ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

4

Σάλπισμα πρώτο: Ο μεγάλος Τουμέρ δήλωσε πως όταν έβαλε το πρώτο γκολ για την ΑΕΛ στο ματς με την Σκόντα, ένιωσε σαν να μπαίνει σε ένα σκοτεινό τούνελ. Όμως ήταν ο ίδιος που έδειξε, με τον πανηγυρισμό του, που είναι το φως: εκεί στην παιδική κερκίδα, στην νέα βυσσινί γενιά, στα ελεύθερα παιδιά που οι φωνές τους μοιάζουν με το σάλπισμα της αντεπίθεσης. Στα παιδιά που περιμένουν τις νίκες που αυτή η ΜΕΓΑΛΗ ΟΜΑΔΑ είναι υποχρεωμένη να κατακτά. Τα παιδιά της παιδικής κερκίδας γνώρισαν το ΚΥΠΕΛΛΟ και όχι τα πέτρινα χρόνια. Ας είναι αυτή η γενιά που θα ζήσει ακόμη περισσότερους τίτλους της ΑΕΛΑΡΑΣ. Η γενιά του χαμόγελου, η γενιά της κυρίαρχης ΑΕΛ…

Σάλπισμα δεύτερο: Ο ήχος από το «ρίξιμο» του μπετόν στο υπό ανέγερση νέο γήπεδο της βασίλισσας, ακούγεται πολύ γλυκά στα αυτιά όλων αυτών που δεν σταμάτησαν ποτέ να πιστεύουν. Η σκόνη από τις εργασίες στον πυρήνα Β’, έχει μία ανεξήγητα γλυκιά οσμή, σαν την φρεσκοκαβουρδισμένη ζάχαρη. Πρόκειται για την ιδέα μας ή όντως το νέο παλάτι αποκτά ταχύτατα σάρκα και οστά, προς πείσμα όλων των εγχώριων αλλόθρησκων, αλλά και των «τεθλιμμένων συγγενών» τους, των λοιπών «θεσσαλών» θαυμαστών του ΠΟΚ και της βόρειας προπαγάνδας;Ανυπομονούμε για τα βράδια που ο ολόλαμπρος βυσσινί θυρεός με το άλογο θα τυφλώνει με το φως του όλους όσους δεν πίστεψαν. Τα ψυχοφάρμακα για όλους αυτούς θα είναι μία ευγενική προσφορά του Athens Club…

Σάλπισμα τρίτο: Σάλπισμα πένθιμο και ηρωϊκό συνάμα για το μαύρο φθινόπωρο στην ιστορία της Βασίλισσας. Τι να πρωτοθυμηθείς; Τον μαύρο Σεπτέμβρη με την φυγή του Μουσιάρη, του Κουκολίτσιου, του Μητσιμπόνα; Τον μαύρο Οκτώβρη με την φυγή του Καλαμάρα και την αρπαγή της ανάσας του Μπλιώνα από τις μαύρες σκιές;Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε. Δεν έχουμε το δικαίωμα να ξεχάσουμε. Δεν θα ξεχάσουμε.Το χρωστάμε σε όλα τα αδέρφια μας στο κλαμπ του παραδείσου…

Σας το υποσχεθήκαμε στο πρώτο μας τεύχος και το κάναμε. Αλλάξαμε. Βάλαμε χρώμα και προσθέσαμε και άλλες σελίδες. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε όλους σας για την μεγάλη αποδοχή της προσπάθειάς μας. Τα τηλέφωνα και οι ηλεκτρονικές μας διευθύνσεις θα δεχθούν με πολλή χαρά τις απόψεις σας, τα παράπονά σας, τις επιστολές σας προς δημοσίευση και ότι άλλο θεωρείτε πως θα βοηθήσει στην προσπάθειά μας.Σας υποσχόμαστε να γίνουμε ακόμη καλύτεροι, ώστε ο καθένας από εσάς να βρίσκει κάτι ενδιαφέρον σε κάθε μας τεύχος. Τα καλύτερα έρχονται, να είστε σίγουροι γι’ αυτό. Και εμείς δεν λέμε ποτέ ψέματα…

