Κεφάλαιο 1

Ένα χαστούκι είναι πάντα οδυνηρό ειδικά όταν το δέχεσαι από ένα άτομο που

υποτίθεται ότι σε αγαπάει και φροντίζει για το καλό σου.Η σκέψη πέρασε από το

μυαλό της Βερονίκης Στάμου μαζί με την αίσθηση του καυτού πόνου στο μάγουλό

της ενώ το λεπτοκαμωμένο σώμα της τιναζόταν πίσω και έπεφτε στο μεγάλο καναπέ

του σαλονιού.Ο πατέρας της πλησίασε και εκείνη κουλουριάστηκε σε εμβρυακή

στάση θέλοντας να προστατέψει τα πλευρά της ξέροντας εκ πείρας πως θα

ακολουθήσουν κλωτσιές.Δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια της και προσπαθούσε να

συγκρατήσει τους λυγμούς της γιατί ήξερε πως θα τον εξαγρίωνε περισσότερο.

Ήρθε από πάνω της και στάθηκε λαχανιασμένος, λίγο η θερμοκρασία που

τέλη Μαΐου είχε ήδη περάσει τους τριάντα βαθμούς Κελσίου και πυρπολούσε

αλύπητα την Αθήνα,λίγο τα πούρα που μανιωδώς κάπνιζε ο Μανώλης Στάμος, του

είχαν κόψει την αναπνοή.Στάθηκε εκεί βαριανασαίνοντας,απολαμβάνοντας την

αγωνία της πότε θα έρθει το επόμενο χτύπημα.Τελικά την άφησε και έφυγε.

Για αρκετή ώρα έμεινε στον καναπέ κουλουριασμένη μέχρι που άκουσε τα

συρτά κουρασμένα βήματα της μητέρας της.Η Άννα Δράζη Στάμου ήταν μια κάποτε

όμορφη γυναίκα που η ζωή είχε τσακίσει αλύπητα τοποθετώντας στους ώμους της

βάρη που θα λύγιζαν και δυνατότερους χαρακτήρες από' κείνη.Γονάτισε δίπλα στην

κόρη της και χάιδεψε τα μεταξένια της μαλλιά.

-Έλα καρδούλα μου,μην κλαις,είπε παρακλητικά.Έφυγε.

Η Βερονίκη - όλοι την φώναζαν Βερόνικα - κοίταξε τη μητέρα της με τα

μαύρα μάτια της ακόμα γεμάτα δάκρυα.

-Δεν αντέχω μαμά,δεν αντέχω.

-Έλα καλή μου,είπε η μητέρα της,σήκω.Έδωσε την άδεια να πας στο πάρτι

της Μαρκέλ-λας.

Αυτή η είδηση βοήθησε κάπως τη Βερόνικα να ανακτήσει την ψυχραιμία

της.Ανακάθησε στον καναπέ και κοίταξε το κουρασμένο πρόσωπο της μητέρας

1

της.Ήξερε πως ο πατέρας της χτυπούσε τη μητέρα της συχνότερα απ' ό,τι την ίδια.Τη

χτυπούσε πολύ χειρότερα απ' ό,τι την ίδια και ειδικά όταν προσπαθούσε να μπει

ανάμεσά τους για να την προστατέψει.

-Θα πάει στη λέσχη απόψε άρα μπορείς να μείνεις στη φίλη σου.

-Μαμά,δεν θέλω να σ' αφήνω,είπε η Βερόνικα.

-Θα είμαι εντάξει,είπε εκείνη.Μια μέρα εξ' άλλου θα φύγεις από' δω και θα

πετάξεις ελεύθερη μακριά.

-Δεν θα φύγω ποτέ χωρίς εσένα,είπε η Βερόνικα.

-Πήγαινε να ετοιμαστείς,είπε η μητέρα της.

Η Βερόνικα υπάκουσε και άφησε το σαλόνι της μεγάλης βίλας στη Κηφισιά

για να πάει στο δωμάτιό της στην άλλη άκρη του σπιτιού.

Ήταν ένα δωμάτιο συνηθισμένο σαν τα δωμάτια χιλιάδων άλλων κοριτσιών

με μια βιβλιοθήκη και ένα γραφείο,το κρεβάτι της και μια ντουλάπα.Πάνω από το

κρεβάτι είχε μια αφίσα από την αγαπημένη της ταινία που είχε πριν λίγους μήνες

θριαμβεύσει στα oscar,τον Τιτανικό.

Άνοιξε την ντουλάπα της και άρχισε να διαλέγει τα ρούχα που θα έβαζε.

Το ένα από τα φύλλα της ντουλάπας φιλοξενούσε καθρέφτη στη μέσα πλευρά

του.Έβγαλε τα ρούχα της και κοίταξε το είδωλό της σ' αυτόν.Ήταν μια μάλλον μέσου

ύψους κοπέλα με καλοσχηματισμένο αλλά αδύνατο σώμα.Τα μαύρα μαλλιά της

μακριά ως τους ώμους της πλαισίωναν ένα όμορφο πρόσωπο,έντονα εκφραστικό στο

οποίο δέσποζαν τα ζεστά μαύρα μάτια της που φανέρωναν άνθρωπο ευαίσθητο και

ρομαντικό.Είχε ελαφρώς σαρκώδη χείλη που έκαναν το χαμόγελό της πολύ

ελκυστικό αν σπάνια χαμογελούσε πια.

Επιθεώρησε το σώμα της,δεν είχε πουθενά μελανιές,θα μπορούσε να φορέσει

φούστα αυτή τη φορά.Ευτυχώς, τα τζιν δεν ήταν πολύ ευπρόσδεκτα μ' αυτή τη ζέστη

αν και πολλές φορές δεν είχε άλλη επιλογή.Έπρεπε να κρύβει τα σημάδια που

2

μαρτυρούσαν τι συνέβαινε πίσω από την κλειστή πόρτα του σπιτιού της.Αλλά όχι

απόψε,απόψε μπορούσε να χαρεί για λίγο και να ξεχαστεί.

Διάλεξε τη φούστα και τη μπλούζα που θα έβαζε και άρχισε να

ετοιμάζεται.Ντύθηκε και καταπιάστηκε με τα μαλλιά της.Ήταν αυτό που της άρεσε

περισσότερο πάνω της,είχε απαλά και στιλπνά μαύρα μαλλιά,ούτε ίσα ούτε όμως και

μπούκλες κάτι ενδιάμεσο,σπαστά.Μετά είχαν σειρά τα μάτια της,το μακιγιάζ της

ήταν διακριτικό,ίσα να τονίσει τα μάτια της λίγο.

Βγήκε από το δωμάτιο και αναζήτησε τη μητέρα της.Αν όσο ετοιμαζόταν για

το πάρτι είχε ξεχαστεί,η σκληρή πραγματικότητα ήρθε να κάνει αισθητή την

παρουσία της.Η μητέρα της έκλαιγε ακουμπισμένη στον πάγκο της κουζίνας.Η

Βερόνικα την αγκάλιασε και ρώτησε:

-Θέλεις να μείνω εδώ;Δεν πειράζει αν δεν πάω στο πάρτι.

-Όχι,όχι.Πήγαινε,είπε η μητέρα της.

-Σίγουρα;

-Ναι καλή μου,πήγαινε,καλά να περάσεις.

Με βαρειά καρδιά η Βερόνικα άφησε το σπίτι και ξεκίνησε για το σπίτι της

φίλης της της Μαρκέλλας.

Η μουσική ακουγόταν από το προηγούμενο στενό κιόλας και ακούγοντάς την

η Βερόνικα ένιωσε να ελαφρώνει το βάρος στην ψυχή της.Πέρασε τη μεγάλη

καγκελόπορτα και μπήκε στον κήπο με το δροσερό γκαζόν και τους προσεγμένους

θάμνους σε διάφορα σχήματα.

-Βερόνικα!

Η οικοδέσποινά της έτρεξε να την υποδεχθεί.Ήταν μια ψηλή καστανομάλλα

με όμορφο σώμα και ακόμα πιο όμορφο πρόσωπο.

-Χαίρομαι που ήρθες,της είπε.Οι γονείς μου μας έχουν αφήσει

ελεύθερους.Απόψε θα το γλεντήσουμε.

Η Βερόνικα χαμογέλασε.Θα έκλαιγε αν ήξερε σε ποιο μονοπάτι θα

οδηγούνταν σύντομα η ζωή της.

3

Η Μαρκέλλα την πήρε από το χέρι και την τράβηξε σε μια απόμερη πλευρά

του κήπου.Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά αλλά το πάρτι συνεχιζόταν με αμείωτο

ρυθμό.Η Βερόνικα ήταν τώρα πια ο πιο νηφάλιος από τους παριστάμενουςΔεν της

άρεσε να πίνει,σε πάρτι και γιορτές έπινε λίγο ίσα για να μην την κοιτάζουν

παράξενα.Η Μαρκέλλα ήταν αντιθέτως αρκετά πιομένη.Τα καστανά μάτια της

έλαμπαν και το συνήθως χλωμό πρόσωπό της ήταν αναψοκοκ-κινισμένο.

-Ο Γιώργος δεν έχει μάτια για άλλη απόψε,είπε στη Βερόνικα και της έκανε

ένα νόημα προς την πλευρά του μπαρ όπου ένας νεαρός άνδρας έφτιαχνε ένα ποτό.

-Δεν ξέρω,είπε η Βερόνικα,ο Γιώργος τα είχε με τη Μυρτώ και όταν χώρισαν

εκείνη έγινε ράκος.

-Τι σκέφτεσαι και' συ,την αποπήρε η Μαρκέλλα.Εσύ τον θες;Σημασία έχει να

περάσεις καλά.

-Δεν ξέρω.

-Όλο δεν ξέρω,είσαι.

Η Βερόνικα κοίταξε την φίλη της,ήταν καλή φίλη αλλά δεν μπορούσε να την

καταλάβει. Ζούσε μια ζωή ελεύθερη χωρίς προβλήματα.Ήταν ευχαριστημένη από τη

ζωή της και δεν μπορούσε να υποψιαστεί ότι δεν ήταν έτσι και για τη Βερόνικα.Δεν

της είχε μιλήσει βέβαια ποτέ για την κατάσταση μέσα στην οποία μεγάλωνε.Ότι ο

πατέρας της χτυπούσε την ίδια και τη μητέρα της σε κάθε ευκαιρία και κατά

προτίμηση με τη δερμάτινη ζώνη του.Η μόνη δυστυχία της που ήξερε η Μαρκέλλα

ήταν η εγκατάλειψή της από τον Παύλο,το προηγούμενο αγόρι της.

-Σκέφτεσαι τον Παύλο;είπε η Μαρκέλλα.

-Ε....Ναι,τα' χαμε τρία χρόνια και μετά μια ωραία πρωία απλά με παράτησε.

Αυτό δεν ήταν ακριβές.Ο Παύλος την είχε εγκαταλείψει μετά από τρία χρόνια

που ήταν το κορίτσι του και ένα χρόνο ολοκληρωμένων σχέσεων επειδή είχε

διαπιστώσει τι συνέβαινε στην οικογένειά της και δεν ήθελε να μπλέξει όπως είχε πει.

4

-Λοιπόν απόψε δεν θα σκεφτείς άλλο,είπε η Μαρκέλλα.

Πήγε κοντά στο Γιώργο και αντάλλαξαν λίγα λόγια.Μετά εκείνη πλησίασε

έναν νεαρό που αμέσως την αγκάλιασε και ο Γιώργος ήρθε κοντά στη Βερόνικα

κρατώντας δυο γεμάτα ποτήρια.

-Στην πιο όμορφη κοπέλα του πάρτι,είπε ο Γιώργος.

Η Βερόνικα πήρε το ποτήρι και του χαμογέλασε βεβιασμένα.Κάτι την

ανησυχούσε αλλά δεν μπορούσε να το κάνει πιο συγκεκριμένο.Ένιωθε πως κάτι

πάλευε να βγει στην επιφάνεια από το υποσυνείδητό της,κάτι που ίσως φευγαλέα είχε

δει μα δεν είχε δώσει την πρέπουσα προσοχή ή κάτι που είχε ακούσει ίσως.

-Έλα.άσπρο πάτο,είπε ο Γιώργος και κατέβασε μονορούφι το ποτό του.Εκείνη

τον μιμήθηκε γιατί είδε το ειρωνικό του χαμόγελο στο στιγμιαίο δισταγμό της.Ήταν

δροσερό το ποτό αλλά η γεύση δεν της φάνηκε σωστή.

Ο Γιώργος πήρε το ποτήρι της και κατευθύνθηκε προς το μπαρ και πάλι.Η

Βερόνικα τον κοίταζε.Εκείνος άφησε τα ποτήρια και άρχισε να έρχεται και πάλι προς

το μέρος της.Η κοπέλα τον κοίταζε ακόμα αλλά τώρα δεν μπορούσε να εστιάσει.Τα

χρώματα γύρω της της φαίνονταν πιο έντονα τώρα αλλά τα περιγράμματά τους

συγχέονταν δημιουργώντας μια αίσθηση τελείως εξωπραγματική.Οι ήχοι ήταν πιο

έντονοι,η μουσική φαινόταν να έρχεται από παντού.

Ο Γιώργος την αγκάλιασε και' κεινη γέλασε.Τα χείλη του βρήκαν τα δικά

της,τα χέρια του ταξίδεψαν στο σώμα της,μέσα από την μπλούζα της και κάτω από τη

φούστα της αλλά δεν έφερε αντίρρηση.Όπως δεν έφερε αντίρρηση ούτε όταν

αργότερα απαλλαγμένη από όλα της τα ρούχα ξάπλωσε μαζί του σε ένα από τα

δωμάτια του σπιτιού της Μαρκέλλας.

Άνοιξε τα μάτια της νιώθοντας τελείως αποπροσανατολισμένη και με ένα

κάψιμο στο στομάχι.Ανακάθισε και κοίταξε γύρω το τελείως άγνωστο δωμάτιο

παραμερίζοντας τα ιδρωμένα της μαλλιά από το πρόσωπό της.Ήταν σε ένα διπλό

5

κρεβάτι σε ένα δωμάτιο που δεν είχε παρά ένα κομοδίνο ακόμα και μια

ντουλάπα.Κάποιος ξενώνας προφανώς σκέφθηκε, και σηκώθηκε.Προχώρησε στο

παράθυρο απ' όπου έμπαινε λίγο ηλιακό φως από τις γρύλλιες των

παντζουριών.Έκανε να το ανοίξει όταν συνειδητοποίσε πως ήταν γυμνή.Αναζήτησε

τα ρούχα της και τα βρήκε στο πάτωμα αλλά δεν έβρισκε τα εσώρουχά της.

Δεν μπορούσε να θυμηθεί τίποτα από την προηγούμενη νύχτα,απολύτως

τίποτα τώρα που το σκεπτόταν.Αλλά για να είναι γυμνή είχε κάνει έρωτα.Με

ποιον;Με το Γιώργο;

Ντύθηκε με τα ρούχα της και βγήκε από το δωμάτιο.Τώρα ήξερε που

βρισκόταν,ήταν στο δεύτερο όροφο του σπιτιού της Μαρκέλλας όπου ήταν ο

ξενώνας.Κατέβηκε τη σκάλα νιώθοντας τα μάρμαρα ανακουφιστικά δροσερά κάτω

από τα γυμνά πόδια της.

Στο ισόγειο βρήκε τη Μαρκέλλα να πίνει έναν χυμό ντυμένη με το μαγιό της.

-Καλώς την ωραία κοιμωμένη,είπε βλέποντας τη Βερόνικα.

-Τι ώρα είναι;

-Επτά....

-Δεν κοιμήθηκα και πολύ.

-.....το απόγευμα.

-Τι;

Η Βερόνικα έμεινε να κοιτάζει την φίλη της έκπληκτη.Αυτό δεν το περίμενε.

-Πρέπει να πάω σπίτι.

-Μην ανησυχείς,πήρε η μητέρα σου και της είπα ότι αργήσαμε χθες και

κοιμήθηκες εδώ και ότι ακόμα κοιμάσαι.

-Πρέπει να φύγω,είπε η Βερόνικα.Θα τα πούμε.

Βγήκε στο δρόμο τρέχοντας και τρέχοντας διέσχισε την απόσταση ως το σπίτι

της.

6

Μπαίνοντας στο σπίτι κοντοστάθηκε.Ησυχία,ωραία.Προφανώς ο πατέρας της

δεν είχε επιστρέψει ακόμα από τη λέσχη.Όταν πήγαινε εκεί πάντα αργούσε,πέρναγε

το Σαββατοκύρια-κο ολόκληρο πολλές φορές.Προχώρησε γρήγορα μέσα στο σπίτι.

-Μαμά;

Η μητέρα της εμφανίστηκε στην πόρτα της κουζίνας.Φαινόταν κουρασμένη

και η Βερόνικα ένιωσε τύψεις μαντεύοντας πως την είχε καταβάλλει η αγωνία για

εκείνη.Την πλησίασε και την αγκάλιασε.

-Συγνώμη μαμά,είπε.

-Δεν πειράζει καρδούλα μου,της είπε εκείνη,απλά φοβήθηκα μην έπαθες

τίποτα.Άντε πήγαινε να αλλάξεις μην έρθει ο πατέρας σου.

Η Βερόνικα τη φίλησε στο μάγουλο και έτρεξε στο δωμάτιό της.Έβγαλε τα

ρούχα της και μπήκε στο μπάνιο,είχε αρχίσει να νιώθει μια περίεργη ναυτία και

έλπιζε πως θα της περνούσε με ένα μπάνιο.Ζαλίστηκε μπαίνοντας και πιάστηκε από

το νιπτήρα.Άνοιξε τη βρύση και μπήκε κάτω από το ντουζ.Ένιωσε αμέσως καλύτερα

με το νερό να κυλάει πάνω της δροσερό. Ακούμπησε στα πλακάκια του τοίχου πίσω

της και έκλεισε τα μάτια της.Ίσως να έφταιγε η ζέστη τελικά.Ίσως πάλι να ήταν που

είχε κοιμηθεί τόσο πολύ.

Βγήκε από το μπάνιο και ξάπλωσε στο κρεβάτι της,δεν είχε όρεξη να κοιμηθεί

αλλά εξακολουθούσε να μην είναι και καλά.

