24γράμματα, Εκδοτικός Οίκος – 24 ... Andrulakis/Andrulakis-Al… ·...

Τίτλος του Πρωτοτύπου: “ΟνειροΧάος ”

Συγγραφέας: Αλέξανδρος Ανδρουλάκης

ISBN: 978-960-93-4561-3

Επίλεκτες Ψηφιακές Εκδόσεις: 24grammata.com

τηλ. +30 210 612 70 74, fax: +30 210 600 87 50

Υπεύθυνοι σειράς: Γιώργος Πρίμπας, Χαριτίνη Ξύδη

Σειρά: εν καινώ, Αριθμός σειράς: 24

Επιμέλεια και διόρθωση κειμένου: Σωτήρης Αθηναίος

Τόπος και Χρονολογία πρώτης έκδοσης: Αθήνα, 2012

Μέγεθος Αρχείου: 2,5 Mb

Σελίδες: 92

Μορφή αρχείου: Flipping book, pdf

Γραμματοσειρά: cambria, 14

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση δίχως την έγγραφή άδεια του δημιουργού,

του μεταφραστή ή του εκδότη

http://www.24grammata.com/

http://www.24grammata.com/?p=9022

http://www.24grammata.com/?p=27972

Ο Αλέξανδρος Ανδρουλάκης γεννήθηκε το 1968 στην Εύβοια. Η καταγωγή του είναι από το Ηράκλειο της Κρήτης. Έχει κάνει σπουδές στη Φυσική και στη Φιλοσοφία και ελεύθερη μαθητεία στη ζωγραφική. Το 1992 με τις πολιτιστικές ομάδες του Παν/μίου Πατρών εκδίδει το λογοτεχνικό περιοδικό «Απεράθου». Την ίδια περίπου εποχή, από τις εκδόσεις «UHU», κυκλοφορεί το διήγημα «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία». Για αρκετά χρόνια γράφει λογοτεχνικά κείμενα για ραδιοφωνικές εκπομπές στην Πάτρα και στο Ρέθυμνο. Σατυρικού περιεχομένου μικρά διηγήματα, δημοσιεύονται τα τελευταία χρόνια στον τοπικό τύπο του Ρεθύμνου όπου ζει μόνιμα. Η κύρια ενασχόλησή του είναι η ζωγραφική. Έχει κάνει πολλές ομαδικές και ατομικές εκθέσεις. Τα εικαστικά και η γραφή ήταν πάντα οι δύο όψεις της ίδιας ανάγκης έκφρασης. Τα ποιήματα της παρούσας έκδοσης καλύπτουν ένα χρονικό διάστημα είκοσι χρόνων. Το ομώνυμο «ΟνειροΧάος» είναι γραμμένο το 1992. Στη γραφή του, όπως και στην ζωγραφική του έκφραση, το ονειρικό κατέχει εξέχουσα θέση. Ένα ονειρικό όμως, που δεν θέλει να γίνει υπερρεαλιστικό αν και συχνά φλερτάρει μαζί του.

Αλέξανδρος Ανδρουλάκης ΟνειροΧάος 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 24 1

1. λίγο πριν τον ύπνο


αν Αν οι μέρες που περιμένουμε έχουνε κάποιο χρώμα, τι χρώμα έχουν άραγε αυτές που δεν θα ‘ρθούνε;


μεγαλώνοντας Α! σαν ήμουνα παιδί τραλαρά και τραλαρί. Α! και στα σκεπάσματα φοβόμουν τα φαντάσματα. Ε! κι όπως μεγάλωνα όπα λα και παλαμάκια Ε! και στα σκεπάσματα φοβόμουν τα φαντάσματα. Ωχ! μεγάλος ήμουνα όλοι γεια, βίβα και δώστου Ωχ! και στα σκεπάσματα φοβόμουν τα φαντάσματα. Άιντε βρε και ξεπαγιάζω βρε αμάν, γιατί κι ως πότε; Άιντε τα σκεπάσματα μείναν με τα φαντάσματα.


απόγευμα Ένα διπλό κρεβάτι στα μέσα Ιουλίου σαν κήπος απ’ αστέρια κι ένας ανεμιστήρας. Απ’ τις ουράνιες γρίλιες δέσμες φωτός της δύσης τρυπούν τους καπνούς των τσιγάρων. Ζέστη έξω όμως μέσα ένας ανεμιστήρας και δυο γυμνά κορμιά. Ζέστη κι απ’ το ψυγείο ξεχύνονται ποτάμια ξεχύνονται ποιήματα οι αφρισμένες μπίρες. Ορμητικά ποτάμια σαν το πάθος που πριν λίγο συνέτριβε την ακινησία του καλοκαιριού, που πριν λίγο πάγωνε για πάντα το χρόνο στην έκσταση ενός φιλιού, που πριν λίγο χάραζε τη μνήμη ενός απογεύματος ˙ για πάντα. Ένα διπλό κρεβάτι δίπλα σε κάτι γρίλιες κι ένας ανεμιστήρας, Ήχοι κιθάρας και φυσαρμόνικας σε μία αύρα ερωτική. Αναμμένα τσιγάρα συνοδεία δυο μπίρες – δυο μπίρες τη φορά. Όλα τόσο απλά και συνηθισμένα σαν μπουκάλια με μηνύματα για τις μνήμες του μέλλοντος.


Οι δέσμες των φωτεινών καπνών έσβησαν, η δύση τελείωσε, οι γρίλιες σκοτείνιασαν. Το βράδυ ήρθε γλυκό κι ο ύπνος σα χάδι. Σήμερα, κρυφοκοιτάζω στα σκοτεινά δρομάκια. Μαζεύω άδεια μπουκάλια. Χαμογελώ και καπνίζω. Οι γρίλιες γίναν στόρια! Το καλοκαίρι τέλειωσε. Μόνο μια φυσαρμόνικα παίζει ακόμα. Και πάνε χρόνια τώρα. Α! Κι ένας ανεμιστήρας… ακόμα γυρίζει, ακόμα γυρίζει …


να ‘ταν Να ‘ταν να δάνειζα ένα ηλιοβασίλεμα, στην καρδιά σου να σμίλευα ένα μου χαμόγελο. Να ‘ταν να σ’ άγγιζα σαν τη βροχή, τα χείλη σου τροχοί και τα δικά μου δρόμος. Μα έκλεισ΄ ο ορίζοντας μ’ ένα μπουκάλι, μ’ έχει κερδίσει άλλη, η μοίρα μου η τυφλή.


γύμνια Σαν ανοιξιάζει ντρέπομαι τη γύμνια του αιώνα, μ’ όλα τα ρούχα που φορώ να πέφτουνε κουρέλια. Ρώτησα έναν ποιητή αν ράβει ξένα ρούχα, ρετάλια παλιομάνικα να μη φορώ ο καημένος. «Τα ρούχα μου εγώ τα ‘χασα – τα λίγα αυτά που είχα. Τώρα με τις βελόνες μου μονάχα είμαι ντυμένος».


στη μνήμη ενός κρίνου Νότα Καραμανέα Αθήνα 10 / 7 / 1968 Ρέθυμνο 30 / 10 / 2007 Δεν είν ο κόσμος άδικος ούτε άπονος ή ψεύτης. Είν’ ο θεός του ατζαμής, κακοτεχνίτης, φταίχτης. Θέλει πεθαίνει από βραδύς και το πρωί ανασαίνει, κλωτσά βουνά, τραβά νερά, θέλει ξερνά προφήτες. Στέλνει παιδιά στον πόλεμο γέρους στο πανηγύρι. Δεν είν ο κόσμος άδικος, μια τρέλα τον βαστά. Έχει θεό κατάδικο που ελεύθερος γυρνά. Θέλει πεθαίνει από έρωτα δεν ξέρει πώς να ζήσει. Βρίσκει ένα κρίνο στο γιαλό θέλει να το μυρίσει. Είν’ η ανάσα του φωτιά …


χαμοζωή Ένα πρωί θα σηκωθώ κ ΄ ύστερα θα καθίσω, θα πιω καφέ να ξεχαστώ κι αν θυμηθώ θα ζήσω. Μπορεί να πάω για δουλειά μπορεί στο καφενείο κι αν κόψω το τσιγάρο θα ψάχνω σταχτοδοχείο. Και προς το βράδυ – βράδυ – έρμη ζωή – θα ψάχνω μα δεν θα ΄χω στερνή πνοή.


