Κ Ε Φ Α Α Α ΙΟ Ν Ζ '.

ΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΙ

*0 Ίονδα ίκός αΙών τύπος τού Ευαγγελικόν αίώ νος.— Α ξιοσημείω τος Αντιστοιχία μ^τοξίτ των δύο οίκονο- μ ΐω ν .— Έ ν τούτοις αύταί είσιν δλω ς διακεκριμένοι ά λλή λω ν .— Ύηεροχη τϋ ς Χ ριστιανικής οικονομίας, τον ά ν τιιύ η ο ν ,— ’ο κατά σάρκα Ισ ρ α ή λ Λντιποβα* βαλλόμενος πρός τόν ηνενματικδν Ισ ρ α ή λ .—Αί μ Αλ­λον άξιοσημείω τοι ηα ρα λληλία ι έξεταξόμεναι. — Χρο­νολογικοί παραλληλία* είδικώτερον έξεταξόμεναι.— *Η περίοδος τής πρός τόν κατά σάρκα *ΐσραήλ εύ - ν ο ία ς.—Χρόνος τής Αποκοπής αύτών άπό τής τοιαύ- της εύνοία ς.— Ή περίοδος τής δνσμενείας άποδεικννΟ- μένη έκ των προφητειών ώς ovda ίση πρός την περίο­δον τής εύνοία ς,— Ά ποάτολική μαρτνρία έπΙ τον β ιι ή περίοδος τής πρός τόν Ισ ρ α ή λ δνσμενείας είναι ή περίοδος διά την Ανω κλήσιν τον πνενματικού fl - σραήλ. — *Η διάρκεια τον Ευαγγελικού αίώνος άπο- δεικννομένη όντως έμμέσως ηλην εύκρινώ ς.— *Η άνμ- φωνία τής Γραφικής χρονολογίας, τής Ικ τού τύποιτ τού Ίω β ιλ α ίο ν μαρτνρίας; των καιρών τών Ιθνώ ν, καί άλλω ν προφητειών μετά τών μαθημάτων τών Αρνο- μένων έκ τών παραλληλιώ ν τούτων, είναι Αναντίρρη­τος, π ειστική καί Ικανοποιούσα.

Ε ΙΣ προηγούμενα κεφάλαια άνεφέρομεν περί του γεγο- νότος κ α $ 9 δ ή τον Θεού πολιτεία πρός τό 9Ισραηλιχικόν ?- ΰνος ύπεϊχε τυπικόν χαρακτήρα* δλίγοι δμως εχονσιν έπαρκή καί άληϋή άντίληψιν τής γενικότητος τον έν λόγω γεγονότος. ΠλεΊστοι δναμφιβόλως Ιχονσι παρατηρήσει 8τι οΐ άπόστολοι, Ιδιαιτέρως δ9 δ Παύλος, έν ταις πρός την Χριστιανικήν Ε κ ­κλησίαν νονϋεαίαις αυτού, ποιείται σνχνάκις μνείαν έκπληκτι- κών τινων χαρακτηριστικών περί τύπων καί άντιτύπων έν tjj Ιουδαϊκή και Χριστιανική οίκονομίφ. Σνντονωτέρα δμως προ­σοχή έπΙ τών διδαγμάτων τού 9Αποστόλου ϋέλει καταδείξει δτι, δχι μόνον χρησιμοποιεί οντος ώς παραδείγματα περιστα-

230

Π αράλληλοι Ο ίκονομΙαι 231

τιχάτινα δπερ άρνεται ίκ τής ’Ιουδαϊκής οίκονομίας, άλλ’δτι, ίν τή έξόχφ αυτόν διαλεκτική, (μή λαμβάνων καθ9 όλοκληρίαν in* σψιν «τάς παραδόσεις των πρεσβυτέρων», αΐτινες δέν άπετέλονν ποσώς μέρος του συστήματος εκείνου) δνομάζει τό 3Ιουδαϊκόν σύστημα ώς παρά Θεόν ίδρυθέν, καί άποδει- κνύει δτι, καθ* δλας αυτού τάς ίπόψεις, ήτο τύπος τής τότε άρχομένης Χριστιανικής οίκονομίας, καθορίζων οντω σαφώς τήν πορείαν τής Χριστιανικής *Εκκλησίας κατά τόν αΙώνα τον Ευαγγελίου, καί καταδεικννων έπίσης το ένδοξον αύτής έργον κατά τόν Χιλιετή αιώνα.

Πολλοί νποθέτουσιν δτι οΐ δύο' αιώνες, ’Ιουδαϊκός καίΧριστιανικός, είσι πράγματι εϊς καί μόνος, καί δτι δ Θεός έξηκολούθηοεν Ικλέγων τήν Χριστιανικήν ’Εκκλησίαν άπ* αυ­τής τής άρχής τής νπάρξεως τού άνθρωπον. Τούτο είναι σο­βαρά πλάνη, ήτις ίπισκοτίζει καί κωλύει τήν δρθήν καί καθα- ράν άντίληψιν πολλών άληθειών/Ο Ίησονς ήν ή κεφαλή καί δ πρόδρομος τής Χριστιανικής ’Εκκλησίας, ήτις είναι τό σώμα αύτον(Έφεο. ε* 23. Κολοσ. α* 24)' συνεπώς ονδεϊς προηγήθη αυτού ώς μέλος τής 1Εκκλησίας. ’Εάν τις προηγείτο αυτού δ Κύριος ήμών δέν θά ήδννατο πρεπόντως νά δνομαοθή π ρ ό - δρομος. Ή «άνω κλήσις» δπως γείνωμεν οννθνοιάζοντες καί τέλος σνγκληρονόμοι μετ ’ αυτού, δέν ίγένετο γνωστή είς άλλους αίώνας ( Έ φεο . γ*. 2, 5, 6 .) ’Αγαθοί δνδρες οίτινες Ιζησαν κα\ άπέθανον προ τής έμ π ρ α κ τ ο υ π λ η ρ ω μ ή ς τού δι’ ήμάς άντιλύτρον διά τού πολυτίμου αίματος, ούδεν έγνώριζον περ ταντης τής «ωνα> κλήοεοος». Καί έπειδή ζά δώρα χαΐ αί κλήσεις τον Θεού είσιν παρ’ άξίαν χάριτες, ου­δέ μία άδικία προσεγενετό εϊς τους των παρελθόντων αϊώνων, διά τής μή προσφοράς τής Ιδίας χάριτος καί προς αυτούς. "Η τε κλήσις καί χάρις ή γενομένη πρός τούς των παρελθόν­των αϊώνων, ώς αυται μέλλονσιν έπίσης νά γείνωσι πρός τους τον μέλλοντος αίώνος, ήσαν δι’ επιγείους τιμάς, ίπίγειον δό­ξαν, καί αϊωνίαν ζωήν ώς εϊς γήϊνα (άνθρώπινα) δντα. Έ νφ ή κλήσις καί χάρις τον αϊώνος τού ευαγγελίου εϊοϊν εϊς ουρανίους τιμάς καί δόξαν, εϊς μ ε τ α β ο λ ή ν φ ν ίίεω ς άπό άνθρω- πίνης εϊς θείαν, καί εϊς δύναμιν τιμήν καί έξονσίαν έν ούρα-

232 Ό Κ α ιρ ό ς I d n v έ γ γ ^ ς

νφ καί Ιπΐ γής, ώς σνγκληρονόμοι καί σννεργάται μετά τον Χριστού. 9Αφού δέ ή οϋτω καλόνμένη *Εκκλησία, ή χωριζο- μένη άπό τον κόσμον, καί άναπτνσσομένη κατά την διάρκειαν τον παρόντος άίώνος, μέλλει νά χρησιμοποίηση κατά τόν Ιπεργόμενον αϊώνα ώς δργανον τον 5Ιεχωβά διά την πλήρη έκπλήρωσιν τον μεγάλον αυτού σχεδίου των αΙώνων — σχε· δίον τό όποιον έμπερικλείει τά σνμψέροντα ον μόνον τής άνΟρωπότητος, άλλά καί πάντων των έν ούρανψ τε καί ίπϊ γης κτισμάτων — ϋανμασταϊ υπήρξαν αί κατά τους παρελ- ϋόντας αΙώνας γενόμεναι προεχοιμσ ίαι διά την διαπαιδαγώγη οιν αυτών καί διδασκαλίαν. Ονχϊ ό 9 δλιγώτερον θαυμαστή νπήρξεν ή μέριμνα μ εθ9 ής, οί κληθέντες οντοι δπως γείνωσι κ λ η ρ ο ν ό μ ο ι τής θείας δόξης, έπαιδαγωγήθησαν, έπαι- δεύθησαν, ώδηγήθησαν καί Ιπροστατεύθησαν κατά τόν αίώνα τούτον, διά μέσου τής μακράς, δυσχερούς καί στενής οδού, τής διανοιγείσης τό πρώτον παρά τον Κυρίου καί Προδρόμου αυτών, εις τά ϊχνη τον οποίον ουτοι παραγγέλλονται νά βα- δίζωσι—κατά τό παράδειγμα τό όποιον Αυτός άφήκεν— Α. Πέτρ. β ' . 21.

