~ 1 ~

ΣΤΑΣΕΙΣ ΖΩΗΣ ΣΕ ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Γ ΤΑΞΗ

8ο ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΚΑΒΑΛΑΣ

ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ 2012-2013

~ 2 ~

Στα πλαίσια της θεματικής ενότητας «Στάσεις ζωής σε ποιητικά

κείμενα», στο μάθημα της Λογοτεχνίας, οι μαθητές της Γ τάξης

του 8ου Γυμνασίου Καβάλας μελέτησαν πέντε ποιήματα:

1. «Του γιοφυριού της Άρτας», Δημοτικό τραγούδι

2. «Τώρα», Αθανάσιος Χριστόπουλος

3. «Ελεύθεροι πολιορκημένοι», Διονύσιος Σολωμός

4. «Όσο μπορείς», Κωνσταντίνος Καβάφης

5. «Στο παιδί μου», Μανόλης Αναγνωστάκης

Εμπνευσμένοι από αυτά τα ποιήματα, οι μαθητές της Γ τάξης

έγραψαν δικά τους ποιήματα και διηγήματα και δημιούργησαν τα

δικά τους έργα τέχνης. Οι ατομικές εργασίες τους, που

εκφράζουν τις στάσεις ζωής των πέντε ποιημάτων,

συγκεντρώθηκαν σ’ αυτό το ψηφιακό λεύκωμα, το οποίο

δημιουργήθηκε με στόχο να αποτελέσει ένα γλυκό ενθύμιο της

σχολικής ζωής και να κρατήσει αναλλοίωτες στο πέρασμα του

χρόνου τις υπέροχες μαθητικές δημιουργίες.

Συγχαρητήρια σε όλους τους μαθητές της Γ τάξης του 8ου

Γυμνασίου Καβάλας που συνέβαλαν ώστε να δημιουργηθεί αυτό το

πραγματικά πολύ όμορφο λογοτεχνικό-καλλιτεχνικό λεύκωμα, που

για μια ακόμη φορά αποδεικνύει περίτρανα το ταλέντο, τη

φαντασία και τη δημιουργικότητα των μαθητών μας.

~ 3 ~

Ζω το τώρα

Χαράλαμπος Π., Γ3

Ανάμεσα σε δύο δρόμους

Ανάμεσα σε δύο δρόμους,

Δύο ιδέες συγκρούονται !!

Τα θέλω και τα πρέπει ενός άνδρα

Το ενδιαφέρον και η αδιαφορία

Η θυσία ή ο εγωισμός

Άραγε είμαι ικανός να δείξω ανοχή σε κάτι που θα με σκοτώσει λίγο λίγο ;

Ναι ή όχι;

Θα μπορούσα να ζήσω λυπημένος για να είναι χαρούμενοι οι άλλοι ;

Ναι θα προσπαθήσω αφού θα ξέρω ότι η χαρά τους οφείλεται στο δικό μου

Κάματο και στις δικές μου θυσίες.

Ανδρέας Σ., Γ3

~ 4 ~

ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Μάνα που θρηνείς για το παιδί σου

Σταμάτα, φτάνει πια.

Τι κι αν πέρασαν οι μέρες

Ο πόνος μένει εκεί.

Τι κι αν πέρασαν τα χρόνια

Η θλίψη μένει εκεί.

Εκεί. Ένας τόπος μακρινός

Και τόσο κοντινός.

Εκεί ,εκεί όπου είναι η καρδιά

Που όλα τα ξεχνά ,όλα τα υπομένει.

Μάνα, όσο κι αν κλάψεις

δεν αλλάζει τίποτα.

Πάει ο γιος σου, το μονάκριβό σου σπλάχνο.

Χάθηκε και δεν ξαναγυρίζει.

Η καρδιά όμως θυμάται,

όπως και το μυαλό.

Το σώμα πέθανε, έμεινε αδειανό.

Το μυαλό όμως είναι ζωντανό.

Η καρδιά αναπολεί τις ήρεμες μέρες, τις ξένοιαστες.

Μάνα ο γιός σου πέθανε και ζει.

Ζει στην καρδιά των ανθρώπων

που θυμούνται ότι πέθανε για όσα πίστευε.

Μάνα μην κλαις πια.

Ο γιος σου ζει…………………………………………………………………….Ευαγγελία Ζ., Γ1

~ 5 ~

Στην άκρη της πένας σου είσαι ο εαυτός σου

Μάγδα Π., Γ2

~ 6 ~

ΑΥΤΗ Η ΣΤΙΓΜΗ ΜΕΝΕΙ

Αυτή την στιγμή θα χαρώ

και για το μέλλον δεν θα νοιαστώ.

Δεν μου καίγεται καρφί

για ό,τι και αν συμβεί.

Το αύριο δεν το'χω στο μυαλό

γιατί το σήμερα είναι πιο σημαντικό.

Το παρόν θα γλεντώ

και το μέλλον ούτε που θα το σκεφτώ.

Μόνο μια στιγμή αρκεί

ώστε το τώρα κανείς να χαρεί.

Αυτή η στιγμή μένει

και το παρόν στη ζωή παραμένει Αθηνά Λ., Γ2

ΘΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Κάποτε ζούσε ένας πατέρας μαζί με τον επτάχρονο γιο του. Η μητέρα είχε

πεθάνει και ο πατέρας έδειχνε ιδιαίτερη αδυναμία και φροντίδα στο παιδί.

Δούλευε ως σταθμάρχης στα τρένα. Η ζωή τους κυλούσε ήρεμα όταν μια μέρα το

παιδί ήθελε να γνωρίσει από κοντά τον χώρο που εργαζόταν ο πατέρας του.

Κάποια στιγμή που το παιδί έπαιζε στην αποβάθρα, η μπάλα του έπεσε στις ράγες

και κατέβηκε να την πάρει αγνοώντας τον κίνδυνο. Εκείνη τη στιγμή όμως, που

ερχόταν ένα τρένο ο πατέρας έπρεπε να γυρίσει τα κλειδιά για να συνεχιστεί

κανονικά η πορεία του. Τότε αντιλήφθηκε ότι το παιδί ήταν στις ράγες και

πάγωσε. Δεν ήξερε τι να αποφασίσει. Ή έπρεπε να σώσει το παιδί του και να

εκτροχιάσει το τρένο ή να διασφαλίσει την πορεία του τρένου θυσιάζοντας τον

γιο του. Και τελικά έκανε το δεύτερο. Προτίμησε να θυσιάσει το παιδί του για το

κοινό καλό.

Αλέξανδρος Τ., Γ3

~ 7 ~

Η αλήθεια

Απόστολος Α., Γ1

Η προσπάθεια

Όσο και αν όλα σου πάνε στραβά

Όσο κι αν θέλεις να τα παρατήσεις

Τούτο θυμήσου μόνο

Τον κόπο και την προσπάθεια

Που κατέβαλες για να τα πετύχεις.

Πέτρος Π., Γ2

~ 8 ~

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ………

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα παιδί μοναχικό, δεν του άρεσαν οι μεγάλες

παρέες αλλά ούτε και πολυσυμπαθούσε πολλούς .Γενικά ήταν πολύ επιλεκτικό

και στη ζωή του και στην καθημερινότητα του. Πάντα ήθελε όλα να τα έχει υπό

έλεγχο .Πάντα ήθελε όλα να είναι έτσι όπως τα σχεδίασε αυτός .Αυτό το παιδάκι

όσο μεγάλωνε τόσο πιο πολύ έχτιζε τείχη γύρω του. Κανείς δεν τον πλησίαζε

γιατί ποτέ δεν διασκέδαζε . Δούλευε συνέχεια ,διάβαζε ,διάβαζε, διάβαζε. Ήθελε

να πετύχει τα όνειρα του, να γίνει γιατρός .’Έτσι αποφάσισε ότι θα θυσίαζε τα

πάντα για να το πετύχει αυτό .Έτσι άρχισε να μη βγαίνει καθόλου έξω ,όχι πως

τον πείραξε ιδιαίτερα γιατί δεν έβγαινε και πολύ συχνά και δεν είχε και κανέναν

κοντινό φίλο να ανησυχεί .Με αυτόν τον τρόπο κλεινόταν όλο και περισσότερο

στον εαυτό του. Αλλά κάθε βράδυ σκεφτόταν και έκανε όνειρα για το πώς θα

είναι η ζωή του στο Πανεπιστήμιο ,πώς θα διασκέδαζε, πώς θα έκανε φιλίες…

Είχε ορκιστεί ότι αν έμπαινε στην ιατρική θα άρχιζε να μην φοβάται τόσο πολύ

τον κόσμο .Οι νύχτες του περνούσαν με αυτά τα όνειρα και οι ημέρες του με

συνεχές διάβασμα. Είχε φτάσει σε σημείο να μη τρώει για να διαβάζει .Όμως

ήξερε κάθε ημερομηνία κάποιου σημαντικού γεγονότος ,κάθε όνομα κάθε μάχης

,την λύση σε κάθε πρόβλημα .Είχε γίνει τόσο έξυπνος και μορφωμένος που

πλέον δεν αμφέβαλλε καθόλου για τον εαυτό του ,ήταν σίγουρο .Όμως το

καλοκαίρι γνώρισε μια κοπέλα όμορφη ,έξυπνη , με ένα τόσο γλυκό χαμόγελο

που τον έκανε να ξεχνάει και τις ημερομηνίες και τις μάχες και τις πράξεις

.Κάθε μέρα δενόταν και πιο πολύ μαζί της. .Ήταν ερωτευμένος .Όμως το

καλοκαίρι πέρασε και ο νεαρός θεώρησε το κορίτσι απειλή για τα όνειρα του και

την έδιωξε. .Πληγώθηκε αλλά είχε να αγωνιστεί για ένα μέλλον .Αυτός συνέχισε

τη μονότονη ζωή του. Μετά από ένα χρόνο, στο Πανεπιστήμιο ,τα ταξίδια που

θα έκανε θα του φαινόταν τόσο κοντινά λες και αν θα άνοιγε τη φούχτα του θα

τα κρατούσε σφιχτά γα να μην του φύγουν ποτέ. Όμως του έφυγαν, το όνειρο

σκόρπισε. Δεν μπόρεσε να συμμετέχει στις πανελλήνιες .Μια σοβαρή αρρώστια

τον απειλούσε . Έλεγαν ότι είναι πιθανόν να του εμφανιστεί όγκος στον

εγκέφαλο .Δεν ήθελε να το πιστέψει. Ήταν αδικία, δεν είχε ζήσει .Δεν έπρεπε να

συμβεί αυτό, κάποιο λάθος θα είχε γίνει, του χρωστούσαν τη ζωή που δεν έζησε

.Όμως κατάλαβε ότι κανείς δεν του χρωστάει τίποτα . Μόνος του αποφάσισε να

θυσιαστεί. Κατάλαβε ότι η ζωή δεν είναι τράπεζα να παίρνεις ό,τι σου αναλογεί

αλλά ένας αγώνας που μπορεί κάποιος να βγει πρώτος τρέχοντας με τη μέγιστη

~ 9 ~

ταχύτητα αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι νίκησε .Έχασε .Γιατί όλα περνάνε γύρω του

γρήγορα χωρίς να τα ζει .’Όπως ένας αθλητής βλέπει το κόσμο γύρω του ,όταν

τρέχει .Ήταν αργά όμως . Το σήμερα τον είχε εγκαταλείψει και το αύριο του ήταν

αμφίβολο. Για καλή του τύχη οι γιατροί δεν βρήκαν τίποτα ,και αυτός μόλις το

έμαθε έτρεξε σπίτι του, πήρε μια βαλίτσα και αποφάσισε να φύγει. Δεν ήξερε

που, το μόνο που ήξερε είναι ότι έπρεπε να ζήσει τώρα γιατί το μετά απέχει πολύ

.Εξάλλου είχε χρόνο. Θα έδινε του χρόνου εξετάσεις και ό,τι γινόταν.

Τουλάχιστον θα κέρδιζε κάτι. ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ. Όχι πως δεν είχε από εκείνη

τη γνωριμία του με το κορίτσι-χαμόγελο, τον πονούσε ακόμα, ήταν μια μικρή δόση

ελευθερίας τότε , που φοβόταν . Όμως τώρα ήταν έτοιμος , προετοιμασμένος ή

όχι μάλλον ,δεν ήταν ,ένιωθε απροετοίμαστος και απρόβλεπτος ,του άρεσε πολύ

αυτό .Τώρα ήταν η σειρά του ,τώρα έπρεπε να ζήσει το τώρα του πριν του

φύγει ……..

Βασιλική Τ., Γ3

Ζήσε το τώρα

Κική Φ., Γ3

~ 10 ~

ΖΩΗ

Στη ζωή δεν γίνετε τίποτα όπως το

θέλεις

όμως μπορείς να την κάνεις ό,τι

θέλεις

αρκεί

να ρισκάρεις και ίσως χάσεις αυτό

που θέλεις

μα πιο πιθανόν στο τέλος να τα

καταφέρεις.

Οι

πιο πολλοί δεν αγαπάνε αυτά που

έχουν

γκρινιάζουμε πως τάχα δεν αρκούν

όμως μια μέρα θα

τα χάσουν και αυτά που έχουν

και

θα μείνουν με παράπονο και φίλους

να τους παρηγορούν.

Μηνάς Κ., Γ1

Θέλω το τώρα…

Θέλω να ζω το τώρα πια,

Το μέλλον πλέον δεν με

αφορά.

Θέλω η κάθε μου στιγμή,

να ‘ναι ξεχωριστή.

Θέλω το κάθε μου λεπτό,

να ‘ναι μοναδικό.

Θέλω να ζω την κάθε μου

στιγμή,

σαν να ‘ναι η τελευταία,

θέλω να ζω ξέγνοιαστα,

για μια ζωή ωραία.

Χάρης Χ., Γ1

~ 11 ~

Αξιοπρέπεια

Είναι πρωί. Ο ήλιος ανατέλλει, τα πουλιά κελαηδούν και ο Μάρκ Τέηλορ

ετοιμάζεται για το σχολείο όπως κάνει κάθε μέρα. Κατεβαίνει βιαστικά τις

σκάλες, παίρνει το πρωινό του και σαν σφαίρα πετάγεται, αρπάζει το σακίδιό του

και τρέχει να προλάβει το σχολικό που τον περιμένει στο απέναντι δρόμο. Καθώς

φτάνει στο σχολείο παρατηρεί πως κάποια παιδιά τον αγριοκοιτάζουν και τον

σχολιάζουν μάλλον αρνητικά. Λίγο πιο δίπλα συναντά την κολλητή του παιδική

φίλη, την Αντζελίνα.

- -Καλημέρα Μάρκ! Άργησες λίγο. Αναφώνησε κατάπληκτη.

- -Ναι, όντως. Δεν κοιμήθηκα και τόσο καλά και άργησα να ξυπνήσω, της

απάντησε

- -Έλα μην κοντοστέκεσαι!! Πάμε στο μάθημα αλλιώς θα αργήσουμε!!

Μέσα σε τρία λεπτά όλοι κάθονταν στα θρανία τους και περίμεναν τον

καθηγητή να μπει μέσα στην τάξη. Ξαφνικά στο θρανίο του Μαρκ πετάγεται ένα

χαρτάκι. Με προσοχή το ξετυλίγει και το διαβάζει.

«Ετοιμάσου να φοβηθείς όσο ποτέ άλλοτε, Μάρκ Τέηλορ

Με αγάπη, Μάντεψε ποιός»

Με μιας το τσαλακώνει και το πετάει στο πάτωμα. Το μάθημα τελειώνει και τα

παιδιά γυρνάνε σπίτια τους. Στον δρόμο τα δύο φιλαράκια συνομιλούν.

- Μου ήρθε ένα χαρτάκι στο θρανίο που έλεγε πως θα φοβηθώ όσο ποτέ

άλλοτε, είπε ο Μάρκ

- Μπα. Καμιά φάρσα από τα χαζά του σχολείου μας θα είναι και απλώς θα

θέλουν να σπάσουν πλάκα και να σε τρομάξουν του απάντησε.

- Δεν είμαι και τόσο σίγουρος.

Οι δρόμοι τους χωρίστηκαν και ο καθένας πήγε σπίτι του. Η Αντζελίνα

κοιτάει έξω από το παράθυρό της χαζεύοντας τα γκρίζα σύννεφα που

μαζεύτηκαν στον πορτοκαλοκόκκινο ουρανό. Ο Μάρκ, κάνει ακριβώς το ίδιο. Η

νύχτα έπεσε. Όλοι κοιμούνται μα ο Μαρκ δεν έχει ύπνο. Κοιτάζει ακόμα έξω από

το παράθυρό του. Θυμάται ακόμα το χαρτάκι που του έστειλε αυτός ο «Μάντεψε

ποιός» , ίσως όντως να ήταν κάποια φάρσα.

Στο σαλόνι και σε όλο το σπίτι επικρατεί νεκρική σιγή, ώσπου κάτι την έσπασε.

Κάτι έσπασε από την κουζίνα. Σχεδόν αθόρυβα ο Μάρκ κατεβαίνει τις σκάλες

και βλέπει κάτι να κινείται στην κουζίνα. Το μήνυμα τελικά δεν ήταν μια φάρσα

ήταν αληθινό.