χωρισμός στο Ρέθυμνο Θα γυρνάω στο Ρέθυμνο σέρνοντας τη μοναξιά μου σέρνοντας το δοξάρι μου στους ατίθασους δρόμους στις χορδές της πόλης. Κάπου γύρω κι αυτή Θα κοιτά το ρολόι της προσμένοντας κάτι, έναν ήλιο ή έναν άλλο ή απλά θα προσμένει να περάσει η ώρα όπως πέρασα εγώ. Κι εγώ πένθιμα ηχώντας Θα κλαίω την αγάπη μας σε μια λύρα μια πόλη. Και θ΄ ακούνε οι άνθρωποι και θ΄ ακούν τα πουλιά, τα λουλούδια κ ΄ η θάλασσα θα ραγίζουν μαζί μου. Θα ακούν οι ουρανοί το φεγγάρι κι ο ήλιος. Μόνο αυτή κάπου γύρω Θα κοιτά το ρολόι της. Μόνο αυτή δεν θ΄ ακούει.


ΣεσιλιάΝικος χορός Κατά καλόκαιρο τράβηξα κατά διαόλου πάω. Και κάποιος με τις στράτες μου κάνει μεγάλο γλέντι. Εγώ φταίω που σταμάτησα να περπατώ στην τύχη και κάτι χάρτες ψώνισα στου Νίκου του Ξενύχτη. Κι αυτός το ίδιο βράδυ που τους ξεφορτώθηκε πήγε, πριν ανατείλει, και σκοτώθηκε.


σημείωμα Ανοίγω συρτάρια, γυρεύω παλιά. Ξεταπώνω μπουκάλια με μηνύματα. Το δωμάτιο θολό απ’ τους καπνούς, στο πάτωμα χαρτιά, χαρτάκια, στα ράφια άδειες μποτίλιες. Το τασάκι ξέχειλο, πέρα δώθε οι στάχτες χυμένο κρασί πάρα πέρα. Είμαι στο σπίτι μου. Μολύβια, στυλό, χρώματα, σχέδια κασέτες, CD, νυχοκόπτης παλιά χαρτιά και καινούρια. Με πιάνει απελπισία μα … Είμαι στο σπίτι μου. Κι όπως ανοιγοκλείνω συρτάρια και γυρεύω παλιά πέφτω πάνω σ’ ένα … αρχαίο κείμενο « Άκου: Είναι 7 και κάτι. Τώρα επέστρεψα απ’ τη βιβλιοθήκη και θα είμαι στη Μαίρη. Δίνω αύριο. – το στυλό γαμήθηκε και γράφω με μολύβι – και θα μείνω εκεί. Διαβάζω με μια σχετική ηρεμία. Δυστυχώς τα ποιήματα και η ανάγνωσή τους δεν είναι δυνατή σήμερα. Πολύ καλό το σημείωμα που μου άφησες. Σ’ αγαπώ. Αν δεν είσαι πολύ κουρασμένος πέρνα να σε δω … Αν πάλι δε θέλεις … Σ’ αγαπώ.


Υ.Γ. Πήρα τα Καβλόισες Caporal, μα μην απελπίζεσαι δεν θα τα καπνίσω όλα. Καθαρό το σπίτι ε;»


χωρισμός Τώρα που πας; που φεύγεις; Παρ ΄ ένα μικρό πουλάκι κάτω απ΄ τα βαριά φτερά σου. Μια μικρή ζωγραφιά πάρε και το δάκρυ μου, πάρε για να με θυμάσαι. Γεια χαρά, αεράκι, σβήσ’ ένα μικρό κερί κι άσε με να σ’ αγαπάω.


αρχή πρώτη Δεν θυμάμαι στ’ αλήθεια που πήγαινα και άρα μπορώ να πάω όπου θέλω. Έχω ξεχάσει ονόματα οδών, αριθμούς κι έτσι μπορώ, μπορώ να ονειρευτώ


2. πρώτα όνειρα


μια μόνη Μια μόνη αυνανίζεται με ηδονικούς θανάτους σ’ ερωτικούς – του άλλου κόσμου – περιπάτους Από το αχ της βγάζει νεκρούς οργανισμούς καθώς λευκοί σταυροί της προκαλούνε οργασμούς. Τα στήθη πάλλονται σε σχήματα ηδονής που – άμετρου κάλους – άλλος – αλληνής – γυρεύει ν’ αναπλάσει και παλινωδία απομιμήσεων γεμίζει τα κενά αιδοία. Και ξαφνικά ανασύρθηκε από κάτου και πέθανε το όνειρο η ζάλη για να ζήσει πια θάνατο παρόντος. Κ’ οι αναμνήσεις σκοτείνιασαν – του ερωτικού της περιπάτου – και έχει ο αυνανισμός της σταματήσει γιατί έχει άξαφνα το κουδούνι χτυπήσει.


αμήχανα δάχτυλα Τα δάχτυλά μου καταλήγουν σε νύχτα φαγωμένα Γι’ αυτό κι όταν σου δείχνω τον ήλιο βλέπεις φεγγάρι, όταν σου λέω «κατάλαβέ με» ανάβεις το φως. Οι άνθρωποι με ρωτούν γιατί έβαψα μαύρα τα νύχια μου «είναι νύχτα» τους λέω Και κοιτούν τον ουρανό. Γιατί άραγε; Για να σιγουρευτούν για το φως στη ζωή τους; ή για το πώς εγώ είμαι ο τρελός; Ξύνομαι αμήχανα, φιγουράρω μελό. Δεν είναι μαύρη η νύχτα, έχει το φως των αστεριών και τη λάμψη πνευστών ήχων, ζώα και άνεμος. Μόνο που… κάπου, κάπου τρομάζω όταν ακούω τ’ άγρια κύματα να σκάνε στο μέλλον μου και τα ποτάμια να κυλούν ορμητικά εντός μου μετά από νεροποντή μετά από ονειροχάος Τότε, σαν μια κακή παιδική συνήθεια τρώω τη νύχτα μου.


καθρέφτες Δεν είναι αποτέλεσμα των άχρωμων, μα ηλιόλουστων άθλιων ημερών μας η απιστία ετούτη στον καταγάλανο ουρανό και στον αφέντη ήλιο. Παιδιά εμείς της Μικροσύνης καθρέφτες έχουμε για μάτια, καθρέφτες για καρδιά μας, καθρέφτες για ψυχή και στο μυαλό μας κόμπους από φώτα μπερδεμένα και σκιές. Κι αν κάποιου σπάσει το γυαλί ή αν φθαρεί απ’ τα χρόνια, τον διώχνουν, φεύγει μόνος του, σαλπάρει σε μπουκάλες. Καθρέφτες είμαστ‘ όλοι μας, πέφτουμ’ ένας στον άλλο, έτσι, κι όποιος δεν σπάσει.


