ΠΡΩΣΟΔΙΚΕΙΟ ΧΑΝΙΩΝ

ΣΑΚΣΙΚΘ ΔΙΑΔΙΚΑΙΑ

ΑΡΙΘΜΟ ΑΠΟΦΑΘ 210/2014

ΣΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕ ΠΡΩΣΟΔΙΚΕΙΟ ΧΑΝΙΩΝ

υγκροτικθκε από το Δικαςτι Ιωάννθ Ευαγγελάτο, Πρωτοδίκθ, ο οποίοσ ορίςκθκε από τθ

Διευκφνουςα το Πρωτοδικείο Χανίων Πρόεδρο Πρωτοδικϊν και τθ Γραμματζα Νίκθ

Αντωνιάδου.

υνεδρίαςε δθμόςια ςτο ακροατιριό του ςτισ 23 Ιανουαρίου 2014 για να δικάςει τθν

υπόκεςθ:

ΣΟΤ ΚΑΛΟΤΝΣΟ-ΕΝΑΓΟΝΣΟ: Χ.Σ. του Ι., κατοίκου Χανίων, ο οποίοσ παραςτάκθκε δια του

πλθρεξουςίου του δικθγόρου Χαράλαμπου Πιτςιγαυδάκθ.

ΣΟΤ ΚΑΘ’ ΟΤ Θ ΚΛΘΘ-ΕΝΑΓΟΜΕΝΟΤ: Ελλθνικοφ Δθμοςίου, που εκπροςωπείται νόμιμα

από τον Τπουργό Οικονομικϊν, που εδρεφει ςτθν Ακινα, το οποίο παραςτάκθκε δια τθσ

Δικαςτικισ Αντιπροςϊπου του Νομικοφ υμβουλίου του Κράτουσ Ευδοκίασ αφαρι.

Ο καλϊν-ενάγων με τθν από 18-11-2013 και με αρικμό ζκκεςθσ κατάκεςθσ …/2013 κλιςθ

του, θ οποία προςδιορίςτθκε για τθ δικάςιμο που αναφζρεται ςτθν αρχι τθσ παροφςασ,

επαναφζρει προσ ςυηιτθςθ και ηθτεί να γίνει δεκτι θ από 9-1-2012 και με αρικμό ζκκεςθσ

κατάκεςθσ …/2012 αγωγι του, θ οποία προςδιορίςκθκε για τθ δικάςιμο τθσ 14-6-2012,

οπότε και ματαιϊκθκε.

Κατά τθ ςυηιτθςθ τθσ υπόκεςθσ, οι πλθρεξοφςιοι δικθγόροι των διαδίκων, ηιτθςαν να

γίνουν δεκτά όςα αναφζρονται ςτα πρακτικά και τισ προτάςεισ που κατζκεςαν.

ΑΦΟΤ ΜΕΛΕΣΘΕ ΣΘ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΚΕΦΘΘΚΕ ΤΜΦΩΝΑ ΜΕ ΣΟ ΝΟΜΟ

Κατά τθ διάταξθ του άρκρου 9 παρ. 2 του Ν. 4223/2013, όπωσ αυτι ιδθ τροποποιικθκε με

το άρκρο 3 παρ. γ αρ. 5 του Ν 4254/2014: «Μετά το άρκρο 54 του ν. 4174/2013

προςτίκεται νζο άρκρο 54Α που ζχει ωσ εξισ:«Άρκρο 54Α Τποχρεϊςεισ τρίτων για τον

Ενιαίο Φόρο Ιδιοκτθςίασ Ακινιτων. 1. Είναι αυτοδικαίωσ άκυρθ κάκε υποςχετικι ι

εκποιθτικι δικαιοπραξία με τθν οποία ςυςτινονται, μεταβάλλονται, αλλοιϊνονται ι

μεταβιβάηονται, από οποιαδιποτε αιτία δικαιϊματα επί ακινιτου ι παρζχεται δικαίωμα

προςθμείωςθσ ι υποκικθσ ςε αυτό, αν δεν μνθμονεφεται και δεν επιςυνάπτεται από το