Ό Κύριος ήμών ίδαπάνησε τα τρία καί ήμισυ ετη τής διακονίας αυτόν ίκλέγων Ικ τού 9Ισραήλ, παιδαγωγών καί διδάσκων τους δλίγονς μαθητάς, οΐτινες εμελλον νά άποτελε- σωσι τόν πυρήνα τής Χριστιανικής 1Εκκλησίας. €Οπόταν δ 9 Ιπρόκειτο ν 9 άφήση αντονς μόνους Ιν τφ κόσμφ ϊδωκεν αυτοις την έπαγγελίαν περί τον άγιον Πνεύματος, τό όποΊον, καθ9 δλην την διάρκειαν τον αϊώνος, ήθελεν όδηγήσει την 9Εκκλησίαν εις δλην την άλήθειαν, άναγγείλει είς αντονς τά Ιρχόμενα, καί Ιπαναφέρει ίκ νέου είς την μνήμην αυτών δτι αυτός είχε διδάξει είς αύτονς— καί ή όποια ύπόσχεσις ήρχισεν επαληθεύονσα κατά την Πεντηκοστήν.

Είναι δ 9 Ιπίσης γεγραμμένον δτι οί άγγελοι είναι πάντες λειτουργικά πνεύματα, άποστελλόμενα είς ΰπηρεσίαν τών κλη­ρονόμων αυτών τής μεγάλης σωτηρίας (*Εβρ. α'. 14), καί δτι ή ειδική τον Κνρίον ήμών μέριμνα έξασκεΐται υπέρ αυ­τών μέχρι τής συντέλειας τον αϊώνος. (Μοτέλ, κη . 20.) Πάντα τά παρά τών *Αποστόλων γεγραμμένα άπενθννονται

Π αράλληλοι Ο ίκονομίαι 233

πρός την 1Εκκλησίαν, χαϊ ονχΐ πρός τόν κόσμον, ώς πολλοί φαίνονται φρονονντες. Τα Ora δό βρίϋονσιν ε ι δ ικ ή ν νουθε- αιών, ένϋαρρύνοεων καί προτροπών, χρησίμων μόνον εϊς τους άγίονς ίκείνονς, όΐτινες, διαρκοϋντος τον παρόντος αϊώνος, βαδίζονσιν Ιν τη στενή δδφ. *Η δέ άποκάλνψις του Κνρίον ήμών, την οποίαν δ Θεός εδωχεν εϊς αυτόν μετά την εϊς τήν <5<5- ξαν είσοδόν τον, άπέστειλε xal Ισημαίνε ^ε< Ιη μ α ινε—άνε- κοίνωσεν εν σημείοις, ονμβόλοις. κλπ.,] εϊς την 9Εκκλησίαν αυτού, διά τον δούλου αντον 9Ιωάννθν ( 9Αποκλ. o', 1). Γνωρίζεται δ 9 ήμιν ώσαντως δτι, αΐ πάλαι παρά των άγίων άνδρών τής άρχαιότητος δοϋεϊσαι προφητεϊαι, έδό&ησαν, οίχI δι9 αυτούς, ουδέ δι9 άλλους των ήμερων καί τον αϊώνος αυ­τών, άλλ9 άποκλειστικώς διά την καΰοδηγίαν τής Χριστια­νικής Εκκλησίας.— Α '. Πέτρ. α '. 12.

9Εν τφ παρόντι κεφαλαίφ προτν&έμεϋα ν* άποδείξωμεν δτι ολόκληρον τό 91ονδαϊκόν εϋνος, καθ9 δλον τόν αϊώνα Ικεϊνον, Ιχρησιμοποιήϋη ίν άγνοίφ αντον, καί υπό την διεν- ϋννοιν τον Θεόν, δπιος προμηϋενοη <5id την ήμετέραν διδα­σκαλίαν τυπικήν τινα ϋποψιν τον δλον σχεδίου· τής σωτηρίας νφ 9 δλας αύτον τάς ίνεργείας, ώς άκριβώς εϊδομεν ία 9Ιωβι- λαϊα αύτον καταδεικννοντα τήν τελικήν του σχεδίου συμπλή­ρωσή διά τής ευλογίας πασών τών φυλών τής γής. Μεσφ δε τής ίκ μέρους ημών άντλήσεως lx τής άποθήχης ταντης τής όληϋείος, τής τόσον άφθόνως και εϊδιχώς Ιφοδιασθείσης διά την Εκκλησίαν, είναι δτι τό Πνεύμα τον Θεόν τρέφει καί όδηγει ή μάς βαϋμιαίως εϊς την ίπι μάλλον καί μάλλον πλη- ρεοτέραν κατανύησιν τον σχεδίου αντον, καί τόσον ταχντε- ρογ δσον ή τοιαντη γνώσις καθίσταται δι9 ημάς άναγκαΐα. 9Από τής μεγάλης δε ταντης άποθήκης δ Θεός προμηθεύει ήδη πολύ ίκ τον εϊδικον φωτός καί τής άναγκαιονσης τρο­φής κατά τόν καιρόν αυτόν τού έρια μου» εϊς την συντέ­λειαν τον αϊώνος. 9Αφού (5« τοιαντη νπήρζεν ή μέριμνα τον Θεού καί ή διά τήν Χριστιανικήν Εκκλησίαν άφθονος προ­μήθεια υπέρ πάντα άλλον λαόν, κατά τε τους παρελθόντος καί μέλλοντας αϊώνας δπόσον σπουδαία iv τή έχτ μήσει Αντον πρέπει νά είναι δ ι9 ήμάς ή γνώσις αΰτη, καί πόσον

234 eO Καιρός έότιν έγγι;ς

προΰύμως καί διαχαώς δφείλομεν ήμεϊς νά ώφεληϋώμεν ίξ αυτής.

Καίχοι δέ δέν μέλλομεν νά εΐοέλϋωμεν Ιν τω πάρόντι χεφαλαίφ καί τόμφ είς λ ε π τ ο μ ε ρ ή έξέτασιν των τυπικών Απόψεων τής πρός τόν 9Ισραήλ πολιτείας του Θεόν, ώς αυται ίχτίύεντat εν τή Σκηνή, τφ Ναω ταΐς τελεταΐς, ϋυσίαις, κλπ., έφιστώμεν ίν τούτοις την προοοχήν ίπί τινων Ικ των μάλλον άξιοσημειώτων καί κνριωτέρων υποτυπώσεων τής μεταξύ 9Ιονδαϊκής καί Χριστιανικής οϊκονομίας α ν τ ισ τ ο ιχ ία ς , ώς τύπον καί Αντιτύπου* διότι πάντα δσα ή Χριστιανική Εκκλη­σία δοκιμάζει Ιμπράκτως διά πείρας καί ίκπληροϊ, πάντα ταντα τα προεικόνισε καί προδιετύπωσεν ή ’Ιουδαϊκή ’Εκ­κλησία. Πολλαϊ δέ των Αντιστοίχων αυτών Απόψεων είσϊ παράλληλοι, ονχϊ μόνον κατά τον χαρακτήρα, Αλλ’ Επί­σης κατά τόν σχετικόν χ ρ ό ν ο ν των συμβάντων. Καί εϊς αύτήν είσέτι την έ&νικήν αυτών ίσνορίαν, καί είς την Ιδιαιτέραν Ιστορίαν πολλών Ατόμων εκ του εϋνονς αϊτού, Απαντώ μεν Αντιστοιχίας Αναγραφομίνας εν ταΐς Γραφαΐς. Νοήμονες Χριστιανοί εχουσιν ήδη προ πολλοϋ παρατηρήσει τινός ίξ αυτών, Αλλαι δε εχουσιν έντελώς παραμέλησή. Τούτου ενεκα μεγαλοπρεπής καί γόνιμος Αγρός σκέψεως καί μελέτης διανοίγεται Ινώπιον ημών.

Ό Παύλος δρίζει τήν Ιουδαϊκήν *Εκκλησίαν « Ισραήλ κατά σάρκα», τήν δέ Χρ στιανικήν 9Εκκλησίαν «fO *Ι ­σραήλ τού Θεού» (A . Κορινύ. ι . 18. Γαλατ. στ . 16 ) Δυ- νάμεϋα δϋεν νά δρίσωμεν αύτάς καταλλήλως ’Ισραήλ κατά σάρκα καί Πνευματικόν ’Ισραήλ. Τό υπέρχερον επίπεδον τού πνευματικού οίκου υποδεικνύεται ώσαύτως παρά τού *Απο­στόλου, δπόχαν ούτος περιγράφει τόν κατά σάρκα 9Ισραήλ ώς οΐχον [οικογένειαν] δ ο ύ λ ω ν , καί τόν Πνευματικόν *Ι ­σραήλ ώς οΐκον ν ίω ν . ( Έβρ. γ ' . 5, 6. Ρωμ. η \ 14.) Ό κατά σάρκα όϊκος ήσαν οί τετιμημένοι δούλοι τού πνευματικού οίκου κατά διαφόρους τρόπους, αλλά κυρίως κα&9 δ,τι οντοι, ίν Αγνοίφ των, υπό τήν έλείαν διεύϋυνσιν, ίπρομήΰευσαν διά των πράξεων αϊτών ζωηράς παραστατικάς εΙκόνας πνευματι­κών πραγμάτων, td όποια, μελετώμενα καί άξιούμενα προ-

Π α ρ ά λ λ η λ ο ι Ο ίκ ο ν ο μ ία ι 235

σοχής, Οά άποβώσι πρός μεγάλην ευλογίαν και φωτισμόν τον οίκον τών υιών.