αν έρθεις και λείπω… Λυγίζει γύρω μου το φως του φεγγαριού, λυγίζουν και τα δέντρα τα ψηλά στο χώμα, μαυροντυμένη μάνα γίνεται η ώρα κι ένας σκληρός πατέρας που με μιας βουβάθηκε. Κι όλο λυγίζει γύρω μου το φως του φεγγαριού και όλα χάνουνε σιγά, σιγά το χρώμα. Αχ! Να ‘μουνα μαζί σου τώρα. Ανάβει πάνω μου ο ουρανός με φώτα ξεχειλίζει και γιορτάζει, περνάει – ως λένε – γρήγορα η ώρα, νέα λουλούδια υψώνουν το κεφάλι κι όλο ανθίζει πάνω μου ο ουρανός κι όλο η μέρα χίλια χρώματα αλλάζει. Αχ! Να ‘σουνα μαζί μου τώρα. Στρατός απλώνεται ρημάζει τις ζωές μας φτάνει ως εδώ ο καπνός της μάχης. Τρέχω να φύγω, δεν έχω φόρα με φτάνει ο ίσκιος των ψηλών κυπαρισσιών ˙ κι όλο στρατός ρημάζει τις ζωές μας προσκέφαλο έχω το βουνό της στάχτης. Αχ! Να ‘μουνα μαζί σου τώρα. Μα να που πάλι όλη η φύση ανοίγει μέσα μου υμνεί τον ήλιο, τα νερά ˙ χαλί και ξεδιπλώνεται μπροστά μου η χώρα, γλυκό τραγούδι είναι το γέλιο των παιδιών και όλο πάνω μου όλη η φύση ανοίγει γλιστρώ στα χρώματα, πατώ γερά. Αχ! Να ‘σουνα μαζί μου τώρα. Όμως κανείς δεν είναι με κανένα, ψιθυρίζω. Ρίζωσε ο ψίθυρος και χύθηκε σαν αίμα, χώρια – περνά – μας βρίσκει η κάθε ώρα. Τ’ άσπρο, το μαύρο γίναν γκρι και πέτρωσαν και δεν υπάρχεις, δεν υπάρχω, ψιθυρίζω μακάρι, λέω, πάντα και τώρα να 'ταν ψέμα. Μα ποιος, με ποιόν να είναι τάχας τώρα;


οικογενειακή ευτυχία Ήρθαν δυο ποταμοί νερό και φύγανε σαν ξένοι, απ’ όλους μας στο τέλος ένα στιχάκι μένει. Σα μεγαλώσουν τα παιδιά σαν θα γενούνε άντρες, δράκους γυρεύουν και θεριά να ξεπαρθενευτούν. Σα μεγαλώσουν τα παιδιά σαν γίνουνε γυναίκες γυρεύουν ένα θησαυρό για να τον παντρευτούν. Κι όταν τελειώσει ο σεισμός και πάει η γης για ύπνο, μένουν οι νύφες μοναχές παρθένες ως το τέλος. Κι όταν τελειώσει κι η βροχή και ξεραθεί το δέρμα, βρεγμένο πέφτει το σκοινί στήνονται οι αγχόνες. Κι απ’ όλους μας στο τέλος ένα στιχάκι μένει : «ενθάδε κείται ο … τάδε » και παρακεί μια ξένη.


μαύρες πέτρες Στη μέση, μέση του χορού βάζουν μια μαύρη πέτρα, είναι ο χρόνος που μετρά τις ώρες του γλεντιού. Στην άκρη, άκρη του γλεντιού στέκει ο τοκογλύφος, γυρνάει χώρες και χωριά μαζεύει μαύρες πέτρες. Και κάθε τόσο φορτηγά αδειάζει στους χτιστάδες, να’ χουμε για να μένουμε όλοι δικό μας σπίτι.


γυάλινη κατάβαση Όταν θα σκάει η μεγάλη βόμβα που θα σκορπίσει σε συντρίμμια τον πλανήτη και θα τον στείλει πίσω, πίσω στου άπειρου διαστήματος τη μήτρα, μην ανησυχείτε αγαπητοί. Θα υπάρχει πλήρης τηλεοπτική κάλυψη του περίφημου ετούτου συμβάντος. Γελάτε μα … Τα χιλιάδες της μπίρας μπουκάλια σκάσαν σα βόμβες και τώρα απειλείται ολάκερο το οικοσύστημα της πολυκατοικίας μου. Τόνοι αφροί ξεχειλίζουν από σκάλες, μπαλκόνια, και πόρτες, τόνοι ανθρώπων ουρλιάζουν και τρέχουν, δροσίζονται κατακαλόκαιρα. Κι όλο κυλούν ο αφροί προς τα κάτω σ’ ένα θέαμα άπειρου κάλλους. Όμως, πάνω εγώ κυλιέμαι στα κομμάτια χιλιάδων μπουκαλιών Πάει το αίμα μου, γίνετ’ αφρός καρφωμένα γυαλιά μου καλύπτουν το σώμα … Κι όταν έτσι τις σκάλες κατέβηκα ουρλιάζοντας, τρελός απ’ τον πόνο – ένα θέαμα επίσης σπουδαίο – με σημάδεψαν χίλια πιστόλια. Των παιδιών τους καλύψαν τα μάτια μα ξεχάσαν να κλείσουν τ’ αυτιά. Και μ’ αφήσαν τους τόσους ορόφους να κατέβω σφαδάζοντας κι όλους υπό βλέμμα auto focus και φλας. Προβολείς μ’ είχαν πάρει κατόπι. Όταν βγήκα στο δρόμο μου ρίξαν.


πολύτιμα λάθη Ήτανε, βλέπεις, λάθος οι στιγμές, λες και μπλοκάραν τα κανάλια όλα σ’ ένα και μείναν άνεργες οι τόσες μου ευχές, σαν μήλα στα καλάθια που σαπίζουν και σαπισμένα οι Έρωτες τα τρώνε. Μα οι Έρωτες ότι κι αν φαν κι αν πιούνε πάντα πολύτιμα πετράδια αφοδεύουν. Ή, μ’ άλλα λόγια πιο πεζά ή χυδαία, ένα πολύτιμο σκατό η ζωή μας


εργάτες Χτύπησε καμπανάκι σχολάνε απ’ τη δουλειά άλλοι αλλάζουν ρούχα άλλοι με τα βρώμικα σκυμμένο το κεφάλι πολύ η κούραση σέρνονται να προλάβουν το λεωφορείο βγαίνουν από την πύλη βουβοί ήλιοι, φεγγάρια, αρώματα ευτυχισμένες μέρες όμορφες μελωδίες κι ανθοί δωμάτια παιδικά βγαίνουν από την πύλη δωμάτια ερωτικά χρώματα κι άλλα χρώματα δροσούλες της θάλασσας αέρας του βουνού και χιόνι της κορφής ποτάμια μες το δάσος όμορφα πρόσωπα δυνατά βλέμματα μπράτσα για όνειρα μάτια για έμπνευση πόδια με φτερά εργάτες του ονείρου στη δούλεψη της ζωής. Χτύπησε καμπανάκι σχολάνε απ’ τη δουλειά. Η τελευταία τους μέρα… δεν θα ξανάρθουν.


ας ζήσουμε Έτσι σκιές ας μείνουμε μέσα στο φως του ηλίου κι όταν τον κόσμο αφήσουμε μιαν ώρα ενός Μαΐου, τότε να ζήσουμε. Εδώ τα έργα μας μικρά κι εμείς απαρατήρητοι περνούμε και χανόμαστε σε γνώμη αναντίρρητη και όλο αλλού βρισκόμαστε. Εδώ περνούμε σα σκιές κανείς δεν μας προσέχει μέσα στο σκουριασμένο φως εμάς ποιος μας αντέχει; κανείς ˙ ούτε αδερφός. Εδώ σκορπά ο λόγος μας στον άνεμο και πάει, οι μουσικές μας θλιβερές τ’ αυτί δεν τις χωράει ˙ θλιβόμαστε και στις χαρές. Εδώ η ψυχή μας νοσταλγεί μόνο τη νοσταλγία γιατί ποτέ δε ζήσαμε παρά στη φαντασία ˙ γι‘ άλλο δεν προσπαθήσαμε. Γι‘ αυτό σκιές να μείνουμε μέσα στο φως του ηλίου κι όταν τον κόσμο αφήσουμε την ώρα του Μαΐου τότε … ας ζήσουμε.


3. εφιάλτες


εφιάλτες Στον ύπνο μου έρχεσαι σαν κλέφτης και στον γκρεμό μου μέσα πέφτεις, χέρια και πόδια απλωμένα, στον πάτο πάτε κορμιά καημένα! Κι αντί απ΄ τον φόβο να ξυπνάτε τα όνειρά μου τυραννάτε. Ξυπνώ ιδρωμένος, παίζω ένα σάλτο Βγαίνω στον ήλιο και πάω στον πάτο.