Άργησε τελικά να κοιμηθεί και όταν το έκανε ο ύπνος της ήταν γεμάτος

εφιαλτικά όνειρα. Ξύπνησε το πρωί νιώθοντας ένα ακαθόριστο κακό

προαίσθημα.Ετοιμάστηκε για το σχολείο και αφού πήρε βιαστικά πρωινό έφυγε από

το σπίτι.Στο δρόμο έκανε τη σκέψη πως λίγες φορές ακόμα θα έκανε αυτήν την

διαδρομή.Τελείωνε την τρίτη λυκείου,έμεναν τα μαθήματα αυτής της εβδομάδας και

μετά τέλος, δεν θα ξαναπήγαινε ποτέ σ' αυτό το σχολείο αφού οι πανελλήνιες θα

δίνονταν σε άλλο.

7

Δεν την χαροποιούσε αυτό,το σχολείο ήταν ο μόνος χώρος όπου ένιωθε ότι

μπορούσε να είναι ο εαυτός της.Με τον πατέρα της να ασκεί αφυκτικό και πολλές

φορές βίαιο έλεγχο στις παρέες της δεν είχε την ευκαιρία να εκφράζεται ελεύθερα

ούτε και να βρίσκεται πολύ με φίλους.Στο σπίτι δεν υπήρχε περιθώριο για βούληση

άλλου πέρα από τον πατέρα της και έτσι της απέμεινε μόνο το σχολείο.

Πέρασε την πόρτα της αυλής και κατευθύνθηκε προς τη σκιά που έριχνε το

σχολικό κτήριο μιας και ο ήλιος ήδη έκαιγε.Είδε σε μια άκρη την Μαρίνα,την

καλύτερή της φίλη και πήγε προς το μέρος της.Αντίθετα με εκείνη η Μαρίνα μισούσε

το σχολείο και δεν έβλεπε την ώρα να τελειώσει.Όχι ότι δεν ήταν έξυπνη ή καλή

μαθήτρια αλλά ήταν αφοσιωμένη στη μεγάλη της αγάπη τη ζωγραφική και το

σχολείο ήταν εμπόδιο στην αφιέρωση ολόκληρου του χρόνου της σ' αυτή.

-Καλημέρα Μαρίνα.

-Κάθησε,είπε η φίλη της και κάτι στη φωνή της προΐδέασε την Βερόνικα για

άσχημα νέα.

-Τι τρέχει;ρώτησε ανήσυχη.

-Πήγες στο πάρτι της Μαρκέλλας;ρώτησε η Μαρίνα.

-Ναι.

-Και εκεί κοιμήθηκες με το Γιώργο,είπε η Μαρίνα με έναν τόνο σαν να

παρακαλούσε τη φίλη της να τη διαψεύσει.

-Όχι ότι το θυμάμαι αλλά έτσι νομίζω ότι έγινε,δεν ξέρω.Μου πρόσφερε ένα

ποτό και μετά δεν θυμάμαι παρά σκόρπια πράγματα.Δεν ξέρω,ξύπνησα το επόμενο

απόγευμα και ήμουν χάλια μετά.

-Προφανώς κάτι είχε το ποτό.Όσο αμάθητη και αν είσαι στο ποτό δεν θα

επιδρούσε έτσι.Κάτι που σε έκανε θύμα και τώρα το κάθαρμα μπορεί να

περηφανεύεται πως πήγε μαζί σου και πήρε για ενθύμιο τα εσώρουχά σου.

-Τι;

Η Βερόνικα κοίταξε την φίλη της με μια έκφραση σοκ να σχηματίζεται στο

πρόσωπό της. Νόμιζε πως είχε χάσει τα εσώρουχά της πάνω στο πάθος της

8

σεξουαλικής πράξης αλλά τώρα αποδεικνυόταν πως δεν ήταν έτσι,ο Γιώργος είχε

πάρει ένα τρόπαιο όπως κάνουν οι κυνηγοί στα σαφάρι.Ένιωσε ναυτία,δεν έτρεφε

αυταπάτες για αγάπη εκ μέρους του ή κάποιων έστω τρυφερών αισθημάτων.Δεν

μπορούσε όμως να φανταστεί μια τέτοια κυνική πράξη.

Έσκυψε το κεφάλι της.Απολύτως τίποτα δεν πήγαινε καλά στη ζωή της.Καυτά

δάκρυα κύλισαν από τα μάτια της.

-Σήκωσε το κεφάλι σου και μην κλαις,είπε η Μαρίνα.Δεν θες να δώσεις αυτήν

την ικανοποίηση στον ηλίθιο έτσι;

Η Βερόνικα σκούπισε βιαστικά τα μάτια της ενώ ακουγόταν το

κουδούνι.Ανεβαίνοντας τη σκάλα για την τάξη της ένιωσε ένα χέρι να χαιδεύει

πρόστυχα τους γοφούς της αλλά δεν μπορούσε να ξέρει ποιος το είχε κάνει καθώς

επικρατούσε το συνηθισμένο στριμωξίδι.

Στην τάξη κάθησε δίπλα στη Μαρίνα που προσπάθησε να της δώσει θάρρος.

-Λίγες μέρες μείνανε ακόμα.

Λίγες πράγματι μέρες που όμως ήταν μαρτυρικές για τη Βερόνικα.Ο Γιώργος

περηφανευόταν για το κατόρθωμά του και δεν έπαυε να το συζητάει στις παρέες του

μέχρι τη στιγμή που ένας συμμαθητής του, που δεν συμμεριζόταν τέτοιου είδους

περηφάνεια, του έριξε μια αρκετά δυνατή γροθιά.Αυτή η ιπποτική χειρονομία όμως

δεν εμπόδισε άλλους λιγότερο ευγενείς χαρακτήρες να της κάνουν τις πιο

διεστραμμένες προτάσεις και κάποιους να απλώσουν το χέρι τους πάντα

προστατευμένοι από την ανωνυμία του πλήθους στις σκάλες ή στο στριμωξίδι

μπροστά στο κυλικείο.

Τα δάκρυά της δεν προλάβαιναν να στεγνώσουν και έρχονταν άλλα να

κυλίσουν στα μάγουλά της.Τα πονηρά μισόλογα και γελάκια όταν περνούσε από

κάποια "αντροπαρέα" την πλήγωναν πολύ περισσότερο από αυτούς που άπλωναν το

χέρι τους πάνω της.Είχε κάνει το λάθος να δείξει εμπιστοσύνη σε κάποιον που δεν

άξιζε παρά μόνο περιφρόνηση,για πόσο θα έπρεπε να το πληρώνει;

Φυσικά δεν είχε πει τίποτα στο σπίτι της για την ιστορία αυτή.Η μητέρα της

θα πικραινόταν και ο πατέρας της θα εξοργιζόταν και θα την έσπαγε στο ξύλο.Δεν

είχε μιλήσει γι' αυτό και είχε δικαιολογήσει την ολοφάνερη κακή ψυχολογική της

9

κατάσταση με την πίεση των εξετάσεων,προαγωγικών και πανελληνίων.Μόνο την

Μαρίνα είχε να την καταλαβαίνει,η Μαρκέλλα - προς οδυνηρή έκπληξη της Βερόνικα

- σιγοντάριζε το Γιώργο και την παρέα του.

-Ποια;Η Μαρκέλλα που κοιμήθηκε με δυο εκείνο το βράδυ!έλεγε

αγανακτισμένη και αηδιασμένη η Μαρίνα.

Το βράδυ της τελευταίας μέρας του Μαίου η ζέστη ήταν αφόρητη,η Βερόνικα

όμως παρότι μούσκεμα στον ιδρώτα ένιωθε παγωμένη μέσα της και άδεια.Σαν να μην

είχε πια μέσα της ζωή,σαν να είχαν απομυζήσει όλη της τη ζωτικότητα τα τελευταία

γεγονότα.Με κουρασμένα βήματα έφτασε ως την πόρτα επιστρέφοντας από το

φροντιστήριο και σταμάτησε να αφουγκραστεί.

Ησυχία.

Ωραία.

Μπήκε στο σπίτι και προχώρησε στην κουζίνα όπου ήταν το μόνο αναμμένο

φως στο σπίτι.Η μητέρα της ήταν εκεί,όπως είχε υποθέσει.

-Καλώς την,είπε η μητέρα της.Να σου βάλω να φας;

-Όχι μαμά μου,θα πάω να ξαπλώσω.

Η Βερόνικα πήγε στο δωμάτιό της και άφησε τα βιβλία της στο γραφείο της

και μετά έβγαλε τα ρούχα της και μπήκε κάτω από το ντουζ.Έκλεισε τα μάτια της

προσπαθώντας να φύγει μακριά από όλα αυτά που την πονούσαν.

Αναρωτήθηκε πως είναι να νιώθεις ευτυχισμένος.Τι θα χρειαζόταν για να

νιώσει κάποιος έτσι;Τι θα χρειαζόταν εκείνη για να νιώσει ευτυχισμένη;Ένα σπιτικό

και μια οικογένεια,έναν άνδρα που θα την αγαπούσε και πολλά παιδιά.Η δική της

δυστυχία θα ήταν πιο υποφερτή αν είχε αδέρφια.

Μια κραυγή πόνου την έκανε να τινακτεί.Βγήκε από το ντουζ και έτρεξε στην

πόρτα του δωματίου της.

-Μην μου αντιμιλάς εμένα,άκουσε την μανιασμένη φωνή του πατέρα της

ακολουθούμενη από ένα ηχηρό χαστούκι και από μια νέα κραυγή της μητέρας

10

της.Ήξερε πως δεν μπορούσε να τη βοηθήσει.Ήταν κάτι που είχε μάθει πολλά χρόνια

πριν,την πρώτη φορά που δοκίμασε να μπει ανάμεσά τους.Ένα από τα πιο οδυνηρά

μαθήματα που είχε πάρει.Το θέαμα ενός εννιάχρονου κοριτσιού με το λευκό νυχτικό

του να παρακαλάει να μη δείρει άλλο τη μαμά του δεν είχε συγκινήσει τον πατέρα

της που την χτύπησε τόσο ώστε να χρειαστεί νοσοκομείο.Στους γιατρούς του Αγλαία

Κυριακού είχε πει ότι η μικρή έπεσε από τη σκάλα.

Έπεσε στο κρεβάτι της και έθαψε το πρόσωπό της στο αφράτο μαξιλάρι

προσπαθώντας να κλείσει τα αυτιά της στο μαρτύριο της μητέρας της.Κάθε νέο

βογγητό πόνου ήταν και μια μαχαιριά στα σωθικά για τη Βερόνικα. Δάκρυα

μούσκευαν το μαξιλάρι ενώ ευχόταν να ερχόταν να δείρει εκείνη ο πατέρας της αντί

για τη μητέρα της ή να πεθάνει για να μην ακούει.

Μακάρι να μπορούσε να μην ακούει,να βυθιζόταν σε έναν ύπνο απόλυτο σαν

τον θάνατο. Θυμήθηκε τον ύπνο στο σπίτι της Μαρκέλλας.Κάτι της είχε δώσει ο

Γιώργος και είχε κοιμηθεί έτσι.Μακάρι να μπορούσε και τώρα να κάνει το ίδιο.Το

μυαλό της πήγε στα παυσίπονα που έπαιρνε η μητέρα της για τους πόνους στη

μέση,από ένα χτύπημα πριν γεννηθεί εκείνη, αναμφίβολα κατόρθωμα του πατέρα της

κι αυτό.

Έτρεξε στο μπάνιο όπου ήταν τα φάρμακα.Άνοιξε το λευκό κουτί με τον

κόκκινο σταυρό και δεν δυσκολεύτηκε να βρει το φιαλίδιο που ήθελε.Πήρε ένα χάπι

και το ήπιε με νερό από το νιπτήρα.

Λίγα λεπτά αργότερα κοιμόταν έναν ύπνο βαθύ σαν θάνατο.

11

Κεφάλαιο 2

"Όταν η τιμή ενός αγαθού αυξάνεται οι ζητούμενες ποσότητες μειώνονται και

όταν η τιμή μειώνεται οι ζητούμενες ποσότητες αυξάνονται.Η αντίστροφη αυτή

σχέση ανάμεσα στις μεταβολές της τιμής και τις μεταβολές στις ζητούμενες

ποσότητες είναι ο νόμος της ζήτησης."

Η Βερόνικα άφησε το στυλό στο θρανίο και κοίταξε την κόλλα της.Εντάξει

πρέπει να ήταν.Αλλά και αν δεν ήταν δεν μπορούσε να συνεχίσει,δεν είχε άλλες

δυνάμεις.Της έλειπε ύπνος και ένιωθε καταβεβλημμένη.

Οι νύχτες της είχαν μεταβληθεί σε κόλαση.Τα παυσίπονα της μητέρας της

έκαναν τη δουλειά τους στην αρχή αλλά μετά από μερικές νύχτες που είχε καταφέρει

να κοιμηθεί με τη βοήθειά τους άρχισαν να μην είναι το ίδιο δραστικά.Δεν μπορούσε

να κάνει κατάχρηση γιατί αργά ή γρήγορα η μητέρα της θα καταλάβαινε ότι

τελειώνουν πιο γρήγορα από ότι θα' πρεπε. Έτσι δεν κοιμόταν καλά,δυσκολευόταν να

αποκοιμηθεί,ξυπνούσε στις πιο απρόσμενες ώρες και έδινε αγώνα για να

ξανακοιμηθεί.

Το απότέλεσμα ήταν να νιώθει διαρκώς κουρασμένη.Ευτυχώς αυτό ήταν το

τελευταίο της μάθημα για το σχολείο.Θα ακολουθούσαν οι πανελλήνιες αλλά δεν την

ένοιαζε,τίποτα δεν την ένοιαζε αυτές τις μέρες,ένιωθε την κάθε μέρα σαν επανάληψη

της ίδιας μαρτυρικής μέρας και δεν μπορούσε να το αντέξει.

Στο σπίτι τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο,ο πατέρας της

αντιμετώπιζε δυσκολίες σε κάποια από τις δουλειές του και ξεσπούσε στη μητέρα

της.Το προηγούμενο βράδυ της είχε δώσει ένα χαστούκι που την είχε σωριάσει στο

πάτωμα και δεν περίμενε να σηκωθεί.Άρχισε να την κλωτσάει.Εκείνη άκουγε τις

κραυγές της μητέρας της χωρίς να μπορεί να κάνει κάτι.Κουλουριασμένη στο κρεβάτι

της έκλαιγε έχοντας μπήξει τα νυχια της τόσο βαθιά στις παλάμες της που έτρεχε

αίμα.

Σηκώθηκε και παρέδωσε το γραπτό της.Χωρίς να μιλήσει σε κανέναν βγήκε

έξω,το εκτυφλωτικό, μετά το σκιερό χωλ της εξόδου,φως την έκανε να μισοκλείσει

τα μάτια. Προχώρησε προς την καγκελόπορτα και έπεσε πάνω σε κάποιον που δεν

12

έχασε την ευκαιρία να της βάλει χέρι.Καθώς τα μάτια της συνήθιζαν στο φως είδε

πως ήταν ο Γιώργος, τον έσπρωξε και βγήκε από την πόρτα.Εκείνος την κοίταξε με

ένα υπολογιστικό βλέμμα καθώς απομακρυνόταν όσο γρήγορα της επέτρεπε η

κούραση πυ ένιωθε.

Άφησε με ανακούφιση το έντονο φως και τη ζέστη και μπήκε στο σπίτι

της.Επικρατούσε ησυχία και γρήγορα διαπίστωσε πως ήταν μόνη της.Γδύθηκε και

γλύστρισε ανάμεσα στα δροσερά σεντόνια με την ελπίδα να κοιμηθεί.Η κούραση τη

βοήθησε και κοιμήθηκε σχεδόν αμέσως.Βυθίσθηκε στη γλυκειά ανυπαρξία του

ύπνου.

Όσο γλυκά αποκοιμήθηκε τόσο απότομα ξύπνησε.Η πόρτα του δωματίου της

άνοιξε με ορμή και χτύπησε στον τοίχο.Η Βερόνικα ανακάθησε τρομαγμένη ενώ ο

πατέρας της έμπαινε στο δωμάτιο φωνάζοντας σαν μανιακός.

-Τι....τι τρέχει;ψέλλισε ζαλισμένη ακόμα από τον ύπνο και ούρλιαξε από τον

πόνο καθώς ο πατέρας της την τράβαγε έξω από το κρεβάτι.Στάθηκε μπροστά του

προσπαθώντας να κρύψει τη γύμνια της.

-Ορίστε κατάσταση!μούγκρισε εκείνος.Σαν να' σαι καμιά του δρόμου!

Περίμενε χαστούκι αλλά ήταν χειρότερο αυτό που έλαβε, στο μισοσκόταδο

του δωματίου δεν είδε πως ο πατέρας της κρατούσε στο δεξί του χέρι τη ζώνη του.Η

ζώνη τυλίκτηκε στα πλευρά της κάνοντάς τη να διπλωθεί στα δυο από τον πόνο.Το

επόμενο χτύπημα την έριξε στο πάτωμα όπου μαζί με τη ζώνη μπορούσε να δεχθεί

και τα "χάδια" από τις μπότες του πατέρα της. Δάγκωσε τα χείλη της για να μην

ουρλιάξει.

-Σε παρακαλώ Μανώλη,δεν φταίει σε τίποτα η Βερόνικα,προσπάθησε να τη

γλιτώσει η μητέρα της.

-Μην επεμβαίνεις,εσύ την κατάντησες έτσι.

Η δερμάτινη ζώνη έπεσε στην πλάτη της ξανά και ξανά,ενώ εκείνη έκλαιγε

πια με λυγμούς που δεν άκουγε κανείς.

13

Τα ξεσπάσματα του πατέρα της δεν ήταν πια ξεσπάσματα,ήταν μόνιμη

κατάσταση.Οι στιγμές που ήταν ήρεμος γίνονταν όλο και πιο σπάνιες.Ξεσπούσε πάνω

στη μητέρα της κυρίως αλλά και η ίδια είχε το μερίδιό της στο ξύλο.Τώρα πια δεν

είχε κανέναν ενδοιασμό να χρησιμοποιήσει τα χάπια της μητέρας της.

Ήθελε να κοιμάται για να μην ακούει τις κραυγές της μητέρας της,να μην

πονάει η ίδια, να μην τρέμει κουλουριασμένη στο κρεβάτι της πότε θα τη θυμηθεί ο

πατέρας της και θα έρθει η δική της σειρά για να γίνει μέσο εκτόνωσης της οργής

του.Τα χάπια ωστόσο είχαν όλο και πιο μικρή επίδραση κάνοντας τον κύκλο του

ύπνου της τελείως άστατο.Μπορούσε να περάσει ολόκληρη τη νύχτα ξάγρυπνη και

να αποκοιμηθεί καθισμένη στο τραπέζι για το πρωινό ή λίγο πιο μετά όταν υποτίθεται

ότι διάβαζε.

