Το Τέλος Του Παιχνιδιού

Samuel Beckett, tin dc purtle, 1957

(<) 2(XK), ύψιΧβν / StSXia & tuitions dc Minuil

\ Μ Ο Γ Ε Λ Μ Π Ε Κ Ε Τ

I I.ΛΟΣ TOT Π Α Ι Χ Ν Ι Δ Ι Ο Ϊ

ΠΡΑΞΗ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

Μ ΚΤΑΦΡΑΣΗ

Κο>στής Σχαλιόρας

( ι Ε Λ I Γ ο

ΓΙ μετάφραση έγινε από την πρωτότυπη έκδοση των Editions de Minu i t , ΙΙαρίσι, 1957. Ακολουθεί, ωστόσο, τις μεταβολές που ο συγγραφέας υπαγόρευσε στη Χριστίνα Τσίγκου, όταν σκηνοθέτησε το έργο στο Κ.Θ.Β.Ε.

Ο μεταφραστής συμβουλεύτηκε και την αγγλική μετάφραση, που έγινε από τον ίδιο τον Μπέκετ.

Το ελληνικό κείμενο τυπ<όθηκε για πρώτη φορά στο πρόγραμμα του Κ.Θ.Β.Ε., τον Απρίλιο του 19G7. Το 1975 κυκλοφόρησε, σε επιμέλεια Ε.Χ. Κάσδαγλη, στη «Θεατρική Βιβλιοθήκη» της Εταιρείας Σπουδών Νεοελληνικού ΙΙολιτισμού και Γενικής ΙΙαι-δείας (Ιδρυτής: Σχολή Μωράίτη).

I I μετάφραση είναι αφιερωμένη στη μνήμη της Χριστίνας Τσίγκου.

Για τον Roger Blin

Π Ρ Ο Σ Ω Π Α τη σειρά που εμφανίζονται)

Κ Λ Ο Β

Χ Α Μ

Ν Α Γ Κ

Ν Ε Λ

Τ Ε Λ Ο Σ Τ Ο Ι ' Π Α Ι Χ Ν Ι Δ Ι Ο Υ

Εκοτεριχό χωρίς έπιπλα.

I '/τής φωτισμός.

' x στους τοίχους, δεξιά χι αριστερά, πρός το βάθος,

ίυο μιχρά παράθυρα με τις κουρτίνες κλειστές.

ΛιΙιχ στο προσκήνιο, μία πόρτα. Κοντά στην πόρτα,

• - μένο στον τοίχο, ένα κάδρο, αναποδογυρισμένο.

I τερά στο προσκήνιο, δυο σκουπιδοντενεκέδες, χολ-

t ο ένας στον άλλο, σκεπασμένοι χι οι δυο μ' ένα

ftaXto σεντόνι.

κέντρο, σκεπασμένος μ' ένα παλιό σεντόνι, καθι-

νμίνος σε μια πολυθρόνα με ρόδες, ο Χαμ.

<: προς την πόρτα, ο Κλοβ—όψη πελιδνή, χω-

' ' — κοιτάζει το αριστερό παράθυρο, το δεξιό,

. ντενεκέδες, τον Χαμ, βγαίνει από τη σκηνή, επι-

• χμέσως με μια σκαλίτσα. Την πάει κάτω από

», - ι rcpo παράθυρο, ανεβαίνει επάνω, τραβάει την

••·(. Κατεβαίνει, παίρνει τη σκαλίτσα, την πάει

> ' : ' το δεζιό παράθυρο, ανεβαίνει επάνω, τραβάει

Π}ν κουρτίνα. Κατεβαίνει, παίρνει τη σκαλίτσα, την

ι -(ι) απ' το αριστερό παράθυρο, ανεβαίνει επάνιο,

• • χπό το παράθυρο. Κοφτό γέλιο. Κατεβαίνει,

> vtt τη σκαλίτσα, την πάει κάτω απ' το δεξιό παρά-

thpo, Ί,νεβτ,ίνει επάνω, κοιτάει από το παράθυρο. Κοφτό

ιο Κατεβαίνει, πάει στους σκουπιδοντενεκέδες,

.rt ro σεντόνι που τους σκεπάζει και τ' αφήνει να

ι: / χμω. Σηκώνει το ένα σκέπασμα, σκύβει πά-

Mw ΛΚ' το ντενεκέ και κοιτάζει. Κοφτό γέλιο. Επανα-

• > > : :ο ίδιο κχ: με τον άλλο ντενεκέ. Πάει στον

• : το σεντόνι που τον σκεπάζει και τ' αφήνει

*β itpvtmi χάμω.

1 0 ΣΑΜΟΓΕΛ ΜΠΕΚΕΤ

Ο Χαμ μοιάζει να κοιμάται. Φοράει ρόμπα, έχει στο κε

φάλι του ένα είδος σκούφου (calotte) από feutre, ένα με

γάλο ματωμένο μαντίλι είναι απλωμένο πάνω στο πρό

σωπο του, απ' το λαιμό του κρέμεται μια σφυρίχτρα,

στα γόνατα του είναι ριγμένο ένα μάλλινο σκέπασμα

(plaid), φοράει χοντρές κάλτσες. Ο Κλοβ τον κοιτάζει.

Κοφτό γέλιο. Πάει ξανά στη Θέση που βρισκόταν στην

αρχή, κοιτάζει τη σκηνή και γυρνάει προς την πλατεία.

Κ Λ Ο Β , απλανές βλέμμα, άχρωμη φωνή: Πάει, τέλειωσε, τελειώνει, μπορεί και να τελειώσει. (Παύση.) Σπυρί σπυρί μαζεύονται οι κόκκοι, και ξαφνικά μια μέρα γίνονται σωρός, ίνας μικρός σωρός, ο ακατόρθο^τος σωρός. (Παύση.) Κανένας δεν μπορεί πιά να με τι -

, μωρήσει. (Παύση.) Π ά ω να καϋίσίο στην κουζίνα μου, τρία επί τρία επί τρία, περιμένοντας να μου σφυρίξει. (Παύση.) Είναι ουραίες διαστάσεις, 0 ' α κουμπήσω στο τραπέζι, θα κοιτάζω τον τοίχο, πε ριμένοντας να μου σφυρίξει. (Μένει για μια στιγμή ακίνητος. Έπειτα βγαίνει. Ξα

νάρχεται αμέσως, πάει να πάρει τη σκαλίτσα, βγαίνει

παίρνοντας μαζί τη σκαλίτσα. Παύση. Ο Χαμ σαλεύει.

Χασμουριέται κάτω απ' το μαντίλι. Βγάζει το μαντίλι

απ' το πρόσωπο του. Η όφη του είναι πελιδνή, χωμα

τένια. Φοράει μαύρα γυαλιά.)

Χ Α Μ : Σειρά. . . (χασμουρητό) . . .μου. (Παύση.) Ν α παίξω. (Κρατάει με τεντωμένο το χέρι μπροστά του το

μαντίλι.) Κουρελάκι! (Βγάζει τα γυαλιά του, σκουπί

ζει τα μάτια του, το πρόσωπο του, σκουπίζει τα γυαλιά

του, τα ξαναβάζει, διπλώνει προσεχτικά το μαντίλι και

το τοποθετεί με μια αβρή κίνηση στην πάνοι τσέπη της

ρόμπας του. Βήχει για να καθαρίσει τη φ(ονή του, ενώ

νει τ' ακροδάγτυλά του.) Μπορεί να υπά.. . (χ-χσμου-

I I \ιι>. 1(11 ΙίΛΙΧΜΛΙΟν I 1

'·.) ...να υπάρξει συμφορά... ανώτερη από τη r( μου; Ίσως . Άλλοτε. Σήμερα όμως; (Παύση.)

1 1 ετέρας μου; (Παύση) I I μάνα μου; (Παύση.) 1 ' Γκύλος μου; (Παύση.) Ω , δέχομαι πους υποφέ-

ι όσο γίνεται να υποφέρουν τέτοια πλάσματα. ι ΐ'.νζι όμως αυτό πως τα δεινά μας είναι ισότι-

| ' Μπορεί. (Παύση.) Όχι , όλα είναι α. . . (χασμου-

ί) . . .πόλυτα, (περήφανα) όσο πιο μεγάλος είσαι,

ι και πιο γεμάτος. (Παύση. Σκυθρωπός.) Τόσο

(0 άδειος. (Οσμίζεται τον αέρα.) Κλοβ! (Παύ-1 * >-/'., είμαι μόνος. (Παύση.) Τι όνειρα! Εκείνα

ίση! (Παύση.) Αρκετά, καιρός να τελειώνουμε, ι / και στο καταφύγιο. (Παύση.) Κι οιστόσο δι-

ί τ α ζω , διστάζω να. . . να τελειόισο). Ναι , αυτό εί-ν»ι. ήρθε πιά η ώρα να πάρει τέλος το πράγμα, κι

'< διστάζω να. . . (χασμουρητά) ...να. τελειώ-1 \ ι τμουρητά.) Ω χ , νύστα, που την έχω, καλά

> 11, να πάω να πλαγιάσ(θ. (Σφυρίζει με τη σφυ-

ριχτρι Μπιινει αμέσως ο Κλοβ. Έρχεται να σταθεί δί-

πολυθρόνα.) Ηρωμοκοπάς! (Παύση.) Ετοι μ ο ι με, θα πλαγιάσω.

• ν " ιι ( Ι ,τι που σε σήκ<υσα. ι \ νι Κι έπειτα;

Ι Λ Ο II Λ£ν μπορώ να σε σηκώνω και να σε κοιμίζω

lieOc πέντε λεπτά, έχω δουλειά.

ΚΙΙ.,τη.)

\ \ W l . toc ; ποτέ τα μάτια μου; k \ ·ι ιι Οχι . * » Μ Stv είχες ποτέ την περιέργεια, την ώρα που κοι-

'/. ν/ μου βγάλεις τα γυαλιά και να κοιτά-||(( τα μάτια μου;

|| *ο|ΐ Ανασηκώνοντας τα βλέφαρα; (Παύση.) Όχι . s \ Μ Κάποια μέρα θα σ' τα οείξω. (ΙΙζύση.) Φαίνεται

12 ΣΑΜΟΓΕΛ ΜΠΕΚΕΤ

πως είναι κάτασπρα. (Παύση.) T t ώρα είναι;

Κ Λ Ο Β : Η συνηθισμένη.

Χ Α Μ : Κοίταξες;

Κ Λ Ο Β : Ναι .

Χ Α Μ : Λοιπόν;

Κ Λ 0 Β : Τίποτα.

Χ Α Μ : Θα 'πρεπε να βρέξει.

Κ Λ Ο Β : Δε θα βρέξει.

(Παύση.)

Χ Α Μ : Κ α τ ά τα άλλα, καλά;

Κ Λ Ο 15: Δεν έχω παράπονο.

Χ Α Μ : Αισθάνεσαι στην κανονική σου κατάσταση;

Κ Λ Ο Β , πολύ ενοχλημένος: Σου είπα πως δεν έχω παρά

πονο.

Χ Α Μ : Ε γ ώ αισθάνομαι κάπως περίεργα. (Παύση.)

Κλοβ.

Κ Λ Ο Β : Ναι .

Χ Α Μ : Δεν απόκαμες;

Κ Λ Ο Β : Π ώ ς ! (Παύση.) Με τι;

Χ Α Μ : Μ ' αυτό. . . με τούτο.. . το πράμα.

Κ Λ Ο Β : Ανέκαθεν. (Παύση.) Εσύ όχι;

Χ Α Μ , σκυθρωπός: Τότε δεν υπάρχει λόγος να αλλάξει

τίποτα.

Κ Λ Ο Β : Μπορεί να τελειώσει. (Παύση.) Ζ ω ή ολάκερη

τις ίδιες ερωτήσεις, τις ίδιες απαντήσεις.

Χ Α Μ : Ετοίμασε με. (() Κλοβ μένει ακίνητος.) Πήγαινε

να φέρεις το σεντόνι, (θ Κλοβ μένει ακίνητος.)

Κλοβ.

Κ Λ Ο Β : Να'ι.

Χ Α Μ : Δε θα σου δώσω πια τίποτα να φας.

Κ Λ Ο Β : Τότε θα πεθάνουμε.

Χ Α Μ : θ α σου δίνω κάτι ίσα ίσα για να μην πεθάνεις.

(-)α 'σαι διαρκώς πεινασμένος. \

Ι ι \,ι> Μ ΐ ι ΙίΛΙΧΝΊΛΙον

Τότε δε θα πεθάνουμε. (Παύση.) Π ά ω να φέρω

το σεντόνι.

( / / i f i προς την πόρτα.)

\. \ Μ Λε χρειάζεται. (() Κλοβ κοντοστέκεται.) Θ α σου

u ένα παξιμάδι την ημέρα. (Παύση.) Ενάμισι

ι "ι /οι. (Παύση.) Γιατί μένεις κοντά μου;

Κ Λ ι ΜΙ Γιατί με κρατάς;

Χ \ Μ I Ιού να βρω άλλον;

•ιι I Ιού αλλού να πάω;

(ΙΙαύση.) \ x \Ι 12 γ τόσο μ ' αφήνεις.

| Λ Ο II | Ιροσπαθίό.

• AM Δε μ ' αγαπάς,

k \ " ιι Οχι .

\ \ Μ \/Λοτε μ ' αγαπούσες.

\ \ ι» ιι Αλλοτε!

I \ \Ι Σε βασάνισα πολύ. (Παύση.) Έτσ ι δεν είναι;

k Μ» ιι Δεν είναι αυτό.

I Λ XI , ι ^.οργισμένος: Ώστε δε σε βασάνισα πολύ;

k |ΗΗ Πώς .

», x χι ι i-j-χκούφιση: Α ! είπα κι εγώ. (Παύση. Ψυχρά)

\Ι /-/χωρείς. (ΙΙαύση. Δυνατότερα.) Είπα, με συγ-/ ···•-«*<; ·

* Μ · Ι Ι Σ ' άκουσα. (ΙΙαύση.) Έτρεξε αίμα; » \ \ι \ιγότερο. (ΙΙαύση.) Δεν είναι ώρα για το κα τα -

«ραυντικό μου; h \ II I I \ )·/ι

(ΙΙβύση.)

\ x ΧΙ Ι Ι»>; είναι τα μάτια σου;

| A O I I \ /λια. 1 W_ e^luo

Κ Α Μ ΙΙώς είναι τα πόδια σου;

ft χ <• ιι Χ άλια. « χ χι Μπορείς όμως και κινείσαι.

1 Ί ΣΑΜΟΓΕΛ ΜΠΕΚΚΤ

Κ Λ Ο Β : N a t .

Χ Α Μ , βίαια: Τότε λοιπόν κουνήσου! (θ Κλοβ πηγαίνει

ως τον τοίχο του βάθους κι ακουμπάει απάνω του με το

μέτωπο και τα χέρια.) Πού είσαι; Κ Λ Ο Β : Εδώ .

Χ Α Μ : Γύρνα πίσω! (() Κλοβ ξαναπάει στη θέση του δί

πλα στην πολυθρόνα.) Πού είσαι; Κ Λ Ο Β : E S O J .

Χ Α Μ : Γιατί δε με σκοτιύνεις; Κ Λ Ο Β : Δεν ξέρο_> το συνδυασμό του μπου.φέ...

(Παύση.)

Χ Α Μ : Άντε να μου φέρεις δυο ρόδες ποδηλάτου. Κ Λ Ο Β : Δεν υπάρχουν πια ρόδες ποδηλάτου. Χ Α Μ : Τι το 'κάνες το ποδήλατο σου; Κ Λ Ο Β : Δεν είχα ποτέ μου ποδήλατο. Χ Α Μ : Αδύνατον.

Κ Λ Ο Β : Όταν υπήρχαν ακόμα ποδήλατα, έφτασα να κλάψω για ν ' αποχτήσω κι έγω ένα. Έπεσα στα πόδια σου. Μ ' έστειλες στο διάολο. Τώρα, δεν υ πάρχουν πια.

Χ Α Μ : Κα ι τα θελήματα που μου 'κανες; Όταν σ ' έ στελνα να δεις τους φτωχούς που ελεούσα. Πήγα ι νες πάντα πεζή;

Κ Λ Ο Β : Καμ ιά φορά πήγαινα με τ ' άλογο. (ΤΌ καπάκι

του ενός σκουπιδοντενεκέ ανασηκώνεται και φαίνονται

τα χέρια του Ναγκ γαντζωμένα στο χείλος. Μετά ξε

προβάλλει και το κεφάλι με τη σκούφια. Πρόσωπο α-

σπρουλιάρικο. Ο Ναγκ χασμουριέται κι ύστερα στήνει

αυτί.) Σ ' αφήνω, έχω δουλειά. Χ Α Μ : Σ την κουζίνα σου; Κ Λ Ο Β : Ναι .

Χ Λ Μ : Έ ξ ω από δω είναι θάνατος. (ΙΙαύση.) Καλά , φύγε. (Βγαίνει ο Κλοβ. ΙΙαύση.) Προχωρούμε.

ΓΚΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟϊ|

Ν' Λ Γ Κ : Το χυλό μου! \ Λ Μ : Κατηραμένε γεννήτορ! | -=^f~

\ \ Γ Κ : Το χυλό μου! \ Λ Μ : Α ! χάθηκαν πια οι γέροι! Άλλο δεν έχουνε στο

νου τους απ ' το φαγοπότι. (.Σφυρίζει... Μπαίνει ο

Κλοβ. Έρχεται να σταθεί δίπλα στην πολυθρόνα)

Μπα! Νόμιζα πως ήταν να φύγεις. Κ Λ Ο Β : Όχ ι ακόμα, όχι ακόμα. Ν Α Γ Κ : Το χυλό μου! \ Λ Μ : Δ ώ σ ' του το χυλό του. ι VO Β : Δεν υπάρχει πια χυλός. ΧΑΜ , στο Ναγκ: Δεν υπάρχει πια χυλός. Δε θα ξανα-

φάς ποτέ σου χυλό. \ \ Γ Κ : Θέλω το χυλό μου! \ \ Μ : Δ ώ σ ' του ένα παξιμάδι. (Βγαίνει ο Κλοβ.) Κ α τ η

ραμένε πόρνε! Τι γίνονται τα κουλά σου; \ \ Γ Κ : Παράτα με με τα κουλά μου.

( Μπαίνει ο Κλοβ κρατώντας στο χέρι ένα παξιμάδι.)

. n i l : Ν α 'με πάλι, με το παξιμάδι. ( Βάζει το παξιμάδι στο χέρι του Ναγκ, ο οποίος το

r.-χίρνει, το πασπατεύει, το μυρίζει.)

\ \ Γ Κ , γκρινιάζοντας: Τι είναι τούτο; ι ΐ Π : Το πατροπαράδοτο παξιμάδι.

Ν \ Γ Κ . το ίδιο: Είναι σκληρό! Δεν τα καταφέρνω! \ \ \Ι : Χ ώ σ ' τον μέσα!

I N Κλθ6 σπρώχνει το Ναγκ στο βάθος του σκουπιδο-

ντινεκέ και τον καπακώνει.)

