Asfalt Junkies

sn 7 sn

Op 8 Mei zal de Giro d’Italia de straten en wegen van Utrecht voor één dag

roze kleuren. Voor Straatnieuws klommen daarom schrijvende wielerfanaten

in de pen en lieten zich inspireren door foto’s van het asfalt bovenop Italiaanse

cols. Vanuit een groot peloton haalden zeven volhouders de eindstreep. Met

het snot voor de ogen daalden zij af tot in hun ziel.

Asfalt Junkies

7

SNgiro_2010_Giro_MA_V4.indd 7SNgiro_2010_Giro_MA_V4.indd 7 29-03-2010 17:37:1629-03-2010 17:37:16

sn8

Tegen de platheidIk mag graag aan landkaarten likken. Weliswaar staat dat tijdverdrijf staat niet in de DSM-IV, het internationale handboek voor psychiatrische aandoeningen, maar ik vermeld het bij sollicitaties toch altijd met lichte aarzeling in mijn curriculum vitae. Mijn favoriet is kaart 76 van The Times Comprehensive Atlas of The World. De kenner weet genoeg: Noord-Italië. Wekelijks lik ik aan granite di Dolomiti, steenbokkeutels, de robijnrode San Leonardo 2004 en brokkelige Piave Vecchio-kaas. Hoogtepunt is de Passo di Furcia in de lente. Mijn papillen kreunen. Ik proef witte rapunzel, levernoedels en polenta. Bovenal herkent mijn tongpuntje verfschilfers van de eindstreep, kettingsmeer, spuug van hysterische ploegleiders, fysiologisch zout dat uit bidons lekt en vergeefs heldenzweet. In een

huiselijke bui lik ik ook wel eens aan quadrant H4 op kaart 59. Utrecht: de smaak van grachtenwater, roestende fietsen, meisjestranen en oude treinkaartjes – met name enkeltjes Vergetelheid. Maar het blijft een vlakke belevenis: volgens het Actueel Hoogtebestand Nederland ligt het Neude slechts 10,4 meter boven de zeespiegel. “Ucisso” zou een Italiaan vaststellen. Oftewel: sneu. Vanavond zal mijn tong langs het basalt van de Passo di Furcia [2.293 meter] schrapen. Onophoudelijk. Tot ik bezwijk. “Hypobaropathie”, zal de ambulancebroeder om 04.55 uur mompelen. En ik zal zwakjes glimlachen. Liever hoogteziekte dan hoogtevrees – de kwaal die onze lage landen langzaam tweedimensionaal maakt.

Eric Alink

PASSO DI FURCIA – hoogte 1759 m.


sn

Ze durven nietSlechts een enkele keer was ik in Italië. Te weinig volgens mijn fietsvrienden, want wie nooit op de top van een echte Giroberg is geweest, heeft als wielertoerist niet geleefd. Gelukkig is die schade na zondag 9 mei in een klap goedgemaakt. Dan bestijgt het Giropeloton de Utrechtse Heuvelrug; bergjes waar ik honderden keren overheen ben geweest. Op de Pyramide van Austerlitz en de Amerongse berg zijn zelfs punten te verdienen voor de bergprijs. Wat nou Passo di Gavia. OK, Johan van der Velde kwam er in 1988, ondanks de sneeuw in korte broek en korte mouwtjes, als eerste boven en Erik Breukink won, volkomen verkleumd, de etappe. En ik geef toe: met z’n 17,3 km lang, 2621 m hoog, 1363 hoogtemeters, tegen

gemiddeld 8% lijkt de Gavia heel wat in vergelijking met de Amerongse ‘berg’: 2,7 km lang, 60 m hoog, 38 hoogtemeters en gemiddeld slechts 2,4%. Als je dat een beetje door elkaar deelt en met elkaar vermenigvuldigt hoef je slechts 21,52 keer in Amerongen omhoog om hetzelfde te bereiken. En dat aantal ben ik al jaren geleden gepasseerd. Trouwens, Ik beklom op de Amerongse berg deze winter ook in de sneeuw, bovendien rijden die profs hem van gemakkelijke Amerongse kant, terwijl elke fietser uit de regio weet dat de Overbergkant (4% gemiddeld) veel venijniger is.Ze durven gewoon niet, die watjes.

PASSO TRE CROCI – hoogte 1802 m.

