61: En we komen terug€¦ · Ons belevingsboek - 6 - Ondanks de flyers die ik over gehangen hebt,...
Transcript of 61: En we komen terug€¦ · Ons belevingsboek - 6 - Ondanks de flyers die ik over gehangen hebt,...
61: En we komen terug
Een hectische week
Al 3 maanden aan het schrijven in dezelfde file. Oei, gevaarlijk
want als de boel crasht dan heb ik 3 maanden pech. Alles snel
splitsen in 3 files want het wordt te lang en te risicovol.
Normaal schrijf ik iedere dag, of toch bijna, iedere dag een stukje
(of de kernwoorden) maar deze keer moet ik echt alles in
retrospectief schrijven. Al weken mijn PC niet meer vast gehad
vanwege veel te druk, veel te hectisch. Een internationale verhuis
plannen tijdens een ‘road trip’ is al niet ideaal, maar als je het nog
moet uitvoeren in een korte periode verandert alles, zelfs het
kleinste detail, in een uitdaging. Parallelle processen moet je zeker
beheersen alsook leven met onzekerheden.
Op het moment dat ik deze lijnen schrijf, heb ik zicht op de
Atlantische Oceaan. Niet zomaar zicht op zee, maar de volle 360
graden. Overal waar ik kijk water met hier en daar een witte
schuimkop. Het is bewolkt en dus spiegelt het water grijs. Grijs
zoals ik me de oceaan voorstel. Normaal zouden we dit enorm
wateroppervlak bewonderen vanop een hoogte van 10 km, maar nu
kan ik het bijna aanraken. Water zo ver het oog reikt. Zoals je in de
vorige editie hebt kunnen lezen, vliegen we niet maar varen we
terug.
Maar daar zitten we nog niet in dit belevingsboek. De week start op
zondagavond wanneer we, na onze reis naar het Noorden, terug in
de Waddell Woods aankomen. Met een auto volgeladen met
valiezen waarvan de inhoud vooral bestaat uit vuile was, en 5
passagiers. Ciaran, nummer 6, zijn we onderweg kwijt geraakt en
start binnenkort aan zijn terugvlucht vanuit San Diego.
De maandag begint laat, het was gisteren een extra lange rit, met
het uitpakken van de auto. Valiezen uitladen, zodat we ze opnieuw
kunnen vullen. Na de verhuis moeten we nog inpakken voor de 10
dagen in de USA, de 7 dagen een boord en wie weet hoe lang nog
zonder container in België. We zijn theoretisch onbeperkt in
‘Going West’ 61 – En we komen terug
Ons belevingsboek - 2 -
bagage, de enige beperking is dat iedere koffer niet meer dan 20 kg
mag wegen, het aantal is onbeperkt. Natuurlijk moeten we alles van
terminal naar station kunnen versleuren.
Het volgende werk is alles wat niet direct ingepakt moet worden of
wat niet mee mag in enkele ‘verboden zones’ te plaatsen. We
voorzien enkele kamers van post-its met ‘NOT’. Zo herkennen de
verhuizers onmiddellijk wat er wel en niet mee mag, en moeten we
niet altijd overal aanwezig zijn. Calle slaat aan het wassen en het
drogen. De vuile was van 4 weken rondtrekken snel wegwerken.
Loic is op zoek naar dé manier van reizen naar Pensacola, Florida.
Hij wil in zijn laatste week hier Abby bezoeken. Als we nog een
jaar gebleven waren, zou onze reis geëindigd zijn met een bezoek
aan de familie Dekraai, maar met de verhuis de komende dagen is
dit een onmogelijkheid. Loic heeft dan maar beslist om alleen te
gaan. Zijn uiteindelijke keuze is morgen de Greyhound te nemen.
Meer dan 24 uur onderweg met de bus.
Het is bloedheet en zeer drukkend. Niet echt een weertje om te
verhuizen. Daarenboven blijkt de AirCo boven uitgevallen te zijn.
We hebben Grizz naar beneden verhuisd want het was boven veel
te heet. Er komt een hersteller maar die vindt niet echt iets. Als hij
wil vertrekken vraag ik wat hij gedaan heeft, waarop hij een
onduidelijk uitleg geeft. Hij probeert me wijs te maken dat de
AirCo tijd nodig heeft om de bovenverdieping af te koelen, maar
dat geloof ik niet. Hij is zelf niet overtuigd, want hij begint weer te
werken. Een uur later komt er dan toch koele lucht uit de uitlaten.
Oef.
Verhuizen. De originele afspraak was dat de verhuizers op maandag
aan onze deur zouden staan. Toegegeven, geen leuk vooruitzicht na
een lange reisdag, maar de planning klopte wel perfect. Nadat de
bevestiging van de verhuis vanuit Brussel toegekomen was, werd
de hele activiteit naar de dinsdag verlaat. Met een verhuis gepland
op 3 dagen en de kuisploeg die op donderdag zou komen, viel dit
‘Going West’ 61 – En we komen terug
Ons belevingsboek - 3 -
laatste in duigen. Na veel aandringen heb ik bekomen dan toch
bekomen dat het kuisen op vrijdag zal gebeuren. Oef.
’s Avonds halen we met zijn vieren Ciaran op van het vliegveld. Hij
heeft blijkbaar een fantastische week in San Diego beleefd en
spreekt al van volgend jaar terug te gaan, naar Rome. Een haalbare
kaart als hij er op tijd aan begint. En dan komt er een aap uit de
mouw: hij heeft een meisje uit New Jersey leren kennen. Een lief in
de week voor je definitief terugkeert? Slechte timing, maar niets
aan te doen.
Dinsdag, dag 1 van de verhuis. Omstreeks 8 uur wordt er
aangebeld. Er staat één dame voor me. Ze vertelt me dat ze er
vandaag alleen voor staat. Haar collega blijft thuis. Morgen zullen
ze met 2 of 3 zijn. Niet echt mijn probleem, hoewel mijn zorg is dat
alles tegen donderdagavond uit het huis moet zijn. We zullen wel
zien.
In ieder geval weet ze van aanpakken. Ze werkt snel en zorgvuldig.
Beetje bij beetje geraken de kasten leeg, maar zelfs aan dit hoog
tempo zal ze het niet halen. Hoewel we niet mogen helpen vanwege
mogelijke problemen met aansprakelijkheid, kunnen we niet
werkloos toekijken. We vragen haar een paar dozen en beginnen
met het inpakken van kleren en ander onbreekbaar goed. We legen
ook de zolderruimtes.
