsmażone z kroplą oliwy z oliwek i cytryną. – Fu! To obrzydliwe. – Dziewczyna marszczy nos. – Wcale nie. W Grecji z tatą jadaliśmy je prawie

codziennie. – Byłeś w Grecji? – Tak – przyznaję w roztargnieniu, przerzucając

kartki wypełnione informacjami o bezkręgowcach. – Mieszkaliśmy tam kilka miesięcy, gdy miałem jakieś cztery lata. Niewiele pamiętam.

– Twój ojciec często podróżuje? Pewnie służbowo? – Często podróżował. – Zmienił pracę? – Nie żyje – wyjaśniam. Nie cierpię tego mówić.

Nigdy nie mam pewności, jak zabrzmi mój głos, i nienawidzę wstrząśniętych min ludzi, którzy nie wiedzą, co odpowiedzieć. Nie patrzę na Carmel. Czytam o rodzajach i rzędach. Dziewczyna mówi, że jej przykro, i pyta, jak to się stało. Tłumaczę, iż został zabity. Aż się zachłysnęła.

To są właściwe reakcje. Powinienem być wzruszony, widząc, jak próbuje się zdobyć na współczucie. Nie jej

wina, że nie potrafi. Chodzi o to, iż oglądam te spojrzenia i słucham, jak ludzie się zachłystują, już nazbyt długo. Tragiczna śmierć mojego ojca nie przestała mnie wściekać.

Nagle uświadamiam sobie, że Anna to moja ostatnia wprawka. Jest niebywale silna. Jest najtrudniejszym duchem, z jakim mógłbym się mierzyć. Jeżeli ją pokonam, będę gotów. Będę mógł pomścić tatę.

Na tę myśl zamieram. Idea powrotu do tamtego domu w Baton Rouge zawsze wydawała mi się abstrakcyjna. Była tylko teorią, mglistym planem. Zapewne mimo wszystkich dociekań na temat wudu nieświadomie ten moment odwlekałem. Koniec końców, nie wykazałem się dotąd oszałamiającą skutecznością. Nadal nie mam pojęcia, co zabiło mojego ojca. Nie wiem, czy będę w stanie tego ducha wywołać, a będę przecież sam. O zabraniu ze sobą mamy nie ma nawet mowy. Nie po tylu latach ukrywania książek i dyskretnego zamykania pewnych stron internetowych, gdy wchodziła do mojego pokoju. Gdyby się dowiedziała, że o tym choć myślę, dostałbym szlaban na całe życie.

Z zadumy wyrywa mnie stuknięcie w ramię. Thomas kładzie przede mną gazetę – podniszczoną, pożółkłą i tak starą, iż dziwię się, że pozwolili mu ją wziąć do ręki.

– Tyle udało mi się znaleźć – mówi. Zdjęcie widnieje na pierwszej stronie, zaraz pod

nagłówkiem: „Straszne zabójstwo, ofiarą młoda dziewczyna”.

Carmel podnosi się z miejsca, by lepiej się przyjrzeć. – Czy to…? – Tak, to ona – rzuca podekscytowany Thomas. –

Innych artykułów właściwie nie ma. Policja nie podjęła żadnego tropu. W zasadzie nikogo nie przesłuchali. – W rękach trzyma inną gazetę; przegląda ją. – Ostatnia wzmianka to po prostu nekrolog: „Anna Korlov, ukochana córka Malviny, została w czwartek złożona na wieczny odpoczynek na cmentarzu Kivikoski”.

– Thomas, wydawało mi się, że zbierasz materiały do szkoły – zauważa Carmel.

Chłopak zaczyna się tłumaczyć, coś duka. Ich rozmowa nie obchodzi mnie ani trochę. Wpatruję się w zdjęcie Anny, zdjęcie żywej dziewczyny o bladej skórze i długich ciemnych włosach. Nie jest uśmiechnięta, ale ma ciekawe, jasne i rozemocjonowane oczy.

– Szkoda – wzdycha Carmel. – Była taka ładna. Opuszcza rękę, by dotknąć twarzy Anny.

Natychmiast odtrącam jej dłoń. Coś się ze mną dzieje i nie mam pojęcia, co takiego. Osoba, na której fotografię patrzę, jest potworem, morderczynią. I z jakiegoś powodu oszczędziła mnie. Delikatnie sunę palcem wzdłuż jej podwiązanych wstążką włosów. W piersi rozlewa mi się dziwne ciepło, lecz umysł pozostaje lodowato zimny. Mam wrażenie, że zaraz zemdleję.

– Ej, stary! – Thomas potrząsa mnie za ramię. – Co jest?

– Umm… – burczę niewyraźnie, nie wiedząc, co

powiedzieć jemu ani sobie. By zyskać na czasie, odwracam spojrzenie i zauważam coś, co sprawia, iż zaciskam szczęki. Przy biurku bibliotekarki stoi dwóch policjantów.

Mówienie czegokolwiek Carmel lub Thomasowi byłoby przejawem głupoty. Odruchowo obejrzeliby się przez ramię, co musiałoby wzbudzić podejrzenia. Czekam więc, dyskretnie wydzierając z gazety nekrolog Anny.

– Nie wolno! – syczy Carmel, lecz ignoruję ją i wsuwam wycinek do kieszeni. Potem starannie przesłaniam gazetę książkami i plecakami i wskazuję rysunek mątwy.

– Wiesz może, jaki to rząd? – pytam. Oboje patrzą na mnie jak na wariata. I dobrze,

ponieważ bibliotekarka właśnie nas wskazała. Gliniarze ruszają ku naszemu stolikowi, dokładnie tak jak przewidziałem.

– O czym ty mówisz? – pyta Carmel. – Mówię o mątwie – odpowiadam lekko. – I mówię

ci, że masz wydawać się zaskoczona, ale nie za bardzo. Zanim dziewczyna ma szansę zapytać o cokolwiek

jeszcze, stukot kroków dwóch mężczyzn obładowanych kajdankami, latarkami i pistoletami staje się na tyle głośny, by musiała się odwrócić. Nie widzę jej twarzy, ale mam nadzieję, że nie maluje się na niej tak śmiertelne poczucie winy jak na obliczu Thomasa. Rzucam mu ostrzegawcze spojrzenie, chłopak przełyka ślinę i zbiera się w sobie.

– Cześć, dzieciaki – wita się z uśmiechem pierwszy policjant. Jest mocno zbudowanym, sprawiającym przyjazne wrażenie facetem, dziesięć centymetrów niższym ode mnie i Carmel. Nadrabia tę niedoskonałość, spoglądając Thomasowi prosto w oczy. – Uczycie się?

– T-tak… – jąka się Thomas. – Coś nie tak, panie władzo?

Drugi glina rozgląda się po stoliku, patrzy w nasze otwarte zeszyty. Jest wyższy od swego partnera i szczuplejszy. Ma dziobaty, haczykowato wygięty nos i niewielką brodę. Brzydki jak noc, ale mam nadzieję, że nie jest złośliwy.

– Nazywam się Roebuck – przedstawia się ten sympatyczny. – To jest Davis. Możemy wam zadać kilka pytań?

Grupowo wzruszamy ramionami. – Znacie Mike'a Andovera? Jest waszym

rówieśnikiem. – Tak – przyznaje Carmel. – Owszem – potakuje Thomas. – Słabo – mówię. – Poznałem go kilka dni temu. Cholera, nie jest dobrze. Pot bije mi na czoło i nic nie

jestem w stanie na to poradzić. Nigdy jeszcze nie znalazłem się w podobnej sytuacji. Nikt dotąd przeze mnie nie stracił życia.

– Wiecie, że zaginął? – Roebuck przygląda się nam bardzo uważnie.

Thomas kiwa głową, podobnie jak ja.

– Ale znaleźliście go już? – pyta Carmel ciekawie. – Nic mu nie jest?

– Nie, nie znaleźliśmy. Według naocznych świadków was widziano z nim po raz ostatni. Zechcecie nam powiedzieć, co się wtedy stało?

– Mike nie chciał zostać na imprezie – odpowiada swobodnie dziewczyna. – Pojechaliśmy się zabawić gdzie indziej. Nie wiedzieliśmy dokąd. Prowadził Will Rosenberg. Kręciliśmy się na bocznych drogach w okolicach Dawson. Po jakimś czasie Will się zatrzymał i Mike wysiadł.

– Wysiadł? Tak po prostu? – Nie spodobało mu się, że zainteresowałem się

Carmel – wtrącam. – Will i Chase próbowali wszystko załagodzić, uspokoić go, ale nic to nie dało. Stwierdził, że chce zostać sam i idzie do domu.

– Zdajecie sobie sprawę, iż Mike Andover mieszka trzydzieści kilometrów od miejsca, o którym mówicie? – zauważa Roebuck.

– Nie, nie miałem pojęcia – rzucam. – Naprawdę chcieliśmy go zatrzymać – podejmuje

cienkim głosem Carmel – ale nikogo nie słuchał. Więc odjechaliśmy. Uznałam, że za jakiś czas zadzwoni i go zgarniemy. Tyle że już się nie odezwał.

Swoboda, z jaką kłamie, jest mocno niepokojąca, ale przynajmniej udało się jej wyjaśnić wypisane na naszych twarzach poczucie winy.

– Naprawdę zaginął? – dodaje Carmel z lękiem. –

Myślałam… miałam nadzieję, że to tylko plotka. Ratuje nas wszystkich. Na widok jej niepokoju

gliniarze wyraźnie miękną. Roebuck opowiada, iż Will i Chase zawieźli ich na miejsce, gdzie wysadziliśmy Mike'a, i że stamtąd rozpoczęto poszukiwania. Pytamy, czy możemy jakoś pomóc, ale macha ręką gestem, który mówi, iż pewne sprawy lepiej zostawić fachowcom. Za kilka godzin twarz Mike'a powinna się pojawić w każdej stacji telewizyjnej. Mieszkańcy miasta powinni się zmobilizować i w płaszczach przeciwdeszczowych, z latarkami w rękach przeczesać lasy. Coś mi jednak mówi, że tak się nie stanie. Mike Andover dostanie tylko jedną marną grupkę poszukiwaczy i kilku rozpytujących policjantów. Nie mam pojęcia, skąd to wiem. Może z wyrazu ich spojrzeń. Patrzą, jakby chodzili w półśnie. Jakby nie mogli się już doczekać końca dnia, ciepłego posiłku w brzuchu, chwili, gdy wyciągną nogi na wygodnej kanapie. Zastanawiam się, czy wyczuwają, że sprawa ich przerasta. Czy śmierć Mike'a szepce do nich na niskich, dziwnych i niewytłumaczalnych falach, namawiając, by dali sobie spokój.

Po kilku kolejnych minutach Roebuck i Davis żegnają się, a my opadamy na krzesła.

– To było… – Thomas zaczyna i nie kończy. Dzwoni komórka Carmel i dziewczyna odbiera. Gdy

odwraca się, by spokojnie porozmawiać, słyszę, jak szepcze: „Nie wiem” i „Jestem pewna, że go znajdą”. Kiedy się rozłącza, spogląda na nas w napięciu.

– Wszystko w porządku? – pytam. Apatycznym ruchem unosi telefon. – To Nat – mówi. – Chyba próbowała mnie

pocieszyć, ale nie mam nastroju na babski wieczorek filmowy.

– Możemy jakoś pomóc? – odzywa się łagodnie Thomas.

Carmel zaczyna przekładać papiery. – Tak szczerze, to chciałabym wreszcie uporać się z

tą biologią. Potakuję. Przyda nam się nieco normalności.

Popracujmy, pouczmy się, by w piątek świetnie wypaść. Wycinek z gazety ciąży mi w kieszeni, jakby ważył tonę. Czuję, jak Anna ze zdjęcia, Anna sprzed lat sześćdziesięciu wygląda na świat. Nie potrafię pozbyć się potrzeby ochronienia jej, chcę ją uratować, by nie stała się tym, czym jest teraz. Tak, potem na normalność nie będzie już czasu.

ROZDZIAŁ 12 Budzę się zlany zimnym potem. Miałem sen. Śniłem,

że coś się nade mną pochyla. Istota z krzywymi zębami i szponiastymi palcami. Coś z oddechem świadczącym o tym, iż jego właściciel od dziesięcioleci karmi się ludzkim mięsem i nie myje zębów. Serce łomoce mi w piersi. Sięgam pod poduszkę, gdzie leży athame ojca, i mogę przysiąc, że przez sekundę trzymam w dłoni krzyż, krzyż opleciony niezgrabnym wężem. Potem jednak wyczuwam rękojeść sztyletu bezpiecznie spoczywającego w skórzanej pochwie. Pieprzone koszmary.

Puls powoli mi zwalnia. Spoglądam na podłogę i widzę Tybalta. Kocur wpatruje się we mnie z nastroszonym, postawionym na sztorc ogonem. Zastanawiam się, czy spał na mojej piersi i czy zrzuciłem go, kiedy się ocknąłem. Nie pamiętam, lecz mam nadzieję, że tak, bo to dość zabawny obrazek. Myślę, czy się jeszcze położyć, ale rezygnuję. Irytuje mnie, że mam tak spięte mięśnie, i choć jestem zmęczony, w zasadzie chciałbym poćwiczyć, pobiegać. Na zewnątrz jest na pewno wietrznie, stary dom skrzypi i jęczy od fundamentów po dach. Deski podłogowe poruszają się jak kostki domina, co brzmi jak serie szybkich kroków.

Zegarek przy łóżku wskazuje trzecią czterdzieści siedem. Przez moment nie mogę sobie przypomnieć, jaki mamy dzień. Uświadamiam sobie, iż jest sobota. Na

szczęście nie muszę wstawać do szkoły. Noce zaczynają mi się powoli zlewać w jedno. Odkąd się tu sprowadziliśmy, porządnie przespałem może trzy.

Niewiele myśląc, wstaję z łóżka. Naciągam dżinsy i koszulkę, po czym wciskam athame do tylnej kieszeni i schodzę po schodach. Zatrzymuję się, tylko by włożyć buty i zgarnąć ze stolika kluczyki samochodu mamy. Zaraz potem jadę już ciemnymi ulicami w blasku rosnącego księżyca. Wiem, dokąd zmierzam, mimo że nie jestem w stanie przypomnieć sobie, kiedy tę decyzję podjąłem.

Parkuję na zarośniętym podjeździe przed domem Anny i wysiadam. Wciąż czuję się jak lunatyk. Moje kończyny nadal spina pozostałe po koszmarze napięcie. Nie słyszę nawet własnych kroków, jakie stawiam na niepewnych deskach ganku, nie czuję palców, które zaciskam na okrągłej klamce. Wchodzę do środka. Spadam.

Przedpokój zniknął. Lecę w dół i uderzam twarzą w ziemię. Kilka głębokich wdechów. Wiedziony odruchem kulę się, myśląc jedynie: Co, kurwa? Gdy mój umysł zaczyna na powrót działać, kucam, naprężając mięśnie. Na szczęście obie nogi wciąż mam w jednym kawałku. Tylko gdzie ja, do diabła, jestem? Odnoszę wrażenie, że kończy mi się adrenalina w żyłach. Jest tu ciemno i śmierdzi. Staram się oddychać płytko, by nie poddać się panice i nie wąchać tego fetoru. Cuchnie wilgocią i zgnilizną. Albo umarło tu wiele istot, albo zginęły gdzie

indziej i zostały tutaj przeniesione. Ta myśl sprawia, iż sięgam po nóż, po swój ostry,

gotowy podrzynać gardła sprzęt ratunkowy. Rozglądam się dokoła. Poznaję eteryczną, szarą poświatę domu; przeciska się przez to, co musi być pełnym szpar parkietem. Teraz, gdy wzrok przyzwyczaił się już do mroku, widzę, że ściany i podłoga są po części ziemne, a po części wyłożone nierówno ciosanym kamieniem. Spiesznie odtwarzam w duchu scenę wejścia na ganek i przez drzwi. W jaki sposób wylądowałem w tej piwnicy?

– Anna? – odzywam się cicho i ziemia faluje mi się pod nogami. Opieram się o ścianę, ale dotykam ręką wcale nie gleby. To coś jest gumowate. I wilgotne. I oddycha.

Ciało Mike'a Andovera do połowy zlało się ze ścianą. Dłoń położyłem na jego brzuchu. Oczy ma zamknięte, jakby spał. Skóra chłopaka jest ciemniejsza i chyba luźniejsza niż przedtem. Gnije, a sposób, w jaki tkwi między kamieniami, wywołuje wrażenie, że budynek go powoli wchłania. Trawi.

Odsuwam się na kilka kroków. Naprawdę nie chcę, by zaczął mi o swoim losie opowiadać.

Słyszę ciche szuranie, oglądam się i widzę zbliżającą się ku mnie postać. Idzie chwiejnym krokiem pijaka, zatacza się, kołysze. Wstrząs towarzyszący myśli, iż nie jestem tu sam, natychmiast ginie stłamszony gwałtownym skurczem żołądka. To człowiek. Cuchnie moczem i przetrawionym alkoholem. Ma na sobie brudne ubranie –

stary, powycierany trencz i spodnie z dziurami na kolanach. Zanim mam szansę usunąć się mu z drogi, na jego twarzy pojawia się strach. Obraca głowę na ramionach jak zakrętkę butelki. Słyszę przeciągły chrobot rdzenia kręgowego i facet pada u mych stóp na ziemię.

Przestaję mieć pewność, że się w ogóle obudziłem. I wtedy, z jakiegoś powodu, słyszę w duchu głos ojca: „Nie bój się ciemności, Cas. Ale nie pozwól im sobie wmówić, że wszystko, co istnieje w mroku, istnieje również w świetle. To nieprawda”.

Dzięki, tato. Dzięki za tę jedną z wielu perełek mądrości, które mi po sobie zostawiłeś.

A jednak miał rację. Przynajmniej co do ostatniej części. Krew szumi mi w uszach, czuję pulsowanie tętnicy w szyi. Zaraz potem dolatuje mnie głos Anny.

– Widzisz to co ja? – pyta, lecz zanim mogę odpowiedzieć, zjawa otacza mnie zwłokami. Jest ich więcej, niż potrafię zliczyć. Ścielą się na ziemi jak śmiecie, ich stosy sięgają powały. Splątane ręce i nogi układają się w groteskowy warkocz. Fetor jest okropny. Kątem oka zauważam, iż jeden z trupów się porusza, lecz po bliższym przyjrzeniu uświadamiam sobie, że poruszają się pożerające ciało czerwie. Wiją się pod skórą, miejscami ją unosząc. Ale oczy przetaczają się leniwie tu i tam, pokryte pleśnią i czymś białym. Wydaje się, iż chcą dostrzec, co się im stało, lecz nie mają dość energii.

– Anno… – szepcę. – Ci jeszcze nie są w najgorszym stanie – syczy

zjawa. Chyba żartuje. Niektórym z umarłych wyrządzono

potworną krzywdę. Brakuje im kończyn lub zębów. Pokryci są zakrzepłą krwią, która wypłynęła z setek zaskorupiałych ran. Nazbyt wiele zwłok to nastolatki. Ich twarze wyglądają jak moja, są też młodsze. Butwieją im zęby, wydarto im policzki. Patrzę przez ramię i zauważam, że Mike otworzył oczy. Wiem, iż muszę się stąd wydostać. Pogromca duchów, cholera jasna. Do diabła z rodzinnym fachem. Nie mam zamiaru pozostać w tej pełnej trupów piwnicy ani minuty dłużej.

Nie cierpię na klaustrofobię, lecz w tej chwili muszę to sobie bardzo dobitnie przypominać. I nagle zauważam to, na co nie miałem czasu spojrzeć wcześniej. Prowadzące na parter schody. Nie wiem, w jaki sposób zmusiła mnie, bym zszedł do piwnicy, i nie interesuje mnie to. Chcę po prostu wrócić do przedpokoju. A kiedy tam będę, zechcę zapomnieć o tym, co zostało na dole.

Ruszam ku stopniom i wtedy Anna zsyła wodę. Woda wlewa się, podnosi zewsząd – ze szczelin w ścianach, spod podłogi. Jest brudna, to w zasadzie szlam. Po kilku sekundach sięga mi już do pasa. Gdy tuż obok przepływają zwłoki włóczęgi z przetrąconym karkiem, ogarnia mnie panika. Nie chcę się z nimi kąpać. Nie chcę myśleć o wszystkim, co czyha pod powierzchnią, ale mój umysł wytwarza bardzo głupi obraz – trupy z samego dna otwierają szczęki i pełzną po podłodze jak krokodyle, by chwycić mnie za nogi. Przeciskam się obok włóczęgi,

kołyszącego się na wodzie niczym robaczywe jabłko, i z zaskoczeniem słyszę własny cichy jęk. Zaraz się porzygam. Do schodów docieram dokładnie w chwili, gdy stos ciał obsuwa się i z obrzydliwym pluskiem wpada do wody.

– Anno, przestań! – Kaszlę, starając się nie połykać zielonej mazi. Powoli przestaję wierzyć, że to przeżyję. Ubranie mam ciężkie jak w złym śnie, wpełzam po stopniach w zwolnionym tempie. Wreszcie kładę rękę na suchej podłodze i podciągam się na parter.

Ulga trwa jakieś pół sekundy. Potem wrzeszczę jak najzwyklejszy tchórz i odskakuję od drzwi piwnicy, spodziewając się wody i rąk umarłych, pragnących wciągnąć mnie z powrotem. Piwnica jest już jednak sucha. Wpada do niej szary blask i widzę całe schody oraz kawałek podłogi. Sucha jak pieprz. Nic tam nie ma. Zwykła piwniczka, czy może spiżarka. Bym poczuł się jeszcze bardziej idiotycznie, moje ubranie również nie jest mokre.

Cholerna Anna. Nie cierpię takich zabaw z czasoprzestrzenią, halucynacji czy cokolwiek to było. Nie sposób do tego przywyknąć.

Podnoszę się i otrzepuję dłońmi koszulkę, mimo że zupełnie nie ma z czego. Rozglądam się. Stoję w pomieszczeniu, które było dawniej kuchnią. Widzę przyprószony kurzem czarny piec i stół z trzema krzesłami. Bardzo chętnie usiadłbym na którymś, lecz szafki zaczynają się same otwierać i zamykać, szuflady

trzaskają, pękają talerze. Anna dokazuje niczym pospolity poltergeist. Żenujące.

Ogarnia mnie poczucie bezpieczeństwa. Z poltergeistami umiem sobie radzić. Wzruszam ramionami i przechodzę z kuchni do salonu. Stara sofa wygląda znajomo i to pociesza. W geście, który – mam nadzieję – wygląda na przejaw odwagi, siadam na niej. Nie przejmuję się drżeniem rąk.

– Wynoś się! – krzyczy Anna tuż za moimi plecami. Zerkam przez ramię i widzę ją, swoją boginię śmierci.

Jej włosy rozwiewają się wspaniałą czarną chmurą. Zjawa zgrzyta zębami z taką siłą, że gdyby była żywa, zaczęłyby jej krwawić dziąsła. Impuls, by skoczyć na nią z athame w ręku, powoduje, iż serce wrzuca drugi bieg. Ale biorę tylko głęboki haust powietrza. Anna nie zabiła mnie za pierwszym razem. I instynkt podpowiada, że teraz także nie chce mordować. Po co inaczej traciłaby czas na spektakl z trupami? Szczerzę się swym najlepszym zbójeckim uśmieszkiem.

– A jak nie? – pytam. – Przyszedłeś tu, żeby mnie zabić – warczy zjawa,

postanawiając zignorować moje pytanie. – Ale nie dasz rady.

– I co złości cię bardziej? W jej oczach i pod skórą krąży ciemna krew. Anna

jest straszliwa, odrażająca. A mimo to podejrzewam, że jestem przy niej całkowicie bezpieczny.

– Znajdę jakiś sposób – obiecuję. – Na pewno można

cię zabić, odesłać. – Nie chcę zostać odesłana – odpowiada. Cała jej postać spina się w sobie i ciemność wlewa

się do środka. Teraz stoi już przede mną Anna Korlov, dziewczyna ze zdjęcia w gazecie.

– Ale zasługuję na śmierć – dodaje. – Kiedyś było inaczej – mówię, nie do końca się z nią

nie zgadzając. Nie wydaje mi się, by zwłoki z piwnicy stanowiły po prostu wytwór jej wyobraźni. Jestem przekonany, że Mike Andover gdzieś tam jest, z wolna pożerany przez mury tego domu.

Anna potrząsa ręką w nadgarstku, tam gdzie jeszcze widnieją czarne żyły. Porusza nią coraz mocniej, zamyka oczy i sine ślady znikają. Dociera do mnie, że nie oglądam po prostu ducha. Patrzę na zjawę i na krzywdę, która tej zjawie została wyrządzona. A to dwie zupełnie różne sprawy.

– Musisz z tym walczyć, prawda? – pytam cicho. Spogląda na mnie w zdumieniu. – Na początku nie umiałam. Nie potrafiłam być sobą.

Zamknięta w tej postaci szalałam i z przerażeniem patrzyłam, co zrobiłam okropnego. Jakbym kuliła się w jakimś kącie własnej głowy. – Pochyla się lekko i włosy miękko opadają jej na ramię. Nie potrafię myśleć o bogini i tej dziewczynie jako jednej i tej samej osobie. Wyobrażam ją sobie wyglądającą zza własnych oczu, jakby były oknami. W białej sukience jest cicha i wystraszona.

– Teraz nasze skóry się zrosły – mówi dalej. – Stałam się nią.

– Nie – zaprzeczam i w tej samej chwili uświadamiam sobie, że mam rację. – Zakładasz ją, nosisz jak maskę. Potrafisz ją zdjąć. Zrobiłaś to przecież, żeby mnie oszczędzić.

Wstaję i obchodzę sofę dokoła. W porównaniu ze swoją poprzednią postacią Anna wygląda krucho. Nie cofa się jednak i nie ucieka wzrokiem. Nie boi się. Jest smutna i ciekawska, zupełnie jak dziewczyna ze zdjęcia. Zastanawiam się, jaka była za życia – czy łatwo ją było rozbawić, czy była mądra. To raczej niemożliwe, by z tamtej Anny zostało wiele po sześćdziesięciu latach i Bóg wie ilu zabójstwach.

Wtedy przypominam sobie, że jestem bardzo wkurzony. Macham dłonią, wskazując kuchnię i schody do piwnicy.

– Co to miało być, do diabła? – Uznałam, iż powinieneś wiedzieć, z czym masz do

czynienia. – Co? Mówisz o tej panience, która dostała w kuchni

ataku histerii? – Mrużę oczy. – Próbowałaś mnie odstraszyć. Ten żałosny pokaz miał sprawić, bym wziął nogi za pas.

– Żałosny pokaz?! – drwi ze mnie. – Dam głowę, że prawie się posikałeś.

Otwieram usta i spiesznie zamykam je z powrotem. Niemal mnie rozbawiła, a chcę pozostać wkurzony.

Cholera, śmieję się. Anna mruga i przelotnie się uśmiecha. Sama także

walczy z wesołością. – Byłam… – urywa. – Byłam na ciebie zła. – Dlaczego? – Bo chcesz mnie zabić – odpowiada i teraz śmiejemy

się już oboje. – Rozumiem, iż po tym wysiłku, na jaki się zdobyłaś,

żeby mnie nie wykończyć, musiałem wydać ci się strasznym chamem. – Nadal się śmieję. Rozmawiamy sobie. Co to ma być? Paranormalna odmiana syndromu sztokholmskiego?

– Co ty tu właściwie robisz? Znowu chciałeś mnie zabić?

– Może to dziwne, ale nie. Miałem… zły sen. Chciałem z kimś porozmawiać. – Mierzwię włosy palcami. Od wieków nie czułem się do tego stopnia niezręcznie. Może nawet nigdy. – No i pomyślałem sobie, że Anna pewnie nie śpi. Ot i jestem.

Prycha pod nosem, po czym marszczy brwi. – Co mogłabym ci powiedzieć? O czym mielibyśmy

rozmawiać? Od tak dawna trwam poza światem. Wzruszam ramionami. Następne słowa wypowiadam,

zanim mam szansę się zastanowić. – Cóż, ja też tak naprawdę żyję poza światem, więc…

– Zaciskam szczękę i spuszczam wzrok na podłogę. Nie wierzę, że zachowuję się jak emo. Żalę się dziewczynie, która w wieku szesnastu lat padła ofiarą brutalnego

morderstwa. Ona istnieje teraz wyłącznie w pułapce pełnego zwłok domu, a ja chodzę do szkoły i należę do armii Trojan; mama szykuje mi na śniadania tosty z masłem orzechowym i serem…

– Żyjesz z umarłymi – podejmuje łagodnie Anna. W jej oczach pojawia się… to nie do wiary: współczucie. – Żyjesz z nami od…

– Od śmierci ojca – kończę za nią. – A przedtem on z wami żył. Śmierć jest moim światem. Cała reszta, szkoła i znajomi to tylko sprawy, które przeszkadzają mi w łowach na następnego ducha. Jeszcze nigdy tego nikomu nie powiedziałem. Nie pozwalałem sobie o tym myśleć. Byłem skoncentrowany na swym celu i dzięki temu mogłem się też nie zastanawiać nad życiem. Bez względu na to, jak gorąco mama mnie namawiała, bym się bawił, bym wychodził z kumplami, bym starał się dostać do college'u.

– I nigdy nie było ci smutno? – Niespecjalnie. Wiesz, zawsze miałem cel, swoje

powołanie, miałem to. – Sięgam za plecy i uwalniam ze skórzanej pochwy athame. Ostrze błyszczy w szarym świetle. Coś w mej krwi, we krwi mego ojca, a przedtem jego ojca sprawia, iż to nie jest po prostu sztylet. – Na całym świecie tylko ja jeden potrafię to robić. Z tego wynika, jak sądzę, że chyba powinienem.

Żałuję tych słów od razu. Odbierają mi wszelką możliwość wyboru. Anna zaplata blade ręce na piersi. Pochyla głowę i zarzuca włosy przez ramię. Dziwnie na

nie patrzeć – bujne ciemne pasma. Czekam, by zaczęły się wić, unosić w powietrzu, szarpane niewidzialnym powiewem.

– Niemożność wyboru nie wydaje się uczciwa – odpowiada, jakby czytała mi w myślach. – Ale gdy można wybrać wszystko, wcale nie jest łatwiej. Za życia nie umiałam się zdecydować, co chcę robić, kim zostać. Uwielbiałam robić zdjęcia, więc chciałam zostać fotoreporterką. Uwielbiałam gotować, więc wymyśliłam, że wyjadę do Vancouver i otworzę restaurację. Miałam milion rozmaitych marzeń, ale żadne nie było ważniejsze od pozostałych. Podejrzewam, iż w końcu by mnie sparaliżowały i skończyłabym tutaj, prowadząc pensjonat.

– Nie wierzę – mówię bez wahania. Anna wydaje się tak silna, to rozsądna dziewczyna potrafiąca zabijać równie łatwo, jak pstrykać palcami. Gdyby miała szansę, porzuciłaby Thunder Bay w jednej chwili.

– Szczerze mówiąc, nie pamiętam – przyznaje. – Chyba nie miałam charakteru. Teraz wydaje mi się, że każda chwila życia, wszystkie oddechy były czarowne i świeże. – Komicznym gestem przytyka dłonie do piersi i wciąga głęboko powietrze, by zaraz głośno westchnąć. – Tak, mimo całej fantazji, wszystkich marzeń, nie pamiętam, bym była… jak to się mówi? Dziarska?

Uśmiecham się i zjawa odpowiada tym samym. Zakłada włosy za ucho gestem, który wydaje się tak ludzki i pełen życia, iż zapominam, co chciałem powiedzieć.

– Co my teraz robimy? – odzywam się mimo wszystko.

– Próbujesz odwieść mnie od pomysłu zabicia ciebie, prawda?

Anna znowu zaplata ręce na piersi. – Biorąc pod uwagę, że nie jesteś w stanie mnie

zabić, byłoby to raczej zwykłe marnowanie czasu. – Jesteś stanowczo zbyt pewna siebie. – Śmieję się. – Doprawdy? Wiem, że jeszcze nie pokazałeś mi

całego swego repertuaru, Cas. Wyczuwam, jakie napięcie zgromadziło się w twoim nożu. Ile razy już walczyłeś i zwyciężałeś?

– Dwadzieścia dwa w ciągu ostatnich trzech lat – informuję z dumą. Mój ojciec nigdy nie zaliczył tylu duchów w tak krótkim czasie. Można mnie chyba nazwać pracoholikiem lub perfekcjonistą. Zawsze chciałem być lepszy od niego. Szybszy. Ostrzejszy. Bo nie mam ochoty skończyć jak on.

Bez noża nie wyróżniam się niczym szczególnym, jestem zwykłym siedemnastolatkiem, średnio zbudowanym, może bardziej chudym niż muskularnym. Kiedy jednak biorę do ręki athame, można pomyśleć, że mam potrójny czarny pas czy coś. Poruszam się pewnie, szybko i staję się silny. Anna ma rację, mówiąc, że nie widziała jeszcze wszystkiego. Sam nie widziałem.

– Nie chcę cię skrzywdzić, Anno. Wiesz o tym, prawda? To nic osobistego.

– Ja też nie chciałam pozabijać ludzi, którzy gniją w

piwnicy. – Uśmiecha się smutno. Czyli byli prawdziwi. – Co cię spotkało? – pytam. – Dlaczego to wszystko

robisz? – Nie twoja sprawa – odpowiada. – Jeżeli mi powiesz… – zaczynam, lecz nie kończę.

Jeśli mi powie, rozgryzę ją. A kiedy ją rozgryzę, będę mógł ją zabić.

Naraz wszystko się komplikuje. Ta intrygująca dziewczyna jest przecież tamtym milczącym czarnym potworem. To nieuczciwe. Czy gdy wbiję w nią sztylet, zdołam ją od potwora oddzielić? Czy Anna trafi do jednego miejsca, a tamta istota do innego? Czy Anna zostanie wessana w tę samą pustkę, w której zniknęły wszystkie poprzednie zjawy?

Do dziś byłem przekonany, że takie myśli odsunąłem od siebie już dawno temu. Ojciec zwykł powtarzać, że nie do nas należy osądzanie, że jesteśmy tylko narzędziem. Naszym zadaniem jest odsyłać duchy z dala od żywych. Kiedy to mówił, w jego oczach jaśniało mocne przekonanie. Dlaczego ja nie mam tej pewności?

Powoli unoszę dłoń. Dotykam zimnej twarzy Anny, przeciągam palcami po jej policzkach i zaskakuje mnie, że są miękkie, nie marmurowe. Stoi jak sparaliżowana, po czym z wahaniem podnosi rękę i kładzie na mojej dłoni.

Napięcie jest tak intensywne, że gdy otwierają się drzwi i pojawia się w nich Carmel, żadne z nas się nie porusza.

– Cas? Co ty robisz? Widzę ją obramowaną framugą. Dłoń wciąż trzyma

na klamce i odnoszę wrażenie, że dygoce. Wreszcie wykonuje jeszcze jeden, nieśmiały krok naprzód.

– Carmel, nie ruszaj się – mówię, lecz dziewczyna wpatruje się w Annę, która cofa się ode mnie, krzywi i łapie za głowę.

– Czy to ona? To ona zabiła Mike'a? – pyta Carmel. Głupia baba, lezie coraz głębiej. Zjawa cofa się

szybko, lecz zauważam, iż oczy już zaszły jej mrokiem. – Anno, nie! Ona nie wie! – odzywam się za późno.

Cokolwiek pozwoliło duchowi pozostawić mnie przy życiu, było najwyraźniej jednorazowym kaprysem. Anna znika w wirze czarnych włosów, czerwonej krwi, bladej skóry i zębów. Na moment zapada cisza i słuchamy kapania jej sukienki.

Potem rzuca się naprzód, gotowa wbić dłonie w brzuch Carmel.

Skaczę i wpadam na nią. Gdy zderzam się z jej granitową siłą, przychodzi mi do głowy, iż jestem idiotą. Udaje mi się jednak wytrącić ją z kursu, a Carmel uskakuje na bok. W złą stronę. Znalazła się dalej od drzwi. Wydaje mi się, że niektórzy ludzie na zawsze pozostaną jedynie teoretykami. Carmel jest udomowioną kotką i jeżeli zaraz czegoś nie zrobię, Anna zje ją na śniadanie. Gdy zjawa kuca na ziemi – włosy i oczy ma dzikie, sukienka obrzydliwie wsiąka w deski – pędzę ku Carmel i osłaniam ją własnym ciałem.

– Cas, co ty robisz? – pyta przerażona. – Zamknij się i biegnij do drzwi! – wrzeszczę.

Wyciągam przed siebie athame, mimo że Anna wcale się nie boi. Kiedy skacze, mierzy prosto we mnie. Chwytam ją za nadgarstek, wolną ręką grożąc jej sztyletem.

– Anno, przestań natychmiast! – syczę i do jej oczu powraca biel. Zgrzyta zębami.

– Zabierz ją stąd! – jęczy. Odpycham ją mocno od siebie, po czym łapię Carmel

i wypadamy na zewnątrz. Nie odwracamy się, póki nie znajdujemy się z powrotem na podjeździe. Drzwi się zatrzasnęły i słyszę, jak zjawa szamoce się wewnątrz, rozbijając meble.

– Mój Boże, straszna jest – szepce dziewczyna, kryjąc twarz w mym ramieniu. Przez moment tulę ją delikatnie, po czym uwalniam się i wracam na ganek.

– Cas! Nie idź tam! – krzyczy Carmel. Wiem, co sobie myśli, ale ja widziałem wyraźnie, że

Anna chciała się powstrzymać. Kiedy staję na ganku, z okna patrzy zjawa. Szczerzy zęby, na białej skórze wyraźnie odznaczają się ciemniejące żyły. Mocno bije dłonią w szybę, słychać brzęk szkła. W jej oczach stoi ciemna woda.

– Anno – szepcę. Podchodzę do okna, ale zanim udaje mi się podnieść rękę, duch odpływa, szybuje po schodach na górę i znika.

ROZDZIAŁ 13 Idziemy po żwirowym podjeździe, Carmel bez

przerwy nadaje. Zadaje miliony pytań, na które nie zwracam uwagi. Myślę tylko o jednym: Anna jest morderczynią. A jednak nie jest zła. Zabija, lecz tego nie chce. Nie przypomina żadnego ducha, z jakim przyszło mi się mierzyć. Jasne, słyszałem już o świadomych zjawach, istotach rozumiejących, iż są martwe. Według Gideona takie duchy są silne, aczkolwiek rzadko wrogie. Nie wiem, co począć. Carmel chwyta mnie za łokieć.

– Może mi jednak wyjaśnisz, co dokładnie tam robiłeś?

– Szczerze? Nie mam na to ochoty. – Zapewne spałem dłużej, niż sądziłem, albo z Anną rozmawiałem za długo, ponieważ przez nisko zawieszone nad wschodnim horyzontem chmury przeciekają już maślane promienie światła. Jest łagodne, lecz razi mi oczy. Nagle nachodzi mnie pewna myśl i potrząsam głową, jakbym dopiero teraz uświadomił sobie, że dziewczyna naprawdę tu jest.

– Śledziłaś mnie? Co ty tu robisz? Niezręcznie przestępuje z nogi na nogę. – Nie mogłam zasnąć. I chciałam się przekonać, czy

to prawda, więc pojechałam do twojego domu i zobaczyłam, jak wychodzisz….

– Co miało być prawdą? O czym się chciałaś przekonać?

Zerka na mnie spod rzęs, jakby wolała, bym sam się domyślił i pozwolił jej nie wypowiadać tego na głos, ale ja takich gierek nie cierpię. Po kilku rozwlekłych sekundach mego gniewnego milczenia dziewczyna ustępuje.

– Rozmawiałam z Thomasem. Powiedział, że jesteś… – Kręci głową, jakby uwierzyć w coś takiego mogła jedynie skończona kretynka. Ja natomiast jestem skończonym kretynem, ponieważ zaufałem Thomasowi. – Powiedział, że zabijasz duchy, że to twoja praca. Że jesteś pogromcą duchów. Jak z filmu.

– Nie jestem pogromcą duchów. – Więc co tam robiłeś? – Rozmawiałem z Anną. – Rozmawiałeś z nią? Przecież zabiła Mike'a. Mogła

zabić i ciebie! – Nie, nie mogła. – Spoglądam na dom. Dziwnie się

czuję, rozmawiając o zjawie tak blisko niej. Wydaje mi się to w pewien sposób niewłaściwe.

– O czym z nią rozmawiałeś? – dopytuje się Carmel. – Zawsze jesteś taka wścibska? – A co? Może to osobista sprawa? – parska. – Może i osobista – odpowiadam. Chcę stąd jechać.

Chcę odstawić samochód mamy i poprosić Carmel, by podrzuciła mnie do Thomasa. Obudzę go. Wyciągnę spod niego materac. Zabawnie będzie patrzeć, jak zaspany podskakuje na gołych sprężynach. – Słuchaj, jedźmy już, okej? Wszystko ci wytłumaczę, przysięgam – obiecuję,

widząc jej sceptyczne spojrzenie. – No dobrze – zgadza się. – I… – Tak? – Nigdy więcej nie nazywaj mnie pogromcą duchów,

zgoda? Uśmiecha się i ja także. – To tak dla jasności – dodaję. Mija mnie w drodze do wozu, ale łapię ją za rękę. – Nie powtórzyłaś tego, co ci powiedział, nikomu

innemu, prawda? Kręci przecząco głową. – Nawet Natalie i Katie? – upewniam się. – Nat powiedziałam, że jadę do ciebie. Chciałam,

żeby mnie kryła na wypadek telefonu moich rodziców. Myślą, że u niej nocuję.

– I powiedziałaś, że po co się spotykamy? – dociekam.

