018_GPV1QU_20090117_VMGBI
-
Upload
guillaume-van-der-stighelen -
Category
Documents
-
view
216 -
download
2
description
Transcript of 018_GPV1QU_20090117_VMGBI
l’OgemstrAukePasenhaStasan
Hoe we betere reclame
maken met minder budget
Scenario5:
18 Vacature | zaterdag 17 januari 2009
Heel wat bedrijven snoeien in hun marketing-budget ten gevolge van de crisis. Om nog succesvol reclame te maken, moet je eenauthentiek verhaal vertellen, meent reclame-icoon Guillaume Van der Stighelen. Enkel dankunnen merken helden worden.
tekstMelanie De Vrieze
fotoChristophe Vander Eecken
Authenticiteit heeft altijd centraalgestaan. “Het was al zo toen ik in 1981in de reclame stapte”, zegt GuillaumeVan der Stighelen, die samen metAndré Duval twaalf jaar geleden hetreclamebureau Duval Guillaumeoprichtte. Eind vorig jaar schreef hij hetboek ‘Maak van je merk een held’.Guillaume Van der Stighelen: “Mensenhebben graag een goed verhaal. Een
merk kan pas een sterke relatie met deconsument beginnen als die relatie echten authentiek is. Authenticiteit bete-kent dat het merk eerlijk uitkomt waar-voor het staat.”
“Het eerste waar het bedrijf moet aandenken is: hebben we een verhaal tevertellen? Wij denken dan na over hoewe dit verhaal bij het publiek kunnen
brengen via de ceo, eigen medewerkers,het product, de verpakking, de website,enzovoort. Pas in laatste instantie moetje denken aan een tv-spot of adverten-tie in de krant.”
En twee: wat is het gekke idee daterachter steekt, waarmee is het alle-maal begonnen? Van der Stighelen ver-wijst naar de confituur Vallée de
van de Parijs-verklaring? Norrby: “Je kan nooitwachten tot een regering perfect werkt. We willende bestaande systemen versterken door ze te gebruiken.”
Ontwikkelingseconoom Robrecht Renard, voor-zitter van het Instituut voor Ontwikkelingsbeleiden –beheer aan de Universiteit Antwerpen,gelooft in de geest van de Parijs-verklaring, maarheeft toch serieuze bedenkingen: “De Parijs-ver-klaring wil door rechtstreekse budgetsteun aanoverheden in het Zuiden blijvende veranderingenteweegbrengen. Een groot risico zijn plotsemachtswissels, instabiele regimes. Hoe stomprojecten ook kunnen zijn, je kan ze veel makke-lijker verkopen aan je publieke opinie dan diebudgetsteun.”
“De Parijs-verklaring werkt schitterend voor eenhandvol landen, zoals Vietnam of Zambia, die aleen sterk ontwikkelingsbeleid voeren. Maar watdoe je met die tientallen andere landen met een erg zwakke overheid? Extra ambtenaren rekruteren heeft maar zin als de regering die ookop een meritocratische manier aanwerft en ver-loont. Omdat vele ontwikkelingslanden amperbelastingen innen, is er bitter weinig geld voor fat-soenlijke salarissen in de publieke sector.Tienduizenden knappe Afrikaanse koppen zittendaarom in Europa en de VS.”
Nog volgens Robrecht Renard voelen de meestewesterse ngo’s zich gepakt door die Parijs-verkla-ring. “Ze werden groot in de jaren zestig, zeventigen tachtig als vervangers van falende overheden inhet Zuiden. Nu voelen ze zich bedreigd. Onzengo’s moeten nog veel meer de civiele maat-schappij ter plekke versterken, zodat die een poli-tieke waakhondfunctie kan opnemen. Maardonoren investeren liever in sexy sectoren alsgezondheid en onderwijs. Wie wil er in godsnaamin energie of politieke bewustwording investeren,terwijl die minstens even belangrijk zijn?”
Guda
>
018_GPV1QU_20090117_VMGBI 15-01-2009 20:31 Pagina 18