Πλάνο στο ΖερόΜια χριστουγεννιάτικη ιστορία

Έκτακτο Ανακοινωθέν

«Διακόπτουμε κυρίες και κύριοι τη ροή των ειδήσεών μας για να σας μεταδώσουμε μία δυσάρεστη είδηση. Νεκρός βρέθηκε πριν από λίγο, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντώνης Φιλότριμος, έπειτα από την απαγωγή του πριν τρεις ημέρες. Οι πρώτες πληροφορίες που έρχονται αναφέρουν, ότι στο σημείο βρίσκεται αυτή την στιγμή ολόσωμο το κλιμάκιο της αντιτρομοκρατικής, όπως και πλήθος πολιτικά ιστάμενων της συγκυβέρνησης και της αντιπολίτευσης. Η τοποθεσία όπου βρέθηκε η σωρός του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει αποκλειστεί σε απόσταση 5 χιλιομέτρων, απαγορεύοντας την είσοδο στον τύπο. Το μικρόφωνο θα δώσουμε τώρα στον αστυνομικό μας συντάκτη που βρίσκεται στο χωριό Μούχα στο νομό Καρδίτσας, κοντά στο σπήλαιο όπου βρέθηκε εγκαταλελειμμένη η σωρός του κ. Φιλότριμου, για να μας μεταφέρει τις τελευταίες εξελίξεις. Πάνο Μόγκολε μας ακούς;»

«Καλησπέρα σας και από μένα. Δυστυχώς όπως καταλαβαίνετε οι πληροφορίες μας αυτήν τη στιγμή είναι περιορισμένες, μιας και η πρωτοφανής ιδιαιτερότητα της κατάστασης για την μεταπολιτευτική Ελλάδα, με την απαγωγή και εν τέλει δολοφονία του κ. Φιλότριμου, έχει σημάνει συναγερμό ως προς τη διάθεση αυτών. Αυτό που φαίνεται να είναι σίγουρο αυτήν την στιγμή είναι ότι ο κ. Φιλότριμος πυροβολήθηκε πάνω από μία φορά, σχεδόν εξ’ επαφής, στο στήθος και ο θάνατός του ήταν ακαριαίος. Οι αρχές πιθανολογούν ότι η δολοφονία του κ. Φιλότριμου συνέβη κατά την πρώτη ημέρα της απαγωγής του. Για μεγαλύτερη ακρίβεια αναμένουμε το πόρισμα του ιατροδικαστή, αν και για αυτήν την συγκεκριμένη υπόθεση, οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις που προκαλεί ήδη από την στιγμή που βρισκόταν στο στάδιο της απαγωγής νομίζω ξεπερνούν αυτό κάθ’ αυτό το αστυνομικό ρεπορτάζ. Πάντως οι αρχές δεν έχουν προχωρήσει σε καμία σύλληψη μέχρι τη στιγμή που μιλάμε και φαίνονται να βρίσκονται στο σκοτάδι ως προς το τι έχει συμβεί ακριβώς για να οδηγηθούμε

σε αυτήν την απαγωγή-δολοφονία. Οι εξελίξεις τρέχουν γρήγορα δημιουργώντας περισσότερα ερωτήματα απ’ ότι η ελληνική αστυνομία μπορεί να απαντήσει. Παρόλ’ αυτά για οποιαδήποτε νέα πληροφορία θα ζητήσουμε ξανά το μικρόφωνο. Ο λόγος πάλι σε σένα Νίκο.»

«Ευχαριστώ Πάνο. Η αλήθεια είναι σίγουρα ότι το πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό έχει διαταραχθεί σε μεγάλο βαθμό από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστή η είδηση της απαγωγής του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ταραχές έχουν ξεσπάσει στα περισσότερα σημεία της χώρας εδώ και τρεις ημέρες και κανείς δεν ξέρει πως ο κόσμος μπορεί να αντιδράσει στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τα βλέμματα της υφηλίου έχουν στραφεί στην Ελλάδα και αναμένουν τις εξελίξεις αυτού του πολιτικού θρίλερ, το οποίο απ’ ότι φαίνεται δε θα έχει ως τελευταίο κεφάλαιο τη δολοφονία του κ. Φιλότριμου. Στην τηλεφωνική μας γραμμή έχουμε τον ειδικό συνεργάτη του σταθμού μας κ. Παπατσιπούρα για να μας δώσει το πολιτικό του σχόλιο για το ποια μπορεί να είναι η επόμενη μέρα για την πολιτική σκηνή στην Ελλάδα. Αλέξη, από αύριο τι εξελίξεις μπορούμε να περιμένουμε;»

«Νίκο, πραγματικά δεν ξέρω. Ειδικά αν σκεφτείς ότι η δολοφονία έρχεται μόλις ένα μήνα μετά την ανακοίνωση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για την αναγκαιότητα η χώρα να οδηγηθεί σε συνταγματική εθνοσυνέλευση, το πολιτικό σκηνικό φαίνεται να είναι πιο ρευστό από ποτέ. Οι πληροφορίες μου αναφέρουν ότι αυτήν την ώρα στο πρωθυπουργικό γραφείο του κ. Πεταλωτή επικρατεί αναβρασμός, μιας και τα γεγονότα τρέχουν σε ιλιγγιώδη ρυθμό τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Ο πρωθυπουργός βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με τον υπουργό Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη κ. Ένδεια, ο οποίος βρίσκεται εδώ και δύο ημέρες στην Καρδίτσα συντονίζοντας ανεπιτυχώς κατ’ όπως φαίνεται τις προσπάθειες της αντιτρομοκρατικής. Το σίγουρο είναι ότι πλέον θα χρειαστεί να επιστρέψει εσπευσμένα στην πρωτεύουσα και να προσπαθήσει να περιορίσει όσο μπορεί την κοινωνική έκρηξη που θα προκαλέσει η δολοφονία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο χρόνος τρέχει και φοβάμαι όχι προς όφελος της συγκυβέρνησης. Δεν αποκλείω ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις, μπορεί και εντός της επόμενης ημέρας.»

«Αλέξη θα σε διακόψω, γιατί απ’ ότι φαίνεται μέχρι την επόμενη ημέρα, θα έχουμε μία μεγάλη νύχτα. Με ειδοποιούν από το κοντρόλ, ότι πριν απ’ λίγο είχαμε μία βομβιστική επίθεση στα κεντρικά

γραφεία μεγκάλου τηλεοπτικού σταθμού. Προς το παρόν δεν υπάρχουν πληροφορίες για θύματα. Σε λίγα λεπτά θα έχουμε πλάνα από την επίθεση, αφού συνέβη κατά τη διάρκεια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων και συγκεκριμένα την ώρα που στην τηλεφωνική γραμμή βρισκόταν ο αντιπρόεδρος της συγκυβέρνησης κ. Μπενυτζέλος. Ταυτόχρονα πλήθος κόσμου φαίνεται να συρρέει σε πολλά σημεία της Ελλάδος, έξω από τη Βουλή, τα Δημαρχεία και κατά τόπους δικαστικά μέγαρα.»

Το Plan B

«Αμ τι νόμιζες; Revolution will be televised! »

«Είσαι χαζός, εμπαθής και αυθάδης!». Τον κοίταξε να της χαμογελάει με αυτό το μισό ειρωνικό, μισό σκανδαλιάρικο χαμόγελό του και αυθόρμητα του πέταξε την πετσέτα που κρατούσε στα χέρια της πάνω του, διώχνοντάς το για να έρθει η έκπληξη.

«Σε πόση ώρα έρχονται τα παιδιά;», τον ρώτησε. Τον παρακολουθούσε να ανασηκώνετε νωχελικά από την ξαπλώστρα, κρατώντας την πετσέτα που μόλις του είχε πετάξει, έτοιμη να αμυνθεί.

Αντ’ αυτού τη δίπλωσε, την έκανε μαξιλάρι και την τοποθέτησε πίσω από το κεφάλι του ξαπλώνοντας αρκετά πιο αναπαυτικά πλέον.

«Δεν νομίζω να αργήσουν πολύ ακόμη. Ο Άρης είχε μία δουλειά να τελειώσει και θα πήγαινε να πάρει τον Πάρι για να έρθουν. Προς τι η βιασύνη; Α, ευχαριστώ και για το μαξιλάρι!».

Νάτο πάλι το χαμόγελο. Παράδοση.

«Είναι έντεκα το βράδυ, έχει διακόσιους βαθμούς, έχω σκάσει, θα φέρουν μπύρες έτσι δεν είναι;» της βγήκε ένας χείμαρρος και ξέσπασε σε ένα σπαστικό γέλιο, που δεν άργησε να παρασύρει και τον Μάρκο.