Seighin is intussen bijna voltijds logee bij de Pisonis. Het is hun
laatste week samen en daar hoort profiteren van de gastvrijheid bij.
Amber en Loic zorgen voor de tuin en de auto’s, terwijl Ciaran aan
zijn zomercursus Engels werkt.
Woensdag dag 2. Omstreeks 8 uur dezelfde dame. Alleen. Maar
morgen zullen ze er met meer staan. Ze probeert me te overtuigen
dat alles vlot zal verlopen, maar ze heeft duidelijk aan dat ze er niet
echt in geloofd. Afwachten.
Grizz verhuist naar de Pisonis. We vrezen dat hij een overtocht niet
zal overleven en de oudste zoon heeft gepolst of hij niet voor onze
‘Going West’ 61 – En we komen terug
Ons belevingsboek - 4 -
hamster mag zorgen. Ciaran heeft beslist dat dit de beste oplossing
is. Het is raar, maar voor mij is dit het hardste afscheid.
Waarschijnlijk omdat ik weet dat we hem nooit meer terug zullen
zien. Dit is echt afscheid!
De rest van de dag verloopt een beetje zoals gisteren. Amber en
Calle leveren Loic af aan de Greyhound. Zijn reis verloopt minder
vlot dan gepland, bussen zijn nu eenmaal onderheving aan
vertragingen, maar uiteindelijk komt hij toch op zijn bestemming
aan. We kruipen voor de laatste keer in ons bed. Vanaf morgen
zitten we in de Navy Lodge in Little Creek.
Dag 3, de laatste, volle dag in dit huis. ’s Morgens staat dezelfde
dame aan onze deur, alleen. Ai, met nog een heleboel inpakwerk te
doen zie ik een mogelijk probleem. Wij hebben het aantal
‘verboden zones’ verminderd, want wat er nu nog staat, gaat niet in
de container. Dank zij de hulp van Jackson, hebben we ook de
loopband en een aantal kasten richting ‘Goodwill’ verhuisd. Er is
geen tijd voor een ‘garage sale’ en ik wil niet eindigen met dingen
in het huis die we niet meer kwijt kunnen. We hadden er
waarschijnlijk nog een beetje geld voor kunnen krijgen, maar het
risico bestond dat we er mee bleven zitten.
Tegen de middag komt de verhuiscontainer – oei, is die niet kleiner
dan die waarmee we naar hier gekomen zijn? – aan, alsook de
verhuisploeg. Nu verloopt alles in een hogere versnelling. De
laatste spullen worden ingepakt en de meubels worden uiteen
gevezen. Het zal vanavond laat worden. Nadat de eerste kamers
leeggemaakt zijn, begint Amber de gaatjes in de muur te stoppen en
de beschadigingen te verven, te verstoppen. Ik concentreer me op
het schoonmaken van de buitenkant en de garage. Calle bekommert
zich om de valiezen. Vanavond moeten we immers ergens anders
slapen. Het is broeierig heet buiten en doordat iedereen binnen en
buiten loopt heb ik de AirCo afgezet. De temperatuur binnenshuis
ligt dus dicht bij Afrikaanse toestanden. We staan allemaal in het
zweet.
‘Going West’ 61 – En we komen terug
Ons belevingsboek - 5 -
Het is na 8 uur als de rust terugkeert. De container is op een meter
na vol. De laatste pinten zijn voor de ploeg. En het smaakt hen.
Alles opruimen en dan vertrekt de container richting België.
Nog even Seighin ophalen, poging, en dan richting Little Creek. De
valiezen uitladen waardoor de kamer direct vol staat en dan slapen.
Vrijdag nog de laatste dingen in huis in orde brengen. De
schoonmaakploeg staat al voor de deur als we toekomen. ’s
Namiddags komt ook de ploeg voor het schoonmaken van de
tapijten langs. Materiaal voor TV en internet terug binnen brengen,
de vrouwen doen nog enkele aankopen, … Tegen de avond lijkt
alles in orde. We kunnen zondag de sleutels overhandigen. We laten
het huis goed achter.
Een weekje hotel
Onze laatste week in de USA brengen we in een hotel door.
Vroeger vertrekken kon niet echt, want ik moet op het
hoofdkwartier mijn clearance doen (lijst die door verschillende
diensten afgetekend moet worden waarmee ze aantonen dat alles
geregeld is), mijn taak aan mijn opvolger overdragen en de laatste
losse eindjes wegwerken.
Ik maak nog tijd om mijn laatste artikel ‘ThinkBox’ te schrijven.
Ook is er in zeven haasten een afscheidsmaaltijd voor mij
georganiseerd. Tijdens die activiteit krijg ik samen met Mark een
uitzonderlijke vermelding van de ACOS. Leuk. De eervolle
vermelding was al in 2015 door de admiraal getekend, maar
blijkbaar vond hij niet de tijd om het ons persoonlijk te geven.
We logeren dus met 5 in een hotelkamer voor 4, en daarbij hebben
we nog dozen die later op de C130 mee naar België moeten. Onze
kamer staat bomvol. Als Loic van Florida terugkeert haal ik er zelfs
een tweede plooibed bij en is er niets onbezet.
Omdat mijn opvolger ondanks zijn belofte onze Dodge toch niet
overneemt, moet ik de wagen binnen de week verkocht krijgen.
‘Going West’ 61 – En we komen terug
Ons belevingsboek - 6 -
Ondanks de flyers die ik over gehangen hebt, krijg in geen vragen.
Dus proberen te verkopen bij een handelaar van
tweedehandsauto’s. Blijkt dat de Dodge al 2 maal bij een accident
betrokken is. Zelfs één in maand voor verkoop aan ons. We zijn dus
in de zak gezet door de Française. Schandalig! Resultaat is dat we
slechts 3000 USD, wij betaalden 12000 en verwachtten 6000
ervoor, voor de auto kunnen krijgen. Te weinig, maar we hebben
geen andere opties meer.
De voorbije dagen heeft het enorm veel geregend. De wegen zijn
ronduit gevaarlijk. De parking voor het hotel staat gewoon blank en
bepaalde delen van de basis zijn afgesloten. Als ik met de Prius C
er door rijd, vrees ik af en toe voor problemen. Zeker niet
stilvallen!