Ποτέ δεν ήταν ευτυχισμένη αλλά και ποτέ δεν έιχε φτάσει να νιώθει

έτσι,εγκλωβισμένη σε μια παράνοια που την έκανε να θέλει να ουρλιάξει και να

ξεσπάει σε γοερά κλάμματα τελείως ξαφνικά και χωρίς φανερή αιτία.

Ήταν συνέχεια ταραγμένη σε τέτοιο βαθμό που η λήθη που είχε βιώσει εκείνη

τη νύχτα στο πάρτι της Μαρκέλλας έμοιαζε ελκυστική,τόσο ποθητή όσο το κρύο νερό

σε έναν διψασμένο.

Σε αυτήν την κατάσταση δεν ήταν σε θέση για να μελετήσει για τις

πανελλήνιες.Κοιτούσε τα βιβλία χωρίς να τα βλέπει,από τη μια η διαταραχή της

φυσιολογικής αλληλουχίας ξύπνιου - ύπνου,απ' την άλλη η κακή ψυχολογία της δεν

της επέτρεπαν να συγκεντρωθεί.

Πήγε να δώσει μόνο και μόνο για να μην κινήσει την υποψία στους δικούς της

αλλιώς δεν είχε κανένα νόημα.Όταν θα έβγαιναν τα αποτελέσματα θα έπρεπε να

δώσει εξηγήσεις αλλά είχαν καιρό μέχρι τότε.

Μπήκε στο σπίτι επιστρέφοντας από το τελευταίο μάθημα,την πολιτική

οικονομία. Προχώρησε προς την κουζίνα αλλά δεν βρήκε τη μητέρα της εκεί.Δεν

ήταν στο σαλόνι ή την τραπεζαρία ή στο μπάνιο.Την βρήκε τελικά στο δωμάτιό της

να ετοιμάζει μια βαλίτσα με ρούχα.

-Μαμά;

-Καλώς την,πως πήγες καλή μου;

14

-Δεν ξέρω μαμά,ήταν δύσκολα.

-Δεν πειράζει.

Η Βερόνικα κάθησε στο κρεβάτι αποκαμωμένη.

-Γιατί ετοιμάζεις βαλίτσα;

-Γιατί θα φύγω,είπε η μητέρα της,θα φύγω από' δω,μια και για πάντα!

-Τι;Η Βερόνικα ήταν σίγουρη πως είχε παρακούσει.

Η μητέρα της κάθησε δίπλα της.

-Από καιρό ήθελα να φύγω αλλά δεν μπορούσα γιατί ακόμα και αν κατάφερνα

να πάρω διαζύγιο εκείνος θα κράταγε εσένα και δεν μπορούσα να αντέξω κάτι

τέτοιο.Τώρα όμως απομένει λίγος καιρός ως που να ενηλικιωθείς και να μπορείς να

με ακολουθήσεις.

-Που θα πας;

-Στο χωριό που μεγάλωσα,υπάρχει εκεί το πατρικό μου με το περιβόλι γύρω

του και θα μπορέσουμε κάπως να συντηρηθούμε.

-Εντάξει μαμά.

Η μητέρα της έφυγε το ίδιο εκείνο μεσημέρι.Ο πατέρας της όταν το κατάλαβε

τη χτύπησε μέχρι που την άφησε αναίσθητη αλλά εκείνη το υπέμεινε γιατί τώρα είχε

μια ελπίδα για το μέλλον.

Μια ελπίδα που δεν θα αργούσε να συντριβεί.

-Ξέρεις που πήγε η μάνα σου;ρώτησε ο πατέρας της.

Εκείνος έπινε το καφέ του καπνίζοντας και η Βερόνικα είχε πάει στην κουζίνα

για να πιει νερό.Η κοπέλα είχε πάρει μόλις το γιάλινο μπουκάλι με το νερό από το

ψυγείο όταν ο πατέρας της έκανε αυτήν την ερώτηση.Απέφευγε να είναι στον ίδιο

χώρο μαζί του και τώρα βιαζόταν να φύγει από κοντά του.

-Δεν ξέρω,είπε τρέμοντας τη συνέχεια,δεν της άρεσε ο τόνος της φωνής του.

15

-Πουθενά,είπε θριαμβευτικά εκείνος.Σκοτώθηκε σε τροχαίο στον Πλαταμώνα.

Το μπουκάλι έφυγε από τα χέρια της και έσκασε στα πλακάκια του δαπέδου

με έναν εκκωφαντικό θόρυβο και εκείνη όυρλιαξε.Ξανά και ξανά.

Δεν θυμόταν πως πήγε στο κρεβάτι της, ούτε πως πήρε τα δυο τελευταία

χάπια.Βυθίσθηκε στη λήθη.

Άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε το ρολόι της,στην αρχή δεν κατάλαβε τι

έβλεπε,μετά η συνειδητοποίηση την έκανε να τινακτεί.Είχε κοιμηθεί δυο ολόκληρες

μέρες.Νιώθοντας ζαλισμένη πήγε στο μπάνιο και μπήκε κάτω από το παγωμένο

ντουζ.Άυτό τη συνέφερε αλλά μαζί με την ανάνηψη ήρθε και η σκληρή

πραγματικότητα στο μυαλό της να την συνθλιψει,να τη βυθίσει στην απελπισία,να

την ξεσκίσει με τα νύχια του πόνου,να την ρίξει σε μια δίνη που σπάραζε το είναι της.

Ήταν καλύτερα όταν ήταν βυθισμένη στη λήθη,αποφάσισε ενώ έκλαιγε

χύνοντας τα δάκρυα που δυο μέρες πριν δεν είχε προλάβει.Πήρε το μικρό φιαλίδιο

αλλά απελπισμένη είδε πως ήταν άδειο.

Και τότε θυμήθηκε το Γιώργο.

Δεν ήξερε το σπίτι του αλλά ήξερε που να τον βρει.Σε ένα απόμερο σημείο

στο κοντινό αλσύλιο.Ντύθηκε γρήγορα και πήγε εκεί.Δεν είχε κάνει λάθος ήταν εκεί

με τη συνηθισμένη παρέα του.Τον μισούσε θανάσιμα αλλά τώρα ανακουφίστηκε που

τον είδε.Πλησίασε.

-Μπορώ να σου μιλήσω;ρώτησε.

-Ακούω,είπε εκείνος ξερά.

-Ιδιαιτέρως.

Ο Γιώργος πέταξε το τσιγάρο που κάπνιζε και την ακολούθησε πιο πέρα ενώ

η παρέα του σχολίαζε πρόστυχα.

-Τι θες;

16

-Τη νύχτα.....που κάναμε έρωτα κάτι είχες ρίξει στο ποτήρι μου.

-Και αν έριξα;

-Θέλω να μου δώσεις,είπε η κοπέλα,να μου δώσεις για να κοιμηθώ.

-Χάπια.είπε ο Γιώργος.Αλλά είναι ακριβά,πέντε χιλιάρικα το καθένα.

Η Βερόνικα άνοιξε το πορτοφόλι της είχε δυο πεντοχίλιαρα και λιγα ψιλά.Σε

λίγο η συναλλαγή είχε ολοκληρωθεί.Ο Γιώργος επέστρεψε κοντά στην παρέα του

τρίβοντας τα χέρια του.Η Βερόνικα επέστρεψε στο σπίτι της για να ξαναβυθισθεί στη

λήθη.

Άνοιξε τα μάτια της τελείως αποπροσανατολισμένη,δεν ήξερε τι ώρα και τη

μέρα ήταν,αν την ρωτούσαν θα δυσκολευόταν να θυμηθεί ακόμα και το

μήνα.Σηκώθηκε από το κρεβάτι νιώθοντας στο στόμα της μια πικρή γεύση,ήταν

ζεστή σαν να είχε πυρετό και ένιωθε τρομερά αδύναμη.

Με ασταθή βήματα πήγε στην κουζίνα και έβαλε νερό σε ένα ποτήρι και το

ήπιε λαίμαργα, ήπιε και δεύτερο και καθώς άρχισε να ιδρώνει κατάλαβε τι συνέβαινε

και ένιωθε έτσι.Είχε αρχίσει να αφυδατώνεται.Ήπιε πολύ νερό και μετά έψαξε να

βρει κάτι να φάει.Το ψυγείο ήταν άδειο,ο πατέρας της δεν έτρωγε στο σπίτι και

αδιαφορούσε φυσικά για' κείνη.

Ντύθηκε και πήγε μέχρι το κοντινό περίπτερο.Πήρε μια σοκολάτα,δεν είχε

λεφτά για τίποτα άλλο, και άρχισε να την τρώει.Δεν επέστρεψε στο σπίτι της,ποιο το

νόημα;Δεν είχε νιώσει ποτέ καλά εκεί και τώρα που δεν ζούσε πια η μητέρα της ήταν

ανεπιθύμητη.Τα βήματά της την έφεραν στην πλατεία,κάθησε σ' ένα παγκάκι.

Δεν ήξερε πόσο έμεινε καθισμένη εκεί.Συνειδητοποίησε ξαφνικά πως είχε

νυχτώσει και ήταν μόνη της. Σηκώθηκε από το παγκάκι και άρχισε να προχωράει

προς το σπίτι της αλλά σταμάτησε καθώς ένας άνδρας της έκλεισε το

δρόμο.Αναγνώρισε το Γιώργο.

-Τι θες;του είπε επιθετικά για να κρύψει το φόβο της.

17

-Σε χάσαμε,και είπα να ρωτήσω τι κάνεις τώρα που σε είδα,είπε ειρωνικά

εκείνος και πρόσθεσε,ξέρω τι χρειάζεσαι,μην το ξεχνάς.

-Δεν χρειάζομαι τα δηλητήριά σου,είπε η Βερόνικα.

-Θα τα χρειαστείς,γέλασε ο Γιώργος, και να σου πω ότι πήραν αύξηση.Επτά

χιλιάρικα το καθένα.

-Δεν έχω τόσα λεφτά.

-Να βρεις.

-Πως;είπε η Βερόνικα.

-Πουλά κάτι,είπε σκληρά ο Γιώργος.

-Δεν έχω τίποτα.

Ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάμματα.

-Έχεις,είπε άπονα ο συνομιλητής της,ωραίο σώμα.Ξέρω κάποιους.....

Η Βερόνικα δεν έκατσε να ακούσει τη συνέχεια.Έφυγε τρέχοντας.

Πάλεψε δυο μέρες με τον εαυτό της,με την ανάγκη που θέριευε μέσα της.Δεν

μπορούσε να κοιμηθεί στριφογύριζε στο κρεβάτι της ανήσυχα,ήταν νευρική και

ευερέθιστη.Στο τέλος αναγκάστηκε να δεχθεί την πικρή αλήθεια,δεν μπορούσε να

κάνει χωρίς τα χάπια και δεν είχε χρήματα για να πληρώσει.

Άλλη μια μέρα αγωνίας, στην οποία άρχισε να πονάει και να νιώθει ναυτίες,

και η Βερόνικα κατέβηκε και το τελευταίο σκαλοπάτι.Αποφάσισε πως ο μόνος

τρόπος για να βρει γρήγορα χρήματα ήταν αυτός του Γιώργου αλλά θα το έκανε

μόνη της και μακριά από' δω που τη γνώριζαν.

Μόλις νύχτωσε πήρε το δρόμο για το σταθμό Λαρίσης.Είχε πάρει την

απόφασή της,αυτό που δεν ήξερε ήταν πως θα συναντούσε το μόνο άνθρωπό που θα

νοιαζόταν να τη βοηθήσει χωρίς να περιμένει ανταμοιβή.

18

Η πλατεία που υπήρχε μπροστά από το σιδηροδρομικό σταθμό που ήταν

γνωστός σαν σταθμός Λαρίσης - γιατί τον καιρό που είχε χτιστεί, η σιδηροδρομική

γραμμή έφτανε ως τη Λάρισα όπου ήταν και τα σύνορα της χώρας - τώρα ήταν ένα

τεράστιο εργοτάξιο για τα έργα του μετρό και όποιος κατέβαινε την Ιουλιανού δεν

έβγαινε πια στο σταθμό αλλά έπρεπε να κάνει το γύρο του εργοταξίου που ήταν

περιφραγμένο με λαμαρίνες.

Η Βερόνικα στάθηκε ακριβώς απέναντι από την είσοδο του σταθμού.Είχε

φορέσει ένα μαύρο φόρεμα που έφτανε ως το γόνατο και ίδιου χρώματος

παπούτσια.Στάθηκε εκεί αμήχανη χωρίς να είναι σίγουρη τι πρέπει να κάνει,δεν είχε

δοκιμάσει ως τώρα ούτε καν να φλερτάρει πόσο δε να κάνει εμφανές σ' έναν άνδρα

ότι είναι διαθέσιμη για σεξ έναντι αμοιβής.

Άκουσε το αγκομαχητό της ατμομηχανής που κατέφτανε και σχεδόν αμέσως

άρχισε να βγαίνει κόσμος από το σταθμό.Έμεινε στη θέση της μην ξέροντας τι να

κάνει ακόμα.Οι περισσότεροι που είχαν βγει ήταν είτε άνδρες με οικογένειες είτε

οικονομικοί μετανάστες που επέστρεφαν από τη δουλειά τουςΑπίθανοι για πελάτες

δηλαδή.

Ένας μεσήλικας την κοίταξε και χαμογέλασε πονηρά.Η Βερόνικα κατάλαβε

πως μάντευε την πρόθεσή της και κοκκίνησε.Σκέφτηκε να πάει κοντά του να

προσφερθεί αλλά το βλέμμα του μόλις κινήθηκε προς το μέρος του την

ανατρίχιασε.Υπήρχε μια απληστία που την τρόμαξε,φαντάστηκε τα ροζιασμένα χέρια

του στο σώμα της και έκανε πίσω.

Έψαξε να βρει κάποιον άλλο, κάποιον που δεν θα της φαινόταν τόσο φρικτό

να κάνει έρωτα μαζί του. Το βλέμμα της σταμάτησε σ' εναν νέο άνδρα που μόλις είχε

βγει από το σταθμό κρατώντας μόνο μια τσάντα.Ήταν σχετικά ψηλός,με καστανά

κοντοκομμένα μαλλιά και γαλανά μάτια με ένα σοβαρό βλέμμα πίσω από τα γιαλιά

του με το μεταλλικό σκελετό.Δεν ήταν από εκείνους που θα πλήρωναν για σεξ αλλά

αποφάσισε να κάνει μια προσπάθεια. Εκείνος κοίταξε γύρω του,το βλέμμα του

πέρασε και από' κεινη,ψάχνοντας κάτι.

-Δεν είναι νύχτα για να είσαι μόνος σου,είπε προσπαθώντας να κάνει τη φωνή

της να ακούγεται σαν μιας έμπειρης προκλητικής γυναίκας,θέλεις παρέα.

19

Εκείνος την κοίταξε παραξενεμένος και η Βερόνικα κατάλαβε πως είχε πέσει

πάνω σε κάποιον που ήταν τόσο αφοσιωμένος σε ό,τι ήταν αυτό που τον

απασχολούσε ώστε δεν την είχε προσέξει και η πρότασή της τον είχε αιφνιδιάσει.

-Τι λες;πήγε να συνεχίσει αλλά εκείνος κοίταξε προς το δρόμο στα αριστερά

του όπου ερχόταν ένα αυτοκίνητο.Σήκωσε το χέρι του για να σταματήσει το ταξί

αλλά το κατέβασε απογοητευμένος,δεν ήταν ταξί αλλά περιπολικό της αστυνομίας.Η

Βερόνικα ένιωσε να παγώνει,ήξερε πως η αστυνομία συχνά ερχόταν εδώ ψάχνοντας

για λαθρομετανάστες.Αν της ζητούσαν χαρτιά;Δεν είχε μαζί της την ταυτότητά της.

Για να γίνουν χειρότερα τα πράγματα είδε τον άνδρα που την είχε προσέξει

πιο πριν να πηγαίνει προς το μέρος των αστυνομικών.Ευχήθηκε να είναι τυχαίο,να

ψάχνει και' κείνος για ταξί και να πηγαίνει προς το δρόμο.Αλλά όχι,σταμάτησε και

άρχισε να τους λέει κάτι.

Προσπάθησε να ηρεμήσει λέγοντας νοερά στον εαυτό της πως δεν είχε καμία

απόδειξη εναντίον της όταν θυμήθηκε το νεαρό μπροστά της.Του είχε κάνει ήδη την

πρόταση,την είχε στο χέρι.Αν γινόταν θέμα μπορούσε να την παραδώσει στην

αστυνομία.Γύρισε να τον κοιτάξει έντρομη ενώ ένιωθε τα γόνατά της να λύνονται.

Εκείνος κοιτούσε τους αστυνομικούς και τον άνδρα που τους μιλούσε,μετά

γύρισε και την κοίταξε,το βλέμμα του την τάραξε.Δεν ήταν το απαξιωτικό βλέμμα

που ρίχνουν οι περισσότεροι άνδρες σε μια κοπέλα στην κατάστασή της,υπήρχε

συμπάθεια στο βλέμμα του.Την επόμενη στιγμή την αιφνιδίασε,την αγκάλιασε

λέγοντας μεγαλοφώνως:

-Καλώς σε βρήκα.

-Με λένε Μιχάλη,της ψιθύρισε βιαστικά,και έρχομαι από τη

Θεσσαλονίκη,είμαστε φίλοι από παιδιά.Πως σε λένε;

-Βερόνικα,είπε η κοπέλα.

Την άφησε από την αγκαλιά του αλλά οι αστυνομικοί είχαν χάσει το

ενδιαφέρον τους. Μπήκαν στο σταθμό αφήνοντας τον μεσήλικα απογοητευμένο.

Η Βερόνικα κοίταξε τον νεαρό άνδρα μπροστά της.

-Ευχαριστώ,είπε.

20

Δίστασε πριν επαναλάβει την προηγούμενη πρότασή της.Δεν μπορούσε να

κάνει πίσω, ακόμα και τώρα ένιωθε την ανάγκη να κατατρώει τα σωθικά της.

-Θες παρέα;Έλα,ας πάμε κάπου εδώ.....

-Κοίτα,ακόμα και αν συνήθιζα κάτι τέτοιο,τώρα δεν θα το έκανα.Με πιέζει ο

χρόνος. Πρέπει να είμαι στο σπίτι μου σε τρία τέταρτα.