κυνηγητό Στο μαύρισμα του ουρανού στο ξάφνιασμα της μέρας – ανάθεμα τη μοίρα μου – στο τέλειωμα της μέρας, είδα την άκρη του γκρεμού. Μπροστά να πάω δεν μπορώ πίσω πώς να γυρίσω; – μοίρα μου είσαι άδικη – πίσω δεν θα γυρίσω ˙ σκοτάδι και θα ξαγρυπνώ. Με κυνηγάει μια κραυγή κι όλοι οι διαόλοι του καιρού – μοίρες όλες ανάθεμα – αλίμονο του τυχερού, μα περιμένω την αυγή, να δω την άκρη του γκρεμού ν’ απλώσω τα φτερά μου – μοίρα κι αν είσαι άδικη – θ’ ανοίξω τα φτερά μου κι ας πάω του χαμού.


διωγμένος

Πήγα στο σπίτι μου μα χτύπησα την πόρτα «ποιος είναι;» κράζει μια φωνή «εγώ», «τι θέλεις;» «Μια ρίζα απ’ το λουλούδι μου ένα βλέμμα από τα παράθυρά μου μια ιδέα ζεστασιάς κι ένα ποτήρι απ’ το κρασί μου» Με διώξανε σαν το κακό σκυλί κι ας λες εσύ πως έπρεπε να μπω με τα κλειδιά μου, το σπίτι μου ήταν πάντα ανοιχτό. Και τώρα; που να πάω; δεν βρίσκω σκιά και σκιάζομαι. Όλος ο κόσμος θέλει password κι εγώ δεν ξέρω αν είμαι χρήστης.


φέγγει ο Άρης Φέγγει ο Άρης κι η Σελήνη δεν φαίνεται μα στάζει αίμα. Φέγγει ο Άρης και σέρνονται οι πρόσφυγες δεν φτάνουν όλοι. Φέγγει ο Άρης και στο φως του κάποιοι πολύ καθώς πρέπει στρίβουν τσιγάρα και βάζουν αντίς χασίσι το ξεραμένο αίμα μας για τζιβάνα τα ρουθούνια μας μαστουρώνουν όλοι. Φέγγει ο Άρης και τρέχει και πάει θερίζει Του κόβουμε το χέρι μα ακόμα θερίζει. Κόκκινο ντουμάνι κραυγές σαπισμένα χείλη σε όμορφες γυναίκες γκρεμισμένα χέρια σε ωραίους άντρες ξεραμένο βλέμμα σε μικρά παιδιά. Δεν είναι μαύρος ο ουρανός μα είναι νύχτα. Κοιτάζω ανάσκελα και ζαρώνω. Δεν είναι αστέρια ετούτα είναι νύχια. Απόκοσμο φως σαν ήχος πέτρινης καμπάνας. Κάνε μια ευχή να ξυπνήσεις κάνε μια ευχή να ξυπνήσεις κάνε μια ευχή…


νέο φεγγάρι Νέο φεγγάρι μη φανείς χαμήλωσε λιγάκι δεν τέλειωσα με το παλιό, πολλά έχουμε ακόμα να πούμε και να δείξουμε να πλέξουμ’ ένα ψέμα. Δεν μου ‘δειξε όλο του το φως δεν είδε την καρδιά μου δεν μου ‘πε για τον έρωτα δεν του ‘πα για το κρίμα. Παλιό φεγγάρι μη χαθείς μη σκίσεις τη ζωή μου μη φύγεις για το πουθενά κι εγώ τι θ’ απογίνω; Νέο φεγγάρι μη φανείς χαμήλωσε λιγάκι Θέλεις δε θέλεις θα φανώ κι εσύ θα ‘ρθεις μαζί μου. Φόρεσε αν θέλεις τις παλιές ή βρες καινούριες λέξεις, μόλις ροδίσει η αυγή θα φύγουμε παρέα. Φεγγάρι, έχω αφύτευτα λουλούδια και μποστάνια κι όλα τα φυτεμένα μου ζητούν τα δυο μου χέρια. Έχουν η γη κι ο άνεμος τρόπους για τα παιδιά τους


Φεγγάρι έχω ποιήματα και ιστορίες ακόμη πίνακες ατελείωτους και ζωγραφιές σπουδαίες. Ποτέ δεν έχασ‘ η ζωή που ‘φυγε καλλιτέχνης. Φεγγάρι έχω ένα παιδί και μια γυναίκα μάνα κι είν’ το παιδί πολύ μικρό κι η μάνα δεν θ’ αντέξει. Και τα παιδιά αναθρέφονται κι οι χήρες κυβερνιόνται είπε, και γλυκοχάραμα με τράβηξε μαζί του και μ’ έβαλε σ’ ένα σκαμνί δίπλα στον μέγα ήλιο, δίπλα σε συγγενείς καλούς σε φίλους και γνωστούς μου κι όλους της ανθρωπότητας που λένε τα τραγούδια. Κι εκεί στ’ ανεμοκούβαρο μεγάλο πανηγύρι γινόταν κι ο ηλιάτορας σκορπούσε αβέρτα κέφι. Όμως, όταν βασίλεψε μας πήρε το φεγγάρι και όλοι ησυχάσαμε μην αγριέψουν τ’ άστρα. Κι έτσι όπως περνούσαμε από ‘να παραθύρι μια μάνα είδα, αγκαλιά να έχει το παιδί μου.


παράπονο Πέταξ’ ανθούς η κυδωνιά χλόμιασε ο χειμώνας τα ξύλα που δεν κάηκαν μυρίζονται σκορπιούς. Τώρα σαν βρέχει χαίρονται της γης οι μαύροι σπόροι κι ο ήλιος ξεδιάντροπα δίνει φιλιά στα φύλλα. Το χώμα – δες – σηκώνεται σαν τον καφέ στο μπρίκι και από κάτω βράζουνε οι γλυκόπικροι χυμοί. Ο άνεμος φέρνει πουλιά και στα δικά μας δέντρα οι κοτσυφοί καθίσανε να υποδεχτούνε φίλους. Της θάλασσας τα κύματα – παίζουν με τα δελφίνια, παίζουνε με τον άνεμο – θαρρείς πως γίναν χέρια. Μα που και που μπαλώματα μέταλλο και τσιμέντο σ΄ αρχαίων δέντρων τη φθορά τόσες ζωές πνιγμένες. Μα που και που κακιά σκουριά στάζει από τα ταβάνια κι όλοι της γης οι ελεύθεροι γίνανε σταλαγμίτες. Κι ένα πουλί σ’ ένα κλουβί κάνει στον ήλιο τάμα κι ένα πουλί, μικρό πουλί κλαίει, λαλεί και λέει:


«Πέταξε ανθούς η κυδωνιά, αφήστε με να πάω αφήστε με να πάω αφήστε με να πάω…»


Παρασκευή βράδυ Δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει το τελευταίο του έργο τέχνης, μια στάλα του ‘λειπε κόκκινο κι αυτός δεν είχε να πληρώσει. Ύστερα κάπνα γύρω τριγύρω κι ένα ατέλειωτο κρασί, να χρώματα, να σπίθες από βλέμμα διαβόλου, που τον σέρνει άλλο ένα γύρο. Κομματιασμένες των Ωρών σάρκες σαν Σάβανα, Σάβανα υψωθείτε, να κλάψετε, να πιείτε ˙ να ο ήλιος ˙ φωτιά στων προσφύγων τις βάρκες … Μετά … αραιώνει η κάπνα και η μέθη γίνεται ύπνος, σαν βαθύ αναστεναγμός. Πήρα να δύω, ύστερα … ποιος ξέρει; μια φλόγα με τα γραφτά μου κάνει κέφι.