Rzuca mi nieprzyjemne spojrzenie. Dociera do mnie, iż Carmel Jones spotyka się po nocach z chłopakami wyłącznie w romantycznych celach. Przeczesuję dłonią włosy.

– Czyli co? Mam rozpowiedzieć po szkole, że coś między nami było?

Chyba za często mrugam. Opadły mi ramiona, więc czuję się, jakbym był od niej o pół głowy niższy.

– Nie jesteś zbyt dobry w te klocki, co? – Jest wyraźnie rozbawiona.

– Nie mam dużego doświadczenia. Wybucha śmiechem. Cholera, naprawdę jest ładna.

Nic dziwnego, że Thomas wypaplał jej mój sekret. Pewnie wystarczyło, że zatrzepotała rzęsami, i padł trupem.

– Nie przejmuj się – mówi. – Już ja coś wymyślę. Powiem wszystkim, że świetnie całujesz.

– Nie potrzebuję żadnych przysług. Słuchaj, po prostu za mną pojedź, okej?

Carmel kiwa głową i wsiada do swojego wozu. Gdy wskakuję do mojego, mam ochotę walnąć czołem w kierownicę i kiedy włączy się klakson, krzyczeć na całe gardło. Dlaczego to zadanie jest takie trudne? Czy przez Annę, czy może chodzi o coś innego? Dlaczego nie potrafię powstrzymać innych od wtrącania się w moje sprawy? Jeszcze nigdy nie szło mi tak opornie. Zwykle ludzie łykali moje historyjki bez popijania, ponieważ w głębi ducha nie chcieli znać prawdy. Tak jak Chase i Will. Oni w bajkową opowiastkę Thomasa uwierzyli od razu.

Teraz już jednak za późno. Thomas i Carmel weszli do gry. A tym razem rozgrywka jest o wiele bardziej niebezpieczna.

– Czy Thomas mieszka z rodzicami? – Nie wydaje mi się – mówi Carmel. – Jego rodzice

zginęli w wypadku samochodowym. Pijany kierowca zajechał im drogę. Taka przynajmniej wersja krąży po szkole. – Dziewczyna wzrusza ramionami. – Więc mieszka chyba tylko z dziadkiem. Z tym starym dziwakiem.

– Świetnie. – Łomocę do drzwi. Jeżeli nawet obudzę Morfrana, nic złego się nie stanie. Staremu jastrzębiowi emocje wyjdą tylko na dobre. Po kilkunastu mocnych uderzeniach drzwi stają otworem i widzę Thomasa w wyjątkowo paskudnym zielonym szlafroku.

Uśmiecham się mimowolnie. Trudno się wściekać na kogoś o takim wyglądzie. Sprawia wrażenie przerośniętego czterolatka, włosy sterczą mu na wszystkie strony, okulary krzywo trzymają się nosa. Gdy zauważa stojącą za mną Carmel, pospiesznie sprawdza, czy nie ma na wargach zaschniętej śliny, i próbuje poprawić fryzurę. Bez powodzenia.

– Hmm, co wy tu robicie? – pyta ochryple. – Carmel pojechała za mną do domu Anny –

wyjaśniam z uśmieszkiem. – Może mi powiesz, jak do tego doszło?

Thomas się czerwieni. Nie wiem – z poczucia winy czy ze wstydu, bo dziewczyna widzi go w piżamie. Tak czy inaczej odsuwa się na bok, wpuszcza nas i prowadzi przez tonący w półmroku dom do kuchni.

Całe wnętrze pachnie fajką Morfrana. Zauważam i jego – robi kawę. Podaje mi kubek, zanim mogę poprosić. Zrzędzi coś pod nosem i wychodzi.

Thomas tymczasem przestał się wiercić i wpatruje się w Carmel.

– Próbowała cię zabić! – Otwiera szeroko oczy. – Bez przerwy myślisz o jej palcach na swoim brzuchu.

– Skąd wiesz? – Dziewczyna jest niebotycznie

zdumiona. – Nie powinieneś tego robić – ostrzegam Thomasa. –

Ludzie źle na to reagują. Naruszenie prywatności, rozumiesz.

– Wiem – przyznaje. – Nie mogę tego robić zbyt często – dodaje na użytek Carmel. – Zazwyczaj tylko kiedy ktoś myśli o czymś intensywnie, wspomina jakieś brutalne akcje albo zastanawia się nad czymś raz po raz. – Rozpromienia się. – Ty spełniasz wszystkie trzy warunki.

– Umiesz czytać w myślach? – pyta dziewczyna z niedowierzaniem.

– Siadaj, Carmel – polecam. – Nie mam ochoty. Ostatnio dowiaduję się tylu

ciekawych rzeczy. – Zaplata ręce na piersi. – Thomas jest telepatą, w tamtym domu mieszka coś, co zabija moich byłych, a Cas…

– Ja zabijam duchy – kończę za nią. – Tym. – Wyciągam athame i kładę na blacie. – Co ci jeszcze powiedział?

– Że twój ojciec też się tym zajmował – odpowiada. – Domyślam się, iż właśnie dlatego zginął.

Rzucam Thomasowi znaczące spojrzenie. – Przepraszam – mruczy bezradnie. – W porządku. Trudno ci było odmówić, wiem. –

Uśmiecham się, widząc jego zrozpaczony wzrok. Jakby Carmel mogła nie wiedzieć, że się w niej zadurzył. Musiałaby być ślepa. – Więc co teraz? – wzdycham. – Może mógłbym cię poprosić, byś poszła do domu i

zapomniała o całej sprawie? Czy istnieje jakiś sposób, byśmy jednak nie tworzyli zwartej grupy… – nie kończę, pochylam głowę i kryję twarz w dłoniach.

Carmel domyśla się pierwsza i wybucha śmiechem. – Zwartej grupy pogromców duchów? – pyta. – Ja będę Peterem Venkmanem – oświadcza Thomas. – Nikt nie będzie nikim – syczę. – Nie jesteśmy

pogromcami duchów. To ja mam sztylet, to ja zabijam zjawy i nie chcę się cały czas o was potykać. Poza tym, to oczywiste, ja byłbym Peterem Venkmanem. Ty byłbyś Egonem.

– Momencik – wtrąca Carmel. – Nie będziesz o wszystkim sam decydować. W końcu Mike był moim znajomym.

– To jeszcze nie znaczy, że możesz pomagać. Tu nie chodzi o zemstę.

– Nie? Więc o co? – Chodzi o… powstrzymanie jej. – Jak dotąd idzie ci to raczej średnio. A zauważyłam,

że nawet niespecjalnie próbowałeś. Carmel unosi brew. Jej wzrok wywołuje w okolicy

moich policzków dziwne ciepło. Cholera jasna, chyba się zarumieniłem.

– To głupie – dukam. – Ona jest twarda, jasne? Ale mam plan.

– Właśnie. – Thomas staje w mojej obronie. – Cas wszystko opracował. Zdobyłem kamienie z jeziora. Ładują się w księżycowej poświacie. Kurze nóżki też już

zamówiłem. Rozmowa o zaklęciu z jakiegoś powodu sprawia, iż

czuję się niezręcznie, jakbym czegoś nie dopilnował, coś przeoczył.

Ktoś wchodzi bez pukania. Ledwie go zauważam, ponieważ to również wywołuje nieprzyjemne wrażenie zapomnienia. Po kilku sekundach siłowania się z własną pamięcią podnoszę wzrok i widzę Willa Rosenberga.

Koleś wygląda, jakby nie spał od wielu dni. Ciężko oddycha, a szczęka wyraźnie ciąży mu ku piersi. Może pił? Dżinsy ma ubrudzone ziemią i czymś tłustym. Ciężko przeżył ostatnie wydarzenia. Gapi się na leżący na stole sztylet, więc podnoszę go i chowam do tylnej kieszeni.

– Od początku wiedziałem, że jesteś jakiś dziwny. – Bijący z jego ust zapach w sześćdziesięciu procentach składa się z piwa. – To wszystko stało się przez ciebie. Odkąd się tu pojawiłeś, coś było nie tak. Mike o tym wiedział. Dlatego właśnie nie chciał, żebyś się kręcił koło Carmel.

– Mike nie miał pojęcia o niczym – odpowiadam spokojnie. – To, co go spotkało, stało się przez przypadek.

– Morderstwa nie dzieją się przypadkiem. Przestań kłamać. Cokolwiek kombinujesz, chcę wziąć w tym udział.

Jęczę. Naprawdę nic nie idzie po mojej myśli. Morfran wraca do kuchni. Nie zwraca na nas uwagi. Wpatruje się w swoją kawę, jakby była wyjątkowo zajmująca.

– Widzę, że kółko się rozrasta – mamrocze i właśnie wtedy dociera do mnie istota problemu.

– Cholera! – Unoszę głowę i patrzę na sufit. – Co? – pyta Thomas. – Co się stało? – Zaklęcie – odpowiadam. – Krąg. Żeby rzucić czar,

musimy wejść do tego domu. – No i…? – naciska chłopak. Dziewczyna łapie w lot. Mina jej rzednie. – Carmel weszła tam dziś rano i Anna prawie ją

pożarła – mówię. – Jedyną osobą, która może tam bezpiecznie przebywać, jestem ja, a ja nie mam wystarczających zdolności, by zakląć krąg.

– Nie mógłbyś tej zjawy powstrzymać, dopóki czar nie nabierze mocy? Potem będziemy bezpieczni.

– Nie – protestuje Carmel. – Nie ma mowy. Trzeba go było zobaczyć dziś rano. Opędzała się od niego jak od muchy.

– Dzięki – prycham. – Ale to prawda. Thomas nie miałby szans. Zresztą,

czy on nie musi być przy tym skupiony? Will podskakuje do Carmel i chwyta ją za ramię. – O czym wy mówicie? Byłaś w tym domu?

Zwariowałaś?! Gdyby stało ci się coś złego, Mike by mnie zabił. – Dopiero wtedy przypomina sobie, iż Mike nie żyje.

– Musimy wymyślić inny sposób na stworzenie kręgu i rzucenie zaklęcia – zastanawiam się na głos. – Sama z siebie Anna nigdy mi nie opowie, co ją spotkało.

Wreszcie odzywa się Morfran: – Nic się nie dzieje bez powodu, Tezeuszu Cassio. Na

rozgryzienie tego problemu został ci niecały tydzień. Niecały tydzień. Niecały tydzień. Nie ma możliwości,

bym przez ten czas stał się kompetentnym czarownikiem. Z pewnością też nie będę silniejszy ani nie nauczę się lepiej kontrolować Anny. Potrzebuję wsparcia. Muszę zadzwonić do Gideona.

Wyszliśmy już z kuchni i stoimy wszyscy na podjeździe. Jest niedziela, leniwa i cicha niedziela. Pora zbyt wczesna nawet dla wiernych udających się do kościoła. Carmel i Will idą do swoich wozów. Dziewczyna obiecała, że pojedzie do niego i posiedzą przez jakiś czas razem. W końcu to ona jest mu teraz najbliższa, a nie sądzi, by Chase umiał kogokolwiek pocieszyć.

Myślę, że ma rację. Zanim odeszła, wzięła Thomasa na stronę i przez chwilę z nim szeptała. Potem go pytam, o czym rozmawiali.

– Dziękowała mi, że jej powiedziałem. – Wzrusza ramionami. – Ma też nadzieję, że nie jesteś na mnie za to zły, ponieważ ona dochowa tajemnicy. Chce tylko pomóc. – Następnie zaczyna się bez końca rozwodzić nad sposobem, w jaki dotknęła jego ramienia. Żałuję, że zapytałem; teraz już się nie zamknie.

– Słuchaj – przerywam. – Cieszę się, że Carmel cię zauważyła. Jeśli dobrze wszystko rozegrasz, możesz mieć szansę. Tylko nie wkradaj się zbyt często do jej głowy.

Widziałem, że ją to przestraszyło. – Ja i Carmel Jones! – fuka, śledząc jej samochód

wzrokiem wyzutym z nadziei. – Może za milion lat. Teraz raczej zajmie się pocieszaniem Willa. Koleś jest łebski i należy do tego samego co ona towarzystwa. Nie jest zły. – Poprawia okulary.

Thomas też nie należy do najgorszych i możliwe, że pewnego dnia to zrozumie. Na razie każę mu iść się ubrać.

Kiedy rusza z powrotem, coś zauważam. Pod domem biegnie kolista ścieżka łącząca się z podjazdem. W rozwidleniu rośnie małe białe drzewko – młoda brzoza. Na jej najniższej gałęzi wisi cienki czarny krzyż.

– Hej! – wołam i wskazuję palcem. – Co to jest? Nie odpowiada mi Thomas. Na ganek wychodzi

Morfran w kapciach i niebieskich spodniach od piżamy. Wydatny brzuch przesłonił kraciastym szlafrokiem. Ten bęben wygląda przekomicznie w połączeniu ze splecioną w warkocz, rock'n'rollową brodą, ale w tej chwili nie o tym myślę.

– Krzyż Papy Legby – odpowiada zwięźle. – Zajmujesz się wudu – zauważam, na co odpowiada

twierdzącym pomrukiem. – Ja też – dodaję. Staruszek parska do swego kubka. – Nie, nie zajmujesz się i nie powinieneś. Blefowałem. Nie zajmuję się. Dopiero się uczę. Ale

dostrzegam wspaniałą okazję. – Dlaczego nie powinienem? – pytam. – Synu, w wudu chodzi o moc. O moc, którą masz w

sobie, i tę, którą kanalizujesz. Moc, którą kradniesz i którą pobierasz ze swojego cholernego kurczaka na obiad. A ty w swojej skórzanej pochwie nosisz już około dziesięciu tysięcy voltów.

Odruchowo dotykam spoczywającego w tylnej kieszeni spodni athame.

– Gdybyś zajął się wudu i skanalizował tę energię… Cóż, wyglądałbyś jak elektryczna lampa na komary. Skrzyłbyś się bez przerwy. – Morfran mruży oczy. – Ale może pewnego dnia co nieco ci opowiem.

– Bardzo chętnie posłucham – odpowiadam, widząc, że Thomas wyskoczył na ganek w świeżych, choć i tak losowo dobranych ubraniach. Zbiega po schodach.

– Dokąd jedziemy? – pyta. – Z powrotem do Anny – wyjaśniam i chłopak lekko

zielenieje. – Muszę rozpracować ten rytuał, bo inaczej za tydzień będę mógł zbierać z podłogi twoją oderwaną głowę i jelita Carmel. – Thomas zmienia kolor jeszcze wyraźniej, więc klepię go po plecach.

Zerkam z powrotem na Morfrana. Przygląda się nam znad kubka kawy. A więc czarownicy wudu kanalizują moc. Co za interesujący facet. I dostarczył mi tylu tematów do przemyślenia, że dziś na pewno nie zasnę.

Po drodze ekscytacja wydarzeniami zeszłej nocy zaczyna ustępować. Zamiast powiek mam chyba papier ścierny. Kręci mi się w głowie, mimo że wypiłem wielką porcję tego rozpuszczalnika, który Morfran nazywa kawą. Thomas przez całą drogę milczy. Zapewne wciąż

wspomina dotyk Carmel. Gdyby życie było sprawiedliwe, dziewczyna, odchodząc, obejrzałaby się przez ramię, zobaczyła, iż jest jej kornym niewolnikiem, i poczułaby wdzięczność. Podniosłaby go na duchu i przestałby być niewolnikiem. Stałby się po prostu Thomasem i cieszyliby się sobą nawzajem. Ale życie nie jest sprawiedliwe. Carmel zapewne skończy w objęciach Willa lub jakiegoś innego osiłka, a Thomas wciąż będzie cierpieć w milczeniu.

– Nie chcę, żebyś zbliżał się do domu – odzywam się, by wyrwać go z transu. – Możesz zostać w samochodzie albo wyjść na podjazd. Tyle że Anna jest teraz zapewne niestabilna, więc nie wchodź na ganek.

– Nie musisz mi tego dwa razy powtarzać – fuka urażony.

Kiedy się zatrzymujemy, on postanawia zostać w wozie. Idę sam. Gdy otwieram drzwi, patrzę pod nogi, by się upewnić, że wejdę do przedpokoju i nie spadnę na stos martwych ciał.

– Anno! – wołam. – Dobrze się czujesz? – Zadajesz głupie pytania. Wyszła z pokoju na górze. Stoi oparta o poręcz. Nie

mroczna bogini – dziewczyna. – Jestem martwa. Nie mogę się źle czuć. Ma spuszczony wzrok. Jest samotna, dręczą ją

wyrzuty sumienia, tkwi w pułapce. Użala się nad sobą i raczej nie mogę mieć do niej o to pretensji.

– Nie chciałem, żeby do tego doszło – przyznaję

szczerze i zbliżam się o krok do schodów. – Rozmyślnie w życiu nie postawiłbym cię w takiej sytuacji. Ona mnie śledziła.

– Wszystko z nią w porządku? – pyta Anna dziwnie wysokim głosem.

– W porządku. – To dobrze. Wydawało mi się, że ją drasnęłam. A

ma taką ładną buzię. Nie patrzy na mnie. Bawi się kawałkiem drewna z

pękniętej balustrady. Próbuje coś ze mnie wyciągnąć, ale nie wiem co.

– Chcę, żebyś mi powiedziała, co cię spotkało. Muszę wiedzieć, w jaki sposób umarłaś.

– Dlaczego chcesz, bym to sobie przypomniała? – pyta szeptem.

– Ponieważ muszę cię zrozumieć. Dowiedzieć się, skąd czerpiesz tyle siły – zaczynam myśleć na głos. – O ile wiem, to zabójstwo nie było szczególnie dziwne ani straszne. Nawet niespecjalnie brutalne. I nie mam pojęcia, dlaczego jesteś, jaka jesteś. Musi być coś… – Zawieszam głos. Anna wpatruje się we mnie z odrazą, szeroko otwartymi oczyma. – Co?

– Zaczynam żałować, że cię nie zabiłam. Mój niewyspany umysł pojmuje dopiero po chwili i

czuję się jak skończony dupek. Naoglądałem się zbyt wielu śmierci. Widziałem za dużo pokręconych, chorych rzeczy i teraz mówię o tym równie swobodnie, jakbym opowiadał bajki na dobranoc.

– Jak wiele już wiesz? – pyta Anna. – O tym, co mnie spotkało? – dodaje cichym, wycofanym tonem.

Rozmowy o morderstwach, wyliczanie suchych faktów – to dla mnie normalka. Tyle że teraz nie mam pojęcia, jak zacząć. Gdy Anna stanęła tuż przede mną, zadanie stało się poważniejsze, niż kiedy miałem do czynienia z samymi słowami lub zdjęciami. Wreszcie to z siebie wyduszam, szybko, tak jak zrywa się opatrunek z rany.

– Wiem, że zostałaś zamordowana w tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym ósmym roku, w wieku szesnastu lat. Ktoś poderżnął ci gardło. Szłaś właśnie na szkolny bal.

Nieśmiały uśmiech majaczy na jej wargach, ale szybko znika.

– Bardzo chciałam tam być – mówi Anna cicho. – To miała być moja ostatnia potańcówka. Pierwsza i ostatnia. – Chwyta rąbek sukienki. – Tak się wystroiłam.

Niespecjalnie mi się podoba. Zwykła biała kiecka z kokardkami i koronkami, ale co ja mogę wiedzieć? Po pierwsze, nie jestem laską, a po drugie, o modzie z pięćdziesiątego ósmego mam wyjątkowo mgliste pojęcie. Wtedy mógł to być szał ciał, jak mawia moja mama.

– Owszem, nie jest wybitna – przyznaje Anna, czytając mi w myślach. – W naszym pensjonacie mieszkała wtedy szwaczka, Maria. Pochodziła z Hiszpanii. Wydawała mi się bardzo egzotyczna. Przyjeżdżając tutaj, musiała zostawić w kraju córkę,

niewiele młodszą ode mnie, więc lubiła ze mną gawędzić. Wymierzyła mnie i pomogła mi ją uszyć. Chciałam coś bardziej eleganckiego, ale nigdy nie byłam dobrą krawcową. Niezdara ze mnie – mówi i unosi palce, jakbym mógł po ich wyglądzie stwierdzić, jak potrafią być nieporadne.

– Pięknie ci w niej – mówię, ponieważ jedynie to przychodzi do mojej głupiej, pustej głowy. Przez moment rozważam, czy nie powinienem wyciągnąć athame i uciąć sobie język. Zapewne nie to chciała w tej chwili usłyszeć i wypadło niezręcznie. Czar mojego głosu nie zadziałał. Całe szczęście, że się nie zająknąłem. – Dlaczego mówisz, że to miał być twój ostatni bal? – pytam pospiesznie.

– Chciałam uciec – odpowiada. Bunt lśni w jej oczach, jak zapewne błyszczał wtedy, a w jej tonie słyszę płomień, który przepełnia mnie smutkiem. – Nie wiem, czybym się na to ostatecznie zdobyła, ale chciałam.

– Dlaczego? – Zamierzałam zacząć własne życie. Zdawałam sobie

sprawę, iż jeśli zostanę w Thunder Bay, nigdy niczego nie osiągnę. Tutaj musiałabym prowadzić pensjonat. No i miałam dość walki.

– Walki? – Podchodzę do niej krok bliżej. Zjawa obejmuje się ramionami, po których osuwają się pasma ciemnych włosów. Jest taka drobna i blada. Trudno mi sobie wyobrazić, by kiedykolwiek z kimś walczyła. Na pewno nie na pięści.

– To w zasadzie nie była żadna walka – odpowiada. –

A jednocześnie była. Z nią. I z nim. Ukrywałam się. Sprawiałam, że myśleli, iż jestem słaba, gdyż tego właśnie oczekiwali. Powiedziała mi, że tego spodziewałby się mój ojciec. Cichej, potulnej córki. Nie latawicy. Nie dziwki.

Wciągam głęboko powietrze. Pytam, kto ją tak nazwał, kto tak powiedział, lecz Anna już mnie nie słucha.

– Był kłamcą. I wałkoniem. Udawał, że kocha moją matkę, ale to było jedno wielkie oszustwo. Powiedział mi, że się z nią ożeni, a potem weźmie sobie całą resztę.

Nie wiem, o kim opowiada, ale mogę się domyślić, co znaczy „cała reszta”.

– Chodziło mu o ciebie – mówię szeptem. – Naprawdę ciebie chciał.

– On… nachodził mnie. W kuchni czy na podwórku przy studni. To mnie paraliżowało. Nienawidziłam go.

– Dlaczego nie powiedziałaś matce? – Nie mogłam… Ale nie mogłam mu też pozwolić.

Chciałam się wyrwać. Udałoby mi się. – Zjawa ma puste oblicze. Nawet w jej oczach nie widzę już życia. Jest jedynie poruszającymi się wargami i głosem. Wszystko inne wycofało się do środka.

Unoszę rękę i dotykam jej zimnego jak lód policzka. – To on cię zabił? Poszedł za tobą wtedy w nocy i… Anna bardzo energicznie kręci głową, cofa się. – Dość już! – Usiłuje być zdecydowana. – Anno, muszę to wiedzieć. – Po co? Czy to twoja sprawa? – Przyciska dłoń do

czoła. – Sama ledwie pamiętam. Wszystko jest pełne

brudu i krwi. – Potrząsa głową. – Niczego nie mogę ci powiedzieć! Zostałam zabita i zrobiło się ciemno, a potem znalazłam się tutaj. Stałam się taką, jaka jestem teraz, i zabijałam. Zabijałam i nie mogłam przestać. – Dygoce, zachłystuje się. – Zrobili mi coś, ale nie wiem co i nie mam pojęcia jak.

– Oni – powtarzam, ale to donikąd mnie nie zaprowadzi. Dosłownie widzę, jak zjawa zamyka się w sobie, i wiem, że jeszcze dwie minuty takiej rozmowy, a stanę oko w oko z dziewczyną o czarnych żyłach i w ociekającej sukience.

– Znowu pewne zaklęcie – mówię. – Zaklęcie, które pomogłoby mi zrozumieć.

Anna nieco się uspokaja i patrzy na mnie jak na wariata.

– Magiczne zaklęcie? – Uśmiecha się z niedowierzaniem. – Wyrosną mi skrzydła jak wróżce i będę mogła chodzić w ogniu?

– O czym ty mówisz? – Magia to bujdy, przesądy, stare klątwy powtarzane

przez moje fińskie babcie. Nie jestem w stanie uwierzyć, że Anna kwestionuje

istnienie magii, rozmawiając ze mną po własnej śmierci. Nie mam jednak szansy, by ją przekonać, ponieważ coś zaczyna się dziać, coś w niej się zmienia. Zjawa patrzy gdzieś w dal.

– Anno? Wyciąga gwałtownie rękę, bym się nie zbliżył.

– To nic. Przyglądam się uważniej. – To nie było nic. Przypomniałaś coś sobie, prawda?

Co takiego? Powiedz! – Nie, ja… To nic takiego. Sama już nie wiem. –

Dotyka skroni. – Nie wiem, co to było. Łatwo nie będzie. Bez jej współpracy sprawa

zawiśnie na granicy niemożliwości. Jestem wyczerpany, a teraz jeszcze obezwładnia mnie poczucie beznadziei. Mam wrażenie, jakby zaczynały mi zanikać mięśnie, a przecież nie mam ich znowu tak wiele.

– Anno, proszę, musisz mi pomóc. Musisz nam pozwolić rzucić to zaklęcie. Chcę, żebyś pozwoliła mi tu przyprowadzić innych ludzi.

– Nie! Żadnych czarów! I żadnych ludzi. Nie mogę. Sam wiesz, czym się to skończy. Nie panuję nad tym.

– Panujesz nad tym przy mnie. Dla nich możesz zrobić to samo.

– Nie wiem, dlaczego nie muszę cię zabić. A tak przy okazji, czemu to ci nie wystarczyło? Dlaczego chcesz kolejnych przysług?

– Anno, proszę. Potrzebuję wprowadzić tu co najmniej Thomasa i zapewne Carmel. To ta dziewczyna, którą poznałaś dziś rano.

Wbija wzrok we własne stopy. Jest smutna, ale w uszach dzwoni mi durne „niecały tydzień” Morfrana i chcę mieć to już za sobą. Nie mogę dopuścić, by Anna została tu jeszcze miesiąc, kolekcjonując w piwnicy

kolejne zwłoki. Nie ma znaczenia, że przyjemnie mi się z nią rozmawia. Nie ma znaczenia, że ona mi się podoba. I nie ma znaczenia, że to, co ją spotkało, było niesprawiedliwe.

– Chciałabym, żebyś wyjechał – odzywa się cicho i kiedy podnosi spojrzenie, zauważam, iż jest na granicy płaczu. Patrzy ponad moim ramieniem na drzwi lub może przez okno.

– Wiesz, że nie mogę – powtarzam prawie jej własnymi słowami.

– Sprawiasz, że zaczynam pragnąć tego, czego nie mogę mieć.

Zanim dociera do mnie, co miała na myśli, zatapia się w schodach, wsiąka do piwnicy, tam, gdzie wie, że za nią nie pójdę.

Thomas wysadza mnie przed domem i zaraz potem dzwoni telefon. Gideon.

– Dzień dobry, Tezeuszu. Przepraszam, że niepokoję cię o tak wczesnej porze, i to w niedzielę.

– I tak już od dawna nie śpię. Ruszam mózgownicą. Słyszę, jak uśmiecha się do słuchawki po drugiej

stronie Atlantyku. Wchodzę do domu, kiwam matce na powitanie. Mama ściga Tybalta po schodach i syczy, że szczury nie są dla niego odpowiednią dietą.

– Jaka szkoda – chichoce Gideon. – Wstrzymywałem się od dłuższego czasu. Nie chciałem zakłócić ci odpoczynku. Tutaj dochodzi szesnasta. Ale do rzeczy. Myślę, że opracowałem już główną część zaklęcia.

– Pojawił się pewien problem, choć nie wiem, czy to ważne. Sam chciałem do ciebie zadzwonić.

– Jakiego rodzaju problem? – Takiego rodzaju, że poza mną nikt nie może wejść

do tego domu, a ja nie jestem czarownikiem. – Opowiadam mu niedawne wydarzenia, z jakiegoś powodu pomijając fakt, iż po nocach prowadzę długie rozmowy z Anną. Słyszę w słuchawce cmoknięcie, wiem, że Gideon pociera brodę i czyści okulary.

– Ani trochę nie udało ci się jej opanować? – pyta wreszcie.

– Ani trochę. Anna to Bruce Lee, Hulk i Neo w jednym.

– Tak, dziękuję za ten stek kompletnie niezrozumiałych odniesień do popkultury.

Uśmiecham się. Gideon doskonale zna wymienione postacie. Przynajmniej Bruce'a.

– Fakt pozostaje faktem, iż musisz rzucić to zaklęcie. Jakiś czynnik obecny przy śmierci tej dziewczyny obdarzył ją potężną mocą. Teraz to jedynie kwestia poznania tajemnicy. Przypominam sobie ducha, który przysporzył twojemu ojcu sporych problemów w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym piątym. Z jakiegoś powodu był w stanie zabijać, nie stając się przedtem bytem cielesnym. Trzeba było trzech seansów spirytystycznych i wyprawy do satanistycznej świątyni we Włoszech, byśmy odkryli, że tej zjawie pozostać na naszym planie egzystencji pozwalało zaklęcie rzucone na zwykły

kamienny kielich. Twój ojciec zniszczył czarę i duch zniknął. Ot tak, po prostu. Teraz będzie podobnie.

Ojciec opowiadał mi już kiedyś tę historię i zapamiętałem ją w o wiele bardziej skomplikowanej wersji. Odpuszczam jednak, ponieważ Gideon ma rację. Każdy duch stosuje inne metody, dysponuje własnymi sztuczkami. Powodują nimi rozmaite motywy i pragnienia. Lecz kiedy je zabijam, wszystkie odchodzą tak samo.

– Co dokładnie uzyskam dzięki temu zaklęciu? – pytam.

– Poświęcone kamienie utworzą ochronny krąg. Kiedy zaklęcie zostanie rzucone, a duch znajdzie się wewnątrz, straci wszelką władzę nad tworzącymi czar osobami. Dopełniający rytuału czarownik będzie mógł skupić istniejące w tym domu energie i skierować je do wróżebnej miski. Miska pokaże ci to, czego szukasz. Oczywiście nie jest to aż tak proste, potrzeba wam jeszcze kurzych łapek i mieszanki ziołowej, z którą zapewne pomoże ci matka. Oczywiście konieczne będą też inkantacje. Tekst prześlę ci pocztą elektroniczną.

W jego ustach brzmi to tak łatwo. Czyżby myślał, że przesadzam? Czy naprawdę nie rozumie, jak trudno mi przyznać, że Anna może mnie zabić, gdy tylko zechce? Że może mną pomiatać jak szmacianą lalką, strzelać karczycha, robić muki, a potem się wyśmiewać?

– To się nie uda. Nie utworzę kręgu i nie rzucę zaklęcia. Nigdy nie miałem drygu do magii. Mama na

pewno ci wspominała. Ciasteczka, które piekła na święto Beltaine, psułem aż do siódmego roku życia.

Wiem, co mi teraz powie. Westchnie i poradzi, bym wrócił do biblioteki i zaczął rozmawiać z ludźmi, którzy mogą wiedzieć, co się tam stało. A potem rozwikłał sprawę niewyjaśnionego morderstwa sprzed ponad pięćdziesięciu lat. I tak będę musiał zrobić. Nie chcę narażać na niebezpieczeństwo Thomasa ani Carmel.

– Hmm… – mruczy i wzdycha. – Co hmm? – Cóż, wspominam właśnie rytuały, które

prowadziłem, gdy jeszcze zajmowałem się parapsychologią i mistycyzmem…

Zupełnie dosłownie słyszę, jak pracują tryby jego umysłu. Wpadł na coś, a ja zaczynam mieć nadzieję. Wiem, że był dobry.

– Powiadasz więc, że masz do dyspozycji kilkoro adeptów? – pyta.

– Kogo? – Czarowników. – W zasadzie tylko jednego. Mojego przyjaciela,

Thomasa. Gideon bierze głęboki wdech, po czym następuje

pełna zadowolenia pauza. Wiem, co sobie stary piernik myśli. Nigdy jeszcze nie słyszał ode mnie zwrotu „mój przyjaciel”. Mam nadzieję, że się nie rozklei.

– Nie jest specjalnie zaawansowany – dopowiadam. – Skoro mu ufasz, nie trzeba mi lepszej rekomendacji.

Będziesz jednak potrzebować jeszcze kogoś. W sumie mają być cztery osoby. Każda musi reprezentować konkretną stronę świata. Stworzycie okrąg na zewnątrz i przeniesiecie do domu… – Urywa, by znów się zastanowić. Jest z siebie bardzo dumny. – Schwytaj zjawę w okrąg i będziesz zupełnie bezpieczny. Skoro zaklęcie będzie czerpać z jej energii, stanie się silniejsze i więcej ujawni. Może też ją osłabić wystarczająco, byś mógł od razu zamknąć sprawę.

Głośno przełykam ślinę i czuję ciężar spoczywającego w tylnej kieszeni spodni sztyletu. Przez następne dziesięć minut słucham, jak Gideon przedstawia mi szczegóły. Jednocześnie myślę o Annie. Czego mogę się o niej dowiedzieć? Wreszcie wydaje mi się, że zapamiętałem już wszystko, lecz i tak proszę, by Gideon podesłał mi instrukcje e-mailem.

– Kogo poprosisz o zamknięcie kręgu? – pyta on. – Najlepsze byłyby osoby powiązane ze zjawą.

– Takiego kolesia, Willa, i przyjaciółkę, Carmel – odpowiadam. – I nie chcę słyszeć ani słowa. Wiem, że mam problem z nadmiernym zainteresowaniem tłumów.

Gideon wzdycha. – Ach, Tezeuszu. Tej pracy nigdy nie wykonuje się w

pojedynkę. Twój ojciec miał wielu przyjaciół. Miał także twoją matkę i ciebie. W miarę upływu czasu twój własny krąg towarzyski też się rozrośnie. Nie masz się czego wstydzić.

Krąg się rozrośnie. Dlaczego wszyscy to powtarzają?

Więcej ludzi oznacza jedynie więcej przeszkód. Muszę się uwolnić od Thunder Bay. Uciec od tutejszego chaosu i powrócić do swojej rutyny – przeprowadzka, łowy, zabójstwo.

Przeprowadzka, łowy, zabójstwo. Coś jak namydlić, spłukać, powtórzyć. Moje życie sprowadza się do kilku prostych kroków. Wydaje się naraz puste i ciężkie. Myślę o tym, co usłyszałem od Anny, o pragnieniach, których nie można zaspokoić. Może nawet rozumiem, co chciała mi przekazać.

Gideon wciąż mówi: – Daj mi znać, jeśli będziesz potrzebować czegoś

jeszcze. Co prawda mam do dyspozycji tylko stare opowieści i przykurzone książki. No i mieszkam na drugim końcu świata. Prawdziwą pracę musisz wykonać sam.

– Tak. Sam z przyjaciółmi. – Owszem. Znakomicie. Będziecie jak ci czterej

kompani z filmu. Wiesz, tego, w którym walczyli z przerośniętą pralinką.

On chyba żartuje…

ROZDZIAŁ 14 Mama i ja siedzimy w samochodzie zaparkowanym

na skraju szkolnego parkingu. Przyglądamy się wjeżdżającym autobusom, z których uczniowie wysypują się na chodnik, by następnie ruszyć do wejścia. Cały proces ma w sobie coś przemysłowego – działająca wstecz fabryka butelek.

Przekazałem jej wszystko, czego dowiedziałem się od Gideona, i poprosiłem o pomoc w przygotowaniu mieszanki ziołowej. Zgodziła się. Zauważam, iż wygląda nieco mizernie. Pod oczyma ma ciemne półkola, zmatowiały jej włosy. Zwykle błyszczały jak mosiężny garnek.

– Dobrze się czujesz, mamo? Patrzy na mnie z uśmiechem. – Pewnie, że tak, mały. Martwię się tylko o ciebie,

jak zawsze. I o Tybalta. Obudził mnie wczoraj w nocy. Skakał pod klapą do strychu jak opętany.

– Cholera, przepraszam! Zapomniałem rozstawić te pułapki.

– W porządku. W zeszłym tygodniu słyszałam, jak coś się tam rusza. I to raczej było za duże na szczura. Czy szopy mogą się gnieździć na poddaszach?

– A może to cała szczurza rodzina? – sugeruję i matką wstrząsa dreszcz. – Powinnaś wezwać fachowców. Rozejrzą się, sprawdzą.

– Może, może – wzdycha i nerwowo stuka w kierownicę. Wzrusza ramionami.

Wygląda na smutną i uświadamiam sobie, iż nie wiem, jak sobie tu radzi. Tym razem nie pomogłem jej przy przeprowadzce jak należy – ani w domu, ani w ogóle. Prawie przez cały czas mnie nie ma. Rzucam okiem na tylne siedzenie i widzę kartonowe pudełko pełne magicznych różnokolorowych świeczek, które zamierza sprzedać w miejscowej księgarni. Zazwyczaj ja je pakowałem i przywiązywałem barwną nicią odpowiednie etykiety.

– Gideon twierdzi, że znalazłeś sobie przyjaciół – odzywa się mama, obserwując tłoczący się przed szkołą tłum, jakby mogła ich wyłowić i rozpoznać.

Powinienem był się domyślić, że staruszek wszystko wygada. Jest dla mnie kimś w rodzaju zastępczego rodzica. Może nie do końca ojczymem, raczej ojcem chrzestnym lub konikiem morskim, który chciałby mnie wsadzić do swojej kieszonki.

– Tylko Thomasa i Carmel – odpowiadam. – Poznałaś ich.

– Carmel jest bardzo ładna – słyszę w jej głosie nadzieję.

– Thomas też tak uważa. Matka wzdycha i uśmiecha się. – To dobrze. Na pierwszy rzut oka widać, że trzeba

mu kobiety. – Mamo! – jęczę. – Jesteś nieprzyzwoita.

– Nie o to mi chodzi. – Wybucha śmiechem. – Ktoś powinien go wyprać i umyć. I nauczyć chodzić z podniesioną głową. Ten chłopak garbi się jak stary dziadek i cuchnie jak nieczyszczona fajka. – Odwraca się i przez chwilę czegoś szuka. W końcu wyciąga garść kopert.

– A już się nawet zastanawiałem, co się stało z moją korespondencją… – Zabieram się do przeglądania. Listy są otwarte. Nie złoszczę się. To przecież tylko wskazówki dotyczące duchów, nic osobistego. W środku sterty natykam się na sporą przesyłkę od Bristola.

– Stokrotka napisał – odzywam się. – Czytałaś może? – Chce wiedzieć, jak ci idzie. Opowiada też

wszystko, co przeżył w zeszłym miesiącu. Zaprasza cię do Nowego Orleanu na łowy na zjawę jakiejś czarownicy, która nawiedza pień drzewa. Ponoć składała pod nim ofiary. Nie podobał mi się sposób, w jaki się o niej wyrażał.

– Nie każda czarownica jest dobra, mamo. – Uśmiecham się z przekąsem.

– Wiem. Przepraszam, że przeczytałam twoje listy, ale byłeś zajęty i nie zwracałeś na nie uwagi, więc sporo się tego nazbierało. Chciałam ci pomóc. Dopilnować, żebyś nie przeoczył niczego istotnego.

– A przeoczyłem? – Pewien profesor z Montany chce, żebyś przyjechał i

zabił wendigo. – A co ja? Van Helsing?

– Twierdzi, że zna doktora Barrowsa z Holyoke. Prycham. – Doktor Barrows dobrze wie, że potwory nie

istnieją. Matka wzdycha. – Skąd możesz wiedzieć, co istnieje, a co nie?

Większość istot, które zabijasz, inni nazwaliby właśnie potworami.

– Jasne. – Kładę dłoń na klamce. – Jesteś pewna, że uda ci się zdobyć dla mnie wszystkie te zioła?

Potakuje skinieniem. – A ty jesteś pewien, że ci pomogą? Spoglądam na ciżbę przed szkołą. – To się jeszcze okaże. Dzisiaj szkolne korytarze wyglądają jak scena

żywcem wyjęta z filmu. Wiecie, taka scena, w której ważne postacie kroczą w zwolnionym tempie, a cała reszta przemyka obok jako rozmazane plamy. Zauważyłem w tłumie Carmel i Willa, ale chłopak szedł w drugą stronę, a ona nie zauważyła moich znaków. Thomasa nie spotkałem, choć dwa razy zjawiłem się pod jego szafką. Na matematyce staram się nie zasnąć. Bez większego powodzenia. Geometria o tak wczesnej porze powinna być zakazana.

W połowie lekcji poświęconej przeprowadzaniu rozmaitych dowodów na mojej ławce ląduje złożona w pół kartka. Otwieram ją i widzę liścik od Heidi, ładnej blondynki siedzącej trzy rzędy za mną. Pyta, czy

potrzebna mi pomoc w nauce. A także czy chciałbym obejrzeć nowy film z Clive'em Owenem. Wsuwam bilecik do podręcznika, jakbym miał zamiar odpowiedzieć potem. Rzecz jasna nie zareaguję, a jeśli zapyta osobiście, powiem, że jak dotąd radzę sobie sam i może kiedy indziej. Potem zapyta pewnie jeszcze raz, może dwa lub trzy, ale wreszcie zrozumie aluzję. Wydaje się to okrutne, lecz wcale nie jest. Po co miałbym iść z nią do tego kina i zaczynać coś, czego nie mógłbym doprowadzić do końca? Nie chcę za nikim tęsknić i nie chcę, by inni tęsknili za mną.

Po dzwonku czmycham na zewnątrz i mieszam się z tłumem. Wydaje mi się, że słyszę wołanie Heidi, lecz się nie oglądam. Czeka mnie praca.