Εις άμφοτέρας τάς περιπτώσεις, ίν τω υπολογισμέ5 τον θεόν, ύπήρξεν πάντοτε είς κατ * δνομα Ισραήλ, καί έτερος Ισραήλ πραγματικός, καίιοι είς τους Ανθρώπους άμφότεροι ουτοι εφαίνοντο ώς εις, τον τε δνοματικού καί του πραγμα­τικόν μη διακρινομενών σαφώς μέχρι τέλονς τον καιρόν τον θερισμόν τών ιδιαιτέρων αιώνων έκάστον, όπότε, ή διά τον καιρόν ίκεϊνον ώρισμένη καί είς φ<ος φερομένη άλήϋεια ίπι- τελει τόν χωρισμόν, καί καθιστά φανερόν τίνες εΐοίν εκ τον πραγματικόν καί τίνες εκ τον άπλώς δνοματικού *Ισραήλ. 77ερί τον κατά σάρκα οίκον δ Παύλος λέγει : «Ον πάντες οί ίξ 'Ισραήλ [τον κατ'όνομα] οντοι Ισραήλ». (Ρωμ. θ ' . 6)*

αυτός δε δ Κύριος ημών άνεγνώρισε τό αυτό γεγονός όπότε είπε περί τον Ναθαναήλ, «*Ίδε α λ η θ ώ ς 'Ισραηλίτης, εν ω δόλος ονκ έοτί», ώς ίπίσης δπόταν, ίν τφ καιρό3 τον ϋερι> ομον, διεχώρισε τόν πραγματικόν άπό τόν δνοματικόν *Ι ­σραήλ, και ώνόμασε τόν μίν πρώτον πολύτιμον σίτον, τόν δί δεύτερον άπλούν όχυρον—καίτοι, ίν σνγκρίσει, δ σίτος ήτο μό­νον μία δράξ, τό δε αχνρον διελάμβανε σχεδόν δλόκληρον τό ίθνος εκείνο. Καθ* δμοίαν τινά άναλογίαν, καί υπό παρομοίαν μεταφορικήν είκόνα, υποδεικνύονται τά δνόματι μόνον καί τά πραγματικά μέλη τον Πνευματικόν *Ισραήλ τον αίώνος τον Εύαγγελίον, δ όέ χωρισμός αϊτών, ίπίσης, ίπιτελεΐται ίν τω καιρφ τον θερισμόν— εις τό τέλος τού αίώνος τον Εύαγ­γελίον. Τότε μόνον δ σίτος— μικρός τις άριθμός σνγκριτι- κώς, «μικρόν τι ποίμνιον»— θέλει άποχωρισ&ή άπό τού πλήθους τού κατ * όνομα πνευματικού *Ισραήλ, ίνφ ή με­γάλη πλειονότης, όντες μάλλον ζιζάνια, καί ούχΐ πραγματικός σίτος, θέλονσιν άπορριφθή ώς άνάξιοι τής άρχικής χάριτος είς ήν ίκλήθησαν, και δεν θά λογαριασθώσι μετά τών πο­λυτίμων τον Κυρίου—Ρωμ. θ ' . 27, ια*. 5. Λουκ.ιβ '. 32, Ματθ. γ . 12. ιγ '. 24 —40.

*Η κεφαλή τού κατά σάρκα οίκον ήτο δ Ιακώβ, δ ίπονο- μασ&είς Ισραήλ (άρχων, ή Ισχύς Θεού)* δ διά τών δ ώ δ ε κ α οντον νίών ίδρύσας τόν οίκον δστις ϊφερε τό δνομα αυτού, τόν

236 Ό Κ α ιρ ό ς έότ%ν έ γ γ ^ ς

Οίκον Ιακώ β, τόν Οίκον 'Ισραήλ.'Ομοίως καί διά τον Πνευ­ματικόν οίκον: δ ιδρυτής αυτόν, δ Χριστός, ΐδρνσεν αυτόν διά των δ ώ δ εκ α άποστόλων' και δ οίκος αυτόν ομοίως φέρει τό δνομα τον ιδρνζού αυτόν.— *Εκκλησία τον Χριστού.'Από άπόψεως .χρόνον, δ Θεός έκάλεσε πρώτον τον κατά άρκα 'Ισραήλ' άλλ' άπό άπόψεως χάριτος, καί ώςπρός τον χρόνον τής πραγματοποιήσεως, δ Πνευματικός *Ισραήλ έρχεται πρώ­τος. (Λονκ. ιγ*. 30). ΑΙ ΓραφαΙ δρίζονσιν εύκρινώς τους δυο τούτους οίκους Ισραήλ ώς δντας τό σαρκικόν σπέρμα τον 'Αβραάμ καί τό Πνευματικόν σπέρμα τον 'Ιεχωβά— του Ουρανίου Πατρός, τον e Οποίον δ 'Αβραάμ ήν τύπος.

Μερικοί τνφλώττονσι προς σπουδαίας άληΰείας ύποϋέτον- τες δτι ή φράσις «οι δύο οίκοι τον Ισραήλ» άναφέρεται είς τάς δύο διαιρέσεις τον κατά σάρκα 'Ισραήλ, μετά τό σχίσμα τό ίπισνμβάν Ιν ταΓς ήμέραις τον υιού του Σολομώντος, του Ροβοάμ. 'Αρκεί νά νπομνησθή μόνον είς τους τοιούτονς δτι διά τήν είς τήν Παλαιστίνην επάνοδόν των, μετά τήν έν Βα- βνλώνι αίχμαλωσίαν των, πάντες οι Ίσραηλϊται έκ πα­θών τών φυλών, αΐτινες διετέλονν τότε αίχμάλωτοι άνά πάσαν τήν παγκόσμιον έπικράτειαν τής Μηδο-Περσίας, σνμ- περιλαμβανομένης καί τής Συρίας ή Βαβυλωνίας, άφέϋησαν Ιλενϋεροι νά έπιστρέψωσιν είς τήν Ιδίαν αυτών γήν έάν ήθε- λον. (Έ σ δρ . a . 1 — 4). Πλεϊστοι πιστοί Ίσραηλϊται, ίκ π α ό ώ ν τών φυλών, οιτινες έξετίμων τός έν σχέσει προς τήν άγίαν γήν και αγίαν πόλιν υποσχέσεις του Θεού, επέστρεψαν είς τάς διαφόρους πόλεις τής Παλαιστίνης. *Η φυλή τον 'Ι­ούδα, ή πρωτεύουσα φυλή, είς ήν εναπέκειτο τό βασιλικόν άζίωμα, καί είς τήν ίδαφικήν περιφέρειαν τής δ~οίας έκειτσ ή Ιερουσαλήμ, ή κυρία πόλις, έλοβε φνσικώς τήν πρώτο· βονλίαν διά τήν άνοικοδόμησιν αυτής* αλλά μετά τήν έπιστρο- φήν εκείνην εκ Βαβνλώιος, δ 'Ισραήλ δεν ήτο πλέον έθνος διηρημένον, άλλά κατωκονν δμον ώς τό πρώτον, ώς εις λαός, και ήσαν γνωστοί διά τον ενός αρχικού δνόματος, Ισραήλ . — Ί δ ε Νεεμ. ια . 1, 20. 'Έσδρ. β*. 70.