Κ \ιι ιι : Αχ , να 'χαν οι γέροι γν(όση... ΚΑ Μ : Κάτσε πάνω στο ντενεκέ... Κ \<ι II : Δεν μπορώ να κάτσω καθιστός. \ \ \Ι Σωστά . Κι εγώ δεν μπορώ να σταθώ όρθιος. Κ \ ι > ιι : Έτσ ι είναι. \ \ \Ι <) καθένας με την τέχνη του. (ΙΙαύση.) Τηλεφώ-

Ι Ο ι

16 ΣΑΜΟΓΚΛ ΜΠΕΚΕΊ'

νησε κανείς; (Παύση.) Δε γελάς; Κ Λ Ο Β , ύστερα από σκέψη: Δε μου 'ρχεται. Χ Α Μ , ύστερα από σκέψη: Ούτε και μένα. (Παύση.)

Κλοβ. Κ Λ Ο Β : N a t .

Χ Λ Μ : Η φύση μάς λησμόνησε. Κ Λ Ο Β : Δεν υπάρχει πια φύση. Χ Α Μ : Δεν υπάρχει πιά φύση! Σ α να τα παραλές. Κ Λ Ο Β : Σ τ α περίχωρα.

Χ Α Μ : Μ α εμείς αναπνέουμε, αλλάζουμε! Χάνουμε τα μαλλιά μας, τα δόντια μας! Τη φρεσκάδα μας! Τα ιδανικά μας!

Κ Λ Ο Β : Τότε δε μας λησμόνησε. Χ Α Μ : Μ α εσύ λες πως δεν υπάρχει πια. Κ Λ Ο Β , μελαγχολικά: Σ ' ολόκληρο τον κόσμο, κανενός

η σκέψη δεν ήταν ποτέ τόσο στριμμένη όσο η δική μας.

Χ Α Μ : Κάνουμε το κατά δύναμιν. Κ Λ Ο Β : Άσχημα κάνουμε.

(Παύση.)

Χ Α Μ : Τι νομίζεις πως είσαι; Κανένα αγκωνάρι; Κ Λ Ο Β : Χιλιοκομματιασμένο.

(Παύση.)

Χ Α Μ : Αργούμε. (Παύση.) Είναι ώρα για το καταπραϋντικό μου;

Κ Λ Ο Β : Όχι . (Παύση.) Σ ' αφήνω, έχω δουλειά. Χ Α Μ : Σ την κουζίνα σου; Κ Λ Ο Β : Ναι .

Χ Α Μ : Θα 'θελα να 'ξερα τι σόι δουλειά; Κ Λ Ο Β : Κοιτάω τον τοίχο.

Χ Α Μ : Τον τοίχο! Και τι βλέπεις στον τοίχο; Μανή, μανή; Τα σ ώ μ α τ α γυμνωμένα;

Κ Λ 0 H : Βλέπω το φως μου να σβήνει.

Π Α Ι Χ Ν Ι Δ Ι Ο Υ 1 7

ΙΌ ρο;ς σου να. . . Τι ακούει κανένας! Ε, λοιπόν, ::ί να σβήσει κι εδώ μια χαρά το φως σου. Κο ί -

Ί λιγάκι κι ύστερα τα ξαναλέμε για το φως

«ου. (ΙΙιύση.)

\ΐν κάνεις καλά που μου μιλάς έτσι.

ΙΙΙ.,τη.)

ι. Με συγχ(υρείς. (Παύση. Δυνατότερα) Ε ί -

<. με συγχ(ορείς.

ft ν · · ιι Σ' άκουσα.

I / / - ΙΌ καπάκι του σκουπιδοντενεκέ. όπου βρίσκε-

\ ζ}'κ, ανασηκώνεται. Φαίνονται τα χέρια του,

·>•/ στο χείλος. Μετά ξεπροβάλλει και το κε-

\':ο ένχ νέρ« κρατάει το παζιιχάδι. Στήνει αυτί.)

I I ' ' rav οι σπόροι που φύτεψες; • A O II Όχι. \ Λ VI >./ χλισες λίγο να δεις μήπως φύτρωσαν; k >·>ιι Δ ι φύ τρωσαν .

% \ νι Ι ιως είναι ακόμα νο^ρίς. ft M i l l \ν f-.av να φυτρο^σουν, θα 'χαν φυτρώσει. Δεν

Λρόκίΐται να φυτρ(όσουν.

UhU7rr) ft ν νι Σα να 'πεσε κάπως το κέφι. (Παύση.) Αλλά έτσι

ίιντα όταν βραδιάζει, ε Κλοβ;

Ιι Μ ' II I Ιάντα.

ft » Μ Κίναι ένα βράδυ σαν όλα τ ' άλλα, ε Κλοβ;

ft ν <· ιι Ι·'τσι Οα 'λεγα.

I ι I I ι< «; i.iviz: Μα τι συμβαίνει, τι συμβαίνει; ίΜίύβο ζ "

ft « ο II Κάτι τραβάει το δρόμο του.

( / / • W i ; )

I » νι Καλά, ν' ·Ύ ε · •̂ ακουμπάει το κεφάλι προς τα πίσω,

r p a χ η της πολυθρόνας, κιι μένει ακίνητος. Ο Κλοβ

1 8 ΣΑΜΟΥ ΚΑ ΜΠΕΚΕΤ

δεν φεύγει απ' τη θέση του. Αναστενάζει βαθιά. Ο Χαμ

ανασηκώνεται.) Έμενα με την εντύπωση ότι σου είχ α πει να φύγεις.

Κ Λ Ο Β : Προσπαθώ. (Πάει προς την πόρτα, σταματάει.)

Από τότε που γεννήθηκα. (Βγαίνει.)

Χ Α Μ : Προχωρούμε. (Ακουμπάει το κεφάλι προς τα πίσω στη ράχη της πο

λυθρόνας και μένει ακίνητος. Ο Ναγκ χτυπάει στο κα

πάκι του άλλου σκουπιδοντενεκέ. Παύση. Χτυπάει πιο

δυνατά. Το καπάκι ανασηκώνεται, φαίνονται τα χέρια

της Νελ γαντζωμένα στο χείλος, κι έπειτα ξεπροβάλλει

J^c^y Κ ^ τ ο κεφάλι. Φοράει σκούφο από νταντελα. Ασπρουλιάρικο

πρόσωπο)

Ν Ε Λ : Τι θες, μανάρι μου; (Παύση.) Είναι για το πονη-

Ν Α Γ Κ : Κοιμοσουνα; f n ^ o i v w * Ν Ε Λ : Όοοχι!

Ν Α Γ Κ : Φιλάκι. Χ Ε Λ : Δε γίνεται. Ν Α Γ Κ : Έ λ α να δοκιμάσουμε.

( Τα κεφάλια ζυγώνουν με κόπο, δεν καταφέρνουν ν' αγ

γίξουν το ένα το άλλο κι απομακρύνονται.)

Ν Ε Λ : Γιατί να παίζουμε κάθε μέρα το ίδιο θέατρο; (Παύση.)

Ν Α Γ Κ : Μου 'πεσε το δόντι μου. Ν Ε Λ : Πότε ; Ν Α Γ Κ : Χτες ακόμα το 'χα. Ν Ε Λ , ελεγειακά: Α, χτες! (Γυρνάνε με κόπο ο ένας προς τον άλλο.)

Ν Α Γ Κ : Με βλέπεις; Ν Ε Λ : Μόλις. Κι εσύ; Χ Λ Γ Κ : Τι; Ν 1·'. Λ : Με βλέπεις;

I I UXN1A10V 1'.)

I n k Μόλις. I το καλύτερο, τόσο το καλύτερο.

Μ r,v το λες. (Παύση.) Η όραση μας έχει εξα-

I J C I .

ΜΙ ι - ι / Στρέφονται πάλι ο καθένας προς τα μπρος.)

% 1 1 Κ Μ ' ακούς; > Ν Ϊ Ι Κι εσύ;

\ <• ( Παύση.) Π ακοή μας δεν έχει εξασθενή-

411

I Τι δεν έχει εξασθενήσει;

11 ακοή μας. 1 11χύση.) Έχεις τίποτ ' άλλο να μου πεις;

I i U Ηυμάσαι; . . .

ϊηλατικό δυστύχημα όπου χάσαμε τα

. ι , ι/· ι μας.

ι / tXivt)

» ι \ Ή τ α ν στις Λρδέννες. < / ι/ ιν( Λιγότερο δυνατά.)

« ' ΙΙγαίνοντας απ ' το Σεντάν. (Γελάνε ακόμα σι-

ι,;ι II»ύση.) Κρυώνεις;

% |ι \ N n . πολύ. Κι εσύ;

% 1 1 Κ Ι'·/"> ξυλιάσει. (ΙΙαύση.) θες να μπεις μέσα;

» « 1 · I 'OTC , μπες. (// Λ'ελ μένει ακίνητη.) Γιατί δεν

^ Β Α ί Δ ι ν ζέρω. ΜΙ,. τη.)

• λ I' fc Σου αλλάξανε το πριονίδι σου; \t ι ιίναί πριονίδι. (ΙΙαύση. Απαυδισμένη.) Γιατί

i*f •κριβολογείς, Ναγκ ;

I l l k Κ ι/ α. Tr,v άμμο σου. Γι σημασία έχει;

20 ΣΑΜΟΓΕΛ ΜΠΕΚΕΤ

Ν Ε Λ : Έχει . (Παύση.)

Ν Λ Γ Κ : Άλλοτε ήταν πριονίδι. Ν Ε Λ : Σ ω σ τ ά .

Ν Α Γ Κ : Κα ι τώρα είναι άμμος. (Παύση.) Από την αμ μουδιά. (Παύση. Πιο δυνατά.) Τώρα είναι άμμος που την κουβαλάει από την αμμουδιά.

Ν Ε Λ : Σ ω σ τ ά . Ν Λ Γ Κ : Σου τον άλλαξε; Ν Ε Λ : Όχι. Ν Α Γ Κ : Ούτε μένα. (Παύση.) ΙΙρέπει να μπήξουμε φιο-

νή. (Παύση. Δείχνοντας το παξιμάδι.) Θες μια μπουκιά;

Ν Ε Λ : Όχι . (Παύση.) Τι είναι;

Ν Α Γ Κ : Παξιμάδι. Κράτησα το μισό για σένα. (Κοιτάει

το παξιμάδι. Με περηφάνια.) Τα τρία τέταρτα. Για σένα. Ν α . (Της προσφέρει το παξιμάδι.) Δεν το 0ες;

(Παύση.) Δεν αισθάνεσαι καλά;

Χ Α Μ , απαυδισμένος: Μ α σωπάστε πια, σωπάστε, δε μ ' αφήνετε να κοιμηθώ. (Παύση.) Μιλάτε σιγότερα. (Παύση.) Αν κοιμόμουνα, θα 'κανα ίσως έρωτα, θα πήγαινα στο δάσος. Θα 'βλεπα. . . τον ουρανό, τη γη . Θα 'τρεχα. Θα με κυνηγούσαν. Θα ξέφευγα. (Παύση.) Φύση! (Παύση.) Έ χ ω μια σταγόνα νερό μες στο κεφάλι μου. (Παύση.) Μια καρδιά, μια καρδιά μες στο κεφάλι μου. (Παύση.)

Ν Α Γ Κ , χαμηλόφωνα: Άκουσες; Μια καρδιά μες στο κεφάλι του!

(Γελάει πνιχτά, προσέχοντας μην ακουστεί.)

Ν Ε Λ : Δεν πρέπει να γελάς με κάτι τέτοια, Ναγκ. I '·. ι τί τα κοροϊδεύεις πάντα;

Ν Λ Γ Κ : Όχι τόσο δυνατά! Χ Ε Λ , χ(ορίς να χαμηλώσει τη φοινή της: I Ιαραδεχομαι

I I Μ Χ Μ Λ Ι ο ν 21

ιπάρχει αστειότερο πράγμα απ ' τη δυστυ- j

t « Αλλά . . . • ολύ ενοχλημένος: Α !

Ν/'. ναι, δεν υπάρχει τίποτα κωμικότερο στον Και στην αρχή μάς κάνει να γελάμε, να γε -

με την καρδιά μας. Αλλά είναι όλο τα ίδια και Κίναι σαν το χο^ρατό που τ ' ακούς ξανά

- ί εξακολουθείς να το βρίσκεις πετυχημένο, ' γελάς πια. (Παύση.) Έχεις τίποτ ' άλλο

* μ ο υ πεις;

ι καλά. (Παύση.) Τότε λοιπόν θα σ ' αφή-

\ε θες το παξιμάδι σου; (Παύση.) Θα σου το

' ά μέρος. (Παύση.) Έμενα με την εντύπω-

f, '»τι επρόκειτο να μ ' αφήσεις. H i ? ' αφήσω.

Κ Μπορείς πρίότα να με ξύσεις; (ΙΙζύση.) I Ιού θέλεις;

I Ετη ράχη-1 ΙΙ-χύση.) Τρίψου πάνο.» στον ντενεκέ.

1 1 /'.) πιο χαμηλά. Σ τ η γούβα.

ΙΙοια γούβα; I . fOUCa. (ΙΙαύση.) Δεν μπορείς; (Παύση.)

Μ Ι μ ' έξυσες χτες. ι wfrffTar/yixa Α, χτες!

| \ ' μπορείς; (ΙΙαύση.) Μήπως θες να σε ξύσω

γι·ι. ( l l t j j r ) Πάλι κλαις; I I . τπαθούσα. ( Ι Ι -χύση.)

fie 'ναι καμιά φλεβίτσα. (ΙΙαύση.)

Κ Γι είπε; · » ι 'ναι καμιά φλεβίτσα.

Κ Τί μπορεί να σημαίνει αυτό; (Παύση.) Τίποτα.

22 ΣΑΜΟΪΕΛ ΜΠΕΚΕ1

(Παύση.) Θα σου διηγηθώ την ιστορία με το ράφτη.

Ν Ε Λ : Γιατί;

Ν Α Γ Κ : Για να ξεσκάσεις.

Ν Ε Λ : Δεν είναι αστεία.

Ν Α Γ Κ : Όποτε σ' την είπα, γέλασες. (Παύση.) Την

πρώτη φορά νόμισα πο.>ς θα πέθαινες απ ' τα γέλια.

Ν Ε Λ : Ή τ α ν στο Λάγκο ντι Κόμο. (Παύση.) Ένα απρι-

λιάτικο απόγευμα. (ΙΙαύση.) Μπορείς να το πιστέ

ψεις;

Ν Α Γ Κ : Τι πράμα;

Ν Ε Λ : Π ω ς πήγαμε βαρκάδα στο Λάγκο ντι Κόμο.

(Παύση.) Ένα απριλιάτικο απόγευμα.

Ν Α Γ Κ : Την επομένη των αρραβώνων μας.

Ν Ε Λ : Των αρραβώνων μας!

Ν Α Γ Κ : Έκανες τέτοια γέλια που μπατάραμε. Κανονι

κά, θα 'πρεπε να 'χουμε πνιγεί.

Ν Ε Λ : Ή τ α ν επειδή ένιωθα ευτυχισμένη.

Ν Α Γ Κ : Όχι καλέ, ήταν εξαιτίας της ιστορίας του ρά

φτη. Απόδειξη πως κάθε φορά που την λέω γελάς.

Και τώρα ακόμα.

Ν Ε Λ : Ή τ α ν βαθιά, βαθιά. Κι έβλεπες το βυθό. Κ ά τ α

σπρο. Πεντακάθαρο.

Ν Α Γ Κ : Άκου λοιπόν να σ ' την ξαναπώ. (<Ι>ο>ν<

αφηγητή.) Ένας Εγγλέζος. . . (παριστάνει τον Εγγλέ

ζο, ξαναπαίρνει τη δική του έκφραση) ...που χρείαζό

ταν στα βιαστικά ένα ριγέ παντελόνι, για την Πρω

τοχρονιά, πάει στο ράφτη του. Ο ράφτης τού παί|

νει μέτρα. (Φωνή του ράφτη.) «Εντάξει , ελάτε σε

τέσσερεις μέρες να το πάρετε, θα 'ναι έτοιμο.» 11 /

ει καλά. Περνάν οι τέσσερεις μέρες. (Φωνή του

φτη.) «Σόρρυ, ελάτε πάλι σε οχτώ μέρες, για

στον καβάλο τα μούσκεψα.» Πάει καλά, δε χάθηχ

ο κόσμος, ζόρικο πράμα ο καβάλος. Περνάν οι οχτώ

Μ || ΜΧΝΙΛΙον 23

1 Φωνή του ράφτη.) «Λυπάμαι πολύ, ελάτε

λ» αε δέκα μέρες, γιατί στα μπατζάκια την πά -

ΙΙάει καλά, σύμφωνοι, λεπτό πράμα τα

•τζάκια . Περνάν οι δέκα μέρες. (Φωνή του 1 • λυπάμαι πάρα πολύ, ελάτε πάλι σε δεκα-

! μέρες, γιατί έπεσα έξω στο άνοιγμα.» Πάει

:ο κάτο) κάτω, ένα ωραίο άνοιγμα θέλει

/ (ΙΙαύση. Με φυσιολογική φοινή.) Δεν τη

ί ( ΙΙ-χύση. Σκυθρωπός.) Όσο περνάει ο και-

;ο χειρότερα τη λέω αυτή την ιστορία.

Φωντ; xp>j77jT7j.) Κοντολογίς, ράβε-ξήλωνε, 1 ΙΙ πια οι πασχαλιές, εκείνος τα θαλάσ-

I θηλυκώματα. (Έκφραση, και αμέσως μετά

λάτη.) « Γκόνταμ , σερ, μα την αλήθεια,

/ντά ανεπίτρεπτον! Εντός εξ ημερών, με

»ι\Λ€. εξ ημερών, ο Θεός έπλασε τον κόσμον.

" ' κύριε, ακριβούς, τον Κ Ο Σ Μ Ο Ν ! Κ ι εσείς

• ισιωθήκατε να μου φτιάξετε ένα παντελόνι σε

ΙΜ ΙΑΤ,νες!» (Φα>νή του ράφτη πολύ ενοχλημένου.)

Ι< Μΐλόρδε, Μιλόρδε! Κοιτάξτε. . . (περιφρονητι-

Ί'.Χ. έκφραση αηδίας) ...τον κόσμο... ' · ι ,και κοιτάξτε.. . (χειρονομία όλο αγάπη,

ft*9r περηφάνιας) ...το Π Α Ν Τ Ε Λ Ο Ν Ι μου ! »

' < '' \ ι γ κ στηλώνει το μάτι του πάνω στη Νελ

V 4μβΜ απαθής κοιτάζοντας κάπου αόριστα. Μπήγει

Ν ι κ tvx γέλιο βεβιασμένο και διαπεραστικό, στα-

IffWl. ηροχωρεί το κεφάλι του προς τη Νελ, ξανα-

ϊήγΐι το γέλιο του.)

• τ α ν ε ι πια!

I \ j y * r.t τάγεrati, σταματάει απότομα το γέλιο του.)

ι · Μ π ε ς το βυθό.