De laatste dagen moeten we nog een paar dingen regelen (telefoon,
gsm, decoder, …). Nog een afscheidsfeestje bij de Amerikaanse
tennisdames. Nog een allerlaatste BBQ bij Koen en Lieven.
Op zondagmiddag zetten we onze twee oudsten aan de luchthaven
af. Ik vraag me af wat we gedaan hadden als ze gekozen hadden om
langer te blijven, en dus goed gegokt hadden geen tweede zit te
hebben. In dat geval zouden we waarschijnlijk nog een paar weken
extra gebleven zijn (op onze kosten, want Defensie betaalt maar 2
weken hotel op het einde) en allen met het vliegtuig teruggekeerd
hebben. Maar nu zetten we ze af en vertrekken we naar Annapolis.
’s Anderdaags missen we juist de ochtendparade in de Naval
Academy. Hebben we Ali gemist? Het probleem was dat we
moeilijk parkeerplaats vonden. De wacht waarschuwt ons dat de ID
card van Calle vervallen is en zegt dat hij normaal gezien deze
moet aanslaan. Maar hij heeft geen zin om dat te doen. ‘Do not use
it anymore’ is zijn advies.
Na ons blitsbezoek aan de militaire school, hebben we nog een
afspraak met Jennifer, directeur bij NAOO. Gezellig buiten kletsen
met een tas koffie. Daarna naar de lokale NEx voor broeken voor
‘Going West’ 61 – En we komen terug
Ons belevingsboek - 7 -
Amber en naar New Jersey bollen. Het is nog een lange rit met veel
vertragingen en een beetje stress want we moeten op tijd
aankomen.
Als we de GPS me vertelt dat we in de buurt van het
transportbedrijf zijn, begin ik me vragen te stellen. Deze
achterbuurt ziet er verwaarloosd uit. Is het wel veilig om onze auto
hier achter te laten? Zullen we die dan ooit terugzien? We hebben
natuurlijk geen keuze meer en moeten de Prius hier achterlaten.
Gelukkig wordt de auto professioneel behandeld, wat ons een
beetje hoop heeft dat ze die inderdaad veilig zullen verschepen.
Dan een beetje doorrijden om Ciaran naar ‘zijn’ Fiona te brengen.
Nadat we Ciaran daar afgezet hebben, zoeken we een restaurantje
waar we gezellig met ons drietjes een stukje gaan eten.
Tegen de avond rijden we verder naar Brooklyn in de omgeving
van de scheepsterminal. Terug belanden we in een achterbuurt. We
vinden het niet veilig om de huurwagen op de openbare weg te
laten staan en besluiten dan maar een parkeerplaats van het hotel te
huren tegen 35 USD. De hotelkamer lijkt OK. Onze allerlaatste
nacht in de USA.
’s Anderdaags ontbijt en dan met de bende naar de cruise terminal.
Het is aanschuiven ondanks dat we een uur gekregen hebt om in te
checken. We zetten de valiezen af en hop ik ben alleen weg naar de
luchthaven La Guardia. Door het drukke verkeer rond NY. De auto
afzetten en met de taxi terug. Ik had gezien dat er een
voetgangersingang was en omdat ik niet met de taxi wil
aanschuiven, stel ik voor dat hij me daar afzet. Dat was echter niet
nodig, want er is geen file meer. Alles is kalm. We zijn bij de laatste
passagiers die inchecken.
Aan boord kunnen we van kajuit veranderen. De jongens willen
samen slapen op het dek met het zwembad. Wij hebben het liever
rustig. Ze zijn zeer soepel aan boord en vervullen onze wensen.
‘Going West’ 61 – En we komen terug
Ons belevingsboek - 8 -
Het leven aan boord
We waren niet van plan om veel over onze terugtocht te schrijven,
met het aan boord gaan waren we mentaal al uit de USA en dus
konden we ons belevingsboek afsluiten. Het was niet meer ‘Going
West’ want we voeren richting Oosten. Calle schreef iedere dag een
klein verslagje naar de kids en haar ouders die ze per e-mail
doorstuurde. Met de veel vragen over hoe zo’n verblijf was, heb ik
beslist om haar verslagen tot één geheel te vormen. Hieronder volgt
dus het verslag van Calle.
[Calle aan het woord]
‘k Heb papa ervan kunnen overtuigen om toch een kleine portie
aan internettoegang te kopen, zodat ik op z’n minst de zeges van
onze David Goffin op de Olympische Spelen kan volgen.
Nee, effe serieus nu: het is geruststellender om te weten dat jullie
ons en wij jullie kunnen bereiken mocht er toch iets zijn – you
never know.
Ik ben dus van plan om elke dag onze mail binnen te halen, te lezen
en te beantwoorden als het nodig is. Op die manier kunnen we
jullie ook op de hoogte houden van onze ongelooflijke avonturen
aan boord van dit prachtige schip – en jullie nog wat meer jaloers
maken.
Onze kajuit – we hebben gewisseld met de broers, dus zij slapen 4
dekken lager dan wij – is luxueus, ook al heeft ze geen venster. Al
onze kleren zijn netjes weggeborgen in de aanwezige kasten – veel
Over het eten zullen we zelfs niet beginnen spreken: gisterenavond
bijvoorbeeld heb ik eendenlever als voorgerecht gegeten, en papa
en Ciaran een goeie steak als hoofdgerecht. Het ontbijtbuffet is een
rijkelijke uitstalling van alle mogelijke gerechten, gaande van super
gezond tot overdreven ‘Amerikaans’. Zo heb ik vanochtend voor
toast met gerookte zalm, eierkoek en kaas gekozen, gevolgd door
muesli met yoghurt en verse fruitsla. Voor het avondmaal kunnen
we elke dag kiezen uit minstens 5 voorgerechten, en evenveel
‘Going West’ 61 – En we komen terug
Ons belevingsboek - 9 -
hoofdschotels en desserts. De flessen wijn zijn aan de (zeer)
prijzige kant, maar we doen 2 avonden met 1 fles, dus de schade
blijft beperkt. Voor de broers hebben we een drankkaart gekocht,
zodat ze ongelimiteerd alle frisdranken en fruitsappen kunnen
drinken die ze graag willen.