Τούτο έκτίθεται έντονώτερον έντή Καινή Διαθήκη. Ό Κ ύ­ριος καί ot άπόστολοι δμιλούσι περί τού κατά σάρκα 'Ισραήλ

237Π α ρ ά λ λ η λ ο ι Ο ίκ ο ν ο μ ία ι

ώς π ε ρ ί έ ν δ ς λ α ο ί . Ό Παύλος λέγει δτι δ *It ρ α η λ έζήτησε, πλήν δεν έπέτυχε, καί δτι «υπόλοιπόν τι» μδνον ενρέθη Αξιόν (Ρωμ. ι . 1 — 3 . θ ' . 27, ια . 5 — 12, 20— 25 Πράξ. χστ . 7). Ό Κύριος ημών είπεν δτι «άπεστάλη είς [πάντα] τά Απολωλότα πρόβατα τού [ενός] οίκον *1- οραήλ» δταν 0έ όίν ήθελε νά έπιτρέψη είς τους μαθητάς αυτού νά μεταβώοιν δπως άναζητήοωσιν αντονς έκτος τής Παλαιστίνης (Ματθ. ι \ 5, 6. ιε . 24), τούτο μαρτυρεί δτι οϊ έν Παλαιστίνη ζώντες άντεπροσώπενον π ά ν τ α 9Ισραήλ. *0 Πέτρος, Ιπίσης, δμιλεΐπερϊ του κατά σάρκα Ισραήλ ώς περί ενός οίκου' έν τή προσφωνήσει του δε προς τον λαόν τής *.Ιερουσαλήμ, έλεγε' «Γινωσκέτω ονν πας οίκος "Ισραήλ, χλπ. Καί, έπίσης, δ 9Ιάκωβος δμιλεϊ περί των δώδεκα φυ­λών ώς περί ενός λαοϋ. (Πράξ. β '. 36. 9Ιάκωβ. a * 1) Πολ­λοί έξ δλων τών φυλών κατωκουν έν Παλαιστίνη, και πολλοί πάλιν έξ δλων τών φυλών κατωκουν μεταξύ τών περικειμένων έθνών. Ουτϋος, δ Π αυλός συνήντησε καί ώ μίλησε προς 91- οραηλίτας είς πάσαν πόλιν σχεδόν έν τή Μικρά 9Ασία καϊ 9Ιταλίφ, αλλά ούτοι άνεγνωρίζοντο πάντοτε ώς έν έθνος, τού πνευματικού *Ισραήλ δντος τού μόνου άλλον 9Ισραήλ.

Ό Θεός έκαμεν είδικάς διαθήκας ή έπαγγελιάς προς άμ- φοχέρους αύτους τους οίκους 9Ισραήλ. ΑΙ πρός τόν κατά σάρκα οίκον έπαγγελίαι ήσαν πάσαι γ ή ΐ ν α ι · ένφ αί πρός τόν πνευματικόν οίκον τοιαύταί είσι πάσαι ον£»άνΐα ι. Μ 9 δλον δτι δέ αί πρός τόν κατά σάρκα οίκον έπαγγελίαι ήσαν (καί είναΙ είσέτι) μεγάλαι καϊ πολίτιμοι, at πρός τόν πνευματικόν οί­κον επαγγελιαι χαρακτηρίζονται ώς «κρείττονες έπαγγελίαι». καί «τίμια καί μέγιστα έπαγγέλματα». ( *Εβρ’ η . 6. Β ' . Πέτρ. α '. 4 ).Πρός τόν κατά σάρκα οίκον έλέχθη: « 9Εάν τφ- ύντι νπακούσητε την φωνήν μου, καϊ φνλάξητε τήν διαθή­κην μου, θέλετε είσθαι είς έμϊ δ έκλεκτός άπό πάντων τών λαών* <5«5τι Ιδική μου είναι πάσα ή γή * καϊ σεις θέλετε εί­σθαι είς έμέ βασίλειον ίεράτευμα, καί έθνος άγιον». Καίτοι δέ πάς δ 9Ισραήλ άπήντησε χαΐ είπε, «Πάντα 8σα είπεν δ Κύριος θέλο μεν πράξει» (*Έξοδ. ιθ '. 5— 8), Ακολούθως δέ παρέλειψαν νά τηρήσωοι τήν διαθήκην αύτών, Ιντούτοις

238 Ό Κ α ιρ ό ς έό τ ιν έ γ γ ^ ς

ol πιστοί Ιξ αυτών, οΐτινες είλικρινώς προσεπάθησαν ίν τη ίαυτών Αδυναμία νά φνλάξωσιν αυτήν, θέλουσιν εϊσθαι κατά τδν Χιλιετή αΙώνα «άρχοντες εφ* δλης τής γής», μέλη τής γηΐνης φάοε(ος τής Βασιλείας του Θεοΰ. — "Ιδε Τόμ. Κ εφ. ΙΔ 9

Προς τδν πνευματικόν όμως οίκον, άφ * ετέρου, λέγε­ται: « Υ μ είς οίκοδομεΧσϋε ο ίκ ο ς π ν ε υ μ α τ ικ ό ς εϊς ίερά- τευμα άγιον, άνενέγκαι πνευματικός θυσίας * εύπροσδέκτουςΘεφ διά Ιησού Χρίστου..........υμείς [ίσ ιε] γένος έκλεκτόν,βασίλειον Ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός εις περιποίηοιν, δπως χάς άρετάς έξαγγείλητε τον ίκ σκότους υμάς καλέσαντος είς το θαυμαστόν αυτού φως, οΐ ποτέ ον λαός, νΟν 5 έ Λ Α Ο Σ Θ Ε Ο Υ -Α '.Π έ τ ρ .β . 5, 9, 10.

Ό κατά σάρκα Ισραήλ είχε κατά διαταγήν του Θεού χει· ροποίητόν τι να σκηνήν, ήτις ήτο τύπος αυτή τε καθ* έαυτήν καί πάσαι αΐ ίν αυτή διατάξεις λατρείας (Έ βρ. θ' . 1, 2, 9, 10). *Αλλ* δ Πνευματικός Ισραήλ ίχει τήν α λ η θ ιν ή ν [τήν άντίτνπον] Σκηνήν, ήν επηξεν δ Κύριος καί ονχι άν­θρωπος» (Έ βρ. η '. 2). Διά τάς λατρείας τής τυπικής Σκη­νής είχε διορισθή τυπικόν Ιερατεΐον, του όποιον κεφαλή ήτο δ Άαρών, καί τό όποιον προσέφερε τυπικάς θυσίας διά τάς Αμαρτίας τον τυπικού λαού, καί ίπετέλει τυπικόν τι να κα­θαρισμόν, ή δικαίωοιν, καθ9 έκαστον ?τος. *Η άντιτνπική Σκηνή ίχει δμοίως τό έαυτής Ιερατεΐον, τό οποίον προσφέ­ρει κρείττονας θυσίας (Έ βρ . θ ’ . 23), αΐτινες καταργοναι πράγματι καί διαπαντός τάς Αμαρτίας ολου τού κόσμου. Τού ιερατείου δέ τούτου άρχιερενς είναι δ Κύριος ήμών 91ησονς — Ό *Αρχιερεύς τής δμολογίας [ ή τάξεως] ήμών — τής Εκκλησίας, ήτις είναι τό σώμα αυτου. οί ν π 9 αυτόν ίερεις. Τό ίερατεΐον τούτο δεν άποτελειται Ιξ δλοκλήρον τής ονομα­τικής Εκκλησίας—άλλ9 ίκ τής Αληθούς τοιαύτης, τών πιστών

* *Η λέξις π ν ε υ μ α τ ικ ό ς πρδ τής λ· θυσίας ίν τώ χειμίνφ (id. 6) παραλεΐπεται ίν χφ άρχαιοτάτφ Έλληνιχψ χειρογράφφ— τφ ΣιναΧ- τιχφ. Ή όρθότης τής τοιαύτης παραλείψεις είναι πασιφανής όταν άνα· λογιαδώμεν οτι δεν θυσιάζονται πνευματικά πράγματα, άλλα γήινα ή Αν­θρώπινα προνόμια, δικαιώματα9 χλπ·

Π αράλληλοι Oinovogiiai 239

ίν Χριοτφ Τησον, οΐτινες άχολουϋοΰσιν είς τά ίχνη τον Μεγά­λου ήμών *Αρχιερεως iv tfj ϋνοίφ.

*Έτερός τις όζιοαημείωτος χαραχτήρ τής τοιοντης άντι- ατοιχίας, ώς τύηου και άνχιτύπον, καί δοτις εϊνε περίβλεπτος ίν ταϊς ΓρσψαΓς, είναι δτι άμφότεροι οί οίκοι *ΙοραήΙ (δτε οαρκικός χαϊ δ πνευματικός) μετεφέρ&ησαν αΙχμάλωτοι είς Βαβυλώνα. Τον το ϋέλει χαταδειχ&ή σαφέστερον δπόταν είς ΐν Ικ των επομένων κεφαλαίων ϋέλωμεν πραγματενϋή περί τής «Βαβνλώνος τής Μεγάλης, τής Μηχρός τών Πορνών». ( 9Αποκλ. ι ζ . 5, 6 .) Έντανϋα σημείου μεν απλώς τήν τοιαύ- την άντιοχοιχίαν. *0 κατά σάρκα *Ισραήλ ήχΟη αιχμάλωτος είς την πραγματικήν Βαβυλώνα, ήτις ήτο ίκιισμένη ίπι τον πραγματικόν ποταμού Ευφράτου' ίνφ ίν τφ αΐώνι τον Ευαγ­γελίου ή μυστηριώδης ή μεταφορική Βαβνλών, ήτις άπή- γαγεν αιχμάλωτον τδν Πνευματικόν 1Ισραήλ, παρίσταται ώς χαάημένη ίπι του μυστηριώδους ποταμού Ευφράτου. *Εν τφ τύπψ, τά χρυσά σκεύη τον Ναόν μετεφέρϋησαν και ίβεβη- λώϋησαν υπό τής κατά γράμμα Βαβνλώνος. εν τφ άντιτνπφ αί πολύτιμοι, αί ϋεϊαι (χρνσαϊ) άλήΰειαι, αί άνήκονσαι είς τήν υπηρεσίαν τον άληϋοϋς Ναόν, τής 5Εκκλησίας (A . Κορνϋ. / . 16, 17 Άποχλ. γ . 12), μετεχινήϋησαν μακράν τών οΐχείων αύταις ϋέσεων, διαστραφεϊσαι καί στρεβλώς εφαρμο- σϋείσαι υπό τής μυστηριώδους Βαβνλώνος. Τής κατά γράμμα Βαβνλώνος οϋαης φκοδομημένης έπί τον ποταμού Ευφράτου, δοτις νλικώς αννετέλει είς τον πλούτον καί τήν ευπορίαν αυτής, ή άνατροπή αυτής ίπετελέσϋη διά τής μετατροπής τον ρεύμα­τος τών νδάτων εκείνων. ‘Ωοαύτοος ή μυστηριώδης Βαβνλών χάϋηται έπί πολλών νδάτων (λαών καί έϋνών), και υποστη­ρίζεται υ π 9 αύτών, ή δέ πτώοις αυτής προφητεύεται ώς μέλλονοα νά γείνη διό τής μεταβολής τον ρεύματος τών βοη-