το πορτραίτο μου ιδού το πορτραίτο μου ένας καμβάς τελαρωμένος πεντ΄ έξι εφτά μέτρα στο μάκρος πενήντα εξήντα ή εβδομήντα πόντους στο ύψος στη μέση το κεφάλι μου δείτε το! κομμάτι αξίας απ΄ άκρη σ΄ άκρη του καμβά μια σκουληκότρυπα κι όσο δε για το φόντο… μεγαλειώδες. δείτε το! ποια μαύρη ύπαρξη ποια λάμια ποια σκοτεινή ψυχή και ποια κατάρα ποιο γαμοκρέβατο που τρίζει ποιο νεκροκρέβατο χρυσό που βγάζει τον σκασμό ποια σκοτεινή ψυχή ποια λάμια ποια μαύρη ύπαρξη και ποια κατάρα… ποια λάμια θέλει να τ΄ αγοράσει;


η αποθέωση του Α. Ανδρουλάκη Ν’ ανοίξει στο ταβάνι μια τρύπα που να χάσκει ο χρόνος κι η ιστορία ˙ όλ’ από πάνω μου. Χίλιοι διαόλοι από τη μια και χίλιοι αγγέλοι να με καλούν. Μια τρύπα από πάνω μου έτσι στα ξαφνικά, μέσα στο εργαστήριο, εκεί που θ’ αντιγράφω έναν Γκογκέν ή θα δημιουργώ έναν Ανδρουλάκη. Ν’ ανοίξει – λέει – ξαφνικά σ’ ένα δυο χρώματα, μια τρύπα στο ταβάνι. Χίλιοι διαόλοι από τη μια και χίλιοι αγγέλοι να με καλούν. Να με καλούν και να μου δείχνουν τα παρελθόντα. Εγώ από κάτω στη μεγαλοσύνη του εργαστηρίου και των Γκογκέν μου να μη ξέρω τι να κάνω και που ν’ ακολουθήσω Κι εκεί στην τρύπα – γωνιασμένο – να σου να με καλεί ένα μικρό αγγελάκι. Δεν με καλεί στην κόλαση μήτε στον Άδη με καλεί ούτε σε παραδείσους ή σ’ άλλων τόπων ουρανούς.


Μόνο εκεί, στης τρύπας τη γωνιά το ερμαφρόδιτο μικρό αγγελάκι, με το ψωλάκι του έξω, σαν γαιοσκώληκας, σαν άσπρος κάλυκας, στεφάνι δόξας μου κρατεί και με καλεί στο χώμα.


ναυάγιο Σηκώνετ’ αέρας και γυρίζει η ανέμη στο φως του πρωινού. Φεύγω. Φυσάει στα μπουκάλια της μπίρας και η μουσική τους δρόμος. Τον πήρα και φεύγω, σ’ όλους τους δρόμους φεύγω. Σε όλα τα σταυροδρόμια του κόσμου μαζεύεται σκόνη από μολυσμένα σύννεφα, από θρουλισμένα όνειρα. Μεθυσμένος παραπατάω, ψηλαφώ, αφήνω ίχνη που γρήγορα σβήνουν. Δεν θα με βρει κανένας εδώ, δεν ξέρω πια τι ψάχνω. Βλέπω χέρια τριγύρω, τρομάζω. Βλέπω ένα χέρι και πάω, όσο να φτάσω χάθηκε. Ανάμεσα σ’ όλα τα δάχτυλα των ανθρώπων ο άνεμος. Ψηλαφεί τις καμπύλες των σωμάτων στη σάρκα γυρεύει όνειρα, βρίσκει γωνίες και σβήνει. Ένας νεκρός, ολότελα ξεχασμένος, σαπίζει στο διπλανό σκαμπό. Λέει «Ανάθεμα! Ανάθεμα!» Πίνει στην υγειά όλων των τραγουδιών που δεν τραγουδήθηκαν των στίχων που δεν γράφτηκαν, των ερώτων που δεν ήρθαν, των λουλουδιών που δεν άνθισαν, των χεριών που δεν αντάμωσαν της ματιάς που χαμήλωσε, του πλοίου που δεν θα φύγει, της ευτυχίας που δεν θα έρθει. Λέει «Ανάθεμα! Ανάθεμα!»


Φέρτε όλα τα ποτά του κόσμου – στην υγειά των μελλοντικών θανάτων – να τα κάνω ωκεανό να φυσήξει άγρια ο άνεμος να σηκωθούν πελώρια κύματα κι εγώ ναυαγός, πιασμένος απ’ το χερούλι του ποτηριού της μπίρας.


στην άμμο Εγώ να φύγω ήθελα να ψάξω για πατρίδα Στην άμμο που γεννήθηκα ρίζα πουλιού δεν πιάνει Ούτε και σπίτι ανθρώπινο βρίσκει γερά θεμέλια Ρίχνω μια σκάλα μες το φως μπαίνω σ’ ένα καράβι Μ’ απ’ την αλμύρα την πολύ σκουριάσανε τα χρόνια Σκορπίσανε τα πόδια μου σαν τον αφρό στην άμμο Βάζω τα χέρια μου μπροστά και με τραβούνε φύκια Σηκώνω το κεφάλι μου με ρούφηξε το κύμα. Γίνομαι πέτρα στο βυθό μπερδεύομαι στα δίχτυα Κάτι ψαράδες με πετούν πάλι γυρνώ στην άμμο.


μέλλον (ή αναμνήσεις) Σα μνήμες που ριγούνε σαλεύουν οι κουρτίνες. Στον κρύο αγέρα μόνες πενθούνε. Φθαρμένο το σεντόνι, αράχνες στ’ άδεια ράφια, στης μπίρας το ποτήρι η σκόνη. Μι’ αλεξιθόρυβη σιωπή, σαν φάντασμα ανέμου, παγώνει τις ψυχές μας Θεέ μου!


4. ξεχασμένα όνειρα


μαντινάδα Στ’ αμπέλι που έστηνα χορό τώρα τρυγούνε άλλοι. Αυτοί θα πιούνε το κρασί δική τους και η ζάλη.


εδώ είμ΄ εγώ Στη χώρα του «Εδώ Είμ’ Εγώ» ζουν όλα τα ποιήματα. Μαζεύονται στη αγορά χαζεύουν αναγνώστες συχνά τους φασκελώνουνε πάντα, σχεδόν, τους βρίζουν ακούς φωνές και χάχανα λέξεις που σε σοκάρουν. Στη χώρα του «Εδώ Είμ’ Εγώ» ζουν όλα τα ποιήματα. Μισούν τους αναγνώστες τους μισεί το ένα τ’ άλλο το μόνο πράγμα που τα ζει είναι το αιώνιο μίσος και πιο πολύ απ’ όλους μισούν τους ποιητές.


όλα θα ‘ρθούν Πρόσεχε! φαντασιόπληκτε καλλιτέχνη πρόσεχε τι ονειρεύεσαι γιατί όλα θα ‘ρθουν ονειροπόλε καλλιτέχνη γιατί τα όνειρα δεν γεννιούνται και πεθαίνουν μόνο μέσα στο μυαλό σου δεν τρώνε μόνο απ΄ την ψυχή σου. Όλα όσα φαντάστηκες θα ΄ρθούν άτυχε άνθρωπε. Και τότε δεν θα ΄χεις χαρτί να γράψεις κάτι ή μια κιθάρα ή μια φωνή να τραγουδήσεις δεν θα ‘χεις χρώματα και πινέλα σώμα για χορό ή μάσκα σε σανίδι ούτε πέτρα να σκαλίσεις έστω με τα νύχια… δεν θα ΄ χεις νύχια Πρόσεχε με τι τρέφεις τα όνειρά σου πρόσεχε τι τους δίνεις.


Κράτα κάτι να σου μείνει μη τους τα δώσεις όλα κράτα και κάτι γιατί όλα θα ΄ρθούν κι όταν φωνάζεις βοήθεια δεν θα ΄ χεις τίποτα.