Szafka Willa jest najbliżej. Will stoi tam już w towarzystwie – jak zwykle – Chase'a. Na mój widok Rosenberg wykonuje oczyma ten śmieszny obchód z prawa na lewo, jakby nie chciał, by ktokolwiek widział nas razem.

– Co tam, Will? – pytam i skinieniem witam się z Chase'em, który patrzy na mnie z kamienną twarzą, co zapewne ma znaczyć, że powinienem uważać, gdyż inaczej będę mieć z nim do czynienia.

Will nie odpowiada. Zerka tylko w moją stronę i robi to, co robił, czyli przepakowuje podręczniki przed następną lekcją. Uświadamiam sobie nagle, że ten chłopak mnie nienawidzi. Z powodu lojalności wobec Mike'a nie lubił mnie nigdy, a teraz niechęć przerodziła się w

nienawiść. Nie mam pojęcia, dlaczego do tej pory tego nie rozumiałem. Pewnie nie zwracam na żywych wystarczającej uwagi. Tak czy inaczej cieszę się, że mu powiem, co mam do powiedzenia, czyli że będzie potrzebny przy rzuceniu zaklęcia. Zyska możliwość zamknięcia sprawy, pogodzenia się z nową sytuacją.

– Mówiłeś, że chcesz się włączyć. Dam ci szansę. – Co to dokładnie za szansa? – pyta. Ma zimne szare

oczy. Twarde i inteligentne spojrzenie. – Nie mógłbyś najpierw przegonić stąd swojej

małpki? – wskazuję skinieniem Chase'a, ale obaj stoją, jak stali. – Chodzi o pomoc w rzuceniu zaklęcia, dzięki któremu schwytamy ducha. Wpadnij po szkole do antykwariatu Morfrana.

– Wkurzasz mnie, człowieku – syczy na mnie Chase. – Przez ciebie wszystko się pieprzy. Nawet policja wsiadła nam na głowy.

Nie rozumiem, o co mu chodzi. Jeżeli gliniarze obeszli się z nim równie delikatnie co ze mną i Carmel, nie powinien skomleć. A prawdopodobnie tak właśnie się stało, ponieważ miałem rację. Po zniknięciu Mike'a tylko jedna grupa poszukiwaczy przeczesywała wzgórza przez tydzień. Także w gazetach temat błyskawicznie spadł z pierwszych stron.

Wszyscy łykają wersję, że Mike dał nogę z domu. Spodziewałem się takiego końca. Stykając się z nadnaturalnymi wydarzeniami, ludzie błyskawicznie je sobie racjonalizują. Policja z Baton Rouge postąpiła

identycznie w sprawie śmierci mojego ojca. Nazwali to izolowanym przypadkiem ekstremalnej przemocy dokonanym prawdopodobnie przez kogoś przejeżdżającego przez stan. Nieważne, że tata został, kurwa, pożarty. Nieważne, że żaden człowiek nie potrafi rozewrzeć gęby tak szeroko.

– Przecież nikt nie uznał was za współwinnych – słyszę własny, nieco roztargniony głos.

Will zatrzaskuje szafkę. – Nie o to chodzi – odzywa się cicho i wbija we mnie

ostre spojrzenie. – Tym razem lepiej mnie nie zawiedź. Przyjdź tam.

Gdy odchodzą, przy moim boku staje Carmel. – Co z nimi? – pyta. – Nie mogą zapomnieć o Mike'u – wyjaśniam. –

Dziwi cię to? Dziewczyna wzdycha. – Może dlatego, że już chyba tylko my pamiętamy.

Wydawało mi się, że po czymś takim stada ludzi będą nas zadręczać milionami pytań. Ale nawet już Nat i Katie przestały się dopytywać. Bardziej interesujesz je ty. Ciekawi je, czy jesteśmy już parą i czy będę cię przyprowadzać na imprezy. – Przygląda się mijającym nas uczniom. Wiele dziewczyn się uśmiecha, niektóre się z nią witają, machają ręką, lecz nikt nie podchodzi. Zupełnie jakbym spryskał się sprayem przeciw ludziom. – Chyba są trochę wkurzone – ciągnie Carmel. – Ostatnio rzadko się z nimi widuję. To też do dupy, bo przecież są

moimi przyjaciółkami, ale… nie mogę im powiedzieć nic, o czym miałabym w ogóle ochotę rozmawiać. Czuję się taka samotna. Mam wrażenie, że dotknęłam czegoś, co wyprało mnie z wszelkich kolorów. A może to ja nabrałam barw, a one stały się czarno-białe? – Spogląda mi w oczy. – Żyjemy tą tajemnicą, prawda Cas? I to ona odciąga nas od świata.

– Zawsze tak jest – przyznaję cicho. Po szkole, w antykwariacie, Thomas wskakuje za

kontuar – nie ten, zza którego Morfran sprzedaje stare lampy naftowe i porcelanowe miednice, ale ten na zapleczu, zagracony słojami z dziwnymi, zawieszonymi w brunatnej wodzie preparatami, przesłoniętymi szmatkami kryształami, świeczkami i wiązkami suszonych ziół. Kiedy przyglądam się dokładniej, zauważam, iż kilka świec powstało w rękach mojej matki. Sprytna jest. Nie powiedziała ani słowa, że się spotkali.

– Masz – mówi Thomas i wciska mi pod nos coś, co wygląda jak zeschnięte gałązki. Dopiero po chwili dociera do mnie, że to suszone kurze łapki. – Przywieźli dziś po południu. – Pokazuje je Carmel, która stara się wyglądać na bardziej zainteresowaną niż obrzydzoną. Potem chłopak znów znika za ladą i szpera.

Dziewczyna chichoce. – Jak długo zamierzasz zostać po wszystkim w

Thunder Bay? – pyta mnie. Zerkam na nią. Mam nadzieję, iż nie uległa własnemu

kłamstwu wobec Nat i Katie – że nie snuje jakiejś

romantycznej fantazji, w której gram rolę wielkiego, złego zabójcy duchów, a ona wymagającej ratunku szlachetnej damy.

Ale nie. Głupi jestem, że w ogóle przyszło mi to do głowy. Carmel nawet na mnie nie patrzy. Przygląda się temu, co robi Thomas.

– Nie jestem pewien. Jakiś czas. – To dobrze – odpowiada z uśmiechem. – Gdybyś

jeszcze nie zauważył, Thomasowi będzie cię brakować. – Może ktoś inny dotrzyma mu towarzystwa –

zauważam i wymieniamy się spojrzeniami. Przez chwilę coś iskrzy w powietrzu, rodzaj porozumienia. Wtedy jednak rozlega się wiszący nad drzwiami dzwonek. Przyszedł Will. Mam tylko nadzieję, że bez Chase'a.

Odwracam się i już wiem, że nadzieja jednak nie jest matką głupich. Will wchodzi sam. I sądząc po minie, bardzo go ten fakt wkurza. Wparowuje do środka z rękoma w kieszeniach, rozglądając się wściekłym wzrokiem wśród antyków.

– No to o co chodzi z tym zaklęciem? – pyta i na pierwszy rzut oka widać, że dziwnie się czuje, używając słowa „zaklęcie”. Ludziom jego pokroju ten wyraz niewygodnie układa się na języku. Są zbyt zrośnięci z logiką, za bardzo przyzwyczajeni do jawy i namacalnego świata.

– Do stworzenia zaklętego kręgu potrzeba nam czterech osób – tłumaczę. Podchodzą Thomas i Carmel. – Początkowo Thomas miał to zrobić w domu sam, ale

ponieważ Anna ma ochotę wydrzeć mu jelita, wymyśliliśmy plan B.

– Więc co mamy robić? – Najpierw poćwiczymy. – Poćwiczymy? – A chciałbyś coś spieprzyć na miejscu? – pytam i

koleś natychmiast się zamyka. Thomas wpatruje się we mnie pustym wzrokiem i

muszę go ponaglić spojrzeniem. Teraz jego kolej na popis. Dałem mu już wydruk zaklęcia. Niech działa.

Otrząsa się z zamyślenia i podnosi leżącą na kontuarze kartkę. Potem zbliża się kolejno do każdego z obecnych i odpowiednio nas ustawia.

– Cas stoi na zachodzie, gdzie wszystko się kończy. I także dlatego, że w ten sposób będzie pierwszym w domu, gdyby coś nie zadziałało – zajmuję pozycję. – Carmel, ty jesteś północą – mówi i nieśmiało bierze ją za ramiona. – Ja jestem na wschodzie, u zarania rzeczy. Will, odpowiadasz za południe.

Staje na swojej pozycji i czyta z kartki, pewnie po raz setny.

– Zaklęcie rzucimy na podjeździe. Rozłożymy krąg z trzynastu kamieni i staniemy, jak pokazałem. Na szyjach zawiesimy woreczki z ziołami od mamy Casa. To podstawowa mieszanka ochronna. Świece rozpalimy, od wschodu począwszy i dalej w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Następnie odśpiewamy to. – Podaje wydruk Carmel, która czyta, krzywi się i oddaje

mu. – Ty chyba nie mówisz poważnie? Nie protestuję. Inkantacja jest głupawa. Wiem, że

magia działa, wiem, że istnieje, ale nie mam pojęcia, z jakiego powodu bywa niekiedy taka durna.

– Będziemy to nieprzerwanie śpiewać, wchodząc do domu. Poświęcony krąg powinien przenieść się razem z nami, mimo iż kamienie zostaną na miejscu. Ja zabiorę wróżebną miskę. W środku ją napełnię i zaczniemy.

Dziewczyna spogląda na lśniące srebrne naczynie. – Co do niej wlejesz? Wodę święconą? – Raczej coś bardziej pospolitego, z butelki –

odpowiada Thomas. – Zapomniałeś o najtrudniejszym momencie –

wtrącam się. – O tym, kiedy będziemy musieli złapać Annę do wnętrza kręgu i obrzucić ją kurzymi łapkami.

– Dorośnijcie… Serio? – jęczy Will. – Nie będziemy niczym rzucać. – Thomas wznosi

oczy do nieba. – Po prostu je rozłożymy. Kurze łapki działają na zjawy uspokajająco.

– Czyli nie to będzie trudne – mówi Will. – Gorzej z pochwyceniem zjawy między nas.

– Gdy już znajdzie się w środku, będziemy bezpieczni. Z miską nie ma problemów. Nie wolno nam jednak rozerwać kręgu, dopóki zaklęcie nie zostanie dopełnione i Anna nie osłabnie. Zresztą nawet potem będzie lepiej, jeśli zwiejemy.

– Wspaniale – rzuca Will. – Wynika z tego, że

przećwiczymy wszystko poza chwilą, kiedy możemy zginąć.

– Lepiej się nie przygotujemy – mówię. – Przejdźmy więc do śpiewu. – Staram się nie myśleć o naszej amatorszczyźnie i o tym, jakie to wszystko jest głupie.

Morfran przechadza się po sklepie, pogwizduje i zupełnie nie zwraca na nas uwagi. O tym, iż wie, co zamierzamy, świadczy jedynie fakt, że wiszącą na drzwiach tabliczkę odwrócił napisem „Zamknięte” na zewnątrz.

– Moment! – Will powstrzymuje Thomasa, który już miał zaśpiewać i milknąc, traci wiatr z żagli. – Dlaczego po dopełnieniu zaklęcia musimy uciekać? Przecież zjawa będzie słaba, tak? Czemu jej wtedy nie zabijemy?

– Taki jest plan – wtrąca Carmel. – Prawda, Cas? – Tak. – Kiwam głową. – W zależności od rozwoju

sytuacji. Ale nie mamy nawet pewności, czy to w ogóle zadziała.

Nie jestem strasznie przekonujący, większość słów wypowiedziałem wpatrzony w czubki własnych butów. Mój pech sprawił, że Will to zauważa. Cofa się, wychodząc z kręgu.

– Hej! Nie wolno tego robić, kiedy rzucamy zaklęcie! – woła Thomas.

– Zamknij się, dziwaku – zbywa go Will. Patrzy na mnie. Jeżą mi się włosy na karku. – Dlaczego ty? Dlaczego ty masz to zrobić? Mike był moim przyjacielem.

– To muszę być ja – odpowiadam bezbarwnie.

– Dlaczego? – Ponieważ umiem posługiwać się nożem. – A co w tym trudnego? Tniesz i dźgasz, nie? Każdy

idiota to potrafi. – W twoich rękach by nie zadziałał – odpowiadam. –

Stałby się zwykłym sztyletem. A takim nie da się zabić Anny.

– Nie wierzę – syczy Will i staje w rozkroku. Nie podoba mi się to. Potrzebuję Willa. Nie tylko

dlatego, że dopełni krąg, lecz również ponieważ czuję, iż jestem mu to winien. Ze wszystkich znanych mi osób to jemu Anna wyrządziła największą krzywdę. Co mam zrobić?

– Pojedziemy twoim wozem – mówię. – Wszyscy. Chodźcie. Już.

Will prowadzi z podejrzliwą miną. Ja siedzę obok niego, Carmel i Thomas z tyłu. Staram się nie myśleć o tym, jak bardzo pocą się Thomasowi dłonie. Muszę im wszystkim udowodnić, kim jestem. Że to moje powołanie, moja misja. I chyba – po tym jak poturbowała mnie Anna (nieważne, czy podświadomie jej na to pozwoliłem, czy nie) – muszę tego dowieść również samemu sobie.

– Dokąd jedziemy? – pyta wreszcie Will. – Ty mi powiedz. Nie jestem ekspertem od Thunder

Bay. Zabierz mnie gdzieś, gdzie spotkamy duchy. Will przez moment trawi polecenie. W napięciu

oblizuje wargi i patrzy w lusterko na Carmel. Mimo iż wydaje się zdenerwowany, widzę, że już wie, dokąd nas

zabrać. Zawraca gwałtownie i wszyscy się czegoś chwytamy.

– Glina – mówi. – Glina? – dziwi się dziewczyna. – Nie mówisz chyba

poważnie. To bujda. – Jeszcze kilka tygodni temu wszystkie te opowieści

wydawały się bujdami – odpowiada Will. Jedziemy przez miasto, mijamy dzielnicę handlową i

docieramy do bardziej przemysłowej okolicy. Sceneria zmienia się co parę przecznic, drzewa pokryte złotymi i czerwonymi liśćmi ustępują latarniom i jaskrawym plastikowym znakom, aż wreszcie widzę tory kolejowe i nagie, nieoznaczone budynki z cementu. Will ma twarz posępną. Nie może się doczekać, by mi pokazać, co trzyma w rękawie. Ma nadzieję, że obleję ten test, że okażę się łgarzem.

Siedzący za mną Thomas wygląda z kolei jak podekscytowany szczeniak, który jeszcze nie wie, że państwo wiozą go do weterynarza. Muszę przyznać, że sam także zacząłem się emocjonować. Niewiele miałem okazji do popisów przed innymi. Nie wiem, co cieszy mnie bardziej: fakt, że zrobię wrażenie na Thomasie, czy że zetrę z gęby Willa ten zadowolony uśmieszek. Oczywiście najpierw Will musi nas dowieźć.

Zwalniamy. Samochód toczy się naprzód żółwim tempem. Will przygląda się budynkom po lewej stronie. Niektóre sprawiają wrażenie magazynów, inne tanich, od jakiegoś czasu opustoszałych czynszówek. Wszystkie

mają barwę spłowiałego piaskowca. – Chyba tutaj – mruczy pod nosem. Parkujemy w bocznej alejce i wysiadamy. Will nie

jest już takim chojrakiem. Wyciągam z torby athame i zawieszam sobie pochwę

na ramieniu, po czym Thomasowi oddaję torbę i kiwam głową Willowi, by prowadził. Mijamy trzy budynki i stajemy przed czymś, co wygląda na starą kamienicę. Na górze widzę stylowe okna podzielone na małe szybki. Jedno zostało zamurowane. Zauważam drabinkę przeciwpożarową. Naciskam na klamkę. Nie wiem dlaczego, ale drzwi nie są zamknięte. To dobrze. Gdybyśmy musieli wchodzić przez okno, wyglądalibyśmy co najmniej podejrzanie.

Kiedy wkraczamy do budynku, Will wskazuje, bym ruszył schodami na górę. Pachnie tu jak w każdym zabitym dechami domu – kwaśna woń zaniedbania, jakby mieszkało tu zbyt wielu ludzi, z których każdy pozostawił własny zapach, nie do końca komponujący się z pozostałymi.

– No dobrze – podejmuję. – Może ktoś mi powie, w co się pakujemy?

Will nie odzywa się słowem. Zerka na Carmel, która posłusznie tłumaczy:

– Około ośmiu lat temu w mieszkaniu na górze oszalał pewien robotnik kolejowy. Zamknął w łazience żonę i córkę i zaczął im wygrażać bronią. Wezwano policję. Gliniarze posłali na górę negocjatora. Rozmowy

nie poszły dobrze. – To znaczy? – To znaczy – wtrąca Will – że negocjator dostał

kulkę w kręgosłup, a sprawca zaraz potem palnął sobie w głowę.

Próbuję przetrawić informację i nie wyśmiać Willa za używanie słowa „sprawca”.

– Zakładniczkom nic się nie stało – ciągnie Carmel. W jej głosie słychać nerwy, ale i podniecenie.

– A duch? – pytam. – Mam wejść do mieszkania nawiedzanego przez robola z niezdrowym upodobaniem do broni palnej?

– Nie chodzi o robotnika – odpowiada dziewczyna. – Duchem jest glina. Niektórzy twierdzą, że pojawiał się tu po śmierci. Widywali go przez okno i słyszeli, jak z kimś rozmawia, próbując go przekonać, by tego nie robił. Ponoć pewnego razu odezwał się nawet do małego chłopca na ulicy. Wysunął głowę przez okno i kazał dzieciakowi uciekać. Wystraszył go prawie na śmierć.

– To może być po prostu miejska legenda – zauważa Thomas.

Moje doświadczenie wskazuje jednak, że zwykle nie chodzi po prostu o legendy. Nie wiem, co spotkam, gdy już wejdziemy do tego mieszkania. Nie wiem, czy znajdziemy cokolwiek, a jeżeli tak, nie jestem pewien, czy powinienem go zabijać. W końcu gliniarz nikogo nie krzywdzi, a my zawsze pozostawialiśmy nieszkodliwe zjawy samym sobie, choćby kołatały łańcuchami nie

wiedzieć jak głośno. My zawsze… Czuję na ramieniu ciężar athame. Znam

ten nóż od dziecka. Widziałem, jak jego ostrze rozcina światło i powietrze, najpierw w rękach ojca, potem moich. Słyszę, jak śpiewa zawarta w nożu moc – płynie przez ramię prosto do mej piersi. Broni mnie i dodaje sił już od siedemnastu lat. Więzy krwi. Gideon często powtarzał: „Ten athame został ukształtowany przez krew twoich przodków. Potężnych ludzi, którzy utoczyli krew wojownika, by móc odsyłać niespokojne duchy. Athame należy do twojego ojca i zarazem do ciebie, a wy obaj należycie do nas”.

Tak powiadał. Czasami podkreślał te słowa zabawnymi gestami i mimiką. Sztylet należy do mnie. Kocham go, jak myśliwy może kochać gończego psa. Potężni ludzie, kimkolwiek byli, wlali w to ostrze krew mego przodka – wojownika. Odsyłam za jego pomocą zjawy, choć nie wiem dokąd. Gideon i ojciec nauczyli mnie, by tego pytania nie zadawać.

Zamyślam się do tego stopnia, że nie zauważam, iż prowadzę ich prosto do mieszkania. Drzwi są uchylone i wkraczamy do pustego salonu. Stąpamy po gołej podłodze, wykonanej chyba z płyty wiórowej – jeżeli coś w ogóle zostało z dywanu czy wykładziny, ktoś to już zabrał.

Zatrzymuję się tak gwałtownie, że Thomas wpada mi na plecy. Przez chwilę wydaje mi się, iż nic tu nie ma, lecz zaraz potem dostrzegam skuloną w kącie pod oknem

czarną postać. Trzyma się za głowę i kołysze w przód i w tył, mamrocąc coś pod nosem.

– Rany – szepce Will. – Nie sądziłem, że kogoś tu spotkamy.

– Nikogo nie spotkaliśmy – odpowiadam i wyczuwam, jak się spinają, gdy dociera do nich sens tych słów. Nie ma znaczenia, że sami mnie tu przywieźli. Zobaczyć coś takiego na własne oczy to doświadczenie zupełnie innego rzędu. Nakazuję im gestem zostać z tyłu i obchodzę gliniarza szerokim łukiem. Chcę mu się przyjrzeć. Patrzy szeroko otwartymi oczyma; wydaje się przerażony. Bełkoce i chichoce jak wiewiórka. Nic sensownego. Myśl o tym, iż za życia musiał być niezwykle silnym psychicznie człowiekiem, jest dość nieprzyjemna. Wyciągam athame z pochwy – nie po to, by mu grozić, ale żeby mieć je po prostu pod ręką, tak na wszelki wypadek. Carmel cicho się zachłystuje i tym zwraca uwagę gliniarza.

– Nie rób tego – syczy zjawa, wbijając w nią lśniące spojrzenie.

Dziewczyna cofa się o krok. – Ej – zaczynam szeptem i nie otrzymuję odpowiedzi.

Gliniarz wciąż patrzy na Carmel. Musiał w niej coś dostrzec. Może przypomina mu zakładniczki – żonę i córkę. Dziewczyna nie wie, co robić. Stoi z otwartymi ustami, słowa uwięzły jej w gardle, patrzy to na mnie, to na zjawę. Czuję znajome wyostrzenie. Tak nazywam ten stan: wyostrzeniem. Nie chodzi o to, że przyspiesza mi

oddech ani że serce łomoce mi w piersi jak opętane. Zjawisko jest bardziej subtelne. Oddycham głębiej, puls przyspiesza. Wszystko dokoła zwalnia, krawędzie przedmiotów stają się wyraźne i dokładne. To ma coś wspólnego z pewnością siebie i moim naturalnym talentem. Ze szmerem palców, które zaciskają się na rękojeści athame.

W obecności Anny nie poczułem wyostrzenia ani razu. Właśnie tego mi brakowało i może pomysł Willa okaże się jeszcze błogosławieństwem. Szukam tego napięcia, tego poczucia znalezienia się na krawędzi. Naraz widzę i rozumiem wszystko: że Thomas zastanawia się, w jaki sposób ochronić Carmel, że Will próbuje zebrać odwagę, by zrobić coś samemu, by udowodnić, iż nie tylko ja potrafię zabijać duchy. Może powinienem mu pozwolić, poczekać, aż widmo policjanta go przestraszy i pokaże miejsce w szeregu.

– Proszę – odzywa się dziewczyna. – Uspokój się. Nie chciałam tu przychodzić i nie jestem tym, za kogo mnie bierzesz. Nie chcę nikogo krzywdzić!

I wtedy dzieje się coś interesującego, czego jeszcze nigdy nie widziałem. Zmieniają się rysy twarzy negocjatora. Różnica jest niemal niedostrzegalna, przejawia się niczym prąd rzeki pod powierzchnią. Nos się rozszerza, kości policzkowe wędrują nieco w dół. Wargi cienieją, przesuwają się za nimi zęby. Wszystko dokonało się w trzy sekundy. Teraz spoglądam już na kogoś innego.

– Ciekawe – mamrocę i kątem oka widzę, że Thomas patrzy na mnie, jakby chciał zapytać: „Tylko tyle masz do powiedzenia?”. – Ta zjawa nie jest tylko policjantem – tłumaczę. – To oni obaj. Gliniarz i robotnik uwięzieni w jednym duchu.

Tak, to ten robotnik, myślę i opuszczam wzrok na jego ręce. Unosi je i mierzy do Carmel z pistoletu. Dziewczyna wrzeszczy. Thomas łapie ją i ciągnie na podłogę. Will nie robi nic, tylko powtarza głośno raz po raz, co jest cholernie głupie:

– To zwykły duch, zwykły duch. Ja nie waham się ani chwili. Ciężar athame

przemieszcza się w mej dłoni bez trudu, zmieniam chwyt, by ostrze mierzyło do tyłu; trzymam je w ten sposób, w jaki dzierżył nóż facet z „Psychozy” w scenie pod prysznicem. Ale nie tnę jak on. Ostra krawędź skierowana jest ku górze i gdy duch celuje w moich przyjaciół, szarpię ramieniem pod sufit. Athame trafia i przecina mu nadgarstek.

Zjawa wyje i cofa się; robię to samo. Pistolet bezgłośnie spada na ziemię. To dziwne – widzieć coś, co powinno solidnie gruchnąć, i nie słyszeć najlżejszego szmeru. Zjawa w zdumieniu patrzy na swoją rękę, która zawisła na cienkim pasemku skóry. Krwi jednak nie ma. Dłoń się odrywa i rozpływa w oleiste, rakowate smugi dymu. Nie sądzę, bym musiał reszcie tłumaczyć, że nie należy tego wdychać.

– I co? To już? – pyta spanikowany Will. –

Wydawało mi się, że ta twoja kosa miała to zabić! – To nie jest „to” – odpowiadam spokojnie. – To

człowiek. Dwóch ludzi. Którzy już nie żyją. Mój nóż odsyła ich tam, dokąd powinni trafić od razu po śmierci.

Duch rzuca się na mnie. Udało mi się zwrócić jego uwagę, wykonuję unik i cofam się z taką gracją, tak zwinnie, że żaden z jego ciosów nawet się do mnie nie zbliża. Odcinam mu kolejny kawałek ramienia. Dym tańczy dokoła i znika, rozpędzony ruchami mego ciała.

– Każdy duch odchodzi inaczej – mówię dalej. – Niektóre umierają, jakby wydawało im się, że wciąż żyją. – Unikam kolejnego zamachu i uderzam zjawę łokciem w kark. – Część rozpływa się w kałuży krwi. Jeszcze inne wybuchają. – Oglądam się na nich, słuchają mnie z szeroko otwartymi oczyma. – Niektóre zostawiają po sobie resztki, popiół lub plamy. Inne nie.

– Cas! – woła Thomas i wskazuje za mnie, ale ja i tak już wiem, że duch wraca. Usuwam się w bok i tnę sztyletem jego klatkę piersiową. Zjawa pada na kolano.

– Za każdym razem jest inaczej – mówię. – Nie zmienia się tylko jedno. – Patrzę prosto na Willa, gotując się do ostatniego ciosu. W tej samej chwili czuję dłonie widma na kostkach i padam na ziemię.

Słyszeliście to? Dłonie. Liczba mnoga, choć pamiętam przecież, że jedną odciąłem. Przemyka mi przez myśl, że to niezwykle ciekawe, i zaraz potem uderzam głową w podłogę. Duch rzuca mi się do gardła, powstrzymuję go z najwyższym trudem. Jedna z jego rąk

jest inna. Nieco bardziej opalona i ma zupełnie inny kształt: dłuższe palce, nierówno obcięte paznokcie. Słyszę, jak Carmel wrzeszczy na Thomasa i Willa, by mi pomogli, ale to ostatnia rzecz, jakiej w tej chwili potrzebuję.

Nie chcę dodatkowego zamieszania. Tarzając się po ziemi z zaciśniętymi zębami, próbując skierować ostrze w gardło faceta, żałuję, że nie jestem zbudowany jak futbolista, jak Will. Szczupłemu ciału zawdzięczam co prawda szybkość i zwinność, ale kiedy dochodzi do tak bliskich spotkań, brakuje mi możliwości rzucenia przeciwnikiem przez cały pokój.

– Nic mi nie jest – odzywam się do dziewczyny. – Uczę się go.

Słowa dobywają się mało przekonującym, pełnym wysiłku jękiem. Przyjaciele wciąż się we mnie wpatrują. Will rusza naprzód.

– Nie zbliżaj się! – krzyczę i udaje mi się wbić stopę w brzuch zjawy. – Po prostu przy nim trzeba nieco więcej pracy – tłumaczę. – W tej istocie jest dwóch ludzi, łapiesz? – Oddycham coraz ciężej. We włosach czuję strużki potu. – To nic takiego… Tyle że wszystko muszę zrobić dwa razy.

Taką mam przynajmniej nadzieję. Nic innego nie przychodzi mi do głowy i sprowadza się to do rozpaczliwej siekaniny. Nie to miałem na myśli, proponując znajomym wspólne łowy. Gdzie te łatwe, miłe duchy, kiedy ich potrzeba?

Zbieram się w sobie i kopię z całych sił, strącając z siebie negocjatora/robotnika. Zrywam się z miejsca, mocniej chwytam athame i koncentruję się. Zjawa szykuje się do ataku i kiedy wreszcie skacze, zaczynam ciąć jak młockarnia. Mam nadzieję, że wygląda to profesjonalnie. Włosy i ubrania mi falują szarpane niewyczuwalnym wiatrem. Bije spode mnie czarny dym.

Tuż przed końcem – przed jego końcem – słyszę wyraźnie dwa głosy, jeden nakłada się na drugi w posępnej harmonii. Nie przestając ciąć, uświadamiam sobie, iż patrzę w dwie twarze naraz: dwie zaciśnięte szczęki, jedno oko niebieskie, drugie brązowe. Jestem zadowolony, że mi się udało. Zniknęło nieprzyjemne, dwuznaczne uczucie, które mnie ogarnęło, gdy tu weszliśmy. Nie wiem, czy ten duch kogokolwiek skrzywdził, na pewno jednak sam cierpiał i dokądkolwiek go odsyłam, będzie mu lepiej niż tutaj, w pułapce jednej postaci z kimś znienawidzonym. Nie będzie już musiał pogrążać się w obłędzie, coraz bardziej z każdym mijającym dniem i rokiem.

Wreszcie zostaję na środku pokoju sam, smużki dymu unoszą się i znikają w suficie. Policjant i robotnik zniknęli. Tak samo jak pistolet. Thomas, Carmel i Will stoją zbici w ciasną grupkę i gapią się na mnie.

– To było… – tylko tyle zdołał powiedzieć Thomas. – To było to, czym się zajmuję – odpowiadam

zwięźle, choć wolałbym mieć w płucach więcej powietrza. – Dlatego nie chcę więcej żadnych dyskusji.

Cztery dni później siedzę na kuchennym blacie i przyglądam się matce, która myje zabawnie wyglądające korzenie. Czyste goli z wąsów i kroi, by dodać do ziół, które dziś w nocy zawiesimy sobie na szyjach. To już dzisiaj. Nareszcie. Mam wrażenie, że przygotowania trwały całą wieczność, a i tak wolałbym mieć jeszcze jeden dzień. Co noc stawałem na podjeździe Anny i milczałem, gdyż nie wiedziałem, co mógłbym powiedzieć. I każdej nocy zjawa podchodziła do okna i wyglądała ku mnie. Niewiele sypiałem, choć to zapewne przez koszmary. Odkąd przyjechaliśmy do Thunder Bay, nawiedzają mnie coraz gorsze sny. Nie mogły sobie wybrać mniej odpowiedniego momentu. Jestem wyczerpany, a powinienem być w formie – teraz nie mogę sobie pozwolić na zmęczenie. Nie pamiętam, czy ojciec miewał koszmary, ale nawet gdyby go nękały, nie przyznałby się. Gideon również nie wspomniał o tym nawet słowem, a ja nie poruszałem tematu, bo przecież to może dotyczyć tylko mnie. I co wtedy? Wyszłoby na to, iż jestem słabszy od przodków. Że nie jestem tak silny, jak wszyscy się po mnie spodziewają.

Sen jest zawsze ten sam. Ktoś się nade mną pochyla. Boję się, lecz wiem jednocześnie, iż jestem z tym kimś w jakiś sposób związany. Nie podoba mi się to. Podejrzewam, że to mój ojciec.

Ale nie mój prawdziwy ojciec. On poszedł tam, dokąd odchodzą inni. Dopilnowała tego mama z Gideonem; bez końca kręcili się nocami wokół domu w

Baton Rouge, gdzie został zamordowany, palili świeczki, rzucali runy. Ale ojciec odszedł na dobre od razu. Nie jestem przekonany, czy matka była z tego powodu szczęśliwa, czy rozczarowana.

Przyglądam się jej teraz, gdy w pośpiechu sieka i kruszy rozmaite zioła. Waży je, przesypuje z moździerza do woreczków. Jej dłonie poruszają się szybko i precyzyjnie. Robi to w ostatniej chwili, ponieważ nie mogła zdobyć gęsiego ziela i musiała skorzystać z usług nowego, niesprawdzonego dostawcy.

– Do czego to służy? – pytam, podnosząc nadkruszony listek. Jest zupełnie suchy, zielonobrązowy. Wygląda jak plamka popiołu.

– Ta roślina to pięciornik i ochroni was przed ciosami zadanymi pięciopalczastą dłonią – odpowiada mama w roztargnieniu, po czym nagle podnosi wzrok. – Anna ma pięć palców, prawda?

– Na każdej dłoni – rzucam swobodnie i odkładam ziele.

– Oczyściłam już athame – podejmuje mama, dodając nieco posiekanego pochrzynu, który ma ponoć trzymać nieprzyjaciół na dystans. – Przyda ci się. Wasze zaklęcie poważnie ją osłabi. Będziesz mógł zakończyć robotę. Zrobisz to, po co przyjechałeś.

Zauważam jej uśmiech. Mimo iż ostatnio rzadko pojawiam się w domu, mama zna mnie dobrze. Wie, kiedy coś idzie nie tak, i zwykle wyczuwa, co konkretnie. Często powtarza, że matki tak już mają.

– Cassio, co cię w tym duchu martwi? – pyta. – Czym ona się różni od poprzednich?

– Niczym. Nie powinna się niczym różnić. Jest najbardziej niebezpiecznym duchem, jakiego widziałem. Może nawet ojciec nie mierzył się z czymś takim. Zabiła więcej ludzi, jest silniejsza… – Spoglądam na pęczek gęsiego ziela. – Ale jest również bardziej żywa. Pewna siebie. Nie jest jakąś nietrwałą, na pół istniejącą zjawą, która zabija ze strachu lub wściekłości. Coś ją obdarzyło aż taką mocą i ona dobrze o tym wie.

– Jak wiele może wiedzieć? – Podejrzewam, że wie wszystko, tylko boi się mi

wyjaśnić. Mama odgarnia włosy z oczu. – Więc dzisiaj się dowiesz. Zsuwam się z blatu. – Myślę, że wiem już teraz – rzucam gniewnie. –

Chyba wiem, kto ją zabił. Bez przerwy myślę o człowieku, który terroryzował

tę młodą dziewczynę, i chcę mu przywalić w pysk. Głosem robota powtarzam matce zasłyszaną od Anny historię. Kiedy znów na nią spoglądam, patrzy na mnie wielkimi, krowimi oczyma.

– Straszne – mówi. – Owszem. – Ale co się stało, to się nie odstanie. Też tego żałuję. Żałuję, że nóż nadaje się tylko do

zadawania śmierci, że nie mogę wyciąć nim dziury w

czasie i wejść do tego domu, do kuchni, w której ją obłapiał, i pomóc jej uciec. Chciałbym móc obdarzyć ją przyszłością, która jej się należała.

– Cas, ona nie chce zabijać ludzi. – Wiem, jak więc mogę… – Możesz, ponieważ musisz – tłumaczy lakonicznie.

– Musisz, gdyż ona tego potrzebuje. Spoglądam na sterczący ze słoika z solą sztylet. W

powietrzu unosi się woń przypominająca zapach czarnych żelków. Mama kroi kolejne zioło.

– A to co takiego? – Anyż gwiazdkowaty. – I po co? – Ślicznie pachnie – mówi z nikłym uśmiechem. Oddycham głęboko. Za niecałą godzinę wszystko

będzie gotowe i przyjedzie po mnie Thomas. Zabiorę niewielkie aksamitne woreczki przewiązane długimi sznureczkami i cztery nasączone olejkiem świece. Thomas weźmie ze sobą wróżebną miskę i siatkę z kamieniami. I pojedziemy. Pojedziemy zabić Annę Korlov.

ROZDZIAŁ 15 Dom już czeka. Wszyscy zebrani wokół mnie na

podjeździe śmiertelnie boją się tego, co spotkamy wewnątrz, mnie jednak znacznie bardziej przeraża sam budynek. Wiem, to głupie, ale nie potrafię wyzbyć się wrażenia, że mnie obserwuje i może nawet się uśmiecha, widząc nasze dziecinne wysiłki, by go powstrzymać. Może trzęsie się ze śmiechu aż po fundamenty, kiedy machamy przed nim kurzymi łapkami. Jest zimno. Carmel oddycha małymi białymi chmurkami. Ubrała się w ciemnoszarą sztruksową marynarkę i czerwony, luźno zawiązany wełniany szalik; ukryła pod nim woreczek ziół od mojej mamy. Will oczywiście pojawił się w sportowej kurtce, a Thomas w swojej wojskowej wygląda równie niechlujnie jak zawsze. Razem z Willem zdmuchują kurz z ziemi, rozkładają kamienie z Jeziora Górnego, tworząc okrąg o średnicy metr dwadzieścia.

Podchodzi do mnie Carmel. Wciąż gapię się na dom. Athame wisi mi na ramieniu. Do kieszeni schowam go później. Dziewczyna wącha swój woreczek z ziołami.

– Pachnie lukrecją – zauważa i niucha mój, by się upewnić, czy na pewno są takie same.

– Twoja mama jest mądrą kobietą – odzywa się zza naszych pleców Thomas. – W opisie zaklęcia nie było o tym słowa, ale nieco dodatkowego szczęścia nigdy nie zawadzi.

Carmel uśmiecha się do niego wśród ciemności. – Gdzie ty się tego wszystkiego nauczyłeś? – Od dziadka – odpowiada z dumą i podaje

dziewczynie świecę. Drugą wręcza Willowi. Ja dostaję swoją na końcu.

– Gotowi? Spoglądam na księżyc. Błyszczy zimno, jasno i wciąż

mam wrażenie, iż jest pełnia. Kalendarz twierdzi jednak, że zaczął się już zmniejszać, a dla niektórych układanie kalendarzy to poważna, płatna praca, więc chyba jesteśmy gotowi.

Kamienny krąg znajduje się ledwie dziesięć kroków od domu. Zajmuję miejsce na zachodzie, pozostali stają na własnych pozycjach. Thomas próbuje utrzymać miskę w jednej dłoni, nie wypuszczając jednocześnie świecy z drugiej. Zauważam, iż z kieszeni wystaje mu butelka wody.

– Może daj Carmel kurze łapki – proponuję, widząc, że próbuje je utrzymać między palcem serdecznym i małym. Dziewczyna wyciąga rękę nieśmiało, choć nie przesadnie. Nie jest aż tak niuniowata, jak uznałem, kiedy się poznaliśmy.

– Czujecie to? – pyta Thomas z lśniącymi oczyma. – Co? – Energię. Will rozgląda się sceptycznie. – Ja czuję tylko ziąb – burczy pod nosem. – Zapalcie świece, od wschodu w stronę przeciwną

do ruchu wskazówek zegara. Po chwili twarze i piersi zebranych rozświetla blask

czterech niewysokich płomyków. W naszych minach widać po części emocje, po części strach, a po części – że czujemy się głupio. Tylko Thomas się nie przejmuje. Już prawie odleciał. Ma zamknięte oczy i odzywa się głosem o oktawę niższym niż zazwyczaj. Widzę, że Carmel się boi.

– Rozpocznijcie inkantację – mówi Thomas i robimy, co każe. Sam w to nie wierzę, ale żadne z nas się nie myli. Śpiewamy po łacinie, cztery powtarzane raz po raz słowa. Brzmią w naszych ustach idiotycznie, ale im dłużej to trwa, tym mniej niezręcznie się czujemy. Nawet Will robi to po chwili z całego serca.

– Nie przestawajcie śpiewać. – Thomas otwiera oczy. – Ruszajmy w kierunku domu. Nie zburzcie kręgu.

Gdy tylko wykonujemy pierwsze kroki, czuję moc zaklęcia. Wyczuwam nasze stopy połączone niewidzialną nicią, zlewające się w jedno. Płomienie świec stoją prosto, bez najmniejszego drgnienia, zakrzepły ogień. Nie do wiary, że to wszystko sprawka Thomasa – niskiego, niezdarnego Thomasa, skrywającego tę moc pod wojskową kurtką. Wspólnie wchodzimy po schodach i zanim mam szansę choć pomyśleć, stajemy u jej drzwi.

Otwierają się. Wygląda zza nich Anna. – Przyszedłeś to zrobić – mówi ze smutkiem. – I

powinieneś. Obrzuca spojrzeniem resztę.

– Wiesz, co się stanie, jeżeli wejdą do środka – uprzedza. – Nie panuję nad tym.

Mam ochotę ją zapewnić, że wszystko będzie dobrze. Chcę poprosić, żeby przynajmniej spróbowała. Nie mogę jednak przerwać inkantacji.

– Mówi, że wszystko będzie dobrze – odzywa się zza mnie Thomas i niemal milknę. – Chce, byś przynajmniej spróbowała. Powinnaś znaleźć się w kręgu. O nas się nie martw. Jesteśmy chronieni.

Po raz pierwszy cieszę się, iż Thomas zajrzał w moje myśli. Anna spogląda to na niego, to na mnie, po czym w milczeniu odsuwa się od wejścia. Przestępuję próg jako pierwszy.

Moment, gdy wszyscy znajdujemy się w domu, zauważam nie dlatego, że nasze nogi poruszają się zgodnym rytmem, ale ponieważ zjawa zaczyna się przeobrażać. Na jej ramionach i szyi pojawiają się żyły, wiją się w górę po twarzy. Biała sukienka przesiąka jasnoczerwoną krwią, od której odbija się księżycowa poświata, przydając materiałowi plastikowego wyglądu. Gęsty płyn ścieka po nogach widma i kapie na podłogę.

Krąg za mną nawet się nie zawahał. Jestem z nich dumny; może jednak są pogromcami duchów.