«Ωπ, τι το τόσο αστείο χάσαμε εδώ πέρα;», μια φωνή πετάχτηκε από τις σκιές των δέντρων πλησιάζοντάς τους, κρατώντας ένα ψυγειάκι, προφανώς γεμάτο μπύρες και διακόπτοντας τα τρανταχτά τους πλέον γέλια.

«Δώσε στην Άρτεμις μία μπύρα και μπορεί να σου πει!»

«Έλα Άρτεμις, όσο κρύα γίνεται», της έδωσε μία και έκατσε στην απέναντι ξαπλώστρα από του Μάρκου.

«Ευχαριστώ Πάρι», την άνοιξε και τράβηξε μία γερή ρουφηξιά.

«Τίποτα, αλλά δεν είμαι ο Πάρις, ο Άρης είμαι!»

«Συγγνώμη, είναι σκοτάδι και έχουμε χαλαρώσει κάποια ωρίτσα εδώ..», προσπάθησε να δικαιολογηθεί, πίνοντας κλεφτά ακόμα μία γουλιά.

«Πλάκα σου κάνω, ο Πάρις είμαι, ο Άρης πάρκαρε κάπου το αμάξι και ερχόταν από πίσω μου..»

«Πρόσεχε Πάρι, εγώ τη γλίτωσα με μία πετσετιά μόνο, εσύ μπορεί να φας την μπύρα κατακέφαλα, και δε θα σου αρέσει!»

Την κοίταξε έντρομος.

«Σιγά μη σπαταλήσει την μπύρα!»

Χαμογέλασε, ήπιε μία γουλιά ακόμα και άρχισε να παίζει με το μπουκάλι.

«Δε θα με τρελάνετε εσείς σήμερα, να το ξέρετε.», μουρμούρισε. «Εγώ στη θέση σου Πάρι θα πρόσεχα, γιατί κάτι μου λέει ότι κι ο Άρης θα ‘χει το δικό του ψυγειάκι με μπύρες!», του φώναξε στο τέλος σχεδόν.

«Άκουσα κάποιον να φωνάζει για μπύρες;», πιάνοντας την πάσα ο Άρης εμφανίστηκε από πίσω τους με την Άρτεμις να είναι η μόνη που τον είχε διακρίνει να κατεβαίνει το δρομάκι κρατώντας τη δικιά του μπύρα ήδη στο χέρι και παίρνοντας τη θέση του στην ελεύθερη ξαπλώστρα, με θέα το όρος Άθως..

«Εδώ η Άρτεμις διψάει για μπύρες..»

«…και επανάσταση!», πετάχτηκε ο Μάρκος διακόπτοντας τον Πάρι.

Οι δίδυμοι γύρισαν με μιας και τον κοιτάξανε κι οι δύο. Η φωτιά είχε σχεδόν σβήσει, το φεγγάρι κρυβόταν εδώ και ώρα επίμονα πίσω από κάτι σύννεφα και το μόνο που μπορούσαν να διακρίνουν από τον πλήρως μαυρισμένο Μάρκο, ήταν τα δόντια του. Χαμογελούσε πλατιά.

«Άρτεμις για τι σε κατηγορεί πάλι ο φίλος μας;», την ρώτησε ο Πάρις. Ήξερε ότι από τον Μάρκο δεν θα έβγαζε πολλά, τους είχε συνηθίσει μετά από τόσα χρόνια που τους ήξερε. Η ίδια κατάσταση από τότε που ήτανε παιδιά. Σαν αρχίζανε την κόντρα, ήτανε ικανοί να εξαφανίσουν όλο τον κόσμο από γύρω τους. Δεν ήταν αυτό που ονειρευότανε για τη βραδιά του.

«Αφού τον ξέρεις! Μπορεί να κάνει πλάκα και με τα πιο σοβαρά θέματα!», είχε αρχίσει να παίρνει φόρα.

«Αχ, ναι, είναι τόσο σοβαρό θέμα να δολοφονήσεις τον Φιλότριμο, για να γίνει επανάσταση, συγγνώμη δεν το ήξερα ότι έπρεπε να κρατάω και σημειώσεις!», τη διέκοψε ξανά ο Μάρκος. Ο ειρωνικός τόνος στη φωνή του έμοιαζε με λάδι στη φωτιά.

«Τι έκανε λέει;», είπαν με μια φωνή, έντρομοι οι δίδυμοι.

«Να είδες;! Αυτή είναι η άλλη εκδοχή της πλάκας γι’ αυτό που είπες! Ο φόβος!», ο τόνος στη φωνή του Μάρκου ήταν πλέον σοβαρός.

«Έλα ας ηρεμήσουμε λιγάκι, δε χρειάζεται ούτε να φωνάζουμε, ούτε να ειρωνευόμαστε ό ένας τον άλλο», αυτό το τελευταίο ο Άρης το είπε κοιτώντας τον Μάρκο.

«Εσείς μπορεί να την είχατε ξεκινήσει ήδη την κουβέντα, αλλά εμείς μόλις τώρα ήρθαμε, οπότε πώς θα σας φαινόταν δεσποινίς μου να μας αναπτύσσατε κι εμάς τις θεωρίες σας; Απλά αν είναι να πούμε για τέτοια θέματα, μια συμβουλή. Ας τ’ ακούμε μόνο εμείς.»

Η Άρτεμις κοίταξε τον Άρη για αρκετή ώρα, να κάθετε απέναντί της αμίλητος με τα μάτια του καρφωμένα πάνω της. Είχε πάρει πάλι αυτό το ύφος, δεν ήξερε πώς να το χαρακτηρίσει, μόνο πατρικό της κολλούσε, κι ας ήταν απλά τρία χρόνια μεγαλύτερός της.

«Κατ’ αρχήν δεν είναι θεωρία.», προσπάθησε να βάλει τις σκόρπιες σκέψεις της σε μία τάξη. «Δολοφονίες αρχηγών κράτους ή άλλων υψηλών, όπως θες πες το, προσώπων, έχουν συμβεί και στο παρελθόν. Δεν λέω κάτι καινούριο. Τώρα το τι προκάλεσαν αυτές οι δολοφονίες είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Δεν παύει όμως, να είναι πρακτική και όχι θεωρία.», τελείωσε την εισαγωγή της και περίμενε τις πρώτες αντιδράσεις.

«Ναι, οκ ας σκοτώσουμε κάποιον, αλλά απ’ όλα τα σκατά που έχουμε μπλέξει, εσύ θες να φάμε τον Φιλότριμο;», πετάχτηκε ο Πάρις, εκ φύσεως παρορμητικός.

«Πες τα ρε Πάρι! Κι εγώ τα ίδια της έλεγα. Περίμενε όμως, γιατί σου έχει έτοιμη την απάντηση. Ή μήπως να πω καλύτερα την ονείρωξη;»

«Ας την Μάρκο, μην την τσιγκλάς», μπήκε στη μέση ο Άρης να ηρεμήσει τα πνεύματα. «Κάπου θα τη βασίζει τη λογική της, αν και νομίζω ότι μπορώ να καταλάβω που».

Έκπληκτη η Άρτεμις, γύρισε να κοιτάξει τον Άρη, ξεχνώντας το κωλοδάχτυλο που είχε παρατεταμένο στον Μάρκο μετά το τελευταίο του σχόλιο και δείχνοντας μ’ αυτό τον Άρη, τον ρώτησε.

«Αυτό σημαίνει ότι έχουν περάσει παρόμοιες σκέψεις κι από σένα! Για πες μας, γιατί να προτιμάω να δολοφονηθεί ο Φιλότριμος;»

«Καλύτερα να μη συζητήσουμε τις σκέψεις μου, γιατί θα τελειώσουν οι διακοπές μας κι εμείς ακόμα εδώ θα είμαστε..», αυτό τους έκανε όλους να χαμογελάσουν ενστικτωδώς, σαν να συμφωνούσαν ότι δεν είχαν κανένα πρόβλημα αυτό να συμβεί. «Φαντάζομαι ο κύριος λόγος που θες νεκρό τον Φιλότριμο, αντί του Πεταλωτή ή του Μπενυτζέλου ή κάποιου άλλου από τα καθίκια που μας κυβερνούν, είναι γιατί, πώς να το πω..»

«Με δικά σου λόγια, αν θες ζωγράφισέ το στην άμμο!»

«Αδελφέ μου καλό πειραχτήρι είσαι και του λόγου σου, αλλά έννοια σου και θα σε περιλάβω αργότερα..», γύρισε απτόητος ξανά προς το μέρος της Άρτεμις. «..γιατί θεωρείς τη δολοφονία του Φιλότριμου ως αποτελεσματικό μέσο για να ξεσηκωθεί ο κόσμος από την χαύνωση στην οποία βρίσκεται», ολοκλήρωσε σχεδόν θριαμβευτικά.