ΣΑΛΠΙΣΜΑ ΑΝΑΤΑΣΗΣ & ΜΝΗΜΗΣ

5

4

Είναι μεγάλο λάθος να θεωρούμε ότι ανήκουμε στην επαρχία. Ποδοσφαιρικώς μιλώντας, το τρίγωνο δεν είναι “Αθήνα - Θεσ/νίκη - επαρχία” όπως πολλοί θέλουν να νομίζουμε! Είναι “μεγάλα αστικά κέντρα - Λάρισα - επαρχία”! Στην πρώτη κατηγορία (μεγάλα αστικά κέντρα) ανήκουν οι “μεγάλες” ομάδες Αθήνας και θεσ/νικης. Δεν υπάρχει λόγος να τις διαχωρίζουμε αφού αποτελούν το κατεστημένο (νότου και ΒΟΡΡΑ). Ας μην πέφτουμε στην παγίδα των “βορείων”! Κατεστημένο δεν είναι μόνο η Αθήνα... Κατεστημένο δεν είναι μόνο η Αθήνα... (δεν έγινε λάθος, επίτηδες το έγραψα δύο φορές για να εμπεδωθεί καλύτερα)! Στην τρίτη κατηγορία (επαρχία) ανήκουν όλες οι επαρχιακές ομάδες πλην της Λάρισας. Για ποιο λόγο να ανήκει και η Λάρισα ως ομάδα εκεί? Τι κοινό έχει με αυτές? Κανένα απολύτως. Περισσότερα κοινά έχει με τις “μεγάλες” παρά με τις ανύπαρκτες επαρχιακές. Δεν μιλάμε γεωγραφικά ή πολιτιστικά, μιλάμε ποδοσφαιρικά. Δεν έχουμε τίποτα κοινό με το επαρχιακό ποδόσφαιρο. Ειναι σαν να πιστεύουμε ότι ο οσφπ και ο παο έχουν σχέση με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι ανόητο να το πιστεύουμε αυτό. Το επίπεδο αυτών των δύο συλλόγων είναι έτη φωτός μπροστά σε σχέση με το επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Έτσι και η ΑΕΛ είναι έτη φωτός μπροστά σε σχέση με το επαρχιακό ποδόσφαιρο. Η ΑΕΛ λοιπόν ανήκει στην δεύτερη κατηγορία (Λάρισα). Σε αυτήν την κατηγορία δεν ανήκει κανείς άλλος, δηλαδή είμαστε μια κατηγορία μόνοι μας. Απέχουμε ΠΟΛΥ απο τις “μεγάλες” ομάδες αλλά ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ απο τις “επαρχιακές”. Είμαστε μακριά από το όριο εκείνο που χαρακτηρίζει μια ομάδα μεγάλη, αλλά είμαστε πολύ πιο μακριά από εκείνο που χαρακτηρίζει τις ομάδες επαρχιακές. Οι ομάδες κατηγοριοποιούνται με βάση το ειδικό βάρος της φανέλας και όχι της τοποθεσίας της πόλης που προέρχονται. Όταν ας πούμε παίζαμε στην Β’ και στη Γ’ δεν είμασταν ομάδα Β’ ή Γ’ Εθνικής! Είμασταν ομάδα Α’ Εθνικής απλά λόγω των γνωστών προβλημάτων έτυχε να αγωνιστούμε σε αυτές τις κατηγορίες. Το γεγονός ότι παίξαμε στην ίδια κατηγορία με έναν θρασύβουλο δεν σημαίνει ότι εξισωθήκαμε έστω και για μια στιγμή μαζί του. Πάντα η φανέλα μας ήταν και θα είναι πιο βαριά. Παραδείγματα: Με ποιον θα μπορούσατε να καθήσετε και να μιλησετε πχ για ιστορίες από εκδρομές με την ομάδα? Με έναν αθηναίο γαβροβάζελο που έχει πάει 100 εκδρομές παραπάνω ή με εναν επαρχιώτη που έχει πάει σε 2-3 το πολύ? Μπορεί ο Αθηναίος να έχει να σου πει 150 ιστορίες αλλά και εσύ θα έχεις να τους πεις 30-40. Με τον επαρχιώτη τι να κάτσεις να συζητήσεις? Ο γάβρος έχει 33 πρωταθλήματα, η ΑΕΛ έχει 1 και οι επαρχιακές κανένα. Τι απέχει πιο πολύ? Το 33 από το 1 ή το 1 από το κανένα? Φυσικά το δεύτερο! Μπορεί το 33 να είναι άπιαστο νούμερο όμως το 1 που έχεις αρκεί για να μπεις στο κλαμπ των πρωταθλητριών ομάδων και να σε κάνει να ξεχωρίζεις από τα