~ 12 ~

Το περίεργο όν αρχίζει να περπατάει προς το μέρος του. Ανοίγει το στόμα του

και μια αγγελική φωνή εκφέρει τις εξής λέξεις. « Αξιοπρέπεια, άλλο να το λες

και άλλο να το ζεις.»

Το «τέρας» εξαφανίζεται και τα γυαλιά επανασυναρμολογούνται δημιουργώντας

μια γυάλινη σφαίρα. Στη σφαίρα αναγραφόταν η λέξη «Αξιοπρέπεια» και η

παρακάτω φράση:

«Ποτέ μην αφήσεις την αξιοπρέπεια να σου φύγει, δεν μπορείς να την

ξαναποκτήσεις αν την αφήσεις να σου φύγει.

Μάντεψε ποιος: Ο αδερφός σου, που άφησε την αξιοπρέπειά του να εξατμιστεί

σαν καπνός μέσα από τις ανούσιες πράξεις του και το πλήρωσε με την ζωή του,

με το τραγικό ατύχημα στο ποτάμι………..»

Χριστιάνα Π., Γ2

Η υπεράσπιση της πατρίδας

Νίκος Α., Γ1

~ 13 ~

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΗΡΩΑ

Εκείνη η μέρα ξεκίνησε περίεργα. Από την πρώτη κιόλας στιγμή που η Τζέιν

άνοιξε τα μάτια της κατάλαβε ότι το κακό πλησίαζε. Τους έφτανε. Αν όχι σήμερα,

αύριο θα τελείωναν όλα. Είχαν μπει πλέον στην τελική ευθεία.

Από το χάραμα ο ουρανός ήταν γκρίζος και χωρίς ζωντάνια. Έλειπε παντελώς

η φυσική ομορφιά της αυγής. Το σκοτάδι κυριαρχούσε στον κάμπο και μόνο

μερικές δέσμες φωτός που κατάφερναν να τρυπώσουν μέσα από τα σύννεφα

έδιναν με το αδύναμο φως τους λίγη ελπίδα.

Ακόμα και τα ζώα που έβγαιναν από τις φωλιές τους συνήθως αυτήν την ώρα

ήταν άφαντα. Ούτε πουλιά που κελαηδούσαν, ούτε έντομα που πάλευαν με τα

λουλούδια, ούτε οι σκίουροι που προσπαθούσαν να κρύψουν τα βελανίδια τους

στα δέντρα.

Άνεμος δεν φυσούσε. Η άπνοια ήταν αισθητή τόσο στην βαριά ατμόσφαιρα όσο

και στο ιδρωμένο πρόσωπο της Τζέιν. Προφανώς αυτό ήταν που την έκανε να

ξυπνήσει.

Όλο το τοπίο έδειχνε άκεφο και κουρασμένο. Πρόδιδε το γεγονός ότι η φύση

ετοιμάζονταν για κάτι μεγάλο δίνοντας όλη της την δύναμη σε αυτό κι όχι στην

εμφάνιση της.

Η Τζέιν ανακάθισε στο παλτό της τρίβοντας δυνατά τα μάτια της. Είχε κοιμηθεί

πολύ λίγες ώρες κι ένιωθε εντελώς αδύναμη. Δεν έκανε όμως καμία προσπάθεια

να ξανακοιμηθεί. Ήξερε ότι δεν θα την έπαιρνε ο ύπνος με τίποτα.

Σάρωσε με το βλέμμα της κάθε σπιθαμή της κοιλάδας που απλωνόταν μπροστά

στην σπηλιά τους. Χωρίς φως και ζωή δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Σε αντίθεση

με άλλες φορές δεν την παρακινούσε να βγει από την κρυψώνα της και να τρέχει

στο γρασίδι όλη την υπόλοιπη μέρα.

Όσο περισσότερο κοιτούσε το μίζερο τοπίο, τόση περισσότερη νοσταλγία

ένιωθε. Νοσταλγούσε τα πάντα. Την παλιά της ζωή με όλες τις δυσκολίες και τις

ιδιοτροπίες της. Τους φίλους της. Την πόλη της. Την μητέρα με τα χαρούμενα

μάτια της και τον πατέρα της με τα τόσο δημιουργικά χέρια. Τις ευτυχισμένες

μέρες στο δάσος που κυνηγούσαν και ψάρευαν, ακόμα και τις δυστυχισμένες

μέρες που λιμοκτονούσαν.

Και τώρα να που βρισκόταν. Να κρύβεται από σπηλιά σε σπηλιά, από δέντρο σε

δέντρο, από δάσος σε δάσος. Να φοβάται να βγει στο φως και να παραμένει στο

σκοτάδι. Να φοβάται ακόμα και τη σκιά μιας μέλισσας. Να φοβάται να την βρει ο

κακός. Να φοβάται να πεθάνει.

Σούφρωσε την μύτη της για να διώξει τις σκέψεις αυτές από το μυαλό της. Δεν

ήταν ώρα να τα σκέφτεται αυτά. Γύρισε το κεφάλι της και κοίταξε το εσωτερικό

της σπηλιάς. Ήταν αρκετά σκοτεινά όμως κατάφερε και διέκρινε τον Άρον που

κοιμόταν. Ήταν σκεπασμένος με το δικό του παλτό. Το πρόσωπο του ήταν

γαλήνιο και η αναπνοή του ρυθμική. Μάλλον δεν θα είχε εφιάλτες, σε τραγική

~ 14 ~

αντίθεση με την Τζέιν. Συνέχισε να ψηλαφίζει με τα μάτια της τη σπηλιά. Τα

μάτια της έπεσαν, αυτήν τη φορά, πάνω στα όπλα τους. Το μικρό ξύλινο

αυτοσχέδιο τόξο της Τζέιν, η δερμάτινη φαρέτρα με τα βέλη της και το πολύτιμο

μαχαίρι του Άρον. Τα κοίταξε με ειρωνεία. Μπροστά στα όπλα που διέθετε ο

Μόρτιμερ αυτά ήταν μικρά ξυλάκια δίπλα σε μία τεράστια φωτιά. Κοιτώντας τα η

Τζέιν γέμισε πάλι με απαισιοδοξία. Προτίμησε να ξανακοιτάξει έξω.

Η ώρα περνούσε όμως τα σύννεφα δεν υποχωρούσαν κι ο ήλιος δεν

εμφανιζόταν παρά μόνο εκείνες οι μικρές δέσμες φωτός. Η Τζέιν εκτίμησε πως

τώρα ο ήλιος ήταν ψηλά στον ουρανό. Η πείνα που ένιωθε την έκανε να θέλει να

αφήσει την σπηλιά και να προσπαθήσει να κυνηγήσει στο δάσος, όμως φοβόταν

για τον Άρον. Κοιμόταν πολύ όμορφα και δεν ήθελε να τον ξυπνήσει. Αποφάσισε

να τον περιμένει και να πάει για κυνήγι αργότερα. Απασχόλησε τον εαυτό της με

δουλειές που έπρεπε να είχε κάνει εδώ και μέρες. Άδειασε τα σακίδια τους κι

αφού τα καθάρισε από λάσπες και φύλλα και καταμέτρησε τα τρόφιμα, το νερό και

τον εξοπλισμό που τους είχαν απομείνει. Έπειτα φρόντισε το τόξο της και

μέτρησε τα βέλη που της είχαν μείνει. Στο τέλος περιορίστηκε στο να μαζεύει

ρίζες, βότανα και καρπούς μόνο γύρω από τη σπηλιά έχοντας πάντα το τόξο με

ένα βέλος έτοιμο στο χέρι της.

Ο Άρον ξύπνησε το μεσημέρι. Ανακάθισε και η Τζέιν του έδωσε νερό με

βρασμένα βότανα. Εκείνος άρχισε να το πίνει απότομα καίγοντας τον εαυτό του.

«Πόση ώρα κοιμάμαι;» ρώτησε. Η Τζέιν χαμογέλασε.

«Περισσότερο από μένα! Είναι μεσημέρι.» του απάντησε.

«Χμ περίεργο.» έκανε. «Πολλές ώρες, κι όμως. Νιώθω ακόμα κουρασμένος!»

είπε κι αφού χασμουρήθηκε ήπιε άλλη μια γουλιά. «Εσύ;» ρώτησε.

«Εγώ ξύπνησα το χάραμα. Έκανα πολλά πράγματα. Μέτρησα βασικά τα

τρόφιμα.» ανέφερε.

Ο Άρον κούνησε το κεφάλι του. «Πόσα έμειναν;»

«Όχι πολλά αλλά θα το τακτοποιήσω. Θα προσπαθήσω να κυνηγήσω στο

δάσος.» είπε η Τζέιν καθησυχάζοντας τον.

«Καλή ιδέα!» είπε και κατέβασε όλο το υπόλοιπο από το τσάι. Σηκώθηκε και

πήγε να καθίσει στην μύτη της σπηλιάς δίπλα στην Τζέιν. Κοίταξε έξω και

συνοφρυώθηκε. «Εεε αυτό...» είπε δείχνοντας τον ουρανό. «Αυτό εκεί έγινε εξ’

αιτίας του καιρού ή είναι αυτό που νομίζω;» ρώτησε αγχωμένος.

«Άρον κι εγώ ήθελα να ελπίζω πως είναι ο καιρός όμως βλέπεις… Αυτό

επικρατεί από την ώρα που ξύπνησα. Δεν έχει μετακινηθεί σύννεφο ούτε

χιλιοστό. Δεν νομίζω να είναι φυσιολογικό αυτό ε?» απάντησε η Τζέιν.

«Λες να είναι πάλι παγίδα; Μήπως κατάλαβε πως κρυβόμαστε;»

Η Τζέιν έγνεψε. «Δεν ξέρω αλλά καλύτερα αυτές οι ώρες να είναι οι τελευταίες

εδώ. Αν είναι όντως παγίδα τότε θα μας βρει πολύ γρήγορα.»

«Εντάξει. Να φύγουμε. Όμως προς τα πού θα πάμε;» ρώτησε ο Άρον.

«Θα ακολουθήσουμε το δάσος.»

~ 15 ~

«Ωχ, πάλι τα ίδια από την αρχή.» απογοητεύτηκε ο Άρον και ανασήκωσε τους

ώμους του.

«Άρον, σήμερα σκεφτόμουν ότι ίσως δεν θα έπρεπε να το κάνουμε αυτό.»

«Ποιό;»

«Το να κρυβόμαστε. Είναι ένα λάθος. Δεν θα μπορούμε να ζούμε έτσι για πάντα,

δεν συμφωνείς;»

«Ναι, μα δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Δεν υπάρχει άλλη λύση.»

«Υπάρχει λύση Άρον.»

«Πες την λοιπόν.»

«Να, σκεφτόμουν πως θα ήταν καλύτερα να αντισταθούμε. Να τον πολεμήσουμε.

Κι αν χρειαστεί να θυσιαστούμε.»

Ο Άρον πάγωσε στο άκουσμα αυτών τον λέξεων. «Τι λες; Είσαι σοβαρή; Μα γιατί

να γίνει έτσι; Κατ’ αρχήν εάν μας ανακαλύψει θα μας σκοτώσει εν ψυχρώ. Οπότε

καλύτερα να πεθάνουμε έτσι παρά να πολεμήσουμε πρώτα.» απάντησε ο Άρον.

«Τι λες Άρον; Λες να κάνει τόσο κόπο για να μας βρει απλά για να μας

σκοτώσει; Όχι βέβαια. Πρώτα θα μας αναγκάσει να τον υπακούσουμε και μετά

αφού μας χρησιμοποιήσει όσο θέλει θα μας ξεφορτωθεί. Και κατά δεύτερον

σκέψου ότι, έλα κι εμάς μας σκότωσε. Μετά από μας δεν θα συνεχίσει να

βασανίζει άλλους ανθρώπους;» σταμάτησε και κοίταξε τον Άρον που είχε σκύψει

το κεφάλι του και σκέπτονταν. «Σκέψου το καλά. Είναι μεγάλη ευκαιρία αρκεί να

~ 16 ~

σταθούμε με θάρρος. Εγώ έχω πάρει την απόφασή μου.» ο Άρον την κοίταξε.

«Δεν θέλω με τίποτα να φωνάζω τον Μόρτιμερ <<αφέντη μου>>. Θέλω πια να

ζήσω ελεύθερη.» είπε η Τζέιν και η συζήτηση έλαβε τέλος με την σιωπή και των

δύο.

Tην επόμενη ώρα την πέρασαν προετοιμάζοντας τους εαυτούς τους για το

ταξίδι. Δεν μίλησαν ξανά για το θέμα του Μόρτιμερ. Ήθελαν να συγκεντρωθούν

στις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζαν στο δάσος. Κανείς δεν μπορούσε να

γνωρίζει για πόσο θα περπατούσαν μέχρι να βρουν ξανά ασφάλεια. Ώρες ίσως

και μέρες ολόκληρες εκτεθειμένοι στους κινδύνους του δάσους θα ήταν ο πιο

καλός εφιάλτης και για τους δυο.

«Έτοιμη;» ρώτησε ο Άρον και η Τζέιν του έγνεψε θετικά.

Πέρασαν τα σακίδια στους ώμους τους και πήρανε τα όπλα τους στα χέρια. Η

Τζέιν πήγε στην είσοδο της σπηλιάς και κοντοστάθηκε. Πάτησε το ένα πόδι της

έξω από την σπηλιά αφήνοντας το μισό σώμα της στο –λιγοστό- φως και το μισό

σώμα της στο σκοτάδι. Το μισό σώμα στον κίνδυνο και το μισό σώμα στην

ασφάλεια. Συνέχισε να περπατά μέχρι την άκρη της πλαγιάς. Έπειτα ξεκίνησαν

και οι δύο να κατεβαίνουν πότε σκαρφαλώνοντας και πότε πηδώντας από βράχο

σε βράχο. Μόλις έφτασαν στο έδαφος περπάτησαν κατά μήκος της κοιλάδας και

μπήκαν στο δάσος.

Εκεί συνάντησαν μία ακόμα δυσκολία. Καθώς τα δέντρα ήταν πυκνά

δημιουργούσαν ένα πάπλωμα που κρατούσε το περισσότερο φως έξω. Ο Άρον

κοίταξε την Τζέιν με απορία. Εκείνη αφού του ανταπέδωσε το βλέμμα για ένα

δευτερόλεπτο πείσμωσε. Τράβηξε ένα βέλος από την φαρέτρα και το

ενσωμάτωσε στο τόξο της. Ο Άρον τη μιμήθηκε βγάζοντας το μαχαίρι από την

ζώνη του. Άνοιξαν τα μάτια και τα αυτιά τους, έγιναν ένα με το δάσος κι άρχισαν

να ψάχνουν για θηράματα.

Κυνηγούσαν μέχρι αργά το απόγευμα με αρκετές επιτυχίες για τα δεδομένα

τους. Η Τζέιν κυνηγούσε για πρώτη φορά στη ζωή της. Ήταν πιο δύσκολο απ’

όσο νόμιζε. Πάντα έβλεπε τον πατέρα της να ρίχνει με άψογο στόχο βέλη και

μαχαίρια, να κατασκευάζει παγίδες που πάντα ξεγελούσαν τα ζώα και να

καλύπτει με τρόπους μοναδικούς τα ίχνη του. Γι’ αυτό και η ίδια προσπάθησε να

μιμηθεί όσα περισσότερα θυμόταν κερδίζοντας έτσι δύο σκίουρους κι ένα λαγό. Ο

Άρον είχε πολύ λίγη εμπειρία στο κυνήγι –εξασκούνταν κυρίως στο να

χρησιμοποιεί και να πετά μαχαίρια σε μεγάλες αποστάσεις- όμως κατάφερε να

πιάσει μερικά σπάνια πουλιά καθώς και μία αγριόπαπια. Η Τζέιν υπολόγισε πως

τα τρόφιμα που είχανε πλέον θα τους έφταναν για τρείς μέρες, ίσως και

περισσότερο.

Έτσι, με τα σακίδια τους γεμάτα με τρόφιμα και τα δοχεία τους γεμάτα με νερό,

συνέχισαν το ταξίδι τους λίγο πιο ανάλαφροι. Κάθε ώρα που περνούσε όλο και πιο

βαθιά βρίσκονταν στο δάσος κι όλο και πιο δύσκολο τους ήταν να

προσανατολιστούν.

~ 17 ~

Σιγά σιγά άρχισε να σκοτεινιάζει κι έτσι αποφάσισαν να βρουν ένα καταφύγιο,

απλά για να περάσουν τη νύχτα. Συμφώνησαν να κοιμηθούν με βάρδια ώστε να

υπάρχει κάποιος να προσέχει τον άλλο και τα πράγματα για τυχόν ζώα-κλέφτες.

Μετά από λίγες ώρες ο Άρον και η Τζέιν βρίσκονταν μέσα σε μία φωλιά

φτιαγμένη από πεσμένους κορμούς δέντρων που δημιουργούσαν έναν μεγάλο και

ψηλό φράκτη γύρω τους. Τη σκοτεινή μέρα είχε πλέον διαδεχθεί η επίσης

σκοτεινή νύχτα. Ο ουρανός δεν ήταν ξάστερος, πράγμα που σήμαινε πως τα

σύννεφα ήταν ακόμα στην ίδια θέση. Το στομάχι της Τζέιν σφίχτηκε. Ήταν

καθισμένη πάνω σε έναν κορμό δέντρου και είχε κουκουλωθεί με το παλτό της.