19ών και νποοτηριχιών αυτής, τών λαών— Άποκλ ιο ι\ 12 .

240 Ό Καιρός §dnv έγγ^ς

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΑΙΑΙ ΚΑΤΑΜΕΤΡΩΣΑΙ

ΤΗΝ ΣΚΙΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΑΣΙΝ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ.—

Η ΤΟΥΣ ΤΥΠΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΤΙΤΥΠΑ:

Ερχόμενα ήδη είς τήν ίξέτασιν τον Ιξό/ως άξιοδανμά- οτον ίκείνον χαρακτήρος τής τυπικής αν τής άντιοτοιχίας, τ. ? . τον οτοιχείον τον χρόνον, δπερ είς πάσαν περίπτωσιν υπο­στηρίζει και ίπιβεβαιοι τάς υπό των Ίωβιλαίων, των Χρονολο­γιών, καϊ τής προρρηδείσης λήξεως των Καιρών τών Ιδνών ίνδεικννομένας χρονολογίας. Καϊ πρός τδν σκοπόν το ντο ν Ιδίως παρεισάγεται ίντανδα τό ζήτημα τούτο—Τνα ή δύνα- μις τον αξιοδανμάστον αυτού παραλληλισμόν αύξηση καί ίπ ι- βεβαιώση την πίστιν τών τέκνων τού Θεού ώς πρός τό στοιχειον τών χρόνων καϊ καιρών iv τω σχεδίω αυτού, ώς τούτο προ- δήλως προωρίσδη νά σνντελέση— 'Εβρ. δ ' . 9, 23 ι . 1 .

9Εξ δλων τών προφητειών καί τών περί χρόνων καϊ και- ρών άποδείξεων δεν υπάρχει ταντης μάλλον έκπληκτικωτέρα καϊ πειστικωτέρα άπόδειξις. Τό Ιξ αύτής διδασκόμενον μά­δημα τυγχάνει καταπληκτικόν ίνεκεν αυτής ταντης τής απλό­τητάς τον, καϊ συνεπάγεται ϊσχνράν βεβαίωσιν είς τάς καρ­διάς τών ταπεινοφρόνων. ΟνχΙ μόνον δ κατά σάρκα 9Ισραήλ xal at τελεταϊ αύτού ήσαν τύποι, όλλ* αυτός δ 9Ιουδαϊκός α τ ώ ν ήτο τύπος τον Χριστιανικού αϊώνος. *Αμφότεροι οντοι είναι άκριβώς τής αυτής διάρκειας καί άντιστοιχούσιν ή άνταπο­κρίνονται πρός άλλήλονς είς τά καθέκαστα αυτών μέρη, ούτως ώστε, βλέποντες καί κατανοονντες τον 9Ιουδαϊκόν αιώνα, την διάρκειαν αυτού καϊ τάς περί τον θερισμού ή σνντελείας αν­τον λεπτομέρειας, δννάμεδα νά γνωρίζωμεν την άκριβή διάρ­κειαν τον Ευαγγελικού αϊώνος, δατις είναι άντίτνπον εκείνον, καϊ έννοώμεν πρός τϊ νά άποβλέπωμεν, καί διά πότε, έν τφ δερισμφ τού Ευαγγελικού αϊώνος.9Αλλ9άς προβώμεν ήδη εϊς την Απόδειξιν τούτον* διότι, καίτοι δά ήδννάμεδα νά λάβωμεν τούτο ώς δεδομένον, ΙπΙ γενικών άρχών στηριζόμενοι, καί εΐπωμεν δτι ώς οί ποικίλοι χαρακτήρες τον 9Ιουδαϊκού σνστή-

Π αράλληλοι Oinovo^iiai 241

μαχος άντιστοιχονσι πρός έκείνονς τον Ευαγγελικόν αίώνος, όντως Ιπίσης άνάγκη νά άντιστοιχή καϊ δ χ ρ ό ν ο ς , εν τον- τοις, δ Θεός δεν άφήκεν δπως ήμεΐς συμπεράνωμεν ούτως, άλλ9 έγνώριοεν ήμΐν τούτο οαφώς καίτοι εμμέσως πως.

Ό Παύλος λέγει ήμΐν δτι δ Θεός άπέρριψε τον σαρκικόν οίκον άπό τής εύνοιας αύτον, έφ* δσον καιρόν διαρκεϊ ή εκ­λογή τον πνευματικόν οίκου* καί οτι δπόταν δ πνευματικός οϊκος περισνλλεγή, τότε ή έννοια τον Θεόν &ά έπιστρέψη πά­λιν εις τον σαρκικόν οίκον. «Ον δέλω υμάς, λέγει, άγνοεΐν, όδελφοί, [άδελφοί οΐ τής 'Εκκλησίας, ή δ πνευματικός Ισ ­ραήλ] τό μυστήριον τούτο, ΐνα μή ήτε εν έαντοϊς φρόνιμοι, δτι πώρωσις άπό μέρους του 'Ισραήλ [τον φυσικόν, ή σαρ­κικού ] γέγονεν, άχρις ον τό πλήρωμα των Έϋνών * βΐσέλΰη, Καϋώς γέγραπται: *Ήξει έχ Σιών δ [ίπαγγελϋείς] Ρυόμε- νος, [δ Χριστός — 6 Κύριος ήμών, ή κεφαλή, και τά υπό­λοιπα των δλίγων πιστών ίζ άμφοτέρων των δνοματικών οί­κων 'Ισραήλ, οΐτινες ϋέλονσιν άποτελέσει τό σώμα αυτού, την Εκκλησίαν] άποστρέψει άσεβείας άπό Ιακώβ. ΚαΙοντωπάς 'Ισραήλ οω&ήσεται (καί αυτή αύτοΐς ή παρ' έμού διαθήκη), δ τ α ν ά φ έλ ω μ α ι τά ς α μ α ρ τ ία ς α ι/τώ ν. Κατά μεν τό εύαγγέλιον [την &νω κλήσιν τού παρόντος αΐώνος], ίχδροί [άπερριμμένοι] δι' υμάς [δπως προτιμη&ήτε ύμεΐς, καϊ χληρονομήσητε τά μάλλον ίκλεκτά, τά πνευματικά μέρη των Απαγγελιών]' κατά δε την εκλογήν [καΰ* ήν ούτοι εξελέγησαν δπως λάβωσιν εΐδικάς Ιπιγείονς εύνοιας παρά Θεού, νποσχε- ϋείσας εΐς τόν πατέρα αύτών 'Αβραάμ καϊ τό φυσικόν αύτού

* ΟυδεΙς πρέπει νά ονγχέη « Τό πλήρωμα των [ή εκ των] Έΰνών» προς τους «Καιρούς των Έϋ'νών», περί των όποιων εϊδομεν εν τόΐς προη- γονμένοις. ΟΙ «Καιροί των *Ε$νών», ώς κατεδείχ&η, είναι ή χρονική περίοδος κατά τήν διάρκειαν τής όποιας έπιτρεπεται εις τά *Ε&νη νά άρχωοιν επί τοϋ κόσμον. Ένψ «Τό πλήρωμα χών Έΰνών» άναφί- ρειαι εΐς τον πλήρη άριδμον δστις μέλλει νά έκλεγή έχ μέοου των έ&νόόν, πρός ανμπλήρωοιν τής Εκκλησίας του Ευαγγελίου ήτις, μετά toD «υπολοίπου» τοϋ ίκλεγένιος έκ των Τσρατ^λαων (όπερ διαλαμβάνει καί τους αποστόλους), &έλει άποτελέσει τήν Εκκλησίαν του Χρίστον, τό uΑγιον »ος> τό Βασιλικόν ίερατεϊον, χήν Βασιλείαν τον Θεοΰ, ειςτούς όποίονς ΰέλει παραδοχή ή βασιλεία καί ή εξουσία τής γης.