Γιατί η ΑΕΛ δεν είναι επαρχιακή ομάδα

ΟΠΑΔΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

5

Στο γήπεδο πάμε επειδή πιστεύουμε στη νίκη ακόμα κι αν οι πιθανότητες είναι λίγες. Όταν αγοράζεις ένα λαχείο ξέρεις ότι έχεις απειροελάχιστες πιθανότητες να σου κάτσει. Πιστεύεις όμως ότι μπορεί να είσαι εσύ ο τυχερός και στήνεσαι να παρακολουθήσεις με αγωνία την κλήρωση. Αλλιώς δεν θα αγόραζες καν το λαχείο. Το ίδιο και στο γήπεδο. Τζόγο με τα συναισθήματά μας παίζουμε. Ή χανουμε και φεύγουμε ψυχολογικά “ταπί” ή κερδίζουμε και εισπράττουμε τη χαρά στο πολλάπλάσιο. Δεν έχει σημασία πόσο ισχυρός είναι ο αντίπαλος κι αν το στοίχημα τον δίνει στο 1,10. Εμείς πάμε γιατί πιστεύουμε στην ανατροπή. Ο σωστός οπαδός ακολουθεί την ομάδα του τυφλά. Δεν τον νοιάζει αν έγιναν μεταγραφές, αν έχει στόχους, αν ο καιρός είναι καλός, αν αν αν. Απλά ακολουθεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα έχει κρίση, δεν θα κάνει κριτική, δεν θα απαιτεί μεταγραφές, δεν θα θέλει να έχει στόχους. Και κριτική θα κάνει, και θα γκρινιάξει για τις μεταγραφές και θα ξενερώσει αν αποκλειστεί από το κύπελλο. ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΓΗΠΕΔΟ ΕΙΤΕ ΕΝΤΟΣ ΕΙΤΕ ΕΚΤΟΣ ΕΔΡΑΣ. Στο γήπεδο δεν πάμε για τους παιχταράδες μας, για την μπαλάρα που παίζουμε, για την προεδράρα, για τη νέα σούπερ μεταγραφή. ΠΑΜΕ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΛΥΣΟΥΜΕ ΣΤΗ ΘΕΑ ΤΗΣ ΒΥΣΣΙΝΙ ΦΑΝΕΛΛΑΣ ΜΕ ΤΟ ΑΛΟΓΑΚΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΤΗ ΤΗΣ. Θυμηθείτε ένα πανό τη δεκαετία του 80 που έγραφε “το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο είναι να αγαπάς την ΑΕΛ”. Μπορείτε ρε μάγκες να συλλάβετε το νόημα αυτής της φράσης? Μπορείτε να γεμίσετε την καρδιά σας με αυτό? Προσπαθήσατε ποτέ να δείτε την ΑΕΛ πέρα από παίχτες, διοικήσεις, καταστάσεις κλπ? Καταφέρατε ποτέ να παρακολουθήσετε αγώνα και να βλέπετε απλώς 11 βυσσινί φανέλες να κινούνται πέρα δώθε? Να μην φαίνεται ούτε το χορτάρι, ούτε οι αντίπαλοι, ούτε οι θεατές.. τίποτα.. Απλά να απομονώσετε τις φανέλλες με το άλογο από τον υπόλοιπο φόντο… Σαν τον ερωτευμένο που κοιτάει αυτήν που γουστάρει. Δεν βλέπει και δεν ακούει τίποτα άλλο γύρω του. Βλέπει αυτήν και λιώνει. Είναι ευτυχισμένος! Δοκιμάστε το με την ΑΕΛ και θα δείτε ότι θα είστε πάντα ευτυχισμένοι. Και από εμάς θα μεταδοθεί και η θετική ενέργεια στην ομάδα. Για τους παίχτες, για τον προπονητή, για το νέο γήπεδο έχουμε όλες τις μέρες να τα συζητάμε και να διαφωνούμε, να συμφωνούμε κλπ. Τις ημέρες όμως που αγωνίζεται η ΑΕΛ, σε οποιοδήποτε γήπεδο, πρέπει να δίνουμε το “παρών” και να τραγουδάμε για την πάρτη της. Αυτή η μούρλα μας οδήγούσε τα μαύρα χρόνια σε περιόδους αδιάφορες να φεύγουμε από Αθήνα και να ταξιδεύουμε στην Κρύα Βρύση, να τρέχουμε αυγουστιάτικα για τριήμερα στα 3-5 Πηγάδια στην προετοιμασία της ομάδας ή να μπαίνουμε 17 άτομα στο τσάρτερ για Ρόδο για το ματς με Ιαλυσό. Εκείνες τις εποχές όλες οι πιθανότητες ήταν εναντίον μας αλλά εμείς τα ποντάραμε όλα για όλα. Τελικά λίγο πριν χάσουμε και την τελευταία δεκάρα η μπίλια έκατσε στο βυσσινί. Άξιζε το ρίσκο.

Άντε ρε ΑΕΛΑΡΑ!