Σε αντίθεση με την ζεστούλα –άπνοια- της ημέρας το βράδυ ήταν πολύ κρύο κι

έκανε το σώμα της να ανατριχιάζει. Εκτός όμως από το κρύο που είχε καταλάβει

το σώμα της, η τρομερή πείνα που ένιωθε περόνιαζε όλη την κορμοστασιά της. Ο

Άρον είχε ανάψει μία μικρή διακριτική φωτίτσα στην μέση και προσπαθούσε να

ψήσει δυο από τα πουλιά που είχε πιάσει στο κυνήγι. Κοιτώντας τον η Τζέιν

θυμήθηκε τον πατέρα της. Σκέφτηκε ότι και οι δύο είχαν την ίδια εξυπνάδα και

δημιουργικότητα και ταυτόχρονα την ίδια ευαισθησία. Γέλασε με την σκέψη αυτή.

«Έτοιμο.» είπε ο Άρον και της έδωσε το ένα.

Η Τζέιν άρχισε να το καταβροχθίζει με μανία συνειδητοποιώντας την υπέροχη

γεύση του. Ήταν ένα είδος πουλιού που αγνοούσε την ύπαρξή του. Μέσα σε ένα

διάστημα πέντε λεπτών και οι δύο είχαν τελειώσει το φαγητό τους. Οι πόνοι που

ένιωθε η Τζέιν από την πείνα υποχωρούσαν, όχι όμως για πολύ. Ένιωσε τα

βλέφαρά της να πέφτουν βαριά κι αφέθηκε στον λήθαργο που σιγά σιγά την

περιέκλειε. Ενώ βρισκόταν στην λεπτή γραμμή του ύπνου άκουσε βήματα και

κατάλαβε πως μάλλον ο Άρον πήγαινε να μαζέψει λίγα ακόμη ξύλα για την φωτιά

του. Στην αρχή η Τζέιν φοβήθηκε για την απουσία του, όμως σύντομα ξέχασε την

σκέψη της αυτή γιατί συνέβη κάτι απίστευτο στον ύπνο της.

Καθώς περπατούσε πάνω σε ένα λευκό διάδρομο απέναντι της εμφανίστηκε η

μητέρα της. Φορούσε έναν άσπρο μανδύα σκισμένο και λασπωμένο. Τα χέρια και

τα πόδια της ήταν βρώμικα όπως και το πρόσωπο της. Ήταν ιδρωμένη και

λαχανιασμένη κι έδειχνε σαν να έτρεχε για ώρες. Τα μάτια της είχαν χάσει την

ζωντάνια τους που είχε αντικατασταθεί από φόβο και άγχος. Μόλις είδε την

Τζέιν έτρεξε προς το μέρος της, την αγκάλιασε κι έπειτα της έριξε ένα βλέμμα

γεμάτο πανικό.

«Τζέιν! Αγάπη μου. Τι κάνεις εδώ; Πρέπει να φύγεις! Τώρα αμέσως!» φώναζε.

«Μαμά! Τι λες; Γιατί;» ρωτούσε η Τζέιν.

«Τζέιν κινδυνεύεις! Πρέπει να μ’ ακούσεις. Κινδυνεύεις! Φύγε! Τρέξε! Και μην

εμπιστευτείς το κορίτσι με το σημάδι στο πρόσωπο! Μην την εμπιστευτείς! Φύγε!»

φώναξε.

Το όνειρο διέκοψε μία κραυγή. Μία κραυγή γεμάτη πόνο, βάσανο και φρίκη.

Ερχόταν μέσα από το δάσος. Μα ποιος ήταν αυτός που φώναζε; Η Τζέιν

πετάχτηκε αμέσως. Ο Άρον. Ο Άρον φώναζε με τέτοια φρίκη. Κινδύνευε.

~ 18 ~

Σηκώθηκε όρθια, άρπαξε αμέσως το τόξο της κι άρχισε να τρέχει σαν τρελή

μέσα στο δάσος, ακολουθώντας τις φωνές του Άρον και φωνάζοντας το όνομα

του. Έτρεχε για περίπου ένα λεπτό προς όλες τις κατευθύνσεις ώσπου οι φωνές

σταμάτησαν. Τι σήμαινε αυτό; Ήταν τραυματισμένος; Ήταν αναίσθητος; Ή μήπως

νεκρός; Αν ήταν νεκρός τότε ποιος τον σκότωσε; Ήταν απεσταλμένoς του

Μόρτιμερ; Πώς κατάφερε να τον ακολουθήσει και με ποιόν τρόπο τον σκότωσε;

Η Τζέιν τρελάθηκε. Το κεφάλι της πονούσε αφόρητα και το σώμα της έτρεμε

από το σοκ. Σταμάτησε κι άφησε το τόξο να της πέσει από τα χέρια στο χώμα.

Έσκυψε προς το έδαφος, έσφιξε με όλη της την δύναμη τους κροτάφους της και

βαριανασαίνοντας προσπαθούσε να συνέλθει.

«Όχι αποκλείεται δεν συμβαίνει αυτό.» μονολογούσε. «Όχι, όχι, όχι.»

Συνέχισε να βαριανασαίνει. Είχε θάψει τα χέρια της στα μαλλιά της και τα

τραβούσε από τις ρίζες, ενώ δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάγουλα της. Δεν

ήξερε πόση ώρα στεκόταν έτσι κι έκλαιγε, όμως το κλάμα της την ηρέμησε

κάπως.

Σηκώθηκε πάλι όρθια και πήρε το τόξο στα χέρια της. Ένιωθε να ζαλίζεται από

τον πονοκέφαλο, όμως πλέον είχε πεισμώσει πολύ για να τα παρατήσει.

Αποφάσισε να ψάξει όλο το δάσος σπιθαμή προς σπιθαμή μέχρι να βρει τον Άρον.

Άρχισε πάλι να τρέχει φωνάζοντας το όνομά του, όμως απάντηση δεν έπαιρνε.

Συνέχισε για περίπου δέκα λεπτά με τον ίδιο τρόπο χωρίς αποτέλεσμα, όμως

τότε της δόθηκε ένα στοιχείο. Κάποιος είχε ανάψει φωτιά λίγο πιο μακριά από

εκεί που στεκόταν η Τζέιν και το φως έφτανε μέχρι τα μάτια της. Χωρίς δεύτερη

σκέψη προχώρησε με πιο αργό ρυθμό προς τη φωτιά με το τόξο της τεντωμένο.

Κρυβόταν από δέντρο σε δέντρο μέχρι που έφτασε αρκετά κοντά για να διακρίνει

μερικά πράγματα. Ο κορμός ενός δέντρου κατέληγε πλατύς στο μέρος που

ακουμπούσε στο έδαφος δημιουργώντας ένα μεγάλο άνοιγμα μέσα στο οποίο

χωρούσαν άνετα δύο άτομα.

Σε αυτόν τον χώρο καθόταν ένα κορίτσι. Φαινόταν περίπου στην ηλικία τους

–δεκατέσσερα με δεκαπέντε ετών- είχε ξανθοκόκκινα κυματιστά μαλλιά που

έπεφταν μακριά στην μέση της και ήταν πιο μικροκαμωμένη από την Τζέιν.

Μπροστά της είχε την φωτιά και της πετούσε κλαδιά και φύλλα. Μα όταν η Τζέιν

κοίταξε παραδίπλα ο θυμός ξεχείλισε από το σώμα της και την έκανε να τρέμει

ξανά. Πλάι στο κορίτσι βρισκόταν ο Άρον. Ήταν ξαπλωμένος και τα μάτια του

ήταν κλειστά. Εκείνη τη στιγμή δεν νοιάστηκε ούτε λίγο για την ασφάλειά τους.

Ήταν τόσο θυμωμένη που μπορούσε να σκοτώσει το κορίτσι με τα ίδια της τα

χέρια.

«Κι αν θέλει ο Μόρτιμερ ας έρθει να με πιάσει. Ας με σκοτώσει εδώ και τώρα.» σκέφτηκε.

Όρμησε μπροστά και τη σημάδεψε με το τόξο.

«Ποια είσαι; Τι του έκανες;» φώναξε σκληρά. «Αχ!» αναφώνησε έπειτα.

~ 19 ~

Αυτό που την έκανε να μείνει άφωνη ήταν ότι το όνειρο της βγήκε αληθινό.

Πραγματοποιούνταν μπροστά της. Το κορίτσι, που τώρα την κοιτούσε με φόβο,

είχε μία τεράστια ουλή κατά μήκος του προσώπου της. Το σημάδι ξεκινούσε πάνω

από το αριστερό της φρύδι, διέσχιζε διαγωνίως το πρόσωπό της και τελείωνε

κάτω από την δεξιά μεριά των χειλιών της. Ήταν φρικτό θέαμα καθώς

παραμόρφωνε όλο το πρόσωπό της και την έκανε να δείχνει κακιά. Αποφάσισε να

ακολουθήσει την συμβουλή της μητέρας της. Θα έφευγε αμέσως.

Ενώ κοιτούσε αποβλακωμένη συγκεντρώθηκε γρήγορα και την σημάδεψε στην

καρδιά. Αυτή μόρφασε τρομαγμένη.

«Ρώτησα, τι του έκανες!» είπε τρέμοντας από θυμό.

«Δεν, δεν του έκανα τίποτε.» απάντησε.

«Χα!» έκανε η Τζέιν σίγουρη ότι της έλεγε ψέματα.

Πήγε αργά κοντά στον Άρον και τον κούνησε απαλά με το πόδι της,

εξακολουθώντας να σημαδεύει και να κοιτά με οργή το κορίτσι. Εκείνος άνοιξε

αργά τα μάτια του και κοίταξε την Τζέιν.

«Σήκω τώρα. Φεύγουμε.» είπε.

«Μα εγώ δεν του έκανα τίποτα.» επέμεινε η κοπέλα. Η Τζέιν πλησίασε το

πρόσωπο της προς αυτήν.

«Πες μου ένα λόγο για να σε εμπιστευτώ. Πίστεψε με. Καλύτερα να φωνάξεις

τον φιλαράκο σου τον Μόρτιμερ για να τελειώνουμε γιατί, βαρέθηκα. Αα! Και πες

του ότι εγώ πια δεν φοβάμαι τίποτα. Όμως εάν πεθάνω θα πάρω κι εκείνον μαζί

μου.» σταμάτησε για να βοηθήσει τον Άρον.

Κατέβασε το τόξο της, γύρισε την πλάτη της και ξεκίνησαν για την κρυψώνα

τους. Ήταν τόσο θυμωμένη που δεν την ένοιαζε καθόλου μήπως κανένα μαχαίρι

έκοβε το κρανίο της στα δυο. Είχε διώξει κάθε φόβο από μέσα της και είχε

επιτέλους διασφαλίσει τον πόλεμο με τον Μόρτιμερ.

Μόλις έφτασαν στη φωλιά τους μάζεψαν τα πράγματα τους κι έφυγαν αμέσως.

Ενώ ταξίδευαν μέσα στο σκοτάδι η Τζέιν πληροφορήθηκε πως ο Άρον όντως

δέχθηκε επίθεση από απεσταλμένο του Μόρτιμερ. Ο Άρον του πέταξε το

μαχαίρι στην παλάμη του χεριού του. Εκείνος άρχισε να σφαδάζει από τον πόνο –

η δική του κραυγή ήταν αυτή που ακούστηκε- μέχρι που τελικά έπεσε νεκρός.

Μετά όμως ο Άρον δεν θυμόταν τίποτα μέχρι που τον ξύπνησε η Τζέιν. Δεν

ήξερε πως έπεσε αναίσθητος ούτε πώς βρέθηκε δίπλα στο κορίτσι.

Το μυαλό της άρχισε πάλι να γεμίζει με ερωτήματα και σκέψεις.

«Μήπως αυτό το κορίτσι είναι τελικά αθώο και το όνειρο προφητικό όμως με λάθος τρόπο; Ναι όμως, αν αυτή τον χτύπησε και τον μετέφερε στην σπηλιά; Αν είναι έτσι τότε δεν περίμενε να ξυπνήσω και ίσως τελικά να τον σκότωνε! Μήπως όλα αυτά είναι μια προειδοποίηση; Ή μήπως είναι ένα ακόμα καλοστημένο σχέδιο; Τώρα πλέον είναι ξεκάθαρο το ότι ο Μόρτιμερ δεν σκοπεύει θα μας ξεφορτωθεί αμέσως. Αλλά δεν θα το αφήσω να περάσει έτσι! Δεν θα με κάνει μια ζωή να φοβάμαι. Θα τον πολεμήσω. Θα τον πολεμήσω κι ας είναι το τελευταίο πράγμα

~ 20 ~

που θα κάνω! Βαρέθηκα πια να κρύβομαι. Ποιός είναι αυτός που θα μου στερήσει την ελευθερία μου;» σκεφτόταν.

Καθώς η ώρα περνούσε, το σκοτάδι υποχωρούσε, τα σύννεφα γίνονταν πιο

ευδιάκριτα και το δάσος πιο πυκνό από ποτέ. Οι δύο φίλοι ένιωθαν σαν να έκαναν

κύκλους γύρω από το ίδιο σημείο και δεν μπορούσαν να προσανατολιστούν με

κανένα τρόπο. Με πυξίδα τη συνείδηση κι οδηγό την φαντασία άφηναν το δάσος

να τους καταπίνει και να τους παρασύρει στο άγνωστο. Σύντομα η κούραση και η

πείνα άρχισαν να κυριεύουν τα σώματα τους, όμως το πείσμα και η

αυτοπεποίθηση –που επανεμφανιζόταν σιγά σιγά- τους έδιναν ενέργεια αρκετή

για να τα αγνοήσουν όλα και να συνεχίσουν ακάθεκτοι.

To δάσος άρχιζε τώρα να ανηφορίζει ελαφρώς, ενώ τα δέντρα ήταν

κατανεμημένα λίγο πιο αραιά. Το βαρύ κι αποπνικτικό σκοτάδι της νύχτας είχε

πλέον δώσει ολοκληρωτικά τη θέση του στο –γνωστό για τα παιδιά- πάπλωμα

φτιαγμένο φυσικά από σύννεφα. Ήταν χάραμα. Η Τζέιν αποφάσισε τελικά να

σταματήσει, δίπλα σε μία πηγή, μόνο για χάρη του Άρον ο οποίος βαριανάσαινε

από την ανάβαση. Σε αντίθεση με την ίδια δεν ήταν συνηθισμένος στο να διανύει

μεγάλες αποστάσεις περπατώντας. Εκείνος κατάφερε και την έπεισε να φάει

μερικούς αλλόκοτους καρπούς και να πιει νερό από το δοχείο της.

Ξεκουράστηκαν για μισή ώρα και συνέχισαν την ανάβαση τους με περισσότερη

ενέργεια.

Αυτήν την φορά συνειδητοποίησαν πως το δάσος διακόπτονταν απότομα σε

αρκετά σημεία. Ακολουθούσε ένας ανοικτός χώρος με άμμο η βράχια και μερικές

φορές κατά μήκος τους κυλούσαν μικρά ρυάκια. Έπειτα άρχιζε ξανά το δάσος το

ίδιο απότομα. Και οι δύο παραξενεύτηκαν, όμως γρήγορα αγνόησαν αυτό το

γεγονός. Μπορεί να ήταν άλλο ένα κόλπο του Μόρτιμερ μπορεί όμως κι όχι. Δεν

τους απασχόλησε διόλου. Ήξεραν βαθιά μέσα τους πως ότι κι αν σχεδίαζε να

κάνει ο Μόρτιμερ αυτοί θα τον έφταναν και φυσικά θα τον νικούσαν με κάθε

τίμημα.

«Τι είναι αυτή η μυρωδιά;» ρώτησε ο Άρον διακόπτοντας την Τζέιν από την

ονειροπόλησή της.

Ξαφνικά ένα απότομο αεράκι τους χτύπησε κατά πρόσωπο. Ήταν ζεστό και

ξηρό και είχε μία απαίσια μυρωδιά την οποία γνώριζαν και οι δύο.

«Έτσι, δεν μυρίζει το ξύλο όταν καίγεται;» ρώτησε ξανά ο Άρον.

Δεν πήρε απάντηση. Η Τζέιν είχε καρφώσει το βλέμμα της βαθιά στο δάσος.

«Τι είναι αυτό;» ρώτησε χωρίς να γυρίσει το βλέμμα της..