γεράματα Πήραμε σβάρνα τα στενά να βρούμε άδειες ταβέρνες μα ήταν οι άνθρωποι πολλοί και τα στενά κλεισμένα. Φεύγαν τα βράδια γρήγορα μέρες δεν είχαμε πέφταν τ’ αστέρια τόσο αργά που ευχές δεν γίνανε. Βρήκαμε πόρτες ανοιχτές σε σπιτικά κλεισμένα κι ενώ εμείς τρυγούσαμε έτσι όπως ξεφυσούσαμε γίνηκε αέρας δυνατός σκορπίσαν τα σταφύλια. Ύστερα, πέρα, ένα μωρό κάπου άρχισε να κλαίει Γύρω όλοι κοιταχτήκαμε ˙ κανείς δεν είχε κότσια. Κι εκεί απομείναμε βουβοί γύρω ένα τσούρμο άντρες να κλαίμε και να βρίζουμε τον κερατά τον χάρο που πάλι δεν θα έρθει. Κι εκεί απομείναμε βουβοί να κλαίμε και να κλαίμε που ότι αφήσαμε στη γη ήταν μόνο γεράματα.


περιπλάνηση Πόρνες φτιασιδωμένες, μασκαράδες, ληστές κι ανοιχτόχρωμοι λύκοι πήραν σφυριά και χτυπούν τη νύχτα κατάστηθα. Ραγίζουν τα μπαρ τα κουτούκια βουλιάζουν, σκάνε των κοριτσιών τα χείλη κι απ’ τα βάθη αγναντεύουν λυπημένα οι ταβέρνες. Πιο μετά, οι φιγούρες στης νύχτας τον μπερντέ λυγίζουν, υψώνονται βουβές, αργοσέρνουν τα αβέβαια βήματα. Πάνω κάτω, πάνω κάτω γίναν αυτιά τα μάτια. Τίποτα δεν υπάρχει παρ’ εκτός οι σκιές εκκωφαντικών Εγώ. Από δω πάω κι Εγώ …


πορεία Έδεσα τη γλώσσα μου σ’ ένα φύλλο χρυσού που ‘χε δουλέψει ο ήλιος στις χιονισμένες κορφές. Δεν θα ‘χα τίποτα να πω με γλώσσα αχαλίνωτη, δεν θα ‘χα τίποτα να πω στον χάρο γανωτή. αν δεν είχα δέσει τη γλώσσα μου σ’ ένα φύλλο χρυσού και την καρδιά μου στ’ αρχίδια ενός σκύλου.


αλάτι στα τριαντάφυλλα Μάτωσε η τριανταφυλλιά από μια σταγόν‘ αλάτι που είχε κρουσταλλιάσει κι έπεσε από το μάγουλο ενός αγάλματος που πριν ήταν άνθρωπος μα έγινε άγαλμα όταν τα δάκρυά του έγιναν τόσα πολλά που φτιάξαν μια σταγόνα αλάτι πάνω στο μάγουλό του.


φωτιά Μια νύχτα βροχερή, μηνός Μαΐου, πιάσαν φωτιά τα συρτάρια του γραφείου. Σαν τρελοί δραπετεύαν οι ποντικοί μου, ουρλιάζανε και τρέχαν οι γυναίκες της ζωής μου. Μια νύχτα βροχερή, μηνός Μαΐου, πιάσαν φωτιά τα ξύλα του κρανίου.


εξοδούχος Καλύτερα να μη θέλεις παρά να μη μπορείς. Γι’ αυτό λέω να κινήσω κατά τους ουρανούς που φτιάχνουν οι αγγέλοι μεζέδες θεϊκούς κι έχουν κρασί αρχαίο. Έτσι κι αλλιώς, εδώ κάτω ούτε μι’ ανοιχτή γωνιά δεν υπάρχει για να πας να πιεις να μεθύσεις κ’ ύστερα ν’ αναστηθείς.


να ‘ταν αλλιώς Να ‘ταν η μέρα θάλασσα κι η νύχτα ουρανός, στον ύπνο θα ‘μουνα θεός στον ξύπνιο ναυαγός. Μα εγώ δίπλα στη θάλασσα γεννήθηκα, στη γη ˙ δεντράκι που μαράζωσε στον ουρανό να βγει.


στον Κ. Τι χάνω εγώ τις μέρες μου τη μια κοντά στην άλλη; αφού μονάχα όταν μεθώ φεύγει του κόσμου η ζάλη.


5. λίγο πριν το ξύπνημα


φορώ καπέλο με… Η σκέψη μου είναι εκρηκτική σήμερα. Τα μάτια μου αργά, δακρύζουν λάβα. Αν πω ν’ αναστενάξω θα θολώσει η γυαλισμένη τζαμαρία τ’ ουρανού. Κι ο κόσμος, που εύκολα στα μάτια του πιστεύει, θα θαρρεί πως συννέφιασε. Παίρνω τον δρόμο και προκαλώ τον κόσμο προκαλώ τον εαυτό μου όλο Προσέχετε! Η σκέψη μου είναι εκρηκτική σας λέω κι ο κόσμος σας βρωμά βρωμά βενζίνη από αρχαία χορτάρια και απ’ τις κλανιές των προβάτων βρωμά μεθάνιο. Προσέχετε! Γυρνώ στους γύρω δρόμους Σας βλέπω και με βλέπετε Σφίγγω το παλτό μου και πάω Σκύβω το κεφάλι μα σκέφτομαι Κι η σκέψη μου είν’ εκρηκτική. Προσέχετε Φορώ καπέλο με φυτίλι.


θείο σχέδιο Δεν διαρρήξαμε τις πύλες του Παράδεισου, μέσα δεν μπήκαμε, σαν κλέφτες των Εδέμ. Το μήλο που κρατούσαμε στα χέρια μας ήτανε από λαϊκή, της μιας πεντάρας. Η Εύα, στο κρεβάτι μας που ρίξαμε, ήτανε πόρνη απ’ τα έγκατα της γης Ο Κάιν, που πολύ υπερασπιστήκαμε, θύμα ήταν δίκης άδικου κριτή. Και κάτι Αβραάμηδες & Σία ούτε μας είδαν και τους είδαμε, γιατί ονειρευόντουσαν στον ύπνο του δικαίου την πλήρη απουσία μας απ’ τη γη! Όσο γι’ αυτές τις σάρκες Όσιων κι Αγίων δεν έχουν φωτοστέφανο, μα δίσκο για να σερβίρονται σε όλους του απόρους σε όλα της γης τα ορφανά από νου. Τέλος, εκείνη η δίκη των αιώνων ακόμη μεγαλώνει την οργή μας. Α ναι! Φυτέψαμε τα δέντρα του σταυρού Του και ύστερα τα κόψαμε σαν ήρθε η ώρα. Το πρέπων κάναμε, που η αμαρτία; σχέδιο του Πατέρα εκτελούσαμε όλοι. Δώστε κι εμάς μερίδιο απ’ τη Σάρκα! Τι αν δεν υπήρχαμε εμείς, που η Δόξα;


την ώρα που πέθαινε ο Χριστός Την ώρα που πέθαινε ο Χριστός ήρθαν για συμπαράσταση όλα της γης τ’ αλάνια που στοιχειώνουν την μαύρη νύχτα μας. Πρώτα ο μάντης Τειρεσίας με τον Ορφέα και την Πυθία. Μετά ο Βούδας, ο Λάο Τσε, ο Αχούρα Μάζντα. Ήρθαν οι ιερείς του Φαραώ, ήρθε ο Μωυσής, ήρθε ο Μωάμεθ, ο Μαρξ και η Μέριλιν Μονρόε, ο Νέρωνας, ο Αϊνστάιν, ο Τζιμ Μόρισον, ήρθε ο Μέγας ο Αλέξανδρος κι ο Καλιγούλας, ο Άρης Βελουχιώτης κι η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Μήτσος Χέντριξ και ο Μαρκ ο Βαμβακάρης ήρθε ο Ζαμπέτας, ήρθε κι ο Λουκιανός κι άλλοι πολλοί, κι άλλοι πολλοί, μυριάδες. Ψήλωσε άλλο τόσο ο Γολγοθάς Μέχρι κι εγώ πήγα Κι όλοι μαζί ξεκίνησαν να λέμε ένα τραγούδι στο άφωνο πλήθος. «Η Αιωνιότητα είναι παντρεμένη κι όσο κι αν είστε ερωτευμένοι, όσο κι αν την ποθείτε, είναι ταμένη να ‘ναι πιστή στον άντρα της τον Χρόνο»