Anna zaciska pięści tak mocno, że krew wycieka jej spomiędzy palców. Robi to, o co poprosił ją Thomas. Próbuje się opanować, próbuje kontrolować pragnienie rozdarcia nam gardeł i oderwania ramion. Prowadzę krąg naprzód, zjawa zaciska powieki. Stąpamy szybciej.

Carmel i ja obracamy się twarzami do siebie. Krąg się otwiera, pozwalając Annie wejść do środka. Przez moment duch całkiem zasłania mi dziewczynę. Widzę jedynie krwawiącą sukienkę. Wreszcie jest wewnątrz i krąg się zamyka. W samą porę. Dłużej już by się nie powstrzymała. Jej oczy i usta rozwierają się szeroko w ogłuszającym wrzasku. Rozcina powietrze zakrzywionymi palcami i wyczuwam, że Will cofa stopę, ale Carmel reaguje natychmiast i rzuca Annie pod nogi kurzą łapkę.

Duch milknie, nieruchomieje. Zaczyna się powoli obracać i rzuca nam nienawistne spojrzenia.

– Krąg jest zamknięty – oświadcza Thomas. – Zjawa została uwięziona.

Klęka, a my razem z nim. To dziwne, czuć nogi wszystkich jak jedną, jak własną. Chłopak stawia srebrną miskę na podłodze i otwiera butelkę z wodą.

– Taka z marketu zadziała równie dobrze jak każda inna – zapewnia. – Czysta, przejrzysta i przewodzi energię. Każdy, kto twierdzi, że potrzebuje do magii wody święconej albo oligoceńskiej… jest po prostu snobem.

Płyn wypełnia naczynie z krystalicznym, melodyjnym szmerem. Czekamy, by powierzchnia się uspokoiła.

– Cas – podejmuje Thomas i podnoszę na niego wzrok. Drgam gwałtownie, gdy dociera do mnie, że nie odezwał się na głos. – Krąg związał nas ze sobą. Mamy dostęp do swoich umysłów. Powiedz mi, czego chcesz się

dowiedzieć. Powiedz, co chcesz zobaczyć. To stanowczo zbyt dziwaczne. Zaklęcie jest silne –

czuję się z jednej strony uziemiony, a z drugiej nabuzowany jak sterowiec pełen wodoru. A jednak jestem zakorzeniony. I bezpieczny.

„Pokaż mi, co spotkało Annę – myślę starannie. – Pokaż mi, w jaki sposób została zabita. Chcę wiedzieć, co obdarza ją tak wielką mocą”.

Thomas na powrót zamyka oczy i Anna zaczyna drżeć w powietrzu, jakby dostała ataku gorączki. Chłopakowi głowa opada, przez moment boję się, iż Thomas zemdlał i zaraz zacznie się rzeź, ale wtedy uświadamiam sobie, że po prostu zapatrzył się we wnętrze miski.

– Och – dolatuje mnie szept Carmel. Coś się zmienia w powietrzu. Zmienia się sam dom.

Dziwna szara poświata z wolna się rozgrzewa, pokrywające meble płachty topnieją. Mrugam. Widzę dom Anny wyglądający zapewne tak jak wówczas, gdy jeszcze żyła.

Na podłodze salonu leży ręcznie tkany dywan. Samo pomieszczenie oświetlone jest żółtym blaskiem lamp naftowych. Za nami ktoś otwiera i zamyka drzwi, lecz jestem jeszcze zbyt zajęty obserwacją zmian w otoczeniu. Na ścianach wiszą fotografie, sofa nakryta jest rdzawoczerwoną haftowaną kapą. Kiedy przyglądam się uważniej, dostrzegam, że meble nie są w najlepszym stanie; żyrandol jest zaśniedziały i brakuje w nim części

kryształowych koralików. W pokrowcu fotela na biegunach zieje dziura.

Ktoś przechodzi przez pokój, dziewczyna w ciemnobrązowej spódnicy i prostej szarej bluzce. Niesie szkolne podręczniki. Ciemne włosy związała błękitną wstążką w długi koński ogon. Gdy skrzypią schody, odwraca się i widzę jej twarz. To Anna.

Wrażenie towarzyszące ujrzeniu jej za życia jest nie do opisania. Dotąd myślałem, że w istocie, którą stała się teraz, nie mogło pozostać wiele z tamtej dziewczyny, lecz bardzo się myliłem. Wpatrzone w stojącego na schodach mężczyznę oczy są znajome. Świadome i butne. Poirytowane. Bez patrzenia wiem, że o nim mi opowiedziała – to on zamierza ożenić się z jej matką.

– I czego nauczyliśmy się dziś w szkole, droga Anno? Mówi z tak silnym obcym akcentem, iż ledwie jestem

w stanie wyłowić słowa. Schodzi na dół, a sposób, w jaki to robi, może doprowadzić do pasji – idzie leniwie, pewny siebie, zbyt zadufany we własną władzę. Nieznacznie kuleje, lecz drewniana laska, którą ma w dłoni, służy mu raczej do czego innego. Obchodzi dziewczynę dokoła i kojarzy mi się to z ruchami rekina krążącego wokół upatrzonej zdobyczy. Anna zaciska zęby. Mężczyzna wyciąga dłoń ponad jej ramieniem i przesuwa palcem po okładce książki.

– Kolejnych niepotrzebnych rzeczy – dodaje. – Mama chce, żebym dobrze się uczyła, bo dba o

moją przyszłość – odpowiada Anna. Tym samym głosem,

który znam, z mocniejszą melodyką fińskiego. Odwraca się od nas. Nie widać tego, ale jestem pewien, iż obrzuca go wściekłym spojrzeniem.

Mężczyzna się uśmiecha. Ma kanciastą twarz i zdrowe zęby. Na policzkach nosi popołudniowy cień zarostu, łysieje. To, co zostało z jego jasnoblond włosów, zaczesał gładko do tyłu.

– Mądra dziewczynka – szepce i unosi palec do jej twarzy. Anna cofa się gwałtownie i wbiega na schody, lecz nie wygląda przy tym jak uciekinier. Raczej jak buntowniczka. Dzielna jest, myślę i wtedy przypominam sobie, że wciąż stanowię element kręgu. Zastanawiam się, jak wiele moich emocji i refleksji odbiera Thomas. Słyszę kapanie sukienki i wyczuwam, że w miarę rozwoju wydarzeń zjawa coraz bardziej się trzęsie.

Nie odrywam wzroku od mężczyzny, przyszłego ojczyma Anny. Uśmiecha się do siebie, a gdy na piętrze trzaskają drzwi, sięga za pazuchę koszuli i wyjmuje z niej białe zawiniątko. Nie mam pojęcia, co to takiego, póki nie przysuwa go sobie do nosa. To sukienka, którą uszyła sobie na potańcówkę. Sukienka, w której zginęła.

Pieprzony zbok, myśli w naszych głowach Thomas. Zaciskam pięści. Chęć rzucenia się na tego faceta jest wprost przemożna, choć przecież wiem, iż widzę coś, co wydarzyło się sześćdziesiąt lat temu. Oglądam to jak odtwarzane na projektorze. Niczego nie jestem w stanie zmienić.

Czas przeskakuje naprzód; zmieniają się kolory.

Lampy świecą jaśniej, a ludzkie postacie migocą ciemnymi, niewyraźnymi plamami. Słyszę stłumione rozmowy i kłótnie. Zmysły z trudem nadążają.

U podnóża schodów stoi kobieta. Ma na sobie surową czarną sukienkę, która musi piekielnie drapać. Włosy spięła w ciasny kok. Patrzy na górę, więc nie widzę jej twarzy. Zauważam jednak, iż w jednej dłoni trzyma sukienkę Anny, którą potrząsa w górę i w dół. W drugiej ściska różaniec.

Bardziej wyczuwam, niż słyszę, że Thomas pociąga nosem. Drgają mu policzki – coś zwąchał.

Moc, myśli. Moc z czerni. Nie mam pojęcia, o co mu chodzi. I nie mam czasu

się nad tym zastanawiać. – Anno! – woła kobieta i pojawia się dziewczyna,

przystaje na skraju schodów. – Tak, mamo? Matka unosi trzymaną w garści sukienkę. – Co to jest? Anna sprawia wrażenie zszokowanej. Gwałtownie

chwyta barierkę. – Skąd to masz? Jak to znalazłaś? – Znalazłem w jej pokoju. – To znowu on, wychodzi

z kuchni. – Słyszałem, jak mówiła, że nad tym pracuje. Wszedłem tam dla jej własnego dobra.

– Czy to prawda? – pyta ostro matka. – Co to ma znaczyć?

– To na potańcówkę, mamo – odpowiada gniewnie

Anna. – W szkole. – To? – Kobieta unosi sukienkę wyżej i rozpościera ją

oburącz. – To ma służyć do tańca? – Potrząsa strojem w powietrzu. – Dziwka! Nie pójdziesz na żadne tańce! Zepsuta pannica. Nie opuścisz tego domu!

Ze szczytu schodów dolatuje mnie słodszy, bardziej miękki głos. Kobieta o oliwkowej cerze, z długim czarnym warkoczem bierze Annę za ramiona. To pewnie Maria, szwaczka, z którą przyjaźniła się dziewczyna. Ta, która zostawiła w Hiszpanii własną córkę.

– Proszę się nie gniewać, pani Korlov – odzywa się Maria pospiesznie. – Pomagam jej. To był mój pomysł. Coś ładnego.

– Ty… ty wszystko psujesz – syczy pani Korlov. – Wlewasz do uszu mojej córki swój hiszpański brud i wszeteczności. Odkąd się tu pojawiłaś, dziewczyna stała się krnąbrna. Dumna. Nie będziecie już ze sobą szeptać. Wynoś się z mojego domu!

– Nie! – krzyczy Anna. Mężczyzna staje o krok bliżej narzeczonej. – Malvino – mówi – nie trzeba, byśmy tracili

klientów. – Cisza, Elias! – warczy Malvina. Zaczynam już

rozumieć, dlaczego Anna nie mogła po prostu powiedzieć matce, na czym polegał plan Eliasa.

Wydarzenia rozgrywają się teraz szybciej. Raczej wyczuwam, niż widzę, co się dzieje. Malvina rzuca Annie sukienkę i każe ją spalić. Policzkuje córkę, kiedy

dziewczyna próbuje ją przekonać, by Maria została. Anna płacze, ale tylko ta Anna ze wspomnień. Prawdziwa Anna, oglądając to, syczy, gotuje się jej czarna krew. We mnie też wrze i też chętnie bym zasyczał.

Czas przeskakuje naprzód. Moje oczy i uszy ledwo nadążają za Marią wyprowadzającą się ze swoją jedyną walizką. Słyszę, jak Anna pyta ją, co teraz ma począć, błaga przyjaciółkę, by zatrzymała się gdzieś nieopodal. Potem gasną lampy i świeci już tylko jedna. Za oknami panuje mrok.

Malvina i Elias siedzą w salonie. Malvina robi coś na drutach z ciemnoniebieskiej włóczki. Elias pali fajkę i czyta gazetę. Wyglądają na nieszczęśliwych, nawet przy tych przyjemnych zajęciach. Mają obwisłe, znudzone twarze, usta zaciśnięte w cienkie, posępne kreski. Nie mam pojęcia, jak wyglądały ich zaloty, ale musiały być równie interesujące jak transmisja z turnieju kręglarskiego. Mój umysł przenosi się ku Annie – umysły nas wszystkich ulatują do niej – i jakbyśmy ją wezwali, dziewczyna schodzi po schodach.

Czuję dziwną potrzebę zaciśnięcia oczu, a jednocześnie pragnę ujrzeć, co będzie dalej. Anna ma na sobie białą sukienkę. Tę samą, w której umrze, chociaż nie wygląda w niej jak teraz. Dziewczyna stojąca pod schodami z płócienną torbą, wpatrzona w zdumione i coraz bardziej rozgniewane twarze Malviny i Eliasa, jest niewiarygodnie żywa. Ma mocne, proste ramiona. Ciemne włosy spływają jej po plecach znieruchomiałymi falami.

Zadziera brodę. Żałuję, iż nie widzę jej oczu, ponieważ wiem, że są smutne i zarazem zwycięskie.

– Co ty wyprawiasz? – pyta ostro Malvina. Patrzy na córkę zdjęta grozą, jakby nie wiedziała, z

kim rozmawia. Powietrze dokoła kobiety wydaje się marszczyć i wyczuwam energię, o której wspomniał wcześniej Thomas.

– Wychodzę na potańcówkę – odpowiada ze spokojem Anna. – A potem już nie wracam.

– Nie pójdziesz na żadne tańce – syczy kwaśno Malvina i podnosi się z fotela niczym drapieżnik rozpoczynający podejście do ofiary. – Nie wyjdziesz z domu w tej obrzydliwej kiecce. – Zbliża się do córki, krzywiąc się i głośno przełykając ślinę, jakby zbierało się jej na wymioty. – Ubrałaś się w biel, niczym panna młoda, ale jaki mężczyzna cię zechce, skoro uczniaki wcześniej zadrą ci sukienkę?! – Gestem gotującej się do ataku żmii odchyla głowę i spluwa Annie w twarz. – Twój ojciec umarłby ze wstydu!

Dziewczyna nawet nie drgnęła. Jedynie falujące gwałtownie żebra zdradzają emocje.

– Tata mnie kochał – odpowiada cicho. – Nie rozumiem, dlaczego ty nie możesz.

– Złe dziewczęta są głupie i do niczego. – Malvina macha ręką. Nie mam pojęcia, o co jej chodzi. Chyba zawiodła ją znajomość angielskiego. A może jest po prostu tępa. Tak, to może być to.

Gdy tak słucham i patrzę, w gardle wzbiera mi żółć.

Nigdy jeszcze nie słyszałem, by ktokolwiek rozmawiał w ten sposób z własnym dzieckiem. Mam chęć złapać starą i mocno nią potrząsnąć, póki nie zmądrzeje. A przynajmniej póki nie usłyszę, że coś pęka.

– Wracaj na górę i zdejmij tę szmatę – rozkazuje Malvina. – Potem przynieś tutaj, bym mogła ją spalić.

Zauważam, że Anna mocniej ściska swoją torbę. Wszystko, co posiada, zmieściła do tego niewielkiego, zawiązanego zwykłym sznurkiem worka z brązowego płótna.

– Nie – mówi spokojnie. – Wyprowadzam się. Malvina wybucha śmiechem. To szorstki,

grzechoczący dźwięk. W jej oczach rozpala się ciemny blask.

– Elias – zwraca się do narzeczonego. – Zaprowadź moją córkę do jej pokoju i pomóż jej się rozebrać.

Mój Boże! – myśli Thomas. Kątem oka widzę, że Carmel przesłania usta ręką. Nie chcę tego oglądać. Nie chcę. Jeżeli ten mężczyzna jej dotknie, przerwę krąg. Nie obchodzi mnie, że to tylko wspomnienia. Do diabła z tym, że muszę się dowiedzieć. Przetrącę mu kark.

– Nie, mamo – mówi lękliwie Anna, lecz kiedy Elias rusza w jej stronę, prostuje plecy, staje pewniej. – Nie pozwolę mu się do siebie zbliżyć.

– Wkrótce będę twoim ojcem, Anno – przypomina narzeczony Malviny. Te słowa przyprawiają mnie o mdłości. – Musisz być mi posłuszna. – Niecierpliwie oblizuje wargi.

Słyszę jak moja Anna, Anna we Krwi, zaczyna warczeć.

Elias rusza do dziewczyny, która rzuca się biegiem do drzwi. On łapie ją za ramię i okręca w miejscu, tak blisko siebie, iż jej włosy muskają mu twarz, tak blisko, że Anna musi czuć gęsty żar jego oddechu. Dłonie faceta już teraz szukają, szarpią jej sukienkę. Spoglądam na Malvinę i widzę jedynie straszliwy wyraz zaspokojonej nienawiści. Anna szamoce się i krzyczy przez zaciśnięte zęby; odchyla głowę i uderza Eliasa czołem w nos, nie dość mocno, by go rozbić, ale wystarczająco, żeby zabolało. Udaje się jej wyszarpnąć, pędzi ku kuchni i drugim drzwiom.

– Nie opuścisz tego domu! – drze się Malvina i rusza za córką. Wyciąga rękę, chwyta ją za włosy i szarpie ku sobie. – Nigdy, przenigdy nie opuścisz tego domu!

– Wyprowadzę się! – krzyczy Anna i odpycha matkę. Malvina wpada na dużą komodę i potyka się. Anna ją okrąża, lecz nie widzi Eliasa dochodzącego do siebie przy schodach. Chcę ją uprzedzić wołaniem, kazać się odwrócić, kazać uciekać. To wszystko jednak rozegrało się już dawno temu.

– Suka! – syczy głośno Elias. Anna aż podskakuje. Facet trzyma się za nos i sprawdza, czy nie krwawi. – Karmimy cię i ubieramy, a ty tak okazujesz wdzięczność! – Pokazuje Annie otwartą dłoń, choć nie ma na niej nawet kropli. Policzkuje dziewczynę mocno i chwyta ją za ramiona, potrząsa raz po raz, krzycząc po fińsku coś,

czego nie rozumiem. Anna płacze, jej włosy rozlatują się na wszystkie strony. Malvina wydaje się tym wszystkim coraz bardziej podniecona, przygląda się scenie błyszczącymi oczyma.

Dziewczyna jednak nie rezygnuje. Opiera się i kontratakuje, pchając Eliasa na ścianę pod schodami.

Na szafce za nimi stoi ceramiczny dzbanek. Anna chwyta go, wali mężczyznę w głowę. Facet ryczy i uwalnia ją z uścisku. Malvina krzyczy, biegnie do drzwi. Teraz już słychać tyle krzyków naraz, że prawie nic nie rozumiem. Elias przewraca Annę i trzyma ją za nogi na podłodze przedpokoju. Świadomość, że to właśnie ten moment, dociera do mnie, jeszcze zanim Malvina wraca z kuchni z nożem w ręku. Wszyscy już wiemy. Czuję ich. Thomasa, Carmel i Willa, niezdolnych, by oddychać, chociaż pragnących zamknąć oczy, krzyknąć, ostrzec. Nigdy nic takiego nie widzieli. Prawdopodobnie nawet nie wyobrażali sobie podobnej sytuacji. Patrzę na leżącą twarzą do podłogi Annę, przerażoną, ale walczącą, by uciec nie tylko od dłoni Eliasa, lecz od tego dusznego domu. Widzę, jak matka pochyla się nad nią z nożem kuchennym w dłoniach i gniewem w oczach. Głupim, bezpodstawnym gniewem. Potem ostrze dotyka gardła, sunie po skórze, pozostawiając za sobą głębokie czerwone rozcięcie. Zbyt głęboko, myślę. Słucham krzyku Anny, póki dziewczyna nie traci głosu.

ROZDZIAŁ 16 Za mną rozlega się głuchy stukot i z ulgą odwracam

się od okrutnej sceny. Anna nie unosi się już w powietrzu. Padła na ziemię, stoi wewnątrz kręgu na czworakach. Czarne kosmyki włosów dygocą. Usta ma otwarte jak do jęku lub krzyku, lecz nie dobywa się z nich żaden dźwięk. Po bladych policzkach ciekną strugi szarych łez niczym zabrudzona grafitem woda. Widziała, jak poderżnięto jej gardło. Teraz widzi samą siebie wykrwawiającą się na śmierć, widzi czerwień nasączającą jej białą sukienkę, wsiąkającą w dom. Wszystko, czego dotąd nie mogła sobie przypomnieć, uderzyło ją w tej chwili prosto w twarz. Anna słabnie. Obracam się ku wizji jej śmierci, mimo iż wcale tego nie chcę.

Malvina rozbiera zwłoki i wyszczekuje kolejne rozkazy Eliasowi, który wybiega do kuchni i wraca z szorstkim kocem. Morderczyni każe mu nakryć ciało i narzeczony się słucha. Wyraźnie widać, że sam jeszcze nie wierzy w to, co się stało. Malvina rozkazuje mu iść na górę i znaleźć dla Anny inną sukienkę.

– Inną sukienkę? Po co? – pyta. – Zrób to – syczy ona i facet wbiega po stopniach tak

szybko, że aż się przewraca. Malvina rozkłada sukienkę Anny na podłodze. Tkanina jest tak czerwona, iż trudno sobie przypomnieć, że przed chwilą była biała. Potem kobieta wstaje, idzie do szafy po drugiej stronie salonu,

skąd wraca z czarnymi świecami i niewielką czarną torebką.

„To czarownica!” – syczy na mnie w duchu Thomas. Klątwa. To przecież takie oczywiste. Powinniśmy się byli domyślić, iż zabójca posiadał magiczne zdolności. Tyle że nigdy byśmy nie przypuszczali, że to jej własna matka.

„Obserwuj uważnie – odpowiadam koledze. – Mogę potrzebować twojej pomocy w rozgryzieniu tego wszystkiego”.

„Wątpię” – odpowiada i ja chyba też wątpię, tym bardziej że Malvina zapala świece i klęka na sukience. Zaczyna się kołysać, śpiewa szeptem po fińsku. Ma delikatny głos, jakby nie chodziło o Annę. Płomyki świec jaśnieją. Kobieta unosi najpierw tę z lewej, potem sięga po tę z prawej. Czarny wosk plami zakrwawiony materiał. Następnie Malvina pluje na sukienkę. Trzykrotnie. Zaśpiew staje się głośniejszy, lecz nie rozumiem ani słowa. Staram się zapamiętać poszczególne wyrazy, by je potem sprawdzić, i wtedy słyszę Thomasa. Mówi coś na głos. Przez moment nie mam pojęcia co. Otwieram nawet usta, by kazać mu się zamknąć, powiedzieć, że staram się skupić, i wtedy dociera do mnie, że chłopak powtarza jej zaklęcie po angielsku.

– Ojcze Hiisi, wysłuchaj mnie. Przychodzę do ciebie korna i uniżona. Przyjmij tę krew, przyjmij tę moc. Zatrzymaj mą córkę w tym domu. Nakarm ją cierpieniem, krwią i śmiercią. Hiisi, ojcze, demoniczny boże, wysłuchaj mej modlitwy. Przyjmij tę krew, przyjmij tę

moc. Malvina zamyka oczy, podnosi nóż i przeciąga

ostrzem przez płomienie świec. Choć to niemożliwe, metal staje w ogniu i wtedy jednym płynnym ruchem wiedźma przybija nim sukienkę do drewnianej podłogi.

U szczytu schodów staje Elias. Trzyma w dłoni kłębek czystego białego materiału – zastępczą sukienkę dla Anny. Przygląda się Malvinie z podziwem i grozą. Jasne jest, że nie znał jej od tej strony, a teraz, gdy już wie, ze strachu nie powie przeciw niej ani słowa. Nigdy.

Z otworu w deskach podłogi bije światło płomieni. Malvina z wolna porusza nożem, wciskając zakrwawioną sukienkę w trzewia domu. Nie przestaje śpiewać. Gdy znika już cały szkarłatny strój, kobieta wpycha w ślad za nim nóż i blask migoce. Deski się zstępują, zamykają. Malvina łagodnie zdmuchuje świeczki, od lewej ku prawej.

– Teraz już nigdy nie opuścisz mojego domu – szepce.

Zaklęcie traci moc. Oblicze Malviny blednie niczym wspomnienie koszmaru. Szarzeje i butwieje jak stare drewno. Powietrze dokoła traci barwy i czuję, że nasze kończyny odzyskują niezależność. Rozdzielamy się, przerywamy krąg. Słyszę ciężki oddech Thomasa. Słyszę też Annę. Nie jestem w stanie uwierzyć w to, co właśnie zobaczyłem. Wydaje mi się to nierzeczywiste. Wciąż nie rozumiem, jak Malvina mogła zamordować własne dziecko.

– Jak mogła? – pyta cicho Carmel i wszyscy wymieniamy się spojrzeniami. – To było okropne. Już nigdy nie chcę widzieć nic takiego! – Dziewczyna potrząsa głową. – Jak ona mogła? Przecież Anna była jej córką.

Spoglądam na zjawę nadal odzianą w krew i żyły. Ciemne łzy zaschły na jej twarzy; jest zbyt wyczerpana, by dłużej płakać.

– Czy ona wiedziała, co się stanie? – pytam Thomasa. – Czy wiedziała, w co zmienia córkę?

– Nie sądzę. Przyzywając demona, nie masz wpływu na szczegóły. Ty jedynie prosisz, resztą zajmuje się on.

– Nieważne, czy wiedziała – syczy Carmel. – To było odrażające i straszne.

Na ich czołach perli się pot. Will nie odzywa się słowem. Wszyscy sprawiamy wrażenie bokserów wagi ciężkiej po dwunastorundowej walce.

– Co teraz zrobimy? – pyta Thomas. Nie wydaje się, by w tym momencie mógł wiele zdziałać. Jeżeli położy się do łóżka, wstanie dopiero za tydzień.

Odwracam się i podnoszę. Muszę oczyścić głowę. – Cas! Uważaj! Carmel krzyknęła za późno. Coś trafia mnie z tyłu,

czuję, jak znajomy ciężar znika z mojej tylnej kieszeni. Obracam się i widzę Willa. Stoi nad Anną z moim athame w dłoni.

– Will… – zaczyna Thomas, lecz chłopak wyciąga sztylet z pochwy i zatacza nim szeroki łuk. Thomas

odchyla się na piętach, by uniknąć cięcia. – Tak to właśnie robisz, prawda? – pyta Will dzikim

głosem. Spogląda na ostrze i kilka razy mruga. – Jest osłabiona, możemy to zrobić od razu – mówi jakby do siebie.

– Will, nie! – protestuje Carmel. – Dlaczego nie? Przecież po to tu przyszliśmy. Dziewczyna patrzy na mnie bezradnie. Fakt, dlatego

tu jesteśmy. Tyle że po tym, co wszyscy zobaczyliśmy chwilę temu, widząc ją teraz klęczącą między nami, już wiem, że nie jestem w stanie jej tego zrobić.

– Oddaj mi nóż – mówię spokojnie. – Zabiła Mike'a – odpowiada Will. – Ona zabiła

Mike'a. Spoglądam na Annę. Jej czarne, szeroko otwarte oczy

kierują się w dół, choć nie mam pojęcia, czy cokolwiek widzą. Zjawa upada na bok. Ramiona ducha, które – pamiętam to doskonale – potrafią miażdżyć pustaki, drżą z tego marnego wysiłku, jakim jest utrzymywanie ciała ponad podłogą. Udało nam się przeobrazić potwora w rozdygotaną łupinę i jeżeli kiedykolwiek można ją zabić bez ryzyka, to właśnie w tej chwili.

Will ma rację. Anna zabiła Mike'a. Zamordowała dziesiątki ludzi.

I będzie zabijać dalej. – Zabiłaś Mike'a – syczy Will i wybucha płaczem. –

Zabiłaś mojego najlepszego przyjaciela. Po tych słowach zabiera się do rzeczy. Uderza nożem,

dźga w dół. Niewiele myśląc, reaguję. Rzucam się naprzód, chwytam go pod rękę,

powstrzymując cios, który inaczej przeszedłby na wylot przez jej plecy; nóż odbija się od żeber Anny. Zjawa cicho krzyczy i próbuje się odczołgać. W uszach dzwonią mi głosy Carmel i Thomasa. Oboje wrzeszczą, byśmy przestali, ale wciąż się zmagamy. Will szczerzy zęby i próbuje dźgnąć ją ponownie, wymachuje sztyletem w powietrzu. Z trudem udaje mi się uderzyć łokciem ku górze, prosto w jego podbródek. Chłopak zatacza się do tyłu i kiedy znowu atakuje, biję go w twarz. Niezbyt mocno, ale wystarczająco, by się opamiętał.

Ociera usta grzbietem dłoni. Nie próbuje niczego więcej. Patrzy to na mnie, to na Annę. Zrozumiał, iż ją przed nim obronię.

– Co z tobą? – pyta. – Przecież to podobno twoja praca, nie? A teraz, kiedy mamy ją na widelcu, odpuszczasz?

– Nie wiem, co zrobię – przyznaję otwarcie – ale nie pozwolę ci jej skrzywdzić. Zresztą i tak nie udałoby ci się jej zabić.

– Dlaczego? – Bo nie chodzi tylko o nóż. Ważny jestem ja i moje

więzy krwi. – Przecież widzę, że duch krwawi – prycha Will. – Nie powiedziałem, że sztylet nie jest wyjątkowy.

Ale śmiertelne uderzenie muszę zadać ja. Cokolwiek

sprawia, iż jestem w stanie to zrobić, ty tego nie posiadasz.

– Kłamiesz! – krzyczy i możliwe, że ma rację. Nigdy jeszcze nie widziałem kogoś innego posługującego się moim athame. Nikogo poza tatą. Może cała ta gadanina o wybrańcu, kolejnym z rodu zabójców duchów, to czcze bzdury. Ale Will uwierzył. Zaczyna się wycofywać, chce wyjść z domu.

– Oddaj mi nóż – powtarzam, patrząc na połyskujące w dziwnym blasku, oddalające się ostrze.

– Zabiję ją! – Will odwraca się i wybiega z moim sztyletem.

Coś we mnie skamle i szlocha, coś dziecięcego, może zwierzęcego. Zupełnie jak w tej scenie z „Czarnoksiężnika z krainy Oz”, kiedy stara kobieta wrzuca psa do koszyka i odjeżdża. Muszę biec za złodziejem, przewrócić go i pobić, odebrać nóż i nigdy już nie spuścić athame z oczu. Wtedy jednak odzywa się Carmel.

– Jesteś pewien, że on nie może jej zabić? – pyta. Odwracam się. Dziewczyna klęczy na podłodze obok

Anny. Zebrała się na odwagę, by jej dotknąć, chwycić w ramiona. Z zadanej przez Willa rany cieknie czarna krew i tworzy dziwny efekt: ciemny płyn miesza się z ruchomą krwią jej sukni, wiruje na niej jak smuga atramentu w czerwonej wodzie.

– Jest taka słaba – szepce Carmel. – Chyba naprawdę cierpi.

– A nie powinna? – odzywa się Thomas. – Nie twierdzę, że Will „Za wszelką cenę zostanę twardzielem” Rosenberg to moja ulubiona postać, ale czy nie po to tutaj przyszliśmy? Czy Anna nie jest wciąż niebezpieczna?

Odpowiedzi na jego pytania brzmią: tak, tak i tak. Zdaję sobie z tego sprawę, ale nie mogę jasno myśleć. Leżąca u moich stóp dziewczyna została pokonana, straciłem athame, a w głowie wciąż leci mi film pod tytułem „Jak zabić własną córkę”. To wydarzyło się właśnie w tym miejscu – tutaj jej życie dobiegło końca, tu stała się potworem, tutaj czarownica poderżnęła córce gardło i obrzuciła ją klątwą i… – wchodzę głębiej do salonu i spoglądam w drewnianą podłogę.

Zaczynam tupać. Uderzam stopą w deski, podskakuję, szukam poluzowanego miejsca. Nic mi z tego nie przychodzi. Jestem głupi. Nie dysponuję taką mocą. I sam nie wiem, co robię.

– Nie tam – mówi Thomas. Patrzy na parkiet i wskazuje deskę po mojej lewej stronie. – To ta. Potrzebujesz jakiegoś narzędzia.

Podnosi się i wybiega na zewnątrz. Byłem przekonany, że nie ma już sił. Ten chłopak coraz bardziej mnie zaskakuje. I jest cholernie zaradny, gdyż jakieś czterdzieści sekund później wraca z łomem i kluczem do kół.

Wspólnie atakujemy parkiet, początkowo nie udaje nam się nawet go zadrapać, lecz w miarę upływu czasu drewno pokrywa się pęknięciami. Podważam łomem

najluźniejszą deskę i padam na kolana. Pod spodem zieje głęboka ciemna jama. Nie mam pojęcia, skąd się tu wzięła. Powinienem zobaczyć belki i piwnicę, ale widzę jedynie ciemność. Chwila wahania i sięgam dłonią do środka, obmacuję zimne wnętrze. Zaczynam myśleć, iż się pomyliłem, że znowu wyjdę na idiotę, ale wtedy trafiam na coś palcami.

Tkanina jest chłodna i sztywna w dotyku. Może też nieco wilgotna. Wyciągam ją spod podłogi, gdzie została wciśnięta i zapieczętowana sześćdziesiąt lat temu.

– Sukienka! – zachłystuje się Carmel. – Co teraz…? – Nie wiem – przyznaję uczciwie. Podchodzę do Anny. Nie mam pojęcia, jaki skutek

wywrze na niej ta kiecka, nie wiem, czy stanie się cokolwiek. Czy uczyni zjawę potężniejszą? Czy ją uleczy? Czy gdybym ją spalił, zjawa rozpłynęłaby się w powietrzu? Thomas zapewne by się domyślił. Razem z Morfranem rozstrzygnęliby tę kwestię, a jeżeli nie oni, to na pewno Gideon. Tyle czasu jednak nie mam. Klękam i podsuwam splamioną tkaninę duchowi pod oczy.

Anna przez moment nie reaguje. Potem z trudem podnosi się na nogi. Unoszę zakrwawioną sukienkę, wciąż trzymając ją na wysokości oczu zjawy. Czerń potwornej twarzy ustąpiła. Teraz spoglądają na mnie czyste, zaciekawione oczy dziewczyny. Z jakiegoś powodu to właśnie jest najbardziej przerażające. Trzęsie mi się ręka. Anna stoi, nie unosi się w powietrzu, i patrzy na sukienkę. Wymiętą, czerwoną, z kilkoma jaśniejszymi miejscami,

gdzie prześwituje biel. Wciąż niepewny tego, co próbuję osiągnąć, chwytam

rąbek sukienki i nakładam ją na tę ciemną, wijącą się głowę. Coś dzieje się natychmiast, lecz nie mam pojęcia co. W powietrzu pojawia się napięcie, ziąb. Trudno to opisać, zupełnie jakby wiał wiatr, choć nic się nie porusza. Naciągam starą sukienkę na tę nowszą, krwawą, i cofam się. Anna zamyka oczy i oddycha głęboko. Na materiale wciąż widać plamy czarnego wosku ze świec, które posłużyły do rzucenia klątwy.

– Co się dzieje? – szepce Carmel. – Nie wiem – odpowiada za mnie Thomas. Na naszych oczach sukienki zaczynają ze sobą

walczyć, ociekają czernią i krwią, próbują się połączyć. Anna stoi z zamkniętymi oczyma. Dłonie zaciska w pięści. Nagle jakby czas przyspieszył. Po każdym mrugnięciu widzę inną sukienkę: to białą, to czerwoną, to poczerniałą, uwalaną krwią. Wreszcie zjawa odrzuca głowę do tyłu i przeklęta sukienka osypuje się z niej, zmienia w skłębiony tuman pyłu.

Mroczna bogini spogląda mi w oczy. Długie czarne pasma włosów umierają na wietrze. Żyły wtapiają się na powrót w jej szyję i ramiona. Ubrana jest w nieskazitelną białą sukienkę. Zadana moim sztyletem rana zniknęła.

Anna w niedowierzaniu dotyka dłonią policzka i nieśmiało patrzy to na Carmel, to na mnie i na Thomasa. Potem powoli odwraca się i rusza ku otwartym drzwiom. Tuż przed progiem rzuca mi przez ramię przelotne

spojrzenie i uśmiecha się.

ROZDZIAŁ 17 Czy tego właśnie chciałem? Uwolniłem ją.

Wypuściłem z więzienia zjawę, którą miałem zabić. Anna stąpa powoli przez ganek, wpatruje się przed siebie w mrok. Przypomina dzikie zwierzę, które wyszło z klatki: jest ostrożna i pełna nadziei. Gładzi drewno krzywej poręczy, jakby to była najcudowniejsza rzecz, jakiej kiedykolwiek dotknęła. W głębi ducha bardzo się cieszę. Ta dziewczyna nie zasługiwała na to, co ją spotkało, i chcę jej dać więcej niż ten zniszczony ganek. Chcę dać jej całe życie, niech się zacznie już w tej chwili.

Z drugiej jednak strony pamiętam o ciałach w piwnicy, o duszach, które ukradła i które przecież również sobie na taki los nie zasłużyły. Nie jestem w stanie zwrócić jej życia, ponieważ ono już przeminęło. Może popełniłem wielki błąd.

– Chyba powinniśmy iść – proponuje cicho Thomas. Zerkam na Carmel. Dziewczyna przytakuje

skinieniem, więc ruszam do drzwi, starając się zasłonić ich przed Anną, chociaż nie mam pojęcia, co mógłbym zrobić bez noża. Na dźwięk naszych kroków zjawa się odwraca i patrzy na mnie, unosząc brew.

– Wszystko w porządku – mówi. – Nie zrobię im krzywdy.

– Jesteś pewna? – pytam. Duch spogląda na Carmel.

– Tak. – Kiwa głową. Thomas i dziewczyna oddychają z ulgą i niepewnie

wychodzą zza moich pleców. – Dobrze się czujesz? – pytam Annę. Zastanawia się przez chwilę, starając się dobrać

odpowiednie słowa. – Czuję się… zdrowa na umyśle. Czy to możliwe? – Zapewne nie do końca – rzuca Thomas i

natychmiast trącam go łokciem w żebra. Anna wybucha śmiechem. – Uratowałeś go za pierwszym razem. – Przygląda się

uważnie chłopakowi. – Pamiętam cię. To ty go wyciągnąłeś.

– Myślę, że i tak byś go nie zabiła – odpowiada Thomas, ale policzki zalewa mu nieznaczny rumieniec. Dobrze się czuje w roli bohatera. Podoba mu się, że ktoś o tym wspomniał w obecności Carmel.

– Dlaczego nie zabiłaś Casa? – ciekawi się dziewczyna. – Co sprawiło, że wybrałaś Mike'a?

– Mike'a… – powtarza cicho Anna. – Nie wiem. Może dlatego, że zachowali się okrutnie. Wiedziałam, że Casa oszukali. Chyba… zrobiło mi się go żal.

– Żal? – prycham. – Poradziłbym sobie z tymi kolesiami.

– Przywalili ci w głowę deską. – Anna znów robi tę swoją minę i podnosi brew.

– Powtarzasz „może” i „chyba” – wtrąca Thomas. – Nie jesteś pewna?

– Nie – przyznaje zjawa. – Pewna nie jestem. Ale cieszę się – dodaje z uśmiechem. Chciałaby powiedzieć więcej, lecz odwraca wzrok, zmieszana lub zawstydzona.

– Powinniśmy już iść – zauważam. – Zaklęcie mocno nas wyczerpało. Wszystkim przyda się trochę snu.

– Ale wrócisz? – pyta Anna, jakby podejrzewała, że już nigdy mnie nie zobaczy.

Kiwam głową. Wrócę. Nie wiem tylko po co. Wiem, że nie mogę pozostawić athame w rękach Willa, bo zjawa nie będzie bezpieczna, póki tego noża nie odzyskam. Ale to przecież głupie. Kto powiedział, że będzie bezpieczna, kiedy Will mi go zwróci? Muszę się przespać i wszystko przemyśleć.

– Jeżeli nie znajdziesz mnie w domu – mówi Anna – po prostu zawołaj. Nie odejdę daleko.

Myśl o zjawie biegającej samopas po Thunder Bay niespecjalnie mi się podoba. Nie mam pojęcia, do czego jest zdolna, a podejrzliwa część mego umysłu podszeptuje, że zostałem wystrychnięty na dudka. No, ale w tej chwili nic już na to nie poradzę.

– Czyli zwycięstwo? – pyta Thomas, gdy idziemy przez podjazd.

– Nie wiem – odpowiadam, ale nie tak czuje się człowiek, który właśnie odniósł triumf. Nie mam athame. Anna jest wolna. I jestem przekonany, iż to jeszcze nie koniec. Czuję pustkę wszędzie dokoła. Jestem słabszy, jakbym krwawił z tysiąca ran. Ten dupek ukradł mi nóż.

– Thomas, nie miałam pojęcia, że znasz fiński –

odzywa się Carmel. Chłopak uśmiecha się zbójecko. – Bo nie znam. Cas przygotował dla nas diabelnie

potężne zaklęcie. Z chęcią poznałbym człowieka, który je stworzył.

– Kiedyś was sobie przedstawię – mówię. Kiedyś, ale jeszcze nie teraz. Gideon jest ostatnią osobą, z którą mam ochotę rozmawiać w dniu, kiedy straciłem athame. Od krzyków pękłyby mi bębenki. Athame. Spadek i dziedzictwo mego ojca. Muszę odzyskać sztylet, i to szybko.

– Athame zniknął! Zgubiłeś go! Gdzie jest sztylet?! Trzyma mnie za gardło, dławiąc wszelkie próby

odpowiedzi, wpycha mnie w poduszkę. – Głupiec, głupiec, głupiec!!! Budzę się, prostuję się na łóżku jak diabełek z

pudełka. Pokój jest pusty. Oczywiście, że jest pusty, nie bądź głupi! To samo słowo w moich myślach cofa mnie w sen. Ocknąłem się tylko w połowie. Wciąż jeszcze czuję jego palce w piersi i na krtani. Oddycham głęboko, a kiedy wypuszczam powietrze, słychać niewyraźny dźwięk, niemal szloch. Mam wrażenie, że w ciele otwiera mi się wiele pustych miejsc, które powinien wypełniać nóż. Serce mi łomoce.

Czy to był mój ojciec? Cofam się w duchu o dziesięć lat i dziecięce poczucie winy puchnie mi w duszy. Ale nie, to nie mógł być on. Istota ze snu mówiła z akcentem kreolskim lub cajun[2], a ojciec wychował się w

pozbawionym lokalnego dialektu Chicago. To był tylko kolejny koszmar, jeden z wielu i wiem przecież, skąd się wziął. Nie trzeba freudysty, by się domyślić, że czuję się winny, ponieważ straciłem athame.