Για τι πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για ΑΕΛ

6

άπειρα “κανένα” της επαρχίας. Πιο εύκολα μπορούμε να ξανασηκώσουμε πρωτάθλημα εμείς παρά να αναδειχθεί και δεύτερη επαρχιακή ομάδα πρωταθλήτρια Ελλάδας. Τι κοινό έχουν οι κερκίδες μας με αυτές των επαρχιακών ομάδων? Η, αντίστροφα, τι διαφορές έχουμε με τις κερκίδες των μεγάλων? Μας λείπει το χρώμα? Η φωνή? Η ευρηματικότητα? Ή μήπως ο όγκος? Όλα αυτά τα έχουμε. Οι υπόλοιποι τις επαρχίας έχουν έστω κι ένα από αυτά? Πως λοιπόν να δεχτώ ως ΑΕΛ να μπω στο ίδιο τσουβάλι? Όπως η πόλη που θα γεννηθεί κανείς δεν έχει σχέση με την ομάδα που θα υποστηρίξει αργότερα, έτσι και η γεωγραφική θέση μιας πόλης δεν έχει σχέση με το που ανήκει η ομάδα της ποδοσφαιρικά. Στο γήπεδο έχω γνωρίσει ανθρώπους από Κρήτη, Πελοπόννησο, Κέρκυρα κλπ που δεν έχουν καμιά σχέση με Λάρισα αλλά είναι ΑΕΛ. Έτσι ακριβώς και γεωγραφικά η Λάρισα είναι επαρχία όπως ακριβώς είναι η πάτρα, το ηράκλειο, το αγρίνιο, οι σέρρες κλπ. Ποδοσφαιρικά όμως ανήκει εντελώς αλλού.

ΟΠΑΔΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

Η ηλιθιότητα του να είσαι γενίτσαρος στη Λάρισα

Λέμε συνεχώς πως η Λάρισα αποτελεί οπαδικά μια κατηγορία μόνη της. Τι εννοούμε? Καταρχήν είναι οι ομάδες του «κατεστημένου» (Αθήνας και Θεσσαλονίκης), μετά είναι η Λάρισα, και μετά όλες οι άλλες. Είμαστε ακόμα αρκετά μακριά από τις πρώτες αλλά απέχουμε έτη φωτός από τις επόμενες. 

Παρ’όλ’αυτά υπάρχουν ακόμα βλάκες στην Λάρισα που είναι οπαδοί των πρώτων. Με ποιο σκεπτικό ρε καραγκιόζηδες? Μάλιστα κάποιοι είναι τόσο «φανατικοί» που κάνουν διάφορες ενέργειες εναντίον της ίδιας τους της πόλης και στην ουσία του ίδιου τους του εαυτού όπως να βρωμίζουν τους τοίχους με αλλόθρησκα συνθήματα, να βγάζουν πανιά στα κοτέτσια τους (για συνδέσμους δεν μιλάμε, έχουν εξαφανιστεί από καιρό αυτά τα φαινόμενα...) και άλλα που δικαιολογούν τον όρο «γενίτσαρος». 

Ρε βλάκες όταν στα κοτέτσια που πάτε βρίζουν την Λάρισα και τις μάνες μας εσείς τι κάνετε? Φωνάζετε μαζί τους για την ίδια σας την μάνα? Ρε ηλίθιοι αν ποτέ έρθουν τίποτα αλλόθρησκοι και σπάσουν το μαγαζί σας θα τρέχετε μαζί τους μετά όταν θα σας κυνηγάμε ή θα καθίσετε να μαζέψετε τα σπασμένα με τον πατέρα σας? Και στην τελική ρε ηλίθιοι δηλώνετε οπαδοί των ομάδων αυτών γιατί? Για τους τίτλους? Έχουμε μπόλικους (αν και δεν θα μας χάλαγαν και άλλοι). 

Για να το παίζετε έξυπνοι στην δουλειά ή στην καφετέρια στους φίλους σας? Στην ουσία δειλοί και λιποτάκτες είστε γιατί δεν έχετε το κουράγιο να αντέξετε τις δυσκολίες και να είσαι πραγματικά μάγκας με την δική σου ομάδα, της δικιάς σου πόλης, της δικιάς σου γειτονιάς. Αλλά  έτσι  θέλετε. Να  κρύβεστε  μέσα στην  ίδια σας  την πόλη,  να φοβάστε να κάνετε την βόλτα σας με την μπλούζα της ομαδούλας σας και γενικά να το παίζετε μάγκες μόνο μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού σας ή μέσα στην προστασία του σκοταδιού. 

Εμείς θα είμαστε πάντα περήφανοι που είμαστε ΑΕΛ. Και όταν για μια ακόμα φορά θα σπάσουμε  το  κατεστημένο  σας  και  πάρουμε  το Πρωτάθλημα  μια  συμβουλή  έχω  για σας. Λουφάξτε. Μείνετε κρυμμένοι μέχρι την επόμενη φορά που θα σας δοθεί κάποια «ευκαιρία» να ξαναεμφανιστείτε. Να είστε σίγουροί   όμως πως και τότε θα πάρετε την απάντηση που σας πρέπει. Άλλωστε συνέχεια τις πλάτες σας βλέπουμε...

ΚΩΣΤΑΣ Κ. (ΛΑΡΙΣΑ)

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Στείλτε τις επιστολές σας με email στο athensclub@gmail.com για να δημοσιευτούν στο περιοδικό.