-Μένεις μακριά;Μπορούμε και' κει........

-Μένω στη Γλυφάδα,είπε ο Μιχάλης.Και πρέπει να βιαστώ,ακόμα δεν βρήκα

ταξί.

Η Βερόνικα κατάλαβε πως είχε χάσει το παιχνίδι,έκανε δυο βήματα πιο πέρα

παραιτημένη και ακούμπησε στη λαμαρίνα που οριοθετούσε το εργοτάξιο του

μετρό.Ένιωσε να ζαλίζεται, και έκλεισε τα μάτια της προσπαθώντας να το ξεπεράσει.

-Γιατί το κάνεις αυτό;

Άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε τον άνδρα μπροστά της. Το βλέμμα του

έδειχνε ενδιαφέρον, γνήσιο ενδιαφέρον.

-Είπες ότι δεν θέλεις,του απάντησε,άφησε με τώρα ήσυχη!

Έκανε να απομακρυνθεί αλλά τα βήματά της ήταν ασταθή και έχασε την

ισορροπία της. Ο Μιχάλης την άρπαξε στα χέρια του πριν σωριαστεί στο σκονισμένο

δρόμο.

-Από πότε έχεις να φας;ρώτησε.

Αλήθεια από πότε;Αμυδρά θυμόταν τη σοκολάτα που είχε αγοράσει με τα

τελευταία της χρήματα.Αλλά πιο πριν;Και πήγαιναν ήδη σαράντα οκτώ ώρες απ' όταν

είχε φάει τη σοκολάτα.Ένιωθε το κεφάλι της να γυρίζει και το στομάχι της να

συσπάται σαν να είχε πάθει κράμπα.Ο Μιχάλης την έστησε στα πόδια της και της

έβαλε κάτι στο χέρι.

-Πάρε αυτό για να σε τονώσει,ως που να φας κάτι.

Ήταν μια ιδιαιτέρως γλυκειά καραμέλα και η Βερόνικα ένιωσε

καλύτερα.Στάθηκε και πάλι χωρίς να χρειάζεται βοήθεια.

21

-Σχεδόν καθαρή γλυκόζη,είπε ο Μιχάλης,βοηθάει όταν ζαλίζεσαι από

υπογλυκαιμία αν και εσύ.....σταμάτησε και κούνησε το κεφάλι του.Έβαλε και κάτι

άλλο στο χέρι της και μετά της είπε απλά:

-Καλή σου νύχτα.

Απομακρύνθηκε ψάχνοντας για ταξί και η Βερόνικα κοίταξε τι της είχε

δώσει.Δεν πίστευε στα μάτια της,τόσα χρήματα δεν θα ζητούσε η ίδια ούτε και αν

είχε κάνει έρωτα μαζί του.

-Περίμενε!του είπε και εκείνος γύρισε να την κοιτάξει.

Η Βερόνικα πλησίασε και στάθηκε μπροστά του.

-Γιατί μου έδωσες τόσα χρήματα;

-Δεν είσαι πόρνη και δεν είσαι φτιαγμένη γι' αυτό.Σου έδωσα τα χρήματα με

την ελπίδα ότι θα τα χρησιμοποιήσεις για να βγεις από το αδιέξοδο στο οποίο

βρίσκεσαι.

-Δεν υπάρχει διέξοδος για' μένα,είπε η κοπέλα και αυθόρμητα αγκάλιασε το

Μιχάλη και τον φίλησε απαλά στο μάγουλο.Σ' ευχαριστώ όμως,είσαι ο πρώτος

άνδρας που με βοηθάει χωρίς υστεροβουλία.

Έκανε να αποτραβηκτεί αλλά ο Μιχάλης δεν την άφησε.

-Συγνώμη για αυτό που θα ρωτήσω αλλά έχεις προαγωγό;Κάποιον που θα

πάρει τα χρήματα;

-Όχι,ψέλλισε η Βερόνικα.

-Και ήρθες μόνη σου εδώ;

-Ναι.

-Μη γυρίσεις αλλά κάποιος μάλλον αντελήφθει πως σου έδωσα λεφτά και

περιμένει την ευκαιρία να σε ληστέψει,είπε ο Μιχάλης και την ένιωσε να τρέμει στα

χέρια του.

-Τι θα κάνω,είπε απελπισμένη.

22

-Μάλλον θα έρθεις μαζί μου.Θα σε αφήσουμε κάπου πιο πέρα.Που μένεις;

-Στα βόρεια προάστια,είπε η Βερόνικα.

-Θα σε βάλω σε ένα ταξί να πας σπίτι σου.

-Όχι!είπε με γνήσιο τρόμο η κοπέλα.

-Τότε θα σε αφήσω όπου θέλεις,είπε ο Μιχάλης και σταμάτησε ένα ταξί που

είχε επιτέλους δεήσει να εμφανιστεί.

Στο ταξί επικρατούσε κρύο,ο κλιματισμός δούλευε στο μέγιστο της

αποδόσεώς του και η Βερόνικα με το λεπτό φορεματάκι που φορούσε

κρύωνε.Ασυναίσθητα στριμώχθηκε κοντά στο Μιχάλη για να

ζεσταθεί.Συνειδητοποίησε αργά πως η κίνησή της αυτή θα μπορούσε να

παρερμηνευτεί και έκλεισε τα μάτια της περιμένοντας την αναπόφευκτη συνέχεια.Ο

Μιχάλης ομως δεν αντέδρασε καθόλου,πράγμα που την ξάφνιασε.Έμεινε έτσι δίπλα

του,ήταν ζεστός και η φωνή του είχε κάτι το κατευναστικό.Το κεφάλι της έγειρε στον

ώμο του,η νύστα από την εξάντληση απειλούσε να την κυριεύσει.

-Κοίτα τη!Δεν κρατιέται!είπε ο οδηγός του ταξί,θα περάσεις καλά

απόψε.Ειδικά αν και το υπόλοιπο σώμα της είναι καλίγραμμο σαν τα πόδια της.

Η Βερόνικα ντράπηκε ακούγοντας αυτά τα λόγια.

-Να κοιτάς το δρόμο μπροστά σου και να την αφήσεις ήσυχη,είπε κοφτά ο

Μιχάλης.

-Πες μου ότι δεν την πας για να την.........

-Όχι,την πάω σπίτι μου γιατί φαίνεται ότι δεν έχει που να πάει απόψε.Δεν

σκοπεύω να της ζητήσω τίποτα.

-Μήπως είσαι από τους άλλους;είπε ο οδηγός και τον κοίταξε

απαξιωτικά.Τέτοια κούκλα και δεν θες να την πας στο κρεβάτι σου;

-Όχι,είμαι φυσιολογικός άνδρας,απλά δεν έπαψα να είμαι άνθρωπος,είπε ο

Μιχάλης, και τώρα σκάσε,νομίζω πως κοιμήθηκε.

23

Δεν είχε κοιμηθεί,προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα που απειλούσαν

να κυλίσουν από τα μάγουλά της. Αν είχε βρεθεί κάποιος σαν εκείνον στο δρόμο της

και όχι ο Γιώργος η ζωή της δεν θα είχε καταστραφεί έτσι.

Δεν άργησαν να φτάσουν στον προορισμό τους και ο Μιχάλης οδήγησε τη

Βερόνικα σε μια πολυκατοικία.Δεν μίλησε μέχρι που έκλεισε την πόρτα του

διαμερίσματος και άναψε τα φώτα.Η Βερόνικα είδε ένα δωμάτιο με ένα μεγάλο οβάλ

τραπέζι στη μέση και πολλά βιβλία ανοιγμένα πάνω του.Δεξιά της ήταν η κουζίνα και

απέναντι λοξά ένας διάδρομος.

-Καλώς όρισες στο ανάκτορό μου,της είπε.

-Μπορώ να πάω στο μπάνιο;ρώτησε.

-Από' δω, της είπε ο Μιχάλης.

Στο διάδρομο ανοίγονταν τρεις πόρτες που ήταν και οι τρεις ανοιχτές.Η μια

οδηγούσε σε ένα δωμάτιο με βιβλιοθήκες κατάφορτες με βιβλία,η δεύτερη σε μια

κρεβατοκάμαρα με διπλό κρεβάτι απ' όπου δεν έλειπαν οι βιβλιοθήκες και ένα

γραφείο και η τρίτη ήταν το μπάνιο.Η Βερόνικα μπήκε στο μπάνιο ενώ ο Μιχάλης

προχώρησε στην κρεβατοκάμαρα όπου υπήρχε ένας υπολογιστής που τύπωνε φύλλα

χαρτί,ο λόγος που βιαζόταν μάλλον να επιστρέψει.

Μόλις έκλεισε την πόρτα πίσω της η Βερόνικα ακούμπησε πάνω της και

έκλεισε τα μάτια της προσπαθώντας να διώξει τη ναυτία που απειλούσε να την

κυριεύσει και δεν προερχόταν από την πείνα αλλά από την ανάγκη του οργανισμού

της να βυθισθεί και πάλι στην απύθμενη λήθη.Θα κατέρρεε γρήγορα αν δεν έπαιρνε

το χάπι,αλλά που να το βρει;

Άνοιξε το ντουλαπάκι του μπάνιου αλλά ο Μιχάλης δεν διέθετε τίποτα πιο

ισχυρό από ντεπόν και ασπιρίνες.Απελπισία άρπαξε την ψυχή της.

Όταν βγήκε από το μπάνιο τον βρήκε στο δωμάτιο με το μεγάλο τραπέζι

σκυμμένο πάνω από τα βιβλία.

-Σου χρωστάω,είπε.

24

-Δεν μου χρωστάς τίποτα,μόνο στον εαυτό σου το χρωστάς να μην πετάξεις τη

ζωή σου.

-Ίσως.Με απομάκρυνες από τον κίνδυνο,είπε η Βερόνικα,να πηγαίνω τώρα,μη

σε ενοχλώ άλλο.

Ο Μιχάλης πήγε κοντά της και το βλέμμα του ήταν σοβαρό αλλά γεμάτο

συμπόνοια.

-Μπορείς να μείνεις όσο χρειάζεται.

Η Βερόνικα τον κοίταξε και πήρε την απόφασή της. Έφερε το χέρι της πίσω

και άνοιξε το μικρό φερμουάρ του φορέματος της,μετά το άφησε να κυλίσει από

πάνω της αποκαλύπτοντας το γυμνό της σώμα.

-Δεν....ξεκίνησε ο Μιχάλης αλλά τον σταμάτησε αγκαλιάζοντάς τον και

φιλώντας τον απαλά.

-Άς μην μιλήσουμε άλλο απόψε,ας μείνουμε μαζί ξεχνώντας το αύριο και ό,τι

αυτό θα φέρει.

Την κοίταξε στα μάτια και είδε εκεί πόση ανάγκη είχε από αγάπη και

τρυφερότητα,δεν είχε ανάγκη από έναν εραστή αλλά από κάποιον που να την κάνει

να νιώσει ότι την αγαπάει. Την πήρε στην αγκαλιά του και την πήγε στο δωμάτιό του.

Και όλα τα άλλα ξεχάστηκαν.

Η Βερόνικα άνοιξε τα μάτια της και τεντώθηκε νωχελικά στο κρεβάτι.Από το

λίγο φως που έμπαινε από το πατζούρι μπορούσε να συμπεράνει πως ήταν αργά το

μεσημέρι.Γύρισε στο πλευρό.Αναρωτήθηκε που βρισκόταν ο αυτόκλητος προστάτης

της.Της είχε φερθεί τόσο καλά που νόμιζε ότι ονειρεύεται.Την είχε φέρει στο κρεβάτι

του και την είχε βάλει για ύπνο μιλώντας τρυφερά,καθησυχάζοντάς την,απαλύνοντας

τους φόβους της.Δεν την είχε αγγίξει, δεν είχε δοκιμάσει να εκμεταλλευτεί τη θέση

της,δεν την είχε αντιμετωπίσει σαν πόρνη παρ' ότι έτσι του είχε παρουσιαστεί εκείνη

και της είχε δώσει χρήματα.Της είχε χαΐδέψει τα μαλλιά μόνο όσο της μιλούσε.

25

Είχε πέσει δίπλα της να κοιμηθεί και πάλι δεν είχε δοκιμάσει να

εκμεταλλευτεί μια γυναίκα που κοιμόταν δίπλα του γυμνή με ένα λεπτό σεντόνι να

τους χωρίζει.

Είχαν κάνει έρωτα τα ξημερώματα.Εκείνη είχε ξυπνήσει μ' ένα τιναγμα από

το όνειρο που έβλεπε ξυπνώντας και' κείνον που έδειχνε να κοιμάται πολύ

ελαφρά.Είχε δοκιμάσει να την ησυχάσει και πάλι αλλά εκείνη χρειαζόταν να ξέρει ότι

κάποιος θα ήταν κοντά της ό,τι και αν συνέβαινε,είχε χωθεί στην αγκαλιά του και

όταν εκείνος την έσφιξε πάνω του διαβεβαιώνοντάς την πως δεν θα την εγκαταλείψει

μια άλλη επιθυμία και ανάγκη ξύπνησε μέσα τους.

Άρχισε με ένα φιλί και συνεχίστηκε με ένα ερωτικό σμίξιμο γεμάτο πάθος ως

που έγινε δική του και μετά αποκοιμήθηκαν αγκαλιασμένοι.Τώρα εκείνος είχε

σηκωθεί αλλά η ίδια ένιωθε ήρεμη και ήσυχη για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό και

συνειδητοποιούσε πόσο ανάγκη είχε από φυσιολογικό ύπνο.

Ο Μιχάλης μπήκε στο δωμάτιο.

-Ξύπνησες βλέπω,είπε και κάθισε δίπλα της.

-Λέω να ξανακοιμηθώ,είπε η Βερόνικα,πειράζει;

-Όχι,κοιμήσου.

Γύρισε στο πλάι και έκλεισε τα μάτια της.

Ο Μιχάλης τράβηξε το σεντόνι και τη σκέπασε ως την καμπύλη του ώμου

της.Την κοίταξε όπως βυθιζόταν στη γλυκειά ανυπαρξία του ύπνου.

-Μη μ' αφήσεις μόνη,ψιθύρισε μισοκοιμισμένη η κοπέλα.

-Είμαι εδώ.

Τη χάιδεψε στην πλάτη απαλά.

Έμεινε να σκέπτεται καθώς εκείνη κοιμόταν.Δεν είχε φέρει την Βερόνικα

σπίτι του με σκοπό να κάνει έρωτα μαζί της.Ήθελε να τη βοηθήσει.Γι' αυτό την είχε

βάλει να κοιμηθεί καθησυχάζοντάς την και μετά κουρασμένος από το ταξίδι που είχε

κάνει και τα όσα είχαν συμβεί έπεσε και' κείνος για ύπνο ως που τον ξύπνησε με την

κραυγή που δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι είχε βγάλει.

26

Την πήρε στην αγκαλιά του για να την ησυχάσει και όταν της υποσχέθηκε ότι

δεν θα την αφήσει ποτέ ένιωσε μια επιθυμία που για πολύ καιρό ήταν ξεχασμένη και

είδε στα μάτια της πως και εκείνη το ήθελε,είχε ανάγκη από μια σωματική επαφή που

να μην την υπαγορεύει το συμφέρον αλλά μόνο η τρυφερότητα.

Η Βερόνικα κοιμόταν τώρα,εκείνος ξάπλωσε και την πήρε στην αγκαλιά

του.Είχε συνηθίσει να ζει μόνος αφοσιωμένος στις μελέτες του αλλά ακόμα και ένας

λόγιος έχει ανάγκη από αγάπη.Τη φίλησε απαλά στα μισάνοιχτα χείλη και μετά

αποκοιμήθηκε και εκείνος.

Η Βερόνικα ξύπνησε παγωμένη παρ' ότι η νύχτα ήταν ασφυκτικά

ζεστή.Τυλίκτηκε με το σεντόνι και έκλεισε τα μάτια της προσπαθώντας να

ξανακοιμηθεί. Η δυσφορία που ένιωθε εντάθηκε και ένα βίαιο ρίγος την

διέτρεξε.Κατάλαβε τι συνέβαινε και κουλουριάστηκε σε εμβρυακή στάση

πασχίζοντας να το πολεμήσει.Ένα νέο ρίγος τη διέτρεξε και ένα αθέλητο βογγητό

ξέφυγε από τα χείλη της.Άρχισε να τρέμει.

-Όχι,ψέλλισε χωρίς καλά καλά να ξέρει και η ίδια τι ήθελε να πει.

Ο Μιχάλης ξύπνησε από το βογγητό της και ανακάθισε δίπλα της.

-Τι σου συμβαίνει;ρώτησε.

-Δεν ξέρω,είπε η Βερόνικα μη θέλοντας να του αποκαλύψει την

αλήθεια.Κρυώνω.

Ο Μιχάλης τη σκέπασε με το δικό του σεντόνι και μετά σηκώθηκε και πήγε

σε μια ντολάπα, έφερε μια κουβερτα.Την σκέπασε και κάθισε δίπλα της.

-Καλύτερα; τη ρώτησε.

Η Βερόνικα έκλεισε τα μάτια της και έγνευσε.

-Θες να βρω γιατρό;

-Όχι,είπε η κοπέλα, θα περάσει.

27

Ο Μιχάλης κάθησε κοντά της .Χάιδεψε τα στιλπνά της μαλλιά κοιτώντας την

ανήσυχος.Η Βερόνικα συνέχιζε να τρέμει και εκείνος αναρωτήθηκε αν θα μπορούσε

να κάνει κάτι για να την ανακουφίσει.Άγγιξε το μέτωπό της,δεν είχε πυρετό.

Η ιδέα που ξαφνικά σχηματίσθηκε στο μυαλό του δεν ήταν καθόλου

ευχάριστη αλλά ταίριαζε με τα όσα λίγα ήξερε για την κοπέλα μπροστά του και

εξηγούσαν τα τωρινά της συμπτώματα.Ξεσκέπασε τα χέρια της και τα έψαξε,δεν

υπήρχαν σημάδια από τρυπήματα.Δεν έκανε χρήση ναρκωτικών.

Ύστερα κατάλαβε.Χάπια,κάποιο φάρμακο στο οποίο είχε κάνει υπερβολική

χρήση ή κάποια άλλη ουσία.