ςυμβολαιογράφο ςτο ςυμβόλαιο που ςυντάςςει, πιςτοποιθτικό τθσ Φορολογικισ

Διοίκθςθσ, με το οποίο πιςτοποιείται ότι το ίδιο ακίνθτο, με τα ίδια ςτοιχεία,

περιλαμβάνεται ςτθ διλωςθ Ενιαίου Φόρου Ιδιοκτθςίασ Ακινιτων, κακϊσ και ότι ο

φορολογοφμενοσ ζχει καταβάλει, ι νόμιμα απαλλαγεί από τον ΕΝ.Φ.Ι.Α. για το

ςυγκεκριμζνο ακίνθτο και ζχει καταβάλει τισ λθξιπρόκεςμεσ δόςεισ, ζχει ρυκμίςει ι ζχει

νόμιμα απαλλαγεί από τον ΕΝ.Φ.Ι.Α. για τα υπόλοιπα ακίνθτα, για τα οποία είναι υπόχρεοσ

για τα πζντε (5) προθγοφμενα ζτθ. Αυτοδικαίωσ άκυροσ είναι ο ςυμβολαιογραφικόσ τίτλοσ

και για τθ ςφνταξθ κατακυρωτικισ ζκκεςθσ επί εκοφςιου πλειςτθριαςμοφ.. 3. Εάν δεν είναι

δυνατι θ επιςφναψθ ςτο ςυμβολαιογραφικό ζγγραφο του πιςτοποιθτικοφ του ΕΝ.Φ.Ι.Α. τθσ

παραγράφου 1 του άρκρου αυτοφ για τα πζντε (5) προθγοφμενα τθσ μεταβίβαςθσ ζτθ,

επιςυνάπτεται για τα υπόλοιπα ζτθ το πιςτοποιθτικό του άρκρου 48 του ν. 3842/ 2010 (Α`

58) με το οποίο πιςτοποιείται ότι το ίδιο ακίνθτο, με τα ίδια ςτοιχεία, περιλαμβάνεται ςτθ

διλωςθ φόρου ακίνθτθσ περιουςίασ (Φ.Α.Π.), κακϊσ και ότι ο φορολογοφμενοσ ζχει

καταβάλει το Φ.Α.Π. για το ςυγκεκριμζνο ακίνθτο και ότι ζχει καταβάλει τισ λθξιπρόκεςμεσ

δόςεισ του Φ.Α.Π. ι ζχει ρυκμίςει το Φ.Α.Π. για τα υπόλοιπα ακίνθτα, για τα οποία είναι

υπόχρεοσ για τα προθγοφμενα ζτθ..5. Είναι απαράδεκτθ θ ςυηιτθςθ ενϊπιον δικαςτθρίου

εμπράγματθσ αγωγισ επί ακινιτου, πλθν τθσ μονομεροφσ εγγραφισ υποκικθσ ι

προςθμείωςθσ υποκικθσ ι τθσ άρςθσ κατάςχεςθσ, αν δεν προςκομιςκεί από τον υπόχρεο

ςε ΕΝ.Φ.Ι.Α., το πιςτοποιθτικό των παραγράφων 1 και 3 του άρκρου αυτοφ.» Θ διάταξθ

αυτι που είναι προφανζσ ότι είναι φορολογικισ φφςθσ, κίγει, παραβιάηει και ζρχεται ςε

ευκεία αντίκεςθ με τθ διάταξθ του άρκρου 6 παρ. 1 τθσ Ευρωπαϊκισ φμβαςθσ για τθν

προςταςία των δικαιωμάτων του ανκρϊπου και των κεμελιωδϊν ελευκεριϊν (Ε..Δ.Α.) και

τισ διατάξεισ των άρκρων 17, 20 και 25 του υντάγματοσ (δικαίωμα τθσ ιδιοκτθςίασ,

δικαίωμα ςτθν παροχι ζννομθσ προςταςίασ και αρχι τθσ αναλογικότθτασ). Ειδικότερα, ςτο

άρκρο 20 παράγραφοσ 1 του υντάγματοσ, το οποίο ςυμφωνεί και με το άρκρο 6

παράγραφοσ 1 τθσ ΕΔΑ, κατοχυρϊνεται το κεμελιϊδεσ δικαίωμα του πολίτθ για παροχι

ζννομθσ προςταςίασ από τα δικαςτιρια, αποτελεί δε κεμελιϊδθ αρχι του κράτουσ δικαίου.