Δεν θα δημοσιεύονται επιστολές υβριστικού περιεχομένου.

11

(αφιερώνεται στη μνήμη του Χαράλαμπου Μπλιώνα και στη μητέρα του Παρασκευή Μπλιώνα)

12

Η κυρά-Παρασκευή τινάχθηκε κάθιδρη από τον ύπνο της βγάζοντας μία πνιχτή κραυγή. Κοίταξε λίγο γύρω της για να συνειδητοποιήσει που ήταν και κατάλαβε πως αυτό που την ξύπνησε δεν ήταν παρά ένας απαίσιος εφιάλτης. Κοίταξε το μεγάλο ρολόι στον τοίχο. Δεν είχε ξημερώσει ακόμη, αλλά πλέον ο ύπνος είχε φύγει για τα καλά. Ούτως ή άλλως ξυπνούσε πάντα νωρίς, οπότε αποφάσισε να πάει στην φτωχική της κουζίνα και να φτιάξει έναν καφέ. Ξημέρωνε άλλωστε μία μεγάλη γιορτή. Ήταν του Αϊ-Δημήτρη…Είχε αρχίσει να αχνοφέγγει, όταν το βλέμμα της σταμάτησε στην μικρή ροδακινιά που είχε στον κήπο της και τότε θυμήθηκε ξανά το απαίσιο όνειρό της. Ήτανε λέει ένα σμήνος από κατάμαυρα πουλιά τα οποία είχαν πέσει όλα στην αυλή της και κατασπάραζαν τους καρπούς της ροδακινιάς της. Πετάχτηκε σαν τρελή στην αυλή για να τα διώξει. Όλα πέταξαν μακριά εκτός από ένα που συνέχιζε να τρώει. Πλησίασε φοβισμένη και είδε το πουλί να έχει αίματα στο στόμα του. Αυτό που έτρωγε ήταν μία μεγάλη καρδιά. Ένιωσε φρίκη, αλλά πιο πολύ τρόμαξε όταν το πουλί γύρισε και την κοίταξε. Το βλέμμα του ήταν κενό, γεμάτο κακία και μίσος για την ηλικιωμένη γυναίκα. Άφησε την καρδιά να πέσει στο χώμα και πέταξε να συναντήσει τα υπόλοιπα πουλιά. Ο καφές που χύθηκε στα χέρια της έκανε την γυναίκα να ξυπνήσει από τον ζωντανό εφιάλτη και να φωνάξει από πόνο αυτή την φορά. Έκανε τον σταυρό της και προσευχήθηκε να μην σήμαινε τίποτα κακό το όνειρο που είδε. Τα νέα όμως που της ήρθαν το βράδυ ήταν πολύ χειρότερα, ακόμη και από το πιο άσχημο όνειρο.Ο Μπάμπης της, το καμάρι της, η καρδιά της, δεν υπήρχε πια. Έπεσε αντρίκια, έπεσε όρθιος από τη φωτοβολίδα κάποιου που ήξερε να κρύβεται καλά ανάμεσα στις μαύρες σκιές. Ο Μπάμπης της, ο φιλήσυχος δάσκαλος που αγαπούσε το ποδόσφαιρο έφυγε τόσο απρόσμενα, με τρόπο που δεν το χωρά ο ανθρώπινος νους. Τι και αν διατυπώθηκαν χίλιες δυο θεωρίες για την μοιραία φωτοβολίδα? Τι κι’ αν δεν το ήθελε αυτός που το έκανε? Κάποιοι μίλησαν για θέλημα Θεού, αφού η φωτοβολίδα έστριψε την τελευταία στιγμή, παίρνοντας τροχιά για το λαιμό του παιδιού της. Όμως η κυρά-Παρασκευή δεν πίστεψε ποτέ πως ο Θεός ήθελε να φύγει το παιδί της. Από πότε ο Θεός οπλίζει το χέρι ενός ανθρώπου?Τα χρόνια πέρασαν και ο πόνος μαλάκωσε, όσο μπορεί να μαλακώσει ο υπέρτατος πόνος πάνω σε αυτή τη γη. Η κυρά-Παρασκευή συμβιβάστηκε με την ιδέα ότι δεν θα ξανάβλεπε το παιδί της, όχι σε αυτή τη ζωή τουλάχιστον. Η οργή μετατράπηκε σε προσευχή ώστε το βλαστάρι της να ήταν το τελευταίο θύμα του «πολέμου» που κάποιοι αποφάσισαν να κηρύξουν σε όσους αγαπούν το ποδόσφαιρο. Οι προσευχές της δεν εισακούστηκαν, όχι όλες τουλάχιστον. Υπήρχαν όμως βράδια που την έπαιρναν τα κλάματα ξανά και ξανά. Υπήρχαν κάποιες μέρες που ο θυμός ξανάρχονταν, όταν μάθαινε πως οι γνωστοί «άνθρωποι» με την κατάμαυρη σκιά, δεν σέβονταν την μνήμη του παιδιού της. Δεν μπορούσε όμως να κάνει τίποτα. Κανείς δεν την θυμόταν όλα αυτά τα χρόνια. Μια φορά πέρασαν κάποιοι δημοσιογράφοι για ένα φευγαλέο ρεπορτάζ και αυτό ήταν όλο.Κυρά-Παρασκευή όπου και αν είσαι, να ξέρεις πως εμείς –και είμαστε πολλοί εμείς- δεν σε ξεχάσαμε. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τον σπαραγμό σου, ούτε φυσικά και τον Μπάμπη. Δεν θα ξεχάσουμε την αδικία. Δεν θα ξεχάσουμε τις προσβολές. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την αποφράδα ημέρα την 26η Οκτωβρίου 1986, που από γιορτή του Αϊ-Δημήτρη, έγινε Μεγάλη Παρασκευή για όλους όσους αισθάνονται ΑΕΛ βαθιά μέσα στην καρδιά τους. Δεν θα ξεχάσουμε πως ο χαμός του γιου σου, μας ανέστησε, μας έκανε να σφίξουμε ακόμη πιο πολύ τα δόντια και να παλέψουμε απέναντι στο άδικο. Η θυσία του Μπάμπη μας κράτησε στα δύσκολα, η θυσία του Μπάμπη μας δείχνει το δρόμο, η θυσία του Μπάμπη χαράκωσε ανεξήτιλα την βυσσινί ιδέα. Μια ιδέα για την οποία αξίζει να ζεις και για την οποία ο ίδιος θυσιάστηκε.ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