Vanavond en nog een avond verder op onze route is het ‘formal
dinner’, wat betekent dat papa eigenlijk een smoking moet dragen
en ik in ’t lang moet zijn, zoniet moet je in een ander restaurant
gaan dineren. Echter, een donker kostuum met hemd en das is ook
toegestaan. En aangezien zowel papa als Ciaran dit bij hebben,
gaan we op de sjieke toer.
Na 18u00 mogen we niet meer in short, afgewassen of blauwe
jeans en mouwloze T-shirts rondlopen. Er wordt dus wel degelijk
op de etiquette gelet, maar zelfs de 2 broers vinden dit best wel
eens leuk, lekker deftig doen.
Qua invulling van onze dag zijn de keuzes onuitputtelijk: je kan
een activiteit niet zo gek bedenken of je kan ze wel doen. Het
aanbod gaat van naaien en breien over bridgen tot ballroom dansen
en initiatie golf. Zelfs aan de LGBT (nvdr: Lesbian, Gay, Bisexual
and Transgender) en vrijmetselaar-passagiers is er gedacht!
Wij zijn deze morgen eerst op dek 7 gaan lopen – enfin, ik heb een
poging ondernomen tot. 1 volledige ronde is een derde mijl, dus 2
rondes zijn het equivalent van 1,1 km. Na 1 ronde was ik al
compleet buiten adem, net alsof ik een beginnerke was. Ik ben dan
maar even blijven uitblazen en heb tijdens de 3de, 5de en 7de ronde
terug aangepikt. Papa en Ciaran hebben flink 9 rondes aan 1 stuk
gelopen, maar ook zij hadden het zwaar. Ik heb me voorgenomen
om elke dag te trainen, zodat ik tegen dat we in België arriveren,
weer helemaal terug op m’n vroegere niveau ben.
Na het lopen is papa naar de scherminitiatie gegaan: het deed hem
duidelijk deugd om deze vertrouwde sport terug op te pikken.
Verder hebben we nog een les ‘ballroom dancing’ (cha-cha)
‘Going West’ 61 – En we komen terug
Ons belevingsboek - 10 -
gevolgd, in de zon gezeten, het schip verkend, gezwommen,
kortom, echt de luxepassagier uitgehangen. Ook de 2 broers
schijnen zich goed te amuseren, en beseffen dat dit een unieke
ervaring is.
Bon, ’t is 19u15: tijd om onder de douche te springen en me op te
tutten voor het avondmaal. Ik ga proberen elke dag een klein relaas
van onze belevenissen door te sturen, zodat jullie toch een beetje
kunnen ervaren hoe het leven aan boord van een cruiseschip
verloopt.
Dag 3
Het diner gisterenavond was dus ‘tres chic’. Gelukkig zijn ze op
zo’n cruiseschip op alles voorzien. Ik had voor elk mannelijk
onderdeel van ons gezelschap wel hemden mee, maar toch moest
ik nog heksen om alles in orde te krijgen. Ciaran besloot om z’n
strikje aan te doen, maar dat paste op geen enkel van zijn hemden.
Dan maar het hemd dat papa eerder had gedragen, nog wassen en
strijken. Yep, je leest het goed: wassen en strijken! Elk dek heeft
immers een ‘launderette’ met een aantal wasmachines en
droogkasten en 2 strijkplanken met een strijkijzer. Machientje was
ingestoken, ijzerke op de hemden gezet en m’n 3 mannen zagen er
piekfijn uit. Seighin vond het maar niets, al dat deftige gedoe – hij
moest z’n hemd IN z’n broek steken! - maar Ciaran ging duidelijk
op in het hele gebeuren. Aangezien we qua avondmaal van de 1ste
naar de 2de shift veranderd waren, kregen we een nieuwe tafel aan
de andere kant van het restaurant…AAN HET RAAM! Zeer leuk
om te dineren met het zicht op de Atlantische Oceaan.
Deze morgen hadden we geen van beiden zin om op te staan en te
gaan lopen. Bovendien belde Ciaran om te zeggen dat hij ons niet
zou vergezellen: hij ging naar de fitness met een aantal van z’n
vrienden. Vrienden??? Bleek dat hij gisterenavond nog een ‘late
snack’ was gaan eten en dat hij aan de praat geraakt was met een
aantal meisjes. OK…
‘Going West’ 61 – En we komen terug
Ons belevingsboek - 11 -
Ondanks het protest van onze bovenbeenspieren zijn we toch op
dek 7 aan onze rondjes begonnen, en ditmaal ging het al een pak
beter: 7 rondjes zonder onderbreking! Ik ga er nog geraken, aan
m’n oude vorm!
Na het lopen ging papa weer naar de schermles: vandaag was het
aantal deelnemers verdubbeld. Ik ben even blijven kijken, maar
finaal naar onze kajuit gegaan om alvast te douchen.
Tijdens het ontbijt kwamen we meer te weten over Ciarans nieuwe
maatjes; een van de meisjes is de dochter van de kapitein van het
schip. Ook haar jongere broertje van 12 is mee op deze cruise;
Seighin had al kort met hem kennisgemaakt.
Na een uurtje in het zonnetje gelezen te hebben, was het tijd voor
de 2de dansles. Vandaag stond de quickstep op het programma.
Leuk – de danssessies die we vroeger gevolgd hebben, zijn toch
ergens blijven hangen, want met de figuren hebben we weinig
moeite, alleen was er vandaag ook hier veel meer volk komen
opdagen, dus het werd dringen op de dansvloer.
In tegenstelling tot gisteren werd de klok NIET een uurtje vooruit
gezet, dus hadden we na het middageten zalig veel tijd om als een
echte toerist op het zonnedek te gaan liggen lezen. We waren dan
ook bij de laatsten om terug naar onze kajuit te keren en ons klaar
te maken voor de ‘Captain’s cocktail’. Die werd 3 kwartiertjes voor
het avondeten gehouden op dek 3. Seighin was absoluut niet
geïnteresseerd, maar Ciaran had besloten ons te vergezellen – hij
had afgesproken met z’n vrienden. We werden officieel aan de
kapitein voorgesteld, mochten samen met hem op de foto en kregen
een glas wijn of bubbels aangeboden. De speech van de kapitein
was erg onderhoudend en doorspekt met typisch Britse humor.
Nadien stelde hij de hogere officieren en de belangrijkste
verantwoordelijken van elke sectie voor.