Οι δικονομικζσ λεπτομζρειεσ που είναι επιτρεπτό να κακορίηει κάκε κράτοσ μζλοσ τθσ

Ζνωςθσ δεν επιτρζπεται να κακιςτοφν πρακτικϊσ αδφνατθ ι δυςχερι τθν άςκθςθ των

δικαιωμάτων των πολιτϊν. Εξάλλου, ςτο άρκρο 1 του Πρϊτου Προςκζτου Πρωτοκόλλου

τθσ ΕΔΑ που κυρϊκθκε μαηί με τθ φμβαςθ με το άρκρο πρϊτο του ν.δ. 53/1974 (ΦΕΚ Α`

256) ορίηεται ότι «Παν φυςικόν ι νομικόν πρόςωπον δικαιοφται ςεβαςμοφ τθσ περιουςίασ

του. Ουδείσ δφναται να ςτερθκι τθσ ιδιοκτθςίασ αυτοφ ειμι δια λόγουσ δθμοςίασ

ωφελείασ και υπό τουσ προβλεπόμενουσ υπό του νόμου και των γενικϊν αρχϊν του

διεκνοφσ δικαίου όρουσ. Αι προαναφερόμεναι διατάξεισ δεν κίγουςι το δικαίωμα παντόσ

Κράτουσ όπωσ κζςθ εν ιςχφϊ νόμουσ ουσ ικελε κρίνει αναγκαίον προσ ρφκμιςιν τθσ

χριςεωσ αγακϊν ςυμφϊνωσ προσ το δθμόςιον ςυμφζρον ι προσ εξαςφάλιςιν τθσ

καταβολισ φάρων ι άλλων ειςφορϊν ι προςτίμων». Με τισ διατάξεισ αυτζσ με τισ οποίεσ

κατοχυρϊνεται ο ςεβαςμόσ τθσ περιουςίασ του προςϊπου, αναγνωρίηεται παράλλθλα θ

εξουςία των Κρατϊν προσ επιβολι φόρων και κζςπιςθ μζτρων προσ εξαςφάλιςθ τθσ

καταβολισ τουσ. Σα Κράτθ διακζτουν ευρφτατθ εξουςία ωσ προσ τον προςδιοριςμό των

φόρων και τουσ τρόπουσ ειςπράξεωσ τουσ κατ` εκτίμθςθ των πολιτικϊν, οικονομικϊν και

κοινωνικϊν προβλθμάτων τουσ. Όμωσ, εφόςον θ επιβολι φορολογίασ αποτελεί επζμβαςθ

ςτθν περιουςία του προςϊπου, πρζπει θ ςχετικι ρφκμιςθ να αποτελεί μια δίκαιθ

ιςορροπία μεταξφ των απαιτιςεων του δθμοςίου ςυμφζροντοσ και των επιταγϊν

προςταςίασ των ανκρωπίνων δικαιωμάτων υπό τθν ζννοια τθσ φπαρξθσ αναλογίασ μεταξφ

χρθςιμοποιουμζνων μζςων και επιδιωκομζνων ςκοπϊν, ενόψει μάλιςτα και τθσ, κατά το

χρόνο κζςπιςθσ τθσ ωσ άνω φορολογικισ διάταξθσ, ιδιαιτζρωσ δυςμενοφσ οικονομικισ

ςυγκυρίασ (ςυνεχοφσ μείωςθσ μιςκϊν και ςυντάξεων και επιβολισ αλλεπαλλιλων

φορολογικϊν βαρϊν επί ειςοδθμάτων και περιουςιϊν). Ο δικονομικόσ φραγμόσ, που

τίκεται από τισ παραπάνω διατάξεισ, ιδθ ςε πρϊιμο ςτάδιο τθσ διαδικαςίασ υπό το φωσ

των ςθμερινϊν δυςχερϊν οικονομικϊν ςυνκθκϊν, που βιϊνουν οι πολίτεσ που φζρουν το

βάροσ αυτϊν, ουςιαςτικά ςτερεί αυτοφσ τθσ απλισ δυνατότθτασ προςφυγισ ςτο

δικαςτιριο. Σο απλό ταμειακό ςυμφζρον, που προκφπτει, δεν ςυνιςτά λόγο γενικότερου

δθμοςίου ςυμφζροντοσ, για τον οποίο κεςπίηεται θ παραπάνω διάταξθ ωσ αναγκαία

προχπόκεςθ του παραδεκτοφ κάκε εμπράγματθσ αγωγισ. Ενϊ, δεν φαίνεται να υπάρχει

καμία αναλογία, που επιβάλλεται να τθρείται, μεταξφ του νομοκετικά προςτατευόμενου