ΜΕΓ

ΑΛΗ

ΠΑ

ΡΑΣΚ

ΕΥΗ

Το Club του Παραδείσου

13

Οκτώβρης 2003, Παρασκευή βράδυ, τα πίνουμε με τον κολλητό στο μπαράκι του Παπαπούλιου. Η κουβέντα όπως πάντα κινείται γύρω από την ΑΕΛ και το ένα ουίσκυ διαδέχεται το άλλο.

Γ’ Εθνική τότε και την Κυριακή παίζαμε στην Καστοριά. Είχαμε απορροφηθεί από την κουβέντα όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκε στο μαγαζί ο Καλαμάρας.

Ήρθε κατευθείαν προς το μέρος μας και μπήκε στην κουβέντα δίνοντας ρεσιτάλ με τις ατάκες του ενώ ο Παπα πούλιος γέμιζε τα ποτήρια μας ξανά και ξανά. Είχε πάει κοντά 2 η ώρα όταν ο Καλαμάρας πρότεινε να συνεχίσουμε τη βραδιά στο Φάληρο.

Συμφωνήσαμε να τελειώσουμε το ποτό που πίναμε και να φύγουμε. Εκείνη τη στιγμή έκανε συμπτωματικά την εμφάνισή του ο Εξαρχάκης που προστέθηκε αμέσως στην παρέα και μας ρώτησε τι πίνουμε για να κεράσει.

«Ντίνο φεύγουμε για Φάληρο»! Εκείνος όμως επέμενε και δεν δεχόταν αντίρρηση. Τη λύση έδωσε ο Καλαμάρας: «Παιδιά, καθίστε πιείτε άλλο ένα ποτό με τον Ντίνο και εγώ πάω Φάληρο να πιάσω κάνα τραπέζι. Ελάτε μετά να με βρείτε εκεί». Έτσι κι έγινε. Η πόρτα του μαγαζιού έκλεισε και ο Γιάννης χάθηκε στο σκοτάδι.

Κανείς μας δεν μπορούσε τότε να φανταστεί ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που τον βλέπαμε. Μία ώρα μετά βρισκόμασταν στην οδό Βόλου, έξω από το Φάληρο. Μπαίνοντας στο κέντρο προσπαθήσαμε να τον εντοπίσουμε κάτω από το χαμηλό φωτισμό και τον καπνό των τσιγάρων. Δεν τον διακρίναμε πουθενά και έτσι ρωτήσαμε τα γκαρσόνια να μας δείξουν που κάθεται. Μας απάντησαν ότι δεν τον είχαν δει καθόλου εκείνο το βράδυ. Καθήσαμε και τον περιμέναμε αλλά δεν εμφανίστηκε ποτέ. Μερικές ώρες αργότερα, η είδηση έσκασε σαν βόμβα: «ΕΦΥΓΕ» Ο ΚΑΛΑΜΑΡΑΣ!