-Καημένο κορίτσι,μονολόγησε ο Μιχάλης παρ' ότι δεν ήταν παρά τέσσερα

χρόνια μεγαλύτερος από τη Βερόνικα,τι σε οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση;

Η κοπέλα εξκολουθούσε να τρέμει.Δεν ήξερε τι να κάνει,εκείνη είχε ζητήσει

να μη φωνάξουν γιατρό γιατί αν εκείνος τους ανέφερε στις αρχές θα είχαν

προβλήματα αλλά πάλι αν κινδύνευε η ζωή της;

Αποφάσισε να κάνει αυτό που ήξερε ότι βοηθούσε σε περιπτώσεις πυρετού

ελπίζοντας πως θα κατάφερνε να την ανακουφίσει από τα ρίγη που τη διέτρεχαν.Την

άφησε και πήγε στο μπάνιο,γέμισε τη μπανιέρα με χλιαρό νερό και επέστρεψε στο

δωμάτιο.Ξεσκέπασε την κοπέλα που εξακολουθούσε να τρέμει και την πήρε στην

αγκαλιά του.Τη μετέφερε στο μπάνιο και την έβαλε στο νερό κρατώντας την μιας και

δυσκολευόταν να παραμείνει καθισμένη.Όπως είχε το χέρι του πίσω από την πλάτη

της για να τη στηρίζει, η Βερόνικα έγειρε το κεφάλι της στο στήθος του. Τα μάτια της

άνοιξαν και καρφώθηκαν στα δικά του.

-Μην μ' αφήσεις να φύγω,ψιθύρισε.

Εκείνη τη στιγμή ορκίστηκε πως θα στεκόταν δίπλα της ό,τι και αν γινόταν

και δεν θα την εγκατέλειπε ποτέ.

Την πήρε πάλι στην αγκαλιά του και την μετέφερε πίσω στο κρεβάτι.Την

στέγνωσε με ένα μπουρνούζι και μετά την έτριψε δυνατά προσπαθώντας να τη

ζεστάνει.Στο τέλος την τύλιξε και πάλι με τα σκεπάσματα και την κράτησε στην

αγκαλιά του σφικτά.Σιγά σιγά σταμάτησε να τρέμει και η αναπνοή της έγινε

28

κανονική.Αποκοιμήθηκε αλλά εκείνος δεν την άφησε από τα χέρια του μέχρι που

ξημέρωσε η νέα μέρα.

Η Βερόνικα άνοιξε τα μάτια της και βρέθηκε να αντικρίζει το Μιχάλη που

διάβαζε καθισμένος στο γραφείο του.Για μια στιγμή δεν του μίλησε,απλά τον

κοίταζε.Αναρωτιόταν τι έκρυβε αυτός ο άνθρωπος.Την είχε βοήθήσει χωρίς να

ζητήσει τίποτα για αντάλλαγμα και την είχε φιλοξενήσει,την είχε περιποιηθεί.Γιατί το

έκανε αυτό;Ποια ανάγκη ή επιθυμία τον έκανε να δείξει τόση καλωσύνη σε κάποια

που του είχε παρουσιαστεί ως γυναίκα του δρόμου;Γιατί της είχε φερθεί με τόση

ευγένεια;

Έγραφε υπό το φως ενός επιτραπέζιου φωτιστικού για να μην την

ξυπνήσει.Το μόνο που ακουγόταν ήταν το θρόισμα του στυλού στο χαρτί και μια

φαινομενικά άσχετη σκέψη ήρθε στο μυαλό της,μπορούσε ο Μιχάλης να είναι ο

άνθρωπός της;Ήξερε πολύ καλά τι την είχε κάνει να το σκεφθεί αυτό.Ένιωθε τόσο

καλά δίπλα του,η γαλήνη που τον διακατείχε έκανε και όσους βρίσκονταν γύρω του

να νιώθουν το ίδιο.Και ένιωθε για πρώτη φορά από τη στιγμή που ο πατέρας της της

είχε ανακοινώσει με τέτοια άνεση το θάνατο της μητέρας της πως είχε βρει ένα

σπιτικό.

"Ποιον κοροΐδεύω;σκέφθηκε με πίκρα.Τώρα που θα κατάλαβε και ότι είμαι

εθισμένη σε κάποια ουσία;"

-Ξύπνησες βλέπω.

Χαμένη στις σκέψεις της δεν είχε καταλάβει πως ο Μιχάλης είχε σταματήσει

να γράφει και είχε έρθει κοντά της.Τινάκτηκε καθώς εκείνος της μίλησε.

-Σε τρόμαξα,συγνώμη.

Η Βερόνικα κοίταξε το Μιχάλη,το γεγονός πως είχε περάσει τη νύχτα με

ελάχιστο ύπνο είχε το τίμημά του αλλά δεν έδειχνε να τον νοιάζει.Η Βερόνικα

τραβήκτηκε λίγο και του έκανε χώρο δίπλα της.Ο Μιχάλης κάθησε.

-Πως νιώθεις;τη ρώτησε.

29

-Είμαι καλά τώρα,είπε η Βερόνικα αποστρέφοντας το βλέμμα,δεν μπορούσε

να τον κοιτάξει κατάματα.

Ένιωσε το χέρι του να χαΐδεύει απαλά τα μαλλιά της.Δεν έλεγε τίποτα,δεν

ζητούσε να μάθει ή να την κρίνει.Έπιασε το χέρι του και το κράτησε στα δικά

της.Έμειναν για αρκετή ώρα έτσι και όταν τον κοίταξε τα μάτια της ήταν γεμάτα

δάκρυα.

-Με λένε Βερονίκη Στάμου,με φωνάζουν Βερόνικα,ξεκίνησε η κοπέλα και

καθώς ο Μιχάλης πήγε να πει κάτι τον σταμάτησε.Θέλω να ξέρεις.

Του τα είπε όλα,για τη βία που ασκούσε πάνω σ' εκείνη και τη μητέρα της ο

πατέρας της για τον πόνο που είχε βιώσει και για την ταπείνωσή της στο σχολείο,για

όλα τα μικρά και μεγάλα γεγονότα που την είχαν οδηγήσει ως εδώ.Του άνοιξε την

καρδιά της όπως ποτέ πιο πριν.Ενώ του τα έλεγε όλα αυτά συνέχιζε να κρατάει το

χέρι του στα δικά της.Εκείνος δεν το τράβηξε, δεν έδειξε αποστροφή για την

αδυναμία της και τις επιλογές της.Μόνο όταν σταμάτησε να μιλάει έσκυψε και τη

φίλησε απαλά.

-Τα ξεπέρασες όλα αυτά,έμειναν πίσω,της είπε.

-Γιατί το κάνεις αυτό;Γιατί με βοηθάς;

-Πρέπει να υπάρχει ένα γιατί;ρώτησε εκείνος.

-Ναι,είπε η Βερόνικα και ανασηκώθηκε.Πρέπει.Κάθε άλλος άντρας που θα με

συναντούσε εκείνο το βράδυ θα με πήγαινε στο κοντινότερο ξενοδοχείο θα έκανε

αυτό που θα ήθελε και μετά θα έφευγε πετώντας μου με περιφρόνηση μερικά

χαρτονομίσματα.Εσύ με έφερες στο σπίτι σου,δεν απαίτησες κανένα αντάλλαγμα και

όταν μου έκανες έρωτα το έκανες με τέτοια τρυφερότητα σαν να ήμουν η κοπέλα σου

και όχι μια....

Ο Μιχάλης τη σταμάτησε ακουμπώντας το ένα χέρι του στα χείλη της.

-Μην το πεις,της είπε,δεν είσαι.

-Είσαι πολύ ευγενικός αλλά είμαι,το είχα αποφασίσει.

30

-Ξέρεις,πιστεύω στην Θεία Πρόνοια,είπε ο Μιχάλης.Ίσως γι' αυτό βρέθηκες

στο σταθμό εκείνο το βράδυ.Το τραίνο έπρεπε να φτάσει μια ώρα νωρίτερα αλλά

έφτασε καθυστερημένο. Ίσως μόνο και μόνο για να σε συναντήσω.Σε συνάντησα και

τα πράγματα πήραν το δρόμο τους.

-Γιατί μου φέρθηκες με τέτοια καλωσύνη;

-Είδα το βλέμμα σου τη στιγμή που έφτασε η αστυνομία.Αν ήσουν μια από τις

γυναίκες του αγοραίου έρωτα δεν θα είχες πρόβλημα, θα ήξερες πως να το

χειριστείς .Ο πανικός όμως που είδα στα μάτια σου μου είπε όσα θα έπρεπε να ξέρω.

Η Βερόνικα έμεινε για λίγο σιωπηλή.Μετά ξέσπασε σε λυγμούς.Ο Μιχάλης

την αγκάλισε και χάιδεψε την πλάτη της.

-Κλάψε γλυκειά μου,της είπε απαλά,βγάλε από μέσα σου ό,τι σε βαραίνει.

Όταν ηρέμησε ο Μιχάλης της είπε:

-Τώρα θα σηκωθείς σαν καλό κορίτσι και θα πάρουμε πρωινό.Μετά θα πάμε

μια βόλτα, πρέπει να βγεις και' συ έξω.

Η Βερόνικα τον αγκάλιασε.Για μια φορά η ζωή φαινόταν να χαμογελάει και

σε ' κείνη.

Ο Μιχάλης πήγε τη Βερόνικα στο κέντρο της Γλυφάδας για βόλτα και η

πρώτη στάση τους ήταν σε μαγαζιά με ρούχα για να πάρει η κοπέλα ρούχα μιας και

είχε το φορεματάκι μόνο που φορούσε τη νύχτα της γνωρίμίας τους. Ο Μιχάλης δεν

την άφησε να ξοδέψει τα χρήματα που της είχε δώσει,πλήρωνε εκείνος της αγορές

της και μετά από μια βόλτα στους πολυσύχναστους δρόμους και τις βιτρίνες των

καταστημάτων της έκανε το τραπέζι σε ένα εστιατόριο.

Επέστρεψαν στο σπίτι και μόλις μπήκαν μέσα η Βερόνικα στράφηκε προς το

Μιχάλη και αφήνοντας τις τσάντες με τα πράγματα που είχε αγοράσει στο πάτωμα

ρίχτηκε στην αγκαλιά του. Τον φίλησε και μετά ακούμπησε το κεφάλι της στο στέρνο

του

-Ευχαριστώ για όλα,είπε.

31

Ο Μιχάλης δεν απάντησε αλλά χάιδεψε τα μαλλιά της απαλά.Η Βερόνικα

έκλεισε τα μάτια της.Δεν ήταν μόνο πως την είχε βοηθήσει,ήταν και ο τρόπος που το

έκανε,ήρεμα,χωρίς επίδειξη,με κατανόηση.Η γαλήνη του την ηρεμούσε και' κείνη και

ευχήθηκε να μην την έδιωχνε από το πλευρό του,να την άφηνε να μείνει μαζί του,την

πρώτη φορά που ένιωθε ότι κάποιος ενδιαφερόταν για εκείνη.

Το βράδυ βγήκαν πάλι για μια βόλτα και περπάτησαν ως ένα κοντινό μικρό

εστιατόριο για το δείπνο.Η Βερόνικα κρατώντας το χέρι του Μιχάλη ένιωθε σαν να

είχε ξαναγεννηθεί,σαν να μπορούσε να αρχίσει τη ζωή της ξανά.

Όταν επέστρεψαν στο σπίτι η Βερόνικα ξάπλωσε για να κοιμηθεί ενώ ο

Μιχάλης έμεινε να διαβάζει,μέσα στον ύπνο της τον άκουσε να μιλάει στο τηλέφωνο

και να λέει το όνομά της δυο φορές.Ήταν όμως πολύ νυσταγμένη για να καταλάβει τι

έλεγε,κατάλαβε μόνο πως η ήσυχη φωνή του είχε μια τραχύτητα που δεν είχε

ξανακούσει σ' αυτή.

Όταν ωστόσο ξάπλωσε δίπλα της και' κείνη αναζήτησε καταφύγιο στην

αγκαλιά του την κράτησε κοντά του χαΐδεύοντας τα μαλλιά της και ψιθυρίζοντάς της

καθησυχαστικά.

Ξύπνησε από ένα δυνατό πόνο στο στομάχι.Ένιωθε σαν να είχε αρπάξει ένα

τεράστιο χέρι τα σωθικά της και τα συνέθλιβε.Σηκώθηκε από το κρεβάτι και πήγε στο

μπάνιο,γονάτισε δίπλα στη μπανιέρα και έκανε εμετό.Το τεράστιο χέρι στα σωθικά

της έμοιαζε να τα στρίβει για να τα ξεριζώσει και ο πόνος την έκανε να ουρλιάξει.

Ο Μιχάλης βρέθηκε σχεδόν αμέσως δίπλα της.Γονάτισε και την στήριξε

καθώς οι σπασμοί ενός δεύτερου εμετού την συγκλόνιζαν.Παραμέρισε τα μαλλιά από

το μέτωπό της και σκούπισε τον ιδρώτα που έτρεχε ποτάμι.

-Πρέπει να πάρω το χάπι,είπε η κοπέλα με φωνή βραχνή από τον πόνο.Πρέπει

να το πάρω το καταραμένο.....Πρέπει να βρω τον.....

Η φωνή της έσβησε και ούρλιαξε από τον πόνο.

-Πρέπει,ψιθύρισε.

32

-Πρέπει να το πολεμήσεις,να παλέψεις Βερόνικα,είπε ο Μιχάλης.Κάνε το για

τη μητέρα σου που θα ήθελε να ζήσεις αν δεν το κάνεις για' σενα.

Η κοπέλα τον κοίταξε με απλανές βλέμμα και ξαφνικά άρχισε να τον χτυπάει

κυριευμένη από αμόκ.

-Το χρειάζομαι σου λέω!φώναξε.

Ο Μιχάλης την άφησε να ξεσπάσει και όταν εκείνη ξέπνοη αναλύθηκε σε

λυγμούς την πήρε στην αγκαλιά του.

-Πάλεψέ το Βερόνικα,θα είμαι στο πλάι σου,της υποσχέθηκε.

Ήταν μια υπόσχεση που θα πλήρωνε ακριβά.

Οι επόμενες μέρες πέρασαν με τον ίδιο εφιαλτικό τρόπο.Τα επεισόδια του

στερητικού συνδρόμου ήταν πιο μεγάλα και συχνά.Η Βερόνικα υπέφερε από

σπασμούς και πόνους στο στομάχι,έκανε εμετό και καταλαμβανόταν από βίαια

ξεπάσματα Ακολουθούσε συνήθως μια κατάρρευση κατά την οποία η κοπέλα έκλαιγε

κουλουριασμένη όπου τύχαινε να πέσει.Ο Μιχάλης της παραστεκόταν προσπαθώντας

να απαλύνει τον πόνο της. Ήταν δίπλα της όταν πονούσε και υπέφερε,τη στήριζε και

την κρατούσε όταν έκανε εμετό.Την άφηνε να ξεσπάει πάνω του και να τον

χτυπάει.Το πρόσωπο και τα χέρια του είχαν γεμίσει από αμυχές που του είχε

προκαλέσει η Βερόνικα κυριευμένη από αμόκ. Δεν τον ένοιαζε όμως αλλά συνέχιζε

να είναι δίπλα της κρατώντας την στην αγκαλιά του όταν έκλαιγε και μιλώντας της

τρυφερά και χαιδεύοντας τη απαλά. Για να τη βοηθάει στον αγώνα που έδινε

συνέπασχε μαζί της,έτρωγε μόνο όταν έτρωγε εκείνη και κοιμόταν όταν το έκανε

εκείνη.Μπορεί να ήταν εξοντωτικό αλλά είχε αποτέλεσμα,η Βερόνικα βλέποντας τον

να υποβάλλει τον εαυτό του σε τέτοιε κακουχίες για εκείνη έπαιρνε θάρρος και

επέμενε στην απόφασή της να ξεφύγει από την ανάγκη της αυτήν που την

καταδυνάστευε.

-Μην με αφήσεις, παρακαλούσε όταν ήταν σε κατάταση νηφαλιότητος,μην μ'

εγκαταλείψεις.

-Ποτέ αγάπη μου,της υποσχόταν ο Μιχάλης.

33

Πάλεψαν μαζί με το πάθος που τη βασάνιζε μέρα με τη μέρα,ώρα με την ώρα,

σε κάθε στιγμή και περίσταση.Ήταν ο σκληρότερος αγώνας που είχε χρειαστεί να

δώσει η Βερόνικα γιατί ήταν απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό.Πάλευε με την πλευρά

εκείνη που την ωθούσε να παραδοθεί, να πάρει το χάπι αρκεί να μην πονάει και να

μην υποφέρει.Πολεμούσε με τον πόνο των όσων είχαν συμβεί και με την απελπισία

που πολλές φορές την κυρίευε για το μέλλον της.

Κάπου μέσα της όμως κρυβόταν μια σκληρή αποφασιστικότητα να ζήσει.

Ήταν σε λανθάνουσα κατάσταση όσο βρισκόταν κάτω από την σκληρή καταπίεση

του πατέρα της, που δεν επέτρεπε στην προσωπικότητά της να ανθίσει, αλλά τώρα

στη ζεστή αγκαλιά του Μιχάλη είχε αφυπνισθεί και οδηγούσε την Βερόνικα στη μάχη

για να ξανακερδίσει τη ζωή της.

Η αγάπη και η αφοσίωση που ο Μιχάλης της έδειχνε και η δική της επιθυμία

να ζήσει χωρίς να εξαρτάται από οποιαδήποτε ουσία στο τέλος κέρδισαν τη

μάχη.Αργά αργά η Βερόνικα ξαναγύρισε στη γη των ζωντανών νιώθοντας

πραγματικά ξαναγεννημένη. Χωρίς κανέναν δεσμό με κανέναν παρά μόνο με τον

άνδρα που την είχε αγαπήσει και που είχε αγαπήσει όπως της είχε σταθεί στην

δοκιμασία της, ετοιμάστηκε να ξεκινήσει από την αρχή τη ζωή της.

34

Κεφάλαιο 3

-Θα πρέπει να φύγω για λίγες ώρες, είπε ο Μιχάλης στην Βερόνικα, μπορείς

να μείνεις μόνη για λίγο; Αν δεν θες, αν νιώθεις ότι είναι ακόμη νωρίς, δεν θα φύγω.

-Όχι,είπε η κοπέλα, να πας στη δουλειά σου δεν θέλω να είμαι εμπόδιο στη

ζωή σου. Έχεις ήδη κάνει πολλά για' μενα.

-Εντάξει, δεν θα αργήσω.

Ο Μιχάλης έδωσε στη Βερόνικα ένα κλειδί και της είπε:

-Κλειδί του σπιτιού,μπορεί να θελήσεις να βγεις έξω.