δικαιϊματοσ του ατόμου και του ςκοποφ που το νομοκζτθμα εξυπθρετεί. Επομζνωσ, θ

παραπάνω ρφκμιςθ ςυντελεί απλά ςε άνιςθ μεταχείριςθ των πολιτϊν του, από το ίδιο το

κράτοσ, που τίκεται ςε πλεονεκτικι κζςθ ζναντι αυτϊν, εξαςφαλίηοντασ πρωταρχικά και

κφρια το δικό του δθμοςιονομικό οικονομικό ςυμφζρον, ςυρρικνϊνοντασ το ατομικό

δικαίωμα των πολιτϊν του ςε εφκολθ πρόςβαςθ ςτα δικαςτιρια, τθν οποία κα ζπρεπε να

εγγυάται και όχι να χρθςιμοποιεί τθ Δικαιοςφνθ και τθν ευχζρεια προςφυγισ ςε αυτιν ωσ

μζςο πίεςθσ για τθν τακτοποίθςθ των φορολογικϊν υποχρεϊςεων των πολιτϊν. Επιπλζον,

θ επιβολι φόρου ακίνθτθσ περιουςίασ, παράλλθλα προσ υφιςτάμενουσ άλλουσ φόρουσ,

δεν πρζπει να κίγει τον πυρινα του δικαιϊματοσ τθσ ιδιοκτθςίασ και δεν πρζπει να εξαρτά

το ςυνταγματικά κατοχυρωμζνο δικαίωμα του πολίτθ να προςφφγει ςτθ Δικαιοςφνθ από τισ

ςυγκεκριμζνεσ φορολογικζσ του υποχρεϊςεισ. Διαφορετικά κα ελλοχεφει ο κίνδυνοσ ο

υπερχρεωμζνοσ ιδιοκτιτθσ να μθν είναι ςε κζςθ να προςκομίςει το ωσ άνω πιςτοποιθτικό

και θ εμπράγματθ αγωγι του με τθν οποία ηθτεί να προςτατεφςει το δικαίωμα τθσ

κυριότθτάσ του, που του παρζχει άμεςθ, απόλυτθ και κακολικι εξουςία πάνω ςτο ακίνθτο

(άρκρα 973 και 1000 του ΑΚ), κα πρζπει να απορριφκεί για λόγουσ μθ ουςιαςτικοφσ, αφοφ

το δικαςτιριο δεν κα υπειςζρχεται ςτθν ουςία τθσ ζνδικθσ διαφοράσ και ζτςι ο πολίτθσ κα

ςτερείται ουςιαςτικά τθσ εξουςίασ να απαγορεφει απόλυτα κάκε επζμβαςθ τρίτου ςτο

ακίνθτό του χωρίσ τθν άδεια του και κα βρίςκεται εκτεκειμζνοσ και απροςτάτευτοσ

απζναντι ςτθν αυκαιρεςία του οποιουδιποτε καταπατθτι. Εξάλλου, ςε κάποιεσ

περιπτϊςεισ θ αδυναμία καταβολισ του φόρου μπορεί να ςχετίηεται με τθν μθ καταβολι

των μιςκωμάτων και επομζνωσ θ αςυνζπεια του μιςκωτι όχι μόνο κάνει τον εκμιςκωτι

φορολογικό παραβάτθ, αλλά τον εμποδίηει και να του αςκιςει οποιαδιποτε εμπράγματθ

αγωγι. Εν κατακλείδι, δεν κα μποροφςε μια κακαρά φορολογικοφ χαρακτιρα διάταξθ, που

δεν αφορά ςτθν προςταςία των ςυναλλαςςομζνων ςε ςχζςθ με τα ακίνθτα ι δεν επιδιϊκει

τθν παροχι δικαςτικισ προςταςίασ, να αποτελεί ειδικι διαδικαςτικι προχπόκεςθ μιασ

εμπράγματθσ αγωγισ και προαπαιτοφμενο προκειμζνου να εκδοκεί απόφαςθ επί τθσ

ουςίασ. Άλλωςτε, ςτόχοσ τθσ δίκθσ πρζπει να είναι πάντοτε θ ζκδοςθ απόφαςθσ επί τθσ