Εκείνος επικεντρώθηκε στο σημείο που κοιτούσε η Τζέιν. Ένα τεράστιο

σύννεφο είχε καλύψει όλο το δάσος από πίσω τους και τώρα τους ακολουθούσε,

κερδίζοντας διαρκώς έδαφος. Τους πλησίαζε όλο και πιο γρήγορα ενώ

ταυτόχρονα έκρυβε μέσα του άπλετο μυστήριο. Τους φάνηκε για ένα είδος

κατάμαυρης ομίχλης που έκαιγε τα πάντα στο διάβα της. Κοίταξαν για δύο

δευτερόλεπτα το θέαμα της ομίχλης να γλείφει τα δέντρα και να τα κάνει

~ 21 ~

απευθείας κάρβουνο. Δεν ήταν καθόλου πειστικό. Ένα απλό σύννεφο

καταστρέφει χειρότερα κι από πυρκαγιά; Δεν ήταν τυχαίο. Αντάλλαξαν ένα

βλέμμα γεμάτο πείσμα κι άρχισαν να τρέχουν για να ξεφύγουν από ένα ακόμα

σχέδιο του Μόρτιμερ. Κανένας δεν ένιωσε φόβο. Μάλιστα στο πρόσωπο της

Τζέιν είχε σχηματιστεί ένα απαλό, ειρωνικό χαμόγελο.

«Μα πόσο πιο δειλός μπορεί να είναι;» απόρησε.

«Χα!» έκανε ο Άρον.

Συνέχισαν να τρέχουν αγνοώντας τους καρβουνιασμένους κορμούς που τώρα

έπεφταν ακριβώς από πίσω τους σαν εμπόδια. Κρατούσαν ο ένας το χέρι του

άλλου για να μην χωριστούν και είχαν προβάδισμα τουλάχιστον δέκα μέτρων σε

σχέση με την ομίχλη. Τα δέντρα ήταν πολύ αραιά οπότε δεν τους ήταν δύσκολο να

τα αποφύγουν Κι έτσι ανέπτυσσαν τεράστια ταχύτητα. Υποψιάζονταν βέβαια πως

το δάσος μάλλον έφτανε στο τέλος του. Όμως το τι υπήρχε μετά δεν μπορούσαν

να το φανταστούν. Το γεγονός αυτό προκαλούσε λίγη αγωνία στην Τζέιν όμως ο

Άρον δεν φαινόταν καθόλου αγχωμένος. Έτρεχαν περίπου δέκα λεπτά όταν

συνέβη το κακό.

Το κορίτσι με το σημάδι στο πρόσωπο, που πριν λίγες ώρες παρίστανε την

αθώα, τώρα τους κυνηγούσε πηδώντας από δέντρο σε δέντρο. Ο Άρον πρόσεξε

πως κρατούσε ένα μαχαίρι και το είχε στραμμένο προς το μέρος τους. Έδειχνε

να βράζει από οργή –η ουλή της την έκανε να φαίνεται ακόμα πιο τρομακτική-

ενώ ένα επιθετικό χαμόγελο είχε χαραχτεί στο πρόσωπό της.

Πριν προλάβουν να ανταλλάξουν ένα βλέμμα το κορίτσι όρμησε από ένα δέντρο

κι έπεσε ακριβώς από πάνω τους. Η Τζέιν πρόλαβε και σηκώθηκε όρθια κι

άρχισε να τρέχει προς το τόξο της που είχε προσγειωθεί πιο πέρα. Μόλις όμως

γύρισε για να στοχεύσει το κορίτσι της πέταξε ένα μαχαίρι το οποίο έγδαρε την

κορυφή του μετώπου της. Η Τζέιν αφήνοντας μία κραυγή πόνου έπεσε ζαλισμένη

κι αποπροσανατολισμένη κάτω στο χώμα. Το κορίτσι στράφηκε προς τον Άρον,

που τον είχε ακινητοποιήσει εντελώς πιέζοντας τα γόνατα της στους ώμους του,

και τον κοίταξε με ειρωνεία.

«Ω καημένο πλασματάκι, τι κουτό που είσαι! Πραγματικά, νομίζεις πως μπορείς

να τα βάλεις μαζί μας?» είπε με ειρωνεία.

~ 22 ~

Έβγαλε άλλο ένα μαχαίρι από τη ζώνη της κι έβαλε την λεπίδα στον λαιμό του.

Εκείνος έβγαλε μια πνιχτή κραυγή και το κορίτσι χαμογέλασε με ικανοποίηση.

«Με θυμάσαι? Θυμάσαι τι μου έκανες?» ρωτούσε η κοπέλα όμως απάντηση δεν

έπαιρνε. «Δεν θυμάσαι τι έκανες πριν από λίγες ώρες στον συνοδό μου? Για να

σε βοηθήσω! Α ναι! Τον σκότωσες! Εε δίκιο δεν έχω? Του τρύπησες την παλάμη

με το μαχαίρι σου!» η φωνή της αγρίευε. Ο Άρον την ξανακοίταξε με θυμό. «Χα!

Βέβαια εσύ τον σκότωσες! Όμως θα δεις τι θα σου κάνω. Θα σε κάνω να

περάσεις ό,τι βάσανο πέρασε κι εκείνος. Και όταν τελειώσω μαζί σου θα με

παρακαλάς να σε σκοτώσω.» γέλασε και στριφογύρισε το μαχαίρι στα δάχτυλά

της. Εκείνος συνέχισε να προσπαθεί να ελευθερωθεί.

Ακλούθησε απαλά με την μύτη του μαχαιριού την γραμμή του προσώπου του,

του λαιμού του, του στήθους του και το έβαλε στην κορυφή του μπράτσου του.

Χαμογέλασε πονηρά κι άρχισε να σχίζει το δέρμα του μέχρι που έφτασε στον

καρπό του. Εκείνος έβγαζε πνιχτές κραυγές και προσπαθούσε να το αγνοήσει. Η

πληγή που του προκάλεσε ήταν επιφανειακή έβγαζε όμως πολύ αίμα. Η κοπέλα

τοποθέτησε τώρα το μαχαίρι της στην άκρη του άλλου του χεριού όμως δεν

σχεδίαζε να του κάνει το ίδιο πράγμα. Σήκωσε το χέρι της ψηλά με τη μύτη του

μαχαιριού στραμμένη προς το χέρι του.

Η Τζέιν που στο μεταξύ είχε συνέλθει έψαχνε με τα χέρια της στο χώμα για το

τόξο της. Δεν είχε δυνάμεις να σηκωθεί. Όλο το δάσος γύριζε γύρω της. Μόλις

βρήκε το τόξο της το όπλισε με το τελευταίο της βέλος, στόχευσε απευθείας

στην παλάμη του κοριτσιού κι έριξε χωρίς δεύτερη λέξη πετυχαίνοντας τον

στόχο της. Η κοπέλα άρχισε να τσιρίζει και να προσπαθεί να βγάλει το βέλος από

το χέρι της. Ελευθέρωσε τον Άρον και ξάπλωσε κάτω στο χώμα.

Η Τζέιν στηρίζοντας όλο το βάρος της στα δέντρα κατάφερε κι έφτασε κοντά

του.

~ 23 ~

«Είσαι καλά?» τον ρώτησε.

«Εγώ καλά είμαι! Εσύ?» κοίταξε ανεπαίσθητα την πληγή στο κεφάλι της και

γούρλωσε τα μάτια του. «Τι είναι αυτό?» ρώτησε πανικόβλητος.

«Αυτή! Μου πέταξε ένα μαχαίρι και με έριξε κάτω.» απάντησε.

Ο Άρον δεν πρόλαβε να μιλήσει ξανά γιατί το κορίτσι ζωντάνεψε απότομα και

γράπωσε τον αστράγαλο του με το βέλος να εξακολουθεί να βρίσκεται στο χέρι

της. Εκείνη την στιγμή η Τζέιν θύμωσε τόσο πολύ που έκανε το χέρι της γροθιά

και την χτύπησε με όλη της την δύναμη στο πρόσωπο. Στάθηκαν εκεί για ένα

δευτερόλεπτο κι έπειτα άρχισαν να τρέχουν μακριά.

Βγήκαν από το δάσος που τελικά οδηγούσε σε έναν ανοιχτό χώρο με γρασίδι.

Δεν είχε καθόλου φως όμως η ομίχλη που επικρατούσε ήταν αισθητή καθώς δεν

φαινόταν τίποτα σε ακτίνα πέντε μέτρων. Αυτό τους γέννησε ανασφάλεια ενώ

είχαν σταματήσει να τρέχουν. Ξαφνικά μέσα από την ομίχλη πετάχτηκε σα γάτα

το κορίτσι επάνω στον Άρον και το βάρος της τους παρέσυρε μέσα σε ένα άλλο

σύννεφο ομίχλης, ώστε χάθηκαν από τα μάτια της Τζέιν. Εκείνη, έτρεξε με

αγωνία προς το μέρος που χάθηκαν όμως το μόνο που αντίκρισε ήταν ένα βαθύ

κενό που απλωνόταν μπροστά της. Πανικόβλητη και με μια τελευταία σπίθα

ελπίδας κοίταξε κάτω μήπως συλλάβει κάποιο σημάδι ζωής. Το βλέμμα της

εντόπισε τον Άρον ο οποίος κρατιόταν αδύναμα από το χείλος του γκρεμού και το

κορίτσι να κρατάει σφιχτά με το δυνατό της χέρι τον αστράγαλό του.

«Άρον?» ούρλιαξε κι τύλιξε τα δυο της χέρια γύρω από το δικό του.

«Με σφίγγει πολύ δυνατά. Με τραβά προς τα κάτω.» είπε πνιχτά.

«Δεν πρόκειται να σ αφήσω. Θα σε πάρω μαζί μου. Θα σε εκδικηθώ.» σάρκασε η

κοπέλα.

Εκείνος προσπάθησε θυμωμένος να την κλοτσήσει όμως εκείνη το απέφυγε και

γέλασε σαρκαστικά.

«Δεν γίνεται τίποτα.» είπε εκείνος κοιτώντας μια φορά γύρω του.

Ξαφνικά μια αστραπή φώτισε όλο τον ουρανό και οι πρώτες ψιχάλες άρχισαν να

πέφτουν στο έδαφος. Η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος απλώθηκε στον αέρα.

Τα χέρια του Άρον άρχισαν σιγά σιγά να γλιστρούν από αυτά της Τζέιν. Έδειχνε

σκεπτικός και η Τζέιν κατάλαβε αμέσως τι σκεφτόταν να κάνει.

«Ό,τι κι αν έχεις στο μυαλό σου εγώ δεν πρόκειται να σε αφήσω να πέσεις.» τον

πρόλαβε.

Εκείνος σήκωσε το κεφάλι του και την κοίταξε με μάτια βουρκωμένα.

«Λυπάμαι, είναι ο μόνος τρόπος.» ψιθύρισε. Μέσα σε δευτερόλεπτα τράβηξε με

το ελεύθερο χέρι του τα χέρια της Τζέιν από το δικό του αφήνοντας πλέον το

σώμα του εκτεθειμένο στη δύναμη της βαρύτητας και παρασέρνοντας το κορίτσι

μαζί του.

Η Τζέιν έγειρε το κεφάλι της προς τον γκρεμό μη μπορώντας να κατανοήσει τι

μόλις συνέβη. Ο γδούπος που ακούστηκε από το βάθος σήμανε το τέλος. Η

βροχή δυνάμωσε και ήχοι εκκωφαντικοί αντηχούσαν από το βάθος του γκρεμού.

~ 24 ~

Δεν έκανε τον κόπο να καλυφθεί από την καταιγίδα γιατί πολύ απλά δεν την

ένοιαζε τίποτα. Ήταν νεκρή.

Είχε χάσει το πιο πολύτιμο πρόσωπο στη ζωή της και μάλιστα αυτός

θυσιάστηκε για την σωτηρία της. Θα μπορούσε κάλλιστα να πεθάνει η ίδια αντί γι’

αυτόν όμως αυτός την προστάτευσε από το κακό. Τα χέρια της, που πριν λίγο

κρατούσαν τα χέρια του, είχαν μουδιάσει από το σοκ και το μόνο που ένιωθε ήταν

τα δάκρυα να κυλούν άφθονα στο πρόσωπο της και τον πόνο της λύπης που είχε

κυριεύσει την ψυχή της. Η καρδιά της ήταν άδεια. Ήθελε να κλειστεί σε ένα άδειο

μέρος και να βγει μόλις τελειώσει το βασανιστήριό της.

Καθόταν κάτω στο λασπωμένο χώμα πολλή ώρα κι έκλαιγε. Το κλάμα δεν

απάλυνε ούτε λίγο τον πόνο της αλλά την ηρέμησε. Άρχισε σιγά σιγά να ανακτά

τις δυνάμεις της. Το μυαλό της περιφερόταν από τον Άρον στο κορίτσι κι από το

κορίτσι στον Μόρτιμερ. Οι σκέψεις που έκανε για τον Μόρτιμερ αντικαθιστούσαν

την λύπη σε θυμό και το αποτέλεσμα θα ήταν τραγικό, όχι όμως για την Τζέιν.

Βρισκόταν στο απόγειο της οργής, οργής που θα ξεσπούσε σε αυτόν που την

άξιζε.

Ξαφνικά η γη σείστηκε, αέρας άρχισε να φυσά και μια σκιά απλώθηκε κατά

μήκος του ουρανού. Ο Μόρτιμερ πλησίαζε.

«Χα! Φυσικά! Μα πως το ξέχασα? Σήμερα τελειώνουν όλα! ΌΛΑ!» Σηκώθηκε όρθια και σκούπισε τα δάκρυά της. Έστρεψε το κεφάλι της προς τον

ουρανό κι άφησε το αεράκι να χαϊδέψει όλο το σώμα της. Δεν έκανε τον κόπο να

αναζητήσει όπλο. Δεν θα άφηνε ένα τόξο να της κλέψει την εκδίκηση. Το

τελευταίο λεπτό της αναμονής της θα ορκιζόταν ότι είχε ζωγραφιστεί στο

πρόσωπο της το πιο αποφασιστικό χαμόγελο που είχε ποτέ.

Σταματία Τ., Γ3

Ζήσε το τώρα…

Ζήσε το τώρα

ξέχνα το χθες

απλά πάρε φόρα

και κάνε αυτό που θες.

Άφησε τα όλα στην τύχη

μη ξέροντας,

πότε το παιχνίδι αυτό θα λήξει,

το μέλλον μη το λογαριάζεις

μόνο το τώρα πρέπει να κοιτάζεις.

~ 25 ~

Κι αν τα πράγματα

δεν παν όπως τα περιμένεις,

άφησε τα πίσω

και οραματίσου αυτά που θέλεις.

Τέλος μη ρωτάς τι θα συμβεί

απλά κάνε ό,τι βγει

θα βρεθείς και στο ύψος και στο βάθος

όμως προσπάθησε να μείνεις όσο πιο ψηλά μπορείς

χωρίς να κοιτάξεις καταγής.

Ζήσε το τώρα

ξέχνα το χθες

απλά πάρε φόρα

και κάνε αυτό που θες.

Αγάπα, λυπήσου

την ελπίδα να έχεις, πάντα στην ψυχή σου

χωρίς φόβους, χωρίς ντροπή

απλά προχώρα με ορμή.

Νοιάσου για τους φίλους σου

αλλά και για τον εαυτό σου

στο μυαλό σου να έχεις πάντα

το τώρα και το όνειρό σου.

Πέρασε το χρόνο

σου κάνοντας πράγματα ωραία

άφησε τον πόνο σου

αρκεί να έχεις καλή παρέα.

Και δασκάλους θα έχεις πολλούς

και λίγους θα αγαπήσεις

και στη ζωή σωστά αν πορευτείς

χαρά θα τους γεμίσεις.

~ 26 ~

Κι αν οι άλλοι σε στεναχωρούν πολύ

Και έχεις γίνεις χάλι

μη τους παίρνεις στα σοβαρά

και πέσεις πάλι

απλά το τώρα να κοιτάς

κι η υπόλοιπη ζωή χαλάλι.

Ζήσε το τώρα

ξέχνα το χθες

απλά πάρε φόρα

και κάνε αυτό που θες.

Θάνος Χ., Γ3

Υπεράσπιση αξιών και ιδανικών

Μάριος Σ., Γ3

~ 27 ~

Η αξία του παρόντος

Η ζωή είναι ένα από τα πολυτιμότερα

και σημαντικότερα αγαθά

Προκειμένου να ζήσεις μια ζωή ξέγνοιαστη

και ανάλαφρη

Μια ζωή ονειρική μα και συνάμα χαλαρωτική

απαλλαγμένη από κάθε είδους άγχος και στεναχώρια,

αξιοποίησε το τώρα στο μέγιστο βαθμό του

Μην αναλώνεσαι σε ανώφελους προγραμματισμούς.

άσε το μέλλον στην τύχη του

γιατί είναι αβέβαιο

Κανείς δεν μπόρεσε να προβλέψει

ούτε και να αλλάξει τα μελλούμενα

Το τι σε αναμένει

και τι πρόκειται να συμβεί είναι άγνωστο

Γι’ αυτό είναι μάταιος κόπος να μοχθεί

και να αγωνιά κανείς

για κάτι που μπορεί να ανατραπεί

ανά πάσα στιγμή

Προκειμένου να μη ζήσεις μια ζωή ανούσια

και κουραστική

ζήσε το τώρα στο μέγιστο βαθμό του

και αξιοποίησε την κάθε του στιγμή.