Τη φίλησε και βγήκε.Η Βερόνικα έμεινε μόνη της για πρώτη φορά εδώ και

πολλές μέρες. Δεν την πείραζε όμως, είχε σκεφθεί να κάνει κάτι για να εκφράσει ένα

ευχαριστώ στον Μιχάλη.

Όταν εκείνος επέστρεψε βρήκε έτοιμο ένα ρομαντικό δείπνο.Την αγκάλιασε

και τη φίλησε συγκινημένος.

-Δεν ήταν ανάγκη, της είπε.

-Ήθελα να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ,είπε η Βερόνικα.Έκανες τόσα για'

μένα. Με έκανες ευτυχισμένη.

-Χαίρομαι γι' αυτό,είπε ο Μιχάλης και πρόσθεσε,και έχω να σου πω κάτι που

θα σε κάνει ακόμα πιο ευτυχισμένη.

-Τι;ρώτησε η Βερόνικα,λίγα πράγματα θα μπορούσαν να με κάνουν πιο

ευτυχισμένη αυτή τη στιγμή.

-Αυτό που θα σου πω είναι σίγουρα από τα λίγα,είπε ο Μιχάλης με ένα

χαμόγελο.Κοίταξε για μια στιγμή την κοπέλα με ένα βλέμμα που φανέρωνε όλα όσα

ένιωθε για' κείνη και μετά είπε: Η μητέρα σου είναι ζωντανή, ο πατέρας σου σου είπε

ψέμματα.

35

Η Βερόνικα έμεινε άφωνη αδυνατώντας να πιστέψει αυτό που της είχε πει.

Ύστερα ήρθε η συνειδητοποίηση και τινάχθηκε όρθια από την καρέκλα της

κλαίγοντας και γελώντας την ίδια στιγμή.Έκανε το γύρο του τραπεζιού και ρίχθηκε

στην αγκαλιά του Μιχάλη, που την κράτησε και χάιδεψε τα μαλλιά της, ψελλίζοντας

ευχαριστίες.

-Ξέρω,ξέρω,της είπε τρυφερά,δεν χρειάζεται να πεις τίποτα.

-Πρέπει να πάω να τη δω, είπε η Βερόνικα αφού ηρέμησε λίγο, ξέρεις που

βρίσκεται;

-Ναι, έχει εγκατασταθεί σε ένα χωριό του νομού Σερρών, το Χουμνικό.

-Είναι το πατρικό της εκεί, θα πήγαινε να μείνει εκεί και θα ακολουθούσα

και' γω όταν θα έκλεινα τα δεκαοκτώ και θα ήμουν πια ενήλικη. Κάτι που θα γίνει

την άλλη εβδομάδα, στις 22 Αυγούστου.

-Δεν μου το είχε πει ότι έχεις γενέθλια,είπε ο Μιχάλης, πάντως είσαι ελεύθερη

να πας στη μητέρα σου, δεν νομίζω ότι ο πατέρας σου....

Η Βερόνικα ήξερε τι ήθελε να πει, όπως φαινόταν ο πατέρας της δεν

ενδιαφερόταν καθόλου για εκείνη αλλά όπως πάντα απέφευγε να της επισημαίνει

πράγματα που θα την πονούσαν.

-Θα έρθεις μαζί μου;

-Αν θέλεις.Θα πάρουμε αεροπλάνο για τη Θεσσαλονίκη και μετά ένα ταξί

από' κει για το χωριό,είπε ο Μιχάλης αλλά η Βερόνικα κούνησε το κεφάλι της

αρνητικά.

-Δεν μπορώ να ταξιδέψω με αεροπλάνο,δεν έχω ταυτότητα.

-Θα πρέπει να το φροντίσουμε,είπε ατάραχος ο Μιχάλης.Λοιπόν είναι αργά

και αύριο θα ξυπνήσω νωρίς,,έχω να κανονίσω κάποια πράγματα όπως και το θέμα

της ταυτότητας.

-Θα κάνω ένα μπανάκι και θα έρθω και' γω.

Κάτω από το ντουζ η Βερόνικα αναλογιζόταν πως είχε αλλάξει η ζωή της,είχε

ζήσει στην κόλαση ως που να συναντήσει τον Μιχάλη που την οδήγησε στον

36

παράδεισο εξακολουθώντας να μην ζητάει κανένα αντάλλαγμα.Ή ίσως είχε βρει

εκείνο που ζητούσε στη σχέση τους, την αγαπούσε και ήξερε πως και εκείνη τον

αγαπούσε.

Βγήκε από το μπάνιο τυλιγμένη σε ένα μπουρνούζι και πήγε στο υπνοδωμάτιο

όπου βρήκε τον Μιχάλη ξαπλωμένο. Εκείνος είχε κλείσει τα μάτια του μα δεν

κοιμόταν, είχε δίπλα του το τηλέφωνο,τον είχε ακούσει να μιλάει με κάποιον ενώ

εκείνη έκανε μπάνιο

Χώθηκε δίπλα του στο κρεβάτι γυμνή όπως είχε βγει από το μπάνιο και τον

αγκάλιασε. Τον φίλησε στο μάγουλο στην άκρη των χειλιών.

-Είσαι τόσο δροσερή,είπε ο Μιχάλης ανοίγοντας τα μάτια του και παίρνοντας

την στα χέρια του.

Φιλήθηκαν και μετά παραδόθηκαν σε αυτό που ένιωθαν.Έκαναν έρωτα με

τρυφερότητα αλλά και πάθος και αποκοιμήθηκαν αγκαλιασμένοι. Κάπου μεταξύ

ύπνου και ξύπνιου η Βερόνικα έπιασε τον εαυτό της να σκέφτεται πως θα ήθελε να

ζήσει τη ζωή της με τον άνδρα που ακόμα και κοιμισμένος την κρατούσε τόσο

τρυφερά στην αγκαλιά του και να γίνει μητέρα από' κείνον.Αποκοιμήθηκε

ονειρευόμενη μια μεγάλη οικογένεια.

Ο Γιώργος πέταξε το αποτσίγαρό του στο χώμα καθώς ένας νέος άνδρας τον

πλησίαζε και έκανε νόημα στους φίλους του να σκορπίσουν αλλά να μην

απομακρυνθούν. Κοίταξε το νεαρό με το συνηθισμένο παρουσιαστικό και το

αποφασιστικό βλέμμα, δεν έμοιαζε με μπάτσο αλλά έπρεπε να είναι προσεκτικός. Δεν

φαινόταν οπλισμένος ή καλωδιωμένος παρότι είχε το ένα χέρι του στην τσέπη.

Έφτασε κοντά του και τον κοίταξε με περιφρόνηση όπως κατάλαβε ο κακοποιός

νεαρός.

-Είσαι ο Γιώργος; είπε ο άλλος.

-Κι αν είμαι;

-Με στέλνει η Βερόνικα Στάμου, είπε ο άνδρας που δεν ήταν άλλος από το

Μιχάλη. Έχεις από εκείνα τα χάπια;

37

-Ναι, είπε ο Γιώργος χαρούμενος που επρόκειτο για πελάτη, αλλά κοστίζουν.

Δέκα.

-Όσα και τα χρόνια που θα περάσεις στη φυλακή, είπε ο Μιχάλης, για εμπορία

ναρκωτικών.

Πέρασε αμέσως στη επίθεση πριν ο άλλος προλάβει να αντιδράσει. Έριξε μια

γροθιά στον Γιώργο που τον τίναξε πίσω και μια δεύτερη που τον σώριασε στο χώμα.

Οι σύντροφοι του νεαρού κακοποιού δεν πρόλαβαν να επέμβουν καθώς βρέθηκαν

κυκλωμένοι από αστυνομικούς που άρχισαν να τους περνάνε χειροπέδες ενώ ένας

άνδρας με κουστούμι και ένα πιστόλι στη μέση του περασμένο στη ζώνη του

πλησίαζε το Μιχάλη.

-Πως το ήξερες; ρώτησε.

-Δεν θα σου πω, αυτή ήταν η συμφωνία.

-Έστω, χαμογέλασε ο επιθεωρητής Νικόλαος Ραξής. Αλλά έχω την απορία.

Με κάποιο τρόπο καταφέρνεις πάντα να βρίσκεσαι στο δρόμο μου.

-Τριγυρίζω πολύ και ενώ δεν είμαι παρατηρητικός προσέχω τα πλέον

απροσδόκητα πράγματα. Τι θα γίνει τώρα;

-Αυτός εδώ θα ομολογήσει και θα καταφέρουμε να εξαρθρώσουμε κάποιο

κύκλωμα. Το ξέρεις και' συ, ο αγώνας εναντίον αυτών των κυκλωμάτων είναι σαν να

πολεμάς τη Λερναία Ύδρα, κάθε κεφάλι που κόβεις το αντικαθιστούν δυο.

Τουλάχιστον σώζουμε κάποιους νέους με κάθε κύκλωμα που σταματάμε.

-Με το άλλο θέμα;

-Έδωσα σήμα για την ταυτότητα, θα μείνει καταχωρημένη κανά δυο μέρες

σαν χαμένη και μετά θα μου δώσεις τα στοιχεία και τη φωτογραφία για τη νέα

ταυτότητα.

-Εντάξει τότε, να σε αφήσω στη δουλειά σου. Κάνε τον να ομολογήσει Νίκο.

-Να είσαι σίγουρος, θα ομολογήσει, δεν σιχαίνομαι τίποτα περισσότερο από

τα καθάρματα που κάνουν τα σχολεία χώρο δράσης τους.

38

Η Βερόνικα καθόταν σε μια πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο και αγνάντευε.

Στο τραπεζάκι δίπλα της είχε ακουμπήσει το βιβλίο που μέχρι πριν λίγο διάβαζε. Δεν

ήταν άνθρωπος των βιβλίων αλλά τώρα στις τεράστιες βιβλιοθήκες του Μιχάλη είχε

βρει βιβλία που την ενδιέφεραν. Το διάβασμα και το ενατένισμα της θέας από το

παράθυρο της είχαν χαρίσει την ηρεμία που της χρειαζόταν μετά από τη δίνη που είχε

απειλήσει να καταστρέψει τη ζωή της.

Η πόρτα του σπιτιού άνοιξε και μπήκε ο Μιχάλης. Η Βερόνικα σηκώθηκε από

την πολυθρόνα και πήγε κοντά του. Τον αγκάλιασε και τον φίλησε.

-Έφυγες πριν ξυπνήσω, του είπε.

-Έπρεπε να κάνω κάτι, είπε ο Μιχάλης και της εξήγησε. Η Βερόνικα

ακούμπησε το κεφάλι της στο στήθος του και δάκρυα κύλισαν στα μάγουλά της.

-Τον έκανες να πληρώσει, ψέλλισε.

-Ναι, είπε ο Μιχάλης, και μόλις βγει η καινούρια σου ταυτότητα θα φύγουμε

για το χωριό της μητέρας σου.

Η Βερόνικα τον κοίταξε με ανείπωτη αγάπη και μην μπορώντας να εκφράσει

αλλιώς αυτό που ένιωθε τον φίλησε και πάλι και ψιθύρισε:

-Σ' αγαπώ.

Ήταν περασμένες τρεις το πρωί όταν χτύπησε το τηλέφωνο ξυπνώντας τον

Μιχάλη που το πήρε και απάντησε ενώ χάιδευε καθησυχαστικά τη Βερόνικά η οποία

είχε τρομάξει με το απότομο αυτό ξύπνημα:

-Ναι;

-Πάρε την Βερονίκη Στάμου και φύγε από την Αθήνα, όχι αύριο, όχι σε λίγο,

τώρα! είπε επιτακτικά ο επιθεωρητής Ραξής.

-Τι συμβαίνει; Πως ξέρεις για τη Βερόνικα;

-Η ταυτότητα που είπες είναι δική της σωστά;

-Ναι. Και;

39

-Πριν λίγες ώρες συλλάβαμε μια παράνομη μετανάστρια που προσπάθησε να

περάσει για Ελληνίδα με αυτήν την ταυτότητα. Θα το είχε ίσως καταφέρει αν δεν είχα

δώσει σήμα για την ταυτότητα.

-Ωραία έχεις την απόδειξή σου ότι ο Στάμος είναι μπλεγμένος σε αυτήν την

υπόθεση με τις γυναίκες από τη Βουλγαρία. Ταιριάζει εξ' άλλου με αυτά που ξέρουμε

μιας και η Βερόνικα είπε ότι την έδερνε περισσότερο την περίοδο που έγιναν οι

πρώτες συλλήψεις και τα πράγματα άρχισαν να μην πηγαίνουν καλά για ' κεινον.

-Το ξέρω και θα τον βάλω στο χέρι αλλά τώρα ξέρει και αυτός πως μπήκαμε

στα ίχνη του από την ταυτότητα. Κινδυνεύει η Βερόνικα και αν είναι μαζί σου να την

φυγαδεύσεις έξω από την Αθήνα.

-Εντάξει.

-Φύγε τώρα και μιλάμε αργότερα. Καλή τύχη.

Ο Μιχάλης έκλεισε το τηλέφωνο και στράφηκε στη Βερόνικα. Η κοπέλα είχε

ακούσει την δική του πλευρά της συνομιλίας και τον κοιτούσε τρομαγμένη.

-Τι συμβαίνει; ρώτησε.

-Πρέπει να φύγουμε, θα σου εξηγήσω στο δρόμο.

Βιαστικά μάζεψαν μερικά ρούχα σε ένα σακ βουαγιάζ και ο Μιχάλης κάλεσε

ένα γνωστό του οδηγό ταξί. Βγήκαν στο δρόμο και ο Μιχάλης κοίταξε γύρω με

ερευνητικό βλέμμα. Δεν φαινόταν να υπάρχει κάτι διαφορετικό από τις άλλες

μέρες.Η Βερόνικα έπιασε το χέρι του και εκείνος έσφιξε το δικό της καθησυχαστικά.

-Άφησέ με να φύγω, είπε η κοπέλα, όποιος και αν είναι ο κίνδυνος είναι εξ'

αιτίας μου. Δεν θέλω να κινδυνέψεις και' συ.

Ο Μιχάλης την πήρε στην αγκαλιά του και την έσφιξε πάνω του.

-Θα είμαι πάντα μαζί σου. Ό,τι και αν γίνει.

-Δεν το αξίζω αυτό, είπε η Βερόνικα, όχι εγώ.

40

-Βερόνικα, είπε ο Μιχάλης, κοιτώντας την στα μάτια, δεν ξέρεις πόσο μεγάλη

αλλαγή έφερες στη ζωή μου και πόσο μ' έκανες να σ' αγαπήσω. Δεν θα σε

εγκαταλείψω σ' αυτήν την ώρα της ανάγκης.

Το ταξί έφτασε και επιβιβάστηκαν.

-Στο σταθμό Λαρίσης, είπε ο Μιχάλης στον οδηγό, και που' σαι Δημήτρη, αν

σε ρωτήσει κανένας για' μένα με πήγες στο αεροδρόμιο.

-Συμβαίνει κάτι;

-Είναι κάποιος που θέλει να βρει την κοπέλα.

-Έγινε, σε πήγα στο ανατολικό αεροδρόμιο, είπε ο οδηγός και ξεκίνησε.

Η διαδρομή προς το σταθμό Λαρίσης ήταν τελείως διαφορετική από την

αντίστοιχη πριν λίγο καιρό. Και τότε φοβόταν όπως και τώρα αλλά τώρα ένιωθε

ασφαλής δίπλα στο Μιχάλη που έδειχνε αποφασισμένος να την προστατέψει με κάθε

τρόπο.

Τόσο πρωί στο σταθμό Λαρίσης υπήρχαν ελάχιστοι άνθρωποι. Οι δυο τους με

το σακ βουαγιάζ τους βγήκαν από το ταξί και μπήκαν στο τεράστιο χωλ μπροστά από

τα γκισέ. Ο Μχάλης τηλεφώνησε στο Ραξή.

-Είμαι στο δρόμο.

-Ωραία, εγώ βρήκα το σκουλήκι που δούλευε για τον Στάμο. Τον πήρε ήδη το

Εσωτερικών Υποθέσεων.

-Που προτείνεις να πάμε; ρώτησε ο Μιχάλης .

-Πήγαινέ τη στη μητέρα της.

-Δεν θα κινδυνεύσει; Ο Στάμος θα το σκεφθεί αμέσως να ψάξει εκεί.

-Ακριβώς, θα έψαξε ήδη εκεί, δεν νομίζω να έχει αφήσει άνθρωπό του μόνιμα.

Ο Μιχάλης έκλεισε το τηλέφωνο και πήγε σε ένα γκισέ. Επέτρεψε με δυο

εισητήρια για Θεσσαλονίκη. Το τραίνο θα έφευγε σε δυο ώρες και πήγαν μαζί με τη

Βερόνικα στην αίθουσα αναμονής. Κάθησαν σε δυο καρέκλες και η Βερόνικα

αποκοιμήηκε ακουμπώντας στον ώμο του.

41

Ο πατέρας της στάθηκε μπροτά της με το πόσωπό του κοκκινισμένο από την

οργή και με τη δερμάτινη ζώνη στα χέρια του έτοιμη να καταφέρει το πρώτο

χτύπημα. Τον κοίταξε όπως υψωνόταν από πάνω της, εκείνη πεσμένη στο δάπεδο

κουλουριασμένη σε εμβρυακή στάση προσπαθώντας να προστατευθεί. Εκείνος με

ένα σαδιστικό χαμόγελο δεν τη χτύπησε αλλά είπε:

-Είσαι νεκρή όπως και' κείνος.

Η Βερόνικα τινάχθηκε βαριανασαίνοντας. Ανάσανε με ανακούφιση καθώς

συνειδητοποίησε πως βρισκόταν στα χέρια του Μιχάλη.

-Ένα όνειρο ήταν,της είπε καθησυχαστικά.

Επιβιβάστηκαν στο τραίνο για τη Θεσσαλονίκη με τη Βερόνικα να σκέφτεται

το όνειρο που είχε πριν λίγο δει. Ενώ ταξίδευαν βόρεια ο Μιχάλης έδωσε μερικές

εξηγήσεις στην αγαπημένη του.

-Ήμουν στη βόρεια Ελλάδα, είπε, όταν παρατήρησα κάτι τελείως άσχετο.