Kees Vreeken

9


sn

Ware liefdeWie een berg opfietst, zal niet meteen denken aan de ware liefde. Honderden beklimmingen zijn er, maar slechts een past naadloos bij je; ‘pas als je de ware vindt, weet je dat het de ware is’ (Cruyff). Veel klimmers verkijken zich bij hun zoektocht naar de ware op het uiterlijk of de vorige minnaars van de klim. Alsof Marco Pantani jou op de ware liefde kan wijzen. Maar op zoek naar de ware doen schoonheid, hellingshoek of Pantani er niet toe. Het overkomt je. Wellicht krijg je in de loop van het leven een andere ware liefde. Zo is klimmen als het leven zelf. Ben je jong en onbezonnen, dan kun je je uitleven op het vurige karakter van de Mortirolo. Heb je opgroeiende kinderen, dan heb je je handen wellicht al vol aan de Rosier. Maar zijn ze net het huis uit, dan ligt de Madeleine verleidelijk op de loer.

De ware liefde past bij je levensfase. Het is daarom te hopen dat een fietser op tijd inziet dat het over is. Dan volgt hopelijk een tijdige scheiding of u begint sowieso niet aan een vaste relatie. Je kunt niet iedereen beminnen. Maar soms houdt zij stand, A match made in heaven. Zij laat je toe en jij laat haar toe. Pijn doet ineens geen pijn meer en je rijdt harder bergop dan ooit tevoren. Kijk maar, je lost je rivalen keer op keer.

Ik prijs me gelukkig met mijn ware liefde. We zien elkaar niet vaak, maar als we bij elkaar zijn twinkelen de sterren. Het was liefde op het eerste gezicht, ze woont op Mallorca, is een lokale beroemdheid. Haar naam is de Col de Soller. Als je haar ziet, geef haar een dikke pakkerd van me. Maar pas op, ze is van mij!

Rodrick de Munnik

PASSO DI SAN PELLEGRINO – hoogte 1914 m.

10


sn

De allerlangste weg van de wereld 4 juli 2006. In gedachten had ik de finale klim naar de top van de Cauberg al meerdere malen gemaakt. Steeds zag ik mezelf in een stevig tempo en zelfverzekerde tred op de pedalen staan. Spottende glimlach om de mond, wielertricot open geritst – zoals Michael Boogerd in La Plagne arriveerde na een historische Touretappe. De Cauberg, puistje voor de profs, uitdaging voor menig Utrechtse wieler-liefhebber. Zeker na 150 kilometer koersen door Nederlandse en Belgische heuvels. En helemaal na de grootste fout die een renner kan maken: te weinig eten.Tien kilometer voor de beklimming vloeit de kracht uit mijn lichaam als het water uit een lekkende bidon. Afstappen en eten, echoot m’n hoofd. Maar opgeven is geen optie; dat levert jarenlange hoon op.

Niet trots, maar tergend langzaam draai ik uiteindelijk de berg op. Langs het parcours overvolle terrasjes met toeschouwers die zich gulzig tegoed doen aan bitterballen en bier. Om mij heen ratelende kettingen, piepende remmen plus het geritsel van chocoladerepen die nog snel naar binnen worden gewerkt. Al na tien meter fiets ik in mijn laagste versnelling. Verder terug kan niet. Nog veertienhonderdveertig meter. De weg onder me beweegt nauwelijks. De beklimming van de berg, al wekenlang in gedachten mijn heroïsche wielermoment, draait uit op een deceptie. Nooit was een asfaltweg langer dan die naar de top van de Cauberg op4 juli 2006.

Peter van der Mark

SELLA DI CIAMPIGOTTO – hoogte 1790 m.

11


sn12

Alles behalve de GiroVan zijn achtste tot en met zijn tiende levensjaar fietste Paul Wolterink drie maal de Tour de France. Op een normale fiets met terugtraprem waar zijn vader een racefietsstuur op had gemonteerd. Met een Yoko transistor-radiootje vastgeplakt aan datzelfde stuur, koerste hij elke etappedag langs de spoordijk bij Warmond heen en weer. Inclusief het viaduct van de eerste categorie, altijd geheel synchroon met het wedstrijdverslag van Theo Koomen en gehuld in een geel shirtje met het logo van Chiquita. In ‘78 won hij als Hennie Kuiper de bergrit naar Alpe d’Huez en als Knete-

mann werd hij in datzelfde jaar ook nog in Neurenberg wereldkampioen op de weg. De absolute hoogtepunten tijdens zijn wielercarrière waren het winnen van de Ronde van Spanje (‘79) plus de winst van de Tour de France in 1980. Beide keren als Joop Zoetemelk.Hij heeft verschillende malen deelgenomen aan de Ronde van Italië.Daarna is het lange tijd stil geweest rond Wolterink. Sinds de aanschaf van een flatscreen koerst hij tegenwoordig af en toe weer een wedstrijdje mee. Thuis. Voor de gezelligheid.