Ελίζα Κ., Γ2

~ 28 ~

Το τίμημα της δόξας

Κάποτε, μπορεί πριν από πολλά χρόνια, μπορεί και μόλις χθες ήταν ένα κορίτσι που

είχε όλα όσα χρειαζόταν εκτός από την ικανότητα να το καταλάβει. Δεν ήταν χαζή

(τουλάχιστον έτσι έχω ακούσει)αντιθέτως ήταν αρκετά έξυπνη. Όσο έξυπνος

μπορεί να είναι κάποιος που περνάει τη ζωή του μέσα στη δυστυχία, χωρίς να

καταλαβαίνει τι έχει πραγματικά αξία.. Έτσι και αυτή ,ζήλευε ό,τι δεν είχε και δεν

ήταν ποτέ ευτυχισμένη.

Αυτό το κορίτσι επίσης μισούσε τις αλλαγές. Πάντα τόσο ντροπαλή και

μετρημένη δεν μπορούσε να προσαρμοστεί σε ένα νέο περιβάλλον. Ήταν τόσο

ανασφαλής που δεν μπορούσε να ανοιχτεί στους άλλους και δεν άφηνε κανένα να

την πλησιάσει.. Το αποτέλεσμα? Οι φίλες της ήταν πάντα μετρημένες στα δάχτυλα

του ενός χεριού . Όμως είχε συνηθίσει τη μίζερη και μονότονη ζωή της ή

τουλάχιστον έτσι νόμιζε.

Μερικές φορές μια στιγμή είναι αρκετή για να αλλάξουν όλα και να ανατραπεί η

ζωή σου μια για πάντα. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η μοίρα. Στη δική

μας περίπτωση αυτή η στιγμή ήταν η μετάθεση του πατέρα του κοριτσιού σε μια

πόλη χιλιόμετρα μακριά από το ήρεμο χωριό τους .Βουτηγμένη στο άγνωστο σε μια

μεγαλούπολη σαν την Αθήνα ήταν ο χειρότερος της εφιάλτης. Όμως κάποια μέρα

όλοι δεν πρέπει να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας και ή να ηττηθούμε και να τα

παρατήσουμε ή να γίνουμε δυνατότεροι.? Γιατί οι προκλήσεις στη ζωή δεν

τελειώνουν ποτέ.

………………………………..

Η πρώτη μέρα στο σχολείο προβλεπόταν ατελείωτη. Οι μαύροι κύκλοι κάτω από

τα μάτια της δήλωναν ξεκάθαρα πως έχει κοιμηθεί ελάχιστα ,μπορεί και καθόλου.

Τώρα έπρεπε και να ανησυχεί μήπως σε κανένα βαρετό μάθημα την πάρει ο ύπνος

πάνω στο θρανίο και γίνει ακόμα περισσότερο ρεζίλι.

Προσπάθησε να φορέσει κάτι που θα την βοηθούσε να περάσει όσο το δυνατόν

απαρατήρητη από τα αδιάκριτα βλέμματα των νέων της συμμαθητών. Αν γινόταν ας

μην την αντιλαμβάνονταν καθόλου. Θα καθόταν στην ακρούλα της και θα περίμενε

υπομονετικά να τελειώσει η χρονιά και να έρθει το καλοκαίρι που θα γύριζε στο

χωριό της και τις φίλες της .

~ 29 ~

Από το πρωινό της δεν κατέβαινε μπουκιά. Ο κόμπος στο λαιμό της από τότε

που έμαθε για την μετακόμιση δεν έλεγε να υποχωρήσει αλλά σήμερα είχε

χειροτερέψει. Αν έλεγε στη μητέρα της πως ήταν άρρωστη και δεν πήγαινε σήμερα

σχολείο? Τόσο αφελής που ήταν σίγουρα θα το πίστευε. Αλλά αυτό δεν θα ήταν

τίποτα παραπάνω από μια παράταση ζωής στον θανατοποινίτη. Ή τώρα ή ποτέ.

Καθώς ετοιμαζόταν να φύγει ο πατέρας της προσφέρθηκε να την συνοδέψει

μέχρι το σχολείο αν και βρισκόταν δυο τετράγωνα πιο κάτω αλλά εκείνη αρνήθηκε

ευγενικά . Πήγαινε πρώτη λυκείου και θα ήταν τεράστια ντροπή να εμφανιζόταν με

τον πατέρα της θαρρείς και ήταν κανένα νήπιο. Άλλωστε ήθελε να περπατήσει για

λίγο μόνη της, αυτή θα ήταν η τελευταία ευκαιρία της να κλάψει γιατί από εκείνο το

περιστατικό στην έκτη δημοτικού είχε ορκιστεί να μην ξανακλάψει σε δημόσια θέα

πότε πια και μέχρι τώρα τουλάχιστον το είχε καταφέρει.

Το σχολείο ήταν τεράστιο , άχρωμο και εκτός από της φωνές ,τα γέλια και τις

τσιρίδες των παιδιών δεν υπήρχε καμία άλλη νότα ζωντάνιας. Ήταν

περιτριγυρισμένο από παλιές , κακόγουστες, πολυώροφες πολυκατοικίες που

σχεδόν έκρυβαν το γαλάζιο ουρανό. Δεν το είχε προσέξει νωρίτερα πως η μέρα

ήταν υπερβολικά όμορφη και ζεστή για Ιανουάριο . Φαίνεται πως ολόκληρο το

σύμπαν συνωμοτούσε για να της φτιάξει τη διάθεση αλλά καμία προσπάθεια δεν

ήταν αρκετή. Όσο περιεργαζόταν το νέο σχολείο της τόσο της έλειπε το παλιό και

κυρίως οι συμμαθητές της .

Στην αυλή ενός σχολείου μπορείς εύκολα να ξεχωρίσεις τις φιλίες ,τις

αντιπαλότητες και τις έχθρες. Τους κοινωνικούς, τους γόηδες, τους ντροπαλούς

,τους σπασίκλες κτλ. Όλοι συγκεντρωμένοι στης γωνιές τους να κουτσομπολεύουν

τους υπόλοιπους. Γιατί κανένας δεν μπορεί να αποδεχτεί τους διαφορετικούς.

Κανένας δεν μπορεί να αποδεχτεί πως ο καθένας είναι μοναδικός με το δικό του

τρόπο και να σεβαστεί αυτή τη μοναδικότητα ιδιαίτερα οι έφηβοι. Κάθε τι

διαφορετικό προσπαθούν να το απομονώσουν σαν ξένο σώμα. Καθετί που δεν είναι

εκθαμβωτικά όμορφο για να αποτελέσει μέρος της παρέας τους και αυτό το ήξερε

καλά.

Μπήκε διακριτικά στην αυλή και κατευθύνθηκε προς το τεράστιο κτήριο.

Υπέθεσε πως το γραφείο του λυκειάρχη βρισκόταν κάπου που οι επισκέπτες

μπορούσαν εύκολα να εντοπίσουν για να μη χρειαστεί να ζητήσει οδηγίες. Ευτυχώς

οι προσευχές της εισακούστηκαν. Ο λυκειάρχης ήταν ψηλός, εύσωμος γύρω στα 50

~ 30 ~

και φορούσε ένα πραγματικά κακόγουστο πουκάμισο με κόκκινες και πράσινες ρίγες.

Όμως ήταν πολύ ευγενικός μαζί της και αυτό έκανε τα πράγματα πιο εύκολα .

Καθώς συζητούσαν χτύπησε το κουδούνι που σήμαινε την εκκίνηση της πρώτης

διδακτικής ώρας της νέας χρονιάς. Σε λίγα λεπτά ένα τσούρμο μαθητές εισέβαλαν

στους διαδρόμους και κατευθύνθηκαν προς τις αίθουσες τους. Κανένας δεν της

έκανε ιδιαίτερη εντύπωση , όλοι της φαινόταν σαν εχθροί ,επικίνδυνοι και κυρίως

αφιλόξενοι.

Ο λυκειάρχης προσφέρθηκε να τη συνοδέψει στην τάξη της και εκείνη δεν

αρνήθηκε. Πως θα έσκαγε μούρη μόνη της στα μέσα της χρονιάς σε μια τάξη γεμάτη

αγνώστους? Καθώς προχωρούσε προς την αίθουσα η αγωνία της κορυφώνονταν.

Άκουγε την καρδία της να χτυπά σα ταμπούρλο στο στήθος της τόσο δυνατά που

νόμιζε πως αντηχούσε στο διάδρομο αλλά ήταν πολύ αργά να κάνει πίσω . «Ή τώρα

ή ποτέ» ψιθύρισε.

Τα επόμενα πέντε λεπτά που ακολούθησαν ήταν χωρίς αμφιβολία τα χειρότερα

και πιο αμήχανα πέντε λεπτά της ζωής της. Είκοσι ζευγάρια μάτια να κοιτάζουν

επίμονα, χωρίς ίχνος διακριτικότητας πάνω της . πραγματικά θα φαινόταν γελοία

έτσι όπως έτρεμε σαν το ψάρι έξω από το νερό. Μέχρι να καθίσει κάτω της φάνηκε

πως είχε περάσει τουλάχιστον μια αιωνιότητα.

Δεν επεξεργάστηκε και πολύ το που έπρεπε να καθίσει αφού υπήρχε μόνο μία

καινή θέση. Καθώς έβγαζε τα βιβλία και τα τετράδια της βρήκε χρόνο να

επεξεργαστεί τη διπλανή της. Ήταν πολύ αδύνατη σχεδόν καχεκτική με μαύρα

μαλλιά που έπεφταν βαριά γύρω από το πρόσωπο της . Τα χαρακτηριστικά του

προσώπου της δεν ήταν έντονα εκτός από τα καταπράσινα μάτια της που της

θύμιζαν τα φυλλώματα των δέντρων .

-Με λένε Ελπίδα, της είπε ψιθυριστά το κορίτσι και έτεινε φιλικά το χέρι της προς

το μέρος της

- Έλενα , της απάντησε και της έσφιξε το χέρι.

Χάρηκα για τη γνωριμία

- Ό,τι θέλεις μπορείς να απευθυνθείς σε μένα , της είπε καθησυχαστικά.

~ 31 ~

Ξέρω πόσο δύσκολη είναι η πρώτη μέρα σε ένα καινούριο σχολείο. Ούτε εγώ δεν

είμαι από εδώ. Ήρθα φέτος στην αρχή της χρονιάς και ακόμα δεν έχω

προσαρμοστεί τελείως .

Επιτέλους κάποιος που καταλάβαινε τον πόνο της. Άλλα τα λόγια του κοριτσιού

την έβαλαν σε σκέψεις. Πόσος χρόνος άραγε θα περνούσε μέχρι να σταματούσαν

όλοι να την κοιτούν σαν εξωγήινο που είχε έρθει επίσκεψη στη γη και θα κατάφερνε

επιτέλους να προσαρμοστεί στη νέα της πραγματικότητα. Σίγουρα αρκετό. Ξαφνικά

η βροντερή φωνή της καθηγήτριας διέκοψε τις σκέψεις της και την επανέφερε στη

πραγματικότητα .

……………………………………

Τελικά μέσα στους αιώνες το μόνο που δεν έχει αλλάξει και ούτε πρόκειται είναι

ένα: το μάθημα σχεδόν πάντα κάνει τους μαθητές να βαριούνται, ειδικά την πρώτη

ώρα. Έτσι και αυτή άρχισε να βαριέται αφού αυτό το μάθημα στο σχολείο τους το

είχαν ήδη κάνει. Επειδή δεν είχε τι να κάνει σκέφτηκε να αρχίσει να περιεργάζεται

τους νέους της συμμαθητές αλλά γρήγορα κατάλαβε πως αυτό θα ήταν κακή ιδέα.

Ήξερε ότι σχεδόν κανένας από την τάξη δεν πρόσεχε στο βαρετό μάθημα . Όλα τα

βλέμματα ήταν σίγουρα στραμμένα πάνω της και δεν ήθελε να βρεθεί στην άβολη

κατάσταση να συναντήσει την εχθρική ματιά κάποιου. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Αν

και μέχρι τώρα της είχαν φερθεί αρκετά φιλικά. Τόσο που είχε αρχίσει να

αναρωτιέται μήπως τα πράγματα δεν ήταν τόσο άσχημα όσο νόμιζε. Μήπως δεν

έπρεπε να βγάλει τόσο γρήγορα συμπεράσματα και να αρχίσει να βλέπει και τα

θετικά αυτής της αλλαγής?

Μόλις χτύπησε το κουδούνι για διάλειμμα σαν να πυροδοτήθηκε μια βόμβα όλοι

πετάχτηκαν από τις θέσεις τους και ξεχύθηκαν στη αυλή. Τι θα έκανε τώρα ? Θα

περιπλανιόταν ολομόναχη στο σχολείο σα χαμένο και θα κρυβόταν πίσω από

μεγάλες παρέες ή σε γωνίες για να μη φαίνεται. Τότε όλως παράδοξος άκουσε μια

φωνή να της λέει « θα ήθελες να σε ξεναγήσω στο σχολείο;» . Ήθελε και ερώτημα;

Σηκώθηκε αμέσως και πήγε να συναντήσει την Ελπίδα που στεκόταν ήδη στην

πόρτα.

Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος κατάφερε να γνωρίσει αρκετά παιδιά , φυσικά

με τη βοήθεια της Ελπίδας. Κανένας από τους νέους της φίλους δεν ήταν ιδιαίτερα

δημοφιλής στο σχολείο αλλά αυτό δεν την πείραζε πολύ σε αυτή τη φάση αν και

όπως είπαμε στην αρχή, πάντα ήθελε να κάνει παρέα με δημοφιλή και αγαπητά

~ 32 ~

παιδία στο σχολείο και να μην είναι πάντα στην αφάνεια. Που να ήξερε ότι αυτή της

η ευχή πολύ σύντομα θα πραγματοποιούνταν.

……………………………………

Την επόμενη μέρα καθώς συζητούσαν με την Ελπίδα σε ένα διάλειμμα το βλέμμα

της έπεσε σε μια παρέα πέντε παιδιών που διέσχιζαν την αυλή σαν σταρ του σινεμά

στο κόκκινο χαλί και όλοι τους κοιτούσαν σαστισμένοι. Θυμήθηκε ότι τους είχε δει

και χθες μιας και ήταν στο τμήμα της αλλά δεν της είχαν φανεί καθόλου ιδιαίτεροι.

-Ποιοι είναι αυτοί; ρώτησε την Ελπίδα δείχνοντας προς το μέρος των παιδιών

διακριτικά.

- Αυτοί , είναι κατά κάποιο τρόπο οι άρχοντες του σχολείου ,είπε η Ελπίδα

ειρωνικά. Την ψηλή ξανθιά κοπέλα τη λένε Μπέτη. Παρατήρησε τα ρούχα της. Δεν

ξέρω πόσα λεφτά έχουν οι γονείς της αλλά σίγουρα είναι πολύ κακομαθημένο. Στο

σχολείο έρχεται σαν να πηγαίνει σε επίδειξη μόδας και όταν μεγαλώσει έχει σκοπό

να βγει σταρ Ελλάς. Πολύ αμφιβάλω αν μπορεί κάποιος με τέτοιο απαίσιο

χαρακτήρα και τόσο ρηχή προσωπικότητα να γίνει κάτι άλλο. Νομίζει πως όλος ο

κόσμος εκτός από την παρέα της είναι κατώτεροι όμως παρ’ όλα αυτά όλοι θέλουν

να γίνουν φίλοι της.

-Νομίζω ότι υπερβάλεις, ίσως να την έχεις παρεξηγήσει.

-Δεν υπερβάλλω καθόλου , ξέρω πολύ καλά να ξεχωρίζω τους σκάρτους

ανθρώπους και που να ακούσεις για τους υπόλοιπους, συνέχισε η Ελπίδα. .Την άλλη

κοπέλα με τα καστανά μαλλιά και τα γαλανά μάτια τη λένε Άννα. Όλοι λένε πως

έχει βγει τόσα ραντεβού και έχει κάνει τόσες σχέσεις που πρέπει να ζήσεις

τουλάχιστον τρεις ζωές για να τη φτάσεις. Αυτός που κάθεται δίπλα της είναι ο

Αλέξης. Φήμες τους ήθελαν ζευγάρι μια περίοδο αλλά ξεφούσκωσαν γρήγορα . Είναι

πρωταθλητής σε όλα τα αθλήματα και αρχηγός της ομάδας ποδοσφαίρου. Άρα δεν

είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί όλα τα κορίτσια σφάζονται στα πόδια του.

-Και εσύ ,τη ρώτησε η Έλενα κοιτάζοντας την με ένα τάχα αθώο αλλά στην

πραγματικότητα πολύ ειρωνικό βλέμμα πεταρίζοντας τις βλεφαρίδες της.

-Εδώ από πίσω του τρέχουν ακόμα και οι αριστούχες και οι απουσιολόγοι. Ποια

είμαι εγώ για να αντισταθώ στη γοητεία του ,απάντησε με τον ίδιο ειρωνικό τόνο η

Ελπίδα όμως τα μάγουλα της είχαν ήδη αρχίσει να κοκκινίζουν. Εσένα πως σου

φαίνεται?

~ 33 ~

- Καλός είναι αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας, την αποπήρε.

- Συγνώμη παρασύρθηκα, είπε πάλι ειρωνικά η Ελπίδα και συνέχισε της

‘συστάσεις’. Τον άλλα με τα καστανόξανθα μαλλιά και τα μαύρα μάτια τον λένε

Βασίλη. Από εμφάνιση δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο αλλά ξέρει σχεδόν όλη την πόλη.