ουςίασ και οι διαδικαςτικζσ προχποκζςεισ πρζπει να ζχουν ςκοπό να εξαςφαλίςουν τθν

ομαλι και απρόςκοπτθ ροι τθσ διαδικαςίασ και να αποτελοφν εγγυιςεισ ορκισ δικαςτικισ

απόφαςθσ (βλ Ολ. ΣΕ 601/2012 NOB 2012.376, Ολ. ΣΕ 3087/2011, Ολ Ελ. υν 2006/2008,

ΑΠ 293/2014, ΑΠ 1164/2009, ΑΠ 205/2006 Α δθμοςίευςθ ΣΝΠ Νόμοσ, ΕΔΔΑ απόφαςθ τθσ

2.12.1985, Svenska κατά ουθδίασ, αρικμ. 1 1036/84, απόφαςθ τθσ 14.12.1988, Wasa κατά

ουθδίασ, αρικμ. 13013/87, απόφαςθ τθσ 16.1.1995, Ricardo Travers κατά Ιταλίασ, αρικμ.

15117/89, Νικόλαοσ Νίκασ Πολιτικι Δικονομία Ι ς. 415).

τθν προκείμενθ περίπτωςθ ο ενάγων με τθν κρινόμενθ αγωγι του, όπωσ αυτι παραδεκτά

διορκϊκθκε με διλωςθ του πλθρεξουςίου του δικθγόρου που καταχωρικθκε ςτα

ταυτάρικμα με τθν παροφςα απόφαςθ πρακτικά δθμόςιασ ςυνεδρίαςθσ (άρκρο 224 ΚΠολΔ)

ιςχυρίηεται ότι είναι αποκλειςτικόσ κφριοσ ενόσ ακινιτου που βρίςκεται ςτθ κζςθ «………..»

του Διμου Χανίων και περιγράφεται αναλυτικά κατά κζςθ, ζκταςθ και όρια ςτθν κρινόμενθ

αγωγι. Ότι το ωσ άνω ακίνθτο περιιλκε ςτθν κυριότθτά του δυνάμει του υπ’ αρικμ.

…………… ςυμβολαίου αγοραπωλθςίασ τθσ υμβολαιογράφου Χανίων …………………, που

μεταγράφθκε νόμιμα. Ότι το ανωτζρω ακίνθτο εμφανίηεται ςφμφωνα με τισ πρϊτεσ

ςχετικζσ με το Διμο Χανίων κτθματολογικζσ εγγραφζσ με ΚΑΕΚ ………………….. και

αναγραφόμενο ωσ δικαιοφχο του εμπράγματου δικαιϊματοσ τθσ κυριότθτασ το εναγόμενο.

Με βάςθ αυτό το ιςτορικό ο ενάγων, επικαλοφμενοσ ζννομο ςυμφζρον και ςυγκεκριμζνα

προςβολι του δικαιϊματοσ τθσ κυριότθτάσ του επί του επίδικου ακινιτου, ηθτεί να

αναγνωριςτεί αποκλειςτικόσ κφριοσ του περιγραφόμενου ςτθν αγωγι επίδικου ακινιτου,

κατά πλιρθ κυριότθτα και κατά ποςοςτό 100%, να διαταχκεί θ διόρκωςθ ςτα

Κτθματολογικά Βιβλία του Κτθματολογικοφ Γραφείου Χανίων, ϊςτε ςτο Κτθματολογικό

Φφλλο με ΚΑΕΚ …………………….να αναγραφεί ωσ αποκλειςτικόσ κφριοσ του ωσ άνω ακινιτου

και να καταδικαςτεί το εναγόμενο ςτθ δικαςτικι του δαπάνθ. Με τζτοιο περιεχόμενο και

αιτιματα, θ αγωγι αρμόδια κακ’ φλθν και κατά τόπο ειςάγεται ςτο δικαςτιριο αυτό για να

ςυηθτθκεί κατά τθν τακτικι διαδικαςία (άρκρα 14 παρ.2, 29, 218 παρ.1 και 176 ΚΠολΔ, 6

παρ.2 και 17 παρ.4 του ν. 2664/1998, όπωσ ιςχφει ςιμερα). Είναι δε νόμιμθ, ςτθριηόμενθ

ςτισ διατάξεισ των άρκρων 1033 επ. ΑΚ, 6 παρ.2, 12 παρ.1 ςτοιχ.αϋ, 13 παρ.2, 17 παρ.1 του