•JMvli<7/jrvo<;: Ακόμα δεν τελειώσατε; Δεν θα τ ε -I t f t f u λώΐπόν ποτέ; (Έξαλλος ξαφνικά.) Δεν έχει

ΣΛ.ΜΟΠίΛ ΜίΙΚΚΚΊ

λοιπόν τελειωμό; (Ο Ναγκ χάνεται μες στον ντενεκέ

και κλείνει από navoj του το καπάκι. Η Νελ μένει ακί

νητη.) Τι μπορεί να λένε, τι μένει πια να πει κανείς; Γ,, (Φρενιασμένος.) Το βασίλειο μου για ένα σκουπιδιά-1 ί ν y ΛΓ • Ι - Ϊ e\ I T ' ' *

ρη! (Σφυρίζει. Μπαίνει ο Κλοβ.) Ι Ιαρε απο όω αυτα τα σκουπίδια! Ι Ιέτα τα στη θάλασσα! (θ Κλοβ πάει ως τους σκουπιδοντενεκέδες, κοντοστέ

κεται.)

Ν Ε Λ : Κάτασπρο. Χ Α Μ : Τι; τι λέει αυτή;

(Ο Κλοβ σκύβει πάνω στη Νελ, της πιάνει το χέρι απ'

τον καρπό.)

Ν Ε Λ , χαμηλόφωνα, στον Κλοβ: Σ κ α σ ' το. (θ Κλοβ της αφήνει το χέρι, τη χώνει μέσα στο ντενε

κέ, κλείνει το καπάκι, ανασηκώνεται.)

Κ Λ Ο Β : Σταμάτησε ο σφυγμός της. Χ Α Μ : Α , για κάτι τέτοια δεν έχει το ταίρι της, η βρο'ί-

μα. Τι αρλούμπες έλεγε πριν; Κ Λ Ο Β , έρχεται να σταθεί ξανά στη θέση του δίπλα στην

πολυθρόνα: Μου 'πε να το σκάσω, και να πλαντάξο.). Χ Α Μ : Τι ανακατεύεται; Άλλο τίποτα; Κ Λ Ο Β : Ναι . Χ Λ Μ : Τι; Κ Λ Ο Β : Δεν κατάλαβα. Χ Α Μ : Την καπάκωσες; Κ Λ Ο Β : Ναι . Χ Α Μ : Είναι καπακωμένοι κι οι δυο; Κ Λ Ο Β : Ναι . Χ Α Μ : Θα σφραγίσουμε τους ντενεκέδες. (() Κλοβ πάει

προς την πόρτα.) Δεν είναι βιαστικό. (() Κλοβ κοντο

στέκεται.) Ξεθύμανα, θέλω να κατουρήσο.). Κ Λ Ο Β : Ν α φέρο.) τον καθετήρα. (ΙΙάει προς την πόρτα.)

Χ Α Μ : Δεν είναι βιαστικό. (() Κλοβ κοντοστέκεται.)

I I \(>ν ΐ θ ν Π.Λ1ΧΝΙΛΚΜ 25

Δ ώ σ ' μου το καταπραϋντικό μου. Κ Λ Ο Β : Είναι πολύ νωρίς ακόμα. (Παύση.) Τόσο σύντο

μα μετά το διεγερτικό δε θα επιδρούσε. . \ \Ι : Το προ^ί σε καρδαμώνουν και το βράδυ σε χαυ -

νώνουν. Εκτός αν συμβαίνει το αντίθετο. (Παύση.)

Κκείνος ο γερο-γιατρός, πέθανε, φυσικά;

Κ Λ Ο Β : Δεν ήταν γέρος.

\ \ Μ : Πέθανε ωστόσο;

ι 1 0 Β : Φυσικά. (Παύση.) Και ρο,ιτάς εσύ, εμένα γι'

αυτό; (Παύση.)

\ 1 Μ : Πήγαινε με μια βολτίτσα. (() Κλοβ πάει πίσω απ'

την πολυθρόνα και τη σπρώχνει προς τα μπρος.) Όχι

τόσο γρήγορα! (Ο Κλοβ σπρώχνει την πολυθρόνα.)

Κάνε μου το γύρο του κόσμου! (() Κλοβ σπρώχνει

ΐΐην πολυθρόνα.) Πέρνα ξυστά απ ' τον τοίχο. Κι έπειτα πήγαινε με ξανά στο κέντρο. (() Κλοβ σπρώ

χνει την πολυθρόνα.) Σ τ ο κέντρο δεν ήμουνα πριν; Κ . \ ( ) Β : Ναι. \ \ \Ι : Θα 'πρεπε να 'χαμε μια πολυθρόνα της προκο

πής. Με μεγάλες ρόδες. Ρόδες ποδηλάτου.

(ΙΙαύση.) Περνάς ξυστά;

Κ 1 0 Β : Ναι.

'·. \ \Ι , ψάχνει ψηλαφώντας τον τοίχο: Ψέματα. Γιατί μου

λες ψέματα;

ι. \() I ! , πλησιάζοντας πιο πολύ στον τοίχο: Ορίστε, ορί

στε.

\ \ \1 : Σ τοπ ! (() Κλοβ σταματάει την πολυθρόνα δίπλα

στον τοίχο του βάθους. Ο Χαμ ακουμπάει το χέρι στον

οίχο. ΙΙαύση.) Γέρικο ντουβάρι! (Παύση.). Απόξο.) είναι... η άλλη κόλαση. (Παύση. Με βιαιότητα.) Πιο / κοντά. Πιο κοντά. Κολλητά!

κ 1 0 Β : Τράβα το χέρι σου. (() Χαμ τραβάει πίσ<ο το χέρι

του. <) Κλοβ κολλάει την πολυθρόνα στον τοίχο) Να .

26 ΣΑΜΟ Γ ΚΑ ΜΊΙΚΚΚΊ

(Ο Χαμ σκύβει και κολλάει τ' αυτί του στον τοίχο.)

Χ Α Μ : Ακούς; (Χτυπάει τον τοίχο με το δάχτυλο ίιπλω

μένο. Παύση) Ακούς; Κούφια τούβλα. (Ξαναχτυ

πάει) Όλο αυτό είναι κούφιο! (Παύση. Ανασηκώνε

ται. Με βιαιότητα) Φτάνει! Γυρνάμε. Κ Λ Ο Β : Δεν κάναμε όλο το γύρο. Χ Α Μ : Πήγαινε με πίσω στη θέση μου. (θ Κλοβ ξανά

πηγαίνει την πολυθρόνα στη θέση της και Tfi

σταματάει) Εδώ είναι η θέση μου; Κ Λ Ο Β : Ναι , η θέση σου είναι εδώ. Χ Α Μ : Είμαι ακριβώς στο κέντρο;

Κ Λ Ο Β : Ν α μετρήσω. Χ Α Μ : Πάνω κάτω! Πάνω κάτω\

Κ Λ 0 Β : Εκεί. Χ Α Μ : Είμαι περίπου στο κέντρο; Κ Λ Ο Β : Έτσ ι μου φαίνεται. Χ Α Μ : Σου φαίνεται! Βάλε με ακριβώς στο κέντρο! Κ Λ Ο Β : Π ά ω να φέρω τη μεζούρα. Χ Α Μ : Με το μάτι! (() Κλοβ μετακινεί ανεπαίσθητ /

πολυθρόνα) Ακριβώς στο κέντρο! Κ Λ Ο Β : Εκεί. (Παύση)

Χ Α Μ : Σ α να παραπήγα αριστερά. (() Κλοβ μετακιν.

νεπαίσθητα την πολυθρόνα. Παύση.) Τώρα πάλι σα ν /

<Λ\w«'©f\oVTb παραπήγα δεξιά. (Ίδια διαδικασία) Σ α να παρα- rη |

μπρος. (Ίδια διαδικασία) Τώρα πάλι σα να παρ/ ι γα πίσω. (Ίδια διαδικασία) Φύγε από κει (πίσω I

ΜρίρΊαΓ την πολυθρόνα), με τρομάζεις. (Ο Κλοβ ξαναπαίρνει

τη θέση του δίπλα στην πολυθρόνα.)

Κ Λ Ο Β : Αν μπορούσα να τον σκοτώσο.), θα πέθαινα χαριστημένος. (Παύση)

Χ Λ Μ : Τι καιρό κάνει. Κ Λ Ο Β : Το συνηθισμένο. Χ Α Μ : Κοίτα τη στεριά.

ΠΑΙΧΝΙΔΙον •Γ,

» « · ιι | (·/ κοίταξα. % Μ Mr το κιάλι;

II Ac χρειάζεται κιάλι. « u Κ',ιτα τη με το κιάλι. AH Ιι 11 /<·> να φέρ<υ το κιάλι.

< ffpnWi.) » Μ Ac χρειάζεται κιάλι.

I Μ ·ινίΐ ο Κλοβ κρατώντας το κιάλι.)

H p i l Ν ι με πάλι με το κιάλι. ( l l - x s : προς το δεξιό πα-

:ο'.τάει) Μου χρειάζεται η σκαλίτσα. I ι · Κόντυνες; (Ο Κλοβ βγαίνει κρατώντας πά-

ι/'. ) Δε μ ' αρέσει αυτό, δε μ ' αρέσει αυτο. I XI ι • • Ί Κλοβ με τη σκαλίτσα, αλλά χωρίς το

0*4ti I

Μ ρ ν ω τη σκαλίτσα. (Τοποθετεί τη σκαλίτσα

iff** an' το δεξιό παράθυρο, ανεβαίνει επάνω, βλέπει

Του λείπει το κιάλι, κατεβαίνει) Μου χρειάζεται

ι/ ( 11χει προς την πόρτα.)

\ ού το 'χεις το κιάλι! ηι,ν,οιτέχεται, βίαια: Όχι σου λεω, δε το ' χω

|*λύ ( ^ ί ερά ^ ν ^ ιυ τ^ . t » yf>o.ffvv ρ(ο~)ΐ*7£^

. I\/',·', κρατώντας το κιάλι. Πάει προς τη

kttr, )

Χβνάρ'/εται το κέφι. (Ανεβαίνει στη σκαλίτσα,

·/: προς τ-χ έξ<·>) Για να δούμε... (λΌί-

Μ JJ« το κιάλι δώθε-κείθε.) Τίποτα.. . (κοίταζε) ΜΦΤα (χοιτάζίί) . . .και τίποτα. (Κατεβάζει το

If, y v y v m τρο; τον .Vara.) Λοιπόν; ΙΙσύχασες;

ι >τ· δε σαλεύει. Όλα είναι...

Κ· » · Ac I't'j μίλησα! (Φυσιολογική φωνή.) Όλα

28 ΣΑΜΟΤΕΛ Μ11Κ Κ I ι

είναι... όλα είναι... όλα είναι τι; (Βίαια.) Όλα είναι τι;

Κ Λ Ο Β : Τι είναι όλα; Με μια λέξη; Αυτό θες να μάθει Μια στιγμή. (Στήνει το κιάλι προς τα έξω, κοιτάζι •

το κατεβάζει, γυρνάει προς τον Χαμ.) Μακαρίτικα. (Παύση.) Λοιπόν; Ευχαριστημένος;

Χ Α Μ : Κοίτα τη θάλασσα.

Κ Λ Ο Β : Το ίδιο είναι. Χ Α Μ : Κοίτα τον Ωκεανό!

(Ο Κλοβ κατεβαίνει απ' τη σκαλίτσα, την παίρνει. . ι

βάζει κάτω απ' το αριστερό παράθυρο, ανεβαίνει επανοι

στήνει το κιάλι προς τα έξω, κοιτάζει για πολλήν r,ix

Τινάζεται, κατεβάζει το κιάλι, το εξετάζει, το -J

πάλι προς τα έξω.)

Κ Λ Ο Β : Τέτοιο πράμα δεν το ' χ ω ξαναδεί! Χ Α Μ , ανήσυχος: Τι; Πανί; Ψάρι; Καπνός; Κ Λ Ο Β , κοιτάζοντας πάντα: Το φανάρι βούλιαξε στο /. /

νάλι. Χ Α Μ , ανακουφισμένος: Μπα ! Ή τ α ν κιόλας βουλιαγ;)

νο.

Κ Λ Ο Β : Κάτ ι έμενε ακόμα. Χ Α Μ : Η βάση. Κ Λ Ο Β : Ναι . Χ Α Μ : Και τώρα; Κ Λ Ο Β : Τίποτα πια. Χ Α Μ : Ούτε γλάροι; Κ Λ Ο Β : Γλάροι! Χ Α Μ : Και στον ορίζοντα; Δεν υπάρχει τίποτα στον ',

ρίζοντα; Κ Λ Ο Β , εξοργισμένος: Τι θες να υπάρχει στον ορίζοντα;

(Παύση.)

Χ Α Μ : Τα κύματα, πώς είν' τα κύματα; Κ Λ () Β : Τα κύματα; (Στήνει το κιάλι.) Μολύβι.

. I I \ I \ ΜΛΙ·Μ 29

ι ήλιος; \/, «ρκτος.

. rii / θα 'πρεπε να βασιλεύει. Για ψαξε

• »»τε για δείγμα. ιτείνιασε λοιπόν κιόλας;

it ι» Η καιρός είναι σταχτής. Σ τ α χ τ ή ς ! (Παύση.

ιι . . , , , ) Σ Τ Λ Χ Ί Ί Ι Σ ! I//· | h ι:εβαίνει απ' τη σκαλίτσα, πλησιάζει τον

• -.<, πίσω και του μιλάει στ' αυτί)

Μ . Σ ταχτής ! Είπες σταχτής; / wofC.

i l l : Λ "<-/.' ό μαύρο. Σ ' όλη την οικουμένη. J „ ; , U I < ιραλές. (ΙΙαύση.) Ψύγε από κει, με τρομά-

ι ; '•·/ '. Ίνι-χ. στη θέση του όίπλα στην πολυ-

\f I

i n I ιΐ" ' . it παίζουμε κάθε μέρα το ίδιο θέατρο;

I I I ·, , ' >/ Δεν ξέρεις τι γίνεται. (Παύση.) Α π ό -

|rt i f , νύχτα είδα μέσα στα σο,ιθικά μου. Είχε ένα

. . " , β-ιβα ιιι Η * ' ίες την καρδιά σου. » ι ιι κάτι ζωντανό. (ΙΙαύση. Με αγωνία.)

Μ I , , ,μΓ,αινει; γ&λ(θ C-tf

ιι ι· , νίνριαιμίνος: Τι είναι πάλι;

» Μ> "»ς αρχίζουμε... ν ' αποκτούμε κάποιο... ν

.10 ΣΛΜ01ΈΛ M I I K K K T

Λ : Νόημα; Εμείς, νόημα! (Κοφτό γέλιο.) Καλό κι αυτό '

Χ Α Μ : Αναρωτιέμαι. (Παύση.) Αν κάποιος νους γύριζε ι ξανά στη γη, δε θα μπορούσε να σκαρώσει θεωρίες

παρατηρώντας μας με προσοχή; (Παίρνοντας τη φω-

' νη του νου.) Α, μάλιστα, κατάλαβα, βλέπω τι κά -' ' νουν! ν(7 Κλοβ τινάζεται, παρατάει το κιάλι κι αρχίζει

να ξύνεται με τα δυο του χέρια κάτω απ' την κοιλιά.

Με κανονική φωνή.) Και χωρίς ν α φθάσουμε ως εκεί, εμείς οι ίδιοι... (με συγκίνηση) ...εμείς οι ίδιοι, ώρες-ώρες... (Βίαιος.) Ν α συλλογιέσαι πο>ς όλα τούτα δεν πήγαν ίσως εντελώς χαμένα!

Κ Α Ο H , με αγωνία, ενώ ξύνεται: Με τσίμπησε ψύλλος. Χ Α Μ : Ψύλλος! Γπάρχουν ακόμα ψύλλοι; Κ Λ Ο Β , ξύνεται: Παρεκτός αν είναι μουνόψειρα. Χ Α Μ , πολύ ανήσυχος: Μ α τότε η ανθρωπότητα θα μπο-

I ρούσε ν ' ανασυσταθεί! Π ιάσ ' τον, για όνομα του ^ t ^ f ^ c W Vf^ Θεού!

Κ Λ Ο Β : Π ά ω να φέρω τη σκόνη. (Βγαίνει.)

Χ Α Μ : Ένας ψύλλος! Φοβερό! Μέρα και τούτη. (Μπαίνει ο Κλοβ με ένα κουτί στο χέρι.)

Κ AO Β : Ν α με πάλι, με το εντομοκτόνο. Χ Α Μ : Δ ώ σ ' του να καταλάβει!

(Ο Κλοβ βγάζει το πουκάμισο του από το παντελόνι,

ξεκουμπώνει το παντελόνι στο πάνω μέρος, το τραβάει

προς τα έξω δημιουργώντας ένα κενό και ρίχνει μέσα τη

σκόνη. Σκύβει, κοιτάζει, αναπηδάει, ξαναρίχνει σκόνη

με μανία, σκύβει, κοιτάζει, περιμένει.)

Κ Λ Ο Β : Τον άτιμο! Χ Α Μ : Τον κανόνισες;

Κ Λ Ο Β : Έτσ ι μου φαίνεται. (Παρατάει το κουτί και τα

κτοποιεί τα ρούχα του.) Εκτός αν κάνει τον παραλυ-

I ι M i r ror ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ 31

αενο. | \ Μ : Τον παραλυμένο! Τον παράλυτο, θες να πεις.

Κκτός αν κάνει τον παράλυτο,

ι. \ ο Η : Α ! Παράλυτος λέμε; Δε λέμε παραλυμένος;

Κ \ \Ι : Μ α φυσικά! Αν έκανε τον παραλυμένο, θα μας

απαύτωνε.

ι \ ο ιι : Λ ! (Παύση.) Πώς πάει το κατούρημα;

| \ \Ι : Προχωρεί. ι \ ο Η : Έτσ ι μπράβο, έτσι μπράβο.

(Παύση.) , Ι\νΐγ/

| \ \Ι , με θέρμη: Έ λ α να φύγουμε οι δυο μας, να πάμε κατά το νότο! Σ τ η θάλασσα! Θα φτιάξεις μια σχε δία. Και θα μας παρασύρουν τα ρεύματα, μακριά, προς άλλα. . . θηλαστικά! o i l : Θεός φυλάξοι!

\ \ Μ : Μόνος θα μπαρκάρω, μόνος! Ε το ίμασε μου την

αμέσως, τη σχεδία. Αύριο θα 'μαι κιόλας μακριά.

ι V Ο Β , τρέχοντας προς την πόρτα: Πες πως έβαλα κιό

λας μπρος.

\ \ Μ : Στάσου ! (() Κλοβ κοντοστέκεται.) Λες να 'χει

καρχαρίες; 1 ν Ο Β : Καρχαρίες; Δεν ξέρω. Αν έχει, θα 'χει.

( Πάει προς την πόρτα.)

VI : Στάσου ! (Ο Κλοβ κοντοστέκεται.) Δεν είναι ώρα

για το καταπραϋντικό μου;

Κ \ ο I t , βίαια: Οχ ι ! ( Πάει προς την πόρτα.)