«Να και κάποιος που βάζει το μυαλουδάκι του να δουλέψει και για τίποτε άλλο εκτός από ειρωνείες και καλαμπούρια..»

«Το σενάριό σου είναι τρύπιο όσο δεν πάει», το λόγο πήρε ο Μάρκος, που ένιωσε την ανάγκη να εκπροσωπήσει και τον Πάρι για το τελευταίο σχόλιο της Άρτεμις. «Από τη μία θεωρείς τον κόσμο αποχαυνωμένο τελείως και από την άλλη ελπίζεις να ξεσηκωθεί, ΑΦΟΥ του δολοφονήσεις τον αυριανό του ηγέτη με αποτέλεσμα να βρίσκεται ακόμα πιο τρομοκρατημένος στην αγκαλιά αυτών που τον κρατάνε αποχαυνωμένο εξ’ αρχής. Ξέρεις, αυτών που θα προτιμήσουμε να αφήσουμε ζωντανούς, για να σκοτώσουμε τον Φιλότριμο..»

«Κι όλα αυτά ΑΝ δεν μας πιάσουν, και δεν αποκαλυφθεί ότι κάθε άλλο παρά φασίστες, δεξιοί ή ούτε καν νεοφιλελέδες είμαστε.», τελείωσε την πρότασή του ο Πάρις.

«Δηλαδή τώρα εσείς είστε κόμμα; Κατ’ αρχήν δεν είπα ποτέ ότι εμείς θα σκοτώσουμε τον Φιλότριμο ή ότι έχω όλο το πλάνο έτοιμο στο μυαλό μου. Η μόνη σκέψη που έκανα κι αυτήν είχα αρχίσει να αναπτύσσω στον Μάρκο πριν έρθετε, ήταν ότι σε αυτή τη δεδομένη χρονική στιγμή η δολοφονία του Φιλότριμου θα είχε περισσότερα αποτελέσματα και αλυσιδωτές εξελίξεις στη χώρα, από τη δολοφονία των αληθινών υπαιτίων της κατάστασής μας. Κάπου εκεί άρχισε ο κύριος το δούλεμα της φάσης “the revolution will be televised” και άλλες τέτοιες μπούρδες.»

Εκείνη τη στιγμή πετάγεται ο Πάρις όρθιος και με αργή αλλά σταθερή φωνή αρχίζει να απαγγέλει τους στίχους του Gil Scott Heron,

“The revolution will not be televised; the revolution will not get better with Coke. The revolution will not fight the germs that cause bad breath. The revolution WILL put you in the driver’s seat. The revolution will not be televised.

Will NOT be televised.

WILL NOT BE TELEVISED.

The revolution will not be a re-run brothers; the revolution will be live.”

Τελείωσε την παράστασή του κάνοντας μια βαθειά, θεατρική υπόκλιση στους φίλους του που απέμειναν να τον κοιτάζουν μ’ ανοιχτό το στόμα.

«Δεν ήξερα αυτήν σου την πλευρά φίλε μου», ο Μάρκος μόλις είδε να χάνει τον σύμμαχό του, «μάλλον ήμουν υπερβολικός με το σχόλιό μου για το αν η επανάσταση θα μεταδοθεί τηλεοπτικά και άγγιξα κάποια ευαίσθητη χορδή σου. Αυτό δεν παύει να σημαίνει ότι το σχέδιό της είναι τρύπιο σαν το τρυπητήρι για τα μακαρόνια!»

«Ας το Μάρκο δεν το σώζεις..», η Άρτεμις ήταν έτοιμη να περάσει στην επίθεση. «Δεν χρειάζεται να λέμε τα ίδια και τα ίδια. Δεν έχω κάποιο σχέδιο στο μυαλό μου. Μία γαμημένη διαπίστωση έκανα. Μ’ αυτήν διαφωνείς;»

«Όχι...», μουρμούρισε.. «…μπορεί να έχεις δίκιο».

«Κάτσε να σημειώσουμε την ημερομηνία που ο Μάρκος παραδέχεται ότι έχει άδικο», πετάχτηκε εύθυμα ο Άρης.

«Μπορεί!», αντιπρότεινε ο Μάρκος.

«..μπορεί να έχει άδικο..δεκτό!» συνέχισε ο Άρης, προκαλώντας τα γέλια όλων.

Ήταν ο πρώτος που συνήλθε από την παρέα μας. Παίρνοντας το σοβαρό του ύφος, τους κάλεσε συνωμοτικά γύρω του και τους είπε ψιθυριστά έχοντας τα μάτια του καρφωμένα στης Άρτεμις..

«Τώρα που συμφωνήσαμε όλοι μας, ότι αξίζει να δολοφονηθεί ο Φιλότριμος, μπορείς να μας πεις πως θα συμβεί, πως θα έχει τη ροή που θες, σε εξελίξεις που θα είναι όσο ραγδαίες γίνετε, και πως δεν

θα αποκαλυφθεί όλο αυτό; Γιατί αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που μου έρχονται γρήγορα στο μυαλό. Μπορεί να πιστεύεις το αντίθετο, αλλά δεν είχε περάσει αυτή η σκέψη από το μυαλό μου πριν από σήμερα, που το αναφέρατε με τον Μάρκο».

«Δεν χρειάζεται να ψιθυρίζουμε», του αντιγύρισε η Άρτεμις. Σηκώθηκε από την ξαπλώστρα της και τους γύρισε την πλάτη, κοιτώντας, κι αυτή με τη σειρά της, τη θάλασσα μπροστά της μαζί με το φεγγάρι που είχε καταφέρει επιτέλους να ξεπροβάλει από τα σύννεφα αντανακλώντας το φως του πάνω της. Συνέχισε να μιλάει, έτσι χωρίς να τους κοιτάει. Μάλλον να παραμιλάει.

«Μπορεί να έχεις δίκιο, όταν λες ότι συζητάμε για κάτι που έχω σκεφτεί καιρό. Αλλά με εκνευρίζει να με θεωρείς έναν άνθρωπο ικανό να δολοφονήσει κάποιον, που στην τελική η ευθύνη του είναι μηδαμινή για την κατάσταση που βρισκόμαστε. Λες κι εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ, ότι είναι αθώος σε σχέση με τους άλλους. Ότι κινείται στη λογική ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ότι έχει οικογένεια, γυναίκα και παιδιά. Ότι δεν του αξίζει στ’ αλήθεια να δολοφονηθεί», η συναισθηματική της ένταση ήταν εμφανής στη φωνή της. Γύρισε και τους κοίταξε και τους τρεις.

Ο μόνος που μίλησε ήταν ο Μάρκος.

«Δεν ήθελε να σε προσβάλει ο Άρης, Άρτεμις..απλά ζήλεψε τον Πάρι και ήθελε να δώσει κι αυτός θεατρικό τόνο στην βραδιά μας. Δεν φταίει που είναι κακός σε αυτό!», λέγοντάς τα αυτά είχε αφήσει ήδη τη θέση του και έπιανε τους ώμους της που έτρεμαν. «Το μόνο που ήθελε φαντάζομαι ήταν να δείξει πόσο δύσκολο, μην σου πω ακατόρθωτο είναι αυτό που προτείνεις»

«Το ξέρω, μην αγχώνεσαι», τα μάτια της είχαν πάρει μία περίεργη έκφραση. Μπορεί να έφταιγε το φεγγάρι με το αμυδρό του φως. Μπορεί να έφταιγε και το ελαφρύ αεράκι που είχε σηκωθεί εδώ και κάποια ώρα και ήταν η αιτία που είχε φανερωθεί το φεγγάρι εξ’ αρχής. «Νομίζω ότι τώρα καταλαβαίνω το λάθος μου. Δεν γυρίζει στο μυαλό μου μια δολοφονία. Η σωστή λέξη είναι Θυσία.» Η γυαλάδα στα μάτια της έγινε ακόμα πιο έντονη, σχεδόν απόκοσμη. «Μπορεί να υπάρχει και άλλος δρόμος».

Anonymous

«Συγχαρητήρια κ. πρόεδρε»

«Συγχαρητήρια! Η Χαλκιδική είναι μαζί σας!»

«Μπράβο σας, πολύ ωραία η ομιλία σας»

«Σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ..»

«Περάστε από εδώ κ. πρόεδρε, το τραπέζι θα είναι έτοιμο σε μισή ώρα περίπου»

«Συγχαρητήρια, καλά τους τα είπατε, έτσι έξω από τα δόντια! Δεν θα τους αφήσουμε να μολύνουν τα μέρη μας»

«Γιόκα μου, συνέχισε έτσι, είσαι η μόνη ελπίδα για τον τόπο»

«Σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ..Θα προσπαθήσω..»