Paul Wolterink

PASSO DI FEDAIA – hoogte 2062 m.


sn 13

De laatste etappeArmel heette hij. Zijn doorzettingsvermogen dankte hij aan geduld. Hij groeide op in een dorp dat bezeten was op motorcross. Hij was de oudste van vier zonen. Zijn vader was geboren met een MT tussen de benen, zei hij zelf altijd, en zijn zonen kregen de modder van de crossbaan met de paplepel ingegoten.Maar Armel had ooit een peloton wielrenners door de Vlaamse polder zien gaan en het was alsof een school vissen hem toen even omsloot en fluisterend stroomopwaarts weer verdween. Toen wist Armel waarom God hem had geschapen. Hij fietste naar school en hij fietste weer naar huis en hij haalde alle bomen in. De ene boom heette Merckx, een andere Van Looy. Ze leken stil te staan.

Op zijn zestiende kreeg Armel een motorfiets waar je niet op fietsen kon. Hij was rood en groot en blonk in de zon. Op zijn zeventiende kreeg hij een

meisje waar hij niet mee praten kon. Ook zij was groot. Op zijn achttiende kreeg hij een baantje bij zijn oom, waar hij eieren sorteerde op grootte.Toen hij na drie jaar zijn motor en zijn meisje nog steeds met geen vinger had aangeraakt, ging de motor naar zijn jongere broer. Het meisje leek het logisch dat ook zij nu van zijn broer was.

Inmiddels waren de kuiten van Armel dikker dan de vuisten van zijn vader en bulkte zijn spaarvarken van het geld. Armel kocht bij Van Katwijk zijn eerste racefiets, een oranje Peugeot. Hij noemde zichzelf de oranje duivel en fietste driemaal daags het asfalt plat, totdat hij op een lenteochtend het peloton weer hoorde aan komen ruisen. Hij liet zich er gewillig door opslokken als een regendruppel door een rivier. ‘Geduld,’ was zijn laatste gedachte, ‘dat is een schone zaak.’

Robert van Dijk

PASSO DI SELLA – hoogte 2244 m.


sn14

De verlossende lijnAsfalt. Glad asfalt, suizend asfalt, asfalt met fijn grind. Asfalt met scheuren en barsten. Barsten, gerepareerd met zwarte stroken bitumen plakband. Lappendekens van asfalt waarvan je hele fiets uit elkaar trilt. Vers asfalt ingezaaid met fijn grind, dat tegen je spaken en benen spat. Gesmolten asfalt waarvan je banden gaan grommen en waarop het heel zwaar fietsen is. Asfalt dat zomaar van zwart in grijs verandert op de gemeentegrens. Eindeloos asfalt, wat is er veel van. Witte lijnen, als garnering over het asfalt gedrapeerd. Dikke klodders reflectieverf. Vage lijnen, ooit helder

wit. Loodwit. Zinkwit. Soms eigeel. Lijnen die links en rechts langszij het domein van het strijdperk markeren. Daar buiten de berm, gevaarlijk terrein, los grind en gravel. En dan daar aan de einder eindelijk het nadert flarden muziek. De speaker gonst door de vallei, dranghekken, gejuich, gejoel. Namen in blokletters op de weg. Alsof je fietst door de aftiteling van een film. Nog een klein stukje. Daar is de verlossende lijn, vers geschilderd, dwars op de weg! Morgen weer verder.

Harry Boerma

PASSO DI PORDOI – hoogte 2239 m.

Colofon Asfalt junkies is een initiatief van Anker & Strijbos, www.anker-strijbos.nl, Fotografie Menno Anker. Eindredactie Frank Dries. Asfalt Junkies Nieuwe updates van Asfalt junkies

zijn te volgen via: www.asfaltjunkies.posterous.com. www.twitter.com/asfaltjunkies.


Asfalt Junkies

Documents

Transcript of Asfalt Junkies