ω γλυκύ μου έαρ! Τα μάτια σας δεν είναι μάτια, είναι η τρύπα που πέρασε ο Οιδίποδας ζωντανός στον Άδη. Πιάστηκα στην απόχη των ματιών σας Κάνω βουτιά να βυθιστώ, μα ήταν άδεια και σπάω στον πάτο της ψυχής σας. Δεν βρήκα ούτε μια στάλα δάκρυ να γλιτώσω. Κι αν είχατε πόνο κι αν είχατε θλίψη κι αν είχατε γρατζουνιές στο αίμα σας κι αν είχατε, ίσως, και χαρά, κάποτε, κι αν κάποτε ήσασταν μωρά παιδιά κι αν κάποτε ήσασταν μικρά κορίτσια με γέλια και με κλάματα και ροζ κορδελάκια… Δεν μας είπατε Πως το σπέρμα σπέρνει θάνατο; Δεν μας είπατε Πως ζήσατε τη σύντομη ζωή σας στις χαραμάδες της ζωής; Όλα τα μυστικά τα πήρατε μαζί σας στην τρύπα των ματιών σας. Μπήκατε ζωντανές στον Άδη Δεν βρήκαμε ποτέ το πτώμα σας. Προσκυνώ το οίδημα της ψυχής σου ξεραμένη τριανταφυλλιά και χώνομαι στους κλώνους σου και ματώνω, και αιμορραγώ, και παγώνει το αίμα μου.


Δεν ήμασταν εμείς! Εσείς ήσασταν πελάτισσες στο μπουρδέλο της ζωής μας. Που βρήκατε τέτοιο πλούτο να μας πληρώσετε τόσο ακριβά;


ασύντακτη αυτοχειρία (4/4/2012 Δημήτρης Χριστούλιας) Το Σύνταγμα με το σύνταγμα δεν συντάσσεται. Μια σφαίρα τάραξε τα πουλιά στο δέντρο. Από λευκό κεφάλι αφρίζει μαύρο αίμα Δεν πάει στον ουρανό σαν λιβάνι, ούτε στην ξαφνιασμένη γη του Απρίλη, να έρθουν και να πιούνε οι σκιές Μόνο πάει και λουφάζει στις γωνίες! Σαν ιστός αράχνης Στο Σύνταγμα, που με το σύνταγμα δεν συντάσσεται, ξυπνούν έκπληκτοι οι περαστικοί· αυτοί που κάνουν το σταυρό τους Κυριακές σε ψηφοδέλτια. Οι κεραίες εξαπολύουν την είδηση. Φουσκώνει το κόκκινο αίμα των μοτοσικλετιστών. Οι κεραίες εκσφενδονίζουν το σύνθημα: «Δεν ήταν αυτοκτονία, Ήταν δολοφονία» Καγχάζουν οι αυτόχειρες των αιώνων και ετοιμάζουν γιορτή υποδοχής. Κρυφογελά και το φεγγάρι δυο μέρες πριν την πανσέληνο «το αίμα κάνει ωραία παλίρροια» σκέφτεται. Κλείνω τα μάτια βλέπω ένα σημείωμα «Να μην ξεχάσω να κλείσω την τηλεόραση πριν κοιμηθώ και να προσέχω τις γωνίες» Μετά βλέπω όνειρα:


Φίλοι κι αδέλφια… στον ιστό της αράχνης. Αδύνατο να ξεφύγουμε Αλλά νοιώθουμε μια δηλητηριώδης χαρά που είμαστε όλοι μαζί. Ανοίγω τα μάτια και είναι πρωί. Όμως ο ήλιος με το φως δεν συντάσσεται.


εντροπία

Θα πιω να μεθύσω, να μη μπορώ ν’ ανασάνω, να μην έχω πια στρώμα για ύπνο. Θα υποβάλλω σε μένα φθορά μεγαλείο, στο μυαλό κατηφόρα. Δεν θέλω επιχειρήσεις αναστύλωσης: ιατρικές συνταγές, ορούς νοσοκομείων, ή κολάσεις ψυχιατρικών θαλάμων. Θα επιδεινώσω την αρρώστια μου να μη μπορώ ν’ ανασάνω, στο μυαλό μου να χάνομαι, στο κρεβάτι να καίγομαι. Άσε άλλους να φτιάχνουν ισχυρούς καταψύκτες να μη σαπίζουν τα κρέατα, να μη βρωμίζουν οι ιδέες, που σωρός κρεμασμένες στα εθνικά κρεοπωλεία αυνανίζονται, ιδρώνουν, τελικά επιβιώνουν στις κεραίες των βουνών, στων κομπιούτερ τις μνήμες. Άσε άλλους να φτιάχνουν κρατικούς καταψύκτες να μη σαπίζουν τα πτώματα. Εγώ θα πιω να μεθύσω, να μη μπορώ ν’ ανασάνω, να μη μπορώ να κουνήσω. Το μυαλό μου σε δίνη θα διαλύει δομές. Μ’ ένα βλέμμα φωτιά θα γυρνάω στους δρόμους έτοιμος να αρπάξω απ’ το λαιμό τον καθένα. Έτοιμος να ξαπλώσω στη μέση του τρόμου,


στο λιβάδι των stop, στ’ ανθισμένα φανάρια, να περάσει από πάνω με μεγάλη ταχύτητα ένας οίκος τυφλών, ένα ίδρυμα νεότης, μια ομάδα του μπάσκετ ένα νέο σχολείο, ένα σύστημα υγείας, ένας βρεφονηπιακός σταθμός, ένα άσυλο φρενοβλαβών, μια θεόρατη πόλη, να με κάνει συντρίμμια κι ούτε καν να σκεφτεί να πατήσει το φρένο. Να περάσει από πάνω μια θεόρατη πόλη μια τεράστια κατάψυξη, μια δομή προς την τάξη, μια μαθηματική ακρίβεια, μια γωνία 2π, μια ριπή ορθολογισμού, ένας ψηφιακός κινητήρας, πεντ’ έξι πανεπιστήμια, μία τέλεια κατάψυξη ενός τέλειου προγράμματος. Κι εγώ, που τόσα χρόνια τις έφτυνα και κρυστάλλωνε το σάλιο μου, και γινόταν ένα μ’ αυτές κι ενώ έμπαινα σαν ήλιος στους πάγους τους, κατέληγα μαύρη πέτρα, κρύα, τώρα … Τώρα θα πιω να μεθύσω, ν’ ανέβει ο πυρετός μου, ν’ ανέβει η αταξία μου, να φλέγομαι ολόκληρος, σαν κούτσουρο θανάτου και θα ρουφήξω τη φωτιά, τον μέσα μου αέρα.


Ύστερ’ αργά θα αδειάσω τα γεμάτα πνευμόνια μου μ’ ένα χούουουουυ … κατάμουτρα στους καταψύκτες. Και θα λιώσουν οι πάγοι τους όλοι θα φανούν των αιώνων και του αιώνα τα πτώματα. Θα ξεφυσώ ώρες πολλές, ίσως μέρες και χρόνια. Θα καούνε οι μνήμες και σκουπίδια θα γίνουν οι δομές τους της τάξης. Και όχι πως δεν ήταν καλό τους το πρόγραμμα ή πιο ξύπνιος εγώ ή πως έκαιγε τόσο η στερνή μου εκπνοή μα γιατί, μα γιατί θα ‘χα πιει να μεθύσω και γιατί η πορεία προς την τάξη είν’ ο άκαρπος δρόμος της άνοιας του νομοθέτη, και της παράνοιας του φύλακα. Η πορεία προς τη φθορά, την αταξία, είν’ ο αιώνιος δρόμος της διάνοιας της φύσης και της φύσης της διάνοιας του ανθρώπου.


