Rebecca Donovan

Aşk Yakar

ÖN SÖZ

“Telefonuna neden cevap verdiğimi bile bilmiyorum. Evet, belki de koca bir budala gibi davranmayı bıraktığında bu konu-yu seninle konuşabilirim.”

Kollarımın arasında güçlükle tuttuğum ağır ders kitaplarım-la merdivenin başında dikiliyordum. Sara’nın öfkeyle homur-danmaya başlaması, telefon konuşmasını sonlandırdığına işa-ret ediyordu. Yaklaştığımı anlasın ve sinirlerine hâkim olabilsin diye kapıya yanaşırken biraz gürültü yaptım.

Jared’la ilişkisini bitirmek istediğini söylediğinde onu sa-kince dinlemiştim. Ancak ona herhangi bir tavsiyede buluna-mıyordum. Sara son zamanlarda bana pek açılmıyordu zaten. Beni üzmekten korkuyor gibiydi. Hayır, hayır… o kadar kırıl-gan olduğumdan değil. Yalnızca... konu ne olursa olsun konuş-mayı reddediyordum.

Gözlerinden saçılan öfkeyi gizlemek için her zamankinden daha büyük bir gülümseme takınarak “Burası mı?” diye sordu Sara.

O anda ihtiyaç duyduğu insan benmişim gibi davranmak is-tediğimden, “Bana anlatabileceğini biliyorsun, değil mi?” diye sordum.

“Hayır anlatamam,” dedi ve dikkatini odanın dört bir yanı-na dağılmış kitaplara çevirdi. “İstediğim gibi düzenleyemiyo-rum. Bu oda o kadar ufak ki.”

Konuyu değiştirmesine müsaade ettim çünkü o böyle isti-

10 Rebecca Donovan

yordu.“Hiçbir şeye ihtiyacım yok. Cidden. Hiç uğraşma.”“Bunu söyleyeceğini biliyordum,” dedi küçük bir gülüm-

seme ile. “Bu yüzden de odanı dekore etmek için tek bir şey getirdim.”

Bir bavul kadar büyük çantasını karıştırarak içinden bir çer-çeve çıkardı. Yüzünü aydınlatan bir tebessümle çerçeveyi çe-nesinin altında tutarak bana doğru çevirdi. Onların evinde, ön bahçeye bakan büyük pencerelerden birinin önünde çekilmiş bir fotoğrafımız vardı içinde. Onlarla yaşadığım yaz, annesi Anna çekmişti. Gözlerimizdeki ışıltıdan gülmek üzere olduğu-muz anlaşılıyordu.

“Aman Tanrım,” dedi Sara, şaşırtıcı bir ciddiyetle. Kafam ka-rışmış bir hâlde gözlerimi kıstım. “Bu yüzünde gördüğüm bir gülümseme mi Emma Thomas? Bir daha ne zaman görürüm diye kara kara düşünüyordum ben de.”

Dudaklarımı büküp, ona aldırış etmeden küçük odanın kö-şesine monte edilmiş masaya döndüm.

“Mükemmel.” Sara çerçeveyi şifonyerin üzerine koymuş, hayran hayran bakıyordu. Ders kitaplarımı alıp masanın altın-daki rafa dizmeye başladım. “Pekâlâ… yerleşmene yardım ede-yim. Yurttan çıktığın için çok mutluyum. Hem Meg’i de sever-dim... Onu baştan yaratmama izin vermemiş olsa da Serena’yı da. Buna alışmaya çalışacağım. Peki ya Peyton nasıldır?”

“Zararsızdır,” dedim boş bir koliyi katlarken.“Sanırım her eve biraz drama lazım,” dedi Sara, bir düzine

katlanmış tişörtü açık çekmeceye yerleştirirken. “Ve bu evdeki tek drama Peyton olduğu sürece bununla baş edebilirim.”

“Ben de öyle düşünüyordum,” dedim kıyafetleri minicik dolaba asarken.

Sara, siyah bir çizme kutusunu yatağın üzerine koydu. “Çiz-meleri kutuyla mı koyayım, yoksa dolaba mı yerleştiririz?” Ku-tunun kapağını açmaya yeltenmişti ki hemen kapadım. Olduğu

11Aşk Yakar

yerde zıplayarak şaşkınlık içinde bana baktı.“Onlar çizmelerim değil.” Sesimdeki gerginliği ben bile fark

edebiliyordum. Suratımdaki ciddiyet yüzünden şaşkına dönen Sara, dudak-

larını araladı. “Pe-kâ-lâ. Nereye koymamı istersin?”“Umurumda değil. Hatta yerini bilmesem daha iyi. Ben içe-

cek bir şeyler alacağım. Sen bir şey ister misin?” “Su,” dedi Sara usulca.Birkaç dakika sonra elimde iki şişe suyla geri döndüğümde

Sara yatağa nevresimleri geçiriyordu ve kutu ortadan kaybol-muştu. Son olarak ayakkabılarımı dolabın altına dizdik. Fazla eşyaya sahip olmamanın da avantajları vardı demek.