Tybalt wskakuje mi na kolana. W słabym, wpadającym przez okno blasku księżyca ledwie widzę zielone owale jego tęczówek. Kocur kładzie łapę na mojej piersi.

– Tak – mówię. Mój głos w ciemności jest stanowczo zbyt ostry i głośny. Odpędza jednak sen. Koszmar był tak wyrazisty. Wciąż pamiętam kwaśną, gorzką woń czegoś przypominającego fajczany dym.

– Miau – odpowiada Tybalt. – Tak, Tezeusz Cassio już nie pośpi – zgadzam się ze

zwierzakiem. Biorę go na ręce i schodzę na dół. Na parterze włączam ekspres do kawy i sadzam zadek

przy stole. Mama przygotowała na athame słój z solą oraz czyste szmatki i olejki do oczyszczenia ostrza, by lśniło jak nowe. Nóż gdzieś tam jest, czuję go. Czuję, że spoczywa w dłoniach człowieka, który nie powinien go dotykać. Zaczynam snuć mordercze refleksje, w których główną rolę gra Will Rosenberg.

Mama pojawia się trzy godziny później. Wciąż siedzę przy stole i gapię się w słoik. W kuchni robi się coraz jaśniej. Raz czy dwa razy opadła mi głowa, wyrżnąłem czołem w blat i ocknąłem się. Udało mi się jednak wypić pół kubka kawy i czuję się nieźle. Matka ma na sobie niebieski szlafrok, jej włosy znów są puszyste. To dobrze.

Ten widok natychmiast mnie uspokaja, mimo że mama zerka na pusty słoik z solą i zamyka go pokrywką. Co takiego jest w matkach, że na ich widok czujemy się dobrze jak przy kominku i w sercu zaczynają nam tańczyć kolorowe muppety?

– Ukradłeś mi kotka – mówi, nalewając sobie filiżankę kawy.

Tybalt wyczuł mój niepokój; kręci mi się pod nogami, łasi się przy mnie. Zazwyczaj zachowuje się tak jedynie wobec matki.

– Proszę, weź go sobie. – Podnoszę kocura z podłogi. Tybalt syczy, póki mama nie sadza go sobie na kolanach.

– Nie poszczęściło się wam w nocy? – pyta, wskazując brodą pusty słój.

– Niespecjalnie – przyznaję. – Choć nieco szczęścia mieliśmy.

Mama siedzi i słucha, a ja wylewam z siebie wszystko, co leży mi na sercu. Opowiadam dokładnie, czego dowiedzieliśmy się o Annie; o tym, jak złamałem klątwę i uwolniłem zjawę. Kończę, wyznając z zażenowaniem najgorsze: straciłem athame taty. W tym momencie nie jestem w stanie patrzeć jej w oczy. Matka stara się panować nad wyrazem twarzy i nie wiem, czy to znaczy, że martwi się zgubą, czy tym, jak to wydarzenie wpłynęło na mnie.

– Nie wydaje mi się, byś popełnił błąd, Cas – odzywa się wreszcie. – Ale ten sztylet… Odzyskamy go. Jeśli będzie trzeba, zadzwonię do matki tego chłopaka.

Jęczę. Właśnie przekroczyła granicę pomiędzy krainą Fajnych Matek a ziemiami Królowej Obciachu.

– Ale to, czego dokonałeś – ciągnie – jeśli chodzi o Annę… nie, według mnie to nie była pomyłka.

– Moje zadanie polega na zabijaniu duchów. – Naprawdę? A może na powstrzymywaniu ich przed

zabijaniem? – Mama prostuje się na krześle, tuląc filiżankę w dłoniach. – Twoje zajęcie, zajęcie twojego ojca, nie polega na zemście, nie polega też na przywracaniu równowagi. Nie do tego zostałeś powołany.

Przecieram twarz dłońmi. Mam zmęczone oczy i nie widzę wyraźnie. Mój umysł jest zanadto wyczerpany, by jasno myśleć.

– Bo powstrzymałeś ją, prawda, Cas? – Owszem – przytakuję, choć nie czuję się

przekonany. Wszystko wydarzyło się tak szybko. Czy naprawdę pozbyłem się mrocznego aspektu Anny, czy jedynie pomogłem go ukryć? Opuszczam powieki. – Nie wiem. Tak myślę.

– Zostaw już tę kawę. – Mama wzdycha i zabiera mi kubek. – Wracaj do łóżka. A potem pojedź do Anny i sprawdź, czym się teraz stała.

Często obserwuję zmiany pór roku. Człowiek, któremu nie przeszkadzają szkoła, znajomi ani premiera najnowszego filmu, ma dużo czasu na przyglądanie się drzewom. Jesień w Thunder Bay jest wyjątkowo piękna – wiele kolorów, wiele szelestów. Tutejsza jest bardziej zmienna, ulotna. Jednego dnia zimna i wilgotna, zasnuta

szarymi chmurami, a już następnego przychodzi taki dzień jak dzisiaj, gdy słońce grzeje mocno jak w lipcu, a wiatr wieje na tyle leciutko, że liście ledwie tylko migocą.

Podwożę mamę na zakupy do centrum i jadę pożyczonym samochodem do Anny. Matka obiecała, że z powrotem do domu odstawi ją znajoma. Cieszę się, iż znalazła sobie towarzystwo. Jej przychodzi to bez trudu, jest tak otwarta i przyjazna. Odwrotnie niż ja. Ojciec też chyba taki nie był, chociaż nie pamiętam tego wyraźnie i to nieprzyjemna konstatacja. Postanawiam nie wysilać zanadto pamięci. Wolę wierzyć, że wspomnienia wciąż we mnie trwają, tuż pod powierzchnią świadomości. Nie chcę sprawdzać.

Kiedy podchodzę do domu zjawy, wydaje mi się, iż zauważam jakiś poruszający się od zachodniej strony cień. Uznaję, że to sztuczka spłatana mi przez przemęczone oczy… lecz wtedy cień się rozjaśnia i przeobraża w jej bladą skórę.

– Nie odeszłam daleko – mówi Anna, gdy podchodzę bliżej.

– Chowałaś się przede mną. – Nie byłam pewna, kto idzie. Muszę zachować

ostrożność. Nie chcę, by mnie widzieli obcy. To, że teraz mogę wychodzić z domu, nie znaczy przecież, iż nagle ożyłam. – Wzrusza ramionami. Jest szczera do bólu, a sądziłem, iż ostatnie wydarzenia ją złamią, pozbawią rozumu. – Cieszę się, że wróciłeś.

– Muszę mieć pewność, czy wciąż jesteś

niebezpieczna. – Wejdźmy lepiej do środka – proponuje i ma rację.

Dziwnie jest ją oglądać na zewnątrz, w promieniach słońca, kiedy wygląda po prostu jak młoda dziewczyna, która wyszła, by narwać kwiatków. Rzecz jasna, gdyby ktoś przyjrzał się jej uważniej, spostrzegłby, że powinna dygotać z zimna. Ma na sobie jedynie tę cienką białą sukienkę.

Duch prowadzi mnie do domu i zamyka za nami gestem przykładnej gospodyni. Szara poświata zniknęła. Z okien bije najnormalniejsze dzienne światło, może tylko nieco przyćmione zalegającym na szybach brudem.

– Czego chcesz się dowiedzieć? – pyta Anna. – Czy zabiję kolejnych ludzi? Czy nadal jestem to w stanie robić? – Podnosi rękę do twarzy i nagle jej ramię aż po palce pokrywa się siecią ciemnych żył. Czerń zasnuwa oczy, a spod białego materiału wykwita krwawa suknia, jeszcze gwałtowniej niż przedtem. Czerwone kropelki tryskają dokoła.

– Jezu! Anna! – odskakuję. Zjawa wznosi się w powietrze i wiruje, jakby

usłyszała właśnie swą ulubioną piosenkę. – Nie jest to ładne, prawda? – Marszczy nos. – Nie

mam tu już luster, ale kiedy księżyc mocniej świecił, przejrzałam się w oknie.

– Więc nadal taka jesteś – mówię przerażony. – Nic się nie zmieniło.

Ściąga brwi, ale zaraz potem ciężko wzdycha i

próbuje się do mnie uśmiechnąć. Nie do końca jej się to udaje, wesołość nie pasuje do tej gotyckiej, makabrycznej całości.

– Cassio, naprawdę nie rozumiesz? Wszystko się zmieniło! – Zjawa opada na ziemię, lecz nadal ma czarne oczy i wijące się wężowo włosy. – Nikogo już nie zabiję. Nigdy nie chciałam mordować. Ale jestem taka, jak widzisz. Sądziłam, że to kwestia klątwy, i może faktycznie… – Kręci głową. – Kiedy wyszliście, musiałam spróbować przemiany, musiałam się przekonać. – Spogląda mi prosto w oczy. Atramentowa czerń odpływa, odsłaniając ukrytą pod spodem drugą Annę. – Walka dobiegła końca. Wygrałam. Ty pozwoliłeś mi zwyciężyć. Nie składam się już z dwóch połówek. Wiem, uważasz, iż to potworne. Czuję się jednak… silna. Silna i bezpieczna. Chyba mówię bez sensu.

Tak naprawdę dość łatwo ją zrozumieć. Dla człowieka, który zginął w taki sposób, poczucie bezpieczeństwa jest zapewne najważniejsze.

– Łapię – odpowiadam cicho. – Potrzebujesz siły, ona daje ci pewność. Ze mną jest podobnie. Kiedy wchodziłem do nawiedzonego domu z athame w ręku, czułem się silny. Nietykalny. To uderza do głowy. Nie sądzę, by większość ludzi mogła zaznać czegokolwiek podobnego. – Przestępuję z nogi na nogę. – A potem poznałem ciebie i wszystko poszło się…

Anna wybucha śmiechem. – Przyszedłem tu wielki, groźny i zły, a ty urządziłaś

sobie partię squasha ze mną w charakterze piłki. – Szczerzę się w szerokim uśmiechu. – Nie tego potrzebuje facet, by się poczuć męsko.

– Za to ja poczułam się jak prawdziwy facet. – Nagle poważnieje. – Nie zabrałeś dziś ze sobą noża. Wyczuwam, gdy jest w pobliżu.

– Nie. Will zabrał mi sztylet. Ale odzyskam go. Należał do mojego ojca. Nie popuszczę. – Coś przychodzi mi do głowy. – W jaki sposób czujesz bliskość athame? Na czym to dokładnie polega?

– Gdy zobaczyłam cię po raz pierwszy, nie miałam pojęcia, co się dzieje. Dziwne wrażenie w uszach i w brzuchu. Takie nucenie, niesłyszalny śpiew. Bardzo intensywne doznanie. I choć wiedziałam, że to narzędzie zwiastuje moją śmierć, w jakiś sposób mnie przyciągało. A potem ranił mnie twój przyjaciel i…

– On nie jest moim przyjacielem – cedzę przez zęby. – Czułam, że wpływam w ten sztylet, że zaczynam

odchodzić tam, dokąd on mnie odsyła. Ale to było złe. To ostrze jest obdarzone własną wolą. I chciało się znaleźć w twojej dłoni.

– Czyli on nie zdołałby cię zabić – tłumaczę z ulgą. Nie chciałbym, by Will mógł posługiwać się athame. Wiem, brzmi to dziecinnie, ale ten sztylet jest mój.

Anna odwraca się z namysłem. – Nie. Zabiłby mnie – mówi poważnie. – Zabiłby,

ponieważ sztylet nie jest związany jedynie z tobą, lecz z czymś jeszcze. Z czymś mrocznym. Kiedy krwawiłam,

poczułam dziwny zapach. Przypominał nieco woń fajki Eliasa.

Nie wiem, skąd athame czerpie moc. Gideon nigdy mi tego nie wyjaśnił. Choć może i on nie ma pojęcia. Skoro jednak ta energia pochodzi od czegoś mrocznego, niech i tak będzie. W końcu korzystam z niej w dobrym celu. A co do zapachu fajkowego tytoniu Eliasa…

– To zapewne lęk z przeszłości, skojarzenie. W końcu widziałaś niedawno własną śmierć – sugeruję delikatnie. – Wiesz, po obejrzeniu „Ziemi żywych trupów” też często śnią mi się zombi.

– „Ziemia żywych trupów”? To takie masz sny? – pyta Anna. – Chłopak, który zawodowo zabija duchy?

– Nie. Śnię o budujących mosty pingwinach. Nie pytaj dlaczego.

Zjawa się uśmiecha i zakłada kosmyk włosów za ucho. Na widok tego gestu czuję coś głęboko w piersi. Co się ze mną dzieje? Po co ja tu przyszedłem? Ledwie pamiętam.

Gdzieś w domu trzaskają drzwi. Anna podskakuje w przestrachu. Podobnej reakcji jeszcze u niej nie widziałem. Włosy zjawy natychmiast się unoszą i zaczynają wić. Wygląda jak prężąca grzbiet i strosząca ogon kotka.

– Co to było? – pytam. Anna kręci głową. Nie wiem, z zażenowania czy z

lęku. Na jej twarzy malują się oba te uczucia. – Pamiętasz, co ci pokazałam w piwnicy?

– Stertę zwłok? Nie, wypadło mi z głowy. Duch śmieje się nerwowo, z fałszywym błyskiem w

oku. – Oni wciąż tu są – oświadcza szeptem. Mój żołądek korzysta z okazji i wywraca się na lewą

stronę, stopy bez pozwolenia szurają niezręcznie po parkiecie. Wciąż żywo pamiętam tamte ciała. Nadal czuję smród zielonej wody i fetor zgnilizny. Myśl o tym, że ci ludzie krążą teraz po domu o własnych siłach, kierowani własną wolą – bo to właśnie zasugerowała Anna – nie poprawia mi humoru.

– Teraz oni nawiedzają mnie – podejmuje zjawa. – Dlatego wyszłam na zewnątrz. Nie boję się ich – dodaje pospiesznie – ale nie jestem w stanie na nich patrzeć. – Splata dłonie. – Wiem, co sobie myślisz.

Tak? Bo ja nie mam bladego pojęcia, myślę naprawdę.

– Uważasz, że powinnam się tu z nimi zamknąć. To w końcu moja wina. – Nie słyszę w jej głosie nadąsania. Nie czeka, bym zaprotestował. Jest szczera. – Szkoda, że nie mogę im powiedzieć, jak bardzo chciałabym wszystko odwrócić.

– Czy to miałoby jakiekolwiek znaczenie? – pytam szeptem. – Chciałabyś, żeby Malvina cię przeprosiła?

Anna kręci przecząco głową. – Nie, oczywiście, że nie. Głupia jestem. Zerka w prawo – przelotnie – lecz wiem, że spojrzała

na deskę, spod której zeszłej nocy wydobyliśmy jej

sukienkę. Odnoszę wrażenie, że boi się tamtego miejsca. Może powinienem ściągnąć Thomasa, by tę dziurę zapieczętował jakimś zaklęciem.

Unoszę drżącą rękę. Zbieram całą odwagę i pozwalam dłoni zabłądzić na ramię zjawy.

– Nie jesteś głupia, Anno. Coś wymyślimy. Przeprowadzimy egzorcyzmy. Morfran na pewno wie, jak ich odesłać.

W końcu wszyscy zasługują na odrobinę otuchy, prawda? Anna jest teraz wolna; co się stało, już się nie odstanie i dziewczyna musi w końcu zaznać jakiegoś rodzaju spokoju. Nawet jednak i teraz majaczą w jej oczach mroczne, niepokojące wspomnienia dawnych uczynków. Jak mogłaby się ich pozbyć? Gdybym po prostu powiedział, żeby się nie martwiła, dodatkowo pogorszyłbym sytuację. Nie jestem w stanie udzielić jej rozgrzeszenia. Ale chcę, by zapomniała choć na krótką chwilę. Dawniej była niewinna i cierpię, mając świadomość, że już nigdy tamtej czystości nie odzyska.

– Musisz odnaleźć drogę powrotną do świata – mówię spokojnie.

Anna otwiera usta, ale nigdy się nie dowiem, co chciała powiedzieć. Dom dosłownie podskakuje, jakby ktoś nim szarpnął. Bardzo mocno. Kiedy opada, czuję irytującą wibrację i przed nami pojawia się jakaś postać. Powoli wynurza się z cienia, aż wreszcie materializuje się cała – kredowoblady trup w nieruchomym powietrzu.

– Chciałem się tu tylko przespać. – Mówi, jakby miał

usta pełne żwiru, lecz po bliższym przyjrzeniu się widzę powód: Anna wybiła mu wszystkie zęby. Wygląda przez to na starszego, podobne wrażenie wywołuje obwisła skóra. Nie mógł jednak liczyć sobie więcej niż osiemnaście lat. Zwykły dzieciak, który uciekł z domu i ukrył się nie tam, gdzie trzeba.

Chwytam Annę za ramię, lecz nie pozwala mi się odciągnąć. Stoi i nawet nie mruga, gdy duch chłopaka rozpościera szeroko ramiona. Chrystusowa poza wzmaga makabryczność sytuacji, zwłaszcza że zniszczone ubrania zjawy nasiąkają krwią. Tkanina ciemnieje wszędzie, na rękach i nogach. Młodzik kołysze głową, po czym dziko wymachuje nią w przód i tył. Wreszcie odrzuca ją gwałtownie do tyłu i wrzeszczy.

Coś się rozdziera, lecz nie jest to tylko pękająca koszula. Na podłogę wylewa się groteskowy sznur jelit. Duch pada naprzód, na Annę. Chwytam ją i szarpię mocno ku sobie. Gdy osłaniam zjawę własnym ciałem przed martwym chłopakiem, kolejne zwłoki przebijają się przez ścianę, rozrzucając dokoła drzazgi. Przybysz rozsypuje się na deskach, jest dosłownie poszatkowany. Ręce i nogi oddzielnie. Podskakująca głowa wpatruje się prosto w nas, wysuwa gnijący język. Obejmuję Annę ramieniem i ciągnę za sobą. Ona cicho jęczy, ale tym razem pozwala mi się poprowadzić i wyskakujemy za drzwi, prosto w bezpieczny, słoneczny dzień. Oczywiście, gdy oglądamy się za siebie, nikogo już nie ma. Dom wygląda jak dawniej. Na podłodze nie ma krwi, ściany nie

są zniszczone. Anna z nieszczęśliwą miną wpatruje się we wnętrze –

na jej twarzy malują się strach i wyrzuty sumienia. Niewiele myśląc, tulę ją do siebie. Mój przyspieszony oddech mierzwi jej włosy. Ona zaciska mi drżące piąstki na koszuli.

– Nie możesz tu zostać – mówię. – Przecież nie mam dokąd pójść. Nie jest tak źle. Oni

nie są silni. Takie przedstawienie są w stanie urządzić najwyżej raz na kilka dni. Tak sądzę.

– Chyba nie mówisz poważnie. A jeśli staną się bardziej potężni?

– Nie wiem, czego innego mogliśmy się spodziewać. – Wymyka mi się z objęć. – Za wszystko trzeba płacić.

Chcę protestować, ale nic, co przychodzi mi do głowy, nie brzmi przekonująco. Tak jednak nie mogę jej zostawić. Na pewno by oszalała. I nie obchodzi mnie jej zdanie.

– Odwiedzę Thomasa i Morfrana – obiecuję. – Oni będą wiedzieć, co zrobić. Spójrz na mnie. – Unoszę jej brodę. – Nie zostawię cię z tym samej. Przyrzekam.

Gdyby uznała za stosowne zareagować jakimkolwiek gestem, byłoby to z pewnością wzruszenie ramion. Uważa, że to odpowiedni wymiar kary. Niemniej atak duchów mocno nią wstrząsnął i tylko dlatego się nie sprzeciwia. Ruszam do samochodu, lecz przystaję jeszcze na chwilę.

– Poradzisz sobie?

Anna uśmiecha się kpiąco. – Jestem martwa. Co mogłoby mi się stać? Pod moją nieobecność z pewnością spędzi większość

czasu na zewnątrz. Idę dalej przez podjazd. – Cas…? – Tak? – Cieszę się, że wróciłeś. Nie byłam pewna, czy

jeszcze przyjdziesz. Kiwam głową i wsuwam dłonie do kieszeni. – Donikąd się nie wybieram. Z powrotem w samochodzie rozkręcam radio na

pełny regulator. Dobrze jest zrobić coś takiego, kiedy ma się już śmiertelnie dość nieziemskiej ciszy. Często mi to pomaga. Właśnie gdy zaczynam wczuwać się w rytm „Paint it Black” Stonesów, piosenkę przerywa głos dziennikarza.

„Ciało zostało znalezione tuż za bramą cmentarza Park View. Być może doszło tam do satanistycznego rytuału. Policja nie udziela na razie informacji co do tożsamości ofiary. Reporterzy Kanału Szóstego zdołali ustalić, iż zbrodnia została popełniona ze szczególnym okrucieństwem. Zabity, mężczyzna lat około czterdziestu, został pocięty na kawałki”.

ROZDZIAŁ 18 Rozgrywające się na moich oczach sceny mogłyby

równie dobrze być obrazami z oglądanych na wyciszonym telewizorze wiadomości. Radiowozy błyskają czerwono-białymi światłami, lecz nie słychać syren. Policjanci chodzą w swych czarnych kurtkach, ze spuszczonymi głowami i posępnymi minami. Starają się sprawiać wrażenie spokojnych i obojętnych, wrażenie ludzi codziennie mających do czynienia z czymś takim. Niektórzy jednak wyglądają, jakby woleli klęczeć w tej chwili w krzakach i wymiotować pączkami. Kilku przesłania wścibskie kamery własnymi ciałami. A gdzieś w centrum tego wszystkiego leżą rozszarpane na strzępy zwłoki.

Żałuję, że nie zdołam podejść bliżej, że nie mam w schowku legitymacji prasowej ani pieniędzy, by przekupić gliniarzy. Mogę tylko tkwić na skraju tłumu dziennikarzy, za żółtą taśmą.

Nie chcę uwierzyć, że to Anna. Znaczyłoby to, iż krew tego mężczyzny splamiła moje ręce. Nie chcę w to uwierzyć, gdyż wynikałoby z tego, że klątwa jest nieuleczalna i zbawienie jest nieosiągalne.

Na oczach zgromadzonych policjanci wyprowadzają z parku nosze na kółkach. Spoczywa na nich czarny worek, który powinien mieć kształt ludzkiego ciała, lecz wygląda, jakby wypchano go sprzętem hokejowym.

Podejrzewam, że poskładali ofiarę najlepiej, jak potrafili. Gdy kółka uderzają w chodnik, szczątki przesuwają się i widzimy przez plastik, jak opadają kończyny oddzielone od tułowia. Przez tłumek przebiega szmer odrazy. Przeciskam się między gapiami z powrotem do samochodu.

Skręcam na jej podjazd i zatrzymuję się. Jest zaskoczona. Zostawiłem ją niecałą godzinę temu. Gdy buty chrzęszczą na żwirze, nie jestem pewien, czy to faktycznie kamyki, czy moje zgrzytające zęby. Annie rzednie mina. Nie jest już przyjemnie zaskoczona, tylko zmartwiona.

– Cas? Co się stało? – Ty mi to powiedz. – Sam się dziwię własnemu

wkurzeniu. – Gdzie byłaś zeszłej nocy? – O czym ty mówisz? Powinna mnie przekonać. I lepiej, żeby zrobiła to

bardzo przekonująco. – Powiedz mi, gdzie byłaś. Co robiłaś? – Nic – odpowiada. – Trzymałam się w pobliżu

domu. Sprawdzałam, jak jestem silna i… – Milknie. – I co? Mów, Anno! Twarz jej hardzieje. – Przez jakiś czas chowałam się w sypialni. Kiedy

sobie uświadomiłam, że te duchy wciąż są w domu. – Patrzy na mnie z urazą, jakby chciała spytać: „I co? Teraz jesteś z siebie dumny?”.

– Nie wychodziłaś? Nie przespacerowałaś się po

Thunder Bay? A może wybrałaś się do parku i, no nie wiem, rozszarpałaś jakiegoś biegacza?

Malujące się na obliczu zjawy zdumienie sprawia, iż cała wściekłość wycieka mi przez buty. Otwieram usta, by jakoś się z tego wyplątać, ale w jaki sposób mam wytłumaczyć swoje wzburzenie? Jak mam jej powiedzieć, że chciałbym usłyszeć bardziej wiarygodne alibi?

– Nie wierzę, że mnie podejrzewasz. – Nie wierzę, że w to nie wierzysz. – Nie potrafię się

opanować i dążę do starcia. – Proszę cię. Ludzie nie giną w ten sposób codziennie. A tu nagle, w noc po tym, jak uwolniłem najpotężniejszego ducha mordercę na zachodniej półkuli, ktoś znajduje ciało bez rąk i nóg. Piekielny zbieg okoliczności, nie sądzisz?

– Ale to naprawdę zbieg okoliczności. – Anna nie rezygnuje. Zaciska dłonie w pięści.

– Nie pamiętasz już, co się tam działo? – wskazuję na dom. – Odrywanie kończyn to twój modus operandi.

– Co to jest modus operandi? – pyta. Kręcę głową. – Nie wiesz, co to znaczy? Nie rozumiesz, co będę

musiał zrobić, jeżeli nie przestaniesz zabijać? Zjawa nie odpowiada, więc mój niepohamowany

jęzor brnie dalej. – To znaczy, że będę sobie musiał odświeżyć „Żółte

psisko”[3] – syczę. Zaraz potem dociera do mnie, iż nie powinienem był

tego mówić. Zachowałem się głupio i okrutnie, a Anna

zrozumiała odniesienie. W każdym razie tak podejrzewam. „Żółte psisko” to film chyba z lat pięćdziesiątych. Na pewno widziała go w kinie.

Patrzy na mnie głęboko wstrząśnięta. Jest zraniona; nie wiem, czy kiedykolwiek jakieś spojrzenie sprawiło, bym poczuł się równie fatalnie. Nadal jednak nie umiem zdobyć się na przeprosiny. Nie pozwala mi na to podejrzenie, że zjawa wciąż zabija.

– Nie zrobiłam tego. Jak mogłeś tak pomyśleć?! Ledwie jestem w stanie wytrzymać z tym, co zrobiłam do tej pory!

Żadne z nas nie dodaje nic więcej. Anna jest wkurzona i usilnie stara się nie rozpłakać. Gdy tak mierzymy się wzrokiem, coś we mnie próbuje zaskoczyć, znaleźć się na swoim miejscu. Czuję to w głowie i w piersi, jakby tkwił we mnie kawałek układanki chcący dopasować się do reszty, wciskający się pod rozmaitymi kątami. I nagle, zupełnie po prostu, udaje mu się. Pasuje. Całość jest kompletna i doskonała, nikt by się nie domyślił, że jeszcze przed chwilą puzzle leżały w rozsypce.

– Przepraszam – słyszę własny szept. – Chodzi tylko o to, że nie mam pojęcia, co się tu dzieje.

Jej spojrzenie łagodnieje, uparte łzy znikają. Sposób, w jaki Anna stoi, jak oddycha… Wiem, że chce podejść bliżej. W powietrzu między nami zawisa świadomość czegoś nowego i żadne nie chce nią odetchnąć. Nie wierzę. Nigdy taki nie byłem.

– Ocaliłeś mnie – odzywa się wreszcie zjawa. – Uwolniłeś. Ale to, że jestem teraz wolna, wcale nie znaczy, iż mogę się zgodzić na coś, co… – urywa. Chciałaby powiedzieć więcej. Wiem, że chce. Lecz tego nie zrobi.

Wyraźnie widzę, iż przekonuje sama siebie, by się do mnie nie zbliżyć. Spokój opada na nią niczym ciepły koc. Przesłania melancholię i tłumi wszelkie pragnienie. W gardle tłoczy mi się tysiąc argumentów, ale trzymam je za zębami. Nie jesteśmy dziećmi, ani ja, ani Anna. Nie wierzymy w bajki. A gdyby nawet, to kim byśmy byli? Przecież nie księciem i śpiącą królewną. Ja swoim ofiarom odcinam głowy nożem, a Anna rozrywa im ciała i łamie kości jak suche gałązki. Bylibyśmy smokiem i złą czarownicą. To jasne. A jednak muszę jej to powiedzieć.

– To nieuczciwe. Uśmiecha się. Wcale nie gorzko, nie ze złością. – Jesteś moim zbawieniem. Sposobem na pokutę.

Dzięki tobie będę mogła odkupić wszystkie moje winy. Kiedy uświadamiam sobie, czego ode mnie żąda,

czuję się, jakby ktoś kopnął mnie w pierś. Nie dziwię się, iż nie chce chodzić na randki i spacerować wśród kolorowych kwiatków, ale aż do teraz nie wyobrażałem sobie nawet, że po tylu przejściach zechce, bym ją odesłał.

– Nie proś mnie o to – mówię. Ona milczy. – Po co było to wszystko? Po co walczyłem?

Dlaczego rzuciliśmy zaklęcie, skoro chcesz teraz…

– Idź, odbierz swój nóż. – Zjawa rozpływa się w powietrzu, wraca do świata, do którego nie mogę się za nią udać.

ROZDZIAŁ 19 Odkąd uwolniłem Annę, nie mogę spać. Nachodzą

mnie niekończące się koszmary, mroczne postacie pochylają się nad moim łóżkiem. Woń słodkiego, snującego się leniwie dymu. Miauczenie kocura pod drzwiami pokoju. Coś trzeba z tym zrobić. Nie boję się ciemności, zawsze sypiałem twardo jak kamień, choć widziałem przecież wiele strachów i szczerze mówiąc, najgorsze są te, które napawają lękiem w biały dzień, które widać wyraźnie, a nie można potem zapomnieć. Są gorsze niż garbate, czarne postacie majaczące w wyobraźni. Wyobraźnia ma słabą pamięć i wszystko się w niej z czasem zaciera i odpływa. Oczy zapamiętują na dłużej, znacznie dłużej.

Dlaczego więc ten jeden sen tak bardzo mnie przeraża? Bo wydaje się prawdziwy. I nęka mnie od dawna. Otwieram oczy i nie widzę niczego, lecz wiem – po prostu wiem – że gdybym sięgnął pod łóżko, wystrzeliłoby spod niego gnijące ramię i wciągnęło mnie do piekła.

Próbowałem obwiniać o te koszmary Annę. Potem starałem się o niej w ogóle nie myśleć. Zapomnieć o tym, czym zakończyła się nasza ostatnia rozmowa. Zapomnieć, iż Anna obarczyła mnie zadaniem odzyskania athame i zabicia jej. Na samą myśl o tym prycham. Jak się do tego zabrać? Jak to zrobić?

Dlatego nie zrobię tego. I nie będę się nad tym zastanawiać. Uczynię ze zwlekania swoje nowe hobby.

Zarwaną noc odsypiam, drzemiąc na historii. Na szczęście pan Banoff nie ma szans tego zauważyć, ponieważ siedzę z tyłu, a on stoi przy tablicy i opowiada o wojnach punickich. Prawdopodobnie bardzo by mnie to zaciekawiło, gdybym tylko zdołał nie usnąć. Odpoczynek przerywa mi momentami szemranie nauczyciela. Gdy dzwonek ogłasza wreszcie koniec lekcji, budzę się gwałtownie i mrugam. Z trudem dźwigam się z ławki i ruszam do szafek uczniowskich. Czekam, by Thomas wrzucił do swojej książki. Unika mojego wzroku. Coś go gryzie. Poza tym ubrany jest w mniej niż zwykle wymięte ubrania. Na dodatek wyprane. I w odpowiednim rozmiarze. Wystroił się dla Carmel.

– Czy ty masz żel we włosach? – zaczepiam go. – Skąd u ciebie ten dobry humor? – odpowiada

pytaniem. – Nie oglądałeś wiadomości? – O czym ty mówisz? – postanawiam udać

niewinnego Casa. Lub Casa nieświadomego. Albo obu naraz.

– O wiadomościach – syczy Thomas i zniża głos. – O facecie w parku. Rozszarpanym na strzępy. – Rozgląda się, ale nikt nie zwraca na niego uwagi. Jak zwykle.

– Myślisz, że to Anna – rzucam. – A ty tak nie myślisz? – Czyjś głos rozlega mi się

tuż przy uchu. Obracam się na pięcie. Obok stoi Carmel.

Dziewczyna podchodzi do Thomasa i po sposobie, w jaki na mnie patrzą, domyślam się, iż już to między sobą przedyskutowali. Czuję się napadnięty i nieco zraniony. Wykluczyli mnie ze swego kółka. Dąsam się w duchu jak rozdrażniony dzieciak, co z kolei bardzo mnie wkurza.

– Nie zaprzeczysz, że to dość niebywały zbieg okoliczności – podejmuje Carmel.

– Nie zaprzeczę. Ale to przypadek. Anna tego nie zrobiła.

– Skąd wiesz? – pytają zgodnym chórem. Jakież to urocze.

– Hej, Carmel. Zbliża się do nas Katie ze stadkiem dziewczyn i

rozmowa gwałtownie się urywa. Nie wszystkie znam, ale dwie lub trzy chodzą ze mną na lekcje. Jedna, drobna brunetka z piegami i falującymi włosami, rzuca mi słodki uśmiech. Thomasa ignorują zupełnie.

– Cześć, Katie – wita się Carmel swobodnie. – Co tam?

– Chcesz jeszcze nam pomagać przy Zimowym Balu? Czy może Sarah, Nat, Casey i ja zostałyśmy już same?

– Jak to „pomagać”? Przecież jestem przewodniczącą komitetu. – Zbita z pantałyku dziewczyna patrzy kolejno po koleżankach.

– No wiesz… – Katie rzuca na mnie znaczące spojrzenie. – To było, zanim zrobiłaś się taka zajęta.

Mam wrażenie, że Thomas, podobnie jak ja, chciałby się stąd wynieść do diabła. Sytuacja jest bardziej

niezręczna niż rozmowa z Anną. Z Carmel jednak należy się liczyć.

– Och, Katie, czyżbyś planowała mały zamach stanu? Katie gwałtownie mruga. – Co? O czym ty mówisz? Po prostu pytam. – No to wyluzuj. Bal ma się odbyć dopiero za trzy

miesiące. Spotkamy się w sobotę. – Carmel odwraca się nieznacznie w geście, który dobitnie mówi, że uznała temat za skończony.

Katie uśmiecha się z zażenowaniem. Jąkając się, komplementuje sweter Carmel, po czym odchodzi.

– I niech każda z was przygotuje po dwa pomysły na zbiórkę pieniędzy! – woła za nimi Carmel i zwraca się na powrót ku nam z przepraszającym wyrazem twarzy.

– Jezu! Dziewczyny to dziwki – szepce Thomas. Carmel unosi wysoko brwi, lecz zaraz prześlicznie się

uśmiecha. – Oczywiście, że tak, ale nie myśl o tym zbyt

intensywnie, bo się rozproszysz. – Patrzy na mnie. – Powiedz nam, co się dzieje. Skąd wiesz, że to nie Anna wykończyła tego gościa?

Natychmiast żałuję, że Katie nie została z nami dłużej.

– Bo wiem – odpowiadam. – Rozmawiałem z nią. Wymieniają się chytrymi spojrzeniami. Myślą, że

jestem naiwny. Może i jestem, ponieważ zbieg okoliczności faktycznie wydaje się niecodzienny. Z drugiej strony zajmuję się duchami przez większą część

życia. Powinni mi uwierzyć na słowo. – Ale skąd ta pewność? – podejmuje Thomas. – Czy

wolno nam ryzykować? Wiem, że spotkało ją coś strasznego, tyle że i ona postępowała okropnie i może powinniśmy ją odesłać tam… do miejsca, do którego odsyłasz duchy. Chyba wszystkim wyszłoby to na dobre.

Słowa Thomasa robią na mnie swego rodzaju wrażenie, choć nadal się z nim nie zgadzam. Niemniej po tej przemowie chłopak poczuł się niezręcznie. Przestępuje z nogi na nogę i poprawia na nosie okulary w czarnych oprawkach.

– Nie – odpowiadam beznamiętnie. – Cas – zaczyna Carmel – nie wiesz przecież, czy

Anna znowu kogoś nie skrzywdzi. Zabija od pół wieku. To oczywiście nie jej wina, ale zapewne niełatwo jej zaprzestać.

W ich ocenie zjawa okazuje się wilkiem, który posmakował kurzej krwi.

– Nie – powtarzam. – Cas… – Nie. Możecie wyliczać argumenty i podejrzenia, ale

Anna nie zasługuje na śmierć. A jeśli wbiję jej nóż w brzuch… – mdlą mnie te słowa – …wcale nie będę mieć pewności, dokąd ją wyślę.

– Gdybyśmy dostarczyli ci dowód… Zaczynam się bronić. – Trzymajcie się od niej z daleka. To moja sprawa. – Twoja sprawa? – syczy Carmel. – Kiedy

potrzebowałeś naszej pomocy, wcale nie była tylko twoja. Tamtej nocy nie ryzykowałeś sam jeden. Nie masz prawa nas teraz odsuwać.

– Wiem – przyznaję z westchnieniem. Jak jej to wytłumaczyć? Żałuję, że nie jesteśmy ze sobą bliżej, że nie znamy się od dawna. Wtedy zrozumiałaby, co mam do powiedzenia bez słów. Szkoda też, że Thomas nie jest sprawniejszym telepatą. Chociaż może i jest, gdyż kładzie dłoń na ramieniu dziewczyny i szepce, iż powinni mi dać trochę czasu. Carmel patrzy na niego jak na wariata, ale cofa się o krok.

– Zawsze w ten sposób podchodzisz do swoich duchów? – pyta Thomas.

Wbijam wzrok w szafkę za jego plecami. – O czym ty mówisz? Jego mądre oczy poszukują mej tajemnicy. – Nie wiem – mówi po sekundzie. – Czy zawsze

jesteś tak… opiekuńczy? Dopiero teraz spoglądam prosto na niego. Wyznanie mam na końcu języka, nawet pośród

dziesiątek uczniów tłoczących się na korytarzu w drodze na lekcje. Słyszę urywki rozmów. Są całkiem normalne i przychodzi mi do głowy, że nigdy takich nie prowadziłem. Nie narzekałem na nauczycieli i nie zastanawiałem się, co zrobić z piątkowym wieczorem. Kto ma na to czas? Chciałbym rozmawiać w ten sposób z Thomasem i Carmel. Chciałbym planować imprezy lub wybierać filmy do wypożyczenia i rozważać, u kogo je

obejrzymy. – Może później nam opowiesz – odzywa się Thomas i

słyszę to w jego głosie. Zrozumiał. Cieszę się. – Teraz powinniśmy się skupić na odzyskaniu twojego athame – sugeruje.

Przytakuję słabym skinieniem. Jak to mawiał mój ojciec? Z deszczu pod rynnę. Powiadał też, że życie jest pełne zasadzek.

– Widzieliście Willa? – pytam. – Dzwoniłam do niego kilka razy, ale nie odbiera –

mówi Carmel. – Przywalę mu – rzucam z żalem. – Lubię Willa i

wiem, jak musi być wkurzony, ale nie wolno mu tego sztyletu zatrzymać. Nie ma mowy.

Jest już po dzwonku. Zagadaliśmy się, korytarze opustoszały i nagle nasze głosy słychać o wiele wyraźniej. Nie możemy tak tu stać. Wcześniej czy później wypatrzy nas jakiś nadgorliwy nauczyciel. Ale Thomas i ja nie mamy już ważnych zajęć, a nie zamierzam iść na nieważne.

– Chcesz się zerwać? – pyta Thomas, czytając mi w myślach lub zachowując się po prostu jak przeciętny nastolatek z głową pełną dobrych pomysłów.

– Chętnie. A ty, Carmel? Dziewczyna wzrusza ramionami i mocniej otula się

kremowym sweterkiem. – Powinnam iść na matematykę, ale komu to

potrzebne. Zresztą nie mam jeszcze ani jednej

nieobecności. – Super. Chodźmy coś zjeść. – Sushi Bowl? – proponuje Thomas. – Pizza – odpowiadamy chórem z Carmel. Kiedy idziemy korytarzem, ogarnia mnie ulga. Za

niecałą minutę wyjdziemy ze szkoły i owionie nas rześkie listopadowe powietrze. Nie zatrzyma nas nikt.

I właśnie wtedy ktoś stuka mnie w ramię. – Ej! – słyszę. Gdy się odwracam, zauważam jedynie pędzącą pięść

– pięść i ten wielobarwny kurz, jaki staje przed oczyma, gdy ktoś przywali ci w twarz. Pochylam się i zamykam oczy. Na wargach czuję coś ciepłego i lepkiego. Z nosa cieknie mi krew.

– Will! Co ty wyprawiasz?! – słyszę krzyk Carmel, któremu po chwili wtóruje głos Thomasa i sapanie Chase'a. Dźwięki szarpaniny.

– Nie broń go! – wrzeszczy Will. – Nie oglądacie telewizji?! Przez niego zginął człowiek!

Otwieram oczy. Will rzuca mi wściekłe spojrzenia ponad ramieniem Thomasa. Chase jest gotów do mnie doskoczyć. Wygląda, jakby składał się wyłącznie z najeżonych włosów i nabrzmiałych pod koszulką mięśni. Czeka tylko na znak swego szefa, by odepchnąć Thomasa.

– To nie ona. – Czuję bijący z głębi gardła smak krwi. Jest słonawa i metaliczna. Ocieram nos grzbietem dłoni. Zostaje na niej czerwona smuga.

– Nie ona? – prycha Chase. – Nie słuchałeś zeznań

świadków? Słyszeli zawodzenie i warkot, jakiego nie mógł wydać człowiek. Nieludzki głos. A ciało zostało rozszarpane na sześć części. Z nikim ci się to nie kojarzy?

– Nawet z wieloma osobami – syczę w odpowiedzi. – To mógł zrobić dowolny psychol.

