Alaala ni

Laura

26

“Kung siya Mong ibig na ako’y

magdusa,

langit na mataas, aking mababata;

Isagi Mo lamang sa puso ni Laura,

ako’y minsan-minsang mapag-alaala.

27

“At dito laot ng dusa’t hinagpis,

malawak na lubhang aking

tinatawid,

gunita ni Laura sa naabang ibig,

siya ko na lamang ligaya sa

dibdib.

28

“Munting gunamgunam ng sinta ko’t

mutya

nang dahil sa aki’y dakila kong tuwa,

higit sa malaking hirap at dalita

Parusa ng taong lilo’t walang awa

29

“Sa pagkagapos ko’y kung gunigunihin

malamig nang bangkay akong

nahihimbing

at tinatangisan ng sula ko’t giliw,

ang pagkabuhay ko’y walang hangga

mandin”

30

“Kung apuhapin ko ang sariling isip,

ang suyuan amin ng pili kong ibig,

ang pagluha niya kung ako’y may

hapis,

nagiging ligaya yaring madalang sakit

31

“Ngunit sa aba ko! Sawing kapalaran!

ano pang halaga ng gayong suyuan,

kung ang sing-ibig ko’y sa katahimikan

ay humihilig na sa ibang kandungan?

32

“Sa sinapupunan ng Konde Adolfo

aking natatanaw si Laurang sinta ko;

kamataya’y nahan ang dating bangis

mo

nang di ko damdamin ang hirap na

ito?

33

Dito hinimatay sa paghihinagpis,

sumuko ang puso sa dahas ng sakit,

ulo’y nalungayngay,luha’y

bumalisbis,

kinagagapusang kahoy ay nadilig.

34

Magmula sa yapak hanggang sa ulunan,

nalimbag ang bangis ng kapighatian,

at ang panibugho’y gumamit ng asal

ng lalong marahas,lilong kamatayan

35

Ang kahima’t sinong hindi maramdamin,

kung ito’y makita’y magmamahabagin;

matipid na luha ay paaagusin,

ang nagparusa ma’y pilit hahapisin

36

Sukat na ang tingnan ang lugaming

anyo

nitong sa dalita’y di makakibo,

aakaying biglang umiyak ang puso,

kung wala nang luhang sa mata’y itulo.

37

Gaano ang awing bubugso sa dibdib

ng may karamdamang maanyong

tumititig,

kung ang panambita’t daing ay marinig,

nang mahimasmasan ang tipon ng sakit?

38

Halos buong gubat ay nasasabugan

ng dinaing-daing na lubhang

malumbay,

na inuulit pa at isinisigaw,

sagot sa malayo niyang alingawngaw.

39

“Ay Laurang poo’y bakit isinuyo

sa iba ang sinirang sa aki’y pangako

at pinagliluhan ang tapat na puso,

pinanggugulan mo ng luhang tumulo?

40

“Di sinumpaan mo sa harap ng Langit

na di maglililo sa aking pag-ibig?

ipinalagay ko naman yaring dibdib,

wala sa gunita itong masasapit!

41

“Katiwala’t ako’t ang iyong

kariktan,

kapilas ng angit anaki’y matibay,

tapat ang puso mo’t di

nagunamgunam

na ang paglilo’y nasa kagandahan.

42

“Di ko akalaing iyong sasayangin

maraming luha mong ginugol sa akin,

taguring madalas na ako ang giliw,

mukha ko ang lunas sa madlang

hilahil.

43

“Di kung poo’y utusang manggubat

ng hari mong ama sa alinmang

s’yudad,

kung ginagawa mo ang aking

asagisag,

dalawa mong mata’y nanalo mong

perlas?

44

“Ang aking plumahe kung itinatahi

ng parang kolares ng iyong daliri,

buntinghininga mong nakikiugali

sa kilos ng gintong ipinananahi.

45

“Makailan,Laurang sa aki’y iabot,

basa pa ng luha bandang isusuot,

ibinibigay mo ay naghihimutok,

takot masugatan sa pakikihamok!

46

“Baluti’t koleto’y di mo papayagang

madampi’t malapat sa aking katawan

kung tingnan muna’t baka may kalawang

ay nanganganib kang damit ko’y

marumihan.

47

“Sinisiyasat mo ang tibay at kintab,

na kung sayaran man ng taga’y

dumulas,

ay kung malayo na’y iyong minamalas,

sa gitna ng hukbo’y makilala agad.

48

“Pahihiyasan mo ang aking turbante

ng perlas,topasyo’t maningning na rubi,

bukod ang magalaw na batong d’yamante,

puno ng ngalan mong isang letrang L.

