An tIasc ildathach

By Marcus Pfister

Amach san fharraige bhí iasc ina chonaí.

Bhí dath gorm,glas agus corcra air.

Ina measc bhí gainní airgead loinnreach.

Chuir a áilleacht ionadh ar na héisc eile.

‘Tar agus bí ag súgradh linn,’arsa na héisc eile leis.

Ach thiontaigh sé agus d’imigh sé leis.

Lá amháin tháinig iasc beag gorm.

Tabhair dom ceann de na gainní sin.Tá siad go hiontach.

“Imigh leat,imigh leat,’arsa an tIasc ildathach.

Bhí scanradh ar an iasc beag gorm.

D’inis sé an scéal dá chairde go léir.

As sin amach ní raibh baint ag na héisc eile leis an tIasc ildathach.

Bhí uaigneas an domhain ar an tIasc ildathach.

D’inis sé a bhuartha don chrosóg mhara.

‘Cén fáth nach bhfuil cara ar bith agam?’

‘Níl a fhios agam,’arsa an chrosóg mhara.

Thug an chrosóg mhara comhairle don iasc ildathach.

‘Cuideoidh an t-octopas críonna leat.’arsa an chrosóg mhara.

Bhí sé dubh dorcha istigh san uaimh.

Go tobann bhi dhá shúil ag amharc air.

‘Bhí mé ag fanacht leat.“arsa an t-0ctopas.

‘Tabhair gainne do gach iasc agus beidh tú sona sásta.’

“Ach… ní féidir, ní thig liom

a bheith sásta gan iad,’ a

thosaigh an t-iasc

ildáthach.Ach bhí an t-

Octopas imithe..

Mhothaigh an t-iasc

ildathach eite éadrom in

aice leis.

“Níl ach gainne amháin

uaim.’

Bhí an t-iasc ildathach idir

dhá comhairle.

Go curamach tharraing an t-iasc ildathach an gainne is lú agus thug sé é don iasc beag.

Bhí athas ar an iasc beag.

‘Buíochas! Mo mhíle

buíochas,’arsa an t-iasc

beag gorm.

Bhí a fhios ag an t-iasc

ildathach go raibh rud

eigin ag tarlúint dó.

An Deireadh