Het diner was opnieuw om duimen en vingers van af te likken:
zelfs de jongste broer, die initieel slechtgehumeurd was omdat het
‘Going West’ 61 – En we komen terug
Ons belevingsboek - 12 -
opnieuw ‘formal dresscode’ was, draaide na een tijdje bij en koos
zowaar een gerecht van het menu van de volwassenen.
Na de maaltijd belandden we eerder toevallig in de theaterzaal waar
er een puike Broadwayshow opgevoerd werd. Ciaran was wel
meegegaan in de veronderstelling daar z’n vrienden aan te treffen,
maar is niet blijven kijken. Vervolgens togen we naar het
observatiedek in de hoop de Perseïden te kunnen aanschouwen.
Spijtig genoeg was het bewolkt en kregen we dus geen
sterrenhemel te zien.
Het liep alweer tegen middernacht aan toen we eindelijk terug in
onze kajuit waren. Vakantie = lang slapen? Bij ons dan toch niet,
hoor!
Dag 4
Dag 3 aan boord (nvdr: in feite is het de vierde dag aan boord, maar
de eerste dag – die van het inschepen – was heel kort), en we
beginnen het al aardig gewoon te geraken. Nog steeds is de oceaan
rustig en de Queen Mary 2 glijdt er statig door, als een mes door
zachte boter. Dit is echt wel een schitterende ervaring! Ik ben al
volop aan ’t afkicken van de zon in Virginia. Gelukkig steekt het
weer tijdens onze overtocht wel een handje toe: na 2 dagen
schitterend en warm weer is het nu grijs en gevoelig frisser. De
shorts worden langzamerhand weggeborgen en de T-shirts met
lange mouwen worden bovengehaald.
Gisterenavond had papa een gevecht met een van de koffers onder
ons bed, en de koffer heeft gewonnen. Gevolg: papa is met een
bloedende teen ingepakt in papieren zakdoekjes en een kous gaan
slapen. Dit had natuurlijk wel tot gevolg dat we deze ochtend met
een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet zouden gaan
lopen. De spieren van onze bovenbenen waren hier allerminst
rouwig om: zij verwelkomden het dagje ‘relatieve’ rust.
Papa is wel naar de schermles gegaan, zij het louter om te kijken.
Ondertussen heb ik enkele dingen gestreken: mocht je die 3
‘Going West’ 61 – En we komen terug
Ons belevingsboek - 13 -
mannen van mij laten begaan, dan zouden ze de hele tijd in
ongestreken kleren rondlopen! Nadien zijn we naar goeie gewoonte
samen met de broers gaan ontbijten in Kings Court op dek 7.
Vervolgens hadden we slechts een uurtje ‘vrij’: vandaag werd de
klok immers opnieuw een uur vooruitgezet, zodat we om 12u15 al
dansles hadden. De broers spendeerden de rest van de voormiddag
in hun kajuit – naar ’t schijnt was Ciaran pas rond 02u00 deze nacht
komen slapen en dus nog moe. Aangezien we ondertussen veel
noordelijker aan ’t varen zijn, is de temperatuur behoorlijk gedaald
en was het bijgevolg te fris om buiten op het dek in een ligstoel te
vertoeven. Wij zijn dan maar dadelijk naar de Queens Room
getrokken, waar we nog een uurtje gelezen/geschreven hebben
vooraleer de dansles een aanvang nam.
De dansinstructeurs zijn trouwens een Russisch koppel, Dan en
Olena, en ze spreken Engels met een grappig accent. Je merkt aan
hun manier van lesgeven dat ze zelf behoorlijk rigide trainen; ze
treden trouwens ook iedere avond op. Vandaag stond de salsa op
het programma: man, dat hebben we geweten! Een pittige Zuid-
Amerikaanse dans, waarvan we enkel 2 basisfiguren geleerd
hebben, maar waardoor we 3 kwartiertjes later wel behoorlijk
bezweet de dansvloer verlieten.
Hoesy ging alvast de jongens staan opwachten en een tafeltje
zoeken, maar ik ben nog gauw efkens een douchke in onze kajuit
gaan nemen. Het middagmaal viel door de uursprong vooruit kort
op het ontbijt; niemand van ons heeft dan ook veel gegeten. Geen
nood: de sushi hier aan boord is supervers en heel lekker.
We hadden gisterenavond in onze kajuiten een brief gevonden die
ons uitnodigde om ons vandaag bij de ‘Immigration Officer’ te
komen aanbieden. Deze voormiddag waren we al eens een kijkje
gaan nemen, maar er stond een behoorlijke rij passagiers aan te
schuiven, dus zijn we na de lunch maar teruggegaan. We moesten
nog steeds een kwartiertje wachten, maar we hadden een boek
‘Going West’ 61 – En we komen terug
Ons belevingsboek - 14 -
meegebracht, waardoor we de wachttijd nuttig ingevuld hebben.
Voordeel van deze kleine ‘inspectie’ is alleszins dat we nu bij het
afmonsteren in Southampton niet meer langs de douane moeten.
Vervolgens zijn we met Seighin naar de scheepsbibliotheek
getrokken, waar hij een goed jeugdboek heeft gevonden. Hij is dan
naar z’n kajuit teruggekeerd; wij zijn gewapend met ons boek een
goed plaatsje op dek 11 gaan zoeken. Ondertussen was de
bewolking een beetje weggetrokken en de zon komen piepen. Op
onze ligzetels uit de wind was het dan ook lekker warm, zelfs in die
mate dat ik m’n lange broek en T-shirt ben gaan omwisselen voor
een bikini.
Rond 17u00 verscheen Seighin opnieuw ten tonele om met papa te
gaan zwemmen. Het zonnetje was terug achter de wolken
gekropen, dus ben ik binnen gaan verder lezen totdat papa ook
binnenkwam. Seighin was in het zwembad gebleven, want de zoon
van de kapitein en nog 2 andere 12-jarigen waren ondertussen
komen opdagen. Goed: het ziet ernaar uit dat ook de jongste broer
eindelijk vriendjes gevonden heeft!
Wij zijn opnieuw naar de Queens Room gewandeld om daar tot een
uur of 19.00 te lezen/schrijven. Dan zijn we onder de douche
gesprongen en hebben we – o, schandalige luxe! – het flesje
bubbels dat sinds onze intrek in onze kajuit al op ons stond te
wachten, gekraakt.