ν. 2664/1998, 68 και 70 ΚΠολΔ. Πρζπει, ςυνεπϊσ, να ερευνθκεί περαιτζρω και ωσ προσ τθν

ουςιαςτικι τθσ βαςιμότθτα, δεδομζνου ότι για το παραδεκτό τθσ: α) αςκικθκε

εμπρόκεςμα (εντόσ τθσ προκεςμίασ που ορίηει το άρκρο 6 παρ.2 του ν. 2664/1998, όπωσ

ιςχφει ςιμερα), β) ο ενάγων προςκομίηει το υπ’ αρικμ. πρωτ. ………/2012 πιςτοποιθτικό

καταχϊριςθσ εγγραπτζασ πράξθσ του Προϊςταμζνου του Κτθματολογικοφ Γραφείου Χανίων,

από το οποίο προκφπτει ότι θ αγωγι καταχωρικθκε νόμιμα και εμπρόκεςμα ςτα οικεία

κτθματολογικά φφλλα του επίδικου ακινιτου (άρκρο 220 ΚΠολΔ, ςε ςυνδ. με 12 παρ.1

ςτοιχ.ιβ του ν. 2664/1998). Εξάλλου, είναι παραδεκτι θ ςυηιτθςθ τθσ αγωγισ, χωρίσ να

υφίςταται ανάγκθ προςκόμιςθσ από τον ενάγοντα του πιςτοποιθτικοφ του ΕΝΦΙΑ, κακϊσ θ

διάταξθ του άρκρου 54Α παρ. 5 του Ν. 4174/2013 που ορίηει ότι είναι απαράδεκτθ θ

ςυηιτθςθ ενϊπιον δικαςτθρίου εμπράγματθσ αγωγισ επί ακινιτου, αν δεν προςκομιςκεί το

ωσ άνω πιςτοποιθτικό, είναι μθ εφαρμοςτζα, επειδι ζρχεται ςε ευκεία αντίκεςθ τόςο με το

άρκρα 17,20 και 25 του υντάγματοσ, όςο και με το άρκρο 6 παρ. 1 τθσ ΕΔΑ, ςφμφωνα με

όςα εκτζκθκαν ςτθν ανωτζρω μείηονα ςκζψθ.

Από τθν εκτίμθςθ τθσ ζνορκθσ ενόρκων κατακζςεων του μάρτυρα του ενάγοντοσ, που

εξετάςτθκε ςτο ακροατιριο αυτοφ του δικαςτθρίου και περιζχεται ςτα ταυτάρικμα με τθν

παροφςα απόφαςθ πρακτικά και των εγγράφων που νόμιμα επικαλοφνται και

προςκομίηουν οι διάδικοι, αποδείχκθκαν τα ακόλουκα πραγματικά περιςτατικά: Ο ενάγων

είναι αποκλειςτικόσ κφριοσ ενόσ αγροτεμαχίου που βρίςκεται ςτθ κζςθ «……….»ζκταςθσ

κατά τον τίτλο κτιςθσ του 771,40 τμ, κατά δε νεότερθ και ακριβι μζτρθςθ 844 τμ, όπωσ

αυτό εμφανίηεται ςτο από …………….. τοπογραφικό διάγραμμα του μθχανικοφ ………….. Σο

ανωτζρω ακίνθτο περιιλκε ςτον ενάγοντα από αγορά δυνάμει του υπ’ αρικμ. ……………..

ςυμβολαίου τθσ υμβολαιογράφου Χανίων …………….., που μεταγράφθκε νόμιμα ςτα βιβλία

μεταγραφϊν του Τποκθκοφυλακείου Χανίων ςτον τόμο ………. με ΑΜ ……….. Ο

δικαιοπάροχοσ του ενάγοντοσ, …………………., είχε αποκτιςει το ωσ άνω ακίνθτο από αγορά

από τον ……………….., δυνάμει του υπ’ αρικμ. …………..ςυμβολαίου τθσ ίδιασ ωσ άνω

υμβολαιογράφου, που μεταγράφθκε νόμιμα. Ωςτόςο, ςφμφωνα με τισ πρϊτεσ ςχετικζσ με

τον πρϊθν Διμο οφδασ και νυν Διμο Χανίων κτθματολογικζσ εγγραφζσ, το ακίνθτο, που