Έναν ιερέα που έδινε το αριστερό χέρι του για να ασπαστούν οι πιστοί. Στην αρχή

νόμιζα πως ήταν αφηρημένος, άνθρωπος είναι κι αυτός. Μετά όμως παρατήρησα και

άλλα περίεργα. Τελικά ο Ραξής διαπίστωσε πως δεν ήταν ιερέας και αποκαλύψαμε

ένα δίκτυο εμπόρων λευκής σαρκός. Από αυτήν την υπόθεση επέστρεφα όταν

γνωριστήκαμε.

-Και ο πατέρας μου;

-Είναι το μεγάλο αφεντικό και όσο ο Ραξής του γκρέμιζε το δίκτυο εκείνος

ξέσπαγε σε' σενα και τη μητέρα σου.

-Εσύ; Πως εμπλάκηκες στην υπόθεση; Δεν είσαι αστυνομικός.

-Όχι, καμία σχέση, απλά παρατήρησα κάποια πράγματα και τα είπα στο Ραξή

μιας και τον ξέρω από πιο παλιά. Επέστρεψα μετά στην Αθήνα και συνάντησα εσένα.

-Γι' αυτό βιαζόσουν να φτάσεις σπίτι σου; Περίμενες νέα;

-Όχι, περίμενα κάποια κείμενα σχετικά με το λόγο που αρχικά βρέθηκα στα

βόρεια και έχει να κάνει με μια μελέτη μου.

42

Το ταξίδι ως τη νύμφη του Θερμαΐκού δεν παρουσίασε κανένα πρόβλημα.

Έφτασαν εκεί το μεσημέρι και αφού γευμάτισαν σε ένα μικρό συνοικιακό εστιατόριο

πήραν ένα ταξί για να τους μεταφέρει στα ΚΤΕΛ για να πάρουν λεωφορείο για τις

Σέρρες. Από' κει πήραν το δρόμο για το Χουμνικό με ταξί.

Το χωριό που είχε μεγαλώσει η μητέρα της Βερόνικας ήταν ένα μικρό

χωριουδάκι στην άπλα του κάμπου με όμορφα περιποιημένα σπίτια, συνήθως ισόγεια,

και στενά δρομάκια. Το ταξί τους άφησε στην πλατεία του χωριού όπου δέσποζε ένας

τεράστιος πλάτανος. Ο Μιχάλης έβαλε την αγαπημένη του, που την είχε πειράξει το

ταξίδι με το λεωφορείο και μετά το ταξί, να καθήσει στο πεζούλι στη σκιά του

πλατάνου και εκείνος πήγε στο κοντινό καφενεδάκι για να μάθει που βρισκόταν το

σπίτι της Άννας Δράζη.

Δεν άργησε να το μάθει και επέστρεψε κοντά στη Βερόνικα που τον περίμενε

ακουμπισμένη στον κορμό του αιωνόβιου δένδρου.

-Είσαι καλύτερα; τη ρώτησε αγγίζοντας απαλά το ιδρωμένο της μέτωπο.

-Κάπως, είπε η κοπέλα. Βρήκες το σπίτι;

-Ναι, δεν είναι μακριά.

Ο Μιχάλης πήρε τη μοναδική αποσκευή τους και κρατώντας από το χέρι τη

Βερόνικα προχώρησε στο κοντινό στενό. Πράγματι το σπίτι δεν ήταν μακριά και δεν

άργησαν να φτάσουν. Η μητέρα της ήταν στον κήπο και η Βερόνικα βλέποντάς την

έβγαλε μια κραυγή και έτρεξε να ριχθεί στην αγκαλιά της. Είχε πονέσει τόσο όταν

νόμιζε πως την έχασε, ήταν το τελευταίο χτύπημα που την είχε ρίξει στη δίνη αυτή

που θα ήταν μοιραία αν ο Μιχάλης δεν είχε βρεθεί στο δρόμο της, και τώρα να την

έχει μπροστά της ζωντανή ήταν μια ξαφνική ευτυχία. Αν και της το είχε πει ο

Μιχάλης το να τη βλέπει ζωντανή ήταν μια χαρά ανώτερη κάθε περιγραφής.

Μάνα και κόρη έμειναν αγκαλιασμένες για ώρα απολαμβάνοντας που ήταν

μαζί, ελεύθερες να εκφραστούν μακριά από την τυρρανική παρουσία του Μανώλη

Στάμου. Μετά η Άννα κοίταξε τον Μιχάλη και η κόρη της έσπευσε να της τον

συστήσει.

43

Μπήκαν στον κήπο και μετά προχώρησαν στο σπίτι. Η Άννα τους έβαλε να

καθήσουν στην κουζίνα γύρω από το τραπέζι και προσφέρθηκε να τους βάλει να

φάνε.

-Φάγαμε μαμά, είπε η Βερόνικα.

-Καφέ;

-Κάτσε μαμά.

Μάνα και κόρη είχαν πολλά να πουν. Η Βερόνικα άρχισε να της διηγείται όσα

είχαν συμβεί απ' όταν είχαν χωριστεί. Της μίλησε για την απελπισία που την

κυρίευσε, την λανθασμένη της κρίση για το που έπρεπε να καταφύγει, για το δρόμο

που πήρε και το ποιο ολέθριο βήμα ήταν έτοιμη να κάνει όταν συναντήθηκε με τον

Μιχάλη. Της μίλησε για τον αγώνα της για να ξεφύγει από τον εθισμό στα χάπια και

το ποια ήταν τώρα η ζωή της. Είχε αναφέρει τι ένιωθε για το Μιχάλη αλλά είχε

παραλείψει να αποκαλύψει στη μητέρα της ότι ήταν ζευγάρι και μοιράζονταν το ίδιο

κρεβάτι.

-Τώρα τα ξέρεις όλα μαμά, είπε στο τέλος.

-Πάει πέρασαν, να σκέφτεσαι το μέλλον μόνο. Πήγαινε τώρα να κάνεις ένα

μπανάκι, έχει ζεστό νερό, να νιώσεις καλύτερα. Εγώ θα ετοιμάσω το μεγάλο δωμάτιο

για' σας.

Ο Μιχάλης είχε διακριτικά αφήσει μόνες τις δυο γυναίκες και είχε βγει έξω.

Είχε καθίσει σε έναν πέτρινο πάγκο αγναντεύοντας τον ήλιο που πήγαινε στη δύση

του. Η Άννα ήρθε και κάθησε δίπλα του. Είπε μόνο μια λέξη αλλά την εννοούσε και

έκλεινε μέσα της όσα ήθελε να πει:

-Ευχαριστώ.

-Δεν χρειάζεται, έκανα αυτό που έπρεπε.

-Ελάχιστοι θα το έκαναν, είπε η Αννα. Ο άνδρας μου δεν θα ήταν από αυτούς.

Βοηθώντας την Βερόνικα έκανες έναν επικίνδυνο εχθρό.

-Δεν με νοιάζει.

44

Η Βερόνικα ένιωσε πολύ καλύτερα μετά το μπάνιο. Μπαίνοντας στο δωμάτιο

που η μητέρα της είχε ετοιμάσει διαπίστωσε πως είχε ένα διπλό κρεβάτι. Η Άννα το

είχε στρώσει με τα καλύτερα σεντόνια και σκεπάσματα που διέθετε. Σαν να ήταν το

νυφικό της κρεβάτι.Η κοπέλα έμεινε να το κοιτάζει ενώ η μητέρα της έμπαινε στο

δωμάτιο.

-Μαμά, η Βερόνικα έδειξε το κρεβάτι, δεν......

-Μου είπες ότι είστε μαζί, την πρόλαβε η Άννα, αλλά δεν χρειαζόταν να μου

πεις τίποτα άλλο. Η τρυφερότητα ανάμεσά σας είναι η τρυφερότητα δυο αγαπημένων

που έχουν διαβεί μαζί το μονοπάτι του έρωτα. Δεν έχω αντίρρηση. Έλα τώρα ντύσου,

είπαμε με το Μιχάλη να πάμε έξω για φαγητό να γιορτάσουμε την επανένωσή μας.

Λίγα λεπτά αργότερα άφηναν το σπίτι για να πάνε για φαγητό. Το σκοτάδι

που είχε πέσει δεν τους επέτρεψε να καταλάβουν πως τους παρακολουθούσαν.

Οι επόμενες μέρες ήταν οι πιο όμορφες στη ζωή της Βερόνικας. Βοηθούσε τη

μητέρα της με τις δουλειές του σπιτιού και έκανε μεγάλους περιπάτους με το Μιχάλη.

Όπως περπατούσε στα δρομάκια του Χουμνικού και τη γύρω ύπαιθρο με τον Μιχάλη

να την αγκαλιάζει από τη μέση σκεφτόταν πόσο ευτυχισμένη ήταν. Είχε βρει έναν

έναν άνθρωπο να την αγαπάει και να νοιάζεται για εκείνη και επιτέλους ζούσε μια

φυσιολογική ζωή. Τις νύχτες που ξυπνούσε στο πλευρό του Μιχάλη και τον κοιτούσε

ενώ εκείνος κοιμόταν σκεπτόταν πως είχε αλλάξει η ζωή της και πόσο αδυνατούσε να

εκφράσει στον αγαπημένο της όσα ένιωθε για εκείνον.

Η μητέρα της ήταν χαρούμενη που την είχε κοντά της και την έβλεπε έτσι

ευτυχισμένη. Εκείνη αντιμετώπιζε το ζευγάρι σαν να ήταν ήδη παντρεμένοι και

αποκαλούσε το Μιχάλη πολλές φορές "γιε μου". Η Βερόνικα στην αρχή είχε

ανησυχήσει για το πως θα το πάρει εκείνος αλλά ο αγαπημένος της δεν έδειχνε να

ενοχλείται. Την αποκαλούσε " μητέρα " κάτι που έφερνε ένα χαμόγελο στα χείλη της

Άννας.

Τη μέρα των γενεθλίων της η μητέρα της έκανε ένα πλούσιο τραπέζι για να τα

γιορτάσουνε ενώ μετά το φαγητό ο Μιχάλης την πήρε ιδιαιτέρως στο δωμάτιο που

κοιμούνταν και της πρόσφερε ένα μακρόστενο πακέτο. Η Βερόνικα το ξετύλιξε για

45

να ανακαλύψει ένα μαύρο μακρόστενο κουτί. Το άνοιξε με παιδιάστικο ενθουσιασμό

και είπε:

-Είναι πολύ όμορφο αλλά δεν ήταν ανάγκη, έχεις κάνει ήδη τόσα για' μενα.

Μέσα στο κουτί υπήρχε ένας χρυσός σταυρός με μια αλυσίδα. Στην πίσω

πλευρά ο Μιχάλης είχε βάλει να χαράξουν το όνομά της.

-Φόρεσέ τον, την παρότρυνε και εκείνη το έκανε. Μετά ρίχθηκε στην αγκαλιά

του με δάκρυα συγκίνησης.

Ο Μιχάλης την κράτησε για μια στιγμή και μετά της είπε απαλά:

-Υπάρχει κάτι ακόμα για' σένα..... ίσως αν το θέλεις....

-Τι εννοείς; ρώτησε η Βερόνικα και ο Μιχάλης της έβαλε στο χέρι ένα μικρό

τετράγωνο κουτάκι.

Η κοπέλα το άνοιξε και είδε μέσα να αστράφτει στο φως του δωματίου ένα

χρυσό δακτυλίδι με ένα πολύεδρο αστραποβόλο διαμαντάκι. Άφωνη από την έκπληξη

εκείνη ύψωσε το βλέμμα της και συνάντησε το δικό του.

-Θέλεις να γίνεις γυναίκα μου; ρώτησε απλά εκείνος.

Η Βερόνικα τον κοίταξε πολύ συγκινημένη για να μιλήσει και έγνευσε

καταφατικά.

Ο Νίκος Ραξής μπήκε βιαστικά στη θέση του συνοδηγού στο γκριζόλευκο

τζιπάκι της αστυνομίας και είπε στον οδηγό:

-Τρέξε σαν να σε κυνηγάει ο Χάρος! Πρέπει να φτάσουμε στο Χουμνικό το

συντομότερο.

Η Βερόνικα φίλησε στο μάγουλο τη μητέρα της και βγήκε στον κήπο όπου

την περίμενε ο Μιχάλης. Μόλις είχε πει στη μητέρα της για την πρόταση που της είχε

κάνει και τη δική της απάντηση. Η Άννα είχε αγκαλιάσει την κόρη της με συγκίνηση

46

και της είχε ευχηθεί ό,τι καλύτερο. Στις μέρες που γνώριζε το Μιχάλη τον είχε

εκτιμήσει και ήξερε πως θα έκανε την κόρη της ευτυχισμένη.

Η Βερόνικα φτάνοντας κοντά στο Μιχάλη τον φίλησε και χώθηκε στην

αγκαλιά του.

-Που θες να πάμε; τη ρώτησε εκείνος.

-Όπου θες, είπε η κοπέλα.

Ο Μιχάλης στράφηκε να κλείσει την πόρτα και η Βερόνικα κοίταξε το χέρι

της που κοσμούσε το δακτυλίδι. Το δακτυλίδι που είχε διαλέξει ο Μιχάλης ήταν πολύ

όμορφο αλλά δεν το κοίταζε για την ομορφιά του. Το κοίταζε για αυτό που

αντιπροσώπευε, την αγάπη που επιτέλους είχε βρει στη ζωή της.

Μια ρουμπινένια σταγόνα αίμα έπεσε στο διαμάντι κλέβοντας τη λάμψη του.

Για μια φευγαλέα στιγμή η Βερόνικα αναρωτήθηκε από που ήρθε. Μετά ένιωσε τον

πόνο, έναν πόνο οξύ, ανελέητο, έναν πόνο που απλώθηκε στο σώμα της με ταχύτητα

πυρκαγιάς και ήταν το ίδιο φρικτός. Σαν άγριο θηρίο δάγκωσε λαίμαργα το σώμα της,

έμπηξε τα νύχια του σε κάθε ίνα της ύπαρξής της και την έκανε να βογγήξει.

Έντρομη είδε την πορφυρή κηλίδα που απλωνόταν ταχύτατα στο λευκό της

πουκάμισο.

-Μιχάλη, πρόφερε με πόνο και ένιωσε τα πόδια της να μην την κρατάνε.

Αφέθηκε να πέσει αλλά ο αγαπημένος της πρόλαβε να την πιάσει.

Γονάτισε κρατώντας τη στην αγκαλιά του. Παραμέρισε το πουκάμισό της για

να δει τους χειρότερους φόβους του να επαληθεύονται. Δεν υπήρχε τίποτα που να

μπορούσε να κάνει. Κανείς και τίποτα δεν μπορούσε να σώσει την Βερόνικα από το

θάνατο που άπλωνε ήδη πάνω της τη χλωμάδα του. Το μόνο που ήταν πια σε θέση να

της προσφέρει ήταν να κάνει τις τελευταίες της στιγμές όσο πιο ανώδυνες γινόταν.

-Κράτησέ με, ψιθύρισε η Βερόνικα.

Η ζωή την εγκατέλειπε ήδη, δεν ένιωθε το άγγιγμά του. Την έσφιξε πάνω του

ενώ δάκρυα γέμιζαν τα μάτια του και κυλούσαν στα μάγουλά του. Ένιωθε να

γκρεμίζεται σε μια άβυσσο, η γυναίκα που αγαπούσε, εκείνη που λίγες ώρες πριν είχε

δεχθεί να γίνει σύζυγός του πέθαινε και εκείνος ήταν ανήμπορος να τη βοηθήσει.

47

-Μη μ' αφήσεις, ψέλλισε με κόπο η Βερόνικα.

-Όχι, τη βεβαίωσε, δεν θα σ' αφήσω.

Ήταν τόσο χλωμή. Τον κοίταζε σαν να ήθελε να είναι εκείνος το τελευταίο

πράγμα που θα έβλεπε από αυτή τη ζωή. Τα όμορφα μάτια της έδειχναν πιο μεγάλα

στο χλωμό της πρόσωπο, πιο φωτεινά. Ένα φως που σε λίγο θα έσβηνε για πάντα.

-Θέλω να.... η κοπέλα είπε με δυσκολία. Να μου υποσχεθείς.

-Ό,τι θέλεις, είπε ο Μιχάλης με φωνή που έτρεμε από την προσπάθεια να

συγκρατήσει τους λυγμούς του.

-Θέλω να ζήσεις..... η Βερόνικα κόμπιασε, αίμα έτρεξε από τα χείλη της. Να

ζήσεις....... Να ζήσεις και να μην θρηνείς για' μενα.... Να ζήσεις και για' μένα. Όσα

δεν πρόλαβα.

-Θα το κάνω, ψιθύρισε ο Μιχάλης.

Η προσπάθεια είχε εξαντλήσει την Βερόνικα. Ρίγησε.

-Κρυώνω,είπε και έκλεισε τα μάτια της.

Ανάσαινε ακόμα αν και με κόπο. Ο Μιχάλης την κοίταζε νιώθοντας πως μαζί

της πέθαινε και ο ίδιος, ποτέ δεν θα ήταν ξανά ο ίδιος.

-Φίλησε με, είπε η Βερόνικα τόσο αδύναμα που σχεδόν δεν ακούστηκε και

άνοιξε τα μάτια της. Ο Μιχάλης τη φίλησε απαλά, τα χείλη της ήταν παγωμένα και

έτρεμε.

-Σ' αγαπώ, ψιθύρισε η Βερόνικα.

Έμεινε έτσι για μια στιγμή – κρατώντας την στην αγκαλιά του, με το πρόσωπό

του ν’ αγγίζει το δικό της, τα χείλη τους ενωμένα στο τελευταίο φιλί – που του

φάνηκε αιωνιότητα. Τραβήχτηκε λίγο, ελάχιστα, μόνο και μόνο για να μπορεί να

βλέπει τα μάτια της. Η αναπνοή της χάιδεψε το μάγουλό του κ’ ύστερα τίποτα.

Η Βερόνικα ήταν νεκρή.

48

Ακούστηκαν βήματα και ο Μιχάλης σήκωσε το κεφάλι του για να δει το

Μανώλη Στάμο να στέκεται μπροστά του χαμογελώντας και κρατώντας ένα πιστόλι

με σιγαστήρα.

-Πέθανε; είπε. Κανείς δεν τα βάζει μαζί μου και μένει ατιμώρητος.

Ύψωσε το όπλο του και ο Μιχάλης τον κοίταξε με μίσος.

-Σκότωσε με, είπε τραχειά, σου ορκίζομαι πως θα πληρώσεις για το θάνατό

της ακόμα και αν χρειαστεί να γυρίσω από τον Άδη.

Ο Στάμος κούνησε το κεφάλι του.