Na 2 achtereenvolgende avonden ‘formal dressing’ mochten we
vanavond opnieuw minder opgekleed in het restaurant verschijnen.
Een gelukje voor mij, want ik heb eigenlijk geen avondkleed bij en
moest me dus behelpen met de lange jurk met bloemen die ik ooit
in Spanje aangeschaft heb. En dan te zeggen dat ik ondertussen
minstens 3 baljurken heb! Hadden we op voorhand geweten dat er
op bepaalde tijdstippen echt sjiek ging gedineerd worden, dan had
papa z’n militaire spencer en Ciaran z’n smoking van z’n
promavond kunnen meebrengen.
‘Going West’ 61 – En we komen terug
Ons belevingsboek - 15 -
Na de - zoals elke dag weer - uitstekende maaltijd verdwenen de
broers – ieder apart weliswaar – naar andere oorden. Wij gingen
een kijkje nemen in de Queens Room waar het scheepsbandje
muziek uit de jaren ’70, ’80 en ’90 ten gehore bracht. De dansvloer
stond vol – zelfs de kapitein en z’n echtgenote waren van de partij
– en we zijn er een tijdje blijven hangen. Geen slechte live-
uitvoering, zeker niet, maar het ritme van de meeste liedjes was
trager dan de versie die we van de radio gewoon zijn, waardoor we
niet echt in een dansmood geraakten.
Op hetzelfde dek echter, helemaal achteraan, bevindt zich de
discotheek ‘G32’. Onverwacht grote ruimte, fijn ingericht, mooie
dansvloer. De DJ deed z’n best, maar speelde liedjes van
verschillende decennia teveel door elkaar. Bovendien liet hij ze
steeds helemaal uitspelen en zaten de overgangen niet altijd goed.
Ook speelde hij niet echt op z’n publiek in: als een song niet
aansloeg en de dansvloer dus leeg bleef, wachtte hij steeds het
einde van dat liedje af vooraleer een nieuw te draaien. Kortom,
onze Loic had het ongetwijfeld veel beter gedaan!
Toch hebben we ons geamuseerd; bijgevolg was het 01u00 voorbij
toen we eindelijk tussen de lakens kropen…
Dag 5
De 4de dag (nvdr: nog altijd een dag te weinig) alweer aan boord
van de Queen Mary 2 en we geraken het hoe langer hoe meer
gewoon. We zitten nu in het midden van onze Atlantische oversteek
– geen cruise, want we doen onderweg geen land aan, dixit de
kapitein – en ook vandaag draaien we de klok weer een uurtje
vooruit. Maar 3 uur verschil meer met België…
Geen lopen vanochtend – het weer is grijs en kouder en het
miezert, dus als gepamperde toerist blijven we liever binnen – wel
schermen voor papa. Het ontbijt gebeurt zonder Ciaran: die wil
volgens z’n broer niet met een volle maag naar de fitness trekken
om daar samen met z’n vrienden te gaan trainen.
‘Going West’ 61 – En we komen terug
Ons belevingsboek - 16 -
We gaan in de grote hal bij de purser informeren naar tickets voor
het planetarium. Die zijn echter allang ‘uitgedeeld’: vanaf 09u00 ’s
morgens liggen ze klaar voor de geïnteresseerde passagiers en zijn
beschikbaar zolang de voorraad strekt. Men vertelt ons dat we, als
we ons 5 minuutjes voor de voorstelling aanbieden, waarschijnlijk
wel nog een plaatsje zullen vinden.
In de dansles staat vandaag de trage wals op het programma:
gemakkelijk aangeleerd, maar te veel volk op de dansvloer. Seighin
daagt tegen het einde van de les op en neemt enkele kiekjes van z’n
‘dansende’ ouders.
We slaan het middagmaal over; papa en Seighin trekken naar het
planetarium, ik teen richting kajuit waar ik wat TV kijk in
afwachting van de terugkeer van m’n kamergenoot. Te laat ontdek
ik dat de halve finale olympisch tennis tussen Murray en Nishikori
wordt uitgezonden: Andy verzilvert een plaatsje in de finale.
Tot m’n verbazing krijgen we op de Afternoon Tea in de Queens
Room niet enkel het gezelschap van onze jongste, maar ook van
onze middelste zoon. We genieten met z’n vieren van deze oer-
Britse traditie: heerlijke thee, echte Engelse sandwiches, verse
scones met confituur en room, minigebakjes. Een strijkkwartet
maakt de belevenis compleet.
Terug in de kajuit ben ik in m’n nopjes: de andere halve finale
olympisch tennis wordt eveneens getoond. Nadal en Del Potro
winnen ieder een set en vol spanning volg ik het begin van de 3de
set tot er opeens zonder verwittiging wordt overgeschakeld naar
baanrennen. Grrr! Dan maar douchen en m’n haar wassen en
vervolgens m’n dagelijks verslagje typen. Nog een half uurtje lezen
onder het genot van een glaasje bubbels (de fles was gisteren maar
half soldaat gemaakt) en dan naar het Britannia restaurant voor het
avondeten.
Ik was het oorspronkelijk niet van plan, maar sluit me na het
avondmaal toch aan bij de rest van het gezin om naar het optreden
‘Going West’ 61 – En we komen terug
Ons belevingsboek - 17 -
van een buikspreker te gaan kijken. 3 verschillende poppen, goede
act met tal van komische noten, kortom, een echte vakman. Na de
show gaat Ciaran op zoek naar z’n vrienden, Seighin en wijzelf
besluiten om te gaan slapen. Morgen misschien eens een kijkje op
de brug gaan nemen?
Dag 6
Om 07u45 worden we gewekt door de telefoon: onze jongste aan
de lijn om te informeren waar z’n gestreken bermuda blijft. Ikke,
nog half in slaap wegens heel laat ingeslapen en zwaar gedroomd,
ijl naar de ‘laundrette’ om het kledingstuk te strijken. Seighin komt
naar onze kamer: hij had gevraagd om tenminste 1 keer tijdens
onze zeereis in het ‘sjieke’ restaurant ‘Brittania’ te gaan ontbijten in
plaats van in het ‘gewone’ ‘Kings Court Buffet’. Het verschil
tussen deze 2 is dat je in het restaurant een keuze uit een menu
moet maken en bediend wordt, terwijl je in het laatste gewoon aan
het buffet moet aanschuiven en je bord zelf vult. We houden van
beide eetgelegenheden, alleen is ‘Kings Court’ voor ons
gemakkelijker, omdat dit ruimere openingsuren heeft. Als we ’s
morgens gaan lopen en papa aansluitend gaat schermen, is het
‘Brittania’ restaurant gesloten tegen dat wij kunnen gaan ontbijten,
vandaar…
We zijn met ons vieren: Ciaran heeft vandaag om 10u30 met z’n
vrienden in de fitnessruimte afgesproken. Het wordt een leuk
ontbijt, dat papa iets vroeger moet verlaten voor z’n schermles.