Ben, masanın önündeki dönen sandalyede otururken Sara da yüzüstü yatağa yatmış, yatağın üzerine özenle dizdiği ren-gârenk yastıkları bozuyordu. O gittikten sonra bunları dolaba kaldıracağımdan emindim.

“Uzaktan ilişki yürütemeyeceğim için ayrıldım, biliyorsun değil mi?” diye sordu Sara. Sonunda bana açılmaya karar ver-miş olmasından duyduğum şaşkınlıkla dönen sandalyemi ona çevirdim.

“Bunun senin için zor olduğunu biliyorum. Hep öyley-di,” dedim. Biz Connecticut’ta lisede okurken de Jared, New York’ta Cornell’e gidiyordu. Ama Sara son sınıftayken neredey-se her hafta sonu onu ziyarete giderek bir şekilde bunu çözmeyi başarmıştı.

“Bu defa ben Fransa’da olacağım; bunu bize yapmaya hak-kım yok,” diye devam etti. “Onu bekletmek adil olmaz.”

“Ama senin yokluğunda başkalarıyla görüşmesini istemez-sin, öyle değil mi? Çünkü şu anda resmen buna müsaade edi-yorsun. Sen döndükten sonra ne olacak peki?”

Sara gözlerini diktiği yerden çevirmeden çenesini ellerine yaslayıp bir süre sessizce durdu. “Ne olacağını bilmek istemi-yorum. Ben de Paris’te biriyle tanışırsam onun da bunu bil-

12 Rebecca Donovan

mesine gerek yok. Çünkü ne olursa olsun biz birbirimiz için yaratılmışız. Ama henüz ikimizin de bunu itiraf etmeye hazır olduğundan emin değilim.”

Mantığını anlayamasam da ona itiraz edecek değildim.Bir anda, bana cevap verme fırsatı bırakmadan doğruldu.

“Peki sence… ben burada olmayacağıma göre… Meg’e senin hakkında biraz bilgi vermem mümkün olur mu? Her şeyi değil tabii. Sadece ben burada değilken senin yanında olabilmesine yetecek kadarını. O kadar uzakta olacak olmaktan nefret ediyo-rum. Üstelik yanında…”

“Beni kollayacak biri olmadan,” diye tamamladım cümlesi-ni.

“Evet,” dedi minik bir gülümsemeyle. “Burada yalnız kal-manı istemiyorum. Bazen kendini günlerce kapatıyor ve hiç kimsenin sana ulaşmasına izin vermiyorsun. Bu, hiç iyi bir şey değil. Tabii ki seni her gün aramaya devam edeceğim ama iste-diğim an yanında olamayacağımı düşündükçe… off, bundan nefret ediyorum… yani eğer…” Sara cümlesini bitiremiyordu.

“Sara, bir şey yapacak değilim,” diye söz verdim. “Benim için endişelenmene gerek yok.”

“Evet ama bu, endişelenmeyeceğim anlamına gelmez.”

1. Pandora’nın Kutusu

Telefonun diğer ucundan, “Bonne année!” diye haykırdı Sara. Arkasından yükselen müzik ve insan seslerinden oluşan gürültü, onu duymamı zorlaştırıyordu. Belki de Paris’ten aradı-ğı için hatlarda bir sıkıntı vardı.

“Sana da mutlu yıllar,” diye cevapladım yüksek sesle. “Bu-rada dokuz saat daha eski yılda kalacağız gerçi.”

“O hâlde şimdiden söyleyeyim, yeni yıl benim durduğum yerden muhteşem görünüyor! Bu parti inanılmaz. Her yer sar-hoş tasarımcılarla dolu,” dedi kıkırdayarak. Kendisinin ne ka-dar ayık olduğuysa bir muammaydı. “Ben de bu gece için ken-dime bir elbise tasarladım.”

“Etkileyici bir şey olduğuna eminim. Keşke görebilsem.” Birbirimizi duyabilmek için gerçekten bağırmamız gerektiğin-den emin değildim ama Sara da sessiz bir yere gitmiyordu. Bu sarhoş kıkırdamalarına rağmen sesini duymak istediğimden buna aldırış etmedim. Sonbaharda, Fransa’daki bu değişim programına katıldığından beri onunla yeterince konuşamamış-tım.

Geçen yazı ve birinci sınıftaki her bir tatili benimle Kalifor-niya’da geçirmişti. Onu birkaç ayda bir de olsa göreceğimi bil-mek, hayatı daha dayanılır kılıyordu. İkinci sınıf, şu ana kadar çok kötü geçmişti. Oda arkadaşlarım olmasa hayatım, futbol ve okuldan ibaret olacaktı.

“Geçen yılbaşında yaptığın gibi kendini odana kilitlemeye-