Έξι χρόνια χω

ρίς το Γιάννη

Το Club του Παραδείσου

14

Το αεκ αναφέρει στα match programm σε κάθε εντός έδρας αγώνα του το Λιγκ Καπ που κέρδισαν το 1990, ένα τουρνουά που έκανε η ΕΠΟ για

την συντήρηση των ποδοσφαιριστών μιας και το πρωτάθλημα τη χρονιά εκείνη είχε τελειώσει πολύ νωρίς. Ο οσφπ και ο παο αναφέρουν αντίστοιχα

τα δικά τους Σούπερ Καπ, εως και τα Βαλκανικά Κύπελλα. Στην Ευρώπη, ο Μπάλακ πέρυσι δήλωσε ότι η τσέλσι πρέπει να κατακτήσει το Λιγκ Καπ γιατι

ως ομάδα -άκουσον, άκουσον- δεν έχει και πολλούς τίτλους και μια ομάδα την κάνουν μεγάλη οι τίτλοι που έχει. Ο Μουρίνιο πάλι, πέταξε το μετάλλιο στον τελικό

του ιταλικού Σούπερ Καπ στην μακρινή Κίνα, οργισμένος επειδή ηττήθηκε.

Από την πλευρά της ΑΕΛ τώρα, στο περιοδικό της και στην ανάλυση της ρεκιαβικ δεν παρέλειψε να αναφέρει ότι ο αντίπαλος έχει κατακτήσει και τρια Λιγκ Καπ ενώ στην συνέντευξη του Μετίν γράφτηκε ότι ο παίκτης φεύγοντας πέρσι απ’την ΑΕΛ και γυρίζοντας στην χώρα του κατέκτησε το πρωτάθλημα και το Σούπερ Καπ. Φαίνεται ότι για τις ομάδες του εξωτερικού αλλά και τις ομάδες του τέως ποκ, τα Σούπερ Καπ, τα Λιγκ Καπ και ολά τα παρεμφερή είναι τίτλοι. Για την δική μας ΠΑΕ το Σούπερ Καπ μάλλον είναι τίτλος που αφορά μόνο στους άλλους συλλόγους, ενώ για τους Λαρισαίους οπαδούς μάλλον είναι προτιμότερη μια νίκη σε βάρος της ξανθούλας παρά η κατάκτηση ενός τίτλου. Αυτό έδειξε η ιστορία και τα γεγονότα έχουν καταγράφει αναλυτικά. Ας μην ανοίξουμε και αυτόν τον φάκελο γιατί θα ξύσουμε πληγές.

Τιμή και δόξα στους StreetGang, τους ήρωες του δρόμου, σ’αυτούς που δίνουν πραγματικές μάχες, σ’αυτούς που με το απαράμιλλο θάρρος τους αψηφούν τους κινδύνους. Στα ελεύθερα βυσσινί “κακά” παιδιά που πολεμούν για την αξιοπρέπεια της πόλης και οι συντοπίτες τους κοιμούνται ήσυχοι και ασφαλείς, σ’αυτούς που πραγματικά αντιστέκονται, που γεμίζουν τα στήθια μας περηφάνια. Που δεν τους ενδιαφέρει η προβολή τους, ούτε να δώσουν κάποια συνέντευξη, που δεν θέλουν τιμητικές πλακέτες παρά μόνο να διατηρούν την πόλη βυσσινί και οπαδικά “καθαρή”.’Ενα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ σ’αυτούς που ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ τόλμησαν, κέρδισαν το στοίχημα και δημιούργησαν τον δικό τους αληθινό οπαδικό μύθο. Λίγοι, καλοί, αποδιομπομπαίοι μα η ιστορία έγραψε και γράφει.

Στο γήπεδο φωνάζουμε σε όλη την διάρκεια του αγώνα. Για αυτό πάμε στο γήπεδο άλλωστε. Δεν είναι η ώρα ούτε για τοστ και κόκα κόλα, ούτε για freddo, ούτε να στείλουμε sms στην γκόμενα ή στον κολλητό. Είναι η ώρα που πρέπει να φωνάζουμε με όλη μας την δύναμη για την ΑΕΛ μας. Πρέπει να αλλάξουμε επιτέλους νοοτροπία και συμπεριφορά. Να σκεφτόμαστε πιο οπαδικά για να μεγαλώσουμε από μόνοι μας το μέγεθος της ομάδας. Τραγουδάμε για παράδειγμα το “ΑΕΛ γερά βασίλισσα ξανά”. Αλήθεια όμως, πόσοι το πιστεύουμε; Την ΑΕΛ την υποστηρίζουμε ως ΙΔΕΑ και όχι απλά ως ομάδα. ‘Ετσι πρέπει να λειτουργούμε, έχοντας αυτό ως δεδομένο!