\ \ \Ι : Στάσου! (() Κλοβ κοντοστέκεται.) Π ώ ς είν' τα μάτια σου; Κ \ Ο I I : Χάλια. \ \ \Ι : 12στόσο βλέπεις. Κ \ ιι Η : Αρκετά. \ \ \Ι ΙΙώς είναι τα πόδια σου;

7%>

32 ΣΑΜΟΪΕΛ ΜΠΕΚΕΤ

Κ Λ Ο Β : Χάλια .

Χ Α Μ : Ωστόσο περπατάς. Κ Λ Ο Β : Π ά ω κι έρχομαι.

Χ Α Μ : Μέσα στο σπίτι μου. (Παύση. Σε τόνο

προφητείας, κι απολαμβάνοντας.) Θά 'ρθει η ώρα που θα 'σαι τυφλός. Σαν και μένα. θ α .'σαι καθισμένος, κάπου, ένα σβωλαράκι χαμένο μέσα στο κενό, για πάντα, στο σκοτάδι. Σαν και μένα. (Παύση) θ ά 'ρθει ώρα που θα πεις. Είμαι κουρασμένος, ας πάοι

να καθίσω, και θα πας να καθίσεις. Έπειτα θα πεις, Πεινάω, θα σηκωθώ και θα ετοιμάσω κάτι να φάω. Αλλά δε θα σηκωθείς, θ α πεις, Δεν έκανα καλά που κάθισα, αλλά μια και κάθισα, ας μείνω α κόμα για λίγο καθιστός, κι έπειτα σηκώνομαι κι ετοιμάζω κάτι να φαω. Αλλά δε θα σηκωθείς και δε θα ετοιμάσεις να φας. (Παύση.) Θα κοιτάξεις τον τοίχο για λίγο, κι έπειτα θα πεις, θα κλείσω τα μά τια μου, ίσως και να κοιμηθώ λιγάκι, μετά θα αισθάνομαι καλύτερα, και θα τα κλείσεις. Κ ι όταν τα ξανανοίξεις, δε θα υπάρχει πια τοίχος. (Παύση.) Θα σε περιζώνει η απεραντοσύνη του κενού που κι όλοι οι νεκροί να ζωντάνευαν από καταβολής κόσμου, πάλι δε θα το γέμιζαν, κι εσύ θα 'σαι σαν το χαλι-κάκι καταμεσίς στη στέπα. (Παύση) Ναι , θά 'ρθει ώρα που θα καταλάβεις, που θα 'σαι σαν και μένα, μόνο που εσύ δε θα 'χεις κανέναν, γιατί δε θα 'χεις σπλαχνιστεί κανέναν και γιατί δε θα υπάρχει πια κανένας να τον σπλαχνιστείς. (Παύση)

Κ Λ Ο Β : Δεν είναι σίγουρο. (Παύση.) Κ ι έπειτα ξεχνάς κάτι.

Χ Λ Μ : Μπα . Κ Λ Ο Ιϊ : Δεν μπορ(ό να καθίσω.

I I ΜΙΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ 33

(CAM, χάνοντας την υπομονή του: Ε , τοτε θα ξαπλο^εις χάμω, άκου τώρα πράματα. Ή θα σταθείς όρθιος, όπως είσαι τώρα. Θά 'ρθει η ώρα που θα πεις, Ε ί μαι κουρασμένος, θα σταματήσω. Τι σημασία έχει η στάση ! ( /Ιαύση.)

ι \ Ο Β : Θλοι λοιπόν θέλετε να σας αφήσω;

I \Ι : Και βέβαια. I \ n H : Τότε θα σας αφήσω.

\ \Ι : Δεν μπορείς να μας αφήσεις. \ 11 ιι : Τότε δε θα σας αφήσω.

( IΙαύση) \ \Ι : Δεν έχεις παρά να μας ξεκάνεις. (Παύση.) Αν

πάρεις όρκο πως θα με ξεκάνεις, σου δίνω το συν- ,

δυασμό του μπουφέ! . 11 11 : Δε θα μπορούσα να σε ξεκάνω.

\Ι : Τότε δε θα με ξεκάνεις.

( I Ιαύση)

Ο Η : Σ ' αφήνω, έχω δουλειά. . \1 : Θυμάσαι τη μέρα που πρωτόρθες εδώ; ι ( ) I I : Όχι. Μου 'πες πως ήμουνα πολύ μικρός,

νΐ : Θυμάσαι τον πατέρα σου; ι Ο Β , απαυδισμένος: Ιδία απάντησις. (Παύση.) Αυτές

τις ερωτήσεις μού τις έχεις κάνει χιλιάδες φορές. \ \ \1 : Μ ' αρέσουν οι παλιές ερωτήσεις. (Με Θέρμη.)__Α^_ Ιι,

οι παλιές ερωτήσεις, οι παλιές απαντήσεις, δεν τις '//άζω με τίποτα! (Παύση) Εμένα είχες για πα τέρα.

Ο Η : Ναι. (Στηλώνει το βλέμμα του πάνω στον Χαμ.)

Κσένα είχα γι ' αυτό που λες.

Κ Α Μ : Το σπίτι μου είχες για σπιτικό.

• ι I I : Ναι. (Αργό κυκλικό βλέμμα.) Τούτο δω είχα γι'

αυτό που λες.

ζί ΣΑΜΟΓΕΛ ΜΠΕΚΕΤ

Χ Α Μ , με περηφάνια: Χ ω ρ ί ς εμένα (δείχνει τον εαυτό

του), πού πατέρας . Χ ω ρ ί ς τ ο ν Χ α μ (δείχνει γύρω),

πού σπ ι τ ικό . (Παύση.)

Κ Λ Ο Β : Σ ' αφήνω .

Χ Α Μ : Σ κ έ φ τ η κ ε ς πο τ έ σου κ ά τ ι ; Κ Λ Ο Β : Π ο τ έ μου.

Χ Α Μ : Π ω ς ε δώ βρισκόμαστε σε μια τρύπα. (Παύση.)

Π ί σ ω ό μως α π ' τ ο βουνό; Ε ; Μ η ν τυχόν είναι α κ ό

μα χ λ ω ρ ά ; Ε ; (Παύση.) Φ λ ώ ρ α ! Π ο μ ώ ν α ! (Παύση.

Με έκσταση.) Δ ή μ η τ ρ α ! (Παύση.) Δ ε θα χρε ιαστε ί

ί σως να πας πολύ μακριά.

Κ Λ Ο Β : Δ ε ν μπορώ να π ά ω μακριά. (Παύση.) Σ ' α φ ή ν ω .

Χ Α Μ : Ε ί ν ' έ το ιμος ο σκύλος μου;

Κ Λ Ο Β : Του λε ίπει ένα πόδι.

Χ Α Μ : Η τρ ίχα του είναι σα μ ε τά ξ ι ;

Κ Λ Ο Β : Θυμί ζ ε ι λουλού.

Χ Α Μ : Ά ν τ ε να τον φέρεις.

Κ Λ Ο Β : Του λείπει ένα πόδι.

Χ Α Μ : Ά ν τ ε να τον φέρεις. (Βγαίνει ο Κλοβ.) Π ρ ο χ ω ρούμε.

(Βγάζει το μαντίλι του, σκουπίζει το πρόσωπο του χω

ρίς να το ξεδιπλώσει, το ξαναβάζει στην τσέπη του.

Μπαίνει ο Κλοβ, κρατώντας απ' το ένα του πόδι ένα

σκύλο από peluche που δεν έχει παρά τρία πόδια.)

Κ Λ Ο Β : Ή ρ θ α ν τ α σκυλιά σου.

(Δίνει το σκύλο στον Χαμ, που τον καθίζει στα γόνατα του, τον πασπατεύει, τον χαϊδεύει.)

Χ Α Μ : Είναι άσπρος, έ τ σ ι δεν είναι;

Κ Λ Ο Β : Περ ίπου .

Χ Α Μ : Τ ι π ά ' να πει περίπου; Είναι ή δεν είναι άσπρος ; Κ Λ Ο Β : Δ ε ν είναι.

(Παύση.)

ΓΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ 35

ΚΑ Μ : Ξ έ χ α σ ε ς τ ο πουλί τ ου .

Κ Λ Ο Β , νευριασμένος: Μ α δεν είναι τ ε λ ε ιωμένος . Τ ο

πουλί μπαίνει τ ε λ ευ τα ί ο .

(Παύση.) Χ Α Μ : Δ ε ν του 'χε ι ς βάλει τ η ν κορδέλα τ ο υ .

Κ Λ Ο Β , θυμωμένος: Δ ε ν είναι τ ε λ ε ιωμένος , σου λ έ ω !

Π ρ ώ τ α τον τ ελ ε ιώνε ι ς τ ο σκύλο , κι έπε ι τα του βά

ζε ις τ η ν κορδέλα!

(Παύση.)

\ Λ Μ : Μπορε ί να σ ταθε ί όρθιος;

ι. V.0 Β : Δ ε ν ξ έ ρω .

Κ Λ Μ : Γ ι α δοκίμασε. (Δίνει το σκύλο στον Κλοβ, που τον

ακουμπάει στο πάτωμα.) Αο ιπόν ;

\ 0 Μ : Περ ίμενε .

(Προσπαθεί, σκυφτός, να βάλει το σκύλο να σταθεί όρ

θιος, δεν τα καταφέρνει, τον παρατάει. Ο σκύλος πέφτει

στο πλάι) \ Λ Μ : Τ ι έγ ινε λο ιπόν ;

ι VOB : Σ τ ά θ η κ ε . Κ Α Μ , πασπατεύοντας: Π ο ύ ; Π ο ύ είναι;

(() Κλοβ ξαναστήνει το σκύλο στα πόδια του και τον

κρατάει σ' αυτή τη θέση.)

ν Ο Β : Ε δ ώ . (Παίρνει το χέρι του Χαμ και το κατευθύνει προς το

κεφάλι του σκύλου)

\ \ \Ι , με το χέρι στο κεφάλι του σκύλου: Μ ε κο ι τάε ι ;

Κ VO Β : Ν α ι .

\ \Ι , με περηφάνια: Σ α να μου ζ η τ ά ε ι να τον σεργ ιαν ί

σ ω ; ι \ < > Η : Α ς πούμε. \ \ \! , με την ίδια έκφραση: Ή σα να μου γυρεύει κ ό κ -

καλο. (Τραβάει το χέρι του.) Λ σ ' τον έ τ σ ι , να μ ' ε

κλιπαρεί . (Ο Κλοβ ανασηκώνεται. Ο σκύλος πέφτει

Σ Λ Μ 0 1 Έ Λ M l l K K I I

ξανά στο πλάι.)

Κ Λ Ο Β : Σ ' αφήνω .

Χ Α Μ : Π ώ ς παν τ α οράματα σου;

Κ Λ Ο Β : Λ ι γ όσ τ εψαν .

Χ Α Μ : Έ χ ε ι φως σ την κ υ ρ α - Π ε γ κ ;

Κ Λ Ο Β : Φ ω ς ! Α π ό που κι ω ς που θα 'χε ι φως σε κα

ποιανού τ ο σπ ί τ ι ;

Χ Α Μ : Τ ό τ ε λοιπόν έσβησε .

Κ Λ Ο Β : Κ α ι βέβαια έσβησε ! Α ν δεν έχει πια φ ω ς , πά '

να πει π ω ς έσβησε .

Χ Α Μ : Ό χ ι , εννοώ την κ υ ρ α - Π ε γ κ .

Κ Λ Ο Β : Κ α ι βέβαια έσβησε ! Μ α τ ι έχεις πάθει σήμερα;

Χ Α Μ : Τ ρ α β ά ω τ ο δρόμο μου. (Παύση.) Τ η θάψανε;

Κ Λ Ο Β : Τ η θάψανε! Ποιος θες να τ η θάψει;

Χ Α Μ : Ε σ ύ .

Κ Λ Ο Β : Ε γ ώ ! Σ α να μου έμενε καιρός να θάβο.» και τον

κόσμο.

Χ Α Μ : Εμένα όμως θα με θάψεις.

Κ Λ Ο Β : Δ ε ν πρόκε ι τα ι !

( Παύση.)

Χ Α Μ : Ή τ α ν όμορφη, ά λ λ ο τ ε , σα ζω γραφ ιά . Κ α ι ψυχο

πονιάρα.

Κ Λ Ο Β : Κ ι εμείς ήμασ τ ε όμορφοι — άλλο τ ε . Σπάν ιο να

μην ή τ α ν κανείς όμορφος — άλλο τ ε .

(Παύση.)

Χ Α Μ : Πήγα ι ν ε να μου φέρεις τ ο κοντάρι .

(θ Κλοβ πάει ως την πόρτα, στέκεται.)

Κ Λ Ο Β : Κ ά ν ε τ ού τ ο , κάνε κείνο, και τ ο κ ά ν ω . Δ ε λ έ ω

πο τ έ όχι . Γ ι α τ ί ;

Χ Α Μ : Δ ε ν μπορείς.

Κ Λ Ο Β : Σ ή μ ε ρ ' αύριο 0 ' αρνηθώ.

Χ Α Μ : Δ ε θα 'σαι πια σε θέση να τ ο κάνεις . {Βγαίνει ο

Κλοβ.) Α χ π ώ ς είναι ο κόσμος, όλα πρέπει να του

• I I I ||\|\\ΙΛΚ>Γ

I Μ ι ιν ί ΐ Κλοβ, κρατώντας το κοντάρι.)

k i t Η Ν α το κοντάρι σου. Φ ά ' τ ο .

< Ι ι ν ι ι •', κοντάρι στον Χαμ, που προσπαθεί, καθώς

φΐφίζε : ι ι πάνο) του, πότε δεξιά, πότε αριστερά, να με-

<rtti την πολυθρόνα.)

Μ l l poy ( ορώ καθόλου;

i l . h I >χι {II \βμ πετάει το κοντάρι.)

I Μ ΙΙήγαινε να φέρεις τ ο λ α δ ω τ ή ρ ι .

|ΙΙ Μ Τι τ ο θες ;

ι y \ / / /δώσω τ ι ς ρόδες,

ι «· ιι I t ; / άόωσα χ τ ε ς .

ι Μ Χ τ ι ; ! Τ ι π ά ' ν α πει χ τ ε ς !

ι « · ι ι ' ./ ./ Ι Ι ά ' να πει τ ο κακό μας τ ο χάλ ι . Α υ τ ά

ψ, ι 'μαθες , αυ τά λέο,ι. Α ν δε βγαίνει νόημα, πρέπει

» ι μου μάθεις άλλα . Ή να μ ' αφήσεις να σο.>παίνω.

I U ΙΙξερα κάποτε έναν τρ ελό που νόμιζε π ω ς έ φ τ α -

/ ο ; του κόσμου. Ή τ α ν ζ ο ^ ρ ά φ ο ς . Τον σ υ -

• Ίου ια ~ολύ. Ι Ι ή γα ι να και τ ο ν έβλεπα σ τ ο ψυ -

'.ο. Τον έπαιρνα α π ' τ ο χέρι και τ ο ν έσερνα

*»»ς το -αράθυρο. Κ ο ί τ α λο ιπόν ! Εκε ί . Ό λ ο εκείνο

< ι ~ου ψηλώνε ι ! Κ ι εκε ί ! Τ ι ς ψαροπούλες με

ΐ ' ανο ιχ τά πανιά ! Ό λ η α υ τ ή η ομορφιά! (Παύση.)

Μ / τράβαγε το χέρι και γύριζε σ τ η γ ω ν ι ά τ ου .

Ί · . \ ν είχ_ε δει άλλο από σ τ ά χ τ ε ς . (Παύ-

κ ) Μονάχα εκείνος είχε γλ ι τ (όσε ι . (Παύση.) Λ η -

. 1 (ΙΙαύση.) Φα ίνε τα ι π ω ς α υ τ ή η περί-

• · j r, δεν ε ίναι . . . δεν ή τ α ν και τ ό σ ο . . . και τ όσο

ί πανιά Ιι \ · Η Ι Ιν/αν τρελό ; Κα ι πό τ ε αυ τό ; \ » »ι IJ -«ντε θυμάμαι π ια ! Δ ε ν είχες ακόμα γεννηθεί .

1 ΚΙ ^ τ ά χ τ - ^ ς

38 ΣΑΜΟΥΕΛ ΜΠΕΚΚ1

S Γ ι bit πράμα.

Κ Λ Ο Β : Ωραία εποχή !

(Παύση. Ο Χαμ ανασηκώνει το σκούφο του.)

Χ Α Μ : Τον συμπαθούσα πολύ. (Παύση. Ξαναβάζει το σκούφο του. Παύση) Ή τ α ν ζ ω γ ρ ά φ ο ς .

Κ Λ Ο Β : Είναι τ ό σα τ α φοβερά και τρομερά.

Χ Α Μ : Ό χ ι , όχι, δεν έχουν απομείνει και πολλά.

(Παύση.) Κ λ ο β .

Κ Λ Ο Β : Ν α ι .

Χ Α Μ : Δ ε νομίζεις π ω ς αρκε τά βάσ τα ξ ε ; Ί

Κ Λ Ο Β : Ν α ι . (Παύση) Πο ι ό ;

Χ Α Μ : Α υ τ ό . ..το.

Κ Λ Ο Β : Π ά ν τ α το νόμιζα. (Παύση.) Ε σ ύ όχι ;

Χ Α Μ , σκυθρωπός: Είναι λοιπόν μια μέρα σαν τ ι ς άλλες

Κ Λ Ο Β : Ό σ ο κρατάε ι . (Παύση.) Ζ ω ή ολάκερη τ ι ς ίδιες

ανοησίες .

(Παύση.)

Χ Λ Μ : Ε γ ώ δεν μπορώ να σ ' ε γ κ α τ α λ ε ί ψ ω .

Κ Λ Ο Β : Το ξ έ ρω . Κ ι ούτε μπορείς να μ ' ακολουθήσεις

(Παύση.)

'"··, Χ Α Μ : Α ν φύγε ις , π ώ ς θα τ ο μ ά θ ω ;

ν Κ Λ Ο Β , με ζωηράδα: Ν α , θα μου σφυρίξεις, κι αν δεν r

θ ω σημαίνει π ω ς θα ' χ ω φύγει .

(Παύση.)

Χ Α Μ : Δ ε θά 'ρθεις να μ ' αποχα ιρε τήσε ι ς ;

Κ Λ Ο Β : Δ ε ν τ ο νομ ί ζω .

(Παύση.)

Χ Α Μ : Μ α τ ό τ ε μπορεί α π λ ώ ς να 'χε ις πεθάνει

κουζ ίνα σου.

Κ Λ Ο Β : Το ίδιο θα ' τ α ν .

Χ Α Μ : Ν α ι , αλλά π ώ ς θα τ ο ξ έ ρω ε γ ώ , αν θα '/

π λ ώ ς πεθάνει σ τ η ν κουζίνα σου.

Κ Λ Ο Β : Α ρ γ ά ή γρήγορα . . . θ ' άρχ ι ζα να β ρ ω μ ά ω .

Χ Λ Μ : Κ α ι τ ίόρα βρωμάς, Ό λ ο το σπ ί τ ι βρωμάει |

Ι ί Λ Ι Χ Μ Α Ι Ο ν 39

ιι ( ) κόσμος όλος.

