Σ Τ Α Υ Ρ Ο Σ Α Μ Π Ε Λ Α Σ

Κ Ο Κ Κ Ι Ν Η Θ Α Λ Α Σ Σ Α

Ζ Α Κ Υ Ν Θ Ο Σ 2 0 0 7

Η θάλασσα λάι µου

Θα ‘θελα άντα να βαδίζω δίλα στη θάλασσα. Να µ’ ακολουθεί στο λάι µου σαν σκυλί ιστό. Κι όταν το βράδυ ειστρέφω σίτι έξω α’ την όρτα να µε εριµένει το ρωί να βγω.

Το τούνελ

Αδιέξοδο. Βαδίζω στο σκοτάδι. Το αρήγορο είναι ως συνεχίζω να ροχωρώ. ∆εν ξέρω όµως για όσο ακόµη. Αό στιγµή σε στιγµή µορεί να δω κάοιο φως. Μορεί όµως και στο τέρµα του να συντριφτώ.

Ήµερα δέντρα

Ό,τι δρόµο και να άρω ουράνιο, θαλάσσιο γκρεµνούς, κακοτοιές στου σιτιού µου το στρωτό σοκάκι καταλήγω. Φαίνεται στης αυλής µου τα ήµερα δέντρα είµαι ταµένος κι άλλος κόσµος δε µου µέλλει.

Σύµαν

Με ηλικία ια σχεδόν όση το σύµαν µορώ να συνοµιλώ σαν ίσος ρος ίσον µαζί του. Να θέτω όρους να κάνω συναλλαγές να ααιτώ ανταλλάγµατα. Τώρα ξέρω! Η ειβίωσή του εξαρτάται και αό εµένα.

«Τα άντα ρει»

«Τα άντα ρει». Κανείς δεν µήκε δυο φορές στο ίδιο οτάµι. Κι αν το οτάµι µετατραεί γύρω σου σε λίµνη ακίνητη. Τότε βατίζεσαι; ή νίγεσαι;

Κρύτη

Μα δεν µορείς να τραγουδήσεις µέσα α’ την κρύτη σου ρέει να βγεις γυµνός στους δρόµους να δείξεις σε όλους του σώµατός σου τις ληγές κυρίως αυτή τη µεγάλη ου έχεις µροστά στο στήθος σου ίσως να τους αφήσεις κιόλας να βάλουν µέσα το βρώµικό τους δάχτυλο κι ας σε µολύνουν γιατί ‘ναι όλοι τους άιστοι Θωµάδες και γιατί ο καλύτερος τάφος για τα ουλιά είναι ο ουρανός.

Η κύστη

Μια κύστη γεµάτη αίµα ο οιητής. Ανησυχείς ροσέχεις. Την σας λερώνεσαι. Ξοφλάς µια και καλή µαζί της.

Γύρη

Ο νους µου γύρη κι εσύ αύρα φθινοωρινή. Τον ήρες. Που τον ας; Τι θα τον κάνεις; Πράσινα λιβάδια και λουλούδια. Ω, αβέβαιη µοίρα των ερωτευµένων.

Όµορφα λάσµατα

Όµορφα λάσµατα στη θάλασσα της µουσικής και του κορµιού σας τις γραµµές χαµένα κάτω αό το νερό χορεύετε και στην ειφάνεια σαν τα δελφίνια µόνο για να άρετε ανανοή ανεβαίνετε.

Αδόκητος

Ο θάνατός σου µου χάρισε µια λέξη τη λέξη αδόκητος. Χωρίς αυτόν οτέ δε θα έψαχνα στο λεξικό για να τη βρω. Βέβαια η ζωή σου αξίζει ολύ ερισσότερο αό µια λέξη. Μα τώρα ια για µένα σ’ αυτή τη λέξη θα ζεις για άντα εσύ.

Αχίλλειος τέρνα

Η ζωή µου ένα φύλλο χαρτί ου καίγεται. Τι θ’ αοµείνει; Ίσως µια άκρη του -εκεί ου το κρατούσες καθώς του έβαζες φωτιά- µε µια µισοκαµένη λέξη αφορµή για εικασίες γραφής Αχίλλειος τέρνα του θανάτου.

Μονοόδαρος άγγελος

Ήρθε στον ύνο µου ο µονοόδαρος άγγελος. Ήταν νέος ολύ, χαρούµενος κι όλο ενέργεια. Τα όδια του τα είχε και τα δυο. Πίσω του το γκρεµισµένο κτίριο έστεκε ξανά στη θέση του. Οι γέροι µουσικοί είχαν γίνει άλι αιδιά και κρατώντας στα χέρια τα µικρά τους όργανα κελαηδούσαν σαν ουλιά. Αυτός κοιτούσε έρα µακριά. έτοιµος να ξεκινήσει µια συµφωνία ή έναν όλεµο.