242 Ό Καιρός έότιν έγγι;ς

σπέρμα/ άγαπητοϊ διά τους πατέρας* άμεταμέλητα γάρ τά χαρίσματα καί ή κλήοις τον Θεόν».*Ότι δ Θεός νπεσχέθη ή έκπλήρωσις τούτου είναι βέβαια. Γνωρίζων δ Κύριος ιό τέ­λος από τής δρχής αυτού ουδέποτε έκαμε διαθήκην την οποίαν ήθελε κρίνει Ιπάναγκες. ή θά ίπεθύμει ποτέ, νά άθετήση.

Έ ν τη προφητεία τούτη δ *Απόστολος παρέχει ήμΐν νύξιν τινά περί τής διάρκειας του αΐώνος τον Ευαγγελίου, δεικννων δτι δ αιών οντος ήρξατο μετά τής άπορρίψεως τον κατά σάρκα *Ισραήλ, κα\ δτι θέλει λήξει μετά τής είς την έννοιαν άποκαταστάσεως αυτών. Παραθέτοντες δμοϋ τάς διακηρύξεις τον Παύλον και Πέτρον (Ρωμ. ια '. 27 καί Πράξ. γ \ 19 — 20), μανθάνομεν δτι δ καιρός διά την έπιστροψήν τής πρός τόν 9Ισραήλ εννοίας θέλει εϊσθαι ίν τή άρχή των Καιρών τής *Αποκαταστάσεως, κατά την δεντέραν έλενσιν τον Κνρίον ήμών. Ό Παύλος λέγει δτι ή επιστροφή τής εννοίας πρός τόν λαόν αυτόν θέλει εϊσθαι όταν δ Θεός ά φ α ιρ έ ίίη τ ά ς α μ α ρ τ ία ς α υ τ ώ ν , τό δποιον, λέγει δ Πέτρος, ό Θεός θά εκτελέση είς τονς καιρούς τής άναψνξεως ή άποκαταστά- σεως, οιτινες θά επέλθωσιν δταν ό Κύριος ήμώνέλθη δεντέ­ραν φοράν, δπ&τε πλέον δέν κρατονσιν αυτόν οί ουρανοί.

Άπεδείξαμεν ήδη δτι ή δεύτερα τον Κνρίον ήμών παρου­σία, καί ή άρχή τών καιρών τής άποκαταστάσεως, χρονολο­γείται άπό τον 1874 Μ . X. Όφείλομεν, σννεπώς, νά προσ­δοκώ μεν όπως ίδωμεν ένδείξεις τινας τής πρός τόν κατά σάρκα Ισραήλ επιστροφής τής εννοίας τον Θεόν όλίγον μετά τό 1874 Μ. X ., ώς εν Ικ τών πρώτων γνωρισμάτων τού έργου τής αποκαταστάσεως. Καί βεβαίως βλέπομεν έννοιαν άρχίζουσαν νά επιστρέφη εις αυτούς. Πάσα δέ νέα ένδειξις περί άφαιρέσεως τής τνφλώσεως τον Ισραήλ, καί περί θείας πρός αντονς εννοίας, μετρωμένη διά τών λόγων του 9Απο­στόλου, είναι καί μία νέα άπόδειξις δτι ό αϊών τού Ευαγγε­λίου λήγει, καί δτι «τό μικρόν ποίμνιον» είναι περί τό συμ- πληρονσθαι. 1Αλλά κατέχομεν δλλας περαιτέρω άποδείξεις, αΐτινες παρέχουσιν ήμϊν τόν α κ ρ ιβ ά χ ρ ό ν ο ν καθ δν ή εύνοια ήθελεν άρχίσει ίπιστρέφοναα είς τόν 9Ισραήλ. Μέχρι

Π α ρ ά λ λ η λ ο ι Ο ίκ ο ν ο μ ία ι 243

τονδε εϊδομεν Απλώς δτι τδ μέτρον τής έν α π ο ρ ρ έ ε ι κα· ταστάσεως τον κατά σάρκα Ισραήλ είναι ιό μέτρον τον χρό· νον τής είς Αλλους χορηγηϋείσης ε ι δ ι κ ή ς έννοιας, διά την κλήσιν Αλλον λαόν (των Έϋνών), Xνα ώαι ανγκληρονόμοι μετά τού Χρίστον, καί ή όποια κλήσις λήγει ε ν τη Αρχή των καιρών τής Άποκαταστάοεως' άλλ' ονχί (α>ς αλλαι προφη· τεϊαι μαρτνρούσιν) Ακριβώς έν τή Αρχή ταύτης.

Πλήν, στώμεν προς στιγμήν — Ας μή νπάρξη παρανόησις έπϊ τον σημείου τούτον: €Οπόιαν ή κ λ η ΰ ΐ ς εις το υψηλόν προνόμιον δπως γείνωμεν μέλη τής Εκκλησίας, νύμφη καϊ σνγκληρονόμοι τον Χριστού, παύση, τούτο δεν σημαίνει δτι πάντες έκεινοι οΐτινες ήδη καλούνται είσι βέβαιοι δτι ϋά κριϋώσιν Αξιοι, καί επομένως δτι ϋά έκλεγώσιν* δτι «Πολλοί είοι κ λ η τ ο ί , δ λίγοι δί ε κ λ ε κ τ ο ί , » διότι δλίγοι μόνον έκ τών καλονμένων ονμμορφούνται προς τους δρονς τής κλήσεως. Ουδέ συνεπάγεται τούτο ώς συμπέρασμα δτι οί μή μετά ταντα κληϋέντες είς τήν «Ανω έκείνην κλήσιν» δίν ϋά ενερ- γετηϋώσι διά προσφοράς Αλλης τίνος εύνοιας. Το γεγονός είναι δτι, όπόταν «ή ανω αυτή κλήσις» παύση, αΰτη παύει διότι δ Μέγας Σχεδιαστής τού σχεδίου τών αιώνων έχει σχεδόν συμπληρώσει τ ό μ έ ρ ο ς ε κ ε ί ν ο έν τφ σχεδίω αυτού, τό όποιον προώρισε να ίπιτελεσϋή εν τω αίώνι τού Ευαγγελίου — τούτέστιν: τήν έκλογήν τής Εκκλησίας τού Ευαγγελίου, τής νύμφης τού Χριστού Πάντες δεν έκλήϋησαν είς τήν υψηλήν εκείνην τιμήν : Είδικως γνωρίζεται ήμϊν δτι τό σχέδιον τού Θεού ήν νά ίκλέξη προς τόν σκοπόν τούτον μόνον ώρισμένον τινά Αριϋμόν, «μικρόν τι ποίμνιον», έν σνγκρίσει προς τήν πληϋύν τού Ανϋρωπίνον γένους. 9Αφού Αρκετοί ϋά ίχωσι κληϋή, ό δε διά τήν κλήσιν ώρισμένος καιρός λήξη, καί δέν προσήκει δπως ή τ ο ι α ν τ η κλήσις έπεκταϋή έπϊ πλέον είς ά'λ- λους, καϊ τότε Ακόμη ϋά έναπόκηται είς τους ήδη κληϋέντας, τούς Αποδεχϋέντας τήν κλήσιν, νά κάμωσι τήν κλήσιν αυτήν καί έκλογήν αυτών βεβαίας διό τής πιοτότητός των είς τήν διαϋή- κην αυτών περί έντέλους άφιερώσεώς των είς τόν Θεόν, μέχρι ϋανάτον, και προσέτι ϋά είναι ένδεχόμενον διά τούς τοιού- τονς pd παραλείψωσι νά πράξωσιν οΰτω ς/Η κλήσις αΰτη,

244 Ό Κ α ιρ ό ς έύ τ ιν έ γ γ ^ ς

ήτις δέον νά λήξη δπόταν άρκετοϊ ϋά ίχωοι κλη&ή Ιξ ών ϋά ονμπληρωϋή τό άγαπητόν «μικρόν ποίμνιον», τό σώμα τον Χρίστον, μακράν άπέχει του νά είναι τό δριον τής άγάπης, χάριτος καί κλήσεως τον Θεον.'Η λήξις ταύτης κλείει άπλώς την ουρανίαν ή «Άνω κλήσιν»„* Διότι ε'νϋα ή κλήσις αυτή λή­γει, ένθα ή {λύρα αϋτη τής ευκαιρίας καί χάριτος κλείει, άλλη τις ιλύρα άρχεται άνοιγομένη — ή {λύρα τής ευκαιρίας δι 9 είσο­δον εϊς την λεωφόρον τής άγιότητος, καί τό εν αυτή στάδιον ούχϊ προς {λείαν φνσιν, είς ήν ίκλήϋη ή Εκκλησία τον Ε ν- αγγελίον, άλλά τό στάδιον πρός την αΐωνίαν ζωήν και την τελειότητα αυτών ώς άνϋρώπων. — 9Ιδε Τόμ. A . Κεφάλαια I . καί Ι Α .