Να φανταστείς αν και είναι ακόμα πρώτη λυκείου είναι ήδη πρόεδρος του

δεκαπενταμελούς. Τέλος ‘ο φουσκωτός’ από δίπλα είναι ο Γιώργος , ο νταής του

σχολείου. Κανείς δεν τολμάει να τον προκαλέσει γιατί μετά θα υποστεί της

συνέπειες αλλά από μυαλό έχει πιάσει πάτο. Να φανταστείς είχε μείνει μια χρονιά

στο γυμνάσιο και πάντα είναι στους μετεξεταστέους. Όπως βλέπεις ο μόνος που

λείπει από αυτή την παρέα είναι ένας με μυαλό αλλά γρήγορα θα αναπληρώσουν και

αυτό το κενό.

- Τι εννοείς; τη ρώτησε γεμάτη απορία.

- Συχνά πυκνά επιστρατεύουν στην παρέα τους και άλλα παιδιά με απώτερο

σκοπό να τους εκμεταλλευτούν αλλά κανένας δεν αντιστέκεται γιατί όταν κάνεις

παρέα μαζί τους νιώθεις σημαντικός όμως το μόνο που καταφέρνεις είναι να χάσεις

την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια σου.

Το κουδούνι διέκοψε απότομα την κουβέντα τους όμως όλα όσα της είπε η

Ελπίδα την είχαν προβληματίσει. Σίγουρα αυτά τα παιδιά που έμπαιναν στην παρέα

των ‘αρχόντων του σχολείου’ δεν ήταν χαζά απλώς ήθελαν απεγνωσμένα, όπως και

αυτή , να αισθάνονται σημαντικοί. Και που ήταν το κακό αν έχανες λίγο από την

προσωπικότητα σου? Αυτό δεν είναι το τίμημα της δόξας ? Έτσι και αλλιώς η

Ελπίδα τα έλεγε όλα αυτά γιατί τους ζήλευε, ήταν ολοφάνερο. Μήπως είχε

προσπαθήσει και η ίδια να μπει στην παρέα τους κάποτε και την απόρριψαν? Τελικά

κατέληξε πως όλα όσα της είπε η Ελπίδα ήταν απλώς από ζήλεια και πως αν ήταν

να γίνει ‘σημαντική’ (όπως νόμιζε) δεν την πείραζε να χάσει λίγο τον εαυτό της.

…………………………………………..

Την επόμενη μέρα στο μάθημα των νέων η καθηγήτρια μοίρασε τις

εκθέσεις και η δικιά της ήταν η καλύτερη με διαφορά. Ακόμα επειδή η καθηγήτρια

την συμπαθούσε ιδιαίτερα την παίνευε συνέχεια για όλη τη διάρκεια του μαθήματος.

Επιτέλους ένιωθε λίγο περηφάνια να τονώνει το πληγωμένο της ηθικό.

~ 34 ~

Όταν χτύπησε το κουδούνι δεν βγήκε αμέσως έξω γιατί ήταν επιμελήτρια και

έπρεπε να συγυρίσει λίγο την τάξη. Καθώς έσβηνε τον πίνακα ένιωσε κάποιον να

την πλησιάζει.

Όσα έγιναν στους επόμενους μήνες δεν μπορούσε να τα φανταστεί ούτε στα πιο

τρελά της όνειρα. Τελικά η τύχη κλήρωσε να είναι αυτή η τυχερή που θα γινόταν το

νέο υποψήφιο μέλος της παρέας των ‘αρχόντων του σχολείου’ ή μάλλον το νέο τους

υποχείριο τους, γιατί τα πράγματα ήταν ακριβώς όπως τα είχε περιγράψει η Ελπίδα

, όσο και αν δεν το πίστευε. Η επιτυχία της στην έκθεση την στοχοποίησε αμέσως

μιας και το μόνο που χρειαζόταν στην παρέα ήταν κάποιος ικανός ώστε να κάνει τις

εργασίες. Αυτός ήταν και για αρχή ο όρος που της έθεσαν.

Όσο περνούσαν οι μέρες όλο και απομακρυνότανε από τους φίλους της , τους

πραγματικούς της φίλους και προσπαθώντας να συμβαδίσει με τη νέα της παρέα

έχανε σιγά σιγά τον εαυτό της και την αξιοπρέπεια της. Προσπαθώντας να

προλάβει να κάνει τις εργασίες των άλλων παραμελούσε τις δικές της και οι

επιδόσεις της έπεφταν συνέχεια. Επίσης ξενυχτούσε και δεν ήταν λίγες οι φορές

που γυρνούσε στο σπίτι μεθυσμένη. Οι γονείς της στεναχωριόντουσαν και έλεγαν

«το παιδί μπορεί να περνάει μία φάση» όμως μετά από κάποιο διάστημα η

απαράλλακτη συμπεριφορά της άρχισε να τους εξοργίζει σε τέτοιο σημείο που η

καβγάδες είχαν γίνει καθημερινό φαινόμενο.

Αλλά αυτή δεν την ένοιαζε τίποτα από όλα αυτά, μόνο τώρα ένιωθε

ολοκληρωμένη. Έκλεινε τα αυτιά της στις απεγνωσμένες συμβουλές των φίλων της

και των γονιών γιατί πίστευε πως πολύ απλά δεν την καταλάβαιναν. Δεν είχε

περάσει από το μυαλό της πως οι νέοι της φίλοι απλά την εκμεταλλεύονταν και δεν

το είχαν σε τίποτα να την παρατήσουν ή ακόμα χειρότερα να την ρεζιλέψουν όπως

και θα έκαναν.

……………………………………………………

Ήταν Παρασκευή βράδυ και γυρνούσαν μισό μεθυσμένοι μισό νηφάλιοι από το

στέκι τους. Τότε τους ήρθε η φαϊνή ιδέα να της κάνουνε μια πλάκα που θα της

έμενε όντως αξέχαστη. Εκεί κοντά ήταν το μαγαζί της μητέρας της Άννας και

προφασιζόμενοι πως η Άννα το πρωί είχε ξεχάσει μέσα το μπουφάν της και το

ήθελε επείγοντος την ανάγκασαν να μπει μέσα. Δεν διέρρηξε την πόρτα φυσικά, η

Άννα είχε τα κλειδιά μαζί της αλλά ποιος θα την προειδοποιούσε πως το μαγαζί

έχει συναγερμό.

~ 35 ~

Στα δέκα δευτερόλεπτα μέχρι να ενεργοποιηθεί ο συναγερμός τα παιδιά

έκλεισαν την πόρτα, πήραν τα κλειδιά και έγιναν καπνός. Έτσι αύτη έμεινα

εγκλωβισμένη χωρίς να μπορεί να αντιδράσει απλά εκλιπαρώντας για βοήθεια. Για

κακή της τύχη κανένας από τους υποτιθέμενους φίλους της δεν φάνηκε γιατί δεν

είχαν υποθέσει πως το πράγμα θα εξελισσόταν έτσι όπως εξελίχτηκαν. Νόμιζαν

απλά πως θα την άφηναν εκεί κανένα δεκάλεπτο μέχρι να φρικάρει εντελώς και

μετά θα την έβγαζαν και θα γελούσαν μαζί της μέχρι δακρύων. Αφού δεν τους

ένοιαζε καθόλου αν θύμωνε ή αν την πλήγωναν, την είχαν εκμεταλλευτεί ήδη

αρκετά και είχαν αρχίσει να την βαριούνται κιόλας. Μάλλον ήταν καιρός να βρουν

κανέναν άλλο να παίξουν.

Εντωμεταξύ η ενεργοποίηση του συναγερμού είχε ειδοποιήσει αυτόματα την

αστυνομία. Μέσα σε λίγα λεπτά ένα περιπολικό είχε παρκάρει μπροστά στην είσοδο

του μαγαζιού. Τώρα ήταν πολύ αργά για να την ξελασπώσουν. Προτίμησαν να

σώσουν τους εαυτούς και απομακρύνθηκαν γρήγορα αφήνοντας την στην τύχη της.

………………………………………………………

Καθώς καθόταν ολομόναχη σε ένα γραφείο στο αστυνομικό τμήμα βρήκε

επιτέλους ευκαιρία να αναλογιστεί πως είχε καταντήσει. Αυτή που πάντα πρόσεχε

να μη δίνει δικαιώματα είχε ντροπιάσει τόσο τους γονείς της και κυρίως τον εαυτό

της. Ποιος θα πίστευε τη γελοία ιστορία της , μπορεί να ήταν τιμωρημένη για πάντα.

Αλλά δεν την πείραζε καθόλου. Το άξιζε, έπρεπε να τιμωρηθεί που επηρεάστηκε

τόσο εύκολα και πέταξε όλα αυτά που ήταν πραγματικά σημαντικά, την οικογένεια

της, τους φίλους της, ολόκληρη τη ζωή της μόνο και μόνο για να νιώθει σημαντική

ενώ πραγματικά ήταν η πιο ασήμαντη. Δεν αναγνώριζε πια τον εαυτό της. Είχε

χάσει την προσωπικότητα της και κυρίως την αξιοπρέπεια της. Τώρα πολύ δύσκολα

θα ξαναέκανε το πράγματα όπως πριν. Πριν μπει σε αυτή την καταραμένη την

παρέα και ξεχάσει ποια πραγματικά ήταν.

Ευτυχώς ποτέ δεν είναι αργά να διορθώσεις τα λάθη σου και να μετανιώσεις. Η

αλήθεια αποκαλύφτηκε αφού η κλειδαριά δεν ήταν παραβιασμένη και τα παιδία

τιμωρήθηκαν αυστηρά. Ακόμα οι γονείς και οι φίλοι της τη συγχώρεσαν αμέσως

αφού κατάλαβαν πως είχε μετανιώσει και είχε μάθει από τα λάθη της. Επίσης οι

βαθμοί της και οι επιδόσεις στο σχολείο μετά από λίγη προσπάθεια έφτασαν στην

κορυφή.

~ 36 ~

Όμως το κυριότερο ήταν ότι πια κατάλαβε τι ήταν σημαντικό. Μπορεί η ζωή της

να μην μπορούσε να γίνει ακριβώς όπως την ήθελε αλλά αυτό δεν θα την εμπόδιζε

ξανά να είναι ευτυχισμένη και να απολαμβάνει την κάθε στιγμή. Είχε αποφασίσει

πως ποτέ ξανά δεν θα ήθελε να γίνει κάποιος άλλος και από εδώ και πέρα θα

έπαιζε στο παιχνίδι της ζωής με τους δικούς της κανόνες και ό,τι και αν γινόταν

στο μέλλον αυτή πάντα θα είχε την αξιοπρέπεια της.

Εύα Α., Γ1

Ζήσε τη ζωή σου τώρα

Αμέλα Τ., Γ3

~ 37 ~

Όσο μπορείς τη ζωή σου να ζεις

Όσο μπορείς κάθε στιγμή

τη ζωή σου πάντοτε να ζεις.

Να βγαίνεις έξω να περνάς καλά

και κάθε στιγμή για σένα να..μετρά!

Η ζωή είναι μία

και σαν και αυτή άλλη καμία.

Για αυτό μη σκέπτεσαι το πως και το γιατί

απλά ζήσε τη στιγμή

σα να είναι αυτή η τελευταία σου

ευκαιρία για ζωή!

Κωνσταντίνα Α., Γ1

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΥΟ ΕΞΕΡΕΥΝΗΤΩΝ ΣΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΩΝ

ΒΕΡΜΟΥΔΩΝ

Ένας πιλότος είχε βρει τρόπο να μπαίνει και να βγαίνει από το Τρίγωνο των

Βερμούδων όποτε ήθελε. Όταν το έμαθαν αυτό δύο εξερευνητές που ήθελαν να

αποκτήσουν δόξα και φήμη ζήτησαν από τον πιλότο να τους πάει εκεί και να

ξαναγυρίσει σε δεκαπέντε μέρες για να τους πάρει.

Τους άφησε στο κεντρικό νησί. Εκεί, οι δύο εξερευνητές, βρήκαν Άγγλους

ναυαγούς από τσακισμένα πλοία και αεροπλάνα. Ήταν κάπου 25 άτομα. Αυτοί

τους εξήγησαν το πώς κατέληξαν ναυαγοί και εξερευνητές με τη σειρά τους,

τους είπαν τη δικιά τους ιστορία.

Οι ναυαγοί έπειτα από 14 μέρες άρχισαν να μαζεύουν τα εργαλεία τους και

επιβιβάστηκαν στα κανό που είχαν φτιάξει από τα συντρίμμια των πλοίων. ΟΙ

εξερευνητές τους ρώτησαν γιατί το έκαναν αυτό και οι ναυαγοί απάντησαν με

βιασύνη πως κάθε 30 μέρες το νησί, λόγω κάποιου φαινομένου, ανεβαίνει στην

επιφάνεια και είναι καλυμμένο με ψάρια. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο

πηγαίνουν εκεί. Τώρα, όμως, ήρθε η ώρα το νησί να ξαναβυθιστεί. Οι

εξερευνητές τους είπαν πως το αεροπλάνο που θα ερχόταν να τους πάρει

αντέχει το βάρος και πως θα μπορούσαν να τους πάρουν μαζί τους. Όταν ήρθε

το αεροπλάνο το είχε μισοβυθιστεί.

~ 38 ~

Την ώρα που ανέβαινε και ο τελευταίος στο αεροπλάνο, ακούστηκαν κραυγές

βοήθειας. Ήταν από κάποιους που είχαν πάει σε μια χαμηλή σπηλιά του νησιού

για να μαζέψουν τα ψάρια που είχαν περισσέψει. Από σεισμό, όμως, είχε

προκληθεί κατολίσθηση, τα βράχια έφραξαν την είσοδο της σπηλιάς και η στάθμη

του νερού ανέβαινε. Αμέσως οι εξερευνητές άρχισαν να τους ψάχνουν. Όταν

τους βρήκαν, το νερό είχε φτάσει στη μέση. Ξεκίνησαν αμέσως προσπάθειες για

την απόφραξη της σπηλιάς. Τελικά, έπειτα από μερικά λεπτά, κατάφεραν να

απεγκλωβίσουν τους ναυαγούς. Τότε, ένας βράχος έπεσε πάνω τους και τους

πλάκωσε. Προσπάθησαν απεγνωσμένα να σηκωθούν, αλλά μάταιος ο κόπος.

Εκείνη τη στιγμή ένα μεγάλο κύμα τους χτύπησε και τους παρέσυρε στη θάλασσα.

Ο πιλότος, βλέποντας το νερό να ανεβαίνει, απογειώνεται αμέσως.

Όταν όλα ηρέμησαν, προσπάθησε να βρει τους εξερευνητές, αλλά δεν τα

κατάφερε. Όλοι κατάλαβαν πως είχαν χαθεί για πάντα στη θάλασσα. Γύρισαν στη

πατρίδα τους και εκεί είδαν δημοσιογράφους να τους περιμένουν. Οι

δημοσιογράφοι περίμεναν για να πάρουν συνέντευξη από τους δύο γενναίους

εξερευνητές που θέλησαν να εξερευνήσουν το Τρίγωνο των Βερμούδων. Όταν,

όμως, είδαν τους ναυαγούς ξεκίνησαν να τους ρωτούν διάφορα ξεχνώντας

αμέσως τους εξερευνητές.

Οι ναυαγοί προτίμησαν να μιλήσουν για την ηρωική θυσία των εξερευνητών παρά

για τους εαυτούς τους. Όλοι έλεγαν το ίδια ακριβώς πράγμα: «θυσιάστηκαν για

να σώσουν τους συνανθρώπους τους. Επέλεξαν να χάσουν τη δόξα και τη φήμη

που θα αποκτούσαν από αυτό τους το ταξίδι. Εμείς, όμως, θα της ευχαριστούμε

και θα τους σεβόμαστε για πάντα. Χωρίς αυτούς τους δύο υπέροχους ανθρώπους

θα μέναμε για πάντα στο Τρίγωνο των Βερμούδων χωρίς ελπίδα για σωτηρία.

Μας έδωσαν την ευκαιρία να ζήσουμε τη ζωή μας κανονικά. Για αυτό μην ρωτάτε

για εμάς, αλλά εκείνους που για εμάς είναι σωτήρες» .

Ζήσης Ψ., Γ3

~ 39 ~

Εγώ και εσύ

Μια ζωή δικιά μου και δικιά σου

είναι τόσο ζωντανή

που το μέλλον δεν κοιτάζω

μόνο εσένα κάθε στιγμή.

Είναι τόσο μαγεμένη

που στιγμή δεν καρτερώ

το μέλλον μου να ξέρω

μόνο τώρα το παρόν

Τι και αν ξέρω πως θα φύγει

στεναχωριέμαι, θα στο πω

αλλά μείνε εδώ μαζί μου

και όπου πάει, σ’ αγαπώ. Ευρυδίκη Γ., Γ1

Αξιοπρέπεια

Αξιοπρέπεια είναι να μιλάς

και να καταλαβαίνεις

το ανθρώπινο δικαίωμα

χωρίς να παρεμβαίνεις.