Ik hou me zolang bezig met het (offline) beantwoorden van
berichtjes en het opstellen van een mailtje naar Hans, de voorzitter
van TC Den Otter met de vraag of we voor de rest van het seizoen
gratis mogen komen tennissen. Per slot van rekening zijnn we 3
jaar geleden 2 maanden lidmaatschap ‘kwijtgepeeld’ door onze
verhuis naar de USA.
Gisteren hebben we onze neus niet buiten gestoken, en dat willen
we vandaag zeker niet herhalen. We maken een wandeling op dek
‘Going West’ 61 – En we komen terug
Ons belevingsboek - 18 -
7: er staat een ferme bries. De hoodie van Tommy komt weliswaar
van pas, maar tot mijn opluchting is het niet echt koud. Het is
echter net iets te killig om buiten in een ligstoel met een boek te
verpozen, dus zoeken we ons vertrouwde plekje in de Queens
Room op en lezen tot het tijd is voor onze dansles.
De rumba vandaag, en ik heb de indruk dat er iets minder
deelnemers zijn. Niet erg: hebben wij meer ruimte om onze
danspasjes in te oefenen, en we kunnen die gebruiken. We leren 3
verschillende bewegingen aan, meer – naar mijn aanvoelen dan
toch – dan de vorige dagen.
De dansles loopt ietsje uit, en door het vroege ontbijt zijn we best
hongerig, dus blij dat we aan tafel kunnen. Ciaran heeft een kleine
aanvaring met de roomijsmachine. Resultaat: T-shirt en bermuda
onder de vlekken. Geen man overboord: ik was toch van plan nog
een machientje donkere was in te steken.
Na de lunch brengen we een bezoekje aan de brug. We krijgen geen
toegang tot die ruimte zelf, maar kunnen vanachter een groot
venster alle activiteiten volgen. Vervolgens verdwijnt Seighin met
z’n vriendjes om het schip onveilig te gaan maken; wij gaan op
zoek naar een vrije wasmachine, die we finaal op dek 11 vinden. 3
kwartier later kunnen we het gewassen goed naar de ‘laundrette’ op
ons dek transporteren: daar is een vrije droogkas.
Het nadert 17u00 en op het TV-kanaal dat de verslaggeving van de
Olympische Spelen verzorgt, verschijnt er eindelijk beeld, maar
niet van een tennisterrein. Een snelle bevraging aan de purser’s
desk bevestigt m’n vermoeden: de enkelfinale mannen wordt niet
uitgezonden. Verdorie: ik had graag Andy Juan Martin willen zien
bekampen!
Papa gaat zwemmen met de 2 jongens; ik ga de was uit de
droogkas halen en voor ik het weet, sta ik te strijken. Wat doet een
mens anders tijdens een cruise?
‘Going West’ 61 – En we komen terug
Ons belevingsboek - 19 -
Met een half oog op de finales gymnastiek en onder het genot van
alweer een glaasje bubbels – dit is een gewoonte die ik heel snel
kan aankweken – pen ik het verslagje over onze 5de zeedag neer.
Dan een douche en ons optutten: vanavond – alweer voor de laatste
maal – formal dinner!
Een van de hoofdschotels is ‘lobster tail’. Zo lekker dat we een 2de
portie durven vragen… en krijgen! Al een geluk dat onze
weegschaal kapot en in de States achtergebleven is!
We nemen nog even een kijkje in het ‘Royal Court Theatre’ en
pikken de 2de helft van de show ‘Rythm of the Night’ mee. De
broers zijn alweer lang verdwenen…
Dag 7
De laatste dag aan boord van dit luxueuze schip en we hebben
besloten er nog 1 keer heel hard van te profiteren.
De wekker loopt af om 07u45 en de webcam van de brug toont ons
een tamelijk rustige oceaan en een blauwe hemel. Weg is het grijs
en regenachtige van de voorbije dagen! Een laatste kans om op het
dek te gaan lopen en die laten we dan ook niet liggen. Een sterke
kopwind, maar zalig om in open lucht te zijn.
Om 09u00 is het de laatste schermles. Seighin ontmoet ons in de
Queens Room: hij had aan zijn papa beloofd om te komen kijken
(nvdr: als compensatie voor het vroege ontbijt in de Brittannia). Ik
ga alvast douchen, en pik het laatste kwartiertje van het schermen
mee.
Na het ontbijt zet ik een laatste machientje was op en gaan we
vervolgens naar het zonnedek om daar in het zonnetje te lezen
totdat het tijd is voor de dansles. De tango is een waardige afsluiter
van de voorbije lesweek; nadien ga ik Dan en Olena even
persoonlijk bedanken.
‘Going West’ 61 – En we komen terug
Ons belevingsboek - 20 -
De droogkas is klaar en ik strijk nog gauw enkele spulletjes zodat
we proper en wel in Belgie onze intrede kunnen maken. Dan weer
naar dek 6, waar het nog steeds zonnig, maar ook winderiger is.
Om iets voor 16u30 ga ik effe naar onze kajuit om iets fatsoenlijker
dan een short aan te trekken. We gaan immers voor de 2de maal op
deze reis van de Afternoon Tea genieten. Alleen onze jongste houdt
ons gezelschap: Ciaran is gaan zwemmen met z’n vrienden.
De wind is nog een beetje sterker geworden, en je kan niet meer
zonder badjas op het dek – dat trouwens bijna leeg is – zitten. papa
en Seighin springen in het zwembad, een half uurtje later vervoeg
ik hen in de jaccuzi.
Een warme douche doet goed na ons openluchtplezier. Om 19u00
is er een optreden van een bekende Britse komiek (nvdr: die niet zo
goed was) in het Royal Court Theater. Ik blijf echter in de kajuit,
m’n stukje voor vandaag schrijven en m’n haar drogen.