AEL-QAEDA

«Σας πληροφορώ ότι παρακάλεσα προσωπικά τον πρόεδρο της ΕΠΟ να κατονομάσει με στοιχεία για την έρευνα της ΟΥΕΦΑ. Δεν μπορεί η έρευνα αυτή να είναι λόγια του αέρα ούτε μπορώ μετά από 35 χρόνια ενασχόλησής μου με το ποδόσφαιρο να λερώνω το όνομα μου. Θα πρέπει να τελειώνει κάποτε αυτή η ιστορία. Κάποιοι δυστυχώς έχουν δει το ποδόσφαιρο σαν επάγγελμα. Μου είπαν οι άνθρωποι του Οφη ότι αδικήθηκαν με τον Πανθρακικό και την Λάρισα. Στα ίδια παιχνίδια αδικήθηκε και ο Πανσερραϊκός. Τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους»

[Πέτρος Θεοδωρίδης, πρόεδρος παε πανσερραϊκός, 13/10/2009, ράδιο Μετρόπολις Θεσ/κης]

Τα λόγια του εν λόγω κυρίου πέραν της ευδιάκριτης άγνοιας (αφού αποκαλεί την ΑΕΛ, Λάρισα), περιέχουν και αρκετές δόσεις χολής στις οποίες άλλωστε μας έχει συνηθίσει τις τελευταίες δύο σεζόν. Όμως δεν θα ασχολούμασταν μαζί του, αν δεν ανακαλύπταμε τα κρυφά νοήματα των δηλώσεών του, τα οποία κρίνουμε σκόπιμο να μοιραστούμε μαζί σας. Κάποιος ενδεχομένως να πει πως είναι ακόμη «θυμωμένος» που έχασε (πριν από 5 χρόνια) το «πολυκατάστημα ΑΕΛ» και αρκείται στο «συνοικιακό παντοπωλείο Πανσερραϊκός». Μπορεί να είναι και έτσι.

Το νόημα όμως είναι άλλο. Η ΑΕΛ ακόμη και στην «κακή» της χρονιά, εξακολουθεί να προκαλεί ΦΟΒΟ. Και ο φόβος γεννά μίσος και κακία σε όλους αυτούς που αποδεδειγμένα δεν μπορούν να τα βάλουν μαζί της. Δεν μπορούν να την κοιτάξουν στα μάτια και έτσι καταφεύγουν στην λάσπη. Έτσι απλά, ανερυθρίαστα και ανεμπόδιστα. Το έχουμε ξαναπεί και το έχουμε ξαναγράψει: Η ιστορία και οι τίτλοι της ΑΕΛ είναι τέτοιοι που την κατατάσσουν αυτοδίκαια στο πάνθεον των μεγάλων του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Η ΑΕΛ εξακολουθεί να αποτελεί τον τρίτο πόλο του πρωταθλήματος (Αθήνα, Θεσσαλονίκη/προσκυνημένη επαρχία, ΑΕΛ). Το γεγονός από μόνο του φοβίζει πολλούς και όχι μόνο τις ομάδες τύπου πανσερραϊκός.

Τώρα ερχόμαστε στο δικό μας στρατόπεδο. Μαθαίνουμε πως η διοίκηση της ΠΑΕ ΑΕΛ 1964 έστειλε το μήνυμα στον εν λόγω κύριο και επιφυλάσσεται για όλες τις νόμιμες ενέργειες. Επιτέλους!! Ας είναι το παραπάνω συμβάν η απαρχή των δυναμικών αντιδράσεων σε όποιον αμφισβητεί την Αδιαμφισβήτητη Μεγαλοσύνη της Βασίλισσας.

Αφήσαμε για το τέλος την αντίδραση που πρέπει να δείξουμε όλοι εμείς οι οπαδοί/φίλαθλοι της Βασίλισσας. Αντίδραση όχι ως προς τις παραπάνω δηλώσεις, αλλά αντίδραση σε όλους αυτούς που διαπιστώνουν πως η ΑΕΛ περνάει μία ακόμη κρίση και συνωστίζονται ποιος θα προλάβει να την χτυπήσει πισώπλατα μήπως και λυγίσει. Αντίδραση σε όλη την προσκυνημένη επαρχία που περιμένει πως και πώς να «γονατίσει» το θηρίο για να πανηγυρίσει για μία ακόμη φορά την μικρότητά της. Η αντίδραση και η λύση είναι μία: ΤΟ ΓΕΜΑΤΟ ΑΛΚΑΖΑΡ. Ποιος θα μπορούσε να αντέξει τους δυνατούς και γρήγορους χτύπους 13.000 καρδιών? Ποιος δεν θα λύγιζε μπροστά σε αυτή την ενέργεια? Ποιος παίκτης της ΑΕΛ θα έμενε αδιάφορος, όταν το πλήθος θα απαιτούσε το μέγιστο της απόδοσής του?

Οφείλουμε να ξαναγεμίσουμε το Αλκαζάρ. Το έχουμε ξανακάνει. Εμείς το ονειρευόμαστε. Εσείς?

Οξεία ΑΕΛίτιδα