Αξιοπρέπεια είναι σεβασμός

προς όλους τους ανθρώπους

και ας είναι διαφορετικοί

σε χρώμα, φυλή και τόπους.

Αξιοπρέπεια είναι μια αρετή

που πρέπει να ‘χουμε όλοι

κόκκινοι, κίτρινοι, λευκοί

για να ‘μαστε φίλοι όλοι.

Πέτρος Β., Γ1

~ 40 ~

Το ψέμα

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα κορίτσι που το έλεγαν Έλενα. Ήταν παιδί

χωρισμένων γονιών και ζούσε με την μητέρα της. Ήταν πολύ κλειστός

χαρακτήρας και έκανε πολύ δύσκολα φιλίες. Είχε μεγάλη οικονομική δυνατότητα

και όλοι γι’ αυτό το λόγο την πλησίαζαν, άλλα αυτή εμπιστευόταν δύσκολα

κάποιον.

Μια μέρα που γνώρισε ένα αγόρι, τον Νίκο και της άρεσε πάρα πολύ κάτι που δεν

της είχε ξανασυμβεί. Ήταν κάθε μέρα χαρούμενη, είχε αλλάξει η διάθεση της

εξαιτίας αυτής της γνωριμίας. Δεν περίμενε ποτέ να την πλησιάσει αυτός,

..ώσπου μια μέρα άρχισαν να γνωρίζονται καλύτερα. Το κορίτσι άρχιζε σιγά-σιγά

να τον ερωτεύεται αλλά πίστευε ότι αυτός την βλέπει μονό σαν φίλη.

Μετά από λίγες μέρες της ζήτησε να βρεθούν και φυσικά η απάντηση ήταν

θετική. Είχε ενθουσιαστεί!!

Όταν βρεθήκαν η καρδιά της πήγαινε τόσο γρήγορα… που ξαφνικά αυτός ζήτησε

να τα φτιάξουν. Δέχτηκε και άρχισε να του λέει ότι όλη η ζωή της άλλαξε

εξαιτίας του και είναι πολύ χαρούμενη για αυτό. Μετά από ένα μήνα σχέσης

μαθαίνει ότι το αγόρι της τόσο καιρό την εκμεταλλευόταν οικονομικώς και γενικά

την είχε για παιχνίδι του.

Η Έλενα είχε απογοητευθεί, έπαιξε με τα αισθήματα της και αυτό ήταν το

χειρότερο που μπορούσε να της κάνει. Αποφάσισε να του μιλήσει και να του πει

ότι έμαθε όλα όσα γίνονται από πίσω της τόσο καιρό και φυσικά αυτός τα

αρνήθηκε όλα. Το κορίτσι ήταν τόσο πληγωμένο.! Του εξήγησε ότι αυτή μπορεί να

μην ζει τόσα χρόνια όπως τα άλλα παιδιά και ότι ήταν πάντα μόνη της αλλά

τουλάχιστον έμαθε να συμπεριφέρεται καλά στους ανθρώπους.

«έχω μάθει να μην λέω ψέματα όσο κι αν πληγώνει η αλήθεια, να μην πληγώνω

τους γύρω μου και να σέβομαι τα αισθήματα τους» ,προσπάθησε να ζήσεις καλά,

να είσαι ο εαυτός σου, μην λες ψέματα, γιατί δεν θα σου βγει ποτέ σε καλό.!

Μετά από όλα όσα μου έκανες μπορώ να σου πω ότι ακόμη σ’ αγαπώ!

Το αγόρι συγκινήθηκε και της είπε να του δώσει μια ακόμη ευκαιρία και να είναι

σίγουρη ότι δεν θα την ξαναπληγώσει.

Το κορίτσι δέχτηκε.!!

Δυο χρόνια μετά, το ζευγάρι είναι ακόμη μαζί και περνάμε τελεία, .. δεν θα

χωρίσουν ποτέ.

Εύα Μ., Γ2

~ 41 ~

Όχι στα ψέματα

Ειρήνη Κ., Γ2

Αβέβαιο το μέλλον

Μες στο διάβα της ζωής

Μη θαρρείς πως μπορείς να πράξεις

Αυτό που επιθυμείς.

Γιατί το μέλλον περιπλέκει

τα πάντα στη ζωή.

Τα κάνει σαν κουβάρι.

χωρίς τέλος και αρχή.

Κώστας Π., Γ2

~ 42 ~

Το Σήμερα

Ας τους κανόνες που σου τρώνε τα χρόνια σου

και χάνεις την στιγμή

κάνοντας ανούσια τη ζωή.

Το τώρα να σε νοιάζει,

το αύριο δεν πειράζει .

Το τώρα να προσμένεις,

το αύριο μην περιμένεις .

Το τώρα να το ζεις,

το αύριο μην νοσταλγείς.

Το αύριο μην σε νοιάζει,

τίποτα μην σε τρομάζει.

Εσύ να είσαι εκεί,

στην κάθε σου στιγμή.

Εσύ να είσαι καλά,

να ζεις αληθινά,

με κάποιον συντροφιά.

Χρύσα Ι., Γ2

Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Απόψε ξενύχτησα και πάλι

για να μιλώ με το Γιωργή

είναι αγύριστο κεφάλι

και δεν καταλαβαίνει ό,τι και αν πεις

Είναι η αλήθεια που πονάει

είναι η αλήθεια η σκληρή

και αν πληγώνονται οι άλλοι

εσύ πρέπει να την πεις

Όχι δεν σκύβω το κεφάλι

και το κρατώ πάντα ψηλά

λέω πάντα την αλήθεια

στης εξουσίας τα παιδιά

Χρήστος Κ., Γ2

~ 43 ~

“Το τώρα μου θα ζήσω” Το τώρα μου θα ζήσω,

τίποτα δεν θα αφήσω,

~

αυτό να το αλλάξει.

Το μέλλον μου θ’ αφήσω,

στης μοίρας μου το χέρι,

~

Χωρίς να μ’ ενδιαφέρει.

Το τώρα μου θα ζήσω,

αδιάφορη στο μέλλον,

~

θα ζήσω την στιγμή.

Σοφία Ρ., Γ3

Ζήσε το τώρα

Ζήσε το τώρα γιατί το χθες υπήρξε και πέρασε.

Ζήσε το τώρα γιατί το αύριο μπορεί να μην υπάρξει.

Ζήσε το τώρα σαν να είναι η τελευταία σου ημέρα ζωής.

Ζήσε το τώρα και κάντο τόσο όμορφο που δεν θα το ξεχάσεις ποτέ.

Να είσαι ευγνώμων για αυτά που συνέβησαν σήμερα γιατί μπορεί να μην

ξανασυμβούν.

Μην καταστρέφεις την ημέρα σου ανησυχώντας για αυτά που συνέβησαν χθες.

Μαρία Ζ., Γ1

~ 44 ~

Ο δύσκολος δρόμος της ζωής

Υπάρχουν μερικές καταστάσεις και στιγμές στη ζωή ,

που μας κάνουν να αισθανόμαστε μοναξιά και στεναχώρια...

Φτάνουμε σε ένα σημείο που όλα μας φαίνονται ασήμαντα και περιττά...

Όμως η ζωή είναι μικρή, γι' αυτό πρέπει να είμαστε δυνατοί..

Να είμαστε αισιόδοξοι ...

Πρέπει να στεκόμαστε στα πόδια μας και να αντιμετωπίζουμε κάθε πρόβλημα

που προσπαθεί να μας διαλύσει...

Να απολαμβάνουμε τη ζωή , γιατί είναι το πιο ξεχωριστό και σημαντικό δώρο που

δεν θα μας το ξαναχαρίσει κανένας ...

Ένας μεγάλος, αλλά ταυτόχρονα και μικρός δρόμος ,

γεμάτος με περιπέτειες , εμπειρίες ,

γεμάτος με ευχάριστες και δυσάρεστες αναμνήσεις ,τις οποίες μερικές θα

θέλουμε να τις διαγράψουμε και να τις ξεχάσουμε ...

και άλλες που θα θέλουμε να τις ζήσουμε ξανά και ξανά ...

Έτσι είναι η ζωή...

παρ' όλα αυτά όμως πρέπει να τον διασχίσουμε ,

όσο δύσκολος ή εύκολος ,

ευχάριστος ή δυσάρεστος και αν είναι...

Ακόμα ...και αν έχει πολλές στροφές...

Ακόμα...και αν είναι όλο ευθεία...

Ακόμα... και αν έχει πολλά εμπόδια...

Ακόμα ...και αν μας ρίξουν , εμείς πρέπει να σηκωθούμε όσες φορές χρειαστεί,

να αντισταθούμε στους πειρασμούς,

να παλέψουμε και να προσπαθούμε να ζούμε...και

αντί να καθόμαστε και να σκεφτόμαστε τα λάθη του παρελθόντος ,

πρέπει να προσπαθούμε να τα διορθώνουμε και να μην τα ξανακάνουμε ...

Γι ' αυτό ζήσε ,χαμογέλα ,νιώσε ,αγάπησε ,και πάντα να ελπίζεις...

μέχρι και το τελευταίο λεπτό ...

Χριστιάνα Α., Γ1

~ 45 ~

Ζήσε την στιγμή

Ζήσε την στιγμή

άσε την καρδία να σ’ οδηγεί

ξέχνα το χθες, μην σ’ απασχολεί

κάνε ότι θες, φέρσου σαν παιδί.

Ζήσε την στιγμή

μην βασίζεσαι στην λογική

αύριο θα’ ναι αργά

ζήσε το τώρα

Και ξέχνα τα όλα

Ακόμα και αν όλα στη ζωή σου καταστραφούν.

Μονάχα η στιγμή και η χαρά σου αρκούν

Το τώρα μόνο να ζήσεις

Και το μέλλον άσε αφού εσύ δεν το καθορίζεις.

Ζήσε την στιγμή

το μέλλον σου αργεί,

κάνε αυτό που θες

χωρίς αναβολές

τους άλλους μην κοιτάς

γιατί μπορεί να μην σου ξαναδοθεί

μια τέτοια ιδανική στιγμή.

Ζωή Γ., Γ1 Το λάθος

Και να’ με τώρα εδώ

κατέληξα σε τούτα τα δρομάκια,

Περιπλανιέμαι μόνος μου.

Και να ‘με τώρα εδώ μετανιώνω

για όλα αυτά που δεν είπα.

~ 46 ~

Οδηγημένος πουθενά

να ψάχνω το τίποτα,

Και να ‘με τώρα εδώ

μόνος και ντροπιασμένος ,

Για όλα αυτά που θα’ πρεπε και που ποτές

δεν είπα .

Ιωάννα Μ., Γ3 Αξιοπρέπεια

Συμεών Κ., Γ2

~ 47 ~

Ποτέ δεν είναι αργά….

Μπορεί να είμαι 17 χρονών αλλά έχω αρχίσει να βλέπω την ζωή

διαφορετικά, με άλλα μάτια. Οι περισσότεροι από εσάς ξέρω ότι δεν το πιστεύετε

γιατί είμαι ακόμα μικρή, όμως στην συνέχεια θα αλλάξετε γνώμη. Γιατί, τι είναι η

ζωή; Η ζωή είναι ένας κύκλος. Σαν μια ρουλέτα που γυρίζει και γυρίζει και αν τα

καταφέρεις και πλουτίσεις από την αλαζονεία σου θα παίζεις και θα παίζεις μέχρι να

τα χάσεις όλα! Γιατί όποιος ζητάει τα πολλά χάνει και τα λίγα. Και μετά; Τι γίνεται

μετά; Μετά κλείνεσαι στον εαυτό σου και μετανιώνεις γι αυτά που έκανες και η μόνη

σου επιθυμία είναι να γυρίσεις τον χρόνο πίσω για να διορθώσεις τα λάθη σου. Ούτε

αυτό όμως μπόρεσα να το καταλάβω. Γιατί οι άνθρωποι θέλουν να γυρίσουν στο

παρελθόν; Για να διορθώσουν κάποια λάθη που προφανώς έκαναν; Και μετά τι θα

γίνει; Θα σας πω εγώ τι θα γίνει! Μπορεί να καταφέρουν να διορθώσουν κάποια

κατάσταση αλλά δεν θα καταλάβουν το λάθος τους με αποτέλεσμα να

επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη ξανά και ξανά! Άλλωστε δεν λένε ότι από τα λάθη

μαθαίνουμε; Περίεργα πλάσματα οι μεγάλοι. Ποτέ δεν θα τους καταλάβω. Όπως δεν

θα καταλάβω και τους γονείς μου! Γιατί όλα μπορούν να αλλάξουν από την μια στιγμή

στην άλλη. Τίποτα δεν μένει ίδιο. Από εκεί που είσαι φτωχός και δεν έχεις στο ήλιο

μοίρα μπορεί να πλουτίσεις από ένα λαχείο ή από κάποιο άλλο τυχερό παιχνίδι.

Μπορεί όμως να γίνει και το αντίστροφο. Από εκεί που έχεις όλες τις ανέσεις και

έχεις τα πάντα μπορεί να δηλώσει πτώχευση η εταιρία του πατέρα σου ή ακόμα να

πάει κάτι στραβά με τις μετοχές των γονιών σου και να τα χάσεις όλα. Αυτό συνέβη

σε μένα, στην ζωή μου. Αλλά καλύτερα να αρχίσω από την αρχή. Το όνομά μου δεν

είναι τυχαίο. Με λένε Ελένη. Κακό αυτό. Γι αυτό όπως μαθαίνω με τα χρόνια το

όνομά μου έχει πολλές σημασίες. Μπορεί να σημαίνει καταστροφή – κυρίευση ή ακόμα

μπορεί να βγαίνει από το ουσιαστικό ελένη ή ελάνη που σημαίνει φως – λάμψη. Εγώ

όπως μου λέει και η μητέρα μου ανήκω μάλλον στην πρώτη εκδοχή. Την μαμά μου

την λένε Αθηνά. Είναι μια όμορφη γυναίκα γύρω στα 42 με καστανόξανθα μακριά

μαλλιά που στολίζουν με χάρη το πρόσωπό της. Όταν κοιτάζω τα μάτια της

μαγεύομαι. Μου θυμίζουν την θάλασσα το καλοκαίρι. Έχουν ένα παράξενο

γαλαζοπράσινο χρώμα. Ωστόσο η μαμά δεν είναι τόσο τέλεια. Έχει πολλά

ελαττώματα. Αλλά ποιος άνθρωπος δεν έχει; Αν και άργησα να καταλάβω την αξία

της μητέρα μου ποτέ δεν είναι αργά για να κάνω μια νέα αρχή μαζί της. Όπως λέει

και ο μπαμπάς μου « Η ζωή είναι γεμάτη ευκαιρίες αρκεί να καταφέρεις να τις

αξιοποιήσεις εκεί που πρέπει». Τον μπαμπά μου τον λένε Ορέστη. Είναι ένας

κομψός άντρας, ψηλός, αρρενωπός περίπου 45 χρονών. Ο πατέρας μου έχει δικές

~ 48 ~

του επιχειρήσεις σε σχεδόν όλη την Ελλάδα. Είναι κάτι σαν αλυσίδες. Ποτέ δεν

κατάλαβα , αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκα. Με τον μπαμπά μου πάντα είχα καλές

σχέσεις. Μου έκανε όλα τα χατίρια και πάντα είχα ό,τι ήθελα. Οτιδήποτε και αν

ζητούσα το είχα, όσο ακριβό και αν ήταν ποτέ δεν μου χαλούσε χατίρι. Συνέχεια

έπαιρνα ό,τι ήθελα. Η αλήθεια είναι ότι σαν παιδί ήμουν πολύ κακομαθημένο.

Καθημερινά εκμεταλλευόμουν την αδυναμία των γονιών μου και γινόταν πάντα το

δικό μου. Για να σας δώσω να καταλάβετε κάθε Παρασκευή και Σάββατο ήμουν με

τα παιδιά έξω σε μπαρ και σε άλλου είδους διασκεδάσεις μέχρι το πρωί. Τον

τελευταίο καιρό μάλιστα είχα αρχίσει να κάνω παρέα με παιδιά με παραβατική

συμπεριφορά με αποτέλεσμα να χάσω την παλιά μου παρέα γιατί ότι έχω ξεφύγει και

ότι δεν με αναγνωρίζουν. Που μυαλό τότε, με είχαν φάει οι έρωτες και η ιδέα του να

είμαι μέλος μια τέτοιας παρέας. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να τελειώσει το

σχολείο και να βγω με την καινούρια μου παρέα μέχρι τα μεσάνυχτα. Ξόδευα

ασκόπως τα χρήματα μου, έκανα αλητείες. Γενικότερα έκανα τα πάντα για να περνάω

καλά να διασκεδάζω, ξεχνώντας τις επιπτώσεις που είχε η συμπεριφορά μου στην

οικογένεια μου. Δεν ήταν λίγες οι φορές που χρειάστηκε οι γονείς μου να πληρώσουν

ζημιές που έκανα με τα παιδιά ή ακόμη να με ξελασπώνουν στα σχολείο από τις

διάφορες ατασθαλίες μου. Ήμουν εκτός ελέγχου. Τώρα που τα φέρνω όλα αυτά στο

μυαλό μου ντρέπομαι. Ντρέπομαι τόσο πολύ που δεν θέλω να θυμάμαι τον εαυτό μου.