ι θυμό: Σ κ ο τ ί σ τ η κ α γ ια τον κόσμο! (Παύση)

.<· ιρφίσου κά τ ι .

II Γι ε ίπες;

/ρφίσου κανένα κόλπο. (Παύση. Με θυμό.)

\ αμ ιά μ η χ α ν ή !

I I Λ, μάλ ι σ τα . (Αρχίζει να περπατάει με τα μάτια

• •ι ν χ στο πάτωμα και με τα χέρια πισω στη ρα-

! χματάει) Μ ε πονάν τ α πόδια μου, σε σημείο

τυ το . Λ ί γ ο ακόμα και δε θα μπορώ πια να

Ι Μ φ τ ώ .

\ ()α μπορέσεις να μ ' ε γκαταλε ίψε ι ς . (() Κλοβ

χλι να βηματίζει) Τ ι κάνεις ;

Μ ι /ανεύομαι. (Περπατάει) Α ! (Σταματάει)

ι ιαλό! (Παύση) Λο ιπόν ;

Περίμενε. (Συγκεντρώνεται . Δε μοιάζει πολυ σι-

W>, ) Ν α ι . . . (Παύση. Πιο σίγουρος.) Ν α ι . (Σηκώ-

ίλι.) Λ υ τ ό είναι. Θα β ά λ ω τ ο ξυπνητήρ ι . II, ,rrt )

υ να μην είμαι σε καλή μέρα, α λ λ α . . .

H i Μου σφυρίζεις. Δ ε ν έρχομαι. Το ξυπνητήρ ι

Κ//.) κιόλας φύγει . Δ ε χ τυπάε ι . Έ χ ω πε -

Ι·νιι (ΙΙαύση)

I Δουλεύει ; (ΙΙαύση. Με αδημονία.) Δουλεύει τ ο ξ υ -

IΝ I ιατι να μη οουλευει;

•« I · ιδή παραέχει δουλέψει. \ f t A Q * l i , 7 V |

I N Μα αυτό δε δούλεψε σχεδόν καθόλου. Ρ ^ Χ Τ ^ ι ο t m q

I · * · ' ' ^μ ' ' Τ ό τ ε επειδή δεν έχει δουλέψει α ρ κ ε τ ά ! <C* 6θν -νιν

|H Ηα π ά ω να oro. (Βγαίνει. Επανάληψη της διαδι- U\Q^ •## · ·< /ir το uarvn/i . Ακούγεται α π ' τα παρασκήνια, ~ /

·. . v : w , :/„;ι τον χτυπάει. Μπαίνει ο Κλοβ

ΊΟ ΣΑΜΟΪΈΛ ΜΙΙΚΚΙ

κρατώντας το ξυπνητήρι. Το πλησιάζει στ' αυτ:

Χα/χ και το βάζει να κουδουνίσει. Τ' ακούν κι οι δυο ν ι

χτυπάει ως το τέλος. ΙΙαύση.) Αν τά ξ ι ον τ η ς Δ ε υ .

ρας Παρουσ ίας ! Τ ' άκουσες ;

Χ Α Μ : Κ ά τ ι πήρε τ ' αυτί μου.

Κ Λ Ο Β : Τ ο τ έλος είναι κά τ ι τ ο π ρ ω τ ά κ ο υ σ τ ο .

Χ A M : Π ρ ο τ ι μ ώ τ η μέση . (Παύση.) Δ ε ν είναι ακόμα ώ

ρα γ ια τ ο καταπραϋντ ικό μου;

Κ Λ Ο Β : Ό χ ι . (Πάει ως την πόρτα, γυρνάει.) Σ ' αφήνω .

Χ Α Μ : Είναι ώρα γ ια τη ν ιστορία μου. Θες να την /

κούσεις ;

Κ Λ Ο Β : Ό χ ι .

Χ Α Μ : Γ ι α ρ ώ τ α τον πα τ έρα μου αν θέλει να την ακού

σει. (Ο Κλοβ πάει ως τους σκουπιδοντενεκέδες, σηκώ

νει το καπάκι του Ναγκ, κοιτάει, σκύβει. Παύση. Λν · σηκώνεται.)

Κ Λ Ο Β : Κ ο ι μ ά τ α ι .

Χ Α Μ : Ξύπνα τον .

(θ Κλοβ σκύβει, ξυπνάει τον Ναγκ βάζοντας το ξυτ.νι τήρι να κουδουνίσει. Συγκεχυμένες ομιλίες. Ο Κ//

νασηκώνεται.)

Κ Λ Ο Β : Δ ε θέλει ν ' ακούσει τ η ν ιστορία.

Χ Α Μ : Θ α του δ ώ σ ω καραμέλα.

(θ Κλοβ σκύβει. Συγκεχυμένες ομιλίες. Ο Κλοβ

σηκώνεται)

Κ Λ Ο Β : Θέλε ι κουφέτο .

Χ Α Μ : Θ α τ ο 'χε ι .

(Ο Κλοβ σκύβει. Συγκεχυμένες ομιλίες. Ο Κλθ6 σηκώνεται.)

Κ Λ Ο Β : Δ έ χ ε τ α ι . (() Κλοβ πάει προς την πόρτα. Στο

λος του ντενεκέ φαίνονται πρώτα τα χέρια του \ ι ·

ύστερα ξεπροβάλλει το κεφά/α. 0 Κλοβ γυρνάει ",.'<.

τον Χαμ.) Π ιστεύε ι ς σ τ η μέλλουσα ζο>ή;

ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ 41

I I δική μου ζ ω ή ή τ α ν π ά ν τ α μέλλουσα, (θ Κλοβ

ιινει.) Άρπα. τ η !

ν I Κ λκούο).

I , ίιθαρμα! Τ ι ήθελες και μ ' έφ τ ιαχνες ;

Κ Δ ε ν μπορούσα να ξ έ ρω .

» » νι Να ξέρεις τ ι ; 1 Π ω ς θά 'βγα ινες εσύ . (Παύση.) Θα μου δώσε ι ς

·. κουφέτο ;

% \ νι Μ ε τ ά την ιστορία.

% \ ι κ Ί " ορκί ζεσαι ;

|Λ\ Ι Να ι .

* » ι Κ Σε τ ι :

|Α Η : Σ τ η ν τ ιμή μου.

( // /-J τη. Γελάνε.)

A I Κ Δ ύ ο ;

ν νι Κ να . * ν ι Κ Ι'.να γ ια μένα κι έ ν α . . .

Κ να ! Σ ι ω π ή ! (ΙΙαύση.) Πού είχαμε μείνει;

/ rt Σκυθρωπός.) Κ ο μ μ ά τ ι α , γ ίναμε κομμάτ ια .

I Ό λ α θα -γίνουν κομμάτ ια . (Παύση.) Ούτε

μιλιά, ούτε λαλ ιά . (Παύση.) Μια σ τ α γ ό ν α νερό μες

ι : ο κεφάλι , από τ η ν π η γ ή . (Ο Ναγκ πνίγει ένα

) Π έφ τ ε ι π ά ν τ α σ τ ο ίδιο μέρος. (Παύση.)

11, 'ναι καμιά φλεβ ί τ σα . (ΙΙαύση.) Κ α μ ι ά μι-

upr, αρτηρία. (Παύση. Με περισσότερη ζωηράδα από 1 \'/ΐπόν, είναι ώ ρ α γ ι α τ η ν ιστορία. Π ο υ ε ίχα -

με μείνει; (ΙΙαύση. Τόνος αφηγητή.) 0 άνθρ(οπος ε-

πλτ,σίασε βραδέως , έρπων επί τ η ς κοιλίας. Ε ξ α ι -

.. ωχρός και ισχνός, εφαίνετο έ το ιμος ν α . . .

ΜΙι,., ΙΌνος κανονικός.) Ό χ ι , αυ τό τ ο ' χ ω κάνει .

<///,,/ Τόνος αφηγητή) Μ ια μακρά σιο.>πή ηκού -

Kb) (ΙΙαύση. Γόνος κανονικός.) ίΐραίο αυτό. (Γόνος

>,'·,', ι, ) Κγέμ ισα άνευ σπουδής την εκ μαγνησίου

42 ΣΑΜΟϊΈΛ ΜΠΕΚΚΤ

πίπαν μου, την ήναψα τη βοήθεια... σουηδικού πυ-ρείου και ερρόφησα πλειστάκις! Αα ! (Παύση.)

Εμπρός, σας ακούω. (Παύση) Την ημέραν εκείνην το ψύχος ήτο, ως ενθυμούμαι, ασυνήθως δριμύ, μη δεν εις το θερμόμετρον. Κ α θ ' όσον όμο^ς ήτο παρα μονή Χριστουγέννων, το φαινόμενον δεν είχε τι..

Λ το ασύνηθες. Καιρός ανάλογος προς την εποχής πράγμα το οποίον συμβαίνει ενίοτε. (Παύση.) Λοί πόν, ποίος κακός άνεμος σας φέρει; Ύψουσε προς ε-μέ το πρόσο^πόν του κατάμαυρον από βρώμα και δάκρυα, αναμεμιγμένα. (Παύση. Τόνος κανονικά >

θ α τα καταφέρουμε. (Τόνος αφηγητή) Οχι, όχι. μΤ] με κοιτάτε, μη με κοιτάτε! Εχαμήλωσε, ψελλίζων, τους οφθαλμούς, εξαιτούμενος προφανώς συγγνώ μην. (Παύση) Είμαι μάλλον απησχολημένος. ω γνωρίζετε, αι εορταστικαί προετοιμασίαι. (/// Με ορμή.) Ποίος ο σκοπός αυτής της εισβο/ ή (Παύση.) Την ημέραν εκείνην, ενθυμούμαι, ο ήλι ήτο πράγματι υπέροχος, πενήντα εις το ηλιόμι αλλ ' ήδη έκλινε προς την. . . προς τους νεκ,. (Παύση. Τόνος κανονικός) Ωραίο αυτό. (Τόνος ι γητή.) Εμπρός λοιπόν, υποβάλατε την παράκ/ ί] σας, με καλούν μύριαι φροντίδες. (Τόνος χανον..

Αυτό είναι ύφος! Τέλος πάντων. (Τόνος αφη] >,

Και τότε έλαβε την απόφασίν του. Πρόκει ει το παιδί μου, είπε. Ωχ , ωχ, ο^χ, ένα παιδί, δυ ί στον αυτό. Για το γιόκα μου, είπε, ο.>ς εάν το "| είχε σημασίαν. Πούθε ερχόταν; Μου κατον τον ξερότοπον. Πάνω από μισή μέρα δρόμο μ άλογο. Μ η μου πείτε ότι ζουν ακόμη άνΟ ω κεί. Οχι , όχι, εκτός από τον ίδιο, και το παιδ· · υποθέσουμε ότι υπήρχε παιδί. Εντάξει. Κζή ι πληροφορίας διά την κατάστασιν εις το K o C . ct<

M M ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ

αντίπερα όχθην των Στενών. Ούτε πουλί πε ι νο. Εντάξει. Και θέλετε να με κάνετε να πι-' ω ότι αφήσατε εκεί το παιδί σας, ολομόναχο,

τί πλέον εν ζωή ; Ελάτε τώρα! (Παύση.) Την χν εκείνην, ως ενθυμούμαι, ο άνεμος ήτο ιδιαι-

7 φ ο δ ρ ό ς , εκατό εις το ανεμόμετρον. Εξερί-τα ξερά πεύκα και τα παρέσυρε... μακράν.

Λ-χνονιχός) Λιγουλάκι αδύνατο αυτό. (Τόνος

ή) Μα τι θέλετε στο κάτω κάτω από μένα, ; ε ι ν ' ανάψο.) το δένδρο μου. (Παύση.) Για να

' πολυλογούμε, στο τέλος κατάλαβα πως ή -'. ο μένα ψωμί για το παιδί του. Ψωμί! Ένας

υ.ένος ψο^μοζήτης. Ψωμί; Μ α δεν διαθέτω Ί πειράζει στο στομάχι. Εντάξει. Τότε σ τ ά -

1 ΙΙαύση Γόνος κανονικός) θ α τα καταφέρουμε. ' ηγητή.) I I αλήθεια είναι πως έχω στάρι,

< 'ΛΙήκες μου. Για σκεφθείτε όμως. για σκε-, " ' · τ ε . Σας δίνο) στάρι, ένα κιλό, το πηγαίνετε στο-* " ' ^ w i u ' i

/; και του ετοιμάζετε —εάν ευρίσκεται ακό - Ι ν \ f Out ωή— ένα ωραίο χυλό (ο Ναγκ αντιδρά), ενά-

ιι ν.ο χυλό, να στυλωθεί. Ξαναβρίσκει τα ι - ' ου - ίσοις. Κι έπειτα; (Παύση) Φουρκί-

ι \Ι / για σκεφθείτε λίγο, για σκεφθείτε, στη βρισκόσαστε, σωτηρία δεν υπάρχει! (Παύση)

ι ιν εκείνην, ενθυμούμαι, η ατμόσφαιρα ήτο f K ΤΟ έπακρον ξηρά, μηδέν εις το υγρόμετρον. Το ι -

4 « » . Λ ί . διά τους ρευματισμούς μου. (Παύση. Με πα-

, - · . · 1 \Ι / ελπίζετε επιτέλους; I I γη να ξανα-' ι;ι άνοιξη; Να ξαναγεμίσουν ψάρια οι θά-

^ ^ ^ Μ < και τα ποτάμια; Να πέσει πάλι μάννα εί

·. για κάτι ηλίθιους σαν του λόγου σας:

·//· / ) Μαθμηδόν ηρέμησα αρκούντ(ος, διά να τον ·,··· ι Μ.ι ',;ο-. χρόνο: του εχρειάσθη διά να έ'/.θη

14 ΣΑΜΟΤΕΛ ΜΠΕΚΕΤ

εως εδώ . Τρεις πλήρεις ημέραι. Ε ις ποίαν κ α τ ά -

σ τασ ιν είχεν αφήσει τ ο παιδί. Βυθισμένο εις ύπνον.

( Μ ε ορμή.) Ν α ι , μα τ ι είδους ύπνον; (Παύση.) Γ ι α

να μην τ α πολυλογούμε, του πρότε ινα να τον προ

σλάβω σ τ η ν υπηρεσία μου. Μ ε είχε συγκινήσε ι . Κ ι

έπε ι τα , φανταζόμουν τ ό τ ε κιόλας πο.>ς ή τ α ν λ ί γα τ α

ψωμιά μου. (Γελάει. Παύση.) Λο ιπόν ; (Παύση.)

Ε δ ω , με λ ί γη προσοχή , θα μπορούσατε να πεθάνε τ ε

όμορφα όμορφα, με τ η βολή σας . (Παύση.) Λο ιπόν ;

(Παύση.) Κ α τ έ λ η ξ ε να με ρ ω τ ή σ ε ι αν θα δεχόμουν

να περ ιμαζέψω και τ ο παιδί — εφόσον ζούσε ακόμα.

(Παύση.) Ή τ α ν η σ τ ι γ μ ή που περίμενα. (Παύση.)

Α ν θα δεχόμουν να περ ιμαζ έψω τ ο παιδί. (Παύση.)

Σ α να τον β λ έ π ω μπροστά μου, γ ο ν α τ ι σ τ ό , να σ τ η

ρ ί ζε τα ι χ ά μ ω με τ α χέρια, να με σ τ υ λ ώ ν ε ι με τ ο

τρελό του βλέμμα, αψηφών τα ς τ α όσα του ε ίχα πει

σχ ε τ ι κά . (Παύση. Τόνος κανονικός) Φτάνε ι γ ια σ ή

μερα. (Παύση.) Σ α να φύρανε πια αυ τή η ιστορία.

(Παύση.) Ε κ τ ό ς αν β ά λ ω μέσα κι άλλα πρόσωπα .

(Παύση.) Μ α πού να τ ά ' β ρω ; (Παύση.) Π ο ύ να τ α

ψ ά ξ ω ; (Παύση. Σφυρίζει. Μπαίνει ο Κλοβ.) Α ς προ

σευχηθούμε σ τ ο Θεό .

Ν Α Γ Κ : Το κουφέτο μου!

Κ Λ Ο Β : Έ ν α ς ποντ ικός σ τ η ν κουζ ίνα.

Χ A M : Πον τ ι κό ς ; Γπάρχουν ακόμα ποντ ικο ί ;

Κ Λ Ο Β :Έχε ι έναν σ τ η ν κουζίνα.

Χ Α Μ : Κ α ι δεν τον ξ επάσ τρεψες ;

Κ Λ Ο Β :Σχεδόν . Μ α ς διέκοψες.

Χ Α Μ : Δ ε ν μπορεί να τ ο σκάσει τ ώ ρ α ;

Κ Λ Ο Β :'Οχι.

Χ Α Μ : Θα τον απο τ ελ ε ιώσε ι ς αργό τ ερα . Α ς προσευχη

θούμε σ τ ο Θεό .

Κ Λ Ο Β Ή ά λ ι ;

ΤΕΛΟΣ TOV ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ 45

Χ Λ Γ Κ : Το κουφέτο μου!

Χ Λ Μ . : Προηγ ε ί τ α ι ο Θεός ! (Παύση.) Έ τ ο ι μ ο ι ;

Κ Λ Ο Β , που το 'χει πάρει απόφαση: Εμπρός .

Χ Λ Μ , στον Ναγκ: Κ ι εσύ;

Χ Λ Γ Κ , ενώνει τα χέρια, κλείνει τα μάτια, μιλάει με βιάση:

Π ά τ ε ρ η μ ώ ν ο εν τ ο ι ς . . .

Χ Α Μ : Σ ι ω π ή ! Α π ό μέσα σας ! Λ ί γ η αξ ιοπρέπεια ! Α ρ χ ί

ζουμε. (Όλοι σε στάση προσευχής. Σιωπή. Πρώτος α

ποθαρρύνεται ο Χαμ.) Λο ιπόν ;

Κ Λ Ο Β , ανοίγει ξανά τα μάτια: Ού τ ε γ ια δε ί γμα ! Ε σ ύ ;

Χ Λ Μ : Τ ζ ίφο ς ! (Στον Ναγκ.) Ε σ ύ ;

Χ Λ Γ Κ : Γ ι α περίμενε. (Παύση. Ανοίγει ξανά τα μάτια.)

Τ ί π ο τ ι ς !

Χ Λ Μ : Τον αχρείο ! Δ ε ν υπάρχει !

Κ Α Ο Β : Α κ ό μ α .

Χ Α Γ Κ : Το κουφέτο μου!

Χ Α Μ : Δ ε ν υπάρχουν πια κουφέτα .

(Παύση)

\ Α Γ Κ : Το περίμενα. Π α τ έ ρ α ς σου δεν είμαι; Η α λ ή

θεια είναι π ω ς αν δεν ήμουν ε γ ώ , θα ' τ α ν κάποιος

άλλος . Α λ λ ά αυτό δεν είναι δ ικαιολογία. (Παύση)

Εκείνο που μ ' αρέσει πιο πολύ α π ' όλα σ τον κόσμο

είναι τ ο ραχά τ λουκούμ, που όπως ξέρουμε δεν υ

πάρχει πια. Θ ά 'ρθει μέρα ω σ τ ό σ ο που θα σου γ υ

ρέψω κανένα, σαν α ν τ ά λ λ α γ μ α γ ια κάποιο χατ ίρ ι

που θα σου \co κάνει, κι εσύ θα μου τ ο τά ξ ε ι ς .