Oczywiście kłamię. A wzmianka o nieludzkim głosie sprawia, że włoski na karku stają mi dęba.

– Jesteś po prostu zaślepiony – włącza się Will. – To twoja wina. Wszystko, co się wydarzyło od twojego przyjazdu. Najpierw Mike, a teraz ten biedny koleś w parku. – Urywa, sięga do kurtki i wyjmuje mój sztylet. Mierzy nim we mnie oskarżycielsko. – Zrób, co do ciebie należy!

Czy on do reszty zwariował? Musiał zwariować, skoro wyciąga ten nóż na środku szkolnego korytarza. Zaraz mu go skonfiskują, wyleją chłopaka ze szkoły i wyznaczą cotygodniowe spotkania z kuratorem, a ja będę musiał się włamać tam, gdzie trafi athame.

– Oddaj mi to! – Mój głos brzmi dziwnie; krew przestała już płynąć, ale w nosie został gęsty skrzep. Jeżeli wciągnę go głębiej, trafi mi do gardła i wszystko zacznie się od nowa.

– Po co ci? – pyta Will. – I tak go nie używasz. Może więc ja się nim posłużę. – Przesuwa ostrze w kierunku Thomasa. – Jak myślisz, co się stanie, jeśli uderzę tym kogoś żywego? Czy odeślę go w to samo miejsce, dokąd odchodzą umarli?

– Zostaw go w spokoju – syczy Carmel i staje między

sztyletem a Thomasem. – Carmel! – Chłopak odciąga ją o krok w tył. – Wobec niego to jesteś lojalna, co? – Will wygina

wargi, jakby nie widział jeszcze nic bardziej odrażającego. – Szkoda, że wobec Mike'a taka nie byłaś.

Nie podoba mi się kierunek, w jakim rozwija się sytuacja. Prawda wygląda tak, iż nie mam pojęcia, co by się stało, gdyby athame został użyty przeciwko żywej istocie. Chyba nic podobnego nigdy się nie zdarzyło i nie chcę nawet myśleć, jak mogłoby się to skończyć. Może nóż zdarłby skórę z twarzy Thomasa i zostawił po niej czarną dziurę? Muszę coś zrobić, a w takich razach oznacza to niekiedy, iż trzeba się zachować jak dupek.

– Mike był zwykłym ciulem – odzywam się głośno. Wstrząśnięty Will nieruchomieje i o to mi właśnie chodziło. – Nie zasługiwał na lojalność. Ani Carmel, ani twoją.

Teraz całą uwagę skupia na mnie. Ostrze jasno pobłyskuje w świetle szkolnych jarzeniówek. Oczywiście też nie chcę stracić skóry z twarzy, lecz czuję ciekawość, czy moja więź z nożem, moje rodowe prawo do jego posiadania zdoła mnie w jakiś sposób ochronić. Rozważam różne opcje. Czy powinienem wyrwać chłopakowi sztylet? Zamiast się jednak wkurzyć, Will uśmiecha się szeroko.

– Zabiję ją – stwierdza. – Zabiję tę twoją słodką Annę.

Moją słodką Annę. Co ja? Przezroczysty jestem? Czy

przez cały czas było to oczywiste dla wszystkich poza mną samym?

– Idioto! – cedzę przez zęby. – Ona nie jest już słaba. Nie zbliżysz się do niej nawet na trzy kroki, z magicznym ostrzem czy bez niego.

– Przekonamy się – odpowiada i opuszczają mnie wszelkie nadzieje, gdy widzę, że mój athame, athame mojego ojca znika na powrót pod jego kurtką. Chciałbym się na Willa rzucić, bardzo mnie to korci, lecz nie mogę ryzykować. Komuś mogłaby się stać krzywda.

Thomas i Carmel stają po moich bokach, gotowi mnie powstrzymać.

– Nie tutaj – mówi Thomas. – Odzyskamy nóż, nie martw się. Coś wymyślimy.

– Więc lepiej zróbmy to szybko. – Nie wiem, czy jestem w tej chwili szczery. Anna wbiła sobie do głowy, że powinna umrzeć. Boję się, że pozwoli wykończyć się Willowi, by oszczędzić mi własnoręcznego dokonania dzieła.

Postanawiamy zrezygnować z pizzy, podobnie jak z całej reszty lekcji i jedziemy do mnie. Przeobraziłem ich oboje w piękną parę nastoletnich łobuziaków. Siedzę z Thomasem w jego tempo, Carmel jedzie tuż za nami.

– Czyli… – zaczyna Thomas, lecz zaraz milknie i przygryza wargę. Czekam, by dokończył, ale zaczyna się nerwowo bawić rękawem szarej bluzy, nieco przydługimi i postrzępionymi.

– Wiesz o Annie – decyduję się mu ułatwić. – Wiesz,

co do niej czuję. Przytakuje skinieniem. Przeczesuję włosy palcami, ale zaraz znowu wpadają

mi do oczu. – Wiesz stąd, że nie jestem w stanie przestać o niej

myśleć? – pytam. – Czy naprawdę słyszysz, co się dzieje w mojej głowie?

Thomas ściąga wargi. – Ani jedno, ani drugie. Odkąd poprosiłeś, próbuję

nie zaglądać ci w myśli. No bo jesteśmy… – milknie i robi cielęcą minę, cmoka i trzepoce rzęsami.

– Bo jesteśmy przyjaciółmi – mówię i klepię go w ramię. – Wolno ci to powiedzieć, stary. Jesteśmy przyjaciółmi. Prawdopodobnie jesteś najlepszym przyjacielem, jakiego miałem. Ty i Carmel.

– Tak – przyznaje Thomas. Zapewne obaj mamy na twarzach wymalowane te same miny: nieco zażenowane, lecz zadowolone. – Tak czy inaczej, o tobie i Annie dowiedziałem się dzięki energii, dzięki aurze.

– Aurze? – To nie jest wyłączna domena mistyków. W

pewnym stopniu wyczuwa ją większość ludzi. A ja widzę wyraźnie. Z początku uznałem, że to samo czujesz do wszystkich duchów. Kiedy o niej opowiadałeś, zaczynałeś lśnić z emocji, zwłaszcza w pobliżu jej domu. A teraz lśnisz bez przerwy.

Uśmiecham się bez słowa. Anna jest ze mną przez cały czas. Czuję się głupio, powinienem był to wcześniej

zauważyć. Ale cóż, przynajmniej będziemy mieli co opowiadać – historię o miłości, śmierci i krwi oraz problemach w relacjach z ojcem. Cholera jasna, jestem postacią żywcem wyjętą z mokrego snu psychoanalityka.

Thomas skręca na mój podjazd. Carmel, spóźniona jedynie o kilka sekund, dogania nas przy drzwiach.

– Rzućcie rzeczy, gdzie chcecie – mówię, wchodząc do środka. Zdejmujemy kurtki i ciskamy plecaki na kanapę. Drapanie pazurków anonsuje przybycie Tybalta. Kocur wspina się na udo Carmel, chce, by wzięła go na ręce i głaskała. Thomas obrzuca zwierzaka wrogim spojrzeniem, lecz dziewczyna podnosi czworonożnego flirciarza z podłogi.

Prowadzę gości do kuchni, gdzie siadają przy okrągłym dębowym stole. Zaglądam do lodówki.

– Mam mrożoną pizzę i jakieś mięso z serem. Mógłbym zrobić z niego zapiekanki.

– Zapiekanki – mówią zgodnie Thomas i Carmel. Następuje chwila pełna uśmiechów i rumieńców. Mamrocę pod nosem coś o świecących aurach, na co chłopak ciska we mnie kuchenną ścierką. Jakieś dwadzieścia minut potem pałaszujemy zupełnie dobre zapiekanki. Bijąca znad mojej para rozmiękcza wciąż tkwiący mi w nosie krwawy skrzep.

– Mam podbite oko czy coś? – pytam. Thomas przygląda mi się uważnie. – Skąd, Will nie umie nawet porządnie przyłożyć. – To dobrze, mama zaczyna mieć powoli dosyć

wiecznego opatrywania moich ran. Odkąd tu zamieszkaliśmy, rzuciła na mnie więcej leczniczych zaklęć niż podczas dwunastu ostatnich wypraw razem wziętych.

– Ale tamte były inne, prawda? – pyta Carmel między kęsami. – Anna poważnie dała ci się we znaki.

Kiwam głową. – Anna oraz ty i Thomas. Nigdy nie mierzyłem się ze

zjawą taką jak ona. I nigdy nie musiałem o pomoc w łowach prosić cywilów.

– Myślę, że to znak – odzywa się Thomas z pełnymi ustami. – Według mnie wynika z tego, że powinieneś tu zostać i dać duchom nieco wytchnienia.

Oddycham głęboko. To zapewne jedyna chwila w całym moim życiu, kiedy podobna wizja mogłaby mnie skusić. Pamiętam, że gdy byłem młodszy, zanim zginął mój ojciec, sam myślałem, że dobrze by było, gdyby trochę odpoczął. Że fajnie byłoby zamieszkać dłużej w jednym miejscu, nawiązać przyjaźnie i grać z nim w niedzielne popołudnia w baseball, zamiast słuchać, jak rozmawia przez telefon z jakimś okultystą, lub patrzeć, jak siedzi z nosem w pleśniejącej księdze. Z drugiej strony wszystkie dzieciaki czują coś podobnego wobec swoich rodziców i ich pracy, nie tylko te, których ojcowie są łowcami duchów.

I teraz to do mnie wraca. Przyjemnie byłoby zatrzymać się w tym domu. Jest przytulny i ma świetnie urządzoną kuchnię. Super by było spędzać czas z Carmel,

Thomasem i Anną. Moglibyśmy wspólnie skończyć szkołę, może nawet w przyszłym roku pójść do jednego college'u. Byłoby prawie normalnie. Tylko ja, moi przyjaciele i moja martwa dziewczyna.

Pomysł jest tak niedorzeczny, że aż prycham na głos. – Co? – pyta zaciekawiony Thomas. – Nikt za mnie tej pracy nie odwali – tłumaczę. –

Nawet jeżeli Anna już nikogo nie zabija, robią to inne duchy. Muszę odzyskać sztylet. A potem będę musiał wrócić do roboty.

Thomas chyba się obraził. – No dobrze, więc jak zabierzemy się do sprawy

noża? – pyta Carmel. – Z własnej woli Will go raczej nie odda –

przypomina wciąż nadąsany Thomas. – Wiecie, nasi rodzice się przyjaźnią – podsuwa

dziewczyna. – Mogłabym poprosić swoich o pomoc, powiedziałabym na przykład, że Will podwędził jakąś ważną rodzinną pamiątkę. Nawet nie musiałabym specjalnie kłamać.

– Wolałbym nikomu nie tłumaczyć, dlaczego skarbem mojej rodziny jest akurat groźnie wyglądający sztylet – przyznaję. – Poza tym nie sądzę, by tym razem rodzice wystarczyli. Będziemy musieli athame wykraść.

– Włamać się do niego do domu? – rzuca Thomas. – Oszalałeś?

– To nie do końca szaleństwo. – Carmel wzrusza ramionami. – Mam jego klucze. Wspominałam już, że

nasi rodzice są ze sobą blisko. Wymienili się kluczami na wszelki wypadek, podlewają sobie kwiaty i tak dalej.

– Uroczo – zauważam i dziewczyna się uśmiecha. – Moi rodzice mają klucze do połowy domów w

sąsiedztwie. Większość znajomych bardzo by chciała dostać klucze do nas, ale tego zaszczytu dostąpili jedynie rodzice Willa. – Znów wzrusza ramionami. – Czasami dobrze jest, kiedy całe miasto włazi ci do tyłka, ale najczęściej to po prostu przeszkadza.

Thomas i ja oczywiście nie mamy pojęcia, o co jej chodzi. Obu nas wychowali dziwni, magiczni rodzice. Z nimi sąsiedzi nie wymieniliby się kluczami za Chiny Ludowe.

– Więc kiedy to zrobimy? – podejmuje Thomas. – Czym prędzej – decyduję. – Kiedy nikogo u niego

w domu nie będzie. W ciągu dnia. Wcześnie, zaraz jak tylko wyjdzie do szkoły.

– Tyle że pewnie zabierze sztylet ze sobą… Carmel wyciąga z kieszeni komórkę. – Rozpuszczę plotkę, że Will chodzi do szkoły z

nożem, i ktoś powinien to zgłosić. Do rana o tym usłyszy i nie zechce ryzykować.

– A jeśli zostanie w domu? – martwi się Thomas. – Słyszałeś kiedyś o niewiernym Tomaszu? – pytam z

lekko kpiącą miną. – Pudło! – odpiera z uśmiechem. – Tak się mówi o

sceptykach. Ja nie jestem sceptykiem, tylko zwykłym pesymistą.

– Thomas – mówi ciepło Carmel – nie miałam pojęcia, że taki z ciebie intelektualista.

Gorączkowo przebiera palcami po klawiaturze telefonu. Zdążyła już wysłać trzy wiadomości i odebrać dwie odpowiedzi.

– Dobra, dość tego gadania – ucinam. – Pójdziemy tam jutro rano. Pewnie będziemy musieli opuścić kilka pierwszych lekcji.

– Nic się nie stanie. – Carmel macha ręką. – To akurat te przedmioty, na których byliśmy dzisiaj.

Poranek zastaje Thomasa i mnie skulonych w jego samochodzie zaparkowanym nieopodal domu Willa. Głowy i rozbiegany wzrok skrywamy pod kapturami bluz. Słowem – wyglądamy dokładnie tak, jak można się spodziewać po osobach, które za kilka minut mają popełnić przestępstwo.

Will mieszka w jednej z bogatszych, lepiej utrzymanych dzielnic miasta. Oczywiście. W końcu jego rodzice przyjaźnią się z rodziną Carmel. Przecież właśnie dlatego klucze do jego domu spoczywają teraz w mojej kieszeni. Niestety oznacza to również wiele ciekawskich żon lub pokojówek wyglądających z okien. Ktoś może nas zauważyć.

– Już pora? – pyta Thomas. – Która jest godzina? – Jeszcze nie – odpowiadam, siląc się na spokój,

jakbym robił to już wiele razy. A nie robiłem. – Musimy zaczekać na telefon od Carmel.

Przyjaciel odpręża się na moment i bierze głęboki

wdech. Naraz jednak cały się spina i nurkuje pod kierownicę.

– Chyba widziałem ogrodnika! – syczy. Łapię go za kaptur i wciągam z powrotem na fotel. – Nie sądzę. O tej porze roku nikt już nie pracuje w

ogrodzie. Może ktoś grabił liście. Tak czy inaczej nie mamy przecież na sobie masek hokejowych i rękawiczek. Nie robimy nic złego.

– Jeszcze nie. – W każdym razie nie zachowuj się podejrzanie. Stawiliśmy się tutaj tylko my. Gdzieś między

wykluciem się planu a jego realizacją uznaliśmy, że Carmel odegra rolę szpiega. Poszła do szkoły i ma się upewnić, iż Will pojawił się na lekcjach. Według niej państwo Rosenbergowie wychodzą do pracy, na długo zanim syn wybiera się do szkoły. Protestowała, nazwała nas seksistami i twierdziła, że powinna nam na wszelki wypadek towarzyszyć, gdyż w razie czego jej obecność zapewniłaby w miarę sensowną wymówkę. Thomas jednak nie chciał o tym słyszeć. Starał się zachować opiekuńczo, lecz teraz, gdy widzę, jak gryzie wargę i panikuje na widok najmniejszego ruchu w okolicy, dochodzę do wniosku, że lepiej by było, gdyby Carmel siedziała tu ze mną. Kiedy mój telefon zaczyna wibrować, chłopak podskakuje niczym wystraszony kot.

– To Carmel – informuję go i odbieram. – Nie ma go – odzywa się dziewczyna panicznym

szeptem.

– Co?! – Nie przyszedł. Chase też się nie pojawił. – Co?! – powtarzam, choć usłyszałem wyraźnie.

Thomas szarpie mnie za rękaw jak namolny pierwszoklasista. – Nie poszli do szkoły – syczę.

Na Thunder Bay musi ciążyć jakaś klątwa. W tym głupim mieście nic nie idzie tak, jak powinno. Teraz na dodatek w moim jednym uchu zamartwia się Carmel, w drugim snuje przypuszczenia Thomas i odnoszę wrażenie, że w tym cholernym samochodzie jest nieco zbyt wiele osób. Nie jestem w stanie myśleć.

– I co teraz zrobimy? – pytają jednocześnie. Anna. Co z Anną? Will ma athame i jeżeli przejrzał

SMS-owy podstęp Carmel, kto wie co mógł wymyślić. Jest dość inteligentny, by wystawić nas do wiatru. Może śmieje się z naszej głupoty, wyobraża sobie, jak przetrząsamy jego pokój, podczas gdy sam kroczy przez podjazd Anny z moim nożem i swoim blond przydupasem.

– Jedź! – warczę i rozłączam się z Carmel. Musimy dotrzeć do domu zjawy, i to bardzo szybko. Może już jest za późno.

– Dokąd? – pyta Thomas, ale zapalił już silnik i wykręca z alejki w stronę domu Willa.

– Do Anny. – Nie myślisz chyba… Pewnie poszli na wagary.

Albo się spóźnią. Wciąż mówi, ale gdy mijamy dom Willa, moją uwagę

zwraca co innego. Coś jest nie tak z zasłonami w pokoju na pierwszym piętrze. Nie chodzi tylko o to, że są zaciągnięte, podczas gdy wszystkie inne okna są pootwierane i nic ich nie przesłania. Dziwny jest sposób, w jaki zostały zaciągnięte. Tak jakoś… nieporządnie. Jakby ktoś je zbyt gwałtownie szarpał.

– Stój – mówię. – Zatrzymaj się. – Co się stało? – pyta Thomas. Nie odrywam spojrzenia od tego okna. On tam jest.

Wiem, że tam jest, i nagle wściekam się jak diabli. Dość tego gówna. Wejdę tam, odzyskam sztylet, a Will Rosenberg niech lepiej nie próbuje mi w tym przeszkodzić. Wysiadam, zanim jeszcze wóz na dobre nieruchomieje. Thomas po chwili szarpaniny wyplątuje się z pasów. Słyszę dźwięk, który może oznaczać, że wypadł na ulicę, lecz zaraz doganiają mnie jego znajome, niezgrabne kroki i miliony pytań.

– Co robimy? Co planujesz? – Odbiorę nóż – odpowiadam. Kroczymy przez podjazd i wchodzimy na ganek. Gdy

Thomas unosi rękę, by zapukać, odtrącam ją i wyciągam klucze. Jestem w odpowiednim nastroju i chcę Willa zaskoczyć. Niech teraz spróbuje nie oddać mi athame. Niech tylko spróbuje. Lecz wtedy Thomas chwyta mnie za nadgarstki.

– Co znowu? – syczę. – Przynajmniej włóż to – mówi, podając mi parę

rękawiczek. Mam ochotę powiedzieć mu, że pomysł z

cichym włamem odszedł już w niepamięć, ale uznaję, iż prościej będzie ulec, niż się sprzeczać. Thomas też naciąga rękawiczki i przekręcam klucz w zamku.

Jedynym pozytywem sytuacji jest fakt, że musimy zachować ciszę, więc milkną pytania przyjaciela. Serce łomoce mi o żebra, mięśnie mam spięte i rozdygotane. To zupełnie coś innego niż tropienie duchów. Nie czuję się pewny ani silny. Raczej jak pięciolatek, który po zmroku zabłądził w parkowym labiryncie. Dom jest ładnie urządzony. Parkiety i miękkie dywany. Poręcz wiodących na górę schodów sprawia wrażenie polerowanej codziennie od początku swego istnienia. Na ścianach wiszą obrazy – prawdziwa sztuka. Nic z tych nowoczesnych bohomazów, wiecie, nie to co jakiś chuderlawy koleś z Nowego Jorku wciska ludziom jako arcydzieło innego chudzielca, przedstawiające „istotnie intensywne czerwone kwadraty”. Klasyka. Francuskie w stylu morskie pejzaże i niewielkie, cieniste portrety kobiet w delikatnych koronkowych strojach. W innych okolicznościach spędziłbym przed nimi znacznie więcej czasu. Gideon nauczył mnie cieszyć się sztuką jeszcze w Londynie. Teraz jednak nie pora na to.

– Zabierzmy sztylet i wynośmy się stąd – szepcę do Thomasa.

Pierwszy wchodzę na schody i u szczytu skręcam w lewo, do pokoju o zaciągniętych zasłonach. Przemyka mi przez myśl, że mogę się bardzo mylić. To wcale nie musi być sypialnia. Może to pokój do gier wideo albo schowek,

albo coś innego, co wymaga półmroku. Na wątpliwości jednak też już nie pora.

Klamka obraca się bez trudu. Uchylam drzwi. Wewnątrz jest ciemno, ale zauważam zarys łóżka i – chyba – komódki. Nikogo nie ma. Thomas i ja skradamy się jak stare wygi. Jak dotąd idzie nieźle. Ruszam na środek pokoju i mrugam, by moje oczy wrzuciły nocny tryb.

– Może zapalmy światło – sugeruje cicho Thomas. – Może – odpowiadam w roztargnieniu, bo nie jest to

dla mnie ważne. Zaczynam już widzieć lepiej, tyle że to, na co patrzę, bardzo mi się nie podoba.

Z szuflad komody wysypują się ubrania, jakby ktoś je pospiesznie przetrząsnął. Nawet łóżko stoi dziwacznie – pod kątem do ściany. Zostało przesunięte.

Obracam się. Szafa też otwarta, a wiszący obok niej plakat został przedarty na pół.

– Ktoś był tu przed nami – zauważa Thomas, rezygnując z szeptu.

Dociera do mnie, że zlałem się potem, i ocieram czoło grzbietem rękawiczki. To nie ma sensu. Kto miałby tu przyjść? Może Will ma więcej wrogów? Byłby to niebywały zbieg okoliczności, ale cóż, przecież ostatnio nie pierwszy.

W półmroku zauważam na ścianie cień, tuż obok zniszczonego plakatu. Napis? Podchodzę bliżej i uderzam butem o coś na podłodze. Rozlega się dobrze mi znany odgłos. Wiem, co to takiego, jeszcze zanim każę

Thomasowi zapalić lampę. Kiedy światło zalewa pokój, ja już się cofam i widzimy to wyraźnie.

Obaj nie żyją. Tym, o co się potknąłem, było udo Chase'a – w każdym razie jego resztki – a „napis” na ścianie to w rzeczywistości długie, grube smugi krwi. Ciemnej, tętniczej krwi rozchlapanej długimi łukami. Thomas łapie mnie z tyłu za koszulę i zaczyna dyszeć w ten swój paniczny, nerwowy sposób. Łagodnie się uwalniam. Mój umysł pracuje obojętnie, klinicznie. Instynkt zbadania sprawy przeważa nad pragnieniem ucieczki.

Will leży za łóżkiem. Na plecach, z otwartymi oczyma. Jedno z nich jest czerwone i w pierwszej chwili uznaję, że pękły mu wszystkie naczynka, lecz to tylko plama krwi. Cały pokój został przewrócony do góry nogami. Pościel jest podarta, skłębiona w bezładnej stercie na podłodze. Will wciąż ma na sobie to, co zapewne było jego piżamą – flanelowe spodnie i koszulkę z krótkim rękawem. Chase zginął w ubraniu. Odnotowuję to wszystko niczym bohater „CSI”, kataloguję i zapamiętuję, byle tylko nie myśleć o tym, co zauważyłem od razu, gdy tylko przyjaciel zapalił światło.

Rany. Obaj są pokryci wielkimi ranami: jasnoczerwonymi, wciąż ociekającymi krwią. Duże, nierówne półksiężyce wydartego ciała i kości. Poznałbym te obrażenia wszędzie, mimo iż oglądałem je dotąd jedynie w wyobraźni. Ślady po ugryzieniach.

Coś ich zjadło.

Podobnie jak pożarło mojego ojca. – Cas! – Thomas krzyczy takim tonem, iż dociera do

mnie, że zapewne zrobił to już kilka razy i nie otrzymał odpowiedzi. – Idziemy stąd!

Stoję, jakbym zapuścił korzenie. Nie jestem w stanie choćby drgnąć, ale on obraca mnie, chwyta pod ramię i wyciąga. Dopiero gdy gasi światło i wszystko ponownie tonie w ciemności, opędzam się od niego i zaczynam biec.

ROZDZIAŁ 20 I co teraz? To pytanie pada z ust Thomasa raz po raz. Carmel

dzwoniła już dwukrotnie, ale nie odebrałem. I co teraz? Nie mam pojęcia. Siedzę bez słowa w samochodzie, a mój towarzysz wiezie nas bez celu. Zapewne właśnie tak wygląda katatonia. Nie czuję naporu pełnych przerażenia myśli. Nie planuję, nie rozważam. W mej głowie rozlega się jedynie rytmicznie powtarzane zdanie: „To tu jest, to tu jest”.

Jednym uchem słyszę przyjaciela. Rozmawia z kimś przez telefon. Pewnie z Carmel. Dziewczyna zrezygnowała z wydzwaniania do mnie i zwróciła się do niego, pewna, że kto jak kto, ale Thomas jej nie odrzuci.

– Nie wiem – mówi teraz chłopak. – Chyba spanikował. Może nawet oszalał.

Czuję, jak drga mi twarz. Jakby chciała zareagować i sprostać wyzwaniu. Mięśnie mam jednak zwiotczałe jak po znieczuleniu u dentysty. Kolejne myśli ospale snują się po moim mózgu. Will i Chase nie żyją. Istota, która pożarła mojego ojca. Thomas prowadzi bez celu.

I te myśli nie zderzają się, nie wiążą ze sobą. Nie mają też wiele sensu. Na szczęście nie poddałem się lękowi. Po chwili umysł nieco mi przyspiesza. Thomas woła mnie po imieniu i bije w ramię. Wtedy wszystko wraca do normy.

– Zawieź mnie do Anny – mówię. Wyraźnie mu ulżyło. Wreszcie coś powiedziałem.

Podjąłem decyzję, wydałem polecenie. – Zrobimy to – rzuca w komórkę. – Tak. Właśnie tam

jedziemy. Przyjedź, tylko nie wchodź przed nami do środka!

Źle mnie zrozumiał. Jak mam mu to wytłumaczyć? Nie wie przecież, w jaki sposób zginął mój ojciec. Nie wie, co to oznacza – nie wie, że to coś właśnie mnie odnalazło. Morderca zdołał trafić na mój trop, i to teraz, kiedy jestem praktycznie bezbronny. Zresztą nie mam nawet pewności, czy w ogóle szukał. Mógłbym się w zasadzie uśmiechnąć. Padłem ofiarą dowcipu losu.

Jedziemy. Świat wokół jest niewyraźną mozaiką. Thomas wciąż mówi, dodając sobie otuchy. Zatrzymuje się na podjeździe Anny i wysiada. Kilka sekund potem otwiera drzwi od mojej strony i wyciąga mnie za rękę.

– Chodź, Cas. Podnoszę na niego ponure spojrzenie. – Jesteś gotów? – pyta. – Co zrobisz? Nie wiem, jak odpowiedzieć. Ten szok przestaje być

zabawny. Chciałbym odzyskać swój mózg. Dlaczego nie mogę po prostu otrząsnąć się jak pies i wrócić do pracy?

Zimny żwir grzechocze nam pod butami. Każdy z moich oddechów tworzy jasny obłoczek. Po prawej stronie znacznie szybciej, bardziej nerwowo, rozkwitają chmurki Thomasa.

– Dobrze się czujesz? – pyta mój kumpel. – Stary,

nigdy czegoś takiego nie widziałem! Aż nie do wiary, że ona… To było…

Zatrzymuje się i zgina wpół. Przypomina sobie, i to zbyt wyraźnie. Zbiera mu się na wymioty. Wyciągam rękę, by go podtrzymać.

– Może zaczekamy na Carmel? – sugeruje Thomas i nagle mnie odciąga.

Drzwi domu są otwarte. Zjawa pojawia się na ganku, idzie miękko niczym łania. Spoglądam na jej letnią sukienkę. Nawet nie spróbowała się lepiej okryć, mimo iż wiatr musi w nią bić niczym lodowaty nóż. Jej nagie, martwe ramiona nie czują chłodu.

– Masz? – pyta mnie. – Znalazłeś? – O czym ona mówi? – szepce Thomas. W odpowiedzi dla obojga kręcę głową. Wchodzę na

ganek, mijam ducha i już jestem w środku. Anna rusza za mną.

– Cas, co się stało? – pyta i muska moją rękę. – Odsuń się, mała! – piszczy Thomas, odpycha zjawę

(naprawdę ją odpycha!) i osłania mnie własną piersią. Palcami wykonuje ten śmieszny gest, znak krzyża, lecz nie mam mu tego za złe. Boi się. Ja też.

– Thomas, to nie ona – mówię. – Co? – Ona tego nie zrobiła. Patrzę na niego spokojnie, by zrozumiał, iż szok

powoli ustępuje i dochodzę już do siebie. – I przestań tak wymachiwać palcami – dodaję. –

Anna nie jest wampirem, a nawet gdyby była, nie sądzę, byś wiele wskórał.

Chłopak opuszcza ręce. Ulga rozluźnia mięśnie jego twarzy.

– Nie żyją – informuję zjawę. – Kto nie żyje? I dlaczego teraz mnie nie oskarżysz? Thomas chrząka znacząco. – Cóż, on może nie, ale ja owszem. Gdzie byłaś dziś

w nocy i rano? – Tutaj – odpowiada Anna. – W ogóle się stąd nie

ruszam. Z podjazdu dolatuje nas szuranie opon. Przyjechała

Carmel. – Wszystko było dobrze, póki musiałaś siedzieć w

tym domu – piekli się Thomas. – Ale teraz możesz przecież chodzić, dokąd dusza zapragnie. Bo niby czemu nie? Z jakiego powodu miałabyś tu tkwić, skoro spędziłaś w tych ścianach pięćdziesiąt lat? – Rozgląda się nerwowo, mimo iż wokół panuje cisza. Nic nie wskazuje na obecność rozeźlonych duchów. – Ja nawet teraz dostaję tu ciarek.

Na ganku rozlegają się kroki. Do środka wpada Carmel wymachująca, nie inaczej, kijem baseballowym.

– Zostaw ich, do diabła! – wrzeszczy co sił w płucach. Zatacza swą bronią szeroki łuk i uderza Annę prosto w twarz. Zupełnie jakby walnęła Terminatora gazrurką. Zjawa tylko patrzy z lekkim zaskoczeniem i urazą.

– Wszystko w porządku – mówię uspokajająco i kij nieco opada. – To nie ona.

– Skąd wiesz? – pyta Carmel. Oczy jej błyszczą, pałka drży w rękach. Napędza ją adrenalina i strach.

– Skąd wie o czym? – wtrąca Anna. – O czym wy w ogóle mówicie? Co się stało?

– Will i Chase nie żyją – tłumaczę. Duch spuszcza oczy. – Chase? Czy naprawdę wszyscy muszą zadawać mi tyle

pytań? Może chociaż raz ktoś wyręczyłby mnie w udzielaniu odpowiedzi?

– To jeden z kolesi, którzy pomogli Mike'owi mnie podejść. Tamtej nocy, kiedy… – urywam. – Ten drugi za oknem.

Gdy milknę i wyraźnie nie mam zamiaru niczego dodawać, Thomas opowiada Annie o wszystkim. Carmel krzywi się przy co bardziej krwawych opisach. Chłopak spogląda na nią przepraszająco, ale nie przerywa. Anna słucha i uważnie mnie obserwuje.

– Kto to zrobił? – pyta wściekle Carmel. – Dotykaliście czegoś? Widział was ktoś?

– Nie. Weszliśmy w rękawiczkach i chyba niczego nie dotknęliśmy – odpowiada Thomas.

Oboje mówią pewnie, głos im nie drży, choć nieco za szybko wyrzucają z siebie słowa. Skupiają się na kwestiach praktycznych, co wiele ułatwia. Nie mogę im jednak na to pozwolić. Nie rozumiem, co się tu dzieje, i

muszę tę sprawę rozgryźć. Również oni muszą dowiedzieć się wszystkiego, a przynajmniej tyle, ile zdołam opowiedzieć.

– Tam było tak wiele krwi – ciągnie słabo Thomas. – Kto mógł to zrobić? I dlaczego…?

– Nie kto, tylko co. – Nagle ogarnia mnie zmęczenie. Plecy zakurzonej sofy wydają mi się czymś fantastycznym. Opieram się o nią.

– Jakie co? – dziwi się Carmel. – Normalne. To nie człowiek. Już nie. Ta sama istota,

która rozszarpała faceta w parku. W wiadomościach zapewne rozmyślnie nie wspomnieli o ugryzieniach. Zamiatają sprawę pod dywan. Dlatego nie domyśliłem się wcześniej.

– Ugryzienia? – szepce Thomas i szerzej otwiera oczy. – To stąd te rany? Niemożliwe. Były stanowczo za duże, brakowało wielkich kawałów…

– Już coś takiego widziałem. Zaraz, to nie tak. Nie widziałem. I nie wiem, skąd ta istota wzięła się tutaj, po dziesięciu latach.

Carmel bezmyślnie stuka o podłogę czubkiem aluminiowego kija. W pustym domu brzmi to jak bicie fałszywego kuranta. Anna bez słowa podchodzi do dziewczyny, odbiera jej kij i odkłada na miękką sofę.

– Przepraszam – szepce i wzrusza ramionami. Carmel splata ręce na piersi i cofa się. – W porządku. Sama nie wiem, co robię. I… no

wiesz… przykro mi, że ci przyłożyłam.

– Nie bolało. – Anna staje obok mnie. – Cassio, ty wiesz, co to za istota.

– Gdy miałem siedem lat, mój ojciec polował na pewnego ducha w Baton Rouge. – Wbijam wzrok w podłogę. – Wyszedł z domu i już nie wrócił. Ofiara zmieniła się w myśliwego.

Zjawa kładzie dłoń na moim ramieniu. – Był łowcą duchów, tak samo jak ty – domyśla się. – Jak wszyscy moi przodkowie. Robił to co ja i był w

tym lepszy. Myśl o tym, iż zabójca mego ojca jest tak blisko,

przyprawia mnie o zawroty głowy. To nie tak miało się wydarzyć. To ja miałem na tę istotę polować. Miałem być gotów, dysponować wszelkimi koniecznymi narzędziami. Miałem pokonać nieznanego wroga.

– Był lepszy, a i tak zginął. – Jak więc do tego doszło? – pyta łagodnie Anna. – Nie wiem – odpowiadam. Drżą mi ręce. – Dawniej

myślałem, że coś go rozproszyło. Albo że wpadł w zasadzkę. Przyszło mi nawet do głowy, że nóż przestał działać, że po pewnym czasie, po określonej liczbie zabójstw jego moc się wyczerpała. Myślałem, że może to moja wina, iż zabiłem go, kiedy dorosłem i stałem się gotów, by go zastąpić.

– Niemożliwe – komentuje Carmel. – Przecież to jawna niedorzeczność.

– Tak, cóż… Może tak, a może nie. Kiedy jest się siedmiolatkiem, którego ojciec ginie, a jego zwłoki

wyglądają jak rzucone na pożarcie syberyjskim tygrysom, wymyśla się wiele niedorzeczności.

– Został zjedzony? – pyta Thomas. – Tak. Pożarty. Słyszałem, jak opowiadali o tym

gliniarze. Coś wygryzło mu wielkie kawały ciała, tak samo jak Willowi i Chase'owi.

– To jeszcze nie dowód, że mamy do czynienia z tym samym sprawcą – przypomina rozsądnie Carmel. – Byłby to raczej dziwny zbieg okoliczności, nie sądzisz? Po dziesięciu latach…

Nie odpowiadam. Nie potrafię z tym dyskutować. – Więc może to jakaś inna istota – sugeruje Thomas. – Nie. Ta sama. Jestem pewien, wiem o tym. – Skąd ta pewność? Spoglądam na niego spode łba. – Ej, może nie jestem czarownikiem, ale i mój fach

wiąże się z kilkoma bonusami. Po prostu wiem, okej? Z doświadczenia wiem na przykład, że niewiele duchów żywi się ludzkim ciałem.

Thomas odwraca się do zjawy. – Ty nigdy niczego nie zjadłaś? – Nigdy niczego. – Anna kręci głową. – Poza tym – dodaję – i tak zamierzałem po tę istotę

wrócić. Od zawsze. Tym razem jednak to było poważne postanowienie. – Rzucam okiem na Annę. – To znaczy, chciałem wrócić, kiedy wykonam zadanie tutaj. Może ten stwór w jakiś sposób się o tym dowiedział.

– On cię szuka – stwierdza nieobecnym głosem

zjawa. Przecieram oczy, zastanawiam się. Jestem

wyczerpany. Ledwie powłóczę nogami. To dość dziwne, ponieważ zeszłej nocy spałem jak kamień, zapewne po raz pierwszy od tygodnia. I wtedy kojarzę.

– Koszmary – mówię. – Odkąd tu przyjechałem, stały się znacznie gorsze.

– Jakie koszmary? – ciekawi się Thomas. – Byłem przekonany, że to zwykłe sny. Widzę jakąś

pochylającą się nade mną postać. To musiał być znak. – Jaki znak? – pyta Carmel. – Psychopomp czy coś. Wróżebne widzenie, omen.

Ostrzeżenie. Ten grobowy głos pobrzmiewający ziemią i

poszatkowany piłą mechaniczną. Ten akcent, niemal cajun, prawie karaibski.

– Czuję wtedy też taki zapach. – Krzywię nos. – Dziwny, słodki dym.

– Cas – podejmuje Anna z niepokojem. – Ja poczułam woń dymu, kiedy ranił mnie athame. Powiedziałeś mi wtedy, że to pewnie wspomnienie fajki Eliasa. A jeśli to nie była tylko kwestia tytoniu?

– Nie – odpieram, lecz w tej samej chwili przypominam sobie jeden z koszmarów. „Straciłeś athame – powiedziała istota. – Zgubiłeś”. Mówiła tym głosem przywodzącym na myśl butwiejące rośliny i ostrza brzytew. Po plecach przebiegają mi zimne palce strachu. Mózg usilnie stara się odnaleźć związek, ostrożnie

wyciąga macki skojarzeń, bada. Stworzenie, które zabiło mojego ojca, miało coś wspólnego z wudu. Tyle wiedziałem od dawna. Ale czym w istocie jest wudu?

Wyczuwam coś, jakąś informację tuż poza moim zasięgiem. Coś powiązanego ze słowami Morfrana.

Carmel podnosi palec jak uczennica na lekcji. – Chyba przyda się nam głos rozsądku – mówi. –

Czymkolwiek jest ta istota i bez względu na jej związek ze sztyletem Casa, samym Casem bądź jego ojcem, zabiła już co najmniej dwóch ludzi i na dodatek pożarła ich ciała. Co więc zrobimy?

Zapada milczenie. Bez noża jestem do niczego. Tajemniczy przeciwnik mógł przecież odebrać athame Willowi, co by oznaczało, że wpakowałem Thomasa i Carmel w gigantyczne tarapaty.

– Nie mam noża – burczę pod nosem. – Nie zaczynaj – karci mnie zjawa i gwałtownie się

odsuwa. – Artur bez Excalibura nie przestał być Arturem. – Tak – wtóruje jej Carmel. – Nie mamy athame, ale

jest Anna, a to już niemało. Will i Chase nie żyją. Wiemy, co ich zabiło. Możemy być następni. Więc, do cholery, ruszmy się wreszcie i przygotujmy zamek do obrony!

Piętnaście minut później siedzimy w samochodzie Thomasa. Ja z przyjacielem z przodu, Carmel i Anna z tyłu. Zupełnie nie wiem, dlaczego nie wzięliśmy znacznie wygodniejszego i godnego zaufania oraz mniej zwracającego uwagę audi dziewczyny, ale tak właśnie się dzieje, kiedy układa się plany w kwadrans. Aczkolwiek

plan nie jest bardzo dopracowany, gdyż nie wiemy przecież, co się dokładnie stało. Dysponujemy jedynie przeczuciami – ja może czymś poważniejszym niż przeczucie – więc nie byliśmy w stanie zaplanować niczego zbyt ściśle. Nie wiemy, z czym walczymy ani do czego przeciwnik zmierza.

Zamiast więc zamartwiać się niewiadomymi, skupiliśmy się na tym, co wiemy. Athame zamierzamy odnaleźć dzięki magii. Thomas zapewnił, że z pomocą Morfrana to jak najbardziej wykonalne.

Anna nalegała, byśmy zabrali ją ze sobą, ponieważ mimo całej gadaniny o mnie i królu Arturze zdaje sobie sprawę, iż jestem teraz bezbronny. Ponadto nie mam pewności, jak dobrze zjawa zna legendy, ale Artur został zabity przez ducha własnej przeszłości, którego zupełnie się nie spodziewał. Niezbyt przyjemna analogia. Zanim wyruszyliśmy, odbyliśmy też krótką dyskusję na temat sklecenia jakiegoś alibi, bo policja wkrótce odnajdzie Willa i Chase'a. Temat jednak został bardzo szybko porzucony. Nie czas zastanawiać się nad alibi, kiedy istnieje możliwość, że za kilka dni zginiemy pożarci.

Czuję w mięśniach coś dziwnego, jakby łaskotanie. Mimo wszystkich niedawnych wydarzeń – śmierć Mike'a, śmierć Anny, śmierć Willa i Chase'a – oraz pomimo świadomości, że zabójca mojego ojca jest teraz tutaj i prawdopodobnie na mnie poluje, czuję się… dobrze. Wiem, to nie ma sensu. Wszystko się popieprzyło, a ja czuję się świetnie. Przy Thomasie, Carmel i Annie czuję

się niemal bezpiecznie. Kiedy samochód się zatrzymuje, przychodzi mi do

głowy, że powinienem uprzedzić mamę. Jeżeli naprawdę kręci się tu potwór, który uśmiercił tatę, ona musi o tym wiedzieć.