Άλλ* ήδη ίπϊ τον ζητήματος τ η ς α κ ρ ιβ ο ύ ς χ ρ ο ν ο ­λ ο γ ί α ς τής έπανόδον τής εύνοιας χρός τον Ισραήλ, ήτις ση- μειοί άκριβώς την λήξιν τής ούρανίον κ λ η < 3 εω ς— άπό τής όποιας χρονολογίας ό 9Ισραήλ ι?α άρχίση βαϋμιαίως νά βλέπη, καί ϋά εχη ανξάνοντα τεκμήρια τής ίπανερχόμενης {λείας χάριτος, καί άπό τής οποίας χρονολογίας, ώσαύτως, ή κλήσις τον Θεόν είς ουρανίους τιμάς ϋέλει παυσει, καί μόνον οντοι οι ήδη κληΊλέντες {λέλονσιν ίχει τό προνόμιον νά κερδί~ σώοι τό βραβεΊον ίκεϊνο διά πιστότητος μέχρι τέλους τής ζωής αυτών · —

Ό 9Ιοραήλ κατά σάρκα, ώς δ πνευματικός 9Ισραήλ, ίκλήϋη παρά Θεού, όπως είναι λαός αύτοΰ περιούσιος, περιούσιος είς αυτόν ϋησανρός υπέρ πάντα άλλον λαόν ( ό πρώτος ώς έπίγειος {λησανρός, καί τύπος τον άλλον, δστις είναι ουράνιος). Κεχω- ρισμένοι άπό τον κόσμον, οί 9Ισραήλΐται δίετέλεσαν τό άντικεί· μενον Ιπιδαψιλεύσεως ειδικών παρά Θεού εννοιών έπι 1845 Ιτη. Ή περίοδος αντη ήρχισε μετά τής άρχής τής ε θ ν ικ ή ς α ν τ ώ ν ζ<ύ&ς, κατά τον θάνατον τον 9Ιακώβ, τον τελεν-

ταίον των Πατριάρχων, όπότε οντοι άνεγνωρίσΰησαν ώς ε{λ· νος καί ώνομάσΰησαν «Αί δώδεκα φνλαί τον *Ισραήλ», δπερ ήν τό ίϋνικόν αυτών δνομα9 δρα Γένεο. μΊλ . 2 8 , μ σ τ '. 3, Αεντερ. κστ . 5. Τά 1845 αυτά ετη τής 1{λν κής αντών ζωής, καί τής είς αντονς {λείας, έννοιας Ιληξαν μετά τής ν π 9 αντών άπορρίψεως τον Μεασίον ανιών— τό 33ον

Παράλληλοι Οίκονομίαι 245

έτος Μ. X δπότε, πέντε ήμέρας προ τής οτανρώοεώς Τον, παρονοίαοεν έαντον είς αυτούς ώς βασιλέα αύτών, καί, μη γενόμενος δεκτός, έδήλωαεν αύτοΐς είπών, « Ί δ ο ν αφίε- ται νμΖν δ ο ίκ ο ς υμώ ν» (Μ ατϋ. κγ . 38 .) Τούτο, τό τέλος τής πρός αυτούς έννοιας, υπήρξε τό σημεΐον τής πτώ­σεως των, ήτις εξηκολούϋηοεν έπΐ τριάκοντα καί έπτά (37) έτη, καί έληξε τό 70όν Μ. X . ετος, έν τή δλική καταστροφή τής έ&νιχής αύτών πολιτείας, ώς ίπίσης τής πόλεώς των, τον ναόν, κλπ. Σημειωχέον, έν τούτοις, δτι ό Θεός έξηκολούϋησε την έαντον έννοιαν πρός άτομα τον έΰνους αντον καί μετά την άπόρριψιν αυτών ώς έΰνονς, διότι ή κλήσις τον Ευαγ­γελίου περιωρίσχλη είς άτομα τον έϋνονς ίκείνον έπΐ τρία καί ήμισυ έτη μετά την Πεντηκοστήν, Από τον ϋανάτον τού Χρί­στον— μη επισχεφϋεϊοα τον Κορνήλιον ιόν πρώτον δι 9 αυτής εύνοηϋέντα έ&νιχόν (Πράξ. ι .) μέχρις ίκείνον τον καιρόν. Τούτο ήν τό πλήρες τέλος τών έβδομη κοντά Iβδομάδων τής διά τον Δανιήλ υποσχεϋείσης εύνοιας, ώς ήν γεγραμμέ- νον, «Καϊ ύέλει στερεώσει την διαϋήκην είς πολλούς έν μια έβδομάδι». *Η εβδομηκοστή Ικείνη έβδομάς τών έτών ήρ- χισεν ίν τω καιρφ τον βαπτίσματος τον Κυρίου ήμών* ή στανρωσις αυτού, ώς προεφητενϋη, ίσημείωσε τό μέσον τής εβδομάδος, καϊ ή χάρις ή έννοια περιωρίσ&η εις τον κατά σάρκα 9Ισραήλ μέχρι τον τέλονς αυτής.

Κατά την διάρκειαν τής μακράς περιόδου (εκ 1845 έτών) τής πρός αύτούς έννοιας, χα $ 9 ήν τά λοιπά τών έΰνών παρω- ράϋησαν, δ 9Ισραήλ έσγεν εν ταύτώ παιδείας τε καί εύλο- γίας. 9Αλλά κα) αϊ δια τάς Αμαρτίας αυτών παιδεϊαι ήσαν έ ν δείξεις χάριτος και πατρικής υπέρ αύτών μερίμνης τού Θεού. *0 Θεός έξαπέστειλεν έ π 9 αυτών θλίψεις, σνχνάκις δέ επέ­τρεψε ν 9 άπαχ&ώσιν εις αιχμαλωσίαν, δπότε οντοι ελησμό- νησαν αύτόν καί ήπείδηοαν είς αυτόν* έν τούτοις, οσάκις ον- τοι μετενόονν καί έκραζον πρός τόν Κύριον, πάντοτε είσή- κονε καί ήλεν&έρωνεν αυτούς. *Ολόκληρος ή Ιστορία τον λαόν αντον, ώς αν τη Αναγράφεται έν *Εξόδφ, 91ησοϋ τον Νανή. Κριχαχς, Χρογικοΐςχαί Σαμουήλ, έπιμαρτνρεϊ τό γε­γονός δτι δ Θεός δεν Απέκρνψεν ίπ\ μακρόν άπ * αύτών τό

246 Ό Κ α ιρ ό ς έόττν έ γ γ ^ ς

πρόοωηόν τον, καί δη τό ονς αντον ήτο πάντοτε άνοικτόν είς την κραυγήν τής μετανοίας αντών— μέχρι τής ήμέρας χα ϋ 'ή ν ό οίκος αυτών άφέ&η ίρημος. Και κατ9 αυτήν ίχεί- νην την ήμέραν άκόμη δ Θεδς ήν ονγχωρών αντους υπέρ ποτέ, καί άπέοτειλε πρός αυτούς τδν άπδ πολλον προσδοκώ- μενον Μεσσίαν, τον ΈΙενϋερωτήν, ίν τω προσώπω τον Κυρίου ημών, τον Υιόν αντον. Ή αναρμόδιό της τον ϊϋνους ίκείνου ΐνα διατελή ίπΐ πλέον δ ειδικός αντον ϋηοανρός, ή δπως καΰ9 όίονδήποτε μέτρον ίκπροσωπή την Βασιλείαν τον Θεόν ίπϊ γής, ίξεδηλώϋη ίν τη άπορρίψει τον άγιον, τον άκάκον καί άμολύντου, και ίν τη παρ9 ανιών προτιμήσει ένός φονέως ά ιτ9 αντον.