Πρέπει να συμβαδίζεις με τη ν εποχή σου. (Παύση.)

ΙΙοιον φώνα ζ ε ς ό ταν ήσουν παιδάκι και φοβόσουνα

σ τ α σκο τ ε ι νά ; Τ η μάνα σου; Ό χ ι . Εμένα . Σ ' α φ ή

ναμε να σκούζε ις . Έ π ε ι τ α σ ' απομακρύναμε γ ια να

μπορούμε να κο ιμόμαστε . (Παύση.) Κο ιμόμουνα, ή

μουνα βασιλ ιάς , κι έβαλες να με ξυπνήσουν γ ια να

σ ' ακούσο) . Δ ε ν ή ταν απαρα ί τη τ ο , δεν το ' χ ε ς

Ί(> ΣΑΜΟΤΕΛ Μ Π Ε Κ Κ Ι

πραγμα τ ι κά ανάγκη να σ ' ακούσω . Ε ξ ά λ λ ο υ , δε σ'

άκουσα. (ΙΙαύση.) Ε λ π ί ζ ω κάπο τ ε να ν ιώσε ις πραγ

μα τ ι κά τ η ν ανάγκη να σ ' ακούσω , κι εσύ ν ' ακού

σεις τ η φ ω ν ή μου, όποια φ ω ν ή . (Παύση.) Ν α ι , ελπί

ζ ω π ω ς θα ζ ή σ ω ω ς τ ό τ ε , γ ια να σ ' ακούσω να με

φωνάζ ε ι ς όπως ό ταν ήσουνα παιδάκι, και φοβόσου-

να σ τ α σκοτε ι νά , κι ήμουν η μοναδική σου ελπίδα.

(Παύση. Ο Ναγκ χτυπάει στο καπάκι του ντενεκέ της

Νελ. Παύση.) Ν ε λ ! (Παύση. Χτυπάει δυνατότερα.)

Ν ε λ !

(Παύση. Ο Ναγκ χώνεται στον ντενεκέ του, σφαλίζει

το καπάκι. Παύση.)

Χ Α Μ : Τ έ λ ε ι ω σ α ν τ ' ασ τ ε ία . (Ψάχνει να βρει, πασπατευ-

τά, το σκύλο.) Έ φ υ γ ε ο σκύλος .

Κ Λ Ο Β : Δ ε ν είναι αληθινός σκύλος , δεν μπορεί να φύγει.

Χ Α Μ , πασπατεύοντας: Δ ε ν είναι δ ω .

Κ Λ Ο Β : Είναι ξαπλωμένος .

Χ A M : Γ ι α δ ω σ ' τον μου. (Ο Κλοβ μαζεύει από χάμω το

σκύλο και τον δίνει του Χαμ. Ο Χαμ τον κρατάει στην

αγκαλιά του. Παύση. Ο Χαμ πετάει το σκύλο.) Π α -

λ ιόσκυλο ! (Ο Κλοβ αρχίζει να μαζεύει τα πράγματα

που είναι πεταμένα.) Τ ι κάνε ις ;

Κ Λ Ο Β : Β ά ζ ω τ ά ξ η . (Ανασηκώνεται. Με θέρμη.) Θ α τ α

σ υ μ μ α ζ έ ψ ω όλα.

(Καταπιάνεται πάλι να συγυρίζει.)

Χ Α Μ : Τ ά ξ η !

Κ Λ Ο Β , ανασηκώνεται: Μ ' αρέσει η τ ά ξ η . Είναι τ ' όνει

ρο μου. Έ ν α ς κόσμος όπου όλα θα ' τ α ν σ ι ω π η λ ά

και ακ ί νη τα και τ ο κάθε τ ι σ τ η ν ύστερη θέση τ ου ,

κ ά τ ω από τ η ν ύστερη σκόνη .

(Καταπιάνεται πάλι να συγυρίζει.)

Χ Α Μ , εξοργισμένος: Μ α τ ι φ τ ιάχνε ι ς ;

Κ Λ Ο Β , ανασηκώνεται ήρεμα: Π ρ ο σ π α θ ώ να φτιάξου λ ί γη

, ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΓ 47

* · ζ η . | Λ Μ I Ι αρά τα τ α .

I Ι\ λοβ αφήνει να πέσουν τα πράγματα που είχε μαζέ

ψω )

ιι Σ τ ο κάτω κάτω, ε δώ ή αλλού.

I / xct προς την πόρτα.)

ι . εκνευρισμένος: Τ ι έχουν τ α πόδια σου; Γα πόδια μου;

ι Η α ' λ ε γ ε κανείς π ω ς περνάει ένα σύν ταγμα δρα-γόνων .

Μ Α ν α γ κ ά σ τ η κ α να φορέσω τ ι ς αρβύλες μου.

ν \ Μ Σε σ τένευαν οι παν τόφλες σου;

(ΙΙαύση.)

ι ι I I : Σ ' α φ ή ν ω .

J A M : Οχι ! II Τ ι α ν ά γ κ η μ ' έχε ι ς ;

ι Να μου αποκρίνεσαι . (Παύση.) Τ η ν προχώρησα

ί] ι ιστορία μου. (Παύση.) Τ η ν προχώρησα πολύ. I // ιόση.) Ρ ώ τ α με πού έ χ ω φ τάσε ι .

•ι ιι : Α , μια και τ ο 'φερε η κουβέν τα , π ώ ς τ α πας

με την ιστορία σου;

II πολύ ξαφνιασμένος: Π ο ι α ιστορία ;

" ΐ ι Λ υ τ ή που διηγείσαι ανέκαθεν .

\ι Α , εννοείς τ ο μυθιστόρημα μου;

Ik \ ο I I : Α κ ρ ι β ώ ς .

( Παύση.)

\ ν \Ι . θυμωμένα: Μ η σ τ α μ α τ ά ς , που να πάρει η ο ρ γ ή ,

•ι ί, σ τ α μ α τ ά ς !

ι ΐ ι Κ λ π ί ζ ω να προχώρησες πολύ.

V \ \Ι . με μετριοφροσύνη: ίΐ, όχι και πολύ. (Αναστενάζει.)

I :α θες . Κίναι μέρες που δεν έχε ις ο ίσ τρο ! (Παύ-

; r ) Πρέπε ι να περιμένεις να σού 'ρθει. (ΙΙαύση.)

Ν α μη ζορ ί ζ εσα ι πο τ έ , π ο τ έ , είναι κ α τ α σ τ ρ ο φ ή !

18 ΣΑΜΟΓΕΛ ΜΙΙΚΚΚΊ

(Παύση.) Π α ρ ' όλα α υ τ ά , προχώρησα λ ι γάκ ι .

(ΙΙαύση.) Ά μ α κατ έχε ι ς τ η ν τ έ χ ν η , έ τ σ ι δεν είναι;

(Παύση. Βίαια.) Ά έ ω πο^ς π α ρ ' όλα α υ τ ά π ρ ο χ ώ ρ η

σα λ ι γάκ ι .

Κ Λ Ο Β , με θαυμασμό: Τ ι μου λ ε ς ! Κ α τ ά φ ε ρ ε ς ω σ τ ό σ ο να προχωρήσε ι ς !

Χ Α Μ , με μετριοφροσύνη: Σου λ έ ω , όχι και πολύ , αλλά

όσο να 'ναι , από τ ο τ ί π ο τ α .

Κ Λ Ο Β : Α π ό τ ο τ ί π ο τ α ! Τ ι να σου π ω , με ε ν τ υ π ω σ ι ά

ζ ε ι ς .

Χ Α Μ : Θ α σ ' τ α π ω . Π λ η σ ι ά ζ ε ι έρποντας . Κ Λ Ο Β : Ποιος;

Χ Α Μ : Τ ι πράμα;

Κ Λ Ο Β : Ποιος πλησιάζε ι ;

Χ Α Μ : Έ λ α τ ώ ρ α ! Ά λ λ ο ς ένας .

Κ Λ Ο Β : Α , αυ τ ό ς ! Δ ε ν ήμουν σίγουρος.

Χ Α Μ : Έ ρ π ο ν τ α ς να διακονέψει ψοϋμί γ ια τ ο παιδάκι

τ ου . Του προσφέρουν μια θέση κηπουρού. Π ρ ο τ ο ύ

ν α . . . (() Κλοβ γελάει.) Τ ι τ ο ασ τ ε ί ο βλέπε ις ;

Κ Λ Ο Κ : Μ ι α θέση κηπουρού!

Χ Α Μ : Α υ τ ό είναι που σε κάνει να γ ε λάς ;

Κ Λ Ο Β : Α υ τ ό θα 'ναι.

Χ Α Μ : Ό χ ι τ ο ψωμί ;

Κ Λ Ο Β : Ή τ ο παιδάκι.

(Παύση.)

Χ Α Μ : Ό λ α α υ τ ά είναι πράγμα τ ι δ ιασκεδαστ ικά . Θέλεις

να ξεκαρδιστούμε σ τ α γέλια;

Κ Λ Ο Β , ύστερα από σκέψη: Δ ε ν μπορώ να ξ εκαρδ ι σ τώ άλλο σήμερα.

Χ Α Μ , ύστερα από σκέψη: Ο ύ τ ε κι ε γ ώ . (Παύση.) Τό τ ε

σ υ ν ε χ ί ζ ω . Προ τού δεχ τ ε ί μ ' ευγνωμοσύνη , ρ ω τ ά ε ι

αν μπορεί να φέρει μαζί και τ ο παιδάκι τ ου .

Κ Λ Ο Η : Π ό σ ω ν χρονών;

ΜίΣΤΟν ΠΛΙΧΝΙΔΙΟν

Ι \ Μ : Ω , πολύ μικρό.

Ι 1 0 Β : Θα σκαρφάλο.>νε σ τ α δέντρα.

\ Λ Μ : Γ ι α όλες τ ι ς μικροδουλειές.

ι \ 0 1?: Κ ι έπε ι τα θα μεγάλο^νε.

\ Λ Μ : Π ρ ο φ α ν ώ ς .

(Παύση)

I \ o l l : Μ η σ τ α μ α τ ά ς , που να πάρει η οργή , μη σ τ α

ματάς !

Κ Α Μ : Λ υ τ ό είναι, εδώ έ χ ω σ ταθε ί .

(ΙΙαύση)

1 0 Β : Βλέπε ις τ η συνέχε ια ;

Κ Α Μ : Περ ίπου.

1 0 Β : Δ ε ν κοντεύει να τ ε λ ε ιώσ ε ι ;

Κ Α Μ : Το φοβάμαι.

1 0 Β : Ε, θα φτ ιάξε ις άλλην .

\ \ Μ : Δ ε ν τ ο ξ έρω . (Παύση) Αισθάνομαι λ ι γάκ ι Λ<

σ τραγγ ι σμένος . (Παύση) I I παρα τ ε ταμένη δημι

ουργική προσπάθεια. (Παύση.) Ν α μπορούσα να

φ τ ά σ ω σερνάμενος ο.>ς τ η θάλασσα ! Θ α ' κανα με

τ η ν άμμο ένα προσκέφαλο κι ύστερα θα ' ρχό τα ν η

παλίρροια.

1 0 Β : Δ ε ν υπάρχει πια παλίρροια.

(ΙΙαύση)

| \ \Ι : Ά ν τ ε να δεις μην έχε ι πεθάνει .

(Ο Κλοβ πάει στον ντενεκέ της Νελ, σηκώνει το καπά

κι, σκύβει. Παύση.)

Κ 1 0 Β , σκεπάζει τον ντενεκέ, σηκώνεται ορθός: Θα ' λ ε γ ε

κανείς π ω ς ναι.

(<) Χαμ βγάζει το σκούφο του και τον κρατάει πάνο)

απ' το κεφάλι. Παύση. Τον ξαναβάζει)

\ \ Μ . με το χέρι πάντα στο σκούφο: Κ ι ο Ν α γ κ ;

((> Κλοβ σηκώνει το καπάκι του ντενεκέ του Ναγκ.

σκύβει. Παύση.)

ΣΑΜΟΥΗΛ ΜΙΙΚΚΚΊ

Κ Λ Ο Β , σκεπάζει τον ντενεκέ, σηκώνεται ορθός: Θα ' λ εγε

κανείς π ω ς όχι.

Χ Α Μ , αφήνοντας το σκούφο του: Τ ι κάνει;

(Ο Κλοβ σηκώνει το καπάκι του ντενεκέ του Ναγκ,

σκύβει. Παύση.)

Κ Λ Ο Β , σκεπάζει τον ντενεκέ, σηκώνεται ορθός: Κλα ί ε ι .

Χ Α Μ : Άρα. .ζει (Παύση) Έ ζ η σ ε ς ποτ έ σου μια σ τ ι γ μ ή

ευ τυχ ίας ;

Κ Λ Ο Β : Κ α θ ' όσον γ ν ω ρ ί ζ ω , όχι .

(Παύση.)

Χ Α Μ : Πήγαινε με κ ά τ ω α π ' τ ο παράθυρο. (Ο Κλοβ

κατευθύνεται προς την πολυθρόνα.) Θ έ λ ω να ν ι ώ σ ω το

φως π ά ν ω σ τ ο πρόσωπο μου. (Ο Κλοβ σπρώχνει την

πολυθρόνα.) Θυμάσαι , σ τ η ν αρχή , που δεν τ α κ α τ ά

φερνες ό ταν με πήγαινες σεργιάνι ; Έπ ιαν ε ς από πο

λύ ψηλά την πολυθρόνα. Σ ε κάθε βήμα κόντευες να

μ ' αναποδογυρίσεις ! (Με τρεμουλιαστή φωνή.) Ε, ε,

καλά τ α περάσαμε οι δυο μας , καλά τ α περάσαμε !

(Σκυθρωπός.) Έ π ε ι τ α μας έγινε συνήθεια, (θ Κλοβ

σταματάει την πολυθρόνα αντίκρυ στο δεξιό παράθυρο.)

Κ ι ό λ α ς ; (Παύση. Ρίχνει πίσω το κεφάλι. Παύση.)

Φέγγ ε ι ;

Κ Λ Ο Β : Δ ε ν είναι σκοτάδ ι .

Χ Α Μ , με θυμό: Σ ε ρ ω τ ά ω αν φέγγ ε ι !


(Παύση.)

Χ Α Μ : Είνα ι κλ ε ι σ τή η κουρτ ίνα;

Κ Λ Ο Β : Όχι.

(Παύση.)

Χ Α Μ : Πο ιο παράθυρο είναι;

Κ Λ 0 Β : Τη ς σ τερ ιάς .

Χ Α Μ : Το ' ξ ερα ! (Με θυμό.) Μ α από δω δεν έχει φ ω ς !

Πήγαινε με σ τ ' άλλο ! (() Κλοβ σπρώχνει την πολυ

50 ι νΟΣΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ 51

θρόνα προς το άλλο παράθυρο.) Τ η ς σ τ ερ ιάς ! (θ Κλοβ

σταματάει την πολυθρόνα κάτω απ' το άλλο

παράθυρο.) Α υ τ ό είναι φ ω ς ! (Παύση.) Σ α να πέφτ ε ι

μια ηλ ιαχ τ ί δα . (Παύση.) Ό χ ι ;


\ Λ Μ : Δ ε ν είναι ηλ ιαχ τ ί δα αυ τό που ν ι ώ θ ω σ τ ο π ρ ό σ ω

πο μου;

\ Ο Β : Ό χ ι .

(Παύση.) \ Μ : Ε ίμαι πολύ άσπρος; (Παύση. Βίαια.) Σ ε ρωτάο)

αν είμαι πολύ άσπρος !

ι. \ 0 Β : Τ ο συνηθισμένο.

(Παύση.)

Κ Α Μ : Άνο ι ξ ε τ ο παράθυρο.

Κ Λ Ο Β : Γ ι α τ ί ;

\ Λ Μ : Θ έ λ ω ν ' ακούσω τ η θάλασσα ,

ι. \ ο Β : Δ ε θα τ η ν ακούσεις .

\ \ Μ : Α κ ό μ α κι αν άνοιγες τ ο παράθυρο;

Κ \ ο Β : Α κ ό μ α και τ ό τ ε .

Κ Α Μ : Τ ό τ ε δεν αξ ί ζε ι τον κόπο να τ ' ανοίξεις;

| \ ο Β : Ό χ ι .

\ \ Μ , βίαια: Τότε άνοιξε τ ο ! (Ο Κλοβ ανεβαίνει στη σκα

λίτσα, ανοίγει το παράθυρο. Παύση.) Τ ' άνοιξες ;


(Παύση.)

Κ Α Μ : Μου τ ' ο ρκ ί ζ ε σα ι π ω ς τ ' άνοιξες ;


( /Ιαύση.)

\ \ \Ι : Ε λοιπόν... (Παύση.) Θ α πρέπει να 'ναι πολύ ή -

ρεαη. (ΙΙαύση. Βίαια.) Σ ε ρ ω τ ά ω αν είναι πολύ ήρε-

μ η ! Κ Λ Ο Β : Να ι . \ \ \Ι : Είναι επειδή δεν υπάρχουν πια ναυτ ικοί .


(Παύση.) Ξαφν ικά έπαψες να 'σαι ομ ιλητ ικός .

(Παύση.) Συμβαίνε ι τ ί π ο τ α ;

Κ Λ Ο Β : Κ ρ υ ώ ν ω .

Χ Α Μ : Σ ε ποιο μήνα ε ίμαστ ε ; (Παύση.) Κ λ ε ί σ ' τ ο π α

ράθυρο, γυρνάμε π ί σ ω . (θ Κλοβ κλείνει το παράθυρο,

κατεβαίνει απ' τη σκαλίτσα, πηγαίνει την πολυθρόνα

ξανά στη θέση της, μένει πίσω απ' την πολυθρόνα με

το κεφάλι σκυφτό.) Μ η σ τ έκ εσα ι κει , με τρομάζε ι ς .

( Ο Κλοβ πάει να σταθεί ξανά στη θέση του, μένει πλάι

στην πολυθρόνα.) Π α τ έ ρ α ! (Παύση. Δυνατότερα.)

Π α τ έ ρ α ! (Παύση.) Π ή γ α ι ν ε να δεις αν άκουσε.

(() Κλοβ πάει στον ντενεκέ του Ναγκ, σηκώνει το κα

πάκι, σκύβει. Συγκεχυμένες ομιλίες. Ο Κλοβ ανασηκώ

νεται.)


Χ Α Μ : Κ α ι τ ις δυο φορές;

(Ο Κλοβ σκύβει. Συγκεχυμένες ομιλίες. Ο Κλοβ ανα

σηκώνεται.)

Κ Λ Ο Β : Μόνο τ η μία.

Χ Α Μ : Την π ρ ώ τ η ή τ η δεύτερη ;

(Ο Κλοβ σκύβει. Συγκεχυμένες ομιλίες. Ο Κλοβ ανα

σηκώνεται.)