Net voor het avondmaal gaan papa en ik nog even naar boven om
de zonsondergang boven de oceaan – hoe romantisch! – op
gevoelige plaat vast te leggen. De kids zijn allebei druk tijdens het
diner: een teken van zenuwachtigheid voor het naderende afscheid
van een heerlijke week cruisen? Zoals steeds is het avondmaal
voortreffelijk: alleen de mignardisekes bij de koffie/thee worden
ditmaal over het hoofd gezien.
Spijtig genoeg hebben we geen tijd meer om een laatste bezoekje
aan de balzaal of de discotheek te brengen: de koffers moeten ten
laatste om middernacht buiten aan onze kamerdeur staan en we
moeten nog inpakken. Dat gaat verrassend vlot, we hebben zelfs
nog plaats over! Heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat het
toegestane gewicht per valies ineens naar 23 kg gegaan is…
Nog eenmaal via de resterende internettijd onze mails binnenhalen
en dit verslagje versturen en dan ons bed in voor een hopelijk
rustgevende nacht. Dit was een SUPER ervaring!
‘Going West’ 61 – En we komen terug
Ons belevingsboek - 21 -
De afronding
Ondanks de bijna 2000 passagiers met bagage die moeten
ontschepen en het herbevoorraden van het schip verloopt alles vlot.
Het geheel is goed georganiseerd. Zo moesten we onze valiezen de
avond ervoor al in de gang zetten en worden de passagiers in
verschillende groepen om te ontschepen ingedeeld. Het is wel een
drukte van jewelste, maar het gaat vlot.
Omdat we alles op afstand geregeld hadden, – een paar dagen
geleden ontdekten we dat je de ontscheping ook op het schip kon
regelen en dat de prijs daar zeer goed mee viel – moeten we met al
onze valiezen naar het station van Southampton wandelen. Een
paar kilometers sleuren. Het is een zwaar werkje met verschillende
stops. Gelukkig heb ik als militair voldoende tijd voorzien. Daarna
met de trein naar Londen, dan de Underground naar Pancreas
Station waar we de Eurostar zullen nemen. Het is ons gelukt, maar
het was moeilijk en lastig.
Vanwege de goedkopere prijs van het ticket hebben we de eerste
avondtrein geboekt. We hebben dus nog even tijd en gaan eten in
‘Le Pain Quotidien’. Met al onze valiezen naar binnen. Een lekker
maar eenvoudig maal. Zeker na 3 jaar USA. Daarna een beetje
wachten op een bankje terwijl Calle en de jongens langs de
winkeltjes lopen. Op tijd inchecken bij de Eurostar naar Brussel.
De trein naar Berchem waar Amber en Birrie ons opwachten. Een
‘Going West’ 61 – En we komen terug
Ons belevingsboek - 22 -
blij weerzien en dan richting Zoersel bollen, naar onze nieuwe
kampeerplaats. Inge, de buurvrouw staat al te wachten.
’s Anderdaags krijgen we dank zij Amber de buren op bezoek.
Leuke verrassing en weer een blij weerzien. Bijkletsen over wat er
ginder en hier gebeurd is.
En dan begint het werk van herschilderen, kuisen, tuin in orde
brengen,... Ons huis is betrekkelijk goed onderhouden, maar toch
hebben we veel werk. De tuin ligt er tamelijk verwaarloosd bij en
dus ook daar zal er veel werk in zijn. Maar eerst binnen want dat
moet in orde zijn voordat de container met al ons materiaal
aankomt. Werken dus. En iedereen moet meehelpen. Loic even
niet, want die heeft een vakantiejob aan de kust bij mijn broer en
schoonzus in hun Coconut Beach.
Even stoppen om de twee jongsten in hun school in te schrijven en
de school aan Seighin te tonen. Ze kiezen alle twee de richting die
wij voor ogen hadden. Ze maken het henzelf niet gemakkelijk en
dat is goed. We bezoeken op de opendeurdag ook even de lagere
school. Even de leerkrachten die Seighin in die drie jaar gesteund
hebben bedanken.
Een leuke onderbreking in al dat werk is het etentje van de
redactieraad Hippocampus. De laatste 3 jaar deze gewoonte gemist
en het weerzien is leuk. Veel vertellen over onze avonturen in de
USA.
Met al dat werk, soms in een tropische hitte van 40 °C waarbij de
verf sneller droogt dan dat ik het kan aanbrengen, vliegt de tijd
snel. De eerste schooldag is vlug daar waarop we traditioneel met
de jongens meefietsen. Dat wil zeggen met Seighin want Ciaran
voelt zich te oud om met ons mee te rijden. Het extraatje dit jaar is
dat onze fietsen nog niet toegekomen zijn. Gisterenavond heb ik bij
de buren fietsen moeten ronselen. Gelukkig heb ik er 4 kunnen
verzamelen om onze traditie te kunnen hervatten.
‘Going West’ 61 – En we komen terug
Ons belevingsboek - 23 -
Nadat we de jongste afgeleverd hebben, houden we ook traditie 2
op de eerste schooldag in ere: ontbijten met Jo en Steven. Leuk.
De container komt heel laat aan. We wilden onze spullen niet te
snel, maar nu laat die op zich wachten. Als de dag daar is, laadt een
ploeg alles in 1 dag uit. Er is wel schade. Blijkbaar hebben ze in de
USA eerst alles voorzichtig gedaan en dan onder tijdsdruk ‘snel-
snel’ gewerkt. Weer papierwerk. Seighin zijn bureau is kapot en hij
ziet een nieuwe helemaal niet zitten. Om hem gerust te stellen en
hem een beetje thuis te laten voelen, ga ik het meubel herstellen.
Hoe weet ik nog niet.
Natuurlijk zijn er nog een paar losse draadjes in de USA en die
moeten we nu van hieruit oplossen. Dat valt ondanks het internet
nogal tegen. Maar beetje bij beetje lukt het wel.
Nog een etentje met de ganse familie, een leuke, gezellige BBQ bij
Jama en Mie, huwelijksverjaardag vieren, gaan werken, … en zo
glijden we langzaam terug in het leven aan deze kant van de
oceaan.
Ons Amerikaans avontuur gaat over in een leerrijke ervaring en een
fantastische herinnering.