«Πρόεδρε, κοίτα να τους βάλεις όλους φυλακή, ακούς; όλους!»

«Θα βάλω τα δυνατά μου..»

«Εμείς είμαστε από πίσω πρόεδρε!»

«Θα ήθελα να πάω να περπατήσω λίγο πριν πάμε για φαγητό, να κάνω κάποια τηλέφωνα, να πάρω τη γυναίκα μου»

«Βεβαίως κανένα πρόβλημα κ. πρόεδρε. Ένα λεπτό να κανονίσω τη συνοδεία σας»

«Δεν είναι ανάγκη. Απλά να περπατήσω λίγο για να ξεμουδιάσω θέλω. Ανάμεσα από φίλους είμαι, θα τα πούμε στο τραπέζι. Έφυγα»

«Μπορώ να πω ότι η ομιλία σας με ενθουσίασε κύριε Πρόεδρε»

«Έλα αγάπη μου»

«Σ’ ευχαριστώ»

«Τελικά κανείς μπορεί να αποκτήσει πολύ οικειότητα λέγοντας απλά ένα καλό λόγο»

«Συγγνώμη, στη γυναίκα μου μιλούσα..έλα αγάπη μου, όχι τίποτα δεν έγινε, σε παίρνω πίσω σε λίγο. Bluetooth»

«Εμένα κατάλευκα μου φαίνονται πάλι»

«Πνευματώδης, εκτός από ετοιμόλογη..πως είπαμε ότι λέγεστε;»

«Έχει σημασία πρόεδρε; Αφού σταματήσουμε να μιλάμε εγώ θα παραμείνω αυτή που είμαι κι εσείς, αυτός που είστε.»

«Βλέπω κόπηκε το κύριος, έγινα σκέτο πρόεδρος τώρα. Τελικά η οικειότητα έχει δυο πλευρές. Πάντως αν σας ενδιαφέρει, με τη γυναίκα μου μιλούσα, όταν με διακόψατε, οπότε αν έχετε κάτι άλλο στο νου σας, ατυχήσατε.»

«Καλά, ας μη συζητήσουμε τώρα ποιος ατύχησε..Όσο το αν είχα κάτι άλλο στο νου μου, θα ήταν πολύ αργά σαν το είχατε καταλάβει Κύριε πρόεδρε. Παρόλ’ αυτά θα ήθελα να περπατήσετε λίγο μαζί μου μέχρι το τέλος του κόλπου αν έχετε τη διάθεση. Και το χρόνο βεβαίως»

«Οκ..Ένα λεπτό να πάρω τη γυναίκα μου. Ξεκίνα και θα σε προλάβω»

«Είμαι όλος δικός σου»

«Νόμιζα ότι η νέας γενιάς πολιτικοί σαν και σας, έχουν μάθει να μη δίνουν υποσχέσεις που δεν μπορούν να κρατήσουν»

«Είσαι αυστηρή τώρα μαζί μου»

«Μακάρι..απαιτητική είναι πιο σωστή λέξη θα έλεγα»

«Πες μου όμως, τι έχεις τελικά στο νου σου;»

«Θα μου επιτρέψεις τον ενικό;»

«Φυσικά. Νομίζω ότι για κάποιον περίεργο λόγο αυτό το κέρδισες ήδη»

«Θα σου φανεί χαζό. Ελπίζω να μη σε τρομάξω τουλάχιστον. Έχεις σκεφτεί ποτέ τι θα συμβεί μετά, σε περίπτωση που κάποιος σε δολοφονήσει;»

«Είχες δίκιο τελικά»

«Σε ποιο πράμα;»

«Είναι αρκετά αργά σαν έχω καταλάβει τι έχεις στο νου σου. Αφού ρωτάς όμως θα σου απαντήσω. Αρκετές φορές. Η επικινδυνότητα του επαγγέλματος βλέπεις. Είσαι τυχερή πάντως, εγώ ζήτησα να είμαι ασυνόδευτος αυτήν τη στιγμή. Αλλιώς δεν θα ήμασταν μόνοι μας τώρα»

«Αν με ήξερες λίγο καλύτερα, θα καταλάβαινες ότι δεν μου αρέσει να παίζω με την τύχη»

«Τι εννοείς;»

«Ούτε είμαστε τελείως μόνοι μας τώρα. Γεια σας παιδιά»

«Γειααα»

«Καλησπέρα κ. Πρόεδρε»

«Τι συμβαίνει; Δεν σας φοβάμαι»

«Και δεν χρειάζεται να μας φοβάστε κ. Πρόεδρε. Δεν θέλουμε το κακό σας.»

«Μάλλον καλύτερα είναι να πούμε ότι εμείς δεν έχουμε κανέναν σκοπό να σας προκαλέσουμε κάποιο κακό»

«Ποιοι είστε; Τι θέλετε; Μου δώσατε κάτι, γιατί τους βλέπω δύο;»

«Καλά αυτό δεν χρειάζεται να είσαι ιδιοφυΐα για να το καταλάβεις. Ηρέμησε, όπως σου είπαν ήδη, δεν έχουμε σκοπό να σου κάνουμε τίποτα, απλά να μιλήσουμε δέκα λεπτά. Μετά μπορείς να πας ήσυχος στο τραπέζι που σε περιμένει»

«Εσένα περιμένουν έτσι και αλλιώς. Όχι εμάς, εσένα. Σημασία δεν έχει ποιοι είμαστε εμείς. Σημασία έχει εσύ ποιος είσαι»

«Ας μιλήσουμε λοιπόν. Πείτε μου αυτό που έχετε να μου πείτε»

«Μη νευριάζεις και μην κλείνεσαι. Θυμάσαι αυτό που σε ρώτησα ακριβώς πριν συναντήσουμε τα παιδιά;»

«Γιατί ξεχνιέται; Και μετά μου λες να μην νευριάζω. Πρώτα ρωτάς τι θα συμβεί σε περίπτωση που δολοφονηθώ και μετά τα σιαμαία με τον φίλο τους πετάγονται από το πουθενά»

«Κοίτα, περνάω αρκετό καιρό με τον αδελφό μου, αλλά σιαμαίους δεν θα μας έλεγες..»

«Είπατε ότι δεν έχετε σημασία εσείς, έτσι δεν είναι;»

«Έτσι είναι. Κι εσύ από τη μεριά σου πρέπει να καταλάβεις κάτι αν όντως θέλεις να κάνουμε αυτήν την κουβέντα, τώρα που γνωριστήκαμε κάπως καλύτερα»

«Το οποίο είναι;»

«Ότι δεν σε ρώτησα αν έχεις σκεφτεί την πιθανότητα να δολοφονηθείς, ή ποια συμφέροντα μπορεί να κρύβονται πίσω από μια δολοφονία σου. Αυτό που σε ρώτησα ήταν αν έχεις σκεφτεί τι θα μπορούσε ακριβώς να συμβεί μετά από τη δολοφονία σου. Γιατί εμείς Αντώνη, το σκεφτήκαμε. Καλά. Πολύ καλά…»

Η καμπύλη Μηδέν

Σήμερα ο Παύλος Φύσσας, Έλληνας ράπερ με αντιφασιστική δράση, δολοφονήθηκε στο Κερατσίνι από τον Γιώργο Ρουπακιά, μέλος της Χρυσής Αυγής. Η δολοφονία αποδόθηκε σε πολιτικά κίνητρα, οι ανακρίσεις ενέπλεξαν και άλλα μέλη της Χρυσής Αυγής, και ήταν η αφορμή για περαιτέρω έρευνες για ποινικά αδικήματα και την ύπαρξη εγκληματικής οργάνωσης, στην οποία εμπλέκονται μέλη και ηγετικά στελέχη του κόμματος. Στην εξέλιξη των ερευνών, μεταξύ των προφυλακισμένων για τη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, συμπεριλήφθησαν και βουλευτές της Χρυσής Αυγής.

Προφυλακιστέοι, με τη σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα, κρίθηκαν σήμερα η 40χρονη και ο 39χρονος, που εμφανίζονταν ως γονείς της μικρής Μαρίας, που βρέθηκε στον καταυλισμό Ρομά στα Φάρσαλα. Τον ισχυρισμό ότι η μικρή Μαρία τους παραδόθηκε όταν ήταν βρέφος, από έναν Βούλγαρο Ρομά και τη μητέρα της προέβαλε στον ανακριτή ο 39χρονος ο οποίος παρουσιαζόταν ως πατέρας της μικρής. Αυτήν την ώρα απολογείται η 40χρονη σύντροφός του, η οποία επίσης έχει ισχυριστεί ότι το παιδί της το έδωσε μια Βουλγάρα επειδή δεν μπορούσε να το αναθρέψει.