Κ Λ Ο Β : Δ ε ν ξέρει.

Χ Α Μ : Θα πρέπει να ' τ α ν η δεύτερη.

Κ Λ Ο Β : Πού να κα ταλάβε ι ς ;

(Ο Κλοβ κλείνει το καπάκι.)

Χ Α Μ : Κλα ί ε ι ακόμα;


Χ Α Μ : Άμοιροι νεκροί! (Παύση.) Τ ι φ τ ιάχνε ι ;

Κ Λ Ο Β : Γλε ίφε ι τ ο παξιμάδι τ ου .

; Χ Α Μ : Η ζ ω ή συνεχ ί ζ ε τα ι , (θ Κλοβ πάει να σταθεί ξανά

στη θέση του, πλάι στην πολυθρόνα.) Δ ώ σ ' μου ένα

σκέπασμα , ξύλιασα.

I ΚΛΟΣ TOV Ι ΙΑ ΙΧΜΛΙΟν

ι. \ 0 Β : Δ ε ν υπάρχουν πια σ κ ε π ά σ μ α τ α .

(Παύση.)

\ Λ Μ : Φίλησε με. (Παύση.) Δ ε θες να με φιλήσε ις ;


\ λI : Σ τ ο μ έ τ ω π ο .

\ 0 Β : Δ ε OέλoJ να σε φ ι λ ή σ ω πουθενά.

(Παύση.)

Ι Α Μ , απλώνοντας το χέρι του: Δ ώ σ ' μου τ ουλάχ ισ τον

τ ο χέρι σου. (Παύση.) Δ ε θες να μου δώσε ις τ ο χέρι

σου;

\ Ο Β : Δ ε θ έ λω να σ ' α γ γ ί ξ ω .

(IΙαύση.)

Κ \ Μ : Δ ώ σ ' μου τ ο σκύλο . (Ο Κλοβ ψάχνει να βρει το

σκύλο.) Ά σ ' τ ο , δε χρε ιά ζ ε τα ι ,

ν Ο Β : Δ ε θες τ ο σκύλο σου;

Ι Α Μ : Ό χ ι .

Κ \ ο Β : Τ ό τ ε σ ' αφήνω .

\ \Ι . με το κεφάλι σκυφτό, αφηρημένα: Σύμφωνο ι . ( ( )

Κλοβ πάει ως την πόρτα, γυρνάει προς τον Χαμ.)

ι 0 Β : Α ν δε σ κ ο τ ώ σ ω εκείνο τον πον τ ικό , θα ψοφή

σει.

\Ι , το ίδιο με πριν: Σύμφωνο ι . (Βγαίνει ο Κλοβ. Παύ

ση.) Σε ιρά μου. (Βγάζει το μαντίλι του, το ξεδιπλώνει,

το κρατάει ανοιχτό μπροστά του με το χέρι τεντωμένο.)

Προχωρούμε . (Παύση.) Κλαις, κλα ις , γ ια τ ο τ ί π ο

τα , γ ια να μη γ ε λάσε ι ς , και σ ι γά σ ι γ ά . . . σε κυριεύει

μια αληθινή θλ ίψη. (Ξαναδιπλώνει το μαντίλι του, το

ξαναβάζει στην τσέπη του, ανασηκώνει λίγο το κεφάλι.)

Θ τ α ν συλλογιέμαι όλους αυτούς που μπορούσα να

βοηθήσω . (ΙΙαύση.) Ν α βοηθήσω ! (Παύση.) Ν α

σι'οσιο. (ΙΙαύση.) Ν α σώσοΛ (Παύση.) Ξετρύπωναν

από παντού . (ΙΙαύση. Βίαια.) Μ α γ ια σκεφθε ί τ ε λ ί

γ ο , γ ια σκεφθε ί τ ε , σ τ η γ η βρ ισκόσαστε , σοιτηρια


δεν υπάρχει ! (Παύση.) Φ ύ γ ε τ ε από δ ω και α γ α π ά τ ε

.αλλήλους ! Γλε ίφε τον πλησίον σου ω ς σ εαυτόν !

*| (Παύση. Ηρεμότερα) Ό τ α ν δεν ή τ α ν γ ια ψωμί , ή τ α ν

( . γ ι α παν τ εσπάν ι . (Παύση. Βίαια.) Τ σ α κ ι σ τ ε ί τ ε από

8ω, γυρ ίσ τε π ί σ ω σ τ ι ς ακολασίες σα ς ! (ΐΐαόσιη. Χαμη

λόφωνα) Ό λ α αυ τά , όλα α υ τ ά ! (Παύση.) Ο ύ τ ' ένα α

ληθινό σκυλί ! (Ηρεμότερα.) Το τ έλος βρίσκεται μες

σ τ η ν αρχή, κι ωστόσο συνεχίζουμε. (Παύση.) Θα

μπορούσα ίσως να συνετίσω τ η ν ιστορία μου, να

τ η ν τ ε λ ε ι ώ σ ω και ν ' αρχ ί σω μιαν ά λ λ η . (Παύση)

Θα μπορούσα ίσως να ρ ι χ τ ώ κ α τ ά χ α μ α . (Ανασηκώ

νει με κόπο το σώμα του, αφήνεται να ξαναπέσει) Ν α

χ ώ σ ω τ α νύχια μου σ τ ι ς χαραμάδες και να π ρ ο χ ω

ρ ή σ ω σερνάμενος, με τ η δύναμη τ ω ν χερ ιών μου.

(Παύση) Θα 'ναι πια τ ο τ έλος και θ ' α ν α ρ ω τ η θ ώ

τ ι μπορεί να τ ο 'φερε, και θ ' α ν α ρ ω τ η θ ώ τ ι μπορεί

ν α . . . (διστάζει) . . . γ ι α τ ί άργησε τ όσο . (Παύση.) Θα

βρίσκομαι ε δώ , σ τ ο παλιό λημέρι , μόνος ενάντ ια

σ τ η σ ι ω π ή κα ι . . . (διστάζει) . . . τ η ν αδράνεια. Α ν κ α

τ α φ έ ρ ω να σ ω π ά σ ω , και να με ίνω ακ ί νη τος , τ ό τ ε

ξέγραψε και τον ή χ ο , και τ η ν κ ί νηση . (Παύση.) Θα

' χ ω φωνάξε ι τον πα τ έ ρα μου, θα ' χ ω φωνάξε ι και

τ ο . . . (διστάζει) ...το -γιο μου. Κ α ι δυο και τρεις φο

ρές, γ ια τη ν περίπτο.>ση που δε θ ' ακούσουν με τη ν

π ρ ώ τ η , ή με τ η δεύτερη . (Παύση.) Θα λ έ ω μέσα

μου, θα ξανάρθει. (Παύση) Κ ι έπ ε ι τ α ; (Παύση.) Κ ι

έπ ε ι τ α ; Δ ε ν μπόρεσε, πήγ ε πολύ μακριά! (Παύση)

Κ ι έπε ι τα ; (Παύση. Αναστατωμένος.) Λ ο γ ι ώ ν λ ο γ ι ώ ν

' παραμύθια! Π ω ς με παραφυλάνε ! Έ ν α ς πον τ ικός !

Β ή μ α τ α ! Μ ά τ ι α ! Κ ρ α τ ά ς την ανάσα σου κι έπε ι

τ α . . . (ξεφυσάει). Έ π ε ι τ α μιλάς, γρήγορα , λόγ ια ,

σαν τ ο μοναχικό παιδί που καμών ε τα ι π ω ς είναι δυο

τρεις μαζί γ ια να 'ναι μ ' άλλους παρέα, γ ια να κου-

I ΚΛΟΣ TOV Π Α Ι Χ Ν Ι Δ Ι Ο Υ

βεν τ ιά ζ ε ι μ ' άλλους παρέα μες σ τ η ν ύ χ τ α . (Παύση.)

Η μια σ τ ι γ μ ή π ά ν ω σ τ η ν ά λ λ η , πλουφ, πλουφ, σαν

τ ο κεχρί εκε ίνου . . . (ψάχνει) ...εκείνου του γ ερο -

Έ λ λ η ν α , κι όλη σου τ η ζ ω ή προσμένεις να βγει σ τ ο

ζύγ ι μια ζ ω ή . (Παύση. Θέλει να ξαναρχίσει, εγκατα

λείπει την προσπάθεια) Α ! να ' χαμε πια τ ε λ ε ιώσ ε ι !

(Σφυρίζει. Μπαίνει ο Κλοβ κρατώντας το ξυπνητήρι.

Έρχεται να σταθεί πλάι στην πολυθρόνα.) Μ π α ! Ουτ ε

•φευγάτος, ούτε πεθαμένος ;

Κ Λ Ο Β : Μόνο κ α τ ά νουν.

\ Λ Μ : Πο ιο α π ' τ α δυο;

Κ Λ Ο Β : Κ α ι τ α δυο.

Κ Λ Μ : Α ν είχες φύγει , θα ' χ ε ς πεθάνει.

| Λ 0 Β : Κ α ι αν τ ί σ τροφα .

Κ Α Μ , με περηφάνια: Μακρ ιά από μένα δεν υπάρχει π α

ρά θάνατος . (Παύση) Τ ι έγινε με τον πον τ ικό ;

Κ V Ο Β : Το ' σκασε .

\ Λ Μ : Δ ε θα προφτάσε ι να πάει μακριά. (Παύση. Ανή

συχος) Ε ;

ι. 1 0 Β : Δ ε χρε ιά ζ ε τα ι να πάει μακριά.

(ΙΙαύση)

I \ Μ : Δ ε ν είναι ώρα γ ια τ ο καταπραϋντ ικό μου;

I . \<)Π: Είναι.

\ Μ : Λ ! Επ ι τ έ λους ! Δ ώ σ ' τ ο γρήγορα !

\ ι» Β : Δ ε ν έχει πια κα ταπραϋν τ ικό .

( / Ιαύση)

Κ A M , πανικόβλητος: Τ ο . . . (Παύση.) Δ ε ν έχει πια κ α τ α

πραϋντ ικό !

, 11 Β : Δ ε ν έχει πια κα ταπραϋν τ ικό . Δ ε θα πάρεις πια

ποτέ σου κα ταπραϋν τ ικό .

( IΙαύση)

\ Λ Μ : Μα το στρογγυλό κουτάκι . Ί Ι τ α ν γ ε μ ά τ ο !

ι. \ ο Β : Να ι , αλλά τ ώ ρ α είναι άδειο.

56 ΣΑΜΟΪΕΛ ΜΙΙΚΚΚΊ

(Παύση. Ο Κλοβ αρχίζει να γυρνάει μες στο δωμάτιο.

Ψάχνει να βρει ένα μέρος για να ακουμπήσει το ξυπνη

τήρι.)

Χ Α Μ , χαμηλόφωνα: Τι θα xavco τώρα; (Παύση. Ουρλιά

ζοντας.) Τι θα κάνω τώρα; (Το βλέμμα του Κλοβ

,. σταματάει στον πίνακα, τον ξεκρεμάει, τον ακουμπάει

II στον τοίχο, με την καλή μεριά να κοιτάει προς τα μέσα,

[ι και κρεμάει στη θέση του το ξυπνητήρι.) Τι φτιάχνεις; Κ Λ Ο Β : Σε διπλοχαιρετώ.

(ΙΙαύση.)

Χ Α Μ : Κοίτα τη στεριά. Κ Λ Ο Β : Πάλι ; Χ Α Μ : Αφού σε καλεί. Κ Λ Ο Β : Σε πονάει ο λαιμός σου; (Παύση.) Θες μια πα-

στίλια; (Παύση.) Όχι; (Παύση.) Κρίμα. (Πάει σιγοτραγουδώντας προς το δεξιό παράθυρο, στέ

κεται μπροστά του, το κοιτάζει με το κεφάλι ριγμένο

προς τα πίσω.)

Χ Λ Μ : Μην τραγουδάς! Κ Λ Ο Β , γυρνώντας προς τον Χαμ: Δεν έχουμε πια το δι

καίωμα να τραγουδάμε; Χ Α Μ : Όχι. Κ Λ Ο Β : Τότε πώς θες να τελειώσει; Χ Α Μ : Η επιθυμία σου είναι να τελειώσει; Κ Λ Ο Β : Η επιθυμία μου είναι να τραγουδήσο.). Χ Α Μ : Δεν είναι στο χέρι μου να σ' εμποδίσω.

(Παύση. Ο Κλοβ ξαναγυρνάει προς το παράθυρο.)

Κ Λ Ο Β : Πού την έβαλα εκείνη τη σκαλίτσα; (Την ψά

χνει κοιτώντας γύρω του.) Μήπως πήρε το μάτι σου εκείνη τη σκαλίτσα; (Ψάχνει, τη βλέπει.) Λ , είπα κι εγώ ! (Πάει προς το αριστερό παράθυρο.) Είναι φορές που αναρωτιέμαι αν είμαι στα συγκαλά μου. Έπει τα μου περνάει, ξεθολώνω. (Ανεβαίνει στη σκαλίτσα.

ΓΚΛΟΣΤΟν ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ

κοιτάει απ' το παράθυρο.) Γ α μ ώ το! Τη σκέπασαν τα νερά! (Κοιτάει.) Π ώ ς κι έτσι; (Προχωρεί λίγο

προς τα μπρος το κεφάλι, κάνει το χέρι του γείσο.) Και να πεις πως έβρεξε! (Σκουπίζει το παράθυρο, κοιτάει.

Παύση. Χτυπάει το μέτωπο του.) Τι βλάκας! Έκανα λάθος στη μεριά! (Κατεβαίνει απ' τη σκαλίτσα.) Τη σκέπασαν τα νερά! Τι βλάκας! (Σέρνε; τη σκαλίτσα

(ος το δεξιό παράθυρο.) Είναι φορές που αναρο.»τιέμαι αν είμαι στα συγκαλά μου. Έπειτα μου περνάει, γίνομαι πάλι έξυπνος. (Βάζει τη σκαλίτσα κάτω απ' το

δεξιό παράθυρο, ανεβαίνει επάνω, κοιτάζει έξω. Γυρνάει

προς τον Χαμ.) Γπάρχουν μήπως τομείς που σ ' ενδιαφέρουν ιδιαίτερα; (Παύση.) ΤΙ απλώς το όλον;

\ Λ Μ , με αδύναμη φωνή: Το ολον. Κ Λ Ο Β : I I γενική εντύπωση; (Παύση. Ξαναγυρνάει από

τη μεριά του παραθύρου) Για να δούμε.

( Κοιτάει.)

Χ Α Μ : Κλοβ! Κ Λ ( ) I I , απορροφημένος: Μ μ μ . U r ^ p x ^ f Κ Α Μ : Ξέρεις κάτι; Κ Λ Ο Η , το ίδιο με πριν: Μ μ μ . Χ Α Μ : Δεν ήμουνα ποτέ παρών. (Παύση.) Κλοβ ! I . VO Β , γυρνώντας προς τον Χαμ εξαγριωμένος: Τι είναι; \ Λ Μ : Δεν ήμουνα ποτέ παρών. Κ Λ Ο Β : Τυχερός ήσουνα.

(Ξαναγυρνάει προς το παράθυρο.)

Κ Α Μ : Απών, πάντα. Ό λ α συντελέστηκαν χωρίς εμένα. Δεν ξέρ(ο τι συνέβη. (Παύση.) Εσύ ξέρεις τι συνέβη; (ΙΙαύση.) Κλοβ.

I . ν Ο Β , γυρνώντας προς τον Χαμ εξαγριωμένος: θες να

κοιτάξω αυτή τη βρωμιά, ναι ή όχι;

Κ Α Μ : Απάντησε πρίότα.

Κ Λ ο ι ι : Τι;

ΤΤίΤ\ Λ/Μ

58 ΣΑΜΟΤΕΛ ΜI I I · : Κ Ι Ι

Si Υ

Χ Α Μ : Ξέρεις τ ι συνέβη;

ι\ Χ Α Μ , βίαια: Π ό τ ε ! Τ ι συνέβη ! Δ ε ν καταλαβαίνε ι ς ; Τι * - Α θ Κ | ΐ συνέβη ;

Κ Λ Ο Β : Τ ι σημασ ία έχει , που να πάρει η οργή να πάρει. {.Ξαναγυρνάει προς το παράθυρο)

Χ Α Μ : Ε γ ώ δεν ξ έ ρω .

(Παύση. Ο Κλοβ γυρνάει προς τον Χαμ.)

Κ Λ Ο Β , ριε σκληρότητα: Ο τ α ν η κ υ ρ α - Π ε γ κ σου γύρευ

λάδι γ ι α τ ο λυχνάρι τ η ς κι έσυ τ η ν ξαπόσ τ ε λ ν ε ς , ε

κείνη τ η σ τ ι γ μ ή ήξερες τ ι συνέβαινε, έ τ σ ι ; (Παύση.)

Ξέρεις από τ ι πέθανε η κ υ ρ α - Π ε γ κ ; Α π ό σκοτάδ ι .

Χ Α Μ , ριε αδύναμη φωνή: Δ ε ν ε ίχα λάδι .

Κ Λ Ο Β , το ίδιο με πριν: Ε ί χ ε ς !

(Παύση.)

Χ Α Μ : Έ χ ε ι ς τ ο κιάλι ;

Κ Λ Ο Η : Ό χ ι . Κ ά τ ι τ έ τ ο ι α τ α β λ έ π ω καθαρά και χωρ ί ς . Χ Α Μ : Ά ν τ ε να τ ο φέρεις.

(Παύση. Ο Κλοβ σηκώνει τα μάτια στον ουρανό χι α

πλώνει προς το πλάι τα χέρια με τις γροθιές κλειστές.

Χάνει την ισορροπία του, πιάνεται απ' τη σκαλίτσα.

Κατεβαίνει μερικά σκαλοπάτια, στέκεται.)

Κ Λ Ο Β : Έ ν α δεν μπορώ να κ α τ α λ ά β ω (Κατεβαίνει ο>ζ

κάτω, στέκεται) Γ ι α τ ί να 'μαι πάντα στους ορι

σμούς σου; Ε σ ύ μπορείς να μου τ ο ε ξηγήσε ι ς ;

Χ Λ Μ : Ό χ ι . . . Ί σ ω ς να 'ναι ο ίκ τος . (ΙΙαύση) Κάτι σαν

απέραντος οίκτος. (Παύση) Ω', θα δυσκολευτε ίς

πολύ, πολύ .

(Παύση. Ο Κλοβ αρχίζει να τριγυρνάει μες στο δωμά

τιο. Ψάχνει να βρει το κιάλι.)

Κ Λ Ο Β : Α π ό κ α μ α πια μ ' όλες αυ τ έ ς τ ι ς ιστορίες μας .