Στο λάι µου εκείνη ου οτέ δε γνώρισα. Του την σύστησα τον χαιρέτησα εγκάρδια όλο χαρά ου τον είδα τόσο καλά µετά το θλιβερό γεγονός του θανάτου του κι έφυγα γρήγορα σαν κυνηγηµένος γιατί αντίθετα µ’ όλα αυτά ου είχαν τόσο ολύ ρος το καλύτερο αλλάξει εγώ ήµουν άντα ο ίδιος και θα µου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να του εξηγήσω όσα µετά την αναχώρησή του συνέβησαν αφού για τους νεκρούς ο χρόνος είναι µια γελοία δικαιολογία.

Φοίνικας

Είσαι λασµένη αό φωτιά και αγέρα κι όσο δυναµώνει ο αγέρας τόσο φουντώνει η φωτιά και µέσα σου και γύρω σου όλα τα καις κι οι έτρες κοντά σου ανασαίνουν και λιώνουν και σαν τον Φοίνικα µέσα α’ τις φλόγες σου ξαναγεννιέσαι.

Γιρλάντα

Είσαι ένα βέλος ου διαερνά στη σειρά όλη την ανθρωότητα τη δένει µε χρυσή κλωστή α’ τις καρδιές και την κρεµά σαν γιρλάντα γύρω αό τον ήλιο.

Στην ακρογιαλιά

Είσαι εδώ σε βλέω ου τρέχεις ου φεύγεις, ου έρχεσαι µα µέσα και ίσω αό σένα βλέω τις έτρες τα δέντρα, τη θάλασσα µα µέσα και ίσω αό σένα βλέω το χρόνο ικρά να µου χαµογελά.

Σηλιά του όνου

Σου χάρισα ένα βουνό µε τη µεγάλη σηλιά του όνου να µεις µέσα να κρυφτείς αγρίµι κυνηγηµένο.

Αντίζηλοι

Μην ψάχνεις να βρεις άλλες γυναίκες αντίζηλες. Τούτα τα οιήµατα είναι ου σε χώρισαν αό µένα γιατί ‘σουν α’ αυτά ολύ ιο όµορφη.

Η σκάλα

Είναι µια σκάλα ου δε βγάζει ουθενά. Ανέβηκα λες κι όταν σε ρωτάνε ού χαµηλώνεις τα µάτια.

Καινούργιο ρούχο

Η φωτιά θα µορούσε να σας µιλήσει καλύτερα για τα οιήµατά µου. Η φλόγα θα σας τα τραγουδά. Τέλος θα µω κι εγώ σαν µέσα σε καινούργιο ρούχο.

Το αιδί

Μια σταγόνα νερό ου ο ένας στου άλλου το χέρι ερνά µε ροσοχή µη σάσει ο υδάτινος κόσµος µέσα τους.

Το σκοτάδι

Το σκοτάδι είναι µια φυλακή δίχως κάγκελα α’ όου κανείς δεν µορεί να αοδράσει.

Καθώς θα φεύγεις

Καθώς θα φεύγεις θα σ’ ακολουθώ κι ένα, ένα ίσω σου θα ρίχνω τα οιήµατά µου στους τέσσερις ανέµους σκορώντας όλα τα υάρχοντά µου.

Θαλάσσιοι ίοι

Σκέφτοµαι συχνά το δρόµο ου οδηγεί στη θάλασσα και χάνεται στο βυθό της. Στην αρχή του δυο άλογα µε ουρά ψαριού µε καρτερούν.

Μορφή µέσα στη µορφή

Ένα, ένα σάµε τα ήλινα οµοιώµατα αό µέσα. Κατοικούµε άντα στο τελευταίο άθραυστο µαζεύοντας συντρίµµια.

Νότα, νότα

Νότα, νότα φθόγγο, φθόγγο αναλάθω το είδωλό σου. Τελικά δεν είσαι κορµί είσαι τραγούδι.

Μέσα στα αίµατα

Μέσα στα αίµατα δώρα λουλούδια και τα κοµµένα χέρια του έρωτα.

Προδοσία

Η ροδοσία είναι ουράνιο σώµα ου ταξιδεύει φλεγόµενο στο διάστηµα. Κάθε βράδυ υψώνοντας τα µάτια βλέεις τη φωτεινή του ορεία στον ουρανό.

Κόκκινη θάλασσα

Ειστρέφω σε σένα στο άδειο σου ουκάµισο ου όλοι οι ανέµοι του τυραννούν το κορµί µου και το κενό του εισχωρεί βαθιά στη µοναξιά µου και κάθε κύτταρό µου ανθεί ένα µατωµένο δάκρυ κι όλος φλόγα χάνοµαι σε µια κόκκινη θάλασσα.

Ο Ξένος

Κάοτε ήρθε ο Ξένος. Εδώ είε θα µείνω δίλα σου. Κάναµε τις αναγκαίες συστάσεις µέσα στα µάτια του και ξεκινήσαµε µια µακρά κι εοικοδοµητική συνεργασία ου µια µέρα ήρε αναάντεχα τέλος.