Δεν με αναγνώριζα. Τέλος πάντων ευτυχώς για μένα αυτή η κατάσταση δεν κράτησε

πολύ. Έρχεται κάποτε μια μέρα (από εκεί που δεν το περιμένεις) που όλα αλλάζουν

και τίποτα δεν μένει ίδιο να θυμίζει τα παλιά. Ήταν μια μέρα όπως οι άλλες. Ενώ

εγώ ετοιμαζόμουν να βγω για την καθημερινή μου έξοδο με φώναξε ο μπαμπάς μου

στο σαλόνι και μου είπε ότι είχε ότι είχε να μου πει κάτι σημαντικό. Όταν κατέβηκα

κάτω η εικόνα που αντίκρισα ήταν άθλια. Πρώτη φορά στα τόσα χρόνια της ζωής μου

έβλεπα τον πατέρα μου να καταρρέει μπροστά σε μένα, στο ίδιο του το παιδί. Κάτι

είχε γίνει. Εκείνη την στιγμή τα έχασα. Πέρασαν από το μυαλό μου χίλιες δυο

σκέψεις. Δεν μπορούσα όμως να διανοηθώ αυτό που είχε που είχε γίνει. Ο μπαμπάς

μου με έβαλε και κάθισα δίπλα του. Μου είπε ότι στην ζωή δεν έρχονται όλα όπως

τα θέλεις εσύ. Υπάρχουν σκαμπανεβάσματα. Μου είπε ότι θα έπρεπε να

μετακομίσουμε γιατί η τράπεζα θα μας έπαιρνε το σπίτι λόγω πτώχευσης των

επιχειρήσεων του. Δεν ήξερα από πού μου ήρθε. Εκείνη την στιγμή πέρασαν από το

μυαλό μου χιλιάδες ερωτήματα που δεν ήξερα ποιο να πρωτορωτήσω. Επίσης μου

είπε ότι θα πήγαινα στον σχολείο της Ισμήνης (της πρώην φίλης μου) το δημόσιο

γιατί ήταν πιο κοντά στην καινούρια και το σημαντικότερο ήταν δωρεάν. Ξαφνικά

μέσα μου ένιωσα μια αναταραχή, ένα τρέμουλο που ξεκινούσε από τα πόδια και

~ 49 ~

έφτανε ως το κεφάλι μου. Πως θα κατάφερνα να προσαρμοστώ; Δεν υπήρχαν λόγια

να περιγράψω αυτά που ένιωθα μέσα μου. Εκείνη την στιγμή η μόνη πόρτα διαφυγής

που έβλεπα διαθέσιμη ήταν οι φίλοι μου. Μόνο αυτοί. Κατευθείαν έτρεξα στο δωμάτιο

μου πήρα την τσάντα μου και έγινα καπνός. Μόλις συνάντησα τα παιδιά τους είπα με

λεπτομέρειες τι είχε συμβεί. Αυτοί αρχικά μου συμπαραστάθηκαν όμως στην

συνέχεια συνειδητοποίησα ότι με ήθελαν μόνο για τα χρήματά μου και σιγά – σιγά

άρχισαν να απομακρύνονται. Αυτό το γεγονός στάθηκε ορόσημο για την ζωή μου διότι

διαπίστωσα πως ήθελαν την παρέα μου μόνο για τα χρήματά μου και πως η αξία μου

περιοριζόταν σε αυτά. Δεν είχαν άδικο. Ήμουν ένας κενός άνθρωπος αφού το μόνο

που ήθελα ήταν να περνάω καλά εγώ. Νοιαζόμουν μόνο για τον εαυτό μου. Δεν με

ένοιαζαν οι άλλοι. Οι μέρες κυλούσαν. Εγώ έμεινα για δυο εβδομάδες στο σπίτι με

μόνη μου ασχολία το πακετάρισμα των πραγμάτων μου. Έκλαιγα όλο το πρωί και τα

βράδια ούρλιαζα στον ύπνο μου γιατί έβλεπα ξανά και ξανά τον ίδιο εφιάλτη. Οι

γονείς μου ανησυχούσαν για μένα. Εγώ πάλι όχι. Ό,τι είχα πάθει μου άξιζε και με το

παραπάνω. Είχα διώξει από κοντά μου ανθρώπους που με αγαπούσαν και

νοιάζονταν για μένα γιατί είχα μαγευτεί από την ζωή που έκαναν τα παιδιά της

γειτονιάς που το μόνο που ήθελαν από μένα ήταν τα χρήματά μου. Μια μέρα ενώ

ήμουν κλεισμένη στο δωμάτιο μου άκουσα θόρυβο από τον κάτω όροφο του σαλονιού.

Φαντάστηκα πως θα ήταν οι μεταφορείς γα τις τελευταίες αποσκευές μας. Αλλά

έκανα λάθος. Μόλις κατέβηκα κάτω αντίκρισα τους φίλους μου, τους αληθινούς μου

φίλους. Φαίνεται πως η μαμά μου είχε βάλει το χεράκι της και σε αυτό. Μόλις λοιπόν

συνειδητοποίησα πως αυτό που έβλεπα ήταν πραγματικότητα και όχι όνειρο έτρεξα

τους αγκάλιασα και τους ζήτησα να μου δώσουν μια ευκαιρία να διορθωθώ. Να

διορθώσω την συμπεριφορά μου. Άλλωστε όλοι νομίζω πως αξίζουν μια ευκαιρία.

Μου την έδωσαν. Μου είπαν ότι αυτοί θα ήταν πάντα δίπλα μου. Έτσι άλλαξα. Αν και

δυσκολεύτηκα στην αρχή κατάφερα και ανταπεξήλθα στις δυσκολίες που μου

προετοίμαζε η ζωή. Σήμερα με τους γονείς μου μένουμε σε ένα διώροφο σπίτι (μην

φανταστείτε πολυτέλειες) κοντά στην θάλασσα. Βλέπεται ο πατέρας μου ισορρόπησε

λίγο την κατάσταση με τις δουλειές του και τώρα είμαστε μια χαρά. Εμένα το πάθημα

μου έγινε μάθημα. Μπορεί να εξευτέλισα την ζωή μου και να την έφερα στα άκρα

αλλά τώρα κάνω μια νέα αρχή και ξεκινάω από το μηδέν. Θα πάρω την ζωή στα

χέρια μου. Θα κάνω ό,τι δεν μπόρεσα να κάνω. Από εδώ και πέρα το όνομα μου θα

σημαίνει φως και όχι καταστροφή.!

Σοφία Σ., Γ3

~ 50 ~

ΤΩΡΑ

Ζήσε το σήμερα

ξέχνα το χθες

ζήσε τη ζωή σου

όπως την θες.

Το αύριο ξέχνα

τραγούδα και πιες

το τώρα να ζήσεις

όπως εσύ το θες.

Το μέλλον μην σκέφτεσαι

κάνε αυτό που θες

το τώρα να ζήσεις

δίχως το αύριο και το χθες.

Ζήσε το τώρα

όσο μπορείς για να δεις

και να γευτείς

τη γλύκα της ζωής.

Όσο μικρή και

να' ναι η ζωή

εσύ φρόντισε

το τώρα να χαρείς.

Ντόρα Α., Γ1

~ 51 ~

Ποτέ μη μετανιώνεις για λάθη που έκανες

Ποτέ μην μετανιώσεις για λάθη που έκανες

ποτέ μην μετανιώσεις για λάθη που θα κάνεις

απλά ζήσε το τώρα

και το λάθος που θα κάνεις.

Ποτέ να μην κλάψεις για αγάπη που έχασες

ποτέ να μην κλάψεις για αγάπη που θα χάσεις

απλά ζήσε το τώρα

για αγάπη που χαίρεσαι.

Ποτέ μη σκεφτείς τις χαρές που πέρασες

ποτέ μη σκεφτείς τις χαρές που θα περάσεις

απλά ζήσε το τώρα

και άδραξε τη χαρά που περνάς.

Ποτέ μην θυμάσαι τον πόνο που ένιωσες

ποτέ μην σκεφτείς τον πόνο που θα νιώσεις

απλά ζήσε το τώρα

και κορόιδεψε τον πόνο που έχεις.

Ποτέ μην αναρωτηθείς αν ήσουνα πλούσιος

ποτέ μην αναρωτηθείς για τα λεφτά που θα χάσεις

απλά ζήσε το τώρα

~ 52 ~

γιατί η ύλη δεν φτιάχνει τις αναμνήσεις που θα έχεις.

Ποτέ μην αναπολήσεις τις πίκρες που πέρασες

ποτέ μην γευτείς τις πίκρες που θα περάσεις

απλά ζήσε το τώρα

γιατί οι χαρές είναι πάντα μικρές αλλά περισσότερες.

Ποτέ μην παραπονεθείς για την μέρα που πέρασε

ποτέ μην παραπονεθείς για τη μέρα που θα ‘ρθει

απλά ζήσε το τώρα

γιατί οι μέρες δεν φτάνουν για τη στιγμή που έχεις.

Ποτέ μην συλλογιστείς αυτά που έκανες

ποτέ μην συλλογιστείς αυτά που θα κάνεις

απλά ζήσε το τώρα

και αυτό που κάνεις.

Είμαι ένας άνθρωπος που δεν αντιπροσωπεύει αυτή τη στάση ζωής. Γιατί

μαθαίνω από τα λάθη του παρελθόντος, σκέφτομαι το μέλλον και κάνω όνειρα γι’

αυτό. Γράφω στο β’ ενικό πρόσωπο προσπαθώντας να πείσω πρώτα τον εαυτό

μου και μετά τους υπόλοιπους πως αυτή δε είναι το απόλυτα σωστό γιατί το

παρελθόν δεν μπορεί να αλλάξει και το μέλλον είναι αβέβαιο και δεν οφείλεται

μόνο σε εμένα αλλά και σε άλλους πολλούς παράγοντες. Για το λόγο αυτό πρέπει

να ζούμε κάθε στιγμή, να παίρνουμε ό,τι μπορούμε από αυτήν, να συνεχίζουμε πιο

δυνατοί και να την ζούμε σαν να είναι η τελευταία.

Ματίνα Σ., Γ3

~ 53 ~

Απολαμβάνω τη ζωή

Ξέρω ένα χωριό

εκεί ψηλά σ’ ένα βουνό

ο κόσμος δεν το γνωρίζει

ανύπαρκτο το νομίζει,

όμως οι άνθρωποι εκεί

απολαμβάνουν τη ζωή.

Χαίρονται και γελούνε

το μέλλον δε κοιτούνε

κι υμνούνε το κρασί

και τη σαρκική ηδονή.

Ώσπου μια στιγμή

ο ουρανός σκοτείνιασε

κι έπεσε η αστραπή

και η βροχή αφήνιασε.

Και ξάφνου, μια βραδιά

ένας γέρος με χαρά,

που χαρούμενος γελούσε

και φωναχτά μιλούσε,

εμφανίστηκε απ’ το πουθενά

με κουρέλια στα μαλλιά.

«Ήρθα εγώ εδώ

έναν τρόπο να σας πω

να ζείτε με προσοχή

να προνοείτε τη στιγμή

να κοιτάτε το μέλλον

και όχι τόσο το παρόν,

να μην είστε θύματα του θέλω

γιατί αυτό είναι κακόν.

Πρέπει να αποφεύγετε τα γέλια, τις χαρές

και να απολαμβάνετε λιγότερο τις ηδονές.

Εγώ αυτά είχα να πω

και φεύγω, σας αποχαιρετώ».

~ 54 ~

Και χρόνια πέρασαν πολλά

και το χωριό γέρασε

όμως ούτε ένας κάτοικος αυτά

τα εμπέδωσε.

Και κυριάρχησε η ζωή, το γέλιο, οι χαρές

και οι σαρκικές ηδονές,

και σκέφτονταν το τώρα

σα να μην υπήρχε ποτέ άλλη τέτοια ώρα...

Ιωάννης Π., Γ1

Το τώρα είναι όμορφο

Το τώρα είναι όμορφο

Το τώρα είναι ζωή

Υπερασπίσου κάτι ανώτερο

Έλα να το πράξουμε μαζί.

Το σήμερα ζήσε

Το αύριο μην το σκεφτείς ούτε στιγμή

Το κεφάλι σου ξύσε

πες άστο να πάει στην ευχή.

Το τώρα σκέψου μόνο

ζήσε το από την αρχή

είναι σαν οξυγόνο

μέσα στη πόλη τη βουβή.

Σίμος Κ., Γ2

~ 55 ~

Τον θάνατο σαν βλέπουμε

Τον θάνατο σαν βλέπουμε

αρχίζουμε και τρέχουμε,

παιδιά κάθε λογής

φεύγουμε μακριά ευθύς!!

Μα εάν τύχει και σκοντάψουμε

μπρος ξανά δεν θα κοιτάξουμε,

θα κάτσουμε κάτω και θα κλάψουμε

τον καημό μας και θα τον κάψουμε

ρίχνοντας το στο ποτό

στον λίγο χρόνο που μας μένει εδώ!

Είμαι και εγώ ένας απ' αυτούς

που δεν προλάβαν τους τροχούς

για να φύγουν μακριά

και να σώσουν τα παιδιά!

Τώρα ψάχνω να κρυφτώ

ειδάλλως δε θα επιβιώσω εγώ

από τον χαμό που προκαλούν εδώ

οι κακοί στο λαό!

Εδώ τώρα μόνος θα καθίσω

τον εχθρό να απωθήσω

έστω λίγο, όσο μπορώ

μήπως σώσω τον λαό!

Μόνος μου εδώ με το τουφέκι

κάθομαι και πυροβολώ

μήπως πετύχω τον εχθρό

Και σώσω το λαό απ΄το κακό.

Στέφανος Η., Γ1

~ 56 ~

Τραγούδα για την στιγμή

Τραγούδα για τη στιγμή

τραγούδα πριν ξημερώσει

Τραγούδα για τη ζωή

Τραγούδα όταν νυχτώσει.

Ζήσε γιατί αξίζει

ζήσε για το τώρα

Ζήσε γιατί ορίζει

η μοίρα μας το τώρα.

Σεβάσου την ζωή σου

γιατί έτσι πρέπει

Σεβάσου την ζωή σου γιατί είναι δική σου

επειδή η μοίρα την προβλέπει.

Μην αφήσεις τίποτα να σε στενοχωρήσει

ακόμα και αν αυτό είναι σημαντικό

Άφησε την μοίρα να κανονίσει.

ακόμα και για το πιο απλό.

Μην αγχώνεσαι για το παραμικρό

και μην στενοχωριέσαι

Ακόμα και αν είναι πολύ σημαντικό

μην χαλιέσαι.

Ό,τι και να γίνει αύριο

μην σε αγχώνει

Ζήσε το τώρα

και άσε τη ζωή όλα να τα οργανώνει.

Κάτσε και απόλαυσε τις χαρές

και μην σε νοιάζει

Μπορεί να μην είναι όπως θες αλλά δεν πειράζει. Μιχάλης Τ., Γ3

~ 57 ~

Ζω μόνο το τώρα

Πάντα να σκέφτεσαι το τώρα

μη σε νοιάζει η επόμενη η ώρα.

Προσπάθησε αυτή τη στιγμή καλά να περάσεις

γιατί δεν ξέρεις αν για το «μετά» θα υπάρξεις.

Μη σκέφτεσαι να βάλεις τη ζωή σου σε μια ευθεία

γιατί τότε θα χάσεις την ουσία.

Σε όποια κατάσταση και αν είναι η ζωή σου,

Γλέντα τώρα με την ψυχή σου,

Χωρίς καμιά για το αύριο έγνοια,

Ζήσε τώρα μια ζωή παραμυθένια.

Μη σε νοιάζει τίποτα για το μετά

αφού δεν μπορείς της ζωής ν’ αλλάξεις την τροχιά.

Άσε για το μέλλον την τύχη να δουλέψει

και εσύ ακολούθα τον Έρωτα που μαζί σου θα χορέψει.

Ειρήνη Ζ., Γ1

Θα τη δεις να περπατά μαζί σου

Τη χαμένη αξιοπρέπεια μη ζητάς.

Ψάξε να βρεις πού έκανες λάθος.

Κοίτα πίσω από τις πράξεις σου.

Βρες τι σε οδήγησε στην απώλεια της.

Φύγε μακριά από ανθρώπους που θολώνουν το μυαλό σου.

Κάνε την αυτοκριτική σου.

Κοίτα μπροστά.

Παραδειγματίσου από ανθρώπους με καθαρή σκέψη.

Βάλε στόχους και αγωνίσου γι’ αυτούς.

Πάλεψε για τα ιδανικά σου.

Αναζήτησε το σεβασμό.

Φτιάξε αληθινούς παραδείσους.

~ 58 ~

Κάνε τον κόσμο καλύτερο.

Βγες στον πηγαιμό για την Ιθάκη.

Απόλαυσε το ταξίδι της ζωής σου.

Περπάτα με τους «Ελεύθερους πολιορκημένους».

Και…….

Τότε θα τη δεις να περπατά μαζί σου…….

Άννα-Μαρία Γ., Γ1

ΤΕΛΟΣ