ζλαβε ΚΑΕΚ ………………, εμφανίηεται εςφαλμζνα ότι ανικει ςτο εναγόμενο κατά

αποκλειςτικι και πλιρθ κυριότθτα. Περαιτζρω, το εναγόμενο Ελλθνικό Δθμόςιο

ιςχυρίςκθκε ότι το επίδικο ακίνθτο του ανικει, εντοφτοισ ο ιςχυριςμόσ αυτόσ δεν

ενιςχφκθκε από κανζνα αποδεικτικό μζςο, κακϊσ δεν προςκομίηεται οφτε ζνα ςχετικό

ζγγραφο, οφτε το εναγόμενο εξζταςε μάρτυρα ςτο ακροατιριο, οφτε προκφπτει ότι

κοινοποιικθκε ςτο παρελκόν ςτον ενάγοντα ι ςτο δικαιοπάροχό του πρωτόκολλο

διοικθτικισ αποβολισ. Αντίκετα αποδείχκθκε ότι υφίςταται αδιάλειπτθ και ςυνεχισ ςειρά

νόμιμων τίτλων δυνάμει των οποίων ο ενάγων ζχει αποκτιςει από το ζτοσ 1982 το ακίνθτο

χωρίσ ποτζ να ενοχλθκεί και να αμφιςβθτθκεί θ κυριότθτά του από κανζναν. Κατ’

ακολουκία των ανωτζρω, θ κρινόμενθ αγωγι πρζπει να γίνει δεκτι και ωσ κατ’ ουςίαν

βάςιμθ, κατά τα αναφερόμενα ειδικότερα ςτο διατακτικό, ενϊ, τα δικαςτικά ζξοδα του

ενάγοντοσ πρζπει να επιβλθκοφν ςε βάροσ του εναγομζνου, λόγω τθσ ιττασ του (άρκρα

176 και 191 παρ.2 ΚΠολΔ), μειωμζνα όμωσ κατ’ άρκρο 22 του Ν. 3693/1957, κατά τα

ειδικότερα οριηόμενα ςτο διατακτικό τθσ παροφςασ.

ΓΙΑ ΣΟΤ ΛΟΓΟΤ ΑΤΣΟΤ

ΔΙΚΑΗΕΙ κατ’ αντιμωλία των διαδίκων.

ΔΕΧΕΣΑΙ τθν αγωγι.

ΑΝΑΓΝΩΡΙΗΕΙ ότι ο ενάγων είναι αποκλειςτικόσ κφριοσ ςε ποςοςτό 100% του

περιγραφόμενου ςτο ιςτορικό τθσ παροφςασ ακινιτου, το οποίο βρίςκεται ςτθ κζςθ

«……………..» του Διμου Χανίων (πρϊθν Διμου οφδασ) ζκταςθσ κατά τον τίτλο κτιςθσ του

771,40 τμ, κατά δε νεότερθ και ακριβι μζτρθςθ 844 τμ και φζρει ΚΑΕΚ ………………

ΔΙΑΣΑΕΙ τθ διόρκωςθ ςτα Κτθματολογικά Βιβλία και λοιπά κτθματολογικά ςτοιχεία του

Κτθματολογικοφ Γραφείου Χανίων ςχετικά με το ωσ άνω ακίνθτο, ϊςτε να αναγραφεί ότι ο

ενάγων ζχει τθν αποκλειςτικι και πλιρθ κυριότθτα του ανωτζρω ακινιτου με τίτλο κτιςθσ

το υπ’ αρικμ. …………….. ςυμβόλαιο τθσ υμβολαιογράφου Χανίων ………….., που

μεταγράφθκε νόμιμα ςτα βιβλία μεταγραφϊν του Τποκθκοφυλακείου Χανίων ςτον τόμο

………….με ΑΜ …………

ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ςε βάροσ του εναγομζνου τα δικαςτικά ζξοδα του ενάγοντοσ, τα οποία ορίηει

ςτο ποςό των διακοςίων πενιντα (250) ευρϊ.

KPIΘHKE, αποφαςίςκθκε και δθμοςιεφκθκε ςτα Χανιά, ςτο ακροατιριό του, ςε ζκτακτθ

δθμόςια ςυνεδρίαςθ, ςτισ 25 Απριλίου 2014.

O ΔIKATH H ΓPAMMATEA