Ο πρόεδρος της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Αντώνης Φιλότριμος μαζί με βουλευτές συναντήθηκαν σήμερα με το προεδρείο της Ένωσης Ελλήνων  Εφοπλιστών, μετά από αίτημα της Ένωσης. Η συνάντηση είχε χαρακτήρα αμοιβαίας ενημέρωσης και ανταλλαγής απόψεων. Ο πρόεδρος της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Αντώνης Φιλότριμος εξέφρασε την άποψη ότι «η ελληνική ναυτιλία πρέπει να διατηρήσει τον πρωτεύοντα ρόλο της παγκοσμίως» και ταυτόχρονα αυτό πρέπει να «αντιστοιχεί  σε αυξημένο όφελος για το σύνολο της κοινωνίας και της ελληνικής οικονομίας».

Ξαφνική πυρκαγιά ξέσπασε σήμερα στο πατρικό σπίτι της γυναίκας του προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Αντώνη Φιλότριμου, στην Καρδίτσα, όπου περνούσαν ξέγνοιαστα λίγες μέρες μακριά από την πρωτεύουσα, με αφορμή την αργία της 28ης Οκτωβρίου. Από την πυρκαγιά ευτυχώς προκλήθηκαν μόνο υλικές ζημιές. Στα θετικά το γεγονός ότι η γυναίκα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης μαζί με τα δύο τους παιδιά καθώς και οι γονείς της, δεν βρίσκονταν στο σπίτι εκείνη τη στιγμή. Ο ίδιος ο κ. Φιλότριμος είχε αποχωρήσει την προηγούμενη ημέρα για την πρωτεύουσα.

Δύο νεκροί και ένας σοβαρά τραυματισμένος, ο οποίος νοσηλεύεται στο Γενικό Κρατικό Αθηνών, είναι ο απολογισμός της επίθεσης σήμερα από αγνώστους που άνοιξαν πυρ κατά μελών/υποστηρικτών της Χρυσής Αυγής, λίγο μετά τις 7μμ, έξω από τα γραφεία της οργάνωσης, στο Νέο Ηράκλειο Αττικής. Τις έρευνες ανέλαβε από την πρώτη στιγμή η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία, ενώ στο σημείο έσπευσαν ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, που απέκλεισαν την περιοχή. Έπειτα από επίσημη ανακοίνωση της Αστυνομίας, επιβεβαιώθηκε η ύπαρξη και τέταρτου ατόμου, το οποίο ήταν έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής, ο οποίος γλίτωσε τις σφαίρες, μπαίνοντας στα γραφεία.

Εντελώς αναπάντεχα, σήμερα, ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, κ. Φιλότριμος, συγκάλεσε εσπευσμένα για αύριο την ολομέλεια της κεντρικής ομάδας, η οποία ήταν προγραμματισμένη για τον επόμενο μήνα. Η κίνηση αυτή ξάφνιασε ακόμα και τους πιο στενούς του συνεργάτες, οι οποίοι αδυνατούσαν να κάνουν μία πρόβλεψη για το ακριβές θέμα της συνάντησης. Οι τελευταίες πολιτικές, και όχι μόνο, εξελίξεις φαίνεται να έχουν κινητοποιήσει τους μηχανισμούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με τον πρόεδρό της να παίρνει τα ηνία της κατάστασης δίνοντας το δικό του στίγμα για το μέλλον της χώρας, το οποίο θα προσπαθήσει να παρουσιάσει αύριο μπροστά στην ολομέλεια.

Από-φασιστική Τροχιά

Αν όχι γι’ αυτά, για ποιον; Σκοτάδι έχει πέσει παντού. Μιζέρια, κατάθλιψη και φόβος. Φόβος για το ξένο, φόβος για το αύριο, φόβος για τους γύρω σου, φόβος και πάλι φόβος. Μόνο τα χαμόγελά τους φως. Αυτά τα φαφούτικα χαμόγελα, που ακόμα προσπαθούν να ανατείλουν, να γίνουν κανονικά χαμόγελα. Και μετά; Περισσότερη κανονικότητα; Ή σκοτάδι θα τα περιβάλει, σκοτάδι θα προσπαθεί να μπει μέσα τους, να γεμίσει κάθε κύτταρό τους, να σβήσει όλα τους τα όνειρα, τις ελπίδες. Κι εγώ; Εγώ τι; Θεατής. Στην καλύτερη. Μπορεί να βάζω και το δικό μου λιθαράκι σ’ αυτόν τον τροχό. Ναι, παλεύω, προσπαθώ, κάνω ότι μπορώ, αλλά στον τροχό είμαι κι εγώ. Κύκλους κάνω. Αντί να δώσω μία στον τροχό, να πάει στο διάολο. Να μείνουν μόνο τα λιθαράκια καταγής. Άραγε θα φτιάξει τότε κανείς τίποτα; Ή θα κοιτάνε όλοι τον σπασμένο τροχό άπρακτοι, ακόμα φοβισμένοι; Ή ακόμα χειρότερα, θα αφήσουν τον πρώτο που θα βρεθεί να τους οδηγήσει στον νέο πιο βελτιωμένο τροχό και πάμε πάλι από την αρχή; Μετά θα μαζευτούν όλοι μαζί να

κατηγορήσουν την ανθρώπινη φύση. Πόσο εύπιστη είναι, πόσο κακή, πόσο θέλει να εκμεταλλεύεται, να καταστρέφει. Γιατί έχουν ξεχάσει όλοι την αρχή. Τότε που δεν υπήρχε ανθρώπινη φύση, αλλά μόνο ένστικτα και θα συγκρίνουν ανόμοιες εποχές. Άλλους ανθρώπους. Έπειτα θα ξεχάσουν και το τώρα. Όλα αυτά που υπήρχαν πριν καταρρεύσει ο τροχός, είναι ικανοί να ξεχάσουν τη ζωή τους την ίδια. Λες και ένας τροχός είναι οι σχέσεις τους, οι άνθρωποί τους, οι μέρες τους κι οι νύχτες τους. Αλλά το αύριο δεν πρέπει να το ξεχάσουν. Δεν θα τους αφήσει το αύριο να το ξεχάσουν, γιατί έρχεται και δεν ζητάει κανενός την άδεια. Ούτε καν του τροχού. Παλιού και νέου. Αν υπάρξει νέος. Για το δικό του αύριο δεν είναι σίγουρος καλά, καλά δεν θα πάρει όρκο τώρα για το αύριο του τροχού. Φωτιά διάλεξαν, φωτιά λοιπόν, να καεί συθέμελα αν γίνετε! Δεν τον φοβίζει το δικό του αύριο, γι’ αυτό είναι σίγουρος. Το αύριο των παιδιών του από την άλλη τον τρομοκρατεί. Αυτό το αύριο είναι διαφορετικό από το δικό του. Είναι δύσκολο να εκφράσεις τη διαφορά ανάμεσα από κατά τ’ άλλα ίδιες χρονικές στιγμές. Αύριο το ένα, αύριο και το άλλο. Το ένα αύριο φεύγει όμως, το άλλο έρχεται. Αυτή είναι η διαφορά. Μπράβο μαλάκα, την βρήκες, τι κάνεις είναι το θέμα. Όταν σκοτάδι περικλείει το τώρα σου, τι κάνεις; Απλά παλεύεις με την σκιά σου; Δεν φτάνει. Ποτέ δεν έφτανε, απλά σου πήρε καιρό να το καταλάβεις. Δεν φτάνει, όχι γιατί δεν προσπαθείς. Όχι γιατί δεν έχει καμία πιθανότητα να τα καταφέρεις. Αλλά, γιατί ζητάς αυτούς που σε πιστεύουν να μπουν μαζί σου στον τροχό και να χορέψουν στο ρυθμό του. Νομίζεις αυτό χρειάζεται για να διαλυθεί το σκοτάδι; Άλλο χρειάζεται και το ξέρεις. Έχει κάποιο καιρό τώρα, που το ξέρεις κι ας κάνεις πως δεν το ξέρεις. Πρέπει όλοι να δουν τον τροχό ως σαν αυτό που είναι. Ένας τροχός παλιός, γνώριμος, αλλά παλιός. Που έγινε από ανθρώπους, για άλλους ανθρώπους και τους τύλιξε όλους στην τροχιά του. Τους τύλιξε τόσο πολύ, τόσο περίτεχνα που ξεχάσανε την ύπαρξή του. Κι ας ήταν εκεί, κάθε μέρα, κάθε τους λεπτό, να τους αφεντεύει. Να τους λέει τι να κάνουν, πώς να φέρονται. Κι ας έχουν περάσει χρόνια, αιώνες, κι οι άνθρωποι έχουν αλλάξει με καινούριες ιδέες και νέα ήθη, ο τροχός είναι εκεί πανταχού παρών. Παιχνιδάκι στα χέρια αυτών που ξέρουν τα κουμπιά του. Κάπου εκεί βρέθηκες εσύ. Να πρέπει να παίξεις τον δικό σου σκοπό. Να καταλάβουν όλοι, ότι δεν σε νοιάζει ο τροχός. Μην τους πεις γνώριμα τραγούδια, χιλιοειπωμένα, αλλά ότι καταλαβαίνεις εσύ, πρώτος απ’ όλους, την ύπαρξη του τροχού. Απλά δεν σε νοιάζει. Τον βλέπεις, τον νιώθεις, σχεδόν μπορείς να τον αγγίξεις, αλλά αυτός δεν μπορεί να σε αγγίξει πλέον. Μόνο έτσι θα καταλάβουν. Για να δουν ότι υπάρχει κάτι και πέρα από τον τροχό, κι ας είναι για λίγο,