-Δεν θα σε σκοτώσω, είπε, θα ήταν πολύ εύκολο. Όχι, θα σε αφήσω να ζήσεις

και να υποφέρεις για το χαμό της.

Χτύπησε με την κάνη του όπλου τον Μιχάλη στο κεφάλι και εκείνος

σωριάστηκε αναίσθητος πάνω στο άψυχο σώμα της αγαπημένης του.

Το χτύπημα του Στάμου ήταν αρκετά δυνατό για να τον αφήσει με χαμένες τις

αισθήσεις για κάμποσες ώρες. Έτσι δεν άκουσε τα ουρλιακτά της Άννας όταν βγήκε

έξω και ανακάλυψε την κόρη της νεκρή και τον ίδιο βουτηγμένο στο αίμα της

αγαπημένης του αλλά και το δικό του. Δεν ένιωσε τη μεταφορά του στο κρεβάτι της

Άννας όπου δέχθηκε ιατρική φροντίδα και η χαροκαμένη μάνα τον καθάρισε από το

αίμα.

Όταν άνοιξε τα μάτια του συνειδητοποίησε πως ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι

της Άννας. Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό και από το υπόλοιπο σπίτι ακούγονταν

μοιρολόγια. Ανασηκώθηκε και κατέβασε τα πόδια του από το κρεβάτι.

-Μη σηκώνεσαι, γιε μου.

Η Άννα καθόταν σε μια καρέκλα κοντά στην πόρτα. Η οδύνη των τελευταίων

ωρών είχε προσθέσει νέες ρυτίδες στο πρόσωπό της, την είχε γεράσει πρόωρα. Ο

Μιχάλης σηκώθηκε όρθιος και μια μεγγένη πόνου έσφιξε το κεφάλι του. Παραπάτησε

αλλά η Άννα πρόλαβε και τον στήριξε.

49

-Ο γιατρός είπε να σηκωθείς προσεκτικά και να μην κάνεις απότομες κινήσεις

για λίγο. Και να μην βγεις στο φως αμέσως.

-Φοβάται για διάσειση, είπε ο Μιχάλης.

Τα μοιρολόγια συνεχίζονταν και εκείνος έκανε να πάει προς την πόρτα αλλά η

Άννα τον κράτησε.

-Ετοιμάζουν τη Βερόνικα, είπε και ξέσπασε σε γοερό θρήνο.

Ο Μιχάλης την αγκάλιασε και της χάιδεψε τα μαλλιά. Δεν μπορούσε να την

παρηγορήσει, δεν υπήρχε τίποτα να της πει για να απαλύνει τον πόνο της. Είχε χάσει

το παιδί της και αυτός ο πόνος ήταν ο μεγαλύτερος που μπορούσε να βιώσει μια

μητέρα. Κατάλαβε ότι για να αντέξει την είχαν απομακρύνει από το δωμάτιο που

ετοίμαζαν την αγαπημένη του για το τελευταίο της ταξίδι.

-Τι ώρα είναι; ρώτησε. Πόσο ήμουν αναίσθητος.

-Κοντεύει να ξημερώσει, είπε η Άννα. Ο αστυνόμος είπε να μη βγεις από το

σπίτι αν δεν επιστρέψει.

-Ποιος αστυνόμος; Ο Ραξής;

-Ναι, είπε η Άννα. Σ' εξορκίζω γιε μου, μην κυνηγήσεις το δολοφόνο. Δεν θα

το' θελε η Βερόνικα να σκοτωθείς και' συ απ' αυτόν που της πήρε τη ζωή.

Ο Μιχάλης συνειδητοποίησε πως μόνο ο ίδιος γνώριζε το δολοφόνο της

Βερόνικα. Αυτός ήταν και ο λόγος προφανώς που ο Ραξής είχε προστάξει να μην βγει

έξω. Κοίταξε την Άννα και αποφάσισε να μην της πει ποιος είχε σκοτώσει τη

Βερόνικα, αρκετά υπέφερε ήδη.

-Δεν μπορώ να αφήσω τη Βερόνικα χωρίς εκδίκηση, είπε, και δεν με νοιάζει

το τίμημα για' μένα.

Σχεδόν όλο το χωριό μαζεύτηκε για να συνοδέψει την Βερόνικα στην στην

τελευταία της κατοικία. Κανείς δεν είχε μείνει ασυγκίνητος με το δράμα αυτό που

είχε συμβεί στο χωριό τους. Μια κοπέλα που είχε δολοφονηθεί την ημέρα των

γενεθλίων της λίγο μετά αφού είχε δεχθεί να παντρευτεί τον αγαπημένο της.

50

Η Άννα περπατούσε στηριγμένη στο μπράτσο του Μιχάλη θρηνώντας και

ευχόμενη σε κάθε βήμα να μην επιστρέψει από αυτή τη διαδρομή. Ο Μιχάλης δεν

έκλαιγε, όσα δάκρυα είχε τα είχε χύσει νωρίτερα. Όταν οι γυναίκες ετοίμασαν τη

Βερόνικα είχε ζητήσει να τον αφήσουν μόνο του με την νεκρή. Είχε μείνει δίπλα της

γονατισμένος κρατώντας στα χέρια του το δικό της και κλαίγοντας. Μετά της είχε

φορέσει το σταυρό και το δακτυλίδι που της είχε χαρίσει εκείνος και τα είχαν βγάλει

οι γυναίκες όταν έπλυναν το σώμα.

Τώρα ήταν έτοιμος για να σκοτώσει. Θα κατεδίωκε τον παιδοκτόνο Μανώλη

Στάμο και θα τον σκότωνε όταν τον έβρισκε.....

-Κοριτσάκι μου, βόγγηξε η Άννα, γιατί μου έφυγες; Δεν μου είχες υποσχεθεί

ότι δεν θα έφευγες χωρίς εμένα;

..... αφού τον βασάνιζε.

-Θέλεις τον Στάμο, είπε ο Ραξής ήρεμα.

-Τον θέλω νεκρό, είπε ο Μιχάλης.

Στέκονταν οι δυο τους μπροστά στον τάφο της Βερόνικα. Ήταν μόνοι τους,

είχαν όλα τελειώσει πια και η Άννα βρισκόταν με κάποιες γειτόνισσες που θα την

φρόντιζαν. Ο Μιχάλης είχε πει στον επιθεωρητή τι είχε συμβεί.

-Το ξέρω, είπε ο Ραξής, αλλά του πρόσφερα συμφωνία. Συμφωνία για

μικρότερες ποινές αν μας δώσει πληροφορίες για άλλα κυκλώματα που γνωρίζει. Θα

συναντηθούμε σε μια τοποθεσία κοντά στο Λαγκάδι.

-Και τι θα γίνει;

-Θα μου δώσει τις πληροφορίες, αν αξίζουν θα του απαγγελθούν

συγκεκριμένες κατηγορίες και φυσικά όχι του φόνου ώστε να είναι μικρή η ποινή

του.

-Εγώ τον θέλω νεκρό, είπε σιγανά ο Μιχάλης.

-Το ξέρω αλλά θέλω να μην αντιδράσεις, ως που να μου δώσει τις

πληροφορίες τουλάχιστον.

51

-Τι σχέση έχω εγώ;

-Ζήτησε εκείνος να παρίστασαι στη συνάντηση.

-Γιατί;

-Δεν ξέρω. Μάλλον για να σε εμπαίξει.

Ο χώρος που ο Στάμος είχε διαλέξει για να συναντηθούν ήταν λίγο έξω από το

χωριό και μακριά από την εθνική οδό, στις παρυφές του δάσους. Ο Ραξής πάρκαρε το

τζιπάκι του αντικριστά στο σκονισμένο αυτοκίνητο του κακοποιού και μαζί με τον

Μιχάλη κατέβηκαν. Ο Στάμος ακουμπισμένος στο καπό του αυτοκινήτου του

περίμενε καπνίζοντας ένα πούρο. Η άκρη του έλαμπε καθώς σουρούπωνε και το φως

λιγόστευε.

-Την έθαψες τη μικρή σου πόρνη; είπε και ο Ραξής ίσα που πρόλαβε να

αρπάξει το Μιχάλη από τη μέση καθώς ορμούσε να στραγγαλίσει τον παιδοκτόνο.

-Ήρεμα, είπε και στράφηκε στο Στάμο. Έφερες τις πληροφορίες;

-Θα πάω δέκα μέσα και θα βγω στα οκτώ, είπε εκείνος. Και οι τραπεζικοί μου

λογαριασμοί δεν θα πειρακτούν.

-Σύμφωνοι, είπε ο Ραξής και ο Στάμος του έδωσε έναν χαρτοφύλακα.

Ενώ ο αστυνομικός μελετούσε το περιεχόμενο του χαρτοφύλακα ο

εγκληματίας βολεύτηκε στο καπό και πάλι. Ο Μιχάλης τον κοίταζε με μίσος, αυτός ο

άνθρωπος είχε καταστρέψει πόσες ζωές και ήταν τόσο πορωμένος ώστε να σκοτώσει

ανενδοίαστα την ίδια του την κόρη.

-Εντάξει, είπε τελικά ο Ραξής.

-Πάλι νίκησα, είπε ο Στάμος. Εγώ θα βγω λάδι και με λεφτά για να τα

γλεντήσω, εσύ θα είσαι ένας κακομοίρης που θα κλαίει γιατί - εδώ η φωνή του

Στάμου πήρε έναν κοροΐδευτικό τόνο - έχασες την αγάπη σου και εκείνη θα σαπίσει

στο χώμα.

52

Με μια άγρια κραυγή ο Μιχάλης στράφηκε στο Ραξή, τράβηξε το πιστόλι από

τη μέση του επιθεωρητή και πυροβόλησε το Στάμο στο γόνατο. Ο εγκληματίας έπεσε

στο έδαφος σφαδάζοντας από τον πόνο. Ο Μιχάλης τον πυροβόλησε πιο ψηλά στο

πόδι προκαλώντας νέα ουρλιακτά.

-Τώρα θα υποφέρεις εσύ, είπε, όπως υπέφερε εκείνη.

-Σταμάτα τον! φώναξε ο Στάμος στο Ραξή που δεν είχε όμως τέτοια πρόθεση.

Δεν ήταν από εκείνους που θα έκαναν συμφωνία με εγκληματίες. Τώρα που είχε τις

πληροφορίες που ήθελε δεν θα βοηθούσε τον Στάμο.

Ο Μιχάλης πυροβόλησε το άλλο γόνατο του δολοφόνου της αγαπημένης του.

Ήξερε πως δεν θα την έφερνε πίσω αυτό που έκανε αλλά αποδιδόταν δικαιοσύνη

τουλάχιστον. Πυροβόλησε ξανά και ξανά κάνοντας τον Στάμο να υποφέρει χωρίς

όμως να του καταφέρει θανάσιμο πλήγμα.

Ύστερα σήκωσε το όπλο και σημάδεψε τον Στάμο στην καρδιά.

-Σκότωσέ με και θα σαπίσεις στη φυλακή, είπε εκείνος.

Ο Ραξής ήρθε κοντά στο Μιχάλη.

-Δεν μπορώ να σε αφήσω να τον σκοτώσεις.

-Αν πάει σε δίκη με τα λεφτά του θα ξεφύγει.

-Δεν είπα να τον αφήσεις να ζήσει, κοίτα.

Γκρίζες σκιές πλησίαζαν, ελάχιστα ορατές στο σκοτάδι που έπεφτε.

-Λύκοι, είπε ο Ραξής, τους τράβηξε το αίμα. Άσε τους να κάνουν αυτοί τα

υπόλοιπα.

Ο Μιχάλης χαμήλωσε το όπλο και το παρέδωσε στον κάτοχό του.

-Έλεος! είπε ο Στάμος. Έλεος! Μην αφήσετε να με κατασπαράξουν. Μη!

Κάνε το για την ψυχή εκείνης.

-Πως τολμάς! βρυχήθηκε ο Μιχάλης αλλά δεν έκανε καμία κίνηση. Δεν ήταν

δολοφόνος και τώρα έπρεπε να πάρει μια απόφαση. Να τον αφήσει στους λύκους ή

να δείξει έλεος;

53

Πλησίασε τον Στάμο έχοντας πάρει την απόφασή του.

-Η Βερόνικα, είπε με σπασμένη από τον πόνο φωνή, δεν θα ήθελε να γίνω

δολοφόνος.

Έσκυψε να βοηθήσει τον Στάμο να σηκωθεί.

-Εγώ όμως είμαι δολοφόνος! είπε εκείνος θριαμβευτικά.

Ένα στιλέτο είχε εμφανιστεί στο χέρι του και σκόπευε να το καρφώσει στο

στήθος του Μιχάλη που είχε αιφνιδιασθεί και δεν ήταν σε θέση να αντιδράσει. Αλλά

ο Στάμος είχε υπολογίσει χωρίς τον Ραξή που ήταν πιο γρήγορος. Ένας πυροβολισμός

ακούστηκε και το χέρι του Στάμου τσακίστηκε από μια σφαίρα, το στιλέτο έπεσε στο

χώμα.

-Είσαι κτήνος, είπε ο επιθεωρητής πλησιάζοντας. Θέλησε να σου δείξει έλεος

εκείνος που έχει κάθε λόγο να σε μισεί και να επιθυμεί έναν αργό βασανιστικό

θάνατο για' σενα και εσύ δοκίμασες να τον σκοτώσεις. Σου αξίζει ο θάνατος.

Ο Ραξής έπιασε από τον ώμο τον Μιχάλη και τον οδήγησε στο τζιπάκι του.

Εκείνος τον άφησε να τον καθοδηγήσει, ένιωθε εξουθενωμένος,άδειος.

Δεν είχαν απομακρυνθεί πολύ όταν άκουσαν τους λύκους να αλυκτούν στο

ολόγιομο φεγγάρι που ανέτειλε και τις κραυγές του Μανώλη Στάμου.

Ο Μιχάλης άνοιξε την πόρτα και μπήκε στο σπίτι του. Επέστρεφε μετά από

απουσία δύο και πλέον μηνών. Μετά τα όσα είχε περάσει ήταν καλό να

ξαναβρίσκεται στο σπίτι παρ' ότι και εδώ υπήρχαν πράγματα που να ξυπνάνε

αναμνήσεις.

Μετά τον θάνατο του Στάμου που αποδόθηκε σε ατύχημα, οι λύκοι τον

κατασπάραξαν στην ερημιά και δεν υπήρχαν πια ίχνη επίθεσης εαντίον του, το

Χουμνικό επέστρεψε στην συνηθισμένη ησυχία του. Η Άννα άντεξε τον πόνο μέχρι

τα σαράντα της κόρης της, το ίδιο βράδυ πέθανε από καρδιακή προσβολή. Ο Μιχάλης

που είχε παραμείνει στο χωριό για να παρίσταται στο μνημόσυνο της αγαπημένης του

φρόντισε τα της κηδείας και μετά επέστρεψε στην Αθήνα.

54

Μετά από ένα ζεστό μπάνιο πήγε στο δωμάτιό του. Παρά τη βιασύνη με την

οποία είχαν φύγει από το σπίτι η Βερόνικα είχε φροντίσει να διπλώσει τα σεντόνια.

Άγγιξε με τα ακροδάκτυλά του τα σεντόνια και το μαξιλάρι που εκείνη κοιμόταν.

Ένιωσε τα μάτια του να γεμίζουν δάκρυα και βγήκε από το δωμάτιο σε μια μάταιη

προσπάθεια να ξεφύγει από τη θλίψη.

Πήγε στο μεγάλο δωμάτιο με το τραπέζι που ήταν γεμάτο βιβλία. Μερικά

ήταν ανοιγμένα σε κάποια σελίδα όπως τα είχε αφήσει το τελευταίο βράδυ πριν

φύγουν. Κάθησε σε μια καρέκλα και πήρε ένα βιβλίο στο χέρι του, σκόπευε να

συνεχίσει τη μελέτη του, το να επιστρέψει στη ζωή που ζούσε πριν γνωρίσει τη

Βερόνικα θα βοηθούσε να ξεπεράσει τον πόνο του.

Από το βιβλίο έπεσε ένα κομμάτι χαρτί και εκείνος το μάζεψε παραξενεμένος.

Αναγνώρισε το γραφικό χαρακτήρα της νεκρής πια αγαπημένης του. Διάβασε τις

λίγες γραμμές που εκείνη είχε γράψει.

" Είναι περίεργο πως κάποιες στιγμές το μυαλό μου γαληνεύει από αυτήν την

πάλη απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό και την ανάγκη που θεριεύει μέσα μου. Τότε

σκέφτομαι, και σκέφτομαι εσένα. Δεν μπορώ να καταλάβω πως βρέθηκες στο δρόμο

μου και ανέλαβες αυτόν τον αγώνα να με σώσεις. Μόνη μου δεν θα το μπορούσα

ποτέ.

Κοιμάσαι τώρα δίπλα μου και εγώ κοιτώ το πρόσωπό σου που μου είναι τώρα

τόσο οικείο και αγαπημένο. Το πρόσωπό σου που φέρει τα σημάδια του αγώνα που

δίνεις στο πλευρό μου. Σε έχω χτυπήσει, σε έχω χαράξει με τα νύχια μου και σου έχω

φωνάξει αλλά εσύ επιμένεις να είσαι δίπλα μου. Δεν έχω λόγια να σου εκφράσω πόσο

ευγνώμων σου είμαι και πόσο πολύ σε αγαπώ.

Δεν έχω τίποτα να σου προσφέρω σε ανταπόδοση των όσων μου πρόσφερες

τόσο ανοιχτόχερα εσύ πέρα από την αγάπη μου. Την αγάπη μιας ναρκωμανούς! Τι

αξία έχει; Αλλά είναι το μόνο που έχω και ολόψυχα στο προσφέρω. Σ' αγαπώ και θα

σ' αγαπώ ως την τελευταία μου αναπνοή.

Βερόνικα"

Καυτά δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια του θαμπώνοντας την όρασή του.

Πότε το είχε γράψει αυτό και το είχε βάλει στο βιβλίο για να το βρει καθώς

55

ντρεπόταν να του το δώσει; Ακούμπησε πίσω στην πλάτη της καρέκλας και κράτησε

το γράμμα της αγαπημένης του στο στήθος του στο μέρος της καρδιάς.

Ήξερε πως ο χρόνος θα απάλυνε τον πόνο, θα θεράπευε το τραύμα και ότι στο

μέλλον θα βρισκόταν ίσως κάποια που θα τον έκανε να νιώσει όπως η Βερόνικα αλλά

δεν θα ξεχνούσε.

Ποτέ.

ΤΕΛΟΣ

56