– Czekajcie, zadzwonię do mamy – uprzedzam, gdy wysiedliśmy.

– Raczej po nią pojedź. – Thomas podaje mi kluczyki. – Może zdoła nam pomóc. Zaczniemy bez ciebie.

– Dzięki! – Wskakuję za kierownicę. – Postaram się szybko obrócić.

Anna przenosi swą bladą nogę nad siedzeniem i opada na fotel obok mnie.

– Jadę z tobą. Nie będę dyskutować. Przyda mi się towarzystwo.

Przekręcam kluczyk i ruszamy. Anna siedzi w bezruchu, milczy, przygląda się mijanym drzewom i budynkom. Zmiana otoczenia jest dla niej z pewnością interesującym przeżyciem, ale wolałbym, gdyby ze mną porozmawiała.

– Czy Carmel zrobiła ci wtedy krzywdę? – pytam, by przerwać ciszę.

– Nie bądź głupi. – Zjawa się uśmiecha. – A jak w ogóle ci się teraz mieszka? Jej rysy zastygają. Musiała przybrać tę minę z

rozmysłem. Zawsze jest bardzo skryta, lecz w tej chwili odnoszę wrażenie, iż jej umysł przypomina rekina, wiecznie pływającego, krążącego, podczas gdy ja

dostrzegam jedynie płetwę grzbietową. – Wciąż mi się ukazują – odpowiada dyplomatycznie.

– Nadal są jednak słabi. A ja głównie zajmuję się czekaniem.

– Czekaniem? Na co? – pytam. Nie miejcie mi tego za złe. Czasami zgrywanie kretyna bywa jedynym dostępnym unikiem.

Niestety Anna nie daje się podejść. Chcę jej powiedzieć, iż nie musimy tego robić, że wiodę bardzo dziwne życie, do którego mogłaby pasować.

– Nie miałaś wyboru – mówię jednak zamiast tego. – To nie ma znaczenia. – Dlaczego tak myślisz? – Nie wiem, ale to nieważne – odpowiada i kątem oka

wychwytuję jej uśmiech. – Nie chciałbym, żebyś przez to cierpiał.

– Naprawdę? – Oczywiście. Wierz mi, Cassio. Wolałbym nie robić

takiego dramatu. Zza wzgórza wyłania się mój dom. Z ulgą zauważam

przed nim samochód mamy. Mógłbym ciągnąć rozmowę, rzucić złośliwą ripostę i pokłócić się z Anną, lecz nie chcę. Wolę odłożyć sprawę na potem i skupić się na tym, co naprawdę pilne. Może nigdy nie będę musiał wracać do tematu. Może coś się odmieni.

Zatrzymuję się na podjeździe i wysiadamy. Gdy wchodzimy po schodach ku drzwiom, Anna zaczyna pociągać nosem. Krzywi się, jakby rozbolała ją głowa.

– Ach, zapomniałem o czarze. Przepraszam. – Wzruszam słabo ramionami. – Wiesz, wystarczy kilka ziół oraz trochę śpiewów i nic martwego nie przejdzie przez próg. Tak jest bezpieczniej.

Anna splata ręce na piersi i opiera się o barierkę na ganku.

– Rozumiem. Idź po mamę. Za drzwiami dolatuje mnie nucenie. Nie rozpoznaję

melodii, pewnie matka ułożyła ją sama. Snuje się za łukowato sklepionym przejściem do kuchni. Ślizga skarpetkami po parkiecie, pasek od swetra ciągnie się za nią po podłodze. Podchodzę i podnoszę go.

– Ejże! – fuka mama z poirytowaną miną. – Nie powinieneś być czasem w szkole?

– Masz szczęście, że zauważyłem ten pasek przed Tybaltem – zmieniam temat. – Gdyby nie ja, straciłabyś sweter.

Matka wydaje z siebie dziwne prychnięcie i zawiązuje w talii porządny węzeł. Kuchnia pachnie kwiatami i persymoną. To ciepły, kojarzący się z zimą zapach. Mama przygotowuje nową partię swojego Potpourri Błogosławieństwa, jak co roku. Na swojej stronie sprzedaje tego całe mnóstwo. Zwlekam z wyjaśnieniami.

– No więc? – ponagla mnie. – Nie zamierzasz mi powiedzieć, czemu nie jesteś na lekcjach?

Biorę głęboki wdech. – Coś się stało.

– Co takiego? – pyta zmęczonym głosem, jakby podświadomie oczekiwała właśnie tego rodzaju odpowiedzi. Zapewne zawsze spodziewa się złych wiadomości. Taką mam pracę. – Mów!

Nie wiem, jak mam jej o tym opowiedzieć. Boję się wywołać przesadną reakcję. Choć czy w tej sytuacji przesada jest w ogóle możliwa? Oczy matki wyrażają już bardzo poważny niepokój i poruszenie.

– Tezeuszu Cassio, lepiej zacznij mówić. – Mamo, tylko nie wariuj – uprzedzam. – Nie wariuj? – Bierze się pod boki. – Co się dzieje?

Wyczuwam bardzo dziwne wibracje. – Nie spuszczając mnie z oka, przechodzi przez kuchnię i włącza telewizor.

– Mamo… – jęczę, lecz już jest za późno. Gdy docieram przed ekran, widzę błyskające światła radiowozów, a w rogu nad paskiem szkolne fotografie Willa i Chase'a. A więc już się dowiedzieli. Policjanci i reporterzy chodzą po trawniku niczym mrówki ściągające do piknikowej kanapki, gotowe podzielić ją na kawałki i zanieść w głąb mrowiska.

– Co się stało? – Mama przesłania usta dłonią. – Och, Cas, znałeś tych chłopców? To okropne. I dlatego nie jesteś w szkole? Odwołali lekcje? – Usilnie stara się nie patrzeć mi w oczy. Zadaje te zwykłe, cywilne pytania, ale wyczuwa, co się naprawdę stało. I nie jest w stanie sobie wmówić, że to może być cokolwiek innego. Po kilku kolejnych sekundach wyłącza telewizor i powoli kiwa głową. Zastanawia się.

– Powiedz mi, co się stało. – Nie bardzo wiem jak. – Spróbuj. Próbuję więc, przemilczając jak najwięcej detali. O

śladach ugryzień jednak wspominam i wtedy mama wstrzymuje oddech.

– Myślisz, że to ta sama istota? – pyta. – Ta, która…? – Jestem pewny. Czuję to. – Ale przecież nie możesz tego wiedzieć. – Mamo, wiem – staram się przekazać to łagodnie. Odnoszę wrażenie, że zaraz się rozpłacze. Zaciska

wargi tak mocno, że przestają być widoczne. – Byłeś w tamtym domu? Gdzie jest athame? – Nie wiem. Tylko się nie denerwuj. Potrzebujemy

twojej pomocy. Nie odpowiada. Przyciska dłoń do czoła. Wpatruje się

w pustkę. Między jej brwiami pojawia się głęboka zmarszczka.

– Pomocy – powtarza cicho i jeszcze raz, już głośniej. – Pomocy.

Chyba wpędziłem ją w jakiś dziwny rodzaj śpiączki. – Okej – podejmuję ostrożnie. – Zostań tutaj. Poradzę

sobie. Obiecuję. Przed domem czeka Anna. Kto wie, co się dzieje w

antykwariacie. Mam wrażenie, że nasza rozmowa trwa już kilka godzin, ale nie mogło minąć więcej niż dwadzieścia minut.

– Pakuj się – mówi mama.

– Co? – Słyszałeś. Pakuj się. Natychmiast. Wyjeżdżamy. –

Mija mnie i wbiega na schody. Idę za nią z jękiem. Nie mam na to czasu. Będzie się musiała uspokoić. Niech sobie pakuje i wrzuca rzeczy do kartonów. Może je nawet zanieść do ciężarówki. Ale póki ten duch nie zniknie, ja nigdzie się stąd nie ruszam.

– Mamo – odzywam się, ścigając jej falujący sweter. – Przestań wariować. Nigdzie nie pojadę…

Urywam. Jej skuteczność nie ma sobie równych. Moje skarpetki opuściły już szufladę i leżą w równych stosikach na komodzie. Pasiaste obok gładkich.

– Wyprowadzamy się. – Mama nawet na moment nie przerywa plądrowania mojej sypialni. – Choćbym miała cię ogłuszyć i wyciągnąć nieprzytomnego.

– Mamo, spokojnie. – Nie każ mi się uspokajać! – rzuca kontrolowanym

krzykiem, który zrodził się w głębi jej brzucha. Zamiera. – To coś zamordowało mojego męża.

– Mamo… – Nie dopuszczę, by teraz odebrało mi i ciebie. Skarpety i bokserki znowu zaczynają fruwać.

Wolałbym, żeby zaczęła od innej szuflady. – Muszę tę istotę powstrzymać. – Niech się tym zajmie ktoś inny – syczy mama. –

Powinnam ci była to wcześniej wytłumaczyć. Powinnam ci była wyjaśnić, że to nie jest twój obowiązek, rodowe dziedzictwo ani nic takiego. Nawet po śmierci ojca mogą

to robić inni. – Niezbyt ich wielu – przypominam. Zaczynam się

wściekać. Wiem, że nie do tego zmierzała, ale odnoszę wrażenie, iż obraża pamięć taty. – I nie tym razem.

– Nie musisz. – Ale chcę! – Przegrałem walkę o niepodnoszenie

głosu. – Jeżeli stąd uciekniemy, ten duch ruszy za nami. A

jeśli go nie zabiję, nadal będzie pożerać ludzi. Naprawdę nie rozumiesz? – Wreszcie wyjawiam jej swój od dawna skrywany sekret. – Ja na to czekałem. Po to się uczyłem. Badam tę sprawę, odkąd znalazłem w Baton Rouge krzyż wudu.

Matka gwałtownie zatrzaskuje szufladę. Na jej policzki występują rumieńce. Oczy ma wilgotne, lśniące. Wygląda, jakby chciała mnie udusić.

– Ta istota go zabiła – mówi po chwili. – Może też zabić ciebie.

– Dzięki. – Macham bezradnie rękoma. – Dzięki za wiarę we mnie…

– Cas… – Moment, zamknij się! Nieczęsto każę mamie się zamknąć. Szczerze

powiedziawszy, nie wiem, czy odezwałem się do niej w ten sposób choć raz. Teraz jednak muszę, ponieważ coś w moim pokoju nie ma sensu. Matka patrzy w ślad za moim spojrzeniem i chcę zobaczyć jej reakcję, gdyż bardzo bym nie chciał okazać się jedynym, który to widzi.

Łóżko wygląda dokładnie tak, jak je zostawiłem. Zmiętolona pościel, częściowo zsunięta z materaca. Na poduszce wciąż widnieje odcisk mojej głowy.

A spod niej wystaje rzeźbiona rękojeść athame. Nie powinno go tu być. To niemożliwe. Ten nóż

powinien się znajdować wiele kilometrów stąd – w szafie Willa Rosenberga. Albo w posiadaniu ducha, który go zamordował. Podchodzę do łóżka i zaraz czuję w dłoni dobrze znany dotyk drewna. Tak, wystarczy dodać dwa do dwóch.

– Mamo – szepcę. – Musimy się stąd wynosić. Ona jedynie mruga, znieruchomiała z szoku. W ciszy

domu słychać nieregularne skrzypnięcia, których nie poznaję.

– Cas… – rzuca matka niemal bezgłośnie. – Klapa na poddasze.

Klapa na poddasze. Brzmienie tych słów sprawia, że zaczyna mnie swędzieć tył głowy. Przypominam sobie coś, co matka powiedziała o szopach praczach, przypominam sobie sposób, w jaki Tybalt wskoczył na mnie w dniu przeprowadzki.

Cisza jest chorobliwa, zwielokrotnia wszelkie hałasy, więc kiedy dolatuje mnie wyraźne szuranie, natychmiast uświadamiam sobie, że słyszę zsuwającą się ze stryszka ku podłodze drabinkę.

ROZDZIAŁ 21 Chcę stąd wyjść. Bardzo chcę stąd wyjść. Włosy na

karku stoją mi dęba, a gdybym nie zacisnął szczęk, zapewne dzwoniłbym zębami. Gdybym miał wybór między ucieczką a walką, wybrałbym skok z okna, athame niczego tu nie zmienia. Niemniej podchodzę bliżej matki, stając pomiędzy nią a otwartymi drzwiami.

Ktoś schodzi po drabince. Serce jeszcze nigdy nie łomotało mi tak gwałtownie. W nozdrzach znowu pojawia się słodkawa woń. Nie ugiąć się, myślę. Po wszystkim się pewnie porzygam. O ile, rzecz jasna, przeżyję.

Rytmiczny odgłos kroków schodzącej po drabince istoty sprawia, że zarówno ja, jak i mama jesteśmy coraz bliżej posikania się w gacie. Nie, on nie może nas zastać w tej sypialni. Bardzo bym chciał, żeby sytuacja wyglądała inaczej, ale nic na to nie poradzę. Muszę wyjść na korytarz i spróbować doprowadzić nas oboje do schodów, zanim to coś zablokuje nam drogę ucieczki. Chwytam matkę za rękę. Gwałtownie kręci głową, lecz ciągnę ją za sobą, powoli zbliżając się do drzwi. Athame trzymam przed sobą niczym pochodnię.

Anna. Anno, przyjdź tu. Anno, pojaw się i uratuj nas… to głupie. Anna została na ganku i będzie tam bezradnie stać, nawet jeśli potwór mnie rozszarpie na strzępy i pożre.

Okej. Jeszcze dwa głębokie oddechy i wyjdziemy na

korytarz. No, może trzy. Gdy wreszcie ruszam, wyraźnie widzę drabinkę i

schodzącą po niej istotę. Nie chcę tam patrzeć. Cały trening, doświadczenie z łowów na wszystkie dotychczasowe duchy, cały mój instynkt idzie w jednej chwili na marne. Spoglądam na mordercę ojca. Powinienem płonąć z wściekłości. Powinienem się na niego rzucić. A czuję tylko przerażenie.

Jest zwrócony plecami do nas. Drabinka znajduje się na tyle daleko od schodów, że powinno nam się udać do nich dotrzeć, o ile nie będziemy zwlekać. I o ile on się nie odwróci i nie ruszy do ataku. Dlaczego ja o tym myślę? Zabójca nie wygląda na skorego do walki. Gdy cicho ruszamy ku stopniom, on schodzi na podłogę i – naprawdę! – zatrzymuje się, by wsunąć skrzypiącą drabinkę z powrotem.

U szczytu schodów przystaję i przepuszczam matkę, by zeszła pierwsza. Potwór w korytarzu wciąż nas chyba nie zauważył. Chwieje się plecami do mnie w tył i w przód, jakby słuchał jakiejś nieistniejącej muzyki. Ma na sobie ciemną i długą, dopasowaną marynarkę. Czarną lub ciemnozieloną, nie widzę wyraźnie. Na jego głowie kołyszą się splątane dready. Niektóre zdążyły już przegnić i po kawałku odpadają. Twarzy nie widzę, ale skóra na dłoniach zabójcy jest szara i spękana. Pomiędzy palcami wije się coś, co przypomina czarnego węża.

Popycham mamę delikatnie, by wreszcie ruszyła na dół. Jeżeli zdoła dotrzeć na zewnątrz, do Anny, będzie

bezpieczna. Czuję nieznaczny przypływ odwagi, powiew dawnego Casa.

Zaraz potem okazuje się jednak, że wciąż jestem tchórzem, gdyż morderca ojca odwraca się i spogląda prosto na mnie.

Użyłem fatalnego sformułowania. Nie mogę chyba mówić, że ktoś na mnie spogląda, skoro ma zaszyte powieki.

Dosłownie zaszyte. Po prostu. Oczy zaślepiono mu grubymi krzyżowymi szwami. A jednak, również po prostu, wiem, że mnie widzi.

Mama jęczy za nas oboje, cicho i lękliwie. – Nie ma za co – duch odzywa się głosem z mych

koszmarów. Jakby żuł zardzewiałe gwoździe. – Nie ma za co? Za co niby miałbym ci dziękować? –

cedzę przez zęby, na co widmo pochyla głowę na bok. Nie pytajcie mnie skąd, lecz wiem, że wpatruje się w mój nóż. Podchodzi ku nam zupełnie bez lęku.

– Może zatem to ja powinienem ci podziękować. – Teraz wyraźnie słychać jego obcy akcent.

– Co tu robisz? – pytam. – Jak się dostałeś do tego domu? W jaki sposób przeszedłeś przez drzwi?

– Byłem tu przez cały czas – odpowiada. Ma bardzo białe zęby. Usta jednak nie większe niż u przeciętnego człowieka. Jak to możliwe, iż pozostawia tak gigantyczne ślady ugryzień?

Uśmiecha się i lekko zadziera brodę. Kroczy dość niezgrabnie, jak zresztą wiele duchów. Jakby

zesztywniały im kończyny lub przegniły ścięgna. Poruszają się w ten sposób, lecz tylko do chwili, w której rzucają się do ataku. Tym mnie nie zwiedzie.

– To niemożliwe – podejmuję. – Zaklęcie by ci na to nie pozwoliło.

I nie jest możliwe, bym przez cały ten czas sypiał pod jednym dachem z mordercą ojca; że czekał piętro wyżej, obserwując mnie i podsłuchując.

– Zaklęcia powstrzymujące umarłych na zewnątrz są bezużyteczne, jeśli umarli znajdują się już w środku – tłumaczy. – Wchodzę i wychodzę do woli. Przynoszę z powrotem noże zagubione przez głupich młodzieńców. A odkąd siedzę na poddaszu, jadam też koty.

Przyglądam się uważniej czarnemu wężowi, który wije się między jego palcami. To ogon Tybalta.

– Ty chuju! Zjadłeś mojego kota! – wrzeszczę. Dziękuję ci, Tybalcie, za tę ostatnią przysługę, za to wkurzenie i przypływ adrenaliny. Ciszę na schodach mąci nagle pukanie do drzwi. Anna usłyszała mój głos i zaczęła się dobijać. Pyta, czy wszystko w porządku. Głowa ducha obraca się gwałtownie i szybko jak łeb atakującego węża – nienaturalnym, niepokojącym ruchem.

Mama nie ma pojęcia, co się dzieje. Nie wiedziała, że Anna czeka na ganku, więc łapie mnie za rękę niepewna, czy powinna się bać.

– Cas? Co się dzieje? – pyta. – Jak teraz stąd wyjdziemy?

– Nie martw się, mamo – uspokajam ją. – Nie bój się.

– Przed drzwiami stoi dziewczyna, na którą wszyscy czekamy – odzywa się zabójca i rusza naprzód.

Schodzimy z mamą o stopień niżej. Przekładam rękę ponad barierką. Athame pobłyskuje i unoszę ostrze na wysokość oczu.

– Trzymaj się od niej z daleka. – Przecież po nią tutaj przybyliśmy. – Przy każdym

jego ruchu rozlega się cichy, pusty szelest, jakby jego ciało stanowiło jedynie iluzję i składał się wyłącznie z ubrań.

– „My” – podkreślam to słowo – nie przybywaliśmy tu po nic. Ja przyjechałem, żeby zabić ducha. Więc skorzystam z okazji. – Rzucam się naprzód i czuję, jak ostrze sztyletu rozcina powietrze, srebrzysty koniuszek muska guziki potwora.

– Cas, nie! – woła mama, próbując mnie odciągnąć, złapać za rękę. Powinna przestać. Czyżby nie zdawała sobie sprawy, co ja przez ten cały czas robiłem? Myśli, że rozstawiałem na zjawy skomplikowane pułapki ze sprężyn i desek, napędzane przez chomika w kołowrotku? To jest mokra, ręczna robota. I znam się na niej.

Tymczasem Anna coraz energiczniej łomocze do drzwi. Na pewno boli ją głowa. Stoi bardzo blisko progu.

– Ty tu po to przyjechałeś, chłopcze – syczy duch. Bierze zamach i uderza, jednak bez przekonania i chybia mnie o kilometr. Nie sądzę, by spudłował przez zaszyte powieki. Po prostu bawi się mną. Jego śmiech dodatkowo tę teorię potwierdza.

– Ciekawe, w jaki sposób odejdziesz – rzucam. – Zeschniesz się czy rozpuścisz?

– Ani jedno, ani drugie – odpowiada, wciąż uśmiechnięty.

– A jeśli obetnę ci rękę? – pytam, wskakując stopień wyżej i zataczając nożem ostry łuk.

– Wtedy ona cię zabije! Uderza mnie w pierś i wraz z matką spadamy ze

schodów na łeb, na szyję. Boli. Bardzo. Ale duch przestał się śmiać. Wreszcie udało mi się go rozdrażnić. Pomagam mamie wstać.

– Wszystko okej? Nic sobie nie złamałaś? – pytam, na co odpowiada, kręcąc głową. – Idź do drzwi.

Matka ucieka, a duch w dreadach schodzi prosto ku mnie. Już nie jest sztywny. Porusza się gibko jak żywy młody człowiek.

– A może po prostu wyparujesz? – podejmuję, gdyż nie nauczyłem się jeszcze trzymać gęby na kłódkę. – Osobiście mam szczerą nadzieję, że wybuchniesz.

Duch głęboko nabiera powietrza. I jeszcze raz. I jeszcze. Nie wypuszcza z płuc kolejnych wdechów. Jego pierś nadyma się jak balon, rozciągając żebra. Słyszę napinające się do granic wytrzymałości ścięgna. I wtedy, zanim mam szansę się zorientować, wyciąga ręce i stoi tuż przy mnie. Wydarzyło się to w takim tempie, iż ledwie cokolwiek zarejestrowałem. Rękę z nożem przyciska mi do ściany i trzyma mnie za kołnierz. Wolną pięścią biję go w szyję i ramię, ale czuję się w tej chwili jak kotek

pacający motek włóczki. Zjawa wypuszcza z siebie zmagazynowany oddech,

który wylewa się spomiędzy jego warg pod postacią gęstego, słodkiego dymu. Ten dym owiewa mi oczy, wchodzi do nosa. Jest tak intensywny i dławiący, że uginają się pode mną kolana.

Matka chwyta mnie od tyłu, próbuje odciągnąć, wrzeszczy jak szalona.

– Oddasz mi ją, synu, albo zginiesz – zapowiada duch i mnie uwalnia. Wpadam w ramiona mamy. – Brud twego ciała sprawi, że zgnijesz. Mózg wypłynie ci uszami.

Nie mogę się ruszyć. Nie jestem się w stanie odezwać. Oddychać jeszcze potrafię, ale naprawdę niewiele poza tym. I czuję się otępiały, oszołomiony. Matka krzyczy i pochyla się nade mną. Wtedy Anna wreszcie wyrywa drzwi z zawiasów.

– A może sam mnie sobie weźmiesz? – słyszę jej głos. Anna, moja silna, przerażająca Anna. Chcę jej powiedzieć, by uważała, uprzedzić, że ta istota ma w swych zgniłych rękawach sporo asów. Chcę, lecz nie mogę. Więc wraz z mamą kulimy się pomiędzy najpotężniejszymi duchami, jakie kiedykolwiek widzieliśmy.

– Przekrocz tylko próg, ślicznotko – mówi on. – Może ty przejdziesz przez mój – odpowiada Anna.

Walczy z zaklęciem; głowa musi jej doskwierać mniej więcej tak samo jak mnie. Cienka strużka krwi spływa jej z nosa, sięga wargi.

– Weź ten nóż i chodź tu, tchórzu! – krzyczy. – Wyjdź i spotkaj się ze mną na równych warunkach!

Zabójca dyszy. Wbija w nią twarde spojrzenie i zgrzyta zębami.

– Twoja krew na moim ostrzu albo chłopak dołączy do nas jeszcze przed świtem.

Próbuję mocniej ścisnąć athame. Tyle że nie czuję ręki. Anna krzyczy coś jeszcze, ale słowa już do mnie nie docierają. Uszy mam jak zatkane watą. Zapada cisza.

ROZDZIAŁ 22 Wrażenie przypomina sytuację, w jakiej znajdują się

ludzie, którzy zbyt głęboko zanurkowali. W swej głupocie zużyłem cały tlen i choć wiem, że jestem blisko powierzchni, nie mam pewności, czy tam dotrę, ogarnięty dławiącą paniką. W końcu jednak moje powieki się unoszą i widzę rozmazany świat. Biorę pierwszy wdech i chyba się krztuszę. Tak mi się wydaje.

Twarz, którą dostrzegam od razu, należy do Morfrana i znajduje się stanowczo zbyt blisko mojej. Odruchowo próbuję się cofnąć, by krzaczasta broda odsunęła się na bardziej bezpieczną odległość. Staruszek porusza ustami, ale nie dobywają się z nich żadne dźwięki. W ogóle panuje kompletna cisza, nie ma nawet szumu czy dzwonienia w uszach. Widocznie jeszcze nie zdążyły się zrestartować.

Dzięki Bogu Morfran prostuje grzbiet i zaczyna rozmawiać z moją mamą. Potem nagle pojawia się Anna, wpływa w moje pole widzenia i opada obok na podłogę. Próbuję obrócić za nią głowę. Zjawa przeciąga palcami po moim czole, lecz nie mówi ani słowa. Ulga delikatnie rozciąga kąciki jej ust.

Słuch wraca mi w dziwny sposób. Początkowo słyszę stłumiony szelest, a kiedy dźwięki stają się wreszcie wyraźne, nie mają sensu. Przemyka mi przez myśl, iż mój mózg uznał, że został anihilowany, a teraz powoli

wyciąga swe macki, zbierając do kupy zakończenia nerwów, nawołując synapsy, zadowolony, iż jednak nie zniknął.

– Co się dzieje? – pytam, kiedy jedna z macek uruchamia wreszcie język.

– Jezu, stary, myślałem, że już po tobie! – woła Thomas, który pojawia się obok.

Leżę na tej samej wiekowej sofie, na którą trafiłem po pierwszym nocnym spotkaniu z Anną. Czyli jestem w antykwariacie Morfrana.

– Kiedy cię tutaj przywieźli… – podejmuje chłopak i milknie. Dobrze jednak wiem, co chciał powiedzieć. Kładę mu rękę na ramieniu i lekko potrząsam.

– Nic mi nie jest –mówię i po krótkiej walce z własnym ciałem siadam na kanapie. – Wychodziłem już z gorszych tarapatów.

Po drugiej stronie pokoju, plecami do nas, zachowując się, jakby miał o wiele bardziej ciekawe zajęcia, stoi Morfran. Prycha pod nosem.

– To raczej mało prawdopodobne. – Obraca się ku mnie. Druciane okulary zsunęły mu się prawie na koniuszek nosa. – A twoje „tarapaty” wcale jeszcze nie dobiegły końca. Padłeś ofiarą klątwy obeah.

Thomas, Carmel i ja zachowujemy się tak jak wtedy, gdy ktoś odzywa się w towarzystwie w obcym języku; patrzymy po sobie niepewnie, po czym pytamy:

– Co? – Obeah, chłopcze – syczy Morfran – to odmiana

magii z Karaibów. Masz szczęście, że swego czasu spędziłem na Anguilli sześć lat u Juliana Baptiste. O, ten czarownik znał się na obeah jak mało kto.

Przeciągam się i prostuję odważniej. Nie licząc lekkiej nadwrażliwości pleców i boku oraz wrażenia, iż coś chlupoce mi w głowie, czuję się dobrze.

– Mag obeah rzucił na mnie klątwę obeah? Na tej zasadzie, na jakiej smerfy smerfują?

– Nie kpij, Cassio. To powiedziała moja matka. Wygląda okropnie.

Płakała. Nie podoba mi się to. Bardzo. – Nadal nie rozumiem, w jaki sposób dostał się do

domu – podejmuje mama. – Przez cały czas byliśmy tak ostrożni. A bariera ochronna nie zawiodła. Annę przecież powstrzymała.

– To było wspaniałe zaklęcie, pani Lowood – potakuje łagodnie Anna. – Za nic nie przekroczyłabym waszego progu, choćbym nie wiem jak bardzo chciała. – Gdy wypowiada ostatnią część zdania, jej tęczówki ciemnieją o trzy tony.

– Co się stało? Co się stało, kiedy straciłem przytomność? – Teraz jestem już mocno zaintrygowany. Ulga, którą poczułem, kiedy zorientowałem się, że jednak żyję, zdążyła gdzieś zniknąć.

– Kazałam mu wyjść i zmierzyć się ze mną. Nie zechciał. Uśmiechnął się tylko tym swoim straszliwym uśmiechem. Potem wyparował. Został po nim jedynie dym. Kim on jest? – Anna zwraca się do Morfrana. – Lub

czym? – Dawniej był czarownikiem obeah. Czym stał się

teraz, nie wiem. Jeżeli miał jakiekolwiek ograniczenia, pozbył się ich razem z ciałem. W tej chwili jest czystą mocą.

– Przepraszam, ale co to jest obeah? – pyta Carmel. – Czy ja jedyna nie mam pojęcia?

– To inna nazwa wudu – tłumaczę, na co Morfran uderza pięścią w drewniany blat kontuaru.

– Jeżeli naprawdę tak uważasz, już jesteś trupem. – Jak to? – Dźwigam się na chwiejne nogi. Anna

bierze mnie za rękę. Takiej rozmowy nie chcę prowadzić na leżąco.

– Każde obeah to wudu – wyjaśnia Morfran – ale nie każde wudu jest obeah. Wudu to zwykłe afro-karaibskie magiczne sztuczki. Działa na tych samych zasadach co magia znana nam wszystkim. Obeah nie opiera się na żadnych zasadach. Wudu służy do kanalizowania mocy. Obeah jest samą mocą. Czarownik obeah nie kanalizuje energii. On ją w siebie wchłania. Sam staje się źródłem magii.

– Ale krzyż? Na miejscu śmierci ojca znalazłem czarny krzyż, taki sam jak twój krzyż Papy Legby.

Morfran zbywa uwagę machnięciem ręki. – Ten, którego spotkaliście, zapewne zaczynał od

wudu. Teraz jest o wiele bardziej potężny. Przez ciebie, chłopcze, wpadliśmy w gówno po same uszy.

– Jak to przeze mnie? Nie zapraszałem go tutaj. Nie

zadzwoniłem i nie powiedziałem: „Hej, zabójco mojego taty, może byś wpadł i sterroryzował mnie i moich przyjaciół”.

– Ty go tutaj sprowadziłeś – warczy Morfran. – Był z tobą przez cały czas. – Spogląda niechętnie na athame w mej dłoni. – Nosiłeś go w tym przeklętym nożu.

Nie. Nie. To niemożliwe, to się nie miało prawa wydarzyć. Rozumiem, o czym on mówi, lecz to nie może być prawda. Athame wydaje się ciężki – bardziej niż dotąd. Ostrze pobłyskuje w kąciku mego oka tajemniczo i zdradziecko. Morfran twierdzi, że ten czarownik i mój sztylet są ze sobą powiązani. Umysł wciąż się buntuje, choć wiem, że staruszek ma rację. Z jakiego innego powodu przeciwnik zwróciłby mi ostrze? Dlaczego Anna poczuła zapach dymu, gdy Will ranił ją tym nożem? Sama powiedziała, że athame jest związane z czymś bardzo mrocznym. Uznałem wówczas, iż chodzi o wewnętrzną moc samego narzędzia.

– Zabił mojego ojca – dolatuje mnie własny głos. – Oczywiście – cedzi Morfran przez zęby. – W jaki

inny sposób mógłby powstać jego związek z athame? Nie odpowiadam. Morfran spogląda na mnie, jakby

chciał powiedzieć: „Dodaj dwa do dwóch, geniuszu”. Wcześniej czy później wszyscy doznajemy chwil wyjątkowego otępienia, ale ja jeszcze pięć minut temu byłem zupełnie pozbawiony zmysłów, więc weźcie to pod uwagę.

– To przez ojca – szepce mama i dodaje już z

większym sensem: – Dlatego, że go pożarł. – Ciało – odzywa się Thomas. Oczy mu błyszczą.

Patrzy na dziadka, jakby szukając aprobaty. – Zabójca jest pożeraczem ciał. Ciało to moc. Istota. Kiedy zjadł twojego ojca, wchłonął w siebie jego moc. – Chłopak patrzy na athame w zupełnie nowy sposób. – To, co nazywałeś swoim dziedzictwem krwi, Cas… Teraz i czarownik jest do tego podłączony. Karmi się tą siłą.

– Nie! – protestuję słabo. Thomas obrzuca mnie bezradnym, przepraszającym

spojrzeniem. Próbuje mnie przekonać, że nie jestem winny, gdyż nie zrobiłem tego z premedytacją.

– Zaraz – wtrąca Carmel. – Chcecie mi powiedzieć, że w tym nożu kryją się dusze Willa i Chase'a? Że Cas nosi ze sobą jakąś ich część? – Robi przerażoną minę.

Spoglądam na sztylet. Odesłałem za jego pomocą dziesiątki duchów. Wiem, że Morfran i Thomas się nie mylą. Czyli, do diabła, dokąd ja te zjawy wysyłałem? Nie chcę o tym myśleć. Pod moimi zamkniętymi powiekami przemykają zabite widma. Widzę ich twarze, przestraszone, niepewne i złe, przepełnione bólem. Widzę pełne lęku oczy autostopowicza próbującego wrócić do swojej dziewczyny. Nie mogę powiedzieć, że byłem pewien, iż obdarzam je spokojem. Taką miałem nadzieję, lecz pewności nie miałem nigdy. Tyle że ani przez chwilę nie chciałem, by kończyły w taki sposób.

– To niemożliwe – odzywam się wreszcie. – Nóż nie może się wiązać z umarłymi. Ostrze ich zabija, nie karmi

się nimi. – Synu, to nie jest święty Graal – odpowiada mi

Morfran. – Ten sztylet został wykuty dawno temu, przy użyciu sił, o których lepiej nie wspominać. Fakt, że wykorzystujesz go teraz w szczytnym celu, wcale nie znaczy, iż po to powstał. I nie znaczy, że jest zdolny tylko do tego. Czymkolwiek był, kiedy posługiwał się nim twój ojciec, teraz stał się czymś innym. Moc każdego odesłanego przez ciebie ducha sprawiała, że czarownik rósł w siłę. Jest pożeraczem ciał, magiem obeah. Kolekcjonerem energii.

Wszystkie te oskarżenia sprawiają, iż ogarnia mnie ochota, by na powrót stać się dzieckiem. Dlaczego mamusia nie powie im, że są kłamczuchami? I to takimi najgorszymi, którym aż kurzy się z nosa? Matka jednak stoi w milczeniu, słucha i nie protestuje.

– Chcesz powiedzieć, że był ze mną przez cały czas… – Robi mi się niedobrze.

– Chcę powiedzieć, że athame jest taki sam jak przedmioty, które sprzedajemy w antykwariacie. Czarownik był przy nim. W nim. A teraz chce dostać ją. – Morfran spogląda poważnie na Annę.

– Dlaczego sam tego nie zrobi? – pytam zmęczonym głosem. – W końcu jest pożeraczem ciał, tak? Po co mu moja pomoc?

– Bo ja nie jestem cielesna – tłumaczy Anna. – Inaczej już dawno bym zgniła.

– Radykalnie sformułowane – zauważa Carmel – ale

to prawda. Gdyby duchy miały ciała, przypominałyby raczej zombi, prawda?

Zaczynam się chwiać. Pokój z wolna wiruje. Anna podtrzymuje mnie w pasie.

– Tylko czy to wszystko ma w tej chwili jakiekolwiek znaczenie? – pyta. – Musimy coś postanowić i zacząć działać. Z dyskusjami możemy chyba zaczekać?

Mówi to ze względu na mnie. Słyszę w jej tonie opiekuńczą nutę. Spoglądam na nią z wdzięcznością, na tę tchnącą nadzieją białą sukienkę. Zjawa jest blada i smukła, ale nikt nie mógłby jej uznać za słabą. W oczach czarownika obeah musi wyglądać jak najbardziej pożywny posiłek stulecia. Prawdziwa uczta.

– Zabiję go – mówię. – Będziesz musiał – przyznaje Morfran – o ile sam

chcesz przeżyć. Nie brzmi to zbyt zachęcająco. – To znaczy? – Nie jestem specjalistą od obeah. Musiałbym

studiować u Juliana Baptiste dłużej niż marne sześć lat. Nawet jednak gdybym był, nie mógłbym zdjąć z ciebie tej klątwy. Jestem ją w stanie powstrzymywać, opóźniać jej działanie, lecz niezbyt długo. Jeżeli nie zrobisz, czego zażądał, zginiesz przed świtem. Chyba że go zgładzisz.

Stojąca obok mnie Anna nagle się spina. Mama podnosi dłoń do ust i wybucha płaczem.

Zginę przed świtem. Rozumiem. W porządku. Nie czuję niczego, jeszcze nie. Niczego poza cichym, pełnym

zmęczenia szumem wypełniającym całe moje ciało. – Co dokładnie się ze mną stanie? – pytam. – Nie wiem – mówi Morfran. – Może to wyglądać jak

zwykła, naturalna śmierć lub też przyjąć formę zatrucia. Tak czy inaczej, powinieneś się spodziewać, iż za kilka godzin niektóre twoje organy wewnętrzne przestaną działać. Jeżeli go nie zabijesz. Lub jej. – Wskazuje Annę.

Zjawa ściska moją dłoń. – Nawet o tym nie myśl – zwracam się do niej. – Nie

zrobię tego. Poza tym ta twoja poza ducha z manią samobójczą robi się powoli nudna.

Anna zadziera brodę. – Nie miałam zamiaru tego proponować. Gdybyś

mnie zabił, on stałby się jeszcze silniejszy, po czym wróciłby i zabił cię i tak.

– Co więc robimy? – rzuca Thomas. Nieszczególnie się czuję w roli przywódcy. Nie mam

w tym wprawy i znacznie mi lepiej, gdy ryzykuję jedynie własną skórę. Niemniej coś trzeba postanowić. Nie ma czasu na wymówki ani wątpliwości. Wyobrażałem sobie ten moment na tysiąc sposobów, ale w najdzikszych snach nie tak. Miło jednak, że nie muszę walczyć samotnie.

Spoglądam na Annę. – Przyjmiemy go przy linach – oświadczam – i zanim

przejdziemy do ataku, zmęczymy.

ROZDZIAŁ 23 Nigdy nie widziałem bardziej chaotycznie

zaplanowanej operacji. Jedziemy nerwową kolumną rozklekotanych samochodów, zastanawiając się, czy jesteśmy gotowi na to, co ma się wydarzyć. Nie wyjaśniłem im jeszcze, co miałem na myśli, mówiąc o przyjmowaniu czarownika przy linach. Chyba jednak Morfran i Thomas mają pewne podejrzenia.

Światło robi się złote, promienie słońca padają pod coraz mniejszym kątem, a niebo szykuje się, by przybrać barwy zachodu. Przeniesienie wszystkiego do wozów zabrało całą wieczność – do półciężarówki Morfrana i tempo Thomasa spakowaliśmy połowę okultystycznego sprzętu z antykwariatu. Nie mogłem przy tym nie myśleć o dzikich nomadach, o tym, jak pakowali całą swą cywilizację i ruszali w ślad za bawołami. Kiedy właściwie ludzie zaczęli gromadzić wokół siebie tyle niepotrzebnego badziewia?

Gdy dojeżdżamy do domu Anny, zaczynamy to wszystko wyładowywać. To miejsce miałem właśnie na myśli, mówiąc o przyjęciu przeciwnika przy linach. Mój dom został zanieczyszczony mocą czarownika, a sklepik dziadka Thomasa znajduje się w zbyt gwarnej okolicy. Oczywiście napomknąłem Morfranowi o niespokojnych duchach z piwnicy, ale według niego w obecności tylu czarowników usuną się w kąt. Trzymam go za słowo.

Carmel otwiera swoje audi, które stało tutaj przez cały czas, i wyrzuca ze środka plecak. Opróżnia go, a pakuje wiązki ziół i buteleczki z olejkami. Jak dotąd czuję się nieźle, choć wciąż pamiętam zapowiedź Morfrana, że klątwa obeah będzie działać coraz mocniej. Zaczyna mnie co prawda boleć głowa, między oczyma, ale to może być skutek zderzenia ze ścianą. Jeżeli szczęście będzie nam sprzyjać, uwiniemy się ze wszystkim, zanim moje zdrowie stanie się istotnym czynnikiem. Nie wiem, do czego mógłbym się przydać, gdybym zaczął się wić z bólu po ziemi.

Próbuję myśleć pozytywnie, co jest raczej zaskakujące, bo zwykle mam raczej tendencje do ponuractwa. To pewnie przez tę niecodzienną rolę przywódcy stada. Muszę dobrze wyglądać i emanować pewnością siebie. Choćby dlatego, iż mama zamartwia się tak bardzo, że może przedwcześnie posiwieć, a Carmel i Thomas są stanowczo zbyt bladzi, nawet jak na Kanadyjczyków.

– Myślisz, że on nas tu znajdzie? – pyta Thomas, kiedy wyciągamy z jego wozu worek świec.

– Myślę, że zawsze wie, gdzie jestem – odpowiadam. – Lub przynajmniej gdzie znaleźć nóż.

Chłopak ogląda się przez ramię na Carmel, wciąż ostrożnie pakującą buteleczki i słoiki z dziwnymi substancjami.

– Może nie powinniśmy byli tu ściągać Carmel i twojej mamy. Lepiej będzie odesłać je w bezpieczniejsze

miejsce. – Nie wydaje mi się, by gdziekolwiek było w tej

chwili bezpiecznie… Ale tak, mógłbyś je zawieźć, razem z Morfranem, do jakiejś kryjówki. Wy dwaj stanowicie poważną siłę i pewnie udałoby się wam je obronić.