προσοχή! προσευχή! μέρος α΄ Όλα τα οράματα Κύριε Τα έκανες Να μοιάζουν Παροράματα μιας ζωής Τώρα με θέλεις Και δούλο κι αφέντη Στο σπίτι μου! Όλα τα θαύματα Κύριε Κατάφερες να μου γίνουν Τραύματα Πάντα με θέλεις Και θύμα και θύτη Μιας «ψήφου» μου Όλη τη δύναμή μου Αχ κύριε Τη ρούφηξες, Την κατάντησες προσευχή μου Τώρα με θέλεις Αδιάβαστο, Να πιστεύω στον «Άμβωνα» Σε θαυμάζω Ρε κύριε Για την εκπληκτική σου Ικανότητα!


μέρος β΄ Αν πιανόμασταν Οι άνθρωποι χέρι, χέρι Θα μπορούσε να κυκλοφορήσει Μέσα μας Το αίμα της ανθρωπότητας Τότε Δεν θα λέγαμε πως Ο άνθρωπος έχει αίμα. Θα λέγαμε πως Ο άνθρωπος έχει ανθρώπους. Αλλά τώρα… Η κότα έχει αίμα Η μαϊμού έχει αίμα Το γουρούνι έχει αίμα Ο άνθρωπος έχει εκπροσώπους Οι εκπρόσωποι είναι κότες Οι εκπρόσωποι είναι μαϊμούδες Οι εκπρόσωποι είναι γουρούνια Οι «άνθρωποί μας» είναι εκπρόσωποι


μέρος γ΄ Όσο εγώ Όργωνα τη γη μου Έχτιζα το σπίτι μου Άναβα τη φωτιά μου Γεννούσα τα παιδιά μου Δούλευα… Όσο εγώ δούλευα Και πάλι δούλευα Και τα κατάφερνα Και έκανα το χώμα στάρι Έκανα το χώμα αμπέλι Έκανα το χώμα λάδι Έκανα το χώμα λάσπη Έκανα τη λάσπη θεό Εύπλαστο πηλό Κι έκανα πιάτο Και πιθάρι του σταριού Και πιθάρι του κρασιού Και του λαδιού Κι έκανα τέχνη Έκανα γράμματα Έκανα γνώσεις… Ζωή! Στέρεο πράγμα! ……………… ! Παύση για βαθειά ανάσα Σε θαυμάζω Κύριε Για την εκπληκτική σου Ικανότητα! Κι απορώ, όχι με παράπονο Αλλά με οργή Συνεχίζω ξέπνοος


Όσο εγώ δούλευα Και έκανα ζωή Εσύ έπαιρνες Το στέρεο έργο μου Και το έκανες σκόνη Μετά το έφτυνες Και το έκανες λάσπη Και πάλι λάσπη… Εύπλαστο άχρηστο Πήρες τη δύναμή μου Και μου την ξευτίλισες Σε προσευχή Γιατί; Γιατί όσο εγώ δούλευα Δεν ήθελες Να ανθίσεις απ’ τη δουλειά μου; Γιατί έγινες Γιατί έμεινες Ξύλο ξερό, χοντρό, που μας χτυπά;


μέρος δ΄ Τώρα Το συρματόπλεγμα Καίει το μάτι του παιδιού Τα χέρια της κόρης μου Γέμισαν κόκκινα δάκρυα Ο γιός μου κάνει κούνια Με το πηγαιν’ έλα του ρολογιού Τρελάθηκε! Η μάνα μου δε ζει Μα με παίρνει τηλέφωνο Κάθε μέρα Κάθε μέρα Το αυτοκίνητο Πάτησε την άσφαλτο Από τότε η άσφαλτος καίει κι έγιναν σκόνη οι άλλοι δρόμοι. Μια κεραία με χίλιες συχνότητες Σε κάνει αόρατο ότι δρόμο και να πάρεις. Μια κεραία με χίλιες συχνότητες σου γκρεμίζει το βράδυ ότι χτίζεις το πρωί και σακατεύει τα παιδιά σου Η κόρη σου τυφλώθηκε Ο γιός σου δεν ακούει Το παρανυφάκι ίδρωσε Έγινε κόκκινο το λευκό φόρεμά του Οι παππούδες αναστήθηκαν Πήραν τα εγγόνια τους Μια βόλτα ως το μνήμα


Ο άνθρωπος Πάτησε το φεγγάρι Από τότε Το φεγγάρι Έχει αράξει στο σπίτι μου Και κλειδώθηκε στην τουαλέτα «Δεν αντέχω» Το ακούω που και που να ουρλιάζει Νομίζω πως κλαίει. «Βγες έξω!» Του φωνάζω Η κόρη σου πέθανε Μου λέει Ο γιός σου πέθανε Η μάνα σου πέθανε Ο αδερφός σου πέθανε Η γυναίκα σου πέθανε Η αδερφή σου πέθανε Ο άντρας σου πέθανε Οι φίλοι σου πέθαναν Πήραν τη δύναμή σου Και την κατάντησαν προσευχή Ο πατέρας ζει Περιμένοντας να πεθάνεις Πήρε τη δύναμή σου και στην κατάντησε προσευχή


μέρος ε΄ Ξύπνα! Είναι κακό όνειρο! Ποιός φώναξε; Ανοίγω τα μάτια μου Το μαξιλάρι μούσκεμα Θα ήταν κακό όνειρο! Σηκώνομαι Τινάζω το κεφάλι μου Ρίχνω κρύο νερό Ήταν κακό όνειρο Έχω δουλειά Πρέπει να προλάβω Μα είναι όνειρα αυτά; Άργησα Σιγά, σιγά συνέρχομαι Έχω δουλειά Πρέπει να προλάβω Να οργώσω τη γη μου Να χτίσω το σπίτι μου Να ανάψω τη φωτιά μου Να γεννήσω τα παιδιά μου – Που θα κάνουν τα ίδια – Να δουλέψω Να φτιάξω κάτι στέρεο Να………. Ξύπνα! Είναι κακό όνειρο!


εν κατακλείδι


ονειροχάος Να ‘χει γυρίσει πίσω η δύση η ανατολή να σκοτεινιάζει τα τοπία, ο πυρετός δροσοσταλίδα κι ο πόνος μια ουτοπία. Να ‘ναι τα λουλουδόσπαρτα λιβάδια βάλτος κι οι βάλτοι να ‘ν’ γρανίτες στη φωτιά, όλ’ η δροσούλα της αυγής ν’ αχνίζει κ’ οι ουτοπίες να ‘χουν την πρωτιά. Να είναι τ’ άστρα, άστρα ως άστρα και όχι εξισώσεις αστρο φθισικών, η θλίψη ένα ληστών λημέρι, ποτέ πια καταφύγιο ποιητών. Να ‘ναι η αθάνατη ψυχή τ’ ανθρώπου αθάνατη όσο τ’ όνειρο κρατάει, να ‘ναι η φύση ο Ντόριαν Γκρέυ και ο θεός πορτραίτο που γερνάει. Η νύχτα να ‘ναι μέρα απ’ τις φωτιές η μέρα να φωτίζεται απ’ τα μνήματα, φωτιά να πάρουνε σε μια στιγμή των αιώνων όλα τα ποιήματα … Α! τότε μονάχα μέσα στο σύμπαν τότε μονάχα θε να βγω κι εγώ – ένα χέρι στην τρικυμία του κόσμου, ένα κεφάλι στην αγέλη των ονείρων – τότε μονάχα θε να βγω κι εγώ απ’ τ’ ανελέητο Ονειροχάος.


Περιεχόμενα

λίγο πριν τον ύπνο……………………,…….. σελ. 1

πρώτα όνειρα …………………………...…….σελ 17 εφιάλτες………………………………………… σελ 29

ξεχασμένα όνειρα …………………….……..σελ 47 λίγο πριν το ξύπνημα …………….………..σελ 61 εν κατακλείδι ………………………………… σελ 81


ISBN: 978-960-93-4561-3

νέο e- book

24grammata.com

σειρά: εν καινώ, αρ. σειράς:24



24γράμματα, Εκδοτικός Οίκος – 24 ... Andrulakis/Andrulakis-Al… ·...

Documents

Transcript of 24γράμματα, Εκδοτικός Οίκος – 24 ... Andrulakis/Andrulakis-Al… ·...