απόκαμα. (Ψάχνει) Μ ή π ω ς κάθεσαι απάνω; (Μετακινεί την πολυθρόνα, κοιτάει στο μέρος που δε

, ΤΟΥ Π Α Ι Χ Ν Ι Δ Ι Ο Υ

'ΐνόταν πριν. συνεχίζει το ψάξιμο)

ι . με άγχος: Μ η μ ' αφήνεις ε δ ώ . (() Κλοβ, εξοργι

σμένος, ξαναβάζει την πολυθρόνα στη θέση της, συνεχί

ζει το ψάξιμο. Με αδύναμη φο^νή.) Είμαι ακριβώς σ τ ο

κέντρο ;

Ο Η : Οα χρε ια ζό ταν μικροσκόπιο γ ια να βρει κανείς

αυτό... (Το μάτι του πέφτει στο κιάλι.) Α , επ ι τ έλους !

( Παίρνει το κιάλι, πάει στη σκαλίτσα, ανεβαίνει απάνω,

^νει το κιάλι και κοιτάει έξω)

\\ : Δ ώ σ ' μου τ ο σκύλο.

\ \ Ο H , κοιτάζοντας: Σ ι ω π ή .

\Ι , δυνατότερα: Δ ώ σ ' μου τ ο σκύλο !

(() Κλοβ αφήνει να πέσει απ' τα χέρια του το κιάλι και

πιάνει το κεφάλι του. Παύση. Κατεβαίνει με βιάση απ'

τη σκαλίτσα, ψάχνει για το σκύλο, τον βρίσκει, τον μα

ζεύει, ορμάει στον Χαμ και του δίνει ένα γερό χτύπημα

στο κεφάλι με το σκύλο.)

ι. \ <> It : Ν α τος ο σκύλος σου.

(Ο σκύλος πέφτει χάμω. Παύση)

\Ι : Μ ε χ τ ύ π η σ ε .

\ ο Π : Μ ε κάνεις να λυσσάοί, λύσσα ξα .

\ι : Λν είναι να με χ τυπήσε ι ς , χ τ ύ π α με με τ η β α -

ριά. (Παύση.) Ή με τ ο κοντάρ ι , καλή ιδέα, χ τ ύ π α

με με τ ο κοντάρι . Ό χ ι με τ ο σκύλο. Μ ε τ ο κοντάρι .

11 με τ η βαριά.

(< > Κλοβ μαζεύει από κάτω το σκύλο και τον δίνει στον

Χαμ. που τον αγκαλιάζει)

ι Ο Β , εκλιπαρώντας: Α ς σ ταμα τήσουμε τ ο παιχνίδ ι !

ΧΛΜ : Ι Ι ο τ έ ! (Παύση) Βάλε με στο φέρετρο μου.

ι \ ο Η : Δ ε ν υπάρχει πια φέρετρο.

\ \Ι : Τ ό τ ε ας τ ελ ε ιώνουμε ! (Ο Κλοβ πάει προς τη σκα-

/.ιντα. Hiaia.) Κ α ι σ β έ λ τ α ! (() Κλοβ ανεβαίνει τη

σκαλίτσα. σταματάει, κατεβαίνει, ψάχνει να βρει το

CO ΣΑΜΟΥΗΛ ΜΙΙΚΚΚΊ

κιάλι, το μαζεύει από κάτω, ξανανεβαίνει στγ σκαλίτσα, στήνει το κιάλι.) Από σκοτάδι! Κι εμένα: Μ ο υ συχώρεσαν τίποτα, εμένα;

Κ Λ Ο Β , κατεβάζει το κιάλι, γυρνάει προς τον Χαμ: Τι; (ΙΙαύση.) Για μένα το λες αυτό;

Χ Α Μ , με θυμό: Το λέω « κ α τ ' ιδίαν»! Μαλάκα ! Πρώτη φορά ακούς ένα « κ α τ ' ιδίαν»; (Παύση.) Ετοιμάζομαι για το στερνό μου μονόλογο.

Κ Λ Ο Β : Σ ' το λέω να το ξέρεις. Θα ρίξω μια ματιά σ' αυτή την αναγούλα, αφού το διατάζεις. Αλλά θα 'ναι η τελευταία φορά. (Στήνει το κιάλι.) Έχουμε και λέμε. . . (Γυρνάει δώθε κείθε το κιάλι.) Τίποτα.. . τ ί π ο τ α . . . ωραία... πολύ ωραία... τίποτα. . . θαυμά— (Αναπηδάει, κατεβάζει το κιάλι, το εξετάζει, το στήνει

ξανά. Παύση.) Ωχ , ωχ, ωχ!

Χ Α Μ : Περιπλέκονται τα ζητήματα ! (Ο Κλοβ κατεβαί

νει απ' τη σκαλίτσα.) Φτάνει να μην ξαναρχίσει η δράση!

(θ Κλοβ πλησιάζει τη σκαλίτσα στο παράθυρο, ανεβαί

νει επάνω, στήνει το κιάλι. Παύση.)

Κ Λ Ο Β : Ω χ , ωχ, ωχ! Θα 'λεγε κανείς πως είναι πιτσιρίκι.

Χ Α Μ : Τι περιμένεις, άντε να τον ξεπαστρέψεις. Κ Λ Ο Β : Π ά ω ! (Κατεβαίνει απ' τη σκαλίτσα, πετάει το

κιάλι, πάει προς την πόρτα, στέκεται.) Θα πάρω και το κοντάρι. (Ψάχνει για το κοντάρι, το μαζεύει από

χάμω, πάει προς την πόρτα.)

Χ Α Μ : Δεν αξίζει τον κόπο. (θ Κλοβ κοντοστέκεται).

Κ Λ Ο Β : Δεν αξίζει τον κοπο; Ενας δυνάμει τεκνοποιός; Χ Α Μ : Αν υπάρχει, ή θά 'ρθει εδώ ή θα πεθάνει εκεί

που βρίσκεται. Κι αν δεν υπάρχει, δεν αξίζει τον κόπο να πας.

ι Μ)ϊ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ 61

(Παύση)

\ o l i : Δε με πιστεύεις; Νομίζεις πως τα βγάζω απ '

το μυαλό μου;

(IΙαύση.)

\ \\ : Πάει τελείωσε, Κλοβ, τελειώσαμε. Δε σε χρειάζομαι πια. (ΙΙαύση)

Ι \ 0 Β : Ευτυχής σύμπτωσις. (Πάει προς την πόρτα)

(CAM: Ασε μου το κοντάρι. (Ο Κλοβ του δίνει το κοντάρι, πάει προς την πόρτα,

στέκεται, κοιτάει το ξυπνητήρι, το ξεκρεμάει, ψάχνει να

βρει καμιά καλύτερη θέση, πάει προς τη σκαλίτσα, το

ποθετεί πάνω στη σκαλίτσα το ξυπνητήρι, ξαναγυρνάει

στη θέση του πλάι στην πολυθρόνα. Παύση)

ι Ο Β : Σ ' αφήνω. (ΙΙαύση)

| \ \Ι : Προτού φύγεις, πες κάτι. \ ι» Η : Δεν έχω τίποτα να πω.

Κ A M : Δυο λόγια.. . που να μπορώ να τα γυροφέρω... στην καρδιά μου.

ι Ο Β : Σ την καρδιά σου! Κ Λ Μ : Ναι . (Παύση. Με ορμή.) Ναι ! (Παύση) Μαζί μ '

όλα τ ' άλλα, στο τέλος, τους ίσκιους, τους ψίθυρους, όλα τα βάσανα, για να τελειώνουμε μια για πάντα. (Παύση) Κλοβ . . . (Παύση.) Δε μου είπε ποτέ κουβέντα. Και στο τέλος, προτού φύγει, χωρίς ε γ ώ να του ζητήσω τίποτα, μου μίλησε. Μου ε ί

πε. .. Κ Λ Ο Η , απαυδισμένος: Α . . . \ \ \Ι : Κάτι . . . από την καρδιά σου. Κ \ 0 Β : Την καρδιά μου! \ Λ Μ : Δυο λόγια.. . από την καρδιά σου.

6 2 ΣΛΜΟΠίΛ Μ I I K M ι

Κ Λ Ο Η, βλέμμα απλανές, άχρωμη φωνή: Μου είπαν

Έ τ σ ι είναι ο έ ρ ω τ α ς , ναι, ναι, π ίσ τ εψε με, βλέπ I

τ ι —

Χ Λ Μ : Μ ί λ α πιο καθαρά!

Κ Λ Ο Β : — τ ι εύκολο που είναι. Μου είπαν, Έ τ σ ι είναι η

φιλία, )ναι, ναι, σε βεβα ιώ , δε χρε ιά ζ ε τα ι να ψάξε ι ,

άλλο . Μ ο υ είπαν, Ε δ ώ είναι, σ τ άσου , σ ή κ ω σ ε το

κεφάλι σου και κο ί τα α υ τ ή τ η ν ομορφιά. Α υ τ ή την

τάξη !/ Μ ο υ είπαν, Έ λ α τ ώ ρ α , δεν είσαι δα κανένα

ζο'^ο, σκέψου τ α αυ τά και θα δεις π ω ς όλα γίνον ι

ξ εκάθαρα. Κ α ι απλά ! Μ ο υ είπαν, Όλους αυτού

τους λαβωμένους που πεθαίνουν, με τ ι επιστημονι

κή φροντ ίδα τους κο ι τάνε . (ΙΙαύση.) Λ έ ω σ τ ο ν εαυ

τ ό μου, Κ α μ ι ά φορά, Κ λ ο β , πρέπει να καταφέρεις

να δεινοπαθείς καλύτερα , αν θες να βαρεθούν να σε

τ ιμωρούν — κάποτ ε . Λ έ ω σ τ ο ν εαυτό μου, Καμ ία

φορά, Κ λ ο β , πρέπει να κάνεις πιο α ι σθη τή τη ν πα

ρουσία σου, αν θες να σ ' αφήσουν να φύγεις — κά

π ο τ ε . Μ α ν ι ώ θ ω πολύ γ έρος , και πολύ απόμακρος,

γ ια να μπορέσω ν ' α λ λ ά ξ ω συνήθειες. Δ ε θα τ ελε ι

ώσε ι λοιπόν πο τ έ , δε θα φ ύ γ ω πο τ έ . (ΙΙαύση.) ίϊσό

του μια μέρα, ξαφνικά, τ ε λ ε ιών ε ι , αλλά ζ ε ι , δεν κα

τ α λ α β α ί ν ω , πεθαίνει, ή πεθαίνο.) ε γ ώ , ούτε αυτό το

κ α τ α λ α β α ί ν ω . Ρ ω τ ά ω τ ι ς λέξε ις που απομένουν

ύπνος, ξύπνος, βράδυ, προ^ί. Δ ε ν έχουν τ ί π ο τ α να

πουν. (ΙΙαύση.) Α ν ο ί γ ω τ η ν πόρτα του κελιού και

~ r— φ ε ύ γ ω . Έ χ ω τόσο καμπουριάσει που δεν β λ έ π ω πα

^ ° ρά τ α πόδια μου, αν ανο ί ξω τ α μάτ ια , κι ανάμεσα

d(\)\o(jW^ στις κνήμες μου λ ί γη μαυριδερή σκόνη . Λ έ ω π ω ς η

A ^ - ^ ^ t Τη έσβησε , μόλο που δε θυμάμαι να τ η ν είδα ποτέ

να φέγγε ι . (ΙΙαύση.) Δ ε ν χρε ιά ζ ε τα ι πια προσπά

θεια. (ΙΙαύση.) Ό τ α ν θα σ ω ρ ι α σ τ ώ , θα κ λ ά ψ ω αττο

ευτυχία .

^ • , Ι Ϊ Ο Γ Ι ΙΛ ΙΧΜΛΙΟν 63

1 Π χύση. ΙΙάει προς την πόρτα)

\Ι : Κ λ ο β ! (θ Κλοβ σταματάει χωρίς να γυρίσει προς

τον Χαμ. ΙΙαύση.) Τ ί π ο τ α . (() Κλοβ προχωρεί.)

Κ λ ο β ! (() Κλοβ σταματάει χωρίς να γυρίσει.)

I ) Β : Είναι αυτό που λέμε : απέρχε τα ι τη ς σκηνής

\Ι : Σ ' ε υ χ α ρ ι σ τ ώ , Κ λ ο β . . . γ ια τ ι ς υπηρεσίες σου.

1 )11 , γυρνάει απότομα: Α , σ υ γ γ ν ώ μ η , ε γ ώ σ ' ευχάρι

στου. \Ι : Ευχαριστούμε αλλήλους . (ΙΙαύση. Ο Κλοβ πάει

τ την πόρτα.) Κ ά τ ι ακόμα. (Ο Κλοβ σταματάει.) Μ ι α

τ ε λ ευ τα ία χάρη . (Ο Κλοβ βγαίνει.) Σκέπασε με με

το σεντόν ι . (Μακρά παύση.) Ό χ ι ; Ι Ιάε ι καλά . (ΐΐαύ-

/.) Σε ιρά μου. (ΙΙαύση.) Ν α π α ί ξ ω . ) ( Π α ύ σ η . Λπο-

χαμωμενος) Γ νώρ ιμο τ έ λο ς τ ου χαμένου παιχνιδιού,

παίξε και χάσε και πάψε πια να χάνεις . (Παύση.

Ζωηρότερα.) Γ ι α να δούμε. (ΙΙαύση.) Α , ναι ! (ΐΐρο-

σπαΰεί να μετακινήσει την πολυθρόνα στηριζόμενος στο

κοντάρι. Στο μεταξύ μπαίνει ο Κλοβ. Φοράει παναμά.

• χκάκι από «τουήντ», κρατάει στο χέρι αδιάβροχο, ο

μπρέλα, βαλίτσα. Ο Κλοβ στέκεται στην πόρτα, απα

θής, με τα μάτια στυλωμένα στον Χαμ. θα μείνει σ'

ϊυτήν τη στάση ακίνητος, ο)ς το τέλος. Ο Χαμ εγκα

ταλείπει την προσπάθεια.) Ι Ιάε ι καλά. (Παύση.) Π έ

ταμα , (ΐίετάει το κοντάρι, θέλει να πετάξει και το

τχύλο, μετανιώνει.) Τ α μ ε τ α ξ ω τ ά βρακιά...

(ΙΙαύση.) Έ π ε ι τ α ; (ΙΙαύση.) Β γ ά ζ ω σκούφο. (Βγά

ζει το σκούφο του.) Ε ι ρ ή ν η . . . σ τ α καπούλια μας.

(ΙΙαύση.) Ξαναβάζο ί σκούφο. (Ξαναβάζει το σκούφο

του.) Ισοφάριση. (ΙΙαύση. Βγάζει τα γυαλιά του.)

Σ κ ο υ π ί ζ ω γυαλιά . (Βγάζει το μαντίλι του και, χωρίς

vx το ξεδιπλώσει, σκουπίζει τα γυαλιά του.) Ξ α ν α β ά ζ ω

γυαλιά . (Ξαναβάζει το μαντίλι στην τσέπη, ξαναβάζει

ΤΧ γυαλιά του.) Κοντεύουμε . Α λ λ ε ς δυο τρε ις μ α λ α -

64 ΣΑΜΟΪΕΛ ΜΠΕΚΕΊ

Μ)

κίες σαν κι αυτές και θα φ ω ν ά ξ ω , (ίΙαύση) Κ α ι λ ί

γ η πο ίηση . (Παύση) Το βράδυ που προσκάλεσε ς . . .

(ΙΙαύση. Διορθώνει.) Το βράδυ που ΑΠΌΖΗΤΗΣΕΣ.

κο ί τα π ώ ς φ τάν ε ι . . . (Παύση. Διορθώνει.) Κ ο ί τ α π ώ ς

ΠΕΦΤΕΙ τ ώ ρ α . (Ξαναλέει όλο το στίχο, τραγουδιστά.)

Το βράδυ που α π ο ζ ή τ η σ ε ς , κο ί τ α π ώ ς πέφτ ε ι τ ώ ρ α .

(Παύση.) Ωραίο αυτό . (Παύση.) Έ π ε ι τ α ; (Παύση.)

Σ τ ι γ μ έ ς άδειες, και τ ώ ρ α και π ά ν τ α , να όμως που

αθροί ζοντα ι , κι ο λογαριασμός κλείνει , η ιστορία τ ε

λε ιώνε ι . (Παύση. Τόνος αφηγητή.) Α ν μπορούσε να

κρατήσε ι τ ο μικρό μαζί τ ο υ . . . (ΙΙαύση.) Ή τ α ν η

ευκαιρία που περίμενα. (ΙΙαύση.) Δ ε θέλε τ ε να τ ο α

φήσε τ ε μόνο; θ έ λ ε τ ε να μ ε γαλώσε ι ε νόσω εσείς θα

μικραίνετε ; (Παύση.) Ν α σας γλυκαίνε ι τ ις χίλιες

μύριες ύ σ τ α τ ε ς σ τ ι γμ έ ς ; (Παύση.) Α υ τ ό δε νιώθει

από τ έ τ ο ι α , άλλο δεν ξέρει από την πείνα, τ ο κρύο

και σ τ ο τ έρμα τ ο θάνατο . Α λ λ ά εσε ίς ! Εσε ί ς θα

πρέπει τ ώ ρ α πια να μάθατε τ ι λογής πράμα είναι η

γ η . (ΙΙαύση.) Α , τον έθεσα ενώπιον το>ν ευθυνών

τ ο υ ! (Παύση.) Ε , λοιπόν, να ' μ α σ τ ε , έ φ τ α σ α , αρκεί.

(Σήκωνε* TJJ σφυρίχτρα, διστάζει, την παρατάει, \\-XJ

ση.) Ν α ι , σ τ ' αλήθε ια ! (Σφυρίζει. ΙΙαύση. Δυνατό

ρα. Παύση.) Πά ε ι καλά . (Παύση.) Π α τ έ ρ α ! (//χ ,

Δυνατότερα. ) Π α τ έ ρ α ! (ΙΙαύση.) Πά ε ι χαλά. (Παΰ

ση.) Ό π ο υ να 'ναι φτάνουμε. (Παύση.) Κ α ι γ ια να

τ ελε ιώνουμε ; (Παύση.) Π έ τ α μ α . (Πετάει το σκύλι

Βγάζει απ' το στόμα τη σφυρίχτρα.) Ν α ! (Πετά.'

σφυρίχτρα. Παύση. Οσμίζεται τον αέρα. Χαμηλόφων > 1

Κ λ ο β ! (Παύση.) Κ λ ο β ! (Μαχρά παύση.) Ό χ ι ; Πάει

καλά . (Βγάζει το μαντίλι του.) Αφού πα ί ζ ε τα ι έ τσ ι

(ξεδιπλώνει το μαντίλι) ...ας τ ο παίξουμε έτσι... (

διπλώνει) . . . Κ ι ούτε λ έ ξη π ι α . . . (τελειώνει το δι-/-·

μα) . . . ού τ ε λ έ ξ η . (Κρατάει το μαντίλι άνοιγα

ιι TOV ΠΛΙΧΝΙΑΙΟν

μπροστά του με τα χέρια τεντωμένα.) Κουρελά

(ΙΙαύση.) Ε σ έ ν α - σε κ ρ α τ ώ .

(Παύση. Πλησιάζει το μαντίλι στο πρόσωπο του.)

Α Γ Λ Α Ι Α

Το Τέλος Του Παιχνιδιού

Documents

Transcript of Το Τέλος Του Παιχνιδιού