– A co z tobą? I z Anną? – Cóż, czarownik chce chyba tylko naszych głów. –

Wzruszam ramionami. Thomas pociera nos i poprawia okulary. Kręci głową. – Nie, nigdzie nie pojadę. Zresztą tutaj możemy ich

bronić równie skutecznie jak gdzie indziej. Prawda, mogą oberwać rykoszetem, ale przynajmniej nie będą nieruchomymi celami.

Na twarzy ma czystą determinację. Odwaga nie jest jego naturalną cechą, przez co taka postawa jest tym bardziej godna podziwu.

– Dobry z ciebie przyjaciel, Thomas. Chichoce pod nosem. – Tak, dzięki. Ale dość o tym, może byś mnie teraz

wtajemniczył w ten plan, który ma ponoć uchronić nasze tyłki przed pożarciem?

Uśmiecham się szeroko i spoglądam ku samochodom. Anna pomaga mojej mamie, niesie sześciopak butelkowanej wody.

– Od ciebie i Morfrana spodziewam się jedynie, że go pochwycicie, kiedy już tu dotrze. Tak jak przedtem Annę – tłumaczę. – Byłoby też miło, gdybyście wymyślili jakąś przynętę.

– Z tym nie powinno być kłopotu. Istnieje cała masa zaklęć służących do przyzywania energii lub wabienia kochanków. Twoja matka na pewno zna co najmniej kilkadziesiąt. Nieco je tylko zmienimy. Do schwytania go możemy użyć naładowanego magią sznura czy czegoś w tym rodzaju. Moglibyśmy również zmodyfikować olejkową barierę twojej mamy… – ze ściągniętymi brwiami wylicza metody i potrzebny sprzęt.

– Powinno zadziałać. – Kiwam głową, choć nie mam pojęcia, o czym mówi.

– Tak, powinno – rzuca sceptycznie. – Przydałby mi się jeszcze kondensator strumienia i jeden przecinek dwadzieścia jeden gigawata mocy. Wtedy zadziałałoby na pewno.

Wybucham śmiechem. – Niewierny Tomasz. Myśl pozytywnie. Zadziała. – Skąd wiesz? – pyta. – Bo musi. Próbuję utrzymać powieki w górze. Potwornie boli

mnie głowa. W domu, który nie widział takiego ożywienia od…

zapewne od początku, powstają dwa fronty. Na górze, u szczytu schodów, Thomas z Morfranem sypią linię ze sproszkowanego kadzidła. Morfran wyciągnął własny athame i wyrysował nim w powietrzu pentagram. Jego nóż nawet w przybliżeniu nie jest tak fajny jak mój, który zawiesiłem na ramieniu w skórzanej pochwie. Usilnie staram się nie myśleć o tym, co na temat tego sztyletu

powiedzieli obaj Sabinowie. To zwykły nóż; nie jakiś immanentnie dobry lub zły magiczny rekwizyt. Nie posiada własnej woli. Przecież nie poruszam się w kucki i nie nazywam go „swoim ssskarbem”. A co do więzi pomiędzy moim athame a czarownikiem, to jestem głęboko przekonany, iż dzisiejszej nocy zostanie zerwana.

Morfran powoli się obraca w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara i cicho szepce. Thomas bierze do ręki coś, co wygląda jak drewniana ręka z rozcapierzonymi palcami, przeciąga tym po szczycie schodów, po czym odkłada narzędzie. Morfran kończy swą inkantację; kiwa głową na wnuka, który zapala zapałkę i upuszcza ją. Na piętrze wykwita ścieżka błękitnego ognia, po chwili zmieniającego się w dym.

– Pachnie jak na koncercie Boba Marleya – zauważam, kiedy Thomas schodzi na dół.

– To przez paczuli – odpowiada. – A ta drewniana łapa? – Korzeń żywokostu. Zabezpiecza dom. – Thomas się

rozgląda. Najwyraźniej odhacza w myślach kolejne punkty na liście kontrolnej.

– Co wyście tam właściwie robili? – pytam. – Stamtąd spróbujemy go uwięzić. – Wskazuje

schody. – Ponadto to nasza linia umocnień. Zabezpieczymy całe pierwsze piętro. Jeśli przyjdzie co do czego, tam się przegrupujemy. Nie zbliży się do nas. – Wzdycha. – Cóż, chyba czas zająć się pentagramami w oknach.

Żołnierze drugiego frontu hałasują w kuchni. To moja mama, Carmel i Anna. Zjawa pomaga matce ogarnąć obsługę opalanego drewnem pieca, potrzebnego do sporządzenia ochronnych mikstur. Zwąchałem też w powietrzu ślad rozmarynu i lawendy używanych w wodach leczniczych. Mama zawsze wyznawała zasadę „Miej nadzieję na najlepsze, przygotuj się na najgorsze”. Jej zadaniem będzie rzucenie zaklęcia, które przywabi tu czarownika – a my przyjmiemy go przy linach.

Nie wiem, dlaczego myślę szyfrem. Ciągle powtarzam w głowie to hasło. Przyjąć przy linach. Sam zaczynam się zastanawiać, co właściwie mam na myśli. Przyjęcie przeciwnika przy linach to rodzaj podstępu. Bokserska strategia rozsławiona przez Muhammada Ali. Polega na tym, by wmówić przeciwnikowi, że się przegrywa, ustawić go dzięki temu w korzystnej dla nas pozycji i ostatecznie pokonać.

Czym więc jest moje przyjęcie przy linach? Na czym polega? Na zabiciu Anny.

Chyba powinienem jej o tym powiedzieć. W kuchni matka sieka jakieś liście. Na blacie stoi

otwarty słoik pełen zielonego płynu, który pachnie jak mieszanka wody spod ogórków i kory. Anna miesza w garnku. Carmel myszkuje przy drzwiach do piwnicy.

– Co jest na dole? – pyta i otwiera. Zjawa wyraźnie tężeje i zerka na mnie. Co Carmel

zobaczyłaby w piwnicy, gdyby do niej zeszła? Splątane, ożywające zwłoki? Raczej nie. Nawiedzenie jest chyba

manifestacją poczucia winy Anny. Jeżeli Carmel natknęłaby się tam na cokolwiek niezwykłego, byłyby to prawdopodobnie tylko chłodne powiewy i odgłosy trzaskania drzwiami.

– Nic interesującego – odpowiadam, podchodzę i zamykam drzwi. – Na górze wszystko idzie pomyślnie, a co u was?

Dziewczyna wzrusza ramionami. – Nie przydałam się na wiele. To trochę jak

gotowanie, a ja nie potrafię gotować. Ale panie radzą sobie dobrze. – Marszczy nos. – Choć trochę wolno.

– Pośpiech jest wskazany wyłącznie przy łapaniu pcheł. – Mama się uśmiecha. – Zbyt szybko przyrządzony eliksir mógłby nie zadziałać. A ty bardzo nam pomogłaś, Carmel. Umyłaś przecież kryształy.

Carmel odpowiada jej uśmiechem, ale na mnie patrzy z przekąsem.

– Chyba pójdę pomóc chłopakom. Kiedy wychodzi, natychmiast tego żałuję. Teraz

kuchnia wydaje się strasznie duszna. Muszę coś Annie powiedzieć, ale nie przy mamie.

– Chyba już gotowe, pani Lowood – mówi zjawa. – Czy mam zrobić coś jeszcze?

Matka obrzuca mnie przelotnym spojrzeniem. – Nie w tej chwili, kochana. Dziękuję. Gdy przechodzimy przez salon do przedpokoju, Anna

zadziera głowę i patrzy, co się dzieje na piętrze. – Nie masz pojęcia, jakie to dziwne – zwraca się do

mnie. – Przyjmuję gości i nie czuję ochoty rozszarpać ich na kawałki.

– Tak jest chyba lepiej, nie? Duch wykrzywia się w grymasie. – Jesteś… jak to powiedziała Carmel? … Osłem. – Szybko się uczysz. – Śmieję się. Wychodzimy na ganek. Zapinam kurtkę. Nie

zdejmowałem jej, tego domu nikt nie ogrzewał od półwiecza.

– Polubiłam Carmel – stwierdza Anna. – Na początku było inaczej.

– Dlaczego? Wzrusza ramionami. – Wydawało mi się, że jest twoją dziewczyną.

Aczkolwiek to głupi powód, żeby kogoś nie lubić. – Tak, no cóż. Według mnie Carmel jest na kursie

kolizyjnym z Thomasem. Opieramy się o ścianę domu i wyczuwam bijącą od

desek zgniliznę. Nie wydają się pewne; raczej ja je podtrzymuję niż one mnie.

Ból głowy narasta, przypomina teraz kolkę po długim biegu. Powinienem zapytać, czy ktoś ma jakiś ibuprom. Tyle że to głupie. Ból jest mistycznej natury i zwykłe prochy na nic się tu nie zdadzą.

– Dopadło cię, prawda? – Zjawa przygląda mi się z troską. Zupełnie nieświadomie zacząłem przecierać oczy.

– Nic mi nie jest. – Musimy go tu ściągnąć, i to szybko. – Anna

przechodzi do balustrady ganku i wraca. – Jak chcesz to zrobić? Powiedz mi.

– Zrobię to, czego zawsze chciałaś – odpowiadam. Chwilę jej to zajmuje. Jeśli istnieje możliwość, by

ktoś zrobił naraz zbolałą i pełną wdzięczności minę, to właśnie ją zobaczyłem.

– Nie ciesz się tak – mówię. – Zabiję cię tylko trochę. W zasadzie będzie to raczej rytualne upuszczenie krwi.

– I to wystarczy? – Duch marszczy brwi. – Do spółki z dodatkowymi superzaklęciami, jakie

powstają w kuchni? Tak myślę. Czarownik powinien zareagować jak pies z kreskówki na widok wózka z hot dogami.

– Potem będę słabsza. – Jak dużo słabsza? – Nie mam pojęcia. Niedobrze. Ja też tego nie wiem. Nie chcę jej

skrzywdzić, ale krew jest tu kluczem. Przepływ energii przez mój sztylet do cholera wie gdzie powinien zabójcę przyciągnąć jak wycie przywódcy stada. Zamykam oczy. W całym tym planie może się posypać mniej więcej milion rzeczy, ale za późno już, by zastanawiać się nad alternatywą.

Ból między oczyma zmusza mnie do częstego mrugania. Tracę koncentrację. Nie jestem nawet pewien, czy uda mi się wykonać cięcia, jeżeli przygotowania jeszcze się przeciągną.

– Cassio, boję się o ciebie.

– Zapewne słusznie. – Chichocę i zaciskam powieki. To nie jest pulsujący ból. Wolałbym taki. Taki, który

przychodzi i odchodzi, dając w przerwach moment wytchnienia. Ten jest stały i doprowadza mnie do szału. Nie pozostawia czasu na ulgę.

Coś chłodnego dotyka mojego policzka. Miękkie palce wsuwają mi się między włosy na skroniach, rozgarniają je. I wtedy czuję, jak wargi zjawy muskają moje usta. Bardzo delikatnie. Gdy otwieram oczy, spotykam się z jej spojrzeniem. Znów opuszczam powieki i całuję Annę. Po wszystkim – a zajmuje to dobrą chwilę – opieramy się o ścianę, zetknięci czołami. Składam dłonie na jej krzyżu. Zjawa gładzi mi włosy.

– Nie sądziłam, że do tego dojdzie – szepce. – Ja też nie. Byłem pewny, że cię zabiję. Uśmiecha się. Jest przekonana, że nic się nie

zmieniło. I grubo się myli. Odkąd pojawiłem się w tym mieście, zmieniło się dosłownie wszystko. Teraz już wiem, że było mi to pisane. Że miało swój sens już w chwili, kiedy usłyszałem opowieść o niej. Stąd się wzięło tamto moje zainteresowanie jej sprawą, dziwne poczucie więzi.

Nie boję się. Mimo szalejącego w głowie pożaru i świadomości, że coś tu po mnie przyjdzie, coś, co mogłoby bez trudu wyrwać mi śledzionę i przekłuć ją niczym wypełniony wodą balon, nie czuję lęku. Jest ze mną Anna. Wzajemnie się ocalimy. Uratujemy wszystkich. A potem przekonam ją, iż powinna zostać. Ze

mną. Z domu dobiega jakiś hałas. Pewnie mama upuściła

coś w kuchni. Nic wielkiego, ale zjawa odskakuje ode mnie. Ja też się poruszyłem – boli mnie w boku. Może czarownik już zaczął pracować nad tą śledzioną. Ciekawe, gdzie w zasadzie jest śledziona?

Anna wraca i pozwala mi się na niej oprzeć. – Nie odchodź – mówię. – Donikąd się nie wybieram. – Nigdy już nie odchodź – precyzuję z uśmieszkiem i

zjawa robi taką minę, jakby sądziła, że należy mi się łomot. Całuje mnie. Nie wypuszczam jej warg spomiędzy swoich, śmieję się i próbuję się opanować.

– Skupmy się na pracy – napomina mnie Anna po chwili.

Skupić się na pracy… Tyle że ten drugi pocałunek przemawia do mnie znacznie wyraźniej.

Przygotowania dobiegły końca. Leżę na plecach na przykurzonej sofie i trzymam przy czole butelkę letniej wody. Mam zamknięte oczy. Po ciemku świat wydaje się o wiele bardziej przyjazny.

Morfran spróbował przeprowadzić kolejne oczyszczenie, rzucić zaklęcie powstrzymujące czy coś podobnego, ale nie podziałało nawet w połowie tak dobrze jak pierwsze. Mamrotał nade mną czary i krzesał krzemieniem śliczne iskierki. Potem przetarł mi twarz i pierś czymś czarnym i miękkim, co pachniało siarką. Ból w boku zelżał, przestał sięgać między żebra. Łomot w

głowie przeobraził się w nieznaczne kłucie, ale i tak czuję się marnie. Morfran był zarazem zmartwiony i rozczarowany rezultatami. Stwierdził, że poszłoby mu lepiej, gdyby miał dostęp do świeżej krwi kurczaka. Mimo że mnie boli, wieść o tym niedostatku przyjąłem z zadowoleniem. Cóż to byłoby za widowisko!

Przypominają mi się słowa czarownika: zapowiedział, że mózg wypłynie mi uszami. Mam nadzieję, że to była przenośnia.

Mama siedzi w nogach kanapy. Z roztargnieniem głaszcze mnie po łydce. Nadal myśli o ucieczce. Cały jej instynkt aż krzyczy, by wpakowała mnie do samochodu i zwiała. A jednak nie jest zwykłą mamą. To w końcu moja matka. Dlatego tu siedzi, gotowa walczyć ramię w ramię ze mną.

– Przykro mi z powodu twojego kota – odzywam się. – To był nasz wspólny kot – poprawia. – I też mi

przykro. – Próbował nas ostrzec. Trzeba było sierściucha

posłuchać. – Odstawiam butelkę na bok. – Naprawdę bardzo mi smutno, mamo. Będzie mi go brakowało.

Odpowiada skinieniem głowy. – Chcę, żebyś poszła na górę, zanim cokolwiek się

wydarzy – podejmuję. Kolejne kiwnięcie. Wie, że martwiąc się o nią, nie

zdołam się skoncentrować. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? – pyta. – O tym, że

go szukałeś przez te wszystkie lata?

– Nie chciałem cię denerwować – wyjaśniam i czuję się z tym dość głupio.

– I widzisz, czym się to skończyło? Pochyla się i odgarnia mi włosy z oczu. Moja długa

grzywka nigdy się jej nie podobała. Nagle przygląda mi się uważniej i jakaś większa troska ściąga jej rysy.

– Co znowu? – pytam. – Masz żółte oczy. Odnoszę wrażenie, że mama zaraz wybuchnie

płaczem. Z innego pokoju dolatuje mnie przekleństwo

Morfrana. – To przez wątrobę – dodaje cicho matka. – I może

też nerki. Przestają pracować. Cóż, to by wyjaśniało dziwnie płynne uczucie w

boku. Jesteśmy w salonie sami. Wszyscy inni wycofali się do swoich kącików. Zapewne każdy potrzebuje się zastanowić, pomyśleć, może pomodlić. Mam nadzieję, że Thomas i Carmel czule pieszczą się w szafie.

Nagle moją uwagę zwraca elektryczny błysk za oknem.

– Chyba trochę za późno na burze z piorunami? – rzucam.

– To nie była zwykła błyskawica – odpowiada Morfran, który wynurzył się z kuchni. – Podejrzewam, że nasz klient zbiera energię.

– Powinniśmy rzucić zaklęcie przyzwania – mówi mama.

– Poszukam Thomasa – dźwigam się z sofy i w milczeniu wchodzę po schodach.

Na piętrze znajduję go i Carmel w jednym z dawnych pokoi gościnnych. Zatrzymuję się przed drzwiami.

– Nie wiem, co ja tu robię – mówi dziewczyna. Słychać w tym lęk, ale i domieszkę irytacji.

– To znaczy? – dopytuje Thomas. – Czuję się jak jakaś pieprzona księżniczka na

ziarnku grochu. Cas jest naszą Buffy, ty, twój dziadek i mama Casa jesteście magami, a Anna… to Anna. Więc co ja tu robię? Na co mogę się przydać?

– Nie pamiętasz? Jesteś tutaj głosem rozsądku. Myślisz o sprawach, jakie nie przychodzą do głowy żadnemu z nas.

– Tak. I myślę na przykład, że dziś zginę. Mam przecież tylko swój aluminiowy kij do baseballa.

– Nie zginiesz, Carmel. Nic ci nie będzie. Teraz mówią już ciszej. Czuję się jak jakiś zboczony

podsłuchiwacz. Nie chcę im przeszkadzać. Mama i Morfran poradzą sobie z zaklęciami sami. Niech Thomas nacieszy się swoją chwilą. Wycofuję się ostrożnie na dół. Zastanawia mnie, jak to będzie po wszystkim. Jeżeli wyjdziemy z tego żywi, co się stanie? Czy wszystko ułoży się jak dawniej? Czy Carmel zapomni o tych pełnych przygód dniach? Czy odepchnie Thomasa i wróci do roli królowej roju? Chyba nie, prawda? Ale przecież właśnie porównała mnie z Buffy. W tej chwili nie mam o tej dziewczynie najlepszego zdania.

Gdy staję na ganku i ciaśniej otulam się kurtką, zauważam Annę. Siedzi na balustradzie, patrzy w niebo. Na jej rozświetlonym blaskiem błyskawic obliczu maluje się podziw i lęk.

– Dziwna pogoda – zauważa. – Według Morfrana to nie jest burza – odpowiadam,

na co duch reaguje miną typu „tak też podejrzewałam”. – Trochę lepiej wyglądasz. – Dzięki. – Nie wiem czemu, ale robię się nieśmiały.

To niezbyt dobra pora na mięknięcie. Podchodzę do Anny, obejmuję ją. W jej ciele nie ma nawet krztyny ciepła. Gdy zanurzam nos w ciemne włosy, nie czuję żadnej woni. Ale mogę jej dotknąć i wiem, że ją znam. A ona może powiedzieć o mnie to samo.

Dolatuje mnie nikły korzenny zapach. Oboje podnosimy wzrok. Z jednego z pokoi na górze dobywają się cienkie smużki aromatycznego dymu, który nie pozwala się porwać wiatrowi, lecz wyciąga swe eteryczne palce, by coś zwabić. Zaklęcie przywołania.

– Jesteś gotowa? – pytam. – Zawsze i nigdy – odpowiada cicho. – Jest chyba

takie powiedzenie. – Tak – szepcę przy jej szyi. – Chyba jest. – W co powinienem cię zranić? – Gdzieś, gdzie rana będzie mogła uchodzić za

śmiertelną. – Więc może pod nadgarstkiem? To w końcu klasyka

gatunku.

Anna klęczy na środku podłogi. Dolna część jej bladego ramienia pływa przed mymi zmąconymi oczyma. Oboje jesteśmy podenerwowani, a rzucane z piętra podpowiedzi wcale nie pomagają.

– Nie chcę cię skrzywdzić – szepcę. – Nie skrzywdzisz. Nie naprawdę. Zrobiło się już zupełnie ciemno. Sucha burza z

piorunami zbliża się coraz bardziej do wzgórza, na którym stoi dom. Gdy przeciągam ostrzem po smukłym nadgarstku zjawy, nóż – zazwyczaj pewny i stabilny – drży. Czarna krew wypływa szerokim strumieniem, brudzi jej skórę i kapie ciężkimi kroplami na zakurzone deski.

Głowa mi pęka. Muszę się zebrać w sobie. Oboje przyglądamy się rosnącej kałuży i nagle to czujemy – jakby przyspieszenie powietrza, niewidzialną siłę, która sprawia, iż włoski na naszych ramionach i karkach stają dęba.

– Idzie tu – mówię na tyle głośno, by usłyszeli mnie wszyscy na piętrze, obserwujący nas zza barierki. – Mamo, ty już skończyłaś. Schowaj się gdzieś.

Widzę, że tego nie chce, lecz wycofuje się bez słowa, choć ma na końcu języka przestrogi i wyrazy troski, jakimi spokojnie wypełniłaby przeciętnej objętości powieść.

– Źle się czuję – szepce Anna. – Sztylet mnie przyciąga, tak samo jak wcześniej. Nie zraniłeś mnie zbyt głęboko?

Sięgam do jej ramienia.

– Nie sądzę. Nie wiem. Krew cieknie i tak miało być, ale jest jej bardzo dużo.

Ile może jej w sobie mieć martwa dziewczyna? – Cas! – woła Carmel i w jej głosie słychać

przestrach. Nie patrzę na nią, odwracam się do drzwi. Z ganku nadciąga mgła, sączy się szczelinami,

pełznie po parkiecie niczym tropiący ofiarę wąż. Nie wiem, czego się spodziewałem, ale z pewnością nie tego. Wydawało mi się raczej, że wyważy drzwi i jak w filmie ujrzę jego sylwetkę oblaną księżycową poświatą – złe, bezokie widmo.

Opary nas otaczają, krążą. Klęczymy, sprawiając wrażenie wyczerpanych, pokonanych. Tylko że Anna naprawdę wygląda na bardziej martwą niż zwykle. Zaczynam się bać, że plan wypali aż za dobrze. A wtedy mgła gęstnieje, zbija się i po raz kolejny widzę czarownika obeah, który wbija w nas spojrzenie swych zaszytych oczu.

Nie cierpię, kiedy nie mają oczu. W ogóle nie lubię tego rodzaju sztuczek – pustych oczodołów, zaciągniętych bielmem gałek lub oczu pojawiających się w nienaturalnych miejscach. Nie cierpię. Boję się tego i wkurza mnie to straszliwie. Słyszę rozpoczynające się na górze inkantacje. Czarownik wybucha śmiechem.

– Możecie mnie wiązać do woli. I tak dostanę wszystko, po co przyszedłem.

– Zabezpieczcie dom! – wołam do tych na piętrze i dźwigam się na nogi. – Mam zatem nadzieję, że

przyszedłeś dostać moim nożem w bebechy. – Powoli stajesz się drażniący – odpowiada, ale ja już

nie myślę. Walczę. Skaczę i mimo łoskotu w głowie próbuję zachować równowagę. Tnę i wiruję, zmagając się z ogarniającym mój bok i pierś odrętwieniem.

Przeciwnik jest szybki i jak na istotę bez oczu niedorzecznie wręcz zwinny. Wreszcie jednak go dopadam. Cały napinam się jak łuk, kiedy czuję, że ostrze noża wślizguje się w jego ciało. Mag odskakuje i przyciska martwą dłoń do rany. Triumf nie trwał zbyt długo. Zanim się obejrzałem, zaatakował i wyrżnął mną o ścianę. Nie wiedziałem nawet, że się z nią zderzyłem, póki nie osunąłem się na podłogę.

– Spętajcie go! Osłabcie! – krzyczę, ale w tej samej chwili zabójca przebiera nogami jak obrzydliwy pająk. Pędzi i unosi sofę, jakby była nadmuchiwana. Ciska nią w moją drużynę. Słyszę uderzenie i ich krzyki, lecz nie mam czasu zastanawiać się, czy wszystko w porządku. Czarownik chwyta mnie za ramię, dźwiga w powietrze, po czym znów wali mną o ścianę. Słyszę trzask przypominający pękanie gałązek i uświadamiam sobie, że to kilka moich żeber. Może nawet wszystkie naraz, cholera.

– Athame należy do nas – syczy mi potwór prosto w twarz. Spomiędzy zjełczałych dziąseł sączy się słodki dym. – To jak obeah, chodzi o wolę, moją i twoją. Jak myślisz, czyja jest silniejsza?

Wola. Ponad ramieniem przeciwnika zauważam

Annę. Leży w oleistej kałuży. Oczy zaszły jej czernią, a spowite krwawą sukienką ciało dygoce. Rana na jej nadgarstku się rozrosła. Na górze widzę sofę i wystające spod niej dwie nogi. W ustach czuję smak własnej krwi. Trudno mi oddychać.

I wtedy, zupełnie znikąd, pojawia się królowa amazonek. Carmel skacze ze schodów. Krzyczy. Czarownik obraca się akurat w porę, by zaliczyć cios aluminiowym kijem prosto w twarz i uderzenie okazuje się bardziej skuteczne od zadanego Annie. Może dlatego, iż dziewczyna jest poważnie wkurzona. Mag pada na kolana, a Carmel łomocze go raz po raz. A miała być księżniczką na ziarnku grochu, która nie jest w stanie w niczym pomóc.

Nie przegapiam okazji. Wbijam potworowi athame w nogę. On wyje, lecz udaje mu się złapać Carmel za kostkę. Rozlega się mokre plaśnięcie i wreszcie dowiaduję się, w jaki sposób czarownik potrafi wygryzać z ludzi tak wielkie kawały mięsa: szczęka niemal wyskakuje mu z zawiasów, rozciąga ją i zatapia zęby w udzie dziewczyny.

– Carmel! – wrzeszczy Thomas, kuśtykający w dół schodów. Nie zdąży na czas, więc rzucam się na czarownika i wbijam sztylet w jego policzek. Odpiłuję mu całą szczękę, przysięgam.

Dziewczyna piszczy i chwyta się Thomasa, który próbuje odciągnąć ją od krokodyla. Ja wiercę nożem w ustach zabójcy, modląc się, by nie ranić przy tym jej nogi. Przeciwnik wreszcie rozwiera szczęki z wilgotnym

mlaśnięciem. Cały dom drży od intensywnej wściekłości. Aczkolwiek to nie jego wściekłość. To nie jego

mieszkanie. Potwór słabnie. Udało mi się go skutecznie ranić i zmagamy się teraz w starciu wręcz. Gdy Thomas odciągnął Carmel, czarownik zdołał przygwoździć mnie do ziemi i przez to nie widzi tego co ja – czyli unoszącej się w powietrze, ociekającej krwią sukienki. Żałuję, że mój wróg nie ma oczu, wtedy zobaczyłbym w nich zaskoczenie, gdy Anna chwyta go od tyłu i z całych sił rzuca na poręcz schodów. Moja Anna podniosła się z kałuży, przystroiła do walki w wijące włosy i czarne żyły. Wciąż krwawi. Nie jest w pełni sił.

Mag powoli się podnosi. Otrzepuje z siebie kurz i szczerzy zęby. Nie rozumiem. Rany w jego boku, nodze i twarzy przestały krwawić.

– Sądziłeś, że zabijesz mnie moim własnym nożem? – pyta.

Spoglądam na Thomasa, który zdjął kurtkę i przewiązał nią ranę w udzie Carmel. Skoro nie mogę zabić go athame, to co mam zrobić? Istnieją co prawda inne metody uśmiercania duchów, lecz nikt z obecnych nie zna żadnego z nich. Ledwie jestem w stanie się poruszać. Wyraźnie czuję, jak w piersi przemieszczają się połamane gałązki żeber.

– Ten nóż nie należy do ciebie – odpowiada Anna. – Nie po dzisiejszej nocy. Oddam go Casowi.

– Anno… – zaczynam, ale nie wiem, co powiedzieć dalej. Na moich oczach, na oczach wszystkich martwa

dziewczyna unosi pięść i uderza nią w deski podłogi. Drzazgi i kawałki drewna strzelają prawie pod sufit. Nie pojmuję, co ona robi.

Pojawia się nikła czerwona poświata, jakby blask bijący od wygasającego kominka. Na obliczu Anny pojawia się zaskoczenie, które zmienia się w ulgę i wyraz szczęścia. Zaryzykowała. Nie wiedziała, czy cokolwiek się stanie, gdy wybije dziurę w parkiecie. Teraz jednak, kiedy nadzieja się spełniła, Anna uśmiecha się szeroko i drapieżnie zgina palce. Czarownik syczy, a ona rusza naprzód. Nawet osłabiona nie ma sobie równych. Wymieniają się ciosami. Anna wykręca jego głowę, obraca ją dokoła, lecz mag natychmiast przekręca ją z powrotem.

Muszę jej pomóc. Nie mogę myśleć o tym, iż kości wbijają mi się w płuca. Przewracam się na brzuch. Posługując się nożem jak alpinista czekanem, wlokę się po podłodze.

Dom wciąż dygoce, tysiąc desek i zardzewiałych gwoździ jęczy fałszywie. I słychać też odgłosy, które wydają zderzające się ze sobą duchy. Hałas tak intensywny, że aż się krzywię. To zdumiewające, że nie rozpadli się jeszcze w drobny krwawy mak. Dziewczyna miota potworem na prawo i lewo; on warczy i uderza ją głową. Anna zatacza się w tył i zauważa, że się zbliżam.

– Cas! – krzyczy przez zaciśnięte zęby. – Musisz stąd uciekać! Zabierz wszystkich z tego domu!

– Nie zostawię cię! – wołam. A przynajmniej wydaje

mi się, że wołam. Nie mogę zaczerpnąć powietrza. Kończy mi się zapas adrenaliny. Mam wrażenie, że światła na przemian zapalają się i gasną. Ale nie porzucę Anny.

Słyszę jej wrzask. Kiedy skupiła się na mnie, ten bydlak znów niewiarygodnie rozwarł szczękę i wgryzł się w jej ramię jak wąż. Widok krwi dziewczyny na jego wargach wydziera mi z piersi okrzyk. Kurczę pod sobą nogi i wybijam się w powietrze.

Chwytam czarownika za włosy i próbuję go odciągnąć. Rozcięte wcześniej płaty policzka kłapią makabrycznie przy każdym ruchu. Tnę raz jeszcze i podważam mu zęby nożem. Oboje używamy wszystkich sił, by nim rzucić. Wpada na zniszczone schody i osuwa się rozkraczony, ogłuszony.

– Cassio, musisz uciekać – mówi Anna. – Proszę cię. Zrobiła coś z domem. Otworzyła w podłodze tę

płonącą dziurę. Zdaję sobie z tego sprawę i wiem też, że nawet ona niczego już nie cofnie.

– Idziesz ze mną. – Łapię ją za ramię, lecz to trochę tak, jakbym spróbował pociągnąć za sobą kolumnę dorycką. Thomas i Carmel nawołują mnie od strony drzwi, ale wydaje mi się, że ich głosy rozlegają się tysiąc kilometrów dalej. Uda im się. Słyszę ich kroki na ganku.

Pośród tego wszystkiego Anna zachowuje spokój. Czule kładzie dłoń na moim policzku.

– Nie żałuję – szepce. Lecz mgnienie później jej wzrok hardzieje. Anna

odpycha mnie, rzuca mną przez pokój tam, skąd się przyczołgałem. Turlam się, czując mdlące zgrzytanie żeber. Gdy unoszę głowę, widzę, jak Anna rusza na czarownika, wciąż rozciągniętego u podnóża schodów. Chwyta go za rękę i nogę. Mag zaczyna się poruszać, ale ona nieustępliwie ciągnie go ku otworowi w deskach.

Kiedy potwór spogląda na to swymi zaszytymi oczyma, zaczyna się bać. Okłada martwą dziewczynę po twarzy i ramionach, lecz w tych ciosach brak już zajadłości. To raczej tylko pełna lęku obrona.

Anna cofa się i trafia stopą na dziurę, zanurza się w niej. Blask płomieni oświetla jej łydkę.

Dom zaczyna już naprawdę dygotać. Nie mogę wstać, nie mogę nic zrobić, tylko patrzę na nią, kiedy zapada się coraz niżej, wciągając go za sobą, wrzeszczącego, wymachującego ramionami, starającego się wyrwać.

Znów zaczynam pełznąć. Jestem w panice. Czuję na sobie ręce Thomasa. Przyjaciel chce mnie uratować, tak samo jak kilka tygodni temu, za pierwszym razem gdy odwiedziłem ten dom – wydaje mi się, że wydarzyło się to przed laty. Odtrącam go. Chłopak rezygnuje i biegnie do schodów, gdzie woła o pomoc moja mama. W kłębach pyłu i kurzu trudno cokolwiek zobaczyć, trudno oddychać. Anno, proszę, spójrz na mnie jeszcze choć raz! – błagam w myślach. Zanurzyła się tak głęboko, iż wystaje już tylko kilka kosmyków jej włosów. Thomas wrócił i wyciąga mnie z domu. Biorę zamach nożem, choć nie chcę przyjacielowi wyrządzić krzywdy. Kiedy ściąga

mnie po stopniach na podjazd, moje żebra wrzeszczą bólem i teraz już naprawdę mam ochotę go pociąć. Dopiął swego. Udało mu się zataszczyć mnie do naszej pokonanej, zebranej na podwórku grupki. Mama podtrzymuje Morfrana, Carmel podskakuje na jednej nodze.

– Puść mnie! – warczę groźnie, chociaż nie mam pewności, czy on słyszy i rozumie. Mówienie nie idzie mi najlepiej.

Dom wypełnia czerwona poświata. Cały budynek pulsuje jak serce, rozświetlając nocne niebo. I nagle rozlatuje się z chorobliwym hukiem, ściany chylą się ku sobie i padają, posyłając w powietrze grzyby kurzu, pyłu, desek i gwoździ.

Ktoś mnie zasłania, próbując uchronić przed odłamkami. Ale chciałem to zobaczyć. Chciałem zobaczyć ją. Po raz ostatni.

EPILOG Sam nigdy w życiu bym nie uwierzył, że zostaliśmy

tak niesamowicie – na tyle interesujących sposobów – poharatani wskutek ataku niedźwiedzia. Zwłaszcza nie dałbym wiary Carmel, która nosi na nodze dokładnie taki ślad po ugryzieniu, jakie znaleziono na ciałach ofiar najbardziej przerażających morderstw ostatnich lat. Nigdy jednak nie przestanie mnie zadziwiać, w co chcą wierzyć ludzie.

Niedźwiedź. Jasne. Niedźwiedź ugryzł Carmel w nogę, a mną rzucił o drzewo, kiedy heroicznie próbowałem go od niej odciągnąć. Bronił jej też Morfran. I Thomas. Nikt poza dziewczyną nie został pokąsany ani poraniony pazurami, a mama wyszła z tego kompletnie bez szwanku. Ale hej, takie rzeczy się przecież zdarzają.

Carmel i ja wciąż jesteśmy w szpitalu. Dziewczyna ze zszytymi ranami czeka na zastrzyki przeciwko wściekliźnie. To niezbyt przyjemna okoliczność, ale taką cenę musi zapłacić za podtrzymanie naszego alibi. Morfran i Thomas nie zostali nawet na obserwacji. Leżę w łóżku z obandażowaną klatką piersiową i staram się normalnie oddychać, by nie dostać zapalenia płuc. Lekarze pobrali mi krew i przeprowadzili testy wątrobowe, ponieważ kiedy przyjechaliśmy, wciąż miałem cerę w barwie bananów. Nie wykryli jednak żadnych nieprawidłowości. Wszystko działa jak należy.

Na zmianę odwiedzają mnie mama i Thomas, raz dziennie przywożą na wózku Carmel, żebyśmy mogli razem obejrzeć „Milionerów”. Nikt nie chce otwarcie przyznać, że mamy wielkie szczęście, iż nie skończyło się to gorzej, ale wiem, że wszyscy w głębi ducha tak właśnie myślimy. Bo wydarzenia mogły potoczyć się znacznie mniej pomyślnie. Nie mam jednak ochoty o tym rozmawiać. Zresztą dziękować powinniśmy tylko jednej osobie.

Żyjemy dzięki Annie. To ona zaciągnęła siebie i czarownika Bóg wie dokąd. Wciąż się zastanawiam, co mogłem zrobić inaczej. Staram się sobie przypomnieć, czy wydarzenia mogły rozwinąć się w innym kierunku. Nie robię tego jednak zbyt intensywnie, ponieważ Anna się dla nas poświęciła. Moja piękna, głupia dziewczyna. Złożyła w ofierze samą siebie i nie chcę teraz dojść do wniosku, iż uczyniła to na darmo.

Ktoś puka do drzwi. Oglądam się i widzę stojącego w wejściu Thomasa. Naciskam guzik automatycznego łóżka, materac unosi mnie do pozycji siedzącej i witam się.

– Hej! – Przyjaciel podsuwa sobie krzesło. – Nie jesz tej galaretki?

– Nie cierpię zielonej – odpowiadam i podsuwam mu miseczkę.

– Mnie też obrzydza. Po prostu pytałem. Wybucham śmiechem. – A teraz przez ciebie rozbolały mnie żebra, ćwoku. Thomas się uśmiecha. Naprawdę bardzo się cieszę, że

nic mu się nie stało. – Wiesz, przykro nam z jej powodu – przyznaje. –

Carmel i mnie. W sumie ją polubiliśmy, choć była dość upiorna. Wiemy też, że… że ty… – urywa i znacząco pokasłuje.

Kochałem ją. To chciał powiedzieć. Wszyscy zrozumieli to przede mną.

– W tym domu było jak w koszmarze – podejmuje Thomas. – Zupełnie jak w „Duchu”. Ale nie w pierwszym, tylko w tym, gdzie pojawiła się ta postać strasznego starucha. Wróciliśmy tam z Morfranem, żeby zobaczyć, czy cokolwiek zostało. Ale nie. Nie było już niczego. Zniknęły nawet duchy, które po sobie zostawiła.

Powinienem być zadowolony, że te dusze są już wolne. Jednakże oznacza to, iż również Anna odeszła na dobre. Niesprawiedliwość losu prawie mnie dławi. Wreszcie znajduję dziewczynę, z którą mógłbym być, może jedyną na całym świecie i co z tego mam? Dwa miesiące? To stanowczo za mało. Po wszystkim co, przeszła – po wszystkim, co musiałem znieść ja – zasługiwaliśmy na znacznie więcej.

Chociaż może wcale nie. Życie tak nie działa. Nie ma w nim sprawiedliwości. Niemniej, siedząc na szpitalnym łóżku, miałem wiele czasu na myślenie. Ostatnio zastanawiam się nad wieloma sprawami. Głównie myślę o drzwiach. Bo co w istocie zrobiła Anna? Otworzyła przejście wiodące stąd do jakiegoś innego miejsca. A z doświadczenia wiem, iż drzwi można otwierać z obu

stron. – Co cię tak bawi? Podnoszę wzrok na Thomasa i dociera do mnie, że

zacząłem się szeroko uśmiechać. – Życie, po prostu – odpowiadam. – I śmierć. Przyjaciel wzdycha i również próbuje zdobyć się na

uśmiech. – Rozumiem, że niedługo stąd znikniesz. Wrócisz do

swojej pracy. Twoja mama wspominała coś o wendigo. Chichocę i zaraz potem się krzywię. Thomas robi to

samo, lecz bez przekonania. Jak tylko potrafi, stara się, bym nie czuł się winny, kiedy wyjadę. Chce, bym uznał, że zupełnie go to nie obejdzie.

– Jak myślisz…? – Bacznie się mi przygląda, chce być delikatny. – Jak myślisz, dokąd ona odeszła?

Patrzę na swojego przyjaciela, na Thomasa, na jego szczerą, uczciwą twarz.

– Nie wiem – mówię cicho. W moim oku zapewne pojawia się diabelski ognik. – Może ty i Carmel moglibyście mi pomóc się dowiedzieć.

PODZIĘKOWANIA Wypuszczenie nowej opowieści na świat nie jest

łatwym zadaniem. Gdybym chciała podziękować wszystkim, którzy pomogli mi wydać tę książkę, musiała bym napisać następną. Dlatego muszę się ograniczyć. Wielkie dzięki należą się mojemu agentowi Adriannowi Rancie i redaktorce Melissie Frain. Dzięki wam obojgu „Anna we krwi” stała się silniejsza. Żadna powieść nie mogłaby sobie wymarzyć sprawniejszych i bardziej zaangażowanych obrońców. Muszę również podziękować Billowi i Mary Jarretom, właścicielom pensjonatu Country Cozy Bed and Breakfast w Thunder Bay. Wiele zawdzięczam ich gościnności i znajomości okolicy. Jak zwykle dziękuję też mojej paczce – Susan Murray, Missy Goldsmith i mojemu bratu Ryanowi Vanderowi Venterowi. Dzięki ci, Tybalt, za towarzystwo, i dzięki ci, Dylan, za to, że przyniosłeś mi szczęście.

Oczywiście dziękuję też wam, czytelnicy, ze wszystkich stron świata. Zawsze trzeba nam nowych.

[1] James „Grizzly" Adams (1812–1860), słynny kalifornijski traper, znawca górskich szlaków i treser dzikich zwierząt, w tym niedźwiedzi (wszystkie przypisy tłumacza).

[2] Cajun – grupa pierwotnie francuskojęzycznej ludności zamieszkującej południowe stany USA, głównie Luizjanę. Cajun posiadają swój dialekt, muzykę i kuchnię.

[3] Old Yeller, film wytwórni Walta Disneya z 1957

roku. Opowiada o miłości chłopca do psa, która kończy się tragicznie, gdy zwierzę zapada na wściekliznę i właściciel musi je zastrzelić.