δεν χρειάζεται παραπάνω. Αρκεί να κρατήσει τόσο, όσο να ξημερώσει το αύριο και κι η φωτιά να δώσει τη θέση της στο φως. Να πέσει πάνω στον γερασμένο τροχό και να καταλάβουν. Να καταλάβουν, ότι έκανες αυτό που έπρεπε να κάνεις. Έγινε, αυτό που έπρεπε να γίνει. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Σημασία δεν είχε εσύ να δεις τον τροχό ηττημένο, στα πόδια σου να τον προσπερνάει η ιστορία. Σημασία είχε να θέλουν να τον δουν και όλοι οι άλλοι. Ναι, έτσι θα καταλάβουν. Δεν κέρδισες, γιατί τους πήρες μαζί σου. Αυτός δεν ήταν ο δικό σου δρόμος, με τους πολλούς, τους νικητές. Ο δικός σου δρόμος είναι πιο μοναχικός. Νίκησες κι εσύ, απλά όχι σαν όλους τους άλλους. Νίκησες, γιατί εσύ αποφάσισες όταν σου τέθηκε το δίλλημα σκοτάδι ή φως, να διαλέξεις το σκοτάδι για σένα και το φως για όλους τους άλλους. ‘Όλους; Όχι, όχι όλους.. Αυτή θα έρθει ακόμα και στο σκοτάδι μαζί σου. Κι ας μην φταίει σε τίποτα. Όχι, αυτή δεν φταίει σε τίποτα. ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ.

«Αγάπη μου είσαι καλά; Φώναζες στον ύπνο σου»

«Καλά είμαι, μην ανησυχείς, απλά δεν κοιμάμαι καλά τελευταία»

«Το έχω παρατηρήσει, θα μου πεις τι σε βασανίζει;»

«Θα σου πω, αν και κάτι μου λέει, ότι θα βλαστημήσεις την ώρα και τη στιγμή που με ρώτησες αυτήν την φορά»

«Μπα; Τι το τόσο ιδιαίτερο έχει αυτή η φορά;»

«Τίποτα, που να μην μπορεί να περιμένει μέχρι το πρωινό. Σχεδόν ξημέρωσε»

Επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος

«Γεια σου, το περίμενα ότι θα σε βρω εδώ. Πήρα σπίτι σου και μου είπαν ότι είχες φύγει ξαφνικά. Το κινητό γιατί κλειστό;», σχεδόν της τα φώναζε κατηφορίζοντας το δρομάκι για την παραλία. Ούτε που γύρισε να τον κοιτάξει, μέχρι να πάρει τη θέση του δίπλα της.

«Φαντάζομαι άκουσες ειδήσεις..Ξεκίνησε.», μιλούσε σαν να αγωνιούσε να ξεψυχήσει.

Έκατσε απέναντί της να την κοιτάει για λίγο, καθισμένη πάνω στο κιόσκι. Ο Δεκέμβρης είχε μπει πλέον για τα καλά σηκώνοντας αφηνιασμένα κύματα. Τα έβλεπε να σκάνε πάνω στο τσιμέντο που ήτανε χτισμένο το κιόσκι, να το τρώνε, να τους βρέχει. Χαμένη στις σκέψεις της, με ένα βλέμμα εδώ και πουθενά.

«Τηλεφώνησα και στα παιδιά. Όπου να ‘ναι θα φανούν. Ο Πάρις ούτε που το είχε πάρει χαμπάρι τι συνέβη, ήταν στη δουλειά, στον κόσμο του», της μιλούσε και δεν είχε πάρει το βλέμμα του από πάνω της. Δεν θα την άφηνε να το περάσει μόνη της αυτό. Ή δεν ήθελε να το περάσει μόνος του;

«Σ’ ευχαριστώ», χαμόγελο.

«Ας το, μην μιλήσεις και το χαλάσεις», του έκλεισε το στόμα με το χέρι της.

«Είσαι εδώ, κι αυτό μετράει, για μένα», τώρα χαμογελούσαν και οι δύο.

«Να ‘μαι κι εγώ!», μ’ ένα σάλτο ο Άρης βρέθηκε ξαφνικά μέσα στο κιόσκι από την πίσω του πλευρά. Ούτε που τον ακούσανε να έρχεται μ’ αυτόν τον διαβολεμένο αέρα. «Νομίζω ότι διακόπτω κάτι, ή ιδέα μου είναι;», ήταν άραγε τόσο εμφανές;

«Ας τις χαζομάρες και παλουκώσου. Ο Πάρις που είναι; Γιατί δεν ήρθε μαζί σου; Συνέβη κάτι;», πάλι αυτή η αγωνία στη φωνή της.

«Ηρέμησε ρε Άρτεμις. Μάρκο, μύγα τσε-τσε την τσίμπησε και έχει βγάλει τα νύχια της;», ο Άρης φαινόταν αρκετά μπερδεμένος.

«Πριν λίγο σου είπα ρε χαζό..ο Πάρις ακόμα στη δουλειά είναι. Προφανώς δεν μπορεί να φύγει ακόμα, δεν φταίει ο κακομοίρης που είναι από τους λίγους που έχουν ακόμα δουλειά!», προσπαθούσε να

δώσει έναν πιο εύθυμο τόνο στην παρέα δίχως κανένα όμως αποτέλεσμα.

Έπιασε και με τα δυο της χέρια το κεφάλι και μουρμούρισε..

«Δίκιο έχεις, συγγνώμη Άρη δεν μου φταις εσύ σε κάτι», σήκωσε το κεφάλι της και συνέχισε. «Κανείς σας δεν φταίει, η ένταση του τελευταίου μήνα, μου βγαίνει όλη τώρα απ’ ότι φαίνεται»

«Ούτε εσύ φταις Άρτεμις. Σε ξέρω, το βλέπω. Κατηγορείς τον εαυτό σου, αλλά δεν φταις. Πες της το κι εσύ ρε Άρη, μπας και το καταλάβει», ένας σύμμαχος θα βοηθούσε τώρα, κι αυτόν, κι αυτήν.

«Δίκιο έχει ο Μάρκος. Πως γίνεται να φταις εσύ για ότι συνέβη; Για ότι συμβαίνει; Για ότι θα συμβεί;»

Μάλλον βρήκαν στόχο τα λόγια του, γιατί τα μάγουλά της πήραν χρώμα με τη μία. Σηκώθηκε, περπάτησε αργά ως την άκρη από το κιόσκι και γύρισε απότομα να κοιτάει και τους δύο πριν μιλήσει.

«Αλήθεια; Δεν φταίω σε τίποτα; Εδώ πιο κάτω δεν ήμασταν ή εγώ δεν θυμάμαι καλά; Αν δεν είχα μιλήσει; Αν είχα κρατήσει τις σκέψεις μου για μένα; Όλα θα ήταν τώρα τα ίδια; Θα είχε γίνει κάτι από όλα αυτά;»

Κανείς τους δεν μίλησε. Γνωρίζανε ότι δεν είχε τελειώσει το ξέσπασμά της.

«Ένα μήνα τώρα, ξυπνούσα κάθε μέρα και ήξερα. Ότι θα έρθει σύντομα η στιγμή που οι σκέψεις μου, οι σκέψεις μας, θα γίνουν πράξεις. Σήμερα ήρθε λοιπόν αυτή η μέρα. Ακούσατε τις ειδήσεις. Δεν γίνεται να είναι τυχαίο. Αυτό Μάρκο φίλε μου, δεν είναι σκέψεις. Πράξεις είναι, χειροπιαστές και καταλήγουν στο θάνατο.»