Τοιουτοτρόπως, ενεκα τής άναξιότητος αυτών, ή ήμερα τής μεγίστης πρός αυτούς χάριτος άπέβη ή ή μέρα τής άπορ- ρίψεως αυτών καί άπό τής χάριτος ίκπτώσεώς των. eH δί μεγάλη χάρις τον vd γείνωοι συγκληρονόμοι τον Μεσσίον, την όποιαν δ Τσραήλ, ίξαιρέσει τον πιστόν υ π ο λ ο ίπ ο ν (Ή σα. a 9, ί . 22, 23. Ρωμ. & 28, 29, ια'. 5), άπώλε- οεν οΰτω διά τής τνφλότητος καί οκληροκαρδίας των, προοε- φέρΰη είς τά Έϋνη* ονχΐ πρός τα είδωλολατρικά ίΰνη, άλλά πρός τούς ίκ παντός ίϋνονς δεδικαιωμένους πιστούς —καίτοι ή χάρις αν τη ήν κατ9 άρχάς, ίπϊ τρία καί ήμισν £τη, περιω- ρισμένη άποκλειατικώς διά τους πιστούς τον έ'ϋνονς Τσραήλ. Τνφλωϋέντες οντοι υπό τών ίϋνικών αντών προλήψεων, ιό εϊς αντους κατ9 άρχάς προσφερϋεν μέγα βραβεϊον, τον δποίου δμως οντοι άπεδείχϋηααν άνάξιοι, προσεψέρϋη είς ίϋνος άγιον, είς περιούσιον λαόν, άποτελούμενον ίξ άξιου τινός υ π ο λ ο ίπ ο υ ίκ του Ιδιον αντών ίϋνονς, δμον μετά άλλων κεκλημένων ίκ τών 9Ε9νών, τους όποιους ούτοί, ίν τή άλαζο- νία καί νπερηφανείρ αντών, περιεφρόνονν ποτέ ώς «κύνας». *Η δε ύποσχεϋεΐσα εϋνοια τον Θεόν δίν ΰέλει ίπιστρέψει είς αυτούς ώς λαόν, Ϊνα άφαιρέση την τύφλωσιν αντών, κα δδη· γήσει αντους ώς πρωτοκάρπια τών εϋνών είς ίπιγείονς ευλο­γίας, ε ω ό ο ΰ ό πλήρης άριϋμός τον «περιούσιον Λαού» χληϋή ίκ τών Έ ϋνώ ν— έ ίο ύ ο ΰ τό πλήρωμα τών 9Εϋνών είσέλϋγ\ ιϊς την ύπερτέραν εΰνοιαν.

Π α ρ ά λ λ η λ ο ι Ο ίκ ο ν ο μ ία ι 247

Οντως, ώς <5 Παύλος διαβεβαιοι (Ρωμ. ια'. 7), δ κατά σάρκα 9Ισραήλ δεν ίπέτνχεν Ικεΐνο τό δποίον έζήτει, τοντέ- art, την πρωτίοτην χάριν. Ύποθέτοντες οτι ή πρώτη αντη χάρις ήοαν αί ίπίγειοι ενλογίαι, xal iv τη υπερηφάνεια της καρδίας των άξιοϋντες την πρωτίοτην αυτήν ευλογίαν ώς φν· σικόν γενεθλιακόν προνόμιον, καί έπϊ πλέον ώς άντιμισθίαν τής αξίας των Ιδίων αυτών έργων, οντοι προσέκοψαν τνφλώς έπ 9 αυτής καί άπέρριψαν ταύτην ώς 2ζάρ ΐνό ιά τον Χρίστου. Καί, καθώς προεΐπεν δ Δαβίδ, ή τράπεζα αυτών— ή τόσον άφθόνως ήφοδιαομένη διά τών πλουσίων υποσχέσεων καί εύ- λογιών, τών εις αντονς προσφερϋεισών δ ιά K g \0 z o v — ίγένετο αντοΐς «είς παγίδα, καί Θήραν καί άνταπόδομα» ένεκα τής σκληροκαρδίας αυτών, (Ρωμ. ια . 9, 10. Ψαλμ. ξθ ' . 2 2 — 28). Ό Χριστός, δστις ήλθεν δπιος έλευθερώση καί δστις ήθελεν έξυψώσει αυτονς εις περιωπήν δόξης πέραν τής Ιδίας αυτών ίκανότητος ώστε να ίπιθνμήσωσιν ή φαντασθώσι τοιαύτην, άπέβη είς την υπερηφάνειαν αύτών «λίθος προσκόμ- ματος καί πέτρα ακανδάλον» —Ρωμ. θ*. 32, 33. *Ησα.η\ 14.

Μ 9 ολα ταντα ή τυφλωσις τον 9Ιαραήλ ήν «τυφλωσις κατά μέρος», καί ουχί εντελής άπώλεια τής δράσεως' διότι ή μαρ­τυρία τον Νόμον, τών προφητών και τών Αποστόλων, ήν κα· ταληπτή παρά πάντων εϊτε 9Ιουδαίων εϊτε Εθνικών* κατά τήν διάρκειαν δέ τον Ευαγγελικόν αΐώνος πας 9Ιουδαίος δστις ήθελεν εντόλμως Αποφασίσει νά άποβάλη τάς μεμβράνας τών προλήψεων καί τής υπερηφάνειας, ταπεινώς δέ καί ενγνωμώ- νως άποδεχθή τήν χάριν τον Θεόν δμον μετά τον 9Εθνικον Αδελφόν του, ήδννατο νά τό πράξη. *Εν τοντοις δ λίγοι μόνον ήδυνήθησαν νά πράξωσιν ούτως. Ονδεμία ίπομένως 2ζάρΐς θέλει χορηγηθή, ουδέ ε ι δ ικ ή τις προσπάθεια πρός κατά- πεισιν αυτών ώς έθνος περί τής Αλήθειας ή πρός κατανίκησιν τών προλήψεων των, θέλει Αναπτνχθή, έωσον είσέλθη τό πλήρωμα τών έθνών* ή, δλλοις λόγοις, έωσον δ Πνευματικός 91σραήλ σνμπληρωθή.

9Από τής Απορρίψεως τον Μεσσίον, άφ9 ής ίποχής δ οίκος αυτών άφέθη έρημος — δ 9Ιοραήλ ούδέν οημειον έσχε τής εύνοίας τον Θεόν Καϊ αυτοί οντοι οί 9Ιονδαιοι δέον νά

248 Ό Κ α ιρ ό ς ίότ%ν έ γ γ ^ ς

συνομολογήσωσιν 5τι τά δάκρυα, ο στεναγμοί καί* αΐ προσεν- #αί αυτών, παρήλϋον άνεν ούδεμιάς άπαντήσεοος, καϊ ώς παρά τών προφητών αυτών προελίχ&η, οΐ ίδιοι εγένοντο «εις παροι­μίαν και συριγμόν» εις πάντα ία εϋνη. Καίτοι δέ πρότερον δ Θεός εΐοήχουσε τάς προοευχάς αυτών, ίσημείωσε τά δά- κρνά των., καϊ επέστρεψεν αυτονς εις την γην αυτών, καί διηνεκώς ηύνόει αυτονς, από τής ρηϋείσης εποχής ουδέ μιας άξιοι αυτονς προσοχής, καϊ ούδεμ'ιαν προς αυτονς έπιδει- κνύει ε υ γ έ ν ε ια ν . *Αφ* ής ημέρας είπον, «Το αίμα αυτόν ίφ* ημάς καί επί τά τέκνα ημών» οντοι διετέλεσαν υπό μίαν άδιάκοπον παιδείαν, διαοκορπιοϋέντες καϊ καταδιωκόμενοι παρά πάντων τών Ιϋνών, ώς προεφητεύϋη. Ταντά είοι id γεγονότα, ώς πάντες δύνανται νά άναγνώσωσι ταντα εϊς χάς σελίδας τής Ιστορίας. Στρέψωμεν ήδη εις τους προφήτας καί Ιδωμεν πόσον λεπτομερώς προανηγγέλϋησαν τά γεγονότα ταυτα, καϊ τί οΐ προφήται οντοι εχονσι νά εΐπωσι περί τον μέλλοντος αυτών.

9Αφού διά του προφήτου 'Ιερεμίου ( Κεφ. ιστ .) Ιγνώρισε πρδς τδν *Ισραήλ τίνι τρόπω έγκατέλιπον αυτόν, δ Κύριος ίπάγεται: «Αιά τούτο ϋέλω άπορρίψει υμάς άπό τής γης ταυ- της, εϊς την γήν τήν οποίαν δέν ίγνωρίσατε, υμείς καί οΐ πατέρες υμών* καϊ ίκεϊ &έλετε λατρεύαει άλλους Θεούς ή μέ­ραν καί νύκτα* διότι δεν θέλω κάμει έλεος τυρός νμάς»· (Έ δάφ. 9—13) ΑΧ ήμέραι αύται επήλΰον δπόταν ούτοι άπέρριψαν τον Μεσσίαν. Πας τις δΐ δύναται νά κρίνη πόσον κατά γράμμα εξεπληρώϋη ή άπειλή αυτή, καϊ αυτοί όί Ιδιοι δέον νά άνομολογήσωσι τούτο. Ή προφητεία αντη δέν είναι δυνατόν ν 9 άναφέρηται είς οίανδήποτε τών προτέρων αυτών αιχμαλωσιών υπό τών περίοικων αύτοις έϋνών—Συ­ρίας, Βαβυλώνος, κλπ. Τοιαύτη τις εικασία άποκλείεται διά τής έκφράσεως «ΕΙς γήν τήν οποίαν 5έν έγνωριοίατε, νμ ε ϊς τε καί οί πατέρες νμών»· Ό 9Αβραάμ κατήγετο ίξ Οϋρ τής Χαλδαίας — Βαβυλωνίας— δ δε Τα ώβ έκ τής Συ­ρίας. (Δεντερ. κστ . 5) Ή μεταξύ τών έ'&νών διασπορά τον ΤσραήΧ, μετά τό τέλος τον προς αυτονς ίκ 1845 ίτών έλέονς, καί ουδέ μία άλλη εκ τών προτέρων αυτών αίχμαλωοιών προ-