49

“Hangga’t ako’y wala’t nakikipaghamok,

nag-aapuhap ka ng pang-aliw-loob,

manalo man ako’y kung bagong nanasok;

nakikita mo na’y may dala pang takot.

50

“Buong panganib mo’y baka magkasugat.

di maniniwala kung di masiyasat,

at kung magkagurlis ng munti sa balat,

hinuhugasan mo ng luhang nanatak.

51

“Kung ako’y mayroong hahapisang munti,

tatanungin mo na kung ano ang sanhi,

hanggang di malining ay idinarampi

sa mga mukha ko ang rubi mong labi.

52

“Hindi ka tutugot kundi matalastas,

kakapitan mo nang mabigyan ng lunas,

dadalhin sa hardi’t doon ihahanap

ng ikaaaliw sa mga bulaklak

53

“Iyong pipitasin ang lalong marikit,

dini sa liig ko’y kusang isasabit,

tuhog na bulaklak sadyang salit-salit,

pag-uupandin mong lumbay ko’y

mapaknit.

54

“At kung ang hapis ko’y hindi masawata,

sa pilik-mata mo’y dadaloy ang luha;

napasaan ngayon ang gayong aruga,

sa dala kong sakit ay di iapula?

55

“Halina,Laura’t aking kailangan

ngayon ang lingap mo ng naunang

araw,

ngayong hinihingi ang iyong pagdamay

ang abang sinta mo’y nasa kamatayan.

56

“At ngayong malaki ang aking dalita

ay di humanahanap ng maraming

luha,

sukat ang makapatak ng makaapula

kung sa may pagsintang puso mo’y

magmula.

57

“Katawan ko ngayo’y siyasatin,ibig,

tingni ang sugat kong di gawa ng

kalis,

hugasan ang dugong nanalong sa

gitgit

ng kamay ko,paa’t natataling liig.

58

“Halin irog ko’t ang damit koy tingnan,

ang hindi ibig dapyuhang kalawang,

kalagin ang lubid at iyong bihisan,

matinding dusa ko’y nang gumaan-

gaan.

59

“Ang mga mat mo’y kung iyong ititig

dini sa anyo kong sukdulan ng sakit,

upang di mapigil ang takbong mabilis

niring habang buhay sa ikapapatid.

60

Wala na,Laura,ikaw na nga lamang

ang makalulunas niring kahirapan;

damhin ang kamay mo ang aking katawan

at bangkay man ako’y muling mabubuhay.

61

“Ngunit sa aba ko! Ay sa laking hirap!

wala si Laura’y aking tinatawag!

napalayo-layo’t di na lumiliyag,

ipinagkanulo ang sinta kong tapat.

62

“Sa ibang kandunga’y ipinaubaya

ang pusong akin na,at ako’y dinaya,

buong pag-ibig ko’y ipinanganyaya,

nilimot ang sinta’t sinayang ang luha.

63

“Alin pa ang hirap na di nasa akin?

May kamatayan pang di ko

daramdamin?

Ulila sa ama’t sa inang nag-angkin,

Walang kaibiga’t nilimot ng giliw.

64

“Dusa sa puri kong kusang siniphayo,

palasong may lasong natirik sa puso;

habag sa ama ko’y tunod na tumimo,

ako’y sinusunog niring panibugho.

65

Ito’y siyang una sa lahat ng hirap,

pagdaya ni Laura ang kumakamandag;

dini sa buhay ko’y siyang nasasadlak

sa libingang laan ng masamang palad.

66

“O,Konde Adolfo’y inilapat mo man

sa akin ang hirap ng sansinukuban,

ang kabangisan mo’y pasasalamatan,

ang puso ni Laura kung hindi inagaw!”

67

Dito naghimutok nang kasindak-sindak

na umaalingawngaw sa loob ng gubat,

Ttnatangay ang diwa’t karamdamang

hawak

ng buntonghininga’t luhang lumagaslas.

68

Sa puno ng kahoy ay napayukayok

ang lilig ay supil ng lubid na gapos

bangkay na mistula’t ang kulay na burok

ng kanyang mukha’y naging putting

lubos.

TalasalitaanLilo ApuhapinHapis

HumihiligSinapupunanBumalisbis

NalimbagKapighatianPanibugho

LingapDapyuhang

LumiliyagIpinagkanuloSiniphayo

Panambita’tPinagliluhan

KariktanPakikihamok

Baluti’tSinisiyasatTurbante

Mag-aapuhap

Bubugso

Magkagurlis

Malining

Tutugot

Matalastas

Mapaknit

Aruga

Iapula

Sansinukuban

Napayukayok

PROYEKTO SA FILIPINO

IPINASA NINA:REYMART CORDOVATRISTAN YNICK C.PALMA8-SHAKESPEARE

IPINASA KAY:BB.MARY ROSE

GURO SA FILIPINO