Δεν ήξερε γιατί απευθύνθηκε στον Μάρκο, ούτε γιατί τόνισε το «φίλε» τόσο πολύ. Μάλλον δεν το κατάλαβε ούτε αυτός, γιατί σηκώθηκε, έβαλε τα χέρια στις τσέπες του, την κλασική στάση αμηχανίας του, είχε πολλά χρόνια να τον δει έτσι. Έμεινε όρθιος να την κοιτάει, προσπαθώντας ταυτόχρονα να ζεστάνει τα πόδια του, τινάζοντας τα δυνατά, να νιώσει το αίμα του να κυλάει στις φλέβες.

Πήγε ν’ ανοίξει το στόμα του, να πει κάτι, το μετάνιωσε και γύρισε στον Άρη.

«Για πιάσε ένα τσιγάρο, ρε συ», το πήρε, το άναψε και τράβηξε μια γερή ρουφηξιά.

«Διαολεμένος αέρας. Δείτε πώς καίγεται. Μία τζούρα έκανα και έχει φτάσει ήδη μέχρι τη μέση.», τράβηξε ακόμα μία όσο προλάβαινε με το ένα χέρι ακόμα στη τσέπη.

«Πάντως, αν και δεν μου απεύθυνε κανείς το λόγο, θα το κάνω κι εγώ το κομμάτι μου», ο Άρης ήταν όρθιος κι αυτός πλέον, έτοιμος να ενώσει τα άλλα κομμάτια, που είχαν γίνει οι φίλοι του. «Δεν ξέρω για σας, αλλά από την αρχή, εκείνο το βράδυ πριν κάποιους μήνες που ξεκίνησαν όλα, αυτή η ιστορία δεν με φόβισε. Ακόμα και τώρα δεν με φοβίζει».

«Πως μπορείς; Πως γίνετε;», παραδόξως ο Μάρκος ήταν αυτός που μίλησε.

«Δεν ξέρω, μπορεί επειδή δεν φοβάμαι το θάνατο. Τον έχω δει, τον έχω γνωρίσει, τον έχουμε μέσα μας και δίπλα μας από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Αυτήν τη μάχη έχω σταματήσει να τη δίνω. Δεν με νοιάζει να την κερδίσω. Άλλες μάχες με νοιάζουν. Και οι δικιά μας ιστορία είναι μία από αυτές. Επικεντρώθηκα σ’ αυτήν λοιπόν χωρίς να φοβάμαι το θάνατο. Κάνετε μεγάλο λάθος και οι δυο σας πάντως, αν νομίζετε ότι τελειώσαμε. Ότι αυτό που κάναμε, έγινε. Ότι αυτή ήταν η συμβολή μας και η ιστορία μας τελείωσε», σχεδόν κουνούσε το δάχτυλο σαν καθηγητή που τους μάλωνε στο σχολείο με τα τελευταία του λόγια.

Αυτή του η κίνηση έκανε την Άρτεμις να αφήσει ένα χαμόγελο, αλλά γρήγορα σοβάρεψε πάλι.

«Καλά τα λέτε κύρια καθηγητά, αλλά δεν πεθαίνεις εσύ, ένας άλλος άνθρωπος θα πεθάνει, ένας άνθρωπος που δεν έφταιγε για να πεθάνει και αυτό θα είναι εξαιτίας της ηλίθιας ιδέας μας! Δικιά σου, δικιά μου, του Μάρκου και του Πάρι. Αυτός που είναι αλήθεια; Δεν θα έπρεπε να είχε τελειώσει μέχρι τώρα και να είναι εδώ;»

«Πρέπει μόλις να έφτασε, είδα φώτα στο παρκινγκ και μετά να σβήνουν. Δεν υπάρχει ψυχή σε χιλιόμετρο, μόνο τα ποδήλατά σας είχε εκεί όταν έφτασα», ο Άρης φαίνεται να είχε διακρίνει από κει που καθόταν τον αδερφό του να έρχεται. Μπορεί απλά να τον είχε νιώσει.

Δεν άργησαν να τον δουν να κατεβαίνει το δρομάκι. Ο αέρας που φυσούσε, έπαιρνε τα μαλλιά του και τα σήκωνε ψηλά, σαν να θέλει να τον τραβήξει κάποιος πάνω. Είχαν μακρύνει γρήγορα τους τελευταίους μήνες, κανείς τους δεν τον είχε συνηθίσει ακόμα.

«Τι έγινε ρε παιδιά, σε κηδεία ήρθα; Πέθανε κανείς;», έμειναν οι άλλοι να τον κοιτάζουν σαν χαζοί.

«Αυτό έχεις να πεις σοβαρά τώρα; Πόσο εκτός τόπου και χρόνου μπορεί να βρίσκεσαι, όχι πες μου! Πως θα σου φαινόταν αυτό για απάντηση; Ακόμα κανείς, σύντομα όμως κάποιος θα πεθάνει», η Άρτεμις δεν είχε χάσει την όρεξη της, ήταν ακόμα έτοιμη για καβγά.

«Θα μου φαινόταν αρκεταααά, πιθανό. Και τώρα που μιλάμε κάπου, κάποιος πεθαίνει, δεν χρειάζεται να τα βάζεις μαζί μου και γι’ αυτό», έσκυψε πήρε μία πέτρα και την πέταξε με δύναμη μέσα βαθιά στη θάλασσα. «Τέλος πάντων ας κάνουμε αυτό για το οποίο ήρθαμε, πάμε να περπατήσουμε μέχρι το τέλος του κόλπου. Καλό θα σας κάνει κι εσάς, κάτι μου λέει ότι έχετε ξυλιάσει να με περιμένετε στο κιόσκι όλη αυτήν την ώρα», είχε τον δικό του τρόπο ο Πάρις με την πραγματικότητα. Κατάφερε να τους προσγειώσει, απ’ όπου κι αν βρισκόντουσαν, γρήγορα σ’ αυτήν. Στη δικιά του, στη δικιά τους, καμία σημασία δεν είχε, ήταν μία πραγματικότητα.

«Ωραία ιδέα, ας κουνηθούμε», ο Μάρκος κρύωνε ήδη αρκετά και το έδειχνε, ήθελε να περπατήσει, να κρύψει την ανησυχία του. «Δεν έχουμε όλοι την πλούσια κόμη του Πάρι για να ζεσταινόμαστε!», ήξερε ότι τον πειράζει να του σχολιάζουν τα μαλλιά. Μάλλον πιο πολύ τον πείραζε, ο λόγος που άφησε μαλλιά. Δεν παρέλειψε να του τον υπενθυμίσει, κι ας ήξερε ότι πλέον έπαιζε με τη φωτιά. Το κρύο ήταν τσουχτερό και τα σύννεφα μαζεύονταν απειλητικά από πάνω, οποιαδήποτε αντίδραση στην κακοκαιρία που έρχεται ήταν καλοδεχούμενη. «Έλα μην με κοιτάς έτσι, πάρε τον σιαμαίο σου κι ας προχωρήσουμε. Παίζει να αρχίσει να βρέχει σε λίγο, δεν είναι και λίγος δρόμος μέχρι το τέλος της παραλίας. Μέχρι τη σπηλιά».

Η καταιγίδα άρχισε να ξεπροβάλλει στα μάτια του Πάρι, μέχρι που τον έπιασε κι αυτόν και τον Μάρκο, η Άρτεμις αγκαλιά, κάνοντας νεύμα στον Άρη να προστεθεί στο κουβάρι της.

«Έλα ας το πάμε αγκαλίτσα να μην κρυώνετε και τόσο. Φαντάροι δεν κάνατε εσείς;», σειρά της να παίξει, είχαν δίκιο τελικά. Το παιχνίδι για αυτούς δεν είχε ακόμα τελειώσει.

Περπάτησαν αρκετή ώρα, μιλώντας περί ανέμων και υδάτων, ο ένας να πέφτει πάνω στον άλλο, με κάθε τους βήμα, με τον αέρα να τους βάζει τρικλοποδιές, και τη θάλασσα να τους επιτίθεται προσπαθώντας να τους παρασύρει.

Φτάνοντας προς το τέλους του κόλπου, η Άρτεμις έφερε την κουβέντα εκεί που το μυαλό όλων ήταν.

«Λέτε να είναι ακόμα ζωντανός;»

«Κανείς δεν ξέρει, λίγο πριν φύγω από τη δουλειά, ανακοίνωσαν ότι η γυναίκα του βρέθηκε σώα σε έναν παλιό μύλο κάποια χιλιόμετρα έξω από την πόλη. Να φανταστείτε είχαν χαθεί τα ίχνη του από το πρωί, απλά περιμένανε και το ανακοινώσανε αφότου βρέθηκε η γυναίκα του».

«Πόσο ανίκανοι άνθρωποι είναι», ο Άρης διέκοψε τον αδερφό του. «Αυτή τους την ανικανότητα πληρώνουν τώρα και τους αξίζει.», είπε μέσα από τα δόντια του και γύρισε προς την Άρτεμις. «Κι ‘συ αυτό να σκέφτεσαι, όταν χάνεσαι στο πουθενά. Αυτήν τη φορά δεν θα πληρώσουν μόνο όσοι δεν φταίνε».

«Όντως..», φαινόταν σκεφτική. «Αναρωτιέμαι..»

«Ωχ, εγώ δε θα πέσω ξανά στην παγίδα. Το ξέρω αυτό το βλέμμα. Τελευταία φορά που συνέβη αυτό, αν θυμάμαι καλά, το μυαλό σου πήρε περίεργη τροχιά και βλέπουμε όλοι νομίζω που καταλήξαμε», ο Μάρκος την καταλάβαινε στο δευτερόλεπτο. Του τσίμπησε το μπράτσο έτσι για να του δείξει πως την ενοχλούσε που την ήξερε τόσο καλά. Ή μάλλον απλά ήθελε να δει, ότι ήταν ξύπνια κι αυτός ακόμα εκεί;

Χαμένη ακόμα στις προηγούμενες σκέψεις τις, παραδομένη στις καινούριες, αποφάσισε αυτήν τη φορά να κρατήσει τις σκέψεις τις παλιές και νέες, για τον εαυτό της.

«Μην μου αγχώνεσαι δεν θα σε μπλέξω πουθενά αυτήν τη φορά. Δεν γίνεται να μην έχετε αναρωτηθεί και εσείς όμως. Κι ας μη το συζητήσαμε ποτέ αυτό. Είχαμε συζητήσει για όλες τις λεπτομέρειες, εκτός από αυτήν. Μιλήσαμε για το πριν, για το μετά, ποτέ για το πως. Η συμφωνία ήταν ότι αυτό, θα ήταν δικιά του απόφαση και μόνο.»

«Για να λέμε την αλήθεια όλη η ιδέα εξ’ αρχής ήταν μία δικιά του απόφαση. Γι’ αυτό εγώ στη θέση σου θα την σεβόμουν και δεν θα το σκάλιζα παραπάνω. Δεν παύει να είναι μία πληγή για κάποιους κοντινούς του ανθρώπους, και δεν νομίζω αν εσύ κατανοήσεις τα πώς και τα γιατί, να την κάνει να κλείσει», η φωνή της λογικής με τη χροιά του Άρη, αντήχησε μέσα της. Εκτός αν κι οι σκέψεις τους βαδίζανε σε ίδια μονοπάτια.

«Δίκιο έχεις δεν θα σκεφθώ ξανά γι’ αυτό, ελάτε φτάσαμε στη σπηλιά!», άρχισε να τρέχει σχεδόν προς μια ξαφνική στροφή που κάνανε τα βράχια, εκεί που το μάτι δεν γινότανε να πέσει, αν δεν του το είχε πει τ’ αυτί. «Λέτε αυτήν τη φορά να μας περιμένει αυτός εκεί;», τους φώναξε δείχνοντάς τους το άνοιγμα της σπηλιάς, στο σημείο που τα βράχια γινότανε σκοτάδι. Χωρίς να ξέρει αν τους ρωτούσε γιατί το ήλπιζε ή απλά ήθελε να διώξει με τις φωνές τις οποιαδήποτε πιθανότητα να είναι εκεί.

«Όχι Άρτεμις, δεν μας περιμένει εκεί. Αλλά σίγουρα περιμένει πολλά ακόμα από εμάς. Γι’ αυτό υπάρχει το αύριο όμως. Σήμερα θα τιμήσουμε αυτόν», την έπιασε από τη μέση και τη βοήθησε να κατεβούνε την τραχιά κατηφόρα μέχρι την είσοδο της σπηλιάς με τον Άρη και τον Πάρι να τον ακολουθούνε.

Το Τελευταίο Ανακοινωθέν

«Κύριες και κύριοι θα συνδεθούμε τώρα με το πρωθυπουργικό γραφείο, όπου αναμένεται από στιγμή σε στιγμή το προγραμματισμένο διάγγελμα του πρωθυπουργού με αφορμή τη δολοφονία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κύριου Αντώνη Φιλότριμου. Θα μεταφερθούμε στον πολιτικό μας συντάκτη, που βρίσκεται έξω από το πρωθυπουργικό γραφείο για τις τελευταίες πληροφορίες πριν το διάγγελμα.

«Καλησπέρα σας από το Μέγαρο Μαξίμου, όπου ο κύριος Πεταλωτής, μαζί με το επιτελείο του, μόλις τελείωσε μία μαραθώνια συνάντηση με τους αρχηγούς των υπολοίπων κοινοβουλευτικών κομμάτων. Οι πρώτες πληροφορίες που έχουμε, λένε, ότι υπάρχει μία αρχική συμφωνία μεταξύ των πολιτικών αρχηγών, την οποία αναμένουμε με αγωνία να ανακοινώσει ο πρωθυπουργός. Δεν γνωρίζουμε ποια ακριβώς είναι αυτή, αλλά δεν αποκλείουμε καμία εξέλιξη, μπροστά στο φόβο που επικρατεί αυτήν τη στιγμή η χώρα να οδηγηθεί στο απόλυτο χάος και την καταστροφή. Βλέπουμε όμως τον πρωθυπουργό να έχει πάρει τη θέση του για το τηλεοπτικό διάγγελμα. Ας τον ακούσουμε».

«Καλησπέρα σας. Το ξέρουμε όλοι ότι η χώρα βρίσκεται σε αρκετά κρίσιμη καμπή στην ιστορία της. Κι ότι ο λαός μας τα τελευταία χρόνια υπομένει τις μεγαλύτερες θυσίες. Για να νικήσει κι αυτήν την κρίση. Και για να επιτύχει την κοινωνική του αναγέννηση. Δεν είναι ώρα για εσωτερικές διαμάχες, ούτε για ένταση. Οι όποιες πολιτικές διαφωνίες κι αν έχουμε, συμφωνούμε ότι λύνονται με διάλογο δημοκρατικό. Όχι με πράξεις εμπρηστικές, ούτε με την βία, την τυφλή βία, που σε αφήνει ανήμπορο να αντιδράσεις στον πόνο που νιώθουμε όλοι μέσα μας. Και πολύ περισσότερο με το αίμα. Όπως συνέβη με τη δολοφονία του Αντώνη Φιλότριμου, που κάθε άνθρωπος καταδικάζει με απέχθεια. Αγωνίζομαι και θα αγωνιστώ μέχρι τέλους. Για να τελειώσει η ανηφόρα των θυσιών του Ελληνικού λαού. Όμως η κατηφόρα της ανέχειας, καταστρέφει κάθε προοπτική να αποκτήσει η Ελλάδα εκείνο που της αξίζει. Σήμερα, μια μέρα πένθους για όλη τη χώρα, καταφέραμε κάτι σπάνιο για τα χιλιάδες χρόνια ιστορίας της. Ήρθαμε σε συμφωνία, όλοι οι αρχηγοί των κοινοβουλευτικών κομμάτων, για τον σχηματισμό ευρείας κυβέρνησης με μοναδικό σκοπό την διεξαγωγή όσον πιο σύντομα επιτρέπουν οι συνθήκες, Συνταγματικής Εθνοσυνέλευσης. Έτσι ώστε η χώρα να αποκτήσει επιτέλους ένα σύγχρονο, ελεύθερο και

δημοκρατικό Σύνταγμα. Από την αρχή του νέου έτους, αναμένονται να δρομολογηθούν όλες οι λεπτομέρειες αυτού του τεράστιου επιχειρήματος και για την επιτυχή έκβαση αυτής μας της προσπάθειας, απαραίτητοι είμαστε όλοι μας. Η οργή και το πελώριο γιατί που νιώθουμε, πρέπει να γίνουν το εφαλτήριο για να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο αύριο. Αν και αντίπαλος πολιτικά, είμαι σίγουρος όταν λέω, ότι αυτό ακριβώς θα ήθελε και ο ίδιος ο Αντώνης. Δεν ήταν επιλογή του να μην βρίσκεται εδώ μαζί μας, αλλά είναι δικιά μας επιλογή η αλήθεια του, που ακόμα και τώρα μας κοιτάει όλους, κατάματα. Η χώρα οφείλει να αλλάξει σελίδα, δίνοντας αυτήν τη φορά το λόγο στο ίδιο της το μέλλον. Τα παιδιά μας. Σας ευχαριστώ».

Αφιερωμένο στον Φτερωτό, προστάτη των μουσών.